R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Je hebt een scheiding meegemaakt, met een nare periode die hieraan vooraf ging.
Dat dit impact heeft op jouw levensloop en zelfbeeld, is niet meer dan normaal!
Mijn ervaring in mijn eigen leven en het leven van mensen om mij heen is dat een situatie/gebeurtenis die veel impact op jouw basisbestaan heeft in heel veel gevallen leidt tot eenzame gevoelens, depressie en een verminderd zelfvertrouwen.
Als je in feite altijd een veilig basisbestaan hebt gehad dan voel je je als het ware nog 'onaantastbaar'; je voelt je sterk en zelfverzekerd en gaat er (onbewust) vanuit dat al het 'normale' en 'goede' altijd zal blijven zoals het is. Totdat je een keer een klap krijgt, doordat je moeder opeens doodgaat, of doordat je ouders relatieproblemen krijgen en besluiten te scheiden. Dat hakt er wel even in.
De wereld is niet vanzelfsprekend, net zo min als het hebben van zelfvertrouwen en het gevoel van een 'stevige basis' en een 'gelukkig leven'.
Het is best wel oneerlijk dat mensen die vervelende situaties in hun leven meemaken, en die hier al genoeg verdriet van hebben, vaak nog maar aan het begin staan van de ellende. Want zoals gezegd, het leidt heel vaak tot verlies van zelfvertrouwen, depressie, eenzaamheid, enzovoorts.
En dan moet je niet alleen je shit verwerken, je moet ook jezelf er weer bovenop krijgen. Dat is iets wat soms best wel een aantal jaren kan duren.
Mijn advies is: zoek hulp. Via de huisarts, en een psycholoog. Leg de lat niet te hoog, neem kleine stapjes. Al begin je maar met jezelf alleen nog maar toe te staan te denken "ik ben geweldig, ik ben het waard".
Voor het verbeteren van jouw situatie zijn 2 dingen nodig: jijzelf die de eigenwaarde uit jezelf haalt, en een sociale omgeving die verbeterd. Het is niet 1 van de 2, het zijn beide dingen.
Eerst eens alles op een rijtje krijgen bij de psych, een beetje groeien in positief zelfbeeld, dan eens een volgende stap maken door je aan te melden voor een sportclub of een cursus... Accepteer jezelf, wees vriendelijk voor jezelf: jij hebt genoeg achter de kiezen, het is alles behalve vreemd dat je je nu voelt zoals jij je voelt. Dat is heel erg menselijk. (misschien kun je ook aan groepstherapie denken, soortgenotencontact kan ook erg prettig zijn).
Dat dit impact heeft op jouw levensloop en zelfbeeld, is niet meer dan normaal!
Mijn ervaring in mijn eigen leven en het leven van mensen om mij heen is dat een situatie/gebeurtenis die veel impact op jouw basisbestaan heeft in heel veel gevallen leidt tot eenzame gevoelens, depressie en een verminderd zelfvertrouwen.
Als je in feite altijd een veilig basisbestaan hebt gehad dan voel je je als het ware nog 'onaantastbaar'; je voelt je sterk en zelfverzekerd en gaat er (onbewust) vanuit dat al het 'normale' en 'goede' altijd zal blijven zoals het is. Totdat je een keer een klap krijgt, doordat je moeder opeens doodgaat, of doordat je ouders relatieproblemen krijgen en besluiten te scheiden. Dat hakt er wel even in.
De wereld is niet vanzelfsprekend, net zo min als het hebben van zelfvertrouwen en het gevoel van een 'stevige basis' en een 'gelukkig leven'.
Het is best wel oneerlijk dat mensen die vervelende situaties in hun leven meemaken, en die hier al genoeg verdriet van hebben, vaak nog maar aan het begin staan van de ellende. Want zoals gezegd, het leidt heel vaak tot verlies van zelfvertrouwen, depressie, eenzaamheid, enzovoorts.
En dan moet je niet alleen je shit verwerken, je moet ook jezelf er weer bovenop krijgen. Dat is iets wat soms best wel een aantal jaren kan duren.
Mijn advies is: zoek hulp. Via de huisarts, en een psycholoog. Leg de lat niet te hoog, neem kleine stapjes. Al begin je maar met jezelf alleen nog maar toe te staan te denken "ik ben geweldig, ik ben het waard".
Voor het verbeteren van jouw situatie zijn 2 dingen nodig: jijzelf die de eigenwaarde uit jezelf haalt, en een sociale omgeving die verbeterd. Het is niet 1 van de 2, het zijn beide dingen.
Eerst eens alles op een rijtje krijgen bij de psych, een beetje groeien in positief zelfbeeld, dan eens een volgende stap maken door je aan te melden voor een sportclub of een cursus... Accepteer jezelf, wees vriendelijk voor jezelf: jij hebt genoeg achter de kiezen, het is alles behalve vreemd dat je je nu voelt zoals jij je voelt. Dat is heel erg menselijk. (misschien kun je ook aan groepstherapie denken, soortgenotencontact kan ook erg prettig zijn).
Ben je niet bang dat je over 10 jaar terugkijkt op nu en denkt 'had ik toen maar hulp gezocht'?quote:Op dinsdag 21 februari 2012 22:10 schreef Black-Adder het volgende:
[..]
Ik denk dat je gelijk hebt. In vrijwel alle symptomen kan ik mij vinden, ook die van de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Met name de continue angst dat mensen zich tegen mij keren is zo herkenbaar.
Vandaag nog kwam ik bijvoorbeeld in een nieuwe situatie, onder tijdsdruk, terecht. Door de prestatiedrang maakte ik een fout, waarna een ander (verzuchtend) mij op mijn fout wees, waardoor ik alleen maar nog nerveuzer werd en nog meer fouten ging maken. Uit woede over mezelf ben ik hierna weggelopen en heb die bewuste persoon straal genegeerd, hopend dat ik er later geen problemen mee zou krijgen.
En nee, ik durf het gewoon nog steeds niet aan om hier met een professional over te praten, ondanks alle lieve, goedbedoelde adviezen hier. Ik ben al jaren niet meer bij de huisarts geweest, laat staan bij een specialist. Er spookt al jaren een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: 'hij zie me aankomen...'
Van hetgeen wat ik hier verteld hebt weet zelfs het beperkte groepje mensen die mij beter kennen bijvoorbeeld nog niet de helft, omdat ik liever heb dat mensen de redenen te zien om aan te nemen dat het wel goed met me gaat. Althans, laat ik zo zeggen dat ik iig hóóp dat ze niet alles van mij weten. Ik merk dat ik nog vaak zelfs hele lieve mensen liever kleine leugens vertel, dan dat ik echt open kaart speel over mijn ware gevoelens. Voelt dan ook wel zeker als een opluchting op een anoniem forum als het deze dit soort zaken kwijt te kunnen.
Overigens denk ik niet dat professionele hulpverlening jou meteen kan helpen. Ik proef bij jou niet de wil om te veranderen, dan zou therapie ook niet helpen, zo lijkt me. Maar misschien heb ik het mis en zit er diep van binnen wel een persoontje dat wil veranderen. Zo goed ken ik jou nou ook weern iet.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Als ik over 10 jaar nog met dezelfde gedachtes rondloop heb ik denk ik al andere stappen ondernomen.
Er zitten veel barrieres voor me in de zoektocht naar hulp.
Barriere 1: Hoe kan ik zomaar vertrouwen hebben in een wildvreemd persoon? Ik vind het knap dat veel andere mensen die bij zo'n persoon lopen het kennelijk wel kunnen, maar het eerste wat er bij mij bijvoorbeeld al door mijn kop zou schieten: kent die persoon mensen die ik toevallig ook ken en kan dat tegen mij gebruikt worden? Ik weet het, beroepsgeheim, professional, etc, maar toch wantrouw ik liever 10 personen te veel dan ééntje te weinig, zelfs als die persoon er juist is om mij te helpen.
Barriere 2: Hoe vertel ik het mijn werkgever? Ik heb werk waarbij ik in principe 24/7 beschikbaar ben en dus voor vrijwel alle verplichtingen buiten mijn werk om verlof moet aanvragen en dan het liefst nog een paar weken van tevoren, zeker in de drukke periodes. Maar veel erger is nog dat ik mij dan zou moeten openbaren over mijn psychische problemen en ik ben als de dood dat mij dat parten gaat spelen bij een aankomende contractverlenging.
Barriere 3: Hoe vertel ik het aan mijn familie? Natuurlijk weten ze dat ik regelmatig niet lekker in mijn vel zit, maar ik denk dat ze denken dat het momenteel wel redelijk goed met me gaat. Eigen huisje, leuke baan etc. Ik wil ze (en dan met name mijn moeder) niet weer ongerust gaan maken. Mijn moeder is heel gevoelig voor de emoties van een ander en ik wil niet dat zij straks óók (weer) hulp moet gaan zoeken, omdat ze zich te veel zorgen om mij maakt. Niet lang na de scheiding ben ik één keer iets te openhartig geweest over hoe ik mij op dat moment voelde en ik ben er achteraf achtergekomen dat ze daar dagenlang van wakker heeft gelegen. Dat wil ik haar niet nog een keer aandoen.
Er zitten veel barrieres voor me in de zoektocht naar hulp.
Barriere 1: Hoe kan ik zomaar vertrouwen hebben in een wildvreemd persoon? Ik vind het knap dat veel andere mensen die bij zo'n persoon lopen het kennelijk wel kunnen, maar het eerste wat er bij mij bijvoorbeeld al door mijn kop zou schieten: kent die persoon mensen die ik toevallig ook ken en kan dat tegen mij gebruikt worden? Ik weet het, beroepsgeheim, professional, etc, maar toch wantrouw ik liever 10 personen te veel dan ééntje te weinig, zelfs als die persoon er juist is om mij te helpen.
Barriere 2: Hoe vertel ik het mijn werkgever? Ik heb werk waarbij ik in principe 24/7 beschikbaar ben en dus voor vrijwel alle verplichtingen buiten mijn werk om verlof moet aanvragen en dan het liefst nog een paar weken van tevoren, zeker in de drukke periodes. Maar veel erger is nog dat ik mij dan zou moeten openbaren over mijn psychische problemen en ik ben als de dood dat mij dat parten gaat spelen bij een aankomende contractverlenging.
Barriere 3: Hoe vertel ik het aan mijn familie? Natuurlijk weten ze dat ik regelmatig niet lekker in mijn vel zit, maar ik denk dat ze denken dat het momenteel wel redelijk goed met me gaat. Eigen huisje, leuke baan etc. Ik wil ze (en dan met name mijn moeder) niet weer ongerust gaan maken. Mijn moeder is heel gevoelig voor de emoties van een ander en ik wil niet dat zij straks óók (weer) hulp moet gaan zoeken, omdat ze zich te veel zorgen om mij maakt. Niet lang na de scheiding ben ik één keer iets te openhartig geweest over hoe ik mij op dat moment voelde en ik ben er achteraf achtergekomen dat ze daar dagenlang van wakker heeft gelegen. Dat wil ik haar niet nog een keer aandoen.
Ik denk dat de belangrijkste barriëre nog steeds is dat je niet wilt veranderen. Dan hoef je ook geen hulp te zoeken want dan werkt therapie ook niet.
Mocht ik ongelijk hebben en je daadwerkelijk wilt veranderen dan kunnen we verder met die barriëres te slechten
.
Mocht ik ongelijk hebben en je daadwerkelijk wilt veranderen dan kunnen we verder met die barriëres te slechten
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Je kunt dan beginnen met begrijpen waar deze gedachtes hun oorsprong vinden; angst. Wat je hier beschrijft is een angstbeeld. Laat je je leiden door angst dan krijg je meer angst en neemt angst een grotere rol in in je leven.quote:
Als ik over 10 jaar nog met dezelfde gedachtes rondloop heb ik denk ik al andere stappen ondernomen.
Er zitten veel barrieres voor me in de zoektocht naar hulp.
Barriere 1: Hoe kan ik zomaar vertrouwen hebben in een wildvreemd persoon? Ik vind het knap dat veel andere mensen die bij zo'n persoon lopen het kennelijk wel kunnen, maar het eerste wat er bij mij bijvoorbeeld al door mijn kop zou schieten: kent die persoon mensen die ik toevallig ook ken en kan dat tegen mij gebruikt worden? Ik weet het, beroepsgeheim, professional, etc, maar toch wantrouw ik liever 10 personen te veel dan ééntje te weinig, zelfs als die persoon er juist is om mij te helpen.
Dus eigenlijk is de vraag; wil je meer angst? Doe dan wat de angst 'wil'. Wil je meer vrijheid? Doe dan juist wat de angst in geeft dat je niet meer doen. Begrijp dat de angst je wil houden waar je bent, met als reden daarachter ''het is altijd zo gegaan'' en begrijp dat het jouw taak is om te laten zien dat het anders kan, dat je het zelf kan, dat je geen angst meer nodig hebt omdat je hebt laten zien dat jij het kan.
Het is mooi dat je het woord vertrouwen gebruikt en ik hoop dat je begrijpt dat vertrouwen het tegenovergestelde is van angst. Waar vertrouwen is, is geen angst. Nu heb je veel angst en dus weinig vertrouwen.
Daarnaast kan je er veel aan hebben te begrijpen dat jouw manier van denken, redeneren en handelen als uitkomst heeft de situatie waar je nu zit; de situatie waar je uit wil. Die situatie is beperkend en beklemmend; het houdt je klein. Maar jezelf klein maken voelt ook veilig, probleem daarmee is echter dat het een schijnveiligheid is; leren werkelijk in je eigen kracht te gaan staan, dat is echte veiligheid. Leren dat jij alles aan kan wat er op jouw pad komt. Je zult dan wel dat pad moeten gaan bewandelen.
Verzin iets, wat dan ook, en lieg. Het gaat hier om jouw leven, jouw vrijheid en jouw geluk. Wil je niet dat anderen er iets van weten, dan is dat jouw goed recht. Let er echter wel op dat je het idee van je werk (en al die consequenties) niet gebruikt als reden om in je situatie te blijven. Gebruik je verbeeldingsvermogen (wat je nu vooral gebruikt om angstige scenario's te denken) en kom op met een verhaal en zorg dat je de ruimte krijgt om aan je vrijheid te gaan werken.quote:Barriere 2: Hoe vertel ik het mijn werkgever? Ik heb werk waarbij ik in principe 24/7 beschikbaar ben en dus voor vrijwel alle verplichtingen buiten mijn werk om verlof moet aanvragen en dan het liefst nog een paar weken van tevoren, zeker in de drukke periodes. Maar veel erger is nog dat ik mij dan zou moeten openbaren over mijn psychische problemen en ik ben als de dood dat mij dat parten gaat spelen bij een aankomende contractverlenging.
Precies hetzelfde als hierbovenquote:Barriere 3: Hoe vertel ik het aan mijn familie? Natuurlijk weten ze dat ik regelmatig niet lekker in mijn vel zit, maar ik denk dat ze denken dat het momenteel wel redelijk goed met me gaat. Eigen huisje, leuke baan etc. Ik wil ze (en dan met name mijn moeder) niet weer ongerust gaan maken. Mijn moeder is heel gevoelig voor de emoties van een ander en ik wil niet dat zij straks óók (weer) hulp moet gaan zoeken, omdat ze zich te veel zorgen om mij maakt. Niet lang na de scheiding ben ik één keer iets te openhartig geweest over hoe ik mij op dat moment voelde en ik ben er achteraf achtergekomen dat ze daar dagenlang van wakker heeft gelegen. Dat wil ik haar niet nog een keer aandoen.
En jouw moeder wil waarschijnlijk niks liever dat het oprecht goed met je gaat, toch? Nu verberg je hoe het echt gaat, mag je dan ook niet verbergen dat je er iets aan goed doen? Als jij je moeder even liet ervaren waar je mee zit, de naarste momenten, zou ze dan zeggen ''blijf daar maar in'' of ''doe alsjeblieft alles wat kan om beter, vrijer en gelukkiger te worden''?Uiteindelijk gaat het erom of je jezelf de moeite waard vind om deze moeite te gaan doen, heb je het idee dat je jezelf niet de moeite waard vind om iets voor te doen dan kan je daar eerst wat aan gaan doen maar snap dat hetzelfde blijven doen je meer van hetzelfde op zal leveren ''als je altijd doet wat je deed krijg je altijd wat je krijgt'' enzovoorts.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Zo, ik heb mijn leefstijlgenoten gevonden.
Heb alle posts gelezen, van begin tot eind, en het lijkt net of alle berichten van Black-Adder door mijzelf zijn geschreven. Ik ben (nog maar) 18 jaar, en hoop snel uit deze situatie te komen, nu kan het nog. Dit speelt al vanaf mijn 12e denk ik, en nog 6 jaar hou ik niet vol. Ik heb elke dag destructieve gedachten.
Het enige wat mij nog blij maakt is muziek, voetbal en mooie vrouwen. Door met name de eerste 2 hobbies, voel ik me (gelukkig) niet vaak zo ongelukkig als Black-Adder.
Natuurlijk wist ik dat ik niet de enige persoon was die hiermee kampt. Graag zou ik een lijst willen maken van mensen, en daar contact mee zoeken.
Heb alle posts gelezen, van begin tot eind, en het lijkt net of alle berichten van Black-Adder door mijzelf zijn geschreven. Ik ben (nog maar) 18 jaar, en hoop snel uit deze situatie te komen, nu kan het nog. Dit speelt al vanaf mijn 12e denk ik, en nog 6 jaar hou ik niet vol. Ik heb elke dag destructieve gedachten.
Het enige wat mij nog blij maakt is muziek, voetbal en mooie vrouwen. Door met name de eerste 2 hobbies, voel ik me (gelukkig) niet vaak zo ongelukkig als Black-Adder.
Natuurlijk wist ik dat ik niet de enige persoon was die hiermee kampt. Graag zou ik een lijst willen maken van mensen, en daar contact mee zoeken.
Hé hoi!
Inmiddels weer een paar maanden verder. Ik heb een aantal weken geleden een verkeersongeluk gehad. Ik ben uiteindelijk niet levensgevaarlijk gewond geraakt, maar wel het besef dat ik een engeltje op mijn schouder heb gehad, omdat de kans groot was dat het heel anders was afgelopen.
Mede hierdoor de tijd gehad om voor mezelf weer eens het een en ander op een rij te zetten over wat ik concreet wil bereiken in mijn leven:
- Een huisje waarin ik mij écht thuis kan voelen. Met het appartement waar ik nu in zit heb ik de afgelopen jaren niets dan problemen mee gehad door slecht onderhoud. Geen verwarming, problemen met vochtschimmel, continu verstopte riolering, smerige gemeenschappelijke ruimtes en mede daardoor ook de moed verloren om er zelf nog veel in te investeren. Heb het allemaal te lang op de lange baan geschoven, mede doordat ik toch al een behoorlijke tijd ingeschreven stond bij woningstichtingen hier in de buurt (steeds maar hopend op een telefoontje), maar ik besef dat dit een te groot struikelblok aan het worden is. Desnoods maar particulier huren, al is het aanbod daarvan in mijn regio erg beperkt.
- Meer reizen. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, omdat ik ook tijdens mijn laatste vakantie juist op de mooiste plekken me eenzaam voelde. Het voelt bijna zinloos om op de mooiste plekken in europa met een camera in de hand te staan zonder dat je het op dat moment met iemand kan delen. Toch wint de nieuwsgierigheid het nog wel van de eenzaamheid. Misschien moet ik eens gek doen en een georganiseerde groepsreis proberen...
- Aan mijn fysieke gesteldheid werken. Meer opletten hoe ik er bij loop en dan gaat het niet eens zo zeer om kleding (ik denk dat ik inmiddels wel een aardig idee heb van wat ik kan dragen), maar vooral om houding. Ik loop nog steeds erg vaak krom en met een gebogen nek, deels uit onzekerheid om anderen maar niet aan hoeven te kijken of om confrontaties proberen te vermijden. Dat is ook een van de redenen geweest waarom ik vroeger veel gepest ben. Ik heb een tijdje fysiotherapie gehad, maar dat hielp ook niet echt. Ook wil ik toch gaan bekijken wat nog de mogelijkheden zijn om op mijn leeftijd nog iets aan mijn (scheve) gebit te doen. Als puber zijnde zag ik daar tóen de noodzaak niet van in en daar heb ik nu eeuwig spijt van.
- Sociale contacten beter proberen te onderhouden. Ik besef dat ik nooit iemand zal worden die met een grote groep vrienden een x keer per week in de kroeg hangt, maar ik probeer hetgeen wat ik nog heb wel meer te koesteren, al is het maar enkel via facebook. Ik wil proberen meer interesse te tonen in mensen, talenkennis verder opvijzelen, minder over mezelf praten en vooral anderen niet dezelfde negatieve gemoedsrust mee geven zoals ik die zelf voel. (en andersom de gemoedsrust van een ander niet naar mezelf kopiëren)
Ik wil interesse tonen in andere mensen, mooie momenten delen, gewoon lol hebben met een ander. Vriendschappen die ik in het verleden heb opgebouwd waren meestal maar voor korte duur, onder meer vanwege afstanden (ben sinds 2005 al 7 keer verhuisd), wisselende interesses, maar voor een belangrijk deel ook door een laag zelfbeeld.
- Actiever proberen te daten. Dit is misschien nog wel het grootste struikelblok, aangezien ik al aardig wat jaren geen puber meer ben en nog nooit intimiteit met een vrouw ervaren heb. Ik probeer op internet (onder meer op dit forum) er achter te komen wat vrouwen in een man zoeken en het lijkt wel hoe meer ik lees, hoe meer ik besef hoe weinig ik vrouwen te bieden heb. Dat wordt nog eens versterkt door de eisenlijstjes op diverse datingsites. Het is niet dat ik bang ben om een blauwtje op te lopen, maar wat heeft het voor zin om tijd te investeren in iemand voor wie jij toch al niet in het rijtje past...
Nu ben ik bezig om wat contacten op te bouwen via buitenlandse datingsites. Veel succes verwacht ik niet, maar ik probeer iig nog hoop te houden.
Mede hierdoor de tijd gehad om voor mezelf weer eens het een en ander op een rij te zetten over wat ik concreet wil bereiken in mijn leven:
- Een huisje waarin ik mij écht thuis kan voelen. Met het appartement waar ik nu in zit heb ik de afgelopen jaren niets dan problemen mee gehad door slecht onderhoud. Geen verwarming, problemen met vochtschimmel, continu verstopte riolering, smerige gemeenschappelijke ruimtes en mede daardoor ook de moed verloren om er zelf nog veel in te investeren. Heb het allemaal te lang op de lange baan geschoven, mede doordat ik toch al een behoorlijke tijd ingeschreven stond bij woningstichtingen hier in de buurt (steeds maar hopend op een telefoontje), maar ik besef dat dit een te groot struikelblok aan het worden is. Desnoods maar particulier huren, al is het aanbod daarvan in mijn regio erg beperkt.
- Meer reizen. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, omdat ik ook tijdens mijn laatste vakantie juist op de mooiste plekken me eenzaam voelde. Het voelt bijna zinloos om op de mooiste plekken in europa met een camera in de hand te staan zonder dat je het op dat moment met iemand kan delen. Toch wint de nieuwsgierigheid het nog wel van de eenzaamheid. Misschien moet ik eens gek doen en een georganiseerde groepsreis proberen...
- Aan mijn fysieke gesteldheid werken. Meer opletten hoe ik er bij loop en dan gaat het niet eens zo zeer om kleding (ik denk dat ik inmiddels wel een aardig idee heb van wat ik kan dragen), maar vooral om houding. Ik loop nog steeds erg vaak krom en met een gebogen nek, deels uit onzekerheid om anderen maar niet aan hoeven te kijken of om confrontaties proberen te vermijden. Dat is ook een van de redenen geweest waarom ik vroeger veel gepest ben. Ik heb een tijdje fysiotherapie gehad, maar dat hielp ook niet echt. Ook wil ik toch gaan bekijken wat nog de mogelijkheden zijn om op mijn leeftijd nog iets aan mijn (scheve) gebit te doen. Als puber zijnde zag ik daar tóen de noodzaak niet van in en daar heb ik nu eeuwig spijt van.
- Sociale contacten beter proberen te onderhouden. Ik besef dat ik nooit iemand zal worden die met een grote groep vrienden een x keer per week in de kroeg hangt, maar ik probeer hetgeen wat ik nog heb wel meer te koesteren, al is het maar enkel via facebook. Ik wil proberen meer interesse te tonen in mensen, talenkennis verder opvijzelen, minder over mezelf praten en vooral anderen niet dezelfde negatieve gemoedsrust mee geven zoals ik die zelf voel. (en andersom de gemoedsrust van een ander niet naar mezelf kopiëren)
Ik wil interesse tonen in andere mensen, mooie momenten delen, gewoon lol hebben met een ander. Vriendschappen die ik in het verleden heb opgebouwd waren meestal maar voor korte duur, onder meer vanwege afstanden (ben sinds 2005 al 7 keer verhuisd), wisselende interesses, maar voor een belangrijk deel ook door een laag zelfbeeld.
- Actiever proberen te daten. Dit is misschien nog wel het grootste struikelblok, aangezien ik al aardig wat jaren geen puber meer ben en nog nooit intimiteit met een vrouw ervaren heb. Ik probeer op internet (onder meer op dit forum) er achter te komen wat vrouwen in een man zoeken en het lijkt wel hoe meer ik lees, hoe meer ik besef hoe weinig ik vrouwen te bieden heb. Dat wordt nog eens versterkt door de eisenlijstjes op diverse datingsites. Het is niet dat ik bang ben om een blauwtje op te lopen, maar wat heeft het voor zin om tijd te investeren in iemand voor wie jij toch al niet in het rijtje past...
Nu ben ik bezig om wat contacten op te bouwen via buitenlandse datingsites. Veel succes verwacht ik niet, maar ik probeer iig nog hoop te houden.
Ik las eerder dat je 60 à 70 uur per week werkte, misschien goed om daar mee te stoppen:
1: Je houdt tijd over om die dingen te kunnen die je hierboven zegt te willen gaan doen;
2: Je hoeft minder tijd geconcentreerd te zijn op het werk wat je doet, en daardoor zul je minder vaak fouten maken waardoor je jezelf minder vaak slecht voelt.
Plus met een burn-out ben je natuurlijk nog verder van huis, you don't want to go there!
En misschien is een goed voornemen toch ook contact op te nemen met een hulpverlener: het is zo zonde je tijd weg te gooien door zoveel bezig te zijn met wat anderen misschien van je denken..
1: Je houdt tijd over om die dingen te kunnen die je hierboven zegt te willen gaan doen;
2: Je hoeft minder tijd geconcentreerd te zijn op het werk wat je doet, en daardoor zul je minder vaak fouten maken waardoor je jezelf minder vaak slecht voelt.
Plus met een burn-out ben je natuurlijk nog verder van huis, you don't want to go there!
En misschien is een goed voornemen toch ook contact op te nemen met een hulpverlener: het is zo zonde je tijd weg te gooien door zoveel bezig te zijn met wat anderen misschien van je denken.
.
So, if you're frightened of dying and... and you're holding on, you'll see devils tearing your life away. But if you've made your peace, then the devils are really angels...
Black-Adder, het is hier misschien reeds geopperd, maar ik zou toch echt eens beginnen met sporten, niet voor de contacten, maar puur voor de aanmaak van endorfine, testosteron en een verhoging van je libido. Dit maakt je vrolijker, energieker -> Je zelfvertrouwen gaat omhoog en maakt je ook direct aantrekkelijker en zo creëer je ook direct een opening voor "nieuwe" contacten.
Opsomming voordelen:
- Besteding van je tijd
- Energieker
- Vrolijker (endorfine)
- Zelfvertrouwen
- Onder de mensen
- Weg van thuis
- Uiterlijk
Totaal: Zelfvertrouwen gaat omhoog
Het leven is verder veel te kort om je zorgen te maken over dit soort on dingen, zolang je gezond bent moet je alles uit het leven halen en fouten van je zelf en andere accepteren en vergeven.
Opsomming voordelen:
- Besteding van je tijd
- Energieker
- Vrolijker (endorfine)
- Zelfvertrouwen
- Onder de mensen
- Weg van thuis
- Uiterlijk
Totaal: Zelfvertrouwen gaat omhoog
Het leven is verder veel te kort om je zorgen te maken over dit soort on dingen, zolang je gezond bent moet je alles uit het leven halen en fouten van je zelf en andere accepteren en vergeven.
Ik wil niet te veel in details treden, maar laat ik het zo zeggen dat ik het op werkgebied vrij goed naar mijn zin heb en niet minder wil (en overigens ook niet kan) werken. Voor een burn-out ben ik dan ook niet bang.quote:
Ik las eerder dat je 60 à 70 uur per week werkte, misschien goed om daar mee te stoppen:
1: Je houdt tijd over om die dingen te kunnen die je hierboven zegt te willen gaan doen;
2: Je hoeft minder tijd geconcentreerd te zijn op het werk wat je doet, en daardoor zul je minder vaak fouten maken waardoor je jezelf minder vaak slecht voelt.
Plus met een burn-out ben je natuurlijk nog verder van huis, you don't want to go there!
Je kunt nog zoveel plannen maar ik heb geloof ik al eerder tegen je gezegd; als je niets doet, verandert er ook niets.
Dus ik hoop dat je nu ook echt iets gaat doen.
Dus ik hoop dat je nu ook echt iets gaat doen
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ik ben inmiddels een paar illusies armer. De laatste weken heb ik vrijwel continu last gehad van depressies en kan ik nergens meer afleiding in vinden.
Het idee dat ik ooit nog een relatie zou kunnen krijgen heb ik inmiddels al van mijn to-do lijstje geschrapt, daar ga ik de energie gewoon niet meer voor vinden. Heb op internet een paar leuke meiden leren kennen, maar steeds op het laatste moment gewoon afgekapt door mijn minderwaardigheidsgevoelens. Steeds voelt het hoopvol als mensen geïnteresseerd in me zijn, maar naderhand besef ik me gewoon dat ik me veel te veel aanhankelijk ga maken aan die ene persoon. Dit geldt overigens ook voor potentiële vriendschappen.
Illusie twee is dat ik ooit nog een 'normaal' leven zou kunnen leiden met normale werktijden. Ieder moment dat ik thuis zit is er eentje te veel en ik word al gek als ik er over na moet gaan denken wat ik in een vrij weekend zou moeten gaan doen. Terug de studiebanken in gaan is ook het laatste wat ik op dit moment wil, al weet ik dat ik wel werk op een hoger niveau zou kunnen doen dan wat ik nu doe met meer uitdaging.
Illusie drie is dat ik nog ooit van de achternaam van mijn vader af zou komen. Hiervoor ben ik inmiddels een paar jaar te laat.
Ik sta momenteel op het punt een aantal belangrijke financiële beslissingen te nemen. Ik ben mijn moed op dit moment aan het 'sparen' om een eind aan de chaos in mijn hoofd te kunnen maken. Of dit ook verstandige beslissingen zijn zal de tijd uitwijzen.
Het idee dat ik ooit nog een relatie zou kunnen krijgen heb ik inmiddels al van mijn to-do lijstje geschrapt, daar ga ik de energie gewoon niet meer voor vinden. Heb op internet een paar leuke meiden leren kennen, maar steeds op het laatste moment gewoon afgekapt door mijn minderwaardigheidsgevoelens. Steeds voelt het hoopvol als mensen geïnteresseerd in me zijn, maar naderhand besef ik me gewoon dat ik me veel te veel aanhankelijk ga maken aan die ene persoon. Dit geldt overigens ook voor potentiële vriendschappen.
Illusie twee is dat ik ooit nog een 'normaal' leven zou kunnen leiden met normale werktijden. Ieder moment dat ik thuis zit is er eentje te veel en ik word al gek als ik er over na moet gaan denken wat ik in een vrij weekend zou moeten gaan doen. Terug de studiebanken in gaan is ook het laatste wat ik op dit moment wil, al weet ik dat ik wel werk op een hoger niveau zou kunnen doen dan wat ik nu doe met meer uitdaging.
Illusie drie is dat ik nog ooit van de achternaam van mijn vader af zou komen. Hiervoor ben ik inmiddels een paar jaar te laat.
Ik sta momenteel op het punt een aantal belangrijke financiële beslissingen te nemen. Ik ben mijn moed op dit moment aan het 'sparen' om een eind aan de chaos in mijn hoofd te kunnen maken. Of dit ook verstandige beslissingen zijn zal de tijd uitwijzen.
Lusteloos, slapeloos, het lijkt alsof ik de laatste weken nauwelijks nog vat op mezelf heb. Ik ben buiten mijn werk alleen nog maar bezig ben met piekeren, waardoor ik nergens energie meer voor kan vinden. Er zit gewoon zoveel schaamte in me dat ik al dichtklap als iemand vraagt hoe het met me gaat.
Ik heb moeite de waarheid onder ogen te zien. Ik fantaseer veel over mijn leven, wat áls ik zus had gedaan, wat áls ik zo gedaan, gevolgd door de onvermijdelijke kater, omdat ik vind dat ik zulke positieve gebeurtenissen in mijn leven niet waard ben. Steeds groeit er langzaam een beetje hoop naar een bepaalde gebeurtenis toe, waarna het weer uiteenspat als het te dichtbij komt.
Zolang ik nog maar durf te hopen.
Ik heb moeite de waarheid onder ogen te zien. Ik fantaseer veel over mijn leven, wat áls ik zus had gedaan, wat áls ik zo gedaan, gevolgd door de onvermijdelijke kater, omdat ik vind dat ik zulke positieve gebeurtenissen in mijn leven niet waard ben. Steeds groeit er langzaam een beetje hoop naar een bepaalde gebeurtenis toe, waarna het weer uiteenspat als het te dichtbij komt.
Zolang ik nog maar durf te hopen.
Misschien is het via internet makkelijker: Hoe gaat het met je?quote:
Er zit gewoon zoveel schaamte in me dat ik al dichtklap als iemand vraagt hoe het met me gaat.
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Ik herken veel van het bovenstaande. Loop zelf het laatste half jaar ook rond met chaos in mijn hoofd en de vraag: wat wil ik nu eigenlijk? (ben nu 31). De laatste maanden is het gevoel van lusteloosheid alleen maar groter geworden door diverse oorzaken.
Gek genoeg ging het tot april/mei ofzo prima. Na een periode van werkloosheid, thuis wonen en tijdelijke baantjes ging het op werkgebied weer goed, ik kreeg weer uitzicht op een eigen huisje, kocht een andere auto, had veel meer sociale contacten dan een paar jaar terug. Allemaal prima.
Totdat ik opeens steeds vaker wakker lag of overdag aan het malen ging over mijn situatie in vergelijking met anderen. Veel vrienden en familieleden van mijn leeftijd gingen of gaan samenwonen, trouwen, krijgen kinderen. Hebben vaste banen en een fijn leefritme. Ik daarentegen ben nog steeds een soort veredelde student: veel freelance werk, geen uitzicht op een koopwoning, nog steeds geen relatie en daar ook niet in de buurt van geweest. Ik had al heel lang een oogje op een meisje dat zelf ook nog nooit een relatie had gehad, dichtte mezelf daarom wel een kans toe, heb er heel lang tegenaan gehikt om haar dit te vertellen en ben uiteindelijk afgewezen. Drie weken later heeft ze voor het eerst van haar leven een vriend... je kunt je voorstellen hoe ik me voelde.
Ik merk aan mezelf dat ik jaloers ben op mensen van mijn leeftijd die het allemaal voor elkaar hebben met hun baan, hun relatie, hun woning en hun financiën. Ze leiden een stabiel leven en ik weet dat alles betrekkelijk is, dat ook mensen die supergelukkig lijken te zijn zomaar in de ellende verzeild kunnen raken, maar zo voelt het niet. Als ik bij familie kom of op feestjes moet ik telkens weer uitleggen dat ik inderdaad geen vriendin heb, dat ik geen goedbetaalde job heb en dat ik al blij ben om een klein flatje te mogen huren. Mijn motivatie was al flink gedaald en door de situatie met die 'stille liefde' heb ik de indruk dat ik inmiddels op de rand van een depressie verkeer. Ik kijk het nog even aan, maar zit serieus een doktersbezoek te overwegen. Het feit dat alle dingen die ik een jaar geleden zo leuk vond om te doen (hobby's, feestjes, werk) me nu opeens nauwelijks boeien, is wat mij betreft geen goed teken.
Gek genoeg ging het tot april/mei ofzo prima. Na een periode van werkloosheid, thuis wonen en tijdelijke baantjes ging het op werkgebied weer goed, ik kreeg weer uitzicht op een eigen huisje, kocht een andere auto, had veel meer sociale contacten dan een paar jaar terug. Allemaal prima.
Totdat ik opeens steeds vaker wakker lag of overdag aan het malen ging over mijn situatie in vergelijking met anderen. Veel vrienden en familieleden van mijn leeftijd gingen of gaan samenwonen, trouwen, krijgen kinderen. Hebben vaste banen en een fijn leefritme. Ik daarentegen ben nog steeds een soort veredelde student: veel freelance werk, geen uitzicht op een koopwoning, nog steeds geen relatie en daar ook niet in de buurt van geweest. Ik had al heel lang een oogje op een meisje dat zelf ook nog nooit een relatie had gehad, dichtte mezelf daarom wel een kans toe, heb er heel lang tegenaan gehikt om haar dit te vertellen en ben uiteindelijk afgewezen. Drie weken later heeft ze voor het eerst van haar leven een vriend... je kunt je voorstellen hoe ik me voelde.
Ik merk aan mezelf dat ik jaloers ben op mensen van mijn leeftijd die het allemaal voor elkaar hebben met hun baan, hun relatie, hun woning en hun financiën. Ze leiden een stabiel leven en ik weet dat alles betrekkelijk is, dat ook mensen die supergelukkig lijken te zijn zomaar in de ellende verzeild kunnen raken, maar zo voelt het niet. Als ik bij familie kom of op feestjes moet ik telkens weer uitleggen dat ik inderdaad geen vriendin heb, dat ik geen goedbetaalde job heb en dat ik al blij ben om een klein flatje te mogen huren. Mijn motivatie was al flink gedaald en door de situatie met die 'stille liefde' heb ik de indruk dat ik inmiddels op de rand van een depressie verkeer. Ik kijk het nog even aan, maar zit serieus een doktersbezoek te overwegen. Het feit dat alle dingen die ik een jaar geleden zo leuk vond om te doen (hobby's, feestjes, werk) me nu opeens nauwelijks boeien, is wat mij betreft geen goed teken.
Ik heb in 2010 tegen jou gezegd; als je niets doet, verandert er niets. Kun je even kort samenvatten wat je de afgelopen 2,5 jaar gedaan hebt? Misschien had ik wel ongelijk?quote:
Lusteloos, slapeloos, het lijkt alsof ik de laatste weken nauwelijks nog vat op mezelf heb. Ik ben buiten mijn werk alleen nog maar bezig ben met piekeren, waardoor ik nergens energie meer voor kan vinden. Er zit gewoon zoveel schaamte in me dat ik al dichtklap als iemand vraagt hoe het met me gaat.
Ik heb moeite de waarheid onder ogen te zien. Ik fantaseer veel over mijn leven, wat áls ik zus had gedaan, wat áls ik zo gedaan, gevolgd door de onvermijdelijke kater, omdat ik vind dat ik zulke positieve gebeurtenissen in mijn leven niet waard ben. Steeds groeit er langzaam een beetje hoop naar een bepaalde gebeurtenis toe, waarna het weer uiteenspat als het te dichtbij komt.
Zolang ik nog maar durf te hopen.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ach ja, jezelf met anderen vergelijken en jezelf in dat op zicht naar beneden halen is makkelijk en jezelf daardoor n een slachtoffer rol plaatsen. Een vaste baan heb ik wel, maar een relatie dus niet (terwijl ik daar erg naar verlang). En ben er achter gekomen dat jij diegene ben, die iets van je leven kan maken (gohquote:
Ik herken veel van het bovenstaande. Loop zelf het laatste half jaar ook rond met chaos in mijn hoofd en de vraag: wat wil ik nu eigenlijk? (ben nu 31). De laatste maanden is het gevoel van lusteloosheid alleen maar groter geworden door diverse oorzaken.
Gek genoeg ging het tot april/mei ofzo prima. Na een periode van werkloosheid, thuis wonen en tijdelijke baantjes ging het op werkgebied weer goed, ik kreeg weer uitzicht op een eigen huisje, kocht een andere auto, had veel meer sociale contacten dan een paar jaar terug. Allemaal prima.
Totdat ik opeens steeds vaker wakker lag of overdag aan het malen ging over mijn situatie in vergelijking met anderen. Veel vrienden en familieleden van mijn leeftijd gingen of gaan samenwonen, trouwen, krijgen kinderen. Hebben vaste banen en een fijn leefritme. Ik daarentegen ben nog steeds een soort veredelde student: veel freelance werk, geen uitzicht op een koopwoning, nog steeds geen relatie en daar ook niet in de buurt van geweest. Ik had al heel lang een oogje op een meisje dat zelf ook nog nooit een relatie had gehad, dichtte mezelf daarom wel een kans toe, heb er heel lang tegenaan gehikt om haar dit te vertellen en ben uiteindelijk afgewezen. Drie weken later heeft ze voor het eerst van haar leven een vriend... je kunt je voorstellen hoe ik me voelde.
Ik merk aan mezelf dat ik jaloers ben op mensen van mijn leeftijd die het allemaal voor elkaar hebben met hun baan, hun relatie, hun woning en hun financiën. Ze leiden een stabiel leven en ik weet dat alles betrekkelijk is, dat ook mensen die supergelukkig lijken te zijn zomaar in de ellende verzeild kunnen raken, maar zo voelt het niet. Als ik bij familie kom of op feestjes moet ik telkens weer uitleggen dat ik inderdaad geen vriendin heb, dat ik geen goedbetaalde job heb en dat ik al blij ben om een klein flatje te mogen huren. Mijn motivatie was al flink gedaald en door de situatie met die 'stille liefde' heb ik de indruk dat ik inmiddels op de rand van een depressie verkeer. Ik kijk het nog even aan, maar zit serieus een doktersbezoek te overwegen. Het feit dat alle dingen die ik een jaar geleden zo leuk vond om te doen (hobby's, feestjes, werk) me nu opeens nauwelijks boeien, is wat mij betreft geen goed teken.
). Over 2 weekjes vertrek naar Australie/Nieuw zeeland, voor 2 maandjes 
Als ik zo om me heen kijk, zijn er zoveel mensen, die schijnbaar alles voor elkaar hebben, maar als een soort van robot door het leven gaan. Of een relatie hebben en langs elkaar heen leven of leven om te werken. En dan maar klagen dat ze het zo slecht hebben
Are you nuts??
Ik heb laatst een lijstje gemaakt uit verveling, waar mijn vriendengroep nu eigenlijk uit bestaat (kennissen buiten gelaten). Het kwam erop neer dat ik in totaal in mijn hele leven 25 vrienden had, waarvan ik er nu nog maar 4 echt ken / en af en toe mee omga.
Een paar mensen op facebook (kennissen) en wat neefjes en nichten zie ik ook weleens, maar dat is meer uitzondering dan regel.
Heb dus wel een probleem wat betreft sociale contacten onderhouden en ben van plan er een paar bij te maken. Ben 21 jaar en fitness al ongeveer 4 maanden; mijn uiterlijk zit geen klacht aan, alleen ben ik al jaren niet meer in dat huisje thuis van "hoi ik ben wesley, hoe heet jij?" thuis. Vroeger was ik nogal een nieuwsgierig kind die iedereen aansprak en praatjes maaktte, maar merk des te ouder je wordt des te meer het bij small-talk blijft en geen hechte of uberhaupt kennis-vriendschappen maakt (if that makes any sense). What to do... people?!
ps. ik heb al een half jaar ruzie met mijn beste vriend. (no homo) .. ik was erg depri vanwege een ex waar ik weer geen contact mee had omdat zij er de reden niet van in zag als we alleen vrienden bleven en wilde wat tijd alleen thuis doorbrengen en dat kon hij niet waarderen.
[ Bericht 0% gewijzigd door wesleydie op 19-10-2012 21:33:36 ]
Een paar mensen op facebook (kennissen) en wat neefjes en nichten zie ik ook weleens, maar dat is meer uitzondering dan regel.
Heb dus wel een probleem wat betreft sociale contacten onderhouden en ben van plan er een paar bij te maken. Ben 21 jaar en fitness al ongeveer 4 maanden; mijn uiterlijk zit geen klacht aan, alleen ben ik al jaren niet meer in dat huisje thuis van "hoi ik ben wesley, hoe heet jij?" thuis. Vroeger was ik nogal een nieuwsgierig kind die iedereen aansprak en praatjes maaktte, maar merk des te ouder je wordt des te meer het bij small-talk blijft en geen hechte of uberhaupt kennis-vriendschappen maakt (if that makes any sense). What to do... people?!
ps. ik heb al een half jaar ruzie met mijn beste vriend. (no homo) .. ik was erg depri vanwege een ex waar ik weer geen contact mee had omdat zij er de reden niet van in zag als we alleen vrienden bleven en wilde wat tijd alleen thuis doorbrengen en dat kon hij niet waarderen.
[ Bericht 0% gewijzigd door wesleydie op 19-10-2012 21:33:36 ]
Nee, Maanvis, je had ongetwijfeld geen ongelijk..quote:
[..]
Ik heb in 2010 tegen jou gezegd; als je niets doet, verandert er niets. Kun je even kort samenvatten wat je de afgelopen 2,5 jaar gedaan hebt? Misschien had ik wel ongelijk?
Maar ik heb gewoon te weinig moed en vertrouwen in mezelf om nog rigoureus mijn leventje om te kunnen gooien, om écht anders te leren denken. Als anderen met een probleem zitten sta ik daar open voor en wil ik zelfs helpen oplossingen voor ze zoeken, omdat ik vind dat die het waard zijn. Het voelt voor mij nu meer alsof ik vooral doorleef om mijn directe omgeving geen pijn te willen doen.
Waarom toch niet wat ondersteuning zoeken bij het opbouweb van je leven. Ik stond daar ook eerst negatief tegenover maar toen ik in een situatie kwam dat het echt niet meer ging heb ik de stap gemaakt. En het is me 100% meegevallen. Iemand waar je helemaal vrij mee kan praten en die je je op de goede weg kan zetten. Een psycholoog zal je nooit veroordelen. Je hoeft het verder aan niemand anders te vertellen ook. Weet niet waar je woont als je in zuid-holland woont weet ik wel een goede.
Het lijkt me een mooi begin om een 'nieuwe' start te maken. Waarom zou je het niet doenwat heb je te verliezen. Ik ben er zelf wel open over geweest tegen een aantal vrienden en die vonden het alleen maar goed.
Bel gewoon maandag voor een afspraak.. deal? Kijk wat beter voor jou past, ik had liever een man bv.
Het lijkt me een mooi begin om een 'nieuwe' start te maken. Waarom zou je het niet doenwat heb je te verliezen. Ik ben er zelf wel open over geweest tegen een aantal vrienden en die vonden het alleen maar goed.
Bel gewoon maandag voor een afspraak.. deal? Kijk wat beter voor jou past, ik had liever een man bv.
Het enige wat je moet doen is de vicieuze cirkel doorbreken. Ga een keer iets doen. Je doet het nooit voor niemand. Je doet het altijd voor jezelf. Wil je gelukkig zijn? Ga iets leuks doen. Iets waardoor je je beter voelt. Sporten,gamen etc. Mensen helpen vind je leuk toch? Misschien daar iets mee doen. Hier op FOK! kan je al veel mensen een schouder bieden.
Ik weet niet of je behoefte hebt aan sociale contacten, maar anders probeer dat weer eens op te zoeken via social media
Ik weet niet of je behoefte hebt aan sociale contacten, maar anders probeer dat weer eens op te zoeken via social media
What doesn't kill you makes a fighter.
Footsteps even lighter.
Doesn't mean i'm over cause your gone.
Footsteps even lighter.
Doesn't mean i'm over cause your gone.
Ik neem aan dat hij depressief is en dat 'eventjes wat leuks doen' er niet in zit.
Ik zit in dezelfde situatie, alleen ben ik zo'n tien jaar jonger. BlackAdder, mag ik vragen of je ooit bij een psycholoog bent langs geweest? En hoe houdt je het zo lang vol? Nooit gedachten om er uit te springen?
Ik zit in dezelfde situatie, alleen ben ik zo'n tien jaar jonger. BlackAdder, mag ik vragen of je ooit bij een psycholoog bent langs geweest? En hoe houdt je het zo lang vol? Nooit gedachten om er uit te springen?
Ik ben één keer bij een psycholoog geweest al weer een aantal jaren geleden, samen met mijn moeder, en heb daar alleen maar een kutgevoel aan overgehouden. Dat ik me over een deel van mijn problemen heb geopenbaard tegen een wildvreemde, terwijl ik daar, behalve een dure rekening, verder niets terug van zag.
En ja, vaak zat gedachten gehad om eruit te willen springen. Zeker tijdens de middelbare school, toen ik voor mijn gevoel zowel op school als thuis geen veilige haven meer had waar ik mijn rust kon vinden. Die problemen, de pesterijen op school en de ruzies met mijn ouders, zijn er niet meer, maar in de plaats daarvan is een grote leegte ontstaan. Een leegte omdat ik niet gepiekt heb, op een leeftijd waarop ik zou moeten pieken in mijn leven.
Ik zeg altijd maar tegen mezelf dat het went, simpelweg omdat ik nauwelijks beter weet, en dat anderen beter af zijn zonder mij erbij. Zelfs het beperkte contact wat ik onderhoud met moeder en zusje is af en toe nog te veel en verzin ik smoezen dat ik het te druk heb met werk, ondanks dat het contact verder wel gewoon goed is. Ik wil anderen gewoon niet meesleuren in mijn depressies.
En ja, vaak zat gedachten gehad om eruit te willen springen. Zeker tijdens de middelbare school, toen ik voor mijn gevoel zowel op school als thuis geen veilige haven meer had waar ik mijn rust kon vinden. Die problemen, de pesterijen op school en de ruzies met mijn ouders, zijn er niet meer, maar in de plaats daarvan is een grote leegte ontstaan. Een leegte omdat ik niet gepiekt heb, op een leeftijd waarop ik zou moeten pieken in mijn leven.
Ik zeg altijd maar tegen mezelf dat het went, simpelweg omdat ik nauwelijks beter weet, en dat anderen beter af zijn zonder mij erbij. Zelfs het beperkte contact wat ik onderhoud met moeder en zusje is af en toe nog te veel en verzin ik smoezen dat ik het te druk heb met werk, ondanks dat het contact verder wel gewoon goed is. Ik wil anderen gewoon niet meesleuren in mijn depressies.
Ik ga dinsdag voor mijn eerste keer, maar ik ben ook huiverig. Je moet een goede klik hebben om het te laten werken, maar dat gaat moeilijk met een of andere ouwe vent.
En dat laatste herken ik ook. Ik hou van mijn familie, maar ik wil ze niet tot last zijn. Ook al zeggen ze dat ze me graag helpen, toch voelt het niet goed om er over te praten.
Ik ben echt bang dat ik over tien jaar in hetzelfde schuitje als jij zit en dat zorgt voor suïcidale gevoelens die ik steeds moeilijker kan onderdrukken.
En dat laatste herken ik ook. Ik hou van mijn familie, maar ik wil ze niet tot last zijn. Ook al zeggen ze dat ze me graag helpen, toch voelt het niet goed om er over te praten.
Ik ben echt bang dat ik over tien jaar in hetzelfde schuitje als jij zit en dat zorgt voor suïcidale gevoelens die ik steeds moeilijker kan onderdrukken.
