R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
ga sporten. Als het kan een groepssport.
ga je je beter van voelen en je komt andere mensen tegen.
ga je je beter van voelen en je komt andere mensen tegen.
Deze muziek smaakt naar bier :)
Es bedarf keiner Psychoanalyse, um festzustellen, dass das Leben ein einziger Friedhof gescheiterter Pläne ist!
Es bedarf keiner Psychoanalyse, um festzustellen, dass das Leben ein einziger Friedhof gescheiterter Pläne ist!
Hoi TS,
laat me beginnen met te zeggen dat ik 100% weet hoe je je voelt; ik zit nl. in dezelfde situatie als jij:
- eind twintig
- maagd
- ok baan
- woon op mezelf
- afbrokkelende sociale omgeving
- groot gebrek aan liefde in mijn leven, sterke behoefte om lief te hebben & te geven, maar hiervoor geen enkele uitlaatklep
- groeiend gevoel van nutteloosheid, zowel wat betreft mezelf als het leven an sich
- destructieve fantasieen (m.n. richting mezelf, als in "waarom zou ik niet nu gewoon het stuur omgooien en mezelf in het kanaal rijden?")
- veel werken omdat er toch niemand op je wacht
- voor zover het van belang is: geen contact met mijn vader
Ik denk dat ik me dus een behoorlijke goede voorstelling kan maken van hoe je je voelt en dat is, kort samengevat: fucking kut.
Ik heb nu echter het idee dat ik de goede weg heb gevonden, en ik denk dat je er wel eens veel aan kunt hebben om je ook te verdiepen in die dingen (heb je ook meteen wat te doen in het weekend
)
- zoals een poster hierboven al heeft gepost: kijk eens naar http://yourbrainonporn.com/ . Het was voor mij van toepassing, en ik gok ook op jou. In het verlengde hiervan: http://www.reddit.com/r/NoFap . Nu wil ik absoluut niet beweren dat dit een wondermiddel is, maar op z'n minst zal het je zelfrespect ten goede komen, en is het een goede manier om je wilskracht te vergroten. Het betekent ook dat je die loze uren in het weekend niet meer op een makkelijke manier weg kunt rukken en jezelf in een soort permanente staat van bedwelming houdt, en je je dus ofwel kapot gaat vervelen of uit pure verveling maar andere dingen gaat doen, zoals bijv. een wandeling of sporten. Ik ga straks ook even rennen, en daarna leek het me wel goed om naar de bibliotheek te gaan en iets te gaan lezen dat ik wel interessant vind. Dit geeft je de kans jezelf te verbeteren, misschien dingen mee te maken, en wellicht zelfs een leuk iemand te ontmoeten (hoewel je hier zeker niet op moet gaan zitten rekenenen).
- als het goed is zul je, als je bovenstaande vol weet te houden (en geloof me, het is fucking moeilijk, het is bij mij meerdere keren mislukt voordat ik het gevoel kreeg dat ik kon redden), je je meer en meer af gaan vragen wat je nou eigenlijk wilt met je leven, en wellicht zelfs alles nog wat negatiever gaan zien, omdat je nog veel harder wordt geconfronteerd met jezelf. Dit is echter een positief iets, aangezien je wordt gedwongen de realiteit van alles in je leven onder ogen te zien, wat je de vrijheid geeft om andere beslissingen te nemen. Mezelf als voorbeeld: ik heb een baan die ik meestal wel ok vind en waarvan ik prima rond kan komen, maar waarbij ik eigenlijk niet op mijn niveau zit en waarbij ik me ook steeds meer realiseer dat datgene wat ik eerst fijn vond aan de baan, t.w. veel zelf bezig en op de weg en dus weinig in de buurt van collega's, ook eigenlijk een soort vluchtweg was omdat ik bang was dat ik geen band op zou bouwen als ik op een kantoor zou zitten. Ik ben nu dan ook serieus aan het overwegen een andere baan te nemen, eventueel met nog een jaartje uni erbij hoewel ik daar echt geen zin in heb, zodat ik daar in ieder geval een uitdaging in heb, mezelf buiten m'n comfort-zone te plaatsen als het ware. Het is an sich natuurlijk weer geen wondermiddel, maar wel weer iets waarmee je denk ik je zelfrespect verbeterd en waarbij je hopelijk in contact komt met andere leuke mensen.
- verdiep je eens in het stoicisme (http://nl.wikipedia.org/wiki/Stoa). Ik ben van mezelf een erg rationeel en no-nonsense persoon en heb echt een ontzettende hekel aan bullshit, waar onze wereld helaas van vergeven is. Hoewel het zeker z'n voordelen heeft om jezelf buiten alle onzin waar anderen zich vaak druk om maken te kunnen plaatsen, heeft het als groot nadeel dat je jezelf ook voor een heel groot deel "buiten de groep" plaatst. Het stoicisme is een klassieke filosofische stroming die uitgaat van dezelfde no-nonse, en die claimt de sleutel tot het ware geluk te weten; eenvoud. Ik heb er er al behoorlijk over ingelezen en het spreekt me heel erg aan, en ik denk dat het bereiken van geluk of in ieder geval een zekere mate van tevredenheid hiermee zeker binnen handbereik ligt. Het probleem van geen liefde blijft natuurlijk nog, maar als je je verder weet te verzoenen met de wereld zal ook dit waarschijnlijk een stuk dichterbij komen. Ik ben nu zelf aan het lezen in de memoires van Marcus Aurelius, zeker aan te raden: http://www.studenthandouts.com/marcus.pdf
- wellicht weer in het verlengde van bovenstaande: probeer zo veel mogelijk in je eigen behoeften te voorzien, dus inderdaad een leuk huisje waar je je thuis voelt i.p.v. een of ander afgeracht hok, maar ook bijvoorbeeld zelf dingen opknappen, wellicht zelf wat meubels bouwen, etc. En wellicht het meest belangrijke als je die mogelijk hebt: voorzien in je eigen voedselvoorziening. Ik ben hier zelf nog niet aan toegekomen omdat ik ook nog in een hok zonder tuin zit, maar ik ga binnenkort via de sociale huur (gewoon wachtlijst, geen voorrang ofzo) naar een klein jaren '20 woninkje met een aanzienlijke tuin (150m2) en wil hier mijn eigen voedsel gaan verbouwen. Ook ben ik van plan de schuur om te toveren tot kippenhok, en zo mijn dagelijkse portie verse eieren kan verzorgen. Dit is wederom goede bezigheidstherapie voor in de weekenden, en je hebt iig iets (hoe basic ook) waar je voor moet zorgen en waaruit je voldoening haalt. Oh en je hebt iig voedsel bij de komende economic collapse, maar dat is weer een ander topic. Ik denk dat dit voor mij in ieder geval een erg positieve bijdrage zal gaan leveren aan de kwaliteit van mijn leven. Met name permaculture, op de manier waarop Sepp Holzer dat doet, lijkt me briljant! . Ook prima gespreksstof voor met je toekomstige meisje denk ik 
.
Dit is waar ik nu zelf ben. Ik hoop dat je er iets aan hebt, je kunt het allicht proberen voor je professionele hulp gaat zoeken, waarvan ik ook weer goed kan begrijpen dat je er een aversie tegen hebt. Ik ben persoonlijk nog lang niet waar ik zijn wil, maar de weg ligt open, het is nu alleen nog een kwestie van de weg bewandelen en blijven doorlopen tot het eind. Of misschien er gaandeweg wel achter komen dat de reis inderdaad belangrijker is, wie weet.
laat me beginnen met te zeggen dat ik 100% weet hoe je je voelt; ik zit nl. in dezelfde situatie als jij:
- eind twintig
- maagd
- ok baan
- woon op mezelf
- afbrokkelende sociale omgeving
- groot gebrek aan liefde in mijn leven, sterke behoefte om lief te hebben & te geven, maar hiervoor geen enkele uitlaatklep
- groeiend gevoel van nutteloosheid, zowel wat betreft mezelf als het leven an sich
- destructieve fantasieen (m.n. richting mezelf, als in "waarom zou ik niet nu gewoon het stuur omgooien en mezelf in het kanaal rijden?")
- veel werken omdat er toch niemand op je wacht
- voor zover het van belang is: geen contact met mijn vader
Ik denk dat ik me dus een behoorlijke goede voorstelling kan maken van hoe je je voelt en dat is, kort samengevat: fucking kut.
Ik heb nu echter het idee dat ik de goede weg heb gevonden, en ik denk dat je er wel eens veel aan kunt hebben om je ook te verdiepen in die dingen (heb je ook meteen wat te doen in het weekend
)- zoals een poster hierboven al heeft gepost: kijk eens naar http://yourbrainonporn.com/ . Het was voor mij van toepassing, en ik gok ook op jou. In het verlengde hiervan: http://www.reddit.com/r/NoFap . Nu wil ik absoluut niet beweren dat dit een wondermiddel is, maar op z'n minst zal het je zelfrespect ten goede komen, en is het een goede manier om je wilskracht te vergroten. Het betekent ook dat je die loze uren in het weekend niet meer op een makkelijke manier weg kunt rukken en jezelf in een soort permanente staat van bedwelming houdt, en je je dus ofwel kapot gaat vervelen of uit pure verveling maar andere dingen gaat doen, zoals bijv. een wandeling of sporten. Ik ga straks ook even rennen, en daarna leek het me wel goed om naar de bibliotheek te gaan en iets te gaan lezen dat ik wel interessant vind. Dit geeft je de kans jezelf te verbeteren, misschien dingen mee te maken, en wellicht zelfs een leuk iemand te ontmoeten (hoewel je hier zeker niet op moet gaan zitten rekenenen).
- als het goed is zul je, als je bovenstaande vol weet te houden (en geloof me, het is fucking moeilijk, het is bij mij meerdere keren mislukt voordat ik het gevoel kreeg dat ik kon redden), je je meer en meer af gaan vragen wat je nou eigenlijk wilt met je leven, en wellicht zelfs alles nog wat negatiever gaan zien, omdat je nog veel harder wordt geconfronteerd met jezelf. Dit is echter een positief iets, aangezien je wordt gedwongen de realiteit van alles in je leven onder ogen te zien, wat je de vrijheid geeft om andere beslissingen te nemen. Mezelf als voorbeeld: ik heb een baan die ik meestal wel ok vind en waarvan ik prima rond kan komen, maar waarbij ik eigenlijk niet op mijn niveau zit en waarbij ik me ook steeds meer realiseer dat datgene wat ik eerst fijn vond aan de baan, t.w. veel zelf bezig en op de weg en dus weinig in de buurt van collega's, ook eigenlijk een soort vluchtweg was omdat ik bang was dat ik geen band op zou bouwen als ik op een kantoor zou zitten. Ik ben nu dan ook serieus aan het overwegen een andere baan te nemen, eventueel met nog een jaartje uni erbij hoewel ik daar echt geen zin in heb, zodat ik daar in ieder geval een uitdaging in heb, mezelf buiten m'n comfort-zone te plaatsen als het ware. Het is an sich natuurlijk weer geen wondermiddel, maar wel weer iets waarmee je denk ik je zelfrespect verbeterd en waarbij je hopelijk in contact komt met andere leuke mensen.
- verdiep je eens in het stoicisme (http://nl.wikipedia.org/wiki/Stoa). Ik ben van mezelf een erg rationeel en no-nonsense persoon en heb echt een ontzettende hekel aan bullshit, waar onze wereld helaas van vergeven is. Hoewel het zeker z'n voordelen heeft om jezelf buiten alle onzin waar anderen zich vaak druk om maken te kunnen plaatsen, heeft het als groot nadeel dat je jezelf ook voor een heel groot deel "buiten de groep" plaatst. Het stoicisme is een klassieke filosofische stroming die uitgaat van dezelfde no-nonse, en die claimt de sleutel tot het ware geluk te weten; eenvoud. Ik heb er er al behoorlijk over ingelezen en het spreekt me heel erg aan, en ik denk dat het bereiken van geluk of in ieder geval een zekere mate van tevredenheid hiermee zeker binnen handbereik ligt. Het probleem van geen liefde blijft natuurlijk nog, maar als je je verder weet te verzoenen met de wereld zal ook dit waarschijnlijk een stuk dichterbij komen. Ik ben nu zelf aan het lezen in de memoires van Marcus Aurelius, zeker aan te raden: http://www.studenthandouts.com/marcus.pdf
- wellicht weer in het verlengde van bovenstaande: probeer zo veel mogelijk in je eigen behoeften te voorzien, dus inderdaad een leuk huisje waar je je thuis voelt i.p.v. een of ander afgeracht hok, maar ook bijvoorbeeld zelf dingen opknappen, wellicht zelf wat meubels bouwen, etc. En wellicht het meest belangrijke als je die mogelijk hebt: voorzien in je eigen voedselvoorziening. Ik ben hier zelf nog niet aan toegekomen omdat ik ook nog in een hok zonder tuin zit, maar ik ga binnenkort via de sociale huur (gewoon wachtlijst, geen voorrang ofzo) naar een klein jaren '20 woninkje met een aanzienlijke tuin (150m2) en wil hier mijn eigen voedsel gaan verbouwen. Ook ben ik van plan de schuur om te toveren tot kippenhok, en zo mijn dagelijkse portie verse eieren kan verzorgen. Dit is wederom goede bezigheidstherapie voor in de weekenden, en je hebt iig iets (hoe basic ook) waar je voor moet zorgen en waaruit je voldoening haalt. Oh en je hebt iig voedsel bij de komende economic collapse, maar dat is weer een ander topic
. Ik denk dat dit voor mij in ieder geval een erg positieve bijdrage zal gaan leveren aan de kwaliteit van mijn leven. Met name permaculture, op de manier waarop Sepp Holzer dat doet, lijkt me briljant! . Ook prima gespreksstof voor met je toekomstige meisje denk ik 
.Dit is waar ik nu zelf ben. Ik hoop dat je er iets aan hebt, je kunt het allicht proberen voor je professionele hulp gaat zoeken, waarvan ik ook weer goed kan begrijpen dat je er een aversie tegen hebt. Ik ben persoonlijk nog lang niet waar ik zijn wil, maar de weg ligt open, het is nu alleen nog een kwestie van de weg bewandelen en blijven doorlopen tot het eind. Of misschien er gaandeweg wel achter komen dat de reis inderdaad belangrijker is, wie weet
.
Guesthouses!!!!!!! Die zitten vol met mensen die alleen reizen. Terwijl ik dit schrijf ben ik enige tijd alleen in Thailand aan het rondreizen, en ik ben echt niet de enige hier. Gewoon een ticket boeken, op internet gezellige guesthouses selecteren en gaan. Ondanks dat ik alleen reis heb ik nog geen hele dag alleen doorgebracht.quote:Op zondag 17 juni 2012 18:58 schreef Black-Adder het volgende:
- Meer reizen. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, omdat ik ook tijdens mijn laatste vakantie juist op de mooiste plekken me eenzaam voelde. Het voelt bijna zinloos om op de mooiste plekken in europa met een camera in de hand te staan zonder dat je het op dat moment met iemand kan delen. Toch wint de nieuwsgierigheid het nog wel van de eenzaamheid. Misschien moet ik eens gek doen en een georganiseerde groepsreis proberen.
Gewoon doen!!!!!
Rik: Hey guys, wouldn't it be AMAZING if all this money was real?
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Vyvyan: Rik, that is the single most predictable and BORING thing anyone could ever say whilst playing Monopoly.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Ik hoop dat ik ooit op dat punt kom. Maar tot dan is elke week dat ik wat gelukkiger ben enkel een voorbode voor een diepe val naar beneden waarin ik me nog erger voel dan normaal.
Wat wel jammer is, is dat BlackAdder vaak hele maanden weg is na een post. Ik hoop dat hij nu wat vaker post. Ik ben toch wel benieuwd.
Eigenlijk is het heel positief dat collega's je zo waarderen en proberen contact te maken/aardig te zijn door complimenten te maken. Het betekent dat ze je sympathiek vinden. Zo slecht doe je het dus niet. Ze zien je ware aard
Daar ben ik ook heel blij om. Ik kan het met sommige collega's dan ook erg gezellig hebben, ook al spreek ik ze buiten mijn werk om nooit.quote:
Eigenlijk is het heel positief dat collega's je zo waarderen en proberen contact te maken/aardig te zijn door complimenten te maken. Het betekent dat ze je sympathiek vinden. Zo slecht doe je het dus niet. Ze zien je ware aard
Ik denk dat een belangrijk deel van mijn problemen al voort komt uit het feit dat ik gewoon niet mijn ware aard durf te laten zien. Ik ben diep van binnen zeer onzeker, al zullen bekenden in mijn omgeving daar niet zo veel van zien, omdat ik in een gesprek banger ben om mijn onzekerheid of twijfels te laten zien dan om maar wat onzin of kleine leugens te vertellen. Daarbij helpt het ook niet mee dat in het werk wat ik doe er sowieso nogal een machocultuur is en je snel als een 'pussy' wordt gezien als je te weinig zelfvertrouwen uitstraalt. Ik ben veel gepest in mijn jeugd en ik ben nog steeds als de dood dat mensen gaan denken dat ik niet mijn eigen problemen kan oplossen. Dus doe ik maar gewoon of ik alles goed voor elkaar heb en vrede heb met mijn leven zoals het is.
Op die manier probeer ik iig mijn omgeving een beetje op afstand van mijn problemen te houden, zelfs als ze aangeven mij te willen helpen. Want juist dan zou de band met zo'n persoon sterker worden en ben ik bang dat ik hem/haar mee ga sleuren in mijn depressies. Ik zou wel leuke dingen willen doen en een enkele keer dient zich er ook wel een gelegenheid aan, maar vaak kap ik het toch op het laatste moment af, omdat ik het gewoon niet meer trek.
Het voelt zo tegenstrijdig, maar toch is het zo. Van de ene kant ben ik gewoon ontzettend nieuwsgierig naar mensen en zou ik graag meer vrienden en een relatie willen. Van de andere kant ben ik al weer zo gewend aan het alleen-zijn, dat ik zelfs direct na een leuk gesprek al weer verlang naar de vrijheid en ongestoordheid van thuis. Ik woon inmiddels 8 jaar op mezelf en in al die tijd is er nog nooit iemand echt voor de gezelligheid op bezoek geweest, omdat ik dat zelf altijd heb afgeketst. Van mijn verjaardag hoop ik ieder jaar dat mensen het vergeten (wat meestal aardig lukt), maar uit sociale verplichting vier ik dat toch maar bij mijn ouders, al komt er buiten mijn directe familie toch niemand meer.
Doordat ik zo gewend aan die vrijheid ben geraakt betwijfel ik ook of ik, los van vriendschappen, ook steeds meer of ik nog wel open kan staan voor een liefdesrelatie.Het is het grootste verlangen wat ik op dit moment heb, ondanks dat ik weet dat dit er voorlopig toch niet in zal zitten, omdat ik te veel moeite heb mezelf (figuurlijk) bloot te geven, wat de basis is van een goede relatie lijkt me. En een man die angstig en onzeker overkomt wordt sowieso al niet aantrekkelijk geworden, daar ben ik inmiddels wel al achter. Toch wil ik blijven proberen, want de angst om ooit alleen te sterven is kennelijk toch groter dan de angst om mijn vrijheid te verliezen.
Daar ben ik ook bang voor. Herken echt heel veel dingen van black-adder in mezelf. Ik ga morgen voor de 2e keer naar de psycholoog. Dit zou ik echt niet willen. Moet er niet aan denken over 10 jaar nog in deze situatie te zitten. Maar het feit is: het moet in je zitten, in je karakter. Je moet willen én durven veranderen. Ik durfde het ook lange tijd niet. Maar ik ben nu bijna 20, heb iets van 5/6 jaar zo eenzaam geleefd. Ik besef, het is tijd voor verandering. Suicidaal zou ik nooit worden, ookal denk ik er vaak aan. Dat vind ik gewoon ondankbaar. Jegens mijn ouders. Zij hebben het zelf ook moeilijk en dan ga ik het niet nog moeilijker maken voor ze. Ik wil dat ze aan het eind van de rit trots zijn, en dat ik ze precies kan vertellen over hoe ik deze periode van mijn leven heb beleefd, én afgesloten.quote:Op zondag 21 oktober 2012 01:21 schreef Senor__Chang het volgende:
Ik ga dinsdag voor mijn eerste keer, maar ik ben ook huiverig. Je moet een goede klik hebben om het te laten werken, maar dat gaat moeilijk met een of andere ouwe vent.
En dat laatste herken ik ook. Ik hou van mijn familie, maar ik wil ze niet tot last zijn. Ook al zeggen ze dat ze me graag helpen, toch voelt het niet goed om er over te praten.
Ik ben echt bang dat ik over tien jaar in hetzelfde schuitje als jij zit en dat zorgt voor suïcidale gevoelens die ik steeds moeilijker kan onderdrukken.
Hé hoi!
Het durven veranderen is inderdaad heel moeilijk.quote:
[..]
Daar ben ik ook bang voor. Herken echt heel veel dingen van black-adder in mezelf. Ik ga morgen voor de 2e keer naar de psycholoog. Dit zou ik echt niet willen. Moet er niet aan denken over 10 jaar nog in deze situatie te zitten. Maar het feit is: het moet in je zitten, in je karakter. Je moet willen én durven veranderen. Ik durfde het ook lange tijd niet. Maar ik ben nu bijna 20, heb iets van 5/6 jaar zo eenzaam geleefd. Ik besef, het is tijd voor verandering. Suicidaal zou ik nooit worden, ookal denk ik er vaak aan. Dat vind ik gewoon ondankbaar. Jegens mijn ouders. Zij hebben het zelf ook moeilijk en dan ga ik het niet nog moeilijker maken voor ze. Ik wil dat ze aan het eind van de rit trots zijn, en dat ik ze precies kan vertellen over hoe ik deze periode van mijn leven heb beleefd, én afgesloten.
Maar succes met je behandeling
http://www.oldtimestrongm(...)s/iron-henry-rollins
Ik heb t vaker geplaatst, maar ik geloof het.
Begrijp dat het moeilijk is, de eerste stap, maar je kan in elke gym iedereen aanspreken.
De grootste en meest lelijk uitziende kerel (of vrouw...) zal je helpen. je moet het alleen durven vragen.
Ik heb t vaker geplaatst, maar ik geloof het.
Begrijp dat het moeilijk is, de eerste stap, maar je kan in elke gym iedereen aanspreken.
De grootste en meest lelijk uitziende kerel (of vrouw...) zal je helpen. je moet het alleen durven vragen.
hij kan altijd nog bacardi gaan serveren in het cafe van Lock, Stock and Two Smoking Barrels
[ Bericht 52% gewijzigd door Bittere_Bal op 03-12-2012 18:59:56 ]
Hope is the first step on the road to dissapointment
ik had dit op een paar details na zelf kunnen schrijven, heel erg herkenbaar dit...quote:
Ik herken veel van het bovenstaande. Loop zelf het laatste half jaar ook rond met chaos in mijn hoofd en de vraag: wat wil ik nu eigenlijk? (ben nu 31). De laatste maanden is het gevoel van lusteloosheid alleen maar groter geworden door diverse oorzaken.
Gek genoeg ging het tot april/mei ofzo prima. Na een periode van werkloosheid, thuis wonen en tijdelijke baantjes ging het op werkgebied weer goed, ik kreeg weer uitzicht op een eigen huisje, kocht een andere auto, had veel meer sociale contacten dan een paar jaar terug. Allemaal prima.
Totdat ik opeens steeds vaker wakker lag of overdag aan het malen ging over mijn situatie in vergelijking met anderen. Veel vrienden en familieleden van mijn leeftijd gingen of gaan samenwonen, trouwen, krijgen kinderen. Hebben vaste banen en een fijn leefritme. Ik daarentegen ben nog steeds een soort veredelde student: veel freelance werk, geen uitzicht op een koopwoning, nog steeds geen relatie en daar ook niet in de buurt van geweest. Ik had al heel lang een oogje op een meisje dat zelf ook nog nooit een relatie had gehad, dichtte mezelf daarom wel een kans toe, heb er heel lang tegenaan gehikt om haar dit te vertellen en ben uiteindelijk afgewezen. Drie weken later heeft ze voor het eerst van haar leven een vriend... je kunt je voorstellen hoe ik me voelde.
Ik merk aan mezelf dat ik jaloers ben op mensen van mijn leeftijd die het allemaal voor elkaar hebben met hun baan, hun relatie, hun woning en hun financiën. Ze leiden een stabiel leven en ik weet dat alles betrekkelijk is, dat ook mensen die supergelukkig lijken te zijn zomaar in de ellende verzeild kunnen raken, maar zo voelt het niet. Als ik bij familie kom of op feestjes moet ik telkens weer uitleggen dat ik inderdaad geen vriendin heb, dat ik geen goedbetaalde job heb en dat ik al blij ben om een klein flatje te mogen huren. Mijn motivatie was al flink gedaald en door de situatie met die 'stille liefde' heb ik de indruk dat ik inmiddels op de rand van een depressie verkeer. Ik kijk het nog even aan, maar zit serieus een doktersbezoek te overwegen. Het feit dat alle dingen die ik een jaar geleden zo leuk vond om te doen (hobby's, feestjes, werk) me nu opeens nauwelijks boeien, is wat mij betreft geen goed teken.
Hope is the first step on the road to dissapointment
Acceptatie mate, acceptatie.
Accepteer dat je bent wie je bent, ga niet geforceerd dingen doen omdat andere het zeggen. Jij bent zelf in controle.
Ik zit soms ook dagen lang binnen, geeft niks, vroeger voelde ik mij bezwaard t.o.v. andere dat ik niet sociaal deed. Dan kwam ik opdagen en ging ik een beetje de clown uithangen. Niet goed!
Nou en..ik ben geen sociaal persoon, ik kan niet tegen drukte en mensenmassa's. Ik accepteer dat.
Ik heb nu een vrouw en een zoontje die van mij houden en niet moeilijk doen als ik soms een heel weekend lang op de bank zit, muziek luisteren, voetbal kijken, beetje computeren prima toch!!
Ik heb geen zin om in het weekend de Sociale peer uit te hangen en 26 dingen te doen in 24 uur.
Werken doe ik vanuit huis, heerlijk. Als ik 2 dagen op een kantoor zit dan wordt gek. Al die drukke mensen bah!
Accepteer dat je bent wie je bent, ga niet geforceerd dingen doen omdat andere het zeggen. Jij bent zelf in controle.
Ik zit soms ook dagen lang binnen, geeft niks, vroeger voelde ik mij bezwaard t.o.v. andere dat ik niet sociaal deed. Dan kwam ik opdagen en ging ik een beetje de clown uithangen. Niet goed!
Nou en..ik ben geen sociaal persoon, ik kan niet tegen drukte en mensenmassa's. Ik accepteer dat.
Ik heb nu een vrouw en een zoontje die van mij houden en niet moeilijk doen als ik soms een heel weekend lang op de bank zit, muziek luisteren, voetbal kijken, beetje computeren prima toch!!
Ik heb geen zin om in het weekend de Sociale peer uit te hangen en 26 dingen te doen in 24 uur.
Werken doe ik vanuit huis, heerlijk. Als ik 2 dagen op een kantoor zit dan wordt gek. Al die drukke mensen bah!
Probeer een anti-depressivum kerel. Had ook een sociale fobie maar hierdoor er weer helemaal uitgekomen. En auto rijden kan gewoon...
Maar dat is toch ook logisch als je een leuk gezinnetje hebt. Ik neem aan dat je kinderen en je vrouw je meest waardevolle contacten zijn op dit moment, dan is het wel begrijpelijk dat je verder buiten je gezin om geen extreem sociaal leven meer wilt hebben. En bij jou is er misschien wel gelegenheid, maar weinig behoefte. Bij mij is dat net precies andersom.quote:
Acceptatie mate, acceptatie.
Accepteer dat je bent wie je bent, ga niet geforceerd dingen doen omdat andere het zeggen. Jij bent zelf in controle.
Ik zit soms ook dagen lang binnen, geeft niks, vroeger voelde ik mij bezwaard t.o.v. andere dat ik niet sociaal deed. Dan kwam ik opdagen en ging ik een beetje de clown uithangen. Niet goed!
Nou en..ik ben geen sociaal persoon, ik kan niet tegen drukte en mensenmassa's. Ik accepteer dat.
Ik heb nu een vrouw en een zoontje die van mij houden en niet moeilijk doen als ik soms een heel weekend lang op de bank zit, muziek luisteren, voetbal kijken, beetje computeren prima toch!!
Ik heb geen zin om in het weekend de Sociale peer uit te hangen en 26 dingen te doen in 24 uur.
Werken doe ik vanuit huis, heerlijk. Als ik 2 dagen op een kantoor zit dan wordt gek. Al die drukke mensen bah!
Mezelf accepteren lukt denk ik pas als ik weet wie ik wil zijn en niet continu loop te twijfelen. En in mijn ééntje vind ik keuzes maken soms al moeilijk genoeg, maar met andere mensen erbij kan het een drama zijn, omdat ik iedereen gewoon zo veel mogelijk te vriend wil houden.
Ik heb nu een tijdje voor het eerst echt serieus contact met een ontzettend leuke meid. We sturen elkaar iedere dag wel een berichtje, hebben al een paar keer met elkaar aan de telefoon gehangen, morgen is onze eerste date. Ik voel me echt weer een onzekere puber nu. Haar karakter lijkt zo ontzettend bij me te passen, ze heeft duidelijk te kennen gegeven dat ze me ziet zitten en loopt de dagen tot onze date al af te tellen. Toch voel ik me nu al weer extreem onzeker en zit ik er zelfs aan te denken om het af te blazen, omdat ik vind dat ze echt beter verdient. Ik weet het, zo kom ik natuurlijk geen stap verder, maar zo voel ik me er gewoon over.
B-A. Is het voor jou niet mogelijk om niet naar je gevoel te luisteren? Kan je onderkennen dat die gevoelens je niks vooruit helpen? Je leven stelt niks voor nu, dan kan je het best nergens meer een zak om geven. Ik bedoel niet dat je je als een klootzak moet gedragen, maar je hoeft toch minder met anderen rekening te houden? Wat ik dus wil zeggen, is dat je niet naar je gevoelens, die onlogisch zijn, moet luisteren. Als er wat fout gaat, ben je niks ongelukkiger geworden, want je zit op een dieptepunt. En dat meisje zal zich zeker ook meer op haar gemak voelen bij iemand die niet telkens bezig is met het zoeken naar de goedkeuring van anderen.
De date is slecht afgelopen, achteraf is het misschien ook stom dat ik er naartoe ben gegaan. Ik heb me in mijn hele leven nog nooit zo eenzaam gevoelt als nu. Ik heb de hele avond al jankbuien, zo wil ik me echt nooit meer gaan voelen.
Waarom ga je daten als je niet lekker in je vel zit. Alles hoeft niet perfect te zijn in je leven, maar het lijkt me toch dat je je zaken enigszins op orde wilt hebben voor je er aan begint?
Omdat de gelegenheid zich aandiende, voor het eerst een meisje dat oprecht geinteresseerd in me was. Al vier weken stuurden we iedere dag berichtjes, en de laatste 2 weken bijna iedere dag aan de telefoon met haar gehangen. Ze maakte vrij duidelijk dat ze me wel zag zitten, dus mijn depressies verdwenen even als sneeuw voor de zon. Tot ik geconfronteerd werd met de keiharde werkelijkheid...
Tijd om aan de bak te gaan:
- ga sporten
- als je student bent => studentenvereniging
- nieuwe mensen leren kennen via websites nmlk.nl en fellas.nl
- doe vrijwilligerswerk
- neem een hobby waarbij je in aanraking komt met andere mensen
Hup hup! De meeste mensen vreten je echt niet op
- ga sporten
- als je student bent => studentenvereniging
- nieuwe mensen leren kennen via websites nmlk.nl en fellas.nl
- doe vrijwilligerswerk
- neem een hobby waarbij je in aanraking komt met andere mensen
Hup hup! De meeste mensen vreten je echt niet op
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Nee, het is gewoon over. Ook bij al die activiteiten zit niemand te wachten op iemand met een instelling als de mijne. En mijn vertrouwen in professionele hulpverleners heb ik ook al lang verloren.
Als je voor andere mensen gaat denken en niet wil veranderen, dan houdt het inderdaad op.
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Als dit zo is, hoef je toch geen zak meer om je leven te geven? Waarom dan toch die regeltjes voor jezelf opleggen?quote:
Nee, het is gewoon over. Ook bij al die activiteiten zit niemand te wachten op iemand met een instelling als de mijne. En mijn vertrouwen in professionele hulpverleners heb ik ook al lang verloren.
