Het Attachment Parenting-topic #3

Ik dacht aan je toen ik dat schreef Ik zou het denk ik zo doen als ik het schreef.
Maar dat is in theorie. Ik merk nu steeds meer wat niet eten met je doet. Maar ik zou in ieder geval absoluut niet straffen dus als er altijd een toetje is dan wel het toetje geven. Maar verder heeft jouw situatie denk ik wel een goede duidelijke aanpak nodig en welke die is weet ik niet. Het is voor haar geen fase. Niet een moeilijk doen omdat ik alleen maar patat wil eten.

Hier gaat het ook niet altijd zo als het moet met eten en ik merk wel dat ik daar veel makkelijker in ben.
Ik bied het eten een aantal keer aan. En ik laat haar proeven. Vervolgens zeg ik er niets van. Alleen de laatste tijd is het zo dat ze wel aangeeft dat ze honger heeft erna. Ik bied het eten weer aan. En weer.
Maar ik zwicht dan uiteindelijk toch vaak wel omdat ik haar niet hongerig wil laten.
En gister betekende dat dus dat ze uiteindelijk een eierkoek at en nog 1 en nog 1
En eierkoek is vaak het enige wat er wel in gaat. Vooral bij tandjes problemen

De enige reden waarom ik het dus op mijn manier zou doen is omdat als je haar beloont ze misschien bevestiging krijgt in haar angst. Maar ik weet niet hoe dat voor haar is dus nee. ik weet het niet.
Maar aan de andere kant is het ook weer niet zo dat ze zomaar er mee zit. Nee ik weet het niet.

Zit een punt in, het belonen, dat ik daarmee haar angst bevestig, maar ook angsten hebben is in zekere zin normaal en iets waarmee ze moeten leren omgaan.
En dan bedoel ik het in de zin van die horen bij het leven, het is gewoon heel naar als ze angsten hebben.
Echter is die angst er niet voor niets die heeft een oorzaak, in haar geval, veel ziek geweest/pijn gehad door reacties, dus eten= initieel gelijk aan pijn.
Zou ik het niet op die manier doen, en in eerste instantie deed ik dat ook niet, want idd gelijke gedachte eten is normaal.
Maar als ik kijk met de ervaring die ik nu heb, is eten bijzonder.

Dus weer een wedervraag, hoe zou je dan omgaan met angst.? zeker als die angst bij alleen het aanbieden en niets doen, tot niet eten, ondervoed raken of alleen geven wat ze blieft en daardoor te weinig bepaalde stoffen die essentieel zijn voor je als persoon en zeker bij een kind in de groei en bloei van de ontwikkeling etc.
En daardoor nare onderzoeken moet, en sonde bijv. moet. Daarmee straf je dan toch je kind. ?

( ik wil niet zeggen dat ik je denkwijze niet snap en niet begrijp, en afkeur absoluut niet, maar gewoon pure nieuwsgierigheid )

Ja daar heb je ook gelijk in. Ik vind het heel lastig.
Ik moet er echt even over nadenken

En ik vind dit soort vragen ook zeker niet erg hoor. Ik denk er graag over na.
Daar heb ik zelf ook veel aan. En kan ik eventueel mijn visies aanpassen.

dat het belonen haar angst bevestigt, zie ik niet helemaal.
het is toch meer "wat goed van je dat je die angst nu voor dit eten hebt overwonnen, mama is zo trots op je" ?

dan beloon je het overwinnen van de angst, je bevestigt niet dat het goed is dat ze angstig is.
toch?

quote:

Op maandag 2 november 2009 23:01 schreef Grijs het volgende:

[..]

Dit is bij ons nog vrij recentelijk aan de orde geweest. Judith houdt veel van tekenen en tekent dus veel. Meestal op papier, maar soms vindt ze dat ze de muren, haar bed, haar kast, haar speelgoed en -verzin het maar- ook wel wat mooier kan maken. Ook al weet ze dat dat van ons niet mag. Ik heb haar verteld dat ik het niet leuk vond dat ze dat gedaan heeft, dat ze op papier mag tekenen en niet ergens anders op. Op de vraag waarom ze het deed, zei ze dat ze het zo mooier vond.
En zo zie je op haar kamer dus tekeningetjes op haar bed, haar lamp, de muur, de kast, etc. En eigenlijk weet ik niet of ik het nou daarbij moet laten... (ze tekent best leuk en het is dus niet erg lelijk, maar ja...)

Ja... dan moet je je toch bedenken of ze het haar kamer is, die zij prettig mag maken of dat het jouw kamer is die jij op een bepaalde manier wilt hebben. Ik zou denk ik wel zeggen dat als ze dit wil prima, maar als ze het niet meer mooi vindt, dan moet ze wachten totdat jullie tijd hebben om er wat anders van te maken. Ze kan natuurlijk niet verwachten dat ze altijd gelijk haar zin krijgt en jullie dan staan te behangen.

Over dat 'teleurgesteld zijn', ik denk dat het er ook aan ligt wat er dan gebeurd. Als mijn moeder zegt: "ik ben teleurgesteld in je", vervolgens draait ze zich om en is het gesprek afgelopen, dan zou ik me ook wel gemanipuleerd voelen. Als ze zou zeggen: "Ik ben teleurgesteld in het feit dat je geen rekening hebt gehouden met anderen en je afspraken niet nakomt", dan is er daarna ruimte om mijn kant van het verhaal uit te leggen. Zowiezo vind ik het naar als mensen teleurgesteld gebruiken ipv boos, net alsof boos niet mag of kan. Je bent boos als iemand over je grenzen heen gaat en je moet mensen laten weten dat ze die moeten respecteren, je bent teleurgesteld als je iets anders verwacht had dan wat er gebeurd is. En soms ben je ze alletwee tegelijkertijd

Over Time-Outs, ik denk dat het voor sommige kinderen heel goed werkt om ze te nemen, als ze teveel prikkels hebben en dus niet meer op jou kunnen reageren. Hoe meer jij doet, hoe meer prikkels ze krijgen en hoe slechter het wordt. Dan vind ik een time-out zodat ze tot rust kunnen komen zonder prikkels wel een goed idee. Als mijn kind wel goed reageert op gewoon vasthouden, troosten, praten e.d. dan zou ik dat liever doen. Ik vind het idee van 'in de hoek staan' en 'op de gang staan' onprettig.

Over dat teleurgesteld zijn, ik hou er niet zo van om dat te zeggen, het is zo'n doortrapte truc om iets duidelijk te maken. Soms voel ik het wel eens zo, maar dan verwoord ik het als volgt: 'ik ben niet boos, maar vind het gewoon jammer dat je niet hebt begrepen wat ik bedoel'. Daarmee leg ik de schuld ook een beetje bij mijzelf dat ik niet duidelijk genoeg ben geweest in hetgeen ik van ze verlang. In feite spreek je ook een soort teleurstelling uit, zonder ze een gevoel van extreem falen te geven. Ligt natuurlijk ook aan de ernst van het 'vergrijp', maar heel ernstige dingen zijn hier nog niet voorgekomen (ik heb het trouwens nu over mijn oudste twee, van 12 en 13, bij de jongste twee van 5 en 7 pas ik dit soort psychologische 'oorlogvoering' niet toe, lijkt me tamelijk zinloos.

quote:

Op woensdag 4 november 2009 11:57 schreef kahlie het volgende:

[..]

Ja... dan moet je je toch bedenken of ze het haar kamer is, die zij prettig mag maken of dat het jouw kamer is die jij op een bepaalde manier wilt hebben. Ik zou denk ik wel zeggen dat als ze dit wil prima, maar als ze het niet meer mooi vindt, dan moet ze wachten totdat jullie tijd hebben om er wat anders van te maken. Ze kan natuurlijk niet verwachten dat ze altijd gelijk haar zin krijgt en jullie dan staan te behangen.

Over dat 'teleurgesteld zijn', ik denk dat het er ook aan ligt wat er dan gebeurd. Als mijn moeder zegt: "ik ben teleurgesteld in je", vervolgens draait ze zich om en is het gesprek afgelopen, dan zou ik me ook wel gemanipuleerd voelen. Als ze zou zeggen: "Ik ben teleurgesteld in het feit dat je geen rekening hebt gehouden met anderen en je afspraken niet nakomt", dan is er daarna ruimte om mijn kant van het verhaal uit te leggen. Zowiezo vind ik het naar als mensen teleurgesteld gebruiken ipv boos, net alsof boos niet mag of kan. Je bent boos als iemand over je grenzen heen gaat en je moet mensen laten weten dat ze die moeten respecteren, je bent teleurgesteld als je iets anders verwacht had dan wat er gebeurd is. En soms ben je ze alletwee tegelijkertijd

Over Time-Outs, ik denk dat het voor sommige kinderen heel goed werkt om ze te nemen, als ze teveel prikkels hebben en dus niet meer op jou kunnen reageren. Hoe meer jij doet, hoe meer prikkels ze krijgen en hoe slechter het wordt. Dan vind ik een time-out zodat ze tot rust kunnen komen zonder prikkels wel een goed idee. Als mijn kind wel goed reageert op gewoon vasthouden, troosten, praten e.d. dan zou ik dat liever doen. Ik vind het idee van 'in de hoek staan' en 'op de gang staan' onprettig.

Nou, ik vind het ook wel prettig om zélf even bij zinnen te komen. Het gaat hier soms echt even hard tegen hard en ik wil me ook niet aldoor ermee bemoeien. Maar als het dan wél over mijn grens gaat en ze stoppen niet ondanks herhaald vragen dan gaan ze even uit elkaar en op een rustige plek nadenken. Daar kan iedereen dan even afkoelen, zijn mening formuleren en dat geldt dan ook voor míj. Anders sta ik weer met stoom uit mijn oren en dat helpt zéker niet.
Maar goed, ik had toen mijn jongens nog klein waren ook hele verlichte ideeen over hoe het zou moeten en hoe het nooit zou gaan.

quote:

Op woensdag 4 november 2009 13:20 schreef debuurvrouw het volgende:

Nou, ik vind het ook wel prettig om zélf even bij zinnen te komen. Het gaat hier soms echt even hard tegen hard en ik wil me ook niet aldoor ermee bemoeien. Maar als het dan wél over mijn grens gaat en ze stoppen niet ondanks herhaald vragen dan gaan ze even uit elkaar en op een rustige plek nadenken. Daar kan iedereen dan even afkoelen, zijn mening formuleren en dat geldt dan ook voor míj. Anders sta ik weer met stoom uit mijn oren en dat helpt zéker niet.

Tja, dat kan natuurlijk ook Ik ben van nature gewoon erg tolerant en niet snel geneigd om te schreeuwen, te duwen of nare dingen te zeggen. Ik krijg nog weleens te horen dat ik akelig tolerant ben, wat voor mijn gevoel wel een heel raar compliment/rare belediging is. Mijn vader, ach, die krijg je zo van z'n stuk en m'n moeder is ook vrij fel. Misschien is het wel een tegenreactie dat ik dingen dus graag redelijk oplos en heel rustig blijf.

quote:

Op woensdag 4 november 2009 13:20 schreef debuurvrouw het volgende:

Maar goed, ik had toen mijn jongens nog klein waren ook hele verlichte ideeen over hoe het zou moeten en hoe het nooit zou gaan.

Hehehe, we zullen wel zien hoe het daadwerkelijk gaat, maar streven naar iets wat je graag zou willen is niet zo gek toch?

quote:

Op woensdag 4 november 2009 11:55 schreef DaviniaHR het volgende:
dat het belonen haar angst bevestigt, zie ik niet helemaal.
het is toch meer "wat goed van je dat je die angst nu voor dit eten hebt overwonnen, mama is zo trots op je" ?

dan beloon je het overwinnen van de angst, je bevestigt niet dat het goed is dat ze angstig is.
toch?

Moeilijk denk ik. Sommige kinderen zullen met belonen neigen naar: 'zie je wel ik kan het wel en dat maakt iedereen blij', anderen zullen bevestiging zien en denken: 'zie je wel, eten is iets heel moeilijks en het klopt dat het normaal is dat ik daar angstig over ben'. Helaas is opvoeden niet zo zwart wit.

Ik heb van nabij gezien wat voor schade jaren later er nog kan zijn als je het niet eten van je kind niet weet op te lossen en wanhopig daarvan wordt. Mijn ex-partner had nogal wat operaties achter de rug (20+), waarvan vele als kind. Daar kreeg hij best wel bloedarmoede van en ook at hij maar met moeite en weigerde soms om ook maar iets te eten. Zijn moeder werd wanhopig en na alles geprobeerd te hebben heeft ze uiteindelijk tegen hem gezegd dat ze er dood aan ging dat hij niks at.

Oef... als volwassene kan je je misschien die wanhoop en angst om je kind wel begrijpen, maar als kind? Hij voelde zich opeens verantwoordelijk voor haar welzijn en angstig als hij teveel pijn had of te moe was om te eten. Zelf jaren later nog at hij heel weinig, want hij werd panisch als hij z'n bord niet kon leegeten. Iemand anders z'n eten laten opscheppen was al helemaal taboe.

Als je kind niet wil eten vanuit een angst die gerechtvaardigd is vanuit het verleden zoals pijn, dan zou ik inderdaad de hele dag door kleine hapjes voeren om te kijken of ze dat wil of kan. Krijgt ze toch voldoende binnen, zonder dat het per se strijd is. Spelletjes spelen met blokjes kaas of stukjes wortel etc.

Hier ook veel problemen gehad mbt oa eten.
Hier lag het probleem uiteindelijk aan bepaalde kleursamenstellingen/aanvoelen van voedsel of de manier waarop het op het bord lag en de angst voor onbekend voedsel.
Forceren en op een negatieve manier reageren resulteerde bij voorbaat al in kokhalzen terwijl er al niet eens een hap genomen was.
Hij begon weer meer te eten toen hij zelf de controle kreeg over het op te eten voedsel.
We betrokken hem al op het moment dat het gekocht werd. Van te voren wel veel gepraat over welke voedingsstoffen het lichaam nodig heeft en hem hierop gevarieerd laten kiezen.
Ook betrekken bij het bereiden en tafel dekken.
Daarna een afspaak gemaakt over de hoeveelheid dat min op moest en hem zelf laten opscheppen.
Soms zette ik daarbij ook een nieuw product op tafel die in eerste instantie geweigerd werd, maar door de afspraak toch proberen al lik je er alleen aan, werden sommige producten toch na verloop van tijd als veilig beschouwd en opgegeten.
Wij hingen hier wel een beloningssysteem aan vast door stickers te sparen die hij dan kon inwisselen voor een prijs uit de prijzentas.

Toen hij rond de leeftijd van 11 jaar kwam vond hij zichzelf hier te oud voor worden. Gaf dit aan en at gewoon met ons mee. Sommige producten eet hij echter nog steeds niet. Of hij eet periodiek bepaalde producten niet.
Verder eet hij nu alles wat los en vast zit.

quote:

Op woensdag 4 november 2009 13:25 schreef kahlie het volgende:

[..]

Tja, dat kan natuurlijk ook Ik ben van nature gewoon erg tolerant en niet snel geneigd om te schreeuwen, te duwen of nare dingen te zeggen. Ik krijg nog weleens te horen dat ik akelig tolerant ben, wat voor mijn gevoel wel een heel raar compliment/rare belediging is. Mijn vader, ach, die krijg je zo van z'n stuk en m'n moeder is ook vrij fel. Misschien is het wel een tegenreactie dat ik dingen dus graag redelijk oplos en heel rustig blijf.

[..]

Hehehe, we zullen wel zien hoe het daadwerkelijk gaat, maar streven naar iets wat je graag zou willen is niet zo gek toch?

Ja absoluut! ik merk alleen dat dit met je eigen kind nog heel lastig is. Nou lijkt het net of het hier kommer en kwel is opvoedtechnisch, dat valt mee hoor.
Kinderen hebben nou een keer een eigen karakter en dát maakt het soms nog wel eens complex. Mijn oudste bijvoorbeeld lijkt enorm op mij en ik merk dat ik me dan stoor aan dingen van hem die me van mijzelf ook storen. Nou ja, hou dat maar eens zuiver dan. Mijn middelste is een enorme bijterige dwarskop en lijkt enorm op z'n vader. die twee liggen dus ook regelmatig in de clinch terwijl ik door ervaring wijs geworden daar wat makkelijker langs maouvreer.
En kinderen hebben de lieftallige neiging om hun ouders lekker te testen. Nou schijnt dat een enorm compliment te zijn (ze voelen zich veilig en geliefd anders durven ze dat niet) maar als ik net ongesteld moet worden liever niet zeg maar.

ik vind dit zo'n intressant topic. Ik heb nog geen kinderen, maar wil ze wel hebben. In veel dingen kan ik me best vinden mbt tot AP op het cosleeping na, maar dat is meer omdat ik het doodeng zou vinden en heel erg hard mijn eigen slaap en plek nodig heb. ik kan me ook vooral vinden in de manier rond om het straffen enzo. Ik ben van mening en gelukkig mijn vriend ook dat vooral op hele jonge leeftijd straffen totaal geen effect heeft. Ik zie dat bij een vriendin, die kleine is nu 14 maanden en de eerste keer dat het kind op de gang belande toen was hij een maand of 11. En dan denk ik als je daar nu al mee begint wat wil je dan als het kind ouder wordt? Hoe straf je dan. Want uiteindelijk heeft dat op de gang zetten natuurlijk ook geen effect meer. Waarom straffen? Die vriendin is echt van mening dat het kind toch echt wel weet wat het aan het doen is. Als straffen effect zou hebben zou hij het de volgende dag toch niet meer doen. Toen zei ze: ja maar ik doe ook weleens dingen waar ik van weet dat ik het niet moet doen. Waar op ik zei maar jij weet wel wat het gevolg dan is en kan er voor kiezen het niet te doen. Zo'n kind kan dat nog helemaal niet. Ik ben er van overtuigd dat kinderen pas op een latere leeftijd die link kunnen leggen. Een goed voorbeeld: De kleine van mijn vriendin zat ergens aan waar hij niet aan mocht zitten. Naar tig keren te hebben gezegt daar mag je niet aan zitten werd het kind op de gang gezet, met flink huilen als gevolg. Waaeop ik vroeg waarom zet je het niet in de box als je dat niet fijn vind. Ja maar in de box heeft hij het naar zijn zin. Ik had zoiets van ja dus?? Jij hoeft niet te mopperen en het kind kan lekker verder spelen. Ja maar daar leert hij niks van. Maar van dat straffen ook niet, want de volgende dag weer het zelfde liedje. In mijn ogen voorkom je ook voor jezelf een hoop frustratie door het kind weg te halen uit de situatie en iets anders aan te bieden wat ook leuk is, dan de hele dag te moeten mopperen op een kind. Ik ga dit topic zeker blijven volgen al is het om er dingen voor de toekomst uit te halen wat ik zelf graag zou willen meenemen

-edit- post is langer geworden dan ik dacht

quote:

Op woensdag 4 november 2009 13:20 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

Nou, ik vind het ook wel prettig om zélf even bij zinnen te komen. Het gaat hier soms echt even hard tegen hard en ik wil me ook niet aldoor ermee bemoeien. Maar als het dan wél over mijn grens gaat en ze stoppen niet ondanks herhaald vragen dan gaan ze even uit elkaar en op een rustige plek nadenken. Daar kan iedereen dan even afkoelen, zijn mening formuleren en dat geldt dan ook voor míj. Anders sta ik weer met stoom uit mijn oren en dat helpt zéker niet.
Maar goed, ik had toen mijn jongens nog klein waren ook hele verlichte ideeen over hoe het zou moeten en hoe het nooit zou gaan.

Heil debuurvrouw

Over jullie posts als reactie op mijn niet boos willen worden, heb ik nog eens goed nagedacht. En ik denk dat jullie wel gelijk hebben: ik mag best laten merken dat hetgeen ze gedaan heeft niet goed is en ik dus boos ben, als dat maar op een veilige en goede manier gebeurt. Het gaat dus meer om de manier waarop de boosheid geuit wordt, en niet om de boosheid op zich.

Fijn, die input in dit topic.

Miss-sly, mijn man en ik noemen dat functionele boosheid. Niet gaan schreeuwen omdat je zelf over de zeik bent, maar wel beheerst boos zijn als iets echt niet kan. Dat is een heel fijn streven en meestal lukt dat hier ook wel.

Inderdaad een fijn streven en iets waar ik zeker op wil letten. Kan ik mooi beginnen met oefenen op schaap, want ik wil nog wel eens te emotioneel worden, en dat is natuurlijk juist niet de bedoeling. Misschien had ik zelfs wel uit zelfbescherming gekozen voor geen boosheid, omdat beheersing van de boosheid moeilijker is?

quote:

Op woensdag 4 november 2009 20:38 schreef miss_sly het volgende:
Inderdaad een fijn streven en iets waar ik zeker op wil letten. Kan ik mooi beginnen met oefenen op schaap, want ik wil nog wel eens te emotioneel worden, en dat is natuurlijk juist niet de bedoeling. Misschien had ik zelfs wel uit zelfbescherming gekozen voor geen boosheid, omdat beheersing van de boosheid moeilijker is?

Op zich denk ik niet dat boosheid beter te beheersen is dan bijvoorbeeld heftig verdriet, rouw e.d. emoties. Ik denk dat in onze maatschappij het veel geoorloofder is om over de scheef te gaan (mijn mening!) met boosheid. Als je uit rouw je haren uit je hoofd trekt, dan ga je 'te ver' voor de meeste Nederlanders (maar bij andere culturen is dat weer doodnormaal). Maar als je schreeuwt, duwt, trekt, nare dingen zegt die je niet meent e.d. uit boosheid dan vinden veel Nederlanders dat normaal, want ja, je bent boos.

Ik vind dat niet normaal. Ik vind schreeuwen respectloos. Ik vind dingen die je niet meent zeggen om de ander te kwetsen, om terug te slaan omdat jij je gekwetst voelt, puur egoisme. Ik vind weglopen, express niet meer willen praten, radio stilte e.d. veel te ver gaan, tenzij dit een kleine 5 minuten time out is. Ik vind duwen, trekken, slaan e.d. ver de grens voorbij. Maar ja, dat ben slechts ik!

Ouderschap wordt steeds 'moeilijker' of tenminste, steeds veeleisender. Terwijl vorige generaties al klaar waren bij 'je kinderen hebben te eten', generaties daarna klaar waren bij 'je kinderen hebben te eten en hebben een goede baan', generaties daarna 'te eten, goede baan en mogelijkheden tot ontplooing, willen de meeste ouders al deze dingen, maar ook zelfverzekerde, liefdevolle en bewuste kinderen afleveren.
Dat is nogal wat en daardoor komt er een steeds grotere groep ouders die zich bezig houdt met vragen zoals: "wat voor invloed heeft mijn gedrag op mijn kind"

quote:

Op woensdag 4 november 2009 20:15 schreef miss_sly het volgende:
Over jullie posts als reactie op mijn niet boos willen worden, heb ik nog eens goed nagedacht. En ik denk dat jullie wel gelijk hebben: ik mag best laten merken dat hetgeen ze gedaan heeft niet goed is en ik dus boos ben, als dat maar op een veilige en goede manier gebeurt. Het gaat dus meer om de manier waarop de boosheid geuit wordt, en niet om de boosheid op zich.

Fijn, die input in dit topic.

kahlie, je beschrijft precies die behoeftepyramide, das wel grappig om te zien

Ik heb het met mijn moeder ook over dit topic gehad, en het is zo fijn hoe ze daar positief op reageert. Ze zei zelfs dat ze had gewild dat zij destijds ook zoveel info uit zoveel verschillende bronnen had kunnen halen. 40 jaar geleden was het natuurlijk allemaal veel beperkter.
Fijn dat ze er zo op reageert, en dat ze ook meedenkt enzo. Sowieso accepteert en respecteert ze onze manier van opvoeden, maar het is ook wel prettig als ze erachter staat en ik er met haar over van gedachten kan wisselen.

quote:

Op woensdag 4 november 2009 20:45 schreef kahlie het volgende:

[..]

Op zich denk ik niet dat boosheid beter te beheersen is dan bijvoorbeeld heftig verdriet, rouw e.d. emoties.

Dat begrijp ik neit helemaal. De uiting van al deze emoties is volgens mij wel te beheersen, als je dat werkelijk wil. En in het geval van boosheid denk ik dat dat een goed streven is. In het geval van heftig verdriet of rouw kan het ook goed zijn om het enigszins beheersbaar te houden, zeker naar je kind toe. Niet dat je kind niet mag zien dat je verdriet hebt, uiteraard wel, maar het moet ook daarmee niet zo zijn dat je je er volledig in verliest. Voor boosheid geldt hetzelfde imo.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 11:53 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dat begrijp ik neit helemaal. De uiting van al deze emoties is volgens mij wel te beheersen, als je dat werkelijk wil. En in het geval van boosheid denk ik dat dat een goed streven is. In het geval van heftig verdriet of rouw kan het ook goed zijn om het enigszins beheersbaar te houden, zeker naar je kind toe. Niet dat je kind niet mag zien dat je verdriet hebt, uiteraard wel, maar het moet ook daarmee niet zo zijn dat je je er volledig in verliest. Voor boosheid geldt hetzelfde imo.

Ik reageerde op jouw idee dat je boosheid missschien minder beheersbaar vond, maar kennelijk stond dat er niet duidelijk, sorry!

quote:

Op woensdag 4 november 2009 20:38 schreef miss_sly het volgende:Misschien had ik zelfs wel uit zelfbescherming gekozen voor geen boosheid, omdat beheersing van de boosheid moeilijker is?

Zelf vind ik het dus niet beter of slechter beheersbaar dan verdriet. Boosheid is net zo moeilijk als verdriet, is net zo moeilijk als rouw, is net zo moeilijk als bitter reageren etc. Al onze emoties kun je beheersbaar houden, niet in hoe je ze voelt, maar wel in hoe je ze uit. Natuurlijk is dat een streven en niet een 'zo gaat het altijd' en natuurlijk moet je oppassen dat je niet je gevoelens verdringt, maar ze gewoon anders uit.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 12:12 schreef kahlie het volgende:

[..]

Ik reageerde op jouw idee dat je boosheid missschien minder beheersbaar vond, maar kennelijk stond dat er niet duidelijk, sorry!
[..]

Zelf vind ik het dus niet beter of slechter beheersbaar dan verdriet. Boosheid is net zo moeilijk als verdriet, is net zo moeilijk als rouw, is net zo moeilijk als bitter reageren etc. Al onze emoties kun je beheersbaar houden, niet in hoe je ze voelt, maar wel in hoe je ze uit. Natuurlijk is dat een streven en niet een 'zo gaat het altijd' en natuurlijk moet je oppassen dat je niet je gevoelens verdringt, maar ze gewoon anders uit.

Ow, maar dan heb ik me niet duidelijk uitgedrukt.
Ik heb het puur over mezelf. Ik heb moeite met boosheid, uit het echt veel te vaak niet goed, door mijn stem te verheffen en/of te gaan huilen. Ik bedacht me dat ik misschien onbewust voor niet boos worden wilde kiezen, omdat me dat voor mezelf gemakkelijker leek dan het leren beheersen en op de juiste manier uiten van mijn boosheid. Ik kan over het algemeen met mijn andere gevoelens prima overweg, zowel voor mezelf als mijn uiting, maar met boosheid is dat voor mij lastiger.

Vraag: is het, zo dat AP-ouders veelal ook biologisch-dynamisch of ecologisch eten/drinken/kleden etc?
En heeft AP een link naar de antroposofie?

quote:

Op zaterdag 7 november 2009 20:15 schreef Oxymoron het volgende:
Vraag: is het, zo dat AP-ouders veelal ook biologisch-dynamisch of ecologisch eten/drinken/kleden etc?
En heeft AP een link naar de antroposofie?

nee

Wél kom je denk ik onder AP'ers misschien wat vaker tegen dat mensen BD eten/drinken/kleden en misschien ook wel vaker dat de kinderen op de vrijeschool zitten. Ik denk omdat het interesseren voor AP meestal wel samen gaat met een interesse in bewust omgaan met o.a. voeding, gezondheid en opvoeding.

Alhoewe de antroposofie in een aantal dingen juist lijnrecht tegenover AP staat.

Welke dingen dan bijvoorbeeld?