Het Attachment Parenting-topic #3

quote:

Op zondag 1 november 2009 22:34 schreef Kleurdoos het volgende:
als ik nu tegen elin zeg dat ze iets niet mag doen dan stort ze zichzelf neer op de grond en gaat heel hard huilen, en dan is ze nog geen 10 mnd Ik krijg daar nog een flinke kluif aan

Die van mij doet hoofd-in-elleboog, inclusief trillend pruillipje. 11 maanden en nu al een drama queen. En dan gaat het nog echt om stomme dingen, zoals een (per ongeluk) op de grond gevonden plectrum die ze van mij niet in haar mond mag steken.

quote:

Op zondag 1 november 2009 22:35 schreef kahlie het volgende:

[..]

Oei! Ik hoorde ooit eens van een moeder die gewoon mee ging doen. Kind was zo geschokt dat ze er mee ophield. Ja, zei die moeder: "dit is niet leuk he?". Zelf zou ik dat niet zo gauw durven!

Dat heb ik wel eens gedaan
Waarom zou je dat niet durven?

ijn hummel was vooral'erg verbaasd en ging toen blij bovenop me klimmen

quote:

Op zondag 1 november 2009 22:29 schreef freecell het volgende:
Positieve dingen opnoemen is inderdaad niet moeilijk Ik snap niet hoe dat moeilijk kan zijn van je eigen kind

nou ik kan me momenten herinneren van de oudste dat ik echt bijzonder weinig leuk aan hem vond...
en dat is vreselijk maar gelukkig ook maar bij momenten en gelukkig weer over gegaan ook.

Hangt ook van de leeftijd af, denk ik. Voor baby's/dreumesen/jonge peuters lijkt afleiden me prima, maar als ze ouder worden is het wel goed om de confrontatie niet altijd te vermijden. Kunnen ze ook met 'nee' leren omgaan. Overigens zijn ze hier dan wel heel goed in onderhandelen om alsnog hun zin te krijgen.
Straf geven doe ik wel, of tellen, of op de trap zetten oid. Maar ik zei al dat ik minder overeenkomsten met AP vertoon naarmate ze ouder worden. Als je dat niet wilt schijnt 'How to talk to kids' een goed boek te zijn.

Ik probeer al wel dingen uit te leggen tegen haar, al snapt ze er nog geen snars van maar zo leer ik het mijzelf iig aan en ik heb het idee dat ze langzamerhand ook mijn toon herkent, ik laat mijn stem zakken en probeer op een hele rustige manier te vertellen dat wat ze aan het doen is voor haar misschien leuk is maar dat ze iets stuk maakt en er dan dus niet meer mee kan spelen. Klinkt misschien stom maar ik hoop dat ik er uiteindelijk de vruchten van pluk

quote:

Op zondag 1 november 2009 22:16 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Niet een 'told you so' maar wel een *pfew* want ik heb hier soms toch wel, hoe klein Sasha nog is, het gevoel van 'het bloed onder mijn nagels' en dan denk ik soms aan dat jij zei dat jij nooit strafte, dat dat niet nodig was en ik me maar af vragen hoe je dat dan in hemelsnaam deed.

Niet dat ik het nu fijn vind dat Thies het je nu af en toe knap lastig maakt hoor, helemaal niet, maar meer dat het dus echt wel aan je kind en aan de bui van je kind kan liggen hoe redelijk je er mee kunt 'redeneren' zeg maar.

Gheghe, ja, daar moest ik laatst ook aan denken!
'Jullie' geloofden mij niet. Wist ik veel dat die dwarsigheid/eigen wil zich ook pas ná de derde verjaardag kan ontwikkelen.

_{Weet jij nog welk topic het was? dan kan ik eea even nuanceren, zodat ik niet de eeuwigheid in ga als heilige boon.}

De rest lees ik morgen bij.

quote:

Op zondag 1 november 2009 22:44 schreef Moonah het volgende:

[..]

Gheghe, ja, daar moest ik laatst ook aan denken!
'Jullie' geloofden mij niet. Wist ik veel dat die dwarsigheid/eigen wil zich ook pas ná de derde verjaardag kan ontwikkelen.

_{Weet jij nog welk topic het was? dan kan ik eea even nuanceren, zodat ik niet de eeuwigheid in ga als heilige boon.}

De rest lees ik morgen bij.

Gij vrouw van vleesch en bloed...
_{Ik ga even nadenken over dat topic...}

quote:

Op zondag 1 november 2009 22:42 schreef poemojn het volgende:
Hangt ook van de leeftijd af, denk ik. Voor baby's/dreumesen/jonge peuters lijkt afleiden me prima, maar als ze ouder worden is het wel goed om de confrontatie niet altijd te vermijden. Kunnen ze ook met 'nee' leren omgaan.

Maar zodra ze ' nee' kunnen begrijpen kan je dat toch gaan oefenen?
Die van mij weet precies wat nee is, hij is het er alleen niet altijd mee eens

quote:

Op zondag 1 november 2009 22:47 schreef freecell het volgende:

[..]

Maar zodra ze ' nee' kunnen begrijpen kan je dat toch gaan oefenen?
Die van mij weet precies wat nee is, hij is het er alleen niet altijd mee eens

Zeker En over het algemeen is het voor je kind ook heel prettig als je het 'nee' van een uitleg voorziet. Ik heb aan den lijve ondervonden dat 'Omdat ik het zeg' geen goede uitleg is en je die ook binnen de kortste keren terug om de oren krijgt. Dus dat doen we maar niet meer hier

quote:

Op zondag 1 november 2009 22:31 schreef kahlie het volgende:
Zou je de 2 dikgedrukte dingen aan mij kunnen uitleggen? Hij weet niet dat het speelgoed stuk kan, maar tegelijkertijd denk je wel dat hij kan leren dat mama iets leuks met hem gaat doen als hij vervelend doet. Hij weet toch helemaal niet dat hij iets vervelends doet?

Een groot deel van de leerprocessen is onbewust. Heel simpel voorbeeld: als een hond naar je hapt, trek je je hand terug. Niet omdat je denkt "hee, hij gromt en staat in aanvalshouding, misschien gaat hij me wel bijten en kan ik beter mijn hand terugtrekken", want daar heb je geen tijd voor. Het is een geautomatiseerde reactie. Relevanter: denk maar aan een baby die "weet" dat als hij gaat huilen, zijn moeder komt. Dat gebeurt al op zo'n jonge leeftijd dat er van redeneren en bewust leren nog geen sprake is. De koppeling huilen -> mama gaat door de ervaring in het systeem van het kind zitten, wanneer de moeder tenminste op het huilen van het kind reageert. Zo is het ook met aandacht: een kind denkt niet "hee, mama gaat iets leuks met me doen als ik gooi!", maar onbewust zal die verbinding wel kunnen ontstaan.

nee, je mag niet op mama's slippers kauwen
en toen was ze 7 mnd

die laatste foto drama van de bovenste plank

Dat valt nog wel mee met die redenatie van baby's volgens de ouder-kind groep waar ik bij zat tijdens de zwangerschap. Het schijnt wel een jaar te duren voor ze dat verband leggen.

Het leven is dan volgens mij ook zo oneerlijk, alles wat een beetje interessant is wordt afgepakt en dan krijg je weer iets verantwoords in je handen gedrukt ,al heeft ze tegenwoordig haar eigen afstandsbediening! nu nog een eigen toetsenbord en dan kan ik gerust tvkijken en typen zonder dat er iemand iets af probeert te pakken

quote:

Op zondag 1 november 2009 22:18 schreef kezz het volgende:

[..]

ik vind dat knap als je dat kan, echt
Mijn heren kunnen echt het bloed onder mijn nagels vandaan halen en dan word ik boos. Ik weet het, dat laat ik toe, dat is mijn ding, maar het lukt me echt niet om dat anders te doen.
en ik zie heus dus wel het goeie daarvan in, want ik weet dat ik met rustig blijven vaak meer bereik dan met boos worden. Het lukt me gelukkig dus ook wel eens wel zeg maar Maar niet altijd.
Mèn, wat druk ik me beroerd uit

misschien zit het m in jongens? ik moet zeggen dat de interactie onderling ook maakt dat het moeilijk is soms. En dan niet luisteren. en ook ik ben niet zo geduldig, dus tel uit je winst. Maar dat was echt pas later, niet kleine dreumesen en peuters. Daar was ik erg van het benoemen en begeleiden. En dat gaat dan ook nog wel, Maar dan, die koppigheidsfase zo van rond 4 naar 6?
En vanwege veilige hechting lekker thuis proberen hè. da's een enorm compliment maar ook wel eens vermoeiend. zo stelde mijn 5 jarige zoon me vandeweek gerust. Toen ik een gesprek met hem had over zijn gedrag. Op school luister ik goed en doe ik heel lief hoor.

En net had ik wat getiept over slapen. ik slaap echt niet met een kind in bed dus dat gebeurd dus ook niet. wij hadden een mobiele matras en gingen naast het wakkere kind liggen. wel geborgen liefdevol en veilig, maar ook met genoeg slaap. En als ik nu nog ff bij ze kruip vragen ze me toch weg te gaan als ze echt gaan slapen
Gedrag benoemen en niet op de persoon doe ik ook. Ik vind je gedrag niet leuk ipv ik vind je vervelend nu! en dat vertel ik ze ook heel heel heel vaak, dat hoe boos ik ook word soms, ik altijdaltijdaltijd van ze hou!!!

quote:

Op zondag 1 november 2009 22:05 schreef Sjeen het volgende:

[..]

Mooi is dat he, als je je kindje zo'n veilig gevoel kunt geven...

Helaas kan ik Nika dus niet dat veilige gevoel geven.
Hoel me niet aangevallen maar wil wel even uitleg geven

Nika kan niet slapen met iemand op haar kamertje, als ze gaat huilen en ik ga bij haar zitten en haar troosten raakt ze alleen maar meer overstuur, heeft ze altijd al gehad, van kleins af aan.
Als ik haar dus die 5 min. laat huilen valt ze wel in slaap en raakt ze niet overstuur.
Het is dan uiteraard ook een jengelhuiltje en geen krijsen.

Bij Demi was dat wel zo, ging ik bij haar zitten, over haar voorhoofdje wrijven of gewoon over haar handje en dan viel ze zo in slaap.
Zodra Nika mij of iemannd anders ziet wil ze uit bed en denk maar niet dat ze dan lief op schoot gaat slapen, dat is een zeldzaamheid, nee, madam wil dan spelen en kijken.

En misschien omdat ik twee van zulke totaal verschillende kinderen heb dat ik me dus aan beide "kanten" enorm kan inleven en dus blijf roepen, ieder kind is anders!!

@Oeke: De bewuste koppeling bestaat dan inderdaad nog niet, maar waarom huilt een baby überhaupt? Omdat hij eten/zorg/troost van mijn verzorger nodig heeft. Het is dan ook uit onderzoek bij verwaarloosde kinderen (bijvoorbeeld in kindertehuizen in minder bedeelde landen) gebleken dat baby's waarbij niet op gehuil wordt gereageerd, op den duur passief worden en niet meer huilen (onbewust: "het helpt toch niet").

quote:

Op zondag 1 november 2009 22:49 schreef Sjeen het volgende:

[..]

Zeker En over het algemeen is het voor je kind ook heel prettig als je het 'nee' van een uitleg voorziet. Ik heb aan den lijve ondervonden dat 'Omdat ik het zeg' geen goede uitleg is en je die ook binnen de kortste keren terug om de oren krijgt. Dus dat doen we maar niet meer hier

Alsik de tijd heb en niet iets anders belangrijks aan het doen ben zal ik z'eker uitleggen waarom iets niet mag. ' Omdat ik het zeg' is inderdaad niet echt een reden, maar nee is wel nee. En soms komt de uitleg hier misschien een beetje later. Het moet het moment er wel voor zijn

Moonah!

quote:

Op donderdag 18 juni 2009 11:18 schreef Moonah het volgende:

[..]

Ik bedoel het echt niet opschepperig of wat dan ook hoor, ik hoop ook niet dat het zo overkomt.
Maar het is gewoon zo. Gelukkig. Zachtheid, liefde en respect gecombineerd met duidelijk zijn en grenzen stellen.

*knip*

En het vervolg-topic: Het slaan van of door kinderen

Elin, dramaqueen

quote:

Op zondag 1 november 2009 22:50 schreef AncientSound het volgende:

[..]

Een groot deel van de leerprocessen is onbewust. Heel simpel voorbeeld: als een hond naar je hapt, trek je je hand terug. Niet omdat je denkt "hee, hij gromt en staat in aanvalshouding, misschien gaat hij me wel bijten en kan ik beter mijn hand terugtrekken", want daar heb je geen tijd voor. Het is een geautomatiseerde reactie. Relevanter: denk maar aan een baby die "weet" dat als hij gaat huilen, zijn moeder komt. Dat gebeurt al op zo'n jonge leeftijd dat er van redeneren en bewust leren nog geen sprake is. De koppeling huilen -> mama gaat door de ervaring in het systeem van het kind zitten, wanneer de moeder tenminste op het huilen van het kind reageert. Zo is het ook met aandacht: een kind denkt niet "hee, mama gaat iets leuks met me doen als ik gooi!", maar onbewust zal die verbinding wel kunnen ontstaan.

Heb je hier misschien bronnen van? (Sorry ga zo naar bed dus zal morgen pas zelf kunnen googlen). Het klinkt mij namelijk zo onlogisch in de oren. Het kind huilt omdat er iets is. Kind kan niet weten of mama, papa, opa of oma wel komt opdagen. Ik hoor zo vaak dat baby's zogenaamd vaak huilen om aandacht, maar heb hier nooit bronnen van gevonden. Is bij mij ook nogal een teer punt, aangezien ik een enorme huilbaby ben geweest vanwege medische redenen en dat heeft nogal lang geduurd voordat mijn moeder serieus werd genomen. (baby's huilen nu eenmaal).

Freecell zei trouwens dat haar kind het eigenlijk wel weet, en ach, we hebben allemaal toch weleens behoefte aan ondeugend doen? Ik zou zelf prima zeggen: "Ok, nu heb je ondeugend gedaan en nu houden we er ook wel weer mee op" Ik heb zelf nogal de neiging om ondeugend te doen als ik dingen saai vind enzo, dus ik zou dan kijken of m'n kind niet ander speelgoed nodig heeft of gewoon aandacht wilde? En zo ja, om m'n kind uit te leggen dat hij ook aandacht kan krijgen als hij gewoon even komt knuffelen Natuurlijk, eenmaal per maand is ook weer wat anders dan 30x per dag als ongewenst gedrag.

AP komt niet op mij over alsof je geen nee mag zeggen, alleen leert een kind weinig van 'alleen nee' en mijn inziens ook heel weinig van straf. Zeker als het kind nog niet kan begrijpen wat er gebeurd (dus waarom krijg ik nu straf?!). Mensen denken vaak dat straf geweldig werkt, "want dan leren ze het wel af". Maar ik heb liever dat ik mijn kind grenzen aanleer op een andere wijze, namelijk door uit te leggen waarom die grenzen bestaan.

Maar nu heb je het weer over weten als in: denken. Dat is bij een onbewust proces nog niet aan de orde. Huilen is dan ook geen manipulerende vorm van aandacht vragen. Het is puur de enige manier van een baby om te zorgen dat zijn verzorger hem zal geven wat hij nodig heeft.

Als je meer wilt weten over onbewuste leerprocessen dan zal een Googlesessie op "conditionering" denk ik wel wat opleveren.

quote:

Op zondag 1 november 2009 22:42 schreef poemojn het volgende:
Hangt ook van de leeftijd af, denk ik. Voor baby's/dreumesen/jonge peuters lijkt afleiden me prima, maar als ze ouder worden is het wel goed om de confrontatie niet altijd te vermijden. Kunnen ze ook met 'nee' leren omgaan. Overigens zijn ze hier dan wel heel goed in onderhandelen om alsnog hun zin te krijgen.
Straf geven doe ik wel, of tellen, of op de trap zetten oid. Maar ik zei al dat ik minder overeenkomsten met AP vertoon naarmate ze ouder worden. Als je dat niet wilt schijnt 'How to talk to kids' een goed boek te zijn.

Dat herken ik wel. Maar ik merk wel dat (vooral) mijn oudste meestal heel redelijk reageert op uitleg, behalve wanneer hij niet goed in z'n vel zit. En meestal ligt dit dan aan te weinig uitdaging en wordt hij weer redelijker als hij meer uitdaging krijgt (op school).

Over thuisonderwijs: ik heb het nooit serieus overwogen, omdat ik absoluut geen onderwijzer ben, maar heb me wel vaak genoeg afgevraagd waarom mijn (eerste) kind naar school moest. Aangezien hij thuis alles leerde en op school vooral speelde. Maar gelukkig kijkt de school ook naar zijn behoeftes (hoewel ik die best vaak aan moet geven, maar daar luisteren ze dan wel naar).

Maar hoewel ik me steeds meer richting AP lijk te ontwikkelen (bij mijn oudste voldeed ik nauwelijks aan de uiterlijke criteria), heb ik de achterliggende gedachte (kijk en luister naar je kind) wel altijd toegepast.

quote:

Op zondag 1 november 2009 22:56 schreef AncientSound het volgende:
@Oeke: De bewuste koppeling bestaat dan inderdaad nog niet, maar waarom huilt een baby überhaupt? Omdat hij eten/zorg/troost van mijn verzorger nodig heeft. Het is dan ook uit onderzoek bij verwaarloosde kinderen (bijvoorbeeld in kindertehuizen in minder bedeelde landen) gebleken dat baby's waarbij niet op gehuil wordt gereageerd, op den duur passief worden en niet meer huilen (onbewust: "het helpt toch niet").

Dat vind ik wel een kort door de bocht conclusie. Vragen die gelijk rijzen zijn: Krijgen de kinderen wel genoeg te eten zodat ze genoeg energie hebben om te huilen?, hoe vaak wordt er niet gereageerd?, worden die kinderen zowiezo weleens opgepakt, getroost etc?

Ik vraag me dan af wat de omstandigheden dan zijn of die wel vergelijkbaar zijn met die van een kind hier in NL bij liefdevolle ouders. Als een kind huilt omdat het zich onveilig voelt, zal het dat natuurlijk alleen doen als het zowiezo veiligheid kent. Als je je continue onveilig voelt... huil je dan nog wel? Je ziet verwaarloosde kinderen vaak heel anders reageren, daar zou het net zo goed aan kunnen liggen ipv aan een 'bewuste/onbewuste' koppeling van gedrag van de omgeving.

quote:

Op zondag 1 november 2009 23:02 schreef AncientSound het volgende:
Maar nu heb je het weer over weten als in: denken. Dat is bij een onbewust proces nog niet aan de orde. Huilen is dan ook geen manipulerende vorm van aandacht vragen. Het is puur de enige manier van een baby om te zorgen dat zijn verzorger hem eten of zorg zal geven.

Als je meer wilt weten over onbewuste leerprocessen dan zal een Googlesessie op "conditionering" denk ik wel wat opleveren.

Maar dat betekent dus dat de bbaby huilt omdat er iets is en niet dat het huilt omdat het weet dat de moeder dan komt. Dat is toch een verschil.