OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Poeh, belonen en straffen. Hier worden beiden veelvuldig toegepast. Eerlijk gezegd heb ik over dat veelvuldig belonen nooit zo nagedacht.
Ik vind het moeilijk om ze met de consequenties van hun gedrag te confronteren. Mijn oudste (3) heeft moeite met goed eten. Ze vindt maar weinig lekker. Nu geven we haar af en toe een klein cadeautje als ze goed eet (ah pakjes met sneeuwwitje figuren bijvoorbeeld). Dat werkt, als ze weet dat ze wat krijgt eet ze wel. We hebben ook wel niets gedaan maar dan at ze gewoon niet en werd met de dag moeier en zieker. Nu ze, dankzij de cadeautjes (?), weer wat beter eet gaat het fysiek veel beter.
Mijn jongste (1,5) lijkt op die van freecell en kleurdoos. Echt een schatje tot er iets niet naar zijn zin gaat. Dan doet hij een banaan na, laat zich vol drama op de grond vallen, bonkt met zijn hoofd of gooit met wat er dan ook maar in zijn buurt ligt. Troosten, vastpakken en laten liggen heb ik geprobeerd en dat helpt niet. Nu zet ik hem dus even op de gang terwijl ik erbij zeg waarom hij daar heen gaat (als ik boven het geschreeuw uit kom). Het werkt voor hem goed om hem uit de situatie te halen. Na een hele korte tijd lopen we naar hem toe en leggen hem uit waarom hij daar zat en dat hij weer terug mag komen maar dan niet meer dat mag doen.
Ik wil dit soort situaties ook wel zonder boosheid en belonen oplossen, Hebben jullie tips?
Ik vind het moeilijk om ze met de consequenties van hun gedrag te confronteren. Mijn oudste (3) heeft moeite met goed eten. Ze vindt maar weinig lekker. Nu geven we haar af en toe een klein cadeautje als ze goed eet (ah pakjes met sneeuwwitje figuren bijvoorbeeld). Dat werkt, als ze weet dat ze wat krijgt eet ze wel. We hebben ook wel niets gedaan maar dan at ze gewoon niet en werd met de dag moeier en zieker. Nu ze, dankzij de cadeautjes (?), weer wat beter eet gaat het fysiek veel beter.
Mijn jongste (1,5) lijkt op die van freecell en kleurdoos. Echt een schatje tot er iets niet naar zijn zin gaat. Dan doet hij een banaan na, laat zich vol drama op de grond vallen, bonkt met zijn hoofd of gooit met wat er dan ook maar in zijn buurt ligt. Troosten, vastpakken en laten liggen heb ik geprobeerd en dat helpt niet. Nu zet ik hem dus even op de gang terwijl ik erbij zeg waarom hij daar heen gaat (als ik boven het geschreeuw uit kom). Het werkt voor hem goed om hem uit de situatie te halen. Na een hele korte tijd lopen we naar hem toe en leggen hem uit waarom hij daar zat en dat hij weer terug mag komen maar dan niet meer dat mag doen.
Ik wil dit soort situaties ook wel zonder boosheid en belonen oplossen, Hebben jullie tips?
Lekker douchen!
Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.quote:Op maandag 2 november 2009 20:49 schreef snakelady het volgende:
[..]
Mijn moeder heeft dat een paar keer tegen me gezegd "Kelly, ik ben zo teleurgesteld in jou op dit moment!"
En dat maakte zo enorm veel indruk, veel meer dan waneer ik straf had gekregen, ben het ook nooit meer vergeten (en ze had helemaal gelijk om teleurgesteld te zijn) en heb het ook nooit meer gedaan.
Lekker douchen!
Zo zie ik het ook inderdaad.quote:Op maandag 2 november 2009 17:37 schreef DaviniaHR het volgende:
[..]
"Wat lief dat je hebt geholpen met de was ophangen" + aai over de bol en een zoen of zo.
Wat de anderen ook zeggen, dus
Maar ik zie dat dan toch meer als een soort compliment, en daarmee een beloning, terwijl het net genoemd werd als erkenning van wat hij gedaan heeft.
Is gewoon een ander gevoel. ik vind al snel iets positiefs een beloning. een knuffel, een compliment, ik zie dat als beloning. da's al
Maar wij zeggen toch al vrij snel 'dank je wel' in dit huishouden, als mijn man drinken voor mij pakt, als ik iets voor hem doe, als Demi iets voor me doet en de kinderen nemen dat dus over.
dus Demi heeft totaal geen moeite met dank je wel zeggen, Nika ook niet overigens, die zegt ook al 'dank' als je haar iets geeft.
Maar eigenlijk is een 'dank je wel' ook een beloning.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Ik niet, omdat ik zag aan mijn moeder dat ze het meende en gewoon ook echt haar gevoel uitsprak, was toen overigens wel al 16 ofzo.quote:Op maandag 2 november 2009 20:51 schreef sjak het volgende:
[..]
Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.
Ze zei het niet met de bedoeling er iets uit te halen.
Maar op die leeftijd konden mijn moeder en ik al heel goed over onze gevoelens praten, dus ook negatieve gevoelens naar elkaar toe.
Ik ben daar blij mee, heb een hele goede band met mijn moeder en ik weet ook zeker dat ik zonder haar manier van omgaan met bepaalde zaken zowat in de goot was beland.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
quote:Op maandag 2 november 2009 20:50 schreef sjak het volgende:
Poeh, belonen en straffen. Hier worden beiden veelvuldig toegepast. Eerlijk gezegd heb ik over dat veelvuldig belonen nooit zo nagedacht.
Ik vind het moeilijk om ze met de consequenties van hun gedrag te confronteren. Mijn oudste (3) heeft moeite met goed eten. Ze vindt maar weinig lekker. Nu geven we haar af en toe een klein cadeautje als ze goed eet (ah pakjes met sneeuwwitje figuren bijvoorbeeld). Dat werkt, als ze weet dat ze wat krijgt eet ze wel. We hebben ook wel niets gedaan maar dan at ze gewoon niet en werd met de dag moeier en zieker. Nu ze, dankzij de cadeautjes (?), weer wat beter eet gaat het fysiek veel beter.Hier ook een hele slechte eter en ik verwen haar op mijn manier door vaker te eten wat zij wil. Eten is vind ik niet iets om mee te complimenteren als ze dat doen. Het is iets dat moet. En niet iets wat ze een fijn gevoel moet geven als ze het hebben gedaan zo van dat is heel knap ik eet. Het is tenslotte iets normaals. Ik zou gewoon ondanks het slechte eten dan altijd een toetje doen. Niet zeggen wat goed. Het komt vanzelf wel.l
Mijn jongste (1,5) lijkt op die van freecell en kleurdoos. Echt een schatje tot er iets niet naar zijn zin gaat. Dan doet hij een banaan na, laat zich vol drama op de grond vallen, bonkt met zijn hoofd of gooit met wat er dan ook maar in zijn buurt ligt. Troosten, vastpakken en laten liggen heb ik geprobeerd en dat helpt niet. Nu zet ik hem dus even op de gang terwijl ik erbij zeg waarom hij daar heen gaat (als ik boven het geschreeuw uit kom). Het werkt voor hem goed om hem uit de situatie te halen. Na een hele korte tijd lopen we naar hem toe en leggen hem uit waarom hij daar zat en dat hij weer terug mag komen maar dan niet meer dat mag doen. Ik zou toch blijven vasthouden en troosten en benoemen en proberen te kalmeren. Zolang als ik kan. Als dat echt niet helpt dan is dat geen optie natuurlijk maar een aanpak zoals dat heeft ook best wel wat tijd nodig om effectief te zijn. Een driftkikker overtuigen kost wat tijd en moeite
Ik wil dit soort situaties ook wel zonder boosheid en belonen oplossen, Hebben jullie tips?
Ik weet niet of je hier wat aan hebt
Ik vind het moeilijk om mijn gevoel onder woorden te brengen
Dat is iets wat ik hier wel merk. Zo werd mijn man laatst even aangesproken door de juf dat onze dochter een beetje geschrokken was. Ze had namelijk een standje gekregen en de juf had haar stem wat verheven. Daar kan ze dus idd niet zo goed tegen. Mijn man legde uit dat ze daar idd van kan schrikken omdat wij thuis proberen onze stem niet te verheffen. Dus ze is het gewoon niet gewend. Maar ja, het is gewoon één van die dingen waar ze mee om moet leren gaan. Ik ben niet bang dat ze er een trauma aan over houdt oid.quote:Op maandag 2 november 2009 15:15 schreef huuphuup het volgende:
[..]
<knip>
Ik kan me namelijk ook wel voorstellen dat een kind dat opgevoedt wordt volgens AP of Gordon methodes gevoeliger is als het dan een keertje wel gestraft wordt. En dan niet door de ouders maar...
<knip>
While you burn at the stake, I dance with the flames...
No more nights, of blood and fire...
No more nights, of blood and fire...
Als je die van mij beetpakt terwijl hij het hele leven oneerlijk vindt wordt het alleen maar erger geloof ik.
Ik heb het wel eens geprobeerd en op den duur geeft hij zich wel over en gaat tegen mij aan liggen, maar dat is pure moeheid. Als ik hem even alleen laat is het binnen 2 minuten weer goed
Ik heb het wel eens geprobeerd en op den duur geeft hij zich wel over en gaat tegen mij aan liggen, maar dat is pure moeheid. Als ik hem even alleen laat is het binnen 2 minuten weer goed
Wat eten betreft, Demi is ook een slechte eter, wat hier goed heeft geholpen.
Laten helpen met koken ( en af en toe zelfs wat laten pikken uit de pan), zelf haar eten op laten scheppen en als we eten praten we niet eens over eten.
Gewoon over vanalles maar we zeggen nooit, 'goed zo Demi' of 'lekker he!', zodra we dat deden liet ze haar vork vallen.
Ook zijn we wat makkelijker geworden, eerst moest Demi stilzitten, rechtzitten, niet spelen met je eten, bord leegeten enz.
Wat het dus voor een kind eigenlijk helemaal niet leuk maakt om te gaan eten.
Nu hebben we eigenlijk maar twee regels, 'je voeten mogen niet op tafel en we blijven zitten tot iedereen klaar is.'
Sindsdien gaat het veel beter, nu eet ze voor haar doen gewoon goed en is eten weer een gezellig samenzijn.
De jongste is nooit een probleem geweest, die eet alles wat je haar voorschoteld.
Laten helpen met koken ( en af en toe zelfs wat laten pikken uit de pan), zelf haar eten op laten scheppen en als we eten praten we niet eens over eten.
Gewoon over vanalles maar we zeggen nooit, 'goed zo Demi' of 'lekker he!', zodra we dat deden liet ze haar vork vallen.
Ook zijn we wat makkelijker geworden, eerst moest Demi stilzitten, rechtzitten, niet spelen met je eten, bord leegeten enz.
Wat het dus voor een kind eigenlijk helemaal niet leuk maakt om te gaan eten.
Nu hebben we eigenlijk maar twee regels, 'je voeten mogen niet op tafel en we blijven zitten tot iedereen klaar is.'
Sindsdien gaat het veel beter, nu eet ze voor haar doen gewoon goed en is eten weer een gezellig samenzijn.
De jongste is nooit een probleem geweest, die eet alles wat je haar voorschoteld.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Mag ik zo vrij zijn een boek aan dit lijstje toe te voegen waar ik zelf erg over te spreken ben?quote:Op maandag 2 november 2009 13:02 schreef owlet het volgende:
Alle boeken van Alfie Kohn (hij heeft ook een paar eye openers geschreven over onderwijs en arbeidsklimaat)
Our Babies, Ourselves: How Biology and Culture Shape the Way We Parent - Meredith Small
The Continuum Concept: In Search Of Happiness Lost - Jean Liedloff
In het Nederlands Op zoek naar het verloren geluk; naar een natuurlijke manier van opvoeden
Sleeping with Your Baby: A Parent's Guide to Cosleeping - James J. McKenna
The Heart of Parenting: Raising an Emotionally Intelligent Child (Hardcover)
Your Amazing Newborn - Marshall Klaus, Phyllis Klaus
In het Nederlands: Je wonderbaarlijke baby
How to Talk So Kids Will Listen & Listen So Kids Will Talk (Faber/Mazlish)
Siblings Without Rivalry (Faber/Mazlish)
Nighttime Parenting: How to Get Your Baby and Child to Sleep (William Sears)
Adventures in Gentle Discipline, Hilary Flower
Hold on to Your Kids - Why Parents Need to Matter More Than Peers
Auteur: Gordon Neufeld & Gabor MD Mate
Thomas Gordon: Luisteren naar kinderen
Ouderschap vanuit je hart door Lida van Ruijven-Bank
Three in a Bed : The Benefits of Sharing Your Bed With Your Baby (Deborah Jackson)
Bewust omgaan met kinderen (Misschien meer iets voor mensen die professioneel met kinderen werken)
The baby book en The Attachement parenting book en Nighttime parenting, alle drie van Sears.
Ik adviseer het op school ook regelmatig aan ouders. Het leest erg prettig, met duidelijke praktijkvoorbeelden. het is helaas alleen nog maar tweedehands verkrijgbaar.
Hart voor je kind.
*straks verder gaat bijlezen, nu nog aan het werk moet.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Echt?quote:Op maandag 2 november 2009 20:51 schreef sjak het volgende:
[..]
Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.
Het is toch precies wat haar moeder op dat moment voelde, daar mag ze haar dochter toch wel mee confronteren? Dat is juist laten zien wat het gedrag van je kind bij een ander teweeg brengt. Oorzaak = gevolg.
Natuurlijk moet je zoiets niet te pas en te onpas doen, dit zeg je alleen volgens mij als ze echt (voor de zoveelste keer) over de scheef gaan.
Mijn ouders waren altijd heel inlevend. Overal viel over te praten, je kreeg echt het gevoel iets in te kunnen brengen. Hierdoor wist ik gewoon, hoe moeilijk ik het soms ook vond om iets ter sprake te brengen, dat we samen een oplossing zouden vinden. Nadien heerste er altijd een gevoel van opluchting.
Dat blinde vertrouwen van hen in mij...
Dat wil ik mijn kinderen meegeven.
En ja, als puber heb ik diverse malen die grenzen van hun vertrouwen op gezocht. En overschreden.
Het ergste vond ik dat ze zeiden, dat ze niet wisten of ze me nog konden vertrouwen.
Dat kwam harder aan dan een klap, huisarrest of zakgeldinname om maar wat dingen te noemen.
Nu, heb ik echt respect voor de wijze hoe ze mij hebben opgevoed.
En snap ik pas hoe zij hebben lopen zoeken naar een juiste wijze voor dit ongeleide projectiel.
Ik had zo makkelijk kunnen afglijden, maar door hun soepele maar toch duidelijke sturing ben ik wie ik ben.
Als je niet lacht, ben je dood.
Wij gebruiken dat hier altijd een soort van schertsend 'ik ben niet boos op je, alleen teleurgesteld'. Ook in een geintje naar elkaar toe. Ik vind het altijd een veel te wollige aanpak en wat jij zegt idd, het komt wel heel dicht bij emotionele chantage en daarvan ga ik juist mijn kont tegen de krib gooien.quote:Op maandag 2 november 2009 20:51 schreef sjak het volgende:
[..]
Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.
Over je kinderen de consequenties van hun gedrag laten zien/merken/uitleggen...
Tijdens de cursus zeiden ze dat je dat bij een heel kleintje eigenlijk nog niet kan doen. Bij een 5-6 jarige kan je gaan beginnen uit te leggen dat slaan niet mag omdat dat pijn doet en dat gooien niet mag omdat iets stuk gaat en dan zullen ze die verbanden ook leggen en onthouden maar eerder nog niet.
Ze legden dus ook uit dat bij het even op de gang zetten of op een stoel of wat voor time out dan ook, dat je dan aan het eind je kind gewoon terug moet halen, een kus moet geven en niet nog eens herhalen waarom het ook al weer die time out kreeg.
Grote kans dat, zeker bij de hele kleintjes, ze al zover afgeleid zijn dat ze niet eens meer weten dat ze met dat autotje op het raam aan het bonken waren, maar als jij dat dan nog een keertje zegt breng je ze eigenlijk meteen weer terug in de situatie waar je ze nou net uit had gehaald.
Dat vond ik eigenlijk best heel zinnig klinken. Zeker voor de hele kleintjes idd. Ze zijn snel afgeleid en ze terughalen en iets anders gaat doen is wrsch beter dan per se een sorry oid eruit willen persen.
(Ik moest zelf een beetje denken aan het 'je kan een hond niet 3 uur later straffen door hem eens met zijn neus door het plasje te gaan, hij legt die link niet meer'-principe.)
***
BE: Nu zeg je grote kans dat ze dan al zoveel afgeleid zijn.
Nu denk ik dan bij mezelf is erkennen - benoemen - afleiden dan niet net zo makkelijk?
Dat is namelijk 1 van de redenen dat ik niet zie waarom er op de gang gezete moet worden
Zou je mij dat dan uit kunnen leggen? Waarom jij wel op de gang zet of een time out of een strafstoeltje etc?
Nu denk ik dan bij mezelf is erkennen - benoemen - afleiden dan niet net zo makkelijk?
Dat is namelijk 1 van de redenen dat ik niet zie waarom er op de gang gezete moet worden
Zou je mij dat dan uit kunnen leggen? Waarom jij wel op de gang zet of een time out of een strafstoeltje etc?
Als Demi in de hoek moet gaan staan ( wat heel weinig voorkomt gelukkig, zo'n 1x in de week is veel) dan vraag ik daarna ook altijd of ze weet waarom ze in hoek moest gaan staan, dit weet ze dan ook wel altijd en dan maken we het goed met inderdaad die dikke kus en knuffel.
Maar kan me idd wel voorstellen dat de hoek op een gegeven moment bij veelvuldig gebruik niet meer werkt.
Laatst voelde ik me wel een slechte moeder overigens, Demi moest in de hoek gaan staan, en toen ging de telefoon.
Vriendin van me, dus wij lekker kletsen en het was gezellig, even buiten met een sigaret gaan staan ( ja ik rook..) en ineens hoor ik na zo'n 20 min, "mama, mag ik even plassen.."
Was ik dus glad vergeten dat Demi in de hoek stond.
Gelukkig kon ze er achteraf wel om lachen maar voelde me toen wel heel erg rot.
Maar kan me idd wel voorstellen dat de hoek op een gegeven moment bij veelvuldig gebruik niet meer werkt.
Laatst voelde ik me wel een slechte moeder overigens, Demi moest in de hoek gaan staan, en toen ging de telefoon.
Vriendin van me, dus wij lekker kletsen en het was gezellig, even buiten met een sigaret gaan staan ( ja ik rook..) en ineens hoor ik na zo'n 20 min, "mama, mag ik even plassen.."
Was ik dus glad vergeten dat Demi in de hoek stond.
Gelukkig kon ze er achteraf wel om lachen maar voelde me toen wel heel erg rot.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Maar hoe onbaatzuchtig is het als ze iemand helpt omdat ze dan van jou een beloning danwel geen straf krijgt?quote:
Owlet, van wat ik lees ben ik het voornamenlijk met je eens hoor maar heb wel een vraagje.
Jij "beloont" de kinderen niet zover ik heb begrepen, ook niet met woorden.
Maar ik doe dat eigenlijk juist wel omdat ik ook wil dat de kinderen leren dat ze ook wel eens iets voor een ander kunnen doen zonder het zelf leuk te vinden.
Dus onbaatzuchtig een ander helpen, vind ik persoonlijk iets heel belangrijks.
Zijn jullie daar dan ook mee bezig eigenlijk en hoe passen jullie dat toe?
Andere mensen helpen leren ze hopelijk doordat ik het voor doe en doordat ik bijvoorbeeld een opdracht geeft dat ze iets moeten doen. Gewoon, omdat je soms iets moet doen.
Overigens beloon ik best wel eens hoor, ik heb een hekel aan rigide gedrag en ik ben ook maar een mens. We proberen er wel bewust mee om te gaan en vaak even stil te staan bij wat we nou eigenlijk belonen/bestraffen/bedoelen.
De rest lees ik morgen wel bij, ik moet een hyperactieve dreumes even bijsturen voordat straffen noodzakelijk gaat worden
De beloning bestaat in zo'n geval uit een "dank je wel, ik vind het heel lief dat je me hebt geholpen!"quote:Op maandag 2 november 2009 21:24 schreef owlet het volgende:
[..]
Maar hoe onbaatzuchtig is het als ze iemand helpt omdat ze dan van jou een beloning danwel geen straf krijgt?
Andere mensen helpen leren ze hopelijk doordat ik het voor doe en doordat ik bijvoorbeeld een opdracht geeft dat ze iets moeten doen. Gewoon, omdat je soms iets moet doen.
Overigens beloon ik best wel eens hoor, ik heb een hekel aan rigide gedrag en ik ben ook maar een mens. We proberen er wel bewust mee om te gaan en vaak even stil te staan bij wat we nou eigenlijk belonen/bestraffen/bedoelen.
De rest lees ik morgen wel bij, ik moet een hyperactieve dreumes even bijsturen voordat straffen noodzakelijk gaat worden
Als ik iemand help vind ik het ook wel prettig als de ander zijn of haar waardering laat blijken, niet dat ik om die reden help, maar een prettig gevoel geeft het wel.
Als iemand ons helpt ( en gelukkig zijn we in de laatste moeilijke periode erachter dat heel veel mensen ons wilde helpen en ook hebben geholpen) dan laten we ook weten dat we dat waarderen.
Maar inderdaad, wat is wel een beloning en wat niet, straffen zijn we toch wel zuinig mee moet ik zeggen.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Dat is het ook als je moeder er van uit ging dat jij je gedrag er op aanpaste.quote:Op maandag 2 november 2009 20:51 schreef sjak het volgende:
[..]
Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.
Dat was bij mij (toen ik jong was), wel zo.
Ik moest dan vanwege de "rust"van mijn moeder op tijd thuiskomen.
Zelf heb ik met mijn zoon regelmatig slapeloze nachten gehad.
Hij wilde er geen rekening mee houden, het was zijn jeugd.
Zijn keuze. Ik heb me daarbij neergelegd, mede door mijn slaperd die, net als ik hier bij meerderen lees, uberkalm is.
En op een gegeven moment veranderde dat.
Hij stelde voor dat als ie erg laat wilde dat hij ergens anders ging slapen waar geen ongeruste moeder thuis lag. Probleem voor ons beide opgelost. Hij stappen, ik slapen.
Hij woont nu op kamers en als ie een keer bij ons is, dealen we of het laat wordt of een nachtrust voor mij.
TotaalGordon is bij ons niet gelukt overigens. Lastige vond ik dat je bij goeie periodes langzaamaan de "truuk" krijtraakt en bij paniek soms teruggrijpt op je eigen ervaringen ( je eigen opvoeding).
Toch vind ik het zeker de moeite waard om het altijd te proberen.
Simpelweg omdat erkennen, benoemen en afleiden hier dus niet werkt als ik hem niet echt even wezenlijk uit die situatie haal. Of dat nou de gang is (dat kan hier niet vanwege een ontbrekend traphekje), een speciale stoel of de hoek van de kamer zeg maar. Maar iig gewoon echt even weg halen.quote:
BE: Nu zeg je grote kans dat ze dan al zoveel afgeleid zijn.
Nu denk ik dan bij mezelf is erkennen - benoemen - afleiden dan niet net zo makkelijk?
Dat is namelijk 1 van de redenen dat ik niet zie waarom er op de gang gezete moet worden
Zou je mij dat dan uit kunnen leggen? Waarom jij wel op de gang zet of een time out of een strafstoeltje etc?
En ja, dat zal mss voor sommigen vaak ook wel werken als ik hem dan even op schoot zou nemen en heel redelijk zou vertellen dat mama het toch echt niet fijn vindt als hij met de sambaballen achter de poes aan zit, en nee... ook de derde keer vindt ze dat echt niet goed, maar zo werkt het dus voor mij (en daarom voor mijn kind) niet.
Prima als jij voor die oplossing kiest, ik kies voor een werkelijke time-out (ik haat dat woord, maar weet ook niks beters
).[ Bericht 0% gewijzigd door BE op 02-11-2009 22:02:24 ]
***
BE , ik zie het al helemaal voor me.
Beide werkt beter nog volgens mij.
Hier wordt er eerst op de gang gezet time-out, ik noem het liever cool-down.
Duidelijk gezegd daarvoor waarom en dat ze moeten nadenken over de situatie. (maar dan in kleuter/peutertaal)
En dan nadien op schoot nemen en vragen wat er precies gebeurd is, het gevolg daarvan en hoe we dat in het vervolg gaan oplossen.
Dat werkt goed bij nr. 1. Nr. 2 snapt het nog niet helemaal, maar dat was bij nr. 1 ook niet. Gewoon consequent blijven.
Ik zie hier best nuttige dingen staan, maar dat zie ik bij zoveel 'technieken'. Ik pik er wel uit waarvan ik denk dat het werkt hier. Niet alles werkt bij ieder kind.
Individuele opvoeding is de sleutel als je het mij vraagt.
, ik zie het al helemaal voor me.Beide werkt beter nog volgens mij.
Hier wordt er eerst op de gang gezet time-out, ik noem het liever cool-down.
Duidelijk gezegd daarvoor waarom en dat ze moeten nadenken over de situatie. (maar dan in kleuter/peutertaal)
En dan nadien op schoot nemen en vragen wat er precies gebeurd is, het gevolg daarvan en hoe we dat in het vervolg gaan oplossen.
Dat werkt goed bij nr. 1. Nr. 2 snapt het nog niet helemaal, maar dat was bij nr. 1 ook niet. Gewoon consequent blijven.
Ik zie hier best nuttige dingen staan, maar dat zie ik bij zoveel 'technieken'. Ik pik er wel uit waarvan ik denk dat het werkt hier. Niet alles werkt bij ieder kind.
Individuele opvoeding is de sleutel als je het mij vraagt.
Als je niet lacht, ben je dood.
Bij haar moeder wel, dat zegt ze hierboven ook. Bij die van mij niet.quote:Op maandag 2 november 2009 21:09 schreef dutchie het volgende:
[..]
Echt?
Het is toch precies wat haar moeder op dat moment voelde, daar mag ze haar dochter toch wel mee confronteren?
De opmerking triggerde bij mij gewoon even wat. Ik had me misschien nog wat moeten nuanceren, maar dat hebben anderen al voor mij gedaan
Lekker douchen!
Goh, wat hebben jullie vandaag veel gepraat!
Bedankt voor je uitleg over belonen Owlet. Mijn vriend had het hier een tijdje terug over maar ik begreep niet goed wat hij bedoelde. Wat jij schrijft verheldert het voor me.
BE, klinkt erg leuk die cursus, tegen die tijd wil ik dat ook doen.
Bedankt voor je uitleg over belonen Owlet. Mijn vriend had het hier een tijdje terug over maar ik begreep niet goed wat hij bedoelde. Wat jij schrijft verheldert het voor me.
BE, klinkt erg leuk die cursus, tegen die tijd wil ik dat ook doen.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Ik haal toch nog even iets aan wat ik eerder genoemd heb, namelijk een bekende theorie van ene Kohlberg over morele ontwikkeling (want dat is eigenlijk hetgeen je probeert te stimuleren bij je kind d.m.v. van uitleg, beloning en straf). Dat sluit namelijk wel aan bij wat je zegt over dat sommige dingen bij jonge kindjes nog niet begrijpelijk is. 't Is natuurlijk geen wed van meden en perzen, maar ik vind het zelf wel inzichtelijk.quote:Op maandag 2 november 2009 21:09 schreef Brighteyes het volgende:
Tijdens de cursus zeiden ze dat je dat bij een heel kleintje eigenlijk nog niet kan doen. Bij een 5-6 jarige kan je gaan beginnen uit te leggen dat slaan niet mag omdat dat pijn doet en dat gooien niet mag omdat iets stuk gaat en dan zullen ze die verbanden ook leggen en onthouden maar eerder nog niet.
Bron met nog meer info: http://www.rkg.be/rkg5/page15/page16/page16.htmlquote:De zes fasen in de ontwikkeling van het individuele geweten volgens Kohlberg
Van alle menselijke vermogens heeft het geweten wel het meest tijd nodig om te ontwikkelen. Pas tijdens de adolescentie - of nog later - wordt de mens bekwaam om persoonlijk en zedelijk te handelen. Dit is niet los te koppelen van de sociale omgeving en de psychologische beïnvloeding. Het kind oordeelt gevoelsmatig. De puber laat zich leiden door de bestaande normen. Pas in de adoloscentiejaren wordt het echt verantwoordelijk beslissen mogelijk.
1 fase van beloning en straf
Normen van buitenaf - door ouders en opvoeders opgelegd - bepalen het gedrag van het kind. Hij houdt er rekening mee omdat er bepaalde gevolgen aan vastzitten. Wordt hij beloond, dan heeft hij iets goeds gedaan. (zo denkt het kind in deze fase !) Een straf brengt hem het besef bij dat hij iets verkeerds deed.
2 fase van lust en onlust
Nu komt er ook een persoonlijk element bij te pas. Waar het kind lust aan beleeft, is goed; wat hem onlust geeft, is kwaad. (alzo denkt het kind in deze tweede fase !)
3 fase van ‘de goede jongen’ en ‘het lieve meisje’
Het strikte verband tussen daad en beloning of straf wordt verbroken. Het kind wil de goedkeuring van de mensen rondom zich verwerven. Als zijn ouders (opvoeders) het kind prijzen, was het goed volgens hem; als ze het berispen, was het slecht.
4 fase van wet en orde
Het kind komt terecht in diverse vormen van menselijk samenleven met een geheel van rechten en plichten, waaraan iedereen zich te houden heeft (school-verkeer-organi-saties ...). Goed gedrag bestaat, voor de persoon in deze fase, er in dat men eerbied betoont voor het gezag en voor de gegeven sociale orde. Wat goed en kwaad is, ligt eens en voorgoed vast : daarover valt niet te discussiëren. Bestaande gewoonten en normen worden als definitief en onveranderlijk ervaren. De meeste mensen van vo-rige generaties bleven in deze fase steken, enerzijds door een ingewortelde eerbied voor elke vorm van gezag dat ‘van God’ kwam; anderzijds door gebrek aan ontwikke-ling en tekort aan informatie, zodat ze niet tot een persoonlijk inzicht konden komen. voorbeeld :
5 fase van het opstellen van een eigen waardenschaal
Overgeërfde gedragspatronen zijn niet noodzakelijk goed. Wat feitelijk bestaat en op het gezag van een groep steunt, is daarom nog niet het beste. Tegen een star vasthouden aan orde en wet worden nu zeden en gewoonten in vraag gesteld. Het geweten laat zich niet langer door bestaande normen leiden. Het gaat zijn eigen waardenschaal opstellen en proberen die in structuren en instellingen terug te vinden.
6 fase van het universeel ethisch beginsel
De laatste fase in de gewetensgroei wordt bereikt wanneer een ethisch oordeel gebaseerd wordt op universele waarden die je vrij kiest, d.i. uit persoonlijke overtuiging en vanuit een onafhankelijke beslissing. Het is de fase van de zedelijke volwassenheid en het autonoom handelen.
Voor de eerste fase bestaat eigenlijk nog een andere : de premorele fase. In deze fase verstaat het kind (baby) nog geen regels. Voor hem is goed wat plezierig of opwindend is; slecht is dan wat pijnlijk is of vrees inboezemt.
Dit is bij ons nog vrij recentelijk aan de orde geweest. Judith houdt veel van tekenen en tekent dus veel. Meestal op papier, maar soms vindt ze dat ze de muren, haar bed, haar kast, haar speelgoed en -verzin het maar- ook wel wat mooier kan maken. Ook al weet ze dat dat van ons niet mag. Ik heb haar verteld dat ik het niet leuk vond dat ze dat gedaan heeft, dat ze op papier mag tekenen en niet ergens anders op. Op de vraag waarom ze het deed, zei ze dat ze het zo mooier vond.quote:Op maandag 2 november 2009 17:42 schreef kahlie het volgende:
Als ze oud genoeg zijn om te weten dat het niet mag en het uit baldadigheid of ondeugendheid wel doen, ja, dan wordt het een ander verhaal. Dan zou ik inderdaad eerlijk zeggen: "Mama is boos dat je op de muren gekalkt hebt, je weet toch dat dat niet mag?" en vandaar uit vragen waarom het gebeurd is. Zo leer je je kind dat zelfs als je boos bent, ze nog de ruimte hebben om hun standpunt uit te leggen en dat jij daar ook best rustig naar kan luisteren.
En zo zie je op haar kamer dus tekeningetjes op haar bed, haar lamp, de muur, de kast, etc. En eigenlijk weet ik niet of ik het nou daarbij moet laten... (ze tekent best leuk en het is dus niet erg lelijk, maar ja...)
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Wat ik doe, als Eli zo'n drift"aanval" krijgt, is hetm heel stevig vasthouden, en heel zachtjes een liedje in zijn oor zingen. Dan gaat hij luisteren wat ik zing, en is hij afgeleidquote:Op maandag 2 november 2009 20:50 schreef sjak het volgende:
Poeh, belonen en straffen. Hier worden beiden veelvuldig toegepast. Eerlijk gezegd heb ik over dat veelvuldig belonen nooit zo nagedacht.
Ik vind het moeilijk om ze met de consequenties van hun gedrag te confronteren. Mijn oudste (3) heeft moeite met goed eten. Ze vindt maar weinig lekker. Nu geven we haar af en toe een klein cadeautje als ze goed eet (ah pakjes met sneeuwwitje figuren bijvoorbeeld). Dat werkt, als ze weet dat ze wat krijgt eet ze wel. We hebben ook wel niets gedaan maar dan at ze gewoon niet en werd met de dag moeier en zieker. Nu ze, dankzij de cadeautjes (?), weer wat beter eet gaat het fysiek veel beter.
Mijn jongste (1,5) lijkt op die van freecell en kleurdoos. Echt een schatje tot er iets niet naar zijn zin gaat. Dan doet hij een banaan na, laat zich vol drama op de grond vallen, bonkt met zijn hoofd of gooit met wat er dan ook maar in zijn buurt ligt. Troosten, vastpakken en laten liggen heb ik geprobeerd en dat helpt niet. Nu zet ik hem dus even op de gang terwijl ik erbij zeg waarom hij daar heen gaat (als ik boven het geschreeuw uit kom). Het werkt voor hem goed om hem uit de situatie te halen. Na een hele korte tijd lopen we naar hem toe en leggen hem uit waarom hij daar zat en dat hij weer terug mag komen maar dan niet meer dat mag doen.
Ik wil dit soort situaties ook wel zonder boosheid en belonen oplossen, Hebben jullie tips?
maar eli is heel erg van de muziek, dus wellicht dat dat ook van invloed is, weet ik niet.
dutchie, wat schijf je dat mooi over de zoektocht van je ouders hoe ze jou hebben opgevoed!
zo liefdevol! (zou je ze bijna moeten laten lezen, denk niet dat ze het droog houden, over complimenten gesproken )BE, eigenlijk is afleiden ook een sorot van uit de situatie halen, maar dan heftiger/sterker. Waar jij een time-out geeft, zou pvoesss haar ochter dan optillen en ergens anders neerzetten, na wat uitleg. denk ik dan. dus eigenlijk doen jullie hetzelfde!
en wij leggen wel atlijd uit na een time-out dat hij toch echt niet met zijn speelgoed mag gooien / whatever. PR gaat daar verder in dan ik (naast het feit dat ik nu geen time-outs meer geef, omdat ik het kind niet van de grond krijg om hem te verplaatsen, maar dat terzijde). maar we benoemen achteraf altijd nog wel waarom hij die time-out gehad heeft, met als afsluiting een knuffel en we spelen weer verder.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Ik ben heel erg van het benoemen wat we aan het doen zijn, wat we gaan doen, wat er fout is gegaan en hoe we dat anders aan gaan pakken..maar toen mijn oudste eens een mooie steen zag en een mooie auto, en die twee dingen met kracht combineerde 
heb ik hem toch van schrik ook wel even uit staan foeteren hoor
heb ik hem toch van schrik ook wel even uit staan foeteren hoor
I`m not weird. I`m limited edition.
Fijn topic om te lezen
Ook leuk om te lezen dat ik van heel veel mensen hier dingen ehrken die ik toepas bij Arwen:
Ik had wel even een vraagje aan Pvoesss, over de reactie aan Sjak heb je stukje even eruit gepakt,
Hier ook een hele slechte eter en ik verwen haar op mijn manier door vaker te eten wat zij wil. Eten is vind ik niet iets om mee te complimenteren als ze dat doen. Het is iets dat moet. En niet iets wat ze een fijn gevoel moet geven als ze het hebben gedaan zo van dat is heel knap ik eet. Het is tenslotte iets normaals. Ik zou gewoon ondanks het slechte eten dan altijd een toetje doen. Niet zeggen wat goed. Het komt vanzelf wel.l
Ik ben namelijk zelf de ervaring dat eten echt niet iets wat normaal is, en niet iets wat vanzelf wel komt.
natuurlijk ben ik me er van bewust dat Arwen's situatie meer uitzondering dan regel is.
En dat de weigering en angst een reden heeft.
Maar als je kind gewoon gaat weigeren te eten, bang is van eten hoe wil je dat dan zomaar als iets zien dat normaal is en niet die extra positieve aandacht verdient?
Ik ben dik 3 jaar al aan het "vechten" dat Arwen eet, dingen iig probeert te eten.
Dat wat goed gaat, gaat er zonder problemen in, geniet ze van. Maar toch blijft die grote angst om dingen die nieuw zijn te proberen.
Nieuwe dingen proberen hier wordt dik beloond, en nee het is niet zo dat ze dan maar weigert omdat ze een beloning krijgt.
Ze heeft grote angst, in haar ogen, in haar lijf.
Hoe zou jij daar dan mee omgaan? of zou je dan anders denken/doen als wat je nu doet.?
Ik ben daar erg nieuwsgierig naar
Ook leuk om te lezen dat ik van heel veel mensen hier dingen ehrken die ik toepas bij Arwen:
Ik had wel even een vraagje aan Pvoesss, over de reactie aan Sjak heb je stukje even eruit gepakt,
Hier ook een hele slechte eter en ik verwen haar op mijn manier door vaker te eten wat zij wil. Eten is vind ik niet iets om mee te complimenteren als ze dat doen. Het is iets dat moet. En niet iets wat ze een fijn gevoel moet geven als ze het hebben gedaan zo van dat is heel knap ik eet. Het is tenslotte iets normaals. Ik zou gewoon ondanks het slechte eten dan altijd een toetje doen. Niet zeggen wat goed. Het komt vanzelf wel.l
Ik ben namelijk zelf de ervaring dat eten echt niet iets wat normaal is, en niet iets wat vanzelf wel komt.
natuurlijk ben ik me er van bewust dat Arwen's situatie meer uitzondering dan regel is.
En dat de weigering en angst een reden heeft.
Maar als je kind gewoon gaat weigeren te eten, bang is van eten hoe wil je dat dan zomaar als iets zien dat normaal is en niet die extra positieve aandacht verdient?
Ik ben dik 3 jaar al aan het "vechten" dat Arwen eet, dingen iig probeert te eten.
Dat wat goed gaat, gaat er zonder problemen in, geniet ze van. Maar toch blijft die grote angst om dingen die nieuw zijn te proberen.
Nieuwe dingen proberen hier wordt dik beloond, en nee het is niet zo dat ze dan maar weigert omdat ze een beloning krijgt.
Ze heeft grote angst, in haar ogen, in haar lijf.
Hoe zou jij daar dan mee omgaan? of zou je dan anders denken/doen als wat je nu doet.?
Ik ben daar erg nieuwsgierig naar
Engaging Infinite Improbability Drive..
