OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
In dit topic kun je terecht met vragen en verhalen over bijvoorbeeld samen slapen, positieve benadering van negatief gedrag zonder te straffen, het vinden van de balans in het (gezins-) leven mbt niet lang gescheiden zijn van je kind etc. etc.
Attachment parenting.
Even BE dr idee als OP
[ Bericht 45% gewijzigd door moussy op 01-11-2009 14:01:30 ]
Attachment parenting.
Even BE dr idee als OP
[ Bericht 45% gewijzigd door moussy op 01-11-2009 14:01:30 ]
Je zou er haast een boek over schrijven!
Hier nog geen idee voor een OP.
Moonah, ik kom uit een onderwijzersfamilie en mijn moeder heeft vaak geroepen dat ik juf moest worden, maar ik heb voor iets anders gekozen. Ik weet hierdoor wel het een en ander over juf/meester zijn en dat is ook echt een vak. Daarom zou ik er ook niet snel voor kiezen om thuisonderwijs te gaan doen. Bovendien wil ik ook graag dat mijn kind zijn eigen wereldje krijgt zodra het er aan toe is volgens ons.
Die sociale rangorde is er trouwens wel een waarom ik voor thuisonderwijs zou kiezen, Moonah.
AS, is er geen mogelijkheid om tegen die tijd met je partner de zorg te delen of te kiezen voor een andere vorm van opvang? Nu blijft Kobus thuis, we hebben de mazzel dat we freelancers zijn en dat we niet veel om geld geven en ook niet veel nodig hebben. Maar ik wil hem wel naar bijvoorbeeld de psz brengen straks. Om te leren spelen, delen etc. Dus dat betekent dat wij 2 jaar voor volledige zorg gaan, daarna zal er meer ruimte komen, of een tweede kind.
Kezz, denk je dat dat een probleem zou worden? Het lijkt me dat als je kunt uitleggen dat de ene school beter bij de ene past en de ander beter bij hem dat dat ook juist een bijzonder gevoel kan geven. Dat je een school hebt speciaal voor jou. Los van een waarde oordeel over beter of slechter. Maar misschien is het wel ingewikkeld met vriendjes ofzo. Alhoewel mijn zus had haar vriendjes en ik de mijne.
Moonah, ik kom uit een onderwijzersfamilie en mijn moeder heeft vaak geroepen dat ik juf moest worden, maar ik heb voor iets anders gekozen. Ik weet hierdoor wel het een en ander over juf/meester zijn en dat is ook echt een vak. Daarom zou ik er ook niet snel voor kiezen om thuisonderwijs te gaan doen. Bovendien wil ik ook graag dat mijn kind zijn eigen wereldje krijgt zodra het er aan toe is volgens ons.
Die sociale rangorde is er trouwens wel een waarom ik voor thuisonderwijs zou kiezen, Moonah.
AS, is er geen mogelijkheid om tegen die tijd met je partner de zorg te delen of te kiezen voor een andere vorm van opvang? Nu blijft Kobus thuis, we hebben de mazzel dat we freelancers zijn en dat we niet veel om geld geven en ook niet veel nodig hebben. Maar ik wil hem wel naar bijvoorbeeld de psz brengen straks. Om te leren spelen, delen etc. Dus dat betekent dat wij 2 jaar voor volledige zorg gaan, daarna zal er meer ruimte komen, of een tweede kind.
Kezz, denk je dat dat een probleem zou worden? Het lijkt me dat als je kunt uitleggen dat de ene school beter bij de ene past en de ander beter bij hem dat dat ook juist een bijzonder gevoel kan geven. Dat je een school hebt speciaal voor jou. Los van een waarde oordeel over beter of slechter. Maar misschien is het wel ingewikkeld met vriendjes ofzo. Alhoewel mijn zus had haar vriendjes en ik de mijne.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Ik tikte nog:
Maar het geeft weer voornamelijk handvaten aan de praktijk, wat is de basisgedachte er achter? Behalve dat het in andere culturen ook werkt en dat je liefdevol moet zijn?
Gelezen, bedanktquote:Op zondag 1 november 2009 13:44 schreef oeke het volgende:
Freecell, de gedachte is volgens mij dat je door je kind te 'koesteren je het opvoed tot een liefdevol mens vol vertrouwen en empathie.'
Voor mij niet zozeer vanuit het goede van het kind maar vanuit het kind sowieso.
Daarbij niet vergetend dat je relatie en jezelf ook belangrijk zijn. Maar dit geld dus voor mij persoonlijk.
Hier staat meer over AP, waar ook vragen beantwoord worden, als Ben ik een slechte ouder als ik dit niet toepas.
Maar het geeft weer voornamelijk handvaten aan de praktijk, wat is de basisgedachte er achter? Behalve dat het in andere culturen ook werkt en dat je liefdevol moet zijn?
Deze link er misschien ook in? Die vind ik wat leuker/helderder dan die andere.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
gedaanquote:Op zondag 1 november 2009 13:59 schreef oeke het volgende:
Deze link er misschien ook in? Die vind ik wat leuker/helderder dan die andere.
Je zou er haast een boek over schrijven!
Dankjewel!
Freecell, ik weet het echt niet. Helaas. Het is ook niet iets wat ik aanhang als leer oid, maar waar ik wel veel in blijk te herkennen en voor voel. Maar de grondgedachte, tja, volgens mij gewoon die kinderarts zijn observeringen samen gebundeld tot dit.
Freecell, ik weet het echt niet. Helaas. Het is ook niet iets wat ik aanhang als leer oid, maar waar ik wel veel in blijk te herkennen en voor voel. Maar de grondgedachte, tja, volgens mij gewoon die kinderarts zijn observeringen samen gebundeld tot dit.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
kezz, mijn zusje heeft ook gedeeltelijk een andere basisschool gedaan dan ik. Zij is na de derde klas (toen nog) naar een andere school gegaa, omdat de school waarop we zaten voor haa absoluut niet geschikt was. Mijn ouders hebben dat aan ons uitgelegd, gewoon zoals het is: de ene school past beter bij de een de ander bij de ander. Maar mijn ouders hebben altijd uitgelegd dat alle mensen en dus ook kindjes anders zijn, en dat ze dus ook iets anders nodig konden hebben.
Eea is natuurlijk wel afhankeiljk van leeftijd en andere dingen van de kinderen.
Over thuisonderwijs: dat is hier echt niet aan de orde, om allerlei redenen. Ten eerste omdat ons gezin niet groter zal worden dan dit, en ik het gezond vindt dat ze ook met andere mensen en kinderen leert omgaan, spelen, delen, etc. Een andere reden is zeker ook wa tjij aangeeft, Moonha: onderwijzen is een vak, en daar heb ik niet voor geleerd. En dat wat moussy zei, vind ik ook belangirjk: ik wil niet moeder en docent zijn, dat zijn twee verschillende taken die bij verschillende personen thuishoren, voor mijn gevoel.
Eea is natuurlijk wel afhankeiljk van leeftijd en andere dingen van de kinderen.
Over thuisonderwijs: dat is hier echt niet aan de orde, om allerlei redenen. Ten eerste omdat ons gezin niet groter zal worden dan dit, en ik het gezond vindt dat ze ook met andere mensen en kinderen leert omgaan, spelen, delen, etc. Een andere reden is zeker ook wa tjij aangeeft, Moonha: onderwijzen is een vak, en daar heb ik niet voor geleerd. En dat wat moussy zei, vind ik ook belangirjk: ik wil niet moeder en docent zijn, dat zijn twee verschillende taken die bij verschillende personen thuishoren, voor mijn gevoel.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Kan ik wel inkomen, op zich. Iedereen wil zijn kind behoeden voor uitstoting, onderaan de rangorde bungelen. Maar helaas is het in de echte wereld ook aanwezig, en dan is het wel zo prettig als je kind in een relatief beschermde omgeving heeft leren omgaan met dergelijke praktijken. Een beetje goede school zal er wel degelijk aandacht aan besteden.quote:Op zondag 1 november 2009 13:57 schreef oeke het volgende:
Die sociale rangorde is er trouwens wel een waarom ik voor thuisonderwijs zou kiezen, Moonah.
Maar ook het leren omgaan met andere gezagsdragers (*ril, rotwoord...) dan alleen de ouders lijkt me voor een kind erg belangrijk.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
het geeft iig weer food for thought
ik geloof dat het wel kan met breng en haaltijden, de montessori heeft een continurooster (waar ik ook voorstander van ben trouwens) en is een kwartier eerder uit dan de gewone school.
Maar ik weet het niet, ik blijf het een naar gevoel vinden, 2 kinderen op verschillende scholen. Ik denk namelijk ook dat de jongste zijn weg wel vind, waar ie ook heen gaat. Juist omdat hij al zo zelfstandig is.
Dat merk ik dus heel erg, dat kinderen gewoon al een bepaald karakter hebben en dat 1 manier van opvoeden niet op gaat. de jongste kan ik dingen uitleggen, de oudste heeft gewoon een "nee" nodig want dat is een doordrammer. aanpassen aan hoe je kind is dus.
de oudste sliep door vanaf 6 weken, de jongste nog steeds niet. De oudste liet ik niet huilen, want was toen al een doordrammer en ging maar door en met even troosten oid was het snel klaar, de jongste heb ik 's nachts wel laten huilen, want dat moest er dan gewoon even uit en daarna was het klaar.
zo kan ik nog heel veel voorbeelden aangeven. Mijn idee is iig dat je per kind verschillend moet reageren.
ik geloof dat het wel kan met breng en haaltijden, de montessori heeft een continurooster (waar ik ook voorstander van ben trouwens) en is een kwartier eerder uit dan de gewone school.
Maar ik weet het niet, ik blijf het een naar gevoel vinden, 2 kinderen op verschillende scholen. Ik denk namelijk ook dat de jongste zijn weg wel vind, waar ie ook heen gaat. Juist omdat hij al zo zelfstandig is.
Dat merk ik dus heel erg, dat kinderen gewoon al een bepaald karakter hebben en dat 1 manier van opvoeden niet op gaat. de jongste kan ik dingen uitleggen, de oudste heeft gewoon een "nee" nodig want dat is een doordrammer. aanpassen aan hoe je kind is dus.
de oudste sliep door vanaf 6 weken, de jongste nog steeds niet. De oudste liet ik niet huilen, want was toen al een doordrammer en ging maar door en met even troosten oid was het snel klaar, de jongste heb ik 's nachts wel laten huilen, want dat moest er dan gewoon even uit en daarna was het klaar.
zo kan ik nog heel veel voorbeelden aangeven. Mijn idee is iig dat je per kind verschillend moet reageren.
Have you had your kezzzzzz today???
Maar ik pas de principes vaak toe omdat ze practisch en logisch zijn, niet vanuit een gedachte 
Dragen? Handig, dichtbij, huilt minder, handen vrij, gezellig, geen gedoe met wagen. Hoezee! En als het me zo uitkomt pak ik wel de wagen omdat dat met bijvoorbeeld boodschappen naar huis wandelen weer makkelijker kan zijn.
Voeden? Handig, dichtbij, gezond, gratis en aantrekkelijk verpakt
Niet laten huilen? Ik kan een baby helemaal niet laten huilen Al zou ik het willen. Ik heb het wel eens geprobeerd, maar dan huilen we samen
En zo wel meer dingen geloof ik
Dragen? Handig, dichtbij, huilt minder, handen vrij, gezellig, geen gedoe met wagen. Hoezee! En als het me zo uitkomt pak ik wel de wagen omdat dat met bijvoorbeeld boodschappen naar huis wandelen weer makkelijker kan zijn.
Voeden? Handig, dichtbij, gezond, gratis en aantrekkelijk verpakt
Niet laten huilen? Ik kan een baby helemaal niet laten huilen
Al zou ik het willen. Ik heb het wel eens geprobeerd, maar dan huilen we samen En zo wel meer dingen geloof ik
en jullie vonden dat dus ook niet vervelend?quote:Op zondag 1 november 2009 14:09 schreef miss_sly het volgende:
kezz, mijn zusje heeft ook gedeeltelijk een andere basisschool gedaan dan ik. Zij is na de derde klas (toen nog) naar een andere school gegaa, omdat de school waarop we zaten voor haa absoluut niet geschikt was. Mijn ouders hebben dat aan ons uitgelegd, gewoon zoals het is: de ene school past beter bij de een de ander bij de ander. Maar mijn ouders hebben altijd uitgelegd dat alle mensen en dus ook kindjes anders zijn, en dat ze dus ook iets anders nodig konden hebben.
Have you had your kezzzzzz today???
maar waarom niet al toepassen op de basisschool, wat bij middelbaar onderwijs wel al vaak toegepast word. dan gaan ze vaak ook naar verschillende scholen, ok ze kunnen makkelijker zelf gaan, maar als t met ophaaltijden goed te regelen is, waarom dan niet doen?quote:
het geeft iig weer food for thought
ik geloof dat het wel kan met breng en haaltijden, de montessori heeft een continurooster (waar ik ook voorstander van ben trouwens) en is een kwartier eerder uit dan de gewone school.
Maar ik weet het niet, ik blijf het een naar gevoel vinden, 2 kinderen op verschillende scholen. Ik denk namelijk ook dat de jongste zijn weg wel vind, waar ie ook heen gaat. Juist omdat hij al zo zelfstandig is.
Dat merk ik dus heel erg, dat kinderen gewoon al een bepaald karakter hebben en dat 1 manier van opvoeden niet op gaat. de jongste kan ik dingen uitleggen, de oudste heeft gewoon een "nee" nodig want dat is een doordrammer. aanpassen aan hoe je kind is dus.
de oudste sliep door vanaf 6 weken, de jongste nog steeds niet. De oudste liet ik niet huilen, want was toen al een doordrammer en ging maar door en met even troosten oid was het snel klaar, de jongste heb ik 's nachts wel laten huilen, want dat moest er dan gewoon even uit en daarna was het klaar.
zo kan ik nog heel veel voorbeelden aangeven. Mijn idee is iig dat je per kind verschillend moet reageren.
Today is life -
the only life you are sure of. Make the most of today.
Dale Carnegie
the only life you are sure of. Make the most of today.
Dale Carnegie
Nee hoor, helemaal niet. Was even wennen, omdat ze eerst met mij meeliep naar school, en toen dus ineens niet meer. Het gaf me ergens ook wel wat rust, want mijn zusje had geen fijne schooltijd, zeker niet de tijd op dezelfde school als ik, en ergens had ik toch altijd het gevoel voor haar te moeten zorgen.quote:
[..]
en jullie vonden dat dus ook niet vervelend?
En wat je zegt over dat je jongste zijn weg wel vindt: dat is natuurlijk hartstikke mooi, en dat is idd erg afhankelijk vna het kind, maar zou hij daarom dan ook 'maar' (klinkt negatiever dan ik het bedoel, ik hoop dat je begrijpt hoe ik het bedoel) naar een school moeten die niet zo goed aansluit bij wie hij is, omdat hij het toch wel redt?
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
nou ynske, daar moet ik dus ook even over nadenken. het gesprek hier zet me wel aan het denken namelijk
en miss sly, daar heb je dus idd ook een punt
en miss sly, daar heb je dus idd ook een punt
Have you had your kezzzzzz today???
Da's vaak zo, denk ik. Volgens mij ontstaan methodes ook vaker vanuit de praktijk (iets werkt, zou het een reden hebben?) dan vanuit de theorie.quote:Op zondag 1 november 2009 14:16 schreef freecell het volgende:
Maar ik pas de principes vaak toe omdat ze practisch en logisch zijn, niet vanuit een gedachte
Dragen? Handig, dichtbij, huilt minder, handen vrij, gezellig, geen gedoe met wagen. Hoezee! En als het me zo uitkomt pak ik wel de wagen omdat dat met bijvoorbeeld boodschappen naar huis wandelen weer makkelijker kan zijn.
Voeden? Handig, dichtbij, gezond, gratis en aantrekkelijk verpakt
Niet laten huilen? Ik kan een baby helemaal niet laten huilen
En zo wel meer dingen geloof ik
Nog even een kleine aanvulling op onze ervaring en keuze.quote:Op zondag 1 november 2009 14:20 schreef kezz het volgende:
nou ynske, daar moet ik dus ook even over nadenken. het gesprek hier zet me wel aan het denken namelijk
en miss sly, daar heb je dus idd ook een punt
Toen de kinderen beide op een andere school zaten bleek dat het jenaplan gewoon bij Cas pastte en René had het gewoon echt nodig, zij bleek helemaal op haar plek te zijn en zo wist ik opeens zeker dat ook Cas van het reguliere onderwijs af 'moest', want daar had ik mijn twijfels nog over wat voor hem beter was.
Je zou er haast een boek over schrijven!
Ik moet eerlijk zeggen, ik had nog nooit van AP gehoord, maar net als velen pas ik sommige dingen hiervan wel toe en andere niet. Ik heb alleen het idee dat dit ook heel erg bij de huidige tijdgeest hoort, als ik het boekje van het CB pak staat daar ook dat bv ideaal is, het kindje het beste tot een half jaar bij je op de kamer kan en dat je een babytje niet moet laten huilen. En draagdoeken zijn best wel in op het moment. In de tijd dat ik baby was werd een kindje meteen de eerste nacht op de eigen kamer gelegd (op de buik 
) en zeker niet de hele tijd bij je gedragen. Mijn moeder verbaasd zich er soms wel om hoe ik dat nu doe, maar ik denk dus dat dat met de tijdgeest te maken heeft, de meeste jonge ouders doen dat op dit moment zo. Nou gaat dat AP wel weer een stapje verder, met langdurig co-sleepen en thuisonderwijs, dat is dan weer niks voor mij. Maar je kan er gewoon de onderdelen uithalen die jou goed lijken. En veel van die punten vind ik in de huidige tijdgeest dus eerder "mainstream" dan "alternatief".
) en zeker niet de hele tijd bij je gedragen. Mijn moeder verbaasd zich er soms wel om hoe ik dat nu doe, maar ik denk dus dat dat met de tijdgeest te maken heeft, de meeste jonge ouders doen dat op dit moment zo. Nou gaat dat AP wel weer een stapje verder, met langdurig co-sleepen en thuisonderwijs, dat is dan weer niks voor mij. Maar je kan er gewoon de onderdelen uithalen die jou goed lijken. En veel van die punten vind ik in de huidige tijdgeest dus eerder "mainstream" dan "alternatief".
Misschien is het een idee om in de openingspost een aantal thema's te geven waar in dit topic inhoudelijk over gepraat kan worden. Zo geef je wat kaders zodat het duidelijk is wat precies wel en niet de bedoeling is. De openingspost die er nu staat doet dat ook wel, maar het kan nog wat duidelijker.
Bijvoorbeeld:
Dit topic is bedoeld voor moeders en vaders die hun kinderen op willen voeden volgens het principe van Attachment Parenting. Deze methode verschilt (in de ervaring van sommige ouders) op verschillende punten van de manier waarop veel andere kinderen in Nederland worden opgevoed. Daarom is dit topic er: speciaal voor die punten die "typisch AP" zijn, zoals
-co-sleeping
-Gordonmethode
-Rapleymethode
-dragen
-werken of thuisblijven
-etc
Het is dus niet de bedoeling om een discussie te voeren over de vraag of AP goed is en of het wel echt anders is dan andere opvoedmethoden. Inhoudelijke vragen en tips, daar gaat het hier om.
[ Bericht 23% gewijzigd door AncientSound op 01-11-2009 15:35:03 ]
Bijvoorbeeld:
Dit topic is bedoeld voor moeders en vaders die hun kinderen op willen voeden volgens het principe van Attachment Parenting. Deze methode verschilt (in de ervaring van sommige ouders) op verschillende punten van de manier waarop veel andere kinderen in Nederland worden opgevoed. Daarom is dit topic er: speciaal voor die punten die "typisch AP" zijn, zoals
-co-sleeping
-Gordonmethode
-Rapleymethode
-dragen
-werken of thuisblijven
-etc
Het is dus niet de bedoeling om een discussie te voeren over de vraag of AP goed is en of het wel echt anders is dan andere opvoedmethoden. Inhoudelijke vragen en tips, daar gaat het hier om.
[ Bericht 23% gewijzigd door AncientSound op 01-11-2009 15:35:03 ]
quote:Op zondag 1 november 2009 15:29 schreef AncientSound het volgende:
Misschien is het een idee om in de openingspost een aantal thema's te geven waar in dit topic inhoudelijk over gepraat kan worden. Zo geef je wat kaders zodat het duidelijk is wat precies wel en niet de bedoeling is.
Bijvoorbeeld:
-co-sleeping
-Gordonmethode
-Rapleymethode
-(borst)voeden op verzoek
-dragen
-werken of thuisblijven
-etc
dan kan het ook wel weer naar de algemene topics
Je zou er haast een boek over schrijven!
Ja ik weet het niet, ik ben geen AP-er, die thema's zullen wel niet kloppen Het is gewoon een voorbeeld van een (in mijn ogen) meer sturende openingspost. De moeders die behoefte hebben aan dit topic (Pvoesss? Kleurdoos? Oeke? Miss Sly?) moeten volgens mij gewoon zelf zo'n lijstje maken. Zij mistten tenslotte iets in de andere topics. Dan is het tenminste duidelijk waar het nu wél over moet gaan.
Het is gewoon een voorbeeld van een (in mijn ogen) meer sturende openingspost. De moeders die behoefte hebben aan dit topic (Pvoesss? Kleurdoos? Oeke? Miss Sly?) moeten volgens mij gewoon zelf zo'n lijstje maken. Zij mistten tenslotte iets in de andere topics. Dan is het tenminste duidelijk waar het nu wél over moet gaan.
Even heel snel mijn reactie, ik wil me er vanavond verder in verdiepen:quote:
Het is dus niet de bedoeling om een discussie te voeren over de vraag of AP goed is en of het wel echt
Als er geen discussie mogelijk is is het geen topic voor op Fok!. No offence maar dit is een discussieforum, tegengas e.d. kun je hier verwachten en kunnen wij, de mods, ook niet tegengaan.
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Maar wat Kezz zegt, ik had ook het gevoel dat het een goede kant opging.
Ik heb gemist wat Pvoess zei, maar voor de rest vind ik het gesprek nu een stuk opener dan gister.
Ik heb niet perse behoefte aan zoiets gekaderds, als wel als een plek waar ik AP gerelateerde vragen kan stellen.
En discussie hoort daar ook bij wmb, maar liever niet zoals gister. Alhoewel dat vast onvermijdelijk is af en toe...
Ik heb gemist wat Pvoess zei, maar voor de rest vind ik het gesprek nu een stuk opener dan gister.
Ik heb niet perse behoefte aan zoiets gekaderds, als wel als een plek waar ik AP gerelateerde vragen kan stellen.
En discussie hoort daar ook bij wmb, maar liever niet zoals gister. Alhoewel dat vast onvermijdelijk is af en toe...
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
@Lois: Maar daar kan toch gewoon een ander topics over geopend zijn, getiteld "Opvoedmethodes" ofzo?
Ik kan me voorstellen dat het voor degenen die gewoon inhoudelijk willen posten op AP behoorlijk irritant is dat de discussie steeds weer naar een ander level wordt getrokken. Net zoals ik het irritant zou vinden als ik een topic zou openen over jazz, en ik alleen maar reacties zou krijgen a la "jazz is kut" of "hoezo noem je dit jazz?! het is net popmuziek".
Het maakt mij niet uit ofzo, maar het leek me duidelijk dat het nú in elk geval niet voldoet aan de verwachtingen van de AP-moeders (even kort door de bocht gezegd). Dat is toch jammer?
Ik kan me voorstellen dat het voor degenen die gewoon inhoudelijk willen posten op AP behoorlijk irritant is dat de discussie steeds weer naar een ander level wordt getrokken. Net zoals ik het irritant zou vinden als ik een topic zou openen over jazz, en ik alleen maar reacties zou krijgen a la "jazz is kut" of "hoezo noem je dit jazz?! het is net popmuziek".
Het maakt mij niet uit ofzo, maar het leek me duidelijk dat het nú in elk geval niet voldoet aan de verwachtingen van de AP-moeders (even kort door de bocht gezegd). Dat is toch jammer?
Er is nou al meerdere malen aangegeven dat discussie wel mogelijk is mits het serieuze interesse is en men ook de keuze voor AP respecteert, ipv jolige opmerkingen te plaatsen zoals Moussy aangeeft.quote:Op zondag 1 november 2009 15:38 schreef Lois het volgende:
[..]
Even heel snel mijn reactie, ik wil me er vanavond verder in verdiepen:
Als er geen discussie mogelijk is is het geen topic voor op Fok!. No offence maar dit is een discussieforum, tegengas e.d. kun je hier verwachten en kunnen wij, de mods, ook niet tegengaan.
Dat is toch niet zo raar?
Ik kan voornamelijk voor mezelf antwoorden, en dat is redelijk AP (muv het cosleepen, tenminste na 4 mnd):quote:Op zondag 1 november 2009 13:57 schreef freecell het volgende:
Ik tikte nog:
[..]
Gelezen, bedankt
Maar het geeft weer voornamelijk handvaten aan de praktijk, wat is de basisgedachte er achter? Behalve dat het in andere culturen ook werkt en dat je liefdevol moet zijn?
Voor mij is de centrale gedachte: "wat gij niet wil dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet." het kind is een mens, en dient als zodanig als gelijke behandeld worden. Uiteraard wil ik niet het vriendinnetje worden van mijn kind en bepaal ik de grenzen, maar ik vind het belangrijk om normaal met hem te praten, en als ik iets van hem vraag, zoals "hou op met je rammelaar kapot te slaan op de glazen tafel" dan te zeggen "dankjewel dat je bent opgehouden". Gewoon de fatsoensnormen hanteren ook naar je kind toe.
hmmm, ik dwaal af...
maar verder is het voornamelijk uitgaan van de wensen en behoeftes van eht kind, voorzover je je er zelf prettig bij voelt. dus als je merkt aan een kind dat hij zich 5 minuten in slaap moet huilen, dan laatje het kind 5 minuten huilen. het kind geeft de behoefte aan, jij volgt. voor zover mogelijk.
en hoe je dat dan doet, is een tweede.
vwb thuisonderwijs, hier geen optie. ik vind de sociale interactie veel te belangrijk.
psst, dit is een stille hint om de discussie zoals hij net prima liep door te laten lopen
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Als mijn hummeltje iets sloopt en ik zeg 'nee' en hij stopt ogenblikkelijk dan prijs ik hem echt de hemel inquote:
[..]
Ik kan voornamelijk voor mezelf antwoorden, en dat is redelijk AP (muv het cosleepen, tenminste na 4 mnd):
en als ik iets van hem vraag, zoals "hou op met je rammelaar kapot te slaan op de glazen tafel" dan te zeggen "dankjewel dat je bent opgehouden". Gewoon de fatsoensnormen hanteren ook naar je kind toe.
Als hij stopt na de vierde keer niet meer trouwens
Er zijn wel meer mensen die denken dat bepaald gedrag vanuit de opvoeding komt hoor of de afwezigheid van bepaald gedrag. Zelf denk ik dat het wel meevalt, maar misschien komt het omdat ik vrij veel ben blootgesteld aan kindjes met storend gedrag vanwege medische of psychologische redenen. Ik moest wel glimlachen vanwege jouw opmerkingquote:Op zondag 1 november 2009 13:04 schreef Marrije het volgende:
Waar ik zelf van geleerd heb zijn mijn 2 kinderen. Wat bij de oudste wel werkte sloeg bij de jongste niet aan. Was echt even verbaasd in het begin, want ik dacht dat de oudste zo lief en rustig was door mijn opvoeding
Ooit was ik in de supermarkt en een kindje van 5 heeft wel geteld 30 minuten oplopen jengelen omdat ze aarbeien wilde want die stonden op de tas afgebeeld. Pa en ma hebben haar de hele 30 minuten rustig toe gesproken en blijven zeggen dat nee, aardbeien stonden niet op de boodschappenlijst dus die kwamen niet. De meeste mensen zag je denken: "Oei zeker niet goed opgevoed". Ik heb de pa verteld dat ik het dapper vond dat ze rustig en beschaafd bleven en gewoon verder gingen al leek het niet beduidend te werken. Zelf zou ik eerder geneigd zijn om mijn kind in een hoekje van de supermarkt tot rust te laten komen en te troosten, maar misschien werkte dat wel helemaal niet bij mijn kind en zou die het zien als 'slecht gedrag belonen'. Moeilijk Moeilijk, maar fijn om te weten dat het ook anders kan, mocht dat noodzakelijk zijn.
quote:Op zondag 1 november 2009 13:11 schreef miss_sly het volgende:
Wat betreft het huilen: ik kan haar niet laten huilen en ik wil dat ook niet. Dat wil niet zeggen dat ze nooit huilt, ik kan het namelijk niet altijd wegnemen. Wat ik wel kan doen, is er dan voor haar zijn. Bijvoorbeeld met het naar bed doen overdag, dat was heel erg zoeken hoe dat te doen,. We hebben nu iets dat voor ons werkt: we leggen haar met een klein ritueeltje vooraf in haar wiegje en gaan er dan bij zitten, wrijven over haar buikje, tot ze slaapt. En dat gaat best wel eens gepaard met wat huilen. We hebben echter gezien dat ze de slaap nodig heeft en een veel blijer kind is als ze wel eens slaapt overdag, dus moet ze even slapen.
Op deze manier doet ze toch wat ze moet doen (slapen) maar laten we haar niet zonder meer alleen om zich in slaap te huilen.
Dank je wel, ik vind dit een heel mooi ritueel om bij je kind te zijn zonder dat je gelijk ingrijpt en het dan weer op 'tobben' kan uitdraaien. Ik vind het erg moeilijk om een kind te horen huilen en ik merk dat ik er echt best emotioneel op reageer. Hartverscheurend vind ik het soms, maar ja, mijn kind is het niet en ik moet me er dan ook niet mee bemoeien.
Ik denk persoonlijk dat het voor mij beter zou zijn geweest als mijn jongere broertje niet bij mij op de basisschool/kleuterschool had gezeten. Ik was nogal bezig met hem beschermen dus werd regelmatig van het kleinere schoolpleintje gestuurd omdat ik aan het kijken was of hij nog wel ok was. Ik vond het maar doodeng dat hij naar school ging... hij wilde namelijk nooit naar de peuterspeelzaal, toen bleef hij maar hartverscheurend huilen. Dus uiteindelijk heeft m'n moeder hem daar ook weer vanaf gehaald, maar de kleuterschool "moest" natuurlijk gewoon.quote:Op zondag 1 november 2009 13:46 schreef kezz het volgende:
het is niet alleen dat, het lijkt me ook heel raar dat je broer of zus op een andere school zit dan jij, beetje vreemd voelt dat en niet goed. daar kan zo'n kind zich dan weer heel onzeker over gaan voelen denk ik dan. de oudste zou kunnen denken: ben ik niet goed genoeg ofzo? zoiets. en dat wil ik al helemaal niet.
Op zich zijn de 2 scholen niet ver uit elkaar, het zou best kunnen.
Ik weet niet of jouw kinderen veel op elkaar bouwen/met elkaar omgaan. Of ze het fijn zouden vinden om samen naar school te gaan of het juist stoer vinden "wij hebben elk onze eigen school". Dat zou ik zeker wel meenemen in de overweging.
Persoonlijk denk ik dat als je sterk het gevoel hebt dat het het beste is voor je kind om naar een andere school te gaan, dat je dat gevoel ook moet volgen. Pakt het niet uit kun je altijd nog veranderen, toch?
[ Bericht 4% gewijzigd door kahlie op 01-11-2009 17:17:16 ]
Volgens mij he, maar dat is mijn persoonlijke mening, gaat het topic langzaam maar zeker de goede kant op. Dit komt mede door de goede uitleg van de AP ouders (zoals Pvoess) en het geduld van de AP ouders.
Als we nou eens afspreken niet op alle slakken zout te leggen, en de reacties die negatief zijn gewoon te negeren dan komt dit topic er wel
Als we nou eens afspreken niet op alle slakken zout te leggen, en de reacties die negatief zijn gewoon te negeren dan komt dit topic er wel
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Wat zij hierboven zegt. 
Ik ga er nog even met de bezem doorheen om ervoor te zorgen dat men, al lezend, niet alsnog weer in de negatieve discussie gezogen wordt.
En dan een welgemeend 'game on'!
Ik ga er nog even met de bezem doorheen om ervoor te zorgen dat men, al lezend, niet alsnog weer in de negatieve discussie gezogen wordt.
En dan een welgemeend 'game on'!
***
Ik heb net Isa in bed gelegd en nou schoot me ineens een vraag te binnen over het samen slapen... Hoe pak je het aan als je kindje eerder gaat slapen?
In het eerste jaar, ging Isa eigenlijk altijd gelijk met ons slapen. Maar langzaam maar zeker is haar bedtijd vervroegd, tot nu ongeveer tussen zeven en acht. Hoe zou je dat nu aanpakken met AP in het achterhoofd? Leg je je kindje in jouw bed/de cosleeper of draag je het bij je... Hoe ontwikkelt zich zoiets als je kindje groter wordt?
In het eerste jaar, ging Isa eigenlijk altijd gelijk met ons slapen. Maar langzaam maar zeker is haar bedtijd vervroegd, tot nu ongeveer tussen zeven en acht. Hoe zou je dat nu aanpakken met AP in het achterhoofd? Leg je je kindje in jouw bed/de cosleeper of draag je het bij je... Hoe ontwikkelt zich zoiets als je kindje groter wordt?
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Mijn kinderen gaan in eerste instantie naar hun eigen bed, maar komen ergens in de nacht bij ons liggen.
Als ik 's ochtends wakker word liggen we bijna altijd met z'n 4en in bed. Meestal merk ik het niet eens dat ze er bij komen liggen.
Als ik 's ochtends wakker word liggen we bijna altijd met z'n 4en in bed. Meestal merk ik het niet eens dat ze er bij komen liggen.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Elin gaat gewoon in haar eigen bedje totdat wij naar bed gaan, meestal wordt ze wakker op de tijd dat wij naar bed gaan (00:00) dus dan neem ik haar in bed voor een voeding, en ze blijft dan vaak bij ons liggen. Als ze diep slaapt na haar voeding leg ik haar terug in haar eigen bed omdat ik zelf dieper slaap als ik alleen lig. Maar dan komt ze meestal om 3 uur nog voor een voeding en dan blijft ze bij ons in bed tot de ochtend.quote:Op zondag 1 november 2009 20:34 schreef Sjeen het volgende:
Ik heb net Isa in bed gelegd en nou schoot me ineens een vraag te binnen over het samen slapen... Hoe pak je het aan als je kindje eerder gaat slapen?
In het eerste jaar, ging Isa eigenlijk altijd gelijk met ons slapen. Maar langzaam maar zeker is haar bedtijd vervroegd, tot nu ongeveer tussen zeven en acht. Hoe zou je dat nu aanpakken met AP in het achterhoofd? Leg je je kindje in jouw bed/de cosleeper of draag je het bij je... Hoe ontwikkelt zich zoiets als je kindje groter wordt?
Sommige mensen hebben een familiebed, die slapen dus allemaal op 1 slaapkamer (met babies vaak met de matrassen op de grond zodat die niet uit bed kunnen vallen).
Hier sliepen ze het eerste jaar ongeveer wel bij ons op de kamer, maar daarna in een eigen bed op de eigen slaapkamer. Hoe ouder ze worden hoe minder overeenkomst met AP.
Hier sliepen ze het eerste jaar ongeveer wel bij ons op de kamer, maar daarna in een eigen bed op de eigen slaapkamer. Hoe ouder ze worden hoe minder overeenkomst met AP.
Dank voor de antwoorden! Isa heeft hier ook op onze kamer geslapen tot ze ruim een half jaar was. Maar ze sliep op een bepaald moment slechter vanwege ons, dus is ze naar een eigen kamer gegaan. Om echt samen te slapen is ons bed niet geschikt, is maar 1.40m breed Maar als Isa niet lekker is, dan gaat een van ons op een matras naast het bed en de ander samen met haar in het grote bed.
Maar als Isa niet lekker is, dan gaat een van ons op een matras naast het bed en de ander samen met haar in het grote bed.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ons bed is supergroot, daar passen we nog makkelijk met z'n allen in. Ik vind het ook wel gezellig, moet ik zeggen, hoewel het in ons geval meer mijn vriend is die voorstander is van het co-slapen.
Ik vind het ook wel eens fijn als ze allebei de hele nacht in hun eigen bed blijven.
Ik vind het ook wel eens fijn als ze allebei de hele nacht in hun eigen bed blijven.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Als we ooit door dit bed zakken, dan komt er hier ook beslist een veel groter. Het is 'helaas' een Auping, die schijnen kwalitatief heel goed te zijn en echt jaren mee te kunnen
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Bij ons slaapt hij nu in een wiegje aan ons hoofdeind en overdag in het ledikant tot aan de nachtvoeding eigenlijk en dan leg ik hem in dat wiegje. We doen alles trouwens in 1 ruimte, dus hij slaapt altijd in onze buurt.
We hebben een tijdelijk bed in het huiskamerdeel staan, want we slapen eigenlijk in een hoogslaper. Dat we nog niet over zijn verhuisd (het tijdelijke bed was voor de bevalling) komt omdat ik ertegen opzie nog 2 keer 's nachts uit die hoogslaper te klimmen voor voedingen.
En we willen graag dat het ouderlijk bed vrij toegankelijk voor hem is en dat is deze hoogslaper niet.
Dus we denken er nog even over na...
We hebben een tijdelijk bed in het huiskamerdeel staan, want we slapen eigenlijk in een hoogslaper. Dat we nog niet over zijn verhuisd (het tijdelijke bed was voor de bevalling) komt omdat ik ertegen opzie nog 2 keer 's nachts uit die hoogslaper te klimmen voor voedingen.
En we willen graag dat het ouderlijk bed vrij toegankelijk voor hem is en dat is deze hoogslaper niet.
Dus we denken er nog even over na...
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Wij hebben het bed uit elkaar gesloopt en de matrassen op de grond gelegd. We hebben nu een tweepersoonsmatras en een eenpersoonsmatras naast elkaar liggen. Annicka ligt op het eenpersoonsmatras tegen de muur aan.
Ze gaat altijd om een uur of 18/19 slapen, dan voed ik haar in slaap, of als ze geen behoefte meer heeft aan de borst laat ik haar gewoon achter. Dan ligt ze soms wat te babbelen en valt zo in slaap. Als ze wel overstuur raakt om een of andere reden, blijf ik bij haar liggen tot ze slaapt.
Ze gaat altijd om een uur of 18/19 slapen, dan voed ik haar in slaap, of als ze geen behoefte meer heeft aan de borst laat ik haar gewoon achter. Dan ligt ze soms wat te babbelen en valt zo in slaap. Als ze wel overstuur raakt om een of andere reden, blijf ik bij haar liggen tot ze slaapt.
Man, unlike the animals, has never learned that the sole purpose of life is to enjoy it. (Samuel Butler)
Ik voed Senna rond ene uur of 18.30 op ons bed in slaap, waar ze dan slaapt tot wij naar bed gaan.Dan is ze meestal echt diep in slaap en kan ik haar overleggen in haar wiegje dat aan het voeteneind van ons bed staat. Soms, zoals gisteren, meldt ze zich dan eerst nog voor een voeding, meestal slaapt ze door en meldt zich pas rond 3-4 uur.
In principe gaat ze na iedere nachtvoeding terug in haar wiegje, maar als dat neit lekker gaat, dan blijft ze gewoon bij ons liggen.
In principe gaat ze na iedere nachtvoeding terug in haar wiegje, maar als dat neit lekker gaat, dan blijft ze gewoon bij ons liggen.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Hier gaan de meiden allebei 's avonds naar hun eigen bedje. Als de jongste 's nachts wakker wordt, dan leggen we haar tussen ons in en slaapt ze lekker bij ons verder. De oudste van 4 komt heel soms nog bij ons liggen, 's nachts. Als het onweert of als ze eng gedroomd heeft. Ik vind het wel gezellig. Er gaan ook nachten voorbij dat ik ze 's morgens allebei in hun eigen bedje moet wekken.
Verder heb ik het eerste topic even doorgelezen. Ik 'voldoe' aan redelijk wat punten die als AP worden gezien. Zoals het niet straffen, maar praten, luisteren naar je kind, niet laten huilen e.d. En toch heb ik niet zoveel met de titel AP. Maar het is wel een interessant discussie onderwerp imo.
Verder heb ik het eerste topic even doorgelezen. Ik 'voldoe' aan redelijk wat punten die als AP worden gezien. Zoals het niet straffen, maar praten, luisteren naar je kind, niet laten huilen e.d. En toch heb ik niet zoveel met de titel AP. Maar het is wel een interessant discussie onderwerp imo.
While you burn at the stake, I dance with the flames...
No more nights, of blood and fire...
No more nights, of blood and fire...
Mijn menneke ligt nog regelmatig bij ons. 
Liefst zou ik altijd willen, maar ik slaap heel licht en mijn beide mannen zijn ontzettende woelwaters. En dan overdrijf ik niet.
Maar als Thies 's nachts wakker wordt (gebeurt regelmatig) neem ik hem altijd bij me. En de afgelopen dagen was hij ziek, dan ligt hij ook bij ons. Vanavond moest ik me er ook echt toe zetten dat hij weer in zijn eigen bed ging slapen.
Liefst zou ik altijd willen, maar ik slaap heel licht en mijn beide mannen zijn ontzettende woelwaters. En dan overdrijf ik niet.
Maar als Thies 's nachts wakker wordt (gebeurt regelmatig) neem ik hem altijd bij me. En de afgelopen dagen was hij ziek, dan ligt hij ook bij ons. Vanavond moest ik me er ook echt toe zetten dat hij weer in zijn eigen bed ging slapen.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik doe het zo ongeveer als KD. Daarom vind ik het zo jammer dat Ruben wakker wordt als ik hem over leg in zijn eigen bed. Hij ligt nu bijvoorbeeld in ons bed te slapen. Ook nog een voeding als wij naar bed gaan. Als hij wakker wordt dan voed ik hemnog een keer en als eenvan ons dan nog wakker genoeg is gaat Ruben naar zijn eigen bed. 's nacht leg ik hem meestal niet terug omdat ik vrijwel meteen na het aanleggen weer in slaap val, zo af en toe word ik dan wakker omdat er gezocht wordt naar mijn tepel.
Dit topic heeft mij trouwens weer wat bewuster gemaakt over hoe ik, voornamelijk Emma, benader. Het brengt mij weer wat dichter bij de mama die ik wil zijn en dat is fijn.
Dit topic heeft mij trouwens weer wat bewuster gemaakt over hoe ik, voornamelijk Emma, benader. Het brengt mij weer wat dichter bij de mama die ik wil zijn en dat is fijn.
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
waar ik wel benieuwd naar ben is hoe je dat doet, niet straffen maar praten? Ik zie het namelijk echt niet voor me Ik denk ook niet dat ik dat kan, ongeduldig mens als ik ben 
Ik leg wel uit waarom ik boos ben trouwens, of waarom ik boos was.
Ik denk ook niet dat ik dat kan, ongeduldig mens als ik ben Ik leg wel uit waarom ik boos ben trouwens, of waarom ik boos was.
Have you had your kezzzzzz today???
Ik had vaak dat ik dan na het aanleggen blijkbaar half verder sliep en haar ook alf slapend weer terug in haar bedje had gelegd. En dan voelde ik een kussen aan mijn been, of gewoon met m'n handen en dan dacht ik altijd dat S onder het dekbed was beland 
en dat het goed mis was. En als dan na een tijdej tot me doordrong dat ik haar allang terug had gelegd dan kon ik niet meer slapen van de adrenaline en het ellendige gevoel wat ik daaraan had overgehouden.
Hebben jullie daar geen last van?
[ Bericht 3% gewijzigd door Groofsken op 01-11-2009 22:08:42 ]
en dat het goed mis was. En als dan na een tijdej tot me doordrong dat ik haar allang terug had gelegd dan kon ik niet meer slapen van de adrenaline en het ellendige gevoel wat ik daaraan had overgehouden.Hebben jullie daar geen last van?
[ Bericht 3% gewijzigd door Groofsken op 01-11-2009 22:08:42 ]
Over in slaap vallen trouwens, ik heb Isa eigenlijk nooit laten huilen. Ik las dat miss_sly Senna over haar buikje wreef, ik ging bij Isa zitten en legde een hand op haar voorhoofdje. Dat gaf voor haar de rust en het vertrouwen om in slaap te vallen. En als ze dan sliep, haalde ik eerst het gewicht weg. Dus de hand eigenlijk nog maar heel licht op het hoofdje. En dan heel rustig de hand optillen en nog even laten zweven. Door de druk die je geleidelijk wegneemt en de warmte die nog tussen hoofdje en hand blijft hangen, verbreek je de rust niet Heb ik ooit eens geleerd op babymassage en echt heel veel aan gehad, nu nog...
Heb ik ooit eens geleerd op babymassage en echt heel veel aan gehad, nu nog...
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Nou Kezz, ik heb net een reply weggedrukt, omdat ik er niet uitkwam. Maar idd, met een peuterpuber vind ik het best lastig. En dan ben ik wél een geduldig mens.quote:Op zondag 1 november 2009 21:57 schreef kezz het volgende:
waar ik wel benieuwd naar ben is hoe je dat doet, niet straffen maar praten? Ik zie het namelijk echt niet voor me
Ik leg wel uit waarom ik boos ben trouwens, of waarom ik boos was.
Tot een maand geleden ging alles smooth en prettig, maar mijn zoon is een beetje verlaat in de peuterpuberteit gekomen denk ik. Erg lastig af en toe, vooral omdat hij nog niet goed praat en zijn frustraties/gevoelens nauwelijks kan verwoorden...
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
dat doe ik ook, langzaam de druk wegnemen.het wrijven doe ik steeds iets lichter als ze slaapt en dan haal ik mijn hand pas weg. en dan blijf ik nog eventjes zitten om te zien of ze ook echt slaapt, of iig genoeg rust heeft om alleen te liggen.quote:Op zondag 1 november 2009 21:58 schreef Sjeen het volgende:
Over in slaap vallen trouwens, ik heb Isa eigenlijk nooit laten huilen. Ik las dat miss_sly Senna over haar buikje wreef, ik ging bij Isa zitten en legde een hand op haar voorhoofdje. Dat gaf voor haar de rust en het vertrouwen om in slaap te vallen. En als ze dan sliep, haalde ik eerst het gewicht weg. Dus de hand eigenlijk nog maar heel licht op het hoofdje. En dan heel rustig de hand optillen en nog even laten zweven. Door de druk die je geleidelijk wegneemt en de warmte die nog tussen hoofdje en hand blijft hangen, verbreek je de rust niet
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen. Mijn oudste dochter is nu ruim 4 en ik heb haar tot nu toe nog nooit echt straf gegeven. Uitleggen en afleiden is denk ik een groot deel ervan. Althans bij mij. Ik probeer ook eigenlijk nooit boos te worden, ik heb er ook een hekel aan om boos te zijn.quote:Op zondag 1 november 2009 21:57 schreef kezz het volgende:
waar ik wel benieuwd naar ben is hoe je dat doet, niet straffen maar praten? Ik zie het namelijk echt niet voor me
Ik leg wel uit waarom ik boos ben trouwens, of waarom ik boos was.
While you burn at the stake, I dance with the flames...
No more nights, of blood and fire...
No more nights, of blood and fire...
Mooi is dat he, als je je kindje zo'n veilig gevoel kunt geven...quote:
[..]
dat doe ik ook, langzaam de druk wegnemen.het wrijven doe ik steeds iets lichter als ze slaapt en dan haal ik mijn hand pas weg. en dan blijf ik nog eventjes zitten om te zien of ze ook echt slaapt, of iig genoeg rust heeft om alleen te liggen.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
heel mooi, en zo niet verwacht. het moeder-zijn is zoveel meer en geeft me zoveel meer dan ik ooit had gedacht!quote:Op zondag 1 november 2009 22:05 schreef Sjeen het volgende:
[..]
Mooi is dat he, als je je kindje zo'n veilig gevoel kunt geven...
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
@Groofsken, die enge dromen heb ik in het begin ook gehad.
Nu slaapt hij een groot deel van de tijd in zijn eigen bedje en vaak na de eerste voeding rond 5 uur nog een paar uur bij mij. Die droom heb ik niet meer. Hij slaapt dan trouwens op mijn borst omdat ik het bed te klein vind.
En ik zie ook bij mijn neefje en nichtje dat het rond de peutertijd moeilijk praten was met ze. maar met de oudste gaat dat nu weer heel goed (5). Daar heb ik zelf nog weinig ervaring in.
Nu slaapt hij een groot deel van de tijd in zijn eigen bedje en vaak na de eerste voeding rond 5 uur nog een paar uur bij mij. Die droom heb ik niet meer. Hij slaapt dan trouwens op mijn borst omdat ik het bed te klein vind.
En ik zie ook bij mijn neefje en nichtje dat het rond de peutertijd moeilijk praten was met ze. maar met de oudste gaat dat nu weer heel goed (5). Daar heb ik zelf nog weinig ervaring in.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
S sliep ook in haar bedje, maar ik dacht dan dat ik vergeten was haar terug te leggen.quote:Op zondag 1 november 2009 22:09 schreef oeke het volgende:
@Groofsken, die enge dromen heb ik in het begin ook gehad.
Nu slaapt hij een groot deel van de tijd in zijn eigen bedje en vaak na de eerste voeding rond 5 uur nog een paar uur bij mij. Die droom heb ik niet meer. Hij slaapt dan trouwens op mijn borst omdat ik het bed te klein vind.
En ik zie ook bij mijn neefje en nichtje dat het rond de peutertijd moeilijk praten was met ze. maar met de oudste gaat dat nu weer heel goed (5). Daar heb ik zelf nog weinig ervaring in.
En ik heb me volgens mij nog nooit echt boos gevoeld op S. Ik ben wel eens streng, maar echt boos. Nee
. Ben benieuwd wat dat betreft naar de peuterpuberteit .
quote:Op zondag 1 november 2009 22:08 schreef miss_sly het volgende:
heel mooi, en zo niet verwacht. het moeder-zijn is zoveel meer en geeft me zoveel meer dan ik ooit had gedacht!
Kobus slaapt met mijn shirtje en soms loop ik langs zijn bedje en dan ligt hij met zijn neus helemaal begraven in dat shirtje. Dat mijn geur hem zoveel rust kan geven.
Echt zo speciaal!
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Ik dus ook, dan dacht ik dat hij in de dekbedhoes terecht was gekomen. Mijn lief heeft zelfs een keer mee helpen zoeken nadat ik hem in paniek had wakker gemaakt. Tot ik me realiseerde dat ik hem wel had terug gelegd.quote:Op zondag 1 november 2009 22:11 schreef Groofsken het volgende:
[..]
S sliep ook in haar bedje, maar ik dacht dan dat ik vergeten was haar terug te leggen.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Oh, echt verschrikkelijk vond ik dat. Bij mij ging dat pas over toen ik stopte met de bv.quote:Op zondag 1 november 2009 22:13 schreef oeke het volgende:
[..]
Ik dus ook, dan dacht ik dat hij in de dekbedhoes terecht was gekomen. Mijn lief heeft zelfs een keer mee helpen zoeken nadat ik hem in paniek had wakker gemaakt. Tot ik me realiseerde dat ik hem wel had terug gelegd.
idd, en die kant ie je van jezelf leert kennenquote:Op zondag 1 november 2009 22:08 schreef miss_sly het volgende:
[..]
heel mooi, en zo niet verwacht. het moeder-zijn is zoveel meer en geeft me zoveel meer dan ik ooit had gedacht!
Ik wist niet dat ik zoveel liefde kon geven en nemen En dat vertederende is overweldigend
Niet een 'told you so' maar wel een *pfew* want ik heb hier soms toch wel, hoe klein Sasha nog is, het gevoel van 'het bloed onder mijn nagels' en dan denk ik soms aan dat jij zei dat jij nooit strafte, dat dat niet nodig was en ik me maar af vragen hoe je dat dan in hemelsnaam deed.quote:
[..]
Nou Kezz, ik heb net een reply weggedrukt, omdat ik er niet uitkwam. Maar idd, met een peuterpuber vind ik het best lastig. En dan ben ik wél een geduldig mens.
Tot een maand geleden ging alles smooth en prettig, maar mijn zoon is een beetje verlaat in de peuterpuberteit gekomen denk ik. Erg lastig af en toe, vooral omdat hij nog niet goed praat en zijn frustraties/gevoelens nauwelijks kan verwoorden...
Niet dat ik het nu fijn vind dat Thies het je nu af en toe knap lastig maakt hoor, helemaal niet, maar meer dat het dus echt wel aan je kind en aan de bui van je kind kan liggen hoe redelijk je er mee kunt 'redeneren' zeg maar.
Ik heb de afgelopen 4 weken een cursus Peuter in zicht gedaan en de cursus draaide om 3 keywords: steunen, sturen en stimuleren en ik heb daar wel heel wat handvatten vandaan gekregen om idd af te raken van de hele dag 'Nee Sasha, nee Sasha, nee Sasha' want daar werd ik zelf echt knap simpel van.
En een van de dingen die dus daar ook naar voren kwam is wat ik hier ook veel lees, je kinderen bevestigen in hun gevoel. Niet dat je er altijd in mee moet gaan, maar gewoon je kind laten weten dat je best begrijpt dat ze boos of verdrietig zijn scheelt vaak al de helft van hun frustratie en het geeft je ook een ingang om verder te gaan, evt. uit te leggen waarom iets is zoals het is. Steeds blijven hameren op datgene wat niet mocht of kon waardoor ze boos of verdrietig helpt dus niet.
***
Niet straffen, wel praten... ik heb ooit weleens wat gezien over een bepaald communicatie theorie/techniek specifiek om niet de confrontatie aan te gaan, maar ik kan weer helemaal niet meer op die naam komen. *zucht*
Ik denk dat er verschillende manieren bestaan, maar goed, stel als voorbeeld: je kind is boos en gooit met z'n speelgoed.
Je kunt meerdere dingen doen:
- Speelgoed afpakken
- Zeggen dat hij het niet mag
- Zeggen dat hij er mee op moet houden
- Schreeuwen
- Je kind door elkaar gaan rammelen
- Je kind in de hoek zetten
en noem het zo maar op
Ik neem aan dat AP ongeveer zo gaat:
- Hey, waarom doe je nu dat zo?
Waarom het kind kan aangeven dat het misschien boos is of dat ze dit leuk of grappig vindt, of wat dan ook, daar speel je dan op in.
"Oh, maar dat kan je niet doen hoor, want dan gaat het straks kapot en dat vind je toch niet leuk?" of "Ik ben ook weleens boos, maar zullen we dan maar wat leukers gaan doen?"
Zo probeer je je kind de kans te geven te zeggen wat er mis is en jezelf de kans te geven om uit te leggen waarom het dus niet kan. Natuurlijk heb je ook kinderen die oververmoeid zijn en dan de draak uit hangen, als je dat merkt van je kind, kun je mijn inziens beter liefdevol reageren, je kind knuffelen en op bed leggen, dan heel lang gaan uitleggen waarom iets niet mag.
Ongetwijfeld zal het dus niet in alle instanties lukken. Maar met straf leer je je kind dat ze iets fout doen en eventueel dat iets niet mag als jij er bent. Met aandacht, liefde en respect leer je je kind wat de grenzen zijn van gedrag, zonder dat fouten, schuldgevoel of andere dingen naar boven komen.
Disclaimer: Ik heb ook altijd zo'n hekel aan ouders die roepen: "JIJ BENT DOM", je kind kan best wat doms doen, maar je kind leren dat hij/zij dom is, dat is iets wat mijn inziens pas echt een domme actie is.
Ik denk dat er verschillende manieren bestaan, maar goed, stel als voorbeeld: je kind is boos en gooit met z'n speelgoed.
Je kunt meerdere dingen doen:
- Speelgoed afpakken
- Zeggen dat hij het niet mag
- Zeggen dat hij er mee op moet houden
- Schreeuwen
- Je kind door elkaar gaan rammelen
- Je kind in de hoek zetten
en noem het zo maar op
Ik neem aan dat AP ongeveer zo gaat:
- Hey, waarom doe je nu dat zo?
Waarom het kind kan aangeven dat het misschien boos is of dat ze dit leuk of grappig vindt, of wat dan ook, daar speel je dan op in.
"Oh, maar dat kan je niet doen hoor, want dan gaat het straks kapot en dat vind je toch niet leuk?" of "Ik ben ook weleens boos, maar zullen we dan maar wat leukers gaan doen?"
Zo probeer je je kind de kans te geven te zeggen wat er mis is en jezelf de kans te geven om uit te leggen waarom het dus niet kan. Natuurlijk heb je ook kinderen die oververmoeid zijn en dan de draak uit hangen, als je dat merkt van je kind, kun je mijn inziens beter liefdevol reageren, je kind knuffelen en op bed leggen, dan heel lang gaan uitleggen waarom iets niet mag.
Ongetwijfeld zal het dus niet in alle instanties lukken. Maar met straf leer je je kind dat ze iets fout doen en eventueel dat iets niet mag als jij er bent. Met aandacht, liefde en respect leer je je kind wat de grenzen zijn van gedrag, zonder dat fouten, schuldgevoel of andere dingen naar boven komen.
Disclaimer: Ik heb ook altijd zo'n hekel aan ouders die roepen: "JIJ BENT DOM", je kind kan best wat doms doen, maar je kind leren dat hij/zij dom is, dat is iets wat mijn inziens pas echt een domme actie is.
ik vind dat knap als je dat kan, echtquote:
[..]
Ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen. Mijn oudste dochter is nu ruim 4 en ik heb haar tot nu toe nog nooit echt straf gegeven. Uitleggen en afleiden is denk ik een groot deel ervan. Althans bij mij. Ik probeer ook eigenlijk nooit boos te worden, ik heb er ook een hekel aan om boos te zijn.
Mijn heren kunnen echt het bloed onder mijn nagels vandaan halen en dan word ik boos. Ik weet het, dat laat ik toe, dat is mijn ding, maar het lukt me echt niet om dat anders te doen.
en ik zie heus dus wel het goeie daarvan in, want ik weet dat ik met rustig blijven vaak meer bereik dan met boos worden. Het lukt me gelukkig dus ook wel eens wel zeg maar
Maar niet altijd.Mèn, wat druk ik me beroerd uit
Have you had your kezzzzzz today???
Ik heb die cursus vorig jaar ook gedaan, ik ging uit interesse met mijn buurvrouw mee. Wat ik zo erg vond was, dat er aan alle moeders gevraagd werd om leuke dingen van je kind op te noemen en dat er toen gewoon een paar moeders waren die NIKS op wisten te noemen. Echt hartbrekend vond ik dat.quote:Op zondag 1 november 2009 22:16 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Niet een 'told you so' maar wel een *pfew* want ik heb hier soms toch wel, hoe klein Sasha nog is, het gevoel van 'het bloed onder mijn nagels' en dan denk ik soms aan dat jij zei dat jij nooit strafte, dat dat niet nodig was en ik me maar af vragen hoe je dat dan in hemelsnaam deed.
Niet dat ik het nu fijn vind dat Thies het je nu af en toe knap lastig maakt hoor, helemaal niet, maar meer dat het dus echt wel aan je kind en aan de bui van je kind kan liggen hoe redelijk je er mee kunt 'redeneren' zeg maar.
Ik heb de afgelopen 4 weken een cursus Peuter in zicht gedaan en de cursus draaide om 3 keywords: steunen, sturen en stimuleren en ik heb daar wel heel wat handvatten vandaan gekregen om idd af te raken van de hele dag 'Nee Sasha, nee Sasha, nee Sasha' want daar werd ik zelf echt knap simpel van.
En een van de dingen die dus daar ook naar voren kwam is wat ik hier ook veel lees, je kinderen bevestigen in hun gevoel. Niet dat je er altijd in mee moet gaan, maar gewoon je kind laten weten dat je best begrijpt dat ze boos of verdrietig zijn scheelt vaak al de helft van hun frustratie en het geeft je ook een ingang om verder te gaan, evt. uit te leggen waarom iets is zoals het is. Steeds blijven hameren op datgene wat niet mocht of kon waardoor ze boos of verdrietig helpt dus niet.
Verder vond ik de cursus op zich wel goed, ik heb er zelf niet echt iets aan gehad omdat ik het redelijk op die manier doe.
While you burn at the stake, I dance with the flames...
No more nights, of blood and fire...
No more nights, of blood and fire...
Mijn moeder zei altijd, je mag iemand aanspreken op zijn gedrag niet op zijn persoon. Daarmee bedoelde ze ongeveer wat jij hierboven zegt. Een kind kan iets doen dat niet lief is, maar daardoor is het niet zo dat het kind niet lief is. Dat heb ik altijd onthouden!quote:
-knip-
Disclaimer: Ik heb ook altijd zo'n hekel aan ouders die roepen: "JIJ BENT DOM", je kind kan best wat doms doen, maar je kind leren dat hij/zij dom is, dat is iets wat mijn inziens pas echt een domme actie is.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ik vond het vooral prettig dat ik op bepaalde punten even goed gedwongen werd na te denken over waarom ik dingen doe zoals ik ze doe. Niet dat ik nu alles omgegooid heb, soms werd ik er juist in bevestigd.quote:
[..]
Ik heb die cursus vorig jaar ook gedaan, ik ging uit interesse met mijn buurvrouw mee. Wat ik zo erg vond was, dat er aan alle moeders gevraagd werd om leuke dingen van je kind op te noemen en dat er toen gewoon een paar moeders waren die NIKS op wisten te noemen. Echt hartbrekend vond ik dat.
Verder vond ik de cursus op zich wel goed, ik heb er zelf niet echt iets aan gehad omdat ik het redelijk op die manier doe.
Maar ja, ik heb me ook wel verbaasd over sommige van mijn medecursisten.
Toen het ging over praten van de kindjes (toch allemaal ruim anderhalf) zei er eentje 'Ja, maar jullie lezen zeker voor' op een toon van 'Ja, zo kan ik het ook'.
En ja, wat ik bijv. vreemd vond toen er gevraagd werd om je kind met 1 woord te benoemen dat er iemand zei 'driftkikker'. Na wat doorvragen bleek 'temperamentvol' beter te passen maar mensen grijpen heel snel naar de negatieve dingen. Dat viel me ook op bij dat ABC van dingen die een peuter kunnen typeren zeg maar. Het begon meteen met de h van huilen.
***
Maar als dat draakje van mij met speelgoed gooit, begrijpt hij simpelweg nog niet dat het stuk kan.
Hij begrijpt wel dat het heel leuk is om héél veel lawaai met zijn speelgoed te maken. Dat mama het daar niet mee eens in kan hem roesten natuurlijk
Mijn opties zijn dan:
- afpakken en daarna troosten/iets anders gaan doen met hem
- afleiden
- 'nee' zeggen en iets anders met hem gaan doen/troosten
Nu is alleen afleiden de optie met de minste strijd, maar dan leert hij dat mama iets leuks met je gaat doen als je vervelend doet. En niet dat je niet met al je speelgoed mag gooien.
En uitleggen daar is hij écht nog te klein voor. ik doe het wel zo van:
'nee'
*boos hoofdje*
*nog een keer*
'nee, doe dat maar niet, straks gaat het stuk'
*woestheid!*
zoiets
-
Hij begrijpt wel dat het heel leuk is om héél veel lawaai met zijn speelgoed te maken. Dat mama het daar niet mee eens in kan hem roesten natuurlijk
Mijn opties zijn dan:
- afpakken en daarna troosten/iets anders gaan doen met hem
- afleiden
- 'nee' zeggen en iets anders met hem gaan doen/troosten
Nu is alleen afleiden de optie met de minste strijd, maar dan leert hij dat mama iets leuks met je gaat doen als je vervelend doet. En niet dat je niet met al je speelgoed mag gooien.
En uitleggen daar is hij écht nog te klein voor. ik doe het wel zo van:
'nee'
*boos hoofdje*
*nog een keer*
'nee, doe dat maar niet, straks gaat het stuk'
*woestheid!*
zoiets
-
Jeetje... Dan vraag ik me af of ik misschien te positief in het leven sta. Ik kan tig leuke dingen over Isa opnoemenquote:
[..]
Ik vond het vooral prettig dat ik op bepaalde punten even goed gedwongen werd na te denken over waarom ik dingen doe zoals ik ze doe. Niet dat ik nu alles omgegooid heb, soms werd ik er juist in bevestigd.
Maar ja, ik heb me ook wel verbaasd over sommige van mijn medecursisten.
Toen het ging over praten van de kindjes (toch allemaal ruim anderhalf) zei er eentje 'Ja, maar jullie lezen zeker voor' op een toon van 'Ja, zo kan ik het ook'.
En ja, wat ik bijv. vreemd vond toen er gevraagd werd om je kind met 1 woord te benoemen dat er iemand zei 'driftkikker'. Na wat doorvragen bleek 'temperamentvol' beter te passen maar mensen grijpen heel snel naar de negatieve dingen. Dat viel me ook op bij dat ABC van dingen die een peuter kunnen typeren zeg maar. Het begon meteen met de h van huilen.
En als ik echt dingen moet noemen die minder leuk zijn, dan zijn het de eigenschappen die ze duidelijk van mij meegekregen heeft 
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Positieve dingen opnoemen is inderdaad niet moeilijk Ik snap niet hoe dat moeilijk kan zijn van je eigen kind
Ik snap niet hoe dat moeilijk kan zijn van je eigen kind
Maar hij vindt zelf waarschijnlijk niet dat hij vervelend aan het doen is. Grote kans dat hij het gewoon als spelen ziet. In die gevallen was afleiden wel mijn keuze meestal. Ik heb niet het idee dat je daarmee negatief gedrag bekrachtigt. Of je geeft iets anders waarmee hij wel herrie mag maken, muziekinstrumentjes oid, dat deed ik ook regelmatig. En dan samen even herrie maken.
While you burn at the stake, I dance with the flames...
No more nights, of blood and fire...
No more nights, of blood and fire...
Zou je de 2 dikgedrukte dingen aan mij kunnen uitleggen? Hij weet niet dat het speelgoed stuk kan, maar tegelijkertijd denk je wel dat hij kan leren dat mama iets leuks met hem gaat doen als hij vervelend doet. Hij weet toch helemaal niet dat hij iets vervelends doet?quote:Op zondag 1 november 2009 22:25 schreef freecell het volgende:
Maar als dat draakje van mij met speelgoed gooit, begrijpt hij simpelweg nog niet dat het stuk kan.
Hij begrijpt wel dat het heel leuk is om héél veel lawaai met zijn speelgoed te maken. Dat mama het daar niet mee eens in kan hem roesten natuurlijk
Mijn opties zijn dan:
- afpakken en daarna troosten/iets anders gaan doen met hem
- afleiden
- 'nee' zeggen en iets anders met hem gaan doen/troosten
Nu is alleen afleiden de optie met de minste strijd, maar dan leert hij dat mama iets leuks met je gaat doen als je vervelend doet. En niet dat je niet met al je speelgoed mag gooien.
En uitleggen daar is hij écht nog te klein voor. ik doe het wel zo van:
'nee'
*boos hoofdje*
*nog een keer*
'nee, doe dat maar niet, straks gaat het stuk'
*woestheid!*
zoiets
-
Als uitleggen niet werkt zou ik inderdaad ook terugvallen op iets anders doen/afleiden, zodat hij het ongewenste gedrag niet laat zien. Strijd aangaan lijkt me onlogisch, als hij niet weet waarom hij iets niet mag en wat de consequenties zijn. Een grens neerzetten gaat moeilijk als je kind niet begrijpt waarom die grens er is en waarom hij er wel is met speelgoed A en niet met speelgoed B. En als hij met niets meer mag gooien, dan heb je zo weinig aan een bal.
Of ben ik nu bezig met een verwend kind te gaan krijgen omdat ik het verkeerd begrijp? (Zoals al gezegd, ik heb zelf geen kindje)
Ach, niet elke moeder doet het goed in sociale situaties en niet iedereen is even goed communicatief. Ik zeg inwendig altijd maar een schietgebedje op en hoop dat ze eigenlijk wel prima weten wie hun kind is.quote:Op zondag 1 november 2009 22:29 schreef freecell het volgende:
Positieve dingen opnoemen is inderdaad niet moeilijk
als ik nu tegen elin zeg dat ze iets niet mag doen dan stort ze zichzelf neer op de grond en gaat heel hard huilen, en dan is ze nog geen 10 mnd Ik krijg daar nog een flinke kluif aan
Ik krijg daar nog een flinke kluif aan
Hij heeft simpelweg nog nooit speelgoed echt stukgemaakt, behalve ballonnen. Duplo ed gaan niet zo snel stuk
En dat hij wel met ballen mag gooien en niet met andere dingen wéét hij wel Als hij met een bal gooit en rolt en/of we doen dat samen, dan hebben we erg veel lol.
En dan loopt hij een tijd later naar zijn duplo-bak, pakt een blokje, kijkt eerst naar mij, en dan van die ondeugende oogjes en dán gooien!
Je kan aan zijn koppie zien dat hij gewoon ondeugend aan het zijn is en dat hij het heel goed weet. Best grappig, daar niet van
En dat hij wel met ballen mag gooien en niet met andere dingen wéét hij wel
Als hij met een bal gooit en rolt en/of we doen dat samen, dan hebben we erg veel lol.En dan loopt hij een tijd later naar zijn duplo-bak, pakt een blokje, kijkt eerst naar mij, en dan van die ondeugende oogjes en dán gooien!
Je kan aan zijn koppie zien dat hij gewoon ondeugend aan het zijn is en dat hij het heel goed weet. Best grappig, daar niet van
Oei!quote:Op zondag 1 november 2009 22:34 schreef Kleurdoos het volgende:
als ik nu tegen elin zeg dat ze iets niet mag doen dan stort ze zichzelf neer op de grond en gaat heel hard huilen, en dan is ze nog geen 10 mnd
Ik hoorde ooit eens van een moeder die gewoon mee ging doen. Kind was zo geschokt dat ze er mee ophield. Ja, zei die moeder: "dit is niet leuk he?". Zelf zou ik dat niet zo gauw durven!
Whehe, bekendquote:
als ik nu tegen elin zeg dat ze iets niet mag doen dan stort ze zichzelf neer op de grond en gaat heel hard huilen, en dan is ze nog geen 10 mnd
Die van mij doet hoofd-in-elleboog, inclusief trillend pruillipje. 11 maanden en nu al een drama queen. En dan gaat het nog echt om stomme dingen, zoals een (per ongeluk) op de grond gevonden plectrum die ze van mij niet in haar mond mag steken.quote:Op zondag 1 november 2009 22:34 schreef Kleurdoos het volgende:
als ik nu tegen elin zeg dat ze iets niet mag doen dan stort ze zichzelf neer op de grond en gaat heel hard huilen, en dan is ze nog geen 10 mnd
While you burn at the stake, I dance with the flames...
No more nights, of blood and fire...
No more nights, of blood and fire...
Dat heb ik wel eens gedaanquote:
[..]
Oei!
Waarom zou je dat niet durven?
ijn hummel was vooral'erg verbaasd en ging toen blij bovenop me klimmen
nou ik kan me momenten herinneren van de oudste dat ik echt bijzonder weinig leuk aan hem vond...quote:Op zondag 1 november 2009 22:29 schreef freecell het volgende:
Positieve dingen opnoemen is inderdaad niet moeilijk
en dat is vreselijk
maar gelukkig ook maar bij momenten en gelukkig weer over gegaan ook.
Have you had your kezzzzzz today???
Hangt ook van de leeftijd af, denk ik. Voor baby's/dreumesen/jonge peuters lijkt afleiden me prima, maar als ze ouder worden is het wel goed om de confrontatie niet altijd te vermijden. Kunnen ze ook met 'nee' leren omgaan. Overigens zijn ze hier dan wel heel goed in onderhandelen om alsnog hun zin te krijgen. 
Straf geven doe ik wel, of tellen, of op de trap zetten oid. Maar ik zei al dat ik minder overeenkomsten met AP vertoon naarmate ze ouder worden. Als je dat niet wilt schijnt 'How to talk to kids' een goed boek te zijn.
Overigens zijn ze hier dan wel heel goed in onderhandelen om alsnog hun zin te krijgen. Straf geven doe ik wel, of tellen, of op de trap zetten oid. Maar ik zei al dat ik minder overeenkomsten met AP vertoon naarmate ze ouder worden.
Als je dat niet wilt schijnt 'How to talk to kids' een goed boek te zijn.
Ik probeer al wel dingen uit te leggen tegen haar, al snapt ze er nog geen snars van maar zo leer ik het mijzelf iig aan en ik heb het idee dat ze langzamerhand ook mijn toon herkent, ik laat mijn stem zakken en probeer op een hele rustige manier te vertellen dat wat ze aan het doen is voor haar misschien leuk is maar dat ze iets stuk maakt en er dan dus niet meer mee kan spelen. Klinkt misschien stom maar ik hoop dat ik er uiteindelijk de vruchten van pluk
Gheghe, ja, daar moest ik laatst ook aan denken!quote:Op zondag 1 november 2009 22:16 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Niet een 'told you so' maar wel een *pfew* want ik heb hier soms toch wel, hoe klein Sasha nog is, het gevoel van 'het bloed onder mijn nagels' en dan denk ik soms aan dat jij zei dat jij nooit strafte, dat dat niet nodig was en ik me maar af vragen hoe je dat dan in hemelsnaam deed.
Niet dat ik het nu fijn vind dat Thies het je nu af en toe knap lastig maakt hoor, helemaal niet, maar meer dat het dus echt wel aan je kind en aan de bui van je kind kan liggen hoe redelijk je er mee kunt 'redeneren' zeg maar.
'Jullie' geloofden mij niet. Wist ik veel dat die dwarsigheid/eigen wil zich ook pas ná de derde verjaardag kan ontwikkelen.
Weet jij nog welk topic het was? dan kan ik eea even nuanceren, zodat ik niet de eeuwigheid in ga als heilige boon.
De rest lees ik morgen bij.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:
[..]
Gheghe, ja, daar moest ik laatst ook aan denken!
'Jullie' geloofden mij niet. Wist ik veel dat die dwarsigheid/eigen wil zich ook pas ná de derde verjaardag kan ontwikkelen.
Weet jij nog welk topic het was? dan kan ik eea even nuanceren, zodat ik niet de eeuwigheid in ga als heilige boon.
De rest lees ik morgen bij.
Gij vrouw van vleesch en bloed... Ik ga even nadenken over dat topic...
***
Maar zodra ze ' nee' kunnen begrijpen kan je dat toch gaan oefenen?quote:
Hangt ook van de leeftijd af, denk ik. Voor baby's/dreumesen/jonge peuters lijkt afleiden me prima, maar als ze ouder worden is het wel goed om de confrontatie niet altijd te vermijden. Kunnen ze ook met 'nee' leren omgaan.
Die van mij weet precies wat nee is, hij is het er alleen niet altijd mee eens
Zekerquote:
[..]
Maar zodra ze ' nee' kunnen begrijpen kan je dat toch gaan oefenen?
Die van mij weet precies wat nee is, hij is het er alleen niet altijd mee eens
En over het algemeen is het voor je kind ook heel prettig als je het 'nee' van een uitleg voorziet. Ik heb aan den lijve ondervonden dat 'Omdat ik het zeg' geen goede uitleg is en je die ook binnen de kortste keren terug om de oren krijgt. Dus dat doen we maar niet meer hier
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Een groot deel van de leerprocessen is onbewust. Heel simpel voorbeeld: als een hond naar je hapt, trek je je hand terug. Niet omdat je denkt "hee, hij gromt en staat in aanvalshouding, misschien gaat hij me wel bijten en kan ik beter mijn hand terugtrekken", want daar heb je geen tijd voor. Het is een geautomatiseerde reactie. Relevanter: denk maar aan een baby die "weet" dat als hij gaat huilen, zijn moeder komt. Dat gebeurt al op zo'n jonge leeftijd dat er van redeneren en bewust leren nog geen sprake is. De koppeling huilen -> mama gaat door de ervaring in het systeem van het kind zitten, wanneer de moeder tenminste op het huilen van het kind reageert. Zo is het ook met aandacht: een kind denkt niet "hee, mama gaat iets leuks met me doen als ik gooi!", maar onbewust zal die verbinding wel kunnen ontstaan.quote:Op zondag 1 november 2009 22:31 schreef kahlie het volgende:
Zou je de 2 dikgedrukte dingen aan mij kunnen uitleggen? Hij weet niet dat het speelgoed stuk kan, maar tegelijkertijd denk je wel dat hij kan leren dat mama iets leuks met hem gaat doen als hij vervelend doet. Hij weet toch helemaal niet dat hij iets vervelends doet?
Dat valt nog wel mee met die redenatie van baby's volgens de ouder-kind groep waar ik bij zat tijdens de zwangerschap. Het schijnt wel een jaar te duren voor ze dat verband leggen.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Het leven is dan volgens mij ook zo oneerlijk, alles wat een beetje interessant is wordt afgepakt en dan krijg je weer iets verantwoords 
in je handen gedrukt ,al heeft ze tegenwoordig haar eigen afstandsbediening! nu nog een eigen toetsenbord en dan kan ik gerust tvkijken en typen zonder dat er iemand iets af probeert te pakken
in je handen gedrukt ,al heeft ze tegenwoordig haar eigen afstandsbediening! nu nog een eigen toetsenbord en dan kan ik gerust tvkijken en typen zonder dat er iemand iets af probeert te pakken
misschien zit het m in jongens? ik moet zeggen dat de interactie onderling ook maakt dat het moeilijk is soms. En dan niet luisteren.quote:
[..]
ik vind dat knap als je dat kan, echt
Mijn heren kunnen echt het bloed onder mijn nagels vandaan halen en dan word ik boos. Ik weet het, dat laat ik toe, dat is mijn ding, maar het lukt me echt niet om dat anders te doen.
en ik zie heus dus wel het goeie daarvan in, want ik weet dat ik met rustig blijven vaak meer bereik dan met boos worden. Het lukt me gelukkig dus ook wel eens wel zeg maar
Mèn, wat druk ik me beroerd uit
en ook ik ben niet zo geduldig, dus tel uit je winst. Maar dat was echt pas later, niet kleine dreumesen en peuters. Daar was ik erg van het benoemen en begeleiden. En dat gaat dan ook nog wel, Maar dan, die koppigheidsfase zo van rond 4 naar 6? En vanwege veilige hechting lekker thuis proberen hè.
da's een enorm compliment maar ook wel eens vermoeiend. zo stelde mijn 5 jarige zoon me vandeweek gerust. Toen ik een gesprek met hem had over zijn gedrag. Op school luister ik goed en doe ik heel lief hoor. 
En net had ik wat getiept over slapen. ik slaap echt niet met een kind in bed dus dat gebeurd dus ook niet. wij hadden een mobiele matras en gingen naast het wakkere kind liggen. wel geborgen liefdevol en veilig, maar ook met genoeg slaap. En als ik nu nog ff bij ze kruip vragen ze me toch weg te gaan als ze echt gaan slapen
Gedrag benoemen en niet op de persoon doe ik ook. Ik vind je gedrag niet leuk ipv ik vind je vervelend nu! en dat vertel ik ze ook heel heel heel vaak, dat hoe boos ik ook word soms, ik altijdaltijdaltijd van ze hou!!!
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Helaas kan ik Nika dus niet dat veilige gevoel geven.quote:Op zondag 1 november 2009 22:05 schreef Sjeen het volgende:
[..]
Mooi is dat he, als je je kindje zo'n veilig gevoel kunt geven...
Hoel me niet aangevallen maar wil wel even uitleg geven
Nika kan niet slapen met iemand op haar kamertje, als ze gaat huilen en ik ga bij haar zitten en haar troosten raakt ze alleen maar meer overstuur, heeft ze altijd al gehad, van kleins af aan.
Als ik haar dus die 5 min. laat huilen valt ze wel in slaap en raakt ze niet overstuur.
Het is dan uiteraard ook een jengelhuiltje en geen krijsen.
Bij Demi was dat wel zo, ging ik bij haar zitten, over haar voorhoofdje wrijven of gewoon over haar handje en dan viel ze zo in slaap.
Zodra Nika mij of iemannd anders ziet wil ze uit bed en denk maar niet dat ze dan lief op schoot gaat slapen, dat is een zeldzaamheid, nee, madam wil dan spelen en kijken.
En misschien omdat ik twee van zulke totaal verschillende kinderen heb dat ik me dus aan beide "kanten" enorm kan inleven en dus blijf roepen, ieder kind is anders!!
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
@Oeke: De bewuste koppeling bestaat dan inderdaad nog niet, maar waarom huilt een baby überhaupt? Omdat hij eten/zorg/troost van mijn verzorger nodig heeft. Het is dan ook uit onderzoek bij verwaarloosde kinderen (bijvoorbeeld in kindertehuizen in minder bedeelde landen) gebleken dat baby's waarbij niet op gehuil wordt gereageerd, op den duur passief worden en niet meer huilen (onbewust: "het helpt toch niet").
Alsik de tijd heb en niet iets anders belangrijks aan het doen ben zal ik z'eker uitleggen waarom iets niet mag. ' Omdat ik het zeg' is inderdaad niet echt een reden, maar nee is wel nee. En soms komt de uitleg hier misschien een beetje later. Het moet het moment er wel voor zijnquote:
[..]
Zeker
Moonah!
En het vervolg-topic: Het slaan van of door kinderen
quote:
[..]
Ik bedoel het echt niet opschepperig of wat dan ook hoor, ik hoop ook niet dat het zo overkomt.
Maar het is gewoon zo. Gelukkig. Zachtheid, liefde en respect gecombineerd met duidelijk zijn en grenzen stellen.
*knip*
En het vervolg-topic: Het slaan van of door kinderen
***
Elin, dramaqueen
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Heb je hier misschien bronnen van? (Sorry ga zo naar bed dus zal morgen pas zelf kunnen googlen). Het klinkt mij namelijk zo onlogisch in de oren. Het kind huilt omdat er iets is. Kind kan niet weten of mama, papa, opa of oma wel komt opdagen. Ik hoor zo vaak dat baby's zogenaamd vaak huilen om aandacht, maar heb hier nooit bronnen van gevonden. Is bij mij ook nogal een teer punt, aangezien ik een enorme huilbaby ben geweest vanwege medische redenen en dat heeft nogal lang geduurd voordat mijn moeder serieus werd genomen. (baby's huilen nu eenmaal).quote:Op zondag 1 november 2009 22:50 schreef AncientSound het volgende:
[..]
Een groot deel van de leerprocessen is onbewust. Heel simpel voorbeeld: als een hond naar je hapt, trek je je hand terug. Niet omdat je denkt "hee, hij gromt en staat in aanvalshouding, misschien gaat hij me wel bijten en kan ik beter mijn hand terugtrekken", want daar heb je geen tijd voor. Het is een geautomatiseerde reactie. Relevanter: denk maar aan een baby die "weet" dat als hij gaat huilen, zijn moeder komt. Dat gebeurt al op zo'n jonge leeftijd dat er van redeneren en bewust leren nog geen sprake is. De koppeling huilen -> mama gaat door de ervaring in het systeem van het kind zitten, wanneer de moeder tenminste op het huilen van het kind reageert. Zo is het ook met aandacht: een kind denkt niet "hee, mama gaat iets leuks met me doen als ik gooi!", maar onbewust zal die verbinding wel kunnen ontstaan.
Freecell zei trouwens dat haar kind het eigenlijk wel weet, en ach, we hebben allemaal toch weleens behoefte aan ondeugend doen? Ik zou zelf prima zeggen: "Ok, nu heb je ondeugend gedaan en nu houden we er ook wel weer mee op" Ik heb zelf nogal de neiging om ondeugend te doen als ik dingen saai vind enzo, dus ik zou dan kijken of m'n kind niet ander speelgoed nodig heeft of gewoon aandacht wilde? En zo ja, om m'n kind uit te leggen dat hij ook aandacht kan krijgen als hij gewoon even komt knuffelen
Natuurlijk, eenmaal per maand is ook weer wat anders dan 30x per dag als ongewenst gedrag.AP komt niet op mij over alsof je geen nee mag zeggen, alleen leert een kind weinig van 'alleen nee' en mijn inziens ook heel weinig van straf. Zeker als het kind nog niet kan begrijpen wat er gebeurd (dus waarom krijg ik nu straf?!). Mensen denken vaak dat straf geweldig werkt, "want dan leren ze het wel af". Maar ik heb liever dat ik mijn kind grenzen aanleer op een andere wijze, namelijk door uit te leggen waarom die grenzen bestaan.
Maar nu heb je het weer over weten als in: denken. Dat is bij een onbewust proces nog niet aan de orde. Huilen is dan ook geen manipulerende vorm van aandacht vragen. Het is puur de enige manier van een baby om te zorgen dat zijn verzorger hem zal geven wat hij nodig heeft.
Als je meer wilt weten over onbewuste leerprocessen dan zal een Googlesessie op "conditionering" denk ik wel wat opleveren.
Als je meer wilt weten over onbewuste leerprocessen dan zal een Googlesessie op "conditionering" denk ik wel wat opleveren.
Dat herken ik wel. Maar ik merk wel dat (vooral) mijn oudste meestal heel redelijk reageert op uitleg, behalve wanneer hij niet goed in z'n vel zit. En meestal ligt dit dan aan te weinig uitdaging en wordt hij weer redelijker als hij meer uitdaging krijgt (op school).quote:Op zondag 1 november 2009 22:42 schreef poemojn het volgende:
Hangt ook van de leeftijd af, denk ik. Voor baby's/dreumesen/jonge peuters lijkt afleiden me prima, maar als ze ouder worden is het wel goed om de confrontatie niet altijd te vermijden. Kunnen ze ook met 'nee' leren omgaan.
Straf geven doe ik wel, of tellen, of op de trap zetten oid. Maar ik zei al dat ik minder overeenkomsten met AP vertoon naarmate ze ouder worden.
Over thuisonderwijs: ik heb het nooit serieus overwogen, omdat ik absoluut geen onderwijzer ben, maar heb me wel vaak genoeg afgevraagd waarom mijn (eerste) kind naar school moest. Aangezien hij thuis alles leerde en op school vooral speelde. Maar gelukkig kijkt de school ook naar zijn behoeftes (hoewel ik die best vaak aan moet geven, maar daar luisteren ze dan wel naar).
Maar hoewel ik me steeds meer richting AP lijk te ontwikkelen (bij mijn oudste voldeed ik nauwelijks aan de uiterlijke criteria), heb ik de achterliggende gedachte (kijk en luister naar je kind) wel altijd toegepast.
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Dat vind ik wel een kort door de bocht conclusie. Vragen die gelijk rijzen zijn: Krijgen de kinderen wel genoeg te eten zodat ze genoeg energie hebben om te huilen?, hoe vaak wordt er niet gereageerd?, worden die kinderen zowiezo weleens opgepakt, getroost etc?quote:Op zondag 1 november 2009 22:56 schreef AncientSound het volgende:
@Oeke: De bewuste koppeling bestaat dan inderdaad nog niet, maar waarom huilt een baby überhaupt? Omdat hij eten/zorg/troost van mijn verzorger nodig heeft. Het is dan ook uit onderzoek bij verwaarloosde kinderen (bijvoorbeeld in kindertehuizen in minder bedeelde landen) gebleken dat baby's waarbij niet op gehuil wordt gereageerd, op den duur passief worden en niet meer huilen (onbewust: "het helpt toch niet").
Ik vraag me dan af wat de omstandigheden dan zijn of die wel vergelijkbaar zijn met die van een kind hier in NL bij liefdevolle ouders. Als een kind huilt omdat het zich onveilig voelt, zal het dat natuurlijk alleen doen als het zowiezo veiligheid kent. Als je je continue onveilig voelt... huil je dan nog wel? Je ziet verwaarloosde kinderen vaak heel anders reageren, daar zou het net zo goed aan kunnen liggen ipv aan een 'bewuste/onbewuste' koppeling van gedrag van de omgeving.
Maar dat betekent dus dat de bbaby huilt omdat er iets is en niet dat het huilt omdat het weet dat de moeder dan komt. Dat is toch een verschil.quote:Op zondag 1 november 2009 23:02 schreef AncientSound het volgende:
Maar nu heb je het weer over weten als in: denken. Dat is bij een onbewust proces nog niet aan de orde. Huilen is dan ook geen manipulerende vorm van aandacht vragen. Het is puur de enige manier van een baby om te zorgen dat zijn verzorger hem eten of zorg zal geven.
Als je meer wilt weten over onbewuste leerprocessen dan zal een Googlesessie op "conditionering" denk ik wel wat opleveren.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Hoe wil je dan de grens bewaken? Kinderen zijn nu een keer geneigd om de grens te zoeken en te verkennen. Zit er nog wat rek in, meent ze wat ze zegt? Als ik mijn grensen niet heel streng bewaak wordt deze van drie kanten met voeten getreden. En ja, daar zitten dan ook consequenties aan. die zijn wel vantevoren ook aangekondigd, kunnen ze een goede afweging maken maar da's dan toch wel straf. Minder computertijd, of geen verhaal bij het naar bed gaan. Of moet ik dat meer zien als consequentie van het kiezen?
maar da's dan toch wel straf. Minder computertijd, of geen verhaal bij het naar bed gaan. Of moet ik dat meer zien als consequentie van het kiezen?
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Ach, ik wordt ook wel eens boos, en moet ook wel eens sorry zeggen tegen Demi, maar daarmee leert ze ook dat mama's ook alleen maar mensen zijn en ook fouten kunnen maken.quote:Op zondag 1 november 2009 22:18 schreef kezz het volgende:
[..]
ik vind dat knap als je dat kan, echt
Mijn heren kunnen echt het bloed onder mijn nagels vandaan halen en dan word ik boos. Ik weet het, dat laat ik toe, dat is mijn ding, maar het lukt me echt niet om dat anders te doen.
Maar nooit zo dat ik echt hard schreeuw tegen haar of een tik geef, zover is het gelukkig nog nooit gekomen.
Maar wel heb ik een keer gezegd "Ik wil je nu even niet meer zien, ga maar naar je kamer!!"
Dat vond ik achteraf gezien toch wel erg.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
quote:
[..]
Maar dat betekent dus dat de bbaby huilt omdat er iets is en niet dat het huilt omdat het weet dat de moeder dan komt. Dat is toch een verschil.
Sterker nog: ik ben van mening dat een baby altijd huilt omdat er iets is. En dat iets is niet altijd een simpel dingetje zoals eten, schone luier, vermoeidheid. Soms is dat een moeilijker te duiden iets, zoals de behoefte om bij papa/mama te zijn. En soms is het niet eens te benoemen, maar huilt het kind toch. En ook al kun je als ouder dan niets doen aan de oorzaak (want die ken je niet en bovendien isn iet iedere oorzaak weg te nemen) toch kun je er voor je kind dan zijn en het troosten.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Voor een baby telt dit inderdaad wel, maar de mijne kan echt wel gaan huilen omdat mama dan komtquote:
[..]
Maar dat betekent dus dat de bbaby huilt omdat er iets is en niet dat het huilt omdat het weet dat de moeder dan komt. Dat is toch een verschil.
Dan valt hij om, niks aan de hand, begint te huilen en dan kijk ik hem aan en zeg iets van: 'nounou!
' en dan gaat het gewoon door met spelen Gewoon even aandacht vragen voor zijn verschrikkelijke val
Je hebt eigenlijk over conditionering. Gedrag wat nooit bekrachtigd wordt, houdt op. Gedrag wat altijd bekrachtigd wordt, houdt ook vaak op. Gedrag wat met intervallen bekrachtigd wordt, blijft het langste in stand. Daarom is consequent zijn ook zo belangrijk. Denk aan een hondje die om een plakje worst bedelt.quote:Op zondag 1 november 2009 22:56 schreef AncientSound het volgende:
@Oeke: De bewuste koppeling bestaat dan inderdaad nog niet, maar waarom huilt een baby überhaupt? Omdat hij eten/zorg/troost van mijn verzorger nodig heeft. Het is dan ook uit onderzoek bij verwaarloosde kinderen (bijvoorbeeld in kindertehuizen in minder bedeelde landen) gebleken dat baby's waarbij niet op gehuil wordt gereageerd, op den duur passief worden en niet meer huilen (onbewust: "het helpt toch niet").
Krijgt hij altijd, zal hij er op een gegeven moment niet meer om bedelen, want hij heeft de zekerheid dat hij het krijgt. Krijgt hij nooit, houdt hij ook op met bedelen. Krijgt hij soms, dan zal hij altijd blijven bedelen. Omdat de kans er altijd in zit, dat zijn gebedel beloond wordt.
While you burn at the stake, I dance with the flames...
No more nights, of blood and fire...
No more nights, of blood and fire...
Dat kan, maar "aangeleerde hulpeloosheid", zoals dat verschijnsel heet, is een algemeen aanvaarde term in de psychologie/pedagogiek.quote:Op zondag 1 november 2009 23:06 schreef kahlie het volgende:
Dat vind ik wel een kort door de bocht conclusie.
Waarschijnlijk niet.quote:Vragen die gelijk rijzen zijn: Krijgen de kinderen wel genoeg te eten zodat ze genoeg energie hebben om te huilen?, hoe vaak wordt er niet gereageerd?, worden die kinderen zowiezo weleens opgepakt, getroost etc?
Dat zou kunnen. Ik denk zelf van niet, omdat het niet nodig is dat het kind veiligheid kent, om uit de onveilige situatie te willen komen. Het loont in eerste instantie altijd de moeite om te proberen hulp te krijgen d.m.v. huilen. Het niet meer proberen is een heel verregaande fase van verwaarlozing en uiteraard op verreweg de meeste kinderen totaal niet van toepassing. Maar dát het voorkomt, kan wel iets duidelijk maken over hoe heel "basic" leerprocessen ontstaan.quote:Ik vraag me dan af wat de omstandigheden dan zijn of die wel vergelijkbaar zijn met die van een kind hier in NL bij liefdevolle ouders. Als een kind huilt omdat het zich onveilig voelt, zal het dat natuurlijk alleen doen als het zowiezo veiligheid kent. ls je je continue onveilig voelt... huil je dan nog wel? Je ziet verwaarloosde kinderen vaak heel anders reageren, daar zou het net zo goed aan kunnen liggen ipv aan een 'bewuste/onbewuste' koppeling van gedrag van de omgeving.
Maar dit wordt wat offtopic. Mijn main point was: het kan nuttig zijn rekening te houden met het feit dat er onbewuste leerprocessen aan de gang zijn.
Jupz, zie ook mijn Googletipquote:Op zondag 1 november 2009 23:11 schreef She-Wolf het volgende:
[..]
Je hebt eigenlijk over conditionering. Gedrag wat nooit bekrachtigd wordt, houdt op. Gedrag wat altijd bekrachtigd wordt, houdt ook vaak op. Gedrag wat met intervallen bekrachtigd wordt, blijft het langste in stand. Daarom is consequent zijn ook zo belangrijk. Denk aan een hondje die om een plakje worst bedelt.
Krijgt hij altijd, zal hij er op een gegeven moment niet meer om bedelen, want hij heeft de zekerheid dat hij het krijgt. Krijgt hij nooit, houdt hij ook op met bedelen. Krijgt hij soms, dan zal hij altijd blijven bedelen. Omdat de kans er altijd in zit, dat zijn gebedel beloond wordt.
Ja, toen was ik al aan het typen, toen je die plaatste.quote:
While you burn at the stake, I dance with the flames...
No more nights, of blood and fire...
No more nights, of blood and fire...
Maar dat zeg ik toch ook? Ik gebruik bewust steeds het woord onbewust.quote:Op zondag 1 november 2009 23:06 schreef oeke het volgende:
[..]
Maar dat betekent dus dat de bbaby huilt omdat er iets is en niet dat het huilt omdat het weet dat de moeder dan komt. Dat is toch een verschil.
en als het kind dan juist door die aandacht te geven verder overstuur raakt? toch verder troosten tot je beide oververmoeid tot midden in de nacht op de bank hangt?quote:Op zondag 1 november 2009 23:09 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Sterker nog: ik ben van mening dat een baby altijd huilt omdat er iets is. En dat iets is niet altijd een simpel dingetje zoals eten, schone luier, vermoeidheid. Soms is dat een moeilijker te duiden iets, zoals de behoefte om bij papa/mama te zijn. En soms is het niet eens te benoemen, maar huilt het kind toch. En ook al kun je als ouder dan niets doen aan de oorzaak (want die ken je niet en bovendien isn iet iedere oorzaak weg te nemen) toch kun je er voor je kind dan zijn en het troosten.
Of dan wel maar 5 min. huilen, goed in slaap vallen en verders een hartstikke vrolijk kindje zijn?
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Nee, wat je beschrijft is straf. Je kunt zeggen: "je mag niet met je spullen gooien" en als je kind het doet, zeggen "nou, dan mag je er niet meer mee spelen". Je kunt ook uitleggen waarom het zo is (anders gaat het kapot). Gaat het toch kapot, dan is het teleurstellend en jammer, maar er komt geen nieuwe. Wel vanaf een bepaalde leeftijd natuurlijk, want hele jonge kinderen zullen dat niet snappen.quote:Op zondag 1 november 2009 23:07 schreef debuurvrouw het volgende:
Hoe wil je dan de grens bewaken? Kinderen zijn nu een keer geneigd om de grens te zoeken en te verkennen. Zit er nog wat rek in, meent ze wat ze zegt? Als ik mijn grensen niet heel streng bewaak wordt deze van drie kanten met voeten getreden. En ja, daar zitten dan ook consequenties aan. die zijn wel vantevoren ook aangekondigd, kunnen ze een goede afweging maken
Als ik een afspraak heb met mijn kinderen dat ze op een bepaald tijdstip thuis zouden moeten zijn en ik ze uitleg dat ik ze vertrouw om op tijd te bellen als er iets mis is, want anders maak ik me zorgen en als ze expres te laat zijn, tja, dan kan ik ze niet vertrouwen en moet ik ze dus maar strenger in de hand houden. Geen straf dus als het kind te laat komt, maar wel de consequentie dat ik ze volgende keer stipt met de auto zou komen ophalen. Daar gaat dan je status als puber als je ma daar staat met de auto
Van huisarrest leert een kind enkel dat jij de boosdoener bent en dat je vervelend doet. Van de consequentie dat je vertrouwen schaad en dat je dan kinderachtiger behandelt wordt leert het kind dat als hij/zij dit bij vriendjes of vriendinnetjes doet (niet aan afspraken houden) dat die dan ook niet meer zo geneigd zijn om je nogmaals uit te nodigen als je niet komt opdagen en je ook niet wat laat weten. Dat vind ik belangrijk, belangrijker dan dat ze nooit te laat thuis komen of dat ik ze zou moeten straffen.
[ Bericht 1% gewijzigd door kahlie op 01-11-2009 23:23:20 ]
Nika had dat vandaag zó'n 10 keer achter elkaar omdat ze het klepje van haar vormenstoof niet openkreeg.quote:Op zondag 1 november 2009 23:10 schreef freecell het volgende:
[..]
Voor een baby telt dit inderdaad wel, maar de mijne kan echt wel gaan huilen omdat mama dan komt
Dan valt hij om, niks aan de hand, begint te huilen en dan kijk ik hem aan en zeg iets van: 'nounou!
Gewoon even aandacht vragen voor zijn verschrikkelijke val
Als ik dan keek lacht ze naar me, wijst naar het deurtje en zegt Die!?!
dus ik iedere keer toch weer voordoen hoe dat ding open moet
En vervolgens was het 1 min. later weer raak.
Gelukkig had ze het na zo'n 10 keer door hoe ze hem zelf open moest draaien.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Maar conditionering is helaas nog geen 100% duidelijke wetenschap. Genoeg verhalen over hoe dieren bijvoorbeeld nooit meer mensen vertrouwen als ze eenmaal mishandeld zijn al behandel je ze pico bello. Je zou denken dat je ze zou kunnen conditioneren dat je te vertrouwen bent.quote:Op zondag 1 november 2009 23:13 schreef AncientSound het volgende:
[..]
Maar dat zeg ik toch ook? Ik gebruik bewust steeds het woord onbewust.
Negatieve feedback is veel krachtiger dan positieve. Wat leer je je kind dan onbewust als je de machtstrijd aangaat of dingen afpakt? Dat mama vervelend doet? Is dat dan zoveel beter dan dat mama iets anders met je gaat doen als je iets doet wat zij niet goed vindt? Ik vind het namelijk niet belonen, want je verliest namelijk wel het ding wat je zo graag wilde doen.
Conditionering is trouwens wel erg interessant, maar veel onderzoek is dan met dieren gedaan (logisch) en die hebben wel volgroeide hersenen en kinderen dan weer niet. Het maakt het lastig.
nee, jouw voorbeeld was duidelijk, snakelady.quote:
[..]
en als het kind dan juist door die aandacht te geven verder overstuur raakt? toch verder troosten tot je beide oververmoeid tot midden in de nacht op de bank hangt?
Of dan wel maar 5 min. huilen, goed in slaap vallen en verders een hartstikke vrolijk kindje zijn?
Moet ik dan werkelijk mijn post aanpassen naar "de meeste babies"? Voel jij hier een sneer in naar jou toe ofzo? Zo is het echt niet bedoeld, ik heb er niet eens aan gedacht. Dus mocht het bij jou verkeerd overgekomen zijn: nee, ik bedoel zeker niet dat jij het fout zou doen met jouw kind.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Daar hebben we hier inderdaad een goed voorbeeld van zitten, een van onze katten is vroeger mishandeld door zijn eigenaar.quote:Op zondag 1 november 2009 23:20 schreef kahlie het volgende:
[..]
Maar conditionering is helaas nog geen 100% duidelijke wetenschap. Genoeg verhalen over hoe dieren bijvoorbeeld nooit meer mensen vertrouwen als ze eenmaal mishandeld zijn al behandel je ze pico bello. Je zou denken dat je ze zou kunnen conditioneren dat je te vertrouwen bent.
Ze is doodsbang voor mensen maar vooral voor mannen.
Ik mag haar af en toe aaien maar mijn man absoluut niet, we hebben van alles geprobeerd zoals met eten lokken, lief praten, gewoon stil op de grond naast haar zitten.
Bij de andere kat is het zo ook goed gekomen maar deze niet, die gaat nooit mannen vertrouwen ( ze is nu 6 jaar en 5 jaar hier).
Heb overigens wel eens op tv gezien dat pasgeboren baby's zonder lichamelijk contact en liefde zelfs dood kunnen gaan, ook al krijgen ze genoeg eten en verdere verzorging.
Laat dus wel zien hoe belangrijk lichamelijk contact is voor pasgeboren baby's, jonge kinderen en zelfs mensen in het algemeen..
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Oh trouwens, waarom ik het dus zo belangrijk vind om mijn kinderen de consequenties van gedrag te leren en niet te straffen... als ik om me heen kijk zie ik genoeg mensen die sociaal gezien absoluut niet weten hoe ze zich moeten gedragen. Pa of ma is er namelijk niet meer om je te straffen als je wat verkeerds doet, dus, ala, alles mag en kan. En het dan raar vinden dat ze geen sociale kring opbouwen, regelmatig ontslagen worden, geen relatie kunnen vasthouden etc. Dat levert zoveel frustraties, teleurstelling en pijn op, liever niet.
Ik ken zelfs iemand die zich niet op een normale manier kan verontschuldigen voor zijn gedrag. Dat hoefte namelijk nooit. Hij kreeg straf en dan was het over. Hij kan wel 'sorry' zeggen, maar daadwerkelijk verontschuldigen en goedmaken, door erkenning te geven aan andermans gevoel van gekwetstheid en eventueel iets liefs regelen, dat kan hij niet.
Ik ken zelfs iemand die zich niet op een normale manier kan verontschuldigen voor zijn gedrag. Dat hoefte namelijk nooit. Hij kreeg straf en dan was het over. Hij kan wel 'sorry' zeggen, maar daadwerkelijk verontschuldigen en goedmaken, door erkenning te geven aan andermans gevoel van gekwetstheid en eventueel iets liefs regelen, dat kan hij niet.
Dat je het proces niet altijd voldoende kunt verklaren of bëïnvloeden, wil in mijn ogen niet zeggen dat het fenomeen niet bestaat en een nuttig hulpmiddel is om gedrag te begrijpen.quote:Op zondag 1 november 2009 23:20 schreef kahlie het volgende:
[..]
Maar conditionering is helaas nog geen 100% duidelijke wetenschap. Genoeg verhalen over hoe dieren bijvoorbeeld nooit meer mensen vertrouwen als ze eenmaal mishandeld zijn al behandel je ze pico bello. Je zou denken dat je ze zou kunnen conditioneren dat je te vertrouwen bent.
Ik snap niet helemaal wat je bedoelt, sorry.quote:Negatieve feedback is veel krachtiger dan positieve. Wat leer je je kind dan onbewust als je de machtstrijd aangaat of dingen afpakt? Dat mama vervelend doet? Is dat dan zoveel beter dan dat mama iets anders met je gaat doen als je iets doet wat zij niet goed vindt? Ik vind het namelijk niet belonen, want je verliest namelijk wel het ding wat je zo graag wilde doen.
Het fenomeen conditionering is al meer dan 100 jaar bekend en wordt in veel situaties onderzocht en gebruikt. Ook met kinderen. Het bekendste voorbeeld is het Pavlov-hondje (wat je kunt zien als de ontdekking van het fenomeen), maar het is wat kort door de bocht om te denken dat het daar dan ook mee opgehouden is.quote:Conditionering is trouwens wel erg interessant, maar veel onderzoek is dan met dieren gedaan (logisch) en die hebben wel volgroeide hersenen en kinderen dan weer niet. Het maakt het lastig.
Over het straf/consequentieverhaal: er zijn natuurlijk situaties waarin het niet verantwoord is je kind zelf de consequenties te laten ontdekken. Bijvoorbeeld als je dreumes je telefoon aan het slopen is. Of als een peuter aan het tafelkleed staat te trekken waar je net een pot thee hebt ingeschonken. Of als je puberdochter wil gaan stappen met een jongen die ze via een chatbox (bestaat dat nog?
) kent en nooit heeft gezien. Dan moet je simpelweg ingrijpen om het kind te beschermen omdat het nog niet alles weet, snapt of kan ontdekken. Uiteraard kun je het daarna uitleggen en dat lijkt mij ook heel belangrijk. Maar op het moment zelf kan het voor het kind onbegrijpelijk en straf-achtig zijn.Maar ik ga 't even laten rusten, m'n glas wijn roept me.
(en misschien willen anderen ook nog wat zeggen enzo )
Ja, het voelde als een sneer naar mij toe, lijkt me logisch..quote:Op zondag 1 november 2009 23:22 schreef miss_sly het volgende:
[..]
nee, jouw voorbeeld was duidelijk, snakelady.
Moet ik dan werkelijk mijn post aanpassen naar "de meeste babies"? Voel jij hier een sneer in naar jou toe ofzo? Zo is het echt niet bedoeld, ik heb er niet eens aan gedacht. Dus mocht het bij jou verkeerd overgekomen zijn: nee, ik bedoel zeker niet dat jij het fout zou doen met jouw kind.
Ik typ dat Nika die 5 min. huilen nodig heeft.
Jij typt, ik zou nooit een baby 5 min. laten huilen enz.
Vervolgens komen er reacties als dat het fijn is dat je baby je zo vertrouwd en dergelijke.
Lijkt me dus niet gek dat dit even als een sneer aanvoelde naar mij toe.
Maar het zal inderdaad best miscommunicatie zijn.
Zoals ik al schreef, opvoeden is een gevoelig onderwerp.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Mijn opmerking over laten huilen heeft nooit ook maar iets willen zeggen over jou. Het is toch ook heel iets andes? Je laat je kind niet huilen, je laat je kind haar ding doen om goed te kunnen slapen. Kortom: je kijkt naar je kind en geeft haar de ruimte.quote:
[..]
Ja, het voelde als een sneer naar mij toe, lijkt me logisch..
Ik typ dat Nika die 5 min. huilen nodig heeft.
Jij typt, ik zou nooit een baby 5 min. laten huilen enz.
Vervolgens komen er reacties als dat het fijn is dat je baby je zo vertrouwd en dergelijke.
Lijkt me dus niet gek dat dit even als een sneer aanvoelde naar mij toe.
Maar het zal inderdaad best miscommunicatie zijn.
Zoals ik al schreef, opvoeden is een gevoelig onderwerp.
Ik kijk naar mijn kind, en beperk juist even haar ruimte, omdat dat nu kennelijk is wat ze nodig heeft.
In beide gevallen gaat het dus niet om 'laten huilen' maar om het zo te doen dat het past bij je kind.
Dus nee, een sneer zou erg raar zijn.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik zeg ook helemaal niet dat het fenomeen niet bestaat, enkel dat het nog onduidelijk is en dat daarom realistisch toepassen van die kennis niet mogelijk is.quote:Op zondag 1 november 2009 23:29 schreef AncientSound het volgende:
Dat je het proces niet altijd voldoende kunt verklaren of bëïnvloeden, wil in mijn ogen niet zeggen dat het fenomeen niet bestaat en een nuttig hulpmiddel is om gedrag te begrijpen.
Je zit in OUD, de discussie was over of je een kind aanleert om verkeerd gedrag te vertonen als je niet specifiek boos wordt, nee zegt of wat afpakt. Daarom vroeg ik me dus af wat je kind onbewust leert als je wel dat soort gedrag vertoont. Je wil immers op een zo goed mogelijke manier je kind opvoeden. Mijn insteek zou inderdaad afleiden zijn en niet confrontatie, uitleg, afpakken, tik geven e.d. als een kind nog niet begrijpt wat hij/zij aan het doen is. Zodra een kind uitleg begrijpt gaat mijn voorkeur uit naar uitleg geven.quote:Op zondag 1 november 2009 23:29 schreef AncientSound het volgende:
Ik snap niet helemaal wat je bedoelt, sorry.
Er stond volgens mij in mijn tekst dat ik de consequenties alleen zou toepassen als het kind het begrijptquote:Op zondag 1 november 2009 23:29 schreef AncientSound het volgende:
Over het straf/consequentieverhaal: er zijn natuurlijk situaties waarin het niet verantwoord is je kind zelf de consequenties te laten ontdekken. Bijvoorbeeld als je dreumes je telefoon aan het slopen is. Of als een peuter aan het tafelkleed staat te trekken waar je net een pot thee hebt ingeschonken. Of als je puberdochter wil gaan stappen met een jongen die ze via een chatbox (bestaat dat nog?
Ik denk niet dat een dreumes het begrijpt. Wat betreft je tienerdochter, denk je nu echt dat je dat kan stoppen? Dan zegt ze wel dat ze naar een vriendin toe gaat terwijl ze die gozer gaat bezoeken. Ik zou mijn kinderen liever leren dat ze dan op openbare plekken moeten afspreken, na 15 minuten een belletje van een vriendin of mijzelf of alles ok is en daar nooit de eerste keer van moeten afwijken. Verder zou ik ook voorstellen afhankelijk van de leeftijd dat ik zelf mee ga om in de buurt te zitten en in de gaten te houden.Als je het verbiedt, dan zal ze je omzeilen of de martelaar zijn. Als ze hem ziet en het is een kneus, dan is ze er in 1x van af. Als ze hem ziet en hij is leuk, dan leert ze van mij alvast wat ze verder kan doen om zich veilig te houden bij date 2, 3 en 4. Heeft ze nog wat aan als ze wel 18 is, op kamers woont en online gaat daten... want dan kan ze alsnog door een creep, player of oudere man te grazen genomen worden.
Ok, sorry dan dat ik het persoonlijk opnam en fijn dat het nu uitgesproken is.quote:Op zondag 1 november 2009 23:33 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Mijn opmerking over laten huilen heeft nooit ook maar iets willen zeggen over jou. Het is toch ook heel iets andes? Je laat je kind niet huilen, je laat je kind haar ding doen om goed te kunnen slapen. Kortom: je kijkt naar je kind en geeft haar de ruimte.
Ik kijk naar mijn kind, en beperk juist even haar ruimte, omdat dat nu kennelijk is wat ze nodig heeft.
In beide gevallen gaat het dus niet om 'laten huilen' maar om het zo te doen dat het past bij je kind.
Dus nee, een sneer zou erg raar zijn.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
En die logica zie ik dus niet. Ik weet ook niet hoe een paraplu precies in elkaar zit maar kan 'm toch heel realistisch toepassen als het regent.quote:Op zondag 1 november 2009 23:37 schreef kahlie het volgende:
Ik zeg ook helemaal niet dat het fenomeen niet bestaat, enkel dat het nog onduidelijk is en dat daarom realistisch toepassen van die kennis niet mogelijk is.
En nu ben ik echt weg.
Dat is anders. Als je het idee hebt dat je kind het nodig heeft om 5 min. te huilen voor het slapen gaan, dan lijkt het me geheel in lijn met AP om het kind 5 minuten te laten huilen voor het slapen gaan, want daar ligt zijn/haar behoefte.quote:Op zondag 1 november 2009 23:15 schreef snakelady het volgende:
[..]
en als het kind dan juist door die aandacht te geven verder overstuur raakt? toch verder troosten tot je beide oververmoeid tot midden in de nacht op de bank hangt?
Of dan wel maar 5 min. huilen, goed in slaap vallen en verders een hartstikke vrolijk kindje zijn?
Verder, Elin, wat een prachtige dramaqueen ben jij!
En ik ben soms ook wel eens heel hard mee gaan gillen met Eli. Werkt prima. mits gedoseerd.
En opvoeden is toch ook voor een groot deel conditionering? Veelvuldig positief gedrag belonen met positieve aandacht en negatief gedrag negeren of proberen om te buigen, is toch een soort operand conditioneren?
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Miss Sly en Snakelady, kan het ook zijn dat jullie andere definities van huilen hanteren? Ik meende in de post van Snake te lezen dat ze Nika circa 5 minuutjes laat 'moppperend huilen' om in slaap te komen, maar dat ze er wel naar toe gaat als het een ander soort huilen zou zijn. En als Miss Sly dan zegt dat ze een baby nooit 5 minuten zou laten huilen heeft ze misschien wel een paniekhuil/pijnhuil oid in gedachten.
Het is in ieder geval zo dat je zonder intonatie en nonverbale communicatie dingen soms heel anders op kunt vatten dan ze bedoeld zijn, en zeker ook als je allebei een begrip anders definieert. Ik kan me goed voorstellen dat dat ook (een deel van...) de eerdere discussies heeft veroorzaakt danwel verergerd.
*edit* ik kom weer als mosterd na de maaltijd zie ik. Wel goed dat jullie het even duidelijk maken onderling. Uitpraten is tof
Het is in ieder geval zo dat je zonder intonatie en nonverbale communicatie dingen soms heel anders op kunt vatten dan ze bedoeld zijn, en zeker ook als je allebei een begrip anders definieert. Ik kan me goed voorstellen dat dat ook (een deel van...) de eerdere discussies heeft veroorzaakt danwel verergerd.
*edit* ik kom weer als mosterd na de maaltijd zie ik. Wel goed dat jullie het even duidelijk maken onderling. Uitpraten is tof
Time is the quality of nature that keeps events from happening all at once. Lately, it doesn't seem to be working.
Uitleg geven is sowieso een manier van positieve aandacht, of ze het snappen of nietquote:Op zondag 1 november 2009 23:37 schreef kahlie het volgende:
[..]
Ik zeg ook helemaal niet dat het fenomeen niet bestaat, enkel dat het nog onduidelijk is en dat daarom realistisch toepassen van die kennis niet mogelijk is.
[..]
Je zit in OUD, de discussie was over of je een kind aanleert om verkeerd gedrag te vertonen als je niet specifiek boos wordt, nee zegt of wat afpakt. Daarom vroeg ik me dus af wat je kind onbewust leert als je wel dat soort gedrag vertoont. Je wil immers op een zo goed mogelijke manier je kind opvoeden. Mijn insteek zou inderdaad afleiden zijn en niet confrontatie, uitleg, afpakken, tik geven e.d. als een kind nog niet begrijpt wat hij/zij aan het doen is. Zodra een kind uitleg begrijpt gaat mijn voorkeur uit naar uitleg geven.
[..]
Maar daarin ben ik sowieso wel alert, dat ik mijn kind voldoende positieve aandacht geeft, als hij niet om aandacht vraagt.
Ben ik het deels met je eens.quote:Er stond volgens mij in mijn tekst dat ik de consequenties alleen zou toepassen als het kind het begrijpt
...
Je kan je dreumes heel goed dingen uitleggen. Als hij denkt dat mijn thee appelsap is, nadat ik 100x gezegd heb dat het thee is, en dus heel warm, laat ik hem heel eventjes voelen aan de buitenkant, zodat hij voelt dat het toch echt warm is. Kind schrikt, hoeft mijn thee niet meer, en gaat braaf verder spelen. (zonder brandwonden, dus
) zo hebben we hem ook aan whiskey laten lebberen. als hij een halve druppel heeft binnen gekregen was het veel. Maar de whiskey hoefde hij niet meer 
Soms is praten niet afdoende bij de kleinere kindjes. Meestal wel.
Maar ik moet wel toegeven, je moet zelf ook wel rustig genoeg zijn om te blijven praten. Maar dat is ook heel erg een kwestie van zelfkennis en proberen de zaken niet te laten opborrelen tot je zelf bijna barst, want dan ondervindt je kind er altijd de schade van. Maar dat is universeel, niet AP-specifiek
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Wel lief van je dat je wilde bemiddelen Ca.ra.
Maar was gelukkig inderdaad niet meer nodig.
Maar was gelukkig inderdaad niet meer nodig.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Een paraplu is betrouwbaar, je weet precies onder welke condities hij het wel of niet doet.quote:Op zondag 1 november 2009 23:42 schreef AncientSound het volgende:
[..]
En die logica zie ik dus niet. Ik weet ook niet hoe een paraplu precies in elkaar zit maar kan 'm toch heel realistisch toepassen als het regent.
En nu ben ik echt weg.
Bij conditionering staan er nog heel veel vragen open: Waarom conditioneren sommige dingen wel/andere niet, waarom is er soms niet te re-conditioneren en soms wel, is er verschil tussen mensen hoeveel ze kunnen conditioneren? Het is dus giswerk wat wel/niet zou conditioneren tenzij je specifiek met een belletje of iets dergelijks gedrag gaat conditioneren.
Reageren moet je als ouder, als je kind ongewenst gedrag vertoont. Ik vind het raar om enkel bij afleiden de conditionering er bij te halen en bij de andere acties die je kunt doen niet. Afleiden zou dan conditioneren als "vervelend gedrag betekent dat je beloont wordt, dus doe het meer", maar waar conditioneerd slaan naar, boos praten, schreeuwen, dingen afpakken etc? Sommige kinderen die geslagen worden, worden schuw, doen het gedrag minder, conditioneren zij dan op pijn? En wat dan van andere kinderne die juist rebels worden en het meer gaan doen, waar conditioneren zij dan op? En als het dus zo cut & dried was, waarom zie je dan dus duidelijke verschillen.
Het lijkt er voor mij op dat hoe je kind gaat reageren op jouw gedrag en waar hij/zij eventueel naar zou conditioneren puur giswerk blijft.
Bij afleiden wordt vaak gezegd dat het gedrag 'beloond' wordt, maar ik voel me dus niet bijzonder beloond als ik gedrag dat ik leuk vind zou moeten stoppen omdat ik verplicht wat anders moet gaan doen. (Bekende telefoon die rinkelt terwijl je onder de douche staat of ophouden met TV kijken omdat je de afwas toch wel moet gaan doen). Het is waar dat je je kind positieve aandacht geeft, maar ach, ik zie niet in waarom ik mijn kind negatieve aandacht zou moeten geven? Ik vind negatieve aandacht ook niet leuk, waarom zou ik het dan m'n kind aandoen?
quote:Op maandag 2 november 2009 09:50 schreef kahlie het volgende:
[..]
Een paraplu is betrouwbaar, je weet precies onder welke condities hij het wel of niet doet.
Bij conditionering staan er nog heel veel vragen open: Waarom conditioneren sommige dingen wel/andere niet, waarom is er soms niet te re-conditioneren en soms wel, is er verschil tussen mensen hoeveel ze kunnen conditioneren? Het is dus giswerk wat wel/niet zou conditioneren tenzij je specifiek met een belletje of iets dergelijks gedrag gaat conditioneren.
Reageren moet je als ouder, als je kind ongewenst gedrag vertoont. Ik vind het raar om enkel bij afleiden de conditionering er bij te halen en bij de andere acties die je kunt doen niet. Afleiden zou dan conditioneren als "vervelend gedrag betekent dat je beloont wordt, dus doe het meer", maar waar conditioneerd slaan naar, boos praten, schreeuwen, dingen afpakken etc? Sommige kinderen die geslagen worden, worden schuw, doen het gedrag minder, conditioneren zij dan op pijn? En wat dan van andere kinderne die juist rebels worden en het meer gaan doen, waar conditioneren zij dan op? En als het dus zo cut & dried was, waarom zie je dan dus duidelijke verschillen.
Het lijkt er voor mij op dat hoe je kind gaat reageren op jouw gedrag en waar hij/zij eventueel naar zou conditioneren puur giswerk blijft.
Bij afleiden wordt vaak gezegd dat het gedrag 'beloond' wordt, maar ik voel me dus niet bijzonder beloond als ik gedrag dat ik leuk vind zou moeten stoppen omdat ik verplicht wat anders moet gaan doen. (Bekende telefoon die rinkelt terwijl je onder de douche staat of ophouden met TV kijken omdat je de afwas toch wel moet gaan doen). Het is waar dat je je kind positieve aandacht geeft, maar ach, ik zie niet in waarom ik mijn kind negatieve aandacht zou moeten geven? Ik vind negatieve aandacht ook niet leuk, waarom zou ik het dan m'n kind aandoen?
Wat wel zo is bij kleine kinders, die vanaf het begin bij dezelfde ouders zijn, niet getraumatiseerd en zo, dat het aangeleerde gedrag meestal komt door deeen of andere vorm van conditioneren. Al is het maar omdat zo'n klein frummel niet de cognitieve capaciteiten heeft om dieper te reageren op stimuli, denk ik dan.
Dus wat jij stelt over de onzekerheden en onduidelijkheden rondom de conditioneringstheorieën is helemaal waar, maar welicht niet volledig van toepassing op AP waarbij de kinders niet getraumatiseerd zijn.
snap je wat ik bedoel te zeggen?
en idd, als je alleenmaar afleidt bij negatief gedrag, beloon je dat ook. maar wat ik dan denk dat de mensen dus niet uitspreken hier, (want dat is toch logisch, hoef ik niet nog extra uit te spreken?) is dat ze goed gedrag ook uitgebreid belonen, naast het afleiden bij negatief gedrag. maar dat mag men dan nog ff aanvullen
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Da's wel een lastige vond ik altijd. Onze oudste huilde 7 maanden aan een stuk. Dus toen hij toen hij kon zitten eindelijk zelf ging spelen was ik toch echt geneigd dan zelf iets te gaan doen. Terwijl je dan juist even aandacht zou moeten geven in het meest ideale geval. Hele lastige balans.
Als je alleen maar loopt te "zeuren" over negatieve dingen beland je ook zo snel in een negatieve spiraal. Het benoemen van dingen die goed gaan geeft vaak een boost aan positief. En daar doet iedereen het dan beter op. Maar ja, dat vraagt nog het meest van mij. Ik moet over dingen heen stappen dan, en het meest nog mijzelf,
Hoort Gordon ook bij AP?? Want hoewel ik daar zeker elementen van gebruik heb ik er ook wat moeite mee. Een vriendin is echt adept en ik vind eigenlijk dat ze haar kinderen manipuleert. of dat nou een niet goede toepassing is of gewoon iets wat niet bij mij past weet ik nog niet.
Als je alleen maar loopt te "zeuren" over negatieve dingen beland je ook zo snel in een negatieve spiraal. Het benoemen van dingen die goed gaan geeft vaak een boost aan positief. En daar doet iedereen het dan beter op. Maar ja, dat vraagt nog het meest van mij. Ik moet over dingen heen stappen dan, en het meest nog mijzelf,
Hoort Gordon ook bij AP?? Want hoewel ik daar zeker elementen van gebruik heb ik er ook wat moeite mee. Een vriendin is echt adept en ik vind eigenlijk dat ze haar kinderen manipuleert.
of dat nou een niet goede toepassing is of gewoon iets wat niet bij mij past weet ik nog niet.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Ja zeg! open anders even een interessante topicreeks als ik een weekje weg ben!
--------
Misschien ben ik de enige, maar ik denk dat er soms een beetje omgekeerd geredeneerd wordt. AP is voor mij niet iets "dat iedereen wel doet, als je vanuit je gevoel werkt gaat het goed".
AP heeft juist behoorlijk heldere en duidelijke punten. het is een redelijk vast hokje.
Als je daar maar een beetje in past (zoals, inderdaad, de meeste mensen wel in meer of mindere mate doen), dan maakt dat je niet per definitie AP. Maar dat geeft toch niet? Je hoeft toch niet perse het stempeltje AP te hebben?
Je doet niet AP omdat je toevallig lang BV geeft, katoenen luiers gebruikt en je kind bij je in bed hebt. Je doet m.i. wel aan AP als je heel bewust de standpunten nastreeft.
Hence de reden dat ik mezelf absoluut niet als AP-er beschouw terwijl ik me wel in de meeste AP-gedachtes kan vinden.
Ik begrijp wel de insteek van dit topic hoor en ik vind het fijn als er een gesprek is over de wat minder mainstream methodes. Cosleeping, Unconditional Parenting, Attachement Parenting, etc. etc. Allemaal machtig interessant, stof voor ellenlange topicreeksen.
Maar dat is dus niet zo zeer AP.
En het is dus echt níet mijn bedoeling om de discussie uit de vorige topics weer even dunnetjes over te doen.
------------------------
Over thuisonderwijs: Wij hebben het wel overwogen.
Niet perse omdat ik het graag zou willen maar wel omdat ik het wel serieus wilde bekijken en onderzoeken. Het was wel een optie zeg maar.
Ik kan me goed vinden in wat Moonah *hier* schrijft:
Of zelf een intensieve cursus plus een eindexamen Nederlands op te leggen als je zo dyslectisch als de pesd bent
Je kind zal clubjes en uitjes moeten hebben om sociaal bezig te zijn. Je zal musea moeten bezoeken, moeten netwerken met andere thuisscholende ouders, noem maar op. Dat is best een heftige taak.
Overigens, zoals Oeke ook schrijft, de sociale rangorde was voor mij juist een punt van
overweging. Niet eens zo zeer om te voorkomen dat mijn kinderen onder aan de sociale ladder zouden staan maar wel omdat ik de meeste basisschoolklassen juist géén veilige plek vind om het sociale vallen en opstaan te ervaren.
Al met al denk ik niet dat ik het zou kunnen. Ik zou het moeilijk vinden om de balans tussen school en werk te kunnen vinden. En ik zou mezelf voorbij lopen in het dragen van de verantwoordelijkheid.
En dus besteed ik het liever uit aan een basisschool
----------
Ik denk dat het bij ons thuis wel een beetje anders gaat dan bij de meeste gezinnen maar ik vind het moeilijk om dat zo te benoemen want ik probeer juist geen methode na te streven. Dit is gewoon wat het beste bij ons past, het is zo gegroeid en het is ook wat ik van huis uit heb mee gekregen. M. heeft het niet van huis uit mee gekregen maar die heeft het juist altijd gemist.
De kinderen slapen niet bij ons in bed maar wij hebben een gezamenlijke slaapkamer en een gezamenlijk bed. Het klinkt als een lullige nuance maar voor mij persoonlijk is het wel een belangrijk verschil.
De meiden kregen en krijgen lang BV en worden veel gedragen. Dat laatste overigens vaker uit practisch oogpunt dan uit overtuiging.
Ik ben thuis bij de kinderen en ze gaan zo veel mogelijk met mij mee omdat ik er van overtuigd ben dat kinderen leren door voorleven. Door ze gewoon zonder al te veel gedoe bij mijn eigen leven te betrekken hoop ik dat ze vanzelf op een veilige manier kennis maken met de wereld.
Daar is echt geen unattachement voor nodig, kinderen komen voor zover ik weet vanzelf wel los van de ouders. Ik zou eerder pleiten voor een zo veilig en hecht mogelijke band, dan is het makkelijker en prettiger los komen.
Wat bij ons op dit moment vooral speelt is straffen en belonen.
Wij hebben er heel bewust voor gekozen om niet te straffen maar ook dus niet te belonen. Dat wil niet zeggen dat we eindeloos uitleggen en het wil ook niet zeggen dat alles mag.
Er is duidelijkheid, er zijn regels, er is structuur. Het enige wat we proberen (ghehe, proberen hè, het lukt niet altijd) te vermijden is het koppelen van een oordeel aan handelingen en emoties van de kinderen. En ik probeer vaak even goed na te denken over waarom ik nou eigenlijk nee zeg. Is dat uit eigenbelang, is dat omdat het cultureel bepaald is of is het echt het beste voor het kind op dat moment?
Dat vergt soms best wat denkkronkels maar het blijkt in de praktijk toch ook niet zo moeilijk.
Een interessant boek hierover is "undonditional parenting" van Alfie Kohn. Heeft iemand dat gelezen?
--------
Misschien ben ik de enige, maar ik denk dat er soms een beetje omgekeerd geredeneerd wordt. AP is voor mij niet iets "dat iedereen wel doet, als je vanuit je gevoel werkt gaat het goed".
AP heeft juist behoorlijk heldere en duidelijke punten. het is een redelijk vast hokje.
Als je daar maar een beetje in past (zoals, inderdaad, de meeste mensen wel in meer of mindere mate doen), dan maakt dat je niet per definitie AP. Maar dat geeft toch niet? Je hoeft toch niet perse het stempeltje AP te hebben?
Je doet niet AP omdat je toevallig lang BV geeft, katoenen luiers gebruikt en je kind bij je in bed hebt. Je doet m.i. wel aan AP als je heel bewust de standpunten nastreeft.
Hence de reden dat ik mezelf absoluut niet als AP-er beschouw terwijl ik me wel in de meeste AP-gedachtes kan vinden.
Ik begrijp wel de insteek van dit topic hoor en ik vind het fijn als er een gesprek is over de wat minder mainstream methodes. Cosleeping, Unconditional Parenting, Attachement Parenting, etc. etc. Allemaal machtig interessant, stof voor ellenlange topicreeksen.
Maar dat is dus niet zo zeer AP.
En het is dus echt níet mijn bedoeling om de discussie uit de vorige topics weer even dunnetjes over te doen.
------------------------
Over thuisonderwijs: Wij hebben het wel overwogen.
Niet perse omdat ik het graag zou willen maar wel omdat ik het wel serieus wilde bekijken en onderzoeken. Het was wel een optie zeg maar.
Ik kan me goed vinden in wat Moonah *hier* schrijft:
Ik denk dat het veel, heel veel vergt van een ouder om (goed) thuisonderwijs te geven. Het is niet zo maar thuis blijven met je kind en in je eigen tempo een methode doorwerken. Je zal jezelf moeten scholen en bijscholen en je zal (althans, dat vind ik) ook heel bewust moeten blijven van je eigen talenten en gebreken. En daar actief mee aan de slag gaan, door bijvoorbeeld een ander te zoeken die je kind rekenonderwijs kan geven.quote:Op zondag 1 november 2009 13:25 schreef Moonah het volgende:
[..]
Geef een kind de ruimte, niet de leegte.
Oftewel, ruimte is begrensd.
Leuk, dat die uitspraak je zo is bijgebleven. Mij ook, van de opleiding.
Oh, en ik ben benieuwd naar meningen of zelfs ervaringen over thuisonderwijs. Ik sta daar heel huiverig tegenover. Niet om mijzelf zozeer op de borst te kloppen, maar onderwijs is wel een vak. Een vak dat je enigszins kunt leren, maar dat toch vooral een kwestie is van het in je vingers hebben of niet.
En dan laat ik de sociale beperkingen die je imo je kind oplegt nog buiten beschouwing (samenwerken, vrienden maken, omgaan met conflicten, leren agree to disagree
Of zelf een intensieve cursus plus een eindexamen Nederlands op te leggen als je zo dyslectisch als de pesd bent
Je kind zal clubjes en uitjes moeten hebben om sociaal bezig te zijn. Je zal musea moeten bezoeken, moeten netwerken met andere thuisscholende ouders, noem maar op. Dat is best een heftige taak.
Overigens, zoals Oeke ook schrijft, de sociale rangorde was voor mij juist een punt van
overweging. Niet eens zo zeer om te voorkomen dat mijn kinderen onder aan de sociale ladder zouden staan maar wel omdat ik de meeste basisschoolklassen juist géén veilige plek vind om het sociale vallen en opstaan te ervaren.
Al met al denk ik niet dat ik het zou kunnen. Ik zou het moeilijk vinden om de balans tussen school en werk te kunnen vinden. En ik zou mezelf voorbij lopen in het dragen van de verantwoordelijkheid.
En dus besteed ik het liever uit aan een basisschool
----------
Ik denk dat het bij ons thuis wel een beetje anders gaat dan bij de meeste gezinnen maar ik vind het moeilijk om dat zo te benoemen want ik probeer juist geen methode na te streven. Dit is gewoon wat het beste bij ons past, het is zo gegroeid en het is ook wat ik van huis uit heb mee gekregen. M. heeft het niet van huis uit mee gekregen maar die heeft het juist altijd gemist.
De kinderen slapen niet bij ons in bed maar wij hebben een gezamenlijke slaapkamer en een gezamenlijk bed. Het klinkt als een lullige nuance maar voor mij persoonlijk is het wel een belangrijk verschil.
De meiden kregen en krijgen lang BV en worden veel gedragen. Dat laatste overigens vaker uit practisch oogpunt dan uit overtuiging.
Ik ben thuis bij de kinderen en ze gaan zo veel mogelijk met mij mee omdat ik er van overtuigd ben dat kinderen leren door voorleven. Door ze gewoon zonder al te veel gedoe bij mijn eigen leven te betrekken hoop ik dat ze vanzelf op een veilige manier kennis maken met de wereld.
Daar is echt geen unattachement voor nodig, kinderen komen voor zover ik weet vanzelf wel los van de ouders. Ik zou eerder pleiten voor een zo veilig en hecht mogelijke band, dan is het makkelijker en prettiger los komen.
Wat bij ons op dit moment vooral speelt is straffen en belonen.
Wij hebben er heel bewust voor gekozen om niet te straffen maar ook dus niet te belonen. Dat wil niet zeggen dat we eindeloos uitleggen en het wil ook niet zeggen dat alles mag.
Er is duidelijkheid, er zijn regels, er is structuur. Het enige wat we proberen (ghehe, proberen hè, het lukt niet altijd
) te vermijden is het koppelen van een oordeel aan handelingen en emoties van de kinderen. En ik probeer vaak even goed na te denken over waarom ik nou eigenlijk nee zeg. Is dat uit eigenbelang, is dat omdat het cultureel bepaald is of is het echt het beste voor het kind op dat moment?Dat vergt soms best wat denkkronkels maar het blijkt in de praktijk toch ook niet zo moeilijk.
Een interessant boek hierover is "undonditional parenting" van Alfie Kohn. Heeft iemand dat gelezen?
wat dat betreft zou de reeks ook "bewust ouderschap" oid kunnen heten
Have you had your kezzzzzz today???
owlet, hoe bedoel je dat jullie ook niet belonen? wat versta jij onder beloning?
(verder goede post, trouwens )
(verder goede post, trouwens
)
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Ik dacht al, waar is Owlet toch? Je hebt gelijk hoor, volgens mij is hier niemand die het exact volgens het hokje AP doet. Maar wel daaruit dingen pikt die de moeite waard voor hen zijn.
dat wilde ik ook net schrijven aan debuurvrouw, dat Gordon niet bij AP hoort, maar dat ik ook daar dingen in herken die aansluiten bij mijn manier van doen.
Alleen ik ben dus niet zo van het fanatieke. Dat vind ik vaak eng. Er blijft weinig ruimte voor andere dingen en dat is juist iets wat ik mee wil geven, een breed wereldbeeld en denkraam.
Ik heb dat boek trouwens niet gelezen. Eerst maar eens het Gordon boek goed lezen.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Owlet, ik miste je al in dit topic , ik had zelf nog even de vorige reeks Attachment parenting / natural parenting erbij gepakt en vond jouw bijdrages toen heel helder. En ook nu weer.
, ik had zelf nog even de vorige reeks Attachment parenting / natural parenting erbij gepakt en vond jouw bijdrages toen heel helder. En ook nu weer.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Dat hebben we hier geprobeerd met olijven, feta-kaas, hele pittige knabbeldingen, spa rood uit een nieuwe fles (heel veel koolzuur dus) TUC hot&Spicey, karnemelk, sandwichspread en nog veel meer dingen.quote:
zo hebben we hem ook aan whiskey laten lebberen. als hij een halve druppel heeft binnen gekregen was het veel. Maar de whiskey hoefde hij niet meer
Resultaat: hij lustte het allemaal, problem not solved
Ik dnek dat we dus de whiskey test niet gaan nemen
ja, dat zou m.i. beter zijn.quote:
wat dat betreft zou de reeks ook "bewust ouderschap" oid kunnen heten
Davinia, ik bedoel bijvoorbeeld dat heel veel dingen wat mij betreft vallen onder "zo doe je het gewoon". Er hoeft niet beloond te worden voor elke poep of scheet van een kind. Lastig uit te leggen, merk ik nu
Voorbeeld: mijn dochter maakt een tekening en geeft hem aan mij. Dan zeg ik niet dat het zo'n prachtige tekening is, want ik wil niet stimuleren dat mijn dochter een tekening maakt om mij te plezieren. Ik wil dat ze tekent omdat ze het zelf wil. En mooi vind ik het sowieso wel.
En dus bedank ik voor de tekening, omdat ik er oprecht blij mee ben dat ik een tekening heb gekregen. Of ik bevestig dta ik heb gezien dat ze een tekening heeft gemaakt. Dat blijkt eigenlijk altijd al voldoende te zijn voor haar.
Ik wil niet dat mijn kinderen dingen doen om mijn goedkeurig te verdienen. Als je niet oppast dan ben je de hele dag alleen maar aan het benadrukken hoe goed bepaalde dingen zijn, terwijl die beloningen dan m.i. eigenlijk weinig waarde meer hebben. Want wat is het alternatief? Is er een schaal van mooiheid voor een kindertekening?
Is het nodig om te benadrukken dat het fantastisch is dat een kind je hand vast houdt bij het oversteken terwijl het eigenlijk vanzelfsprekend is?
Als kind heb ik er zelf best wel veel last van gehad. Alle complimentjes over hoe goed ik kon leren, hoe mooi ik piano speelde en hoe prachtig mijn tekeningen waren werkten eerdere averechts ("ik kan toch niet voldoen aan wat ze van me eisen") dan dat ze stimuleerden.
Toen ik merkte dat Ronja al vrij vroeg dicht begon te slaan bij bepaalde dingen omdat ze het idee leek te hebben dat ze iets niet kon zijn we heel bewust gaan kijken naar hoe vaak we eigenlijk al dan niet bewust een oordeel lijken te hebben over hoe ze wat deed. Of dat nou negatief of positief is.
Nadat we daar wat bewuster naar zijn gaan kijken en zo'n 80% van de "goed zo" 's en dat is "mooi" 's zijn gaan schrappen ging ze weer uit zichzelf tekenen, ontdekken en vertellen.
quote:
[..]
Dat hebben we hier geprobeerd met olijven, feta-kaas, hele pittige knabbeldingen, spa rood uit een nieuwe fles (heel veel koolzuur dus) TUC hot&Spicey, karnemelk, sandwichspread en nog veel meer dingen.
Resultaat: hij lustte het allemaal, problem not solved
Ik dnek dat we dus de whiskey test niet gaan nemen
Wij doen dus niet aan AP. Wel aan samenslapen, borstvoeding, rapley, kindjes zoveel mogelijk bij ons houden.quote:Op maandag 2 november 2009 11:42 schreef owlet het volgende:
Je doet niet AP omdat je toevallig lang BV geeft, katoenen luiers gebruikt en je kind bij je in bed hebt. Je doet m.i. wel aan AP als je heel bewust de standpunten nastreeft.
quote:
wat dat betreft zou de reeks ook "bewust ouderschap" oid kunnen heten
Ik ben ook wel benieuwd hoe je dat dan doet, owlet. Niet straffen kan ik me wel voorstellen, maar niet belonen veel moeilijker. Kun je dat nog eens wat verder uitleggen?
Scherm weer te lang open (stom alarm dat afgaat als je kind net 2 minuten slaapt
).Interessante gedachte, zo heb ik er nooit naar gekeken.
Mijn ouders deden wel iets soortgelijks bij ons, bedenk ik me nu. Ik haalde bijv op de basisschool altijd overal tienen voor, maar ik deed nooit iets, Het kwam me allemaal aangewaaid. Lekker gemakkelijk dus.
Mijn zusje moest wel hard werken voor zesjes of een mager zeventje, maar als ze die dan had gehaald, werd ze door mijn ouders wel geprezen, terwijl ik voor mijn tienen niet.
Toen ik daar een keer wat over zei (verontwaardigd natuurlijk, ik wilde ook geprezen worden en mijn 10 was toch veeeel beter dan die 7 van mijn zusje) zei mijn moeder dat die 7 juist een echte prestatie was, omdat mijn zusje ervoor gewerkt had. Mijn 10 had ik niets voor gedaan. Fijn dat dat werkte, maar daar hoefde ik toch niet voor geprezen te worden?
Vond ik wel erg goed toen ik erover nagedacht had.
[ Bericht 37% gewijzigd door miss_sly op 02-11-2009 12:14:13 ]
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Owlet, heb je ook nog een titel van een Nederlands of op zijn minst vertaald boek dat past bij jouw gedachten over bewust ouderschap? Ik zou mijn partner graag er over willen laten lezen maar hij vindt lezen weinig aan (helaas 
) dus de Engelse titel die je net gaf hoeveel ik al helemaal niet mee aan te komen.
) dus de Engelse titel die je net gaf hoeveel ik al helemaal niet mee aan te komen.
ik snap! Dank voor je uitleg!quote:Op maandag 2 november 2009 12:01 schreef owlet het volgende:
[..]
ja, dat zou m.i. beter zijn.
Davinia, ik bedoel bijvoorbeeld dat heel veel dingen wat mij betreft vallen onder "zo doe je het gewoon". Er hoeft niet beloond te worden voor elke poep of scheet van een kind. Lastig uit te leggen, merk ik nu
Voorbeeld: mijn dochter maakt een tekening en geeft hem aan mij. Dan zeg ik niet dat het zo'n prachtige tekening is, want ik wil niet stimuleren dat mijn dochter een tekening maakt om mij te plezieren. Ik wil dat ze tekent omdat ze het zelf wil. En mooi vind ik het sowieso wel.
En dus bedank ik voor de tekening, omdat ik er oprecht blij mee ben dat ik een tekening heb gekregen. Of ik bevestig dta ik heb gezien dat ze een tekening heeft gemaakt. Dat blijkt eigenlijk altijd al voldoende te zijn voor haar.
Ik wil niet dat mijn kinderen dingen doen om mijn goedkeurig te verdienen. Als je niet oppast dan ben je de hele dag alleen maar aan het benadrukken hoe goed bepaalde dingen zijn, terwijl die beloningen dan m.i. eigenlijk weinig waarde meer hebben. Want wat is het alternatief? Is er een schaal van mooiheid voor een kindertekening?
Is het nodig om te benadrukken dat het fantastisch is dat een kind je hand vast houdt bij het oversteken terwijl het eigenlijk vanzelfsprekend is?
Als kind heb ik er zelf best wel veel last van gehad. Alle complimentjes over hoe goed ik kon leren, hoe mooi ik piano speelde en hoe prachtig mijn tekeningen waren werkten eerdere averechts ("ik kan toch niet voldoen aan wat ze van me eisen") dan dat ze stimuleerden.
Toen ik merkte dat Ronja al vrij vroeg dicht begon te slaan bij bepaalde dingen omdat ze het idee leek te hebben dat ze iets niet kon zijn we heel bewust gaan kijken naar hoe vaak we eigenlijk al dan niet bewust een oordeel lijken te hebben over hoe ze wat deed. Of dat nou negatief of positief is.
Nadat we daar wat bewuster naar zijn gaan kijken en zo'n 80% van de "goed zo" 's en dat is "mooi" 's zijn gaan schrappen ging ze weer uit zichzelf tekenen, ontdekken en vertellen.
Voor Eli werkt eht wel heel goed, merk ik.
Zo zie je maar, dezelfde methode werkt voor de een wel, voor de ander niet (of minder goed).
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
@kahlie: je legt veel meer in mijn woorden dan bedoeld. Ik pikte één puntje eruit, namelijk de opmerking van Freecell over het afleiden. Ik vond dat een goede opmerking van haar en ondersteunde dat met wat achtergrondinformatie. Over andere situaties gaat mijn post niet dus het commentaar (over ander situaties, over andere fenomenen, over de helderheid van conditionering) dat je geeft is in mijn ogen niet zo relevant. Ik wil er wel op antwoorden maar dan wordt het allemaal erg offtopic, voor mijn gevoel. Dus ik houd het hier even bij, als je het niet erg vindt.
De visie achter AP, zoals naar voren komt in dit topic) spreekt me erg aan! En qua praktijk vind ik het praten in plaats van straffen (even kort door de bocht) erg goed klinken. Ik denk dat de inleving in het kind die daarmee gemoeid gaat erg belangrijk is.
Tekenen op het behang (voorbeeld, heb ik vroeger weleens gedaan, hihi) vinden ouders niet goed, want: het behang is dan verziekt, het gaat er niet af, en opnieuw behangen kost tijd, geld en moeite. Maar mij inlevend in een kind, kan ik goed snappen waarom een kind het doet. Waarom wel op papier, en niet op de muur? Het is toch mooi wat ik teken? Pappa gaf me net toch die krijtjes, en nu mag ik hier niet kleuren? En ik denk dat ik dit geval, en vele andere gevallen, het praten veel meer effect heeft dan straffen. Het kind kan er ook meer mee lijkt me. Het kind bedoelt het vast niet slecht, en dat vind ik een goed uitgangspunt (en grenzen verkennen en er overheen gaan is ook niet slecht, dat is leren).
En ik denk ook dat je al heel vroeg kan beginnen met op deze manier met je kind omgaan. Om het kind het te leren, maar misschien nog wel belangrijker, om jezelf te leren om op deze manier met conflicten om te gaan. Zoiets kun je denk ik ook niet opeens van de een op de andere dag, zoiets moet groeien, lijkt me.
Zelf zou ik graag, samen met mijn vriend, graag zoveel mogelijk zelf voor mijn (toekomstig) kind zorgen, en ik denk dat dat ook wel te realiseren valt. Ik krijgt gelukkig 10-12 maanden zwangerschapsverlof, en de man zeker 7 weken (woon in Noorwegen). Vind ik heel waardevol, vooral dat de man ook aardig wat krijgt. Het leven verandert immers evenveel voor beide ouders. (En de meeste creches accepteren niet eens kinderen onder de 10 maanden)
Tekenen op het behang (voorbeeld, heb ik vroeger weleens gedaan, hihi) vinden ouders niet goed, want: het behang is dan verziekt, het gaat er niet af, en opnieuw behangen kost tijd, geld en moeite. Maar mij inlevend in een kind, kan ik goed snappen waarom een kind het doet. Waarom wel op papier, en niet op de muur? Het is toch mooi wat ik teken? Pappa gaf me net toch die krijtjes, en nu mag ik hier niet kleuren? En ik denk dat ik dit geval, en vele andere gevallen, het praten veel meer effect heeft dan straffen. Het kind kan er ook meer mee lijkt me. Het kind bedoelt het vast niet slecht, en dat vind ik een goed uitgangspunt (en grenzen verkennen en er overheen gaan is ook niet slecht, dat is leren).
En ik denk ook dat je al heel vroeg kan beginnen met op deze manier met je kind omgaan. Om het kind het te leren, maar misschien nog wel belangrijker, om jezelf te leren om op deze manier met conflicten om te gaan. Zoiets kun je denk ik ook niet opeens van de een op de andere dag, zoiets moet groeien, lijkt me.
Zelf zou ik graag, samen met mijn vriend, graag zoveel mogelijk zelf voor mijn (toekomstig) kind zorgen, en ik denk dat dat ook wel te realiseren valt. Ik krijgt gelukkig 10-12 maanden zwangerschapsverlof, en de man zeker 7 weken (woon in Noorwegen). Vind ik heel waardevol, vooral dat de man ook aardig wat krijgt. Het leven verandert immers evenveel voor beide ouders. (En de meeste creches accepteren niet eens kinderen onder de 10 maanden)
oei, dat zou ik zo niet weten. Ik zal eens kijken of ik ergens op kan komen maar ik lees voornamelijke engels dus ik ben niet echt op de hoogte van wat vertaald is en wat niet.quote:
Owlet, heb je ook nog een titel van een Nederlands of op zijn minst vertaald boek dat past bij jouw gedachten over bewust ouderschap? Ik zou mijn partner graag er over willen laten lezen maar hij vindt lezen weinig aan (helaas
Misschien heb je wat tips voor schrijvers, dan kan ze zelf zoeken op bijv. bol.com naar de bepaalde schrijversquote:
[..]
oei, dat zou ik zo niet weten. Ik zal eens kijken of ik ergens op kan komen maar ik lees voornamelijke engels dus ik ben niet echt op de hoogte van wat vertaald is en wat niet.
Iets waar schaap en ik het erg over eens zijn, is dat we bijvorobeeld heel hard willen proberen om niet boos te worden. Dat wil dus niet zeggen dat alles maar moet mogen, integendeel, maar als er iets gebeurt dat niet mag, dat we dan neit boos worden, maar er gewoon rustig over praten. Belangrijkste reden hiervoor is dat we een klimaat willen scheppen waarin Senna het gevoel heeft dat ze altijd bij ons terecht kan. Dat ze niet voor dingen wegblijft, omdat ze bang is dat we boos worden. We zullen het natuurlijk wel benoemen als ze ergen mee komt dat niet had gemogen (bijv), maar boos worden is zo negatief en maakt het misschien voor een volgende keer moeilijker om te komen als er iets is.
Ik denk dat, hoewel we hier helemaal achter staan, het voor mij moeilijker is dan voor schaap; hij is sowieso een veel relaxter persoon dan ik, maar ik wil het wel gaan proberen.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Leul om dat topic nog eens te lezen. En te zien dat ik er vandaag nog precies zo in sta als twee jaar geledenquote:
Owlet, ik miste je al in dit topic
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ik kan wel het boekenlijstje dat ik klaar heb liggen knippen-plakken. Niet alle boeken heb ik gelezen en ik van degene die ik wel heb gelezen vind ik niet alles per definitie goed. Maar zolang je niet verwacht een kant-en-klare methode te lezen zijn ze allemaal wel nuttig. Misschien staan er dubbele tussenquote:
[..]
Misschien heb je wat tips voor schrijvers, dan kan ze zelf zoeken op bijv. bol.com naar de bepaalde schrijvers
komtiedanhè!
De afgelopen week heb ik Ouderschap vanuit je hart gelezen. Dat leest makkelijk weg en het is een welkome aanvulling op alle RRR-boeken. Maar sommige dingen die er in staan zijn in mijn ogen dan wel weer erg extreem-ogend. Ik ken de schrijfster en ik weet hoe ze het bedoelt, maar ik kan me voorstellen dat ze er eigenlijk sommige mensen eerder mee weg jaagt dan dat ze er iets goeds mee bereikt.quote:Alle boeken van Alfie Kohn (hij heeft ook een paar eye openers geschreven over onderwijs en arbeidsklimaat)
Our Babies, Ourselves: How Biology and Culture Shape the Way We Parent - Meredith Small
The Continuum Concept: In Search Of Happiness Lost - Jean Liedloff
In het Nederlands Op zoek naar het verloren geluk; naar een natuurlijke manier van opvoeden
Sleeping with Your Baby: A Parent's Guide to Cosleeping - James J. McKenna
The Heart of Parenting: Raising an Emotionally Intelligent Child (Hardcover)
Your Amazing Newborn - Marshall Klaus, Phyllis Klaus
In het Nederlands: Je wonderbaarlijke baby
How to Talk So Kids Will Listen & Listen So Kids Will Talk (Faber/Mazlish)
Siblings Without Rivalry (Faber/Mazlish)
Nighttime Parenting: How to Get Your Baby and Child to Sleep (William Sears)
Adventures in Gentle Discipline, Hilary Flower
Hold on to Your Kids - Why Parents Need to Matter More Than Peers
Auteur: Gordon Neufeld & Gabor MD Mate
Thomas Gordon: Luisteren naar kinderen
Ouderschap vanuit je hart door Lida van Ruijven-Bank
Three in a Bed : The Benefits of Sharing Your Bed With Your Baby (Deborah Jackson)
Bewust omgaan met kinderen (Misschien meer iets voor mensen die professioneel met kinderen werken)
The baby book en The Attachement parenting book en Nighttime parenting, alle drie van Sears.
Maar het is denk ik wel een van die boeken die kunnen helpen als je je niet prettig voelt bij de wat meer reguliere methodes van sommige CB's, schoonmoeders en boeken.
Owlet, bedankt voor je bijdragen. Jij hebt voor mij altijd eye-openers! Met dat niet belonen, hoe doe je dat als je het wel heel goed/fijn vindt wat je kinderen doen? Ive is nu bijvoorbeld heel goed op zichzelf aan het spelen. Dan zeg ik wel dat hij dat zo goed doet. Of voor plassen op het potje krijgt hij ook complimenten. Zeg je er dan niets over? Spreek je je waardering op een andere manier uit?
Meest van die boeken zijn toch voor baby's en peuters. Jammer dat het opvoedarsenaal nu even niet verder gaat. Zelf heb ik erg veel gehad aan "jongens, hoe voed je ze op" het maakte mijn begrip voor sommig gedrag groter en daardoor ook mijn reageren daarop aanpassen. ik geloof niet dat ik Ap doe of ben, wel dat ik heel bewust met de opvoeding bezig ben.
Dit sluit echt niet uit dat ik (meer dan eens) uit mijn slof schiet of geen fouten maak, wel dat mijn intentie is om het goed te doen.
Over dat boos worden Miss, dat vind ik ook belangrijk. Vooral ook omdat ik eerlijkheid belangrijk vind. Mijn jongens mogen best rottigheid uithalen maar dan moeten ze er ook voor staan vind ik. dus eerlijk zeggen wat je gedaan hebt. Als ik dan boos word stimuleer ik dat niet. dus: niet boos worden. Wel consequenties aan je gedrag, dat lijkt me evident.
Dit sluit echt niet uit dat ik (meer dan eens) uit mijn slof schiet of geen fouten maak, wel dat mijn intentie is om het goed te doen.
Over dat boos worden Miss, dat vind ik ook belangrijk. Vooral ook omdat ik eerlijkheid belangrijk vind. Mijn jongens mogen best rottigheid uithalen maar dan moeten ze er ook voor staan vind ik. dus eerlijk zeggen wat je gedaan hebt. Als ik dan boos word stimuleer ik dat niet. dus: niet boos worden. Wel consequenties aan je gedrag, dat lijkt me evident.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Nou, zonder de boel weer dunnetjes over te willen doen, maar dan toch liever het stickertje dat er nu staat.quote:
wat dat betreft zou de reeks ook "bewust ouderschap" oid kunnen heten
Ik geef geen bv, onze kinderen slapen niet bij ons, ik werk buitens huis, de kinderen gaan dan naar een kdv etc. etc. en toch vind ik van mezelf dat ik best een heel bewuste ouder ben, maar in dit topic hoor ik toch echt niet gok ik maar zo.
Laat maar zoals het nu is zou ik zeggen.Owlet, ik miste je idd ook al! Wat schrijf je de dingen weer helder op!
***
Er is een verschil tussen waar ik naar streef en wat ik doequote:
Owlet, bedankt voor je bijdragen. Jij hebt voor mij altijd eye-openers! Met dat niet belonen, hoe doe je dat als je het wel heel goed/fijn vindt wat je kinderen doen? Ive is nu bijvoorbeld heel goed op zichzelf aan het spelen. Dan zeg ik wel dat hij dat zo goed doet. Of voor plassen op het potje krijgt hij ook complimenten. Zeg je er dan niets over? Spreek je je waardering op een andere manier uit?
Heb je het idee dat hij beloond moet worden voor dat spelen? Hij doet het, neem ik aan, niet tegen zijn zin in dus wil het feit dat hij het doet niet al zeggen dat hij het kan?
Hij hoeft het misschien niet meer te leren, hij hoeft alleen nog maar te ervaren dat het soms fijn is om te doen. En dat kan hij alleen maar ervaren door het mee te maken, lijkt me.
Ik denk dat ik het zou laten, ik zou hooguit een beetje zorgen dat hij ervaart dat zelf spelen niet per definitie betekent dat hij alleen is.
Bijvoorbeeld door na een tijdje bij hem te gaan zitten. Zodat je het moment waarop hij zich gaat vervelen net voor bent.
Je kan natuurlijk ook altijd benoemen dat hij zelf aan het spelen is. Of bedanken! "Kijk Ive, jij was aan het spelen en nu had ik tijd om de aardappels te schillen. Kijk, ik heb meteen voor jou een appeltje geschild, zullen we die samen met Fee op gaan eten?". Het klinkt echt vreselijk tuttig als ik het zo schrijf
Ik denk dat de sleutel is dat je beloont op een manier waarop het kind ervaart dat dat wat hij doet nuttig en fijn is en niet dat het een situatie van wel goed- niet goed is. En plasjes worden hier vaak wel beloond, ik krijg dat er maar niet uit bij mezelf want ik ben dan gewoon ontzettend trots
Dat erbij gaan zitten doe ik nu ook al en het benoemen/bedanken is inderdaad een goede (al klinkt het vrij ernstig als ik zeg: wat fijn dat je alleen hebt gespeeld, nou heeft mama lekker kunnen fokken
). En plasjes op potjes zijn ook om trots op te zijn!
quote:
Dat erbij zitten doe ik nu ook al en het benoemen is inderdaad een goede (al klinkt het vrij ernstig als ik zeg: wat fijn dat je alleen hebt gespeeld, nou heeft mama lekker kunnen fokken
oh Owlet wijze vrouw
ik had dat laatst van dat niet belonen gelezen in een tijdschrift van een of andere kinderpsycholoog en ik voelde me er toen al door aangetrokken, wat jij schrijft bevestigd dat nog eens
Ik verbaas me er soms ook wel eens over hoe kinderen soms de hemel in geprezen worden als ze de hagelslag aangeven tijdens het boodschappen doen ofzo. Het schiet naar mijn gevoel een beetje door en de waarde van een compliment neemt zo af.
Maar ik las gister ook het omgekeerde in een tijdschrift en toen moest ik aan jullie hier denken, het ging over iets van je kind gedaan krijgen wat hij/zij niet wil (denk aan opruimen of bord leegeten). Daar stond als reactie van een moeder op van oh, wij zeggen gewoon tegen elkaar over ons kind (2 jr.) "dat kan zij vast niet!" of "dat lust zij vast niet!" en natuurlijk wil zij dan bewijzen dat ze het wel kan/lust en dus doet ze het! probleem opgelost!
Ik vond het zelf echt verbazingwekkend. Natuurlijk werkt het dat begrijp ik ook wel, maar dat je als ouder dan blijkbaar niet inziet dat zo'n negatieve manier van benaderen (dat kun je vast niet) ook op langere termijn effect heeft op de psyche van je kind. Voor die ouders is het een geintje, een middeltje, zij weten dat als ze het zo zeggen dat hun kind het wel kan, dus in feite weten ze heus wel dat ze het wel kan. Maar het kind kan dat onderscheid niet maken en denkt alleen maar dat papa en mama denken dat ze niets kan/lust en krijgt dat keer op keer bevestigd.
Okay je bereikt wel het gewenste resultaat, ze ruimt op/eet haar bord leeg. Maar het gevolg is wel dat het kind wsl op haar tenen loopt op een gegeven moment omdat ze denkt dat papa en mama denken dat ze niets kan.
Of denk ik nou echt heel erg krom?
ik vond het in ieder geval goeie stof tot nadenken om me ervan bewust te zijn dat je ook onbewust en onbedoelt heel negatief naar je kindje toe kunt zijn en dat ik er echt op wil letten dat dat niet gebeurt.
ik had dat laatst van dat niet belonen gelezen in een tijdschrift van een of andere kinderpsycholoog en ik voelde me er toen al door aangetrokken, wat jij schrijft bevestigd dat nog eens
Ik verbaas me er soms ook wel eens over hoe kinderen soms de hemel in geprezen worden als ze de hagelslag aangeven tijdens het boodschappen doen ofzo. Het schiet naar mijn gevoel een beetje door en de waarde van een compliment neemt zo af.
Maar ik las gister ook het omgekeerde in een tijdschrift en toen moest ik aan jullie hier denken, het ging over iets van je kind gedaan krijgen wat hij/zij niet wil (denk aan opruimen of bord leegeten). Daar stond als reactie van een moeder op van oh, wij zeggen gewoon tegen elkaar over ons kind (2 jr.) "dat kan zij vast niet!" of "dat lust zij vast niet!" en natuurlijk wil zij dan bewijzen dat ze het wel kan/lust en dus doet ze het!
probleem opgelost!Ik vond het zelf echt verbazingwekkend. Natuurlijk werkt het dat begrijp ik ook wel, maar dat je als ouder dan blijkbaar niet inziet dat zo'n negatieve manier van benaderen (dat kun je vast niet) ook op langere termijn effect heeft op de psyche van je kind. Voor die ouders is het een geintje, een middeltje, zij weten dat als ze het zo zeggen dat hun kind het wel kan, dus in feite weten ze heus wel dat ze het wel kan. Maar het kind kan dat onderscheid niet maken en denkt alleen maar dat papa en mama denken dat ze niets kan/lust en krijgt dat keer op keer bevestigd.
Okay je bereikt wel het gewenste resultaat, ze ruimt op/eet haar bord leeg. Maar het gevolg is wel dat het kind wsl op haar tenen loopt op een gegeven moment omdat ze denkt dat papa en mama denken dat ze niets kan.
Of denk ik nou echt heel erg krom?
ik vond het in ieder geval goeie stof tot nadenken om me ervan bewust te zijn dat je ook onbewust en onbedoelt heel negatief naar je kindje toe kunt zijn en dat ik er echt op wil letten dat dat niet gebeurt.
quote:Op maandag 2 november 2009 13:42 schreef cattie het volgende:
Dat erbij gaan zitten doe ik nu ook al en het benoemen/bedanken is inderdaad een goede (al klinkt het vrij ernstig als ik zeg: wat fijn dat je alleen hebt gespeeld, nou heeft mama lekker kunnen fokken
En plasjes op potjes zijn ook om trots op te zijn!
hahahazolang ie dat maar niet herhaald op school
"mijn mama vindt het fijn als ik speel want dan kan zij fokken!"
ik vind niet dat je krom denkt, huup, ben het met je eens.
zo hou ik ook niet van loze dreigementen en moet je dingen ook kunnen scheiden.
mijn tante was (terecht) boos op haar kleindochter. die boosheid wilde ze overbrengen, dat vind ik prima. maar vervolgens zei ze dat ze u haar verjaardagskadootje niet wilde geven, omdat ze zo boos was. ik vind dat geen goede link; een verjaardagskadootje krijg je omdat je jarig bent. als het goed is verbeur je die niet met ongewenst gedrag imo.
en de eerste die senna ooit dreugt met in de zak naar spanje als ze niet lief is, krijgt ook de wind van voren!
zo hou ik ook niet van loze dreigementen en moet je dingen ook kunnen scheiden.
mijn tante was (terecht) boos op haar kleindochter. die boosheid wilde ze overbrengen, dat vind ik prima. maar vervolgens zei ze dat ze u haar verjaardagskadootje niet wilde geven, omdat ze zo boos was. ik vind dat geen goede link; een verjaardagskadootje krijg je omdat je jarig bent. als het goed is verbeur je die niet met ongewenst gedrag imo.
en de eerste die senna ooit dreugt met in de zak naar spanje als ze niet lief is, krijgt ook de wind van voren!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Owlet bedankt voor de lijst Inclusief linkjes nog wel 
[ Bericht 33% gewijzigd door Dizzy-Miss-Lizzy op 02-11-2009 14:20:50 ]
Inclusief linkjes nog wel [ Bericht 33% gewijzigd door Dizzy-Miss-Lizzy op 02-11-2009 14:20:50 ]
"ow krijg je binnenkort een broertje of zusje, Ive?" "Dquote:
[..]
zolang ie dat maar niet herhaald op school
"mijn mama vindt het fijn als ik speel want dan kan zij fokken!"
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Daar moet wel wat over geschreven zijn, want bij ons op het KDV is daar een cursus over geweest. Ik meen me te herinneren dat het een onderdeel van de Pickler methode was, maar kan er niks over vinden.quote:Op maandag 2 november 2009 12:01 schreef owlet het volgende:
Davinia, ik bedoel bijvoorbeeld dat heel veel dingen wat mij betreft vallen onder "zo doe je het gewoon". Er hoeft niet beloond te worden voor elke poep of scheet van een kind. Lastig uit te leggen, merk ik nu
Ik vond dat best lastig toe te passen, want ben vanuit mezelf erg complimenteus en enthousiast tegenover (jonge) kinderen. Maar ik begrijp wat de keerzijde is dus probeer me er ook wat bewust van te zijn. Het feit dat een kind iets kan, is de beloning zelf. Als ik ze dát leer ervaren, zullen ze zelfstandiger worden dan als ik ze leer dat iets goed is als ze mij ermee plezieren. Past volgens mij dus heel goed in de filosofie van AP.
Dit is dus wel precies wat ze ook aangaven bij die peutercursus.quote:
[..]
Er is een verschil tussen waar ik naar streef en wat ik doe
Heb je het idee dat hij beloond moet worden voor dat spelen? Hij doet het, neem ik aan, niet tegen zijn zin in dus wil het feit dat hij het doet niet al zeggen dat hij het kan?
Hij hoeft het misschien niet meer te leren, hij hoeft alleen nog maar te ervaren dat het soms fijn is om te doen. En dat kan hij alleen maar ervaren door het mee te maken, lijkt me.
Ik denk dat ik het zou laten, ik zou hooguit een beetje zorgen dat hij ervaart dat zelf spelen niet per definitie betekent dat hij alleen is.
Bijvoorbeeld door na een tijdje bij hem te gaan zitten. Zodat je het moment waarop hij zich gaat vervelen net voor bent.
Je kan natuurlijk ook altijd benoemen dat hij zelf aan het spelen is. Of bedanken! "Kijk Ive, jij was aan het spelen en nu had ik tijd om de aardappels te schillen. Kijk, ik heb meteen voor jou een appeltje geschild, zullen we die samen met Fee op gaan eten?". Het klinkt echt vreselijk tuttig als ik het zo schrijf
En plasjes worden hier vaak wel beloond, ik krijg dat er maar niet uit bij mezelf want ik ben dan gewoon ontzettend trots
Als ze spelen gewoon af en toe even bevestigen dat je ze ziet en dat ze niet alleen zijn en benadrukken dat het fijn is dat ze even aan het spelen zijn. Op die manier leren ze dat dat 'gewenst gedrag' is in tegenstelling tot altijd maar ongewenst gedrag te benadrukken.
Ik krijg het niet zo heel mooi uitgelegd, maar ik herken het dus van wat ze op de cursus zeiden.
***
Oh, en op wat Huup zegt over dat 'dat kan zij vast niet'.
In een van de voorbeeldfilmpjes op de cursus werd er een suggestie gegaan van een wedstrijdje 'kijken wie het eerst de melk op heeft' om er voor te zorgen dat die beker leeg gaat. En daarvan zei ik dus dat ik dat zelf persoonlijk nooit zou doen. Ik vind het niet juist om wedstrijdjes te gaan doen om dingen als eten etc. etc.
Sowieso vind ik dat wedstrijdjes doen niet echt een fijne manier om je kind te stimuleren iets te doen, te prestatiegericht ofzoiets.
In een van de voorbeeldfilmpjes op de cursus werd er een suggestie gegaan van een wedstrijdje 'kijken wie het eerst de melk op heeft' om er voor te zorgen dat die beker leeg gaat. En daarvan zei ik dus dat ik dat zelf persoonlijk nooit zou doen. Ik vind het niet juist om wedstrijdjes te gaan doen om dingen als eten etc. etc.
Sowieso vind ik dat wedstrijdjes doen niet echt een fijne manier om je kind te stimuleren iets te doen, te prestatiegericht ofzoiets.
***
Wij doen heel vaak wedstrijdjes. Wie het eerste bij de trap is, wie het eerste bij de voordeur staat, wie het eerste z'n schoenen aan heeft. Anders doet ze echt alles achterstevoren-kruipend-op-een-knie.
Anders doet ze echt alles achterstevoren-kruipend-op-een-knie.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
quote:
Wij doen heel vaak wedstrijdjes. Wie het eerste bij de trap is, wie het eerste bij de voordeur staat, wie het eerste z'n schoenen aan heeft.
Echt?Ik weet het niet. Kan niet goed beredeneren waarom ik het niet prettig vind, maar dan nog vind ik 'wie het eerst bij de deur is' nog weer anders dan 'wie het eerst zijn boterham op heeft'.
Maar zoals gezegd... ik kan het niet goed uitleggen.
***
Ja, dat vindt ze echt leuk en ze is zo snel afgeleid tussendoor. Tussen de keuken en de voordeur (6 meter ofzo) moet ze dan 4 keer ergens kijken/op liggen/onderdoor/overheen/iets goed leggen, dat is een drama. Met zo'n wedstrijdje gaat het wel goed. Met eten doen we dat niet hoor.
Hoe doen jullie dat dan met spelletjes? Dat is toch ook prestatiegericht? Ik kan wel zeggen dat het er niet om gaat wie de meeste memory kaartjes/kwartetten heeft, maar dat vindt ze toch echt wel belangrijk.
Hoe doen jullie dat dan met spelletjes? Dat is toch ook prestatiegericht? Ik kan wel zeggen dat het er niet om gaat wie de meeste memory kaartjes/kwartetten heeft, maar dat vindt ze toch echt wel belangrijk.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Ik kan het me wel voorstellen, BE. Bij een peuter zou ik een wedstrijdje ook wat te "hard" vinden. Maar vanaf een bepaalde leeftijd (5 ofzo?) vinden veel kinderen competitie juist heel erg leuk en is het belangrijk voor henzelf om erachter te komen hoe snel, sterk of slim ze zijn. Ik zou me kunnen voorstellen dat ik dat zelf ook wel toe zou passen. Maar meer incidenteel, voor het leuk, dan om je kind zo snel mogelijk te laten eten ofzo. Dat laatste vind ik toch een natuurlijk proces wat je niet teveel moet forceren.
Hoe oud is jouw dochter, Yppy?
Hoe oud is jouw dochter, Yppy?
Hier ook veel wedstrijdjes, ook met eten... Maar die worden allemaal geïnitieerd door Isa
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Dat klinkt als een leuke cursus, BE. Ik kan het zo snel niet terugvinden maar volgens mij schreef je er eerder ook al iets over waardoor ik dacht dat het eindelijk eens een cursus was waar men niet alleen/meteen uit ging van hoe je het peutergedrag het beste de kop in kan drukken.
Volgens mij is het hartstikke vermoeiend om steeds maar zo tegen de stroom in te roeien, terwijl het helemaal niet zo heel zwaar hoeft te zijn om peutergedrag voorzichtig om te buigen of juist een beetje mee te veren. Een peuter heeft leiding en duidelijkheid nodig maar hij is niet achterlijk en hij is niet dwars om je te zieken uit gemeenheid.
Ik las trouwens in Unconditional Parenting iets over hoe de kinderen die het strakst en kortst worden gehouden als kind (en dan heb ik het niet over duidelijke eerlijke regels maar over ouders die hun kind zo veel mogelijk naar hun eigen wensen en behoeftes "drillen") in de puberteit vaak het meest rebelleren.
Niet omdat ze zich afzetten tegen hun ouders maar juist omdat ze als jong kind alleen maar geleerd hebben om hun meerderen te volgen. In de puberteit zijn dat alleen niet meer de ouders maar de klasgenoten en idolen.
Volgens mij is het hartstikke vermoeiend om steeds maar zo tegen de stroom in te roeien, terwijl het helemaal niet zo heel zwaar hoeft te zijn om peutergedrag voorzichtig om te buigen of juist een beetje mee te veren. Een peuter heeft leiding en duidelijkheid nodig maar hij is niet achterlijk en hij is niet dwars om je te zieken uit gemeenheid.
Ik las trouwens in Unconditional Parenting iets over hoe de kinderen die het strakst en kortst worden gehouden als kind (en dan heb ik het niet over duidelijke eerlijke regels maar over ouders die hun kind zo veel mogelijk naar hun eigen wensen en behoeftes "drillen") in de puberteit vaak het meest rebelleren.
Niet omdat ze zich afzetten tegen hun ouders maar juist omdat ze als jong kind alleen maar geleerd hebben om hun meerderen te volgen. In de puberteit zijn dat alleen niet meer de ouders maar de klasgenoten en idolen.
Ze is drie en heel erg bezig met groter worden, sneller zijn, rennen, rondjes lopen, spelletjes doen (en boos zijn als mama wint). Eten is uitzondering, dat is emotionele chantage met roze prinsessenstampot of taartjes versierd met vissticks.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
Is dat dan niet ook in de vorm van een compliment?quote:Op maandag 2 november 2009 14:11 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Dit is dus wel precies wat ze ook aangaven bij die peutercursus.
Als ze spelen gewoon af en toe even bevestigen dat je ze ziet en dat ze niet alleen zijn en benadrukken dat het fijn is dat ze even aan het spelen zijn. Op die manier leren ze dat dat 'gewenst gedrag' is in tegenstelling tot altijd maar ongewenst gedrag te benadrukken.
Ik krijg het niet zo heel mooi uitgelegd, maar ik herken het dus van wat ze op de cursus zeiden.
dan beloon je toch wel? iig met positieve aandacht?
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
quote:Op maandag 2 november 2009 14:27 schreef owlet het volgende:
Ik las trouwens in Unconditional Parenting iets over hoe de kinderen die het strakst en kortst worden gehouden als kind (en dan heb ik het niet over duidelijke eerlijke regels maar over ouders die hun kind zo veel mogelijk naar hun eigen wensen en behoeftes "drillen") in de puberteit vaak het meest rebelleren.
Niet omdat ze zich afzetten tegen hun ouders maar juist omdat ze als jong kind alleen maar geleerd hebben om hun meerderen te volgen. In de puberteit zijn dat alleen niet meer de ouders maar de klasgenoten en idolen.
eindelijk een bevestiging voor mijn verklaring voor het feit dat reformatorische jongeren opvallend vaak "los gaan" zodra de controle wegvalt (of het nu gaat om het reisje van school naar huis of om ongeplande zwangerschappen en daaraan hangende verplichte huwelijken)
Ja, zou kan je dat zien, maar ik vind het zelf ook fijn om af en toe eens te horen dat je iets goed doet, bijv. op je werk 'dat heb je goed opgelost' zomaar uit het niets ipv alleen maar tijdens een functioneringsgesprek de goede en zwakke punten te horen.quote:
[..]
Is dat dan niet ook in de vorm van een compliment?
dan beloon je toch wel? iig met positieve aandacht?
Ik snap ook wel wat Owlet zegt, maar ik weet nog niet of ik het daar 100% mee eens ben.
Nu net heb ik de was opgehangen en Sasha hielp me en die prijs ik dan dus de hemel in (ok, ietwat overdreven) omdat ik hem wel wil leren dat ik het fijn vind dat hij me helpt. Maar hij begint ook pas nu net.
Ik kan me indenken dat ik hier niet mee door blijf gaan over een jaar ofzo, dan weet hij dat namelijk idd wel.
Owlet, het is de cursus 'Peuter in zicht' van de Vierstroom hier in de omgeving.
Yppy, ik weet eig. niet hoe ik dat met spelletjes zou doen, daar is Sasha nu net wat te jong voor zeg maar. Ik geloof dat ik bedoel dat ik ervoor wil waken dat hij gaat denken dat we hem alleen maar leuk en lief en weetikveel vinden als hij wint zeg maar.
Maar mss denk ik nu wel te ver hoor en ik kan me helemaal voorstellen dat het een ideale manier is om ervoor te zorgen dat ze niet zo treuzelt.
Wat wij op dit moment doen om er voor te zorgen dat hij toch op z'n minst even een paar happen yoghurt eet is door net te doen of F. en ik het op eten en dat vind hij hilarisch en dan gaat hij zelf alsnog toch eten.
Daar zal vast ook wel iets tegen te zeggen zijn gok ik, bedenk ik me nu.
Het zal vast iets met onveilig voelen te maken hebben als ik zo even globaal denk.
***
Ik vind het erg Gordonesk eigenlijk. En dan het deel wat me wel aanspreekt maar zo lastig uit te voeren is.quote:
[..]
Daar moet wel wat over geschreven zijn, want bij ons op het KDV is daar een cursus over geweest. Ik meen me te herinneren dat het een onderdeel van de Pickler methode was, maar kan er niks over vinden.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Toch grappig om bij voorbeelden te lezen dat het toch erg kind afhankelijk is wat er wel en niet werkt. En juist dat vind ik AP. Het is niet een methode waarbij met trucjes opgevoed wordt, maar er wordt gekeken naar 'wat heeft mijn kind op dit moment nodig'.
Als ik bijvoorbeeld lees dat iemand tegen haar kind zegt dat het lekker aan het spelen is, dan denk ik aan Judith, die daardoor afgeleid werd en direct stopte met spelen... Ook herken ik veel in het slaapgedrag van de jongste van Snakelady, zo werkt dat bij mijn jongste 2 ook. Bij de oudste werkte het juist weer heel goed om er wel bij te blijven, maar de meiden vallen dan juist niet in slaap, of slapen veel onrustiger.
Complimentjes geven voor vanzelfsprekende dingen, heb ik ook moeite mee. En mijn kinderen vinden het lastig om zulke complimenten (op school bijvoorbeeld) in ontvangst te nemen (had ik zelf ook altijd).
O ja, en het verschil in uitwerking en het streven vind ik ook heel erg herkenbaar, maar dat is natuurlijk ook mens-eigen.
En nog terugkomend op een vraag van Freecell: waarom heb je het idee dat AP uitgaat van de visie dat kinderen goed zijn uit zichzelf? Ik heb zelf niet het idee dat dat het uitgangspunt is van AP en volgens mij maakt het ook niet uit of je wel of niet die visie hebt.
Als ik bijvoorbeeld lees dat iemand tegen haar kind zegt dat het lekker aan het spelen is, dan denk ik aan Judith, die daardoor afgeleid werd en direct stopte met spelen... Ook herken ik veel in het slaapgedrag van de jongste van Snakelady, zo werkt dat bij mijn jongste 2 ook. Bij de oudste werkte het juist weer heel goed om er wel bij te blijven, maar de meiden vallen dan juist niet in slaap, of slapen veel onrustiger.
Complimentjes geven voor vanzelfsprekende dingen, heb ik ook moeite mee. En mijn kinderen vinden het lastig om zulke complimenten (op school bijvoorbeeld) in ontvangst te nemen (had ik zelf ook altijd).
O ja, en het verschil in uitwerking en het streven vind ik ook heel erg herkenbaar
, maar dat is natuurlijk ook mens-eigen.En nog terugkomend op een vraag van Freecell: waarom heb je het idee dat AP uitgaat van de visie dat kinderen goed zijn uit zichzelf? Ik heb zelf niet het idee dat dat het uitgangspunt is van AP en volgens mij maakt het ook niet uit of je wel of niet die visie hebt.
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Wij hebben dat gesprek ook gevoerd. Mijn lief is relaxed en heeft een groot incasseringsvermogen. Ik ben daarentegen een heethoofd en moet regelmatig stoom afblazen. Hoewel ik erg mijn best wil doen (en nu al erg mijn best doe) om geen heisa te maken van zaken die er niet echt toe doen, weet ik dat het onrealistisch is om van mezelf te verwachten dat ik nooit boos mag worden. Ik zou me erg gefrustreerd gaan voelen en constant 'edgy' zijn. Volgens mij pikt een kind die passieve agressiviteit op.quote:Op maandag 2 november 2009 12:24 schreef miss_sly het volgende:
Ik denk dat, hoewel we hier helemaal achter staan, het voor mij moeilijker is dan voor schaap; hij is sowieso een veel relaxter persoon dan ik, maar ik wil het wel gaan proberen.
Wat mij erg helpt is de gedachte dat het helemaal niet erg is als een kind ziet dat papa en mama wel eens boos zijn op elkaar. Ze kunnen ruzie hebben, maar dat betekent niet het einde van de wereld want ze maken het weer goed. Zo leert een kind hoe mensen gezonde relaties met elkaar hebben. Ik denk dat je dit ook kunt extrapoleren naar je relatie met het kind. Je wordt heus wel eens boos, maar dat is niet erg want het komt wel weer goed.
Het staat me zelfs een beetje tegen om boosheid en ruzies te vermijden, want ik houd niet van conflictvermijdend gedrag. Ik leer m'n kind liever een goede manier om met conflicten om te gaan. Ik vind bijv. dat ouders nooit op elkaar moeten schelden en nooit mogen dreigen met weggaan (dat kan niet alleen ondermijnend zijn voor het vertrouwen dat je kind heeft in de stabiliteit van zijn situatie, maar ook voor het vertrouwen van je geliefde). Een ander voorbeeld gaf je zelf al met dat verjaardagscadeautje. Mijn moeder heeft vaak dingen van me afgepakt uit pure machteloosheid en dat ben ik nooit vergeten.
Het valt me op dat ik de relatie tussen kind en ouder en tussen beide ouders onderling regelmatig door elkaar haal, maar dat komt ook doordat ik dat laatste heel belangrijk acht als voorbeeld voor het kind van hoe liefdevolle relaties met anderen aan te gaan.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ik denk ook dat er niets mis is met laten zien dat je iets fijn vindt. In het geval van de was op hangen zoals je het nu schetst zou ik het ook bijna niet kunnen om níet mijn waardering uit te spreken denk ik. Maar dan zit er weer een verschil tussen een spontane uiting van dank/blijdschap omdat hij je heeft geholpen en het prijzen omdat hij de was zo goed heeft opgehangen. Of zoiets.quote:
[..]
Ja, zou kan je dat zien, maar ik vind het zelf ook fijn om af en toe eens te horen dat je iets goed doet, bijv. op je werk 'dat heb je goed opgelost' zomaar uit het niets ipv alleen maar tijdens een functioneringsgesprek de goede en zwakke punten te horen.
Ik snap ook wel wat Owlet zegt, maar ik weet nog niet of ik het daar 100% mee eens ben.
Nu net heb ik de was opgehangen en Sasha hielp me en die prijs ik dan dus de hemel in (ok, ietwat overdreven) omdat ik hem wel wil leren dat ik het fijn vind dat hij me helpt. Maar hij begint ook pas nu net.
Ik kan me indenken dat ik hier niet mee door blijf gaan over een jaar ofzo, dan weet hij dat namelijk idd wel.
@Davinia, het lukt mij ook echt niet om helemaal niet te belonen hoor. Soms vind ik het ook gewoon nodig, of leuk. Of het gaat vanzelf.
thanks!quote:Owlet, het is de cursus 'Peuter in zicht' van de Vierstroom hier in de omgeving.
ooooh die zakquote:Op maandag 2 november 2009 14:01 schreef miss_sly het volgende:
ik vind niet dat je krom denkt, huup, ben het met je eens.
zo hou ik ook niet van loze dreigementen en moet je dingen ook kunnen scheiden.
mijn tante was (terecht) boos op haar kleindochter. die boosheid wilde ze overbrengen, dat vind ik prima. maar vervolgens zei ze dat ze u haar verjaardagskadootje niet wilde geven, omdat ze zo boos was. ik vind dat geen goede link; een verjaardagskadootje krijg je omdat je jarig bent. als het goed is verbeur je die niet met ongewenst gedrag imo.
en de eerste die senna ooit dreugt met in de zak naar spanje als ze niet lief is, krijgt ook de wind van voren!
ja dat gaat hier ook wel op. Als ik eraan denk hoe mn neefje vroeger echt de vlekken in zn nek had staan van het hele sinterklaas gebeuren pfff. Maar goh daar zeg je wel iets interessants eigenlijk hey. Je hebt uiteraard gelijk van het loskoppelen, dat is ook zo. Een verjaardagskado staat los van dat soort gedoe. Maar die tante is interessant. Hoe gaat de rest van de familie erin om of erin mee? Ik kan me namelijk ook wel voorstellen dat een kind dat opgevoedt wordt volgens AP of Gordon methodes gevoeliger is als het dan een keertje wel gestraft wordt. En dan niet door de ouders maar stel dat het een keer met eeeuhm een nichtje samen bij een van de oma's logeert, en het kind vertoond ongewenst gedrag. Nichtje wordt "normaal" opgevoedt dus is het gewend dan op de gang te moeten maar het AP-kind (even stom gezegd, sorry) is dat niet gewend en raakt daar misschien wel erger van overstuur.
Maar ergens is het misschien ook wel weer geen doen voor de oma's om de kinderen allebei apart te benaderen, zeker als ze daar zelf geen zin in hebben of het nut niet van inzien.
En over die pubers. Mja dat zou voor mij wel opgaan ja
mijn moeder had hele harde regels, hard als in, geen flexibiliteit erin. Er kon veel maar er kon ook veel niet. En over tijd deed ze erg moeilijk. Te laat was te laat, en of dat nou vijf minuten te laat was of 2 uur te laat maakte voor de heftigheid en de lengte van de preek niet uit. Ik heb me heeeel wat keren een half uur lang moeten verantwoorden over vijf minuten te laat. Met het zweet in mn handen en bevend als een rietje zette ik dan mn fiets in de schuur als k een paar minuutjes te laat was. Vroeger dacht ik wel vaak van mja, je hebt wel gelijk, te laat = te laat, klaar, punt. Maar nu denk ik bij mezelf dat ik dat toch anders hoop aan te pakken. Aangeven dat het niet de bedoeling is dat ze te laat thuis komt, dat het een planning in de war schopt bijvoorbeeld maar verder gewoon over gaan op de orde van de dag, vragen of ze een gezellige dag heeft gehad ipv te blijven hameren en boos te blijven.
Als mijn dochter op het moment dat we op vakantie zouden gaan twee uur te laat thuis komt omdat ze een nieuw vriendje geregeld heeft dan ben ik wel minder mild denk ik. (sorry nog mams
)
Ik wil helemaal niet dat mijn kind niet weet wat boosheid is, en niet leert om met conflicten om te gaan.quote:
[..]
Wij hebben dat gesprek ook gevoerd. Mijn lief is relaxed en heeft een groot incasseringsvermogen. Ik ben daarentegen een heethoofd en moet regelmatig stoom afblazen. Hoewel ik erg mijn best wil doen (en nu al erg mijn best doe) om geen heisa te maken van zaken die er niet echt toe doen, weet ik dat het onrealistisch is om van mezelf te verwachten dat ik nooit boos mag worden. Ik zou me erg gefrustreerd gaan voelen en constant 'edgy' zijn. Volgens mij pikt een kind die passieve agressiviteit op.
Wat mij erg helpt is de gedachte dat het helemaal niet erg is als een kind ziet dat papa en mama wel eens boos zijn op elkaar. Ze kunnen ruzie hebben, maar dat betekent niet het einde van de wereld want ze maken het weer goed. Zo leert een kind hoe mensen gezonde relaties met elkaar hebben. Ik denk dat je dit ook kunt extrapoleren naar je relatie met het kind. Je wordt heus wel eens boos, maar dat is niet erg want het komt wel weer goed.
Het staat me zelfs een beetje tegen om boosheid en ruzies te vermijden, want ik houd niet van conflictvermijdend gedrag. Ik leer m'n kind liever een goede manier om met conflicten om te gaan. Ik vind bijv. dat ouders nooit op elkaar moeten schelden en nooit mogen dreigen met weggaan (dat kan niet alleen ondermijnend zijn voor het vertrouwen dat je kind heeft in de stabiliteit van zijn situatie, maar ook voor het vertrouwen van je geliefde). Een ander voorbeeld gaf je zelf al met dat verjaardagscadeautje. Mijn moeder heeft vaak dingen van me afgepakt uit pure machteloosheid en dat ben ik nooit vergeten.
Het valt me op dat ik de relatie tussen kind en ouder en tussen beide ouders onderling regelmatig door elkaar haal, maar dat komt ook doordat ik dat laatste heel belangrijk acht als voorbeeld voor het kind van hoe liefdevolle relaties met anderen aan te gaan.
En ik zal best wel eens boos zijn op schaap, en hij op mij, en dat mag Senna in beperkte mate best meekrijgen.
Ik wil alleen niet dat er een dusdanig klimaat gaat heersen dat ze bijvoorbeeld niet op durft te biechten dat ze...pfff, noem eens wat....een koekje uit de koektrommel heeft gepikt omdat ze bang is dat ik boos word. Want als ik al boos word om dat koekje, hoe boos zal ik dan worden als ze...gespijbeld heeft? Zo redeneren kinderen wel; tenminste, zo redeneerde ik vroeger. Nou waren mijn oduers geen boemannen, integendeel, maar ze konden wel erg boos worden. En dan is iets bekennen of erachter komen dat je ouders 'het' weten heel naar en eng.
Als ze dus uiteindelijk bijvoorbeeld een keer dronken wordt ('mijn kleine meisje doet zoiets niet") en ze is daar ziek van ofzo en ze weet dat ze eigenlijk nog te jong was om alcohol te drinken, dan durft ze als het goed is wel bij ons aan te kloppen, wetende dat we niet boos worden en haar altijd zullen helpen, ongeacht wat we vinden van wat ze heeft gedaan.
Dat is een beetje hoe wij het zien. En ik denk dat zeker ik best eens een keer wel bozig zal reageren, maar ik hoop dan maar dat schaap dat me dan, zoals vaker, rustig kan houden.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Zit idd een groot verschilletje in de ervaring van "Fijn dat je me geholpen hebt met de was ophangen" en Dat was gezellig ff samen". Of "Ik vond het fijn samen met jou de was op te hangen"
Dat is geen belonen, maar benoemen.
Als ik ff Gordon snel door de bocht doe, dan is het praat tegen je kinderen zoals je ook met je allerbeste vrienden praat. Zonder de intentie dat het ooit je vrienden worden. Zij blijven immers altijd al deel uitmaken van jouw leven, je vrienden niet op zeker.
Zeer kort door de bocht, maar eeen ideale reminder als ik het ff kwijt ben, naar me kinderen toe, naar me slaperd of naar iemand vna me werk.
Dat is geen belonen, maar benoemen.
Als ik ff Gordon snel door de bocht doe, dan is het praat tegen je kinderen zoals je ook met je allerbeste vrienden praat. Zonder de intentie dat het ooit je vrienden worden. Zij blijven immers altijd al deel uitmaken van jouw leven, je vrienden niet op zeker.
Zeer kort door de bocht, maar eeen ideale reminder als ik het ff kwijt ben, naar me kinderen toe, naar me slaperd of naar iemand vna me werk.
Dat is een aardig punt. Ik denk dat kinderen die in een warm nest zijn opgevoed over het algemeen zelfverzekerde, stabiele kinderen worden die verbaal sterk zijn en het daardoor wel redden in de wereld. De keerzijde daarvan is dat ze ook een grote onrechtvaardigheid kunnen ervaren van bijvoorbeeld 'het systeem'.quote:Op maandag 2 november 2009 15:15 schreef huuphuup het volgende:
Ik kan me namelijk ook wel voorstellen dat een kind dat opgevoedt wordt volgens AP of Gordon methodes gevoeliger is als het dan een keertje wel gestraft wordt.
Ik heb bij leerlingbegeleiding gewerkt op een middelbare school. Een van mijn taken was om de pubers op te vangen die uit de les waren gestuurd. Ze kwamen vaak kokend van woede en frustratie bij mij aankloppen omdat de strafmaatregel onterecht werd gevonden. Mijn vaste routine was altijd om de leerling eerst te laten vertellen wat er in zijn beleving was gebeurd (in het kader van 'erkennen', zeg maar). Daarna stond het gesprek in het kader van 'hoe zorgen we dat dit weer goedkomt'. Daarbij moest de leerling nadenken over wat hij eraan kon doen om de situatie op te lossen.
Dat laatste betekende dat de leerling soms verantwoordelijkheid moest nemen voor dingen waarvoor hij in strikte zin niet verantwoordelijk was. Leraren maken namelijk wel eens verkeerde beslissingen, worden wel eens onterecht boos of blijven zelfs onterecht boos. Het hielp in ieder geval heel erg om de leerling duidelijk te maken dat hij niet in een perfecte wereld leeft en hij er zelf naar omstandigheden het beste van moet maken en het goede voorbeeld moet geven. Het was echt verrassend hoe goed leerlingen hierop reageerden! Het vroeg een vrij volwassen instelling van ze en daarvoor voelden ze zich juist serieus genomen.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik denk dat je je kind dus best zo op kunt voeden, dat hij zelf het beste moet maken van een wereld die niet altijd rechtvaardig is.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Hmm, ik weet niet of dat niet kan. Als ik kijk naar mijn neefjes, uit hetzelfde gezin, maar o zo anders, die worden ook door oma anders benaderd, omdat ze beide een ander karakter hebben en dus een andere benadring nodig hebben. Dus als oma op de hoogte is van hoe de beide ouderparen van hun kleinkinderen het zien, zouden ze wel degelijk verschillend met de kinderen om kunnen gaan.quote:
[..]
Maar goh daar zeg je wel iets interessants eigenlijk hey. Je hebt uiteraard gelijk van het loskoppelen, dat is ook zo. Een verjaardagskado staat los van dat soort gedoe. Maar die tante is interessant. Hoe gaat de rest van de familie erin om of erin mee? Ik kan me namelijk ook wel voorstellen dat een kind dat opgevoedt wordt volgens AP of Gordon methodes gevoeliger is als het dan een keertje wel gestraft wordt. En dan niet door de ouders maar stel dat het een keer met eeeuhm een nichtje samen bij een van de oma's logeert, en het kind vertoond ongewenst gedrag. Nichtje wordt "normaal" opgevoedt dus is het gewend dan op de gang te moeten maar het AP-kind (even stom gezegd, sorry) is dat niet gewend en raakt daar misschien wel erger van overstuur.
Maar ergens is het misschien ook wel weer geen doen voor de oma's om de kinderen allebei apart te benaderen, zeker als ze daar zelf geen zin in hebben of het nut niet van inzien.
Het probleem zit hem dan waarschijnlijk wel in de kinderen, zeker als die wat ouder worden. Kinderen uit hetzelfde gezin zijn vaak al een verschillende benadering van elkaar gewend, maar de nichtjes uit je voorbeeld natuurlijk niet in eerste instantie. Dus het nichtje dat op de gang moet, gaat natuurlijk steigeren omdat de ander niet op de gang moet.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Mooi gezegd. Dit is ook zoals ik mijn kinderen opvoed.quote:Op maandag 2 november 2009 15:29 schreef Claudia_x het volgende:
[..]
Dat is een aardig punt. Ik denk dat kinderen die in een warm nest zijn opgevoed over het algemeen zelfverzekerde, stabiele kinderen worden die verbaal sterk zijn en het daardoor wel redden in de wereld. De keerzijde daarvan is dat ze ook een grote onrechtvaardigheid kunnen ervaren van bijvoorbeeld 'het systeem'.
Ik heb bij leerlingbegeleiding gewerkt op een middelbare school. Een van mijn taken was om de pubers op te vangen die uit de les waren gestuurd. Ze kwamen vaak kokend van woede en frustratie bij mij aankloppen omdat de strafmaatregel onterecht werd gevonden. Mijn vaste routine was altijd om de leerling eerst te laten vertellen wat er in zijn beleving was gebeurd (in het kader van 'erkennen', zeg maar). Daarna stond het gesprek in het kader van 'hoe zorgen we dat dit weer goedkomt'. Daarbij moest de leerling nadenken over wat hij eraan kon doen om de situatie op te lossen.
Dat laatste betekende dat de leerling soms verantwoordelijkheid moest nemen voor dingen waarvoor hij in strikte zin niet verantwoordelijk was. Leraren maken namelijk wel eens verkeerde beslissingen, worden wel eens onterecht boos of blijven zelfs onterecht boos. Het hielp in ieder geval heel erg om de leerling duidelijk te maken dat hij niet in een perfecte wereld leeft en hij er zelf naar omstandigheden het beste van moet maken en het goede voorbeeld moet geven. Het was echt verrassend hoe goed leerlingen hierop reageerden! Het vroeg een vrij volwassen instelling van ze en daarvoor voelden ze zich juist serieus genomen.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik denk dat je je kind dus best zo op kunt voeden, dat hij zelf het beste moet maken van een wereld die niet altijd rechtvaardig is.
Niet alles in het leven is eerlijk en vooral voor mijn zoon met pdd-nos is dit een moeilijk iets om mee om te gaan.
Ik denk dat met een opvoedingssysteem als met Gordon de kinderen zich in de pubertijd zich juist niet gerespecteerd voelen, wanneer je de kinderen niet op hun level aanspreekt en de IK boodschap overbrengt.
De gedachtengoed achter Gordon vind ik wel heel mooi, maar zijn er mensen die dit toegepast hebben en misschien hier tegenaan lopen?
Zelf heb ik deels wel Gordon gebruikt tijdens m'n zoons jongere jaren om moeilijke dingen/situaties op te lossen mbt zijn autisme en het behouden van zijn zelfvertrouwen.
Maar echt helemaal Gordon? Zou dat werken? Ik ben benieuwd.
Ik denk dat het wel op niveau kan.quote:Op maandag 2 november 2009 15:45 schreef Urla het volgende:
[..]
Ik denk dat met een opvoedingssysteem als met Gordon de kinderen zich in de pubertijd zich juist niet gerespecteerd voelen, wanneer je de kinderen niet op hun level aanspreekt en de IK boodschap overbrengt.
De gedachtengoed achter Gordon vind ik wel heel mooi, maar zijn er mensen die dit toegepast hebben en misschien hier tegenaan lopen?
Ik vind het niet zo fijn chil dat je om 05:00 thuis komt aan komt kakken in plaats van 02:00
(dat snappen die tieners wel. al is dat over 14 jaar vast weer not done hier
)snap je dat ik me dan zorgen maak? Dat ik dan een hele slechte nachtrust heb?
Dat ik je dan in de toekomst helemaal niet meer weg durf te laten gaan als ik er geen vertrouwen in kan hebben dat jij op de afgesproken tijd thuis bent?
zo benoem je denk ik je gevoelens wel redelijk op niveau.
En zo kan je ook vragen waarom ze de dingen doen.
Kom je zo laat thuis omdat je de tijd vergeet? Wil je mee doen met je vrienden?
Wat is de rede voor....
Ik had als tiener dan de deur in mijn moeders gezicht dicht gesmeten en de groeten geroepen.
Maar stiekem dacht ik altijd wel na over de dingen die mijn moeder zei. Zeker als ze er zich niet fijn bij voelde
Wat betreft de cursus van BE over peuter in zicht. Dat is een landelijke cursus die door bijna alle CB's wel gegeven worden. Vaak zijn de cursussen gratis of max rond de 15 euro vertelde google me.
(hier bij ons kost die dus 10 euro)
Doen die kursussen, je pikt er altijd wat van op.quote:Op maandag 2 november 2009 16:00 schreef Pvoesss het volgende:
[..]
Ik denk dat het wel op niveau kan.
Ik vind het niet zo fijn chil dat je om 05:00 thuis komt aan komt kakken in plaats van 02:00
(dat snappen die tieners wel. al is dat over 14 jaar vast weer not done hier
snap je dat ik me dan zorgen maak? Dat ik dan een hele slechte nachtrust heb?
Dat ik je dan in de toekomst helemaal niet meer weg durf te laten gaan als ik er geen vertrouwen in kan hebben dat jij op de afgesproken tijd thuis bent?
Ik heb dat afspraak maken vetgedrukt want daar zit/komt het knelpunt.
Wat is afspraak en wat is wet?
Daar ging bij ons Gordon ff minder makkelijk.
Op tijd thuiszijn werd onze wet, met daaraan door beide goedgekeurde konsekwenties.
Lastige, maar zeer leerzame tijd.
Dat is wel zo, maar als ik denk aan hoe ik was dan gebeurde op het moment supreme toch wat ik zelf wilde.quote:Op maandag 2 november 2009 16:00 schreef Pvoesss het volgende:
[..]
Ik had als tiener dan de deur in mijn moeders gezicht dicht gesmeten en de groeten geroepen.
Maar stiekem dacht ik altijd wel na over de dingen die mijn moeder zei. Zeker als ze er zich niet fijn bij voelde
Dat was natuurlijk veel stoerder in het groepje waar ik mee omging.
Sancties werkten bij mij wel goed.
Naarmate de pubertijd vordert zet hij zich ook steeds meer af.quote:Op maandag 2 november 2009 16:05 schreef -sabine- het volgende:
[..]
Doen die kursussen, je pikt er altijd wat van op.
Ik heb dat afspraak maken vetgedrukt want daar zit/komt het knelpunt.
Wat is afspraak en wat is wet?
Daar ging bij ons Gordon ff minder makkelijk.
Op tijd thuiszijn werd onze wet, met daaraan door beide goedgekeurde konsekwenties.
Lastige, maar zeer leerzame tijd.
Dan zet ik toch vraagtekens bij de stelling : Pubers zijn alleen dwars/opstandig als er geen goede communicatie is.
Het is toch gewoon echt een natuurlijk iets. Ook wij komen er nu niet meer onderuit om meer dingen wet te maken. De invloeden buiten het gezin drukt ook op het kind en word hierin meegetrokken.
Sancties/consequenties maken wij hier ook in overleg en hij neemt deze ook zonder al te veel opstand op zich.
Met praten/afspraken alleen komen we er hier echt niet. Het puberale gedachtengoed is over het algemeen sterk afzettend/egocentrisch en makkelijk beinvloedbaar voor de buitenwereld.
Bovenal is het calimero gehalte ook erg hoog.
Met problemen ivm zijn ass pakken we weer heel anders aan. Veel sturing/duidelijkheid.
Straffen boeide mij echt geen sikkepit. Ik was boos maar dacht niet na over wat ik had gedaan. Ik dacht alleen maar eraan dat de straf lullig was.
Het had bij mij beter gewerkt als mijn mama voordat ik weg ging had gezegd: "ik hoop dat je me niet teleur stelt en op tijd thuis komt"
Het had bij mij beter gewerkt als mijn mama voordat ik weg ging had gezegd: "ik hoop dat je me niet teleur stelt en op tijd thuis komt"
quote:Op maandag 2 november 2009 16:37 schreef Pvoesss het volgende:
Straffen boeide mij echt geen sikkepit. Ik was boos maar dacht niet na over wat ik had gedaan. Ik dacht alleen maar eraan dat de straf lullig was.
Het had bij mij beter gewerkt als mijn mama voordat ik weg ging had gezegd: "ik hoop dat je me niet teleur stelt en op tijd thuis komt"
Zou dat ook niet gescheeld hebben als er vantevoren in samenspraak een straf bedacht werd als er niet aan een afspraak/wet voldaan werd?
En je van te voren uitleg krijgt waarom deze afspraak/ wet er is? Met evt aanpassingen van jouw eigen zijde?
Hier werkt het wel om hem aan een afspraak te laten denken voor ie gaat, maar ik dacht hier dat dit speciaal met ASS te maken had.
Zonder enige consequentie/motivatie worden hier echt de kantjes ervanaf gelopen.
Ja natuurlijk dat had ook geholpen. Maar dat heeft mijn moeder sowieso nooit voorgesteld.
En ik luisterde al snel niet meer doordat als ik wat vroeg ze alleen maar zei daarom tot grote frustratie van mij . Na een tijdje was ze al blij als ik niet om 6 uur in de morgen eieren ging bakken of de frituurpan aandeed en zij zodra ze op stond in de vette lucht zat
En ik luisterde al snel niet meer doordat als ik wat vroeg ze alleen maar zei daarom tot grote frustratie van mij
. Na een tijdje was ze al blij als ik niet om 6 uur in de morgen eieren ging bakken of de frituurpan aandeed en zij zodra ze op stond in de vette lucht zat
Ergens zie ik de vergelijk niet. Als Senna iets heel stouts doet (weet ik veel, de muren opnieuw decoreren), kan je daar toch best boos om worden? En dan uitleggen dat het heeeeeeel erg is wat ze gedaan heeft, en dat mama daarom nu boos is, maar ze is nog wel lieve Senna die iets heel stouts heft gedaan?quote:Miss_sly zei: Ik wil helemaal niet dat mijn kind niet weet wat boosheid is, en niet leert om met conflicten om te gaan.
En ik zal best wel eens boos zijn op schaap, en hij op mij, en dat mag Senna in beperkte mate best meekrijgen.
Ik wil alleen niet dat er een dusdanig klimaat gaat heersen dat ze bijvoorbeeld niet op durft te biechten dat ze...pfff, noem eens wat....een koekje uit de koektrommel heeft gepikt omdat ze bang is dat ik boos word. Want als ik al boos word om dat koekje, hoe boos zal ik dan worden als ze...gespijbeld heeft? Zo redeneren kinderen wel; tenminste, zo redeneerde ik vroeger. Nou waren mijn oduers geen boemannen, integendeel, maar ze konden wel erg boos worden. En dan is iets bekennen of erachter komen dat je ouders 'het' weten heel naar en eng.
Als ze dus uiteindelijk bijvoorbeeld een keer dronken wordt ('mijn kleine meisje doet zoiets niet") en ze is daar ziek van ofzo en ze weet dat ze eigenlijk nog te jong was om alcohol te drinken, dan durft ze als het goed is wel bij ons aan te kloppen, wetende dat we niet boos worden en haar altijd zullen helpen, ongeacht wat we vinden van wat ze heeft gedaan.
Vwb het boos worden verder, zoals claudia beschreef (naar eigen zeggen een heethoofd), denk ik dat het vooral een kwestie is van je eigen grenzen leren kennen qua irritatie, en die goed mogelijk bewaken, om jezelf te beschremen dat je onterecht boos wordt op het kind.
Dat zie ik wel als belonen, maar dat is dan dus een defintiekwestiequote:Sabine zegt: Zit idd een groot verschilletje in de ervaring van "Fijn dat je me geholpen hebt met de was ophangen" en Dat was gezellig ff samen". Of "Ik vond het fijn samen met jou de was op te hangen"
Urla, dat is een goede! Vooraf samen een straf afspreken als het kind zich niet aan de afspraak houdt! Die ga ik onthouden!
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Wat zou jij dan zeggen om toch aandacht te besteden aan het feit dat Eli je heeft geholpen de was op te hangen?quote:
Dat zie ik wel als belonen, maar dat is dan dus een defintiekwestie
"Wat lief dat je hebt geholpen met de was ophangen" + aai over de bol en een zoen of zo.quote:Op maandag 2 november 2009 17:35 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:
[..]
Wat zou jij dan zeggen om toch aandacht te besteden aan het feit dat Eli je heeft geholpen de was op te hangen?
Wat de anderen ook zeggen, dus
Maar ik zie dat dan toch meer als een soort compliment, en daarmee een beloning, terwijl het net genoemd werd als erkenning van wat hij gedaan heeft.
Is gewoon een ander gevoel. ik vind al snel iets positiefs een beloning. een knuffel, een compliment, ik zie dat als beloning. da's al
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Oke, ik vind 'ik vond het fijn samen met jou de was op te hangen.' namelijk minder een beloning dan wat jij zelf zou zeggen vandaar dat ik het even vroeg
Boos worden is op zich prima denk ik, maar ik vind dat je als ouder wel moet opletten hoe je het uit. Als je gaat schreeuwen, een tik geeft e.d. dan is dat beangstigend voor een kind (en ook voor volwassenen trouwens). Ik vind het niet leuk als iemand tegen me schreeuwt als hij/zij boos is dus ik streef er naar om het zelf ook niet te doen.
Je kunt wel boos zijn en het op een rustige opbouwende manier uiten, zodat een ander ook begrijpt waarom je boos bent. Zelf doe ik dat in het dagelijks leven een beetje te goed soms, met als gevolg dat iemand een aantal jaren terug weleens heeft gezegd dat als ik boos ben ik er niet boos uitzie, omdat ik kennelijk nog wel glimlach. (ok dan )
Daarnaast is het zo dat dingen die je zegt als je boos bent heel hard aankunnen komen bij een kind: "Ik ben teleurgesteld in je", "Je bent dom", "Mama/Papa is kwaad op jou", "Hoe heb je dat nou ooit kunnen doen" etc. etc.
Als mijn kind niet weet dat hij/zij niet op de muren mag kladderen, dan heb ik dat waarschijnlijk ook wel deels aan mijzelf te danken, want dan heb ik het ook niet goed uitgelegd. Als ze nog te jong zijn om het te begrijpen, dan heeft het zeker geen zin om kwaad te worden. Ik zou eerder zeggen: "Tekenen is voor op papier, niet voor op de muren, dus dat moet je niet meer doen. Op papier is trouwens veel leuker want dan kan je het weggeven aan een ander of ergens anders ophangen".
Als ze oud genoeg zijn om te weten dat het niet mag en het uit baldadigheid of ondeugendheid wel doen, ja, dan wordt het een ander verhaal. Dan zou ik inderdaad eerlijk zeggen: "Mama is boos dat je op de muren gekalkt hebt, je weet toch dat dat niet mag?" en vandaar uit vragen waarom het gebeurd is. Zo leer je je kind dat zelfs als je boos bent, ze nog de ruimte hebben om hun standpunt uit te leggen en dat jij daar ook best rustig naar kan luisteren.
Je kunt wel boos zijn en het op een rustige opbouwende manier uiten, zodat een ander ook begrijpt waarom je boos bent. Zelf doe ik dat in het dagelijks leven een beetje te goed soms, met als gevolg dat iemand een aantal jaren terug weleens heeft gezegd dat als ik boos ben ik er niet boos uitzie, omdat ik kennelijk nog wel glimlach. (ok dan
)Daarnaast is het zo dat dingen die je zegt als je boos bent heel hard aankunnen komen bij een kind: "Ik ben teleurgesteld in je", "Je bent dom", "Mama/Papa is kwaad op jou", "Hoe heb je dat nou ooit kunnen doen" etc. etc.
Als mijn kind niet weet dat hij/zij niet op de muren mag kladderen, dan heb ik dat waarschijnlijk ook wel deels aan mijzelf te danken, want dan heb ik het ook niet goed uitgelegd. Als ze nog te jong zijn om het te begrijpen, dan heeft het zeker geen zin om kwaad te worden. Ik zou eerder zeggen: "Tekenen is voor op papier, niet voor op de muren, dus dat moet je niet meer doen. Op papier is trouwens veel leuker want dan kan je het weggeven aan een ander of ergens anders ophangen".
Als ze oud genoeg zijn om te weten dat het niet mag en het uit baldadigheid of ondeugendheid wel doen, ja, dan wordt het een ander verhaal. Dan zou ik inderdaad eerlijk zeggen: "Mama is boos dat je op de muren gekalkt hebt, je weet toch dat dat niet mag?" en vandaar uit vragen waarom het gebeurd is. Zo leer je je kind dat zelfs als je boos bent, ze nog de ruimte hebben om hun standpunt uit te leggen en dat jij daar ook best rustig naar kan luisteren.
Over complimenten geven... ik zie inderdaad niet in wat daar mis mee is. Wij vinden complimenten toch ook leuk? Ik zou wel een compliment geven over gedrag wat ik graag in mijn kinderen zou zien (betrouwbaarheid, discipline, behulpzaamheid e.d.) dan om een resultaat.
Als je inderdaad complimenteus bent over resultaten: "zo, wat goed, jij hebt een 10", of "wat mooi zeg", dan kan ik me voorstellen dat je je kind kan conditioneren dat je hem/haar alleen leuk vindt als je goede resultaten behaald. Dat is natuurlijk niet de bedoeling.
Met complimenten over gedrag moet je ook uitkijken trouwens, straks denkt je kind dat je hem/haar alleen leuk vindt als ze je helpen, dus af en toe een mooi compliment 'gewoon' over wie je kind is lijkt me ook wel belangrijk.
Oei, opvoeden... hoe meer ik lees, hoe moeilijker het schijnt te worden
Als je inderdaad complimenteus bent over resultaten: "zo, wat goed, jij hebt een 10", of "wat mooi zeg", dan kan ik me voorstellen dat je je kind kan conditioneren dat je hem/haar alleen leuk vindt als je goede resultaten behaald. Dat is natuurlijk niet de bedoeling.
Met complimenten over gedrag moet je ook uitkijken trouwens, straks denkt je kind dat je hem/haar alleen leuk vindt als ze je helpen, dus af en toe een mooi compliment 'gewoon' over wie je kind is lijkt me ook wel belangrijk.
Oei, opvoeden... hoe meer ik lees, hoe moeilijker het schijnt te worden
Vind ik ook.quote:Op maandag 2 november 2009 17:29 schreef DaviniaHR het volgende:
[..]
Ergens zie ik de vergelijk niet. Als Senna iets heel stouts doet (weet ik veel, de muren opnieuw decoreren), kan je daar toch best boos om worden? En dan uitleggen dat het heeeeeeel erg is wat ze gedaan heeft, en dat mama daarom nu boos is, maar ze is nog wel lieve Senna die iets heel stouts heft gedaan?
Vwb het boos worden verder, zoals claudia beschreef (naar eigen zeggen een heethoofd), denk ik dat het vooral een kwestie is van je eigen grenzen leren kennen qua irritatie, en die goed mogelijk bewaken, om jezelf te beschremen dat je onterecht boos wordt op het kind.
[..]
Bij mijn zoon heb ik de jonge jaren hem wel op een emotieloze wijze benaderd, maar dit kwam omdat zijn hersenen niet en emotie en hetgeen wat ik wilde zeggen kon verwerken.
Later heb ik nadat emotie was uitgelegd en hij emoties enigzins kon herkennen wel oa boosheid gebruikt, omdat emotie bij het leven hoort. Wel idd met uitleg waarom ik dit geuit had en dat hij nog steeds de liefste van de wereld was ofcoarse.
Bij mijn dochter wil ik dit gewoon vanaf het begin invoeren. En er alert op zijn dat de boosheidsreactie geen uitlaatklep voor jezelf is en het misschien bang maakt.
Daar leert het kind natuurlijk niets van.
Zijn we hier dan niet allemaal bewust bezig?quote:Op maandag 2 november 2009 11:47 schreef kezz het volgende:
wat dat betreft zou de reeks ook "bewust ouderschap" oid kunnen heten
Vind het OUD-forum toch best serieus en van een hoog niveau, als je het vergelijkt met sommige andere fora waar zwangere vrouwen en moeders komen.
Heb wel wat gelezen op andere fora, en er was er een waar bv iemand kwam die terwijl ze zwanger was nog elk weekend uit ging en dan een paar wijntjes dronk. En bij commentaar reageerde in de trant van 'Hou je b*k, trut', in zeer bagger Nederlands.
Van zo iemand kun je je afvragen hoe het straks gaat als ze moeder is, en hoe bewust ze bezig is.
Vind fok OUD dan toch een stuk 'bewuster'.
Als het kind er iets voor moet overwinnen of heel erg z'n best heeft gedaan te onthouden dat het potje gepakt moet worden wel. Anders is het naar mijn idee gewoon een lichamelijke functie die goed werkt.quote:Op maandag 2 november 2009 13:42 schreef cattie het volgende:
En plasjes op potjes zijn ook om trots op te zijn!
Ik doe dus niet aan belonen of stickertjes. We gaan wel samen het potje leeg gooien en schoonmaken, en ik vraag of er nog geveegd moet worden.
DancingPhoebe op <a href="http://forum.fok.nl/topic/1352192/3/51#73971988" target="_blank" >23/10/09</a>:[/b]
God, wat is het toch een dunne scheidslijn tussen een vrije geest zijn en je plek in het universum niet kennen :')
God, wat is het toch een dunne scheidslijn tussen een vrije geest zijn en je plek in het universum niet kennen :')
quote:
Wat betreft de cursus van BE over peuter in zicht. Dat is een landelijke cursus die door bijna alle CB's wel gegeven worden. Vaak zijn de cursussen gratis of max rond de 15 euro vertelde google me.
(hier bij ons kost die dus 10 euro)
Dat wist ik niet, dat het echt landelijk is.Hij was voor ons iig gratis idd.
***
Owlet, van wat ik lees ben ik het voornamenlijk met je eens hoor maar heb wel een vraagje.
Jij "beloont" de kinderen niet zover ik heb begrepen, ook niet met woorden.
Maar ik doe dat eigenlijk juist wel omdat ik ook wil dat de kinderen leren dat ze ook wel eens iets voor een ander kunnen doen zonder het zelf leuk te vinden.
Dus onbaatzuchtig een ander helpen, vind ik persoonlijk iets heel belangrijks.
Zijn jullie daar dan ook mee bezig eigenlijk en hoe passen jullie dat toe?
Jij "beloont" de kinderen niet zover ik heb begrepen, ook niet met woorden.
Maar ik doe dat eigenlijk juist wel omdat ik ook wil dat de kinderen leren dat ze ook wel eens iets voor een ander kunnen doen zonder het zelf leuk te vinden.
Dus onbaatzuchtig een ander helpen, vind ik persoonlijk iets heel belangrijks.
Zijn jullie daar dan ook mee bezig eigenlijk en hoe passen jullie dat toe?
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Mijn moeder heeft dat een paar keer tegen me gezegd "Kelly, ik ben zo teleurgesteld in jou op dit moment!"quote:Op maandag 2 november 2009 16:37 schreef Pvoesss het volgende:
Straffen boeide mij echt geen sikkepit. Ik was boos maar dacht niet na over wat ik had gedaan. Ik dacht alleen maar eraan dat de straf lullig was.
Het had bij mij beter gewerkt als mijn mama voordat ik weg ging had gezegd: "ik hoop dat je me niet teleur stelt en op tijd thuis komt"
En dat maakte zo enorm veel indruk, veel meer dan waneer ik straf had gekregen, ben het ook nooit meer vergeten (en ze had helemaal gelijk om teleurgesteld te zijn) en heb het ook nooit meer gedaan.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Poeh, belonen en straffen. Hier worden beiden veelvuldig toegepast. Eerlijk gezegd heb ik over dat veelvuldig belonen nooit zo nagedacht.
Ik vind het moeilijk om ze met de consequenties van hun gedrag te confronteren. Mijn oudste (3) heeft moeite met goed eten. Ze vindt maar weinig lekker. Nu geven we haar af en toe een klein cadeautje als ze goed eet (ah pakjes met sneeuwwitje figuren bijvoorbeeld). Dat werkt, als ze weet dat ze wat krijgt eet ze wel. We hebben ook wel niets gedaan maar dan at ze gewoon niet en werd met de dag moeier en zieker. Nu ze, dankzij de cadeautjes (?), weer wat beter eet gaat het fysiek veel beter.
Mijn jongste (1,5) lijkt op die van freecell en kleurdoos. Echt een schatje tot er iets niet naar zijn zin gaat. Dan doet hij een banaan na, laat zich vol drama op de grond vallen, bonkt met zijn hoofd of gooit met wat er dan ook maar in zijn buurt ligt. Troosten, vastpakken en laten liggen heb ik geprobeerd en dat helpt niet. Nu zet ik hem dus even op de gang terwijl ik erbij zeg waarom hij daar heen gaat (als ik boven het geschreeuw uit kom). Het werkt voor hem goed om hem uit de situatie te halen. Na een hele korte tijd lopen we naar hem toe en leggen hem uit waarom hij daar zat en dat hij weer terug mag komen maar dan niet meer dat mag doen.
Ik wil dit soort situaties ook wel zonder boosheid en belonen oplossen, Hebben jullie tips?
Ik vind het moeilijk om ze met de consequenties van hun gedrag te confronteren. Mijn oudste (3) heeft moeite met goed eten. Ze vindt maar weinig lekker. Nu geven we haar af en toe een klein cadeautje als ze goed eet (ah pakjes met sneeuwwitje figuren bijvoorbeeld). Dat werkt, als ze weet dat ze wat krijgt eet ze wel. We hebben ook wel niets gedaan maar dan at ze gewoon niet en werd met de dag moeier en zieker. Nu ze, dankzij de cadeautjes (?), weer wat beter eet gaat het fysiek veel beter.
Mijn jongste (1,5) lijkt op die van freecell en kleurdoos. Echt een schatje tot er iets niet naar zijn zin gaat. Dan doet hij een banaan na, laat zich vol drama op de grond vallen, bonkt met zijn hoofd of gooit met wat er dan ook maar in zijn buurt ligt. Troosten, vastpakken en laten liggen heb ik geprobeerd en dat helpt niet. Nu zet ik hem dus even op de gang terwijl ik erbij zeg waarom hij daar heen gaat (als ik boven het geschreeuw uit kom). Het werkt voor hem goed om hem uit de situatie te halen. Na een hele korte tijd lopen we naar hem toe en leggen hem uit waarom hij daar zat en dat hij weer terug mag komen maar dan niet meer dat mag doen.
Ik wil dit soort situaties ook wel zonder boosheid en belonen oplossen, Hebben jullie tips?
Lekker douchen!
Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.quote:Op maandag 2 november 2009 20:49 schreef snakelady het volgende:
[..]
Mijn moeder heeft dat een paar keer tegen me gezegd "Kelly, ik ben zo teleurgesteld in jou op dit moment!"
En dat maakte zo enorm veel indruk, veel meer dan waneer ik straf had gekregen, ben het ook nooit meer vergeten (en ze had helemaal gelijk om teleurgesteld te zijn) en heb het ook nooit meer gedaan.
Lekker douchen!
Zo zie ik het ook inderdaad.quote:Op maandag 2 november 2009 17:37 schreef DaviniaHR het volgende:
[..]
"Wat lief dat je hebt geholpen met de was ophangen" + aai over de bol en een zoen of zo.
Wat de anderen ook zeggen, dus
Maar ik zie dat dan toch meer als een soort compliment, en daarmee een beloning, terwijl het net genoemd werd als erkenning van wat hij gedaan heeft.
Is gewoon een ander gevoel. ik vind al snel iets positiefs een beloning. een knuffel, een compliment, ik zie dat als beloning. da's al
Maar wij zeggen toch al vrij snel 'dank je wel' in dit huishouden, als mijn man drinken voor mij pakt, als ik iets voor hem doe, als Demi iets voor me doet en de kinderen nemen dat dus over.
dus Demi heeft totaal geen moeite met dank je wel zeggen, Nika ook niet overigens, die zegt ook al 'dank' als je haar iets geeft.
Maar eigenlijk is een 'dank je wel' ook een beloning.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Ik niet, omdat ik zag aan mijn moeder dat ze het meende en gewoon ook echt haar gevoel uitsprak, was toen overigens wel al 16 ofzo.quote:Op maandag 2 november 2009 20:51 schreef sjak het volgende:
[..]
Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.
Ze zei het niet met de bedoeling er iets uit te halen.
Maar op die leeftijd konden mijn moeder en ik al heel goed over onze gevoelens praten, dus ook negatieve gevoelens naar elkaar toe.
Ik ben daar blij mee, heb een hele goede band met mijn moeder en ik weet ook zeker dat ik zonder haar manier van omgaan met bepaalde zaken zowat in de goot was beland.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
quote:Op maandag 2 november 2009 20:50 schreef sjak het volgende:
Poeh, belonen en straffen. Hier worden beiden veelvuldig toegepast. Eerlijk gezegd heb ik over dat veelvuldig belonen nooit zo nagedacht.
Ik vind het moeilijk om ze met de consequenties van hun gedrag te confronteren. Mijn oudste (3) heeft moeite met goed eten. Ze vindt maar weinig lekker. Nu geven we haar af en toe een klein cadeautje als ze goed eet (ah pakjes met sneeuwwitje figuren bijvoorbeeld). Dat werkt, als ze weet dat ze wat krijgt eet ze wel. We hebben ook wel niets gedaan maar dan at ze gewoon niet en werd met de dag moeier en zieker. Nu ze, dankzij de cadeautjes (?), weer wat beter eet gaat het fysiek veel beter.Hier ook een hele slechte eter en ik verwen haar op mijn manier door vaker te eten wat zij wil. Eten is vind ik niet iets om mee te complimenteren als ze dat doen. Het is iets dat moet. En niet iets wat ze een fijn gevoel moet geven als ze het hebben gedaan zo van dat is heel knap ik eet. Het is tenslotte iets normaals. Ik zou gewoon ondanks het slechte eten dan altijd een toetje doen. Niet zeggen wat goed. Het komt vanzelf wel.l
Mijn jongste (1,5) lijkt op die van freecell en kleurdoos. Echt een schatje tot er iets niet naar zijn zin gaat. Dan doet hij een banaan na, laat zich vol drama op de grond vallen, bonkt met zijn hoofd of gooit met wat er dan ook maar in zijn buurt ligt. Troosten, vastpakken en laten liggen heb ik geprobeerd en dat helpt niet. Nu zet ik hem dus even op de gang terwijl ik erbij zeg waarom hij daar heen gaat (als ik boven het geschreeuw uit kom). Het werkt voor hem goed om hem uit de situatie te halen. Na een hele korte tijd lopen we naar hem toe en leggen hem uit waarom hij daar zat en dat hij weer terug mag komen maar dan niet meer dat mag doen. Ik zou toch blijven vasthouden en troosten en benoemen en proberen te kalmeren. Zolang als ik kan. Als dat echt niet helpt dan is dat geen optie natuurlijk maar een aanpak zoals dat heeft ook best wel wat tijd nodig om effectief te zijn. Een driftkikker overtuigen kost wat tijd en moeite
Ik wil dit soort situaties ook wel zonder boosheid en belonen oplossen, Hebben jullie tips?
Ik weet niet of je hier wat aan hebt
Ik vind het moeilijk om mijn gevoel onder woorden te brengen
Dat is iets wat ik hier wel merk. Zo werd mijn man laatst even aangesproken door de juf dat onze dochter een beetje geschrokken was. Ze had namelijk een standje gekregen en de juf had haar stem wat verheven. Daar kan ze dus idd niet zo goed tegen. Mijn man legde uit dat ze daar idd van kan schrikken omdat wij thuis proberen onze stem niet te verheffen. Dus ze is het gewoon niet gewend. Maar ja, het is gewoon één van die dingen waar ze mee om moet leren gaan. Ik ben niet bang dat ze er een trauma aan over houdt oid.quote:Op maandag 2 november 2009 15:15 schreef huuphuup het volgende:
[..]
<knip>
Ik kan me namelijk ook wel voorstellen dat een kind dat opgevoedt wordt volgens AP of Gordon methodes gevoeliger is als het dan een keertje wel gestraft wordt. En dan niet door de ouders maar...
<knip>
While you burn at the stake, I dance with the flames...
No more nights, of blood and fire...
No more nights, of blood and fire...
Als je die van mij beetpakt terwijl hij het hele leven oneerlijk vindt wordt het alleen maar erger geloof ik.
Ik heb het wel eens geprobeerd en op den duur geeft hij zich wel over en gaat tegen mij aan liggen, maar dat is pure moeheid. Als ik hem even alleen laat is het binnen 2 minuten weer goed
Ik heb het wel eens geprobeerd en op den duur geeft hij zich wel over en gaat tegen mij aan liggen, maar dat is pure moeheid. Als ik hem even alleen laat is het binnen 2 minuten weer goed
Wat eten betreft, Demi is ook een slechte eter, wat hier goed heeft geholpen.
Laten helpen met koken ( en af en toe zelfs wat laten pikken uit de pan), zelf haar eten op laten scheppen en als we eten praten we niet eens over eten.
Gewoon over vanalles maar we zeggen nooit, 'goed zo Demi' of 'lekker he!', zodra we dat deden liet ze haar vork vallen.
Ook zijn we wat makkelijker geworden, eerst moest Demi stilzitten, rechtzitten, niet spelen met je eten, bord leegeten enz.
Wat het dus voor een kind eigenlijk helemaal niet leuk maakt om te gaan eten.
Nu hebben we eigenlijk maar twee regels, 'je voeten mogen niet op tafel en we blijven zitten tot iedereen klaar is.'
Sindsdien gaat het veel beter, nu eet ze voor haar doen gewoon goed en is eten weer een gezellig samenzijn.
De jongste is nooit een probleem geweest, die eet alles wat je haar voorschoteld.
Laten helpen met koken ( en af en toe zelfs wat laten pikken uit de pan), zelf haar eten op laten scheppen en als we eten praten we niet eens over eten.
Gewoon over vanalles maar we zeggen nooit, 'goed zo Demi' of 'lekker he!', zodra we dat deden liet ze haar vork vallen.
Ook zijn we wat makkelijker geworden, eerst moest Demi stilzitten, rechtzitten, niet spelen met je eten, bord leegeten enz.
Wat het dus voor een kind eigenlijk helemaal niet leuk maakt om te gaan eten.
Nu hebben we eigenlijk maar twee regels, 'je voeten mogen niet op tafel en we blijven zitten tot iedereen klaar is.'
Sindsdien gaat het veel beter, nu eet ze voor haar doen gewoon goed en is eten weer een gezellig samenzijn.
De jongste is nooit een probleem geweest, die eet alles wat je haar voorschoteld.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Mag ik zo vrij zijn een boek aan dit lijstje toe te voegen waar ik zelf erg over te spreken ben?quote:Op maandag 2 november 2009 13:02 schreef owlet het volgende:
Alle boeken van Alfie Kohn (hij heeft ook een paar eye openers geschreven over onderwijs en arbeidsklimaat)
Our Babies, Ourselves: How Biology and Culture Shape the Way We Parent - Meredith Small
The Continuum Concept: In Search Of Happiness Lost - Jean Liedloff
In het Nederlands Op zoek naar het verloren geluk; naar een natuurlijke manier van opvoeden
Sleeping with Your Baby: A Parent's Guide to Cosleeping - James J. McKenna
The Heart of Parenting: Raising an Emotionally Intelligent Child (Hardcover)
Your Amazing Newborn - Marshall Klaus, Phyllis Klaus
In het Nederlands: Je wonderbaarlijke baby
How to Talk So Kids Will Listen & Listen So Kids Will Talk (Faber/Mazlish)
Siblings Without Rivalry (Faber/Mazlish)
Nighttime Parenting: How to Get Your Baby and Child to Sleep (William Sears)
Adventures in Gentle Discipline, Hilary Flower
Hold on to Your Kids - Why Parents Need to Matter More Than Peers
Auteur: Gordon Neufeld & Gabor MD Mate
Thomas Gordon: Luisteren naar kinderen
Ouderschap vanuit je hart door Lida van Ruijven-Bank
Three in a Bed : The Benefits of Sharing Your Bed With Your Baby (Deborah Jackson)
Bewust omgaan met kinderen (Misschien meer iets voor mensen die professioneel met kinderen werken)
The baby book en The Attachement parenting book en Nighttime parenting, alle drie van Sears.
Ik adviseer het op school ook regelmatig aan ouders. Het leest erg prettig, met duidelijke praktijkvoorbeelden. het is helaas alleen nog maar tweedehands verkrijgbaar.
Hart voor je kind.
*straks verder gaat bijlezen, nu nog aan het werk moet.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Echt?quote:Op maandag 2 november 2009 20:51 schreef sjak het volgende:
[..]
Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.
Het is toch precies wat haar moeder op dat moment voelde, daar mag ze haar dochter toch wel mee confronteren? Dat is juist laten zien wat het gedrag van je kind bij een ander teweeg brengt. Oorzaak = gevolg.
Natuurlijk moet je zoiets niet te pas en te onpas doen, dit zeg je alleen volgens mij als ze echt (voor de zoveelste keer) over de scheef gaan.
Mijn ouders waren altijd heel inlevend. Overal viel over te praten, je kreeg echt het gevoel iets in te kunnen brengen. Hierdoor wist ik gewoon, hoe moeilijk ik het soms ook vond om iets ter sprake te brengen, dat we samen een oplossing zouden vinden. Nadien heerste er altijd een gevoel van opluchting.
Dat blinde vertrouwen van hen in mij...
Dat wil ik mijn kinderen meegeven.
En ja, als puber heb ik diverse malen die grenzen van hun vertrouwen op gezocht. En overschreden.
Het ergste vond ik dat ze zeiden, dat ze niet wisten of ze me nog konden vertrouwen.
Dat kwam harder aan dan een klap, huisarrest of zakgeldinname om maar wat dingen te noemen.
Nu, heb ik echt respect voor de wijze hoe ze mij hebben opgevoed.
En snap ik pas hoe zij hebben lopen zoeken naar een juiste wijze voor dit ongeleide projectiel.
Ik had zo makkelijk kunnen afglijden, maar door hun soepele maar toch duidelijke sturing ben ik wie ik ben.
Als je niet lacht, ben je dood.
Wij gebruiken dat hier altijd een soort van schertsend 'ik ben niet boos op je, alleen teleurgesteld'. Ook in een geintje naar elkaar toe. Ik vind het altijd een veel te wollige aanpak en wat jij zegt idd, het komt wel heel dicht bij emotionele chantage en daarvan ga ik juist mijn kont tegen de krib gooien.quote:
[..]
Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.
Over je kinderen de consequenties van hun gedrag laten zien/merken/uitleggen...
Tijdens de cursus zeiden ze dat je dat bij een heel kleintje eigenlijk nog niet kan doen. Bij een 5-6 jarige kan je gaan beginnen uit te leggen dat slaan niet mag omdat dat pijn doet en dat gooien niet mag omdat iets stuk gaat en dan zullen ze die verbanden ook leggen en onthouden maar eerder nog niet.
Ze legden dus ook uit dat bij het even op de gang zetten of op een stoel of wat voor time out dan ook, dat je dan aan het eind je kind gewoon terug moet halen, een kus moet geven en niet nog eens herhalen waarom het ook al weer die time out kreeg.
Grote kans dat, zeker bij de hele kleintjes, ze al zover afgeleid zijn dat ze niet eens meer weten dat ze met dat autotje op het raam aan het bonken waren, maar als jij dat dan nog een keertje zegt breng je ze eigenlijk meteen weer terug in de situatie waar je ze nou net uit had gehaald.
Dat vond ik eigenlijk best heel zinnig klinken. Zeker voor de hele kleintjes idd. Ze zijn snel afgeleid en ze terughalen en iets anders gaat doen is wrsch beter dan per se een sorry oid eruit willen persen.
(Ik moest zelf een beetje denken aan het 'je kan een hond niet 3 uur later straffen door hem eens met zijn neus door het plasje te gaan, hij legt die link niet meer'-principe.)
***
BE: Nu zeg je grote kans dat ze dan al zoveel afgeleid zijn.
Nu denk ik dan bij mezelf is erkennen - benoemen - afleiden dan niet net zo makkelijk?
Dat is namelijk 1 van de redenen dat ik niet zie waarom er op de gang gezete moet worden
Zou je mij dat dan uit kunnen leggen? Waarom jij wel op de gang zet of een time out of een strafstoeltje etc?
Nu denk ik dan bij mezelf is erkennen - benoemen - afleiden dan niet net zo makkelijk?
Dat is namelijk 1 van de redenen dat ik niet zie waarom er op de gang gezete moet worden
Zou je mij dat dan uit kunnen leggen? Waarom jij wel op de gang zet of een time out of een strafstoeltje etc?
Als Demi in de hoek moet gaan staan ( wat heel weinig voorkomt gelukkig, zo'n 1x in de week is veel) dan vraag ik daarna ook altijd of ze weet waarom ze in hoek moest gaan staan, dit weet ze dan ook wel altijd en dan maken we het goed met inderdaad die dikke kus en knuffel.
Maar kan me idd wel voorstellen dat de hoek op een gegeven moment bij veelvuldig gebruik niet meer werkt.
Laatst voelde ik me wel een slechte moeder overigens, Demi moest in de hoek gaan staan, en toen ging de telefoon.
Vriendin van me, dus wij lekker kletsen en het was gezellig, even buiten met een sigaret gaan staan ( ja ik rook..) en ineens hoor ik na zo'n 20 min, "mama, mag ik even plassen.."
Was ik dus glad vergeten dat Demi in de hoek stond.
Gelukkig kon ze er achteraf wel om lachen maar voelde me toen wel heel erg rot.
Maar kan me idd wel voorstellen dat de hoek op een gegeven moment bij veelvuldig gebruik niet meer werkt.
Laatst voelde ik me wel een slechte moeder overigens, Demi moest in de hoek gaan staan, en toen ging de telefoon.
Vriendin van me, dus wij lekker kletsen en het was gezellig, even buiten met een sigaret gaan staan ( ja ik rook..) en ineens hoor ik na zo'n 20 min, "mama, mag ik even plassen.."
Was ik dus glad vergeten dat Demi in de hoek stond.
Gelukkig kon ze er achteraf wel om lachen maar voelde me toen wel heel erg rot.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Maar hoe onbaatzuchtig is het als ze iemand helpt omdat ze dan van jou een beloning danwel geen straf krijgt?quote:
Owlet, van wat ik lees ben ik het voornamenlijk met je eens hoor maar heb wel een vraagje.
Jij "beloont" de kinderen niet zover ik heb begrepen, ook niet met woorden.
Maar ik doe dat eigenlijk juist wel omdat ik ook wil dat de kinderen leren dat ze ook wel eens iets voor een ander kunnen doen zonder het zelf leuk te vinden.
Dus onbaatzuchtig een ander helpen, vind ik persoonlijk iets heel belangrijks.
Zijn jullie daar dan ook mee bezig eigenlijk en hoe passen jullie dat toe?
Andere mensen helpen leren ze hopelijk doordat ik het voor doe en doordat ik bijvoorbeeld een opdracht geeft dat ze iets moeten doen. Gewoon, omdat je soms iets moet doen.
Overigens beloon ik best wel eens hoor, ik heb een hekel aan rigide gedrag en ik ben ook maar een mens. We proberen er wel bewust mee om te gaan en vaak even stil te staan bij wat we nou eigenlijk belonen/bestraffen/bedoelen.
De rest lees ik morgen wel bij, ik moet een hyperactieve dreumes even bijsturen voordat straffen noodzakelijk gaat worden
De beloning bestaat in zo'n geval uit een "dank je wel, ik vind het heel lief dat je me hebt geholpen!"quote:Op maandag 2 november 2009 21:24 schreef owlet het volgende:
[..]
Maar hoe onbaatzuchtig is het als ze iemand helpt omdat ze dan van jou een beloning danwel geen straf krijgt?
Andere mensen helpen leren ze hopelijk doordat ik het voor doe en doordat ik bijvoorbeeld een opdracht geeft dat ze iets moeten doen. Gewoon, omdat je soms iets moet doen.
Overigens beloon ik best wel eens hoor, ik heb een hekel aan rigide gedrag en ik ben ook maar een mens. We proberen er wel bewust mee om te gaan en vaak even stil te staan bij wat we nou eigenlijk belonen/bestraffen/bedoelen.
De rest lees ik morgen wel bij, ik moet een hyperactieve dreumes even bijsturen voordat straffen noodzakelijk gaat worden
Als ik iemand help vind ik het ook wel prettig als de ander zijn of haar waardering laat blijken, niet dat ik om die reden help, maar een prettig gevoel geeft het wel.
Als iemand ons helpt ( en gelukkig zijn we in de laatste moeilijke periode erachter dat heel veel mensen ons wilde helpen en ook hebben geholpen) dan laten we ook weten dat we dat waarderen.
Maar inderdaad, wat is wel een beloning en wat niet, straffen zijn we toch wel zuinig mee moet ik zeggen.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Dat is het ook als je moeder er van uit ging dat jij je gedrag er op aanpaste.quote:Op maandag 2 november 2009 20:51 schreef sjak het volgende:
[..]
Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.
Dat was bij mij (toen ik jong was), wel zo.
Ik moest dan vanwege de "rust"van mijn moeder op tijd thuiskomen.
Zelf heb ik met mijn zoon regelmatig slapeloze nachten gehad.
Hij wilde er geen rekening mee houden, het was zijn jeugd.
Zijn keuze. Ik heb me daarbij neergelegd, mede door mijn slaperd die, net als ik hier bij meerderen lees, uberkalm is.
En op een gegeven moment veranderde dat.
Hij stelde voor dat als ie erg laat wilde dat hij ergens anders ging slapen waar geen ongeruste moeder thuis lag. Probleem voor ons beide opgelost. Hij stappen, ik slapen.
Hij woont nu op kamers en als ie een keer bij ons is, dealen we of het laat wordt of een nachtrust voor mij.
TotaalGordon is bij ons niet gelukt overigens. Lastige vond ik dat je bij goeie periodes langzaamaan de "truuk" krijtraakt en bij paniek soms teruggrijpt op je eigen ervaringen ( je eigen opvoeding).
Toch vind ik het zeker de moeite waard om het altijd te proberen.
Simpelweg omdat erkennen, benoemen en afleiden hier dus niet werkt als ik hem niet echt even wezenlijk uit die situatie haal. Of dat nou de gang is (dat kan hier niet vanwege een ontbrekend traphekje), een speciale stoel of de hoek van de kamer zeg maar. Maar iig gewoon echt even weg halen.quote:
BE: Nu zeg je grote kans dat ze dan al zoveel afgeleid zijn.
Nu denk ik dan bij mezelf is erkennen - benoemen - afleiden dan niet net zo makkelijk?
Dat is namelijk 1 van de redenen dat ik niet zie waarom er op de gang gezete moet worden
Zou je mij dat dan uit kunnen leggen? Waarom jij wel op de gang zet of een time out of een strafstoeltje etc?
En ja, dat zal mss voor sommigen vaak ook wel werken als ik hem dan even op schoot zou nemen en heel redelijk zou vertellen dat mama het toch echt niet fijn vindt als hij met de sambaballen achter de poes aan zit, en nee... ook de derde keer vindt ze dat echt niet goed, maar zo werkt het dus voor mij (en daarom voor mijn kind) niet.
Prima als jij voor die oplossing kiest, ik kies voor een werkelijke time-out (ik haat dat woord, maar weet ook niks beters
).[ Bericht 0% gewijzigd door BE op 02-11-2009 22:02:24 ]
***
BE , ik zie het al helemaal voor me.
Beide werkt beter nog volgens mij.
Hier wordt er eerst op de gang gezet time-out, ik noem het liever cool-down.
Duidelijk gezegd daarvoor waarom en dat ze moeten nadenken over de situatie. (maar dan in kleuter/peutertaal)
En dan nadien op schoot nemen en vragen wat er precies gebeurd is, het gevolg daarvan en hoe we dat in het vervolg gaan oplossen.
Dat werkt goed bij nr. 1. Nr. 2 snapt het nog niet helemaal, maar dat was bij nr. 1 ook niet. Gewoon consequent blijven.
Ik zie hier best nuttige dingen staan, maar dat zie ik bij zoveel 'technieken'. Ik pik er wel uit waarvan ik denk dat het werkt hier. Niet alles werkt bij ieder kind.
Individuele opvoeding is de sleutel als je het mij vraagt.
, ik zie het al helemaal voor me.Beide werkt beter nog volgens mij.
Hier wordt er eerst op de gang gezet time-out, ik noem het liever cool-down.
Duidelijk gezegd daarvoor waarom en dat ze moeten nadenken over de situatie. (maar dan in kleuter/peutertaal)
En dan nadien op schoot nemen en vragen wat er precies gebeurd is, het gevolg daarvan en hoe we dat in het vervolg gaan oplossen.
Dat werkt goed bij nr. 1. Nr. 2 snapt het nog niet helemaal, maar dat was bij nr. 1 ook niet. Gewoon consequent blijven.
Ik zie hier best nuttige dingen staan, maar dat zie ik bij zoveel 'technieken'. Ik pik er wel uit waarvan ik denk dat het werkt hier. Niet alles werkt bij ieder kind.
Individuele opvoeding is de sleutel als je het mij vraagt.
Als je niet lacht, ben je dood.
Bij haar moeder wel, dat zegt ze hierboven ook. Bij die van mij niet.quote:Op maandag 2 november 2009 21:09 schreef dutchie het volgende:
[..]
Echt?
Het is toch precies wat haar moeder op dat moment voelde, daar mag ze haar dochter toch wel mee confronteren?
De opmerking triggerde bij mij gewoon even wat. Ik had me misschien nog wat moeten nuanceren, maar dat hebben anderen al voor mij gedaan
Lekker douchen!
Goh, wat hebben jullie vandaag veel gepraat!
Bedankt voor je uitleg over belonen Owlet. Mijn vriend had het hier een tijdje terug over maar ik begreep niet goed wat hij bedoelde. Wat jij schrijft verheldert het voor me.
BE, klinkt erg leuk die cursus, tegen die tijd wil ik dat ook doen.
Bedankt voor je uitleg over belonen Owlet. Mijn vriend had het hier een tijdje terug over maar ik begreep niet goed wat hij bedoelde. Wat jij schrijft verheldert het voor me.
BE, klinkt erg leuk die cursus, tegen die tijd wil ik dat ook doen.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Ik haal toch nog even iets aan wat ik eerder genoemd heb, namelijk een bekende theorie van ene Kohlberg over morele ontwikkeling (want dat is eigenlijk hetgeen je probeert te stimuleren bij je kind d.m.v. van uitleg, beloning en straf). Dat sluit namelijk wel aan bij wat je zegt over dat sommige dingen bij jonge kindjes nog niet begrijpelijk is. 't Is natuurlijk geen wed van meden en perzen, maar ik vind het zelf wel inzichtelijk.quote:Op maandag 2 november 2009 21:09 schreef Brighteyes het volgende:
Tijdens de cursus zeiden ze dat je dat bij een heel kleintje eigenlijk nog niet kan doen. Bij een 5-6 jarige kan je gaan beginnen uit te leggen dat slaan niet mag omdat dat pijn doet en dat gooien niet mag omdat iets stuk gaat en dan zullen ze die verbanden ook leggen en onthouden maar eerder nog niet.
Bron met nog meer info: http://www.rkg.be/rkg5/page15/page16/page16.htmlquote:De zes fasen in de ontwikkeling van het individuele geweten volgens Kohlberg
Van alle menselijke vermogens heeft het geweten wel het meest tijd nodig om te ontwikkelen. Pas tijdens de adolescentie - of nog later - wordt de mens bekwaam om persoonlijk en zedelijk te handelen. Dit is niet los te koppelen van de sociale omgeving en de psychologische beïnvloeding. Het kind oordeelt gevoelsmatig. De puber laat zich leiden door de bestaande normen. Pas in de adoloscentiejaren wordt het echt verantwoordelijk beslissen mogelijk.
1 fase van beloning en straf
Normen van buitenaf - door ouders en opvoeders opgelegd - bepalen het gedrag van het kind. Hij houdt er rekening mee omdat er bepaalde gevolgen aan vastzitten. Wordt hij beloond, dan heeft hij iets goeds gedaan. (zo denkt het kind in deze fase !) Een straf brengt hem het besef bij dat hij iets verkeerds deed.
2 fase van lust en onlust
Nu komt er ook een persoonlijk element bij te pas. Waar het kind lust aan beleeft, is goed; wat hem onlust geeft, is kwaad. (alzo denkt het kind in deze tweede fase !)
3 fase van ‘de goede jongen’ en ‘het lieve meisje’
Het strikte verband tussen daad en beloning of straf wordt verbroken. Het kind wil de goedkeuring van de mensen rondom zich verwerven. Als zijn ouders (opvoeders) het kind prijzen, was het goed volgens hem; als ze het berispen, was het slecht.
4 fase van wet en orde
Het kind komt terecht in diverse vormen van menselijk samenleven met een geheel van rechten en plichten, waaraan iedereen zich te houden heeft (school-verkeer-organi-saties ...). Goed gedrag bestaat, voor de persoon in deze fase, er in dat men eerbied betoont voor het gezag en voor de gegeven sociale orde. Wat goed en kwaad is, ligt eens en voorgoed vast : daarover valt niet te discussiëren. Bestaande gewoonten en normen worden als definitief en onveranderlijk ervaren. De meeste mensen van vo-rige generaties bleven in deze fase steken, enerzijds door een ingewortelde eerbied voor elke vorm van gezag dat ‘van God’ kwam; anderzijds door gebrek aan ontwikke-ling en tekort aan informatie, zodat ze niet tot een persoonlijk inzicht konden komen. voorbeeld :
5 fase van het opstellen van een eigen waardenschaal
Overgeërfde gedragspatronen zijn niet noodzakelijk goed. Wat feitelijk bestaat en op het gezag van een groep steunt, is daarom nog niet het beste. Tegen een star vasthouden aan orde en wet worden nu zeden en gewoonten in vraag gesteld. Het geweten laat zich niet langer door bestaande normen leiden. Het gaat zijn eigen waardenschaal opstellen en proberen die in structuren en instellingen terug te vinden.
6 fase van het universeel ethisch beginsel
De laatste fase in de gewetensgroei wordt bereikt wanneer een ethisch oordeel gebaseerd wordt op universele waarden die je vrij kiest, d.i. uit persoonlijke overtuiging en vanuit een onafhankelijke beslissing. Het is de fase van de zedelijke volwassenheid en het autonoom handelen.
Voor de eerste fase bestaat eigenlijk nog een andere : de premorele fase. In deze fase verstaat het kind (baby) nog geen regels. Voor hem is goed wat plezierig of opwindend is; slecht is dan wat pijnlijk is of vrees inboezemt.
Dit is bij ons nog vrij recentelijk aan de orde geweest. Judith houdt veel van tekenen en tekent dus veel. Meestal op papier, maar soms vindt ze dat ze de muren, haar bed, haar kast, haar speelgoed en -verzin het maar- ook wel wat mooier kan maken. Ook al weet ze dat dat van ons niet mag. Ik heb haar verteld dat ik het niet leuk vond dat ze dat gedaan heeft, dat ze op papier mag tekenen en niet ergens anders op. Op de vraag waarom ze het deed, zei ze dat ze het zo mooier vond.quote:Op maandag 2 november 2009 17:42 schreef kahlie het volgende:
Als ze oud genoeg zijn om te weten dat het niet mag en het uit baldadigheid of ondeugendheid wel doen, ja, dan wordt het een ander verhaal. Dan zou ik inderdaad eerlijk zeggen: "Mama is boos dat je op de muren gekalkt hebt, je weet toch dat dat niet mag?" en vandaar uit vragen waarom het gebeurd is. Zo leer je je kind dat zelfs als je boos bent, ze nog de ruimte hebben om hun standpunt uit te leggen en dat jij daar ook best rustig naar kan luisteren.
En zo zie je op haar kamer dus tekeningetjes op haar bed, haar lamp, de muur, de kast, etc. En eigenlijk weet ik niet of ik het nou daarbij moet laten... (ze tekent best leuk en het is dus niet erg lelijk, maar ja...)
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Wat ik doe, als Eli zo'n drift"aanval" krijgt, is hetm heel stevig vasthouden, en heel zachtjes een liedje in zijn oor zingen. Dan gaat hij luisteren wat ik zing, en is hij afgeleidquote:Op maandag 2 november 2009 20:50 schreef sjak het volgende:
Poeh, belonen en straffen. Hier worden beiden veelvuldig toegepast. Eerlijk gezegd heb ik over dat veelvuldig belonen nooit zo nagedacht.
Ik vind het moeilijk om ze met de consequenties van hun gedrag te confronteren. Mijn oudste (3) heeft moeite met goed eten. Ze vindt maar weinig lekker. Nu geven we haar af en toe een klein cadeautje als ze goed eet (ah pakjes met sneeuwwitje figuren bijvoorbeeld). Dat werkt, als ze weet dat ze wat krijgt eet ze wel. We hebben ook wel niets gedaan maar dan at ze gewoon niet en werd met de dag moeier en zieker. Nu ze, dankzij de cadeautjes (?), weer wat beter eet gaat het fysiek veel beter.
Mijn jongste (1,5) lijkt op die van freecell en kleurdoos. Echt een schatje tot er iets niet naar zijn zin gaat. Dan doet hij een banaan na, laat zich vol drama op de grond vallen, bonkt met zijn hoofd of gooit met wat er dan ook maar in zijn buurt ligt. Troosten, vastpakken en laten liggen heb ik geprobeerd en dat helpt niet. Nu zet ik hem dus even op de gang terwijl ik erbij zeg waarom hij daar heen gaat (als ik boven het geschreeuw uit kom). Het werkt voor hem goed om hem uit de situatie te halen. Na een hele korte tijd lopen we naar hem toe en leggen hem uit waarom hij daar zat en dat hij weer terug mag komen maar dan niet meer dat mag doen.
Ik wil dit soort situaties ook wel zonder boosheid en belonen oplossen, Hebben jullie tips?
maar eli is heel erg van de muziek, dus wellicht dat dat ook van invloed is, weet ik niet.
dutchie, wat schijf je dat mooi over de zoektocht van je ouders hoe ze jou hebben opgevoed!
zo liefdevol! (zou je ze bijna moeten laten lezen, denk niet dat ze het droog houden, over complimenten gesproken )BE, eigenlijk is afleiden ook een sorot van uit de situatie halen, maar dan heftiger/sterker. Waar jij een time-out geeft, zou pvoesss haar ochter dan optillen en ergens anders neerzetten, na wat uitleg. denk ik dan. dus eigenlijk doen jullie hetzelfde!
en wij leggen wel atlijd uit na een time-out dat hij toch echt niet met zijn speelgoed mag gooien / whatever. PR gaat daar verder in dan ik (naast het feit dat ik nu geen time-outs meer geef, omdat ik het kind niet van de grond krijg om hem te verplaatsen, maar dat terzijde). maar we benoemen achteraf altijd nog wel waarom hij die time-out gehad heeft, met als afsluiting een knuffel en we spelen weer verder.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Ik ben heel erg van het benoemen wat we aan het doen zijn, wat we gaan doen, wat er fout is gegaan en hoe we dat anders aan gaan pakken..maar toen mijn oudste eens een mooie steen zag en een mooie auto, en die twee dingen met kracht combineerde heb ik hem toch van schrik ook wel even uit staan foeteren hoor
heb ik hem toch van schrik ook wel even uit staan foeteren hoor
I`m not weird. I`m limited edition.
Fijn topic om te lezen
Ook leuk om te lezen dat ik van heel veel mensen hier dingen ehrken die ik toepas bij Arwen:
Ik had wel even een vraagje aan Pvoesss, over de reactie aan Sjak heb je stukje even eruit gepakt,
Hier ook een hele slechte eter en ik verwen haar op mijn manier door vaker te eten wat zij wil. Eten is vind ik niet iets om mee te complimenteren als ze dat doen. Het is iets dat moet. En niet iets wat ze een fijn gevoel moet geven als ze het hebben gedaan zo van dat is heel knap ik eet. Het is tenslotte iets normaals. Ik zou gewoon ondanks het slechte eten dan altijd een toetje doen. Niet zeggen wat goed. Het komt vanzelf wel.l
Ik ben namelijk zelf de ervaring dat eten echt niet iets wat normaal is, en niet iets wat vanzelf wel komt.
natuurlijk ben ik me er van bewust dat Arwen's situatie meer uitzondering dan regel is.
En dat de weigering en angst een reden heeft.
Maar als je kind gewoon gaat weigeren te eten, bang is van eten hoe wil je dat dan zomaar als iets zien dat normaal is en niet die extra positieve aandacht verdient?
Ik ben dik 3 jaar al aan het "vechten" dat Arwen eet, dingen iig probeert te eten.
Dat wat goed gaat, gaat er zonder problemen in, geniet ze van. Maar toch blijft die grote angst om dingen die nieuw zijn te proberen.
Nieuwe dingen proberen hier wordt dik beloond, en nee het is niet zo dat ze dan maar weigert omdat ze een beloning krijgt.
Ze heeft grote angst, in haar ogen, in haar lijf.
Hoe zou jij daar dan mee omgaan? of zou je dan anders denken/doen als wat je nu doet.?
Ik ben daar erg nieuwsgierig naar
Ook leuk om te lezen dat ik van heel veel mensen hier dingen ehrken die ik toepas bij Arwen:
Ik had wel even een vraagje aan Pvoesss, over de reactie aan Sjak heb je stukje even eruit gepakt,
Hier ook een hele slechte eter en ik verwen haar op mijn manier door vaker te eten wat zij wil. Eten is vind ik niet iets om mee te complimenteren als ze dat doen. Het is iets dat moet. En niet iets wat ze een fijn gevoel moet geven als ze het hebben gedaan zo van dat is heel knap ik eet. Het is tenslotte iets normaals. Ik zou gewoon ondanks het slechte eten dan altijd een toetje doen. Niet zeggen wat goed. Het komt vanzelf wel.l
Ik ben namelijk zelf de ervaring dat eten echt niet iets wat normaal is, en niet iets wat vanzelf wel komt.
natuurlijk ben ik me er van bewust dat Arwen's situatie meer uitzondering dan regel is.
En dat de weigering en angst een reden heeft.
Maar als je kind gewoon gaat weigeren te eten, bang is van eten hoe wil je dat dan zomaar als iets zien dat normaal is en niet die extra positieve aandacht verdient?
Ik ben dik 3 jaar al aan het "vechten" dat Arwen eet, dingen iig probeert te eten.
Dat wat goed gaat, gaat er zonder problemen in, geniet ze van. Maar toch blijft die grote angst om dingen die nieuw zijn te proberen.
Nieuwe dingen proberen hier wordt dik beloond, en nee het is niet zo dat ze dan maar weigert omdat ze een beloning krijgt.
Ze heeft grote angst, in haar ogen, in haar lijf.
Hoe zou jij daar dan mee omgaan? of zou je dan anders denken/doen als wat je nu doet.?
Ik ben daar erg nieuwsgierig naar
Engaging Infinite Improbability Drive..
Ik dacht aan je toen ik dat schreef Ik zou het denk ik zo doen als ik het schreef.
Maar dat is in theorie. Ik merk nu steeds meer wat niet eten met je doet. Maar ik zou in ieder geval absoluut niet straffen dus als er altijd een toetje is dan wel het toetje geven. Maar verder heeft jouw situatie denk ik wel een goede duidelijke aanpak nodig en welke die is weet ik niet. Het is voor haar geen fase. Niet een moeilijk doen omdat ik alleen maar patat wil eten.
Hier gaat het ook niet altijd zo als het moet met eten en ik merk wel dat ik daar veel makkelijker in ben.
Ik bied het eten een aantal keer aan. En ik laat haar proeven. Vervolgens zeg ik er niets van. Alleen de laatste tijd is het zo dat ze wel aangeeft dat ze honger heeft erna. Ik bied het eten weer aan. En weer.
Maar ik zwicht dan uiteindelijk toch vaak wel omdat ik haar niet hongerig wil laten.
En gister betekende dat dus dat ze uiteindelijk een eierkoek at en nog 1 en nog 1
En eierkoek is vaak het enige wat er wel in gaat. Vooral bij tandjes problemen
De enige reden waarom ik het dus op mijn manier zou doen is omdat als je haar beloont ze misschien bevestiging krijgt in haar angst. Maar ik weet niet hoe dat voor haar is dus nee. ik weet het niet.
Maar aan de andere kant is het ook weer niet zo dat ze zomaar er mee zit. Nee ik weet het niet.
Ik zou het denk ik zo doen als ik het schreef. Maar dat is in theorie. Ik merk nu steeds meer wat niet eten met je doet. Maar ik zou in ieder geval absoluut niet straffen dus als er altijd een toetje is dan wel het toetje geven. Maar verder heeft jouw situatie denk ik wel een goede duidelijke aanpak nodig en welke die is weet ik niet. Het is voor haar geen fase. Niet een moeilijk doen omdat ik alleen maar patat wil eten.
Hier gaat het ook niet altijd zo als het moet met eten en ik merk wel dat ik daar veel makkelijker in ben.
Ik bied het eten een aantal keer aan. En ik laat haar proeven. Vervolgens zeg ik er niets van. Alleen de laatste tijd is het zo dat ze wel aangeeft dat ze honger heeft erna. Ik bied het eten weer aan. En weer.
Maar ik zwicht dan uiteindelijk toch vaak wel omdat ik haar niet hongerig wil laten.
En gister betekende dat dus dat ze uiteindelijk een eierkoek at en nog 1 en nog 1
En eierkoek is vaak het enige wat er wel in gaat. Vooral bij tandjes problemen
De enige reden waarom ik het dus op mijn manier zou doen is omdat als je haar beloont ze misschien bevestiging krijgt in haar angst. Maar ik weet niet hoe dat voor haar is dus nee. ik weet het niet.
Maar aan de andere kant is het ook weer niet zo dat ze zomaar er mee zit. Nee ik weet het niet.
Zit een punt in, het belonen, dat ik daarmee haar angst bevestig, maar ook angsten hebben is in zekere zin normaal en iets waarmee ze moeten leren omgaan.
En dan bedoel ik het in de zin van die horen bij het leven, het is gewoon heel naar als ze angsten hebben.
Echter is die angst er niet voor niets die heeft een oorzaak, in haar geval, veel ziek geweest/pijn gehad door reacties, dus eten= initieel gelijk aan pijn.
Zou ik het niet op die manier doen, en in eerste instantie deed ik dat ook niet, want idd gelijke gedachte eten is normaal.
Maar als ik kijk met de ervaring die ik nu heb, is eten bijzonder.
Dus weer een wedervraag, hoe zou je dan omgaan met angst.? zeker als die angst bij alleen het aanbieden en niets doen, tot niet eten, ondervoed raken of alleen geven wat ze blieft en daardoor te weinig bepaalde stoffen die essentieel zijn voor je als persoon en zeker bij een kind in de groei en bloei van de ontwikkeling etc.
En daardoor nare onderzoeken moet, en sonde bijv. moet. Daarmee straf je dan toch je kind. ?
( ik wil niet zeggen dat ik je denkwijze niet snap en niet begrijp, en afkeur absoluut niet, maar gewoon pure nieuwsgierigheid )
En dan bedoel ik het in de zin van die horen bij het leven, het is gewoon heel naar als ze angsten hebben.
Echter is die angst er niet voor niets die heeft een oorzaak, in haar geval, veel ziek geweest/pijn gehad door reacties, dus eten= initieel gelijk aan pijn.
Zou ik het niet op die manier doen, en in eerste instantie deed ik dat ook niet, want idd gelijke gedachte eten is normaal.
Maar als ik kijk met de ervaring die ik nu heb, is eten bijzonder.
Dus weer een wedervraag, hoe zou je dan omgaan met angst.? zeker als die angst bij alleen het aanbieden en niets doen, tot niet eten, ondervoed raken of alleen geven wat ze blieft en daardoor te weinig bepaalde stoffen die essentieel zijn voor je als persoon en zeker bij een kind in de groei en bloei van de ontwikkeling etc.
En daardoor nare onderzoeken moet, en sonde bijv. moet. Daarmee straf je dan toch je kind. ?
( ik wil niet zeggen dat ik je denkwijze niet snap en niet begrijp, en afkeur absoluut niet, maar gewoon pure nieuwsgierigheid
)
Engaging Infinite Improbability Drive..
Ja daar heb je ook gelijk in. Ik vind het heel lastig.
Ik moet er echt even over nadenken
En ik vind dit soort vragen ook zeker niet erg hoor. Ik denk er graag over na.
Daar heb ik zelf ook veel aan. En kan ik eventueel mijn visies aanpassen.
Ik moet er echt even over nadenken
En ik vind dit soort vragen ook zeker niet erg hoor. Ik denk er graag over na.
Daar heb ik zelf ook veel aan. En kan ik eventueel mijn visies aanpassen.
dat het belonen haar angst bevestigt, zie ik niet helemaal.
het is toch meer "wat goed van je dat je die angst nu voor dit eten hebt overwonnen, mama is zo trots op je" ?
dan beloon je het overwinnen van de angst, je bevestigt niet dat het goed is dat ze angstig is.
toch?
het is toch meer "wat goed van je dat je die angst nu voor dit eten hebt overwonnen, mama is zo trots op je" ?
dan beloon je het overwinnen van de angst, je bevestigt niet dat het goed is dat ze angstig is.
toch?
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Ja... dan moet je je toch bedenken of ze het haar kamer is, die zij prettig mag maken of dat het jouw kamer is die jij op een bepaalde manier wilt hebben. Ik zou denk ik wel zeggen dat als ze dit wil prima, maar als ze het niet meer mooi vindt, dan moet ze wachten totdat jullie tijd hebben om er wat anders van te maken. Ze kan natuurlijk niet verwachten dat ze altijd gelijk haar zin krijgt en jullie dan staan te behangen.quote:Op maandag 2 november 2009 23:01 schreef Grijs het volgende:
[..]
Dit is bij ons nog vrij recentelijk aan de orde geweest. Judith houdt veel van tekenen en tekent dus veel. Meestal op papier, maar soms vindt ze dat ze de muren, haar bed, haar kast, haar speelgoed en -verzin het maar- ook wel wat mooier kan maken. Ook al weet ze dat dat van ons niet mag. Ik heb haar verteld dat ik het niet leuk vond dat ze dat gedaan heeft, dat ze op papier mag tekenen en niet ergens anders op. Op de vraag waarom ze het deed, zei ze dat ze het zo mooier vond.
En zo zie je op haar kamer dus tekeningetjes op haar bed, haar lamp, de muur, de kast, etc. En eigenlijk weet ik niet of ik het nou daarbij moet laten... (ze tekent best leuk en het is dus niet erg lelijk, maar ja...)
Over dat 'teleurgesteld zijn', ik denk dat het er ook aan ligt wat er dan gebeurd. Als mijn moeder zegt: "ik ben teleurgesteld in je", vervolgens draait ze zich om en is het gesprek afgelopen, dan zou ik me ook wel gemanipuleerd voelen. Als ze zou zeggen: "Ik ben teleurgesteld in het feit dat je geen rekening hebt gehouden met anderen en je afspraken niet nakomt", dan is er daarna ruimte om mijn kant van het verhaal uit te leggen. Zowiezo vind ik het naar als mensen teleurgesteld gebruiken ipv boos, net alsof boos niet mag of kan. Je bent boos als iemand over je grenzen heen gaat en je moet mensen laten weten dat ze die moeten respecteren, je bent teleurgesteld als je iets anders verwacht had dan wat er gebeurd is. En soms ben je ze alletwee tegelijkertijd
Over Time-Outs, ik denk dat het voor sommige kinderen heel goed werkt om ze te nemen, als ze teveel prikkels hebben en dus niet meer op jou kunnen reageren. Hoe meer jij doet, hoe meer prikkels ze krijgen en hoe slechter het wordt. Dan vind ik een time-out zodat ze tot rust kunnen komen zonder prikkels wel een goed idee. Als mijn kind wel goed reageert op gewoon vasthouden, troosten, praten e.d. dan zou ik dat liever doen. Ik vind het idee van 'in de hoek staan' en 'op de gang staan' onprettig.
Over dat teleurgesteld zijn, ik hou er niet zo van om dat te zeggen, het is zo'n doortrapte truc om iets duidelijk te maken. Soms voel ik het wel eens zo, maar dan verwoord ik het als volgt: 'ik ben niet boos, maar vind het gewoon jammer dat je niet hebt begrepen wat ik bedoel'. Daarmee leg ik de schuld ook een beetje bij mijzelf dat ik niet duidelijk genoeg ben geweest in hetgeen ik van ze verlang. In feite spreek je ook een soort teleurstelling uit, zonder ze een gevoel van extreem falen te geven. Ligt natuurlijk ook aan de ernst van het 'vergrijp', maar heel ernstige dingen zijn hier nog niet voorgekomen (ik heb het trouwens nu over mijn oudste twee, van 12 en 13, bij de jongste twee van 5 en 7 pas ik dit soort psychologische 'oorlogvoering' niet toe, lijkt me tamelijk zinloos.
niet toe, lijkt me tamelijk zinloos.
Nou, ik vind het ook wel prettig om zélf even bij zinnen te komen. Het gaat hier soms echt even hard tegen hard en ik wil me ook niet aldoor ermee bemoeien. Maar als het dan wél over mijn grens gaat en ze stoppen niet ondanks herhaald vragen dan gaan ze even uit elkaar en op een rustige plek nadenken. Daar kan iedereen dan even afkoelen, zijn mening formuleren en dat geldt dan ook voor míj. Anders sta ik weer met stoom uit mijn oren en dat helpt zéker niet.quote:
[..]
Ja... dan moet je je toch bedenken of ze het haar kamer is, die zij prettig mag maken of dat het jouw kamer is die jij op een bepaalde manier wilt hebben. Ik zou denk ik wel zeggen dat als ze dit wil prima, maar als ze het niet meer mooi vindt, dan moet ze wachten totdat jullie tijd hebben om er wat anders van te maken. Ze kan natuurlijk niet verwachten dat ze altijd gelijk haar zin krijgt en jullie dan staan te behangen.
Over dat 'teleurgesteld zijn', ik denk dat het er ook aan ligt wat er dan gebeurd. Als mijn moeder zegt: "ik ben teleurgesteld in je", vervolgens draait ze zich om en is het gesprek afgelopen, dan zou ik me ook wel gemanipuleerd voelen. Als ze zou zeggen: "Ik ben teleurgesteld in het feit dat je geen rekening hebt gehouden met anderen en je afspraken niet nakomt", dan is er daarna ruimte om mijn kant van het verhaal uit te leggen. Zowiezo vind ik het naar als mensen teleurgesteld gebruiken ipv boos, net alsof boos niet mag of kan. Je bent boos als iemand over je grenzen heen gaat en je moet mensen laten weten dat ze die moeten respecteren, je bent teleurgesteld als je iets anders verwacht had dan wat er gebeurd is. En soms ben je ze alletwee tegelijkertijd
Over Time-Outs, ik denk dat het voor sommige kinderen heel goed werkt om ze te nemen, als ze teveel prikkels hebben en dus niet meer op jou kunnen reageren. Hoe meer jij doet, hoe meer prikkels ze krijgen en hoe slechter het wordt. Dan vind ik een time-out zodat ze tot rust kunnen komen zonder prikkels wel een goed idee. Als mijn kind wel goed reageert op gewoon vasthouden, troosten, praten e.d. dan zou ik dat liever doen. Ik vind het idee van 'in de hoek staan' en 'op de gang staan' onprettig.
Maar goed, ik had toen mijn jongens nog klein waren ook hele verlichte ideeen over hoe het zou moeten en hoe het nooit zou gaan.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Tja, dat kan natuurlijk ookquote:Op woensdag 4 november 2009 13:20 schreef debuurvrouw het volgende:
Nou, ik vind het ook wel prettig om zélf even bij zinnen te komen. Het gaat hier soms echt even hard tegen hard en ik wil me ook niet aldoor ermee bemoeien. Maar als het dan wél over mijn grens gaat en ze stoppen niet ondanks herhaald vragen dan gaan ze even uit elkaar en op een rustige plek nadenken. Daar kan iedereen dan even afkoelen, zijn mening formuleren en dat geldt dan ook voor míj. Anders sta ik weer met stoom uit mijn oren en dat helpt zéker niet.
Ik ben van nature gewoon erg tolerant en niet snel geneigd om te schreeuwen, te duwen of nare dingen te zeggen. Ik krijg nog weleens te horen dat ik akelig tolerant ben, wat voor mijn gevoel wel een heel raar compliment/rare belediging is. Mijn vader, ach, die krijg je zo van z'n stuk en m'n moeder is ook vrij fel. Misschien is het wel een tegenreactie dat ik dingen dus graag redelijk oplos en heel rustig blijf. Hehehe, we zullen wel zien hoe het daadwerkelijk gaat, maar streven naar iets wat je graag zou willen is niet zo gek toch?quote:Op woensdag 4 november 2009 13:20 schreef debuurvrouw het volgende:
Maar goed, ik had toen mijn jongens nog klein waren ook hele verlichte ideeen over hoe het zou moeten en hoe het nooit zou gaan.
Moeilijk denk ik. Sommige kinderen zullen met belonen neigen naar: 'zie je wel ik kan het wel en dat maakt iedereen blij', anderen zullen bevestiging zien en denken: 'zie je wel, eten is iets heel moeilijks en het klopt dat het normaal is dat ik daar angstig over ben'. Helaas is opvoeden niet zo zwart wit.quote:Op woensdag 4 november 2009 11:55 schreef DaviniaHR het volgende:
dat het belonen haar angst bevestigt, zie ik niet helemaal.
het is toch meer "wat goed van je dat je die angst nu voor dit eten hebt overwonnen, mama is zo trots op je" ?
dan beloon je het overwinnen van de angst, je bevestigt niet dat het goed is dat ze angstig is.
toch?
Ik heb van nabij gezien wat voor schade jaren later er nog kan zijn als je het niet eten van je kind niet weet op te lossen en wanhopig daarvan wordt. Mijn ex-partner had nogal wat operaties achter de rug (20+), waarvan vele als kind. Daar kreeg hij best wel bloedarmoede van en ook at hij maar met moeite en weigerde soms om ook maar iets te eten. Zijn moeder werd wanhopig en na alles geprobeerd te hebben heeft ze uiteindelijk tegen hem gezegd dat ze er dood aan ging dat hij niks at.
Oef... als volwassene kan je je misschien die wanhoop en angst om je kind wel begrijpen, maar als kind? Hij voelde zich opeens verantwoordelijk voor haar welzijn en angstig als hij teveel pijn had of te moe was om te eten. Zelf jaren later nog at hij heel weinig, want hij werd panisch als hij z'n bord niet kon leegeten. Iemand anders z'n eten laten opscheppen was al helemaal taboe.
Als je kind niet wil eten vanuit een angst die gerechtvaardigd is vanuit het verleden zoals pijn, dan zou ik inderdaad de hele dag door kleine hapjes voeren om te kijken of ze dat wil of kan. Krijgt ze toch voldoende binnen, zonder dat het per se strijd is. Spelletjes spelen met blokjes kaas of stukjes wortel etc.
Hier ook veel problemen gehad mbt oa eten.
Hier lag het probleem uiteindelijk aan bepaalde kleursamenstellingen/aanvoelen van voedsel of de manier waarop het op het bord lag en de angst voor onbekend voedsel.
Forceren en op een negatieve manier reageren resulteerde bij voorbaat al in kokhalzen terwijl er al niet eens een hap genomen was.
Hij begon weer meer te eten toen hij zelf de controle kreeg over het op te eten voedsel.
We betrokken hem al op het moment dat het gekocht werd. Van te voren wel veel gepraat over welke voedingsstoffen het lichaam nodig heeft en hem hierop gevarieerd laten kiezen.
Ook betrekken bij het bereiden en tafel dekken.
Daarna een afspaak gemaakt over de hoeveelheid dat min op moest en hem zelf laten opscheppen.
Soms zette ik daarbij ook een nieuw product op tafel die in eerste instantie geweigerd werd, maar door de afspraak toch proberen al lik je er alleen aan, werden sommige producten toch na verloop van tijd als veilig beschouwd en opgegeten.
Wij hingen hier wel een beloningssysteem aan vast door stickers te sparen die hij dan kon inwisselen voor een prijs uit de prijzentas.
Toen hij rond de leeftijd van 11 jaar kwam vond hij zichzelf hier te oud voor worden. Gaf dit aan en at gewoon met ons mee. Sommige producten eet hij echter nog steeds niet. Of hij eet periodiek bepaalde producten niet.
Verder eet hij nu alles wat los en vast zit.
Hier lag het probleem uiteindelijk aan bepaalde kleursamenstellingen/aanvoelen van voedsel of de manier waarop het op het bord lag en de angst voor onbekend voedsel.
Forceren en op een negatieve manier reageren resulteerde bij voorbaat al in kokhalzen terwijl er al niet eens een hap genomen was.
Hij begon weer meer te eten toen hij zelf de controle kreeg over het op te eten voedsel.
We betrokken hem al op het moment dat het gekocht werd. Van te voren wel veel gepraat over welke voedingsstoffen het lichaam nodig heeft en hem hierop gevarieerd laten kiezen.
Ook betrekken bij het bereiden en tafel dekken.
Daarna een afspaak gemaakt over de hoeveelheid dat min op moest en hem zelf laten opscheppen.
Soms zette ik daarbij ook een nieuw product op tafel die in eerste instantie geweigerd werd, maar door de afspraak toch proberen al lik je er alleen aan, werden sommige producten toch na verloop van tijd als veilig beschouwd en opgegeten.
Wij hingen hier wel een beloningssysteem aan vast door stickers te sparen die hij dan kon inwisselen voor een prijs uit de prijzentas.
Toen hij rond de leeftijd van 11 jaar kwam vond hij zichzelf hier te oud voor worden. Gaf dit aan en at gewoon met ons mee. Sommige producten eet hij echter nog steeds niet. Of hij eet periodiek bepaalde producten niet.
Verder eet hij nu alles wat los en vast zit.
Ja absoluut! ik merk alleen dat dit met je eigen kind nog heel lastig is. Nou lijkt het net of het hier kommer en kwel is opvoedtechnisch, dat valt mee hoor.quote:
[..]
Tja, dat kan natuurlijk ook
[..]
Hehehe, we zullen wel zien hoe het daadwerkelijk gaat, maar streven naar iets wat je graag zou willen is niet zo gek toch?
Kinderen hebben nou een keer een eigen karakter en dát maakt het soms nog wel eens complex. Mijn oudste bijvoorbeeld lijkt enorm op mij en ik merk dat ik me dan stoor aan dingen van hem die me van mijzelf ook storen. Nou ja, hou dat maar eens zuiver dan. Mijn middelste is een enorme bijterige dwarskop en lijkt enorm op z'n vader. die twee liggen dus ook regelmatig in de clinch terwijl ik door ervaring wijs geworden
daar wat makkelijker langs maouvreer.En kinderen hebben de lieftallige neiging om hun ouders lekker te testen. Nou schijnt dat een enorm compliment te zijn (ze voelen zich veilig en geliefd anders durven ze dat niet) maar als ik net ongesteld moet worden liever niet zeg maar.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
ik vind dit zo'n intressant topic. Ik heb nog geen kinderen, maar wil ze wel hebben. In veel dingen kan ik me best vinden mbt tot AP op het cosleeping na, maar dat is meer omdat ik het doodeng zou vinden en heel erg hard mijn eigen slaap en plek nodig heb. ik kan me ook vooral vinden in de manier rond om het straffen enzo. Ik ben van mening en gelukkig mijn vriend 
ook dat vooral op hele jonge leeftijd straffen totaal geen effect heeft. Ik zie dat bij een vriendin, die kleine is nu 14 maanden en de eerste keer dat het kind op de gang belande toen was hij een maand of 11. En dan denk ik als je daar nu al mee begint wat wil je dan als het kind ouder wordt? Hoe straf je dan. Want uiteindelijk heeft dat op de gang zetten natuurlijk ook geen effect meer. Waarom straffen? Die vriendin is echt van mening dat het kind toch echt wel weet wat het aan het doen is. Als straffen effect zou hebben zou hij het de volgende dag toch niet meer doen. Toen zei ze: ja maar ik doe ook weleens dingen waar ik van weet dat ik het niet moet doen. Waar op ik zei maar jij weet wel wat het gevolg dan is en kan er voor kiezen het niet te doen. Zo'n kind kan dat nog helemaal niet. Ik ben er van overtuigd dat kinderen pas op een latere leeftijd die link kunnen leggen. Een goed voorbeeld: De kleine van mijn vriendin zat ergens aan waar hij niet aan mocht zitten. Naar tig keren te hebben gezegt daar mag je niet aan zitten werd het kind op de gang gezet, met flink huilen als gevolg. Waaeop ik vroeg waarom zet je het niet in de box als je dat niet fijn vind. Ja maar in de box heeft hij het naar zijn zin. Ik had zoiets van ja dus?? Jij hoeft niet te mopperen en het kind kan lekker verder spelen. Ja maar daar leert hij niks van. Maar van dat straffen ook niet, want de volgende dag weer het zelfde liedje. In mijn ogen voorkom je ook voor jezelf een hoop frustratie door het kind weg te halen uit de situatie en iets anders aan te bieden wat ook leuk is, dan de hele dag te moeten mopperen op een kind. Ik ga dit topic zeker blijven volgen al is het om er dingen voor de toekomst uit te halen wat ik zelf graag zou willen meenemen
-edit- post is langer geworden dan ik dacht
ook dat vooral op hele jonge leeftijd straffen totaal geen effect heeft. Ik zie dat bij een vriendin, die kleine is nu 14 maanden en de eerste keer dat het kind op de gang belande toen was hij een maand of 11. En dan denk ik als je daar nu al mee begint wat wil je dan als het kind ouder wordt? Hoe straf je dan. Want uiteindelijk heeft dat op de gang zetten natuurlijk ook geen effect meer. Waarom straffen? Die vriendin is echt van mening dat het kind toch echt wel weet wat het aan het doen is. Als straffen effect zou hebben zou hij het de volgende dag toch niet meer doen. Toen zei ze: ja maar ik doe ook weleens dingen waar ik van weet dat ik het niet moet doen. Waar op ik zei maar jij weet wel wat het gevolg dan is en kan er voor kiezen het niet te doen. Zo'n kind kan dat nog helemaal niet. Ik ben er van overtuigd dat kinderen pas op een latere leeftijd die link kunnen leggen. Een goed voorbeeld: De kleine van mijn vriendin zat ergens aan waar hij niet aan mocht zitten. Naar tig keren te hebben gezegt daar mag je niet aan zitten werd het kind op de gang gezet, met flink huilen als gevolg. Waaeop ik vroeg waarom zet je het niet in de box als je dat niet fijn vind. Ja maar in de box heeft hij het naar zijn zin. Ik had zoiets van ja dus?? Jij hoeft niet te mopperen en het kind kan lekker verder spelen. Ja maar daar leert hij niks van. Maar van dat straffen ook niet, want de volgende dag weer het zelfde liedje. In mijn ogen voorkom je ook voor jezelf een hoop frustratie door het kind weg te halen uit de situatie en iets anders aan te bieden wat ook leuk is, dan de hele dag te moeten mopperen op een kind. Ik ga dit topic zeker blijven volgen al is het om er dingen voor de toekomst uit te halen wat ik zelf graag zou willen meenemen-edit- post is langer geworden dan ik dacht
Be happy with the little things in life
quote:Op woensdag 4 november 2009 13:20 schreef debuurvrouw het volgende:
[..]
Nou, ik vind het ook wel prettig om zélf even bij zinnen te komen. Het gaat hier soms echt even hard tegen hard en ik wil me ook niet aldoor ermee bemoeien. Maar als het dan wél over mijn grens gaat en ze stoppen niet ondanks herhaald vragen dan gaan ze even uit elkaar en op een rustige plek nadenken. Daar kan iedereen dan even afkoelen, zijn mening formuleren en dat geldt dan ook voor míj. Anders sta ik weer met stoom uit mijn oren en dat helpt zéker niet.
Maar goed, ik had toen mijn jongens nog klein waren ook hele verlichte ideeen over hoe het zou moeten en hoe het nooit zou gaan.
Heil debuurvrouw
Als je niet lacht, ben je dood.
Over jullie posts als reactie op mijn niet boos willen worden, heb ik nog eens goed nagedacht. En ik denk dat jullie wel gelijk hebben: ik mag best laten merken dat hetgeen ze gedaan heeft niet goed is en ik dus boos ben, als dat maar op een veilige en goede manier gebeurt. Het gaat dus meer om de manier waarop de boosheid geuit wordt, en niet om de boosheid op zich.
Fijn, die input in dit topic.
Fijn, die input in dit topic.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Miss-sly, mijn man en ik noemen dat functionele boosheid. Niet gaan schreeuwen omdat je zelf over de zeik bent, maar wel beheerst boos zijn als iets echt niet kan. Dat is een heel fijn streven en meestal lukt dat hier ook wel.
Inderdaad een fijn streven en iets waar ik zeker op wil letten. Kan ik mooi beginnen met oefenen op schaap, want ik wil nog wel eens te emotioneel worden, en dat is natuurlijk juist niet de bedoeling. Misschien had ik zelfs wel uit zelfbescherming gekozen voor geen boosheid, omdat beheersing van de boosheid moeilijker is?
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Op zich denk ik niet dat boosheid beter te beheersen is dan bijvoorbeeld heftig verdriet, rouw e.d. emoties. Ik denk dat in onze maatschappij het veel geoorloofder is om over de scheef te gaan (mijn mening!) met boosheid. Als je uit rouw je haren uit je hoofd trekt, dan ga je 'te ver' voor de meeste Nederlanders (maar bij andere culturen is dat weer doodnormaal). Maar als je schreeuwt, duwt, trekt, nare dingen zegt die je niet meent e.d. uit boosheid dan vinden veel Nederlanders dat normaal, want ja, je bent boos.quote:Op woensdag 4 november 2009 20:38 schreef miss_sly het volgende:
Inderdaad een fijn streven en iets waar ik zeker op wil letten. Kan ik mooi beginnen met oefenen op schaap, want ik wil nog wel eens te emotioneel worden, en dat is natuurlijk juist niet de bedoeling. Misschien had ik zelfs wel uit zelfbescherming gekozen voor geen boosheid, omdat beheersing van de boosheid moeilijker is?
Ik vind dat niet normaal. Ik vind schreeuwen respectloos. Ik vind dingen die je niet meent zeggen om de ander te kwetsen, om terug te slaan omdat jij je gekwetst voelt, puur egoisme. Ik vind weglopen, express niet meer willen praten, radio stilte e.d. veel te ver gaan, tenzij dit een kleine 5 minuten time out is. Ik vind duwen, trekken, slaan e.d. ver de grens voorbij. Maar ja, dat ben slechts ik!
Ouderschap wordt steeds 'moeilijker' of tenminste, steeds veeleisender. Terwijl vorige generaties al klaar waren bij 'je kinderen hebben te eten', generaties daarna klaar waren bij 'je kinderen hebben te eten en hebben een goede baan', generaties daarna 'te eten, goede baan en mogelijkheden tot ontplooing, willen de meeste ouders al deze dingen, maar ook zelfverzekerde, liefdevolle en bewuste kinderen afleveren.
Dat is nogal wat en daardoor komt er een steeds grotere groep ouders die zich bezig houdt met vragen zoals: "wat voor invloed heeft mijn gedrag op mijn kind"
quote:Op woensdag 4 november 2009 20:15 schreef miss_sly het volgende:
Over jullie posts als reactie op mijn niet boos willen worden, heb ik nog eens goed nagedacht. En ik denk dat jullie wel gelijk hebben: ik mag best laten merken dat hetgeen ze gedaan heeft niet goed is en ik dus boos ben, als dat maar op een veilige en goede manier gebeurt. Het gaat dus meer om de manier waarop de boosheid geuit wordt, en niet om de boosheid op zich.
Fijn, die input in dit topic.
kahlie, je beschrijft precies die behoeftepyramide, das wel grappig om te zien
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Ik heb het met mijn moeder ook over dit topic gehad, en het is zo fijn hoe ze daar positief op reageert. Ze zei zelfs dat ze had gewild dat zij destijds ook zoveel info uit zoveel verschillende bronnen had kunnen halen. 40 jaar geleden was het natuurlijk allemaal veel beperkter.
Fijn dat ze er zo op reageert, en dat ze ook meedenkt enzo. Sowieso accepteert en respecteert ze onze manier van opvoeden, maar het is ook wel prettig als ze erachter staat en ik er met haar over van gedachten kan wisselen.
Fijn dat ze er zo op reageert, en dat ze ook meedenkt enzo. Sowieso accepteert en respecteert ze onze manier van opvoeden, maar het is ook wel prettig als ze erachter staat en ik er met haar over van gedachten kan wisselen.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Dat begrijp ik neit helemaal. De uiting van al deze emoties is volgens mij wel te beheersen, als je dat werkelijk wil. En in het geval van boosheid denk ik dat dat een goed streven is. In het geval van heftig verdriet of rouw kan het ook goed zijn om het enigszins beheersbaar te houden, zeker naar je kind toe. Niet dat je kind niet mag zien dat je verdriet hebt, uiteraard wel, maar het moet ook daarmee niet zo zijn dat je je er volledig in verliest. Voor boosheid geldt hetzelfde imo.quote:
[..]
Op zich denk ik niet dat boosheid beter te beheersen is dan bijvoorbeeld heftig verdriet, rouw e.d. emoties.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik reageerde op jouw idee dat je boosheid missschien minder beheersbaar vond, maar kennelijk stond dat er niet duidelijk, sorry!quote:Op donderdag 5 november 2009 11:53 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Dat begrijp ik neit helemaal. De uiting van al deze emoties is volgens mij wel te beheersen, als je dat werkelijk wil. En in het geval van boosheid denk ik dat dat een goed streven is. In het geval van heftig verdriet of rouw kan het ook goed zijn om het enigszins beheersbaar te houden, zeker naar je kind toe. Niet dat je kind niet mag zien dat je verdriet hebt, uiteraard wel, maar het moet ook daarmee niet zo zijn dat je je er volledig in verliest. Voor boosheid geldt hetzelfde imo.
Zelf vind ik het dus niet beter of slechter beheersbaar dan verdriet. Boosheid is net zo moeilijk als verdriet, is net zo moeilijk als rouw, is net zo moeilijk als bitter reageren etc. Al onze emoties kun je beheersbaar houden, niet in hoe je ze voelt, maar wel in hoe je ze uit. Natuurlijk is dat een streven en niet een 'zo gaat het altijd' en natuurlijk moet je oppassen dat je niet je gevoelens verdringt, maar ze gewoon anders uit.quote:Op woensdag 4 november 2009 20:38 schreef miss_sly het volgende:Misschien had ik zelfs wel uit zelfbescherming gekozen voor geen boosheid, omdat beheersing van de boosheid moeilijker is?
Ow, maar dan heb ik me niet duidelijk uitgedrukt.quote:
[..]
Ik reageerde op jouw idee dat je boosheid missschien minder beheersbaar vond, maar kennelijk stond dat er niet duidelijk, sorry!
[..]
Zelf vind ik het dus niet beter of slechter beheersbaar dan verdriet. Boosheid is net zo moeilijk als verdriet, is net zo moeilijk als rouw, is net zo moeilijk als bitter reageren etc. Al onze emoties kun je beheersbaar houden, niet in hoe je ze voelt, maar wel in hoe je ze uit. Natuurlijk is dat een streven en niet een 'zo gaat het altijd' en natuurlijk moet je oppassen dat je niet je gevoelens verdringt, maar ze gewoon anders uit.
Ik heb het puur over mezelf. Ik heb moeite met boosheid, uit het echt veel te vaak niet goed, door mijn stem te verheffen en/of te gaan huilen. Ik bedacht me dat ik misschien onbewust voor niet boos worden wilde kiezen, omdat me dat voor mezelf gemakkelijker leek dan het leren beheersen en op de juiste manier uiten van mijn boosheid. Ik kan over het algemeen met mijn andere gevoelens prima overweg, zowel voor mezelf als mijn uiting, maar met boosheid is dat voor mij lastiger.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Vraag: is het, zo dat AP-ouders veelal ook biologisch-dynamisch of ecologisch eten/drinken/kleden etc?
En heeft AP een link naar de antroposofie?
En heeft AP een link naar de antroposofie?
Er is geen land over dat ik nog ontdekken kan. Er is alleen het eiland dat ik heet. - Ted van Lieshout
OUD Gouden Toetsenbord Award 2010!
OUD Gouden Toetsenbord Award 2010!
neequote:
Vraag: is het, zo dat AP-ouders veelal ook biologisch-dynamisch of ecologisch eten/drinken/kleden etc?
En heeft AP een link naar de antroposofie?
Wél kom je denk ik onder AP'ers misschien wat vaker tegen dat mensen BD eten/drinken/kleden en misschien ook wel vaker dat de kinderen op de vrijeschool zitten. Ik denk omdat het interesseren voor AP meestal wel samen gaat met een interesse in bewust omgaan met o.a. voeding, gezondheid en opvoeding.
Alhoewe de antroposofie in een aantal dingen juist lijnrecht tegenover AP staat.
borstvoeding langer dan 9 maanden bijvoorbeeld
zie oa http://www.ouders.nl/lacta/bv0295.htm & http://www.ouders.nl/lacta/bv0096.htm
zie oa http://www.ouders.nl/lacta/bv0295.htm & http://www.ouders.nl/lacta/bv0096.htm
Eentje die ik toevallig weet en kort door de bocht geformuleerd: in de antroposofie is 'men' niet zo'n voorstander van langvoeden. Waar de grens precies ligt weet ik niet.
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
De grens ligt, althans volgens mij die-hard antro CB arts, bij het zelfstandig staan en lopen van het kind. Zo ongeveer rond de negen maanden.
Daarnaast zijn samen slapen, veel dragen en je kind zo veel mogelijk bij je hebben ook vaak niet verenigbaar met de "oude antroposofie". Binnen de antroposofie gaat men wel uit van zo veel mogelijk omhulling en warmte voor het (kleine) kind maar het zou dan juist eerder vanuit externe factoren moeten komen. Een wieghemeltje, wollen ondergoed, warme kleuren in de kamer, halve gordijntjes, noem maar op. En liever niet vanuit de moeder zelf.
Maar goed, dat is wel een beetje de mening van de wat oudere garde. Het staat zelfs nergens gemeld in de boeken en voordrachten van Steiner, het is eerder de in de jaren 50 gevormde interpretatie van teksten uit de jaren 20 en 30.
Hoog tijd voor vernieuwing dus en die is er ook wel aan het komen, mede doordat bijvoorbeeld de vrijescholen en de consultatiebureau's steeds meer niet-antroposofische leerlingen en patienten krijgen (waaronder dus aardig wat AP'ers).
Daarnaast zijn samen slapen, veel dragen en je kind zo veel mogelijk bij je hebben ook vaak niet verenigbaar met de "oude antroposofie". Binnen de antroposofie gaat men wel uit van zo veel mogelijk omhulling en warmte voor het (kleine) kind maar het zou dan juist eerder vanuit externe factoren moeten komen. Een wieghemeltje, wollen ondergoed, warme kleuren in de kamer, halve gordijntjes, noem maar op. En liever niet vanuit de moeder zelf.
Maar goed, dat is wel een beetje de mening van de wat oudere garde. Het staat zelfs nergens gemeld in de boeken en voordrachten van Steiner, het is eerder de in de jaren 50 gevormde interpretatie van teksten uit de jaren 20 en 30.
Hoog tijd voor vernieuwing dus en die is er ook wel aan het komen, mede doordat bijvoorbeeld de vrijescholen en de consultatiebureau's steeds meer niet-antroposofische leerlingen en patienten krijgen (waaronder dus aardig wat AP'ers).
en het mutsje op het eerste jaar zodat er niet teveel invloeden binnenkomen oid. Ik werd er laatst op gewezen door een wat oudere dame.quote:Op zondag 8 november 2009 09:44 schreef owlet het volgende:
De grens ligt, althans volgens mij die-hard antro CB arts, bij het zelfstandig staan en lopen van het kind. Zo ongeveer rond de negen maanden.
Daarnaast zijn samen slapen, veel dragen en je kind zo veel mogelijk bij je hebben ook vaak niet verenigbaar met de "oude antroposofie". Binnen de antroposofie gaat men wel uit van zo veel mogelijk omhulling en warmte voor het (kleine) kind maar het zou dan juist eerder vanuit externe factoren moeten komen. Een wieghemeltje, wollen ondergoed, warme kleuren in de kamer, halve gordijntjes, noem maar op. En liever niet vanuit de moeder zelf.
Maar goed, dat is wel een beetje de mening van de wat oudere garde. Het staat zelfs nergens gemeld in de boeken en voordrachten van Steiner, het is eerder de in de jaren 50 gevormde interpretatie van teksten uit de jaren 20 en 30.
Hoog tijd voor vernieuwing dus en die is er ook wel aan het komen, mede doordat bijvoorbeeld de vrijescholen en de consultatiebureau's steeds meer niet-antroposofische leerlingen en patienten krijgen (waaronder dus aardig wat AP'ers).
Idd, maar dat heeft weer niet zo veel met wel of niet AP zijn te maken denk ikquote:
[..]
en het mutsje op het eerste jaar zodat er niet teveel invloeden binnenkomen oid. Ik werd er laatst op gewezen door een wat oudere dame.
ja dat weet ik, maar ik bedoelde dat het niet AP is om wel of geen mutsje op te doen dus dat het weinig te maken heeft met de tegenstelling AP-antroposofie
Ahzo.. ik bedoelde ook meer dat het iets is dat echt bij Antroposofie hoort.. niet zozeer met een link naar AP ofzo
Ik moest gisteravond nog aan dit topic denken, en hoe blij ik ben dat het gestart is, ondanks de initiele narigheid.
We gingen naar bed, Senna werd wakker en die had ik dus nog even gevoed. En zoals vaker de laatste week, wil ze daarna niet in haar wiegje slapen. Ineens is dat veranderd en is ze klaarwakker, lukt het slapen niet. En dus nam ik haar bij ons in bed, zoals ook al een aantal keer de afgelopen week. En ik bedacht me dat ik me lekker niet afvroeg of dat nou wel of niet goed zou zijn. Wij vinden het goed, het is goed voor Senna en we slapen alledrie!
We gingen naar bed, Senna werd wakker en die had ik dus nog even gevoed. En zoals vaker de laatste week, wil ze daarna niet in haar wiegje slapen. Ineens is dat veranderd en is ze klaarwakker, lukt het slapen niet. En dus nam ik haar bij ons in bed, zoals ook al een aantal keer de afgelopen week. En ik bedacht me dat ik me lekker niet afvroeg of dat nou wel of niet goed zou zijn. Wij vinden het goed, het is goed voor Senna en we slapen alledrie!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Bedankt, voor de antwoorden op mijn, vraag.
Mijn interesse ligt bij de Antroposofie, namelijk, ook omdat ik deels zo ben opgevoed, mijn ouders, namen het beste uit de werelden van AP, Antroposofie, Montessori etc.
Maar nog een vraag: in hoeverre is het bij jullie een optie, om de AP te ''laten varen'' als je kind, een handicap heeft? Of staat dat elkaar, niet in de weg?
Ik denk juist, dat AP-ers, het AP-schap, juist laten varen, als dat goed is voor het kind. En dat er dan wel ''een andere manier'' komt, op jullie weg. ?!
Mijn interesse ligt bij de Antroposofie, namelijk, ook omdat ik deels zo ben opgevoed, mijn ouders, namen het beste uit de werelden van AP, Antroposofie, Montessori etc.
Maar nog een vraag: in hoeverre is het bij jullie een optie, om de AP te ''laten varen'' als je kind, een handicap heeft? Of staat dat elkaar, niet in de weg?
Ik denk juist, dat AP-ers, het AP-schap, juist laten varen, als dat goed is voor het kind. En dat er dan wel ''een andere manier'' komt, op jullie weg. ?!
Er is geen land over dat ik nog ontdekken kan. Er is alleen het eiland dat ik heet. - Ted van Lieshout
OUD Gouden Toetsenbord Award 2010!
OUD Gouden Toetsenbord Award 2010!
Fijn Miss_sly, dat is ook zo belangrijk, dat je kunt vertrouwen op je gevoel daarbij!
Ik heb nog niet eerder gereageerd in dit topic, maar wel actief meegelezen. Ik herken veel dingen, en het helpt ook om me bewuster te maken van hoe we bepaalde dingen in de opvoeding aanpakken. Dat doen we vooral op gevoel, door goed te kijken wat lijkt te passen bij de kinderen, maar toch hou je je eigen valkuilen. Ik wil bijvoorbeeld niet steeds zeggen tegen de oudste (2 jaar) dat iets niet mag, maar hem juist dingen uitleggen of afleiden met iets anders, maar soms is dat moeilijk als je zelf moe bent en een kort lontje hebt. Tegelijkertijd weet je dat alleen maar nee zeggen niet het gewenste effect gaat hebben
Nou goed, jullie uitleg en ervaringen in dit topic zijn fijn om te lezen dus gewoon even een bedankt daarvoor
Ik heb nog niet eerder gereageerd in dit topic, maar wel actief meegelezen. Ik herken veel dingen, en het helpt ook om me bewuster te maken van hoe we bepaalde dingen in de opvoeding aanpakken. Dat doen we vooral op gevoel, door goed te kijken wat lijkt te passen bij de kinderen, maar toch hou je je eigen valkuilen. Ik wil bijvoorbeeld niet steeds zeggen tegen de oudste (2 jaar) dat iets niet mag, maar hem juist dingen uitleggen of afleiden met iets anders, maar soms is dat moeilijk als je zelf moe bent en een kort lontje hebt. Tegelijkertijd weet je dat alleen maar nee zeggen niet het gewenste effect gaat hebben
Nou goed, jullie uitleg en ervaringen in dit topic zijn fijn om te lezen dus gewoon even een bedankt daarvoor
Ik denk dat ook wel Oxy, ik zelf ben denk ik iemand die tussen AP en antroposofisch in sta, maar ook gewoon een stuk vrije opvoeding.quote:Op zondag 8 november 2009 10:55 schreef Oxymoron het volgende:
Bedankt, voor de antwoorden op mijn, vraag.
Mijn interesse ligt bij de Antroposofie, namelijk, ook omdat ik deels zo ben opgevoed, mijn ouders, namen het beste uit de werelden van AP, Antroposofie, Montessori etc.
Maar nog een vraag: in hoeverre is het bij jullie een optie, om de AP te ''laten varen'' als je kind, een handicap heeft? Of staat dat elkaar, niet in de weg?
Ik denk juist, dat AP-ers, het AP-schap, juist laten varen, als dat goed is voor het kind. En dat er dan wel ''een andere manier'' komt, op jullie weg. ?!
Niet echt in een hokje te plaatsen.
Maar wel van sommigen een stukje.
Je groeit in je opvoeding naarmate je kind opgroeit, en kijk je naar wat goed voor het kind is.
Ik denk het verschil wel of geen handicap er toe doet.
In mijn optiek kijk je bij allebei naar het belang van het kind.
Engaging Infinite Improbability Drive..
dit lijkt mij nou ookquote:
Ik denk juist, dat AP-ers, het AP-schap, juist laten varen, als dat goed is voor het kind. En dat er dan wel ''een andere manier'' komt, op jullie weg. ?!
Ik ben niet zo bezig met opvoedingsstijlen e.d. Ik volg mijn eigen weg. Daar zal vanalles wat in zitten. Ik vind het logisch dat je kijkt naar wat je kind nodig heeft. het kan mij niet zo veel schelen wat anderen denken.
als het goed is voor jouw kind, dan is het in orde lijkt me.
Ik ben er nog steeds niet uit of we de kleinste man naar een andere school zullen doen eigenlijk.
Have you had your kezzzzzz today???
Zo doe ik het ook hoor, ik " betrapte" mezelf erop dat ik mezelf met argusogen bekeek na het prijzen van een tekening vol hanepoten vliegtuigen, en eerlijk gezegd vind ik dat helemaal niet leuk, om mezelf daarin te (moeten) begrenzen. Ik neem Dean ook bijna elke nacht bij ons in bed als ie wakker wordt, maar ik heb gewoon heulemaal geen zin om mezelf in een hokje te duwen qua opvoedingsstijl. ik doe het allemaal op gevoel, en als ik het gevoel heb dat ik vast loop op iets, dan lees ik er wat over her en der en daar pik in dan uit wat me lijkt te werken voor mijn kuiken. En volgens mij is het een hartstikke gelukkig ventjequote:Op zondag 8 november 2009 15:17 schreef kezz het volgende:
[..]
dit lijkt mij nou ook
Ik ben niet zo bezig met opvoedingsstijlen e.d. Ik volg mijn eigen weg. Daar zal vanalles wat in zitten. Ik vind het logisch dat je kijkt naar wat je kind nodig heeft. het kan mij niet zo veel schelen wat anderen denken.
als het goed is voor jouw kind, dan is het in orde lijkt me.
Ik ben er nog steeds niet uit of we de kleinste man naar een andere school zullen doen eigenlijk.
.Bestaat er geen stroming "Intuitief Ouderschap"
? [ Bericht 0% gewijzigd door Vivi op 08-11-2009 19:54:31 ]
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Hahaha, als ik dan perse in een hokje moet dan ga ik wel voor Vivi's "Intuitief Ouderschap"
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Als ik aan het wandelen ben moet ik ook vaak aan dit topic denken en waarom ik bv. graag de Gordon methode wil leren kennen is omdat dat blijkbaar heel erg stoelt op het erkennen/benoemen van je kinds gevoelens.
Waarom ik zo gespitst ben op Gordon komt door ervaring. Op mijn 14de was ik een introverte puber, ik voelde me best eenzaam. Maar mijn moeder zag dat niet, ze zei altijd, wat zit je nou te chagerijnen, je zus is veel gezelliger dan jij. Ik wilde op dat moment eigenlijk alleen een erkenning van mijn verdriet.
Ik hoop dat het me lukt om dat bij mijn kind wel goed te zien.
Ik zal geen enkele stroming/methode/theorie aanhangen maar er uithalen wat me het meest aanspreekt. Wat dat betreft sluit ik me graag aan bij Vivi's "Intuitief Ouderschap". Maar ik heb wel de behoefte om veel te horen/lezen/zien aan ideeen over opvoeden. Hoe anders het straks in de praktijk ook zal gaan, ik wil er wel nu over nadenken en een ruime horizon krijgen.
Waarom ik zo gespitst ben op Gordon komt door ervaring. Op mijn 14de was ik een introverte puber, ik voelde me best eenzaam. Maar mijn moeder zag dat niet, ze zei altijd, wat zit je nou te chagerijnen, je zus is veel gezelliger dan jij. Ik wilde op dat moment eigenlijk alleen een erkenning van mijn verdriet.
Ik hoop dat het me lukt om dat bij mijn kind wel goed te zien.
Ik zal geen enkele stroming/methode/theorie aanhangen maar er uithalen wat me het meest aanspreekt. Wat dat betreft sluit ik me graag aan bij Vivi's "Intuitief Ouderschap". Maar ik heb wel de behoefte om veel te horen/lezen/zien aan ideeen over opvoeden. Hoe anders het straks in de praktijk ook zal gaan, ik wil er wel nu over nadenken en een ruime horizon krijgen.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Ik kan me dat heel goed voorstellen maar ik heb dat totaal niet.
Maar misschien moet ik dat toch ook eens meer gaan doen, dommer zal ik er niet van worden.
Tot nu toe is haast altijd alles wel op gevoel gegaan, maar volgens mijn ( vrij moderne) huisarts ben ik hooggevoelig ( dachten eerst aan ADHD) en kan dat ook meespelen.
Maar misschien moet ik dat toch ook eens meer gaan doen, dommer zal ik er niet van worden.
Tot nu toe is haast altijd alles wel op gevoel gegaan, maar volgens mijn ( vrij moderne) huisarts ben ik hooggevoelig ( dachten eerst aan ADHD) en kan dat ook meespelen.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Hihi, als ik ergens naar toe ga, haal ik ook een rits reisboeken die ik allemaal (oppervlakkig) doorspit.
Mijn vriend kijkt er zelfs ter plekke liever niet in. Dus dat verschilt gewoon van persoon tot persoon.
Mijn vriend kijkt er zelfs ter plekke liever niet in. Dus dat verschilt gewoon van persoon tot persoon.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
dat is het ook, ik ben niet zo uitzoekerig Maar er is niks mis met raad vragen bij gelijk gestemden, dat snap ik ook wel Ik heb hier in OUD ook gerust mijn vragen wel gehad, zeker toen de heren nog baby waren!
Ik vind het ook wel leuk om soms een beetje mee te lezen evengoed trouwens, maar zoals Sugar het ooit zei in een oud topic over hetzelfde onderwerp, ik ben meer een DO, een "doodgewone ouder"
Mensen zijn gelukkig verschillend
Maar er is niks mis met raad vragen bij gelijk gestemden, dat snap ik ook wel Ik heb hier in OUD ook gerust mijn vragen wel gehad, zeker toen de heren nog baby waren!Ik vind het ook wel leuk om soms een beetje mee te lezen evengoed trouwens, maar zoals Sugar het ooit zei in een oud topic over hetzelfde onderwerp, ik ben meer een DO, een "doodgewone ouder"
Mensen zijn gelukkig verschillend
Have you had your kezzzzzz today???
Weet je wat het voor mij ook gewoon is? Ik ervaar het moederschap zo heel anders dan ik had gedacht.
Ik had gedacht dat ik een heel nuchtere, rationele moeder zou zijn, die het heel fijn zou vinden om weer te gaan werken, en wel streng zou zijn bijvoorbeeld als het om slapen gaat, graag bij haar kind zou zijn, maar ook zeker graag eens even weg zou zijn.
En het is zo anders, het voelt zo anders. Ik ben juist heel intuitief (goede term, Vief!) en op gevoel bezig, en alleen dat is al wennen. Ik moet dus ook ervaren dat ik er met mijn intuitie ook niet vaak naast zit als het om mijn dochter gaat. En daaorp leren vertrouwen. En ik vind het op dit moment nog echt naar om gescheiden te zijn van Senna. Ik wil graag bij haar zijn en voor haar zorgen, en niets is me daarbij te veel.
Ow ja, en dus over dat opzoeken en met gelijkgestemden erover hebben: omdat het allemaal nieuw is en zo anders dan ik had gedacht, ben ik eigenlijk nog wel regelmatig op zoek naar info, ervaringen, om toch even (jaja, komtie weer, mijn onzekerheid) te kijken of ik het wel goed doe of heel erg afwijk.
Ik had gedacht dat ik een heel nuchtere, rationele moeder zou zijn, die het heel fijn zou vinden om weer te gaan werken, en wel streng zou zijn bijvoorbeeld als het om slapen gaat, graag bij haar kind zou zijn, maar ook zeker graag eens even weg zou zijn.
En het is zo anders, het voelt zo anders. Ik ben juist heel intuitief (goede term, Vief!) en op gevoel bezig, en alleen dat is al wennen. Ik moet dus ook ervaren dat ik er met mijn intuitie ook niet vaak naast zit als het om mijn dochter gaat. En daaorp leren vertrouwen. En ik vind het op dit moment nog echt naar om gescheiden te zijn van Senna. Ik wil graag bij haar zijn en voor haar zorgen, en niets is me daarbij te veel.
Ow ja, en dus over dat opzoeken en met gelijkgestemden erover hebben: omdat het allemaal nieuw is en zo anders dan ik had gedacht, ben ik eigenlijk nog wel regelmatig op zoek naar info, ervaringen, om toch even (jaja, komtie weer, mijn onzekerheid) te kijken of ik het wel goed doe of heel erg afwijk.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
niks mis met je gevoel volgen miss, doe ik ook, heb ik ook altijd gedaan. Maar dat zo'n kindje je kan veranderen, dat is waar ja. de 1 meer dan de ander denk ik. Ik ben wel nuchter gebleven, jij wat minder, nou en? lekker doen waar je je goed bij voelt en als dat lezen over dingen en hier vragen stellen inhoudt, nou, prima toch
Have you had your kezzzzzz today???
Ja, jij leek me idd heel anders voor de geboorte van je dochter.quote:Op zondag 8 november 2009 21:01 schreef miss_sly het volgende:
En het is zo anders, het voelt zo anders.
Gek wat dat met je kan doen he. Ik wist ook totaal niet hoe het allemaal ging zijn...
Heel erg afwijken is niet per se slecht, miss_sly
Man, unlike the animals, has never learned that the sole purpose of life is to enjoy it. (Samuel Butler)
Wat is goed?
Goed is toch gewoon datgene waar iedereen in jullie gezinnetje zich lekker bij voelt . Dat is voor mij denk ik onbewust altijd de maatstaf geweest. S en ik voelen ons er goed/gelukkig/tevreden/rustig bij en dus is het goed zo.
Overigens heb ik altijd erg veel met de drie R-en, worden die in AP ook genoemd?
Goed is toch gewoon datgene waar iedereen in jullie gezinnetje zich lekker bij voelt
. Dat is voor mij denk ik onbewust altijd de maatstaf geweest. S en ik voelen ons er goed/gelukkig/tevreden/rustig bij en dus is het goed zo.Overigens heb ik altijd erg veel met de drie R-en, worden die in AP ook genoemd?
En hoewel ik me erg in de achterliggende gedachte kan vinden van AP (opvoeden met aandacht/ zorg voor de gevoelens van het kind), heb ik ook wel keuzes gemaakt die niet passen bij de handvatten die ze geven.
Interessant topic, zeker voor ouders met heel kleine kindjes. Ik denk wel dat een aantal aspecten van attachment parenting sowieso verandert naarmate kinderen ouder worden (hoewel het basisprincipe misschien hetzelfde zal blijven). Ze zullen op een gegeven moment niet meer bij je in bed slapen, geen borstvoeding meer krijgen, af en toe bij vriendjes willen logeren en zich anderszins op een natuurlijke manier van je los willen maken (en jij van hen ). Dat is nu eenmaal inherent aan het opgroeien van kinderen.
Ik merk dat ik, nu mijn zoon (4,5) in een moeilijke (lees: terror) fase zit, automatisch terug grijp naar een aantal basisprincipes van attachment parenting (hoewel ik eigenlijk niet zo van de hokjes en gekaderde methodes ben).
Geloof me als ik zeg dat een dwarse kleuter kan het bloed onder je nagels vandaan halen. Soms moet je een ijzeren wil hebben om niet terug te gaan schreeuwen. Die van mij is daarbij ook nog eens een rammetje pur sang (ofwel; koppig in het kwadraat! ), en kan zichzelf zo dwars zitten, dat hij zich (letterlijk) geen raad meer met zichzelf weet. Heel sneu, want hij maakt zichzelf compleet gek op dat soort momenten. Ik liet me voorheen best vaak 'verleiden' om de strijd met hem aan te gaan, maar daarmee maak je het jong ZO overstuur, dat hij er helemaal niet meer uit kan komen. Nu gooi ik het finaal over de andere boeg, intuïtief, omdat ik voel dat hij dat echt nodig heeft op dit moment. Afleiden, rustig uitleggen, een knuffel geven.... Ik laat hem zien dat ik aan ZIJN kant sta. Heel belangrijk, dat laatste, omdat hij van zichzelf al zo'n strijdvaardig mannetje kan zijn.
Zo hebben we nu bijvoorbeeld een 'codewoord' afgesproken.
). Dat is nu eenmaal inherent aan het opgroeien van kinderen. Ik merk dat ik, nu mijn zoon (4,5) in een moeilijke (lees: terror) fase zit, automatisch terug grijp naar een aantal basisprincipes van attachment parenting (hoewel ik eigenlijk niet zo van de hokjes en gekaderde methodes ben).
Geloof me als ik zeg dat een dwarse kleuter kan het bloed onder je nagels vandaan halen.
Soms moet je een ijzeren wil hebben om niet terug te gaan schreeuwen. Die van mij is daarbij ook nog eens een rammetje pur sang (ofwel; koppig in het kwadraat! ), en kan zichzelf zo dwars zitten, dat hij zich (letterlijk) geen raad meer met zichzelf weet. Heel sneu, want hij maakt zichzelf compleet gek op dat soort momenten. Ik liet me voorheen best vaak 'verleiden' om de strijd met hem aan te gaan, maar daarmee maak je het jong ZO overstuur, dat hij er helemaal niet meer uit kan komen. Nu gooi ik het finaal over de andere boeg, intuïtief, omdat ik voel dat hij dat echt nodig heeft op dit moment. Afleiden, rustig uitleggen, een knuffel geven.... Ik laat hem zien dat ik aan ZIJN kant sta. Heel belangrijk, dat laatste, omdat hij van zichzelf al zo'n strijdvaardig mannetje kan zijn.Zo hebben we nu bijvoorbeeld een 'codewoord' afgesproken.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Dat mag ik in zijn oor fluisteren als hij door het lint gaat. Als het goed is we hebben het nog niet in tijden van crisis hoeven gebruiken, wel bij kleine akkefietjes, en het werkte! wordt hij dan rustig. Soms geef ik hem ook gewoon een duidelijke NEE hoor. Die begrenzing heeft hij absoluut nodig. Maar als ik zie dat hij zichzelf dol maakt, dan werkt dat alleen maar averechts.
Goed om hier eens wat meer over dat specifieke aspect van het opvoeden te lezen! Ik ben ook wel benieuwd naar ervaringen op dit gebied van mensen met iets oudere kinderen dan baby's of peuters. Want een nieuwe fase vergt meestal ook weer een net iets andere aanpak.
[ Bericht 0% gewijzigd door renzell op 09-11-2009 13:52:30 ]
Wat dat betreft hè Renzell, ben ik echt benieuwd naar de peuterpuberteit en naar die terrorfases van de kleutertijd .
Bij S zijn hangerige periodes nog altijd zo direct terug te brengen tot doorkomende tandjes, luieruitslag en oorontstekingen. Waardoor het nooit een uitdaging was om me in te leven in haar gevoel en ik altijd juist alleen maar extra goed voor haar wil zorgen, extra mijn best doe om de last zo draaglijk mogelijk te maken voor haar.
.Bij S zijn hangerige periodes nog altijd zo direct terug te brengen tot doorkomende tandjes, luieruitslag en oorontstekingen. Waardoor het nooit een uitdaging was om me in te leven in haar gevoel en ik altijd juist alleen maar extra goed voor haar wil zorgen, extra mijn best doe om de last zo draaglijk mogelijk te maken voor haar.
I believe you. En ik kijk er naar uit in spanningquote:Op maandag 9 november 2009 09:44 schreef renzell het volgende:
Ja, dat herken ik heel erg Groof.
.Wat ze wel soms doet is mij meppen in mijn hals met haar vlakke handjes en dan heel hard zelf au-au-au roepen. Om vervolgens helemaal in een scheur te liggen
. Dat is het begin hè? Ik wist het wel.[ Bericht 9% gewijzigd door Groofsken op 09-11-2009 10:06:03 ]
Die dat doen, worden de ergsten.quote:Op maandag 9 november 2009 09:59 schreef Groofsken het volgende:
[..]
I believe you. En ik kijk er naar uit in spanning
Wat ze wel soms doet is mij meppen in mijn hals met haar vlakke handjes en dan heel hard zelf au-au-au roepen. Om vervolgens helemaal in een scheur te liggen
While you burn at the stake, I dance with the flames...
No more nights, of blood and fire...
No more nights, of blood and fire...
*flinke schop naar boven*
Ik zou graag wat advies willen van de AP ouders. Hopelijk mag het rel-loos.
Thomas kruipt in de keuken steeds naar de voer- en waterbakjes van onze kat. 'Nee' betekent momenteel alleen maar even naar mama kijken, lief lachen, en dan vrolijk doorgaan met wat je aan het doen bent.
Als ik aan het koken ben zit Thomas meestal te spelen in de aanbouw naast de keuken, waar zijn speelhoek is. Maar de laatste dagen is hij 90% van de tijd onderweg naar het waterbakje van de kat dat ik in de keuken heb staan. Ik zet hem meestal terug in zijn speelhoek en probeer hem af te leiden met een speeltje, maar dat werkt steeds minder goed.
Vanavond heb ik tijdens het snijden van de kipfilet wel vijf keer mijn handen snel gewassen en Thomas weer weggeplukt. En even later heb ik zelfs de saus laten aanbranden omdat ik zo met Thomas bezig was.
Thomas in de box zetten resulteert in een gigantisch gebrul. En ik wil de box niet als strafplek inzetten, maar heb het vanavond toch maar even kort gedaan. Die kipfilet moest toch gesneden worden he...
Educate me! Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Ik zou graag wat advies willen van de AP ouders. Hopelijk mag het rel-loos.
Thomas kruipt in de keuken steeds naar de voer- en waterbakjes van onze kat. 'Nee' betekent momenteel alleen maar even naar mama kijken, lief lachen, en dan vrolijk doorgaan met wat je aan het doen bent.
Als ik aan het koken ben zit Thomas meestal te spelen in de aanbouw naast de keuken, waar zijn speelhoek is. Maar de laatste dagen is hij 90% van de tijd onderweg naar het waterbakje van de kat dat ik in de keuken heb staan. Ik zet hem meestal terug in zijn speelhoek en probeer hem af te leiden met een speeltje, maar dat werkt steeds minder goed.
Vanavond heb ik tijdens het snijden van de kipfilet wel vijf keer mijn handen snel gewassen en Thomas weer weggeplukt. En even later heb ik zelfs de saus laten aanbranden omdat ik zo met Thomas bezig was.
Thomas in de box zetten resulteert in een gigantisch gebrul. En ik wil de box niet als strafplek inzetten, maar heb het vanavond toch maar even kort gedaan. Die kipfilet moest toch gesneden worden he...
Educate me! Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Time is the quality of nature that keeps events from happening all at once. Lately, it doesn't seem to be working.
Bakje weghalen en ergens anders zetten..?quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 21:55 schreef Ca.ra het volgende:
Educate me! Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Je zou er haast een boek over schrijven!
Kun je het waterbakje tijdens het koken niet even wegzetten?
Afleiden blijft inderdaad niet werken nee.
Afleiden blijft inderdaad niet werken nee.
Waterbakje op een andere plaats zetten werkt voor de hond ook, dus zal voor een dreumes ook prima werken
werkt voor de hond ook, dus zal voor een dreumes ook prima werken
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Kan hij in de kinderstoel meekijken? Misschien vindt 'ie dat leuk. Heeft hij eigen bakjes waar hij wel aan mag komen/mee mag spelen (alternatieven aanbieden dus) in de keuken? Kun je eventueel de keukeningang/bakjes barricaderen of tijdelijk wegzetten als je je aandacht bij het eten nodig hebt? Dan kun je de opvoeding voortzetten op momenten dat je je aandacht volledig op Thomas kan richten
Edit: lichtelijk spuit elf, zie ik
Edit: lichtelijk spuit elf, zie ik
En volgens de juf op de crèche helpt het ook een reden te geven. Dus alleen 'nee' werkt niet. Maar 'nee, want anders word je nat' schijnt dus wel te werken. Hier niet, maar mss bij anderen wel.
Cavia's zijn geen varkentjes en ze komen niet uit Guinea. Waarom cavia's dan toch als 'biggetjes' werden betiteld is onzeker maar dit heeft waarschijnlijk te maken met de piepende en knorrende geluiden die ze frequent maken.
hè ik zat gister met onze juf te praten en die kwam met precies hetzelfde. Ik ben nogal van "omdat ik het zeg". Maar zij vind dat de woedeaanvallen van jen echt flink minder heftig zijn als er wordt uitgelegd waarom.quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 22:02 schreef Memmel het volgende:
En volgens de juf op de crèche helpt het ook een reden te geven. Dus alleen 'nee' werkt niet. Maar 'nee, want anders word je nat' schijnt dus wel te werken. Hier niet, maar mss bij anderen wel.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Mwah, ik zeg wel altijd waarom ik het niet wil maar Julian is 1 en zal er toch niks van snappen. Komt wel.
Ik vind het trouwens wel vervelend dat ie nu alle keukenkastjes opentrekt. We hebben net een nieuwe keuken, ga hier geen zelfgemaakte sloten op zetten.
Onveilige spullen staan hoger, maar het is toch balen als ie de kattenbrokken weer over de keukenvloer uitgestrooid heeft. En de hond ze opvreet.
Ik vind het trouwens wel vervelend dat ie nu alle keukenkastjes opentrekt. We hebben net een nieuwe keuken, ga hier geen zelfgemaakte sloten op zetten.
Onveilige spullen staan hoger, maar het is toch balen als ie de kattenbrokken weer over de keukenvloer uitgestrooid heeft. En de hond ze opvreet.
Onze nieuwe keuken heeft toch mooi haakjes, ik word er schijtziek van om de strijd steeds maar aan te moeten gaan en zo kan ze de kastjes niet meer leegtrekken. Katteneten staat hier hoog, omdat de hond het anders opvreet en daar is het voer me te duur voor.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Pick your battles. Als je er energie in wilt steken om hem van het waterbakje af te houden, dan zeg je bijvoorbeeld een keer nee en daarna pak je hem als hij door blijft gaan op, zeg je nee, geef je een reden en bied je een alternatief.
Ik zou zelf het waterbakje gewoon wegzetten. En preventief in de box zetten vind ik geen straf, hoor. Het moet inderdaad geen gebrul worden. Misschien kun je op andere momenten oefenen met zelf in de box spelen zodat hij eraan gewend raakt? En ik vind de kinderstoeltip ook best aardig.
Ik zou zelf het waterbakje gewoon wegzetten. En preventief in de box zetten vind ik geen straf, hoor. Het moet inderdaad geen gebrul worden. Misschien kun je op andere momenten oefenen met zelf in de box spelen zodat hij eraan gewend raakt? En ik vind de kinderstoeltip ook best aardig.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ik zet Julian maar af en toe in de box tijdens het koken, en dan is ie even aan het gillen en om zich heen aan het slaan van woede en zit ie een minuut later alweer met z'n speelgoed te spelen.
Maar het moet inderdaad niet een alternatief zijn dat je altijd biedt.
Maar het moet inderdaad niet een alternatief zijn dat je altijd biedt.
Kinderstoel heb ik geprobeerd, en dat gaat ook wel (redelijk) tijdens het koken, maar dan is hij de kinderstoel halverwege het eten zo zat dat hij dwars wordt en veel minder eet dan normaal. Daar ben ik dus ook niet zo gelukkig mee. De doorgang blokkeren is niet echt makkelijk, situatieschets: (hele slechte telefoonfoto, maar dit was t snelste)
Tijdelijk de bakjes wegzetten klinkt inderdaad nog als de beste optie.
Tijdelijk de bakjes wegzetten klinkt inderdaad nog als de beste optie.
Time is the quality of nature that keeps events from happening all at once. Lately, it doesn't seem to be working.
Mijn vermoeden is trouwens dat het geven van een reden ook werkt omdat het je dwingt iets minder boos/nors/kortaf te zeggen.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Wij doen niet aan duur kattenvoer.quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 22:09 schreef Ticootje het volgende:
Onze nieuwe keuken heeft toch mooi haakjes, ik word er schijtziek van om de strijd steeds maar aan te moeten gaan en zo kan ze de kastjes niet meer leegtrekken. Katteneten staat hier hoog, omdat de hond het anders opvreet en daar is het voer me te duur voor.
je kan ook best boos iets uitleggen hoor. Been there.quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 22:14 schreef Claudia_x het volgende:
Mijn vermoeden is trouwens dat het geven van een reden ook werkt omdat het je dwingt iets minder boos/nors/kortaf te zeggen.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Hier werkt het geweldig als ik zeg waarom..
En ze heeft steeds minder de waarom nodig.
Ze doet gewoon vaak de dingen die ik vraag omdat ze weet dat ik er een rede voor heb.
En soms moet ik het wat vaker vragen maar dan doet ze het toch wel.
Ik zou uitleggen dat het water van de kat is. En dat als hij er mee speelt de kat dan niet kan drinken.
En dat het niet fijn is als je met handen in het drinken zit van de poes. (daar zou mijn dame heel gevoelig voor zijn) En eventueel een eigen water bakje geven.. is het veel minder leuk
En ze heeft steeds minder de waarom nodig.
Ze doet gewoon vaak de dingen die ik vraag omdat ze weet dat ik er een rede voor heb.
En soms moet ik het wat vaker vragen maar dan doet ze het toch wel.
Ik zou uitleggen dat het water van de kat is. En dat als hij er mee speelt de kat dan niet kan drinken.
En dat het niet fijn is als je met handen in het drinken zit van de poes. (daar zou mijn dame heel gevoelig voor zijn) En eventueel een eigen water bakje geven.. is het veel minder leuk
Ik merk aan mezelf dat als ik alleen "nee" zeg het vaak echt nors en kortaf klinkt. Als ik zeg "Nee, daar mag Ivan niet aankomen want dat zijn mama's boeken en die mogen niet stuk. Dit is Ivans boekje, ga daar maar mee spelen." ik al gauw kalmeer en mijn stem rustiger wordt. Zelfs mijn gemoed wordt er rustiger door.quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 22:16 schreef Ticootje het volgende:
[..]
je kan ook best boos iets uitleggen hoor. Been there.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
IDD pick you battles, en dan niet alleen het onderwerp, maar ook het tijdstip weghalen bij het waterbakje en uitleggen waarom het niet mag en afleiden kan ook op andere momenten van de dag. Tijdens het koken is niet echt een fijn moment, dus dan is het handiger om te zorgen dat de aanleding er niet is.
Ik ben zelf in principe van het eindeloos herhalen, maar als het even niet gaat (zoals tijdens het koken) dan moet het maar even anders.
weghalen bij het waterbakje en uitleggen waarom het niet mag en afleiden kan ook op andere momenten van de dag. Tijdens het koken is niet echt een fijn moment, dus dan is het handiger om te zorgen dat de aanleding er niet is.Ik ben zelf in principe van het eindeloos herhalen, maar als het even niet gaat (zoals tijdens het koken) dan moet het maar even anders.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
anders gaat m'n kat dood, dieetmeuk. Leuk is anders.quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 22:15 schreef nummer_zoveel het volgende:
[..]
Wij doen niet aan duur kattenvoer.
Maar goed, ik heb gewoon niet altijd zin of het geduld om uit te leggen waarom niet. Ook gewoon logische dingen die ik al tig keer heb uitgelegd blijf ik niet uitleggen. Soms is het gewoon klaar en heeft de dame te luisteren. Zo simpel is het. In de echte wereld wordt je ook niet altijd met zijde handschoentjes behandelt en mijn werkgever gaat me ook niet keer op keer iets uitleggen.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Misschien heeft dat er gedeeltelijk wel mee te maken dat je volwassen bent en de oorzaken en gevolgen van je acties wat beter kan beoordelen dan je dochter van twee. Plus dat je geweten is ontwikkeld en je de fase van egocentrisme hopelijk al achter je gelaten hebtquote:Op dinsdag 3 augustus 2010 22:22 schreef Ticootje het volgende:
[..]
anders gaat m'n kat dood, dieetmeuk. Leuk is anders.
Maar goed, ik heb gewoon niet altijd zin of het geduld om uit te leggen waarom niet. Ook gewoon logische dingen die ik al tig keer heb uitgelegd blijf ik niet uitleggen. Soms is het gewoon klaar en heeft de dame te luisteren. Zo simpel is het. In de echte wereld wordt je ook niet altijd met zijde handschoentjes behandelt en mijn werkgever gaat me ook niet keer op keer iets uitleggen.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |