Welkom in de Kosmos!
Ga mee op een reis door het heelal, langs de sterren, planeten, zwarte gaten en nog veel meer...
Het astronomie topic #2
Het astronomie topic #3
Het astronomie topic #4
.
Het astronomie topic #5
Het astronomie topic #6.
Een paar gerelateerde topics:
Centraal Exo-Planeten Topic
Zwarte gaten en dummies #2 Dement in een andere dimensie
MARS - De Missies! Deel 8
Astronomie in de Achtertuin #1
Verder met de laatste post uit t vorige deel:
10-04-2012
Wetenschappers zien ‘iets nieuws’ op de zon
NASA-wetenschappers hebben iets nieuws gevonden op de zon: coronale cellen. Deze coronale cellen bevinden zich in de atmosfeer van de zon en kunnen het beste vergeleken worden met kaarsjes op een verjaardagstaart.
Wetenschapper Neil Sheeley van het Naval Research Laboratory in Washington keek naar foto’s van de zon, gemaakt door het Solar Dynamics Observatorium. Hij trof een bijzondere reeks cellen aan in de atmosfeer van de zon, oftewel de corona. De cellen leken sterk op de cellen op het oppervlak van de zon. Ze hadden een heldere kern en donkere randen.
Sheeley besprak zijn vondst met collega’s en al snel werden verschillende belangrijke zonneobservatoria ingeschakeld om de vreemde cellen nader te bestuderen. Uit het onderzoek blijkt nu dat de cellen inderdaad ‘iets nieuws’ zijn. De cellen worden voortaan ‘coronale cellen’ genoemd.
Verjaardagskaarsjes?
De coronale cellen bevinden zich in coronale gaten. Dit zijn relatief koude gebieden in vergelijking met de corona. “We denken dat coronale cellen vlammen zijn die omhoog schieten, zoals kaarsen op een verjaardagstaart”, legt Sheeley uit in het persbericht op de website van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie. “Van de zijkant zien ze eruit als vlammen, maar van bovenaf lijken het net cellen.” Dit is goed te zien op de foto rechts. De bovenste foto’s zijn gemaakt van boven. Hierdoor hebben de coronale cellen een celachtige structuur. Op de onderste foto’s lijken de coronale cellen juist op vlammen.
De coronale cellen gedragen zich raar. Soms verdwijnen ze voor altijd, alsof iemand het kaarsje uitblaast. Maar het komt ook voor dat de cellen plotseling weer verschijnen. De grote vraag is: wat steekt de kaars aan?
Meer onderzoek
Wetenschappers denken dat de coronale cellen zichtbaar zijn als magnetische velden gesloten zijn en niet zichtbaar zijn als de magnetische velden open zijn. Er is echter meer onderzoek nodig om meer te weten te komen over deze bijzondere structuren.
(scientias.nl)
[ Bericht 1% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 11-04-2012 09:16:32 ]
Galaxy Zoo: Hubble uses gorgeous imagery of hundreds of thousands of galaxies drawn from NASA's Hubble Space Telescope archive. To understand how these galaxies, and our own, formed we need your help to classify them according to their shapes ⤔ a task at which your brain is better than even the most advanced computer. If you're quick, you may even be the first person in history to see each of the galaxies you're asked to classify.
More than 250,000 people have taken part in Galaxy Zoo so far, producing a wealth of valuable data and sending telescopes on Earth and in space chasing after their discoveries. The images used in Galaxy Zoo: Hubble are more detailed and beautiful than ever, and will allow us to look deeper into the Universe than ever before. To begin exploring, click the 'How To Take Part' link above, or read The Story So Far to find out what Galaxy Zoo has achieved to date.
Thanks for your help, and happy classifying.
The Galaxy Zoo team.
quote:Op woensdag 11 april 2012 18:01 schreef -CRASH- het volgende:
Welcome to Galaxy Zoo, where you can help astronomers explore the Universe
Galaxy Zoo: Hubble uses gorgeous imagery of hundreds of thousands of galaxies drawn from NASA's Hubble Space Telescope archive. To understand how these galaxies, and our own, formed we need your help to classify them according to their shapes ⤔ a task at which your brain is better than even the most advanced computer. If you're quick, you may even be the first person in history to see each of the galaxies you're asked to classify.
More than 250,000 people have taken part in Galaxy Zoo so far, producing a wealth of valuable data and sending telescopes on Earth and in space chasing after their discoveries. The images used in Galaxy Zoo: Hubble are more detailed and beautiful than ever, and will allow us to look deeper into the Universe than ever before. To begin exploring, click the 'How To Take Part' link above, or read The Story So Far to find out what Galaxy Zoo has achieved to date.
Thanks for your help, and happy classifying.
The Galaxy Zoo team.
Kosmische 'luchtspiegelingen' bevestigen dat heelal versneld uitdijt
Een internationaal team van wetenschappers heeft nog eens bevestigd dat de uitdijing van het heelal aan het versnellen is. Dat blijkt uit een grote inventarisatie van quasars - de extreem heldere kernen van verre sterrenstelsels.
Bij het onderzoek is gekeken naar een specifieke categorie van deze objecten: quasars die door het zogeheten zwaartekrachtslenseffect meervoudig zijn afgebeeld. Dit effect is het gevolg van de zwaartekrachtswerking van een zwaar voorgrondobject - een sterrenstelsel of cluster van sterrenstelsels - dat het licht van alles wat er recht achter staat afbuigt.
De eerste van deze kosmische 'luchtspiegelingen' werd in 1979 ontdekt, en sindsdien waren al meer dan honderd 'gelensde' quasars opgespoord. Dankzij het nieuwe onderzoek, waarbij nauwkeurig is gekeken naar 100.000 quasaropnamen van de Sloan Digital Sky Survey, zijn daar nog eens vijftig exemplaren bij gekomen.
Uit het percentage quasars dat lenseffecten vertoont, kan de uitdijingssnelheid van het heelal worden afgeleid. Bij een versnellende uitdijing neemt de afstand tot elke quasar namelijk sneller toe, en dat vergroot de kans dat een quasar gelensd wordt afgebeeld.
Het waargenomen percentage van 0,05 procent is in overeenstemming met de uitkomsten van berekeningen die uitgaan van een versnellende uitdijing. De oorzaak van deze versnelling wordt, bij gebrek aan beter, 'donkere energie' genoemd. Maar wat dat precies is, weet eigenlijk niemand.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Planeten houden ring rond ster Fomalhaut in stand
De nog in aanbouw zijnde Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA), onderdeel van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht in Chili, heeft voor een grote doorbraak gezorgd in het onderzoek van een nabij planetenstelsel-in-wording. Met ALMA hebben astronomen ontdekt dat de planeten die om de ster Fomalhaut cirkelen veel kleiner moeten zijn dan oorspronkelijk werd gedacht.
De ontdekking is te danken aan nieuwe scherpe opnamen van de ring van stof rond de ster, die op ongeveer 25 lichtjaar van de aarde staat. De opnamen tonen aan dat zowel de binnen- als de buitenrand van de dunne stofschijf heel scherp begrensd is.
In combinatie met computersimulaties brengt dit de astronomen tot de conclusie dat de stofdeeltjes binnen de ring worden gehouden door de zwaartekrachtswerking van twee planeten - een die zich dichter bij de ster bevindt dan de schijf en een daarbuiten. Hun berekeningen geven ook een indicatie van de waarschijnlijke grootte van de beide planeten: groter dan Mars, maar niet groter dan een paar keer de aarde. Dat is veel kleiner dan astronomen voorheen dachten.
Het ALMA-onderzoek laat zien dat de breedte van de ring ongeveer 16 keer zo groot is als de afstand zon-aarde en ongeveer zeven keer zo dun als breed - smaller en dunner dan eerder werd gedacht. De afstand van de ring tot Fomalhaut is ongeveer 140 keer de afstand zon-aarde. Ter vergelijking: in ons zonnestelsel is de afstand van Pluto tot de zon ongeveer 40 keer de afstand zon-aarde.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
WISE-satelliet ontdekt honderden 'blazars'
In de recent vrijgegeven meetgegevens van NASA's infraroodsatelliet WISE hebben astronomen meer dan tweehonderd zogeheten blazars opgespoord, en waarschijnlijk zullen er nog duizenden volgen. Blazars zijn nauw verwant aan de quasars en behoren dus tot de meest energierijke objecten in het heelal.
Net als quasars ontlenen blazars hun energie aan het superzware zwarte gat in de kern van een sterrenstelsel dat bezig is materie op te slokken. Een deel van de energie die daarbij vrijkomt, wordt uitgestoten in de vorm van twee nauwe bundels of 'jets' van deeltjes die bijna de snelheid van het licht hebben.
Een blazar onderscheidt zich van een quasar doordat een van die jets toevallig recht onze kant op is gericht. Dat is uiteraard niet zo heel vaak het geval, en dat maakt deze objecten vrij zeldzaam.
Astronomen gebruiken infraroodmetingen doorgaans om de zwakke straling van relatief koele objecten op te sporen. Blazars zijn verre van koel en produceren juist veel röntgen- en gammastraling. Dat ze ook in het infrarood waarneembaar zijn, komt doordat de deeltjes in de jets bij hun versnelling deze vorm van straling afgeven.
Door de WISE-gegevens te vergelijken met die van de gammasatelliet Fermi, zijn de astronomen erachter gekomen dat meer dan de helft van de nog onverklaarde gammabronnen die deze laatste satelliet heeft ontdekt blazars zijn.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Cassini vliegt door ijsfontein van Saturnusmaan Enceladus
De Amerikaanse planeetverkenner Cassini is op 14 april op een hoogte van slechts 74 kilometer langs de kleine Saturnusmaan Enceladus gevlogen. Daarbij vloog de ruimtesonde dwars door een van de ijsfonteinen van de 500 kilometer grote ijsmaan heen. Die ijsfonteinen, in het zuidpoolgebied van Enceladus, wijzen op het bestaan van ondergronds water. Met een spectrometer aan boord van Cassini zijn metingen verricht aan de samenstelling van de geiserpluim; de analyse daarvan zal nog geruime tijd op zich laten wachten. Cassini maakte tijdens de passage ook gedetailleerde foto's van het oppervlak van Enceladus.
Na de Enceladuspassage vloog Cassini ook nog op veel grotere afstand (9100 kilometer) langs de grotere Saturnusmaan Tethys. Daarbij werd de 'achterzijde' van Tethys gefotografeerd, die niet eerder zo gedetailleerd in beeld is gebracht.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Gele superreuzen bevestigen evolutiemodellen
Sterrenkundigen van het Lowell Observatory hebben honderden gele superreuzen ontdekt in twee naburige sterrenstelsels: de Grote Magelhaense Wolk en het Driehoekstelsel (M33). De gevonden aantallen en eigenschappen van de gele superreuzen komen nauwkeurig overeen met theoretische modellen voor de laatste evolutiestadia van sterren.
Hete, heldere blauwe sterren veranderen aan het eind van hun relatief korte leven in rode superreuzen zoals Betelgeuze en Aldebaran. Tijdens die gedaanteverwisseling vertonen ze gedurende korte tijd - slechts een paar duizend jaar - een gele kleur. Zulke gele superreuzen zijn dan ook zeer zeldzaam; de ster Canopus in het sterrenbeeld Kiel is een voorbeeld in ons eigen Melkwegstelsel.
Pas door veel gele superreuzen te bestuderen, kan een goede vergelijking worden uitgevoerd met voorspellingen van evolutiemodellen. Dat is nu gelukt met gele superreuzen in de twee nabijgelegen sterrenstelsels. De waarnemingen zijn verricht met de 4-meter Blanco-telescoop op de Cerro Tololo-sterrenwacht in Chili en de MMT-telescoop op Mount Hopkins in Arizona.
Eerdere modellen voorspelden een te groot aantal gele superreuzen (anders gezegd: een te lange gele-superreuzenfase); de nieuwe metingen zijn echter goed in overeenstemming met preciezere modellen van theoretici van de sterrenwacht van Genève.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Sommige sterren adopteren verweesde planeten
Een planeet die zijn moederster is kwijtgeraakt, kan soms door een andere ster worden 'geadopteerd'. Dat blijkt uit computersimulaties die op 20 april gepubliceerd worden in The Astrophysical Journal . De simulaties zijn uitgevoerd door Hagai Perets van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics en de Nederlandse astsronoom Thijs Kouwenhoven, verbonden aan Peking University.
Door zwaartekrachtsstoringen van andere planeten in hetzelfde stelsel kan een planeet soms de ruimte in geslingerd worden. Zulke 'verweesde' planeten zijn naar schatting minstens zo talrijk als sterren. In jonge, compacte sterrenhopen kunnen de stellaire weesjes echter geadopteerd worden door nieuwe ouders: ze worden 'ingevangen' door andere sterren. Perets en Kouwenhoven berekenen dat 3 tot 6 procent van de sterren in een jonge sterrenhoop wordt vergezeld door zo'n adoptieplaneet.
Kenmerkend voor de geadopteerde planeten is dat ze in zeer wijde en vaak sterk gehelde banen rond hun 'pleegmoederster' draaien - in veel gevallen op afstanden die honderden tot duizenden keren zo groot zijn als de afstand van de aarde tot de zon.
Adoptieplaneten zijn nog nooit ontdekt. Wel werd in 2006 een merkwaardig stelsel gevonden van twee reuzenplaneten die een baan om elkaar heen beschrijven. Ook zo'n merkwaardige dubbelplaneet kan zijn ontstaan door het 'invang-mechanisme'.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
[ Bericht 2% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 18-04-2012 14:34:03 ]
Hubble maakt 'monsterfoto' van Tarantula-nevel
Ter gelegenheid van de 22ste verjaardag van de Hubble Space Telescope, die op 20 april 1990 werd gelanceerd, hebben NASA, ESA en ESO een gigantische 'panoramafoto' gepubliceerd van het centrale deel van de Tarantulanevel, een kolossaal stervormingsgebied op 167.000 lichtjaar afstand in de Grote Magelhaense Wolk. Voor de opname, die ruim 30 megapixels telt, zijn in totaal dertig foto's samengevoegd - vijftien van de Hubble Space Telescope en vijftien van de 2,2-meter MPG/ESO-telescoop op La Silla, Chili. Aan de totstandkoming van de Hubblefoto hebben vier Nederlandse astronomen meegewerkt. Het centrale deel van de Tarantulanevel staat bekend als 30 Doradus - het is een zeer compacte verzameling van vele duizenden pasgeboren sterren, waarvan sommige extreme exemplaren meer dan honderd keer zo zwaar zijn als de zon.
Hogeresolutieversies (incl. zoom-versie) van de foto
(allesoversterrenkunde)
Tofquote:
17-04-2012
Hubble maakt 'monsterfoto' van Tarantula-nevel
[ afbeelding ]
Ter gelegenheid van de 22ste verjaardag van de Hubble Space Telescope, die op 20 april 1990 werd gelanceerd, hebben NASA, ESA en ESO een gigantische 'panoramafoto' gepubliceerd van het centrale deel van de Tarantulanevel, een kolossaal stervormingsgebied op 167.000 lichtjaar afstand in de Grote Magelhaense Wolk. Voor de opname, die ruim 30 megapixels telt, zijn in totaal dertig foto's samengevoegd - vijftien van de Hubble Space Telescope en vijftien van de 2,2-meter MPG/ESO-telescoop op La Silla, Chili. Aan de totstandkoming van de Hubblefoto hebben vier Nederlandse astronomen meegewerkt. Het centrale deel van de Tarantulanevel staat bekend als 30 Doradus - het is een zeer compacte verzameling van vele duizenden pasgeboren sterren, waarvan sommige extreme exemplaren meer dan honderd keer zo zwaar zijn als de zon.
Hogeresolutieversies (incl. zoom-versie) van de foto
(allesoversterrenkunde)
ESA lijkt te kiezen voor nieuwe Jupitermissie
Een adviescommissie van het Europese ruimteagentschap ESA heeft aanbevolen dat de volgende grote Europese ruimtemissie naar Jupiter zal gaan. De missie, met de grappige naam JUICE, zal vooral de grote ijsmanen Callisto, Europe en Ganymedes gaan verkennen. JUICE staat voor JUpiter ICy moons Explorer.
Of deze 1 miljard euro kostende ruimtemissie er ook echt komt, zal op 2 mei worden beslist tijdens een bijeenkomst van vertegenwoordigers van alle ESA-lidstaten. Daar zou JUICE theoretisch nog concurrentie kunnen krijgen van twee andere kandidaten: de grote röntgensatelliet ATHENA en de uit drie satellieten bestaande zwaartekrachtsgolfdetector NGO.
Het lijkt echter waarschijnlijk dat de Jupitermissie de voorkeur zal krijgen. In kringen van astrofysici, die zich vooral met zaken buiten ons zonnestelsel bezighouden, is dan ook teleurgesteld gereageerd op de voordracht.
Als JUICE definitief groen licht krijgt, vertrekt er in 2022 een Europese ruimtesonde naar de grootste planeet van ons zonnestelsel. Na aankomst zal deze een aantal scheervluchten langs Callisto en Europa maken, om uiteindelijk in een baan om Ganymedes te gaan cirkelen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Spannend!quote:By Adi Robertson on April 18, 2012 01:37 pm
MIT's Technology Review has just gotten news of a mysterious new project that claims it will "create a new industry and a new definition of 'natural resources.'" Space exploration company Planetary Resources will be unveiled in a conference call on Tuesday, April 24th. Besides the audacious announcement, which promises to "overlay two critical sectors space exploration and natural resources to add trillions of dollars to the global GDP," what makes this unique is its high-profile support group. The venture is backed by Google executives Larry Page and Eric Schmidt, director James Cameron, and politician Ross Perot's son, among others.
We're left to ponder, however, what Planetary Resources will actually do. Technology Review speculates that the project is an asteroid mining operation, reasoning that the other natural resources we need an Earth-like habitat and supply of fossil fuels aren't going to be found in space any time soon. Looking at the evidence, asteroid mining seems pretty likely at this point, especially since X Prize founder and perpetual optimist Peter Diamandis is at the head of the operation. In 2005, Diamandis appeared at TED describing an extraterrestrial environment where "everything we hold of value on this planet metal and minerals and real estate and energy" are available in "infinite quantities." He specifically singled out asteroid mining, claiming that he could finance mining a "20 trillion dollar" asteroid full of nickel-iron alloy by speculating in the precious metals market.
http://www.theverge.com/2(...)james-cameron-google
(is overdreven jajaja)
http://www.kurzweilai.net(...)oid-to-earth-by-2025
Het concept moet op dat idee gebaseerd zijn inderdaadquote:Op dinsdag 24 april 2012 15:55 schreef Eyjafjallajoekull het volgende:
Meer nieuws?:
http://www.kurzweilai.net(...)oid-to-earth-by-2025
Hier te volgen:
http://www.spacevidcast.com/live/
Op de website staat wel eindelijk wat.
http://www.planetaryresources.com
Edit: Ze zijn al begonnen met het bouwen van ''hardware'' Ik denk dat ze daarmee hun satellieten bedoelen. Nog steeds geen tijdlijn genoemd though
[ Bericht 29% gewijzigd door Kirov op 24-04-2012 20:19:14 ]
Lancering van volgende week is met 1 week vertraagd
Ik volg ze al een hele poos. Op zich is uitstel niet vreemd aangezien NASA's budget op dit gebied is gehalveerd.quote:
Iemand die SpaceX volgt?
Lancering van volgende week is met 1 week vertraagd
7 mei is de definitieve lanceer datumquote:
Iemand die SpaceX volgt?
Lancering van volgende week is met 1 week vertraagd
Beter dat ze alles echt goed checken. Deze lancering is zo belangrijk. Eigenlijk staat of valt het hele imago van commerciele ruimtevaart bij deze eerste lancering.quote:
Iemand die SpaceX volgt?
Lancering van volgende week is met 1 week vertraagd
De felste zijn vaak planeten, verder veel sterrenclusters en sterren.quote:
Voor jullie waarschijnlijk een heel eenvoudige vraag, maargoed.. Ik heb net wat video's van Khan Academy gekeken over de intergalactic scale etc., erg interessant. Maar als ik 's nachts omhoog kijk, wat zie ik dan eigenlijk? Zie ik solar systems? Of zie ik planeten? Of zie ik superclusters van solar systems?
Ontstaan van bruine dwergen mogelijk ontraadseld
Astrofysici van de Western University in Canada hebben het ontstaan van bruine dwergen mogelijk ontraadseld. Bruine dwergen zijn 'mislukte' sterren: gasbollen die niet zwaar en heet genoeg zijn om kernfusiereacties van waterstof op gang te brengen. Hun bestaan werd tientallen jaren geleden al voorspeld, maar pas sinds de jaren negentig zijn er in totaal een paar honderd ontdekt. Hoe ze ontstaan is echter niet duidelijk.
In een publicatie in The Astrophysical Journal worden nu resultaten gepresenteerd van gedetailleerde computersimulaties, waaruit blijkt dat bruine dwergen kunnen ontstaan in de 'nasleep' van de vorming van gewone sterren. Pasgeboren protosterren worden vaak omgeven door een platte, ronddraaiende schijf van gas en stof, waarin uiteindelijk ook planeten kunnen ontstaan. De computersimulaties laten nu zien dat grotere verdichtingen in deze schijf door onderlinge zwaartekrachtsstoringen de ruimte in geslingerd kunnen worden, zelfs nog vóórdat ze echt volledig zijn samengetrokken tot een bruine dwerg.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Honderden ontsnapte sterren ontdekt
Astronomen van Vanderbilt University in Nashville (VS) hebben honderden sterren opgespoord die ons Melkwegstelsel met hoge snelheid verlaten. Tot nu toe waren slechts zestien van deze 'hypersnelle' sterren ontdekt.
Het valt niet meer om een ster een snelheid van enkele miljoenen kilometers per uur mee te geven. Toch bestaan zulke sterren. Astronomen vermoeden dat ze deel hebben uitgemaakt van dubbelsterren die dicht langs het superzware zwarte gat in het centrum van de Melkweg zijn gescheerd. Daarbij kan een van beide sterren door het zwarte gat worden opgeslokt, terwijl de andere met grote snelheid wordt weggeslingerd.
De sterren die de Vanderbilt-astronomen hebben opgespoord - 677 in getal - lijken zich in de interstellaire ruimte tussen de Melkweg en het naburige Andromedastelsel te bevinden. Behalve door hun opvallende locatie onderscheiden deze sterren zich ook door hun opvallend rode kleur.
Volgens de astronomen zou het gaan om rode reuzensterren met een hoog gehalte aan zware elementen. Dat laatste zou betekenen dat ze uit het binnengebied van ons Melkwegstelsel afkomstig zijn, want sterren uit de buitengebieden bevatten doorgaans kleinere hoeveelheden zware elementen.
Dat het in 677 gevallen om hypersnelle rode reuzensterren gaat, staat overigens nog niet vast. Er zouden namelijk ook koele dwergsterren tussen kunnen zitten. Omdat deze dwergsterren veel minder licht uitstralen dan rode reuzen, zouden ze veel dichterbij moeten zijn om even helder te lijken. Nader onderzoek moet uitsluitsel hierover geven.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Fantastische foto van stoffige Oriongordel
Nieuwe waarnemingen van de APEX-telescoop laten zien hoe enorm stoffig de Oriongordel is. En wat kan stof toch mooi zijn!
Voor astronomen is het heel interessant om te weten waar stof zich precies in de ruimte bevindt. Want waar stof samen met gas dicht op elkaar gepakt is, daar ontstaan de nieuwe sterren.
Oranje
Het waarnemen van stof en jonge sterren is zo gemakkelijk nog niet. Zo is stof in zichtbaar licht heel donker en onttrekt het sterren aan het oog. Maar de Atacama Pathfinder Experiment-telescoop (APEX-telescoop) laat zich niet uit het veld slaan. De telescoop gebruikt de warmtegloed van interstellaire stofdeeltjes om precies te kunnen achterhalen waar jonge sterren ontstaan. Het stof heeft op de foto’s een oranje kleur.
Foto: ESO / APEX (MPIfR/ESO/OSO) / T. Stanke et al. / Igor Chekalin / Digitized Sky Survey 2.
Messier 78
Uit de waarnemingen blijkt bijvoorbeeld dat Messier 78 (op de foto in het midden te zien) flink wat stofwolken bevat. Uit deze stofwolken stroomt gas weg. Dat gas wordt door jonge sterren met flinke snelheid weggebonjourd. Het bewijs dat hier in deze nevel een heuse kraamkamer terug te vinden is.
De APEX-telescoop heeft de Oriongordel en dan met name het stof dat zich hierin bevindt als het ware uitgeplozen. Helemaal bovenaan de foto is de nevel NGC 2071 te zien. Deze nevel bevat niet alleen kleine, jonge sterren, maar ook een grote ster die waarschijnlijk vijf keer zwaarder is dan de zon
(scientias.nl)
Europa stuurt onbemande sonde naar ijsmanen van Jupiter
De planeet Jupiter. © ap.
Het Europese ruimtevaartbureau ESA heeft gisteren bekendgemaakt een onbemande sonde naar de ijsmanen van de reuzenplaneet Jupiter te zullen sturen, om te zoeken naar mogelijke sporen van leven.
In 2022 zal de Europese Ariane-5 raket de Juice (Jupiter Icy Moons Explorer) naar de grootste planeet van ons zonnestelsel slingeren vanop de basis Kourou in Frans-Guyana De aankomst is pas acht jaar later, om dan drie jaar wetenschappelijke arbeid te verrichten.
De manen van Jupiter vormen volgens ESA een "mini-zonnestelsel". Terwijl de sonde Juice voortdurend de atmosfeer en magnetosfeer van de planeet zelf in de gaten zal houden en haar interactie met haar manen, zal Juice enkele specifieke manen van Jupiter verkennen: Callisto (met het meeste aantal kraters van ons zonnestelsel), Europa (om de dikte van de ijskorst te meten en mogelijke landingsplaatsen te zoeken), en Ganymedes om het ijsoppervlak en de interne structuur van de maan te bestuderen. Het is ook de enige maan van ons zonnestelsel met een eigen magnetisch veld, wat meteen ook een studieobject is.
Volgens directeur Fabio Favata van de wetenschappelijke planning van ESA zullen het ontwerp van Juice, de lancering en de uitbating zowat 830 miljoen euro kosten. Daarbovenop komt nog 200 tot 250 miljoen euro om de sonde een wetenschappelijk instrumentarium te geven.
(HLN)
For the first time, astronomers captured, from start to finish, a black hole consuming a star. This is a computer simulation of that event.
Verklaring gevonden voor extreem heldere supernova's
Sterrenkundigen hebben een mogelijke verklaring gevonden voor het feit dat sommige supernova-explosies veel energierijker zijn dan andere. Een voorbeeld van zo'n extreem heldere supernova was SN 2010jl, die eind 2010 opvlamde in het sterrenstelsel UGC 5189A, op 160 miljoen lichtjaar afstand van de aarde. Zowel in zichtbaar licht als op röntgengolflengten was deze sterexplosie veel energierijker dan de gemiddelde supernova.
Waarnemingen met het Amerikaanse Chandra X-ray Observatory in 2010 en 2011 laten nu zien dat de extra lichtkracht het gevolg is van het feit dat de schokgolf van de supernova zich met grote snelheid in een omringende schil van eerder weggeblazen gas boort. Daarbij wordt dat gas sterk verhit en geïoniseerd, waarna het zelf straling begint uit te zenden.
Dat SN 2010jl inderdaad door zo'n cocon van eerder weggeblazen gas wordt omgeven, blijkt uit het feit dat de röntgenstraling van de supernova in 2011 veel minder sterk wordt geabsorbeerd dan in 2010. De röntgenstraling van de supernova breekt dus nu voor het eerst door de omhullende cocon heen - een verschijnsel dat niet eerder is waargenomen. De Chandra-resultaten zijn gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters .
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Hoe kan het dat hier licht aankomt dat daar miljarden jaren over heeft gedaan - zelfs 13,7 miljard jaar aangezien we zo ongeveer tot de oerknal kunnen terugkijken als ik het goed heb - terwijl niets sneller reist dan het licht?
Met andere woorden, hoe kunnen 'wij' al hier zijn terwijl het oeroude licht dat wij waarnemen nu pas aankomt?
Ik vermoed dat het met het uitdijende heelal te maken heeft, wat soms, zoals gisterenavond bij dat DWDD college, wordt uitgebeeld met een ballon die wordt opgeblazen. Klopt dat?
Niks nieuws geleerd, maar wel het beste college over het universum dat ik tot nu toe heb gezien. Leuk en interessant gemaakt.quote:Op vrijdag 18 mei 2012 21:42 schreef damirovic het volgende:
Leuk filmpje van Dijkgraaf (voor de leek):)
Maangesteente bevat sporen van oeroude planetoïden
Wetenschappers hebben kleine fragmenten gevonden van meteorieten die 3,5 miljard jaar geleden op de maan zijn ingeslagen. Het was tot nu toe onduidelijk of de talrijke objecten waarmee aarde en maan vroeg in hun geschiedenis werden bestookt voornamelijk planetoïden waren, kometen of een mengsel van beide. De nieuwe bevindingen wijzen erop dat het voornamelijk planetoïden zijn geweest (Science, 17 mei).
De meteorietfragmentjes zijn aangetroffen in oude maangesteenten die door de bemanning van de Apollo 16 zijn meegenomen. Ze zitten opgesloten in het zogeheten regolietbreccie, een verharde samenklontering van puin dat uit allerlei soorten oud gesteente bestaat. Aangenomen wordt dat de meteorietfragmentjes een goede indruk geven van de populatie van kleine hemellichamen die 3,4 tot 3,8 miljard jaar geleden door de binnenste delen van het zonnestelsel zwierven.
De microscopisch kleine fragmenten vertonen niet zo'n grote chemische en mineralogische variatie als jongere regolietbreccie van de maan of de meteorieten die in recente tijden op aarde zijn beland. Maar ze zijn ook weer niet zo gelijksoortig dat ze van één en hetzelfde hemellichaam afkomstig kunnen zijn - een uit elkaar gevallen kleine protoplaneet bijvoorbeeld. Volgens de wetenschappers is het materiaal afkomstig van een specifieke klasse van primitieve planetoïden uit één en hetzelfde brongebied.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Het antwoord op je vraag is: afstand.quote:
Mensen, ik heb een vraag waar ik al enige tijd mee worstel. Hoop dat iemand hier mij kan helpen en dit topic gepast is, maar anders hoor ik het wel.
Hoe kan het dat hier licht aankomt dat daar miljarden jaren over heeft gedaan - zelfs 13,7 miljard jaar aangezien we zo ongeveer tot de oerknal kunnen terugkijken als ik het goed heb - terwijl niets sneller reist dan het licht?
Met andere woorden, hoe kunnen 'wij' al hier zijn terwijl het oeroude licht dat wij waarnemen nu pas aankomt?
Ik vermoed dat het met het uitdijende heelal te maken heeft, wat soms, zoals gisterenavond bij dat DWDD college, wordt uitgebeeld met een ballon die wordt opgeblazen. Klopt dat?
Licht heeft een snelheid. De definitie van snelheid is afstand per tijd (meter per seconde, kilometer per uur, mijl per uur ... wat je wilt).
Hele grote afstanden meten we in de tijd dat licht erover doet om die afstand af te leggen. Deze afstanden noemen we dan "licht" + een tijdseenheid, bijv. "lichtseconde" of "lichtjaar". Door de enorme snelheid van licht (ongeveer 300.000 kilometer per seconde of 3x108 m/s) zijn deze licht-afstanden echt enorm.
Licht van de zon doet er ongeveer acht minuten over om de Aarde te bereiken. We zien de zon dus zoals íe acht minuten (en 19 seconden) geleden was. We kijken dus eigenlijk acht minuten terug in de tijd. Hoe verder iets is, des te meer wij terug in de tijd kijken als we het zien.
Een beetje nieuwsgierig iemand zou nu vragen "hoe ver kunnen we terug in de tijd kijken dan?".
Da's een kwestie van proberen en dat hebben ze dus gedaan. De Hubble Deep Field image is het resultaat. Door de Hubble telescoop te richten op een "zwart" stukje hemel en de lens open te laten liet men de Hubble licht opvangen dat al miljoenen jaren onderweg was. Hierdoor konden we dus heeeel ver kijken.
Nu moet je begrijpen dat "we" over het algemeen aannemen dat de "Big Bang Theory" klopt. We gaan er dus van uit dat het heelal in een soort explosie (en vanuit één punt) is ontstaan. Een beetje streber zou nu zeggen "maar als we terug in de tijd kunnen kijken door de snelheid van het licht dan kunnen we toch ook proberen de Big Bang te zien?". En dat klopt.
Toen men dat probeerde verdwenen alle sterren en sterrenstelsels uit het beeld en kregen we een afbeelding van de "Cosmic (Microwave) Background Radiation", oftewel de temperatuurverschillen die over zijn gebleven van de Big Bang.
Omdat we niet verder kunnen kijken dan die plus-minus 13,75 miljard (licht)jaar terug in de tijd wordt er doorgaans van uit gegaan dat ons universum dus 13,75 miljard jaar oud is.
Er is alleen een probleempje met deze aanname (die van de Big Bang 13,75 miljard (licht)jaar, dus).
Een andere theorie (eentje waar ik zelf meer achter sta) zegt ons namelijk dat ons universum veel groter is dan 13,75 miljard lichtjaar en dat de sterrenstelsels die wij niet kunnen zien sneller gaan dan het licht (dingen die sneller gaan dan het licht zijn wel mogelijk, maar alleen maar relatief. Zie : http://en.wikipedia.org/w(...)#Universal_expansion ). Dit zou dus betekenen dat de grens van ons waarnemen niet de leeftijd van ons universum is maar slechts de barrière van de lichtsnelheid. Zo wordt beweert dan ons universum (ik zeg de hele tijd "ons universum" vanwege de Multiverse-theorie) velen malen groter is dan 13,75 miljard lichtjaar (misschien wel 96 miljard lichtjaar of veel meer).
Ik hoop dat e.e.a. nu wat duidelijker is
[ Bericht 3% gewijzigd door Googolplexian op 19-05-2012 11:55:33 ]
Ookal is dit niet in Japan......quote:
Over 329 jaar hebben weer een kans
Cassini kiekt mini-maantje Methone
De Amerikaanse planeetverkenner Cassini, die in een baan rond de geringde planeet Saturnus draait, vloog op 20 mei op een afstand van slechts 1900 kilometer langs het kleine Saturnusmaantje Methone - een ijsbal van drie kilometer groot. Het is voor het eerst dat er gedetaillerde foto's zijn gemaakt van Methone. Het maantje ziet er verrassend egaal en glad uit.
Vandaag vliegt Cassini op niet meer dan 955 kilometer afstand langs het oppervlak van de grote Saturnusmaan Titan. Deze en komende Titanpassages zijn ingepland om de ruimtesonde in een steilere baan rond Saturnus te brengen: de beweging van de ruimtesonde wordt bëïnvloed door de zwaartekracht van Titan. In 2013 zal Cassini daardoor weer een veel beter zicht hebben op de poolgebieden van de planeet, en zal ook het ringenstelsel onder een veel grotere hoek gefotografeerd kunnen worden.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Zonnestelsel misschien een planeet rijker
In het buitengebied van ons zonnestelsel kan een nog onbekende planeet om de zon cirkelen. Dat concludeert de Braziliaanse astronoom Rodney Gomes uit modelberekeningen die bedoeld zijn om de bijzondere omloopbanen van enkele objecten voorbij de baan van de planeet Neptunus te kunnen verklaren. De vermeende planeet zou te ver verwijderd zijn van de aarde om gemakkelijk waarneembaar te zijn.
Al geruime tijd is bekend dat enkele van de kleine, ijsachtige objecten buiten de Neptunusbaan enigszins afdwalen van de baan die ze zouden moeten volgen als de aantrekkingskrachten van alle bekende hemellichamen in rekening worden gebracht. Dat geldt onder meer voor de ijsdwerg Sedna, die een extreem langgerekte baan volgt.
Gomes kwam er achter dat de afwijkende baanbewegingen van deze objecten goed verklaarbaar zijn als hij een extra planeet aan zijn model toevoegde. Die planeet zou maximaal vier keer zo groot kunnen zijn als de aarde en in dat geval op een afstand van 225 miljard kilometer om de zon cirkelen. Maar het zou ook kunnen gaan om een veel kleiner object dat, net als Sedna, een zeer langgerekte omloopbaan heeft, maar altijd buiten de Neptunusbaan blijft.
En dan is er ook nog de mogelijkheid dat de banen van Sedna en de overige objecten al heel lang geleden verstoord zijn geraakt, toen een andere ster op relatief kleine afstand langs ons zonnestelsel trok. In dat geval is er geen extra planeet nodig om hun afwijkende banen te verklaren.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Informatie over oerknal raakt verloren
Berekeningen door Harvard-wetenschapper Avi Loeb laten zien dat de beste tijd om het heelal te bestuderen meer dan dertien miljard jaar achter ons ligt. Vijfhonderd miljoen jaar na de oerknal waren de omstandigheden voor de nieuwsgierige wetenschapper het best. Vanaf dat moment is steeds meer informatie verloren geraakt.
Het huidige heelal, met al zijn sterrenstelsels en clusters, is 13,7 miljard jaar oud. Die grote structuren zijn begonnen als kleine rimpelingen in de materieverdeling kort na de oerknal, toen het heelal veel kleiner was dan nu. Door naar de huidige kosmische structuren te kijken, kunnen we nog veel te weten komen over de beginomstandigheden in het heelal. Maar niet zo veel als dertien miljard jaar geleden.
Dat komt door een combinatie van twee factoren, die elkaar tegenwerken. Gunstig is dat met het verstrijken van de tijd het licht van steeds verder weg gelegen delen van het heelal bij ons aankomt. Daar staat tegenover dat de kosmische materie mettertijd steeds meer is gaan samenklonteren tot sterrenstelsels en clusters. Hierdoor vertroebelt het zicht op de kleinschalige onregelmatigheden in de materieverdeling, waaruit deze grote structuren zijn ontstaan.
De berekeningen van Loeb laten zien dat 500 miljoen jaar na de oerknal het beste moment was om deze kosmische rimpelingen te bestuderen. Dat is niet toevallig het tijdperk waarin de eerste sterren en sterrenstelsels ontstonden: zij waren immers de oorzaak van de latere 'vertroebeling'.
De informatie uit die tijd is overigens nog niet helemaal verloren geraakt. De radiostraling die waterstofgas - het belangrijkste bouwmateriaal van sterren - destijds uitzond is in principe waarneembaar met de komende generatie van geavanceerde radiotelescopen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
André Kuipers kiekt zonnig Nederland vanuit de ruimte
Dat in Nederland de zomer eindelijk begonnen is, is ook astronaut André Kuipers niet ontgaan. Hij maakte er een prachtige foto van.
Kuipers bevindt zich op het moment aan boord van het internationale ruimtestation. Maar hij is zijn vaderland nog niet vergeten. En dat toont hij vandaag maar weer eens aan door een prachtige foto te twitteren. ‘Nederland in het zonnetje’ zo schrijft hij erover.
Op de foto is te zien hoe de zon haar stralen over ons kikkerlandje laat glijden. Ook een deel van het ISS is op de foto te zien.
Kuipers vertrok in december naar het ISS en keert naar verwachting in juli weer terug op aarde. De komende dagen zijn spannend voor de astronaut. Hij mag namelijk samen met zijn collega Don Pettit het commerciële ruimtevaartuig Dragon binnenhalen. Dragon werd deze week gelanceerd en brengt als eerste commerciële ruimtevaartuig ooit een bezoek aan het internationale ruimtestation. Met behulp van een robotarm gaan de astronauten de ruimtecapsule naar het ISS halen.
De foto die Kuipers vanmorgen twitterde. Foto: ESA / NASA.
(Kennislink)
Ze zijn bijna zover om de Dragon binnen te halen, interessant om te zien. André ook veel aan het woord enzo
Neil Armstrong legt 'conspiracy theorists' het zwijgen op
© afp.
De 82-jarige Neil Armstrong gaf sinds zijn missie in 1969 nog maar een handvol interviews weg, maar liet zich recent toch overtuigen door een Australisch tijdschrift. In een videogesprek van een uur legt de eerste man op de maan de complottheorieën over de landing in '69 voorgoed het zwijgen op.
© afp.
"Mensen houden van complotten omdat ze zeer aantrekkelijk zijn. Mij hebben ze echter nooit kunnen boeien omdat ik weet dat iemand ooit terug gaat vliegen om de camera op te pikken die ik daar heb achter gelaten", aldus Neil Armstrong.
Conspiracy theory
Meer dan eens werd de maanlading al afgedaan als een in scène gezette propagandastunt van de Amerikaanse regering. Het grootste tegenargument is doorgaans dat de technologie in '69 onmogelijk al op punt stond.
"Een maand voor de lancering van Apollo 11 hadden we er genoeg vertrouwen in om te beslissen een poging te ondernemen om af te dalen naar het maanoppervlak. Ik dacht dat ik 90 procent kans had om levend en wel terug naar de aarde te keren en ongeveer 50 procent om effectief op de maan te landen", deelt hij met CPA.
NASA
Over NASA heeft Armstrong best zijn bedenkingen: "Vroeger was NASA een van de meest succesvolle publieke investeringen in het motiveren van studenten om goed hun best te doen opdat ze alles uit de kast zouden halen. Het is triest dat het programma nu wegdraait in een richting die het motiveren en stimuleren van jonge mensen reduceert".
Tot slot bekende Neil dat hij als kind zodanig gefascineerd was door de wereld van het vliegen dat hij vastberaden was om op een of andere manier betrokken te zijn. Missie geslaagd!
© afp.
(HLN)
Heldquote:
27-05-2012
Neil Armstrong legt 'conspiracy theorists' het zwijgen op
[ afbeelding ]
© afp.
De 82-jarige Neil Armstrong gaf sinds zijn missie in 1969 nog maar een handvol interviews weg, maar liet zich recent toch overtuigen door een Australisch tijdschrift. In een videogesprek van een uur legt de eerste man op de maan de complottheorieën over de landing in '69 voorgoed het zwijgen op.
[ afbeelding ]
© afp.
"Mensen houden van complotten omdat ze zeer aantrekkelijk zijn. Mij hebben ze echter nooit kunnen boeien omdat ik weet dat iemand ooit terug gaat vliegen om de camera op te pikken die ik daar heb achter gelaten", aldus Neil Armstrong.
Conspiracy theory
Meer dan eens werd de maanlading al afgedaan als een in scène gezette propagandastunt van de Amerikaanse regering. Het grootste tegenargument is doorgaans dat de technologie in '69 onmogelijk al op punt stond.
"Een maand voor de lancering van Apollo 11 hadden we er genoeg vertrouwen in om te beslissen een poging te ondernemen om af te dalen naar het maanoppervlak. Ik dacht dat ik 90 procent kans had om levend en wel terug naar de aarde te keren en ongeveer 50 procent om effectief op de maan te landen", deelt hij met CPA.
NASA
Over NASA heeft Armstrong best zijn bedenkingen: "Vroeger was NASA een van de meest succesvolle publieke investeringen in het motiveren van studenten om goed hun best te doen opdat ze alles uit de kast zouden halen. Het is triest dat het programma nu wegdraait in een richting die het motiveren en stimuleren van jonge mensen reduceert".
Tot slot bekende Neil dat hij als kind zodanig gefascineerd was door de wereld van het vliegen dat hij vastberaden was om op een of andere manier betrokken te zijn. Missie geslaagd!
[ afbeelding ]
© afp.
(HLN)
Melkwegkern produceert bundels van gammastraling
De kern van ons Melkwegstelsel heeft in het verleden twee smalle bundels van gammastraling de ruimte in geblazen, in tegenovergestelde richtingen. De twee 'jets' zijn ontdekt door de Amerikaanse ruimtetelescoop Fermi. De ontdekking bevestigt het beeld dat het superzware zwarte gat in de Melkwegkern vroeger veel actiever is geweest.
De gammabundels zijn gerelateerd aan de twee kolossale 'bellen' van gammastraling die in 2010 door de Fermi-ruimtetelescoop zijn ontdekt. Net als de twee bellen strekken ze zich uit tot een afstand van ca. 27.000 lichtjaar boven en onder het centrale vlak van het Melkwegstelsel. Ze zijn echter aanzienlijk smaller, en liggen ca. 15 graden geheld ten opzichte van de loodlijn op het Melkwegvlak. In beide gevallen wordt de gammastraling veroorzaakt door de wisselwerking van zeer snel bewegende elektronen met fotonen (lichtdeeltjes).
Terwijl de grote, brede gammabellen het gevolg zijn van een gestage interstellarie 'wind' die vanuit het Melkwegcentrum naar buiten blaast, zijn de smallere gammabundels waarschijnlijk het directe resultaat van energierijke processen in de directe omgeving van het superzware zwarte gat. De scheve stand kan dan veroorzaakt zijn door de helling van de roterende schijf van materie rond het zwarte gat.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Buitenste zone van Melkweg 11,4 miljard jaar oud
© epa.
Het zogenaamde binnenste halo van de Melkweg, alias de buitenste zone van ons sterrenstelsel, is zowat 11,4 miljard jaar oud. Dit heeft Jason Kalirai van het Space Telescope Science Institute in Baltimore afgeleid uit onderzoek van witte dwergsterren. Een galactisch halo is bij de astronomen de opeenhoping van sterren en bolvormige sterrenhopen die als een gigantische bol rondom het vlak van de galactische schijf zijn verdeeld.
De oudste bekende objecten in de Melkweg zijn bolvormige sterrenhopen in het halo die zowat 13,5 miljard jaar oud zijn, daarmee nauwelijks jonger dan het 13,7 miljard jaar oude universum.
Astronomen gaan ervan uit dat het halo van de Melkweg in een binnenste en buitenste deel is verdeeld. Het binnenste is vermoedelijk ontstaan door het samensmelten van relatief massarijke fragmenten van sterrenstelsels in de jonge kosmos. Het buitenste gaat volgens de huidige theorieën terug naar een nog vroegere samensmelting van massa-arme voorlopers van sterrenstelsels.
Kalirai heeft nu een nieuwe methode ontwikkeld om de leeftijd van nieuw ontstane witte dwergsterren te bepalen. Witte dwergsterren zijn uitgebrande sterren die te licht zijn om als een supernova te eindigen. In plaats van te ontploffen stoten zij hun omhulsel af en de kern klapt in elkaar. Zij lichten vooral op door de hitte die bij het samenballen ontstaat en doen er miljarden jaren over om langzaam uit te gloeien.
Aan de hand van de goed onderzochte 12,5 miljard jaar oude bolvormige sterrenhoop Messier 4 heeft Kalirai de ouderdom van de voorlopers van "onlangs" ontstane witte dwergsterren gemeten. Met deze data onderzocht hij vier relatief jonge witte dwergsterren uit het binnenste halo. Hij kwam op een leeftijd van 11,4 miljard jaar uit, met een onzekerheid van 0,7 miljard jaar. Dit duidt er bijna op dat deze sterrenpopulatie pas na de bolvormige sterrenhopen is ontstaan, schrijft Kaleri in het Britse vakblad Nature.
(HLN)
quote:Op donderdag 31 mei 2012 10:31 schreef Pek het volgende:
Ik zit nu naar het loskoppelen en terugsturen van Dragon te kijken en dan schakelen ze steeds van NASA naar SpaceX en dan zie je de verschillen: SpaceX strak en modern, iedere operator minimaal 2/3 flatscreens voor zijn neus, NASA nog in dezelfde hokjes als in '69 met een kast vol ordners achter zich, alle protocollen in hardcopy, waarschijnlijk
"Melkweg gaat frontaal botsen met Andromeda"
Een computermodel van de botsing. © ap.
Onze Melkweg zal naar verwachting over 4 miljard jaar frontaal botsen met het Andromeda-sterrenstelsel. Daardoor zal de sterrenhemel er helemaal anders uit gaan zien en zal de de zon waarschijnlijk in een andere baan worden geslingerd in dat nieuwe sterrenstelsel. Dat heeft een groep astronomen onder leiding van de Nederlander Roeland van der Marel ontdekt.
Van der Marel werkt aan het Space Telescope Science Institute in het Amerikaanse Baltimore.
De astronomen kwamen tot hun ontdekking door jarenlang ingewikkelde berekeningen te maken met de Hubble Ruimtetelescoop. Daarmee konden ze observeren dat Andromeda recht op ons afkomt.
Niet einde der tijden
Dat de twee sterrenstelsels naar elkaar toe bewegen, wisten wetenschappers al langer, maar dat ze echt op ramkoers liggen hebben Van der Marel en zijn collega's ontdekt. Andromeda is nu nog 2,5 miljoen lichtjaar verwijderd van de Melkweg maar komt met een snelheid van 400.000 kilometer per uur op ons af. Als de aarde tegen die tijd nog bestaat, betekent deze botsing overigens niet het einde der tijden.
Dat sterrenstelsels met elkaar botsen, gebeurt regelmatig, maar een botsing met de Melkweg is nog nooit voortgekomen. Van der Marel en zijn collega's publiceren hun bevindingen binnenkort in het wetenschappelijke tijdschrift Astrophysical Journal.
(HLN)
Commercieel ruimteschip veilig terug op aarde
© reuters.
Het commerciële ruimtevrachtschip Dragon is veilig en wel teruggekeerd op aarde. Hangend aan parachutes plonste de capsule gecontroleerd in de Grote Oceaan, bevestigt de vluchtleiding van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA. Schepen visten de Dragon uit het water.
© belga.
© reuters.
De Dragon is de eerste commerciële missie naar het ruimtecomplex ISS, waarvan hij gisteren werd losgekoppeld. Het vrachtschip was vorige week dinsdag gelanceerd en koppelde vrijdag aan. Aan boord van het toestel zat ongeveer 460 kilo aan voedsel, kleding en elektronica.
Mensen
Op de terugweg vervoerde de Dragon enkele honderden kilo's aan afval uit het ruimtestation. Dat de terugkeer uiterst voorzichtig verliep, heeft niets te maken met de lading, maar komt door de toekomstplannen. Het bedrijf achter het vrachtschip, het Amerikaanse SpaceX, wil bewijzen dat de Dragon over enkele jaren veilig mensen naar de ruimte en terug kan brengen.
Goedkoper
Later dit jaar moet een ander commercieel vrachtschip, de Cygnus, naar het ISS gaan. Door bedrijven raketten te laten ontwikkelen, wil Amerika ruimtevaart goedkoper maken.
© reuters.
© afp.
(HLN)
Zwakste sterrenstelsel ooit ontdekt
Sterrenkundigen van de Arizona State University hebben met behulp van de 6,5-meter Magellan-telescoop op de Las Campanas-sterrenwacht in Chili het zwakste verre sterrenstelsel ooit ontdekt.
Het onooglijke lichtvlekje, met de aanduiding LAEJ095950.00+021219.1, staat zo ver weg dat het uitgezonden licht er bijna 13 miljard jaar over heeft gedaan om de aarde te bereiken. Sterrenkundigen zien het stelsel daardoor zoals het er uitzag toen het heelal pas 800 miljoen jaar oud was.
Er zijn wel eerder enkele sterrenstelsels op deze grote afstand ontdekt, maar het nieuw gevonden object is veel zwakker, en is vermoedelijk veel representatiever voor de sterrenstelsels die in dat vroege stadium van de evolutie van het heelal bestonden.
De nieuwe ontdekking wordt beschreven in Astrophysical Journal Letters .
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Dan moet je toch wel een behoorlijke zoom op je camera hebben zitten wil je bomen en Jupiter beeldvullend op 1 foto hebben. Verdomme
Hebben ze zo'n grote telescoop gewoon horizontaal gericht?Waarschijnlijk zijn het fakes... edit: 99% fake lijkt me....
Er staan ook foto's bij van andere planeten.
Nog een aantal hier: http://www.skyscrapercity(...)73694&postcount=2924
En om af te sluiten nog een van de vetste foto's OOIT van NG:
[ Bericht 13% gewijzigd door Eyjafjallajoekull op 02-06-2012 22:05:00 ]
Maar wel het laatste gedeelte ervan... En je moet er vroeg voor opstaanquote:Op zondag 3 juni 2012 20:51 schreef Pulzzar het volgende:
Op woensdag 6 juni is vanaf de aarde te zien dat de planeet Venus de zon kruist.
Als je het wil zien (als het weer meespeelt).
De Venusovergang voor een waarnemer te Utrecht.
De positie van Venus is aangegeven voor 5.50 uur (ongeveer dertig minuten na zonsopkomst)
en voor het moment van de inwendige aanraking bij de uittrede (6.37 uur).
En de volgende Venus transits zijn vanaf 2117 en 2125.
[ Bericht 4% gewijzigd door -CRASH- op 03-06-2012 21:37:18 ]
Tja, als je het een keer in je leven wilt zien, moet je 's ochtends vroeg naar de sterrenwacht gaan.quote:
[..]
Maar wel het laatste gedeelte ervan... En je moet er vroeg voor opstaan
Als je het wil zien (als het weer meespeelt).
[ afbeelding ]
De Venusovergang voor een waarnemer te Utrecht.
De positie van Venus is aangegeven voor 5.50 uur (ongeveer dertig minuten na zonsopkomst)
en voor het moment van de inwendige aanraking bij de uittrede (6.37 uur).
En de volgende Venus transits zijn vanaf 2117 en 2125.
Maar of het spectaculair is om een stipje voor de zon te zien bewegen
Heb geen sterrenwacht nodig om de venus transit (voor de 2de keer) te zien.quote:
[..]
Tja, als je het een keer in je leven wilt zien, moet je 's ochtends vroeg naar de sterrenwacht gaan.
Maar of het spectaculair is om een stipje voor de zon te zien bewegen
En ja het is spectaculair om te zien hoe venus langs de zon gaat.
Moet toch eens de hele video van 2004 gaan editten.
Waarmee bescherm je je ogen en/of verrekijker?
Ook nieuwe techniek vindt geen buitenaards leven
Australiërs hebben hun toevlucht genomen tot een nieuwe techniek van radiotelescopen om te zoeken naar intelligent buitenaards leven. Maar ook nu geeft niemand thuis, zo heeft de Britse omroep BBC dit weekeinde bericht.
Astronomen van het Internationaal Centrum voor Radio-Astronomie-Onderzoek van de Universiteit van Curtin probeerden het systeem van 'very long baseline interferometry' uit bij het onderzoek met radiotelescopen van de ondertussen beroemde ster Gliese 581.
De techniek bestaat uit het gebruik van meerdere telescopen die ver van elkaar verwijderd staan. De opgevangen signalen worden zorgvuldig gecombineerd als zouden de telescopen als één enkel werken en waarbij slechts een klein deel van de kosmos wordt afgespeurd.
De rode dwergster Gliese 581 op ongeveer 20 lichtjaar van ons is een ster waarrond zes planeten draaien. Twee ervan zijn 'super Aardes' in de levensvatbare zone rondom de ster. Het team luisterde acht uur lang met de Australian Long Baseline Array in een reeks van radiofrequenties. Maar het resultaat was het geluid van de stilte.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 04-06-2012 08:44:28 ]
Ik zit momenteel in Spitsbergen en daar kan je transit van begin tot het einde zien in verband met middernachtzon. Ook zijn er al redelijk wat wetenschappers buiten bezig met telescopen etc.quote:
Op woensdag 6 juni is vanaf de aarde te zien dat de planeet Venus de zon kruist.
Je kan de transit hier van 22:04 tot 04:52 zien. Weet iemand op welke manier je het veiligst naar de zon kan kijken?
quote:
Hoe zou ik dat thuis kunnen zien dan?
Waarmee bescherm je je ogen en/of verrekijker?
Via een eclipsbrilletje en of mylar folie, lasbril glas (minimale donkerheids factor 13)quote:
[..]
Ik zit momenteel in Spitsbergen en daar kan je transit van begin tot het einde zien in verband met middernachtzon. Ook zijn er al redelijk wat wetenschappers buiten bezig met telescopen etc.
Je kan de transit hier van 22:04 tot 04:52 zien. Weet iemand op welke manier je het veiligst naar de zon kan kijken?
Absoluut NIET gebruiken
CD, foto negatief, beroet glas...
Dat laat UV licht door
Zeldzame Venusovergang boeit ook wetenschappers
© ap.
Niet alleen amateurastronomen en toevallige hemeltuurders, maar ook wetenschappers lopen warm voor de Venustransit van woensdag. Dan komt Venus tussen de zon en de Aarde. Het is daarna meer dan honderd jaar wachten op de volgende Venustransit. Weersvoorspellers zijn vandaag echter op zijn zachtst gezegd niet optimistisch over de kansen om de uiterst zeldzame Venusovergang te zien.
Voor de transits van 1761 en 1769 waren er al uitgebreide waarnemingsprogramma's, met als meest in het oog springende die van de Engelse kapitein James Cook in de Stille Zuidzee.
Afstand Aarde-Venus
Bedoeling was toen de afstand van onze planeet tot onze ster te meten. De toenmalige wetenschappers konden dit al verbazend accuraat, tot op enkele miljoenen kilometers na. Luidens het Amerikaanse ruimtevaartbureau NASA kwam men toen al aan 149 tot 156 miljoen km.
Voor de Venusovergangen van 1874 en 1882 zijn meer dan zestig expedities opgezet. 1882 was de voorlaatste keer dat het hemelfenomeen in onze contreien te zien was.
Gassen identificeren
Wetenschappers willen tegenwoordig van de gelegenheid gebruik maken om gassen te identificeren in de atmosfeer van Venus, wat ook kan helpen in de jacht op planeten buiten ons zonnestelsel.
Zo bevinden zich sinds gisteren ook vorsers van het Belgisch Instituut voor Ruimte-Aëronomie (BIRA) in het Noorse Svalbard. Het BIRA-team dat de atmosfeer van Venus bestudeert, heeft tevens webpagina's klaargestoomd met video's, foto's en meer technische en wetenschappelijke uitleg over het hemelfenomeen.
De Koninklijke Sterrenwacht van België volgt het fenomeen ook met de Belgische satelliet Proba-2.
In het (deels ook Belgische) Internationaal Ruimtestation ISS zal de Amerikaanse astronaut Don Pettit de Venustransit fotograferen. De zes leden van 31ste hoofdbemanning van de spacemeccano zijn immers de eerste mensen die het fenomeen vanuit de ruimte kunnen zien.
Weersvoorspellingen
Het KMI verwacht veel bewolking, met ook regen en "normaal geen opklaringen". Waarnemen van de Venusovergang wordt dus "een probleem", zo luidde het bij het weerbureau.
Het private meteobedrijf Meteoservices in Leuven verwacht twee storingen met tussendoor mogelijk enkele korte opklaringen. Er is slechts "een waterkansje" om het fenomeen te zien, zo vatte een voorspeller met aangepaste retoriek samen.
De bodemkundige dienst van België voorspelt voor woensdag zware bewolking met 75 procent kans op regen.
De meteodienst van het leger gewaagt op zijn website voor de "voormiddag" van woensdag "betrokken met matige regen, geïsoleerd onweerachtig".
Wie sowieso of per sé vroeg uit de veren is en de transit wil zien, kan het internet afspeuren naar webcams op plaatsen die meer in de gunst liggen van de weergoden.
(HLN)
Het witte stipje is Venus dus, hierboven genoemd.
http://www.flickr.com/photos/astro_andre/
Venusovergang: gelukkig hebben we de foto’s nog
In Nederland onttrok slecht (en lokaal: heel slecht) weer de Venusovergang aan het zicht. Gelukkig was ‘ie in andere delen van de wereld wel te zien en werden daar de mooiste foto’s gemaakt.
U kon er de afgelopen weken niet omheen: de Venusovergang. Het gebeuren werd in talloze media breed uitgemeten. En terecht, want het beloofde een mooi en vooral bijzonder spektakel te worden. Venus bewoog voor de zon langs en zou (in Nederland bij zonsopkomst) als een zwarte stip op de zon te zien zijn. Een plaatje dat we niet snel weer konden bezichtigen: de volgende Venusovergang vindt pas in 2117 plaats.
Slecht weer
Maar zoals gezegd gooide slecht weer roet in het eten. Een dik wolkendek onttrok de zon en dus ook de Venusovergang aan het zicht. Een teleurstelling voor velen.
De foto’s
Maar dat wil niet zeggen dat u de Venusovergang helemaal moet missen. In andere delen van de wereld was deze namelijk wel goed te zien en daar werd wat afgekiekt. En ook in de ruimte zijn foto’s van het spektakel gemaakt. De eerste kiekjes kunnen we u nu alvast voorschotelen. Zo kunnen we toch nog een beetje van de bijzondere Venusovergang genieten.
Matthias Dietrich maakte bijvoorbeeld onderstaande foto vanuit de Ohio State University. Te zien is hoe Venus voor de opkomende zon heen beweegt.
Foto: Matthias Dietrich (via Spaceweather.com).
John Rohrer maakte deze foto waarop de zon en Venus in volle glorie te zien zijn. Roder maakte de foto vanuit Canada.
Foto: John Rohrer (via Spaceweather.com).
Ook het Solar Dynamics Observatory, een observatorium dat zich in de ruimte bevindt en de zon bestudeert, legde de Venusovergang vast. De foto’s zijn prachtig en laten goed zien hoe klein Venus ten overstaan van het geweld op de zon eigenlijk is.
Foto: Solar Dynamics Observatory.
Foto: Solar Dynamics Observatory.
Ook de foto hieronder is door het Solar Dynamics Observatory gemaakt. En wel op het moment waarop de Venusovergang zijn einde naderde. Het lijkt net of er een hapje uit de zon is.
Foto: Solar Dynamics Observatory.
Maar het Solar Dynamics Observatory was niet de enige die vanuit de ruimte een oogje in het zeil hield. Ook astronaut Don Pettit in het internationale ruimtestation volgde de Venusovergang op de voet. En natuurlijk maakte hij foto’s. De kiekjes zijn uniek: het is voor het eerst dat een mens de Venusovergang vanuit de ruimte fotografeert.
Foto: Don Pettit.
Foto: Don Pettit.
Ook de Nederlandse astronaut André Kuipers laat weten vanuit het ISS een fantastisch uitzicht op de Venusovergang te hebben gehad. Zijn tweet gaat vergezeld door onderstaande foto.
Foto: NASA.
(Scientias.nl)
quote:Op woensdag 6 juni 2012 01:41 schreef Pek het volgende:
André schiet wel plaatjes hoor! Jammer dat ze zo klein zijn
[ afbeelding ]
Het witte stipje is Venus dus, hierboven genoemd.
http://www.flickr.com/photos/astro_andre/
prachtig!!!!Als je BBC 4 kunt ontvangenquote:
27-05-2012
Neil Armstrong legt 'conspiracy theorists' het zwijgen op
[ afbeelding ]
© afp.
De 82-jarige Neil Armstrong gaf sinds zijn missie in 1969 nog maar een handvol interviews weg, maar liet zich recent toch overtuigen door een Australisch tijdschrift. In een videogesprek van een uur legt de eerste man op de maan de complottheorieën over de landing in '69 voorgoed het zwijgen op.
[ afbeelding ]
© afp.
"Mensen houden van complotten omdat ze zeer aantrekkelijk zijn. Mij hebben ze echter nooit kunnen boeien omdat ik weet dat iemand ooit terug gaat vliegen om de camera op te pikken die ik daar heb achter gelaten", aldus Neil Armstrong.
Conspiracy theory
Meer dan eens werd de maanlading al afgedaan als een in scène gezette propagandastunt van de Amerikaanse regering. Het grootste tegenargument is doorgaans dat de technologie in '69 onmogelijk al op punt stond.
"Een maand voor de lancering van Apollo 11 hadden we er genoeg vertrouwen in om te beslissen een poging te ondernemen om af te dalen naar het maanoppervlak. Ik dacht dat ik 90 procent kans had om levend en wel terug naar de aarde te keren en ongeveer 50 procent om effectief op de maan te landen", deelt hij met CPA.
NASA
Over NASA heeft Armstrong best zijn bedenkingen: "Vroeger was NASA een van de meest succesvolle publieke investeringen in het motiveren van studenten om goed hun best te doen opdat ze alles uit de kast zouden halen. Het is triest dat het programma nu wegdraait in een richting die het motiveren en stimuleren van jonge mensen reduceert".
Tot slot bekende Neil dat hij als kind zodanig gefascineerd was door de wereld van het vliegen dat hij vastberaden was om op een of andere manier betrokken te zijn. Missie geslaagd!
[ afbeelding ]
© afp.
(HLN)
Net begonnen Being Neil Armstrong
en om 00:00 Brittisch Space Race
[ Bericht 0% gewijzigd door -CRASH- op 07-06-2012 23:39:57 ]
Helaas geen BBC 4quote:
[..]
Als je BBC 4 kunt ontvangen
Net begonnen Being Neil Armstrong
en om 00:00 Brittisch Space Race
Nog eentje dan: verbluffend mooi kiekje van de Venusovergang
We hebben al heel wat foto’s van de Venusovergang voorbij zien komen, maar dit kiekje, gemaakt door een Amerikaans-Japanse ruimtetelescoop spant toch echt de kroon. Wat is ‘ie mooi!
Gisteren vond de Venusovergang plaats. Hierbij bewoog Venus voor de zon langs. Vanaf de aarde zagen we Venus als een zwart stipje over die grote zon bewegen. De Venusovergang was in Nederland – met uitzondering van het Waddengebied en een stukje Friesland – door bewolking niet te zien. Maar in andere delen van de wereld hadden mensen er een fantastisch zicht op. En ook enkele satellieten en zelfs astronauten in de ruimte volgden de Venusovergang op de voet. De mooiste foto’s verzamelden we gisteren al op Scientias.nl.
Maar nu blijkt dat het allermooiste kiekje in dat overzicht ontbreekt. NASA heeft namelijk zojuist een fantastische foto vrijgegeven. De foto is gemaakt door de ruimtetelescoop Hinode. De telescoop is ontwikkeld door NASA en JAXA (de Japanse ruimtevaartorganisatie) en bestudeert het magnetisme op de zon.
Tijdens de Venusovergang bevond de telescoop zich op de eerste rij en maakte een verbluffend mooie foto van Venus voor de zon. En die wilden we u toch echt niet onthouden. Dus bij dezen: alstublieft!
De Venusovergang. Foto: JAXA / NASA / Lockheed Martin
(Scientias.nl)
Ongelooflijk mooiquote:
07-06-2012
Nog eentje dan: verbluffend mooi kiekje van de Venusovergang
[ afbeelding ]
We hebben al heel wat foto’s van de Venusovergang voorbij zien komen, maar dit kiekje, gemaakt door een Amerikaans-Japanse ruimtetelescoop spant toch echt de kroon. Wat is ‘ie mooi!
Gisteren vond de Venusovergang plaats. Hierbij bewoog Venus voor de zon langs. Vanaf de aarde zagen we Venus als een zwart stipje over die grote zon bewegen. De Venusovergang was in Nederland – met uitzondering van het Waddengebied en een stukje Friesland – door bewolking niet te zien. Maar in andere delen van de wereld hadden mensen er een fantastisch zicht op. En ook enkele satellieten en zelfs astronauten in de ruimte volgden de Venusovergang op de voet. De mooiste foto’s verzamelden we gisteren al op Scientias.nl.
Maar nu blijkt dat het allermooiste kiekje in dat overzicht ontbreekt. NASA heeft namelijk zojuist een fantastische foto vrijgegeven. De foto is gemaakt door de ruimtetelescoop Hinode. De telescoop is ontwikkeld door NASA en JAXA (de Japanse ruimtevaartorganisatie) en bestudeert het magnetisme op de zon.
Tijdens de Venusovergang bevond de telescoop zich op de eerste rij en maakte een verbluffend mooie foto van Venus voor de zon. En die wilden we u toch echt niet onthouden. Dus bij dezen: alstublieft!
[ afbeelding ]
De Venusovergang. Foto: JAXA / NASA / Lockheed Martin
(Scientias.nl)
Prachtig dat je ook haar atmosfeer zo ziet quote:
07-06-2012
Nog eentje dan: verbluffend mooi kiekje van de Venusovergang
[ afbeelding ]
We hebben al heel wat foto’s van de Venusovergang voorbij zien komen, maar dit kiekje, gemaakt door een Amerikaans-Japanse ruimtetelescoop spant toch echt de kroon. Wat is ‘ie mooi!
Gisteren vond de Venusovergang plaats. Hierbij bewoog Venus voor de zon langs. Vanaf de aarde zagen we Venus als een zwart stipje over die grote zon bewegen. De Venusovergang was in Nederland – met uitzondering van het Waddengebied en een stukje Friesland – door bewolking niet te zien. Maar in andere delen van de wereld hadden mensen er een fantastisch zicht op. En ook enkele satellieten en zelfs astronauten in de ruimte volgden de Venusovergang op de voet. De mooiste foto’s verzamelden we gisteren al op Scientias.nl.
Maar nu blijkt dat het allermooiste kiekje in dat overzicht ontbreekt. NASA heeft namelijk zojuist een fantastische foto vrijgegeven. De foto is gemaakt door de ruimtetelescoop Hinode. De telescoop is ontwikkeld door NASA en JAXA (de Japanse ruimtevaartorganisatie) en bestudeert het magnetisme op de zon.
Tijdens de Venusovergang bevond de telescoop zich op de eerste rij en maakte een verbluffend mooie foto van Venus voor de zon. En die wilden we u toch echt niet onthouden. Dus bij dezen: alstublieft!
[ afbeelding ]
De Venusovergang. Foto: JAXA / NASA / Lockheed Martin
(Scientias.nl)
Europa bouwt grootste optische telescoop ter wereld
De European Extremeley Large Telescope. © belga.
De Zuidelijke Europese Sterrenwacht ESO bouwt de grootste optische telescoop ter wereld, zo heeft ESO-woordvoerder Lars Lindberg vandaag bekendgemaakt. Vanaf begin volgend decennium moet de European Extremely Large Telescope (E-ELT) onder andere speuren naar Aarde-achtige planeten waar leven kan gedijen.
Op een bijeenkomst van de ESO-raad in Garching bij München spraken tien lidstaten zich uit voor het 1,083 miljard euro kostende programma. Vier onder hen, waaronder België, moeten nog wel een "ja" krijgen in eigen land, maar dat is zo goed als zeker. Nog vier andere doen hun best om "in een nabije toekomst" mee te doen.
Nog binnen het jaar start het werk aan de telescoop in Chili. Voorlopig is enkel geld vrijgegeven voor voorbereidende bouwwerkzaamheden, tot de lidstaten samen garant staan voor minstens 90 procent van de kosten. Belangrijk voor de financiering is een toetreding van Brazilië tot de organisatie waarvan België stichtend lid is.
De ELR komt op de berg Cerro Armazones in de Noord-Chileense regio Antofagasta te staan, zowat 20 km van de gigantische VLT-telescoop van de ESO op de berg Paranal. Dat gebied, in de Atacama-woestijn, is door zijn duisternis en droogte bijzonder geschikt voor astronomiewaarnemingen.
De hoofdspiegel van de kijker zal een diameter van ongeveer veertig meter hebben. De telescoop zal in het zichtbare en het infrarode licht werken.
Voor de bouw moet eerst een weg op de 3036 meter hoge berg worden aangelegd.
De eerste contracten zijn reeds afgesloten, bjivoorbeeld voor een gedetailleerde designstudie voor de complexe adaptieve spiegel van de supertelescoop.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 13-06-2012 08:30:04 ]
Nieuwe 'hemelkaart' bevat 40 miljoen sterren
Sterrenkundigen hebben binnenkort de beschikking over een gedetailleerde 'kaart' van de sterrenhemel, met detailinformatie over 40 miljoen sterren. In feite gaat het om een uitgebreide catalogus waarin posities, kleuren en helderheden van al die sterren zijn vastgelegd. De AAVSO Photometric All-Sky Survey (APASS) is het resultaat van een samenwerking tussen beroepsastronomen en amateursterrenkundigen, verenigd in de American Association of Variable Star Observers. De sterren in de APASS-catalogus hebben helderheden tussen magnitude 10 en 16,5. De helderste sterren zijn altijd nog 40 keer zwakker dan wat met het blote oog zichtbaar is; de zwakste sterren in de catalogus zijn nog eens een paar honderd keer zo zwak. De benodigde waarnemingen worden momenteel uitgevoerd met telescopen in New Mexico en in Chili. De eerste waarnemingen zijn verricht in 2009; in 2014 moet de APASS-catalogus compleet zijn. Voorlopige resultaten zijn al voor iedereen beschikbaar.
© Govert Schilling
(allesoversterrnekunde)
Maanstof bevat waarschijnlijk 'nanodeeltjes'
Wetenschapper Marek Zbik van de Queensland University of Technology (Australië) denkt de oorzaak te hebben gevonden van de merkwaardige eigenschappen van de dikke laag 'stof' op het oppervlak van de maan. Onderzoek met een speciale röntgenmicroscoop heeft laten zien dat de glasbelletjes in de maanbodem geen gas bevatten, zoals hun soortgenoten op aarde, maar een poreus netwerk van glasachtige 'nanodeeltjes'.
Volgens Zbik ontstaan deze minuscule deeltjes in gesteente dat door een meteorietinslag gesmolten is. Als zulk gesteente later opnieuw door een meteoriet wordt getroffen en verpulvert, komen de nanodeeltjes vrij. Door dit voortdurende verpulveringsproces ontstaat een bodemsoort die op aarde niet voorkomt, omdat meteorietinslagen door de beschermende atmosfeer veel minder hevig zijn.
Nanodeeltjes gedragen zich heel anders dan gewone stofdeeltjes. Het is dan ook denkbaar dat hun aanwezigheid de vreemde eigenschappen van het maanstof kan verklaren. Maanstof is elektrostatisch geladen, wat ertoe leidt dat grote aantallen stofdeeltjes meters boven het oppervlak 'zweven'. Het spul is bovendien erg 'plakkerig' en bros.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
'Japanse sterrenstelselontdekking waterdicht'
AMSTERDAM - Japanse astronomen zeggen het oudste bekende sterrenstelsel te hebben waargenomen. De conclusie is waterdicht.
Foto: NU.nl/Allesoversterrenkunde.nl
Dat zegt Richard Ellis van het California Institute of Technology.
De ontdekking van de Japanners is door vakbroeders met enige scepsis ontvangen. Diverse andere teams van wetenschappers gaan er ook prat op oeroude sterrenstelsels te hebben ontdekt.
.Het sterrenstelsel zou 12,91 miljard jaar oud zijn en zijn ontstaan in de beginperiode van het heelal.
De bevindingen van de Japanners worden gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Astrophysical Journal.
In 2010 stelde een Frans team met de Hubble-ruimtetelescoop een sterrenstelsel van 13,1 miljard jaar oud te hebben waargenomen. Een Amerikaans team uit Californië zei met dezelfde telescoop een sterrenstelsel van 13,2 miljard jaar oud te hebben ontdekt. Beide ontdekkingen werden beschreven in Nature, maar moeten nog getoetst worden met andere methodes.
Oerknal
De oerknal vond zo'n 13,7 miljard jaar geleden plaats. Licht dat de aarde vanuit de uithoeken van het heelal bereikt stamt uit de vroegste periodes van het universum en heeft er miljarden jaren over gedaan om ons te bereiken. Door dit licht waar te nemen kunnen oeroude sterrenstelsel worden opgespoord.
Door: Novum .
(nu.nl)
Afstand onzichtbaar sterrenstelsel bepaald
(archieffoto) © thinkstock.
Duitse astronomen hebben de afstand tot een onzichtbaar sterrenstelsel weten te bepalen. Dat schrijven zij vandaag in het toonaangevende wetenschappelijk blad Nature.
Het sterrenstelsel werd in 1998 ontdekt door meting van zogenoemde submillimeterstraling, veroorzaakt door koud sterrenstof in melkwegstelsels. Andere metingen, bijvoorbeeld van licht, lieten echter niets zien. Sindsdien kostte het berekenen van de afstand tot het sterrenstelsel wetenschappers heel wat hoofdbrekens.
Met een nieuw meetinstrument slaagden de onderzoekers er echter in zwakke signalen te ontdekken, veroorzaakt door chemische stoffen die zich anders gedragen dan stoffen in hun omgeving. Zo konden ze de afstand bepalen op 12,5 miljard lichtjaar. Een lichtjaar telt 9,46 biljoen kilometers.
(HLN)
Wetenschap verandert dubbelsterren in muziekinstrumenten
Wetenschappers hebben wel heel bijzondere instrumenten gebruikt om muziek te maken: twee dubbelsterren. En het resultaat mag er zijn!
De reggae/rockband Echo Movement benaderde de onderzoekers met de vraag of zij bewegingen van hemellichamen om konden zetten in muziek. “Ons Sonification Lab krijgt veel verzoeken om wetenschappelijke data om te zetten in geluid, maar dit verzoek was echt uniek,” legt onderzoeker Bruce Walker uit. “Het gebeurt niet vaak dat we de kans krijgen om een echte ster te helpen bij het componeren van zijn muziek.”
Hemelse sound
En dus gaven de onderzoekers graag gehoor aan dit verzoek. Maar Echo Movement had wel wat eisen. Zo wilde de band dat het eindresultaat (de muziek) recht deed aan de wetenschappelijke data waar het op gebaseerd was. Ook vonden ze het belangrijk dat het resultaat muzikaal aantrekkelijk was en een ‘hemelse’ sound had. De onderzoekers gingen die uitdaging aan.
Twee dubbelsterren
Ze richtten zich op de dubbelster Kepler 4665989. In dit systeem cirkelen twee sterren om elkaar heen. Wanneer de grote ster voor de kleinere ster staat, dimt het licht iets. Wanneer de grote ster achter de kleine ster staat, wordt de dubbelster juist feller. De wetenschappers zetten de variaties in helderheid van deze dubbelster om in geluidsgolven en creëerden zo dus muziek. Het resultaat werd nog wel wat opgepoetst. Zo werd bijvoorbeeld wat ‘omgevingsgeluid’ weggehaald. Om te voorkomen dat het geluid niet natuurlijk, maar als door de computer gemaakt, zou klinken, pakten de onderzoekers er nog wat extra data bij en wel van de dubbelster Kepler 10291683. En dit is het resultaat:
Tevreden
De band Echo Movement verwerkt de hemelse geluiden in de intro van een lied dat in september wordt gepresenteerd. Hieronder lichten we alvast een tipje van de sluier op. De onderzoekers kijken tot op heden vol tevredenheid op de samenwerking terug. Het is ze gelukt om een redelijk natuurlijk geluid te produceren dat recht doet aan de wetenschappelijke data.
Overigens houdt het Sonification Lab zich niet alleen bezig met verzoeken van bandjes. Ze hopen in de toekomst waarnemingen nog beter om te kunnen zetten in geluid en zo nieuwe dingen te ontdekken. “Geluid is de beste manier om patronen te herkennen,” stelt Walker. “In plaats van door een lange lijst met cijfers te scannen, op zoek naar patronen of willekeurige situaties, is het soms gemakkelijker om een geluidsbestand te creëren en al luisterend naar deze patronen te zoeken.”
beluister hier de geluidsfragmenten
(scientias.nl)
Nieuw maantje blijkt kleinste maantje van Jupiter
De maan werd in 2010 al ontdekt, maar is nu nog eens grondig geobserveerd. En met een diameter van ongeveer twee kilometer is het zonder twijfel het kleinste maantje van Jupiter.
In september 2010 stuitten onderzoekers nabij Jupiter op twee nieuwe maantjes: S/2010 J1 en S/2012 J2. Begin 2011 werd het duidelijk dat het inderdaad echt maantjes waren en niet zomaar asteroïden in een baan om Jupiter. Daarmee kwam het totale aantal manen rondom Jupiter op 67.
Locatie
Wetenschappers hebben de manen nu nog verder bestudeerd. Ze bepaalden de exacte locatie van de manen en kunnen nu zelfs voorspellen waar deze zich over enkele jaren zullen bevinden.
Grootte
De onderzoekers stelden ook de grootte van de maantjes vast. S/2010 J1 heeft een diameter van ongeveer 3 kilometer. S/2010 J1 is ongeveer 2 kilometer breed. Laatstgenoemde maan is daarmee het kleinste maantje dat rond Jupiter is aangetroffen en is wellicht ook het kleinste maantje in ons zonnestelsel.
Afstand
S/2010 J1 doet er 2.02 jaar over om een rondje rondom Jupiter te voltooien en staat op een afstand van 23.45 miljoen kilometer van de planeet. S/2010 J2 bevindt zich op 21,01 miljoen kilometer van Jupiter en doet er 1.69 jaar over om een rondje rond de planeet te voltooien.
S/2010 J 1 (in de groene cirkel). Afbeelding: via UBC.ca.
Voor hoelang S/2010 J1 de boeken ingaat als kleinste maantje van Jupiter is onduidelijk. Het kan zomaar zijn dat deze binnenkort van de troon wordt gestoten. Grote manen worden makkelijker waargenomen dan kleine manen en onderzoekers denken dan ook dat er nog heel wat kleine manen (met een diameter van 1 tot 3 kilometer) wachten om ontdekt te worden.
(Scientias.nl)
Dat is toch niet normaal he.quote:
13-06-2012
Afstand onzichtbaar sterrenstelsel bepaald
[ afbeelding ]
(archieffoto) © thinkstock.
Duitse astronomen hebben de afstand tot een onzichtbaar sterrenstelsel weten te bepalen. Dat schrijven zij vandaag in het toonaangevende wetenschappelijk blad Nature.
Het sterrenstelsel werd in 1998 ontdekt door meting van zogenoemde submillimeterstraling, veroorzaakt door koud sterrenstof in melkwegstelsels. Andere metingen, bijvoorbeeld van licht, lieten echter niets zien. Sindsdien kostte het berekenen van de afstand tot het sterrenstelsel wetenschappers heel wat hoofdbrekens.
Met een nieuw meetinstrument slaagden de onderzoekers er echter in zwakke signalen te ontdekken, veroorzaakt door chemische stoffen die zich anders gedragen dan stoffen in hun omgeving. Zo konden ze de afstand bepalen op 12,5 miljard lichtjaar. Een lichtjaar telt 9,46 biljoen kilometers.
(HLN)
12.5 miljard lichtjaar. En één lichtjaar is 9.46 biljoen kilometer ver. Ik weet niet eens wat een biljoen is
Ruimtesonde Voyager 1 bijna in interstellaire ruimte
Recente gegevens van de Amerikaanse ruimtesonde Voyager 1 laten zien dat de ruimteverkenner een gebied in de ruimte heeft bereikt waar de aantallen deeltjes van buiten ons zonnestelsel een duidelijke stijging laten zien. Volgens NASA-wetenschappers kan dit betekenen dat de 34 jaar oude ruimtesonde op het punt staat om de interstellaire ruimte te betreden.
De grens tussen zonnestelsel en interstellaire ruimte is niet scherp. De ligging ervan wordt bepaald door de heliosfeer - de invloedssfeer van de zon. Aan de rand van de heliosfeer leggen de energierijke deeltjes die onze zon uitstoot het af tegen de druk van deeltjes van buitenaf.
Deze laatste zijn afkomstig van supernova's (ontplofte sterren) in ons Melkwegstelsel. Uit metingen van Voyager 1 bleek eerder al dat de intensiteit van deze deeltjes tussen januari 2009 en januari 2012 met ongeveer 25 procent is gestegen. De afgelopen maand is daar nog eens negen procent bijgekomen.
Die plotselinge toename is een aanwijzing dat de interstellaire ruimte in zicht is. Maar voor de drempel daadwerkelijk wordt gepasseerd, moeten de aantallen geladen deeltjes van de zon een flinke daling laten zien. En daar is nog geen sprake van.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
ik kom even om raad vragen: voor het Autostar systeem van mijn meade etx 80 telescoop moet ik eerst Arcturus en Vega vinden. Dat zijn de helderste sterren aan de hemel, maar door mijn telescoop zie ik er heel veel andere bij die ook wel helder zijn. Ik kijk met een vergroting van ongeveer 16x, en ik weet wel hoe Lyra er moet uit zien, maar ik weet niet hoeveel sterren ik nog rond Vega zou moeten zien:
Zijn er ergens sites waar ik dat een beetje kan simuleren?
[ Bericht 0% gewijzigd door zuiderbuur op 17-06-2012 11:46:15 ]
Stellarium downloadenquote:
Hallo,
ik kom even om raad vragen: voor het Autostar systeem van mijn meade etx 80 telescoop moet ik eerst Arcturus en Vega vinden. Dat zijn de helderste sterren aan de hemel, maar door mijn telescoop zie ik er heel veel andere bij die ook wel helder zijn. Ik kijk met een vergroting van ongeveer 16x, en ik weet wel hoe Lyra er moet uit zien, maar ik weet niet hoeveel sterren ik nog rond Vega zou moeten zien[ afbeelding ]
Zijn er ergens sites waar ik dat een beetje kan simuleren?
Is zowat de heilige graal
quote:Op zondag 17 juni 2012 11:24 schreef RolStaart-Beer het volgende:
[..]
Stellarium downloaden
Is zowat de heilige graal
Dat is gratis en ik ga al die tijd gewoon naar Sky and Telescopes??! 
Echt knap.., bedankt voor tip!
één vraagje: bij "ocular view" staat "Magnification" op 79, ik zou dat graag verminderen want bij mij is het minder (16x) Is dat eenvoudig om in te stellen?
Detectie van de eerste sterren in het heelal lijkt mogelijk
Wetenschappers hebben een nieuwe manier ontdekt om sporen te detecteren van de eerste sterren in het heelal. Tot voor kort werd deze detectie voor onmogelijk gehouden, maar recente computersimulaties bieden nieuwe hoop (Nature, 21 juni).
Volgens de huidige inzichten is het heelal ontstaan uit een oerknal die ongeveer 13,7 miljard jaar geleden plaatsvond. Kort daarna was de ruimte min of meer gelijkmatig gevuld met heet gas, waaruit ruwweg honderd miljoen jaar later de eerste sterren ontstonden.
Het precieze moment waarop deze eerste sterren geboren werden, laat zich moeilijk vaststellen, omdat hun zwakke straling wordt gemaskeerd door de voorgrondstraling van ons eigen Melkwegstelsel en nabije buurstelsels. Rechtstreekse waarneming van die sterren is dus niet mogelijk. De nieuwe computersimulaties laten echter zien dat de eerste stergeneraties een soort vingerafdrukken van radiostraling aan de hemel kunnen hebben achtergelaten die wel eens duidelijker zouden kunnen zijn dan verwacht.
De eerste sterren ontstonden toen gaswolken samenklonterden - niet alleen ten gevolge van hun eigen zwaartekracht, maar ook door die van de zogeheten donkere materie, een onwaarneembare substantie die tachtig procent van de materie in het heelal voor haar rekening neemt. Donkere materie is bijna letterlijk ongrijpbaar, wat onder meer inhoudt dat er vrijwel geen interacties plaatsvinden tussen donkeremateriedeeltjes en lichtdeeltjes.
Omdat botsingen met lichtdeeltjes wél bijdragen aan de snelheden van normale materiedeeltjes, ontstond er al vroeg in de kosmische geschiedenis een snelheidsverschil tussen beide soorten materiedeeltjes. En daardoor klonterde het hete gas in het heelal waarschijnlijk minder snel en op minder plaatsen tot sterren samen dan tot nu toe werd gedacht.
Rekening houdend met dit effect, laten de computersimulaties zien dat de straling van de eerste sterren hierdoor een waarneembaar patroon zou moeten vertonen, dat waarneembaar zou kunnen zijn met de komende generatie van radiotelescopen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Nabije, 'vergeten' sterrenhoop is interessant onderzoeksobject
Een losse verzameling sterren die al meer dan 180 jaar geleden werd ontdekt, maar nooit gedetailleerd onderzocht is, kan waarschijnlijk een hiaat opvullen in het onderzoek van de evolutie van zonachtige sterren en hun eventuele planeten. Dat zeggen onderzoekers van enkele Amerikaanse universiteiten, die hierover binnenkort een artikel zullen publiceren in The Astronomical Journal.
De sterrenhoop, bekend als Ruprecht 147 of NGC 6774, is half zo oud als onze zon en bevindt zich op de relatief kleine afstand van 800 tot 1000 lichtjaar. Dat maakt hem tot een interessant onderzoeksobject: andere nabije sterrenhopen zijn veel jonger dan de zon en oudere sterrenhopen staan meer dan drie keer zo ver weg.
Er kleven echter twee nadelen aan Ruprecht 147. Door zijn nabijheid beslaat hij een relatief groot hemelgebied en lijken zijn sterren nogal helder. Dat maakt de sterrenhoop ongeschikt voor onderzoek met de meeste grote telescopen, die doorgaans een klein beeldveld hebben en te gevoelig zijn voor sterren als deze.
Om Ruprecht 147 te kunnen onderzoeken hebben de Amerikaanse astronomen enkele speciale groothoekcamera's, waaronder die van de MMT-telescoop in Arizona en de CFHT-telescoop op Hawaï, ingezet. Zelfs met deze groothoekcamera's was het nodig om meerdere opnamen tot een mozaïek samen te voegen om de hele sterrenhoop in beeld te brengen.
De eerste fase van het onderzoek van Ruprecht 147 behelst nog niet veel meer dan een inventarisatie. In een volgende fase hopen de astronomen de zonachtige sterren die in de sterrenhoop zijn aangetroffen aan een nader onderzoek te kunnen onderwerpen. Zulke sterren zouden bijvoorbeeld interessante doelwitten kunnen zijn voor de jacht op kleine aarde-achtige planeten.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Wetenschappers zetten theorie op zijn kop: "Het heelal en de tijd vertragen"
Spaanse wetenschappers hebben de theorie op zijn kop gezet door te zeggen dat het heelal en de tijd vertragen, zo hebben de jongste dagen meerdere media op gezag van publicaties in de Physical Review D en New Scientist gemeld.
Studie van het licht van supernova's (ontploffende sterren) gaf tot nu toe aan dat het heelal (versneld) uitdijt. Dat heeft te maken met een tegenwerkende kracht die bekend staat als donkere energie.
Volgens Jose Senovilla en Raul Vera van de Universiteit van Baskenland en de Universiteit van Salamanca is die theorie echter verkeerd en geldt het omgekeerde. De vorsers zeggen dat donkere energie niet bestaat en dat het heelal vertraagt.
Vanuit de veronderstelling dat de tijd bij de Oerknal begon, moet hij aldus ook eens verdwijnen, luidt ook de mening van kosmoloog Gary Gibbons van de Universiteit van Cambridge.
Ook de tijd vertraagt geleidelijk, zonder dat wij aardbewoners dit merken, menen de Spaanse wetenschappers. De tijd zal tot stilstand komen nadat onze planeet heeft opgehouden te bestaan. Alles zal dan als bevroren lijken of als een foto van het moment dat dan eeuwig wordt.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 28-06-2012 09:04:16 ]
Onderzoek naar mysterieuze zwaartekrachtgolven
De zwaartekrachtgolven ontstaan slechts een keer in de honderdduizend jaar per sterrenstelsel. © afp.
Wetenschappers van de Radboud Universiteit Nijmegen en de KU Leuven nemen deel aan het Europese Virgo-experiment, meldt Radio 1. Virgo is een detector voor zwaartekrachtgolven in het Italiaanse Cassina.
De bijna honderd jaar oude algemene relativiteitstheorie van Albert Einstein heeft gravitatiegolven voorspeld, maar ze zijn nog nooit direct gemeten.
Als objecten heel erg zwaar zijn, heel erg snel bewegen en dicht bij elkaar staan, wordt de zwaartekracht zeer sterk. Zo sterk dat er door de vervorming van de ruimte golven ontstaan die zich ongehinderd door het heelal kunnen verplaatsen.
Meting
Uitbarstingen van zwaartekrachtgolven zijn extreem lastig om te meten. Ze zijn erg zeldzaam, en ontstaan slechts een keer in de honderdduizend jaar per sterrenstelsel. Ze hebben ook een gigantische golflengte, waardoor enorme installaties nodig zijn om ze te detecteren. Ze gaan overal doorheen zonder een spoor achter te laten.
De Radboud Universiteit meldt dat de eerste meting wordt verwacht in 2015.
(HLN)
quote:
Mars en saturnus zijn prachtig te zien aan de zuidelijke westelijke hemel, op 248 graden en op 223 graden
Iemand enig idee hoe zoiets heet of info erover heeft?
Natuurkunde/astronomie.quote:
Ik zag laatst iets leuks dat je terug in de tijd kunt kijken dmv de lichtjarenof iets in die richting. Als je nu de sterren bekijkt dan zijn ze allang dood. Dus je ziet terug in tijd, zo zagen ze hoe het miljarden jaren geleden eruit zag.
Iemand enig idee hoe zoiets heet of info erover heeft?
Op Youtube staan een hele berg gemakkelijk te begrijpen documantaires hierover.
Nederlandse astronaut André Kuipers terug op aarde
© ap.
UPDATE De Nederlandse astronaut André Kuipers en zijn twee collega's zijn om 10.14 uur geland in de steppe in Kazachstan. Een grote parachute zette de capsule met een plofje neer in een veld, bijna precies op de beoogde tijd en plaats. Twee Russische helikopters met medisch personeel waren enkele seconden later ter plaatse.
De terugvlucht vanuit het ruimtestation ISS verliep volgens schema, aldus de vluchtleiding. Kuipers (53) was circa drie uur eerder vertrokken uit het ruimtestation, waar hij 193 dagen verbleef. De lengte is een record voor een Europese astronaut.
De capsule bracht ook de ruimtevaarders Oleg Kononenko (Rusland) en Don Pettit (VS) terug naar de aarde. Kuipers gaat na een medische controle per vliegtuig naar het Amerikaanse Houston. Daar wordt hij herenigd met zijn vrouw en kinderen.
(HLN)
Spektakel in beeld: reis van de sterren
© Lincoln Harrison.
Australische fotograaf Lincoln Harrison trok naar Lake Eppalock in Victoria om de sterren vast te leggen in een sessie die maar liefst 15 uur in beslag nam. Achteraf creëerde hij deze prachtige 'Startrails' door de beelden over elkaar te leggen.
© Lincoln Harrison.
De beelden tonen de indrukwekkende spiralen die gevormd worden door de sterren en de rotatie van de aarde. Ze doen bovendien ook denken aan de sterrijke nachtschilderijen van de impressionist Vincent van Gogh.
Amateur
Geloof het of niet, maar de 37-jarige Lincoln Harrison is nog maar sinds oktober 2010 in de fotografie gedoken nadat hij wat kleren had gefotografeerd die hij op eBay wou verkopen. Niet veel later kreeg hij de kriebel te pakken en kocht hij een reeks lenzen voor zijn Nikon D3100. Voor meer spectaculaire 'Startrails' kan u terecht op Harrisons website: lincolnharrison.com.
© Lincoln Harrison.
(HLN)
Mogelijk oceaan van water onder oppervlak Saturnusmaan Titan
Titan, een van de manen van Saturnus. © epa.
Titan, de grootste maan van de planeet Saturnus, herbergt onder zijn ijskorst mogelijk een uitgestrekte oceaan van vloeibaar water met misschien ook enkele pockets methaan, zo heeft de NASA bekendgemaakt op gezag van metingen door de ruimtesonde Cassini.
Titan draait in slechts zestien dagen rondom Saturnus. Wetenschappers hebben de vorm van de maan op verschillende momenten in die baan kunnen bestuderen.
Titan is niet volkomen bolvormig, maar eerder langwerpig. De maan rekt zich uit bij het naderen van de planeet om bij verwijdering dan weer te contracteren en bijna rond te worden.
Dit is te verklaren door de zwaartekracht van Saturnus en laat denken dat er onder de ijskap een oceaan steekt.
Indien het binnenste uit star gesteente en ijs zou bestaan, dan zouden die veranderingen zich volgens de wetenschappers niet voordoen.
Getijden
Ook stelden de vorsers vast dat Titan grote getijden aan zijn ijsoppervlak kent, wat alweer een bewijs is dat er binnenin water steekt. De vermoedelijke laag water kan het oppervlak meer dan tien meter verwringen. Indien het binnenste vast zou zijn, zou het verschil geen meter bedragen.
Berekeningen geven aan dat de vermoedelijke oceaan maximaal 250 kilometer diep kan zijn en dat de ijskorst een kilometer of vijftig dik is.
Op basis van wiskundige modellen en metingen door de Europese sonde Huygens van het elektromagnetisch veld van Titan was reeds de aanwezigheid van een uitgestrekte oceaan bevroed.
Water geldt als noodzakelijk voor het ontstaan van microbiologisch leven, maar is niet de enige voorwaarde.
(HLN)
Bij mij is er te veel straatverlichting om Mars nog te kunnen zien na zonsondergang.quote:
Mars en saturnus zijn prachtig te zien aan de zuidelijke westelijke hemel, op 248 graden en op 223 graden
Ik neem deze dagen mijn eerste schuchtere stapjes met de telescoop (met een maximale vergrotingsfactor - Barlowlens in acht genomen - van zo'n 80) Welke clusters zijn er goed voor beginners?
Ik heb gisteren mijn kans gewaagd met de "Grote Cluster in Hercules" (M13-NGC 6205), ergens tussen Vega en Arcturus, maar zag eigenlijk niets dat op cluster moest gelijken (misschien verwacht ik het verkeerde?)
Wat is de diameter van het objectief van je telescoop?quote:
[..]
Bij mij is er te veel straatverlichting om Mars nog te kunnen zien na zonsondergang.
Ik neem deze dagen mijn eerste schuchtere stapjes met de telescoop (met een maximale vergrotingsfactor - Barlowlens in acht genomen - van zo'n 80) Welke clusters zijn er goed voor beginners?
Ik heb gisteren mijn kans gewaagd met de "Grote Cluster in Hercules" (M13-NGC 6205), ergens tussen Vega en Arcturus, maar zag eigenlijk niets dat op cluster moest gelijken (misschien verwacht ik het verkeerde?)
Het gaat in mijn geval om deze telescoop:quote:
[..]
Wat is de diameter van het objectief van je telescoop?
http://www.telescoop-expert.be/meade-etx80-telescoop-autostar
De diameter van het objectief is 80 mm, en de diameter van het ocular is 1,25 inch.
NASA presenteert: 'De maan' in HD
Het zal nog wel een hele tijd enkel voor de allerrijksten weggelegd zijn om de maan van dichtbij te gaan bekijken, maar NASA brengt die droom toch een beetje naderbij dankzij deze gedetailleerde beelden van onze bovenbuur in HD.
We krijgen ook de donkere kant van de maan te zien. Die is van hieruit niet zichtbaar en bezit één van de grootste kraters in ons zonnestelsel. Dit deel van de maan werd nog nooit op de grond onderzocht. Voorts zien we ook de plaats waar Apollo 17 geland is, de laatste missie naar de maan.
(HLN)
Vijfde maan ontdekt bij dwergplaneet Pluto
Astronomen hebben, met behulp van de Hubble-ruimtetelescoop, een vijfde maan ontdekt bij de verre dwergplaneet Pluto. Het maantje is naar schatting 10 tot 25 kilometer groot en cirkelt op een afstand van 95.000 kilometer om Pluto. Waarschijnlijk ligt zijn omloopbaan ruwweg in hetzelfde vlak als de banen van de vier overige manen.
De ontdekkers verbazen zich erover dat zo'n kleine ijsplaneet zo'n grote verzameling manen kan hebben. Vermoed wordt dat het overblijfselen zijn van een botsing tussen Pluto en een soortgelijk hemellichaam, die miljarden jaren geleden zou hebben plaatsgevonden.
Pluto's eerste en grootste maan, Charon, werd in 1978 opgespoord. De nummers 2 en 3, Nix en Hydra, werden in 2006 door Hubble ontdekt. En in 2011 volgde het nog naamloze maantje P4. Het vijfde maantje heeft de officiële aanduiding S/2012 (134340) 1, maar zal ook kortweg bekend staan als P5.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Voor het eerst zijn donkere sterrenstelsels waargenomen
© ESO.
Voor het eerst zijn donkere sterrenstelsels waargenomen. Dat is een vroege, theoretisch voorspelde fase in het ontstaan van sterrenstelsels. Zo heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO) bekendgemaakt. Deze objecten zijn in wezen gasrijke sterrenstelsels zonder sterren.
Donkere sterrenstelsels zijn kleine, gasrijke stelsels in het vroege heelal die niet erg bedreven zijn in het produceren van sterren. Hun bestaan wordt voorspeld door theorieën over de vorming van sterrenstelsels: ze gelden als de bouwstenen van de huidige, heldere stelsels, die rijk zijn aan sterren. Astronomen denken dat zij deze grote stelsels wellicht van het gas hebben voorzien waarmee zij later hun huidige sterren hebben geproduceerd.
Omdat ze weinig of geen sterren bevatten, zenden de donkere stelsels niet veel licht uit en zijn ze moeilijk waarneembaar.
Jarenlange onderzoek
Al jaren proberen astronomen technieken te ontwikkelen om het bestaan van deze stelsels te bevestigen. De eerste aanwijzingen voor hun bestaan waren kleine absorptiedipjes in de spectra van lichtbronnen op de achtergrond.
Met behulp van de gigantische VTL-telescoop van de ESO is een internationaal onderzoeksteam er nu in geslaagd die ongrijpbare objecten te detecteren via de gloed die zij vertonen doordat zij door een quasar worden aangelicht. Het licht van quasar HE 0109-3518 brengt deze stelsels aan het gloeien op een manier die vergelijkbaar is met hoe witte kleding oplicht onder de uv-lampen in een nachtclub, verduidelijkt ESO.
Twaalf donkere sterrenstelsels
Het team spoorde bijna honderd gasachtige objecten op binnen een straal van enkele miljoenen lichtjaren rond de quasar. Na zorgvuldige analyse bleven er uiteindelijk twaalf donkere sterrenstelsels over.
(HLN)
Stuiptrekkingen van een stervende ster gekiekt
De Hubble-telescoop heeft een fantastische foto gemaakt van de ster Camelopardalis. De ster nadert het einde van zijn leven en doet dat op werkelijk spectaculaire wijze.
Dat blijkt wel uit de foto die NASA onlangs vrijgaf. We zien de ster die omringd wordt door een enorme gasbel.
Kuch
Die gasbel hangt nauw samen met het feit dat de ster ten dode is opgeschreven. De brandstof van de ster is bijna op en de ster wordt nu instabiel. Als de laag helium rond zijn kern begint te fuseren, ‘kucht’ de ster een flinke hoeveelheid gas weg. Dat gebeurt ongeveer één keer in de duizend jaar. Wat we hier zien, is het resultaat van zo’n laatste kuch.
Bijna perfect
Wat de ster zo bijzonder maakt, is dat deze omringd wordt door een bijna perfecte cirkelvormige wolk gas. Er zijn meer sterren die gas wegpuffen, maar zelden vormt dat gas zo’n mooie ronde wolk.
Kleintje
De foto doet het lijken alsof Camelopardalis enorm is. Maar schijn bedriegt. De ster zelf neemt slechts één pixel in het centrum van de foto in beslag. Maar omdat de ster zo helder is, raken de receptoren van de camera helemaal verzadigd en lijkt de ster veel groter.
Camelopardalis is een koolstofster. Zulke sterren zijn tamelijk zeldzaam. Hun atmosfeer bevat meer koolstof dan zuurstof. De ster bevindt zich in het sterrenbeeld Giraffe.
(scientias.nl)
quote:The northern lights of Earth are more than just dazzling light shows — they also generate their own strange applause too, a new study reveals.
The same energetic particles that create the dancing, dazzling northern lights high up in Earth's atmosphere also produce strange "clapping" noises just 230 feet (70 meters) from the ground, researchers said.
The results vindicate folktales and reports by wilderness travelers, which have long described sounds associated with the northern lights (which are also known as the aurora
"In the past, researchers thought that the aurora borealis was too far away for people to hear the sounds it made," Unto Laine, from Aalto University in Finland, said in a statement released today (July 9).
"This is true," Laine added. "However, our research proves that the source of the sounds that are associated with the aurora borealis we see is likely caused by the same energetic particles from the sun that create the northern lights far away in the sky. These particles or the geomagnetic disturbance produced by them seem to create sound much closer to the ground."
Laine and his colleagues determined the location of the clapping noise by comparing sounds captured by three microphones set up at a site with high auroral activity. Simultaneous measurements made by the Finnish Meteorological Institute showed a typical pattern of northern lights episodes at the time, researchers said.
Aurora sounds don't occur during every northern lights outburst, and they're usually brief and faint, requiring careful listening and a minimum of background noise to be heard.
Scientists still aren't sure exactly how the auroral sounds are created. They can be quite variable, ranging from claps and crackles to muffled bangs and sputtering sounds. Because of this sonic diversity, several different mechanisms might be at work, researchers said.
Auroras have captivated skywatchers for thousands of years. They result when charged particles from the sun collide with molecules in Earth's atmosphere, generating a glow. Earth's magnetic field lines funnel these particles over the planet's poles, causing the northern lights in the Northern Hemisphere and the southern lights, or aurora australis, in the south.
The new study will be published in the proceedings of the 19th International Congress on Sound and Vibration, a conference that's meeting in Vilnius, Lithuania from July 8 through July 12.
Editor's note: If you have an amazing northern lights photo you'd like to share for a possible story or image gallery, please contact managing editor Tariq Malik at tmalik@space.com.
Rusland wil naar de maan
© epa.
Rusland plant nieuwe missies naar de maan, staat op Russianspaceweb.com. Aan het eind van de jaren zestig verloor de toenmalige Sovjetunie de race naar de maan, hoewel Moskou toch twee robotjeeps kon laten werken op de natuurlijke satelliet van onze planeet.
Rusland denkt eraan omstreeks 2015 een sonde in een baan rond de maan te brengen, als voorloper van een lander. Wanneer dit Lunar-Glob-project lukt, wil Rusland een Indiase robotjeep op het Maanoppervlak neer te zetten. Deze Luna-Resurs missie zou dan plaatsvinden in 2017.
Indien ook dit lukt, is de weg geëffend voor een missie waarbij in 2019 stalen van de maan naar de aarde worden gebracht. Dan is er ook een stevige basis om stalen van de Marsmaan Phobos op te halen, waarmee dan toch het doel zou worden bereikt van de Russische Phobos-Grunt missie die vorig jaar danig is mislukt. Dit zou dan na 2024 moeten uitmonden in het brengen van stalen van Mars zelf naar laboratoria op onze eigen planeet, aldus nog het gezaghebbende Russianspaceweb.com.
(HLN)
quote:
In Sovjet Russia, moon comes to you
Extreem ver spiraalstelsel ontdekt
Astronomen hebben een spiraalvormig sterrenstelsel ontdekt op een afstand van bijna 11 miljard lichtjaar (Nature, 19 juli). Het is voor het eerst dat zo'n 'modern' lijkend stelsel op zo'n grote afstand is opgespoord. Het bestaan van het spiraalstelsel, dat de aanduiding BX442 heeft gekregen, kwam aan het licht bij het maken van opnamen van ruim driehonderd zeer verre sterrenstelsels met de Hubble-ruimtetelescoop.
De ontdekking komt als een verrassing. Het licht van BX442 heeft er bijna 11 miljard jaar over gedaan om ons te bereiken. En dat betekent dat dit stelsel al ongeveer drie miljard jaar na de oerknal zijn spiraalvorm had, terwijl verreweg de meeste stelsels uit die tijd er nogal vormeloos uitzien.
Eigenlijk gaan astronomen ervan uit dat sterrenstelsels zo 'kort' na de oerknal nog te turbulent waren om een duidelijke spiraalstructuur te ontwikkelen. De vraag is dan ook waarom het BX422 wél is gelukt.
Een mogelijk aanknopingspunt is dat het stelsel een dwergstelsel als begeleider heeft. Computerberekeningen laten zien dat de zwaartekrachtsinteractie tussen beide stelsels de spiraalstructuur van BX422 kan hebben veroorzaakt. Diezelfde berekeningen laten echter ook zien dat deze structuur van tijdelijke aard is: binnen honderd miljoen jaar is BX422 waarschijnlijk weer net zo vormeloos als de meeste van zijn soortgenoten.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Nieuw ontdekte gammapulsar versnelt rotatie
Sterrenkundigen van het Duitse Albert Einstein Instituut voor zwaartekrachtsonderzoek hebben in waarnemingen van de Amerikaanse ruimtetelescoop Fermi een nieuwe gammapulsar ontdekt. Gammapulsars zijn compacte, snel roterende neutronen die geen zichtbaar licht, radiostraling of röntgenstraling uitzenden, maar uitsluitend pulsjes van energierijke gammastraling. De nieuwe gammapulsar, J1838-0537 geheten, staat in het sterrenbeeld Schild, is vermoedelijk slechts ca. 5000 jaar oud, en heeft een rotatiesnelheid van 7 omwentelingen per seconde.
Bij de analyse van de Fermi-metingen, met behulp van grote supercomputers, ontdekten de astronomen dat de pulsar in september 2009 plotseling leek te zijn verdwenen. Nader onderzoek wees uit dat de pulsar er nog steeds is, maar dat hij - vermoedelijk als gevolg van een sterbeving - plotseling iets sneller is gaan roteren. De pulsar maakt nu in een periode van ca. 8 uur één omwenteling méér dan vóór september 2009. Dat lijkt een klein verschil, maar een dergelijk grote verandering in de rotatieperiode van een (gamma)pulsar is nooit eerder waargenomen.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Universum valt mogelijk sneller uiteen dan gedacht
Ons universum ontstond uit de Big Bang en verdwijnt mogelijk door de Big Rip. Tot zover niets nieuws. Maar nu blijkt uit nieuw onderzoek dat die Big Rip wel eens eerder kan plaatsvinden dan gedacht.
De Big Rip is een theorie. Of het echt zo gebeuren gaat? Daar zijn de onderzoekers het nog niet helemaal over eens. Wel lijkt nu vast te staan dat als de Big Rip plaatsvindt, deze veel sneller dan gedacht al zal optreden.
Big Rip
Het universum groeit hard. Als het met dezelfde snelheid blijft groeien, wordt de afstand tussen objecten in de ruimte (bijvoorbeeld sterrenstelsels) steeds groter. Het resultaat? Die sterrenstelsels vallen uit elkaar. Maar datzelfde gebeurt ook op een veel kleiner niveau: zelfs atomen en hun kernen zullen uiteindelijk uit elkaar vallen. Wat overblijft is een koud en leeg universum.
Wanneer?
Wanneer dit doemscenario zich precies zou gaan voltrekken, was niet helemaal duidelijk. Het is mede afhankelijk van de snelheid waarmee het universum zich blijft uitbreiden. Maar onderzoekers verwachtten dat de Big Rip met zo’n 20 tot 22 miljard jaar wel werkelijkheid zou zijn.
Het lot van ons universum is nog altijd een puzzel. Afbeelding: Lynette Cook (via NASA).
Te optimistisch
Veel te optimistisch, zo stellen onderzoekers nu in een paper. Als de Big Rip werkelijk plaats gaat vinden, dan gebeurt het waarschijnlijk veel eerder dan gepland. Met zo’n 16,7 miljard jaar zou het universum al vergaan. Ook blijkt uit hun onderzoek dat dat geen geleidelijk gebeuren is. In plaats daarvan gaat het vrij snel en zullen heel wat planeten en sterren het nog meemaken. De aarde ook? Dat is niet heel aannemelijk. Waarschijnlijk is die tegen die tijd al door de zon verorberd. Maar stel dat onze aarde en onze Melkweg er over een dikke 16 miljard jaar nog zijn, dan zou het doemscenario zich in het ergste geval volgens dit nieuwe onderzoek als volgt voltrekken. 32,9 miljoen jaar voor de Big Rip wordt de Melkweg vernietigd. Twee maanden voor de Big Rip wordt de maan van de aarde weggehaald, de zon wordt 29 minuten voor de Big Rip vernietigd en 16 minuten voor het einde explodeert de aarde.
Geen paniek
Maar: geen reden voor paniek. Althans: nu nog niet. Ten eerste duurt het nog even. De ondergang van het universum is dan wel zo’n 6 miljard jaar dichterbij gekomen: het duurt nog steeds bijna 17 miljard jaar. Ten tweede is het maar een theorie. Het is nog niet bewezen dat ons universum op deze wijze vergaat. En ten derde is de kans dat ons verre nageslacht dat allemaal nog mee moet maken, uitzonderlijk klein. Tegen die tijd is ons aarde hoogstwaarschijnlijk al door een andere doemscenario (bijvoorbeeld dat van een uitdijende zon die de aarde opslokt) verdwenen.
De onderzoekers zijn zich ervan bewust dat hun studie wel wat fronsende wenkbrauwen op zal leveren. Vooral omdat er nog zoveel onzekere factoren zijn. En omdat het over een enorm tijdsbestek gaat. “Men kan natuurlijk stellen dat een voorspelling die de toekomst van het universum betreft niet getest kan worden en dus niet zonder modellen kan,” zo schrijven de onderzoekers. “Desalniettemin hebben wij het idee dat het, aangezien het uiteindelijke lot van het universum nauw samenhangt met donkere energie (de drijvende kracht achter de versnelde uitbreiding van het universum, red.), heel natuurlijk is om de toekomst van het universum af te leiden van de huidige detectie van de eigenschappen van donkere energie. De vraag ‘waar gaan we heen’ is een oneindig thema voor de mens, dus we zouden de moed moeten hebben om dat thema te onderzoeken.”
(scientias.nl)
watquote:
24-07-2012
Ten tweede is het maar een theorie.
Ver planetenstelsel is net zo 'netjes' als het onze
Astronomen van een aantal Amerikaanse instituten hebben het planetenstelsel rond de ster Kepler-30 onder de loep genomen. Dat stelsel blijkt duidelijke overeenkomsten met ons eigen zonnestelsel te vertonen (Nature, 26 juli).
Kepler-30 is een ster op een afstand van 10.000 lichtjaar, die net zo helder en zwaar is als onze zon. Om hem heen draaien - voor zover bekend - drie planeten. Een nauwkeurige analyse van gegevens van de Kepler-satelliet, waarmee deze planeten ook ontdekt zijn, laat zien dat hun omloopbanen vrijwel in één en hetzelfde vlak liggen. Bovendien staat de rotatie-as van de centrale ster loodrecht op dat vlak, en draaien de planeten in dezelfde richting om hun ster als de ster om haar as.
Dat alles maakt het aannemelijk dat het planetenstelsel van Kepler-30 op dezelfde manier is ontstaan als het onze: door samenklontering van gas en stof in een schijf van materie die rond de ster draaide. Overigens zijn lang niet alle planetenstelsels zo 'netjes'. Bij veel sterren zijn zware Jupiter-achtige planeten ontdekt die maar heel weinig afstand tot hun moederster houden en de meest wilde banen volgen. Vermoed wordt dat deze stelsels al kort na hun ontstaan in beroering zijn gebracht doordat twee of meer grote planeten te dicht bij elkaar kwamen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Vijf van de zes vlaggen op de maan staan nog altijd recht
© thinkstock.
Vijf van de zes Amerikaanse vlaggen die bij de verschillende maanlandingen in de maanbodem zijn geplant, staan nog steeds recht. Alleen de vlag van de eerste maanlanding ligt omver. Dat blijkt uit zeer gedetailleerde beelden die werden genomen door een ruimtetuig van het Amerikaanse ruimteagentschap NASA, zo bericht de Britse nieuwszender BBC op zijn website.
Tijdens verschillende Apollo-missies tussen 1969 en 1972 werden zes Amerikaanse vlaggen op de maan geplant. Uit de beelden die de Lunar Reconnaissance Orbiter Camera (LROC) nam, blijkt dat op vijf landingssites de vlaggen nog altijd rechtstaan en een schaduw werpen op het maanoppervlak.
Alleen waar de Apollo 11 landde in 1969 staat de vlag niet meer recht. Die vaststelling bevestigt de bewering van astronaut Buzz Aldrin dat de vlag werd omvergeblazen door de motoren van de Apollo 11 toen die opsteeg van op de maan.
"Ik was erg verbaasd dat de vlaggen de ultraviolette stralen en de ruwe temperaturen aan het maanoppervlak hebben overleefd. De vraag is in welke toestand ze zich nu bevinden. Mogelijk zijn de kleuren enigszins vervaagd", aldus wetenschapper Mark Robinson, die de LROC-beelden analyseerde.
(HLN)
http://en.wikipedia.org/wiki/Mars_Science_Laboratory
Gaan de Gale krater verkennen.
http://en.wikipedia.org/wiki/Gale_(crater)
quote:
32,9 miljoen jaar voor de Big Rip wordt de Melkweg vernietigd. Twee maanden voor de Big Rip wordt de maan van de aarde weggehaald, de zon wordt 29 minuten voor de Big Rip vernietigd en 16 minuten voor het einde explodeert de aarde.
_!Mars Revisited - Curiosity (6 Aug 2012) Zal voor, tijdens, en na de landing het gespreks topic zijn.quote:
Volgende week maandag land er een nieuwe rover op mars
http://en.wikipedia.org/wiki/Mars_Science_Laboratory
MARS - De Missies! Deel 8 Als er beeld materiaal beschikbaar komt.
China stuurt in 2013 een rover naar de maan
De Chinezen zijn niet te houden: de ene na de andere ambitie die ze met betrekking tot de ruimtevaart koesteren, komt uit. Zo ook de ambitie om een ruimtesonde op de maan te laten landen: dat gaat volgend jaar al gebeuren.
Dat meldt het Chinese staatspersbureau Xinhua. De voorbereidingen voor de missie zijn al even in gang: China stuurde de afgelopen jaren al meerdere sondes richting de maan. Het is echter voor het eerst dat het land ook daadwerkelijk een sonde op de maan gaat laten landen.
Chang’e 1 & 2
In 2007 lanceerde China de eerste maansonde: Chang’e 1. Deze werd in een baan om de maan gebracht. In 2010 volgde maansonde Chang’e 2. Ook deze werd in een baan om de maan gebracht en moest gegevens gaan verzamelen voor de volgende stap. Die volgende stap is Chang’e 3: een maansonde die op de maan gaat landen.
Chang’e 3
Die derde maansonde wordt nu ontwikkeld. Volgens de Chinese overheid verloopt de ontwikkeling van de sonde helemaal volgens plan en dat betekent dat er volgend jaar al gelanceerd kan worden. De maansonde bestaat uit een maanlander en een maanrover. De rover zal zich op het maanoppervlak gaan verplaatsen en daar onderzoek doen. Naar verwachting wordt Chang’e 3 in de tweede helft van 2013 gelanceerd.
China haalt de laatste tijd regelmatig het nieuws als het om de ruimtevaart gaat. Zo lanceerde het onlangs de eerste vrouwelijke Chinese astronaut. En wist het land voor het eerst een bemand ruimtevaartuig aan een Chinees ruimtelab te koppelen. Naast een bezoekje aan de maan heeft China nog meer ambities. Zo zou het ook graag een eigen ruimtestation willen hebben. Daar wordt al aan gewerkt: het moet tegen 2020 volledig operationeel zijn.
(scientias.nl)
Omgeving ruimtesonde Voyager 1 verandert snel
Al een tijdje is duidelijk dat ruimtesonde Voyager 1 op het punt staat om de invloedssfeer van onze zon te verlaten, en de interstellaire ruimte te betreden. Twee van de drie indicatoren die naar verwachting het passeren van de 'drempel' zullen verraden, vertonen de laatste tijd grotere veranderingen dan de zeven jaar daarvóór.
De Voyager 1 werd op 5 september 1977 gelanceerd, scheerde langs de planeten Jupiter en Saturnus en is nu, bijna 35 jaar later, nog steeds operationeel. Zijn afstand tot zon en aarde bedraagt inmiddels ruwweg 18 miljard kilometer.
De afgelopen jaren wordt met spanning uitgekeken naar de meetgegevens die de ruimtesonde naar de aarde zendt. Op 28 juli mat hij een sterke stijging van de energierijke kosmische straling die van buiten het zonnestelsel afkomstig is. Nog diezelfde dag daalde het aantal minder energierijke deeltjes dat uit het zonnestelsel zelf kwam met de helft. Drie dagen later waren de meetwaarden weer zo'n beetje op hun normale niveau.
Volgens wetenschappers wijzen zulke sterke fluctuaties erop dat Voyager 1 de interplanetaire ruimte dicht is genaderd. Als het echt zo ver is, moet ook een derde indicator omslaan: de richting van het magnetische veld in de omgeving van de ruimtesonde.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
- geen enkele vallende ster gezien
+ een prachtige iridium flash gezien
Heb achter elkaar fotos geschoten met een fisheye op de camera, en natuurlijk zat de ene vallende ster net tussen 2 opnames.
Heb niets bijzonders op de fotos gezien nu ik ze terugkijk, 4 a 5 vliegtuigen die over komen. Wel kan ik denk ik een kort timelaps fimpje maken van de wolkjes die overtrekken in een stuk of 30 fotos
Curiosity landt succesvol op Mars
Na een 567 miljoen kilometer lange reis is de Curiosity-rover vanochtend om 7:31 uur geland op Mars. De landing verliep zonder problemen. Op dit moment stuurt de rover de eerste foto’s door.
Eén van de eerste foto’s van Curiosity op Mars.
De landing was één van de meest spannende gebeurtenissen. In een paar minuten tijd remde de rover af naar een snelheid van 75 centimeter per seconde. Een parachute zorgde ervoor dat de sonde met daarin Curiosity boven het oppervlak van Mars kwam te hangen. Vervolgens viel Curiosity naar beneden, waarna een hitteschild en een parachute de rover lieten afremmen. Vervolgens werd Curiosity naar beneden getakeld door een luchtkraan.
De landing leek totaal niet op de landingen van de rovers Opportunity en Spirit in 2004. Deze rovers stuiterden namelijk over het oppervlak van Mars. Zo’n soortgelijke landing bleek niet mogelijk te zijn voor Curiosity, omdat Curiosity te zwaar is.
Curiosity landde in de Gale-krater, dicht bij de berg Mount Sharp (Aeolis Mons). De Gale-krater heeft een doorsnee van 154 kilometer en is circa 3,5 tot 3,8 miljard jaar oud. Op satellietbeelden van de Gale-krater zijn verschillende kanalen te zien. Wetenschappers vermoeden dat dit een bewijs is dat er ooit water stroomde in de Gale-krater. Curiosity gaat dit onderzoeken.
Curiosity is een rover met fantastische mogelijkheden. De twee Mast camera’s kunnen foto’s met een grootte van 1200 bij 1200 pixels maken. Daarnaast kunnen de camera’s HD-video’s maken (720p) met een framerate van tien beelden per seconde. De Curiosity-rover zendt kleine thumbnails ter grootte van 200 bij 150 pixels naar de aarde. Wetenschappers kiezen vervolgens welke foto’s ze graag groter willen zien. Deze foto’s worden vervolgens van het 8 GB grote interne geheugen geplukt.
“We zijn weer op Mars, fantastisch!” vertelt NASA-baas Charlie Bolden. “Het is fijn om te horen dat Curiosity heelhuids op de grond is gekomen en in zo’n goede conditie is.”
De komende uren en dagen kunnen we veel foto’s verwachten. De eerste foto’s zijn waarschijnlijk nogal stoffig door de harde landing van Curiosity op het Marsoppervlak. Wanneer het stof daalt, zijn er meer details zichtbaar.
Live
7:37 uur – Op de eerste foto’s is een wiel van Curiosity op het oppervlak van Mars zichtbaar.
7:35 uur – De eerste foto’s komen binnen, slechts een paar minuten na de landing!
7:31 uur – Touchdown confirmed!
7:31 uur – Curiosity wordt nu naar beneden getakeld door de luchtkraan. Afstand tot oppervlak 20 meter. Snelheid: 75 centimeter per seconde.
7:30 uur – Snelheid nu 90 meter per seconde. En dalende… Afstand tot oppervlak is 4 kilometer.
7:28 uur – Parachute wordt uitgeworpen. Afstand tot Mars-oppervlak is 11,5 kilometer. Nog vier minuten tot landing.
7:26 uur – Er is verbinding met de Mars Odyssey-ruimtesonde, maar er komt nog geen data binnen.
7:25 uur – Curiosity wordt nu sterk afgeremd door het hitteschild. Het hitteschild bereikt een temperatuur van circa 2.000 graden Celsius.
7:24 uur – Curiosity twittert: “Entering Mars’ atmosphere. 7. Minutes. Of. Terror. Starts. NOW. #MSL”
7:24 uur – Curiosity is in de atmosfeer van Mars.
7:23 uur – 90 seconden tot binnenkomst in de atmosfeer.
7:21 uur – Govert Schilling twittert: “Snelheid van Curiosity bij binnendringen Marsdampkring is 600x de snelheid van Usain Bolt op 100 m gisteren!”
7:20 uur – Vijf minuten tot binnenkomst in de dampkring van Mars.
7:18 uur – De snelheid van Curiosity neemt toe, omdat Mars aan de rover trekt.
7:15 uur – Cruise stage separation is voltooid.
7:14 uur – Nog geen problemen met de rover.
7:14 uur – Afstand tot de landingsplek minder dan 5.000 kilometer.
7:13 uur – “Odyssey is go for EDL comm support. Applaus in Mission Control.
7:12 uur – De landing – ook wel ‘seven minutes of terror’ – bestaat uit een aantal cruciale stappen. Eerst zal een hitteschild de capsule afremmen. Een taak die later wordt overgenomen door de parachutes. De landing begint om 7:24 uur.
7:01 uur – Er worden gezouten pinda’s gegeten in Mission Control. Dit is een 48 jaar oude traditie bij NASA. In 1964 werden voor het eerst pinda’s gegeten bij NASA, namelijk tijdens de Ranger 7-missie. Ironisch: de eerste zes Ranger-missies faalden, maar Ranger 7 slaagde er wel in om foto’s van het maanoppervlak te maken.
7:01 uur – Nog 30 minuten tot de landing van Curiosity op Mars.
6:58 uur – NASA twittert: “@MarsCuriosity has transitioned to EDL main — which means that that we move to the next series of commands progressing toward landing.” Oftewel, alles lijkt goed te gaan met de rover en NASA gaat door met de landing van Curiosity op Mars.
6:53 uur – Curiosity twittert: “I’m glad it’s you on the line, @CanberraDSN. Thanks for being my ears on the Earth tonight #MSL”. @CanberraDSN maakt deel uit van NASA’s Deep Space Network.
6:34 uur – Op Eyes.NASA.gov is de landing van Curiosity live te volgen in de vorm van een computeranimatie. Bekijk ook NASA TV.
6:33 uur – 14.500 kilometer tot het oppervlak van Mars.
6:31 uur – De teams van de Mars Reconnaissance Orbiter en Mars Odyssey zitten klaar om te luisteren of Curiosity veilig op Mars landt.
6:24 uur – Het kan tot drie dagen duren voordat we na de landing iets van de rover horen.
6:11 uur – Curiosity bevindt zich nu in de baan van Deimos, één van de twee manen van Mars. De afstand tot Mars bedraagt ruim 20.000 kilometer.
6:10 uur – NASA schakelt communicatie met de rover uit. Dit betekent dat Curiosity nu een kleine 1,5 uur zonder begeleiding vliegt.
Populairste berichten
OV-reiziger gaat ver om contact met ander te voorkomen
6 5.529 Vlaggen op de maan: ze staan nog steeds (op eentje na)!
20 2.002 Landing van Marsrover Curiosity: dat wordt nagelbijten
6 1.585 Daarom leven vrouwen langer dan mannen
7 1.547 Ons brein ziet vrouw als pakketje lichaamsdelen
7 1.478 De Perseïden: de mooiste meteorenzwerm van het jaar
0 1.436 Prachtig beeld uit IJzertijd ontdekt in Turkije
0 1.357 Wetenschap zoekt nageslacht van Dracula
0 1.053 Nu op Twitter
EERSTE FOTO BINNEN VAN CURIOSITY! http://t.co/uMAL3YnO 21 minutes ago
Curiosity is succesvol geland op Mars. http://t.co/8F3j2nGw 22 minutes ago
TOUCHDOWN CONFIRMED! #curiosity 24 minutes ago
(scientias.nl)
MARS - De Missies! Deel 8
Mars Revisited - Curiosity (6 Aug 2012)
Mars Revisited - Curiosity (6 Aug 2012) - TOUCHDOWN!
Mogelijk een supernova in de maak ontdekt
Wetenschappers hebben een ster ontdekt die mogelijk over niet al te lange tijd uit gaat groeien tot een supernova. Gaat deze ster ons dan vertellen hoe een supernova exact tot stand komt?
Hoewel onderzoekers nog nooit een supernova tot stand hebben zien komen, hebben ze wel ideeën over hoe deze ontstaat. Twee sterren draaien om elkaar heen. Eén van de sterren is een witte dwerg die materie van de andere ster ontvangt. Wanneer de witte dwerg een massa heeft die 1,4 keer groter is dan die van de zon, explodeert deze en wordt een supernova.
Vragen
Hoewel dat grofweg wel aangeeft hoe een supernova ontstaat, zijn er nog veel vragen omtrent dit hele proces. Hoe kan de witte dwerg zijn massa nu laten toenemen? En hoe ziet de andere ster die materie aan de witte dwerg geeft, eruit? Om dat te achterhalen, zullen we een supernova in wording moeten zoeken. En dat is precies wat onderzoekers hebben gedaan.
Natriumgas
Uit recent onderzoek is gebleken dat rondom een supernova vaak natriumgas terug te vinden is. Dit gas komt van de ster die materie weggeeft en hangt vaak nog rond een ster wanneer deze reeds geëxplodeerd is en een supernova is geworden. De onderzoekers gingen op zoek naar een systeem waarin dit gas terug te vinden was. Ze vonden een dubbelster genaamd QU Carinae. Deze bestaat uit een witte dwerg die razendsnel materie van een andere ster afhaalt. Ook vonden ze natrium rondom de twee sterren.
Supernova
En daarmee heeft QU Carinae eigenlijk alle ingrediënten in huis om uit te groeien tot een supernova. “We zijn echt heel opgewonden dat we zo’n systeem hebben gevonden,” vertelt onderzoeker Stella Kafka. “Door deze systemen, de aard van deze twee sterren, de manier waarop massa wordt uitgewisseld en hun ontwikkeling op lange termijn te begrijpen, krijgen we een goed beeld van hoe dubbelsterren één van de meest belangrijke explosies in het universum kunnen veroorzaken.”
Supernova’s zijn heel belangrijk voor wetenschappers. Door te kijken naar de helderheid van supernova’s worden afstanden in het heelal vastgesteld. Ook waren het supernova’s die wetenschappers erop wezen dat het universum steeds sneller uitdijt.
(scientias.nl)
Pionier Bernard Lovell van radio-astronomie gestorven
© getty.
Eén van de belangrijkste pioniers van de radio-astronomie, sir Bernard Lovell, is gisteren op zowat een maand voor zijn 99ste verjaardag in zijn woning overleden. Lovell werd een specialist inzake kosmische straling.
Tijdens de Tweede Wereloorlog werkte hij aan radarsystemen om Duitse bommenwerpers te detecteren en ontdekte hij ook mysterieuze radarecho's. Na de oorlog klaarde hij uit dat die afkomstig waren van meteoren die opbrandden in de atmosfeer.
Uiteindelijk stichtte hij de beroemde Jodrell Bank radiotelescoop in Cheshire en werd zijn naam verbonden aan de 76 meter wijde telescoopschotel. Die traceerde ook de eerste satelliet in de ruimte, de Sovjetrussische Spoetnik-1, en de eerste bemande Maanmissie Apollo-11.
© getty.
(HLN)
Astronomen presenteren grootste driedimensionale hemelkaart
Astronomen hebben de grootste driedimensionale kaart van sterrenstelsels gepresenteerd die ooit is gemaakt. De nieuwe kaart bestrijkt een volume dat het equivalent is van een kubus van 4 miljard bij 4 miljard bij 4 miljard lichtjaren en toont de posities en afstanden van meer dan een miljoen sterrenstelsels.
De kaart, gebaseerd op gegevens van de Sloan Digital Sky Survey III (SDSS-III), is het tussenresultaat van een zesjarige hemelsurvey, die nu voor een derde is voltooid. De verste sterrenstelsels die bij deze survey zijn waargenomen, bevinden zich op een afstand van ongeveer zes miljard lichtjaar. Daarnaast zijn ook 150.000 quasars waargenomen - kolossale zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels die enorme hoeveelheden energie produceren. De verste daarvan zijn ongeveer twaalf miljard lichtjaar van ons verwijderd.
De 3D-kaart zal worden gebruikt om de laatste zes miljard jaar van de kosmische geschiedenis te reconstrueren. Het uiteindelijke doel is om erachter te komen hoeveel donkere materie - materie die wel zwaartekracht uitoefent maar geen licht uitzendt - het heelal bevat. Ook willen de astronomen meer inzicht krijgen in de versnellende uitdijing van het heelal, die wordt toegeschreven aan de zogeheten donkere energie.
Alle gegevens die vandaag zijn gepresenteerd, zijn niet alleen toegankelijk voor beroepsastronomen, maar ook voor amateurs, leraren en studenten.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Hubble neemt spectaculaire foto van Tarantulanevel
© NASA.
De Hubble-ruimtetelescoop heeft een nieuwe indrukwekkende foto gemaakt van de Tarantulanevel. Het is een close-up van de belangrijkste wolk van de nevel. NASA omschrijft de wolken op de foto als "onregelmatige blauw- en aqua-kleurige wolken, doorweven met donkere filamenten en doorsneden met brandende sterren".
De Tarantulanevel is een wolk van gloeiend gas waarin stervorming plaatsvindt (een H-II-gebied), en is onderdeel van de Grote Magelhaense Wolk, een onregelmatig sterrenstelsel. Het centrum van de Tarantulanevel ligt op een afstand van 170.000 lichtjaar van de aarde. Het is één van de actiefste stervormige regio's van de groep sterrenstelsels. Door de extreem felle nevel is het ook een van de opvallendste.
De felle piekerige structuren zijn kenmerkend voor een omgeving die rijk is aan geïoniseerd waterstofgas. In werkelijkheid lijken deze gebieden rood, maar door de blootstelling aan zowel zichtbaar als infrarood licht tijdens het fotograferen, verschijnt het gas in het groen, aldus Nasa.
De Tarantulanevel is continu in beweging en zodra nieuwe sterren worden gevormd, maakt de 'Hubble' nieuwe beelden. Een van de bekendste foto's die de Hubble eerder nam, is die van de Adelaarsnevel. (Zie hieronder)
© NASA.
(HLN)
Astronomen bootsen heelal na
Astronomen uit Duitsland en de VS hebben een nieuw computermodel gemaakt dat het ontstaan en de evolutie van duizenden sterrenstelsels kan nabootsen. Voor het eerst is het daarbij gelukt om het door ons waargenomen heelal nauwkeurig te reproduceren.
Onze kosmische omgeving wemelt van de grote spiraalstelsels - soortgenoten van onze Melkweg, zoals het Andromedastelsel of het Draaikolkstelsel. Met eerdere computersimulaties lukte het niet goed om deze populatie van spiraalstelsel na te bootsen. In plaats daarvan leverden de modellen grote aantallen bolvormige stelsels af, zonder schijf of spiraalarmen.
Het nieuwe model, Arepo geheten, lost dat probleem op. Eerdere simulaties deelden de ruimte op in kubussen van vaste grootte. In plaats daarvan maakt Arepo bij zijn berekeningen gebruik van een flexibel raster, wat een veel realistischer resultaat oplevert.
Met de waargenomen restgloed van de oerknal als uitgangspunt is het met Arepo gelukt om de 14 miljard jaar durende evolutie van een stukje heelal in een paar maanden door te rekenen. Uiteindelijk willen de astronomen een nog veel groter deel van het heelal nabootsen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Hubble ontdekt sterrenhopen op ramkoers
Astronomen hebben twee sterrenhopen vol extreem heldere sterren ontdekt die op het punt staan samen te smelten. De sterrenhopen bevinden zich in de Grote Magelhaense Wolk, een klein satelliet-stelsel van onze Melkweg op een afstand van 170.000 lichtjaar. Het onderzoeksresultaat, waaraan de Nederlandse astronomen Mark Gieles (Universiteit van Cambridge, VK) en Selma de Mink (Space Telescope Science Institute, Baltimore, VS) hebben meegewerkt, is onlangs gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Astrophysical Journal Letters.
Wat altijd leek op één enkele sterrenhoop in het stervormingsgebied 30 Doradus blijkt in werkelijkheid een samenstelling te zijn van twee sterrenhopen, die in leeftijd een miljoen jaar verschillen. Met de Hubble-ruimtetelescoop konden voor het eerst de lichtzwakke sterren in dat gebied worden waargenomen. Tijdens het onderzoek bleek er iets vreemds aan de hand met de sterrenhoop. Die is niet bolvormig, zoals verwacht, maar bestaat uit twee delen. Eén van de delen is vervormd en uitgerekt als gevolg van zwaartekrachtswerking, en dat is precies wat je verwacht wanneer twee sterrenhopen op het punt staan om samen te smelten.
Tijdens het samensmelten van twee sterrenhopen worden veel sterren weggeslingerd, soms met snelheden van meer dan 100.000 km per uur. Dit kan een verklaring zijn voor het verrassend grote aantal zeer zware sterren dat in de omgeving van de botsende sterrenhopen is waargenomen.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrnekunde)
Vorm van de zon nauwkeurig gemeten
Uit nauwkeurige metingen blijkt dat de zon een vrijwel volmaakte bol is. En de geringe afplatting die zij vertoont, is opmerkelijk constant (Science, 17 augustus).
De zon doorloopt een min of meer regelmatige cyclus van elf jaar, tijdens welke het aantal donkere vlekken op het zonsoppervlak flink toeneemt om vervolgens weer sterk terug te vallen. Tot nu toe gingen astronomen ervan uit dat de veranderlijke inwendige stromingen die deze cyclus veroorzaken ook gevolgen zouden hebben voor de vorm van de zon. Maar metingen die de afgelopen vijftig jaar waren gedaan, konden daar geen uitsluitsel over geven.
Sinds enkele jaren beschikken astronomen echter over een satelliet waarmee nauwkeurigere metingen kunnen worden gedaan: de Solar Dynamics Observatory. Daarmee is in de periode 2010-2012 de vorm van de zon gemeten, juist toen deze haar activiteitsminimum achter de rug had. Tegen de verwachting in lijkt de toenemende zonnevlekkenactiviteit echter geen invloed te hebben gehad op de vorm van de zon.
De metingen bevestigen de resultaten van eerdere onderzoeken die lieten zien dat de zon vrijwel exact bolvormig is: haar breedte langs de evenaar is slechts een kilometer of tien groter dan de afstand van pool tot pool. Theoretisch zou een bal van gas die in ongeveer vier weken om zijn as draait sterker afgeplat moeten zijn. Welke krachten ervoor zorgen dat de zon haar ronde vorm behoudt, is nog onduidelijk.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Prachtige foto van mysterieuze Pijpnevel
De Wide Field Imager op de MPG/ESO 2.2-meter telescoop heeft een ongeëvenaard kiekje van een deel van de mysterieuze en superdonkere Pijpnevel gemaakt.
De Pijpnevel bevindt zich op zo’n 600 tot 700 lichtjaar van de aarde. Op de foto zien we het mondstuk van de pijp: Barnard 59. De gehele Pijpnevel bestaat uit Barnard 65, 66, 67 en 78.
De Pijpnevel is pikzwart. Lang dachten astronomen daarom dat hier geen sterren voorkwamen. Maar dat bleek een vergissing: de sterren zijn er wel, maar ze zijn onzichtbaar. De Pijpnevel bestaat uit dik opeengepakte interstellair stof en onttrekt de sterren zo aan het zicht.
De pijpnevel. Foto: ESO.
Met de nieuwe foto gunnen astronomen ons een ongeëvenaard kijkje in een stukje van de nevel. Er is van alles te zien. In het midden van de duisternis zien we bijvoorbeeld nieuwe sterren ontstaan. Ook ziet u als u goed kijkt, op tal van plekken op deze foto kleine blauwe, groene en rode streepjes. Het zijn asteroïden van enkele kilometers breed.
Het is zeker aan te raden om de foto nog eens beter te bestuderen. Dat kan aan de hand van dit filmpje. Of via deze link waar u de foto een maatje groter aantreft.
(scientias.nl)
De speech die Richard Nixon liggen had voor eventueel drama met Apollo 11
’In Event of Moon Disaster’
© photo news.
In de archieven van de Amerikaanse overheid zijn ongetwijfeld bijzonder veel interessante documenten te vinden. Een van die pareltjes is de toespraak die president Richard Nixon laten voorbereiden had voor het geval dat Apollo 11 in 1969 de maan niet meer zou kunnen verlaten.
© archives.gov.
© archives.gov.
De volledige tekst:
IN EVENT OF MOON DISASTER:
Fate has ordained that the men who went to the moon to explore in peace will stay on the moon to rest in peace.
These brave men, Neil Armstrong and Edwin Aldrin, know that there is no hope for their recovery. But they also know that there is hope for mankind in their sacrifice.
These two men are laying down their lives in mankind's most noble goal: the search for truth and understanding.
They will be mourned by their families and friends; they will be mourned by their nation; they will be mourned by the people of the world; they will be mourned by a Mother Earth that dared send two of her sons into the unknown.
In their exploration, they stirred the people of the world to feel as one; in their sacrifice, they bind more tightly the brotherhood of man.
In ancient days, men looked at stars and saw their heroes in the constellations. In modern times, we do much the same, but our heroes are epic men of flesh and blood.
Others will follow, and surely find their way home. Man's search will not be denied. But these men were the first, and they will remain the foremost in our hearts.
For every human being who looks up at the moon in the nights to come will know that there is some corner of another world that is forever mankind.
PRIOR TO THE PRESIDENT'S STATEMENT:
The President should telephone each of the widows-to-be.
AFTER THE PRESIDENT'S STATEMENT, AT THE POINT WHEN NASA ENDS COMMUNICATIONS WITH THE MEN:
A clergyman should adopt the same procedure as a burial at sea, commending their souls to "the deepest of the deep," concluding with the Lord's Prayer.
(HLN)
(via)
Zeer uitgebreid artikel hier:
http://www.popularmechani(...)an-asteroid-11644811
Lijkt mij dat ze zoiets wel voor alle Mercury/Gemeni/Apollo/Space Shuttle missies klaar hadden/hebben liggenquote:
20-08-2012
De speech die Richard Nixon liggen had voor eventueel drama met Apollo 11
[ afbeelding ]
’In Event of Moon Disaster’
© photo news.
In de archieven van de Amerikaanse overheid zijn ongetwijfeld bijzonder veel interessante documenten te vinden. Een van die pareltjes is de toespraak die president Richard Nixon laten voorbereiden had voor het geval dat Apollo 11 in 1969 de maan niet meer zou kunnen verlaten.
[ afbeelding ]
© archives.gov.
[ afbeelding ]
© archives.gov.
De volledige tekst:
IN EVENT OF MOON DISASTER:
Fate has ordained that the men who went to the moon to explore in peace will stay on the moon to rest in peace.
These brave men, Neil Armstrong and Edwin Aldrin, know that there is no hope for their recovery. But they also know that there is hope for mankind in their sacrifice.
These two men are laying down their lives in mankind's most noble goal: the search for truth and understanding.
They will be mourned by their families and friends; they will be mourned by their nation; they will be mourned by the people of the world; they will be mourned by a Mother Earth that dared send two of her sons into the unknown.
In their exploration, they stirred the people of the world to feel as one; in their sacrifice, they bind more tightly the brotherhood of man.
In ancient days, men looked at stars and saw their heroes in the constellations. In modern times, we do much the same, but our heroes are epic men of flesh and blood.
Others will follow, and surely find their way home. Man's search will not be denied. But these men were the first, and they will remain the foremost in our hearts.
For every human being who looks up at the moon in the nights to come will know that there is some corner of another world that is forever mankind.
PRIOR TO THE PRESIDENT'S STATEMENT:
The President should telephone each of the widows-to-be.
AFTER THE PRESIDENT'S STATEMENT, AT THE POINT WHEN NASA ENDS COMMUNICATIONS WITH THE MEN:
A clergyman should adopt the same procedure as a burial at sea, commending their souls to "the deepest of the deep," concluding with the Lord's Prayer.
(HLN)
Oerknal zag er mogelijk heel anders uit dan gedacht
De oerknal wordt gezien als het begin van alles. Onterecht, zo suggereren wetenschappers nu in een nieuw onderzoek. Het begon allemaal anders: als water dat bevroor en ijs werd. Tijd om alle boeken te herschrijven?
Het onderzoek van de wetenschappers is tot op heden nog maar gebaseerd op theorie. Of het allemaal echt zo gebeurd is, moet nog blijken uit experimenten.
De filosofen
Oude Griekse filosofen vroegen zich af waar materie van gemaakt was: was het gemaakt van één substantie of bestond het uit individuele atomen? legt onderzoeker James Quach uit. Met hele krachtige microscopen kunnen we nu zien dat materie is gemaakt van atomen.
Einstein
Duizenden jaren later stelde Albert Einstein dat ruimte en tijd voortduren en heel vloeiend bewegen, maar nu geloven we dat dit op hele kleine schaal niet klopt. Een nieuwe theorie bekend als kwantumgravitatie suggereert dat de ruimte bestaat uit ondeelbare bouwblokken, net als kleine atomen. Deze ondeelbare blokken kun je vergelijken met pixels die samen een beeld op een scherm vormen. De uitdaging bestaat nu uit het feit dat de bouwblokken heel klein zijn en dus onmogelijk direct te zien zijn.
Bouwblokken
Maar toch denkt Quach nu een manier gevonden te hebben om die bouwblokken waar te nemen. Beeld je in dat het vroege universum een vloeistof is. Wanneer het universum afkoelt, kristalliseert het in de drie ruimtelijke dimensies en de ene tijddimensie die we nu kennen. Als het universum afkoelt, zouden we mogen verwachten dat zich scheuren vormen: net zoals zich scheuren vormen wanneer water bevriest en ijs wordt. En die scheuren moeten te zien zijn. Bijvoorbeeld doordat lichtdeeltjes er door afgebogen of gereflecteerd worden.
Bewijs
De onderzoekers hebben nu berekend hoe bijvoorbeeld die afgebogen lichtdeeltjes eruit zouden zien. Nu hopen ze op zoek te gaan naar deze gereflecteerde of afgebogen lichtdeeltjes om zo hun theorie te bewijzen.
Als hun theorie klopt, komt ons huidige beeld van de oerknal op losse schroeven te staan. De oerknal is dan niet langer het moment waarop enorme hoeveelheden energie vrijkwamen en waarbij de drie dimensies ontstonden, maar eerder een moment waarop het universum (vergelijkbaar met een vloeistof) een andere fase (afkoeling en bevriezing) binnenstapte. Voor die tijd waren de bouwblokken net als vloeibaar water: ze hadden geen structuur. Maar wanneer de temperaturen daalden, kristalliseerden ze en vormden ze de vier dimensies die we vandaag de dag kennen.
(scientias.nl)
[ Bericht 75% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 24-08-2012 09:31:11 ]
"Planeet volledig 'opgeslokt' door ster"
Foto van onze zon, met daarnaast een afbeelding van de Aarde om de verhouding aan te geven. © NASA.
Astronomen hebben aanwijzingen gevonden dat een planeet volledig is opgeslokt door een ster, wat nieuwe inzichten biedt in het lot dat de Aarde over enkele miljarden jaren wellicht te wachten staat.
Als onze zon een rode gigant wordt, zouden planeten die binnen ons zonnestelsel dichtbij de zon staan hetzelfde lot te wachten kunnen staan
Professor Alexander WolszczanEen Amerikaans-Pools-Spaans team deed deze ontdekking toen ze de BD+48 740 nader onderzochten. Dit is een ster die een zogenoemde 'rode reus' is. Door naar de chemie van de ster te kijken, heeft het team de signatuur van een planeet gevonden die is 'opgegeten', zo schrijft de BBC. Een 'overlevende' planeet zou hierdoor in een onwaarschijnlijke baan rond de gigantische zon kunnen zijn terecht gekomen. Details van het onderzoek zijn gepubliceerd in The Astrophysical Journal.
Enorm groeien
De stijgende temperatuur in de directe omgeving van rode reuzen zorgt ervoor dat deze oude sterren enorm groeien, een proces waarbij planeten die in de buurt liggen, kunnen worden vernietigd.
"Als onze zon een rode reus wordt, zouden planeten die binnen ons zonnestelsel dichtbij de zon staan hetzelfde lot te wachten kunnen staan", aldus co-auteur professor Alexander Wolszczan van de Amerikaanse Pennsylvania Universiteit. De zon zou, naar schatting, over vijf miljard jaar zoveel kunnen groeien, dat ze reikt tot de plek waar de Aarde op dit moment in een baan rond de zon draait.
Een eerste aanwijzing voor het bestaan van de 'vermiste' planeet was de opmerkelijke chemische samenstelling van BD+48 470. De zon bleek abnormaal veel lithium te bevatten, een zeldzaam element dat vooral 14 miljard jaar geleden, tijdens de Big Bang, is gecreëerd. Omdat lithium relatief gemakkelijk wordt vernietigd in sterren, was het zeer ongebruikelijk dat deze stof in zulke grote hoeveelheden werd aangetroffen in BD+ 48 740.
Volgens professor Wolszczan zijn er naast de Big Bang slechts een paar specifieke gebeurtenissen waardoor er lithium kan ontstaan in een ster. "In het geval van BD+48 740 is het waarschijnlijk dat de productie is getriggerd door een massa, zo groot als een planeet, die door de ster werd opgenomen en opwarmde totdat het werd verteerd", aldus Wolszczan.
Elliptisch-vormige baan
Een tweede bewijs was de elliptisch-vormige baan die een nieuw ontdekte planeet (die zeker 1,6 keer zo groot is als Jupiter) rond de oude zon maakt. De baan die deze planeet rond BD+48 740 maakt, zou zelfs de meest elliptische zijn die ooit is gedetecteerd.
Zwaartekracht-interacties tussen planeten zijn meestal verantwoordelijk voor dergelijke opmerkelijke banen en de astronomen denken dat 'de duik' die de 'vermiste' planeet naar de zon heeft gemaakt voordat deze een rode reus werd, hiervoor verantwoordelijk zou kunnen zijn.
(HLN)
'Volmaakte' evenbeelden van Melkweg ontdekt
Bij onderzoek dat vandaag bij de algemene vergadering van de Internationale Astronomische Unie in Peking is gepresenteerd, zijn twee groepjes sterrenstelsels ontdekt die veel weghebben van ons eigen Melkwegstelsel en zijn twee naaste begeleiders, de Magelhaense Wolken. De ontdekking is het resultaat van een gerichte zoekactie: de Galaxy and Mass Assembly survey (GAMA).
Onze Melkweg is een vrij normaal spiraalvormig sterrenstelsel, dat vele soortgenoten heeft. Maar tot nog toe was nog geen echt evenbeeld van de Melkweg en zijn Magelhaense Wolken ontdekt. Heel verwonderlijk is dat niet, want zulke satellietstelsels zijn op afstanden van miljoenen lichtjaren heel moeilijk waarneembaar.
Bij de GAMA-verkenning zijn nu honderdduizenden sterrenstelsels onder de loep genomen. Ongeveer drie procent van deze stelsels blijkt begeleiders van het type 'Magelhaense Wolk' te hebben, maar slechts twee ervan zijn vrijwel identiek aan ons eigen stelsel en zijn beide begeleiders.
Uit het onderzoek blijkt ook dat hoewel nabije begeleiders zoals de Magelhaense Wolken vrij zeldzaam zijn, ze bijna altijd worden aangetroffen bij sterrenstelsels die veel op Melkweg lijken. Dat zou kunnen betekenen dat er een verband bestaat tussen de specifieke vorm van sterrenstelsels als het onze en de aanwezigheid van nabije satellietstelsels.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Heelal is homogeen op schaal van meer dan 350 miljoen lichtjaar
De structuur van het heelal wordt gekenmerkt door inhomogeniteiten: sterrenstelsels zijn gegroepeerd in groepen en clusters; clusters weer in superclusters, etc. Een groot onderzoeksproject, verricht met Australische telescopen, heeft nu echter laten zien dat het heelal op een schaal van meer dan 350 miljoen lichtjaar echt homogeen is - precies zoals voorspeld wordt door de huidige theorieën over de opbouw en de evolutie van het heelal. Voor het project, WiggleZ geheten, zijn de ruimtelijke posities gemeten van ca. 200.000 sterrenstelsels, verdeeld over een gebied met een volume van zo'n drie miljard kubieke lichtjaar. De onderzoeksresultaten worden gepubliceerd in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkude)
Waarom staan er niet meer sterren aan de hemel?
Volgens de meeste modellen die gaan over de totstandkoming van sterren zouden er nog veel meer sterren moeten zijn dan het geval is. Maar waarom zijn die extra sterren er niet? Een onderzoeker denkt dat nu te weten.
Sterren ontstaan wanneer grote wolken gas en stof samenklonteren en door toedoen van de zwaartekracht uiteindelijk één dichte kern vormen. Modellen voorspellen dat dit proces regelmatig optreedt en dat er dus ook veel sterren moeten bestaan. Sterker nog: eigenlijk zouden er tien keer meer sterren moeten zijn dan in werkelijkheid het geval is. Maar hoe komt het dat die sterren helemaal niet ontstaan?
Om dat te achterhalen bestudeerde onderzoeker Rob Marchwinski samen met zijn collega’s een gaswolk die zich zo’n 6000 lichtjaar van de aarde bevindt. De wolk is enorm: dertig bij 120 lichtjaar groot. De wolk bevat bovendien 17.000 keer de massa van de zon aan gas en stof. Opvallend genoeg is het magnetisch veld van de wolk niet zo sterk: ongeveer 100.000 keer zwakker dan het magnetisch veld van de aarde.
In de wolk troffen de onderzoekers ook zeven dichte kernen aan met een gemiddelde massa die zo’n 100 keer groter was dan de massa van de zon. Deze kernen zouden normaal gesproken uiteindelijk uitgroeien tot nieuwe sterren. Maar hier is dat niet het geval. De kernen bevatten een iets sterker magnetisch veld: dit magnetische veld is net sterk genoeg om te voorkomen dat de kern ineenstort. “Het is verrassend dat magnetische velden zo zwak als deze in staat zijn om het stervormingsproces te verstoren, maar dat schijnt toch het geval te zijn in deze wolk.” Blijkbaar kan een zwak magnetisch veld al de totstandkoming van sterren voorkomen en dat zou kunnen verklaren waarom er veel minder sterren aan de hemel staan dan sommige modellen ons willen doen geloven.
(scientias.nl)
Neil Armstrong, first man on the moon, dead at 82 
August 25, 2012 3:25 PM
Last Updated 3:32 p.m. ET
(CBS News) Neil Armstrong, the Apollo 11 astronaut who became the first human being to set foot on another world, has died. He was 82.
In a statement his family said Armstrong had passed away following complications resulting from cardiovascular procedures.
The family described him as a loving husband, father, grandfather, brother and friend, and also as "a reluctant American hero who always believed he was just doing his job."
That's one small step for (a) man, one giant leap for mankind.
When Armstrong set foot on the moon on July 20, 1969, he fulfilled the goal that had been set by President John F. Kennedy just eight years earlier.
[ Bericht 13% gewijzigd door -CRASH- op 26-08-2012 03:57:34 ]
RIPquote:
[ afbeelding ]
August 25, 2012 3:25 PM
Last Updated 3:32 p.m. ET
(CBS News) Neil Armstrong, the Apollo 11 astronaut who became the first human being to set foot on another world, has died. He was 82.
In a statement his family said Armstrong had passed away following complications resulting from cardiovascular procedures.
The family described him as a loving husband, father, grandfather, brother and friend, and also as "a reluctant American hero who always believed he was just doing his job."
That's one small step for (a) man, one giant leap for mankind.
When Armstrong set foot on the moon on July 20, 1969, he fulfilled the goal that had been set by President John F. Kennedy just eight years earlier.
82 is een mooie leeftijd
De 11 mannen die na Neil Armstrong voet op de maan zetten
Astronauten Buzz Aldrin en Neil Armstrong bij het planten van de Amerikaanse vlag op de maan. © getty.
De Amerikaanse astronaut Neil Armstrong, die gisteren op 82-jarige leeftijd overleed, zal altijd de eerste mens blijven die voet zette op de maan. Hij is echter niet de enige. Sinds de befaamde 21 juli 1969 landden in totaal zes Apollo-expedities op de maan; twaalf astronauten zetten ook voet op het maanoppervlak. Een overzicht.
Nummer 2: Edwin Aldrin
Op 21 juli 1969 ziet zowat een half miljard kijkers wereldwijd hoe Neil Armstrong uit de maanlandingsmodule van de Apollo 11-missie klimt, die is geland in Mare Tranquilitatis.
Wanneer Armstrong zijn linkervoet op de maan plant, spreekt hij de legendarische woorden: "That's one small step for (a) man, one giant leap for mankind" ("Dat is een kleine stap voor een mens, maar een grote stap voor de mensheid").
Twintig minuten later zet ook Edwin "Buzz" Aldrin voet op de maan.
Vier maanden later: drie en vier
19 november 1969. Amper vier maanden later bereikt ook Apollo 12 de maan, met een landing in Oceanus Procellarum. Charles Conrad en Alan Bean wandelen op het maanoppervlak.
Nummer 6 speelt golf
5 februari 1971. De Apollo 14-missie bereikt landingsplaats Fra Mauro. Edgar Mitchell en Alan Shephard stappen uit de maanlander. Shephard speelt zelfs een beetje golf.
7 en 8 verzamelen stenen
30 juli 1971. Aan boord van de Apollo 15 gaat voor het eerst een maanwagen mee. David Scott en James Irvin verkennen daarmee de omgeving van de landingsplek Hadley Rille en verzamelen bijna 80 kilo aan stenen van het maanoppervlak.
Met de maanwagen voor negen en tien
21 april 1972. De Apollo 16-missie heeft als landingsplaats de Descartes Highlands. John Young en Charles Duke verkennen de hoogvlakte op de maan en rijden bijna 27 kilometer met een maanwagen.
De laatste
11 december 1972. Als voorlopig laatste bemande missie landt Apollo 17 op de maan. Ook Eugene Cernan en Harrison Schmitt trekken er met de maanwagen op uit in de buurt van hun landingsplaats Taurus-Littrow. De camera van de maanwagen filmt het vertrek van Apollo 17 naar de aarde.
Tussendoor mislukt de Apollo 13-missie in april 1970. Na een zware ontploffing aan boord moet de bemanning naar de aarde terugkeren, zonder maanlanding.
(HLN)
quote:
BBC 2 (22:00 – 21:00 23:00): Horizon
Bij de poging om het universum in kaart te brengen deden experts een vreemde ontdekking: zo zou het universum geen allesomvattende identiteit zijn, maar slechts het begin van iets veel groters. In Horizon doen ze hun verhaal
Ik ga iig kijken!quote:How Big is the Universe?
Image for How Big is the Universe?
Episode 4 of 6, 2012-2013
Duration: 59 minutes
It is one of the most baffling questions that scientists can ask: how big is the Universe that we live in?
Horizon follows the cosmologists who are creating the most ambitious map in history - a map of everything in existence. And it is stranger than anyone had imagined - a Universe without end that stretches far beyond what the eye can ever see.
And, if the latest research proves true, our Universe may just be the start of something even bigger. Much bigger
Was het wat?, ik heb het moeten missenquote:
Nieuw filmpje bewijst dat de zon echt wakker wordt
Volgend jaar is het zover: dan breekt het zonnemaximum aan. Gedurende korte tijd is de zon dan superactief. Een nieuw filmpje laat zien dat de zon zich nu al opmaakt voor al die drukte.
In het filmpje zien we links hoe de zon zich in augustus 2009 gedroeg. De beelden laten zien dat de ster in die tijd vrij rustig was. Rechts zien we de zon in augustus van dit jaar. En op die beelden maakt de ster een hoop extra drukte.
Elf jaar
De zon kent een cyclus van elf jaar. In die elf jaar kent de zon een hoogtepunt (zonnemaximum) en een dieptepunt (zonneminimum). Het zonnemaximum staat voor 2013 gepland en is de periode waarin de zon het meest actief is.
Zonnevlam
Het magnetisch veld van de zon is tijdens het zonnemaximum zwakker, hierdoor kunnen gemakkelijker zonnevlammen ontstaan. Deze zonnevlammen spugen geladen deeltjes in de ruimte. Die deeltje haasten zich onder meer naar de aarde. Wanneer ze in botsing komen met het magnetisch veld van onze planeet kan dat fraaie beelden opleveren. Denk bijvoorbeeld aan het noorderlicht. Maar het kan ook anders uitpakken. Zo kunnen de deeltjes er ook voor zorgen dat apparatuur verstoord raakt. Zo kunnen satellieten kapot gaan of tijdelijk niet (goed) functioneren, waardoor communiceren en navigeren via satellieten lastig of onmogelijk wordt. Ook kan de stroom uitvallen.
1859
De laatste keer dat de zon voor echt grote problemen zorgde, was in 1859. Toen zorgde een sterke zonnestorm ervoor dat telegraafdraden knapten en er op diverse plekken kortsluiting en brand ontstond.
Niet alleen het filmpje – gemaakt door een observatorium van NASA – bewijst dat de zon wakker aan het worden is. De laatste tijd zijn ook steeds meer (sterke) zonnevlammen waargenomen. Het is de opmaat voor een druk jaar op de zon.
(scientias.nl)
Wat moet ik hiervan denken? Ik zie wat wetenschappers afgewisseld met wat mensen waarvan ik denken...ehh.ja...
Opmerkelijke ontdekking van suiker bij jonge ster
De suiker lijkt op die we in de koffie doen. © thinkstock.
Een team van Europese astronomen heeft voor het eerst suikermoleculen ontdekt in het gas rond een jonge, zonachtige ster op 400 lichtjaar van ons. Dat meldt de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO.
Met de ALMA-radiotelescoop in Chili stootten de astronomen op moleculen van glycolaldehyde - een vorm van suiker - in het gas rond IRAS 16293-2422, een jonge dubbelster ongeveer net zo zwaar als de zon.
Planeetvorming
Glycolaldehyde is al eens eerder in de interstellaire ruimte waargenomen, maar nu voor het eerst zo dicht bij een zonachtige ster, op afstanden vergelijkbaar met die tussen de zon en de planeet Uranus. De ontdekking bewijst dat sommige van de chemische bestanddelen die nodig zijn voor het ontstaan van leven bij deze ster al op het moment van planeetvorming aanwezig waren, beklemtoont de ESO.
Dit molecuul is een van de ingrediënten voor de vorming van RNA dat, net als het verwante DNA, een van de bouwstenen van het leven is
Bouwsteen leven
"Glycolaldehyde is een eenvoudige vorm van suiker die niet veel verschilt van de suiker die we in koffie doen", zegt Jes Jørgensen van het Deense Niels Bohr Instituut, hoofdauteur van een artikel in het vakblad Astrophysical Journal Letters. "Dit molecuul is een van de ingrediënten voor de vorming van RNA dat, net als het verwante DNA, een van de bouwstenen van het leven is".
Opvallend
"Wat zo opwindend is aan onze bevindingen, is dat (..) de suikermoleculen naar een van de sterren in het stelsel toe vallen", zegt teamlid Cécile Favre van de Universiteit van Aarhus. "De suikermoleculen bevinden zich niet alleen op de juiste plek om op een planeet terecht te komen, maar bewegen ook de goede kant op".
(HLN)
Ruimtetelescoop ontdekt miljoenen zwarte gaten in kosmos
© epa.
De Amerikaanse ruimtetelescoop Wise heeft miljoenen tot nu toe onbekende zwarte gaten in de kosmos gevonden, zo heeft de NASA vandaag meegedeeld.
© afp.
© ap.
© afp.
In totaal repertorieerden de wetenschappers 2,5 miljoen actieve en extreem massarijke zwarte gaten, tot afstanden van meer dan tien miljard lichtjaar. Ongeveer twee derde van deze objecten zijn tevoren nooit waargenomen omdat stof hun zichtbaar licht blokkeert.
'Hot DOG's'
Daarbovenop ontdekte het ruimte-observatorium een nieuwe klasse van sterrenstelsels die tot de helderste ooit gevonden objecten in het heelal behoren. Het gaat om zowat 1.000 zogenaamde 'hot DOG's' die tot duizend keren helderder oplichten dan onze Melkweg. Ze zitten echter verhuld in zo'n dichte stof dat zij in het zichtbare licht niet te zien zijn.
"Eieren voor kuikens"
Gezien de Wise in het infrarood werkt, lukte het ze op te sporen in het verhitte stof. Volgens de NASA gaat het vermoedelijk om een zeldzame ontwikkelingsfase van sterrenstelsels in het jonge universum. Ook deze versluierde sterrenstelsels bevatten in hun kern een supermassarijk zwart gat. Het zou kunnen dat dit nog voor het leeuwendeel van de in het stelsel aanwezige sterren is gevormd. "Eieren waren aldus voor de kuikens", zegt Peter Eiesenhardt van één van de onderzoeksteams.
De in 2009 gelanceerde Wise heeft op twee jaar tijd de hele nachthemel twee keer in het infrarood in kaart gebracht
(HLN)
mja... Ik denk dat ze bedoelen dat ze niet te zien zijn omdat zichtbaar licht niet door de stof komt, en je dus ook de aanwezigheid van de gaten niet kunt afleiden uit de verbuiging van het zichtbare licht van achter het gat... Of natuurlijk het zichtbare licht van het sterrenstelsel waarin zij zich bevinden.quote:
Stof blokkeert het zichtbare licht van een zwart gat?
Het ware nieuws zou anders zijn dat zwarte gaten zichtbaar licht uitstralen.
Genomen op 6 mei door Cassini. Erg indrukwekkend.
quote:
[ afbeelding ]
Genomen op 6 mei door Cassini. Erg indrukwekkend.
Ruimtesonde Dawn vertrekt op 4 september
De ruimtesonde Dawn, die sinds juli 2011 om de grote planetoïde Vesta cirkelt, begint op 4 september aan haar lange reis naar de dwergplaneet Ceres. Dat heeft NASA vandaag bekendgemaakt. Eigenlijk had Dawn al onderweg moeten zijn, maar een probleem met haar standregelsysteem zorgde voor wat oponthoud.
Het afscheid van Vesta gebeurt bijna onopgemerkt. Met behulp van haar ionenmotor spiraalt Dawn steeds verder van de planetoïde vandaan. Zo'n ionenmotor heeft veel minder vermogen dan een conventionele raketmotor, maar is heel efficiënt en kan maanden achtereen blijven werken.
Het is de bedoeling dat Dawn begin 2015 bij Ceres arriveert en daar het succes van de verkenning van Vesta evenaart. Uit het Vesta-onderzoek is onder meer gebleken dat Vesta ooit volledig gesmolten is geweest en meer weg heeft van een kleine, gehavende planeet dan van een doorsnee planetoïde.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Nice, welke maan is dat?quote:
[ afbeelding ]
Genomen op 6 mei door Cassini. Erg indrukwekkend.
Dat is Titan. Diameter is ongeveer 0,4 die van de aarde.quote:
Die foto's zien er altijd uit alsof ze nep zijn...snapdat nietquote:
[ afbeelding ]
Genomen op 6 mei door Cassini. Erg indrukwekkend.
Voor zover ik kan terugvinden is het een samenstelling van 6 foto's, maar verder redelijk onbewerkt. Een aantal artikelen omschrijft de genomen foto's als 'natural-color photos'.quote:
[..]
Die foto's zien er altijd uit alsof ze nep zijn...snapdat niet
Maar onwerkelijk zijn ze zeker.
quote:August 30, 2012: Since the dawn of the Space Age, mission planners have tried to follow one simple but important rule: Stay out of the van Allen Belts. The two doughnut-shaped regions around Earth are filled with “killer electrons,” plasma waves, and electrical currents dangerous to human space travelers and their spacecraft. Lingering is not a good idea.
So much for the old rules. NASA has launched two spacecraft directly into the radiation belts--and this time they plan to stay a while.
NASA's Radiation Belt Storm Probes blasted off from Cape Canaveral on August 30th, 2012. Bristling with sensors, the heavily-shielded spacecraft are on a 2-year mission to discover what makes the radiation belts so dangerous and so devilishly unpredictable.
"We've known about the Van Allen Belts for decades yet they continue to surprise us with unexpected storms of 'killer electrons' and other phenomena," says mission scientist David Sibeck, "The Storm Probes will help us understand what's going on out there."
When the radiation belts were discovered in 1958, they upended orthodox ideas. Most people assumed the space around Earth was empty. America's first satellite, Explorer 1, proved otherwise. The tiny spacecraft was equipped with a Geiger tube for counting energetic protons and electrons. Circling Earth, Explorer 1 found so many charged particles that the counter registered off-scale most of the time.
Back in the 1950s the radiation belts had little effect on ordinary people. Today they are crucial to our high-tech society. Hundreds of satellites used for everything from weather prediction to GPS to television routinely skim the belts, subjecting themselves to energetic particles that can damage solar panels and short-circuit sensitive electronics. During geomagnetic storms when the belts are swollen by solar activity, whole fleets of satellites can be engulfed, imperiling the technological underpinnings of daily life on the planet below.
"The Radiation Belt Storm Probes directly address these down-to-Earth problems," says Lika Guhathakurta, the lead program scientist of NASA's Living with a Star Program, which manages the mission. "RBSP is a unique mix of pure science and practical application."
One of the biggest mysteries of the radiation belts is the crazy way they react to solar storms. "Almost anything can happen," says Sibeck.
When a storm cloud from the sun hits the radiation belts, they often respond in counterintuitive ways. One possible outcome is that the radiation belts fill with energetic particles such as the potent "killer electrons" that worry mission planners. However, just as often the opposite happens. A solar storm can cause the belts to lose their killer particles, temporarily making them a safer place. And sometimes nothing happens! The belts remain completely unchanged.
"The problem is, there is no unified idea of what phenomena are most important inside the belts," says Sibeck. He describes attending scientific conferences on the subject: "If there are 100 people at a meeting, there will be 100 different answers for every question. How are killer electrons energized? Some say plasma waves do it; others point to solar wind shocks; others favor diffusion. The list goes on and on."
Researchers hope RBSP will narrow the possibilities. During storms, the probes can sample electric and magnetic fields, count the number of energetic particles, and detect plasma waves of many frequencies. The inner workings of the Van Allen Belts will be an open book to the two spacecraft, providing data for predictive models that tell forecasters when it’s safe to enter the belts, perform spacewalks, and operate sensitive electronics.
“The Van Allen Belts are part of our home in space,” adds Guhathakurta. “RBSP will help us learn how to live there.”
So much for the old rules, indeed.
Author: Dr. Tony Phillips| Production editor: Dr. Tony Phillips | Credit: Science@NASA
Zon slingert gas weg in spectaculaire nieuwe video
De zon wordt langzaam wakker. Hierdoor zien we steeds vaker spectaculaire gebeurtenissen op het oppervlak van de zon. NASA’s Solar Dynamics Observatory heeft een nieuwe video gemaakt waarop te zien is hoe de zon grote hoeveelheden gas de ruimte in slingert.
Op de video is te zien hoe een filament instort en vervolgens explodeert. Een filament is een lange magnetische structuur, hoog boven het oppervlak van de zon. Een filament is gevuld met koud plasma. Omdat een filament kouder is dan de chromosfeer van de zon, ziet het er vanaf de aarde uit als een donkere slang op de zon.
Hieronder de desbetreffende video, gemaakt op 31 augustus. Het observatorium maakte de foto in extreem ultraviolet licht. De scene van 0:04 tot 0:17 duurde in werkelijkheid bijna drie uur.
NOAA verwacht dat de wolk met geladen deeltjes op 3 september bij de aarde aankomt. Maar geen paniek, waarschijnlijk gaat het om een kleine tot gemiddelde geomagnetische storm. Er zal dus geen poollicht te zien zijn in de Benelux en er zullen geen elektrische systemen beschadigd worden.
(scientias.nl)
Eerste zware sterrenstelsels in heelal ontstonden zeer snel
De allereerste zware sterrenstelsels in het heelal ontstonden in zeer korte tijd. Dat concluderen onderzoekers op basis van metingen van de 10-meter South Pole Telescope, een instrument voor millimeterstraling op de geografische zuidpool. De straling van die jonge, actieve sterrenstelsels was energierijk genoeg om het neutrale waterstofgas in de intergalactische ruimte te ioniseren. De wijze waarop dat reïonmisatieproces zich precies voltrok is van groot belang voor een beter begrip van de allervroegste evolutie van het heelal.
In een artikel in The Astrophysical Journal stellen de astronomen, van de University of California in Berkeley, dat het reïonisatietijdperk begon toen het heelal ca. 250 miljoen jaar oud was en dat het zo'n 500 miljoen jaar later alweer achter de rug was, ofwel ca. 13 miljard jaar geleden. Eerdere schattingen leken te wijzen op een duur van het reïonisatietijdperk van ca. 750 miljoen jaar, terwijl er veel onzekerheid bestond over het moment waarop de reïonisatie begon.
Om tot hun conclusies te komen combineerden de onderzoekers de metingen van de South Pole Telescope met die van de Wilkinson Microwave Anisotropy Probe (WMAP), een kunstmaan die eveneens waarnemingen heeft verricht aan de kosmische achtergrondstraling. In de toekomst zullen ook de waarnemingen van de Europese Herschel-satelliet bij de analyse worden betrokken.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Voyager na 35 jaar dicht bij grens zonnestelsel
Een tekening van hoe de sonde door de ruimte klieft. © ap.
Voyager 1, de ruimtesonde die de Nasa in 1977 lanceerde, nadert het einde van ons zonnestelsel en "danst misschien al op de grens" met de interstellaire ruimte. Dat melden poëtische wetenschappers naar aanleiding van de 35ste verjaardag van het project.
© afp.
Ze stellen dat het "dagen, maanden of jaren" kan duren vooraleer de sonde de interstellaire ruimte betreedt. In mei namen de wetenschappers een sterke stijging van kosmische straling op het toestel waar, waardoor ze dachten dat de sonde zich in de buurt van de heliopauze zou kunnen bevinden. Die wordt beschouwd als de grens tussen ons zonnestelsel en de interstellaire ruimte.
Nasa noemde Voyager 1, die zich momenteel op 18 miljard kilometer van de zon bevindt, en Voyager 2 "de meest afgelegen actieve vertegenwoordigers van de mensheid en haar verlangen om te ontdekken".
(HLN)
Meteoroïden veranderen atmosferen van planeten
De atmosferen van planeten kunnen veranderen door meteoroïden. Dit beweren wetenschappers van de universiteit van Boston. Wanneer een meteoroïde door een atmosfeer reist, dan wordt de ionosfeer verrijkt met zwaardere, exotische elementen als magnesium, silicium en ijzer.
Wanneer een meteoroïde in de atmosfeer van een planeet komt, dan wordt het object verhit. Hierdoor komen er meer zwaardere elementen vrij. Ook vallen moleculen in de atmosfeer uiteen. Bijvoorbeeld: een molecuul 02 valt door hitte uiteen in twee atomen O. Deze vallen vervolgens weer uiteen in positief geladen ionen en negatieve elektronen: een plasma.
Ionosferen van Mars en Venus
Wetenschappers houden de ionosferen van Mars, Venus en de aarde goed in de gaten. De ionosfeer is een laag rond een planeet waar deeltjes door de straling van de zon worden geïoniseerd. Vreemd genoeg lijken de ionosferen van Mars en Venus op een hoogte van 100 kilometer op elkaar. Als de zon de drijvende kracht is achter het ionisatieproces, dan zou Venus meer deeltjes in deze regio moeten hebben dan Mars. Venus bevindt zich immers dichter bij de zon. Wellicht dat de rol van meteoroïden in het ionosatieproces niet onderschat mag worden.
Hoe worden ionosferen gemeten?
Onderzoekers leren steeds meer over de ionosferen van andere planeten. Ruimtesondes hoeven niet uitgerust te zijn met dure apparatuur om de ionosferen van planeten te onderzoeken. Wanneer een ruimtesonde zijn radiosignaal door de ionosfeer van een planeet naar de aarde stuurt, kunnen onderzoekers op aarde veranderingen in het signaal eruit filteren. Deze veranderingen ontstaan door de plasma in de ionosfeer van een planeet.
Simulaties
De afgelopen jaren hebben wetenschappers genoeg data verzameld om de ionosferen van Venus en Mars goed te bestuderen. Er zijn nog geen simulaties uitgevoerd, maar onderzoekers hopen dat dit binnenkort gaat gebeuren. Dankzij zulke simulaties leren wetenschappers meer over de gevolgen van veranderingen in een ionosfeer, bijvoorbeeld op de circulatie en dynamiek van wind in de atmosfeer.
(scientias.nl)
Neil Armstrong krijgt zeemansgraf
Een foto van de jonge Armstrong staat op een herdenkingsceremonie. © ap.
Astronaut Neil Armstrong krijgt een zeemansgraf. "Neil Armstrong wordt zo ver mogelijk van de ruimte begraven, op de bodem van de oceaan", zegt zijn familie. Waar de begrafenis op zee zal plaatsvinden, is niet vermeld.
De eerste man op de maan stierf op 25 augustus op 82-jarige leeftijd. In de Washington National Cathedral wordt volgende week donderdag een openbare herdenking gehouden, nadat er eerder al een privédienst was in Ohio, Armstrongs thuisstaat.
Veteranen bij de Amerikaanse marine krijgen vaak een zeemansgraf, en Armstrong was gevechtspiloot bij de marine voor hij in 1962 astronaut werd.
(HLN)
Dawn verlaat asteroïde Vesta
NASA’s Dawn-ruimtesonde heeft de asteroïde Vesta verlaten. De sonde reist nu naar zijn tweede doel: de dwergplaneet Ceres.
Sinds 15 juli 2011 bevindt Dawn zich in een baan om Vesta. Wetenschappers gebruikte de sonde om het oppervlak van de asteroïde te fotograferen en om de bouwstenen van het zonnestelsel te onderzoeken.
“We zeggen vaarwel tegen Vesta en kijken terug op een aantal mooie ontdekkingen”, zegt Robert Mase, projectmanager van Dawn. “Daarnaast kijken we uit naar Ceres. Wat voor mooie ontdekkingen wachten daar op ons?”
In de onderstaande video worden een paar hoogtepunten uitgelicht. Zo was Dawn de eerste ruimtesonde die in een baan om een object in de asteroïdengordel draaide. Ook ontdekte Dawn dat Vesta meer op een planeet lijkt dan andere asteroïden. Verder leerden wetenschappers dat Vesta vroeger ooit helemaal gesmolten was.
Begin 2015 komt Dawn aan bij de dwergplaneet Ceres. Dit betekent dat 2015 een leuk jaar wordt, want in datzelfde jaar komt New Horizons aan bij Pluto.
(scientias.nl)
Zover mogelijk weg van de ruimte.... Op de oceaanbodem.....quote:
06-09-2012
Neil Armstrong krijgt zeemansgraf
[ afbeelding ]
Een foto van de jonge Armstrong staat op een herdenkingsceremonie. © ap.
Astronaut Neil Armstrong krijgt een zeemansgraf. "Neil Armstrong wordt zo ver mogelijk van de ruimte begraven, op de bodem van de oceaan", zegt zijn familie. Waar de begrafenis op zee zal plaatsvinden, is niet vermeld.
De eerste man op de maan stierf op 25 augustus op 82-jarige leeftijd. In de Washington National Cathedral wordt volgende week donderdag een openbare herdenking gehouden, nadat er eerder al een privédienst was in Ohio, Armstrongs thuisstaat.
Veteranen bij de Amerikaanse marine krijgen vaak een zeemansgraf, en Armstrong was gevechtspiloot bij de marine voor hij in 1962 astronaut werd.
(HLN)
Dat kan maar op 1 plaats..... De Marianentrog
Alleen wel een duur grapje...De zon!?!?quote:
Apart. Had eerder verwacht dat ze hem richting de zon zouden schieten. Zou ik wel een mooie dood vinden. Je lichaam komt dan circa 8 minuten later alweer terug naar aarde in de vorm van puur licht
De eerste mens op de maan zou terug naar de maan moeten.
De kosten hoeven niet duur te zijn
Als China (ooit eens) naar de maan gaat... Hadden die misschien de urn met N.A. as mee kunnen nemen als eerbetoon.
(als N.A. wenst was om gecremeerd te worden)
Dat zou wel fucking vet geweest zijn jaquote:
[..]
De zon!?!?
De eerste mens op de maan zou terug naar de maan moeten.
De kosten hoeven niet duur te zijn
Als China (ooit eens) naar de maan gaat... Hadden die misschien de urn met N.A. as mee kunnen nemen als eerbetoon.
(als N.A. wenst was om gecremeerd te worden)
fantastische docu!quote:
Geweldig niet, hoe men zwarte materie in kaart brengt!quote:
[..]
fantastische docu!
Apparently, something hit Jupiter during the early hours of Sept. 10th (11:35 UT), igniting a ferocious fireball in the giant planet's cloudtops. Amateur astronomer Dan Peterson Racine, Wisconsin, saw it first through his Meade 12" LX200 telescope. "It was a bright white flash that lasted only 1.5 - 2 seconds," he reports. Another amateur astronomer, George Hall of Dallas, Texas, was video-recording Jupiter at the time, and he confirmed the fireball with this video screenshot:
The fireball was probably caused by a small asteroid or comet hitting Jupiter. Similar impacts were observed in June and August 2010. An analysis of those earlier events suggests that Jupiter is frequently struck by 10 meter-class asteroids--one of the hazards of orbiting near the asteroid belt and having such a strong gravitational pull.
Astronomers around the world will now begin monitoring the impact site for signs of debris--either the cindery remains of the impactor or material dredged up from beneath Jupiter's cloud tops. Some impacts do produce such debris, while others don't. Researchers aren't sure why; perhaps this event will provide some clues. Stay tuned for news about what happens next.
Update:
George Hall has posted a complete video of the explosion on Flickr.
Indrukwekkend om te zien jaquote:
[..]
Geweldig niet, hoe men zwarte materie in kaart brengt!
Best heftigquote:
EXPLOSION ON JUPITER:
Apparently, something hit Jupiter during the early hours of Sept. 10th (11:35 UT), igniting a ferocious fireball in the giant planet's cloudtops. Amateur astronomer Dan Peterson Racine, Wisconsin, saw it first through his Meade 12" LX200 telescope. "It was a bright white flash that lasted only 1.5 - 2 seconds," he reports. Another amateur astronomer, George Hall of Dallas, Texas, was video-recording Jupiter at the time, and he confirmed the fireball with this video screenshot:
[ afbeelding ]
The fireball was probably caused by a small asteroid or comet hitting Jupiter. Similar impacts were observed in June and August 2010. An analysis of those earlier events suggests that Jupiter is frequently struck by 10 meter-class asteroids--one of the hazards of orbiting near the asteroid belt and having such a strong gravitational pull.
Astronomers around the world will now begin monitoring the impact site for signs of debris--either the cindery remains of the impactor or material dredged up from beneath Jupiter's cloud tops. Some impacts do produce such debris, while others don't. Researchers aren't sure why; perhaps this event will provide some clues. Stay tuned for news about what happens next.
Update:
George Hall has posted a complete video of the explosion on Flickr.
Donkere energie bestaat vrijwel zeker
De donkere energie, de mysterieuze kracht die het heelal steeds sneller doet uitdijen, bestaat echt. Dat concluderen astronomen uit Engeland en Duitsland na twee jaar onderzoek.
Dat het heelal versneld uitdijt, is ontdekt in 1998. Sindsdien is duidelijk geworden dat bijna driekwart van de totale hoeveelheid massa en energie in het heelal voor rekening komt van 'iets' dat bij gebrek aan beter maar donkere energie is genoemd.
Dat de donkere energie echt bestaat, volgt nu uit onderzoek van het zogeheten Sachs-Wolfe-effect. Dat effect, in 1967 voorspeld door Rainer Sachs en Arthur Wolfe, zorgt ervoor dat de kosmische achtergrondstraling - de overgebleven warmtestraling van de oerknal - een beetje 'blauwer' oftewel energierijker wordt als zij het zwaartekrachtsveld van een grote materieconcentratie passeert. Deze kleine veranderingen in de energie van het licht zouden meetbaar zijn door de temperatuurverdeling van de achtergrondstraling nauwkeurig te vergelijken met de verdeling van sterrenstelsels in het lokale heelal.
In een heelal zonder donkere energie zouden deze verdelingen geen enkele overeenkomst moeten vertonen. Maar al in 2003 bleek er wel degelijk een kleine correlatie tussen hen te bestaan. Toen kon echter nog niet met zekerheid worden vastgesteld dat het waargenomen effect geen andere oorzaak had.
Het nieuwe onderzoek, waarvan de resultaten in het tijdschrift Monthly Notices of the Royal Astronomical Society zijn gepubliceerd, laat echter weinig ruimte meer voor twijfel. Volgens de astronomen is het voor meer dan 99,99 procent zeker dat de warmere plekken in de kosmische achtergrondstraling door donkere energie worden veroorzaakt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
MySky: een professionele telescoop voor iedereen
Een telescoop vergroot uw wereld: letterlijk en figuurlijk. Toch heeft niet iedereen het geld om een telescoop te kopen. Een goede amateur-telescoop kost al snel duizend euro. En niet iedereen woont in de buurt van een sterrenwacht. Gelukkig komt er een oplossing aan in de vorm van een app: MySky.
Gisteren verscheen het bericht op Scientias.nl dat Jupiter is getroffen door een ruimteobject. U wilt graag zien hoe het nu is met de grote gasplaneet en of er al littekens in de atmosfeer zichtbaar zijn. Start de MySky-applicatie op uw iPad en kies Jupiter als doel. Binnen 20 minuten krijgt u een foto van de gasplaneet te zien, die gemaakt is door één van de Slooh-telescopen. Via de applicatie bestuurt u dus een professionele telescoop.
Het Slooh-netwerk bestaat momenteel uit drie observatoria, die zich bevinden op Tenerife, in Chili en in Australië.
Om de applicatie te realiseren is 150.000 dollar nodig. Dit bedrag wordt gebruikt om het netwerk van Slooh-telescopen te automatiseren en om de iPad-applicatie te ontwikkelen. Op dit moment is er ruim 1.300 dollar opgehaald. Iedereen kan zijn bijdrage leveren aan het MySky-project.
De iPad-applicatie wordt gratis beschikbaar voor iedereen. Toch gaat het 0,79 euro kosten om een aanvraag in te dienen bij een telescoop. Logisch, anders gaat iedereen foto’s aanvragen, waardoor de wachttijd oploopt. Wanneer de foto gemaakt is, ontvangt u deze in uw mailbox. Alle gegevens staan op de foto, zoals de naam van het observatorium, de naam van het object, de datum en de tijd.
Als het geldbedrag van 150.000 dollar binnen is, zal de applicatie in november in de App Store verschijnen. Volgend jaar komt het Slooh Space Camera-team met een applicatie voor Android.
.
(scientias.nl)
gelukkig vangt Jupiter het één en ander aan asteroïden en meteoren voor ons weg, die kunnen hier in ieder geval niet meer neerstorten, opgeruimd staat netjesquote:
EXPLOSION ON JUPITER:
Apparently, something hit Jupiter during the early hours of Sept. 10th (11:35 UT), igniting a ferocious fireball in the giant planet's cloudtops. Amateur astronomer Dan Peterson Racine, Wisconsin, saw it first through his Meade 12" LX200 telescope. "It was a bright white flash that lasted only 1.5 - 2 seconds," he reports. Another amateur astronomer, George Hall of Dallas, Texas, was video-recording Jupiter at the time, and he confirmed the fireball with this video screenshot:
[ afbeelding ]
The fireball was probably caused by a small asteroid or comet hitting Jupiter. Similar impacts were observed in June and August 2010. An analysis of those earlier events suggests that Jupiter is frequently struck by 10 meter-class asteroids--one of the hazards of orbiting near the asteroid belt and having such a strong gravitational pull.
Astronomers around the world will now begin monitoring the impact site for signs of debris--either the cindery remains of the impactor or material dredged up from beneath Jupiter's cloud tops. Some impacts do produce such debris, while others don't. Researchers aren't sure why; perhaps this event will provide some clues. Stay tuned for news about what happens next.
Update:
George Hall has posted a complete video of the explosion on Flickr.
Wacht maar tot zo'n steentje de Aarde raaktquote:
Die impact vind ik er niet echt overtuigend uitzien, zeker omdat er daarna geen sporen in de wolken te zien zijn. Vergelijk shoemaker levi 9
[ afbeelding ]
Dat kleine licht-flitsje is iets van 1/4 de grootte van de aardkloot
quote:
12-09-2012
MySky: een professionele telescoop voor iedereen
[ afbeelding ]
Een telescoop vergroot uw wereld: letterlijk en figuurlijk. Toch heeft niet iedereen het geld om een telescoop te kopen. Een goede amateur-telescoop kost al snel duizend euro. En niet iedereen woont in de buurt van een sterrenwacht. Gelukkig komt er een oplossing aan in de vorm van een app: MySky.
Gisteren verscheen het bericht op Scientias.nl dat Jupiter is getroffen door een ruimteobject. U wilt graag zien hoe het nu is met de grote gasplaneet en of er al littekens in de atmosfeer zichtbaar zijn. Start de MySky-applicatie op uw iPad en kies Jupiter als doel. Binnen 20 minuten krijgt u een foto van de gasplaneet te zien, die gemaakt is door één van de Slooh-telescopen. Via de applicatie bestuurt u dus een professionele telescoop.
Het Slooh-netwerk bestaat momenteel uit drie observatoria, die zich bevinden op Tenerife, in Chili en in Australië.
Om de applicatie te realiseren is 150.000 dollar nodig. Dit bedrag wordt gebruikt om het netwerk van Slooh-telescopen te automatiseren en om de iPad-applicatie te ontwikkelen. Op dit moment is er ruim 1.300 dollar opgehaald. Iedereen kan zijn bijdrage leveren aan het MySky-project.
De iPad-applicatie wordt gratis beschikbaar voor iedereen. Toch gaat het 0,79 euro kosten om een aanvraag in te dienen bij een telescoop. Logisch, anders gaat iedereen foto’s aanvragen, waardoor de wachttijd oploopt. Wanneer de foto gemaakt is, ontvangt u deze in uw mailbox. Alle gegevens staan op de foto, zoals de naam van het observatorium, de naam van het object, de datum en de tijd.
Als het geldbedrag van 150.000 dollar binnen is, zal de applicatie in november in de App Store verschijnen. Volgend jaar komt het Slooh Space Camera-team met een applicatie voor Android.
.
(scientias.nl)
ESO fotografeert kleurrijke potloodnevel
De Europese Zuidelijke Sterrenwacht heeft een foto gemaakt van de scherpe potloodnevel. 11.000 jaar geleden vond er een supernova-explosie plaats. De potloodnevel is een klein overblijfsel van deze energierijke explosie.
Nog nooit van de potloodnevel gehoord? Zo gek is dat niet, want NGC 2736 bevindt zich in het zuidelijke sterrenbeeld Zeilen. Dit betekent dat dit sterrenbeeld niet zichtbaar is in de Benelux.
De potloodnevel maakt deel uit van het grotere Vela-supernovarestant. In het centrum van dit restant bevindt zich een pulsar, die meer dan tien keer per seconde om zijn as draait. De potloodnevel is in 1834 ontdekt en bevindt zich op een afstand van ruim 800 lichtjaar bij de aarde vandaan.
De nieuwe foto vertelt astronomen wat er in het gebied plaatsvindt. Zo geven de kleuren de temperatuur van het gas aan. Sommige gebieden zijn zo heet, dat zuurstofatomen geioniseerd worden. Dit verklaart de blauwe gloed op de foto. De rode kleur wordt veroorzaakt door de emissie van waterstof.
(scientias.nl)
![Journey to the Edge of the Universe [Full - HD 1080p]](https://i.ytimg.com/vi/wGCOmVQiRNY/default.jpg)
http://www.astroversum.nl(...)-niet-onrealistisch/quote:Onderzoekers: ‘Warp-drive niet onrealistisch’
Volgens fysici zou een warp-drive, een concept uit de bekende Star Trek-franchise waarmee men sneller dan het licht kan reizen, niet zo onrealistisch zijn als eerder werd gedacht. De realisatie van een eerste concept voor de warp-drive, in 1994 gepubliceerd door de Mexicaanse wiskundige Miguel Alcubierre, werd tot voorheen niet voor mogelijk gehouden, omdat een dergelijke aandrijving een enorme hoeveelheid energie zou vereisen. Daar lijkt nu echter verandering in te zijn gekomen.
Duitsers komen met bezemwagen voor in de ruimte
De Duitse ruimtevaartorganisatie DLR gaat bezemwagens voor in de ruimte ontwikkelen. De bezemwagens gaan op drift geraakte satellieten opsporen, indien mogelijk herstellen of van nieuwe brandstof voorzien.
En wanneer satellieten echt niet meer te repareren zijn, zorgt het paradepaardje van de Duitsers ervoor dat de satelliet geen problemen gaat veroorzaken. Heel concreet betekent dat dat de bezemwagen de satelliet vastgrijpt en vervolgens gecontroleerd in de atmosfeer van de aarde laat verbranden. Zo wordt voorkomen dat de satelliet op aarde neerstort of toekomstige ruimtemissies letterlijk in de weg zit door ongecontroleerd in een baan om de aarde te blijven zweven.
DEOS
De bezemwagen van de Duitsers heeft vooralsnog de naam DEOS gekregen. Dat staat voor Deutsche Orbitale Servicing Mission. Vorige week werden de nodige contracten getekend en daarmee gaat DEOS nu de ontwerpfase in. Naar verwachting duurt deze fase ongeveer een jaar. Daarna kan gestart worden met de bouw van de hardware.
Lastig
De Duitse ruimtevaartorganisatie krijgt ongetwijfeld nog een hele dobber aan het ontwikkelen van de bezemwagen. De bezemwagen moet kapotte satellieten kunnen opsporen. Ook moet deze satellieten (die met grote snelheid in een baan om de aarde bewegen) kunnen vastgrijpen om deze te repareren of van brandstof te voorzien. Hoe lang het gaat duren voor de bezemwagen echt de ruimte in gaat, is nog onbekend. Maar het kan nog wel even duren. Na de ontwerpfase en het ontwikkelen van de hardware, zullen eerst ook de nodige experimenten moeten plaatsvinden alvorens DEOS echt aan de slag kan gaan.
Het initiatief van de Duitsers is zeker geen overbodige luxe. De hoeveelheid kapotte satellieten in een baan om de aarde neemt toe. En al dat ruimteafval brengt risico’s met zich mee. Zo stortten nu al regelmatig kapotte satellieten en sondes op aarde neer en moet het ISS regelmatig uitwijken voor rondvliegend afval. Ook toekomstige ruimtemissies lopen gevaar door het ruimteafval: alvorens sondes zich in de ruimte kunnen begeven, moeten ze eerst zonder kleerscheuren door al het ruimteafval heenbewegen. De Duitsers zijn overigens niet de enigen die zich om het ruimteafval bekommeren. Ook Zwitserland werkt aan een vuilniswagen voor in de ruimte: CleanSpaceOne.
(scientias.nl)
[ Bericht 2% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 19-09-2012 09:11:13 ]
Eerste beelden van Dark Energy Camera
De Dark Energy Camera op de 4-meter Blanco-telescoop op het Cerro Tololo Inter-american Observatory in Chili heeft afgelopen week de eerste opnamen van de sterrenhemel gemaakt. De 570 megapixel-camera, zo groot als een telefooncel, gaat vanaf december 2012 gebruikt worden voor het vervaardigen van een driedimensionale kaart van de verdeling v an ca. 300 miljoen sterrenstelsels en 100.000 clusters van sterrenstelsels. T
evens zullen tijdens deze Dark Energy Survey naar verwachting zo'n 4000 supernova-explosies worden gedetecteerd. Uit de meetresultaten hopen sterrenkundigen meer inzicht te verkrijgen in de ware aard van de mysterieuze donkere energie, die de oorzaak is van de versnellende uitdijing van het heelal.
De Dark Energy Camera is een Amerikaans-Brits project, geleid door het natuurkundelaboratorium Fermilab in Chicago.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Ruimtetelescopen sporen 'ultra-ver' sterrenstelsel op
Geholpen door een kosmische 'loep' hebben de ruimtetelescopen Spitzer en Hubble een sterrenstelsel ontdekt dat waarschijnlijk het verste stelsel is dat ooit is waargenomen (Nature, 20 september). Het licht dat nu van het onooglijke rode vlekje is opgevangen, is uitgezonden toen het heelal amper 500 miljoen jaar oud was. Anders gezegd: het stelsel bevindt zich op een afstand van meer dan 13 miljard lichtjaar.
Dit wijst erop dat het stelsel al bestond aan het einde van het zogeheten donkere tijdperk van het heelal. Dat tijdperk begon ongeveer 400.000 jaar na de oerknal, toen de temperatuur in het heelal zo ver was gedaald dat elementaire deeltjes zich konden samenvoegen tot neutraal waterstofgas, dat de vrije doorgang van licht belemmerde.
Het heelal werd pas 'doorzichtig' toen de energierijke straling van de eerste sterren en sterrenstelsels ervoor zorgde dat de meeste waterstofatomen in het heelal hun elektron kwijtraakten oftewel ioniseerden. Ook nu nog verkeert dit waterstofgas in geïoniseerde toestand.
Normaal gesproken zijn deze piepjonge sterrenstelsels niet waarneembaar met de huidige telescopen. Maar bij toeval bevindt het nu waargenomen stelsel zich achter een grote cluster van nabijere stelsels. De zwaartekracht van deze cluster fungeert als een soort lens die het licht van het 'ultra-verre' stelsel ongeveer vijftien keer versterkt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Eh? Ik heb altijd gedacht dat het andersom was?quote:
19-09-2012
Ruimtetelescopen sporen 'ultra-ver' sterrenstelsel op
[ afbeelding ]
Dit wijst erop dat het stelsel al bestond aan het einde van het zogeheten donkere tijdperk van het heelal. Dat tijdperk begon ongeveer 400.000 jaar na de oerknal, toen de temperatuur in het heelal zo ver was gedaald dat elementaire deeltjes zich konden samenvoegen tot neutraal waterstofgas, dat de vrije doorgang van licht belemmerde.
Het heelal werd pas 'doorzichtig' toen de energierijke straling van de eerste sterren en sterrenstelsels ervoor zorgde dat de meeste waterstofatomen in het heelal hun elektron kwijtraakten oftewel ioniseerden. Ook nu nog verkeert dit waterstofgas in geïoniseerde toestand.
Door het afstoten van elektronen en fotonen in het plasma voor de 'dark ages' was het heelal ondoorzichtig wit. Door afkoeling konden elektronen weer gevangen worden en werd het heelal doorzichtig (zwart), maar er waren nog geen lichtbronnen dus er was letterlijk niets te zien. Na verloop van tijd hoopten de atomen genoeg samen om voldoende energie uit te stralen om een deel van de waterstof opnieuw te ionizeren, en lichtbronnen te creeren.
Er stond een uur geleden iemand voor m'n deur die het einde der tijden kwam voorspellen, of iets dergelijksquote:
Geef 'm een googol jaren en hij krijgt nog gelijk ookquote:
[..]
Er stond een uur geleden iemand voor m'n deur die het einde der tijden kwam voorspellen, of iets dergelijks
Saturnus werpt een schaduw op zijn eigen ringen
Ruimtesonde Cassini heeft wederom een prachtige foto van Saturnus gemaakt. Op de foto is te zien hoe de enorme planeet een schaduw werpt op zijn eigen ringen.
Cassini maakte de foto toen deze zo’n 2.222.740 kilometer van Saturnus verwijderd was. De ruimtesonde kiekte Saturnus 18 september en twee dagen later arriveerde de foto op aarde.
Dat Cassini deze foto kon maken, is te danken aan het feit dat de ruimtesonde onlangs verhuisd is. In juli nam Cassini een nieuwe positie in waardoor deze voor het eerst in twee jaar tijd weer in staat was om de ringen van Saturnus (en nu dus ook de schaduw die Saturnus daar zelf op werpt) te bestuderen. Dankzij de positiewijziging van Cassini kan deze niet alleen de ringen, maar ook de noord- en zuidpool van de planeet veel beter fotograferen.
Foto: NASA / JPL / Space Science Institute.
Cassini bestudeert Saturnus en de omgeving van de planeet alweer zo’n acht jaar. En in die jaren heeft de ruimtesonde al heel wat indrukwekkende foto’s gemaakt. Bijvoorbeeld deze van de maantjes van Saturnus. Of deze van de straalstromen op de planeet.
(scientias.nl)
[ Bericht 6% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 26-09-2012 09:13:03 ]
Melkweg is ondergedompeld in grote gasbel
NASA/CXC/M.Weiss/CXC/Ohio State/A Gupta et al
Gebruikmakend van onder andere data van NASA’s Chandra X-Ray Observatory hebben astronomen ontdekt dat de Melkweg zich midden in een grote halo van ijl, heet gas bevindt. De massa van deze gaswolk is vergelijkbaar met de massa van alle sterren in de Melkweg.
Astronomen hebben al langer een vermoeden dat er zich grote hoeveelheden warm gas rond de Melkweg ophouden, maar de vraag is hoe groot deze halo is en hoe zwaar hij is. Door data van verschillende röntgensatellieten te combineren konden de onderzoekers van onder andere de Harvard-universiteit nu beeld krijgen van het heetste gas in de halo (1 tot 2,5 miljoen graden Kelvin). Het bleek dat er juist erg veel van dit extreem hete gas aanwezig is, dat in eerdere onderzoeken niet gedetecteerd werd.
Deze ontdekking zou wel eens een oplossing kunnen zijn voor het probleem dat astronomen denken te weinig baryonen (protonen en neutronen) te zien in het huidige universum. Metingen aan extreem verre sterrenstelsels laten zien dat er in het vroege heelal veel meer baryonen waren. Deze zouden dus in de moeilijk waarneembare halo’s van sterrenstelsels kunnen zitten. (RvdH)
(allesoversterrenkunde)
Ruimtetelescoop Hubble kijkt verder dan ooit
© reuters.
De ruimtetelescoop Hubble heeft beelden gemaakt van een ongekend ver deel van het heelal. De satelliet ving licht op dat er 13,2 miljard jaar over heeft gedaan om de aarde te bereiken. Het licht komt van sterren uit de beginjaren van het heelal, van vlak na de oerknal.
De Hubble zoomde in op een klein deel van het sterrenbeeld Oven. Alleen in dat kleine gebied vond de telescoop al 5500 oeroude melkwegstelsels. Bij sommige stelsels was het licht zo zwak, dat het menselijk oog het pas had kunnen zien als het tien miljard keer helderder was geweest. Het gebied wordt het Extreme Deep Field (Extreem Diep Veld, XDF) genoemd.
De Hubble is in 1990 gelanceerd. Het is de meest geavanceerde telescoop ooit, maar rond 2014 moet een nog betere satelliet de ruimte in gaan. Die James Webb-telescoop kan nog verder en nog scherper zien.
(HLN)
Ruimtesondes nemen ‘buitenaards liedje’ waar
Twee ruimtesondes van NASA hebben een kosmisch lied opgenomen. De geluiden komen van radiogolven uit het magnetische veld rondom de aarde.
De buitenaardse geluiden zijn radiogolven, die op een voor mensen hoorbare frequentie ligt. De geluiden komen voor wanneer lagere-energiedeeltjes hun energie naar hogere-energiedeeltjes overbrengen. U hoort dan een geluid dat wat weg heeft van vogelzang. Het geluid dat u hier hoort zijn vijf stukjes van een paar seconden die achter elkaar worden gedraaid.
Stormsondes
De geluiden werden opgenomen door de Radiation Belt Storm Probes, die eind vorige maand werden gelanceerd. De RBSP’s gaan voornamelijk onderzoek doen naar het magnetische veld rondom de aarde, de zogenaamde Van Allengordel. Het leren kennen van die stralingsgordel is volgens NASA nodig om betere en veiligere ruimteschepen te bouwen. De ‘vogelzang’ werd opgenomen tijdens een experimentele fase, waarin de sondes eerst goed worden gepositioneerd.
Magnetische velden
Astronomen weten al langer dat dit soort geluiden in de ruimte te horen is, maar het is de eerste keer dat ze ook echt waargenomen zijn. Het is niet het enige geluid waar de sondes naar gaan zoeken. De RBSP’s gaan ook op jacht naar andere geluiden die niet voor mensen hoorbaar zijn. Ze zoeken naar golven die rondom de magnetische velden hangen. Zo komen we beter te weten hoe die velden precies werken.
Nieuwsgierig hoe het ‘buitenaardse liedje’ klinkt? Luister het hier!
(scientias.nl)
Planeten ontstonden niet tegelijk
ESO/L. Calçada
Met een computermodel van ons extreem jonge zonnestelsel zijn wetenschappers erachter gekomen dat de planeten waarschijnlijk niet tegelijk zijn ontstaan, zoals eerder wel werd gedacht. Verantwoordelijk daarvoor zijn krachtige schokgolven die de zon in haar beginjaren uitzond. De aarde zou hierdoor één van de jongste planeten van het zonnestelsel zijn.
Toen de zon zo’n vijf miljard jaar geleden ontstond had zij nog geen planeten. Slecht een grote gaswolk met kleine brokjes materie omringde haar. Een serie schokgolven uit de zon zou, volgens een computermodel van Tagir Abdylmyanov van de Universiteit in Kazan in Rusland, ringen in die wolk hebben gecreëerd. Onder de invloed van de zwaartekracht klonterden daaruit in de loop van miljoenen jaren de planeten samen.
Volgens het model zouden de eerste schokgolven de ringen voor de buitenste planeten hebben gemaakt, Neptunus en Uranus. Pas miljoenen jaren later waren Saturnus en Jupiter aan de beurt. Als allerlaatst – toen de zon veel kalmer was – kregen de vier binnenste planeten, Mars, aarde, Venus en Mercurius de kans samen te klonteren. Het onderzoek werd vandaag gepresenteerd op het European Planetary Science Congress in Madrid. (RvdH)
(allesoversterrenkunde)
Ongezien: Kosmisch rotsblok raakte aarde twee keer
De aarde is vorige week twee keer geraakt door hetzelfde kosmische rotsblok. Dat blijkt uit berekeningen van de Finse wiskundige Esko Lyytinen. De eerste keer scheerde de tientallen tonnen zware steenklomp boven de Noordzee een paar minuten lang door de dampkring. Tweeënhalf uur later verbrandde hij definitief boven het zuidoosten van Canada. Zo'n dubbele inslag is nooit eerder waargenomen.
De extreem heldere vuurbol werd op vrijdag 21 september vlak voor middernacht ook in ons land waargenomen, net als in Nederland en het Verenigd Koninkrijk. Britse video-opnamen laten zien dat het rotsblok door de wrijving met de aardse dampkring in stukken uiteenviel. Op basis van waarnemingen vanuit verschillende plaatsen kon de Nederlandse satelliet- en meteoorexpert Marco Langbroek de baan door de dampkring berekenen, en uitsluiten dat het hier om een terugvallende satelliet ging.
Rond 02.30 uur Belgische tijd zagen duizenden mensen in het zuidoosten van Canada en het noordoosten van de Verenigde Staten óók een zeer heldere vuurbol. Volgens Lyytinen werd die veroorzaakt door het grootste brokstuk van de kosmische steenklomp. Dat had aanvankelijk een snelheid van 13 kilometer per seconden, maar werd boven de Noordzee afgeremd tot 'slechts' 9,2 kilometer per seconde. Dat is te weinig om voorgoed aan de aantrekkingskracht van de aarde te ontsnappen. Na één langgerekte omloop dook het projectiel alsnog met veel spektakel de dampkring in.
Ook in augustus 1972 is vanuit de Verenigde Staten een vuurbol gezien die veroorzaakt werd door een 'scherende inslag', maar dat rotsblok had een hogere snelheid en verdween weer voorgoed de ruimte in.
(HLN)
Wetenschappers willen bootje naar Titan sturen
We zijn op de maan geweest, zetten rovers op Mars, sturen sondes naar Jupiter. En nu is het tijd voor een nieuwe uitdaging, vinden wetenschappers. Tijd om te gaan varen op de zeeën van Saturnus’ maantje Titan! En dat is niet vergezocht, maar absoluut haalbaar.
Dat is de boodschap die wetenschappers gisteren tijdens het European Planetary Science Congress verkondigden, in een notendop. Helemaal nieuw is het idee overigens niet. Nog niet zo heel lang geleden overwoog NASA nog serieus om een boot naar Titan te sturen. Maar die missie ging uiteindelijk niet door. NASA besloot namelijk in plaats van een bootje naar Titan een ruimtesonde naar Mars te sturen.
TALISE
Zonde, zo vinden wetenschappers van de TALISE-projectgroep (TALISE staat voor Titan Lake In-situ Sampling Propelled Explorer). En dus zijn ze voornemens om toch een boot naar Titan te gaan sturen. Een ruimtesonde zou de boot nabij de noordpool van Titan moeten laten landen, op het grootste meer dat het maantje rijk is. Vervolgens vaart de boot naar de kust en doet deze onderweg onderzoek. De missie op Titan zou een half jaar tot een jaar in beslag nemen.
Er zijn verschillende mogelijkheden voor de aandrijving van de boot. Afbeelding: TALISE: Titan Lake In-situ Sampling Propelled Explorer / EPSC Abstracts – Vol. 7 EPSC2012-64 2012.
Peddelen
De boot zou zich voort kunnen bewegen met behulp van schroeven of wielen of peddels. “De grootste innovatie van TALISE is het aandrijvingssysteem,” vertelt onderzoeker Igone Urdampilleta. “Dit stelt de sonde in staat om zich gecontroleerd van de landingsplaats in het meer naar de dichtstbijzijnde kust te begeven.” Onderweg kan de sonde allerlei monsters verzamelen.
Bijzonder Titan
Dat wetenschappers staan te trappelen om Titan te bestuderen, is niet zo gek. Titan is namelijk mede doordat deze relatief sterk op de aarde lijkt, razend interessant. Zo heeft de maan een dikke atmosfeer, zeeën, meren en rivieren en een diameter die tussen de diameter van de aarde (12.756 kilometer) en de diameter van Mercurius (4878 kilometer) in zit. Eigenlijk lijkt de grootste maan van Saturnus in veel opzichten dan ook meer op een planeet dan op een maan. Bovendien kan de maan ons misschien meer vertellen over het ontstaan van leven op aarde. Want Titan mag dan te koud zijn voor leven: de omgeving van Titan bevat wel heel wat bouwblokken voor leven.
Of de missie uiteindelijk doorgang gaat vinden, is nog twijfelachtig. Het onderzoek staat nog in de kinderschoenen. De onderzoekers gaan nu kijken hoe haalbaar de missie is en hoe de sonde er precies uit zou moeten gaan zien.
(scientias.nl)
Extreem koude laag ontdekt in Venusdampkring
Mercurius/Venus
Op 125 kilometer hoogte in de dampkring van Venus is een atmosferische laag ontdekt met een temperatuur van 175 graden onder nul, koud genoeg voor de vorming van bevroren kooldioxide. De extreem koude laag komt alleen voor boven de dag-nachtgrens van de planeet. De vondst is opmerkelijk omdat Venus als gevolg van een sterk broeikaseffect de heetste planeet in het zonnestelsel is. Zelfs in de aardatmosfeer komen zulke lage temperaturen niet voor.
De koude laag is ontdekt door een team wetenschappers onder leiding van Arnaud Mahieux van het Belgische Instituut voor Ruimte-aëronomie in Brussel, op basis van metingen van de Europese planeetverkenner Venus Express, die in een baan rond Venus beweegt. De ontdekking wordt gepubliceerd in Journal of Geophysical Research.
Het ontstaan van de koude laag wordt nog niet volledig begrepen. Wel is bekend dat de opbouw van de Venusdamprking aan de dagzijde van de traag roterende planeet heel anders is dan die aan de nachtzijde. Rond de dag-nachtgrens bevindt zich daardoor een overgangsgebied waarin de koude laag zich kennelijk vormt, tussen twee warmere lagen in.
(allesoversterrenkunde)
Misschien een vorm van adiabatische expansie van een dichtere luchtlaag naar de minder dichte, aangezien de dag- en de nachtzijde zoveel van elkaar verschillen lijkt me dat een van de meer plausibele verklaringen.quote:
Het ontstaan van de koude laag wordt nog niet volledig begrepen. Wel is bekend dat de opbouw van de Venusdamprking aan de dagzijde van de traag roterende planeet heel anders is dan die aan de nachtzijde. Rond de dag-nachtgrens bevindt zich daardoor een overgangsgebied waarin de koude laag zich kennelijk vormt, tussen twee warmere lagen in.
De zaak van de missende quasarwolken is opgelost door een internationaal team van astronomen. Quasars zijn de extreem heldere kernen van verre sterrenstelsels. In de omgeving van quasars bevinden zich vaak uitgestrekte gaswolken. In een aantal gevallen zijn deze wolken binnen een paar jaar verdwenen. Waarom gebeurt dit? Het blijkt dat krachtige “quasarwinden” dit gas kunnen wegblazen.
Quasars worden aangedreven door gas dat in een supermassief zwart gat valt. Naarmate dit gas naar binnen valt, wordt het zo sterk verhit dat het gaat gloeien. De zwaartekracht van een supermassief zwart gat is so sterk, dat een gigantische hoeveelheid gas kan worden opgeslokt. De gloed van dit invallende hete gas kan het gehele omringende sterrenstelsel qua helderheid overtreffen. Nu is de hoeveelheid invallend gas zo groot, dat het zwarte gat het niet allemaal kan verstouwen. In plaats daarvan wordt een deel van het gas weer weggeblazen in vorm van krachtige winden, die vanaf de quasar het omringende sterrenstelsel in waaien.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Volgens de Orlando Sentinel heeft NASA plannen om een ruimtestation te bouwen op een afstand van 443.000 kilometer van de aarde – oftewel, voorbij de maan. Dit ruimtestation, Gateway Station genoemd, zal dan gebruikt worden als beginpunt voor toekomstige reizen naar de maan, Mars, en verder. Om de kosten te drukken hoopt NASA onderdelen van het ISS te hergebruiken, en de productie van andere onderdelen uit te besteden aan Rusland en Europa. Gateway Station zal geplaatst worden op het Aarde-Maan Libratiepunt 2 (EML-2), een locatie op een afstand van 60.800 kilometer vanaf de maan. Op dit punt wordt de zwaartekracht van de aarde en de maan precies in evenwicht gehouden, waardoor een minimale hoeveelheid brandstof nodig is om het station op z’n plek te houden.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
In de beginscène van Ridley Scott’s Prometheus is te zien hoe een buitenaardse “schepper” de aarde inzaait met leven – een interessante suggestie over het ontstaan van het leven op aarde. Nu blijkt dat de film het wellicht verkeerd om heeft: de aarde heeft mogelijk het leven naar andere planeten gebracht. Deze conclusie is gebaseerd op de ontdekking van een nieuw soort zwaartekrachtproces, die “zwakke overdracht” wordt genoemd. Als gevolg hiervan is de aarde vroeger in staat geweest om rotsen vol microben met lage snelheid het zonnestelsel uit te schieten. Astrobiologen vragen zich nu af: heeft de aarde planeten buiten het zonnestelsel ingezaaid met leven?
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
de aarde heeft mogelijk het leven naar andere planeten gebracht.quote:
Is buitenaards leven afkomstig van de aarde?
In de beginscène van Ridley Scott’s Prometheus is te zien hoe een buitenaardse “schepper” de aarde inzaait met leven – een interessante suggestie over het ontstaan van het leven op aarde. Nu blijkt dat de film het wellicht verkeerd om heeft: de aarde heeft mogelijk het leven naar andere planeten gebracht. Deze conclusie is gebaseerd op de ontdekking van een nieuw soort zwaartekrachtproces, die “zwakke overdracht” wordt genoemd. Als gevolg hiervan is de aarde vroeger in staat geweest om rotsen vol microben met lage snelheid het zonnestelsel uit te schieten. Astrobiologen vragen zich nu af: heeft de aarde planeten buiten het zonnestelsel ingezaaid met leven?
[ afbeelding ]
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Als gevolg hiervan is de aarde vroeger in staat geweest om rotsen vol microben met lage snelheid het zonnestelsel uit te schieten.
Dan klopt de titiel niet
Dan heeft de aare alleen een bijrol gehad bij het verder slingeren van de blokken
[..]
de aarde heeft mogelijk het leven naar andere planeten gebracht.
Als gevolg hiervan is de aarde vroeger in staat geweest om rotsen vol microben met lage snelheid het zonnestelsel uit te schieten.
Dan klopt de titiel niet
Dan heeft de aare alleen een bijrol gehad bij het verder slingeren van de blokken
Als je het volledige artikel leest, wordt het uitgelegd
Nadat de mensheid rovers op Mars heeft geland, wordt het tijd om een boot op Titan te landen. Dat zeggen althans enkele wetenschappers, die hun voorstel hebben gepresenteerd op het European Planetary Science Congress. Titan is de grootste maan van Saturnus en is de enige maan in het zonnestelsel met een dikke atmosfeer. Bovendien is Titan groter dan de planeet Mercurius: de maan lijkt dan ook meer op een planeet. Verder kent Titan een netwerk van zeeën, meren en rivieren – deze bestaan niet uit water, daarvoor is het op Titan veel te koud. In plaats daarvan bestaan ze uit koolwaterstoffen, vergelijkbaar met vloeibaar aardgas.
Nu heeft een team van wetenschappers het ambitieuze plan opgezet om een boot te laten landen op Ligeia Mare, de grootste zee van Titan. Vervolgens wil men langzaam naar de kust varen, waarbij voortdurend metingen worden verricht. De boot zal voortgestuwd worden door peddels, schroeven of wielen. Hoewel dit plan op het eerste gezicht krankzinnig lijkt, blijkt het wel degelijk mogelijk te zijn. De totale missieduur zal 6 maanden tot een jaar bedragen.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Uit gegevens die zijn doorgestuurd door de Marsrover Curiosity blijkt dat de temperatuur op Mars hoger is dan gedacht. De gemiddelde dagtemperatuur schommelt momenteel tussen de 0 en 6 graden Celsius. Doordat de atmosfeer van Mars veel dunner is dan op aarde, kan de planeet die warmte moeilijker vast houden. ‘s Nachts daalt de temperatuur dan ook tot -70 graden Celsius. Desondanks is een dagtemperatuur van boven het nulpunt opmerkelijk te noemen, aangezien de lente nog moet beginnen op het zuidelijk halfrond.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Het heelal krioelt van het leven
Bouwsteen van leven in planeetvormend gebied ontdekt
Als we ver weg in de ruimte suiker vinden, hoe groot is dan de kans dat we ook buitenaardse wezens gaan vinden? Onderzoekers die met behulp van ALMA kijken naar een protoplanetaire schijf (een schijf stof en gas rondom een jonge ster waarin zich planeten vormen), hebben daarin het suikermolecuul glycolaldehyde gespot, een van de bouwstenen van leven.
Om in te kunnen schatten hoe groot de kans is dat er elders in het heelal leven is of zal ontstaan, moeten we natuurlijk eerst weten hóe leven nou eigenlijk ontstaat. Welke condities zijn gunstig of zelfs noodzakelijk? Professor John Heise, astrofysicus bij SRON en specialist op dit gebied: “De enige planeet waarvan we weten dat die bewoond is, is de aarde. Als we iets willen weten over het begin van leven, kunnen we dus het beste onderzoeken hoe dat hier op aarde nou eigenlijk is gegaan.”
Waar komen we vandaan?
De meeste wetenschappers gaan ervan uit dat het leven lang geleden is ontstaan uit niet-levende materie. Ze denken dat het begon met een zogenaamde RNA-fase; een oersoep waarin RNA, een molecuul dat DNA kopieert en er veel op lijkt, voldoende geconcentreerd aanwezig is. “Als je eenmaal RNA hebt, dan heb je echt een begin, omdat het zichzelf kan reproduceren” aldus Heise. RNA is opgebouwd uit nucleotiden, dat weer bestaat uit allerlei complexe moleculen, waaronder suikers zoals de gevonden glycolaldehyde. Maar hoe ontstaat dat RNA uit simpelere moleculen? Dat is nog steeds een vraag zonder definitief antwoord. Heise licht toe hoe de reacties tussen moleculen in de oersoep verlopen: “Onder normale omstandigheden is er sprake van een chemisch evenwicht: als er iets nieuws gevormd wordt, kan dat ook weer worden afgebroken, want de omgekeerde reactie vindt ook plaats. Zo houd je een lage concentratie.” Toch waren ergens op de een of andere manier voldoende moleculen aanwezig, waardoor RNA kon ontstaan. Er wordt wel gespeculeerd over zogenaamde Black Smokers in de oceaan. Dit zijn onderzeese, vulkanische bronnen die dankzij hoge concentraties opgeloste mineralen een rijke bron van complexe moleculen kunnen vormen. Misschien is bij zulk soort schoorstenen het leven op aarde wel ontstaan.
Het bouwpakket voor leven
Ook al begrijpen we nog niet precies hoe, het lijkt erop dat als de juiste elementen voldoende aanwezig zijn, bacteriën zich kunnen vormen. De planeet moet dan wel in stabiele toestand verkeren, dat wil zeggen dat het geen kolkende bol vloeibaar gesteente is, maar afgekoeld in een vaste baan om een stabiele zon draait, net zoals onze planeet. Op aarde waren er meer gunstige omstandigheden die mogelijk een belangrijke of zelfs cruciale rol hebben gespeeld bij het ontstaan van bacteriën en later diersoorten. Heise: “Onze ‘grote broer’ Jupiter beschermde ons tegen de verhittende inslagen van puin en kometen, waardoor de aarde rustig kon afkoelen. Ook staat onze maan op een gunstige afstand, waardoor de getijden niet te heftig zijn. Bovendien schermt het magnetisch veld ten gevolge van de ijzerkern van de aarde ons af van kosmische straling. Als die straling te heftig is, gaat alles dood, maar als deze mild is, heeft het mutaties tot gevolg. En dat is juist gunstig voor de evolutie.”
Meer leren
We hebben dus al een aardig beeld van de condities waaronder het leven op aarde kon ontstaan, maar welke processen zich precies hebben afgespeeld en waarom, is nog steeds niet helemaal helder. Gelukkig zijn er volgens Heise verschillende mogelijkheden om meer inzicht te krijgen in die processen: “We moeten informatie halen uit ons eigen zonnestelsel. We kunnen veel leren door op aarde te kijken naar bijvoorbeeld hydrothermale bronnen zoals Black Smokers en door chemische processen en reacties te onderzoeken. Er zijn ook indicaties dat bacteriën zich kunnen ontwikkelen zonder zonlicht, zoals in het Vostokmeer op Antarctica. Dat zou betekenen dat direct zonlicht in tegenstelling tot wat we eerst dachten, toch geen noodzakelijkheid is voor het ontstaan van leven.”
“Ook kunnen we veel leren door bijvoorbeeld Europa (een van de manen van Jupiter) beter te bestuderen. Europa is relatief warm dankzij de getijdenwerking van Jupiter. Deze maan heeft ijslagen en daaronder is wellicht vloeibaar water. Als onder die ijslagen leven kan ontstaan, dan betekent dat dat het ontstaan van leven ook op grotere afstand van een ster mogelijk is.” Wetenschappers hebben bovendien aanwijzingen gevonden voor het bestaan van actieve hydrothermale bronnen op de maan Europa en mogelijk bestonden die vroeger ook op Mars.
Leven op andere planeten?
Maar hoe groot is nu de kans dat er ook leven op andere planeten ontstaat? Daarvoor moeten we weten hoeveel planeten er zijn met de juiste condities. John Heise: “We weten inmiddels dat planeten geen uitzonderingen maar de regel zijn, alleen al in ons melkwegstelsel zijn naar schatting zo’n 100 miljard planeten en er bevinden zich al zo’n 100 ‘aardachtige’ planeten op minder dan 30 lichtjaar afstand van onze zon. We moeten ons afvragen hoeveel van deze planeten er op de ‘goede’ afstand van hun ster staan (planeten vlakbij hun ster zijn te heet, maar planeten ver van hun ster zijn juist weer te koud ) en op hoeveel van deze aardachtige planeten zich leven kan hebben ontwikkeld.” Dat laatste is moeilijker om uitspraak over te doen. Maar omdat er zo ontzettend veel planeten zijn, is het volgens Heise “plausibel dat het heelal krioelt van het leven.”
En is dat leven ook een beetje slim?
De kans lijkt dus groot dat er buitenaards leven bestaat in de vorm van bacteriën, maar het is natuurlijk nóg interessanter om te weten of er ook intelligent buitenaards leven is. Dit is veel moeilijker in te schatten. Maar is de ontwikkeling van bacteriën tot complexere organismen een ‘schitterend ongeluk’ of is het een logische ontwikkeling die uiteindelijk een keer plaatsvindt als een planeet maar lang genoeg leeft? Heise durft hier geen uitsluitsel over te geven: “Volgens een optimistische schatting zijn er in ons melkwegstelsel 10 miljoen planeten met intelligent leven. Volgens de pessimistische schatting is onze planeet de enige.”
Tien voor twaalf
Om in te schatten hoe groot nu de kans is dat op een bewoonbare planeet daadwerkelijk leven ontstaat, moeten we onderzoeken hoe lang de betrokken processen duren. “Uit experimenten blijkt opmerkelijk genoeg dat zodra alle ingrediënten voor de eerste bacteriën er zijn, deze ook vrijwel meteen ontstaan,” vertelt John Heise. De eerste stap naar het ontstaan van bacteriën, blijkt snel gezet, maar de laatste stap, het ontstaan van diersoorten, duurde veel langer. Heise illustreert hoe lang elk van de evolutieprocessen heeft geduurd: “Als we het ontstaan van het leven schalen naar een jaar, waarbij op 1 januari de aarde is ontstaan en het nu oudejaarsnacht is, dan ontstaan begin maart, wanneer de aardse gesteenten eindelijk stollen en de condities stabieler worden, de eerste cyanobacteriën (‘blauwalg’) in zee. Op 31 juli heeft de aarde als gevolg daarvan een zuurstofrijke atmosfeer. Op 15 november ontstaan de eerste waterdiertjes en op 15 december de eerste zoogdieren. Pas op 31 december om 22:00 spreken we van de eerste mens, terwijl de homo sapiens pas om tien voor twaalf op oudejaarsnacht om de hoek komt kijken!”
De zoektocht naar buitenaards leven
John Heise legt uit waarom de zoektocht naar buitenaards leven zo moeilijk is: “Omdat planeten geen licht uitzenden, zijn ze moeilijk waar te nemen – de planetoïde Pluto, die toch relatief dichtbij ons staat, is al moeilijk te zien. Een dampkring met zuurstof is misschien wel de beste indicator voor de aanwezigheid van bacteriën. Maar op aarde duurde de ontstaan van een zuurstofrijke dampkring bijna 2 miljard jaar, dus als er op een planeet al leven is, zou het daar ook wel eens lang kunnen duren voordat dat zichtbaar is.”
Maar als dat leven intelligent is, dan zijn er wellicht andere manieren om dit te detecteren, namelijk door ermee in contact te komen. In het kader van SETI (Search for ExtraTerrestrial Intelligence) speuren telescopen al tientallen jaren de hemel af in de hoop een boodschap van buitenaards leven op te pikken. Zelf zenden we ook radiosignalen uit, die hopelijk ooit ontvangen gaan worden door intelligente aliens.
(wetenschap24.nl)
Ook buitenaards leven kan zich zeer intelligent ontwikkeld hebben en hetzelfde hebben gedaan en zo creëert leven nog meer leven in het heelal maar het blijft filosoferen
Kan best dat (ooit) intelligent leven ander leven creëert, maar dat kan natuurlijk nooit een verklaring voor het ontstaan van het eerste leven zijn geweest.. (tenzij je daar dan weer bovennatuurlijke oorzaken voor verzint)quote:
De manier waarop leven ontstaat kan inderdaad via deze processen zijn ontstaan maar stel de mensheid voor over duizend, 10 of 100duizend jaar die zich steeds verder weet te ontwikkelen en zelfs in staat zal zijn interstellair te reizen, zullen zij dan niet gaan experimenteren met leven op andere planeten te creëren?
Ook buitenaards leven kan zich zeer intelligent ontwikkeld hebben en hetzelfde hebben gedaan en zo creëert leven nog meer leven in het heelal maar het blijft filosoferen
Ook op mars hebben ze global warming.quote:
Temperatuur op Mars is hoger dan gedacht
Uit gegevens die zijn doorgestuurd door de Marsrover Curiosity blijkt dat de temperatuur op Mars hoger is dan gedacht. De gemiddelde dagtemperatuur schommelt momenteel tussen de 0 en 6 graden Celsius. Doordat de atmosfeer van Mars veel dunner is dan op aarde, kan de planeet die warmte moeilijker vast houden. ‘s Nachts daalt de temperatuur dan ook tot -70 graden Celsius. Desondanks is een dagtemperatuur van boven het nulpunt opmerkelijk te noemen, aangezien de lente nog moet beginnen op het zuidelijk halfrond.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
[ afbeelding ]
Astronomen hebben een “mri-scan” gemaakt van de zon, om te achterhalen hoe de warmte vanuit de kern getransporteerd wordt naar het oppervlak. Het is al langer bekend dat een proces dat convectie wordt genoemd hiervoor verantwoordelijk is. Hoe deze convectie precies in zijn werk gaat, was nog niet bekend. Het is niet gemakkelijk om dit te achterhalen: je kunt immers niet in het binnenste van de zon kijken. In plaats daarvan heeft me nu gedetailleerde opnames gemaakt van het oppervlak van de zon. De manier waarop het plasma aan het oppervlak beweegt, kan astronomen meer vertellen over de convectiestromen in het binnenste. Dit heeft tot opmerkelijke resultaten geleidt.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Astronomen hebben gebruik gemaakt van de Herschel-ruimtetelescoop om te bepalen uit welk materiaal de stofschijf rondom de jonge ster Bèta Pictoris bestaat. Dit materiaal blijkt nu bijzonder overeen te komen met dat van kometen in ons zonnestelsel.
Bèta Pictoris staat relatief dicht bij de aarde (63 lichtjaar) en is zo’n 12 miljoen jaar oud. Daarmee is de ster nog heel jong – sterker nog, in kosmische termen mag Bèta Pictoris nog een baby genoemd worden. Rondom de ster draait minstens één planeet, plus een uitgebreide stofschijf. Na verloop van tijd zou deze schijf zich kunnen ontwikkelen tot een ring van ijzige objecten, vergelijkbaar met ‘onze’ Kuipergordel.
Astronomen hebben nu gebruik gemaakt van het unieke oplossend vermogen van de Herschel Space Telescope om te achterhalen waar het stof bij Bèta Pictoris uit bestaat. Ze hebben vooral gekeken naar olivijn, een mineraal dat vaak wordt gedetecteerd in planeetvormende schijven. In ons zonnestelsel kan olivijn worden aangetroffen in planeten, asteroïden en kometen.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Artikelen over Mars gelieve hier plaatsen beste MightyMidgetquote:
Temperatuur op Mars is hoger dan gedacht
Uit gegevens die zijn doorgestuurd door de Marsrover Curiosity blijkt dat de temperatuur op Mars hoger is dan gedacht. De gemiddelde dagtemperatuur schommelt momenteel tussen de 0 en 6 graden Celsius. Doordat de atmosfeer van Mars veel dunner is dan op aarde, kan de planeet die warmte moeilijker vast houden. ‘s Nachts daalt de temperatuur dan ook tot -70 graden Celsius. Desondanks is een dagtemperatuur van boven het nulpunt opmerkelijk te noemen, aangezien de lente nog moet beginnen op het zuidelijk halfrond.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
[ afbeelding ]
MARS - De Missies! Deel 8
Mars Revisited - Curiosity (6 Aug 2012) - Let's roll!
Universum dijt ietsjes sneller uit dan gedacht
Met de Spitzer-ruimtetelescoop is het astronomen gelukt om de uitdijing van het universum preciezer te bepalen dan ooit te voren. Het blijkt dat de uitdijing iets sneller gaat dan werd gedacht: elke megaparsec aan ruimte (ongeveer 3 miljoen lichtjaar) wordt per seconde 74,3 kilometer langer.
Hoewel dat slechts marginaal sneller is dan de oude waarde van 74,2 is het astronomen wel gelukt de onzekerheid in dit getal te verkleinen van 3,6 naar 2,1. Een behoorlijke verbetering, aldus kosmologen.
Deze precisie is mogelijk doordat de Spitzer-telescoop in het infrarode spectrum dwars door kosmische stofwolken heen kan kijken. Op die manier kon de afstand tot tien zogenoemde cepheïde-sterren met grote nauwkeurigheid worden bepaald.
De bepaling van de uitdijingssnelheid van het universum vindt plaats aan de hand van deze cepheïden. Bijzonder is dat zo’n ster met een vaste regelmaat pulseert. Het tempo waarin die pulsen voorkomen is bovendien direct gekoppeld aan de gemiddelde helderheid van de ster. Door de waargenomen helderheid te vergelijken met de helderheid die het op basis van het pulstempo zou moeten hebben, kunnen astronomen de afstand tot de cepheïde bepalen. Over de loop van meerdere afstandsbepalingen kan vervolgens de uitdijing van het universum worden berekend. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
http://www.spacex.com/webcast/
* Dawnbreaker gaat dit volgen!quote:
SpaceX eerste officiële vlucht naar het ISS lanceert in een uurtje of twee
http://www.spacex.com/webcast/
http://www.nasa.gov/multimedia/nasatv/index.html
Trippy shit, whoohooquote:
thanks, zal al 10m met dat kutmuziekje van spaceX
Is wel iri dat geschud met haar hoofd.
En hij zit er als een plank bij
Maar hij kan ook goed aflezen vazn de autocue
[ Bericht 22% gewijzigd door -CRASH- op 08-10-2012 02:10:35 ]
Oops, daar gaat m'n handtasje
Als het haar make-up tasje was geweest.quote:
Dan was ze er achteraan gegaan.
Tof wijf Een Japans team van astronomen heeft de positie van de zon in de Melkweg heel precies gemeten. Hieruit blijkt dat afstand tussen de zon en het centrum van de Melkweg 26.100 lichtjaar bedraagt en dat de zon met een snelheid van 240 km/s rondom het galactische centrum draait. Voorgaande schattingen gingen uit van een snelheid van 220 km/s. Deze hogere snelheid kan alleen verklaard worden als de massa van de Melkweg 20% hoger is dan gedacht.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Europa en Rusland gaan samenwerken aan een onbemande maanmissie, met als doel om in 2020 of 2022 bevroren bodemmonsters terug naar de aarde te brengen. De missie wordt Lunar Polar Sample Return (LPSR) genoemd en zal gaan boren in de noord- of zuidpool van de maan, om meer te weten te komen over de samenstelling van de maanbodem. Ze willen vooral weten hoeveel vluchtige stoffen (zoals water) de maanbodem bevat.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Astronomen hebben een nieuwe populatie van enorme, snelgroeiende zwarte gaten ontdekt. De zwarte gaten zijn niet eerder ontdekt doordat ze omringd worden door dikke stofwolken, waardoor ze alleen met infraroodinstrumenten waarneembaar zijn. De ontdekking is verricht in het kader van een ongeëvenaarde infraroodstudie van de hemel. Het meest extreme object in de studie is een supermassief zwart gat dat door het leven gaat als ULASJ1234+0907. Dit object is het allerzwaarste zwarte gat dat ooit is waargenomen. Het object bevindt zich op een dusdanige grote afstand, dat het licht er 11 miljard jaar over heeft gedaan om ons te bereiken, waardoor we het zwarte gat zien zoals het er in het verre verleden uitzag. Dit monsterlijke zwarte gat weegt evenveel als 10 miljard zonnen en is daarmee 10.000 keer zwaarder dan het supermassieve zwarte gat in de kern van ons eigen melkwegstelsel.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Zwart gat in kaart gebracht
http://www.space.com/8372(...)nded-scientists.html
Dark flow,....
In het dagelijks leven kan stof behoorlijk hinderlijk zijn. Toch vormt stof een belangrijke bouwsteen voor sterren en planeten. Astronomen willen dan ook graag weten hoe kosmisch stof precies ontstaat. Deze kennis vormt een integraal onderdeel van ons begrip van sterrenstelsels, sterren en planeten. Hiertoe is een team van astronomen begonnen met een grootschalig onderzoek naar de geschiedenis van kosmisch stof, waarbij ze gebruik maken van waarnemingen die verricht zijn met de Hubble Space Telescope.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Met behulp van de Europese Herschel-ruimtetelscoop zijn grote hoeveelheden waterdamp ontdekt in een koude gaswolk in het sterrenbeeld Stier. De hoeveelheid waterdamp is groot genoeg om de aardse oceanen 2000 keer te vullen. De aanwezigheid van zoveel waterdamp wijst op een nog veel grotere voorraad waterijs in de gaswolk, genoeg voor een paar miljoen bevroren oceanen op aarde.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Uuuh....die link heeft niets met zwarte gaten te maken....en ook niet met de dark flowquote:
Hmmm dit gaat nog is ergens over,.
Zwart gat in kaart gebracht
http://www.space.com/8372(...)nded-scientists.html
Dark flow,....
Astronomen ontdekken onverwachte structuur in materiaal rond oude ster
Met behulp van de ALMA-radiotelescoop hebben astronomen een totaal onverwachte spiraalstructuur ontdekt in het materiaal rond een oude ster. Dat heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO bekendgemaakt. M.A.T. Groenewegen van de Koninklijke Belgische Sterrenwacht maakt deel uit van het team.
In het gas rond de rode reuzenster R Sculptoris stootten de onderzoekers met de krachtige radiotelescoop verrassend op een spiraalstructuur. Het is de eerste keer dat rond een stervende ster zowel een bolvormige buitenschil als een daarbinnen gelegen spiraalstructuur is ontdekt.
Het is ook voor het eerst dat astronomen zo'n spiraal ruimtelijk in kaart konden brengen. De vreemde vorm is waarschijnlijk ontstaan doordat een (niet-waarneembare) begeleidende ster om de rode reus cirkelt, vermoedt de ESO.
De astronomen ontdekten tot hun verrassing ook dat de rode reus onverwacht veel materiaal heeft uitgestoten. Omdat ze grote hoeveelheden materiaal uitstoten, dragen rode reuzen als R Sculptoris belangrijk bij aan het stof en gas dat het leeuwendeel vormt van het ruwe materiaal waaruit toekomstige generaties van sterren, planetenstelsels en uiteindelijk ook leven ontstaan, beklemtoont de ESO.
(HLN)
Europa en Rusland willen samen naar de maan
Europa en Rusland werken samen aan een onbemande ruimtemissie die in 2020 of 2022 bevroren bodemmonsters bij de noord- of zuidpool van de maan moet ophalen. Doel van de missie Lunar Polar Sample Return (LPSR) is om meer inzicht te krijgen in de samenstelling van die bodem.
Er bestaan sterke aanwijzingen dat er in diepe kraters rond de polen van de maan bevroren water te vinden is. De bodems van deze kraters zijn in eeuwige duisternis gehuld en daardoor zó koud dat water dat er ooit belandt bijna niet kan verdampen. Idealiter zou zo'n donkere kraterbodem dus dé plek zijn voor nader onderzoek, maar dat is met de huidige technologie niet haalbaar.
Daarom is ervoor gekozen om de LPSR-sonde in vrijwel permanent door de zon verlichte maanbodem te laten boren. Door de boormonsters onmiddellijk tot een temperatuur van meer dan 100 graden onder nul af te koelen, hopen wetenschappers meer te weten te komen over de aanwezigheid van vluchtige stoffen op de maan. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Infraroodsatelliet ontdekt enorme hoeveelheid water
De Europese infraroodsatelliet Herschel heeft ontdekt dat een gaswolk in het sterrenbeeld Stier zeer veel waterdamp bevat. Met de waargenomen hoeveelheid waterdamp kunnen alle oceanen op aarde tweeduizend keer worden gevuld. Daarnaast bevat de gaswolk waarschijnlijk een nog veel grotere hoeveelheid bevroren water.
De zeer koude gaswolk, Lynds 1544 geheten, maakt deel uit van een grote stellaire kraamkamer. Hij staat min of meer op het punt om samen te trekken tot wat uiteindelijk een nieuwe ster zal zijn. Het is voor het eerst dat er in zo'n 'pre-stellaire kern' waterdamp is waargenomen.
Een wolk als deze bestaat niet alleen uit gas, maar bevat ook grote hoeveelheden stofdeeltjes die in een manteltje van ijs zijn gehuld. De door Herschel waargenomen waterdamp is waarschijnlijk vrijgekomen door de inwerking van energierijke kosmische straling op dat ijzige stof.
Dat betekent dat gedetecteerde waterdamp slechts het topje van de ijsberg moet zijn. Geschat wordt dat Lynds 1544 meer dan drie miljoen keer zoveel (bevroren) water bevat als alle oceanen op onze planeet bij elkaar. De Herschel-waarnemingen laten zien dat de watermoleculen naar het hart van de gaswolk stromen, de plek waar zich uiteindelijk een nieuwe ster, en waarschijnlijk ook een nieuw planetenstelsel zal vormen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
De laatste stuiptrekkingen van stervende sterren vormen het mikpunt van een uitgebreid röntgenonderzoek,waarbij gebruik wordt gemaakt van de Amerikaanse ruimtetelescoop Chandra X-Ray Observatory. Hiermee heeft men waarnemingen verricht van twintig nabije planetaire nevels. Het onderzoek moet meer inzicht verschaffen in de laatste levensjaren van zonachtige sterren.
Sterren sterven niet allemaal op dezelfde manier. Massieve sterren sterven door middel van een spectaculaire explosie: een zogenaamde supernova. Bij de meeste sterren wordt de laatste adem echter op een rustiger manier uitgeblazen. Zonachtige sterren evolueren aan het eind van hun leven tot een zogenaamde Rode Reus. Na verloop van tijd zorgen allerlei inwendige processen ervoor dat de Rode Reus zijn buitenste lagen gaat afstoten. Hierdoor wordt de naakte, hete kern (de zogenaamde Witte Dwerg) blootgelegd.
De straling van de kern doet de afgestoten luchtlagen oplichten, terwijl de sterrenwind die afkomstig is van de witte dwerg de afgestoten luchtlagen doet boetseren in de meest wonderlijke vormen. Het resultaat is een zogenaamde planetaire nevel. De naam is wat ongelukkig gekozen: planetaire nevels hebben immers niets met planeten van doen. De reden is als volgt: gezien door de relatief primitieve telescopen uit de 19de eeuw leken dit soort nevels op de schijven van planeten.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Nieuw onderzoek heeft uitgewezen dat een verre rotsachtige super-aarde eigenlijk een diamantplaneet is. Het is voor het eerst dat een rotswereld met een fundamenteel andere samenstelling dan de aarde is gevonden. Het oppervlak van de planeet is vermoedelijk bedekt met grafiet en diamant in plaats van graniet en water.
De planeet in kwestie, 55 Cancri e, is twee keer zo groot als de aarde en heeft een acht keer grotere massa, waardoor het tot de zogenaamde “super-aardes” wordt gerekend. De planeet behoort tot een stelsel van vijf planeten die draaien rond de zonachtige ster 55 Cancri, die zich op een afstand van 40 lichtjaar van de aarde bevindt, in de richting van het sterrenbeeld Kreeft.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
De pas ontdekte asteroïde 2012 TC4 scheert vannacht langs de aarde en komt daarbij dichterbij dan de maan. Wanneer de asteroïde het dichtst bij de aarde is, is de afstand tussen ons en 2012 TC4 zo’n 96.000 kilometer.
Toch vormt de asteroïde geen enkele reden tot zorg. Een botsing met de aarde is namelijk uitgesloten.
2012 TC4 werd onlangs ontdekt. De asteroïde is ongeveer 16 meter groot en is vrij helder. NASA houdt de asteroïde ondanks dat deze geen gevaar vormt toch goed in de gaten. De ruimtevaartorganisatie wil de exacte baan van de asteroïde graag achterhalen en zou ook graag te weten komen hoe groot de asteroïde precies is.
Het komt regelmatig voor dat asteroïden relatief dicht bij de aarde in de buurt komen. In september scheerden nog twee asteroïden langs onze planeet. Eén ervan had een doorsnede van één kilometer. De ander had een doorsnee van 190 tot 430 meter. Beide asteroïden kwamen echter niet zo dichtbij als 2012 TC4: de afstand tussen de aarde en de asteroïden bedroeg respectievelijk 8,7 miljoen en 2,8 miljoen kilometer.
(scientias.nl)
Close encounters #2: Asteroiden scheren langs de aardequote:
Asteroïde scheert morgen vlak langs de aarde
als ik jou was zou ik een op astroforum.nl gaan kijken, daar zitten mensen die echt al jarenlang met telescopen bezig zijn en je goed advies kunnen geven, in het beginnersforum vindt je ook nog een hoop topics over eerste telescoopaanschaffen:quote:
Ik ben van plan om binnenkort een telescoop aan te schaffen. Kan iemand mij een goede telescoop aanraden + leverancier? Budget is max 400 euro.
http://www.astroforum.nl/forumdisplay.php/332-Beginnersforum
ligt voornamelijk eraan waarvoor je je telescoop wilt gebruiken, maar iets als dit zou al heel fijn speelgoed zijn
http://www.robtics.nl/pro(...)363&products_id=1625
http://www.nytimes.com/20(...)a-centauri.html?_r=0quote:Bringing the search for another Earth about as close as it will ever get, a team of European astronomers was scheduled to announce on Wednesday that it had found a planet the same mass as Earth’s in Alpha Centauri, a triple star system that is the Sun’s closest neighbor, only 4.4 light-years away.
The planet is the lightest one ever found orbiting another star and — in the words of its discoverer, Xavier Dumusque, a graduate student at the Geneva Observatory — “it will surely be the closest one ever.”
It is presumably a rocky ball like our own, but it is not habitable. It circles Alpha Centauri B, a reddish orb about half as luminous as the Sun, every three days at a distance of only about four million miles, resulting in hellish surface temperatures of 1,200 degrees.
So this is not “Earth 2.0.” Yet.
Astronomers said the discovery raised the possibility that there were habitable Earthlike planets right next door and that methods and instruments were now precise enough to detect them.
“Very small planets are not rare,” said Mr. Dumusque, who is the lead author of a paper being published on Wednesday in Nature. “When you find one small planet, you find others.” He and his colleagues discussed the results on Tuesday in a news conference hosted by the European Southern Observatory in Garching, Germany.
Astronomers were electrified by the news of the planet, but also cautioned that it needed confirmation by other astronomers, not an easy task.
Debra Fischer, a Yale astronomer who has been searching for planets in that same system for years, said: “The discovery that our nearest neighbor has rocky planets is the story of the decade. I’d bet $100 that there are other planets that are there as well.”
The discovery also underscored the allure of Alpha Centauri as a target of space and scientific exploration.
“This is close enough you can almost spit there,” said Geoffrey Marcy, an exoplanet astronomer at the University of California, Berkeley.
Sara Seager, an astronomer at the Massachusetts Institute of Technology, said in an e-mail, “I feel like we should drop everything and send a probe there to study the new planet and others that are likely in the system.”
There are three stars in that system. Alpha Centauri A, which is slightly larger and brighter than the Sun, and Alpha Centauri B, slightly smaller, are close companions, circling each other and passing as close as nine billion miles every 80 years. They in turn are being circled at a much greater distance, some one trillion miles, by a dwarf star that is known as Proxima Centauri because it is slightly closer to the Earth, due to that trillion miles, than the other two.
The so-called habitable zone of Alpha Centauri B, where temperatures would be moderate enough for water and creatures like us, is about 65 million miles from the star, where a year would take 200 days or so, about the same as the orbit of Venus in our own system.
Mr. Dumusque and his colleagues found the planet by the so-called wobble method, using a specially built spectrograph called HARPS on a 140-inch diameter telescope at the European Southern Observatory in La Silla, Chile, to track the host star as it is tugged to and fro by the planet’s gravity. After four years and 450 observations, they found that in the case of Alpha Centauri B, that tug imparts a velocity of about 20 inches a second, a leisurely walking speed.
That is the smallest wobble the Swiss team has ever observed.
A planet only four times as massive as the Earth would produce the same amount of wobble if it was out in the habitable zone and would thus be detectable by their instrument, Mr. Dumusque said. But it would take a long time. “If you want to find a planet at 200 days,” he said referring to the orbital period, “you need 8 to 10 years.”
Dr. Marcy said this was the kind of discovery that could reignite interest in other experiments like the Terrestrial Planet Finder, a space observatory for studying exoplanets that was once at the top of NASA’s wish list but is now languishing.
Two years ago, Dr. Marcy startled his colleagues at an M.I.T. symposium with a bitter criticism of NASA, the National Academy of Sciences and the planetary community itself for failing to define and sell advanced exoplanet missions. He went on to call for an international project to launch a scientific probe to Alpha Centauri.
It could take hundreds of years, but such a mission, Dr. Marcy said, could jolt NASA out of its doldrums.
The new planet, Dr. Marcy said, “fits right into that rant.” He went on, “What a great scientific educational mission to have a probe out there, making its way decade after decade.”
AMSTERDAM - De samenstelling van zink in de maan vormt bewijs dat de maan ontstaan is tijdens een indrukwekkende botsing tussen de aarde en een onbekende planeet met de grootte van Mars.
Dat schrijven onderzoekers van de Universiteit van Washington en het Amerikaanse Scripps Instituut voor Oceanografie vandaag in Nature.
De onderzoekers bekeken stukken steen afkomstig van twintig verschillende plekken op de maan. Bijvoorbeeld basalt, gestolde magma uit het binnenste van de maan. Ze keken naar de verhouding tussen twee varianten -isotopen- van het element zink: een lichte variant en een zwaardere variant.
Maanstenen bleken veel minder zink te bevatten dan stenen van aarde of Mars. En het zink dát de wetenschappers vonden, was in alle maanstenen relatief vaak van de zware variant en relatief zelden van de lichte variant. De zinkverhoudingen in stenen van aarde en ook van Mars waren net even anders.
Belangrijk
Het verschil is klein, maar belangrijk. Volgens de onderzoekers is dit bewijs voor een theorie over het ontstaan van de maan die al dertig jaar bestaat, maar nooit hard gemaakt kon worden.
Die theorie is dat onze maan ontstond toen een planeet ter grootte van Mars op een oerversie van de aarde knalde. Er kwam zoveel energie vrij bij deze botsing, dat de onbekende planeet in zijn geheel smolt en verdampte, net als een groot deel van de gesteenten van aarde. Daarmee verdampten ook de stoffen in die gesteenten, zoals zink.
De maan zou ontstaan zijn toen een wolk gesmolten steen, gas en puin weer samenklonterde.
In theorie zouden de lichte varianten van stoffen als zink sneller moeten verdampen dan de zware varianten.
De lichte isotopen zouden dan verdwijnen in de lucht. De zware varianten zouden juist iets moeilijker verdampen en eerder weer condenseren. Zij zouden daarom eerder terecht komen in het gesmolten en later gestolde gesteente.
Na een botsing tussen aarde en een andere planeet zouden er dus meer zware isotopen dan lichte isotopen terug te vinden moeten zijn in maansteen.
Aangepast
Tot nu toe kon niemand echter zo’n vreemde verhouding van isotopen ontdekken in maansteen. Sterker nog: de samenstelling van de aarde en die van de maan leken tot nu toe zo akelig veel op elkaar, dat de theorie over hoe de maan ontstaan moet zijn recentelijk werd aangepast.
De Amerikaanse wetenschappers vonden dan eindelijk toch zulke afwijkende verhoudingen, bij zink.
Bron: http://www.nu.nl/wetensch(...)arde-en-planeet.html
Onderzoek bevestigt theorie: Maan is uit Aarde ontstaan
© ap.
De Maan is inderdaad samengesmolten uit stukjes verpulverde planeet die 4,5 miljard jaar door een catastrofale botsing de ruimte zijn ingeslingerd, zo stellen volgens website space.com twee nieuwe studies.
Volgens vroegere versies van de theorie is de Maan primair ontstaan uit brokstukken van een mysterieus Mars-achtig hemellichaam dat tegen de proto-Aarde is geknald. Maar die theorie mankelt wat omdat Aarde en Maan uit hetzelfde materiaal zijn gemaakt, zegt space.com. Nu zijn er twee nieuwe, zij het lichtjes van elkaar afwijkende, modellen die uitleggen hoe beiden geologische tweelingzusters werden.
Materiaal uitspuwen
Matija Cuk van de Zoektocht naar Buitenaards Leven (SETI) en Sarah Stewart van de Harvard-universiteit zoeken het antwoord in de rotatie van de Aarde. Indien een dag op het ogenblik van de botsing slechts twee of drie uur zou hebben geduurd, zou onze planeet voldoende materiaal hebben uitgespuwd om onze natuurlijke satelliet te doen ontstaan. Die heeft immers slechts 1,2 keer de massa van de Aarde.
Die rotatiesnelheid lijkt ongelooflijk hoog, dichtbij de grens waarop de planeet uiteen zou vallen. Maar volgens Cuk en Stewart was het vroege zonnestelsel een "schiettent" met talrijke grote botsingen die planeten tot enorme rotatiesnelheden kunnen hebben aangezet. Na de botsing kan gravitationele interactie tussen Aarde en op de rem hebben getrapt en voor de dag van 24 uur hebben gezorgd.
Gewichtsklasse
Robin Canup van het Southwest Research Institute in Boulder opperde van haar kant een botsing van twee hemellichamen van dezelfde gewichtsklasse, ongeveer 50 procent van de huidige massa van de Aarde. Zo'n botsing is trouwens al naar voren geschoven om de vorming van de Plutomaan Charon te verklaren.
In de computermodellen van Canup heeft de symmetrie van de impact de schijf van brokstukken doen ontstaan waaruit de Maan zich heeft gevormd. Die schijf was nagenoeg identiek aan de mantel van de toen pas vergrote Aarde. Ook in deze theorie moet de rotatie van de Aarde trouwens aardig zijn toegenomen.
(HLN)
Nog duidelijker dan mijn bijdragequote:(HLN)SPOILER18-10-2012
Onderzoek bevestigt theorie: Maan is uit Aarde ontstaan
[ afbeelding ]
© ap.
De Maan is inderdaad samengesmolten uit stukjes verpulverde planeet die 4,5 miljard jaar door een catastrofale botsing de ruimte zijn ingeslingerd, zo stellen volgens website space.com twee nieuwe studies.
Volgens vroegere versies van de theorie is de Maan primair ontstaan uit brokstukken van een mysterieus Mars-achtig hemellichaam dat tegen de proto-Aarde is geknald. Maar die theorie mankelt wat omdat Aarde en Maan uit hetzelfde materiaal zijn gemaakt, zegt space.com. Nu zijn er twee nieuwe, zij het lichtjes van elkaar afwijkende, modellen die uitleggen hoe beiden geologische tweelingzusters werden.
Materiaal uitspuwen
Matija Cuk van de Zoektocht naar Buitenaards Leven (SETI) en Sarah Stewart van de Harvard-universiteit zoeken het antwoord in de rotatie van de Aarde. Indien een dag op het ogenblik van de botsing slechts twee of drie uur zou hebben geduurd, zou onze planeet voldoende materiaal hebben uitgespuwd om onze natuurlijke satelliet te doen ontstaan. Die heeft immers slechts 1,2 keer de massa van de Aarde.
Die rotatiesnelheid lijkt ongelooflijk hoog, dichtbij de grens waarop de planeet uiteen zou vallen. Maar volgens Cuk en Stewart was het vroege zonnestelsel een "schiettent" met talrijke grote botsingen die planeten tot enorme rotatiesnelheden kunnen hebben aangezet. Na de botsing kan gravitationele interactie tussen Aarde en op de rem hebben getrapt en voor de dag van 24 uur hebben gezorgd.
Gewichtsklasse
Robin Canup van het Southwest Research Institute in Boulder opperde van haar kant een botsing van twee hemellichamen van dezelfde gewichtsklasse, ongeveer 50 procent van de huidige massa van de Aarde. Zo'n botsing is trouwens al naar voren geschoven om de vorming van de Plutomaan Charon te verklaren.
In de computermodellen van Canup heeft de symmetrie van de impact de schijf van brokstukken doen ontstaan waaruit de Maan zich heeft gevormd. Die schijf was nagenoeg identiek aan de mantel van de toen pas vergrote Aarde. Ook in deze theorie moet de rotatie van de Aarde trouwens aardig zijn toegenomen.
die erboven staat Oh sorry, ik had niet gezien dat het artikel er al stondquote:
[..]
Nog duidelijker dan mijn bijdrage
Interactie tussen Aarde en wat...?
Gewoon copy/pasten...
Waarschijnlijk met een andere object (ter grootte van Mars) wat toen ook bezeg was om zich te ontwikkelen... Maar die kruiste op het verkeerde moment de baan van de aarde.quote:
Maan heeft slechts 1,2 keer de massa van de Aarde?
Interactie tussen Aarde en wat...?
Gewoon copy/pasten...
Was laatst (1 of 2 weken geleden) al op BBC Entertainment...
Het ging erover hoe de maan ontstaan zou zijn.
[ Bericht 3% gewijzigd door -CRASH- op 18-10-2012 21:58:35 ]
Maakt helemaal niet uit, vond het wel grappigquote:
[..]
Oh sorry, ik had niet gezien dat het artikel er al stond
http://www.space.com/1809(...)n-launch-photos.html
'Goede reis!.....'
We are the Borg...
Sterrenstelsel heeft verborgen spiraal
ESO
Er zijn honderden miljarden sterrenstelsels maar ze behoren eigenlijk altijd tot één van deze twee kampen. Of het is een spiraalstelsel (zoals onze eigen Melkweg), of het heeft een veel gelijkmatigere, elliptische vorm. Wetenschappers van onder andere het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics hebben nu ontdekt dat sterrenstelsel Centaurus A een beetje van beide is.
Tot voor kort dachten astronomen dat Centaurus A als een typisch elliptisch sterrenstelsel door het leven ging. Maar toen astronoom Daniel Espada van en collega’s er hun radiotelescoop op richtten moesten zij anders concluderen. Achter een langgerekte stofwolk die midden over het sterrenstelsel loopt blijkt een complete spiraalarm te zitten. Centaurus A is daardoor het beste te beschrijven als een sterrenstelsel met een gespleten persoonlijkheid.
De spiraalarm is waarschijnlijk afkomstig van een spiraalstelsel dat ongeveer 300 miljoen jaar geleden door Centaurus A is opgeslokt. Typisch voor een spiraalarm is dat er veel nieuwe sterren in ontstaan. In tegenstelling tot elliptische stelsels, die vrijwel uitsluitend oude sterren bevatten. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Astronomen stellen catalogus samen van 84 miljoen sterren
© Photonews.
Een internationaal team van astronomen heeft met de sterrenwacht van de ESO op de Chileense berg Paranal een catalogus samengesteld van 84 miljoen sterren in het centrale deel van de Melkweg, meldt de Europese Zuidelijke Sterrenwacht.
Dankzij de verzamelde gegevens is een kolossale kleurenfoto van 108.200 bij 81.500 pixels (bijna 9 miljard pixels in totaal) samengesteld, één van de grootste astronomische opnamen die ooit zijn vervaardigd. Aan de hand van deze gegevens heeft het team nu de grootste catalogus aller tijden samengesteld van de centrale concentratie van sterren van onze Melkweg.
Dit reusachtige gegevensbestand bevat meer dan tien keer zoveel sterren als eerdere onderzoeken, en levert veel kennis op over onze eigen Melkweg, zegt de ESO. De opname biedt de toeschouwer een "ongelooflijk", "inzoombaar" overzicht van het hart van ons sterrenstelsel. Indien men de opname op de resolutie van een normaal boek zou afdrukken, zou hij 9 meter lang en 7 meter hoog zijn.
Om deze enorme catalogus te helpen analyseren, is een grafiek gemaakt waarin de helderheden van ongeveer 84 miljoen sterren zijn uitgezet tegen hun respectieve kleuren. Het daaruit voortkomende kleur-helderheidsdiagram bevat meer dan tien keer zoveel sterren als die van voorgaande onderzoeken.
(HLN)
Eenzame sterren lijken mysterieuze gloed in het heelal te veroorzaken
Dankzij Spitzer kunnen we wellicht eindelijk de mysterieuze gloed van infrarood licht die in de gehele ruimte al is waargenomen, verklaren. De gloed zou veroorzaakt worden door eenzame sterren die uit hun sterrenstelsels zijn gegooid.
“De infrarode achtergrondgloed in ons heelal was altijd een enorm mysterie,” vertelt onderzoeker Asantha Cooray. “We hebben nieuw bewijs gevonden dat het licht afkomstig is van sterren die zich tussen sterrenstelsels bevinden.” Die sterren geven zo’n zwak licht af dat we ze niet kunnen zien, maar de gloed die ze samen produceren, is – met behulp van bijvoorbeeld de Spitzer-telescoop – wel waarneembaar.
De allereerste sterren
Het moge duidelijk zijn dat deze mysterieuze gloed de gemoederen al een tijdje bezighoudt. In juni van dit jaar kwamen onderzoekers nog met een mogelijke verklaring voor de gloed: deze zou veroorzaakt worden door de allereerste sterren en sterrenstelsels.
Nieuw onderzoek
Maar een nieuw onderzoek trekt die suggestie nu ernstig in twijfel. Niet de allereerste sterren en sterrenstelsels, maar hele eenzame sterren zouden voor de mysterieuze gloed zorgen. De onderzoekers trekken die conclusie nadat ze een groot deel van de ruimte bestudeerden. Hun observaties waren niet zo accuraat als die van de onderzoekers die in juni met hun suggesties kwamen, maar doordat de onderzoekers zich op een groot deel van de ruimte richtten, konden ze het patroon dat het infrarode licht vormt wel beter analyseren.
Links ziet u een deel van de ruimte in infrarood licht. Rechts ziet u hetzelfde deel van de ruimte maar dan met de infrarode gloed. De onderzoekers konden deze gloed waarnemen door het licht van sterrenstelsels en andere bekende lichtbronnen te maskeren. Afbeelding: NASA/JPL-Caltech/UC Irvine
Patroon
De onderzoekers moeten concluderen dat het patroon dat zij hebben waargenomen niet overeenkomt met theorieën en computersimulaties over de eerste sterren en sterrenstelsels. Zo is de gloed veel te helder om afkomstig te zijn van de eerste sterrenstelsels. Deze oude sterrenstelsels zouden namelijk niet zo groot en talrijk zijn als de sterrenstelsels die we vandaag de dag om ons heen zien.
Eenzame ster
De onderzoekers suggereren dat de gloed veroorzaakt wordt door eenzame sterren. Ooit maakten deze sterren deel uit van een sterrenstelsel. Maar het zat de sterren niet mee: hun sterrenstelsels kwamen in botsing met andere sterrenstelsels en daarbij werden sterren uit die stelsels weggeslingerd.
Nader onderzoek moet uitwijzen of de wetenschappers met deze nieuwe theorie op het juiste spoor zitten. Gelukkig is hulp onderweg: de in aanbouw zijnde James Webb-telescoop is geknipt voor een klus als deze. “Het scherpe infrarood zicht van de James Webb-telescoop is in staat om de eerste sterren en sterrenstelsels direct waar te nemen, net als de eenzame sterren buiten sterrenstelsels,” vertelt onderzoeker Eric Smith. “De mysterieuze objecten die het infrarode achtergrondlicht veroorzaken, worden dan mogelijk eindelijk blootgelegd.”
(scientias.nl)
Gegevens van grote hemelverkenning gepresenteerd
Franse en Canadese astronomen hebben de definitieve versie gepresenteerd van de Canada-France-Hawaii Telescope Legacy Survey, een langlopend project dat zich de tussen 2003 en 2009 heeft voltrokken op de top van de Mauna Kea (Hawaï). Bij de Legacy Survey zijn beeldgegevens verzameld van 38 miljoen sterrenstelsels tot op afstanden van negen miljard lichtjaar. Het verwerken van de gegevens, die onder meer worden gebruikt om de donkere materie en donkere energie in het heelal te onderzoeken, heeft drie jaar geduurd.
Hoofddoel van de survey was het nauwkeurig meten van de helderheden van honderden supernova-explosies in verre sterrenstelsels. Zulke metingen worden gebruikt om de afstanden van deze stelsels te meten en de snelheden waarmee deze – ten gevolge van de uitdijing van het heelal – van ons vandaan bewegen. Die combinatie van gegevens maakt duidelijk hoe de uitdijingssnelheid van het heelal in de loop van de miljarden jaren is veranderd.
Een tweede speerpunt was het in kaart brengen van de geheimzinnige donkere materie in het heelal. Daartoe is onderzocht hoe relatief nabije clusters van sterrenstelsels het licht van verder weg gelegen stelsels afbuigen en vervormen – een relativistisch verschijnsel dat al door Albert Einstein werd voorspeld. De mate van afbuiging verraadt hoeveel massa – in de vorm van zichtbare én donkere materie – de clusters bevatten.
De gegevens van de Legacy Survey zullen nog jarenlang voor nieuwe onderzoeksdoeleinden worden gebruikt. Zo is een team van astronomen momenteel bezig om het reusachtige gegevensbestand door te spitten op verre quasars (de extreem heldere kernen van actieve sterrenstelsels). (EE)
(allesoversterrenkunde)
Vulkanisme op maantje Io vanaf de aarde waargenomen
Wetenschappers van het SETI-instituut zijn erin geslaagd om vulkanisme op Jupiters maantje Io vanaf de aarde waar te nemen. En de waarnemingen zijn bijzonder gedetailleerd: zelfs ‘details’ van slechts 100 kilometer groot zijn zichtbaar.
Dat het gelukt is om vulkanisme op het maantje vanaf de aarde waar te nemen, is heugelijke nieuws. Sinds orbiter Galileo in 2003 met pensioen ging, is er namelijk geen enkele sonde meer die Io bestudeert. En er staan op korte termijn ook geen missies richting Jupiter en de maantjes gepland: pas tegen 2030 weer. Dat zou betekenen dat het vulkanisme dat zich tussen 2003 en 2030 afspeelt aan ons zicht onttrokken wordt en er dus een enorm gat in onze gegevens ontstaat.
In detail
Dankzij wetenschappers van SETI hoeven we daar nu echter niet meer bang voor te zijn. Het is ze gelukt om vanaf de aarde vulkanische activiteit op Io bijzonder gedetailleerd vast te leggen. En dat is best bijzonder. Klassieke telescopen kunnen uitbarstende vulkanen op Io namelijk niet waarnemen. Io is van zichzelf al vrij klein (een diameter van ongeveer 3600 kilometer) en bevindt zich ver weg (op 630 miljoen kilometer van de aarde). Dat was ook de reden dat wetenschappers in het verleden ruimtesondes naar Jupiter en de maantjes stuurden: het was onze enige manier om een gedetailleerd beeld te krijgen.
Erupties op Io. Foto: F. Marchis.
Verbetering
De laatste tijd is dat echter aan het veranderen. Astronomen hebben een techniek ontwikkeld waarmee het gemakkelijker is om waarnemingen vanaf de aarde te doen: de vervaging die optreedt doordat de atmosfeer van de aarde voortdurend beweegt, kan in realtime worden weggepoetst, waardoor ons beeld van andere hemellichamen al een stuk beter wordt. En die technologie verbetert voortdurend. Dankzij die verbeteringen zijn de wetenschappers van SETI in staat geweest om zeer gedetailleerde beelden van Io te maken, waarop zelfs 100 kilometer grote objecten goed zichtbaar zijn. En de onderzoekers hebben zelfs al nieuwe dingen ontdekt. Zo blijkt de vulkanische activiteit sinds september 2010 af te nemen.
Het wordt in 2010 en 2011 wat rustiger op Io. Foto: F. Marchis.
De onderzoekers blijven Io in de gaten houden en hopen zo een tijdlijn te kunnen maken waarop alle vulkanische activiteiten een plekje krijgen. De waarnemingen die nu vanaf de aarde worden gedaan kunnen in de toekomst worden aangevuld met waarnemingen van ruimtesondes die Io daadwerkelijk bezoeken. “Ruimtesondes zijn altijd maar in staat geweest om een glimp van de vulkanen op Io te zien. Voyager gedurende enkele maanden, Galileo enkele jaren en New Horizons enkele dagen. Observaties vanaf de aarde kunnen de vulkanen op Io over lange perioden blijven volgen.” En naarmate de telescopen steeds beter worden, worden de observaties dat ook. In de toekomst kunnen observaties vanaf de aarde ons wellicht even goede beelden bieden als een sonde die langs Io vliegt.
(scientias.nl)
quote:
Ik heb een eerste wereld probleem: ik heb geen idee wat ik moet vragen voor kerst.
Ik heb alles al wat mijn hartje begeerd maar ik vind de ruimte en alles wat er bij hoort erg interessant.
Daarom een telescoop.
Aangezien dit mijn eerste telescoop word heb ik geen flauw idee wat nou eigenlijk goed en slecht is en waar ik op moet letten.
Is dit nou eigenlijk wat? Deze hier
Ja of nee en waarom?
Mijn budget ligt rond de 200 tot 250 euro. Het is niet heel veel maar het is mijn eerste.
er zijn zoveel telescopen tegenwoordig, dat je voor de beste resultaten eerst moet weten wat je wilt, eigenlijk zijn er naar mijn mening 3 categorieën:quote:
- zonnestelsel planeten
- deepsky
- fotografisch (ook geschikt voor zonnestelsel/deepsky)
de onderste is de duurste categorie en die begint ook pas vanaf de 1500,- euro voor de instapmodellen+accessoires
ik ga er dus vanuit dat je niet gaat fotograferen.
dan heb je nog verschillende type telescopen, refractor, reflector en catadioptrisch. maar als je gewoon wilt beginnen moet je je daar nog niet te druk over maken.
wil je serieus verder ermee, zou ik je aanraden je in te gaan lezen, zodat je een betere keuze kunt maken. wil je een snelle tip, zou ik je een dobson aanraden!
Deze is statief en telescoop ineen, en is makkelijk te gebruiken! totaal ongeschikt voor fotografie, maar daar begin je nog niet aan ga ik vanuit. wel een soort telescoop die je veel waar voor je geld geeft, goede kwaliteit, veel mogelijkheden, redelijk waardevast en zogoed als binnen je budget.
(deze dus:)
http://www.robtics.nl/pro(...)363&products_id=1628
en dan zou ik toch wel een barlow-lens erbij gaan kopen (is een tussenstuk tussen het oogstukje en de telescoop die je focusafstand verdubbeld of verdriedubbeld) en is redelijk goedkoop. je maakt je telescoop er veel veelzijdiger mee omdat je dan zowel planeten, widefield en deepsky kunt kijken.
hopelijk heb je er iets aan!
Fermi-satelliet detecteert 'mist' van oud sterlicht
Impressie van een blazar. NASA/GSFC
Astronomen hebben uit gegevens van de gammasatelliet Fermi afgeleid hoeveel sterlicht er is in het heelal. Dit meetresultaat geeft een indicatie van de gemiddelde sterrendichtheid (Science, 2 november).
De totale hoeveelheid sterlicht in het heelal wordt door astronomen aangeduid met de term 'extragalactisch achtergrondlicht'. Voor gammastraling, de meest energierijke vorm van straling, fungeert dat achtergrondlicht als een soort mist. De astronomen hebben die mist onderzocht door heel nauwkeurig naar de gammastraling van 150 zogeheten blazars te kijken. Een blazar is een sterrenstelsel met een actief zwart gat in zijn kern dat veel gammastraling produceert.
De gammastraling die we op aarde van blazars opvangen, heeft miljarden lichtjaren afgelegd. En onderweg is die straling door een steeds dichter wordende mist van zichtbaar licht en ultraviolette straling gegaan, die is geproduceerd door de sterren die in de loop van de kosmische geschiedenis zijn ontstaan.
Bij botsingen tussen gammafotonen en het minder energierijke sterlicht ontstaan paren deeltjes, bestaande uit een elektron en zijn tegengesteld geladen tegenhanger, een positron. Als dat gebeurt, verdwijnt er dus een beetje gammastraling – vandaar de mist-analogie. Door de gammastraling van (relatief) nabije blazars te vergelijken met die van verre blazars, kan de dichtheid van die mist worden gemeten.
Uit die meting blijkt dat er in het heelal gemiddeld 1,4 ster per 100 miljard kubieke lichtjaren is. Anders gezegd: de gemiddelde afstand tussen de sterren in het heelal is ongeveer 4150 lichtjaar. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Hartelijk bedankt!quote:
[..]
er zijn zoveel telescopen tegenwoordig, dat je voor de beste resultaten eerst moet weten wat je wilt, eigenlijk zijn er naar mijn mening 3 categorieën:
- zonnestelsel planeten
- deepsky
- fotografisch (ook geschikt voor zonnestelsel/deepsky)
de onderste is de duurste categorie en die begint ook pas vanaf de 1500,- euro voor de instapmodellen+accessoires
ik ga er dus vanuit dat je niet gaat fotograferen.
dan heb je nog verschillende type telescopen, refractor, reflector en catadioptrisch. maar als je gewoon wilt beginnen moet je je daar nog niet te druk over maken.
wil je serieus verder ermee, zou ik je aanraden je in te gaan lezen, zodat je een betere keuze kunt maken. wil je een snelle tip, zou ik je een dobson aanraden!
Deze is statief en telescoop ineen, en is makkelijk te gebruiken! totaal ongeschikt voor fotografie, maar daar begin je nog niet aan ga ik vanuit. wel een soort telescoop die je veel waar voor je geld geeft, goede kwaliteit, veel mogelijkheden, redelijk waardevast en zogoed als binnen je budget.
(deze dus:)
http://www.robtics.nl/pro(...)363&products_id=1628
en dan zou ik toch wel een barlow-lens erbij gaan kopen (is een tussenstuk tussen het oogstukje en de telescoop die je focusafstand verdubbeld of verdriedubbeld) en is redelijk goedkoop. je maakt je telescoop er veel veelzijdiger mee omdat je dan zowel planeten, widefield en deepsky kunt kijken.
hopelijk heb je er iets aan!
Ik heb de tijd genomen om over die telescoop informatie op te zoeken en het is allemaal positief. Alles zegt ook dat het een goede instap is en goed voor beginners.
Ik ga hoogstwaarschijnlijk voor deze.
Nogmaals, bedankt.
Wat zou, als ik die telescoop zou kopen, mijn beste keuze zijn? Een 2x of 3x? Is de 3x te veel? Zijn ze beide handig om te hebben?
Ik zie het namelijk wel gebeuren op YouTube met veel krachtigere en betere telescopen.
Ik zou zelf denken dat het dan toch veel te ver inzoomt.
[ Bericht 28% gewijzigd door GeenInspiratie. op 02-11-2012 23:35:12 ]
bij de dobson uit mijn post krijg je een 10mm & 25mm eyepiece erbij
ik zou gewoon met een 2x barlow beginnen, je kunt altijd over een tijdje nog een 3x barlow erbij halen of gewoon een ander eyepiece.
Natuurlijk is het altijd handig om een 2x en ook een 3x barlow te hebben, maar ik zou in het begin niet te gek doen met accessoires, ook zonde als ze straks ergens liggen terwijl je ze nauwelijks gebruikt, ga eerst aan de slag met de telescoop met een barlow lens, dan krijg je ook een beter beeld wat je wil
Ik heb eigelijk nog nooit vliegtuigen gespot maar het lijkt mij dat het moet kunnen, al je de beweging kunt bijhouden, want een vliegtuig gaat relatief zeer snel over de hemel in verhouding met de sterren ten opzichte van de rotatie van de aarde. Dus met zoveel vergroting moet je je telescoop voortdurend blijven bewegen om het vliegtuig te volgen.
Maar stel dat ik hem erop krijg, zie ik dan niet alleen wit? Ik zoom er dan toch te ver op.
Vliegtuig spotten is natuurlijk leuk en al maar dat is natuurlijk niet mijn prioriteit.
Ik ga die wel vragen en dan zie ik wel hoe het zit met vliegtuigen. Zo nodig heb ik nog een verrekijker.
Stervormingsgebied in de Grote Magelhaense Wolk.
Een team van Portugese, Britse, Japanse, Italiaanse en Nederlandse astronomen heeft ontdekt dat de huidige economische crisis in het niet valt bij de recessie die het heelal heeft getroffen. Bij een grootschalig onderzoek hebben de astronomen vastgesteld dat de productie van nieuwe sterren de laatste elf miljard jaar dramatisch is gedaald. En die daling zet door.
Volgens het gangbare model voor de evolutie van het heelal ontstonden de eerste sterren ongeveer 13,4 miljard jaar geleden – ruwweg driehonderd miljoen jaar na de oerknal. Maar veel van die sterren waren vele malen groter dan de zon, en zulke kolossen zijn binnen een miljoen jaar door hun brandstof heen en exploderen dan. Kleine sterren kunnen het miljarden jaren volhouden.
Veel van het stof en gas dat bij sterexplosies vrijkomt, wordt gerecycled. Het voegt zich bij al bestaande gaswolken, waaruit weer nieuwe sterren kunnen ontstaan.
Met behulp van drie telescopen, waaronder de Europese Very Large Telescope, hebben de astronomen onderzocht hoeveel nieuwe sterren de gaswolken in sterrenstelsels op uiteenlopende afstanden nog produceren. Uit dat onderzoek blijkt dat de sterproductie sinds de hoogtijdagen (ongeveer elf miljard geleden) met een factor dertig is afgenomen.
Volgens de astronomen wordt het huidige heelal gedomineerd door oude sterren, waarvan de helft in de periode tussen elf en negen miljard jaar geleden is geboren. De productie van de andere helft heeft al vijf keer zo veel tijd gekost.
Als deze ontwikkeling doorzet, ziet de kosmische toekomst er letterlijk somber uit. Het totale aantal sterren dat ooit is gevormd, zal dan nog maar met vijf procent toenemen – zelfs als het heelal eeuwig blijft bestaan. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Entropie op kosmische schaal ? 'the Big Dim'quote:
Volgens mij vooral (of ook? maar volgens mij is dit niet per se gerelateerd aan de entropie) de energie/massa-dichtheid van het universum. Vroeger zat alles dichter op elkaar en konden zware sterren makkelijker vormen. Nu is alles verspreider en worden nog voornamelijk kleine sterretjes gevormd.quote:
[..]
Entropie op kosmische schaal ? 'the Big Dim'
http://www.space.com/18380-nasa-moon-missions-obama-election.html
Goede zaak!quote:
Terug naar de maan!
http://www.space.com/18380-nasa-moon-missions-obama-election.html
Ik hoor iedereen maar mekkeren over bemande vluchten naar Mars en een basis daar, maar dat mag je dan toch eerst wel wat dichter bij huis -langdurig- gaan oefenen. 3 dagen of 8 maanden, dat scheelt nogal wat als er iets mis mocht gaan
Studenten van Harvard sturen eerste hamburger de ruimte in
Vijf studenten aan de universiteit van Harvard zorgden recent voor een 'historische stap in de geschiedenis van het fastfood' door een hamburger de ruimte in te sturen. De burger belandde dertig kilometer hoog de stratosfeer in.
Op 27 oktober koos de hamburger de wijde lucht met behulp van een heliumballon en een camera, die registreerde hoe het broodje over de bomen zweefde, richting de wolken en daarna ook de ruimte in. De studenten postten op 4 november een drie minuten durende video van het event op YouTube, met als titel 'Skyfall Operation: First Hamburger in space.' Na amper een week is het filmpje 312.000 keer bekeken. Grappig is dat de burger tijdens zijn terugtocht in eerste instantie hoog in de bomen kwam vast te zitten.
Renzo Luciono, een van de studenten achter het project, zegt dat hij al lang een voorwerp in de ruimte wou sturen. Tijdens zijn eerste jaar aan de unief stak hij al een laser in elkaar. In 2009 stuurde hij samen met enkele collega-studenten nog een camera met behulp van een heliumballon de ruimte in.
(HLN)
Dat is toch niet de ruimtequote:
12-11-2012
Studenten van Harvard sturen eerste hamburger de ruimte in
Vijf studenten aan de universiteit van Harvard zorgden recent voor een 'historische stap in de geschiedenis van het fastfood' door een hamburger de ruimte in te sturen. De burger belandde dertig kilometer hoog de stratosfeer in.
Op 27 oktober koos de hamburger de wijde lucht met behulp van een heliumballon en een camera, die registreerde hoe het broodje over de bomen zweefde, richting de wolken en daarna ook de ruimte in. De studenten postten op 4 november een drie minuten durende video van het event op YouTube, met als titel 'Skyfall Operation: First Hamburger in space.' Na amper een week is het filmpje 312.000 keer bekeken. Grappig is dat de burger tijdens zijn terugtocht in eerste instantie hoog in de bomen kwam vast te zitten.
Renzo Luciono, een van de studenten achter het project, zegt dat hij al lang een voorwerp in de ruimte wou sturen. Tijdens zijn eerste jaar aan de unief stak hij al een laser in elkaar. In 2009 stuurde hij samen met enkele collega-studenten nog een camera met behulp van een heliumballon de ruimte in.
(HLN)
Maar wel interessant om te onderzoeken hoe lang je een McDonalds hamburger in de ruimte kunt bewaren. Op aarde is dat een jaar of 5. Waarschijnlijk heb je dan een burgertje van een meter doorsnee die gewoon niet verrot. Lekker hoor.quote:
Vroege remming van heelaluitdijing gemeten
NASA/ESA/G. Illingworth, D. Magee en P. Oesch van University of California, Santa Cruz/R. Bouwens van Universiteit Leiden/HUDF09-Team
Vrijwel alle astronomen zijn het er over eens dat het universum steeds sneller uitdijt. Maar dat was niet altijd zo. Voor het eerst is nu de snelheid van het uitdijende heelal bepaald vóór de periode dat deze begon te accelereren.
Het blijkt dat de uitdijing van het universum drie miljard jaar na de oerknal in een fase zat waarin het langzaam werd afgeremd. Dat duurde tot het universum ongeveer acht miljard jaar oud was, en de uitdijing weer begon te versnellen.
Voor de bepaling van de acceleratie keken de wetenschappers verbonden aan de Sloan Digital Sky Survey III naar de massa-verdeling van het jonge universum. Aan de hand van het licht van extreem verre en heldere radiobronnen (zogenoemde quasars) was het mogelijk een kaart te maken van het vroege universum.
De verklaring voor de respectievelijke afremming en versnelling van de uitdijing zit hem in de verschillende krachten die aan het werk zijn in het heelal. Aan de ene kant is er de zwaartekracht die alle massa naar elkaar toe probeert te trekken. Donkere energie – waarvan nog niemand eigenlijk weet wat het is – zou alles uit elkaar drijven. In de eerste miljarden jaren van het universum kon de zwaartekracht de uitdijing van het heelal nog afremmen, maar in het huidige universum domineert de donkere energie. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Chinezen maken ambitieuze ruimteplannen bekend
China heeft de toekomst van haar ruimteprogramma via het staatspersbureau Xinhua bekend gemaakt. De Chinezen willen volgend jaar opnieuw een bemande capsule de ruimte insturen en op korte termijn mensen naar de maan sturen.
Vorige week koos de Chinese Communistische Partij haar nieuwe leiders. Niu Hongguang, één van de hoogste bazen van het Chinese ruimteprogramma, heeft de ambities van het land over haar ruimteprogramma toegelicht. Die zijn niet mals: de Aziaten willen volgend jaar een nieuwe bemande missie lanceren, en uiteindelijk ook naar de maan.
Ruimtestation
Zo willen de Chinezen een eigen bemand ruimtestation bouwen. Het Chinese ruimtestation moet, net als het ISS, een station worden waar wetenschappelijke en medische experimenten uitgevoerd gaan worden. Maar het ruimtestation dient ook andere doelen: China wil haar snel expanderende wetenschappelijke sector langzaamaan toegankelijker maken voor westerse landen. Met hun eigen station laten de Chinezen zien dat ze een goede partner zijn in internationale samenwerking – tegelijk één van de doelen van de nieuwe leiders van het land. Het ruimtestation moet in 2020 klaar zijn.
Eerste vrouw
China lanceerde al eerder haar eigen raketten. In juni van dit jaar werd Shenzhou-9 gelanceerd, die de eerste handmatige aankoppeling uitvoerde op China’s eigen ruimtestation, Tiangong-1. Tijdens die missie was ook de eerste vrouwelijke Chinese astronaut aanwezig. Halverwege 2013 moet wederom een Shenzhou-raket naar Tiangong (‘Hemels Paleis’) vertrekken.
Naar de maan
Naast een ruimtestation willen de Chinezen ook nog een stapje verder gaan. De maan wordt de volgende mijlpaal. Volgend jaar wordt daarom de eerste satelliet richting de maan gestuurd, de Chang’e 3. Die moet nog datzelfde jaar op het oppervlak landen. Chang’e 3 moet vooronderzoek gaan doen voor de volgende grote missie: een bemande landing op de maan.
Man op de maan
Sinds de laatste Amerikaanse Apollomissie in 1972 zijn er geen mensen meer naar de maan geweest. De Chinezen willen daar verandering in brengen. Een tijdschema werd niet gepresenteerd, maar experts vertellen aan Xinhua dat de overheid vóór het einde van dit decennium de maan wil bereiken. Waarom de Chinezen naar de maan willen, blijft een beetje onduidelijk. Experts verwachten echter dat wordt gewerkt aan een permanent bezette maanbasis. Dat zou, naast het vergaren van kennis, ook goed kunnen zijn voor het winnen van delfstoffen.
Met de ruimteplannen hebben de Chinezen straks een groot voordeel op de rest van de wereld. Amerika heeft sinds het pensioen van de spaceshuttles geen eigen raket meer, en Rusland gaf al eerder aan dat bemande ruimtemissies geen prioriteit meer heeft in hun ruimteprogramma. De Chinezen timmeren daarentegen flink aan de weg, omdat het land het geld en de mankracht heeft, en de technologische kennis steeds meer in opkomst is in het land.
(scientias.nl)
quote:
Sounds like another space race is coming
Astronomen kijken 'recordver' terug in de tijd
© afp.
Een internationaal team van astronomen heeft een nieuw record gevestigd, door licht waar te nemen dat ruim 13,3 miljard jaar oud is. Dat maakte het Nederlandse Onderzoekschool voor Astronomie (NOVA) vandaag bekend.
Het licht komt van een sterrenstelsel en is uitgestraald 420 miljoen jaar na de oerknal. Het vorige record was van 450 miljoen jaar na de oerknal.
"Hoewel men verwacht eens in de zoveel tijd een extreem ver weg gelegen sterrenstelsel te vinden door de enorme kracht van zwaartekrachtlenzen, overtreft deze ontdekking al onze verwachtingen", aldus astronoom Rychard Bouwens van de Universiteit Leiden. De Nederlandse astronoom Arjen van de Wel (Max Planck Instituut voor Astronomie, Heidelberg, Duitsland) behoort ook tot het onderzoeksteam.
(HLN)
* Nemephis hoopt dat dat geen domme vraag is
Tegengestelde beweging hete Jupiters verklaard
Sommige hete Jupiters draaien tegen de stroom in. Lynette Cook
Volgens astrofysicus Konstantin Batygin staat het baanvlak van sommige exoplaneten zo schuin op het evenaarsvlak van hun moederster, doordat deze ster ooit een andere ster als begeleider had. Stelsels die vroeger meer dan één ster hadden, zouden ook kunnen verklaren waarom sommige 'hete Jupiters' om hun moederster draaien in een richting die tegengesteld is aan de draaiing van de ster zelf (Nature, 15 november).
'Hete Jupiters' zijn grote, Jupiter-achtige planeten die op zeer kleine afstand om hun ster draaien. Toen zulke planeten in 1995 voor het eerst werden ontdekt, namen astronomen aan dat zij op grotere afstand van hun ster waren gevormd en pas later naar hun huidige banen waren gemigreerd door de aantrekkende werking van het gas en stof rond de ster. Die theorie viel echter aan duigen toen in 2008 werd ontdekt dat sommige hete Jupiters in tegengestelde richting om hun ster draaien.
Die tegengestelde draairichting wordt wel toegeschreven aan de aantrekkingskracht die andere planeten op zo'n planeet uitoefenden terwijl deze zijn ster naderde. Volgens Batygin is er echter ook een andere mogelijkheid: de vreemde draairichting kan het gevolg zijn van de zwaartekrachtsinvloed van een andere ster, die inmiddels uit het stelsel is ontsnapt.
Het idee van Batygin is gebaseerd op het feit dat veel sterren deel uitmaken van meervoudige stersystemen. Om te onderzoeken wat de aanwezigheid van meerdere sterren voor gevolgen heeft voor de planeten in het stelsel heeft Batygin computermodellen gemaakt. Zijn simulaties laten zien dat de verstoringen die in zulke stelsels optreden er inderdaad toe kunnen leiden dat planeten uiteindelijk in tegengestelde richting om hun ster draaien. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Schotel Dwingeloo radiotelescoop wordt teruggeplaatst
Nu staat de schotel van de radiotelescoop nog naast de toren. Stichting CAMRAS
Op maandag 19 november wordt in opdracht van ASTRON, het Nederlands Instituut voor Radio-astronomie, de schotel van de historische Dwingeloo-radiotelescoop teruggeplaatst op zijn toren. Sinds 5 juni van dit jaar staat de 38 ton wegende schotel met een diameter van 25 meter op een speciale constructie naast de toren om te worden gerestaureerd.
In de afgelopen maanden zijn alle stalen onderdelen van de Dwingeloo radiotelescoop gezandstraald en opnieuw geverfd. Waar nodig zijn ook onderdelen vervangen. Alle 372 driehoekige gaasramen van de schotel zijn geïnspecteerd, schoongemaakt en op 211 vernieuwde stelbouten in de vorm van paddenstoelen vastgemaakt. De parabolische schotel heeft, tot op twee millimeter nauwkeurig, weer zijn oorspronkelijke vorm.
Zodra de radiotelescoop is vrijgegeven en overgedragen aan ASTRON, kunnen de vrijwilligers van stichting CAMRAS beginnen met het opnieuw inrichten van de telescoop met apparatuur en kabels, en het doen van controlemetingen. De verwachting is dat de radiotelescoop omstreeks de zomer van 2013 weer bruikbaar is voor publieksactiviteiten en educatieve doeleinden.
(allesoversterrenkunde)
W&T / Het Astronomie Topic #8