R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Als je er nu spijt van hebt en er wel weer 'up to' voelt, zou je kunnen laten weten dat het niet je bedoeling was zo te reageren maar dat je er zelf op dat moment helemaal doorheen zat. Als deze persoon zelf een persoonlijke hulpvraag had kan je er misschien over praten, als het een werkgerelateerde hulpvraag was heeft hij/zij in ieder geval begrip voor de situatie, en begrijpt dat je niet afwijzend had willen reageren.
Hopelijk geeft haar/zijn reactie dan weer iets rust.
Hopelijk geeft haar/zijn reactie dan weer iets rust.
And the druids turn to stone...
Is het wel een kwestie van goed moeten praten? Kan je niet beter voor jezelf nagaan wat ervoor zorgde dat het zo ging (waar kwam het vandaan?) en daarvan te leren? Je kan je excuses aanbieden voor wat er gebeurde maar de mogelijke reactie op dat excuus zien als meting of het weer goed is of niet lijkt me niet verstandig, het gaat erom dat je jezelf beter leert begrijpen en je op die manier dingen kan veranderen om zo vrijer en hopelijk ook blijer te worden.quote:Op zaterdag 1 oktober 2011 14:03 schreef Black-Adder het volgende:
Ben helaas het hele weekend weer eens alleen thuis, weer tijd genoeg om gek te worden van mezelf. Van de week heb ik nog een paranoïa-aanval gehad waarbij ik me zo extreem afgezet tegenover iedereen voelde, dat ik een goede collega die om hulp vroeg compleet heb negeerd, waarvan ik nu ontiegelijk veel spijt heb. Voelde op dat moment gewoon niet de behoefte om ook maar met iemand te praten, wie dan ook. Acheraf gezien kan ik mezelf daarover weer helemaal opvreten, omdat ik weer eens de zoveelste slechte indruk bij een aantal mensen heb gemaakt en omdat zulke dingen gewoon op geen enkele manier goed te praten zijn.
Die gedachte geeft je kriebels omdat je je dan volledig zou richten op een ander, wat een afleiding is van waar de dingen echt spelen; bij jezelf. Je snapt toch wel dat je dan de verantwoordelijkheid voor jou gemoedsrust bij een ander neerlegt? Terwijl dat juist iets is wat je in jezelf moet vinden, zodat het er altijd is.quote:
Een vrouw kan voor mij betekenen dat ik er voor iemand kan zijn, dat ik liefde/aandacht aan iemand kwijt kan. Dat ik iemand heb die oprecht blij is als ik een keer thuis kom en voor wie ik bereid zou zijn veel op te offeren. Van die gedachten alleen al krijg ik de kriebels...
Hoe zou je het vinden om er voor jezelf te zijn? Dat je liefde voelt voor de persoon die jij bent? Dat je oprecht blij bent dat jij bent wie jij bent omdat je om jezelf geeft zoals je bent en je een leuk leven wat bij jou past voor jezelf wilt?
Het gemis in je leven is het gemis van niet met plezier jezelf zijn, dat zou je als gezonde basis moeten hebben.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Nee, zo wil ik dat absoluut niet voelen. Als ik weer eens zo'n depressieve bui heb wil ik mezelf juist zoveel mogelijk afzonderen van anderen, om anderen niet tot last te hoeven zijn. Daarom wil ik op de momenten dat ik het kan ook juist zelfvertrouwen uitstralen, dat het lijkt alsof ik altijd zo gelukkig ben, terwijl in werkelijkheid geluk en depressie bij mij heel dicht bij elkaar liggen. Hoe gek dat misschien ook klinkt.quote:Die gedachte geeft je kriebels omdat je je dan volledig zou richten op een ander, wat een afleiding is van waar de dingen echt spelen; bij jezelf. Je snapt toch wel dat je dan de verantwoordelijkheid voor jou gemoedsrust bij een ander neerlegt? Terwijl dat juist iets is wat je in jezelf moet vinden, zodat het er altijd is.
Ik probeer het wel, maar de druk van het alleen-zijn en wat mensen daarover denken weegt voor mij uiteindelijk toch zwaarder dan de druk om plezier te maken in mijn eentje. Ik zeg niet dat het nooit lukt hoor, ik ben dit jaar ook weer in mijn eentje op vakantie geweest en heb daar zeker wel een aantal mooie momenten aan over gehouden, maar ook minstens zo veel momenten dat de eenzaamheid me ook gewoon brak.quote:Hoe zou je het vinden om er voor jezelf te zijn? Dat je liefde voelt voor de persoon die jij bent? Dat je oprecht blij bent dat jij bent wie jij bent omdat je om jezelf geeft zoals je bent en je een leuk leven wat bij jou past voor jezelf wilt?
Het gemis in je leven is het gemis van niet met plezier jezelf zijn, dat zou je als gezonde basis moeten hebben.
Het is gewoon denk ik: ik heb fouten in mijn puberteit gemaakt die ik niet meer terug kan draaien/in kan halen. Ik heb veel contact juist bewust vermeden, omdat ik dacht dat mensen toch alleen maar slechte bedoelingen met mij hadden. Ik had een heel zwart beeld van de mensen en dacht altijd dat de meesten tegen mij waren. Het interesseerde mij dus veel minder hoe ik overkwam (fysieke houding), hoe ik mij kleedde, wat voor (domme) opmerkingen ik maakte, dat ik geen vrienden had, laat staan succes bij de meisjes etc. Het is denk ik juist de bewustwording daarvan geweest, na mijn middelbare school-periode, die mij eigenlijk heeft doen beseffen wat voor waardeloos figuur ik was en ben daarom mijn motivatie om iets van mijn carriere te maken ook volledig verloren...
Ik weet het, achteraf is het voor iedereen makkelijk oordelen en iedereen heeft misschien wel dingen in de puberteit gedaan waar hij/zij spijt heeft gehad, maar toch. Misschien ben ik nog niet 100% volwassen, aangezien ik van zoveel dingen in mijn leven nog niet weet hoe ik ze zou willen zien.
Dan lijkt het alsof jij denkt 'als er iets is dan moet ik mensen mijden want ik mag ze niet tot last zijn' met anderen woorden; ik mag er alleen zijn als niemand tot last ben, ik mag er dus eigenlijk niet zijn want ik voel me depressief. Dan ga je weer naar het alleen zijn toe en verandert er niks. Hoe zou het zijn als jij van jezelf bij anderen mocht zijn ook als het niet (helemaal) lekker met je gaat? Of dat je dan zelf mensen op zou zoeken om erover te praten?quote:
Als ik weer eens zo'n depressieve bui heb wil ik mezelf juist zoveel mogelijk afzonderen van anderen, om anderen niet tot last te hoeven zijn.
Wat telt het meest voor jou; hoe jij ergens over denkt of hoe anderen daar over denken?quote:Ik probeer het wel, maar de druk van het alleen-zijn en wat mensen daarover denken weegt voor mij uiteindelijk toch zwaarder dan de druk om plezier te maken in mijn eentje.
Het is niet hoe dat allemaal gegaan is wat ervoor zorgt dat je nu gebrek aan motivatie hebt; het is hoe jij met jezelf omgaat wat dat bepaalt. Je hebt 'foute' gemaakt zeg je, zijn dat nog steeds fouten als je begrijpt waarom het zo ging? Waarom zou je jezelf veroordelen over hoe het toen gegaan is? Het is gegaan zoals het gegaan is, dat kan niet veranderen, waar je wel mee aan de slag kan is je houding tegenover jezelf, daar valt altijd te winnen.quote:Het is gewoon denk ik: ik heb fouten in mijn puberteit gemaakt die ik niet meer terug kan draaien/in kan halen. Ik heb veel contact juist bewust vermeden, omdat ik dacht dat mensen toch alleen maar slechte bedoelingen met mij hadden. Ik had een heel zwart beeld van de mensen en dacht altijd dat de meesten tegen mij waren. Het interesseerde mij dus veel minder hoe ik overkwam (fysieke houding), hoe ik mij kleedde, wat voor (domme) opmerkingen ik maakte, dat ik geen vrienden had, laat staan succes bij de meisjes etc. Het is denk ik juist de bewustwording daarvan geweest, na mijn middelbare school-periode, die mij eigenlijk heeft doen beseffen wat voor waardeloos figuur ik was en ben daarom mijn motivatie om iets van mijn carriere te maken ook volledig verloren...
Zie ze al onderdeel van jou leven, jouw verhaal, begrijp ze en accepteer ze, leer van jezelf houden en ga vanuit die basis stapje voor stapje meer het leven in, net zolang tot je gevonden hebt wat bij jou past.quote:Ik weet het, achteraf is het voor iedereen makkelijk oordelen en iedereen heeft misschien wel dingen in de puberteit gedaan waar hij/zij spijt heeft gehad, maar toch. Misschien ben ik nog niet 100% volwassen, aangezien ik van zoveel dingen in mijn leven nog niet weet hoe ik ze zou willen zien.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
er is maar één manier om je uit deze cirkel te halen.Ga een paar uur per week vrijwilligerswerk doen.Je komt terecht bij een team van mensen die een groot hart hebben, en je er bij willen laten horen.Je kan zelfs kiezen bij welke groepen je wil horen ze vragen overal vrijwilligers.
Zo kom je met mensen in contact die vaak het veel zwaarder hebben dan jij, en leer je de dingen van het leven meer waarderen.Je hebt een mooi doel, bent niet meer eenzaam,en je leert omgaan met je onzekerheden, want men heeft je NODIG .En je depressie verdwijnt want je hebt geen tijd meer om te piekeren.
Zo kom je met mensen in contact die vaak het veel zwaarder hebben dan jij, en leer je de dingen van het leven meer waarderen.Je hebt een mooi doel, bent niet meer eenzaam,en je leert omgaan met je onzekerheden, want men heeft je NODIG .En je depressie verdwijnt want je hebt geen tijd meer om te piekeren.
Onzin dat het de enigste manier is.quote:
er is maar één manier om je uit deze cirkel te halen.Ga een paar uur per week vrijwilligerswerk doen.Je komt terecht bij een team van mensen die een groot hart hebben, en je er bij willen laten horen.Je kan zelfs kiezen bij welke groepen je wil horen ze vragen overal vrijwilligers.
Zo kom je met mensen in contact die vaak het veel zwaarder hebben dan jij, en leer je de dingen van het leven meer waarderen.Je hebt een mooi doel, bent niet meer eenzaam,en je leert omgaan met je onzekerheden, want men heeft je NODIG .En je depressie verdwijnt want je hebt geen tijd meer om te piekeren.
Ja, dat klopt wel zo ongeveer. Op de zeldzame momenten dat ik positieve energie uit mezelf kan halen voelt het eigenlijk alsof niets me op dat moment kan breken en kan ik enorm nuchter en relativerend overkomen. Op de momenten dat ik me niet zo voel zou ik regelmatig willen dat ik er niet geweest zou zijn. Niet dat ik mezelf dan dood zou willen hoor, maar wel dat ik mezelf helemaal wil afzonderen van wie dan ook, wat vervelend is als dat op dat moment gewoon redelijkerwijs niet kan.quote:
[..]
Dan lijkt het alsof jij denkt 'als er iets is dan moet ik mensen mijden want ik mag ze niet tot last zijn' met anderen woorden; ik mag er alleen zijn als niemand tot last ben, ik mag er dus eigenlijk niet zijn want ik voel me depressief.
Dat zou voor mij het gevoel verder versterken dat ik gefaald heb in mijn leven. Ik heb het met anderen ook gewoon liever over dingen die wel goed gaan in mijn leven, omdat ik bang ben anders weer het stempel 'zielig' te krijgen en om te voorkomen dat mensen zich zorgen gaan maken om mij.quote:Hoe zou het zijn als jij van jezelf bij anderen mocht zijn ook als het niet (helemaal) lekker met je gaat? Of dat je dan zelf mensen op zou zoeken om erover te praten?
Mijn beeld wordt nog steeds gevormd door hoe anderen over iets denken. Ik ben nog niet zo naief dat ik letterlijk denkbeelden van een ander zal overnemen, maar ik probeer wel zo veel mogelijk mensen te vriend te houden en geen buitenbeentje te zijn. En als ik ergens al iets radicaler over denk dan een gemiddelde mens dan houd ik die mening liever voor me.quote:Wat telt het meest voor jou; hoe jij ergens over denkt of hoe anderen daar over denken?
Ja, ook achteraf zijn dat nog steeds fouten en ik zou willen dat ik het allemaal terug had kunnen draaien. Ik probeer me ook te focussen op dingen die wel goed gaan in mijn leven en de mindere dingen (zoals het gebrek aan sociale contacten) maar te vergeten, maar dat gevoel breekt gewoon zo makkelijk als ik te lang over mezelf blijf nadenken.quote:Het is niet hoe dat allemaal gegaan is wat ervoor zorgt dat je nu gebrek aan motivatie hebt; het is hoe jij met jezelf omgaat wat dat bepaalt. Je hebt 'foute' gemaakt zeg je, zijn dat nog steeds fouten als je begrijpt waarom het zo ging? Waarom zou je jezelf veroordelen over hoe het toen gegaan is? Het is gegaan zoals het gegaan is, dat kan niet veranderen, waar je wel mee aan de slag kan is je houding tegenover jezelf, daar valt altijd te winnen.
Maak je daar maar niet druk om, het gaat tenslotte over jezelf. Dan is het woord ik, meer dan logischquote:
Ik zie nu hoe vaak ik "Ik" heb gebruikt in deze post, waardoor het lijkt alsof ik een grote egoïst
The friendship that can cease has never been real.
Mijn negatieve buien zijn de laatste tijd steeds sterker geworden. Gisteren kwam ik na 2 weken van huis weer eens thuis en ik kon wel instorten. Mijn appartement word een steeds grotere bende, stapels post met verplichtingen, dingen die niet meer functioneren, het kan mij helemaal niets meer schelen en tegelijkertijd wordt mijn schaamte door al die zaken juist nog groter. Ik ben bij collega´s nog nerveuzer geworden, waardoor ik nog vaker ´rare´ dingen doe, waardoor ik mij nog minderwaardiger voel en zo gaat de cirkel maar door. Ik fantaseer ook veel over hoe het leven van een ander er uit zou zien zonder mij.
Ik leef gewoon met de dag: Een kort praatje met een bekende kan mijn dag al maken of breken. Met een compliment of bedankje kan ik de rest van de dag al in de wolken zitten, met een reactie die eerder neutraal of negatief over komt kan ik weer een paar dagen met mezelf in de clinch liggen en aan zowat niets anders meer denken dan aan waarom ik er niets aan heb gedaan het gesprek positief te eindigen.
Ondanks dat ik misschien naar de buitenwereld over het algemeen overkom als een rustige jongen ben ik gewoon geen stabiel persoon denk ik. Het is steeds meer alles of niets geworden, wat me gewoon opbreekt. Ik probeer echt wel het positieve van mezelf in te zien, maar het is zo makkelijk om terug te vallen in die negatieve spiraal dat ik er gewoon niet meer uit kom..
Ik leef gewoon met de dag: Een kort praatje met een bekende kan mijn dag al maken of breken. Met een compliment of bedankje kan ik de rest van de dag al in de wolken zitten, met een reactie die eerder neutraal of negatief over komt kan ik weer een paar dagen met mezelf in de clinch liggen en aan zowat niets anders meer denken dan aan waarom ik er niets aan heb gedaan het gesprek positief te eindigen.
Ondanks dat ik misschien naar de buitenwereld over het algemeen overkom als een rustige jongen ben ik gewoon geen stabiel persoon denk ik. Het is steeds meer alles of niets geworden, wat me gewoon opbreekt. Ik probeer echt wel het positieve van mezelf in te zien, maar het is zo makkelijk om terug te vallen in die negatieve spiraal dat ik er gewoon niet meer uit kom..
Zal al wel vaker gezegd zijn maar ga je niet naar een psycholoog?
Klinkt als of je misschien wat overspannen bent met een depressief iets dr bij.
En ik weet dat je het eiegenlijk niet mag aanraden maar anti-depressiva kan ook zeker helpen.
En er breken betere tijden aan vergeet dat niet. Dit kan je versnellen door hulp te zoeken vele mensen zijn je voorgegaan.
Klinkt als of je misschien wat overspannen bent met een depressief iets dr bij.
En ik weet dat je het eiegenlijk niet mag aanraden maar anti-depressiva kan ook zeker helpen.
En er breken betere tijden aan vergeet dat niet. Dit kan je versnellen door hulp te zoeken vele mensen zijn je voorgegaan.
Blackadder,
Ben je bereid te veranderen? Wil je veranderen? Niet naar een ander persoon te zijn, maar te veranderen naar iemand die zichzelf durft te zijn en het stemmetje in zichzelf positief gaat veranderen?
Uit je verhaal maak ik op dat je graag wil veranderen, maar dat je niet weet waar je moet beginnen. Je kan hopen dat je morgen wakker wordt en alles anders is, of dat er iets gebeurt in je leven, dat je bepaalde personen ontmoet waardoor die negatieve spiraal doorbroken wordt. Ik denk dat je kan wachten tot je een ons weegt. Denk maar eens terug aan de jaren die achter je liggen, veranderen gaat niet vanzelf, als je niks doet zit je over 10 jaar nog in hetzelfde schuitje.
Je moet gaan werken aan je overtuigingen, aan het stemmetje in jezelf. Je kan het rotgevoel dat je hebt wegdrukken door 60/70 uur te gaan werken maar dit is slechts een tijdelijke oplossing, en dat weet je. De fundamentele onderliggende oorzaak blijft namelijk, en die ontwijk je je hele leven al. Door de confrontatie met jezelf en problemen uit de weg te gaan ga je jezelf alleen nog maar slechter voelen. In het weekend als je een momentje voor jezelf hebt wordt je hiermee geconfronteerd, de problemen komen dan als een boomerang terug. Ze komen ook steeds harder terug. Je weet namelijk dat je alleen de symptomen bestrijd, en het probleem niet bij de wortels aanpakt.
Je hebt denk ik wel een bepaald idee in je hoofd hoe je wilt zijn en waar je naartoe wilt, maar je raakt gefrustreerd omdat je niet waar je moet beginnen. Heel begrijpelijk dat je er als een berg tegen op ziet, maar je zult toch ergens moeten beginnen. Een wereldreis begint ook gewoon bij de eerste meter. Maak die eerste meter nu,door te besluiten dat je nu gaat veranderen. Dat betekent niet dat je nu opeens veranderd bent, nee dat betekent dat je eindelijk de confrontatie aan gaat met jezelf en gaat beginnen aan een lang proces met vallen en opstaan.
Zul je dit proces alleen moeten doen? Ja en nee. De eerste stap heb je als het goed is zojuist gemaakt, namelijk het besluit te gaan veranderen en de confrontatie met jezelf en je problemen op te zoeken en niet langer uit de weg te gaan. Mocht je dit besluit nog niet genomen hebben, lees alinea 3 over de boomerang nog eens door. De volgende stap is nu direct hulp te gaan zoeken. Google een goede psycholoog, bel je huisarts op voor een afspraak. Zorg ervoor dat je wekelijks even een contactuur heb. Een psycholoog kan samen met jou de route van jou veranderproces uitstippelen, en tussengelegen stations bepalen en bespreken. Het gevecht met je problemen zul je zelf aan moeten gaan, een psycholoog leert je alleen hoe je het beste kan vechten. Geef jezelf na een aantal introductiegesprekken met de psycholoog een paar maanden en je merkt denk ik al significant verschil. Dit geeft dan weer moed voor de toekomst, voor je het weet kijk je achterom en zie je zoveel vooruitgang waardoor je beseft dat je alweer een hele tijd in een positieve vicieuze cirkel zit!
Hier is nog wat afsluitend denkvoer
• Als je blijft doen wat je altijd gedaan hebt, zul je de resultaten krijgen die je altijd gekregen hebt.
• Je hebt niet verloren als je opgeeft, maar wanneer je nooit geprobeerd hebt
• “Nobody can go back and start a new beginning, but anyone can start today and make a new ending.”
• “Change starts when someone sees the next step.”
Ben je bereid te veranderen? Wil je veranderen? Niet naar een ander persoon te zijn, maar te veranderen naar iemand die zichzelf durft te zijn en het stemmetje in zichzelf positief gaat veranderen?
Uit je verhaal maak ik op dat je graag wil veranderen, maar dat je niet weet waar je moet beginnen. Je kan hopen dat je morgen wakker wordt en alles anders is, of dat er iets gebeurt in je leven, dat je bepaalde personen ontmoet waardoor die negatieve spiraal doorbroken wordt. Ik denk dat je kan wachten tot je een ons weegt. Denk maar eens terug aan de jaren die achter je liggen, veranderen gaat niet vanzelf, als je niks doet zit je over 10 jaar nog in hetzelfde schuitje.
Je moet gaan werken aan je overtuigingen, aan het stemmetje in jezelf. Je kan het rotgevoel dat je hebt wegdrukken door 60/70 uur te gaan werken maar dit is slechts een tijdelijke oplossing, en dat weet je. De fundamentele onderliggende oorzaak blijft namelijk, en die ontwijk je je hele leven al. Door de confrontatie met jezelf en problemen uit de weg te gaan ga je jezelf alleen nog maar slechter voelen. In het weekend als je een momentje voor jezelf hebt wordt je hiermee geconfronteerd, de problemen komen dan als een boomerang terug. Ze komen ook steeds harder terug. Je weet namelijk dat je alleen de symptomen bestrijd, en het probleem niet bij de wortels aanpakt.
Je hebt denk ik wel een bepaald idee in je hoofd hoe je wilt zijn en waar je naartoe wilt, maar je raakt gefrustreerd omdat je niet waar je moet beginnen. Heel begrijpelijk dat je er als een berg tegen op ziet, maar je zult toch ergens moeten beginnen. Een wereldreis begint ook gewoon bij de eerste meter. Maak die eerste meter nu,door te besluiten dat je nu gaat veranderen. Dat betekent niet dat je nu opeens veranderd bent, nee dat betekent dat je eindelijk de confrontatie aan gaat met jezelf en gaat beginnen aan een lang proces met vallen en opstaan.
Zul je dit proces alleen moeten doen? Ja en nee. De eerste stap heb je als het goed is zojuist gemaakt, namelijk het besluit te gaan veranderen en de confrontatie met jezelf en je problemen op te zoeken en niet langer uit de weg te gaan. Mocht je dit besluit nog niet genomen hebben, lees alinea 3 over de boomerang nog eens door. De volgende stap is nu direct hulp te gaan zoeken. Google een goede psycholoog, bel je huisarts op voor een afspraak. Zorg ervoor dat je wekelijks even een contactuur heb. Een psycholoog kan samen met jou de route van jou veranderproces uitstippelen, en tussengelegen stations bepalen en bespreken. Het gevecht met je problemen zul je zelf aan moeten gaan, een psycholoog leert je alleen hoe je het beste kan vechten. Geef jezelf na een aantal introductiegesprekken met de psycholoog een paar maanden en je merkt denk ik al significant verschil. Dit geeft dan weer moed voor de toekomst, voor je het weet kijk je achterom en zie je zoveel vooruitgang waardoor je beseft dat je alweer een hele tijd in een positieve vicieuze cirkel zit!
Hier is nog wat afsluitend denkvoer
• Als je blijft doen wat je altijd gedaan hebt, zul je de resultaten krijgen die je altijd gekregen hebt.
• Je hebt niet verloren als je opgeeft, maar wanneer je nooit geprobeerd hebt
• “Nobody can go back and start a new beginning, but anyone can start today and make a new ending.”
• “Change starts when someone sees the next step.”
Groetjes uit..
Vanwaar deze post? Ik kan me niet voorstellen dat je geholpen wilt worden want je onderneemt geen stappen om je situatie te verbeteren, je klaagt alleen maar.quote:
Mijn negatieve buien zijn de laatste tijd steeds sterker geworden. Gisteren kwam ik na 2 weken van huis weer eens thuis en ik kon wel instorten. Mijn appartement word een steeds grotere bende, stapels post met verplichtingen, dingen die niet meer functioneren, het kan mij helemaal niets meer schelen en tegelijkertijd wordt mijn schaamte door al die zaken juist nog groter. Ik ben bij collega´s nog nerveuzer geworden, waardoor ik nog vaker ´rare´ dingen doe, waardoor ik mij nog minderwaardiger voel en zo gaat de cirkel maar door. Ik fantaseer ook veel over hoe het leven van een ander er uit zou zien zonder mij.
Ik leef gewoon met de dag: Een kort praatje met een bekende kan mijn dag al maken of breken. Met een compliment of bedankje kan ik de rest van de dag al in de wolken zitten, met een reactie die eerder neutraal of negatief over komt kan ik weer een paar dagen met mezelf in de clinch liggen en aan zowat niets anders meer denken dan aan waarom ik er niets aan heb gedaan het gesprek positief te eindigen.
Ondanks dat ik misschien naar de buitenwereld over het algemeen overkom als een rustige jongen ben ik gewoon geen stabiel persoon denk ik. Het is steeds meer alles of niets geworden, wat me gewoon opbreekt. Ik probeer echt wel het positieve van mezelf in te zien, maar het is zo makkelijk om terug te vallen in die negatieve spiraal dat ik er gewoon niet meer uit kom..
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Geeft het je een goed gevoel mensen die niet weten hoe ze uit hun vervelende situatie af te kraken?quote:
[..]
Vanwaar deze post? Ik kan me niet voorstellen dat je geholpen wilt worden want je onderneemt geen stappen om je situatie te verbeteren, je klaagt alleen maar.
Denk dat jij je beter af kunt vragen waarom jij zulke posts plaatst, de frustratie druipt er vanaf en je zit je vanuit je eigen onmacht af te reageren.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Gefrustreerd ben ik inderdaad, want iedereen geeft hier tips, doet hier moeite, en TS doet er niets mee. TS plaatst alleen weer een post waarin ie zegt dat het slechter met hem gaat. Terwijl ie niet plaatst van oke bedankt mensen ik heb deze tip uitgevoerd maar het werkte niet. Dát is nou juist wat we van hem verwachten hèquote:Op zondag 20 november 2011 22:40 schreef Canillas het volgende:
[..]
Geeft het je een goed gevoel mensen die niet weten hoe ze uit hun vervelende situatie af te kraken?
Denk dat jij je beter af kunt vragen waarom jij zulke posts plaatst, de frustratie druipt er vanaf en je zit je vanuit je eigen onmacht af te reageren.
.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Misschien eens tijd om in te zien dat je enige persoon waar jij iets te verwachten hebt jij zelf bent, en dat je manier van afgeven op anderen stamt uit onvrede met jezelf en de dingen waar jij voor je gevoel niet in slaagt en om dat niet te hoeven voelen dat op anderen projecteert.quote:
Gefrustreerd ben ik inderdaad, want iedereen geeft hier tips, doet hier moeite, en TS doet er niets mee. TS plaatst alleen weer een post waarin ie zegt dat het slechter met hem gaat. Terwijl ie niet plaatst van oke bedankt mensen ik heb deze tip uitgevoerd maar het werkte niet. Dát is nou juist wat we van hem verwachten hè
Maar goed, 'verwacht' ook niet dat jij daar iets mee doet, aangezien het je wanen in een positie van ''mensen moeten gewoon doen wat ik zeg'' voor jou lijkt te 'werken'.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Wat hier staat is klinkklare onzin dus ik ga er verder niet op in.quote:
[..]
Misschien eens tijd om in te zien dat je enige persoon waar jij iets te verwachten hebt jij zelf bent, en dat je manier van afgeven op anderen stamt uit onvrede met jezelf en de dingen waar jij voor je gevoel niet in slaagt en om dat niet te hoeven voelen dat op anderen projecteert.
Maar goed, 'verwacht' ook niet dat jij daar iets mee doet, aangezien het je wanen in een positie van ''mensen moeten gewoon doen wat ik zeg'' voor jou lijkt te 'werken'.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Wat ik zou doen in jouw situatie: heel cliche, maar het is niet voor niks cliche, koop een backpack en ga een jaar de wereld over. niemand kent je, probeer met iedereen te ouwehoeren op je reis en je komt na 12 maanden heel anders terug.
Overspannen ben ik denk ik juist niet, integendeel. Ik mis juist vaak een stuk spanning, al is dat misschien meer om voor mezelf te bewijzen dat ik nog iets goed kan.quote:
Klinkt als of je misschien wat overspannen bent met een depressief iets dr bij.
Je hebt gelijk, maar dat zijn vaak medicijnen met de bekende gele sticker waarmee je niet meer zou mogen autorijden. Dat is voor mij geen optie. Ik heb in het verleden wel eens wat homeopathische medicijnen geprobeerd, maar dat helpt ook niet echt.quote:En ik weet dat je het eiegenlijk niet mag aanraden maar anti-depressiva kan ook zeker helpen.
Ik heb respect voor mensen die dit aandurven en ben zelf ook wel redelijk avontuurlijk ingesteld, maar ik zou mijn (financiele) zekerheden hier niet op durven te geven. Maar het zou me an sich zeker leuk lijken om meer in contact te komen met mensen in andere landen. Ik spreek 4/5 talen (vind het ook leuk daarmee bezig te zijn), sta open voor andere culturen en houd van reizen. In mijn huidige baan reis ik wel veel door europa, maar voor sociale contacten is eigenlijk nooit tijd...quote:Op maandag 21 november 2011 19:15 schreef boskameel het volgende:
Wat ik zou doen in jouw situatie: heel cliche, maar het is niet voor niks cliche, koop een backpack en ga een jaar de wereld over. niemand kent je, probeer met iedereen te ouwehoeren op je reis en je komt na 12 maanden heel anders terug.
Ik heb mijn verhaal net in dit topic gedaan:
Depressie & Angst #14 ..... waar we het kabinet NIET leuk vinden
Ik zit op een dood spoor.
Depressie & Angst #14 ..... waar we het kabinet NIET leuk vinden
Ik zit op een dood spoor.
Hee TS, volgens mij heb je een sociale fobie: Constant nerveus in de buurt van andere mensen, dat ze je gaan veroordelen, dat ze je stom vinden etc.
Zoek eens wat info op internet hierover, geeft misschien een idee waar te beginnen...
Zoek eens wat info op internet hierover, geeft misschien een idee waar te beginnen...
Ja dat weet ik dat ik in mijn eerste post vermeld
quote:*meld zich aan*
Ik heb hier al jaren last van i.c.m. sociale fobie.
Dit jaar erachter gekomen dat het toch echt niet zo langer door kan gaan en dat ik het zelf niet kan oplossen. 3 maanden geleden ofzo nieuwe huisarts gebeld om een afspraak te maken om mij in te schrijven. Ik ben niet komen opdagen door sociale fobie en ook niet telefonisch afgezegd. Niet netjes ik weet het. Nu heb ik al die tijd niks gedaan. Ik durf niet eens te bellen nu. Sowieso bellen vind ik moeilijk (angst) Ik heb het al die jaren uitgesteld, omdat ik het niet durfde.
is dit echt waar of weer 1 van je onzinverhalen zoals uit de rest van je postgeschiedenis?quote:
Ik heb mijn verhaal net in dit topic gedaan:
Depressie & Angst #14 ..... waar we het kabinet NIET leuk vinden
Ik zit op een dood spoor.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ja ik heb het nogal slordig opgeschreven. Ik had er eigenlijk geen zin in, maar als ik niks vertel kan niemand tips geven..quote:
haha, oké mmm sorry lekker slordig....
mja dat heb ik dus ook.
Het probleem is ook dat ik heel labiel ben eigenlijk. Gisteravond voelde ik mij top. Echt het gevoel van "morgen ff naar de huisarts dan gaan we dit probleem ff fixen" vandaag voelde ik me weer heel slecht en nu voel ik me redelijk goed. Kan ook met slaap en eetpatroon te maken hebben.
Ik denk dat je gelijk hebt. In vrijwel alle symptomen kan ik mij vinden, ook die van de ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Met name de continue angst dat mensen zich tegen mij keren is zo herkenbaar.quote:
Hee TS, volgens mij heb je een sociale fobie: Constant nerveus in de buurt van andere mensen, dat ze je gaan veroordelen, dat ze je stom vinden etc.
Zoek eens wat info op internet hierover, geeft misschien een idee waar te beginnen...
Vandaag nog kwam ik bijvoorbeeld in een nieuwe situatie, onder tijdsdruk, terecht. Door de prestatiedrang maakte ik een fout, waarna een ander (verzuchtend) mij op mijn fout wees, waardoor ik alleen maar nog nerveuzer werd en nog meer fouten ging maken. Uit woede over mezelf ben ik hierna weggelopen en heb die bewuste persoon straal genegeerd, hopend dat ik er later geen problemen mee zou krijgen.
En nee, ik durf het gewoon nog steeds niet aan om hier met een professional over te praten, ondanks alle lieve, goedbedoelde adviezen hier. Ik ben al jaren niet meer bij de huisarts geweest, laat staan bij een specialist. Er spookt al jaren een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: 'hij zie me aankomen...'
Van hetgeen wat ik hier verteld hebt weet zelfs het beperkte groepje mensen die mij beter kennen bijvoorbeeld nog niet de helft, omdat ik liever heb dat mensen de redenen te zien om aan te nemen dat het wel goed met me gaat. Althans, laat ik zo zeggen dat ik iig hóóp dat ze niet alles van mij weten. Ik merk dat ik nog vaak zelfs hele lieve mensen liever kleine leugens vertel, dan dat ik echt open kaart speel over mijn ware gevoelens. Voelt dan ook wel zeker als een opluchting op een anoniem forum als het deze dit soort zaken kwijt te kunnen.
