Onzekerheid, eenzaamheid, depressie...

Zwaar herkenbaar dit. Weinig contacten, zit vaak thuis en ook op het werk kan ik met alles en iedereen goed vinden, en als je dan wat met hen doet, je toch weer klote voelen na afloop, omdat hun allemaal wel vrienden hebben of naar hun vriend/vriendin gaan of what ever en dan doet het toch weer pijn hoe je in je eigen situatie zit, ga je dan weer zwaarder aantrekken, het grote ding daarachter wat er ook bij komt kijken is de onzekerheid, dingen uitvergroten aan jezelf dat niet goed is of wat dan ook, net iets at je niet moet doen.

Ikzelf wil na deze zomer weer naar school en daarmee ga ik dan een nieuwe start maken, totaal nieuwe omgeving, op mezelf gaan wonen, aanmelden voor verengingen om onder de mensen te komen en een overplaatsing van het werk aanvragen wat ongetwijfeld gaat lukken, en dan uiteraard nog de school. Misschien ook voor jou iets? Al heb ik de leeftijd(21) er meer voor dan jij misschien.. In elk geval het verleden toch wat achter me laten, het blijft altijd bij je natuurlijk, maar toch, een nieuwe ronde geeft nieuwe kansen. Echter heb ik het er nog wel is lastig mee met wat voor tijdsbestek er tussen zit en het nog zover is, ondanks dat velen zeggen 'Joh, die maanden zijn zo voorbij.' Valt dan altijd vies tegen..

quote:

Op dinsdag 19 februari 2013 08:45 schreef Black-Adder het volgende:

[..]

Maar mijn verleden is wel een deel van wie ik ben en een reden waarom het zo moeilijk voor me is te veranderen. Zonder al te veel in het medelijden te willen blijven hangen, maar toch: Ik heb in mijn jeugd zelden een gevoel van waardering gehad bij andere mensen. Dat ik echt het gevoel had: fijn dat ik er ben, fijn dat ik iets toe voeg aan het leven van een ander. Ik heb mij altijd al een 'sta-in-de-weg' gevoeld.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het onmogelijk is te veranderen, maar dit speelt gewoon allemaal al vanaf jongs af aan en al die jaren zeg ik steeds aan mezelf te werken, en voor een deel denk ik ook zeker wel dat ik een mate van vooruitgang heb geboekt, maar het gevoel dat ik eigenlijk niet in deze maatschappij 'hoor' is altijd aanwezig geweest en ik vraag me af of dat ooit volledig zal verdwijnen.

''The now is all there will ever be'' Je hersens kunnen zich maar op 1 ding tegelijk focussen. Het is een stuk beter als jij die capaciteit richt op het 'nu', ipv het verleden.

Quick question, heb je dit topic geopend om medelijden te krijgen? Of heb je besloten dat het onderhand genoeg is, en ben je op zoek naar tools om de shit te worden. Met dat laatste kan ik je misschien helpen namelijk. Ben zelf ook al een tijdje met zelfontwikkeling bezig

quote:

Op dinsdag 19 februari 2013 14:33 schreef Pope-of-Dope het volgende:

[..]

''The now is all there will ever be'' Je hersens kunnen zich maar op 1 ding tegelijk focussen. Het is een stuk beter als jij die capaciteit richt op het 'nu', ipv het verleden.

Quick question, heb je dit topic geopend om medelijden te krijgen? Of heb je besloten dat het onderhand genoeg is, en ben je op zoek naar tools om de shit te worden. Met dat laatste kan ik je misschien helpen namelijk. Ben zelf ook al een tijdje met zelfontwikkeling bezig

Als stiekeme lurker hier in de topic wil ik ook wel weten wat voor 'tools' jij hebt ?

quote:

Op dinsdag 19 februari 2013 08:45 schreef Black-Adder het volgende:

[..]

Maar mijn verleden is wel een deel van wie ik ben en een reden waarom het zo moeilijk voor me is te veranderen. Zonder al te veel in het medelijden te willen blijven hangen, maar toch: Ik heb in mijn jeugd zelden een gevoel van waardering gehad bij andere mensen. Dat ik echt het gevoel had: fijn dat ik er ben, fijn dat ik iets toe voeg aan het leven van een ander. Ik heb mij altijd al een 'sta-in-de-weg' gevoeld.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het onmogelijk is te veranderen, maar dit speelt gewoon allemaal al vanaf jongs af aan en al die jaren zeg ik steeds aan mezelf te werken, en voor een deel denk ik ook zeker wel dat ik een mate van vooruitgang heb geboekt, maar het gevoel dat ik eigenlijk niet in deze maatschappij 'hoor' is altijd aanwezig geweest en ik vraag me af of dat ooit volledig zal verdwijnen.

Waarom zou je iets moeten toevoegen aan het leven van een ander? Het is jouw feestje...

Stel je krijgt straks een relatie en je kunt haar enorm helpen in je leven en je voelt waardering. Dan gaat het over en zit je weer in je eentje. Wedden dat je je dan kutter voelt dan nu?

Dat gevoel wat jij hebt had ik ook, tot ik over de landsgrenzen ging verhuizen. Blijven zitten qua werk, huissituatie, familie, whatever is desastreus. Je komt zo niet verder ..

quote:

Op dinsdag 19 februari 2013 08:23 schreef Black-Adder het volgende:

[..]

Mijn werk vreet momenteel zo veel tijd dat ik amper genoeg tijd heb om een huishouden te runnen, theoretisch heb ik dus genoeg te doen. Maar of ik er ook voldoende motivatie voor kan opbrengen om me op andere dingen te focussen is een tweede.

[..]

Maar kleine misstappen kunnen ook leiden tot kleine verbeteringen in mezelf en dat is juist wat ik zo hard nodig heb om mijn zelfvertrouwen weer op te krikken. Ik wil helemaal niet vollédig opnieuw beginnen. Ik ben al recentelijk verhuisd naar een leuk appartementje en sinds een paar jaar heb ik een baan waar ik het vrij goed naar mijn zin heb en in ieder geval financieel relatief weinig zorgen meer heb. Dat zijn (naast mijn familie) mijn enige hou-vasts in mijn leven die ik niet zomaar wil opgeven.

Maw, je wil graag in dezelfde positie blijven zitten en hopen dat het magisch straks beter gaat worden?

quote:

Op dinsdag 19 februari 2013 22:18 schreef Black-Adder het volgende:

[..]

Uiteraard heb ik hier niet op zoek naar medelijden, dan had ik mij hier wel met naam en toenaam genoemd en had ik meer details gegeven. Ik ben enkel op zoek naar een luisterend oor voor mijn problemen, die ik in mijn dagelijks leven gewoon aan niemand kwijt kan. Dit forum heeft mij al veel geholpen wat dat betreft.

Dat ben ik met je eens en ik heb daar zelf ook veel gebruik van gemaakt toen ik er achter kwam dat bijv. mn vriendin borderline had. Het probleem destijds was alleen wel dat andere FOKkers! terecht zeiden dat veel users, waaronder mezelf er dus in vast bleven hangen. Wel je verhaal droppen, maar geen progressie (seemingly) willen boeken.

Van je af gaan praten is 1 ding, vooruitgang is toch echt een tweede. Het is hetzelfde als dat je continu dat gevoel hebt van dat je moet zeiken maar toch nog ff die auto instapt om naar huis te gaan. Dan ben je eindelijk thuis en voel je je veel beter. Je bent er wel even van af, maar je gaat straks toch weer drinken en dan moet je weer. Het zijn allemaal kortstondige hulpmiddelen. Internet etc. heeft juist meer kwaad gedaan dan je lief heeft. Met name ..

Ja, met name op sociaal vlak ..

quote:

Op dinsdag 19 februari 2013 22:36 schreef Black-Adder het volgende:

[..]

Het is niet dat ik die relatie als hoofddoel in mijn leven zie, dat dat het enige is waar ik waardering uit zou moeten halen. Ik besef dat er meer ontbreekt dan dat, dus ik denk dat het geen verschil uit zou maken. En zelfs al zou het kutter voelen, dan heb ik het tenminste geprobeerd en misschien wel een paar mooie herinneringen aan over gehouden. Dat is ook al heel wat waard.

Ik hoop het voor je, ik was bezig met een relatie met iemand met borderline waarvan ik dacht diegene te kunnen redden van haar moeilijke situatie in haar jeugd. En als je er dan achter komt dat diegene jou hulp niet wil hebben ... maar je toch de wereld beloofd, trouwen, kids etc.

Mooi herinneringen aan over gehouden? De tering, absoluut niet zeg. Dat gevoel van niemand wil je hulp hebben is nog veel pijnlijker dan dat je alleen bent.

quote:

Op dinsdag 19 februari 2013 14:46 schreef Kevin24 het volgende:

[..]

Als stiekeme lurker hier in de topic wil ik ook wel weten wat voor 'tools' jij hebt ?

Het is niet zo dat ik het bedacht heb ofzo, maar er zijn gelukkig echt talloze blogs/video's op youtube/boeken die je verder kunnen helpen. Ik ben ervan overtuigd dat bij (bijna) elk probleem wat mensen denken te hebben, iemand anders het al heeft meegemaakt in een extremere vorm, en er een oplossing voor heeft bedacht. Lang leve het internet

quote:

Op woensdag 20 februari 2013 01:24 schreef Pope-of-Dope het volgende:

[..]

Het is niet zo dat ik het bedacht heb ofzo, maar er zijn gelukkig echt talloze blogs/video's op youtube/boeken die je verder kunnen helpen. Ik ben ervan overtuigd dat bij (bijna) elk probleem wat mensen denken te hebben, iemand anders het al heeft meegemaakt in een extremere vorm, en er een oplossing voor heeft bedacht. Lang leve het internet

Bijna elk psychisch probleem valt inderdaad op te lossen. 9 van de 10 keer zit het gewoon tussen de oren

Sterkte

quote:

Op vrijdag 15 maart 2013 22:32 schreef Black-Adder het volgende:
Vandaag het gevoel gehad dat ik echt mijn laatste kansen heb weggegooid. Alle hoop die ik de afgelopen maanden bijeen gespaard heb, is als een kaartenhuis ineen gestort.

Mijn hele leven ben ik al bezig met het afstoten en teleurstellen met mensen, wat vandaag tot een dieptepunt is gekomen. Elke vorm van zelfrespect is verdwenen. Naar alle waarschijnlijkheid zal mijn contract over een paar maanden niet verlengd worden, waardoor het laatste beetje contact met collega´s ook verdwijnt. Wat straks nog overblijft is een huis wat ik binnen afzienbare tijd niet meer zal kunnen betalen, een facebookaccount vol met mensen die ik nooit spreek en familie die er aan gewend zijn dat ik niks van mij laat horen en nog steeds in de hoop zijn dat het goed met mij gaat.

Als ik dan ook nog verder door ga denken over hoe veel beter het leven van een ander er uit zou zien zonder mij, begrijp ik soms niet waarom mij dit leven gegunt is. Waarom doen mensen nog überhaupt de moeite om aardig tegen mij te doen, zelf als ze weten wat voor persoon ik ben. Waarom zie ik alleen de meest lieve, intelligente, mooie mensen om me heen de meest enge ziektes krijgen. Waarom. Ik kan er met mijn kop gewoon niet bij.

Goed moment om je leven om te gooien als je je baan kwijtraakt. Alleen lastig dat je een koophuis hebt. Anders zou je naar een grote stad kunne verhuizen ofzo. Veel meer dingen te doen en te beleven (ook in je uppie in het begin). Meer kans op een nieuwe baan ook. Of ga op reis voor een paar maanden even is echt goed je hoofd leeg maken en nieuwe dingen zien/ontdekken.

Black Adder, wat voor leven zou je zelf het liefst willen leiden? Wat zijn je dromen?

denk je niet dat je ook last hebt van de symptomen overspannen black-adder?? Misschien dat je daar iets aan zou moeten doen, waardoor het leven weer wat prettiger voor jouw wordt?

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 14:11 schreef Black-Adder het volgende:
Ik wil geen hoge eisen meer hebben in mijn leven, dus ik probeer niet te veel meer te dromen of anderszins te ver vooruit te kijken. Op korte termijn wil ik nog wel wat reizen maken naar een paar bestemmingen die ik sowieso nog op mijn verlanglijstje heb staan, of dat nu met of zonder andere mensen is.

Verder durf ik nergens meer op te hopen. Ik had vroeger misschien ook een huisje, boompje, beestje ideaal voor ogen, maar dat is gewoon geen realistisch doel meer op dit moment. Mijn droom is op dit moment om de beperkte sociale contacten die ik nog heb (al zijn die voornamelijk via internet) te koesteren. En vooral om te genieten van de kleine dingen in het leven op de momenten dat ik genoeg positieve energie uit mezelf kan putten.

En als je alle 'beperkingen' terzijde schuift, geen rekening houdend dat er limieten bestaan. Wat zou je dan willen? Waarom wilde je vroeger een huisje, boompje, beestje ? En wat waren je verwachtingen daarop?

Bij sommige mensen lijkt het leven vanzelf te gaan, anderen moeten er zichtbaar voor knokken en moeten soms zoals je aangaf zelfs hun verwachtingen bijstellen om gelukkig te kunnen zijn. Diogenes zou eens zoiets hebben gezegd als: geluk wordt bereikt wanneer de verlangens het plafond bereiken, het devies luidt dus: verlaag het plafond. Maar wat als we het plafond zo laag verschuiven dat het amper van de vloer is te onderscheiden, waar zullen dan de geluksmomenten zijn? Ofwel, kun je met 'de beperkte sociale contacten' die je hebt en de 'kleine dingen uit het leven' gelukkig zijn, in vrede zijn met je leven?

Zo lang jezelf niet accepteert Dan gaat er nooit een verandering in komen. Eerste stap is altijd het moeilijkst. Goed, dat je prof.hulp hebt gezocht, blijf wel daarheen gaan want kennelijk lukt het jezelf niet om je angsten te overwinnen.

Je zegt dat het allemaal zinloos is en dat klopt, het leven heeft geen doel. Invulling van je leven geef je zelf. Als jij Geen vrede hebt met je bestaan dan zal de kwaliteit van je leven slecht zijn. Daar is op zich niks mis, maar de tendens is dat zulke mensen vaker zwelgen in medelijden ipv het oplossen van probleem.

Als jij goed voelt bij het helpen van mensen, doe dan vrijwilligerswerk. Of sluit aan bij een kerkgemeenschap. Laatsgenoemde is geen grap.

[ Bericht 16% gewijzigd door dubbeltjeswasgeld op 31-03-2013 15:44:32 ]

1) Ik denk dat het belangrijk is om te beseffen dat ook de mensen die er op het eerste gezicht normaal of (misschien in jouw ogen succesvol) uitzien, ook hun eigen problemen hebben. Iedereen heeft ze, alleen sommige verbergen het beter dan anderen.

2) Ik zou je ook aanraden, en dat is volgens mij al gedaan maar heb even het antwoord niet paraat, om een sport te gaan volgen. Een teamsport is denk ik het beste, maar gewoon de gym ingaan en (aanzienlijk) sterker worden zal je vertrouwen ook een boost geven. Als je wilt weten hoe je moet beginnen in de gym, schroom niet en ga naar het BB topic in sport. Je krijgt er schema's, tips en steun, zolang je intenties goed zijn.

quote:

Op zondag 31 maart 2013 19:35 schreef Black-Adder het volgende:

[..]

Ik besef zeker dat iedereen zijn eigen problemen heeft en ik ga me ook zeker niet voordoen alsof mijn problemen erger zouden zijn dan die van de ander. Ik besef zelfs dat ik op sommige punten tot nu gewoon zelfs geluk heb gehad, bijvoorbeeld dat ik een leuke baan heb gevonden en dat ik fysiek in redelijk goede gezondheid verkeer. Ik kijk ook niet met afgunst naar anderen, ik gun mensen graag hun geluk in deze wereld. Ik zie in het succes van sommige mensen alleen voor mezelf de bevestiging dat ik gewoon niet alles uit het leven heb gehaald, wat ik halen kon. En naarmate ik ouder zal worden zal dat gevoel denk ik alleen maar versterken, omdat het steeds moeilijker wordt bepaalde dingen te veranderen.

Sorry dat Ik in herhaling val, maar als steeds jezelf confronteert met het verleden Dan zal je nooit vooruitgang boeken.

10 jaar later zal je weer terug kijken op je verleden en moet je weer bevestigen dat je niks bereikt hebt op je persoonlijke vlak.

Als je nu acties onderneemt Dan zal je 10 jaar later wellicht tevreden Zijn met je leven en iig bezig Zijn met de toekomst ipv het verleden.

BlackAdder, je hebt geen tekort aan zelfkennis, hoewel het sterk bewustzijn van je problemen je lusteloos lijkt te hebben gemaakt en misschien wel de grootste obstakel vormen om diezelfde problemen op te lossen. De negatieve ervaringen die hieruit volgen versterken dit proces en leiden zoals je zegt naar een vicieuze cirkel. Dat je deze cirkel wilt verbreken en nog niet in een mentale toestand bent geraakt dat niks in het leven je iets kan schelen is belangrijk. Het geeft aan dat je niet opgeeft. Zie, ondanks de negatieve momenten van de afgelopen tijd, deze fase in je leven als een positief geheel waarin je jezelf hebt leren kennen en eigen gebreken onder ogen hebt durven zien. Niet iedereen is daartoe in staat, wees trots dat je dit hebt gedaan.

Ik wenste dat ik een gouden formule voor je had om je te helpen uit deze vicieuze cirkel te komen, maar moet eerlijk bekennen dat ik die niet heb. De tips die hier zijn uitgedeeld, waaronder sporten en lid worden van een vereniging, zijn ieder op zijn eigen manier nuttig om eens uit te proberen. Aan de hand van je voorgaande reacties hierop merk ik dat je je niet alleen onzeker voelt over het sociale gedeelte van de activiteiten, maar het ongemak wellicht al aanwezig is voordat er zelfs sprake is van sociaal contact. Misschien valt het je lastig om je te concentreren op de activiteit zelf, vanwege het vooruitzicht om later in contact te moeten treden met anderen? Of ben je juist bang om fouten te maken waar anderen je op af kunnen rekenen? Deze onzekerheid om tekort te schieten is begrijpelijk en kan juist in bijzijn van anderen een versterkend effect hebben.
Probeer iets te zoeken waar jij je goed bij voelt. Begin zo nodig alleen, zonder anderen. Al is het maar het lezen van boeken, basketballen of programmeren van computer spellen. Het mooie van leven op een 'overbevolkte' wereld is dat er altijd wel mensen zijn die dezelfde hobbies met je delen. Zodra jij je met je hobby op je gemak voelt, is het wellicht makkelijker om met lotgenoten met wie je dezelfde interesses deelt in contact te treden. Je beschikt over kennis en zelfvertrouwen over het onderwerp die als basis kan dienen om de angst te overwinnen om met iemand te converseren. Bovendien geeft het je een reden om met iemand te praten, wat ook een deel van de onzekerheid kan weghalen (het wekt namelijk de verwachting dat het zwaartepunt van het gesprek op het onderwerp zelf zal liggen, en niet op je persoonlijkheid, wat nu vrij gevoelig ligt en je onzeker maakt). Wees niet bang wanneer de gesprekken in het begin mogelijk heel nerd-erig op 1 onderwerp blijven steken. Breid het op je eigen tempo verder uit.

Probeer de dingen te doen die je op je gemak stellen en je uit een negatief dal kunnen halen, hoe tijdelijk het ook moge zijn. Hoe langer je erin blijft, hoe sterker het gevoel zal zijn dat je er nooit meer uit komt.

Overigens, die tip van de kerkgemeenschap is inderdaad zo stom nog niet.

quote:

Op donderdag 14 februari 2013 14:26 schreef Black-Adder het volgende:
gehad op mijn zelfvertrouwen. Het is iets wat met buien komt. Soms heb ik er een paar weken geen behoefte aan, en heb ik wel weer een beetje een wit randje. Maar voor hetzelfde geld bijt ik ze in een paar dagen weer helemaal kapot. Zure nagellak heb ik nog nooit geprobeerd, kun je dat gewoon de drogist krijgen? Al zou ik me er wel ongemakkelijk bij voelen om daar (als man zijnde) naar te vragen.

Overigens, http://www.bol.com/nl/p/h(...)ng/9200000005175509/ . Ik weet niet of het wat is, maar wellicht het proberen waard!

En medicatie heb je dat weleens geprobeerd? Ik ken mensen die daar ook goed door zijn opgeknapt. Boeiend als je een pilletje moet slikken elke dag. Ik doe het ook en heb me erbij neergelegd.

quote:

Op zondag 31 maart 2013 19:35 schreef Black-Adder het volgende:
Ik ben een paar keer gaan fitnessen, en fysiek voelt het zeker lekker om even helemaal los te komen. Tegelijkertijd lost het voor mijn gevoel ook weinig op en het kost mij mentaal veel energie om tussen al die zwetende medesporters mezelf te zijn en de dingen in zo'n sportschool te doen waar ik me goed bij voel. In het verleden heb ik wel nog veel gefietst (alleen). Een teamsport lijkt me vreselijk, alleen al vanwege de slechte herinneringen die ik daar in mijn tijd op de middelbare school aan heb overgehouden. Dat gaat zo'n klap in mijn gezicht worden als ik daar toch niet zo goed in blijk te zijn, dat ik daar niet aan wil beginnen.

Teamsport lijkt me juist wel een goede oplossing? Waarom wil je dat nu niet meer doen?

Ik heb niet elke reactie gelezen, maar ik weet dat voor iemand die zelf ook vaak in dat soort sleur terecht is gekomen(en nu eindelijk er weer een beetje uit is) is het hebben van mensen om je heen een enorme confidence boost. Wat voor mensen dan ook, praat, praat ook al klinkt het kut en vindt de een het irritant(zij komen er echt wel weer bovenop) en is het soms koppijn gevend het is in ieder geval beter dan het alternatief. Het is ook ergens een persoonlijk iets, voor de een werkt mensen beter dan voor de ander. Ik zou zeggen probeer wat dingen, ga fietsen, wandelen, wat andere al hebben gezegd, met stil zitten maak je het niet beter. Dat is voor mij de eerste stap geweest. Wil ik gelukkig of ongelukkig zijn? Waarom zou ik iets doen waar ik niet gelukkig van wordt als ik ergens anders wel gelukkig van kan worden?

Niemand anders gaat dit voor je doen. Ik heb laatst ook hier gepost en bij mij lag het bij mn eigen verantwoordelijkheid en dit is waar geweest. Alleen jij kan het echt veranderen. Ik kan me echt enorm goed met je verhaal identificeren. Ik ga der misschien anders mee om maar heb echt ook zo moeite gehad met mensen in de ogen aan te kijken en dingen te zeggen tot het punt dat ik niet eens meer iets zei of deed. Wist op een gegeven moment niet meer wat ik aan het doen was(voor een zeer lange periode). Maar eigenlijk is dat alles niet erg. Het is geen ramp als je dat doet, het is niet goed maar ook niet verkeerd, onthoud dat. Je hoeft ook niet perse gelukkig te worden. Je moet NIKS. Het is aan jou om te beslissen wat je uit het leven wilt halen.

Probeer blij te zijn met wat je hebt misschien heb je nu een afkeer van je ouders gekregen maar zijn ze wel echt alleen slecht? denk is over wat je nu hebt en wat ze wel voor je gedaan hebben en probeer los te laten wat er gebeurd is en in het heden te leven. Zelfs aan de kleinste dingen denken aan dat ze je bijvoorbeeld een warm bed douche eten een dak boven je hoofd hebben gegeven, het is zo slecht nog niet, die dingen helpen. Realistisch zijn het is ook een onderdeel van volwassen worden. Hopelijk kom je eruit. Succes.

[ Bericht 7% gewijzigd door vanquish89 op 02-04-2013 22:28:07 ]

En ik begrijp ook dat je dingen denkt over wat ze over je denken. Ten eerste is dat wel zo? zal die persoon zich daar nou echt mee bezig houden, en omdat die persoon zo kijkt betekent het nog niet gelijk dat ie iets negatiefs denkt over jou kan ook zijn dat ie een rare gedachte had over iets wat eerder is gebeurd. En als het wel zo is, is dat dan zo een ramp? Ok persoon A denkt zo. Het is niet leuk, akkoord, maar is het slecht? Jij bent nog heel. Er verandert in wezen niks persoon A denkt alleen minder over je maar dat is niet erg. Het is ook maar waar je op let daarna. In andere woorden hierdoor blijf je er niet te lang bij stil staan en let je vanzelf weer op je eigen pad.

quote:

Op dinsdag 2 april 2013 22:20 schreef vanquish89 het volgende:
En ik begrijp ook dat je dingen denkt over wat ze over je denken. Ten eerste is dat wel zo? zal die persoon zich daar nou echt mee bezig houden, en omdat die persoon zo kijkt betekent het nog niet gelijk dat ie iets negatiefs denkt over jou kan ook zijn dat ie een rare gedachte had over iets wat eerder is gebeurd. En als het wel zo is, is dat dan zo een ramp? Ok persoon A denkt zo. Het is niet leuk, akkoord, maar is het slecht? Jij bent nog heel. Er verandert in wezen niks persoon A denkt alleen minder over je maar dat is niet erg. Het is ook maar waar je op let daarna. In andere woorden hierdoor blijf je er niet te lang bij stil staan en let je vanzelf weer op je eigen pad.

Hier worden inderdaad enorm veel kansen gemist. Het is beter 10 vrienden en 2 vijanden te hebben dan nul vrienden en 12 denkbeeldige vijanden.

Je zit nu beneden aan de put, maar dat betekent dat je praktisch alleen omhoog kan, wellicht met wat hulp van vrienden of een expert om je over het randje van de put te helpen. En dan ben je er nog niet, dan moet je kijken hoe je voorkomt dat je er weer in valt.

Nadenken, zorgen maken en zelfs een beetje piekeren af en toe is prima. Je hoeft echt geen yolo/ elke dag lol houding te hebben. Het is juist belangrijk dat je dicht bij jezelf blijft. Echter zit je nu wel in het uiterste van het negatieve.

Bekijk waar je ontevreden over bent, schrijf het wellicht (mentaal) op onder elkaar. Dit zijn al dingen die je kan bespreken met vrienden en of mensen die je kan vertrouwen. Ook met familieleden waar je je op je gemak voelt. Die zullen het fijn vinden dat jij van introvert naar extravert gaat.

Bekijk goed waar je nu staat, waarom je daar staat, wat de obstakels zijn, en waar je naar toe wilt. Zoek verder ook dingen die je leuk vind, en als je die niet hebt, googl' dan eens naar hobbys van anderen etc om je te laten inspireren. Accepteer de negatieve emoties, en kijk hoe je ze kan laten wegvloeien. Zelf vind ik het bijvoorbeeld heerlijk om af en toe te tennissen of baantjes te zwemmen. Je maakt je hoofd dan even leeg en das juist voor "ons denkers" wel fijn.

Hoi TS,

Ik herken(de) mij wel in je OP, weet dus hoe het is om "geen" sociaal leven te hebben, geen plezier, geen vriendin enz enz. Hier raakte ik zelfs zo van erg in de put dat ik op het punt heb gestaan aan alles een einde te maken (na er enkele jaren over gefantaseerd te hebben), maar het gelukkig niet heb doorgezet.

Op een gegeven moment groeide het gevoel in mij van "wat de fuck boeit het allemaal, waarom zou ik een fuck geven hoe anderen over mij denken als ik zelf van mening ben dat ik onderdoe aan de rest". Ik leerde doelen op korte termijn te stellen wat mijn geluk bepaalde, en mijn verlangens naar de dood sleet met de tijd (denk nu ongeveer al 8 maanden niet meer aan zelfmoord).

Er zijn mogelijkheden zat om je geluk te bepalen. Je zegt dat een vereniging niet echt iets voor je is, terwijl je er tientallen, zo niet honderden hebt in alle soorten en maten. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt het (met anderen mensen) gaan doen. Maar dat is maar een vereniging, als je goed nadenkt kun je alles doen en laten wat je wilt.

Je stemming bepaalt je geluk, en merk nu ik beter in mijn vel zit dat ik steeds meer heb om naar uit te kijken. Waar ik voorheen ook bijna nooit uitging kan ik nu bijv. wel wat mensen optrommelen. Kennelijk was ik eerst gewoon gesloten, gewoon puur door een negatief zelfbeeld wat jij ook hebt/had.

Leef gewoon voor jezelf, heb schijt aan wat anderen mensen van je vinden/denken en ga doen waar je zin in hebt (en werk niet meer als nodig, zodat je nog de avonden en weekenden vrij hebt). Als mensen al iets over je denken hoeft dat lang niet negatief te zijn, en anders is het na paar seconden alweer vergeten (zolang je jezelf redelijk tot goed verzorgd en je sociaal opstelt). Het klinkt cliche maar toch is het wel zo.

Het echte probleem is denk ik ook; op een gegeven moment kun je zo diep in een negatieve spiraal komen dat je gewoon geen zin meer hebt. En op dat moment moet je (professionele) hulp zoeken, zodat je die zin in verloop der tijd weer krijgt en uit de put kunt klimmen.

PS: De gemiddelde mens die je op straat tegenkomt is vaak ook niet bepaald gelukkig, of heeft een uber sociaal/fantastisch leven (ookal doen ze voorkomen van wel). Dat moet je ook in je achterhoofd houden.

[ Bericht 2% gewijzigd door Snepar op 15-04-2013 20:30:56 ]

Het voelt wel een beetje alsof je jezelf ook nog verder de put inpraat. Dat helpt natuurlijk niet mee. Ga naar buiten, ga sporten (desnoods elke dag; misschien maak je wel vrienden en ga je lekkerder in je vel zitten). Bel iemand op om te gaan lunchen. Doe *iets*.
In je veilige thuisomgeving blijven hangen en je afvragen waarom het niet gaat werkt in elk geval niet.

Mocht je in het oosten wonen: DM me maar voor een biertje. Je lijkt me wel een aardige vent verder.

TS, waarom overweeg je niet couch surfing? Ik zat zelf ook een beetje sociaal in de put en heb een vliegtuig gepakt naar oost-europa om daar bij een aantal vreemden te slapen. Je wordt zo in het diepe gegooid, elke avond op stap, verhalen vertellen, nieuwe buddies maken. Best gezellig verder.

Ik heb hier misschien niet de beste vrienden gemaakt, maar wel degelijk nieuwe contacten, nieuwe tripjes in het vooruit. Friend with benefits, en zelfs sort of exacte figuren zoals ik dat ben. Inspiratie zoeken in het leven.

quote:

Op dinsdag 16 april 2013 10:47 schreef sitting_elfling het volgende:
TS, waarom overweeg je niet couch surfing? Ik zat zelf ook een beetje sociaal in de put en heb een vliegtuig gepakt naar oost-europa om daar bij een aantal vreemden te slapen. Je wordt zo in het diepe gegooid, elke avond op stap, verhalen vertellen, nieuwe buddies maken. Best gezellig verder.

Ik heb hier misschien niet de beste vrienden gemaakt, maar wel degelijk nieuwe contacten, nieuwe tripjes in het vooruit. Friend with benefits, en zelfs sort of exacte figuren zoals ik dat ben. Inspiratie zoeken in het leven.

Couch surfing is niet voor iedereen weggelegd. Je moet daar maar net de tijd en geld voor over hebben.

quote:

Op dinsdag 16 april 2013 13:33 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Couch surfing is niet voor iedereen weggelegd. Je moet daar maar net de tijd en geld voor over hebben.

Waar een wil is...

quote:

Op dinsdag 16 april 2013 13:33 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Couch surfing is niet voor iedereen weggelegd. Je moet daar maar net de tijd en geld voor over hebben.

Couch surfing is JUIST de optie voor mensen met weinig geld ..

Hoeveel geld kost het om een ticket naar Oost-Europa te boeken? Niet meer dan een nieuw paar schoenen. Couch surfing is for free. No money involved.

Tijd? Je kunt ook hosten je hoeft niet te surfen ..

ik mis iets... dus je koopt een ticket op de bonne fooi, verder zonder geld maar zien dat je onderdak en eten krijgt?

quote:

Op dinsdag 16 april 2013 16:27 schreef jpg97 het volgende:


ik mis iets... dus je koopt een ticket op de bonne fooi, verder zonder geld maar zien dat je onderdak en eten krijgt?

Uh nee. Er bestaat zoiets als couchsurfing website, waar je anderen vraagt in een stad of ze je onderdak willen bieden. Daar betaal je geen stuiver voor. Ik zit nu in een studentenhuis ergens in Polen, zo'n groot huis waar ze bijna continu couch surfers hebben Zit hier een beetje aan school te werken, elke avond op stap. Veel kletsen, ouwehoeren. Gewoon gein, dolle pret, en mensen van allerlei soorten achtergrond, sommige echt fucked up, sommige rijlk. Geeft je een ander perspectief in het leven.

En het kost me geen druif besides de aantal pintjes die ik koop en een return ticket NL - any - NL.

quote:

Op zondag 14 april 2013 13:41 schreef Black-Adder het volgende:

De hobby's die ik heb zijn vooral op mezelf gericht en ik zou niet weten hoe ik daarmee meer in contact zou kunnen komen met andere mensen. Ik ben wel lid van een aantal fora over een aantal dingen die mij wel interesseren, maar posten doe ik eigenlijk nog zelden.

Kun je enkele hobby's noemen? Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die met je mee wilt denken om je hobby's verder sociaal te exploiteren

quote:

Bedankt voor de tip! Ik ben het spul nu aan het proberen en ik heb langzaam wel de hoop gekregen dat ik daar in ieder geval nog wel vanaf kan komen. De laatste paar maanden heb ik sowieso niet zo heel veel meer gebeten en zien de meeste nagels er al weer enigzins normaal uit.

Goed om te horen! ^^

quote:

Op dinsdag 16 april 2013 15:55 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Couch surfing is JUIST de optie voor mensen met weinig geld ..

Hoeveel geld kost het om een ticket naar Oost-Europa te boeken? Niet meer dan een nieuw paar schoenen. Couch surfing is for free. No money involved.

Tijd? Je kunt ook hosten je hoeft niet te surfen ..

Ik wil er wel bij vermelden dat couch surfing in oost-europa niet aan te raden is voor mensen met een kleurtje. Dan loop je risico een ander fenomeen te ondergaan: couch killing.

Maar off-topic: je begint wel een soort van cult held te worden op fok. Al meer dan 30.000 mensen hebben dit topic bekeken.

quote:

Op dinsdag 1 oktober 2013 17:10 schreef Black-Adder het volgende:
Inmiddels een klein half jaar later, even een kleine update. Ik heb de afgelopen maanden een paar leuke activiteiten ondernomen met o.a. familie en een goede vriend, wat mij wel een boost heeft gegeven. Ik had het ook wel nodig want ik ben door de drukte en onregelmatigheid van mijn werk nog amper thuis en is het contact dat ik nog heb vooral telefonisch. Ik besef ook dat zolang ik dit werk nog heb het nagenoeg onmogelijk is om bepaalde doelen in mijn leven nog te verwezenlijken, zoals vaker uitgaan, aan mijn huisje klussen, vaker afspreken met vrienden, een relatie, een regelmatiger leven etc. Maar ik probeer het beste uit de situatie te halen zoals die nu is.

Fysiek gezien merk ik wel dat mijn acne sterker is toegenomen en dat ik steeds sneller vermoeid raak. Het komt regelmatig voor dat ik midden op de dag loop te gapen en me 's morgens niet uitgeslapen voel. Dit baart mij voor de lange termijn wel zorgen, te meer omdat in mijn familie daar meer mensen last van hebben. In tegenstelling tot wat ik eerder dacht denk ik toch dat ik overspanningsverschijnselen heb, vooral de momenten dat ik even kort thuis ben. Dan zit er gewoon zo veel in mijn kop aan dingen die er nog moeten gebeuren dat ik enorm loop te trillen en bijvoorbeeld op een rare manier ergens op val of iets uit mijn hand laat vallen. Ik moet mezelf echt dwingen om dingen kalm aan te doen, maar tegelijkertijd blijven er daardoor juist ook weer zo veel dingen op de stapel liggen.

Minder werken is momenteel bij mijn werkgever geen optie, het is al moeilijk genoeg een keer een vrij weekend los te peuteren. Ik zal mijn eisen voor mezelf voorlopig bij moeten stellen, want deze baan wil ik niet opgeven. Er komt vanzelf ook wel weer een rustigere periode aan, de vraag is alleen wanneer..

Hoeveel werk je eigenlijk?

quote:

Op woensdag 2 oktober 2013 15:05 schreef Black-Adder het volgende:
Laat ik zo zeggen dat ik de afgelopen maand 2 keer een nacht en een ochtend thuis ben geweest. En vandaag ben ik toevallig een middag vrij.

Ok. Waarom moet je zoveel werken?

quote:

Op woensdag 2 oktober 2013 15:14 schreef Black-Adder het volgende:
Het hoort wel min of meer bij het werk dat je lange dagen maakt en weinig thuis bent, al is het de laatste tijd wel tamelijk extreem aan het worden. Als ik het er met sommige collega's over heb vinden ze dat ik zeur en bij mijn werkgever zelf ga ik het al helemaal niet over hebben, want dan weet ik al wat voor antwoord ik ga krijgen: je hebt er zelf voor gekozen. En dat is natuurlijk ook zo.

Had je een keuze qua werk?

Veel werken hoeft niet veel stressen te betekenen. Zo jongleer ik nu drie banen, met daarbij een training als assistent bedrijfsleider, maar dans er vrolijk doorheen.

Sure, ik ben soms moe van een aantal nachten niet slapen. Maar moet ik dat m'n geluk op elk moment van de dag laten ontnemen? Natuurlijk niet!

Vind plezier in wat je doet, richt je volledig op waar je mee bezig bent, en laat alles waar je niet mee bezig bent rusten. Als het komt, dan komt het. Het is wat het is. Als je rust zoekt, kijk dan naar binnen en niet naar buiten. Wees het oog in de storm.

Sterkte en succes.

quote:

Op woensdag 2 oktober 2013 15:14 schreef Black-Adder het volgende:
Het hoort wel min of meer bij het werk dat je lange dagen maakt en weinig thuis bent, al is het de laatste tijd wel tamelijk extreem aan het worden. Als ik het er met sommige collega's over heb vinden ze dat ik zeur en bij mijn werkgever zelf ga ik het al helemaal niet over hebben, want dan weet ik al wat voor antwoord ik ga krijgen: je hebt er zelf voor gekozen. En dat is natuurlijk ook zo.

Waarom heb je er voor gekozen om zoveel te werken? Denk eens na over wat het je oplevert en wat het je kost.

Wat is er aan de hand?

quote:

Op maandag 5 juli 2010 22:38 schreef Keep_Walking het volgende:
Waarom geen psycholoog?

En verder vrienden proberen te maken.

Wat betreft psycholoog heb je gelijk, maar ik denk niet dat TS ineens spontaan een bruisend sociaal leven krijgt.

Moeilijk TS, ik herken wel veel dingen. Ik zou je zeker aanraden om iemand te zoeken waarmee je jouw problemen kan bespreken. Sterkte!