VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
De meest sensationele ontknoping van een finale die ik heb meegemaakt denk ik.
26 mei 1999 - Manchester United wint de Champions League. In de finale in Barcelona zegeviert de Engelse voetbalclub met 2-1 ten koste van het Duitse Bayern München.
Camp Nou, Barcelona
Toeschouwers: 90,045
Scheidsrechter: Pierluigi Collina
Manchester United 2 – 1 Bayern Munchen
Basler 6'
Sheringham 90+1'
Solskjær 90+3'
26 mei 1999 - Manchester United wint de Champions League. In de finale in Barcelona zegeviert de Engelse voetbalclub met 2-1 ten koste van het Duitse Bayern München.
Camp Nou, Barcelona
Toeschouwers: 90,045
Scheidsrechter: Pierluigi Collina
Manchester United 2 – 1 Bayern Munchen
Basler 6'
Basler 6'Sheringham 90+1'
Solskjær 90+3'
quote:De finale van de Champions League van het seizoen 1998/1999 ging tussen Manchester United en Bayern München. Maar hoe bereikten deze teams de finale?
Manchester United
Groep D was, zonder twijfel, de poule des doods tijdens de Champions League van het seizoen 1998/1999. Met de Spaanse kampioen FC Barcelona, de Engelse vice-kampioen Manchester United en ook de Duitse vice-kampioen Bayern München bevatte de groep drie absolute topfavorieten voor de titel. Eén, of mogelijk zelfs twee van deze teams, zou de kwartfinale dus in ieder geval níet halen. Manchester United besefte waar het om ging en speelde, vanaf de eerste speeldag, een zeer sterke groepsfase. Na gelijke spelen tegen Barcelona (3-3) en Bayern (2-2), wonnen de Engelsen tweemaal met zeer ruime cijfers van Brøndby, de zwakke broeder in de groep. Na een 2-6 zege in Denemarken won Manchester in eigen stadion zelfs met 5-0 van de arme Scandinaviërs. Toen Manchester hierna ook in Camp Nou een 3-3 gelijkspel uit het vuur sleepte, lonkte een plaats in de kwartfinale. Niet als groepswinnaar, Bayern München had immers één puntje meer, maar wel als één van de twee beste nummers twee. Door het laatste duel gelijk te spelen tegen Bayern München (2-2), was deze plaats in de kwartfinale veiliggesteld.
In de kwartfinale stuitte Manchester United op Internazionale, de vice-kampioen van Italië. De Milanezen hadden in de groepsfase veel indruk gemaakt door Real Madrid achter zich te laten, maar kwamen duidelijk tekort ten opzichte van het jonge en frisse Manchester United. Op Old Trafford wonnen de Engelsen door twee goals van Dwight Yorke al met 2-0, waarmee de return tot een formaliteit gemaakt was. In Italië werd het vervolgens 1-1. Na de confrontatie met Inter, wachtte in de halve eindstrijd opnieuw een Italiaanse ploeg, namelijk Juventus. Het duel tussen Juventus en Manchester zou legendarisch worden. Na een 1-1 gelijkspel in Engeland kwam Juventus in het eigen Delle Alpi binnen een kwartier op 2-0, waarna de confrontatie beslist leek. De Engelsen knokten zich echter terug en wonnen uiteindelijk met 2-3. Keane, Yorke en Andy maakten de Engelse doelpunten, namens Juventus was Filippo Inzaghi tweemaal trefzeker.
Bayern München
Bayern München zat, zoals gezegd, in dezelfde groep als Manchester United. Waar de Engelsen echter het toonbeeld van regelmatigheid waren met twee zeges en vier gelijke spelen, begonnen de Duitsers bijzonder slecht. Op bezoek bij Brøndby verloren de Zuid-Duitsers met 2-1, waarmee de ploeg direct alle kansen op de kwartfinale leek te verspelen. De ploeg besefte zich dat het vanaf dat moment geen steken meer mocht laten vallen en met name FC Barcelona werd hier het slachtoffer van. Bayern won zowel uit (0-1) als thuis (2-1) van de Catalanen, waarmee het uitstekende zaken deed in de strijd om groepswinst. Omdat het verder twee keer de punten deelde met Manchester en de thuiswedstrijd tegen Brøndby wél won (2-0), wonnen de Duitsers de groep. Opvallend was hierbij de Bayern een doelsaldo had van slechts +3, een doelgemiddelde dat volledig in het niet viel bij dat van bijvoorbeeld Manchester (+9).
De loting voor de kwartfinale koppelde Bayern München aan een oude bekende, namelijk 1.FC Kaiserslautern. Dit was koren op de molen van Bayern, want de Zuid-Duitsers zaten vol revanchegevoelens. Een seizoen eerder had Kaiserslautern, als promovendus nota bene, immers de landstitel voor de neus van Bayern weggekaapt. Dit 'foutje' moest rechtgezet worden en deze CL-duels waren daar een mooie gelegenheid voor. Het arme Kaiserslautern maakte geen schijn van kans. Na een 2-0 zege in München, won Bayern in Kaiserslautern met liefst 0-4. Na dit Duitse onderonsje moest Bayern voor de halve eindstrijd afreizen naar Oekraïne, waar het sterke Dynamo Kiev wachtte. De ploeg van coach Valeri Lobanovski had eerder dit seizoen vriend en vijand verbaasd door onder meer Arsenal en Real Madrid uit te schakelen en leek ook tegen Bayern op weg naar een stunt. In Kiev kwam Dynamo op een 2-0 voorsprong, maar Bayern wist alsnog een 3-3 gelijkspel af te dwingen. Hierna wonnen de Duiters de return met 1-0.
De Finale
De eindstrijd van het seizoen 1998/1999 is één van de meest bizarre finales ooit. Bayern München speelde uitstekend, kwam al na zes minuten op voorsprong via Mario Basler en leek het duel simpel uit te spelen. De Duitsers waren veel beter dan Manchester en hadden recht op nog minimaal één of twee doelpunten. Dat het 1-0 bleef, leek de Duitsers echter niet te deren. Er leek geen vuiltje aan de lucht, het bewierookte Manchester United was volkomen kansloos. Bayern-coach Ottmar Hitzfeld waagde het in de slotfase zelfs aan om publiekswissels te gunnen aan Lothar Matthäus en Mario Basler, twee steunpilaren van zijn elftal. Duitsland vierde al feest, tot de blessuretijd aanbrak.
Wat er in deze blessuretijd gebeurde, valt eigenlijk met geen pen te beschrijven. Vanuit het niets tikte invaller Teddy Sheringham uit een corner de gelijkmaker binnen, waarna een andere invaller, Ole Gunnar Solskjaer, even later dit kunstje herhaalde. Ook hij werkte een hoekschop achter Bayern-doelman Kahn, die verslagen achterbleef. Uitgerekend tegen een Duitse ploeg, die toch de reputatie hebben altijd in de laatste minuut toe te slaan, sloeg Manchester in blessuretijd genadeloos toe. Bayern-spelers bleven gedesillusioneerd achter, de beelden van de huilenden Matthäus, Kahn en alle andere gingen de hele wereld over. Manchester, met Jaap Stam als sterkhouder, vierde feest.
Vandaag ook een feature op de BBC-site met Kahn over die wedstrijd
http://news.bbc.co.uk/sport2/hi/football/europe/8063276.stm
http://news.bbc.co.uk/sport2/hi/football/europe/8063276.stm
PSV --- Chelsea FC --- Frank Lampard --- Heinz-Harald Frentzen --- Timo Glock
26 mei 2002 - De oudste club van het betaalde voetbal, Sparta, degradeert voor het eerst sinds de invoering van de eredivisie.
Lijdensweg op Spangen
26 mei 2002 zal vooralsnog als zwartste bladzijde de clubgeschiedenis in gaan. Traditieclub Sparta, behoudens de topdrie de enige club die sinds de invoering van het betaalde voetbal niet degradeerde, viel niet weg te denken uit de eredivisie. Toch kwam het zover. Na twee goed verlopen nacompetities in de drie voorgaande seizoenen werd het noodlot een keer te veel getart.
De onheilspellende donkere lucht boven Spangen, voor de aftrap, was tekenend. Later zou de lijdensweg voor de spelers bij vlagen worden begeleid door een stortbui. "Echt weer om te degraderen", liet een supporter zich vooraf treffend ontvallen. Alsof die zich na de decepties tegen Volendam en Excelsior reeds had neergelegd bij het drama. De spelers hadden zich er, getuige de openingsfase, nog niet mee verzoend. Het bleek om een laatste stuiptrekking te gaan. Behoudens een uitstekend schot van Nourdin Boukhari en een poging van Aron Winter, doofde het Rotterdamse vlammetje langzaam maar zeker. Emiel van Eijkeren leidde de definitieve ondergang in en meteen na rust deden Peter Hofstede (wonderschone treffer) en Youri Petrov de rest. Illustratief voor de Spartaanse onmacht kreeg Boukhari alleen voor Roland Jansen de bal niet in de touwen. Iets wat Davy De Fauw van dichtbij later wel lukte, waardoor de grafstemming heel even plaatsmaakte voor jubel.
"Dit is een trieste dag. Dit moet je verwerken", somberde gentleman Frank Rijkaard, die daarom nog "niet intensief" over de toekomst wilde praten. "De Schwung heeft er nooit echt ingezeten", vatte hij het rommelige seizoen kort samen. "Voor vandaag had ik nog een beetje hoop, maar we konden het niet waarmaken. De échte intentie om het af te dwingen, kon ik niet ontdekken. Er was te weinig weerstand. Hoe dat komt? Dan moet je ook kijken naar de samenstelling van de selectie. De één kan het opbrengen en de ander heeft daar meer moeite mee."
Frank Rijkaard sombert.
"Volendam-thuis (1-3, red.) was cruciaal", aldus de oud-bondscoach, die zijn contract respecteert en normaal gesproken met Sparta mee gaat naar de Gouden Gids Divisie. Het dreigement, eerder in de week, moet Rijkaard innerlijk niet onaangedaan hebben gelaten. Het uiterlijk wilde liever zwijgen. "Ik had liever gezien dat het uit de publiciteit was gehouden. Ik heb het opzij gezet, stop dat soort dingen liever weg en heb er met de spelers niet over gesproken."
"Hij heeft zich professioneel opgesteld naar ons. Maar je word er wel stil van, en tegelijkertijd kwaad. Dat er in de emotie iets geuit wordt, is begrijpelijk, maar niet zó iets", keek doelman Frank Kooiman nog even terug. Even daarvoor had de Spartaan hevig geëmotioneerd het veld verlaten. "Het is jammer, maar terecht. We hebben geen enkele wedstrijd in de nacompetitie kunnen domineren. Daar moet je je ogen niet voor sluiten. Ondanks de eerdere tegenvallende seizoenen, bleef Sparta gezien de publieke belangstelling echter leven onder de mensen. Daarom moet deze club straks weer een stabiele eredivisieclub kunnen worden. RKC en NEC hebben ook jaren tegen degradatie aangehikt, sloegen zich er doorheen en zijn gaan bouwen. Dat kan als voorbeeld dienen voor Sparta."
Op de golf van emotie hoopt technisch directeur Dolf Roks dat er mensen opstaan die de stap terug willen verzachten. "Of er gedwongen ontslagen zullen plaatshebben, weet ik nog niet. De begroting moet worden teruggeschroefd en het gemakkelijkst wordt gesneden in een spelersgroep. Dit is misschien ook een moment om de invulling van je organisatie te herzien. Je moet de ambitie uitspreken om snel terug te keren, maar ook realistisch zijn. Het wordt moeilijk, maar we lopen er niet voor weg." Toen speler Steve Goossen vervolgens wel wilde weglopen - naar zijn auto - werd hij belaagd. Eenmaal gesust, keerde de stilte terug op Spangen. Het geluid van rouw.
Sparta - ADO Den Haag 1-3
45. Van Eijkeren 0-1
48. Hofstede 0-2
52. Petrov 0-3
75. De Fauw 1-3.
Scheidsrechter: Haverkort.
Toeschouwers: 4820.
Gele kaart: Boukhari (Sparta), Bodde (ADO Den Haag).
* Een aantal dagen na de degradatie maakte Rijkaard bekend alsnog te vertrekken bij Sparta.
Lijdensweg op Spangen
26 mei 2002 zal vooralsnog als zwartste bladzijde de clubgeschiedenis in gaan. Traditieclub Sparta, behoudens de topdrie de enige club die sinds de invoering van het betaalde voetbal niet degradeerde, viel niet weg te denken uit de eredivisie. Toch kwam het zover. Na twee goed verlopen nacompetities in de drie voorgaande seizoenen werd het noodlot een keer te veel getart.
De onheilspellende donkere lucht boven Spangen, voor de aftrap, was tekenend. Later zou de lijdensweg voor de spelers bij vlagen worden begeleid door een stortbui. "Echt weer om te degraderen", liet een supporter zich vooraf treffend ontvallen. Alsof die zich na de decepties tegen Volendam en Excelsior reeds had neergelegd bij het drama. De spelers hadden zich er, getuige de openingsfase, nog niet mee verzoend. Het bleek om een laatste stuiptrekking te gaan. Behoudens een uitstekend schot van Nourdin Boukhari en een poging van Aron Winter, doofde het Rotterdamse vlammetje langzaam maar zeker. Emiel van Eijkeren leidde de definitieve ondergang in en meteen na rust deden Peter Hofstede (wonderschone treffer) en Youri Petrov de rest. Illustratief voor de Spartaanse onmacht kreeg Boukhari alleen voor Roland Jansen de bal niet in de touwen. Iets wat Davy De Fauw van dichtbij later wel lukte, waardoor de grafstemming heel even plaatsmaakte voor jubel.
"Dit is een trieste dag. Dit moet je verwerken", somberde gentleman Frank Rijkaard, die daarom nog "niet intensief" over de toekomst wilde praten. "De Schwung heeft er nooit echt ingezeten", vatte hij het rommelige seizoen kort samen. "Voor vandaag had ik nog een beetje hoop, maar we konden het niet waarmaken. De échte intentie om het af te dwingen, kon ik niet ontdekken. Er was te weinig weerstand. Hoe dat komt? Dan moet je ook kijken naar de samenstelling van de selectie. De één kan het opbrengen en de ander heeft daar meer moeite mee."
Frank Rijkaard sombert.
"Volendam-thuis (1-3, red.) was cruciaal", aldus de oud-bondscoach, die zijn contract respecteert en normaal gesproken met Sparta mee gaat naar de Gouden Gids Divisie. Het dreigement, eerder in de week, moet Rijkaard innerlijk niet onaangedaan hebben gelaten. Het uiterlijk wilde liever zwijgen. "Ik had liever gezien dat het uit de publiciteit was gehouden. Ik heb het opzij gezet, stop dat soort dingen liever weg en heb er met de spelers niet over gesproken."
"Hij heeft zich professioneel opgesteld naar ons. Maar je word er wel stil van, en tegelijkertijd kwaad. Dat er in de emotie iets geuit wordt, is begrijpelijk, maar niet zó iets", keek doelman Frank Kooiman nog even terug. Even daarvoor had de Spartaan hevig geëmotioneerd het veld verlaten. "Het is jammer, maar terecht. We hebben geen enkele wedstrijd in de nacompetitie kunnen domineren. Daar moet je je ogen niet voor sluiten. Ondanks de eerdere tegenvallende seizoenen, bleef Sparta gezien de publieke belangstelling echter leven onder de mensen. Daarom moet deze club straks weer een stabiele eredivisieclub kunnen worden. RKC en NEC hebben ook jaren tegen degradatie aangehikt, sloegen zich er doorheen en zijn gaan bouwen. Dat kan als voorbeeld dienen voor Sparta."
Op de golf van emotie hoopt technisch directeur Dolf Roks dat er mensen opstaan die de stap terug willen verzachten. "Of er gedwongen ontslagen zullen plaatshebben, weet ik nog niet. De begroting moet worden teruggeschroefd en het gemakkelijkst wordt gesneden in een spelersgroep. Dit is misschien ook een moment om de invulling van je organisatie te herzien. Je moet de ambitie uitspreken om snel terug te keren, maar ook realistisch zijn. Het wordt moeilijk, maar we lopen er niet voor weg." Toen speler Steve Goossen vervolgens wel wilde weglopen - naar zijn auto - werd hij belaagd. Eenmaal gesust, keerde de stilte terug op Spangen. Het geluid van rouw.
Sparta - ADO Den Haag 1-3
45. Van Eijkeren 0-1
48. Hofstede 0-2
52. Petrov 0-3
75. De Fauw 1-3.
Scheidsrechter: Haverkort.
Toeschouwers: 4820.
Gele kaart: Boukhari (Sparta), Bodde (ADO Den Haag).
* Een aantal dagen na de degradatie maakte Rijkaard bekend alsnog te vertrekken bij Sparta.
26 mei 1993: Laatste wedstrijd Marco van Basten
Het is zo’n avond die nog lang zou nazingen in de harten van voetballiefhebbers over de hele wereld. AC Milan speelt in het eigen San Siro tegen Juventus om de Trofeo Silvio Berlusconi, het is niet meer dan een veredeld oefenpotje. Toch bevolken meer dan zestigduizend toeschouwers de tribunes van het majestueuze stadion, allemaal met klamme handjes en een verhoogde hartslag. Ook op de reservebank zit een man die zijn emoties nauwelijks de baas kan. Hij kruipt weg in zijn zwarte trui, bang voor het onvermijdelijke.
Dan betreedt Marco van Basten het veld. Het is twee jaar na zijn laatste wedstrijd in het shirt van AC Milan. Twee jaar heeft hij geprobeerd zijn kapotte enkel aan de praat te krijgen. Tevergeefs. San Marco stopt.
En dus weent de voetbalwereld. Van Basten krijgt het afscheid van held. Het applaus dat op hem neerdaalt, gaat alle proporties te buiten. Ondertussen schrompelt in de dug-out iemand verder ineen. Hij breekt, laat alle principes van een Italiaanse machoman varen en huilt. Zijn naam? Fabio Capello, succesvol oefenmeester van AC Milan.
Het is zo’n avond die nog lang zou nazingen in de harten van voetballiefhebbers over de hele wereld. AC Milan speelt in het eigen San Siro tegen Juventus om de Trofeo Silvio Berlusconi, het is niet meer dan een veredeld oefenpotje. Toch bevolken meer dan zestigduizend toeschouwers de tribunes van het majestueuze stadion, allemaal met klamme handjes en een verhoogde hartslag. Ook op de reservebank zit een man die zijn emoties nauwelijks de baas kan. Hij kruipt weg in zijn zwarte trui, bang voor het onvermijdelijke.
Dan betreedt Marco van Basten het veld. Het is twee jaar na zijn laatste wedstrijd in het shirt van AC Milan. Twee jaar heeft hij geprobeerd zijn kapotte enkel aan de praat te krijgen. Tevergeefs. San Marco stopt.
En dus weent de voetbalwereld. Van Basten krijgt het afscheid van held. Het applaus dat op hem neerdaalt, gaat alle proporties te buiten. Ondertussen schrompelt in de dug-out iemand verder ineen. Hij breekt, laat alle principes van een Italiaanse machoman varen en huilt. Zijn naam? Fabio Capello, succesvol oefenmeester van AC Milan.
quote:Marcel (Marco) van Basten (Utrecht, 31 oktober 1964) is een Nederlands oud-voetballer en oud-international. Hij speelde profvoetbal van 1982 tot 1995 voor Ajax en AC Milan. Van Basten werd geroemd om zijn balvastheid, techniek, tactische klasse, sublieme afronding en wordt gezien als de beste Nederlandse spits aller tijden en één van de besten ter wereld ooit. Zijn profcarrière werd vroegtijdig beëindigd door een hardnekkige enkelblessure. Van Basten won als speler meerdere individuele prijzen waaronder Wereldvoetballer van het Jaar en de Gouden Bal.
Van Basten speelde bij UVV van 1971/'72 - 1979/'80, bij USV Elinkwijk 1980/'81, bij AFC Ajax van 1981/'82 - 1986/'87 en vervolgens bij AC Milan in Italië van 1987/'88 - 1994/'95. Voor deze clubs speelde hij in totaal 280 competitiewedstrijden en scoorde daarin 218 doelpunten.
In 1993 liep Van Basten een zware blessure aan zijn enkel op. Zijn enkel was al vaker geblesseerd geweest door zware tackles van zijn tegenstanders en was dus bijzonder kwetsbaar. Van Basten ging een langdurig proces is van veel revalideren met soms experimentele methoden om weer te kunnen voetballen. Na twee jaar ploeteren besluit Van Basten om officieel te stoppen met profvoetbal. Onder een staande ovatie van het publiek van AC Milan en onder toeziend oog van een huilende Fabio Capello nam Van Basten afscheid in San Siro. Daarna sloot Van Basten zich voor lange tijd af van het voetbal om zich te concentreren op golf. Van Basten speelde daarna alleen nog een enkele wedstrijd bij een memorial wedstrijd voor het Nederlands elftal, waarin hij 6 jaar na zijn stoppen nog steeds liet zien een fantastische techniek te hebben.
De laatste wedstrijd van an Marco was trouwens de eerste finale van de Champions League, Het duel tussen Marseille en AC Milan werd met 1-0 gewonnen door de Fransen. Van Basten speelde ruim 85 minuten mee, maar zonder wedstrijdritme en met een verrotte enkel kon van Basten weinig potten breken.
Vreselijke wedstrijd was hetquote:Op dinsdag 26 mei 2009 12:07 schreef Blawh het volgende:
De laatste wedstrijd van an Marco was trouwens de eerste finale van de Champions League, Het duel tussen Marseille en AC Milan werd met 1-0 gewonnen door de Fransen. Van Basten speelde ruim 85 minuten mee, maar zonder wedstrijdritme en met een verrotte enkel kon van Basten weinig potten breken.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Aangezien het nog maar een uur 26 mei is wil ik deze aandragen, want er is nog nooit, en zal ook nooit, een team op een dramatischere manier kampioen worden.
Eigenlijk stond de titelkraker tussen Liverpool en Arsenal gepland halverwege april gepland in het seizoen 1988/1989. Maar de wedstrijd moest worden uitgesteld vanwege het verschrikkelijk Hillsborough-drama een week daarvoor, waar 96 Liverpool-fans bij omkwamen. De voetbalbond zag geen andere oplossing dan de wedstrijd te verplaatsen naar het einde van het seizoen. en zo bepaalde het lot dat uitgerekend de twee titelkandidaten op de slotdag 26 mei 1989, vandaag precies 20 jaar geleden, het onderling moesten gaan uitvechten wie zich kampioen van Engeland mocht noemen.
De titel had al lang veilig in een kluis moeten zitten voor Arsenal. Met nog een paar maanden te gaan hadden ze al 15 punten voorsprong opgebouwd op Liverpool. Maar gemakzucht sloop erin en Liverpool vocht zichzelf terug in de titelstrijd. De Reds boekten winst op winst, en de Londenaren zagen het onheil met de week dichterbij komen. Het kwam zelfs zo ver dat Arsenal de koppositie weggaf aan Liverpool. Toen de inhaalwedstrijd eenmaal zo ver was, stonden ze 3 punten achter. Een overwinning zou Arsenal weer op gelijke hoogte brengen, maar ze moesten met minimaal 2 goals verschil winnen om er op doelsaldo voorbij te gaan. En dat terwijl Liverpool in geen jaren met dergelijke cijfers verloren had. Niemand zag eigenlijk niets anders dan een 2e titel op rij voor de ploeg aan de Mersey.
Als kersvers bekerwinnaar stond Liverpool met vertrouwen in het veld van Anfield. In een wat tamme eerste helft was er niets merkbaar van een stunt. Kansen waren schaars en zonder al te veel moeite bracht Liverpool de 0-0 naar de rust. Na de hervatting sloeg Arsenal dan toch snel toe. Een indirecte vrije trap van Winterburn vanaf rechts draaide gevaarlijk in, en Smith kon vrijstaand binnenkoppen. Liverpool was woedend. In hun ogen had Smith de bal nooit aangeraakt en zou de goal dus niet mogen tellen. Na wat arbitraal overleg besloot scheidsrechter dat het gewoon een doelpunt was en dat Liverpool niet zo moest zeuren. Achteraf bleek het ook een correcte beslissing te zijn geweest.
In ieder geval, met de stand 0-1 wist dat Arsenal dat het onmogelijke toch dichtbij het mogelijke was gekomen. Ze hadden nog 1 goal nodig, en voerden de druk op, Arsenal trainer Graham wisselde een paar keer aanvallend, terwijl Liverpool loerde op de counter. Ondertussen moesten ze kost wat het kost een tegengoal voorkomen, en met het eindsignaal in zicht leek dat ook te gaan lukken. In de tweede minuut van blessuretijd was er nog 1 kans om nog iets van de titelhoop te maken voor Arsenal. Lee Dixon pompte een lange bal het strafschopgebied in, Smith kon de bal nog verlengen zo in het pad van Michael Thomas. Hij ontdeed zich van verdediger Nicol, sprintte op doel af en onder druk van twee spelers punterde hij de 0-2 binnen. Er waren nog enkele seconden te spelen en de wanhoopspoging van Liverpool om de boel nog recht te trekken was tevergeefs en zo won Arsenal de titel nog op miraculeuze wijze.
Eigenlijk stond de titelkraker tussen Liverpool en Arsenal gepland halverwege april gepland in het seizoen 1988/1989. Maar de wedstrijd moest worden uitgesteld vanwege het verschrikkelijk Hillsborough-drama een week daarvoor, waar 96 Liverpool-fans bij omkwamen. De voetbalbond zag geen andere oplossing dan de wedstrijd te verplaatsen naar het einde van het seizoen. en zo bepaalde het lot dat uitgerekend de twee titelkandidaten op de slotdag 26 mei 1989, vandaag precies 20 jaar geleden, het onderling moesten gaan uitvechten wie zich kampioen van Engeland mocht noemen.
De titel had al lang veilig in een kluis moeten zitten voor Arsenal. Met nog een paar maanden te gaan hadden ze al 15 punten voorsprong opgebouwd op Liverpool. Maar gemakzucht sloop erin en Liverpool vocht zichzelf terug in de titelstrijd. De Reds boekten winst op winst, en de Londenaren zagen het onheil met de week dichterbij komen. Het kwam zelfs zo ver dat Arsenal de koppositie weggaf aan Liverpool. Toen de inhaalwedstrijd eenmaal zo ver was, stonden ze 3 punten achter. Een overwinning zou Arsenal weer op gelijke hoogte brengen, maar ze moesten met minimaal 2 goals verschil winnen om er op doelsaldo voorbij te gaan. En dat terwijl Liverpool in geen jaren met dergelijke cijfers verloren had. Niemand zag eigenlijk niets anders dan een 2e titel op rij voor de ploeg aan de Mersey.
Als kersvers bekerwinnaar stond Liverpool met vertrouwen in het veld van Anfield. In een wat tamme eerste helft was er niets merkbaar van een stunt. Kansen waren schaars en zonder al te veel moeite bracht Liverpool de 0-0 naar de rust. Na de hervatting sloeg Arsenal dan toch snel toe. Een indirecte vrije trap van Winterburn vanaf rechts draaide gevaarlijk in, en Smith kon vrijstaand binnenkoppen. Liverpool was woedend. In hun ogen had Smith de bal nooit aangeraakt en zou de goal dus niet mogen tellen. Na wat arbitraal overleg besloot scheidsrechter dat het gewoon een doelpunt was en dat Liverpool niet zo moest zeuren. Achteraf bleek het ook een correcte beslissing te zijn geweest.
In ieder geval, met de stand 0-1 wist dat Arsenal dat het onmogelijke toch dichtbij het mogelijke was gekomen. Ze hadden nog 1 goal nodig, en voerden de druk op, Arsenal trainer Graham wisselde een paar keer aanvallend, terwijl Liverpool loerde op de counter. Ondertussen moesten ze kost wat het kost een tegengoal voorkomen, en met het eindsignaal in zicht leek dat ook te gaan lukken. In de tweede minuut van blessuretijd was er nog 1 kans om nog iets van de titelhoop te maken voor Arsenal. Lee Dixon pompte een lange bal het strafschopgebied in, Smith kon de bal nog verlengen zo in het pad van Michael Thomas. Hij ontdeed zich van verdediger Nicol, sprintte op doel af en onder druk van twee spelers punterde hij de 0-2 binnen. Er waren nog enkele seconden te spelen en de wanhoopspoging van Liverpool om de boel nog recht te trekken was tevergeefs en zo won Arsenal de titel nog op miraculeuze wijze.
quote:26 May 1989, 20:05
Anfield (41,783)
Liverpool - Arsenal 0-2
Smith 52' Thomas 92'
PSV --- Chelsea FC --- Frank Lampard --- Heinz-Harald Frentzen --- Timo Glock
Mooie 
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
27 mei 1995 - Epi Drost overlijdt op 49 jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartaanval.
Drost werd geboren in Amersfoort, maar verhuisde op jonge leeftijd naar Wageningen. Twee dagen na zijn zeventiende verjaardag maakte Drost in 1962 zijn debuut in het eerste van Wageningen. Via SC Heracles kwam hij in 1966 bij FC Twente, waar hij tot 1980 zou blijven.
Epy Drost was een avontuurlijke voetballer, die hield van grote risico's in het veld. Zijn daden waren vaak onvoorspelbaar, maar zijn klasse was groot. Ook in de jaren '60 en '70 van de vorige eeuw was het al zo dat voetballers die niet bij de traditionele top-drie speelden, een keer zo goed moesten zijn als hun concurrenten van Ajax, Feyenoord en PSV om voor het Nederlands elftal in aanmerking te komen. Dat gegeven heeft mede bepaald dat de interlandloopbaan van Epy Drost tot slechts negen wedstrijden voor Oranje beperkt is gebleven. Op grond van zijn kwaliteiten hadden dat er veel meer moeten zijn.
Hij speelde tussen 1966 en 1983 voor FC Twente: 548 competitiewedstrijden en 45 keer in de Europa Cup. Als trainer maakte Spitz Kohn hem jaren van nabij mee. Zijn mening over Drost: ‘Epi was een aparte in alles. In het voetbal, in het leven, in het uitgaansleven. Hij stond bekend als de voetballer die met veel risico speelde. Ik had het liefste dat hij zijn traditionele fout in de eerste vijf minuten maakte. Maar het was meestal geen kardinale fout. Zelden had het een doelpunt tot gevolg. Hoe vaak heeft hij wel niet een bal met zijn borst van de doellijn gehaald. Maar ik denk ook aan zijn fantastische trap over 40, 50 meter. Hij was ontzettend snel, wendbaar en clever. Hij was niet groot, maar wel sterk gebouwd. Hij was ook altijd aanvoerder. Epi kon met iedereen goed omgaan. In zijn karakter zat iets liefs.’
In 1980 vertrok hij naar DS’79. Twee jaar later keerde hij terug bij FC Twente als assistent-coach van Spitz Kohn en daarna van Fritz Korbach. In 1987 werd hij hoofdtrainer bij RBC, twee jaar later stapte hij over naar DS’79. Vervolgens trad hij in dienst van hoofdklasser Stevo uit Geesteren, met welk elftal hij het landskampioenschap bij de zondagamateurs behaalde.
Epy Drost overleed veel te jong. Op 27 mei 1995 werd een hartaanval hem tijdens een wedstrijdje van de oud-internationals in Rotterdam fataal. Hij was toen nog maar 49 jaar. Zijn dood bracht een schok teweeg in de voetbalwereld. Twaalf jaar later is hij nog steeds een fenomeen in Enschede en omgeving. Drost werd in 2000 door de supporters uitgeroepen tot FC Twente’s 'Voetballer van de eeuw'. Zijn trouw aan de club, zijn persoonlijkheid in en buiten het veld, zijn traptechniek, zijn afstandsschoten, maar bovenal zijn risicovolle en daardoor spectaculaire verdedigingswerk hebben tot deze verkiezing bijgedragen. Bij de uitbreiding van De Grolsch Veste, het stadion van FC Twente, is op de tweede ring door middel van gekleurde stoeltjes een afbeelding van Drost aangebracht. In de ontvangstruimte van het stadion werd op 20 januari 2009 een standbeeld van Drost onthuld.
Drost werd geboren in Amersfoort, maar verhuisde op jonge leeftijd naar Wageningen. Twee dagen na zijn zeventiende verjaardag maakte Drost in 1962 zijn debuut in het eerste van Wageningen. Via SC Heracles kwam hij in 1966 bij FC Twente, waar hij tot 1980 zou blijven.
Epy Drost was een avontuurlijke voetballer, die hield van grote risico's in het veld. Zijn daden waren vaak onvoorspelbaar, maar zijn klasse was groot. Ook in de jaren '60 en '70 van de vorige eeuw was het al zo dat voetballers die niet bij de traditionele top-drie speelden, een keer zo goed moesten zijn als hun concurrenten van Ajax, Feyenoord en PSV om voor het Nederlands elftal in aanmerking te komen. Dat gegeven heeft mede bepaald dat de interlandloopbaan van Epy Drost tot slechts negen wedstrijden voor Oranje beperkt is gebleven. Op grond van zijn kwaliteiten hadden dat er veel meer moeten zijn.
Hij speelde tussen 1966 en 1983 voor FC Twente: 548 competitiewedstrijden en 45 keer in de Europa Cup. Als trainer maakte Spitz Kohn hem jaren van nabij mee. Zijn mening over Drost: ‘Epi was een aparte in alles. In het voetbal, in het leven, in het uitgaansleven. Hij stond bekend als de voetballer die met veel risico speelde. Ik had het liefste dat hij zijn traditionele fout in de eerste vijf minuten maakte. Maar het was meestal geen kardinale fout. Zelden had het een doelpunt tot gevolg. Hoe vaak heeft hij wel niet een bal met zijn borst van de doellijn gehaald. Maar ik denk ook aan zijn fantastische trap over 40, 50 meter. Hij was ontzettend snel, wendbaar en clever. Hij was niet groot, maar wel sterk gebouwd. Hij was ook altijd aanvoerder. Epi kon met iedereen goed omgaan. In zijn karakter zat iets liefs.’
In 1980 vertrok hij naar DS’79. Twee jaar later keerde hij terug bij FC Twente als assistent-coach van Spitz Kohn en daarna van Fritz Korbach. In 1987 werd hij hoofdtrainer bij RBC, twee jaar later stapte hij over naar DS’79. Vervolgens trad hij in dienst van hoofdklasser Stevo uit Geesteren, met welk elftal hij het landskampioenschap bij de zondagamateurs behaalde.
Epy Drost overleed veel te jong. Op 27 mei 1995 werd een hartaanval hem tijdens een wedstrijdje van de oud-internationals in Rotterdam fataal. Hij was toen nog maar 49 jaar. Zijn dood bracht een schok teweeg in de voetbalwereld. Twaalf jaar later is hij nog steeds een fenomeen in Enschede en omgeving. Drost werd in 2000 door de supporters uitgeroepen tot FC Twente’s 'Voetballer van de eeuw'. Zijn trouw aan de club, zijn persoonlijkheid in en buiten het veld, zijn traptechniek, zijn afstandsschoten, maar bovenal zijn risicovolle en daardoor spectaculaire verdedigingswerk hebben tot deze verkiezing bijgedragen. Bij de uitbreiding van De Grolsch Veste, het stadion van FC Twente, is op de tweede ring door middel van gekleurde stoeltjes een afbeelding van Drost aangebracht. In de ontvangstruimte van het stadion werd op 20 januari 2009 een standbeeld van Drost onthuld.
27 mei 1998: FC Groningen degradeert.
Na 18 jaar Eredivisie en grote successen begin jaren 90, werd Groningen hard getroffen door de zwart geld affaire. De boete was torenhoog en Groningen was genoodzaakt spelers te verkopen om zo te kunnen betalen, het moge duidelijk zijn dat hierdoor ook flink aan kwaliteit werd ingeboet.
Het ging jaarlijks minder en het werd steeds lastiger het team op peil te houden voor de Eredivisie. Het seizoen 97/98 begon nog hoopvol onder Rijsbergen (Later ontslagen), met een 3-0 overwinning op Volendam. Maar het seizoen ging uiteindelijk verloren doordat er ook thuis nauwelijks punten gepakt werden. Teveel gelijke spelen en te zware verliesbeurten zorgden ervoor dat Groningen haar status als eredivisionist mocht redden via de nacompetitie. Poule B, met Cambuur, Zwolle en Den Bosch.
Groningen won in de nacompetitie slechts 1 wedstrijd, speelde er 2 gelijk en verloor er 3. Illustratief voor het seizoen. Alleen bij Den Bosch werd 1-4 gewonnen. De thuiswedstrijd tegen Cambuur werd door burgemeester Lammers verboden en dus moest Groningen - Cambuur in Zeist gespeeld worden, 1-1. Het begin van het einde. Na een 1-3 verlies in Leeuwarden kon Groningen zich gaan opmaken voor de eerste divisie.
Erwin Koeman, als held teruggekomen naar Groningen, moest afscheid nemen van het publiek met degradatie. Verschrikkelijk.
Al snel na de degradatie bleek hoe hoog de nood bij FC Groningen was. Op sterven na dood. Er was geen geld, salarissen moest bij elkaar gebedeld worden bij sponsoren. Hans Nijland (aangetreden in 97) had met zijn staf als het hele seizoen het ene gat moeten vullen door een ander te creeren. Een periode van slapeloze nachten, aldus Nijland zelf. En op het moment dat het weer wat beter leek te gaan, kwamen er weer "Renze de Vries lijken" uit de kast.
Spelers als Bombarda en Magno werden vrij snel na de degradatie verkocht. Magno voor zelfs meer dan een miljoen gulden, maar ook dat bleek slechts een druppel op de gloeiende plaat.
Net in de periode dat Nijland in zware onderhandelingen met de gemeente was voor een nieuw stadion, degradeerde de club en bleek men bijna failliet. FC Groningen had geen poot meer om op te staan en moest de oren laten hangen naar de eisen van de Gemeente Groningen (die wel inzagen dat het Oosterpark verouderd was). Nijland had maandenlang geeist dat er een stadion met minimaal 35.000 plaatsen zou komen, liefst 40.000. De Gemeente achtte dit niet reeel en vond 15.000 wel genoeg.
Met veel hangen en wurgen wist Nijland er nog een stadion van 20.000 uit te slepen. Later zou blijken wat voor een misschattting dit van de Gemeente is geweest, maar FC Groningen had niks meer in te brengen.
Met een jong team en Jan van Dijk als trainer begon Groningen aan een nieuwe periode in haar bestaan, nog altijd met moeite de eindjes aan elkaar knopend, maar het ging. Spelers als Matthijs, van Gessel, Elshot en Gregoor van Dijk trokken de kar en samen met de gelouterde Harris Huizingh wist men zich als redelijk jong team goed staande te houden in de Toto Divisie. Direct promotie wist men dat jaar niet af te dwingen en in de nacompetitie stond men zo stijf van de zenuwen in de thuiswedstrijd tegen Sparta dat men zwaar met 0-3 verloor, daar waar een puntje voldoende was. Maar de ballen gingen er niet in en bij Sparta wel dat de wedstrijd als een geroutineerd eredivisie elftal uitspeelde.
Een jaar later lukte het dan toch via de nacompetitie, een 0-1 in Emmen tegen Emmen (doelpunt Magnus Johansson) bleek voldoende en Groningen mocht weer naar het hoogste niveau. Daar ging het elk jaar een stukje beter en werd zelfs Europees voetbal afgedwongen in het seizoen dat men de Euroborg betrok. Een historisch seizoen.
Achteraf gezien noemt Nijland de degradatie vaak een zegen voor FC Groningen, een kans om vanaf het nulpunt weer een club op te bouwen, niet met veel lapwerk een team instand houden voor de eredivisie, maar echt een mogelijkheid tot opschonen.
Na 18 jaar Eredivisie en grote successen begin jaren 90, werd Groningen hard getroffen door de zwart geld affaire. De boete was torenhoog en Groningen was genoodzaakt spelers te verkopen om zo te kunnen betalen, het moge duidelijk zijn dat hierdoor ook flink aan kwaliteit werd ingeboet.
Het ging jaarlijks minder en het werd steeds lastiger het team op peil te houden voor de Eredivisie. Het seizoen 97/98 begon nog hoopvol onder Rijsbergen (Later ontslagen), met een 3-0 overwinning op Volendam. Maar het seizoen ging uiteindelijk verloren doordat er ook thuis nauwelijks punten gepakt werden. Teveel gelijke spelen en te zware verliesbeurten zorgden ervoor dat Groningen haar status als eredivisionist mocht redden via de nacompetitie. Poule B, met Cambuur, Zwolle en Den Bosch.
Groningen won in de nacompetitie slechts 1 wedstrijd, speelde er 2 gelijk en verloor er 3. Illustratief voor het seizoen. Alleen bij Den Bosch werd 1-4 gewonnen. De thuiswedstrijd tegen Cambuur werd door burgemeester Lammers verboden en dus moest Groningen - Cambuur in Zeist gespeeld worden, 1-1. Het begin van het einde. Na een 1-3 verlies in Leeuwarden kon Groningen zich gaan opmaken voor de eerste divisie.
Erwin Koeman, als held teruggekomen naar Groningen, moest afscheid nemen van het publiek met degradatie. Verschrikkelijk.
Volkskrantquote:Het matige niveau van het elftal bracht FC Groningen al snel dit seizoen in de problemen. Ook het ontslag van trainer Rijsbergen leidde niet tot verbetering van de prestaties. De noorderlingen bleven op de ranglijst weliswaar Volendam voor en hoopten hun eredivisiestatus via de nacompetitie te kunnen verlengen.
Maar zelfs bij de drie eerste-divisieclubs staken de kwaliteiten van FC Groningen wel heel erg pover af. Uit vier wedstrijden behaalde het elftal van trainer Van Dijk net twee punten en daardoor is het, met nog twee wedstrijden op het programma, al kansloos. Dat is in het bijzonder pijnlijk voor Erwin Koeman, die zijn afscheid als speler met een klein succesje had willen oppoetsen.
Voor Cambuur komt de eredivisie heel dichtbij. Het Friese stadion zag er woensdag onwerkelijk uit. Een deinende mensenmassa zong liedjes over Cambuur in de eredivisie. Normaal zitten er weinig toeschouwers op de tribunes. Tegen FC Groningen leefde Leeuwarden op als voetbalstad.
De thuisclub kwam in de 28e minuut op voorsprong door een doelpunt van De Vries. In de tweede helft bleef Groningen druk uitoefenen. Dankzij een cadeautje van doelman De Ron werd het 1-1, maar Keizer en Van der Laan bepaalden de eindstand op 3-1.
Al snel na de degradatie bleek hoe hoog de nood bij FC Groningen was. Op sterven na dood. Er was geen geld, salarissen moest bij elkaar gebedeld worden bij sponsoren. Hans Nijland (aangetreden in 97) had met zijn staf als het hele seizoen het ene gat moeten vullen door een ander te creeren. Een periode van slapeloze nachten, aldus Nijland zelf. En op het moment dat het weer wat beter leek te gaan, kwamen er weer "Renze de Vries lijken" uit de kast.
Spelers als Bombarda en Magno werden vrij snel na de degradatie verkocht. Magno voor zelfs meer dan een miljoen gulden, maar ook dat bleek slechts een druppel op de gloeiende plaat.
Net in de periode dat Nijland in zware onderhandelingen met de gemeente was voor een nieuw stadion, degradeerde de club en bleek men bijna failliet. FC Groningen had geen poot meer om op te staan en moest de oren laten hangen naar de eisen van de Gemeente Groningen (die wel inzagen dat het Oosterpark verouderd was). Nijland had maandenlang geeist dat er een stadion met minimaal 35.000 plaatsen zou komen, liefst 40.000. De Gemeente achtte dit niet reeel en vond 15.000 wel genoeg.
Met veel hangen en wurgen wist Nijland er nog een stadion van 20.000 uit te slepen. Later zou blijken wat voor een misschattting dit van de Gemeente is geweest, maar FC Groningen had niks meer in te brengen.
Met een jong team en Jan van Dijk als trainer begon Groningen aan een nieuwe periode in haar bestaan, nog altijd met moeite de eindjes aan elkaar knopend, maar het ging. Spelers als Matthijs, van Gessel, Elshot en Gregoor van Dijk trokken de kar en samen met de gelouterde Harris Huizingh wist men zich als redelijk jong team goed staande te houden in de Toto Divisie. Direct promotie wist men dat jaar niet af te dwingen en in de nacompetitie stond men zo stijf van de zenuwen in de thuiswedstrijd tegen Sparta dat men zwaar met 0-3 verloor, daar waar een puntje voldoende was. Maar de ballen gingen er niet in en bij Sparta wel dat de wedstrijd als een geroutineerd eredivisie elftal uitspeelde.
Een jaar later lukte het dan toch via de nacompetitie, een 0-1 in Emmen tegen Emmen (doelpunt Magnus Johansson) bleek voldoende en Groningen mocht weer naar het hoogste niveau. Daar ging het elk jaar een stukje beter en werd zelfs Europees voetbal afgedwongen in het seizoen dat men de Euroborg betrok. Een historisch seizoen.
Achteraf gezien noemt Nijland de degradatie vaak een zegen voor FC Groningen, een kans om vanaf het nulpunt weer een club op te bouwen, niet met veel lapwerk een team instand houden voor de eredivisie, maar echt een mogelijkheid tot opschonen.
Zondag 28 mei 2000
FC Groningen promoveert naar de Eredivisie via een 0-1 overwinning in Emmen.
In het seizoen 99/00 moest FC Groningen voor het tweede jaar op rij acteren in de Totodivisie. Het was het tweede jaar onder Jan van Dijk en eigenlijk moest er nu wel gepromoveerd worden. De club eindigde helaas weer niet als de kampioen. NAC werd kampioen, daardoor moest FC Groningen weer de nacompetitie spelen. De nacompetitie die een jaar eerder zo jammerlijk verliep. Ze komen in een poule met Emmen, Heracles en eredivisionist MVV.
Het is zondagmiddag, FC Groningen moet naar Emmen, waar ze het altijd lastig hebben. Eerder dat seizoen had Groningen er met 2-1 verloren.
Groningen heeft haar eerste drie wedstrijden gewonnen en de andere ploegen hebben het onderling gunstig gedaan voor de FC. Bij winst van FC Groningen en puntverlies van Heracles Almelo promoveert FC Groningen.
Meer dan 500 Groningen reizen legaal mee naar Emmen, een aantal gaat zonder kaartjes en blijft buiten het stadion en nog eens duizenden zullen in de Groningenhallen de wedstrijd volgen.
Bij rust staat het nog 0-0, de spelers spelen flink onder spanning net als de supporters. Het zal toch niet weer? Het bericht dat Heracles met 1-0 achter staat tegen MVV doet alvast veel goed.
Na rust gaat FC Groningen op zoek naar de 0-1, die waarschijnlijk promotie zal betekenen. Dan scoort Magnus Johansson de 0-1. Het uitvak explodeert, net als een deel van de thuisvakken, de 3500 aanwezigen in de Groningenhallen gaan kapot. 0-1!!! vasthouden, vasthouden. In Groninger huiskamers staan velen juichend op.
Ikzelf schreeuw over het amateurveld (waar mijn ploegje de laatste wedstrijd van het seizoen in de 4e klasse speelt) dat het 0-1 is in Emmen. De toeschouwers juichen, net als een aantal spelers op het veld.
Op de tribunes blijft het feest
Als dan ook nog het bericht binnen komt dat MVV met 5-1 zal winnen van Heracles gaat het helemaal los. Groningen keert na 2 jaar van afwezigheid weer terug in de Eredivisie! Spelers rennen juichend over het veld, supporters stormen van de tribunes om hun helden te kunnen feliciteren.
Daarna is het een groot feest in Groningen. De supporters vertrekken richting Grote Markt. Daar zullen een dikke 10.000 fans de spelers en trainers onthalen als helden.
Foto's van http://www.trotsvanhetnoorden.nl
[ Bericht 94% gewijzigd door Prosac op 28-05-2009 14:44:01 ]
FC Groningen promoveert naar de Eredivisie via een 0-1 overwinning in Emmen.
In het seizoen 99/00 moest FC Groningen voor het tweede jaar op rij acteren in de Totodivisie. Het was het tweede jaar onder Jan van Dijk en eigenlijk moest er nu wel gepromoveerd worden. De club eindigde helaas weer niet als de kampioen. NAC werd kampioen, daardoor moest FC Groningen weer de nacompetitie spelen. De nacompetitie die een jaar eerder zo jammerlijk verliep. Ze komen in een poule met Emmen, Heracles en eredivisionist MVV.
Het is zondagmiddag, FC Groningen moet naar Emmen, waar ze het altijd lastig hebben. Eerder dat seizoen had Groningen er met 2-1 verloren.
Groningen heeft haar eerste drie wedstrijden gewonnen en de andere ploegen hebben het onderling gunstig gedaan voor de FC. Bij winst van FC Groningen en puntverlies van Heracles Almelo promoveert FC Groningen.
Meer dan 500 Groningen reizen legaal mee naar Emmen, een aantal gaat zonder kaartjes en blijft buiten het stadion en nog eens duizenden zullen in de Groningenhallen de wedstrijd volgen.
Bij rust staat het nog 0-0, de spelers spelen flink onder spanning net als de supporters. Het zal toch niet weer? Het bericht dat Heracles met 1-0 achter staat tegen MVV doet alvast veel goed.
Na rust gaat FC Groningen op zoek naar de 0-1, die waarschijnlijk promotie zal betekenen. Dan scoort Magnus Johansson de 0-1. Het uitvak explodeert, net als een deel van de thuisvakken, de 3500 aanwezigen in de Groningenhallen gaan kapot. 0-1!!! vasthouden, vasthouden. In Groninger huiskamers staan velen juichend op.
Ikzelf schreeuw over het amateurveld (waar mijn ploegje de laatste wedstrijd van het seizoen in de 4e klasse speelt) dat het 0-1 is in Emmen. De toeschouwers juichen, net als een aantal spelers op het veld.
Op de tribunes blijft het feest
Als dan ook nog het bericht binnen komt dat MVV met 5-1 zal winnen van Heracles gaat het helemaal los. Groningen keert na 2 jaar van afwezigheid weer terug in de Eredivisie! Spelers rennen juichend over het veld, supporters stormen van de tribunes om hun helden te kunnen feliciteren.
Daarna is het een groot feest in Groningen. De supporters vertrekken richting Grote Markt. Daar zullen een dikke 10.000 fans de spelers en trainers onthalen als helden.
Foto's van http://www.trotsvanhetnoorden.nl
[ Bericht 94% gewijzigd door Prosac op 28-05-2009 14:44:01 ]
Heb helaas geen tijd om er wat 'moois' van te maken, maar vandaag in 1985 vond het Heizeldrama plaats.
http://www.sporza.be/cm/s(...)G_retro_mei/1.534752
Beelden zeggen meer dan de woorden...
Juventus won met 1-0 door een penalty van Platini.
[ Bericht 48% gewijzigd door Suijk op 30-05-2009 11:20:16 ]
http://www.sporza.be/cm/s(...)G_retro_mei/1.534752
Beelden zeggen meer dan de woorden...
Juventus won met 1-0 door een penalty van Platini.
[ Bericht 48% gewijzigd door Suijk op 30-05-2009 11:20:16 ]
A player does not hope to get lucky; he just hopes others don't get lucky.
Klik dan als je durft
Klik dan als je durft
Oei.
Daar moet meer mee te doen zijn.
Iemand ?
Ik weet nog dat ik verbijsterd voor de TV zat.
Daar moet meer mee te doen zijn.
Iemand ?
Ik weet nog dat ik verbijsterd voor de TV zat.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Jij.quote:Op vrijdag 29 mei 2009 16:46 schreef tong80 het volgende:
Oei.
Daar moet meer mee te doen zijn.
Iemand ?
Ik weet nog dat ik verbijsterd voor de TV zat.
Je bent een voetballiefhebber en je hebt tijd zat.
30 mei 1994: Di Bartolomei berooft zichzelf van het leven
[ Bericht 3% gewijzigd door Blawh op 30-05-2009 10:11:29 ]
quote:Echte clubmannen worden in Italië bandiera's genoemd. Paolo Maldini (AC Milan) is er zo een, Alessandro Del Piero (Juventus) natuurlijk en Francesco Totti (AS Roma) ook.
Vaak groeien boegbeelden op in de eigen jeugd, zijn ze van onbesproken gedrag en vanwege hun trouw de afgoden van de curva.
Een wat vergeten held is Agostino Di Bartolomei, aanvoerder van AS Roma toen Totti nog in de luiers zat. Di Bartolomei leerde voetballen in de straten van Tor Marancia, in één van de armste volksbuurten van Rome, waar gezinnen met soms meer dan tien kinderen werden opeengepakt in piepkleine appartementen, aangevreten door betonrot.
In die misère zocht een piepjonge Di Bartolomei troost bij de bal. Het straatschoffie maakte furore in de jeugd van AS Roma en zou later uitgroeien tot een legendarische libero, die met de neus in de wind en de blik op oneindig zijn manschappen kon aanvoeren.
Di Bartolomei was een tikkeltje aan de trage kant, maar loste dat gebrek op met inzicht. Met mooie lange ballen op links en op rechts kon hij het spel dirigeren dat het een lieve lust was en lepelde geregeld een vrije trap of een penalty erin. En dan zongen de fans: 'Ohooo Agostino. Ago, Ago, Ago Agostino gol!'
Di Bartolomei was een kei van een voetballer, bovenal een heer. Een goedgemanierde jongeman met een melancholieke blik in de ogen en een strakke scheiding in het gitzwarte haar. Ze noemden hem Il capitano buono (de goede aanvoerder).
Ruzies met de scheidsrechter ging hij het liefst uit de weg, maar mocht hij eens verhaal gaan halen, dan gebeurde dat met de handen op de rug. De pacifist in Di Bartolomei wilde niet agressief overkomen. Hij wilde een consigliere (raadgever) zijn. Met Di Bartolomei als aanvoerder in een team vol vedetten en met de Braziliaan Falcão en Pietro Vierchowod voor zich, beleefde AS Roma begin jaren 80 gouden jaren, met het scudetto in 1983 als hoogtepunt.
Het was voor Di Bartolomei een jongensdroom die in vervulling ging. Het jaar erop ging het mis. Tijdens de finale van de Champions League tegen Liverpool werd in het eigen Olympisch stadion nota bene, verloren na het nemen van penalty's. Het bleek achteraf zijn laatste wedstrijd voor AS Roma te zijn geweest. Die zomer werd de Romeinse zoon tegen zijn zin verkocht aan AC Milan omdat Roma de clubkas wilde spekken.
De voetballer vatte die actie op als hoogverraad. Hij zou de klap nimmer te boven komen. Na een paar jaar in dienst van Milan, Cesena en Salernitana, zei Di Bartolomei in 1990 vaarwel tegen het voetbal en trok zich terug in zijn villa in San Marco di Castellabate. De voormalige voetballer hoopte op een baantje als jeugdtrainer bij AS Roma, maar het telefoontje kwam nooit. Toen ook het opzetten van een voetbalschool daarna mislukte, werd de ellende Di Bartolomei te veel.
Op 30 mei 1994, precies tien jaar na de verloren finale in de Champions League, pakte il capitano buono zijn Smith & Wesson erbij en joeg zich op het terras van zijn villa een kogel door het hart. ,,Ik voel me opgesloten in een donker hol,'' schreef hij in zijn afscheidsbrief. Na zijn dood werd in Rome een straat naar hem vernoemd en in zijn woonplaats draagt de voetbalschool alsnog zijn naam.
Voor Di Bartolomei kwam het eerbetoon te laat. Voor de fans van AS Roma blijft hij een bandiera. ,,Ze hebben je je club afgepakt, maar niet je curva,'' aldus de tekst op een spandoek.
[ Bericht 3% gewijzigd door Blawh op 30-05-2009 10:11:29 ]
Wat een triest verhaal
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Tot zo ver die opmerking, daar kan nu Saha en 2009 ingevuld worden.quote:Op zondag 17 mei 2009 14:52 schreef DIGGER het volgende:
De goal van Di Matteo is ook nog altijd de snelste goal ooit in een FA cupfinal
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Door zo ongeveer de grootste arbitrale dwaling van de afgelopen eeuw (de overtreding was ca. 4 meter buiten de 16)quote:Op vrijdag 29 mei 2009 10:04 schreef Suijk het volgende:
Juventus won met 1-0 door een penalty van Platini.
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Di Bartolomei is een held in Rome (Roma), zijn hele manier van voetballen was een voorbeeld, ik heb gelukkig nog veel van hem (live) kunnen genieten.quote:Op zaterdag 30 mei 2009 09:29 schreef Blawh het volgende:
30 mei 1994: Di Bartolomei berooft zichzelf van het leven
[..]
Die transfer naar Milan was inderdaad verschrikkelijk.
Het is jammer dat zo weinigen zijn naam, laat staan zijn spel, nog kennen, want het is echt een grootheid in de Italiaanse voetbalgeschiedenis, ook al is hij niet meer op aarde.
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammà, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Zijn verhaal leerde ik ook eigenlijk pas door dit topic kennen Digger
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Platini ging ook fanatiek juichen toch?quote:
[..]
Door zo ongeveer de grootste arbitrale dwaling van de afgelopen eeuw (de overtreding was ca. 4 meter buiten de 16)
Ja. Ze zeiden later dat ie niet op de hoogte was van hetgeen er was gebeurd.quote:
Dan zou ie de laatste op aarde zijn die onwetend was.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
31 mei 1972: Ajax wint Europa Cup 1
quote:Bij zijn komst naar Ajax, als opvolger van Michels, zegt de Roemeense trainer Kovacs: “Ik wil van deze diamant een briljant maken.” Na zijn eerste jaar bij de Amsterdamse club kan Kovacs maar tot één conclusie komen: “Het is gelukt.” In het seizoen 1971-'72 verovert Ajax de landstitel, de KNVB-beker en de Europa Cup 1, een unieke trilogie.
Aan de vooravond van de Europa Cup-finale tegen Inter Milan werkt Ajax een merkwaardige oefenwedstrijd af. Met tegenstander Beerschot is afgesproken dat er risicovrij wordt gespeeld, om de kans op blessures zo klein mogelijk te houden. Op één speler na, Emmerich, houdt iedereen zich aan die afspraak. De Duitser weet dat er op de tribunes een delegatie van FC Metz zit en gaat voluit. Ajax-spelers wijzen de Belgische scheidsrechter Schaut op het agressieve spel van Emmerich, dat zijn gang mag blijven gaan. De vlam slaat in de pan als Emmerich vanuit een indirecte vrije trap Beerschot op 2-2 zet. Ajax-doelman Stuy ziet de opgestoken hand van Schaut en laat de bal lopen. Doelpunt zegt Schaut en alle Ajacieden zijn woedend. Ajax dreigt van het veld te lopen, maar uiteindelijk weigert alleen Keizer verder te spelen.
Hij geeft de aanvoerdersband aan Cruijff, de Europees voetballer van het jaar, die zich vier dagen later in Rotterdam presenteert als een wereldtopper. Met twee treffers bezorgt hij Ajax de tweede Europa Cup 1 op rij. In de 47e minuut straft hij een misverstand tussen Inter-doelman Bordon en verdediger Oriali af en 26 minuten later kopt hij raak uit een vrije trap ('die bal was zwanger van effect') van Keizer. In de bomvolle Kuip legt Ajax de Milanezen voortdurend de wil op. Het is de omgekeerde wereld in vergelijking met de finale in 1969, toen Ajax in Madrid werd overklast door die andere club uit Milan, AC. Destijds klaagde Ajax over de hardheid van de Italianen; in Rotterdam blijven de gevreesde tackles uit.
Inter Milan lijkt zich al op voorhand te hebben neergelegd bij de superioriteit van Ajax. Het is alsof Ajax tegen Inter met een man meer speelt. Steeds duikt er een extra speler in de aanval op. De vleugelverdedigers Suurbier en Krol dienen zich aan de zijkanten aan als dreigende aanvallers. De openingstreffer van Cruijff vloeit voort uit een voorzet van Suurbier. De strateeg Mazzola wordt aan banden gelegd door Neeskens, de onstuimige breker die ruim een week voor de finale zijn splinternieuwe okergele Alfa Romeo in puin rijdt. Mazzola mist op het middenveld zijn maatje Corso, die in het duel Borussia Mönchengladbach-Inter Milan door Dorpmans uit het veld wordt gestuurd en een schorsing tot 1 januari 1973 moet uitzitten.
In tegenstelling tot na de winst op Panathinaikos besluit Ajax om ditmaal wel de wereldbeker-wedstrijden tegen de kampioen van Zuid-Amerika te spelen. Na de 1-1 tegen Independiente in Avellaneda (doelpunt Cruijff) wordt het in Amsterdam 3-0 voor Ajax met een treffer van Neeskens en twee van invaller Rep.
Ajax - Inter Milan 2-0 (0-0).
47. Cruijff 1-0,
73. Cruijff 2-0.
Toeschouwers: 61 000.
Scheidsrechter: Héliès (Fra).
Ajax:
Stuy; Suurbier, Blankenburg, Hulshoff, Krol; Neeskens, Haan, Gerrie Mühren; Swart, Cruijff, Keizer.
Inter Milan:
Bordon; Burgnich, Facchetti, Bellugi, Oriali; Giubertoni (Bertini), Bedin, Frustalupi; Jair (Pellizaro), Mazzola, Boninsegna.
|
|
