VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
De meest sensationele ontknoping van een finale die ik heb meegemaakt denk ik.
26 mei 1999 - Manchester United wint de Champions League. In de finale in Barcelona zegeviert de Engelse voetbalclub met 2-1 ten koste van het Duitse Bayern München.
Camp Nou, Barcelona
Toeschouwers: 90,045
Scheidsrechter: Pierluigi Collina
Manchester United 2 – 1 Bayern Munchen
Basler 6'
Sheringham 90+1'
Solskjćr 90+3'
26 mei 1999 - Manchester United wint de Champions League. In de finale in Barcelona zegeviert de Engelse voetbalclub met 2-1 ten koste van het Duitse Bayern München.
Camp Nou, Barcelona
Toeschouwers: 90,045
Scheidsrechter: Pierluigi Collina
Manchester United 2 – 1 Bayern Munchen
Basler 6'
Basler 6'Sheringham 90+1'
Solskjćr 90+3'
quote:De finale van de Champions League van het seizoen 1998/1999 ging tussen Manchester United en Bayern München. Maar hoe bereikten deze teams de finale?
Manchester United
Groep D was, zonder twijfel, de poule des doods tijdens de Champions League van het seizoen 1998/1999. Met de Spaanse kampioen FC Barcelona, de Engelse vice-kampioen Manchester United en ook de Duitse vice-kampioen Bayern München bevatte de groep drie absolute topfavorieten voor de titel. Eén, of mogelijk zelfs twee van deze teams, zou de kwartfinale dus in ieder geval níet halen. Manchester United besefte waar het om ging en speelde, vanaf de eerste speeldag, een zeer sterke groepsfase. Na gelijke spelen tegen Barcelona (3-3) en Bayern (2-2), wonnen de Engelsen tweemaal met zeer ruime cijfers van Brřndby, de zwakke broeder in de groep. Na een 2-6 zege in Denemarken won Manchester in eigen stadion zelfs met 5-0 van de arme Scandinaviërs. Toen Manchester hierna ook in Camp Nou een 3-3 gelijkspel uit het vuur sleepte, lonkte een plaats in de kwartfinale. Niet als groepswinnaar, Bayern München had immers één puntje meer, maar wel als één van de twee beste nummers twee. Door het laatste duel gelijk te spelen tegen Bayern München (2-2), was deze plaats in de kwartfinale veiliggesteld.
In de kwartfinale stuitte Manchester United op Internazionale, de vice-kampioen van Italië. De Milanezen hadden in de groepsfase veel indruk gemaakt door Real Madrid achter zich te laten, maar kwamen duidelijk tekort ten opzichte van het jonge en frisse Manchester United. Op Old Trafford wonnen de Engelsen door twee goals van Dwight Yorke al met 2-0, waarmee de return tot een formaliteit gemaakt was. In Italië werd het vervolgens 1-1. Na de confrontatie met Inter, wachtte in de halve eindstrijd opnieuw een Italiaanse ploeg, namelijk Juventus. Het duel tussen Juventus en Manchester zou legendarisch worden. Na een 1-1 gelijkspel in Engeland kwam Juventus in het eigen Delle Alpi binnen een kwartier op 2-0, waarna de confrontatie beslist leek. De Engelsen knokten zich echter terug en wonnen uiteindelijk met 2-3. Keane, Yorke en Andy maakten de Engelse doelpunten, namens Juventus was Filippo Inzaghi tweemaal trefzeker.
Bayern München
Bayern München zat, zoals gezegd, in dezelfde groep als Manchester United. Waar de Engelsen echter het toonbeeld van regelmatigheid waren met twee zeges en vier gelijke spelen, begonnen de Duitsers bijzonder slecht. Op bezoek bij Brřndby verloren de Zuid-Duitsers met 2-1, waarmee de ploeg direct alle kansen op de kwartfinale leek te verspelen. De ploeg besefte zich dat het vanaf dat moment geen steken meer mocht laten vallen en met name FC Barcelona werd hier het slachtoffer van. Bayern won zowel uit (0-1) als thuis (2-1) van de Catalanen, waarmee het uitstekende zaken deed in de strijd om groepswinst. Omdat het verder twee keer de punten deelde met Manchester en de thuiswedstrijd tegen Brřndby wél won (2-0), wonnen de Duitsers de groep. Opvallend was hierbij de Bayern een doelsaldo had van slechts +3, een doelgemiddelde dat volledig in het niet viel bij dat van bijvoorbeeld Manchester (+9).
De loting voor de kwartfinale koppelde Bayern München aan een oude bekende, namelijk 1.FC Kaiserslautern. Dit was koren op de molen van Bayern, want de Zuid-Duitsers zaten vol revanchegevoelens. Een seizoen eerder had Kaiserslautern, als promovendus nota bene, immers de landstitel voor de neus van Bayern weggekaapt. Dit 'foutje' moest rechtgezet worden en deze CL-duels waren daar een mooie gelegenheid voor. Het arme Kaiserslautern maakte geen schijn van kans. Na een 2-0 zege in München, won Bayern in Kaiserslautern met liefst 0-4. Na dit Duitse onderonsje moest Bayern voor de halve eindstrijd afreizen naar Oekraďne, waar het sterke Dynamo Kiev wachtte. De ploeg van coach Valeri Lobanovski had eerder dit seizoen vriend en vijand verbaasd door onder meer Arsenal en Real Madrid uit te schakelen en leek ook tegen Bayern op weg naar een stunt. In Kiev kwam Dynamo op een 2-0 voorsprong, maar Bayern wist alsnog een 3-3 gelijkspel af te dwingen. Hierna wonnen de Duiters de return met 1-0.
De Finale
De eindstrijd van het seizoen 1998/1999 is één van de meest bizarre finales ooit. Bayern München speelde uitstekend, kwam al na zes minuten op voorsprong via Mario Basler en leek het duel simpel uit te spelen. De Duitsers waren veel beter dan Manchester en hadden recht op nog minimaal één of twee doelpunten. Dat het 1-0 bleef, leek de Duitsers echter niet te deren. Er leek geen vuiltje aan de lucht, het bewierookte Manchester United was volkomen kansloos. Bayern-coach Ottmar Hitzfeld waagde het in de slotfase zelfs aan om publiekswissels te gunnen aan Lothar Matthäus en Mario Basler, twee steunpilaren van zijn elftal. Duitsland vierde al feest, tot de blessuretijd aanbrak.
Wat er in deze blessuretijd gebeurde, valt eigenlijk met geen pen te beschrijven. Vanuit het niets tikte invaller Teddy Sheringham uit een corner de gelijkmaker binnen, waarna een andere invaller, Ole Gunnar Solskjaer, even later dit kunstje herhaalde. Ook hij werkte een hoekschop achter Bayern-doelman Kahn, die verslagen achterbleef. Uitgerekend tegen een Duitse ploeg, die toch de reputatie hebben altijd in de laatste minuut toe te slaan, sloeg Manchester in blessuretijd genadeloos toe. Bayern-spelers bleven gedesillusioneerd achter, de beelden van de huilenden Matthäus, Kahn en alle andere gingen de hele wereld over. Manchester, met Jaap Stam als sterkhouder, vierde feest.
Vandaag ook een feature op de BBC-site met Kahn over die wedstrijd
http://news.bbc.co.uk/sport2/hi/football/europe/8063276.stm
http://news.bbc.co.uk/sport2/hi/football/europe/8063276.stm
PSV --- Chelsea FC --- Frank Lampard --- Heinz-Harald Frentzen --- Timo Glock
26 mei 2002 - De oudste club van het betaalde voetbal, Sparta, degradeert voor het eerst sinds de invoering van de eredivisie.
Lijdensweg op Spangen
26 mei 2002 zal vooralsnog als zwartste bladzijde de clubgeschiedenis in gaan. Traditieclub Sparta, behoudens de topdrie de enige club die sinds de invoering van het betaalde voetbal niet degradeerde, viel niet weg te denken uit de eredivisie. Toch kwam het zover. Na twee goed verlopen nacompetities in de drie voorgaande seizoenen werd het noodlot een keer te veel getart.
De onheilspellende donkere lucht boven Spangen, voor de aftrap, was tekenend. Later zou de lijdensweg voor de spelers bij vlagen worden begeleid door een stortbui. "Echt weer om te degraderen", liet een supporter zich vooraf treffend ontvallen. Alsof die zich na de decepties tegen Volendam en Excelsior reeds had neergelegd bij het drama. De spelers hadden zich er, getuige de openingsfase, nog niet mee verzoend. Het bleek om een laatste stuiptrekking te gaan. Behoudens een uitstekend schot van Nourdin Boukhari en een poging van Aron Winter, doofde het Rotterdamse vlammetje langzaam maar zeker. Emiel van Eijkeren leidde de definitieve ondergang in en meteen na rust deden Peter Hofstede (wonderschone treffer) en Youri Petrov de rest. Illustratief voor de Spartaanse onmacht kreeg Boukhari alleen voor Roland Jansen de bal niet in de touwen. Iets wat Davy De Fauw van dichtbij later wel lukte, waardoor de grafstemming heel even plaatsmaakte voor jubel.
"Dit is een trieste dag. Dit moet je verwerken", somberde gentleman Frank Rijkaard, die daarom nog "niet intensief" over de toekomst wilde praten. "De Schwung heeft er nooit echt ingezeten", vatte hij het rommelige seizoen kort samen. "Voor vandaag had ik nog een beetje hoop, maar we konden het niet waarmaken. De échte intentie om het af te dwingen, kon ik niet ontdekken. Er was te weinig weerstand. Hoe dat komt? Dan moet je ook kijken naar de samenstelling van de selectie. De één kan het opbrengen en de ander heeft daar meer moeite mee."
Frank Rijkaard sombert.
"Volendam-thuis (1-3, red.) was cruciaal", aldus de oud-bondscoach, die zijn contract respecteert en normaal gesproken met Sparta mee gaat naar de Gouden Gids Divisie. Het dreigement, eerder in de week, moet Rijkaard innerlijk niet onaangedaan hebben gelaten. Het uiterlijk wilde liever zwijgen. "Ik had liever gezien dat het uit de publiciteit was gehouden. Ik heb het opzij gezet, stop dat soort dingen liever weg en heb er met de spelers niet over gesproken."
"Hij heeft zich professioneel opgesteld naar ons. Maar je word er wel stil van, en tegelijkertijd kwaad. Dat er in de emotie iets geuit wordt, is begrijpelijk, maar niet zó iets", keek doelman Frank Kooiman nog even terug. Even daarvoor had de Spartaan hevig geëmotioneerd het veld verlaten. "Het is jammer, maar terecht. We hebben geen enkele wedstrijd in de nacompetitie kunnen domineren. Daar moet je je ogen niet voor sluiten. Ondanks de eerdere tegenvallende seizoenen, bleef Sparta gezien de publieke belangstelling echter leven onder de mensen. Daarom moet deze club straks weer een stabiele eredivisieclub kunnen worden. RKC en NEC hebben ook jaren tegen degradatie aangehikt, sloegen zich er doorheen en zijn gaan bouwen. Dat kan als voorbeeld dienen voor Sparta."
Op de golf van emotie hoopt technisch directeur Dolf Roks dat er mensen opstaan die de stap terug willen verzachten. "Of er gedwongen ontslagen zullen plaatshebben, weet ik nog niet. De begroting moet worden teruggeschroefd en het gemakkelijkst wordt gesneden in een spelersgroep. Dit is misschien ook een moment om de invulling van je organisatie te herzien. Je moet de ambitie uitspreken om snel terug te keren, maar ook realistisch zijn. Het wordt moeilijk, maar we lopen er niet voor weg." Toen speler Steve Goossen vervolgens wel wilde weglopen - naar zijn auto - werd hij belaagd. Eenmaal gesust, keerde de stilte terug op Spangen. Het geluid van rouw.
Sparta - ADO Den Haag 1-3
45. Van Eijkeren 0-1
48. Hofstede 0-2
52. Petrov 0-3
75. De Fauw 1-3.
Scheidsrechter: Haverkort.
Toeschouwers: 4820.
Gele kaart: Boukhari (Sparta), Bodde (ADO Den Haag).
* Een aantal dagen na de degradatie maakte Rijkaard bekend alsnog te vertrekken bij Sparta.
Lijdensweg op Spangen
26 mei 2002 zal vooralsnog als zwartste bladzijde de clubgeschiedenis in gaan. Traditieclub Sparta, behoudens de topdrie de enige club die sinds de invoering van het betaalde voetbal niet degradeerde, viel niet weg te denken uit de eredivisie. Toch kwam het zover. Na twee goed verlopen nacompetities in de drie voorgaande seizoenen werd het noodlot een keer te veel getart.
De onheilspellende donkere lucht boven Spangen, voor de aftrap, was tekenend. Later zou de lijdensweg voor de spelers bij vlagen worden begeleid door een stortbui. "Echt weer om te degraderen", liet een supporter zich vooraf treffend ontvallen. Alsof die zich na de decepties tegen Volendam en Excelsior reeds had neergelegd bij het drama. De spelers hadden zich er, getuige de openingsfase, nog niet mee verzoend. Het bleek om een laatste stuiptrekking te gaan. Behoudens een uitstekend schot van Nourdin Boukhari en een poging van Aron Winter, doofde het Rotterdamse vlammetje langzaam maar zeker. Emiel van Eijkeren leidde de definitieve ondergang in en meteen na rust deden Peter Hofstede (wonderschone treffer) en Youri Petrov de rest. Illustratief voor de Spartaanse onmacht kreeg Boukhari alleen voor Roland Jansen de bal niet in de touwen. Iets wat Davy De Fauw van dichtbij later wel lukte, waardoor de grafstemming heel even plaatsmaakte voor jubel.
"Dit is een trieste dag. Dit moet je verwerken", somberde gentleman Frank Rijkaard, die daarom nog "niet intensief" over de toekomst wilde praten. "De Schwung heeft er nooit echt ingezeten", vatte hij het rommelige seizoen kort samen. "Voor vandaag had ik nog een beetje hoop, maar we konden het niet waarmaken. De échte intentie om het af te dwingen, kon ik niet ontdekken. Er was te weinig weerstand. Hoe dat komt? Dan moet je ook kijken naar de samenstelling van de selectie. De één kan het opbrengen en de ander heeft daar meer moeite mee."
Frank Rijkaard sombert.
"Volendam-thuis (1-3, red.) was cruciaal", aldus de oud-bondscoach, die zijn contract respecteert en normaal gesproken met Sparta mee gaat naar de Gouden Gids Divisie. Het dreigement, eerder in de week, moet Rijkaard innerlijk niet onaangedaan hebben gelaten. Het uiterlijk wilde liever zwijgen. "Ik had liever gezien dat het uit de publiciteit was gehouden. Ik heb het opzij gezet, stop dat soort dingen liever weg en heb er met de spelers niet over gesproken."
"Hij heeft zich professioneel opgesteld naar ons. Maar je word er wel stil van, en tegelijkertijd kwaad. Dat er in de emotie iets geuit wordt, is begrijpelijk, maar niet zó iets", keek doelman Frank Kooiman nog even terug. Even daarvoor had de Spartaan hevig geëmotioneerd het veld verlaten. "Het is jammer, maar terecht. We hebben geen enkele wedstrijd in de nacompetitie kunnen domineren. Daar moet je je ogen niet voor sluiten. Ondanks de eerdere tegenvallende seizoenen, bleef Sparta gezien de publieke belangstelling echter leven onder de mensen. Daarom moet deze club straks weer een stabiele eredivisieclub kunnen worden. RKC en NEC hebben ook jaren tegen degradatie aangehikt, sloegen zich er doorheen en zijn gaan bouwen. Dat kan als voorbeeld dienen voor Sparta."
Op de golf van emotie hoopt technisch directeur Dolf Roks dat er mensen opstaan die de stap terug willen verzachten. "Of er gedwongen ontslagen zullen plaatshebben, weet ik nog niet. De begroting moet worden teruggeschroefd en het gemakkelijkst wordt gesneden in een spelersgroep. Dit is misschien ook een moment om de invulling van je organisatie te herzien. Je moet de ambitie uitspreken om snel terug te keren, maar ook realistisch zijn. Het wordt moeilijk, maar we lopen er niet voor weg." Toen speler Steve Goossen vervolgens wel wilde weglopen - naar zijn auto - werd hij belaagd. Eenmaal gesust, keerde de stilte terug op Spangen. Het geluid van rouw.
Sparta - ADO Den Haag 1-3
45. Van Eijkeren 0-1
48. Hofstede 0-2
52. Petrov 0-3
75. De Fauw 1-3.
Scheidsrechter: Haverkort.
Toeschouwers: 4820.
Gele kaart: Boukhari (Sparta), Bodde (ADO Den Haag).
* Een aantal dagen na de degradatie maakte Rijkaard bekend alsnog te vertrekken bij Sparta.
26 mei 1993: Laatste wedstrijd Marco van Basten
Het is zo’n avond die nog lang zou nazingen in de harten van voetballiefhebbers over de hele wereld. AC Milan speelt in het eigen San Siro tegen Juventus om de Trofeo Silvio Berlusconi, het is niet meer dan een veredeld oefenpotje. Toch bevolken meer dan zestigduizend toeschouwers de tribunes van het majestueuze stadion, allemaal met klamme handjes en een verhoogde hartslag. Ook op de reservebank zit een man die zijn emoties nauwelijks de baas kan. Hij kruipt weg in zijn zwarte trui, bang voor het onvermijdelijke.
Dan betreedt Marco van Basten het veld. Het is twee jaar na zijn laatste wedstrijd in het shirt van AC Milan. Twee jaar heeft hij geprobeerd zijn kapotte enkel aan de praat te krijgen. Tevergeefs. San Marco stopt.
En dus weent de voetbalwereld. Van Basten krijgt het afscheid van held. Het applaus dat op hem neerdaalt, gaat alle proporties te buiten. Ondertussen schrompelt in de dug-out iemand verder ineen. Hij breekt, laat alle principes van een Italiaanse machoman varen en huilt. Zijn naam? Fabio Capello, succesvol oefenmeester van AC Milan.
Het is zo’n avond die nog lang zou nazingen in de harten van voetballiefhebbers over de hele wereld. AC Milan speelt in het eigen San Siro tegen Juventus om de Trofeo Silvio Berlusconi, het is niet meer dan een veredeld oefenpotje. Toch bevolken meer dan zestigduizend toeschouwers de tribunes van het majestueuze stadion, allemaal met klamme handjes en een verhoogde hartslag. Ook op de reservebank zit een man die zijn emoties nauwelijks de baas kan. Hij kruipt weg in zijn zwarte trui, bang voor het onvermijdelijke.
Dan betreedt Marco van Basten het veld. Het is twee jaar na zijn laatste wedstrijd in het shirt van AC Milan. Twee jaar heeft hij geprobeerd zijn kapotte enkel aan de praat te krijgen. Tevergeefs. San Marco stopt.
En dus weent de voetbalwereld. Van Basten krijgt het afscheid van held. Het applaus dat op hem neerdaalt, gaat alle proporties te buiten. Ondertussen schrompelt in de dug-out iemand verder ineen. Hij breekt, laat alle principes van een Italiaanse machoman varen en huilt. Zijn naam? Fabio Capello, succesvol oefenmeester van AC Milan.
quote:Marcel (Marco) van Basten (Utrecht, 31 oktober 1964) is een Nederlands oud-voetballer en oud-international. Hij speelde profvoetbal van 1982 tot 1995 voor Ajax en AC Milan. Van Basten werd geroemd om zijn balvastheid, techniek, tactische klasse, sublieme afronding en wordt gezien als de beste Nederlandse spits aller tijden en één van de besten ter wereld ooit. Zijn profcarričre werd vroegtijdig beëindigd door een hardnekkige enkelblessure. Van Basten won als speler meerdere individuele prijzen waaronder Wereldvoetballer van het Jaar en de Gouden Bal.
Van Basten speelde bij UVV van 1971/'72 - 1979/'80, bij USV Elinkwijk 1980/'81, bij AFC Ajax van 1981/'82 - 1986/'87 en vervolgens bij AC Milan in Italië van 1987/'88 - 1994/'95. Voor deze clubs speelde hij in totaal 280 competitiewedstrijden en scoorde daarin 218 doelpunten.
In 1993 liep Van Basten een zware blessure aan zijn enkel op. Zijn enkel was al vaker geblesseerd geweest door zware tackles van zijn tegenstanders en was dus bijzonder kwetsbaar. Van Basten ging een langdurig proces is van veel revalideren met soms experimentele methoden om weer te kunnen voetballen. Na twee jaar ploeteren besluit Van Basten om officieel te stoppen met profvoetbal. Onder een staande ovatie van het publiek van AC Milan en onder toeziend oog van een huilende Fabio Capello nam Van Basten afscheid in San Siro. Daarna sloot Van Basten zich voor lange tijd af van het voetbal om zich te concentreren op golf. Van Basten speelde daarna alleen nog een enkele wedstrijd bij een memorial wedstrijd voor het Nederlands elftal, waarin hij 6 jaar na zijn stoppen nog steeds liet zien een fantastische techniek te hebben.
De laatste wedstrijd van an Marco was trouwens de eerste finale van de Champions League, Het duel tussen Marseille en AC Milan werd met 1-0 gewonnen door de Fransen. Van Basten speelde ruim 85 minuten mee, maar zonder wedstrijdritme en met een verrotte enkel kon van Basten weinig potten breken.
Vreselijke wedstrijd was hetquote:Op dinsdag 26 mei 2009 12:07 schreef Blawh het volgende:
De laatste wedstrijd van an Marco was trouwens de eerste finale van de Champions League, Het duel tussen Marseille en AC Milan werd met 1-0 gewonnen door de Fransen. Van Basten speelde ruim 85 minuten mee, maar zonder wedstrijdritme en met een verrotte enkel kon van Basten weinig potten breken.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Aangezien het nog maar een uur 26 mei is wil ik deze aandragen, want er is nog nooit, en zal ook nooit, een team op een dramatischere manier kampioen worden.
Eigenlijk stond de titelkraker tussen Liverpool en Arsenal gepland halverwege april gepland in het seizoen 1988/1989. Maar de wedstrijd moest worden uitgesteld vanwege het verschrikkelijk Hillsborough-drama een week daarvoor, waar 96 Liverpool-fans bij omkwamen. De voetbalbond zag geen andere oplossing dan de wedstrijd te verplaatsen naar het einde van het seizoen. en zo bepaalde het lot dat uitgerekend de twee titelkandidaten op de slotdag 26 mei 1989, vandaag precies 20 jaar geleden, het onderling moesten gaan uitvechten wie zich kampioen van Engeland mocht noemen.
De titel had al lang veilig in een kluis moeten zitten voor Arsenal. Met nog een paar maanden te gaan hadden ze al 15 punten voorsprong opgebouwd op Liverpool. Maar gemakzucht sloop erin en Liverpool vocht zichzelf terug in de titelstrijd. De Reds boekten winst op winst, en de Londenaren zagen het onheil met de week dichterbij komen. Het kwam zelfs zo ver dat Arsenal de koppositie weggaf aan Liverpool. Toen de inhaalwedstrijd eenmaal zo ver was, stonden ze 3 punten achter. Een overwinning zou Arsenal weer op gelijke hoogte brengen, maar ze moesten met minimaal 2 goals verschil winnen om er op doelsaldo voorbij te gaan. En dat terwijl Liverpool in geen jaren met dergelijke cijfers verloren had. Niemand zag eigenlijk niets anders dan een 2e titel op rij voor de ploeg aan de Mersey.
Als kersvers bekerwinnaar stond Liverpool met vertrouwen in het veld van Anfield. In een wat tamme eerste helft was er niets merkbaar van een stunt. Kansen waren schaars en zonder al te veel moeite bracht Liverpool de 0-0 naar de rust. Na de hervatting sloeg Arsenal dan toch snel toe. Een indirecte vrije trap van Winterburn vanaf rechts draaide gevaarlijk in, en Smith kon vrijstaand binnenkoppen. Liverpool was woedend. In hun ogen had Smith de bal nooit aangeraakt en zou de goal dus niet mogen tellen. Na wat arbitraal overleg besloot scheidsrechter dat het gewoon een doelpunt was en dat Liverpool niet zo moest zeuren. Achteraf bleek het ook een correcte beslissing te zijn geweest.
In ieder geval, met de stand 0-1 wist dat Arsenal dat het onmogelijke toch dichtbij het mogelijke was gekomen. Ze hadden nog 1 goal nodig, en voerden de druk op, Arsenal trainer Graham wisselde een paar keer aanvallend, terwijl Liverpool loerde op de counter. Ondertussen moesten ze kost wat het kost een tegengoal voorkomen, en met het eindsignaal in zicht leek dat ook te gaan lukken. In de tweede minuut van blessuretijd was er nog 1 kans om nog iets van de titelhoop te maken voor Arsenal. Lee Dixon pompte een lange bal het strafschopgebied in, Smith kon de bal nog verlengen zo in het pad van Michael Thomas. Hij ontdeed zich van verdediger Nicol, sprintte op doel af en onder druk van twee spelers punterde hij de 0-2 binnen. Er waren nog enkele seconden te spelen en de wanhoopspoging van Liverpool om de boel nog recht te trekken was tevergeefs en zo won Arsenal de titel nog op miraculeuze wijze.
Eigenlijk stond de titelkraker tussen Liverpool en Arsenal gepland halverwege april gepland in het seizoen 1988/1989. Maar de wedstrijd moest worden uitgesteld vanwege het verschrikkelijk Hillsborough-drama een week daarvoor, waar 96 Liverpool-fans bij omkwamen. De voetbalbond zag geen andere oplossing dan de wedstrijd te verplaatsen naar het einde van het seizoen. en zo bepaalde het lot dat uitgerekend de twee titelkandidaten op de slotdag 26 mei 1989, vandaag precies 20 jaar geleden, het onderling moesten gaan uitvechten wie zich kampioen van Engeland mocht noemen.
De titel had al lang veilig in een kluis moeten zitten voor Arsenal. Met nog een paar maanden te gaan hadden ze al 15 punten voorsprong opgebouwd op Liverpool. Maar gemakzucht sloop erin en Liverpool vocht zichzelf terug in de titelstrijd. De Reds boekten winst op winst, en de Londenaren zagen het onheil met de week dichterbij komen. Het kwam zelfs zo ver dat Arsenal de koppositie weggaf aan Liverpool. Toen de inhaalwedstrijd eenmaal zo ver was, stonden ze 3 punten achter. Een overwinning zou Arsenal weer op gelijke hoogte brengen, maar ze moesten met minimaal 2 goals verschil winnen om er op doelsaldo voorbij te gaan. En dat terwijl Liverpool in geen jaren met dergelijke cijfers verloren had. Niemand zag eigenlijk niets anders dan een 2e titel op rij voor de ploeg aan de Mersey.
Als kersvers bekerwinnaar stond Liverpool met vertrouwen in het veld van Anfield. In een wat tamme eerste helft was er niets merkbaar van een stunt. Kansen waren schaars en zonder al te veel moeite bracht Liverpool de 0-0 naar de rust. Na de hervatting sloeg Arsenal dan toch snel toe. Een indirecte vrije trap van Winterburn vanaf rechts draaide gevaarlijk in, en Smith kon vrijstaand binnenkoppen. Liverpool was woedend. In hun ogen had Smith de bal nooit aangeraakt en zou de goal dus niet mogen tellen. Na wat arbitraal overleg besloot scheidsrechter dat het gewoon een doelpunt was en dat Liverpool niet zo moest zeuren. Achteraf bleek het ook een correcte beslissing te zijn geweest.
In ieder geval, met de stand 0-1 wist dat Arsenal dat het onmogelijke toch dichtbij het mogelijke was gekomen. Ze hadden nog 1 goal nodig, en voerden de druk op, Arsenal trainer Graham wisselde een paar keer aanvallend, terwijl Liverpool loerde op de counter. Ondertussen moesten ze kost wat het kost een tegengoal voorkomen, en met het eindsignaal in zicht leek dat ook te gaan lukken. In de tweede minuut van blessuretijd was er nog 1 kans om nog iets van de titelhoop te maken voor Arsenal. Lee Dixon pompte een lange bal het strafschopgebied in, Smith kon de bal nog verlengen zo in het pad van Michael Thomas. Hij ontdeed zich van verdediger Nicol, sprintte op doel af en onder druk van twee spelers punterde hij de 0-2 binnen. Er waren nog enkele seconden te spelen en de wanhoopspoging van Liverpool om de boel nog recht te trekken was tevergeefs en zo won Arsenal de titel nog op miraculeuze wijze.
quote:26 May 1989, 20:05
Anfield (41,783)
Liverpool - Arsenal 0-2
Smith 52' Thomas 92'
PSV --- Chelsea FC --- Frank Lampard --- Heinz-Harald Frentzen --- Timo Glock
Mooie 
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
27 mei 1995 - Epi Drost overlijdt op 49 jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartaanval.
Drost werd geboren in Amersfoort, maar verhuisde op jonge leeftijd naar Wageningen. Twee dagen na zijn zeventiende verjaardag maakte Drost in 1962 zijn debuut in het eerste van Wageningen. Via SC Heracles kwam hij in 1966 bij FC Twente, waar hij tot 1980 zou blijven.
Epy Drost was een avontuurlijke voetballer, die hield van grote risico's in het veld. Zijn daden waren vaak onvoorspelbaar, maar zijn klasse was groot. Ook in de jaren '60 en '70 van de vorige eeuw was het al zo dat voetballers die niet bij de traditionele top-drie speelden, een keer zo goed moesten zijn als hun concurrenten van Ajax, Feyenoord en PSV om voor het Nederlands elftal in aanmerking te komen. Dat gegeven heeft mede bepaald dat de interlandloopbaan van Epy Drost tot slechts negen wedstrijden voor Oranje beperkt is gebleven. Op grond van zijn kwaliteiten hadden dat er veel meer moeten zijn.
Hij speelde tussen 1966 en 1983 voor FC Twente: 548 competitiewedstrijden en 45 keer in de Europa Cup. Als trainer maakte Spitz Kohn hem jaren van nabij mee. Zijn mening over Drost: ‘Epi was een aparte in alles. In het voetbal, in het leven, in het uitgaansleven. Hij stond bekend als de voetballer die met veel risico speelde. Ik had het liefste dat hij zijn traditionele fout in de eerste vijf minuten maakte. Maar het was meestal geen kardinale fout. Zelden had het een doelpunt tot gevolg. Hoe vaak heeft hij wel niet een bal met zijn borst van de doellijn gehaald. Maar ik denk ook aan zijn fantastische trap over 40, 50 meter. Hij was ontzettend snel, wendbaar en clever. Hij was niet groot, maar wel sterk gebouwd. Hij was ook altijd aanvoerder. Epi kon met iedereen goed omgaan. In zijn karakter zat iets liefs.’
In 1980 vertrok hij naar DS’79. Twee jaar later keerde hij terug bij FC Twente als assistent-coach van Spitz Kohn en daarna van Fritz Korbach. In 1987 werd hij hoofdtrainer bij RBC, twee jaar later stapte hij over naar DS’79. Vervolgens trad hij in dienst van hoofdklasser Stevo uit Geesteren, met welk elftal hij het landskampioenschap bij de zondagamateurs behaalde.
Epy Drost overleed veel te jong. Op 27 mei 1995 werd een hartaanval hem tijdens een wedstrijdje van de oud-internationals in Rotterdam fataal. Hij was toen nog maar 49 jaar. Zijn dood bracht een schok teweeg in de voetbalwereld. Twaalf jaar later is hij nog steeds een fenomeen in Enschede en omgeving. Drost werd in 2000 door de supporters uitgeroepen tot FC Twente’s 'Voetballer van de eeuw'. Zijn trouw aan de club, zijn persoonlijkheid in en buiten het veld, zijn traptechniek, zijn afstandsschoten, maar bovenal zijn risicovolle en daardoor spectaculaire verdedigingswerk hebben tot deze verkiezing bijgedragen. Bij de uitbreiding van De Grolsch Veste, het stadion van FC Twente, is op de tweede ring door middel van gekleurde stoeltjes een afbeelding van Drost aangebracht. In de ontvangstruimte van het stadion werd op 20 januari 2009 een standbeeld van Drost onthuld.
Drost werd geboren in Amersfoort, maar verhuisde op jonge leeftijd naar Wageningen. Twee dagen na zijn zeventiende verjaardag maakte Drost in 1962 zijn debuut in het eerste van Wageningen. Via SC Heracles kwam hij in 1966 bij FC Twente, waar hij tot 1980 zou blijven.
Epy Drost was een avontuurlijke voetballer, die hield van grote risico's in het veld. Zijn daden waren vaak onvoorspelbaar, maar zijn klasse was groot. Ook in de jaren '60 en '70 van de vorige eeuw was het al zo dat voetballers die niet bij de traditionele top-drie speelden, een keer zo goed moesten zijn als hun concurrenten van Ajax, Feyenoord en PSV om voor het Nederlands elftal in aanmerking te komen. Dat gegeven heeft mede bepaald dat de interlandloopbaan van Epy Drost tot slechts negen wedstrijden voor Oranje beperkt is gebleven. Op grond van zijn kwaliteiten hadden dat er veel meer moeten zijn.
Hij speelde tussen 1966 en 1983 voor FC Twente: 548 competitiewedstrijden en 45 keer in de Europa Cup. Als trainer maakte Spitz Kohn hem jaren van nabij mee. Zijn mening over Drost: ‘Epi was een aparte in alles. In het voetbal, in het leven, in het uitgaansleven. Hij stond bekend als de voetballer die met veel risico speelde. Ik had het liefste dat hij zijn traditionele fout in de eerste vijf minuten maakte. Maar het was meestal geen kardinale fout. Zelden had het een doelpunt tot gevolg. Hoe vaak heeft hij wel niet een bal met zijn borst van de doellijn gehaald. Maar ik denk ook aan zijn fantastische trap over 40, 50 meter. Hij was ontzettend snel, wendbaar en clever. Hij was niet groot, maar wel sterk gebouwd. Hij was ook altijd aanvoerder. Epi kon met iedereen goed omgaan. In zijn karakter zat iets liefs.’
In 1980 vertrok hij naar DS’79. Twee jaar later keerde hij terug bij FC Twente als assistent-coach van Spitz Kohn en daarna van Fritz Korbach. In 1987 werd hij hoofdtrainer bij RBC, twee jaar later stapte hij over naar DS’79. Vervolgens trad hij in dienst van hoofdklasser Stevo uit Geesteren, met welk elftal hij het landskampioenschap bij de zondagamateurs behaalde.
Epy Drost overleed veel te jong. Op 27 mei 1995 werd een hartaanval hem tijdens een wedstrijdje van de oud-internationals in Rotterdam fataal. Hij was toen nog maar 49 jaar. Zijn dood bracht een schok teweeg in de voetbalwereld. Twaalf jaar later is hij nog steeds een fenomeen in Enschede en omgeving. Drost werd in 2000 door de supporters uitgeroepen tot FC Twente’s 'Voetballer van de eeuw'. Zijn trouw aan de club, zijn persoonlijkheid in en buiten het veld, zijn traptechniek, zijn afstandsschoten, maar bovenal zijn risicovolle en daardoor spectaculaire verdedigingswerk hebben tot deze verkiezing bijgedragen. Bij de uitbreiding van De Grolsch Veste, het stadion van FC Twente, is op de tweede ring door middel van gekleurde stoeltjes een afbeelding van Drost aangebracht. In de ontvangstruimte van het stadion werd op 20 januari 2009 een standbeeld van Drost onthuld.
27 mei 1998: FC Groningen degradeert.
Na 18 jaar Eredivisie en grote successen begin jaren 90, werd Groningen hard getroffen door de zwart geld affaire. De boete was torenhoog en Groningen was genoodzaakt spelers te verkopen om zo te kunnen betalen, het moge duidelijk zijn dat hierdoor ook flink aan kwaliteit werd ingeboet.
Het ging jaarlijks minder en het werd steeds lastiger het team op peil te houden voor de Eredivisie. Het seizoen 97/98 begon nog hoopvol onder Rijsbergen (Later ontslagen), met een 3-0 overwinning op Volendam. Maar het seizoen ging uiteindelijk verloren doordat er ook thuis nauwelijks punten gepakt werden. Teveel gelijke spelen en te zware verliesbeurten zorgden ervoor dat Groningen haar status als eredivisionist mocht redden via de nacompetitie. Poule B, met Cambuur, Zwolle en Den Bosch.
Groningen won in de nacompetitie slechts 1 wedstrijd, speelde er 2 gelijk en verloor er 3. Illustratief voor het seizoen. Alleen bij Den Bosch werd 1-4 gewonnen. De thuiswedstrijd tegen Cambuur werd door burgemeester Lammers verboden en dus moest Groningen - Cambuur in Zeist gespeeld worden, 1-1. Het begin van het einde. Na een 1-3 verlies in Leeuwarden kon Groningen zich gaan opmaken voor de eerste divisie.
Erwin Koeman, als held teruggekomen naar Groningen, moest afscheid nemen van het publiek met degradatie. Verschrikkelijk.
Al snel na de degradatie bleek hoe hoog de nood bij FC Groningen was. Op sterven na dood. Er was geen geld, salarissen moest bij elkaar gebedeld worden bij sponsoren. Hans Nijland (aangetreden in 97) had met zijn staf als het hele seizoen het ene gat moeten vullen door een ander te creeren. Een periode van slapeloze nachten, aldus Nijland zelf. En op het moment dat het weer wat beter leek te gaan, kwamen er weer "Renze de Vries lijken" uit de kast.
Spelers als Bombarda en Magno werden vrij snel na de degradatie verkocht. Magno voor zelfs meer dan een miljoen gulden, maar ook dat bleek slechts een druppel op de gloeiende plaat.
Net in de periode dat Nijland in zware onderhandelingen met de gemeente was voor een nieuw stadion, degradeerde de club en bleek men bijna failliet. FC Groningen had geen poot meer om op te staan en moest de oren laten hangen naar de eisen van de Gemeente Groningen (die wel inzagen dat het Oosterpark verouderd was). Nijland had maandenlang geeist dat er een stadion met minimaal 35.000 plaatsen zou komen, liefst 40.000. De Gemeente achtte dit niet reeel en vond 15.000 wel genoeg.
Met veel hangen en wurgen wist Nijland er nog een stadion van 20.000 uit te slepen. Later zou blijken wat voor een misschattting dit van de Gemeente is geweest, maar FC Groningen had niks meer in te brengen.
Met een jong team en Jan van Dijk als trainer begon Groningen aan een nieuwe periode in haar bestaan, nog altijd met moeite de eindjes aan elkaar knopend, maar het ging. Spelers als Matthijs, van Gessel, Elshot en Gregoor van Dijk trokken de kar en samen met de gelouterde Harris Huizingh wist men zich als redelijk jong team goed staande te houden in de Toto Divisie. Direct promotie wist men dat jaar niet af te dwingen en in de nacompetitie stond men zo stijf van de zenuwen in de thuiswedstrijd tegen Sparta dat men zwaar met 0-3 verloor, daar waar een puntje voldoende was. Maar de ballen gingen er niet in en bij Sparta wel dat de wedstrijd als een geroutineerd eredivisie elftal uitspeelde.
Een jaar later lukte het dan toch via de nacompetitie, een 0-1 in Emmen tegen Emmen (doelpunt Magnus Johansson) bleek voldoende en Groningen mocht weer naar het hoogste niveau. Daar ging het elk jaar een stukje beter en werd zelfs Europees voetbal afgedwongen in het seizoen dat men de Euroborg betrok. Een historisch seizoen.
Achteraf gezien noemt Nijland de degradatie vaak een zegen voor FC Groningen, een kans om vanaf het nulpunt weer een club op te bouwen, niet met veel lapwerk een team instand houden voor de eredivisie, maar echt een mogelijkheid tot opschonen.
Na 18 jaar Eredivisie en grote successen begin jaren 90, werd Groningen hard getroffen door de zwart geld affaire. De boete was torenhoog en Groningen was genoodzaakt spelers te verkopen om zo te kunnen betalen, het moge duidelijk zijn dat hierdoor ook flink aan kwaliteit werd ingeboet.
Het ging jaarlijks minder en het werd steeds lastiger het team op peil te houden voor de Eredivisie. Het seizoen 97/98 begon nog hoopvol onder Rijsbergen (Later ontslagen), met een 3-0 overwinning op Volendam. Maar het seizoen ging uiteindelijk verloren doordat er ook thuis nauwelijks punten gepakt werden. Teveel gelijke spelen en te zware verliesbeurten zorgden ervoor dat Groningen haar status als eredivisionist mocht redden via de nacompetitie. Poule B, met Cambuur, Zwolle en Den Bosch.
Groningen won in de nacompetitie slechts 1 wedstrijd, speelde er 2 gelijk en verloor er 3. Illustratief voor het seizoen. Alleen bij Den Bosch werd 1-4 gewonnen. De thuiswedstrijd tegen Cambuur werd door burgemeester Lammers verboden en dus moest Groningen - Cambuur in Zeist gespeeld worden, 1-1. Het begin van het einde. Na een 1-3 verlies in Leeuwarden kon Groningen zich gaan opmaken voor de eerste divisie.
Erwin Koeman, als held teruggekomen naar Groningen, moest afscheid nemen van het publiek met degradatie. Verschrikkelijk.
Volkskrantquote:Het matige niveau van het elftal bracht FC Groningen al snel dit seizoen in de problemen. Ook het ontslag van trainer Rijsbergen leidde niet tot verbetering van de prestaties. De noorderlingen bleven op de ranglijst weliswaar Volendam voor en hoopten hun eredivisiestatus via de nacompetitie te kunnen verlengen.
Maar zelfs bij de drie eerste-divisieclubs staken de kwaliteiten van FC Groningen wel heel erg pover af. Uit vier wedstrijden behaalde het elftal van trainer Van Dijk net twee punten en daardoor is het, met nog twee wedstrijden op het programma, al kansloos. Dat is in het bijzonder pijnlijk voor Erwin Koeman, die zijn afscheid als speler met een klein succesje had willen oppoetsen.
Voor Cambuur komt de eredivisie heel dichtbij. Het Friese stadion zag er woensdag onwerkelijk uit. Een deinende mensenmassa zong liedjes over Cambuur in de eredivisie. Normaal zitten er weinig toeschouwers op de tribunes. Tegen FC Groningen leefde Leeuwarden op als voetbalstad.
De thuisclub kwam in de 28e minuut op voorsprong door een doelpunt van De Vries. In de tweede helft bleef Groningen druk uitoefenen. Dankzij een cadeautje van doelman De Ron werd het 1-1, maar Keizer en Van der Laan bepaalden de eindstand op 3-1.
Al snel na de degradatie bleek hoe hoog de nood bij FC Groningen was. Op sterven na dood. Er was geen geld, salarissen moest bij elkaar gebedeld worden bij sponsoren. Hans Nijland (aangetreden in 97) had met zijn staf als het hele seizoen het ene gat moeten vullen door een ander te creeren. Een periode van slapeloze nachten, aldus Nijland zelf. En op het moment dat het weer wat beter leek te gaan, kwamen er weer "Renze de Vries lijken" uit de kast.
Spelers als Bombarda en Magno werden vrij snel na de degradatie verkocht. Magno voor zelfs meer dan een miljoen gulden, maar ook dat bleek slechts een druppel op de gloeiende plaat.
Net in de periode dat Nijland in zware onderhandelingen met de gemeente was voor een nieuw stadion, degradeerde de club en bleek men bijna failliet. FC Groningen had geen poot meer om op te staan en moest de oren laten hangen naar de eisen van de Gemeente Groningen (die wel inzagen dat het Oosterpark verouderd was). Nijland had maandenlang geeist dat er een stadion met minimaal 35.000 plaatsen zou komen, liefst 40.000. De Gemeente achtte dit niet reeel en vond 15.000 wel genoeg.
Met veel hangen en wurgen wist Nijland er nog een stadion van 20.000 uit te slepen. Later zou blijken wat voor een misschattting dit van de Gemeente is geweest, maar FC Groningen had niks meer in te brengen.
Met een jong team en Jan van Dijk als trainer begon Groningen aan een nieuwe periode in haar bestaan, nog altijd met moeite de eindjes aan elkaar knopend, maar het ging. Spelers als Matthijs, van Gessel, Elshot en Gregoor van Dijk trokken de kar en samen met de gelouterde Harris Huizingh wist men zich als redelijk jong team goed staande te houden in de Toto Divisie. Direct promotie wist men dat jaar niet af te dwingen en in de nacompetitie stond men zo stijf van de zenuwen in de thuiswedstrijd tegen Sparta dat men zwaar met 0-3 verloor, daar waar een puntje voldoende was. Maar de ballen gingen er niet in en bij Sparta wel dat de wedstrijd als een geroutineerd eredivisie elftal uitspeelde.
Een jaar later lukte het dan toch via de nacompetitie, een 0-1 in Emmen tegen Emmen (doelpunt Magnus Johansson) bleek voldoende en Groningen mocht weer naar het hoogste niveau. Daar ging het elk jaar een stukje beter en werd zelfs Europees voetbal afgedwongen in het seizoen dat men de Euroborg betrok. Een historisch seizoen.
Achteraf gezien noemt Nijland de degradatie vaak een zegen voor FC Groningen, een kans om vanaf het nulpunt weer een club op te bouwen, niet met veel lapwerk een team instand houden voor de eredivisie, maar echt een mogelijkheid tot opschonen.
Zondag 28 mei 2000
FC Groningen promoveert naar de Eredivisie via een 0-1 overwinning in Emmen.
In het seizoen 99/00 moest FC Groningen voor het tweede jaar op rij acteren in de Totodivisie. Het was het tweede jaar onder Jan van Dijk en eigenlijk moest er nu wel gepromoveerd worden. De club eindigde helaas weer niet als de kampioen. NAC werd kampioen, daardoor moest FC Groningen weer de nacompetitie spelen. De nacompetitie die een jaar eerder zo jammerlijk verliep. Ze komen in een poule met Emmen, Heracles en eredivisionist MVV.
Het is zondagmiddag, FC Groningen moet naar Emmen, waar ze het altijd lastig hebben. Eerder dat seizoen had Groningen er met 2-1 verloren.
Groningen heeft haar eerste drie wedstrijden gewonnen en de andere ploegen hebben het onderling gunstig gedaan voor de FC. Bij winst van FC Groningen en puntverlies van Heracles Almelo promoveert FC Groningen.
Meer dan 500 Groningen reizen legaal mee naar Emmen, een aantal gaat zonder kaartjes en blijft buiten het stadion en nog eens duizenden zullen in de Groningenhallen de wedstrijd volgen.
Bij rust staat het nog 0-0, de spelers spelen flink onder spanning net als de supporters. Het zal toch niet weer? Het bericht dat Heracles met 1-0 achter staat tegen MVV doet alvast veel goed.
Na rust gaat FC Groningen op zoek naar de 0-1, die waarschijnlijk promotie zal betekenen. Dan scoort Magnus Johansson de 0-1. Het uitvak explodeert, net als een deel van de thuisvakken, de 3500 aanwezigen in de Groningenhallen gaan kapot. 0-1!!! vasthouden, vasthouden. In Groninger huiskamers staan velen juichend op.
Ikzelf schreeuw over het amateurveld (waar mijn ploegje de laatste wedstrijd van het seizoen in de 4e klasse speelt) dat het 0-1 is in Emmen. De toeschouwers juichen, net als een aantal spelers op het veld.
Op de tribunes blijft het feest
Als dan ook nog het bericht binnen komt dat MVV met 5-1 zal winnen van Heracles gaat het helemaal los. Groningen keert na 2 jaar van afwezigheid weer terug in de Eredivisie! Spelers rennen juichend over het veld, supporters stormen van de tribunes om hun helden te kunnen feliciteren.
Daarna is het een groot feest in Groningen. De supporters vertrekken richting Grote Markt. Daar zullen een dikke 10.000 fans de spelers en trainers onthalen als helden.
Foto's van http://www.trotsvanhetnoorden.nl
[ Bericht 94% gewijzigd door Prosac op 28-05-2009 14:44:01 ]
FC Groningen promoveert naar de Eredivisie via een 0-1 overwinning in Emmen.
In het seizoen 99/00 moest FC Groningen voor het tweede jaar op rij acteren in de Totodivisie. Het was het tweede jaar onder Jan van Dijk en eigenlijk moest er nu wel gepromoveerd worden. De club eindigde helaas weer niet als de kampioen. NAC werd kampioen, daardoor moest FC Groningen weer de nacompetitie spelen. De nacompetitie die een jaar eerder zo jammerlijk verliep. Ze komen in een poule met Emmen, Heracles en eredivisionist MVV.
Het is zondagmiddag, FC Groningen moet naar Emmen, waar ze het altijd lastig hebben. Eerder dat seizoen had Groningen er met 2-1 verloren.
Groningen heeft haar eerste drie wedstrijden gewonnen en de andere ploegen hebben het onderling gunstig gedaan voor de FC. Bij winst van FC Groningen en puntverlies van Heracles Almelo promoveert FC Groningen.
Meer dan 500 Groningen reizen legaal mee naar Emmen, een aantal gaat zonder kaartjes en blijft buiten het stadion en nog eens duizenden zullen in de Groningenhallen de wedstrijd volgen.
Bij rust staat het nog 0-0, de spelers spelen flink onder spanning net als de supporters. Het zal toch niet weer? Het bericht dat Heracles met 1-0 achter staat tegen MVV doet alvast veel goed.
Na rust gaat FC Groningen op zoek naar de 0-1, die waarschijnlijk promotie zal betekenen. Dan scoort Magnus Johansson de 0-1. Het uitvak explodeert, net als een deel van de thuisvakken, de 3500 aanwezigen in de Groningenhallen gaan kapot. 0-1!!! vasthouden, vasthouden. In Groninger huiskamers staan velen juichend op.
Ikzelf schreeuw over het amateurveld (waar mijn ploegje de laatste wedstrijd van het seizoen in de 4e klasse speelt) dat het 0-1 is in Emmen. De toeschouwers juichen, net als een aantal spelers op het veld.
Op de tribunes blijft het feest
Als dan ook nog het bericht binnen komt dat MVV met 5-1 zal winnen van Heracles gaat het helemaal los. Groningen keert na 2 jaar van afwezigheid weer terug in de Eredivisie! Spelers rennen juichend over het veld, supporters stormen van de tribunes om hun helden te kunnen feliciteren.
Daarna is het een groot feest in Groningen. De supporters vertrekken richting Grote Markt. Daar zullen een dikke 10.000 fans de spelers en trainers onthalen als helden.
Foto's van http://www.trotsvanhetnoorden.nl
[ Bericht 94% gewijzigd door Prosac op 28-05-2009 14:44:01 ]
Heb helaas geen tijd om er wat 'moois' van te maken, maar vandaag in 1985 vond het Heizeldrama plaats.
http://www.sporza.be/cm/s(...)G_retro_mei/1.534752
Beelden zeggen meer dan de woorden...
Juventus won met 1-0 door een penalty van Platini.
[ Bericht 48% gewijzigd door Suijk op 30-05-2009 11:20:16 ]
http://www.sporza.be/cm/s(...)G_retro_mei/1.534752
Beelden zeggen meer dan de woorden...
Juventus won met 1-0 door een penalty van Platini.
[ Bericht 48% gewijzigd door Suijk op 30-05-2009 11:20:16 ]
A player does not hope to get lucky; he just hopes others don't get lucky.
Klik dan als je durft
Klik dan als je durft
Oei.
Daar moet meer mee te doen zijn.
Iemand ?
Ik weet nog dat ik verbijsterd voor de TV zat.
Daar moet meer mee te doen zijn.
Iemand ?
Ik weet nog dat ik verbijsterd voor de TV zat.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Jij.quote:Op vrijdag 29 mei 2009 16:46 schreef tong80 het volgende:
Oei.
Daar moet meer mee te doen zijn.
Iemand ?
Ik weet nog dat ik verbijsterd voor de TV zat.
Je bent een voetballiefhebber en je hebt tijd zat.
30 mei 1994: Di Bartolomei berooft zichzelf van het leven
[ Bericht 3% gewijzigd door Blawh op 30-05-2009 10:11:29 ]
quote:Echte clubmannen worden in Italië bandiera's genoemd. Paolo Maldini (AC Milan) is er zo een, Alessandro Del Piero (Juventus) natuurlijk en Francesco Totti (AS Roma) ook.
Vaak groeien boegbeelden op in de eigen jeugd, zijn ze van onbesproken gedrag en vanwege hun trouw de afgoden van de curva.
Een wat vergeten held is Agostino Di Bartolomei, aanvoerder van AS Roma toen Totti nog in de luiers zat. Di Bartolomei leerde voetballen in de straten van Tor Marancia, in één van de armste volksbuurten van Rome, waar gezinnen met soms meer dan tien kinderen werden opeengepakt in piepkleine appartementen, aangevreten door betonrot.
In die misčre zocht een piepjonge Di Bartolomei troost bij de bal. Het straatschoffie maakte furore in de jeugd van AS Roma en zou later uitgroeien tot een legendarische libero, die met de neus in de wind en de blik op oneindig zijn manschappen kon aanvoeren.
Di Bartolomei was een tikkeltje aan de trage kant, maar loste dat gebrek op met inzicht. Met mooie lange ballen op links en op rechts kon hij het spel dirigeren dat het een lieve lust was en lepelde geregeld een vrije trap of een penalty erin. En dan zongen de fans: 'Ohooo Agostino. Ago, Ago, Ago Agostino gol!'
Di Bartolomei was een kei van een voetballer, bovenal een heer. Een goedgemanierde jongeman met een melancholieke blik in de ogen en een strakke scheiding in het gitzwarte haar. Ze noemden hem Il capitano buono (de goede aanvoerder).
Ruzies met de scheidsrechter ging hij het liefst uit de weg, maar mocht hij eens verhaal gaan halen, dan gebeurde dat met de handen op de rug. De pacifist in Di Bartolomei wilde niet agressief overkomen. Hij wilde een consigliere (raadgever) zijn. Met Di Bartolomei als aanvoerder in een team vol vedetten en met de Braziliaan Falcăo en Pietro Vierchowod voor zich, beleefde AS Roma begin jaren 80 gouden jaren, met het scudetto in 1983 als hoogtepunt.
Het was voor Di Bartolomei een jongensdroom die in vervulling ging. Het jaar erop ging het mis. Tijdens de finale van de Champions League tegen Liverpool werd in het eigen Olympisch stadion nota bene, verloren na het nemen van penalty's. Het bleek achteraf zijn laatste wedstrijd voor AS Roma te zijn geweest. Die zomer werd de Romeinse zoon tegen zijn zin verkocht aan AC Milan omdat Roma de clubkas wilde spekken.
De voetballer vatte die actie op als hoogverraad. Hij zou de klap nimmer te boven komen. Na een paar jaar in dienst van Milan, Cesena en Salernitana, zei Di Bartolomei in 1990 vaarwel tegen het voetbal en trok zich terug in zijn villa in San Marco di Castellabate. De voormalige voetballer hoopte op een baantje als jeugdtrainer bij AS Roma, maar het telefoontje kwam nooit. Toen ook het opzetten van een voetbalschool daarna mislukte, werd de ellende Di Bartolomei te veel.
Op 30 mei 1994, precies tien jaar na de verloren finale in de Champions League, pakte il capitano buono zijn Smith & Wesson erbij en joeg zich op het terras van zijn villa een kogel door het hart. ,,Ik voel me opgesloten in een donker hol,'' schreef hij in zijn afscheidsbrief. Na zijn dood werd in Rome een straat naar hem vernoemd en in zijn woonplaats draagt de voetbalschool alsnog zijn naam.
Voor Di Bartolomei kwam het eerbetoon te laat. Voor de fans van AS Roma blijft hij een bandiera. ,,Ze hebben je je club afgepakt, maar niet je curva,'' aldus de tekst op een spandoek.
[ Bericht 3% gewijzigd door Blawh op 30-05-2009 10:11:29 ]
Wat een triest verhaal
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Tot zo ver die opmerking, daar kan nu Saha en 2009 ingevuld worden.quote:Op zondag 17 mei 2009 14:52 schreef DIGGER het volgende:
De goal van Di Matteo is ook nog altijd de snelste goal ooit in een FA cupfinal
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammŕ, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammŕ, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Door zo ongeveer de grootste arbitrale dwaling van de afgelopen eeuw (de overtreding was ca. 4 meter buiten de 16)quote:Op vrijdag 29 mei 2009 10:04 schreef Suijk het volgende:
Juventus won met 1-0 door een penalty van Platini.
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammŕ, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammŕ, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Di Bartolomei is een held in Rome (Roma), zijn hele manier van voetballen was een voorbeeld, ik heb gelukkig nog veel van hem (live) kunnen genieten.quote:Op zaterdag 30 mei 2009 09:29 schreef Blawh het volgende:
30 mei 1994: Di Bartolomei berooft zichzelf van het leven
[..]
Die transfer naar Milan was inderdaad verschrikkelijk.
Het is jammer dat zo weinigen zijn naam, laat staan zijn spel, nog kennen, want het is echt een grootheid in de Italiaanse voetbalgeschiedenis, ook al is hij niet meer op aarde.
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammŕ, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammŕ, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Zijn verhaal leerde ik ook eigenlijk pas door dit topic kennen Digger
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Platini ging ook fanatiek juichen toch?quote:
[..]
Door zo ongeveer de grootste arbitrale dwaling van de afgelopen eeuw (de overtreding was ca. 4 meter buiten de 16)
Ja. Ze zeiden later dat ie niet op de hoogte was van hetgeen er was gebeurd.quote:
Dan zou ie de laatste op aarde zijn die onwetend was.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
31 mei 1972: Ajax wint Europa Cup 1
quote:Bij zijn komst naar Ajax, als opvolger van Michels, zegt de Roemeense trainer Kovacs: “Ik wil van deze diamant een briljant maken.” Na zijn eerste jaar bij de Amsterdamse club kan Kovacs maar tot één conclusie komen: “Het is gelukt.” In het seizoen 1971-'72 verovert Ajax de landstitel, de KNVB-beker en de Europa Cup 1, een unieke trilogie.
Aan de vooravond van de Europa Cup-finale tegen Inter Milan werkt Ajax een merkwaardige oefenwedstrijd af. Met tegenstander Beerschot is afgesproken dat er risicovrij wordt gespeeld, om de kans op blessures zo klein mogelijk te houden. Op één speler na, Emmerich, houdt iedereen zich aan die afspraak. De Duitser weet dat er op de tribunes een delegatie van FC Metz zit en gaat voluit. Ajax-spelers wijzen de Belgische scheidsrechter Schaut op het agressieve spel van Emmerich, dat zijn gang mag blijven gaan. De vlam slaat in de pan als Emmerich vanuit een indirecte vrije trap Beerschot op 2-2 zet. Ajax-doelman Stuy ziet de opgestoken hand van Schaut en laat de bal lopen. Doelpunt zegt Schaut en alle Ajacieden zijn woedend. Ajax dreigt van het veld te lopen, maar uiteindelijk weigert alleen Keizer verder te spelen.
Hij geeft de aanvoerdersband aan Cruijff, de Europees voetballer van het jaar, die zich vier dagen later in Rotterdam presenteert als een wereldtopper. Met twee treffers bezorgt hij Ajax de tweede Europa Cup 1 op rij. In de 47e minuut straft hij een misverstand tussen Inter-doelman Bordon en verdediger Oriali af en 26 minuten later kopt hij raak uit een vrije trap ('die bal was zwanger van effect') van Keizer. In de bomvolle Kuip legt Ajax de Milanezen voortdurend de wil op. Het is de omgekeerde wereld in vergelijking met de finale in 1969, toen Ajax in Madrid werd overklast door die andere club uit Milan, AC. Destijds klaagde Ajax over de hardheid van de Italianen; in Rotterdam blijven de gevreesde tackles uit.
Inter Milan lijkt zich al op voorhand te hebben neergelegd bij de superioriteit van Ajax. Het is alsof Ajax tegen Inter met een man meer speelt. Steeds duikt er een extra speler in de aanval op. De vleugelverdedigers Suurbier en Krol dienen zich aan de zijkanten aan als dreigende aanvallers. De openingstreffer van Cruijff vloeit voort uit een voorzet van Suurbier. De strateeg Mazzola wordt aan banden gelegd door Neeskens, de onstuimige breker die ruim een week voor de finale zijn splinternieuwe okergele Alfa Romeo in puin rijdt. Mazzola mist op het middenveld zijn maatje Corso, die in het duel Borussia Mönchengladbach-Inter Milan door Dorpmans uit het veld wordt gestuurd en een schorsing tot 1 januari 1973 moet uitzitten.
In tegenstelling tot na de winst op Panathinaikos besluit Ajax om ditmaal wel de wereldbeker-wedstrijden tegen de kampioen van Zuid-Amerika te spelen. Na de 1-1 tegen Independiente in Avellaneda (doelpunt Cruijff) wordt het in Amsterdam 3-0 voor Ajax met een treffer van Neeskens en twee van invaller Rep.
Ajax - Inter Milan 2-0 (0-0).
47. Cruijff 1-0,
73. Cruijff 2-0.
Toeschouwers: 61 000.
Scheidsrechter: Héličs (Fra).
Ajax:
Stuy; Suurbier, Blankenburg, Hulshoff, Krol; Neeskens, Haan, Gerrie Mühren; Swart, Cruijff, Keizer.
Inter Milan:
Bordon; Burgnich, Facchetti, Bellugi, Oriali; Giubertoni (Bertini), Bedin, Frustalupi; Jair (Pellizaro), Mazzola, Boninsegna.
72 was de beste finale van Ajax. Misschien wel de beste wedstrijd die ze ooit speelden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
31 mei 2009: Laatste wedstrijd Paolo Maldini
quote:Zijn 902de en echt allerlaatste wedstrijd in 25 jaar AC Milan, speelde Paolo Maldini komende zondag in Florence tegen Fiorentina. In plaats van grote festiviteiten rond zijn persoon moest 'il bel Paolo' zijn team uit een onverwacht moeras trekken en voorkomen dat Milan directe plaatsing voor de Champions League misloopt.
Voor Maldini is het zo ook goed. Want Paolo Maldini is een werker, een man met een, zeker voor Italië, onvoorstelbare discipline en loyaliteit. De schrijver en 'grand old man' van de Italiaanse sportjournalistiek, Gianni Mura, ziet in hem de perfecte anti-Italiaan, de uitzondering, want een 'oernormaal mens'.
Maldini ziet er al 25 jaar hetzelfde uit, steeds met hetzelfde halflange haar, alleen de lichtgroene ogen zijn met de jaren wat dieper gaan liggen in het ook wat meer gekerfde gelaat. Mura wil een monument, want 'nooit een schandaal, nooit een zinloze polemiek of obsceen gebaar. Geen tatoeages, zelfs geen sexy tv-sterretjes'.
Wie Maldini vraagt waaraan hij deze zeldzame normaliteit te danken heeft, zegt hij goed te zijn opgevoed, met respect voor regels en anderen. Zijn vader is Cesare Madini, oud-Milan voetballer en oud-trainer van het nationale team, waarvoor Paolo 126 keer uitkwam, 74 keer als aanvoerder. In 1998 deelden vader en zoon verschrikkelijk leed: verlies van de kwart finale tegen Frankrijk door strafschoppen.
Maldini heeft met het nationale team meer tegenslagen moeten incasseren, het beste resultaat was een tweede plaats bij de WK in de Verenigde Staten in 1994. Maar op clubniveau ziet dat er anders uit. De man die in 1985 als zestienjarige debuteerde bij Milan en er nooit meer zou weggaan, won met de 'rossoneri' zeven landskampioenschappen, vijf maal de Europa Cup I/Champions League en drie wereldbekers voor clubs.
Successen boekte hij samen met het Nederlandse trio Van Basten, Rijkaard en Gullit. Mooie man, mooi voetbal, heet dat hier in Italië. Maldini inspireerde, organiseerde en kon zelf fantastisch doorzetten tot de achterlijn van de tegenpartij. In niets was hij de klassieke Italiaanse verdediger a la Gentile of Baresi, die gemene overtredingen niet schuwden. Maldini loste problemen op met intelligentie, stijl en elegantie.
Met Maldini is een betere wereld mogelijk, maar de eigen fanatieke aanhang, de 'ultrŕs', zag dat vaak anders. 'Il capitano' nam verschillende malen stelling tegen de excessen van de zich oppermachtig voelende tifosi van de 'curve' en weigerde de laatste jaren zich onder hen te mengen. Het leverde afgelopen zondag een ongekend wrang afscheid op van San Siro en het thuispubliek.
'Er is maar één captain, en dat is Franco Baresi', stond op één van de spandoeken geschreven. Op een ander werd Maldini bedankt voor zijn glorieuze carričre maar gebrek aan respect verweten 'voor degenen dankzij wie je je hebt verrijkt'. Alle goed willende Italianen, analisten en voetbalprofessoren konden niet uit over het gebeurde, maar Maldini verborg zijn bitterheid en zei: ''Ik ben trots dat ik niet een van hen ben.
Italië moet zich voorbereiden op voetbal zonder Maldini. De verdediger weet nog niet wat hij gaat doen, maar wel dat hij geen trainer wil worden. ''Het is een beroep waarin alle negatieve dingen van het voetbal samenkomen.''
Zijn nummer drie wordt bij Milan voorlopig niet vergeven, wie weet komt het een dag om de schouders te hangen van zijn nu dertienjarige zoon Christian, maar druk zal vader nooit uitoefenen. ''Dat heeft mijn vader bij mij ook nooit gedaan.
PalmaresSerie A: 1987-88, 1991-92, 1992-93, 1993-94, 1995-96, 1998-99, 2003-04 Coppa Italia: 2002-03 Supercoppa Italiana: 1988, 1992, 1993, 1994, 2004 UEFA Champions League: 1988-89, 1989-90, 1993-94, 2002-03, 2006-07 UEFA Super Cup: 1989, 1990, 1994, 2003, 2007 Intercontinental Cup: 1989, 1990 FIFA Club World Cup: 2007 Dubai Challenge Cup: 2009 Under-21 European Footballer of the Year: 1989 FIFA World Cup Team of the Tournament: 1994 UEFA European Championship Team of the Tournament: 1996, 2000 UEFA Champions League Final Man of the Match: 2003 Serie A Defender of the Year: 2004 FIFA 100 UEFA Team of the Year: 2003, 2005 FIFPro World XI: 2005 UEFA Champions League Best Defender: 2007 Italy captain: 1994-2002 Most capped Italian International: 126
1 mei
1978: In Maastricht wordt profvoetbalclub MVV opgericht, als afsplitsing van MVV'02.
2001: Gratie voor Roberto Rojas
2 mei
1937: Amedeo Amadei, jongste speler ooit in de Serie A, debuteert
1993: Bommelding Dordrecht - PSV
3 mei
1903: Heracles Almelo opgericht
1994: Ruud van Nistelrooy debuteert als profvoetballer
1997: Keeper Van Duijnhoven scoort namens MVV
1997: Kanu krijgt fiat van cardioloog voor rentree in voetbal
4 mei
1904: Oprichting Schalke '04
1949: Zwartste dag uit de Italiaanse voetbalhistorie; de Superga Vliegramp
1988: Johan Cruijff terug bij Barcelona.
2005: PSV strandt in halve finale Champions League
5 mei
1992: Stadionramp Bastia
1998: Onderzoek naar dood Justin Fashanu afgerond
2005: AZ strandt in halve finale van UEFA Cup
6 mei
1970: Feyenoord legt als eerste Nederlandse voetbalclub beslag op de Europa Cup I
1998: De nagenoeg perfecte 'dropkick'
2001: Scooterwerpen tijdens Internazionale - Atalanta Bergamo
7 mei
1950: Heerenveen wint met 6-5 van Ajax terwijl het een half uur vóór tijd nog met 5-1 achterstond
2007: Doelpunt Andres Vasquez (Örebro - IFK Göteborg)
8 mei
1898: De geboortedag van het Italiaanse voetbal
1960: Grootste uitzege aller tijden in de Eredivisie (Sittardia - SC Enschede: 1-10)
1982: Begin van het omkoopschandaal rondom Standard - Waterschei
1988: AZ degradeert na salonremise PEC Zwolle en FC Volendam
2002: Feyenoord wint Uefa Cup
2008: Sterchele verongelukt
9 mei
1978: PSV beleeft haar eerste grote Europese triomf
1987: Steve Bull scoort de eerste van zijn 18 hattricks.
2001: Stadionramp Accra
2004: Laatste goal Roberto Baggio
10 mei
1967: Oprichting van de Alkmaarse voetbalclub AZ'67
1969: Dennis Bergkamp geboren
11 mei
1965: Inter Milan kraakt Liverpool dankzij ‘Tasjesdief’
1985: Stadionramp Valley Parade, Bradford.
1988: KV Mechelen wint in Straatsburg de Europacup der bekerwinnaars
1999: De merkwaardige preparatie van Fabio Cannavaro
2008: Laatste wedstrijd Marco Ballotta
12 mei
1973: De geboorte van ´clubhoer´ Lutz Pfannenstiel
1996: NAC neemt afscheid van het stadion aan de Beatrixstraat
2002: Ajax wint bekerfinale op miraculeuze wijze
13 mei
1984: Laatste officiële wedstrijd Johan Cruijff
1987: AFC Ajax wint de Europa Cup II
1990: De hel van het Maksimir stadion; Boban gekroond tot volksheld
1992: Ajax wint EC III
1998: Chelsea wint Europa Cup II
2002: Legendarische voetbalcoach Valeri Lobanovski overleden
14 mei
1892: Meer dan een eeuw geleden werd op 14 mei de Vitesse opgericht
1905: De eerste officiële interland op Nederlandse bodem
1950: Zeldzame nederlaag Magische Magyaren
1983: Laatste officiële wedstrijd Willem van Hanegem.
1985: Rob de Wit stift zich naar onsterfelijkheid
1997: Barca wint EC II
2008: FK Zenit Sint-Petersburg wint onder leiding van Dick Advocaat de Uefa-cup
15 mei
1941: Op 32-jarige leeftijd overleed Law Adam, uitvinder van 'de schaar'
1957: Steve Mokone, de eerste betaalde speler van buitenlandse afkomst, arriveert in Nederland.
1970: De broertjes de Boer worden geboren
16 mei
1943: geboorte Ove Kindvall
2001: UEFA Cup finale Alaves - Liverpool 4-5 (na verlenging)
2006: Oudste speler ooit in La Liga, Amedeo Carboni, speelt zijn laatste wedstrijd
17 mei
1981: HFC Haarlem promoveert; Het begin van een succesperiode
1997: Chelsea wint de FA Cup o.l.v. Ruud Gullit
1997: Luc Nilis scoort op fenomenale wijze
2009: SC Heerenveen wint de beker, eerste prijs in de clubgeschiedenis
18 mei
2005: CSKA Moskou wint als eerste Russische voetbalclub een Europese trofee
19 mei
1999: Laatste Europa Cup voor Bekerwinnaars
2001: Een koningsblauwe tranenzee; Drama van Gelsenkirchen
20 mei
1980: Ajax-MVV, 3-6, de grootste nederlaag ooit van Ajax in De Meer (een thuiswedstrijd)
1981: AZ'67 bereikt finale UEFA Cup
1998: Real Madrid wint met Clarence Seedorf de Champions League
2009: Shakhtar wint laatste UEFA Cup
21 mei
1904: Oprichting van de Wereldvoetbalbond FIFA
22 mei
1946: geboortedag George Best
1979: Begin van jarenlange penalty-ellende Oranje
1996: Juventus wint in Rome ten kost van Ajax de Champions League
23 mei
2002: Roy Keane uit Ierse WK-Selectie gezet
24 mei
1995: Ajax wint Champions League
25 mei
1988: PSV wint in Stuttgart de Europacup I, door Benfica na strafschoppen te verslaan
1995: Feyenoord wint KNVB-beker, laatste wedstrijd Kiprich
2001: Overlijden NAC-middenvelder Ferry van Vliet
2005: Liverpool wint zinderende finale Champions League
26 mei
1940: Inwijding Estadio Alberto J. Armando
1989: Arsenal en Liverpool strijden om de titel (uitgesteld werdstrijd i.v.m. Hillsborough-drama )
1993: Laatste wedstrijd Marco van Basten
1999: Manchester United wint de Champions League ten koste van het Duitse Bayern München (2-1)
2002: De oudste club van het betaalde voetbal, Sparta, degradeert voor het eerst sinds de invoering van de eredivisie
27 mei
1995: Epi Drost overlijdt op 49 jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartaanval.
1998: FC Groningen degradeert
28 mei
2000: FC Groningen promoveert naar de Eredivisie via een 0-1 overwinning in Emmen
29 mei
1985: Heizeldrama
30 mei
1994: Di Bartolomei berooft zichzelf van het leven
31 mei
1972: Ajax wint Europa Cup 1
2009: Laatste wedstrijd Paolo Maldini
1 juni 1988: van Basten bedankt voor Oranje
quote:1 juni lijkt wel een magische afzegdatum in de Nederlandse voetbalgeschiedenis. Zowel Marco van Basten als Ruud Gullit hebben rond deze datum ooit bedankt voor Oranje.
Rondom het afzeggen van Gullit ontstond er in 1994 een ware mediahype. Het afzeggen van Van Basten is eigenlijk altijd onbekend gebleven.
Van Basten zei eigenlijk af voor het EK van 1988. Het EK waar hij uiteindelijk op uitblonk. Maar waarom was de huidige bondscoach er dan bijna niet bij?
Op 1 juni 1988 krijgt de toenmalige spits van AC Milan een psychologische dreun te verwerken als bondscoach Rinus Michels tijdens een vriendschappelijk duel met Roemenië kiest voor John Bosman. Van Basten mag slechts een half uur meespelen en dan ook nog als linksbuiten. Van Basten voelt zich vernederd door Michels. De grote Van Basten, van AC Milan, niet in de spits, maar als linksbuiten?
Helemaal vreemd is de keuze van Michels overigens niet. Van Basten is nauwelijks fit uit zijn eerste seizoen bij Milan gekomen. John Bosman lijkt de man in vorm. Na de wedstrijd komt Van Basten toevallig Johan Cruijff tegen. Het advies van zijn leermeester is helder: hij moet zijn plaats opeisen en niet met zich laten sollen. In een opwelling besluit Van Basten vlak voor het het EK te bedanken voor Oranje.
Bondscoach Michels bewaart de rust. Michels zorgt ervoor dat de pers geen lucht krijgt van de affaire. Michels gaat niet tegen Van Basten in, maar schakelt assistent Nol de Ruiter in. "Ga jij eens met die Basten praten", zegt Michels tegen zijn assistent.
De Ruiter kent de familie Van Basten al lang. Hij laat de teleurgestelde spits naar Zeist komen. "Weglopen heeft geen zin. Je moet gewoon doorgaan. Je kansen komen wel", stelt De Ruiter.
Van Basten laat zich binnen het kwartier overtuigen en komt terug op zijn besluit. Michels steekt zijn hoofd om de hoek en schudt de voetballer de hand. Een garantie op een basisplaats krijgt Van Basten niet, maar enkele weken later is hij de ster van Europees kampioen Nederland. Zonder Van Basten aan de start wordt de eerste wedstrijd met 1-0 verloren van de Sovjet Unie. Mét Van Basten wordt de Europese titel behaald.
2 juni 1971: Ajax wint de eerste EC 1 in de clubhistorie
quote:Zes dagen voor de tweede Europa Cup 1-finale van Ajax, tegen Panathinaikos, spelen de Amsterdammers in het Olympisch Stadion tegen Feyenoord.
Bij winst kunnen de bezoekers uit Rotterdam het (officieuze) kampioenschap vieren, maar ze moeten het wel doen zonder het geblesseerde centrale verdedigingsduo Laseroms en Israel. Tenminste, dat wil Feyenoord-coach Happel iedereen doen geloven. Iedereen gelooft het ook, totdat beide ploegen het veld betreden, met Laseroms en Israel voorop. De wedstrijd eindigt in een enorme anti-climax voor Ajax. Feyenoord wint, mede door twee doelpunten van Schneider, en bij Ajax raken Keizer, Cruijff, Swart en Rijnders geblesseerd. De kwetsuur bij Keizer, een spierscheuring onder de hak, baart de medische staf de meeste zorgen met het oog op de Europese finale tegen Panathinaikos.
Zes dagen later, op 2 juni, is de linksbuiten er toch bij in het Wembley-stadion van Londen. En met zijn eerste actie zet Keizer Ajax na vijf minuten op het goede spoor. Uit zijn loepzuivere voorzet kopt Van Dijk, die van Michels de voorkeur krijgt boven Blankenburg, de 1-0 in. Ajax lijkt op een grote overwinning aan te sturen. Onder aanvoering van de uitblinkende Cruijff worden de Grieken onder grote druk gezet. In de dagen voor de finale onderhandelt Cruijff met het Ajax-bestuur over een nieuw contract. Anderlecht heeft serieuze interesse en dus speelt Cruijff hoog spel. “Wat Ajax bruto biedt, wil ik netto ontvangen”, zegt Cruijff, die zich na de Wembley-finale toch langer aan Ajax bindt. Omdat de Amsterdammers het overwicht tegen Panathinaikos niet in treffers kunnen omzetten, ruikt de Griekse kampioensploeg van de Hongaarse trainer Puskas kansen. Onder leiding van spelmaker Damazos ontpopt Panathinaikos zich tot een gelijkwaardige opponent van Ajax. In de rust wisselt Michels Swart voor Haan en Rijnders voor Blankenburg. Een gedurfde zet van Michels. Na een lang seizoen maken zijn spelers een vermoeide indruk en een verlenging behoort wel degelijk tot de mogelijkheden want in de tweede helft ontwikkelt zich een heus Grieks offensief. Hulshoff groeit uit tot de grote man in de defensie van Ajax. Hij houdt de spits Antoniadis aan de ketting en vangt de Griekse aanvallen bekwaam op. De bevrijding voor Ajax komt in de 86ste minuut. Uit een pass van Keizer scoort Haan via het been van Sourpis 2-0. Het feest kan beginnen, hoewel een ereronde er door opdringerige fans en strenge Wembley-bewakers niet inzit. Voor aanvoerder Vasovic is driemaal scheepsrecht. Na twee verloren Europa Cup-finales mag hij aan het slot van zijn loopbaan de bokaal met de grote oren omhoog houden. Ook Michels is opgelucht. Hij had de Grieken niet een keer persoonlijk in actie gezien. Een filmopname van de wedstrijd Panathinakos-Rode Ster Belgrado (3-0) houdt hij verborgen voor zijn spelers. “De opnamen werden te snel afgedraaid. De spelers zouden dan kunnen denken dat alle Grieken de 100 meter in 10 seconden kunnen lopen.”
Ajax - Panathinaikos 2-0
5. Van Dijk 1-0,
87. Haan 2-0.
Toeschouwers: 83 000.
Scheidsrechter: Taylor (Eng).
Ajax:
Stuy; Neeskens, Hulshoff, Vasovic, Suurbier; Rijnders (Blankenburg), Gerrie Mühren; Swart (Haan), Cruijff, Van Dijk, Keizer.
Panathinaikos:
Oeconomopoulos; Tomaras, Kapsis, Sourpis, Vlahos; Kamaras, Elefterakis; Grammos, Antoniadis, Domazos, Filakouris.
Sjakie heeft het Michels nooit vergeven dat ie in de rust werd vervangen.
Rijnders werd in de rust gewisseld omdat ie zich duizelig voelde.
Waren de eerste symptomen van zijn hartklachten. Paar jaar later overleed ie op jonge leeftijd
Rijnders werd in de rust gewisseld omdat ie zich duizelig voelde.
Waren de eerste symptomen van zijn hartklachten. Paar jaar later overleed ie op jonge leeftijd
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Stond ie mee te zwaaien inderdaad.quote:Op woensdag 3 juni 2009 00:09 schreef Beschouw het volgende:
En Ruud Krol is met zijn poot in het gips tussen de supporters op de tribune.
[ afbeelding ]
Ken je het boek van Maarten de Vos 'De Ajacieden' ?
Klassieker en ik heb er veel van dit soort feitjes uit geleerd.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Boek nooit gelezen. Moet ik misschien toch maar eens doen.quote:Op woensdag 3 juni 2009 00:15 schreef tong80 het volgende:
[..]
Stond ie mee te zwaaien inderdaad.
Ken je het boek van Maarten de Vos 'De Ajacieden' ?
Klassieker en ik heb er veel van dit soort feitjes uit geleerd.
Zeker de moei waard alle spelers hebben een eigen hoofdstuk.quote:Op woensdag 3 juni 2009 00:19 schreef Beschouw het volgende:
[..]
Boek nooit gelezen. Moet ik misschien toch maar eens doen.
Lees je bv dat de jonge Neeskens de avond voor de wedstrijd bij Sjaak Swart slaapt om hem voor de verlokkingen van Amsterdam te behoeden
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
3 juni 1997: Ajax contracteert Froylan Ledezma
[ Bericht 0% gewijzigd door Blawh op 03-06-2009 19:13:01 ]
quote:Zijn komst was een spektakel: opgewacht door Feyenoord, achter de douane meegenomen door Ajax en vanaf de uitgang van het vliegtuig via een achteruitgang van Schiphol af. In de dagen erna volgde er een ware Ledezma soap; Hij trainde met Feyenoord mee, maar mede omdat Arie van Os diep in de buidel tastte kwam hij naar Amsterdam.
Froylán Ledezma werd geboren op 2 januari 1978 in San José Costa Rica. Was in 1995 een veel belovende speler van Alajuelense en scoorde er lustig op los. In het seizoen 95/96 scoorde hij 14 maal en een seizoen later scoorde hij 21 keer. Zijn grote doorbraak kwam in maart 1997 tijdens de Dallas Cup, een jaarlijks toernooi voor jeugdspelers.
Ledezma was toen aanvoerder van het Costaricaanse elftal onder 21, en onder zijn leiding werd ondermeer gewonnen van het Amerikaanse elftal onder 21, met maar liefst 5-0.
Ajax2 speelde op dat toernooi de finale tegen EC Vitoria uit Bahia (Brazilie), en verloor met 0-1.
Dus de link met Ledezma is gelegd. Hij is een week op stage geweest bij Ajax en na zijn terugkomst in Costa Rica toonde ook Feyenoord ineens interesse. Feyenoord nodigde Ledezma uit om nogmaals naar Nederland te komen, maar Ajax kreeg lucht van de actie uit het Rotterdamse kamp en counterde door hem uit het vliegtuig te halen en hem op een slinkse manier naar een hotel in Amsterdam te brengen voor gesprekken. Jorien kon de actie van Ajax niet waarderen en ging verhaal halen bij het hotel.
Uiteindelijk tastte Van Os nog eens wat dieper in geldbuidel en legde tien miljoen gulden op tafel om de handtekening van Ledezma onder een vijfjarig contract te krijgen. Met dollartekens in de ogen hapte Ledezma gretig toe.
Hij begint bij Ajax in de zomer van 1997 maar heeft vrijwel direct problemen met zijn enkel en na zijn enkel volgen nog veel meer problemen. Hij verblijft vrijwel altijd in Costa Rica en is voor Ajax onvindbaar, als er iets van hem wordt vernomen is dat vrijwel altijd in de media als hij weer eens betrokken is geweest bij een vechtpartij. Hij wordt zelfs gearresteerd nadat hij betrokken was geweest bij een schietpartij.
Uiteindelijk speelt de man van 10 miljoen maar twee keer in het eerste elftal. Zijn contract wordt in 1999 ontbonden vanwege disciplinerede redenen. Hij vindt onderdak bij het Paraguayaanse Cerro Porteno en een aantal seizoenen later keert hij terug naar zijn oude club Alajuelense. Later liet Ledezma weer van zich horen, wederom negatief. In de voorbereiding van het nationale team van Costa Rica op de wedstrijd tegen Trinidad en Tobago verlaat hij boos het trainingskamp omdat hij niet op de bank wilde plaatsnemen. De Costaricaanse voetbalbond schorst Ledezma voor 12 maanden, niet alleen voor het nationale team maar ook voor zijn club Alajuelense.
Kortom Ledezma koste Ajax zo’n slordige vijf miljoen gulden per wedstrijd (iets waar de broertjes de Boer nog altijd jaloers op zijn).
Inmiddels verslaat hij ergens in de Oostenrijkse Alpen types als Jos Hooiveld, Roel Brouwers en Joost Terol met kaarten. Klaverjassen kan Floyran namelijk nog altijd als de beste (hij leerde de fijne kneepjes van Frank en Ronald). En zo is hij toch nog een beetje een product van de zo legendarische Ajax school…
[ Bericht 0% gewijzigd door Blawh op 03-06-2009 19:13:01 ]
Hij kwam toch ook in de bak terecht ?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Klopt.quote:
quote:De Costaricaanse Ajacied Froylan Ledezma is gisteren in zijn vaderland opgepakt wegens het lossen van enkele schoten met een vuurwapen. Ledezma deed dat bij het verlaten van een café. Niemand raakte gewond. De 19-jarige aanvaller was eerder bij Ajax op een zijspoor beland, maar had enkele weken geleden juist weer zijn rentree gemaakt in het tweede elftal.
5 juni 1968. Het begin van het vreemdste eindtournooi ooit
10 juni 1968 - Gastland Italie versloeg in Rome in de replay Joegoslavie met 2-0. De eerste finalewedstrijd bleef het gelijkspel.
Het Nederlands elftal ontbrak wederom op het EK. Ondanks de loting, waarin de toplanden elkaar niet konden treffen, konden ze de poule met Denemarken, Hongarije en Oost-Duitsland niet winnend afsluiten. Naast Italie en Joegoslavie deden onder andere wereldkampioen Engeland en verliezend finalist van het vorige EK Rusland mee.
Italie trof in de halve finale Rusland, maar na 2 uur spelen was er nog niet gescoord. Door middel van het opgooien van een munt werd bepaald dat Italie de finale mocht spelen. Joegoslavie kon tegen Engeland tot scoren komen, nadat er een Engelsman het veld uit gestuurd was.
De eerste finale tussen Italie en Joegoslavie had de gasten de Europese titel moeten bezorgen. Maar Joegoslavie kwam niet tot scoren, waardoor een tweede wedstrijd noodzakelijk was. Riva en Anastasi zorgden in de eerste helft voor het verschil.
10 juni 1968 - Gastland Italie versloeg in Rome in de replay Joegoslavie met 2-0. De eerste finalewedstrijd bleef het gelijkspel.
Het Nederlands elftal ontbrak wederom op het EK. Ondanks de loting, waarin de toplanden elkaar niet konden treffen, konden ze de poule met Denemarken, Hongarije en Oost-Duitsland niet winnend afsluiten. Naast Italie en Joegoslavie deden onder andere wereldkampioen Engeland en verliezend finalist van het vorige EK Rusland mee.
Italie trof in de halve finale Rusland, maar na 2 uur spelen was er nog niet gescoord. Door middel van het opgooien van een munt werd bepaald dat Italie de finale mocht spelen. Joegoslavie kon tegen Engeland tot scoren komen, nadat er een Engelsman het veld uit gestuurd was.
De eerste finale tussen Italie en Joegoslavie had de gasten de Europese titel moeten bezorgen. Maar Joegoslavie kwam niet tot scoren, waardoor een tweede wedstrijd noodzakelijk was. Riva en Anastasi zorgden in de eerste helft voor het verschil.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
En Baresi won het Italiaanse tournamentquote:Op vrijdag 5 juni 2009 21:14 schreef Beschouw het volgende:
Gigi Riva
Mede door hem ben ik voetbalverslaafd geworden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
6 juni 2009 Ernest Faber Philip Cocu en Dennis bergkamp slagen voor coach betaald voetbal
Faber (37) en Cocu (38) begonnen in augustus vorig jaar aan de cursus voor het hoogste diploma van de KNVB, dat officieel FIFA Pro License heet. Afgelopen woensdag hadden beiden een afsluitende reflectie over hun opdrachten en die werden met goed gevolgd afgerond. Mondeling kregen Faber en Cocu te horen dat ze geslaagd zijn. Cijfers zijn nog niet bekend en pas in september krijgen de twee samen met de andere geslaagden hun diploma uitgereikt, onder wie Ton du Chatinier, Dennis Bergkamp en Michel Vonk. “Het is een intensieve cursus. Je krijgt stof over management, leidinggeven, communiceren, er zijn veel opdrachten, je ziet wedstrijden, hebt sessies in Zeist. Het hakt er wel in, al je vrije uurtjes gaan erin zitten. Maar wel lekker dat het nu gehaald is, het loont absoluut”, aldus Faber. “Deze theorie bereidt je goed voor op het hoofdtrainerschap en biedt een aardige basis.” Faber liep zijn stage bij het eerste elftal van PSV, Cocu begon bij de A1 en maakte vervolgens zijn stageonderdelen ook af bij de selectie van PSV. Faber: “Phillip is een snelle leerling. Hij heeft het echt heel goed opgepakt allemaal.”
Faber (37) en Cocu (38) begonnen in augustus vorig jaar aan de cursus voor het hoogste diploma van de KNVB, dat officieel FIFA Pro License heet. Afgelopen woensdag hadden beiden een afsluitende reflectie over hun opdrachten en die werden met goed gevolgd afgerond. Mondeling kregen Faber en Cocu te horen dat ze geslaagd zijn. Cijfers zijn nog niet bekend en pas in september krijgen de twee samen met de andere geslaagden hun diploma uitgereikt, onder wie Ton du Chatinier, Dennis Bergkamp en Michel Vonk. “Het is een intensieve cursus. Je krijgt stof over management, leidinggeven, communiceren, er zijn veel opdrachten, je ziet wedstrijden, hebt sessies in Zeist. Het hakt er wel in, al je vrije uurtjes gaan erin zitten. Maar wel lekker dat het nu gehaald is, het loont absoluut”, aldus Faber. “Deze theorie bereidt je goed voor op het hoofdtrainerschap en biedt een aardige basis.” Faber liep zijn stage bij het eerste elftal van PSV, Cocu begon bij de A1 en maakte vervolgens zijn stageonderdelen ook af bij de selectie van PSV. Faber: “Phillip is een snelle leerling. Hij heeft het echt heel goed opgepakt allemaal.”
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
6 juni 1962: Puskas speelt zijn laatste wedstrijd voor Spanje
Een Hongaars legende. Speelde veel interlands voor het Hongaarse Elftal, maar ook 4 wedstrijden voor Spanje. Zijn laatste interland voor Spanje speelde hij op 6 juni 1962.
[ Bericht 0% gewijzigd door Blawh op 06-06-2009 23:52:39 ]
Een Hongaars legende. Speelde veel interlands voor het Hongaarse Elftal, maar ook 4 wedstrijden voor Spanje. Zijn laatste interland voor Spanje speelde hij op 6 juni 1962.
quote:Puskás Ferenc werd geboren in Kispest, een dorp aan de rand van Budapest en als kind woonde hij in een flat naast het voetbalveld van Kispest AC. De familiegeschiedenis wil dat hij zo gauw hij kon lopen op een bal begon te trappen met zijn linkervoet. Zijn eerste voetballessen kreeg hij van zijn vader, Puskás Ferenc Sr., die een semi-professioneel voetballer was, eerst bij Vasas, dan bij Kispest, waar hij ook trainer werd. Deze stierf echter reeds op 49-jarige leeftijd in 1952, het jaar waarin de Hongaarse ploeg met zijn zoon Ferenc Jr. de Olympisch Spelen zou winnen. Hun oorspronkelijke familienaam was 'Purczeld', een naam die de Germaanse origine van hun voorvaderen weergaf. Wanneer het nationalisme onder het Horthy regime opkwam, dienden Hongaren met vreemd klinkende naam, die naam te wijzigen. En rond 1935 werd de naam van de Purczeld familie gewijzigd in 'Puskás'.
De beste vriend van Puskás was de anderhalf jaar oudere Bozsik József. Wanneer Puskás drie jaar was, kwam er een jongetje in de flat naast hen wonen; het was Bozsik ‘Cucu'. Zij werden vlug vrienden en leerden hun voetbal op de straat. Alhoewel een aansluiting bij een voetbalclub pas mogelijk was vanaf 12 jaar, lukte het Puskás toch zich reeds in 1936, onder de naam van Miklós Kovács en zogezegd geboren in 1925, bij Kispest aan te sluiten. Heel wat mensen wisten van die kleine fraude af, zelfs tegenstrevers, maar niemand gaf er om. Zo kon hij met zijn vriend Bozsik samen spelen bij Kispest. Hij was toen slechts negen jaar oud, maar op dat ogenblik reeds een buitengewoon begaafd talent. Op 16-jarige leeftijd maakte hij op 5 december 1943 zijn debuut in het eerste team van Kispest. Die match werd met 3-0 verloren tegen Nagyvarad, maar reeds in zijn derde wedstrijd, op 12 december, scoorde hij al zijn eerste doelpunt. In 1948 werden de beide vrienden, samen met alle andere spelers getransfereerd naar een nieuwe ploeg, Honvéd, de ploeg van het Hongaarse leger. Puskás werd dat jaar zelfs bijna naar Sporting Anderlecht getransfereerd. Hij eiste echter dat zijn vader trainer werd van Sporting, maar Anderlecht had reeds aan zijn vooroorlogse trainer Ernest Smith gevraagd om de ploeg terug te coachen. Een gemiste kans voor Anderlecht.
Hij huwde in 1951 met Bözsi Erzsébet, een handbalspeelster. Samen hebben zij een dochter, Anikó, die juist voor het vertrek van Ferenc naar de Olympische Spelen in Finland geboren werd, en twee kleindochters (Elizabeth en Réka), waarvan er één ook voetbal speelde, en die op hun beurt voor twee achterkleindochters zorgden.
Puskás kreeg eerst 'Puskás Öcsi' (de kleine man) als bijnaam en later 'Puskás Bácsi' (oompje), of 'Száguldó őrnagy' (the Galloping Major) ofwel “de Napoleon van het Voetbal”, naar zijn gedrongen gestalte. Als volwassene was hij inderdaad een eerder kleine, gedrongen, met een tonachtige borstkas en met overwicht kampend legerofficier, zonder kopspel en met maar één been, zijn linker, maar tevens één van de beste voetbalspelers ooit. Zijn linkervoet deed de doelmannen sidderen wanneer hij dichter dan 30 meter van hun doel kwam. Zijn vader leerde hem wel zijn rechtervoet te gebruiken, maar tijdens matchsituaties trapte hij alleen bewegende ballen met die voet.
Voor Honvéd zou hij 154 doelpunten scoren in 179 wedstrijden voor het kampioenschap van Hongarije. Op zijn 18de vervoegde hij het nationaal elftal, dat vanaf 1949 aan een ongeslagen zegereeks van vijf jaar zou bouwen. Zijn eerste internationale match was op 20 augustus 1945 in Budapest tegen Oostenrijk, gewonnen met 5-2, en hij scoorde éénmaal. Ook zijn laatste match voor Hongarije zou tegen datzelfde Oostenrijk zijn, toen op 14 oktober 1956 in Wenen werd gewonnen met 0-2 en hij opnieuw scoorde. Majoor bij het leger, werd hij tevens kapitein, topscorer en ster van het Hongaarse team dat de vroege jaren ‘50 domineerde, tot de finale van de Wereldbeker 1954 verloren werd tegen West-Duitsland met 3-2. Hij werd mee Olympisch kampioen in 1952 en had een sleutelrol in de match van de eeuw tegen Engeland, gewonnen met 3-6 op Wembley. Puskás nam ook deel aan de match op de Heizel tegen België op 3 juni 1956, door Hongarije verloren met 5-4, en waar hij het eerste doelpunt scoorde voor de Hongaren (1-1). Voor de nationale Hongaarse ploeg zou Puskás uiteindelijk 84 doelpunten scoren in 85 wedstrijden (tussen 20/8/1945 en 14/10/1956), vooraleer hij zijn land zou verlaten na de revolutie van 1956.
Geschorst door de FIFA, verbleef hij eerst een jaar in Oostenrijk, maar kreeg er geen verblijfsvergunning. Italiaanse clubs, zoals AC Milan en Juventus hadden geen interesse om hem als speler aan te werven. 30 Jaar oud, beschouwd als te oud en te dik, ging hij dan in 1957 zijn geluk beproeven in Spanje, waar hij eerst een jaar bij Espanyol vertoefde, vooraleer hij in 1958 een contract bij Real Madrid CF aangeboden kreeg, dankzij zijn vroegere manager Emil Osterreicher, die toen technisch directeur was bij de Spaanse club. Hij vermagerde 10 kilo, stopte met alcohol te drinken tot het einde van zijn voetballoopbaan in 1966. Hij liet zich tot Spanjaard naturaliseren, zou al vlug bekend worden als 'Cańoncito Pum' - het kleine donderende kanon - en beleefde, een prachtig duo vormend met Alfredo di Stefáno, een tweede carričre met Real Madrid, waarmee hij vijf kampioentitels veroverde, een Spaanse beker en driemaal de Europese Beker voor Landskampioenen won. Voor Spanje speelde hij vier matchen in de nationale ploeg. De eerste match had plaats op 12 november 1961 tegen Marokko, winst met 1-0. Zijn laatste match voor Spanje had plaats op 6 juni 1962 tegen Brazilië, verlies met 1-2.
Tijdens gans zijn carričre als speler speelde hij 1300 matchen en scoorde 1176 doelpunten.
Na zijn carriere
Na het stopzetten van zijn spelerscarričre in 1966, zou Puskás zich concentreren op het trainerschap, met bescheiden resultaten weliswaar. Toen zijn goede vriend Bozsik József stierf in 1978, was Puskás, tot eigen spijt, niet aanwezig op diens begrafenis. Hij had inderdaad gezworen nooit meer terug te keren naar Hongarije, door wie hij zich onrecht voelde aangedaan. Maar het was tevens een feit dat Puskás officier bij het leger was toen hij naar Spanje vluchtte in 1956, zodat hij feitelijk als deserteur geboekt stond en aangehouden dreigde te worden bij zijn terugkeer naar zijn geboorteland. Pas na 25 jaar afwezigheid kwam Puskás in 1981 terug naar zijn geboorteland, na lang aandringen van velen, waaronder Sebes, zijn vrouw Erzsébet, hoogstaande Hongaarse politici en een beroemd Hongaars filmregisseur. Het opzet was hem deel te laten nemen aan een samenkomst van het vroegere Golden Team én aan een filmproject over dat team. Hij werd ontvangen als een held, maar het zou nog 11 jaar duren eer hij zich permanent zou vestigen in Budapest, waar hij nu nog woont. Zijn langdurige afwezigheid had waarschijnlijk alles te maken met de pijnlijke herinneringen die hij had over zijn behandeling in Budapest na de WK nederlaag van 1954 én zijn schorsing van één jaar door de Hongaarse Voetbalbond, na zijn niet-terugkeer uit het buitenland begin 1957. Deze schorsing werd door de FIFA wereldwijd uitgebreid tot anderhalf jaar.
Na zijn definitieve terugkeer werd hij in 1993 interim trainer van de Hongaarse nationale ploeg gedurende drie maand voor de kwalificatiematchen voor de Wereldbeker 1994. De Hongaren wonnen slechts twee van hun acht matchen en slaagden er dus niet in zich te kwalificeren voor de finales in Amerika, maar een grote nationale held was vergeven voor wat vroeger gebeurde. Nadien bleef hij actief voor de Hongaarse voetbalfederatie, nooit moe om anekdotes te vertellen, terend op zijn rijk voetbalverleden.
Zijn dochter, Anikó, die gehuwd is met een Spaans architect woont nog steeds in Spanje, in San Sebastian. Ook haar twee dochters, Elizabeth en Réka, verblijven in dezelfde stad.
In 1997 kreeg hij de 'Olympic Merit Award' van het Internationaal Olympisch Comité. Nog in het begin van 1997 ontving hij een award op het 'Football Gala of the Century' in Munchen, als diegene die de meeste doelpunten scoorde in de wereld: 512 tijdens 528 competitiewedstrijden (voor Kispest, Budapesti Honvéd en Real Madrid), gebaseerd op de data van de Duitse organisatie die de statistische gegevens van het voetbal bijhield (zie bovenstaande afbeelding van zijn wereldrecordcertificaat afgeleverd door het IFFHS.
In 1999 kreeg hij de titel van 'Honorary Ambassador of Hungarian Sports' en in 2001 werd hij verkozen tot beste mannelijke sportman van de 20ste eeuw bij een stemming georganiseerd door Nemzeti Sport onder de auspiciën van het Hongaars Olympisch Comité.
Uit respect voor hem zal zijn voormalige club Honvéd zijn rugnummer 10 nooit meer aan een andere speler toekennen.
Op zijn 75ste verjaardag in 2002, herdoopte de Hongaarse regering het grootste voetbalstadion van Hongarije, het 'Budapest Népstadion', in het 'Puskás Ferenc Stadion'.
Hij was sinds 2000 gehospitaliseerd in het Kútvölgyi-korház (=Ziekenhuis van de Bronvallei) in Budapest wegens arteriosclerose, maar hield er aan aanwezig te zijn bij de inhuldigingsplechtigheden. Hij zou er een aantal grootheden opnieuw ontmoeten, zoals Alfredo di Stefáno, Emilio Butragueno, Grosics Gyula en Buzánszky Jenő, naast andere hoogwaardigheidsbekleders en spelers.
Puskás leed tevens aan een vorm van de ziekte van Alzheimer, waarbij een 24 uur medisch toezicht nodig is. Om aan de ziekenhuiskosten voor de behandeling van zijn ziekte tegemoet te komen, werd op zondag 14 augustus 2005 in het 'Puskás Ferenc Stadion', voor ongeveer 50.000 toeschouwers, een benefietwedstrijd gespeeld tussen Real Madrid en het 'Puskás All-Stars XI team onder leiding van bondscoach Lothar Matthäus
ErelijstVijfmaal Hongaars Kampioen met Kispest Honvéd: 1949-1950, 1950, 1952, 1954 en 1955 Viermaal Hongaars topscorer met Kispest Honvéd: 1947/48 (50 doelpunten), 1949/50 (31), 1950 (25) en 1953 (27) Europees topscorer (nu Gouden Bal) met Kispest Honvéd: 1948 (50 doelpunten) Beste Hongaarse speler van de eeuw Vijfmaal Spaans Kampioen met Real Madrid: 1961, 62, 63, 64 en 65 Spaanse Beker (Copa del Rey) met Real Madrid: 1962 Viermaal Spaans topscorer met Real Madrid (Pichichi prijs): 1960, 1961, 1963 en 1964 Driemaal Europese Beker voor Landskampioenen met Real Madrid: 1959, 60 en 66 Intercontinentale Beker voor Clubs met Real Madrid: 1960 Tweede in de Gouden Bal 1960 372 matchen en 312 doelpunten voor Real Madrid 4de beste Europese speler van de eeuw (IFFHS - International Federation of Football History and Statistics) 6de beste speler van de eeuw (IFFHS) Best scorende speler van de 20ste eeuw (IFFHS) Enige speler die ooit 4 doelpunten scoorde tijdens de finale van een Europese Beker voor Landskampioenen (1960 met Real Madrid tegen Eintracht Frankfurt in Hampden Park voor 135.000 Olympisch Kampioen Helsinki 1952 (5 gespeelde matchen, 4 doelpunten gescoord) Tweede Wereldbeker Zwitserland 1954 (3 gespeelde matchen, 4 doelpunten) Winnaar Dr. Gerő-Svehla Cup editie 1948-1953 (zeven matchen gespeeld) 85 caps 84 doelpunten
[ Bericht 0% gewijzigd door Blawh op 06-06-2009 23:52:39 ]
6 juni 1971: Horst-Gregorio Canellas legt de basis voor West-Duits voetbalschandaal
quote:In 1971 werd het West-Duitse voetbal opgeschrikt door het zogenaamde Bundesligaschandaal. Op grote schaal was er gerotzooid.
Rond 1970 werd betaald voetbal in Europa echte business. Topspelers en -trainers gingen kapitale salarissen verdienen. In Nederland werd de trend gezet door Cor Coster, de schoonvader van Johan Cruijff. Want ook in dit opzicht is Johan Cruijff voor de Nederlandse sport baanbrekend geweest.
Buiten Nederland voltrok zich eenzelfde ontwikkeling, en de keerzijde van het Grote Geld liet dan ook niet lang op zich wachten. In juni 1971 onthulde voorzitter Canellas van Kickers Offenbach een gigantisch omkoopschandaal. West-Duitsland was geschokt, en de Bundesliga schudde op de grondvesten.
Op zondag 6 juni 1971 vierde de zuidvruchtenhandelaar Horst-Gregorio Canellas zijn vijftigste verjaardag. Dat was één dag na de laatste speelronde van het Bundesliga-seizoen 1970-1971, waarin Kickers Offenbach was gedegradeerd. Canellas nodigde onder meer een aantal sportjournalisten uit, en speelde een paar opgenomen telefoongesprekken af.
Het gezelschap hoorde hoe diverse bekende voetballers in de afgelopen competitie hun aanstaande tegenstanders geld aanboden om hun elftal te laten winnen. Hoe voetballers van een sterke tegenstander informeerden hoeveel Kickers Offenbach voor een overwinning overhad. Het was een wijdvertakt kwaad, wat mede kwam omdat de Bundesliga dat jaar erg spannend was geweest. Pas op de laatste speeldag werden kampioenschap en degradatie beslist.
De omvang
Uiteindelijk beperkte het onderzoek naar dit omkoopschandaal zich tot datgene, wat bij Kickers Offenbach bekend was. Nou ja, beperkte … De uitslag liet zien dat maar liefst negen van de achttien Bundesliga-clubs besmet waren. Schalke 04 was de grootste zondaar, Bayern München en kampioen Borussia Mönchengladbach bleven buiten schot.
De straffen
In totaal kwam ongeveer twee miljoen Duitse mark omkoopgeld boven water, wat voor 1971 een zeer aanzienlijk bedrag was. De West-Duitse voetbalbond DFB schorste 52 spelers, twee trainers, zes officials (waaronder Canellas), en de clubs Kickers Offenbach en Arminia Bielefeld. De schorsingen varieerden van enkele maanden tot levenslang.
Daarnaast vielen er ook geldboetes en veroordelingen voor meineed. Het onderzoek, dat namens de DFB door Hans Kindermann werd geleid, had ook verlengstukken naar gewone Duitse rechtbanken. Het werd pas in december 1977 afgesloten.
De reacties
West Duitsland begreep heel goed dat de naam en faam van de Bundesliga zwaar beschadigd waren, en daarmee ook de reputatie van het land zelf. Bovendien bleef het onderzoek zoals gezegd beperkt tot datgene wat bij Kickers Offenbach bekend werd - in werkelijkheid was het omkoopschandaal natuurlijk veel groter. Er werd met Duitse degelijkheid voor gezorgd dat er voortaan scherper gewaakt werd.
De heren profvoetballers waren niet blij met dit ‘bedrijfsongeval’, want zij zagen een lucratieve bijverdienste in gevaar komen. Kindermanns vasthoudende speurwerk leverde hem de schandelijke bijnaam Freisler des deutschen Fussballs op. Daarbij werd verwezen naar Roland Freisler, een beruchte rechter, die namens Hitler deed alsof hij eerlijk recht sprak. Later werd Kindermann door de DFB en de West-Duitse regering positief onderscheiden.
Het Nederlandse voetbal pikte zijn graantje mee. Van de 52 geschorste spelers kwamen Zoltan Varga en Arno Steffenhagen naar Ajax, en keeper Volkmar Gross naar FC Twente. Hun transfersom kan niet overmatig hoog zijn geweest.
De betekenis
Het omkoopschandaal uit 1971 liet iedereen begrijpen dat sport door geld kan worden afgebroken. Tot dan was sportbeoefening voor velen gebaseerd op idealisme, vooral bij de oudere generaties. De schok was overeenkomstig groot.
Tenslotte is het opvallend dat Kickers Offenbach en zijn voorzitter Canellas fors gestraft werden, terwijl Canellas het schandaal zelf openbaarde. Horst-Gregorio Canellas heeft het motief voor zijn actie in 1999 in zijn graf meegenomen.
quote:Op zaterdag 6 juni 2009 23:28 schreef Blawh het volgende:
6 juni 1962: Puskas speelt zijn laatste wedstrijd voor Spanje
Een Hongaars legende. Speelde veel interlands voor het Nederlands Elftal, maar ook 4 wedstrijden voor Spanje.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
6 juni 1971: Kindvall speelt zijn laatste wedstrijd voor Feyenoord
quote:Kindvall, overgenomen van IFK Norrköping in november 1966, scoorde in 144 competitiewedstrijden voor Feyenoord maar liefst 129 keer. De Zweed, drie keer topscorer van Nederland, won bovendien alles wat er te winnen viel: Twee landstitels, de KNVB-beker, de Wereldbeker voor clubteams en de Europa Cup 1, die van hem een levende legende maakte. Op 6 mei 1970 werd hij onsterfelijk door in de finale tegen Celtic de winnende goal te maken. ,,Supporters vergeten dat nooit meer. Ze bedanken me er nu nog steeds voor. Onvoorstelbaar eigenlijk dat ik er na al die jaren nog steeds op aangesproken word.’’
Nadat Kindvall op 6 juni 1971 met twee doelpunten in de kampioenswedstrijd tegen Haarlem (2-1) afscheid heeft genomen van Feyenoord, zingt zijn naam nog decennialang rond in Rotterdam. Zijn erfenis blijkt een loden last.
,,Er zijn wel een paar spelers geweest die daar last van hebben gehad. Het was niet makkelijk om mij op te volgen. Ook omdat Feyenoord een ander elftal kreeg en het voetbal veranderde. Het werd sneller en fysieker waardoor het voor spitsen ook steeds moeilijker werd om te scoren.’’
Kindvall was pas 28 jaar toen hij Feyenoord verliet. De Zweed wilde met zijn familie terug naar Norrköping. ,,Ik had een beetje last van heimwee en was misschien ook te snel tevreden,’’ bekent hij. ,,Bij Feyenoord had ik alles bereikt wat ik wilde. Ik vond het een mooi moment om te stoppen. ’’
Na vijf jaar Nederland vond Kindvall het genoeg geweest. ,,Achteraf heb ik wel eens gedacht dat ik langer had moeten blijven. Maar mijn leven heeft nooit voor honderd procent om voetbal gedraaid. Mijn familie is ook heel belangrijk voor me. Daarom ben ik bijvoorbeeld ook nooit trainer geworden. Ik wilde niet mijn hele leven alleen maar met voetbal bezig zijn.’’
|
|
