FOK!'s Historische Voetbalkalender #2

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 15:38 schreef Blawh het volgende:
De laatste bijdrage uit het vorige topic, prachtverhaal van ElYefe.

FOK!’s Historische Voetbalkalender Op 32-jarige leeftijd overleed Law Adam op 15 mei 1941 aan een hartstilstand, tijdens een vriendschappelijke voetbalwedstrijd in Indonesië.[/url]

^{Zal hem aan de lijst toevoegen als ik thuis ben.}

quote:

Ronald de Boer (Hoorn, 15 mei 1970)



Ajax

Ronald de Boer debuteerde voor Ajax op 22 november 1987 tegen PEC Zwolle. Geheel in de traditie van de club scoorde de invaller tijdens zijn eerste wedstrijd.[1] Verdere wedstrijden zou hij dat seizoen echter niet meer spelen. In de komende drie seizoenen zou de in de aanval geposteerde De Boer met enige regelmaat aan spelen toekomen. Zijn beste seizoen was 1989/1990, waarin hij twintig Eredivisie-duels speelde, zeven keer scoorde, en met Ajax de eerste landstitel sinds vijf jaar veroverde.

FC Twente/Ajax

In de zomer van 1991 werd De Boer verkocht aan FC Twente. Hier kende hij een sterk seizoen met 33 wedstrijden en 11 treffers. Verder speelde hij hier regelmatig als rechtshalf, waar hij vaak goed uit de verf kwam. Ook zijn tweede seizoen in Enschedese dienst begon hij zeer productief, met elf goals uit 16 duels. Hierop besloot Ajax hun zelf opgeleide speler terug te halen. Hij maakte het seizoen af met nog 5 doelpunten, waardoor hij het seizoen eindigde met 16 competitietreffers. Met Ajax won hij de beker en de Super Cup.

In het seizoen 1993/1994 was De Boer vaste waarde in de ploeg die uiteindelijk landskampioen zou worden, en de aanvaller viel met name op als aangever van clubtopscorer Jari Litmanen, hij werd zelfs tot Nederlands Voetballer van het Jaar verkozen. Hij kreeg echter van trainer Van Gaal het verwijt te weinig te scoren voor een diepe spits (vijf goals), terwijl hij zelf ook aangaf zich beter te voelen op het middenveld. Hierdoor, en door de concurrentie om de spitspositie, zou De Boer vanaf dat moment steeds meer op het middenveld ingezet worden, hoewel hij ook nog regelmatig als spits werd ingezet. Het seizoen 1994/1995 werd een groot succes voor Ajax. Men werd op ongeslagen wijze Nederlands kampioen. Het hoogtepunt was het winnen van de Champions League finale tegen AC Milan, na eveneens een ongeslagen campagne. Later zou Ajax de Nederlandse Super Cup, de Europese Super Cup en de Wereldbeker voor clubteams nog aan de erelijst toevoegen, waarmee Ajax zich op dat moment tot beste club ter wereld kroonde. Ook het daaropvolgende jaar was succesvol, met opnieuw een landstitel en het behalen van de Champions League finale. De Boer was inmiddels vaste middenvelder bij de Amsterdamse club, en werd slechts af en toe als spits of buitenspeler ingezet. Hij werd voor de tweede maal tot beste Nederlandse voetballer uitgeroepen.

In 1996 kwam de omslag voor Ajax, men kende een matig seizoen. Ook was in de zomer van 1997 het grootste deel van het talentvolle team van ’95 vertrokken naar het buitenland, de gebroeders De Boer behoorden tot de weinigen die bij Ajax bleven. Hun trouw werd beloond, in het seizoen 1997/1998 heroverde men met een sterk gereviseerd team onder leiding van Morten Olsen de Nederlandse landstitel. Vaste rechtshalf Ronald de Boer had een belangrijk aandeel met 7 treffers (waaronder de winnende uit tegen Feyenoord en de openingstreffer tegen PSV) en 10 assists. Eind 1998 kregen Frank en Ronald de Boer een conflict met de clubleiding. Ze hadden een aanbod van FC Barcelona waarbij hun salaris in vergelijking met hun Ajaxloon vervijfvoudigd zou worden. Ajax weigerde het tweetal echter te laten gaan. De arbitragecommissie stelde de Amsterdammers in het gelijk, Ajax liet ze desondanks alsnog vertrekken.

FC Barcelona

Het Spaanse FC Barcelona, onder leiding van Louis van Gaal, werd de eerste buitenlandse club van de broers. Met een Nederlandse kern won de Catalaanse club de landstitel, De Boer speelde 13 wedstrijden in het restant van het seizoen. Hij wist echter niet genoeg te overtuigen bij Barcelona, na het jubileumseizoen 1999/2000 mocht De Boer (20 duels, 1 goal) daarom vertrekken.

Glasgow Rangers

Dick Advocaat haalde Ronald de Boer naar Schotland, Rangers FC. Naast de Nederlandse trainer kwam hij hier wederom een aantal Nederlandse medespelers tegen. Blessureleed zorgde ervoor dat hij hier vaak wat minder aan spelen toekwam, maar hij was normaliter een vaste waarde. In zijn tweede seizoen wist men zowel de Schotse beker als de Schotse League Cup te veroveren. 2002/2003 was het meest succesvolle seizoen. Ronald de Boer evenaarde zijn meest productieve seizoen met 33 duels en 16 goals, en won de Schotse landstitel en wederom beide Schotse bekers. Zijn vierde en laatste seizoen bij Glasgow Rangers was met slechts 16 competitieduels weer minder, begin 2004 werd hij herenigd met zijn broer.

Qatar

Na zijn Schotse jaren vertrokken Ronald en Frank de Boer naar Qatar om hun loopbaan af te sluiten. Ze speelden één seizoen voor Al-Rayyan. Medio 2005 vertrokken ze beiden naar het eveneens in Qatar gelokaliseerde Al-Shamal. Frank de Boer stopte in 2006 met voetbal, Ronald ging door. Eind 2007 kreeg hij last van een nekhernia, die hem maanden aan de kant hield. In maart 2008 was hij weer fit. Desondanks besloot hij zijn contract in te leveren. Hij wilde geen gezondheidsrisico’s meer nemen in de laatste twee wedstrijden, tevens kon de club op deze manier een andere buitenlandse speler vastleggen.

Nederlands elftal

Op 24 maart 1993 debuteerde Ronald de Boer in een kwalificatiewedstrijd tegen San Marino voor het Nederlands Elftal, en wist meteen te scoren. Een half jaar later speelde hij zijn tweede interland tegen wederom San Marino, ook deze keer wist hij te scoren. Tegen Polen scoorde hij zijn derde kwalificatietreffer. Oranje kwalificeerde zich voor het Wereldkampioenschap 1994 in de Verenigde Staten, waar ook Ronald de Boer heen ging. Hij speelde er drie wedstrijden, inclusief de kwartfinale tegen Brazilië waarin men werd uitgeschakeld.

In de kwalificatie voor het EK 96 was De Boer een vaste waarde, en vond driemaal het net. Op het eindtoernooi speelde hij alle wedstrijden mee. In de kwartfinale tegen Frankrijk werd Nederland na strafschoppen uitgeschakeld, Ronald de Boer schoot wel raak in de serie.

Ook op het WK 1998 vertegenwoordigde Ronald de Boer Nederland. In de groepsfase was hij van waarde door twee keer te scoren, tegen Zuid-Korea en tegen Mexico. In de kwartfinale tegen Argentinië stond hij met een goede loopactie aan de basis van de openingstreffer, uiteindelijk won Oranje met 2-1. In de halve finale was De Boer met zijn voorzet aangever op de late gelijkmaker van Kluivert. Het kwam vervolgens op penalty’s aan, Ronald de Boer zag zijn inzet gekeerd worden door Taffarel, hiermee was de uitschakeling een feit.

Voor het Europees kampioenschap was medeorganisator Nederland automatisch gekwalificeerd. Nederland speelde een sterk toernooi met drie groepsoverwinningen (onder meer op regerend wereldkampioen Frankrijk) en een indrukwekkende 6-1 overwinning op Joegoslavië. De Boer kwam drie keer in actie, en was doeltreffend tegen Denemarken. In de halve finale werd Oranje zeer tegen de verhoudingen in uitgeschakeld door Italië, wederom na strafschoppen.

Na het EK in eigen land kwam Ronald de Boer slechts weinig aan spelen toe. Zowel Louis van Gaal als Dick Advocaat deden in slechts twee kwalificatiewedstrijden een beroep op de rechtshalf van Glasgow Rangers. Opvallend genoeg hadden beide bondscoaches hem vlak voor hun functie nog onder hun hoede gehad bij respectievelijk Barcelona en Rangers. Het Nederlands elftal wist zich niet te kwalificeren voor het WK 2002. Dit lukte wel voor het EK 2004, maar De Boer was hier niet van de partij: in april 2003 speelde hij zijn laatste wedstrijd voor Oranje.In totaal speelde hij 67 interlands, waarin hij 13 keer wist te scoren en tweemaal de aanvoerdersband droeg.


is een voormalig Nederlands voetballer, en de (10 minuten oudere) tweelingbroer van Frank de Boer. Hij speelde doorgaans als middenvelder, maar kon ook in de aanval uit de voeten. In zijn beginjaren speelde hij vooral als spits of aanvallende middenvelder, daarna voornamelijk als rechtshalf. De broers speelden een groot deel van hun carrière voor dezelfde clubs, alsmede voor het Nederlands elftal. Ronald de Boer kende zijn grootste successen bij Ajax, waarmee hij onder meer vijf landstitels en de Champions League won, en twee maal tot Nederlands Voetballer van het Jaar werd uitgeroepen. Na zijn tijd bij Ajax speelde hij voor verscheidene clubs in het buitenland. In maart 2008 zette hij een punt achter zijn carrière, mede doordat hij geen gezondheidsrisico’s meer wilde nemen na een nekhernia.

Erelijst

Individueel

* Nederlands Voetballer van het Jaar (1994, 1996)

Club

* Nederlands landskampioen: 5 (1990, 1994, 1995, 1996, 1998) (AFC Ajax)
* Nederlandse beker: 2 (1993, 1998) (AFC Ajax)
* Nederlandse supercup: 3 (1993, 1994, 1995) (AFC Ajax)
* Nederlands speler van het jaar: 2 (1994, 1996) (AFC Ajax)
* Spaans landskampioen: 1 (1999) (FC Barcelona)
* Schots landskampioen: 1 (2003) (Glasgow Rangers)
* Schotse beker: 2 (2002, 2003) (Glasgow Rangers)
* Schotse League beker: (2002, 2003) (Glasgow Rangers)
* UEFA Champions League: 1 (1995) (AFC Ajax)
* Europese supercup: 1 (1995) (AFC Ajax)
* Wereldbeker voor clubteams: 1 (1995) (AFC Ajax)

Na het voetbal

Ronald de Boer heeft bij zijn afscheid aangegeven nog één of twee jaar in Qatar te willen blijven, in een functie als voetbalanalist voor een sportzender. Dit jaar (2008) doet hij de verkorte trainerscursus voor voetballers met meer dan 40 interlands. Hij loopt stage bij het Ajax van Marco van Basten. Hij hoopt bij Ajax vooral van waarde te zijn voor de spitsen, zo vertelde hij. Ook speelt hij bij het team van oud-ajacieden 'Lucky Ajax'.


Frank de Boer (Hoorn, 15 mei 1970) is een voormalig Nederlands voetballer. Hij won diverse grote prijzen zoals de UEFA Cup, Champions League, Wereldbeker en de Europese Super Cup. In 2006 zette hij een punt achter zijn carrière en begon hij een carrière als trainer.



Ronald en Frank zijn opgegroeid in Grootebroek, en hebben leren voetballen bij voetbalclub De Zouaven. De Boer begon zijn professionele voetbalcarrière bij Ajax, in 1988. Zijn eerste wedstrijd speelde hij op 21 september van dat jaar, tegen PEC Zwolle. Ajax verloor bij zijn debuut met 4-1. Zijn eerste goal scoorde hij in 1990 tegen NEC.

Frank de Boer won met Ajax bijna alle prijzen. Het hoogtepunt was de winst van de Champions League in 1995. Verder won hij de UEFA Cup in 1992. Ook werd hij 5 keer kampioen van Nederland en won hij 2 keer de KNVB-beker.

In januari 1999 ging hij spelen voor FC Barcelona, samen met zijn broer. Daar bleef hij tot 2003, toen hij naar Galatasaray ging. In 2004 ging zijn broer Ronald spelen voor de Rangers FC in Glasgow.

De Boer debuteerde in het Nederlands Elftal op 26 september 1990 tegen Italië. Op 29 maart 2003 speelde hij in het EK-kwalificatieduel tegen Tsjechië zijn honderdste interland. Tijdens het Europees kampioenschap voetbal 2004 in Portugal speelde hij zijn 112e en laatste interland.

Frank de Boer is een Nederlandse voetballer die ooit op doping betrapt werd. In 2001 werd hij zes maanden geschorst wegens het gebruik van nandrolon, samen met Jaap Stam en Edgar Davids. Frank de Boer zelf bleef echter ontkennen en beweerde dat hij geïnfecteerd raakte bij het insmeren van zijn dochter met een zalfje, die de dag ervoor een huidbacterie had opgelopen na een zwempartijtje.

Erelijst

* Wereldbeker: 1995 (Ajax)
* Champions League: 1995 (Ajax)
* UEFA Cup: 1992 (Ajax)
* Europese Super Cup: 1995 (Ajax)
* Nederlands Landskampioen: 1990, 1994, 1995, 1996, 1998 (Ajax)
* KNVB-beker: 1993, 1998 (Ajax)
* Nederlandse Super-Cup: 1993, 1994, 1995 (Ajax)
* Spaans Landskampioen: 1999 (FC Barcelona)

Als trainer

Op 2 juni 2007 behaalde Frank de Boer zijn trainersdiploma voor de cursus Coach Betaald Voetbal. Hij beschikt nu over de juiste papieren om aan de slag te gaan als hoofdcoach in het betaalde voetbal. De Boer is tegenwoordig jeugdtrainer bij Ajax A1 en hij is assistent-bondscoach samen met Phillip Cocu van Bert van Marwijk.

Ronald en Frank de Boer worden geïmiteerd door de radiopresentator Edwin Evers in het programma "Evers staat op".

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 15:47 schreef Blawh het volgende:

[..]

Komt voor elkaar.
[..]

De beste tweeling aller tijden?

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 15:40 schreef tong80 het volgende:
15 mei 1970. De broertjes de Boer worden geboren.

[ afbeelding ]

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 16:44 schreef Prosac het volgende:

[..]

Een mooi verhaaltje over hun carriere samen met een foto die wel werkt zou beter passen in dit topic.

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 16:53 schreef Elvislives het volgende:
Nog eentje van gister: 14 mei 1892 wordt in Arnhem Vitesse opgericht.

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 15:49 schreef tong80 het volgende:

[..]

De van der Kerkhofjes konden het ook.

Maar ik ga voor de Boertjes

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 17:09 schreef rubbereend het volgende:

[..]

ik stem voor de Kerkhofjes

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 17:01 schreef tong80 het volgende:

[..]

Doe je best

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 17:47 schreef Prosac het volgende:

[..]

Jij plaatst het. Dus het zou fijn zijn om in de stijl van deze reeks, ook zo een achtergrond verhaal te plaatsen. Gewoon lukraak even iets noemen voegt weinig toe ten opzichte van de rest.

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 17:54 schreef tong80 het volgende:

[..]

Ik hoop dat ik je niet te zeer hebt gegriefd

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 17:59 schreef Prosac het volgende:

[..]

Neen, maar wij zouden het jammer vinden als deze prachtige reeks verzand in een soort opnoemen van data met gebeurtenis zonder verdere achtergrond informatie.

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 18:07 schreef Prosac het volgende:
Er valt ongetwijfeld meer te melden over Frank en Ronald de Boer dan "15 mei 1970. De broertjes de Boer worden geboren." met een foto die het niet doet.

Dat bedoel ik.

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 18:29 schreef Blawh het volgende:
Aan de ene kant, de Boertjes hebben ook geen introductie nodig natuurlijk.

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 18:17 schreef Prosac het volgende:
Ik spreek je helemaal niet toe als een 14 jarige puber, ik vraag je slechts om wat meer achtergrond informatie over de tweeling de Boer. Zoals iedereen dat doet die hier een historische gebeurtenis plaatst.

Dat ben ik.
Verdere klachten mogen naar FB.

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 17:05 schreef ElYefe het volgende:

[..]

Was wel genoemd gisteren

14 mei 1892- Meer dan een eeuw geleden werd op 14 mei de club Vitesse opgericht.

quote:

Ove Kindvall is een legende, niet alleen voor Feyenoord supporters, maar vooral ook voor de spitsen die de taak hadden hem op te volgen. Stuk voor stuk gingen ze gebukt onder de nalatenschap van de productieve Zweedse midvoor. In de 144 competitiewedstrijden die hij voor Feyenoord speelde, scoorde hij maar liefst 129 doelpunten. Het schijnt dat ook Kindvall wel eens periodes had dat het minder ging, met name in de wintermaanden, maar dat maakt zijn gemiddelde van negen doelpunten per tien wedstrijden alleen maar des te onwaarschijnlijker.

Voorgeschiedenis
Ove Kindvall begon zijn voetbalcarrière in het havenstadje waar hij opgroeide, bij IFK Norrköping. Ook zijn vader had voor de club gespeeld, al was die nooit verder gekomen dan het tweede team. Ove deed het beter, al op jonge leeftijd debuteerde hij in het eerste elftal. Kindvall speelde er o.a. samen met de ervaren Harry Bild. Beiden wisten veelvuldig het net te vinden. Bild werd (via een omweg) eind 1965 de eerste buitenlander in dienst van Feyenoord. Hij deed het goed in Rotterdam, misschien was het daarom wel dat Feyenoord een jaar later besloot om te proberen om ook die andere veelscorende Zweedse aanvaller naar De Kuip te halen.

Kindvall, die op amateur-basis voor Norrköping uitkwam, had wel oren naar een overgang. Hij wilde prof worden en dat was in Zweden niet mogelijk. Er waren kapers op de kust, de 23-jarige Kindvall mocht zich ook verheugen in belangstelling uit Spanje en Italië, maar uiteindelijk koos hij voor Feyenoord. Niet alleen omdat Bild er al speelde, maar ook omdat hij hoopte dat het er in Nederland minder fanatiek aan toe zou gaan. Kindvall destijds: “Bij Zuid-Europese clubs zou ik veel meer kunnen verdienen, maar dan moet je wél zo’n zes jaar van je leven wegcijferen: trainingskampen, militaire tucht, geen enkele bewegingsvrijheid om je te ontspannen, om te leven. Voetbal betekent veel voor me, maar niet alles. Het moet een plezierige bezigheid blijven en bij Feyenoord verwacht ik dat ook.”

Moeizame start
In zijn eerste seizoen bij de club, 1966/1967, speelde Kindvall in een 4-2-4 systeem naast Bild in de spits. Hij had het moeilijk, het eerste halfjaar. Kindvall: “Het voetbal was zo anders dan ik gewend was, en ik begreep niet wat ze zeiden. Je moet je weg vinden in zo’n team, weten wie die jongens zijn, hoe ze zijn. Het werd winter en het was zo nat! Wij spelen niet in de winter, en nat is het dan bij ons ook niet. Ik houd niet van voetballen in de modder. Toen had ik een inzinking.” [2] Ook in de ogen van trainer Willy Kment functioneerde het duo niet naar behoren. Kindvall moest een deel van het seizoen meemaken vanaf de bank. Kindvall: “Dat trok ik me erg aan. Ik ben namelijk helemaal niet zo nuchter als ik eruitzie. Ik ben bijvoorbeeld zeer gevoelig voor kritiek. In die periode sprak men zelfs van een ‘miskoop’. Bovendien kende ik nog geen woord Nederlands, ik voelde me erg eenzaam. Achteraf bezien is die periode misschien wel goed voor me geweest. Van een betaald amateurtje werd ik in die eerste zes maanden een volwassen voetbalprof.''

De hele gang van zaken was opmerkelijk, aangezien Kindvall in de 23 wedstrijden die hij uiteindelijk speelde, liefst 22 doelpunten produceerde. Niet direct cijfers die duiden op een falende spits. Misschien was het Kindvalls frêle postuur, de 1 meter 76 lange Kindvall woog minder dan 70 kilo, dat coach Kment deed twijfelen aan diens capaciteiten. Hoe dan ook, het vertrek van Bild uit De Kuip in de zomer van 1967 kwam zijn landgenoot niet slecht uit. Voortaan was Kindvall onomstreden eerste keuze in de punt van de Rotterdamse aanval. Kindvall in 1968: “Misschien is het voor mij wel goed geweest dat Harry Bild is weggegaan. Ik bewonder Harry echt, vind hem een geweldige voetballer, maar onbewust heb ik me waarschijnlijk te veel ondergeschikt aan hem gemaakt. Ik heb hem te vaak de bal gegeven als ik zelf goede scoringsmogelijkheden had.”
Kindvall begon zich, na die moeilijke eerste periode, steeds meer in Nederland op zijn gemak te voelen. Het duurde niet lang voor hij de Nederlandse taal onder de knie had. Hij had altijd belangstelling gehad voor taal en had op school Engels, Duits en wat Frans geleerd. Met zijn vrouw las Kindvall in Nederland de krant en keek naar televisie. Als ze op een woord stuitten dat ze niet kenden, probeerden ze gezamenlijk de betekenis ervan te achterhalen. Zonder ooit een cursus te hebben gevolgd, wisten ze zich op die manier het Nederlands eigen te maken. Waar Kindvall en zijn vrouw aanvankelijk voornamelijk met Harry Bild en diens vrouw waren opgetrokken, gingen ze ook steeds meer met Nederlanders om. De manier van omgaan in Nederland bleek anders te zijn, dan ze waren gewend, maar dat beviel prima. Kindvall: “Dat je zomaar bij elkaar langs kon gaan! Zonder afspraak! Dat makkelijke, dat was heerlijk, een ontdekking dat het niet zo formeel en terughoudend hoefde als in Zweden.”

Ook op culinair gebied verliep de aanpassing soepel. Kindvall: “Heerlijk vond ik het eten hier! Saté, het lekkerste dat ik ooit geproefd heb. Hadden ze in Zweden niet in die tijd.” Het gezin Kindvall ging ook regelmatig uit eten. Kindvall: “Eten in restaurants was een ontdekking, dat kenden we niet. Op maandag had ik meestal vrij en dan reden we met het hele gezin naar Breda of naar Dordrecht om uit eten te gaan.” Thuis kookte Kindvalls vrouw vaak Zweedse gerechten, maar ook typisch Hollandse gerechten als erwtensoep en boerenkool verschenen ter tafel in het appartement in Rotterdam-Zuid dat het gezin bewoonde. Sommige dingen miste hij wel: “Die extra gebrande koffie die ze in Zweden hadden, kenden ze hier niet. Dat was een gemis. Mijn ouders brachten dat dan mee. We hadden een kast voor Zweedse spullen.”

Spits der Spitsen
Kindvalls voornaamste wapens waren zijn snelheid en zijn neusje voor de goal. De Zweed had er een handje van altijd precies daar te staan waar hij moest staan om de bal in het net te kunnen werken. Hij had geen buitengewoon hard schot in de benen of een uitgebreid arsenaal aan flitsende passerbewegingen, zijn spel was eenvoudig en effectief.

Van een inzinking zoals in zijn eerste jaar zou hij nooit meer last hebben, maar er waren wel eens periodes dat het minder ging met Kindvall. De wintermaanden bleven een probleem. Kindvall in maart 1968: “In Zweden voetballen we in de winter nu eenmaal niet. Dan hebben we tijd voor andere dingen. Misschien denk ik daar te veel aan als ik in de winter voor Feyenoord op die natte, kille velden sta. Ja, ik ben in de wintermaanden vaak met mijn gedachten in Zweden en dat zal best invloed hebben op mijn spel.”[7] Wanneer het minder ging had Kindvall de neiging om meer meters te maken, extra hard te werken. Dan liet hij zich naar het middenveld zakken om de bal op te halen en werklust te tonen. Coach Happel moest daar niets van hebben en maakte zijn spits bij die gelegenheden in woord en daad duidelijk dat hij niet was aangetrokken om te zwoegen, maar om te scoren. Kindvall moest van de Oostenrijker in de punt van de aanval blijven en zijn hersenen gebruiken.

Kindvall was bovenal een bescheiden en sportieve speler. Vloeken en tieren was er niet bij, hooguit drukte hij met armgebaren zijn onvrede over wat er in het veld gebeurde uit. Dat wilde hem aanvankelijk nogal eens problemen met scheidsrechters opleveren. Die zagen in zijn spontane reacties een vorm van protesteren. Pas later begrepen ze dat Kindvall met dat armzwaaien meestal alleen maar zijn boosheid op zichzelf wilde uiten. Slechts één keer liet Kindvall zich gaan. In een wedstrijd tegen NAC drukte hij een speler van de tegenpartij tegen de grond. Het viel hem zelf nog het meeste tegen van zichzelf en de schorsing die het hem opleverde, accepteerde hij zonder protest.


Het absolute hoogtepunt van Kindvalls carrière was uiteraard het doelpunt dat hij vlak voor het eind van de verlening van de Europacup finale in Milaan scoorde. Met nog maar enkele minuten op de klok, toen een replay nadrukkelijk dreigde, kreeg Rinus Israël een vrije trap. De aanvoerder nam hem zelf en koos voor een lange bal naar Kindvall, die precies op dat moment uit de rug van zijn tegenstander weg liep. Terwijl de bal door lucht vloog moet de Celtic verdediger zich hebben gerealiseerd dat hij een vergissing had gemaakt door Kindvall te laten gaan. De bal was te hoog voor hem om weg te koppen en dus probeerde hij, achterovervallend, de bal dan maar met de handen te stoppen. Hij toucheerde de bal. Een penalty dus, maar gefloten werd er niet. De Celtic verdediger had de bal namelijk wel geraakt, maar niet genoeg om hem tegen te houden, zodat het leer alsnog bij Kindvall terecht kwam en de scheidsrechter voordeel besloot te geven. Kindvall twijfelde niet en werkte de bal, die nog een moeilijke stuit maakte, met een bekeken lobje over de Schotse doelman. Het grootste succes uit de clubgeschiedenis was een feit. Kindvall na de wedstrijd: “Ja, dit was het gouden doelpunt uit mijn carrière. De keeper kon er net niet bij. Met een beetje geluk had ik nóg twee goals gemaakt, maar ik ben al tevreden.”[8]

Het seizoen 1970/1971 zou Kindvalls laatste jaar bij Feyenoord worden. Het was niet zijn beste jaar. Kindvall: “Dat kwam door het WK van 1970 in Mexico. Dat was slopend en daarna heb ik nauwelijks vakantie gehad. Ik kon het domweg niet meer opbrengen, hoezeer ik ook mijn best deed. Het ergste vond ik nog dat er rare praatjes kwamen. Zo van: ‘Die Kindvall gaat toch terug naar Zweden, dus doet ‘ie er niks meer aan.’ Dat waren natuurlijk waanzinnige opmerkingen, maar ik trok het me wél aan.” [9]. Halverwege het seizoen stond hij op een schamele 10 doelpunten, maar omdat hij in het laatste deel van het seizoen 12 doelpunten scoorde in 11 wedstrijden, kon hij (met nog één wedstrijd te gaan) alsnog topscorer van Nederland worden. Kindvall was erop gebrand het publiek voor die laatste wedstrijd iets extra’s te bieden en nog één keer topscorer van Nederland te worden. Tot zijn grote vreugde lukte het hem. In de laatste wedstrijd van het seizoen, zijn afscheidswedstrijd, scoorde hij twee keer. Feyenoord werd kampioen, Kindvall topscorer. Spitsen die in een ‘slecht’ jaar topscorer van Nederland werden, zouden Feyenoord fans daarna niet meer meemaken.

Afscheid
Kindvall had zijn vertrek ruim van te voren aangekondigd. De spits, die al een jaar eerder een huis in Norrköping had gekocht, besloot dat het tijd was om terug te keren naar Zweden. Hij was tevreden met wat hij bereikt had bij Feyenoord en wilde een toekomst in de maatschappij opbouwen. Velen konden niet begrijpen wat de 28-jarige spits bezielde om in de kracht van zijn leven zijn carrière af te breken en gingen er vanuit dat het uiteindelijk niet tot een afscheid zou komen. Er was al eerder sprake geweest van een vertrek en toen was het alsnog tot een contractverlenging gekomen. Dick Schneider en Eddy Treijtel, die vrienden van Kindvall waren geworden, probeerden hem nog op andere gedachten te brengen en ook andere spelers vroegen hem te blijven. Maar ook nadat hij alles nog eens met zijn vrouw had doorgenomen bleef het nee. Zelfs de contractaanbieding die Feyenoord hem op de valreep deed, de beste tot dan toe, bracht daarin geen verandering.
Volgens Kindvall liet hij zich leiden door wat het beste voor zijn vrouw en kinderen was. Een beetje heimwee was altijd gebleven. Ze misten het contact met de familie. Kindvall terugkijkend: “Je kon ook nooit weg, altijd moesten we spelen. Tweede kerstdag, nieuwjaarsdag: altijd. Nu hebben ze weken vrij. Mijn vader kwam zeker acht keer per jaar, hij wilde de wedstrijden zien. Later kwam mijn moeder ook mee. In de zomer gingen we natuurlijk naar huis, dan gingen we varen, namen de Tor Linie met de auto vol spullen. Eigenlijk kregen we heimwee na zo’n jaar of vijf. De oudste zou naar de lagere school gaan, dat is ook een moment om beslissingen te nemen. Mijn vrouw had iets met haar longen en verdroeg het vochtige klimaat niet goed.”

Vriend Dick Schneider vraagt zich echter af of familieoverwegingen Kindvalls enige motief vormden. Schneider: “In Kindvalls laatste seizoen was de sfeer in de groep verziekt. We werden nog wel landskampioen, maar er werd ongelooflijk asociaal op elkaar gekankerd. Daar kon Ove absoluut niet tegen, overgevoelig als hij was. Hij was in alle opzichten positief ingesteld. Als hij bijvoorbeeld een een kans miste, dan zei hij altijd: ‘Volgende keer beter’. Ik vond hem werkelijk een fantastisch mens.”

In januari 1972 keek Kindvall in een interview terug op zijn vertrek. Spijt had hij niet, maar hij was wel bereid toe te geven dat hij Feyenoord zo nu en dan miste. Kindvall: “Ik heb nu een uitstekende baan op de verkoopafdeling van een grote Zweedse papierfabriek, ik zit hier erg goed. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik soms toch wel een beetje heimwee heb naar Feyenoord, vooral het publiek mis ik soms heel erg. Ik krijg nog steeds tientallen brieven van Feyenoord-supporters. Ik heb zelfs cadeautjes ontvangen. Dat doet me heel veel, misschien wel meer dan de beste kritiek die ik ooit in de pers heb gehad. Ik heb dus meer vrienden achtergelaten dan ik ooit gedacht had. Ik ben nu ook pas gaan beseffen hoe gezellig Nederlanders zijn. Ze gaan veel meer uit dan Zweden, gaan veel meer bij elkaar op visite. Maar dat weegt niet op tegen de toekomst van mijn gezin. Bovendien heeft Feyenoord Lex Schoenmaker voor mijn positie aangetrokken. Ik heb begrepen dat hij nog niet helemaal heeft kunnen overtuigen, maar bij ADO vond ik hem zó goed, dat hij ongetwijfeld zal slagen. Feyenoord zal hem alleen een jaar de tijd moeten geven om te acclimatiseren.”

De fans hadden minder vertrouwen in Schoenmaker, getuige het feit dat in die periode nog regelmatig de naam van zijn Zweedse voorganger werd gescandeerd. Uiteindelijk zou Schoenmaker zich stukbijten op de erfenis van Kindvall en de geschiedenis ingaan als de eerste mislukte opvolger van de Zweedse spits. Dat het nog veel slechter kon dan Schoenmaker, zou in de jaren daarna blijken. En Kindvall? Die voetbalde tot 1974 voor IFK Norrköping, meestal als aanvallende middenvelder, en kwam dat jaar ook uit op het WK in Duitsland. Daarna speelde hij, nadat hij een baan in Gotenborg geaccepteerd had, nog tot 1977 bij IFK Göteborg.

quote:

Op zaterdag 16 mei 2009 11:23 schreef Blawh het volgende:

[..]

Welke spits na Kindvall is eigenlijk het dichtst bij hem in de buurt gekomen?

quote:

16 mei 2001: UEFA Cup finale Alaves - Liverpool 4-5 (na verlenging)
De club die nooit alleen loopt, kreeg woensdag in Dortmund, vocaal bijgestaan door bijna dertigduizend meegereisde fans, zijn waardigheid terug en legde aldus het fundament voor een (mogelijk) nieuwe dynastie. Zeventien jaar nadat Liverpool voor het laatst het continent zijn wil had opgelegd, door het winnen van de Europa Cup I, eiste de ploeg opnieuw een Europese beker op, de iets minder prestigieuze UEFA Cup. Het Spaanse Alavés werd met 5-4 verslagen.

Via de golden goal in de 118de minuut van Geli in het eigen doel legde Liverpool beslag op de UEFA Cup, na een wedstrijd waarin alle denkbare ingrediënten van topvoetbal voor een zeldzaam spektakel zorgden. Het was niet de eerste stunt van de winnaar. In de aanloop naar de finale had de Engelse ploeg al respect afgedwongen door AS Roma en Barcelona te overmeesteren. In Alavés werd gisteren een kundige danspartner gevonden voor een meeslepende epiloog.

In Dortmund trakteerden Liverpool en Alavés de liefhebbers op een eindstrijd die een trendbreuk vormde met het voorbije decennium. Verlamd door grote commerciële belangen mondden voorgaande finales - zowel in de Europa Cup I als in de UEFA Cup - veelal uit in zouteloze schaakwedstrijden tussen coaches wier ego's geen nederlaag verdragen. Ook bij 3-3, bereikt na zestig minuten, zagen Liverpool en Alavés geen reden de handrem aan te trekken.

Coach Houllier bracht in het laatste half uur met Robbie Fowler vers bloed in de aanval, een voorbeeld dat prompt gevolgd werd door zijn collega Esnal die spits Pablo de wei instuurde. Curieus was wel dat bij de Spanjaarden Moreno ondanks twee doelpunten plaats moest maken. Met hun offensieve maatregelen dienden Houllier en Esnal de criticasters van repliek die beide teams vooraf als luizige counterploegen hadden gekarakteriseerd.

De Spanjaarden toonden zich mentaal schier onbreekbaar. Tot driemaal toe veerde Alavés in de reguliere speeltijd op, nadat Liverpool achtereenvolgens een 2-0, een 3-1 en een 4-3 voorsprong had genomen. Zonder schroom, en met Jordi Cruijjf als één van de voornaamste inspirators, bracht Alavés echter de balans weer in evenwicht. Zijn beste actie bewaarde Jordi voor de 89ste minuut toen hij na een hoekschop van Pablo de 4-4 tussen de palen kopte.

De eerste kwaliteitsinjectie was al na drie minuten gegeven door Liverpool en kwam van de voet van McAllister. Zijn vrije trap krulde langs drie verdedigers en landde op het voorhoofd van Babbel die eenvoudig raak kon koppen (1-0). Het bleek nog maar een glimp te zijn van het vernuft dat in de voeten van de 37-jarige middenvelder schuil gaat.

De verrassende openingszet dwong Alavés de gangbare defensieve principes overboord te zetten. Met vijf verdedigers en één spits getuigde Esnal op voorhand inderdaad van een destructieve strategie, maar na twintig minuten achtte ook hij zich verplicht zijn ploeg naar het front te dirigeren. Op dat moment had Liverpool de marge door Gerrard reeds verdubbeld. Esnal haalde verdediger Eggen naar de kant en bracht aanvaller Ivan in het veld. Het verhoogde de amusementswaarde.

De gewijzigde veldbezetting had een heilzame uitwerking op de Basken. Met de komst van Ivan ontdekte Jordi Cruijff plots meer aanspeelpunten in de voorhoede. De opvallendste impulsen kreeg Alavés evenwel van verdediger Contra. Zijn rushes over de rechtervleugel brachten Liverpool ernstig in verlegenheid en bezorgden Alaves na 27 minuten nieuwe moed toen invaller Ivan een voorzet achter Westerveld kopte: 2-1. Drie minuten na rust nam Moreno een voorzet van Contra dankbaar in ontvangst (3-2). Weer drie minuten later scoorde Moreno uit een vrije trap de gelijkmaker: 3-3.

De smaakmaker in het Westfalen-stadion was echter een 37-jarige, kalende middenvelder, Gary McAllister. Vorige zomer haalde Houllier hem naar Liverpool in de wetenschap dat de grillige prestatiecurve van zijn jonge selectie slechts gestabiliseerd zou kunnen worden door een sluwe strateeg. Voor het oog van Europa bewees McAllister het gelijk van zijn coach. In drie van de vier treffers had de routiner een aandeel: de 1-0 (Babbel), de 3-1 (McAllister zelf uit een strafschop) en de 4-3 (Fowler).

Het was vanuit die optiek logisch dat het laatste woord ook aan McAllister was. Drie minuten voor het verstrijken van de verlenging slingerde de veteraan een vrije trap voor het Spaanse doel waar Geli het onheil trachtte af te wenden. Zijn poging de bal weg te werken, mislukte volledig waarna doelman Herrera het nakijken had. Prompt hieven de Britse fans het clublied You'll never walk alone aan.

DORTMUND: UEFA Cup, finale:

Liverpool (Eng) - Deportivo Alavés (Sp) 5-4 na verlenging. 4. Babbel 1-0, 16. Gerrard 2-0, 27. Alonso 2-1, 41. McAllister 3-1 (strafschop), 48. Moreno 3-2, 51. Moreno 3-3, 73. Fowler 4-3, 89. Cruijff 4-4, 117. Geli 5-4 (eigen doel). Scheidsrechter: Veissière (Fr). Toeschouwers: 50.000. Rode kaart: 99. Magno (Alavés/2x geel), 116. Karmona (Alavés/2xgeel). Gele kaart: Babbel (Liverpool), Astudillo, Contra, Herrera (Alavés).

Liverpool: Westerveld; Babbel, Henchoz (56. Smicer), Hyypiä, Carragher; Gerrard, Hamann, McAllister, Murphy; Heskey (65. Fowler), Owen.

Alavés: Herrera; Contra, Eggen (23. Alonso), Karmona, Geli; Tomic, Desio, Tellez, Astudillo (46, Magno); Cruijff, Moreno (65. Pablo).

2001 UEFA Cup Final : Liverpool - Alaves

quote:

Op zaterdag 16 mei 2009 12:51 schreef Beschouw het volgende:

[..]

2001 UEFA Cup Final : Liverpool - Alaves

quote:

Op zaterdag 16 mei 2009 12:51 schreef Beschouw het volgende:

[..]

2001 UEFA Cup Final : Liverpool - Alaves

quote:

Op zaterdag 16 mei 2009 12:51 schreef Beschouw het volgende:

[..]

2001 UEFA Cup Final : Liverpool - Alaves

quote:

Op zondag 17 mei 2009 00:22 schreef Blawh het volgende:

[..]

http://www.psv.nl/web/show/id=143720/langid=43?season=234&month=5&league=5
http://www.vi.nl/Wedstrijden/Wedstrijd.htm?dbid=18783&typeofpage=84140
http://psv.netwerk.to/historie/seizoen.php?seizoen=1997

quote:

Op zaterdag 16 mei 2009 13:11 schreef Blawh het volgende:
Dat was zeker legendarische wedstrijd. Misschien wel de mooiste finale van een EC die ik me kan herinneren.

quote:

Op zondag 17 mei 2009 00:11 schreef Blawh het volgende:
17 mei 1997: Luc Nilis scoort op fenomenale wijze
[..]

quote:

‘’Wat een wereldgoal. Dit is alleen weggelegd voor de allergrootsten. Als je dit kunt, dan ben je van absolute klasse. In de loop, de bal met de hak over de doellijn spelen, een 10 met een griffel, fantastisch.’’