Het Attachment Parenting-topic #3

quote:

Op maandag 2 november 2009 13:15 schreef cattie het volgende:
Owlet, bedankt voor je bijdragen. Jij hebt voor mij altijd eye-openers! Met dat niet belonen, hoe doe je dat als je het wel heel goed/fijn vindt wat je kinderen doen? Ive is nu bijvoorbeld heel goed op zichzelf aan het spelen. Dan zeg ik wel dat hij dat zo goed doet. Of voor plassen op het potje krijgt hij ook complimenten. Zeg je er dan niets over? Spreek je je waardering op een andere manier uit?

Er is een verschil tussen waar ik naar streef en wat ik doe

Heb je het idee dat hij beloond moet worden voor dat spelen? Hij doet het, neem ik aan, niet tegen zijn zin in dus wil het feit dat hij het doet niet al zeggen dat hij het kan?
Hij hoeft het misschien niet meer te leren, hij hoeft alleen nog maar te ervaren dat het soms fijn is om te doen. En dat kan hij alleen maar ervaren door het mee te maken, lijkt me.
Ik denk dat ik het zou laten, ik zou hooguit een beetje zorgen dat hij ervaart dat zelf spelen niet per definitie betekent dat hij alleen is.
Bijvoorbeeld door na een tijdje bij hem te gaan zitten. Zodat je het moment waarop hij zich gaat vervelen net voor bent.
Je kan natuurlijk ook altijd benoemen dat hij zelf aan het spelen is. Of bedanken! "Kijk Ive, jij was aan het spelen en nu had ik tijd om de aardappels te schillen. Kijk, ik heb meteen voor jou een appeltje geschild, zullen we die samen met Fee op gaan eten?". Het klinkt echt vreselijk tuttig als ik het zo schrijf Ik denk dat de sleutel is dat je beloont op een manier waarop het kind ervaart dat dat wat hij doet nuttig en fijn is en niet dat het een situatie van wel goed- niet goed is.

En plasjes worden hier vaak wel beloond, ik krijg dat er maar niet uit bij mezelf want ik ben dan gewoon ontzettend trots

Dat erbij gaan zitten doe ik nu ook al en het benoemen/bedanken is inderdaad een goede (al klinkt het vrij ernstig als ik zeg: wat fijn dat je alleen hebt gespeeld, nou heeft mama lekker kunnen fokken ).
En plasjes op potjes zijn ook om trots op te zijn!

quote:

Op maandag 2 november 2009 13:42 schreef cattie het volgende:

Dat erbij zitten doe ik nu ook al en het benoemen is inderdaad een goede (al klinkt het vrij ernstig als ik zeg: wat fijn dat je alleen hebt gespeeld, nou heeft mama lekker kunnen fokken ).

oh Owlet wijze vrouw

ik had dat laatst van dat niet belonen gelezen in een tijdschrift van een of andere kinderpsycholoog en ik voelde me er toen al door aangetrokken, wat jij schrijft bevestigd dat nog eens
Ik verbaas me er soms ook wel eens over hoe kinderen soms de hemel in geprezen worden als ze de hagelslag aangeven tijdens het boodschappen doen ofzo. Het schiet naar mijn gevoel een beetje door en de waarde van een compliment neemt zo af.

Maar ik las gister ook het omgekeerde in een tijdschrift en toen moest ik aan jullie hier denken, het ging over iets van je kind gedaan krijgen wat hij/zij niet wil (denk aan opruimen of bord leegeten). Daar stond als reactie van een moeder op van oh, wij zeggen gewoon tegen elkaar over ons kind (2 jr.) "dat kan zij vast niet!" of "dat lust zij vast niet!" en natuurlijk wil zij dan bewijzen dat ze het wel kan/lust en dus doet ze het! probleem opgelost!
Ik vond het zelf echt verbazingwekkend. Natuurlijk werkt het dat begrijp ik ook wel, maar dat je als ouder dan blijkbaar niet inziet dat zo'n negatieve manier van benaderen (dat kun je vast niet) ook op langere termijn effect heeft op de psyche van je kind. Voor die ouders is het een geintje, een middeltje, zij weten dat als ze het zo zeggen dat hun kind het wel kan, dus in feite weten ze heus wel dat ze het wel kan. Maar het kind kan dat onderscheid niet maken en denkt alleen maar dat papa en mama denken dat ze niets kan/lust en krijgt dat keer op keer bevestigd.
Okay je bereikt wel het gewenste resultaat, ze ruimt op/eet haar bord leeg. Maar het gevolg is wel dat het kind wsl op haar tenen loopt op een gegeven moment omdat ze denkt dat papa en mama denken dat ze niets kan.

Of denk ik nou echt heel erg krom?
ik vond het in ieder geval goeie stof tot nadenken om me ervan bewust te zijn dat je ook onbewust en onbedoelt heel negatief naar je kindje toe kunt zijn en dat ik er echt op wil letten dat dat niet gebeurt.

quote:

Op maandag 2 november 2009 13:42 schreef cattie het volgende:

Dat erbij gaan zitten doe ik nu ook al en het benoemen/bedanken is inderdaad een goede (al klinkt het vrij ernstig als ik zeg: wat fijn dat je alleen hebt gespeeld, nou heeft mama lekker kunnen fokken ).
En plasjes op potjes zijn ook om trots op te zijn!

hahaha

zolang ie dat maar niet herhaald op school

"mijn mama vindt het fijn als ik speel want dan kan zij fokken!"

ik vind niet dat je krom denkt, huup, ben het met je eens.
zo hou ik ook niet van loze dreigementen en moet je dingen ook kunnen scheiden.
mijn tante was (terecht) boos op haar kleindochter. die boosheid wilde ze overbrengen, dat vind ik prima. maar vervolgens zei ze dat ze u haar verjaardagskadootje niet wilde geven, omdat ze zo boos was. ik vind dat geen goede link; een verjaardagskadootje krijg je omdat je jarig bent. als het goed is verbeur je die niet met ongewenst gedrag imo.

en de eerste die senna ooit dreugt met in de zak naar spanje als ze niet lief is, krijgt ook de wind van voren!

Owlet bedankt voor de lijst Inclusief linkjes nog wel

[ Bericht 33% gewijzigd door Dizzy-Miss-Lizzy op 02-11-2009 14:20:50 ]

quote:

Op maandag 2 november 2009 13:48 schreef huuphuup het volgende:

[..]

hahaha

zolang ie dat maar niet herhaald op school

"mijn mama vindt het fijn als ik speel want dan kan zij fokken!"

"ow krijg je binnenkort een broertje of zusje, Ive?" "D

quote:

Op maandag 2 november 2009 12:01 schreef owlet het volgende:
Davinia, ik bedoel bijvoorbeeld dat heel veel dingen wat mij betreft vallen onder "zo doe je het gewoon". Er hoeft niet beloond te worden voor elke poep of scheet van een kind. Lastig uit te leggen, merk ik nu

Daar moet wel wat over geschreven zijn, want bij ons op het KDV is daar een cursus over geweest. Ik meen me te herinneren dat het een onderdeel van de Pickler methode was, maar kan er niks over vinden. Ik vond dat best lastig toe te passen, want ben vanuit mezelf erg complimenteus en enthousiast tegenover (jonge) kinderen. Maar ik begrijp wat de keerzijde is dus probeer me er ook wat bewust van te zijn. Het feit dat een kind iets kan, is de beloning zelf. Als ik ze dát leer ervaren, zullen ze zelfstandiger worden dan als ik ze leer dat iets goed is als ze mij ermee plezieren. Past volgens mij dus heel goed in de filosofie van AP.

quote:

Op maandag 2 november 2009 13:33 schreef owlet het volgende:

[..]

Er is een verschil tussen waar ik naar streef en wat ik doe

Heb je het idee dat hij beloond moet worden voor dat spelen? Hij doet het, neem ik aan, niet tegen zijn zin in dus wil het feit dat hij het doet niet al zeggen dat hij het kan?
Hij hoeft het misschien niet meer te leren, hij hoeft alleen nog maar te ervaren dat het soms fijn is om te doen. En dat kan hij alleen maar ervaren door het mee te maken, lijkt me.
Ik denk dat ik het zou laten, ik zou hooguit een beetje zorgen dat hij ervaart dat zelf spelen niet per definitie betekent dat hij alleen is.
Bijvoorbeeld door na een tijdje bij hem te gaan zitten. Zodat je het moment waarop hij zich gaat vervelen net voor bent.
Je kan natuurlijk ook altijd benoemen dat hij zelf aan het spelen is. Of bedanken! "Kijk Ive, jij was aan het spelen en nu had ik tijd om de aardappels te schillen. Kijk, ik heb meteen voor jou een appeltje geschild, zullen we die samen met Fee op gaan eten?". Het klinkt echt vreselijk tuttig als ik het zo schrijf Ik denk dat de sleutel is dat je beloont op een manier waarop het kind ervaart dat dat wat hij doet nuttig en fijn is en niet dat het een situatie van wel goed- niet goed is.

En plasjes worden hier vaak wel beloond, ik krijg dat er maar niet uit bij mezelf want ik ben dan gewoon ontzettend trots

Dit is dus wel precies wat ze ook aangaven bij die peutercursus.
Als ze spelen gewoon af en toe even bevestigen dat je ze ziet en dat ze niet alleen zijn en benadrukken dat het fijn is dat ze even aan het spelen zijn. Op die manier leren ze dat dat 'gewenst gedrag' is in tegenstelling tot altijd maar ongewenst gedrag te benadrukken.
Ik krijg het niet zo heel mooi uitgelegd, maar ik herken het dus van wat ze op de cursus zeiden.

Oh, en op wat Huup zegt over dat 'dat kan zij vast niet'.
In een van de voorbeeldfilmpjes op de cursus werd er een suggestie gegaan van een wedstrijdje 'kijken wie het eerst de melk op heeft' om er voor te zorgen dat die beker leeg gaat. En daarvan zei ik dus dat ik dat zelf persoonlijk nooit zou doen. Ik vind het niet juist om wedstrijdjes te gaan doen om dingen als eten etc. etc.
Sowieso vind ik dat wedstrijdjes doen niet echt een fijne manier om je kind te stimuleren iets te doen, te prestatiegericht ofzoiets.

Wij doen heel vaak wedstrijdjes. Wie het eerste bij de trap is, wie het eerste bij de voordeur staat, wie het eerste z'n schoenen aan heeft. Anders doet ze echt alles achterstevoren-kruipend-op-een-knie.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:15 schreef YPPY het volgende:
Wij doen heel vaak wedstrijdjes. Wie het eerste bij de trap is, wie het eerste bij de voordeur staat, wie het eerste z'n schoenen aan heeft. Anders doet ze echt alles achterstevoren-kruipend-op-een-knie.

Echt?
Ik weet het niet. Kan niet goed beredeneren waarom ik het niet prettig vind, maar dan nog vind ik 'wie het eerst bij de deur is' nog weer anders dan 'wie het eerst zijn boterham op heeft'.
Maar zoals gezegd... ik kan het niet goed uitleggen.

Ja, dat vindt ze echt leuk en ze is zo snel afgeleid tussendoor. Tussen de keuken en de voordeur (6 meter ofzo) moet ze dan 4 keer ergens kijken/op liggen/onderdoor/overheen/iets goed leggen, dat is een drama. Met zo'n wedstrijdje gaat het wel goed. Met eten doen we dat niet hoor.
Hoe doen jullie dat dan met spelletjes? Dat is toch ook prestatiegericht? Ik kan wel zeggen dat het er niet om gaat wie de meeste memory kaartjes/kwartetten heeft, maar dat vindt ze toch echt wel belangrijk.

Ik kan het me wel voorstellen, BE. Bij een peuter zou ik een wedstrijdje ook wat te "hard" vinden. Maar vanaf een bepaalde leeftijd (5 ofzo?) vinden veel kinderen competitie juist heel erg leuk en is het belangrijk voor henzelf om erachter te komen hoe snel, sterk of slim ze zijn. Ik zou me kunnen voorstellen dat ik dat zelf ook wel toe zou passen. Maar meer incidenteel, voor het leuk, dan om je kind zo snel mogelijk te laten eten ofzo. Dat laatste vind ik toch een natuurlijk proces wat je niet teveel moet forceren.

Hoe oud is jouw dochter, Yppy?

Hier ook veel wedstrijdjes, ook met eten... Maar die worden allemaal geïnitieerd door Isa

Dat klinkt als een leuke cursus, BE. Ik kan het zo snel niet terugvinden maar volgens mij schreef je er eerder ook al iets over waardoor ik dacht dat het eindelijk eens een cursus was waar men niet alleen/meteen uit ging van hoe je het peutergedrag het beste de kop in kan drukken.

Volgens mij is het hartstikke vermoeiend om steeds maar zo tegen de stroom in te roeien, terwijl het helemaal niet zo heel zwaar hoeft te zijn om peutergedrag voorzichtig om te buigen of juist een beetje mee te veren. Een peuter heeft leiding en duidelijkheid nodig maar hij is niet achterlijk en hij is niet dwars om je te zieken uit gemeenheid.


Ik las trouwens in Unconditional Parenting iets over hoe de kinderen die het strakst en kortst worden gehouden als kind (en dan heb ik het niet over duidelijke eerlijke regels maar over ouders die hun kind zo veel mogelijk naar hun eigen wensen en behoeftes "drillen") in de puberteit vaak het meest rebelleren.
Niet omdat ze zich afzetten tegen hun ouders maar juist omdat ze als jong kind alleen maar geleerd hebben om hun meerderen te volgen. In de puberteit zijn dat alleen niet meer de ouders maar de klasgenoten en idolen.

Ze is drie en heel erg bezig met groter worden, sneller zijn, rennen, rondjes lopen, spelletjes doen (en boos zijn als mama wint). Eten is uitzondering, dat is emotionele chantage met roze prinsessenstampot of taartjes versierd met vissticks.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:11 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Dit is dus wel precies wat ze ook aangaven bij die peutercursus.
Als ze spelen gewoon af en toe even bevestigen dat je ze ziet en dat ze niet alleen zijn en benadrukken dat het fijn is dat ze even aan het spelen zijn. Op die manier leren ze dat dat 'gewenst gedrag' is in tegenstelling tot altijd maar ongewenst gedrag te benadrukken.
Ik krijg het niet zo heel mooi uitgelegd, maar ik herken het dus van wat ze op de cursus zeiden.

Is dat dan niet ook in de vorm van een compliment?
dan beloon je toch wel? iig met positieve aandacht?

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:27 schreef owlet het volgende:
Ik las trouwens in Unconditional Parenting iets over hoe de kinderen die het strakst en kortst worden gehouden als kind (en dan heb ik het niet over duidelijke eerlijke regels maar over ouders die hun kind zo veel mogelijk naar hun eigen wensen en behoeftes "drillen") in de puberteit vaak het meest rebelleren.
Niet omdat ze zich afzetten tegen hun ouders maar juist omdat ze als jong kind alleen maar geleerd hebben om hun meerderen te volgen. In de puberteit zijn dat alleen niet meer de ouders maar de klasgenoten en idolen.

eindelijk een bevestiging voor mijn verklaring voor het feit dat reformatorische jongeren opvallend vaak "los gaan" zodra de controle wegvalt (of het nu gaat om het reisje van school naar huis of om ongeplande zwangerschappen en daaraan hangende verplichte huwelijken)

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:28 schreef DaviniaHR het volgende:

[..]

Is dat dan niet ook in de vorm van een compliment?
dan beloon je toch wel? iig met positieve aandacht?

Ja, zou kan je dat zien, maar ik vind het zelf ook fijn om af en toe eens te horen dat je iets goed doet, bijv. op je werk 'dat heb je goed opgelost' zomaar uit het niets ipv alleen maar tijdens een functioneringsgesprek de goede en zwakke punten te horen.

Ik snap ook wel wat Owlet zegt, maar ik weet nog niet of ik het daar 100% mee eens ben.
Nu net heb ik de was opgehangen en Sasha hielp me en die prijs ik dan dus de hemel in (ok, ietwat overdreven) omdat ik hem wel wil leren dat ik het fijn vind dat hij me helpt. Maar hij begint ook pas nu net.
Ik kan me indenken dat ik hier niet mee door blijf gaan over een jaar ofzo, dan weet hij dat namelijk idd wel.

_{Owlet, het is de cursus 'Peuter in zicht' van de Vierstroom hier in de omgeving.}

Yppy, ik weet eig. niet hoe ik dat met spelletjes zou doen, daar is Sasha nu net wat te jong voor zeg maar. Ik geloof dat ik bedoel dat ik ervoor wil waken dat hij gaat denken dat we hem alleen maar leuk en lief en weetikveel vinden als hij wint zeg maar.
Maar mss denk ik nu wel te ver hoor en ik kan me helemaal voorstellen dat het een ideale manier is om ervoor te zorgen dat ze niet zo treuzelt.

Wat wij op dit moment doen om er voor te zorgen dat hij toch op z'n minst even een paar happen yoghurt eet is door net te doen of F. en ik het op eten en dat vind hij hilarisch en dan gaat hij zelf alsnog toch eten.
Daar zal vast ook wel iets tegen te zeggen zijn gok ik, bedenk ik me nu. Het zal vast iets met onveilig voelen te maken hebben als ik zo even globaal denk.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:03 schreef AncientSound het volgende:

[..]

Daar moet wel wat over geschreven zijn, want bij ons op het KDV is daar een cursus over geweest. Ik meen me te herinneren dat het een onderdeel van de Pickler methode was, maar kan er niks over vinden. Ik vond dat best lastig toe te passen, want ben vanuit mezelf erg complimenteus en enthousiast tegenover (jonge) kinderen. Maar ik begrijp wat de keerzijde is dus probeer me er ook wat bewust van te zijn. Het feit dat een kind iets kan, is de beloning zelf. Als ik ze dát leer ervaren, zullen ze zelfstandiger worden dan als ik ze leer dat iets goed is als ze mij ermee plezieren. Past volgens mij dus heel goed in de filosofie van AP.

Ik vind het erg Gordonesk eigenlijk. En dan het deel wat me wel aanspreekt maar zo lastig uit te voeren is.

Toch grappig om bij voorbeelden te lezen dat het toch erg kind afhankelijk is wat er wel en niet werkt. En juist dat vind ik AP. Het is niet een methode waarbij met trucjes opgevoed wordt, maar er wordt gekeken naar 'wat heeft mijn kind op dit moment nodig'.
Als ik bijvoorbeeld lees dat iemand tegen haar kind zegt dat het lekker aan het spelen is, dan denk ik aan Judith, die daardoor afgeleid werd en direct stopte met spelen... Ook herken ik veel in het slaapgedrag van de jongste van Snakelady, zo werkt dat bij mijn jongste 2 ook. Bij de oudste werkte het juist weer heel goed om er wel bij te blijven, maar de meiden vallen dan juist niet in slaap, of slapen veel onrustiger.
Complimentjes geven voor vanzelfsprekende dingen, heb ik ook moeite mee. En mijn kinderen vinden het lastig om zulke complimenten (op school bijvoorbeeld) in ontvangst te nemen (had ik zelf ook altijd).

O ja, en het verschil in uitwerking en het streven vind ik ook heel erg herkenbaar , maar dat is natuurlijk ook mens-eigen.

En nog terugkomend op een vraag van Freecell: waarom heb je het idee dat AP uitgaat van de visie dat kinderen goed zijn uit zichzelf? Ik heb zelf niet het idee dat dat het uitgangspunt is van AP en volgens mij maakt het ook niet uit of je wel of niet die visie hebt.

quote:

Op maandag 2 november 2009 12:24 schreef miss_sly het volgende:

Ik denk dat, hoewel we hier helemaal achter staan, het voor mij moeilijker is dan voor schaap; hij is sowieso een veel relaxter persoon dan ik, maar ik wil het wel gaan proberen.

Wij hebben dat gesprek ook gevoerd. Mijn lief is relaxed en heeft een groot incasseringsvermogen. Ik ben daarentegen een heethoofd en moet regelmatig stoom afblazen. Hoewel ik erg mijn best wil doen (en nu al erg mijn best doe) om geen heisa te maken van zaken die er niet echt toe doen, weet ik dat het onrealistisch is om van mezelf te verwachten dat ik nooit boos mag worden. Ik zou me erg gefrustreerd gaan voelen en constant 'edgy' zijn. Volgens mij pikt een kind die passieve agressiviteit op.

Wat mij erg helpt is de gedachte dat het helemaal niet erg is als een kind ziet dat papa en mama wel eens boos zijn op elkaar. Ze kunnen ruzie hebben, maar dat betekent niet het einde van de wereld want ze maken het weer goed. Zo leert een kind hoe mensen gezonde relaties met elkaar hebben. Ik denk dat je dit ook kunt extrapoleren naar je relatie met het kind. Je wordt heus wel eens boos, maar dat is niet erg want het komt wel weer goed.

Het staat me zelfs een beetje tegen om boosheid en ruzies te vermijden, want ik houd niet van conflictvermijdend gedrag. Ik leer m'n kind liever een goede manier om met conflicten om te gaan. Ik vind bijv. dat ouders nooit op elkaar moeten schelden en nooit mogen dreigen met weggaan (dat kan niet alleen ondermijnend zijn voor het vertrouwen dat je kind heeft in de stabiliteit van zijn situatie, maar ook voor het vertrouwen van je geliefde). Een ander voorbeeld gaf je zelf al met dat verjaardagscadeautje. Mijn moeder heeft vaak dingen van me afgepakt uit pure machteloosheid en dat ben ik nooit vergeten.

_{Het valt me op dat ik de relatie tussen kind en ouder en tussen beide ouders onderling regelmatig door elkaar haal, maar dat komt ook doordat ik dat laatste heel belangrijk acht als voorbeeld voor het kind van hoe liefdevolle relaties met anderen aan te gaan.}

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:45 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Ja, zou kan je dat zien, maar ik vind het zelf ook fijn om af en toe eens te horen dat je iets goed doet, bijv. op je werk 'dat heb je goed opgelost' zomaar uit het niets ipv alleen maar tijdens een functioneringsgesprek de goede en zwakke punten te horen.

Ik snap ook wel wat Owlet zegt, maar ik weet nog niet of ik het daar 100% mee eens ben.
Nu net heb ik de was opgehangen en Sasha hielp me en die prijs ik dan dus de hemel in (ok, ietwat overdreven) omdat ik hem wel wil leren dat ik het fijn vind dat hij me helpt. Maar hij begint ook pas nu net.
Ik kan me indenken dat ik hier niet mee door blijf gaan over een jaar ofzo, dan weet hij dat namelijk idd wel.

Ik denk ook dat er niets mis is met laten zien dat je iets fijn vindt. In het geval van de was op hangen zoals je het nu schetst zou ik het ook bijna niet kunnen om níet mijn waardering uit te spreken denk ik. Maar dan zit er weer een verschil tussen een spontane uiting van dank/blijdschap omdat hij je heeft geholpen en het prijzen omdat hij de was zo goed heeft opgehangen. Of zoiets.

@Davinia, het lukt mij ook echt niet om helemaal niet te belonen hoor. Soms vind ik het ook gewoon nodig, of leuk. Of het gaat vanzelf.

quote:

_{Owlet, het is de cursus 'Peuter in zicht' van de Vierstroom hier in de omgeving.}

thanks!

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:01 schreef miss_sly het volgende:
ik vind niet dat je krom denkt, huup, ben het met je eens.
zo hou ik ook niet van loze dreigementen en moet je dingen ook kunnen scheiden.
mijn tante was (terecht) boos op haar kleindochter. die boosheid wilde ze overbrengen, dat vind ik prima. maar vervolgens zei ze dat ze u haar verjaardagskadootje niet wilde geven, omdat ze zo boos was. ik vind dat geen goede link; een verjaardagskadootje krijg je omdat je jarig bent. als het goed is verbeur je die niet met ongewenst gedrag imo.

en de eerste die senna ooit dreugt met in de zak naar spanje als ze niet lief is, krijgt ook de wind van voren!

ooooh die zak ja dat gaat hier ook wel op. Als ik eraan denk hoe mn neefje vroeger echt de vlekken in zn nek had staan van het hele sinterklaas gebeuren pfff.

Maar goh daar zeg je wel iets interessants eigenlijk hey. Je hebt uiteraard gelijk van het loskoppelen, dat is ook zo. Een verjaardagskado staat los van dat soort gedoe. Maar die tante is interessant. Hoe gaat de rest van de familie erin om of erin mee? Ik kan me namelijk ook wel voorstellen dat een kind dat opgevoedt wordt volgens AP of Gordon methodes gevoeliger is als het dan een keertje wel gestraft wordt. En dan niet door de ouders maar stel dat het een keer met eeeuhm een nichtje samen bij een van de oma's logeert, en het kind vertoond ongewenst gedrag. Nichtje wordt "normaal" opgevoedt dus is het gewend dan op de gang te moeten maar het AP-kind (even stom gezegd, sorry) is dat niet gewend en raakt daar misschien wel erger van overstuur.
Maar ergens is het misschien ook wel weer geen doen voor de oma's om de kinderen allebei apart te benaderen, zeker als ze daar zelf geen zin in hebben of het nut niet van inzien.

En over die pubers. Mja dat zou voor mij wel opgaan ja mijn moeder had hele harde regels, hard als in, geen flexibiliteit erin. Er kon veel maar er kon ook veel niet. En over tijd deed ze erg moeilijk. Te laat was te laat, en of dat nou vijf minuten te laat was of 2 uur te laat maakte voor de heftigheid en de lengte van de preek niet uit. Ik heb me heeeel wat keren een half uur lang moeten verantwoorden over vijf minuten te laat. Met het zweet in mn handen en bevend als een rietje zette ik dan mn fiets in de schuur als k een paar minuutjes te laat was.
Vroeger dacht ik wel vaak van mja, je hebt wel gelijk, te laat = te laat, klaar, punt. Maar nu denk ik bij mezelf dat ik dat toch anders hoop aan te pakken. Aangeven dat het niet de bedoeling is dat ze te laat thuis komt, dat het een planning in de war schopt bijvoorbeeld maar verder gewoon over gaan op de orde van de dag, vragen of ze een gezellige dag heeft gehad ipv te blijven hameren en boos te blijven.
Als mijn dochter op het moment dat we op vakantie zouden gaan twee uur te laat thuis komt omdat ze een nieuw vriendje geregeld heeft dan ben ik wel minder mild denk ik. (sorry nog mams )

quote:

Op maandag 2 november 2009 15:04 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Wij hebben dat gesprek ook gevoerd. Mijn lief is relaxed en heeft een groot incasseringsvermogen. Ik ben daarentegen een heethoofd en moet regelmatig stoom afblazen. Hoewel ik erg mijn best wil doen (en nu al erg mijn best doe) om geen heisa te maken van zaken die er niet echt toe doen, weet ik dat het onrealistisch is om van mezelf te verwachten dat ik nooit boos mag worden. Ik zou me erg gefrustreerd gaan voelen en constant 'edgy' zijn. Volgens mij pikt een kind die passieve agressiviteit op.

Wat mij erg helpt is de gedachte dat het helemaal niet erg is als een kind ziet dat papa en mama wel eens boos zijn op elkaar. Ze kunnen ruzie hebben, maar dat betekent niet het einde van de wereld want ze maken het weer goed. Zo leert een kind hoe mensen gezonde relaties met elkaar hebben. Ik denk dat je dit ook kunt extrapoleren naar je relatie met het kind. Je wordt heus wel eens boos, maar dat is niet erg want het komt wel weer goed.

Het staat me zelfs een beetje tegen om boosheid en ruzies te vermijden, want ik houd niet van conflictvermijdend gedrag. Ik leer m'n kind liever een goede manier om met conflicten om te gaan. Ik vind bijv. dat ouders nooit op elkaar moeten schelden en nooit mogen dreigen met weggaan (dat kan niet alleen ondermijnend zijn voor het vertrouwen dat je kind heeft in de stabiliteit van zijn situatie, maar ook voor het vertrouwen van je geliefde). Een ander voorbeeld gaf je zelf al met dat verjaardagscadeautje. Mijn moeder heeft vaak dingen van me afgepakt uit pure machteloosheid en dat ben ik nooit vergeten.

_{Het valt me op dat ik de relatie tussen kind en ouder en tussen beide ouders onderling regelmatig door elkaar haal, maar dat komt ook doordat ik dat laatste heel belangrijk acht als voorbeeld voor het kind van hoe liefdevolle relaties met anderen aan te gaan.}

Ik wil helemaal niet dat mijn kind niet weet wat boosheid is, en niet leert om met conflicten om te gaan.
En ik zal best wel eens boos zijn op schaap, en hij op mij, en dat mag Senna in beperkte mate best meekrijgen.

Ik wil alleen niet dat er een dusdanig klimaat gaat heersen dat ze bijvoorbeeld niet op durft te biechten dat ze...pfff, noem eens wat....een koekje uit de koektrommel heeft gepikt omdat ze bang is dat ik boos word. Want als ik al boos word om dat koekje, hoe boos zal ik dan worden als ze...gespijbeld heeft? Zo redeneren kinderen wel; tenminste, zo redeneerde ik vroeger. Nou waren mijn oduers geen boemannen, integendeel, maar ze konden wel erg boos worden. En dan is iets bekennen of erachter komen dat je ouders 'het' weten heel naar en eng.
Als ze dus uiteindelijk bijvoorbeeld een keer dronken wordt ('mijn kleine meisje doet zoiets niet") en ze is daar ziek van ofzo en ze weet dat ze eigenlijk nog te jong was om alcohol te drinken, dan durft ze als het goed is wel bij ons aan te kloppen, wetende dat we niet boos worden en haar altijd zullen helpen, ongeacht wat we vinden van wat ze heeft gedaan.

Dat is een beetje hoe wij het zien. En ik denk dat zeker ik best eens een keer wel bozig zal reageren, maar ik hoop dan maar dat schaap dat me dan, zoals vaker, rustig kan houden.

Zit idd een groot verschilletje in de ervaring van "Fijn dat je me geholpen hebt met de was ophangen" en Dat was gezellig ff samen". Of "Ik vond het fijn samen met jou de was op te hangen"

Dat is geen belonen, maar benoemen.

Als ik ff Gordon snel door de bocht doe, dan is het praat tegen je kinderen zoals je ook met je allerbeste vrienden praat. Zonder de intentie dat het ooit je vrienden worden. Zij blijven immers altijd al deel uitmaken van jouw leven, je vrienden niet op zeker.
Zeer kort door de bocht, maar eeen ideale reminder als ik het ff kwijt ben, naar me kinderen toe, naar me slaperd of naar iemand vna me werk.

quote:

Op maandag 2 november 2009 15:15 schreef huuphuup het volgende:

Ik kan me namelijk ook wel voorstellen dat een kind dat opgevoedt wordt volgens AP of Gordon methodes gevoeliger is als het dan een keertje wel gestraft wordt.

Dat is een aardig punt. Ik denk dat kinderen die in een warm nest zijn opgevoed over het algemeen zelfverzekerde, stabiele kinderen worden die verbaal sterk zijn en het daardoor wel redden in de wereld. De keerzijde daarvan is dat ze ook een grote onrechtvaardigheid kunnen ervaren van bijvoorbeeld 'het systeem'.

Ik heb bij leerlingbegeleiding gewerkt op een middelbare school. Een van mijn taken was om de pubers op te vangen die uit de les waren gestuurd. Ze kwamen vaak kokend van woede en frustratie bij mij aankloppen omdat de strafmaatregel onterecht werd gevonden. Mijn vaste routine was altijd om de leerling eerst te laten vertellen wat er in zijn beleving was gebeurd (in het kader van 'erkennen', zeg maar). Daarna stond het gesprek in het kader van 'hoe zorgen we dat dit weer goedkomt'. Daarbij moest de leerling nadenken over wat hij eraan kon doen om de situatie op te lossen.

Dat laatste betekende dat de leerling soms verantwoordelijkheid moest nemen voor dingen waarvoor hij in strikte zin niet verantwoordelijk was. Leraren maken namelijk wel eens verkeerde beslissingen, worden wel eens onterecht boos of blijven zelfs onterecht boos. Het hielp in ieder geval heel erg om de leerling duidelijk te maken dat hij niet in een perfecte wereld leeft en hij er zelf naar omstandigheden het beste van moet maken en het goede voorbeeld moet geven. Het was echt verrassend hoe goed leerlingen hierop reageerden! Het vroeg een vrij volwassen instelling van ze en daarvoor voelden ze zich juist serieus genomen.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik denk dat je je kind dus best zo op kunt voeden, dat hij zelf het beste moet maken van een wereld die niet altijd rechtvaardig is.

quote:

Op maandag 2 november 2009 15:15 schreef huuphuup het volgende:

[..]


Maar goh daar zeg je wel iets interessants eigenlijk hey. Je hebt uiteraard gelijk van het loskoppelen, dat is ook zo. Een verjaardagskado staat los van dat soort gedoe. Maar die tante is interessant. Hoe gaat de rest van de familie erin om of erin mee? Ik kan me namelijk ook wel voorstellen dat een kind dat opgevoedt wordt volgens AP of Gordon methodes gevoeliger is als het dan een keertje wel gestraft wordt. En dan niet door de ouders maar stel dat het een keer met eeeuhm een nichtje samen bij een van de oma's logeert, en het kind vertoond ongewenst gedrag. Nichtje wordt "normaal" opgevoedt dus is het gewend dan op de gang te moeten maar het AP-kind (even stom gezegd, sorry) is dat niet gewend en raakt daar misschien wel erger van overstuur.
Maar ergens is het misschien ook wel weer geen doen voor de oma's om de kinderen allebei apart te benaderen, zeker als ze daar zelf geen zin in hebben of het nut niet van inzien.

Hmm, ik weet niet of dat niet kan. Als ik kijk naar mijn neefjes, uit hetzelfde gezin, maar o zo anders, die worden ook door oma anders benaderd, omdat ze beide een ander karakter hebben en dus een andere benadring nodig hebben. Dus als oma op de hoogte is van hoe de beide ouderparen van hun kleinkinderen het zien, zouden ze wel degelijk verschillend met de kinderen om kunnen gaan.

Het probleem zit hem dan waarschijnlijk wel in de kinderen, zeker als die wat ouder worden. Kinderen uit hetzelfde gezin zijn vaak al een verschillende benadering van elkaar gewend, maar de nichtjes uit je voorbeeld natuurlijk niet in eerste instantie. Dus het nichtje dat op de gang moet, gaat natuurlijk steigeren omdat de ander niet op de gang moet.

quote:

Op maandag 2 november 2009 15:29 schreef Claudia_x het volgende:

[..]

Dat is een aardig punt. Ik denk dat kinderen die in een warm nest zijn opgevoed over het algemeen zelfverzekerde, stabiele kinderen worden die verbaal sterk zijn en het daardoor wel redden in de wereld. De keerzijde daarvan is dat ze ook een grote onrechtvaardigheid kunnen ervaren van bijvoorbeeld 'het systeem'.

Ik heb bij leerlingbegeleiding gewerkt op een middelbare school. Een van mijn taken was om de pubers op te vangen die uit de les waren gestuurd. Ze kwamen vaak kokend van woede en frustratie bij mij aankloppen omdat de strafmaatregel onterecht werd gevonden. Mijn vaste routine was altijd om de leerling eerst te laten vertellen wat er in zijn beleving was gebeurd (in het kader van 'erkennen', zeg maar). Daarna stond het gesprek in het kader van 'hoe zorgen we dat dit weer goedkomt'. Daarbij moest de leerling nadenken over wat hij eraan kon doen om de situatie op te lossen.

Dat laatste betekende dat de leerling soms verantwoordelijkheid moest nemen voor dingen waarvoor hij in strikte zin niet verantwoordelijk was. Leraren maken namelijk wel eens verkeerde beslissingen, worden wel eens onterecht boos of blijven zelfs onterecht boos. Het hielp in ieder geval heel erg om de leerling duidelijk te maken dat hij niet in een perfecte wereld leeft en hij er zelf naar omstandigheden het beste van moet maken en het goede voorbeeld moet geven. Het was echt verrassend hoe goed leerlingen hierop reageerden! Het vroeg een vrij volwassen instelling van ze en daarvoor voelden ze zich juist serieus genomen.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik denk dat je je kind dus best zo op kunt voeden, dat hij zelf het beste moet maken van een wereld die niet altijd rechtvaardig is.

Mooi gezegd. Dit is ook zoals ik mijn kinderen opvoed.
Niet alles in het leven is eerlijk en vooral voor mijn zoon met pdd-nos is dit een moeilijk iets om mee om te gaan.

Ik denk dat met een opvoedingssysteem als met Gordon de kinderen zich in de pubertijd zich juist niet gerespecteerd voelen, wanneer je de kinderen niet op hun level aanspreekt en de IK boodschap overbrengt.
De gedachtengoed achter Gordon vind ik wel heel mooi, maar zijn er mensen die dit toegepast hebben en misschien hier tegenaan lopen?

Zelf heb ik deels wel Gordon gebruikt tijdens m'n zoons jongere jaren om moeilijke dingen/situaties op te lossen mbt zijn autisme en het behouden van zijn zelfvertrouwen.

Maar echt helemaal Gordon? Zou dat werken? Ik ben benieuwd.

quote:

Op maandag 2 november 2009 15:45 schreef Urla het volgende:

[..]

Ik denk dat met een opvoedingssysteem als met Gordon de kinderen zich in de pubertijd zich juist niet gerespecteerd voelen, wanneer je de kinderen niet op hun level aanspreekt en de IK boodschap overbrengt.
De gedachtengoed achter Gordon vind ik wel heel mooi, maar zijn er mensen die dit toegepast hebben en misschien hier tegenaan lopen?

Ik denk dat het wel op niveau kan.

Ik vind het niet zo fijn chil dat je om 05:00 thuis komt aan komt kakken in plaats van 02:00
(dat snappen die tieners wel. al is dat over 14 jaar vast weer not done hier )
snap je dat ik me dan zorgen maak? Dat ik dan een hele slechte nachtrust heb?
Dat ik je dan in de toekomst helemaal niet meer weg durf te laten gaan als ik er geen vertrouwen in kan hebben dat jij op de afgesproken tijd thuis bent?

zo benoem je denk ik je gevoelens wel redelijk op niveau.
En zo kan je ook vragen waarom ze de dingen doen.

Kom je zo laat thuis omdat je de tijd vergeet? Wil je mee doen met je vrienden?
Wat is de rede voor....

Ik had als tiener dan de deur in mijn moeders gezicht dicht gesmeten en de groeten geroepen.
Maar stiekem dacht ik altijd wel na over de dingen die mijn moeder zei. Zeker als ze er zich niet fijn bij voelde

Wat betreft de cursus van BE over peuter in zicht. Dat is een landelijke cursus die door bijna alle CB's wel gegeven worden. Vaak zijn de cursussen gratis of max rond de 15 euro vertelde google me.
(hier bij ons kost die dus 10 euro)

quote:

Op maandag 2 november 2009 16:00 schreef Pvoesss het volgende:

[..]

Ik denk dat het wel op niveau kan.

Ik vind het niet zo fijn chil dat je om 05:00 thuis komt aan komt kakken in plaats van 02:00
(dat snappen die tieners wel. al is dat over 14 jaar vast weer not done hier )
snap je dat ik me dan zorgen maak? Dat ik dan een hele slechte nachtrust heb?
Dat ik je dan in de toekomst helemaal niet meer weg durf te laten gaan als ik er geen vertrouwen in kan hebben dat jij op de afgesproken tijd thuis bent?

Doen die kursussen, je pikt er altijd wat van op.

Ik heb dat afspraak maken vetgedrukt want daar zit/komt het knelpunt.
Wat is afspraak en wat is wet?
Daar ging bij ons Gordon ff minder makkelijk.
Op tijd thuiszijn werd onze wet, met daaraan door beide goedgekeurde konsekwenties.
Lastige, maar zeer leerzame tijd.

quote:

Op maandag 2 november 2009 16:00 schreef Pvoesss het volgende:

[..]


Ik had als tiener dan de deur in mijn moeders gezicht dicht gesmeten en de groeten geroepen.
Maar stiekem dacht ik altijd wel na over de dingen die mijn moeder zei. Zeker als ze er zich niet fijn bij voelde

Dat is wel zo, maar als ik denk aan hoe ik was dan gebeurde op het moment supreme toch wat ik zelf wilde.
Dat was natuurlijk veel stoerder in het groepje waar ik mee omging.
Sancties werkten bij mij wel goed.

quote:

Op maandag 2 november 2009 16:05 schreef -sabine- het volgende:

[..]

Doen die kursussen, je pikt er altijd wat van op.

Ik heb dat afspraak maken vetgedrukt want daar zit/komt het knelpunt.
Wat is afspraak en wat is wet?
Daar ging bij ons Gordon ff minder makkelijk.
Op tijd thuiszijn werd onze wet, met daaraan door beide goedgekeurde konsekwenties.
Lastige, maar zeer leerzame tijd.

Naarmate de pubertijd vordert zet hij zich ook steeds meer af.
Dan zet ik toch vraagtekens bij de stelling : Pubers zijn alleen dwars/opstandig als er geen goede communicatie is.
Het is toch gewoon echt een natuurlijk iets. Ook wij komen er nu niet meer onderuit om meer dingen wet te maken. De invloeden buiten het gezin drukt ook op het kind en word hierin meegetrokken.
Sancties/consequenties maken wij hier ook in overleg en hij neemt deze ook zonder al te veel opstand op zich.
Met praten/afspraken alleen komen we er hier echt niet. Het puberale gedachtengoed is over het algemeen sterk afzettend/egocentrisch en makkelijk beinvloedbaar voor de buitenwereld.
Bovenal is het calimero gehalte ook erg hoog.

Met problemen ivm zijn ass pakken we weer heel anders aan. Veel sturing/duidelijkheid.

Straffen boeide mij echt geen sikkepit. Ik was boos maar dacht niet na over wat ik had gedaan. Ik dacht alleen maar eraan dat de straf lullig was.
Het had bij mij beter gewerkt als mijn mama voordat ik weg ging had gezegd: "ik hoop dat je me niet teleur stelt en op tijd thuis komt"

quote:

Op maandag 2 november 2009 16:37 schreef Pvoesss het volgende:
Straffen boeide mij echt geen sikkepit. Ik was boos maar dacht niet na over wat ik had gedaan. Ik dacht alleen maar eraan dat de straf lullig was.
Het had bij mij beter gewerkt als mijn mama voordat ik weg ging had gezegd: "ik hoop dat je me niet teleur stelt en op tijd thuis komt"

Zou dat ook niet gescheeld hebben als er vantevoren in samenspraak een straf bedacht werd als er niet aan een afspraak/wet voldaan werd?
En je van te voren uitleg krijgt waarom deze afspraak/ wet er is? Met evt aanpassingen van jouw eigen zijde?
Hier werkt het wel om hem aan een afspraak te laten denken voor ie gaat, maar ik dacht hier dat dit speciaal met ASS te maken had.
Zonder enige consequentie/motivatie worden hier echt de kantjes ervanaf gelopen.

Ja natuurlijk dat had ook geholpen. Maar dat heeft mijn moeder sowieso nooit voorgesteld.
En ik luisterde al snel niet meer doordat als ik wat vroeg ze alleen maar zei daarom tot grote frustratie van mij . Na een tijdje was ze al blij als ik niet om 6 uur in de morgen eieren ging bakken of de frituurpan aandeed en zij zodra ze op stond in de vette lucht zat

quote:

Miss_sly zei: Ik wil helemaal niet dat mijn kind niet weet wat boosheid is, en niet leert om met conflicten om te gaan.
En ik zal best wel eens boos zijn op schaap, en hij op mij, en dat mag Senna in beperkte mate best meekrijgen.

Ik wil alleen niet dat er een dusdanig klimaat gaat heersen dat ze bijvoorbeeld niet op durft te biechten dat ze...pfff, noem eens wat....een koekje uit de koektrommel heeft gepikt omdat ze bang is dat ik boos word. Want als ik al boos word om dat koekje, hoe boos zal ik dan worden als ze...gespijbeld heeft? Zo redeneren kinderen wel; tenminste, zo redeneerde ik vroeger. Nou waren mijn oduers geen boemannen, integendeel, maar ze konden wel erg boos worden. En dan is iets bekennen of erachter komen dat je ouders 'het' weten heel naar en eng.
Als ze dus uiteindelijk bijvoorbeeld een keer dronken wordt ('mijn kleine meisje doet zoiets niet") en ze is daar ziek van ofzo en ze weet dat ze eigenlijk nog te jong was om alcohol te drinken, dan durft ze als het goed is wel bij ons aan te kloppen, wetende dat we niet boos worden en haar altijd zullen helpen, ongeacht wat we vinden van wat ze heeft gedaan.

Ergens zie ik de vergelijk niet. Als Senna iets heel stouts doet (weet ik veel, de muren opnieuw decoreren), kan je daar toch best boos om worden? En dan uitleggen dat het heeeeeeel erg is wat ze gedaan heeft, en dat mama daarom nu boos is, maar ze is nog wel lieve Senna die iets heel stouts heft gedaan?
Vwb het boos worden verder, zoals claudia beschreef (naar eigen zeggen een heethoofd), denk ik dat het vooral een kwestie is van je eigen grenzen leren kennen qua irritatie, en die goed mogelijk bewaken, om jezelf te beschremen dat je onterecht boos wordt op het kind.

quote:

Sabine zegt: Zit idd een groot verschilletje in de ervaring van "Fijn dat je me geholpen hebt met de was ophangen" en Dat was gezellig ff samen". Of "Ik vond het fijn samen met jou de was op te hangen"

Dat zie ik wel als belonen, maar dat is dan dus een defintiekwestie

Urla, dat is een goede! Vooraf samen een straf afspreken als het kind zich niet aan de afspraak houdt! Die ga ik onthouden!

quote:

Op maandag 2 november 2009 17:29 schreef DaviniaHR het volgende:
Dat zie ik wel als belonen, maar dat is dan dus een defintiekwestie

Wat zou jij dan zeggen om toch aandacht te besteden aan het feit dat Eli je heeft geholpen de was op te hangen?

quote:

Op maandag 2 november 2009 17:35 schreef Dizzy-Miss-Lizzy het volgende:

[..]

Wat zou jij dan zeggen om toch aandacht te besteden aan het feit dat Eli je heeft geholpen de was op te hangen?

"Wat lief dat je hebt geholpen met de was ophangen" + aai over de bol en een zoen of zo.
Wat de anderen ook zeggen, dus

Maar ik zie dat dan toch meer als een soort compliment, en daarmee een beloning, terwijl het net genoemd werd als erkenning van wat hij gedaan heeft.

Is gewoon een ander gevoel. ik vind al snel iets positiefs een beloning. een knuffel, een compliment, ik zie dat als beloning. da's al

Oke, ik vind 'ik vond het fijn samen met jou de was op te hangen.' namelijk minder een beloning dan wat jij zelf zou zeggen vandaar dat ik het even vroeg

Boos worden is op zich prima denk ik, maar ik vind dat je als ouder wel moet opletten hoe je het uit. Als je gaat schreeuwen, een tik geeft e.d. dan is dat beangstigend voor een kind (en ook voor volwassenen trouwens). Ik vind het niet leuk als iemand tegen me schreeuwt als hij/zij boos is dus ik streef er naar om het zelf ook niet te doen.

Je kunt wel boos zijn en het op een rustige opbouwende manier uiten, zodat een ander ook begrijpt waarom je boos bent. Zelf doe ik dat in het dagelijks leven een beetje te goed soms, met als gevolg dat iemand een aantal jaren terug weleens heeft gezegd dat als ik boos ben ik er niet boos uitzie, omdat ik kennelijk nog wel glimlach. (ok dan )

Daarnaast is het zo dat dingen die je zegt als je boos bent heel hard aankunnen komen bij een kind: "Ik ben teleurgesteld in je", "Je bent dom", "Mama/Papa is kwaad op jou", "Hoe heb je dat nou ooit kunnen doen" etc. etc.

Als mijn kind niet weet dat hij/zij niet op de muren mag kladderen, dan heb ik dat waarschijnlijk ook wel deels aan mijzelf te danken, want dan heb ik het ook niet goed uitgelegd. Als ze nog te jong zijn om het te begrijpen, dan heeft het zeker geen zin om kwaad te worden. Ik zou eerder zeggen: "Tekenen is voor op papier, niet voor op de muren, dus dat moet je niet meer doen. Op papier is trouwens veel leuker want dan kan je het weggeven aan een ander of ergens anders ophangen".

Als ze oud genoeg zijn om te weten dat het niet mag en het uit baldadigheid of ondeugendheid wel doen, ja, dan wordt het een ander verhaal. Dan zou ik inderdaad eerlijk zeggen: "Mama is boos dat je op de muren gekalkt hebt, je weet toch dat dat niet mag?" en vandaar uit vragen waarom het gebeurd is. Zo leer je je kind dat zelfs als je boos bent, ze nog de ruimte hebben om hun standpunt uit te leggen en dat jij daar ook best rustig naar kan luisteren.

Over complimenten geven... ik zie inderdaad niet in wat daar mis mee is. Wij vinden complimenten toch ook leuk? Ik zou wel een compliment geven over gedrag wat ik graag in mijn kinderen zou zien (betrouwbaarheid, discipline, behulpzaamheid e.d.) dan om een resultaat.

Als je inderdaad complimenteus bent over resultaten: "zo, wat goed, jij hebt een 10", of "wat mooi zeg", dan kan ik me voorstellen dat je je kind kan conditioneren dat je hem/haar alleen leuk vindt als je goede resultaten behaald. Dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Met complimenten over gedrag moet je ook uitkijken trouwens, straks denkt je kind dat je hem/haar alleen leuk vindt als ze je helpen, dus af en toe een mooi compliment 'gewoon' over wie je kind is lijkt me ook wel belangrijk.

Oei, opvoeden... hoe meer ik lees, hoe moeilijker het schijnt te worden

quote:

Op maandag 2 november 2009 17:29 schreef DaviniaHR het volgende:

[..]

Ergens zie ik de vergelijk niet. Als Senna iets heel stouts doet (weet ik veel, de muren opnieuw decoreren), kan je daar toch best boos om worden? En dan uitleggen dat het heeeeeeel erg is wat ze gedaan heeft, en dat mama daarom nu boos is, maar ze is nog wel lieve Senna die iets heel stouts heft gedaan?
Vwb het boos worden verder, zoals claudia beschreef (naar eigen zeggen een heethoofd), denk ik dat het vooral een kwestie is van je eigen grenzen leren kennen qua irritatie, en die goed mogelijk bewaken, om jezelf te beschremen dat je onterecht boos wordt op het kind.
[..]

Vind ik ook.
Bij mijn zoon heb ik de jonge jaren hem wel op een emotieloze wijze benaderd, maar dit kwam omdat zijn hersenen niet en emotie en hetgeen wat ik wilde zeggen kon verwerken.
Later heb ik nadat emotie was uitgelegd en hij emoties enigzins kon herkennen wel oa boosheid gebruikt, omdat emotie bij het leven hoort. Wel idd met uitleg waarom ik dit geuit had en dat hij nog steeds de liefste van de wereld was ofcoarse.
Bij mijn dochter wil ik dit gewoon vanaf het begin invoeren. En er alert op zijn dat de boosheidsreactie geen uitlaatklep voor jezelf is en het misschien bang maakt.
Daar leert het kind natuurlijk niets van.

quote:

Op maandag 2 november 2009 11:47 schreef kezz het volgende:
wat dat betreft zou de reeks ook "bewust ouderschap" oid kunnen heten

Zijn we hier dan niet allemaal bewust bezig?
Vind het OUD-forum toch best serieus en van een hoog niveau, als je het vergelijkt met sommige andere fora waar zwangere vrouwen en moeders komen.

Heb wel wat gelezen op andere fora, en er was er een waar bv iemand kwam die terwijl ze zwanger was nog elk weekend uit ging en dan een paar wijntjes dronk. En bij commentaar reageerde in de trant van 'Hou je b*k, trut', in zeer bagger Nederlands.
Van zo iemand kun je je afvragen hoe het straks gaat als ze moeder is, en hoe bewust ze bezig is.

Vind fok OUD dan toch een stuk 'bewuster'.

quote:

Op maandag 2 november 2009 13:42 schreef cattie het volgende:

En plasjes op potjes zijn ook om trots op te zijn!

Als het kind er iets voor moet overwinnen of heel erg z'n best heeft gedaan te onthouden dat het potje gepakt moet worden wel. Anders is het naar mijn idee gewoon een lichamelijke functie die goed werkt.
Ik doe dus niet aan belonen of stickertjes. We gaan wel samen het potje leeg gooien en schoonmaken, en ik vraag of er nog geveegd moet worden.

quote:

Op maandag 2 november 2009 16:00 schreef Pvoesss het volgende:
Wat betreft de cursus van BE over peuter in zicht. Dat is een landelijke cursus die door bijna alle CB's wel gegeven worden. Vaak zijn de cursussen gratis of max rond de 15 euro vertelde google me.
(hier bij ons kost die dus 10 euro)

Dat wist ik niet, dat het echt landelijk is.
Hij was voor ons iig gratis idd.

Owlet, van wat ik lees ben ik het voornamenlijk met je eens hoor maar heb wel een vraagje.
Jij "beloont" de kinderen niet zover ik heb begrepen, ook niet met woorden.
Maar ik doe dat eigenlijk juist wel omdat ik ook wil dat de kinderen leren dat ze ook wel eens iets voor een ander kunnen doen zonder het zelf leuk te vinden.
Dus onbaatzuchtig een ander helpen, vind ik persoonlijk iets heel belangrijks.

Zijn jullie daar dan ook mee bezig eigenlijk en hoe passen jullie dat toe?

quote:

Op maandag 2 november 2009 16:37 schreef Pvoesss het volgende:
Straffen boeide mij echt geen sikkepit. Ik was boos maar dacht niet na over wat ik had gedaan. Ik dacht alleen maar eraan dat de straf lullig was.
Het had bij mij beter gewerkt als mijn mama voordat ik weg ging had gezegd: "ik hoop dat je me niet teleur stelt en op tijd thuis komt"

Mijn moeder heeft dat een paar keer tegen me gezegd "Kelly, ik ben zo teleurgesteld in jou op dit moment!"
En dat maakte zo enorm veel indruk, veel meer dan waneer ik straf had gekregen, ben het ook nooit meer vergeten (en ze had helemaal gelijk om teleurgesteld te zijn) en heb het ook nooit meer gedaan.