Het VBL-columnhoekje deel 8:schrijf de frustraties van je af

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 18:23 schreef Eilanden het volgende:
Aardig geschreven, maar duidelijk niet de moeite genomen om je een beetje in Van den Bergh te verdiepen.

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 18:42 schreef Beschouw het volgende:

[..]

Moet dat dan? Een columnist heeft toch de vrijheid om zijn gedachten alle kanten op te laten gaan? Als ik me aan de feiten moet houden, is het geen column, maar een artikel. En artikelen wil ik niet schrijven.

quote:

OVER EN SLUITEN

In het seizoen 1992/1993 maakte Zaandammer Robert Molenaar zijn debuut bij Volendam. Al spoedig waren kenners er van overtuigd dat ‘het andere Oranje’ er met Molenaar een echte verdediger bij had, eentje die zijn hoef er onder zette en niet te beroerd was om een tegenstander onder de zoden te schoppen.

De daaropvolgende seizoenen ging de stoere verdediger onverdroten verder met zijn afbraakwerkzaamheden op het veld en hij deed dat zo voortvarend dat het oog van het grote Leeds United op hem viel. Die Engelse club keek destijds niet op een dubbeltje meer of minder en dacht met de sloper uit Volendam geen buil te kunnen vallen. Midden in het seizoen 1996-1997 verkaste Molenaar voor een slordige één miljoen pond naar de Premier League; een brug te ver voor de stoere verdediger, dachten velen.

Maar zie, in Leeds veroverde hij al snel een plekje in de basis. Het honderd-kilometer- per-uur-voetbal van de hoogste Engelse voetbaldivisie en de lijf-aan-lijf-duels die op elke vierkante meter van het voetbalveld werden uitgevochten, waren een kolfje naar de hand van Molenaar. Hij schoffelde, zwoegde en beukte dat het een lieve lust was en werd na afloop door iedereen die Leeds een warm hart toedroeg op de stevige schouders geslagen. Terminator noemden ze hem liefkozend.

Een imposante carrière lag in het verschiet, maar plots sloeg het noodlot toe. Hij liep een zware blessure op, waardoor hij lange tijd uit de running was en toen hij daarvan eindelijk hersteld was, had men hem bij Leeds eigenlijk niet meer nodig. In december 2000 vertrok hij voor 500.000 pond naar Bradford City, dat toen nog uitkwam in de hoogste Engelse divisie, maar na dat seizoen degradeerde. In de betrekkelijke anonimiteit beukte Molenaar er aan de andere kant van de Noordzee nog een paar jaar op los, totdat trainer Robert Maaskant hem in de zomer van 2003 naar RBC Roosendaal haalde. Het onooglijke Brabantse clubje was voor de tweede maal naar de eredivisie gepromoveerd en had wel behoefte aan een man die de bijl kon hanteren.

Het was een slimme zet van Maaskant. De sloperskwaliteiten van Molenaar kwamen RBC goed van pas en tegen alle voorspellingen in wist RBC zich nu wel te handhaven in de eredivisie. Molenaar had hierin als steunpilaar van de defensie een grote rol.

We zijn nu een paar jaar verder en Robert Molenaar is nog maar een schim van de stoere, struise verdediger die hij eens was. Om de haverklap kampt hij met een spierblessure en dan zien we op televisie een shot van een somber kijkende Molenaar, in een bruine jas op de tribune. En als hij wel deel uit maakt van het elftal, wordt hij aan alle kanten voorbijgelopen. De defensie van de Roosendalers is een gatenkaas en Molenaar is met al zijn ervaring niet meer in staat de gaten te dichten. De jaren gaan blijkbaar tellen, Molenaar wordt volgende week 37.

In het veld is het over en sluiten met Molenaar en dat beseft hij zelf ook wel. Welke eer is nog te behalen met een elftal dat vele maten te klein is voor de eredivisie? Hoe kan je leiding geven aan voetballers die er geen hout van kunnen en elk weekend kansloos verliezen? Welke vreugde beleeft Molenaar nog aan het voetballen? Kijk naar zijn aangezicht en zie de ellende, de frustratie, de machteloze woede.

Het is niet te hopen dat Molenaar aan het einde van zijn voetballoopbaan deze gevoelens tot uitbarsting laat komen, want wee de spits die dan in zijn buurt staat. Die jongen zal nimmer meer kunnen lopen.

Zover hoeft het niet te komen, Robert. Spiegel je aan Tieme Klompe, die vorig jaar murw gebeukt een punt achter zijn carrière zette. Geef er de brui aan, Robert. RBC is toch niet meer te redden en bovendien kan jij ze de eerste weken toch niet helpen, want in de wedstrijd tegen Ajax liep je alweer spierletsel op.

Robert, kappen. Het is mooi geweest.

quote:

Op dinsdag 21 februari 2006 00:11 schreef Da_Sandman het volgende:
Mooie man is dat, die Molenaar. Toen ik RBC op een zomeravond tegen Kloetinge zag voetballen in de voorbereiding op dit seizoen had ik alleen exact dezelfde gedachte als jij, stop er maar mee, dit is niets meer. Mooi geschreven

quote:

DE ENKEL VAN TOTTI

Het was vorige week een normale ontmoeting in de Serie A. Een duel tussen AS Roma, bezig aan een indrukwekkende serie overwinningen, en degradatiekandidaat Empoli. Het gepromoveerde Empoli is een klein clubje, dat moet vechten om op het hoogste niveau te blijven. Dit na een goede start van het seizoen. Denk nu niet dat Empoli een club van het kaliber RBC is. Nee, ook de kleintjes van de Serie A halen een aardig niveau. Zie alleen maar spits Francesco Tavano, die bij de Nederlandse topclubs niet zou misstaan.

Tegen AS Roma was Empoli echter niet opgewassen. Er werd een nederlaag geleden. Een kleine weliswaar, maar Roma won en deed goede zaken op de ranglijst. Normaal gesproken zou er amper meer aandacht dan normaal aan een 1-0 overwinning als deze zijn geschonken. Maar nu was alles anders. De serie van Roma kon iedereen gestolen worden, de strijd van Empoli om in de Serie A te blijven telde niet. Dit was de wedstrijd van de enkel. De enkel van Francesco Totti, om precies te zijn.

Francesco Totti, kind van AS Roma. De begaafde voetballer is een held in het grootste deel van Italië. Zijn kwaliteiten zijn onomstreden. Totti heeft een goed inzicht en een fantastische balbehandeling. Hij tovert schijnbaar kansloze acties om tot fenomenale doelpunten. Totti kan in of achter de spits het verschil maken. Wat dat betreft is hij nog een ouderwetse voetballer, waar er weinig van zijn. Er wordt wel eens schamper gelachen om zijn vermeende domheid, waarover zelfs een boekje op de markt verscheen. Maar als Totti gaat voetballen, hoeft hij niets anders te weten of te kunnen.

Zo kan het dat hij al enkele jaren wordt gezien als één van de spelers die de nationale ploeg van Italië naar successen kan leiden. Het ging tot nu toe steeds mis voor Totti, met het EK van 2004 als dieptepunt. Een spuugincident in de eerste wedstrijd leverde hem een schorsing op. Weg dromen van de titel, die aan de hand van de geniale excentriekeling behaald had moeten worden. Met die catastrofe in het achterhoofd verwacht men dit jaar niets anders dan een glorieuze revanche. Met Totti en Del Piero achter doelpuntenfenomeen Luca Toni moet Italië een aanvallende driehoek hebben waar tegenstanders in de tunnel al bang voor zijn. Zij moeten de azuurblauwen aan de hand nemen in Duitsland en naar de titel leiden.

En dus stond afgelopen weekend het voetbalhart van menig Italiaan even stil. Richard Vanigli, een dertiger in de defensie van Empoli, bracht onbewust het land in rep en roer. Vanigli, een verdediger zoals er in Italië veel van zijn, was ongetwijfeld lekker scherp begonnen aan het duel met Roma. Hij bracht vrijwel zijn complete loopbaan door op de lagere profniveaus van Italië en mocht dit seizoen dan eindelijk in de Serie A spelen. Dan ga je wel fel de wedstrijden in, om dat verblijf langer te rekken dan één seizoen. Vanigli zette een tackle in op Totti, die daarbij zijn enkel brak. De diagnose was welhaast van ondraaglijkere pijn dan de breuk zelf: twee tot drie maanden buitenspel. Wie snel mee telt, concludeert dat Totti dus mogelijk pas eind mei weer fit is.

Aangezien het WK niet veel later begint, vreest Italië nu voor Totti. Vanigli, die als goed Italiaan het landsbelang direct boven het eigenbelang stelde, ging in tranen het veld af. Een pose, vonden de achterdochtigen. Welgemeend, aldus de barmhartigen. Ook de voorzitter van Empoli legde op televisie een verklaring af, terwijl de voor AS Roma werkzame Rosella Sensi ook al huilend op de buis te zien was. Iedereen voelde de pijn en was bang voor het idee Totti te moeten missen in Duitsland. Wie moet zijn plek dan innemen? Zelfs Silvio Berlusconi zocht al contact met de speler. Men moet er niet aan denken dat Francesco straks thuis voor de buis moet toekijken, samen met zijn prachtige vrouw die af en toe een drankje serveert.

Zijn de Italianen gek geworden? Ik kan me niet voorstellen dat Balkenende een telefoontje zou plegen naar Rafael van der Vaart of Arjen Robben, wanneer die een zware blessure oplopen. Net zo min als ik me kan voorstellen dat een simpele mandekker van pakweg ADO Den Haag huilend het veld afloopt als hij Dirk Kuijt heeft geblesseerd. Dat de voorzitter dan ook min of meer publiekelijk zijn excuses gaat maken. Nee, in Nederland zijn we daar te nuchter voor. Schouderophalend zullen we het hooguit jammer vinden dat een belangrijke speler het toernooi moet missen, maar een poppenkast als in Italië is uitgesloten. Misschien zit in dit verschil in beleving echter wel meer opgesloten dan alleen Hollandse nuchterheid. Misschien is dit wel de wezenlijke verklaring voor het feit dat Italië komende zomer meer kans heeft op de wereldtitel dan Nederland. We zijn niet passioneel genoeg en kunnen alleen maar meewarig kijken naar die Italianen, die van de enkel van Totti een zaak van nationaal belang maken. Hopelijk kan Marco van Basten nog iets van die beleving, die hij zelf van nabij meemaakte, overbrengen op zijn spelers en op ons. Anders vrees ik voor een prijsloze zomer.

quote:

de voor AS Roma werkzame Rosella Sensi

quote:

Op woensdag 15 februari 2006 23:08 schreef Bjoro het volgende:

[..]

werden de wedstrijden van ADO in Italie uitgezonden dan ?

_{of bedoel je Claudio}

quote:

Op woensdag 22 februari 2006 19:56 schreef tong80 het volgende:
Totti hoort echt niet in het rijtje Zola Baggio

quote:

GROOT

Heurelho da Silva Gomes. Alles aan deze man is groots. Zijn neus, zijn oren, zijn wenkbrauwen, zijn armen en handen, zijn naam en zijn keeperkwaliteiten. Maar groots was hij afgelopen dinsdagavond voor één keer niet. Toen liet hij zijn club PSV mooi in de steek. In de 65e minuut van de Champions Leaguewedstrijd tegen Olympique Lyon verkeek hij zich lelijk op een vrije trap van zijn landgenoot Juninho, nadat hij eerdere situaties ook al verkeerd ingeschat had. De Gomes van PSV-Olympique Lyon herkenden wij niet. Daar stond geen geweldenaar in de goal, maar een doorsnee keepertje, eentje van een veel minder kaliber.

De Gomes die wij kennen, plukt de meest onmogelijke ballen uit de lucht. Maar in de wedstrijd tegen Lyon zou je op sommige momenten bijna terugverlangen naar Ronald Waterreus of wensen dat zenuwpees Zoetebier onder de lat stond. Gomes had zijn dag niet, dinsdag, om het eufemistisch te zeggen. Dat kan. De Braziliaanse keeper is ook maar een mens en dat zou je gezien zijn optreden tot aan de wedstrijd tegen Lyon bijna vergeten.

Gomes schijnt een vrolijke jongen te zijn. ,,Een beetje gek’’, omschreef hij zichzelf in een hilarisch dubbelinterview van verslaggever Sierd de Vos met landgenoot Alex, een paar maanden geleden. Toen deed hij lollig en maakte de ene grap na de andere. Zijn aanstekelijke lach deed zelfs de immer stoïcijnse Alex grijnzen. Dinsdagavond kon de Braziliaanse doelman niet lachen. Hij kon wel door de grond zakken en zijn armen leken door zijn omlaag gezakte schouders nog langer dan anders.

Met wat voor gezicht zal Gomes na afloop in de kleedkamer gezeten hebben? Alsof er een dierbare overleden was, vrees ik. Gelukkig voor hem raast de voetballerij verder en gebeurt er elke dag weer wat nieuws, waardoor de zinnen verzet kunnen worden. De flaters tegen Lyon zal hij snel vergeten zijn, want een etmaal later werd hij opgeroepen voor de vriendschappelijke interland die Brazilië op woensdag 1 maart in Moskou tegen Rusland speelt. De PSV-keeper krijgt de uitnodiging omdat eerste keus Dida van AC Milan geblesseerd is en Julio Cesar van Inter evenmin fit is.

Zo is het Jantje huilt, Jantje lacht. Gomes moet weer breeduit gelachen hebben, toen hij hoorde dat hij deel mocht gaan uitmaken van de Seleçao. Dat is toch de droom van elke Braziliaanse voetballer? Gomes is keeper en hoewel je in Brazilië, als je niet kunt voetballen, keeper wordt, moet hij die droom ook hebben gehad.

De selectie voor het Braziliaanse elftal kan voor Gomes en dus ook voor PSV niet op een beter moment komen. De neerslachtige bui van Gomes is als sneeuw voor de zon verdwenen en aanstaande zondagmiddag tegen AZ zal er weer een herkenbare doelman bij PSV in het doel staan, met uitschuifbare armen en handen als kolenschoppen. Onverstoorbaar zal hij de ene aanval na de andere pareren en het enige wat je aan hem zult merken bij de stormloop van AZ, zijn de opgetrokken wenkbrauwen. Want dat is het allermooist aan Heurelho da Silva Gomes; de gefronste buitenmodel wenkbrauwen, net nadat hij een netelige situatie geklaard heeft.

Ik mag die Gomes wel. Hij is, wat ze in België een grote meneer noemen. Letterlijk en figuurlijk.

quote:

Op woensdag 22 februari 2006 19:52 schreef DIGGER het volgende:
Ehhh Totti is zeker wel van de klasse van Baggio en Zola, zondermeer, het ontbreekt hem alleen van grote glorie op Internationaal niveau, vooral dankzij Frankrijk in 2000.

Mbt het stukje, 1 ding snap ik niet qua context:
[..]

Klinkt alsof ze bij wijze van de lijnen trekt of ballen oppompt of zo, maar dat is dus de dochter van de president en een zeer belangrijk en invloedrijk figuur binnen Roma.