OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Poeh, belonen en straffen. Hier worden beiden veelvuldig toegepast. Eerlijk gezegd heb ik over dat veelvuldig belonen nooit zo nagedacht.
Ik vind het moeilijk om ze met de consequenties van hun gedrag te confronteren. Mijn oudste (3) heeft moeite met goed eten. Ze vindt maar weinig lekker. Nu geven we haar af en toe een klein cadeautje als ze goed eet (ah pakjes met sneeuwwitje figuren bijvoorbeeld). Dat werkt, als ze weet dat ze wat krijgt eet ze wel. We hebben ook wel niets gedaan maar dan at ze gewoon niet en werd met de dag moeier en zieker. Nu ze, dankzij de cadeautjes (?), weer wat beter eet gaat het fysiek veel beter.
Mijn jongste (1,5) lijkt op die van freecell en kleurdoos. Echt een schatje tot er iets niet naar zijn zin gaat. Dan doet hij een banaan na, laat zich vol drama op de grond vallen, bonkt met zijn hoofd of gooit met wat er dan ook maar in zijn buurt ligt. Troosten, vastpakken en laten liggen heb ik geprobeerd en dat helpt niet. Nu zet ik hem dus even op de gang terwijl ik erbij zeg waarom hij daar heen gaat (als ik boven het geschreeuw uit kom). Het werkt voor hem goed om hem uit de situatie te halen. Na een hele korte tijd lopen we naar hem toe en leggen hem uit waarom hij daar zat en dat hij weer terug mag komen maar dan niet meer dat mag doen.
Ik wil dit soort situaties ook wel zonder boosheid en belonen oplossen, Hebben jullie tips?
Ik vind het moeilijk om ze met de consequenties van hun gedrag te confronteren. Mijn oudste (3) heeft moeite met goed eten. Ze vindt maar weinig lekker. Nu geven we haar af en toe een klein cadeautje als ze goed eet (ah pakjes met sneeuwwitje figuren bijvoorbeeld). Dat werkt, als ze weet dat ze wat krijgt eet ze wel. We hebben ook wel niets gedaan maar dan at ze gewoon niet en werd met de dag moeier en zieker. Nu ze, dankzij de cadeautjes (?), weer wat beter eet gaat het fysiek veel beter.
Mijn jongste (1,5) lijkt op die van freecell en kleurdoos. Echt een schatje tot er iets niet naar zijn zin gaat. Dan doet hij een banaan na, laat zich vol drama op de grond vallen, bonkt met zijn hoofd of gooit met wat er dan ook maar in zijn buurt ligt. Troosten, vastpakken en laten liggen heb ik geprobeerd en dat helpt niet. Nu zet ik hem dus even op de gang terwijl ik erbij zeg waarom hij daar heen gaat (als ik boven het geschreeuw uit kom). Het werkt voor hem goed om hem uit de situatie te halen. Na een hele korte tijd lopen we naar hem toe en leggen hem uit waarom hij daar zat en dat hij weer terug mag komen maar dan niet meer dat mag doen.
Ik wil dit soort situaties ook wel zonder boosheid en belonen oplossen, Hebben jullie tips?
Lekker douchen!
Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.quote:Op maandag 2 november 2009 20:49 schreef snakelady het volgende:
[..]
Mijn moeder heeft dat een paar keer tegen me gezegd "Kelly, ik ben zo teleurgesteld in jou op dit moment!"
En dat maakte zo enorm veel indruk, veel meer dan waneer ik straf had gekregen, ben het ook nooit meer vergeten (en ze had helemaal gelijk om teleurgesteld te zijn) en heb het ook nooit meer gedaan.
Lekker douchen!
Zo zie ik het ook inderdaad.quote:Op maandag 2 november 2009 17:37 schreef DaviniaHR het volgende:
[..]
"Wat lief dat je hebt geholpen met de was ophangen" + aai over de bol en een zoen of zo.
Wat de anderen ook zeggen, dus
Maar ik zie dat dan toch meer als een soort compliment, en daarmee een beloning, terwijl het net genoemd werd als erkenning van wat hij gedaan heeft.
Is gewoon een ander gevoel. ik vind al snel iets positiefs een beloning. een knuffel, een compliment, ik zie dat als beloning. da's al
Maar wij zeggen toch al vrij snel 'dank je wel' in dit huishouden, als mijn man drinken voor mij pakt, als ik iets voor hem doe, als Demi iets voor me doet en de kinderen nemen dat dus over.
dus Demi heeft totaal geen moeite met dank je wel zeggen, Nika ook niet overigens, die zegt ook al 'dank' als je haar iets geeft.
Maar eigenlijk is een 'dank je wel' ook een beloning.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Ik niet, omdat ik zag aan mijn moeder dat ze het meende en gewoon ook echt haar gevoel uitsprak, was toen overigens wel al 16 ofzo.quote:Op maandag 2 november 2009 20:51 schreef sjak het volgende:
[..]
Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.
Ze zei het niet met de bedoeling er iets uit te halen.
Maar op die leeftijd konden mijn moeder en ik al heel goed over onze gevoelens praten, dus ook negatieve gevoelens naar elkaar toe.
Ik ben daar blij mee, heb een hele goede band met mijn moeder en ik weet ook zeker dat ik zonder haar manier van omgaan met bepaalde zaken zowat in de goot was beland.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
quote:Op maandag 2 november 2009 20:50 schreef sjak het volgende:
Poeh, belonen en straffen. Hier worden beiden veelvuldig toegepast. Eerlijk gezegd heb ik over dat veelvuldig belonen nooit zo nagedacht.
Ik vind het moeilijk om ze met de consequenties van hun gedrag te confronteren. Mijn oudste (3) heeft moeite met goed eten. Ze vindt maar weinig lekker. Nu geven we haar af en toe een klein cadeautje als ze goed eet (ah pakjes met sneeuwwitje figuren bijvoorbeeld). Dat werkt, als ze weet dat ze wat krijgt eet ze wel. We hebben ook wel niets gedaan maar dan at ze gewoon niet en werd met de dag moeier en zieker. Nu ze, dankzij de cadeautjes (?), weer wat beter eet gaat het fysiek veel beter.Hier ook een hele slechte eter en ik verwen haar op mijn manier door vaker te eten wat zij wil. Eten is vind ik niet iets om mee te complimenteren als ze dat doen. Het is iets dat moet. En niet iets wat ze een fijn gevoel moet geven als ze het hebben gedaan zo van dat is heel knap ik eet. Het is tenslotte iets normaals. Ik zou gewoon ondanks het slechte eten dan altijd een toetje doen. Niet zeggen wat goed. Het komt vanzelf wel.l
Mijn jongste (1,5) lijkt op die van freecell en kleurdoos. Echt een schatje tot er iets niet naar zijn zin gaat. Dan doet hij een banaan na, laat zich vol drama op de grond vallen, bonkt met zijn hoofd of gooit met wat er dan ook maar in zijn buurt ligt. Troosten, vastpakken en laten liggen heb ik geprobeerd en dat helpt niet. Nu zet ik hem dus even op de gang terwijl ik erbij zeg waarom hij daar heen gaat (als ik boven het geschreeuw uit kom). Het werkt voor hem goed om hem uit de situatie te halen. Na een hele korte tijd lopen we naar hem toe en leggen hem uit waarom hij daar zat en dat hij weer terug mag komen maar dan niet meer dat mag doen. Ik zou toch blijven vasthouden en troosten en benoemen en proberen te kalmeren. Zolang als ik kan. Als dat echt niet helpt dan is dat geen optie natuurlijk maar een aanpak zoals dat heeft ook best wel wat tijd nodig om effectief te zijn. Een driftkikker overtuigen kost wat tijd en moeite
Ik wil dit soort situaties ook wel zonder boosheid en belonen oplossen, Hebben jullie tips?
Ik weet niet of je hier wat aan hebt
Ik vind het moeilijk om mijn gevoel onder woorden te brengen
Dat is iets wat ik hier wel merk. Zo werd mijn man laatst even aangesproken door de juf dat onze dochter een beetje geschrokken was. Ze had namelijk een standje gekregen en de juf had haar stem wat verheven. Daar kan ze dus idd niet zo goed tegen. Mijn man legde uit dat ze daar idd van kan schrikken omdat wij thuis proberen onze stem niet te verheffen. Dus ze is het gewoon niet gewend. Maar ja, het is gewoon één van die dingen waar ze mee om moet leren gaan. Ik ben niet bang dat ze er een trauma aan over houdt oid.quote:Op maandag 2 november 2009 15:15 schreef huuphuup het volgende:
[..]
<knip>
Ik kan me namelijk ook wel voorstellen dat een kind dat opgevoedt wordt volgens AP of Gordon methodes gevoeliger is als het dan een keertje wel gestraft wordt. En dan niet door de ouders maar...
<knip>
While you burn at the stake, I dance with the flames...
No more nights, of blood and fire...
No more nights, of blood and fire...
Als je die van mij beetpakt terwijl hij het hele leven oneerlijk vindt wordt het alleen maar erger geloof ik.
Ik heb het wel eens geprobeerd en op den duur geeft hij zich wel over en gaat tegen mij aan liggen, maar dat is pure moeheid. Als ik hem even alleen laat is het binnen 2 minuten weer goed
Ik heb het wel eens geprobeerd en op den duur geeft hij zich wel over en gaat tegen mij aan liggen, maar dat is pure moeheid. Als ik hem even alleen laat is het binnen 2 minuten weer goed
Wat eten betreft, Demi is ook een slechte eter, wat hier goed heeft geholpen.
Laten helpen met koken ( en af en toe zelfs wat laten pikken uit de pan), zelf haar eten op laten scheppen en als we eten praten we niet eens over eten.
Gewoon over vanalles maar we zeggen nooit, 'goed zo Demi' of 'lekker he!', zodra we dat deden liet ze haar vork vallen.
Ook zijn we wat makkelijker geworden, eerst moest Demi stilzitten, rechtzitten, niet spelen met je eten, bord leegeten enz.
Wat het dus voor een kind eigenlijk helemaal niet leuk maakt om te gaan eten.
Nu hebben we eigenlijk maar twee regels, 'je voeten mogen niet op tafel en we blijven zitten tot iedereen klaar is.'
Sindsdien gaat het veel beter, nu eet ze voor haar doen gewoon goed en is eten weer een gezellig samenzijn.
De jongste is nooit een probleem geweest, die eet alles wat je haar voorschoteld.
Laten helpen met koken ( en af en toe zelfs wat laten pikken uit de pan), zelf haar eten op laten scheppen en als we eten praten we niet eens over eten.
Gewoon over vanalles maar we zeggen nooit, 'goed zo Demi' of 'lekker he!', zodra we dat deden liet ze haar vork vallen.
Ook zijn we wat makkelijker geworden, eerst moest Demi stilzitten, rechtzitten, niet spelen met je eten, bord leegeten enz.
Wat het dus voor een kind eigenlijk helemaal niet leuk maakt om te gaan eten.
Nu hebben we eigenlijk maar twee regels, 'je voeten mogen niet op tafel en we blijven zitten tot iedereen klaar is.'
Sindsdien gaat het veel beter, nu eet ze voor haar doen gewoon goed en is eten weer een gezellig samenzijn.
De jongste is nooit een probleem geweest, die eet alles wat je haar voorschoteld.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Mag ik zo vrij zijn een boek aan dit lijstje toe te voegen waar ik zelf erg over te spreken ben?quote:Op maandag 2 november 2009 13:02 schreef owlet het volgende:
Alle boeken van Alfie Kohn (hij heeft ook een paar eye openers geschreven over onderwijs en arbeidsklimaat)
Our Babies, Ourselves: How Biology and Culture Shape the Way We Parent - Meredith Small
The Continuum Concept: In Search Of Happiness Lost - Jean Liedloff
In het Nederlands Op zoek naar het verloren geluk; naar een natuurlijke manier van opvoeden
Sleeping with Your Baby: A Parent's Guide to Cosleeping - James J. McKenna
The Heart of Parenting: Raising an Emotionally Intelligent Child (Hardcover)
Your Amazing Newborn - Marshall Klaus, Phyllis Klaus
In het Nederlands: Je wonderbaarlijke baby
How to Talk So Kids Will Listen & Listen So Kids Will Talk (Faber/Mazlish)
Siblings Without Rivalry (Faber/Mazlish)
Nighttime Parenting: How to Get Your Baby and Child to Sleep (William Sears)
Adventures in Gentle Discipline, Hilary Flower
Hold on to Your Kids - Why Parents Need to Matter More Than Peers
Auteur: Gordon Neufeld & Gabor MD Mate
Thomas Gordon: Luisteren naar kinderen
Ouderschap vanuit je hart door Lida van Ruijven-Bank
Three in a Bed : The Benefits of Sharing Your Bed With Your Baby (Deborah Jackson)
Bewust omgaan met kinderen (Misschien meer iets voor mensen die professioneel met kinderen werken)
The baby book en The Attachement parenting book en Nighttime parenting, alle drie van Sears.
Ik adviseer het op school ook regelmatig aan ouders. Het leest erg prettig, met duidelijke praktijkvoorbeelden. het is helaas alleen nog maar tweedehands verkrijgbaar.
Hart voor je kind.
*straks verder gaat bijlezen, nu nog aan het werk moet.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Echt?quote:Op maandag 2 november 2009 20:51 schreef sjak het volgende:
[..]
Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.
Het is toch precies wat haar moeder op dat moment voelde, daar mag ze haar dochter toch wel mee confronteren? Dat is juist laten zien wat het gedrag van je kind bij een ander teweeg brengt. Oorzaak = gevolg.
Natuurlijk moet je zoiets niet te pas en te onpas doen, dit zeg je alleen volgens mij als ze echt (voor de zoveelste keer) over de scheef gaan.
Mijn ouders waren altijd heel inlevend. Overal viel over te praten, je kreeg echt het gevoel iets in te kunnen brengen. Hierdoor wist ik gewoon, hoe moeilijk ik het soms ook vond om iets ter sprake te brengen, dat we samen een oplossing zouden vinden. Nadien heerste er altijd een gevoel van opluchting.
Dat blinde vertrouwen van hen in mij...
Dat wil ik mijn kinderen meegeven.
En ja, als puber heb ik diverse malen die grenzen van hun vertrouwen op gezocht. En overschreden.
Het ergste vond ik dat ze zeiden, dat ze niet wisten of ze me nog konden vertrouwen.
Dat kwam harder aan dan een klap, huisarrest of zakgeldinname om maar wat dingen te noemen.
Nu, heb ik echt respect voor de wijze hoe ze mij hebben opgevoed.
En snap ik pas hoe zij hebben lopen zoeken naar een juiste wijze voor dit ongeleide projectiel.
Ik had zo makkelijk kunnen afglijden, maar door hun soepele maar toch duidelijke sturing ben ik wie ik ben.
Als je niet lacht, ben je dood.
Wij gebruiken dat hier altijd een soort van schertsend 'ik ben niet boos op je, alleen teleurgesteld'. Ook in een geintje naar elkaar toe. Ik vind het altijd een veel te wollige aanpak en wat jij zegt idd, het komt wel heel dicht bij emotionele chantage en daarvan ga ik juist mijn kont tegen de krib gooien.quote:Op maandag 2 november 2009 20:51 schreef sjak het volgende:
[..]
Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.
Over je kinderen de consequenties van hun gedrag laten zien/merken/uitleggen...
Tijdens de cursus zeiden ze dat je dat bij een heel kleintje eigenlijk nog niet kan doen. Bij een 5-6 jarige kan je gaan beginnen uit te leggen dat slaan niet mag omdat dat pijn doet en dat gooien niet mag omdat iets stuk gaat en dan zullen ze die verbanden ook leggen en onthouden maar eerder nog niet.
Ze legden dus ook uit dat bij het even op de gang zetten of op een stoel of wat voor time out dan ook, dat je dan aan het eind je kind gewoon terug moet halen, een kus moet geven en niet nog eens herhalen waarom het ook al weer die time out kreeg.
Grote kans dat, zeker bij de hele kleintjes, ze al zover afgeleid zijn dat ze niet eens meer weten dat ze met dat autotje op het raam aan het bonken waren, maar als jij dat dan nog een keertje zegt breng je ze eigenlijk meteen weer terug in de situatie waar je ze nou net uit had gehaald.
Dat vond ik eigenlijk best heel zinnig klinken. Zeker voor de hele kleintjes idd. Ze zijn snel afgeleid en ze terughalen en iets anders gaat doen is wrsch beter dan per se een sorry oid eruit willen persen.
(Ik moest zelf een beetje denken aan het 'je kan een hond niet 3 uur later straffen door hem eens met zijn neus door het plasje te gaan, hij legt die link niet meer'-principe.)
***
BE: Nu zeg je grote kans dat ze dan al zoveel afgeleid zijn.
Nu denk ik dan bij mezelf is erkennen - benoemen - afleiden dan niet net zo makkelijk?
Dat is namelijk 1 van de redenen dat ik niet zie waarom er op de gang gezete moet worden
Zou je mij dat dan uit kunnen leggen? Waarom jij wel op de gang zet of een time out of een strafstoeltje etc?
Nu denk ik dan bij mezelf is erkennen - benoemen - afleiden dan niet net zo makkelijk?
Dat is namelijk 1 van de redenen dat ik niet zie waarom er op de gang gezete moet worden
Zou je mij dat dan uit kunnen leggen? Waarom jij wel op de gang zet of een time out of een strafstoeltje etc?
Als Demi in de hoek moet gaan staan ( wat heel weinig voorkomt gelukkig, zo'n 1x in de week is veel) dan vraag ik daarna ook altijd of ze weet waarom ze in hoek moest gaan staan, dit weet ze dan ook wel altijd en dan maken we het goed met inderdaad die dikke kus en knuffel.
Maar kan me idd wel voorstellen dat de hoek op een gegeven moment bij veelvuldig gebruik niet meer werkt.
Laatst voelde ik me wel een slechte moeder overigens, Demi moest in de hoek gaan staan, en toen ging de telefoon.
Vriendin van me, dus wij lekker kletsen en het was gezellig, even buiten met een sigaret gaan staan ( ja ik rook..) en ineens hoor ik na zo'n 20 min, "mama, mag ik even plassen.."
Was ik dus glad vergeten dat Demi in de hoek stond.
Gelukkig kon ze er achteraf wel om lachen maar voelde me toen wel heel erg rot.
Maar kan me idd wel voorstellen dat de hoek op een gegeven moment bij veelvuldig gebruik niet meer werkt.
Laatst voelde ik me wel een slechte moeder overigens, Demi moest in de hoek gaan staan, en toen ging de telefoon.
Vriendin van me, dus wij lekker kletsen en het was gezellig, even buiten met een sigaret gaan staan ( ja ik rook..) en ineens hoor ik na zo'n 20 min, "mama, mag ik even plassen.."
Was ik dus glad vergeten dat Demi in de hoek stond.
Gelukkig kon ze er achteraf wel om lachen maar voelde me toen wel heel erg rot.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Maar hoe onbaatzuchtig is het als ze iemand helpt omdat ze dan van jou een beloning danwel geen straf krijgt?quote:
Owlet, van wat ik lees ben ik het voornamenlijk met je eens hoor maar heb wel een vraagje.
Jij "beloont" de kinderen niet zover ik heb begrepen, ook niet met woorden.
Maar ik doe dat eigenlijk juist wel omdat ik ook wil dat de kinderen leren dat ze ook wel eens iets voor een ander kunnen doen zonder het zelf leuk te vinden.
Dus onbaatzuchtig een ander helpen, vind ik persoonlijk iets heel belangrijks.
Zijn jullie daar dan ook mee bezig eigenlijk en hoe passen jullie dat toe?
Andere mensen helpen leren ze hopelijk doordat ik het voor doe en doordat ik bijvoorbeeld een opdracht geeft dat ze iets moeten doen. Gewoon, omdat je soms iets moet doen.
Overigens beloon ik best wel eens hoor, ik heb een hekel aan rigide gedrag en ik ben ook maar een mens. We proberen er wel bewust mee om te gaan en vaak even stil te staan bij wat we nou eigenlijk belonen/bestraffen/bedoelen.
De rest lees ik morgen wel bij, ik moet een hyperactieve dreumes even bijsturen voordat straffen noodzakelijk gaat worden
De beloning bestaat in zo'n geval uit een "dank je wel, ik vind het heel lief dat je me hebt geholpen!"quote:Op maandag 2 november 2009 21:24 schreef owlet het volgende:
[..]
Maar hoe onbaatzuchtig is het als ze iemand helpt omdat ze dan van jou een beloning danwel geen straf krijgt?
Andere mensen helpen leren ze hopelijk doordat ik het voor doe en doordat ik bijvoorbeeld een opdracht geeft dat ze iets moeten doen. Gewoon, omdat je soms iets moet doen.
Overigens beloon ik best wel eens hoor, ik heb een hekel aan rigide gedrag en ik ben ook maar een mens. We proberen er wel bewust mee om te gaan en vaak even stil te staan bij wat we nou eigenlijk belonen/bestraffen/bedoelen.
De rest lees ik morgen wel bij, ik moet een hyperactieve dreumes even bijsturen voordat straffen noodzakelijk gaat worden
Als ik iemand help vind ik het ook wel prettig als de ander zijn of haar waardering laat blijken, niet dat ik om die reden help, maar een prettig gevoel geeft het wel.
Als iemand ons helpt ( en gelukkig zijn we in de laatste moeilijke periode erachter dat heel veel mensen ons wilde helpen en ook hebben geholpen) dan laten we ook weten dat we dat waarderen.
Maar inderdaad, wat is wel een beloning en wat niet, straffen zijn we toch wel zuinig mee moet ik zeggen.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Dat is het ook als je moeder er van uit ging dat jij je gedrag er op aanpaste.quote:Op maandag 2 november 2009 20:51 schreef sjak het volgende:
[..]
Ik vond dat altijd emotionele chantage van mijn moeder.
Dat was bij mij (toen ik jong was), wel zo.
Ik moest dan vanwege de "rust"van mijn moeder op tijd thuiskomen.
Zelf heb ik met mijn zoon regelmatig slapeloze nachten gehad.
Hij wilde er geen rekening mee houden, het was zijn jeugd.
Zijn keuze. Ik heb me daarbij neergelegd, mede door mijn slaperd die, net als ik hier bij meerderen lees, uberkalm is.
En op een gegeven moment veranderde dat.
Hij stelde voor dat als ie erg laat wilde dat hij ergens anders ging slapen waar geen ongeruste moeder thuis lag. Probleem voor ons beide opgelost. Hij stappen, ik slapen.
Hij woont nu op kamers en als ie een keer bij ons is, dealen we of het laat wordt of een nachtrust voor mij.
TotaalGordon is bij ons niet gelukt overigens. Lastige vond ik dat je bij goeie periodes langzaamaan de "truuk" krijtraakt en bij paniek soms teruggrijpt op je eigen ervaringen ( je eigen opvoeding).
Toch vind ik het zeker de moeite waard om het altijd te proberen.
Simpelweg omdat erkennen, benoemen en afleiden hier dus niet werkt als ik hem niet echt even wezenlijk uit die situatie haal. Of dat nou de gang is (dat kan hier niet vanwege een ontbrekend traphekje), een speciale stoel of de hoek van de kamer zeg maar. Maar iig gewoon echt even weg halen.quote:
BE: Nu zeg je grote kans dat ze dan al zoveel afgeleid zijn.
Nu denk ik dan bij mezelf is erkennen - benoemen - afleiden dan niet net zo makkelijk?
Dat is namelijk 1 van de redenen dat ik niet zie waarom er op de gang gezete moet worden
Zou je mij dat dan uit kunnen leggen? Waarom jij wel op de gang zet of een time out of een strafstoeltje etc?
En ja, dat zal mss voor sommigen vaak ook wel werken als ik hem dan even op schoot zou nemen en heel redelijk zou vertellen dat mama het toch echt niet fijn vindt als hij met de sambaballen achter de poes aan zit, en nee... ook de derde keer vindt ze dat echt niet goed, maar zo werkt het dus voor mij (en daarom voor mijn kind) niet.
Prima als jij voor die oplossing kiest, ik kies voor een werkelijke time-out (ik haat dat woord, maar weet ook niks beters
).[ Bericht 0% gewijzigd door BE op 02-11-2009 22:02:24 ]
***
BE , ik zie het al helemaal voor me.
Beide werkt beter nog volgens mij.
Hier wordt er eerst op de gang gezet time-out, ik noem het liever cool-down.
Duidelijk gezegd daarvoor waarom en dat ze moeten nadenken over de situatie. (maar dan in kleuter/peutertaal)
En dan nadien op schoot nemen en vragen wat er precies gebeurd is, het gevolg daarvan en hoe we dat in het vervolg gaan oplossen.
Dat werkt goed bij nr. 1. Nr. 2 snapt het nog niet helemaal, maar dat was bij nr. 1 ook niet. Gewoon consequent blijven.
Ik zie hier best nuttige dingen staan, maar dat zie ik bij zoveel 'technieken'. Ik pik er wel uit waarvan ik denk dat het werkt hier. Niet alles werkt bij ieder kind.
Individuele opvoeding is de sleutel als je het mij vraagt.
, ik zie het al helemaal voor me.Beide werkt beter nog volgens mij.
Hier wordt er eerst op de gang gezet time-out, ik noem het liever cool-down.
Duidelijk gezegd daarvoor waarom en dat ze moeten nadenken over de situatie. (maar dan in kleuter/peutertaal)
En dan nadien op schoot nemen en vragen wat er precies gebeurd is, het gevolg daarvan en hoe we dat in het vervolg gaan oplossen.
Dat werkt goed bij nr. 1. Nr. 2 snapt het nog niet helemaal, maar dat was bij nr. 1 ook niet. Gewoon consequent blijven.
Ik zie hier best nuttige dingen staan, maar dat zie ik bij zoveel 'technieken'. Ik pik er wel uit waarvan ik denk dat het werkt hier. Niet alles werkt bij ieder kind.
Individuele opvoeding is de sleutel als je het mij vraagt.
Als je niet lacht, ben je dood.
Bij haar moeder wel, dat zegt ze hierboven ook. Bij die van mij niet.quote:Op maandag 2 november 2009 21:09 schreef dutchie het volgende:
[..]
Echt?
Het is toch precies wat haar moeder op dat moment voelde, daar mag ze haar dochter toch wel mee confronteren?
De opmerking triggerde bij mij gewoon even wat. Ik had me misschien nog wat moeten nuanceren, maar dat hebben anderen al voor mij gedaan
Lekker douchen!
Goh, wat hebben jullie vandaag veel gepraat!
Bedankt voor je uitleg over belonen Owlet. Mijn vriend had het hier een tijdje terug over maar ik begreep niet goed wat hij bedoelde. Wat jij schrijft verheldert het voor me.
BE, klinkt erg leuk die cursus, tegen die tijd wil ik dat ook doen.
Bedankt voor je uitleg over belonen Owlet. Mijn vriend had het hier een tijdje terug over maar ik begreep niet goed wat hij bedoelde. Wat jij schrijft verheldert het voor me.
BE, klinkt erg leuk die cursus, tegen die tijd wil ik dat ook doen.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Ik haal toch nog even iets aan wat ik eerder genoemd heb, namelijk een bekende theorie van ene Kohlberg over morele ontwikkeling (want dat is eigenlijk hetgeen je probeert te stimuleren bij je kind d.m.v. van uitleg, beloning en straf). Dat sluit namelijk wel aan bij wat je zegt over dat sommige dingen bij jonge kindjes nog niet begrijpelijk is. 't Is natuurlijk geen wed van meden en perzen, maar ik vind het zelf wel inzichtelijk.quote:Op maandag 2 november 2009 21:09 schreef Brighteyes het volgende:
Tijdens de cursus zeiden ze dat je dat bij een heel kleintje eigenlijk nog niet kan doen. Bij een 5-6 jarige kan je gaan beginnen uit te leggen dat slaan niet mag omdat dat pijn doet en dat gooien niet mag omdat iets stuk gaat en dan zullen ze die verbanden ook leggen en onthouden maar eerder nog niet.
Bron met nog meer info: http://www.rkg.be/rkg5/page15/page16/page16.htmlquote:De zes fasen in de ontwikkeling van het individuele geweten volgens Kohlberg
Van alle menselijke vermogens heeft het geweten wel het meest tijd nodig om te ontwikkelen. Pas tijdens de adolescentie - of nog later - wordt de mens bekwaam om persoonlijk en zedelijk te handelen. Dit is niet los te koppelen van de sociale omgeving en de psychologische beïnvloeding. Het kind oordeelt gevoelsmatig. De puber laat zich leiden door de bestaande normen. Pas in de adoloscentiejaren wordt het echt verantwoordelijk beslissen mogelijk.
1 fase van beloning en straf
Normen van buitenaf - door ouders en opvoeders opgelegd - bepalen het gedrag van het kind. Hij houdt er rekening mee omdat er bepaalde gevolgen aan vastzitten. Wordt hij beloond, dan heeft hij iets goeds gedaan. (zo denkt het kind in deze fase !) Een straf brengt hem het besef bij dat hij iets verkeerds deed.
2 fase van lust en onlust
Nu komt er ook een persoonlijk element bij te pas. Waar het kind lust aan beleeft, is goed; wat hem onlust geeft, is kwaad. (alzo denkt het kind in deze tweede fase !)
3 fase van ‘de goede jongen’ en ‘het lieve meisje’
Het strikte verband tussen daad en beloning of straf wordt verbroken. Het kind wil de goedkeuring van de mensen rondom zich verwerven. Als zijn ouders (opvoeders) het kind prijzen, was het goed volgens hem; als ze het berispen, was het slecht.
4 fase van wet en orde
Het kind komt terecht in diverse vormen van menselijk samenleven met een geheel van rechten en plichten, waaraan iedereen zich te houden heeft (school-verkeer-organi-saties ...). Goed gedrag bestaat, voor de persoon in deze fase, er in dat men eerbied betoont voor het gezag en voor de gegeven sociale orde. Wat goed en kwaad is, ligt eens en voorgoed vast : daarover valt niet te discussiëren. Bestaande gewoonten en normen worden als definitief en onveranderlijk ervaren. De meeste mensen van vo-rige generaties bleven in deze fase steken, enerzijds door een ingewortelde eerbied voor elke vorm van gezag dat ‘van God’ kwam; anderzijds door gebrek aan ontwikke-ling en tekort aan informatie, zodat ze niet tot een persoonlijk inzicht konden komen. voorbeeld :
5 fase van het opstellen van een eigen waardenschaal
Overgeërfde gedragspatronen zijn niet noodzakelijk goed. Wat feitelijk bestaat en op het gezag van een groep steunt, is daarom nog niet het beste. Tegen een star vasthouden aan orde en wet worden nu zeden en gewoonten in vraag gesteld. Het geweten laat zich niet langer door bestaande normen leiden. Het gaat zijn eigen waardenschaal opstellen en proberen die in structuren en instellingen terug te vinden.
6 fase van het universeel ethisch beginsel
De laatste fase in de gewetensgroei wordt bereikt wanneer een ethisch oordeel gebaseerd wordt op universele waarden die je vrij kiest, d.i. uit persoonlijke overtuiging en vanuit een onafhankelijke beslissing. Het is de fase van de zedelijke volwassenheid en het autonoom handelen.
Voor de eerste fase bestaat eigenlijk nog een andere : de premorele fase. In deze fase verstaat het kind (baby) nog geen regels. Voor hem is goed wat plezierig of opwindend is; slecht is dan wat pijnlijk is of vrees inboezemt.
Dit is bij ons nog vrij recentelijk aan de orde geweest. Judith houdt veel van tekenen en tekent dus veel. Meestal op papier, maar soms vindt ze dat ze de muren, haar bed, haar kast, haar speelgoed en -verzin het maar- ook wel wat mooier kan maken. Ook al weet ze dat dat van ons niet mag. Ik heb haar verteld dat ik het niet leuk vond dat ze dat gedaan heeft, dat ze op papier mag tekenen en niet ergens anders op. Op de vraag waarom ze het deed, zei ze dat ze het zo mooier vond.quote:Op maandag 2 november 2009 17:42 schreef kahlie het volgende:
Als ze oud genoeg zijn om te weten dat het niet mag en het uit baldadigheid of ondeugendheid wel doen, ja, dan wordt het een ander verhaal. Dan zou ik inderdaad eerlijk zeggen: "Mama is boos dat je op de muren gekalkt hebt, je weet toch dat dat niet mag?" en vandaar uit vragen waarom het gebeurd is. Zo leer je je kind dat zelfs als je boos bent, ze nog de ruimte hebben om hun standpunt uit te leggen en dat jij daar ook best rustig naar kan luisteren.
En zo zie je op haar kamer dus tekeningetjes op haar bed, haar lamp, de muur, de kast, etc. En eigenlijk weet ik niet of ik het nou daarbij moet laten... (ze tekent best leuk en het is dus niet erg lelijk, maar ja...)
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Wat ik doe, als Eli zo'n drift"aanval" krijgt, is hetm heel stevig vasthouden, en heel zachtjes een liedje in zijn oor zingen. Dan gaat hij luisteren wat ik zing, en is hij afgeleidquote:Op maandag 2 november 2009 20:50 schreef sjak het volgende:
Poeh, belonen en straffen. Hier worden beiden veelvuldig toegepast. Eerlijk gezegd heb ik over dat veelvuldig belonen nooit zo nagedacht.
Ik vind het moeilijk om ze met de consequenties van hun gedrag te confronteren. Mijn oudste (3) heeft moeite met goed eten. Ze vindt maar weinig lekker. Nu geven we haar af en toe een klein cadeautje als ze goed eet (ah pakjes met sneeuwwitje figuren bijvoorbeeld). Dat werkt, als ze weet dat ze wat krijgt eet ze wel. We hebben ook wel niets gedaan maar dan at ze gewoon niet en werd met de dag moeier en zieker. Nu ze, dankzij de cadeautjes (?), weer wat beter eet gaat het fysiek veel beter.
Mijn jongste (1,5) lijkt op die van freecell en kleurdoos. Echt een schatje tot er iets niet naar zijn zin gaat. Dan doet hij een banaan na, laat zich vol drama op de grond vallen, bonkt met zijn hoofd of gooit met wat er dan ook maar in zijn buurt ligt. Troosten, vastpakken en laten liggen heb ik geprobeerd en dat helpt niet. Nu zet ik hem dus even op de gang terwijl ik erbij zeg waarom hij daar heen gaat (als ik boven het geschreeuw uit kom). Het werkt voor hem goed om hem uit de situatie te halen. Na een hele korte tijd lopen we naar hem toe en leggen hem uit waarom hij daar zat en dat hij weer terug mag komen maar dan niet meer dat mag doen.
Ik wil dit soort situaties ook wel zonder boosheid en belonen oplossen, Hebben jullie tips?
maar eli is heel erg van de muziek, dus wellicht dat dat ook van invloed is, weet ik niet.
dutchie, wat schijf je dat mooi over de zoektocht van je ouders hoe ze jou hebben opgevoed!
zo liefdevol! (zou je ze bijna moeten laten lezen, denk niet dat ze het droog houden, over complimenten gesproken )BE, eigenlijk is afleiden ook een sorot van uit de situatie halen, maar dan heftiger/sterker. Waar jij een time-out geeft, zou pvoesss haar ochter dan optillen en ergens anders neerzetten, na wat uitleg. denk ik dan. dus eigenlijk doen jullie hetzelfde!
en wij leggen wel atlijd uit na een time-out dat hij toch echt niet met zijn speelgoed mag gooien / whatever. PR gaat daar verder in dan ik (naast het feit dat ik nu geen time-outs meer geef, omdat ik het kind niet van de grond krijg om hem te verplaatsen, maar dat terzijde). maar we benoemen achteraf altijd nog wel waarom hij die time-out gehad heeft, met als afsluiting een knuffel en we spelen weer verder.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Ik ben heel erg van het benoemen wat we aan het doen zijn, wat we gaan doen, wat er fout is gegaan en hoe we dat anders aan gaan pakken..maar toen mijn oudste eens een mooie steen zag en een mooie auto, en die twee dingen met kracht combineerde 
heb ik hem toch van schrik ook wel even uit staan foeteren hoor
heb ik hem toch van schrik ook wel even uit staan foeteren hoor
I`m not weird. I`m limited edition.
Fijn topic om te lezen
Ook leuk om te lezen dat ik van heel veel mensen hier dingen ehrken die ik toepas bij Arwen:
Ik had wel even een vraagje aan Pvoesss, over de reactie aan Sjak heb je stukje even eruit gepakt,
Hier ook een hele slechte eter en ik verwen haar op mijn manier door vaker te eten wat zij wil. Eten is vind ik niet iets om mee te complimenteren als ze dat doen. Het is iets dat moet. En niet iets wat ze een fijn gevoel moet geven als ze het hebben gedaan zo van dat is heel knap ik eet. Het is tenslotte iets normaals. Ik zou gewoon ondanks het slechte eten dan altijd een toetje doen. Niet zeggen wat goed. Het komt vanzelf wel.l
Ik ben namelijk zelf de ervaring dat eten echt niet iets wat normaal is, en niet iets wat vanzelf wel komt.
natuurlijk ben ik me er van bewust dat Arwen's situatie meer uitzondering dan regel is.
En dat de weigering en angst een reden heeft.
Maar als je kind gewoon gaat weigeren te eten, bang is van eten hoe wil je dat dan zomaar als iets zien dat normaal is en niet die extra positieve aandacht verdient?
Ik ben dik 3 jaar al aan het "vechten" dat Arwen eet, dingen iig probeert te eten.
Dat wat goed gaat, gaat er zonder problemen in, geniet ze van. Maar toch blijft die grote angst om dingen die nieuw zijn te proberen.
Nieuwe dingen proberen hier wordt dik beloond, en nee het is niet zo dat ze dan maar weigert omdat ze een beloning krijgt.
Ze heeft grote angst, in haar ogen, in haar lijf.
Hoe zou jij daar dan mee omgaan? of zou je dan anders denken/doen als wat je nu doet.?
Ik ben daar erg nieuwsgierig naar
Ook leuk om te lezen dat ik van heel veel mensen hier dingen ehrken die ik toepas bij Arwen:
Ik had wel even een vraagje aan Pvoesss, over de reactie aan Sjak heb je stukje even eruit gepakt,
Hier ook een hele slechte eter en ik verwen haar op mijn manier door vaker te eten wat zij wil. Eten is vind ik niet iets om mee te complimenteren als ze dat doen. Het is iets dat moet. En niet iets wat ze een fijn gevoel moet geven als ze het hebben gedaan zo van dat is heel knap ik eet. Het is tenslotte iets normaals. Ik zou gewoon ondanks het slechte eten dan altijd een toetje doen. Niet zeggen wat goed. Het komt vanzelf wel.l
Ik ben namelijk zelf de ervaring dat eten echt niet iets wat normaal is, en niet iets wat vanzelf wel komt.
natuurlijk ben ik me er van bewust dat Arwen's situatie meer uitzondering dan regel is.
En dat de weigering en angst een reden heeft.
Maar als je kind gewoon gaat weigeren te eten, bang is van eten hoe wil je dat dan zomaar als iets zien dat normaal is en niet die extra positieve aandacht verdient?
Ik ben dik 3 jaar al aan het "vechten" dat Arwen eet, dingen iig probeert te eten.
Dat wat goed gaat, gaat er zonder problemen in, geniet ze van. Maar toch blijft die grote angst om dingen die nieuw zijn te proberen.
Nieuwe dingen proberen hier wordt dik beloond, en nee het is niet zo dat ze dan maar weigert omdat ze een beloning krijgt.
Ze heeft grote angst, in haar ogen, in haar lijf.
Hoe zou jij daar dan mee omgaan? of zou je dan anders denken/doen als wat je nu doet.?
Ik ben daar erg nieuwsgierig naar
Engaging Infinite Improbability Drive..
Ik dacht aan je toen ik dat schreef Ik zou het denk ik zo doen als ik het schreef.
Maar dat is in theorie. Ik merk nu steeds meer wat niet eten met je doet. Maar ik zou in ieder geval absoluut niet straffen dus als er altijd een toetje is dan wel het toetje geven. Maar verder heeft jouw situatie denk ik wel een goede duidelijke aanpak nodig en welke die is weet ik niet. Het is voor haar geen fase. Niet een moeilijk doen omdat ik alleen maar patat wil eten.
Hier gaat het ook niet altijd zo als het moet met eten en ik merk wel dat ik daar veel makkelijker in ben.
Ik bied het eten een aantal keer aan. En ik laat haar proeven. Vervolgens zeg ik er niets van. Alleen de laatste tijd is het zo dat ze wel aangeeft dat ze honger heeft erna. Ik bied het eten weer aan. En weer.
Maar ik zwicht dan uiteindelijk toch vaak wel omdat ik haar niet hongerig wil laten.
En gister betekende dat dus dat ze uiteindelijk een eierkoek at en nog 1 en nog 1
En eierkoek is vaak het enige wat er wel in gaat. Vooral bij tandjes problemen
De enige reden waarom ik het dus op mijn manier zou doen is omdat als je haar beloont ze misschien bevestiging krijgt in haar angst. Maar ik weet niet hoe dat voor haar is dus nee. ik weet het niet.
Maar aan de andere kant is het ook weer niet zo dat ze zomaar er mee zit. Nee ik weet het niet.
Ik zou het denk ik zo doen als ik het schreef. Maar dat is in theorie. Ik merk nu steeds meer wat niet eten met je doet. Maar ik zou in ieder geval absoluut niet straffen dus als er altijd een toetje is dan wel het toetje geven. Maar verder heeft jouw situatie denk ik wel een goede duidelijke aanpak nodig en welke die is weet ik niet. Het is voor haar geen fase. Niet een moeilijk doen omdat ik alleen maar patat wil eten.
Hier gaat het ook niet altijd zo als het moet met eten en ik merk wel dat ik daar veel makkelijker in ben.
Ik bied het eten een aantal keer aan. En ik laat haar proeven. Vervolgens zeg ik er niets van. Alleen de laatste tijd is het zo dat ze wel aangeeft dat ze honger heeft erna. Ik bied het eten weer aan. En weer.
Maar ik zwicht dan uiteindelijk toch vaak wel omdat ik haar niet hongerig wil laten.
En gister betekende dat dus dat ze uiteindelijk een eierkoek at en nog 1 en nog 1
En eierkoek is vaak het enige wat er wel in gaat. Vooral bij tandjes problemen
De enige reden waarom ik het dus op mijn manier zou doen is omdat als je haar beloont ze misschien bevestiging krijgt in haar angst. Maar ik weet niet hoe dat voor haar is dus nee. ik weet het niet.
Maar aan de andere kant is het ook weer niet zo dat ze zomaar er mee zit. Nee ik weet het niet.
Zit een punt in, het belonen, dat ik daarmee haar angst bevestig, maar ook angsten hebben is in zekere zin normaal en iets waarmee ze moeten leren omgaan.
En dan bedoel ik het in de zin van die horen bij het leven, het is gewoon heel naar als ze angsten hebben.
Echter is die angst er niet voor niets die heeft een oorzaak, in haar geval, veel ziek geweest/pijn gehad door reacties, dus eten= initieel gelijk aan pijn.
Zou ik het niet op die manier doen, en in eerste instantie deed ik dat ook niet, want idd gelijke gedachte eten is normaal.
Maar als ik kijk met de ervaring die ik nu heb, is eten bijzonder.
Dus weer een wedervraag, hoe zou je dan omgaan met angst.? zeker als die angst bij alleen het aanbieden en niets doen, tot niet eten, ondervoed raken of alleen geven wat ze blieft en daardoor te weinig bepaalde stoffen die essentieel zijn voor je als persoon en zeker bij een kind in de groei en bloei van de ontwikkeling etc.
En daardoor nare onderzoeken moet, en sonde bijv. moet. Daarmee straf je dan toch je kind. ?
( ik wil niet zeggen dat ik je denkwijze niet snap en niet begrijp, en afkeur absoluut niet, maar gewoon pure nieuwsgierigheid )
En dan bedoel ik het in de zin van die horen bij het leven, het is gewoon heel naar als ze angsten hebben.
Echter is die angst er niet voor niets die heeft een oorzaak, in haar geval, veel ziek geweest/pijn gehad door reacties, dus eten= initieel gelijk aan pijn.
Zou ik het niet op die manier doen, en in eerste instantie deed ik dat ook niet, want idd gelijke gedachte eten is normaal.
Maar als ik kijk met de ervaring die ik nu heb, is eten bijzonder.
Dus weer een wedervraag, hoe zou je dan omgaan met angst.? zeker als die angst bij alleen het aanbieden en niets doen, tot niet eten, ondervoed raken of alleen geven wat ze blieft en daardoor te weinig bepaalde stoffen die essentieel zijn voor je als persoon en zeker bij een kind in de groei en bloei van de ontwikkeling etc.
En daardoor nare onderzoeken moet, en sonde bijv. moet. Daarmee straf je dan toch je kind. ?
( ik wil niet zeggen dat ik je denkwijze niet snap en niet begrijp, en afkeur absoluut niet, maar gewoon pure nieuwsgierigheid
)
Engaging Infinite Improbability Drive..
Ja daar heb je ook gelijk in. Ik vind het heel lastig.
Ik moet er echt even over nadenken 
En ik vind dit soort vragen ook zeker niet erg hoor. Ik denk er graag over na.
Daar heb ik zelf ook veel aan. En kan ik eventueel mijn visies aanpassen.
Ik moet er echt even over nadenken
En ik vind dit soort vragen ook zeker niet erg hoor. Ik denk er graag over na.
Daar heb ik zelf ook veel aan. En kan ik eventueel mijn visies aanpassen.
dat het belonen haar angst bevestigt, zie ik niet helemaal.
het is toch meer "wat goed van je dat je die angst nu voor dit eten hebt overwonnen, mama is zo trots op je" ?
dan beloon je het overwinnen van de angst, je bevestigt niet dat het goed is dat ze angstig is.
toch?
het is toch meer "wat goed van je dat je die angst nu voor dit eten hebt overwonnen, mama is zo trots op je" ?
dan beloon je het overwinnen van de angst, je bevestigt niet dat het goed is dat ze angstig is.
toch?
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Ja... dan moet je je toch bedenken of ze het haar kamer is, die zij prettig mag maken of dat het jouw kamer is die jij op een bepaalde manier wilt hebben. Ik zou denk ik wel zeggen dat als ze dit wil prima, maar als ze het niet meer mooi vindt, dan moet ze wachten totdat jullie tijd hebben om er wat anders van te maken. Ze kan natuurlijk niet verwachten dat ze altijd gelijk haar zin krijgt en jullie dan staan te behangen.quote:Op maandag 2 november 2009 23:01 schreef Grijs het volgende:
[..]
Dit is bij ons nog vrij recentelijk aan de orde geweest. Judith houdt veel van tekenen en tekent dus veel. Meestal op papier, maar soms vindt ze dat ze de muren, haar bed, haar kast, haar speelgoed en -verzin het maar- ook wel wat mooier kan maken. Ook al weet ze dat dat van ons niet mag. Ik heb haar verteld dat ik het niet leuk vond dat ze dat gedaan heeft, dat ze op papier mag tekenen en niet ergens anders op. Op de vraag waarom ze het deed, zei ze dat ze het zo mooier vond.
En zo zie je op haar kamer dus tekeningetjes op haar bed, haar lamp, de muur, de kast, etc. En eigenlijk weet ik niet of ik het nou daarbij moet laten... (ze tekent best leuk en het is dus niet erg lelijk, maar ja...)
Over dat 'teleurgesteld zijn', ik denk dat het er ook aan ligt wat er dan gebeurd. Als mijn moeder zegt: "ik ben teleurgesteld in je", vervolgens draait ze zich om en is het gesprek afgelopen, dan zou ik me ook wel gemanipuleerd voelen. Als ze zou zeggen: "Ik ben teleurgesteld in het feit dat je geen rekening hebt gehouden met anderen en je afspraken niet nakomt", dan is er daarna ruimte om mijn kant van het verhaal uit te leggen. Zowiezo vind ik het naar als mensen teleurgesteld gebruiken ipv boos, net alsof boos niet mag of kan. Je bent boos als iemand over je grenzen heen gaat en je moet mensen laten weten dat ze die moeten respecteren, je bent teleurgesteld als je iets anders verwacht had dan wat er gebeurd is. En soms ben je ze alletwee tegelijkertijd
Over Time-Outs, ik denk dat het voor sommige kinderen heel goed werkt om ze te nemen, als ze teveel prikkels hebben en dus niet meer op jou kunnen reageren. Hoe meer jij doet, hoe meer prikkels ze krijgen en hoe slechter het wordt. Dan vind ik een time-out zodat ze tot rust kunnen komen zonder prikkels wel een goed idee. Als mijn kind wel goed reageert op gewoon vasthouden, troosten, praten e.d. dan zou ik dat liever doen. Ik vind het idee van 'in de hoek staan' en 'op de gang staan' onprettig.
Over dat teleurgesteld zijn, ik hou er niet zo van om dat te zeggen, het is zo'n doortrapte truc om iets duidelijk te maken. Soms voel ik het wel eens zo, maar dan verwoord ik het als volgt: 'ik ben niet boos, maar vind het gewoon jammer dat je niet hebt begrepen wat ik bedoel'. Daarmee leg ik de schuld ook een beetje bij mijzelf dat ik niet duidelijk genoeg ben geweest in hetgeen ik van ze verlang. In feite spreek je ook een soort teleurstelling uit, zonder ze een gevoel van extreem falen te geven. Ligt natuurlijk ook aan de ernst van het 'vergrijp', maar heel ernstige dingen zijn hier nog niet voorgekomen (ik heb het trouwens nu over mijn oudste twee, van 12 en 13, bij de jongste twee van 5 en 7 pas ik dit soort psychologische 'oorlogvoering' niet toe, lijkt me tamelijk zinloos.
niet toe, lijkt me tamelijk zinloos.
Nou, ik vind het ook wel prettig om zélf even bij zinnen te komen. Het gaat hier soms echt even hard tegen hard en ik wil me ook niet aldoor ermee bemoeien. Maar als het dan wél over mijn grens gaat en ze stoppen niet ondanks herhaald vragen dan gaan ze even uit elkaar en op een rustige plek nadenken. Daar kan iedereen dan even afkoelen, zijn mening formuleren en dat geldt dan ook voor míj. Anders sta ik weer met stoom uit mijn oren en dat helpt zéker niet.quote:
[..]
Ja... dan moet je je toch bedenken of ze het haar kamer is, die zij prettig mag maken of dat het jouw kamer is die jij op een bepaalde manier wilt hebben. Ik zou denk ik wel zeggen dat als ze dit wil prima, maar als ze het niet meer mooi vindt, dan moet ze wachten totdat jullie tijd hebben om er wat anders van te maken. Ze kan natuurlijk niet verwachten dat ze altijd gelijk haar zin krijgt en jullie dan staan te behangen.
Over dat 'teleurgesteld zijn', ik denk dat het er ook aan ligt wat er dan gebeurd. Als mijn moeder zegt: "ik ben teleurgesteld in je", vervolgens draait ze zich om en is het gesprek afgelopen, dan zou ik me ook wel gemanipuleerd voelen. Als ze zou zeggen: "Ik ben teleurgesteld in het feit dat je geen rekening hebt gehouden met anderen en je afspraken niet nakomt", dan is er daarna ruimte om mijn kant van het verhaal uit te leggen. Zowiezo vind ik het naar als mensen teleurgesteld gebruiken ipv boos, net alsof boos niet mag of kan. Je bent boos als iemand over je grenzen heen gaat en je moet mensen laten weten dat ze die moeten respecteren, je bent teleurgesteld als je iets anders verwacht had dan wat er gebeurd is. En soms ben je ze alletwee tegelijkertijd
Over Time-Outs, ik denk dat het voor sommige kinderen heel goed werkt om ze te nemen, als ze teveel prikkels hebben en dus niet meer op jou kunnen reageren. Hoe meer jij doet, hoe meer prikkels ze krijgen en hoe slechter het wordt. Dan vind ik een time-out zodat ze tot rust kunnen komen zonder prikkels wel een goed idee. Als mijn kind wel goed reageert op gewoon vasthouden, troosten, praten e.d. dan zou ik dat liever doen. Ik vind het idee van 'in de hoek staan' en 'op de gang staan' onprettig.
Maar goed, ik had toen mijn jongens nog klein waren ook hele verlichte ideeen over hoe het zou moeten en hoe het nooit zou gaan.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Tja, dat kan natuurlijk ookquote:Op woensdag 4 november 2009 13:20 schreef debuurvrouw het volgende:
Nou, ik vind het ook wel prettig om zélf even bij zinnen te komen. Het gaat hier soms echt even hard tegen hard en ik wil me ook niet aldoor ermee bemoeien. Maar als het dan wél over mijn grens gaat en ze stoppen niet ondanks herhaald vragen dan gaan ze even uit elkaar en op een rustige plek nadenken. Daar kan iedereen dan even afkoelen, zijn mening formuleren en dat geldt dan ook voor míj. Anders sta ik weer met stoom uit mijn oren en dat helpt zéker niet.
Ik ben van nature gewoon erg tolerant en niet snel geneigd om te schreeuwen, te duwen of nare dingen te zeggen. Ik krijg nog weleens te horen dat ik akelig tolerant ben, wat voor mijn gevoel wel een heel raar compliment/rare belediging is. Mijn vader, ach, die krijg je zo van z'n stuk en m'n moeder is ook vrij fel. Misschien is het wel een tegenreactie dat ik dingen dus graag redelijk oplos en heel rustig blijf. Hehehe, we zullen wel zien hoe het daadwerkelijk gaat, maar streven naar iets wat je graag zou willen is niet zo gek toch?quote:Op woensdag 4 november 2009 13:20 schreef debuurvrouw het volgende:
Maar goed, ik had toen mijn jongens nog klein waren ook hele verlichte ideeen over hoe het zou moeten en hoe het nooit zou gaan.
Moeilijk denk ik. Sommige kinderen zullen met belonen neigen naar: 'zie je wel ik kan het wel en dat maakt iedereen blij', anderen zullen bevestiging zien en denken: 'zie je wel, eten is iets heel moeilijks en het klopt dat het normaal is dat ik daar angstig over ben'. Helaas is opvoeden niet zo zwart wit.quote:Op woensdag 4 november 2009 11:55 schreef DaviniaHR het volgende:
dat het belonen haar angst bevestigt, zie ik niet helemaal.
het is toch meer "wat goed van je dat je die angst nu voor dit eten hebt overwonnen, mama is zo trots op je" ?
dan beloon je het overwinnen van de angst, je bevestigt niet dat het goed is dat ze angstig is.
toch?
Ik heb van nabij gezien wat voor schade jaren later er nog kan zijn als je het niet eten van je kind niet weet op te lossen en wanhopig daarvan wordt. Mijn ex-partner had nogal wat operaties achter de rug (20+), waarvan vele als kind. Daar kreeg hij best wel bloedarmoede van en ook at hij maar met moeite en weigerde soms om ook maar iets te eten. Zijn moeder werd wanhopig en na alles geprobeerd te hebben heeft ze uiteindelijk tegen hem gezegd dat ze er dood aan ging dat hij niks at.
Oef... als volwassene kan je je misschien die wanhoop en angst om je kind wel begrijpen, maar als kind? Hij voelde zich opeens verantwoordelijk voor haar welzijn en angstig als hij teveel pijn had of te moe was om te eten. Zelf jaren later nog at hij heel weinig, want hij werd panisch als hij z'n bord niet kon leegeten. Iemand anders z'n eten laten opscheppen was al helemaal taboe.
Als je kind niet wil eten vanuit een angst die gerechtvaardigd is vanuit het verleden zoals pijn, dan zou ik inderdaad de hele dag door kleine hapjes voeren om te kijken of ze dat wil of kan. Krijgt ze toch voldoende binnen, zonder dat het per se strijd is. Spelletjes spelen met blokjes kaas of stukjes wortel etc.
Hier ook veel problemen gehad mbt oa eten.
Hier lag het probleem uiteindelijk aan bepaalde kleursamenstellingen/aanvoelen van voedsel of de manier waarop het op het bord lag en de angst voor onbekend voedsel.
Forceren en op een negatieve manier reageren resulteerde bij voorbaat al in kokhalzen terwijl er al niet eens een hap genomen was.
Hij begon weer meer te eten toen hij zelf de controle kreeg over het op te eten voedsel.
We betrokken hem al op het moment dat het gekocht werd. Van te voren wel veel gepraat over welke voedingsstoffen het lichaam nodig heeft en hem hierop gevarieerd laten kiezen.
Ook betrekken bij het bereiden en tafel dekken.
Daarna een afspaak gemaakt over de hoeveelheid dat min op moest en hem zelf laten opscheppen.
Soms zette ik daarbij ook een nieuw product op tafel die in eerste instantie geweigerd werd, maar door de afspraak toch proberen al lik je er alleen aan, werden sommige producten toch na verloop van tijd als veilig beschouwd en opgegeten.
Wij hingen hier wel een beloningssysteem aan vast door stickers te sparen die hij dan kon inwisselen voor een prijs uit de prijzentas.
Toen hij rond de leeftijd van 11 jaar kwam vond hij zichzelf hier te oud voor worden. Gaf dit aan en at gewoon met ons mee. Sommige producten eet hij echter nog steeds niet. Of hij eet periodiek bepaalde producten niet.
Verder eet hij nu alles wat los en vast zit.
Hier lag het probleem uiteindelijk aan bepaalde kleursamenstellingen/aanvoelen van voedsel of de manier waarop het op het bord lag en de angst voor onbekend voedsel.
Forceren en op een negatieve manier reageren resulteerde bij voorbaat al in kokhalzen terwijl er al niet eens een hap genomen was.
Hij begon weer meer te eten toen hij zelf de controle kreeg over het op te eten voedsel.
We betrokken hem al op het moment dat het gekocht werd. Van te voren wel veel gepraat over welke voedingsstoffen het lichaam nodig heeft en hem hierop gevarieerd laten kiezen.
Ook betrekken bij het bereiden en tafel dekken.
Daarna een afspaak gemaakt over de hoeveelheid dat min op moest en hem zelf laten opscheppen.
Soms zette ik daarbij ook een nieuw product op tafel die in eerste instantie geweigerd werd, maar door de afspraak toch proberen al lik je er alleen aan, werden sommige producten toch na verloop van tijd als veilig beschouwd en opgegeten.
Wij hingen hier wel een beloningssysteem aan vast door stickers te sparen die hij dan kon inwisselen voor een prijs uit de prijzentas.
Toen hij rond de leeftijd van 11 jaar kwam vond hij zichzelf hier te oud voor worden. Gaf dit aan en at gewoon met ons mee. Sommige producten eet hij echter nog steeds niet. Of hij eet periodiek bepaalde producten niet.
Verder eet hij nu alles wat los en vast zit.
Ja absoluut! ik merk alleen dat dit met je eigen kind nog heel lastig is. Nou lijkt het net of het hier kommer en kwel is opvoedtechnisch, dat valt mee hoor.quote:
[..]
Tja, dat kan natuurlijk ook
[..]
Hehehe, we zullen wel zien hoe het daadwerkelijk gaat, maar streven naar iets wat je graag zou willen is niet zo gek toch?
Kinderen hebben nou een keer een eigen karakter en dát maakt het soms nog wel eens complex. Mijn oudste bijvoorbeeld lijkt enorm op mij en ik merk dat ik me dan stoor aan dingen van hem die me van mijzelf ook storen. Nou ja, hou dat maar eens zuiver dan. Mijn middelste is een enorme bijterige dwarskop en lijkt enorm op z'n vader. die twee liggen dus ook regelmatig in de clinch terwijl ik door ervaring wijs geworden
daar wat makkelijker langs maouvreer.En kinderen hebben de lieftallige neiging om hun ouders lekker te testen. Nou schijnt dat een enorm compliment te zijn (ze voelen zich veilig en geliefd anders durven ze dat niet) maar als ik net ongesteld moet worden liever niet zeg maar.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
ik vind dit zo'n intressant topic. Ik heb nog geen kinderen, maar wil ze wel hebben. In veel dingen kan ik me best vinden mbt tot AP op het cosleeping na, maar dat is meer omdat ik het doodeng zou vinden en heel erg hard mijn eigen slaap en plek nodig heb. ik kan me ook vooral vinden in de manier rond om het straffen enzo. Ik ben van mening en gelukkig mijn vriend 
ook dat vooral op hele jonge leeftijd straffen totaal geen effect heeft. Ik zie dat bij een vriendin, die kleine is nu 14 maanden en de eerste keer dat het kind op de gang belande toen was hij een maand of 11. En dan denk ik als je daar nu al mee begint wat wil je dan als het kind ouder wordt? Hoe straf je dan. Want uiteindelijk heeft dat op de gang zetten natuurlijk ook geen effect meer. Waarom straffen? Die vriendin is echt van mening dat het kind toch echt wel weet wat het aan het doen is. Als straffen effect zou hebben zou hij het de volgende dag toch niet meer doen. Toen zei ze: ja maar ik doe ook weleens dingen waar ik van weet dat ik het niet moet doen. Waar op ik zei maar jij weet wel wat het gevolg dan is en kan er voor kiezen het niet te doen. Zo'n kind kan dat nog helemaal niet. Ik ben er van overtuigd dat kinderen pas op een latere leeftijd die link kunnen leggen. Een goed voorbeeld: De kleine van mijn vriendin zat ergens aan waar hij niet aan mocht zitten. Naar tig keren te hebben gezegt daar mag je niet aan zitten werd het kind op de gang gezet, met flink huilen als gevolg. Waaeop ik vroeg waarom zet je het niet in de box als je dat niet fijn vind. Ja maar in de box heeft hij het naar zijn zin. Ik had zoiets van ja dus?? Jij hoeft niet te mopperen en het kind kan lekker verder spelen. Ja maar daar leert hij niks van. Maar van dat straffen ook niet, want de volgende dag weer het zelfde liedje. In mijn ogen voorkom je ook voor jezelf een hoop frustratie door het kind weg te halen uit de situatie en iets anders aan te bieden wat ook leuk is, dan de hele dag te moeten mopperen op een kind. Ik ga dit topic zeker blijven volgen al is het om er dingen voor de toekomst uit te halen wat ik zelf graag zou willen meenemen
-edit- post is langer geworden dan ik dacht
ook dat vooral op hele jonge leeftijd straffen totaal geen effect heeft. Ik zie dat bij een vriendin, die kleine is nu 14 maanden en de eerste keer dat het kind op de gang belande toen was hij een maand of 11. En dan denk ik als je daar nu al mee begint wat wil je dan als het kind ouder wordt? Hoe straf je dan. Want uiteindelijk heeft dat op de gang zetten natuurlijk ook geen effect meer. Waarom straffen? Die vriendin is echt van mening dat het kind toch echt wel weet wat het aan het doen is. Als straffen effect zou hebben zou hij het de volgende dag toch niet meer doen. Toen zei ze: ja maar ik doe ook weleens dingen waar ik van weet dat ik het niet moet doen. Waar op ik zei maar jij weet wel wat het gevolg dan is en kan er voor kiezen het niet te doen. Zo'n kind kan dat nog helemaal niet. Ik ben er van overtuigd dat kinderen pas op een latere leeftijd die link kunnen leggen. Een goed voorbeeld: De kleine van mijn vriendin zat ergens aan waar hij niet aan mocht zitten. Naar tig keren te hebben gezegt daar mag je niet aan zitten werd het kind op de gang gezet, met flink huilen als gevolg. Waaeop ik vroeg waarom zet je het niet in de box als je dat niet fijn vind. Ja maar in de box heeft hij het naar zijn zin. Ik had zoiets van ja dus?? Jij hoeft niet te mopperen en het kind kan lekker verder spelen. Ja maar daar leert hij niks van. Maar van dat straffen ook niet, want de volgende dag weer het zelfde liedje. In mijn ogen voorkom je ook voor jezelf een hoop frustratie door het kind weg te halen uit de situatie en iets anders aan te bieden wat ook leuk is, dan de hele dag te moeten mopperen op een kind. Ik ga dit topic zeker blijven volgen al is het om er dingen voor de toekomst uit te halen wat ik zelf graag zou willen meenemen-edit- post is langer geworden dan ik dacht
Be happy with the little things in life
quote:Op woensdag 4 november 2009 13:20 schreef debuurvrouw het volgende:
[..]
Nou, ik vind het ook wel prettig om zélf even bij zinnen te komen. Het gaat hier soms echt even hard tegen hard en ik wil me ook niet aldoor ermee bemoeien. Maar als het dan wél over mijn grens gaat en ze stoppen niet ondanks herhaald vragen dan gaan ze even uit elkaar en op een rustige plek nadenken. Daar kan iedereen dan even afkoelen, zijn mening formuleren en dat geldt dan ook voor míj. Anders sta ik weer met stoom uit mijn oren en dat helpt zéker niet.
Maar goed, ik had toen mijn jongens nog klein waren ook hele verlichte ideeen over hoe het zou moeten en hoe het nooit zou gaan.
Heil debuurvrouw 
Als je niet lacht, ben je dood.
Over jullie posts als reactie op mijn niet boos willen worden, heb ik nog eens goed nagedacht. En ik denk dat jullie wel gelijk hebben: ik mag best laten merken dat hetgeen ze gedaan heeft niet goed is en ik dus boos ben, als dat maar op een veilige en goede manier gebeurt. Het gaat dus meer om de manier waarop de boosheid geuit wordt, en niet om de boosheid op zich.
Fijn, die input in dit topic.
Fijn, die input in dit topic.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Miss-sly, mijn man en ik noemen dat functionele boosheid. Niet gaan schreeuwen omdat je zelf over de zeik bent, maar wel beheerst boos zijn als iets echt niet kan. Dat is een heel fijn streven en meestal lukt dat hier ook wel.
Inderdaad een fijn streven en iets waar ik zeker op wil letten. Kan ik mooi beginnen met oefenen op schaap, want ik wil nog wel eens te emotioneel worden, en dat is natuurlijk juist niet de bedoeling. Misschien had ik zelfs wel uit zelfbescherming gekozen voor geen boosheid, omdat beheersing van de boosheid moeilijker is?
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Op zich denk ik niet dat boosheid beter te beheersen is dan bijvoorbeeld heftig verdriet, rouw e.d. emoties. Ik denk dat in onze maatschappij het veel geoorloofder is om over de scheef te gaan (mijn mening!) met boosheid. Als je uit rouw je haren uit je hoofd trekt, dan ga je 'te ver' voor de meeste Nederlanders (maar bij andere culturen is dat weer doodnormaal). Maar als je schreeuwt, duwt, trekt, nare dingen zegt die je niet meent e.d. uit boosheid dan vinden veel Nederlanders dat normaal, want ja, je bent boos.quote:Op woensdag 4 november 2009 20:38 schreef miss_sly het volgende:
Inderdaad een fijn streven en iets waar ik zeker op wil letten. Kan ik mooi beginnen met oefenen op schaap, want ik wil nog wel eens te emotioneel worden, en dat is natuurlijk juist niet de bedoeling. Misschien had ik zelfs wel uit zelfbescherming gekozen voor geen boosheid, omdat beheersing van de boosheid moeilijker is?
Ik vind dat niet normaal. Ik vind schreeuwen respectloos. Ik vind dingen die je niet meent zeggen om de ander te kwetsen, om terug te slaan omdat jij je gekwetst voelt, puur egoisme. Ik vind weglopen, express niet meer willen praten, radio stilte e.d. veel te ver gaan, tenzij dit een kleine 5 minuten time out is. Ik vind duwen, trekken, slaan e.d. ver de grens voorbij. Maar ja, dat ben slechts ik!
Ouderschap wordt steeds 'moeilijker' of tenminste, steeds veeleisender. Terwijl vorige generaties al klaar waren bij 'je kinderen hebben te eten', generaties daarna klaar waren bij 'je kinderen hebben te eten en hebben een goede baan', generaties daarna 'te eten, goede baan en mogelijkheden tot ontplooing, willen de meeste ouders al deze dingen, maar ook zelfverzekerde, liefdevolle en bewuste kinderen afleveren.
Dat is nogal wat en daardoor komt er een steeds grotere groep ouders die zich bezig houdt met vragen zoals: "wat voor invloed heeft mijn gedrag op mijn kind"
quote:Op woensdag 4 november 2009 20:15 schreef miss_sly het volgende:
Over jullie posts als reactie op mijn niet boos willen worden, heb ik nog eens goed nagedacht. En ik denk dat jullie wel gelijk hebben: ik mag best laten merken dat hetgeen ze gedaan heeft niet goed is en ik dus boos ben, als dat maar op een veilige en goede manier gebeurt. Het gaat dus meer om de manier waarop de boosheid geuit wordt, en niet om de boosheid op zich.
Fijn, die input in dit topic.
kahlie, je beschrijft precies die behoeftepyramide, das wel grappig om te zien
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Ik heb het met mijn moeder ook over dit topic gehad, en het is zo fijn hoe ze daar positief op reageert. Ze zei zelfs dat ze had gewild dat zij destijds ook zoveel info uit zoveel verschillende bronnen had kunnen halen. 40 jaar geleden was het natuurlijk allemaal veel beperkter.
Fijn dat ze er zo op reageert, en dat ze ook meedenkt enzo. Sowieso accepteert en respecteert ze onze manier van opvoeden, maar het is ook wel prettig als ze erachter staat en ik er met haar over van gedachten kan wisselen.
Fijn dat ze er zo op reageert, en dat ze ook meedenkt enzo. Sowieso accepteert en respecteert ze onze manier van opvoeden, maar het is ook wel prettig als ze erachter staat en ik er met haar over van gedachten kan wisselen.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Dat begrijp ik neit helemaal. De uiting van al deze emoties is volgens mij wel te beheersen, als je dat werkelijk wil. En in het geval van boosheid denk ik dat dat een goed streven is. In het geval van heftig verdriet of rouw kan het ook goed zijn om het enigszins beheersbaar te houden, zeker naar je kind toe. Niet dat je kind niet mag zien dat je verdriet hebt, uiteraard wel, maar het moet ook daarmee niet zo zijn dat je je er volledig in verliest. Voor boosheid geldt hetzelfde imo.quote:
[..]
Op zich denk ik niet dat boosheid beter te beheersen is dan bijvoorbeeld heftig verdriet, rouw e.d. emoties.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik reageerde op jouw idee dat je boosheid missschien minder beheersbaar vond, maar kennelijk stond dat er niet duidelijk, sorry!quote:Op donderdag 5 november 2009 11:53 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Dat begrijp ik neit helemaal. De uiting van al deze emoties is volgens mij wel te beheersen, als je dat werkelijk wil. En in het geval van boosheid denk ik dat dat een goed streven is. In het geval van heftig verdriet of rouw kan het ook goed zijn om het enigszins beheersbaar te houden, zeker naar je kind toe. Niet dat je kind niet mag zien dat je verdriet hebt, uiteraard wel, maar het moet ook daarmee niet zo zijn dat je je er volledig in verliest. Voor boosheid geldt hetzelfde imo.
Zelf vind ik het dus niet beter of slechter beheersbaar dan verdriet. Boosheid is net zo moeilijk als verdriet, is net zo moeilijk als rouw, is net zo moeilijk als bitter reageren etc. Al onze emoties kun je beheersbaar houden, niet in hoe je ze voelt, maar wel in hoe je ze uit. Natuurlijk is dat een streven en niet een 'zo gaat het altijd' en natuurlijk moet je oppassen dat je niet je gevoelens verdringt, maar ze gewoon anders uit.quote:Op woensdag 4 november 2009 20:38 schreef miss_sly het volgende:Misschien had ik zelfs wel uit zelfbescherming gekozen voor geen boosheid, omdat beheersing van de boosheid moeilijker is?
Ow, maar dan heb ik me niet duidelijk uitgedrukt.quote:
[..]
Ik reageerde op jouw idee dat je boosheid missschien minder beheersbaar vond, maar kennelijk stond dat er niet duidelijk, sorry!
[..]
Zelf vind ik het dus niet beter of slechter beheersbaar dan verdriet. Boosheid is net zo moeilijk als verdriet, is net zo moeilijk als rouw, is net zo moeilijk als bitter reageren etc. Al onze emoties kun je beheersbaar houden, niet in hoe je ze voelt, maar wel in hoe je ze uit. Natuurlijk is dat een streven en niet een 'zo gaat het altijd' en natuurlijk moet je oppassen dat je niet je gevoelens verdringt, maar ze gewoon anders uit.
Ik heb het puur over mezelf. Ik heb moeite met boosheid, uit het echt veel te vaak niet goed, door mijn stem te verheffen en/of te gaan huilen. Ik bedacht me dat ik misschien onbewust voor niet boos worden wilde kiezen, omdat me dat voor mezelf gemakkelijker leek dan het leren beheersen en op de juiste manier uiten van mijn boosheid. Ik kan over het algemeen met mijn andere gevoelens prima overweg, zowel voor mezelf als mijn uiting, maar met boosheid is dat voor mij lastiger.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Vraag: is het, zo dat AP-ouders veelal ook biologisch-dynamisch of ecologisch eten/drinken/kleden etc?
En heeft AP een link naar de antroposofie?
En heeft AP een link naar de antroposofie?
Er is geen land over dat ik nog ontdekken kan. Er is alleen het eiland dat ik heet. - Ted van Lieshout
OUD Gouden Toetsenbord Award 2010!
OUD Gouden Toetsenbord Award 2010!
neequote:
Vraag: is het, zo dat AP-ouders veelal ook biologisch-dynamisch of ecologisch eten/drinken/kleden etc?
En heeft AP een link naar de antroposofie?
Wél kom je denk ik onder AP'ers misschien wat vaker tegen dat mensen BD eten/drinken/kleden en misschien ook wel vaker dat de kinderen op de vrijeschool zitten. Ik denk omdat het interesseren voor AP meestal wel samen gaat met een interesse in bewust omgaan met o.a. voeding, gezondheid en opvoeding.
Alhoewe de antroposofie in een aantal dingen juist lijnrecht tegenover AP staat.
borstvoeding langer dan 9 maanden bijvoorbeeld
zie oa http://www.ouders.nl/lacta/bv0295.htm & http://www.ouders.nl/lacta/bv0096.htm
zie oa http://www.ouders.nl/lacta/bv0295.htm & http://www.ouders.nl/lacta/bv0096.htm
Eentje die ik toevallig weet en kort door de bocht geformuleerd: in de antroposofie is 'men' niet zo'n voorstander van langvoeden. Waar de grens precies ligt weet ik niet.
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
De grens ligt, althans volgens mij die-hard antro CB arts, bij het zelfstandig staan en lopen van het kind. Zo ongeveer rond de negen maanden.
Daarnaast zijn samen slapen, veel dragen en je kind zo veel mogelijk bij je hebben ook vaak niet verenigbaar met de "oude antroposofie". Binnen de antroposofie gaat men wel uit van zo veel mogelijk omhulling en warmte voor het (kleine) kind maar het zou dan juist eerder vanuit externe factoren moeten komen. Een wieghemeltje, wollen ondergoed, warme kleuren in de kamer, halve gordijntjes, noem maar op. En liever niet vanuit de moeder zelf.
Maar goed, dat is wel een beetje de mening van de wat oudere garde. Het staat zelfs nergens gemeld in de boeken en voordrachten van Steiner, het is eerder de in de jaren 50 gevormde interpretatie van teksten uit de jaren 20 en 30.
Hoog tijd voor vernieuwing dus en die is er ook wel aan het komen, mede doordat bijvoorbeeld de vrijescholen en de consultatiebureau's steeds meer niet-antroposofische leerlingen en patienten krijgen (waaronder dus aardig wat AP'ers).
Daarnaast zijn samen slapen, veel dragen en je kind zo veel mogelijk bij je hebben ook vaak niet verenigbaar met de "oude antroposofie". Binnen de antroposofie gaat men wel uit van zo veel mogelijk omhulling en warmte voor het (kleine) kind maar het zou dan juist eerder vanuit externe factoren moeten komen. Een wieghemeltje, wollen ondergoed, warme kleuren in de kamer, halve gordijntjes, noem maar op. En liever niet vanuit de moeder zelf.
Maar goed, dat is wel een beetje de mening van de wat oudere garde. Het staat zelfs nergens gemeld in de boeken en voordrachten van Steiner, het is eerder de in de jaren 50 gevormde interpretatie van teksten uit de jaren 20 en 30.
Hoog tijd voor vernieuwing dus en die is er ook wel aan het komen, mede doordat bijvoorbeeld de vrijescholen en de consultatiebureau's steeds meer niet-antroposofische leerlingen en patienten krijgen (waaronder dus aardig wat AP'ers).
en het mutsje op het eerste jaar zodat er niet teveel invloeden binnenkomen oid. Ik werd er laatst op gewezen door een wat oudere dame.quote:Op zondag 8 november 2009 09:44 schreef owlet het volgende:
De grens ligt, althans volgens mij die-hard antro CB arts, bij het zelfstandig staan en lopen van het kind. Zo ongeveer rond de negen maanden.
Daarnaast zijn samen slapen, veel dragen en je kind zo veel mogelijk bij je hebben ook vaak niet verenigbaar met de "oude antroposofie". Binnen de antroposofie gaat men wel uit van zo veel mogelijk omhulling en warmte voor het (kleine) kind maar het zou dan juist eerder vanuit externe factoren moeten komen. Een wieghemeltje, wollen ondergoed, warme kleuren in de kamer, halve gordijntjes, noem maar op. En liever niet vanuit de moeder zelf.
Maar goed, dat is wel een beetje de mening van de wat oudere garde. Het staat zelfs nergens gemeld in de boeken en voordrachten van Steiner, het is eerder de in de jaren 50 gevormde interpretatie van teksten uit de jaren 20 en 30.
Hoog tijd voor vernieuwing dus en die is er ook wel aan het komen, mede doordat bijvoorbeeld de vrijescholen en de consultatiebureau's steeds meer niet-antroposofische leerlingen en patienten krijgen (waaronder dus aardig wat AP'ers).
Idd, maar dat heeft weer niet zo veel met wel of niet AP zijn te maken denk ikquote:
[..]
en het mutsje op het eerste jaar zodat er niet teveel invloeden binnenkomen oid. Ik werd er laatst op gewezen door een wat oudere dame.
ja dat weet ik, maar ik bedoelde dat het niet AP is om wel of geen mutsje op te doen dus dat het weinig te maken heeft met de tegenstelling AP-antroposofie
Ahzo.. ik bedoelde ook meer dat het iets is dat echt bij Antroposofie hoort.. niet zozeer met een link naar AP ofzo
Ik moest gisteravond nog aan dit topic denken, en hoe blij ik ben dat het gestart is, ondanks de initiele narigheid.
We gingen naar bed, Senna werd wakker en die had ik dus nog even gevoed. En zoals vaker de laatste week, wil ze daarna niet in haar wiegje slapen. Ineens is dat veranderd en is ze klaarwakker, lukt het slapen niet. En dus nam ik haar bij ons in bed, zoals ook al een aantal keer de afgelopen week. En ik bedacht me dat ik me lekker niet afvroeg of dat nou wel of niet goed zou zijn. Wij vinden het goed, het is goed voor Senna en we slapen alledrie!
We gingen naar bed, Senna werd wakker en die had ik dus nog even gevoed. En zoals vaker de laatste week, wil ze daarna niet in haar wiegje slapen. Ineens is dat veranderd en is ze klaarwakker, lukt het slapen niet. En dus nam ik haar bij ons in bed, zoals ook al een aantal keer de afgelopen week. En ik bedacht me dat ik me lekker niet afvroeg of dat nou wel of niet goed zou zijn. Wij vinden het goed, het is goed voor Senna en we slapen alledrie!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Bedankt, voor de antwoorden op mijn, vraag.
Mijn interesse ligt bij de Antroposofie, namelijk, ook omdat ik deels zo ben opgevoed, mijn ouders, namen het beste uit de werelden van AP, Antroposofie, Montessori etc.
Maar nog een vraag: in hoeverre is het bij jullie een optie, om de AP te ''laten varen'' als je kind, een handicap heeft? Of staat dat elkaar, niet in de weg?
Ik denk juist, dat AP-ers, het AP-schap, juist laten varen, als dat goed is voor het kind. En dat er dan wel ''een andere manier'' komt, op jullie weg. ?!
Mijn interesse ligt bij de Antroposofie, namelijk, ook omdat ik deels zo ben opgevoed, mijn ouders, namen het beste uit de werelden van AP, Antroposofie, Montessori etc.
Maar nog een vraag: in hoeverre is het bij jullie een optie, om de AP te ''laten varen'' als je kind, een handicap heeft? Of staat dat elkaar, niet in de weg?
Ik denk juist, dat AP-ers, het AP-schap, juist laten varen, als dat goed is voor het kind. En dat er dan wel ''een andere manier'' komt, op jullie weg. ?!
Er is geen land over dat ik nog ontdekken kan. Er is alleen het eiland dat ik heet. - Ted van Lieshout
OUD Gouden Toetsenbord Award 2010!
OUD Gouden Toetsenbord Award 2010!
Fijn Miss_sly, dat is ook zo belangrijk, dat je kunt vertrouwen op je gevoel daarbij!
Ik heb nog niet eerder gereageerd in dit topic, maar wel actief meegelezen. Ik herken veel dingen, en het helpt ook om me bewuster te maken van hoe we bepaalde dingen in de opvoeding aanpakken. Dat doen we vooral op gevoel, door goed te kijken wat lijkt te passen bij de kinderen, maar toch hou je je eigen valkuilen. Ik wil bijvoorbeeld niet steeds zeggen tegen de oudste (2 jaar) dat iets niet mag, maar hem juist dingen uitleggen of afleiden met iets anders, maar soms is dat moeilijk als je zelf moe bent en een kort lontje hebt. Tegelijkertijd weet je dat alleen maar nee zeggen niet het gewenste effect gaat hebben
Nou goed, jullie uitleg en ervaringen in dit topic zijn fijn om te lezen dus gewoon even een bedankt daarvoor
Ik heb nog niet eerder gereageerd in dit topic, maar wel actief meegelezen. Ik herken veel dingen, en het helpt ook om me bewuster te maken van hoe we bepaalde dingen in de opvoeding aanpakken. Dat doen we vooral op gevoel, door goed te kijken wat lijkt te passen bij de kinderen, maar toch hou je je eigen valkuilen. Ik wil bijvoorbeeld niet steeds zeggen tegen de oudste (2 jaar) dat iets niet mag, maar hem juist dingen uitleggen of afleiden met iets anders, maar soms is dat moeilijk als je zelf moe bent en een kort lontje hebt. Tegelijkertijd weet je dat alleen maar nee zeggen niet het gewenste effect gaat hebben
Nou goed, jullie uitleg en ervaringen in dit topic zijn fijn om te lezen dus gewoon even een bedankt daarvoor
Ik denk dat ook wel Oxy, ik zelf ben denk ik iemand die tussen AP en antroposofisch in sta, maar ook gewoon een stuk vrije opvoeding.quote:Op zondag 8 november 2009 10:55 schreef Oxymoron het volgende:
Bedankt, voor de antwoorden op mijn, vraag.
Mijn interesse ligt bij de Antroposofie, namelijk, ook omdat ik deels zo ben opgevoed, mijn ouders, namen het beste uit de werelden van AP, Antroposofie, Montessori etc.
Maar nog een vraag: in hoeverre is het bij jullie een optie, om de AP te ''laten varen'' als je kind, een handicap heeft? Of staat dat elkaar, niet in de weg?
Ik denk juist, dat AP-ers, het AP-schap, juist laten varen, als dat goed is voor het kind. En dat er dan wel ''een andere manier'' komt, op jullie weg. ?!
Niet echt in een hokje te plaatsen.
Maar wel van sommigen een stukje.
Je groeit in je opvoeding naarmate je kind opgroeit, en kijk je naar wat goed voor het kind is.
Ik denk het verschil wel of geen handicap er toe doet.
In mijn optiek kijk je bij allebei naar het belang van het kind.
Engaging Infinite Improbability Drive..
dit lijkt mij nou ookquote:
Ik denk juist, dat AP-ers, het AP-schap, juist laten varen, als dat goed is voor het kind. En dat er dan wel ''een andere manier'' komt, op jullie weg. ?!
Ik ben niet zo bezig met opvoedingsstijlen e.d. Ik volg mijn eigen weg. Daar zal vanalles wat in zitten. Ik vind het logisch dat je kijkt naar wat je kind nodig heeft. het kan mij niet zo veel schelen wat anderen denken.
als het goed is voor jouw kind, dan is het in orde lijkt me.
Ik ben er nog steeds niet uit of we de kleinste man naar een andere school zullen doen eigenlijk.
Have you had your kezzzzzz today???
Zo doe ik het ook hoor, ik " betrapte" mezelf erop dat ik mezelf met argusogen bekeek na het prijzen van een tekening vol hanepoten vliegtuigen, en eerlijk gezegd vind ik dat helemaal niet leuk, om mezelf daarin te (moeten) begrenzen. Ik neem Dean ook bijna elke nacht bij ons in bed als ie wakker wordt, maar ik heb gewoon heulemaal geen zin om mezelf in een hokje te duwen qua opvoedingsstijl. ik doe het allemaal op gevoel, en als ik het gevoel heb dat ik vast loop op iets, dan lees ik er wat over her en der en daar pik in dan uit wat me lijkt te werken voor mijn kuiken. En volgens mij is het een hartstikke gelukkig ventjequote:Op zondag 8 november 2009 15:17 schreef kezz het volgende:
[..]
dit lijkt mij nou ook
Ik ben niet zo bezig met opvoedingsstijlen e.d. Ik volg mijn eigen weg. Daar zal vanalles wat in zitten. Ik vind het logisch dat je kijkt naar wat je kind nodig heeft. het kan mij niet zo veel schelen wat anderen denken.
als het goed is voor jouw kind, dan is het in orde lijkt me.
Ik ben er nog steeds niet uit of we de kleinste man naar een andere school zullen doen eigenlijk.
.Bestaat er geen stroming "Intuitief Ouderschap"
? 
[ Bericht 0% gewijzigd door Vivi op 08-11-2009 19:54:31 ]
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Hahaha, als ik dan perse in een hokje moet dan ga ik wel voor Vivi's "Intuitief Ouderschap"
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Als ik aan het wandelen ben moet ik ook vaak aan dit topic denken en waarom ik bv. graag de Gordon methode wil leren kennen is omdat dat blijkbaar heel erg stoelt op het erkennen/benoemen van je kinds gevoelens.
Waarom ik zo gespitst ben op Gordon komt door ervaring. Op mijn 14de was ik een introverte puber, ik voelde me best eenzaam. Maar mijn moeder zag dat niet, ze zei altijd, wat zit je nou te chagerijnen, je zus is veel gezelliger dan jij. Ik wilde op dat moment eigenlijk alleen een erkenning van mijn verdriet.
Ik hoop dat het me lukt om dat bij mijn kind wel goed te zien.
Ik zal geen enkele stroming/methode/theorie aanhangen maar er uithalen wat me het meest aanspreekt. Wat dat betreft sluit ik me graag aan bij Vivi's "Intuitief Ouderschap". Maar ik heb wel de behoefte om veel te horen/lezen/zien aan ideeen over opvoeden. Hoe anders het straks in de praktijk ook zal gaan, ik wil er wel nu over nadenken en een ruime horizon krijgen.
Waarom ik zo gespitst ben op Gordon komt door ervaring. Op mijn 14de was ik een introverte puber, ik voelde me best eenzaam. Maar mijn moeder zag dat niet, ze zei altijd, wat zit je nou te chagerijnen, je zus is veel gezelliger dan jij. Ik wilde op dat moment eigenlijk alleen een erkenning van mijn verdriet.
Ik hoop dat het me lukt om dat bij mijn kind wel goed te zien.
Ik zal geen enkele stroming/methode/theorie aanhangen maar er uithalen wat me het meest aanspreekt. Wat dat betreft sluit ik me graag aan bij Vivi's "Intuitief Ouderschap". Maar ik heb wel de behoefte om veel te horen/lezen/zien aan ideeen over opvoeden. Hoe anders het straks in de praktijk ook zal gaan, ik wil er wel nu over nadenken en een ruime horizon krijgen.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Ik kan me dat heel goed voorstellen maar ik heb dat totaal niet.
Maar misschien moet ik dat toch ook eens meer gaan doen, dommer zal ik er niet van worden.
Tot nu toe is haast altijd alles wel op gevoel gegaan, maar volgens mijn ( vrij moderne) huisarts ben ik hooggevoelig ( dachten eerst aan ADHD) en kan dat ook meespelen.
Maar misschien moet ik dat toch ook eens meer gaan doen, dommer zal ik er niet van worden.
Tot nu toe is haast altijd alles wel op gevoel gegaan, maar volgens mijn ( vrij moderne) huisarts ben ik hooggevoelig ( dachten eerst aan ADHD) en kan dat ook meespelen.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Hihi, als ik ergens naar toe ga, haal ik ook een rits reisboeken die ik allemaal (oppervlakkig) doorspit.
Mijn vriend kijkt er zelfs ter plekke liever niet in. Dus dat verschilt gewoon van persoon tot persoon.
Mijn vriend kijkt er zelfs ter plekke liever niet in. Dus dat verschilt gewoon van persoon tot persoon.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
dat is het ook, ik ben niet zo uitzoekerig Maar er is niks mis met raad vragen bij gelijk gestemden, dat snap ik ook wel Ik heb hier in OUD ook gerust mijn vragen wel gehad, zeker toen de heren nog baby waren!
Ik vind het ook wel leuk om soms een beetje mee te lezen evengoed trouwens, maar zoals Sugar het ooit zei in een oud topic over hetzelfde onderwerp, ik ben meer een DO, een "doodgewone ouder"
Mensen zijn gelukkig verschillend
Maar er is niks mis met raad vragen bij gelijk gestemden, dat snap ik ook wel Ik heb hier in OUD ook gerust mijn vragen wel gehad, zeker toen de heren nog baby waren!Ik vind het ook wel leuk om soms een beetje mee te lezen evengoed trouwens, maar zoals Sugar het ooit zei in een oud topic over hetzelfde onderwerp, ik ben meer een DO, een "doodgewone ouder"
Mensen zijn gelukkig verschillend
Have you had your kezzzzzz today???
Weet je wat het voor mij ook gewoon is? Ik ervaar het moederschap zo heel anders dan ik had gedacht.
Ik had gedacht dat ik een heel nuchtere, rationele moeder zou zijn, die het heel fijn zou vinden om weer te gaan werken, en wel streng zou zijn bijvoorbeeld als het om slapen gaat, graag bij haar kind zou zijn, maar ook zeker graag eens even weg zou zijn.
En het is zo anders, het voelt zo anders. Ik ben juist heel intuitief (goede term, Vief!) en op gevoel bezig, en alleen dat is al wennen. Ik moet dus ook ervaren dat ik er met mijn intuitie ook niet vaak naast zit als het om mijn dochter gaat. En daaorp leren vertrouwen. En ik vind het op dit moment nog echt naar om gescheiden te zijn van Senna. Ik wil graag bij haar zijn en voor haar zorgen, en niets is me daarbij te veel.
Ow ja, en dus over dat opzoeken en met gelijkgestemden erover hebben: omdat het allemaal nieuw is en zo anders dan ik had gedacht, ben ik eigenlijk nog wel regelmatig op zoek naar info, ervaringen, om toch even (jaja, komtie weer, mijn onzekerheid) te kijken of ik het wel goed doe of heel erg afwijk.
Ik had gedacht dat ik een heel nuchtere, rationele moeder zou zijn, die het heel fijn zou vinden om weer te gaan werken, en wel streng zou zijn bijvoorbeeld als het om slapen gaat, graag bij haar kind zou zijn, maar ook zeker graag eens even weg zou zijn.
En het is zo anders, het voelt zo anders. Ik ben juist heel intuitief (goede term, Vief!) en op gevoel bezig, en alleen dat is al wennen. Ik moet dus ook ervaren dat ik er met mijn intuitie ook niet vaak naast zit als het om mijn dochter gaat. En daaorp leren vertrouwen. En ik vind het op dit moment nog echt naar om gescheiden te zijn van Senna. Ik wil graag bij haar zijn en voor haar zorgen, en niets is me daarbij te veel.
Ow ja, en dus over dat opzoeken en met gelijkgestemden erover hebben: omdat het allemaal nieuw is en zo anders dan ik had gedacht, ben ik eigenlijk nog wel regelmatig op zoek naar info, ervaringen, om toch even (jaja, komtie weer, mijn onzekerheid) te kijken of ik het wel goed doe of heel erg afwijk.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
niks mis met je gevoel volgen miss, doe ik ook, heb ik ook altijd gedaan. Maar dat zo'n kindje je kan veranderen, dat is waar ja. de 1 meer dan de ander denk ik. Ik ben wel nuchter gebleven, jij wat minder, nou en? lekker doen waar je je goed bij voelt en als dat lezen over dingen en hier vragen stellen inhoudt, nou, prima toch
Have you had your kezzzzzz today???
Ja, jij leek me idd heel anders voor de geboorte van je dochter.quote:Op zondag 8 november 2009 21:01 schreef miss_sly het volgende:
En het is zo anders, het voelt zo anders.
Gek wat dat met je kan doen he. Ik wist ook totaal niet hoe het allemaal ging zijn...
Heel erg afwijken is niet per se slecht, miss_sly
Man, unlike the animals, has never learned that the sole purpose of life is to enjoy it. (Samuel Butler)
Wat is goed?
Goed is toch gewoon datgene waar iedereen in jullie gezinnetje zich lekker bij voelt . Dat is voor mij denk ik onbewust altijd de maatstaf geweest. S en ik voelen ons er goed/gelukkig/tevreden/rustig bij en dus is het goed zo.
Overigens heb ik altijd erg veel met de drie R-en, worden die in AP ook genoemd?
Goed is toch gewoon datgene waar iedereen in jullie gezinnetje zich lekker bij voelt
. Dat is voor mij denk ik onbewust altijd de maatstaf geweest. S en ik voelen ons er goed/gelukkig/tevreden/rustig bij en dus is het goed zo.Overigens heb ik altijd erg veel met de drie R-en, worden die in AP ook genoemd?
En hoewel ik me erg in de achterliggende gedachte kan vinden van AP (opvoeden met aandacht/ zorg voor de gevoelens van het kind), heb ik ook wel keuzes gemaakt die niet passen bij de handvatten die ze geven.
Interessant topic, zeker voor ouders met heel kleine kindjes. Ik denk wel dat een aantal aspecten van attachment parenting sowieso verandert naarmate kinderen ouder worden (hoewel het basisprincipe misschien hetzelfde zal blijven). Ze zullen op een gegeven moment niet meer bij je in bed slapen, geen borstvoeding meer krijgen, af en toe bij vriendjes willen logeren en zich anderszins op een natuurlijke manier van je los willen maken (en jij van hen ). Dat is nu eenmaal inherent aan het opgroeien van kinderen.
Ik merk dat ik, nu mijn zoon (4,5) in een moeilijke (lees: terror) fase zit, automatisch terug grijp naar een aantal basisprincipes van attachment parenting (hoewel ik eigenlijk niet zo van de hokjes en gekaderde methodes ben).
Geloof me als ik zeg dat een dwarse kleuter kan het bloed onder je nagels vandaan halen. Soms moet je een ijzeren wil hebben om niet terug te gaan schreeuwen. Die van mij is daarbij ook nog eens een rammetje pur sang (ofwel; koppig in het kwadraat! ), en kan zichzelf zo dwars zitten, dat hij zich (letterlijk) geen raad meer met zichzelf weet. Heel sneu, want hij maakt zichzelf compleet gek op dat soort momenten. Ik liet me voorheen best vaak 'verleiden' om de strijd met hem aan te gaan, maar daarmee maak je het jong ZO overstuur, dat hij er helemaal niet meer uit kan komen. Nu gooi ik het finaal over de andere boeg, intuïtief, omdat ik voel dat hij dat echt nodig heeft op dit moment. Afleiden, rustig uitleggen, een knuffel geven.... Ik laat hem zien dat ik aan ZIJN kant sta. Heel belangrijk, dat laatste, omdat hij van zichzelf al zo'n strijdvaardig mannetje kan zijn.
Zo hebben we nu bijvoorbeeld een 'codewoord' afgesproken.
). Dat is nu eenmaal inherent aan het opgroeien van kinderen. Ik merk dat ik, nu mijn zoon (4,5) in een moeilijke (lees: terror) fase zit, automatisch terug grijp naar een aantal basisprincipes van attachment parenting (hoewel ik eigenlijk niet zo van de hokjes en gekaderde methodes ben).
Geloof me als ik zeg dat een dwarse kleuter kan het bloed onder je nagels vandaan halen.
Soms moet je een ijzeren wil hebben om niet terug te gaan schreeuwen. Die van mij is daarbij ook nog eens een rammetje pur sang (ofwel; koppig in het kwadraat! ), en kan zichzelf zo dwars zitten, dat hij zich (letterlijk) geen raad meer met zichzelf weet. Heel sneu, want hij maakt zichzelf compleet gek op dat soort momenten. Ik liet me voorheen best vaak 'verleiden' om de strijd met hem aan te gaan, maar daarmee maak je het jong ZO overstuur, dat hij er helemaal niet meer uit kan komen. Nu gooi ik het finaal over de andere boeg, intuïtief, omdat ik voel dat hij dat echt nodig heeft op dit moment. Afleiden, rustig uitleggen, een knuffel geven.... Ik laat hem zien dat ik aan ZIJN kant sta. Heel belangrijk, dat laatste, omdat hij van zichzelf al zo'n strijdvaardig mannetje kan zijn.Zo hebben we nu bijvoorbeeld een 'codewoord' afgesproken.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Dat mag ik in zijn oor fluisteren als hij door het lint gaat. Als het goed is we hebben het nog niet in tijden van crisis hoeven gebruiken, wel bij kleine akkefietjes, en het werkte! wordt hij dan rustig. Soms geef ik hem ook gewoon een duidelijke NEE hoor. Die begrenzing heeft hij absoluut nodig. Maar als ik zie dat hij zichzelf dol maakt, dan werkt dat alleen maar averechts.
Goed om hier eens wat meer over dat specifieke aspect van het opvoeden te lezen! Ik ben ook wel benieuwd naar ervaringen op dit gebied van mensen met iets oudere kinderen dan baby's of peuters. Want een nieuwe fase vergt meestal ook weer een net iets andere aanpak.
[ Bericht 0% gewijzigd door renzell op 09-11-2009 13:52:30 ]
Wat dat betreft hè Renzell, ben ik echt benieuwd naar de peuterpuberteit en naar die terrorfases van de kleutertijd .
Bij S zijn hangerige periodes nog altijd zo direct terug te brengen tot doorkomende tandjes, luieruitslag en oorontstekingen. Waardoor het nooit een uitdaging was om me in te leven in haar gevoel en ik altijd juist alleen maar extra goed voor haar wil zorgen, extra mijn best doe om de last zo draaglijk mogelijk te maken voor haar.
.Bij S zijn hangerige periodes nog altijd zo direct terug te brengen tot doorkomende tandjes, luieruitslag en oorontstekingen. Waardoor het nooit een uitdaging was om me in te leven in haar gevoel en ik altijd juist alleen maar extra goed voor haar wil zorgen, extra mijn best doe om de last zo draaglijk mogelijk te maken voor haar.
I believe you. En ik kijk er naar uit in spanningquote:Op maandag 9 november 2009 09:44 schreef renzell het volgende:
Ja, dat herken ik heel erg Groof.
.Wat ze wel soms doet is mij meppen in mijn hals met haar vlakke handjes en dan heel hard zelf au-au-au roepen. Om vervolgens helemaal in een scheur te liggen
. Dat is het begin hè? Ik wist het wel.[ Bericht 9% gewijzigd door Groofsken op 09-11-2009 10:06:03 ]
Die dat doen, worden de ergsten.quote:Op maandag 9 november 2009 09:59 schreef Groofsken het volgende:
[..]
I believe you. En ik kijk er naar uit in spanning
Wat ze wel soms doet is mij meppen in mijn hals met haar vlakke handjes en dan heel hard zelf au-au-au roepen. Om vervolgens helemaal in een scheur te liggen
While you burn at the stake, I dance with the flames...
No more nights, of blood and fire...
No more nights, of blood and fire...
*flinke schop naar boven*
Ik zou graag wat advies willen van de AP ouders. Hopelijk mag het rel-loos.
Thomas kruipt in de keuken steeds naar de voer- en waterbakjes van onze kat. 'Nee' betekent momenteel alleen maar even naar mama kijken, lief lachen, en dan vrolijk doorgaan met wat je aan het doen bent.
Als ik aan het koken ben zit Thomas meestal te spelen in de aanbouw naast de keuken, waar zijn speelhoek is. Maar de laatste dagen is hij 90% van de tijd onderweg naar het waterbakje van de kat dat ik in de keuken heb staan. Ik zet hem meestal terug in zijn speelhoek en probeer hem af te leiden met een speeltje, maar dat werkt steeds minder goed.
Vanavond heb ik tijdens het snijden van de kipfilet wel vijf keer mijn handen snel gewassen en Thomas weer weggeplukt. En even later heb ik zelfs de saus laten aanbranden omdat ik zo met Thomas bezig was.
Thomas in de box zetten resulteert in een gigantisch gebrul. En ik wil de box niet als strafplek inzetten, maar heb het vanavond toch maar even kort gedaan. Die kipfilet moest toch gesneden worden he...
Educate me! Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Ik zou graag wat advies willen van de AP ouders. Hopelijk mag het rel-loos.
Thomas kruipt in de keuken steeds naar de voer- en waterbakjes van onze kat. 'Nee' betekent momenteel alleen maar even naar mama kijken, lief lachen, en dan vrolijk doorgaan met wat je aan het doen bent.
Als ik aan het koken ben zit Thomas meestal te spelen in de aanbouw naast de keuken, waar zijn speelhoek is. Maar de laatste dagen is hij 90% van de tijd onderweg naar het waterbakje van de kat dat ik in de keuken heb staan. Ik zet hem meestal terug in zijn speelhoek en probeer hem af te leiden met een speeltje, maar dat werkt steeds minder goed.
Vanavond heb ik tijdens het snijden van de kipfilet wel vijf keer mijn handen snel gewassen en Thomas weer weggeplukt. En even later heb ik zelfs de saus laten aanbranden omdat ik zo met Thomas bezig was.
Thomas in de box zetten resulteert in een gigantisch gebrul. En ik wil de box niet als strafplek inzetten, maar heb het vanavond toch maar even kort gedaan. Die kipfilet moest toch gesneden worden he...
Educate me! Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Time is the quality of nature that keeps events from happening all at once. Lately, it doesn't seem to be working.
Bakje weghalen en ergens anders zetten..?quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 21:55 schreef Ca.ra het volgende:
Educate me! Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Je zou er haast een boek over schrijven!
Kun je het waterbakje tijdens het koken niet even wegzetten?
Afleiden blijft inderdaad niet werken nee.
Afleiden blijft inderdaad niet werken nee.
Waterbakje op een andere plaats zetten werkt voor de hond ook, dus zal voor een dreumes ook prima werken
werkt voor de hond ook, dus zal voor een dreumes ook prima werken
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Kan hij in de kinderstoel meekijken? Misschien vindt 'ie dat leuk. Heeft hij eigen bakjes waar hij wel aan mag komen/mee mag spelen (alternatieven aanbieden dus) in de keuken? Kun je eventueel de keukeningang/bakjes barricaderen of tijdelijk wegzetten als je je aandacht bij het eten nodig hebt? Dan kun je de opvoeding voortzetten op momenten dat je je aandacht volledig op Thomas kan richten
Edit: lichtelijk spuit elf, zie ik
Edit: lichtelijk spuit elf, zie ik
En volgens de juf op de crèche helpt het ook een reden te geven. Dus alleen 'nee' werkt niet. Maar 'nee, want anders word je nat' schijnt dus wel te werken. Hier niet, maar mss bij anderen wel.
Cavia's zijn geen varkentjes en ze komen niet uit Guinea. Waarom cavia's dan toch als 'biggetjes' werden betiteld is onzeker maar dit heeft waarschijnlijk te maken met de piepende en knorrende geluiden die ze frequent maken.
hè ik zat gister met onze juf te praten en die kwam met precies hetzelfde. Ik ben nogal van "omdat ik het zeg". Maar zij vind dat de woedeaanvallen van jen echt flink minder heftig zijn als er wordt uitgelegd waarom.quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 22:02 schreef Memmel het volgende:
En volgens de juf op de crèche helpt het ook een reden te geven. Dus alleen 'nee' werkt niet. Maar 'nee, want anders word je nat' schijnt dus wel te werken. Hier niet, maar mss bij anderen wel.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Mwah, ik zeg wel altijd waarom ik het niet wil maar Julian is 1 en zal er toch niks van snappen. Komt wel.
Ik vind het trouwens wel vervelend dat ie nu alle keukenkastjes opentrekt. We hebben net een nieuwe keuken, ga hier geen zelfgemaakte sloten op zetten.
Onveilige spullen staan hoger, maar het is toch balen als ie de kattenbrokken weer over de keukenvloer uitgestrooid heeft. En de hond ze opvreet.
Ik vind het trouwens wel vervelend dat ie nu alle keukenkastjes opentrekt. We hebben net een nieuwe keuken, ga hier geen zelfgemaakte sloten op zetten.
Onveilige spullen staan hoger, maar het is toch balen als ie de kattenbrokken weer over de keukenvloer uitgestrooid heeft. En de hond ze opvreet.
Onze nieuwe keuken heeft toch mooi haakjes, ik word er schijtziek van om de strijd steeds maar aan te moeten gaan en zo kan ze de kastjes niet meer leegtrekken. Katteneten staat hier hoog, omdat de hond het anders opvreet en daar is het voer me te duur voor.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Pick your battles. Als je er energie in wilt steken om hem van het waterbakje af te houden, dan zeg je bijvoorbeeld een keer nee en daarna pak je hem als hij door blijft gaan op, zeg je nee, geef je een reden en bied je een alternatief.
Ik zou zelf het waterbakje gewoon wegzetten. En preventief in de box zetten vind ik geen straf, hoor. Het moet inderdaad geen gebrul worden. Misschien kun je op andere momenten oefenen met zelf in de box spelen zodat hij eraan gewend raakt? En ik vind de kinderstoeltip ook best aardig.
Ik zou zelf het waterbakje gewoon wegzetten. En preventief in de box zetten vind ik geen straf, hoor. Het moet inderdaad geen gebrul worden. Misschien kun je op andere momenten oefenen met zelf in de box spelen zodat hij eraan gewend raakt? En ik vind de kinderstoeltip ook best aardig.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ik zet Julian maar af en toe in de box tijdens het koken, en dan is ie even aan het gillen en om zich heen aan het slaan van woede en zit ie een minuut later alweer met z'n speelgoed te spelen.
Maar het moet inderdaad niet een alternatief zijn dat je altijd biedt.
Maar het moet inderdaad niet een alternatief zijn dat je altijd biedt.
Kinderstoel heb ik geprobeerd, en dat gaat ook wel (redelijk) tijdens het koken, maar dan is hij de kinderstoel halverwege het eten zo zat dat hij dwars wordt en veel minder eet dan normaal. Daar ben ik dus ook niet zo gelukkig mee. De doorgang blokkeren is niet echt makkelijk, situatieschets: (hele slechte telefoonfoto, maar dit was t snelste)
Tijdelijk de bakjes wegzetten klinkt inderdaad nog als de beste optie.
Tijdelijk de bakjes wegzetten klinkt inderdaad nog als de beste optie.
Time is the quality of nature that keeps events from happening all at once. Lately, it doesn't seem to be working.
Mijn vermoeden is trouwens dat het geven van een reden ook werkt omdat het je dwingt iets minder boos/nors/kortaf te zeggen.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Wij doen niet aan duur kattenvoer.quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 22:09 schreef Ticootje het volgende:
Onze nieuwe keuken heeft toch mooi haakjes, ik word er schijtziek van om de strijd steeds maar aan te moeten gaan en zo kan ze de kastjes niet meer leegtrekken. Katteneten staat hier hoog, omdat de hond het anders opvreet en daar is het voer me te duur voor.
je kan ook best boos iets uitleggen hoor. Been there.quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 22:14 schreef Claudia_x het volgende:
Mijn vermoeden is trouwens dat het geven van een reden ook werkt omdat het je dwingt iets minder boos/nors/kortaf te zeggen.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Hier werkt het geweldig als ik zeg waarom..
En ze heeft steeds minder de waarom nodig.
Ze doet gewoon vaak de dingen die ik vraag omdat ze weet dat ik er een rede voor heb.
En soms moet ik het wat vaker vragen maar dan doet ze het toch wel.
Ik zou uitleggen dat het water van de kat is. En dat als hij er mee speelt de kat dan niet kan drinken.
En dat het niet fijn is als je met handen in het drinken zit van de poes. (daar zou mijn dame heel gevoelig voor zijn) En eventueel een eigen water bakje geven.. is het veel minder leuk
En ze heeft steeds minder de waarom nodig.
Ze doet gewoon vaak de dingen die ik vraag omdat ze weet dat ik er een rede voor heb.
En soms moet ik het wat vaker vragen maar dan doet ze het toch wel.
Ik zou uitleggen dat het water van de kat is. En dat als hij er mee speelt de kat dan niet kan drinken.
En dat het niet fijn is als je met handen in het drinken zit van de poes. (daar zou mijn dame heel gevoelig voor zijn) En eventueel een eigen water bakje geven.. is het veel minder leuk
Ik merk aan mezelf dat als ik alleen "nee" zeg het vaak echt nors en kortaf klinkt. Als ik zeg "Nee, daar mag Ivan niet aankomen want dat zijn mama's boeken en die mogen niet stuk. Dit is Ivans boekje, ga daar maar mee spelen." ik al gauw kalmeer en mijn stem rustiger wordt. Zelfs mijn gemoed wordt er rustiger door.quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 22:16 schreef Ticootje het volgende:
[..]
je kan ook best boos iets uitleggen hoor. Been there.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
IDD pick you battles, en dan niet alleen het onderwerp, maar ook het tijdstip weghalen bij het waterbakje en uitleggen waarom het niet mag en afleiden kan ook op andere momenten van de dag. Tijdens het koken is niet echt een fijn moment, dus dan is het handiger om te zorgen dat de aanleding er niet is.
Ik ben zelf in principe van het eindeloos herhalen, maar als het even niet gaat (zoals tijdens het koken) dan moet het maar even anders.
weghalen bij het waterbakje en uitleggen waarom het niet mag en afleiden kan ook op andere momenten van de dag. Tijdens het koken is niet echt een fijn moment, dus dan is het handiger om te zorgen dat de aanleding er niet is.Ik ben zelf in principe van het eindeloos herhalen, maar als het even niet gaat (zoals tijdens het koken) dan moet het maar even anders.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
anders gaat m'n kat dood, dieetmeuk. Leuk is anders.quote:Op dinsdag 3 augustus 2010 22:15 schreef nummer_zoveel het volgende:
[..]
Wij doen niet aan duur kattenvoer.
Maar goed, ik heb gewoon niet altijd zin of het geduld om uit te leggen waarom niet. Ook gewoon logische dingen die ik al tig keer heb uitgelegd blijf ik niet uitleggen. Soms is het gewoon klaar en heeft de dame te luisteren. Zo simpel is het. In de echte wereld wordt je ook niet altijd met zijde handschoentjes behandelt en mijn werkgever gaat me ook niet keer op keer iets uitleggen.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
Misschien heeft dat er gedeeltelijk wel mee te maken dat je volwassen bent en de oorzaken en gevolgen van je acties wat beter kan beoordelen dan je dochter van twee. Plus dat je geweten is ontwikkeld en je de fase van egocentrisme hopelijk al achter je gelaten hebtquote:Op dinsdag 3 augustus 2010 22:22 schreef Ticootje het volgende:
[..]
anders gaat m'n kat dood, dieetmeuk. Leuk is anders.
Maar goed, ik heb gewoon niet altijd zin of het geduld om uit te leggen waarom niet. Ook gewoon logische dingen die ik al tig keer heb uitgelegd blijf ik niet uitleggen. Soms is het gewoon klaar en heeft de dame te luisteren. Zo simpel is het. In de echte wereld wordt je ook niet altijd met zijde handschoentjes behandelt en mijn werkgever gaat me ook niet keer op keer iets uitleggen.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |