W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Beste Fokkers
Welkom in Het Astronomie Topic #3
We gaan verder met de laatste 2 posts uit het vorige topic:
Het astronomie topic #2
07-09-2008
Radiostelsel Centaurus A in volle omvang getoond
Australische astronomen hebben de enorme omvang van het actieve sterrenstelsel Centaurus A in beeld gebracht. Het was al bekend dat de radiostraling van dit stelsel afkomstig is uit een hemelgebied dat 200 keer zo groot is als de volle maan. Maar wat moet je je daarbij voorstellen?
Om de ware omvang ervan inzichtelijker te maken, is een fotocompositie gemaakt van een zeer gedetailleerde 'radiokaart' van Centaurus A en de maan boven de radioschotels van de Australia Telescope Compact Array. De radiokaart is in de loop van enkele jaren gemaakt en heeft meer dan 1200 waarneemuren gekost. Omdat het stelsel zo'n enorme omvang heeft, moesten meer dan 400 afzonderlijke opnamen worden gemaakt die later aan elkaar zijn 'geplakt'.
Ondank zijn afstand van 14 miljoen lichtjaar is Centaurus A het meest nabije sterrenstelsel in zijn soort. Zijn omvang is niet zo zeer te danken aan het eigenlijke sterrenstelsel, maar aan het 50 miljoen zonsmassa's 'wegende' zwarte gat in zijn centrum. Dat zwarte gat produceert twee enorme jets of straalstromen van radiostraling uitzendende deeltjes die miljoenen lichtjaren de ruimte in worden geblazen.
Met het blote oog is dit verschijnsel helaas niet waarneembaar, en dankzij de Australische opname weten we nu wat we missen!
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
08-07-2009
Galactische gammastraling is niet afkomstig van donkere materie
Amerikaanse onderzoekers hebben een raadsel opgelost dat tot de speculatie heeft geleid dat een bepaald soort gammastraling in ons Melkwegstelsel, zoals waargenomen met de Europese satelliet INTEGRAL, afkomstig is van (overigens onwaarneembare) donkere materie.
De onderzoekers hebben vastgesteld dat de bron van de gammastraling waarschijnlijk ligt bij de positronen (positief geladen elektronen) die vrijkomen bij supernova-explosies. Als een positron in de ruimte op een gewoon elektron stuit, annihileren de beide deeltjes elkaar. En daarbij komt gammastraling met een specifieke golflengte vrij.
Maar anders dan tot nog toe werd aangenomen, blijken de meeste annihilaties niet in de directe omgeving van de exploderende sterren te gebeuren. Door hun enorme snelheden - dicht in de buurt van de lichtsnelheid - leggen de meeste positronen duizenden lichtjaren af voordat ze een elektron ontmoeten.
De kans op zulke deeltjesbotsingen is het grootst in het kerngebied van het Melkwegstelsel, waar de materiedichtheid het grootst is. Vandaar dat dit type gammastraling juist uit die contreien komt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 10-07-2009 09:30:35 ]
Welkom in Het Astronomie Topic #3
We gaan verder met de laatste 2 posts uit het vorige topic:
Het astronomie topic #2
07-09-2008
Radiostelsel Centaurus A in volle omvang getoond
Australische astronomen hebben de enorme omvang van het actieve sterrenstelsel Centaurus A in beeld gebracht. Het was al bekend dat de radiostraling van dit stelsel afkomstig is uit een hemelgebied dat 200 keer zo groot is als de volle maan. Maar wat moet je je daarbij voorstellen?
Om de ware omvang ervan inzichtelijker te maken, is een fotocompositie gemaakt van een zeer gedetailleerde 'radiokaart' van Centaurus A en de maan boven de radioschotels van de Australia Telescope Compact Array. De radiokaart is in de loop van enkele jaren gemaakt en heeft meer dan 1200 waarneemuren gekost. Omdat het stelsel zo'n enorme omvang heeft, moesten meer dan 400 afzonderlijke opnamen worden gemaakt die later aan elkaar zijn 'geplakt'.
Ondank zijn afstand van 14 miljoen lichtjaar is Centaurus A het meest nabije sterrenstelsel in zijn soort. Zijn omvang is niet zo zeer te danken aan het eigenlijke sterrenstelsel, maar aan het 50 miljoen zonsmassa's 'wegende' zwarte gat in zijn centrum. Dat zwarte gat produceert twee enorme jets of straalstromen van radiostraling uitzendende deeltjes die miljoenen lichtjaren de ruimte in worden geblazen.
Met het blote oog is dit verschijnsel helaas niet waarneembaar, en dankzij de Australische opname weten we nu wat we missen!
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
08-07-2009
Galactische gammastraling is niet afkomstig van donkere materie
Amerikaanse onderzoekers hebben een raadsel opgelost dat tot de speculatie heeft geleid dat een bepaald soort gammastraling in ons Melkwegstelsel, zoals waargenomen met de Europese satelliet INTEGRAL, afkomstig is van (overigens onwaarneembare) donkere materie.
De onderzoekers hebben vastgesteld dat de bron van de gammastraling waarschijnlijk ligt bij de positronen (positief geladen elektronen) die vrijkomen bij supernova-explosies. Als een positron in de ruimte op een gewoon elektron stuit, annihileren de beide deeltjes elkaar. En daarbij komt gammastraling met een specifieke golflengte vrij.
Maar anders dan tot nog toe werd aangenomen, blijken de meeste annihilaties niet in de directe omgeving van de exploderende sterren te gebeuren. Door hun enorme snelheden - dicht in de buurt van de lichtsnelheid - leggen de meeste positronen duizenden lichtjaren af voordat ze een elektron ontmoeten.
De kans op zulke deeltjesbotsingen is het grootst in het kerngebied van het Melkwegstelsel, waar de materiedichtheid het grootst is. Vandaar dat dit type gammastraling juist uit die contreien komt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 10-07-2009 09:30:35 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-07-2009
Nieuw instrument geeft andere kijk op sterrenstelsels
Een nieuw instrument van de McDonald-sterrenwacht in Texas geeft een bijzondere kijk op sterrenstelsels. Het instrument, VIRUS-P geheten, wordt momenteel gebruikt om de stervormingsactiviteit in 30 nabije sterrenstelsels in kaart te brengen.
VIRUS-P is een spectrograaf waarmee in één keer de spectra van 246 afzonderlijke gebieden kunnen worden vastgelegd. Op die manier kan met één telescoop heel snel een overzicht worden verkregen van de bewegingen en chemische samenstellingen van sterren en gaswolken in een sterrenstelsel.
Als eerste is het bekende Draaikolkstelsel (M51) aan de beurt gekomen. Uit de metingen blijkt onder meer dat de stervorming in dat stelsel een zeer laag rendement heeft: momenteel wordt slechts één procent van het beschikbare gas in sterren omgezet.
VIRUS-P is het prototype van een toekomstige grote spectrograaf, die 36.900 spectra in één keer kan opnemen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Nieuw instrument geeft andere kijk op sterrenstelsels
Een nieuw instrument van de McDonald-sterrenwacht in Texas geeft een bijzondere kijk op sterrenstelsels. Het instrument, VIRUS-P geheten, wordt momenteel gebruikt om de stervormingsactiviteit in 30 nabije sterrenstelsels in kaart te brengen.
VIRUS-P is een spectrograaf waarmee in één keer de spectra van 246 afzonderlijke gebieden kunnen worden vastgelegd. Op die manier kan met één telescoop heel snel een overzicht worden verkregen van de bewegingen en chemische samenstellingen van sterren en gaswolken in een sterrenstelsel.
Als eerste is het bekende Draaikolkstelsel (M51) aan de beurt gekomen. Uit de metingen blijkt onder meer dat de stervorming in dat stelsel een zeer laag rendement heeft: momenteel wordt slechts één procent van het beschikbare gas in sterren omgezet.
VIRUS-P is het prototype van een toekomstige grote spectrograaf, die 36.900 spectra in één keer kan opnemen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-07-2009
Ook in het jonge heelal bestonden dubbelsterren
De eerste sterren in het heelal ontstonden niet uitsluitend individueel, maar soms ook in paren. Dat blijkt uit computersimulaties die zijn uitgevoerd door Amerikaanse onderzoekers (Science Express, 9 juli).
De onderzoekers hebben daartoe een gedetailleerd 'virtueel heelal' gecreëerd, zoals dat er kort na de oerknal waarschijnlijk heeft uitgezien. Dat heelal was gevuld met een niet geheel gelijkmatig verdeeld mengsel van waterstof, helium en donkere materie.
Uit de simulaties blijkt dat zich slechts enkele honderden miljoenen jaren na de oerknal al de eerste zware, hete sterren kunnen hebben gevormd. En in één van de vijf simulaties, die elk drie weken rekentijd kostten, ontstond een zware dubbelster.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Ook in het jonge heelal bestonden dubbelsterren
De eerste sterren in het heelal ontstonden niet uitsluitend individueel, maar soms ook in paren. Dat blijkt uit computersimulaties die zijn uitgevoerd door Amerikaanse onderzoekers (Science Express, 9 juli).
De onderzoekers hebben daartoe een gedetailleerd 'virtueel heelal' gecreëerd, zoals dat er kort na de oerknal waarschijnlijk heeft uitgezien. Dat heelal was gevuld met een niet geheel gelijkmatig verdeeld mengsel van waterstof, helium en donkere materie.
Uit de simulaties blijkt dat zich slechts enkele honderden miljoenen jaren na de oerknal al de eerste zware, hete sterren kunnen hebben gevormd. En in één van de vijf simulaties, die elk drie weken rekentijd kostten, ontstond een zware dubbelster.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-09-2009
Ontdekte Galileo Neptunus?
Bekend was dat Galileo Galilei bij zijn waarnemingen in 1612 de planeet Neptunus heeft gezien. Dat weten we uit zijn notities. Verondersteld werd altijd dat hij dat op dat moment zelf niet wist en dacht dat het een ster was. Een nieuwe theorie zegt dat Galileo wel degelijk wist dat hij een nieuwe planeet ontdekt had.
Professor David Jamieson van de Universiteit van Melbourne doet onderzoek naar de 400 jaar oude notitieboeken van Galileo. Jamieson denkt bewijs gevonden te hebben dat Galileo echt wist dat hij een nieuwe planeet gevonden had, die we nu kennen als Neptunus. Daarmee zou Galileo Neptunus 234 jaar voor zijn officiële ontdekking gevonden hebben.
We weten dat Galileo de manen van Jupiter in 1609 ontdekte en dat hij deze later vaker waarnam. In 1612 en 1613 legde hij daarvan zijn waarnemingen vast in zijn notities. Op verschillende nachten noteerde hij een nabije ster, die niet in onze moderne sterrencatalogussen staat.
Sinds tientallen jaren weten we dat deze ster eigenlijk Neptunus was. Dit is geverifieerd met computersimulaties, die laten zien dat Neptunus vrijwel exact op die plek stond op dat moment. Galileo had Neptunus makkelijk kunnen aanzien voor een zwakke ster.
Maar, Neptunus zou niet steeds op dezelfde plaats te zien zijn tussen andere sterren. Op 28 januari 1613 noteert Galileo dat een ster verschoven lijkt ten opzichte van een andere ster. En op 6 januari 1613 tekent Galileo een mysterieuze zwarte stip op de juiste plek waar Neptunus zou staan.
"Ik geloof dat deze stip zou kunnen onthullen dat Galileo terugbladerde door zijn eerdere notities, waar hij eerder Neptunus zag, waar de stip dichterbij Jupiter stond", zegt professor Jamieson. Als de mysterieuze stip op 6 januari eigenlijk was neergezet op 28 januari, dan denkt Jamieson, zou dat kunnen bewijzen dat Galileo wist dat hij een nieuwe planeet gevonden had.
Een fragment uit de notities van Galileo. "Vaste ster" schrijft hij over de linker ster, maar het is in werkelijkheid Neptunus.
Door sporenonderzoek door analysten van de Universiteit van Florence, die eerder Galileo's aantekeningen onderzocht hebben, hoopt Jamieson de stip in Galileo's notities te onderzoeken. Die analyse kan in oktober uitgevoerd worden.
"Galileo zou zo de hypothese gevormd kunnen hebben, dat hij een nieuwe planeet gezien had, die over de maand januari 1613 rechts over zijn beeld bewogen was', zegt Jamieson. "Als dat waar is, dan zou Galileo Neptunus ontdekt hebben, 234 jaar voor zijn officiële ontdekking."
Misschien zou Galileo er zelfs een boodschap over hebben achtergelaten in zijn notities en brieven. "Galileo maakte er de gewoonde van om een anagram, een versleutelde zin, te sturen naar zijn collega's om te vertellen over de geweldige ontdekkingen die hij maakte met zijn telescoop. Dat deed hij toen hij de fasen van Venus en de ringen van Saturnus (hij wist niet dat het ringen waren) waarnam. Dus misschien is er een totnogtoe niet-ontsleuteld anagram, dat onthult dat hij een nieuwe planeet heeft gevonden", speculeert Jamieson.
Dat zou wat zijn. In de 19e eeuw was een ware wedloop tussen de Engelsman John Couch Adams en de Fransman Urbain Le Verrier, wie de positie van Neptunus aan de hand van afwijkingen in de baan van Uranus, het best kon voorspellen. In 1846 toonde de Duitse astronoom Johann Gottfried Galle aan dat Le Verrier er het dichtst bij zat, door de planeet met zijn telescoop dicht bij de voorspelde locatie te waarnemen. Maar nu zou Galileo dus wel eens met de prijs weg kunnen lopen.
Wie weet ontdekken we ooit nog, hoe Galileo zijn nieuwe planeet genoemd zou hebben.
Bronnen: SpaceDaily.com, LettherebeNight.com.
(Astrostart)
Ontdekte Galileo Neptunus?
Bekend was dat Galileo Galilei bij zijn waarnemingen in 1612 de planeet Neptunus heeft gezien. Dat weten we uit zijn notities. Verondersteld werd altijd dat hij dat op dat moment zelf niet wist en dacht dat het een ster was. Een nieuwe theorie zegt dat Galileo wel degelijk wist dat hij een nieuwe planeet ontdekt had.
Professor David Jamieson van de Universiteit van Melbourne doet onderzoek naar de 400 jaar oude notitieboeken van Galileo. Jamieson denkt bewijs gevonden te hebben dat Galileo echt wist dat hij een nieuwe planeet gevonden had, die we nu kennen als Neptunus. Daarmee zou Galileo Neptunus 234 jaar voor zijn officiële ontdekking gevonden hebben.
We weten dat Galileo de manen van Jupiter in 1609 ontdekte en dat hij deze later vaker waarnam. In 1612 en 1613 legde hij daarvan zijn waarnemingen vast in zijn notities. Op verschillende nachten noteerde hij een nabije ster, die niet in onze moderne sterrencatalogussen staat.
Sinds tientallen jaren weten we dat deze ster eigenlijk Neptunus was. Dit is geverifieerd met computersimulaties, die laten zien dat Neptunus vrijwel exact op die plek stond op dat moment. Galileo had Neptunus makkelijk kunnen aanzien voor een zwakke ster.
Maar, Neptunus zou niet steeds op dezelfde plaats te zien zijn tussen andere sterren. Op 28 januari 1613 noteert Galileo dat een ster verschoven lijkt ten opzichte van een andere ster. En op 6 januari 1613 tekent Galileo een mysterieuze zwarte stip op de juiste plek waar Neptunus zou staan.
"Ik geloof dat deze stip zou kunnen onthullen dat Galileo terugbladerde door zijn eerdere notities, waar hij eerder Neptunus zag, waar de stip dichterbij Jupiter stond", zegt professor Jamieson. Als de mysterieuze stip op 6 januari eigenlijk was neergezet op 28 januari, dan denkt Jamieson, zou dat kunnen bewijzen dat Galileo wist dat hij een nieuwe planeet gevonden had.
Een fragment uit de notities van Galileo. "Vaste ster" schrijft hij over de linker ster, maar het is in werkelijkheid Neptunus.
Door sporenonderzoek door analysten van de Universiteit van Florence, die eerder Galileo's aantekeningen onderzocht hebben, hoopt Jamieson de stip in Galileo's notities te onderzoeken. Die analyse kan in oktober uitgevoerd worden.
"Galileo zou zo de hypothese gevormd kunnen hebben, dat hij een nieuwe planeet gezien had, die over de maand januari 1613 rechts over zijn beeld bewogen was', zegt Jamieson. "Als dat waar is, dan zou Galileo Neptunus ontdekt hebben, 234 jaar voor zijn officiële ontdekking."
Misschien zou Galileo er zelfs een boodschap over hebben achtergelaten in zijn notities en brieven. "Galileo maakte er de gewoonde van om een anagram, een versleutelde zin, te sturen naar zijn collega's om te vertellen over de geweldige ontdekkingen die hij maakte met zijn telescoop. Dat deed hij toen hij de fasen van Venus en de ringen van Saturnus (hij wist niet dat het ringen waren) waarnam. Dus misschien is er een totnogtoe niet-ontsleuteld anagram, dat onthult dat hij een nieuwe planeet heeft gevonden", speculeert Jamieson.
Dat zou wat zijn. In de 19e eeuw was een ware wedloop tussen de Engelsman John Couch Adams en de Fransman Urbain Le Verrier, wie de positie van Neptunus aan de hand van afwijkingen in de baan van Uranus, het best kon voorspellen. In 1846 toonde de Duitse astronoom Johann Gottfried Galle aan dat Le Verrier er het dichtst bij zat, door de planeet met zijn telescoop dicht bij de voorspelde locatie te waarnemen. Maar nu zou Galileo dus wel eens met de prijs weg kunnen lopen.
Wie weet ontdekken we ooit nog, hoe Galileo zijn nieuwe planeet genoemd zou hebben.
Bronnen: SpaceDaily.com, LettherebeNight.com.
(Astrostart)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Het is ook zo groot allemaal, kan het nog steeds niet beseffen. Onze "blauwe" planeet stelt niks voor.
14-07-2009
Onderzoek naar botsen van zwarte gaten
LEIDEN - Sterrenkundige Simon Portegies Zwart gaat onderzoeken of zwarte gaten ook botsen als sterrenstelsels in elkaar schuiven.
Superzware zwarte gaten komen voor in de kernen van sterrenstelsels. Uit dit bijzondere hemellichaam kan geen licht of stof ontsnappen door de enorme zwaartekracht.
Portegies Zwart doet het onderzoek met een beurs van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO). Hij is verbonden aan de Sterrewacht Leiden van de Universiteit Leiden
Sterrenstelsels wo.rden steeds groter, doordat ze in elkaar schuiven. Wetenschappers veronderstellen dat de zwarte gaten in de kern ook samengaan.
Dat is echter niet zo eenvoudig. Het onderzoek moet uitwijzen wat er echt gebeurt.
Missen
Portegies Zwart zei dinsdagavond dat de zwarte gaten in de kern elkaar bij het ineenschuiven van de sterrenstelsels gemakkelijk kunnen missen. Ze blijven om elkaar heen draaien. Af en toe slingeren ze een ster met heel hoge snelheid weg.
Op dat moment kunnen ze iets dichter bij elkaar komen, doordat energie wordt ontnomen. Om in elkaar op te gaan, moeten ze zo dichtbij komen als de afstand van de aarde tot de zon.
Einstein
In dat geval is het snel gebeurd, aldus Portegies Zwart. Dat is onder meer berekend door de geleerde Albert Einstein. Zwarte gaten hebben een enorme zwaartekracht, ze zijn veel en veel zwaarder dan de zon.
Sommige hebben een miljard keer meer massa. Het zwarte gat in de kern van ons melkwegstelsel is vier miljoen keer zo zwaar als de zon.
Massa
Het is niet bekend hoe de superzware zwarte gaten in de kern zich vormen, wel dat die in grote sterrenstelsels zwaarder zijn dan die in kleinere. Dat betekent dat de massa van het zwarte gat in verhouding staat tot die van het sterrenstelsel.
Van de 'gewone' zwarte gaten in de sterrenstelsels is wel bekend hoe ze ontstaan. Het zijn in feite de stoffelijke overschotten van sterren. Hun massa is 'slechts' tussen de drie en twintig keer groter dan die van de zon.
Beurs
Met de beurs kunnen sterrenkundige en informaticus Portegies Zwart en zijn medewerkers vijf jaar onderzoek doen.
Dat bestaat vooral uit berekeningen met de computer, waarvan sommige maanden in beslag zullen nemen. De wetenschappers werken nauw samen met collega's in het buitenland, vooral in de Verenigde Staten en Japan.
© ANP
(nu.nl)
Onderzoek naar botsen van zwarte gaten
LEIDEN - Sterrenkundige Simon Portegies Zwart gaat onderzoeken of zwarte gaten ook botsen als sterrenstelsels in elkaar schuiven.
Superzware zwarte gaten komen voor in de kernen van sterrenstelsels. Uit dit bijzondere hemellichaam kan geen licht of stof ontsnappen door de enorme zwaartekracht.
Portegies Zwart doet het onderzoek met een beurs van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO). Hij is verbonden aan de Sterrewacht Leiden van de Universiteit Leiden
Sterrenstelsels wo.rden steeds groter, doordat ze in elkaar schuiven. Wetenschappers veronderstellen dat de zwarte gaten in de kern ook samengaan.
Dat is echter niet zo eenvoudig. Het onderzoek moet uitwijzen wat er echt gebeurt.
Missen
Portegies Zwart zei dinsdagavond dat de zwarte gaten in de kern elkaar bij het ineenschuiven van de sterrenstelsels gemakkelijk kunnen missen. Ze blijven om elkaar heen draaien. Af en toe slingeren ze een ster met heel hoge snelheid weg.
Op dat moment kunnen ze iets dichter bij elkaar komen, doordat energie wordt ontnomen. Om in elkaar op te gaan, moeten ze zo dichtbij komen als de afstand van de aarde tot de zon.
Einstein
In dat geval is het snel gebeurd, aldus Portegies Zwart. Dat is onder meer berekend door de geleerde Albert Einstein. Zwarte gaten hebben een enorme zwaartekracht, ze zijn veel en veel zwaarder dan de zon.
Sommige hebben een miljard keer meer massa. Het zwarte gat in de kern van ons melkwegstelsel is vier miljoen keer zo zwaar als de zon.
Massa
Het is niet bekend hoe de superzware zwarte gaten in de kern zich vormen, wel dat die in grote sterrenstelsels zwaarder zijn dan die in kleinere. Dat betekent dat de massa van het zwarte gat in verhouding staat tot die van het sterrenstelsel.
Van de 'gewone' zwarte gaten in de sterrenstelsels is wel bekend hoe ze ontstaan. Het zijn in feite de stoffelijke overschotten van sterren. Hun massa is 'slechts' tussen de drie en twintig keer groter dan die van de zon.
Beurs
Met de beurs kunnen sterrenkundige en informaticus Portegies Zwart en zijn medewerkers vijf jaar onderzoek doen.
Dat bestaat vooral uit berekeningen met de computer, waarvan sommige maanden in beslag zullen nemen. De wetenschappers werken nauw samen met collega's in het buitenland, vooral in de Verenigde Staten en Japan.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-07-2009
NASA vindt verloren Apollo 11 tapes terug
Wie de beelden van de maanlanding heeft gezien, zag beelden vol ruis en met weinig contrast. De beelden waren genomen vanaf het scherm van Mission Control. Deze oorspronkelijke beelden waren van betere kwaliteit en een radio telescoop in Australië zou deze signalen hebben opgevangen. NASA zal 16 juli een persconferentie houden, waarin men zal vertellen dat de oorspronkelijke beelden na 40 jaar eindelijk gevonden zijn.
Er zijn wel betere beelden geweest, zogenaamde slow-scan televisiebeelden. Deze beelden zijn door radiostations in o.a. Australië ontvangen, doorgestuurd en ook op tape gezet. Vrij snel na het succes van de dure maanlandingen, besloot toenmalig president Richard Nixon het mes te zetten in het budget van NASA. Er moest flink bezuinigd worden en dat betekende dat hele data-verwerkende afdelingen ineens ontslagen werden. Ergens rond die tijd moeten de tapes, in het heetst van de strijd, kwijt geraakt zijn. In 2006 pas werd de zoektocht ingezet.
Ruimtevaarthistorici zijn geïnteresseerd in de slow-scan televisiebeelden. Met huidige technologie kunnen de beelden in veel hogere kwaliteit verkregen worden, omdat de tapes per frame meer data bevatten dan men toen kon tonen. Zo wordt dat ook momenteel gedaan met oude beelden van de Lunar Orbiter satellieten door hobbyisten. Zij hebben oude AMPEX tape drives tot leven geroepen en Lunar Orbiter beelden gedigitaliseerd.
Links de versie van de slow-scan televisiebeelden, rechts wat er van overbleef op televisie in de huiskamers.
Op dergelijke wijze zouden de beelden van Apollo 11 beelden drie keer beter gemaakt kunnen worden.
NASA heeft nu aangekondigd dat zij de oude tapes, na 40 jaar teruggevonden te hebben. Dat zal op 16 juli (exact 40 jaar na de lancering van Apollo 11) een persconferentie gehouden worden. Ook al heeft men de tapes, men zal nog maanden bezig zijn om de beelden te restaureren en digitaliseren.
En dan zouden we eindelijk de hangende microfoons en naden in de filmset kunnen zien .
Bronnen: NASA, Computerworld.com, Wikipedia .
(Astrostart)
NASA vindt verloren Apollo 11 tapes terug
Wie de beelden van de maanlanding heeft gezien, zag beelden vol ruis en met weinig contrast. De beelden waren genomen vanaf het scherm van Mission Control. Deze oorspronkelijke beelden waren van betere kwaliteit en een radio telescoop in Australië zou deze signalen hebben opgevangen. NASA zal 16 juli een persconferentie houden, waarin men zal vertellen dat de oorspronkelijke beelden na 40 jaar eindelijk gevonden zijn.
Er zijn wel betere beelden geweest, zogenaamde slow-scan televisiebeelden. Deze beelden zijn door radiostations in o.a. Australië ontvangen, doorgestuurd en ook op tape gezet. Vrij snel na het succes van de dure maanlandingen, besloot toenmalig president Richard Nixon het mes te zetten in het budget van NASA. Er moest flink bezuinigd worden en dat betekende dat hele data-verwerkende afdelingen ineens ontslagen werden. Ergens rond die tijd moeten de tapes, in het heetst van de strijd, kwijt geraakt zijn. In 2006 pas werd de zoektocht ingezet.
Ruimtevaarthistorici zijn geïnteresseerd in de slow-scan televisiebeelden. Met huidige technologie kunnen de beelden in veel hogere kwaliteit verkregen worden, omdat de tapes per frame meer data bevatten dan men toen kon tonen. Zo wordt dat ook momenteel gedaan met oude beelden van de Lunar Orbiter satellieten door hobbyisten. Zij hebben oude AMPEX tape drives tot leven geroepen en Lunar Orbiter beelden gedigitaliseerd.
Links de versie van de slow-scan televisiebeelden, rechts wat er van overbleef op televisie in de huiskamers.
Op dergelijke wijze zouden de beelden van Apollo 11 beelden drie keer beter gemaakt kunnen worden.
NASA heeft nu aangekondigd dat zij de oude tapes, na 40 jaar teruggevonden te hebben. Dat zal op 16 juli (exact 40 jaar na de lancering van Apollo 11) een persconferentie gehouden worden. Ook al heeft men de tapes, men zal nog maanden bezig zijn om de beelden te restaureren en digitaliseren.
En dan zouden we eindelijk de hangende microfoons en naden in de filmset kunnen zien .
Bronnen: NASA, Computerworld.com, Wikipedia .
(Astrostart)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-07-2009
Venus had wellicht ooit oceanen en vulkanen
Venus was vroeger een natte planeet, met veel vulkanische activiteit. Dat blijkt uit infraroodmetingen van het oppervlak, verricht door de Europese planeetverkenner Venus Express.
Hoewel de VIRTIS-infraroodcamera van Venus Express geen precisiemetingen kan verrichten aan de samenstelling van het oppervlak, is wel duidelijk dat de hooglanden van Venus een lichtere kleur en een andere samenstelling hebben dan de laagvlaktes. Die laatste bestaan uit bazalt (dat werd vastgesteld door Russische landers); de hooglanden zouden uit graniet opgebouwd kunnen zijn.
Graniet ontstaat door de inwerking van water op bazalt dat via plaattektoniek in de mantel van een planeet terecht komt. Via vulkanische activiteit komt het lichtere graniet vervolgens weer aan het oppervlak.
De Venus Express-metingen zijn gepubliceerd in Journal of Geophysical Research.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Venus had wellicht ooit oceanen en vulkanen
Venus was vroeger een natte planeet, met veel vulkanische activiteit. Dat blijkt uit infraroodmetingen van het oppervlak, verricht door de Europese planeetverkenner Venus Express.
Hoewel de VIRTIS-infraroodcamera van Venus Express geen precisiemetingen kan verrichten aan de samenstelling van het oppervlak, is wel duidelijk dat de hooglanden van Venus een lichtere kleur en een andere samenstelling hebben dan de laagvlaktes. Die laatste bestaan uit bazalt (dat werd vastgesteld door Russische landers); de hooglanden zouden uit graniet opgebouwd kunnen zijn.
Graniet ontstaat door de inwerking van water op bazalt dat via plaattektoniek in de mantel van een planeet terecht komt. Via vulkanische activiteit komt het lichtere graniet vervolgens weer aan het oppervlak.
De Venus Express-metingen zijn gepubliceerd in Journal of Geophysical Research.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-07-2009
Planetoïden zijn deels afkomstig uit buitendelen zonnestelsel
In de planetoïdengordel, tussen de banen van de planeten Mars en Jupiter, bevinden zich ijzige hemellichamen die afkomstig zijn uit de koude buitendelen van het zonnestelsel, voorbij de baan van Neptunus. Dat blijkt uit gedetailleerde computersimulaties, uitgevoerd door een team van astronomen van het Southwest Research Institute in Boulder, Colorado.
Uit onderzoek aan de leeftijden van maankraters bleek eerder al dat het zonnestelsel ca. 3,9 miljard jaar geleden een catastrofale periode doormaakte, waarbij kleine hemellichamen in chaotische banen bewogen en in botsing kwamen met de planeten. Hal Levison en zijn collega's kwamen eerder al met een verklaring voor dit 'oerbombardement': de banen van Jupiter en Saturnus waren aan trage veranderingen onderhevig, en als gevolg van die planeetmigratie trad er ca. 700 miljoen jaar na de vorming van het zonnestelsel een zogeheten baanresonantie op tussen de twee reuzenplaneten, waarbij de omlooptijd van Saturnus exact twee keer zo groot was als die van Jupiter.
Als gevolg van die resonantie ontstonden er grote periodieke zwaartekrachtstoringen, kwamen Uranus en Neptunus in chaotische banen terecht, en werden er kleine hemellichamen kriskras door het zonnestelsel geslingerd. Recente computersimulaties tonen nu aan dat daarbij ook komeetachtige ijsdwergen uit de buitendelen van het planetenstelsel in de veel meer naar binnen gelegen planetoïdengordel terecht moeten zijn gekomen.
Levison en zijn collega's publiceren hun conclusies deze week in Nature . De resultaten van de nieuwe computersimulaties vormen een mooie verklaring voor het feit dat sommige micrometeorieten - afkomstig uit de planetoïdengordel - qua samenstelling veel overeenkomsten vertonen met komeetdeeltjes die door onbemande ruimtesondes in de buitendelen van het zonnestelsel zijn opgepikt.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Planetoïden zijn deels afkomstig uit buitendelen zonnestelsel
In de planetoïdengordel, tussen de banen van de planeten Mars en Jupiter, bevinden zich ijzige hemellichamen die afkomstig zijn uit de koude buitendelen van het zonnestelsel, voorbij de baan van Neptunus. Dat blijkt uit gedetailleerde computersimulaties, uitgevoerd door een team van astronomen van het Southwest Research Institute in Boulder, Colorado.
Uit onderzoek aan de leeftijden van maankraters bleek eerder al dat het zonnestelsel ca. 3,9 miljard jaar geleden een catastrofale periode doormaakte, waarbij kleine hemellichamen in chaotische banen bewogen en in botsing kwamen met de planeten. Hal Levison en zijn collega's kwamen eerder al met een verklaring voor dit 'oerbombardement': de banen van Jupiter en Saturnus waren aan trage veranderingen onderhevig, en als gevolg van die planeetmigratie trad er ca. 700 miljoen jaar na de vorming van het zonnestelsel een zogeheten baanresonantie op tussen de twee reuzenplaneten, waarbij de omlooptijd van Saturnus exact twee keer zo groot was als die van Jupiter.
Als gevolg van die resonantie ontstonden er grote periodieke zwaartekrachtstoringen, kwamen Uranus en Neptunus in chaotische banen terecht, en werden er kleine hemellichamen kriskras door het zonnestelsel geslingerd. Recente computersimulaties tonen nu aan dat daarbij ook komeetachtige ijsdwergen uit de buitendelen van het planetenstelsel in de veel meer naar binnen gelegen planetoïdengordel terecht moeten zijn gekomen.
Levison en zijn collega's publiceren hun conclusies deze week in Nature . De resultaten van de nieuwe computersimulaties vormen een mooie verklaring voor het feit dat sommige micrometeorieten - afkomstig uit de planetoïdengordel - qua samenstelling veel overeenkomsten vertonen met komeetdeeltjes die door onbemande ruimtesondes in de buitendelen van het zonnestelsel zijn opgepikt.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-07-2009
Supernova uit het jaar 185 is nu een super-deeltjesversneller
Röntgenopname van de nevel RCW 86, die in het jaar 185 door de explosie van een ster is ontstaan.
De energierijke deeltjes waarmee de aarde dag in dag uit wordt bestookt, krijgen hun hoge energie in schokgolven van geëxplodeerde oude sterren. Zo’n schokgolf werkt als een deeltjesversneller die veel krachtiger is dan de nieuwe Large Hadron Collider van CERN in Genève, als die eindelijk is opgestart. Het bestaan van die astronomische deeltjesversneller verklaart waarom het gas in die schokgolf veel kouder is dan op theoretische gronden was te verwachten. Dat hebben onder andere Utrechtse astronomen nu laten zien (Science Express, 25 juni).Die op aarde inslaande deeltjes, de ‘kosmische straling’, bestaat vooral uit protonen (waterstofkernen) die met bijna de lichtsnelheid op ons afkomen. Naar de oorsprong van deze supersnelle deeltjes wordt al lange tijd gezocht.
Eveline Helder en haar collega’s bestudeerden het gasvormige overblijfsel van een ster die in het jaar 185 in het zuidelijke sterrenbeeld Circinus (Kompas) explodeerde. Chinese astronomen zagen toen een ‘nieuwe’ ster die acht maanden later weer was verdwenen. De door deze supernova uitgestoten gasmassa’s zijn sindsdien als een bolvormige schokgolf voortgesneld door het ijle gas van de interstellaire ruimte, waarin ze uiteindelijk zullen oplossen. De nevel, RCW 86 geheten, is nu aan de hemel ongeveer anderhalf maal zo groot als de volle maan. Hij staat op een afstand van 8000 lichtjaar.
Uit een vergelijking van opnamen die in 2004 en 2007 met de röntgentelescoop Chandra werden gemaakt, hebben de astronomen afgeleid dat de schokgolf zich met een snelheid van circa 6000 kilometer per seconde uitbreidt. Bij deze snelheid zou het omringende gas (of beter gezegd: plasma) volgens de gangbare theorie tot een temperatuur van minstens 500 miljoen graden moeten worden verhit. Uit metingen met de Europese Very Large Telescope in Chili blijkt echter dat dit gas een temperatuur van ‘slechts’ 30 miljoen graden heeft.
Een groot deel van de energie ‘verdwijnt’ in het versnellen van de deeltjes. De deeltjes doorlopen, vanwege heersende magneetvelden, grillige banen en doorkruisen keer op keer de chaotisch turbulente fronten van de schokgolf. Ze worden hierdoor net zo lang worden versneld tot ze voorgoed kunnen ontsnappen en in alle richtingen het heelal in vliegen.
(nrc)
Supernova uit het jaar 185 is nu een super-deeltjesversneller
Röntgenopname van de nevel RCW 86, die in het jaar 185 door de explosie van een ster is ontstaan.
De energierijke deeltjes waarmee de aarde dag in dag uit wordt bestookt, krijgen hun hoge energie in schokgolven van geëxplodeerde oude sterren. Zo’n schokgolf werkt als een deeltjesversneller die veel krachtiger is dan de nieuwe Large Hadron Collider van CERN in Genève, als die eindelijk is opgestart. Het bestaan van die astronomische deeltjesversneller verklaart waarom het gas in die schokgolf veel kouder is dan op theoretische gronden was te verwachten. Dat hebben onder andere Utrechtse astronomen nu laten zien (Science Express, 25 juni).Die op aarde inslaande deeltjes, de ‘kosmische straling’, bestaat vooral uit protonen (waterstofkernen) die met bijna de lichtsnelheid op ons afkomen. Naar de oorsprong van deze supersnelle deeltjes wordt al lange tijd gezocht.
Eveline Helder en haar collega’s bestudeerden het gasvormige overblijfsel van een ster die in het jaar 185 in het zuidelijke sterrenbeeld Circinus (Kompas) explodeerde. Chinese astronomen zagen toen een ‘nieuwe’ ster die acht maanden later weer was verdwenen. De door deze supernova uitgestoten gasmassa’s zijn sindsdien als een bolvormige schokgolf voortgesneld door het ijle gas van de interstellaire ruimte, waarin ze uiteindelijk zullen oplossen. De nevel, RCW 86 geheten, is nu aan de hemel ongeveer anderhalf maal zo groot als de volle maan. Hij staat op een afstand van 8000 lichtjaar.
Uit een vergelijking van opnamen die in 2004 en 2007 met de röntgentelescoop Chandra werden gemaakt, hebben de astronomen afgeleid dat de schokgolf zich met een snelheid van circa 6000 kilometer per seconde uitbreidt. Bij deze snelheid zou het omringende gas (of beter gezegd: plasma) volgens de gangbare theorie tot een temperatuur van minstens 500 miljoen graden moeten worden verhit. Uit metingen met de Europese Very Large Telescope in Chili blijkt echter dat dit gas een temperatuur van ‘slechts’ 30 miljoen graden heeft.
Een groot deel van de energie ‘verdwijnt’ in het versnellen van de deeltjes. De deeltjes doorlopen, vanwege heersende magneetvelden, grillige banen en doorkruisen keer op keer de chaotisch turbulente fronten van de schokgolf. Ze worden hierdoor net zo lang worden versneld tot ze voorgoed kunnen ontsnappen en in alle richtingen het heelal in vliegen.
(nrc)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-07-2009
Historische reis naar de maan begon 40 jaar geleden
Het is de komende dagen een beetje feest in de Amerikaanse ruimtevaart, want het is precies 40 jaar geleden dat een mens voor het eerst voet zette op de maan. Vandaag herdenken we de veertigste verjaardag van de lancering van de missie.
Kleine stap
Vanaf de ruimtebasis Cape Canaveral in Florida werd een raket met de astronauten Neil Armstrong, Buzz Aldrin en Michael Collins gelanceerd. Vier dagen later zou Armstrong als eerste mens een voet op de maan zetten met de beroemde woorden: "Een kleine stap voor een mens, een enorme sprong voor de mensheid".
Race in space
Apollo 11 deed een oude droom in werkelijkheid veranderen. Al in de negentiende eeuw fantaseerden schrijvers over bemande reizen naar de maan. De reis naar de maan was eigenlijk ook een race naar de maan. De Verenigde Staten wilden met de missie hun superioriteit over de toenmalige Sovjet-Unie bewijzen. In 1961 had de Amerikaanse president John F. Kennedy de maan al genoemd als doel van zijn ruimteprogramma. (anp/gb)
(HLN)
Historische reis naar de maan begon 40 jaar geleden
Het is de komende dagen een beetje feest in de Amerikaanse ruimtevaart, want het is precies 40 jaar geleden dat een mens voor het eerst voet zette op de maan. Vandaag herdenken we de veertigste verjaardag van de lancering van de missie.
Kleine stap
Vanaf de ruimtebasis Cape Canaveral in Florida werd een raket met de astronauten Neil Armstrong, Buzz Aldrin en Michael Collins gelanceerd. Vier dagen later zou Armstrong als eerste mens een voet op de maan zetten met de beroemde woorden: "Een kleine stap voor een mens, een enorme sprong voor de mensheid".
Race in space
Apollo 11 deed een oude droom in werkelijkheid veranderen. Al in de negentiende eeuw fantaseerden schrijvers over bemande reizen naar de maan. De reis naar de maan was eigenlijk ook een race naar de maan. De Verenigde Staten wilden met de missie hun superioriteit over de toenmalige Sovjet-Unie bewijzen. In 1961 had de Amerikaanse president John F. Kennedy de maan al genoemd als doel van zijn ruimteprogramma. (anp/gb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:LRO Sees Apollo Landing Sites
Apollo 11 lunar module, Eagle.
Image width: 282 meters (about 925 ft.)
"The LROC team anxiously awaited each image," said LROC principal investigator Mark Robinson of Arizona State University. "We were very interested in getting our first peek at the lunar module descent stages just for the thrill -- and to see how well the cameras had come into focus. Indeed, the images are fantastic and so is the focus."
This photograph shows Apollo 11 astronaut Buzz Aldrin in front of the lunar module. The photo helps provide a scale to the LROC images shown above. Credit: NASA/Neil Armstrong
› Larger image Although these pictures provide a reminder of past NASA exploration, LRO's primary focus is on paving the way for the future. By returning detailed lunar data, the mission will help NASA identify safe landing sites for future explorers, locate potential resources, describe the moon's radiation environment and demonstrate new technologies.
"Not only do these images reveal the great accomplishments of Apollo, they also show us that lunar exploration continues," said LRO project scientist Richard Vondrak of NASA's Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Md. "They demonstrate how LRO will be used to identify the best destinations for the next journeys to the moon."
The spacecraft's current elliptical orbit resulted in image resolutions that were slightly different for each site but were all around four feet per pixel. Because the deck of the descent stage is about 12 feet in diameter, the Apollo relics themselves fill an area of about nine pixels. However, because the sun was low to the horizon when the images were made, even subtle variations in topography create long shadows. Standing slightly more than ten feet above the surface, each Apollo descent stage creates a distinct shadow that fills roughly 20 pixels.
The image of the Apollo 14 landing site had a particularly desirable lighting condition that allowed visibility of additional details. The Apollo Lunar Surface Experiment Package, a set of scientific instruments placed by the astronauts at the landing site, is discernable, as are the faint trails between the module and instrument package left by the astronauts' footprints.
Launched on June 18, LRO carries seven scientific instruments, all of which are currently undergoing calibration and testing prior to the spacecraft reaching its primary mission orbit. The LROC instrument comprises three cameras -- two high-resolution Narrow Angle Cameras and one lower resolution Wide Angle Camera. LRO will be directed into its primary mission orbit in August, a nearly-circular orbit about 31 miles above the lunar surface.
Goddard built and manages LRO, a NASA mission with international participation from the Institute for Space Research in Moscow. Russia provided the neutron detector aboard the spacecraft.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
20-07-2009
'Astronauten in toekomst permanent op de maan'
De volgende generatie astronauten van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA moet mogelijk tientallen jaren buiten de planeet aarde verblijven om onderzoek te doen naar de ruimte.
In de toekomst gaan astronauten in de ruimte 'wonen'
Dat zegt dr. John Olson van Nasa vandaag tegen de Britse krant The Guardian.
Het is vandaag precies veertig jaar geleden dat Neil Armstrong als eerste mens op de maan rondliep, maar in de toekomst krijgen astrounauten misschien wel een enkeltje naar de maan.
'We gaan terug naar de maan, maar niet voor vlaggen en voetstappen, maar voor langere tijd.'
Afschrikken
Volgens Olson schrikken mensen niet terug van een leven in de ruimte. Hij verwacht dan ook genoeg vrijwillgers te vinden voor de toekomstplannen van Nasa.
Hij vergelijkt de reis met Europeanen die de oceaan overstaken om een nieuw leven op te bouwen. 'Die mensen waren ook niet van plan terug te keren.'
Mars
De maan wordt overigens ook gebruikt als opstapje voor een reis naar Mars 'en andere interessante plekken'.
Binnen twee tot drie jaar moet het volgens Nasa mogelijk zijn astronauten vanaf de maan naar Mars te sturen.
Door Maartje Willems
(Elsevier)
'Astronauten in toekomst permanent op de maan'
De volgende generatie astronauten van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA moet mogelijk tientallen jaren buiten de planeet aarde verblijven om onderzoek te doen naar de ruimte.
In de toekomst gaan astronauten in de ruimte 'wonen'
Dat zegt dr. John Olson van Nasa vandaag tegen de Britse krant The Guardian.
Het is vandaag precies veertig jaar geleden dat Neil Armstrong als eerste mens op de maan rondliep, maar in de toekomst krijgen astrounauten misschien wel een enkeltje naar de maan.
'We gaan terug naar de maan, maar niet voor vlaggen en voetstappen, maar voor langere tijd.'
Afschrikken
Volgens Olson schrikken mensen niet terug van een leven in de ruimte. Hij verwacht dan ook genoeg vrijwillgers te vinden voor de toekomstplannen van Nasa.
Hij vergelijkt de reis met Europeanen die de oceaan overstaken om een nieuw leven op te bouwen. 'Die mensen waren ook niet van plan terug te keren.'
Mars
De maan wordt overigens ook gebruikt als opstapje voor een reis naar Mars 'en andere interessante plekken'.
Binnen twee tot drie jaar moet het volgens Nasa mogelijk zijn astronauten vanaf de maan naar Mars te sturen.
Door Maartje Willems
(Elsevier)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Astronomisch interessant topic.
'houd je bek is joh, als je zulke grote kk praatjes heb moet je is naar Tiel komen.'
„Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
„Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
22-07-2009
Gigantische inslag maakt litteken zo groot als aarde op Jupiter
Een inslag van een object op Jupiter heeft een krater zo groot als de aarde achtergelaten. Mogelijk zorgde een gigantisch ijsblok of een verdwaalde komeet voor de inslag, die vorige donderdag plaatshad. Dat meldden wetenschappers van het Amerikaanse ruimtevaartcentrum NASA.
De ontstane krater is zo groot als de aarde, ook al had het object zelf een doorsnee van 80 tot 160 kilometer. Het mysterieuze object verplaatste zich waarschijnlijk met een snelheid van 50 tot 100 kilometer per seconde, toen het in de buurt van Jupiters zuidpool crashte.
Hemelse stofzuiger
Het is pas de tweede keer dat wetenschappers de gevolgen van een inslag bij Jupiter hebben kunnen zien. Vijftien jaar geleden brak een komeet in 21 stukken voordat het littekens veroorzaakte die twee tot drie weken bleven zitten. De krater zal ditmaal één tot twee weken zichtbaar zijn, aldus experts. Jupiter bestaat voornamelijk uit gassen, waardoor het geen vast oppervlak heeft.
De grootste planeet van ons zonnestelsel is elfmaal groter dan de aarde. Volgens een van de wetenschappers functioneert Jupiter als een soort "hemelse stofzuiger", die rondvliegende objecten aanzuigt die een gevaar vormen voor de aarde en andere nabijgelegen planeten. (anp/mvl)
(HLN)
Gigantische inslag maakt litteken zo groot als aarde op Jupiter
Een inslag van een object op Jupiter heeft een krater zo groot als de aarde achtergelaten. Mogelijk zorgde een gigantisch ijsblok of een verdwaalde komeet voor de inslag, die vorige donderdag plaatshad. Dat meldden wetenschappers van het Amerikaanse ruimtevaartcentrum NASA.
De ontstane krater is zo groot als de aarde, ook al had het object zelf een doorsnee van 80 tot 160 kilometer. Het mysterieuze object verplaatste zich waarschijnlijk met een snelheid van 50 tot 100 kilometer per seconde, toen het in de buurt van Jupiters zuidpool crashte.
Hemelse stofzuiger
Het is pas de tweede keer dat wetenschappers de gevolgen van een inslag bij Jupiter hebben kunnen zien. Vijftien jaar geleden brak een komeet in 21 stukken voordat het littekens veroorzaakte die twee tot drie weken bleven zitten. De krater zal ditmaal één tot twee weken zichtbaar zijn, aldus experts. Jupiter bestaat voornamelijk uit gassen, waardoor het geen vast oppervlak heeft.
De grootste planeet van ons zonnestelsel is elfmaal groter dan de aarde. Volgens een van de wetenschappers functioneert Jupiter als een soort "hemelse stofzuiger", die rondvliegende objecten aanzuigt die een gevaar vormen voor de aarde en andere nabijgelegen planeten. (anp/mvl)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
De inslag is ontdekt door een amateur astronoom op 19 Juli....
En nasa gaat weer eens met de eer strijken
The impact site was discovered by amateur astronomer Anthony Wesley on July 19th. Using a 14.5-inch telescope at his backyard observatory in Murrumbateman, Australia, he photographed a dark scar in Jupiter's clouds. NASA astronomers rushed to confirm the find
En nasa gaat weer eens met de eer strijken
The impact site was discovered by amateur astronomer Anthony Wesley on July 19th. Using a 14.5-inch telescope at his backyard observatory in Murrumbateman, Australia, he photographed a dark scar in Jupiter's clouds. NASA astronomers rushed to confirm the find
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
In NASA's persbericht wordt Wesley gewoon genoemd. Het is gewoon een brakke vertaling van de journalisten die het overnemen.
'houd je bek is joh, als je zulke grote kk praatjes heb moet je is naar Tiel komen.'
„Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
„Je bent ’n keronje! Je mag zelf ’n zoogdier wezen, jy en je zoon, dat zeg ik je!”
22-07-2009
Op Hawaï verrijst grootste telescoop ter wereld
Zo zou de telescoop er moeten gaan uitzien.
Op de vulkaan Manua Kea op Hawaï zal de grootste telescoop ter wereld verrijzen, zo heeft de TMT Observatory Corporation bekendgemaakt. Het betreft een dertig meter hoge telescoop die de standplaats met andere reuzenobservatoria zal delen.
De 4.000 meter hoge en uitgedoofde Mauna Kea kreeg de voorkeur op de berg Cerro Armazones in Chili omdat de weersomstandigheden er gunstiger en stabieler zijn. Dankzij een spiegel van dertig meter beschikt de nieuwe telescoop over negen keer meer oppervlak om gegevens te verzamelen dan de huidige grootste optische telescopen. Bedoeling is licht van de oudste sterren en sterrenstelsels op te vangen, planeten buiten ons zonnestelsel te bestuderen en wetten van de fysica na te trekken. Bovendien moet een speciale filtertechniek ervoor zorgen dat het storende, onscherpe, effect van de aardse atmosfeer geen rol zal spelen.
Het TMT-project kost meerdere honderden miljoenen euro. Het verenigt het California Institute of Techology, de Universiteit van Californië en de Organisatie van Canadese Universiteiten. (belga/sps)
(HLN)
Op Hawaï verrijst grootste telescoop ter wereld
Zo zou de telescoop er moeten gaan uitzien.
Op de vulkaan Manua Kea op Hawaï zal de grootste telescoop ter wereld verrijzen, zo heeft de TMT Observatory Corporation bekendgemaakt. Het betreft een dertig meter hoge telescoop die de standplaats met andere reuzenobservatoria zal delen.
De 4.000 meter hoge en uitgedoofde Mauna Kea kreeg de voorkeur op de berg Cerro Armazones in Chili omdat de weersomstandigheden er gunstiger en stabieler zijn. Dankzij een spiegel van dertig meter beschikt de nieuwe telescoop over negen keer meer oppervlak om gegevens te verzamelen dan de huidige grootste optische telescopen. Bedoeling is licht van de oudste sterren en sterrenstelsels op te vangen, planeten buiten ons zonnestelsel te bestuderen en wetten van de fysica na te trekken. Bovendien moet een speciale filtertechniek ervoor zorgen dat het storende, onscherpe, effect van de aardse atmosfeer geen rol zal spelen.
Het TMT-project kost meerdere honderden miljoenen euro. Het verenigt het California Institute of Techology, de Universiteit van Californië en de Organisatie van Canadese Universiteiten. (belga/sps)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-07-2009
Vreemde heldere vlek verschenen op Venus
Het is vlekkentijd in het zonnestelsel. Verraste vorige week de planeet Jupiter ons met een donkere vlek, ditmaal is het de beurt aan Venus.
Anders dan de vlek in de atmosfeer van Jupiter is die in de Venusatmosfeer heel helder. Zo helder zelfs, dat de ontdekking ervan opnieuw op naam van een amateursterrenkundige is komen te staan. Opmerkelijk genoeg blijkt het verschijnsel vier dagen eerder al te zijn vastgelegd door de Europese ruimtesonde Venus Express, die om de planeet cirkelt.
Over het ontstaan van de heldere vlek tasten astronomen nog in het duister. Mogelijke veroorzakers zijn een vulkaanuitbarsting, atmosferische turbulentie en geladen deeltjes van de zon. Ook de ontploffing, hoog in de Venusatmosfeer, van een brokstuk van een komeet behoort tot de mogelijkheden.
Verder onderzoek met de Venus Express kan mogelijk uitsluitsel geven.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Vreemde heldere vlek verschenen op Venus
Het is vlekkentijd in het zonnestelsel. Verraste vorige week de planeet Jupiter ons met een donkere vlek, ditmaal is het de beurt aan Venus.
Anders dan de vlek in de atmosfeer van Jupiter is die in de Venusatmosfeer heel helder. Zo helder zelfs, dat de ontdekking ervan opnieuw op naam van een amateursterrenkundige is komen te staan. Opmerkelijk genoeg blijkt het verschijnsel vier dagen eerder al te zijn vastgelegd door de Europese ruimtesonde Venus Express, die om de planeet cirkelt.
Over het ontstaan van de heldere vlek tasten astronomen nog in het duister. Mogelijke veroorzakers zijn een vulkaanuitbarsting, atmosferische turbulentie en geladen deeltjes van de zon. Ook de ontploffing, hoog in de Venusatmosfeer, van een brokstuk van een komeet behoort tot de mogelijkheden.
Verder onderzoek met de Venus Express kan mogelijk uitsluitsel geven.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
TV persconferentie van de NASA gepland voor aanstaande donderdag.
Gaat over de bekendmaking van de eerste resultaten van de Kepler missie
http://news.prnewswire.com/DisplayReleaseContent.aspx?ACCT=104&STORY=/www/story/08-03-2009/0005070533&EDATE=
Krijgen we groot nieuws?
"Did they found water?"
Gaat over de bekendmaking van de eerste resultaten van de Kepler missie
http://news.prnewswire.com/DisplayReleaseContent.aspx?ACCT=104&STORY=/www/story/08-03-2009/0005070533&EDATE=
Krijgen we groot nieuws?
"Did they found water?"
Thx for the info beste Frutsel. Ik ben benieuwdquote:Op maandag 3 augustus 2009 15:37 schreef Frutsel het volgende:
TV persconferentie van de NASA gepland voor aanstaande donderdag.
Gaat over de bekendmaking van de eerste resultaten van de Kepler missie
http://news.prnewswire.com/DisplayReleaseContent.aspx?ACCT=104&STORY=/www/story/08-03-2009/0005070533&EDATE=
Krijgen we groot nieuws?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-08-2009
Waren oceanen in kometen de bron van leven?
Het is bekend dat kometen voor een groot gedeelte uit water bestaan en ook is bij kometen allerlei organisch materiaal in ruime hoeveelheden gevonden. Dat water is, zover we weten, bevroren. Maar twee wetenschappers zeggen aanwijzingen gevonden te hebben dat in het vroege zonnestelsel er kometen geweest moeten zijn met oceanen onder het oppervlak. En dat zou een ideale omgeving zijn voor het vroege leven om tot ontwikkeling te komen.
Professor Chandra Wickramasinghe en zijn collega's aan het Cardiff Centre for Astrobiology hebben rekenwerk verricht aan de thermische geschiedenis van kometen, nadat zij 4,5 miljard jaar geleden gevormd werden uit interstellair en interplanetair stof. De algemene gedachte is dat het ontstaan van het zonnestelsel getriggerd is na een schok van een supernova. Deze supernova stuurde daarbij radioactief materiaal, zoals aluminium-26, door het zonnestelsel-in-wording.
Professor Chandra Wickramasinghe samen met Drs Janaki Wickramasinghe en Max Wallis claimen nu dat de hitte die is uitgestraald door dit radioactieve materiaal, bevroren materiaal heeft verwarmd. En wel zodanig dat er in de eerste miljoen jaar oceanen zijn geweest onder het ijs van kometen.
Deep Impact's impactor sonde slaat in op de komeet Tempel-1. Bij de impact werden vloeibaar water, organische moleculen en klei gedetecteerd. Bewijs dat Tempel-1 vloebaar water onder het oppervlak heeft, is evenwel niet sluitend. Wel werd nieuw bevroren ijs aan het oppervlak gevonden.
Volgens professor Wickramasinghe zijn door zijn team "meer uitvoerige berekeningen dan ooit verricht, waardoor er weinig twijfel over is dat op z'n minst een fractie van de 100 miljard kometen uit die tijd een vloeibare oceaan gehad kunnen hebben". Voor de eerste micro-organismen zou zo'n oceaan zelfs veiliger zijn dan op Aarde. Onder een laag ijs, zou het primitieve leven beter beschermd zijn tegen kosmische straling en UV licht.
Zelfs nu zouden kometen vloeibaar water nog kunnen herbergen. Zo vond de ruimtesonde Deep Impact aanwijzingen in 2005 dat er sprake was van gesmolten ijs.
Al met al onderbouwt dit het idee van professor Wickramasinghe en Sir Fred Hoyle, die opperde dat leven op Aarde geïntroduceerd is door kometen, een idee dat panspermia is genoemd.
Bron: UniverseToday.com, The Biochemist (pdf).
(Astrostart)
Waren oceanen in kometen de bron van leven?
Het is bekend dat kometen voor een groot gedeelte uit water bestaan en ook is bij kometen allerlei organisch materiaal in ruime hoeveelheden gevonden. Dat water is, zover we weten, bevroren. Maar twee wetenschappers zeggen aanwijzingen gevonden te hebben dat in het vroege zonnestelsel er kometen geweest moeten zijn met oceanen onder het oppervlak. En dat zou een ideale omgeving zijn voor het vroege leven om tot ontwikkeling te komen.
Professor Chandra Wickramasinghe en zijn collega's aan het Cardiff Centre for Astrobiology hebben rekenwerk verricht aan de thermische geschiedenis van kometen, nadat zij 4,5 miljard jaar geleden gevormd werden uit interstellair en interplanetair stof. De algemene gedachte is dat het ontstaan van het zonnestelsel getriggerd is na een schok van een supernova. Deze supernova stuurde daarbij radioactief materiaal, zoals aluminium-26, door het zonnestelsel-in-wording.
Professor Chandra Wickramasinghe samen met Drs Janaki Wickramasinghe en Max Wallis claimen nu dat de hitte die is uitgestraald door dit radioactieve materiaal, bevroren materiaal heeft verwarmd. En wel zodanig dat er in de eerste miljoen jaar oceanen zijn geweest onder het ijs van kometen.
Deep Impact's impactor sonde slaat in op de komeet Tempel-1. Bij de impact werden vloeibaar water, organische moleculen en klei gedetecteerd. Bewijs dat Tempel-1 vloebaar water onder het oppervlak heeft, is evenwel niet sluitend. Wel werd nieuw bevroren ijs aan het oppervlak gevonden.
Volgens professor Wickramasinghe zijn door zijn team "meer uitvoerige berekeningen dan ooit verricht, waardoor er weinig twijfel over is dat op z'n minst een fractie van de 100 miljard kometen uit die tijd een vloeibare oceaan gehad kunnen hebben". Voor de eerste micro-organismen zou zo'n oceaan zelfs veiliger zijn dan op Aarde. Onder een laag ijs, zou het primitieve leven beter beschermd zijn tegen kosmische straling en UV licht.
Zelfs nu zouden kometen vloeibaar water nog kunnen herbergen. Zo vond de ruimtesonde Deep Impact aanwijzingen in 2005 dat er sprake was van gesmolten ijs.
Al met al onderbouwt dit het idee van professor Wickramasinghe en Sir Fred Hoyle, die opperde dat leven op Aarde geïntroduceerd is door kometen, een idee dat panspermia is genoemd.
Bron: UniverseToday.com, The Biochemist (pdf).
(Astrostart)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Op woensdag 5 augustus 2009 08:05 schreef sararaats het volgende:
jeeeeeeeeeeeej, de Perseïden komen er weer aan.
hopelijk is het goed weer
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------quote:The Perseids are Coming
July 31, 2009: Earth is entering a stream of dusty debris from Comet Swift-Tuttle, the source of the annual Perseid meteor shower. Although the shower won't peak until August 11th and 12th, the show is already getting underway.
Brian Emfinger of Ozark, Arkansas, photographed this early Perseid just after midnight on Sunday, July 26th:
"I used an off-the-shelf digital camera to capture this fireball and its smoky trail," says Emfinger. "It was a bright one!"
Don't get too excited, cautions Bill Cooke of NASA's Meteoroid Environment Office. "We're just in the outskirts of the debris stream now. If you go out at night and stare at the sky, you'll probably only see a few Perseids per hour."
This will change, however, as August unfolds.
"Earth passes through the densest part of the debris stream sometime on August 12th. Then, you could see dozens of meteors per hour."
For sky watchers in North America, the watch begins after nightfall on August 11th and continues until sunrise on the 12th. Veteran observers suggest the following strategy: Unfold a blanket on a flat patch of ground. (Note: The middle of your street is not a good choice.) Lie down and look up. Perseids can appear in any part of the sky, their tails all pointing back to the shower's radiant in the constellation Perseus. Get away from city lights if you can.
There is one light you cannot escape on August 12th. The 55% gibbous Moon will glare down from the constellation Aries just next door to the shower's radiant in Perseus. The Moon is beautiful, but don't stare at it. Bright moonlight ruins night vision and it will wipe out any faint Perseids in that part of the sky.
Above: Looking northeast around midnight on August 11th-12th. The red dot is the Perseid radiant. Although Perseid meteors can appear in any part of the sky, all of their tails will point back to the radiant. Image copyright: Spaceweather.com, used with permission.
The Moon is least troublesome during the early evening hours of August 11th. Around 9 to 11 p.m. local time (your local time), both Perseus and the Moon will be hanging low in the north. This low profile reduces lunar glare while positioning the shower's radiant for a nice display of Earthgrazers.
"Earthgrazers are meteors that approach from the horizon and skim the atmosphere overhead like a stone skipping across the surface of a pond," explains Cooke. "They are long, slow and colorful—among the most beautiful of meteors." He notes that an hour of watching may net only a few of these at most, but seeing even one can make the whole night worthwhile.
The Perseids are coming. Enjoy the show.
Het is de tweede die de rover gevonden heeftquote:Possible Meteorite Imaged by Opportunity Rover
by Staff Writers
Pasadena CA (JPL) Aug 05, 2009
This image of "Block Island" was taken on July 28, 2009,
with the front hazard-identification camera on
NASA's Mars Exploration Rover Opportunity.
The Opportunity rover has eyed an odd-shaped, dark rock, about 0.6 meters (2 feet) across on the surface of Mars, which may be a meteorite.
The team spotted the rock called "Block Island," on July 18, 2009, in the opposite direction from which it was driving. The rover then backtracked some 250 meters (820 feet) to study it closer.
Scientists will be testing the rock with the alpha particle X-ray spectrometer to get composition measurements and to confirm if indeed it is a meteorite.
BRON: MarsDaily
Naar mijn zeggens is het een ijzer meteoriet
Foto: NASA
[ Bericht 10% gewijzigd door -CRASH- op 05-08-2009 17:17:29 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Inderdaad beste Sararaats, laat de weergoden met ons zijnquote:Op woensdag 5 augustus 2009 08:05 schreef sararaats het volgende:
jeeeeeeeeeeeej, de Perseïden komen er weer aan.
hopelijk is het goed weer
06-08-2009
Volgende week jaarlijkse sterrenregen
In de nacht van woensdag op donderdag volgende week kunnen sterrenliefhebbers hun hart ophalen: dan is tussen elf uur 's avonds en vijf uur 's morgens de jaarlijkse meteorenregen Perseïden weer te zien. Het schouwspel zal bij goed weer toch minder zichtbaar zijn dan vorig jaar, omdat de maan hoger aan de hemel staat.
De meteorenregen lijkt rechtstreeks uit de planeet Perseus te komen en heet daarom Perseïden. In werkelijkheid gaat het om een zwerm stofjes en gruis van de komeet Swift-Tuttle, die in een baan om de aarde draait. Elk jaar in augustus kruist de aarde de baan van die komeet, die er 130 jaar over doet om een volledige ellips te maken. (anp/hln)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Planeet?quote:Op vrijdag 7 augustus 2009 00:45 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
De meteorenregen lijkt rechtstreeks uit de planeet Perseus te komen en heet daarom Perseïden.
I feel kinda Locrian today
Uiteraard, had niet eens gezien dat er planeet stondquote:Op vrijdag 7 augustus 2009 09:05 schreef sararaats het volgende:
klopt iets niet hoor. Perseus is een sterrenbeeld
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-08-2009
Saturnusmaan Titan lijkt op Aarde
Van alle hemellichamen in het zonnestelsel lijkt de Saturnusmaan Titan het meest op de Aarde. Dat zeggen astronomen op de Algemene Vergadering van de Internationale Astronomische Unie in Rio de Janeiro, op basis van observaties van de Amerikaanse Saturnussonde Cassini.
Dikke atmosfeer
Als een van de grootste manen van ons zonnestelsel beschikt Titan over een dikke atmosfeer en zijn er stabiele 'plassen' van vloeibare stoffen op het oppervlak. De meren in noordelijke breedtegraden en her en der ook ter hoogte van de zuidelijke breedtegraden bevatten wellicht koolwaterstoffen zoals ethaan en methaan. Gezien de ijzige oppervlaktetemperatuur van min 180 graden Celsius kan er geen (vloeibaar) water zijn, tenzij als rotsvast diepbevoren ijs, zegt Rosaly Lopes van het Jet Propulsion Laboratory van de NASA in Pasadena.
Methaan
Op Titan neemt methaan dus de plaats in van het water in de hydrologische cyclus van verdamping en neerslag (regen of sneeuw). De stof kan voorkomen als gas, vloeibaar en vast. Methaanregen klieft kanalen doorheen het oppervlak, vormt er meren en zorgt voor erosie die de impactkraters van meteorieten, die de meeste andere werelden van gesteente pokdalig hebben gemaakt, wegveegt.
Vulkanen
Bovendien kent Titan vulkanische activiteit. In plaats van heet magma komt uit die 'cryovulkanen' echter waterijs en ammoniak tevoorschijn. De ammoniak komt op de hellingen van die vulkanen terecht, waar het goedje verdampt. Samen met methaan en stikstof is ammoniak de belangrijkste component van de atmosfeer van de maan, die bijna zo groot is als Mars.
Duinen en bergen
Nog gelijkend op de Aarde zijn door koude winden gevormde duinen (eerder bestaande uit ijskristallen dan uit zand) en bergketens. Die bergen zijn misschien tektonisch ontstaan toen de korst van Titan compresseerde wanneer die diepbevroren raakte. Op Aarde daarentegen blijft de aardkorst bewegen, met bijvoorbeeld aardbevingen tot gevolg. (belga/sam)
(HLN)
Saturnusmaan Titan lijkt op Aarde
Van alle hemellichamen in het zonnestelsel lijkt de Saturnusmaan Titan het meest op de Aarde. Dat zeggen astronomen op de Algemene Vergadering van de Internationale Astronomische Unie in Rio de Janeiro, op basis van observaties van de Amerikaanse Saturnussonde Cassini.
Dikke atmosfeer
Als een van de grootste manen van ons zonnestelsel beschikt Titan over een dikke atmosfeer en zijn er stabiele 'plassen' van vloeibare stoffen op het oppervlak. De meren in noordelijke breedtegraden en her en der ook ter hoogte van de zuidelijke breedtegraden bevatten wellicht koolwaterstoffen zoals ethaan en methaan. Gezien de ijzige oppervlaktetemperatuur van min 180 graden Celsius kan er geen (vloeibaar) water zijn, tenzij als rotsvast diepbevoren ijs, zegt Rosaly Lopes van het Jet Propulsion Laboratory van de NASA in Pasadena.
Methaan
Op Titan neemt methaan dus de plaats in van het water in de hydrologische cyclus van verdamping en neerslag (regen of sneeuw). De stof kan voorkomen als gas, vloeibaar en vast. Methaanregen klieft kanalen doorheen het oppervlak, vormt er meren en zorgt voor erosie die de impactkraters van meteorieten, die de meeste andere werelden van gesteente pokdalig hebben gemaakt, wegveegt.
Vulkanen
Bovendien kent Titan vulkanische activiteit. In plaats van heet magma komt uit die 'cryovulkanen' echter waterijs en ammoniak tevoorschijn. De ammoniak komt op de hellingen van die vulkanen terecht, waar het goedje verdampt. Samen met methaan en stikstof is ammoniak de belangrijkste component van de atmosfeer van de maan, die bijna zo groot is als Mars.
Duinen en bergen
Nog gelijkend op de Aarde zijn door koude winden gevormde duinen (eerder bestaande uit ijskristallen dan uit zand) en bergketens. Die bergen zijn misschien tektonisch ontstaan toen de korst van Titan compresseerde wanneer die diepbevroren raakte. Op Aarde daarentegen blijft de aardkorst bewegen, met bijvoorbeeld aardbevingen tot gevolg. (belga/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-08-2009
NASA test kernenergie voor permanente maanbasis
De NASA heeft een aantal belangrijke stappen gezet die het gebruik van kernenergie voor de stroomvoorziening van een permanent bemande maanbasis moeten mogelijk maken, meldt de gezaghebbende website space.com.
Maan
Het Amerikaanse ruimtevaartbureau wil tegen 2020 weer Amerikanen naar de maan sturen. Dat kan leiden tot een bemande maanbasis om het oppervlak verder te onderzoeken, en als voorbereiding op een bemande missie naar Mars. Om zo'n basis van energie te voorzien, onderzoekt de NASA de haalbaarheid van kleine systemen voor atoomsplitsing. De splitsing van atoomkernen moet leiden tot een duurzame en gecontroleerde reactie waarbij hitte vrijkomt. Die wordt dat omgezet in stroom.
De atoomfabriekjes zijn zo groot als een vuilnisemmer, en zouden tot 40 kilowatt aan duurzame energie moeten voortbrengen. Dat is genoeg is voor een maan- of Marsbasis, of zowat acht huizen op Aarde, luidt het.
Doorbraken
In recente tests hebben de NASA en het energieministerie enkele doorbraken bereikt. Een eerste betrof een proef met een lichtgewicht radiatorpaneel, dat in het luchtledige aan extreem koude temperaturen werd blootgesteld. Bij de tweede werd gesmolten vloeibaar metaal door een Stirlingmotor gepompt die door warmte wordt aangedreven. Hierbij werd gesimuleerd hoe hitte van een kernreactor naar een omvormer kan worden geleid om stroom op te wekken.
In een derde test kreeg een alternator van een Stirlingmotor een stralingsbombardement te verduren, tot twintig keer de toegelaten gecumuleerde dosis voor atoomfabrieken op Aarde, om te zien hoe het ding zich zou houden. Het doorstond de test met vlag en wimpel, aldus space.com. De volgende stap, gepland voor 2012, is het combineren van de radiator, de motor en de alternator tot één enkele demonstrator van een atoomfabriek. (belga/sam)
(HLN)
NASA test kernenergie voor permanente maanbasis
De NASA heeft een aantal belangrijke stappen gezet die het gebruik van kernenergie voor de stroomvoorziening van een permanent bemande maanbasis moeten mogelijk maken, meldt de gezaghebbende website space.com.
Maan
Het Amerikaanse ruimtevaartbureau wil tegen 2020 weer Amerikanen naar de maan sturen. Dat kan leiden tot een bemande maanbasis om het oppervlak verder te onderzoeken, en als voorbereiding op een bemande missie naar Mars. Om zo'n basis van energie te voorzien, onderzoekt de NASA de haalbaarheid van kleine systemen voor atoomsplitsing. De splitsing van atoomkernen moet leiden tot een duurzame en gecontroleerde reactie waarbij hitte vrijkomt. Die wordt dat omgezet in stroom.
De atoomfabriekjes zijn zo groot als een vuilnisemmer, en zouden tot 40 kilowatt aan duurzame energie moeten voortbrengen. Dat is genoeg is voor een maan- of Marsbasis, of zowat acht huizen op Aarde, luidt het.
Doorbraken
In recente tests hebben de NASA en het energieministerie enkele doorbraken bereikt. Een eerste betrof een proef met een lichtgewicht radiatorpaneel, dat in het luchtledige aan extreem koude temperaturen werd blootgesteld. Bij de tweede werd gesmolten vloeibaar metaal door een Stirlingmotor gepompt die door warmte wordt aangedreven. Hierbij werd gesimuleerd hoe hitte van een kernreactor naar een omvormer kan worden geleid om stroom op te wekken.
In een derde test kreeg een alternator van een Stirlingmotor een stralingsbombardement te verduren, tot twintig keer de toegelaten gecumuleerde dosis voor atoomfabrieken op Aarde, om te zien hoe het ding zich zou houden. Het doorstond de test met vlag en wimpel, aldus space.com. De volgende stap, gepland voor 2012, is het combineren van de radiator, de motor en de alternator tot één enkele demonstrator van een atoomfabriek. (belga/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-08-2009
Equinox op Saturnus levert bijzondere plaatjes op
Het is equinox op Saturnus. Dat wil zeggen dat de zon loodrecht op de evenaar staat. Bij menig planeet zou dit fenomeen ongemerkt voorbij gegaan zijn, maar bij Saturnus is equinox iets bijzonders, en wel vanwege de ringen. De zonnestralen scheren over het ringvlak en elke oneffenheid werpt schaduwen op: niet alleen manen, maar ook de verstoring die de manen in de ringen teweegbrengen. En dan is er ook nog iets gezien in de F-ring waar we de verklaring nog niet voor hebben.
De wetenschappers van de Saturnusmissie Cassini, nu 5 jaar in een baan rond Saturnus, noemen het de "Really Big Deal": Saturnus' equinox. Cassini's uitgebreide missie is er zelfs naar genoemd: the Equinox Mission. Het is een buitengewone tijd om de ringen van Saturnus te bestuderen. Een voorbeeld?
Neem herdersmaan Daphnis, die in 2005 ontdekt werd. Herdersmaantjes begeleiden de ringen van een planeet. Op deze foto in 2005 is al te zien dat Daphnis een beweging in de ring veroorzaakt:
Saturnusmaan Daphnis in zijn baan in de "Keeler gap" in de A-ring in 2005. (Klik op de foto voor de vergroting)
In juni werden de schaduwen op de ringen van Saturnus al langer en dat leverde dit shot door Cassini op. De hoek van de zon op de ringen was toen nog maar 0,21 graden.:
Daphnis op 26 juni dit jaar. De golven die Daphnis teweegbrengt lijken wel op een soort grafieken.
En op 28 juli was duidelijk te merken dat de ringen al donker werden.
Daphnis op 28 juli. De golven die Daphnis veroorzaakt weten nog net wat zonnestralen te pakken.
Je kunt je misschien wel voorstellen dat wetenschappers deze verstoringen in de ring uitermate interessant vinden. De verstoring zegt iets over zowel de maan Daphnis als het materiaal in de ringen.
Op 4 augustus was Saturnus nog maar 7 Aardse dagen verwijderd van het equinox (11 augustus). Cassini schoot drie foto's van Saturnus, waarvan je hier een compositie ziet (gemaakt door Emily Lakdawalla van The Planetary Society blog)
Saturnus een week voor de equinox. De buitenste F-ring is goed te zien .
Ook grotere manen werpen schaduwen op de ringen.
De schaduw van een maan op de ringen. Het patroon van de schaduw heeft onderbrekingen die onmogelijk lijken. Het effect komt door het verschil in transparantie van de verschillende delen in de ringen.
Niet alleen manen werpen schaduwen:
Hier zien we een verdikking in de F-ring die een schaduw werpt over de andere ringen. De schaduw is 5000 kilometers lang. Je kunt er de Verenigde Staten in de breedte langs leggen.
Tenslotte nog een vreemd fenomeen in de F-ring:
Een rare konkel in de F-ring die we nog niet eerder gezien hebben. Mogelijk is dit een verstoring die veroorzaakt is door een object dat langsgekomen is. Cassini-wetenschappers rekenen er nog aan.
Cassini draait al 5 jaar rondjes rond Saturnus en levert zoals je ziet nog altijd adembenemende foto's op. Het mag gerust een van de meest succesvolle planetaire missies van de afgelopen jaren genoemd worden.
Bronnen: The Planetary Society blog, The Bad Astronomy Blog.
(Astrostart)
Equinox op Saturnus levert bijzondere plaatjes op
Het is equinox op Saturnus. Dat wil zeggen dat de zon loodrecht op de evenaar staat. Bij menig planeet zou dit fenomeen ongemerkt voorbij gegaan zijn, maar bij Saturnus is equinox iets bijzonders, en wel vanwege de ringen. De zonnestralen scheren over het ringvlak en elke oneffenheid werpt schaduwen op: niet alleen manen, maar ook de verstoring die de manen in de ringen teweegbrengen. En dan is er ook nog iets gezien in de F-ring waar we de verklaring nog niet voor hebben.
De wetenschappers van de Saturnusmissie Cassini, nu 5 jaar in een baan rond Saturnus, noemen het de "Really Big Deal": Saturnus' equinox. Cassini's uitgebreide missie is er zelfs naar genoemd: the Equinox Mission. Het is een buitengewone tijd om de ringen van Saturnus te bestuderen. Een voorbeeld?
Neem herdersmaan Daphnis, die in 2005 ontdekt werd. Herdersmaantjes begeleiden de ringen van een planeet. Op deze foto in 2005 is al te zien dat Daphnis een beweging in de ring veroorzaakt:
Saturnusmaan Daphnis in zijn baan in de "Keeler gap" in de A-ring in 2005. (Klik op de foto voor de vergroting)
In juni werden de schaduwen op de ringen van Saturnus al langer en dat leverde dit shot door Cassini op. De hoek van de zon op de ringen was toen nog maar 0,21 graden.:
Daphnis op 26 juni dit jaar. De golven die Daphnis teweegbrengt lijken wel op een soort grafieken.
En op 28 juli was duidelijk te merken dat de ringen al donker werden.
Daphnis op 28 juli. De golven die Daphnis veroorzaakt weten nog net wat zonnestralen te pakken.
Je kunt je misschien wel voorstellen dat wetenschappers deze verstoringen in de ring uitermate interessant vinden. De verstoring zegt iets over zowel de maan Daphnis als het materiaal in de ringen.
Op 4 augustus was Saturnus nog maar 7 Aardse dagen verwijderd van het equinox (11 augustus). Cassini schoot drie foto's van Saturnus, waarvan je hier een compositie ziet (gemaakt door Emily Lakdawalla van The Planetary Society blog)
Saturnus een week voor de equinox. De buitenste F-ring is goed te zien .
Ook grotere manen werpen schaduwen op de ringen.
De schaduw van een maan op de ringen. Het patroon van de schaduw heeft onderbrekingen die onmogelijk lijken. Het effect komt door het verschil in transparantie van de verschillende delen in de ringen.
Niet alleen manen werpen schaduwen:
Hier zien we een verdikking in de F-ring die een schaduw werpt over de andere ringen. De schaduw is 5000 kilometers lang. Je kunt er de Verenigde Staten in de breedte langs leggen.
Tenslotte nog een vreemd fenomeen in de F-ring:
Een rare konkel in de F-ring die we nog niet eerder gezien hebben. Mogelijk is dit een verstoring die veroorzaakt is door een object dat langsgekomen is. Cassini-wetenschappers rekenen er nog aan.
Cassini draait al 5 jaar rondjes rond Saturnus en levert zoals je ziet nog altijd adembenemende foto's op. Het mag gerust een van de meest succesvolle planetaire missies van de afgelopen jaren genoemd worden.
Bronnen: The Planetary Society blog, The Bad Astronomy Blog.
(Astrostart)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Planets collide in deep space
Two distant planets orbiting a young star apparently smashed into each other at high speeds thousands of years ago in cosmic pileup of cataclysmic proportions, astronomers announced Monday.
Telltale plumes of vaporized rock and lava leftover from the collision revealed its existence to NASA's Spitzer Space Telescope, which picked up signatures from the impact in recent observations.
The two-planet pileup occurred within the last few thousand years or so - a relatively recent cosmic timeframe. The smaller of the two bodies - a planet about the size of Earth's moon, according to computer models - was apparently destroyed by the crash. The other was most likely a Mercury-sized-planet and survived, albeit severely dented.
"This collision had to be huge and incredibly high-speed for rock to have been vaporized and melted," said Carey Lisse of the Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory in Maryland, lead author of a paper describing the findings in the Aug. 20 issue of the Astrophysical Journal.
Researchers believe the planets were moving at about 22,400 mph (10 kilometers per second) before the crash. The violent wreck released amorphous silica rock, or melted glass, and hardened chunks of lava called tektites. Spitzer also spotted large clouds of orbiting silicon monoxide gas created when the rock was vaporized.
This is a really rare and short-lived event, critical in the formation of Earth-like planets and moons," Lisse said. "We're lucky to have witnessed one not long after it happened."
Infrared detectors on Spitzer found the traces of rocky rubble and re-frozen lava around a young star, called HD 172555, still in the early stages of planet formation. The system is about 100 light-years from Earth. One light-year is the distance light travels in a year six trillion miles (9.7 trillion km).
similar fender-bender is thought to have formed Earth's moon more than 4 billion years ago, when a body the size of Mars rammed into Earth.
"The collision that formed our moon would have been tremendous, enough to melt the surface of Earth," said co-author Geoff Bryden of NASA's Jet Propulsion Laboratory in California. "Debris from the collision most likely settled into a disk around Earth that eventually coalesced to make the moon. This is about the same scale of impact we're seeing with Spitzer - we don't know if a moon will form or not, but we know a large rocky body's surface was red hot, warped and melted."
In fact, such violent encounters seem to have been common in our own solar system's early history. For example, giant impacts are thought to have stripped Mercury of its outer crust, tipped Uranus on its side, and spun Venus backward.
As recently as last month, a small space rock slammed into Jupiter, making a large black bruise.
In general, rocky planets like Earth coalesce and grow when small rocks crash and clump together, merging their cores.
The system around HD 172555 is a relative baby at only 12 million years old, compared to our solar system's age of 4.5 billion years.
11-08-2009
Zuurstof uit maanstenen
Elektrochemisch proces moet astronauten laten ademen
De zuurstofvoorziening van een basis op de maan is relatief simpel te regelen door metaaloxides uit maanstenen (regoliet) elektrochemisch te splitsen. Dat beweren twee groepen wetenschappers uit respectievelijk Cambridge (Engeland) en Cambridge (Massachusetts).
Tijdens het IUPAC-congres in Glasgow presenteerde de Brit Derek Fray vorige week zijn plannen. Hij wil een proces aanpassen dat hij eigenlijk had bedacht om de metalen uit de oxides te krijgen. Dat werkte met een elektrochemische cel met de oxides als kathode, een koolstof anode en een gesmolten zout (CaCl2) als elektrolyt. CaCl2 smelt bij 800 graden Celsius, dus dat is je werktemperatuur. In deze cel ontstaat puur metaal aan de kathode en CO2 aan de anode, die daarbij langzaam wordt opgebruikt.
Om O2 in plaats van CO2 aan de anode te krijgen moet je een anodemateriaal gebruiken dat wél elektriciteit geleidt maar chemisch inert is. Volgens Fray voldoet calciumtitanaat met een beetje calciumruthenaat aan deze voorwaarde.
Fray heeft 10 miljoen pond subsidie aan het European Space Agency gevraagd voor de bouw van een prototype.
MIT-onderzoeker Donald Sadoway werkt intussen aan een proces dat bij 1600 graden werkt. Bij die temperatuur smelt regoliet en kan dan zelf als elektrolyt dienen. Het gevormde metaal zakt vanzelf naar de bodem. Het grote voordeel zou zijn dat je de maansteen (maanstof is een betere omschrijving) niet tot een massieve kathode hoeft te persen. Volgens Sadoway compenseert dat voor het extra energieverbruik vanwege de hogere temperatuur.
Beide groepen komen helaas te laat om nog mee te dingen naar de prijs van een miljoen dollar die door NASA was uitgeloofd voor het eerste apparaat dat binnen acht uur vijf kilo zuurstof zou kunnen vrijmaken uit maan-achtig gesteente. Het aanbod liep op 1 juni af zonder dat iemand een poging had gedaan.
bron: naturenews
(c2w)
Zuurstof uit maanstenen
Elektrochemisch proces moet astronauten laten ademen
De zuurstofvoorziening van een basis op de maan is relatief simpel te regelen door metaaloxides uit maanstenen (regoliet) elektrochemisch te splitsen. Dat beweren twee groepen wetenschappers uit respectievelijk Cambridge (Engeland) en Cambridge (Massachusetts).
Tijdens het IUPAC-congres in Glasgow presenteerde de Brit Derek Fray vorige week zijn plannen. Hij wil een proces aanpassen dat hij eigenlijk had bedacht om de metalen uit de oxides te krijgen. Dat werkte met een elektrochemische cel met de oxides als kathode, een koolstof anode en een gesmolten zout (CaCl2) als elektrolyt. CaCl2 smelt bij 800 graden Celsius, dus dat is je werktemperatuur. In deze cel ontstaat puur metaal aan de kathode en CO2 aan de anode, die daarbij langzaam wordt opgebruikt.
Om O2 in plaats van CO2 aan de anode te krijgen moet je een anodemateriaal gebruiken dat wél elektriciteit geleidt maar chemisch inert is. Volgens Fray voldoet calciumtitanaat met een beetje calciumruthenaat aan deze voorwaarde.
Fray heeft 10 miljoen pond subsidie aan het European Space Agency gevraagd voor de bouw van een prototype.
MIT-onderzoeker Donald Sadoway werkt intussen aan een proces dat bij 1600 graden werkt. Bij die temperatuur smelt regoliet en kan dan zelf als elektrolyt dienen. Het gevormde metaal zakt vanzelf naar de bodem. Het grote voordeel zou zijn dat je de maansteen (maanstof is een betere omschrijving) niet tot een massieve kathode hoeft te persen. Volgens Sadoway compenseert dat voor het extra energieverbruik vanwege de hogere temperatuur.
Beide groepen komen helaas te laat om nog mee te dingen naar de prijs van een miljoen dollar die door NASA was uitgeloofd voor het eerste apparaat dat binnen acht uur vijf kilo zuurstof zou kunnen vrijmaken uit maan-achtig gesteente. Het aanbod liep op 1 juni af zonder dat iemand een poging had gedaan.
bron: naturenews
(c2w)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-08-2009
Amerika denkt na over toekomst bemande ruimtevaart
Op dit moment broedt een comité, geleid door Norman Augustine, 7 scenario's voor de toekomst van de Amerikaanse ruimtevaart. De space shuttle moet in 2010 met pensioen en NASA heeft het Orion ruimteschip aangewezen als opvolger en de Ares-I en -V als raketten die Amerika terug op de maan moeten brengen. Maar niet iedereen is overtuigd dat dit de juiste weg terug naar de maan is.
In Juni begon het Augustine comité met leden uit de industrie, universiteiten, de luchtmacht en het astronauten korps aan een review van het bemande ruimtevaartprogramma. De achtergrond ervan is dat de keuze die NASA gemaakt heeft voor de Ares-I en -V raket misschien niet de meest economische of de beste is geweest. Ook duurt het jaren na de landing van de laatste shuttle voor de eerstvolgende bemande Amerikaanse missie gelanceerd kan worden. Er zijn critici die vinden dat NASA niet goed genoeg naar alternatieven gekeken heeft. Dat beoogt het Augustine comité wel te doen. Zelfs partners als ESA en lanceerbedrijf Arianespace zijn gevraagd om voor het comité te spreken. Het Augustine comité heeft allerlei organisaties om alternatieven gevraagd en men heeft de mogelijke toekomstscenarios gereduceerd tot 7.
De Ares-V raket is de zware raket in NASA's plan voor de terugkeer naar de maan.
Tussen die 7 scenarios zitten de volgende opties:
Scenario 1 is het huidige scenario dat NASA voor ogen heeft: de shuttle blijft vliegen tot 2011 en in 2015 wordt ISS afgedankt. ISS wordt tot 2015 bereikt met behulp van Russische Sojoez raketten, daarna de Orion, die met een Ares-I raket gelanceerd wordt. Later komt de Ares-V raket, die NASA astronauten naar de maan kan brengen. De eerste maanlanding staat dan gepland in 2024 waarna men werkt aan een maanbasis. Het nadeel van dit scenario is een lang gat in de mogelijkheden voor bemande ruimtevaart: van 2011 t/m 2018. Ook het al in 2015 afdanken van ISS ligt politiek gevoelig.
De Ares-I raket wordt op dit moment opgebouwd in het Vehicle Assembly Building op Kennedy Space Center. Sommigen zeggen dat de Ares-I zo snel mogelijk geschrapt moet worden en NASA moet gaan voor de echte uitdagingen.
Scenario 2 is meer gefocussed op ISS. De shuttle vliegt nog steeds tot 2011, daarna nemen de Sojoez en Ares-I of een commerciële partij het over (bijvoorbeeld SpaceX met zijn Dragon ruimteschip). ISS wordt bemand tot in 2020. Ook in dit scenario past de Ares-V maanraket, maar een eerste maanlanding is pas in 2028. Het gat tussen de shuttle en de bemande Orion is zelfs nog groter in dit scenario. Pas in 2019 zal die vliegen. De enige hoop op bemande ruimtevaart ligt dan in handen van commerciële organisaties.
De Dragon van SpaceX, de commerciële optie om astronauten bij ISS te brengen. (Klik op de foto voor een video.)
Bij scenario 3 wil men vooral zo snel mogelijk af van de lage baan om de Aarde (waar de shuttle en ISS tot veroordeeld zijn). Dus de shuttle houdt men tot 2011 en ISS tot 2015. Men werkt zo snel mogelijk aan de Ares-V raket, waarmee men niet alleen de maan bezoekt, maar ook asteroïden en men Lagrange punten kan bezoeken. Dat laatste zou mogelijk interessant kunnen zijn voor een ruimtestation op dat punt. NASA's bemande ruimtevluchten beginnen pas als de Ares-V gelanceerd kan worden, dus rond 2019/2020.
Tot zover de scenario's die binnen het huidig budget van NASA vallen. Experts zijn het er over eens dat dit budget grote beperkingen oplegt. President Obama heeft aangegeven dat hij een geïnspireerd programma wel wil financieren. Dus laten we eens kijken naar de alternatieven die boven NASA's budget uitkomen.
Scenario 4 is gebaseerd op het Shuttle systeem. De shuttle blijft vliegen tot 2015 en ISS blijft bemand tot 2020. Na 2015 wordt de Sojoez of een commerciële optie ingezet. Als zware raket wordt niet de Ares-V raket genomen, maar de DIRECT optie of een zware onbemande shuttle. Gedacht wordt aan brandstof depots onderweg en een maanbasis. Deze optie heeft het korste gat tussen shuttle en de opvolger voor bemande vluchten. Al met al valt dit scenario in beperkte mate buiten het budget.
De bouw van een Jupiter 130. Volgens de mensen achter Direct kan men hiermee al in 2014 een vlucht a la Apollo 8 maken.
Interessant is de keuze voor de zware raket in scenario 4. Het DIRECT / Jupiter rakettensysteem is bedacht door NASA-medewerkers en technici uit de ruimteindustrie in hun vrije tijd. In een filmpje op Internet leggen zij uit hoe zij, gebaseerd op Shuttle hardware, meer kunnen bereiken met hetzelfde budget. Volgens de bedenker is het DIRECT systeem "safer, simpeler, sooner".
De Shuttle-Derived Heavy Lift Launch Vehicle is een raket die zelfs nog meer van de huidige shuttle uitgaat. Aan de bestaande externe tank en opduwraketten wordt nu een onbemande raket gekoppeld. Dat betekent dat je met deze raket weinig hoeft te veranderen aan de huidige lanceerplatforms en andere hardware.
De Shuttle side-mount Heavy Lift Vehicle wordt gelanceerd vanaf het zelfde platform waar de shuttles gelanceerd werden. (Klik op de foto voor een video.)
Scenario 5 wordt het "Deep Space" scenario genoemd. Hierbij wordt de shuttle in 2011 afgedankt, maar ISS blijft bemand tot 2020. Ook hier wordt een shuttle-afgeleide raket gebruikt of een bestaande zware Atlas-V of Delta-IV raket. Ook de Sojoez en de commerciële bemanning van ISS zijn hier in meegenomen. Apart aan dit scenario is dat de maan geheel overgeslagen wordt en meteen voor deep space missies gekozen.
Scenario 6 gaat uit van het einde van de shuttle in 2011, ISS in 2020 en een shuttle-afgeleide raket of een bestaande zware Atlas-V of Delta-IV raket. Ook de Sojoez en de commerciële bemanning van ISS zijn hier in meegenomen. In dit scenario worden er wel maanlandingen uitgevoerd, maar er wordt geen maanbasis gebouwd. In dit plan zou de eerste maanlanding tegen 2020 kunnen plaatsvinden. Hoe lang het duurt na de shuttle voor er een nieuwe bemande lancering kan plaatsvinden is nog onbekend.
Tenslotte is er het Mars first programma, het zevende scenario. Ook hier eindigt het shuttleprogramma in 2011, ISS in 2020. De Ares-V raket wordt ontwikkeld en er zou een bemande maanlanding mee kunnen worden uitgevoerd. Daarna wordt zo snel mogelijk gewerkt aan een missie naar Mars in 2030. Nu al is berekend dat dit programma extreem duur wordt en het programma erg hangt op een commerciële optie naar ISS.
Scenarios 4 en 5 zijn met name kansrijk. En als een van deze scenarios uit gaan komen, dan gaan we heel andere ruimtevaart zien dan we de afgelopen 30 jaar gewend waren. Misschien gaat het wat lijken op wat ons na Apollo is beloofd. Wat het Augustine comité ook op gaat leveren, het inspireert technici nu al om met interessante ideeën op de proppen te komen die we in lange tijd niet meer gezien hebben.
Bronnen: NASA, Wikipedia, DIRECT 3.0, NASASpaceflight.com.
(Astrostart)
Amerika denkt na over toekomst bemande ruimtevaart
Op dit moment broedt een comité, geleid door Norman Augustine, 7 scenario's voor de toekomst van de Amerikaanse ruimtevaart. De space shuttle moet in 2010 met pensioen en NASA heeft het Orion ruimteschip aangewezen als opvolger en de Ares-I en -V als raketten die Amerika terug op de maan moeten brengen. Maar niet iedereen is overtuigd dat dit de juiste weg terug naar de maan is.
In Juni begon het Augustine comité met leden uit de industrie, universiteiten, de luchtmacht en het astronauten korps aan een review van het bemande ruimtevaartprogramma. De achtergrond ervan is dat de keuze die NASA gemaakt heeft voor de Ares-I en -V raket misschien niet de meest economische of de beste is geweest. Ook duurt het jaren na de landing van de laatste shuttle voor de eerstvolgende bemande Amerikaanse missie gelanceerd kan worden. Er zijn critici die vinden dat NASA niet goed genoeg naar alternatieven gekeken heeft. Dat beoogt het Augustine comité wel te doen. Zelfs partners als ESA en lanceerbedrijf Arianespace zijn gevraagd om voor het comité te spreken. Het Augustine comité heeft allerlei organisaties om alternatieven gevraagd en men heeft de mogelijke toekomstscenarios gereduceerd tot 7.
De Ares-V raket is de zware raket in NASA's plan voor de terugkeer naar de maan.
Tussen die 7 scenarios zitten de volgende opties:
Scenario 1 is het huidige scenario dat NASA voor ogen heeft: de shuttle blijft vliegen tot 2011 en in 2015 wordt ISS afgedankt. ISS wordt tot 2015 bereikt met behulp van Russische Sojoez raketten, daarna de Orion, die met een Ares-I raket gelanceerd wordt. Later komt de Ares-V raket, die NASA astronauten naar de maan kan brengen. De eerste maanlanding staat dan gepland in 2024 waarna men werkt aan een maanbasis. Het nadeel van dit scenario is een lang gat in de mogelijkheden voor bemande ruimtevaart: van 2011 t/m 2018. Ook het al in 2015 afdanken van ISS ligt politiek gevoelig.
De Ares-I raket wordt op dit moment opgebouwd in het Vehicle Assembly Building op Kennedy Space Center. Sommigen zeggen dat de Ares-I zo snel mogelijk geschrapt moet worden en NASA moet gaan voor de echte uitdagingen.
Scenario 2 is meer gefocussed op ISS. De shuttle vliegt nog steeds tot 2011, daarna nemen de Sojoez en Ares-I of een commerciële partij het over (bijvoorbeeld SpaceX met zijn Dragon ruimteschip). ISS wordt bemand tot in 2020. Ook in dit scenario past de Ares-V maanraket, maar een eerste maanlanding is pas in 2028. Het gat tussen de shuttle en de bemande Orion is zelfs nog groter in dit scenario. Pas in 2019 zal die vliegen. De enige hoop op bemande ruimtevaart ligt dan in handen van commerciële organisaties.
De Dragon van SpaceX, de commerciële optie om astronauten bij ISS te brengen. (Klik op de foto voor een video.)
Bij scenario 3 wil men vooral zo snel mogelijk af van de lage baan om de Aarde (waar de shuttle en ISS tot veroordeeld zijn). Dus de shuttle houdt men tot 2011 en ISS tot 2015. Men werkt zo snel mogelijk aan de Ares-V raket, waarmee men niet alleen de maan bezoekt, maar ook asteroïden en men Lagrange punten kan bezoeken. Dat laatste zou mogelijk interessant kunnen zijn voor een ruimtestation op dat punt. NASA's bemande ruimtevluchten beginnen pas als de Ares-V gelanceerd kan worden, dus rond 2019/2020.
Tot zover de scenario's die binnen het huidig budget van NASA vallen. Experts zijn het er over eens dat dit budget grote beperkingen oplegt. President Obama heeft aangegeven dat hij een geïnspireerd programma wel wil financieren. Dus laten we eens kijken naar de alternatieven die boven NASA's budget uitkomen.
Scenario 4 is gebaseerd op het Shuttle systeem. De shuttle blijft vliegen tot 2015 en ISS blijft bemand tot 2020. Na 2015 wordt de Sojoez of een commerciële optie ingezet. Als zware raket wordt niet de Ares-V raket genomen, maar de DIRECT optie of een zware onbemande shuttle. Gedacht wordt aan brandstof depots onderweg en een maanbasis. Deze optie heeft het korste gat tussen shuttle en de opvolger voor bemande vluchten. Al met al valt dit scenario in beperkte mate buiten het budget.
De bouw van een Jupiter 130. Volgens de mensen achter Direct kan men hiermee al in 2014 een vlucht a la Apollo 8 maken.
Interessant is de keuze voor de zware raket in scenario 4. Het DIRECT / Jupiter rakettensysteem is bedacht door NASA-medewerkers en technici uit de ruimteindustrie in hun vrije tijd. In een filmpje op Internet leggen zij uit hoe zij, gebaseerd op Shuttle hardware, meer kunnen bereiken met hetzelfde budget. Volgens de bedenker is het DIRECT systeem "safer, simpeler, sooner".
De Shuttle-Derived Heavy Lift Launch Vehicle is een raket die zelfs nog meer van de huidige shuttle uitgaat. Aan de bestaande externe tank en opduwraketten wordt nu een onbemande raket gekoppeld. Dat betekent dat je met deze raket weinig hoeft te veranderen aan de huidige lanceerplatforms en andere hardware.
De Shuttle side-mount Heavy Lift Vehicle wordt gelanceerd vanaf het zelfde platform waar de shuttles gelanceerd werden. (Klik op de foto voor een video.)
Scenario 5 wordt het "Deep Space" scenario genoemd. Hierbij wordt de shuttle in 2011 afgedankt, maar ISS blijft bemand tot 2020. Ook hier wordt een shuttle-afgeleide raket gebruikt of een bestaande zware Atlas-V of Delta-IV raket. Ook de Sojoez en de commerciële bemanning van ISS zijn hier in meegenomen. Apart aan dit scenario is dat de maan geheel overgeslagen wordt en meteen voor deep space missies gekozen.
Scenario 6 gaat uit van het einde van de shuttle in 2011, ISS in 2020 en een shuttle-afgeleide raket of een bestaande zware Atlas-V of Delta-IV raket. Ook de Sojoez en de commerciële bemanning van ISS zijn hier in meegenomen. In dit scenario worden er wel maanlandingen uitgevoerd, maar er wordt geen maanbasis gebouwd. In dit plan zou de eerste maanlanding tegen 2020 kunnen plaatsvinden. Hoe lang het duurt na de shuttle voor er een nieuwe bemande lancering kan plaatsvinden is nog onbekend.
Tenslotte is er het Mars first programma, het zevende scenario. Ook hier eindigt het shuttleprogramma in 2011, ISS in 2020. De Ares-V raket wordt ontwikkeld en er zou een bemande maanlanding mee kunnen worden uitgevoerd. Daarna wordt zo snel mogelijk gewerkt aan een missie naar Mars in 2030. Nu al is berekend dat dit programma extreem duur wordt en het programma erg hangt op een commerciële optie naar ISS.
Scenarios 4 en 5 zijn met name kansrijk. En als een van deze scenarios uit gaan komen, dan gaan we heel andere ruimtevaart zien dan we de afgelopen 30 jaar gewend waren. Misschien gaat het wat lijken op wat ons na Apollo is beloofd. Wat het Augustine comité ook op gaat leveren, het inspireert technici nu al om met interessante ideeën op de proppen te komen die we in lange tijd niet meer gezien hebben.
Bronnen: NASA, Wikipedia, DIRECT 3.0, NASASpaceflight.com.
(Astrostart)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
En niet vergeten de komende nacht allemaal naar buiten te gaan en naar de sterrenhemel te staren!
de Perseïden komen eraan
de Perseïden komen eraan
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
*meldt
Perseiden zijn al jarenlang zeer tegenvallend. Dit jaar hebben we ook nog eens volle maan, dus verwacht er niet veel van. Wacht liever op de Leoniden in november.
Perseiden zijn al jarenlang zeer tegenvallend. Dit jaar hebben we ook nog eens volle maan, dus verwacht er niet veel van. Wacht liever op de Leoniden in november.
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Ik heb voor de geinteresseerden een perseiden-topic gemaakt: Perseïden 2009
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Ik ga eens proberen wat foto's te makenquote:Op woensdag 12 augustus 2009 01:00 schreef star_gazer het volgende:
*meldt
Perseiden zijn al jarenlang zeer tegenvallend. Dit jaar hebben we ook nog eens volle maan, dus verwacht er niet veel van. Wacht liever op de Leoniden in november.
[ Bericht 7% gewijzigd door -CRASH- op 12-08-2009 02:42:08 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Meteorieten en Vuurballen : Ursiden 24-12quote:Op woensdag 12 augustus 2009 00:32 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
En niet vergeten de komende nacht allemaal naar buiten te gaan en naar de sterrenhemel te staren!
de Perseïden komen eraan
Heeft recentelijk nog een kick gehad
12-08-2009
Straling van zware ster leidt tot geboorte nieuwe sterren
De energierijke straling van een zware ster veroorzaakt schokgolven en verdichtingen in een grote wolk van koel waterstofgas, waardoor in het binnenste van die wolk honderden nieuwe, lichtere sterren ontstaan. Dit proces van 'getriggerde stervorming' is voor het eerst op grote schaal waargenomen in het stervormingsgebied Cepheus B, op ongeveer 2400 lichtjaar afstand van de aarde.
In de koude, donkere moleculaire wolk ontstaan op grote schaal nieuwe sterren, waarvan de leeftijden uiteenlopen van enkele miljoenen jaren tot een paar honderd miljoen jaar. Het stervormingsgebied is uitgebreid bestudeerd met twee ruimtetelescopen: het Chandra X-ray observatory en de Spitzer Space Telescope. Op basis van de rontgenwaarnemingen van Chandra konden sterrenkundigen de jonge sterren in het stervormingsgebied selecteren: pasgeboren sterren vertonen meer acitiviteit waarbij energierijke rontgenstraling geproduceerd wordt. De infraroodwaarnemingen van Spitzer lieten vervolgens zien welke van die sterren door stofschijven worden omgeven. Zulke protoplanetaire schijven komen uitsluitend bij de allerjongste sterren voor.
Uit de ruwe leeftijdsbepalingen die op deze manier zijn verkregen, blijkt duidelijk dat er zich een geboortegolf van nieuwe sterren door de wolk heeft voortgeplant. Die wordt grotendeels veroorzaakt door een zware ster die zich buiten de moleculaire wolk bevindt. De ontdekking van grootschalige 'getriggerde stervorming' is op 10 juli gepubliceerd in The Astrophysical Journal .
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Straling van zware ster leidt tot geboorte nieuwe sterren
De energierijke straling van een zware ster veroorzaakt schokgolven en verdichtingen in een grote wolk van koel waterstofgas, waardoor in het binnenste van die wolk honderden nieuwe, lichtere sterren ontstaan. Dit proces van 'getriggerde stervorming' is voor het eerst op grote schaal waargenomen in het stervormingsgebied Cepheus B, op ongeveer 2400 lichtjaar afstand van de aarde.
In de koude, donkere moleculaire wolk ontstaan op grote schaal nieuwe sterren, waarvan de leeftijden uiteenlopen van enkele miljoenen jaren tot een paar honderd miljoen jaar. Het stervormingsgebied is uitgebreid bestudeerd met twee ruimtetelescopen: het Chandra X-ray observatory en de Spitzer Space Telescope. Op basis van de rontgenwaarnemingen van Chandra konden sterrenkundigen de jonge sterren in het stervormingsgebied selecteren: pasgeboren sterren vertonen meer acitiviteit waarbij energierijke rontgenstraling geproduceerd wordt. De infraroodwaarnemingen van Spitzer lieten vervolgens zien welke van die sterren door stofschijven worden omgeven. Zulke protoplanetaire schijven komen uitsluitend bij de allerjongste sterren voor.
Uit de ruwe leeftijdsbepalingen die op deze manier zijn verkregen, blijkt duidelijk dat er zich een geboortegolf van nieuwe sterren door de wolk heeft voortgeplant. Die wordt grotendeels veroorzaakt door een zware ster die zich buiten de moleculaire wolk bevindt. De ontdekking van grootschalige 'getriggerde stervorming' is op 10 juli gepubliceerd in The Astrophysical Journal .
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-08-2009
Helderheidsverschillen supernova's beter begrepen
Nieuwe computersimulaties van exploderende sterren bieden sterrenkundigen een beter inzicht in de uitdijingsgeschiedenis van het heelal. Supernova-explosies van het type Ia ontstaan wanneer een witte dwergster materie van een begeleider opzuigt en daardoor boven een bepaalde kritische massa uitkomt, waarna hij op catastrofale wijze uiteenspat. Je zou dan ook verwachten dat Ia-supernova's allemaal dezelfde lichtkracht hebben, zodat hun waargenomen schijnbare helderheid een directe maat is voor hun afstand. Om die reden worden Ia-supernova's gebruikt als kosmische kilometerpaaltjes, waarmee je de uitdijingsgeschiedenis van het heelal kunt achterhalen.
Gedetailleerde simulaties, uitgevoerd met krachtige supercomputers en deze week gepubliceerd in Nature , maken echter duidelijk dat de werkelijke lichtkracht van een supernova mede bepaald wordt door de asymmetrie van de explosie, door de manier waarop we vanaf de aarde tegen die asymmetrische explosie aankijken, en door de precieze chemische samenstelling van de ontploffende ster.
Met een deel van die intrinsieke helderheidsverschillen wordt bij het waarnemen van Ia-supernova's al rekening gehouden: een supernova die lichtsterker is dan gemiddeld vertoont ook een trager helderheidsverloop, zodat er voor het helderheidsverschil gecorrigeerd kan worden. De nieuwe simulaties bieden nu echter voor het eerst een verklaring voor die helderheidsverschillen, en maken het mogelijk om in de toekomst veel nauwkeuriger te corrigeren voor allerlei effecten. Dat kan van groot belang zijn bij de interpretatie van de metingen, en mogelijk leiden tot veel nauwkeuriger conclusies over de uitdijingsgeschiedenis van het heelal.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Helderheidsverschillen supernova's beter begrepen
Nieuwe computersimulaties van exploderende sterren bieden sterrenkundigen een beter inzicht in de uitdijingsgeschiedenis van het heelal. Supernova-explosies van het type Ia ontstaan wanneer een witte dwergster materie van een begeleider opzuigt en daardoor boven een bepaalde kritische massa uitkomt, waarna hij op catastrofale wijze uiteenspat. Je zou dan ook verwachten dat Ia-supernova's allemaal dezelfde lichtkracht hebben, zodat hun waargenomen schijnbare helderheid een directe maat is voor hun afstand. Om die reden worden Ia-supernova's gebruikt als kosmische kilometerpaaltjes, waarmee je de uitdijingsgeschiedenis van het heelal kunt achterhalen.
Gedetailleerde simulaties, uitgevoerd met krachtige supercomputers en deze week gepubliceerd in Nature , maken echter duidelijk dat de werkelijke lichtkracht van een supernova mede bepaald wordt door de asymmetrie van de explosie, door de manier waarop we vanaf de aarde tegen die asymmetrische explosie aankijken, en door de precieze chemische samenstelling van de ontploffende ster.
Met een deel van die intrinsieke helderheidsverschillen wordt bij het waarnemen van Ia-supernova's al rekening gehouden: een supernova die lichtsterker is dan gemiddeld vertoont ook een trager helderheidsverloop, zodat er voor het helderheidsverschil gecorrigeerd kan worden. De nieuwe simulaties bieden nu echter voor het eerst een verklaring voor die helderheidsverschillen, en maken het mogelijk om in de toekomst veel nauwkeuriger te corrigeren voor allerlei effecten. Dat kan van groot belang zijn bij de interpretatie van de metingen, en mogelijk leiden tot veel nauwkeuriger conclusies over de uitdijingsgeschiedenis van het heelal.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Op donderdag 23 juli 2009 20:02 schreef Meursault het volgende:
Ik lees ook weer mee.
Ware Wijsheid Liefdevolle Vrede
Peaceful Warrior "What are you?" "This Moment"
Peaceful Warrior "What are you?" "This Moment"
