quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 15:15 schreef Kopbal het volgende:
Waar haal je eigenlijk je informatie grotendeels vandaan Blawh?

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 15:38 schreef Blawh het volgende:
De laatste bijdrage uit het vorige topic, prachtverhaal van ElYefe.

FOK!’s Historische Voetbalkalender Op 32-jarige leeftijd overleed Law Adam op 15 mei 1941 aan een hartstilstand, tijdens een vriendschappelijke voetbalwedstrijd in Indonesië.[/url]

^{Zal hem aan de lijst toevoegen als ik thuis ben.}

quote:

Ronald de Boer (Hoorn, 15 mei 1970)



Ajax

Ronald de Boer debuteerde voor Ajax op 22 november 1987 tegen PEC Zwolle. Geheel in de traditie van de club scoorde de invaller tijdens zijn eerste wedstrijd.[1] Verdere wedstrijden zou hij dat seizoen echter niet meer spelen. In de komende drie seizoenen zou de in de aanval geposteerde De Boer met enige regelmaat aan spelen toekomen. Zijn beste seizoen was 1989/1990, waarin hij twintig Eredivisie-duels speelde, zeven keer scoorde, en met Ajax de eerste landstitel sinds vijf jaar veroverde.

FC Twente/Ajax

In de zomer van 1991 werd De Boer verkocht aan FC Twente. Hier kende hij een sterk seizoen met 33 wedstrijden en 11 treffers. Verder speelde hij hier regelmatig als rechtshalf, waar hij vaak goed uit de verf kwam. Ook zijn tweede seizoen in Enschedese dienst begon hij zeer productief, met elf goals uit 16 duels. Hierop besloot Ajax hun zelf opgeleide speler terug te halen. Hij maakte het seizoen af met nog 5 doelpunten, waardoor hij het seizoen eindigde met 16 competitietreffers. Met Ajax won hij de beker en de Super Cup.

In het seizoen 1993/1994 was De Boer vaste waarde in de ploeg die uiteindelijk landskampioen zou worden, en de aanvaller viel met name op als aangever van clubtopscorer Jari Litmanen, hij werd zelfs tot Nederlands Voetballer van het Jaar verkozen. Hij kreeg echter van trainer Van Gaal het verwijt te weinig te scoren voor een diepe spits (vijf goals), terwijl hij zelf ook aangaf zich beter te voelen op het middenveld. Hierdoor, en door de concurrentie om de spitspositie, zou De Boer vanaf dat moment steeds meer op het middenveld ingezet worden, hoewel hij ook nog regelmatig als spits werd ingezet. Het seizoen 1994/1995 werd een groot succes voor Ajax. Men werd op ongeslagen wijze Nederlands kampioen. Het hoogtepunt was het winnen van de Champions League finale tegen AC Milan, na eveneens een ongeslagen campagne. Later zou Ajax de Nederlandse Super Cup, de Europese Super Cup en de Wereldbeker voor clubteams nog aan de erelijst toevoegen, waarmee Ajax zich op dat moment tot beste club ter wereld kroonde. Ook het daaropvolgende jaar was succesvol, met opnieuw een landstitel en het behalen van de Champions League finale. De Boer was inmiddels vaste middenvelder bij de Amsterdamse club, en werd slechts af en toe als spits of buitenspeler ingezet. Hij werd voor de tweede maal tot beste Nederlandse voetballer uitgeroepen.

In 1996 kwam de omslag voor Ajax, men kende een matig seizoen. Ook was in de zomer van 1997 het grootste deel van het talentvolle team van ’95 vertrokken naar het buitenland, de gebroeders De Boer behoorden tot de weinigen die bij Ajax bleven. Hun trouw werd beloond, in het seizoen 1997/1998 heroverde men met een sterk gereviseerd team onder leiding van Morten Olsen de Nederlandse landstitel. Vaste rechtshalf Ronald de Boer had een belangrijk aandeel met 7 treffers (waaronder de winnende uit tegen Feyenoord en de openingstreffer tegen PSV) en 10 assists. Eind 1998 kregen Frank en Ronald de Boer een conflict met de clubleiding. Ze hadden een aanbod van FC Barcelona waarbij hun salaris in vergelijking met hun Ajaxloon vervijfvoudigd zou worden. Ajax weigerde het tweetal echter te laten gaan. De arbitragecommissie stelde de Amsterdammers in het gelijk, Ajax liet ze desondanks alsnog vertrekken.

FC Barcelona

Het Spaanse FC Barcelona, onder leiding van Louis van Gaal, werd de eerste buitenlandse club van de broers. Met een Nederlandse kern won de Catalaanse club de landstitel, De Boer speelde 13 wedstrijden in het restant van het seizoen. Hij wist echter niet genoeg te overtuigen bij Barcelona, na het jubileumseizoen 1999/2000 mocht De Boer (20 duels, 1 goal) daarom vertrekken.

Glasgow Rangers

Dick Advocaat haalde Ronald de Boer naar Schotland, Rangers FC. Naast de Nederlandse trainer kwam hij hier wederom een aantal Nederlandse medespelers tegen. Blessureleed zorgde ervoor dat hij hier vaak wat minder aan spelen toekwam, maar hij was normaliter een vaste waarde. In zijn tweede seizoen wist men zowel de Schotse beker als de Schotse League Cup te veroveren. 2002/2003 was het meest succesvolle seizoen. Ronald de Boer evenaarde zijn meest productieve seizoen met 33 duels en 16 goals, en won de Schotse landstitel en wederom beide Schotse bekers. Zijn vierde en laatste seizoen bij Glasgow Rangers was met slechts 16 competitieduels weer minder, begin 2004 werd hij herenigd met zijn broer.

Qatar

Na zijn Schotse jaren vertrokken Ronald en Frank de Boer naar Qatar om hun loopbaan af te sluiten. Ze speelden één seizoen voor Al-Rayyan. Medio 2005 vertrokken ze beiden naar het eveneens in Qatar gelokaliseerde Al-Shamal. Frank de Boer stopte in 2006 met voetbal, Ronald ging door. Eind 2007 kreeg hij last van een nekhernia, die hem maanden aan de kant hield. In maart 2008 was hij weer fit. Desondanks besloot hij zijn contract in te leveren. Hij wilde geen gezondheidsrisico’s meer nemen in de laatste twee wedstrijden, tevens kon de club op deze manier een andere buitenlandse speler vastleggen.

Nederlands elftal

Op 24 maart 1993 debuteerde Ronald de Boer in een kwalificatiewedstrijd tegen San Marino voor het Nederlands Elftal, en wist meteen te scoren. Een half jaar later speelde hij zijn tweede interland tegen wederom San Marino, ook deze keer wist hij te scoren. Tegen Polen scoorde hij zijn derde kwalificatietreffer. Oranje kwalificeerde zich voor het Wereldkampioenschap 1994 in de Verenigde Staten, waar ook Ronald de Boer heen ging. Hij speelde er drie wedstrijden, inclusief de kwartfinale tegen Brazilië waarin men werd uitgeschakeld.

In de kwalificatie voor het EK 96 was De Boer een vaste waarde, en vond driemaal het net. Op het eindtoernooi speelde hij alle wedstrijden mee. In de kwartfinale tegen Frankrijk werd Nederland na strafschoppen uitgeschakeld, Ronald de Boer schoot wel raak in de serie.

Ook op het WK 1998 vertegenwoordigde Ronald de Boer Nederland. In de groepsfase was hij van waarde door twee keer te scoren, tegen Zuid-Korea en tegen Mexico. In de kwartfinale tegen Argentinië stond hij met een goede loopactie aan de basis van de openingstreffer, uiteindelijk won Oranje met 2-1. In de halve finale was De Boer met zijn voorzet aangever op de late gelijkmaker van Kluivert. Het kwam vervolgens op penalty’s aan, Ronald de Boer zag zijn inzet gekeerd worden door Taffarel, hiermee was de uitschakeling een feit.

Voor het Europees kampioenschap was medeorganisator Nederland automatisch gekwalificeerd. Nederland speelde een sterk toernooi met drie groepsoverwinningen (onder meer op regerend wereldkampioen Frankrijk) en een indrukwekkende 6-1 overwinning op Joegoslavië. De Boer kwam drie keer in actie, en was doeltreffend tegen Denemarken. In de halve finale werd Oranje zeer tegen de verhoudingen in uitgeschakeld door Italië, wederom na strafschoppen.

Na het EK in eigen land kwam Ronald de Boer slechts weinig aan spelen toe. Zowel Louis van Gaal als Dick Advocaat deden in slechts twee kwalificatiewedstrijden een beroep op de rechtshalf van Glasgow Rangers. Opvallend genoeg hadden beide bondscoaches hem vlak voor hun functie nog onder hun hoede gehad bij respectievelijk Barcelona en Rangers. Het Nederlands elftal wist zich niet te kwalificeren voor het WK 2002. Dit lukte wel voor het EK 2004, maar De Boer was hier niet van de partij: in april 2003 speelde hij zijn laatste wedstrijd voor Oranje.In totaal speelde hij 67 interlands, waarin hij 13 keer wist te scoren en tweemaal de aanvoerdersband droeg.


is een voormalig Nederlands voetballer, en de (10 minuten oudere) tweelingbroer van Frank de Boer. Hij speelde doorgaans als middenvelder, maar kon ook in de aanval uit de voeten. In zijn beginjaren speelde hij vooral als spits of aanvallende middenvelder, daarna voornamelijk als rechtshalf. De broers speelden een groot deel van hun carrière voor dezelfde clubs, alsmede voor het Nederlands elftal. Ronald de Boer kende zijn grootste successen bij Ajax, waarmee hij onder meer vijf landstitels en de Champions League won, en twee maal tot Nederlands Voetballer van het Jaar werd uitgeroepen. Na zijn tijd bij Ajax speelde hij voor verscheidene clubs in het buitenland. In maart 2008 zette hij een punt achter zijn carrière, mede doordat hij geen gezondheidsrisico’s meer wilde nemen na een nekhernia.

Erelijst

Individueel

* Nederlands Voetballer van het Jaar (1994, 1996)

Club

* Nederlands landskampioen: 5 (1990, 1994, 1995, 1996, 1998) (AFC Ajax)
* Nederlandse beker: 2 (1993, 1998) (AFC Ajax)
* Nederlandse supercup: 3 (1993, 1994, 1995) (AFC Ajax)
* Nederlands speler van het jaar: 2 (1994, 1996) (AFC Ajax)
* Spaans landskampioen: 1 (1999) (FC Barcelona)
* Schots landskampioen: 1 (2003) (Glasgow Rangers)
* Schotse beker: 2 (2002, 2003) (Glasgow Rangers)
* Schotse League beker: (2002, 2003) (Glasgow Rangers)
* UEFA Champions League: 1 (1995) (AFC Ajax)
* Europese supercup: 1 (1995) (AFC Ajax)
* Wereldbeker voor clubteams: 1 (1995) (AFC Ajax)

Na het voetbal

Ronald de Boer heeft bij zijn afscheid aangegeven nog één of twee jaar in Qatar te willen blijven, in een functie als voetbalanalist voor een sportzender. Dit jaar (2008) doet hij de verkorte trainerscursus voor voetballers met meer dan 40 interlands. Hij loopt stage bij het Ajax van Marco van Basten. Hij hoopt bij Ajax vooral van waarde te zijn voor de spitsen, zo vertelde hij. Ook speelt hij bij het team van oud-ajacieden 'Lucky Ajax'.


Frank de Boer (Hoorn, 15 mei 1970) is een voormalig Nederlands voetballer. Hij won diverse grote prijzen zoals de UEFA Cup, Champions League, Wereldbeker en de Europese Super Cup. In 2006 zette hij een punt achter zijn carrière en begon hij een carrière als trainer.



Ronald en Frank zijn opgegroeid in Grootebroek, en hebben leren voetballen bij voetbalclub De Zouaven. De Boer begon zijn professionele voetbalcarrière bij Ajax, in 1988. Zijn eerste wedstrijd speelde hij op 21 september van dat jaar, tegen PEC Zwolle. Ajax verloor bij zijn debuut met 4-1. Zijn eerste goal scoorde hij in 1990 tegen NEC.

Frank de Boer won met Ajax bijna alle prijzen. Het hoogtepunt was de winst van de Champions League in 1995. Verder won hij de UEFA Cup in 1992. Ook werd hij 5 keer kampioen van Nederland en won hij 2 keer de KNVB-beker.

In januari 1999 ging hij spelen voor FC Barcelona, samen met zijn broer. Daar bleef hij tot 2003, toen hij naar Galatasaray ging. In 2004 ging zijn broer Ronald spelen voor de Rangers FC in Glasgow.

De Boer debuteerde in het Nederlands Elftal op 26 september 1990 tegen Italië. Op 29 maart 2003 speelde hij in het EK-kwalificatieduel tegen Tsjechië zijn honderdste interland. Tijdens het Europees kampioenschap voetbal 2004 in Portugal speelde hij zijn 112e en laatste interland.

Frank de Boer is een Nederlandse voetballer die ooit op doping betrapt werd. In 2001 werd hij zes maanden geschorst wegens het gebruik van nandrolon, samen met Jaap Stam en Edgar Davids. Frank de Boer zelf bleef echter ontkennen en beweerde dat hij geïnfecteerd raakte bij het insmeren van zijn dochter met een zalfje, die de dag ervoor een huidbacterie had opgelopen na een zwempartijtje.

Erelijst

* Wereldbeker: 1995 (Ajax)
* Champions League: 1995 (Ajax)
* UEFA Cup: 1992 (Ajax)
* Europese Super Cup: 1995 (Ajax)
* Nederlands Landskampioen: 1990, 1994, 1995, 1996, 1998 (Ajax)
* KNVB-beker: 1993, 1998 (Ajax)
* Nederlandse Super-Cup: 1993, 1994, 1995 (Ajax)
* Spaans Landskampioen: 1999 (FC Barcelona)

Als trainer

Op 2 juni 2007 behaalde Frank de Boer zijn trainersdiploma voor de cursus Coach Betaald Voetbal. Hij beschikt nu over de juiste papieren om aan de slag te gaan als hoofdcoach in het betaalde voetbal. De Boer is tegenwoordig jeugdtrainer bij Ajax A1 en hij is assistent-bondscoach samen met Phillip Cocu van Bert van Marwijk.

Ronald en Frank de Boer worden geïmiteerd door de radiopresentator Edwin Evers in het programma "Evers staat op".

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 15:39 schreef kleinzusje het volgende:

[..]

Geef maar een seintje wat je in de OP/ wiki wilt

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 15:40 schreef tong80 het volgende:
15 mei 1970. De broertjes de Boer worden geboren.

[ afbeelding ]

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 15:47 schreef Blawh het volgende:

[..]

Komt voor elkaar.
[..]

De beste tweeling aller tijden?

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 15:40 schreef tong80 het volgende:
15 mei 1970. De broertjes de Boer worden geboren.

[ afbeelding ]

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 16:44 schreef Prosac het volgende:

[..]

Een mooi verhaaltje over hun carriere samen met een foto die wel werkt zou beter passen in dit topic.

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 16:53 schreef Elvislives het volgende:
Nog eentje van gister: 14 mei 1892 wordt in Arnhem Vitesse opgericht.

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 15:49 schreef tong80 het volgende:

[..]

De van der Kerkhofjes konden het ook.

Maar ik ga voor de Boertjes

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 17:09 schreef rubbereend het volgende:

[..]

ik stem voor de Kerkhofjes

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 17:01 schreef tong80 het volgende:

[..]

Doe je best

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 17:47 schreef Prosac het volgende:

[..]

Jij plaatst het. Dus het zou fijn zijn om in de stijl van deze reeks, ook zo een achtergrond verhaal te plaatsen. Gewoon lukraak even iets noemen voegt weinig toe ten opzichte van de rest.

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 17:54 schreef tong80 het volgende:

[..]

Ik hoop dat ik je niet te zeer hebt gegriefd

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 17:59 schreef Prosac het volgende:

[..]

Neen, maar wij zouden het jammer vinden als deze prachtige reeks verzand in een soort opnoemen van data met gebeurtenis zonder verdere achtergrond informatie.

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 18:07 schreef Prosac het volgende:
Er valt ongetwijfeld meer te melden over Frank en Ronald de Boer dan "15 mei 1970. De broertjes de Boer worden geboren." met een foto die het niet doet.

Dat bedoel ik.

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 18:29 schreef Blawh het volgende:
Aan de ene kant, de Boertjes hebben ook geen introductie nodig natuurlijk.

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 18:17 schreef Prosac het volgende:
Ik spreek je helemaal niet toe als een 14 jarige puber, ik vraag je slechts om wat meer achtergrond informatie over de tweeling de Boer. Zoals iedereen dat doet die hier een historische gebeurtenis plaatst.

Dat ben ik.
Verdere klachten mogen naar FB.

quote:

Kalamazoo: SA's soccer 'Maserati'

When President Thabo Mbeki handed out the newly conceived Order of Ikhamanga - South Africa's highest honour for achievement in the creative and performing arts and sport - for the first time in 2003, only two sportsmen received the award in the gold class. It came as no surprise that one of them was Steve "Kalamazoo" Mokone.

Mokone, who represented his country at the age of 16 before becoming the first black South African to play professional football in Europe, was South Africa's first soccer superstar.

After signing up for English club Coventry City in 1955, Mokone went on to achieve superstar status playing for the Dutch side Heracles and later for Torino in Italy, becoming one of a few players in Europe to earn £10 000 a year. By 1959 he was rated as one of the best soccer players in Europe, and was being compared to the all-time greats of the game.

'He is surely the Maserati'
Italian soccer writer Beppe Branco famously wrote: "If Pele of Brazil is the Rolls-Royce of soccer players, Stanley Matthews of England the Mercedes-Benz and Alfredo di Stefano of Argentina and Spain the Cadillac of soccer players, then Kala of South Africa, lithe and lean, is surely the Maserati."

The man who's had a street in Amsterdam named after him - and a book written and film made about him - was born in Doornfontein, Johannesburg in 1932. His family moved to Sophiatown when he was six before settling in Kilnerton, north of Pretoria.

According to Horatio Motjuwadi, writing for the Sunday Times, Kalamazoo's father sent him to Ohlange High School in Durban "to make him forget soccer and concentrate on becoming a lawyer. But long before he passed matric he had become a national superstar with Bucks. Scouts from Newcastle, England, urged him to move over, but his father refused.

Coventry
"A year later Mokone's father relented when Coventry pleaded for the services of his son", Motjuwadi relates. "It took months for him to get his passport because of the apartheid system.

"Team-mates at Coventry knew he was something special at his first training session when he sent their national goalkeeper, Roger Matthews, the wrong way from the penalty spot. 'Do it again', they urged. Once more Matthews dived the wrong way.

"Mokone became an overnight sensation, prompting a journalist to report that 'I haven't seen such clamour in Coventry since the end of World War Two'."



The Netherlands
Disheartened by the style of football at the club, Mokone moved to Dutch side Heracles in 1958, where he was an instant hit, scoring two goals on debut, helping Heracles take the Dutch league trophy and being voted the club's player of the season. By 1959 he was rated one of Europe's best players.

He signed for Spanish giants Barcelona in 1959, but because they had their quota of foreigners, was loaned to French side Marseilles before moving to Torino in Italy.

"Like everywhere Mokone played," writes Motjuwadi, "the people of this northern Italian city swore by his soccer boots. That was where, in 1961, he was dubbed the Maserati of soccer players. He made another spellbinding first appearance for Torino, scoring all five goals in a 5-2 victory against Verona.

"Months later, on tour in Russia, he became the first foreigner to score a hat-trick in a game against the biggest team in the land, Kiev."

A beautiful goal
One of those goals prompted a Russian commentator to write: "In all my 40 years of reporting soccer from different parts of the world I have never seen a player score a more beautiful goal than the one Kala scored with a deflection off his chest, save for Pele's goal against Sweden in the World Cup final in 1958."

Kalamazoo ended his playing career with a stint in Australia and then in Canada in 1964. In the same year he enrolled at Rutgers University in the US. Seven years later, after completing his doctorate in psychology, he was appointed assistant professor of psychology at the University of Rochester.



A street and a book
Mokone's life - and especially his time in Holland - led to an Amsterdam street being named after him, and provided the inspiration for the book and subsequent film De Zwarte Meteoor (The Black Meteor).

The author of De Zwarte Meteoor, Tom Egbers, has since published a further book, Twaalf gestolen jaren (12 Stolen Years), based on his investigation of Mokone's arrest and imprisonment in New York in 1977.

Mokone was arrested - and reportedly brutalised - by police in 1977 on a charge of credit card fraud which Mokone says was fabricated. A day after his release, police arrested him at his Rutgers office and charged him with assaulting his wife. Mokone was found guilty and served nine years in jail. He has maintained his innocence all along.

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 17:05 schreef ElYefe het volgende:

[..]

Was wel genoemd gisteren

14 mei 1892- Meer dan een eeuw geleden werd op 14 mei de club Vitesse opgericht.

quote:

Nooit werd hij dolgedraaid, zelfs niet door de allergrootsten van deze wereld. Hij koos perfect positie, draafde keurig de flank op en af en grijpt hard in, soms zeer hard. Amedeo Carboni is een icoon in Valencia. Jaren geleden afgeschreven bij AS Roma ging hij nog even uitbollen aan de Spaanse Costa Blanca, zo werd gefluisterd. Geheel fout want Amedeo begon aan de mooiste periode van zijn carrière. Als onverzettelijke vleugelback van een team dat landskampioen werd, Real en Barcelona aftroefde en tweemaal de finale van de Champions League bereikte.



Carrière statistieken

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22

1984-85    A.C. Arezzo   22  1  1985-86    AS Bari       10  0  1986-87    Empoli        11  0  1987-88    Parma         28  1  1988-89    Sampdoria     31  1  1989-90    Sampdoria     29  1  1990-91    AS Roma       30  1  1991-92    AS Roma       33  0  1992-93    AS Roma       9   0  1993-94    AS Roma       32  1  1994-95    AS Roma       30  0  1995-96    AS Roma       29  0  1996-97    AS Roma       23  1  1997-98    Valencia CF   29  0  1998-99    Valencia CF   36  0  1999-00    Valencia CF   28  1  2000-01    Valencia CF   24  0  2001-02    Valencia CF   33  0  2002-03    Valencia CF   29  0  2003-04    Valencia CF   33  0  2004-05    Valencia CF   28  0  2005-06    Valencia CF   5   0

Prijzenkast
Coppa Italia: 1989, 1991|
UEFA Cup voor bekerwinnaars: 1990
La Liga: 2002, 2004
Copa del Rey: 1999
Spaanse Supercup: 1999
UEFA Cup: 2004
UEFA Supercup: 2004

Technisch Directeur
Na zijn carriere ging hij als TD aan de slag bij Valencia, de club waar hij als speler zoveel successen wist te boeken. Het bleek echter geen langdurig en succesvolle job, hij kon namelijk niet met trainer Quique Sánchez Flores door 1 deur. Hierdoor moest de club kiezen tussen de trainer en de TD. De club koos voor de trainer, Carboni werd als oud huisvuil aan de kant gezet. De trainer zou het overigens ook niet lang meer volhouden.

quote:

Ove Kindvall is een legende, niet alleen voor Feyenoord supporters, maar vooral ook voor de spitsen die de taak hadden hem op te volgen. Stuk voor stuk gingen ze gebukt onder de nalatenschap van de productieve Zweedse midvoor. In de 144 competitiewedstrijden die hij voor Feyenoord speelde, scoorde hij maar liefst 129 doelpunten. Het schijnt dat ook Kindvall wel eens periodes had dat het minder ging, met name in de wintermaanden, maar dat maakt zijn gemiddelde van negen doelpunten per tien wedstrijden alleen maar des te onwaarschijnlijker.

Voorgeschiedenis
Ove Kindvall begon zijn voetbalcarrière in het havenstadje waar hij opgroeide, bij IFK Norrköping. Ook zijn vader had voor de club gespeeld, al was die nooit verder gekomen dan het tweede team. Ove deed het beter, al op jonge leeftijd debuteerde hij in het eerste elftal. Kindvall speelde er o.a. samen met de ervaren Harry Bild. Beiden wisten veelvuldig het net te vinden. Bild werd (via een omweg) eind 1965 de eerste buitenlander in dienst van Feyenoord. Hij deed het goed in Rotterdam, misschien was het daarom wel dat Feyenoord een jaar later besloot om te proberen om ook die andere veelscorende Zweedse aanvaller naar De Kuip te halen.

Kindvall, die op amateur-basis voor Norrköping uitkwam, had wel oren naar een overgang. Hij wilde prof worden en dat was in Zweden niet mogelijk. Er waren kapers op de kust, de 23-jarige Kindvall mocht zich ook verheugen in belangstelling uit Spanje en Italië, maar uiteindelijk koos hij voor Feyenoord. Niet alleen omdat Bild er al speelde, maar ook omdat hij hoopte dat het er in Nederland minder fanatiek aan toe zou gaan. Kindvall destijds: “Bij Zuid-Europese clubs zou ik veel meer kunnen verdienen, maar dan moet je wél zo’n zes jaar van je leven wegcijferen: trainingskampen, militaire tucht, geen enkele bewegingsvrijheid om je te ontspannen, om te leven. Voetbal betekent veel voor me, maar niet alles. Het moet een plezierige bezigheid blijven en bij Feyenoord verwacht ik dat ook.”

Moeizame start
In zijn eerste seizoen bij de club, 1966/1967, speelde Kindvall in een 4-2-4 systeem naast Bild in de spits. Hij had het moeilijk, het eerste halfjaar. Kindvall: “Het voetbal was zo anders dan ik gewend was, en ik begreep niet wat ze zeiden. Je moet je weg vinden in zo’n team, weten wie die jongens zijn, hoe ze zijn. Het werd winter en het was zo nat! Wij spelen niet in de winter, en nat is het dan bij ons ook niet. Ik houd niet van voetballen in de modder. Toen had ik een inzinking.” [2] Ook in de ogen van trainer Willy Kment functioneerde het duo niet naar behoren. Kindvall moest een deel van het seizoen meemaken vanaf de bank. Kindvall: “Dat trok ik me erg aan. Ik ben namelijk helemaal niet zo nuchter als ik eruitzie. Ik ben bijvoorbeeld zeer gevoelig voor kritiek. In die periode sprak men zelfs van een ‘miskoop’. Bovendien kende ik nog geen woord Nederlands, ik voelde me erg eenzaam. Achteraf bezien is die periode misschien wel goed voor me geweest. Van een betaald amateurtje werd ik in die eerste zes maanden een volwassen voetbalprof.''

De hele gang van zaken was opmerkelijk, aangezien Kindvall in de 23 wedstrijden die hij uiteindelijk speelde, liefst 22 doelpunten produceerde. Niet direct cijfers die duiden op een falende spits. Misschien was het Kindvalls frêle postuur, de 1 meter 76 lange Kindvall woog minder dan 70 kilo, dat coach Kment deed twijfelen aan diens capaciteiten. Hoe dan ook, het vertrek van Bild uit De Kuip in de zomer van 1967 kwam zijn landgenoot niet slecht uit. Voortaan was Kindvall onomstreden eerste keuze in de punt van de Rotterdamse aanval. Kindvall in 1968: “Misschien is het voor mij wel goed geweest dat Harry Bild is weggegaan. Ik bewonder Harry echt, vind hem een geweldige voetballer, maar onbewust heb ik me waarschijnlijk te veel ondergeschikt aan hem gemaakt. Ik heb hem te vaak de bal gegeven als ik zelf goede scoringsmogelijkheden had.”
Kindvall begon zich, na die moeilijke eerste periode, steeds meer in Nederland op zijn gemak te voelen. Het duurde niet lang voor hij de Nederlandse taal onder de knie had. Hij had altijd belangstelling gehad voor taal en had op school Engels, Duits en wat Frans geleerd. Met zijn vrouw las Kindvall in Nederland de krant en keek naar televisie. Als ze op een woord stuitten dat ze niet kenden, probeerden ze gezamenlijk de betekenis ervan te achterhalen. Zonder ooit een cursus te hebben gevolgd, wisten ze zich op die manier het Nederlands eigen te maken. Waar Kindvall en zijn vrouw aanvankelijk voornamelijk met Harry Bild en diens vrouw waren opgetrokken, gingen ze ook steeds meer met Nederlanders om. De manier van omgaan in Nederland bleek anders te zijn, dan ze waren gewend, maar dat beviel prima. Kindvall: “Dat je zomaar bij elkaar langs kon gaan! Zonder afspraak! Dat makkelijke, dat was heerlijk, een ontdekking dat het niet zo formeel en terughoudend hoefde als in Zweden.”

Ook op culinair gebied verliep de aanpassing soepel. Kindvall: “Heerlijk vond ik het eten hier! Saté, het lekkerste dat ik ooit geproefd heb. Hadden ze in Zweden niet in die tijd.” Het gezin Kindvall ging ook regelmatig uit eten. Kindvall: “Eten in restaurants was een ontdekking, dat kenden we niet. Op maandag had ik meestal vrij en dan reden we met het hele gezin naar Breda of naar Dordrecht om uit eten te gaan.” Thuis kookte Kindvalls vrouw vaak Zweedse gerechten, maar ook typisch Hollandse gerechten als erwtensoep en boerenkool verschenen ter tafel in het appartement in Rotterdam-Zuid dat het gezin bewoonde. Sommige dingen miste hij wel: “Die extra gebrande koffie die ze in Zweden hadden, kenden ze hier niet. Dat was een gemis. Mijn ouders brachten dat dan mee. We hadden een kast voor Zweedse spullen.”

Spits der Spitsen
Kindvalls voornaamste wapens waren zijn snelheid en zijn neusje voor de goal. De Zweed had er een handje van altijd precies daar te staan waar hij moest staan om de bal in het net te kunnen werken. Hij had geen buitengewoon hard schot in de benen of een uitgebreid arsenaal aan flitsende passerbewegingen, zijn spel was eenvoudig en effectief.

Van een inzinking zoals in zijn eerste jaar zou hij nooit meer last hebben, maar er waren wel eens periodes dat het minder ging met Kindvall. De wintermaanden bleven een probleem. Kindvall in maart 1968: “In Zweden voetballen we in de winter nu eenmaal niet. Dan hebben we tijd voor andere dingen. Misschien denk ik daar te veel aan als ik in de winter voor Feyenoord op die natte, kille velden sta. Ja, ik ben in de wintermaanden vaak met mijn gedachten in Zweden en dat zal best invloed hebben op mijn spel.”[7] Wanneer het minder ging had Kindvall de neiging om meer meters te maken, extra hard te werken. Dan liet hij zich naar het middenveld zakken om de bal op te halen en werklust te tonen. Coach Happel moest daar niets van hebben en maakte zijn spits bij die gelegenheden in woord en daad duidelijk dat hij niet was aangetrokken om te zwoegen, maar om te scoren. Kindvall moest van de Oostenrijker in de punt van de aanval blijven en zijn hersenen gebruiken.

Kindvall was bovenal een bescheiden en sportieve speler. Vloeken en tieren was er niet bij, hooguit drukte hij met armgebaren zijn onvrede over wat er in het veld gebeurde uit. Dat wilde hem aanvankelijk nogal eens problemen met scheidsrechters opleveren. Die zagen in zijn spontane reacties een vorm van protesteren. Pas later begrepen ze dat Kindvall met dat armzwaaien meestal alleen maar zijn boosheid op zichzelf wilde uiten. Slechts één keer liet Kindvall zich gaan. In een wedstrijd tegen NAC drukte hij een speler van de tegenpartij tegen de grond. Het viel hem zelf nog het meeste tegen van zichzelf en de schorsing die het hem opleverde, accepteerde hij zonder protest.


Het absolute hoogtepunt van Kindvalls carrière was uiteraard het doelpunt dat hij vlak voor het eind van de verlening van de Europacup finale in Milaan scoorde. Met nog maar enkele minuten op de klok, toen een replay nadrukkelijk dreigde, kreeg Rinus Israël een vrije trap. De aanvoerder nam hem zelf en koos voor een lange bal naar Kindvall, die precies op dat moment uit de rug van zijn tegenstander weg liep. Terwijl de bal door lucht vloog moet de Celtic verdediger zich hebben gerealiseerd dat hij een vergissing had gemaakt door Kindvall te laten gaan. De bal was te hoog voor hem om weg te koppen en dus probeerde hij, achterovervallend, de bal dan maar met de handen te stoppen. Hij toucheerde de bal. Een penalty dus, maar gefloten werd er niet. De Celtic verdediger had de bal namelijk wel geraakt, maar niet genoeg om hem tegen te houden, zodat het leer alsnog bij Kindvall terecht kwam en de scheidsrechter voordeel besloot te geven. Kindvall twijfelde niet en werkte de bal, die nog een moeilijke stuit maakte, met een bekeken lobje over de Schotse doelman. Het grootste succes uit de clubgeschiedenis was een feit. Kindvall na de wedstrijd: “Ja, dit was het gouden doelpunt uit mijn carrière. De keeper kon er net niet bij. Met een beetje geluk had ik nóg twee goals gemaakt, maar ik ben al tevreden.”[8]

Het seizoen 1970/1971 zou Kindvalls laatste jaar bij Feyenoord worden. Het was niet zijn beste jaar. Kindvall: “Dat kwam door het WK van 1970 in Mexico. Dat was slopend en daarna heb ik nauwelijks vakantie gehad. Ik kon het domweg niet meer opbrengen, hoezeer ik ook mijn best deed. Het ergste vond ik nog dat er rare praatjes kwamen. Zo van: ‘Die Kindvall gaat toch terug naar Zweden, dus doet ‘ie er niks meer aan.’ Dat waren natuurlijk waanzinnige opmerkingen, maar ik trok het me wél aan.” [9]. Halverwege het seizoen stond hij op een schamele 10 doelpunten, maar omdat hij in het laatste deel van het seizoen 12 doelpunten scoorde in 11 wedstrijden, kon hij (met nog één wedstrijd te gaan) alsnog topscorer van Nederland worden. Kindvall was erop gebrand het publiek voor die laatste wedstrijd iets extra’s te bieden en nog één keer topscorer van Nederland te worden. Tot zijn grote vreugde lukte het hem. In de laatste wedstrijd van het seizoen, zijn afscheidswedstrijd, scoorde hij twee keer. Feyenoord werd kampioen, Kindvall topscorer. Spitsen die in een ‘slecht’ jaar topscorer van Nederland werden, zouden Feyenoord fans daarna niet meer meemaken.

Afscheid
Kindvall had zijn vertrek ruim van te voren aangekondigd. De spits, die al een jaar eerder een huis in Norrköping had gekocht, besloot dat het tijd was om terug te keren naar Zweden. Hij was tevreden met wat hij bereikt had bij Feyenoord en wilde een toekomst in de maatschappij opbouwen. Velen konden niet begrijpen wat de 28-jarige spits bezielde om in de kracht van zijn leven zijn carrière af te breken en gingen er vanuit dat het uiteindelijk niet tot een afscheid zou komen. Er was al eerder sprake geweest van een vertrek en toen was het alsnog tot een contractverlenging gekomen. Dick Schneider en Eddy Treijtel, die vrienden van Kindvall waren geworden, probeerden hem nog op andere gedachten te brengen en ook andere spelers vroegen hem te blijven. Maar ook nadat hij alles nog eens met zijn vrouw had doorgenomen bleef het nee. Zelfs de contractaanbieding die Feyenoord hem op de valreep deed, de beste tot dan toe, bracht daarin geen verandering.
Volgens Kindvall liet hij zich leiden door wat het beste voor zijn vrouw en kinderen was. Een beetje heimwee was altijd gebleven. Ze misten het contact met de familie. Kindvall terugkijkend: “Je kon ook nooit weg, altijd moesten we spelen. Tweede kerstdag, nieuwjaarsdag: altijd. Nu hebben ze weken vrij. Mijn vader kwam zeker acht keer per jaar, hij wilde de wedstrijden zien. Later kwam mijn moeder ook mee. In de zomer gingen we natuurlijk naar huis, dan gingen we varen, namen de Tor Linie met de auto vol spullen. Eigenlijk kregen we heimwee na zo’n jaar of vijf. De oudste zou naar de lagere school gaan, dat is ook een moment om beslissingen te nemen. Mijn vrouw had iets met haar longen en verdroeg het vochtige klimaat niet goed.”

Vriend Dick Schneider vraagt zich echter af of familieoverwegingen Kindvalls enige motief vormden. Schneider: “In Kindvalls laatste seizoen was de sfeer in de groep verziekt. We werden nog wel landskampioen, maar er werd ongelooflijk asociaal op elkaar gekankerd. Daar kon Ove absoluut niet tegen, overgevoelig als hij was. Hij was in alle opzichten positief ingesteld. Als hij bijvoorbeeld een een kans miste, dan zei hij altijd: ‘Volgende keer beter’. Ik vond hem werkelijk een fantastisch mens.”

In januari 1972 keek Kindvall in een interview terug op zijn vertrek. Spijt had hij niet, maar hij was wel bereid toe te geven dat hij Feyenoord zo nu en dan miste. Kindvall: “Ik heb nu een uitstekende baan op de verkoopafdeling van een grote Zweedse papierfabriek, ik zit hier erg goed. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik soms toch wel een beetje heimwee heb naar Feyenoord, vooral het publiek mis ik soms heel erg. Ik krijg nog steeds tientallen brieven van Feyenoord-supporters. Ik heb zelfs cadeautjes ontvangen. Dat doet me heel veel, misschien wel meer dan de beste kritiek die ik ooit in de pers heb gehad. Ik heb dus meer vrienden achtergelaten dan ik ooit gedacht had. Ik ben nu ook pas gaan beseffen hoe gezellig Nederlanders zijn. Ze gaan veel meer uit dan Zweden, gaan veel meer bij elkaar op visite. Maar dat weegt niet op tegen de toekomst van mijn gezin. Bovendien heeft Feyenoord Lex Schoenmaker voor mijn positie aangetrokken. Ik heb begrepen dat hij nog niet helemaal heeft kunnen overtuigen, maar bij ADO vond ik hem zó goed, dat hij ongetwijfeld zal slagen. Feyenoord zal hem alleen een jaar de tijd moeten geven om te acclimatiseren.”

De fans hadden minder vertrouwen in Schoenmaker, getuige het feit dat in die periode nog regelmatig de naam van zijn Zweedse voorganger werd gescandeerd. Uiteindelijk zou Schoenmaker zich stukbijten op de erfenis van Kindvall en de geschiedenis ingaan als de eerste mislukte opvolger van de Zweedse spits. Dat het nog veel slechter kon dan Schoenmaker, zou in de jaren daarna blijken. En Kindvall? Die voetbalde tot 1974 voor IFK Norrköping, meestal als aanvallende middenvelder, en kwam dat jaar ook uit op het WK in Duitsland. Daarna speelde hij, nadat hij een baan in Gotenborg geaccepteerd had, nog tot 1977 bij IFK Göteborg.

quote:

Ove Kindvall is een legende, niet alleen voor Feyenoord supporters, maar vooral ook voor de spitsen die de taak hadden hem op te volgen. Stuk voor stuk gingen ze gebukt onder de nalatenschap van de productieve Zweedse midvoor. In de 144 competitiewedstrijden die hij voor Feyenoord speelde, scoorde hij maar liefst 129 doelpunten. Het schijnt dat ook Kindvall wel eens periodes had dat het minder ging, met name in de wintermaanden, maar dat maakt zijn gemiddelde van negen doelpunten per tien wedstrijden alleen maar des te onwaarschijnlijker.

quote:

Op zaterdag 16 mei 2009 11:23 schreef Blawh het volgende:

[..]

Welke spits na Kindvall is eigenlijk het dichtst bij hem in de buurt gekomen?

quote:

16 mei 2001: UEFA Cup finale Alaves - Liverpool 4-5 (na verlenging)
De club die nooit alleen loopt, kreeg woensdag in Dortmund, vocaal bijgestaan door bijna dertigduizend meegereisde fans, zijn waardigheid terug en legde aldus het fundament voor een (mogelijk) nieuwe dynastie. Zeventien jaar nadat Liverpool voor het laatst het continent zijn wil had opgelegd, door het winnen van de Europa Cup I, eiste de ploeg opnieuw een Europese beker op, de iets minder prestigieuze UEFA Cup. Het Spaanse Alavés werd met 5-4 verslagen.

Via de golden goal in de 118de minuut van Geli in het eigen doel legde Liverpool beslag op de UEFA Cup, na een wedstrijd waarin alle denkbare ingrediënten van topvoetbal voor een zeldzaam spektakel zorgden. Het was niet de eerste stunt van de winnaar. In de aanloop naar de finale had de Engelse ploeg al respect afgedwongen door AS Roma en Barcelona te overmeesteren. In Alavés werd gisteren een kundige danspartner gevonden voor een meeslepende epiloog.

In Dortmund trakteerden Liverpool en Alavés de liefhebbers op een eindstrijd die een trendbreuk vormde met het voorbije decennium. Verlamd door grote commerciële belangen mondden voorgaande finales - zowel in de Europa Cup I als in de UEFA Cup - veelal uit in zouteloze schaakwedstrijden tussen coaches wier ego's geen nederlaag verdragen. Ook bij 3-3, bereikt na zestig minuten, zagen Liverpool en Alavés geen reden de handrem aan te trekken.

Coach Houllier bracht in het laatste half uur met Robbie Fowler vers bloed in de aanval, een voorbeeld dat prompt gevolgd werd door zijn collega Esnal die spits Pablo de wei instuurde. Curieus was wel dat bij de Spanjaarden Moreno ondanks twee doelpunten plaats moest maken. Met hun offensieve maatregelen dienden Houllier en Esnal de criticasters van repliek die beide teams vooraf als luizige counterploegen hadden gekarakteriseerd.

De Spanjaarden toonden zich mentaal schier onbreekbaar. Tot driemaal toe veerde Alavés in de reguliere speeltijd op, nadat Liverpool achtereenvolgens een 2-0, een 3-1 en een 4-3 voorsprong had genomen. Zonder schroom, en met Jordi Cruijjf als één van de voornaamste inspirators, bracht Alavés echter de balans weer in evenwicht. Zijn beste actie bewaarde Jordi voor de 89ste minuut toen hij na een hoekschop van Pablo de 4-4 tussen de palen kopte.

De eerste kwaliteitsinjectie was al na drie minuten gegeven door Liverpool en kwam van de voet van McAllister. Zijn vrije trap krulde langs drie verdedigers en landde op het voorhoofd van Babbel die eenvoudig raak kon koppen (1-0). Het bleek nog maar een glimp te zijn van het vernuft dat in de voeten van de 37-jarige middenvelder schuil gaat.

De verrassende openingszet dwong Alavés de gangbare defensieve principes overboord te zetten. Met vijf verdedigers en één spits getuigde Esnal op voorhand inderdaad van een destructieve strategie, maar na twintig minuten achtte ook hij zich verplicht zijn ploeg naar het front te dirigeren. Op dat moment had Liverpool de marge door Gerrard reeds verdubbeld. Esnal haalde verdediger Eggen naar de kant en bracht aanvaller Ivan in het veld. Het verhoogde de amusementswaarde.

De gewijzigde veldbezetting had een heilzame uitwerking op de Basken. Met de komst van Ivan ontdekte Jordi Cruijff plots meer aanspeelpunten in de voorhoede. De opvallendste impulsen kreeg Alavés evenwel van verdediger Contra. Zijn rushes over de rechtervleugel brachten Liverpool ernstig in verlegenheid en bezorgden Alaves na 27 minuten nieuwe moed toen invaller Ivan een voorzet achter Westerveld kopte: 2-1. Drie minuten na rust nam Moreno een voorzet van Contra dankbaar in ontvangst (3-2). Weer drie minuten later scoorde Moreno uit een vrije trap de gelijkmaker: 3-3.

De smaakmaker in het Westfalen-stadion was echter een 37-jarige, kalende middenvelder, Gary McAllister. Vorige zomer haalde Houllier hem naar Liverpool in de wetenschap dat de grillige prestatiecurve van zijn jonge selectie slechts gestabiliseerd zou kunnen worden door een sluwe strateeg. Voor het oog van Europa bewees McAllister het gelijk van zijn coach. In drie van de vier treffers had de routiner een aandeel: de 1-0 (Babbel), de 3-1 (McAllister zelf uit een strafschop) en de 4-3 (Fowler).

Het was vanuit die optiek logisch dat het laatste woord ook aan McAllister was. Drie minuten voor het verstrijken van de verlenging slingerde de veteraan een vrije trap voor het Spaanse doel waar Geli het onheil trachtte af te wenden. Zijn poging de bal weg te werken, mislukte volledig waarna doelman Herrera het nakijken had. Prompt hieven de Britse fans het clublied You'll never walk alone aan.

DORTMUND: UEFA Cup, finale:

Liverpool (Eng) - Deportivo Alavés (Sp) 5-4 na verlenging. 4. Babbel 1-0, 16. Gerrard 2-0, 27. Alonso 2-1, 41. McAllister 3-1 (strafschop), 48. Moreno 3-2, 51. Moreno 3-3, 73. Fowler 4-3, 89. Cruijff 4-4, 117. Geli 5-4 (eigen doel). Scheidsrechter: Veissière (Fr). Toeschouwers: 50.000. Rode kaart: 99. Magno (Alavés/2x geel), 116. Karmona (Alavés/2xgeel). Gele kaart: Babbel (Liverpool), Astudillo, Contra, Herrera (Alavés).

Liverpool: Westerveld; Babbel, Henchoz (56. Smicer), Hyypiä, Carragher; Gerrard, Hamann, McAllister, Murphy; Heskey (65. Fowler), Owen.

Alavés: Herrera; Contra, Eggen (23. Alonso), Karmona, Geli; Tomic, Desio, Tellez, Astudillo (46, Magno); Cruijff, Moreno (65. Pablo).

2001 UEFA Cup Final : Liverpool - Alaves

quote:

Op zaterdag 16 mei 2009 12:51 schreef Beschouw het volgende:

[..]

2001 UEFA Cup Final : Liverpool - Alaves

quote:

Op zaterdag 16 mei 2009 12:51 schreef Beschouw het volgende:

[..]

2001 UEFA Cup Final : Liverpool - Alaves

quote:

Op zaterdag 16 mei 2009 12:51 schreef Beschouw het volgende:

[..]

2001 UEFA Cup Final : Liverpool - Alaves

quote:

‘’Wat een wereldgoal. Dit is alleen weggelegd voor de allergrootsten. Als je dit kunt, dan ben je van absolute klasse. In de loop, de bal met de hak over de doellijn spelen, een 10 met een griffel, fantastisch.’’

Dit waren de woorden van Evert ten Napel na het fabuleuze doelpunt dat Luc Nilis scoorde op 17 mei 1997 tegen FC Utrecht.

Luc Nilis

Luc Nilis. Bij het horen van deze naam gaat het hart van de voetballiefhebber sneller kloppen. Vraag een doorsnee PSV fan wie de beste speler is die ooit in het rood-wit gespeeld heeft en je zult veelvuldig de naam Nilis horen. Niet Romario of Ronaldo, maar Luc Nilis wordt nog altijd gezien als dé grote smaakmaker.

Gek genoeg werd hij in België nooit op waarde geschat, 124 competitiedoelpunten in 8 seizoenen bij Anderlecht konden daar geen verandering in brengen. Hij schonk de paars-witten niet alleen doelpunten, hij schonk de club ook verscheidene titels en diverse bekers. Een voetballer om te koesteren zou je zeggen, maar de waardering in België bleef uit.

PSV
Nilis vond het welletjes en zocht zijn heil in Nederland, bij PSV om precies te zijn. Belgische kenners waren sceptisch, zagen het als sportieve degradatie. 'Als hij bij zijn volle verstand was geweest, dan was ie naar Ajax gegaan', sprak Vlaanderen-kenner Hugo Camps. Zat die even mis. Al rap liet de sierlijke aanvaller zien wat hij in zijn mars had, het ene naar het andere doelpunt kwam van zijn voet. Links of rechts, 10 of 30 meter, het maakte hem niet uit.

Daarnaast was hij goed voor vele assists, met zijn inzicht en traptechniek was hij de droompartner van iedere spits. Geen enkele liefhebber keek dan ook raar op toen Nilis in zijn eerste seizoen al tot ‘Voetballer van het jaar’ gekroond werd, een titel die hem in België nooit toebedeeld werd. Eindelijk vond Nilis hetgeen hij al jarenlang zocht en verdiende, waardering voor zijn buitengewone spel.



Engeland
Uiteindelijk hebben we in Nederland zes seizoenen mogen genieten van zijn kunsten. Op 33-jarige leeftijd kreeg de Belg een kans om zijn droom na te jagen, het spelen in een internationale topcompetitie. Aston Villa, uit het voor velen beloofde voetballand, besloot het genie naar Birmingham te halen. Het bleek helaas een kortstondig avontuur. De start was veelbelovend, een vreselijke knieblessure gooide echter roet in het eten. Slechts 3 Premier League wedstrijden heeft Nilis op zijn CV mogen bijschrijven.

Anderen over Nilis…
"Als je een dvd zou maken van alle doelpunten van Luc Nilis, nou daar valt je bek een uur lang van open!"
- Jan Mulder

"De beste partner was een speler die jullie wellicht niet kennen. Dat was Luc Nilis, een belg die samen met mij bij PSV speelde. We scoorden heel veel doelpunten. Hij was de beste aanvaller die met mij speelde."
-Ronaldo

Carrière

1 2 3 4 5

1984–1986   K.F.C. Winterslag    47    16 1986–1994   R.S.C. Anderlecht   224   127 1994–2000   PSV Eindhoven       164   110 2000        Aston Villa FC        3     1 1988–2000   België               56    10

Prijzenkast

Belgisch kampioenschap: 1987, 1991, 1993, 1994

Belgische beker: 1988, 1989, 1994

Nederlands kampioenschap: 1997, 2000

Nederlandse beker: 1996

Eredivisiespeler van het jaar: 1995

Eredivisie topscorer: 1996, 1997

Luc Nilis: Compilation

quote:

Op zondag 17 mei 2009 00:18 schreef rubbereend het volgende:
volgens de PSV site is dat op 18 mei gebeurd dus ik had hem bewaard voor morgen http://www.psv.nl/web/show/id=50508?selecteddate=2009-5-17&newsWeek=20&newsYear=2009

quote:

Op zondag 17 mei 2009 00:22 schreef Blawh het volgende:

[..]

http://www.psv.nl/web/show/id=143720/langid=43?season=234&month=5&league=5
http://www.vi.nl/Wedstrijden/Wedstrijd.htm?dbid=18783&typeofpage=84140
http://psv.netwerk.to/historie/seizoen.php?seizoen=1997

quote:

Op zaterdag 16 mei 2009 13:11 schreef Blawh het volgende:
Dat was zeker legendarische wedstrijd. Misschien wel de mooiste finale van een EC die ik me kan herinneren.

quote:

Op zondag 17 mei 2009 00:11 schreef Blawh het volgende:
17 mei 1997: Luc Nilis scoort op fenomenale wijze
[..]

quote:

‘’Wat een wereldgoal. Dit is alleen weggelegd voor de allergrootsten. Als je dit kunt, dan ben je van absolute klasse. In de loop, de bal met de hak over de doellijn spelen, een 10 met een griffel, fantastisch.’’

quote:

In Haarlem werd begin jaren '80 een unieke voetbalploeg samengesteld die zelfs Europees voetbal haalde. Hans van Doorneveld en Luc Nijholt halen herinneringen op aan de beste periode van Fc Haarlem.

Haarlem was niet bepaald een favoriet toen op 13 augustus 1980 de competitie begon. Hoe anders was het toen de debuterende Hans van Doorneveld in de zomer van 1980 coach werd van Haarlem.

Op het veld stond de ideale mix van routiniers en jonge talenten.
Oudgedienden als Piet Huyg, Keith Masefield, Gerrie Kleton en Abe van den Ban wilden het verloren gegane terrein goed maken, terwijl Ruud Gullit, Edward Metgod en Wim Balm net waren doorgebroken.
Van Doorneveld: ,,Mijn grote voordeel was dat de selectie nagenoeg intact bleef. En verder besloot ik Martin Haar als libero vlak voor de drie verdedigers op te stellen. Wij waren één van de eerste ploegen die zo voetbalden. Martin had daar nog nooit gespeeld, maar deed het fantastisch. Terwijl hij eigenlijk wilde stoppen met betaald voetbal vanwege een chronische achillespeesblessure. Ik ben de hele zomer met hem gaan trainen, waardoor hij fitter werd en geen last meer had.''

Haarlem was oppermachtig, herinnert Van Doorneveld zich. ,,We wonnen gelijk de eerste periode en werden kampioen met een straatlengte voorsprong op Vitesse.'' Op zondag 17 mei 1981 kon het kampioenschap worden gevierd. Op eigen veld werd FC Amsterdam met 2-0 verslagen.

De beleving van Luc Nijholt
Haarlem promoveert en mag dan tegen de grote clubs aantreden. Het unieke aan die tijd was dat er bij Haarlem constant talenten doorbreken. Luc Nijholt, één van hen, kan zich zijn debuut nog goed herinnerren:

‘Van Doorneveld hield zijn belofte door mij op een septemberavond in 1981 (nog ziek van een 2-0 nederlaag tegen Roda JC) op te bellen met de mededeling dat ik zou meetrainen met de mannen van het eerste en waarschijnlijk tegen het grote AZ, 67 mijn debuut zou mogen maken.

Mijn directe tegenstander heette Pier Tol, de gevreesde Volendamse doelpuntenmachine. Het werd 0-0 en ik speelde Tol volledig uit de wedstrijd. Toen ik de volgende ochtend de sportpagina’s uit zat te spellen, besefte ik dat ik me waarschijnlijk in één klap in de basis van FC Haarlem had gespeeld.

Het was een jongensdroom die uitkwam, ik nam als debutant de plaats in van Gerrie Kleton, één van de ‘gearriveerde ‘spelers. Toch had ik direct het gevoel dat ik door de rest van de selectie onmiddellijk werd geaccepteerd.

Martin Haar, die bekend stond als een echte gabber van Kleton zei na de wedstrijd tegen AZ, 67 : “Als je zo blijft spelen, verdwijn je nooit meer uit de basis “.

Het Haarlem uit die dagen was één grote vriendenploeg, de saamhorigheid en het onderling respect waren groot. Alles draaide om het belang van het team, plezier in het spelletje, discipline en mentaliteit. Wie net kwam kijken én lak had aan één van die kwaliteiten werd door de vaste kern op niet mis te verstane wijze terechtgewezen.

Zo kan ik me Raymond Atteveld herinneren die, koud in de selectie opgenomen, lekker de blufkikker speelde en op de training rondliep alsof hij verdorie het voetballen had uitgevonden. Dat schreeuwde natuurlijk om een afstraffing. Terwijl de trainer neuriënd de andere kant op stond te kijken, werd Raymond binnen tien minuten door Masefield, Haar en mij zó schandalig voor z’n poten geschopt dat hij na de training stond te huilen bij zijn auto.

Dat beeld van die gesloopte gozer, jankend over zijn auto heenhangend, zal ik van mijn leven niet vergeten.Hij had zijn les geleerd, welkom bij de club’.

De periode van 1981 tot en met 1984 zou de boeken ingaan als één van de meest succesvolle in de Haarlemse clubgeschiedenis. Onder impulsen van excellerende voetballers als Martin Haar, Ruud Gullit en Luc Nijholt plaatste het zich voor Europees voetbal en werd Haarlem-uit een gevreesd affiche in de eredivisie.

‘Tot 1985 was het een ware aaneenschakeling van hoogtepunten. We speelden de halve finale KNVB-beker tegen Feyenoord, versloegen het Ajax van Van Basten in de eigen Meer met 0-3 en liepen PSV omver op de Gijzenkade met 4-1.

Ondanks het gevoelige verlies van Ruud Gullit (aan Feyenoord) bleven we een homogeen, uitgebalanceerd en bovendien succesvol elftal.

De eerste Europacupronde tegen AA Gent staat in mijn geheugen gegrift. We hadden onze intrek genomen in een eenvoudig sporthotelletje te Zandvoort, waar we tot vlak voor het vertrek nog een biljartje legden. De sfeer was gemoedelijk en niets leek er op dat we op de drempel stonden van een uniek moment. Dat werd ons pas duidelijk bij het betreden van het stadion, dat letterlijk tot de laatste plaats was volgepropt. Kippenvel, en tegelijkertijd het gevoel dat ons niets meer kon gebeuren. AA Gent verloor met 2-1.’

De volgende ronde tegen Spartak Moskou zouden de Noord-Hollanders tegen wil en dank in de geschiedenisboeken terechtkomen. Alleen niet vanwege het resultaat (er werd kansloos met 2-0 en 1-3 verloren), maar vanwege het feit dat bij een menselijke aardverschuiving op de tribune 340 toeschouwers jammerlijk om het leven kwamen.

Spartak Moskou – FC Haarlem werd daarmee de grootste voetbalramp in de historie van het moderne voetbal. Het zou tot de ‘Glasnost’ duren (zes jaar later) voor de gruwelijke waarheid werd prijsgegeven.

‘Op het moment dat het gebeurde ben je geconcentreerd met de wedstrijd bezig. Onze aandacht werd pas getrokken toen tientallen ambulances af en aan reden met loeiende sirenes. Later verneem je dan pas de bizarre details. We wisten bij het verlaten van het veld al dat er iets dramatisch was gebeurd maar om dan later te beseffen dat er op nog geen honderd meter afstand ruim driehonderd doden zijn gevallen. Onvoorstelbaar.’ (Op 20 oktober meer)

De successtory van Haarlem kwam geleidelijk aan een einde vanwege een stelselmatige uitholling van de selectie. Met lede ogen zag Nijholt dat sleutelspelers werden verkocht, de opbrengst grotendeels terugvloeide in de clubkas ten behoeve van de begroting en slechts een bescheiden bedrag werd uitgetrokken voor nieuwe, kwalitatief mindere, spelers. Haarlem riep zodoende de sportieve teloorgang over zichzelf af.

quote:

Ruud Gullit schreef geschiedenis op 17 mei 1997, hij was die dag de eerste niet-Brit die Wembley mocht betreden als manager van een van de finalisten van de Cup Final, destijds een 126-jaar oud toernooi. Hij was tevens de eerste zwarte manager die dat presteerde en de eerste manager met rasta-haar. Chelsea zou de finale met 2-0 winnen en pakte zo de eerste FA-Cup sinds 1970, de eerste tastbare prijs in jaren.

Het zou een belangrijke mijlpaal zijn voor de club, die sindsdien ieder jaar Europees Voetbal wist af te dwingen.

De Finale


1-0 Di Matteo (1’)
2-0 Newton (83’)

Road to the final…

Ronde 3: Chelsea 3-0 W.B.A.

Ronde 4: Chelsea 4-2 Liverpool

Ronde 5: Leicester City 2-2 Chelsea
Ronde 5: Chelsea 1-0 Leicester City (replay)

Kwartfinale: Portsmouth 1-4 Chelsea

Halve finale: Wimbledon 0-3 Chelsea (Highbury, Londen)

quote:

Op zondag 17 mei 2009 14:39 schreef Blawh het volgende:
17 mei 1997: Chelsea wint de FA Cup o.l.v. Ruud Gullit.
[..]

quote:

Op zondag 17 mei 2009 21:36 schreef Blawh het volgende:
17 mei 2009: SC Heerenveen wint de beker, eerste prijs in de clubgeschiedenis.
Na een thriller in de Kuip tegen FC Twente. Meer volgt...

CSKA MOSCOW UEFA 2005

quote:

CSKA Moskou pakt UEFA Cup in Lissabon

Sporting Lissabon maakte zich al op voor een feest. Maar de Portugezen lieten zich op eigen veld verrassen door een uitgekookt CSKA Moskou, dat er dankzij de Braziliaan Daniel Carvalho met de UEFA Cup vandoor ging (3-1).

Sporting Lissabon maakte gezien het initiatiefrijke spel de meeste aanspraak op de UEFA Cup. Na een klein half uur brak de ploeg van trainer José Peseiro ook de ban. Met een heerlijk schot liet Rogério de CSKA-keeper Akinfejev kansloos.

De jubileumtreffer van Rogério - hij nam de driehonderdste Europese treffer van Sporting voor zijn rekening - was voor CSKA Moskou geen aanleiding haar strijdwijze te veranderen. De Russische formatie wachtte op dat ene kansje. En dat leek geen slechte keuze, ware het niet dat Vagner Love op slag van rust dé kans op de 1-1 verprutste.

Ook Sporting kwam niet tot grootste daden. De Portugese formatie zocht dan wel de aanval, maar dat leverde niet veel meer op dat wat halve kansen. Dat leek weinig uit te maken, omdat CSKA Moskou nauwelijks de indruk wekte in te zijn voor een feestje.

Maar CSKA Moskou bewees uitgekookter te zijn dan op basis van de eerste vijftig minuten kon worden verwacht. Vagner Love gaf Sporting een eerste waarschuwing, die enkele minuten later werd gevolgd door de gelijkmaker van Aleksei Berezoutski. De CSKA-back kopte raak uit een vrije trap van Daniel Carvalho.

Hoewel niet doeltreffend was Carvalho de gevierde man bij CSKA Moskou. De Braziliaaanse middenvelder in Russische dienst zette namelijk in de 67ste minuut Yuri Zhirkov vrij voor Ricardo (2-1). En tien minuten later deed Carvalho datzelfde met dit keer Vagner Love als afmaker (3-1).

Dankzij de overwinning kon CSKA Moskou als eerste Russische club een Europese hoofdprijs ophalen. En buitte Sporting Lissabon het thuisvoordeel niet uit, zoals Real Madrid, Feyenoord, Internazionale en Barcelona wel hadden gedaan in een Europese finale.

quote:

Op zondag 17 mei 2009 14:39 schreef Blawh het volgende:
17 mei 1997: Chelsea wint de FA Cup o.l.v. Ruud Gullit.
[..]

Zet er nog effe bij dat Boro de tegenstander was

quote:

Op zondag 17 mei 2009 00:11 schreef Blawh het volgende:
17 mei 1997: Luc Nilis scoort op fenomenale wijze
[..]

quote:

Ronaldo: 'Nilis was beste collega-aanvaller'

De Braziliaan Ronaldo speelt momenteel bij Corinthians weer de pannen van het dak in zijn thuisland. In een interview met de Braziliaanse krant Folha, noemt hij onze landgenoot Luc Nilis echter de beste collega-aanvaller waar hij ooit mee speelde.

'Mijn optimale partner in de aanval was iemand die jullie wellicht niet kennen', vertelt Ronaldo aan de Braziliaanse krant. 'Luc Nilis, een Belg die met mij speelde bij PSV, was de allerbeste spitsbroeder voor mij. De Belg speelde zelfs op het WK van 1998', vulde Ronaldo aan.

Nilis speelde twee seizoenen samen met Ronaldo bij het Nederlandse PSV. Daarna ging de Belg aan de slag bij het Engelse Aston Villa, waar hij zijn carrière beëindigde na een zware beenblessure.

quote:

Op zondag 17 mei 2009 14:52 schreef DIGGER het volgende:
De goal van Di Matteo is ook nog altijd de snelste goal ooit in een FA cupfinal

quote:

Ook om de schutter in drukke tijden te sparen, kreeg Nilis van coach Advocaat een applauswissel. Het werd een staande ovatie. Vooral de tweede treffer, met links en via de binnenkant paal, was er één om op de videoband met de seizoenselectie vast te leggen. De Belgische volgers in het Philips-stadion waren verbaasd; niet over de goals, maar over Nilis en de ovatie, want dat hoorde in de Brusselse tijd van de Vlaming niet echt bij elkaar.

quote:

Op maandag 18 mei 2009 19:51 schreef Blawh het volgende:
Naar Bergkamp kun je niet vaak genoeg kijken.

^{Maar dat was de tiende toch?}

quote:

Op maandag 18 mei 2009 19:58 schreef Beschouw het volgende:

[..]

Is idd geboren op de tiende. Verkeerd gekeken.
^{Maar stond hij op de tiende vermeld? Zo niet, dan halen we schade hier maar in}

quote:

Op maandag 18 mei 2009 19:17 schreef Beschouw het volgende:

[..]

Dit zegt Ronaldo vandaag over Nilis (in het Belgische Sportwereld):
[..]

quote:

Het is 19 mei 2001. Schalke 04 is slechts enkele minuten verwijderd van de eerste Duitse titel sinds 1958. Het koningsblauw wappert uitbundig en de supporters vieren feest. Maar het mag niet zo zijn. Bayern München gaat er in blessuretijd van de laatste speelronde in de Bundesliga alsnog met de titel vandoor.

Reconstructie
Eigenlijk gelooft niemand in Gelsenkirchen op 19 mei nog in de titel. Het Schalke van trainer Huub Stevens heeft zijn kansen een week eerder uit tegen VfB Stuttgart al vergooid. De ploeg stond tot de negentigste minuut op 0-0 en titelrivaal Bayern München stond thuis tegen 1. FC Kaiserslautern tot de negentigste minuut op 1-1. Bij die stand had Schalke in de slotronde aan een gelijkspel genoeg gehad voor de titel. Schalke verloor echter alsnog van Stuttgart en Bayern won alsnog Kaiserslautern.

Bayern heeft daarom op de slotdag genoeg aan een gelijkspel uit tegen Hamburger SV. Schalke speelt thuis tegen SpVgg Unterhaching en moet afwachten. Als de Koningsblauwen met 0-2 achter komen, gelooft helemaal niemand er meer in. Maar Schalke komt terug en wint uiteindelijk met 5-3. De uitslag in Hamburg wordt toch nog interessant, maar in de negentigste minuut is daar nog altijd niet gescoord. De wedstrijd in Gelsenkirchen is al afgelopen als Sergei Barbarez HSV op 1-0 schiet tegen Bayern. Schalke is toch nog kampioen! Spelers deden hun titelverhaal, supporters vlogen elkaar in de armen. Een gigantisch vuurwerk ontplofte boven het Parkstadion, maar dan… Patrick Andersson zorgt 3,5 minuut in blessuretijd nog voor 1-1 en daarmee grijpt Bayern zijn derde titel op rij. Het Parkstadion in Gelsenkrichen verandert in een Koningsblauwe tranenzee. Schalke was in 2001 veertig seconden kampioen van Duitsland.

Bayern - Schalke 2001

FCBayernMünchen vs Schalke 2001

8 jaar later
19 mei 2001 is zal men in Gelsenkirchen nooit vergeten. De huidige keeper van Schalke, Manuel Neuer, was in 2001 live getuige van het drama. Ook hij stond op het veld te hossen om de titel te vieren, de eerste sinds 1958. Het liep allemaal anders… Bayern ging er met de titel vandoor. De feestende Kahn staat 8 jaar naar dato nog altijd in zijn geheugen geprint. Zie hieronder zijn ‘revanche’

Kahn and Neuer

'Het was een spontane actie, die niet tegen Bayern gericht was, maar bedoeld was voor onze fans', legde Neuer zijn actie in München uit. 'Ik was zo waanzinnig blij met deze zege. En in deze euforie kwam die scène weer in me op. Ik heb zelf in 2001 in het Parkstadion op het veld gestaan en met de club geleden. Dat waren moeilijke minuten. Misschien is de winst van vandaag een kleine genoegdoening, ook voor onze fans.'

quote:

De Europacup II of Beker voor Bekerwinnaars was tot 1999 de op één na belangrijkste Europese voetbalcompetitie voor clubs. Ze was voorbehouden voor de winnaars van de nationale bekercompetities in de verschillende landen. De winnaar van de beker was automatisch geplaatst voor het volgende seizoen. Wanneer een club zowel bekerwinnaar als landskampioen was, mocht de verliezende bekerfinalist meedoen aan de Beker voor Bekerwinnaars. De bekerwinnaar deed dan immers mee aan Europacup I (Beker voor Landskampioenen).

Vanaf het seizoen 1999/2000 is deze competitie opgenomen in de UEFA Cup.

De succesvolste club was FC Barcelona. In totaal wist deze club vier keer de beker te winnen. Anderlecht won de beker tweemaal, en was tweemaal verliezend finalist. Ajax bereikte als enige Nederlandse ploeg de finale, en wel twee keer. Een keer was de ploeg de winnaar en een keer, tegen KV Mechelen, de verliezer. Vier Belgische ploegen raakten in de finale: Standard Luik, Antwerp FC, KV Mechelen en Anderlecht. Standard Luik en Antwerp verloren hun finale, KV Mechelen won zijn finale en Anderlecht werd 2 maal kampioen.

El gol de la Septima

quote:

Voor aanvang van het seizoen 1997/1998 gooide de UEFA het format van de Champions League volledig om. Voor het eerst kregen ook ploegen die in eigen land géén kampioen waren geworden, een toegangsbewijs voor het toernooi. De beste landen van Europa mochten ook de nummer twee van de nationale competitie inschrijven. Deze nummers twee moesten wel één voorronde overleven om ook daadwerkelijk in het hoofdtoernooi te komen.

Slechts acht teams, de kampioenen van de grootste acht competities van Europa, waren rechtstreeks geplaatst. Alle overige teams moesten zich door één of twee kwalificatieronden heen zien te worstelen. In totaal plaatsten 24 teams zich voor het hoofdtoernooi, waarin zes poules van vier samengesteld werden. Alle zes poulewinnaars plaatsten zich voor de kwartfinale, samen met de twee beste nummers twee.

Juventus

Het scheelde heel weinig, of Juventus had de groepsfase van de Champions League niet overleefd. Door de nederlaag tegen Feyenoord op de vijfde speeldag moest het haar laatste groepsduel tegen Manchester United winnen om kans te houden op een plaats in de kwartfinale. Het was bovendien afhankelijk van Rosenborg BK, in poule D. Zouden de Noren winnen, dan zou Juventus niet bij de twee beste nummers twee horen. Rosenborg kwam echter niet verder dan een gelijkspel tegen Olympiakos (2-2), terwijl Juventus met 1-0 won. Hierdoor schaarden de Italianen zich, met de hakken over de sloot, bij de laatste acht van het toernooi.

In de kwartfinale stuitte de Oude Dame op Dynamo Kiev, dat in de groepsfase nog zoveel indruk gemaakt had door Barcelona, Newcastle en PSV uit te schakelen. Tegen Juventus maakten Andrei Shevchenko en zijn mannen echter geen schijn van kans. Na de heenwedstrijd in Turijn hing een sensatie in de lucht (1-1), maar in Oekraïne leverde Juventus een prestatie van formaat door met 1-4 te winnen. Hiermee was de lastige klip van Kiev omzeild en was AS Monaco nog het enig overgebleven obstakel richting de finale. De Monegasken, met onder meer Thierry Henry en David Trezeguet, werden simpel opzij geschoven. Na een 4-1 zege in Turijn was de tweestrijd al vrijwel beslist. Dat Monaco vervolgens in het eigen Stade Louis II met 3-2 won, daar maalde niemand bij Juventus om.

Real Madrid

Real Madrid kende een vliegende start in de Champions League. In een groep met Rosenborg, Olympiakos en FC Porto stonden de Madrilenen na drie wedstrijden al op negen punten, met een doelsaldo van elf voor en twee tegen. De ploeg stond hiermee al met anderhalf been in de kwartfinale. Daar kon zelfs een gelijkspel in Griekenland (0-0) en een nederlaag in Noorwegen (2-0) niets aan veranderen. Door deze resultaten was Rosenborg in punten weliswaar gelijk gekomen met Real, maar het voortreffelijke doelsaldo van de Spanjaarden gaf nog altijd de doorslag. Een thuiszege op de slotdag tegen FC Porto zou voor Real dan ook sowieso voldoende zijn om de groep te winnen. Het werd uiteindelijk zelfs 4-0, waardoor Real met een doelsaldo met plus elf naar de kwartfinale ging.

In de kwartfinale stuitte Real op Bayer Leverkusen, de enig overgebleven ploeg die zich via de kwalificaties geplaatst had voor het hoofdtoernooi. Bayer was overigens één van de liefst drie Duitse teams in de laatste acht. Die situatie was eigenlijk onmogelijk omdat er per land maar twee tickets waren, maar omdat titelhouder Borussia Dortmund niet bij de eerste twee geëindigd was in de nationale competitie, mocht Duitsland ditmaal drie teams afvaardigen.

Leverkusen, de vice-kampioen van Duitsland, maakte geen schijn van kans tegen Real. In Duitsland werd het 1-1, waarna de Madrilenen het karwei in eigen stadion afmaakten (3-0). Hierdoor ging Real naar de halve finale, waar het opnieuw op een Duitse ploeg stuitte, namelijk Dortmund. De titelhouder was in de kwartfinale de sterkste geweest in een Duits onderonsje met Bayern München, maar kwam er tegen Real al snel achter dat prolongatie van de titel een illusie was. In Madrid werd het 2-0 voor de Spanjaarden, die Dortmund in eigen stadion vervolgens op 0-0 hielden.

De finale

De finale van de Champions League werd dit jaar gehouden in de Amsterdam ArenA. Dit betekende de eerste grote internationale finale in het stadion, dat op dat moment amper twee jaar in gebruik was. Voor Real-speler Clarence Seedorf en Juventus-middenvelder Edgar Davids betekende de finale bovendien een terugkeer op het oude nest. Beide spelers veroverde in 1995 samen in het shirt van Ajax de CL en stonden nu in Amsterdam tegenover elkaar.

Voor Juventus was het alweer de derde keer op rij dat het in de finale stond. Na de winst in 1996 tegen Ajax en de nederlaag vorig seizoen tegen Dortmund was de ploeg er ongetwijfeld op gebrand om de finale ditmaal weer te winnen, maar het mocht niet zo zijn. Real Madrid, dat in de Spaanse competitie dit seizoen als vierde zou eindigen, besliste de wedstrijd door een doelpunt van Predrag Mijatovic halverwege de tweede helft. De Serviër draaide handig weg bij zijn directe tegenstander en schoot de bal van dichtbij langs Juventus-keeper Peruzzi.


_{Matchwinner Mijatovic met de cup}

20 mei 1998, Amsterdam
Real Madrid- Juventus: 1-0
67' Predrag Mijatovic 1-0

Real Madrid (trainer Jupp Heynckes):
Illgner; Panucci, Hierro, Sanchís, Roberto Carlos, Karembeu, Seedorf, Redondo, Raúl (90' Amavisca), Mijatovic; (89' ¦uker), Morientes (82' Sanchez)

Juventus (trainer Marcello Lippi):
Peruzzi; Torricelli, Montero, Iuliano, Pessotto (71' Fonseca), Di Livio (46' Tacchinardi), Deschamps (78' Conte), Davids, Zidane, Del Piero, Inzaghi


_{Seedorf met de cup}

quote:

De penalty-ellende begon op 22 mei 1979 tijdens een jubileumwedstrijd in Bern vanwege het 75-jarig bestaan van de FIFA. Nederland en Argentinië vochten via strafschoppen uit wie dit ereduel zou winnen, en na tien penalty's van elk land verloor Oranje, ondanks dat Pim Doesburg twee strafschoppen keerde. Daarna volgden nederlagen tijdens de EK's van 1992, 1996 en 2000 en het WK van 1998.

Tijdens de toernooien van '96, '98 en 2000 stond Edwin van der Sar al onder de lat. Slechts één van de dertien penalty's kon de dunne Voorhouter keren, maar zijn save op de inzet van Paolo Maldini viel in het niets bij de missers van zijn landgenoten in die vreselijke halve finale tegen de Italianen. Dat duel tegen Italië was ook de laatste zet die Nederland nodig had om het elf-meter-schieten uit te roepen tot nationaal trauma.

Niet alleen de penaltymissers kregen de schuld, ook Van der Sar moest het ontgelden. Het meest pijnlijk was de confrontatie met journalist/analist Hugo Borst, die de doelman tijdens een rechtstreeks tv-programma betichtte van onprofessionalisme. Gesteund door Gyuri Vergouw, schrijver van een boekje over penalty's, beval Borst bondscoach Dick Advocaat aan om Van der Sar te wisselen wanneer er weer eens strafschoppen moeten worden genomen. 'Het is natuurlijk duidelijk dat ik niet de grootste penaltykiller ben. Maar wie heeft de garantie dat het met een ander wel goed gaat?', probeerde Sar zich te verdedigen.

Oranje en penalties

quote:

George Best (Belfast, Noord-Ierland, 22 mei 1946 - Londen, 25 november 2005) was een Britse voetballer uit Noord-Ierland die vooral naam maakte bij de Engelse voetbalclub Manchester United.Hij is een van de beste voetbalspelers aller tijden. Tijdens zijn voetbalcarrière werd Best berucht vanwege zijn levensstijl, met veel drank, vrouwen en snelle auto's.

Carrière
In zijn jeugd speelde Best voor Cregagh Boys' Club, en in het seizoen 1963/1964 kwam hij voor het eerst uit voor Manchester United. Hij werd ontdekt door een scout van United, die een telegram stuurde naar Sir Matt Busby, met de woorden: “I think I've found a genius.” In zijn eerste seizoen daar maakte de aanvaller 4 goals in 17 duels, en vanaf het seizoen daarop was Best een onmisbare waarde voor de club. Met United werd Best onder andere tweemaal kampioen van Engeland en won hij in 1968 de Europacup 1. In de finale tegen Benfica scoorde hij eenmaal. Tussen 1964 en 1972 speelde Best 313 duels, en scoorde hij 128 keer.

In zijn periode bij United raakte hij aan de alcohol. Zijn spel ging achteruit, en hij bleef weg bij trainingen en wedstrijden. De laatste twee seizoenen bij United kwam hij dan ook minder vaak in actie: in 1972/1973 19 keer (4 goals), en in 1973/1974 12 keer (2 goals). In 1974 werd hij daarom bij United ontslagen, waarna hij overstapte naar Dunstable Town, waar hij slechts een jaar bleef. Hij vervolgde zijn carrière bij Stockport County, maar ging daar na 3 duels en 2 goals weg om naar Cork Celtic te verkassen. Ook daar was zijn aanwezigheid niet van lange duur, want in het seizoen 1976/1977 speelde hij al bij Fulham, waar hij 42 maal in actie kwam en 8 keer scoorde.

Net als veel andere voetballers in die tijd vertrok George Best naar de Verenigde Staten. Daar speelde hij in de jaren 1977 en 1978 voor de Los Angeles Aztecs. Halverwege zijn tweede seizoen ruilde hij de Aztecs in voor Fort Lauderdale Strikers, waar hij het jaar erop samen zou gaan spelen met Gerd Müller, de legendarische Duitse goalgetter. In 1980 vervolgde Best zijn weg bij de San Jose Earthquakes, waar hij het na één seizoen voor gezien hield.

Hij ging voor het Schotse Hibernian spelen, waar hij 2 jaar bleef voor hij in het seizoen 1982/1983 de overstap naar Motherwell FC maakte. In dat seizoen speelde Best voor liefst drie clubs: Motherwell, Arbroath Victoria en Glentoran. Geen van drieën bleek een club te zijn waar Best lang bleef, want in het seizoen 1983/1984 speelde hij al voor Bournemouth, en datzelfde seizoen ook nog voor Nuneaton Borough. Het jaar daarop, in het seizoen 1984/1985, sloot hij zijn carrière af bij Tobermore United.

Naast de talrijke clubs waarvoor Best speelde kwam hij ook uit voor het nationale elftal van Noord-Ierland, waarmee hij 37 interlands speelde en zijn land daarin 9 keer een doelpunt bracht.

Alcoholisme
In 1984 kreeg Best drie maanden gevangenisstraf voor rijden onder invloed en het beledigen van een politieagent. In 1991 verscheen hij in een televisieprogramma van de BBC, waarin hij duidelijk dronken was en vloekte. Later bood hij hier zijn verontschuldigen voor aan.

In 2002 onderging hij een levertransplantatie. Een jaar later kreeg hij veel kritiek toen hij - ondanks zijn getransplanteerde lever - in het openbaar alcohol dronk. Op 3 januari 2004 werd hij opnieuw veroordeeld voor rijden onder invloed. Hij kreeg een rijverbod van 20 maanden.

Zelf reageerde hij ooit nogal laconiek op de publiciteit rond zijn levensstijl: "Ik heb een boel geld uitgegeven aan drank, vrouwen en snelle auto's. De rest heb ik verbrast."

Ziekte
In oktober 2005 kreeg Best enkele infecties, onder andere aan zijn nieren. Hij werd opgenomen in een ziekenhuis, waar zijn toestand echter nog verslechterde. Vanaf half november lag hij aan een beademingsmachine. Op 25 november overleed hij. Op 3 december werd hij in Belfast begraven.

Beroemde uitspraken
Andere voetballers waren zeer onder de indruk van de voetbalkwaliteiten van George Best, getuige de volgende uitspraken:

Pelé: George Best was de beste speler van de wereld.
Diego Maradona: George Best was mijn grootste voorbeeld toen ik nog klein was.
Johan Cruijff: Wat hij deed was uniek, alleen een handvol spelers konden dit.
Franz Beckenbauer: Beste voetballer die Groot-Brittannië ooit heeft geproduceerd.
Zelf zat George Best ook niet om leuke uitspraken verlegen, zoals de volgende:

I spent a lot of money on booze, birds and fast cars. The rest I just squandered.
Ik heb veel geld uitgegeven aan drank, vrouwen en auto's, de rest heb ik verbrast.

Simply the best - George Best

JUVENTUS AJAX 1996 CL FINAL

quote:

Juventus levert strijd, Ajax lijdt pijn en huilt

Voor het tweede achtereenvolgende jaar neemt Ajax het in de finale van de Champions League op tegen een Italiaanse grootmacht. Na de memorabele winst in 1995 tegen AC Milan, moet de ploeg van Louis van Gaal nu de titel zien te verdedigen tegen Juventus. Het decor van de finale in 1996 is Italiaans. De eindstrijd wordt namelijk gespeeld in het Olympisch Stadion in Rome. Ondanks dit grote "thuisvoordeel" voor Juve, krijgt Ajax in de loop van de maand mei steeds meer de favorietenrol in de schoenen geschoven. ,,Niemand zal me doodschieten als Juventus verliest", zegt trainer Lippi een paar dagen voor de wedstrijd. ,,We spelen tegen het sterkste team ter wereld." Aanvoerder Gianluca Vialli speelt het spel van underdog geraffineerd mee. ,,Misschien heeft Ajax wel een off-day", zegt hij op de vraag hoe Ajax te verslaan is.

Ajax dankt zijn favorietenrol aan twee jaar suprematie op iedere grasmat ter wereld. Louis van Gaal heeft een team gekweekt dat in binnen- en buitenland ontzettend moeilijk te kloppen is. Na de winst in de Champions League verovert Ajax in november de Wereldbeker voor clubteams. Ajax is vanaf dat moment ook feitelijk écht de beste club ter wereld. In Rome, in de finale tegen Juventus, moeten de Amsterdammers hun sterrenstatus zien waar te maken.

Problemen zijn er genoeg voor Van Gaal. Michael Reiziger is na een gele kaart in de halve finale tegen Panatinaikos geschorst en belangrijke spelers zoals Frank de Boer, Ronald de Boer en Patrick Kluivert kampen met blessures. Daarnaast zitten er liefst zeventien dagen tussen de laatste competitiewedstrijd en de finale in Rome. Wat te doen? Van Gaal besluit het fitte gedeelte van zijn groep van 7 tot 15 mei vrij te geven, alvorens naar het duel met Juve toe te werken. Dit alles om zijn groep een beetje op krachten te laten komen. In Italië wordt er met ongeloof tegen deze "vakantie" aangekeken.



Met de blessures aan Amsterdamse kant komt nog voor de wedstrijd allemaal goed. De gebroeders De Boer worden fit bevonden. Patrick Kluivert ook, maar de held van de voorgaande finale moet genoegen nemen met een plaats op de bank. Liefs 500 miljoen mensen over de hele wereld zitten 22 mei om 20.30 uur voor de buis als Ajax en Juventus aftrappen. Het Stadio Olimpico is gevuld met bijna zeventigduizend supporters, waarvan er meer dan twintigduizend aan de kant van Ajax staan.

Al snel in de wedstrijd wordt duidelijk dat het niet de avond van Ajax is. De titelverdediger is verrast dat Lippi drie aanvallers het veld in heeft gestuurd en krijgt meteen een paar kansen tegen. In de dertiende minuut komt Ajax op achterstand. Een klungelig misverstand tussen Frank de Boer en Edwin van der Sar leidt de openingstreffer in. De Boer kopt niet goed terug op zijn keeper, die eveneens niet vrijuit gaat. Ravanelli profiteert en schiet bijna vanaf de achterlijn binnen. Nog voor rust wordt het gelijk. De Boer schiet hard op het doel van Juventus. Keeper Angelo Peruzzi krijgt geen controle en Jari Litmanen profiteert. De Fin scoort uit de rebound.



Kluivert is na rust de vervanger van Kiki Musampa. Maar ook de weer fitte spits kan niet verhelpen dat de Italiaanse formatie het gevaarlijkst blijft. Juventus verzuimt alleen de trekker over te halen. Ook in de twee keer vijftien minuten extra tijd wordt niet meer gescoord. Ajax sleept er een strafschoppenserie uit, maar tot verbazing van Van Gaal staan de meeste spelers niet te popelen er één te nemen. ,,Dan moet je als trainer zelf de spelers aanwijzen";, zou hij later zeggen. ,,En dat is een slechte zaak.";

Meteen bij de eerste strafschop gaat het mis. Peruzzi keert de penalty van Edgar Davids. Jari Litmanen en de voor Frank de Boer ingevallen Arnold Scholten mikken vervolgens wel raak, maar dat doen alle Italiaanse strafschoppennemers ook. Sonny Silooy neemt de vierde strafschop voor Ajax. Net als Davids weet hij Peruzzi niet te passeren. Ajax' titel hangt aan een heel dun lijntje, dat wordt doorgesneden als Vladimir Jugovic zijn team op een onoverbrugbare 4-2-voorsprong zet. Het is afgelopen: Ajax is onttroond, Juventus de nieuwe kampioen van Europa. ,,Het was in alle eerlijkheid een verdiende overwinning voor Juventus, dat het heeft aangedurfd om met drie spitsen te spelen" schrijft Van Gaal de volgende dag in een column. Hij stelt daarnaast terecht dat Ajax wel kan terugkijken op een prachtig jaar. ,,Ik sprak in augustus 1995 de verwachting uit dat het een utopie zou zijn om het vorige seizoen te kunnen evenaren, maar dat is toch nog bijna gelukt. En een utopie benaderen is toch ook iets heel bijzonders."

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 20:17 schreef Prosac het volgende:
Ik kan mij nog goed die paniek bij Ajax herinneren toen Juventus anders speelde dan vooraf gedacht.

quote:

Clubdokter Juventus veroordeeld voor toedienen doping
_{zaterdag 27 november 2004}

Ricardo Agricola, de dokter van de Italiaanse club Juventus Turijn, is schuldig bevonden aan het toedienen van doping aan de spelers van de club in de periode tussen 1994 en 1998. Juventus werd in die vier jaar drie keer landskampioen en won één keer de Champions League. Agricola kreeg 22 maanden cel met uitstel en een boete van 2.000 euro. Antonio Giraudo, de gedelegeerd bestuurder van de club, werd vrijgesproken. Juventus gaat tegen de uitspraak in beroep.

quote:

Op donderdag 21 mei 2009 09:14 schreef ElYefe het volgende:
En ik had van Blawh nog wel een mooi stuk verwacht over 20 mei 2005, de dag dat zijn Heracles Almelo promoveert naar de eredivisie, waaruit het in 1986 degradeerde.

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 15:37 schreef Beschouw het volgende:
22 mei 1946, geboortedag George Best.

Simply the best - George Best

quote:

Roy Keane is door de Ierse bondscoach Mick McCarthy naar huis gestuurd en neemt niet deel aan het WK in Japan en Zuid-Korea. Dit naar aanleiding van de kritiek die hij had gegeven op de voorbereiding van de Ierse nationale ploeg op de WK-eindronde.

McCarthy bekende dat hij vlak voor Keane's verwijdering een flinke discussie had gehad met zijn aanvoerder, en dat die verbale ruziede aanleiding was om de speler weg te sturen. 'Ik kan niet en zal nooit tolereren dat iemand op zo'n manier verbaal tegen mij tekeer gaat', aldus de bondscoach. 'Ik heb de juiste beslissing gemaakt, niet alleen voor mij maar ook voor de ploeg. Ik ga liever met één speler minder naar het WK dan met een man die zijn diepste minachting voor mij laat blijken.'

Dinsdag stond de Ierse captain zelf al op het punt het vliegtuig naar huis te pakken omdat hij niet tevreden was. Bondscoach Mick McCarthy had zelfs al een vervanger opgeroepen (Colin Healy van Celtic), maar deze speler kon thuisblijven omdat Keane besloot toch te blijven. Hij had zich onder meer laten ompraten door Alex Ferguson.

quote:

Roy Keane: 'Ik loop elke keer tegen een muur'
Donderdagmiddag (Nederlandse tijd) 23 mei besloot de Ierse bondscoach Mick McCarthy Roy Keane naar huis te sturen. De trainer was de kritiek van zijn aanvoerder zat.

'Als er gisteren een vlucht was naar Ierland, dan was ik vertrokken.' Roy Keane is niet gelukkig met de voorbereiding van de Ierse nationale ploeg. De selectie van bondscoach Mick McCarthy bereidt zich voor op het WK 2002, waar in de eerste ronde Duitsland, Kameroen en Saudi-Arabië als tegenstanders wachten. De manier waarop de Ieren zich prepareren bevalt de enige ster van de ploeg echter allerminst. 'Fail to prepare, prepare to fail', moppert Keane, oftewel: Is de voorbereiding een ramp, bereid je dan maar voor op een ramp.



De captain van Manchester United verwijt zijn collega-internationals een verkeerde instelling te hebben en bovendien verwijt hij de Ierse Voetbalbond (FAI) een slechts trainingskamp te hebben uitgekozen. Keane was alles zo beu, dat hij dinsdag besloot het WK achter zich te laten en het vliegtuig terug naar huis te pakken Hij had het ticket al gekocht, maar moest wachten tot woensdagmiddag vier uur voor de eerste vlucht. In de tussentijd slaagden zijn vrouw Theresa, zaakwaarnemer Michael Kennedy en vooral manager Alex Ferguson erin om hem om te praten. Keane blijft, vooral vanwege zijn familie in Ierland. 'Ik zal de komende drie weken mijn kop houden. Ik wil goed presteren voor de mensen van Ierland, voor mijn familie en voor mijzelf.'

Wél besloot hij om na het WK een punt achter zijn interlandcarrière te zetten. 'Ik heb Mick verteld dat ik er genoeg van heb. Ik heb met de bondscoach afgesproken dat ik het vol zal houden tot na het WK, maar daarmee houdt het dan ook op. Zonder twijfel.'

Ierland heeft een exotisch oord gevonden om zich op te maken voor de WK-strijd. Het Zuid-Koreaanse eiland Saipan. 'Eerlijk gezegd, het hotel is prachtig, de zon is mooi, maar het is ver reizen daarvoor.' Keane is er niet voor de zon of het hotel. Comfort en ontspanning kunnen geen kwaad, maar het gaat om een gedegen voorbereiding, met goede trainingen en goede faciliteiten. Hij is niets anders gewend als speler van Manchester United. 'Ik wil gewoon het beste. Als ik reëel ben, dan had ik niet verwacht om hier terecht te komen op Highbury of Anfield, maar ik verwacht op zijn minst een veld dat besproeid is. Ik denk dat zelfs de parkeerplaats achter het hotel zachter is dan het veld waarop we trainen. We hebben al twee geblesseerde spelers.'



En zo is er nog veel meer mis, constateerde de 31-jarige captain. 'Het gaat er niet om dat ik me gedraag als een prima donna. Er zijn nu eenmaal dingen die je niet kunt accepteren. Dát veld. Geen trainingskleren. Geen ballen. Een vlucht van twintig uur. Geen containers met onze trainingsspullen. Die hadden hier al twee weken geleden moeten zijn! Ons is geadviseerd om speciale sportdrankjes te drinken, maar die zijn er nog niet. Sommige spelers accepteren dit soort dingen eerder. Misschien is dat ook de reden dat zij spelen wáár zij spelen. Je moet nu eenmaal het beste willen.'

Keano stoorde zich al langer aan de problemen rond de Ierse nationale ploeg. 'Als ik zou zeggen wat mij allemaal dwars zat, dan had jij nog twintig cassettebandjes nodig om alles op te nemen. Dit is slechts het topje van de ijsberg', vertelde hij een journalist. 'Ik heb er genoeg van. Ik ben hier gekomen om mijn best te doen en ik wil dat de mensen om mij heen hun best doen. Als we niet allemaal hetzelfde willen, dan heeft het geen zin. Misschien moet ik er niet zo moeilijk over doen, maar genoeg is genoeg. Ik loop elke keer met mijn hoofd tegen een muur.' Reden voor Keane om na dit WK een punt achter zijn interlandcarrière te zetten. 'Ik had eigenlijk gepland afscheid te nemen tijdens het komende Europese Kampioenschap. Ik hou van de negentig minuten, maar het is de crap eromheen die me irriteert.'

quote:

Enkele dagen later…
Roy Keane is ondanks een bemiddelingspoging van de Ierse premier Bertie Ahern geenszins van plan opnieuw naar het WK in Japan en Zuid-Korea af te reizen. 'In geen miljoen jaar', reageerde Keane.
Bondscoach Mick McCarthy, door Keane zwaar beledigd, hoefde evenmin lang na te denken. 'Roy Keane is nu geschiedenis.'



De relatie tussen de bondscoach en zijn voormalige aanvoerder is voorgoed verbroken. De teleurstelling bij Keane over de amateuristische voorbereiding van Ierland op het eindtoernooi in Azië was zo groot dat hij tegenover McCarthy volledig leegliep.

'Je was een drol van een voetballer en je bent een drol van een manager. De enige reden dat ik met jou te maken heb is dat jij op een of andere manier bondscoach bent geworden. Je bent zelfs niet Iers, jij Engelse lul. Je kunt mijn kloten kussen', voegde Keane zijn trainer volgens de Sunday Times in Japan toe.
McCarthy reageerde op de BBC-website. 'Het was een lage en onterechte aanval van Keane. Ik keek naar hem terwijl de ene na de andere belediging eruitgooide. Ik vroeg mezelf af of dit mijn aanvoerder was. Was dit nou de man die als rolmodel voor Ierse jeugd kon fungeren? Het antwoord op die vraag is simpel: nee', aldus McCarthy.

De bondscoach kreeg steun vanuit de Ierse selectie. 'Keane is veel te ver gegaan', vond ook Steve Staunton. 'Steker nog, Bob Beamon mocht willen dat hij ooit zover was gekomen', sprak de ervaren linkspoot beeldend over de voormalige wereldrecordhouder verspringen.

quote:

In het seizoen 1994 - 1995 wordt door Ajax het laatste Europese succes behaald, in Wenen wordt 24 mei 1995 de Champions League (Europa Cup I) gewonnen. Het jonge team, de gemiddelde leeftijd is nog geen 25 jaar, weet in de finale AC Milan met 1 - 0 te verslaan.

Ook in de groepswedstrijden komt Ajax AC Milan al tegen, net als Austria Salzburg en AEK Athene worden ze ingedeeld in Groep D. Ajax begint zeer voortvarend , in Amsterdam wordt met 2 - 0 gewonnen van AC Milan door doelpunten van Ronald de Boer en Jari Litmanen. De tweede wedstrijd weet Ajax , mede dankzij de doelpunten van Jari Litmanen en Patrick Kluivert, een 1 - 0 achterstand ongedaan te maken, in Athene verslaat Ajax met 2 - 1 AEK Athene. Dan volgen er twee wedstrijden tegen Austria Salzburg, uit blijft het 0 - 0, thuis 1 - 1, voor Ajax scoort Jari Litmanen. Op de vijfde speeldag moet Ajax naar Milaan voor de wedstrijd tegen de nummer twee, ook uit wint Ajax met 2 - 0 van AC Milan, wéér Jari Litmanen en een eigen doelpunt van Franco Baresi beslissen het duel. De laatste wedstrijd komt AEK Athene op bezoek, dankzij twee doelpunten van Tarek Oulida, wint Ajax met 2 - 0 en is Ajax de groepswinnaar.

In de kwartfinale ontmoet Ajax de nummer twee van groep C, Hajduk Split. De uitwedstrijd wordt 0 - 0, maar thuis wint Ajax met 3 - 0. door doelpunten van Nwanko Kanu en tweemaal Frank de Boer is de halve finale bereikt. Daarin speelt het tegen Bayern München, in Duitsland blijft het 0 - 0, maar in een spectaculaire wedstrijd in Amsterdam, wint Ajax met 5 - 2, de doelpuntenmakers voor Ajax zijn Jari Litmanen (tweemaal) Finidi George, Ronald de Boer en Marc Overmars. Na 22 jaar is opnieuw de finale van het belangrijkste Europese toernooi bereikt.

AC Milan is in de finale opnieuw de tegenstander, na de tweede plaats in de groep weet het achtereenvolgens Benfica en Paris Saint Germain te verslaan. De finale wordt 24 mei 1995 gespeeld in het Ernst Happelstadion in Wenen. Tegen de titelhouder begint Ajax goed, maar zet niet door, zonder veel kansen breekt de rust aan met een 0 - 0 stand. In de tweede helft gaat coach Louis van Gaal voor de winst, in de 54e minuut wordt middenvelder Clarence Seedorf gewisseld voor spits Nwanko Kanu en in de 68e minuut verlaat Jari Litmanen het veld voor opnieuw een spits: Patrick Kluivert, Deze weet in de 86e minuut het doel te vinden, na een aanval over veel schijven, komt de bal via Frank Rijkaard bij Patrick Kluivert terecht, die met het puntje van zijn schoen de bal nog net weet te raken. Het betekent het enige, dus winnende doelpunt, Ajax wint de Champions League!

Ook in de competitie blijft Ajax ongeslagen, het kampioenschap wordt bereikt dankzij slechts 7 gelijke spelen (tweemaal Roda JC, sc Heerenveen, NAC, RKC Waalwijk, FC Utrecht en Volendam) en 27 zeges. Ajax is de eerste ploeg die ongeslagen een compleet seizoen afsluit, ook het doelsaldo van Ajax , 106 voor en 28 tegen, is veelzeggend.

De spelers van dit Gouden Ajax gaan bijna allemaal een succesvolle periode tegemoet, in de zomer van 1995 al, vertrekken vier selectiespelers en Frank Rijkaard stopt. John van den Brom en Peter van Vossen vertrekken naar het Turkse Istanbulspor, Clarence Seedorf naar Sampdoria en Tarek Oulida naar Sevilla. Het jaar daarop vertrekken Michael Reiziger en Edgar Davids naar AC Milan, Nwanko Kanu gaat naar Internazionale en Finidi George naar Betis Sevilla. In 1997 vertrekt ook succescoach Louis van Gaal (Barcelona) Marc Overmars gaat naar Arsenal en Patrick Kluivert en Winston Bogarde gaan naar AC Milan. Frank en Ronald de Boer vertrekken het jaar daarop coach Louis van Gaal achterna, de tweeling verhuist ook naar Barcelona. In 1999 vertrekken (bijna) de laatst overgebleven spelers, Edwin van der Sar naar Juventus, Jari Litmanen (óók) naar Barcelona en Danny Blind stopt. Alleen reservedoelman Fred Grim is dan nog over, in 2002 stopt ook hij...

Ajaxfinale '95

quote:

Ferry van Vliet (Rotterdam, 18 augustus 1980 - Moerdijk, 25 mei 2001) was een getalenteerde middenvelder bij NAC Breda. Op 25 mei 2001 overleed hij op 20-jarige leeftijd bij een auto-ongeluk.

De voetballer
Op 17-jarige leeftijd werd Van Vliet door NAC Breda weggehaald bij de amateurclub Spartaan '20 uit Rotterdam. Na twee seizoenen als A-junior te hebben gespeeld en vervolgens enkele maanden met het tweede elftal te hebben meegedraaid werd hij bij de hoofdselectie gehaald. Hij maakte zijn debuut in de bekerwedstrijd tegen het Zeeuwse Kloetinge (6-0 overwinning). Na enkele goede invalbeurten en een aantal basisplaatsen wist hij zich na een half jaar te ontpoppen tot een waardevolle en getalenteerde speler binnen de selectie.

In februari 2001 werd hem een nieuw en verbeterd contract aangeboden. Ondanks interesse van RKC Waalwijk tekende hij ruim een maand later bij voor drie jaar.

Het overlijden
Niet veel later overleed hij echter bij een éénzijdig auto-ongeluk. Ook zijn vriendin Fiona van Rosendaal kwam om in dit ongeluk. Enkele dagen later wordt een laatste eer aan hem bewezen. Bij de uitvaart zijn enorm veel mensen aanwezig en de crematie in Rotterdam-Zuid wordt door veel NAC-supporters bijgewoond.

Het laatste eerbetoon wordt gegeven bij de wedstrijd De Graafschap - NAC op 31 mei 2001. Er wordt een minuut stilte gehouden en alle spelers dragen een shirt met de afbeelding van Van Vliet. De wedstrijd wordt begonnen met 10 man. Bij de aftrap schiet De Graafschap de bal buiten de lijnen en betreedt Earnest Stewart het veld. De supporters van beide clubs zingen vervolgens nog minutenlang You'll Never Walk Alone en We love you Ferry, we do! Na afloop van de wedstrijd delen de supporters, spelers en technische staf gezamenlijk hun verdriet.

Overzicht
Ondanks het feit dat hij op zeer jonge leeftijd kwam te overlijden speelde Van Vliet 40 officiële wedstrijden voor NAC, waarin hij 6 keer doel trof. Als speler was hij al enorm populair bij het publiek en sinds zijn dood is hij een held geworden bij de NAC-supporters. Zo staat hij op de website van supportersclub De Rat op de eerste plaats in de verkiezing voor populairste speler ooit, vergezeld door befaamde voorgangers als Graham Arnold, Antoon Verlegh en Pierre van Hooijdonk en (onder meer) momenteel actieve spelers Julian Jenner en Rob Penders.

Prijzen
Kampioen Nederlandse eerste divisie: 2000

Liverpool vs AC Milan The miracle of Istanbul 25.05. 2005

quote:

ISTANBUL - Liverpool heeft mede dankzij doelman Dudek (ex-Feyenoord) op 25 mei 2005 in Istanbul een wonder verricht. In de rust van de finale in de Champions League tegen AC Milan was de Engelse subtopper vrijwel knock-out (0-3). Na de pauze knokte de Britse outsider zich echter op historische wijze terug in de zinderende eindstrijd.

Binnen een kwartier was het 3-3, waarna Dudek de Champions League in Champions Liverpool omdoopte. De vaak bekritiseerde doelman hield eerst in de tweede helft van de extra tijd met miraculeuze reddingen op een dubbele doelpoging van Tomasson en Sjevtsjenko zijn ploeg overeind. Daarna was de Pool de baas in de noodzakelijk strafschoppenserie: 3-2.

Hij liet eerst Serginho, de vervanger van Seedorf, missen door vreemde capriolen te maken op de doellijn, waarna hij de strafschoppen van Pirlo en vedette Sjevtsjenko keerde. Twintig jaar na het Heizel-drama in België, met 39 doden onder het publiek tijdens de verloren finale tegen Juventus, lieten de 'Reds' en hun fans de tranen de vrije loop. Zelden of nooit was de eindstrijd in het belangrijkste clubtoernooi van Europa zo dramatisch, zo spectaculair en zo onvoorspelbaar.



Een doelpunt in de eerste minuut van de finale van de Champions League is vrijwel even zeldzaam als een treffer van de Italiaanse verdediger Paolo Maldini in Europees verband. Woensdagavond werden de twee sporadische wapenfeiten in Istanbul met elkaar verenigd. Dankzij een supersnel doelpunt van de bijna 37-jarige routinier leek AC Milan vanaf de eerste minuut een gewonnen wedstrijd te spelen.

Het vroege openingsdoelpunt van Maldini, in zijn 149e EC-wedstrijd voor Milan, maakte van de finale meteen een echte wedstrijd. Als Liverpool al verdedigende bedoelingen had, zoals coach Ancelotti vreesde, dan kon daar na de doeltreffende uithaal van Maldini geen sprake meer van zijn. De Engelse ploeg, die via de derde voorronde van de Champions League tot de finale was doorgedrongen, ging in een hoog tempo op jacht naar de gelijkmaker. Maar de Italiaanse verdediging, met Stam als vertrouwde steunpilaar, gaf weinig tot geen kansen weg.

Het uitgekookte Milan bleef in de counter verreweg de gevaarlijkste ploeg. In de slotfase van de eerste helft leken de Italianen het duel vroegtijdig te beslissen. Crespo, gehuurd van Chelsea, vierde zijn basisplaats met twee fraaie treffers waarbij de Engelse verdediging volledig werd weggespeeld, 3-0.

Na de rust waren de rollen ineens omgedraaid. Liverpool had niets meer te verliezen, speelde vol op de aanval en scoorde in het eerste kwartier plotseling uit bijna elke kans die zich voordeed. Een kopbal van gangmaker Gerrard, een schuiver van Smicer en een strafschop in twee keer van Xabi Alonso zetten het duel volledig op zijn kop. Van de Italiaanse hooghartigheid en koelbloedigheid was helemaal niets meer over.

De topfinale begon na 3-3 opnieuw, met Milan dat zich langzaam maar zeker herstelde van de drie daverende dreunen in het eerste kwartier. Sjevtsjenko, Kaka en Stam (kopbal) misten evenwel aardige kansen, waardoor een verlenging onvermijdelijk was. In de extra tijd bleef Milan de betere ploeg, maar ook invaller Tomasson miste in riante positie waarna Dudek zijn ploeg met een geweldige show aan de vijfde titel hielp.

Door het sensationele scoreverloop in Istanbul miste Maldini zijn vijfde triomf in zijn zevende finale op het hoogste Europese niveau. Clarence Seedorf, die in de 86e minuut naar de kant moest, had in het Atatürk-stadion voor de vierde keer kunnen pronken met de Cup met de Grote Oren. Voor Stam, ook ex-international, had het na het Europese succes met Manchester United in 1999 zijn tweede gouden finale moeten zijn. Dudek besliste echter anders.

quote:

Op maandag 25 mei 2009 11:42 schreef Gordon_Shumway het volgende:
Wat een match was dat.

quote:

Op zondag 25 mei 1995 speelde Feyenoord de bekerfinale in de eigen Kuip tegen FC Volendam. Op weg naar de finale had het FC Groningen, Willem II, Ajax en SC Heerenveen verslagen. Vooral de overwinning in ‘Neerlands grootste poel des verderfs’, toen MIke Obiku Ajax sudden-death scoot, denken vele Feyenoord-supporters tot op de dag van vandaag met weemoed aan terug.

Feyenoord begint in een sfeervolle Kuip sterk en neemt in de beginfase dankzij Gaston Taument de leiding. In de tweede helft wordt het totaal onverwacht 1-1 door een schitterende knal van Wasiman. Feyenoord wankelt, maar Mike Obiku zorgt tien minuten voor tijd voor ontlading in De Kuip en bezorgt Feyenoord de tiende nationale beker in haar bestaan.

Tijdens de tweede helft loopt de Tovenaar van Tatabanya ofwel Jozsef Kiprich zich warm en vanaf de tribunes is het ‘Jozsef, Jozsef Jozsef’ met veel kippenvel hoorbaar. In de slotfase is het dan zover, de Hongaarse anti-held komt onder luid applaus in het veld. Na het laatste fluitsignaal gaat hij op de schouders van Orlando Trustfull en krijgt een fantastische ereronde. Jozsef houdt het niet droog.

Het was voor het eerst dat het bekertoernooi een andere naam had; het Amstel-Cup-toernooi.

Opstelling Feyenoord: De Goey, Van Gobbel, De Wolf, Fräser, Heus, Bosz (46' Maas), Scholten, Witschge, Taument, Larsson (71' Van Loen) en Blinker.

Doelpuntenmaker(s) Feyenoord: Taument (7') en Obiku (80').

Toeschouwers: 43.000

quote:

Opstelling Feyenoord: De Goey, Van Gobbel, De Wolf, Fräser, Heus, Bosz (46' Maas), Scholten, Witschge, Taument, Larsson (71' Van Loen) en Blinker.

quote:

Op maandag 25 mei 2009 12:08 schreef rubbereend het volgende:

[..]

volgens mij ontbreekt Kiprich dan hierin......

quote:

In de slotfase is het dan zover, de Hongaarse anti-held komt onder luid applaus in het veld.

quote:

De internationale voetbalwereld telt heel wat legendarische voetbalstadions. In Europa tref je veeleer de moderne voetbaltempels aan. In Zuid-Amerika kan je de rijke geschiedenis nog met eigen ogen aanschouwen. Een van die historische stadions is de thuishaven van de Argentijnse topclub Boca Juniors. Een prachtig voetbaltoneel met bovendien een merkwaardige architectuur.

De bouw van het Alberto J. Armando stadion startte op 18 februari 1938. Na ruim twee jaren van hard werken werd het stadion op 25 mei 1940 geopend met een vriendschappelijke wedstrijd tegen San Lorenzo de Almagro, die werd gewonnen met 2-0. Ook op die dag kreeg de architect van het stadion, José L. Delpini, van zijn medewerkers een doosje chocolaatjes. "El estadio me parece una caja de Bombom!" of "Het stadion lijkt op een doosje chocolaatjes", dat waren de historische woorden van de architect, waardoor het stadion de bijnaam "La Bombonera" kreeg. Op dat moment telde het stadion nog maar twee van de huidige drie ringen. In 1949 werd beslist om ook die laatste fase tot een goed einde te brengen. In 1953 konden de Boca Juniors dan beschikken over een volledig afgewerkt stadion met drie ringen.

43 jaren lang werd er niet geraakt aan het stadion, tot de toenmalige voorzitter Mauricio Macri in 1996 besliste om nog eens in de geldbeugel te tasten. Het stadion onderging een grondige face-lift en de oude eretribune werd vervangen door een splinternieuwe tribune met daarbovenop de VIP-ruimtes. Het is mede die tribune die het stadion zo speciaal maakt. Door plaatsgebrek verrees op die plek een hoog en vooral smal gebouw. Het steekt wat af tegen de rest van de tribunes die samen een immense U vormen. De club kan nu 57 395 fans in het stadion ontvangen.

In een legendarisch stadion hoort natuurlijk ook een legendarisch team te spelen. De club werd op 3 april 1905 in Buenos Aires gesticht door Italiaanse inwijkelingen. "Boca" is een verwijzing naar het stadsgedeelte waar nu nog het huidige stadion terug te vinden is. "Juniors" werd toegevoegd om de naam een Engels tintje te geven. In 1907 legde de club haar gele en blauwe kleuren vast. Die werden ontleend aan een Zweeds schip dat in die tijd voor anker lag in de wijk Boca.

Nu horen de Boca Juniors bij de topclubs in Zuid-Amerika. Het won reeds vijf keer de Copa Libertadores (1977, '78, '00, '01 en '03), vergelijkbaar met de Europese Champions League, en het werd drie keer wereldkampioen door te winnen van de Europese kampioen (1977, '00 en '03). Francisco Varallo, Mario Boyé, Angel Clemente Rojas, Antonio Roma, Alfredo Rojas, Antonio Rattín, Vicente Pernía, Hugo Gatti, Silvio Marzolini, Gabriel Batistuta, Martín Palermo en Juan Román Riquelme zijn enkele van de sterren die schitterden in La Bombera. De bekendste ex-speler is echter Diego Maradonna. De beste voetballer ooit droeg het truitje van de "Xeneizes", de bijnaam van de Boca Juniors, van 1981 tot '82 en van 1995 tot '97.

quote:

Op maandag 25 mei 2009 01:58 schreef rubbereend het volgende:
25 mei 1988: PSV wint in Stuttgart de Europacup I, door Benfica na strafschoppen te verslaan.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
_{Meer volgt overdag, er komt namelijk een special over op FOK!sport van mijn hand.}

man united champions league final 1999

quote:

De finale van de Champions League van het seizoen 1998/1999 ging tussen Manchester United en Bayern München. Maar hoe bereikten deze teams de finale?

Manchester United
Groep D was, zonder twijfel, de poule des doods tijdens de Champions League van het seizoen 1998/1999. Met de Spaanse kampioen FC Barcelona, de Engelse vice-kampioen Manchester United en ook de Duitse vice-kampioen Bayern München bevatte de groep drie absolute topfavorieten voor de titel. Eén, of mogelijk zelfs twee van deze teams, zou de kwartfinale dus in ieder geval níet halen. Manchester United besefte waar het om ging en speelde, vanaf de eerste speeldag, een zeer sterke groepsfase. Na gelijke spelen tegen Barcelona (3-3) en Bayern (2-2), wonnen de Engelsen tweemaal met zeer ruime cijfers van Brøndby, de zwakke broeder in de groep. Na een 2-6 zege in Denemarken won Manchester in eigen stadion zelfs met 5-0 van de arme Scandinaviërs. Toen Manchester hierna ook in Camp Nou een 3-3 gelijkspel uit het vuur sleepte, lonkte een plaats in de kwartfinale. Niet als groepswinnaar, Bayern München had immers één puntje meer, maar wel als één van de twee beste nummers twee. Door het laatste duel gelijk te spelen tegen Bayern München (2-2), was deze plaats in de kwartfinale veiliggesteld.

In de kwartfinale stuitte Manchester United op Internazionale, de vice-kampioen van Italië. De Milanezen hadden in de groepsfase veel indruk gemaakt door Real Madrid achter zich te laten, maar kwamen duidelijk tekort ten opzichte van het jonge en frisse Manchester United. Op Old Trafford wonnen de Engelsen door twee goals van Dwight Yorke al met 2-0, waarmee de return tot een formaliteit gemaakt was. In Italië werd het vervolgens 1-1. Na de confrontatie met Inter, wachtte in de halve eindstrijd opnieuw een Italiaanse ploeg, namelijk Juventus. Het duel tussen Juventus en Manchester zou legendarisch worden. Na een 1-1 gelijkspel in Engeland kwam Juventus in het eigen Delle Alpi binnen een kwartier op 2-0, waarna de confrontatie beslist leek. De Engelsen knokten zich echter terug en wonnen uiteindelijk met 2-3. Keane, Yorke en Andy maakten de Engelse doelpunten, namens Juventus was Filippo Inzaghi tweemaal trefzeker.

Bayern München
Bayern München zat, zoals gezegd, in dezelfde groep als Manchester United. Waar de Engelsen echter het toonbeeld van regelmatigheid waren met twee zeges en vier gelijke spelen, begonnen de Duitsers bijzonder slecht. Op bezoek bij Brøndby verloren de Zuid-Duitsers met 2-1, waarmee de ploeg direct alle kansen op de kwartfinale leek te verspelen. De ploeg besefte zich dat het vanaf dat moment geen steken meer mocht laten vallen en met name FC Barcelona werd hier het slachtoffer van. Bayern won zowel uit (0-1) als thuis (2-1) van de Catalanen, waarmee het uitstekende zaken deed in de strijd om groepswinst. Omdat het verder twee keer de punten deelde met Manchester en de thuiswedstrijd tegen Brøndby wél won (2-0), wonnen de Duitsers de groep. Opvallend was hierbij de Bayern een doelsaldo had van slechts +3, een doelgemiddelde dat volledig in het niet viel bij dat van bijvoorbeeld Manchester (+9).

De loting voor de kwartfinale koppelde Bayern München aan een oude bekende, namelijk 1.FC Kaiserslautern. Dit was koren op de molen van Bayern, want de Zuid-Duitsers zaten vol revanchegevoelens. Een seizoen eerder had Kaiserslautern, als promovendus nota bene, immers de landstitel voor de neus van Bayern weggekaapt. Dit 'foutje' moest rechtgezet worden en deze CL-duels waren daar een mooie gelegenheid voor. Het arme Kaiserslautern maakte geen schijn van kans. Na een 2-0 zege in München, won Bayern in Kaiserslautern met liefst 0-4. Na dit Duitse onderonsje moest Bayern voor de halve eindstrijd afreizen naar Oekraïne, waar het sterke Dynamo Kiev wachtte. De ploeg van coach Valeri Lobanovski had eerder dit seizoen vriend en vijand verbaasd door onder meer Arsenal en Real Madrid uit te schakelen en leek ook tegen Bayern op weg naar een stunt. In Kiev kwam Dynamo op een 2-0 voorsprong, maar Bayern wist alsnog een 3-3 gelijkspel af te dwingen. Hierna wonnen de Duiters de return met 1-0.


De Finale

De eindstrijd van het seizoen 1998/1999 is één van de meest bizarre finales ooit. Bayern München speelde uitstekend, kwam al na zes minuten op voorsprong via Mario Basler en leek het duel simpel uit te spelen. De Duitsers waren veel beter dan Manchester en hadden recht op nog minimaal één of twee doelpunten. Dat het 1-0 bleef, leek de Duitsers echter niet te deren. Er leek geen vuiltje aan de lucht, het bewierookte Manchester United was volkomen kansloos. Bayern-coach Ottmar Hitzfeld waagde het in de slotfase zelfs aan om publiekswissels te gunnen aan Lothar Matthäus en Mario Basler, twee steunpilaren van zijn elftal. Duitsland vierde al feest, tot de blessuretijd aanbrak.




Wat er in deze blessuretijd gebeurde, valt eigenlijk met geen pen te beschrijven. Vanuit het niets tikte invaller Teddy Sheringham uit een corner de gelijkmaker binnen, waarna een andere invaller, Ole Gunnar Solskjaer, even later dit kunstje herhaalde. Ook hij werkte een hoekschop achter Bayern-doelman Kahn, die verslagen achterbleef. Uitgerekend tegen een Duitse ploeg, die toch de reputatie hebben altijd in de laatste minuut toe te slaan, sloeg Manchester in blessuretijd genadeloos toe. Bayern-spelers bleven gedesillusioneerd achter, de beelden van de huilenden Matthäus, Kahn en alle andere gingen de hele wereld over. Manchester, met Jaap Stam als sterkhouder, vierde feest.

quote:

Marcel (Marco) van Basten (Utrecht, 31 oktober 1964) is een Nederlands oud-voetballer en oud-international. Hij speelde profvoetbal van 1982 tot 1995 voor Ajax en AC Milan. Van Basten werd geroemd om zijn balvastheid, techniek, tactische klasse, sublieme afronding en wordt gezien als de beste Nederlandse spits aller tijden en één van de besten ter wereld ooit. Zijn profcarrière werd vroegtijdig beëindigd door een hardnekkige enkelblessure. Van Basten won als speler meerdere individuele prijzen waaronder Wereldvoetballer van het Jaar en de Gouden Bal.

Van Basten speelde bij UVV van 1971/'72 - 1979/'80, bij USV Elinkwijk 1980/'81, bij AFC Ajax van 1981/'82 - 1986/'87 en vervolgens bij AC Milan in Italië van 1987/'88 - 1994/'95. Voor deze clubs speelde hij in totaal 280 competitiewedstrijden en scoorde daarin 218 doelpunten.



In 1993 liep Van Basten een zware blessure aan zijn enkel op. Zijn enkel was al vaker geblesseerd geweest door zware tackles van zijn tegenstanders en was dus bijzonder kwetsbaar. Van Basten ging een langdurig proces is van veel revalideren met soms experimentele methoden om weer te kunnen voetballen. Na twee jaar ploeteren besluit Van Basten om officieel te stoppen met profvoetbal. Onder een staande ovatie van het publiek van AC Milan en onder toeziend oog van een huilende Fabio Capello nam Van Basten afscheid in San Siro. Daarna sloot Van Basten zich voor lange tijd af van het voetbal om zich te concentreren op golf. Van Basten speelde daarna alleen nog een enkele wedstrijd bij een memorial wedstrijd voor het Nederlands elftal, waarin hij 6 jaar na zijn stoppen nog steeds liet zien een fantastische techniek te hebben.

AC Milan Channel - Marco Van Basten

Van Basten: Addio al calcio

Marco Van Basten compilation

quote:

Op dinsdag 26 mei 2009 12:07 schreef Blawh het volgende:
De laatste wedstrijd van an Marco was trouwens de eerste finale van de Champions League, Het duel tussen Marseille en AC Milan werd met 1-0 gewonnen door de Fransen. Van Basten speelde ruim 85 minuten mee, maar zonder wedstrijdritme en met een verrotte enkel kon van Basten weinig potten breken.

quote:

26 May 1989, 20:05
Anfield (41,783)
Liverpool - Arsenal 0-2
Smith 52' Thomas 92'

Liverpool vs Arsenal 1989: Championship Decider

quote:

Het matige niveau van het elftal bracht FC Groningen al snel dit seizoen in de problemen. Ook het ontslag van trainer Rijsbergen leidde niet tot verbetering van de prestaties. De noorderlingen bleven op de ranglijst weliswaar Volendam voor en hoopten hun eredivisiestatus via de nacompetitie te kunnen verlengen.

Maar zelfs bij de drie eerste-divisieclubs staken de kwaliteiten van FC Groningen wel heel erg pover af. Uit vier wedstrijden behaalde het elftal van trainer Van Dijk net twee punten en daardoor is het, met nog twee wedstrijden op het programma, al kansloos. Dat is in het bijzonder pijnlijk voor Erwin Koeman, die zijn afscheid als speler met een klein succesje had willen oppoetsen.

Voor Cambuur komt de eredivisie heel dichtbij. Het Friese stadion zag er woensdag onwerkelijk uit. Een deinende mensenmassa zong liedjes over Cambuur in de eredivisie. Normaal zitten er weinig toeschouwers op de tribunes. Tegen FC Groningen leefde Leeuwarden op als voetbalstad.

De thuisclub kwam in de 28e minuut op voorsprong door een doelpunt van De Vries. In de tweede helft bleef Groningen druk uitoefenen. Dankzij een cadeautje van doelman De Ron werd het 1-1, maar Keizer en Van der Laan bepaalden de eindstand op 3-1.

quote:

Op vrijdag 29 mei 2009 16:46 schreef tong80 het volgende:
Oei.

Daar moet meer mee te doen zijn.

Iemand ?

Ik weet nog dat ik verbijsterd voor de TV zat.

quote:

Echte clubmannen worden in Italië bandiera's genoemd. Paolo Maldini (AC Milan) is er zo een, Alessandro Del Piero (Juventus) natuurlijk en Francesco Totti (AS Roma) ook.

Vaak groeien boegbeelden op in de eigen jeugd, zijn ze van onbesproken gedrag en vanwege hun trouw de afgoden van de curva.

Een wat vergeten held is Agostino Di Bartolomei, aanvoerder van AS Roma toen Totti nog in de luiers zat. Di Bartolomei leerde voetballen in de straten van Tor Marancia, in één van de armste volksbuurten van Rome, waar gezinnen met soms meer dan tien kinderen werden opeengepakt in piepkleine appartementen, aangevreten door betonrot.

In die misère zocht een piepjonge Di Bartolomei troost bij de bal. Het straatschoffie maakte furore in de jeugd van AS Roma en zou later uitgroeien tot een legendarische libero, die met de neus in de wind en de blik op oneindig zijn manschappen kon aanvoeren.

Di Bartolomei was een tikkeltje aan de trage kant, maar loste dat gebrek op met inzicht. Met mooie lange ballen op links en op rechts kon hij het spel dirigeren dat het een lieve lust was en lepelde geregeld een vrije trap of een penalty erin. En dan zongen de fans: 'Ohooo Agostino. Ago, Ago, Ago Agostino gol!'

Di Bartolomei was een kei van een voetballer, bovenal een heer. Een goedgemanierde jongeman met een melancholieke blik in de ogen en een strakke scheiding in het gitzwarte haar. Ze noemden hem Il capitano buono (de goede aanvoerder).

Ruzies met de scheidsrechter ging hij het liefst uit de weg, maar mocht hij eens verhaal gaan halen, dan gebeurde dat met de handen op de rug. De pacifist in Di Bartolomei wilde niet agressief overkomen. Hij wilde een consigliere (raadgever) zijn. Met Di Bartolomei als aanvoerder in een team vol vedetten en met de Braziliaan Falcão en Pietro Vierchowod voor zich, beleefde AS Roma begin jaren 80 gouden jaren, met het scudetto in 1983 als hoogtepunt.



Het was voor Di Bartolomei een jongensdroom die in vervulling ging. Het jaar erop ging het mis. Tijdens de finale van de Champions League tegen Liverpool werd in het eigen Olympisch stadion nota bene, verloren na het nemen van penalty's. Het bleek achteraf zijn laatste wedstrijd voor AS Roma te zijn geweest. Die zomer werd de Romeinse zoon tegen zijn zin verkocht aan AC Milan omdat Roma de clubkas wilde spekken.

De voetballer vatte die actie op als hoogverraad. Hij zou de klap nimmer te boven komen. Na een paar jaar in dienst van Milan, Cesena en Salernitana, zei Di Bartolomei in 1990 vaarwel tegen het voetbal en trok zich terug in zijn villa in San Marco di Castellabate. De voormalige voetballer hoopte op een baantje als jeugdtrainer bij AS Roma, maar het telefoontje kwam nooit. Toen ook het opzetten van een voetbalschool daarna mislukte, werd de ellende Di Bartolomei te veel.

Op 30 mei 1994, precies tien jaar na de verloren finale in de Champions League, pakte il capitano buono zijn Smith & Wesson erbij en joeg zich op het terras van zijn villa een kogel door het hart. ,,Ik voel me opgesloten in een donker hol,'' schreef hij in zijn afscheidsbrief. Na zijn dood werd in Rome een straat naar hem vernoemd en in zijn woonplaats draagt de voetbalschool alsnog zijn naam.

Voor Di Bartolomei kwam het eerbetoon te laat. Voor de fans van AS Roma blijft hij een bandiera. ,,Ze hebben je je club afgepakt, maar niet je curva,'' aldus de tekst op een spandoek.

Agostino Di Bartolomei capitano dell'A.S.Roma 70/80

Agostino Di Bartolomei VIDEO ORIGINALE di "Grazie Agostino"- Piero Mirigliano

quote:

Op zondag 17 mei 2009 14:52 schreef DIGGER het volgende:
De goal van Di Matteo is ook nog altijd de snelste goal ooit in een FA cupfinal

quote:

Op vrijdag 29 mei 2009 10:04 schreef Suijk het volgende:

Juventus won met 1-0 door een penalty van Platini.

quote:

Op zaterdag 30 mei 2009 09:29 schreef Blawh het volgende:
30 mei 1994: Di Bartolomei berooft zichzelf van het leven
[..]

quote:

Op zaterdag 30 mei 2009 23:49 schreef DIGGER het volgende:

[..]

Door zo ongeveer de grootste arbitrale dwaling van de afgelopen eeuw (de overtreding was ca. 4 meter buiten de 16)

quote:

Op zondag 31 mei 2009 06:38 schreef Ruud het volgende:

[..]

Platini ging ook fanatiek juichen toch?

quote:

Bij zijn komst naar Ajax, als opvolger van Michels, zegt de Roemeense trainer Kovacs: “Ik wil van deze diamant een briljant maken.” Na zijn eerste jaar bij de Amsterdamse club kan Kovacs maar tot één conclusie komen: “Het is gelukt.” In het seizoen 1971-'72 verovert Ajax de landstitel, de KNVB-beker en de Europa Cup 1, een unieke trilogie.

Aan de vooravond van de Europa Cup-finale tegen Inter Milan werkt Ajax een merkwaardige oefenwedstrijd af. Met tegenstander Beerschot is afgesproken dat er risicovrij wordt gespeeld, om de kans op blessures zo klein mogelijk te houden. Op één speler na, Emmerich, houdt iedereen zich aan die afspraak. De Duitser weet dat er op de tribunes een delegatie van FC Metz zit en gaat voluit. Ajax-spelers wijzen de Belgische scheidsrechter Schaut op het agressieve spel van Emmerich, dat zijn gang mag blijven gaan. De vlam slaat in de pan als Emmerich vanuit een indirecte vrije trap Beerschot op 2-2 zet. Ajax-doelman Stuy ziet de opgestoken hand van Schaut en laat de bal lopen. Doelpunt zegt Schaut en alle Ajacieden zijn woedend. Ajax dreigt van het veld te lopen, maar uiteindelijk weigert alleen Keizer verder te spelen.

Hij geeft de aanvoerdersband aan Cruijff, de Europees voetballer van het jaar, die zich vier dagen later in Rotterdam presenteert als een wereldtopper. Met twee treffers bezorgt hij Ajax de tweede Europa Cup 1 op rij. In de 47e minuut straft hij een misverstand tussen Inter-doelman Bordon en verdediger Oriali af en 26 minuten later kopt hij raak uit een vrije trap ('die bal was zwanger van effect') van Keizer. In de bomvolle Kuip legt Ajax de Milanezen voortdurend de wil op. Het is de omgekeerde wereld in vergelijking met de finale in 1969, toen Ajax in Madrid werd overklast door die andere club uit Milan, AC. Destijds klaagde Ajax over de hardheid van de Italianen; in Rotterdam blijven de gevreesde tackles uit.

Inter Milan lijkt zich al op voorhand te hebben neergelegd bij de superioriteit van Ajax. Het is alsof Ajax tegen Inter met een man meer speelt. Steeds duikt er een extra speler in de aanval op. De vleugelverdedigers Suurbier en Krol dienen zich aan de zijkanten aan als dreigende aanvallers. De openingstreffer van Cruijff vloeit voort uit een voorzet van Suurbier. De strateeg Mazzola wordt aan banden gelegd door Neeskens, de onstuimige breker die ruim een week voor de finale zijn splinternieuwe okergele Alfa Romeo in puin rijdt. Mazzola mist op het middenveld zijn maatje Corso, die in het duel Borussia Mönchengladbach-Inter Milan door Dorpmans uit het veld wordt gestuurd en een schorsing tot 1 januari 1973 moet uitzitten.

In tegenstelling tot na de winst op Panathinaikos besluit Ajax om ditmaal wel de wereldbeker-wedstrijden tegen de kampioen van Zuid-Amerika te spelen. Na de 1-1 tegen Independiente in Avellaneda (doelpunt Cruijff) wordt het in Amsterdam 3-0 voor Ajax met een treffer van Neeskens en twee van invaller Rep.

Ajax - Inter Milan 2-0 (0-0).

47. Cruijff 1-0,
73. Cruijff 2-0.

Toeschouwers: 61 000.

Scheidsrechter: Héliès (Fra).

Ajax:
Stuy; Suurbier, Blankenburg, Hulshoff, Krol; Neeskens, Haan, Gerrie Mühren; Swart, Cruijff, Keizer.

Inter Milan:
Bordon; Burgnich, Facchetti, Bellugi, Oriali; Giubertoni (Bertini), Bedin, Frustalupi; Jair (Pellizaro), Mazzola, Boninsegna.

quote:

Zijn 902de en echt allerlaatste wedstrijd in 25 jaar AC Milan, speelde Paolo Maldini komende zondag in Florence tegen Fiorentina. In plaats van grote festiviteiten rond zijn persoon moest 'il bel Paolo' zijn team uit een onverwacht moeras trekken en voorkomen dat Milan directe plaatsing voor de Champions League misloopt.

Voor Maldini is het zo ook goed. Want Paolo Maldini is een werker, een man met een, zeker voor Italië, onvoorstelbare discipline en loyaliteit. De schrijver en 'grand old man' van de Italiaanse sportjournalistiek, Gianni Mura, ziet in hem de perfecte anti-Italiaan, de uitzondering, want een 'oernormaal mens'.

Maldini ziet er al 25 jaar hetzelfde uit, steeds met hetzelfde halflange haar, alleen de lichtgroene ogen zijn met de jaren wat dieper gaan liggen in het ook wat meer gekerfde gelaat. Mura wil een monument, want 'nooit een schandaal, nooit een zinloze polemiek of obsceen gebaar. Geen tatoeages, zelfs geen sexy tv-sterretjes'.

Wie Maldini vraagt waaraan hij deze zeldzame normaliteit te danken heeft, zegt hij goed te zijn opgevoed, met respect voor regels en anderen. Zijn vader is Cesare Madini, oud-Milan voetballer en oud-trainer van het nationale team, waarvoor Paolo 126 keer uitkwam, 74 keer als aanvoerder. In 1998 deelden vader en zoon verschrikkelijk leed: verlies van de kwart finale tegen Frankrijk door strafschoppen.

Maldini heeft met het nationale team meer tegenslagen moeten incasseren, het beste resultaat was een tweede plaats bij de WK in de Verenigde Staten in 1994. Maar op clubniveau ziet dat er anders uit. De man die in 1985 als zestienjarige debuteerde bij Milan en er nooit meer zou weggaan, won met de 'rossoneri' zeven landskampioenschappen, vijf maal de Europa Cup I/Champions League en drie wereldbekers voor clubs.



Successen boekte hij samen met het Nederlandse trio Van Basten, Rijkaard en Gullit. Mooie man, mooi voetbal, heet dat hier in Italië. Maldini inspireerde, organiseerde en kon zelf fantastisch doorzetten tot de achterlijn van de tegenpartij. In niets was hij de klassieke Italiaanse verdediger a la Gentile of Baresi, die gemene overtredingen niet schuwden. Maldini loste problemen op met intelligentie, stijl en elegantie.

Met Maldini is een betere wereld mogelijk, maar de eigen fanatieke aanhang, de 'ultràs', zag dat vaak anders. 'Il capitano' nam verschillende malen stelling tegen de excessen van de zich oppermachtig voelende tifosi van de 'curve' en weigerde de laatste jaren zich onder hen te mengen. Het leverde afgelopen zondag een ongekend wrang afscheid op van San Siro en het thuispubliek.

'Er is maar één captain, en dat is Franco Baresi', stond op één van de spandoeken geschreven. Op een ander werd Maldini bedankt voor zijn glorieuze carrière maar gebrek aan respect verweten 'voor degenen dankzij wie je je hebt verrijkt'. Alle goed willende Italianen, analisten en voetbalprofessoren konden niet uit over het gebeurde, maar Maldini verborg zijn bitterheid en zei: ''Ik ben trots dat ik niet een van hen ben.

Italië moet zich voorbereiden op voetbal zonder Maldini. De verdediger weet nog niet wat hij gaat doen, maar wel dat hij geen trainer wil worden. ''Het is een beroep waarin alle negatieve dingen van het voetbal samenkomen.''

Zijn nummer drie wordt bij Milan voorlopig niet vergeven, wie weet komt het een dag om de schouders te hangen van zijn nu dertienjarige zoon Christian, maar druk zal vader nooit uitoefenen. ''Dat heeft mijn vader bij mij ook nooit gedaan.

Palmares

Serie A: 1987-88, 1991-92, 1992-93, 1993-94, 1995-96, 1998-99, 2003-04

Coppa Italia: 2002-03

Supercoppa Italiana: 1988, 1992, 1993, 1994, 2004

UEFA Champions League: 1988-89, 1989-90, 1993-94, 2002-03, 2006-07

UEFA Super Cup: 1989, 1990, 1994, 2003, 2007

Intercontinental Cup: 1989, 1990

FIFA Club World Cup: 2007

Dubai Challenge Cup: 2009

Under-21 European Footballer of the Year: 1989

FIFA World Cup Team of the Tournament: 1994

UEFA European Championship Team of the Tournament: 1996, 2000

UEFA Champions League Final Man of the Match: 2003

Serie A Defender of the Year: 2004

FIFA 100

UEFA Team of the Year: 2003, 2005

FIFPro World XI: 2005

UEFA Champions League Best Defender: 2007

Italy captain: 1994-2002

Most capped Italian International: 126

Paolo Maldini: The living legend

quote:

1 juni lijkt wel een magische afzegdatum in de Nederlandse voetbalgeschiedenis. Zowel Marco van Basten als Ruud Gullit hebben rond deze datum ooit bedankt voor Oranje.
Rondom het afzeggen van Gullit ontstond er in 1994 een ware mediahype. Het afzeggen van Van Basten is eigenlijk altijd onbekend gebleven.

Van Basten zei eigenlijk af voor het EK van 1988. Het EK waar hij uiteindelijk op uitblonk. Maar waarom was de huidige bondscoach er dan bijna niet bij?

Op 1 juni 1988 krijgt de toenmalige spits van AC Milan een psychologische dreun te verwerken als bondscoach Rinus Michels tijdens een vriendschappelijk duel met Roemenië kiest voor John Bosman. Van Basten mag slechts een half uur meespelen en dan ook nog als linksbuiten. Van Basten voelt zich vernederd door Michels. De grote Van Basten, van AC Milan, niet in de spits, maar als linksbuiten?

Helemaal vreemd is de keuze van Michels overigens niet. Van Basten is nauwelijks fit uit zijn eerste seizoen bij Milan gekomen. John Bosman lijkt de man in vorm. Na de wedstrijd komt Van Basten toevallig Johan Cruijff tegen. Het advies van zijn leermeester is helder: hij moet zijn plaats opeisen en niet met zich laten sollen. In een opwelling besluit Van Basten vlak voor het het EK te bedanken voor Oranje.

Bondscoach Michels bewaart de rust. Michels zorgt ervoor dat de pers geen lucht krijgt van de affaire. Michels gaat niet tegen Van Basten in, maar schakelt assistent Nol de Ruiter in. "Ga jij eens met die Basten praten", zegt Michels tegen zijn assistent.

De Ruiter kent de familie Van Basten al lang. Hij laat de teleurgestelde spits naar Zeist komen. "Weglopen heeft geen zin. Je moet gewoon doorgaan. Je kansen komen wel", stelt De Ruiter.

Van Basten laat zich binnen het kwartier overtuigen en komt terug op zijn besluit. Michels steekt zijn hoofd om de hoek en schudt de voetballer de hand. Een garantie op een basisplaats krijgt Van Basten niet, maar enkele weken later is hij de ster van Europees kampioen Nederland. Zonder Van Basten aan de start wordt de eerste wedstrijd met 1-0 verloren van de Sovjet Unie. Mét Van Basten wordt de Europese titel behaald.

quote:

Zes dagen voor de tweede Europa Cup 1-finale van Ajax, tegen Panathinaikos, spelen de Amsterdammers in het Olympisch Stadion tegen Feyenoord.

Bij winst kunnen de bezoekers uit Rotterdam het (officieuze) kampioenschap vieren, maar ze moeten het wel doen zonder het geblesseerde centrale verdedigingsduo Laseroms en Israel. Tenminste, dat wil Feyenoord-coach Happel iedereen doen geloven. Iedereen gelooft het ook, totdat beide ploegen het veld betreden, met Laseroms en Israel voorop. De wedstrijd eindigt in een enorme anti-climax voor Ajax. Feyenoord wint, mede door twee doelpunten van Schneider, en bij Ajax raken Keizer, Cruijff, Swart en Rijnders geblesseerd. De kwetsuur bij Keizer, een spierscheuring onder de hak, baart de medische staf de meeste zorgen met het oog op de Europese finale tegen Panathinaikos.

Zes dagen later, op 2 juni, is de linksbuiten er toch bij in het Wembley-stadion van Londen. En met zijn eerste actie zet Keizer Ajax na vijf minuten op het goede spoor. Uit zijn loepzuivere voorzet kopt Van Dijk, die van Michels de voorkeur krijgt boven Blankenburg, de 1-0 in. Ajax lijkt op een grote overwinning aan te sturen. Onder aanvoering van de uitblinkende Cruijff worden de Grieken onder grote druk gezet. In de dagen voor de finale onderhandelt Cruijff met het Ajax-bestuur over een nieuw contract. Anderlecht heeft serieuze interesse en dus speelt Cruijff hoog spel. “Wat Ajax bruto biedt, wil ik netto ontvangen”, zegt Cruijff, die zich na de Wembley-finale toch langer aan Ajax bindt. Omdat de Amsterdammers het overwicht tegen Panathinaikos niet in treffers kunnen omzetten, ruikt de Griekse kampioensploeg van de Hongaarse trainer Puskas kansen. Onder leiding van spelmaker Damazos ontpopt Panathinaikos zich tot een gelijkwaardige opponent van Ajax. In de rust wisselt Michels Swart voor Haan en Rijnders voor Blankenburg. Een gedurfde zet van Michels. Na een lang seizoen maken zijn spelers een vermoeide indruk en een verlenging behoort wel degelijk tot de mogelijkheden want in de tweede helft ontwikkelt zich een heus Grieks offensief. Hulshoff groeit uit tot de grote man in de defensie van Ajax. Hij houdt de spits Antoniadis aan de ketting en vangt de Griekse aanvallen bekwaam op. De bevrijding voor Ajax komt in de 86ste minuut. Uit een pass van Keizer scoort Haan via het been van Sourpis 2-0. Het feest kan beginnen, hoewel een ereronde er door opdringerige fans en strenge Wembley-bewakers niet inzit. Voor aanvoerder Vasovic is driemaal scheepsrecht. Na twee verloren Europa Cup-finales mag hij aan het slot van zijn loopbaan de bokaal met de grote oren omhoog houden. Ook Michels is opgelucht. Hij had de Grieken niet een keer persoonlijk in actie gezien. Een filmopname van de wedstrijd Panathinakos-Rode Ster Belgrado (3-0) houdt hij verborgen voor zijn spelers. “De opnamen werden te snel afgedraaid. De spelers zouden dan kunnen denken dat alle Grieken de 100 meter in 10 seconden kunnen lopen.”



Ajax - Panathinaikos 2-0

5. Van Dijk 1-0,
87. Haan 2-0.

Toeschouwers: 83 000.

Scheidsrechter: Taylor (Eng).

Ajax:
Stuy; Neeskens, Hulshoff, Vasovic, Suurbier; Rijnders (Blankenburg), Gerrie Mühren; Swart (Haan), Cruijff, Van Dijk, Keizer.

Panathinaikos:
Oeconomopoulos; Tomaras, Kapsis, Sourpis, Vlahos; Kamaras, Elefterakis; Grammos, Antoniadis, Domazos, Filakouris.

quote:

Op woensdag 3 juni 2009 00:09 schreef Beschouw het volgende:
En Ruud Krol is met zijn poot in het gips tussen de supporters op de tribune.

[ afbeelding ]

quote:

Op woensdag 3 juni 2009 00:15 schreef tong80 het volgende:

[..]

Stond ie mee te zwaaien inderdaad.

Ken je het boek van Maarten de Vos 'De Ajacieden' ?

Klassieker en ik heb er veel van dit soort feitjes uit geleerd.

quote:

Op woensdag 3 juni 2009 00:19 schreef Beschouw het volgende:

[..]

Boek nooit gelezen. Moet ik misschien toch maar eens doen.

quote:

Zijn komst was een spektakel: opgewacht door Feyenoord, achter de douane meegenomen door Ajax en vanaf de uitgang van het vliegtuig via een achteruitgang van Schiphol af. In de dagen erna volgde er een ware Ledezma soap; Hij trainde met Feyenoord mee, maar mede omdat Arie van Os diep in de buidel tastte kwam hij naar Amsterdam.

Froylán Ledezma werd geboren op 2 januari 1978 in San José Costa Rica. Was in 1995 een veel belovende speler van Alajuelense en scoorde er lustig op los. In het seizoen 95/96 scoorde hij 14 maal en een seizoen later scoorde hij 21 keer. Zijn grote doorbraak kwam in maart 1997 tijdens de Dallas Cup, een jaarlijks toernooi voor jeugdspelers.

Ledezma was toen aanvoerder van het Costaricaanse elftal onder 21, en onder zijn leiding werd ondermeer gewonnen van het Amerikaanse elftal onder 21, met maar liefst 5-0.
Ajax2 speelde op dat toernooi de finale tegen EC Vitoria uit Bahia (Brazilie), en verloor met 0-1.

Dus de link met Ledezma is gelegd. Hij is een week op stage geweest bij Ajax en na zijn terugkomst in Costa Rica toonde ook Feyenoord ineens interesse. Feyenoord nodigde Ledezma uit om nogmaals naar Nederland te komen, maar Ajax kreeg lucht van de actie uit het Rotterdamse kamp en counterde door hem uit het vliegtuig te halen en hem op een slinkse manier naar een hotel in Amsterdam te brengen voor gesprekken. Jorien kon de actie van Ajax niet waarderen en ging verhaal halen bij het hotel.

Uiteindelijk tastte Van Os nog eens wat dieper in geldbuidel en legde tien miljoen gulden op tafel om de handtekening van Ledezma onder een vijfjarig contract te krijgen. Met dollartekens in de ogen hapte Ledezma gretig toe.

Hij begint bij Ajax in de zomer van 1997 maar heeft vrijwel direct problemen met zijn enkel en na zijn enkel volgen nog veel meer problemen. Hij verblijft vrijwel altijd in Costa Rica en is voor Ajax onvindbaar, als er iets van hem wordt vernomen is dat vrijwel altijd in de media als hij weer eens betrokken is geweest bij een vechtpartij. Hij wordt zelfs gearresteerd nadat hij betrokken was geweest bij een schietpartij.

Uiteindelijk speelt de man van 10 miljoen maar twee keer in het eerste elftal. Zijn contract wordt in 1999 ontbonden vanwege disciplinerede redenen. Hij vindt onderdak bij het Paraguayaanse Cerro Porteno en een aantal seizoenen later keert hij terug naar zijn oude club Alajuelense. Later liet Ledezma weer van zich horen, wederom negatief. In de voorbereiding van het nationale team van Costa Rica op de wedstrijd tegen Trinidad en Tobago verlaat hij boos het trainingskamp omdat hij niet op de bank wilde plaatsnemen. De Costaricaanse voetbalbond schorst Ledezma voor 12 maanden, niet alleen voor het nationale team maar ook voor zijn club Alajuelense.

Kortom Ledezma koste Ajax zo’n slordige vijf miljoen gulden per wedstrijd (iets waar de broertjes de Boer nog altijd jaloers op zijn).

Inmiddels verslaat hij ergens in de Oostenrijkse Alpen types als Jos Hooiveld, Roel Brouwers en Joost Terol met kaarten. Klaverjassen kan Floyran namelijk nog altijd als de beste (hij leerde de fijne kneepjes van Frank en Ronald). En zo is hij toch nog een beetje een product van de zo legendarische Ajax school…

quote:

Op woensdag 3 juni 2009 19:06 schreef tong80 het volgende:


Hij kwam toch ook in de bak terecht ?

quote:

De Costaricaanse Ajacied Froylan Ledezma is gisteren in zijn vaderland opgepakt wegens het lossen van enkele schoten met een vuurwapen. Ledezma deed dat bij het verlaten van een café. Niemand raakte gewond. De 19-jarige aanvaller was eerder bij Ajax op een zijspoor beland, maar had enkele weken geleden juist weer zijn rentree gemaakt in het tweede elftal.

quote:

Op vrijdag 5 juni 2009 21:14 schreef Beschouw het volgende:
Gigi Riva
Mede door hem ben ik voetbalverslaafd geworden.

GIGI RIVA ROMBO DI TUONO

quote:

Puskás Ferenc werd geboren in Kispest, een dorp aan de rand van Budapest en als kind woonde hij in een flat naast het voetbalveld van Kispest AC. De familiegeschiedenis wil dat hij zo gauw hij kon lopen op een bal begon te trappen met zijn linkervoet. Zijn eerste voetballessen kreeg hij van zijn vader, Puskás Ferenc Sr., die een semi-professioneel voetballer was, eerst bij Vasas, dan bij Kispest, waar hij ook trainer werd. Deze stierf echter reeds op 49-jarige leeftijd in 1952, het jaar waarin de Hongaarse ploeg met zijn zoon Ferenc Jr. de Olympisch Spelen zou winnen. Hun oorspronkelijke familienaam was 'Purczeld', een naam die de Germaanse origine van hun voorvaderen weergaf. Wanneer het nationalisme onder het Horthy regime opkwam, dienden Hongaren met vreemd klinkende naam, die naam te wijzigen. En rond 1935 werd de naam van de Purczeld familie gewijzigd in 'Puskás'.

De beste vriend van Puskás was de anderhalf jaar oudere Bozsik József. Wanneer Puskás drie jaar was, kwam er een jongetje in de flat naast hen wonen; het was Bozsik ‘Cucu'. Zij werden vlug vrienden en leerden hun voetbal op de straat. Alhoewel een aansluiting bij een voetbalclub pas mogelijk was vanaf 12 jaar, lukte het Puskás toch zich reeds in 1936, onder de naam van Miklós Kovács en zogezegd geboren in 1925, bij Kispest aan te sluiten. Heel wat mensen wisten van die kleine fraude af, zelfs tegenstrevers, maar niemand gaf er om. Zo kon hij met zijn vriend Bozsik samen spelen bij Kispest. Hij was toen slechts negen jaar oud, maar op dat ogenblik reeds een buitengewoon begaafd talent. Op 16-jarige leeftijd maakte hij op 5 december 1943 zijn debuut in het eerste team van Kispest. Die match werd met 3-0 verloren tegen Nagyvarad, maar reeds in zijn derde wedstrijd, op 12 december, scoorde hij al zijn eerste doelpunt. In 1948 werden de beide vrienden, samen met alle andere spelers getransfereerd naar een nieuwe ploeg, Honvéd, de ploeg van het Hongaarse leger. Puskás werd dat jaar zelfs bijna naar Sporting Anderlecht getransfereerd. Hij eiste echter dat zijn vader trainer werd van Sporting, maar Anderlecht had reeds aan zijn vooroorlogse trainer Ernest Smith gevraagd om de ploeg terug te coachen. Een gemiste kans voor Anderlecht.



Hij huwde in 1951 met Bözsi Erzsébet, een handbalspeelster. Samen hebben zij een dochter, Anikó, die juist voor het vertrek van Ferenc naar de Olympische Spelen in Finland geboren werd, en twee kleindochters (Elizabeth en Réka), waarvan er één ook voetbal speelde, en die op hun beurt voor twee achterkleindochters zorgden.

Puskás kreeg eerst 'Puskás Öcsi' (de kleine man) als bijnaam en later 'Puskás Bácsi' (oompje), of 'Száguldó õrnagy' (the Galloping Major) ofwel “de Napoleon van het Voetbal”, naar zijn gedrongen gestalte. Als volwassene was hij inderdaad een eerder kleine, gedrongen, met een tonachtige borstkas en met overwicht kampend legerofficier, zonder kopspel en met maar één been, zijn linker, maar tevens één van de beste voetbalspelers ooit. Zijn linkervoet deed de doelmannen sidderen wanneer hij dichter dan 30 meter van hun doel kwam. Zijn vader leerde hem wel zijn rechtervoet te gebruiken, maar tijdens matchsituaties trapte hij alleen bewegende ballen met die voet.

Voor Honvéd zou hij 154 doelpunten scoren in 179 wedstrijden voor het kampioenschap van Hongarije. Op zijn 18de vervoegde hij het nationaal elftal, dat vanaf 1949 aan een ongeslagen zegereeks van vijf jaar zou bouwen. Zijn eerste internationale match was op 20 augustus 1945 in Budapest tegen Oostenrijk, gewonnen met 5-2, en hij scoorde éénmaal. Ook zijn laatste match voor Hongarije zou tegen datzelfde Oostenrijk zijn, toen op 14 oktober 1956 in Wenen werd gewonnen met 0-2 en hij opnieuw scoorde. Majoor bij het leger, werd hij tevens kapitein, topscorer en ster van het Hongaarse team dat de vroege jaren ‘50 domineerde, tot de finale van de Wereldbeker 1954 verloren werd tegen West-Duitsland met 3-2. Hij werd mee Olympisch kampioen in 1952 en had een sleutelrol in de match van de eeuw tegen Engeland, gewonnen met 3-6 op Wembley. Puskás nam ook deel aan de match op de Heizel tegen België op 3 juni 1956, door Hongarije verloren met 5-4, en waar hij het eerste doelpunt scoorde voor de Hongaren (1-1). Voor de nationale Hongaarse ploeg zou Puskás uiteindelijk 84 doelpunten scoren in 85 wedstrijden (tussen 20/8/1945 en 14/10/1956), vooraleer hij zijn land zou verlaten na de revolutie van 1956.



Geschorst door de FIFA, verbleef hij eerst een jaar in Oostenrijk, maar kreeg er geen verblijfsvergunning. Italiaanse clubs, zoals AC Milan en Juventus hadden geen interesse om hem als speler aan te werven. 30 Jaar oud, beschouwd als te oud en te dik, ging hij dan in 1957 zijn geluk beproeven in Spanje, waar hij eerst een jaar bij Espanyol vertoefde, vooraleer hij in 1958 een contract bij Real Madrid CF aangeboden kreeg, dankzij zijn vroegere manager Emil Osterreicher, die toen technisch directeur was bij de Spaanse club. Hij vermagerde 10 kilo, stopte met alcohol te drinken tot het einde van zijn voetballoopbaan in 1966. Hij liet zich tot Spanjaard naturaliseren, zou al vlug bekend worden als 'Cañoncito Pum' - het kleine donderende kanon - en beleefde, een prachtig duo vormend met Alfredo di Stefáno, een tweede carrière met Real Madrid, waarmee hij vijf kampioentitels veroverde, een Spaanse beker en driemaal de Europese Beker voor Landskampioenen won. Voor Spanje speelde hij vier matchen in de nationale ploeg. De eerste match had plaats op 12 november 1961 tegen Marokko, winst met 1-0. Zijn laatste match voor Spanje had plaats op 6 juni 1962 tegen Brazilië, verlies met 1-2.

Tijdens gans zijn carrière als speler speelde hij 1300 matchen en scoorde 1176 doelpunten.

Na zijn carriere
Na het stopzetten van zijn spelerscarrière in 1966, zou Puskás zich concentreren op het trainerschap, met bescheiden resultaten weliswaar. Toen zijn goede vriend Bozsik József stierf in 1978, was Puskás, tot eigen spijt, niet aanwezig op diens begrafenis. Hij had inderdaad gezworen nooit meer terug te keren naar Hongarije, door wie hij zich onrecht voelde aangedaan. Maar het was tevens een feit dat Puskás officier bij het leger was toen hij naar Spanje vluchtte in 1956, zodat hij feitelijk als deserteur geboekt stond en aangehouden dreigde te worden bij zijn terugkeer naar zijn geboorteland. Pas na 25 jaar afwezigheid kwam Puskás in 1981 terug naar zijn geboorteland, na lang aandringen van velen, waaronder Sebes, zijn vrouw Erzsébet, hoogstaande Hongaarse politici en een beroemd Hongaars filmregisseur. Het opzet was hem deel te laten nemen aan een samenkomst van het vroegere Golden Team én aan een filmproject over dat team. Hij werd ontvangen als een held, maar het zou nog 11 jaar duren eer hij zich permanent zou vestigen in Budapest, waar hij nu nog woont. Zijn langdurige afwezigheid had waarschijnlijk alles te maken met de pijnlijke herinneringen die hij had over zijn behandeling in Budapest na de WK nederlaag van 1954 én zijn schorsing van één jaar door de Hongaarse Voetbalbond, na zijn niet-terugkeer uit het buitenland begin 1957. Deze schorsing werd door de FIFA wereldwijd uitgebreid tot anderhalf jaar.

Na zijn definitieve terugkeer werd hij in 1993 interim trainer van de Hongaarse nationale ploeg gedurende drie maand voor de kwalificatiematchen voor de Wereldbeker 1994. De Hongaren wonnen slechts twee van hun acht matchen en slaagden er dus niet in zich te kwalificeren voor de finales in Amerika, maar een grote nationale held was vergeven voor wat vroeger gebeurde. Nadien bleef hij actief voor de Hongaarse voetbalfederatie, nooit moe om anekdotes te vertellen, terend op zijn rijk voetbalverleden.

Zijn dochter, Anikó, die gehuwd is met een Spaans architect woont nog steeds in Spanje, in San Sebastian. Ook haar twee dochters, Elizabeth en Réka, verblijven in dezelfde stad.

In 1997 kreeg hij de 'Olympic Merit Award' van het Internationaal Olympisch Comité. Nog in het begin van 1997 ontving hij een award op het 'Football Gala of the Century' in Munchen, als diegene die de meeste doelpunten scoorde in de wereld: 512 tijdens 528 competitiewedstrijden (voor Kispest, Budapesti Honvéd en Real Madrid), gebaseerd op de data van de Duitse organisatie die de statistische gegevens van het voetbal bijhield (zie bovenstaande afbeelding van zijn wereldrecordcertificaat afgeleverd door het IFFHS.



In 1999 kreeg hij de titel van 'Honorary Ambassador of Hungarian Sports' en in 2001 werd hij verkozen tot beste mannelijke sportman van de 20ste eeuw bij een stemming georganiseerd door Nemzeti Sport onder de auspiciën van het Hongaars Olympisch Comité.

Uit respect voor hem zal zijn voormalige club Honvéd zijn rugnummer 10 nooit meer aan een andere speler toekennen.

Op zijn 75ste verjaardag in 2002, herdoopte de Hongaarse regering het grootste voetbalstadion van Hongarije, het 'Budapest Népstadion', in het 'Puskás Ferenc Stadion'.

Hij was sinds 2000 gehospitaliseerd in het Kútvölgyi-korház (=Ziekenhuis van de Bronvallei) in Budapest wegens arteriosclerose, maar hield er aan aanwezig te zijn bij de inhuldigingsplechtigheden. Hij zou er een aantal grootheden opnieuw ontmoeten, zoals Alfredo di Stefáno, Emilio Butragueno, Grosics Gyula en Buzánszky Jenõ, naast andere hoogwaardigheidsbekleders en spelers.

Puskás leed tevens aan een vorm van de ziekte van Alzheimer, waarbij een 24 uur medisch toezicht nodig is. Om aan de ziekenhuiskosten voor de behandeling van zijn ziekte tegemoet te komen, werd op zondag 14 augustus 2005 in het 'Puskás Ferenc Stadion', voor ongeveer 50.000 toeschouwers, een benefietwedstrijd gespeeld tussen Real Madrid en het 'Puskás All-Stars XI team onder leiding van bondscoach Lothar Matthäus

Erelijst

Vijfmaal Hongaars Kampioen met Kispest Honvéd: 1949-1950, 1950, 1952, 1954 en 1955

Viermaal Hongaars topscorer met Kispest Honvéd: 1947/48 (50 doelpunten), 1949/50 (31), 1950 (25) en 1953 (27)

Europees topscorer (nu Gouden Bal) met Kispest Honvéd: 1948 (50 doelpunten)

Beste Hongaarse speler van de eeuw

Vijfmaal Spaans Kampioen met Real Madrid: 1961, 62, 63, 64 en 65

Spaanse Beker (Copa del Rey) met Real Madrid: 1962

Viermaal Spaans topscorer met Real Madrid (Pichichi prijs): 1960, 1961, 1963 en 1964

Driemaal Europese Beker voor Landskampioenen met Real Madrid: 1959, 60 en 66

Intercontinentale Beker voor Clubs met Real Madrid: 1960

Tweede in de Gouden Bal 1960

372 matchen en 312 doelpunten voor Real Madrid

4de beste Europese speler van de eeuw (IFFHS - International Federation of Football History and Statistics)

6de beste speler van de eeuw (IFFHS)

Best scorende speler van de 20ste eeuw (IFFHS)

Enige speler die ooit 4 doelpunten scoorde tijdens de finale van een Europese Beker voor Landskampioenen (1960 met Real Madrid tegen Eintracht Frankfurt in Hampden Park voor 135.000

Olympisch Kampioen Helsinki 1952 (5 gespeelde matchen, 4 doelpunten gescoord)

Tweede Wereldbeker Zwitserland 1954 (3 gespeelde matchen, 4 doelpunten)

Winnaar Dr. Gerõ-Svehla Cup editie 1948-1953 (zeven matchen gespeeld)

85 caps

84 doelpunten

Ferenc Puskás compilation

quote:

In 1971 werd het West-Duitse voetbal opgeschrikt door het zogenaamde Bundesligaschandaal. Op grote schaal was er gerotzooid.

Rond 1970 werd betaald voetbal in Europa echte business. Topspelers en -trainers gingen kapitale salarissen verdienen. In Nederland werd de trend gezet door Cor Coster, de schoonvader van Johan Cruijff. Want ook in dit opzicht is Johan Cruijff voor de Nederlandse sport baanbrekend geweest.

Buiten Nederland voltrok zich eenzelfde ontwikkeling, en de keerzijde van het Grote Geld liet dan ook niet lang op zich wachten. In juni 1971 onthulde voorzitter Canellas van Kickers Offenbach een gigantisch omkoopschandaal. West-Duitsland was geschokt, en de Bundesliga schudde op de grondvesten.



Op zondag 6 juni 1971 vierde de zuidvruchtenhandelaar Horst-Gregorio Canellas zijn vijftigste verjaardag. Dat was één dag na de laatste speelronde van het Bundesliga-seizoen 1970-1971, waarin Kickers Offenbach was gedegradeerd. Canellas nodigde onder meer een aantal sportjournalisten uit, en speelde een paar opgenomen telefoongesprekken af.

Het gezelschap hoorde hoe diverse bekende voetballers in de afgelopen competitie hun aanstaande tegenstanders geld aanboden om hun elftal te laten winnen. Hoe voetballers van een sterke tegenstander informeerden hoeveel Kickers Offenbach voor een overwinning overhad. Het was een wijdvertakt kwaad, wat mede kwam omdat de Bundesliga dat jaar erg spannend was geweest. Pas op de laatste speeldag werden kampioenschap en degradatie beslist.



De omvang
Uiteindelijk beperkte het onderzoek naar dit omkoopschandaal zich tot datgene, wat bij Kickers Offenbach bekend was. Nou ja, beperkte … De uitslag liet zien dat maar liefst negen van de achttien Bundesliga-clubs besmet waren. Schalke 04 was de grootste zondaar, Bayern München en kampioen Borussia Mönchengladbach bleven buiten schot.

De straffen
In totaal kwam ongeveer twee miljoen Duitse mark omkoopgeld boven water, wat voor 1971 een zeer aanzienlijk bedrag was. De West-Duitse voetbalbond DFB schorste 52 spelers, twee trainers, zes officials (waaronder Canellas), en de clubs Kickers Offenbach en Arminia Bielefeld. De schorsingen varieerden van enkele maanden tot levenslang.

Daarnaast vielen er ook geldboetes en veroordelingen voor meineed. Het onderzoek, dat namens de DFB door Hans Kindermann werd geleid, had ook verlengstukken naar gewone Duitse rechtbanken. Het werd pas in december 1977 afgesloten.

De reacties
West Duitsland begreep heel goed dat de naam en faam van de Bundesliga zwaar beschadigd waren, en daarmee ook de reputatie van het land zelf. Bovendien bleef het onderzoek zoals gezegd beperkt tot datgene wat bij Kickers Offenbach bekend werd - in werkelijkheid was het omkoopschandaal natuurlijk veel groter. Er werd met Duitse degelijkheid voor gezorgd dat er voortaan scherper gewaakt werd.

De heren profvoetballers waren niet blij met dit ‘bedrijfsongeval’, want zij zagen een lucratieve bijverdienste in gevaar komen. Kindermanns vasthoudende speurwerk leverde hem de schandelijke bijnaam Freisler des deutschen Fussballs op. Daarbij werd verwezen naar Roland Freisler, een beruchte rechter, die namens Hitler deed alsof hij eerlijk recht sprak. Later werd Kindermann door de DFB en de West-Duitse regering positief onderscheiden.

Het Nederlandse voetbal pikte zijn graantje mee. Van de 52 geschorste spelers kwamen Zoltan Varga en Arno Steffenhagen naar Ajax, en keeper Volkmar Gross naar FC Twente. Hun transfersom kan niet overmatig hoog zijn geweest.

De betekenis
Het omkoopschandaal uit 1971 liet iedereen begrijpen dat sport door geld kan worden afgebroken. Tot dan was sportbeoefening voor velen gebaseerd op idealisme, vooral bij de oudere generaties. De schok was overeenkomstig groot.

Tenslotte is het opvallend dat Kickers Offenbach en zijn voorzitter Canellas fors gestraft werden, terwijl Canellas het schandaal zelf openbaarde. Horst-Gregorio Canellas heeft het motief voor zijn actie in 1999 in zijn graf meegenomen.

quote:

Op zaterdag 6 juni 2009 23:28 schreef Blawh het volgende:
6 juni 1962: Puskas speelt zijn laatste wedstrijd voor Spanje
Een Hongaars legende. Speelde veel interlands voor het Nederlands Elftal, maar ook 4 wedstrijden voor Spanje.

quote:

Op zaterdag 6 juni 2009 23:40 schreef tong80 het volgende:

[..]

quote:

Kindvall, overgenomen van IFK Norrköping in november 1966, scoorde in 144 competitiewedstrijden voor Feyenoord maar liefst 129 keer. De Zweed, drie keer topscorer van Nederland, won bovendien alles wat er te winnen viel: Twee landstitels, de KNVB-beker, de Wereldbeker voor clubteams en de Europa Cup 1, die van hem een levende legende maakte. Op 6 mei 1970 werd hij onsterfelijk door in de finale tegen Celtic de winnende goal te maken. ,,Supporters vergeten dat nooit meer. Ze bedanken me er nu nog steeds voor. Onvoorstelbaar eigenlijk dat ik er na al die jaren nog steeds op aangesproken word.’’

Nadat Kindvall op 6 juni 1971 met twee doelpunten in de kampioenswedstrijd tegen Haarlem (2-1) afscheid heeft genomen van Feyenoord, zingt zijn naam nog decennialang rond in Rotterdam. Zijn erfenis blijkt een loden last.

,,Er zijn wel een paar spelers geweest die daar last van hebben gehad. Het was niet makkelijk om mij op te volgen. Ook omdat Feyenoord een ander elftal kreeg en het voetbal veranderde. Het werd sneller en fysieker waardoor het voor spitsen ook steeds moeilijker werd om te scoren.’’

Kindvall was pas 28 jaar toen hij Feyenoord verliet. De Zweed wilde met zijn familie terug naar Norrköping. ,,Ik had een beetje last van heimwee en was misschien ook te snel tevreden,’’ bekent hij. ,,Bij Feyenoord had ik alles bereikt wat ik wilde. Ik vond het een mooi moment om te stoppen. ’’

Na vijf jaar Nederland vond Kindvall het genoeg geweest. ,,Achteraf heb ik wel eens gedacht dat ik langer had moeten blijven. Maar mijn leven heeft nooit voor honderd procent om voetbal gedraaid. Mijn familie is ook heel belangrijk voor me. Daarom ben ik bijvoorbeeld ook nooit trainer geworden. Ik wilde niet mijn hele leven alleen maar met voetbal bezig zijn.’’

quote:

Op zaterdag 6 juni 2009 23:42 schreef Blawh het volgende:

[..]

Wat is er?

quote:

Op zaterdag 6 juni 2009 23:53 schreef Blawh het volgende:
Foutje, aangepast.

quote:

Het Kleurrijk Elftal, verloren Surinaamse trots

Goochelen met de bal. Dat werd van je verwacht als je speelde bij het elftal van gekleurde voetballers. Een showtje maken, in tegenstelling tot het resultaatvoetbal wat in het kille Nederland van de voornamelijk uit Suriname afkomstige jongens gevraagd werd.

Zomaar één van de redenen waarom spelen voor het Kleurrijk Elftal zo populair was onder de Surinaamse voetballers in Nederland. Het was een gelegenheidsteam dat de recettes van hun wedstrijden doneerden aan ontwikkelingsprojecten in het vaderland, wat de spelers des te meer met trots vervulde.

In 1989 bestond het Kleurrijk Elftal zo lang nog niet. In verschillende samenstellingen was het pas drie keer in wedstrijdverband samengekomen. Regi Blinker, Frank Rijkaard en Sonny Silooy zijn slechts een aantal van de voetballers die ooit hun kunsten vertoonden voor de voorloper van de Suriprofs.

De wedstrijden van het Kleurrijk Elftal waren tot dan toe allemaal op Nederlandse bodem geweest. De Surinaamse Voetbalbond (SVB) opperde daarom om de overzeese helden een keer voor een vriendschappelijk toernooi naar Zuid-Amerika te halen. De nationale competitie van de oude kolonie lag overhoop en er kwamen amper nog bezoekers naar de verpauperde stadions.

Als dat Kleurrijk Elftal nou eens langs zou komen om in Suriname te voetballen, zou dat het voetbal weer uit het slop kunnen trekken. Immers, op televisie waren jongens als Gerald Vanenburg en Ruud Gullit mateloos populair in Suriname, en ook de mindere goden werden er aanbeden.

Een toernooi werd georganiseerd met naast het Kleurrijk Elftal ook de Surinaamse hoofdklassers Transvaal, SV Boxel en SV Robinhood. Aan trainer Nick Stienstra, ook van Surinaamse origine, de eer om een elftal van gekleurde spelers samen te stellen die het tegen dit drietal zou gaan opnemen. Maar ondanks ruim zestig spelers uit het betaald voetbal die in aanmerking kwamen voor een plaats bij de selectie, kreeg Stienstra veel tegenslag te verwerken.

De grote namen werden niet losgelaten door hun ploeg. Vanenburg was voor promotie-activiteiten met PSV in Mexico, Rijkaard en Gullit hadden nog een competitieduel voor de boeg met AC Milan. En bijvoorbeeld ook Roda JC’s Henk Fräser zegde af, uit blessurevrees werd hij door zijn trainer Jan Reker afgeraden om in Suriname op knollenvelden te voetballen.

Ook Winnie Haatrecht alias de zwarte trein van Heerenveen, Jerry de Jong en Stanley McDonald liepen net directe promotie naar de eredivisie mis. Met pijn in het hart moest het drietal hun gedroomde trip naar Suriname laten schieten voor het spelen van nacompetitievoetbal.

Toch slaagde Stienstra er in om op dinsdag 6 juni 1989 een bijzondere groep voetballers op Schiphol bij elkaar te krijgen. Sommigen van hen waren sinds hun jeugd niet meer in Suriname geweest, terwijl anderen stonden te popelen om als geslaagde voetballer hun familie te bezoeken.

Het geduld van de zingende en ketende groep voetballers werd danig op de proef gesteld bij de gate. De vlucht van de Surinaamse Luchtvaart Maatschappij was uren vertraagd vanwege een te lang durende onderhoudsbeurt. Maar na lang wachten kon gezagvoerder Will Rogers toch opstijgen. Een piloot die een allesbehalve smetvrij blazoen had en zelfs geschorst was door de SLM.

Rogers landde ooit op de verkeerde landingsbaan, steeg zonder passagiers op om alleen een haperende motor te starten en kwam eens zo hard neer dat hij het landinsgestel zwaar beschadigde. Daarbij was hij met zijn 66 jaar te oud om een dergelijk groot toestel te mogen vliegen.

Maar de voetballers in de lucht wisten niets van het verleden van de man in wiens handen ze hun leven hadden gelegd. Ze speelden een spelletje kaart en liepen wat rond door het vliegtuig. Na bijna tien uur vliegen kwam de plaats van bestemming steeds dichterbij. Maar de voetballers zagen vanuit het raam van hun vliegtuig niet de lichten van Paramaribo. Een dichte mist maakte het onmogelijk ook maar iets beneden te onderscheiden.

Ook in de cockpit was er geen spoor te zien van het vliegveld, zelfs de landingslichten waren niet fel genoeg om door de mist te kunnen breken. Piloot Rogers ondernam daarop drie pogingen om te landen maar moest ze allemaal afbreken bij gebrek aan zicht. Totdat hij vertrouwde op een verouderd systeem en de landing doorzette. De landingsbaan was echter verder weg dan gedacht.

“Pull up, pull up”, klonk het op de gevonden flight recorders nog wanhopig, gevolgd door de de ontstellende laatst opgenomen woorden van de boordwerktuigkundige. “That’s it. I’m dead.” Het toestel raakte twee bomen, rolde over de eigen lengte-as en stortte neer op enkele honderden meters verwijderd van de luchthaven.

De ramp eiste het leven van 176 inzittenden, waaronder veertien spelers van het Kleurrijk Elftal en hun coach Nick Stienstra. Sigi Lens, Edu Nandlal en Radjin de Haan waren drie van de veertien inzittenden die de het ongeluk wel overleefden.

quote:

SLM-vlucht 764
De SLM-ramp was een vliegtuigramp die op 7 juni 1989 plaatsvond in Suriname. Een toestel van de Surinaamse Luchtvaart Maatschappij (SLM) stortte neer bij Zanderij, tijdens een mislukte poging om bij mist te landen op Johan Adolf Pengel International Airport. Er vielen 176 slachtoffers. Alle negen bemanningsleden kwamen om en 167 passagiers. Er waren slechts elf overlevenden. Het is de grootste vliegtuigramp uit de Surinaamse geschiedenis.

Toestel
De Douglas DC8 Super 62 was in 1969 gebouwd voor Braniff International Airways. Na het faillissement van Braniff werd het toestel in december 1983 geleased aan Arrow Air. Aanvankelijk leaste de SLM op zijn beurt het toestel van Arrow Air, maar in 1986 werd het gekocht. Het kreeg de naam Fajalobi. Na enige tijd aan Tropical Airways te zijn geleased werd het weer door SLM in gebruik genoemen. Het werd nu vernoemd naar de Surinaamse zwemmer Anthony Nesty.

Vlucht PY 764
Het toestel was al met vertraging uit Miami vertrokken, en vlucht PY 764 vanaf Schiphol naar Paramaribo vertrok eveneens met grote vertraging. Aan boord waren negen bemanningsleden en 178 passagiers. De verwachtte aankomsttijd was vier uur 's nachts plaatselijke tijd.

De passagiers
Dit waren voornamelijk Surinaamse Nederlanders die een bezoek wilden brengen aan familie, en een deel van het Kleurrijk Elftal dat in Suriname in een voetbaltoernooi zou uitkomen. Verder behoorden de leden van het orkestje de Draver Boys, dat het elftal vaak begeleidde, tot de passagiers. Sommige spelers van het Kleurrijk Elftal zaten niet in het vliegtuig. Hennie Meijer en Stanley Menzo waren al met een eerdere vlucht vertrokken. Winston Haatrecht (SC Heerenveen) moest nog in de nacompetitie spelen en liet zich vervangen door zijn broer Jerry; Ruud Gullit, Frank Rijkaard, Bryan Roy, Aron Winter, Henk Fräser en eigenlijk ook de wél afgereisde Menzo hadden van hun clubs geen toestemming gekregen om naar Suriname te gaan en de eigenlijke aanvoerder van het Kleurrijk Elftal, Marcel Liesdek, was in contractonderhandeling met zijn club.

Het ongeluk
Toen de Anthony Nesty bij Zanderij aankwam, was het daar, anders dan het weerbericht had voorspeld, mistig. Het zicht was evenwel niet zo slecht dat niet op zicht kon worden geland. Gezagvoerder Will Rogers besloot echter via het Instrument Landing System te landen, hoewel dit niet betrouwbaar was en hij voor zo'n landing ook geen toestemming had. De gezagvoerder brak drie landingspogingen af. Bij de vierde poging negeerde de bemanning de automatische waarschuwing dat het toestel te laag vloog. Het toestel raakte op 25 meter hoogte twee bomen. Het rolde om de lengteas en stortte om 04.27 uur plaatselijke tijd neer met het landingsgestel naar boven.

Het onderzoek
De bemanning was geleverd door een Amerikaans uitzendbureau voor piloten. Uit onderzoek bleek dat de papieren van de bemanning niet in orde waren. Gezagvoerder Rogers had gelogen over zijn leeftijd en was in werkelijkheid te oud om te mogen vliegen. Bovendien had hij geen geldig brevet voor het vliegen op een DC-8 en was hij al formeel geschorst, onder andere wegens landen op een verkeerde baan. De co-piloot vloog onder een valse naam en met vervalste papieren, en had waarschijnlijk nooit een vliegbrevet voor vliegen op een passagiersvliegtuig gehad.

Geconcludeerd werd dat de gezagvoerder roekeloos had gehandeld door voor een ILS-landing te kiezen terwijl hij daar geen toestemming voor had en door onvoldoende op de vlieghoogte te hebben gelet. De SLM werd verweten de kwalificaties van de bemanning onvoldoende te hebben gecontroleerd.

Van acht personen die bij de ramp omkwamen kon de identiteit in 1989 niet worden vastgesteld. In december 2007 reisde een Nederlands Rampen Identificatie Team op verzoek van nabestaanden naar Suriname om een nieuwe poging te wagen, aangezien de techniek inmiddels was verbeterd.

Monument
De SLM-ramp vond plaats ten tijde van het honderdjarig bestaan van de Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond. Naar aanleiding van de ramp werden alle festiviteiten afgelast.



In Paramaribo werd een monument opgericht aan de Coppenamestraat. Het bestaat uit vier witte zuilen, met bovenop elke zuil de beplating van een vliegtuigmotor. Op de zuilen bevinden zich in totaal vier plaquettes met de namen van de slachtoffers.

Het monument in Amsterdam.In Nederland werd voor de nabestaanden een benefietwedstrijd gespeeld in het Feijenoordstadion. In Amsterdam-Oost werd nabij café De Draver in de Ruyschstraat, dat het stamcafé was van het Kleurrijk Elftal en de Draver Boys, een monument geplaatst voor de omgekomen leden, gemaakt door de Nederlands-Surinaamse kunstenaar Guillaume Lo A Njoe. Naar de omgekomen Wendel Fräser werd een supportershome bij RBC vernoemd. De gemeente Haaksbergen heeft de trofee voor het grootste sporttalent genoemd naar Andy Scharmin. Voetbalclub RCH heeft een gedenksteen voor trainer Nick Stienstra in de kleedkamers verwerkt. In het (nieuwe) FC Zwolle stadion, dat eind 2008 zal zijn voltooid, wordt een tribune vernoemd naar Fred Patrick.

Over de ramp en de gevolgen voor het Kleurrijk Elftal verscheen in 2005 een boek van sportjounalist Iwan Tol. Tijdens de boekpresentatie op 1 juni in het Olympisch Stadion te Amsterdam riep cabaretier Freek de Jonge op tot het plaatsen van een gedenksteen in het stadion als eerbetoon aan de bij de ramp omgekomen voetballers van het Kleurrijk Elftal.

Omgekomen voetballers
Ruud Degenaar (Heracles Almelo)
Lloyd Doesburg (Ajax)
Steve van Dorpel (FC Volendam)
Wendel Fräser (RBC)
Frits Goodings (FC Wageningen)
Jerry Haatrecht (Neerlandia) (verving zijn broer Winston Haatrecht)
Virgall Joemankhan (Cercle Brugge)
Andro Knel (NAC)
Ruben Kogeldans (Willem II)
Ortwin Linger (HFC Haarlem) (drie dagen na de ramp overleden aan zijn verwondingen)
Fred Patrick (PEC Zwolle)
Andy Scharmin (FC Twente)
Elfried Veldman (De Graafschap)
Florian Vijent (Telstar)
Nick Stienstra (RCH - coach)

Ook de moeder en zus van de latere profvoetballer Romeo Castelen kwamen om.

Overlevende voetballers
Sigi Lens (Fortuna Sittard)
Edu Nandlal (Vitesse), hield een gedeeltelijke dwarslaesie over aan de ramp
Radjin de Haan (Telstar)

Mythe rond het vluchtnummer
Na de ramp werd in Suriname druk gespeculeerd over het verband tussen het vluchtnummer en de vlucht. Er werd beweerd dat dit vluchtnummer (PY 764) ongeluk over de vlucht zou hebben afgeroepen:

PY - Pilot Yankee, de gezagvoerder was een Amerikaan
76 - 7 juni, de dag van het ongeluk
4 - 4 uur 's nachts, het uur waarin het vliegtuig neerstorte

quote:

Vicenza Calcio is al bijna een eeuw oud. Ooit, in het seizoen 1961-1962, speelde een opvallende Nederlander voor deze club, die toen nog Lanerossi Vicenza werd genoemd: Piet Kruiver, alias 'de blonde Zaankanter'. Hij verdiende zijn contract in Italië door als stormram-midvoor van PSV de keeper van Lanerossi uit de wedstrijd te schoppen.

Piet Kruiver, de schrik der doelmannen, legt het hier als midvoor van Lanerossi Vicenza af tegen doelman Sarti van Inter Milaan.

In de lente van 1961 een transfer doordrukken naar Italië, hoe deed je dat? Als voetballer was je in geval van deze ambitie vooral aangewezen op je zelf. De spelersvakbond VVCS was pas vijf maanden eerder opgericht en nog niet toegerust voor de begeleiding van avonturiers, die zoiets uitzonderlijks wilden als voetballen in den vreemde. Kwam bij dat de georganiseerde beroeps- c.q. premie-voetballer in die dagen nog zes jaar bittere strijd met de KNVB voor de boeg had, alvorens zijn status als werknemer in de zin der wet een feit werd.

Vóór de jaren zestig waren enkele Nederlandse voetballers al wel over de grenzen getrokken. Dat gebeurde in de Hollandse amateurtijd. Degenen die deze stap maakten, werden hier te lande door velen als paria's behandeld. Voetballen voor geld, dat was immers lange tijd een schande. Voetballen deed je voor je plezier, voor de kas van je club en - als international - natuurlijk ook voor de grote KNVB en voor de eer van het vaderland. Wie er anders over dacht, kreeg de poepkar over zich heen. Zo ver liet de befaamde Beb Bakhuys het al komen, toen hij in 1937 van het Haagse HBS naar de Franse profclub Metz overstapte. In de jaren na de oorlog volgde het vertrek van grote spelers als Faas Wilkes (van Xerxes naar Inter Milaan), Cor van der Hart (van Ajax naar Lille), Bertus de Harder (van VUC naar Girondins de Bordeaux) en Kees Rijvers (van NAC naar St. Etienne) maar ook van een minder grote speler als André Roosenburg (van Neptunia uit Sneek naar Fiorentina).

Toen Piet Kruiver in het voorjaar van 1961 zijn doelpunten in de Italiaanse profcompetitie te gelde wilde maken, was het in Nederland al weer geruime tijd ongebruikelijk om die stap te wagen. In Nederland was er tenslotte ook al weer zeven jaar semi-profvoetbal. En in die categorie kon je bij de betere clubs toch ook al gauw honderd gulden voor een oerwinning krijgen. Dat vonden Nederlandse semi-profvoetballer echt een bedrág; in 1961. Piet Kruiver vond dat helemaal géén bedrag; in 1961.

Dag KFC!

Door zijn vader Jo, in de Zaanstreek jarenlang een begrip als de linksbuiten van KFC, was Piet al vroeg wegwijs gemaakt in de voetballerij. Piet kreeg als jonge jongen te horen dat hij aan later moest denken. Dus trok de klassieke midvoor als knul van amper negentien jaar naar PSV. Dat vonden ze bij KFC helemaal niet leuk, maar daar kon 'Pietje Geld' werkelijk niet mee zitten. Zijn doelpunten werden in Eindhoven nu eenmaal met veel meer geld gehonoreerd dan in Koog aan de Zaan. Dag KFC!

Dag PSV!, klonk het vervolgens op 8 juni 1961. Die dag speelde PSV in Vicenza tegen Lanerossi de finale om de zogeheten 'Vriendschapsbeker'. Dat leek Piet Kruiver wel wat: voetballen bij deze club. Hij wist dat de voetbaltrots van Vicenza via een stel schatrijke industriëlen veel geld had te besteden voor een fysiek sterke en makkelijk scorende midvoor. Dus daags voor de reis naar Noord-Italië, pakte Piet al zijn plakboeken in de koffer. Hij had gehoord dat lichaamskracht en zelfs ruw spel andere en ook aanzienlijke aanbevelingen zouden vormen in de sollicitatie-wedstrijd. Dus beukte de ouderwetse stormram er keihard in. Na een uur gaf hij de Vicenza-doelman een zodanige beuk, dat de arme jongen vervangen moest worden. Piet werd zelf uit het veld gestuurd.

Daar kon men het nuttige wel van inzien in Vicenza; een dag later mocht de 'blonde Zaankanter' een koninklijk contract voor drie seizoenen tekenen. PSV, dat in 1957 het toen als enorm ervaren transferbedrag van 40 000 gulden aan KFC had overgemaakt, ontving van de Italiaanse club 25 miljoen lires; toen 275 000 gulden. Men sprake er schande van, in Nederland.

Twaalf maanden en veel bizarre ervaringen verder, was 'Pietje Geld' al weer terug in Nederland. “Het voetbal was een ramp in Vicenza”, sprak Piet. En het voetbal in Nederland zou weer leuk worden, want Feyenoord trok drie ton voor hem uit. Het driejarig contract in Vicenza werd ontbonden, Piet kreeg een leuk aandeeltje van de transfersom. Opgeteld bij de door hem als 'kolossaal veel' ervaren verdiensten bij Lanerossi, kon hij ineens beschikken over een som geld, waarmee hij alle andere Feyenoorders de ogen uitstak. De beste spelers van Feyenoord hadden toentertijd een rijtjeshuis of een flat. Piet Kruiver kocht in Papendrecht meteen maar een schitterende bungalow. Dat Piet niet gauw tevreden was, liet hij Feyenoord en de burgemeester van Papendrecht direct weten. “Feyenoord wil dat ik veel doelpunten ga maken. En wat gebeurt me nou hier in Papendrecht? Tegenover mijn bungalow wordt ineens een cafetaria gebouwd. Door de herrie van de brommer-jeugd kom ik nachtrust tekort. Dat lijkt mij in het nadeel van Feyenoord.”

Nachtrust had Piet in Vicenza juist bovenmatig veel gekend. Hij trok van trainingskamp naar trainingskamp. Zijn vrouw en pas geboren dochtertje zag hij maar zelden. Natuurlijk, hij had een riant salaris in Vicenza en ook de winstpremie van duizend gulden was voor een Nederlandse voetballer in 1961 onvoorstelbaar. Piet Kruiver vond het echter ook een vreemde wereld. De Nederlandse correspondent van tal van dagbladen liet hij op zeker moment optekenen en doorseinen: “Piet Kruiver, de Zaanse profvoetballer van Lanerossi Vicenza, weet nu wel wat het harde profvoetbal inhoudt. De leiding van Lanerossi heeft de spelers opgesloten in een kamp, teneinde het moreel en de onderlinge vriendschapsbanden zo sterk mogelijk te maken. Kruiver is al weer ruim twee weken van huis en zijn jonge echtgenote, mevrouw Ria Kruiver-Heidel, mag hem slechts enkele malen opzoeken! Dit alles is mede gedaan om de prestaties op te voeren. Succes is niet uitgebleven, want vorige week won Lanerossi met 0-3. Kruiver heeft de laatste wedstrijden enkele persoonlijke successen behaald en maakte knappe doelpunten.

De zware bewaking, waaraan Piet bloot staat is wel oorzaak van blessures. Maar vorige week konden miljoenen Italianen hem weer op het tv-scherm zien.”

Veel doelpunten zagen de Italianen overigens niet van Piet in dat ene seizoen: vier stuks. Piet wist wel waarom het er voor zijn doen zo weinig waren. Dat Italiaanse voetbal was een corrupt zaakje! Je moest nota bene twee keer per dag trainen, je kreeg alleen maar een klein stukje vlees en nauwelijks groente te eten, je werd wekelijks volgestopt met doping ('een spuit en een pil, waarna je anderhalf uur als een gek liep - werkelijk, als de wedstrijd anderhalve dag had geduurd, zou ik nog hebben gelopen'), maar wat Lanerossi ook allemaal uithaalde, helpen deed het niks, want de grotere clubs wonnen altijd. “Winnen van de rijke clubs is voor een club uit Vicenza uitgesloten. De scheidsrechters hebben zo verschrikkelijk veel doelpunten van mij afgekeurd, gewoon goede, geldige doelpunten. Ik werd er op den duur gek van.”

Toeval of niet: gisteren kwam het bericht dat de Italiaanse voetbalbond Vicenza ervan verdenkt zondag de wedstrijd tegen Brescia te hebben verkocht. Beide clubs zouden met het oog op hun benarde positie een gelijkspel hebben afgesproken. Het lijkt erop dat Dicara vier minuten voor tijd gemaakte afspraken schond door de winnende treffer voor Vicenza te maken. Incidenten na afloop - iedereen ging met iedereen op de vuist - wekten argwaan bij de bond.

Aan zijn Italiaanse avontuur hield Piet Kruiver behalve een mooi banksaldo, ook nog even aan handel in kleding over. Toen hij op de leeftijd van dertig jaar een in veel opzichten versleten lichaam had, moest hij noodgedwongen stoppen met voetballen. Zijn Italiaanse kleding kon hij toen alleen nog slijten in een marktkraam op de Albert Cuyp. Zijn laatste club was DWS, de eerste full-profclub van Nederland waar hij tot verbijstering van Feyenoord voor koos; na vier mooie jaren in Rotterdam-Zuid. In Amsterdam wilde men de drie mille extra uittrekken, die men te Rotterdam onaanvaardbaar te veel vond. 'Pietje Geld' bevestigde nog één keer zijn zakelijke inslag. Toen het op Amsterdam georiënteerde dagblad Het Parool hem als nieuwbakken DWS'er kwam interviewen, plaatste hij zelf een advertentie bij het verhaal:

Wegens vertrek naar Amsterdam te koop, prachtige witte bungalow met garage en grote, mooi aangelegde tuin rondom. Circa vijftien minuten rijden van Rotterdam. Eventueel direct te aanvaarden. Prijs Fl. 65.000,-- kosten koper. Piet Kruiver, Seringenstraat 10, Papendrecht.

Piet Kruiver overleed in 1989 aan kanker. Hij werd slechts 51 jaar.

quote:

Feyenoord bestond vorig seizoen 100 jaar. De Kuip werd het podium van een reeks vedetten, van wie Coen Moulijn (72) de populairste en meest bewierookte is gebleven.

Ze hadden hem gevraagd het eerste exemplaar van het jubileumboek uit te reiken en Coen Moulijn had verwacht zo weer thuis te zijn. Maar bij het treffen met zo veel oude vrienden ging hij ten onder in het warme bad van de nostalgie.

‘Ik merk steeds weer dat mijn aanwezigheid bij Feyenoord niet onopgemerkt is gebleven’, zegt hij, met gevoel voor understatement.

Als ‘Mister Feyenoord’ belichaamt Moulijn het unieke verleden van de club. Daarom is hij erbij als de eerste gedenkpenning wordt geslagen, de aan de historie en aan hem gewijde musical wordt uitgevoerd en de Home of History zijn deuren opent. Als de vertolker van Feyenoords rijkdom en unieke kracht.

Thuis is hij slechts één keer zuur over Feyenoord. ‘Bij mijn afscheidswedstrijd, op 9 juni 1972, hadden ze het elftal van Uruguay uitgenodigd, maar ze waren vergeten erbij te zeggen dat het om mijn afscheid ging. Die gasten dachten dat het een echte wedstrijd was en hebben me zo geschopt dat het weken heeft geduurd voordat ik uitgedeukt was.’

72 jaar is hij nu, maar Coen Moulijn is nog steeds Coen Moulijn. Als beneden het verkeer over de Maasboulevard raast en hij met twee kopjes koffie uit de keuken komt, is het wachten op het moment dat hij zijn kleine pasjes plotseling versnelt of het lichaam onverhoeds naar links laat zwenken om zijn beeldmerk van weleer te doen herleven.

‘Ik verbaas me erover dat ik zo veel jaren na mijn afscheid nog steeds op straat wordt herkend. En niet alleen in Rotterdam, maar ook in Groningen, Alkmaar en Maastricht. Het maakt me soms verlegen. Of is dat de magie van het voetbal’, vraagt hij zich hardop af.

Het is vooral de erkenning van zijn meesterschap. Achttien jaar lang was hij een unieke verschijning op de linkervleugel, door zijn balbeheersing, zijn ongenaakbare dribbel en op maat gesneden voorzet. ‘Een legende op links’, heet hij daarom in Feyenoords eigen museum.

558 officiële wedstrijden speelde Moulijn voor Feyenoord, hij won vijf landstitels, twee KNVB-bekers, een Europa Cup en de wereldbeker. Daarnaast droeg hij 38 keer het Oranjeshirt. ‘Maar wel in een tijd dat het Nederlands elftal slechts twee wedstrijden per jaar speelde, uit en thuis tegen België.’

Op de vraag of hij zich weleens heeft afgevraagd hoe zijn leven erzou hebben uitgezien als hij niet de gave van de balvirtuoos had gehad, wacht hij even met zijn antwoord.



Dan: ‘Ik kom uit een arbeidersgezin uit de oude volkswijk het Oude Noorden. We hadden het thuis niet breed. Mijn vader was soldeerder bij de Verenigde Blikfabrieken. Na de lagere school ging ik, net als de meeste jongens uit de buurt, naar de ambachtsschool om machinebankwerker te worden.

Maar machinebankwerker ben ik nooit geweest. Toen ik op mijn 14de thuiskwam, zei mijn moeder: het wordt tijd om geld te verdienen. Ik heb bij Stokvis de post rondgebracht en bij de telefooncentrale gewerkt. En toen kwam het voetbal. Dat was misschien wel mijn mazzel.’

Het was meer dan geluk, want in het doodlopende steegje in de Bloklandstraat, waar hij vrijwel elk moment was te vinden, ontwikkelde zich een raspingelaar, die twee grote voorbeelden had: Faas Wilkes, ook een Rotterdammer, en de fameuze Brit Stanley Matthews.

Moulijn speelde bij Xerxes, en toen hij op zijn 17de een meniscusblessure opliep waaraan hij geopereerd moest worden, besloot de club hem vanwege de daarmee gepaard gaande kosten maar te verkopen.

‘Vader Piet vond dat ik naar Sparta moest gaan, in elk geval niet naar ‘de boeren van Zuid’. Dat was Feyenoord. Maar Sparta wilde niet meer dan 23 duizend gulden betalen, Feyenoord 25 duizend. Bij mijn eerste contract verdiende ik, ga niet lachen, 3600 gulden per jaar. Ik ben uiteindelijk achttien jaar gebleven en heb in mijn beste jaren tussen de 70- en 80 duizend gulden per jaar verdiend.’

‘Achttien jaar Feyenoord’, hij spreekt de woorden uit alsof hij de letters één voor één over zijn lippen wil stoten. In het – begin jaren zestig – verschenen boek Het Volk over Feyenoord zegt acteur en Feyenoord-fan Luc Lutz: ‘In Moulijn herken je de stijl van oudsher van Feyenoord. Het tot in details gebruikmaken van de fascinerende mogelijkheden van de voetbalsport. Hij vertegenwoordigde het beste wat Feyenoord als topclub heeft te bieden.’

‘Maar ik vraag me ook nu nog weleens af of ik niet te lang bij Feyenoord ben gebleven’, zegt Moulijn. ‘Heb ik er wel alles uitgehaald wat erin zat? Was ik niet nog beter geworden als ik met nog grotere spelers had gespeeld en als ik voor nog betere teams was uitgekomen?’

Het zijn vragen die de voortdurende twijfels van de geniale voetballer typeren. Onzekerheid heeft hem gedurende zijn hele carrière achtervolgd. Hij had de sprong naar die grote clubs kunnen maken. ‘Maar wat wist mijn vader nou van zakendoen? En de zaakwaarnemer bestond nog niet.

‘Barcelona meldde zich bij voorzitter Kieboom en was bereid een voor die dagen astronomisch bedrag te betalen. Maar wat zei de slimmerik Kieboom: over Coen Moulijn valt niet te onderhandelen. Punt uit.

‘Kieboom kwam op m’n 23ste naar mij toe en zei: Coen, als je verstandig bent, ga je wat voor jezelf doen. Je hebt een goede naam, maak er gebruik van. Mijn toenmalige echtgenote werkt al in de kinderkleding, daarom hebben we besloten een modezaak te beginnen met het tekengeld dat ik van Feyenoord kreeg voor een achtjarig contract.

‘Dat had Kieboom wel goed bekeken. Hij hielp zijn spelers. Spelers van nu hebben dat niet meer nodig. Die zitten met al hun geld in de valutahandel.



‘Vrijwel dagelijks krijg ik dat te horen: Coen, je bent te vroeg geboren. In deze tijd was je stinkend rijk geworden. Het zal wel; ik heb het nu ook goed. Ik heb al 46 jaar mijn modezaak in Rotterdam en daar ben ik nog dagelijks.

‘Maar ik zeg heel eerlijk, als ik mijn leven kon overdoen, zou ik nooit meer voor die combinatie profvoetballer-zaak kiezen. Je neemt je sores mee en ik ben nu eenmaal een piekeraar. Als me iets niet lekker zit, dan slaap ik slecht. Dat is de aard van het beestje.’

Moulijn was de linksbuiten die de terreinknecht in De Kuip vroeg het gras vooral aan zijn kant van het veld kort te houden, opdat zijn rushes en acties het beste tot hun recht kwamen. Dat was ook wat het publiek van hem wilde zien, de typische capriolen van een wervelende spits. ‘Mijn rechterbeen kon je eraf schroeven, dat gebruikte ik niet.’

‘Als hij het op zijn heupen kreeg, kon een tegenstander Moulijn alleen met een lasso afstoppen’, zegt Cor van der Gijp, Feyenoords clubtopscorer aller tijden (177 treffers in 233 competitieduels). ‘Moulijn heeft mij gemaakt. Hij had een perfecte voorzet in dat fenomenale linkerbeen en legde de bal op je stropdas.’

‘Voor Moulijn kwamen alleen al 10 duizend toeschouwers naar De Kuip als hij op de middenstip ging zitten’, zei destijds penningmeester Guus Couwenberg. Moulijn: ‘Alles goed en aardig, maar met die druk elke wedstrijd te presteren, heb ik het soms heel moeilijk gehad. Ik moest er altijd maar weer staan. En dan had je ook nog te maken met al die rechtsbacks die meenden dat ik onder het gras moest worden geschopt. Ik had er een bepaalde handigheid in die tackles te ontwijken, maar dat lukte niet altijd.’

De beelden van Feyenoord - Real Madrid, toen de Spanjaard Vicente Mièra Moulijn ongeveer in tweeën schopte, zijn nog geregeld te zien op tv. ‘Ach, die jongen meende het niet zo kwaad, denk ik. Maar het publiek en mijn medespelers gingen na die aanslag uit hun dak. Met Piet Kruiver voorop probeerden ze hem te grazen te nemen. Het tekende wel waar Feyenoord voor stond, Feyenoord for ever.’

Moulijn won met Feyenoord de Europa Cup en de wereldbeker, en beleefde prachtige tijden onder Ernst Happel, die voor de wedstrijd meestal niet meer tegen hem zei dan: doe maar wat je altijd doet. ‘Happel straalde onoverwinnelijkheid uit en dat namen wij als spelers van hem over.’

Feyenoords beste wedstrijd ooit? ‘Thuis tegen AC Milan, 2-0-winst. Daar zat alles in wat voetbal mooi en boeiend maakt.’

Het dieptepunt in die reeks van Europese wedstrijden was op 6 februari 1963, tegen Stade Reims. Moulijn had vliegangst en besloot niet met de ploeg mee te vliegen naar Parijs, maar in zijn eentje met de trein te gaan. Zijn vrouw was hoogzwanger.



Nadat Moulijn de sterren van de hemel had gespeeld en hij de Franse ster Raymond Kopa had verteld dat hij zijn zoon naar hem zou vernoemen, kwam de clubarts in de kleedkamer vertellen dat hij net vader was geworden, maar dat er iets niet goed was gegaan.

In Dijkzigt bleek dat zijn zoon was geboren met een open ruggetje en zijn leven lang invalide zou blijven. Zijn wereld stortte in. 45 jaar later zegt hij: ‘Het betekent een leven vol zorg en veel piekeren. Want voor je eigen kind wil je hoe dan ook het allerbeste.

‘Raymond woont nu zelfstandig, zo’n 600 meter bij mij vandaan. Het gaat goed met hem nadat hij tweeënhalf jaar geleden een geslaagde niertransplantatie heeft ondergaan. Ik had eerst een nier afgestaan, maar die werd afgestoten. Daarop was er een jonge vrouw die hem wilde helpen.

‘Tot dusver gaat het goed, maar je weet het nooit. Ik weet wat het is om te winnen, maar ik weet ook wat het is om te vechten, ik heb wel wat tikkies gehad. In het laatste jaar van mijn voetbalcarrière botste ik tussen Barendrecht en Rotterdam, in zeer dichte mist, bij een onbewaakte spoorwegovergang op een goederentrein.

‘Het was mijn geluk dat het toen nog niet verplicht was gordels te dragen. Ik werd uit de auto geslingerd en kwam 30 tot 40 meter verderop in een sloot terecht.’

Twaalf jaar geleden raakte hij tijdens een forum in Gorinchem onwel. Hij werd door een toevallig in de zaal aanwezige arts meteen naar het ziekenhuis gebracht. ‘Een licht hartinfarct, zeiden ze daar. Dan denk je: een leven lang sporten, dat zal mij niet gebeuren. Maar het is niet alleen sporten. Er komt ook zo veel zorg, spanning en stress bij.’

Op weg naar een tweede kop koffie, weer het pasje dat even doet vermoeden dat Mister Feyenoord thuis nog altijd oefent op die typische schijnbeweging waarmee hij zijn club zo veel succes en de supporters zo veel plezier heeft bezorgd.

Coen Moulijn - Tribute

quote:

Op dinsdag 9 juni 2009 19:46 schreef Beschouw het volgende:
Moulijn was zo'n voetballer die een tegenstander als het ware op een stoeptegel kon passeren. Heb hem nog live gezien. Een groot scala aan passeerbewegingen had-ie niet, maar hij kwam altijd de rechtsback voorbij. Wonderbaarlijke voetballer.

quote:

Nederlands elftal behaalt 'historische' zege op Italië
De bevestiging van het hoge niveau moet vrijdag volgen tegen Frankrijk, maar voorlopig heeft het Nederlands elftal op indrukwekkende wijze zijn visitekaartje afgegeven bij het Europees kampioenschap. Bondscoach Marco van Basten noemde de triomf op Italië van historische waarde en hij overdreef daarmee niet. De Squadra Azzurra verloor slechts twee keer eerder (1954 en 1970) met drie doelpunten verschil op een eindtoernooi. De Italianen moeten altijd eerst op gang komen en reiken dan vaak alsnog tot de finale. Daarom was het gunstig voor Oranje om het team van coach Roberto Donadoni reeds in de eerste wedstrijd te treffen.

Het deed niets af aan de soms verbluffend goede opvoering van de manschappen van Van Basten tegen de wereldkampioen. Feitelijk klopte bijna alles bij het Nederlands elftal. Al moest doelman Edwin van der Sar met een paar weergaloze reddingen, zoals bij een vrije trap van Andrea Pirlo, zijn doel schoon houden. In Stade de Suisse, waar het oranje tevens op tribunes domineerde, excelleerde het middenveld, bleef de verdediging ook in een later stadium tegen twee centrumspitsen overeind en bleek de noodzakelijke dosis fortuin aanwezig.

Regels
Hoe curieus was immers niet het openingsdoelpunt van Ruud van Nistelrooy in vermeende buitenspelpositie? Het bracht de Italianen uit hun evenwicht. Luca Toni, overigens knap uitgeschakeld door Joris Mathijsen en André Ooijer, maakte zich zo boos dat hij een gele kaart kreeg van de Zweedse scheidsrechter Peter Fröjdfeldt. De Scandinaviër bleek achteraf de regels uitstekend te hebben geïnterpreteerd. Christian Panucci was over de achterlijn geduikeld en hief daarmee volgens de voorschriften de offside van Van Nistelrooy op. Ondanks het feit dat hij buiten het veld niet meer aan het spel deelnam.

Van Basten had in de dug-out niet eens in de gaten dat Van Nistelrooy het schot van Sneijder nog een laatste tik gaf. Persvoorlichter Kees Jansma kreeg echter een sms’je over de regel en kon het de bondscoach uitleggen. Van Nistelrooy, die in de eerste helft nog twee keer alleen voor doelman Gianluigi Buffon kwam en het duel toen al had kunnen beslissen, wist waarschijnlijk niet dat hij buitenspel stond. „Ik begreep meteen waarom het doelpunt werd goedgekeurd”, grapte hij. „Goed gezien van de scheids.”

Protesteren
Echter, ook op de perstribune alom verbijstering. En Donadoni ging er een uur na de voor hem smadelijke nederlaag nog steeds van uit dat de scheidsrechter een blunder had begaan. „Een vergissing is menselijk. Wij hadden wat massaler moeten protesteren. Gedane zaken nemen geen keer”, zei hij. Hij zocht daarmee weliswaar geen excuus voor de nederlaag, maar hield het stilletjes toch op een arbitrale dwaling.

Oranje dwong de overwinning niet alleen af op basis van deze ‘meevaller’. In de voorste linie bleek Dirk Kuijt op rechts als vervanger van de geblesseerde Arjen Robben een gouden greep. De Katwijker bikkelde als nooit tevoren. Hij maakte linksback Gianluca Zambrotta het leven zuur, veroverde veel ballen en verdedigde dus ook volop mee. Dat deed vrijwel het hele elftal, inclusief de jarige man of the match Wesley Sneijder. Kuijt verzorgde bij het tweede en derde doelpunt een assist.

Tweetal
Wesley Sneijder speelde door de afwezigheid van Robben op links en demonstreerde, net als Rafael van der Vaart, zijn grote technische en tactische vaardigheden die bij Real Madrid alleen maar beter zijn geworden. Het tweetal werd in de rug steeds aangestuurd door Orlando Engelaar. De Rotterdammer (zeven caps) liep met zijn reuzenstappen over het veld alsof hij al jaren international is.

Wegens de aanwezigheid van Engelaar opereert Giovanni van Bronckhorst weer als linksback en dat deed hij als in zijn beste tijd bij FC Barcelona. De Feyenoorder kreeg wel veel ruimte van de Italianen om regelmatig op te stomen. Van Bronckhorst stond aan de basis van de wonderschone tweede treffer. Hij zette een aanval op, gaf een verre pass op Kuijt die de bal voortrok en Sneijder rondde feilloos af. Van Basten bleef maar juichen langs de zijlijn. Het derde doelpunt kopte Van Bronckhorst zelf in na aangeven van Kuijt.

Boulahrouz
Van Basten had met de opstelling zoals gewoonlijk weer een verrassing in petto. Dit keer het inzetten van Khalid Boulahrouz als rechtsback. De speler van Chelsea was door blessures als huurling van Sevilla dit seizoen nauwelijks in actie gekomen. Van Basten stuurde hem na de voorbereiding op vakantie, maar haalde hem terug voor de geblesseerde Ryan Babel. Nu vond hij hem geschikt om linksbuiten Antonio di Natale af te stoppen. Boulahrouz ramde af en toe de bal de tribune in. Di Natale kreeg een paar kansen, maar hij werd na een uur gewisseld voor Alessandro del Piero.

Het is gezien deze afstraffing de vraag of het huidige Italiaanse team met zoveel dertigers in de gelederen niet zijn beste tijd heeft gehad. Het wegvallen van de geblesseerde aanvoerder Fabio Cannavaro had grote gevolgen voor de defensie. Van Basten beschikt zelfs nog over verschillende aantrekkelijke opties. Robin van Persie, die inviel voor Van Nistelrooy, is terug. Robben herstelt wellicht tijdig. Ibrahim Afellay maakte een goede indruk als invaller, zag een inzet op de lat belanden. Om over de Nederlandse topscorer Klaas Jan Huntelaar nog maar te zwijgen. Van Basten heeft luxeproblemen. Hij kan voor de wedstrijd van vrijdag tegen die andere WK-finalist, Frankrijk, kiezen uit betrekkelijk veel topspelers. „We hebben veel zelfvertrouwen opgedaan”, zei Sneijder bovendien. Geen wonder, na zo’n sterk staaltje.

Samenvatting Nederland-Italië

Nederland - Italië in de buitenlandse pers

quote:

Terwijl donderdag het WK voetbal begint, rommelt het rond het Nederlands elftal van Rinus Michels. Enig rekenwerk van de selectie leverde op dat als Nederland de finale haalde er per man 20.000 gulden te verdelen viel, terwijl uitschakeling in de voorronde een vergoeding voor spel en trainingsperiode van 7500 gulden betekende. De spelers zijn daar niet mee akkoord gegaan.

quote:

Na de Champions League-finale tussen Ajax en AC Milan in Wenen omhelsden Frank Rijkaard en Marco van Basten elkaar. Een ontmoeting tussen twee absolute vedetten, van wie er één (Rijkaard) zeker wist dat zijn voetballoopbaan voorbij was. De ander (Van Basten) wist het eigenlijk ook, maar bleef, tegen beter weten in, hopen op voortzetting van zijn carrière.

Het afscheid van Rijkaard stond al lang vast, de beslissing van Van Basten om er definitief een punt achter te zetten, werd steeds uitgesteld. Op 12 februari bracht hij voor het laatst een bezoek aan de Belgische chirurg Martens, die hem op 11 juni 1994 voor de laatste maal aan de rechterenkel opereerde. Na dat bezoek waren de voetballer en de medicus optimistisch. De kans op een terugkeer van Van Basten leek nog aanwezig, maar gisteren maakte de Utrechtenaar aan alle onzekerheden, twijfels en speculaties een eind.

“Het nieuws is kort”, begon Van Basten de persconferentie in Milaan. “Ik heb besloten om mijn voetballoopbaan te beëindigen”. De beslissing had hij twee weken geleden al genomen, na contact met dokter Martens. “Er zat geen verbetering in. Als ik opsta doet de enkel pijn, ik kan niet eens een partijtje tennissen.” Tussen de regels door bekritiseerde Van Basten de medische wereld. Ondanks vier enkeloperaties sinds december '92 bleef resultaat uit. “Ik weet niet of de doktoren me altijd hebben geholpen, want vanaf 1992 is de situatie niet echt verbeterd. Het schijnt me toe dat het na elke operatie eerder slechter dan beter ging. Ik ben geopereerd, onderging behandelingen met water en hitte en acupunctuur en ik ben zelfs naar medicijnmannen geweest. Niets hielp.”

De doktoren Martens (drie keer) en Marti (eenmaal) sneden sinds december 1992 in de rechterenkel, maar aan voetballen kwam de sierlijke aanvalsleider nauwelijks meer toe. In ruim tien jaar topvoetbal was zijn gestel door tientallen overtredingen aangetast. Van Basten was alleen nog te bewonderen tijdens een kortstondige rentree in 1993. Medisch gezien was die onverantwoord, maar AC Milan had hem nodig voor de Europa Cup 1-eindstrijd tegen Olympique Marseille. “Ik heb alles gedaan om fit te worden, maar helaas is dat niet gelukt.”

Van Basten weet nog niet hoe zijn toekomst eruit ziet. Een loopbaan als trainer trekt hem niet. Milan zou hem graag willen opnemen in de staf, bij voorbeeld om public relations te bedrijven voor de club. “Voorlopig doe ik even niks. Dat klinkt een beetje gek, maar ik heb de laatste twee jaar hard gewerkt om een comeback te maken. Ik ga eens rustig nadenken wat ik in de toekomst ga doen.” De Utrechtenaar wist bij zijn afscheid wel te relativeren. “Een leven zonder voetbal kan ook mooi zijn. Neem het voetbal weg en er is nog genoeg te genieten over.”



Hoewel veel liefhebbers hem op een voetstuk plaatsten, deelde hij zichzelf toch een kaste lager in dan de absolute vedetten van het wereldvoetbal. “Als je stopt, blijf je in de gedachten van de mensen blijkbaar voortleven als een betere speler. Ik heb heel veel kansen gemist en veel slechte wedstrijden gespeeld.” Toch mag zijn erelijst er zijn. Een kleine greep: driemaal nationaal kampioen met Ajax en AC Milan, twee Europa Cup 1-overwinningen met AC Milan, een Europa Cup 2-zege met Ajax en Europees kampioen met Nederland in 1988. Alleen een wereldtitel ontbreekt.

Ruim een jaar geleden was er nog sprake van dat Van Basten deel zou uitmaken van de selectie van het Nederlands elftal voor het WK in de Verenigde Staten. Hoewel de spits anderhalf jaar niet in actie was geweest, schaarde de toenmalige bondscoach Dick Advocaat de rentree van Van Basten niet onder de noemer 'utopisch'. De huidige trainer van PSV vond de terugkeer van Van Basten realistisch en een stimulans voor de selectie. In Milaan werd daar anders over gedacht. De medische staf van AC Milan verstoorde de droom van Van Basten en Advocaat en gaf de speler geen toestemming zich bij Oranje te voegen.

De herinnering aan 1988 moet een rol hebben gespeeld in de pogingen van Advocaat om Van Basten aan de selectie van het Nederlands elftal toe te voegen. Voor het EK in dat jaar in Duitsland was de drievoudig Europees voetballer van het jaar ook verre van fit. Na zijn eerste enkeloperatie, in 1987, had hij in zijn debuutseizoen bij AC Milan maar drie wedstrijden gespeeld. Vanwege ritmegebrek gunde Rinus Michels Van Basten geen basisplaats in het (verloren) openingsduel van de Europese titelstrijd tegen de Sovjet-Unie. Na die wedstrijd mocht Van Basten van Michels de plaats innemen van John Bosman en de Oranje-klant in Italiaanse dienst groeide uit tot de onbetwiste superster van het toernooi. Hij scoorde driemaal tegen Engeland, hij schoot Nederland langs Duitsland en hij besliste de finale tegen de Sovjet-Unie met een fantastische volley vanuit een welhaast onmogelijke hoek van het doel. Niet alle 58 interlands waren overigens een daverend succes. Het WK van 1990 in Italië werd een drama en tijdens het EK van 1992 in Zweden miste hij in de halve finales de beslissende strafschop tegen Denemarken.

quote:

De bekendste case uit het Beligsche voetbal inzake aansprakelijkheid, is die van Juan Lozano tegen Yvan Desloover naar aanleiding van een spelincident tijdens de wedstrijd SV Waregem tegen Anderlecht dd. 11 april 1987, waarbij Lozano een dubbele beenbreuk opliep. De juridische procedure in deze zaak, was een waar vervolgverhaal.

Aanvankelijk sprak de Correctionele Rechtbank te Kortrijk op 13 juni 1990 Desloover vrij. Lozano ging tegen dit vonnis in beroep en op6 februari 1992 kende het Gentse Hof van Beroep Lozano een (provisionele) schadevergoeding toe. Het Hof stelde immers vast dat Desloover de spelregels van het voetbal grovelijk had overtreden. De foutieve trap over de bal heen en terechtkomend op het steunbeen van Lozano op het ogenblik dat deze de kans zag de bal te intercepteren, wordt door het Hof gekwalificeerd als niet-naleving van de zorgvuldigheidsnorm in het voetbalspel.

Desloover ging tegen dit arrest in cassatie en bij arrest van 17 november 1992 vernietigde het Hof van Cassatie de uitspraak van het Gentse Hof van Beroep. De zaak werd verwezen naar het Hof van Beroep te Antwerpen. En ja hoor, voor het Antwerpse Hof van Beroep ging Desloover vrijuit en hij werd er dus niet aansprakelijk gesteld. Het Hof motiveerde haar beslissing, genomen op 25 juni 1993, als volgt: "gelet op de concrete omstandigheden waarin de betrokken spelfase zich voordeed, heeft beklaagde de zorgvuldigheidsnorm niet overschreden en het neerkomen van het linkerbeen van beklaagde op het steunbeen van burgerlijke partij, waardoor deze ernstig werd gewond, is te wijten aan een ongelukkige en onvoorzienbare samenloop van omstandigheden die deel uitmaken van de normale risico's die inherent zijn aan de beoefening van de beoefende sporttak".

Zware beenbreuk voor Juan Lozano ...

quote:

Juan Lozano
Zijn ouders kwamen uit Coria del Rio, nabij Sevilla, naar Antwerpen. Toen Juan elf was, ging hij sjotten bij den Beerschot. Juan Lozano werd de lieveling van het Kiel, de absolute smaakmaker van het Belgische voetbal zelfs. Een avonturier ook, in '80 trok hij naar het Amerikaanse Washington Diplomats, waar Johan Cruijff ook voetbalde. Maar de club geraakte na enkele maanden in financiële problemen en Michel Verschueren stond als eerste aan de deur, met 12,5 miljoen frank (400.000 dollars) onder de arm. Juan Lozano, de artiest, was van Anderlecht. Daar hoorde zo'n voetballer ook. Lozano, een Spaanse Antwerpenaar in Brussel.

"Anderlecht is nog steeds mijn club. Meer dan Beerschot, ja. Omdat iedereen er altijd zo goed was voor mij. Het bestuur, de supporters vooral. Ze zagen mij gèren. Ik voelde er mij van de eerste dag thuis. Een koffieke drinken, met de mensen een babbelke slaan. Of voor de match nog even binnenwippen in de keuken bij Omèr en Marie, de congiërges, een sigaretje roken. Ik hoefde toch geen massage (grijnst). Het was ook altijd mijn droom geweest ooit bij Anderlecht te voetballen. Telkens we er met Beerschot tegen voetbalden, werden we door die mannen zotgetikt, ik dacht toen elke keer: bij die club zou ik graag ooit spelen. Niet omwille van de naam Anderlecht, maar omdat er zo'n goeie voetballers liepen."

En Juan zou er zelfs lang de beste worden genoemd. Technisch ongeëvenaard, vista, puur talent, een stér. Maar evenzeer wispelturig, en met een hekel aan gelijk welk tactisch keurslijf. Maar zelfs trainers als Tomislav Ivic dekten zijn nonchalance met de mantel der liefde. Want op de grote momenten stond Lozano er. En die grote momenten waren de Europacupwedstrijden, in wat toen nog het Emile Verséstadion heette. Later droomde hij er nog wel eens van: rond zes uur aankomen met de bus, de drukte in de omliggende straatjes, de kleine tribune aan de overkant nog. "Ik vond dat fantastisch. Die wedstrijden waren nog iets anders dan een matchke op Winterslag bijvoorbeeld: donker, door de modder naar de kleedkamer die maar een schort groot was, en dan op dat veld, geen sprietje gras, zwart zand; dan had ik al geen goesting meer."

Maar op de gala-avonden, dan had hij er altijd zin in. Raymond Goethals: "Den Europacup, dat waren de matchen voor de hiele gruute, voor Rensenbrink, voor Lozano ook. Voor de artiesten, die mannen die tijdens de tactische les in slaap vielen en in de tijd van Rik Coppens als trainer op Beerschot mocht dat." Lozano: "Voor de meer technische spelers, zeker? Ik moest zo'n voetbalsfeer hebben, dan presteerde ik altijd goed. Echt, ik herinner mij geen enkele slechte Europese wedstrijd." Zijn allbeste was die in '81 'Europacup 1), tegen Juventus, zegt Vanden Stock. "Vooral omwille van de tegenstander," verduidelijkt Lozano. "Juventus, dat was de helft van de nationale ploeg die kort daarna wereldkampioen zou worden. Maar ik speelde wel meer goeie matchen: tegen Sarajevo, tegen Benfica ook." Die laatste, dat was Benfica - Anderlecht, de terugwedstrijd in de Europacup 3-finale, in '83. De heenwedstrijd was op 1-0 geëindigd, in Portugal bezorgde hij met de beslissende treffer (1-1) zijn club de Europese beker.



Het was de periode van het grote Anderlecht, zegt men nu nog: behalve Lozano ook nog Coeck, Olsen, Vercauteren, Vandenbergh... Lozano: "Elke grote club heeft goede en minder goede periodes. Eerder was er de periode van Rensenbrink en Mulder, dan kwamen wij er, nu is het weer wat minder. Het is wel zo dat het voetbal in het algemeen nu minder technisch is, dat wel. Maar ik snap toch niet waarom zoveel spelers klagen dat het niet meer hetzelfde is. Als ge maar gèren voetbalt. Het waren en zijn altijd de kakspelers die zeuren. Ik wist niet eens voor hoeveel geld we speelden. Vercauteren had dat nochtans elke keer goed geregeld (grijnst). Maar ik vergat dat, ik zag dat wel op het einde van de maand, op de loonfiche. Ik heb mij dat nooit aangetrokken. Dan las ik vaak: de clans op Anderlecht, de Hollanders en zo. Maar, echt waar, ik heb daar nooit iets van gemerkt. (peinzend) Eigenlijk mag ik zeggen dat ik mij op Anderlecht altijd kostelijk heb geamuseerd. Ik ging er elke dag voetballen en ik trok me van de rest niks aan. Als je vraagt naar de mooiste momenten zeg ik: álle dagen. Behalve als we moesten lopen, zonder bal. Anderlecht was mijn speeltuin."

Al vlug rees ook het idee om de benadigde voetballer te naturaliseren tot Belg, het zou voor de Rode Duivels op het WK in Spanje ('82) een godsgeschenk zijn. De Kamer keurde de aanvraag goed, maar de senaatcommissie weigerde. Juan Lozano zou nooit voor een nationaal team voetballen. "Dat en het feit dat ik nooit een Gouden Schoen heb gekregen, heb ik toch altijd beschouwd als de tekorten in mijn carrière."

Maar veel zorgen maakte de middenvelder zich niet," dan ga ik in juni maar op vakantie." En twee jaar later leek hij zelfs alweer meer Spanjaard dan Belg: het vaderland lokte. De roep van het geld, de roep van De Koninklijke, vooral. Real Madrid kocht de Spanjaard voor 75 miljoen frank, voor de rijke Spaanse club op dat moment een recordtransfer. Juan zou de hele wereld en vooral heel Spanje overtuigen van zijn enorm talent. "Ambitie, jong. Zo'n kans kon ik niet laten liggen." Maar het werd geen onverdeeld succes: twee kuitbeenbreuken, gevold door een jaar problemen met conditie en trainers, met Amancio vooral. Zodat hij na twee jaar, in '85 was dat, opnieuw bij Vanden Stock op de schoot zat, "alsof ik er nooit was weggeweest." Atletico Madrid, Sporting Lissabon of Betis Sevilla hadden ook gekund, "maar ik dacht bij mijn eigen: waar ken ik beter zijn dan bij Anderlecht?" Back home, waar de concurrentie alweer was gestegen. Paul Van Himst had er als trainer Ivic opgevolgd, Scifo, Arnesen en Vandereycken liepen er rond. "Ge zult uw best moeten doen," zei Verschueren. "Ik ben niet bang," antwoordde Lozano. En voetbalde er meteen weer op zijn hoogste niveau.

Tot die 11de april 1987: Waregem - Anderlecht. Het gestrekte been van Ivan Desloover. Hij was toen 32, op weg naar een Gouden Schoen, heette het later, maar hij zou de trofee van beste voetballer van België, die hij zo verdiende, nooit krijgen. Twee maanden later evenwel werd hij door zijn collega's uitgeroepen tot Profvoetballer van het Jaar, en dat maakte misschien niet alles maar dan toch veel goed. Hoewel hij zelf zijn trofee niet kon ophalen, op dat moment revalideerde hij bij zijn ouders in Coria del Rio. Op die leeftijd staat een dubbele open beenbreuk gelijk met het einde van de carrière. Twee jaar lang nog zou hij bij Anderlecht vechten tegen een vervroegd afscheid, twee jaar lang hoopte elke Belgische voetballiefhebber dat hij zou terugkeren. Maar ondanks alle pijn ("Ik heb gruwelijk afgezien") werd het een vergeefs gevecht, in mei '89 schonk Anderlecht Lozano, ex-ster, een vrije transfer. "Toen ik zo plots wegmoest bij Anderlecht was ik toch wel ontgoocheld. Ik vroeg mij af: beteken ik maar zoveel voor Anderlecht? Verschueren zei mij koudweg: gekunt naar Aalst, die mensen zitten in de cafetaria al te wachten. Maar dat kan je hem niet kwalijk nemen, zo werkt dat."



Neen hij is niet meer kwaad. Er blijft niet eens een bittere nasmaak: "Hoe zou ik verbitterd kunnen zijn na al wat het voetbal mij heeft gegeven?" Hij heeft het helemaal achter zich gelaten. Wat overblijft zijn de herinneringen. De mooie, menselijke herinneringen, in de eerste plaats aan Constant Vanden Stock. "Als vaderfiguur vooral. Ik was een jonge gast, mijn ouders waren teruggegaan naar Spanje, hij gaf mij vaak raad. Let goed op uw centjes, zei hij dan." Aan Georges Denil. "Een ploegafgevaardigde met een groot hart, de spelers waren zijn kindjes. Hij gaf wel eens een premieke uit zijn eigen zak, maar dat was niet het belangrijkste. Ik vergeet nooit hoe hij bijna stond te schreien toen ik in die Europacupwedstrijd met Real Madrid op Anderlecht op de bank zat. Toen begon zelfs het Anderlecht-publiek mijn naam te scanderen, dat vond ik heel tof." Aan Tomislav Ivic. "De eerste trainer die mij wat karakter heeft bijgebracht. Hij kon het zonder boetes uit te delen flikken dat iedereen op tijd kwam, hij hem waren ook de spelers die op de bank zaten content. Een uiterst charmante vent, ik herinner me dat hij mij onverwacht een keer kwam afhalen in de luchthaven van Belgrado, toen we er met Real Madrid een Europacup-wedstrijd speelden. Kijk, zoiets zou nooit in mijn hoofd opkomen. Ik zou eerder denken: Ivic, toffe gast, maar allez... (lacht). Zo ben ik nu eenmaal." En zo kon hij ook goed opschieten met Michel Verschueren. De manager ging hem twee keer halen. Een eerste keer in Washington, op 16 uur was de transfer geregeld, een tweede keer in Madrid, kom jij maar terug bij ons, Juan. Lozano, grijnzend: "Een speciale gast, een zakenman, een doordrijver."

Juan werkt nu als koerier bij de Europese Gemeenschap, "heel tof, Pär Frimann werkt er ook." De bon vivant is in Edegem meer dan ooit huisvader en welstellende burger, hij heeft zijn zaakjes goed geregeld. "Iedereen noemde hij altijd een losbol, en ik heb nooit de moeite gedaan om het te ontkennen. Maar ik heb altijd goed opgelet. Mijn ouders waren gastarbeiders, ik heb altijd goed geweten hoeveel een frank waard was. Toen ik twintig was reen mijn ploegmaats met een dikke bak naar de training, ik kwam nog te voet. En ik heb altijd beseft dat het voetbal niet eeuwig zou duren." En dat het groene gras steeds verder weg ligt. Hij volgt het voetbalgebeuren nog nauwelijks, als op maandag de collega's vragen: Anderlecht gezien? moet hij ontkennend antwoorden, hij ging sedert zijn afscheid nog maar een paar keer kijken, gaat op zondag liever bingo spelen met vrienden. De vrienden van toen zijn er niet meer. "Dat ligt aan mij, hoor. Ik geloof niet dat ik in al die jaren ook maar met iemand ruzie heb gekregen. Maar ik ben nu eenmaal niet zo'n tiep die in het verleden leeft. Hoewel, nu Gianni wat groter wordt en wil sjotten, denk ik wel eens: misschien had ik toch beter wat meer bijgehouden. (nadenkend) Ik had nooit verwacht dat ik zo gemakkelijk zonder het voetbal zou kunnen. Vraag me niet hoe dat komt, ik heb het me zelf nooit afgevraagd. Het zegt mij gewoon niks meer, daar moet niks méér achter gezocht worden. Ik dacht nog even aan de slag te kunnen gaan als jeugdtrainer, maar noch Anderlecht noch Beerschot konden mij een deftig loon betalen. Men neemt liever schoolmeesters (grinnikt). Ach, het afscheid had misschien wat eleganter gekund... (grinnikend) Ik geloof dat Van Himst de laatste was die een schone afscheidswedstrijd heeft gekregen."

Wat blijft over? Een tevreden gevoel, dat blijft over. "Ik heb in Amerika gevoetbald, bij Real Madrid en twee keer bij Anderlecht, ik kan niet klagen. Goed, ik ben nooit international geweest en ik heb nooit de Gouden Schoen gekregen, maar ik ga daar toch niet moeilijk over doen. De Goden van Anderlecht, hij is oprecht trots er bij te horen, zegt hij. Beslist: "Ik mag mij dan niets meer van het voetbal aantrekken, ik zou ontgoocheld zijn geweest indien ik er niet tussen stond. Dát doet mij nog wat, ja. Ouder worden, zeker? (grinnikt)" Voor zijn selectie begint hij vooraan: Vandenbergh, Puis, Van Himst en Rensenbrink. Maar stelt meteen vast: "Dat klopt niet, ik heb twee linksbuitens" Verder: "Jacky in de goal, Van Binst en Olsen achteraan, hoewel ik Van Binst toch nooit zo'n grote voetballer heb gevonden. In het middenveld Haan en Coeck, Jurion... Oh, Jan Mulder ook nog, hoe kon ik die vergeten? En schrijf maar op: Gilles De Bilde wordt ook een van de groten van Anderlecht. Verder niet veel moderne namen. Degryse kan ook goed sjotten."

Een historische rij, de galerij der grootheden, één ervan zou hij graag nog een keer terugzien. Stil: "Maar dat kan niet meer... Ludo Coeck, ja... Dat was mijn maat. Samen naar de training, samen een biljaarke, altijd samen eigenlijk."

quote:

Al bij leven was Tonny van Leeuwen legendarisch. Hem werd een grote toekomst toegedicht, waarbij werd gerefereerd aan beroemde keepers als Eddy Pieters Graafland en Lev Yashin. Het mocht echter niet zo zijn; niet lang na zijn debuut in het Nederlands voetbalelftal kwam hij bij een auto-ongeluk om het leven.

Roem vergaarde hij als keeper van GVAV, de voorloper van FC Groningen. Een van de meest legendarische wedstrijden werd gespeeld op 23 april 1967 in De Meer, waar met 0-1 van Ajax werd gewonnen doordat van Leeuwen op miraculeuze wijze de bal uit het doel wist te houden.

Na afloop werd hij door enthousiaste supporters op de schouders het veld afgedragen. Men beweert dat er zelfs supporters van Ajax aan dat eerbetoon meededen.

De keeper was twintig toen hij het bij Sparta niet meer uit hield op de reservebank. Eerste keeper Pim Doesburg was net zo jong als hij en bovendien diende zich met Jan van Beveren nog een onwaarschijnlijk talent aan.



Van Leeuwen, geboren in Gouda, nam de wijk naar Groningen. Beresterk was Van Leeuwen, atletisch en op zijn tijd een showkeeper.

Als keeper van een provincieclub haalde Van Leeuwen het Nederlands elftal. Maar na anderhalve interland was het voorbij. In Oranje was De Leeuw van Groningen zijn zenuwen niet de baas.

Het debuut voor het Nederlands Elftal maakte hij in 1967 in Leipzig. De wedstrijd werd door de Oost-Duitsers met 4-3 gewonnen door een serie hoekschoppen die door de Nederlandse verdediging steevast niet goed werden verwerkt. Er vlogen drie corners en een vrije trap in, maar dat was net zo goed de paniekerige PSV-verdedigers Pijs, Schrijvers en Kemper aan te rekenen. Toch zou de dramatische verliespartij de geschiedenis in gaan als de cornerinterland van Tonny van Leeuwen.

Tegen Hongarije in Boedapest kreeg Van Leeuwen een herkansing, maar dat liep op een teleurstelling uit. In de rust van de met 2-1 verloren wedstrijd werd hij gewisseld vanwege een schouderblessure. Of het om een echte blessure ging wordt door sommigen betwijfeld.

Falen in Oranje, uitblinken bij GVAV. Op 14 juni 1971 werd hij door de KNVB onderscheiden als minst gepasseerde keeper van het zojuist afgesloten seizoen, waarin hij slechts zeven doelpunten tegen had gekregen en 23 wedstrijden het doel schoon had gehouden.

Tonny van Leeuwen sloeg het aanbod om te overnachten in het Hilton af en stapte in zijn witte Mercedes. Ter hoogte van Meppel, om een uur of vijf 's morgens, ging het mis, vreselijk mis. Van Leeuwen, 28, vader van twee kinderen, reed frontaal op een vrachtwagen en was op slag dood. Zijn vrouw Geri, die naast hem lag te slapen, overleefde de klap.

Diezelfde avond reed hij nog terug naar Groningen. Waarschijnlijk overmand door slaap raakte hij tussen Zwolle en Meppel op de verkeerde weghelft en botste frontaal op een vrachtwagen. Van Leeuwen was op slag dood. Zijn echtgenote overleefde de klap.

FC Groningen eerde zijn legendarische doelman door de zuidtribune van het Oosterpark Stadion naar hem te vernoemen. In 2002 werd in de stad Groningen ook een straat naar hem vernoemd: de Tonny van Leeuwenlaan. Hij ligt begraven op het kerkhof van Peize.

quote:

Op zondag 14 juni 2009 23:17 schreef Prosac het volgende:
Ik ken de hele beste man niet, maar begrijp van de wat oudere FC Groningen fans dat het echt de beste doelman was die we ooit hebben gehad. Had een grote toekomst voor zich.

quote:

''Samen naar de training, samen een biljaarke, altijd samen eigenlijk."

quote:

De 29-jarige Braziliaan deed ruim tachtigduizend socio's in Nou Camp dan tóch nog lachen aan het eind van een uiterst pover seizoen. Drie doelpunten van Rivaldo, de een nog mooier dan de ander, brachten Barcelona zondag in extremis voorbij Valencia: 3-2.

En, belangrijker, brachten Barcelona ook voorbij Valencia in de eindstand van de Spaanse competitie. Zo extatisch was zelfs voorzitter Gaspart met het bereiken van de vierde plaats (biedt uitzicht op een plaats in de Champions League) dat het leek alsof de Catalaanse voetbaltrots een kampioenschap te vieren had.

Tot enkele minuten voor tijd heerste er in datzelfde Nou Camp nog een begrafenisstemming en dat was meer dan terecht. Niets wees erop dat het weer aanmodderende Barcelona nog verandering kon brengen in het noodlot. De voor Valencia toereikende 2-2 leek onwrikbaar op het scorebord te staan totdat Rivaldo een zeldzaam staaltje hogeschoolvoetbal ten beste gaf.

Aangespeeld door Frank de Boer ving de Braziliaan de bal op de borst op, omringd door verdedigers van Valencia. Met een sublieme omhaal werd de bal vervolgens naar de linkerbenedenhoek gedirigeerd. Valencia-doelman Canizares dook nog naar de bedreigde hoek maar was kansloos. Zoals hij dat eerder op de avond ook al twee keer eerder was op inzetten van Rivaldo.

Op de slotdag van de Primera Division presenteerde Barcelona zich weer eens als een onsamenhangend, stuntelend geheel om dankzij de bevliegingen van één man toch nog juichend van het veld te gaan. Sneu was het voor Valencia, de betere ploeg van de avond maar de laatste weken gespeend van ieder geluk.

Rivaldo Hat Trick (DEFINITIVE EDITION)

quote:

Hand-van-God-goal
De goal van de Hand-van-God (Spaans: La mano de Dios) is een doelpunt (1-0) dat werd gescoord door Diego Maradona. Het doelpunt werd toegekend, hoewel het met de hand gescoord werd.

Doelpunt
De wedstrijd was een kwartfinale van het WK'86 tussen England en Argentinië, die gespeeld werd op 22 juni 1986 in Mexico-stad.

Maradona gebruikte, tegen de regels in, zijn rechterhand om de bal over de keeper heen te wippen en op die manier te scoren. De scheidsrechter dacht dat Maradona zijn hoofd gebruikt had, en verklaarde het doelpunt geldig. Argentinië won met 2-1. Tijdens een persconferentie claimde Maradona dat zijn doelpunt gedeeltelijk met het hoofd van Maradona werd gemaakt en gedeeltelijk met de hand van God. Dit werd één van de beroemdste uitspraken in de sport.

Vervolg
In dezelfde wedstrijd scoorde hij ook de 2-0 met een 'rush' vanaf de middellijn, zes Engelsen passerend.

Bijna twintig jaar hield hij vol dat het de hand van God was. In een interview met de ARD gaf hij in 2006 toch de handsbal toe. Op 9 juni 2007 scoorde Lionel Messi in het duel met Espanyol met de hand en maakte zodoende de 1-1. Deze goal werd door sportcommentatoren betiteld als de nieuwe hand-van-god goal.

Maradona hand of god

Diego Maradona discusses 'Hand of God' World Cup goal - BBC

quote:

Op woensdag 17 juni 2009 10:32 schreef Blawh het volgende:
17 juni 2001: Rivaldo 3 - 2 Valencia. Barca verovert op miraculeuze wijze CL-ticket
[..]

quote:

Op maandag 22 juni 2009 21:37 schreef Beschouw het volgende:
Jammer dat je de tweede goal van Diego in deze wedstrijd niet post hier.
Doe ik het maar.

Diego Armando Maradona - England vs Argentina - Mexico 1986

quote:

Op maandag 22 juni 2009 22:04 schreef tong80 het volgende:

[..]

Doelpunt van de eeuw

quote:

Op maandag 22 juni 2009 22:06 schreef Gordon_Shumway het volgende:

[..]

tong, ik mis 'op fok werd dit doelpunt al voor de finale uitgeschakeld tegen een of andere eerste divisie speler

'

quote:

Op maandag 22 juni 2009 22:08 schreef tong80 het volgende:

[..]



Was schandalig toch ?

quote:

Op maandag 22 juni 2009 22:17 schreef Blawh het volgende:
Welke won eigenlijk?

quote:

Op maandag 22 juni 2009 22:34 schreef tong80 het volgende:

[..]

Doelpunt van een eerste divisie speler

Zo'n doelpunt dat iedereen wel eens maakt op de training.

quote:

De president van de Utrechtse rechtbank mr. H. Hofhuis stelt op 24 juni 1991 BVV Den Bosch in het gelijk. De tweede helft van de KNVB Beker-finale moet met een stand van 1-0 voor Feyenoord op neutraal terrein worden overgespeeld. Drie weken daarvoor eindigde het duel in een volslagen chaos toen het Feyenoord-legioen bezit nam van het veld. Feyenoord heeft de KNVB-beker dan al aan de naar succes hongerende supporters op de Coolsingel getoond. De rechter kent echter geen pardon. Hij acht bewezen dat het slot van de wedstrijd een onregelmatig verloop kende, waardoor Den Bosch werd benadeeld. De veiligheidsmaatregelen van de KNVB waren in gebreke gebleven. Het duel moet dan ook in de 46ste minuut met een 1-0 voorsprong voor de Rotterdammers worden hervat.

De uitspraak heeft nog een staartje voor de Bosschenaren. De UEFA besluit in al haar rechtvaardigheid Den Bosch, dan uitkomend in de Eerste Divisie, voor drie jaar uit te sluiten van Europees voetbal. Lennart Johansson en consorten houden er niet van als de burgerrechter wordt ingeschakeld. De beker blijft uiteindelijk in de Rotterdamse prijzenkast. De finale wordt nooit meer overgespeeld.

quote:

Estadio Monumental, ook wel bekend als het River Plate-stadion, met circa 75.000 overwegend Argentijnse toeschouwers. Scheidsrechter: Daniel Gonella (Italië). De wedstrijd begon met vertraging nadat Argentinië te laat op het veld verscheen en vervolgens bij de scheidsrechter protesteerde tegen het verband om de pols van René van de Kerkhof. Nederland dreigde daarop van het veld te lopen, waarop de scheidsrechter bij wijze van compromis akkoord ging met een wat zachter verband. De toon was gezet: het werd een harde wedstrijd, waardoor Gonella vaak moest fluiten voor overtredingen.

Aanvankelijk domineerde Nederland, maar na verloop van tijd werd Argentinië sterker. Daniel Passarella miste in de eerste helft vier kansen. Schoten van Johnny Rep en Rob Rensenbrink werden gekeerd door de Argentijnse doelman, Ubaldo Fillol. In de 38e minuut omzeilde de Argentijnse ster Mario Kempes de Nederlandse verdediging en schoot hij de bal onhoudbaar achter doelman Jan Jongbloed: 1-0 voor Argentinië.
De Argentijnen met de wereldbeker

Na rust zette Nederland door, maar ondanks de aanvalsdrift duurde het tot in de 82e minuut eer de score gelijk werd getrokken. Invaller Dick Nanninga, die Johnny Rep had vervangen, kopte een voorzet van René van de Kerkhof in het Argentijnse doel. In de laatste minuut van de reguliere speeltijd belandde een dieptepass van de Nederlandse aanvoerder Ruud Krol bij linkerspits Rensenbrink. Vanuit een moeilijke hoek schoot hij de bal tegen de Argentijnse paal; de stand bleef zodoende 1-1.

In de verlenging waren beide ploegen vermoeid maar bleken de Argentijnen over de langste adem te beschikken. Het was wederom Kempes die scoorde, in de 105e minuut. In de tweede helft van de verlenging stelde Daniel Bertoni de Argentijnse zege zeker, na een pass van wedstrijdwinnaar Kempes.

quote:

Oranje zet kroon op mooi EK
Nederland stond voor de 3e keer in de finale van een groot toernooi. Zou het dan eindelijk gaan lukken om de hoofdprijs te pakken? In de beginfase leed Oranje onnodig en vaak balverlies en waren het de Russen die zo nu en dan gevaarlijk doorkwamen. Het was Hans van Breukelen die een aantal keren goed en adequaat ingreep. Nederland had meer moeite om het vijandelijk doel te bereiken. Na een klein half uur was het Ruud Gullit die zijn rush afgestopt zag middels een overtreding en zelf de vrije bal nam die tot corner werd verwerkt door Dasaev. Uit deze corner van Erwin Koeman, die in eerste instantie werd afgeslagen was het uiteindelijk Ruud Gullit die koppend voor de 1-0 zorgde op aangeven van Marco van Basten. De 1-0 was ook de ruststand. In de tweede helft verloor Van Breukelen even het hoofd en maakte een zeer onnodige overtreding in de hoek van het strafschop gebied. Scheidsrechter Vautrot kon niets anders dan de bal op de stip leggen. De strafschop van Belanov stond blijkbaar in het boekje van Jan Reker, want Van Breukelen maakte zijn eigen fout goed en zo bleef het 1-0. In de 54e minuut werd onwaarschijnlijk één van de mooiste treffers in een finale gescoord. Marco van Basten nam een hoge en eigenlijk te verre voorzet van Arnold Mühren in één keer, vanuit een onmogelijke positie, op zijn schoen en de bal verdween achter Dasaev heerlijk in het doel. Na deze 2-0 was het verdere verloop van de wedstrijd min of meer een formaliteit. De Russen konden geen vuist meer maken en Nederland slaagde er niet in de voorsprong uit te bouwen.
Na het eindsignaal van de Franse arbiter had Nederland eindelijk zijn hoofdprijs te pakken: EUROPEES KAMPIOEN.
Het Nederlands Elftal werd massaal onthaald in eigen land, maar de woonboot bewoners in Amsterdam zullen ongetwijfeld hopen dat het Oranje’s eerste en laatste hoofdprijs is geweest.

quote:

Op maandag 22 juni 2009 22:46 schreef Blawh het volgende:

[..]

Ik bedoelde eigenlijk welke van Bergkamp.

quote:

Op donderdag 25 juni 2009 00:04 schreef dndiek het volgende:
25 juni 1978: WK-finale Nederland - Argentinië 1-3 (nv)
[..]

25 juni 1988: Nederland Europees Kampioen
[..]

quote:

Het is 26 juni 2003. Lyon, Frankrijk. De Indomitable Lions van Kameroen staan in de halve eindstrijd van de Confederations Cup tegenover Colombia.

Al na tien minuten scoort Pius Ndiefi de 1-0 voor Kameroen. De Colombianen proberen met man en macht de gelijkmaker te forceren. Zonder resultaat. We naderen de 75-ste minuut. Middenvelder Marc-Vivien Foe ontvangt de bal en passt 'm door richting de aanvallers. De camera draait weg van de 28-jarige Foe in de richting van het doel van Colombia.

Ergens in de rechterhoek van de tv is nog net te zien hoe de populaire Foe, zonder dat er ook maar een andere speler in de buurt staat, ter aarde stort. De regie in Frankrijk, waar het toernooi werd gehouden, heeft het onmiddellijk in de gaten en zoomt in op de speler.

Het gezicht van Marc-Vivien Foe is duidelijk in beeld. Zijn ogen zijn volledig weggedraaid. We zien twee spierwitte bollen. Er komt schuim uit zijn mondhoeken. Hij lijkt op een zombie.

De wedstrijd is stilgelegd. De spelers van Kameroen en Colombia rennen naar Foe toe. En gebaren wild met de armen. Medic! Medic! Foe krijgt mond-op-mond beademing van het gearriveerde medische personeel. Na de beademing slaat het hoofd van Foe als een zoutzak terug op het gras. De verplegers brengen de voetballer op een brancard naar de zijkant van het veld.

In het veld spelen de Kameroeners de bal in het rond; ze lijken er geen zin meer in te hebben. Foe is intussen in allerijl naar een ziekenhuis gebracht. Een tijdje later krijgen we te horen dat Marc-Vivien Foe in het ziekenhuis is overleden.

in memorable of Mark Vivien Foe

Marc Vivien Foe

quote:

Berti Vogts heeft gisteren Stefan Effenberg naar huis gestuurd. De 25-jarige middenvelder stak na zijn wissel in de wedstrijd tegen Zuid-Korea (3-2) zijn middelvinger op naar het publiek dat schreeuwde “Effenberg eruit”. Dit provocerende gedrag ging de Duitse bondscoach te ver.

De interlandcarrière van Effenberg lijkt voorbij. “Zolang ik bondscoach ben, speelt Effenberg niet meer in het Duitse elftal”, zei Vogts. De 33-voudige international reageerde volgens de trainer gelaten. “Hij heeft zijn verwijdering geaccepteerd en vertelde dat hij zich nu volledig op het komende seizoen met Fiorentina richt. Hij wenste het elftal veel geluk toe.”

Effenberg zei vlak voor zijn vertrek uit Chicago: “Ik vind het jammer. Maar ik heb geen spijt van mijn reactie. Het was bijna vijftig graden Celsius. In die hitte deed ik mijn best met Duitsland de tweede ronde te halen. Toen het publiek bleef schreeuwen dat ze me eruit wilden hebben, moest ik mij afreageren.”

Blanco tickets
Vogts kondigde al voor het toernooi aan dat hij twee blanco tickets op zak had, zodat spelers bij ongedisciplineerd gedrag onmiddellijk hun koffers konden pakken. “Een international kan natuurlijk niet zijn middelvinger naar het publiek opsteken. We zijn het visitekaartje van ons land. Het is voor Effenberg een hele zwarte dag. Hij heeft het elftal te schande gemaakt”, zei Vogts.

De middenvelder van Fiorentina staat bekend als een enfant terrible. Hij gedroeg zich al eerder in interlands en clubwedstrijden provocerend.

Effenberg is de tweede Duitser die tijdens een WK voortijdig naar huis gaat. In 1986 moest doelman Uli Stein de ploeg verlaten, nadat hij coach Franz Beckenbauer had bekritiseerd.

quote:

De eerste Braziliaanse wereldtitel voetbal werd overtuigend behaald in het Zweedse Rasunda Stadion in Solna, door Zweden met 5-2 in de finale te verslaan. Meer doelpunten werden er nimmer meer gescoord in een WK-finale.

quote:

Brazilie was favoriet en schakelde Engeland al in de eerste ronde uit. Ook Hongarije werd in de eerste ronde uitgeschakeld. Het was het eerste WK dat op televisie uitgezonden werd en zo kon de wereld kennis maken met een Braziliaans spelertje, dat in de finale twee keer wist te scoren: Edison Arantes do Nascimento oftewel Pelé.

quote:

Toen Pelé pas zeventien was, kwam hij samen met de rest van de Braziliaanse selectie aan in Zweden voor het WK 1958. Door een knieblessure speelde Pelé de eerste wedstrijd (3-0 winst tegen Oostenrijk) en ook de tweede wedstrijd (0-0 tegen Engeland) niet. De coach, Vicente Feola, bracht voor de derde groepswedstrijd tegen de Sovjet-Unie drie wissels aan. Garrincha, Zito en Pelé kwamen in de basisopstelling te staan. Pelé schoot een keer op de paal, maar scoorde niet. Brazilië won toch met 2-0. In de kwartfinale tegen Wales scoorde Pelé wél. In de 74e minuut maakte hij de beslissende goal en werd met 17 jaar en 239 dagen de jongste doelpuntenmaker op een WK. Dat record staat vandaag de dag nog steeds.

De eerste helft tegen Frankrijk in de halve finale ging redelijk voorspoedig. Brazilië stond 2-1 voor. Tijdens de tweede helft scoorde Pelé een hattrick: in de 53ste, 64ste en 75ste minuut wist hij het net te vinden. De Fransen scoorden nog eenmaal tegen en Brazilië ging met 5-2 door naar de finale, waar ze Zweden troffen. De Zweden werden weggespeeld. Vavá scoorde tweemaal op aangeven van Garrincha en Pelé schoot eenmaal op de lat, nadat Nils Liedholm voor Zweden had gescoord. In de 54ste minuut scoorde Pelé wel, daarna scoorde Mario Zagallo, vervolgens Agne Simonsson voor Zweden en tot slot maakte Pelé de 5-2. Brazilië was wereldkampioen, de wereld had kennisgemaakt met een buitengewoon talent dat maar liefst 6 keer scoorde in 4 wedstrijden. Met dat aantal werd hij trouwens geen topscorer, Just Fontaine van Frankrijk scoorde namelijk vaker.

Terug in zijn vaderland kreeg hij een auto (een Romisetta) en werd er een straat naar hem vernoemd in Bauru.

World Cup 1958 Final - Sweden 2:5 Brazil

quote:

Op dinsdag 30 juni 2009 19:26 schreef DIGGER het volgende:
Vandaag precies 25 jaar geleden tekende ene Diego M. zijn contract in Napoli

quote:

Op dinsdag 30 juni 2009 20:01 schreef DIGGER het volgende:
Pas nadat hij getekend had drong het overigens pas tot hem door dat Napoli het seizoen ervoor niet gedegradeerd was met een marge van 1 punt.

Dit om ook even aan te geven wat voor een grootheid hij was (en is) om zo'n team zo uit de kelder te tillen.

quote:

Op 2 juli 1994 ondervindt Andrés Escobar waar extreem voetbalnationalisme toe kan leiden. De 27 jarige voetballer van het nationale elftal van Colombia, destijds op het wensenlijstje van AC Milan en Real Madrid, maakte een doelpunt in eigen goal tijdens het WK-duel tegen de Verenigde Staten op 22 juni. Colombia verloor daardoor met 2-1 en werd uitgeschakeld. Als Pablo een nachtclub in Medellin bezoekt wordt hij uitgescholden door de overige bezoekers. Als hij naar buiten gaat wordt hij met zes schoten uit een pistool gedood. Bij elk schot roepen de omstanders: "eigen goal". De dader blijkt later een handlanger te zijn van een goksyndicaat dat veel geld had verloren met het verlies van Columbia.

Zijn moordenaar kreeg 43 jaar cel, maar werd na 11 jaar (in 2005) weer vrijgelaten wegens goed gedrag.

Andres Escobar Own Goal in 94 World Cup

quote:

Op donderdag 2 juli 2009 10:41 schreef Damzkieee het volgende:

quote:

Op donderdag 2 juli 2009 16:01 schreef tong80 het volgende:

[..]

Wat is er ?

quote:

Op donderdag 2 juli 2009 16:14 schreef One_conundrum het volgende:

[..]

Ik snap et ook niet hoor, Tong. Eigen schuld, dikke bult. Dat bedoel je toch, Tong?

quote:

Op donderdag 2 juli 2009 16:01 schreef tong80 het volgende:

[..]

Wat is er ?

quote:

Op donderdag 2 juli 2009 19:15 schreef Damzkieee het volgende:

[..]

Schande natuurlijk.

quote:

Op dinsdag 30 juni 2009 19:26 schreef DIGGER het volgende:
Vandaag precies 25 jaar geleden tekende ene Diego M. zijn contract in Napoli

quote:

Op dinsdag 7 juli 2009 01:28 schreef Silenus het volgende:
Het verboden woord van vandaag isssssssssssss

'1974'.

Ssst!

quote:

Op dinsdag 7 juli 2009 17:59 schreef Beschouw het volgende:

[..]

7 juli 1984 moeten we idd maar wegstoppen.

quote:

Op vrijdag 10 juli 2009 19:46 schreef DIGGER het volgende:
Gisteren had Italie de WK titel alweer 3 jaar op zak

Je zou het maar meemaken, dat je land in je leven al 2 keer wereldkampioen is. Voor m'n zwager was dat de 2e keer nog eens op z'n verjaardag ook

Oftewel, DE kopstoot is ook alweer van 3 jaar geleden (9 juli 2006)

quote:

Op woensdag 15 juli 2009 22:31 schreef Blawh het volgende:
Nee hoor, maar ik ben soms ook retedruk. Heb er voor komend weekend nog wel 1 op het lijstje staan.

quote:

Op woensdag 15 juli 2009 23:22 schreef Bjoro het volgende:


@tong kijk eens op : http://nl.wikipedia.org/wiki/15_juli

quote:

'Gino was een kruising tussen Johan Cruijff en George Best'

Martin Jol had er vlak voor Kerst een autorit van ruim zeshonderd kilometer voor over. Even vanuit Hamburg naar Enschede en weer terug om het boek Mijn broer Gino en ik in ontvangst te nemen. Gewoon, omdat het over Gino Weber gaat. Een ongewone voetballer en een gewoon mens wiens ongewone leven op 33-jarige leeftijd eindigde.

Hoe goed Gino Weber in aanleg kon voetballen schetste Martin Jol tijdens de presentatie in één kernachtige zin. 'In Gino zag ik een kruising tussen Johan Cruijff en George Best.' Hoe hij zich als gevolg van de ziekte borderline door het leven moest worstelen staat nu op papier. Nadat Gino op 18 juli 2003 overleed volgde er op eigen verzoek geen rouwadvertentie in de krant omdat hij zich schaamde voor zijn leven. Vijf jaar later is er met Mijn broer Gino en ik alsnog een indrukwekkend in memoriam.



Het boek is geschreven door Ben Weber, net als Gino in de tweede helft van de jaren tachtig profvoetballer bij FC Twente en later Heracles Almelo. Dat Gino de meest getalenteerde van de broers was viel al snel op. Tweebenig en daarom spits voor de linker- of rechtervleugel. Als enige speler van een amateurclub (Vogido) maakte hij samen met Frank en Ronald de Boer, Richard Witschge en Bryan Roy deel uit van nationale jeugdselecties. Johan Cruijff keek geregeld toe en raakte zo onder de indruk van Webers kwaliteiten dat hij de jongen uitnodigde in zijn tv-programma Cruijff en Co. Martin Jol werd in zijn Twentetijd als speler zo geïmponeerd door Gino dat hij hem later inviteerde om een week mee te trainen bij zijn nieuwe club West Bromwich Albion.

Behalve talent voor prachtig voetbal had Gino Weber ook aanleg voor zelfdestructie. Hij bleek al snel ‘anders’. Gino bonkte als peuter zo hard met zijn hoofd tegen de muren dat de buren dachten dat de slaapkamer werd verbouwd. Hij had concentratieproblemen op school, hoorde stemmen in zijn hoofd en dacht dat hij paranormaal begaafd was. Veroorzaakte tijdens een familiepicknick voor de grap een brand in het Haagse bos. En werd, zoals zoveel toptalenten, gekweld door faalangst. Huiveringwekkend is de passage waarin Gino aan Ben onthulde dat hij met ijzeren staven zijn eigen benen kapot sloeg om maar niet te hoeven voetballen en verlost te zijn van de druk.

Het is een van de symptomen van borderline, de ziekte waarbij mensen voortdurend de grens opzoeken. Dat deed Gino. Hij raakte verslaafd aan alcohol en gokken, roofde met vrienden de spelerskas van FC Twente leeg, werd vanwege fysieke malheur afgekeurd als profvoetballer, werd opgenomen in diverse klinieken, kreeg een half jaar cel wegens een overval op een tankstation en dreigde meermalen met zelfmoord. Eén keer vroeg hij zijn broer Ben hem met de auto te overrijden.

Op 18 juli 2003 werd Gino Weber levenloos aangetroffen met voor zich een lege whiskyfles en een leeg pakje antidepressiva. Het lichaam genomen, de geest bevrijd.

1 van de gedichten uit het boek 'mijn broer Gino en ik'

God

Horen van buiten is alles wat ik weet
Verder denk je wie zal mij bijstaan in deze donkere tijden
Wie zal, wie zal mij verlossen uit dit lijden
Kom ik hier nog uit,
Om buiten mijn leven weer op te pakken
God help me!
Gino

quote:

"Waar is het gezegde ‘Er een tijd van komen en een tijd van gaan’ beter van toepassing dan in de voetballerij. Martin Jol en Romeo Zondervan worden verkocht aan West Bromwich Albion in Engeland. Voor veel geld tekenen ze daar een contract voor twee jaar. Je kunt je voorstellen wat dat doet met Gino. Maar Martin spreekt met hem af dat als ze daar de tijd en ruimte voor hebben, hij een keer mag overkomen om een wedstrijd te bekijken. Dat is toch een prachtige droom voor een jongen van bijna 11 jaar. Ze blijven elkaar schrijven en al snel wordt Gino uitgenodigd om over te komen naar Engeland. De paasvakantie is een ideale periode om er naar toe te kunnen. Een datum wordt afgesproken en Martin bereidt alles voor. Gino hoeft zelf niets te regelen.

Maar er gebeurt iets vreselijks. Martin breekt zijn been tijdens een wedstrijd in de Premier League. Kan het feest daarom niet doorgaan? Gino denkt zelf van niet, maar tot zijn grote verbazing belt Martin op dat hij toch kan komen. Nu heeft hij juist alle tijd om Gino daar te begeleiden. Alle voorbereidingen worden getroffen en mijn ouders laten Gino gaan. Hij reist per vliegtuig vanaf Schiphol naar Engeland. De stewardess zal goed voor hem zorgen en hem afleveren aan Martin Jol op het vliegveld aan de andere kant van de Noordzee. Wat een ervaring voor zo’n kereltje.



Mijn ouders zitten de hele terugweg in spanning en zijn niet eerder gerust voor het verlossende telefoontje van Martin komt dat Gino goed over gekomen is. Het avontuur kan beginnen. Eerst woont hij een training bij van het eerste elftal. Daarna heeft hij een paar ontmoetingen met belangrijke mensen van de club. Ook Gino mag daar tijdens een avondtraining van het jeugdelftal zijn kunsten vertonen. Ze zijn razend enthousiast over zijn voetbalkwaliteiten.

Een dag later wordt er een interview aan de pers gegeven en iedereen is onder de indruk. Als klap op de vuurpijl wordt Gino uitgenodigd om in het Wembleystadion de aftrap te doen voor de belangrijkste wedstrijd in het seizoen, de bekerfinale van Engeland. Vijftigduizend mensen staan naar hem te kijken om te zien hoe hij het eerste tikje geeft tegen de bal. En dan, dan barst er een staande ovatie los waar je nu nog kippenvel van krijgt en waarvan je de tranen in de ogen springen omdat dit, zo’n jochie zo ver van huis, erg gelukkig maakt. Dit moet wel een blijvende herinnering zijn in je verdere leven.

Bij zijn terugkomst zijn we allemaal erg benieuwd naar de foto’s en de spannende verhalen. Gino heeft de kranten bij zich, waarin staat dat ze zijn avontuur ook in Engeland een bijzondere ervaring hebben gevonden. Ze zijn erg van hem gecharmeerd en ze schrijven dat hij ooit een grote voetballer zal worden.

Steeds vaker staan scouts van de Twentse Voetbal Bond langs de velden om talenten te selecteren voor de Twentse selectie. Issy ten Donkelaar (oud-speler van FC Twente) is de hoofdscout. Als hij langs de lijn staat, is er een reden om extra je best te doen. Gino speelt weergaloos en wordt op een dag direct na de wedstrijd gevraagd om een aantal selectiewedstrijden te komen spelen. Al snel wordt de belangstelling zo groot dat verschillende clubs, zoals Go Ahead Eagles, zich melden om Gino naar de voetbalschool in Deventer te krijgen. Daar wordt door Issy een stokje voor gestoken, zodat hij lekker bij Vogido mag blijven voetballen om van daar uit zijn wedstrijden bij de TVB te blijven spelen.

In Duitsland wordt een Europees voetbaltoernooi georganiseerd. Het Twentse elftal komt in de finale dat beslist moest worden door middel van strafschoppen. Als Gino de beslissende strafschop mag nemen, doet hij dat door de bal achter zijn standbeen langs, op goal te schieten. Dat is echt ontzettend moeilijk, omdat je precies je voeten op een bepaalde manier neer moet zetten om de bal goed te kunnen raken.

Het publiek, dat in groten getale aanwezig is, ziet de bal in de rechterbovenhoek verdwijnen. Een prachtige overwinning wordt een feit en de mensen kijken met grote bewondering naar het jonge ventje dat het lef heeft om de beslissende strafschop op deze manier te maken. Een staande ovatie volgt en Gino wordt bedolven onder een wirwar van spelers, omdat de grote wisselbeker, waar ze allemaal van gedroomd hebben, nu van hen is. Trots en met de borst naar voren verlaten ze het speelveld.

Er wordt nog dagen met elkaar over gesproken."

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 15:36 schreef borisz het volgende:
Gullit nooit zelf zien voetballen. Alleen van video's natuurlijk. Als trainer is het op de FA CUP na weinig geworden. Als analist vind ik hem ook niks.

quote:

Op woensdag 2 september 2009 14:12 schreef numero_uno het volgende:
1985 - Abe Lenstra overleden

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 15:36 schreef borisz het volgende:
Gullit nooit zelf zien voetballen. Alleen van video's natuurlijk. Als trainer is het op de FA CUP na weinig geworden. Als analist vind ik hem ook niks.

quote:

Op woensdag 2 september 2009 16:55 schreef Blawh het volgende:

[..]

Toch heeft hij ook bij Feyenoord wel goede dingen gedaan. Salomon Kalou zat bij Excelsior onder Been regelmatig op de bank, Gullit gooide hem direct in de basis waardoor K2 ontstond.

quote:

Op woensdag 2 september 2009 16:57 schreef tong80 het volgende:

[..]

K2 stond bij Excelsior soms niet in de basis om hem te sparen hij was 16/17.

quote:

Op woensdag 2 september 2009 17:00 schreef Blawh het volgende:

[..]

Hij zat in Juni 2004 op de bank bij Excelsior, vanaf begin Augustus 2004 een heel seizoen in de basis bij Feyenoord.

quote:

Op vrijdag 4 september 2009 19:07 schreef sjimz het volgende:
Het hoeft toch niet alleen van Blawh af te hangen?
Kom zelf eens met een mooi uitgebreid stuk.

quote:

Op vrijdag 4 september 2009 19:12 schreef sjimz het volgende:
Ik reageerde omdat dit topic in myAT naar boven kwam.

quote:

Op vrijdag 4 september 2009 19:04 schreef tong80 het volgende:
Het begin was zo veelbelovend.

quote:

Piet Romeijn (10-09-1939) en de geboorte van hi-ha-hondelul

Piet Romeijn werd op zijn zevende lid van SVV uit zijn geboorteplaats Schiedam. Op zijn zestiende stond hij daar al in het eerste. Op 27 juli 1962 werd hij door Feyenoord van SVV gekocht als vervanger voor Gerard Kerkurn, die een jaar later zou stoppen.

Romeijn verrichtte zwaar werk als dakbedekker en via bemiddeling van trainer Willy Kment kwam hij als controleur in de haven terecht. In Schiedam had hij een tijdlang een eigen sportzaak. Als Feyenoorder drong Romeijn door tot het Nederlands Elftal. Hij maakte zijn debuut op 29 november 1967 tegen de Sovjetunie in de Kuip. Romeijn kreeg zijn kans omdat de Ajacieden weigerden in het Nederlands Elftal uit te komen en hij bezette de plaats van Suurbier. Nederland won door drie 'Feyenoord'doelpunten. De eerste twee kwamen van Henk Wery, die toen nog voor DOS speelde, de derde was van debutant Piet Romeijn. Hoewel trainer Georg Kessler van de bank riep, dat Romeijn niet moest schieten, schoot Romeijn de bal precies in de kruising.

Hoogtepunten in zijn loopbaan waren het winnen van de Europacup in 1970 en de twee duels om de Wereldbeker in hetzelfde jaar. Op 7 december 1969 werd Piet Romeijn officieel gewaarschuwd door scheidsrechter Arie van Gemert omdat hij direct na afloop van de wedstrijd Fe Twente-Feyenoord (1-1) Van Gemert bedankte voor zijn leiding en daaraan 'hondelul' toevoegde. Mede omdat zijn hond kort tevoren was overleden, reageerde Van Gemert woedend. Nog even werd geprobeerd het gewraakte woord terug te brengen tot 'onbenul', maar het was tevergeefs. Romeijn werd door Feyenoord beboet met 350 gulden en nog diezelfde week door de KNVB met hetzelfde bedrag.

Toen het woord in de krant verscheen heeft jarenlang bij een vermeende scheidsrechterlijke dwaling de kreet 'Hi, ha, hondelul' door de stadions geschald. Eind november 1971 speelde Romeijnzijn laatste wedstrijd voor Feyenoord en keerde voor een halfjaar terug naar SVV. Daarna speelde hij nog een jaar bij de amateurs van het Schiedamse DHS en nog jaren met oud-Feyenoord.

quote:

Denis Neville (Londen, 6 mei 1915 Rotterdam, 11 januari 1995) was een Engels voetballer en voetbaltrainer.

Als voetballer kwam Neville vanaf 1932 uit voor de Londense club Fulham, dat destijds in de Engelse tweede divisie speelde. Hij stond bekend als een harde verdediger. In de Tweede Wereldoorlog diende hij in het Britse leger en werd hij uitgezonden naar Afrika, Italië en Israël. Na de oorlog keerde hij kort terug bij Fulham, maar in 1946 besloot hij zijn voetbalcarrière te beëindigen. Hij behaalde vervolgens de diploma's om trainer te mogen worden. Tevens volgde hij een scheidsrechtersopleiding.

Zijn trainersloopbaan startte Neville bij Odense BK in Denemarken. Op de Olympische Zomerspelen 1948 was hij coach van het Deense nationale elftal, dat brons behaalde. Hij was vervolgens trainer van achtereenvolgens het Italiaanse Atalanta Bergamo en het Belgische Berchem Sport. In 1954 werd hij door de Engelse voetbalbond aangesteld om in India trainer- en scheidsrechteropleidingen op te zetten en voetbalteams en het Indiaas elftal te begeleiden. In 1955 werd hij coach van het Nederlandse Sparta.

Neville bleef acht jaar verbonden aan Sparta. In deze periode werd de club landskampioen (1959) en won het tweemaal de KNVB beker (1958 en 1962). In de Europacup I baarde Sparta in 1959 opzien door de Schotse kampioen Glasgow Rangers in het Ibroxpark in Glasgow met 1-0 te verslaan. Na een beslissingswedstrijd werd Sparta echter toch uitgeschakeld. In 1963 besloot hij bij Sparta te vertrekken en trad hij in dienst van het Haagse SHS (in 1964 hernoemd tot Holland Sport), dat uitkwam in de Eerste divisie. Zonder grote aankopen werd hij in zijn eerste seizoen derde met SHS en kwam de ploeg één punt te kort voor promotie. Volgende seizoenen verliepen echter minder succesvol.

Met toestemming van Holland Sport werd Neville in 1964 aangesteld als tijdelijk trainer van het Nederlands elftal, als opvolger van Elek Schwartz. Na een nederlaag in november 1965 tegen Zwitserland besloot hij terug te treden als bondscoach en zich weer enkel te richten op Holland Sport. Hij werd opgevolgd door Georg Kessler. Holland Sport verkeerde inmiddels echter in de onderste regionen van de Eerste divisie en aan het eind van het seizoen besloten de trainer en de club uit elkaar te gaan. Neville keerde terug naar Engeland waar hij manager/trainer werd van Canvey Island FC. In 1978 keerde hij terug naar Nederland. Hij was nog enkele jaren trainer van amateurclub TOGB uit Berkel en Rodenrijs.

Neville was getrouwd met een Nederlandse vrouw. In 1995 overleed hij op 79-jarige leeftijd in een Rotterdams verpleeghuis.

quote:

Aad de Mos vecht ontslag bij Werder Bremen aan

DEN HAAG, BREMEN (ANP) - Aad de Mos eist zijn rentree als trainer bij Werder Bremen. Volgens zijn advocaat mr. G. Knoops uit Amsterdam staan de koffers in Eindhoven gepakt en kan De Mos de training als het aan hem ligt zo spoedig mogelijk hervatten.

De dinsdag ontslagen trainer heeft inmiddels twee advocaten in de arm genomen, onder wie de Duitser Prinz, die is gespecialiseerd in arbeidsrecht. De juristen zijn ervan overtuigd dat het ontslag nietig is en laten zo nodig de rechter uitspraak doen. De advocaten startten gisteren een civiele procedure bij een rechtbank in Bremen. De eisen zijn: de rechter dient het ontslag nietig te verklaren. De Mos moet weer worden aangesteld als trainer, met doorbetaling van salaris. Werder krijgt nog kans op de eisen te reageren, waarna de rechter vermoedelijk binnen twee weken uitspraak doet.

Manager Lemke liet al weten dat er geen sprake kan zijn van een rentree van De Mos. De actie van de 48-jarige Eindhovenaar lijkt een spel om een zo hoog mogelijke afkoopsom binnen te halen. Duitse media speculeren in dit verband op een bedrag van meer dan een miljoen gulden. Zijn contract liep nog.

Volgens Knoops is zijn cliënt echter daadwerkelijk van plan weer aan de slag te gaan bij de Vize-Meister van Duitsland. “Hij is professioneel genoeg om weer met iedereen te werken. Maar zeker is dat zijn naam is geschaad. Ik denk dat de leiding van Werder zich behoorlijk in de vingers heeft gesneden.”

De Mos' advocaten Knoops en Prinz lieten woensdag een brief bezorgen bij manager Willi Lemke van Bremen. Ze lieten daarin weten dat het ontslag naar Duits recht nietig is. Knoops: “In de ontslagbrief van De Mos stond dat hij is weggestuurd omdat zijn uitspraken in Der Spiegel van 18 december het aanzien van de club hebben geschaad en daardoor het vertrouwen tussen partijen is geschonden. Volgens Duits recht dient in zo'n geval ontslag te volgen binnen veertien dagen. Dat is niet gebeurd.” Bovendien houdt De Mos vol dat de saillante strofen niet uit zijn mond kwamen.

Knoops: “De club heeft toen van De Mos geëist dat hij de vermeende uitspraken zou aanvechten. Dat heeft hij gedaan, maar kennelijk heeft het bestuur van Bremen niet de zorgvuldigheid betracht op de uitspraak te wachten.” De Mos kreeg pas op 9 januari, de dag dat Werder de training na de winterstop hervatte, te horen dat hij thuis kon blijven. Werder heeft een belabberde serie wedstrijden achter de rug, met elf duels op rij zonder zege.

Lemke zocht woensdagavond nog contact met Prinz om tot een schikking te komen. De advocaat is daarop niet ingegaan. Volgens Knoops is De Mos onder druk van de Duitse media alsnog ontslagen, nadat Lemke eerder meerdere keren zijn vertrouwen had uitgesproken in de voormalige oefenmeester van Ajax, KV Mechelen, Anderlecht en PSV. Sommige kranten tekenden zelfs uitspraken van De Mos op waarin hij zelf zijn ontslag aanbood. Lemke wees toen echter alle suggesties van de hand en hield de trainer aan zijn contract.

Het Duitse weekblad Der Spiegel tekende onder meer de volgende uitspraken uit de mond van De Mos op, in de uitgave van 18 december: “Met deze club wordt het nooit wat.” Hij wilde wel weer bij een “echte voetbalclub” werken, “zonder intriges en het grote geld, in plaats daarvan met goede mensen met een voetbalhart.” Der Spiegel baseerde zich daarbij op verhalen in een paar Belgische kranten die op 7 december waren verschenen. Belgische verslaggevers spraken De Mos na de uitschakeling door PSV in de derde ronde van het toernooi om de UEFA-beker. De Mos heeft overigens ontkend met de Belgen te hebben gesproken in café Jimmy's, waar hij net als de andere aanwezigen nogal veel bier tot zich nam.

Der Spiegel hoorde dinsdag een rechter uitspreken dat het blad in de volgende uitgave de uitspraken van De Mos dient te rectificeren. Het blad gaat daartegen mogelijk in beroep. Prinz zegt dat hij nog voor het ontslag tegen de leiding van Werder Bremen heeft gezegd dat de kansen op succes in de zaak tegen Der Spiegel groot waren. Prinz verklaarde dat De Mos zijn tewerkstelling eerst via Bremen wil regelen. Pas daarna schakelt hij de rechter in. In 1991 won Prinz een soortgelijke zaak in naam van Roland Koch, die was ontslagen als trainer van Osnabrück. Koch kreeg ongeveer 200 000 Mark uitgekeerd.