Het Attachment Parenting-topic #3

Hier nog geen idee voor een OP.

Moonah, ik kom uit een onderwijzersfamilie en mijn moeder heeft vaak geroepen dat ik juf moest worden, maar ik heb voor iets anders gekozen. Ik weet hierdoor wel het een en ander over juf/meester zijn en dat is ook echt een vak. Daarom zou ik er ook niet snel voor kiezen om thuisonderwijs te gaan doen. Bovendien wil ik ook graag dat mijn kind zijn eigen wereldje krijgt zodra het er aan toe is volgens ons.
Die sociale rangorde is er trouwens wel een waarom ik voor thuisonderwijs zou kiezen, Moonah.

AS, is er geen mogelijkheid om tegen die tijd met je partner de zorg te delen of te kiezen voor een andere vorm van opvang? Nu blijft Kobus thuis, we hebben de mazzel dat we freelancers zijn en dat we niet veel om geld geven en ook niet veel nodig hebben. Maar ik wil hem wel naar bijvoorbeeld de psz brengen straks. Om te leren spelen, delen etc. Dus dat betekent dat wij 2 jaar voor volledige zorg gaan, daarna zal er meer ruimte komen, of een tweede kind.

Kezz, denk je dat dat een probleem zou worden? Het lijkt me dat als je kunt uitleggen dat de ene school beter bij de ene past en de ander beter bij hem dat dat ook juist een bijzonder gevoel kan geven. Dat je een school hebt speciaal voor jou. Los van een waarde oordeel over beter of slechter. Maar misschien is het wel ingewikkeld met vriendjes ofzo. Alhoewel mijn zus had haar vriendjes en ik de mijne.

Ik tikte nog:

quote:

Op zondag 1 november 2009 13:44 schreef oeke het volgende:

Freecell, de gedachte is volgens mij dat je door je kind te 'koesteren je het opvoed tot een liefdevol mens vol vertrouwen en empathie.'
Voor mij niet zozeer vanuit het goede van het kind maar vanuit het kind sowieso.
Daarbij niet vergetend dat je relatie en jezelf ook belangrijk zijn. Maar dit geld dus voor mij persoonlijk.
Hier staat meer over AP, waar ook vragen beantwoord worden, als Ben ik een slechte ouder als ik dit niet toepas.

Gelezen, bedankt
Maar het geeft weer voornamelijk handvaten aan de praktijk, wat is de basisgedachte er achter? Behalve dat het in andere culturen ook werkt en dat je liefdevol moet zijn?

Deze link er misschien ook in? Die vind ik wat leuker/helderder dan die andere.

Dankjewel!

Freecell, ik weet het echt niet. Helaas. Het is ook niet iets wat ik aanhang als leer oid, maar waar ik wel veel in blijk te herkennen en voor voel. Maar de grondgedachte, tja, volgens mij gewoon die kinderarts zijn observeringen samen gebundeld tot dit.

kezz, mijn zusje heeft ook gedeeltelijk een andere basisschool gedaan dan ik. Zij is na de derde klas (toen nog) naar een andere school gegaa, omdat de school waarop we zaten voor haa absoluut niet geschikt was. Mijn ouders hebben dat aan ons uitgelegd, gewoon zoals het is: de ene school past beter bij de een de ander bij de ander. Maar mijn ouders hebben altijd uitgelegd dat alle mensen en dus ook kindjes anders zijn, en dat ze dus ook iets anders nodig konden hebben.

Eea is natuurlijk wel afhankeiljk van leeftijd en andere dingen van de kinderen.

Over thuisonderwijs: dat is hier echt niet aan de orde, om allerlei redenen. Ten eerste omdat ons gezin niet groter zal worden dan dit, en ik het gezond vindt dat ze ook met andere mensen en kinderen leert omgaan, spelen, delen, etc. Een andere reden is zeker ook wa tjij aangeeft, Moonha: onderwijzen is een vak, en daar heb ik niet voor geleerd. En dat wat moussy zei, vind ik ook belangirjk: ik wil niet moeder en docent zijn, dat zijn twee verschillende taken die bij verschillende personen thuishoren, voor mijn gevoel.

quote:

Op zondag 1 november 2009 13:57 schreef oeke het volgende:
Die sociale rangorde is er trouwens wel een waarom ik voor thuisonderwijs zou kiezen, Moonah.

Kan ik wel inkomen, op zich. Iedereen wil zijn kind behoeden voor uitstoting, onderaan de rangorde bungelen. Maar helaas is het in de echte wereld ook aanwezig, en dan is het wel zo prettig als je kind in een relatief beschermde omgeving heeft leren omgaan met dergelijke praktijken. Een beetje goede school zal er wel degelijk aandacht aan besteden.
Maar ook het leren omgaan met andere gezagsdragers (*ril, rotwoord...) dan alleen de ouders lijkt me voor een kind erg belangrijk.

het geeft iig weer food for thought
ik geloof dat het wel kan met breng en haaltijden, de montessori heeft een continurooster (waar ik ook voorstander van ben trouwens) en is een kwartier eerder uit dan de gewone school.
Maar ik weet het niet, ik blijf het een naar gevoel vinden, 2 kinderen op verschillende scholen. Ik denk namelijk ook dat de jongste zijn weg wel vind, waar ie ook heen gaat. Juist omdat hij al zo zelfstandig is.

Dat merk ik dus heel erg, dat kinderen gewoon al een bepaald karakter hebben en dat 1 manier van opvoeden niet op gaat. de jongste kan ik dingen uitleggen, de oudste heeft gewoon een "nee" nodig want dat is een doordrammer. aanpassen aan hoe je kind is dus.
de oudste sliep door vanaf 6 weken, de jongste nog steeds niet. De oudste liet ik niet huilen, want was toen al een doordrammer en ging maar door en met even troosten oid was het snel klaar, de jongste heb ik 's nachts wel laten huilen, want dat moest er dan gewoon even uit en daarna was het klaar.
zo kan ik nog heel veel voorbeelden aangeven. Mijn idee is iig dat je per kind verschillend moet reageren.

Maar ik pas de principes vaak toe omdat ze practisch en logisch zijn, niet vanuit een gedachte
Dragen? Handig, dichtbij, huilt minder, handen vrij, gezellig, geen gedoe met wagen. Hoezee! En als het me zo uitkomt pak ik wel de wagen omdat dat met bijvoorbeeld boodschappen naar huis wandelen weer makkelijker kan zijn.
Voeden? Handig, dichtbij, gezond, gratis en aantrekkelijk verpakt
Niet laten huilen? Ik kan een baby helemaal niet laten huilen Al zou ik het willen. Ik heb het wel eens geprobeerd, maar dan huilen we samen

En zo wel meer dingen geloof ik

quote:

Op zondag 1 november 2009 14:09 schreef miss_sly het volgende:
kezz, mijn zusje heeft ook gedeeltelijk een andere basisschool gedaan dan ik. Zij is na de derde klas (toen nog) naar een andere school gegaa, omdat de school waarop we zaten voor haa absoluut niet geschikt was. Mijn ouders hebben dat aan ons uitgelegd, gewoon zoals het is: de ene school past beter bij de een de ander bij de ander. Maar mijn ouders hebben altijd uitgelegd dat alle mensen en dus ook kindjes anders zijn, en dat ze dus ook iets anders nodig konden hebben.

en jullie vonden dat dus ook niet vervelend?

quote:

Op zondag 1 november 2009 14:15 schreef kezz het volgende:
het geeft iig weer food for thought
ik geloof dat het wel kan met breng en haaltijden, de montessori heeft een continurooster (waar ik ook voorstander van ben trouwens) en is een kwartier eerder uit dan de gewone school.
Maar ik weet het niet, ik blijf het een naar gevoel vinden, 2 kinderen op verschillende scholen. Ik denk namelijk ook dat de jongste zijn weg wel vind, waar ie ook heen gaat. Juist omdat hij al zo zelfstandig is.

Dat merk ik dus heel erg, dat kinderen gewoon al een bepaald karakter hebben en dat 1 manier van opvoeden niet op gaat. de jongste kan ik dingen uitleggen, de oudste heeft gewoon een "nee" nodig want dat is een doordrammer. aanpassen aan hoe je kind is dus.
de oudste sliep door vanaf 6 weken, de jongste nog steeds niet. De oudste liet ik niet huilen, want was toen al een doordrammer en ging maar door en met even troosten oid was het snel klaar, de jongste heb ik 's nachts wel laten huilen, want dat moest er dan gewoon even uit en daarna was het klaar.
zo kan ik nog heel veel voorbeelden aangeven. Mijn idee is iig dat je per kind verschillend moet reageren.

maar waarom niet al toepassen op de basisschool, wat bij middelbaar onderwijs wel al vaak toegepast word. dan gaan ze vaak ook naar verschillende scholen, ok ze kunnen makkelijker zelf gaan, maar als t met ophaaltijden goed te regelen is, waarom dan niet doen?

quote:

Op zondag 1 november 2009 14:16 schreef kezz het volgende:

[..]

en jullie vonden dat dus ook niet vervelend?

Nee hoor, helemaal niet. Was even wennen, omdat ze eerst met mij meeliep naar school, en toen dus ineens niet meer. Het gaf me ergens ook wel wat rust, want mijn zusje had geen fijne schooltijd, zeker niet de tijd op dezelfde school als ik, en ergens had ik toch altijd het gevoel voor haar te moeten zorgen.

En wat je zegt over dat je jongste zijn weg wel vindt: dat is natuurlijk hartstikke mooi, en dat is idd erg afhankelijk vna het kind, maar zou hij daarom dan ook 'maar' (klinkt negatiever dan ik het bedoel, ik hoop dat je begrijpt hoe ik het bedoel) naar een school moeten die niet zo goed aansluit bij wie hij is, omdat hij het toch wel redt?

nou ynske, daar moet ik dus ook even over nadenken. het gesprek hier zet me wel aan het denken namelijk

en miss sly, daar heb je dus idd ook een punt

quote:

Op zondag 1 november 2009 14:16 schreef freecell het volgende:
Maar ik pas de principes vaak toe omdat ze practisch en logisch zijn, niet vanuit een gedachte
Dragen? Handig, dichtbij, huilt minder, handen vrij, gezellig, geen gedoe met wagen. Hoezee! En als het me zo uitkomt pak ik wel de wagen omdat dat met bijvoorbeeld boodschappen naar huis wandelen weer makkelijker kan zijn.
Voeden? Handig, dichtbij, gezond, gratis en aantrekkelijk verpakt
Niet laten huilen? Ik kan een baby helemaal niet laten huilen Al zou ik het willen. Ik heb het wel eens geprobeerd, maar dan huilen we samen

En zo wel meer dingen geloof ik

Da's vaak zo, denk ik. Volgens mij ontstaan methodes ook vaker vanuit de praktijk (iets werkt, zou het een reden hebben?) dan vanuit de theorie.

Ik moet eerlijk zeggen, ik had nog nooit van AP gehoord, maar net als velen pas ik sommige dingen hiervan wel toe en andere niet. Ik heb alleen het idee dat dit ook heel erg bij de huidige tijdgeest hoort, als ik het boekje van het CB pak staat daar ook dat bv ideaal is, het kindje het beste tot een half jaar bij je op de kamer kan en dat je een babytje niet moet laten huilen. En draagdoeken zijn best wel in op het moment. In de tijd dat ik baby was werd een kindje meteen de eerste nacht op de eigen kamer gelegd (op de buik ) en zeker niet de hele tijd bij je gedragen. Mijn moeder verbaasd zich er soms wel om hoe ik dat nu doe, maar ik denk dus dat dat met de tijdgeest te maken heeft, de meeste jonge ouders doen dat op dit moment zo. Nou gaat dat AP wel weer een stapje verder, met langdurig co-sleepen en thuisonderwijs, dat is dan weer niks voor mij. Maar je kan er gewoon de onderdelen uithalen die jou goed lijken. En veel van die punten vind ik in de huidige tijdgeest dus eerder "mainstream" dan "alternatief".

Misschien is het een idee om in de openingspost een aantal thema's te geven waar in dit topic inhoudelijk over gepraat kan worden. Zo geef je wat kaders zodat het duidelijk is wat precies wel en niet de bedoeling is. De openingspost die er nu staat doet dat ook wel, maar het kan nog wat duidelijker.

Bijvoorbeeld:

Dit topic is bedoeld voor moeders en vaders die hun kinderen op willen voeden volgens het principe van Attachment Parenting. Deze methode verschilt (in de ervaring van sommige ouders) op verschillende punten van de manier waarop veel andere kinderen in Nederland worden opgevoed. Daarom is dit topic er: speciaal voor die punten die "typisch AP" zijn, zoals

-co-sleeping
-Gordonmethode
-Rapleymethode
-dragen
-werken of thuisblijven
-etc

Het is dus niet de bedoeling om een discussie te voeren over de vraag of AP goed is en of het wel echt anders is dan andere opvoedmethoden. Inhoudelijke vragen en tips, daar gaat het hier om.

[ Bericht 23% gewijzigd door AncientSound op 01-11-2009 15:35:03 ]

Ja ik weet het niet, ik ben geen AP-er, die thema's zullen wel niet kloppen Het is gewoon een voorbeeld van een (in mijn ogen) meer sturende openingspost. De moeders die behoefte hebben aan dit topic (Pvoesss? Kleurdoos? Oeke? Miss Sly?) moeten volgens mij gewoon zelf zo'n lijstje maken. Zij mistten tenslotte iets in de andere topics. Dan is het tenminste duidelijk waar het nu wél over moet gaan.

quote:

Op zondag 1 november 2009 15:29 schreef AncientSound het volgende:

Het is dus niet de bedoeling om een discussie te voeren over de vraag of AP goed is en of het wel echt

Even heel snel mijn reactie, ik wil me er vanavond verder in verdiepen:

Als er geen discussie mogelijk is is het geen topic voor op Fok!. No offence maar dit is een discussieforum, tegengas e.d. kun je hier verwachten en kunnen wij, de mods, ook niet tegengaan.

Maar wat Kezz zegt, ik had ook het gevoel dat het een goede kant opging.
Ik heb gemist wat Pvoess zei, maar voor de rest vind ik het gesprek nu een stuk opener dan gister.
Ik heb niet perse behoefte aan zoiets gekaderds, als wel als een plek waar ik AP gerelateerde vragen kan stellen.
En discussie hoort daar ook bij wmb, maar liever niet zoals gister. Alhoewel dat vast onvermijdelijk is af en toe...

@Lois: Maar daar kan toch gewoon een ander topics over geopend zijn, getiteld "Opvoedmethodes" ofzo?

Ik kan me voorstellen dat het voor degenen die gewoon inhoudelijk willen posten op AP behoorlijk irritant is dat de discussie steeds weer naar een ander level wordt getrokken. Net zoals ik het irritant zou vinden als ik een topic zou openen over jazz, en ik alleen maar reacties zou krijgen a la "jazz is kut" of "hoezo noem je dit jazz?! het is net popmuziek".

Het maakt mij niet uit ofzo, maar het leek me duidelijk dat het nú in elk geval niet voldoet aan de verwachtingen van de AP-moeders (even kort door de bocht gezegd). Dat is toch jammer?

quote:

Op zondag 1 november 2009 15:38 schreef Lois het volgende:

[..]

Even heel snel mijn reactie, ik wil me er vanavond verder in verdiepen:

Als er geen discussie mogelijk is is het geen topic voor op Fok!. No offence maar dit is een discussieforum, tegengas e.d. kun je hier verwachten en kunnen wij, de mods, ook niet tegengaan.

Er is nou al meerdere malen aangegeven dat discussie wel mogelijk is mits het serieuze interesse is en men ook de keuze voor AP respecteert, ipv jolige opmerkingen te plaatsen zoals Moussy aangeeft.
Dat is toch niet zo raar?

Jeumig, niemand hier ooit van de gulden middenweg gehoord? Zó moeilijk is het toch niet?

quote:

Op zondag 1 november 2009 13:57 schreef freecell het volgende:
Ik tikte nog:
[..]

Gelezen, bedankt
Maar het geeft weer voornamelijk handvaten aan de praktijk, wat is de basisgedachte er achter? Behalve dat het in andere culturen ook werkt en dat je liefdevol moet zijn?

Ik kan voornamelijk voor mezelf antwoorden, en dat is redelijk AP (muv het cosleepen, tenminste na 4 mnd):

Voor mij is de centrale gedachte: "wat gij niet wil dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet." het kind is een mens, en dient als zodanig als gelijke behandeld worden. Uiteraard wil ik niet het vriendinnetje worden van mijn kind en bepaal ik de grenzen, maar ik vind het belangrijk om normaal met hem te praten, en als ik iets van hem vraag, zoals "hou op met je rammelaar kapot te slaan op de glazen tafel" dan te zeggen "dankjewel dat je bent opgehouden". Gewoon de fatsoensnormen hanteren ook naar je kind toe.

hmmm, ik dwaal af...
maar verder is het voornamelijk uitgaan van de wensen en behoeftes van eht kind, voorzover je je er zelf prettig bij voelt. dus als je merkt aan een kind dat hij zich 5 minuten in slaap moet huilen, dan laatje het kind 5 minuten huilen. het kind geeft de behoefte aan, jij volgt. voor zover mogelijk.
en hoe je dat dan doet, is een tweede.

vwb thuisonderwijs, hier geen optie. ik vind de sociale interactie veel te belangrijk.

psst, dit is een stille hint om de discussie zoals hij net prima liep door te laten lopen

quote:

Op zondag 1 november 2009 16:27 schreef DaviniaHR het volgende:

[..]

Ik kan voornamelijk voor mezelf antwoorden, en dat is redelijk AP (muv het cosleepen, tenminste na 4 mnd):
en als ik iets van hem vraag, zoals "hou op met je rammelaar kapot te slaan op de glazen tafel" dan te zeggen "dankjewel dat je bent opgehouden". Gewoon de fatsoensnormen hanteren ook naar je kind toe.

Als mijn hummeltje iets sloopt en ik zeg 'nee' en hij stopt ogenblikkelijk dan prijs ik hem echt de hemel in
Als hij stopt na de vierde keer niet meer trouwens

quote:

Op zondag 1 november 2009 13:04 schreef Marrije het volgende:

Waar ik zelf van geleerd heb zijn mijn 2 kinderen. Wat bij de oudste wel werkte sloeg bij de jongste niet aan. Was echt even verbaasd in het begin, want ik dacht dat de oudste zo lief en rustig was door mijn opvoeding

Er zijn wel meer mensen die denken dat bepaald gedrag vanuit de opvoeding komt hoor of de afwezigheid van bepaald gedrag. Zelf denk ik dat het wel meevalt, maar misschien komt het omdat ik vrij veel ben blootgesteld aan kindjes met storend gedrag vanwege medische of psychologische redenen. Ik moest wel glimlachen vanwege jouw opmerking

Ooit was ik in de supermarkt en een kindje van 5 heeft wel geteld 30 minuten oplopen jengelen omdat ze aarbeien wilde want die stonden op de tas afgebeeld. Pa en ma hebben haar de hele 30 minuten rustig toe gesproken en blijven zeggen dat nee, aardbeien stonden niet op de boodschappenlijst dus die kwamen niet. De meeste mensen zag je denken: "Oei zeker niet goed opgevoed". Ik heb de pa verteld dat ik het dapper vond dat ze rustig en beschaafd bleven en gewoon verder gingen al leek het niet beduidend te werken. Zelf zou ik eerder geneigd zijn om mijn kind in een hoekje van de supermarkt tot rust te laten komen en te troosten, maar misschien werkte dat wel helemaal niet bij mijn kind en zou die het zien als 'slecht gedrag belonen'. Moeilijk Moeilijk, maar fijn om te weten dat het ook anders kan, mocht dat noodzakelijk zijn.

quote:

Op zondag 1 november 2009 13:11 schreef miss_sly het volgende:
Wat betreft het huilen: ik kan haar niet laten huilen en ik wil dat ook niet. Dat wil niet zeggen dat ze nooit huilt, ik kan het namelijk niet altijd wegnemen. Wat ik wel kan doen, is er dan voor haar zijn. Bijvoorbeeld met het naar bed doen overdag, dat was heel erg zoeken hoe dat te doen,. We hebben nu iets dat voor ons werkt: we leggen haar met een klein ritueeltje vooraf in haar wiegje en gaan er dan bij zitten, wrijven over haar buikje, tot ze slaapt. En dat gaat best wel eens gepaard met wat huilen. We hebben echter gezien dat ze de slaap nodig heeft en een veel blijer kind is als ze wel eens slaapt overdag, dus moet ze even slapen.

Op deze manier doet ze toch wat ze moet doen (slapen) maar laten we haar niet zonder meer alleen om zich in slaap te huilen.

Dank je wel, ik vind dit een heel mooi ritueel om bij je kind te zijn zonder dat je gelijk ingrijpt en het dan weer op 'tobben' kan uitdraaien. Ik vind het erg moeilijk om een kind te horen huilen en ik merk dat ik er echt best emotioneel op reageer. Hartverscheurend vind ik het soms, maar ja, mijn kind is het niet en ik moet me er dan ook niet mee bemoeien.

quote:

Op zondag 1 november 2009 13:46 schreef kezz het volgende:

het is niet alleen dat, het lijkt me ook heel raar dat je broer of zus op een andere school zit dan jij, beetje vreemd voelt dat en niet goed. daar kan zo'n kind zich dan weer heel onzeker over gaan voelen denk ik dan. de oudste zou kunnen denken: ben ik niet goed genoeg ofzo? zoiets. en dat wil ik al helemaal niet.
Op zich zijn de 2 scholen niet ver uit elkaar, het zou best kunnen.

Ik denk persoonlijk dat het voor mij beter zou zijn geweest als mijn jongere broertje niet bij mij op de basisschool/kleuterschool had gezeten. Ik was nogal bezig met hem beschermen dus werd regelmatig van het kleinere schoolpleintje gestuurd omdat ik aan het kijken was of hij nog wel ok was. Ik vond het maar doodeng dat hij naar school ging... hij wilde namelijk nooit naar de peuterspeelzaal, toen bleef hij maar hartverscheurend huilen. Dus uiteindelijk heeft m'n moeder hem daar ook weer vanaf gehaald, maar de kleuterschool "moest" natuurlijk gewoon.

Ik weet niet of jouw kinderen veel op elkaar bouwen/met elkaar omgaan. Of ze het fijn zouden vinden om samen naar school te gaan of het juist stoer vinden "wij hebben elk onze eigen school". Dat zou ik zeker wel meenemen in de overweging.

Persoonlijk denk ik dat als je sterk het gevoel hebt dat het het beste is voor je kind om naar een andere school te gaan, dat je dat gevoel ook moet volgen. Pakt het niet uit kun je altijd nog veranderen, toch?

[ Bericht 4% gewijzigd door kahlie op 01-11-2009 17:17:16 ]

kahlie dankjewel, dat neem ik ook mee

Volgens mij he, maar dat is mijn persoonlijke mening, gaat het topic langzaam maar zeker de goede kant op. Dit komt mede door de goede uitleg van de AP ouders (zoals Pvoess) en het geduld van de AP ouders.
Als we nou eens afspreken niet op alle slakken zout te leggen, en de reacties die negatief zijn gewoon te negeren dan komt dit topic er wel

Wat zij hierboven zegt.
Ik ga er nog even met de bezem doorheen om ervoor te zorgen dat men, al lezend, niet alsnog weer in de negatieve discussie gezogen wordt.

En dan een welgemeend 'game on'!

Ben blij voor jullie dat het topic nu blijkbaar meer is/ wordt/ gaat zoals jullie bedoeld hebben .

Ik heb net Isa in bed gelegd en nou schoot me ineens een vraag te binnen over het samen slapen... Hoe pak je het aan als je kindje eerder gaat slapen?

In het eerste jaar, ging Isa eigenlijk altijd gelijk met ons slapen. Maar langzaam maar zeker is haar bedtijd vervroegd, tot nu ongeveer tussen zeven en acht. Hoe zou je dat nu aanpakken met AP in het achterhoofd? Leg je je kindje in jouw bed/de cosleeper of draag je het bij je... Hoe ontwikkelt zich zoiets als je kindje groter wordt?

Mijn kinderen gaan in eerste instantie naar hun eigen bed, maar komen ergens in de nacht bij ons liggen.
Als ik 's ochtends wakker word liggen we bijna altijd met z'n 4en in bed. Meestal merk ik het niet eens dat ze er bij komen liggen.

quote:

Op zondag 1 november 2009 20:34 schreef Sjeen het volgende:
Ik heb net Isa in bed gelegd en nou schoot me ineens een vraag te binnen over het samen slapen... Hoe pak je het aan als je kindje eerder gaat slapen?

In het eerste jaar, ging Isa eigenlijk altijd gelijk met ons slapen. Maar langzaam maar zeker is haar bedtijd vervroegd, tot nu ongeveer tussen zeven en acht. Hoe zou je dat nu aanpakken met AP in het achterhoofd? Leg je je kindje in jouw bed/de cosleeper of draag je het bij je... Hoe ontwikkelt zich zoiets als je kindje groter wordt?

Elin gaat gewoon in haar eigen bedje totdat wij naar bed gaan, meestal wordt ze wakker op de tijd dat wij naar bed gaan (00:00) dus dan neem ik haar in bed voor een voeding, en ze blijft dan vaak bij ons liggen. Als ze diep slaapt na haar voeding leg ik haar terug in haar eigen bed omdat ik zelf dieper slaap als ik alleen lig. Maar dan komt ze meestal om 3 uur nog voor een voeding en dan blijft ze bij ons in bed tot de ochtend.

Sommige mensen hebben een familiebed, die slapen dus allemaal op 1 slaapkamer (met babies vaak met de matrassen op de grond zodat die niet uit bed kunnen vallen).
Hier sliepen ze het eerste jaar ongeveer wel bij ons op de kamer, maar daarna in een eigen bed op de eigen slaapkamer. Hoe ouder ze worden hoe minder overeenkomst met AP.

Dank voor de antwoorden! Isa heeft hier ook op onze kamer geslapen tot ze ruim een half jaar was. Maar ze sliep op een bepaald moment slechter vanwege ons, dus is ze naar een eigen kamer gegaan. Om echt samen te slapen is ons bed niet geschikt, is maar 1.40m breed Maar als Isa niet lekker is, dan gaat een van ons op een matras naast het bed en de ander samen met haar in het grote bed.

Ons bed is supergroot, daar passen we nog makkelijk met z'n allen in. Ik vind het ook wel gezellig, moet ik zeggen, hoewel het in ons geval meer mijn vriend is die voorstander is van het co-slapen.
Ik vind het ook wel eens fijn als ze allebei de hele nacht in hun eigen bed blijven.

Als we ooit door dit bed zakken, dan komt er hier ook beslist een veel groter. Het is 'helaas' een Auping, die schijnen kwalitatief heel goed te zijn en echt jaren mee te kunnen

Bij ons slaapt hij nu in een wiegje aan ons hoofdeind en overdag in het ledikant tot aan de nachtvoeding eigenlijk en dan leg ik hem in dat wiegje. We doen alles trouwens in 1 ruimte, dus hij slaapt altijd in onze buurt.
We hebben een tijdelijk bed in het huiskamerdeel staan, want we slapen eigenlijk in een hoogslaper. Dat we nog niet over zijn verhuisd (het tijdelijke bed was voor de bevalling) komt omdat ik ertegen opzie nog 2 keer 's nachts uit die hoogslaper te klimmen voor voedingen.
En we willen graag dat het ouderlijk bed vrij toegankelijk voor hem is en dat is deze hoogslaper niet.
Dus we denken er nog even over na...

Wij hebben het bed uit elkaar gesloopt en de matrassen op de grond gelegd. We hebben nu een tweepersoonsmatras en een eenpersoonsmatras naast elkaar liggen. Annicka ligt op het eenpersoonsmatras tegen de muur aan.

Ze gaat altijd om een uur of 18/19 slapen, dan voed ik haar in slaap, of als ze geen behoefte meer heeft aan de borst laat ik haar gewoon achter. Dan ligt ze soms wat te babbelen en valt zo in slaap. Als ze wel overstuur raakt om een of andere reden, blijf ik bij haar liggen tot ze slaapt.

Ik voed Senna rond ene uur of 18.30 op ons bed in slaap, waar ze dan slaapt tot wij naar bed gaan.Dan is ze meestal echt diep in slaap en kan ik haar overleggen in haar wiegje dat aan het voeteneind van ons bed staat. Soms, zoals gisteren, meldt ze zich dan eerst nog voor een voeding, meestal slaapt ze door en meldt zich pas rond 3-4 uur.
In principe gaat ze na iedere nachtvoeding terug in haar wiegje, maar als dat neit lekker gaat, dan blijft ze gewoon bij ons liggen.

Hier gaan de meiden allebei 's avonds naar hun eigen bedje. Als de jongste 's nachts wakker wordt, dan leggen we haar tussen ons in en slaapt ze lekker bij ons verder. De oudste van 4 komt heel soms nog bij ons liggen, 's nachts. Als het onweert of als ze eng gedroomd heeft. Ik vind het wel gezellig. Er gaan ook nachten voorbij dat ik ze 's morgens allebei in hun eigen bedje moet wekken.

Verder heb ik het eerste topic even doorgelezen. Ik 'voldoe' aan redelijk wat punten die als AP worden gezien. Zoals het niet straffen, maar praten, luisteren naar je kind, niet laten huilen e.d. En toch heb ik niet zoveel met de titel AP. Maar het is wel een interessant discussie onderwerp imo.

Mijn menneke ligt nog regelmatig bij ons.
Liefst zou ik altijd willen, maar ik slaap heel licht en mijn beide mannen zijn ontzettende woelwaters. En dan overdrijf ik niet.
Maar als Thies 's nachts wakker wordt (gebeurt regelmatig) neem ik hem altijd bij me. En de afgelopen dagen was hij ziek, dan ligt hij ook bij ons. Vanavond moest ik me er ook echt toe zetten dat hij weer in zijn eigen bed ging slapen.

Ik doe het zo ongeveer als KD. Daarom vind ik het zo jammer dat Ruben wakker wordt als ik hem over leg in zijn eigen bed. Hij ligt nu bijvoorbeeld in ons bed te slapen. Ook nog een voeding als wij naar bed gaan. Als hij wakker wordt dan voed ik hemnog een keer en als eenvan ons dan nog wakker genoeg is gaat Ruben naar zijn eigen bed. 's nacht leg ik hem meestal niet terug omdat ik vrijwel meteen na het aanleggen weer in slaap val, zo af en toe word ik dan wakker omdat er gezocht wordt naar mijn tepel.

Dit topic heeft mij trouwens weer wat bewuster gemaakt over hoe ik, voornamelijk Emma, benader. Het brengt mij weer wat dichter bij de mama die ik wil zijn en dat is fijn.

waar ik wel benieuwd naar ben is hoe je dat doet, niet straffen maar praten? Ik zie het namelijk echt niet voor me Ik denk ook niet dat ik dat kan, ongeduldig mens als ik ben
Ik leg wel uit waarom ik boos ben trouwens, of waarom ik boos was.

Ik had vaak dat ik dan na het aanleggen blijkbaar half verder sliep en haar ook alf slapend weer terug in haar bedje had gelegd. En dan voelde ik een kussen aan mijn been, of gewoon met m'n handen en dan dacht ik altijd dat S onder het dekbed was beland en dat het goed mis was. En als dan na een tijdej tot me doordrong dat ik haar allang terug had gelegd dan kon ik niet meer slapen van de adrenaline en het ellendige gevoel wat ik daaraan had overgehouden.

Hebben jullie daar geen last van?

[ Bericht 3% gewijzigd door Groofsken op 01-11-2009 22:08:42 ]

Over in slaap vallen trouwens, ik heb Isa eigenlijk nooit laten huilen. Ik las dat miss_sly Senna over haar buikje wreef, ik ging bij Isa zitten en legde een hand op haar voorhoofdje. Dat gaf voor haar de rust en het vertrouwen om in slaap te vallen. En als ze dan sliep, haalde ik eerst het gewicht weg. Dus de hand eigenlijk nog maar heel licht op het hoofdje. En dan heel rustig de hand optillen en nog even laten zweven. Door de druk die je geleidelijk wegneemt en de warmte die nog tussen hoofdje en hand blijft hangen, verbreek je de rust niet Heb ik ooit eens geleerd op babymassage en echt heel veel aan gehad, nu nog...

quote:

Op zondag 1 november 2009 21:57 schreef kezz het volgende:
waar ik wel benieuwd naar ben is hoe je dat doet, niet straffen maar praten? Ik zie het namelijk echt niet voor me Ik denk ook niet dat ik dat kan, ongeduldig mens als ik ben
Ik leg wel uit waarom ik boos ben trouwens, of waarom ik boos was.

Nou Kezz, ik heb net een reply weggedrukt, omdat ik er niet uitkwam. Maar idd, met een peuterpuber vind ik het best lastig. En dan ben ik wél een geduldig mens.
Tot een maand geleden ging alles smooth en prettig, maar mijn zoon is een beetje verlaat in de peuterpuberteit gekomen denk ik. Erg lastig af en toe, vooral omdat hij nog niet goed praat en zijn frustraties/gevoelens nauwelijks kan verwoorden...

quote:

Op zondag 1 november 2009 21:58 schreef Sjeen het volgende:
Over in slaap vallen trouwens, ik heb Isa eigenlijk nooit laten huilen. Ik las dat miss_sly Senna over haar buikje wreef, ik ging bij Isa zitten en legde een hand op haar voorhoofdje. Dat gaf voor haar de rust en het vertrouwen om in slaap te vallen. En als ze dan sliep, haalde ik eerst het gewicht weg. Dus de hand eigenlijk nog maar heel licht op het hoofdje. En dan heel rustig de hand optillen en nog even laten zweven. Door de druk die je geleidelijk wegneemt en de warmte die nog tussen hoofdje en hand blijft hangen, verbreek je de rust niet Heb ik ooit eens geleerd op babymassage en echt heel veel aan gehad, nu nog...

dat doe ik ook, langzaam de druk wegnemen.het wrijven doe ik steeds iets lichter als ze slaapt en dan haal ik mijn hand pas weg. en dan blijf ik nog eventjes zitten om te zien of ze ook echt slaapt, of iig genoeg rust heeft om alleen te liggen.