FOK!'s Historische Voetbalkalender #2

Jeetje wat een verhaal Blawh. Krijg er kippenvel van.

Jammer dat dit topic tot stilstand is gekomen

Be the change you wish to see in the world zei een wijze oude man ooit tong.

47 jaar geleden geboren op deze dag

Ruud Gullit (echte naam: Rudi Dil) (Amsterdam, 1 september 1962) is een voormalige Nederlandse voetballer met de bijnaam Zwarte Tulp. Hij won diverse grote prijzen zoals het EK en de Europacup I. Hij was onderdeel van de gouden generatie die in 1988 Europees Kampioen werd, en waarvan ook Marco van Basten en Frank Rijkaard deel uitmaakten. De tweevoudig wereldvoetballer van het jaar werd door Pelé in maart 2004 vermeld in de opgestelde Lijst FIFA 100 beste spelers.

In 1996 zette hij een punt achter zijn carrière en begon hij een carrière als trainer. Momenteel zit hij zonder club, nadat hij op 11 augustus 2008 om persoonlijke redenen opstapte als trainer van Los Angeles Galaxy. Eerder werkte hij ook als hoofdtrainer bij Feyenoord, Newcastle United, Chelsea en het Nederlands elftal onder 21.

Biografie :
Gullit, werkelijke naam Rudi Dil, werd geboren te Amsterdam als buitenechtelijk kind van de Surinamer George Gullit en de Amsterdamse Ria Dil. Ruud zou de naam van zijn vader gebruiken, hoewel hij bij de Burgerlijke Stand ingeschreven staat als Rudi Dil. De vader was in 1958 met zijn vrouw en drie kinderen naar Nederland geëmigreerd. Hij zocht zijn buitenvrouw en zoontje wel regelmatig op, maar bleef bij zijn gezin wonen. De jonge Ruud werd door zijn moeder en haar vader opgevoed.

Als speler :
Gullit begon met voetballen bij De Meerboys, en speelde vervolgens bij DWS. Vervolgens werd hij naar HFC Haarlem gehaald, waar hij zijn profdebuut zou maken. Ook voetbalde hij veelal op het Balboaplein in Amsterdam, samen met onder andere zijn latere ploeggenoot Frank Rijkaard.

HFC Haarlem :
Ruud Gullit debuteerde in het seizoen 1979-1980 op 16-jarige leeftijd voor HFC Haarlem. De fysiek sterke jongeling, die als libero werd ingezet, speelde dat seizoen 24 wedstrijden, en degradeerde met zijn ploeg naar de Eerste Divisie. Hier speelde hij 36 wedstrijden, waarin hij 14 maal het net vond. Mede dankzij zijn optredens werd Haarlem kampioen van de Eerste Divisie, en promoveerde weer naar het hoogste niveau. Gullit’s optreden werd beloond met de prijs van beste voetballer van de Eerste Divisie. Terug in de Eredivisie scoorde Gullit opnieuw 14 keer, waaronder één na een spectaculaire dribbel tegen FC Utrecht. Haarlem eindigde als vierde van Nederland, en plaatste zich daarmee voor de enige keer in haar historie voor Europees voetbal. Gullit zou het Europese avontuur echter niet meemaken, hij verkaste naar Feyenoord.

Feyenoord :
In zijn eerste seizoen was hij een vaste kracht bij Feyenoord, met 33 wedstrijden en 8 goals. Prijzen werden er niet gewonnen. In 1983-1984 speelde Gullit aan de zijde van de voormalig Ajax-legende Johan Cruijff, het duo had een belangrijke rol in het winnen van de dubbel. Gullit, inmiddels in de rol van aanvallende middenvelder, werd verkozen tot Nederlands voetballer van het jaar. Verder kwam Gullit dat seizoen voor het eerst in Europees verband in actie.

PSV :
In de seizoenen 1985/1986 en 1986/1987 kwam Gullit voor PSV uit. Het was een succesvolle periode, met respectievelijk 24 en 22 goals, twee Nederlandse landstitels, en een titel als Nederlands Voetballer van het Jaar en winnaar van de Gouden Schoen (1986). Ook in Oranje was hij inmiddels een vaste waarde, en was nadrukkelijk in beeld bij de buitenlandse topclubs. Gullit wil wel graag en forceert een vertrek door in een interview in Nieuwe Revu het beleid te bekritiseren, alhoewel hij in 2009 in een interview in het programma Andere Tijden Sport beweert dat de eigenlijke reden voor dit interview was om het vertrek van trainer Hans Kraay sr. te forceren en dat hij op dat moment niet bij PSV weg wilde. Kort hierna, medio 1987, vertrok Gullit dan ook naar AC Milan, voor 17 miljoen gulden (omgerekend 7,7 miljoen euro), een recordbedrag in die tijd.

AC Milan :
Bij AC Milan vormde Gullit samen met landgenoten Frank Rijkaard en Marco van Basten jarenlang het gouden trio. In een driespitsensysteem begon Gullit aanvankelijk aan de rechterkant, door blessures bij Van Basten fungeerde Gullit echter veelal als centrumspits. Gullit kende de nodige aanpassingsproblemen in Italië, maar won uiteindelijk wel met AC Milan de Serie A. Ook wist men als gevolg hiervan de Italiaanse Super Cup te veroveren. Op zijn persoonlijke erelijst kon hij ook twee grote prijzen bijschrijven, namelijk die van Europees Voetballer van het Jaar 1987 en Wereldvoetballer van het Jaar 1987. Ook in 1989 werd Gullit tot Wereldvoetballer van het Jaar worden verkozen.

In 1988/1989 kende Gullit een blessure die operatief verholpen moest worden, waardoor hij in totaal maar 27 keer in actie kwam. Hij scoorde 5 competitietreffers en 5 treffers in de Europacup I. In laatstgenoemde toernooi was Milan succesvol: onder meer via een 5-0 overwinning op Real Madrid plaatste men zich voor de finale tegen Steaua Boekarest. Deze werd met 4-0 gewonnen, door twee treffers van Gullit en twee van Van Basten. Als Europa’s beste won men tevens de Europese Super Cup en de wereldbeker voor clubs. Het seizoen erop won AC Milan deze drie prijzen opnieuw. De bijdrage van Gullit was ditmaal te verwaarlozen: door een zware knieblessure kwam hij slechts drie wedstrijden in actie. In 1990-1991 maakte Gullit weer fit zijn opwachting bij Milan en scoorde zevenmaal in 26 competitieduels. Tevens ging Milan op jacht naar haar derde Europacup op rij, maar slaagde hier niet in. In de halve finale stond men op de rand van de uitschakeling tegen Olympique Marseille, toen plotseling het licht uitviel. Dit werd kort daarna weer verholpen, maar de selectie van AC Milan had zich al teruggetrokken in de kleedkamers, en weigerde de resterende minuten te spelen. Het betekende een reglementaire 3-0 overwinning voor Marseille en Europese uitsluiting van een jaar voor AC Milan.

Wellicht mede dankzij de Europese uitsluiting, kon Milan zich in 1991-1992 volledig op het eigen land richten, en won op ongeslagen wijze de Serie A en de Super Cup. Gullit leverde hieraan een bijdrage van 7 treffers. Desondanks werd zijn rol in het elftal minder belangrijk. In 1992-1993 speelde Gullit slechts 15 Serie A wedstrijden (7 goals) en in de verloren Europacup I finale tegen Marseille behoorde Gullit niet tot de drie toegestane buitenlanders in de wedstrijdselectie. Wel kon Gullit dit seizoen zijn laatste Italiaanse kampioenschap vieren, maar vertrok vervolgens bij de club waar hij zijn grootste successen kende.

Sampdoria :
Het eveneens Italiaanse Sampdoria wist de Nederlandse ster te overtuigen voor hen te tekenen, en werd niet teleurgesteld. Gullit leidde Sampdoria naar de derde plaats in de Serie A, met 16 competitietreffers was het zijn meest productieve seizoen in Italië. In de bekerfinale kwam Sampdoria uit tegen Gullits oude ploeg AC Milan, uitgerekend hij maakte de winnende goal. AC Milan was zo onder de indruk van hun voormalige werknemer, dat ze besloten hem opnieuw vast te leggen in het seizoen 1994-1995. Hiermee won hij weer de Italiaanse Super Cup ten koste van Sampdoria. Veel gebruik werd er vervolgens echter niet van hem gemaakt, en halverwege het seizoen keerde Gullit terug naar Sampdoria, waar hij 9 keer doel trof in 22 wedstrijden.

Chelsea :
Na 8 jaar in Italië te hebben doorgebracht, vertrok de inmiddels 32-jarige Gullit naar Engeland. Bij Chelsea speelde Gullit aanvankelijk in zijn oude rol als ‘sweeper’ achter de verdediging, met wisselend succes. Uiteindelijk werd hij weer als middenvelder gebruikt, en scoorde driemaal in het FA Cup avontuur dat tot de halve finale leidde. In de competitie kende men weinig succes. In de opvolgende twee seizoenen, waarin Gullit als speler-trainer fungeerde, kwam hij slecht 18 competitiewedstrijden in actie. Wel won hij met zijn ploeg de FA Cup in 1997. In 1998 wordt hij verrassend ontslagen door Chelsea, en beëindigde daarmee zijn actieve voetballoopbaan.

Oranje :
Ruud Gullit debuteerde op zijn negentiende verjaardag voor het Nederlands Elftal, in een verloren wedstrijd tegen Zwitserland. In zijn vroege interlandcarrière kent hij weinig succes: men kwalificeert zich niet voor het WK 1982. Ook het EK 1984 wordt niet bereikt, een dubieuze 12-1 overwinning van Spanje op Malta zorgt ervoor dat Oranje net het eindtoernooi mist. Met het WK 1986 wordt het derde grote toernooi misgelopen, in de play-offs dwingt België het ticket af.

Mede dankzij vijf kwalificatiegoals van Gullit, weet Nederland zich dan toch te kwalificeren voor het EK 1988 in West-Duitsland. Gullit, inmiddels speler van AC Milan en aanvoerder van Oranje, speelt een sterk toernooi. Men weet zich onder leiding van Rinus Michels te plaatsen voor de halve finale, gastland West-Duitsland wordt hierin met 1-2 verslagen. In de finale tegen de Sovjet-Unie is het Ruud Gullit die de score opent met een kopbal, een wereldberoemd doelpunt van Van Basten brengt de eindstand op 2-0. Hiermee kon Gullit als aanvoerder de eerste, en tot op heden enige trofee van het Nederlands Elftal als eerste in de lucht houden.

De Europees kampioen kwalificeert zich ook voor het WK 1990, en de verwachtingen zijn hoog. Gullit, net terug van de knieblessure die hem bijna het gehele seizoen aan de kant hield, was wederom als aanvoerder van de partij. In de wedstrijden werd echter duidelijk dat hij nog veel wedstrijdritme miste, en was dan ook ver van zijn normale niveau verwijderd. Wel scoorde hij een belangrijke treffer in de groepswedstrijd tegen Ierland, waardoor men de eerste fase overleefde. Evenals twee jaar eerder kwam men tegenover West-Duitsland te staan, de uiteindelijk winnaar bleek met 2-1 te sterk. Het zwakke toernooi van Nederland werd deels geweten aan de incidenten binnen de spelersgroep.

Na het teleurstellende WK kwalificeert Oranje zich wel weer voor het EK 1992, Gullit speelde vijf kwalificatiewedstrijden. Op het eindtoernooi haalt Oranje haar revanche op Duitsland, maar wordt wederom uitgeschakeld door uiteindelijke winnaar, Denemarken. Na dit toernooi komt Gullit nog slechts 5 keer in actie voor Oranje, raakt in conflict met Dick Advocaat, en bedankt uiteindelijk voor de nationale ploeg.

Erelijst als speler :

Nederlands Voetballer van het Jaar uit de Eerste Divisie (1981)
Nederlands Voetballer van het Jaar (1984)
Nederlands Voetballer van het Jaar (1986)
Europees Voetballer van het Jaar (1987)
Wereldvoetballer van het Jaar (1987)
Wereldvoetballer van het Jaar (1989)

Kampioen Eerste Divisie 1980/1981 (HFC Haarlem)
Nederlands landskampioen 1983/1984 (Feyenoord)
Nederlands landskampioen 1985/1986 (PSV)
Nederlands landskampioen 1986/1987 (PSV)
Nederlandse beker 1983/1984
Italiaans landskampioen 1987/1988 (AC Milan)
Italiaans landskampioen 1991/1992 (AC Milan)
Italiaans landskampioen 1992/1993 (AC Milan)
Italiaanse Super Cup 1988 (AC Milan)
Italiaanse Super Cup 1992 (AC Milan)
Italiaanse Super Cup 1994 (AC Milan)
Europacup I 1988/1989 (AC Milan)
Europacup I 1989/1990 (AC Milan)
UEFA Super Cup 1989 (AC Milan)
UEFA Super Cup 1990 (AC Milan)
FIFA Wereldbeker voor clubteams 1989 (AC Milan)
FIFA Wereldbeker voor clubteams 1990 (AC Milan)
Italiaanse beker 1993/1994 (Sampdoria)
Engelse beker 1996/1997 (Chelsea)

Europees kampioen 1988

Lijkt me geen slechte carriere

Eén van de beste tien voetballers uit Nederland.

Gullit nooit zelf zien voetballen. Alleen van video's natuurlijk. Als trainer is het op de FA CUP na weinig geworden. Als analist vind ik hem ook niks.

quote:

Op dinsdag 1 september 2009 15:36 schreef borisz het volgende:
Gullit nooit zelf zien voetballen. Alleen van video's natuurlijk. Als trainer is het op de FA CUP na weinig geworden. Als analist vind ik hem ook niks.

Ik zag hem in 1978 tegen FC Den Bosch spelen.

Hij was als 16 jarige speler laatste man en stoomde toen al door alle linies heen naar voren.

Ik weet nog dat ik dacht wie is dat in hemelsnaam ? Wat een talent.

Als je als speler op alle posties wereldklasse bent behalve als doelman ben je een grootheid.

Het Charisma van Gullit was ook ongekend. Als je in de spelerstunnel naast die dreadlocks met aanvoerband en zijn borst vooruit stond moest je al een achterstand inhalen.

Grote voetballer.

2 september 2006. Nederland boekt een legendarische 0-1 overwinning op Luxemburg.

1985 - Abe Lenstra overleden

quote:

Op woensdag 2 september 2009 14:12 schreef numero_uno het volgende:
1985 - Abe Lenstra overleden

Oe. Ook memorabel idd.

Ook een top tien voetballer.

quote:

Op woensdag 2 september 2009 16:55 schreef Blawh het volgende:

[..]

Toch heeft hij ook bij Feyenoord wel goede dingen gedaan. Salomon Kalou zat bij Excelsior onder Been regelmatig op de bank, Gullit gooide hem direct in de basis waardoor K2 ontstond.

K2 stond bij Excelsior soms niet in de basis om hem te sparen hij was 16/17.

quote:

Op woensdag 2 september 2009 17:00 schreef Blawh het volgende:

[..]

Hij zat in Juni 2004 op de bank bij Excelsior, vanaf begin Augustus 2004 een heel seizoen in de basis bij Feyenoord.

Ok. Gullit stond eerder in de basis

Blawh waar ben he ?

Het begin was zo veelbelovend.

Het hoeft toch niet alleen van Blawh af te hangen?
Kom zelf eens met een mooi uitgebreid stuk.

quote:

Op vrijdag 4 september 2009 19:07 schreef sjimz het volgende:
Het hoeft toch niet alleen van Blawh af te hangen?
Kom zelf eens met een mooi uitgebreid stuk.

Kijk eens terug. Ik deed mijn best. Ik refereer aan Blawh omdat ie in het begin juist zo goed bezig was.

Je zag de naam tong80 weer en reageert out of the blue

Ik reageerde omdat dit topic in myAT naar boven kwam.

quote:

Op vrijdag 4 september 2009 19:12 schreef sjimz het volgende:
Ik reageerde omdat dit topic in myAT naar boven kwam.

Whatever

Jammer. Ik heb geprobeerd het weer tot leven te wekken.

Ben zo'n beetje de enige die er iets van wil maken. Dan gaat de lol er wel vanaf.

Bedankt Blawh.

quote:

Piet Romeijn (10-09-1939) en de geboorte van hi-ha-hondelul

Piet Romeijn werd op zijn zevende lid van SVV uit zijn geboorteplaats Schiedam. Op zijn zestiende stond hij daar al in het eerste. Op 27 juli 1962 werd hij door Feyenoord van SVV gekocht als vervanger voor Gerard Kerkurn, die een jaar later zou stoppen.

Romeijn verrichtte zwaar werk als dakbedekker en via bemiddeling van trainer Willy Kment kwam hij als controleur in de haven terecht. In Schiedam had hij een tijdlang een eigen sportzaak. Als Feyenoorder drong Romeijn door tot het Nederlands Elftal. Hij maakte zijn debuut op 29 november 1967 tegen de Sovjetunie in de Kuip. Romeijn kreeg zijn kans omdat de Ajacieden weigerden in het Nederlands Elftal uit te komen en hij bezette de plaats van Suurbier. Nederland won door drie 'Feyenoord'doelpunten. De eerste twee kwamen van Henk Wery, die toen nog voor DOS speelde, de derde was van debutant Piet Romeijn. Hoewel trainer Georg Kessler van de bank riep, dat Romeijn niet moest schieten, schoot Romeijn de bal precies in de kruising.

Hoogtepunten in zijn loopbaan waren het winnen van de Europacup in 1970 en de twee duels om de Wereldbeker in hetzelfde jaar. Op 7 december 1969 werd Piet Romeijn officieel gewaarschuwd door scheidsrechter Arie van Gemert omdat hij direct na afloop van de wedstrijd Fe Twente-Feyenoord (1-1) Van Gemert bedankte voor zijn leiding en daaraan 'hondelul' toevoegde. Mede omdat zijn hond kort tevoren was overleden, reageerde Van Gemert woedend. Nog even werd geprobeerd het gewraakte woord terug te brengen tot 'onbenul', maar het was tevergeefs. Romeijn werd door Feyenoord beboet met 350 gulden en nog diezelfde week door de KNVB met hetzelfde bedrag.

Toen het woord in de krant verscheen heeft jarenlang bij een vermeende scheidsrechterlijke dwaling de kreet 'Hi, ha, hondelul' door de stadions geschald. Eind november 1971 speelde Romeijnzijn laatste wedstrijd voor Feyenoord en keerde voor een halfjaar terug naar SVV. Daarna speelde hij nog een jaar bij de amateurs van het Schiedamse DHS en nog jaren met oud-Feyenoord.

Nog op de valreep voor vandaagin 1987: De megatransfer van Ruud Gullit voor 17 miljoen gulden van PSV naar AC Milan

Wat een geweldig topic. Ik heb er speciaal een account voor aangemaakt om weer nieuw leven in dit topic te blazen.

Ik zal morgen zien of ik wat kan vinden voor 11 januari.

11 januari 1995:

quote:

Denis Neville (Londen, 6 mei 1915 Rotterdam, 11 januari 1995) was een Engels voetballer en voetbaltrainer.

Als voetballer kwam Neville vanaf 1932 uit voor de Londense club Fulham, dat destijds in de Engelse tweede divisie speelde. Hij stond bekend als een harde verdediger. In de Tweede Wereldoorlog diende hij in het Britse leger en werd hij uitgezonden naar Afrika, Italië en Israël. Na de oorlog keerde hij kort terug bij Fulham, maar in 1946 besloot hij zijn voetbalcarrière te beëindigen. Hij behaalde vervolgens de diploma's om trainer te mogen worden. Tevens volgde hij een scheidsrechtersopleiding.

Zijn trainersloopbaan startte Neville bij Odense BK in Denemarken. Op de Olympische Zomerspelen 1948 was hij coach van het Deense nationale elftal, dat brons behaalde. Hij was vervolgens trainer van achtereenvolgens het Italiaanse Atalanta Bergamo en het Belgische Berchem Sport. In 1954 werd hij door de Engelse voetbalbond aangesteld om in India trainer- en scheidsrechteropleidingen op te zetten en voetbalteams en het Indiaas elftal te begeleiden. In 1955 werd hij coach van het Nederlandse Sparta.

Neville bleef acht jaar verbonden aan Sparta. In deze periode werd de club landskampioen (1959) en won het tweemaal de KNVB beker (1958 en 1962). In de Europacup I baarde Sparta in 1959 opzien door de Schotse kampioen Glasgow Rangers in het Ibroxpark in Glasgow met 1-0 te verslaan. Na een beslissingswedstrijd werd Sparta echter toch uitgeschakeld. In 1963 besloot hij bij Sparta te vertrekken en trad hij in dienst van het Haagse SHS (in 1964 hernoemd tot Holland Sport), dat uitkwam in de Eerste divisie. Zonder grote aankopen werd hij in zijn eerste seizoen derde met SHS en kwam de ploeg één punt te kort voor promotie. Volgende seizoenen verliepen echter minder succesvol.

Met toestemming van Holland Sport werd Neville in 1964 aangesteld als tijdelijk trainer van het Nederlands elftal, als opvolger van Elek Schwartz. Na een nederlaag in november 1965 tegen Zwitserland besloot hij terug te treden als bondscoach en zich weer enkel te richten op Holland Sport. Hij werd opgevolgd door Georg Kessler. Holland Sport verkeerde inmiddels echter in de onderste regionen van de Eerste divisie en aan het eind van het seizoen besloten de trainer en de club uit elkaar te gaan. Neville keerde terug naar Engeland waar hij manager/trainer werd van Canvey Island FC. In 1978 keerde hij terug naar Nederland. Hij was nog enkele jaren trainer van amateurclub TOGB uit Berkel en Rodenrijs.

Neville was getrouwd met een Nederlandse vrouw. In 1995 overleed hij op 79-jarige leeftijd in een Rotterdams verpleeghuis.

Ook is er een tribune naar hem vernoemd op het Kasteel in Rotterdam.

12 januari 1999:

Aad de Mos wordt ontslagen bij Werder Bremen, hij is vanaf medio oktober in dienst.

Er komt echter iets leuks achterweg:

quote:

Aad de Mos vecht ontslag bij Werder Bremen aan

DEN HAAG, BREMEN (ANP) - Aad de Mos eist zijn rentree als trainer bij Werder Bremen. Volgens zijn advocaat mr. G. Knoops uit Amsterdam staan de koffers in Eindhoven gepakt en kan De Mos de training als het aan hem ligt zo spoedig mogelijk hervatten.

De dinsdag ontslagen trainer heeft inmiddels twee advocaten in de arm genomen, onder wie de Duitser Prinz, die is gespecialiseerd in arbeidsrecht. De juristen zijn ervan overtuigd dat het ontslag nietig is en laten zo nodig de rechter uitspraak doen. De advocaten startten gisteren een civiele procedure bij een rechtbank in Bremen. De eisen zijn: de rechter dient het ontslag nietig te verklaren. De Mos moet weer worden aangesteld als trainer, met doorbetaling van salaris. Werder krijgt nog kans op de eisen te reageren, waarna de rechter vermoedelijk binnen twee weken uitspraak doet.

Manager Lemke liet al weten dat er geen sprake kan zijn van een rentree van De Mos. De actie van de 48-jarige Eindhovenaar lijkt een spel om een zo hoog mogelijke afkoopsom binnen te halen. Duitse media speculeren in dit verband op een bedrag van meer dan een miljoen gulden. Zijn contract liep nog.

Volgens Knoops is zijn cliënt echter daadwerkelijk van plan weer aan de slag te gaan bij de Vize-Meister van Duitsland. “Hij is professioneel genoeg om weer met iedereen te werken. Maar zeker is dat zijn naam is geschaad. Ik denk dat de leiding van Werder zich behoorlijk in de vingers heeft gesneden.”

De Mos' advocaten Knoops en Prinz lieten woensdag een brief bezorgen bij manager Willi Lemke van Bremen. Ze lieten daarin weten dat het ontslag naar Duits recht nietig is. Knoops: “In de ontslagbrief van De Mos stond dat hij is weggestuurd omdat zijn uitspraken in Der Spiegel van 18 december het aanzien van de club hebben geschaad en daardoor het vertrouwen tussen partijen is geschonden. Volgens Duits recht dient in zo'n geval ontslag te volgen binnen veertien dagen. Dat is niet gebeurd.” Bovendien houdt De Mos vol dat de saillante strofen niet uit zijn mond kwamen.

Knoops: “De club heeft toen van De Mos geëist dat hij de vermeende uitspraken zou aanvechten. Dat heeft hij gedaan, maar kennelijk heeft het bestuur van Bremen niet de zorgvuldigheid betracht op de uitspraak te wachten.” De Mos kreeg pas op 9 januari, de dag dat Werder de training na de winterstop hervatte, te horen dat hij thuis kon blijven. Werder heeft een belabberde serie wedstrijden achter de rug, met elf duels op rij zonder zege.

Lemke zocht woensdagavond nog contact met Prinz om tot een schikking te komen. De advocaat is daarop niet ingegaan. Volgens Knoops is De Mos onder druk van de Duitse media alsnog ontslagen, nadat Lemke eerder meerdere keren zijn vertrouwen had uitgesproken in de voormalige oefenmeester van Ajax, KV Mechelen, Anderlecht en PSV. Sommige kranten tekenden zelfs uitspraken van De Mos op waarin hij zelf zijn ontslag aanbood. Lemke wees toen echter alle suggesties van de hand en hield de trainer aan zijn contract.

Het Duitse weekblad Der Spiegel tekende onder meer de volgende uitspraken uit de mond van De Mos op, in de uitgave van 18 december: “Met deze club wordt het nooit wat.” Hij wilde wel weer bij een “echte voetbalclub” werken, “zonder intriges en het grote geld, in plaats daarvan met goede mensen met een voetbalhart.” Der Spiegel baseerde zich daarbij op verhalen in een paar Belgische kranten die op 7 december waren verschenen. Belgische verslaggevers spraken De Mos na de uitschakeling door PSV in de derde ronde van het toernooi om de UEFA-beker. De Mos heeft overigens ontkend met de Belgen te hebben gesproken in café Jimmy's, waar hij net als de andere aanwezigen nogal veel bier tot zich nam.

Der Spiegel hoorde dinsdag een rechter uitspreken dat het blad in de volgende uitgave de uitspraken van De Mos dient te rectificeren. Het blad gaat daartegen mogelijk in beroep. Prinz zegt dat hij nog voor het ontslag tegen de leiding van Werder Bremen heeft gezegd dat de kansen op succes in de zaak tegen Der Spiegel groot waren. Prinz verklaarde dat De Mos zijn tewerkstelling eerst via Bremen wil regelen. Pas daarna schakelt hij de rechter in. In 1991 won Prinz een soortgelijke zaak in naam van Roland Koch, die was ontslagen als trainer van Osnabrück. Koch kreeg ongeveer 200 000 Mark uitgekeerd.

Aad afkoopsom dus