W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
24-09-2012
Saturnus werpt een schaduw op zijn eigen ringen
Ruimtesonde Cassini heeft wederom een prachtige foto van Saturnus gemaakt. Op de foto is te zien hoe de enorme planeet een schaduw werpt op zijn eigen ringen.
Cassini maakte de foto toen deze zo’n 2.222.740 kilometer van Saturnus verwijderd was. De ruimtesonde kiekte Saturnus 18 september en twee dagen later arriveerde de foto op aarde.
Dat Cassini deze foto kon maken, is te danken aan het feit dat de ruimtesonde onlangs verhuisd is. In juli nam Cassini een nieuwe positie in waardoor deze voor het eerst in twee jaar tijd weer in staat was om de ringen van Saturnus (en nu dus ook de schaduw die Saturnus daar zelf op werpt) te bestuderen. Dankzij de positiewijziging van Cassini kan deze niet alleen de ringen, maar ook de noord- en zuidpool van de planeet veel beter fotograferen.
Foto: NASA / JPL / Space Science Institute.
Cassini bestudeert Saturnus en de omgeving van de planeet alweer zo’n acht jaar. En in die jaren heeft de ruimtesonde al heel wat indrukwekkende foto’s gemaakt. Bijvoorbeeld deze van de maantjes van Saturnus. Of deze van de straalstromen op de planeet.
(scientias.nl)
[ Bericht 6% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 26-09-2012 09:13:03 ]
Saturnus werpt een schaduw op zijn eigen ringen
Ruimtesonde Cassini heeft wederom een prachtige foto van Saturnus gemaakt. Op de foto is te zien hoe de enorme planeet een schaduw werpt op zijn eigen ringen.
Cassini maakte de foto toen deze zo’n 2.222.740 kilometer van Saturnus verwijderd was. De ruimtesonde kiekte Saturnus 18 september en twee dagen later arriveerde de foto op aarde.
Dat Cassini deze foto kon maken, is te danken aan het feit dat de ruimtesonde onlangs verhuisd is. In juli nam Cassini een nieuwe positie in waardoor deze voor het eerst in twee jaar tijd weer in staat was om de ringen van Saturnus (en nu dus ook de schaduw die Saturnus daar zelf op werpt) te bestuderen. Dankzij de positiewijziging van Cassini kan deze niet alleen de ringen, maar ook de noord- en zuidpool van de planeet veel beter fotograferen.
Foto: NASA / JPL / Space Science Institute.
Cassini bestudeert Saturnus en de omgeving van de planeet alweer zo’n acht jaar. En in die jaren heeft de ruimtesonde al heel wat indrukwekkende foto’s gemaakt. Bijvoorbeeld deze van de maantjes van Saturnus. Of deze van de straalstromen op de planeet.
(scientias.nl)
[ Bericht 6% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 26-09-2012 09:13:03 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-09-2012
Melkweg is ondergedompeld in grote gasbel
NASA/CXC/M.Weiss/CXC/Ohio State/A Gupta et al
Gebruikmakend van onder andere data van NASA’s Chandra X-Ray Observatory hebben astronomen ontdekt dat de Melkweg zich midden in een grote halo van ijl, heet gas bevindt. De massa van deze gaswolk is vergelijkbaar met de massa van alle sterren in de Melkweg.
Astronomen hebben al langer een vermoeden dat er zich grote hoeveelheden warm gas rond de Melkweg ophouden, maar de vraag is hoe groot deze halo is en hoe zwaar hij is. Door data van verschillende röntgensatellieten te combineren konden de onderzoekers van onder andere de Harvard-universiteit nu beeld krijgen van het heetste gas in de halo (1 tot 2,5 miljoen graden Kelvin). Het bleek dat er juist erg veel van dit extreem hete gas aanwezig is, dat in eerdere onderzoeken niet gedetecteerd werd.
Deze ontdekking zou wel eens een oplossing kunnen zijn voor het probleem dat astronomen denken te weinig baryonen (protonen en neutronen) te zien in het huidige universum. Metingen aan extreem verre sterrenstelsels laten zien dat er in het vroege heelal veel meer baryonen waren. Deze zouden dus in de moeilijk waarneembare halo’s van sterrenstelsels kunnen zitten. (RvdH)
(allesoversterrenkunde)
Melkweg is ondergedompeld in grote gasbel
NASA/CXC/M.Weiss/CXC/Ohio State/A Gupta et al
Gebruikmakend van onder andere data van NASA’s Chandra X-Ray Observatory hebben astronomen ontdekt dat de Melkweg zich midden in een grote halo van ijl, heet gas bevindt. De massa van deze gaswolk is vergelijkbaar met de massa van alle sterren in de Melkweg.
Astronomen hebben al langer een vermoeden dat er zich grote hoeveelheden warm gas rond de Melkweg ophouden, maar de vraag is hoe groot deze halo is en hoe zwaar hij is. Door data van verschillende röntgensatellieten te combineren konden de onderzoekers van onder andere de Harvard-universiteit nu beeld krijgen van het heetste gas in de halo (1 tot 2,5 miljoen graden Kelvin). Het bleek dat er juist erg veel van dit extreem hete gas aanwezig is, dat in eerdere onderzoeken niet gedetecteerd werd.
Deze ontdekking zou wel eens een oplossing kunnen zijn voor het probleem dat astronomen denken te weinig baryonen (protonen en neutronen) te zien in het huidige universum. Metingen aan extreem verre sterrenstelsels laten zien dat er in het vroege heelal veel meer baryonen waren. Deze zouden dus in de moeilijk waarneembare halo’s van sterrenstelsels kunnen zitten. (RvdH)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-09-2012
Ruimtetelescoop Hubble kijkt verder dan ooit
© reuters.
De ruimtetelescoop Hubble heeft beelden gemaakt van een ongekend ver deel van het heelal. De satelliet ving licht op dat er 13,2 miljard jaar over heeft gedaan om de aarde te bereiken. Het licht komt van sterren uit de beginjaren van het heelal, van vlak na de oerknal.
De Hubble zoomde in op een klein deel van het sterrenbeeld Oven. Alleen in dat kleine gebied vond de telescoop al 5500 oeroude melkwegstelsels. Bij sommige stelsels was het licht zo zwak, dat het menselijk oog het pas had kunnen zien als het tien miljard keer helderder was geweest. Het gebied wordt het Extreme Deep Field (Extreem Diep Veld, XDF) genoemd.
De Hubble is in 1990 gelanceerd. Het is de meest geavanceerde telescoop ooit, maar rond 2014 moet een nog betere satelliet de ruimte in gaan. Die James Webb-telescoop kan nog verder en nog scherper zien.
(HLN)
Ruimtetelescoop Hubble kijkt verder dan ooit
© reuters.
De ruimtetelescoop Hubble heeft beelden gemaakt van een ongekend ver deel van het heelal. De satelliet ving licht op dat er 13,2 miljard jaar over heeft gedaan om de aarde te bereiken. Het licht komt van sterren uit de beginjaren van het heelal, van vlak na de oerknal.
De Hubble zoomde in op een klein deel van het sterrenbeeld Oven. Alleen in dat kleine gebied vond de telescoop al 5500 oeroude melkwegstelsels. Bij sommige stelsels was het licht zo zwak, dat het menselijk oog het pas had kunnen zien als het tien miljard keer helderder was geweest. Het gebied wordt het Extreme Deep Field (Extreem Diep Veld, XDF) genoemd.
De Hubble is in 1990 gelanceerd. Het is de meest geavanceerde telescoop ooit, maar rond 2014 moet een nog betere satelliet de ruimte in gaan. Die James Webb-telescoop kan nog verder en nog scherper zien.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-09-2012
Ruimtesondes nemen ‘buitenaards liedje’ waar
Twee ruimtesondes van NASA hebben een kosmisch lied opgenomen. De geluiden komen van radiogolven uit het magnetische veld rondom de aarde.
De buitenaardse geluiden zijn radiogolven, die op een voor mensen hoorbare frequentie ligt. De geluiden komen voor wanneer lagere-energiedeeltjes hun energie naar hogere-energiedeeltjes overbrengen. U hoort dan een geluid dat wat weg heeft van vogelzang. Het geluid dat u hier hoort zijn vijf stukjes van een paar seconden die achter elkaar worden gedraaid.
Stormsondes
De geluiden werden opgenomen door de Radiation Belt Storm Probes, die eind vorige maand werden gelanceerd. De RBSP’s gaan voornamelijk onderzoek doen naar het magnetische veld rondom de aarde, de zogenaamde Van Allengordel. Het leren kennen van die stralingsgordel is volgens NASA nodig om betere en veiligere ruimteschepen te bouwen. De ‘vogelzang’ werd opgenomen tijdens een experimentele fase, waarin de sondes eerst goed worden gepositioneerd.
Magnetische velden
Astronomen weten al langer dat dit soort geluiden in de ruimte te horen is, maar het is de eerste keer dat ze ook echt waargenomen zijn. Het is niet het enige geluid waar de sondes naar gaan zoeken. De RBSP’s gaan ook op jacht naar andere geluiden die niet voor mensen hoorbaar zijn. Ze zoeken naar golven die rondom de magnetische velden hangen. Zo komen we beter te weten hoe die velden precies werken.
Nieuwsgierig hoe het ‘buitenaardse liedje’ klinkt? Luister het hier!
(scientias.nl)
Ruimtesondes nemen ‘buitenaards liedje’ waar
Twee ruimtesondes van NASA hebben een kosmisch lied opgenomen. De geluiden komen van radiogolven uit het magnetische veld rondom de aarde.
De buitenaardse geluiden zijn radiogolven, die op een voor mensen hoorbare frequentie ligt. De geluiden komen voor wanneer lagere-energiedeeltjes hun energie naar hogere-energiedeeltjes overbrengen. U hoort dan een geluid dat wat weg heeft van vogelzang. Het geluid dat u hier hoort zijn vijf stukjes van een paar seconden die achter elkaar worden gedraaid.
Stormsondes
De geluiden werden opgenomen door de Radiation Belt Storm Probes, die eind vorige maand werden gelanceerd. De RBSP’s gaan voornamelijk onderzoek doen naar het magnetische veld rondom de aarde, de zogenaamde Van Allengordel. Het leren kennen van die stralingsgordel is volgens NASA nodig om betere en veiligere ruimteschepen te bouwen. De ‘vogelzang’ werd opgenomen tijdens een experimentele fase, waarin de sondes eerst goed worden gepositioneerd.
Magnetische velden
Astronomen weten al langer dat dit soort geluiden in de ruimte te horen is, maar het is de eerste keer dat ze ook echt waargenomen zijn. Het is niet het enige geluid waar de sondes naar gaan zoeken. De RBSP’s gaan ook op jacht naar andere geluiden die niet voor mensen hoorbaar zijn. Ze zoeken naar golven die rondom de magnetische velden hangen. Zo komen we beter te weten hoe die velden precies werken.
Nieuwsgierig hoe het ‘buitenaardse liedje’ klinkt? Luister het hier!
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-09-2012
Planeten ontstonden niet tegelijk
ESO/L. Calçada
Met een computermodel van ons extreem jonge zonnestelsel zijn wetenschappers erachter gekomen dat de planeten waarschijnlijk niet tegelijk zijn ontstaan, zoals eerder wel werd gedacht. Verantwoordelijk daarvoor zijn krachtige schokgolven die de zon in haar beginjaren uitzond. De aarde zou hierdoor één van de jongste planeten van het zonnestelsel zijn.
Toen de zon zo’n vijf miljard jaar geleden ontstond had zij nog geen planeten. Slecht een grote gaswolk met kleine brokjes materie omringde haar. Een serie schokgolven uit de zon zou, volgens een computermodel van Tagir Abdylmyanov van de Universiteit in Kazan in Rusland, ringen in die wolk hebben gecreëerd. Onder de invloed van de zwaartekracht klonterden daaruit in de loop van miljoenen jaren de planeten samen.
Volgens het model zouden de eerste schokgolven de ringen voor de buitenste planeten hebben gemaakt, Neptunus en Uranus. Pas miljoenen jaren later waren Saturnus en Jupiter aan de beurt. Als allerlaatst – toen de zon veel kalmer was – kregen de vier binnenste planeten, Mars, aarde, Venus en Mercurius de kans samen te klonteren. Het onderzoek werd vandaag gepresenteerd op het European Planetary Science Congress in Madrid. (RvdH)
(allesoversterrenkunde)
Planeten ontstonden niet tegelijk
ESO/L. Calçada
Met een computermodel van ons extreem jonge zonnestelsel zijn wetenschappers erachter gekomen dat de planeten waarschijnlijk niet tegelijk zijn ontstaan, zoals eerder wel werd gedacht. Verantwoordelijk daarvoor zijn krachtige schokgolven die de zon in haar beginjaren uitzond. De aarde zou hierdoor één van de jongste planeten van het zonnestelsel zijn.
Toen de zon zo’n vijf miljard jaar geleden ontstond had zij nog geen planeten. Slecht een grote gaswolk met kleine brokjes materie omringde haar. Een serie schokgolven uit de zon zou, volgens een computermodel van Tagir Abdylmyanov van de Universiteit in Kazan in Rusland, ringen in die wolk hebben gecreëerd. Onder de invloed van de zwaartekracht klonterden daaruit in de loop van miljoenen jaren de planeten samen.
Volgens het model zouden de eerste schokgolven de ringen voor de buitenste planeten hebben gemaakt, Neptunus en Uranus. Pas miljoenen jaren later waren Saturnus en Jupiter aan de beurt. Als allerlaatst – toen de zon veel kalmer was – kregen de vier binnenste planeten, Mars, aarde, Venus en Mercurius de kans samen te klonteren. Het onderzoek werd vandaag gepresenteerd op het European Planetary Science Congress in Madrid. (RvdH)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-09-2012
Ongezien: Kosmisch rotsblok raakte aarde twee keer
De aarde is vorige week twee keer geraakt door hetzelfde kosmische rotsblok. Dat blijkt uit berekeningen van de Finse wiskundige Esko Lyytinen. De eerste keer scheerde de tientallen tonnen zware steenklomp boven de Noordzee een paar minuten lang door de dampkring. Tweeënhalf uur later verbrandde hij definitief boven het zuidoosten van Canada. Zo'n dubbele inslag is nooit eerder waargenomen.
De extreem heldere vuurbol werd op vrijdag 21 september vlak voor middernacht ook in ons land waargenomen, net als in Nederland en het Verenigd Koninkrijk. Britse video-opnamen laten zien dat het rotsblok door de wrijving met de aardse dampkring in stukken uiteenviel. Op basis van waarnemingen vanuit verschillende plaatsen kon de Nederlandse satelliet- en meteoorexpert Marco Langbroek de baan door de dampkring berekenen, en uitsluiten dat het hier om een terugvallende satelliet ging.
Rond 02.30 uur Belgische tijd zagen duizenden mensen in het zuidoosten van Canada en het noordoosten van de Verenigde Staten óók een zeer heldere vuurbol. Volgens Lyytinen werd die veroorzaakt door het grootste brokstuk van de kosmische steenklomp. Dat had aanvankelijk een snelheid van 13 kilometer per seconden, maar werd boven de Noordzee afgeremd tot 'slechts' 9,2 kilometer per seconde. Dat is te weinig om voorgoed aan de aantrekkingskracht van de aarde te ontsnappen. Na één langgerekte omloop dook het projectiel alsnog met veel spektakel de dampkring in.
Ook in augustus 1972 is vanuit de Verenigde Staten een vuurbol gezien die veroorzaakt werd door een 'scherende inslag', maar dat rotsblok had een hogere snelheid en verdween weer voorgoed de ruimte in.
(HLN)
Ongezien: Kosmisch rotsblok raakte aarde twee keer
De aarde is vorige week twee keer geraakt door hetzelfde kosmische rotsblok. Dat blijkt uit berekeningen van de Finse wiskundige Esko Lyytinen. De eerste keer scheerde de tientallen tonnen zware steenklomp boven de Noordzee een paar minuten lang door de dampkring. Tweeënhalf uur later verbrandde hij definitief boven het zuidoosten van Canada. Zo'n dubbele inslag is nooit eerder waargenomen.
De extreem heldere vuurbol werd op vrijdag 21 september vlak voor middernacht ook in ons land waargenomen, net als in Nederland en het Verenigd Koninkrijk. Britse video-opnamen laten zien dat het rotsblok door de wrijving met de aardse dampkring in stukken uiteenviel. Op basis van waarnemingen vanuit verschillende plaatsen kon de Nederlandse satelliet- en meteoorexpert Marco Langbroek de baan door de dampkring berekenen, en uitsluiten dat het hier om een terugvallende satelliet ging.
Rond 02.30 uur Belgische tijd zagen duizenden mensen in het zuidoosten van Canada en het noordoosten van de Verenigde Staten óók een zeer heldere vuurbol. Volgens Lyytinen werd die veroorzaakt door het grootste brokstuk van de kosmische steenklomp. Dat had aanvankelijk een snelheid van 13 kilometer per seconden, maar werd boven de Noordzee afgeremd tot 'slechts' 9,2 kilometer per seconde. Dat is te weinig om voorgoed aan de aantrekkingskracht van de aarde te ontsnappen. Na één langgerekte omloop dook het projectiel alsnog met veel spektakel de dampkring in.
Ook in augustus 1972 is vanuit de Verenigde Staten een vuurbol gezien die veroorzaakt werd door een 'scherende inslag', maar dat rotsblok had een hogere snelheid en verdween weer voorgoed de ruimte in.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-09-2012
Wetenschappers willen bootje naar Titan sturen
We zijn op de maan geweest, zetten rovers op Mars, sturen sondes naar Jupiter. En nu is het tijd voor een nieuwe uitdaging, vinden wetenschappers. Tijd om te gaan varen op de zeeën van Saturnus’ maantje Titan! En dat is niet vergezocht, maar absoluut haalbaar.
Dat is de boodschap die wetenschappers gisteren tijdens het European Planetary Science Congress verkondigden, in een notendop. Helemaal nieuw is het idee overigens niet. Nog niet zo heel lang geleden overwoog NASA nog serieus om een boot naar Titan te sturen. Maar die missie ging uiteindelijk niet door. NASA besloot namelijk in plaats van een bootje naar Titan een ruimtesonde naar Mars te sturen.
TALISE
Zonde, zo vinden wetenschappers van de TALISE-projectgroep (TALISE staat voor Titan Lake In-situ Sampling Propelled Explorer). En dus zijn ze voornemens om toch een boot naar Titan te gaan sturen. Een ruimtesonde zou de boot nabij de noordpool van Titan moeten laten landen, op het grootste meer dat het maantje rijk is. Vervolgens vaart de boot naar de kust en doet deze onderweg onderzoek. De missie op Titan zou een half jaar tot een jaar in beslag nemen.
Er zijn verschillende mogelijkheden voor de aandrijving van de boot. Afbeelding: TALISE: Titan Lake In-situ Sampling Propelled Explorer / EPSC Abstracts – Vol. 7 EPSC2012-64 2012.
Peddelen
De boot zou zich voort kunnen bewegen met behulp van schroeven of wielen of peddels. “De grootste innovatie van TALISE is het aandrijvingssysteem,” vertelt onderzoeker Igone Urdampilleta. “Dit stelt de sonde in staat om zich gecontroleerd van de landingsplaats in het meer naar de dichtstbijzijnde kust te begeven.” Onderweg kan de sonde allerlei monsters verzamelen.
Bijzonder Titan
Dat wetenschappers staan te trappelen om Titan te bestuderen, is niet zo gek. Titan is namelijk mede doordat deze relatief sterk op de aarde lijkt, razend interessant. Zo heeft de maan een dikke atmosfeer, zeeën, meren en rivieren en een diameter die tussen de diameter van de aarde (12.756 kilometer) en de diameter van Mercurius (4878 kilometer) in zit. Eigenlijk lijkt de grootste maan van Saturnus in veel opzichten dan ook meer op een planeet dan op een maan. Bovendien kan de maan ons misschien meer vertellen over het ontstaan van leven op aarde. Want Titan mag dan te koud zijn voor leven: de omgeving van Titan bevat wel heel wat bouwblokken voor leven.
Of de missie uiteindelijk doorgang gaat vinden, is nog twijfelachtig. Het onderzoek staat nog in de kinderschoenen. De onderzoekers gaan nu kijken hoe haalbaar de missie is en hoe de sonde er precies uit zou moeten gaan zien.
(scientias.nl)
Wetenschappers willen bootje naar Titan sturen
We zijn op de maan geweest, zetten rovers op Mars, sturen sondes naar Jupiter. En nu is het tijd voor een nieuwe uitdaging, vinden wetenschappers. Tijd om te gaan varen op de zeeën van Saturnus’ maantje Titan! En dat is niet vergezocht, maar absoluut haalbaar.
Dat is de boodschap die wetenschappers gisteren tijdens het European Planetary Science Congress verkondigden, in een notendop. Helemaal nieuw is het idee overigens niet. Nog niet zo heel lang geleden overwoog NASA nog serieus om een boot naar Titan te sturen. Maar die missie ging uiteindelijk niet door. NASA besloot namelijk in plaats van een bootje naar Titan een ruimtesonde naar Mars te sturen.
TALISE
Zonde, zo vinden wetenschappers van de TALISE-projectgroep (TALISE staat voor Titan Lake In-situ Sampling Propelled Explorer). En dus zijn ze voornemens om toch een boot naar Titan te gaan sturen. Een ruimtesonde zou de boot nabij de noordpool van Titan moeten laten landen, op het grootste meer dat het maantje rijk is. Vervolgens vaart de boot naar de kust en doet deze onderweg onderzoek. De missie op Titan zou een half jaar tot een jaar in beslag nemen.
Er zijn verschillende mogelijkheden voor de aandrijving van de boot. Afbeelding: TALISE: Titan Lake In-situ Sampling Propelled Explorer / EPSC Abstracts – Vol. 7 EPSC2012-64 2012.
Peddelen
De boot zou zich voort kunnen bewegen met behulp van schroeven of wielen of peddels. “De grootste innovatie van TALISE is het aandrijvingssysteem,” vertelt onderzoeker Igone Urdampilleta. “Dit stelt de sonde in staat om zich gecontroleerd van de landingsplaats in het meer naar de dichtstbijzijnde kust te begeven.” Onderweg kan de sonde allerlei monsters verzamelen.
Bijzonder Titan
Dat wetenschappers staan te trappelen om Titan te bestuderen, is niet zo gek. Titan is namelijk mede doordat deze relatief sterk op de aarde lijkt, razend interessant. Zo heeft de maan een dikke atmosfeer, zeeën, meren en rivieren en een diameter die tussen de diameter van de aarde (12.756 kilometer) en de diameter van Mercurius (4878 kilometer) in zit. Eigenlijk lijkt de grootste maan van Saturnus in veel opzichten dan ook meer op een planeet dan op een maan. Bovendien kan de maan ons misschien meer vertellen over het ontstaan van leven op aarde. Want Titan mag dan te koud zijn voor leven: de omgeving van Titan bevat wel heel wat bouwblokken voor leven.
Of de missie uiteindelijk doorgang gaat vinden, is nog twijfelachtig. Het onderzoek staat nog in de kinderschoenen. De onderzoekers gaan nu kijken hoe haalbaar de missie is en hoe de sonde er precies uit zou moeten gaan zien.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-10-2012
Extreem koude laag ontdekt in Venusdampkring
Mercurius/Venus
Op 125 kilometer hoogte in de dampkring van Venus is een atmosferische laag ontdekt met een temperatuur van 175 graden onder nul, koud genoeg voor de vorming van bevroren kooldioxide. De extreem koude laag komt alleen voor boven de dag-nachtgrens van de planeet. De vondst is opmerkelijk omdat Venus als gevolg van een sterk broeikaseffect de heetste planeet in het zonnestelsel is. Zelfs in de aardatmosfeer komen zulke lage temperaturen niet voor.
De koude laag is ontdekt door een team wetenschappers onder leiding van Arnaud Mahieux van het Belgische Instituut voor Ruimte-aëronomie in Brussel, op basis van metingen van de Europese planeetverkenner Venus Express, die in een baan rond Venus beweegt. De ontdekking wordt gepubliceerd in Journal of Geophysical Research.
Het ontstaan van de koude laag wordt nog niet volledig begrepen. Wel is bekend dat de opbouw van de Venusdamprking aan de dagzijde van de traag roterende planeet heel anders is dan die aan de nachtzijde. Rond de dag-nachtgrens bevindt zich daardoor een overgangsgebied waarin de koude laag zich kennelijk vormt, tussen twee warmere lagen in.
(allesoversterrenkunde)
Extreem koude laag ontdekt in Venusdampkring
Mercurius/Venus
Op 125 kilometer hoogte in de dampkring van Venus is een atmosferische laag ontdekt met een temperatuur van 175 graden onder nul, koud genoeg voor de vorming van bevroren kooldioxide. De extreem koude laag komt alleen voor boven de dag-nachtgrens van de planeet. De vondst is opmerkelijk omdat Venus als gevolg van een sterk broeikaseffect de heetste planeet in het zonnestelsel is. Zelfs in de aardatmosfeer komen zulke lage temperaturen niet voor.
De koude laag is ontdekt door een team wetenschappers onder leiding van Arnaud Mahieux van het Belgische Instituut voor Ruimte-aëronomie in Brussel, op basis van metingen van de Europese planeetverkenner Venus Express, die in een baan rond Venus beweegt. De ontdekking wordt gepubliceerd in Journal of Geophysical Research.
Het ontstaan van de koude laag wordt nog niet volledig begrepen. Wel is bekend dat de opbouw van de Venusdamprking aan de dagzijde van de traag roterende planeet heel anders is dan die aan de nachtzijde. Rond de dag-nachtgrens bevindt zich daardoor een overgangsgebied waarin de koude laag zich kennelijk vormt, tussen twee warmere lagen in.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Misschien een vorm van adiabatische expansie van een dichtere luchtlaag naar de minder dichte, aangezien de dag- en de nachtzijde zoveel van elkaar verschillen lijkt me dat een van de meer plausibele verklaringen.quote:Op dinsdag 2 oktober 2012 09:42 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
Het ontstaan van de koude laag wordt nog niet volledig begrepen. Wel is bekend dat de opbouw van de Venusdamprking aan de dagzijde van de traag roterende planeet heel anders is dan die aan de nachtzijde. Rond de dag-nachtgrens bevindt zich daardoor een overgangsgebied waarin de koude laag zich kennelijk vormt, tussen twee warmere lagen in.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Gejaagd door de wind – quasars blazen zichzelf schoon
De zaak van de missende quasarwolken is opgelost door een internationaal team van astronomen. Quasars zijn de extreem heldere kernen van verre sterrenstelsels. In de omgeving van quasars bevinden zich vaak uitgestrekte gaswolken. In een aantal gevallen zijn deze wolken binnen een paar jaar verdwenen. Waarom gebeurt dit? Het blijkt dat krachtige “quasarwinden” dit gas kunnen wegblazen.
Quasars worden aangedreven door gas dat in een supermassief zwart gat valt. Naarmate dit gas naar binnen valt, wordt het zo sterk verhit dat het gaat gloeien. De zwaartekracht van een supermassief zwart gat is so sterk, dat een gigantische hoeveelheid gas kan worden opgeslokt. De gloed van dit invallende hete gas kan het gehele omringende sterrenstelsel qua helderheid overtreffen. Nu is de hoeveelheid invallend gas zo groot, dat het zwarte gat het niet allemaal kan verstouwen. In plaats daarvan wordt een deel van het gas weer weggeblazen in vorm van krachtige winden, die vanaf de quasar het omringende sterrenstelsel in waaien.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
De zaak van de missende quasarwolken is opgelost door een internationaal team van astronomen. Quasars zijn de extreem heldere kernen van verre sterrenstelsels. In de omgeving van quasars bevinden zich vaak uitgestrekte gaswolken. In een aantal gevallen zijn deze wolken binnen een paar jaar verdwenen. Waarom gebeurt dit? Het blijkt dat krachtige “quasarwinden” dit gas kunnen wegblazen.
Quasars worden aangedreven door gas dat in een supermassief zwart gat valt. Naarmate dit gas naar binnen valt, wordt het zo sterk verhit dat het gaat gloeien. De zwaartekracht van een supermassief zwart gat is so sterk, dat een gigantische hoeveelheid gas kan worden opgeslokt. De gloed van dit invallende hete gas kan het gehele omringende sterrenstelsel qua helderheid overtreffen. Nu is de hoeveelheid invallend gas zo groot, dat het zwarte gat het niet allemaal kan verstouwen. In plaats daarvan wordt een deel van het gas weer weggeblazen in vorm van krachtige winden, die vanaf de quasar het omringende sterrenstelsel in waaien.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
NASA heeft plannen voor ruimtestation voorbij de maan
Volgens de Orlando Sentinel heeft NASA plannen om een ruimtestation te bouwen op een afstand van 443.000 kilometer van de aarde – oftewel, voorbij de maan. Dit ruimtestation, Gateway Station genoemd, zal dan gebruikt worden als beginpunt voor toekomstige reizen naar de maan, Mars, en verder. Om de kosten te drukken hoopt NASA onderdelen van het ISS te hergebruiken, en de productie van andere onderdelen uit te besteden aan Rusland en Europa. Gateway Station zal geplaatst worden op het Aarde-Maan Libratiepunt 2 (EML-2), een locatie op een afstand van 60.800 kilometer vanaf de maan. Op dit punt wordt de zwaartekracht van de aarde en de maan precies in evenwicht gehouden, waardoor een minimale hoeveelheid brandstof nodig is om het station op z’n plek te houden.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Volgens de Orlando Sentinel heeft NASA plannen om een ruimtestation te bouwen op een afstand van 443.000 kilometer van de aarde – oftewel, voorbij de maan. Dit ruimtestation, Gateway Station genoemd, zal dan gebruikt worden als beginpunt voor toekomstige reizen naar de maan, Mars, en verder. Om de kosten te drukken hoopt NASA onderdelen van het ISS te hergebruiken, en de productie van andere onderdelen uit te besteden aan Rusland en Europa. Gateway Station zal geplaatst worden op het Aarde-Maan Libratiepunt 2 (EML-2), een locatie op een afstand van 60.800 kilometer vanaf de maan. Op dit punt wordt de zwaartekracht van de aarde en de maan precies in evenwicht gehouden, waardoor een minimale hoeveelheid brandstof nodig is om het station op z’n plek te houden.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Is buitenaards leven afkomstig van de aarde?
In de beginscène van Ridley Scott’s Prometheus is te zien hoe een buitenaardse “schepper” de aarde inzaait met leven – een interessante suggestie over het ontstaan van het leven op aarde. Nu blijkt dat de film het wellicht verkeerd om heeft: de aarde heeft mogelijk het leven naar andere planeten gebracht. Deze conclusie is gebaseerd op de ontdekking van een nieuw soort zwaartekrachtproces, die “zwakke overdracht” wordt genoemd. Als gevolg hiervan is de aarde vroeger in staat geweest om rotsen vol microben met lage snelheid het zonnestelsel uit te schieten. Astrobiologen vragen zich nu af: heeft de aarde planeten buiten het zonnestelsel ingezaaid met leven?
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
In de beginscène van Ridley Scott’s Prometheus is te zien hoe een buitenaardse “schepper” de aarde inzaait met leven – een interessante suggestie over het ontstaan van het leven op aarde. Nu blijkt dat de film het wellicht verkeerd om heeft: de aarde heeft mogelijk het leven naar andere planeten gebracht. Deze conclusie is gebaseerd op de ontdekking van een nieuw soort zwaartekrachtproces, die “zwakke overdracht” wordt genoemd. Als gevolg hiervan is de aarde vroeger in staat geweest om rotsen vol microben met lage snelheid het zonnestelsel uit te schieten. Astrobiologen vragen zich nu af: heeft de aarde planeten buiten het zonnestelsel ingezaaid met leven?
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
de aarde heeft mogelijk het leven naar andere planeten gebracht.quote:
Is buitenaards leven afkomstig van de aarde?
In de beginscène van Ridley Scott’s Prometheus is te zien hoe een buitenaardse “schepper” de aarde inzaait met leven – een interessante suggestie over het ontstaan van het leven op aarde. Nu blijkt dat de film het wellicht verkeerd om heeft: de aarde heeft mogelijk het leven naar andere planeten gebracht. Deze conclusie is gebaseerd op de ontdekking van een nieuw soort zwaartekrachtproces, die “zwakke overdracht” wordt genoemd. Als gevolg hiervan is de aarde vroeger in staat geweest om rotsen vol microben met lage snelheid het zonnestelsel uit te schieten. Astrobiologen vragen zich nu af: heeft de aarde planeten buiten het zonnestelsel ingezaaid met leven?
[ afbeelding ]
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Als gevolg hiervan is de aarde vroeger in staat geweest om rotsen vol microben met lage snelheid het zonnestelsel uit te schieten.
Dan klopt de titiel niet
Dan heeft de aare alleen een bijrol gehad bij het verder slingeren van de blokken
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Op dinsdag 2 oktober 2012 17:20 schreef -CRASH- het volgende:
[..]
de aarde heeft mogelijk het leven naar andere planeten gebracht.
Als gevolg hiervan is de aarde vroeger in staat geweest om rotsen vol microben met lage snelheid het zonnestelsel uit te schieten.
Dan klopt de titiel niet
Dan heeft de aare alleen een bijrol gehad bij het verder slingeren van de blokken
Als je het volledige artikel leest, wordt het uitgelegd
[..]
de aarde heeft mogelijk het leven naar andere planeten gebracht.
Als gevolg hiervan is de aarde vroeger in staat geweest om rotsen vol microben met lage snelheid het zonnestelsel uit te schieten.
Dan klopt de titiel niet
Dan heeft de aare alleen een bijrol gehad bij het verder slingeren van de blokken
Als je het volledige artikel leest, wordt het uitgelegd
Het navigeren van de zeeën op Titan
Nadat de mensheid rovers op Mars heeft geland, wordt het tijd om een boot op Titan te landen. Dat zeggen althans enkele wetenschappers, die hun voorstel hebben gepresenteerd op het European Planetary Science Congress. Titan is de grootste maan van Saturnus en is de enige maan in het zonnestelsel met een dikke atmosfeer. Bovendien is Titan groter dan de planeet Mercurius: de maan lijkt dan ook meer op een planeet. Verder kent Titan een netwerk van zeeën, meren en rivieren – deze bestaan niet uit water, daarvoor is het op Titan veel te koud. In plaats daarvan bestaan ze uit koolwaterstoffen, vergelijkbaar met vloeibaar aardgas.
Nu heeft een team van wetenschappers het ambitieuze plan opgezet om een boot te laten landen op Ligeia Mare, de grootste zee van Titan. Vervolgens wil men langzaam naar de kust varen, waarbij voortdurend metingen worden verricht. De boot zal voortgestuwd worden door peddels, schroeven of wielen. Hoewel dit plan op het eerste gezicht krankzinnig lijkt, blijkt het wel degelijk mogelijk te zijn. De totale missieduur zal 6 maanden tot een jaar bedragen.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Nadat de mensheid rovers op Mars heeft geland, wordt het tijd om een boot op Titan te landen. Dat zeggen althans enkele wetenschappers, die hun voorstel hebben gepresenteerd op het European Planetary Science Congress. Titan is de grootste maan van Saturnus en is de enige maan in het zonnestelsel met een dikke atmosfeer. Bovendien is Titan groter dan de planeet Mercurius: de maan lijkt dan ook meer op een planeet. Verder kent Titan een netwerk van zeeën, meren en rivieren – deze bestaan niet uit water, daarvoor is het op Titan veel te koud. In plaats daarvan bestaan ze uit koolwaterstoffen, vergelijkbaar met vloeibaar aardgas.
Nu heeft een team van wetenschappers het ambitieuze plan opgezet om een boot te laten landen op Ligeia Mare, de grootste zee van Titan. Vervolgens wil men langzaam naar de kust varen, waarbij voortdurend metingen worden verricht. De boot zal voortgestuwd worden door peddels, schroeven of wielen. Hoewel dit plan op het eerste gezicht krankzinnig lijkt, blijkt het wel degelijk mogelijk te zijn. De totale missieduur zal 6 maanden tot een jaar bedragen.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Temperatuur op Mars is hoger dan gedacht
Uit gegevens die zijn doorgestuurd door de Marsrover Curiosity blijkt dat de temperatuur op Mars hoger is dan gedacht. De gemiddelde dagtemperatuur schommelt momenteel tussen de 0 en 6 graden Celsius. Doordat de atmosfeer van Mars veel dunner is dan op aarde, kan de planeet die warmte moeilijker vast houden. ‘s Nachts daalt de temperatuur dan ook tot -70 graden Celsius. Desondanks is een dagtemperatuur van boven het nulpunt opmerkelijk te noemen, aangezien de lente nog moet beginnen op het zuidelijk halfrond.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Uit gegevens die zijn doorgestuurd door de Marsrover Curiosity blijkt dat de temperatuur op Mars hoger is dan gedacht. De gemiddelde dagtemperatuur schommelt momenteel tussen de 0 en 6 graden Celsius. Doordat de atmosfeer van Mars veel dunner is dan op aarde, kan de planeet die warmte moeilijker vast houden. ‘s Nachts daalt de temperatuur dan ook tot -70 graden Celsius. Desondanks is een dagtemperatuur van boven het nulpunt opmerkelijk te noemen, aangezien de lente nog moet beginnen op het zuidelijk halfrond.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
03-10-2012
Het heelal krioelt van het leven
Bouwsteen van leven in planeetvormend gebied ontdekt
Als we ver weg in de ruimte suiker vinden, hoe groot is dan de kans dat we ook buitenaardse wezens gaan vinden? Onderzoekers die met behulp van ALMA kijken naar een protoplanetaire schijf (een schijf stof en gas rondom een jonge ster waarin zich planeten vormen), hebben daarin het suikermolecuul glycolaldehyde gespot, een van de bouwstenen van leven.
Om in te kunnen schatten hoe groot de kans is dat er elders in het heelal leven is of zal ontstaan, moeten we natuurlijk eerst weten hóe leven nou eigenlijk ontstaat. Welke condities zijn gunstig of zelfs noodzakelijk? Professor John Heise, astrofysicus bij SRON en specialist op dit gebied: “De enige planeet waarvan we weten dat die bewoond is, is de aarde. Als we iets willen weten over het begin van leven, kunnen we dus het beste onderzoeken hoe dat hier op aarde nou eigenlijk is gegaan.”
Waar komen we vandaan?
De meeste wetenschappers gaan ervan uit dat het leven lang geleden is ontstaan uit niet-levende materie. Ze denken dat het begon met een zogenaamde RNA-fase; een oersoep waarin RNA, een molecuul dat DNA kopieert en er veel op lijkt, voldoende geconcentreerd aanwezig is. “Als je eenmaal RNA hebt, dan heb je echt een begin, omdat het zichzelf kan reproduceren” aldus Heise. RNA is opgebouwd uit nucleotiden, dat weer bestaat uit allerlei complexe moleculen, waaronder suikers zoals de gevonden glycolaldehyde. Maar hoe ontstaat dat RNA uit simpelere moleculen? Dat is nog steeds een vraag zonder definitief antwoord. Heise licht toe hoe de reacties tussen moleculen in de oersoep verlopen: “Onder normale omstandigheden is er sprake van een chemisch evenwicht: als er iets nieuws gevormd wordt, kan dat ook weer worden afgebroken, want de omgekeerde reactie vindt ook plaats. Zo houd je een lage concentratie.” Toch waren ergens op de een of andere manier voldoende moleculen aanwezig, waardoor RNA kon ontstaan. Er wordt wel gespeculeerd over zogenaamde Black Smokers in de oceaan. Dit zijn onderzeese, vulkanische bronnen die dankzij hoge concentraties opgeloste mineralen een rijke bron van complexe moleculen kunnen vormen. Misschien is bij zulk soort schoorstenen het leven op aarde wel ontstaan.
Het bouwpakket voor leven
Ook al begrijpen we nog niet precies hoe, het lijkt erop dat als de juiste elementen voldoende aanwezig zijn, bacteriën zich kunnen vormen. De planeet moet dan wel in stabiele toestand verkeren, dat wil zeggen dat het geen kolkende bol vloeibaar gesteente is, maar afgekoeld in een vaste baan om een stabiele zon draait, net zoals onze planeet. Op aarde waren er meer gunstige omstandigheden die mogelijk een belangrijke of zelfs cruciale rol hebben gespeeld bij het ontstaan van bacteriën en later diersoorten. Heise: “Onze ‘grote broer’ Jupiter beschermde ons tegen de verhittende inslagen van puin en kometen, waardoor de aarde rustig kon afkoelen. Ook staat onze maan op een gunstige afstand, waardoor de getijden niet te heftig zijn. Bovendien schermt het magnetisch veld ten gevolge van de ijzerkern van de aarde ons af van kosmische straling. Als die straling te heftig is, gaat alles dood, maar als deze mild is, heeft het mutaties tot gevolg. En dat is juist gunstig voor de evolutie.”
Meer leren
We hebben dus al een aardig beeld van de condities waaronder het leven op aarde kon ontstaan, maar welke processen zich precies hebben afgespeeld en waarom, is nog steeds niet helemaal helder. Gelukkig zijn er volgens Heise verschillende mogelijkheden om meer inzicht te krijgen in die processen: “We moeten informatie halen uit ons eigen zonnestelsel. We kunnen veel leren door op aarde te kijken naar bijvoorbeeld hydrothermale bronnen zoals Black Smokers en door chemische processen en reacties te onderzoeken. Er zijn ook indicaties dat bacteriën zich kunnen ontwikkelen zonder zonlicht, zoals in het Vostokmeer op Antarctica. Dat zou betekenen dat direct zonlicht in tegenstelling tot wat we eerst dachten, toch geen noodzakelijkheid is voor het ontstaan van leven.”
“Ook kunnen we veel leren door bijvoorbeeld Europa (een van de manen van Jupiter) beter te bestuderen. Europa is relatief warm dankzij de getijdenwerking van Jupiter. Deze maan heeft ijslagen en daaronder is wellicht vloeibaar water. Als onder die ijslagen leven kan ontstaan, dan betekent dat dat het ontstaan van leven ook op grotere afstand van een ster mogelijk is.” Wetenschappers hebben bovendien aanwijzingen gevonden voor het bestaan van actieve hydrothermale bronnen op de maan Europa en mogelijk bestonden die vroeger ook op Mars.
Leven op andere planeten?
Maar hoe groot is nu de kans dat er ook leven op andere planeten ontstaat? Daarvoor moeten we weten hoeveel planeten er zijn met de juiste condities. John Heise: “We weten inmiddels dat planeten geen uitzonderingen maar de regel zijn, alleen al in ons melkwegstelsel zijn naar schatting zo’n 100 miljard planeten en er bevinden zich al zo’n 100 ‘aardachtige’ planeten op minder dan 30 lichtjaar afstand van onze zon. We moeten ons afvragen hoeveel van deze planeten er op de ‘goede’ afstand van hun ster staan (planeten vlakbij hun ster zijn te heet, maar planeten ver van hun ster zijn juist weer te koud ) en op hoeveel van deze aardachtige planeten zich leven kan hebben ontwikkeld.” Dat laatste is moeilijker om uitspraak over te doen. Maar omdat er zo ontzettend veel planeten zijn, is het volgens Heise “plausibel dat het heelal krioelt van het leven.”
En is dat leven ook een beetje slim?
De kans lijkt dus groot dat er buitenaards leven bestaat in de vorm van bacteriën, maar het is natuurlijk nóg interessanter om te weten of er ook intelligent buitenaards leven is. Dit is veel moeilijker in te schatten. Maar is de ontwikkeling van bacteriën tot complexere organismen een ‘schitterend ongeluk’ of is het een logische ontwikkeling die uiteindelijk een keer plaatsvindt als een planeet maar lang genoeg leeft? Heise durft hier geen uitsluitsel over te geven: “Volgens een optimistische schatting zijn er in ons melkwegstelsel 10 miljoen planeten met intelligent leven. Volgens de pessimistische schatting is onze planeet de enige.”
Tien voor twaalf
Om in te schatten hoe groot nu de kans is dat op een bewoonbare planeet daadwerkelijk leven ontstaat, moeten we onderzoeken hoe lang de betrokken processen duren. “Uit experimenten blijkt opmerkelijk genoeg dat zodra alle ingrediënten voor de eerste bacteriën er zijn, deze ook vrijwel meteen ontstaan,” vertelt John Heise. De eerste stap naar het ontstaan van bacteriën, blijkt snel gezet, maar de laatste stap, het ontstaan van diersoorten, duurde veel langer. Heise illustreert hoe lang elk van de evolutieprocessen heeft geduurd: “Als we het ontstaan van het leven schalen naar een jaar, waarbij op 1 januari de aarde is ontstaan en het nu oudejaarsnacht is, dan ontstaan begin maart, wanneer de aardse gesteenten eindelijk stollen en de condities stabieler worden, de eerste cyanobacteriën (‘blauwalg’) in zee. Op 31 juli heeft de aarde als gevolg daarvan een zuurstofrijke atmosfeer. Op 15 november ontstaan de eerste waterdiertjes en op 15 december de eerste zoogdieren. Pas op 31 december om 22:00 spreken we van de eerste mens, terwijl de homo sapiens pas om tien voor twaalf op oudejaarsnacht om de hoek komt kijken!”
De zoektocht naar buitenaards leven
John Heise legt uit waarom de zoektocht naar buitenaards leven zo moeilijk is: “Omdat planeten geen licht uitzenden, zijn ze moeilijk waar te nemen – de planetoïde Pluto, die toch relatief dichtbij ons staat, is al moeilijk te zien. Een dampkring met zuurstof is misschien wel de beste indicator voor de aanwezigheid van bacteriën. Maar op aarde duurde de ontstaan van een zuurstofrijke dampkring bijna 2 miljard jaar, dus als er op een planeet al leven is, zou het daar ook wel eens lang kunnen duren voordat dat zichtbaar is.”
Maar als dat leven intelligent is, dan zijn er wellicht andere manieren om dit te detecteren, namelijk door ermee in contact te komen. In het kader van SETI (Search for ExtraTerrestrial Intelligence) speuren telescopen al tientallen jaren de hemel af in de hoop een boodschap van buitenaards leven op te pikken. Zelf zenden we ook radiosignalen uit, die hopelijk ooit ontvangen gaan worden door intelligente aliens.
(wetenschap24.nl)
Het heelal krioelt van het leven
Bouwsteen van leven in planeetvormend gebied ontdekt
Als we ver weg in de ruimte suiker vinden, hoe groot is dan de kans dat we ook buitenaardse wezens gaan vinden? Onderzoekers die met behulp van ALMA kijken naar een protoplanetaire schijf (een schijf stof en gas rondom een jonge ster waarin zich planeten vormen), hebben daarin het suikermolecuul glycolaldehyde gespot, een van de bouwstenen van leven.
Om in te kunnen schatten hoe groot de kans is dat er elders in het heelal leven is of zal ontstaan, moeten we natuurlijk eerst weten hóe leven nou eigenlijk ontstaat. Welke condities zijn gunstig of zelfs noodzakelijk? Professor John Heise, astrofysicus bij SRON en specialist op dit gebied: “De enige planeet waarvan we weten dat die bewoond is, is de aarde. Als we iets willen weten over het begin van leven, kunnen we dus het beste onderzoeken hoe dat hier op aarde nou eigenlijk is gegaan.”
Waar komen we vandaan?
De meeste wetenschappers gaan ervan uit dat het leven lang geleden is ontstaan uit niet-levende materie. Ze denken dat het begon met een zogenaamde RNA-fase; een oersoep waarin RNA, een molecuul dat DNA kopieert en er veel op lijkt, voldoende geconcentreerd aanwezig is. “Als je eenmaal RNA hebt, dan heb je echt een begin, omdat het zichzelf kan reproduceren” aldus Heise. RNA is opgebouwd uit nucleotiden, dat weer bestaat uit allerlei complexe moleculen, waaronder suikers zoals de gevonden glycolaldehyde. Maar hoe ontstaat dat RNA uit simpelere moleculen? Dat is nog steeds een vraag zonder definitief antwoord. Heise licht toe hoe de reacties tussen moleculen in de oersoep verlopen: “Onder normale omstandigheden is er sprake van een chemisch evenwicht: als er iets nieuws gevormd wordt, kan dat ook weer worden afgebroken, want de omgekeerde reactie vindt ook plaats. Zo houd je een lage concentratie.” Toch waren ergens op de een of andere manier voldoende moleculen aanwezig, waardoor RNA kon ontstaan. Er wordt wel gespeculeerd over zogenaamde Black Smokers in de oceaan. Dit zijn onderzeese, vulkanische bronnen die dankzij hoge concentraties opgeloste mineralen een rijke bron van complexe moleculen kunnen vormen. Misschien is bij zulk soort schoorstenen het leven op aarde wel ontstaan.
Het bouwpakket voor leven
Ook al begrijpen we nog niet precies hoe, het lijkt erop dat als de juiste elementen voldoende aanwezig zijn, bacteriën zich kunnen vormen. De planeet moet dan wel in stabiele toestand verkeren, dat wil zeggen dat het geen kolkende bol vloeibaar gesteente is, maar afgekoeld in een vaste baan om een stabiele zon draait, net zoals onze planeet. Op aarde waren er meer gunstige omstandigheden die mogelijk een belangrijke of zelfs cruciale rol hebben gespeeld bij het ontstaan van bacteriën en later diersoorten. Heise: “Onze ‘grote broer’ Jupiter beschermde ons tegen de verhittende inslagen van puin en kometen, waardoor de aarde rustig kon afkoelen. Ook staat onze maan op een gunstige afstand, waardoor de getijden niet te heftig zijn. Bovendien schermt het magnetisch veld ten gevolge van de ijzerkern van de aarde ons af van kosmische straling. Als die straling te heftig is, gaat alles dood, maar als deze mild is, heeft het mutaties tot gevolg. En dat is juist gunstig voor de evolutie.”
Meer leren
We hebben dus al een aardig beeld van de condities waaronder het leven op aarde kon ontstaan, maar welke processen zich precies hebben afgespeeld en waarom, is nog steeds niet helemaal helder. Gelukkig zijn er volgens Heise verschillende mogelijkheden om meer inzicht te krijgen in die processen: “We moeten informatie halen uit ons eigen zonnestelsel. We kunnen veel leren door op aarde te kijken naar bijvoorbeeld hydrothermale bronnen zoals Black Smokers en door chemische processen en reacties te onderzoeken. Er zijn ook indicaties dat bacteriën zich kunnen ontwikkelen zonder zonlicht, zoals in het Vostokmeer op Antarctica. Dat zou betekenen dat direct zonlicht in tegenstelling tot wat we eerst dachten, toch geen noodzakelijkheid is voor het ontstaan van leven.”
“Ook kunnen we veel leren door bijvoorbeeld Europa (een van de manen van Jupiter) beter te bestuderen. Europa is relatief warm dankzij de getijdenwerking van Jupiter. Deze maan heeft ijslagen en daaronder is wellicht vloeibaar water. Als onder die ijslagen leven kan ontstaan, dan betekent dat dat het ontstaan van leven ook op grotere afstand van een ster mogelijk is.” Wetenschappers hebben bovendien aanwijzingen gevonden voor het bestaan van actieve hydrothermale bronnen op de maan Europa en mogelijk bestonden die vroeger ook op Mars.
Leven op andere planeten?
Maar hoe groot is nu de kans dat er ook leven op andere planeten ontstaat? Daarvoor moeten we weten hoeveel planeten er zijn met de juiste condities. John Heise: “We weten inmiddels dat planeten geen uitzonderingen maar de regel zijn, alleen al in ons melkwegstelsel zijn naar schatting zo’n 100 miljard planeten en er bevinden zich al zo’n 100 ‘aardachtige’ planeten op minder dan 30 lichtjaar afstand van onze zon. We moeten ons afvragen hoeveel van deze planeten er op de ‘goede’ afstand van hun ster staan (planeten vlakbij hun ster zijn te heet, maar planeten ver van hun ster zijn juist weer te koud ) en op hoeveel van deze aardachtige planeten zich leven kan hebben ontwikkeld.” Dat laatste is moeilijker om uitspraak over te doen. Maar omdat er zo ontzettend veel planeten zijn, is het volgens Heise “plausibel dat het heelal krioelt van het leven.”
En is dat leven ook een beetje slim?
De kans lijkt dus groot dat er buitenaards leven bestaat in de vorm van bacteriën, maar het is natuurlijk nóg interessanter om te weten of er ook intelligent buitenaards leven is. Dit is veel moeilijker in te schatten. Maar is de ontwikkeling van bacteriën tot complexere organismen een ‘schitterend ongeluk’ of is het een logische ontwikkeling die uiteindelijk een keer plaatsvindt als een planeet maar lang genoeg leeft? Heise durft hier geen uitsluitsel over te geven: “Volgens een optimistische schatting zijn er in ons melkwegstelsel 10 miljoen planeten met intelligent leven. Volgens de pessimistische schatting is onze planeet de enige.”
Tien voor twaalf
Om in te schatten hoe groot nu de kans is dat op een bewoonbare planeet daadwerkelijk leven ontstaat, moeten we onderzoeken hoe lang de betrokken processen duren. “Uit experimenten blijkt opmerkelijk genoeg dat zodra alle ingrediënten voor de eerste bacteriën er zijn, deze ook vrijwel meteen ontstaan,” vertelt John Heise. De eerste stap naar het ontstaan van bacteriën, blijkt snel gezet, maar de laatste stap, het ontstaan van diersoorten, duurde veel langer. Heise illustreert hoe lang elk van de evolutieprocessen heeft geduurd: “Als we het ontstaan van het leven schalen naar een jaar, waarbij op 1 januari de aarde is ontstaan en het nu oudejaarsnacht is, dan ontstaan begin maart, wanneer de aardse gesteenten eindelijk stollen en de condities stabieler worden, de eerste cyanobacteriën (‘blauwalg’) in zee. Op 31 juli heeft de aarde als gevolg daarvan een zuurstofrijke atmosfeer. Op 15 november ontstaan de eerste waterdiertjes en op 15 december de eerste zoogdieren. Pas op 31 december om 22:00 spreken we van de eerste mens, terwijl de homo sapiens pas om tien voor twaalf op oudejaarsnacht om de hoek komt kijken!”
De zoektocht naar buitenaards leven
John Heise legt uit waarom de zoektocht naar buitenaards leven zo moeilijk is: “Omdat planeten geen licht uitzenden, zijn ze moeilijk waar te nemen – de planetoïde Pluto, die toch relatief dichtbij ons staat, is al moeilijk te zien. Een dampkring met zuurstof is misschien wel de beste indicator voor de aanwezigheid van bacteriën. Maar op aarde duurde de ontstaan van een zuurstofrijke dampkring bijna 2 miljard jaar, dus als er op een planeet al leven is, zou het daar ook wel eens lang kunnen duren voordat dat zichtbaar is.”
Maar als dat leven intelligent is, dan zijn er wellicht andere manieren om dit te detecteren, namelijk door ermee in contact te komen. In het kader van SETI (Search for ExtraTerrestrial Intelligence) speuren telescopen al tientallen jaren de hemel af in de hoop een boodschap van buitenaards leven op te pikken. Zelf zenden we ook radiosignalen uit, die hopelijk ooit ontvangen gaan worden door intelligente aliens.
(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
De manier waarop leven ontstaat kan inderdaad via deze processen zijn ontstaan maar stel de mensheid voor over duizend, 10 of 100duizend jaar die zich steeds verder weet te ontwikkelen en zelfs in staat zal zijn interstellair te reizen, zullen zij dan niet gaan experimenteren met leven op andere planeten te creëren?
Ook buitenaards leven kan zich zeer intelligent ontwikkeld hebben en hetzelfde hebben gedaan en zo creëert leven nog meer leven in het heelal maar het blijft filosoferen
Ook buitenaards leven kan zich zeer intelligent ontwikkeld hebben en hetzelfde hebben gedaan en zo creëert leven nog meer leven in het heelal maar het blijft filosoferen
Kan best dat (ooit) intelligent leven ander leven creëert, maar dat kan natuurlijk nooit een verklaring voor het ontstaan van het eerste leven zijn geweest.. (tenzij je daar dan weer bovennatuurlijke oorzaken voor verzint)quote:
De manier waarop leven ontstaat kan inderdaad via deze processen zijn ontstaan maar stel de mensheid voor over duizend, 10 of 100duizend jaar die zich steeds verder weet te ontwikkelen en zelfs in staat zal zijn interstellair te reizen, zullen zij dan niet gaan experimenteren met leven op andere planeten te creëren?
Ook buitenaards leven kan zich zeer intelligent ontwikkeld hebben en hetzelfde hebben gedaan en zo creëert leven nog meer leven in het heelal maar het blijft filosoferen
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Ook op mars hebben ze global warming.quote:
Temperatuur op Mars is hoger dan gedacht
Uit gegevens die zijn doorgestuurd door de Marsrover Curiosity blijkt dat de temperatuur op Mars hoger is dan gedacht. De gemiddelde dagtemperatuur schommelt momenteel tussen de 0 en 6 graden Celsius. Doordat de atmosfeer van Mars veel dunner is dan op aarde, kan de planeet die warmte moeilijker vast houden. ‘s Nachts daalt de temperatuur dan ook tot -70 graden Celsius. Desondanks is een dagtemperatuur van boven het nulpunt opmerkelijk te noemen, aangezien de lente nog moet beginnen op het zuidelijk halfrond.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
[ afbeelding ]
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Astronomen maken ‘MRI-scan’ van de zon
Astronomen hebben een “mri-scan” gemaakt van de zon, om te achterhalen hoe de warmte vanuit de kern getransporteerd wordt naar het oppervlak. Het is al langer bekend dat een proces dat convectie wordt genoemd hiervoor verantwoordelijk is. Hoe deze convectie precies in zijn werk gaat, was nog niet bekend. Het is niet gemakkelijk om dit te achterhalen: je kunt immers niet in het binnenste van de zon kijken. In plaats daarvan heeft me nu gedetailleerde opnames gemaakt van het oppervlak van de zon. De manier waarop het plasma aan het oppervlak beweegt, kan astronomen meer vertellen over de convectiestromen in het binnenste. Dit heeft tot opmerkelijke resultaten geleidt.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Astronomen hebben een “mri-scan” gemaakt van de zon, om te achterhalen hoe de warmte vanuit de kern getransporteerd wordt naar het oppervlak. Het is al langer bekend dat een proces dat convectie wordt genoemd hiervoor verantwoordelijk is. Hoe deze convectie precies in zijn werk gaat, was nog niet bekend. Het is niet gemakkelijk om dit te achterhalen: je kunt immers niet in het binnenste van de zon kijken. In plaats daarvan heeft me nu gedetailleerde opnames gemaakt van het oppervlak van de zon. De manier waarop het plasma aan het oppervlak beweegt, kan astronomen meer vertellen over de convectiestromen in het binnenste. Dit heeft tot opmerkelijke resultaten geleidt.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Komeetkristallen gedetecteerd in stofschijf rond nabije ster
Astronomen hebben gebruik gemaakt van de Herschel-ruimtetelescoop om te bepalen uit welk materiaal de stofschijf rondom de jonge ster Bèta Pictoris bestaat. Dit materiaal blijkt nu bijzonder overeen te komen met dat van kometen in ons zonnestelsel.
Bèta Pictoris staat relatief dicht bij de aarde (63 lichtjaar) en is zo’n 12 miljoen jaar oud. Daarmee is de ster nog heel jong – sterker nog, in kosmische termen mag Bèta Pictoris nog een baby genoemd worden. Rondom de ster draait minstens één planeet, plus een uitgebreide stofschijf. Na verloop van tijd zou deze schijf zich kunnen ontwikkelen tot een ring van ijzige objecten, vergelijkbaar met ‘onze’ Kuipergordel.
Astronomen hebben nu gebruik gemaakt van het unieke oplossend vermogen van de Herschel Space Telescope om te achterhalen waar het stof bij Bèta Pictoris uit bestaat. Ze hebben vooral gekeken naar olivijn, een mineraal dat vaak wordt gedetecteerd in planeetvormende schijven. In ons zonnestelsel kan olivijn worden aangetroffen in planeten, asteroïden en kometen.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Astronomen hebben gebruik gemaakt van de Herschel-ruimtetelescoop om te bepalen uit welk materiaal de stofschijf rondom de jonge ster Bèta Pictoris bestaat. Dit materiaal blijkt nu bijzonder overeen te komen met dat van kometen in ons zonnestelsel.
Bèta Pictoris staat relatief dicht bij de aarde (63 lichtjaar) en is zo’n 12 miljoen jaar oud. Daarmee is de ster nog heel jong – sterker nog, in kosmische termen mag Bèta Pictoris nog een baby genoemd worden. Rondom de ster draait minstens één planeet, plus een uitgebreide stofschijf. Na verloop van tijd zou deze schijf zich kunnen ontwikkelen tot een ring van ijzige objecten, vergelijkbaar met ‘onze’ Kuipergordel.
Astronomen hebben nu gebruik gemaakt van het unieke oplossend vermogen van de Herschel Space Telescope om te achterhalen waar het stof bij Bèta Pictoris uit bestaat. Ze hebben vooral gekeken naar olivijn, een mineraal dat vaak wordt gedetecteerd in planeetvormende schijven. In ons zonnestelsel kan olivijn worden aangetroffen in planeten, asteroïden en kometen.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Artikelen over Mars gelieve hier plaatsen beste MightyMidgetquote:
Temperatuur op Mars is hoger dan gedacht
Uit gegevens die zijn doorgestuurd door de Marsrover Curiosity blijkt dat de temperatuur op Mars hoger is dan gedacht. De gemiddelde dagtemperatuur schommelt momenteel tussen de 0 en 6 graden Celsius. Doordat de atmosfeer van Mars veel dunner is dan op aarde, kan de planeet die warmte moeilijker vast houden. ‘s Nachts daalt de temperatuur dan ook tot -70 graden Celsius. Desondanks is een dagtemperatuur van boven het nulpunt opmerkelijk te noemen, aangezien de lente nog moet beginnen op het zuidelijk halfrond.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
[ afbeelding ]
MARS - De Missies! Deel 8
Mars Revisited - Curiosity (6 Aug 2012) - Let's roll!
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-10-2012
Universum dijt ietsjes sneller uit dan gedacht
Met de Spitzer-ruimtetelescoop is het astronomen gelukt om de uitdijing van het universum preciezer te bepalen dan ooit te voren. Het blijkt dat de uitdijing iets sneller gaat dan werd gedacht: elke megaparsec aan ruimte (ongeveer 3 miljoen lichtjaar) wordt per seconde 74,3 kilometer langer.
Hoewel dat slechts marginaal sneller is dan de oude waarde van 74,2 is het astronomen wel gelukt de onzekerheid in dit getal te verkleinen van 3,6 naar 2,1. Een behoorlijke verbetering, aldus kosmologen.
Deze precisie is mogelijk doordat de Spitzer-telescoop in het infrarode spectrum dwars door kosmische stofwolken heen kan kijken. Op die manier kon de afstand tot tien zogenoemde cepheïde-sterren met grote nauwkeurigheid worden bepaald.
De bepaling van de uitdijingssnelheid van het universum vindt plaats aan de hand van deze cepheïden. Bijzonder is dat zo’n ster met een vaste regelmaat pulseert. Het tempo waarin die pulsen voorkomen is bovendien direct gekoppeld aan de gemiddelde helderheid van de ster. Door de waargenomen helderheid te vergelijken met de helderheid die het op basis van het pulstempo zou moeten hebben, kunnen astronomen de afstand tot de cepheïde bepalen. Over de loop van meerdere afstandsbepalingen kan vervolgens de uitdijing van het universum worden berekend. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Universum dijt ietsjes sneller uit dan gedacht
Met de Spitzer-ruimtetelescoop is het astronomen gelukt om de uitdijing van het universum preciezer te bepalen dan ooit te voren. Het blijkt dat de uitdijing iets sneller gaat dan werd gedacht: elke megaparsec aan ruimte (ongeveer 3 miljoen lichtjaar) wordt per seconde 74,3 kilometer langer.
Hoewel dat slechts marginaal sneller is dan de oude waarde van 74,2 is het astronomen wel gelukt de onzekerheid in dit getal te verkleinen van 3,6 naar 2,1. Een behoorlijke verbetering, aldus kosmologen.
Deze precisie is mogelijk doordat de Spitzer-telescoop in het infrarode spectrum dwars door kosmische stofwolken heen kan kijken. Op die manier kon de afstand tot tien zogenoemde cepheïde-sterren met grote nauwkeurigheid worden bepaald.
De bepaling van de uitdijingssnelheid van het universum vindt plaats aan de hand van deze cepheïden. Bijzonder is dat zo’n ster met een vaste regelmaat pulseert. Het tempo waarin die pulsen voorkomen is bovendien direct gekoppeld aan de gemiddelde helderheid van de ster. Door de waargenomen helderheid te vergelijken met de helderheid die het op basis van het pulstempo zou moeten hebben, kunnen astronomen de afstand tot de cepheïde bepalen. Over de loop van meerdere afstandsbepalingen kan vervolgens de uitdijing van het universum worden berekend. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
SpaceX eerste officiële vlucht naar het ISS lanceert in een uurtje of twee 
http://www.spacex.com/webcast/
http://www.spacex.com/webcast/
The difference between the three Abrahamic religions:
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
* Dawnbreaker gaat dit volgen!quote:Op zondag 7 oktober 2012 23:56 schreef Pek het volgende:
SpaceX eerste officiële vlucht naar het ISS lanceert in een uurtje of twee
http://www.spacex.com/webcast/
<hr>
Op SpaceX gebeurt nog niet zoveel, maar NasaTV is al aan het aftellen 
http://www.nasa.gov/multimedia/nasatv/index.html
http://www.nasa.gov/multimedia/nasatv/index.html
The difference between the three Abrahamic religions:
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
Trippy shit, whoohooquote:
thanks, zal al 10m met dat kutmuziekje van spaceX
The difference between the three Abrahamic religions:
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
nog een dikke 40 minuten tot de lancering... net was wel een interview op nasa, wist niet dat de CEO van spaceX een vrouw was. Nice!
<hr>
Dat is Elon Musk toch? 
The difference between the three Abrahamic religions:
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
heeft ze een tic?
Is wel iri dat geschud met haar hoofd.
En hij zit er als een plank bij
Maar hij kan ook goed aflezen vazn de autocue
[ Bericht 22% gewijzigd door -CRASH- op 08-10-2012 02:10:35 ]
Is wel iri dat geschud met haar hoofd.
En hij zit er als een plank bij
Maar hij kan ook goed aflezen vazn de autocue
[ Bericht 22% gewijzigd door -CRASH- op 08-10-2012 02:10:35 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
The difference between the three Abrahamic religions:
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
Als het haar make-up tasje was geweest.quote:
Op Dan was ze er achteraan gegaan.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Suni Williams is een uitzondering, trouwens 
Tof wijf
Tof wijf
The difference between the three Abrahamic religions:
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
Go for launch, spannond!
The difference between the three Abrahamic religions:
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
Gaat wel lekker snel... in 5 minuten downrange 750 KM
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Armpjes strekken
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
De zon’s positie in de Melkweg preciezer dan ooit gemeten
Een Japans team van astronomen heeft de positie van de zon in de Melkweg heel precies gemeten. Hieruit blijkt dat afstand tussen de zon en het centrum van de Melkweg 26.100 lichtjaar bedraagt en dat de zon met een snelheid van 240 km/s rondom het galactische centrum draait. Voorgaande schattingen gingen uit van een snelheid van 220 km/s. Deze hogere snelheid kan alleen verklaard worden als de massa van de Melkweg 20% hoger is dan gedacht.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Een Japans team van astronomen heeft de positie van de zon in de Melkweg heel precies gemeten. Hieruit blijkt dat afstand tussen de zon en het centrum van de Melkweg 26.100 lichtjaar bedraagt en dat de zon met een snelheid van 240 km/s rondom het galactische centrum draait. Voorgaande schattingen gingen uit van een snelheid van 220 km/s. Deze hogere snelheid kan alleen verklaard worden als de massa van de Melkweg 20% hoger is dan gedacht.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Europa en Rusland willen samen naar de maan
Europa en Rusland gaan samenwerken aan een onbemande maanmissie, met als doel om in 2020 of 2022 bevroren bodemmonsters terug naar de aarde te brengen. De missie wordt Lunar Polar Sample Return (LPSR) genoemd en zal gaan boren in de noord- of zuidpool van de maan, om meer te weten te komen over de samenstelling van de maanbodem. Ze willen vooral weten hoeveel vluchtige stoffen (zoals water) de maanbodem bevat.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Europa en Rusland gaan samenwerken aan een onbemande maanmissie, met als doel om in 2020 of 2022 bevroren bodemmonsters terug naar de aarde te brengen. De missie wordt Lunar Polar Sample Return (LPSR) genoemd en zal gaan boren in de noord- of zuidpool van de maan, om meer te weten te komen over de samenstelling van de maanbodem. Ze willen vooral weten hoeveel vluchtige stoffen (zoals water) de maanbodem bevat.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Zwart gat van onvoorstelbare proporties ontdekt
Astronomen hebben een nieuwe populatie van enorme, snelgroeiende zwarte gaten ontdekt. De zwarte gaten zijn niet eerder ontdekt doordat ze omringd worden door dikke stofwolken, waardoor ze alleen met infraroodinstrumenten waarneembaar zijn. De ontdekking is verricht in het kader van een ongeëvenaarde infraroodstudie van de hemel. Het meest extreme object in de studie is een supermassief zwart gat dat door het leven gaat als ULASJ1234+0907. Dit object is het allerzwaarste zwarte gat dat ooit is waargenomen. Het object bevindt zich op een dusdanige grote afstand, dat het licht er 11 miljard jaar over heeft gedaan om ons te bereiken, waardoor we het zwarte gat zien zoals het er in het verre verleden uitzag. Dit monsterlijke zwarte gat weegt evenveel als 10 miljard zonnen en is daarmee 10.000 keer zwaarder dan het supermassieve zwarte gat in de kern van ons eigen melkwegstelsel.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Astronomen hebben een nieuwe populatie van enorme, snelgroeiende zwarte gaten ontdekt. De zwarte gaten zijn niet eerder ontdekt doordat ze omringd worden door dikke stofwolken, waardoor ze alleen met infraroodinstrumenten waarneembaar zijn. De ontdekking is verricht in het kader van een ongeëvenaarde infraroodstudie van de hemel. Het meest extreme object in de studie is een supermassief zwart gat dat door het leven gaat als ULASJ1234+0907. Dit object is het allerzwaarste zwarte gat dat ooit is waargenomen. Het object bevindt zich op een dusdanige grote afstand, dat het licht er 11 miljard jaar over heeft gedaan om ons te bereiken, waardoor we het zwarte gat zien zoals het er in het verre verleden uitzag. Dit monsterlijke zwarte gat weegt evenveel als 10 miljard zonnen en is daarmee 10.000 keer zwaarder dan het supermassieve zwarte gat in de kern van ons eigen melkwegstelsel.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Hmmm dit gaat nog is ergens over,.
Zwart gat in kaart gebracht
http://www.space.com/8372(...)nded-scientists.html
Dark flow,....
Zwart gat in kaart gebracht
http://www.space.com/8372(...)nded-scientists.html
Dark flow,....
signature
Sterrenstelsels werden al snel stoffig
In het dagelijks leven kan stof behoorlijk hinderlijk zijn. Toch vormt stof een belangrijke bouwsteen voor sterren en planeten. Astronomen willen dan ook graag weten hoe kosmisch stof precies ontstaat. Deze kennis vormt een integraal onderdeel van ons begrip van sterrenstelsels, sterren en planeten. Hiertoe is een team van astronomen begonnen met een grootschalig onderzoek naar de geschiedenis van kosmisch stof, waarbij ze gebruik maken van waarnemingen die verricht zijn met de Hubble Space Telescope.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
In het dagelijks leven kan stof behoorlijk hinderlijk zijn. Toch vormt stof een belangrijke bouwsteen voor sterren en planeten. Astronomen willen dan ook graag weten hoe kosmisch stof precies ontstaat. Deze kennis vormt een integraal onderdeel van ons begrip van sterrenstelsels, sterren en planeten. Hiertoe is een team van astronomen begonnen met een grootschalig onderzoek naar de geschiedenis van kosmisch stof, waarbij ze gebruik maken van waarnemingen die verricht zijn met de Hubble Space Telescope.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Enorme hoeveelheid water ontdekt in stervormende nevel
Met behulp van de Europese Herschel-ruimtetelscoop zijn grote hoeveelheden waterdamp ontdekt in een koude gaswolk in het sterrenbeeld Stier. De hoeveelheid waterdamp is groot genoeg om de aardse oceanen 2000 keer te vullen. De aanwezigheid van zoveel waterdamp wijst op een nog veel grotere voorraad waterijs in de gaswolk, genoeg voor een paar miljoen bevroren oceanen op aarde.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Met behulp van de Europese Herschel-ruimtetelscoop zijn grote hoeveelheden waterdamp ontdekt in een koude gaswolk in het sterrenbeeld Stier. De hoeveelheid waterdamp is groot genoeg om de aardse oceanen 2000 keer te vullen. De aanwezigheid van zoveel waterdamp wijst op een nog veel grotere voorraad waterijs in de gaswolk, genoeg voor een paar miljoen bevroren oceanen op aarde.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Uuuh....die link heeft niets met zwarte gaten te maken....en ook niet met de dark flowquote:
Hmmm dit gaat nog is ergens over,.
Zwart gat in kaart gebracht
http://www.space.com/8372(...)nded-scientists.html
Dark flow,....
10-10-2012
Astronomen ontdekken onverwachte structuur in materiaal rond oude ster
Met behulp van de ALMA-radiotelescoop hebben astronomen een totaal onverwachte spiraalstructuur ontdekt in het materiaal rond een oude ster. Dat heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO bekendgemaakt. M.A.T. Groenewegen van de Koninklijke Belgische Sterrenwacht maakt deel uit van het team.
In het gas rond de rode reuzenster R Sculptoris stootten de onderzoekers met de krachtige radiotelescoop verrassend op een spiraalstructuur. Het is de eerste keer dat rond een stervende ster zowel een bolvormige buitenschil als een daarbinnen gelegen spiraalstructuur is ontdekt.
Het is ook voor het eerst dat astronomen zo'n spiraal ruimtelijk in kaart konden brengen. De vreemde vorm is waarschijnlijk ontstaan doordat een (niet-waarneembare) begeleidende ster om de rode reus cirkelt, vermoedt de ESO.
De astronomen ontdekten tot hun verrassing ook dat de rode reus onverwacht veel materiaal heeft uitgestoten. Omdat ze grote hoeveelheden materiaal uitstoten, dragen rode reuzen als R Sculptoris belangrijk bij aan het stof en gas dat het leeuwendeel vormt van het ruwe materiaal waaruit toekomstige generaties van sterren, planetenstelsels en uiteindelijk ook leven ontstaan, beklemtoont de ESO.
(HLN)
Astronomen ontdekken onverwachte structuur in materiaal rond oude ster
Met behulp van de ALMA-radiotelescoop hebben astronomen een totaal onverwachte spiraalstructuur ontdekt in het materiaal rond een oude ster. Dat heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO bekendgemaakt. M.A.T. Groenewegen van de Koninklijke Belgische Sterrenwacht maakt deel uit van het team.
In het gas rond de rode reuzenster R Sculptoris stootten de onderzoekers met de krachtige radiotelescoop verrassend op een spiraalstructuur. Het is de eerste keer dat rond een stervende ster zowel een bolvormige buitenschil als een daarbinnen gelegen spiraalstructuur is ontdekt.
Het is ook voor het eerst dat astronomen zo'n spiraal ruimtelijk in kaart konden brengen. De vreemde vorm is waarschijnlijk ontstaan doordat een (niet-waarneembare) begeleidende ster om de rode reus cirkelt, vermoedt de ESO.
De astronomen ontdekten tot hun verrassing ook dat de rode reus onverwacht veel materiaal heeft uitgestoten. Omdat ze grote hoeveelheden materiaal uitstoten, dragen rode reuzen als R Sculptoris belangrijk bij aan het stof en gas dat het leeuwendeel vormt van het ruwe materiaal waaruit toekomstige generaties van sterren, planetenstelsels en uiteindelijk ook leven ontstaan, beklemtoont de ESO.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-10-2012
Europa en Rusland willen samen naar de maan
Europa en Rusland werken samen aan een onbemande ruimtemissie die in 2020 of 2022 bevroren bodemmonsters bij de noord- of zuidpool van de maan moet ophalen. Doel van de missie Lunar Polar Sample Return (LPSR) is om meer inzicht te krijgen in de samenstelling van die bodem.
Er bestaan sterke aanwijzingen dat er in diepe kraters rond de polen van de maan bevroren water te vinden is. De bodems van deze kraters zijn in eeuwige duisternis gehuld en daardoor zó koud dat water dat er ooit belandt bijna niet kan verdampen. Idealiter zou zo'n donkere kraterbodem dus dé plek zijn voor nader onderzoek, maar dat is met de huidige technologie niet haalbaar.
Daarom is ervoor gekozen om de LPSR-sonde in vrijwel permanent door de zon verlichte maanbodem te laten boren. Door de boormonsters onmiddellijk tot een temperatuur van meer dan 100 graden onder nul af te koelen, hopen wetenschappers meer te weten te komen over de aanwezigheid van vluchtige stoffen op de maan. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Europa en Rusland willen samen naar de maan
Europa en Rusland werken samen aan een onbemande ruimtemissie die in 2020 of 2022 bevroren bodemmonsters bij de noord- of zuidpool van de maan moet ophalen. Doel van de missie Lunar Polar Sample Return (LPSR) is om meer inzicht te krijgen in de samenstelling van die bodem.
Er bestaan sterke aanwijzingen dat er in diepe kraters rond de polen van de maan bevroren water te vinden is. De bodems van deze kraters zijn in eeuwige duisternis gehuld en daardoor zó koud dat water dat er ooit belandt bijna niet kan verdampen. Idealiter zou zo'n donkere kraterbodem dus dé plek zijn voor nader onderzoek, maar dat is met de huidige technologie niet haalbaar.
Daarom is ervoor gekozen om de LPSR-sonde in vrijwel permanent door de zon verlichte maanbodem te laten boren. Door de boormonsters onmiddellijk tot een temperatuur van meer dan 100 graden onder nul af te koelen, hopen wetenschappers meer te weten te komen over de aanwezigheid van vluchtige stoffen op de maan. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-10-2012
Infraroodsatelliet ontdekt enorme hoeveelheid water
De Europese infraroodsatelliet Herschel heeft ontdekt dat een gaswolk in het sterrenbeeld Stier zeer veel waterdamp bevat. Met de waargenomen hoeveelheid waterdamp kunnen alle oceanen op aarde tweeduizend keer worden gevuld. Daarnaast bevat de gaswolk waarschijnlijk een nog veel grotere hoeveelheid bevroren water.
De zeer koude gaswolk, Lynds 1544 geheten, maakt deel uit van een grote stellaire kraamkamer. Hij staat min of meer op het punt om samen te trekken tot wat uiteindelijk een nieuwe ster zal zijn. Het is voor het eerst dat er in zo'n 'pre-stellaire kern' waterdamp is waargenomen.
Een wolk als deze bestaat niet alleen uit gas, maar bevat ook grote hoeveelheden stofdeeltjes die in een manteltje van ijs zijn gehuld. De door Herschel waargenomen waterdamp is waarschijnlijk vrijgekomen door de inwerking van energierijke kosmische straling op dat ijzige stof.
Dat betekent dat gedetecteerde waterdamp slechts het topje van de ijsberg moet zijn. Geschat wordt dat Lynds 1544 meer dan drie miljoen keer zoveel (bevroren) water bevat als alle oceanen op onze planeet bij elkaar. De Herschel-waarnemingen laten zien dat de watermoleculen naar het hart van de gaswolk stromen, de plek waar zich uiteindelijk een nieuwe ster, en waarschijnlijk ook een nieuw planetenstelsel zal vormen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Infraroodsatelliet ontdekt enorme hoeveelheid water
De Europese infraroodsatelliet Herschel heeft ontdekt dat een gaswolk in het sterrenbeeld Stier zeer veel waterdamp bevat. Met de waargenomen hoeveelheid waterdamp kunnen alle oceanen op aarde tweeduizend keer worden gevuld. Daarnaast bevat de gaswolk waarschijnlijk een nog veel grotere hoeveelheid bevroren water.
De zeer koude gaswolk, Lynds 1544 geheten, maakt deel uit van een grote stellaire kraamkamer. Hij staat min of meer op het punt om samen te trekken tot wat uiteindelijk een nieuwe ster zal zijn. Het is voor het eerst dat er in zo'n 'pre-stellaire kern' waterdamp is waargenomen.
Een wolk als deze bestaat niet alleen uit gas, maar bevat ook grote hoeveelheden stofdeeltjes die in een manteltje van ijs zijn gehuld. De door Herschel waargenomen waterdamp is waarschijnlijk vrijgekomen door de inwerking van energierijke kosmische straling op dat ijzige stof.
Dat betekent dat gedetecteerde waterdamp slechts het topje van de ijsberg moet zijn. Geschat wordt dat Lynds 1544 meer dan drie miljoen keer zoveel (bevroren) water bevat als alle oceanen op onze planeet bij elkaar. De Herschel-waarnemingen laten zien dat de watermoleculen naar het hart van de gaswolk stromen, de plek waar zich uiteindelijk een nieuwe ster, en waarschijnlijk ook een nieuw planetenstelsel zal vormen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Röntgensatelliet Chandra bestudeert planetaire nevels
De laatste stuiptrekkingen van stervende sterren vormen het mikpunt van een uitgebreid röntgenonderzoek,waarbij gebruik wordt gemaakt van de Amerikaanse ruimtetelescoop Chandra X-Ray Observatory. Hiermee heeft men waarnemingen verricht van twintig nabije planetaire nevels. Het onderzoek moet meer inzicht verschaffen in de laatste levensjaren van zonachtige sterren.
Sterren sterven niet allemaal op dezelfde manier. Massieve sterren sterven door middel van een spectaculaire explosie: een zogenaamde supernova. Bij de meeste sterren wordt de laatste adem echter op een rustiger manier uitgeblazen. Zonachtige sterren evolueren aan het eind van hun leven tot een zogenaamde Rode Reus. Na verloop van tijd zorgen allerlei inwendige processen ervoor dat de Rode Reus zijn buitenste lagen gaat afstoten. Hierdoor wordt de naakte, hete kern (de zogenaamde Witte Dwerg) blootgelegd.
De straling van de kern doet de afgestoten luchtlagen oplichten, terwijl de sterrenwind die afkomstig is van de witte dwerg de afgestoten luchtlagen doet boetseren in de meest wonderlijke vormen. Het resultaat is een zogenaamde planetaire nevel. De naam is wat ongelukkig gekozen: planetaire nevels hebben immers niets met planeten van doen. De reden is als volgt: gezien door de relatief primitieve telescopen uit de 19de eeuw leken dit soort nevels op de schijven van planeten.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
De laatste stuiptrekkingen van stervende sterren vormen het mikpunt van een uitgebreid röntgenonderzoek,waarbij gebruik wordt gemaakt van de Amerikaanse ruimtetelescoop Chandra X-Ray Observatory. Hiermee heeft men waarnemingen verricht van twintig nabije planetaire nevels. Het onderzoek moet meer inzicht verschaffen in de laatste levensjaren van zonachtige sterren.
Sterren sterven niet allemaal op dezelfde manier. Massieve sterren sterven door middel van een spectaculaire explosie: een zogenaamde supernova. Bij de meeste sterren wordt de laatste adem echter op een rustiger manier uitgeblazen. Zonachtige sterren evolueren aan het eind van hun leven tot een zogenaamde Rode Reus. Na verloop van tijd zorgen allerlei inwendige processen ervoor dat de Rode Reus zijn buitenste lagen gaat afstoten. Hierdoor wordt de naakte, hete kern (de zogenaamde Witte Dwerg) blootgelegd.
De straling van de kern doet de afgestoten luchtlagen oplichten, terwijl de sterrenwind die afkomstig is van de witte dwerg de afgestoten luchtlagen doet boetseren in de meest wonderlijke vormen. Het resultaat is een zogenaamde planetaire nevel. De naam is wat ongelukkig gekozen: planetaire nevels hebben immers niets met planeten van doen. De reden is als volgt: gezien door de relatief primitieve telescopen uit de 19de eeuw leken dit soort nevels op de schijven van planeten.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
‘Rotsachtige’ superaarde blijkt diamantplaneet te zijn
Nieuw onderzoek heeft uitgewezen dat een verre rotsachtige super-aarde eigenlijk een diamantplaneet is. Het is voor het eerst dat een rotswereld met een fundamenteel andere samenstelling dan de aarde is gevonden. Het oppervlak van de planeet is vermoedelijk bedekt met grafiet en diamant in plaats van graniet en water.
De planeet in kwestie, 55 Cancri e, is twee keer zo groot als de aarde en heeft een acht keer grotere massa, waardoor het tot de zogenaamde “super-aardes” wordt gerekend. De planeet behoort tot een stelsel van vijf planeten die draaien rond de zonachtige ster 55 Cancri, die zich op een afstand van 40 lichtjaar van de aarde bevindt, in de richting van het sterrenbeeld Kreeft.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Nieuw onderzoek heeft uitgewezen dat een verre rotsachtige super-aarde eigenlijk een diamantplaneet is. Het is voor het eerst dat een rotswereld met een fundamenteel andere samenstelling dan de aarde is gevonden. Het oppervlak van de planeet is vermoedelijk bedekt met grafiet en diamant in plaats van graniet en water.
De planeet in kwestie, 55 Cancri e, is twee keer zo groot als de aarde en heeft een acht keer grotere massa, waardoor het tot de zogenaamde “super-aardes” wordt gerekend. De planeet behoort tot een stelsel van vijf planeten die draaien rond de zonachtige ster 55 Cancri, die zich op een afstand van 40 lichtjaar van de aarde bevindt, in de richting van het sterrenbeeld Kreeft.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Asteroïde scheert morgen vlak langs de aarde
De pas ontdekte asteroïde 2012 TC4 scheert vannacht langs de aarde en komt daarbij dichterbij dan de maan. Wanneer de asteroïde het dichtst bij de aarde is, is de afstand tussen ons en 2012 TC4 zo’n 96.000 kilometer.
Toch vormt de asteroïde geen enkele reden tot zorg. Een botsing met de aarde is namelijk uitgesloten.
2012 TC4 werd onlangs ontdekt. De asteroïde is ongeveer 16 meter groot en is vrij helder. NASA houdt de asteroïde ondanks dat deze geen gevaar vormt toch goed in de gaten. De ruimtevaartorganisatie wil de exacte baan van de asteroïde graag achterhalen en zou ook graag te weten komen hoe groot de asteroïde precies is.
Het komt regelmatig voor dat asteroïden relatief dicht bij de aarde in de buurt komen. In september scheerden nog twee asteroïden langs onze planeet. Eén ervan had een doorsnede van één kilometer. De ander had een doorsnee van 190 tot 430 meter. Beide asteroïden kwamen echter niet zo dichtbij als 2012 TC4: de afstand tussen de aarde en de asteroïden bedroeg respectievelijk 8,7 miljoen en 2,8 miljoen kilometer.
(scientias.nl)
De pas ontdekte asteroïde 2012 TC4 scheert vannacht langs de aarde en komt daarbij dichterbij dan de maan. Wanneer de asteroïde het dichtst bij de aarde is, is de afstand tussen ons en 2012 TC4 zo’n 96.000 kilometer.
Toch vormt de asteroïde geen enkele reden tot zorg. Een botsing met de aarde is namelijk uitgesloten.
2012 TC4 werd onlangs ontdekt. De asteroïde is ongeveer 16 meter groot en is vrij helder. NASA houdt de asteroïde ondanks dat deze geen gevaar vormt toch goed in de gaten. De ruimtevaartorganisatie wil de exacte baan van de asteroïde graag achterhalen en zou ook graag te weten komen hoe groot de asteroïde precies is.
Het komt regelmatig voor dat asteroïden relatief dicht bij de aarde in de buurt komen. In september scheerden nog twee asteroïden langs onze planeet. Eén ervan had een doorsnede van één kilometer. De ander had een doorsnee van 190 tot 430 meter. Beide asteroïden kwamen echter niet zo dichtbij als 2012 TC4: de afstand tussen de aarde en de asteroïden bedroeg respectievelijk 8,7 miljoen en 2,8 miljoen kilometer.
(scientias.nl)
Close encounters #2: Asteroiden scheren langs de aardequote:
Asteroïde scheert morgen vlak langs de aarde
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Ik ben van plan om binnenkort een telescoop aan te schaffen. Kan iemand mij een goede telescoop aanraden + leverancier? Budget is max 400 euro.
Burning bridges gives you so much more
als ik jou was zou ik een op astroforum.nl gaan kijken, daar zitten mensen die echt al jarenlang met telescopen bezig zijn en je goed advies kunnen geven, in het beginnersforum vindt je ook nog een hoop topics over eerste telescoopaanschaffen:quote:
Ik ben van plan om binnenkort een telescoop aan te schaffen. Kan iemand mij een goede telescoop aanraden + leverancier? Budget is max 400 euro.
http://www.astroforum.nl/forumdisplay.php/332-Beginnersforum
ligt voornamelijk eraan waarvoor je je telescoop wilt gebruiken, maar iets als dit zou al heel fijn speelgoed zijn
http://www.robtics.nl/pro(...)363&products_id=1625
<hr>
http://www.nytimes.com/20(...)a-centauri.html?_r=0quote:Bringing the search for another Earth about as close as it will ever get, a team of European astronomers was scheduled to announce on Wednesday that it had found a planet the same mass as Earth’s in Alpha Centauri, a triple star system that is the Sun’s closest neighbor, only 4.4 light-years away.
The planet is the lightest one ever found orbiting another star and — in the words of its discoverer, Xavier Dumusque, a graduate student at the Geneva Observatory — “it will surely be the closest one ever.”
It is presumably a rocky ball like our own, but it is not habitable. It circles Alpha Centauri B, a reddish orb about half as luminous as the Sun, every three days at a distance of only about four million miles, resulting in hellish surface temperatures of 1,200 degrees.
So this is not “Earth 2.0.” Yet.
Astronomers said the discovery raised the possibility that there were habitable Earthlike planets right next door and that methods and instruments were now precise enough to detect them.
“Very small planets are not rare,” said Mr. Dumusque, who is the lead author of a paper being published on Wednesday in Nature. “When you find one small planet, you find others.” He and his colleagues discussed the results on Tuesday in a news conference hosted by the European Southern Observatory in Garching, Germany.
Astronomers were electrified by the news of the planet, but also cautioned that it needed confirmation by other astronomers, not an easy task.
Debra Fischer, a Yale astronomer who has been searching for planets in that same system for years, said: “The discovery that our nearest neighbor has rocky planets is the story of the decade. I’d bet $100 that there are other planets that are there as well.”
The discovery also underscored the allure of Alpha Centauri as a target of space and scientific exploration.
“This is close enough you can almost spit there,” said Geoffrey Marcy, an exoplanet astronomer at the University of California, Berkeley.
Sara Seager, an astronomer at the Massachusetts Institute of Technology, said in an e-mail, “I feel like we should drop everything and send a probe there to study the new planet and others that are likely in the system.”
There are three stars in that system. Alpha Centauri A, which is slightly larger and brighter than the Sun, and Alpha Centauri B, slightly smaller, are close companions, circling each other and passing as close as nine billion miles every 80 years. They in turn are being circled at a much greater distance, some one trillion miles, by a dwarf star that is known as Proxima Centauri because it is slightly closer to the Earth, due to that trillion miles, than the other two.
The so-called habitable zone of Alpha Centauri B, where temperatures would be moderate enough for water and creatures like us, is about 65 million miles from the star, where a year would take 200 days or so, about the same as the orbit of Venus in our own system.
Mr. Dumusque and his colleagues found the planet by the so-called wobble method, using a specially built spectrograph called HARPS on a 140-inch diameter telescope at the European Southern Observatory in La Silla, Chile, to track the host star as it is tugged to and fro by the planet’s gravity. After four years and 450 observations, they found that in the case of Alpha Centauri B, that tug imparts a velocity of about 20 inches a second, a leisurely walking speed.
That is the smallest wobble the Swiss team has ever observed.
A planet only four times as massive as the Earth would produce the same amount of wobble if it was out in the habitable zone and would thus be detectable by their instrument, Mr. Dumusque said. But it would take a long time. “If you want to find a planet at 200 days,” he said referring to the orbital period, “you need 8 to 10 years.”
Dr. Marcy said this was the kind of discovery that could reignite interest in other experiments like the Terrestrial Planet Finder, a space observatory for studying exoplanets that was once at the top of NASA’s wish list but is now languishing.
Two years ago, Dr. Marcy startled his colleagues at an M.I.T. symposium with a bitter criticism of NASA, the National Academy of Sciences and the planetary community itself for failing to define and sell advanced exoplanet missions. He went on to call for an international project to launch a scientific probe to Alpha Centauri.
It could take hundreds of years, but such a mission, Dr. Marcy said, could jolt NASA out of its doldrums.
The new planet, Dr. Marcy said, “fits right into that rant.” He went on, “What a great scientific educational mission to have a probe out there, making its way decade after decade.”
'Maan ontstond uit botsing aarde en planeet'
AMSTERDAM - De samenstelling van zink in de maan vormt bewijs dat de maan ontstaan is tijdens een indrukwekkende botsing tussen de aarde en een onbekende planeet met de grootte van Mars.
Dat schrijven onderzoekers van de Universiteit van Washington en het Amerikaanse Scripps Instituut voor Oceanografie vandaag in Nature.
De onderzoekers bekeken stukken steen afkomstig van twintig verschillende plekken op de maan. Bijvoorbeeld basalt, gestolde magma uit het binnenste van de maan. Ze keken naar de verhouding tussen twee varianten -isotopen- van het element zink: een lichte variant en een zwaardere variant.
Maanstenen bleken veel minder zink te bevatten dan stenen van aarde of Mars. En het zink dát de wetenschappers vonden, was in alle maanstenen relatief vaak van de zware variant en relatief zelden van de lichte variant. De zinkverhoudingen in stenen van aarde en ook van Mars waren net even anders.
Belangrijk
Het verschil is klein, maar belangrijk. Volgens de onderzoekers is dit bewijs voor een theorie over het ontstaan van de maan die al dertig jaar bestaat, maar nooit hard gemaakt kon worden.
Die theorie is dat onze maan ontstond toen een planeet ter grootte van Mars op een oerversie van de aarde knalde. Er kwam zoveel energie vrij bij deze botsing, dat de onbekende planeet in zijn geheel smolt en verdampte, net als een groot deel van de gesteenten van aarde. Daarmee verdampten ook de stoffen in die gesteenten, zoals zink.
De maan zou ontstaan zijn toen een wolk gesmolten steen, gas en puin weer samenklonterde.
In theorie zouden de lichte varianten van stoffen als zink sneller moeten verdampen dan de zware varianten.
De lichte isotopen zouden dan verdwijnen in de lucht. De zware varianten zouden juist iets moeilijker verdampen en eerder weer condenseren. Zij zouden daarom eerder terecht komen in het gesmolten en later gestolde gesteente.
Na een botsing tussen aarde en een andere planeet zouden er dus meer zware isotopen dan lichte isotopen terug te vinden moeten zijn in maansteen.
Aangepast
Tot nu toe kon niemand echter zo’n vreemde verhouding van isotopen ontdekken in maansteen. Sterker nog: de samenstelling van de aarde en die van de maan leken tot nu toe zo akelig veel op elkaar, dat de theorie over hoe de maan ontstaan moet zijn recentelijk werd aangepast.
De Amerikaanse wetenschappers vonden dan eindelijk toch zulke afwijkende verhoudingen, bij zink.
Bron: http://www.nu.nl/wetensch(...)arde-en-planeet.html
AMSTERDAM - De samenstelling van zink in de maan vormt bewijs dat de maan ontstaan is tijdens een indrukwekkende botsing tussen de aarde en een onbekende planeet met de grootte van Mars.
Dat schrijven onderzoekers van de Universiteit van Washington en het Amerikaanse Scripps Instituut voor Oceanografie vandaag in Nature.
De onderzoekers bekeken stukken steen afkomstig van twintig verschillende plekken op de maan. Bijvoorbeeld basalt, gestolde magma uit het binnenste van de maan. Ze keken naar de verhouding tussen twee varianten -isotopen- van het element zink: een lichte variant en een zwaardere variant.
Maanstenen bleken veel minder zink te bevatten dan stenen van aarde of Mars. En het zink dát de wetenschappers vonden, was in alle maanstenen relatief vaak van de zware variant en relatief zelden van de lichte variant. De zinkverhoudingen in stenen van aarde en ook van Mars waren net even anders.
Belangrijk
Het verschil is klein, maar belangrijk. Volgens de onderzoekers is dit bewijs voor een theorie over het ontstaan van de maan die al dertig jaar bestaat, maar nooit hard gemaakt kon worden.
Die theorie is dat onze maan ontstond toen een planeet ter grootte van Mars op een oerversie van de aarde knalde. Er kwam zoveel energie vrij bij deze botsing, dat de onbekende planeet in zijn geheel smolt en verdampte, net als een groot deel van de gesteenten van aarde. Daarmee verdampten ook de stoffen in die gesteenten, zoals zink.
De maan zou ontstaan zijn toen een wolk gesmolten steen, gas en puin weer samenklonterde.
In theorie zouden de lichte varianten van stoffen als zink sneller moeten verdampen dan de zware varianten.
De lichte isotopen zouden dan verdwijnen in de lucht. De zware varianten zouden juist iets moeilijker verdampen en eerder weer condenseren. Zij zouden daarom eerder terecht komen in het gesmolten en later gestolde gesteente.
Na een botsing tussen aarde en een andere planeet zouden er dus meer zware isotopen dan lichte isotopen terug te vinden moeten zijn in maansteen.
Aangepast
Tot nu toe kon niemand echter zo’n vreemde verhouding van isotopen ontdekken in maansteen. Sterker nog: de samenstelling van de aarde en die van de maan leken tot nu toe zo akelig veel op elkaar, dat de theorie over hoe de maan ontstaan moet zijn recentelijk werd aangepast.
De Amerikaanse wetenschappers vonden dan eindelijk toch zulke afwijkende verhoudingen, bij zink.
Bron: http://www.nu.nl/wetensch(...)arde-en-planeet.html
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
18-10-2012
Onderzoek bevestigt theorie: Maan is uit Aarde ontstaan
© ap.
De Maan is inderdaad samengesmolten uit stukjes verpulverde planeet die 4,5 miljard jaar door een catastrofale botsing de ruimte zijn ingeslingerd, zo stellen volgens website space.com twee nieuwe studies.
Volgens vroegere versies van de theorie is de Maan primair ontstaan uit brokstukken van een mysterieus Mars-achtig hemellichaam dat tegen de proto-Aarde is geknald. Maar die theorie mankelt wat omdat Aarde en Maan uit hetzelfde materiaal zijn gemaakt, zegt space.com. Nu zijn er twee nieuwe, zij het lichtjes van elkaar afwijkende, modellen die uitleggen hoe beiden geologische tweelingzusters werden.
Materiaal uitspuwen
Matija Cuk van de Zoektocht naar Buitenaards Leven (SETI) en Sarah Stewart van de Harvard-universiteit zoeken het antwoord in de rotatie van de Aarde. Indien een dag op het ogenblik van de botsing slechts twee of drie uur zou hebben geduurd, zou onze planeet voldoende materiaal hebben uitgespuwd om onze natuurlijke satelliet te doen ontstaan. Die heeft immers slechts 1,2 keer de massa van de Aarde.
Die rotatiesnelheid lijkt ongelooflijk hoog, dichtbij de grens waarop de planeet uiteen zou vallen. Maar volgens Cuk en Stewart was het vroege zonnestelsel een "schiettent" met talrijke grote botsingen die planeten tot enorme rotatiesnelheden kunnen hebben aangezet. Na de botsing kan gravitationele interactie tussen Aarde en op de rem hebben getrapt en voor de dag van 24 uur hebben gezorgd.
Gewichtsklasse
Robin Canup van het Southwest Research Institute in Boulder opperde van haar kant een botsing van twee hemellichamen van dezelfde gewichtsklasse, ongeveer 50 procent van de huidige massa van de Aarde. Zo'n botsing is trouwens al naar voren geschoven om de vorming van de Plutomaan Charon te verklaren.
In de computermodellen van Canup heeft de symmetrie van de impact de schijf van brokstukken doen ontstaan waaruit de Maan zich heeft gevormd. Die schijf was nagenoeg identiek aan de mantel van de toen pas vergrote Aarde. Ook in deze theorie moet de rotatie van de Aarde trouwens aardig zijn toegenomen.
(HLN)
Onderzoek bevestigt theorie: Maan is uit Aarde ontstaan
© ap.
De Maan is inderdaad samengesmolten uit stukjes verpulverde planeet die 4,5 miljard jaar door een catastrofale botsing de ruimte zijn ingeslingerd, zo stellen volgens website space.com twee nieuwe studies.
Volgens vroegere versies van de theorie is de Maan primair ontstaan uit brokstukken van een mysterieus Mars-achtig hemellichaam dat tegen de proto-Aarde is geknald. Maar die theorie mankelt wat omdat Aarde en Maan uit hetzelfde materiaal zijn gemaakt, zegt space.com. Nu zijn er twee nieuwe, zij het lichtjes van elkaar afwijkende, modellen die uitleggen hoe beiden geologische tweelingzusters werden.
Materiaal uitspuwen
Matija Cuk van de Zoektocht naar Buitenaards Leven (SETI) en Sarah Stewart van de Harvard-universiteit zoeken het antwoord in de rotatie van de Aarde. Indien een dag op het ogenblik van de botsing slechts twee of drie uur zou hebben geduurd, zou onze planeet voldoende materiaal hebben uitgespuwd om onze natuurlijke satelliet te doen ontstaan. Die heeft immers slechts 1,2 keer de massa van de Aarde.
Die rotatiesnelheid lijkt ongelooflijk hoog, dichtbij de grens waarop de planeet uiteen zou vallen. Maar volgens Cuk en Stewart was het vroege zonnestelsel een "schiettent" met talrijke grote botsingen die planeten tot enorme rotatiesnelheden kunnen hebben aangezet. Na de botsing kan gravitationele interactie tussen Aarde en op de rem hebben getrapt en voor de dag van 24 uur hebben gezorgd.
Gewichtsklasse
Robin Canup van het Southwest Research Institute in Boulder opperde van haar kant een botsing van twee hemellichamen van dezelfde gewichtsklasse, ongeveer 50 procent van de huidige massa van de Aarde. Zo'n botsing is trouwens al naar voren geschoven om de vorming van de Plutomaan Charon te verklaren.
In de computermodellen van Canup heeft de symmetrie van de impact de schijf van brokstukken doen ontstaan waaruit de Maan zich heeft gevormd. Die schijf was nagenoeg identiek aan de mantel van de toen pas vergrote Aarde. Ook in deze theorie moet de rotatie van de Aarde trouwens aardig zijn toegenomen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Nog duidelijker dan mijn bijdrageSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.(HLN)Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
Oh sorry, ik had niet gezien dat het artikel er al stondquote:
[..]
Nog duidelijker dan mijn bijdrage
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Maan heeft slechts 1,2 keer de massa van de Aarde?
Interactie tussen Aarde en wat...?
Gewoon copy/pasten...
Interactie tussen Aarde en wat...?
Gewoon copy/pasten...
Waarschijnlijk met een andere object (ter grootte van Mars) wat toen ook bezeg was om zich te ontwikkelen... Maar die kruiste op het verkeerde moment de baan van de aarde.quote:
Maan heeft slechts 1,2 keer de massa van de Aarde?
Interactie tussen Aarde en wat...?
Gewoon copy/pasten...
Was laatst (1 of 2 weken geleden) al op BBC Entertainment...
Het ging erover hoe de maan ontstaan zou zijn.
[ Bericht 3% gewijzigd door -CRASH- op 18-10-2012 21:58:35 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Maakt helemaal niet uit, vond het wel grappigquote:
[..]
Oh sorry, ik had niet gezien dat het artikel er al stond
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
Ongelooflijk wat een gave foto's! Japan heeft onlangs een paar kleine sattelieten uit het ISS uitgestrooid om het zo maar te zeggen:
http://www.space.com/1809(...)n-launch-photos.html
'Goede reis!.....'
http://www.space.com/1809(...)n-launch-photos.html
'Goede reis!.....'
Opgeblazen gevoel of winderigheid? Zo opgelost met Rennie!
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Haha, ik moest er ook net aan denken toen ik het bericht weer zag langskomen. So it begins...
Opgeblazen gevoel of winderigheid? Zo opgelost met Rennie!
23-10-2012
Sterrenstelsel heeft verborgen spiraal
ESO
Er zijn honderden miljarden sterrenstelsels maar ze behoren eigenlijk altijd tot één van deze twee kampen. Of het is een spiraalstelsel (zoals onze eigen Melkweg), of het heeft een veel gelijkmatigere, elliptische vorm. Wetenschappers van onder andere het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics hebben nu ontdekt dat sterrenstelsel Centaurus A een beetje van beide is.
Tot voor kort dachten astronomen dat Centaurus A als een typisch elliptisch sterrenstelsel door het leven ging. Maar toen astronoom Daniel Espada van en collega’s er hun radiotelescoop op richtten moesten zij anders concluderen. Achter een langgerekte stofwolk die midden over het sterrenstelsel loopt blijkt een complete spiraalarm te zitten. Centaurus A is daardoor het beste te beschrijven als een sterrenstelsel met een gespleten persoonlijkheid.
De spiraalarm is waarschijnlijk afkomstig van een spiraalstelsel dat ongeveer 300 miljoen jaar geleden door Centaurus A is opgeslokt. Typisch voor een spiraalarm is dat er veel nieuwe sterren in ontstaan. In tegenstelling tot elliptische stelsels, die vrijwel uitsluitend oude sterren bevatten. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Sterrenstelsel heeft verborgen spiraal
ESO
Er zijn honderden miljarden sterrenstelsels maar ze behoren eigenlijk altijd tot één van deze twee kampen. Of het is een spiraalstelsel (zoals onze eigen Melkweg), of het heeft een veel gelijkmatigere, elliptische vorm. Wetenschappers van onder andere het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics hebben nu ontdekt dat sterrenstelsel Centaurus A een beetje van beide is.
Tot voor kort dachten astronomen dat Centaurus A als een typisch elliptisch sterrenstelsel door het leven ging. Maar toen astronoom Daniel Espada van en collega’s er hun radiotelescoop op richtten moesten zij anders concluderen. Achter een langgerekte stofwolk die midden over het sterrenstelsel loopt blijkt een complete spiraalarm te zitten. Centaurus A is daardoor het beste te beschrijven als een sterrenstelsel met een gespleten persoonlijkheid.
De spiraalarm is waarschijnlijk afkomstig van een spiraalstelsel dat ongeveer 300 miljoen jaar geleden door Centaurus A is opgeslokt. Typisch voor een spiraalarm is dat er veel nieuwe sterren in ontstaan. In tegenstelling tot elliptische stelsels, die vrijwel uitsluitend oude sterren bevatten. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-10-2012
Astronomen stellen catalogus samen van 84 miljoen sterren
© Photonews.
Een internationaal team van astronomen heeft met de sterrenwacht van de ESO op de Chileense berg Paranal een catalogus samengesteld van 84 miljoen sterren in het centrale deel van de Melkweg, meldt de Europese Zuidelijke Sterrenwacht.
Dankzij de verzamelde gegevens is een kolossale kleurenfoto van 108.200 bij 81.500 pixels (bijna 9 miljard pixels in totaal) samengesteld, één van de grootste astronomische opnamen die ooit zijn vervaardigd. Aan de hand van deze gegevens heeft het team nu de grootste catalogus aller tijden samengesteld van de centrale concentratie van sterren van onze Melkweg.
Dit reusachtige gegevensbestand bevat meer dan tien keer zoveel sterren als eerdere onderzoeken, en levert veel kennis op over onze eigen Melkweg, zegt de ESO. De opname biedt de toeschouwer een "ongelooflijk", "inzoombaar" overzicht van het hart van ons sterrenstelsel. Indien men de opname op de resolutie van een normaal boek zou afdrukken, zou hij 9 meter lang en 7 meter hoog zijn.
Om deze enorme catalogus te helpen analyseren, is een grafiek gemaakt waarin de helderheden van ongeveer 84 miljoen sterren zijn uitgezet tegen hun respectieve kleuren. Het daaruit voortkomende kleur-helderheidsdiagram bevat meer dan tien keer zoveel sterren als die van voorgaande onderzoeken.
(HLN)
Astronomen stellen catalogus samen van 84 miljoen sterren
© Photonews.
Een internationaal team van astronomen heeft met de sterrenwacht van de ESO op de Chileense berg Paranal een catalogus samengesteld van 84 miljoen sterren in het centrale deel van de Melkweg, meldt de Europese Zuidelijke Sterrenwacht.
Dankzij de verzamelde gegevens is een kolossale kleurenfoto van 108.200 bij 81.500 pixels (bijna 9 miljard pixels in totaal) samengesteld, één van de grootste astronomische opnamen die ooit zijn vervaardigd. Aan de hand van deze gegevens heeft het team nu de grootste catalogus aller tijden samengesteld van de centrale concentratie van sterren van onze Melkweg.
Dit reusachtige gegevensbestand bevat meer dan tien keer zoveel sterren als eerdere onderzoeken, en levert veel kennis op over onze eigen Melkweg, zegt de ESO. De opname biedt de toeschouwer een "ongelooflijk", "inzoombaar" overzicht van het hart van ons sterrenstelsel. Indien men de opname op de resolutie van een normaal boek zou afdrukken, zou hij 9 meter lang en 7 meter hoog zijn.
Om deze enorme catalogus te helpen analyseren, is een grafiek gemaakt waarin de helderheden van ongeveer 84 miljoen sterren zijn uitgezet tegen hun respectieve kleuren. Het daaruit voortkomende kleur-helderheidsdiagram bevat meer dan tien keer zoveel sterren als die van voorgaande onderzoeken.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Wordt hiermee de achtergrondstraling (WMAP) bedoeld?
Eenzame sterren lijken mysterieuze gloed in het heelal te veroorzaken
Dankzij Spitzer kunnen we wellicht eindelijk de mysterieuze gloed van infrarood licht die in de gehele ruimte al is waargenomen, verklaren. De gloed zou veroorzaakt worden door eenzame sterren die uit hun sterrenstelsels zijn gegooid.
“De infrarode achtergrondgloed in ons heelal was altijd een enorm mysterie,” vertelt onderzoeker Asantha Cooray. “We hebben nieuw bewijs gevonden dat het licht afkomstig is van sterren die zich tussen sterrenstelsels bevinden.” Die sterren geven zo’n zwak licht af dat we ze niet kunnen zien, maar de gloed die ze samen produceren, is – met behulp van bijvoorbeeld de Spitzer-telescoop – wel waarneembaar.
De allereerste sterren
Het moge duidelijk zijn dat deze mysterieuze gloed de gemoederen al een tijdje bezighoudt. In juni van dit jaar kwamen onderzoekers nog met een mogelijke verklaring voor de gloed: deze zou veroorzaakt worden door de allereerste sterren en sterrenstelsels.
Nieuw onderzoek
Maar een nieuw onderzoek trekt die suggestie nu ernstig in twijfel. Niet de allereerste sterren en sterrenstelsels, maar hele eenzame sterren zouden voor de mysterieuze gloed zorgen. De onderzoekers trekken die conclusie nadat ze een groot deel van de ruimte bestudeerden. Hun observaties waren niet zo accuraat als die van de onderzoekers die in juni met hun suggesties kwamen, maar doordat de onderzoekers zich op een groot deel van de ruimte richtten, konden ze het patroon dat het infrarode licht vormt wel beter analyseren.
Links ziet u een deel van de ruimte in infrarood licht. Rechts ziet u hetzelfde deel van de ruimte maar dan met de infrarode gloed. De onderzoekers konden deze gloed waarnemen door het licht van sterrenstelsels en andere bekende lichtbronnen te maskeren. Afbeelding: NASA/JPL-Caltech/UC Irvine
Patroon
De onderzoekers moeten concluderen dat het patroon dat zij hebben waargenomen niet overeenkomt met theorieën en computersimulaties over de eerste sterren en sterrenstelsels. Zo is de gloed veel te helder om afkomstig te zijn van de eerste sterrenstelsels. Deze oude sterrenstelsels zouden namelijk niet zo groot en talrijk zijn als de sterrenstelsels die we vandaag de dag om ons heen zien.
Eenzame ster
De onderzoekers suggereren dat de gloed veroorzaakt wordt door eenzame sterren. Ooit maakten deze sterren deel uit van een sterrenstelsel. Maar het zat de sterren niet mee: hun sterrenstelsels kwamen in botsing met andere sterrenstelsels en daarbij werden sterren uit die stelsels weggeslingerd.
Nader onderzoek moet uitwijzen of de wetenschappers met deze nieuwe theorie op het juiste spoor zitten. Gelukkig is hulp onderweg: de in aanbouw zijnde James Webb-telescoop is geknipt voor een klus als deze. “Het scherpe infrarood zicht van de James Webb-telescoop is in staat om de eerste sterren en sterrenstelsels direct waar te nemen, net als de eenzame sterren buiten sterrenstelsels,” vertelt onderzoeker Eric Smith. “De mysterieuze objecten die het infrarode achtergrondlicht veroorzaken, worden dan mogelijk eindelijk blootgelegd.”
(scientias.nl)
Eenzame sterren lijken mysterieuze gloed in het heelal te veroorzaken
Dankzij Spitzer kunnen we wellicht eindelijk de mysterieuze gloed van infrarood licht die in de gehele ruimte al is waargenomen, verklaren. De gloed zou veroorzaakt worden door eenzame sterren die uit hun sterrenstelsels zijn gegooid.
“De infrarode achtergrondgloed in ons heelal was altijd een enorm mysterie,” vertelt onderzoeker Asantha Cooray. “We hebben nieuw bewijs gevonden dat het licht afkomstig is van sterren die zich tussen sterrenstelsels bevinden.” Die sterren geven zo’n zwak licht af dat we ze niet kunnen zien, maar de gloed die ze samen produceren, is – met behulp van bijvoorbeeld de Spitzer-telescoop – wel waarneembaar.
De allereerste sterren
Het moge duidelijk zijn dat deze mysterieuze gloed de gemoederen al een tijdje bezighoudt. In juni van dit jaar kwamen onderzoekers nog met een mogelijke verklaring voor de gloed: deze zou veroorzaakt worden door de allereerste sterren en sterrenstelsels.
Nieuw onderzoek
Maar een nieuw onderzoek trekt die suggestie nu ernstig in twijfel. Niet de allereerste sterren en sterrenstelsels, maar hele eenzame sterren zouden voor de mysterieuze gloed zorgen. De onderzoekers trekken die conclusie nadat ze een groot deel van de ruimte bestudeerden. Hun observaties waren niet zo accuraat als die van de onderzoekers die in juni met hun suggesties kwamen, maar doordat de onderzoekers zich op een groot deel van de ruimte richtten, konden ze het patroon dat het infrarode licht vormt wel beter analyseren.
Links ziet u een deel van de ruimte in infrarood licht. Rechts ziet u hetzelfde deel van de ruimte maar dan met de infrarode gloed. De onderzoekers konden deze gloed waarnemen door het licht van sterrenstelsels en andere bekende lichtbronnen te maskeren. Afbeelding: NASA/JPL-Caltech/UC Irvine
Patroon
De onderzoekers moeten concluderen dat het patroon dat zij hebben waargenomen niet overeenkomt met theorieën en computersimulaties over de eerste sterren en sterrenstelsels. Zo is de gloed veel te helder om afkomstig te zijn van de eerste sterrenstelsels. Deze oude sterrenstelsels zouden namelijk niet zo groot en talrijk zijn als de sterrenstelsels die we vandaag de dag om ons heen zien.
Eenzame ster
De onderzoekers suggereren dat de gloed veroorzaakt wordt door eenzame sterren. Ooit maakten deze sterren deel uit van een sterrenstelsel. Maar het zat de sterren niet mee: hun sterrenstelsels kwamen in botsing met andere sterrenstelsels en daarbij werden sterren uit die stelsels weggeslingerd.
Nader onderzoek moet uitwijzen of de wetenschappers met deze nieuwe theorie op het juiste spoor zitten. Gelukkig is hulp onderweg: de in aanbouw zijnde James Webb-telescoop is geknipt voor een klus als deze. “Het scherpe infrarood zicht van de James Webb-telescoop is in staat om de eerste sterren en sterrenstelsels direct waar te nemen, net als de eenzame sterren buiten sterrenstelsels,” vertelt onderzoeker Eric Smith. “De mysterieuze objecten die het infrarode achtergrondlicht veroorzaken, worden dan mogelijk eindelijk blootgelegd.”
(scientias.nl)
26-10-2012
Gegevens van grote hemelverkenning gepresenteerd
Franse en Canadese astronomen hebben de definitieve versie gepresenteerd van de Canada-France-Hawaii Telescope Legacy Survey, een langlopend project dat zich de tussen 2003 en 2009 heeft voltrokken op de top van de Mauna Kea (Hawaï). Bij de Legacy Survey zijn beeldgegevens verzameld van 38 miljoen sterrenstelsels tot op afstanden van negen miljard lichtjaar. Het verwerken van de gegevens, die onder meer worden gebruikt om de donkere materie en donkere energie in het heelal te onderzoeken, heeft drie jaar geduurd.
Hoofddoel van de survey was het nauwkeurig meten van de helderheden van honderden supernova-explosies in verre sterrenstelsels. Zulke metingen worden gebruikt om de afstanden van deze stelsels te meten en de snelheden waarmee deze – ten gevolge van de uitdijing van het heelal – van ons vandaan bewegen. Die combinatie van gegevens maakt duidelijk hoe de uitdijingssnelheid van het heelal in de loop van de miljarden jaren is veranderd.
Een tweede speerpunt was het in kaart brengen van de geheimzinnige donkere materie in het heelal. Daartoe is onderzocht hoe relatief nabije clusters van sterrenstelsels het licht van verder weg gelegen stelsels afbuigen en vervormen – een relativistisch verschijnsel dat al door Albert Einstein werd voorspeld. De mate van afbuiging verraadt hoeveel massa – in de vorm van zichtbare én donkere materie – de clusters bevatten.
De gegevens van de Legacy Survey zullen nog jarenlang voor nieuwe onderzoeksdoeleinden worden gebruikt. Zo is een team van astronomen momenteel bezig om het reusachtige gegevensbestand door te spitten op verre quasars (de extreem heldere kernen van actieve sterrenstelsels). (EE)
(allesoversterrenkunde)
Gegevens van grote hemelverkenning gepresenteerd
Franse en Canadese astronomen hebben de definitieve versie gepresenteerd van de Canada-France-Hawaii Telescope Legacy Survey, een langlopend project dat zich de tussen 2003 en 2009 heeft voltrokken op de top van de Mauna Kea (Hawaï). Bij de Legacy Survey zijn beeldgegevens verzameld van 38 miljoen sterrenstelsels tot op afstanden van negen miljard lichtjaar. Het verwerken van de gegevens, die onder meer worden gebruikt om de donkere materie en donkere energie in het heelal te onderzoeken, heeft drie jaar geduurd.
Hoofddoel van de survey was het nauwkeurig meten van de helderheden van honderden supernova-explosies in verre sterrenstelsels. Zulke metingen worden gebruikt om de afstanden van deze stelsels te meten en de snelheden waarmee deze – ten gevolge van de uitdijing van het heelal – van ons vandaan bewegen. Die combinatie van gegevens maakt duidelijk hoe de uitdijingssnelheid van het heelal in de loop van de miljarden jaren is veranderd.
Een tweede speerpunt was het in kaart brengen van de geheimzinnige donkere materie in het heelal. Daartoe is onderzocht hoe relatief nabije clusters van sterrenstelsels het licht van verder weg gelegen stelsels afbuigen en vervormen – een relativistisch verschijnsel dat al door Albert Einstein werd voorspeld. De mate van afbuiging verraadt hoeveel massa – in de vorm van zichtbare én donkere materie – de clusters bevatten.
De gegevens van de Legacy Survey zullen nog jarenlang voor nieuwe onderzoeksdoeleinden worden gebruikt. Zo is een team van astronomen momenteel bezig om het reusachtige gegevensbestand door te spitten op verre quasars (de extreem heldere kernen van actieve sterrenstelsels). (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-10-2012
Vulkanisme op maantje Io vanaf de aarde waargenomen
Wetenschappers van het SETI-instituut zijn erin geslaagd om vulkanisme op Jupiters maantje Io vanaf de aarde waar te nemen. En de waarnemingen zijn bijzonder gedetailleerd: zelfs ‘details’ van slechts 100 kilometer groot zijn zichtbaar.
Dat het gelukt is om vulkanisme op het maantje vanaf de aarde waar te nemen, is heugelijke nieuws. Sinds orbiter Galileo in 2003 met pensioen ging, is er namelijk geen enkele sonde meer die Io bestudeert. En er staan op korte termijn ook geen missies richting Jupiter en de maantjes gepland: pas tegen 2030 weer. Dat zou betekenen dat het vulkanisme dat zich tussen 2003 en 2030 afspeelt aan ons zicht onttrokken wordt en er dus een enorm gat in onze gegevens ontstaat.
In detail
Dankzij wetenschappers van SETI hoeven we daar nu echter niet meer bang voor te zijn. Het is ze gelukt om vanaf de aarde vulkanische activiteit op Io bijzonder gedetailleerd vast te leggen. En dat is best bijzonder. Klassieke telescopen kunnen uitbarstende vulkanen op Io namelijk niet waarnemen. Io is van zichzelf al vrij klein (een diameter van ongeveer 3600 kilometer) en bevindt zich ver weg (op 630 miljoen kilometer van de aarde). Dat was ook de reden dat wetenschappers in het verleden ruimtesondes naar Jupiter en de maantjes stuurden: het was onze enige manier om een gedetailleerd beeld te krijgen.
Erupties op Io. Foto: F. Marchis.
Verbetering
De laatste tijd is dat echter aan het veranderen. Astronomen hebben een techniek ontwikkeld waarmee het gemakkelijker is om waarnemingen vanaf de aarde te doen: de vervaging die optreedt doordat de atmosfeer van de aarde voortdurend beweegt, kan in realtime worden weggepoetst, waardoor ons beeld van andere hemellichamen al een stuk beter wordt. En die technologie verbetert voortdurend. Dankzij die verbeteringen zijn de wetenschappers van SETI in staat geweest om zeer gedetailleerde beelden van Io te maken, waarop zelfs 100 kilometer grote objecten goed zichtbaar zijn. En de onderzoekers hebben zelfs al nieuwe dingen ontdekt. Zo blijkt de vulkanische activiteit sinds september 2010 af te nemen.
Het wordt in 2010 en 2011 wat rustiger op Io. Foto: F. Marchis.
De onderzoekers blijven Io in de gaten houden en hopen zo een tijdlijn te kunnen maken waarop alle vulkanische activiteiten een plekje krijgen. De waarnemingen die nu vanaf de aarde worden gedaan kunnen in de toekomst worden aangevuld met waarnemingen van ruimtesondes die Io daadwerkelijk bezoeken. “Ruimtesondes zijn altijd maar in staat geweest om een glimp van de vulkanen op Io te zien. Voyager gedurende enkele maanden, Galileo enkele jaren en New Horizons enkele dagen. Observaties vanaf de aarde kunnen de vulkanen op Io over lange perioden blijven volgen.” En naarmate de telescopen steeds beter worden, worden de observaties dat ook. In de toekomst kunnen observaties vanaf de aarde ons wellicht even goede beelden bieden als een sonde die langs Io vliegt.
(scientias.nl)
Vulkanisme op maantje Io vanaf de aarde waargenomen
Wetenschappers van het SETI-instituut zijn erin geslaagd om vulkanisme op Jupiters maantje Io vanaf de aarde waar te nemen. En de waarnemingen zijn bijzonder gedetailleerd: zelfs ‘details’ van slechts 100 kilometer groot zijn zichtbaar.
Dat het gelukt is om vulkanisme op het maantje vanaf de aarde waar te nemen, is heugelijke nieuws. Sinds orbiter Galileo in 2003 met pensioen ging, is er namelijk geen enkele sonde meer die Io bestudeert. En er staan op korte termijn ook geen missies richting Jupiter en de maantjes gepland: pas tegen 2030 weer. Dat zou betekenen dat het vulkanisme dat zich tussen 2003 en 2030 afspeelt aan ons zicht onttrokken wordt en er dus een enorm gat in onze gegevens ontstaat.
In detail
Dankzij wetenschappers van SETI hoeven we daar nu echter niet meer bang voor te zijn. Het is ze gelukt om vanaf de aarde vulkanische activiteit op Io bijzonder gedetailleerd vast te leggen. En dat is best bijzonder. Klassieke telescopen kunnen uitbarstende vulkanen op Io namelijk niet waarnemen. Io is van zichzelf al vrij klein (een diameter van ongeveer 3600 kilometer) en bevindt zich ver weg (op 630 miljoen kilometer van de aarde). Dat was ook de reden dat wetenschappers in het verleden ruimtesondes naar Jupiter en de maantjes stuurden: het was onze enige manier om een gedetailleerd beeld te krijgen.
Erupties op Io. Foto: F. Marchis.
Verbetering
De laatste tijd is dat echter aan het veranderen. Astronomen hebben een techniek ontwikkeld waarmee het gemakkelijker is om waarnemingen vanaf de aarde te doen: de vervaging die optreedt doordat de atmosfeer van de aarde voortdurend beweegt, kan in realtime worden weggepoetst, waardoor ons beeld van andere hemellichamen al een stuk beter wordt. En die technologie verbetert voortdurend. Dankzij die verbeteringen zijn de wetenschappers van SETI in staat geweest om zeer gedetailleerde beelden van Io te maken, waarop zelfs 100 kilometer grote objecten goed zichtbaar zijn. En de onderzoekers hebben zelfs al nieuwe dingen ontdekt. Zo blijkt de vulkanische activiteit sinds september 2010 af te nemen.
Het wordt in 2010 en 2011 wat rustiger op Io. Foto: F. Marchis.
De onderzoekers blijven Io in de gaten houden en hopen zo een tijdlijn te kunnen maken waarop alle vulkanische activiteiten een plekje krijgen. De waarnemingen die nu vanaf de aarde worden gedaan kunnen in de toekomst worden aangevuld met waarnemingen van ruimtesondes die Io daadwerkelijk bezoeken. “Ruimtesondes zijn altijd maar in staat geweest om een glimp van de vulkanen op Io te zien. Voyager gedurende enkele maanden, Galileo enkele jaren en New Horizons enkele dagen. Observaties vanaf de aarde kunnen de vulkanen op Io over lange perioden blijven volgen.” En naarmate de telescopen steeds beter worden, worden de observaties dat ook. In de toekomst kunnen observaties vanaf de aarde ons wellicht even goede beelden bieden als een sonde die langs Io vliegt.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:
Ik heb een eerste wereld probleem: ik heb geen idee wat ik moet vragen voor kerst.
Ik heb alles al wat mijn hartje begeerd maar ik vind de ruimte en alles wat er bij hoort erg interessant.
Daarom een telescoop.
Aangezien dit mijn eerste telescoop word heb ik geen flauw idee wat nou eigenlijk goed en slecht is en waar ik op moet letten.
Is dit nou eigenlijk wat? Deze hier
Ja of nee en waarom?
Mijn budget ligt rond de 200 tot 250 euro. Het is niet heel veel maar het is mijn eerste.
er zijn zoveel telescopen tegenwoordig, dat je voor de beste resultaten eerst moet weten wat je wilt, eigenlijk zijn er naar mijn mening 3 categorieën:quote:
- zonnestelsel planeten
- deepsky
- fotografisch (ook geschikt voor zonnestelsel/deepsky)
de onderste is de duurste categorie en die begint ook pas vanaf de 1500,- euro voor de instapmodellen+accessoires
ik ga er dus vanuit dat je niet gaat fotograferen.
dan heb je nog verschillende type telescopen, refractor, reflector en catadioptrisch. maar als je gewoon wilt beginnen moet je je daar nog niet te druk over maken.
wil je serieus verder ermee, zou ik je aanraden je in te gaan lezen, zodat je een betere keuze kunt maken. wil je een snelle tip, zou ik je een dobson aanraden!
Deze is statief en telescoop ineen, en is makkelijk te gebruiken! totaal ongeschikt voor fotografie, maar daar begin je nog niet aan ga ik vanuit. wel een soort telescoop die je veel waar voor je geld geeft, goede kwaliteit, veel mogelijkheden, redelijk waardevast en zogoed als binnen je budget.
(deze dus:)
http://www.robtics.nl/pro(...)363&products_id=1628
en dan zou ik toch wel een barlow-lens erbij gaan kopen (is een tussenstuk tussen het oogstukje en de telescoop die je focusafstand verdubbeld of verdriedubbeld) en is redelijk goedkoop. je maakt je telescoop er veel veelzijdiger mee omdat je dan zowel planeten, widefield en deepsky kunt kijken.
hopelijk heb je er iets aan!
<hr>
01-10-2012
Fermi-satelliet detecteert 'mist' van oud sterlicht
Impressie van een blazar. NASA/GSFC
Astronomen hebben uit gegevens van de gammasatelliet Fermi afgeleid hoeveel sterlicht er is in het heelal. Dit meetresultaat geeft een indicatie van de gemiddelde sterrendichtheid (Science, 2 november).
De totale hoeveelheid sterlicht in het heelal wordt door astronomen aangeduid met de term 'extragalactisch achtergrondlicht'. Voor gammastraling, de meest energierijke vorm van straling, fungeert dat achtergrondlicht als een soort mist. De astronomen hebben die mist onderzocht door heel nauwkeurig naar de gammastraling van 150 zogeheten blazars te kijken. Een blazar is een sterrenstelsel met een actief zwart gat in zijn kern dat veel gammastraling produceert.
De gammastraling die we op aarde van blazars opvangen, heeft miljarden lichtjaren afgelegd. En onderweg is die straling door een steeds dichter wordende mist van zichtbaar licht en ultraviolette straling gegaan, die is geproduceerd door de sterren die in de loop van de kosmische geschiedenis zijn ontstaan.
Bij botsingen tussen gammafotonen en het minder energierijke sterlicht ontstaan paren deeltjes, bestaande uit een elektron en zijn tegengesteld geladen tegenhanger, een positron. Als dat gebeurt, verdwijnt er dus een beetje gammastraling – vandaar de mist-analogie. Door de gammastraling van (relatief) nabije blazars te vergelijken met die van verre blazars, kan de dichtheid van die mist worden gemeten.
Uit die meting blijkt dat er in het heelal gemiddeld 1,4 ster per 100 miljard kubieke lichtjaren is. Anders gezegd: de gemiddelde afstand tussen de sterren in het heelal is ongeveer 4150 lichtjaar. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Fermi-satelliet detecteert 'mist' van oud sterlicht
Impressie van een blazar. NASA/GSFC
Astronomen hebben uit gegevens van de gammasatelliet Fermi afgeleid hoeveel sterlicht er is in het heelal. Dit meetresultaat geeft een indicatie van de gemiddelde sterrendichtheid (Science, 2 november).
De totale hoeveelheid sterlicht in het heelal wordt door astronomen aangeduid met de term 'extragalactisch achtergrondlicht'. Voor gammastraling, de meest energierijke vorm van straling, fungeert dat achtergrondlicht als een soort mist. De astronomen hebben die mist onderzocht door heel nauwkeurig naar de gammastraling van 150 zogeheten blazars te kijken. Een blazar is een sterrenstelsel met een actief zwart gat in zijn kern dat veel gammastraling produceert.
De gammastraling die we op aarde van blazars opvangen, heeft miljarden lichtjaren afgelegd. En onderweg is die straling door een steeds dichter wordende mist van zichtbaar licht en ultraviolette straling gegaan, die is geproduceerd door de sterren die in de loop van de kosmische geschiedenis zijn ontstaan.
Bij botsingen tussen gammafotonen en het minder energierijke sterlicht ontstaan paren deeltjes, bestaande uit een elektron en zijn tegengesteld geladen tegenhanger, een positron. Als dat gebeurt, verdwijnt er dus een beetje gammastraling – vandaar de mist-analogie. Door de gammastraling van (relatief) nabije blazars te vergelijken met die van verre blazars, kan de dichtheid van die mist worden gemeten.
Uit die meting blijkt dat er in het heelal gemiddeld 1,4 ster per 100 miljard kubieke lichtjaren is. Anders gezegd: de gemiddelde afstand tussen de sterren in het heelal is ongeveer 4150 lichtjaar. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Hartelijk bedankt!quote:
[..]
er zijn zoveel telescopen tegenwoordig, dat je voor de beste resultaten eerst moet weten wat je wilt, eigenlijk zijn er naar mijn mening 3 categorieën:
- zonnestelsel planeten
- deepsky
- fotografisch (ook geschikt voor zonnestelsel/deepsky)
de onderste is de duurste categorie en die begint ook pas vanaf de 1500,- euro voor de instapmodellen+accessoires
ik ga er dus vanuit dat je niet gaat fotograferen.
dan heb je nog verschillende type telescopen, refractor, reflector en catadioptrisch. maar als je gewoon wilt beginnen moet je je daar nog niet te druk over maken.
wil je serieus verder ermee, zou ik je aanraden je in te gaan lezen, zodat je een betere keuze kunt maken. wil je een snelle tip, zou ik je een dobson aanraden!
Deze is statief en telescoop ineen, en is makkelijk te gebruiken! totaal ongeschikt voor fotografie, maar daar begin je nog niet aan ga ik vanuit. wel een soort telescoop die je veel waar voor je geld geeft, goede kwaliteit, veel mogelijkheden, redelijk waardevast en zogoed als binnen je budget.
(deze dus:)
http://www.robtics.nl/pro(...)363&products_id=1628
en dan zou ik toch wel een barlow-lens erbij gaan kopen (is een tussenstuk tussen het oogstukje en de telescoop die je focusafstand verdubbeld of verdriedubbeld) en is redelijk goedkoop. je maakt je telescoop er veel veelzijdiger mee omdat je dan zowel planeten, widefield en deepsky kunt kijken.
hopelijk heb je er iets aan!
Ik heb de tijd genomen om over die telescoop informatie op te zoeken en het is allemaal positief. Alles zegt ook dat het een goede instap is en goed voor beginners.
Ik ga hoogstwaarschijnlijk voor deze.
Nogmaals, bedankt.
Er zijn verschillende soorten Barlow-lenzen.
Wat zou, als ik die telescoop zou kopen, mijn beste keuze zijn? Een 2x of 3x? Is de 3x te veel? Zijn ze beide handig om te hebben?
Wat zou, als ik die telescoop zou kopen, mijn beste keuze zijn? Een 2x of 3x? Is de 3x te veel? Zijn ze beide handig om te hebben?
Hoe is het eigenlijk mogelijk om hiermee vliegtuigen te spotten?
Ik zie het namelijk wel gebeuren op YouTube met veel krachtigere en betere telescopen.
Ik zou zelf denken dat het dan toch veel te ver inzoomt.
[ Bericht 28% gewijzigd door GeenInspiratie. op 02-11-2012 23:35:12 ]
Ik zie het namelijk wel gebeuren op YouTube met veel krachtigere en betere telescopen.
Ik zou zelf denken dat het dan toch veel te ver inzoomt.
[ Bericht 28% gewijzigd door GeenInspiratie. op 02-11-2012 23:35:12 ]
voor de barlow lens moet je kijken welke eyepieces je bij de telescoop krijgt,
bij de dobson uit mijn post krijg je een 10mm & 25mm eyepiece erbij
ik zou gewoon met een 2x barlow beginnen, je kunt altijd over een tijdje nog een 3x barlow erbij halen of gewoon een ander eyepiece.
Natuurlijk is het altijd handig om een 2x en ook een 3x barlow te hebben, maar ik zou in het begin niet te gek doen met accessoires, ook zonde als ze straks ergens liggen terwijl je ze nauwelijks gebruikt, ga eerst aan de slag met de telescoop met een barlow lens, dan krijg je ook een beter beeld wat je wil
Ik heb eigelijk nog nooit vliegtuigen gespot maar het lijkt mij dat het moet kunnen, al je de beweging kunt bijhouden, want een vliegtuig gaat relatief zeer snel over de hemel in verhouding met de sterren ten opzichte van de rotatie van de aarde. Dus met zoveel vergroting moet je je telescoop voortdurend blijven bewegen om het vliegtuig te volgen.
bij de dobson uit mijn post krijg je een 10mm & 25mm eyepiece erbij
ik zou gewoon met een 2x barlow beginnen, je kunt altijd over een tijdje nog een 3x barlow erbij halen of gewoon een ander eyepiece.
Natuurlijk is het altijd handig om een 2x en ook een 3x barlow te hebben, maar ik zou in het begin niet te gek doen met accessoires, ook zonde als ze straks ergens liggen terwijl je ze nauwelijks gebruikt, ga eerst aan de slag met de telescoop met een barlow lens, dan krijg je ook een beter beeld wat je wil
Ik heb eigelijk nog nooit vliegtuigen gespot maar het lijkt mij dat het moet kunnen, al je de beweging kunt bijhouden, want een vliegtuig gaat relatief zeer snel over de hemel in verhouding met de sterren ten opzichte van de rotatie van de aarde. Dus met zoveel vergroting moet je je telescoop voortdurend blijven bewegen om het vliegtuig te volgen.
<hr>
Oké. Bedankt!
Maar stel dat ik hem erop krijg, zie ik dan niet alleen wit? Ik zoom er dan toch te ver op.
Vliegtuig spotten is natuurlijk leuk en al maar dat is natuurlijk niet mijn prioriteit.
Ik ga die wel vragen en dan zie ik wel hoe het zit met vliegtuigen. Zo nodig heb ik nog een verrekijker.
Maar stel dat ik hem erop krijg, zie ik dan niet alleen wit? Ik zoom er dan toch te ver op.
Vliegtuig spotten is natuurlijk leuk en al maar dat is natuurlijk niet mijn prioriteit.
Ik ga die wel vragen en dan zie ik wel hoe het zit met vliegtuigen. Zo nodig heb ik nog een verrekijker.
06-11-2012
Stervormingsgebied in de Grote Magelhaense Wolk.
Een team van Portugese, Britse, Japanse, Italiaanse en Nederlandse astronomen heeft ontdekt dat de huidige economische crisis in het niet valt bij de recessie die het heelal heeft getroffen. Bij een grootschalig onderzoek hebben de astronomen vastgesteld dat de productie van nieuwe sterren de laatste elf miljard jaar dramatisch is gedaald. En die daling zet door.
Volgens het gangbare model voor de evolutie van het heelal ontstonden de eerste sterren ongeveer 13,4 miljard jaar geleden – ruwweg driehonderd miljoen jaar na de oerknal. Maar veel van die sterren waren vele malen groter dan de zon, en zulke kolossen zijn binnen een miljoen jaar door hun brandstof heen en exploderen dan. Kleine sterren kunnen het miljarden jaren volhouden.
Veel van het stof en gas dat bij sterexplosies vrijkomt, wordt gerecycled. Het voegt zich bij al bestaande gaswolken, waaruit weer nieuwe sterren kunnen ontstaan.
Met behulp van drie telescopen, waaronder de Europese Very Large Telescope, hebben de astronomen onderzocht hoeveel nieuwe sterren de gaswolken in sterrenstelsels op uiteenlopende afstanden nog produceren. Uit dat onderzoek blijkt dat de sterproductie sinds de hoogtijdagen (ongeveer elf miljard geleden) met een factor dertig is afgenomen.
Volgens de astronomen wordt het huidige heelal gedomineerd door oude sterren, waarvan de helft in de periode tussen elf en negen miljard jaar geleden is geboren. De productie van de andere helft heeft al vijf keer zo veel tijd gekost.
Als deze ontwikkeling doorzet, ziet de kosmische toekomst er letterlijk somber uit. Het totale aantal sterren dat ooit is gevormd, zal dan nog maar met vijf procent toenemen – zelfs als het heelal eeuwig blijft bestaan. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Stervormingsgebied in de Grote Magelhaense Wolk.
Een team van Portugese, Britse, Japanse, Italiaanse en Nederlandse astronomen heeft ontdekt dat de huidige economische crisis in het niet valt bij de recessie die het heelal heeft getroffen. Bij een grootschalig onderzoek hebben de astronomen vastgesteld dat de productie van nieuwe sterren de laatste elf miljard jaar dramatisch is gedaald. En die daling zet door.
Volgens het gangbare model voor de evolutie van het heelal ontstonden de eerste sterren ongeveer 13,4 miljard jaar geleden – ruwweg driehonderd miljoen jaar na de oerknal. Maar veel van die sterren waren vele malen groter dan de zon, en zulke kolossen zijn binnen een miljoen jaar door hun brandstof heen en exploderen dan. Kleine sterren kunnen het miljarden jaren volhouden.
Veel van het stof en gas dat bij sterexplosies vrijkomt, wordt gerecycled. Het voegt zich bij al bestaande gaswolken, waaruit weer nieuwe sterren kunnen ontstaan.
Met behulp van drie telescopen, waaronder de Europese Very Large Telescope, hebben de astronomen onderzocht hoeveel nieuwe sterren de gaswolken in sterrenstelsels op uiteenlopende afstanden nog produceren. Uit dat onderzoek blijkt dat de sterproductie sinds de hoogtijdagen (ongeveer elf miljard geleden) met een factor dertig is afgenomen.
Volgens de astronomen wordt het huidige heelal gedomineerd door oude sterren, waarvan de helft in de periode tussen elf en negen miljard jaar geleden is geboren. De productie van de andere helft heeft al vijf keer zo veel tijd gekost.
Als deze ontwikkeling doorzet, ziet de kosmische toekomst er letterlijk somber uit. Het totale aantal sterren dat ooit is gevormd, zal dan nog maar met vijf procent toenemen – zelfs als het heelal eeuwig blijft bestaan. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Entropie op kosmische schaal ? 'the Big Dim'quote:
It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society
Volgens mij vooral (of ook? maar volgens mij is dit niet per se gerelateerd aan de entropie) de energie/massa-dichtheid van het universum. Vroeger zat alles dichter op elkaar en konden zware sterren makkelijker vormen. Nu is alles verspreider en worden nog voornamelijk kleine sterretjes gevormd.quote:
[..]
Entropie op kosmische schaal ? 'the Big Dim'
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Goede zaak!quote:Op zaterdag 10 november 2012 16:58 schreef Eyjafjallajoekull het volgende:
Terug naar de maan!
http://www.space.com/18380-nasa-moon-missions-obama-election.html
Ik hoor iedereen maar mekkeren over bemande vluchten naar Mars en een basis daar, maar dat mag je dan toch eerst wel wat dichter bij huis -langdurig- gaan oefenen. 3 dagen of 8 maanden, dat scheelt nogal wat als er iets mis mocht gaan
The difference between the three Abrahamic religions:
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
12-11-2012
Studenten van Harvard sturen eerste hamburger de ruimte in
Vijf studenten aan de universiteit van Harvard zorgden recent voor een 'historische stap in de geschiedenis van het fastfood' door een hamburger de ruimte in te sturen. De burger belandde dertig kilometer hoog de stratosfeer in.
Op 27 oktober koos de hamburger de wijde lucht met behulp van een heliumballon en een camera, die registreerde hoe het broodje over de bomen zweefde, richting de wolken en daarna ook de ruimte in. De studenten postten op 4 november een drie minuten durende video van het event op YouTube, met als titel 'Skyfall Operation: First Hamburger in space.' Na amper een week is het filmpje 312.000 keer bekeken. Grappig is dat de burger tijdens zijn terugtocht in eerste instantie hoog in de bomen kwam vast te zitten.
Renzo Luciono, een van de studenten achter het project, zegt dat hij al lang een voorwerp in de ruimte wou sturen. Tijdens zijn eerste jaar aan de unief stak hij al een laser in elkaar. In 2009 stuurde hij samen met enkele collega-studenten nog een camera met behulp van een heliumballon de ruimte in.
(HLN)
Studenten van Harvard sturen eerste hamburger de ruimte in
Vijf studenten aan de universiteit van Harvard zorgden recent voor een 'historische stap in de geschiedenis van het fastfood' door een hamburger de ruimte in te sturen. De burger belandde dertig kilometer hoog de stratosfeer in.
Op 27 oktober koos de hamburger de wijde lucht met behulp van een heliumballon en een camera, die registreerde hoe het broodje over de bomen zweefde, richting de wolken en daarna ook de ruimte in. De studenten postten op 4 november een drie minuten durende video van het event op YouTube, met als titel 'Skyfall Operation: First Hamburger in space.' Na amper een week is het filmpje 312.000 keer bekeken. Grappig is dat de burger tijdens zijn terugtocht in eerste instantie hoog in de bomen kwam vast te zitten.
Renzo Luciono, een van de studenten achter het project, zegt dat hij al lang een voorwerp in de ruimte wou sturen. Tijdens zijn eerste jaar aan de unief stak hij al een laser in elkaar. In 2009 stuurde hij samen met enkele collega-studenten nog een camera met behulp van een heliumballon de ruimte in.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Dat is toch niet de ruimtequote:
12-11-2012
Studenten van Harvard sturen eerste hamburger de ruimte in
Vijf studenten aan de universiteit van Harvard zorgden recent voor een 'historische stap in de geschiedenis van het fastfood' door een hamburger de ruimte in te sturen. De burger belandde dertig kilometer hoog de stratosfeer in.
Op 27 oktober koos de hamburger de wijde lucht met behulp van een heliumballon en een camera, die registreerde hoe het broodje over de bomen zweefde, richting de wolken en daarna ook de ruimte in. De studenten postten op 4 november een drie minuten durende video van het event op YouTube, met als titel 'Skyfall Operation: First Hamburger in space.' Na amper een week is het filmpje 312.000 keer bekeken. Grappig is dat de burger tijdens zijn terugtocht in eerste instantie hoog in de bomen kwam vast te zitten.
Renzo Luciono, een van de studenten achter het project, zegt dat hij al lang een voorwerp in de ruimte wou sturen. Tijdens zijn eerste jaar aan de unief stak hij al een laser in elkaar. In 2009 stuurde hij samen met enkele collega-studenten nog een camera met behulp van een heliumballon de ruimte in.
(HLN)
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Maar wel interessant om te onderzoeken hoe lang je een McDonalds hamburger in de ruimte kunt bewaren. Op aarde is dat een jaar of 5. Waarschijnlijk heb je dan een burgertje van een meter doorsnee die gewoon niet verrot. Lekker hoor.quote:
13-11-2012
Vroege remming van heelaluitdijing gemeten
NASA/ESA/G. Illingworth, D. Magee en P. Oesch van University of California, Santa Cruz/R. Bouwens van Universiteit Leiden/HUDF09-Team
Vrijwel alle astronomen zijn het er over eens dat het universum steeds sneller uitdijt. Maar dat was niet altijd zo. Voor het eerst is nu de snelheid van het uitdijende heelal bepaald vóór de periode dat deze begon te accelereren.
Het blijkt dat de uitdijing van het universum drie miljard jaar na de oerknal in een fase zat waarin het langzaam werd afgeremd. Dat duurde tot het universum ongeveer acht miljard jaar oud was, en de uitdijing weer begon te versnellen.
Voor de bepaling van de acceleratie keken de wetenschappers verbonden aan de Sloan Digital Sky Survey III naar de massa-verdeling van het jonge universum. Aan de hand van het licht van extreem verre en heldere radiobronnen (zogenoemde quasars) was het mogelijk een kaart te maken van het vroege universum.
De verklaring voor de respectievelijke afremming en versnelling van de uitdijing zit hem in de verschillende krachten die aan het werk zijn in het heelal. Aan de ene kant is er de zwaartekracht die alle massa naar elkaar toe probeert te trekken. Donkere energie – waarvan nog niemand eigenlijk weet wat het is – zou alles uit elkaar drijven. In de eerste miljarden jaren van het universum kon de zwaartekracht de uitdijing van het heelal nog afremmen, maar in het huidige universum domineert de donkere energie. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Vroege remming van heelaluitdijing gemeten
NASA/ESA/G. Illingworth, D. Magee en P. Oesch van University of California, Santa Cruz/R. Bouwens van Universiteit Leiden/HUDF09-Team
Vrijwel alle astronomen zijn het er over eens dat het universum steeds sneller uitdijt. Maar dat was niet altijd zo. Voor het eerst is nu de snelheid van het uitdijende heelal bepaald vóór de periode dat deze begon te accelereren.
Het blijkt dat de uitdijing van het universum drie miljard jaar na de oerknal in een fase zat waarin het langzaam werd afgeremd. Dat duurde tot het universum ongeveer acht miljard jaar oud was, en de uitdijing weer begon te versnellen.
Voor de bepaling van de acceleratie keken de wetenschappers verbonden aan de Sloan Digital Sky Survey III naar de massa-verdeling van het jonge universum. Aan de hand van het licht van extreem verre en heldere radiobronnen (zogenoemde quasars) was het mogelijk een kaart te maken van het vroege universum.
De verklaring voor de respectievelijke afremming en versnelling van de uitdijing zit hem in de verschillende krachten die aan het werk zijn in het heelal. Aan de ene kant is er de zwaartekracht die alle massa naar elkaar toe probeert te trekken. Donkere energie – waarvan nog niemand eigenlijk weet wat het is – zou alles uit elkaar drijven. In de eerste miljarden jaren van het universum kon de zwaartekracht de uitdijing van het heelal nog afremmen, maar in het huidige universum domineert de donkere energie. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-11-2012
Chinezen maken ambitieuze ruimteplannen bekend
China heeft de toekomst van haar ruimteprogramma via het staatspersbureau Xinhua bekend gemaakt. De Chinezen willen volgend jaar opnieuw een bemande capsule de ruimte insturen en op korte termijn mensen naar de maan sturen.
Vorige week koos de Chinese Communistische Partij haar nieuwe leiders. Niu Hongguang, één van de hoogste bazen van het Chinese ruimteprogramma, heeft de ambities van het land over haar ruimteprogramma toegelicht. Die zijn niet mals: de Aziaten willen volgend jaar een nieuwe bemande missie lanceren, en uiteindelijk ook naar de maan.
Ruimtestation
Zo willen de Chinezen een eigen bemand ruimtestation bouwen. Het Chinese ruimtestation moet, net als het ISS, een station worden waar wetenschappelijke en medische experimenten uitgevoerd gaan worden. Maar het ruimtestation dient ook andere doelen: China wil haar snel expanderende wetenschappelijke sector langzaamaan toegankelijker maken voor westerse landen. Met hun eigen station laten de Chinezen zien dat ze een goede partner zijn in internationale samenwerking – tegelijk één van de doelen van de nieuwe leiders van het land. Het ruimtestation moet in 2020 klaar zijn.
Eerste vrouw
China lanceerde al eerder haar eigen raketten. In juni van dit jaar werd Shenzhou-9 gelanceerd, die de eerste handmatige aankoppeling uitvoerde op China’s eigen ruimtestation, Tiangong-1. Tijdens die missie was ook de eerste vrouwelijke Chinese astronaut aanwezig. Halverwege 2013 moet wederom een Shenzhou-raket naar Tiangong (‘Hemels Paleis’) vertrekken.
Naar de maan
Naast een ruimtestation willen de Chinezen ook nog een stapje verder gaan. De maan wordt de volgende mijlpaal. Volgend jaar wordt daarom de eerste satelliet richting de maan gestuurd, de Chang’e 3. Die moet nog datzelfde jaar op het oppervlak landen. Chang’e 3 moet vooronderzoek gaan doen voor de volgende grote missie: een bemande landing op de maan.
Man op de maan
Sinds de laatste Amerikaanse Apollomissie in 1972 zijn er geen mensen meer naar de maan geweest. De Chinezen willen daar verandering in brengen. Een tijdschema werd niet gepresenteerd, maar experts vertellen aan Xinhua dat de overheid vóór het einde van dit decennium de maan wil bereiken. Waarom de Chinezen naar de maan willen, blijft een beetje onduidelijk. Experts verwachten echter dat wordt gewerkt aan een permanent bezette maanbasis. Dat zou, naast het vergaren van kennis, ook goed kunnen zijn voor het winnen van delfstoffen.
Met de ruimteplannen hebben de Chinezen straks een groot voordeel op de rest van de wereld. Amerika heeft sinds het pensioen van de spaceshuttles geen eigen raket meer, en Rusland gaf al eerder aan dat bemande ruimtemissies geen prioriteit meer heeft in hun ruimteprogramma. De Chinezen timmeren daarentegen flink aan de weg, omdat het land het geld en de mankracht heeft, en de technologische kennis steeds meer in opkomst is in het land.
(scientias.nl)
Chinezen maken ambitieuze ruimteplannen bekend
China heeft de toekomst van haar ruimteprogramma via het staatspersbureau Xinhua bekend gemaakt. De Chinezen willen volgend jaar opnieuw een bemande capsule de ruimte insturen en op korte termijn mensen naar de maan sturen.
Vorige week koos de Chinese Communistische Partij haar nieuwe leiders. Niu Hongguang, één van de hoogste bazen van het Chinese ruimteprogramma, heeft de ambities van het land over haar ruimteprogramma toegelicht. Die zijn niet mals: de Aziaten willen volgend jaar een nieuwe bemande missie lanceren, en uiteindelijk ook naar de maan.
Ruimtestation
Zo willen de Chinezen een eigen bemand ruimtestation bouwen. Het Chinese ruimtestation moet, net als het ISS, een station worden waar wetenschappelijke en medische experimenten uitgevoerd gaan worden. Maar het ruimtestation dient ook andere doelen: China wil haar snel expanderende wetenschappelijke sector langzaamaan toegankelijker maken voor westerse landen. Met hun eigen station laten de Chinezen zien dat ze een goede partner zijn in internationale samenwerking – tegelijk één van de doelen van de nieuwe leiders van het land. Het ruimtestation moet in 2020 klaar zijn.
Eerste vrouw
China lanceerde al eerder haar eigen raketten. In juni van dit jaar werd Shenzhou-9 gelanceerd, die de eerste handmatige aankoppeling uitvoerde op China’s eigen ruimtestation, Tiangong-1. Tijdens die missie was ook de eerste vrouwelijke Chinese astronaut aanwezig. Halverwege 2013 moet wederom een Shenzhou-raket naar Tiangong (‘Hemels Paleis’) vertrekken.
Naar de maan
Naast een ruimtestation willen de Chinezen ook nog een stapje verder gaan. De maan wordt de volgende mijlpaal. Volgend jaar wordt daarom de eerste satelliet richting de maan gestuurd, de Chang’e 3. Die moet nog datzelfde jaar op het oppervlak landen. Chang’e 3 moet vooronderzoek gaan doen voor de volgende grote missie: een bemande landing op de maan.
Man op de maan
Sinds de laatste Amerikaanse Apollomissie in 1972 zijn er geen mensen meer naar de maan geweest. De Chinezen willen daar verandering in brengen. Een tijdschema werd niet gepresenteerd, maar experts vertellen aan Xinhua dat de overheid vóór het einde van dit decennium de maan wil bereiken. Waarom de Chinezen naar de maan willen, blijft een beetje onduidelijk. Experts verwachten echter dat wordt gewerkt aan een permanent bezette maanbasis. Dat zou, naast het vergaren van kennis, ook goed kunnen zijn voor het winnen van delfstoffen.
Met de ruimteplannen hebben de Chinezen straks een groot voordeel op de rest van de wereld. Amerika heeft sinds het pensioen van de spaceshuttles geen eigen raket meer, en Rusland gaf al eerder aan dat bemande ruimtemissies geen prioriteit meer heeft in hun ruimteprogramma. De Chinezen timmeren daarentegen flink aan de weg, omdat het land het geld en de mankracht heeft, en de technologische kennis steeds meer in opkomst is in het land.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Sounds like another space race is coming
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
quote:
Sounds like another space race is coming
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-11-2012
Astronomen kijken 'recordver' terug in de tijd
© afp.
Een internationaal team van astronomen heeft een nieuw record gevestigd, door licht waar te nemen dat ruim 13,3 miljard jaar oud is. Dat maakte het Nederlandse Onderzoekschool voor Astronomie (NOVA) vandaag bekend.
Het licht komt van een sterrenstelsel en is uitgestraald 420 miljoen jaar na de oerknal. Het vorige record was van 450 miljoen jaar na de oerknal.
"Hoewel men verwacht eens in de zoveel tijd een extreem ver weg gelegen sterrenstelsel te vinden door de enorme kracht van zwaartekrachtlenzen, overtreft deze ontdekking al onze verwachtingen", aldus astronoom Rychard Bouwens van de Universiteit Leiden. De Nederlandse astronoom Arjen van de Wel (Max Planck Instituut voor Astronomie, Heidelberg, Duitsland) behoort ook tot het onderzoeksteam.
(HLN)
Astronomen kijken 'recordver' terug in de tijd
© afp.
Een internationaal team van astronomen heeft een nieuw record gevestigd, door licht waar te nemen dat ruim 13,3 miljard jaar oud is. Dat maakte het Nederlandse Onderzoekschool voor Astronomie (NOVA) vandaag bekend.
Het licht komt van een sterrenstelsel en is uitgestraald 420 miljoen jaar na de oerknal. Het vorige record was van 450 miljoen jaar na de oerknal.
"Hoewel men verwacht eens in de zoveel tijd een extreem ver weg gelegen sterrenstelsel te vinden door de enorme kracht van zwaartekrachtlenzen, overtreft deze ontdekking al onze verwachtingen", aldus astronoom Rychard Bouwens van de Universiteit Leiden. De Nederlandse astronoom Arjen van de Wel (Max Planck Instituut voor Astronomie, Heidelberg, Duitsland) behoort ook tot het onderzoeksteam.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zwaartekrachtlenzen, zijn dat gebieden met fluctuerende zwaartekracht die daardoor als lens fungeren of zoiets?..
* Nemephis hoopt dat dat geen domme vraag is
* Nemephis hoopt dat dat geen domme vraag is
15-11-2012
Tegengestelde beweging hete Jupiters verklaard
Sommige hete Jupiters draaien tegen de stroom in. Lynette Cook
Volgens astrofysicus Konstantin Batygin staat het baanvlak van sommige exoplaneten zo schuin op het evenaarsvlak van hun moederster, doordat deze ster ooit een andere ster als begeleider had. Stelsels die vroeger meer dan één ster hadden, zouden ook kunnen verklaren waarom sommige 'hete Jupiters' om hun moederster draaien in een richting die tegengesteld is aan de draaiing van de ster zelf (Nature, 15 november).
'Hete Jupiters' zijn grote, Jupiter-achtige planeten die op zeer kleine afstand om hun ster draaien. Toen zulke planeten in 1995 voor het eerst werden ontdekt, namen astronomen aan dat zij op grotere afstand van hun ster waren gevormd en pas later naar hun huidige banen waren gemigreerd door de aantrekkende werking van het gas en stof rond de ster. Die theorie viel echter aan duigen toen in 2008 werd ontdekt dat sommige hete Jupiters in tegengestelde richting om hun ster draaien.
Die tegengestelde draairichting wordt wel toegeschreven aan de aantrekkingskracht die andere planeten op zo'n planeet uitoefenden terwijl deze zijn ster naderde. Volgens Batygin is er echter ook een andere mogelijkheid: de vreemde draairichting kan het gevolg zijn van de zwaartekrachtsinvloed van een andere ster, die inmiddels uit het stelsel is ontsnapt.
Het idee van Batygin is gebaseerd op het feit dat veel sterren deel uitmaken van meervoudige stersystemen. Om te onderzoeken wat de aanwezigheid van meerdere sterren voor gevolgen heeft voor de planeten in het stelsel heeft Batygin computermodellen gemaakt. Zijn simulaties laten zien dat de verstoringen die in zulke stelsels optreden er inderdaad toe kunnen leiden dat planeten uiteindelijk in tegengestelde richting om hun ster draaien. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Tegengestelde beweging hete Jupiters verklaard
Sommige hete Jupiters draaien tegen de stroom in. Lynette Cook
Volgens astrofysicus Konstantin Batygin staat het baanvlak van sommige exoplaneten zo schuin op het evenaarsvlak van hun moederster, doordat deze ster ooit een andere ster als begeleider had. Stelsels die vroeger meer dan één ster hadden, zouden ook kunnen verklaren waarom sommige 'hete Jupiters' om hun moederster draaien in een richting die tegengesteld is aan de draaiing van de ster zelf (Nature, 15 november).
'Hete Jupiters' zijn grote, Jupiter-achtige planeten die op zeer kleine afstand om hun ster draaien. Toen zulke planeten in 1995 voor het eerst werden ontdekt, namen astronomen aan dat zij op grotere afstand van hun ster waren gevormd en pas later naar hun huidige banen waren gemigreerd door de aantrekkende werking van het gas en stof rond de ster. Die theorie viel echter aan duigen toen in 2008 werd ontdekt dat sommige hete Jupiters in tegengestelde richting om hun ster draaien.
Die tegengestelde draairichting wordt wel toegeschreven aan de aantrekkingskracht die andere planeten op zo'n planeet uitoefenden terwijl deze zijn ster naderde. Volgens Batygin is er echter ook een andere mogelijkheid: de vreemde draairichting kan het gevolg zijn van de zwaartekrachtsinvloed van een andere ster, die inmiddels uit het stelsel is ontsnapt.
Het idee van Batygin is gebaseerd op het feit dat veel sterren deel uitmaken van meervoudige stersystemen. Om te onderzoeken wat de aanwezigheid van meerdere sterren voor gevolgen heeft voor de planeten in het stelsel heeft Batygin computermodellen gemaakt. Zijn simulaties laten zien dat de verstoringen die in zulke stelsels optreden er inderdaad toe kunnen leiden dat planeten uiteindelijk in tegengestelde richting om hun ster draaien. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-11-2012
Schotel Dwingeloo radiotelescoop wordt teruggeplaatst
Nu staat de schotel van de radiotelescoop nog naast de toren. Stichting CAMRAS
Op maandag 19 november wordt in opdracht van ASTRON, het Nederlands Instituut voor Radio-astronomie, de schotel van de historische Dwingeloo-radiotelescoop teruggeplaatst op zijn toren. Sinds 5 juni van dit jaar staat de 38 ton wegende schotel met een diameter van 25 meter op een speciale constructie naast de toren om te worden gerestaureerd.
In de afgelopen maanden zijn alle stalen onderdelen van de Dwingeloo radiotelescoop gezandstraald en opnieuw geverfd. Waar nodig zijn ook onderdelen vervangen. Alle 372 driehoekige gaasramen van de schotel zijn geïnspecteerd, schoongemaakt en op 211 vernieuwde stelbouten in de vorm van paddenstoelen vastgemaakt. De parabolische schotel heeft, tot op twee millimeter nauwkeurig, weer zijn oorspronkelijke vorm.
Zodra de radiotelescoop is vrijgegeven en overgedragen aan ASTRON, kunnen de vrijwilligers van stichting CAMRAS beginnen met het opnieuw inrichten van de telescoop met apparatuur en kabels, en het doen van controlemetingen. De verwachting is dat de radiotelescoop omstreeks de zomer van 2013 weer bruikbaar is voor publieksactiviteiten en educatieve doeleinden.
(allesoversterrenkunde)
Schotel Dwingeloo radiotelescoop wordt teruggeplaatst
Nu staat de schotel van de radiotelescoop nog naast de toren. Stichting CAMRAS
Op maandag 19 november wordt in opdracht van ASTRON, het Nederlands Instituut voor Radio-astronomie, de schotel van de historische Dwingeloo-radiotelescoop teruggeplaatst op zijn toren. Sinds 5 juni van dit jaar staat de 38 ton wegende schotel met een diameter van 25 meter op een speciale constructie naast de toren om te worden gerestaureerd.
In de afgelopen maanden zijn alle stalen onderdelen van de Dwingeloo radiotelescoop gezandstraald en opnieuw geverfd. Waar nodig zijn ook onderdelen vervangen. Alle 372 driehoekige gaasramen van de schotel zijn geïnspecteerd, schoongemaakt en op 211 vernieuwde stelbouten in de vorm van paddenstoelen vastgemaakt. De parabolische schotel heeft, tot op twee millimeter nauwkeurig, weer zijn oorspronkelijke vorm.
Zodra de radiotelescoop is vrijgegeven en overgedragen aan ASTRON, kunnen de vrijwilligers van stichting CAMRAS beginnen met het opnieuw inrichten van de telescoop met apparatuur en kabels, en het doen van controlemetingen. De verwachting is dat de radiotelescoop omstreeks de zomer van 2013 weer bruikbaar is voor publieksactiviteiten en educatieve doeleinden.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |