Het VBL-columnhoekje deel 8:schrijf de frustraties van je af

quote:

Op woensdag 15 februari 2006 23:08 schreef Bjoro het volgende:

[..]

werden de wedstrijden van ADO in Italie uitgezonden dan ?

_{of bedoel je Claudio}

quote:

DAVE WIL WEG

‘Dave van den Bergh wil FC Utrecht verlaten.’ Zowel Teletekst als de website van Voetbal International kwam een paar dagen geleden met dit opmerkelijke nieuws. Ondanks een nog één jaar doorlopend contract wil de linksbuiten naar de Verenigde Staten van Amerika, alwaar hij zijn carrière wil voortzetten. Zijn vrouw is Amerikaanse, stond er als reden bij.
Van den Bergh voetbalt al zes jaar bij FC Utrecht en opeens wil hij weg. Vreemd is dat, want waarom komt Dave nu met zijn verzoek en niet over, pakweg, een jaar of vijf, zes? Hij is 29 jaar en in de bloei van zijn leven en in de Verenigde Staten ga je alleen voetballen als het einde van je voetballoopbaan in zicht is.

Hier moet meer aan de hand zijn, vooral ook omdat men bij Utrecht niet met een streng gezicht verklaart dat Dave aan zijn contract gehouden gaat worden. Nee, niets van dit al. ,,We gaan kijken of en zo ja, we aan Daves verzoek kunnen voldoen’’, zegt Voorzitter Van Dop. Met andere woorden: Van den Bergh zal zijn zin wel krijgen.

Wat is er in hemelsnaam gebeurd in Utrecht?

Heeft Van den Bergh gevochten met een medespeler? Gifkikker Jean-Paul de Jong lijkt me wel iemand waarmee je makkelijk ruzie kan krijgen, maar dat geldt eerder voor tegenstanders. Stijn Vreven is al een paar jaar weg uit de Galgenwaard en iemand anders waarmee Van den Bergh het aan de stok kan hebben, kan ik me niet zo snel voor de geest halen. We hebben er ook niets over gelezen.
Bovendien behoort Van den Bergh met zijn zes jaar bij Utrecht inmiddels zo’n beetje tot de inboedel en zo iemand sla je niet zo snel op diens bek. Krijg je meteen alle vaste waardes op je dak, De Jong incluis.

Hoe dan ook, als Dave aan het einde van het seizoen daadwerkelijk naar Amerika vertrekt, laat hij bij mij een leeg plekje in het hart achter. De linkerspits is namelijk een stijlvolle voetballer, met een fantastische voorzet in het linkerbeen. Ik mag hem graag aan het werk zien. Geplakt aan de zijlijn is hij een typisch product van de Ajax-opleiding, die hij in zijn jonge jaren doorlopen heeft. Hij kwam daar niet verder dan 12 wedstrijden in het eerste en omdat de vooruitzichten op méér niet aanwezig waren, verkaste hij in 1997 naar Rayo Vallecano, dat destijds uitkwam in de tweede Spaanse divisie. Toen deze club twee jaar later naar de Primera Division promoveerde, werd echter nog maar zelden een beroep op hem gedaan. Dus keerde Dave terug naar Nederland. Hij vond emplooi bij FC Utrecht en ontwikkelde zich daar tot een zeer gewaardeerde en waardevolle kracht. Zelfs het oog van bondscoach Marco van Basten viel op hem, want hij werd geselecteerd voor het grote Oranje, en heeft inmiddels twee interlands achter zijn naam staan.

En nu wil hij naar Amerika.

Hij had beter een open sollicitatiebrief kunnen schrijven, gericht aan Ajax, zijn oude cluppie. Daar zijn ze hevig op zoek naar flankspelers met een goede voorzet. In Amsterdam heeft al een heel regiment spelers op de linkervleugel geacteerd en niemand voldeed aan de eisen. Ze hopen bij Ajax op een spoedige terugkeer van de nu geblesseerde Mitea. Maar dat is een speler die altijd met zijn hoofd naar de grond loopt te voetballen en nauwelijks oog heeft voor medespelers. Dave van den Bergh loopt rechtop en ziet alles om hem heen. Bovendien is hij sterk en is inmiddels gezegend met een schat aan eredivisie-ervaring.
Dave hoopt op Chicago Fire, Columbus Crew of Los Angeles Galaxy. Hij is veel te bescheiden. Hij kan beter zijn zinnen zetten op een terugkeer naar Ajax. Zijn vrouw wil dan vast nog wel een paar jaar in Nederland blijven.

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 18:23 schreef Eilanden het volgende:
Aardig geschreven, maar duidelijk niet de moeite genomen om je een beetje in Van den Bergh te verdiepen.

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 18:42 schreef Beschouw het volgende:

[..]

Moet dat dan? Een columnist heeft toch de vrijheid om zijn gedachten alle kanten op te laten gaan? Als ik me aan de feiten moet houden, is het geen column, maar een artikel. En artikelen wil ik niet schrijven.

quote:

OVER EN SLUITEN

In het seizoen 1992/1993 maakte Zaandammer Robert Molenaar zijn debuut bij Volendam. Al spoedig waren kenners er van overtuigd dat ‘het andere Oranje’ er met Molenaar een echte verdediger bij had, eentje die zijn hoef er onder zette en niet te beroerd was om een tegenstander onder de zoden te schoppen.

De daaropvolgende seizoenen ging de stoere verdediger onverdroten verder met zijn afbraakwerkzaamheden op het veld en hij deed dat zo voortvarend dat het oog van het grote Leeds United op hem viel. Die Engelse club keek destijds niet op een dubbeltje meer of minder en dacht met de sloper uit Volendam geen buil te kunnen vallen. Midden in het seizoen 1996-1997 verkaste Molenaar voor een slordige één miljoen pond naar de Premier League; een brug te ver voor de stoere verdediger, dachten velen.

Maar zie, in Leeds veroverde hij al snel een plekje in de basis. Het honderd-kilometer- per-uur-voetbal van de hoogste Engelse voetbaldivisie en de lijf-aan-lijf-duels die op elke vierkante meter van het voetbalveld werden uitgevochten, waren een kolfje naar de hand van Molenaar. Hij schoffelde, zwoegde en beukte dat het een lieve lust was en werd na afloop door iedereen die Leeds een warm hart toedroeg op de stevige schouders geslagen. Terminator noemden ze hem liefkozend.

Een imposante carrière lag in het verschiet, maar plots sloeg het noodlot toe. Hij liep een zware blessure op, waardoor hij lange tijd uit de running was en toen hij daarvan eindelijk hersteld was, had men hem bij Leeds eigenlijk niet meer nodig. In december 2000 vertrok hij voor 500.000 pond naar Bradford City, dat toen nog uitkwam in de hoogste Engelse divisie, maar na dat seizoen degradeerde. In de betrekkelijke anonimiteit beukte Molenaar er aan de andere kant van de Noordzee nog een paar jaar op los, totdat trainer Robert Maaskant hem in de zomer van 2003 naar RBC Roosendaal haalde. Het onooglijke Brabantse clubje was voor de tweede maal naar de eredivisie gepromoveerd en had wel behoefte aan een man die de bijl kon hanteren.

Het was een slimme zet van Maaskant. De sloperskwaliteiten van Molenaar kwamen RBC goed van pas en tegen alle voorspellingen in wist RBC zich nu wel te handhaven in de eredivisie. Molenaar had hierin als steunpilaar van de defensie een grote rol.

We zijn nu een paar jaar verder en Robert Molenaar is nog maar een schim van de stoere, struise verdediger die hij eens was. Om de haverklap kampt hij met een spierblessure en dan zien we op televisie een shot van een somber kijkende Molenaar, in een bruine jas op de tribune. En als hij wel deel uit maakt van het elftal, wordt hij aan alle kanten voorbijgelopen. De defensie van de Roosendalers is een gatenkaas en Molenaar is met al zijn ervaring niet meer in staat de gaten te dichten. De jaren gaan blijkbaar tellen, Molenaar wordt volgende week 37.

In het veld is het over en sluiten met Molenaar en dat beseft hij zelf ook wel. Welke eer is nog te behalen met een elftal dat vele maten te klein is voor de eredivisie? Hoe kan je leiding geven aan voetballers die er geen hout van kunnen en elk weekend kansloos verliezen? Welke vreugde beleeft Molenaar nog aan het voetballen? Kijk naar zijn aangezicht en zie de ellende, de frustratie, de machteloze woede.

Het is niet te hopen dat Molenaar aan het einde van zijn voetballoopbaan deze gevoelens tot uitbarsting laat komen, want wee de spits die dan in zijn buurt staat. Die jongen zal nimmer meer kunnen lopen.

Zover hoeft het niet te komen, Robert. Spiegel je aan Tieme Klompe, die vorig jaar murw gebeukt een punt achter zijn carrière zette. Geef er de brui aan, Robert. RBC is toch niet meer te redden en bovendien kan jij ze de eerste weken toch niet helpen, want in de wedstrijd tegen Ajax liep je alweer spierletsel op.

Robert, kappen. Het is mooi geweest.

quote:

Op dinsdag 21 februari 2006 00:11 schreef Da_Sandman het volgende:
Mooie man is dat, die Molenaar. Toen ik RBC op een zomeravond tegen Kloetinge zag voetballen in de voorbereiding op dit seizoen had ik alleen exact dezelfde gedachte als jij, stop er maar mee, dit is niets meer. Mooi geschreven

quote:

DE ENKEL VAN TOTTI

Het was vorige week een normale ontmoeting in de Serie A. Een duel tussen AS Roma, bezig aan een indrukwekkende serie overwinningen, en degradatiekandidaat Empoli. Het gepromoveerde Empoli is een klein clubje, dat moet vechten om op het hoogste niveau te blijven. Dit na een goede start van het seizoen. Denk nu niet dat Empoli een club van het kaliber RBC is. Nee, ook de kleintjes van de Serie A halen een aardig niveau. Zie alleen maar spits Francesco Tavano, die bij de Nederlandse topclubs niet zou misstaan.

Tegen AS Roma was Empoli echter niet opgewassen. Er werd een nederlaag geleden. Een kleine weliswaar, maar Roma won en deed goede zaken op de ranglijst. Normaal gesproken zou er amper meer aandacht dan normaal aan een 1-0 overwinning als deze zijn geschonken. Maar nu was alles anders. De serie van Roma kon iedereen gestolen worden, de strijd van Empoli om in de Serie A te blijven telde niet. Dit was de wedstrijd van de enkel. De enkel van Francesco Totti, om precies te zijn.

Francesco Totti, kind van AS Roma. De begaafde voetballer is een held in het grootste deel van Italië. Zijn kwaliteiten zijn onomstreden. Totti heeft een goed inzicht en een fantastische balbehandeling. Hij tovert schijnbaar kansloze acties om tot fenomenale doelpunten. Totti kan in of achter de spits het verschil maken. Wat dat betreft is hij nog een ouderwetse voetballer, waar er weinig van zijn. Er wordt wel eens schamper gelachen om zijn vermeende domheid, waarover zelfs een boekje op de markt verscheen. Maar als Totti gaat voetballen, hoeft hij niets anders te weten of te kunnen.

Zo kan het dat hij al enkele jaren wordt gezien als één van de spelers die de nationale ploeg van Italië naar successen kan leiden. Het ging tot nu toe steeds mis voor Totti, met het EK van 2004 als dieptepunt. Een spuugincident in de eerste wedstrijd leverde hem een schorsing op. Weg dromen van de titel, die aan de hand van de geniale excentriekeling behaald had moeten worden. Met die catastrofe in het achterhoofd verwacht men dit jaar niets anders dan een glorieuze revanche. Met Totti en Del Piero achter doelpuntenfenomeen Luca Toni moet Italië een aanvallende driehoek hebben waar tegenstanders in de tunnel al bang voor zijn. Zij moeten de azuurblauwen aan de hand nemen in Duitsland en naar de titel leiden.

En dus stond afgelopen weekend het voetbalhart van menig Italiaan even stil. Richard Vanigli, een dertiger in de defensie van Empoli, bracht onbewust het land in rep en roer. Vanigli, een verdediger zoals er in Italië veel van zijn, was ongetwijfeld lekker scherp begonnen aan het duel met Roma. Hij bracht vrijwel zijn complete loopbaan door op de lagere profniveaus van Italië en mocht dit seizoen dan eindelijk in de Serie A spelen. Dan ga je wel fel de wedstrijden in, om dat verblijf langer te rekken dan één seizoen. Vanigli zette een tackle in op Totti, die daarbij zijn enkel brak. De diagnose was welhaast van ondraaglijkere pijn dan de breuk zelf: twee tot drie maanden buitenspel. Wie snel mee telt, concludeert dat Totti dus mogelijk pas eind mei weer fit is.

Aangezien het WK niet veel later begint, vreest Italië nu voor Totti. Vanigli, die als goed Italiaan het landsbelang direct boven het eigenbelang stelde, ging in tranen het veld af. Een pose, vonden de achterdochtigen. Welgemeend, aldus de barmhartigen. Ook de voorzitter van Empoli legde op televisie een verklaring af, terwijl de voor AS Roma werkzame Rosella Sensi ook al huilend op de buis te zien was. Iedereen voelde de pijn en was bang voor het idee Totti te moeten missen in Duitsland. Wie moet zijn plek dan innemen? Zelfs Silvio Berlusconi zocht al contact met de speler. Men moet er niet aan denken dat Francesco straks thuis voor de buis moet toekijken, samen met zijn prachtige vrouw die af en toe een drankje serveert.

Zijn de Italianen gek geworden? Ik kan me niet voorstellen dat Balkenende een telefoontje zou plegen naar Rafael van der Vaart of Arjen Robben, wanneer die een zware blessure oplopen. Net zo min als ik me kan voorstellen dat een simpele mandekker van pakweg ADO Den Haag huilend het veld afloopt als hij Dirk Kuijt heeft geblesseerd. Dat de voorzitter dan ook min of meer publiekelijk zijn excuses gaat maken. Nee, in Nederland zijn we daar te nuchter voor. Schouderophalend zullen we het hooguit jammer vinden dat een belangrijke speler het toernooi moet missen, maar een poppenkast als in Italië is uitgesloten. Misschien zit in dit verschil in beleving echter wel meer opgesloten dan alleen Hollandse nuchterheid. Misschien is dit wel de wezenlijke verklaring voor het feit dat Italië komende zomer meer kans heeft op de wereldtitel dan Nederland. We zijn niet passioneel genoeg en kunnen alleen maar meewarig kijken naar die Italianen, die van de enkel van Totti een zaak van nationaal belang maken. Hopelijk kan Marco van Basten nog iets van die beleving, die hij zelf van nabij meemaakte, overbrengen op zijn spelers en op ons. Anders vrees ik voor een prijsloze zomer.