Het Attachment Parenting-topic #3

quote:

Op maandag 2 november 2009 15:29 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Dat is een aardig punt. Ik denk dat kinderen die in een warm nest zijn opgevoed over het algemeen zelfverzekerde, stabiele kinderen worden die verbaal sterk zijn en het daardoor wel redden in de wereld. De keerzijde daarvan is dat ze ook een grote onrechtvaardigheid kunnen ervaren van bijvoorbeeld 'het systeem'.

Ik heb bij leerlingbegeleiding gewerkt op een middelbare school. Een van mijn taken was om de pubers op te vangen die uit de les waren gestuurd. Ze kwamen vaak kokend van woede en frustratie bij mij aankloppen omdat de strafmaatregel onterecht werd gevonden. Mijn vaste routine was altijd om de leerling eerst te laten vertellen wat er in zijn beleving was gebeurd (in het kader van 'erkennen', zeg maar). Daarna stond het gesprek in het kader van 'hoe zorgen we dat dit weer goedkomt'. Daarbij moest de leerling nadenken over wat hij eraan kon doen om de situatie op te lossen.

Dat laatste betekende dat de leerling soms verantwoordelijkheid moest nemen voor dingen waarvoor hij in strikte zin niet verantwoordelijk was. Leraren maken namelijk wel eens verkeerde beslissingen, worden wel eens onterecht boos of blijven zelfs onterecht boos. Het hielp in ieder geval heel erg om de leerling duidelijk te maken dat hij niet in een perfecte wereld leeft en hij er zelf naar omstandigheden het beste van moet maken en het goede voorbeeld moet geven. Het was echt verrassend hoe goed leerlingen hierop reageerden! Het vroeg een vrij volwassen instelling van ze en daarvoor voelden ze zich juist serieus genomen.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik denk dat je je kind dus best zo op kunt voeden, dat hij zelf het beste moet maken van een wereld die niet altijd rechtvaardig is.

Mooi gezegd. Dit is ook zoals ik mijn kinderen opvoed.
Niet alles in het leven is eerlijk en vooral voor mijn zoon met pdd-nos is dit een moeilijk iets om mee om te gaan.

Ik denk dat met een opvoedingssysteem als met Gordon de kinderen zich in de pubertijd zich juist niet gerespecteerd voelen, wanneer je de kinderen niet op hun level aanspreekt en de IK boodschap overbrengt.
De gedachtengoed achter Gordon vind ik wel heel mooi, maar zijn er mensen die dit toegepast hebben en misschien hier tegenaan lopen?

Zelf heb ik deels wel Gordon gebruikt tijdens m'n zoons jongere jaren om moeilijke dingen/situaties op te lossen mbt zijn autisme en het behouden van zijn zelfvertrouwen.

Maar echt helemaal Gordon? Zou dat werken? Ik ben benieuwd.

quote:

Op maandag 2 november 2009 15:45 schreef Urla het volgende:

[..]

Ik denk dat met een opvoedingssysteem als met Gordon de kinderen zich in de pubertijd zich juist niet gerespecteerd voelen, wanneer je de kinderen niet op hun level aanspreekt en de IK boodschap overbrengt.
De gedachtengoed achter Gordon vind ik wel heel mooi, maar zijn er mensen die dit toegepast hebben en misschien hier tegenaan lopen?

Ik denk dat het wel op niveau kan.

Ik vind het niet zo fijn chil dat je om 05:00 thuis komt aan komt kakken in plaats van 02:00
(dat snappen die tieners wel. al is dat over 14 jaar vast weer not done hier )
snap je dat ik me dan zorgen maak? Dat ik dan een hele slechte nachtrust heb?
Dat ik je dan in de toekomst helemaal niet meer weg durf te laten gaan als ik er geen vertrouwen in kan hebben dat jij op de afgesproken tijd thuis bent?

zo benoem je denk ik je gevoelens wel redelijk op niveau.
En zo kan je ook vragen waarom ze de dingen doen.

Kom je zo laat thuis omdat je de tijd vergeet? Wil je mee doen met je vrienden?
Wat is de rede voor....

Ik had als tiener dan de deur in mijn moeders gezicht dicht gesmeten en de groeten geroepen.
Maar stiekem dacht ik altijd wel na over de dingen die mijn moeder zei. Zeker als ze er zich niet fijn bij voelde

Wat betreft de cursus van BE over peuter in zicht. Dat is een landelijke cursus die door bijna alle CB's wel gegeven worden. Vaak zijn de cursussen gratis of max rond de 15 euro vertelde google me.
(hier bij ons kost die dus 10 euro)

quote:

Op maandag 2 november 2009 16:00 schreef Pvoesss het volgende:

[..]

Ik denk dat het wel op niveau kan.

Ik vind het niet zo fijn chil dat je om 05:00 thuis komt aan komt kakken in plaats van 02:00
(dat snappen die tieners wel. al is dat over 14 jaar vast weer not done hier )
snap je dat ik me dan zorgen maak? Dat ik dan een hele slechte nachtrust heb?
Dat ik je dan in de toekomst helemaal niet meer weg durf te laten gaan als ik er geen vertrouwen in kan hebben dat jij op de afgesproken tijd thuis bent?

Doen die kursussen, je pikt er altijd wat van op.

Ik heb dat afspraak maken vetgedrukt want daar zit/komt het knelpunt.
Wat is afspraak en wat is wet?
Daar ging bij ons Gordon ff minder makkelijk.
Op tijd thuiszijn werd onze wet, met daaraan door beide goedgekeurde konsekwenties.
Lastige, maar zeer leerzame tijd.

quote:

Op maandag 2 november 2009 16:00 schreef Pvoesss het volgende:

[..]


Ik had als tiener dan de deur in mijn moeders gezicht dicht gesmeten en de groeten geroepen.
Maar stiekem dacht ik altijd wel na over de dingen die mijn moeder zei. Zeker als ze er zich niet fijn bij voelde

Dat is wel zo, maar als ik denk aan hoe ik was dan gebeurde op het moment supreme toch wat ik zelf wilde.
Dat was natuurlijk veel stoerder in het groepje waar ik mee omging.
Sancties werkten bij mij wel goed.

quote:

Op maandag 2 november 2009 16:05 schreef -sabine- het volgende:

[..]

Doen die kursussen, je pikt er altijd wat van op.

Ik heb dat afspraak maken vetgedrukt want daar zit/komt het knelpunt.
Wat is afspraak en wat is wet?
Daar ging bij ons Gordon ff minder makkelijk.
Op tijd thuiszijn werd onze wet, met daaraan door beide goedgekeurde konsekwenties.
Lastige, maar zeer leerzame tijd.

Naarmate de pubertijd vordert zet hij zich ook steeds meer af.
Dan zet ik toch vraagtekens bij de stelling : Pubers zijn alleen dwars/opstandig als er geen goede communicatie is.
Het is toch gewoon echt een natuurlijk iets. Ook wij komen er nu niet meer onderuit om meer dingen wet te maken. De invloeden buiten het gezin drukt ook op het kind en word hierin meegetrokken.
Sancties/consequenties maken wij hier ook in overleg en hij neemt deze ook zonder al te veel opstand op zich.
Met praten/afspraken alleen komen we er hier echt niet. Het puberale gedachtengoed is over het algemeen sterk afzettend/egocentrisch en makkelijk beinvloedbaar voor de buitenwereld.
Bovenal is het calimero gehalte ook erg hoog.

Met problemen ivm zijn ass pakken we weer heel anders aan. Veel sturing/duidelijkheid.

Straffen boeide mij echt geen sikkepit. Ik was boos maar dacht niet na over wat ik had gedaan. Ik dacht alleen maar eraan dat de straf lullig was.
Het had bij mij beter gewerkt als mijn mama voordat ik weg ging had gezegd: "ik hoop dat je me niet teleur stelt en op tijd thuis komt"

quote:

Op maandag 2 november 2009 16:37 schreef Pvoesss het volgende:
Straffen boeide mij echt geen sikkepit. Ik was boos maar dacht niet na over wat ik had gedaan. Ik dacht alleen maar eraan dat de straf lullig was.
Het had bij mij beter gewerkt als mijn mama voordat ik weg ging had gezegd: "ik hoop dat je me niet teleur stelt en op tijd thuis komt"

Zou dat ook niet gescheeld hebben als er vantevoren in samenspraak een straf bedacht werd als er niet aan een afspraak/wet voldaan werd?
En je van te voren uitleg krijgt waarom deze afspraak/ wet er is? Met evt aanpassingen van jouw eigen zijde?
Hier werkt het wel om hem aan een afspraak te laten denken voor ie gaat, maar ik dacht hier dat dit speciaal met ASS te maken had.
Zonder enige consequentie/motivatie worden hier echt de kantjes ervanaf gelopen.

Ja natuurlijk dat had ook geholpen. Maar dat heeft mijn moeder sowieso nooit voorgesteld.
En ik luisterde al snel niet meer doordat als ik wat vroeg ze alleen maar zei daarom tot grote frustratie van mij . Na een tijdje was ze al blij als ik niet om 6 uur in de morgen eieren ging bakken of de frituurpan aandeed en zij zodra ze op stond in de vette lucht zat

quote:

Miss_sly zei: Ik wil helemaal niet dat mijn kind niet weet wat boosheid is, en niet leert om met conflicten om te gaan.
En ik zal best wel eens boos zijn op schaap, en hij op mij, en dat mag Senna in beperkte mate best meekrijgen.

Ik wil alleen niet dat er een dusdanig klimaat gaat heersen dat ze bijvoorbeeld niet op durft te biechten dat ze...pfff, noem eens wat....een koekje uit de koektrommel heeft gepikt omdat ze bang is dat ik boos word. Want als ik al boos word om dat koekje, hoe boos zal ik dan worden als ze...gespijbeld heeft? Zo redeneren kinderen wel; tenminste, zo redeneerde ik vroeger. Nou waren mijn oduers geen boemannen, integendeel, maar ze konden wel erg boos worden. En dan is iets bekennen of erachter komen dat je ouders 'het' weten heel naar en eng.
Als ze dus uiteindelijk bijvoorbeeld een keer dronken wordt ('mijn kleine meisje doet zoiets niet") en ze is daar ziek van ofzo en ze weet dat ze eigenlijk nog te jong was om alcohol te drinken, dan durft ze als het goed is wel bij ons aan te kloppen, wetende dat we niet boos worden en haar altijd zullen helpen, ongeacht wat we vinden van wat ze heeft gedaan.

Ergens zie ik de vergelijk niet. Als Senna iets heel stouts doet (weet ik veel, de muren opnieuw decoreren), kan je daar toch best boos om worden? En dan uitleggen dat het heeeeeeel erg is wat ze gedaan heeft, en dat mama daarom nu boos is, maar ze is nog wel lieve Senna die iets heel stouts heft gedaan?
Vwb het boos worden verder, zoals claudia beschreef (naar eigen zeggen een heethoofd), denk ik dat het vooral een kwestie is van je eigen grenzen leren kennen qua irritatie, en die goed mogelijk bewaken, om jezelf te beschremen dat je onterecht boos wordt op het kind.

quote:

Sabine zegt: Zit idd een groot verschilletje in de ervaring van "Fijn dat je me geholpen hebt met de was ophangen" en Dat was gezellig ff samen". Of "Ik vond het fijn samen met jou de was op te hangen"

Dat zie ik wel als belonen, maar dat is dan dus een defintiekwestie

Urla, dat is een goede! Vooraf samen een straf afspreken als het kind zich niet aan de afspraak houdt! Die ga ik onthouden!

quote:

Op maandag 2 november 2009 17:29 schreef DaviniaHR het volgende:
Dat zie ik wel als belonen, maar dat is dan dus een defintiekwestie

Wat zou jij dan zeggen om toch aandacht te besteden aan het feit dat Eli je heeft geholpen de was op te hangen?

quote:

Op maandag 2 november 2009 17:35 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:

[..]

Wat zou jij dan zeggen om toch aandacht te besteden aan het feit dat Eli je heeft geholpen de was op te hangen?

"Wat lief dat je hebt geholpen met de was ophangen" + aai over de bol en een zoen of zo.
Wat de anderen ook zeggen, dus

Maar ik zie dat dan toch meer als een soort compliment, en daarmee een beloning, terwijl het net genoemd werd als erkenning van wat hij gedaan heeft.

Is gewoon een ander gevoel. ik vind al snel iets positiefs een beloning. een knuffel, een compliment, ik zie dat als beloning. da's al

Oke, ik vind 'ik vond het fijn samen met jou de was op te hangen.' namelijk minder een beloning dan wat jij zelf zou zeggen vandaar dat ik het even vroeg

Boos worden is op zich prima denk ik, maar ik vind dat je als ouder wel moet opletten hoe je het uit. Als je gaat schreeuwen, een tik geeft e.d. dan is dat beangstigend voor een kind (en ook voor volwassenen trouwens). Ik vind het niet leuk als iemand tegen me schreeuwt als hij/zij boos is dus ik streef er naar om het zelf ook niet te doen.

Je kunt wel boos zijn en het op een rustige opbouwende manier uiten, zodat een ander ook begrijpt waarom je boos bent. Zelf doe ik dat in het dagelijks leven een beetje te goed soms, met als gevolg dat iemand een aantal jaren terug weleens heeft gezegd dat als ik boos ben ik er niet boos uitzie, omdat ik kennelijk nog wel glimlach. (ok dan )

Daarnaast is het zo dat dingen die je zegt als je boos bent heel hard aankunnen komen bij een kind: "Ik ben teleurgesteld in je", "Je bent dom", "Mama/Papa is kwaad op jou", "Hoe heb je dat nou ooit kunnen doen" etc. etc.

Als mijn kind niet weet dat hij/zij niet op de muren mag kladderen, dan heb ik dat waarschijnlijk ook wel deels aan mijzelf te danken, want dan heb ik het ook niet goed uitgelegd. Als ze nog te jong zijn om het te begrijpen, dan heeft het zeker geen zin om kwaad te worden. Ik zou eerder zeggen: "Tekenen is voor op papier, niet voor op de muren, dus dat moet je niet meer doen. Op papier is trouwens veel leuker want dan kan je het weggeven aan een ander of ergens anders ophangen".

Als ze oud genoeg zijn om te weten dat het niet mag en het uit baldadigheid of ondeugendheid wel doen, ja, dan wordt het een ander verhaal. Dan zou ik inderdaad eerlijk zeggen: "Mama is boos dat je op de muren gekalkt hebt, je weet toch dat dat niet mag?" en vandaar uit vragen waarom het gebeurd is. Zo leer je je kind dat zelfs als je boos bent, ze nog de ruimte hebben om hun standpunt uit te leggen en dat jij daar ook best rustig naar kan luisteren.

Over complimenten geven... ik zie inderdaad niet in wat daar mis mee is. Wij vinden complimenten toch ook leuk? Ik zou wel een compliment geven over gedrag wat ik graag in mijn kinderen zou zien (betrouwbaarheid, discipline, behulpzaamheid e.d.) dan om een resultaat.

Als je inderdaad complimenteus bent over resultaten: "zo, wat goed, jij hebt een 10", of "wat mooi zeg", dan kan ik me voorstellen dat je je kind kan conditioneren dat je hem/haar alleen leuk vindt als je goede resultaten behaald. Dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Met complimenten over gedrag moet je ook uitkijken trouwens, straks denkt je kind dat je hem/haar alleen leuk vindt als ze je helpen, dus af en toe een mooi compliment 'gewoon' over wie je kind is lijkt me ook wel belangrijk.

Oei, opvoeden... hoe meer ik lees, hoe moeilijker het schijnt te worden

quote:

Op maandag 2 november 2009 17:29 schreef DaviniaHR het volgende:

[..]

Ergens zie ik de vergelijk niet. Als Senna iets heel stouts doet (weet ik veel, de muren opnieuw decoreren), kan je daar toch best boos om worden? En dan uitleggen dat het heeeeeeel erg is wat ze gedaan heeft, en dat mama daarom nu boos is, maar ze is nog wel lieve Senna die iets heel stouts heft gedaan?
Vwb het boos worden verder, zoals claudia beschreef (naar eigen zeggen een heethoofd), denk ik dat het vooral een kwestie is van je eigen grenzen leren kennen qua irritatie, en die goed mogelijk bewaken, om jezelf te beschremen dat je onterecht boos wordt op het kind.
[..]

Vind ik ook.
Bij mijn zoon heb ik de jonge jaren hem wel op een emotieloze wijze benaderd, maar dit kwam omdat zijn hersenen niet en emotie en hetgeen wat ik wilde zeggen kon verwerken.
Later heb ik nadat emotie was uitgelegd en hij emoties enigzins kon herkennen wel oa boosheid gebruikt, omdat emotie bij het leven hoort. Wel idd met uitleg waarom ik dit geuit had en dat hij nog steeds de liefste van de wereld was ofcoarse.
Bij mijn dochter wil ik dit gewoon vanaf het begin invoeren. En er alert op zijn dat de boosheidsreactie geen uitlaatklep voor jezelf is en het misschien bang maakt.
Daar leert het kind natuurlijk niets van.

quote:

Op maandag 2 november 2009 11:47 schreef kezz het volgende:
wat dat betreft zou de reeks ook "bewust ouderschap" oid kunnen heten

Zijn we hier dan niet allemaal bewust bezig?
Vind het OUD-forum toch best serieus en van een hoog niveau, als je het vergelijkt met sommige andere fora waar zwangere vrouwen en moeders komen.

Heb wel wat gelezen op andere fora, en er was er een waar bv iemand kwam die terwijl ze zwanger was nog elk weekend uit ging en dan een paar wijntjes dronk. En bij commentaar reageerde in de trant van 'Hou je b*k, trut', in zeer bagger Nederlands.
Van zo iemand kun je je afvragen hoe het straks gaat als ze moeder is, en hoe bewust ze bezig is.

Vind fok OUD dan toch een stuk 'bewuster'.

quote:

Op maandag 2 november 2009 13:42 schreef cattie het volgende:

En plasjes op potjes zijn ook om trots op te zijn!

Als het kind er iets voor moet overwinnen of heel erg z'n best heeft gedaan te onthouden dat het potje gepakt moet worden wel. Anders is het naar mijn idee gewoon een lichamelijke functie die goed werkt.
Ik doe dus niet aan belonen of stickertjes. We gaan wel samen het potje leeg gooien en schoonmaken, en ik vraag of er nog geveegd moet worden.

quote:

Op maandag 2 november 2009 16:00 schreef Pvoesss het volgende:
Wat betreft de cursus van BE over peuter in zicht. Dat is een landelijke cursus die door bijna alle CB's wel gegeven worden. Vaak zijn de cursussen gratis of max rond de 15 euro vertelde google me.
(hier bij ons kost die dus 10 euro)

Dat wist ik niet, dat het echt landelijk is.
Hij was voor ons iig gratis idd.

Owlet, van wat ik lees ben ik het voornamenlijk met je eens hoor maar heb wel een vraagje.
Jij "beloont" de kinderen niet zover ik heb begrepen, ook niet met woorden.
Maar ik doe dat eigenlijk juist wel omdat ik ook wil dat de kinderen leren dat ze ook wel eens iets voor een ander kunnen doen zonder het zelf leuk te vinden.
Dus onbaatzuchtig een ander helpen, vind ik persoonlijk iets heel belangrijks.

Zijn jullie daar dan ook mee bezig eigenlijk en hoe passen jullie dat toe?

quote:

Op maandag 2 november 2009 16:37 schreef Pvoesss het volgende:
Straffen boeide mij echt geen sikkepit. Ik was boos maar dacht niet na over wat ik had gedaan. Ik dacht alleen maar eraan dat de straf lullig was.
Het had bij mij beter gewerkt als mijn mama voordat ik weg ging had gezegd: "ik hoop dat je me niet teleur stelt en op tijd thuis komt"

Mijn moeder heeft dat een paar keer tegen me gezegd "Kelly, ik ben zo teleurgesteld in jou op dit moment!"
En dat maakte zo enorm veel indruk, veel meer dan waneer ik straf had gekregen, ben het ook nooit meer vergeten (en ze had helemaal gelijk om teleurgesteld te zijn) en heb het ook nooit meer gedaan.

Poeh, belonen en straffen. Hier worden beiden veelvuldig toegepast. Eerlijk gezegd heb ik over dat veelvuldig belonen nooit zo nagedacht.

Ik vind het moeilijk om ze met de consequenties van hun gedrag te confronteren. Mijn oudste (3) heeft moeite met goed eten. Ze vindt maar weinig lekker. Nu geven we haar af en toe een klein cadeautje als ze goed eet (ah pakjes met sneeuwwitje figuren bijvoorbeeld). Dat werkt, als ze weet dat ze wat krijgt eet ze wel. We hebben ook wel niets gedaan maar dan at ze gewoon niet en werd met de dag moeier en zieker. Nu ze, dankzij de cadeautjes (?), weer wat beter eet gaat het fysiek veel beter.

Mijn jongste (1,5) lijkt op die van freecell en kleurdoos. Echt een schatje tot er iets niet naar zijn zin gaat. Dan doet hij een banaan na, laat zich vol drama op de grond vallen, bonkt met zijn hoofd of gooit met wat er dan ook maar in zijn buurt ligt. Troosten, vastpakken en laten liggen heb ik geprobeerd en dat helpt niet. Nu zet ik hem dus even op de gang terwijl ik erbij zeg waarom hij daar heen gaat (als ik boven het geschreeuw uit kom). Het werkt voor hem goed om hem uit de situatie te halen. Na een hele korte tijd lopen we naar hem toe en leggen hem uit waarom hij daar zat en dat hij weer terug mag komen maar dan niet meer dat mag doen.

Ik wil dit soort situaties ook wel zonder boosheid en belonen oplossen, Hebben jullie tips?

quote:

Op maandag 2 november 2009 20:49 schreef snakelady het volgende:

[..]

Mijn moeder heeft dat een paar keer tegen me gezegd "Kelly, ik ben zo teleurgesteld in jou op dit moment!"
En dat maakte zo enorm veel indruk, veel meer dan waneer ik straf had gekregen, ben het ook nooit meer vergeten (en ze had helemaal gelijk om teleurgesteld te zijn) en heb het ook nooit meer gedaan.

Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.

quote:

Op maandag 2 november 2009 17:37 schreef DaviniaHR het volgende:

[..]

"Wat lief dat je hebt geholpen met de was ophangen" + aai over de bol en een zoen of zo.
Wat de anderen ook zeggen, dus

Maar ik zie dat dan toch meer als een soort compliment, en daarmee een beloning, terwijl het net genoemd werd als erkenning van wat hij gedaan heeft.

Is gewoon een ander gevoel. ik vind al snel iets positiefs een beloning. een knuffel, een compliment, ik zie dat als beloning. da's al

Zo zie ik het ook inderdaad.
Maar wij zeggen toch al vrij snel 'dank je wel' in dit huishouden, als mijn man drinken voor mij pakt, als ik iets voor hem doe, als Demi iets voor me doet en de kinderen nemen dat dus over.
dus Demi heeft totaal geen moeite met dank je wel zeggen, Nika ook niet overigens, die zegt ook al 'dank' als je haar iets geeft.

Maar eigenlijk is een 'dank je wel' ook een beloning.

quote:

Op maandag 2 november 2009 20:51 schreef sjak het volgende:

[..]

Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.

Ik niet, omdat ik zag aan mijn moeder dat ze het meende en gewoon ook echt haar gevoel uitsprak, was toen overigens wel al 16 ofzo.
Ze zei het niet met de bedoeling er iets uit te halen.

Maar op die leeftijd konden mijn moeder en ik al heel goed over onze gevoelens praten, dus ook negatieve gevoelens naar elkaar toe.

Ik ben daar blij mee, heb een hele goede band met mijn moeder en ik weet ook zeker dat ik zonder haar manier van omgaan met bepaalde zaken zowat in de goot was beland.

quote:

Op maandag 2 november 2009 20:50 schreef sjak het volgende:
Poeh, belonen en straffen. Hier worden beiden veelvuldig toegepast. Eerlijk gezegd heb ik over dat veelvuldig belonen nooit zo nagedacht.

Ik vind het moeilijk om ze met de consequenties van hun gedrag te confronteren. Mijn oudste (3) heeft moeite met goed eten. Ze vindt maar weinig lekker. Nu geven we haar af en toe een klein cadeautje als ze goed eet (ah pakjes met sneeuwwitje figuren bijvoorbeeld). Dat werkt, als ze weet dat ze wat krijgt eet ze wel. We hebben ook wel niets gedaan maar dan at ze gewoon niet en werd met de dag moeier en zieker. Nu ze, dankzij de cadeautjes (?), weer wat beter eet gaat het fysiek veel beter.Hier ook een hele slechte eter en ik verwen haar op mijn manier door vaker te eten wat zij wil. Eten is vind ik niet iets om mee te complimenteren als ze dat doen. Het is iets dat moet. En niet iets wat ze een fijn gevoel moet geven als ze het hebben gedaan zo van dat is heel knap ik eet. Het is tenslotte iets normaals. Ik zou gewoon ondanks het slechte eten dan altijd een toetje doen. Niet zeggen wat goed. Het komt vanzelf wel.l

Mijn jongste (1,5) lijkt op die van freecell en kleurdoos. Echt een schatje tot er iets niet naar zijn zin gaat. Dan doet hij een banaan na, laat zich vol drama op de grond vallen, bonkt met zijn hoofd of gooit met wat er dan ook maar in zijn buurt ligt. Troosten, vastpakken en laten liggen heb ik geprobeerd en dat helpt niet. Nu zet ik hem dus even op de gang terwijl ik erbij zeg waarom hij daar heen gaat (als ik boven het geschreeuw uit kom). Het werkt voor hem goed om hem uit de situatie te halen. Na een hele korte tijd lopen we naar hem toe en leggen hem uit waarom hij daar zat en dat hij weer terug mag komen maar dan niet meer dat mag doen. Ik zou toch blijven vasthouden en troosten en benoemen en proberen te kalmeren. Zolang als ik kan. Als dat echt niet helpt dan is dat geen optie natuurlijk maar een aanpak zoals dat heeft ook best wel wat tijd nodig om effectief te zijn. Een driftkikker overtuigen kost wat tijd en moeite

Ik wil dit soort situaties ook wel zonder boosheid en belonen oplossen, Hebben jullie tips?

Ik weet niet of je hier wat aan hebt Ik vind het moeilijk om mijn gevoel onder woorden te brengen

quote:

Op maandag 2 november 2009 15:15 schreef huuphuup het volgende:

[..]

<knip>
Ik kan me namelijk ook wel voorstellen dat een kind dat opgevoedt wordt volgens AP of Gordon methodes gevoeliger is als het dan een keertje wel gestraft wordt. En dan niet door de ouders maar...
<knip>

Dat is iets wat ik hier wel merk. Zo werd mijn man laatst even aangesproken door de juf dat onze dochter een beetje geschrokken was. Ze had namelijk een standje gekregen en de juf had haar stem wat verheven. Daar kan ze dus idd niet zo goed tegen. Mijn man legde uit dat ze daar idd van kan schrikken omdat wij thuis proberen onze stem niet te verheffen. Dus ze is het gewoon niet gewend. Maar ja, het is gewoon één van die dingen waar ze mee om moet leren gaan. Ik ben niet bang dat ze er een trauma aan over houdt oid.

Als je die van mij beetpakt terwijl hij het hele leven oneerlijk vindt wordt het alleen maar erger geloof ik.
Ik heb het wel eens geprobeerd en op den duur geeft hij zich wel over en gaat tegen mij aan liggen, maar dat is pure moeheid. Als ik hem even alleen laat is het binnen 2 minuten weer goed

Wat eten betreft, Demi is ook een slechte eter, wat hier goed heeft geholpen.

Laten helpen met koken ( en af en toe zelfs wat laten pikken uit de pan), zelf haar eten op laten scheppen en als we eten praten we niet eens over eten.
Gewoon over vanalles maar we zeggen nooit, 'goed zo Demi' of 'lekker he!', zodra we dat deden liet ze haar vork vallen.
Ook zijn we wat makkelijker geworden, eerst moest Demi stilzitten, rechtzitten, niet spelen met je eten, bord leegeten enz.
Wat het dus voor een kind eigenlijk helemaal niet leuk maakt om te gaan eten.

Nu hebben we eigenlijk maar twee regels, 'je voeten mogen niet op tafel en we blijven zitten tot iedereen klaar is.'

Sindsdien gaat het veel beter, nu eet ze voor haar doen gewoon goed en is eten weer een gezellig samenzijn.

De jongste is nooit een probleem geweest, die eet alles wat je haar voorschoteld.

quote:

Op maandag 2 november 2009 13:02 schreef owlet het volgende:

Alle boeken van Alfie Kohn (hij heeft ook een paar eye openers geschreven over onderwijs en arbeidsklimaat)

Our Babies, Ourselves: How Biology and Culture Shape the Way We Parent - Meredith Small

The Continuum Concept: In Search Of Happiness Lost - Jean Liedloff
In het Nederlands Op zoek naar het verloren geluk; naar een natuurlijke manier van opvoeden

Sleeping with Your Baby: A Parent's Guide to Cosleeping - James J. McKenna

The Heart of Parenting: Raising an Emotionally Intelligent Child (Hardcover)

Your Amazing Newborn - Marshall Klaus, Phyllis Klaus
In het Nederlands: Je wonderbaarlijke baby

How to Talk So Kids Will Listen & Listen So Kids Will Talk (Faber/Mazlish)

Siblings Without Rivalry (Faber/Mazlish)


Nighttime Parenting: How to Get Your Baby and Child to Sleep (William Sears)

Adventures in Gentle Discipline, Hilary Flower

Hold on to Your Kids - Why Parents Need to Matter More Than Peers
Auteur: Gordon Neufeld & Gabor MD Mate

Thomas Gordon: Luisteren naar kinderen

Ouderschap vanuit je hart door Lida van Ruijven-Bank

Three in a Bed : The Benefits of Sharing Your Bed With Your Baby (Deborah Jackson)

Bewust omgaan met kinderen (Misschien meer iets voor mensen die professioneel met kinderen werken)

The baby book en The Attachement parenting book en Nighttime parenting, alle drie van Sears.

Mag ik zo vrij zijn een boek aan dit lijstje toe te voegen waar ik zelf erg over te spreken ben?
Ik adviseer het op school ook regelmatig aan ouders. Het leest erg prettig, met duidelijke praktijkvoorbeelden. het is helaas alleen nog maar tweedehands verkrijgbaar.
Hart voor je kind.

*straks verder gaat bijlezen, nu nog aan het werk moet.

quote:

Op maandag 2 november 2009 20:51 schreef sjak het volgende:

[..]

Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.

Echt?
Het is toch precies wat haar moeder op dat moment voelde, daar mag ze haar dochter toch wel mee confronteren? Dat is juist laten zien wat het gedrag van je kind bij een ander teweeg brengt. Oorzaak = gevolg.
Natuurlijk moet je zoiets niet te pas en te onpas doen, dit zeg je alleen volgens mij als ze echt (voor de zoveelste keer) over de scheef gaan.
Mijn ouders waren altijd heel inlevend. Overal viel over te praten, je kreeg echt het gevoel iets in te kunnen brengen. Hierdoor wist ik gewoon, hoe moeilijk ik het soms ook vond om iets ter sprake te brengen, dat we samen een oplossing zouden vinden. Nadien heerste er altijd een gevoel van opluchting.
Dat blinde vertrouwen van hen in mij...
Dat wil ik mijn kinderen meegeven.
En ja, als puber heb ik diverse malen die grenzen van hun vertrouwen op gezocht. En overschreden.
Het ergste vond ik dat ze zeiden, dat ze niet wisten of ze me nog konden vertrouwen.
Dat kwam harder aan dan een klap, huisarrest of zakgeldinname om maar wat dingen te noemen.
Nu, heb ik echt respect voor de wijze hoe ze mij hebben opgevoed.
En snap ik pas hoe zij hebben lopen zoeken naar een juiste wijze voor dit ongeleide projectiel.
Ik had zo makkelijk kunnen afglijden, maar door hun soepele maar toch duidelijke sturing ben ik wie ik ben.