Vorige delenquote:Op zondag 3 januari 2010 01:17 schreef Quickie_Butt het volgende:
Het viel me op dat er nog geen centraal topic is voor depressies en/of angstklachten. Wel een topic over medicatie bij psychische problemen en een hoe voel je je nu topic, maar die dekken naar mijn mening niet helemaal de lading.
Ik denk dat dit topic wel kan bijdragen in dit subforum. Veel mensen kampen namelijk met depressieve of angstklachten en zo kunnen we een beetje steun bij elkaar zoeken en elkaar van adviezen en tips voorzien
quote:Op zondag 20 maart 2011 17:51 schreef Rockefeller- het volgende:
[..]
Heel herkenbaar allemaal, zulke dagen maak ik dus ook mee. En op zich wil ik graag weer stappen zetten in mn leven maar ik houd mezelf ook een beetje tegen en er zijn zoizo veel obstakels. ik hoop dat je baat zult hebben bij de psycholoog want zij kunnen dingen zien waar je zelf niet bewust van bent. ik persoonlijk had niet zoveel baat bij de gesprekken maar dat is voor iedereen anders.
Ach Fouten maak je zowel met las zonder medicatie.quote:Op zondag 20 maart 2011 23:10 schreef dandybleu het volgende:
angst zeggen ze is een slechte raadgever.....
maar angst maakt je ook scherp soms.......en alert
soms als ik een anti-angst pil heb gekregen?
dan maak ik ook soms fouten omdat ik teveel mensen opeens vetrouw.....
mooi zoquote:Op maandag 21 maart 2011 12:32 schreef Brawler het volgende:
Afgelopen vrijdag heb ik een eerste gesprek bij de psycholoog gehad.
Ik was enorm nerveus en mijn hart klopte in mijn keel, maar toen ik eenmaal begon te praten, ging het wel heel goed Aanstaande vrijdag heb ik de tweede afspraak staan, dus ik ben benieuwd.
Kun je wat specifieker zijn?quote:Op donderdag 24 maart 2011 22:50 schreef Mishu het volgende:
Echt, ik doe deze opleiding alleen maar voor mezelf. Het grote deel van de mensheid is dom en kut.
Die mensen houd je altijd. In die zin moet je vooral voor jezelf studeren / werken en hopen dat in ieder geval de mensen waar je direct wat mee te maken hebt jou waarderen. Eigenlijk moet je gewoon boven de mensen staan die er moeilijk over doen. Veel mensen weten niet eens waar ze het over hebben en zijn te achterlijk om zich te verdiepen in de zaken waar ze zo graag over oordelen.quote:Op donderdag 24 maart 2011 22:55 schreef Mishu het volgende:
Ik ben student en ik heb nog een gedeeltelijke uitkering. En ik word uitgekotst door een groot deel van deze samenleving. Terwijl ik er zelf voor heb gekozen om mijn uitkering lager te laten zijn en ik super mijn best doe om toch nog een opleiding af te ronden ondanks mijn depressies. Soms denk ik: waar doe ik het voor? Als het niet voor anderen kan in een leuke wereld dan doe ik het maar voor mezelf. Dat ik straks een leuke geaccepteerde baan heb die wat verdient en waar ik mijn ei in kwijt kan. Maarja, zou liever in een leukere samenleving leven. Maar niet iedereen is nou eenmaal leuk en aardig...
Als je voor jezelf dat gevoel hebt en jouw omgeving weet dat, dan is het goed. Als mensen - die jou waarsch. matig kennen - daar anders over denken, dan is dat maar zo. Tegen onwetendheid en onbegrip is niet zoveel te doen.quote:Op donderdag 24 maart 2011 23:06 schreef Mishu het volgende:
Ja dat is waar. Er is nog maar weinig tolerantie in Nederland. Ik draag op mijn eigen manier mijn steentje bij
Voor sommige mensen is het ook gewoon moeilijk te begrijpen. Ik weet wel dat als mensen beter met elkaar om zouden gaan dat er veel minder mensen met een depressie of angsten zouden zijn.
Vroeger ook wel veel zo gedacht, tot iemand mij leerde dat de wereld en alles wat daarin zit eigenlijk niets meer is dan een grote spiegel en alles wat jij daarin ziet wat je niet aanstaat, je irriteert of waar je je misschien zelfs heel erg door laat opfokken allemaal delen/dingen van jezelf zijn waar je niet naar durft te kijken. Of van jezelf niet naar mag kijken, terwijl juist alles wat er in jou speelt er mag zijn.quote:Op donderdag 24 maart 2011 22:50 schreef Mishu het volgende:
Het grote deel van de mensheid is dom en kut.
Dat laatste wat hier staat. dat herken ik wel, niet vanmezelf maar van bepaalde familieleden die altijd dingen iets beter hebben gedaan dan anderen en er bovenuit moeten komen, doordat ze zich op die manier beter/groter/sterker voelen. Dat komt echt heel vaak voor.quote:Op vrijdag 25 maart 2011 21:35 schreef Canillas het volgende:
[..]
Vroeger ook wel veel zo gedacht, tot iemand mij leerde dat de wereld en alles wat daarin zit eigenlijk niets meer is dan een grote spiegel en alles wat jij daarin ziet wat je niet aanstaat, je irriteert of waar je je misschien zelfs heel erg door laat opfokken allemaal delen/dingen van jezelf zijn waar je niet naar durft te kijken. Of van jezelf niet naar mag kijken, terwijl juist alles wat er in jou speelt er mag zijn.
Het is makkelijk een ander, of anderen af te kraken; jij hebt het gevoel dat jij helemaal gelijk hebt en zij niet, dat zij minder zijn en jij dus automatisch beter dan hen, zoiets geeft je een wellicht tijdelijk een ''goed'' gevoel, vooral omdat het afleidt van de dingen waar je echt mee zit, maar het blijft tijdelijk, want het is namelijk niet echt. En je helpt jezelf er niet mee.
Tuurlijk zoals wij hier thuis zeggen voor bijna alles is er een oplossing behalve de dood(en ziektes waarmee je ten dood bent opgeschreven)quote:
Net het filmpje gezien en ik ben het er niet 100% mee eens, maar het is o zo gigantisch herkenbaar. Want het is niet direct levensbedreigend, niet bij iedereen het hangt af van hoe depressief je bent en in welke omgeving je zit.quote:Op maandag 28 maart 2011 07:37 schreef Ausputzert het volgende:
Niet met alles eens, maar vooral de 1e 40 seconden zijn herkenbaar.
HA! herkenbaar dit.quote:Op maandag 28 maart 2011 00:23 schreef Mishu het volgende:
Ik heb er weinig vertrouwen in dat het wel eens gaat lukken met iemand.
ik dus vaak! En vooral over bepaalde onderwerpen en ik probeer me dan wel te verzetten en door te gaan met wat ik bezig ben maar dat eindigd vaak niet goed.quote:Op dinsdag 5 april 2011 00:49 schreef sararaats het volgende:
Hebben jullie ook wel eens last van chaos en onrust in het hoofd?
Ik vecht dagelijks tegen die onrust en wil dan gewoon slapen of heel hard bleiten.
Mensen die dat soort dingen zeggen doen dat over het algemeen om hun eigen pijn en frustraties (even) niet te hoeven voelen, (het woord even tussen haakjes omdat er mensen zijn die het een leven lang volhouden) het blijven klote opmerkingen van de bovenste plank maar het kan helpen in te zien dat die opmerkingen, hoewel aan jou gericht, niet persoonlijk waren.quote:Op dinsdag 5 april 2011 00:57 schreef sararaats het volgende:
Ik kreeg vaak de opmerking dat ik me aanstelde terwijl ik donders depressief was.
Een simpele waarheid is, is dat alles wat aandacht krijgt, groeit. Iets bestrijden, ermee vechten, is aandacht geven in het kwadraat. Als je iets bestrijd, wordt je het.quote:Op dinsdag 5 april 2011 00:49 schreef sararaats het volgende:
Hebben jullie ook wel eens last van chaos en onrust in het hoofd?
Ik vecht dagelijks tegen die onrust en wil dan gewoon slapen of heel hard bleiten.
het punt is denk ik dat je je niet moet verzetten of tegen de onrust gaan vechten maar juist met die onrust aan de slag moet, proberen uit te vinden waardoor je die onust hebt. Pas dan kan je op zoek gaan naar de rustquote:Op dinsdag 5 april 2011 09:41 schreef Canillas het volgende:
[..]
Een simpele waarheid is, is dat alles wat aandacht krijgt, groeit. Iets bestrijden, ermee vechten, is aandacht geven in het kwadraat. Als je iets bestrijd, wordt je het.
Je kunt onrust voelen, vinden dat die er niet mag zijn (ontkenning van jezelf) en ermee gaan vechten (tegen jezelf) en zelf die onrust worden.
Je kunt onrust voelen, die waarnemen en zeggen; ik voel onrust. Je kan dan onderzoeken waar de onrust vandaan komt ,(als de onrust er niet was had je ook geen richtingaanwijzers naar hetgeen wat de onrust veroorzaakt) ernaar luisteren en die gaan begrijpen, en daarmee jezelf meer gaan begrijpen.
Jij mag er zijn, dus je onrust mag er ook zijn, en voor hetgeen wat de onrust veroorzaakt geldt dat ook, het is de strijd ermee die je in beslag neemt, niet het feit dat je onrust voelt
Vrij veel mensen hebben simpelweg geen flauw idee en roepen dan maar zoiets. Wanneer de volgende dag een buurjongetje een gekneusde voet heeft en 2 dagen op krukken loopt dan weten ze niet hoe snel ze met een brok in de keel naar buiten moeten snellen om hun al dan niet gespeelde medeleven te betuigen.quote:Op dinsdag 5 april 2011 00:57 schreef sararaats het volgende:
Ik kreeg vaak de opmerking dat ik me aanstelde terwijl ik donders depressief was.
Ja nog steeds. Al had ik dat al voor mijn depressie en erna dus nog steeds.quote:Op dinsdag 5 april 2011 00:49 schreef sararaats het volgende:
Hebben jullie ook wel eens last van chaos en onrust in het hoofd?
Ik vecht dagelijks tegen die onrust en wil dan gewoon slapen of heel hard bleiten.
Aangezien ik momenteel tijd teveel heb dacht ik dat boek te lenen maar heb hem niet kunnen vinden die dag.quote:Op woensdag 6 april 2011 18:26 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Ja nog steeds. Al had ik dat al voor mijn depressie en erna dus nog steeds.
Trouwens om even op bovenstaande poster te reageren. Ik hoor ook positieve verhalen over het boek Pil van Mike Boddé (Bekend van Kopspijkers en De Mike en Thomas Show), schijnt sommige depressieve mensen enorm gesteund en geholpen te hebben.
Mja euhm kan allemaal wel goed zijn enzo. Als een negatieve situatie niet veranderd mag je nog zo positief denken as je wil, dan helpt het ni.quote:Op woensdag 6 april 2011 12:44 schreef Ivotje het volgende:
http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Secret_(film)
Lees dat boek eens, of kijk de film.... voor de mensen die in een negatieve spiraal zitten. De opvolger van dit boek is The Power. Positief denken........boek is ook in het Nederlands te verkrijgen.
Tja, in dit herken ik mezelf heel erg. Zit in totaal hetzelfde schuitje, alleen is bij mij de gezinssituatie ee nog grotere invloed op het "alleen" zijn.quote:Op zondag 10 april 2011 21:31 schreef Axel1988 het volgende:
Mijn leven is vooral leeg nu de mensen waar ik het meest mee optrok afgestudeerd zijn. Geen hobby's, geen vaste vrienden, geen vriendin, geen sport; maar eigenlijk ook geen zin om ergens mee te beginnen. Alleen pijn wanneer ik successen zie bij anderen... iemand studeert af, iemand kust een dame voor mijn neus etc... Steeds meer heb ik het gevoel dat het leven aan me opgedrongen is en het beste dat me kan overkomen is niet meer wakker worden 's ochtends.
Tja, als je je huis soms niet meer uitdurft is het toch vrij extreem.quote:Op zondag 10 april 2011 23:21 schreef Fiorellino het volgende:
Ik heb een jaar geleden heel veel paniekaanvallen gehad, was ontzettend druk in mijn hoofd en nu heb ik de laatste weken weer het gevoel alsof ik niet kan ademen en elk moment onwel kan worden. Slik geen medicatie en heb geen hulp, wel met een depressie gekampt maar zie mijzelf niet echt als een depressief persoon meer. Wel wil ik van dat benauwde gevoel af en de angst onwel te worden. Ik durf soms mijn huis niet meer uit namelijk. Iemand tips?
Dit is voor mij erg herkenbaar, dat ik nadat een poosje alles gewoon even 'gaat' en ik dat opmerk dat een deel van mij daarvan schrikt, in de zin van ''owjee het ging net gewoon ff lekker, dat ben ik niet gewend!!'' en dan komt de angst en spanning terug, want dat is wel bekend.quote:Op zondag 10 april 2011 17:59 schreef cafpow het volgende:
he godver, het ging net zo goed vandaag. Lekker actief bezig geweest wat klussen thuis en morgen de rest. En dan zit ik weer en gaat het echt helemaal mis
Je zorgen maken is eigenlijk een poging to zekerheid bij elkaar denken, gevoel van controle hebben, en dat steeds maar herhalend. Een psycholoog moet je daar zeker mee kunnen helpen, een tijd aangeven voor wanneer je ervan af bent is niet echt te voorspellen en of je medicijnen neemt bepaal je zelfquote:Op maandag 11 april 2011 01:36 schreef vogeltjesdans het volgende:
Ik maak me vooral veel zorgen. Dat heb ik altijd al gehad, ik weet ook niet echt waar het vandaan komt, maar ik vind het wel vervelend. Het is echt vermindering van de kwaliteit van je leven als je je constant zorgen maakt, terwijl het je geen fuck oplevert. Ik wil er dan ook eigenlijk gewoon mee stoppen, maar dat valt nogal tegen als de omstandigheden niet bepaald meewerken.
Ik kan er ook wel mee omgaan, maar vind het wel bijzonder vervelend om telkens zoveel energie aan dat gepeins verloren te laten gaan. Ik wil gewoon kiezen voor om me niet de hele dag zorgen te hoeven maken.
Is dit iets wat je met een spycholoog zou kunnen bespreken? En werkt zoiets dan goed of ben je na een half jaar nog geen steek opgeschoten? Of stopt hij je vol medicijnen?
Zou zeker op zoek gaan naar passende hulpquote:Op zondag 10 april 2011 23:21 schreef Fiorellino het volgende:
Ik heb een jaar geleden heel veel paniekaanvallen gehad, was ontzettend druk in mijn hoofd en nu heb ik de laatste weken weer het gevoel alsof ik niet kan ademen en elk moment onwel kan worden. Slik geen medicatie en heb geen hulp, wel met een depressie gekampt maar zie mijzelf niet echt als een depressief persoon meer. Wel wil ik van dat benauwde gevoel af en de angst onwel te worden. Ik durf soms mijn huis niet meer uit namelijk. Iemand tips?
Ik zou een afspraak met je huisarts maken en dan kan hij/zij je doorverwijzen naar tweedelijns hulp. Sterkte ermee, een angststoornis is echt niet fijnquote:Op zondag 10 april 2011 23:21 schreef Fiorellino het volgende:
Ik heb een jaar geleden heel veel paniekaanvallen gehad, was ontzettend druk in mijn hoofd en nu heb ik de laatste weken weer het gevoel alsof ik niet kan ademen en elk moment onwel kan worden. Slik geen medicatie en heb geen hulp, wel met een depressie gekampt maar zie mijzelf niet echt als een depressief persoon meer. Wel wil ik van dat benauwde gevoel af en de angst onwel te worden. Ik durf soms mijn huis niet meer uit namelijk. Iemand tips?
Vervelend dat je je zoveel zorgen maakt! Dit is zeker iets wat je met een psycholoog kunt bespreken. Hij/zij zal je waarschijnlijk door middel van cognitieve therapie proberen te leren hoe je je gedachten kunt veranderen en je minder zorgen kunt maken. Ik heb dit zelf ook en bij de psycholoog bespreken we elke keer situaties waarin ik me veel zorgen maakte/angst had. Dan kijken we welke gevoelens ik had, welke gedachten en wat mijn gedrag was. Daarna proberen we de gedachten (vaak irrationele gedachten) uit te dagen en om te zetten naar rationele gedachten. Of je medicijnen moet slikken beslis je helemaal zelf. Ik heb me er bijvoorbeeld 6 jaar tegen verzet, maar slik sinds december toch antidepressiva en ben er nu hartstikke blij mee, want het heeft me wel het zetje gegeven om te herstellen van mijn depressie.quote:Op maandag 11 april 2011 01:36 schreef vogeltjesdans het volgende:
Ik maak me vooral veel zorgen. Dat heb ik altijd al gehad, ik weet ook niet echt waar het vandaan komt, maar ik vind het wel vervelend. Het is echt vermindering van de kwaliteit van je leven als je je constant zorgen maakt, terwijl het je geen fuck oplevert. Ik wil er dan ook eigenlijk gewoon mee stoppen, maar dat valt nogal tegen als de omstandigheden niet bepaald meewerken.
Ik kan er ook wel mee omgaan, maar vind het wel bijzonder vervelend om telkens zoveel energie aan dat gepeins verloren te laten gaan. Ik wil gewoon kiezen voor om me niet de hele dag zorgen te hoeven maken.
Is dit iets wat je met een spycholoog zou kunnen bespreken? En werkt zoiets dan goed of ben je na een half jaar nog geen steek opgeschoten? Of stopt hij je vol medicijnen?
Uhm, depressief worden en maandenlang in bed blijven liggen?quote:Op maandag 11 april 2011 14:24 schreef vogeltjesdans het volgende:
Hoe gaan jullie er trouwens mee om als het leven constant op je inbeukt? Alles echt alles tegenzit? Als je keer op keer klappen krijgt van het leven?
Het lijkt wel of je dan minder klappen krijgt ja.quote:Op maandag 11 april 2011 14:31 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Uhm, depressief worden en maandenlang in bed blijven liggen?
het lijkt er wel op. wat ik doe als alles te zwaar word ik ga meer slapen en ga me meer opsluiten en isoleren va allesquote:Op maandag 11 april 2011 17:40 schreef vogeltjesdans het volgende:
[..]
Het lijkt wel of je dan minder klappen krijgt ja.
Strikt genomen kan je er dan toch ook een eind aan maken? Niet dat ik zeg dat je dat moet doen, verre van, maar als er toch niets meer in je leven de moeite waard is, je totaal geen zin in het leven hebt, je er alleen maar bent om rekeningen te betalen zodat anderen rijker worden, wat blijft er dan nog over? Wat is de er de lol van om elke dag een kutleven te hebben.quote:Op maandag 11 april 2011 17:45 schreef cafpow het volgende:
[..]
het lijkt er wel op. wat ik doe als alles te zwaar word ik ga meer slapen en ga me meer opsluiten en isoleren va alles
tja, een eind eraan maken kan inderdaad. Maar mij helpt het om mij een paar dagen totaal af te sluiten en te isoleren, dan heb ik een paar dagen geen tegenslagen en kan ik gewoon keihard huilen/gillen/schreeuwen en mezelf even tot rust laten komen.quote:Op maandag 11 april 2011 18:03 schreef vogeltjesdans het volgende:
[..]
Strikt genomen kan je er dan toch ook een eind aan maken? Niet dat ik zeg dat je dat moet doen, verre van, maar als er toch niets meer in je leven de moeite waard is, je totaal geen zin in het leven hebt, je er alleen maar bent om rekeningen te betalen zodat anderen rijker worden, wat blijft er dan nog over? Wat is de er de lol van om elke dag een kutleven te hebben.
.quote:Op maandag 11 april 2011 18:58 schreef ScarFace- het volgende:
Nee joh gekkie dat slapen is maar een tijdelijke toevlucht.
Dat zou je idd kunnen doen, alleen dat slapen is maar een tijdelijke vlucht. Een paar maanden geleden zag ik het ook helemaal niet meer zitten, maar nu ik klaar ben met mijn therapie en AD slik gaat het weer een stuk beter. Ik zit weer lekker in mn vel, heb ik weer plezier in het leven etc. Een depressie duurt niet je hele leven meestal. Maar als je er midden in zit lijkt het wel alsof je er nooit meer uitkomt. Maar dat is gelukkig niet waarquote:Op maandag 11 april 2011 18:03 schreef vogeltjesdans het volgende:
[..]
Strikt genomen kan je er dan toch ook een eind aan maken? Niet dat ik zeg dat je dat moet doen, verre van, maar als er toch niets meer in je leven de moeite waard is, je totaal geen zin in het leven hebt, je er alleen maar bent om rekeningen te betalen zodat anderen rijker worden, wat blijft er dan nog over? Wat is de er de lol van om elke dag een kutleven te hebben.
Ze was hartpatiente, velen daarvan krijgen geregeld longbloedingen en die zijn an sic niet bijzonder gevaarlijk mits je gewoon op kracht bent, dit keer moest ze in het ziekenhuis zijn om een nieuwe medicatie te testen welke ervoor zou moeten zorgen dat ze zich beter zou voelen en makkelijker op gewicht zou blijven (ondergewicht was het nu dus) en daarvoor mocht ze 2 dagen bijzonder weinig eten in het ziekenhuis en net op dat moment kreeg ze zo'n longbloeding en werd al vrij snel duidelijk dat er eigenlijk niets meer gedaan kon worden.quote:Op dinsdag 12 april 2011 12:14 schreef spiritoffreedom het volgende:
pfoe das heftig......kan je alleen maar veel sterkte wensen van hieruit helaas ma tis wel gemeend. *knuff* Ik durf het niet goed vragen maareuhm wat is er gebeurd met je vriendin dan? Mag je uiteraard ook via pm vertellen, enkel as je daar behoefte aan hebt natuurlijk. Ik denk nu ff spontaan hoor misschien heb je er wat aan, misschien ook niet maareuhm.....er bestaan vast ook wel lotgenotensites voor mensen die om wat voor reden dan ook heel plots een heel dierbaar iemand hebben verloren, ga is op zoek via google. Tis maar een ideetje.
Tja, bij mij hangt het ervanaf hoe diep het dal is waar ik in zit, want dat verschilt nogal.quote:Op woensdag 13 april 2011 22:17 schreef Pugly het volgende:
@ Lastpost: klinkt verschrikkelijk, veel sterkte!
Ik ben nieuw hier, maar kan me toch wel heel erg vinden in wat jullie allemaal neerzetten... Misschien heeft iemand nog wat advies voor mij? Ik heb nu een jaar of 8 last van een zware depressie, slik Efexor en oxazepam als slaapmiddel en het ging even redelijk goed. 2 maanden geleden is mijn relatie uit gegaan (we woonden samen), mijn collega (ook depressief) heeft zelfmoord gepleegd, kennis heeft zelfmoord gepleegd, en ik woon in Alphen a/d Rijn (waar de schietpartij er behoorlijk heeft ingehakt). Ik vond zelf dat ik het allemaal eigenlijk wel goed oppakte, maar ik merk nu dat ik mezelf weer aan het isoleren ben, weer teveel drink op tijden dat niemand anders dat doet en ik voel mezelf een soort van afglijden.
Ik ben allang blij dat ik het nu signaleer, maar ik ben benieuwd of jullie misschien tips hebben over hoe ik mijn depressieve gedrag kan stoppen? Ik weet dat dit vanuit mezelf moet komen, maar misschien kunnen jullie ervaringen delen over hoe jullie soms uit de dalen komen
Welkom!quote:Op vrijdag 15 april 2011 15:52 schreef eefje801 het volgende:
Als jullie het goed vinden wil ik me ook aansluiten hier/meelezen. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat er mis is, maar dat het mis is is wel duidelijk voor me. Ik kamp nu een paar jaar met depressies/terugvallen/zelfdestructief gedrag in combinatie met ook praktische zorgen (financieel) en stress en ondanks dat ik nu dus wel praktische hulp heb en daar een oplossing voor komt lukt het me niet mezelf op de rit te krijgen. Ik spiegel het allemaal veel te rationeel voor bij maatschappelijk werk/psycholoog en dan ben ik bij wijze van in drie sessies weer de deur uit. En dat wil ik helemaal niet, want het gaat gewoon helemaal niet goed met mij. Ik slaap bijna niet, stel vrienden teleur, mezelf, rook veel te veel, heb mijn baan erdoor verkloot (voor mijn gevoel) en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
tuurlijk be je hier welkomquote:Op vrijdag 15 april 2011 15:52 schreef eefje801 het volgende:
Als jullie het goed vinden wil ik me ook aansluiten hier/meelezen. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat er mis is, maar dat het mis is is wel duidelijk voor me. Ik kamp nu een paar jaar met depressies/terugvallen/zelfdestructief gedrag in combinatie met ook praktische zorgen (financieel) en stress en ondanks dat ik nu dus wel praktische hulp heb en daar een oplossing voor komt lukt het me niet mezelf op de rit te krijgen. Ik spiegel het allemaal veel te rationeel voor bij maatschappelijk werk/psycholoog en dan ben ik bij wijze van in drie sessies weer de deur uit. En dat wil ik helemaal niet, want het gaat gewoon helemaal niet goed met mij. Ik slaap bijna niet, stel vrienden teleur, mezelf, rook veel te veel, heb mijn baan erdoor verkloot (voor mijn gevoel) en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
Jeetje, dan is het ook wel extra moeilijk allemaal als je zo weinig vergoed krijgt en zoveel financiële zorgen hebt. Je hoeft echt geen sorry te zeggen voor je "zeurpost" hoor, dat doen we hier allemaal wel eens, lucht lekker op en hier begrijpen mensen je Heel veel sterkte ermee!quote:Op vrijdag 15 april 2011 15:52 schreef eefje801 het volgende:
Als jullie het goed vinden wil ik me ook aansluiten hier/meelezen. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat er mis is, maar dat het mis is is wel duidelijk voor me. Ik kamp nu een paar jaar met depressies/terugvallen/zelfdestructief gedrag in combinatie met ook praktische zorgen (financieel) en stress en ondanks dat ik nu dus wel praktische hulp heb en daar een oplossing voor komt lukt het me niet mezelf op de rit te krijgen. Ik spiegel het allemaal veel te rationeel voor bij maatschappelijk werk/psycholoog en dan ben ik bij wijze van in drie sessies weer de deur uit. En dat wil ik helemaal niet, want het gaat gewoon helemaal niet goed met mij. Ik slaap bijna niet, stel vrienden teleur, mezelf, rook veel te veel, heb mijn baan erdoor verkloot (voor mijn gevoel) en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
Dat laatste is juist mijn grootste probleem. Ik heb naast mijn moeder niemand om te praten en met mijn moeder praten is onmogelijk. En vrienden heb ik niet.. en dat is juist een van mijn problemen.quote:Op vrijdag 15 april 2011 17:23 schreef eefje801 het volgende:
Jeetje wat rot dat je je zo voelt! Dat van geen rust vinden herken ik erg, zit er net iets over te lezen, over self - soothing, jezelf weer een beetje tot rust brengen, júist als een ander dat niet kan. Ik kan me voorstellen dat als de muren op je afkomen je het even niet meer weet. Je bent niet de enige hoor en er komt echt weer een lichtpuntje (gatver, cliché, ik weet het) Kun je behalve met de psycholoog bijvoorbeeld ook met vrienden erover praten?
Mijn psycholoog zie ik bewust wat minder, omdat het nu over het algemeen toch beter gaat dan ongeveer 1 jaar geleden, toen ik de deur niet uit zonder overstuur te raken.quote:Op vrijdag 15 april 2011 18:29 schreef eefje801 het volgende:
@cafpow ah wat rot! Is het ook mogelijk om vaker je psycholoog te zien? Ik moet zeggen dat ik met de vrienden die ik heb het ook amper deel, zij kennen dat deel van mij eigenlijk niet goed, weten wel wat ervan.
Zou natuurlijk ook fijn voor je zijn om eens wat te ondernemen enzo, kan ik me goed voorstellen. Heb je wel eens een oproepje geplaatst op een forum als fok of viva?
Tja, je hebt wel sites voor lotgenoten enzo, heb ik ook weleens geprobeerd maar ik voel me dan niet snel op mijn gemak.quote:Op vrijdag 15 april 2011 20:01 schreef Pugly het volgende:
@ cafpow: daar heb je dit soort sites toch voor, om lotgenoten/ vrienden te zoeken? Blijkbaar weten wij allemaal enigszins hoe het voelt, en dat kan natuurlijk vaak ook helpen... Mensen die je gewoon begrijpen en die je af en toe kunnen laten inzien dat er een moment komt waarop het beter voelt!
Tja, om het verhaal over het buitenland kort te houden wat zeer lastig is. Het is ten eerste een goepsleven, dus je leeft heel veel samen met familie enzo de hele dag. En ik mis vooral hoe ik me daar voel, druk, actief, en een mate van vrijheid die ik echt nooit heb meegemaakt, hoef nergens rekening mee te houden of met niemand. Maar het is niet te omschrijven voor mij.quote:Op vrijdag 15 april 2011 20:31 schreef eefje801 het volgende:
@vishnu Dat is heel positief om te horen, biedt perspectief! Ik dacht er vanmiddag nog over na wanneer ik ook weer voor het laatst me gelukkig voelde en vond een filmpje op de computer terug van vier jaar geleden. Zo lang ongeveer.. en besefte dat ik erg graag wil proberen om weer een beetje het meisje/de vrouw van toen te worden, of zoiets.
@cafpow Dat is een heel verhaal en ik kan het me goed voorstellen dat dat ook heel spannend is voor je. Wat is het verschil in het buitenland als ik vragen mag? Kan me dat namelijk wel indenken.
Je bent maar goed bezig dus! Dat is een hele stap en ook heel spannend natuurlijk. Wat ik wel herken in jouw verhaal is dat ik soms ook gewoon niet klik met de mensen om me heen, ze me verkeerd begrijpen. Terwijl ik dat zelf echt niet door heb, denk dat ik het goed doe/duidelijk ben. Dan zeggen ze: ik krijg geen hoogte van jou/je hebt twee gezichten. En dat vind ik echt zo rot :S
Dat van dat huis met andere studenten enzo klinkt goed! Ha ha ja die keuken delen en douche vond ik ook niks toen ik op kamers woonde. Ik had dan ook een kamergenote a la "Single white female"
Lijkt me inderdaad best pittig als je niet veel mensen hier nog hebt.
Ben ook bij mijn moeder opgegroeid, zij heeft een bipolaire stoornis dus daar ben ik zelf ook wel bang voor. Ben bij een psycholoog geweest die zij dat dat niet zo was maar depressief word ik wel en ik zie het meer als een "lachende depressie", dus verscholen achter een facade. Ik durf het niet te laten zien/denk dat het er niet mag zijn en dat is erg zwaar.
Gecondoleerd.quote:Op zaterdag 16 april 2011 00:28 schreef hallie022 het volgende:
Ik weet niet eens of dit het goede topic is maar toch wil ik het ergens neerzetten.
Het begon allemaal 2 jaar geleden toen mijn moeder borst kanker kreeg.
Ik was er helemaal kapot van toen we het nieuws hoorden maar gelukkig was er een behandeling voor haar mogelijk . Hierna is ze door de hele molen gegaan en is ze er gelukkig kankervrij uitgekomen.
Helaas werd er bij mijn vader op 22 Januari dit jaar leverkanker geconstateerd . Deze was zo ver gevorderd dat hij hoogstens nog 6 maanden te leven had. Helaas was hij 2 weken na de diagnose al overleden. (8 Februari ).
Ik heb geen idee waarom ik het hier post bij "vreemden" maar ik wil het zo graag kwijt .
Iedereen zegt dat het wel goed komt maar ik begin steeds meer te twijfelen in mezelf zeker nu het ook nog eens een keer slecht gaat op school .
Mijn Probleem : Angst om nog plezier te hebben .
tja, dit komt vrij bekend voor. Je zit nu gewoon middenin het rouwproces, en bij de een duurt dit 1 week en bij ander meer dan 1 jaar.quote:Op zaterdag 16 april 2011 00:28 schreef hallie022 het volgende:
Ik weet niet eens of dit het goede topic is maar toch wil ik het ergens neerzetten.
Het begon allemaal 2 jaar geleden toen mijn moeder borst kanker kreeg.
Ik was er helemaal kapot van toen we het nieuws hoorden maar gelukkig was er een behandeling voor haar mogelijk . Hierna is ze door de hele molen gegaan en is ze er gelukkig kankervrij uitgekomen.
Helaas werd er bij mijn vader op 22 Januari dit jaar leverkanker geconstateerd . Deze was zo ver gevorderd dat hij hoogstens nog 6 maanden te leven had. Helaas was hij 2 weken na de diagnose al overleden. (8 Februari ).
Ik heb geen idee waarom ik het hier post bij "vreemden" maar ik wil het zo graag kwijt .
Iedereen zegt dat het wel goed komt maar ik begin steeds meer te twijfelen in mezelf zeker nu het ook nog eens een keer slecht gaat op school .
Mijn Probleem : Angst om nog plezier te hebben .
Het is maar een idee, om eventueel naar je huisarts te gaan, en die kan evt. voor rouwbegeleiding zorgen, dat kan je mischien helpen, ook om gewoon de draad op te pakkenquote:Op zaterdag 16 april 2011 16:39 schreef hallie022 het volgende:
Bedankt voor jullie berichtjes .
Wat betreft dat praten gaat het eigenlijk een stuk moeilijker . Mijn moeder en ik zijn altijd heel stil tegen elkaar , we hebben een goede band hoor daar niet van. Maar over moeilijke dingen praten we (nog) niet. Wat betreft die fases is heel herkenbaar af en toe kan ik de hele wereld aan en een andere moment heb ik nergens zin in.
Op school heb ik inderdaad een begeleider maar de school weet niet zo goed hoe ze het moeten aanpakken. Het is bij mij op de opleiding nog niet vaak voorgekomen dat iemand zijn ouder is overleden.
Het is wat je zegt : ik denk dat ik gewoon tijd nodig heb.
ga je gang, meng je ertussenquote:
Heb jij over het algemeen verlatingsangst?quote:Op zondag 17 april 2011 00:45 schreef cafpow het volgende:
[..]
ga je gang, meng je ertussen
bah, hier voel ik me momenteel zo slecht. Echt ongeloofelijk hoe contact met iemand die je gigantisch mist je zo slecht kan laten voelen..maar tegelijk zo goed..en dan krijg je het weer schommel ik weer de andere kant uit, van ik wil gaan..ik wil daar zijn. Wat eigenlijk is wat ik wil maar niet durf.
En hoe pak ik deze angst aan, want het is deels toch wel een realistische angst...maar ik kan me er niet overheen zetten. En aan de andere kant heb ik hier momenteel kansen, die ik niet wil verliezen...bleh...ik zit erdoorheen, moet maar gaan slapen denk ik
nee, voor zover ik weet verlatingsangst niet. Maar een soort van, mede door de PDD-NOS weet ik vriendschappen en kennisen niet altijd even goed te behouden en verwaterd het vrij snel, omdat ik vaak zoiets heb van ik heb niks te zeggen of te bespreken met die persoon.quote:Op zondag 17 april 2011 00:47 schreef Ausputzert het volgende:
[..]
Heb jij over het algemeen verlatingsangst?
Mehh, noem me een sentimentele ouwe sok, maar door je manier van schrijven icm je avatar krijg ik de neiging om je een dikke knuffel te gevenquote:Op zondag 17 april 2011 00:45 schreef cafpow het volgende:
[..]
ga je gang, meng je ertussen
bah, hier voel ik me momenteel zo slecht. Echt ongeloofelijk hoe contact met iemand die je gigantisch mist je zo slecht kan laten voelen..maar tegelijk zo goed..en dan krijg je het weer schommel ik weer de andere kant uit, van ik wil gaan..ik wil daar zijn. Wat eigenlijk is wat ik wil maar niet durf.
En hoe pak ik deze angst aan, want het is deels toch wel een realistische angst...maar ik kan me er niet overheen zetten. En aan de andere kant heb ik hier momenteel kansen, die ik niet wil verliezen...bleh...ik zit erdoorheen, moet maar gaan slapen denk ik
Lijkt me welquote:Op maandag 18 april 2011 00:30 schreef Adreamer het volgende:
ik zit in een depressie, ben ik hier dan in het juiste topic?
mag ik vragen wat in mijn manier van schrijven en avatar je precies de neiging doet hebben om een knuffel te geven?quote:Op maandag 18 april 2011 07:09 schreef DeZoektocht het volgende:
[..]
Mehh, noem me een sentimentele ouwe sok, maar door je manier van schrijven icm je avatar krijg ik de neiging om je een dikke knuffel te geven
Je zult er wel niks aan hebben, en heb momenteel zelf niet echt de puf om inhoudelijk op dingen in te gaan maargoed....
ohh en misschien is het wel vreselijk ongepast dat ik dit zeg, vergeef me dan maar ben zelf ook niet helemaal lekker in mijn vel vandaag.
Als je de kans om na de examens een "sabatical" te nemen, zou ik het doen, en tussendoor leer je jezelf veel beter kennen. Dat was zo bij mij iig.quote:Op maandag 18 april 2011 14:42 schreef enflamis het volgende:
Ik ben ook al een geruime tijd depressief. Ik heb totaal geen motivatie meer voor wat dan ook en ik zie de toekomst zwart in. Alles kost teveel moeite lijkt het en ik kom amper het huis uit. Hierdoor verveel ik me constant. Hobbies en interesses heb ik niet en ik slaap veel overdag. Buiten school ga ik weinig met vrienden om omdat ik er de energie niet voor heb. Mijn gezondheid gaat hard achteruit en ik houd er allerlei rare lichamelijke klachten aan over. (concentratieverlies, de hele dag moe en energieloos zijn, slechte ogen, duizeligheid, flauwvallen etc..)
Toch kan ik maar niet de moed opbrengen om gewoon naar de dokter te stappen. Straks heb ik examens waar ik me overigens niet zo'n zorgen om maak, maar heb totaal geen zin om daarna ook nog eens vier jaar te gaan studeren. Ik denk dan ook van waar doe ik het eigenlijk nog voor? Het liefst ga ik na school gewoon even een jaartje niks doen en proberen mijn leven op de rails te zetten. Ik weet namelijk niet of ik het nog wel aankan om te gaan studeren...
Iemand tips? ;/
Herken mezelf in je stijl van schrijven, het altijd goed willen doen, knetterhard je best doen zeg maar.quote:Op maandag 18 april 2011 11:49 schreef cafpow het volgende:
[..]
mag ik vragen wat in mijn manier van schrijven en avatar je precies de neiging doet hebben om een knuffel te geven?
Want dat snap ik dus niet.
een beetje wat cafpow zei: als je iets om handen hebt dan hebben je gedachten ook minder de ruimte om hun slag te slaan. Dat merk ik bij mezelf tenminste... En zo'n studie zou misschien wel helpen, denk ik. Weet niet hoe dat voor jou is uiteraard. Ik spreek alleen voor mezelf. (ik baal er gewoon van dat ik nu een week vrij ben ) En weet dat als je de hele dag thuis zit - dat dat niet helpt. Been there.quote:Op maandag 18 april 2011 14:42 schreef enflamis het volgende:
Ik ben ook al een geruime tijd depressief. Ik heb totaal geen motivatie meer voor wat dan ook en ik zie de toekomst zwart in. Alles kost teveel moeite lijkt het en ik kom amper het huis uit. Hierdoor verveel ik me constant. Hobbies en interesses heb ik niet en ik slaap veel overdag. Buiten school ga ik weinig met vrienden om omdat ik er de energie niet voor heb. Mijn gezondheid gaat hard achteruit en ik houd er allerlei rare lichamelijke klachten aan over. (concentratieverlies, de hele dag moe en energieloos zijn, slechte ogen, duizeligheid, flauwvallen etc..)
Toch kan ik maar niet de moed opbrengen om gewoon naar de dokter te stappen. Straks heb ik examens waar ik me overigens niet zo'n zorgen om maak, maar heb totaal geen zin om daarna ook nog eens vier jaar te gaan studeren. Ik denk dan ook van waar doe ik het eigenlijk nog voor? Het liefst ga ik na school gewoon even een jaartje niks doen en proberen mijn leven op de rails te zetten. Ik weet namelijk niet of ik het nog wel aankan om te gaan studeren...
Iemand tips? ;/
Ach, het is helemaal niet erg hoor. Vond het alleen apart...daarom ook mijn vraagquote:Op maandag 18 april 2011 22:17 schreef DeZoektocht het volgende:
[..]
Herken mezelf in je stijl van schrijven, het altijd goed willen doen, knetterhard je best doen zeg maar.
Met daarbij een beetje het radeloze van als je het af en toe ook niet meer weet, voelde gewoon de aandrang om even te zeggen 't komt wel goed' en dat hoop ik oprecht voor je
Verder is mijn reactie maybe wel misplaatst maargoed, gedane zaken nemen geen keer, negeer me dan maar gewoon verder.
Inderdaad als je iets te doen hebt, dan krijgen je gedachten minder de ruimte of hebben ze minder impact...zo is het ook bij mij.quote:Op maandag 18 april 2011 23:20 schreef Apotheose het volgende:
[..]
een beetje wat cafpow zei: als je iets om handen hebt dan hebben je gedachten ook minder de ruimte om hun slag te slaan. Dat merk ik bij mezelf tenminste... En zo'n studie zou misschien wel helpen, denk ik. Weet niet hoe dat voor jou is uiteraard. Ik spreek alleen voor mezelf. (ik baal er gewoon van dat ik nu een week vrij ben ) En weet dat als je de hele dag thuis zit - dat dat niet helpt. Been there.
Dit is ff my point of view.
quote:Op maandag 18 april 2011 14:42 schreef enflamis het volgende:
Ik ben ook al een geruime tijd depressief. Ik heb totaal geen motivatie meer voor wat dan ook en ik zie de toekomst zwart in. Alles kost teveel moeite lijkt het en ik kom amper het huis uit. Hierdoor verveel ik me constant. Hobbies en interesses heb ik niet en ik slaap veel overdag. Buiten school ga ik weinig met vrienden om omdat ik er de energie niet voor heb. Mijn gezondheid gaat hard achteruit en ik houd er allerlei rare lichamelijke klachten aan over. (concentratieverlies, de hele dag moe en energieloos zijn, slechte ogen, duizeligheid, flauwvallen etc..)
Toch kan ik maar niet de moed opbrengen om gewoon naar de dokter te stappen. Straks heb ik examens waar ik me overigens niet zo'n zorgen om maak, maar heb totaal geen zin om daarna ook nog eens vier jaar te gaan studeren. Ik denk dan ook van waar doe ik het eigenlijk nog voor? Het liefst ga ik na school gewoon even een jaartje niks doen en proberen mijn leven op de rails te zetten. Ik weet namelijk niet of ik het nog wel aankan om te gaan studeren...
Iemand tips? ;/
Die dingen die jij noemt zijn inderdaad belangerijk. Ik ben zelf al die dingen ook aan het leren...quote:Op dinsdag 19 april 2011 00:26 schreef Mishu het volgende:
Ik hoop trouwens dat iedereen in dit topic de kracht vind om de strijd aan te gaan met zijn depressie, met zichzelf en zijn omgeving.
Want boy, wat is dat het waard De dingen die je leert in het overwinnen van een depressie zijn kostbare schatten, het zijn lessen en levensvisies waar je je hele leven nog aan zult denken.
Bij mij waren ze:
- Eerst kom jijzelf, daarna pas anderen. Eerst zorgen dat je zelf happy bent. Durf egoïstisch te zijn.
- Contradictie op de vorige: leer wat het is om te geven en geef veel. Ik heb mijn eigenwaarde uit goede daden o.a. Gehaald. Ook uit mijn studie haalde ik steeds meer zelfwaarde.
- Race niet door maar gun jezelf die pauze om deze keer echt aan de slag te gaan met de aspecten van jezelf en je omgeving die er voor zorgen dat je in de depressie terecht bent gekomen.
Enz. Enz. Geniet van elk stapje van je toekomstbeeld wat je na je inzinking hebt behaald. Wees trots op wie je bent en op de wijsheden, hulp enzo wat jij deze wereld meegeeft.
Succes met beter worden!
Hier kan ik mij eigenlijk wel enigzins in terugvinden, ik weet dat er een hoop mis is, maar het lukt niet om het precies te defineren.. Vraag me mede daarom ook af of daar uberhaupt hulp voor is, dat maakt voor mij de stap naar bijv de ha een stuk moeilijker, welk hulp heb ik nodig en waar kan ik die verwachten..quote:Op vrijdag 15 april 2011 15:52 schreef eefje801 het volgende:
Als jullie het goed vinden wil ik me ook aansluiten hier/meelezen. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat er mis is, maar dat het mis is is wel duidelijk voor me. Ik kamp nu een paar jaar met depressies/terugvallen/zelfdestructief gedrag in combinatie met ook praktische zorgen (financieel) en stress en ondanks dat ik nu dus wel praktische hulp heb en daar een oplossing voor komt lukt het me niet mezelf op de rit te krijgen. Ik spiegel het allemaal veel te rationeel voor bij maatschappelijk werk/psycholoog en dan ben ik bij wijze van in drie sessies weer de deur uit. En dat wil ik helemaal niet, want het gaat gewoon helemaal niet goed met mij. Ik slaap bijna niet, stel vrienden teleur, mezelf, rook veel te veel, heb mijn baan erdoor verkloot (voor mijn gevoel) en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
om even te reageren op deze "vragen". Hulp is er voor iedereen, alleen bij de een heeft de hulp meer effect dan de anderen.Er zij zoveel specialisaties binnen de "hulp" dat er voor iedereen wel wat tussen zit.quote:Op dinsdag 19 april 2011 20:17 schreef Life2.0 het volgende:
[..]
Hier kan ik mij eigenlijk wel enigzins in terugvinden, ik weet dat er een hoop mis is, maar het lukt niet om het precies te defineren.. Vraag me mede daarom ook af of daar uberhaupt hulp voor is, dat maakt voor mij de stap naar bijv de ha een stuk moeilijker, welk hulp heb ik nodig en waar kan ik die verwachten..
Ja , gewoon naar de ha aangeven dat hey niet lekker loopt, vertellen hoe je je voelt en hoe dat jou dagelijks beinvloed en vragen om een erwijzing naar psycholoog ofzo.quote:Op woensdag 20 april 2011 14:19 schreef Life2.0 het volgende:
Maar hoe zet ik de eerste stap die richting in? "Hoi meneer de ha er is iets mis.. "?
ach, gewoon die afspraak maken en desnoods kijken of je het niet telefonisch kan doenquote:Op woensdag 20 april 2011 18:10 schreef Life2.0 het volgende:
Prima, doe ik dat! Nouja, dan wil ik dat doen, het feitelijk ook echt doen is weer anders verhaal
Heb zelf ook nog niet die stap kunnen zetten maar ik raad je aan om het gewoon te doen. Hoe eerder hoe beter, dat is een ding dat zeker is.quote:Prima, doe ik dat! Nouja, dan wil ik dat doen, het feitelijk ook echt doen is weer anders verhaal
precies, en mischien is het handig dingen voor jezelf op te schrijven en evt. naar de huisarts te gaan met de dingen op papier dat je desnoods gewoon het kan afgeven aan de huisartsquote:Op woensdag 20 april 2011 18:32 schreef enflamis het volgende:
[..]
Heb zelf ook nog niet die stap kunnen zetten maar ik raad je aan om het gewoon te doen. Hoe eerder hoe beter, dat is een ding dat zeker is.
ik hoop dat het helpt, zowiezo helpt het van je afschrijven meestal wel.quote:Op woensdag 20 april 2011 20:29 schreef Life2.0 het volgende:
Dat is misschien wel een aardig idee, ook om het voor mijzelf een rijtje te krijgen
Zoiets is vooral bedoelt om je onbewuste negatieve gedachtenstroom (ervan uitgaand dat je negatief over jezelf denkt, gezien je deze opdracht krijgt) even te onderbreken En elke dag wat positieve aandacht aan jezelf besteden is natuurlijk ook nooit verkeerdquote:Op donderdag 21 april 2011 01:42 schreef Pugly het volgende:
Vinden jullie ook niet dat je bij een psycholoog te vaak hele vreemde opdrachten mee krijgt? ik moest elke dag in de spiegel zeggen dat ik wel leuk was, alsof dat helpt :S
Hoe vond je het om te doen? (als ik vragen mag) Ik vond het erg wennen, nog steeds wel eigenlijkquote:Op donderdag 21 april 2011 10:49 schreef Pugly het volgende:
Ja ik snap de gedachte erachter ook wel, alleen vond de uitvoering ervan erg vreemd
wat bedoel je met heel losmaakte?quote:Op donderdag 21 april 2011 21:10 schreef Spacekitten het volgende:
Hoi allemaal,
wil ff mijn verhaal kwijt. Ik loop nu sinds kort bij de psycholoog. Was door de huisarts doorverwezen vanwege vermoeidheid en angstklachten.
Gisteren mijn eerste sessie gehad (al was het meer een tweede intake omdat mijn pysg toen verlaat was) en ze maakte een opmerking die net opeens heel losmaakte.
Is dat normaal? Ik hoop echt dat ik uit deze dip kom, want alles leid eronder...
Het kan betekenen dat je iets aan het verwerken bent maar het kan evengoed betekenen dat iets naars wordt opgehaald wat juist nog verder wordt versterkt. Voorbeeldje: mensen die een trauma hebben meegemaakt kunnen een debriefing krijgen waarin ze vlak erna met een psycholoog erover kunnen praten. Gevolg: grotere kans op posttraumatische stresstoornis. Vermijding kan functioneel zijn voor een bepaalde periode. En als je dus later bij een psycholoog loopt en die doet het niet goed krijg je toch net zoiets. Bijvoorbeeld met EMDR moet je juist die herinneringen zo levendig mogelijk ophalen. Als je alleen maar herinneringen ophaalt versterk je die herinnering. Het wordt pas wat als de herinnering minder sterk beladen wordt met nare emoties door een goede EMDR, herinterpretatie of iets dergelijks.quote:Op donderdag 21 april 2011 22:50 schreef cafpow het volgende:
[..]
wat bedoel je met heel losmaakte?
Ik ga al meer dan 1 jaar naar de psycholoog, en geloof me iedere keer als ik daar ben geweest ben ik ik daarna uit mijn doen en vrij emotioneel,en dat komt dan weer doordat er een gevoelige snaar geraakt word. En dat is klote op het moment maar wel beter, want dat betekend dat je dingen verwerkt en of proceseert..
Het is maar een eigen interpretatie, maar het lijkt mij dat je last kan krijgen van woede omdat je het wel met iemand zou willen delenquote:Op vrijdag 22 april 2011 09:26 schreef Spacekitten het volgende:
dank capfow en diginoob2, ik bedoelde veel ipv heel.
De pyscholoog vroeg me of ik mijn emoties en gedachten bij iemand kwijt kon en nee dat kon ik niet.
Ik heb maar amper vrienden en al helemaal geen meiden met wie ik echt iets kan delen.
De opmerking kwam naar boven toen ik onrustig en geirriteerd in de trein zat na een gezellig etentje van mijn werk, besefte ineens dat ik het niet echt kon delen met iemand. Toen snapte ik ook waarom ik zo boos was ineens.
Ik krijg trouwens vanaf volgende week ook emdr behandelingen, vooral vanwege mijn ziekenhuis verleden. Ik heb dat altijd weggestopt en nooit echt verwerkt.
ach, het is in ieder geval een goede eerste stap, zo leer je je problemen kennen en kan je kijken wat er aan te doen en of je er hulp bij nodig hebt.quote:Op zaterdag 23 april 2011 08:24 schreef Spacekitten het volgende:
@cafpow; jup, dat besefte ik me toen ook ineens in die trein. Nu alleen de oplossing nog.
ach, de dingen zijn ook nog wazig voor jou. En een heel verhaal over een depressie is lastig samen te vatten in 1 zin. Het kost mij ook zeer veel moeite om geen "testament" vol te schrijvenquote:Op zaterdag 23 april 2011 15:38 schreef Twinkle20 het volgende:
Ik vind het ook vrij wazige posts van mezelf ... Het is me uiteindelijk nog niet gelukt na zo'n lap tekst om in 1 zin samen te vatten wat ik nu eigenlijk bedoel
Ik denk dat dat wegwuiven van je problemen een vluchtmethode is, een manier om het voor jezelf goed te praten terwijl je weet dat de situatie niet goed is.quote:Ik heb er een beetje een dubbel gevoel over en weet niet of dat de juiste insteek is om weer in therapie te gaan. Ik wuif mijn problemen een beetje weg met de gedachte 'ach zo erg is het niet als ik zonder die dingen het leven door moet'. Maar aan de andere kant baal ik er godsgruwelijk van als ik mijn vrienden weer in de achtbaan zie stappen en ik een beetje hulpeloos aan de zijlijn sta omdat ik gewoon niet durf.
het is mooi en fijn dat je een begripvolle baas hebt, die erbij wilt helpen, en ik zou zeggen ga er vooral mee door.quote:Maar door de jaren heen ben ik gedrag gaan ontwikkelen waarbij ik andere mensen wil pleasen. Ik zal er alles aan doen om anderen te pleasen, omdat ik dan het gevoel heb dat mensen mij dan pas aardig vinden. Ik wil aardig gevonden worden door mensen. En ik sloeg daar behoorlijk in door zonder dat ik het zelf in de gaten had.
Totdat mijn huidige werkgever waar ik sinds november voor werk dat in de gaten kreeg. En mij met 1 opmerking liet beseffen waar ik eigenlijk mee bezig was. Dat was een heel gevoelige snaar maar hij sloeg de spijker wel op zijn kop. Ik liep de laatste jaren rond met het idee dat niemand mij begreep, en ik voelde van binnen frustratie.
Door die ene opmerking wist ik gewoon dat hij mijn gedrag precies in de gaten had. Maar ik was mijzelf totaal niet bewust van dat gedrag.
Via gesprekken en rake opmerkingen van zijn kant ben ik nu aan het veranderen in de persoon die ik werkelijk wil zijn. In twee maanden tijd heb ik hierin al zoveel vooruitgang geboekt voor mezelf, het heeft me al zoveel winst opgeleverd.
De mens heeft vaak de neiging nare dingen uit het verleden te rationaliseren om ze op die manier onder controle te krijgen. Alleen werkt dit meestal maar tijdelijk. Want door het rationaliseren zie je alleen 1 kant van de gebeurtenis, namelijk het feit. Je haalt als het ware de emoties er los van.quote:Op zaterdag 23 april 2011 09:31 schreef Twinkle20 het volgende:
Wat ik eigenlijk wil zeggen is: Vanbinnen zat er blijkbaar nog zoveel leed en woede, maar ik kon het niet plaatsen voor mezelf. Door gesprekken aan te gaan met een buitenstaander, lukt het mij nu om die woede voor mezelf te relativeren. Ik heb nu pas het idee dat ik al dat geestelijk leed aan het verwerken ben. Ondanks dat ik altijd het gevoel had dat dat allemaal al verwerkt was.
Kijk dit is vaak zo des te harder je iets zoekt, des te minder je het vind.quote:Die persoon die mij daarin coacht kwam op een dag gewoon mijn leven in stappen, ik was er niet actief naar op zoek. En belangrijker nog, bij hem durf ik mijzelf bloot te geven, ik heb vertrouwen in hem.
Ik hoop dat jij zo'n persoon ook tegen komt binnenkort.
Ik heb een paar jaar geleden bji een psycholoog rond gelopen, maar de klik was er totaal niet. Ik zat daar iedere week voor mijn gevoel mijn tijd te verdoen. Heb dat ook heel snel afgekapt. Je moet je wel veilig voelen om al je gevoelens op tafel te durven leggen, anders komt het er nog niet uit.
Te bekendquote:Dus eigenlijk zou ik me het liefst opsluiten in mijn kamer het vlees roosteren op de bbq en weer terug naar mijn kamer...maar dat is sociaal weer "onvriendelijk"..
Ik woon ook nog thuis en heb wel eens hetzelfde soort incident gehad. Mijn ouders en ik hebben daarover best wel veel gesproken. En we kwamen tot de conclusie dat ookal zit ik er maar eventjes bij ik hoef er echt niet de hele tijd bij te zitten. Is dat niet een idee voor jou? Ga er een half uurtje bij zitten en ga dan lekker je eigen ding doen en 2 uur later ga je er weer eventjes een half uurtje bij zitten?quote:Op zaterdag 23 april 2011 23:33 schreef cafpow het volgende:
En morgen een bbq met wat vage bekenden waarbij ik mij eigenlijk niet zo op mijn gemak voel...omdat ik bewust 5 jaar geleden ofzo al het contact heb verbroken, maar tja, ze zijn "kennisen" van mijn ma, en ik woon thuis.
Dus eigenlijk zou ik me het liefst opsluiten in mijn kamer het vlees roosteren op de bbq en weer terug naar mijn kamer...maar dat is sociaal weer "onvriendelijk"..
En dat zorgt toch voor wat gepieker
Dit doe ik dus ook hoor. Uiteindelijk heb ik best geluk geahad, want bezoek heeft afgebeld omdat ze ziek waren .quote:Op maandag 25 april 2011 20:28 schreef Raggingbull het volgende:
[..]
Ik woon ook nog thuis en heb wel eens hetzelfde soort incident gehad. Mijn ouders en ik hebben daarover best wel veel gesproken. En we kwamen tot de conclusie dat ookal zit ik er maar eventjes bij ik hoef er echt niet de hele tijd bij te zitten. Is dat niet een idee voor jou? Ga er een half uurtje bij zitten en ga dan lekker je eigen ding doen en 2 uur later ga je er weer eventjes een half uurtje bij zitten?
Dank je wel voor je reactie Ik merk inderdaad ook wel bij mijn vriend dat hij het soms gewoon heel fijn vind als ik mijn klep hou en hij gewoon tegen mij aan ligt!quote:Op dinsdag 26 april 2011 20:55 schreef Spacekitten het volgende:
@gewoonmezelf87, je kunt denk ik heel weinig doen, hij moet er zelf doorheen. Maar laten blijken dat je er voor hem bent en altijd klaar zult staan kun je in ieder geval doen. Ik kan helaas weinig tips geven, omdat ik er zelf nu midden in zit. Maar ik weet wel dat ik het fijn vind dat mijn vriend gewoon af en toe luistert, of gewoon een knuffel geeft, veel sterkte!
Morgen heb ik mijn eerste emdr sessie. Ben er wel een beetje angstig voor, maar ook heel blij dat het eindelijk zo ver is. Gelukkig heb ik de hele dag vrij van werk, dus dat scheelt alweer een hoop stress.
Veel succes me je eerste sessie. En het zal mischien best zwaar zijn, maar denk maar dat je er altijd beter uit zult komen als een sterkere persoon dan bent..quote:Op dinsdag 26 april 2011 20:55 schreef Spacekitten het volgende:
@gewoonmezelf87, je kunt denk ik heel weinig doen, hij moet er zelf doorheen. Maar laten blijken dat je er voor hem bent en altijd klaar zult staan kun je in ieder geval doen. Ik kan helaas weinig tips geven, omdat ik er zelf nu midden in zit. Maar ik weet wel dat ik het fijn vind dat mijn vriend gewoon af en toe luistert, of gewoon een knuffel geeft, veel sterkte!
Morgen heb ik mijn eerste emdr sessie. Ben er wel een beetje angstig voor, maar ook heel blij dat het eindelijk zo ver is. Gelukkig heb ik de hele dag vrij van werk, dus dat scheelt alweer een hoop stress.
Ik heb inmiddels door ervaring geleerd dat ik het soms ook gewoon los moet durven laten en als hij alleen maar over koetjes en kalfjes wil praten, Prima, En als hij de zwaardere onderwerpen wil aansnijden dan ben ik er ook, maar dwingen tot een goed gesprek gaat inderdaad niet werken! En achteraf had ik dat zelf kunnen bedenken want ik zou namelijk net zo reageren!quote:Op woensdag 27 april 2011 00:10 schreef cafpow het volgende:
[..]
@gewoonmezelf87:
Ik herken de situatie deels wel, maar dan vanuit het andere perspectief. Ik denk dat het enige wat je echt kan doen is gewoon je vriend steunen, voor hem klaarstaan.
Luisteren naar waar hij mee zit. En, gewoon praten over de dingen.
Communicatie zal moeizaam verlopen maar als het misgaat gewoon elkaar de ruimte geven om even terug te trekken en er daarna proberen over te praten.
Wat ik je vooral als tip wil geven wat ik zelf altijd heel vervelend vond, is als de andere persoon mij begon te duwen om erover te praten. Je moet vooral je vriend niet gaan forceren, want dat gaat alleen maar averechts werken.. en dat gaat alleen de relatie negatief beinvloeden.
Precies te veel en te diep contact ozken is soms onmogelijk als je in een "slechte periode" zit, je wilt niks en kan niks. En zoals je zegt bij je vriend lost het meestal wel weer op, en indien niet moet je gewoon aftasten tot hoever je kan gaan.quote:Op woensdag 27 april 2011 14:07 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
[..]
Ik heb inmiddels door ervaring geleerd dat ik het soms ook gewoon los moet durven laten en als hij alleen maar over koetjes en kalfjes wil praten, Prima, En als hij de zwaardere onderwerpen wil aansnijden dan ben ik er ook, maar dwingen tot een goed gesprek gaat inderdaad niet werken! En achteraf had ik dat zelf kunnen bedenken want ik zou namelijk net zo reageren!
Hier ben ik het dus ook mee eensquote:Op zaterdag 30 april 2011 21:28 schreef Spacekitten het volgende:
Dag mr. liberty, ik denk dat je gewoon rouwt om je konijn. Ook al lijkt het maar een dier, je kan je er goed aan hechten. Ik denk niet dat je een depressie hebt, dat duurt meestal wel langer dan een week. Kijk het eerst nog even aan en als je je konijn mist, kun je misschien iets van een cermonie houden om afscheid te nemen, dat wil soms wel helpen.
het is gewoon rouwen. En rouwen kan lang duren, zolang je het maar toelaat dat is het belangerijkste.quote:Op maandag 2 mei 2011 09:46 schreef Mr.Liberty het volgende:
@Spacekitten, cafpow. Dank jullie wel, dan ben ik gerust gesteld. Het ging gister ook al allemaal goed, ben gezellig met vrienden weg geweest, alleen in de avond voelde ik me weer rot. Maar inderdaad ik denk continu aan me konijn. Is kijken of het vandaag nog goed blijft gaan
Ik weet natuurlijk niet hoe oud je bent, maar je zou toch gewoon kunnen aangeven dat je meer vrijheid nodig hebt?quote:Op maandag 2 mei 2011 15:43 schreef cafpow het volgende:
[..]
het is gewoon rouwen. En rouwen kan lang duren, zolang je het maar toelaat dat is het belangerijkste.
Hier lopen de irritaties best op, weer het gewoonlijk verhaal aan moeten horen over mijn ma die ruzie heeft met iemand en ik dus 1x per weer het stomme klaagverhaal aan horen.
En iedere keer dat ik dat moet aanhoren worden de irritaties alleen maar hoger en krijg ik er meer hoofdpijn van En kost het me meer moeite om het uit mijn hoofd te zetten.
En ik zou gewoon zo graag op mezelf willen nu...dan hoef niemand aan te horen..en kan ik dingen doen zoals ik ze wil...zonder dat ik iedere keer op mijn vingers getikt word
ik ben 24, maar de situatie is gewoon heel lastig, ik zit met depressie thuis de hele dag heb geen werk kunnen vinden tot nu toe En als ik ergens wat van zeg is het altijd weer ruzie en ik kom er gewoon niet door of bovenuitquote:Op maandag 2 mei 2011 19:30 schreef DeZoektocht het volgende:
[..]
Ik weet natuurlijk niet hoe oud je bent, maar je zou toch gewoon kunnen aangeven dat je meer vrijheid nodig hebt?
BIj iemand intrekken is het niet mogelijk.quote:Op dinsdag 3 mei 2011 09:16 schreef Spacekitten het volgende:
Is het niet mogelijk een tijdje bij iemand anders in te trekken?
En die woede aanvallen, ik ga altijd een stuk hard rennen of met een knuffel of kussen heel hard gooien. Maar tis lastig als je het niet fatsoenlijk kwijt kan inderdaad..
Weet je moeder dat je het vervelend vind om het steeds aan te horen?
Hier is het weer af en aan, slaap slecht en onrustig en ik vergeet mijn huiswerk voor de psycholoog continue. Gelukkig wel wat leuke dingen op de planning en gisteren een heel lief telefoontje gehad van mijn schoonzusje, geheel onverwacht dat ze belde.
Lijkt mij handig om het aan te kaarten. het klinkt niet prettig.quote:Op woensdag 4 mei 2011 11:05 schreef Spacekitten het volgende:
Vandaag een slechte dag, ik merk ieder pijntje, plekje, enz op bij mijn lichaam, daarbij ontdekte ik nieuwe rode plek op mijn benen. Nu zitten mijn onderbenen onder de schilfers, niet normaal meer gewoon. Ik wordt er echt gek van!
Daarbij vanochtend al een inzinking gehad, wilde echt niet gaan werken, zag het niet meer zitten. Uiteindelijk na een flinke huilbui bij mn lief toch naar mijn werk gegaan.
Volgende week denk ik maar eens aankaarten bij de psycholoog dat ik zo met mijn werk zit..
mischien hadig om vacature sites door te lopen en evt. beroepskeuzetesten doen?quote:Op woensdag 4 mei 2011 13:40 schreef Spacekitten het volgende:
Ik vind mijn werk niet echt leuk nee, ik kan alleen niet zomaar iets opzeggen, mijn lief studeerd nog en we wonen wel al samen in een best duur huisje. En daarbij zou ik niet goed weten wat ik wel zou willen.
Op mezelf wonen heeft voor mij ook wonderen gedaan.quote:Op maandag 2 mei 2011 15:43 schreef cafpow het volgende:
[..]
Hier lopen de irritaties best op, weer het gewoonlijk verhaal aan moeten horen over mijn ma die ruzie heeft met iemand en ik dus 1x per weer het stomme klaagverhaal aan horen.
En iedere keer dat ik dat moet aanhoren worden de irritaties alleen maar hoger en krijg ik er meer hoofdpijn van En kost het me meer moeite om het uit mijn hoofd te zetten.
En ik zou gewoon zo graag op mezelf willen nu...dan hoef niemand aan te horen..en kan ik dingen doen zoals ik ze wil...zonder dat ik iedere keer op mijn vingers getikt word
hoi, en welkom.quote:Op donderdag 5 mei 2011 09:48 schreef tass het volgende:
even een tvp
Ben nog niet helemaal wakker, en heb net dit topic ontdekt!
Allemaal sterkte vandaag en probeer van het zonnetje te genieten.
Ik moet ook zeggen dat het zonnetje zeer veel wonderen verricht.quote:Op maandag 9 mei 2011 11:20 schreef Spacekitten het volgende:
hoe is het met iedereen nu?
Langzaam aan gaat het weer iets beter, een heerlijk weekend achter de rug met veel zon en buiten bezig zijn.
tja, gewoon proberen gevoel uit te schakelen en eraan te werken en het opschool het aangeven bij docenten/mentor.quote:Op maandag 9 mei 2011 11:34 schreef applecherry het volgende:
Als je in een depressie zit, en je moet heel veel dingen goed afkrijgen voor school op korte termijn, hoe doe je dat dan?
Ik kan niet slapen, ik eet niet meer gezond, ik voel me lusteloos.
bij mij gaat dat ook heel veel veranderen, maar ik moet nog even tot augustus afwachten..want dan pas komt er een definitief besluit over wat ik ga doen, kwa studie hoewel ik niet kan wachten om opmezelf te zijnquote:Op maandag 9 mei 2011 11:37 schreef Riddler86 het volgende:
[..]
Op mezelf wonen heeft voor mij ook wonderen gedaan.
Ik zit al heel de dag beetje op fok en de computer met beetje muziek. En ben best prikkelbaar voor kleine dingen heb morgen ook echt geen zin om te werken PFFFquote:Op zondag 15 mei 2011 23:22 schreef cafpow het volgende:
zo, hoe gaat het nu met iedereen???
Hier is het vandaag zo'n dag waarin ik lui ben en echt nergens zin in heb en des te meer de dag vorderd des te somberder ik word.
Ik wil zoveel maar heb het gevoel dat niks van ik wil kan..
en nu voel ik me dus gewoon te somber...en heb niet eens zin om het licht uit te doen en te gaan slapen...
en zit heir maar naar het scherm te staren met muziek op...waar ik ook niet veel vrolijker van word
ik kijk voor het slapen altijd een serie die ik volg via internet, en ga daarna altijd even muziek luisteren...quote:Op zondag 15 mei 2011 23:27 schreef Riddler86 het volgende:
Probeer zometeen eerst maar eens de computer uit te doen en even tot rust te komen.
Wellicht helpt je dat om zometeen lekker te gaan slapen.
Je favoriete boek voor het slapen gaan helpt ook altijd.
Ik wens je een fijne nacht toe, cafpow.
En hoe komt het dat je je zo voelt nu? geen leuk werk?quote:Op zondag 15 mei 2011 23:29 schreef Dientje12 het volgende:
[..]
Ik zit al heel de dag beetje op fok en de computer met beetje muziek. En ben best prikkelbaar voor kleine dingen heb morgen ook echt geen zin om te werken PFFF
Het werk wat ik doe is wel leuk maar maak lange dagen. En ik denk 24/7 aan iemand, ik probeer het altijd te verbergen en te negeren vanaf 's ochtends dat ik wakker word tot ik weer naar bed ga, het ergste is dit persoon contact me elke dag maar is heel moeilijk mee af te spreken. En ik moet al het initiatief tonen. Heb der nog maar paar keer IRL gezien. Maar zij is degene die me altijd contact via sms, dit is al een jaar bezig. Ik moet me best schamen hiervoorquote:Op zondag 15 mei 2011 23:33 schreef cafpow het volgende:
[..]
ik kijk voor het slapen altijd een serie die ik volg via internet, en ga daarna altijd even muziek luisteren...
En slapen doe ik wel goed, mischien heeft het invloed dat mijn slaap ritme weer aan het veranderen is.
En tja, boek lezen lukt mij gewoon niet, ik heb al jaren moeite met het lezen ik kan me niet meer in het boek verplaatsten..waardoor ik het na 5 minuten al zat ben
probeer al bijna 3 maanden een boek te lezen en door bovenstaande heb ik maar 1`hoofdstuk kunnen lezen
[..]
En hoe komt het dat je je zo voelt nu? geen leuk werk?
niks 'hoort' iets te zijn.quote:Op maandag 16 mei 2011 22:33 schreef Spacekitten het volgende:
hier is het ff wat minder, heb hoofdpijn en ben zo onrustig. Kan me maar niet ontspannen...
gisteren wel een goeie dag, lekker wezen sporten en naar een open dag van een muziekschool geweest, misschien dat ik dat weer op ga pakken. Helaas ging het daarna minder, probeerde samen met mn lief de vakantie vast te leggen en toen moesten we een verblijfplek vinden, dat ging over in een flinke schreeuwpartij van lief zn kant. Hij maakte toen een opmerking, als ik dat hier niet mag ga ik wel weer naar mn ouders. Ik had er zo genoeg van zijn zelfmedelijden, dat ik heel rigoureus terug riep dat ie dat maar moest doen dan. Vakantie plannen hoort leuk te zijn toch?
Je hebt wel gelijk dat vakantie plannen leuk hoeft te zijn.quote:Op maandag 16 mei 2011 22:33 schreef Spacekitten het volgende:
hier is het ff wat minder, heb hoofdpijn en ben zo onrustig. Kan me maar niet ontspannen...
gisteren wel een goeie dag, lekker wezen sporten en naar een open dag van een muziekschool geweest, misschien dat ik dat weer op ga pakken. Helaas ging het daarna minder, probeerde samen met mn lief de vakantie vast te leggen en toen moesten we een verblijfplek vinden, dat ging over in een flinke schreeuwpartij van lief zn kant. Hij maakte toen een opmerking, als ik dat hier niet mag ga ik wel weer naar mn ouders. Ik had er zo genoeg van zijn zelfmedelijden, dat ik heel rigoureus terug riep dat ie dat maar moest doen dan. Vakantie plannen hoort leuk te zijn toch?
Ow, ik dacht je ergens eerder had verteld dat het niet goed ging en hij in een soort dip/depressie zat.quote:Op dinsdag 17 mei 2011 10:30 schreef Spacekitten het volgende:
Hmm volgens mij had nergens geroepen dat hij in een depressie zat? Hij heeft wel veel stress op het moment. (iets met studie en werken en stage zoeken)
Maar je hebt wel gelijk, ik hoef het niet te pikken dat geschreeuw, snap wel dat het af en toe eruit moet, maar om nou alles over me heen te laten gaan...
Ik lees trouwens altijd voor het slapen gaan (om ff de vorige discussie op te pakken)
Helpt bij mij erg goed om ff alles uit mijn hoofd te krijgen. Nadeel is alleen dat ik soms te lang lees en daardoor weer slaap te kort kom
Inderdaad. Ach ik loop de hele week als een gek series te kijken om de tijd te doden.. want ik wist dus echt niet wat te doen met zulk slecht weer.quote:
Misschien dat je opnieuw contact zou kunnen zoeken met je/een psycholoog en uitleggen dat je grotendeels bezig bent met het onderdrukken van je gevoel en daardoor zo in beslag gelegd wordt (als ik je post goed begrepen heb) dat je er niet echt toe komt/kwam om met de behandeling aan de slag te gaan, je zou dan met hulp van je psycholoog kunnen gaan onderzoeken wat je onderdrukt, waar dat vandaan komt, daarmee aan de slag gaan, zodat je langzaamaan steeds meer ruimte krijgt om voor jezelf bezig te zijn, in plaats van het onderdrukken van wat je voeltquote:Op vrijdag 20 mei 2011 01:04 schreef Kieswiel het volgende:
Mja, ben denk ik niet echt depressief maar misschien heb ik wat aan dit topic. Had problemen met motivatie, en ik had het idee dat het een dieper liggende oorzaak had en ging dus naar een psycholoog. Lang verhaal kort; de behandeling werd gestopt omdat ik geen motivatie had om me in te zetten voor de behandeling (oh the irony).
Waarom ik dacht dat het gebrek aan motivatie eerder een symptoom was dan het probleem opzich is omdat ik eigenlijk m'n hele leven al geestelijk niet helemaal stabiel ben geweest. Ik kan me welgeteld 1 jaar herinneren waarin ik gelukkig was, voor de rest waren ze of kut, of gewoon ' bleh'. Ik kan het allemaal prima onderdrukken, en kan dan oprecht zeggen dat ik me goed voel, het gaat alleen niet goed. Ik heb daarom ook denk ik een wat verkeerde indruk achtergelaten bij de psycholoog, niet omdat ik loog, maar omdat ik op dat moment echt geloofde dat het allemaal niet zo erg was. Al wordt dat 'goed voelen' de laatste tijd ook wat minder, die periodes worden steeds vaker onderbroken.
Ik heb eigenlijk gewoon hulp nodig maar doe ondertussen niks met de hulp die ik aangeboden heb gekregen, hoe los ik dit op?
hier ben ik het dus mee eens. Tenzij je het zelf allemaal kan bestrijden en jezelf er vanaf helpen, anders zou je dus echt profesionele hulp moeten zoeken. Maar jij moet het willen en jezelf ervoor willen en kunnen inzetten...quote:Op vrijdag 20 mei 2011 08:59 schreef Canillas het volgende:
[..]
Misschien dat je opnieuw contact zou kunnen zoeken met je/een psycholoog en uitleggen dat je grotendeels bezig bent met het onderdrukken van je gevoel en daardoor zo in beslag gelegd wordt (als ik je post goed begrepen heb) dat je er niet echt toe komt/kwam om met de behandeling aan de slag te gaan, je zou dan met hulp van je psycholoog kunnen gaan onderzoeken wat je onderdrukt, waar dat vandaan komt, daarmee aan de slag gaan, zodat je langzaamaan steeds meer ruimte krijgt om voor jezelf bezig te zijn, in plaats van het onderdrukken van wat je voelt
Als je het "masker"op hebt mankeer je niets, dus ben je kerngezond en heb je geen hulp nodig.. Tot je het masker weer eens af doetquote:Op zaterdag 21 mei 2011 23:59 schreef cafpow het volgende:
[..]
hier ben ik het dus mee eens. Tenzij je het zelf allemaal kan bestrijden en jezelf er vanaf helpen, anders zou je dus echt profesionele hulp moeten zoeken. Maar jij moet het willen en jezelf ervoor willen en kunnen inzetten...
maar met het proberen verlies je niks.
Dat is maar al te goed herkenbaar. Zelf heb ik dat ook vaak genoeg. En je moet leren het masker af te zetten en steeds langer, en sommige mensen kunnen dat zelf doen en soms hebben ze hulp nodig erbij.quote:Op zondag 22 mei 2011 00:06 schreef Life2.0 het volgende:
[..]
Als je het "masker"op hebt mankeer je niets, dus ben je kerngezond en heb je geen hulp nodig.. Tot je het masker weer eens af doet
Dat zou kunnen, maar alleen een psycholoog kan je dat met zekerheid zeggen.quote:Op zondag 22 mei 2011 03:09 schreef gastwatdefok het volgende:
Maybe I'm depressed
volgens me vriend en m'n mentrix moet ik me eens laten testen op depressie
heb de laatste tijd last van stemmingswisselingen, depressie gerelateerd?
Inderdaad heel herkenbaar, bij mij is het zo ver gegaan dat ik dus niet zeker meer weet wie ik ben nu, maar dat ga ik de komende tijd allemaal weer uitzoeken. Gelukkig heb ik er hulp bij want soms zie ik de bomen door het bos niet meer staan.quote:Op zondag 22 mei 2011 00:14 schreef cafpow het volgende:
[..]
Dat is maar al te goed herkenbaar. Zelf heb ik dat ook vaak genoeg. En je moet leren het masker af te zetten en steeds langer, en sommige mensen kunnen dat zelf doen en soms hebben ze hulp nodig erbij.
Maar je moet zelf ook het masker af willen zetten en durven..
Dat kan ik mijn omgeving niet aandoen, ben dan echt niet te genieten..quote:Op zondag 22 mei 2011 00:14 schreef cafpow het volgende:
[..]
Dat is maar al te goed herkenbaar. Zelf heb ik dat ook vaak genoeg. En je moet leren het masker af te zetten en steeds langer, en sommige mensen kunnen dat zelf doen en soms hebben ze hulp nodig erbij.
Maar je moet zelf ook het masker af willen zetten en durven..
dat is gewoon een rol of patroon wat je ergens onderweg hebt opgedaan.quote:Op zondag 22 mei 2011 22:17 schreef Life2.0 het volgende:
Feit is dat ik een enorme elitaire klootzak ben, en dat jezelf zijn ietswat moeilijker maakt in gezelschap
Mensen begrijpen het toch niet als ze er nooit mee te maken hebben gehad.quote:Op zondag 22 mei 2011 23:23 schreef Nijna het volgende:
Hoe open zijn jullie naar anderen als het gaat om je depressie of angst?
En levert het je dan ook wat op om openheid te geven? En dan bedoel ik vooral naar mensen die dan niet heel dichtbij staan, maar waar je toch regelmatig mee te maken hebt (buren, collega's enz).
Ik vind het erg lastig om openheid te geven over hoe het echt gaat, maar aan de andere kant frustreert het me soms ook dat mensen me niet begrijpen (wat op zich niet raar is als je niks verteld zeg maar).
true...quote:Op maandag 23 mei 2011 21:58 schreef DeZoektocht het volgende:
[..]
Mensen begrijpen het toch niet als ze er nooit mee te maken hebben gehad.
Ik heb dat door schade en schande geleerd en verstrek nu informatie op 'need to know' basis alleen
Ik vertel ook niet alles aan iedereen eigenlijk, tja het licht bij mij ook net ietsjes anders mede door de PDD-NOS wat er toch voor zorgt dat mensen nogal snel met vooroordelen komen.quote:Op zondag 22 mei 2011 23:23 schreef Nijna het volgende:
Hoe open zijn jullie naar anderen als het gaat om je depressie of angst?
En levert het je dan ook wat op om openheid te geven? En dan bedoel ik vooral naar mensen die dan niet heel dichtbij staan, maar waar je toch regelmatig mee te maken hebt (buren, collega's enz).
Ik vind het erg lastig om openheid te geven over hoe het echt gaat, maar aan de andere kant frustreert het me soms ook dat mensen me niet begrijpen (wat op zich niet raar is als je niks verteld zeg maar).
Herkenbaar jah.quote:Op maandag 23 mei 2011 22:45 schreef Hansie18 het volgende:
Ik heb heel vaak dat ik de angst heb dat als ik naar bijvoorbeeld een verjaardag ga, dat andere mensen mij raar vinden terwijl ik dat geneens zo ben, heb zeer weinig zelfvertouwen. Heb ook nooit het idee dat vrouwen me leuk vinden. Hebben meer mensen hier last van?
Dit ligt toch echt imo aan de onzekerheid, of een sociale fobie als het echt heel extreem zou worden. Maar het lijkt mij toch echt aan die onzekerheid te liggen...want dat heb/had ik ook wel, en je moet gewoon vooral denken "ik mag er ook zijn" en iedereen heeft wel wat vreemde trekken...maar dat betekend niet gelijk dat je raar bent.quote:Op maandag 23 mei 2011 22:45 schreef Hansie18 het volgende:
Ik heb heel vaak dat ik de angst heb dat als ik naar bijvoorbeeld een verjaardag ga, dat andere mensen mij raar vinden terwijl ik dat geneens zo ben, heb zeer weinig zelfvertouwen. Heb ook nooit het idee dat vrouwen me leuk vinden. Hebben meer mensen hier last van?
Mee eens. Werkt vaak alleen in je nadeel.quote:Op maandag 23 mei 2011 21:58 schreef DeZoektocht het volgende:
[..]
Mensen begrijpen het toch niet als ze er nooit mee te maken hebben gehad.
Ik heb dat door schade en schande geleerd en verstrek nu informatie op 'need to know' basis alleen
Neem tijd voor jezelf, stop een tijdje met werken, ga leuke dingen doen, relaxen baantjes zwemmen whatever. Huisarts en psycholoog moet je niet teveel van verwachten, jij moet uiteindelijk een leefstijl vinden waar je je per moment goed bij voelt. Zo gaat dat in het leven, sommige mensen hebben het makkelijk, anderen moeilijk..quote:Op woensdag 25 mei 2011 17:11 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Goeiemiddag,
Een aantal weken geleden postte ik vanwege mijn vriend, en inmiddels kan ik zeggen dat het op dit moment een stuk beter met hem gaat! Dat is heel fijn! Maar nu.... Nu ben ik aan de beurt, of beter gezegd, ik kan er niet meer omheen, de afgelopen maanden heel druk geweest met zorgen voor mensen in mijn omgeving, en op die manier hoefde ik geen aandacht te besteden aan mezelf, Tot nu, iedereen is weer opgekrabbeld en het gaat stukken beter, en nu lig ik zelf op mijn bek! Ik had een paar weken geleden al wel aangegeven bij de huisarts dat ik het idee had de controle kwijt te zijn, en uiteindelijk heeft hij mij doorverwezen naar een psycholoog, Prima, afspraak gemaakt en ben nu 2x geweest! maar om nu te zeggen dat ik mij er beter door ga voelen, nee eerder andersom, Ik slaap al weken slecht, ben labiel en dingen MOETEN zorgt voor paniek! Ik ben gewoon op, ik heb de energie op dit moment niet meer op mezelf er doorheen te trekken!
En dat is waarschijnlijk ergens ook wel goed, want dan moet je er mee aan de gang, maar op dit moment is het gewoon ff heel zwaar! Ik ben gisteren ook ziek naar huis gegaan van mijn werk omdat ik het even niet meer kon opbrengen.
Wel heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts, en daar kan ik morgenochtend terecht! Ik ben alleen wel een beetje bang dat hij aan zal komen met AD en ergens voelt dat voor mij als falen, Want ik moet dit toch alleen kunnen?! Maar aan de andere kant, Ik weet even niet meer welke kant ik op moet knokken! En als de huisarts iets voor mij ter ondersteuning heeft waarom zou ik dat dan niet aanpakken, In combinatie met de psycholoog moet ik er dan toch snel van opknappen?
Ik vind het lastig! Ik zorg altijd voor iedereen, en sta altijd voor iedereen klaar, maar nu kan ik het gewoon niet opbrengen, en daar baal ik dan weer van,en voel ik mij een slechte partner, dochter, zus, vriendin!
Ik weet eigenlijk niet zo goed welke kant ik op wil met deze post maar het voelt wel goed om het even van mij af te schrijven:)
Stoppen met werken zit er helaas niet in, eigenlijk wil ik gewoon een andere baan, terug naar datgene wat ik hiervoor deed want daar werd ik gelukkig van! Maar goed werk ligt niet voor het oprapen en er moet toch geld binnen komen, Ziektewet in gaan is ontslag in juli!quote:Op woensdag 25 mei 2011 17:35 schreef Retronix het volgende:
[..]
Neem tijd voor jezelf, stop een tijdje met werken, ga leuke dingen doen, relaxen baantjes zwemmen whatever. Huisarts en psycholoog moet je niet teveel van verwachten, jij moet uiteindelijk een leefstijl vinden waar je je per moment goed bij voelt. Zo gaat dat in het leven, sommige mensen hebben het makkelijk, anderen moeilijk..
Sterkte!
Verzet tegen de verandering, voortkomende uit angst, bijvoorbeeld angst om met oude gewoonten te breken (die je al heel lang een gevoel van veiligheid geven; veiligheid in de zin van bekend, niet prettig of bevorderend voor je situatie) of te gaan geloven dat het leven tóch leuk kan zijn en dat er tóch echt voor jou ook een gerechtvaardigd en fijn plekje in de wereld is. Het idee van veranderen is leuk maar je bent niet zomaar depressief of angstig, dat is in de loop van tijd zo opgestapeld en in lagen breek je dat ook weer af, vergelijk het met het schillen van een ui; bij elke laag prikken je ogen weer evenquote:Op woensdag 25 mei 2011 17:28 schreef Beach het volgende:
Waarom wordt het gevoel dat als het even goed gaat meteen gevolgd door een diep dal?
Je geeft net aan kapot te gaan van het ''moeten''. Ga je door met forceren en over je grenzen gaan totdat je echt kapot bent, of ga je nu genieten van het leven en luisteren naar je gevoel?quote:Op woensdag 25 mei 2011 17:37 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
[..]
Stoppen met werken zit er helaas niet in, eigenlijk wil ik gewoon een andere baan, terug naar datgene wat ik hiervoor deed want daar werd ik gelukkig van! Maar goed werk ligt niet voor het oprapen en er moet toch geld binnen komen, Ziektewet in gaan is ontslag in juli!
Ik zou de afspraak met de huisarts niet van tevoren in gaan vullen. Je weet niet wat hij denkt en wat hij wellicht voor gaat stellen. Daar zou ik dan ook niet zo mee bezig zijn. Dan kun je beter voor jezelf helder hebben wat je van hem verwacht.quote:Op woensdag 25 mei 2011 17:11 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Wel heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts, en daar kan ik morgenochtend terecht! Ik ben alleen wel een beetje bang dat hij aan zal komen met AD en ergens voelt dat voor mij als falen, Want ik moet dit toch alleen kunnen?! Maar aan de andere kant, Ik weet even niet meer welke kant ik op moet knokken! En als de huisarts iets voor mij ter ondersteuning heeft waarom zou ik dat dan niet aanpakken, In combinatie met de psycholoog moet ik er dan toch snel van opknappen?
Ik vind het lastig! Ik zorg altijd voor iedereen, en sta altijd voor iedereen klaar, maar nu kan ik het gewoon niet opbrengen, en daar baal ik dan weer van,en voel ik mij een slechte partner, dochter, zus, vriendin!
Nee dat was ik niet van plan, maar tegelijk is werk op de een of andere manier ook afleiding! Ik heb al eens een jaar thuis gezeten en daar werd ik allesbehalve gelukkiger van! Misschien ligt het grootste punt ook niet in mijn werk maar gewoon in mijn kring om mij heen, Ik wil er altijd voor iedereen zijn, en iedereen helpen, waardoor ik mijzelf volledig wegcijfer,Moe, ach gewoon doorgaan!quote:Op woensdag 25 mei 2011 17:38 schreef Retronix het volgende:
[..]
Je geeft net aan kapot te gaan van het ''moeten''. Ga je door met forceren en over je grenzen gaan totdat je echt kapot bent, of ga je nu genieten van het leven en luisteren naar je gevoel?
Nee dan zou ik waarschijnlijk zeggen dat hij nu toch echt aan zichzelf moet denken! Voor een ander weet ik het altijd wel maar voor mezelf...:')quote:Op woensdag 25 mei 2011 17:40 schreef Lolaatje het volgende:
[..]
Ik zou de afspraak met de huisarts niet van tevoren in gaan vullen. Je weet niet wat hij denkt en wat hij wellicht voor gaat stellen. Daar zou ik dan ook niet zo mee bezig zijn. Dan kun je beter voor jezelf helder hebben wat je van hem verwacht.
Maar laat duidelijk zijn dat medicatie gebruiken (of hulp accepteren) geen falen is. Het is veel stommer om koppig door te gaan omdat je in je eentje alles denkt te moeten doen. Want dan ga je straks nog veel harder op je bek. Het aangaan is dan ook alles behalve falen.
Je kunt pas voor anderen klaar staan en zorgen als het goed gaat met jezelf. Cliché, maar daarom niet minder waar.
En als jouw partner zich zo voelde als jij nu, zou je dan denken dat het een slechte partner is?
Je kan niet de hele wereld op je nemen..quote:Op woensdag 25 mei 2011 17:48 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
[..]
Nee dat was ik niet van plan, maar tegelijk is werk op de een of andere manier ook afleiding! Ik heb al eens een jaar thuis gezeten en daar werd ik allesbehalve gelukkiger van! Misschien ligt het grootste punt ook niet in mijn werk maar gewoon in mijn kring om mij heen, Ik wil er altijd voor iedereen zijn, en iedereen helpen, waardoor ik mijzelf volledig wegcijfer,Moe, ach gewoon doorgaan!
Je moet er niet zo'n probleem van maken. Het is heel simpel, accepteer dat je zelf lekker in je vel moet zitten om er voor anderen te kunnen zijn. Stel jezelf voorop, daarna de rest. als je niet van jezelf kan houden kun je ook niet van anderen houden. Maar hoe zorg je ervoor dat je weer goed in je vel komt te zitten? Simpel, neem rust en doe leuke dingen waar je energie van krijgt.quote:Op woensdag 25 mei 2011 22:55 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Ik moest net vandaag mijn verhaal opschrijven,De bom is gebarsten, ik kan niet meer! Ben totaal leeg en kan alleen nog maar huilen! Ik was onderweg naar mijn zus en zie een auto naderen maar registreerde totaal niet dat dat ding mij kon aanrijden! ik kon me verder ook totaal niet concentreren, en eenmaal thuis kwamen er alleen maar tranen! Ik kan gewoon niet meer verder, Ik heb tegen iedereen geschreeuwd en mijn vriend zelfs dingen verweten die nergens op slaan!
Ik wil er niet aan, maar tegelijk zie ik mezelf maandag niet weer aan het werk gaan:( Ik heb net een week vakantie gehad en eerlijk gezegd was er in mijn ogen voor de vakantie weinig mis met mijn werk, maar nu, is alles kut, en niet mijn plek en ga zo maar door!
Toegeven dat ik niet verder kan, vind ik heel moeilijk maar wie hou ik nu eigenlijk voor de gek?
@spacekitten: Ik werk op dit moment maar 3 dagen dus tijd genoeg voor mezelf zou je zeggen, maar gevoelsmatig toch echt teveel! Ik leef van weekend naar weekend van vrij naar vrij! En dat terwijl mijn werk op het kinderdagverblijf toch echt niet vervelend is! Ik ben gek op kinderen, maar nu even niet!
@Retronix, Nee ik weet dat je gelijk hebt, maar ik heb altijd het gevoel dat ik er voor iedereen moet zijn, ik sta ook bekend als iemand die je altijd kan bellen, en iemand die altijd een luisterend oor bied, en dat ik dat nu niet kan voelt alsof ik mensen in de steek laat!
Ik zou zelf persoonlijk NOOIT aan de medicatie gaan, zoiets moet vanuit jezelf komen. Onderzoek wijst ook steeds meer uit dat AD en pillen eerder de boel verslechteren dan verbeteren..quote:Op donderdag 26 mei 2011 14:36 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Vanmorgen bij de huisarts geweest en hij vroeg simpel hoe het ging en hoppa daar kwamen de tranen weer, Tijdje met die man zitten praten en het ook over mijn werk gehad, Hij raad wel aan om gewoon te blijven werken, maar zeker de komende week even niet, Ik heb antidepressiva gehad en daar moet ik even aan wennen, en volgende week weer een keer verder kijken!
Ik merk dat nu ik er een beetje aan toe geef ik ook zo enorm moe ben, en dat weinig dingen mij kunnen interesseren, en dat ik ook geen zin heb om het uit te leggen! Ik heb een mail van een vriendin en zij is zo enorm gelukkig op het moment en trouwt over 4 weken, en ik kan het nu gewoon niet opbrengen om te antwoorden! vanavond of morgen maar een nieuwe poging doen!
Het komt misschien over alsof het ff huilen en hup pillen is, maar zo werkt mijn huisarts gelukkig niet, Ik heb de afgelopen maanden die man vaker gezien dan daarvoor in jaren... Het is en blijft een keuze van mij en niet van hem, Ik weet op dit moment niet welke kant ik op wil of moet, en Ja rust is heel belangrijk, net als therapie, en controle bij mijn huisarts, Ik was en ben geen voorstander van pillen, maar op dit moment voelt het voor mij oke! Ik heb het maanden zelf geprobeerd en zie waar mij dat gebracht heeft!quote:Op donderdag 26 mei 2011 14:59 schreef Retronix het volgende:
[..]
Ik zou zelf persoonlijk NOOIT aan de medicatie gaan, zoiets moet vanuit jezelf komen. Onderzoek wijst ook steeds meer uit dat AD en pillen eerder de boel verslechteren dan verbeteren..
Komt ook vrij kortzichtig over bij mij, je komt bij de huisarts huilen en hij schrijft je gewoon even AD voor.. :S Waarom neem je niet gewoon even rust, neem tijd voor jezelf, als je weer lekker in je vel zit kun je je energie gaan doseren en bepalen wat je aan anderen en dingen kwijt kunt.. Je moet niet zomaar pillen gaan slikken...
Over kortzichtigheid gesproken. Overigens ben ik het wel met je eens dat je zelf de sleutel bent in het proces, maar dan moet je daar wel toe in staat zijn.quote:Op donderdag 26 mei 2011 14:59 schreef Retronix het volgende:
[..]
Ik zou zelf persoonlijk NOOIT aan de medicatie gaan, zoiets moet vanuit jezelf komen.
Je hoeft je nergens voor te verdedigen. Je zet je in om te zorgen dat het beter met je gaat, ik zou me dan ook niet druk maken om wat anderen ervan vinden dat je daarbij antidepressiva gebruikt. Die energie kun je wel beter gebruiken.quote:Op donderdag 26 mei 2011 17:59 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
ik loop bij een psycholoog en nu heb ik ondersteuning dmv antidepressiva, ik weet dat IK het werk moet doen, maar op het moment dat ik tot 2x bijna doodgereden ben en dat dat mij niet zoveel boeit dan is extra hulp misschien niet overbodig!
ik heb nu het gevoel dat ik me moet verdedigen en dat vind ik op z'n zachts gezegd niet fijn! ik wil mezelf terug en als de combinatie van pil en praten mij daarbij kan helpen dan graag!
Reken dr maar niet op dat je jezelf al beter voelt na een week AD. Trek hier minstens zes weken vooruit dat het middel begint te werken. De eerste 4 weken dat ik het gebruikte waren echt zwaar was eigenlijk tot niks in staat. Maar het middel zou je goed kunnen helpen!quote:Op donderdag 26 mei 2011 14:36 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Vanmorgen bij de huisarts geweest en hij vroeg simpel hoe het ging en hoppa daar kwamen de tranen weer, Tijdje met die man zitten praten en het ook over mijn werk gehad, Hij raad wel aan om gewoon te blijven werken, maar zeker de komende week even niet, Ik heb antidepressiva gehad en daar moet ik even aan wennen, en volgende week weer een keer verder kijken!
Ik merk dat nu ik er een beetje aan toe geef ik ook zo enorm moe ben, en dat weinig dingen mij kunnen interesseren, en dat ik ook geen zin heb om het uit te leggen! Ik heb een mail van een vriendin en zij is zo enorm gelukkig op het moment en trouwt over 4 weken, en ik kan het nu gewoon niet opbrengen om te antwoorden! vanavond of morgen maar een nieuwe poging doen!
Heb je dit gedrag wel eens bespreekbaar gemaakt? Ze zijn bij jou op bezoek nota bene en jij hebt er last van. Ik zou benoemen wat er gebeurt en wat dat met je doet. En als men zich niet normaal kan gedragen dan is het je energie niet waard en kun je je afvragen of je op deze manier wel bezoek wilt. Zo te lezen slik je alle negatieve opmerkingen, wellicht om de vrede voor zover mogelijk te bewaren, maar het doet je klaarblijkelijk geen goed.quote:Op donderdag 26 mei 2011 23:15 schreef cafpow het volgende:
Alles word verpest, en soms kan ik dat gewoon echt niet meer aan...en ik wil geen geklaag meer aanhoren over mensen en vooral niet mensen die voor mij belangerijk zijn.
Omdat insuline voor diabeten wetenschappelijk onderbouwd en bewezen helpt. AD niet, er zijn groepen met placebo's en echte AD getest, en de resultaten waren schokkend.quote:Op vrijdag 27 mei 2011 08:36 schreef Nijna het volgende:
AD zijn geen wondermiddeltjes, maar ze kunnen wel wat helpen.
Als je diabeet bent dan zeggen ze toch ook niet: joh dat insuline, dat moet je maar niet gebruiken hoor...
Waarom dan voor mensen met een depressie dat wel roepen?
Ieder zn eigen keuze, het is geen wondermiddel, maar voor sommige mensen wel iets wat het allemaal net wat makkelijker kan maken.
Das het leuke van internet, niemand merkt dat je raar bent, tenzij je echt een raar bent zoals ik.. Hihihihiquote:Op vrijdag 27 mei 2011 12:13 schreef paarsekousjes het volgende:
Een beetje liefde voor iedereen die er nood aan heeft! zo asjeblieft: <3
Heb ook twee luisterende oortjes.
Zelf ook al depressief geweest en onlangs in de buurt gekomen, maar heb de stap richting psycholoog gezet en ben daar nu na mijn eerste gesprek heel blij om. Je kan er echt je verhaal kwijt zonder dat iemand dat verhaal afkraakt of je aankijkt alsof je problemen maakt om niks.
Maar als iemand graag wil praten ofzo ben ik er (als je me een berichtje stuurt, wil ik ook wel mijn emailadres geven)
Ben trouwens 19 jaar en een beetje raar
xD
Groetjes!
Pardon, denk dat (als je gewoon van een normale ouders uitgaat) zij zich gewoon oprecht bezorgd maken over cafpow.quote:Op maandag 30 mei 2011 16:42 schreef Spacekitten het volgende:
hmm fijne ouder dan, als jij je slaapt nodig hebt moet je die gewoon nemen! Je doet het ook niet expres ofzo lijkt me! Heel veel sterkte cafpow
Ik wordt weer ff gek op t werk, ben weer ns niks anders dan het hulpje van... nog steeds.. na 4 jaar
maar haal je ook ontspanning uit het zingen? En je hoeft toch niet je ziel en zaligheid op tafel te gooien bij de zanggroep?quote:Op maandag 30 mei 2011 22:00 schreef Spacekitten het volgende:
@gewoonmezelf een andere baan is wel een optie, maar is niet een, twee drie gevonden helaas. Ik zit in een moeilijke sector helaas. En stoppen en dan zoek is dus geen optie, omdat mijn vriend niet genoeg binnen brengt om alles te betalen.
@cafpow, ik weet hoe het is om (ondanks goed bedoeld) net de verkeerde opmerkingen te krijgen. Ik bedoelde zeker niet te zeggen dat het slechte ouders zijn ofzo! Mijn moeder kan het heel goed over mijn gewicht... en laat dat nou net een moeilijk punt zijn!
Hier is het ff weer minder. Net een moeilijke zet gedaan en wezen kijken bij een zanggroepje. Ik ben er helemaal door in de war. Ik was zo vergeten hoe erg zingen een uitlaatklep was. Als ik het doe wordt het zwaar, want je moet je wel open kunnen stellen om als groep te kunnen zingen. Ik voel me nu ook ff alleen, zit alleen thuis en durf nu niet echt iemand meer te bellen..
Hmmm ik herken me hier heel erg in. Sterker nog het voelt net alsof ik dit geschreven zou hebben.quote:Op donderdag 2 juni 2011 15:10 schreef Forever152 het volgende:
Ik weet niet meer of ik het zo nog wel ga volhouden . Ik heb het idee dat alles en iedereen om mij heen mij laat vallen. Nu heb ik het afgelopen jaar sinds ik op kamers zit al met een viertal vrienden van mij gebroken. Ik merkte dat zij niet langer interesse in mij hadden en het contact vooral van mijn kant moest komen. Daar had ik dus geen zin in.
Nu heb ik inmiddels nog maar drie vrienden over. Dit zijn allemaal losse vrienden en die wonen in de buurt van mijn ouders. Twee van hen kennen elkaar wel maar liggen elkaar niet zo goed, dus dat is ook geen optie om met elkaar af te spreken. Had vandaag afgesproken met een vriendin, niet zozeer de tijd maar wel dat we vandaag zouden afspreken en dan hoor ik ineens dat ze met anderen weg is gegaan naar het strand.. dan vraag ik me af of ze dan nog wel met mij wil afspreken .
Ik kamp ontzettend met sociale angst en ook op mijn nieuwe studie val ik een beetje buiten de boot. Dit komt mede door mijn onzekerheid/houding waar ik nu ook aan het werken ben. Loop tevens bij een therapeut.
Maar mijn negatieve ervaringen wegen zwaarder dan de positieve. Zo vat ik bovenstaande gebeurtenis over die vriendin heel erg op, terwijl ik een afspraak met een studiegenootje die heel goed was gegaan en gezellig was dan weer vergeet. Daardoor heb ik ook geen zin meer om af te spreken. Of naja geen zin, meer geen energie. Ik heb gewoon het idee dat ik niet leuk genoeg ben, ik het gewoon niet kan. Ik word gewoon zo ontzettend moe van mezelf. Dit is ook een totaal onsamenhangend verhaal, terwijl ik normaliter altijd overzichtelijk schrijf. Maar ik voel me zo rot en ik wil het even van me afschrijven.. zucht .
Precies hier loop ik ook tegen aan, en 't lijkt niet uit te maken waar ik kom of wie ik spreek. Op 't moment dat je aangeeft deze problemen te hebben, word je met de nek aangekeken.quote:Op donderdag 24 maart 2011 22:55 schreef Mishu het volgende:
Ik ben student en ik heb nog een gedeeltelijke uitkering. En ik word uitgekotst door een groot deel van deze samenleving. Terwijl ik er zelf voor heb gekozen om mijn uitkering lager te laten zijn en ik super mijn best doe om toch nog een opleiding af te ronden ondanks mijn depressies. Soms denk ik: waar doe ik het voor? Als het niet voor anderen kan in een leuke wereld dan doe ik het maar voor mezelf. Dat ik straks een leuke geaccepteerde baan heb die wat verdient en waar ik mijn ei in kwijt kan. Maarja, zou liever in een leukere samenleving leven. Maar niet iedereen is nou eenmaal leuk en aardig...
Yep, of dat je gewoon lui bent...of dat je liever je handje ophoudt en lekker thuis op de bank de hele dag tele2 kijkt en niks doet omdat het geld toch wel elke maand gestort wordtquote:Op dinsdag 5 april 2011 00:57 schreef sararaats het volgende:
Ik kreeg vaak de opmerking dat ik me aanstelde terwijl ik donders depressief was.
Ik weet dat deze vraag niet voor mij bedoeld was, maar vind 't wel heel herkenbaar.quote:Op woensdag 25 mei 2011 17:38 schreef Retronix het volgende:
[..]
Je geeft net aan kapot te gaan van het ''moeten''. Ga je door met forceren en over je grenzen gaan totdat je echt kapot bent, of ga je nu genieten van het leven en luisteren naar je gevoel?
Herkenbaar dit, dacht dat ik de enige was die desnoods om kleine dingetjes toch maar de deur uit ging. En idd heerlijk, die lange rechte stukken (behalve met flinke wind tegen, dat is soms even balen )quote:Op dinsdag 7 juni 2011 19:20 schreef cafpow het volgende:Aan de ene kant wil ik het liefst de hele dag op bed liggen en slapen. Maar tegelijk kan ik niet stoppen met bezig zijn, vooral omdat ik thuis als ik niks te doen heb me echt dood kan vervelen. En daar word ik alleen nog depressiever van.
Dus ik pak vaak genoeg de fiets en ga al is het maar 5 euro's storten of een shampoo halen op meer dan 10 km van huis terwijl het op 2 minuten afstand kan...
En tussendoor blijven de "depressieve" gedachten maar komen en soms is heerlijk vooral op lange rechte stukken dan kan ik gewoon de gedachten laten gaan en erin opgaan zonder gevaar te vormen op de weg voor mij of anderen.
Maar bijvoorbeeld nu voel ik me slecht, mede doordat ik morgen tandarts heb en echt super nerveus ben omdat ik niet goed tegen pijn kan nu, en tegelijk erg moe ben.
Het is gewoon controle maar ongeveer half jaar zijn er 2 verstandskiezen getrokken wat een hel was waardoor nu ik dus extra nerveus/angstig benquote:Op dinsdag 7 juni 2011 20:20 schreef Nijna het volgende:
Forever, hopelijk kan je dat vasthouden!
Cafpow, je kan natuurlijk overwegen om je hoofd in te laten gipsen... maar dan moet je iedereen gaan uitleggen waarom je hoofd in t gips zit .
Ik heb meer dat mensen niet begrijpen hoe je je zo rot kan voelen. En maar goed ook voor hen, maar ik vind het lastig als ze dan wel een "oordeel" hebben.
Succes bij de tandarts, controle of moet er ook wat gebeuren?
Ik heb een hele lange weg afgelegd qua tandartsen (zowel letterlijk als figuurlijk) en weet nu (helaas niet 15 jaar terug) dat er tandartsen zijn die kunnen boren zonder dat je ook maar iets voelt. Geloofde het niet totdat ik zelf zo'n tandarts tegen het lijf liep.quote:Op dinsdag 7 juni 2011 19:20 schreef cafpow het volgende:Maar bijvoorbeeld nu voel ik me slecht, mede doordat ik morgen tandarts heb en echt super nerveus ben omdat ik niet goed tegen pijn kan nu, en tegelijk erg moe ben.
tandarts is voorbij. was vandaag wel redelijk te doen, waarschijnlijk ook omdat ik de 1e wasquote:Op dinsdag 7 juni 2011 20:28 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Ik heb een hele lange weg afgelegd qua tandartsen (zowel letterlijk als figuurlijk) en weet nu (helaas niet 15 jaar terug) dat er tandartsen zijn die kunnen boren zonder dat je ook maar iets voelt. Geloofde het niet totdat ik zelf zo'n tandarts tegen het lijf liep.
En tegenwoordig zou ik nooit meer een tandarts willen die niet kan luisteren.
Nu heb ik een tandarts waarmee ik heb afgesproken dat hij 1:Altijd zo min mogelijk pijn zal bezorgen en 2:Altijd zegt wat hij doet, wanneer hij 't doet.
Dus geen "wachten tot het pijn doet" meer voor mij
Dit heb ik dus ook. Ik ben de hele dag bezig, eigenlijk met niks. EN in mijn hoofd is het constant mezelf tegen aan het werken, en dat eist zijn tol. Ik heb eigenlijk nergens zin in, maar fysiek wil ik juist van alles doen...en die combinatie zorgt voor de nodige frustratie.quote:Op woensdag 8 juni 2011 16:05 schreef Spacekitten het volgende:
Fijn om te horen hoe het met iedereen gaat, ook al gaat het niet even lekker bij iedereen.
Sorry dat ik er nu niet op in ga, mijn hoofd zit nu nog vol met alles van het werk.
Hier is even alles wegstoppen en zoveel mogelijk bezig zijn, ik kan op het moment gewoon mijn emoties even niet aan. Ik weet dat het er wel uit zal moeten komen een keer maar nu even gewoon niet!
zeer herkenbaar, vooral het niet weten hoe.quote:Op woensdag 8 juni 2011 17:20 schreef magnetronkoffie het volgende:
Voel me vandaag wel ok, maar er moet echt wat veranderen in m'n leven. Ik ben op zich wel stabiel (naja, relatief dan...of misschien ook niet?) mede dankzij de AD die ik nu slik, maar ik heb al een tijdje het gevoel dat ik niet verder kom. We (ik en m'n SPV'er) hebben al overlegd over andere medicatie maar helaas is ze op vakantie tot ergens volgende maand. Zal dus nog even de tijd uit moeten zitten en me met andere dingen bezig moeten houden.
En of er therapieën zijn? Geen idee, ik ben niet zo bekend met wat er allemaal mogelijk is en m'n SPV'er heeft het daar verder niet over.
We zullen zien!
Het is gewoon goed van je om de verjaardag maar niet te vieren, mischien beter zonder al die drukte vooral als je er geen zin in hebt.quote:Op woensdag 8 juni 2011 20:42 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Morgen controle bij de HA voor de AD, op zich gaat het redelijk, de laatste dagen teveel van mijzelf geeist en daar betaal ik nu wel even de rekeing voor! Ben heel moe, zit weer in mijn eigen cocon en heb gewoon geen fut om iets te ondernemen! Ik ga iedere dag toch wel even naar buiten omdat ik mezelf onder de mensen wil houden, maar op een dag als vandaag kost dat heel veel moeite!
Mijn vriend en ik hebben een uitnodiging voor een weekendje weg gekregen, en aangenomen, volgend weekend gaan we naar vrienden toe die dan op de camping zitten, even lekker bijkomen, en even lekker weg van alles, ze weten dat het niet zo heel lekker gaat op het moment, dus ik hoef mij ook niet groot te houden als het even niet gaat! Wel een lekker gevoel!
Ik heb besloten om mijn verjaardag volgende week niet te vieren, ik heb er gewoon even geen zin in!
Fijn om te lezen hoe het met jullie gaat, en de herkenbaarheid soms is hoe stom het ook klinkt ook wel fijn, toch het gevoel dat je geen wereldvreemd gevecht voert, maar dat er meerdere mensen zijn die het gevecht kennen.
Wat goed dat je ondanks alles onder de mensen probeert te blijven! En wat heerlijk, een weekendje weg en dat je dan gewoon jezelf kunt zijn. Ondanks dat het maar even is, kan dat heel goed werken (ikke=jaloers )quote:Op woensdag 8 juni 2011 20:42 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Morgen controle bij de HA voor de AD, op zich gaat het redelijk, de laatste dagen teveel van mijzelf geeist en daar betaal ik nu wel even de rekeing voor! Ben heel moe, zit weer in mijn eigen cocon en heb gewoon geen fut om iets te ondernemen! Ik ga iedere dag toch wel even naar buiten omdat ik mezelf onder de mensen wil houden, maar op een dag als vandaag kost dat heel veel moeite!
Mijn vriend en ik hebben een uitnodiging voor een weekendje weg gekregen, en aangenomen, volgend weekend gaan we naar vrienden toe die dan op de camping zitten, even lekker bijkomen, en even lekker weg van alles, ze weten dat het niet zo heel lekker gaat op het moment, dus ik hoef mij ook niet groot te houden als het even niet gaat! Wel een lekker gevoel!
Ik heb besloten om mijn verjaardag volgende week niet te vieren, ik heb er gewoon even geen zin in!
Fijn om te lezen hoe het met jullie gaat, en de herkenbaarheid soms is hoe stom het ook klinkt ook wel fijn, toch het gevoel dat je geen wereldvreemd gevecht voert, maar dat er meerdere mensen zijn die het gevecht kennen.
Tja, op drukke dagen laat ik me gewoon meeslapen, als ik helemaal hyper word, ben ik hyper is het andersom dan is het maar andersom. Want als ik tegen de drukte ga vechten dan is dat uiteindelijk alleen maar nadelig voor mij. Omdat ik meer energie kwijt ben aan het vechten tegen de drukte dan het afkrijgen van wat ik moet doen.quote:Op donderdag 9 juni 2011 08:57 schreef Spacekitten het volgende:
[..]
-----knip-----
Vandaag wordt het een zware dag, kom enorm veel slaap te kort door drukte en heb veel te doen op t werk. Gelukkig heb ik wel een leuk weekend in het vooruitzicht, dus dat houd me wel op de been. Hoe gaan jullie om met drukke dagen/weken? Ik vind het echt erg dat ik niet even rustig kan zitten savonds nu (en dat daarop de tijd van maand erbij komt maakt het niet beter )
Ik laat het meestal maar gewoon over mij heen komen, De laatste weken is het een compleet gekkenhuis in mijn leven, Mijn zus trouwt over 5 weken en ze heeft mij een hele tijd geleden als ceremoniemeester aangesteld, dus een hoop geregel, gezien de situatie doe ik het nu samen met onze moeder, en mijn vriend helpt waar hij kan, maar soms loopt het gewoon over bij mij, en kiezen voor mezelf vind ik dan heel lastig! Ik probeer in iedere geval wel een dagdeel redelijk rustig te houden en als dat een keer niet lukt dan probeer ik de dag erna zo weinig mogelijk te doen, Anders gaat het met mij niet goed, maar met een bruiloft voor de deur is dat wel heel lastig!quote:Op donderdag 9 juni 2011 08:57 schreef Spacekitten het volgende:
Vandaag wordt het een zware dag, kom enorm veel slaap te kort door drukte en heb veel te doen op t werk. Gelukkig heb ik wel een leuk weekend in het vooruitzicht, dus dat houd me wel op de been. Hoe gaan jullie om met drukke dagen/weken? Ik vind het echt erg dat ik niet even rustig kan zitten savonds nu (en dat daarop de tijd van maand erbij komt maakt het niet beter )
Ik kan me best voorstellen dat nu niet werken beter is voor je. Ik snap het ook helemaal want ik heb een paar weken gehad dat ik de deur niet uit kon zonder over de rooie te gaan ..en uiteindelijk kon ik vanzelf weer normaal dingen doen overdag zonder zo veel problemen.quote:Op donderdag 9 juni 2011 18:07 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Nijna, wat is er aan de hand?
Forever152, Waarom raak je dan zo in de paniek? Bang dat het verwaterd? en wat gebeurt er als je zelf contact opneemt? Vriendschap komt van 2 kanten hé?!
Vanmorgen ben ik bij de huisarts geweest en vanaf vandaag ga ik ophogen naar 20mg, dat was sowieso het plan tenzij ik het heel goed zou doen op 10mg, maar dat is niet het geval, Ik heb regelmatig paniek en hartkloppingen, en verder gewoon nog steeds labiel en ontzettend moe, ik zou echt de hele dag kunnen slapen! Afgesproken met de HA dat ik s'middags een uurtje ga liggen, niet langer dan een uurtje want dat zou dan s'avonds weer problemen kunnen geven, en dat is nu eindelijk weer een beetje normaal, na weken van niet meer dan 3 uur slaap per dag.
wat betreft werk, dat hoeft nog niet de komende weken, en het klinkt misschien heel stom, maar ik ben er wel erg blij mee, Ik kwam van de week in de buurt van mijn werk en kreeg het spaansbenauwd, op dit moment is de staat van weinig doen en geen verplichtingen voor mij een werkend middel en de huisarts vind dat we dat maar even moeten volhouden.
Al met al een redelijke dag, Ik voel me een beetje labiel en zou het liefst weg willen kruipen bij mijn vriend, maarja helaas is het doordeweeks en dan zijn wij niet bij elkaar!
@Forever 152.quote:Op donderdag 9 juni 2011 18:34 schreef Forever152 het volgende:
Ik raak in paniek, omdat ik inderdaad bang ben om ze kwijt te raken. Heb ontzettend veel moeite om nieuwe contacten te leggen, dus ik ben bang dat ik degene die ik al heb kwijtraak..
Ik weet dat vriendschap van twee kanten moet komen. Heb laatst ook al met heel veel 'vrienden' gebroken. Tot nu toe kan ik zeggen dat ik nog drie vrienden over heb. De rest noem ik kennissen. Nu moet ik wel zeggen dat mijn grens van vriendschappen erg hoog ligt hoor, dat wel. Op school ben ik nu ook bezig met het maken van vrienden... dat gaat stukje bij beetje iets beter. Zo heb ik afgesproken om binnenkort met zn drietjes te gaan eten; 1 meisje was zo enthousiast dat ze nu ook al eerder wilde afspreken.. dat is natuurlijk erg positief.
Het gekke is, toen ik recentelijk bij een (ander) meisje ben wezen eten was ze ontzettend enthousiast. Ze wilde ook met mij gaan sporten en dergelijke. En zei ook dat ze het heel gezellig vond. Terwijl ik nu juist het idee heb dat ze niets meer van me wilt.. maar het leuke is, dat kan ook gewoon aan mijn nare gedachtegang liggen. Het is nu twee weken geleden dat we iets hebben gedaan. Misschien heb ik gewoon teveel vrije tijd... ik haat sociale angst, echt, waarom denk ik zo idioot -______-"
-----knip-----
Volgens mijn psych en HA zit ik tegen een burn-out aan, maar vooralsnog probeer ik dat zelf te ontkennen:P Ik werk op een kinderdagverblijf, en als ik zo afwezig ben ga ik geen verantwoording dragen voor het kostbaarste bezit van iemand anders!, soms denk ik wel eens dat mijn omgeving beter weet hoe het met mij gaat dan ik zelf, als ik vertel dat ik thuis zit en waarom, krijg ik heel veel begrip, terwijl ik voor mezelf maar weinig begrip kan opbrengen, normaal ga ik graag werken en werk ik gewoon door ook als ik hoge koorts heb, en zelfs met een dubbele longontsteking heb ik nog een halve dag gewerkt, maar nu kan ik niet verder en daar baal ik dan zo ongelooflijk van! terwijl mijn omgeving het volkomen normaal vind en er zelfs al opmerkingen geweest zijn van: tja dat zat er aan te komen hé!quote:Op donderdag 9 juni 2011 18:34 schreef Forever152 het volgende:
@gewoonmezelf87: waar heb jij precies last van dan?? Ik kan me heel goed voorstellen dat werken je nu een beetje te veel is. Dat moet je ook gaan doen wanneer je weer wat beter in je vel zit, anders gaat het werken ook niet zoals je zou willen dat het zou gaan.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |