Door het gebrek aan een sociaal leven is mijn houding, eigenlijk al vanaf het begin van mijn middelbare school periode, ook veranderd, in negatieve zin. Ik voel me vaak lusteloos, heb vaak geen zin om dingen te ondernemen (zoiets als klussen aan mijn huisje bv.), omdat ik toch constant in mijn kop heb van: waar ik doe het eigenlijk allemaal nog voor. Ik word heel snel paranoïde en onzeker en voel me snel bekeken en beoordeeld, iets waarom ik drukke plekken ook steeds vaker mijd. Ook probeer ik vaak oogcontact te vermijden, om te voorkomen dat ik gedachten krijg over hoe andere mensen over mij denken. Ik denk dat het een vicieuze cirkel is, maar ik weet gewoon niet meer hoe ik er uit moet komen... Telkens als ik aan een leuk vooruitzicht (of beter gezegd: doel) denk, denk ik ook aan hoe een ander dat negatief kan interpreteren. Ik heb niet zo snel 'schijt' aan wat een ander over mij zegt of denkt, Ik wil een 'goed' mens proberen te zijn, wat dat dan ook inhoudt. Maar door een gebrek aan referentiekaders loop ik af en toe hele dagen te piekeren over hoe mensen mij zouden moeten zien...
Ik zie nu hoe vaak ik "Ik" heb gebruikt in deze post, waardoor het lijkt alsof ik een grote egoïst ben... Nou ja, misschien ben ik dat ergens ook wel, maar ik ben/wil ook ergens graag een gever zijn. Ik wil mensen helpen, ik zou zo graag mensen liefde willen geven, al is het maar een arm om iemand heen, of wat dan ook... Zodat ik weer kan beseffen dat ik niet voor mezelf op deze aardkloot ben gezet.
Je hebt 2 keuzes er iets aan veranderen of het alleen maar erger laten worden. Er zullen in dit topic vast een hoop mensen komen met goeie adviezen. Let er op dat je deze niet meteen gaat verwerpen als onmogelijk of andere excuses. Het is nu tijd om te veranderen!
Hmmz...
[ Bericht 45% gewijzigd door Re op 06-07-2010 11:11:13 ]
En verder vrienden proberen te maken.
quote:Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Als je al een aantal jaar er geen bij hebt kunnen maken raak je de handigheid er wel een beetje in kwijt. Helemaal als TS geen echte vrienden meer heeft zal hij niet zo snel aan nieuwe mensen voor worden gesteld. (let op, dit is niet bedoeld om je te ontmoedigen TS! Je moet het zeker proberen)Op maandag 5 juli 2010 22:38 schreef Keep_Walking het volgende:
Waarom geen psycholoog?
En verder vrienden proberen te maken.
Misschien zou je je familiebanden weer wat kunnen aanhalen (mits fijne familieleden) en via hun eerst een beetje een netwerk op kunnen bouwen.
Verder moet je je blijven inprenten dat wanneer je je vriendelijk en relaxed opstelt, de meeste mensen je wel ok zullen vinden. Maak er een soort van mantra oid van.
quote:Maar die psycholoog is wel makkelijk gedaan en die kan hem veel beter helpen dan wij kunnen.Op dinsdag 6 juli 2010 10:12 schreef Trashcanman het volgende:
[..]
Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Als je al een aantal jaar er geen bij hebt kunnen maken raak je de handigheid er wel een beetje in kwijt. Helemaal als TS geen echte vrienden meer heeft zal hij niet zo snel aan nieuwe mensen voor worden gesteld. (let op, dit is niet bedoeld om je te ontmoedigen TS! Je moet het zeker proberen)
Misschien zou je je familiebanden weer wat kunnen aanhalen (mits fijne familieleden) en via hun eerst een beetje een netwerk op kunnen bouwen.
Verder moet je je blijven inprenten dat wanneer je je vriendelijk en relaxed opstelt, de meeste mensen je wel ok zullen vinden. Maak er een soort van mantra oid van.
Dan nog je eigen onzekerheid. Daar kan ik je niet echt bij helpen, maar misschien is het een idee om een hobby op te pakken en daar goed in te worden. Al start je met iets als fotografie, waar je voornamelijk zelf bezig kan zijn, maar als je wil ook met andere mensen over kunt praten / samen fotograferen / je foto's laten zien op fok / flickr etc. Geeft je een doel en tegelijkertijd kan het je eigenwaarde misschien wat opkrikken als je na een dagje uit de mooie resultaten terugkijkt.
quote:nou nee, hij zit gewoon in een downwards spiral en dat kan vele oorzaken hebben, en niet iedereen is natuurlijk zo sociaal begiftigd als dat jij bentOp dinsdag 6 juli 2010 10:39 schreef Maanvis het volgende:
wat is TS een faalhaas, geboren voor de galg en het rad.
quote:Ja idd, ik doelde op het vrienden maken. My badOp dinsdag 6 juli 2010 10:59 schreef Keep_Walking het volgende:
[..]
Maar die psycholoog is wel makkelijk gedaan en die kan hem veel beter helpen dan wij kunnen.
Als je interesse hebt in techniek ofzo, meestal is het lokale poppodium hartstikke blij met geïnteresseerde mensen.
Bij mij is het afgelopen jaar een erfelijke 'slapende' ziekte geconstateerd en ik heb het daar erg moeilijk mee gehad. Ik ben behoorlijk wat vrienden kwijtgeraakt en ben daardoor heel erg achterdochtig geworden. Ben daarna verhuisd, heb een superbaan gevonden maar ik leg gewoon niet meer makkelijk contact en heb daardoor nog geen nieuwe vriendenkring opgebouwd. Net als bij jou is mijn houding veranderd en maak ik me te snel zorgen over wat andere mensen wel/niet van me denken en wat er nog meer allemaal mis kan gaan in het leven en waar ik het eigenlijk nog allemaal voor doe. Net als jij heb ik ook het gevoel dat ik meer wil geven maar ik ben me tegelijkertijd ook bewust dat ik dit zelf tegenhoud. Als je je goed voelt is mensen leren kennen, vriendschappen aangaan en anderen helpen iets heel simpels maar wanneer het even niet lekker gaat, lijkt alles ineens gecompliceerd. Ik merk bij mezelf dat ik een soort van angst heb om dit bovenstaande te doen omdat ik bang ben opnieuw teleurgesteld te worden. Maar (nu komt de moraal van het verhaal, ik hoop dat je nog doorleest
) sindskort vraag ik mezelf bij elke actie af:'Wat zou ik doen als ik niet bang was?'
en ik weet dat het veel te simpel lijkt....maar het helpt mij echt. Door me af te vragen wat ik zou doen als ik me niet onzeker/eenzaam/verdrietig/whatever voelde, durf ik net dat extra stapje te zetten en durf ik me net wat meer open te zetten voor anderen. En dan wordt het ineens een stuk makkelijker om echt contact te leggen
Het is natuurlijk geen wondermiddel maar ik hoop dat je hier wat aan hebt!quote:Ik begrijp ook dat ik me ergens wel gelukkig zou moeten voelen: ik heb geen enge ziekte, ben redelijk gezond, heb nog geen echt dierbare verloren, heb zowel financieel (al verdien ik niet veel) als gewoon qua wonen (ben al op jonge leeftijd op mezelf gaan wonen) redelijk veel vrijheid en toch voel ik me verre van gelukkig.Op maandag 5 juli 2010 22:30 schreef Zhe-AnGeL het volgende:
Of wat goed schijnt te helpen bij depressie gevoelens, is andere mensen helpen die het moeilijk hebben, bv bejaarden of in een ziekenhuis zodat je leert inzien hoe goed je het in feite hebt...
Het is overigens niet zo dat ik continu depressief ben. Sterker nog, ik heb af en toe melige buien, gewoon in mijn eentje. Maar ook bij een leuk praatje in het algemeen (zeker met het andere geslacht) kan ik ineens behoorlijk oplichten, alleen weet ik later vervolgens niet meer hoe ik daarmee om moet gaan. Ik krijg veel respect van collega's, maar wel altijd sterk gefocust op wat ik doe, waardoor ik niet zo goed om kan gaan met 'afleidingen'. Laatst maakte een leuk meisje op mijn werk nog een complimentje dat ze mijn haar zo leuk vond zitten (ik was net naar de kapper geweest). Ik durfde haar niet aan te kijken en kreeg het 'dank je wel' gewoon bijna niet uit mijn bek van onzekerheid.
Soieso is het contact met vrouwen altijd vrij moeilijk geweest. Ik zou graag voor de langere termijn een relatie willen, maar ben eigenlijk altijd te bang dat ik ze niet voldoende geven kan (zowel in materiele als in emotionele zin). En los daarvan is de werkvloer denk ik ook niet de meest ideale plek om een beetje, nou ja, toenadering te zoeken. En ik ben nu ook niet echt het typ die in zijn eentje de disco/kroeg in duikt...
Mensen die lekker in hun vel zitten, zijn vrijwel altijd mensen die zich veel verplaatsen. Die actief zijn.
Daarvoor hoef je geen wereldster te zijn, je moet naar buiten.
Thuis krijg je heel weinig prikkelingen en dat is prima als je even moet uitrusten, maar als je al fysiek bent uitgerust, wat valt er dan nog te rusten?
Een geest heeft prikkeling nodig en die ga je thuis niet vinden. De hoeveelheid daar verandert niet, die blijft hetzelfde en dat weet je hoofd ook wel.
Plan elke dag van de week dingen in die je gaat doen. Buiten je verplichtingen om.
- alleen naar de film
- flink stuk wandelen en neem wat lekkers voor jezelf mee
- naar het park
- naar het strand
- cursus doen/ leren boarden-kiten-schaken-dansen-whatever
- naar de markt
- naar een festival
- naar een voorstelling
Elke dag een activiteit, klein of groot. Maandje volhouden ( dus geen grote bergen, gewoon 1 maandje ) en dan met jezelf evalueren.
Uit een cirkel komen is verrekte lastig, maar de enige manier is helaas die van (zachte) dwang.
In een depressie zit je zo en dat is ook niet zo vreemd; je voelt je zoals je leeft.
Dat zijn dingen die ik ook regelmatig wel probeer te ondernemen, maar vaak voel ik me toch te bekeken, waardoor ik het toch niet doe, of er niet zo lang blijf als ik misschien zou willen. Het kan deels ook komen door dat ik op het platteland ben opgegroeid, waar iemand tegenkomt die je kent nooit ver is. Voor een ander is dat misschien positief, ik vind het vooral lastig omdat ik er nooit op voorbereid ben als dat gebeurd.
Maar ook in een stad vol wildvreemden voel ik me vaak niet prettig. Alsof het ergens gewoon niet hoort om alleen, zonder vrienden/partner/familie of wat dan ook rond te lopen. Ik denk dan al vrij snel dat mensen denken dat ik bijbedoelingen heb.. Waardoor ik nog onzekerder wordt en als ik dan toch aangesproken wordt vaak onzin uit kraam om die onzekerheid van me af te kunnen praten.
Stel je zit in de bus. Je kunt je niet achterin verschuilen maar moet met je gezicht richting de rest van de bus zitten (je rug naar de chauffeur). Twintig individuen kijken je aan, een deel hiervan zullen ongetwijfeld een mening vormen over jou; een mening over je uiterlijk. Het idee dat ze over je uiterlijk hebben zullen ze koppelen aan gedragingen die daarbij horen (lelijk = ''nerdje, zal wel maagd wezen, etcetera). Nu kun je jezelf wijs maken dat ze denken; wat een toffe gast, ik wil hem zijn, óf: ik wil hem hebben OF ze kunnen denken wat een kneus. Waarom kies jij (waarschijnlijk) voor de tweede ? Waarom maak je jezelf niet wijs dat het de eerste is ? Is dat onwaarschijnlijk als je terugblikt op je leven en de reacties van mensen op jou in het algemeen ? Maar heb je die reacties wel juist ingeschat ? Zijn die oordelen niet onduidelijk geworden door je teisterende onzekerheid ?
Mensen zullen je snel vertellen dat je je niks moet aantrekken van meningen van anderen, maar dat is heel lastig en vaak onmogelijk (meestal pas mogelijk wanneer bevestiging van jou 'goedheid - dat je oké bent van mensen die jouw kennen; vrienden maar het liefst een meisje of meerdere meisjes).
Lak hebben aan (mogelijke) gedachten van mensen is onmogelijk, voor wie dan ook. Het kan wel, maar dat zijn uitzonderlijke (arrogantie en grootheidswaanzin) momenten voor veel mensen.
quote:Ja, voor mij voelt dat niet erg waarschijnlijk. Zeker, ik denk wel dat er wel wat mensen zijn die mij kunnen waarderen om wie ik ben, maar dan heb ik het over familie of enkele goede (inmiddels helaas ex-)collega's. Maar met nieuwe contacten gaat dat gewoon wat lastiger, mijn ogen zijn toch al vrij snel naar de grond gericht. Niet alleen door mijn uiterlijk (ik heb onder meer scheve tanden, kamp met actief nagelbijten en overmatig zweten), maar vooral ook door mijn soms stuntelige gedrag. Vaak wil ik dingen té graag goed doen en juist dan ga ik fouten maken, iets waar ik veel minder last van heb als ik ergens in mijn eentje mijn ding kan doen.Op donderdag 12 augustus 2010 15:52 schreef Bovenmens het volgende:
Het grootste probleem dat ik constateer; je bewustzijn, je zelfbewustzijn. Je zelfbeeld is ziek. Ga naar een psycholoog of psychiater. Deze zal je leren hoe je denkpatronen (over jezelf en over anderen) kunt doorbreken en aanpassen.
Stel je zit in de bus. Je kunt je niet achterin verschuilen maar moet met je gezicht richting de rest van de bus zitten (je rug naar de chauffeur). Twintig individuen kijken je aan, een deel hiervan zullen ongetwijfeld een mening vormen over jou; een mening over je uiterlijk. Het idee dat ze over je uiterlijk hebben zullen ze koppelen aan gedragingen die daarbij horen (lelijk = ''nerdje, zal wel maagd wezen, etcetera). Nu kun je jezelf wijs maken dat ze denken; wat een toffe gast, ik wil hem zijn, óf: ik wil hem hebben OF ze kunnen denken wat een kneus. Waarom kies jij (waarschijnlijk) voor de tweede ? Waarom maak je jezelf niet wijs dat het de eerste is ? Is dat onwaarschijnlijk als je terugblikt op je leven en de reacties van mensen op jou in het algemeen ?
(100% serieus bedoeld en echt aan te raden.)
Je verhaal is compleet herkenbaar, althans hoe je je voelt en hoe je de wereld ziet. Alhoewel ik totaal niet gelijk ben aan jou, ben ik ook tegen de negatieve spiraal aangelopen die ik zelf continu versterkte. Nou moet ik zeggen dat er bij mij ook wel veel shit voorbij gekomen is: Beide ouders verloren, vervelende (zuigende) partner, moeilijk (kind)verleden, scheiding, bedrog, het helpt allemaal niet mee.
Maar de kenmerken die ik bij jouw verhaal voorbij zie komen leiden echter maar naar 1 ding.
Je accepteert jezelf niet.
Ik kreeg een coach via mijn werk en die benoemde dit gelijk. En dat hielp enorm. Je moet er wel een lange weg voor afleggen om er weer bovenop te krabbelen, maar als je er maar werk van maakt en het van een professional hoort, geloof me, je knapt er van op en je kan de wereld weer aan.
En onthoud: jij bent NIET de enige die zo is.
quote:Dat klopt wel, ja. Ik word af en toe gewoon doodziek van mezelf. Ik heb sinds een week of 6 een nieuwe werkgever en ik maak echt gruwelijk veel fouten weer. Hele simpele dingetjes, ik zeg dat ik het begrepen heb, maar vergeet het later op de dag weer...Op woensdag 18 augustus 2010 17:57 schreef Ordos20 het volgende:Je accepteert jezelf niet.
Onder collega´s heb ik ook al een niet te beste reputatie opgebouwd, en onder sommige klanten waar ik regelmatig mee in contact kom ook niet. Mijn werk is eigenlijk nog een van de weinige hou-vasts in mijn leven, dus opgeven wil ik het niet, ook al is dit niet mijn droombaan. Bovendien zou dat gewoon weglopen voor mijn problemen zijn, uiteindelijk zou ik mezelf dan toch wel weer tegen komen.Vwb psycholoog: ik heb één keer een sessie van een half uur gehad voor een bedrag waar ik bijna een week voor moet werken. En mijn zorgverzekering vergoedt het niet. Maar los daarvan heb ik na die sessie er alleen maar een rotgevoel van over gehouden. Ik vind het af en toe al moeilijk genoeg om mensen te vertrouwen die ik goed ken, laat staan zo'n professional die er enkel zijn geld mee verdient...
quote:Je moet denken dat het onmogelijk is dat constant 20 mensen aan je denken. Waar denk jij aan? Als jij iemand ziet denk je toch niet aan zijn uiterlijk, maar juist aan je eigen. Oftewel de mensen in die bus zullen waarschijnlijk ook aan hun eigen uiterlijk denken en niet de jouwe. Je denkt idd raar.Op donderdag 12 augustus 2010 15:52 schreef Bovenmens het volgende:
Het grootste probleem dat ik constateer; je bewustzijn, je zelfbewustzijn. Je zelfbeeld is ziek. Ga naar een psycholoog of psychiater. Deze zal je leren hoe je denkpatronen (over jezelf en over anderen) kunt doorbreken en aanpassen.
Stel je zit in de bus. Je kunt je niet achterin verschuilen maar moet met je gezicht richting de rest van de bus zitten (je rug naar de chauffeur). Twintig individuen kijken je aan, een deel hiervan zullen ongetwijfeld een mening vormen over jou; een mening over je uiterlijk. Het idee dat ze over je uiterlijk hebben zullen ze koppelen aan gedragingen die daarbij horen (lelijk = ''nerdje, zal wel maagd wezen, etcetera). Nu kun je jezelf wijs maken dat ze denken; wat een toffe gast, ik wil hem zijn, óf: ik wil hem hebben OF ze kunnen denken wat een kneus. Waarom kies jij (waarschijnlijk) voor de tweede ? Waarom maak je jezelf niet wijs dat het de eerste is ? Is dat onwaarschijnlijk als je terugblikt op je leven en de reacties van mensen op jou in het algemeen ? Maar heb je die reacties wel juist ingeschat ? Zijn die oordelen niet onduidelijk geworden door je teisterende onzekerheid ?
Mensen zullen je snel vertellen dat je je niks moet aantrekken van meningen van anderen, maar dat is heel lastig en vaak onmogelijk (meestal pas mogelijk wanneer bevestiging van jou 'goedheid - dat je oké bent van mensen die jouw kennen; vrienden maar het liefst een meisje of meerdere meisjes).
Lak hebben aan (mogelijke) gedachten van mensen is onmogelijk, voor wie dan ook. Het kan wel, maar dat zijn uitzonderlijke (arrogantie en grootheidswaanzin) momenten voor veel mensen.
Voor wat betreft sociale contacten is het ook niet echt verbeterd. Twee lieve buurvrouwtjes met wie ik nog regelmatig contact had zijn verhuist, met mijn familie heb ik wel nog steeds contact, al is het wel wat minder dan voorheen. Ben nog wel samen met mijn zusje nog een paar keer naar de sportschool geweest, om mezelf fysiek te peilen, maar ook om te kijken of het echt zo veel makkelijker is (wat men beweert) om nieuwe contacten te leggen. Maar dat is toch wat tegengevallen. Ik zou wel wat meer leuke contacten willen. Het mooiste zou natuurlijk een lieve vriendin zijn. Maar anderzijds ben ik ook weer bang dat mijn negatieve houding te veel parten gaat spelen en dat ik ze niet echt zou kunnen geven wat ze wil. Internetdating heb ik trouwens wel nog een tijdje geprobeerd, maar als 9 op de 10 überhaupt niet reageert, en de 10de met een smoes het contact verbreekt zakt de moed je daarvan ook wel in de schoenen.
Daarnaast heb ik er een nieuw probleem bij gekregen: mijn vader (die ik al ruim 6 jaar niet meer gesproken heb) is de laatste tijd weer actief bezig om contact met mij op te zoeken. Per telefoon, per mail en helaas ook via de post, omdat hij kennelijk achter mijn nieuwe adres is gekomen. Ik heb hier in mijn OP nog geen uitleg over gegeven, laat ik het er op houden dat ik op zijn zachtst gezegd geen geweldig verleden met die kant van mijn familie heb en geen enkele behoefte voel het contact daarmee te herstellen. Helaas woon ik in een klein dorp, waar mensen toch vrij snel dingen over je weten zonder dat je er erg in hebt, dus weet hij nu bv. ook waar ik werk, nb een bedrijf waar hij zelf ook ooit gewerkt heeft. Dat soort dingen werken ook niet mee in het contact met collega's bijvoorbeeld.
Waar ik nog wel positieve energie uit put? Ik denk toch vooral in mijn werk (op goede dagen), en verder misschien nog in lekker eten en een beetje gamen. Maar zeker op weekenddagen als deze lijkt de tijd soms stil te staan.
Wat ik geleerd heb is dat je ontzettend veel tijd nodig hebt om dingen echt te veranderen. Stel dat je er 5 jaar mee bezig bent, is dat zo erg? Het alternatief is dat het altijd zo blijft.
Heb je iemand die je hierbij kan helpen? Iemand waarmee je dingen kunt bespreken? Een psycholoog kan nuttig zijn. Eerstelijnshulp wordt (deels) door de basisverzekering vergoed. Maar de truc is om zo snel mogelijk in de tweede lijn te komen en een diagnose te krijgen. Dan kun je veel goedkopere en betere hulp krijgen. En het is ook erg belangrijk dat het tussen jou en de hulpverlener klikt. Ik heb nu sinds een jaar eindelijk iemand waarbij ik een goed gevoel heb.
Het is ook goed om buiten je werk dingen te doen die je voldoening geven. Anders blijf je zo emotioneel afhankelijk van hoe het op het werk gaat. Denk aan dingen die je misschien altijd al hebt willen doen. Ik heb zo al veel verre reizen gemaakt, en veel andere leuke dingen gedaan. Dat zijn en blijven toch lichtpunten in mijn leven.
Internetdating is een ramp. Dat heb ik ook gemerkt. Het probleem is dat iedereen zijn/haar eisenlijstjes heeft. En dat die eisen meestal veel te hoog zijn. Toen ik nog internetdating probeerde, sloeg ik bijvoorbeeld altijd vrouwen met minder dan HBO over. En nu ben ik al een paar vrouwen tegengekomen die dat door omstandigheden nooit hebben kunnen halen en toch leuk genoeg zijn.
Wat je vader betreft, kun je hem niet vertellen dat je geen contact wilt? Als dat niet doorkomt, verscheur gewoon zijn brieven, wis zijn mails en neem niet op als zijn nummer op de nummerherkenning komt.
Je lijkt er zelf niet uit te kunnen komen dus wellicht toch eens proberen via je huis arts een maatschappelijk werker wat vergoed wordt proberen te regelen?
Ik denk vooral dat die tips van delaiblama je goed gaan helpen. Je zit waarschijnlijk thuis en dan begin je vaak en veel te denken wat het er niet altijd beter op maakt. Actief dingen ondernemen al is het maar een wandeling zal je al beter doen gaan voelen puur omdat je dan even actief bezig bent met iets. Zorg dus dat je erop uit gaat.
Verder kun je als je een relatie wilt waar je naar opzoek lijkt te zijn bijvoorbeeld date bureaus uitproberen die dan dates voor je regelen naar jou eisen. Maar een ander kan pas blij zijn met jouw als jij dat ook bent, anders maak je het al best lastig voor jezelf en de ander.
Veel sterkten en succes toegewenst in je zoektocht naar geluk
Denk je sterk - auteurs Fred Sterk & Sjoerd Swaen.
Dit staat echt bomvol goede tips op dit gebied, maar de kern blijft wel dat je hier ook actief mee aan de slag zal moeten gaan. Zowel lichamelijk als geestelijk; een uurtje sporten en verder niks doen gaat je niet helpen.
Dus neem de handreiking die je vader je doet aan
JIJ hebt misschien een normaal contact met je vader maar heel veel andere mensen hebben dat niet en dat is niet zomaar 1-2-3 te herstellen.
Black_adder, gewoon verscheuren en geen telefoon opnemen. Je moet eerst en vooral voor jezelf zorgen.
Nee dat is niet de slechtste post ooit, dat is de beste. Als Black_adder het nou ook maar zo gaat zien als ik dat doe, dan wordt ie vanzelf een keer gelukkig. Maar daarvoor is wel een mentaliteitsverandering nodig.quote:Op zondag 16 januari 2011 20:51 schreef caroline88 het volgende:
Maanvis dat is nou wel de slechtste post die ik van jou ooit heb gelezen.
JIJ hebt misschien een normaal contact met je vader maar heel veel andere mensen hebben dat niet en dat is niet zomaar 1-2-3 te herstellen.
Ik herken mezelf heel erg in jou. Zelfs het vader gedeelte. Heb geen contact meer met hem en zijn familie. Ben in therapie geweest om van de klachten af te komen waar jij nu mee loopt. Ik ben er een stuk verder mee gekomen en raad het aan.
Vent, ga wat ondernemen. Je zegt dat je in een klein dorpje woont. Ga bij de voetbalvereniging kijken of je daar niet vrijwilligers werk kan doen, zoals op zaterdags cq zondags lijnrechter zijn, daar zitten ze vaak om verlegen. Binnen geen tijd ken je iedereen in zo'n gat. Ze hebben meestal ook dorpsverenigingen waar je als vrijwilliger aan de slag zou kunnen. Die kunnen altijd mensen gebruiken. Op die manier leer je de mensen wat kennen in zo'n gat. Of ben jij mischien de dorpskluizenaar, het huis waarvan iedereen in het dorp zich afvraagt wie er woont?quote:
Voor wat betreft sociale contacten is het ook niet echt verbeterd. Twee lieve buurvrouwtjes met wie ik nog regelmatig contact had zijn verhuist, met mijn familie heb ik wel nog steeds contact, al is het wel wat minder dan voorheen. Ben nog wel samen met mijn zusje nog een paar keer naar de sportschool geweest, om mezelf fysiek te peilen, maar ook om te kijken of het echt zo veel makkelijker is (wat men beweert) om nieuwe contacten te leggen. Maar dat is toch wat tegengevallen. Ik zou wel wat meer leuke contacten willen. Het mooiste zou natuurlijk een lieve vriendin zijn. Maar anderzijds ben ik ook weer bang dat mijn negatieve houding te veel parten gaat spelen en dat ik ze niet echt zou kunnen geven wat ze wil. Internetdating heb ik trouwens wel nog een tijdje geprobeerd, maar als 9 op de 10 überhaupt niet reageert, en de 10de met een smoes het contact verbreekt zakt de moed je daarvan ook wel in de schoenen.
....
Helaas woon ik in een klein dorp, waar mensen toch vrij snel dingen over je weten zonder dat je er erg in hebt, dus weet hij nu bv. ook waar ik werk, nb een bedrijf waar hij zelf ook ooit gewerkt heeft. Dat soort dingen werken ook niet mee in het contact met collega's bijvoorbeeld.
En zo maar ergens binnen vallen voor vrijwilligerswerk is nog een stap te ver voor me. Behalve dat ik me misschien niet zo gelukkig voel, weet ik ook dat ik vaak die negativiteit uitstraal. Daarom vind ik het ook zo moeilijk om dingen te ondernemen, omdat ik in mijn achterhoofd al heb dat een ander helemaal niet zit te wachten op iemand met zo'n uitstraling. (wat ik mij goed kan voorstellen) En juist omdat ik ook vrijwel altijd alleen rond loop ben ik ook continu bang dat mensen verkeerde dingen van mijn denken.
Ik zeg niet dat ik aan een ideaalbeeld wil voldoen maar toch: een gezonde jongeman van mijn leeftijd 'hoort' carrière gemaakt te hebben, veel vrienden te hebben, minimaal elk weekend uit te gaan, een lieve vriendin te hebben, een paar keer in week seks, etc. Mensen van mijn leeftijd vinden het raar dat ik dat soort dingen niet heb bereikt. Dan kan ik bij mezelf denken: schijt daar aan. Ik ben wie ik ben, en dat heeft een ander maar te accepteren. Maar bedoeld of onbedoeld wegen mensen dat toch wel mee in hoe je wordt beoordeeld...
Geloof me, het contact met mijn vader herstellen is echt het laatste wat ik momenteel wil doen. Er zijn te veel dingen gebeurd, niet alleen tussen hem en mij, maar ook tussen hem en mijn familie, zaken die ik hem nooit ga vergeven. Ik heb er daarentegen wel een stiefvader bij gekregen. Nou ja, ik was al 19 toen ik hem heb leren kennen, dus een echt vaderfiguur is hij niet geweest voor me, maar het is wél een man die ik voor de volle 100% durf te vertrouwen.quote:
Black_adder, begin eens met de basis! Je vader probeert niet voor niets contact te zoeken, dat is een positief iets. Dus herstel het contact met hem, je familie is toch het belangrijkste wat er is? Voor mij tenminste wel.
Dus neem de handreiking die je vader je doet aan
Familie IS verder ook erg belangrijk voor me, ik heb een zeer hechte band met mijn moeder en mijn zusje, en ook met mijn stiefvader, 2 stiefbroertjes en mijn schoonbroer kan ik het erg goed vinden. Met ooms/tantes spreek ik weinig meer, mijn oma nog een enkele keer, maar met die laatsten hebben wel meer mensen van mijn leeftijd niet meer zo veel contact, schat ik zo in.
Joh, hou toch op. Je weet helemaal niet wat hij gedaan heeft. Zijn vader verdient geen vergeving alleen maar omdat hij zijn vader is. Wat een flauwekul. Je hebt je ouders niet voor het uitkiezen en als je vader een rotte appel is dan hoort die in de vuilnisbak.quote:
Black_Adder, waarom kun je je vader niet vergeven. Het blijft je vader. Dus wat ie ook gedaan heeft hij is waardig van vergeving.
Enfin, Black-Adder, vrijwilligerswerk doen, naar een vereniging gaan etc zijn grote stappen. Ga nou eerst eens langs je huisarts en leg hem je verhaal voor. Anders loop je er over 10 jaar nog steeds zo bij. Denk ook absoluut niet dat je huisarts je raar vindt. Hij zal je verbazen.
Gezien de manier waarop Blackadder praat is het niet zo vreselijk ernstig (anders had ie het ook wel gemeld in de OP als oorzaak van zijn mineurstemming)quote:
[..]
Joh, hou toch op. Je weet helemaal niet wat hij gedaan heeft. Zijn vader verdient geen vergeving alleen maar omdat hij zijn vader is. Wat een flauwekul. Je hebt je ouders niet voor het uitkiezen en als je vader een rotte appel is dan hoort die in de vuilnisbak.
Moet het jou wat boeien dat sommige mensen makkelijk 100 vrienden hebben.
Dat sommige gasten alleen maar zitten te zeiken over elke chick die ze in de avond neuken.
En ja, soms denk je wel eens, waarom heb ik dat niet (als het uberhaupt al waar is).
Maar die gasten, en die vrouwen hebben allemaal hun eigen problemen.
Als jij iets maakt van je leven, je vol stort op iets wat jij leuk vindt, dan durf ik je bijna te beloven dat het helemaal goed met je gaat komen. En in dat proces vind je vanzelf wel mensen, met dezelfde interesses, en die jou liggen. Soms moet je een extra stap durven zetten.
Maar letterlijk schijt aan de rest van de wereld.
Soms moet je eens aan jezelf denken en niet aan de hypocriete rest.
Doe iets wat jij leuk vindt, ga daar voor, en dan komt de rest vanzelf.
Het is ook niet de belangrijkste reden van mijn mineurstemming, maar het is wel een stukje angst wat weer terug komt van een probleem wat ik jaren geleden gehoopt had af te sluiten. Overigens draag ik ook helaas nog steeds de achternaam van mijn vader. Omdat mijn ouders pas gescheiden waren toen ik net 18 was is het helaas ook niet meer mogelijk voor mij om de achternaam van mijn moeder te krijgen.quote:
[..]
Gezien de manier waarop Blackadder praat is het niet zo vreselijk ernstig (anders had ie het ook wel gemeld in de OP als oorzaak van zijn mineurstemming)
Ik ben ook niet jaloers op andere mannen die elke week een andere vriendin neuken. Het feit dat ik nog steeds maagd ben vind ik misschien wel jammer, maar dat kan ik ook prima op andere manieren nog invullen... Ik ben juist jaloers op mensen die al jaren een stabiele relatie hebben. Ik droom er veel over, 's avonds met je lieve meid in je armen op de bank, elkaar aankijken en beseffen dat je niets liever wilt dan bij haar zijn. De gedachte dat ik zoiets in mijn leven niet meer mee ga maken vind ik erger dan dat ik nooit seks zou hebben.quote:
Dat sommige gasten alleen maar zitten te zeiken over elke chick die ze in de avond neuken.
En ja, soms denk je wel eens, waarom heb ik dat niet (als het uberhaupt al waar is).
Maar die gasten, en die vrouwen hebben allemaal hun eigen problemen.
Kom op zeg, als jij denkt dat je het niet gaat meemaken dan zal je het ook niet meemaken waarschijnlijk, jij bent simpel weg zoals je bent. Je kan niet zoals die gasten in de films zijn, zo is niemand, je kan niet zoals die vent zijn die alles krijgt wat hij of wie dan ook wil, want ook die heeft zijn problemen. Jij bent jij, jij bent jezelf, en daar moet je trots op zijn. En ook jij vindt de liefde, en misschien zal je het wel op een andere manier invullen, maar je moet een meisje vinden die jou leuk vindt om degene wie jij bent, en niet om degene, wie jij wilt zijn.quote:
[..]
Het is ook niet de belangrijkste reden van mijn mineurstemming, maar het is wel een stukje angst wat weer terug komt van een probleem wat ik jaren geleden gehoopt had af te sluiten. Overigens draag ik ook helaas nog steeds de achternaam van mijn vader. Omdat mijn ouders pas gescheiden waren toen ik net 18 was is het helaas ook niet meer mogelijk voor mij om de achternaam van mijn moeder te krijgen.
[..]
Ik ben ook niet jaloers op andere mannen die elke week een andere vriendin neuken. Het feit dat ik nog steeds maagd ben vind ik misschien wel jammer, maar dat kan ik ook prima op andere manieren nog invullen... Ik ben juist jaloers op mensen die al jaren een stabiele relatie hebben. Ik droom er veel over, 's avonds met je lieve meid in je armen op de bank, elkaar aankijken en beseffen dat je niets liever wilt dan bij haar zijn. De gedachte dat ik zoiets in mijn leven niet meer mee ga maken vind ik erger dan dat ik nooit seks zou hebben.
Ik voorspel je, als jij je geen zorgen maakt, en gewoon lekker gaat leven en de dingen doet die je wilt doen, die je leuk vindt, dan komt het helemaal goed met je.
Ja, soms moet je ff de hort op om meisjes te ontmoeten, desnoods door te daten.
Maar ga geen droomwereld creeeren, ga geen toneelstuk opvoeren, ga leven zoals jij wilt leven.
Hou rekening met je omgeving, maar ben jezelf, en mensen die dan geen vrienden met je willen worden, die niet in jouw omgeving willen zijn, of gewoon niet willen komen, die zijn het voor jou ook niet waard, daar hoef je niet eens vrienden mee te willen worden. Hetzelfde geldt voor meisjes. Jij maakt je niet druk zijn om het maagd, dat komt wel denk je of dat vul je anders in, het komt wel omdat je je er niet druk over maakt.
Kom in reine met jezelf. Ik voorspel je een prima leven als je dat doet, misschien niet zo snel als met andere gasten, misschien niet hetzelfde als met andere gasten, maar dat hoeft ook niet.
Als jij laat zien dat je trots bent op jezelf, doet wat je leuk vindt en er ook echt van geniet, dan zul je zien dat er mensen zijn die jaloers worden op jou. Doe me dan een lol, als ik die mensen niet zie, geef ze dan aub dezelfde tip als ik nu aan jou heb gegeven.
Ik besef dat het moeilijk kan zijn en niet kan van de ene op de andere dag.
Maar geniet en doe wat jij wil, wat jij belangrijk vindt, en vooral wat jij interessant/leuk vindt zonder je omgeving te negeren.
Maar daar zit juist de crux, het probleem wordt mentaal groter; je denkt te negatief, pessimistisch en niet oplossingsgericht. In werkelijkheid creëer je dus het probleem ipv dat het er is. Ik weet uit ervaring hoe lastig het is dit om te keren (heb er zelf ook nog steeds veel last van) maar weet inmiddels wel dat dit inzicht cruciaal is bij het zetten van stappen. Doe actief, positief en denk vooral aan jezelf (daarbij rekening houdend met je omgeving) en je zal zien dat het beter gaat. Stapje voor stapje.
Dat is wel mogelijk. Kost rond de 450,- als ik me niet vergis. En vwb je vader: Je zou de kansen die het leven je biedt met beide handen aan moeten grijpen, maar jij slaat ze af....quote:
[..]
Het is ook niet de belangrijkste reden van mijn mineurstemming, maar het is wel een stukje angst wat weer terug komt van een probleem wat ik jaren geleden gehoopt had af te sluiten. Overigens draag ik ook helaas nog steeds de achternaam van mijn vader. Omdat mijn ouders pas gescheiden waren toen ik net 18 was is het helaas ook niet meer mogelijk voor mij om de achternaam van mijn moeder te krijgen.
Sport je ook regelmatig? Sporten kan een goed gevoel over jezelf geven. En heb je er wel eens gedacht om yoga te proberen? Yoga brengt je meer bij jezelf, wat ook is voor je zelf vertrouwen (niet na een keertje opgeven?)
Verder ben ik het met je eens, vrienden maken is lastig. Maar er is een persoon, die iets van je leven kan maken en dat ben jezelf!!
http://www.sochicken.nl/
Misschien heb je hier iets aan
Ik zit in precies in dezelfde situatie als TS behalve dat ik pas 23 ben maar bij mij is de sociale angst nu zo groot dat ik 2x ben afgehaakt met hbo studie en nu alleen een havo diploma heb..quote:
TS heeft voor mij een zeer herkenbaar probleem waar ik ook nu nog deels mee zit... je zit gewoon in een negatieve gedachtespiraal jezelf wijs te maken dat je niks waard bent, en dan wordt je ook niks waard. Het probleem wat hij ook beschrijft, is dat je omgeving op een gegeven moment gaat denken "zeurpiet doe niet zo negatief, onderneem dingen en ga aan de slag", en hem dus links laten liggen. Hierdoor wordt het probleem mentaal alleen maar groter, je raakt immers nog verder verwijderd van mensen.
Maar daar zit juist de crux, het probleem wordt mentaal groter; je denkt te negatief, pessimistisch en niet oplossingsgericht. In werkelijkheid creëer je dus het probleem ipv dat het er is. Ik weet uit ervaring hoe lastig het is dit om te keren (heb er zelf ook nog steeds veel last van) maar weet inmiddels wel dat dit inzicht cruciaal is bij het zetten van stappen. Doe actief, positief en denk vooral aan jezelf (daarbij rekening houdend met je omgeving) en je zal zien dat het beter gaat. Stapje voor stapje.
Hoe kom je uit die negatieve spiraal?
quote:
Black_Adder, waarom kun je je vader niet vergeven. Het blijft je vader. Dus wat ie ook gedaan heeft hij is waardig van vergeving.
_!Hoe kun jij dat nou voor iemand bepalen?quote:
Black_Adder, waarom kun je je vader niet vergeven. Het blijft je vader. Dus wat ie ook gedaan heeft hij is waardig van vergeving.
Ik kan wel wat dingen bedenken die je je vader nooit vergeef
Als zijn vader daadwerkelijk een kwaadaardig persoon was dan had ie nu geen contact gezocht. Familie is het belangrijkste wat er is, en soms vergeet je dat door alle ruzies heen.quote:
[..]
Hoe kun jij dat nou voor iemand bepalen?
Ik kan wel wat dingen bedenken die je je vader nooit vergeef
Voor jou misschien (voor mij ookquote:
[..]
Als zijn vader daadwerkelijk een kwaadaardig persoon was dan had ie nu geen contact gezocht. Familie is het belangrijkste wat er is, en soms vergeet je dat door alle ruzies heen.
), maar dat wil niet zeggen dat dat voor iedereen geldt. Als je mishandeld ben bijvoorbeeld, kan ik me voorstellen dat je daar anders ove3r denkt.Daar is volgens mij geen sprake vanquote:
[..]
Voor jou misschien (voor mij ook
.Ok, minder sociaal bezig...maar nog steeds alle benodigdheden voor een happy life. Die vriendin komt wel ooit.
Wat me stoort aan je verhaal is je ondankbaarheid voor de dingen die je wel hebt. Je bent zo erg bezig met datgene wat je niet hebt...
Mijn biologische vader is een onvoorspelbare en labiele man. De enige reden dat hij contact met mij zoekt zal vooral zijn om zijn eigen ego te strelen. Voor mij is dat hoofdstuk nu gewoon afgesloten, het voelt gewoon niet meer als familie...quote:Als zijn vader daadwerkelijk een kwaadaardig persoon was dan had ie nu geen contact gezocht. Familie is het belangrijkste wat er is, en soms vergeet je dat door alle ruzies heen.
Je somt nu een aantal materialistische zaken op die ik min of meer bereikt hebt, dat klopt.quote:
TS, waar klaag je nu eigenlijk over? Je hebt een opleiding, een baan, een huisje...
Ok, minder sociaal bezig...maar nog steeds alle benodigdheden voor een happy life. Die vriendin komt wel ooit.
Wat me stoort aan je verhaal is je ondankbaarheid voor de dingen die je wel hebt. Je bent zo erg bezig met datgene wat je niet hebt...
Echter, mijn houding heeft me bij mijn sollicitaties en banen (zo'n 15 - 20 verschillende werkgevers gehad, de afgelopen 3 jaar) altijd parten gespeeld. Ik heb nu weliswaar wel een jaarcontract, maar heb nog steeds de angst om mijn baan te verliezen. Daarnaast: voor een happy life moet je ook iets naast je werk hebben. Vroeger kon ik mij druk maken om collega's die elke dag de uren zaten af te tellen, of het aantal dagen tot het weekend was... Ik zat juist in het weekend zat af te tellen tot ik weer mocht werken. Ik probeer tegenwoordig mijn tijd wel een beetje in te vullen, maar het voelt toch zo nutteloos in je eentje.
Enerzijds sta ik ook juist enorm open voor nieuwe mensen, nieuwe activiteiten, maar van de andere kant stoot ik het vaak ook weer af. Ik ben niet autistisch of zo, ik kan prima contact maken met mensen als het echt nodig is. Maar als het om het persoonlijk vlak gaat, denk ik dat mensen toch niet geïnteresseerd zijn in iemand in de bloei van zijn leven eigenlijk zo weinig met zijn leven doet...
Als ik iets heb bereikt waar een ander waarde aan hecht, heb ik ook het gevoel voor mezelf iets bereikt te hebben, juist omdat ik voor mezelf niet echt veel referentiekaders heb. Ik probeer mezelf ook juist die stress te besparen door soms (te) snel mee te gaan met anderen, ook al betekent dat dat ik soms mezelf (financieel bv.) benadeel.quote:
Blackadder, als ik je verhaal zo lees, valt me een ding op: je maakt andere mensen erg belangerijk. Je vraagt je constant af, wat andere mensen, wel niet van je zullen denken en laat hier je zelfbeeld van af hangen. Daardoor zet je anderen op een voetstuk en maak jezelf klein en kwetsbaar.
Alhoewel ik een vast contract heb waar ik werk word ik toch een beetje gelabeld als "weirdo" ofzo denk ik. Werk hier nu bijna 3 jaar maar mensen die net een maandje hier zijn hebben al vaak een betere band met de collega's hier dan ik ooit zou durven dromen en dat zuigt, probeer en probeer maar word telkens terug naar de realiteit geschopt. Ga ook al niet meer naar bedrijfsfeestjes, boeid toch niemand of ik wel of niet kom en als ik kom dan sta ik 99% van de tijd in me eentje rond te loeren, dan kan ik net zogoed thuis deprimerend gaan zitten... Probeer echt om hier aardig gevonden t eworden maar kennelijk werkt het tegenovergesteld.
Loop ook altijd over straat dat iedereen die naar me kijkt een negatief iets over me aan het denken is, of dat als ik ergens kom dat ze denken (ookal zijn het vreemden) "wat doet die ugly bigheaded klootzak hier"... hence ben al jaren niet meer in een kledingwinkel geweest, bestel alles maar gewoon online..
Loop vanaf me 17e al een beetje rond dat ik meer wil maar is me nooit gelukt om echt vriendschappen etc af te sluiten, blijf in dat negatieve spiraal hangen. sinds een jaar of 3 loop ik ook rond met destructieve gedachten want wat heeft het leven hier nou te bieden? Ben nu 25 jaar en heb geen kloot, prive heb ik 1 vriend die ik 1x per half jaar zie, op me werk mag niemand me en word ik 99% van de tijd ignored, alsof ik nie besta.
Heb nu een appartement gekocht in Ede in de stad, op een redelijk gezellig plekkie, hoop dat ik daar wat uit kan putten en een stap kan ztten naar een beter leven. en anders tja, dan vind ik het wel goed geweest zo en geef ik het helemaal op.
Magoed, denk zet het er even neer om aan te tonen dat je niet alleen bent, en hoop dat je hulp kunt vinden voordat je dezelfde gedachte gaat krijgen als mij.
Als ik zulke collega's zou hebben, zou ik direct op zoek gaan naar een andere baan.
Je moet denk ik ook niet te hard proberen om vrienden te maken of om met je collega's om te kunnen gaan. Want (zoals ik al eerder zei) dan maak je die mensen veel te belangerijk. Met als gevolg dat je smekerig over komt.
Maarre zou het geen idee zijn, om op zoek te gaan naar een (groeps) therapie?
[ Bericht 0% gewijzigd door whosvegas op 28-01-2011 20:30:56 ]
Wel heel makkelijk oordelen is dit.quote:
TS, waar klaag je nu eigenlijk over? Je hebt een opleiding, een baan, een huisje...
Ok, minder sociaal bezig...maar nog steeds alle benodigdheden voor een happy life. Die vriendin komt wel ooit.
Wat me stoort aan je verhaal is je ondankbaarheid voor de dingen die je wel hebt. Je bent zo erg bezig met datgene wat je niet hebt...
Als eenmaal in de negatieve spiraal zit, is het moeilijk te doorbreken.
Je kan in matriele zin alles wel voor elkaar hebben, maar als je geen enkele vorm van sociale contacten hebt, is het leven ook zinloos.
Enne die vriendin komt wel, is ook erg gemakkelijke uitspraak, waar je niks aan hebt. Als de socciale angsten en/of het verlangen zo groot wordt, dat het tegen je gaat werken. Dan hebben vrouwen dat meteen door en lopen keihard weg (weet ik uit eigen ervaring).
Dat zal voor iedereen anders zijn, maar wat mij erg heeft geholpen zijn 2 dingen:quote:
Ik zit in precies in dezelfde situatie als TS behalve dat ik pas 23 ben maar bij mij is de sociale angst nu zo groot dat ik 2x ben afgehaakt met hbo studie en nu alleen een havo diploma heb..
Hoe kom je uit die negatieve spiraal?
- het feit dat hoe jij de wereld ziet, jouw beeld van de wereld is, het is niet zoals de wereld is. Ik lees ook in de post van Kevin24 hier vlak boven weer de voor mij bekende negatieve (foutieve) gedachten die uitgaan van "hoop op dat het beter gaat", en de gedachte dat iedereen zich bij voorbaat al aan hem ergert. Kevin24, waarom zouden mensen die jou niet kennen je op straat zomaar negatieve blikken geven? Dat lijkt me vrij onredelijk; kijk jij zelf ook automatisch boos naar mensen wiens uiterlijk je niet aan staat? Nee toch, het karakter bepaalt toch wat je van iemand vindt?
Bekijk het nu eens vanuit deze bril: jij denkt dat al die mensen een hekel aan je hebben, het is vrij onrealistisch te verwachten dat iedereen dat ook doet. Het kan hoogstens zijn dat er een aantal mensen is dat je een beetje vreemd vind omdat je jezelf onzeker en schuchter gedraagt. Niet je karakter, maar je gedrag wordt negatief beoordeeld, en: daar kan je wat aan doen!
- dit negatieve/foutieve beeld zul je actief moeten veranderen. Sporten helpt, maar is zeker niet voldoende. Niet alleen je lichaam maar ook je geest moet actiever worden. En net zoals naar de sportschool gaan altijd weer moeilijk is als het regent, val je geestelijk ook snel terug in "passief negatief" in plaats van "actief positief" denken. Eraan blijven werken (bijv. met een dagelijks dagboek) is dus moeilijk, maar wel nodig! Zoals ik al eerder schreef heb ik zelf veel gehad aan het boek "Denk je sterk, denk je zeker" (geen spam), wat heel erg op deze lijn van gedachtes-veranderen zit. Het is gewoon via Bol.com te bestellen. Maar er zijn veel meer boeken te vinden over dit thema; zoek eens rustig naar boek waarvan de beschrijving je het best aan staat. Zo'n boek is ook een goede eerste stap als je met iemand praten nog niet aandurft.
Denk eraan dat je er actief mee door gaat en jezelf wat doelen gaat stellen, dan zal je zien dat je zomaar ineens weer motivatie krijgt! Ook ik blijf nog steeds last hebben en terugvallen maar merk wel de steeds meer stijgende lijn, en dat geeft energie!
Wat misschien wel helpt, is een praatgroep ofzo. Dan leer je meteen mensen kennen. Geen idee of dat voor eenzaamheid bestaat, maar je kunt het altijd vragen bij de huisarts. En anders vraag je om een assertiviteitscursus.. kom je vanzelf met minder sociaal vaardige mensen in contact. Wat toch altijd iets laagdrempeliger is, omdat je een beetje hetzelfde bent. Sporten helpt ook altijd.
Voor de rest moet je gewoon contact proberen te leggen met mensen. Dat kan ook via internet. Belangrijk daarbij is wel dat je tolerant moet zijn en geen hoge eisen moet stellen aan het contact. Want vaak leer je via internet wel aparte mensen kennen, maar met de juiste benadering kan dat best leuk zijn.
Het is in ieder geval veel leuker dan thuis blijven zitten en jezelf zielig vinden.
Onvoorspelbaar en labiel, is dit een gevalletje zo vader zo zoon? Ik snap niet dat je zo negatief over hem denkt, wat heeft hij jou nou concreet misdaan dan? Als je het weer goed met hem maakt zal dit een overwinning op jezelf zijn die je hele leven weer op de rails kan zetten.quote:
[..]
Mijn biologische vader is een onvoorspelbare en labiele man. De enige reden dat hij contact met mij zoekt zal vooral zijn om zijn eigen ego te strelen. Voor mij is dat hoofdstuk nu gewoon afgesloten, het voelt gewoon niet meer als familie...
Zit nou niet door te drammen.quote:
[..]
Onvoorspelbaar en labiel, is dit een gevalletje zo vader zo zoon? Ik snap niet dat je zo negatief over hem denkt, wat heeft hij jou nou concreet misdaan dan? Als je het weer goed met hem maakt zal dit een overwinning op jezelf zijn die je hele leven weer op de rails kan zetten.
Hij zegt dat het een afgesloten hoofdstuk is, zullen we het hierbij laten?
hij wil van zijn ongelukkig leven af, niet ik. zijn vader geeft hem een handreiking daarvoor en hij slaat het af. blijkbaar wil ie niet gelukkig worden.quote:
[..]
Zit nou niet door te drammen.
Hij zegt dat het een afgesloten hoofdstuk is, zullen we het hierbij laten?
Live your life so that when you die, you're the one who is smilling and everyone around you is crying.
Zorg ervoor dat jij zo de wereld verlaat. Schets een plan en bepaal wat er moet veranderen om dit te laten gebeuren.
Jij hebt dit advies al eerder gegeven maar blijkbaar wordt het niet passend geacht.quote:
[..]
hij wil van zijn ongelukkig leven af, niet ik. zijn vader geeft hem een handreiking daarvoor en hij slaat het af. blijkbaar wil ie niet gelukkig worden.
Jouw drammen is alleen maar topic vervuiling dus het zou fijn zijn als je ermee ophield.
Ik vind mezelf ook niet zielig, maar ben wel altijd bang dat veel mensen juist enkel contact met me proberen te maken, omdat ze me zielig vinden, ipv dat ze oprecht geïnteresseerd in mij zijn. Ik heb veel mooie contacten in het verleden gehad. Ik heb voor een half jaar geleden nog een paar maanden (eenvoudig) magazijnwerk gedaan waar ontiegelijk veel studenten (voornamelijk van mijn eigen leeftijd dus) zaten en daar heb ik leuke herinneringen aan over gehouden. Ook met veel meiden. Sterker nog, met één meid voelde ik gewoon echt een hele sterke klik en misschien had het wederzijds geweest kunnen zijn als ze zelf al geen vriend en een kind had. Achteraf denk ik wel eens, was ik daar maar blijven zitten...quote:
Het is in ieder geval veel leuker dan thuis blijven zitten en jezelf zielig vinden.
Het is denk ik meer een soort verlatingsangst geworden. Ik heb veel leuke contacten in het verleden niet voldoende gekoesterd. Voor een jaar geleden heeft een oude vriendin die ik op het hbo heb leren kennen contact met mij gezocht per mail, het leek weer even als vanouds. Ten tijde van de studie waren we echt dikke maatjes, en ik ben gewoon weggegaan zonder gedag te zeggen... Tegenover zulke lieve mensen schaam ik me gewoon nog steeds. Oke, ik had destijds wel een hoop dingen aan mijn hoofd, maar dat praat het verbreken van dat contact nog steeds niet goed.
Het is begrijpelijk wat je allemaal voelt, de onzekerheid, de angst om je baan te verliezen,
het gevoel dat je graag je gevoel naar mensen wil uiten,
maar dit kan volgens mij pas als je jezelf pas echt hebt geaccepteerd.
Je durft geen dankje wel te zeggen als iemand je complimentje geeft,
maar jij zult toch echt de knop zelf om moeten gaan zetten.
Geloof je echt in alle gedachtens die bij je binnen komen, geloof jij in de angsten die bij je omhoog komen, durf jij tegen die gedachten in te gaan op het moment dat ze opkomen,
dus ernaar te kijken.
Als je zo bang bent om je baan te verliezen, durf dan eens te voelen dat het je niet uitmaakt, want wat is er zo erg aan je baan verliezen, als jij er alles aan doet, je best doet dan kun je toch niet zomaar je baan verliezen? Waarom denk je dat?
Het vraagt om je niet meer bezig te houden met wat je niet wil dat er gebeurd, maar wat je wel graag zou willen. Op dit moment richt jij je gedachten alleen maar op wat je bang maakt, maar waarom doe je dat, waarom blijf je dit voeden, waarom blijf je de negatieve gedachten toelaten?
Waarom geloof jij wat je in je gedachten krijgt, heb je je er wel eens tegen verzet in de zin van je te ontspannen eens diep adem te halen en uit je hoofd te komen en te voelen dat het helemaal niet waar is wat je allemaal denkt.
ALs ik je verhaal lees zie ik een persoon waar eigenlijk niet veel mis mee is, maar die zichzelf alleen niet positief kan bekijken, maar die knop zal jij zelf om moeten gaan zetten
jij zal in jezelf moeten gaan geloven en jezelf gaan accepteren zoals je bent
Je bent toch gewoon zoals je bent en daar is toch niets mis mee, je bent toch gewoon ok,
iedereen kent die angsten die jij hebt alleen blijf er niet in hangen, als jij je blijft focussen op de angsten die je voelt dan kun je het positieve ook niet meer zien want daar is geen ruimte voor.
Dus je zal moeten stoppen met denken aan de negatieve dingen in je leven en moeten gaan kijken naar wat je graag wil, hoe wil jij je graag voelen, wil je je graag zeker voelen, dan zal je eerst moeten accepteren dat je ok bent zoals je nu bent en dat je een mens bent met angsten en voel je angst om je baan te verliezen, maak je fouten, ja dat is niet leuk,
maar je bent mens, en een mens maakt fouten, dat zul je moeten accepteren en laat het los dat je geen fouten mag maken. Blijf niet denken aan wat je telkens allemaal niet goed doet, ga kijken naar wat je graag wil. Je wil graag alles goed doen, dan zal ik je uit de dromen helpen, dat gaat je niet lukken, want fouten maken hoort erbij anders kun je niet leren en het enige wat jij kan doen is je goed concentreren op het geen je doet en als jij je best doet dan kun je niet meer doen dan dat.
Alles heeft te maken met hoeveel concentratie jij over hebt voor datgene je doet en dus ook of je de moeite wil nemen om je te concentreren op de dingen die je graag wil ipv op wat je niet wil dat er gebeurd. Wil jij je graag zekerder voelen, concentreer je dan niet meer op wat er allemaal niet goed is gegaan. Laat alles los en gun jezelf telkens een nieuwe kans, ok foutje gemaakt op je werk, dat ben jij en de volgende keer kun je het anders aanpakken door je beter te concentreren, maar laat het dan los en blijf er niet mee bezig, want zo maak jij jezelf gek.
Het is iets wat ik heel goed herken en
je kan alleen maar zekerder worden van jezelf als je gaat ontspannen en
en jezelf een kans geeft om ook daadwerkelijk jezelf te mogen zijn en jezelf
te accepteren en te accepteren dat je soms dingen fout doet en wat is fout,
je hebt je niet goed genoeg geconcentreerd op je werk waardoor je iets vergat,
nou dan doe je de volgende keer dus je best om je wel te concenteren.
het gaat om je wil, de wil om alles los te laten zodat je je kan concentreen op wie je nu bent en hoe jij je nu voelt en mag voelen.
Dat is wat ik denk
Groetjes Floorjeno
blijkbaar heb jij de bijbel niet goed gelezen....quote:
[..]
Jij hebt dit advies al eerder gegeven maar blijkbaar wordt het niet passend geacht.
Jouw drammen is alleen maar topic vervuiling dus het zou fijn zijn als je ermee ophield.
Het oude of nieuwe testament?quote:
[..]
blijkbaar heb jij de bijbel niet goed gelezen....
Het is begrijpelijk dat je reageert zoals je reageert,
maar .......als je praat over de bijbel mag ik dan opmerken dat in de bijbel staat dat men ook niet zal oordelen of vooroodelen.
Je vraagt niet eens naar de situatie met zijn vader maar hebt wel gelijk je oordeel klaar
Ken je zijn vader dan, ken je zijn situatie?
Hoe weet jij of hij gelukkiger word door de relatie met zijn vader?
Iedereen in het leven heeft een eigen keuze of je met iemand om wil gaan of niet,
Als iemand je in het leven kapot maakt, wat ik ken omdat ik ook geen contact meer heb met mijn moeder, zelf voor heb gekozen dit contact te stoppen, dan heb je geen behoefte meer aan nieuw contact. En wie ben jij dan op te bepalen dat het goed voor hem zou zijn als het weer goed komt? Is dat niet een beetje hoogmoedig dat jij denkt beter te weten wat goed voor hem is dan hij zelf.
Het is heel makkelijk om een oordeel te hebben over mensen of ze te veroordelen maar is dat wel toegestaan wanneer je niet de gehele situatie kent?
En je kunt de bijbel er wel bij halen maar wees dan wat concreter en leg uit wat je bedoeld, want nu moeten wij gaan invullen wat jij bedoeld.
Mensen bestaan helaas niet allemaal uit puur positiviteit en sommige zijn zelfs zo vervuild van negativiteit dat ze er alleen maar op uit zijn zichzelf beter te voelen door jou een rot gevoel te geven, nou daar pas ik voor en ik kan dus ook heel goed begrijpen als hij er voor kiest om geen contact meer met zijn vader te willen.
En wat maakt jou het uit, het is toch niet jouw leven, jij hoeft toch niet met zijn vader samen te leven, wat draagt het aan jouw leven bij als hij weer contact krijgt met zijn vader?
Hij schrijft het is een gevaarlijke man en jij schrijf, dat hij ongelukkig wil blijven?
en dat fe durft te schrijven "zo vader zo zoon"
als jij mijn kind zou zijn kreeg je een tik op je billen
waar haal jij het lef vandaan zulke beledigende opmerkingen te schrijven?
Ik ken de bijbel, heb hem gelezen, maar deze respectloze manier van omgaan met elkaar zoals jij doet in je reacties heb ik niet in de bijbel gelezen ja meer als voorbeeld hoe het niet moet,
Je kunt iemand de waarheid vertellen om hem te helpen, maar dit is geen helpen dit is gewoon een trap na geven en voel jij je nu beter? Als jij mij vader zou zijn zou ik onmiddelijk het contact met je verbreken.
Je kent hem niet en leer mensen eerst eens kennen of vraag eens verder voor je iets over ze vast stelt? Zou misschien leuk zijn.
Kijk naar jezelf, verbeter de wereld begin bij jezelf.
Dat is mijn mening
Groetjes Floorjeno
ik zie dat je wel hebt gevraagd naar de situatie met zijn vader.
Maar ik begrijp zijn reactie want het gaat je verder niets aan wat er is gebeurd.
Hij heeft de keuze gemaakt.
Hij vraagt in zijn verhaal hier ook geen hulp over de situatie met zijn vader.
Hij vraagt hulp voor zichzelf en of je hem advies kan geven,
Maar het enige dat jij hem aanreikt zijn veroordelingen en beledigingen,
zo begint de ellende in de wereld door elkaar maar uit te maken voor wat dan nog
en dan nog vinden dat je het recht hebt om je menig vrij te uiten. En beweren dat je anderen daarmee helpt
waar moet het dan heen?
Op deze manier begint het jij beweert dat hij zo of zo is en andere gaan achter jou mening staan terwijl ze de situatie niet kennen, zo is Hitler ook aan de macht gekomen
misschien een wat extreem voorbeeld, maar wel hoe het gaat, hij vond dat bepaalde mensen niet klopte, jij vind dat het niet klopt dat mensen geen contact meer met hun familie leden hebben ook al zijn ze gevaarlijk. Maar jij jaagt hem liever het gevaar in omdat je achter je overtuiging blijft staan dat familie contact met elkaar behoort te houden.
Klopt die overtuiging die je hebt dan eigenlijk wel? Is de werkelijkheid zo simpel als dat jij het doet voorkomen?
Groetjes Floorjeno
Anyway, hij vraagt idd hulp en advies, mijn advies is: Herstel het contact met je vader
.Da's het moeilijkste wat er op dit moment is, maar als je het voor elkaar krijgt weer een fatsoenlijke band met je vader te krijgen dan zal de rest vanzelf gaan.
Als mensen ongelukkig worden dan komt dat niet alleen door externe factoren, ook door factoren die ze zelf veroorzaakt hebben, bijv. iedereen om zich heen wegschoppen.
ok, dat is dus jouw ovetuiging dat het herstellen van het contact met zijn vader de oplossing is?
Het kan zijn dat je wel een kern van waarheid hebt in wat je schrijft, niet zo zeer in het herstellen van de band met zijn vader maar dat de gehele breuk met zijn vader, de externe factor, een aanleiding kan zijn geweest waardoor hij zich intern ook minder fijn is gaan voelen.
Ok Black Adder,
Mijn advies is niet om het contact met je vader te herstellen, je zal er een goede reden voor hebben gehad en dat is naar mijn mening ook niet de oplossing,
maar heb je al wel gekeken wat het hele gegeven het feit dat je afscheid hebt genomen van je biologische vader gevoelsmatig met jou heeft gedaan,
Voor mij was het niet makkelijk om het contact met mijn moeder te verbreken, in de zin van dat ik het wel moest doen om mezelf te redden anders was ik er aan onderdoor gegaan, maar ik het dit wel moeten verwerken, want je had toch altijd de hoop dat je moeder echt van je hield en om je gaf maar in werkelijkheid bleek dat niet zo te zijn en was ze er alleen maar uit op het mij moeilijk maken, om dat te erkennen en te accepteren was een grote teleurstelling voor mij en dit heeft mij wel een tijdje verdrietig en boos gemaakt en depressief, ook onzeker want je weet ineens niet meer zo goed op wie je wel en niet kunt vertrouwen, maar toen ik dit erkende voor mezelf kon ik het accepteren en een plek geven en langzaam weer vertrouwen krijgen in mezelf. en verwerken hoe mijn moeder had behandeld en inzien dat ze nou eenmaal is zoals ze is en ik hoop oprecht nu dat ze gelukkig word, maar wel zonder mij. ze zal zich ook moeten leren richten op zichzelf ipv een ander het leven zuur te maken en ik vraag me af of haar dat gaat lukken.
kan het zijn dat dit ook invloed heeft op hoe jij je nu voelt? ongeacht je nu een goeie band met je stiefvader hebt, heb je ook wel eens naar die gevoelens gekeken of heb je het gewoon afgesloten en niets meer mee gedaan,
heb je het gevoelsmatig ook echt afgesloten? Want als je dat onbewust met je meedraagt kan dat ook van invloed zijn op je je nu voelt.
Groetjes Floorjeno
Echt thuis ben ik dus nog nauwelijks en als ik al thuis ben voel ik me vaak zo lusteloos dat ik ook nergens meer zin in heb. Bij mijn familie kan ik mijn ei op zich wel kwijt, maar kan ik toch niet op dezelfde manier over dingen praten als ik met collega's kan, of gewoon mensen van mijn eigen leeftijd. Een spontaan praatje met bv. een buur of een collega is wel leuk maar het biedt geen invulling van mijn leven. Hoewel ik mij jarenlang heb voorgehouden dat ik daar nu eenmaal mee moet leven (ook aangezien ik weet dat ik hierin niet de enige ben) leef ik steeds meer met de dag en durf geen grote stappen richting de toekomst te zetten, omdat de kans groot is dat ik iets de dag erop al niet meer trek. Ik ben veel bezig met de fouten die ik in het verleden gedaan heb, waardoor ik steeds worstel met schaamte en onzekerheid als ik het daar met mensen over heb ondanks dat ik het wel kwijt wil. Vaak probeer ik mijn leven daarom wat aan te dikken, omdat het dan iig lijkt alsof het uiteindelijk allemaal wel goed is gekomen, zodat mensen zich geen zorgen over mij hoeven te maken danwel medelijden krijgen. Dat laatste geldt in het bijzonder voor mijn familie.
Mijn grootste gemis op dit moment is denk ik vooral het gemis aan liefde, al weet ik dat ik er misschien wat te romantiserend over denk, als jongeman die ver over zijn puberjaren heen is, zonder ervaring. Ondanks dat het zo'n sterk verlangen is, doe ik er ironisch genoeg juist een hoop aan om contact met leuke vrouwen te vermijden, omdat ik juist mezelf als last zie, en mij er zodoende zowel fysiek als mentaal van probeer af te wenden. Ik verafschuw mezelf fysiek niet echt, maar besef me dat het voor vrouwen geen aantrekkelijke indruk maakt als je onzeker overkomt, oogcontact probeert te vermijden etc, al doe je er nog zo veel aan om enigzins redelijk voor de dag te komen. Leuke contacten met vrouwen zijn dan ook vrijwel uitsluitend voort gekomen uit noodzaak (collega's, klanten, buren). Zie het wat dat betreft dan ook somber in. Een valse start op sociaal gebied is misschien nog geen garantie op een leven vol depressies, maar de fouten die ik in het verleden gemaakt hebt demotiveren mij op die manier dat ik er gewoon geen uitweg meer in zie...
[ Bericht 0% gewijzigd door Black-Adder op 20-07-2011 11:29:48 ]
Dit is echt onzin.quote:Op donderdag 12 augustus 2010 15:52 schreef Bovenmens het volgende:
Lak hebben aan (mogelijke) gedachten van mensen is onmogelijk, voor wie dan ook. Het kan wel, maar dat zijn uitzonderlijke (arrogantie en grootheidswaanzin) momenten voor veel mensen.
Je zal nooit weten wat een wildvreemde in een bus over je denkt, dus wat maakt het in godsnaam uit wat diegene denkt ? Heeft het daadwerkelijk invloed op je leven wat diegene denkt ? Verandert jouw leven omdat een nobody de gedachte heeft dat jij er niet uit ziet ?
Verder moet ik ook altijd denken aan een oude spreuk op een porcelein bordje bij oma thuis:
''Doe wat je wilt, kletsen doen ze toch.''
Oftewel, het maakt geen reet uit wat je doet, wie je bent, hoe je eruit ziet, mensen praten toch wel over je, dus wat maakt het dan nog uit ? Doe de dingen die je leuk vind, en heb schijt aan de mening van wildvreemden.
Als een goede vriend of familie iets over je te zeggen heeft, pas dan zou je eventueel kunnen kijken of diegene gelijk heeft en je iets aan jezelf moet veranderen ofzo.
Verder kijken ze maar ff allemaal...
Klopt, maar de liefde die je mist is de liefde voor jezelf pik...quote:
Mijn grootste gemis op dit moment is denk ik vooral het gemis aan liefde
Een vrouw gaat jou op dit moment echt niet gelukkiger maken.
Ik wil dat je onderstaande site checkt. Lees e.e.a. door en bekijk de presentaties die erop staan, maar vooral de posts van anderen.
Zelf vermoed en dat ik er ook last van had en ben sinds een week aan het 'rebooten'. Het resultaat tot nu toe: heel veel levenslust en energie, echt WOW! Ik heb de afgelopen drie nachten 2 uur geslapen per nacht (2 banen) en ik voel me prima... Klinkt onmogelijk he!
Electronische drugs die de huidige generatie teisteren:
http://yourbrainonporn.com
Succes!
[ Bericht 2% gewijzigd door Morphs op 20-07-2011 11:57:37 ]
Ik ben ooit geweest waar jij nu bent, en door omstandigheden is het nu ook weer een beetje karig, maar toen ik vroeger elke week wel een keer met vrienden naar de stad ging om iets te gaan drinken en bijpraten, voelde ik mij meteen veel beter. Sporten hielp in die tijd ook veel. En daarna kwam ook ineens een vrouw in beeld.
Het zijn dan ook dingen die ik nu weer wil oppakken. Het verschil tussen jou en mij is dat ik al eens eerder heb ervaren dat het allemaal wel kan.
Uit welke regio kom je eigenlijk? Ik ben er wel voor in om weer eens nieuwe mensen te leren kennen. Biertje?
Inderdaadquote:
''Doe wat je wilt, kletsen doen ze toch.''
[ Bericht 16% gewijzigd door TheUnknown81 op 20-07-2011 12:45:16 ]
Ik heb ook niet de illusie dat iedereen mij moet mogen, maar mensen hebben bewust of onbewust toch snel vooroordelen over je aan de manier waarop je voor komt. Ik weet dat niemand perfect is, maar ik probeer er wel continu mijn best voor te doen (binnen mijn grenzen) om te voorkomen dat mensen mij niet mogen. Daarom probeer ik ook altijd zo veel mogelijk het positieve in de meeste mensen te zien, hoe naief misschien ook. Doe ik dat niet, dan zou ik continu gek worden van mezelf, want dan zou het echt als 'me against the world' voelen...quote:
[...]
Verder kijken ze maar ff allemaal...
Een vrouw kan voor mij betekenen dat ik er voor iemand kan zijn, dat ik liefde/aandacht aan iemand kwijt kan. Dat ik iemand heb die oprecht blij is als ik een keer thuis kom en voor wie ik bereid zou zijn veel op te offeren. Van die gedachten alleen al krijg ik de kriebels...quote:Klopt, maar de liefde die je mist is de liefde voor jezelf pik...
Een vrouw gaat jou op dit moment echt niet gelukkiger maken.
Dat gaat niet lukken kerel. Vrouwen moeten jouw type niet. Dus verander eerst jezelf.quote:
[..]
Ik heb ook niet de illusie dat iedereen mij moet mogen, maar mensen hebben bewust of onbewust toch snel vooroordelen over je aan de manier waarop je voor komt. Ik weet dat niemand perfect is, maar ik probeer er wel continu mijn best voor te doen (binnen mijn grenzen) om te voorkomen dat mensen mij niet mogen. Daarom probeer ik ook altijd zo veel mogelijk het positieve in de meeste mensen te zien, hoe naief misschien ook. Doe ik dat niet, dan zou ik continu gek worden van mezelf, want dan zou het echt als 'me against the world' voelen...
[..]
Een vrouw kan voor mij betekenen dat ik er voor iemand kan zijn, dat ik liefde/aandacht aan iemand kwijt kan. Dat ik iemand heb die oprecht blij is als ik een keer thuis kom en voor wie ik bereid zou zijn veel op te offeren. Van die gedachten alleen al krijg ik de kriebels...
Hoeveel mensen die jij ontmoet zeggen direct tegen jou wat ze van je vinden ?quote:
[..]
Ik heb ook niet de illusie dat iedereen mij moet mogen, maar mensen hebben bewust of onbewust toch snel vooroordelen over je aan de manier waarop je voor komt. Ik weet dat niemand perfect is, maar ik probeer er wel continu mijn best voor te doen (binnen mijn grenzen) om te voorkomen dat mensen mij niet mogen. Daarom probeer ik ook altijd zo veel mogelijk het positieve in de meeste mensen te zien, hoe naief misschien ook. Doe ik dat niet, dan zou ik continu gek worden van mezelf, want dan zou het echt als 'me against the world' voelen...
Ik denk : nul.
Dus waarom zou je je daar dan druk om gaan maken ?
Je denkt voor anderen, nooit doen, want je kunt niet exact weten wat iemand anders denkt.
Vast makkelijker gezegd dan gedaan, maar je hebt geen andere optie imo.
Ja ok, je kunt vast blijven houden aan het ''ze vinden me vast niet aardig/een lul/whatever'', maar dat wil je niet.
Dat je van het positieve in mensen uitgaat is goed en dat moet je blijven doen imo.
(alleen strookt het niet echt met wat je ervoor schrijft, maar goed.)
Een vrouw kan je ook breken, en dan ben je nog verder van huis.quote:
Een vrouw kan voor mij betekenen dat ik er voor iemand kan zijn, dat ik liefde/aandacht aan iemand kwijt kan. Dat ik iemand heb die oprecht blij is als ik een keer thuis kom en voor wie ik bereid zou zijn veel op te offeren. Van die gedachten alleen al krijg ik de kriebels...
Een relatie is natuurlijk niet alleen maar rozengeur & manenschijn, meestal moet je er hard voor blijven werken, en met je onzekere aard op dit moment lijkt mij dat een kansloze zaak.
Daarom, ga eerst eens zorgen dat je tevreden bent met jezelf en je eigen leven, qua werk zit het al wel goed geloof ik, ga dan nu stapje voor stapje werken aan de rest.
Die vriendin komt dan vanzelf!
Je hebt helemaal gelijk, en toch is het zo verdomd lastig. Zodra ik een paar ogen van een onbekend iemand net iets te lang op mij gericht zie staan wil ik eigenlijk al weglopen, op wat voor een plek dan ook. Bij elke vorm van afwijkend gedrag (dit kunnen hele kleine dingen zijn) van mezelf kan ik bloednerveus worden als er anderen meekijken. Ik heb nog het geluk dat ik een beroep doe waarbij mijn leidinggevende niet over mijn schouder mee kan kijken, op een druk kantoor zou ik bijvoorbeeld denk ik niet normaal kunnen functioneren.quote:
Hoeveel mensen die jij ontmoet zeggen direct tegen jou wat ze van je vinden ?
Ik denk : nul.
Dus waarom zou je je daar dan druk om gaan maken ?
Je denkt voor anderen, nooit doen, want je kunt niet exact weten wat iemand anders denkt.
Vast makkelijker gezegd dan gedaan, maar je hebt geen andere optie imo.
Ja ok, je kunt vast blijven houden aan het ''ze vinden me vast niet aardig/een lul/whatever'', maar dat wil je niet.
Het is gewoon vaak alles of niets, óf ik mag iemand en kan ik redelijk mezelf zijn, durf veel over mijn privé-leven kwijt, etc. Of ik mag iemand gewoon totaal niet, en dan zal ik ook niet meer dan het hoogstnoodzakelijke doen om zaken af te handelen. Dat laatste gebeurt dus al vrij snel (een flauwe grap kan al voldoende zijn), vaak snappen mensen het ook niet als ik het dan probeer af te kappen. Mensen die mijn onzekerheid verder proberen te triggeren zal ik mijden als de pest.
Misschien heb je het al gepost, maar heb je weleens professionele hulp gezocht ?quote:
[..]
Je hebt helemaal gelijk, en toch is het zo verdomd lastig. Zodra ik een paar ogen van een onbekend iemand net iets te lang op mij gericht zie staan wil ik eigenlijk al weglopen, op wat voor een plek dan ook. Bij elke vorm van afwijkend gedrag (dit kunnen hele kleine dingen zijn) van mezelf kan ik bloednerveus worden als er anderen meekijken. Ik heb nog het geluk dat ik een beroep doe waarbij mijn leidinggevende niet over mijn schouder mee kan kijken, op een druk kantoor zou ik bijvoorbeeld denk ik niet normaal kunnen functioneren.
Het is gewoon vaak alles of niets, óf ik mag iemand en kan ik redelijk mezelf zijn, durf veel over mijn privé-leven kwijt, etc. Of ik mag iemand gewoon totaal niet, en dan zal ik ook niet meer dan het hoogstnoodzakelijke doen om zaken af te handelen. Dat laatste gebeurt dus al vrij snel (een flauwe grap kan al voldoende zijn), vaak snappen mensen het ook niet als ik het dan probeer af te kappen. Mensen die mijn onzekerheid verder proberen te triggeren zal ik mijden als de pest.
Denk dat dit best kan helpen nml.
Die kunnen je vaak helpen met allerlei technieken om rationeler te denken, en dat kun jij volgens mij wel goed gebruiken.
In mijn ogen heb je jezelf zo geconditioneerd dat je nu zo enorm achterdochtig bent, je kunt jezelf ook weer conditioneren om die achterdocht e.d. kwijt te raken, zeker met hulp van professionals, en dat is trouwens helemaal niets om je voor te schamen ofzo.
typisch zo'n voorbeeld waaruit blijkt dat je teveel nadenkt. je probeert het niet eens 'want het zal wel niet goed gaan'. logisch dat je ongelukkig bent.quote:
, op een druk kantoor zou ik bijvoorbeeld denk ik niet normaal kunnen functioneren.
Ik ga ook wel een biertje meepakkenquote:
TS, wat jij nodig hebt zijn vrienden. Mensen waarmee je leuke dingen onderneemt en die jou genoeg afleiding geven, zodat je minder op jezelf gefocust raakt.
Ik ben ooit geweest waar jij nu bent, en door omstandigheden is het nu ook weer een beetje karig, maar toen ik vroeger elke week wel een keer met vrienden naar de stad ging om iets te gaan drinken en bijpraten, voelde ik mij meteen veel beter. Sporten hielp in die tijd ook veel. En daarna kwam ook ineens een vrouw in beeld.
Het zijn dan ook dingen die ik nu weer wil oppakken. Het verschil tussen jou en mij is dat ik al eens eerder heb ervaren dat het allemaal wel kan.
Uit welke regio kom je eigenlijk? Ik ben er wel voor in om weer eens nieuwe mensen te leren kennen. Biertje?
[..]
Inderdaad
Ik herken jouw state-of-mind heel goed. Je zit opgesloten in je hoofd. Ik heb hetzelfde gehad, nog steeds wel aangezien het toch een onderdeel van je is. Het was voor mij ook niet mogelijk om het te veranderen zonder hulp van andere mensen, en dat vond ik moeilijk om toe te laten. Ook om de schaamte die jij ook voelt. Ik heb een heel sociale baan en ga op het werk ook veel met mensen om, ook altijd goede collega's gehad, maar toch dit probleem, rara waar het dus aan ligt.
Een psycholoog kan je helpen, maar het moet wel goed klikken met de persoon in kwestie.
Je hebt jezelf om voor en mee te leven, nu en altijd.quote:
realiseer ik me echter meer dat ik steeds minder over heb om voor te leven
Ook heb ik laatst nog op een vrijwillig evenement voor het goede doel (via mijn werkgever) een aantal van mijn collega's beter leren kennen en eigenlijk gewoon een topdag gehad. Met één collega (met wie ik al vaker contact had gehad) wat dieper gepraat over zijn en mijn privé-leven, en hij zei oprecht dat hij mij inmiddels wel als vriend zag. (wat mij vervolgens weer erg nerveus maakte)
Het werk behoed me vooralsnog voor de sleur, maar op het momenten dat ik weer thuis zit (zoals nu) verlies toch weer vrij snel mijn energie en heb ik afleiding nodig om te voorkomen dat ik weer te veel loop te piekeren en weer in die negatieve gedachtespiraal beland. Heb er eigenlijk een hekel aan om de hele dag achter mijn laptop te hangen, maar het is de enige manier om voor mijn gevoel nog voldoende contact met de wereld om me heen te houden.
Hopelijk geeft haar/zijn reactie dan weer iets rust.
Is het wel een kwestie van goed moeten praten? Kan je niet beter voor jezelf nagaan wat ervoor zorgde dat het zo ging (waar kwam het vandaan?) en daarvan te leren? Je kan je excuses aanbieden voor wat er gebeurde maar de mogelijke reactie op dat excuus zien als meting of het weer goed is of niet lijkt me niet verstandig, het gaat erom dat je jezelf beter leert begrijpen en je op die manier dingen kan veranderen om zo vrijer en hopelijk ook blijer te worden.quote:
Ben helaas het hele weekend weer eens alleen thuis, weer tijd genoeg om gek te worden van mezelf. Van de week heb ik nog een paranoïa-aanval gehad waarbij ik me zo extreem afgezet tegenover iedereen voelde, dat ik een goede collega die om hulp vroeg compleet heb negeerd, waarvan ik nu ontiegelijk veel spijt heb. Voelde op dat moment gewoon niet de behoefte om ook maar met iemand te praten, wie dan ook. Acheraf gezien kan ik mezelf daarover weer helemaal opvreten, omdat ik weer eens de zoveelste slechte indruk bij een aantal mensen heb gemaakt en omdat zulke dingen gewoon op geen enkele manier goed te praten zijn.
Die gedachte geeft je kriebels omdat je je dan volledig zou richten op een ander, wat een afleiding is van waar de dingen echt spelen; bij jezelf. Je snapt toch wel dat je dan de verantwoordelijkheid voor jou gemoedsrust bij een ander neerlegt? Terwijl dat juist iets is wat je in jezelf moet vinden, zodat het er altijd is.quote:
Een vrouw kan voor mij betekenen dat ik er voor iemand kan zijn, dat ik liefde/aandacht aan iemand kwijt kan. Dat ik iemand heb die oprecht blij is als ik een keer thuis kom en voor wie ik bereid zou zijn veel op te offeren. Van die gedachten alleen al krijg ik de kriebels...
Hoe zou je het vinden om er voor jezelf te zijn? Dat je liefde voelt voor de persoon die jij bent? Dat je oprecht blij bent dat jij bent wie jij bent omdat je om jezelf geeft zoals je bent en je een leuk leven wat bij jou past voor jezelf wilt?
Het gemis in je leven is het gemis van niet met plezier jezelf zijn, dat zou je als gezonde basis moeten hebben.
Nee, zo wil ik dat absoluut niet voelen. Als ik weer eens zo'n depressieve bui heb wil ik mezelf juist zoveel mogelijk afzonderen van anderen, om anderen niet tot last te hoeven zijn. Daarom wil ik op de momenten dat ik het kan ook juist zelfvertrouwen uitstralen, dat het lijkt alsof ik altijd zo gelukkig ben, terwijl in werkelijkheid geluk en depressie bij mij heel dicht bij elkaar liggen. Hoe gek dat misschien ook klinkt.quote:Die gedachte geeft je kriebels omdat je je dan volledig zou richten op een ander, wat een afleiding is van waar de dingen echt spelen; bij jezelf. Je snapt toch wel dat je dan de verantwoordelijkheid voor jou gemoedsrust bij een ander neerlegt? Terwijl dat juist iets is wat je in jezelf moet vinden, zodat het er altijd is.
Ik probeer het wel, maar de druk van het alleen-zijn en wat mensen daarover denken weegt voor mij uiteindelijk toch zwaarder dan de druk om plezier te maken in mijn eentje. Ik zeg niet dat het nooit lukt hoor, ik ben dit jaar ook weer in mijn eentje op vakantie geweest en heb daar zeker wel een aantal mooie momenten aan over gehouden, maar ook minstens zo veel momenten dat de eenzaamheid me ook gewoon brak.quote:Hoe zou je het vinden om er voor jezelf te zijn? Dat je liefde voelt voor de persoon die jij bent? Dat je oprecht blij bent dat jij bent wie jij bent omdat je om jezelf geeft zoals je bent en je een leuk leven wat bij jou past voor jezelf wilt?
Het gemis in je leven is het gemis van niet met plezier jezelf zijn, dat zou je als gezonde basis moeten hebben.
Het is gewoon denk ik: ik heb fouten in mijn puberteit gemaakt die ik niet meer terug kan draaien/in kan halen. Ik heb veel contact juist bewust vermeden, omdat ik dacht dat mensen toch alleen maar slechte bedoelingen met mij hadden. Ik had een heel zwart beeld van de mensen en dacht altijd dat de meesten tegen mij waren. Het interesseerde mij dus veel minder hoe ik overkwam (fysieke houding), hoe ik mij kleedde, wat voor (domme) opmerkingen ik maakte, dat ik geen vrienden had, laat staan succes bij de meisjes etc. Het is denk ik juist de bewustwording daarvan geweest, na mijn middelbare school-periode, die mij eigenlijk heeft doen beseffen wat voor waardeloos figuur ik was en ben daarom mijn motivatie om iets van mijn carriere te maken ook volledig verloren...
Ik weet het, achteraf is het voor iedereen makkelijk oordelen en iedereen heeft misschien wel dingen in de puberteit gedaan waar hij/zij spijt heeft gehad, maar toch. Misschien ben ik nog niet 100% volwassen, aangezien ik van zoveel dingen in mijn leven nog niet weet hoe ik ze zou willen zien.
Dan lijkt het alsof jij denkt 'als er iets is dan moet ik mensen mijden want ik mag ze niet tot last zijn' met anderen woorden; ik mag er alleen zijn als niemand tot last ben, ik mag er dus eigenlijk niet zijn want ik voel me depressief. Dan ga je weer naar het alleen zijn toe en verandert er niks. Hoe zou het zijn als jij van jezelf bij anderen mocht zijn ook als het niet (helemaal) lekker met je gaat? Of dat je dan zelf mensen op zou zoeken om erover te praten?quote:
Als ik weer eens zo'n depressieve bui heb wil ik mezelf juist zoveel mogelijk afzonderen van anderen, om anderen niet tot last te hoeven zijn.
Wat telt het meest voor jou; hoe jij ergens over denkt of hoe anderen daar over denken?quote:Ik probeer het wel, maar de druk van het alleen-zijn en wat mensen daarover denken weegt voor mij uiteindelijk toch zwaarder dan de druk om plezier te maken in mijn eentje.
Het is niet hoe dat allemaal gegaan is wat ervoor zorgt dat je nu gebrek aan motivatie hebt; het is hoe jij met jezelf omgaat wat dat bepaalt. Je hebt 'foute' gemaakt zeg je, zijn dat nog steeds fouten als je begrijpt waarom het zo ging? Waarom zou je jezelf veroordelen over hoe het toen gegaan is? Het is gegaan zoals het gegaan is, dat kan niet veranderen, waar je wel mee aan de slag kan is je houding tegenover jezelf, daar valt altijd te winnen.quote:Het is gewoon denk ik: ik heb fouten in mijn puberteit gemaakt die ik niet meer terug kan draaien/in kan halen. Ik heb veel contact juist bewust vermeden, omdat ik dacht dat mensen toch alleen maar slechte bedoelingen met mij hadden. Ik had een heel zwart beeld van de mensen en dacht altijd dat de meesten tegen mij waren. Het interesseerde mij dus veel minder hoe ik overkwam (fysieke houding), hoe ik mij kleedde, wat voor (domme) opmerkingen ik maakte, dat ik geen vrienden had, laat staan succes bij de meisjes etc. Het is denk ik juist de bewustwording daarvan geweest, na mijn middelbare school-periode, die mij eigenlijk heeft doen beseffen wat voor waardeloos figuur ik was en ben daarom mijn motivatie om iets van mijn carriere te maken ook volledig verloren...
Zie ze al onderdeel van jou leven, jouw verhaal, begrijp ze en accepteer ze, leer van jezelf houden en ga vanuit die basis stapje voor stapje meer het leven in, net zolang tot je gevonden hebt wat bij jou past.quote:Ik weet het, achteraf is het voor iedereen makkelijk oordelen en iedereen heeft misschien wel dingen in de puberteit gedaan waar hij/zij spijt heeft gehad, maar toch. Misschien ben ik nog niet 100% volwassen, aangezien ik van zoveel dingen in mijn leven nog niet weet hoe ik ze zou willen zien.
Zo kom je met mensen in contact die vaak het veel zwaarder hebben dan jij, en leer je de dingen van het leven meer waarderen.Je hebt een mooi doel, bent niet meer eenzaam,en je leert omgaan met je onzekerheden, want men heeft je NODIG .En je depressie verdwijnt want je hebt geen tijd meer om te piekeren.
Onzin dat het de enigste manier is.quote:
er is maar één manier om je uit deze cirkel te halen.Ga een paar uur per week vrijwilligerswerk doen.Je komt terecht bij een team van mensen die een groot hart hebben, en je er bij willen laten horen.Je kan zelfs kiezen bij welke groepen je wil horen ze vragen overal vrijwilligers.
Zo kom je met mensen in contact die vaak het veel zwaarder hebben dan jij, en leer je de dingen van het leven meer waarderen.Je hebt een mooi doel, bent niet meer eenzaam,en je leert omgaan met je onzekerheden, want men heeft je NODIG .En je depressie verdwijnt want je hebt geen tijd meer om te piekeren.
Ja, dat klopt wel zo ongeveer. Op de zeldzame momenten dat ik positieve energie uit mezelf kan halen voelt het eigenlijk alsof niets me op dat moment kan breken en kan ik enorm nuchter en relativerend overkomen. Op de momenten dat ik me niet zo voel zou ik regelmatig willen dat ik er niet geweest zou zijn. Niet dat ik mezelf dan dood zou willen hoor, maar wel dat ik mezelf helemaal wil afzonderen van wie dan ook, wat vervelend is als dat op dat moment gewoon redelijkerwijs niet kan.quote:
[..]
Dan lijkt het alsof jij denkt 'als er iets is dan moet ik mensen mijden want ik mag ze niet tot last zijn' met anderen woorden; ik mag er alleen zijn als niemand tot last ben, ik mag er dus eigenlijk niet zijn want ik voel me depressief.
Dat zou voor mij het gevoel verder versterken dat ik gefaald heb in mijn leven. Ik heb het met anderen ook gewoon liever over dingen die wel goed gaan in mijn leven, omdat ik bang ben anders weer het stempel 'zielig' te krijgen en om te voorkomen dat mensen zich zorgen gaan maken om mij.quote:Hoe zou het zijn als jij van jezelf bij anderen mocht zijn ook als het niet (helemaal) lekker met je gaat? Of dat je dan zelf mensen op zou zoeken om erover te praten?
Mijn beeld wordt nog steeds gevormd door hoe anderen over iets denken. Ik ben nog niet zo naief dat ik letterlijk denkbeelden van een ander zal overnemen, maar ik probeer wel zo veel mogelijk mensen te vriend te houden en geen buitenbeentje te zijn. En als ik ergens al iets radicaler over denk dan een gemiddelde mens dan houd ik die mening liever voor me.quote:Wat telt het meest voor jou; hoe jij ergens over denkt of hoe anderen daar over denken?
Ja, ook achteraf zijn dat nog steeds fouten en ik zou willen dat ik het allemaal terug had kunnen draaien. Ik probeer me ook te focussen op dingen die wel goed gaan in mijn leven en de mindere dingen (zoals het gebrek aan sociale contacten) maar te vergeten, maar dat gevoel breekt gewoon zo makkelijk als ik te lang over mezelf blijf nadenken.quote:Het is niet hoe dat allemaal gegaan is wat ervoor zorgt dat je nu gebrek aan motivatie hebt; het is hoe jij met jezelf omgaat wat dat bepaalt. Je hebt 'foute' gemaakt zeg je, zijn dat nog steeds fouten als je begrijpt waarom het zo ging? Waarom zou je jezelf veroordelen over hoe het toen gegaan is? Het is gegaan zoals het gegaan is, dat kan niet veranderen, waar je wel mee aan de slag kan is je houding tegenover jezelf, daar valt altijd te winnen.
Maak je daar maar niet druk om, het gaat tenslotte over jezelf. Dan is het woord ik, meer dan logischquote:
Ik zie nu hoe vaak ik "Ik" heb gebruikt in deze post, waardoor het lijkt alsof ik een grote egoïst
Ik leef gewoon met de dag: Een kort praatje met een bekende kan mijn dag al maken of breken. Met een compliment of bedankje kan ik de rest van de dag al in de wolken zitten, met een reactie die eerder neutraal of negatief over komt kan ik weer een paar dagen met mezelf in de clinch liggen en aan zowat niets anders meer denken dan aan waarom ik er niets aan heb gedaan het gesprek positief te eindigen.
Ondanks dat ik misschien naar de buitenwereld over het algemeen overkom als een rustige jongen ben ik gewoon geen stabiel persoon denk ik. Het is steeds meer alles of niets geworden, wat me gewoon opbreekt. Ik probeer echt wel het positieve van mezelf in te zien, maar het is zo makkelijk om terug te vallen in die negatieve spiraal dat ik er gewoon niet meer uit kom..
Klinkt als of je misschien wat overspannen bent met een depressief iets dr bij.
En ik weet dat je het eiegenlijk niet mag aanraden maar anti-depressiva kan ook zeker helpen.
En er breken betere tijden aan vergeet dat niet. Dit kan je versnellen door hulp te zoeken vele mensen zijn je voorgegaan.
Ben je bereid te veranderen? Wil je veranderen? Niet naar een ander persoon te zijn, maar te veranderen naar iemand die zichzelf durft te zijn en het stemmetje in zichzelf positief gaat veranderen?
Uit je verhaal maak ik op dat je graag wil veranderen, maar dat je niet weet waar je moet beginnen. Je kan hopen dat je morgen wakker wordt en alles anders is, of dat er iets gebeurt in je leven, dat je bepaalde personen ontmoet waardoor die negatieve spiraal doorbroken wordt. Ik denk dat je kan wachten tot je een ons weegt. Denk maar eens terug aan de jaren die achter je liggen, veranderen gaat niet vanzelf, als je niks doet zit je over 10 jaar nog in hetzelfde schuitje.
Je moet gaan werken aan je overtuigingen, aan het stemmetje in jezelf. Je kan het rotgevoel dat je hebt wegdrukken door 60/70 uur te gaan werken maar dit is slechts een tijdelijke oplossing, en dat weet je. De fundamentele onderliggende oorzaak blijft namelijk, en die ontwijk je je hele leven al. Door de confrontatie met jezelf en problemen uit de weg te gaan ga je jezelf alleen nog maar slechter voelen. In het weekend als je een momentje voor jezelf hebt wordt je hiermee geconfronteerd, de problemen komen dan als een boomerang terug. Ze komen ook steeds harder terug. Je weet namelijk dat je alleen de symptomen bestrijd, en het probleem niet bij de wortels aanpakt.
Je hebt denk ik wel een bepaald idee in je hoofd hoe je wilt zijn en waar je naartoe wilt, maar je raakt gefrustreerd omdat je niet waar je moet beginnen. Heel begrijpelijk dat je er als een berg tegen op ziet, maar je zult toch ergens moeten beginnen. Een wereldreis begint ook gewoon bij de eerste meter. Maak die eerste meter nu,door te besluiten dat je nu gaat veranderen. Dat betekent niet dat je nu opeens veranderd bent, nee dat betekent dat je eindelijk de confrontatie aan gaat met jezelf en gaat beginnen aan een lang proces met vallen en opstaan.
Zul je dit proces alleen moeten doen? Ja en nee. De eerste stap heb je als het goed is zojuist gemaakt, namelijk het besluit te gaan veranderen en de confrontatie met jezelf en je problemen op te zoeken en niet langer uit de weg te gaan. Mocht je dit besluit nog niet genomen hebben, lees alinea 3 over de boomerang nog eens door. De volgende stap is nu direct hulp te gaan zoeken. Google een goede psycholoog, bel je huisarts op voor een afspraak. Zorg ervoor dat je wekelijks even een contactuur heb. Een psycholoog kan samen met jou de route van jou veranderproces uitstippelen, en tussengelegen stations bepalen en bespreken. Het gevecht met je problemen zul je zelf aan moeten gaan, een psycholoog leert je alleen hoe je het beste kan vechten. Geef jezelf na een aantal introductiegesprekken met de psycholoog een paar maanden en je merkt denk ik al significant verschil. Dit geeft dan weer moed voor de toekomst, voor je het weet kijk je achterom en zie je zoveel vooruitgang waardoor je beseft dat je alweer een hele tijd in een positieve vicieuze cirkel zit!
Hier is nog wat afsluitend denkvoer
• Als je blijft doen wat je altijd gedaan hebt, zul je de resultaten krijgen die je altijd gekregen hebt.
• Je hebt niet verloren als je opgeeft, maar wanneer je nooit geprobeerd hebt
• “Nobody can go back and start a new beginning, but anyone can start today and make a new ending.”
• “Change starts when someone sees the next step.”
Vanwaar deze post? Ik kan me niet voorstellen dat je geholpen wilt worden want je onderneemt geen stappen om je situatie te verbeteren, je klaagt alleen maar.quote:
Mijn negatieve buien zijn de laatste tijd steeds sterker geworden. Gisteren kwam ik na 2 weken van huis weer eens thuis en ik kon wel instorten. Mijn appartement word een steeds grotere bende, stapels post met verplichtingen, dingen die niet meer functioneren, het kan mij helemaal niets meer schelen en tegelijkertijd wordt mijn schaamte door al die zaken juist nog groter. Ik ben bij collega´s nog nerveuzer geworden, waardoor ik nog vaker ´rare´ dingen doe, waardoor ik mij nog minderwaardiger voel en zo gaat de cirkel maar door. Ik fantaseer ook veel over hoe het leven van een ander er uit zou zien zonder mij.
Ik leef gewoon met de dag: Een kort praatje met een bekende kan mijn dag al maken of breken. Met een compliment of bedankje kan ik de rest van de dag al in de wolken zitten, met een reactie die eerder neutraal of negatief over komt kan ik weer een paar dagen met mezelf in de clinch liggen en aan zowat niets anders meer denken dan aan waarom ik er niets aan heb gedaan het gesprek positief te eindigen.
Ondanks dat ik misschien naar de buitenwereld over het algemeen overkom als een rustige jongen ben ik gewoon geen stabiel persoon denk ik. Het is steeds meer alles of niets geworden, wat me gewoon opbreekt. Ik probeer echt wel het positieve van mezelf in te zien, maar het is zo makkelijk om terug te vallen in die negatieve spiraal dat ik er gewoon niet meer uit kom..
Geeft het je een goed gevoel mensen die niet weten hoe ze uit hun vervelende situatie af te kraken?quote:
[..]
Vanwaar deze post? Ik kan me niet voorstellen dat je geholpen wilt worden want je onderneemt geen stappen om je situatie te verbeteren, je klaagt alleen maar.
Denk dat jij je beter af kunt vragen waarom jij zulke posts plaatst, de frustratie druipt er vanaf en je zit je vanuit je eigen onmacht af te reageren.
Gefrustreerd ben ik inderdaad, want iedereen geeft hier tips, doet hier moeite, en TS doet er niets mee. TS plaatst alleen weer een post waarin ie zegt dat het slechter met hem gaat. Terwijl ie niet plaatst van oke bedankt mensen ik heb deze tip uitgevoerd maar het werkte niet. Dát is nou juist wat we van hem verwachten hèquote:Op zondag 20 november 2011 22:40 schreef Canillas het volgende:
[..]
Geeft het je een goed gevoel mensen die niet weten hoe ze uit hun vervelende situatie af te kraken?
Denk dat jij je beter af kunt vragen waarom jij zulke posts plaatst, de frustratie druipt er vanaf en je zit je vanuit je eigen onmacht af te reageren.
.Misschien eens tijd om in te zien dat je enige persoon waar jij iets te verwachten hebt jij zelf bent, en dat je manier van afgeven op anderen stamt uit onvrede met jezelf en de dingen waar jij voor je gevoel niet in slaagt en om dat niet te hoeven voelen dat op anderen projecteert.quote:
Gefrustreerd ben ik inderdaad, want iedereen geeft hier tips, doet hier moeite, en TS doet er niets mee. TS plaatst alleen weer een post waarin ie zegt dat het slechter met hem gaat. Terwijl ie niet plaatst van oke bedankt mensen ik heb deze tip uitgevoerd maar het werkte niet. Dát is nou juist wat we van hem verwachten hè
Maar goed, 'verwacht' ook niet dat jij daar iets mee doet, aangezien het je wanen in een positie van ''mensen moeten gewoon doen wat ik zeg'' voor jou lijkt te 'werken'.
Wat hier staat is klinkklare onzin dus ik ga er verder niet op in.quote:
[..]
Misschien eens tijd om in te zien dat je enige persoon waar jij iets te verwachten hebt jij zelf bent, en dat je manier van afgeven op anderen stamt uit onvrede met jezelf en de dingen waar jij voor je gevoel niet in slaagt en om dat niet te hoeven voelen dat op anderen projecteert.
Maar goed, 'verwacht' ook niet dat jij daar iets mee doet, aangezien het je wanen in een positie van ''mensen moeten gewoon doen wat ik zeg'' voor jou lijkt te 'werken'.
Overspannen ben ik denk ik juist niet, integendeel. Ik mis juist vaak een stuk spanning, al is dat misschien meer om voor mezelf te bewijzen dat ik nog iets goed kan.quote:
Klinkt als of je misschien wat overspannen bent met een depressief iets dr bij.
Je hebt gelijk, maar dat zijn vaak medicijnen met de bekende gele sticker waarmee je niet meer zou mogen autorijden. Dat is voor mij geen optie. Ik heb in het verleden wel eens wat homeopathische medicijnen geprobeerd, maar dat helpt ook niet echt.quote:En ik weet dat je het eiegenlijk niet mag aanraden maar anti-depressiva kan ook zeker helpen.
Ik heb respect voor mensen die dit aandurven en ben zelf ook wel redelijk avontuurlijk ingesteld, maar ik zou mijn (financiele) zekerheden hier niet op durven te geven. Maar het zou me an sich zeker leuk lijken om meer in contact te komen met mensen in andere landen. Ik spreek 4/5 talen (vind het ook leuk daarmee bezig te zijn), sta open voor andere culturen en houd van reizen. In mijn huidige baan reis ik wel veel door europa, maar voor sociale contacten is eigenlijk nooit tijd...quote:Op maandag 21 november 2011 19:15 schreef boskameel het volgende:
Wat ik zou doen in jouw situatie: heel cliche, maar het is niet voor niks cliche, koop een backpack en ga een jaar de wereld over. niemand kent je, probeer met iedereen te ouwehoeren op je reis en je komt na 12 maanden heel anders terug.
Depressie & Angst #14 ..... waar we het kabinet NIET leuk vinden
Ik zit op een dood spoor.
Zoek eens wat info op internet hierover, geeft misschien een idee waar te beginnen...
quote:*meld zich aan*
Ik heb hier al jaren last van i.c.m. sociale fobie.
Dit jaar erachter gekomen dat het toch echt niet zo langer door kan gaan en dat ik het zelf niet kan oplossen. 3 maanden geleden ofzo nieuwe huisarts gebeld om een afspraak te maken om mij in te schrijven. Ik ben niet komen opdagen door sociale fobie en ook niet telefonisch afgezegd. Niet netjes ik weet het. Nu heb ik al die tijd niks gedaan. Ik durf niet eens te bellen nu. Sowieso bellen vind ik moeilijk (angst) Ik heb het al die jaren uitgesteld, omdat ik het niet durfde.
mja dat heb ik dus ook.
is dit echt waar of weer 1 van je onzinverhalen zoals uit de rest van je postgeschiedenis?quote:
Ik heb mijn verhaal net in dit topic gedaan:
Depressie & Angst #14 ..... waar we het kabinet NIET leuk vinden
Ik zit op een dood spoor.
Ja ik heb het nogal slordig opgeschreven. Ik had er eigenlijk geen zin in, maar als ik niks vertel kan niemand tips geven..quote:
haha, oké mmm sorry lekker slordig....
mja dat heb ik dus ook.
Het probleem is ook dat ik heel labiel ben eigenlijk. Gisteravond voelde ik mij top. Echt het gevoel van "morgen ff naar de huisarts dan gaan we dit probleem ff fixen" vandaag voelde ik me weer heel slecht en nu voel ik me redelijk goed. Kan ook met slaap en eetpatroon te maken hebben.
Ik denk dat je gelijk hebt. In vrijwel alle symptomen kan ik mij vinden, ook die van de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Met name de continue angst dat mensen zich tegen mij keren is zo herkenbaar.quote:
Hee TS, volgens mij heb je een sociale fobie: Constant nerveus in de buurt van andere mensen, dat ze je gaan veroordelen, dat ze je stom vinden etc.
Zoek eens wat info op internet hierover, geeft misschien een idee waar te beginnen...
Vandaag nog kwam ik bijvoorbeeld in een nieuwe situatie, onder tijdsdruk, terecht. Door de prestatiedrang maakte ik een fout, waarna een ander (verzuchtend) mij op mijn fout wees, waardoor ik alleen maar nog nerveuzer werd en nog meer fouten ging maken. Uit woede over mezelf ben ik hierna weggelopen en heb die bewuste persoon straal genegeerd, hopend dat ik er later geen problemen mee zou krijgen.
En nee, ik durf het gewoon nog steeds niet aan om hier met een professional over te praten, ondanks alle lieve, goedbedoelde adviezen hier. Ik ben al jaren niet meer bij de huisarts geweest, laat staan bij een specialist. Er spookt al jaren een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: 'hij zie me aankomen...'
Van hetgeen wat ik hier verteld hebt weet zelfs het beperkte groepje mensen die mij beter kennen bijvoorbeeld nog niet de helft, omdat ik liever heb dat mensen de redenen te zien om aan te nemen dat het wel goed met me gaat. Althans, laat ik zo zeggen dat ik iig hóóp dat ze niet alles van mij weten. Ik merk dat ik nog vaak zelfs hele lieve mensen liever kleine leugens vertel, dan dat ik echt open kaart speel over mijn ware gevoelens. Voelt dan ook wel zeker als een opluchting op een anoniem forum als het deze dit soort zaken kwijt te kunnen.
Dat dit impact heeft op jouw levensloop en zelfbeeld, is niet meer dan normaal!
Mijn ervaring in mijn eigen leven en het leven van mensen om mij heen is dat een situatie/gebeurtenis die veel impact op jouw basisbestaan heeft in heel veel gevallen leidt tot eenzame gevoelens, depressie en een verminderd zelfvertrouwen.
Als je in feite altijd een veilig basisbestaan hebt gehad dan voel je je als het ware nog 'onaantastbaar'; je voelt je sterk en zelfverzekerd en gaat er (onbewust) vanuit dat al het 'normale' en 'goede' altijd zal blijven zoals het is. Totdat je een keer een klap krijgt, doordat je moeder opeens doodgaat, of doordat je ouders relatieproblemen krijgen en besluiten te scheiden. Dat hakt er wel even in.
De wereld is niet vanzelfsprekend, net zo min als het hebben van zelfvertrouwen en het gevoel van een 'stevige basis' en een 'gelukkig leven'.
Het is best wel oneerlijk dat mensen die vervelende situaties in hun leven meemaken, en die hier al genoeg verdriet van hebben, vaak nog maar aan het begin staan van de ellende. Want zoals gezegd, het leidt heel vaak tot verlies van zelfvertrouwen, depressie, eenzaamheid, enzovoorts.
En dan moet je niet alleen je shit verwerken, je moet ook jezelf er weer bovenop krijgen. Dat is iets wat soms best wel een aantal jaren kan duren.
Mijn advies is: zoek hulp. Via de huisarts, en een psycholoog. Leg de lat niet te hoog, neem kleine stapjes. Al begin je maar met jezelf alleen nog maar toe te staan te denken "ik ben geweldig, ik ben het waard".
Voor het verbeteren van jouw situatie zijn 2 dingen nodig: jijzelf die de eigenwaarde uit jezelf haalt, en een sociale omgeving die verbeterd. Het is niet 1 van de 2, het zijn beide dingen.
Eerst eens alles op een rijtje krijgen bij de psych, een beetje groeien in positief zelfbeeld, dan eens een volgende stap maken door je aan te melden voor een sportclub of een cursus... Accepteer jezelf, wees vriendelijk voor jezelf: jij hebt genoeg achter de kiezen, het is alles behalve vreemd dat je je nu voelt zoals jij je voelt. Dat is heel erg menselijk. (misschien kun je ook aan groepstherapie denken, soortgenotencontact kan ook erg prettig zijn).
Ben je niet bang dat je over 10 jaar terugkijkt op nu en denkt 'had ik toen maar hulp gezocht'?quote:
[..]
Ik denk dat je gelijk hebt. In vrijwel alle symptomen kan ik mij vinden, ook die van de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Met name de continue angst dat mensen zich tegen mij keren is zo herkenbaar.
Vandaag nog kwam ik bijvoorbeeld in een nieuwe situatie, onder tijdsdruk, terecht. Door de prestatiedrang maakte ik een fout, waarna een ander (verzuchtend) mij op mijn fout wees, waardoor ik alleen maar nog nerveuzer werd en nog meer fouten ging maken. Uit woede over mezelf ben ik hierna weggelopen en heb die bewuste persoon straal genegeerd, hopend dat ik er later geen problemen mee zou krijgen.
En nee, ik durf het gewoon nog steeds niet aan om hier met een professional over te praten, ondanks alle lieve, goedbedoelde adviezen hier. Ik ben al jaren niet meer bij de huisarts geweest, laat staan bij een specialist. Er spookt al jaren een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: 'hij zie me aankomen...'
Van hetgeen wat ik hier verteld hebt weet zelfs het beperkte groepje mensen die mij beter kennen bijvoorbeeld nog niet de helft, omdat ik liever heb dat mensen de redenen te zien om aan te nemen dat het wel goed met me gaat. Althans, laat ik zo zeggen dat ik iig hóóp dat ze niet alles van mij weten. Ik merk dat ik nog vaak zelfs hele lieve mensen liever kleine leugens vertel, dan dat ik echt open kaart speel over mijn ware gevoelens. Voelt dan ook wel zeker als een opluchting op een anoniem forum als het deze dit soort zaken kwijt te kunnen.
Overigens denk ik niet dat professionele hulpverlening jou meteen kan helpen. Ik proef bij jou niet de wil om te veranderen, dan zou therapie ook niet helpen, zo lijkt me. Maar misschien heb ik het mis en zit er diep van binnen wel een persoontje dat wil veranderen. Zo goed ken ik jou nou ook weern iet.
Er zitten veel barrieres voor me in de zoektocht naar hulp.
Barriere 1: Hoe kan ik zomaar vertrouwen hebben in een wildvreemd persoon? Ik vind het knap dat veel andere mensen die bij zo'n persoon lopen het kennelijk wel kunnen, maar het eerste wat er bij mij bijvoorbeeld al door mijn kop zou schieten: kent die persoon mensen die ik toevallig ook ken en kan dat tegen mij gebruikt worden? Ik weet het, beroepsgeheim, professional, etc, maar toch wantrouw ik liever 10 personen te veel dan ééntje te weinig, zelfs als die persoon er juist is om mij te helpen.
Barriere 2: Hoe vertel ik het mijn werkgever? Ik heb werk waarbij ik in principe 24/7 beschikbaar ben en dus voor vrijwel alle verplichtingen buiten mijn werk om verlof moet aanvragen en dan het liefst nog een paar weken van tevoren, zeker in de drukke periodes. Maar veel erger is nog dat ik mij dan zou moeten openbaren over mijn psychische problemen en ik ben als de dood dat mij dat parten gaat spelen bij een aankomende contractverlenging.
Barriere 3: Hoe vertel ik het aan mijn familie? Natuurlijk weten ze dat ik regelmatig niet lekker in mijn vel zit, maar ik denk dat ze denken dat het momenteel wel redelijk goed met me gaat. Eigen huisje, leuke baan etc. Ik wil ze (en dan met name mijn moeder) niet weer ongerust gaan maken. Mijn moeder is heel gevoelig voor de emoties van een ander en ik wil niet dat zij straks óók (weer) hulp moet gaan zoeken, omdat ze zich te veel zorgen om mij maakt. Niet lang na de scheiding ben ik één keer iets te openhartig geweest over hoe ik mij op dat moment voelde en ik ben er achteraf achtergekomen dat ze daar dagenlang van wakker heeft gelegen. Dat wil ik haar niet nog een keer aandoen.
Mocht ik ongelijk hebben en je daadwerkelijk wilt veranderen dan kunnen we verder met die barriëres te slechten
.Je kunt dan beginnen met begrijpen waar deze gedachtes hun oorsprong vinden; angst. Wat je hier beschrijft is een angstbeeld. Laat je je leiden door angst dan krijg je meer angst en neemt angst een grotere rol in in je leven.quote:
Als ik over 10 jaar nog met dezelfde gedachtes rondloop heb ik denk ik al andere stappen ondernomen.
Er zitten veel barrieres voor me in de zoektocht naar hulp.
Barriere 1: Hoe kan ik zomaar vertrouwen hebben in een wildvreemd persoon? Ik vind het knap dat veel andere mensen die bij zo'n persoon lopen het kennelijk wel kunnen, maar het eerste wat er bij mij bijvoorbeeld al door mijn kop zou schieten: kent die persoon mensen die ik toevallig ook ken en kan dat tegen mij gebruikt worden? Ik weet het, beroepsgeheim, professional, etc, maar toch wantrouw ik liever 10 personen te veel dan ééntje te weinig, zelfs als die persoon er juist is om mij te helpen.
Dus eigenlijk is de vraag; wil je meer angst? Doe dan wat de angst 'wil'. Wil je meer vrijheid? Doe dan juist wat de angst in geeft dat je niet meer doen. Begrijp dat de angst je wil houden waar je bent, met als reden daarachter ''het is altijd zo gegaan'' en begrijp dat het jouw taak is om te laten zien dat het anders kan, dat je het zelf kan, dat je geen angst meer nodig hebt omdat je hebt laten zien dat jij het kan.
Het is mooi dat je het woord vertrouwen gebruikt en ik hoop dat je begrijpt dat vertrouwen het tegenovergestelde is van angst. Waar vertrouwen is, is geen angst. Nu heb je veel angst en dus weinig vertrouwen.
Daarnaast kan je er veel aan hebben te begrijpen dat jouw manier van denken, redeneren en handelen als uitkomst heeft de situatie waar je nu zit; de situatie waar je uit wil. Die situatie is beperkend en beklemmend; het houdt je klein. Maar jezelf klein maken voelt ook veilig, probleem daarmee is echter dat het een schijnveiligheid is; leren werkelijk in je eigen kracht te gaan staan, dat is echte veiligheid. Leren dat jij alles aan kan wat er op jouw pad komt. Je zult dan wel dat pad moeten gaan bewandelen.
Verzin iets, wat dan ook, en lieg. Het gaat hier om jouw leven, jouw vrijheid en jouw geluk. Wil je niet dat anderen er iets van weten, dan is dat jouw goed recht. Let er echter wel op dat je het idee van je werk (en al die consequenties) niet gebruikt als reden om in je situatie te blijven. Gebruik je verbeeldingsvermogen (wat je nu vooral gebruikt om angstige scenario's te denken) en kom op met een verhaal en zorg dat je de ruimte krijgt om aan je vrijheid te gaan werken.quote:Barriere 2: Hoe vertel ik het mijn werkgever? Ik heb werk waarbij ik in principe 24/7 beschikbaar ben en dus voor vrijwel alle verplichtingen buiten mijn werk om verlof moet aanvragen en dan het liefst nog een paar weken van tevoren, zeker in de drukke periodes. Maar veel erger is nog dat ik mij dan zou moeten openbaren over mijn psychische problemen en ik ben als de dood dat mij dat parten gaat spelen bij een aankomende contractverlenging.
Precies hetzelfde als hierbovenquote:Barriere 3: Hoe vertel ik het aan mijn familie? Natuurlijk weten ze dat ik regelmatig niet lekker in mijn vel zit, maar ik denk dat ze denken dat het momenteel wel redelijk goed met me gaat. Eigen huisje, leuke baan etc. Ik wil ze (en dan met name mijn moeder) niet weer ongerust gaan maken. Mijn moeder is heel gevoelig voor de emoties van een ander en ik wil niet dat zij straks óók (weer) hulp moet gaan zoeken, omdat ze zich te veel zorgen om mij maakt. Niet lang na de scheiding ben ik één keer iets te openhartig geweest over hoe ik mij op dat moment voelde en ik ben er achteraf achtergekomen dat ze daar dagenlang van wakker heeft gelegen. Dat wil ik haar niet nog een keer aandoen.
En jouw moeder wil waarschijnlijk niks liever dat het oprecht goed met je gaat, toch? Nu verberg je hoe het echt gaat, mag je dan ook niet verbergen dat je er iets aan goed doen? Als jij je moeder even liet ervaren waar je mee zit, de naarste momenten, zou ze dan zeggen ''blijf daar maar in'' of ''doe alsjeblieft alles wat kan om beter, vrijer en gelukkiger te worden''?Uiteindelijk gaat het erom of je jezelf de moeite waard vind om deze moeite te gaan doen, heb je het idee dat je jezelf niet de moeite waard vind om iets voor te doen dan kan je daar eerst wat aan gaan doen maar snap dat hetzelfde blijven doen je meer van hetzelfde op zal leveren ''als je altijd doet wat je deed krijg je altijd wat je krijgt'' enzovoorts.
Heb alle posts gelezen, van begin tot eind, en het lijkt net of alle berichten van Black-Adder door mijzelf zijn geschreven. Ik ben (nog maar) 18 jaar, en hoop snel uit deze situatie te komen, nu kan het nog. Dit speelt al vanaf mijn 12e denk ik, en nog 6 jaar hou ik niet vol. Ik heb elke dag destructieve gedachten.
Het enige wat mij nog blij maakt is muziek, voetbal en mooie vrouwen. Door met name de eerste 2 hobbies, voel ik me (gelukkig) niet vaak zo ongelukkig als Black-Adder.
Natuurlijk wist ik dat ik niet de enige persoon was die hiermee kampt. Graag zou ik een lijst willen maken van mensen, en daar contact mee zoeken.
Mede hierdoor de tijd gehad om voor mezelf weer eens het een en ander op een rij te zetten over wat ik concreet wil bereiken in mijn leven:
- Een huisje waarin ik mij écht thuis kan voelen. Met het appartement waar ik nu in zit heb ik de afgelopen jaren niets dan problemen mee gehad door slecht onderhoud. Geen verwarming, problemen met vochtschimmel, continu verstopte riolering, smerige gemeenschappelijke ruimtes en mede daardoor ook de moed verloren om er zelf nog veel in te investeren. Heb het allemaal te lang op de lange baan geschoven, mede doordat ik toch al een behoorlijke tijd ingeschreven stond bij woningstichtingen hier in de buurt (steeds maar hopend op een telefoontje), maar ik besef dat dit een te groot struikelblok aan het worden is. Desnoods maar particulier huren, al is het aanbod daarvan in mijn regio erg beperkt.
- Meer reizen. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, omdat ik ook tijdens mijn laatste vakantie juist op de mooiste plekken me eenzaam voelde. Het voelt bijna zinloos om op de mooiste plekken in europa met een camera in de hand te staan zonder dat je het op dat moment met iemand kan delen. Toch wint de nieuwsgierigheid het nog wel van de eenzaamheid. Misschien moet ik eens gek doen en een georganiseerde groepsreis proberen...
- Aan mijn fysieke gesteldheid werken. Meer opletten hoe ik er bij loop en dan gaat het niet eens zo zeer om kleding (ik denk dat ik inmiddels wel een aardig idee heb van wat ik kan dragen), maar vooral om houding. Ik loop nog steeds erg vaak krom en met een gebogen nek, deels uit onzekerheid om anderen maar niet aan hoeven te kijken of om confrontaties proberen te vermijden. Dat is ook een van de redenen geweest waarom ik vroeger veel gepest ben. Ik heb een tijdje fysiotherapie gehad, maar dat hielp ook niet echt. Ook wil ik toch gaan bekijken wat nog de mogelijkheden zijn om op mijn leeftijd nog iets aan mijn (scheve) gebit te doen. Als puber zijnde zag ik daar tóen de noodzaak niet van in en daar heb ik nu eeuwig spijt van.
- Sociale contacten beter proberen te onderhouden. Ik besef dat ik nooit iemand zal worden die met een grote groep vrienden een x keer per week in de kroeg hangt, maar ik probeer hetgeen wat ik nog heb wel meer te koesteren, al is het maar enkel via facebook. Ik wil proberen meer interesse te tonen in mensen, talenkennis verder opvijzelen, minder over mezelf praten en vooral anderen niet dezelfde negatieve gemoedsrust mee geven zoals ik die zelf voel. (en andersom de gemoedsrust van een ander niet naar mezelf kopiëren)
Ik wil interesse tonen in andere mensen, mooie momenten delen, gewoon lol hebben met een ander. Vriendschappen die ik in het verleden heb opgebouwd waren meestal maar voor korte duur, onder meer vanwege afstanden (ben sinds 2005 al 7 keer verhuisd), wisselende interesses, maar voor een belangrijk deel ook door een laag zelfbeeld.
- Actiever proberen te daten. Dit is misschien nog wel het grootste struikelblok, aangezien ik al aardig wat jaren geen puber meer ben en nog nooit intimiteit met een vrouw ervaren heb. Ik probeer op internet (onder meer op dit forum) er achter te komen wat vrouwen in een man zoeken en het lijkt wel hoe meer ik lees, hoe meer ik besef hoe weinig ik vrouwen te bieden heb. Dat wordt nog eens versterkt door de eisenlijstjes op diverse datingsites. Het is niet dat ik bang ben om een blauwtje op te lopen, maar wat heeft het voor zin om tijd te investeren in iemand voor wie jij toch al niet in het rijtje past...
Nu ben ik bezig om wat contacten op te bouwen via buitenlandse datingsites. Veel succes verwacht ik niet, maar ik probeer iig nog hoop te houden.
1: Je houdt tijd over om die dingen te kunnen die je hierboven zegt te willen gaan doen;
2: Je hoeft minder tijd geconcentreerd te zijn op het werk wat je doet, en daardoor zul je minder vaak fouten maken waardoor je jezelf minder vaak slecht voelt.
Plus met een burn-out ben je natuurlijk nog verder van huis, you don't want to go there!
En misschien is een goed voornemen toch ook contact op te nemen met een hulpverlener: het is zo zonde je tijd weg te gooien door zoveel bezig te zijn met wat anderen misschien van je denken.
.Opsomming voordelen:
- Besteding van je tijd
- Energieker
- Vrolijker (endorfine)
- Zelfvertrouwen
- Onder de mensen
- Weg van thuis
- Uiterlijk
Totaal: Zelfvertrouwen gaat omhoog
Het leven is verder veel te kort om je zorgen te maken over dit soort on dingen, zolang je gezond bent moet je alles uit het leven halen en fouten van je zelf en andere accepteren en vergeven.
Ik wil niet te veel in details treden, maar laat ik het zo zeggen dat ik het op werkgebied vrij goed naar mijn zin heb en niet minder wil (en overigens ook niet kan) werken. Voor een burn-out ben ik dan ook niet bang.quote:
Ik las eerder dat je 60 à 70 uur per week werkte, misschien goed om daar mee te stoppen:
1: Je houdt tijd over om die dingen te kunnen die je hierboven zegt te willen gaan doen;
2: Je hoeft minder tijd geconcentreerd te zijn op het werk wat je doet, en daardoor zul je minder vaak fouten maken waardoor je jezelf minder vaak slecht voelt.
Plus met een burn-out ben je natuurlijk nog verder van huis, you don't want to go there!
Dus ik hoop dat je nu ook echt iets gaat doen
.Het idee dat ik ooit nog een relatie zou kunnen krijgen heb ik inmiddels al van mijn to-do lijstje geschrapt, daar ga ik de energie gewoon niet meer voor vinden. Heb op internet een paar leuke meiden leren kennen, maar steeds op het laatste moment gewoon afgekapt door mijn minderwaardigheidsgevoelens. Steeds voelt het hoopvol als mensen geïnteresseerd in me zijn, maar naderhand besef ik me gewoon dat ik me veel te veel aanhankelijk ga maken aan die ene persoon. Dit geldt overigens ook voor potentiële vriendschappen.
Illusie twee is dat ik ooit nog een 'normaal' leven zou kunnen leiden met normale werktijden. Ieder moment dat ik thuis zit is er eentje te veel en ik word al gek als ik er over na moet gaan denken wat ik in een vrij weekend zou moeten gaan doen. Terug de studiebanken in gaan is ook het laatste wat ik op dit moment wil, al weet ik dat ik wel werk op een hoger niveau zou kunnen doen dan wat ik nu doe met meer uitdaging.
Illusie drie is dat ik nog ooit van de achternaam van mijn vader af zou komen. Hiervoor ben ik inmiddels een paar jaar te laat.
Ik sta momenteel op het punt een aantal belangrijke financiële beslissingen te nemen. Ik ben mijn moed op dit moment aan het 'sparen' om een eind aan de chaos in mijn hoofd te kunnen maken. Of dit ook verstandige beslissingen zijn zal de tijd uitwijzen.
Ik heb moeite de waarheid onder ogen te zien. Ik fantaseer veel over mijn leven, wat áls ik zus had gedaan, wat áls ik zo gedaan, gevolgd door de onvermijdelijke kater, omdat ik vind dat ik zulke positieve gebeurtenissen in mijn leven niet waard ben. Steeds groeit er langzaam een beetje hoop naar een bepaalde gebeurtenis toe, waarna het weer uiteenspat als het te dichtbij komt.
Zolang ik nog maar durf te hopen.
Misschien is het via internet makkelijker: Hoe gaat het met je?quote:
Er zit gewoon zoveel schaamte in me dat ik al dichtklap als iemand vraagt hoe het met me gaat.
Gek genoeg ging het tot april/mei ofzo prima. Na een periode van werkloosheid, thuis wonen en tijdelijke baantjes ging het op werkgebied weer goed, ik kreeg weer uitzicht op een eigen huisje, kocht een andere auto, had veel meer sociale contacten dan een paar jaar terug. Allemaal prima.
Totdat ik opeens steeds vaker wakker lag of overdag aan het malen ging over mijn situatie in vergelijking met anderen. Veel vrienden en familieleden van mijn leeftijd gingen of gaan samenwonen, trouwen, krijgen kinderen. Hebben vaste banen en een fijn leefritme. Ik daarentegen ben nog steeds een soort veredelde student: veel freelance werk, geen uitzicht op een koopwoning, nog steeds geen relatie en daar ook niet in de buurt van geweest. Ik had al heel lang een oogje op een meisje dat zelf ook nog nooit een relatie had gehad, dichtte mezelf daarom wel een kans toe, heb er heel lang tegenaan gehikt om haar dit te vertellen en ben uiteindelijk afgewezen. Drie weken later heeft ze voor het eerst van haar leven een vriend... je kunt je voorstellen hoe ik me voelde.
Ik merk aan mezelf dat ik jaloers ben op mensen van mijn leeftijd die het allemaal voor elkaar hebben met hun baan, hun relatie, hun woning en hun financiën. Ze leiden een stabiel leven en ik weet dat alles betrekkelijk is, dat ook mensen die supergelukkig lijken te zijn zomaar in de ellende verzeild kunnen raken, maar zo voelt het niet. Als ik bij familie kom of op feestjes moet ik telkens weer uitleggen dat ik inderdaad geen vriendin heb, dat ik geen goedbetaalde job heb en dat ik al blij ben om een klein flatje te mogen huren. Mijn motivatie was al flink gedaald en door de situatie met die 'stille liefde' heb ik de indruk dat ik inmiddels op de rand van een depressie verkeer. Ik kijk het nog even aan, maar zit serieus een doktersbezoek te overwegen. Het feit dat alle dingen die ik een jaar geleden zo leuk vond om te doen (hobby's, feestjes, werk) me nu opeens nauwelijks boeien, is wat mij betreft geen goed teken.
Ik heb in 2010 tegen jou gezegd; als je niets doet, verandert er niets. Kun je even kort samenvatten wat je de afgelopen 2,5 jaar gedaan hebt? Misschien had ik wel ongelijk?quote:
Lusteloos, slapeloos, het lijkt alsof ik de laatste weken nauwelijks nog vat op mezelf heb. Ik ben buiten mijn werk alleen nog maar bezig ben met piekeren, waardoor ik nergens energie meer voor kan vinden. Er zit gewoon zoveel schaamte in me dat ik al dichtklap als iemand vraagt hoe het met me gaat.
Ik heb moeite de waarheid onder ogen te zien. Ik fantaseer veel over mijn leven, wat áls ik zus had gedaan, wat áls ik zo gedaan, gevolgd door de onvermijdelijke kater, omdat ik vind dat ik zulke positieve gebeurtenissen in mijn leven niet waard ben. Steeds groeit er langzaam een beetje hoop naar een bepaalde gebeurtenis toe, waarna het weer uiteenspat als het te dichtbij komt.
Zolang ik nog maar durf te hopen.
Ach ja, jezelf met anderen vergelijken en jezelf in dat op zicht naar beneden halen is makkelijk en jezelf daardoor n een slachtoffer rol plaatsen. Een vaste baan heb ik wel, maar een relatie dus niet (terwijl ik daar erg naar verlang). En ben er achter gekomen dat jij diegene ben, die iets van je leven kan maken (gohquote:
Ik herken veel van het bovenstaande. Loop zelf het laatste half jaar ook rond met chaos in mijn hoofd en de vraag: wat wil ik nu eigenlijk? (ben nu 31). De laatste maanden is het gevoel van lusteloosheid alleen maar groter geworden door diverse oorzaken.
Gek genoeg ging het tot april/mei ofzo prima. Na een periode van werkloosheid, thuis wonen en tijdelijke baantjes ging het op werkgebied weer goed, ik kreeg weer uitzicht op een eigen huisje, kocht een andere auto, had veel meer sociale contacten dan een paar jaar terug. Allemaal prima.
Totdat ik opeens steeds vaker wakker lag of overdag aan het malen ging over mijn situatie in vergelijking met anderen. Veel vrienden en familieleden van mijn leeftijd gingen of gaan samenwonen, trouwen, krijgen kinderen. Hebben vaste banen en een fijn leefritme. Ik daarentegen ben nog steeds een soort veredelde student: veel freelance werk, geen uitzicht op een koopwoning, nog steeds geen relatie en daar ook niet in de buurt van geweest. Ik had al heel lang een oogje op een meisje dat zelf ook nog nooit een relatie had gehad, dichtte mezelf daarom wel een kans toe, heb er heel lang tegenaan gehikt om haar dit te vertellen en ben uiteindelijk afgewezen. Drie weken later heeft ze voor het eerst van haar leven een vriend... je kunt je voorstellen hoe ik me voelde.
Ik merk aan mezelf dat ik jaloers ben op mensen van mijn leeftijd die het allemaal voor elkaar hebben met hun baan, hun relatie, hun woning en hun financiën. Ze leiden een stabiel leven en ik weet dat alles betrekkelijk is, dat ook mensen die supergelukkig lijken te zijn zomaar in de ellende verzeild kunnen raken, maar zo voelt het niet. Als ik bij familie kom of op feestjes moet ik telkens weer uitleggen dat ik inderdaad geen vriendin heb, dat ik geen goedbetaalde job heb en dat ik al blij ben om een klein flatje te mogen huren. Mijn motivatie was al flink gedaald en door de situatie met die 'stille liefde' heb ik de indruk dat ik inmiddels op de rand van een depressie verkeer. Ik kijk het nog even aan, maar zit serieus een doktersbezoek te overwegen. Het feit dat alle dingen die ik een jaar geleden zo leuk vond om te doen (hobby's, feestjes, werk) me nu opeens nauwelijks boeien, is wat mij betreft geen goed teken.
). Over 2 weekjes vertrek naar Australie/Nieuw zeeland, voor 2 maandjes 
Als ik zo om me heen kijk, zijn er zoveel mensen, die schijnbaar alles voor elkaar hebben, maar als een soort van robot door het leven gaan. Of een relatie hebben en langs elkaar heen leven of leven om te werken. En dan maar klagen dat ze het zo slecht hebben
Een paar mensen op facebook (kennissen) en wat neefjes en nichten zie ik ook weleens, maar dat is meer uitzondering dan regel.
Heb dus wel een probleem wat betreft sociale contacten onderhouden en ben van plan er een paar bij te maken. Ben 21 jaar en fitness al ongeveer 4 maanden; mijn uiterlijk zit geen klacht aan, alleen ben ik al jaren niet meer in dat huisje thuis van "hoi ik ben wesley, hoe heet jij?" thuis. Vroeger was ik nogal een nieuwsgierig kind die iedereen aansprak en praatjes maaktte, maar merk des te ouder je wordt des te meer het bij small-talk blijft en geen hechte of uberhaupt kennis-vriendschappen maakt (if that makes any sense). What to do... people?!
ps. ik heb al een half jaar ruzie met mijn beste vriend. (no homo) .. ik was erg depri vanwege een ex waar ik weer geen contact mee had omdat zij er de reden niet van in zag als we alleen vrienden bleven en wilde wat tijd alleen thuis doorbrengen en dat kon hij niet waarderen.
[ Bericht 0% gewijzigd door wesleydie op 19-10-2012 21:33:36 ]
Nee, Maanvis, je had ongetwijfeld geen ongelijk..quote:
[..]
Ik heb in 2010 tegen jou gezegd; als je niets doet, verandert er niets. Kun je even kort samenvatten wat je de afgelopen 2,5 jaar gedaan hebt? Misschien had ik wel ongelijk?
Maar ik heb gewoon te weinig moed en vertrouwen in mezelf om nog rigoureus mijn leventje om te kunnen gooien, om écht anders te leren denken. Als anderen met een probleem zitten sta ik daar open voor en wil ik zelfs helpen oplossingen voor ze zoeken, omdat ik vind dat die het waard zijn. Het voelt voor mij nu meer alsof ik vooral doorleef om mijn directe omgeving geen pijn te willen doen.
Het lijkt me een mooi begin om een 'nieuwe' start te maken. Waarom zou je het niet doenwat heb je te verliezen. Ik ben er zelf wel open over geweest tegen een aantal vrienden en die vonden het alleen maar goed.
Bel gewoon maandag voor een afspraak.. deal? Kijk wat beter voor jou past, ik had liever een man bv.
Ik weet niet of je behoefte hebt aan sociale contacten, maar anders probeer dat weer eens op te zoeken via social media
Ik zit in dezelfde situatie, alleen ben ik zo'n tien jaar jonger. BlackAdder, mag ik vragen of je ooit bij een psycholoog bent langs geweest? En hoe houdt je het zo lang vol? Nooit gedachten om er uit te springen?
En ja, vaak zat gedachten gehad om eruit te willen springen. Zeker tijdens de middelbare school, toen ik voor mijn gevoel zowel op school als thuis geen veilige haven meer had waar ik mijn rust kon vinden. Die problemen, de pesterijen op school en de ruzies met mijn ouders, zijn er niet meer, maar in de plaats daarvan is een grote leegte ontstaan. Een leegte omdat ik niet gepiekt heb, op een leeftijd waarop ik zou moeten pieken in mijn leven.
Ik zeg altijd maar tegen mezelf dat het went, simpelweg omdat ik nauwelijks beter weet, en dat anderen beter af zijn zonder mij erbij. Zelfs het beperkte contact wat ik onderhoud met moeder en zusje is af en toe nog te veel en verzin ik smoezen dat ik het te druk heb met werk, ondanks dat het contact verder wel gewoon goed is. Ik wil anderen gewoon niet meesleuren in mijn depressies.
En dat laatste herken ik ook. Ik hou van mijn familie, maar ik wil ze niet tot last zijn. Ook al zeggen ze dat ze me graag helpen, toch voelt het niet goed om er over te praten.
Ik ben echt bang dat ik over tien jaar in hetzelfde schuitje als jij zit en dat zorgt voor suïcidale gevoelens die ik steeds moeilijker kan onderdrukken.
ga je je beter van voelen en je komt andere mensen tegen.
laat me beginnen met te zeggen dat ik 100% weet hoe je je voelt; ik zit nl. in dezelfde situatie als jij:
- eind twintig
- maagd
- ok baan
- woon op mezelf
- afbrokkelende sociale omgeving
- groot gebrek aan liefde in mijn leven, sterke behoefte om lief te hebben & te geven, maar hiervoor geen enkele uitlaatklep
- groeiend gevoel van nutteloosheid, zowel wat betreft mezelf als het leven an sich
- destructieve fantasieen (m.n. richting mezelf, als in "waarom zou ik niet nu gewoon het stuur omgooien en mezelf in het kanaal rijden?")
- veel werken omdat er toch niemand op je wacht
- voor zover het van belang is: geen contact met mijn vader
Ik denk dat ik me dus een behoorlijke goede voorstelling kan maken van hoe je je voelt en dat is, kort samengevat: fucking kut.
Ik heb nu echter het idee dat ik de goede weg heb gevonden, en ik denk dat je er wel eens veel aan kunt hebben om je ook te verdiepen in die dingen (heb je ook meteen wat te doen in het weekend
)- zoals een poster hierboven al heeft gepost: kijk eens naar http://yourbrainonporn.com/ . Het was voor mij van toepassing, en ik gok ook op jou. In het verlengde hiervan: http://www.reddit.com/r/NoFap . Nu wil ik absoluut niet beweren dat dit een wondermiddel is, maar op z'n minst zal het je zelfrespect ten goede komen, en is het een goede manier om je wilskracht te vergroten. Het betekent ook dat je die loze uren in het weekend niet meer op een makkelijke manier weg kunt rukken en jezelf in een soort permanente staat van bedwelming houdt, en je je dus ofwel kapot gaat vervelen of uit pure verveling maar andere dingen gaat doen, zoals bijv. een wandeling of sporten. Ik ga straks ook even rennen, en daarna leek het me wel goed om naar de bibliotheek te gaan en iets te gaan lezen dat ik wel interessant vind. Dit geeft je de kans jezelf te verbeteren, misschien dingen mee te maken, en wellicht zelfs een leuk iemand te ontmoeten (hoewel je hier zeker niet op moet gaan zitten rekenenen).
- als het goed is zul je, als je bovenstaande vol weet te houden (en geloof me, het is fucking moeilijk, het is bij mij meerdere keren mislukt voordat ik het gevoel kreeg dat ik kon redden), je je meer en meer af gaan vragen wat je nou eigenlijk wilt met je leven, en wellicht zelfs alles nog wat negatiever gaan zien, omdat je nog veel harder wordt geconfronteerd met jezelf. Dit is echter een positief iets, aangezien je wordt gedwongen de realiteit van alles in je leven onder ogen te zien, wat je de vrijheid geeft om andere beslissingen te nemen. Mezelf als voorbeeld: ik heb een baan die ik meestal wel ok vind en waarvan ik prima rond kan komen, maar waarbij ik eigenlijk niet op mijn niveau zit en waarbij ik me ook steeds meer realiseer dat datgene wat ik eerst fijn vond aan de baan, t.w. veel zelf bezig en op de weg en dus weinig in de buurt van collega's, ook eigenlijk een soort vluchtweg was omdat ik bang was dat ik geen band op zou bouwen als ik op een kantoor zou zitten. Ik ben nu dan ook serieus aan het overwegen een andere baan te nemen, eventueel met nog een jaartje uni erbij hoewel ik daar echt geen zin in heb, zodat ik daar in ieder geval een uitdaging in heb, mezelf buiten m'n comfort-zone te plaatsen als het ware. Het is an sich natuurlijk weer geen wondermiddel, maar wel weer iets waarmee je denk ik je zelfrespect verbeterd en waarbij je hopelijk in contact komt met andere leuke mensen.
- verdiep je eens in het stoicisme (http://nl.wikipedia.org/wiki/Stoa). Ik ben van mezelf een erg rationeel en no-nonsense persoon en heb echt een ontzettende hekel aan bullshit, waar onze wereld helaas van vergeven is. Hoewel het zeker z'n voordelen heeft om jezelf buiten alle onzin waar anderen zich vaak druk om maken te kunnen plaatsen, heeft het als groot nadeel dat je jezelf ook voor een heel groot deel "buiten de groep" plaatst. Het stoicisme is een klassieke filosofische stroming die uitgaat van dezelfde no-nonse, en die claimt de sleutel tot het ware geluk te weten; eenvoud. Ik heb er er al behoorlijk over ingelezen en het spreekt me heel erg aan, en ik denk dat het bereiken van geluk of in ieder geval een zekere mate van tevredenheid hiermee zeker binnen handbereik ligt. Het probleem van geen liefde blijft natuurlijk nog, maar als je je verder weet te verzoenen met de wereld zal ook dit waarschijnlijk een stuk dichterbij komen. Ik ben nu zelf aan het lezen in de memoires van Marcus Aurelius, zeker aan te raden: http://www.studenthandouts.com/marcus.pdf
- wellicht weer in het verlengde van bovenstaande: probeer zo veel mogelijk in je eigen behoeften te voorzien, dus inderdaad een leuk huisje waar je je thuis voelt i.p.v. een of ander afgeracht hok, maar ook bijvoorbeeld zelf dingen opknappen, wellicht zelf wat meubels bouwen, etc. En wellicht het meest belangrijke als je die mogelijk hebt: voorzien in je eigen voedselvoorziening. Ik ben hier zelf nog niet aan toegekomen omdat ik ook nog in een hok zonder tuin zit, maar ik ga binnenkort via de sociale huur (gewoon wachtlijst, geen voorrang ofzo) naar een klein jaren '20 woninkje met een aanzienlijke tuin (150m2) en wil hier mijn eigen voedsel gaan verbouwen. Ook ben ik van plan de schuur om te toveren tot kippenhok, en zo mijn dagelijkse portie verse eieren kan verzorgen. Dit is wederom goede bezigheidstherapie voor in de weekenden, en je hebt iig iets (hoe basic ook) waar je voor moet zorgen en waaruit je voldoening haalt. Oh en je hebt iig voedsel bij de komende economic collapse, maar dat is weer een ander topic
. Ik denk dat dit voor mij in ieder geval een erg positieve bijdrage zal gaan leveren aan de kwaliteit van mijn leven. Met name permaculture, op de manier waarop Sepp Holzer dat doet, lijkt me briljant! . Ook prima gespreksstof voor met je toekomstige meisje denk ik 
.Dit is waar ik nu zelf ben. Ik hoop dat je er iets aan hebt, je kunt het allicht proberen voor je professionele hulp gaat zoeken, waarvan ik ook weer goed kan begrijpen dat je er een aversie tegen hebt. Ik ben persoonlijk nog lang niet waar ik zijn wil, maar de weg ligt open, het is nu alleen nog een kwestie van de weg bewandelen en blijven doorlopen tot het eind. Of misschien er gaandeweg wel achter komen dat de reis inderdaad belangrijker is, wie weet
.Guesthouses!!!!!!! Die zitten vol met mensen die alleen reizen. Terwijl ik dit schrijf ben ik enige tijd alleen in Thailand aan het rondreizen, en ik ben echt niet de enige hier. Gewoon een ticket boeken, op internet gezellige guesthouses selecteren en gaan. Ondanks dat ik alleen reis heb ik nog geen hele dag alleen doorgebracht.quote:
- Meer reizen. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, omdat ik ook tijdens mijn laatste vakantie juist op de mooiste plekken me eenzaam voelde. Het voelt bijna zinloos om op de mooiste plekken in europa met een camera in de hand te staan zonder dat je het op dat moment met iemand kan delen. Toch wint de nieuwsgierigheid het nog wel van de eenzaamheid. Misschien moet ik eens gek doen en een georganiseerde groepsreis proberen.
Gewoon doen!!!!!
Daar ben ik ook heel blij om. Ik kan het met sommige collega's dan ook erg gezellig hebben, ook al spreek ik ze buiten mijn werk om nooit.quote:
Eigenlijk is het heel positief dat collega's je zo waarderen en proberen contact te maken/aardig te zijn door complimenten te maken. Het betekent dat ze je sympathiek vinden. Zo slecht doe je het dus niet. Ze zien je ware aard
Ik denk dat een belangrijk deel van mijn problemen al voort komt uit het feit dat ik gewoon niet mijn ware aard durf te laten zien. Ik ben diep van binnen zeer onzeker, al zullen bekenden in mijn omgeving daar niet zo veel van zien, omdat ik in een gesprek banger ben om mijn onzekerheid of twijfels te laten zien dan om maar wat onzin of kleine leugens te vertellen. Daarbij helpt het ook niet mee dat in het werk wat ik doe er sowieso nogal een machocultuur is en je snel als een 'pussy' wordt gezien als je te weinig zelfvertrouwen uitstraalt. Ik ben veel gepest in mijn jeugd en ik ben nog steeds als de dood dat mensen gaan denken dat ik niet mijn eigen problemen kan oplossen. Dus doe ik maar gewoon of ik alles goed voor elkaar heb en vrede heb met mijn leven zoals het is.
Op die manier probeer ik iig mijn omgeving een beetje op afstand van mijn problemen te houden, zelfs als ze aangeven mij te willen helpen. Want juist dan zou de band met zo'n persoon sterker worden en ben ik bang dat ik hem/haar mee ga sleuren in mijn depressies. Ik zou wel leuke dingen willen doen en een enkele keer dient zich er ook wel een gelegenheid aan, maar vaak kap ik het toch op het laatste moment af, omdat ik het gewoon niet meer trek.
Het voelt zo tegenstrijdig, maar toch is het zo. Van de ene kant ben ik gewoon ontzettend nieuwsgierig naar mensen en zou ik graag meer vrienden en een relatie willen. Van de andere kant ben ik al weer zo gewend aan het alleen-zijn, dat ik zelfs direct na een leuk gesprek al weer verlang naar de vrijheid en ongestoordheid van thuis. Ik woon inmiddels 8 jaar op mezelf en in al die tijd is er nog nooit iemand echt voor de gezelligheid op bezoek geweest, omdat ik dat zelf altijd heb afgeketst. Van mijn verjaardag hoop ik ieder jaar dat mensen het vergeten (wat meestal aardig lukt), maar uit sociale verplichting vier ik dat toch maar bij mijn ouders, al komt er buiten mijn directe familie toch niemand meer.
Doordat ik zo gewend aan die vrijheid ben geraakt betwijfel ik ook of ik, los van vriendschappen, ook steeds meer of ik nog wel open kan staan voor een liefdesrelatie.Het is het grootste verlangen wat ik op dit moment heb, ondanks dat ik weet dat dit er voorlopig toch niet in zal zitten, omdat ik te veel moeite heb mezelf (figuurlijk) bloot te geven, wat de basis is van een goede relatie lijkt me. En een man die angstig en onzeker overkomt wordt sowieso al niet aantrekkelijk geworden, daar ben ik inmiddels wel al achter. Toch wil ik blijven proberen, want de angst om ooit alleen te sterven is kennelijk toch groter dan de angst om mijn vrijheid te verliezen.
Daar ben ik ook bang voor. Herken echt heel veel dingen van black-adder in mezelf. Ik ga morgen voor de 2e keer naar de psycholoog. Dit zou ik echt niet willen. Moet er niet aan denken over 10 jaar nog in deze situatie te zitten. Maar het feit is: het moet in je zitten, in je karakter. Je moet willen én durven veranderen. Ik durfde het ook lange tijd niet. Maar ik ben nu bijna 20, heb iets van 5/6 jaar zo eenzaam geleefd. Ik besef, het is tijd voor verandering. Suicidaal zou ik nooit worden, ookal denk ik er vaak aan. Dat vind ik gewoon ondankbaar. Jegens mijn ouders. Zij hebben het zelf ook moeilijk en dan ga ik het niet nog moeilijker maken voor ze. Ik wil dat ze aan het eind van de rit trots zijn, en dat ik ze precies kan vertellen over hoe ik deze periode van mijn leven heb beleefd, én afgesloten.quote:Op zondag 21 oktober 2012 01:21 schreef Senor__Chang het volgende:
Ik ga dinsdag voor mijn eerste keer, maar ik ben ook huiverig. Je moet een goede klik hebben om het te laten werken, maar dat gaat moeilijk met een of andere ouwe vent.
En dat laatste herken ik ook. Ik hou van mijn familie, maar ik wil ze niet tot last zijn. Ook al zeggen ze dat ze me graag helpen, toch voelt het niet goed om er over te praten.
Ik ben echt bang dat ik over tien jaar in hetzelfde schuitje als jij zit en dat zorgt voor suïcidale gevoelens die ik steeds moeilijker kan onderdrukken.
Het durven veranderen is inderdaad heel moeilijk.quote:
[..]
Daar ben ik ook bang voor. Herken echt heel veel dingen van black-adder in mezelf. Ik ga morgen voor de 2e keer naar de psycholoog. Dit zou ik echt niet willen. Moet er niet aan denken over 10 jaar nog in deze situatie te zitten. Maar het feit is: het moet in je zitten, in je karakter. Je moet willen én durven veranderen. Ik durfde het ook lange tijd niet. Maar ik ben nu bijna 20, heb iets van 5/6 jaar zo eenzaam geleefd. Ik besef, het is tijd voor verandering. Suicidaal zou ik nooit worden, ookal denk ik er vaak aan. Dat vind ik gewoon ondankbaar. Jegens mijn ouders. Zij hebben het zelf ook moeilijk en dan ga ik het niet nog moeilijker maken voor ze. Ik wil dat ze aan het eind van de rit trots zijn, en dat ik ze precies kan vertellen over hoe ik deze periode van mijn leven heb beleefd, én afgesloten.
Maar succes met je behandeling
Ik heb t vaker geplaatst, maar ik geloof het.
Begrijp dat het moeilijk is, de eerste stap, maar je kan in elke gym iedereen aanspreken.
De grootste en meest lelijk uitziende kerel (of vrouw...) zal je helpen. je moet het alleen durven vragen.
[ Bericht 52% gewijzigd door Bittere_Bal op 03-12-2012 18:59:56 ]
ik had dit op een paar details na zelf kunnen schrijven, heel erg herkenbaar dit...quote:
Ik herken veel van het bovenstaande. Loop zelf het laatste half jaar ook rond met chaos in mijn hoofd en de vraag: wat wil ik nu eigenlijk? (ben nu 31). De laatste maanden is het gevoel van lusteloosheid alleen maar groter geworden door diverse oorzaken.
Gek genoeg ging het tot april/mei ofzo prima. Na een periode van werkloosheid, thuis wonen en tijdelijke baantjes ging het op werkgebied weer goed, ik kreeg weer uitzicht op een eigen huisje, kocht een andere auto, had veel meer sociale contacten dan een paar jaar terug. Allemaal prima.
Totdat ik opeens steeds vaker wakker lag of overdag aan het malen ging over mijn situatie in vergelijking met anderen. Veel vrienden en familieleden van mijn leeftijd gingen of gaan samenwonen, trouwen, krijgen kinderen. Hebben vaste banen en een fijn leefritme. Ik daarentegen ben nog steeds een soort veredelde student: veel freelance werk, geen uitzicht op een koopwoning, nog steeds geen relatie en daar ook niet in de buurt van geweest. Ik had al heel lang een oogje op een meisje dat zelf ook nog nooit een relatie had gehad, dichtte mezelf daarom wel een kans toe, heb er heel lang tegenaan gehikt om haar dit te vertellen en ben uiteindelijk afgewezen. Drie weken later heeft ze voor het eerst van haar leven een vriend... je kunt je voorstellen hoe ik me voelde.
Ik merk aan mezelf dat ik jaloers ben op mensen van mijn leeftijd die het allemaal voor elkaar hebben met hun baan, hun relatie, hun woning en hun financiën. Ze leiden een stabiel leven en ik weet dat alles betrekkelijk is, dat ook mensen die supergelukkig lijken te zijn zomaar in de ellende verzeild kunnen raken, maar zo voelt het niet. Als ik bij familie kom of op feestjes moet ik telkens weer uitleggen dat ik inderdaad geen vriendin heb, dat ik geen goedbetaalde job heb en dat ik al blij ben om een klein flatje te mogen huren. Mijn motivatie was al flink gedaald en door de situatie met die 'stille liefde' heb ik de indruk dat ik inmiddels op de rand van een depressie verkeer. Ik kijk het nog even aan, maar zit serieus een doktersbezoek te overwegen. Het feit dat alle dingen die ik een jaar geleden zo leuk vond om te doen (hobby's, feestjes, werk) me nu opeens nauwelijks boeien, is wat mij betreft geen goed teken.
Accepteer dat je bent wie je bent, ga niet geforceerd dingen doen omdat andere het zeggen. Jij bent zelf in controle.
Ik zit soms ook dagen lang binnen, geeft niks, vroeger voelde ik mij bezwaard t.o.v. andere dat ik niet sociaal deed. Dan kwam ik opdagen en ging ik een beetje de clown uithangen. Niet goed!
Nou en..ik ben geen sociaal persoon, ik kan niet tegen drukte en mensenmassa's. Ik accepteer dat.
Ik heb nu een vrouw en een zoontje die van mij houden en niet moeilijk doen als ik soms een heel weekend lang op de bank zit, muziek luisteren, voetbal kijken, beetje computeren prima toch!!
Ik heb geen zin om in het weekend de Sociale peer uit te hangen en 26 dingen te doen in 24 uur.
Werken doe ik vanuit huis, heerlijk. Als ik 2 dagen op een kantoor zit dan wordt gek. Al die drukke mensen bah!
Maar dat is toch ook logisch als je een leuk gezinnetje hebt. Ik neem aan dat je kinderen en je vrouw je meest waardevolle contacten zijn op dit moment, dan is het wel begrijpelijk dat je verder buiten je gezin om geen extreem sociaal leven meer wilt hebben. En bij jou is er misschien wel gelegenheid, maar weinig behoefte. Bij mij is dat net precies andersom.quote:
Acceptatie mate, acceptatie.
Accepteer dat je bent wie je bent, ga niet geforceerd dingen doen omdat andere het zeggen. Jij bent zelf in controle.
Ik zit soms ook dagen lang binnen, geeft niks, vroeger voelde ik mij bezwaard t.o.v. andere dat ik niet sociaal deed. Dan kwam ik opdagen en ging ik een beetje de clown uithangen. Niet goed!
Nou en..ik ben geen sociaal persoon, ik kan niet tegen drukte en mensenmassa's. Ik accepteer dat.
Ik heb nu een vrouw en een zoontje die van mij houden en niet moeilijk doen als ik soms een heel weekend lang op de bank zit, muziek luisteren, voetbal kijken, beetje computeren prima toch!!
Ik heb geen zin om in het weekend de Sociale peer uit te hangen en 26 dingen te doen in 24 uur.
Werken doe ik vanuit huis, heerlijk. Als ik 2 dagen op een kantoor zit dan wordt gek. Al die drukke mensen bah!
Mezelf accepteren lukt denk ik pas als ik weet wie ik wil zijn en niet continu loop te twijfelen. En in mijn ééntje vind ik keuzes maken soms al moeilijk genoeg, maar met andere mensen erbij kan het een drama zijn, omdat ik iedereen gewoon zo veel mogelijk te vriend wil houden.
Ik heb nu een tijdje voor het eerst echt serieus contact met een ontzettend leuke meid. We sturen elkaar iedere dag wel een berichtje, hebben al een paar keer met elkaar aan de telefoon gehangen, morgen is onze eerste date. Ik voel me echt weer een onzekere puber nu. Haar karakter lijkt zo ontzettend bij me te passen, ze heeft duidelijk te kennen gegeven dat ze me ziet zitten en loopt de dagen tot onze date al af te tellen. Toch voel ik me nu al weer extreem onzeker en zit ik er zelfs aan te denken om het af te blazen, omdat ik vind dat ze echt beter verdient. Ik weet het, zo kom ik natuurlijk geen stap verder, maar zo voel ik me er gewoon over.
- ga sporten
- als je student bent => studentenvereniging
- nieuwe mensen leren kennen via websites nmlk.nl en fellas.nl
- doe vrijwilligerswerk
- neem een hobby waarbij je in aanraking komt met andere mensen
Hup hup! De meeste mensen vreten je echt niet op
Als dit zo is, hoef je toch geen zak meer om je leven te geven? Waarom dan toch die regeltjes voor jezelf opleggen?quote:
Nee, het is gewoon over. Ook bij al die activiteiten zit niemand te wachten op iemand met een instelling als de mijne. En mijn vertrouwen in professionele hulpverleners heb ik ook al lang verloren.
Wat voor regeltjes bedoel je?quote:Op maandag 24 december 2012 00:24 schreef Senor__Chang het volgende:
[..]
Als dit zo is, hoef je toch geen zak meer om je leven te geven? Waarom dan toch die regeltjes voor jezelf opleggen?
En in plaats van daar begrip voor te hebben maak je ervan alsof jou iets ergs overkomt? Maak je van jezelf het slachtoffer wat alles maar overkomt?quote:
Tsja, naar mijn mening niet zo heel veel. Ze wist van tevoren al een hoop van me, ze wist hoe ik klonk en we hadden foto's uitgewisseld. Ze was tijdens de date vrij nerveus en verzon uiteindelijk een paar smoezen om het af te kappen.
Dat je depressie iets is wat in jou zit? Dat wat dan ook buiten je je daar nooit van zal verlossen? Dat je depressie niet als sneeuw voor de zon verdween maar jij met je hoofd zo bij haar zat en wat zij allemaal voor je kon betekenen dat je even aan jezelf ontsnapte? Dat het jou niet gaat om haar maar je daarmee om ging op dezelfde manier als een junk met drugs en je uiteindelijk een kater had?quote:
Omdat de gelegenheid zich aandiende, voor het eerst een meisje dat oprecht geinteresseerd in me was. Al vier weken stuurden we iedere dag berichtjes, en de laatste 2 weken bijna iedere dag aan de telefoon met haar gehangen. Ze maakte vrij duidelijk dat ze me wel zag zitten, dus mijn depressies verdwenen even als sneeuw voor de zon. Tot ik geconfronteerd werd met de keiharde werkelijkheid...
Ik heb daar alle begrip voor, als het niet werkt dan werkt het gewoon niet. Ik geef haar toch niet de schuld van dat ik me nu voel zoals ik me voel? Ik had alleen niet gedacht dat het me zo aan zou grijpen, omdat ik voor de date nog in een enorm positieve bui zat. Als het op niets uit zou lopen zou ik nog niets verloren hebben, en dat is natuurlijk ook zo. Zij zal weinig van mijn depressie gemerkt hebben, juist omdat ik op dat moment helemaal in een euforische stemming was. Lichtelijk nerveus misschien, maar niet meer dan dat.quote:
[..]
En in plaats van daar begrip voor te hebben maak je ervan alsof jou iets ergs overkomt? Maak je van jezelf het slachtoffer wat alles maar overkomt?
Als ik de indruk hier wek mezelf in een slachtofferrol te plaatsen dan spijt me dat, maar zo zie ik het echt niet. Ik voel me zelf verantwoordelijk voor alle fouten die ik in mijn leven gemaakt heb en zal nooit iemand anders bij mijn problemen willen betrekken als ik het gevoel heb dat dat die ander gaat kwetsen. Ik besef dat alle negativiteit momenteel voortkomt uit het feit dat ik gewoon te weinig motivatie en energie heb om sommige zaken te kunnen verwerken. Dat verwijt ik verder niemand anders.
Canillas, ik waardeer je positieve feedback enorm, maar wat je hier insinueert doet me wel erg veel pijn. Ik hoop juist dingen toe te kunnen voegen aan het leven van een ander, of dit nu familie, vrienden of een relatie is. Ik probeer wel inderdaad soms aan mezelf te ontsnappen en mijn diepere gevoelens achter te houden, om ergere gedachten te voorkomen. Maar zolang ik niemand hier mee kwets lijkt me dit toch niet schadelijk?quote:Dat je depressie iets is wat in jou zit? Dat wat dan ook buiten je je daar nooit van zal verlossen? Dat je depressie niet als sneeuw voor de zon verdween maar jij met je hoofd zo bij haar zat en wat zij allemaal voor je kon betekenen dat je even aan jezelf ontsnapte? Dat het jou niet gaat om haar maar je daarmee om ging op dezelfde manier als een junk met drugs en je uiteindelijk een kater had?
Alles door een zwarte bril
Het landschap, de dieren, de mensen
Geen grijstinten meer, laat staan wit
Blindheid kent geen grenzen
Alles door een zwarte bril
In een donkere of in een lichte kamer
In de schaduw of in de verblindende zon
Verdrongen herinneringen die weer voorbij waaien
Nooit verwacht dat het zo zwart zijn kon
Wat was dan die keiharde werkelijkheid waarmee je geconfronteerd werd? Zoals je het schreef leek het met die date te maken te hebben, toch?quote:
Ik heb daar alle begrip voor, als het niet werkt dan werkt het gewoon niet. Ik geef haar toch niet de schuld van dat ik me nu voel zoals ik me voel? Ik had alleen niet gedacht dat het me zo aan zou grijpen, omdat ik voor de date nog in een enorm positieve bui zat. Als het op niets uit zou lopen zou ik nog niets verloren hebben, en dat is natuurlijk ook zo. Zij zal weinig van mijn depressie gemerkt hebben, juist omdat ik op dat moment helemaal in een euforische stemming was. Lichtelijk nerveus misschien, maar niet meer dan dat.
Als ik de indruk hier wek mezelf in een slachtofferrol te plaatsen dan spijt me dat, maar zo zie ik het echt niet. Ik voel me zelf verantwoordelijk voor alle fouten die ik in mijn leven gemaakt heb en zal nooit iemand anders bij mijn problemen willen betrekken als ik het gevoel heb dat dat die ander gaat kwetsen. Ik besef dat alle negativiteit momenteel voortkomt uit het feit dat ik gewoon te weinig motivatie en energie heb om sommige zaken te kunnen verwerken. Dat verwijt ik verder niemand anders.
Alles wat je doet om iets van jezelf te onderdrukken is schadelijk naar jezelf toe, je zegt dan tegen jezelf ''dit deel van mij mag er niet zijn'' daarmee kwets je jezelf. Alle gevoelens die je onderdrukt komen er een keer weer uit, harder en/of vervormd, wanneer je je gevoel er kan laten zijn zoals het is, je daar ruimte voor kunt geven dan verdwijnt het verzet er tegen en ben je ook geen dingen meer 'nodig' om iets te onderdrukkenquote:Canillas, ik waardeer je positieve feedback enorm, maar wat je hier insinueert doet me wel erg veel pijn. Ik hoop juist dingen toe te kunnen voegen aan het leven van een ander, of dit nu familie, vrienden of een relatie is. Ik probeer wel inderdaad soms aan mezelf te ontsnappen en mijn diepere gevoelens achter te houden, om ergere gedachten te voorkomen. Maar zolang ik niemand hier mee kwets lijkt me dit toch niet schadelijk?
Ik veroordeel niks van wat je doet, maak je geen verwijt, heb er eigenlijk niet eens echt een mening over, ik weet dat jij, net als iedereen, je uiterste best doet om er iets van te maken maar soms kan iemand vanuit negativiteit en een slachtofferrol reageren op een manier die niet echt klopt. Natuurlijk is het mooi als je iets aan iemands leven toe kan voegen en wanneer dat gebeurt is dat ook geen probleem, het is alleen wanneer dat niet gebeurt en je vanuit negativiteit reageert dat er problemen ontstaan.
De vergelijking met een junk klinkt misschien hard maar je kan alles wat iemand met een gevoel van dwang doet om hoe hij zich voelt te manipuleren zien als een verslaving, je in hoofd zitten en gevoelens weg denken is ook een verslaving in dat op zicht en relaties/liefde leven zich daar helaas heel goed voor, je gaat op in die ander, fantaseert over van alles en nog wat en ondertussen hoef je niet in jezelf te zitten. Kan een valkuil zijn
Strak planquote:
Ik ga nu naar de huisarts, omdat de enige andere optie die ik momenteel zie mijn naasten niet aan wil doen. Wordt vervolgd...
Ik ben benieuwd wat de huisarts tegen je gaat zeggen.
Zou een wijzere les niet zijn bewust te blijven van hoe je reageert en dan vooral met betrekking tot het dingen op jezelf betrekken?quote:
Het gaat inmiddels al weer iets beter na een goed gesprek met een oude vriend op msn. Ik merk dat ik de date veel te veel op mezelf heb getrokken en me te weinig gerealiseerd heb dat zij er misschien helemaal nog niet klaar voor was, ook al was ze van tevoren erg enthousiast over mij. Ik heb er ook de wijze les uit getrokken dat ik nooit meer zo veel tijd in iemand ga investeren vóór de eerste date.
Ik stel voor dat je eerst jezelf gaat fixen voordat je weer gaat daten. Het kan namelijk ook zo zijn (maar dat hoeft helemaal niet) dat het niet lukt, omdat jij jij bent en niet iemand anders. Je moet je geluk daar niet van af laten hangen. Dat is iets wat je goed door moet hebben.quote:
Het gaat inmiddels al weer iets beter na een goed gesprek met een oude vriend op msn. Ik merk dat ik de date veel te veel op mezelf heb getrokken en me te weinig gerealiseerd heb dat zij er misschien helemaal nog niet klaar voor was, ook al was ze van tevoren erg enthousiast over mij. Ik heb er ook de wijze les uit getrokken dat ik nooit meer zo veel tijd in iemand ga investeren vóór de eerste date.
Eventueel, als je het geld kan regelen, boek je een ticket naar Canada of Scandinavië en ga je daar gewoon de toerist uithangen. In 9 van de 10 gevallen krijg je uiteindelijk wel een gesprek en kan je je sociale skills verbeteren. Ze maken je heus niet kapot en stel dat ze denken 'wat een rare gast', waarom zou je dat boeien? Je ziet ze hoogstwaarschijnlijk toch nooit terug.
Daar ben ik inmiddels ook achter, ja. Dit kwam gewoon op mijn pad (zij had mij gevonden) en vond het gewoon te jammer om haar te laten schieten toen ik merkte dat ze mij wel zag zitten. Achteraf misschien stom, maar goed, ik heb er nu van geleerd.quote:
Ga NOOIT daten als je niet lekker in je vel zit! De klap dat het niks wordt komt dan 1000x krachtiger aan en je blijft er over denken.
Het is niet erg om vrijgezel te zijn, maar uiteindelijk heeft vrijwel iedereen denk ik wel behoefte aan intimiteit. Zeker als je het nog nooit zelf ervaren heb. Ik zie het momenteel niet direct als het belangrijkste in mijn leven, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet als een gemis ervaar.quote:Sowieso moet je een relatie niet als ultiem doel in het leven zien, ook zonder partner kan je prima gelukkig zijn. Ga gewoon naar buiten, zoek werk, ga naar de sportschool en maak je niet druk om anderen.
Ik heb veel respect voor mensen die zoiets aandurven, maar daarvoor ben ik zelf toch te veel bezig met het inbouwen van zekerheden in mijn leven. Socializen met mensen die je waarschijnlijk toch nooit meer terug ziet vind ik juist zo jammer. Op die manier kun je toch geen vriendschappen opbouwen. Ik ben zelf al een paar keer in mijn eentje op vakantie geweest en heb af en toe ook wel eens leuke gesprekken gehad met wildvreemden, maar dat zag ik toen zeker niet als hoofddoel van het reizen.quote:Eventueel, als je het geld kan regelen, boek je een ticket naar Canada of Scandinavië en ga je daar gewoon de toerist uithangen. In 9 van de 10 gevallen krijg je uiteindelijk wel een gesprek en kan je je sociale skills verbeteren. Ze maken je heus niet kapot en stel dat ze denken 'wat een rare gast', waarom zou je dat boeien? Je ziet ze hoogstwaarschijnlijk toch nooit terug.
Denk niet dat het helpt maar ik wilde het toch even zeggen. Weet dat er heel veel mensen zijn die zich deze periode kut zullen voelen. Kan alleen maar zeggen, op naar het minder eenzame januari. Nog een paar dagen volhouden en dan is het weer voorbij en worden de dagen weer langer.quote:
Dank je. Ik probeer me er niet te veel van aan te trekken, ik heb sowieso al niet zo veel op met die geforceerde gezelligheid rond kerst.
Dat houd ik liever voor mezelf als je het niet erg vind. Laat ik het er op houden dat ik door mijn werk er een behoorlijk onregelmatige levensstijl op na houd.quote:
Nee, ik doe dit werk nu 2 jaar en daarvoor had ik ook al eens wat minder normale werktijden, maar niet zo extreem.quote:
Had je die onregelmatige levensstijl al niet voordat je dit werk deed?
mzmr7: vanwaar eigenlijk plotseling die vraag? Eventueel wil ik het je ook wel PM'en.
Voor mij is niets relatiever aan iemand z'n achtergrond dan zijn baan. Vandaar.quote:
[..]
mzmr7: vanwaar eigenlijk plotseling die vraag? Eventueel wil ik het je ook wel PM'en.
Gewoon voor het geval je kort en krachtige response wil, niet zoals #152
Ha, ik hoorde dit net op de radio en was zelfs weer een beetje aan het egotrippen:
Ik heb een aantal internetsites mee gekregen om testen te doen naar wat ik precies aan mezelf wil veranderen en welke zaken momenteel het zwaarst op mij wegen, om daaruit een passend hulpadvies te kunnen krijgen. Toen hij alle zaken opsomde waar ik mij depressief over voel, voelde het ineens niet meer alsof ik een pad moet bewandelen, zoals hij het verwoordde, maar een berg moet gaan beklimmen. Over een paar weken maak ik een nieuwe afspraak en worden de resultaten van de tests bekeken. Hij heeft me al het één en ander aan mogelijkheden voorgelegd, dus ik heb wel enige hoop inmiddels opgebouwd.
Voorlopig probeer ik in ieder bij mijn positieven te blijven en me meer te focussen op mijn (deels verwaarloosde) hobby's en mijn huisje. Ik probeer kleine dingen in mijn leven te blijven waarderen, niet te ver vooruit te kijken en vooral niet te grote doelen te stellen.
Dit ja. En wat zijn die verwaarloosde hobbies?quote:
Ik ben ook wel benieuwd in welke branche je werkt, blijkbaar doet dat je goed. Het beste voor jou!
Ik krijg net een brief binnen dat ik ben uitgenodigd voor een nieuwsjaarborrel voor de lokale wijkraad. Ik ben recentelijk verhuisd, wist niet eens dat zoiets bestond hier. Misschien leuk om mijn gezicht eens te laten zien.
Maar dat is toch juist positief dat je chef komt kijken hoe het met je gaat? Dat is een teken dat hij aan je denkt en om je geeft.quote:
Ik probeer het echt, maar ik krijg mijn zinnen gewoon niet verzet van mijn negatieve gedachten. Ik zit sinds vrijdagmiddag thuis, bezoek aan de supermarkt was al weer bijna te veel. Gezellig avondje bij mijn ouders heb ik maar met een smoes afgekapt. Vandaag achter gekomen dat ik de afgelopen weken een aantal forse fouten in mijn administratie heb gemaakt op mijn werk wat me nu weer op mijn zenuwen aan het werken is. Ook het feit dat mijn chef, onaangekondigd, vorige week bij mij thuis langs is gekomen om te checken hoe het mij gaat, terwijl ik toen echt door de grond kon zakken, zit mij nog steeds dwars. Vol van schaamte dadelijk weer aan het werk. Zolang ik nog met muziek mijn negatieve emoties (in beperkte mate) tegen kan houden, heb ik voorlopig weer even afleiding.
Ik heb nog geen vaste aanstelling en die worden ook niet meer zomaar gegeven. Als ze in de gaten hebben dat het niet zo lekker met me gaat en dat invloed heeft op mijn functioneren, weet ik al bijna zeker dat ik het kan schudden. En het laatste waar ik op zit te wachten is om in deze tijd mijn baan te verliezen.
quote:
Muziek!
Ik krijg net een brief binnen dat ik ben uitgenodigd voor een nieuwsjaarborrel voor de lokale wijkraad. Ik ben recentelijk verhuisd, wist niet eens dat zoiets bestond hier. Misschien leuk om mijn gezicht eens te laten zien.
En ben je er naar toe geweest?
Wat ook een leuke is, een Fok meet!
Misschien kan je op je werk het beste zulke persoonlijke dingen voor je houden. Geloof me maar dat iedereen wel wat heeft maar lang niet iedereen hangt de vuile was buiten.quote:
Nee, het is ongetwijfeld goed bedoeld, maar het legt ook juist een extra druk op me. Ik probeer werk en privé zoveel mogelijk gescheiden te houden, al lukt dat bij mijn baan niet altijd even makkelijk. Ik heb een sterk vermoeden dat een collega (die ik durfde te vertrouwen) zijn mond voorbij heeft gepraat bij mijn chef.
Ik heb nog geen vaste aanstelling en die worden ook niet meer zomaar gegeven. Als ze in de gaten hebben dat het niet zo lekker met me gaat en dat invloed heeft op mijn functioneren, weet ik al bijna zeker dat ik het kan schudden. En het laatste waar ik op zit te wachten is om in deze tijd mijn baan te verliezen.
Dat je chef bij je langskomt, is toch een goed teken lijkt me. Snap dat je de druk voelt, maar als ie slechte intenties heeft dan had ie je wel gewoon een waarschuwing gegeven of je meteen ontslagen toch?quote:
Nee, het is ongetwijfeld goed bedoeld, maar het legt ook juist een extra druk op me. Ik probeer werk en privé zoveel mogelijk gescheiden te houden, al lukt dat bij mijn baan niet altijd even makkelijk. Ik heb een sterk vermoeden dat een collega (die ik durfde te vertrouwen) zijn mond voorbij heeft gepraat bij mijn chef.
Ik heb nog geen vaste aanstelling en die worden ook niet meer zomaar gegeven. Als ze in de gaten hebben dat het niet zo lekker met me gaat en dat invloed heeft op mijn functioneren, weet ik al bijna zeker dat ik het kan schudden. En het laatste waar ik op zit te wachten is om in deze tijd mijn baan te verliezen.
Uit zijn (of haar natuurlijk
) bezoek blijkt dat je wordt gewaardeerd. Goede kans dat hij begrip kan opbrengen voor je situatie en je misschien zelfs steun kan halen uit die hoek. In alle gevallen: succes. Heb het hele topic gelezen en je lijkt me verre van een kansloos geval. Herken (zoals bijna iedereen denk ik) delen van je verhaal, en alle problemen die je hebt zijn oplosbaar. Niet ineens, maar stapje voor stapje. Enjoy the ride!
Ik ben er twee minuten binnen geweest. Ik bleek zo een beetje de enige onder de 40 daar te zijn.quote:
[..]
En ben je er naar toe geweest?
Wat ook een leuke is, een Fok meet!
Toch iig goed dat je actie hebt ondernomenquote:Op maandag 14 januari 2013 20:13 schreef Black-Adder het volgende:
[..]
Ik ben er twee minuten binnen geweest. Ik bleek zo een beetje de enige onder de 40 daar te zijn.
Kan me prima voorstellen dat je je dan een beetje de vreemde eend in de bijt voelt, maar met mensen boven de 40 kun je ook een borrel drinken toch?quote:
[..]
Ik ben er twee minuten binnen geweest. Ik bleek zo een beetje de enige onder de 40 daar te zijn.
Ik snap er geen jota van. Je zei toch dat je elkaar vaak aan de telefoon had gesproken en dat jullie foto's hadden uitgewisseld? Wat was de reden dat ze geen 2e date wilde? Wat was de verassing? Of had je stiekem de foto van iemand anders gegeven?quote:
Niet direct, nee. In haar laatste bericht was ze redelijk duidelijk dat ze geen tweede date meer wilde, dus ik wil eigenlijk ook niet meer aan haar denken, al gebeurt dat toch nog wel eens. Wel heeft ze mijn profiel sinds die date nog zeker een keer of 5 bekeken.
Het ergste van die date vind ik dat ik haar verwachtingen niet waar heb kunnen maken. Ondanks dat het bij de date bijna net zo gezellig was als aan de telefoon, straalde de angst en nervositeit wel van haar af en ondanks dat we daarna nog wel wat rond gewandeld hebben in de buurt wilde ze het uiteindelijk toch niet langer maken dan nodig en kapte ze het af. Ik vergeet nooit meer die blik in haar ogen toen ze wegfietste..
[ Bericht 0% gewijzigd door Black-Adder op 18-01-2013 21:35:02 ]
Je vergeet nooit de blik in haar ogen toen ze wegfietste? Klinkt creepy...wat bedoel je daarmee?quote:
Ja, dat klopt. Aan de telefoon voelde het ook echt goed en ik kon uren met haar praten, zelfs als het helemaal nergens over ging. Ze leek zowat nog enthousiaster over mij dan ik over haar en kwam zelfs al met ideeën voor een tweede date aanzetten. Ik weet ook niet helemaal zeker waar ze nu precies is op afgeknapt, maar het lijkt me toch dat, ondanks dat ze wel een paar foto's van me had gezien, toch mijn uiterlijk heeft afgeschrikt.
Het ergste van die date vind ik dat ik haar verwachtingen niet waar heb kunnen maken. Ondanks dat het bij de date bijna net zo gezellig was als aan de telefoon, straalde de angst en nervositeit wel van haar af en ondanks dat we daarna nog wel wat rond gewandeld hebben in de buurt wilde ze het uiteindelijk toch niet langer maken dan nodig en kapte ze het af. Ik vergeet nooit meer die blik in haar ogen toen ze wegfietste..
Maar goed, ik zei eigenlijk dat ik niet meer aan haar wilde denken. Ik wil me op andere dingen in mijn leven gaan focussen.
Kerel, dat soort kortzichtige wijven wil je toch niet hebben. Inderdaad vergeet haar en richt je op de toekomst. The ocean is full of fishes hahahaquote:
Dat het leek of ze blij was dat de date voorbij was. En voor mezelf dat ik toen al eigenlijk wist dat ik haar niet meer terug zou zien.
Maar goed, ik zei eigenlijk dat ik niet meer aan haar wilde denken. Ik wil me op andere dingen in mijn leven gaan focussen.
Damn, zoals ik al had gezegd heeft ze na die date nog meerdere malen mijn profiel bekeken. Nu, ruim een maand na de date (waarna het contact verbroken is) krijg ik ineens een berichtje van haar waarin ze vraagt hoe het met me gaat. Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet...quote:Maar goed, ik zei eigenlijk dat ik niet meer aan haar wilde denken. Ik wil me op andere dingen in mijn leven gaan focussen.
Ik krijg nog steeds kriebels als ik aan haar denk, omdat we gewoon zo goed bij elkaar leken te passen. Kan zijn dat ze op een vriendschappelijke manier nog gewoon nieuwsgierig is naar me, maar dan nog ben ik bang dat ik mezelf te veel ga kwellen als ik er weer verder op in ga. Ik denk dat ik het toch maar beter kan negeren.
[ Bericht 1% gewijzigd door Black-Adder op 28-01-2013 20:55:25 ]
Damn, zoals ik al had gezegd heeft ze na die date nog meerdere malen mijn profiel bekeken. Nu, ruim een maand na de date (waarna het contact verbroken is) krijg ik ineens een berichtje van haar waarin ze vraagt hoe het met me gaat. Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet...
Ik krijg nog steeds kriebels als ik aan haar denk, omdat we gewoon zo goed bij elkaar leken te passen. Kan zijn dat ze op een vriendschappelijke manier nog gewoon nieuwsgierig is naar me, maar dan nog ben ik bang dat ik mezelf te veel ga kwellen als ik er weer verder op in ga. Ik denk dat ik het toch maar beter kan negeren.
[/quote]
Ik zou haar gewoon vragen waarom zij geen interesse meer heeft. Wat heb je te verliezen? Zij neemt toch contact met jou op? Misschien was zij ook erg zenuwachtig ofzo.
Good for you. Keep up the good work!quote:
Overigens zit ik de laatste 2 weken trouwens wel weer een beetje in een positieve spiraal omhoog. Er zijn wat dingen gebeurd waarbij ik mijn zelfvertrouwen op heb kunnen krikken en mezelf beetje bij beetje meer heb kunnen accepteren.
Voor mij kom je als een onzeker en lief persoon over en dat je jezelf niet goed genoeg voelt voor iemand anders. Je verantwoordelijkheden neem je serieus en daar mag je al heel trots op zijn, en nu merk ik dat je een geheel wilt hebben qua relaties met vrienden familie enz...
Dit kan je zeker wel krijgen als je jezelf accepteerd, ookal kom je uit een rustig dorpje.
Een relatie met iemand hebben is elkaar accepteren en dus niet hoeven te veranderen voor de ander alleen rekening met elkaar houden.
Om uit de cirkel te komen zal ik proberen om dingen te doen die jezelf niet in 1 keer zou bedenken. Zoals in je eentje uit te gaan en gewoon iemand aanspreken. Je kan jezelf ook observeren, op het moment wanneer jij je niet op je gemak voelt bijv.
Volgende dag kan je bij jezelf afvragen; waarom krijg ik dit gevoel, is het ergens voor nodig.
Ik hoop als je dit vaak genoeg doet dat je merkt dat het pure onzekerheid is en dat het nergens voor nodig is.
Ik heb dit ook bij mezelf gemerkt en in het begin is het behoorlijk zwaar maar later gaat het gemakkelijker.
Dit is dan mijn idee, ik hoop dat je gaat inzien dat je onzekerheid jou tegenwerkt en niet je karakter.
Bedankt voor het compliment, maar ik denk dat lief zijn en een sterk verantwoordelijkheidsgevoel hebben alleen niet voldoende is in deze maatschappij voor een stabiele sociale omgeving. In ieder geval zeker niet voor een liefdesrelatie. Ik ben onder andere door mijn vrij extreme stemmingswisselingen niet het meest stabiele persoon om mee te leven.quote:
Maar ik wil ook juist dingen in mijn leven kunnen veranderen om mezelf te kunnen verbeteren. En dan niet voor een ander, maar juist écht voor mezelf. Ik accepteer nu dat ik mezelf psychisch ook kán veranderen en dat ik niet in een hulpeloze positie sta.quote:Dit kan je zeker wel krijgen als je jezelf accepteerd, ookal kom je uit een rustig dorpje.
Een relatie met iemand hebben is elkaar accepteren en dus niet hoeven te veranderen voor de ander alleen rekening met elkaar houden.
Waar ik meer moeite mee heb is het accepteren van mijn fysieke gesteldheid. Om de boel maar even op te sommen:
- matige acne op diverse plekken
- scheef gebit
- nagelbijten
- scheve lichaamshouding (door onzekerheid)
- overmatige transpiratie en lichaamsgeur
Het zijn allemaal dingen waar ik wel aan werk, maar waar vaak maar ten dele een oplossing voor handen is en dus niet 1, 2, 3 verholpen zijn.
Ik zit nog wel eens in mijn eentje in een restaurant, maar ik spreek eigenlijk zelden tot nooit andere mensen aan. En in écht sociale setting als een kroeg of discotheek lijkt me dat nog veel moeilijker. Onzekerheid is zeker een deel daarvan, maar ook gewoon het gevoel dat ik andere mensen tot last ben, dat ze hun tijd lopen te verspillen aan mij.quote:Om uit de cirkel te komen zal ik proberen om dingen te doen die jezelf niet in 1 keer zou bedenken. Zoals in je eentje uit te gaan en gewoon iemand aanspreken. Je kan jezelf ook observeren, op het moment wanneer jij je niet op je gemak voelt bijv.
Volgende dag kan je bij jezelf afvragen; waarom krijg ik dit gevoel, is het ergens voor nodig.
Ik hoop als je dit vaak genoeg doet dat je merkt dat het pure onzekerheid is en dat het nergens voor nodig is.
Ik heb dit ook bij mezelf gemerkt en in het begin is het behoorlijk zwaar maar later gaat het gemakkelijker.
[ Bericht 0% gewijzigd door Black-Adder op 04-02-2013 10:15:09 ]
Je weet dat je last hebt van een negatief zelfbeeld en een gebrek aan zelfvertrouwen, dus denk ik dat je misschien meer rekening hoort te houden met het feit dat jouw waarneming en interpretatie van de werkelijkheid beïnvloed wordt door het negatief standpunt waaruit je het bekijkt, zodanig dat je dingen gaat interpreteren zodat ze passen met dat negatief beeld dat je van je hebt. Je gaat daardoor misschien te snel besluiten dat de oorzaak bij jou of jouw uiterlijk ligt wanneer het fout loopt terwijl dat dit niet sowieso het geval is.
Heb je haar gevraagd waarom ze geen tweede date wou? Wat heeft zij erover gezegd?
Je concludeert blijkbaar dat je aan haar verwachtingen niet voldeed (en dat ze daarom de date heeft verkort), maar is het onmogelijk dat zij zelf zeer onzeker is en weg wou wegens haar door haar onzekerheid veroorzaakte ongemak op die date? Het feit dat ze voortdurend nerveus was (naar jouw zeggen) lijkt die hypothese ook te steunen.
Ik denk ook dat uiterlijk een minder grote rol speelt dan je denkt. Het is effectief zo dat mensen bepaalde persoonlijkheidstrekken gaan associëren aan jouw uiterlijke kenmerken zonder je te kennen, maar een eerste indruk kan volledig veranderen naargelang ze je persoonlijkheid werkelijk leren kennen.
Acne? Oké, je hebt geen supermodel huid, nou en? Veel andere mensen ook.
Scheef gebit? Dat hebben ook veel mensen. Het hangt uiteraard af van hoe scheef, maar nog steeds zou het mij verbazen dat dit zo'n groot afschrikkend effect heeft gehad, zeker als ze je al voor de date gezien had.
Nagelbijten? Als man denk ik niet dat je nagels snel een aanzienlijke invloed zullen hebben op je schoonheid in de ogen van anderen, maar als je er echt mee wil stoppen, waarom reken je niet op zure (doorzichtige) nagellak?
Scheve lichaamshouding? Je zegt zelf dat de oorzaak ervan je onzekerheid is, dus weet je al waaraan je moet werken.
Overmatige transpiratie? Als je je al zeer regelmatig wast en sterke deodorant en parfum tevergeefs gebruikt is een gesprek met een arts daarover misschien een goed idee, neen?
"En een man die angstig en onzeker overkomt wordt sowieso al niet aantrekkelijk geworden" zei je in een vorige post wanneer je het over liefdesrelaties had. Toen ik dit las was mijn eerste gedacht "maar dat weet je niet". Je zei ook dat je op forums meer te weten tracht te komen over wat "vrouwen" al dan niet graag hebben bij een man terwijl dat "vrouwen" een zeer talrijke groep van individuen met een grote verscheidenheid aan persoonlijkheden en smaken vormen. Je zult nooit weten wat "vrouwen" allemaal denken, want zoiets bestaat niet. Richt je eerder specifiek op de vrouw die je interesseert en wat zij al dan niet graag heeft.
Ik vroeg het haar bij het afscheid, toen zei ze: "we bellen nog" (wat overigens niet meer gebeurd is). Later zei ze, nadat ik duidelijk had gemaakt gevoelens voor haar gekregen te hebben dat dit niet wederzijds was en ze me veel succes wenste bij het zoeken naar een lieve vriendin. Lijkt me dus ook niet dat ze getwijfeld heeft.quote:Heb je haar gevraagd waarom ze geen tweede date wou? Wat heeft zij erover gezegd?
Ja, ze was duidelijk onzeker, maar of dat verder invloed heeft gehad op haar beeld van mij vraag ik mij af. Het was wel gezellig, maar ik kon toch al vrij snel merken dat ze zich niet op haar gemak voelde: haar handen trilden voortdurend, zat vaak nerveus op haar telefoon te kijken, ze lachte nauwelijks (aan de telefoon wel), meerdere keren naar de wc en toen we af wilden rekenen leek ze bijna verontwaardigd dat ik voor haar wilde betalen.quote:Je concludeert blijkbaar dat je aan haar verwachtingen niet voldeed (en dat ze daarom de date heeft verkort), maar is het onmogelijk dat zij zelf zeer onzeker is en weg wou wegens haar door haar onzekerheid veroorzaakte ongemak op die date? Het feit dat ze voortdurend nerveus was (naar jouw zeggen) lijkt die hypothese ook te steunen.
Ze had vooraf wel een paar foto's gezien, maar dat hoeft natuurlijk niet direct te zeggen dat ze toen al een goed beeld van mij (fysiek) had. Dat weet je natuurlijk nooit zeker voor je iemand irl hebt gezien. Het gekke is dat het bij mij net precies andersom was. Ik was redelijk overdonderd van haar uiterlijk, ze zag er nog mooier uit als op de foto's (waarop ze wel wat imperfecties leek te hebben).
Maar een eerste indruk is toch belangrijk om te kunnen 'selecteren'. Dan kun je nog zo'n goede persoonlijkheid hebben, als ze je niet willen leren kennen heb je daar niets aan.quote:Ik denk ook dat uiterlijk een minder grote rol speelt dan je denkt. Het is effectief zo dat mensen bepaalde persoonlijkheidstrekken gaan associëren aan jouw uiterlijke kenmerken zonder je te kennen, maar een eerste indruk kan volledig veranderen naargelang ze je persoonlijkheid werkelijk leren kennen.
Klopt. Ik heb het ook niet in extreme mate, iig niet op de plekken waar het direct zichtbaar is, maar in combinatie met de rest doet het geen goed voor mijn zelfvertrouwen.quote:Acne? Oké, je hebt geen supermodel huid, nou en? Veel andere mensen ook.
Ik heb een overbeet van ongeveer een halve centimeter in mijn bovenkaak, mijn onderkaak staat wel zo goed als recht. Het is voornamelijk dat mijn tanden in mijn bovenkaak nogal ver uit elkaar staan, wat behoorlijk opvalt (fietsenrekken).quote:Scheef gebit? Dat hebben ook veel mensen. Het hangt uiteraard af van hoe scheef, maar nog steeds zou het mij verbazen dat dit zo'n groot afschrikkend effect heeft gehad, zeker als ze je al voor de date gezien had.
Ik ben er vroeger veel mee gepest, dus het heeft veel invloed gehad op mijn zelfvertrouwen. Het is iets wat met buien komt. Soms heb ik er een paar weken geen behoefte aan, en heb ik wel weer een beetje een wit randje. Maar voor hetzelfde geld bijt ik ze in een paar dagen weer helemaal kapot. Zure nagellak heb ik nog nooit geprobeerd, kun je dat gewoon de drogist krijgen? Al zou ik me er wel ongemakkelijk bij voelen om daar (als man zijnde) naar te vragen.quote:Nagelbijten? Als man denk ik niet dat je nagels snel een aanzienlijke invloed zullen hebben op je schoonheid in de ogen van anderen, maar als je er echt mee wil stoppen, waarom reken je niet op zure (doorzichtige) nagellak?
Klopt, maar het valt niet mee, zeker als ik me echt weer eens zwaar depressief voel. Dan voelt het gewoon echt alsof ik er niet voor anderen mag zijn en verkramp ik gewoon als anderen wat van me vragen.quote:Scheve lichaamshouding? Je zegt zelf dat de oorzaak ervan je onzekerheid is, dus weet je al waaraan je moet werken.
Lichaamsgeur is wel afgenomen sinds ik sinds een paar jaar andere douchegel gebruik. En ja, ik was mij uiteraard iedere dag en gebruik altijd deo als ik gezweet heb. Maar kan daar nog steeds niet mee voorkomen dat ik soms een kletsnatte rug en voorhoofd heb als ik fysiek bezig ben geweest, zeker in de zomer. Dit heeft mij ook tegengewerkt in de tijd dat ik nog fysiek zeer zwaar werk deed. Ik vond dat erg leuk om te doen, lekker energiek bezig zijn, beetje spierballen kweken, maar het zweten is een belangrijke reden geweest om daar mee te stoppen.quote:Overmatige transpiratie? Als je je al zeer regelmatig wast en sterke deodorant en parfum tevergeefs gebruikt is een gesprek met een arts daarover misschien een goed idee, neen?
Bij de dokter ben ik al geweest, en behandeling is gewoon heel lastig, zeker in de grootte waarin ik het heb. Er is nu bloed afgenomen om te kijken of de oorzaak misschien toch niet dieper ligt, volgende week krijg ik daarvan de uitslag.
Doktersafspraken plannen is momenteel trouwens sowieso erg moeilijk door mijn werk, ben min of meer 24/7 beschikbaar en kan heel moeilijk vrij krijgen. Lastig af en toe om prioriteiten te stellen..
Tsja, ik wil toch iets proberen om vrouwen in zijn algemeen beter te leren begrijpen. Er zijn denk ik toch aardig wat overeenkomsten tussen vrouwen onderling. Het richten op één vrouw heeft denk ik voor mij niet zo veel zin. Dan ga ik alleen maar te veel hopen op meer en loop ik een groter risico om als wanhopig gezien te worden.quote:"En een man die angstig en onzeker overkomt wordt sowieso al niet aantrekkelijk geworden" zei je in een vorige post wanneer je het over liefdesrelaties had. Toen ik dit las was mijn eerste gedacht "maar dat weet je niet". Je zei ook dat je op forums meer te weten tracht te komen over wat "vrouwen" al dan niet graag hebben bij een man terwijl dat "vrouwen" een zeer talrijke groep van individuen met een grote verscheidenheid aan persoonlijkheden en smaken vormen. Je zult nooit weten wat "vrouwen" allemaal denken, want zoiets bestaat niet. Richt je eerder specifiek op de vrouw die je interesseert en wat zij al dan niet graag heeft.
Je bent veel te veel aan het analyzeren. Veel te veel. Gooi de schijt er een keer tegen aan man! Ik herken er wel wat van mezelf in. Ik heb ook periodes gehad waar ik enorm eenzaam was (voelde!), en dan ging je het overanalyzeren en daar werd niks beter van. Je straalt het uit. Uren lullen bij de huisarts, psycholoog, as if it matters. Natuurlijk niet. Toen ging je je opeens richten op carriere/studie, president van de studentenvereniging (of bij een voetbalclub in de kantine of .. etc. etc.) en poef je had opeens genoeg zaken te doen.quote:
Als je zoveel gaat analyzeren dan ga je elk kleine misstap enorm vergroten en elke kleine stap die je wel maakt vergeet je dan weer. Ik heb het idee dat je pas kunt leren als je enorm in het diepe gaat duiken. Ga verhuizen, begin volledig opnieuw. Ja maar het werkt hier nu ook niet? Nou en? Zie je vooruitgang?
Ik merk bijmezelf dat 'nieuwe' herinneringen maken een stap is in de richting van een verandering in je leven.
Is de vrijwillige brandweer niet iets voor je? Franse legionaires?
quote:
[..]
Je bent veel te veel aan het analyzeren. Veel te veel. Gooi de schijt er een keer tegen aan man! Ik herken er wel wat van mezelf in. Ik heb ook periodes gehad waar ik enorm eenzaam was (voelde!), en dan ging je het overanalyzeren en daar werd niks beter van. Je straalt het uit. Uren lullen bij de huisarts, psycholoog, as if it matters. Natuurlijk niet. Toen ging je je opeens richten op carriere/studie, president van de studentenvereniging (of bij een voetbalclub in de kantine of .. etc. etc.) en poef je had opeens genoeg zaken te doen.
Als je zoveel gaat analyzeren dan ga je elk kleine misstap enorm vergroten en elke kleine stap die je wel maakt vergeet je dan weer. Ik heb het idee dat je pas kunt leren als je enorm in het diepe gaat duiken. Ga verhuizen, begin volledig opnieuw. Ja maar het werkt hier nu ook niet? Nou en? Zie je vooruitgang?
Ik merk bijmezelf dat 'nieuwe' herinneringen maken een stap is in de richting van een verandering in je leven.
Is de vrijwillige brandweer niet iets voor je? Franse legionaires?
Alles zit tussen je oren. Eerste stap is altijd het moeilijkst. Immers anders was je niet beland in je huidige situatie.
Het verleden moet je laten rusten. Je verleden heeft geen positieve bijdragen geleverd aan je persoonlijke ontwikkelingen. Waarom denk je er dan telkens aan? Voor zover ik lees ben je een gezonde persoon met enkel een slecht verleden.
Een feit is dat de maatschappij niks om je geeft. Zij oordelen dus ook niet. Dat jij je drukt maakt om anderen is gewoon stom. Denk je echt dat je zo belangrijk bent dat anderen telkens over jou druk maken?
Leef nu, accepteer je bestaan en sta open voor veranderingen.
Mijn werk vreet momenteel zo veel tijd dat ik amper genoeg tijd heb om een huishouden te runnen, theoretisch heb ik dus genoeg te doen. Maar of ik er ook voldoende motivatie voor kan opbrengen om me op andere dingen te focussen is een tweede.quote:
Je bent veel te veel aan het analyzeren. Veel te veel. Gooi de schijt er een keer tegen aan man! Ik herken er wel wat van mezelf in. Ik heb ook periodes gehad waar ik enorm eenzaam was (voelde!), en dan ging je het overanalyzeren en daar werd niks beter van. Je straalt het uit. Uren lullen bij de huisarts, psycholoog, as if it matters. Natuurlijk niet. Toen ging je je opeens richten op carriere/studie, president van de studentenvereniging (of bij een voetbalclub in de kantine of .. etc. etc.) en poef je had opeens genoeg zaken te doen.
Maar kleine misstappen kunnen ook leiden tot kleine verbeteringen in mezelf en dat is juist wat ik zo hard nodig heb om mijn zelfvertrouwen weer op te krikken. Ik wil helemaal niet vollédig opnieuw beginnen. Ik ben al recentelijk verhuisd naar een leuk appartementje en sinds een paar jaar heb ik een baan waar ik het vrij goed naar mijn zin heb en in ieder geval financieel relatief weinig zorgen meer heb. Dat zijn (naast mijn familie) mijn enige hou-vasts in mijn leven die ik niet zomaar wil opgeven.quote:Als je zoveel gaat analyzeren dan ga je elk kleine misstap enorm vergroten en elke kleine stap die je wel maakt vergeet je dan weer. Ik heb het idee dat je pas kunt leren als je enorm in het diepe gaat duiken. Ga verhuizen, begin volledig opnieuw. Ja maar het werkt hier nu ook niet? Nou en? Zie je vooruitgang?
Maar mijn verleden is wel een deel van wie ik ben en een reden waarom het zo moeilijk voor me is te veranderen. Zonder al te veel in het medelijden te willen blijven hangen, maar toch: Ik heb in mijn jeugd zelden een gevoel van waardering gehad bij andere mensen. Dat ik echt het gevoel had: fijn dat ik er ben, fijn dat ik iets toe voeg aan het leven van een ander. Ik heb mij altijd al een 'sta-in-de-weg' gevoeld.quote:
Het verleden moet je laten rusten. Je verleden heeft geen positieve bijdragen geleverd aan je persoonlijke ontwikkelingen. Waarom denk je er dan telkens aan? Voor zover ik lees ben je een gezonde persoon met enkel een slecht verleden.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het onmogelijk is te veranderen, maar dit speelt gewoon allemaal al vanaf jongs af aan en al die jaren zeg ik steeds aan mezelf te werken, en voor een deel denk ik ook zeker wel dat ik een mate van vooruitgang heb geboekt, maar het gevoel dat ik eigenlijk niet in deze maatschappij 'hoor' is altijd aanwezig geweest en ik vraag me af of dat ooit volledig zal verdwijnen.
gevalletje ontwijkende persoonlijkheidsstoornis?quote:
[..]
Maar mijn verleden is wel een deel van wie ik ben en een reden waarom het zo moeilijk voor me is te veranderen. Zonder al te veel in het medelijden te willen blijven hangen, maar toch: Ik heb in mijn jeugd zelden een gevoel van waardering gehad bij andere mensen. Dat ik echt het gevoel had: fijn dat ik er ben, fijn dat ik iets toe voeg aan het leven van een ander. Ik heb mij altijd al een 'sta-in-de-weg' gevoeld.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het onmogelijk is te veranderen, maar dit speelt gewoon allemaal al vanaf jongs af aan en al die jaren zeg ik steeds aan mezelf te werken, en voor een deel denk ik ook zeker wel dat ik een mate van vooruitgang heb geboekt, maar het gevoel dat ik eigenlijk niet in deze maatschappij 'hoor' is altijd aanwezig geweest en ik vraag me af of dat ooit volledig zal verdwijnen.
Ikzelf wil na deze zomer weer naar school en daarmee ga ik dan een nieuwe start maken, totaal nieuwe omgeving, op mezelf gaan wonen, aanmelden voor verengingen om onder de mensen te komen en een overplaatsing van het werk aanvragen wat ongetwijfeld gaat lukken, en dan uiteraard nog de school. Misschien ook voor jou iets? Al heb ik de leeftijd(21) er meer voor dan jij misschien.. In elk geval het verleden toch wat achter me laten, het blijft altijd bij je natuurlijk, maar toch, een nieuwe ronde geeft nieuwe kansen. Echter heb ik het er nog wel is lastig mee met wat voor tijdsbestek er tussen zit en het nog zover is, ondanks dat velen zeggen 'Joh, die maanden zijn zo voorbij.' Valt dan altijd vies tegen..
''The now is all there will ever be'' Je hersens kunnen zich maar op 1 ding tegelijk focussen. Het is een stuk beter als jij die capaciteit richt op het 'nu', ipv het verleden.quote:
[..]
Maar mijn verleden is wel een deel van wie ik ben en een reden waarom het zo moeilijk voor me is te veranderen. Zonder al te veel in het medelijden te willen blijven hangen, maar toch: Ik heb in mijn jeugd zelden een gevoel van waardering gehad bij andere mensen. Dat ik echt het gevoel had: fijn dat ik er ben, fijn dat ik iets toe voeg aan het leven van een ander. Ik heb mij altijd al een 'sta-in-de-weg' gevoeld.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het onmogelijk is te veranderen, maar dit speelt gewoon allemaal al vanaf jongs af aan en al die jaren zeg ik steeds aan mezelf te werken, en voor een deel denk ik ook zeker wel dat ik een mate van vooruitgang heb geboekt, maar het gevoel dat ik eigenlijk niet in deze maatschappij 'hoor' is altijd aanwezig geweest en ik vraag me af of dat ooit volledig zal verdwijnen.
Quick question, heb je dit topic geopend om medelijden te krijgen? Of heb je besloten dat het onderhand genoeg is, en ben je op zoek naar tools om de shit te worden. Met dat laatste kan ik je misschien helpen namelijk. Ben zelf ook al een tijdje met zelfontwikkeling bezig
Als stiekeme lurker hier in de topic wil ik ook wel weten wat voor 'tools' jij hebt ?quote:
[..]
''The now is all there will ever be'' Je hersens kunnen zich maar op 1 ding tegelijk focussen. Het is een stuk beter als jij die capaciteit richt op het 'nu', ipv het verleden.
Quick question, heb je dit topic geopend om medelijden te krijgen? Of heb je besloten dat het onderhand genoeg is, en ben je op zoek naar tools om de shit te worden. Met dat laatste kan ik je misschien helpen namelijk. Ben zelf ook al een tijdje met zelfontwikkeling bezig
Waarom zou je iets moeten toevoegen aan het leven van een ander? Het is jouw feestje...quote:
[..]
Maar mijn verleden is wel een deel van wie ik ben en een reden waarom het zo moeilijk voor me is te veranderen. Zonder al te veel in het medelijden te willen blijven hangen, maar toch: Ik heb in mijn jeugd zelden een gevoel van waardering gehad bij andere mensen. Dat ik echt het gevoel had: fijn dat ik er ben, fijn dat ik iets toe voeg aan het leven van een ander. Ik heb mij altijd al een 'sta-in-de-weg' gevoeld.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het onmogelijk is te veranderen, maar dit speelt gewoon allemaal al vanaf jongs af aan en al die jaren zeg ik steeds aan mezelf te werken, en voor een deel denk ik ook zeker wel dat ik een mate van vooruitgang heb geboekt, maar het gevoel dat ik eigenlijk niet in deze maatschappij 'hoor' is altijd aanwezig geweest en ik vraag me af of dat ooit volledig zal verdwijnen.
Stel je krijgt straks een relatie en je kunt haar enorm helpen in je leven en je voelt waardering. Dan gaat het over en zit je weer in je eentje. Wedden dat je je dan kutter voelt dan nu?
Dat gevoel wat jij hebt had ik ook, tot ik over de landsgrenzen ging verhuizen. Blijven zitten qua werk, huissituatie, familie, whatever is desastreus. Je komt zo niet verder ..
Maw, je wil graag in dezelfde positie blijven zitten en hopen dat het magisch straks beter gaat worden?quote:
[..]
Mijn werk vreet momenteel zo veel tijd dat ik amper genoeg tijd heb om een huishouden te runnen, theoretisch heb ik dus genoeg te doen. Maar of ik er ook voldoende motivatie voor kan opbrengen om me op andere dingen te focussen is een tweede.
[..]
Maar kleine misstappen kunnen ook leiden tot kleine verbeteringen in mezelf en dat is juist wat ik zo hard nodig heb om mijn zelfvertrouwen weer op te krikken. Ik wil helemaal niet vollédig opnieuw beginnen. Ik ben al recentelijk verhuisd naar een leuk appartementje en sinds een paar jaar heb ik een baan waar ik het vrij goed naar mijn zin heb en in ieder geval financieel relatief weinig zorgen meer heb. Dat zijn (naast mijn familie) mijn enige hou-vasts in mijn leven die ik niet zomaar wil opgeven.
Uiteraard heb ik hier niet op zoek naar medelijden, dan had ik mij hier wel met naam en toenaam genoemd en had ik meer details gegeven. Ik ben enkel op zoek naar een luisterend oor voor mijn problemen, die ik in mijn dagelijks leven gewoon aan niemand kwijt kan. Dit forum heeft mij al veel geholpen wat dat betreft.quote:
Quick question, heb je dit topic geopend om medelijden te krijgen? Of heb je besloten dat het onderhand genoeg is, en ben je op zoek naar tools om de shit te worden. Met dat laatste kan ik je misschien helpen namelijk. Ben zelf ook al een tijdje met zelfontwikkeling bezig
Dat ben ik met je eens en ik heb daar zelf ook veel gebruik van gemaakt toen ik er achter kwam dat bijv. mn vriendin borderline had. Het probleem destijds was alleen wel dat andere FOKkers! terecht zeiden dat veel users, waaronder mezelf er dus in vast bleven hangen. Wel je verhaal droppen, maar geen progressie (seemingly) willen boeken.quote:
[..]
Uiteraard heb ik hier niet op zoek naar medelijden, dan had ik mij hier wel met naam en toenaam genoemd en had ik meer details gegeven. Ik ben enkel op zoek naar een luisterend oor voor mijn problemen, die ik in mijn dagelijks leven gewoon aan niemand kwijt kan. Dit forum heeft mij al veel geholpen wat dat betreft.
Van je af gaan praten is 1 ding, vooruitgang is toch echt een tweede. Het is hetzelfde als dat je continu dat gevoel hebt van dat je moet zeiken maar toch nog ff die auto instapt om naar huis te gaan. Dan ben je eindelijk thuis en voel je je veel beter. Je bent er wel even van af, maar je gaat straks toch weer drinken en dan moet je weer. Het zijn allemaal kortstondige hulpmiddelen. Internet etc. heeft juist meer kwaad gedaan dan je lief heeft. Met name ..
Ja, met name op sociaal vlak ..
Het is niet dat ik die relatie als hoofddoel in mijn leven zie, dat dat het enige is waar ik waardering uit zou moeten halen. Ik besef dat er meer ontbreekt dan dat, dus ik denk dat het geen verschil uit zou maken. En zelfs al zou het kutter voelen, dan heb ik het tenminste geprobeerd en misschien wel een paar mooie herinneringen aan over gehouden. Dat is ook al heel wat waard.quote:
Waarom zou je iets moeten toevoegen aan het leven van een ander? Het is jouw feestje...
Stel je krijgt straks een relatie en je kunt haar enorm helpen in je leven en je voelt waardering. Dan gaat het over en zit je weer in je eentje. Wedden dat je je dan kutter voelt dan nu?
Geloof mij, ik heb sowieso al geen standaardleventje en landgrenzen zie ik ook genoeg. Ik besef me denk ik gewoon af en toe te weinig hoe goed ik het hier al heb. Leuke baan, leuk huisje, goed contact met mijn familie (oke, maar één kant weliswaar, maar toch). Ik ben zeker bereid om dingen om te gooien in mijn leven, maar helemaal terug naar af zou nu gewoon niet verstandig zijn. Collega's van me vragen ook nog wel eens aan me waarom ik niet bijvoorbeeld weer ga studeren, omdat ik het wel 'zou kunnen', maar als ik besef wat ik daar financieel allemaal voor moet gaan laten is het me dat gewoon niet waard.quote:Dat gevoel wat jij hebt had ik ook, tot ik over de landsgrenzen ging verhuizen. Blijven zitten qua werk, huissituatie, familie, whatever is desastreus. Je komt zo niet verder ..
Ik hoop het voor je, ik was bezig met een relatie met iemand met borderline waarvan ik dacht diegene te kunnen redden van haar moeilijke situatie in haar jeugd. En als je er dan achter komt dat diegene jou hulp niet wil hebben ... maar je toch de wereld beloofd, trouwen, kids etc.quote:
[..]
Het is niet dat ik die relatie als hoofddoel in mijn leven zie, dat dat het enige is waar ik waardering uit zou moeten halen. Ik besef dat er meer ontbreekt dan dat, dus ik denk dat het geen verschil uit zou maken. En zelfs al zou het kutter voelen, dan heb ik het tenminste geprobeerd en misschien wel een paar mooie herinneringen aan over gehouden. Dat is ook al heel wat waard.
Mooi herinneringen aan over gehouden? De tering, absoluut niet zeg. Dat gevoel van niemand wil je hulp hebben is nog veel pijnlijker dan dat je alleen bent.
Het is niet zo dat ik het bedacht heb ofzo, maar er zijn gelukkig echt talloze blogs/video's op youtube/boeken die je verder kunnen helpen. Ik ben ervan overtuigd dat bij (bijna) elk probleem wat mensen denken te hebben, iemand anders het al heeft meegemaakt in een extremere vorm, en er een oplossing voor heeft bedacht. Lang leve het internetquote:
[..]
Als stiekeme lurker hier in de topic wil ik ook wel weten wat voor 'tools' jij hebt ?
Bijna elk psychisch probleem valt inderdaad op te lossen. 9 van de 10 keer zit het gewoon tussen de orenquote:
[..]
Het is niet zo dat ik het bedacht heb ofzo, maar er zijn gelukkig echt talloze blogs/video's op youtube/boeken die je verder kunnen helpen. Ik ben ervan overtuigd dat bij (bijna) elk probleem wat mensen denken te hebben, iemand anders het al heeft meegemaakt in een extremere vorm, en er een oplossing voor heeft bedacht. Lang leve het internet
- Een ex-collega waar ik veel mee optrok op mijn werk is even langs gekomen. Ik kon op de ochtend dat hij kwam echter wel door de grond zakken, ondanks dat hij zelf wel veel positiefs te melden had. Uiteindelijk na een uur maar gezegd dat ik het druk had, ik wil hem gewoon niet meesleuren in mijn negatieve gedachten.
- Een oude vriendin die ik al een paar jaar niet meer gezien heb wilde afspreken. Op het laatste moment met een smoes afgezegd. Ik spreek haar nog wel regelmatig via fb en whatsapp, vooral ook omdat het fysiek niet zo goed met haar gaat zou ik me schuldig voelen als ik haar een rotgevoel aan ga praten.
- Een vergadering van de lokale buurtvereniging waar ik geweest ben. Heb me flink moeten opladen hiervoor om daar überhaupt naar toe te gaan. Voelde me extreem ongemakkelijk, tussen een grote groep jonge, knappe, intelligente mensen die elkaar al heel goed kennen. Ik heb wel proberen mee te luisteren, want er zaten wel wat punten tussen die voor mij ook van belang waren, maar bij het 'naborrelen' ben ik toch maar snel er tussenuit gepiept. Dat trok ik gewoon echt niet meer.
Mijn hele leven ben ik al bezig met het afstoten en teleurstellen met mensen, wat vandaag tot een dieptepunt is gekomen. Elke vorm van zelfrespect is verdwenen. Naar alle waarschijnlijkheid zal mijn contract over een paar maanden niet verlengd worden, waardoor het laatste beetje contact met collega´s ook verdwijnt. Wat straks nog overblijft is een huis wat ik binnen afzienbare tijd niet meer zal kunnen betalen, een facebookaccount vol met mensen die ik nooit spreek en familie die er aan gewend zijn dat ik niks van mij laat horen en nog steeds in de hoop zijn dat het goed met mij gaat.
Als ik dan ook nog verder door ga denken over hoe veel beter het leven van een ander er uit zou zien zonder mij, begrijp ik soms niet waarom mij dit leven gegunt is. Waarom doen mensen nog überhaupt de moeite om aardig tegen mij te doen, zelf als ze weten wat voor persoon ik ben. Waarom zie ik alleen de meest lieve, intelligente, mooie mensen om me heen de meest enge ziektes krijgen. Waarom. Ik kan er met mijn kop gewoon niet bij.
Goed moment om je leven om te gooien als je je baan kwijtraakt. Alleen lastig dat je een koophuis hebt. Anders zou je naar een grote stad kunne verhuizen ofzo. Veel meer dingen te doen en te beleven (ook in je uppie in het begin). Meer kans op een nieuwe baan ook. Of ga op reis voor een paar maanden even is echt goed je hoofd leeg maken en nieuwe dingen zien/ontdekken.quote:
Vandaag het gevoel gehad dat ik echt mijn laatste kansen heb weggegooid. Alle hoop die ik de afgelopen maanden bijeen gespaard heb, is als een kaartenhuis ineen gestort.
Mijn hele leven ben ik al bezig met het afstoten en teleurstellen met mensen, wat vandaag tot een dieptepunt is gekomen. Elke vorm van zelfrespect is verdwenen. Naar alle waarschijnlijkheid zal mijn contract over een paar maanden niet verlengd worden, waardoor het laatste beetje contact met collega´s ook verdwijnt. Wat straks nog overblijft is een huis wat ik binnen afzienbare tijd niet meer zal kunnen betalen, een facebookaccount vol met mensen die ik nooit spreek en familie die er aan gewend zijn dat ik niks van mij laat horen en nog steeds in de hoop zijn dat het goed met mij gaat.
Als ik dan ook nog verder door ga denken over hoe veel beter het leven van een ander er uit zou zien zonder mij, begrijp ik soms niet waarom mij dit leven gegunt is. Waarom doen mensen nog überhaupt de moeite om aardig tegen mij te doen, zelf als ze weten wat voor persoon ik ben. Waarom zie ik alleen de meest lieve, intelligente, mooie mensen om me heen de meest enge ziektes krijgen. Waarom. Ik kan er met mijn kop gewoon niet bij.
Verder durf ik nergens meer op te hopen. Ik had vroeger misschien ook een huisje, boompje, beestje ideaal voor ogen, maar dat is gewoon geen realistisch doel meer op dit moment. Mijn droom is op dit moment om de beperkte sociale contacten die ik nog heb (al zijn die voornamelijk via internet) te koesteren. En vooral om te genieten van de kleine dingen in het leven op de momenten dat ik genoeg positieve energie uit mezelf kan putten.
En als je alle 'beperkingen' terzijde schuift, geen rekening houdend dat er limieten bestaan. Wat zou je dan willen? Waarom wilde je vroeger een huisje, boompje, beestje ? En wat waren je verwachtingen daarop?quote:
Ik wil geen hoge eisen meer hebben in mijn leven, dus ik probeer niet te veel meer te dromen of anderszins te ver vooruit te kijken. Op korte termijn wil ik nog wel wat reizen maken naar een paar bestemmingen die ik sowieso nog op mijn verlanglijstje heb staan, of dat nu met of zonder andere mensen is.
Verder durf ik nergens meer op te hopen. Ik had vroeger misschien ook een huisje, boompje, beestje ideaal voor ogen, maar dat is gewoon geen realistisch doel meer op dit moment. Mijn droom is op dit moment om de beperkte sociale contacten die ik nog heb (al zijn die voornamelijk via internet) te koesteren. En vooral om te genieten van de kleine dingen in het leven op de momenten dat ik genoeg positieve energie uit mezelf kan putten.
Bij sommige mensen lijkt het leven vanzelf te gaan, anderen moeten er zichtbaar voor knokken en moeten soms zoals je aangaf zelfs hun verwachtingen bijstellen om gelukkig te kunnen zijn. Diogenes zou eens zoiets hebben gezegd als: geluk wordt bereikt wanneer de verlangens het plafond bereiken, het devies luidt dus: verlaag het plafond. Maar wat als we het plafond zo laag verschuiven dat het amper van de vloer is te onderscheiden, waar zullen dan de geluksmomenten zijn? Ofwel, kun je met 'de beperkte sociale contacten' die je hebt en de 'kleine dingen uit het leven' gelukkig zijn, in vrede zijn met je leven?
Nee, dat is al eens eerder door iemand geopperd hier, maar ik denk niet dat ik erg overspannen ben. Ik heb zeker wel stresssituaties en dan vooral in een sociale setting of als ik te veel over mezelf na loop te denken. Ik werk veel en ben weinig thuis, maar de werkdruk is niet erg hoog te noemen en met de meeste collega's heb ik goed contact. Wat spanning betreft denk ik eerder dat ik te weinig heb dan te veel.quote:
denk je niet dat je ook last hebt van de symptomen overspannen black-adder?? Misschien dat je daar iets aan zou moeten doen, waardoor het leven weer wat prettiger voor jouw wordt?
Die beperkingen kan ik niet meer terzijde schuiven, omdat ik weet dat bepaalde beperkingen nog maar weinig tot niet veranderd kunnen worden. En ik wil niet in dromen blijven leven.quote:
[..]
En als je alle 'beperkingen' terzijde schuift, geen rekening houdend dat er limieten bestaan. Wat zou je dan willen?
Omdat ik toen dacht dat dat mij het meest gelukkig zou maken. Al was het alleen maar om er gewoon te kunnen zijn voor een ander (vrouw, kinderen). En ook om 'mijn' kinderen een betere jeugd te kunnen geven dan ik zelf heb gehad. Nu denk ik dat met mijn emotionele buien en negatieve beelden die ik in mijn hoofd heb geen goede minnaar kan zijn, laat staan een goede vader. Ik was vroeger denk ik ook veel te naïef en gemakzuchtig op dat gebied. Ik dacht het uiteindelijk toch wel vanzelf goed zou komen. Nu besef ik dat zelfs als ik er wel heel veel moeite en tijd in ga steken de kans nog steeds bijzonder klein zal zijn dat ik leuke partner ga vinden.quote:Waarom wilde je vroeger een huisje, boompje, beestje ? En wat waren je verwachtingen daarop?
Ik denk dat het gemis aan een partner en wat meer sociale contacten er altijd wel zal blijven, dus hoe veel leuke dingen ik verder ook doe, het zal altijd een soort leegte blijven. Ik zou willen dat ik er vrede mee kon hebben.quote:Ofwel, kun je met 'de beperkte sociale contacten' die je hebt en de 'kleine dingen uit het leven' gelukkig zijn, in vrede zijn met je leven?
[ Bericht 0% gewijzigd door Black-Adder op 26-03-2013 09:34:56 ]
Ik heb gewoon geen idee meer hoe ik de vicieuze cirkel kan doorbreken. Door het gebrek aan contact voel ik me neerslachtig en doordat ik me neerslachtig voel heb ik moeite met het starten/onderhouden van contacten. En misschien erger nog vind ik eigenlijk dat mijn depressies me continu tegen houden om leuke dingen in mijn eentje te doen, ondanks dat ik er in de loop van de jaren er wel wat hobby's op heb nagehouden. Soms zit ik halve dagen alleen maar doelloos door het raam te staren te wachten tot er een einde aan de dag komt. Of zelfs als ik voor mijn gevoel wel een beetje bezig ben, als zijn het maar standaard huishoudelijke dingen zoals rekeningen betalen, de was doen, schoonmaken etc, voelt het gewoon zo zinloos, omdat ik het alleen voor mezelf doe. Mijn werk is feitelijk nog het enige waarin ik het gevoel heb dat ik nog enige betekenis heb voor een ander, al is het maar dat ik af en toe eens een collega kan helpen.
Ik weet dat ik een tijd terug gepost heb dat ik professionele hulp zou gaan zoeken. Ik heb daarna nog 2 gesprekken bij de SPV'er gehad, waarna voor mij toch duidelijk werd dat dit alleen ging werken als ik zelf vertrouwen kon hebben in het psychisch volledig blootgeven bij bepaalde personen en vertrouwen zou hebben in een goede afloop. Beiden waren niet het geval en ik ben er dan ook niet verder mee gegaan.
Als jij goed voelt bij het helpen van mensen, doe dan vrijwilligerswerk. Of sluit aan bij een kerkgemeenschap. Laatsgenoemde is geen grap.
[ Bericht 16% gewijzigd door dubbeltjeswasgeld op 31-03-2013 15:44:32 ]
2) Ik zou je ook aanraden, en dat is volgens mij al gedaan maar heb even het antwoord niet paraat, om een sport te gaan volgen. Een teamsport is denk ik het beste, maar gewoon de gym ingaan en (aanzienlijk) sterker worden zal je vertrouwen ook een boost geven. Als je wilt weten hoe je moet beginnen in de gym, schroom niet en ga naar het BB topic in sport. Je krijgt er schema's, tips en steun, zolang je intenties goed zijn.
Ik heb in bepaalde mate wel dingen van mezelf geaccepteerd. Ik heb geaccepteerd van mezelf dat ik nooit een knap persoon zal worden, al zal ik wel proberen steeds het uiterste uit mezelf te halen. Ik heb geaccepteerd dat mijn carrière niet verder zal groeien, iets waar ik vrede mee heb omdat ik gewoon leuk werk doe. Ik heb geaccepteerd dat ik nooit een overdreven sociaal persoon zal worden, omdat ik daarvoor al te vaak behoefte heb om alleen te zijn en ook überhaupt de tijd niet voor heb door mijn werk.quote:
Zo lang jezelf niet accepteert Dan gaat er nooit een verandering in komen. Eerste stap is altijd het moeilijkst. Goed, dat je prof.hulp hebt gezocht, blijf wel daarheen gaan want kennelijk lukt het jezelf niet om je angsten te overwinnen.
Ik besef zeker dat iedereen zijn eigen problemen heeft en ik ga me ook zeker niet voordoen alsof mijn problemen erger zouden zijn dan die van de ander. Ik besef zelfs dat ik op sommige punten tot nu gewoon zelfs geluk heb gehad, bijvoorbeeld dat ik een leuke baan heb gevonden en dat ik fysiek in redelijk goede gezondheid verkeer. Ik kijk ook niet met afgunst naar anderen, ik gun mensen graag hun geluk in deze wereld. Ik zie in het succes van sommige mensen alleen voor mezelf de bevestiging dat ik gewoon niet alles uit het leven heb gehaald, wat ik halen kon. En naarmate ik ouder zal worden zal dat gevoel denk ik alleen maar versterken, omdat het steeds moeilijker wordt bepaalde dingen te veranderen.quote:
1) Ik denk dat het belangrijk is om te beseffen dat ook de mensen die er op het eerste gezicht normaal of (misschien in jouw ogen succesvol) uitzien, ook hun eigen problemen hebben. Iedereen heeft ze, alleen sommige verbergen het beter dan anderen.
Ik ben een paar keer gaan fitnessen, en fysiek voelt het zeker lekker om even helemaal los te komen. Tegelijkertijd lost het voor mijn gevoel ook weinig op en het kost mij mentaal veel energie om tussen al die zwetende medesporters mezelf te zijn en de dingen in zo'n sportschool te doen waar ik me goed bij voel. In het verleden heb ik wel nog veel gefietst (alleen). Een teamsport lijkt me vreselijk, alleen al vanwege de slechte herinneringen die ik daar in mijn tijd op de middelbare school aan heb overgehouden. Dat gaat zo'n klap in mijn gezicht worden als ik daar toch niet zo goed in blijk te zijn, dat ik daar niet aan wil beginnen.quote:2) Ik zou je ook aanraden, en dat is volgens mij al gedaan maar heb even het antwoord niet paraat, om een sport te gaan volgen. Een teamsport is denk ik het beste, maar gewoon de gym ingaan en (aanzienlijk) sterker worden zal je vertrouwen ook een boost geven. Als je wilt weten hoe je moet beginnen in de gym, schroom niet en ga naar het BB topic in sport. Je krijgt er schema's, tips en steun, zolang je intenties goed zijn.
Sorry dat Ik in herhaling val, maar als steeds jezelf confronteert met het verleden Dan zal je nooit vooruitgang boeken.quote:
[..]
Ik besef zeker dat iedereen zijn eigen problemen heeft en ik ga me ook zeker niet voordoen alsof mijn problemen erger zouden zijn dan die van de ander. Ik besef zelfs dat ik op sommige punten tot nu gewoon zelfs geluk heb gehad, bijvoorbeeld dat ik een leuke baan heb gevonden en dat ik fysiek in redelijk goede gezondheid verkeer. Ik kijk ook niet met afgunst naar anderen, ik gun mensen graag hun geluk in deze wereld. Ik zie in het succes van sommige mensen alleen voor mezelf de bevestiging dat ik gewoon niet alles uit het leven heb gehaald, wat ik halen kon. En naarmate ik ouder zal worden zal dat gevoel denk ik alleen maar versterken, omdat het steeds moeilijker wordt bepaalde dingen te veranderen.
10 jaar later zal je weer terug kijken op je verleden en moet je weer bevestigen dat je niks bereikt hebt op je persoonlijke vlak.
Als je nu acties onderneemt Dan zal je 10 jaar later wellicht tevreden Zijn met je leven en iig bezig Zijn met de toekomst ipv het verleden.
Ik wenste dat ik een gouden formule voor je had om je te helpen uit deze vicieuze cirkel te komen, maar moet eerlijk bekennen dat ik die niet heb. De tips die hier zijn uitgedeeld, waaronder sporten en lid worden van een vereniging, zijn ieder op zijn eigen manier nuttig om eens uit te proberen. Aan de hand van je voorgaande reacties hierop merk ik dat je je niet alleen onzeker voelt over het sociale gedeelte van de activiteiten, maar het ongemak wellicht al aanwezig is voordat er zelfs sprake is van sociaal contact. Misschien valt het je lastig om je te concentreren op de activiteit zelf, vanwege het vooruitzicht om later in contact te moeten treden met anderen? Of ben je juist bang om fouten te maken waar anderen je op af kunnen rekenen? Deze onzekerheid om tekort te schieten is begrijpelijk en kan juist in bijzijn van anderen een versterkend effect hebben.
Probeer iets te zoeken waar jij je goed bij voelt. Begin zo nodig alleen, zonder anderen. Al is het maar het lezen van boeken, basketballen of programmeren van computer spellen. Het mooie van leven op een 'overbevolkte' wereld is dat er altijd wel mensen zijn die dezelfde hobbies met je delen. Zodra jij je met je hobby op je gemak voelt, is het wellicht makkelijker om met lotgenoten met wie je dezelfde interesses deelt in contact te treden. Je beschikt over kennis en zelfvertrouwen over het onderwerp die als basis kan dienen om de angst te overwinnen om met iemand te converseren. Bovendien geeft het je een reden om met iemand te praten, wat ook een deel van de onzekerheid kan weghalen (het wekt namelijk de verwachting dat het zwaartepunt van het gesprek op het onderwerp zelf zal liggen, en niet op je persoonlijkheid, wat nu vrij gevoelig ligt en je onzeker maakt). Wees niet bang wanneer de gesprekken in het begin mogelijk heel nerd-erig op 1 onderwerp blijven steken. Breid het op je eigen tempo verder uit.
Probeer de dingen te doen die je op je gemak stellen en je uit een negatief dal kunnen halen, hoe tijdelijk het ook moge zijn. Hoe langer je erin blijft, hoe sterker het gevoel zal zijn dat je er nooit meer uit komt.
Overigens, die tip van de kerkgemeenschap is inderdaad zo stom nog niet.
Overigens, http://www.bol.com/nl/p/h(...)ng/9200000005175509/ . Ik weet niet of het wat is, maar wellicht het proberen waard!quote:
gehad op mijn zelfvertrouwen. Het is iets wat met buien komt. Soms heb ik er een paar weken geen behoefte aan, en heb ik wel weer een beetje een wit randje. Maar voor hetzelfde geld bijt ik ze in een paar dagen weer helemaal kapot. Zure nagellak heb ik nog nooit geprobeerd, kun je dat gewoon de drogist krijgen? Al zou ik me er wel ongemakkelijk bij voelen om daar (als man zijnde) naar te vragen.
Teamsport lijkt me juist wel een goede oplossing? Waarom wil je dat nu niet meer doen?quote:
Ik ben een paar keer gaan fitnessen, en fysiek voelt het zeker lekker om even helemaal los te komen. Tegelijkertijd lost het voor mijn gevoel ook weinig op en het kost mij mentaal veel energie om tussen al die zwetende medesporters mezelf te zijn en de dingen in zo'n sportschool te doen waar ik me goed bij voel. In het verleden heb ik wel nog veel gefietst (alleen). Een teamsport lijkt me vreselijk, alleen al vanwege de slechte herinneringen die ik daar in mijn tijd op de middelbare school aan heb overgehouden. Dat gaat zo'n klap in mijn gezicht worden als ik daar toch niet zo goed in blijk te zijn, dat ik daar niet aan wil beginnen.
Niemand anders gaat dit voor je doen. Ik heb laatst ook hier gepost en bij mij lag het bij mn eigen verantwoordelijkheid en dit is waar geweest. Alleen jij kan het echt veranderen. Ik kan me echt enorm goed met je verhaal identificeren. Ik ga der misschien anders mee om maar heb echt ook zo moeite gehad met mensen in de ogen aan te kijken en dingen te zeggen tot het punt dat ik niet eens meer iets zei of deed. Wist op een gegeven moment niet meer wat ik aan het doen was(voor een zeer lange periode). Maar eigenlijk is dat alles niet erg. Het is geen ramp als je dat doet, het is niet goed maar ook niet verkeerd, onthoud dat. Je hoeft ook niet perse gelukkig te worden. Je moet NIKS. Het is aan jou om te beslissen wat je uit het leven wilt halen.
Probeer blij te zijn met wat je hebt misschien heb je nu een afkeer van je ouders gekregen maar zijn ze wel echt alleen slecht? denk is over wat je nu hebt en wat ze wel voor je gedaan hebben en probeer los te laten wat er gebeurd is en in het heden te leven. Zelfs aan de kleinste dingen denken aan dat ze je bijvoorbeeld een warm bed douche eten een dak boven je hoofd hebben gegeven, het is zo slecht nog niet, die dingen helpen. Realistisch zijn het is ook een onderdeel van volwassen worden. Hopelijk kom je eruit. Succes.
[ Bericht 7% gewijzigd door vanquish89 op 02-04-2013 22:28:07 ]
Hier worden inderdaad enorm veel kansen gemist. Het is beter 10 vrienden en 2 vijanden te hebben dan nul vrienden en 12 denkbeeldige vijanden.quote:
En ik begrijp ook dat je dingen denkt over wat ze over je denken. Ten eerste is dat wel zo? zal die persoon zich daar nou echt mee bezig houden, en omdat die persoon zo kijkt betekent het nog niet gelijk dat ie iets negatiefs denkt over jou kan ook zijn dat ie een rare gedachte had over iets wat eerder is gebeurd. En als het wel zo is, is dat dan zo een ramp? Ok persoon A denkt zo. Het is niet leuk, akkoord, maar is het slecht? Jij bent nog heel. Er verandert in wezen niks persoon A denkt alleen minder over je maar dat is niet erg. Het is ook maar waar je op let daarna. In andere woorden hierdoor blijf je er niet te lang bij stil staan en let je vanzelf weer op je eigen pad.
Ik probeer juist uit mijn verleden te leren om dingen in de toekomst beter te kunnen doen. Ik heb nog weinig mensen in mijn omgeving over om dingen van te leren, dus moet ik het uit mezelf halen. En eigenlijk heb ik nu al bepaalde dingen bereikt die ik 10 jaar geleden niet voor mogelijk had gehouden. Ik bedoel, dat ik überhaupt leuk contact en diepgaande gesprekken kon hebben met bijvoorbeeld collega's, dat ik gesprekken zou kunnen voeren met wildvreemde mensen op straat, dat ik zelfs aardig gevonden zou worden bij meisjes en zelfs een date zou kunnen krijgen zijn dingen waar ik nu eigenlijk nog steeds wel eens perplex van sta.quote:
[..]
Sorry dat Ik in herhaling val, maar als steeds jezelf confronteert met het verleden Dan zal je nooit vooruitgang boeken.
10 jaar later zal je weer terug kijken op je verleden en moet je weer bevestigen dat je niks bereikt hebt op je persoonlijke vlak.
Als je nu acties onderneemt Dan zal je 10 jaar later wellicht tevreden Zijn met je leven en iig bezig Zijn met de toekomst ipv het verleden.
Ik denk dat ik eerder weer zou gaan fitnessen dan op een vereniging gaan. Los van het feit dat ik dan weer als groentje ergens zou moeten beginnen (wat inderdaad op mijn onzekerheid werkt) zou ik dan ook continu de druk van anderen voelen om te moeten presteren. Als ik in mijn eentje sport presteer kan ik bepaalde doelen voor mezelf stellen die ik wil bereiken en vind ik het makkelijker om mezelf te blijven. Daarnaast heb ik door mijn werk niet echt de mogelijkheid om op regelmatige tijdstippen zoiets te ondernemen en een vereniging is natuurlijk ook niet helemaal vrijblijvend.quote:
Aan de hand van je voorgaande reacties hierop merk ik dat je je niet alleen onzeker voelt over het sociale gedeelte van de activiteiten, maar het ongemak wellicht al aanwezig is voordat er zelfs sprake is van sociaal contact. Misschien valt het je lastig om je te concentreren op de activiteit zelf, vanwege het vooruitzicht om later in contact te moeten treden met anderen? Of ben je juist bang om fouten te maken waar anderen je op af kunnen rekenen? Deze onzekerheid om tekort te schieten is begrijpelijk en kan juist in bijzijn van anderen een versterkend effect hebben.
De hobby's die ik heb zijn vooral op mezelf gericht en ik zou niet weten hoe ik daarmee meer in contact zou kunnen komen met andere mensen. Ik ben wel lid van een aantal fora over een aantal dingen die mij wel interesseren, maar posten doe ik eigenlijk nog zelden.quote:Probeer iets te zoeken waar jij je goed bij voelt. Begin zo nodig alleen, zonder anderen. Al is het maar het lezen van boeken, basketballen of programmeren van computer spellen. Het mooie van leven op een 'overbevolkte' wereld is dat er altijd wel mensen zijn die dezelfde hobbies met je delen. Zodra jij je met je hobby op je gemak voelt, is het wellicht makkelijker om met lotgenoten met wie je dezelfde interesses deelt in contact te treden. Je beschikt over kennis en zelfvertrouwen over het onderwerp die als basis kan dienen om de angst te overwinnen om met iemand te converseren. Bovendien geeft het je een reden om met iemand te praten, wat ook een deel van de onzekerheid kan weghalen (het wekt namelijk de verwachting dat het zwaartepunt van het gesprek op het onderwerp zelf zal liggen, en niet op je persoonlijkheid, wat nu vrij gevoelig ligt en je onzeker maakt). Wees niet bang wanneer de gesprekken in het begin mogelijk heel nerd-erig op 1 onderwerp blijven steken. Breid het op je eigen tempo verder uit.
Bedankt voor de tip! Ik ben het spul nu aan het proberen en ik heb langzaam wel de hoop gekregen dat ik daar in ieder geval nog wel vanaf kan komen. De laatste paar maanden heb ik sowieso niet zo heel veel meer gebeten en zien de meeste nagels er al weer enigzins normaal uit.quote:
[..]
Overigens, http://www.bol.com/nl/p/h(...)ng/9200000005175509/ . Ik weet niet of het wat is, maar wellicht het proberen waard!
Ik slik alleen nog heel af en toe oxazepam, alhoewel het voor mijn gevoel niet veel meer doet dan alcohol. Er mee werken kan ik sowieso niet, dus gebruik het enkel in de weekenden.quote:
En medicatie heb je dat weleens geprobeerd? Ik ken mensen die daar ook goed door zijn opgeknapt. Boeiend als je een pilletje moet slikken elke dag. Ik doe het ook en heb me erbij neergelegd.
Nadenken, zorgen maken en zelfs een beetje piekeren af en toe is prima. Je hoeft echt geen yolo/ elke dag lol houding te hebben. Het is juist belangrijk dat je dicht bij jezelf blijft. Echter zit je nu wel in het uiterste van het negatieve.
Bekijk waar je ontevreden over bent, schrijf het wellicht (mentaal) op onder elkaar. Dit zijn al dingen die je kan bespreken met vrienden en of mensen die je kan vertrouwen. Ook met familieleden waar je je op je gemak voelt. Die zullen het fijn vinden dat jij van introvert naar extravert gaat.
Bekijk goed waar je nu staat, waarom je daar staat, wat de obstakels zijn, en waar je naar toe wilt. Zoek verder ook dingen die je leuk vind, en als je die niet hebt, googl' dan eens naar hobbys van anderen etc om je te laten inspireren. Accepteer de negatieve emoties, en kijk hoe je ze kan laten wegvloeien. Zelf vind ik het bijvoorbeeld heerlijk om af en toe te tennissen of baantjes te zwemmen. Je maakt je hoofd dan even leeg en das juist voor "ons denkers" wel fijn.
Ik herken(de) mij wel in je OP, weet dus hoe het is om "geen" sociaal leven te hebben, geen plezier, geen vriendin enz enz. Hier raakte ik zelfs zo van erg in de put dat ik op het punt heb gestaan aan alles een einde te maken (na er enkele jaren over gefantaseerd te hebben), maar het gelukkig niet heb doorgezet.
Op een gegeven moment groeide het gevoel in mij van "wat de fuck boeit het allemaal, waarom zou ik een fuck geven hoe anderen over mij denken als ik zelf van mening ben dat ik onderdoe aan de rest". Ik leerde doelen op korte termijn te stellen wat mijn geluk bepaalde, en mijn verlangens naar de dood sleet met de tijd (denk nu ongeveer al 8 maanden niet meer aan zelfmoord).
Er zijn mogelijkheden zat om je geluk te bepalen. Je zegt dat een vereniging niet echt iets voor je is, terwijl je er tientallen, zo niet honderden hebt in alle soorten en maten. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt het (met anderen mensen) gaan doen. Maar dat is maar een vereniging, als je goed nadenkt kun je alles doen en laten wat je wilt.
Je stemming bepaalt je geluk, en merk nu ik beter in mijn vel zit dat ik steeds meer heb om naar uit te kijken. Waar ik voorheen ook bijna nooit uitging kan ik nu bijv. wel wat mensen optrommelen. Kennelijk was ik eerst gewoon gesloten, gewoon puur door een negatief zelfbeeld wat jij ook hebt/had.
Leef gewoon voor jezelf, heb schijt aan wat anderen mensen van je vinden/denken en ga doen waar je zin in hebt (en werk niet meer als nodig, zodat je nog de avonden en weekenden vrij hebt). Als mensen al iets over je denken hoeft dat lang niet negatief te zijn, en anders is het na paar seconden alweer vergeten (zolang je jezelf redelijk tot goed verzorgd en je sociaal opstelt). Het klinkt cliche maar toch is het wel zo.
Het echte probleem is denk ik ook; op een gegeven moment kun je zo diep in een negatieve spiraal komen dat je gewoon geen zin meer hebt. En op dat moment moet je (professionele) hulp zoeken, zodat je die zin in verloop der tijd weer krijgt en uit de put kunt klimmen.
PS: De gemiddelde mens die je op straat tegenkomt is vaak ook niet bepaald gelukkig, of heeft een uber sociaal/fantastisch leven (ookal doen ze voorkomen van wel). Dat moet je ook in je achterhoofd houden.
[ Bericht 2% gewijzigd door Snepar op 15-04-2013 20:30:56 ]
In je veilige thuisomgeving blijven hangen en je afvragen waarom het niet gaat werkt in elk geval niet.
Mocht je in het oosten wonen: DM me maar voor een biertje. Je lijkt me wel een aardige vent verder.
Ik heb hier misschien niet de beste vrienden gemaakt, maar wel degelijk nieuwe contacten, nieuwe tripjes in het vooruit. Friend with benefits, en zelfs sort of exacte figuren zoals ik dat ben. Inspiratie zoeken in het leven.
Couch surfing is niet voor iedereen weggelegd. Je moet daar maar net de tijd en geld voor over hebben.quote:
TS, waarom overweeg je niet couch surfing? Ik zat zelf ook een beetje sociaal in de put en heb een vliegtuig gepakt naar oost-europa om daar bij een aantal vreemden te slapen. Je wordt zo in het diepe gegooid, elke avond op stap, verhalen vertellen, nieuwe buddies maken. Best gezellig verder.
Ik heb hier misschien niet de beste vrienden gemaakt, maar wel degelijk nieuwe contacten, nieuwe tripjes in het vooruit. Friend with benefits, en zelfs sort of exacte figuren zoals ik dat ben. Inspiratie zoeken in het leven.
Waar een wil is...quote:
[..]
Couch surfing is niet voor iedereen weggelegd. Je moet daar maar net de tijd en geld voor over hebben.
Couch surfing is JUIST de optie voor mensen met weinig geld ..quote:
[..]
Couch surfing is niet voor iedereen weggelegd. Je moet daar maar net de tijd en geld voor over hebben.
Hoeveel geld kost het om een ticket naar Oost-Europa te boeken? Niet meer dan een nieuw paar schoenen. Couch surfing is for free. No money involved.
Tijd? Je kunt ook hosten je hoeft niet te surfen ..
ik mis iets... dus je koopt een ticket op de bonne fooi, verder zonder geld maar zien dat je onderdak en eten krijgt?
Uh nee. Er bestaat zoiets als couchsurfing website, waar je anderen vraagt in een stad of ze je onderdak willen bieden. Daar betaal je geen stuiver voor. Ik zit nu in een studentenhuis ergens in Polen, zo'n groot huis waar ze bijna continu couch surfers hebbenquote:
ik mis iets... dus je koopt een ticket op de bonne fooi, verder zonder geld maar zien dat je onderdak en eten krijgt?
Zit hier een beetje aan school te werken, elke avond op stap. Veel kletsen, ouwehoeren. Gewoon gein, dolle pret, en mensen van allerlei soorten achtergrond, sommige echt fucked up, sommige rijlk. Geeft je een ander perspectief in het leven. En het kost me geen druif besides de aantal pintjes die ik koop en een return ticket NL - any - NL.
Kun je enkele hobby's noemen? Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die met je mee wilt denken om je hobby's verder sociaal te exploiterenquote:
De hobby's die ik heb zijn vooral op mezelf gericht en ik zou niet weten hoe ik daarmee meer in contact zou kunnen komen met andere mensen. Ik ben wel lid van een aantal fora over een aantal dingen die mij wel interesseren, maar posten doe ik eigenlijk nog zelden.
Goed om te horen! ^^quote:Bedankt voor de tip! Ik ben het spul nu aan het proberen en ik heb langzaam wel de hoop gekregen dat ik daar in ieder geval nog wel vanaf kan komen. De laatste paar maanden heb ik sowieso niet zo heel veel meer gebeten en zien de meeste nagels er al weer enigzins normaal uit.
Ik wil er wel bij vermelden dat couch surfing in oost-europa niet aan te raden is voor mensen met een kleurtje. Dan loop je risico een ander fenomeen te ondergaan: couch killing.quote:
[..]
Couch surfing is JUIST de optie voor mensen met weinig geld ..
Hoeveel geld kost het om een ticket naar Oost-Europa te boeken? Niet meer dan een nieuw paar schoenen. Couch surfing is for free. No money involved.
Tijd? Je kunt ook hosten je hoeft niet te surfen ..
Maar off-topic: je begint wel een soort van cult held te worden op fok. Al meer dan 30.000 mensen hebben dit topic bekeken.
Er zijn eigenlijk geen mensen in mijn leven met wie ik zo diep over mijn eigen leven zou willen praten. Sommige mensen weten wel dat ik behoorlijk depressieve buien heb (is het niet dat ik het verteld heb, dan is het wel doordat ik het uitstraal), maar ik weet gewoon dat als ik te veel over mijn gevoelens prijs geef dat ik dan andere mensen mee ga sleuren in mijn negatieve emoties en dat is gewoon iets wat ik absoluut niet wil.quote:Op maandag 15 april 2013 16:37 schreef LethalNinja het volgende:
Bekijk waar je ontevreden over bent, schrijf het wellicht (mentaal) op onder elkaar. Dit zijn al dingen die je kan bespreken met vrienden en of mensen die je kan vertrouwen. Ook met familieleden waar je je op je gemak voelt. Die zullen het fijn vinden dat jij van introvert naar extravert gaat.
Vertrouwen is het probleem vaak niet, het mij minderwaardig voelen ten opzichte van anderen wel. Zelfs ten opzichte van mijn familie.
Ik heb hobby's, theoretisch meer dan genoeg ook om mij niet te hoeven vervelen al sta ik altijd open voor nieuwe dingen. Alleen houden mijn depressies mij vaak tegen om meer buitenshuis te gaan doen.quote:Bekijk goed waar je nu staat, waarom je daar staat, wat de obstakels zijn, en waar je naar toe wilt. Zoek verder ook dingen die je leuk vind, en als je die niet hebt, googl' dan eens naar hobbys van anderen etc om je te laten inspireren. Accepteer de negatieve emoties, en kijk hoe je ze kan laten wegvloeien. Zelf vind ik het bijvoorbeeld heerlijk om af en toe te tennissen of baantjes te zwemmen. Je maakt je hoofd dan even leeg en das juist voor "ons denkers" wel fijn.
Misschien verwacht ik ook nog gewoon te veel van mijn leven. Ik bedoel, eigenlijk ben ik iemand die in mijn hoofd best wel op zoek is naar spanning, actie, adrenaline etc., dat ik op dit moment voor mezelf niet meer waar kan maken. Toen ik zestien was keek ik nog best neerbuigend naar leeftijdsgenoten die in hun vrije tijd niks liever deden dan feesten, zuipen, strandvakanties, die alleen maar met hun uiterlijk bezig waren etc. Nu besef ik dat die mensen juist het beste uit hun leven aan het halen waren, terwijl ik alleen maar een beetje het ijverige studentje liep uit te hangen en in mijn vrije tijd vrijwel alleen maar doelloos achter de pc zat.
Ik heb echt een totaal verkeerd beeld van de wereld om me heen gehad, gedacht dat het contacten leggen met mensen niet nodig was, nee dat het zelfs slecht voor me was, omdat me dat toch nergens mee kon helpen. Ik heb toen het besef niet gehad dat juist dat gebrek aan contact het was, wat mij in alles (onafgemaakte studies, verloren vriendschappen, de verwerking van de ellende in mijn thuissituatie) juist alleen maar verder in de put heeft gebracht.
Nu ben ik sinds een tijd inmiddels wel tot andere inzichten gekomen en in bepaalde opzichten voel ik ik mij al zeker een ander mens als toen. Ik durf oprechte interesse te tonen in mensen, kan gewoon echt uren kletsen met mensen als daar gelegenheid voor is. Ik kan soms zelfs, als ik me goed voel, een beetje extravert uit de hoek komen. Al is het maar om mijn energie weer even kwijt te kunnen, die ik anders te veel aan het opkroppen ben.
Neemt niet weg dat het kwaad voor een deel al geschied is. Dat ik voor mijn gevoel veranderd ben wil niet zeggen dat anderen mij ineens ook als een ander mens zien. Ze zeggen ook wel eens: vriendschap komt te voet en gaat te paard. Via facebook heb ik wel een paar oude contacten teruggevonden, maar die hebben inmiddels ook allemaal hun eigen leven en de meesten wonen bovendien niet bepaald in de buurt, dus iets afspreken, zelfs als ik me daar mentaal weer sterk genoeg voor zou voelen, is gewoon lastig.
Fysiek gezien merk ik wel dat mijn acne sterker is toegenomen en dat ik steeds sneller vermoeid raak. Het komt regelmatig voor dat ik midden op de dag loop te gapen en me 's morgens niet uitgeslapen voel. Dit baart mij voor de lange termijn wel zorgen, te meer omdat in mijn familie daar meer mensen last van hebben. In tegenstelling tot wat ik eerder dacht denk ik toch dat ik overspanningsverschijnselen heb, vooral de momenten dat ik even kort thuis ben. Dan zit er gewoon zo veel in mijn kop aan dingen die er nog moeten gebeuren dat ik enorm loop te trillen en bijvoorbeeld op een rare manier ergens op val of iets uit mijn hand laat vallen. Ik moet mezelf echt dwingen om dingen kalm aan te doen, maar tegelijkertijd blijven er daardoor juist ook weer zo veel dingen op de stapel liggen.
Minder werken is momenteel bij mijn werkgever geen optie, het is al moeilijk genoeg een keer een vrij weekend los te peuteren. Ik zal mijn eisen voor mezelf voorlopig bij moeten stellen, want deze baan wil ik niet opgeven. Er komt vanzelf ook wel weer een rustigere periode aan, de vraag is alleen wanneer..
Hoeveel werk je eigenlijk?quote:
Inmiddels een klein half jaar later, even een kleine update. Ik heb de afgelopen maanden een paar leuke activiteiten ondernomen met o.a. familie en een goede vriend, wat mij wel een boost heeft gegeven. Ik had het ook wel nodig want ik ben door de drukte en onregelmatigheid van mijn werk nog amper thuis en is het contact dat ik nog heb vooral telefonisch. Ik besef ook dat zolang ik dit werk nog heb het nagenoeg onmogelijk is om bepaalde doelen in mijn leven nog te verwezenlijken, zoals vaker uitgaan, aan mijn huisje klussen, vaker afspreken met vrienden, een relatie, een regelmatiger leven etc. Maar ik probeer het beste uit de situatie te halen zoals die nu is.
Fysiek gezien merk ik wel dat mijn acne sterker is toegenomen en dat ik steeds sneller vermoeid raak. Het komt regelmatig voor dat ik midden op de dag loop te gapen en me 's morgens niet uitgeslapen voel. Dit baart mij voor de lange termijn wel zorgen, te meer omdat in mijn familie daar meer mensen last van hebben. In tegenstelling tot wat ik eerder dacht denk ik toch dat ik overspanningsverschijnselen heb, vooral de momenten dat ik even kort thuis ben. Dan zit er gewoon zo veel in mijn kop aan dingen die er nog moeten gebeuren dat ik enorm loop te trillen en bijvoorbeeld op een rare manier ergens op val of iets uit mijn hand laat vallen. Ik moet mezelf echt dwingen om dingen kalm aan te doen, maar tegelijkertijd blijven er daardoor juist ook weer zo veel dingen op de stapel liggen.
Minder werken is momenteel bij mijn werkgever geen optie, het is al moeilijk genoeg een keer een vrij weekend los te peuteren. Ik zal mijn eisen voor mezelf voorlopig bij moeten stellen, want deze baan wil ik niet opgeven. Er komt vanzelf ook wel weer een rustigere periode aan, de vraag is alleen wanneer..
Ok. Waarom moet je zoveel werken?quote:
Laat ik zo zeggen dat ik de afgelopen maand 2 keer een nacht en een ochtend thuis ben geweest. En vandaag ben ik toevallig een middag vrij.
Had je een keuze qua werk?quote:
Het hoort wel min of meer bij het werk dat je lange dagen maakt en weinig thuis bent, al is het de laatste tijd wel tamelijk extreem aan het worden. Als ik het er met sommige collega's over heb vinden ze dat ik zeur en bij mijn werkgever zelf ga ik het al helemaal niet over hebben, want dan weet ik al wat voor antwoord ik ga krijgen: je hebt er zelf voor gekozen. En dat is natuurlijk ook zo.
Sure, ik ben soms moe van een aantal nachten niet slapen. Maar moet ik dat m'n geluk op elk moment van de dag laten ontnemen? Natuurlijk niet!
Vind plezier in wat je doet, richt je volledig op waar je mee bezig bent, en laat alles waar je niet mee bezig bent rusten. Als het komt, dan komt het. Het is wat het is. Als je rust zoekt, kijk dan naar binnen en niet naar buiten. Wees het oog in de storm.
Sterkte en succes.
Een keuze is er natuurlijk altijd, maar het zijn gewoon moeilijke tijden momenteel. Je moet flexibel zijn. En ik heb er in eerste instantie juist zelf voor gekozen om veel te werken om aan het eind van de maand tenminste nog iets leuks over te houden. Maar het belangrijkste is: ik denk niet dat ik een ander beroep zou weten waar ik nog makkelijk in zou kunnen rollen én wat ik ook echt leuk vind om te doen.quote:
Daar komt bij dat een paar weken geleden ik te horen heb gekregen dat ik een vaste aanstelling krijg. Achteraf gezien heb ik mezelf daar ook gewoon veel te veel over zitten opvreten. Ik weet dat ik nogal de neiging heb iedere fout van mezelf enorm uit te vergroten en als dan blijkt dat mijn chef tijdens een functioneringsgesprek helemaal niets op mij aan te merken heeft, denk ik wel eens: waar heb ik mij in hemelsnaam druk over lopen maken...
Waarom heb je er voor gekozen om zoveel te werken? Denk eens na over wat het je oplevert en wat het je kost.quote:
Het hoort wel min of meer bij het werk dat je lange dagen maakt en weinig thuis bent, al is het de laatste tijd wel tamelijk extreem aan het worden. Als ik het er met sommige collega's over heb vinden ze dat ik zeur en bij mijn werkgever zelf ga ik het al helemaal niet over hebben, want dan weet ik al wat voor antwoord ik ga krijgen: je hebt er zelf voor gekozen. En dat is natuurlijk ook zo.
Ik heb een aantal jaar geleden 3 maanden in de WW gezeten en het leek toen even een hopeloze situatie. Geen studie afgerond, dus weinig kans op werk. Aflopende WW en nog te jong voor een bijstandsuitkering dus feitelijk geen inkomen. Slechte thuissituatie waardoor terug thuis wonen ook geen optie was. En dan heb ik het nog niet over de depressies en het gebrek aan motivatie dat mij met sollicitaties juist daardoor ook nog parten heeft gespeeld. Het is op de valreep nog goed gekomen, en de situatie is nu natuurlijk niet meer hetzelfde als toen, maar laat ik zo zeggen dat die ervaring een extra stok achter de deur voor mij is om koste wat kost te voorkomen dat ik werkloos raak.
[ Bericht 0% gewijzigd door Black-Adder op 22-11-2013 19:13:11 ]
Wat betreft psycholoog heb je gelijk, maar ik denk niet dat TS ineens spontaan een bruisend sociaal leven krijgt.quote:
Waarom geen psycholoog?
En verder vrienden proberen te maken.
Moeilijk TS, ik herken wel veel dingen. Ik zou je zeker aanraden om iemand te zoeken waarmee je jouw problemen kan bespreken. Sterkte!