Onzekerheid, eenzaamheid, depressie...

ga sporten. Als het kan een groepssport.

ga je je beter van voelen en je komt andere mensen tegen.

Hoi TS,

laat me beginnen met te zeggen dat ik 100% weet hoe je je voelt; ik zit nl. in dezelfde situatie als jij:
- eind twintig
- maagd
- ok baan
- woon op mezelf
- afbrokkelende sociale omgeving
- groot gebrek aan liefde in mijn leven, sterke behoefte om lief te hebben & te geven, maar hiervoor geen enkele uitlaatklep
- groeiend gevoel van nutteloosheid, zowel wat betreft mezelf als het leven an sich
- destructieve fantasieen (m.n. richting mezelf, als in "waarom zou ik niet nu gewoon het stuur omgooien en mezelf in het kanaal rijden?")
- veel werken omdat er toch niemand op je wacht
- voor zover het van belang is: geen contact met mijn vader

Ik denk dat ik me dus een behoorlijke goede voorstelling kan maken van hoe je je voelt en dat is, kort samengevat: fucking kut.

Ik heb nu echter het idee dat ik de goede weg heb gevonden, en ik denk dat je er wel eens veel aan kunt hebben om je ook te verdiepen in die dingen (heb je ook meteen wat te doen in het weekend )

- zoals een poster hierboven al heeft gepost: kijk eens naar http://yourbrainonporn.com/ . Het was voor mij van toepassing, en ik gok ook op jou. In het verlengde hiervan: http://www.reddit.com/r/NoFap . Nu wil ik absoluut niet beweren dat dit een wondermiddel is, maar op z'n minst zal het je zelfrespect ten goede komen, en is het een goede manier om je wilskracht te vergroten. Het betekent ook dat je die loze uren in het weekend niet meer op een makkelijke manier weg kunt rukken en jezelf in een soort permanente staat van bedwelming houdt, en je je dus ofwel kapot gaat vervelen of uit pure verveling maar andere dingen gaat doen, zoals bijv. een wandeling of sporten. Ik ga straks ook even rennen, en daarna leek het me wel goed om naar de bibliotheek te gaan en iets te gaan lezen dat ik wel interessant vind. Dit geeft je de kans jezelf te verbeteren, misschien dingen mee te maken, en wellicht zelfs een leuk iemand te ontmoeten (hoewel je hier zeker niet op moet gaan zitten rekenenen).

- als het goed is zul je, als je bovenstaande vol weet te houden (en geloof me, het is fucking moeilijk, het is bij mij meerdere keren mislukt voordat ik het gevoel kreeg dat ik kon redden), je je meer en meer af gaan vragen wat je nou eigenlijk wilt met je leven, en wellicht zelfs alles nog wat negatiever gaan zien, omdat je nog veel harder wordt geconfronteerd met jezelf. Dit is echter een positief iets, aangezien je wordt gedwongen de realiteit van alles in je leven onder ogen te zien, wat je de vrijheid geeft om andere beslissingen te nemen. Mezelf als voorbeeld: ik heb een baan die ik meestal wel ok vind en waarvan ik prima rond kan komen, maar waarbij ik eigenlijk niet op mijn niveau zit en waarbij ik me ook steeds meer realiseer dat datgene wat ik eerst fijn vond aan de baan, t.w. veel zelf bezig en op de weg en dus weinig in de buurt van collega's, ook eigenlijk een soort vluchtweg was omdat ik bang was dat ik geen band op zou bouwen als ik op een kantoor zou zitten. Ik ben nu dan ook serieus aan het overwegen een andere baan te nemen, eventueel met nog een jaartje uni erbij hoewel ik daar echt geen zin in heb, zodat ik daar in ieder geval een uitdaging in heb, mezelf buiten m'n comfort-zone te plaatsen als het ware. Het is an sich natuurlijk weer geen wondermiddel, maar wel weer iets waarmee je denk ik je zelfrespect verbeterd en waarbij je hopelijk in contact komt met andere leuke mensen.

- verdiep je eens in het stoicisme (http://nl.wikipedia.org/wiki/Stoa). Ik ben van mezelf een erg rationeel en no-nonsense persoon en heb echt een ontzettende hekel aan bullshit, waar onze wereld helaas van vergeven is. Hoewel het zeker z'n voordelen heeft om jezelf buiten alle onzin waar anderen zich vaak druk om maken te kunnen plaatsen, heeft het als groot nadeel dat je jezelf ook voor een heel groot deel "buiten de groep" plaatst. Het stoicisme is een klassieke filosofische stroming die uitgaat van dezelfde no-nonse, en die claimt de sleutel tot het ware geluk te weten; eenvoud. Ik heb er er al behoorlijk over ingelezen en het spreekt me heel erg aan, en ik denk dat het bereiken van geluk of in ieder geval een zekere mate van tevredenheid hiermee zeker binnen handbereik ligt. Het probleem van geen liefde blijft natuurlijk nog, maar als je je verder weet te verzoenen met de wereld zal ook dit waarschijnlijk een stuk dichterbij komen. Ik ben nu zelf aan het lezen in de memoires van Marcus Aurelius, zeker aan te raden: http://www.studenthandouts.com/marcus.pdf

- wellicht weer in het verlengde van bovenstaande: probeer zo veel mogelijk in je eigen behoeften te voorzien, dus inderdaad een leuk huisje waar je je thuis voelt i.p.v. een of ander afgeracht hok, maar ook bijvoorbeeld zelf dingen opknappen, wellicht zelf wat meubels bouwen, etc. En wellicht het meest belangrijke als je die mogelijk hebt: voorzien in je eigen voedselvoorziening. Ik ben hier zelf nog niet aan toegekomen omdat ik ook nog in een hok zonder tuin zit, maar ik ga binnenkort via de sociale huur (gewoon wachtlijst, geen voorrang ofzo) naar een klein jaren '20 woninkje met een aanzienlijke tuin (150m2) en wil hier mijn eigen voedsel gaan verbouwen. Ook ben ik van plan de schuur om te toveren tot kippenhok, en zo mijn dagelijkse portie verse eieren kan verzorgen. Dit is wederom goede bezigheidstherapie voor in de weekenden, en je hebt iig iets (hoe basic ook) waar je voor moet zorgen en waaruit je voldoening haalt. Oh en je hebt iig voedsel bij de komende economic collapse, maar dat is weer een ander topic . Ik denk dat dit voor mij in ieder geval een erg positieve bijdrage zal gaan leveren aan de kwaliteit van mijn leven. Met name permaculture, op de manier waarop Sepp Holzer dat doet, lijkt me briljant! . Ook prima gespreksstof voor met je toekomstige meisje denk ik .

Dit is waar ik nu zelf ben. Ik hoop dat je er iets aan hebt, je kunt het allicht proberen voor je professionele hulp gaat zoeken, waarvan ik ook weer goed kan begrijpen dat je er een aversie tegen hebt. Ik ben persoonlijk nog lang niet waar ik zijn wil, maar de weg ligt open, het is nu alleen nog een kwestie van de weg bewandelen en blijven doorlopen tot het eind. Of misschien er gaandeweg wel achter komen dat de reis inderdaad belangrijker is, wie weet .

quote:

Op zondag 17 juni 2012 18:58 schreef Black-Adder het volgende:

- Meer reizen. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, omdat ik ook tijdens mijn laatste vakantie juist op de mooiste plekken me eenzaam voelde. Het voelt bijna zinloos om op de mooiste plekken in europa met een camera in de hand te staan zonder dat je het op dat moment met iemand kan delen. Toch wint de nieuwsgierigheid het nog wel van de eenzaamheid. Misschien moet ik eens gek doen en een georganiseerde groepsreis proberen.

Guesthouses!!!!!!! Die zitten vol met mensen die alleen reizen. Terwijl ik dit schrijf ben ik enige tijd alleen in Thailand aan het rondreizen, en ik ben echt niet de enige hier. Gewoon een ticket boeken, op internet gezellige guesthouses selecteren en gaan. Ondanks dat ik alleen reis heb ik nog geen hele dag alleen doorgebracht.

Gewoon doen!!!!!

http://zenpencils.com/com(...)mate-self-help-book/

Ik hoop dat ik ooit op dat punt kom. Maar tot dan is elke week dat ik wat gelukkiger ben enkel een voorbode voor een diepe val naar beneden waarin ik me nog erger voel dan normaal.

Wat wel jammer is, is dat BlackAdder vaak hele maanden weg is na een post. Ik hoop dat hij nu wat vaker post. Ik ben toch wel benieuwd.

Eigenlijk is het heel positief dat collega's je zo waarderen en proberen contact te maken/aardig te zijn door complimenten te maken. Het betekent dat ze je sympathiek vinden. Zo slecht doe je het dus niet. Ze zien je ware aard

quote:

Op zondag 21 oktober 2012 01:21 schreef Senor__Chang het volgende:
Ik ga dinsdag voor mijn eerste keer, maar ik ben ook huiverig. Je moet een goede klik hebben om het te laten werken, maar dat gaat moeilijk met een of andere ouwe vent.

En dat laatste herken ik ook. Ik hou van mijn familie, maar ik wil ze niet tot last zijn. Ook al zeggen ze dat ze me graag helpen, toch voelt het niet goed om er over te praten.

Ik ben echt bang dat ik over tien jaar in hetzelfde schuitje als jij zit en dat zorgt voor suïcidale gevoelens die ik steeds moeilijker kan onderdrukken.

Daar ben ik ook bang voor. Herken echt heel veel dingen van black-adder in mezelf. Ik ga morgen voor de 2e keer naar de psycholoog. Dit zou ik echt niet willen. Moet er niet aan denken over 10 jaar nog in deze situatie te zitten. Maar het feit is: het moet in je zitten, in je karakter. Je moet willen én durven veranderen. Ik durfde het ook lange tijd niet. Maar ik ben nu bijna 20, heb iets van 5/6 jaar zo eenzaam geleefd. Ik besef, het is tijd voor verandering. Suicidaal zou ik nooit worden, ookal denk ik er vaak aan. Dat vind ik gewoon ondankbaar. Jegens mijn ouders. Zij hebben het zelf ook moeilijk en dan ga ik het niet nog moeilijker maken voor ze. Ik wil dat ze aan het eind van de rit trots zijn, en dat ik ze precies kan vertellen over hoe ik deze periode van mijn leven heb beleefd, én afgesloten.

quote:

Op maandag 3 december 2012 16:29 schreef fifamannetje23 het volgende:

[..]

Daar ben ik ook bang voor. Herken echt heel veel dingen van black-adder in mezelf. Ik ga morgen voor de 2e keer naar de psycholoog. Dit zou ik echt niet willen. Moet er niet aan denken over 10 jaar nog in deze situatie te zitten. Maar het feit is: het moet in je zitten, in je karakter. Je moet willen én durven veranderen. Ik durfde het ook lange tijd niet. Maar ik ben nu bijna 20, heb iets van 5/6 jaar zo eenzaam geleefd. Ik besef, het is tijd voor verandering. Suicidaal zou ik nooit worden, ookal denk ik er vaak aan. Dat vind ik gewoon ondankbaar. Jegens mijn ouders. Zij hebben het zelf ook moeilijk en dan ga ik het niet nog moeilijker maken voor ze. Ik wil dat ze aan het eind van de rit trots zijn, en dat ik ze precies kan vertellen over hoe ik deze periode van mijn leven heb beleefd, én afgesloten.

Het durven veranderen is inderdaad heel moeilijk.

Maar succes met je behandeling

http://www.oldtimestrongm(...)s/iron-henry-rollins

Ik heb t vaker geplaatst, maar ik geloof het.

Begrijp dat het moeilijk is, de eerste stap, maar je kan in elke gym iedereen aanspreken.
De grootste en meest lelijk uitziende kerel (of vrouw...) zal je helpen. je moet het alleen durven vragen.

[ Bericht 52% gewijzigd door Bittere_Bal op 03-12-2012 18:59:56 ]

quote:

Op vrijdag 19 oktober 2012 18:44 schreef WheeledWarrior het volgende:
Ik herken veel van het bovenstaande. Loop zelf het laatste half jaar ook rond met chaos in mijn hoofd en de vraag: wat wil ik nu eigenlijk? (ben nu 31). De laatste maanden is het gevoel van lusteloosheid alleen maar groter geworden door diverse oorzaken.

Gek genoeg ging het tot april/mei ofzo prima. Na een periode van werkloosheid, thuis wonen en tijdelijke baantjes ging het op werkgebied weer goed, ik kreeg weer uitzicht op een eigen huisje, kocht een andere auto, had veel meer sociale contacten dan een paar jaar terug. Allemaal prima.

Totdat ik opeens steeds vaker wakker lag of overdag aan het malen ging over mijn situatie in vergelijking met anderen. Veel vrienden en familieleden van mijn leeftijd gingen of gaan samenwonen, trouwen, krijgen kinderen. Hebben vaste banen en een fijn leefritme. Ik daarentegen ben nog steeds een soort veredelde student: veel freelance werk, geen uitzicht op een koopwoning, nog steeds geen relatie en daar ook niet in de buurt van geweest. Ik had al heel lang een oogje op een meisje dat zelf ook nog nooit een relatie had gehad, dichtte mezelf daarom wel een kans toe, heb er heel lang tegenaan gehikt om haar dit te vertellen en ben uiteindelijk afgewezen. Drie weken later heeft ze voor het eerst van haar leven een vriend... je kunt je voorstellen hoe ik me voelde.

Ik merk aan mezelf dat ik jaloers ben op mensen van mijn leeftijd die het allemaal voor elkaar hebben met hun baan, hun relatie, hun woning en hun financiën. Ze leiden een stabiel leven en ik weet dat alles betrekkelijk is, dat ook mensen die supergelukkig lijken te zijn zomaar in de ellende verzeild kunnen raken, maar zo voelt het niet. Als ik bij familie kom of op feestjes moet ik telkens weer uitleggen dat ik inderdaad geen vriendin heb, dat ik geen goedbetaalde job heb en dat ik al blij ben om een klein flatje te mogen huren. Mijn motivatie was al flink gedaald en door de situatie met die 'stille liefde' heb ik de indruk dat ik inmiddels op de rand van een depressie verkeer. Ik kijk het nog even aan, maar zit serieus een doktersbezoek te overwegen. Het feit dat alle dingen die ik een jaar geleden zo leuk vond om te doen (hobby's, feestjes, werk) me nu opeens nauwelijks boeien, is wat mij betreft geen goed teken.

ik had dit op een paar details na zelf kunnen schrijven, heel erg herkenbaar dit...

Acceptatie mate, acceptatie.

Accepteer dat je bent wie je bent, ga niet geforceerd dingen doen omdat andere het zeggen. Jij bent zelf in controle.

Ik zit soms ook dagen lang binnen, geeft niks, vroeger voelde ik mij bezwaard t.o.v. andere dat ik niet sociaal deed. Dan kwam ik opdagen en ging ik een beetje de clown uithangen. Niet goed!

Nou en..ik ben geen sociaal persoon, ik kan niet tegen drukte en mensenmassa's. Ik accepteer dat.

Ik heb nu een vrouw en een zoontje die van mij houden en niet moeilijk doen als ik soms een heel weekend lang op de bank zit, muziek luisteren, voetbal kijken, beetje computeren prima toch!!

Ik heb geen zin om in het weekend de Sociale peer uit te hangen en 26 dingen te doen in 24 uur.

Werken doe ik vanuit huis, heerlijk. Als ik 2 dagen op een kantoor zit dan wordt gek. Al die drukke mensen bah!

Probeer een anti-depressivum kerel. Had ook een sociale fobie maar hierdoor er weer helemaal uitgekomen. En auto rijden kan gewoon...

B-A. Is het voor jou niet mogelijk om niet naar je gevoel te luisteren? Kan je onderkennen dat die gevoelens je niks vooruit helpen? Je leven stelt niks voor nu, dan kan je het best nergens meer een zak om geven. Ik bedoel niet dat je je als een klootzak moet gedragen, maar je hoeft toch minder met anderen rekening te houden? Wat ik dus wil zeggen, is dat je niet naar je gevoelens, die onlogisch zijn, moet luisteren. Als er wat fout gaat, ben je niks ongelukkiger geworden, want je zit op een dieptepunt. En dat meisje zal zich zeker ook meer op haar gemak voelen bij iemand die niet telkens bezig is met het zoeken naar de goedkeuring van anderen.

Waarom ga je daten als je niet lekker in je vel zit. Alles hoeft niet perfect te zijn in je leven, maar het lijkt me toch dat je je zaken enigszins op orde wilt hebben voor je er aan begint?

Tijd om aan de bak te gaan:

- ga sporten

- als je student bent => studentenvereniging

- nieuwe mensen leren kennen via websites nmlk.nl en fellas.nl

- doe vrijwilligerswerk

- neem een hobby waarbij je in aanraking komt met andere mensen

Hup hup! De meeste mensen vreten je echt niet op

Als je voor andere mensen gaat denken en niet wil veranderen, dan houdt het inderdaad op.

quote:

Op zondag 23 december 2012 22:18 schreef Black-Adder het volgende:
Nee, het is gewoon over. Ook bij al die activiteiten zit niemand te wachten op iemand met een instelling als de mijne. En mijn vertrouwen in professionele hulpverleners heb ik ook al lang verloren.

Als dit zo is, hoef je toch geen zak meer om je leven te geven? Waarom dan toch die regeltjes voor jezelf opleggen?

Wat er ging precies mis op die date dan?

quote:

Op maandag 24 december 2012 04:25 schreef Black-Adder het volgende:
Tsja, naar mijn mening niet zo heel veel. Ze wist van tevoren al een hoop van me, ze wist hoe ik klonk en we hadden foto's uitgewisseld. Ze was tijdens de date vrij nerveus en verzon uiteindelijk een paar smoezen om het af te kappen.

En in plaats van daar begrip voor te hebben maak je ervan alsof jou iets ergs overkomt? Maak je van jezelf het slachtoffer wat alles maar overkomt?

quote:

Op zondag 23 december 2012 21:32 schreef Black-Adder het volgende:
Omdat de gelegenheid zich aandiende, voor het eerst een meisje dat oprecht geinteresseerd in me was. Al vier weken stuurden we iedere dag berichtjes, en de laatste 2 weken bijna iedere dag aan de telefoon met haar gehangen. Ze maakte vrij duidelijk dat ze me wel zag zitten, dus mijn depressies verdwenen even als sneeuw voor de zon. Tot ik geconfronteerd werd met de keiharde werkelijkheid...

Dat je depressie iets is wat in jou zit? Dat wat dan ook buiten je je daar nooit van zal verlossen? Dat je depressie niet als sneeuw voor de zon verdween maar jij met je hoofd zo bij haar zat en wat zij allemaal voor je kon betekenen dat je even aan jezelf ontsnapte? Dat het jou niet gaat om haar maar je daarmee om ging op dezelfde manier als een junk met drugs en je uiteindelijk een kater had?

quote:

Op maandag 24 december 2012 09:09 schreef Black-Adder het volgende:
Ik heb daar alle begrip voor, als het niet werkt dan werkt het gewoon niet. Ik geef haar toch niet de schuld van dat ik me nu voel zoals ik me voel? Ik had alleen niet gedacht dat het me zo aan zou grijpen, omdat ik voor de date nog in een enorm positieve bui zat. Als het op niets uit zou lopen zou ik nog niets verloren hebben, en dat is natuurlijk ook zo. Zij zal weinig van mijn depressie gemerkt hebben, juist omdat ik op dat moment helemaal in een euforische stemming was. Lichtelijk nerveus misschien, maar niet meer dan dat.

Als ik de indruk hier wek mezelf in een slachtofferrol te plaatsen dan spijt me dat, maar zo zie ik het echt niet. Ik voel me zelf verantwoordelijk voor alle fouten die ik in mijn leven gemaakt heb en zal nooit iemand anders bij mijn problemen willen betrekken als ik het gevoel heb dat dat die ander gaat kwetsen. Ik besef dat alle negativiteit momenteel voortkomt uit het feit dat ik gewoon te weinig motivatie en energie heb om sommige zaken te kunnen verwerken. Dat verwijt ik verder niemand anders.

Wat was dan die keiharde werkelijkheid waarmee je geconfronteerd werd? Zoals je het schreef leek het met die date te maken te hebben, toch?

quote:

Canillas, ik waardeer je positieve feedback enorm, maar wat je hier insinueert doet me wel erg veel pijn. Ik hoop juist dingen toe te kunnen voegen aan het leven van een ander, of dit nu familie, vrienden of een relatie is. Ik probeer wel inderdaad soms aan mezelf te ontsnappen en mijn diepere gevoelens achter te houden, om ergere gedachten te voorkomen. Maar zolang ik niemand hier mee kwets lijkt me dit toch niet schadelijk?

Alles wat je doet om iets van jezelf te onderdrukken is schadelijk naar jezelf toe, je zegt dan tegen jezelf ''dit deel van mij mag er niet zijn'' daarmee kwets je jezelf. Alle gevoelens die je onderdrukt komen er een keer weer uit, harder en/of vervormd, wanneer je je gevoel er kan laten zijn zoals het is, je daar ruimte voor kunt geven dan verdwijnt het verzet er tegen en ben je ook geen dingen meer 'nodig' om iets te onderdrukken

Ik veroordeel niks van wat je doet, maak je geen verwijt, heb er eigenlijk niet eens echt een mening over, ik weet dat jij, net als iedereen, je uiterste best doet om er iets van te maken maar soms kan iemand vanuit negativiteit en een slachtofferrol reageren op een manier die niet echt klopt. Natuurlijk is het mooi als je iets aan iemands leven toe kan voegen en wanneer dat gebeurt is dat ook geen probleem, het is alleen wanneer dat niet gebeurt en je vanuit negativiteit reageert dat er problemen ontstaan.

De vergelijking met een junk klinkt misschien hard maar je kan alles wat iemand met een gevoel van dwang doet om hoe hij zich voelt te manipuleren zien als een verslaving, je in hoofd zitten en gevoelens weg denken is ook een verslaving in dat op zicht en relaties/liefde leven zich daar helaas heel goed voor, je gaat op in die ander, fantaseert over van alles en nog wat en ondertussen hoef je niet in jezelf te zitten. Kan een valkuil zijn

quote:

Op maandag 24 december 2012 10:41 schreef Black-Adder het volgende:
Ik ga nu naar de huisarts, omdat de enige andere optie die ik momenteel zie mijn naasten niet aan wil doen. Wordt vervolgd...

Strak plan
Ik ben benieuwd wat de huisarts tegen je gaat zeggen.

Gewoon blijven hopen

Goed, dat je hulp zoekt, sterkte!

quote:

Op dinsdag 25 december 2012 09:35 schreef Black-Adder het volgende:
Het gaat inmiddels al weer iets beter na een goed gesprek met een oude vriend op msn. Ik merk dat ik de date veel te veel op mezelf heb getrokken en me te weinig gerealiseerd heb dat zij er misschien helemaal nog niet klaar voor was, ook al was ze van tevoren erg enthousiast over mij. Ik heb er ook de wijze les uit getrokken dat ik nooit meer zo veel tijd in iemand ga investeren vóór de eerste date.

Zou een wijzere les niet zijn bewust te blijven van hoe je reageert en dan vooral met betrekking tot het dingen op jezelf betrekken?

quote:

Op dinsdag 25 december 2012 09:35 schreef Black-Adder het volgende:
Het gaat inmiddels al weer iets beter na een goed gesprek met een oude vriend op msn. Ik merk dat ik de date veel te veel op mezelf heb getrokken en me te weinig gerealiseerd heb dat zij er misschien helemaal nog niet klaar voor was, ook al was ze van tevoren erg enthousiast over mij. Ik heb er ook de wijze les uit getrokken dat ik nooit meer zo veel tijd in iemand ga investeren vóór de eerste date.

Ik stel voor dat je eerst jezelf gaat fixen voordat je weer gaat daten. Het kan namelijk ook zo zijn (maar dat hoeft helemaal niet) dat het niet lukt, omdat jij jij bent en niet iemand anders. Je moet je geluk daar niet van af laten hangen. Dat is iets wat je goed door moet hebben.

Ga NOOIT daten als je niet lekker in je vel zit! De klap dat het niks wordt komt dan 1000x krachtiger aan en je blijft er over denken. Sowieso moet je een relatie niet als ultiem doel in het leven zien, ook zonder partner kan je prima gelukkig zijn. Ga gewoon naar buiten, zoek werk, ga naar de sportschool en maak je niet druk om anderen.

Eventueel, als je het geld kan regelen, boek je een ticket naar Canada of Scandinavië en ga je daar gewoon de toerist uithangen. In 9 van de 10 gevallen krijg je uiteindelijk wel een gesprek en kan je je sociale skills verbeteren. Ze maken je heus niet kapot en stel dat ze denken 'wat een rare gast', waarom zou je dat boeien? Je ziet ze hoogstwaarschijnlijk toch nooit terug.

Veel sterkte tijdens de feestdagen. Denk niet dat het helpt maar ik wilde het toch even zeggen. Weet dat er heel veel mensen zijn die zich deze periode kut zullen voelen. Kan alleen maar zeggen, op naar het minder eenzame januari.

Wat voor werk doe je TS

kom op TS, niemand die jou gaat herkennen, er zijn vast duizenden mensen die hetzelfde werk doen. Je hoeft je ook nergends voor te schamen als dat het geval is, bijv. in het geval dat je werkt als gigolo. Want ook dat wordt door duizenden mensen gedaan.