Het VBL-columnhoekje deel 8:schrijf de frustraties van je af

quote:

Op woensdag 15 februari 2006 23:13 schreef -Vaduz- het volgende:
Dit vind ikeen van de beteren van de laatste tijd, hulde. Ik wacht op de reactie van the_legend_ killer. De Materazzi fan bij uitstek hier.

quote:

Op donderdag 23 februari 2006 20:01 schreef Beschouw het volgende:
Ja en Nederland speelt met 10 man verder tegen op wraak beluste Brazilianen...

quote:

Op donderdag 23 februari 2006 20:00 schreef the_legend_killer het volgende:
..... en dat hij daarna van het veld moet

quote:

Op donderdag 23 februari 2006 20:04 schreef Beschouw het volgende:

[..]

Dat zei je ook

quote:

Op donderdag 23 februari 2006 18:00 schreef Da_Sandman het volgende:
Daar kwam nota bene mijn moeder al net mee

quote:

Klaas-Jan Huntelaar, kapstok van het Ajax-systeem

Het wonder voltrok zich in de 15e minuut. Een fenomeen, dat naar verluidt was getooid in een roodwit tricot, positioneerde zich in de doelmond van de opponent.
Zijn bruingekleurde pupillen hadden alleen oog voor het ronde speeltuig dat zijn kant op kwam. De luchtmacht van Internazionale gebruikte handen en voeten om de man van het scoren af te houden. Het mocht echter niet baten. Verslagen lag Walter Samuel op het gras. Het ongeloof op zijn getekende gelaat was niet te vatten. De bikkelharde verdediger was zojuist getuige geweest van een heus mirakel.

In het begin van het nieuwe millennium wees echter niets op een op handen zijnd mirakel.
Huntelaar doorliep weliswaar de verscheidene jeugdelftallen van PSV, maar de trainers uit de Lichtstad dichtten hem geen grote toekomst toe. Volgens zijn toenmalige oefenmeesters ontbeerde hij het echte killersinstinct en lag een geslaagde carrière in de subtop voor hem in het verschiet. De eigenzinnige Dremptenaar wist echter wel beter. Niets zou hem kunnen afhouden van een bestaan aan de voetbaltop. Fatsoenlijk als hij is wachtte hij geduldig op zijn kans.

Een echte kans werd hem echter niet geboden bij de Eindhovenaren. Guus Hiddink, waarvan wordt beweerd dat hij een neusje voor talent heeft, zag niets in de slungelige targetman. Slechts eenmaal mocht hij aantreden in het keurkorps van de Varssevelder, maar hij kon in de enkele minuten die hem waren gegund niet imponeren. Huntelaar wist genoeg.
Zonder zich iets aan te trekken van de arrogante Guus Hiddink sloot hij het boek PSV en probeerde hij het bij de Superboeren. Ook hier werd zijn aanwezigheid geen doorslaand succes en wist hij in 9 duels nimmer het net te doen bollen.

Het seizoen 2003/2004 betekent daarentegen de onvermijdelijke doorbraak van de Dremptinator.
AGOVV Apeldoorn onderkent dat er wel degelijk voldoende talent schuilt in de door PSV afgeschreven nummer 9. Trainer Jurrie Koolhof schenkt hem het vertrouwen en Huntelaar betaalt zijn superieur in klinkende munt terug. Hij weet 26 maal doel te treffen in 35 wedstrijden en bezorgt debutant AGOVV een verdienstelijk wittebroodsseizoen met een 10e plaats in de eindrangschikking als gevolg. Met zijn sterke spel trekt de Dremptenaar de aandacht van verscheidene clubs. Sc Heerenveen rolt uiteindelijk uit de bus als nieuwe werkgever van de spits. Vele criticasters in Eindhoven trokken de kwaliteiten van Huntelaar echter nog steeds in twijfel; deze mensen zouden na een jaar echter zijn getransformeerd in spijtoptanten, want ook op dit hogere podium weet Huntelaar het net te vinden.
In de 31 wedstrijden dat hij deel uit maakt van het elftal van trainer Gert-Jan Verbeek schiet hij 17 maal raak. Huntelaar verwordt tot publiekslieveling in Heerenveen, maar wordt door zijn ouders met beide benen op de grond gehouden.

Een jaar later is Huntelaars naam met stip gestegen. Verbeek ziet de geboren Dremptenaar als een zekerheidje in zijn team en garandeert de goalgetter een basisplaats. De Dremptinator blijft echter ongestoord verder werken aan zijn zwakke punten en dit mist zijn uitwerking niet.
Het gaat crescendo met de Friezen en de teller staat na 16 wedstrijden al op 17 treffers.
Dit blijft niet onopgemerkt in de rest van het land en het gevolg is een transfer die zijn weerga niet kent. Klaas-Jan Huntelaar, een nuchtere jongen uit Drempt, verkast voor het enorme bedrag van 9 miljoen euro naar recordkampioen AFC Ajax.

De spits geeft meerdere redenen voor zijn overstap naar De Godenzonen. Zo voelt hij zich het best thuis in het systeem dat de Amsterdammers op de mat leggen en verheugt hij zich op de samenwerking met trainer Danny Blind. De mannen koesteren niet alleen dezelfde gedachte over hoe het voetbalspelletje tot uitvoering moet worden gebracht, maar ze zien beiden een aanval op de mondiale topclubs niet als een onoverkoombaar streven.

Zoals de laatste wedstrijden al hebben aangetoond is Klaas-Jan Huntelaar een absolute versterking voor Ajax en kan hij de kapstok vormen waaraan het systeem moet worden opgehangen. De bevlogen nummer 9 is een typische Ajax-spits en ziet bij de Amsterdammers mogelijkheden om door te stoten naar de absolute top. En let wel, als werknemer van AFC Ajax.

quote:

VERGETEN

Het is donderdagmiddag 24 februari. Het trainingscomplex Milanello van AC Milan is gedompeld in een diepe rust. De spelers van de rossonieri waren ’s ochtends zoals gebruikelijk op komen draven, maar na een uurtje had trainer Ancelotti het welletjes gevonden. Zijn spelers hadden wat rondjes gelopen om de stramme spieren los te maken na de vermoeienissen van de Champions Leaguewedstrijd tegen Bayern München, twee dagen eerder, en daarop volgende vliegreis, terug naar Italië. De zweep was er niet over gegaan. Het 1-1 gelijkspel in München had Ancelotti tevreden gestemd, want die uitslag bood uitzicht op de kwartfinale en zondag stond alweer de volgende wedstrijd op het programma: Palermo uit.

De spelers vonden het best, toen Ancelotti de training beëindigde. Ze sloften terug naar de kleedkamer, namen een douche en zochten vervolgens hun bolide op, om huiswaarts te keren. Ook Clarence Seedorf wist niet hoe snel hij weg moest komen. Al lopend naar zijn auto haalde hij zijn mobiele telefoon voor de dag en klapte hem na een kort gesprekje weer in. Tevreden stapte hij in en draaide de contactsleutel om. Met een brede glimlach verliet hij Milanello.
Een middagje thuis in Robecco sul Naviglio, bij zijn Braziliaanse levensgezellin; het kwam er niet zo vaak van met al die trainingskampen en verre uitwedstrijden. Enige weken geleden hadden ze een nieuw spel ontdekt en als er maar even een uurtje vrij was, zaten ze getweeën aan de keukentafel. Het was zijn vader, die het gezelschapsspel bij het laatste bezoek had meegebracht uit Holland. ‘Gevonden toen ik de zolder opruimde’, had hij gezegd.

Een klein uur later was Clarence thuis. Hij gaf zijn jas aan de dienstbode, aaide zijn kinderen over de bol en schoof aan aan de keukentafel, waar alles al klaar stond. Al spoedig waren Clarence en zijn vrouw verdiept in het spel. Scrabble heette het. Met letters moet je woorden vormen en daar kun je punten mee verdienen. Leuk spel en bovendien kon de Braziliaanse schone zo nog wat Nederlandse woordjes bijleren, want natuurlijk was het de Nederlandse versie, die Jurgen Seedorf had meegebracht.

Op de achtergrond hoorde je de muziek van het Nederlandse Radio 3, via internet weergegeven op de computer en hoewel er al wat aardige nummers waren gedraaid, was het goede humeur van Seedorf stilaan aan het weg ebben. Hoe hij ook probeerde, vandaag kon hij met geen mogelijkheid zijn favoriete woordje vormen. De R, E, S, P, C en T had hij al, maar met geen mogelijkheid kon hij ergens aansluiten op een vrij liggende E, want die was er niet.

Plots besefte Clarence dat Marco van Basten vanmiddag de selectie van het Nederlandse elftal bekend zou maken. Dat was hij in alle drukte rond de wedstrijd tegen Bayern even vergeten, maar nu thuis aan de keukentafel schoot het hem weer te binnen. Nee, hij had niets gehoord van de bondscoach, maar dat hoefde ook niet. Hij wist zeker dat hij er dit keer wel bij zou zitten. Vaste waarde bij Milan, om zo iemand kon je toch niet heen? Hij zou aan de buitenwacht nooit laten blijken dat het hem zeer deed, telkens als Van Basten bekendmaakte dat hij, de Grote Clarence er niet bij zat. Dat hoefde niemand te weten. Maar pijn deed het, iedere keer weer. Die ellende is nu achter de rug, dat wist hij zeker. Om een Seedorf in de vorm van zijn leven, kon zelfs Van Basten niet meer heen. Zijn gemoed klaarde weer wat op en snel legde hij enkele letters op het bord.

Ha, daar had je het nieuws van drie uur. Hij maande zijn vrouw even stil te zijn en spitste zijn oren. ,,Van Bommel keert terug bij Oranje’’, las de nieuwslezer voor en hij repte ook van Hofs, Meerdink en ene Jaliens. Over Clarence Seedorf geen woord. Mismoedig staarde hij naar het Scrabblebord, waar zijn echtgenote zojuist een nieuw woord legde: VERGETEN.

Een tel later lagen de stenen tot in de woonkamer. Bij Seedorf thuis is er sinds donderdag nooit meer gescrabbled.

quote:

EEN GEMISTE KANS

Racistische uitingen in voetbalstadions vormen, helaas, een probleem dat nog altijd niet is opgelost. De prachtige voetbalsport zou verstoken moeten zijn van het hersenloze gebral van sommigen, die menen dat in de naam van het supporterswezen alles geoorloofd is. In het oosten van Europa komt het regelmatig voor, zo blijkt tijdens duels om de Europacup. Donkere spelers worden begeleid door oerwoudgeluiden. Laat ons in Nederland niet roomser zijn dan de paus, want ook hier komen dit soort uitwassen soms nog voor. Een adequate oplossing voor dit probleem is er nog steeds niet.

Sepp Blatter opperde enkele jaren terug om een soort schandpaal in te voeren. Politie zou de vakken waaruit de oerwoudgeluiden kwamen moeten schoonvegen en de raddraaiers vervolgens naar de middenstip moeten vervoeren. Daar zou de rest van het stadion hen enkele minuten moeten trakteren op een striemend fluitconcert. Een ridicuul idee, al was het maar omdat dit totaal niet uitvoerbaar is. Binnen het voetbal zelf bestaat de actie “Football Against Racism”, waaraan tal van beroemde spelers mee werken. Het Nederlands elftal speelde in het kader van deze actie ooit in zwart met witte shirts tegen de Engelsen. De vraag is echter of deze bewustwordingsacties wel de juiste mensen bereiken.

Nee, het is niet eenvoudig. Ik denk dat een duidelijk statement, gemaakt door een speler zelf, een prima stap zou kunnen zijn. Ik doel hierbij natuurlijk op het afstappen van het veld. We zagen het dit seizoen in Italië, toen de Ivoriaan Marco André Zoro Kpolo van Messina het veld af wilde stappen toen fans van Internazionale hem racistisch bejegenden. Hij kon door de donkere spelers van Inter zelf worden overgehaald om te blijven. De actie leverde wel wat publiciteit op, maar was nog lang niet voldoende. Eerlijk is eerlijk, Zoro is een kleintje binnen het mondiale voetbal. Dit geldt ook voor zijn club Messina en uiteindelijk bleef hij wel op het veld staan. Dat spelers uiteindelijk hun actie niet doorzetten, is ook wel logisch. Het is namelijk een schemerig gebied waarin je dan als speler en club terechtkomt. Wat doet de nationale bond in een dergelijk geval? Je wilt uiteindelijk met je actie niet je eigen team duperen en in het geval van Zoro heeft een club als Messina gewoon kans om zelf gestraft te worden.

Daarom is het zo jammer dat Samuel Eto’o vorige week op zijn besluit terugkwam om in Zaragoza te stoppen met de wedstrijd. Eto’o is geboren in Kameroen en werd vorig seizoen al constant met oerwoudgeluiden geconfronteerd in Zaragoza. Toen koos hij voor een ludieke, maar toch ook zeer pijnlijke, oplossing. Na zijn doelpunten danste hij als een aap. Zo werd hij immers ook gezien door de supporters daar. Zaterdag was het echter weer prijs en deze keer koos Eto’o voor een andere aanpak. Hij wilde stoppen en liep resoluut het veld af.

Zijn tegenstanders, waar nota bene ook gekleurde spelers bij waren, en de scheidsrechter probeerden hem te overtuigen door te spelen. Zaragoza was ongetwijfeld bang voor de reprimandes, want dit was even anders. Het ging hier om een speler van Barcelona, één van de grootste clubs ter wereld. Eto’o zelf is ook één van de huidige mondiale toppers. Als die bijval had gekregen van zijn medespelers, waaronder de eveneens gekleurde Ronaldinho, had je de poppen aan het dansen gehad. Ronaldinho en Eto’o eindigden namelijk eind vorig jaar steevast in de top drie van de verkiezingen rond de beste voetballers in Europa en de wereld.

Dat was een statement geweest. Twee van de beste spelers in de wereld, aangevuld met andere sterren van Barcelona, die het veld aflopen omdat ze het racisme vanaf de tribune beu zijn. Spelers van topclub Barcelona, pikant genoeg ook nog eens getraind door twee Surinamers. Ik ben er vrijwel zeker van dat de Spaanse bond in dit geval een straf had uitgedeeld aan Zaragoza. Dan was er eindelijk een daad gesteld en had de wereld een voorbeeld gezien dat dit soort hersenloze acties vanaf de tribune maar eens afgelopen moesten zijn.

Maar helaas, het mooiste statement denkbaar ging niet door. Henk ten Cate bleek uiteindelijk de man die Eto’o kon bewegen om terug te keren. Dat Eto’o betrokken was bij de winnende treffers van Barcelona was mooi, maar weegt wat mij betreft niet op tegen de kans die hij heeft laten lopen. Ik denk zelfs dat dit de grootste gemiste kans van zijn hele loopbaan is. Met als gevolg dat we voorlopig nog niet verlost zijn van de mensonterende oerwoudgeluiden vanaf de tribune, die niet passen bij de mooiste sport ter wereld. En dat is jammer voor de liefhebber.