Onzekerheid, eenzaamheid, depressie...

quote:

Op woensdag 20 februari 2013 01:24 schreef Pope-of-Dope het volgende:

[..]

Het is niet zo dat ik het bedacht heb ofzo, maar er zijn gelukkig echt talloze blogs/video's op youtube/boeken die je verder kunnen helpen. Ik ben ervan overtuigd dat bij (bijna) elk probleem wat mensen denken te hebben, iemand anders het al heeft meegemaakt in een extremere vorm, en er een oplossing voor heeft bedacht. Lang leve het internet

Bijna elk psychisch probleem valt inderdaad op te lossen. 9 van de 10 keer zit het gewoon tussen de oren

Sterkte

quote:

Op vrijdag 15 maart 2013 22:32 schreef Black-Adder het volgende:
Vandaag het gevoel gehad dat ik echt mijn laatste kansen heb weggegooid. Alle hoop die ik de afgelopen maanden bijeen gespaard heb, is als een kaartenhuis ineen gestort.

Mijn hele leven ben ik al bezig met het afstoten en teleurstellen met mensen, wat vandaag tot een dieptepunt is gekomen. Elke vorm van zelfrespect is verdwenen. Naar alle waarschijnlijkheid zal mijn contract over een paar maanden niet verlengd worden, waardoor het laatste beetje contact met collega´s ook verdwijnt. Wat straks nog overblijft is een huis wat ik binnen afzienbare tijd niet meer zal kunnen betalen, een facebookaccount vol met mensen die ik nooit spreek en familie die er aan gewend zijn dat ik niks van mij laat horen en nog steeds in de hoop zijn dat het goed met mij gaat.

Als ik dan ook nog verder door ga denken over hoe veel beter het leven van een ander er uit zou zien zonder mij, begrijp ik soms niet waarom mij dit leven gegunt is. Waarom doen mensen nog überhaupt de moeite om aardig tegen mij te doen, zelf als ze weten wat voor persoon ik ben. Waarom zie ik alleen de meest lieve, intelligente, mooie mensen om me heen de meest enge ziektes krijgen. Waarom. Ik kan er met mijn kop gewoon niet bij.

Goed moment om je leven om te gooien als je je baan kwijtraakt. Alleen lastig dat je een koophuis hebt. Anders zou je naar een grote stad kunne verhuizen ofzo. Veel meer dingen te doen en te beleven (ook in je uppie in het begin). Meer kans op een nieuwe baan ook. Of ga op reis voor een paar maanden even is echt goed je hoofd leeg maken en nieuwe dingen zien/ontdekken.

Black Adder, wat voor leven zou je zelf het liefst willen leiden? Wat zijn je dromen?

denk je niet dat je ook last hebt van de symptomen overspannen black-adder?? Misschien dat je daar iets aan zou moeten doen, waardoor het leven weer wat prettiger voor jouw wordt?

quote:

Op woensdag 20 maart 2013 14:11 schreef Black-Adder het volgende:
Ik wil geen hoge eisen meer hebben in mijn leven, dus ik probeer niet te veel meer te dromen of anderszins te ver vooruit te kijken. Op korte termijn wil ik nog wel wat reizen maken naar een paar bestemmingen die ik sowieso nog op mijn verlanglijstje heb staan, of dat nu met of zonder andere mensen is.

Verder durf ik nergens meer op te hopen. Ik had vroeger misschien ook een huisje, boompje, beestje ideaal voor ogen, maar dat is gewoon geen realistisch doel meer op dit moment. Mijn droom is op dit moment om de beperkte sociale contacten die ik nog heb (al zijn die voornamelijk via internet) te koesteren. En vooral om te genieten van de kleine dingen in het leven op de momenten dat ik genoeg positieve energie uit mezelf kan putten.

En als je alle 'beperkingen' terzijde schuift, geen rekening houdend dat er limieten bestaan. Wat zou je dan willen? Waarom wilde je vroeger een huisje, boompje, beestje ? En wat waren je verwachtingen daarop?

Bij sommige mensen lijkt het leven vanzelf te gaan, anderen moeten er zichtbaar voor knokken en moeten soms zoals je aangaf zelfs hun verwachtingen bijstellen om gelukkig te kunnen zijn. Diogenes zou eens zoiets hebben gezegd als: geluk wordt bereikt wanneer de verlangens het plafond bereiken, het devies luidt dus: verlaag het plafond. Maar wat als we het plafond zo laag verschuiven dat het amper van de vloer is te onderscheiden, waar zullen dan de geluksmomenten zijn? Ofwel, kun je met 'de beperkte sociale contacten' die je hebt en de 'kleine dingen uit het leven' gelukkig zijn, in vrede zijn met je leven?

Zo lang jezelf niet accepteert Dan gaat er nooit een verandering in komen. Eerste stap is altijd het moeilijkst. Goed, dat je prof.hulp hebt gezocht, blijf wel daarheen gaan want kennelijk lukt het jezelf niet om je angsten te overwinnen.

Je zegt dat het allemaal zinloos is en dat klopt, het leven heeft geen doel. Invulling van je leven geef je zelf. Als jij Geen vrede hebt met je bestaan dan zal de kwaliteit van je leven slecht zijn. Daar is op zich niks mis, maar de tendens is dat zulke mensen vaker zwelgen in medelijden ipv het oplossen van probleem.

Als jij goed voelt bij het helpen van mensen, doe dan vrijwilligerswerk. Of sluit aan bij een kerkgemeenschap. Laatsgenoemde is geen grap.

[ Bericht 16% gewijzigd door dubbeltjeswasgeld op 31-03-2013 15:44:32 ]

1) Ik denk dat het belangrijk is om te beseffen dat ook de mensen die er op het eerste gezicht normaal of (misschien in jouw ogen succesvol) uitzien, ook hun eigen problemen hebben. Iedereen heeft ze, alleen sommige verbergen het beter dan anderen.

2) Ik zou je ook aanraden, en dat is volgens mij al gedaan maar heb even het antwoord niet paraat, om een sport te gaan volgen. Een teamsport is denk ik het beste, maar gewoon de gym ingaan en (aanzienlijk) sterker worden zal je vertrouwen ook een boost geven. Als je wilt weten hoe je moet beginnen in de gym, schroom niet en ga naar het BB topic in sport. Je krijgt er schema's, tips en steun, zolang je intenties goed zijn.

quote:

Op zondag 31 maart 2013 19:35 schreef Black-Adder het volgende:

[..]

Ik besef zeker dat iedereen zijn eigen problemen heeft en ik ga me ook zeker niet voordoen alsof mijn problemen erger zouden zijn dan die van de ander. Ik besef zelfs dat ik op sommige punten tot nu gewoon zelfs geluk heb gehad, bijvoorbeeld dat ik een leuke baan heb gevonden en dat ik fysiek in redelijk goede gezondheid verkeer. Ik kijk ook niet met afgunst naar anderen, ik gun mensen graag hun geluk in deze wereld. Ik zie in het succes van sommige mensen alleen voor mezelf de bevestiging dat ik gewoon niet alles uit het leven heb gehaald, wat ik halen kon. En naarmate ik ouder zal worden zal dat gevoel denk ik alleen maar versterken, omdat het steeds moeilijker wordt bepaalde dingen te veranderen.

Sorry dat Ik in herhaling val, maar als steeds jezelf confronteert met het verleden Dan zal je nooit vooruitgang boeken.

10 jaar later zal je weer terug kijken op je verleden en moet je weer bevestigen dat je niks bereikt hebt op je persoonlijke vlak.

Als je nu acties onderneemt Dan zal je 10 jaar later wellicht tevreden Zijn met je leven en iig bezig Zijn met de toekomst ipv het verleden.

BlackAdder, je hebt geen tekort aan zelfkennis, hoewel het sterk bewustzijn van je problemen je lusteloos lijkt te hebben gemaakt en misschien wel de grootste obstakel vormen om diezelfde problemen op te lossen. De negatieve ervaringen die hieruit volgen versterken dit proces en leiden zoals je zegt naar een vicieuze cirkel. Dat je deze cirkel wilt verbreken en nog niet in een mentale toestand bent geraakt dat niks in het leven je iets kan schelen is belangrijk. Het geeft aan dat je niet opgeeft. Zie, ondanks de negatieve momenten van de afgelopen tijd, deze fase in je leven als een positief geheel waarin je jezelf hebt leren kennen en eigen gebreken onder ogen hebt durven zien. Niet iedereen is daartoe in staat, wees trots dat je dit hebt gedaan.

Ik wenste dat ik een gouden formule voor je had om je te helpen uit deze vicieuze cirkel te komen, maar moet eerlijk bekennen dat ik die niet heb. De tips die hier zijn uitgedeeld, waaronder sporten en lid worden van een vereniging, zijn ieder op zijn eigen manier nuttig om eens uit te proberen. Aan de hand van je voorgaande reacties hierop merk ik dat je je niet alleen onzeker voelt over het sociale gedeelte van de activiteiten, maar het ongemak wellicht al aanwezig is voordat er zelfs sprake is van sociaal contact. Misschien valt het je lastig om je te concentreren op de activiteit zelf, vanwege het vooruitzicht om later in contact te moeten treden met anderen? Of ben je juist bang om fouten te maken waar anderen je op af kunnen rekenen? Deze onzekerheid om tekort te schieten is begrijpelijk en kan juist in bijzijn van anderen een versterkend effect hebben.
Probeer iets te zoeken waar jij je goed bij voelt. Begin zo nodig alleen, zonder anderen. Al is het maar het lezen van boeken, basketballen of programmeren van computer spellen. Het mooie van leven op een 'overbevolkte' wereld is dat er altijd wel mensen zijn die dezelfde hobbies met je delen. Zodra jij je met je hobby op je gemak voelt, is het wellicht makkelijker om met lotgenoten met wie je dezelfde interesses deelt in contact te treden. Je beschikt over kennis en zelfvertrouwen over het onderwerp die als basis kan dienen om de angst te overwinnen om met iemand te converseren. Bovendien geeft het je een reden om met iemand te praten, wat ook een deel van de onzekerheid kan weghalen (het wekt namelijk de verwachting dat het zwaartepunt van het gesprek op het onderwerp zelf zal liggen, en niet op je persoonlijkheid, wat nu vrij gevoelig ligt en je onzeker maakt). Wees niet bang wanneer de gesprekken in het begin mogelijk heel nerd-erig op 1 onderwerp blijven steken. Breid het op je eigen tempo verder uit.

Probeer de dingen te doen die je op je gemak stellen en je uit een negatief dal kunnen halen, hoe tijdelijk het ook moge zijn. Hoe langer je erin blijft, hoe sterker het gevoel zal zijn dat je er nooit meer uit komt.

Overigens, die tip van de kerkgemeenschap is inderdaad zo stom nog niet.

quote:

Op donderdag 14 februari 2013 14:26 schreef Black-Adder het volgende:
gehad op mijn zelfvertrouwen. Het is iets wat met buien komt. Soms heb ik er een paar weken geen behoefte aan, en heb ik wel weer een beetje een wit randje. Maar voor hetzelfde geld bijt ik ze in een paar dagen weer helemaal kapot. Zure nagellak heb ik nog nooit geprobeerd, kun je dat gewoon de drogist krijgen? Al zou ik me er wel ongemakkelijk bij voelen om daar (als man zijnde) naar te vragen.

Overigens, http://www.bol.com/nl/p/h(...)ng/9200000005175509/ . Ik weet niet of het wat is, maar wellicht het proberen waard!

En medicatie heb je dat weleens geprobeerd? Ik ken mensen die daar ook goed door zijn opgeknapt. Boeiend als je een pilletje moet slikken elke dag. Ik doe het ook en heb me erbij neergelegd.

quote:

Op zondag 31 maart 2013 19:35 schreef Black-Adder het volgende:
Ik ben een paar keer gaan fitnessen, en fysiek voelt het zeker lekker om even helemaal los te komen. Tegelijkertijd lost het voor mijn gevoel ook weinig op en het kost mij mentaal veel energie om tussen al die zwetende medesporters mezelf te zijn en de dingen in zo'n sportschool te doen waar ik me goed bij voel. In het verleden heb ik wel nog veel gefietst (alleen). Een teamsport lijkt me vreselijk, alleen al vanwege de slechte herinneringen die ik daar in mijn tijd op de middelbare school aan heb overgehouden. Dat gaat zo'n klap in mijn gezicht worden als ik daar toch niet zo goed in blijk te zijn, dat ik daar niet aan wil beginnen.

Teamsport lijkt me juist wel een goede oplossing? Waarom wil je dat nu niet meer doen?

Ik heb niet elke reactie gelezen, maar ik weet dat voor iemand die zelf ook vaak in dat soort sleur terecht is gekomen(en nu eindelijk er weer een beetje uit is) is het hebben van mensen om je heen een enorme confidence boost. Wat voor mensen dan ook, praat, praat ook al klinkt het kut en vindt de een het irritant(zij komen er echt wel weer bovenop) en is het soms koppijn gevend het is in ieder geval beter dan het alternatief. Het is ook ergens een persoonlijk iets, voor de een werkt mensen beter dan voor de ander. Ik zou zeggen probeer wat dingen, ga fietsen, wandelen, wat andere al hebben gezegd, met stil zitten maak je het niet beter. Dat is voor mij de eerste stap geweest. Wil ik gelukkig of ongelukkig zijn? Waarom zou ik iets doen waar ik niet gelukkig van wordt als ik ergens anders wel gelukkig van kan worden?

Niemand anders gaat dit voor je doen. Ik heb laatst ook hier gepost en bij mij lag het bij mn eigen verantwoordelijkheid en dit is waar geweest. Alleen jij kan het echt veranderen. Ik kan me echt enorm goed met je verhaal identificeren. Ik ga der misschien anders mee om maar heb echt ook zo moeite gehad met mensen in de ogen aan te kijken en dingen te zeggen tot het punt dat ik niet eens meer iets zei of deed. Wist op een gegeven moment niet meer wat ik aan het doen was(voor een zeer lange periode). Maar eigenlijk is dat alles niet erg. Het is geen ramp als je dat doet, het is niet goed maar ook niet verkeerd, onthoud dat. Je hoeft ook niet perse gelukkig te worden. Je moet NIKS. Het is aan jou om te beslissen wat je uit het leven wilt halen.

Probeer blij te zijn met wat je hebt misschien heb je nu een afkeer van je ouders gekregen maar zijn ze wel echt alleen slecht? denk is over wat je nu hebt en wat ze wel voor je gedaan hebben en probeer los te laten wat er gebeurd is en in het heden te leven. Zelfs aan de kleinste dingen denken aan dat ze je bijvoorbeeld een warm bed douche eten een dak boven je hoofd hebben gegeven, het is zo slecht nog niet, die dingen helpen. Realistisch zijn het is ook een onderdeel van volwassen worden. Hopelijk kom je eruit. Succes.

[ Bericht 7% gewijzigd door vanquish89 op 02-04-2013 22:28:07 ]

En ik begrijp ook dat je dingen denkt over wat ze over je denken. Ten eerste is dat wel zo? zal die persoon zich daar nou echt mee bezig houden, en omdat die persoon zo kijkt betekent het nog niet gelijk dat ie iets negatiefs denkt over jou kan ook zijn dat ie een rare gedachte had over iets wat eerder is gebeurd. En als het wel zo is, is dat dan zo een ramp? Ok persoon A denkt zo. Het is niet leuk, akkoord, maar is het slecht? Jij bent nog heel. Er verandert in wezen niks persoon A denkt alleen minder over je maar dat is niet erg. Het is ook maar waar je op let daarna. In andere woorden hierdoor blijf je er niet te lang bij stil staan en let je vanzelf weer op je eigen pad.

quote:

Op dinsdag 2 april 2013 22:20 schreef vanquish89 het volgende:
En ik begrijp ook dat je dingen denkt over wat ze over je denken. Ten eerste is dat wel zo? zal die persoon zich daar nou echt mee bezig houden, en omdat die persoon zo kijkt betekent het nog niet gelijk dat ie iets negatiefs denkt over jou kan ook zijn dat ie een rare gedachte had over iets wat eerder is gebeurd. En als het wel zo is, is dat dan zo een ramp? Ok persoon A denkt zo. Het is niet leuk, akkoord, maar is het slecht? Jij bent nog heel. Er verandert in wezen niks persoon A denkt alleen minder over je maar dat is niet erg. Het is ook maar waar je op let daarna. In andere woorden hierdoor blijf je er niet te lang bij stil staan en let je vanzelf weer op je eigen pad.

Hier worden inderdaad enorm veel kansen gemist. Het is beter 10 vrienden en 2 vijanden te hebben dan nul vrienden en 12 denkbeeldige vijanden.