R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Dit is voor mij erg herkenbaar, dat ik nadat een poosje alles gewoon even 'gaat' en ik dat opmerk dat een deel van mij daarvan schrikt, in de zin van ''owjee het ging net gewoon ff lekker, dat ben ik niet gewend!!'' en dan komt de angst en spanning terug, want dat is wel bekend.quote:Op zondag 10 april 2011 17:59 schreef cafpow het volgende:
he godver, het ging net zo goed vandaag. Lekker actief bezig geweest wat klussen thuis en morgen de rest. En dan zit ik weer en gaat het echt helemaal mis
Achterliggend is bij mij dan de diepere overtuiging dat het er voor mij niet in zou zitten om het leuk te kunnen hebben en daar leef ik al erg lang naar, daarvan afwijken zorgt voor angst om het een zo'n onbekend iets is, in zekere zin is die angst en spanning reactie daarop iets postiefs; ik ben even anders bezig geweest dan ik gewend ben, verwachten dat dit zonder horten en stoten gaat is nog niet realistisch maar geeft wel aan dat ik de goeie kant op ga.
Weet niet in hoeverre dit voor jou op gaat of dat je überhaupt iets hebt aan deze reply maar omdat het zo herkenbaar was plaats ik em maar gewoon
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Je zorgen maken is eigenlijk een poging to zekerheid bij elkaar denken, gevoel van controle hebben, en dat steeds maar herhalend. Een psycholoog moet je daar zeker mee kunnen helpen, een tijd aangeven voor wanneer je ervan af bent is niet echt te voorspellen en of je medicijnen neemt bepaal je zelfquote:
Ik maak me vooral veel zorgen. Dat heb ik altijd al gehad, ik weet ook niet echt waar het vandaan komt, maar ik vind het wel vervelend. Het is echt vermindering van de kwaliteit van je leven als je je constant zorgen maakt, terwijl het je geen fuck oplevert. Ik wil er dan ook eigenlijk gewoon mee stoppen, maar dat valt nogal tegen als de omstandigheden niet bepaald meewerken.
Ik kan er ook wel mee omgaan, maar vind het wel bijzonder vervelend om telkens zoveel energie aan dat gepeins verloren te laten gaan. Ik wil gewoon kiezen voor om me niet de hele dag zorgen te hoeven maken.
Is dit iets wat je met een spycholoog zou kunnen bespreken? En werkt zoiets dan goed of ben je na een half jaar nog geen steek opgeschoten? Of stopt hij je vol medicijnen?
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Zou zeker op zoek gaan naar passende hulpquote:
Ik heb een jaar geleden heel veel paniekaanvallen gehad, was ontzettend druk in mijn hoofd en nu heb ik de laatste weken weer het gevoel alsof ik niet kan ademen en elk moment onwel kan worden. Slik geen medicatie en heb geen hulp, wel met een depressie gekampt maar zie mijzelf niet echt als een depressief persoon meer. Wel wil ik van dat benauwde gevoel af en de angst onwel te worden. Ik durf soms mijn huis niet meer uit namelijk. Iemand tips?
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Ik zou een afspraak met je huisarts maken en dan kan hij/zij je doorverwijzen naar tweedelijns hulp. Sterkte ermee, een angststoornis is echt niet fijnquote:
Ik heb een jaar geleden heel veel paniekaanvallen gehad, was ontzettend druk in mijn hoofd en nu heb ik de laatste weken weer het gevoel alsof ik niet kan ademen en elk moment onwel kan worden. Slik geen medicatie en heb geen hulp, wel met een depressie gekampt maar zie mijzelf niet echt als een depressief persoon meer. Wel wil ik van dat benauwde gevoel af en de angst onwel te worden. Ik durf soms mijn huis niet meer uit namelijk. Iemand tips?
Vervelend dat je je zoveel zorgen maakt! Dit is zeker iets wat je met een psycholoog kunt bespreken. Hij/zij zal je waarschijnlijk door middel van cognitieve therapie proberen te leren hoe je je gedachten kunt veranderen en je minder zorgen kunt maken. Ik heb dit zelf ook en bij de psycholoog bespreken we elke keer situaties waarin ik me veel zorgen maakte/angst had. Dan kijken we welke gevoelens ik had, welke gedachten en wat mijn gedrag was. Daarna proberen we de gedachten (vaak irrationele gedachten) uit te dagen en om te zetten naar rationele gedachten. Of je medicijnen moet slikken beslis je helemaal zelf. Ik heb me er bijvoorbeeld 6 jaar tegen verzet, maar slik sinds december toch antidepressiva en ben er nu hartstikke blij mee, want het heeft me wel het zetje gegeven om te herstellen van mijn depressie.quote:
Ik maak me vooral veel zorgen. Dat heb ik altijd al gehad, ik weet ook niet echt waar het vandaan komt, maar ik vind het wel vervelend. Het is echt vermindering van de kwaliteit van je leven als je je constant zorgen maakt, terwijl het je geen fuck oplevert. Ik wil er dan ook eigenlijk gewoon mee stoppen, maar dat valt nogal tegen als de omstandigheden niet bepaald meewerken.
Ik kan er ook wel mee omgaan, maar vind het wel bijzonder vervelend om telkens zoveel energie aan dat gepeins verloren te laten gaan. Ik wil gewoon kiezen voor om me niet de hele dag zorgen te hoeven maken.
Is dit iets wat je met een spycholoog zou kunnen bespreken? En werkt zoiets dan goed of ben je na een half jaar nog geen steek opgeschoten? Of stopt hij je vol medicijnen?
Bij mij is het probleem alleen zo dat ik dat rationaliseren niet tijdens de situatie zelf al kan, omdat ik dan te in paniek bent. Bij mij lukt dat gedachten omzetten dus pas achteraf, als het eigenlijk al te laat is. Dat was vandaag dus ook het geval bij mij.
Ik zou deze week een snuffelstage doen van 2 dagen om te kijken hoe het er daar aan toe gaat. Ik heb vorige maand kennisgemaakt en was hartstikke gezellig. Heb vanochtend eerst een nachtmerrie gehad over mijn vorige stage waar ik opeens weg moest en toen ik wakker werd zo'n paniekaanval gehad dat ik met een smoesje (mn vriend heeft me aangestoken en ben ook ziek) heb afgebeld
Baal er echt ontzettend van, maar ga het over een paar weken gewoon nog een keer proberen op een vrijdag, als ik niet naar school hoef. Want het lijkt me echt heel erg leuk, maar na die paniekaanval durfde ik echt niet vandaag. Terwijl het alleen maar een snuffelstage is en ik zelf helemaal niks hoef te doen... Achteraf kan ik die irrationele angstgedachten dus best uitdagen en omzetten naar rationele gedachten ( ik vind het wel leuk, kennismakingsgesprek ging goed, ik hoef alleen maar te kijken en zelf niks te doen etc)
Maar baal er echt zo van he, ben ik hersteld van mn depressie, maar door die stomme angststoornis blijf ik toch in dit soort situaties komen
[ Bericht 16% gewijzigd door _Hestia_ op 11-04-2011 10:38:35 ]
Hoe gaan jullie er trouwens mee om als het leven constant op je inbeukt? Alles echt alles tegenzit? Als je keer op keer klappen krijgt van het leven?
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
Uhm, depressief worden en maandenlang in bed blijven liggen?quote:
Hoe gaan jullie er trouwens mee om als het leven constant op je inbeukt? Alles echt alles tegenzit? Als je keer op keer klappen krijgt van het leven?
Het lijkt wel of je dan minder klappen krijgt ja.quote:
[..]
Uhm, depressief worden en maandenlang in bed blijven liggen?
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
het lijkt er wel op. wat ik doe als alles te zwaar word ik ga meer slapen en ga me meer opsluiten en isoleren va allesquote:
[..]
Het lijkt wel of je dan minder klappen krijgt ja.
Het lullige is ook dat wat ik ook probeer, niets lijkt te werken in mijn situatie. Wat ook doe, het mislukt toch weer. En ik kom er altijd slechter uit dan eerst. Het erge is dat ik ook een dalende lijn zie in mijn situatie met geen uitzicht op verbetering.
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
Ik vraag me eigenlijk af of ik wel depressief was of gewoon ambitie mis. Ik vind het prima als het leven rustig aan verdergaat zonder dat ik iets meer wil ofzo dan dat ik heb. Het zijn vooral anderen die zich constant afvragen wanneer je eens iets gaat doen met je leven.
Strikt genomen kan je er dan toch ook een eind aan maken? Niet dat ik zeg dat je dat moet doen, verre van, maar als er toch niets meer in je leven de moeite waard is, je totaal geen zin in het leven hebt, je er alleen maar bent om rekeningen te betalen zodat anderen rijker worden, wat blijft er dan nog over? Wat is de er de lol van om elke dag een kutleven te hebben.quote:
[..]
het lijkt er wel op. wat ik doe als alles te zwaar word ik ga meer slapen en ga me meer opsluiten en isoleren va alles
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
tja, een eind eraan maken kan inderdaad. Maar mij helpt het om mij een paar dagen totaal af te sluiten en te isoleren, dan heb ik een paar dagen geen tegenslagen en kan ik gewoon keihard huilen/gillen/schreeuwen en mezelf even tot rust laten komen.quote:
[..]
Strikt genomen kan je er dan toch ook een eind aan maken? Niet dat ik zeg dat je dat moet doen, verre van, maar als er toch niets meer in je leven de moeite waard is, je totaal geen zin in het leven hebt, je er alleen maar bent om rekeningen te betalen zodat anderen rijker worden, wat blijft er dan nog over? Wat is de er de lol van om elke dag een kutleven te hebben.
Waardoor ik er later weer tegen in kan
En het punt is is juist dat ik bijvoorbeeld plezier heb in het leven, het thuiszitten en werken minder. Maar het de stad ingaan, de fiets pakken, geld uitgeven
enzo dat zijn dingen die ik toch met plezier doe en me vermaken dus dat maakt het al de moeite waard.En tja, hoe klote of kut mijn leven ook kan zijn in de toekomst alleen al het feit een ticket te kunnen kopen om familie op te zoeken is al de moeite waard voor mij
.quote:
Nee joh gekkie dat slapen is maar een tijdelijke toevlucht.
Precies, dat slapen doe ik zolang ik het even niet aankan en rust nodig heb, bijvoorbeeld nu slaap ik gemiddels 10-12 uur per dag, omdat ik dat nodig heb en dat met wat geluk de momenten zijn waarop ik echt even van de wereld ben en meestal rust heb(niet altijd want er is nog altijd het irritante fenomeen dromen
)
Dat zou je idd kunnen doen, alleen dat slapen is maar een tijdelijke vlucht. Een paar maanden geleden zag ik het ook helemaal niet meer zitten, maar nu ik klaar ben met mijn therapie en AD slik gaat het weer een stuk beter. Ik zit weer lekker in mn vel, heb ik weer plezier in het leven etc. Een depressie duurt niet je hele leven meestal. Maar als je er midden in zit lijkt het wel alsof je er nooit meer uitkomt. Maar dat is gelukkig niet waarquote:
[..]
Strikt genomen kan je er dan toch ook een eind aan maken? Niet dat ik zeg dat je dat moet doen, verre van, maar als er toch niets meer in je leven de moeite waard is, je totaal geen zin in het leven hebt, je er alleen maar bent om rekeningen te betalen zodat anderen rijker worden, wat blijft er dan nog over? Wat is de er de lol van om elke dag een kutleven te hebben.
Tijdens therapie was er een jongen die verder dan mij was, al weer een ritme had, weer naar school ging etc. Dat zag ik mezelf toen echt nog niet doen, dacht echt niet dat ik dat ook weer kon bereiken. En nu een paar maanden later ben ik net zo en keek de rest van de groep zo tegen mij aan als ik tegen die jongen aankeek.
Wat is het frustrerend zeg als je met de week steeds meer begint te merken dat je steeds minder van jezelf herkent in de persoon die je op het moment bent.
Ik heb gewoon geen zin meer om iets te doen, vergeet van alles, ben er niet bij en juist op de dagen dat ik leuke dingen doe wordt het gevoel alleen maar erger.
Juist omdat de dag erna veel minder is, het glas is hier dus overduidelijk halfleeg en ik heb geen flauw idee hoe ik mezelf weer omtover naar die vrolijke jongen die ik altijd geweest ben.
Tot m'n 24ste heb ik nooit stilgestaan bij de problemen die op ons pad kwamen en dat waren er nogal wat en met de nodige impact maar ik zat er niet mee en bekeek alles positief, keek naar wat ik wel had en wat ik nog kon maar in het voorjaar van 2008 lag m'n vriendin van de ene op de andere dag ineens dood in een ziekenhuisbed en de eerste weken waren echt een hel, om op te staan, om iets te doen uberhaupt, studie afgekapt, werk gestopt en na een maand of 2 ben ik de draad maar weer op gaan pakken, soms met wat terugslagen (drank, drugs, verkeerde beslissingen) en de nodige one-night-stands (waarom? geen flauw idee) en uiteindelijk had binnen enkele maanden weer een andere vriendin die op dat moment ook echt voelde als een tijdelijke vervanging maar waar ik ondertussen nog steeds mee samen ben.
Het leek allemaal wel goed te gaan, af en toe eens zo'n momentje dat je instort maar he, dat leek me logisch en verder ging het eigenlijk wel zolang ik er maar niet aan dacht.
Maar met de maanden en jaren merk ik gewoon dat ik eigenlijk in niets meer ben wat ik voorheen altijd was, impulsief, vrolijk, opgewekt, extravert, druk.
Ja, ik lijk voor vrienden en mijn omgeving nog steeds diezelfde jongen omdat ik steeds hetzelfde kunstje maar herhaal als zij er zijn en ondertussen voel ik me gewoon kut, wil ik erover praten, maar heb ik tegelijkertijd het gevoel dat ik me er alleen maar rotter door ga voelen en wil ik gewoon leuke dingen doen.
Maar het wil maar niet lukken, de draad oppakken en er weer wat van maken, ik denk dat er iets geknapt is van binnen waardoor ik beetje bij beetje steeds minder mezelf ben geworden en ik heb van die momenten dat ik denk, waar doe ik het allemaal nog voor aangezien ik meer bezig ben met het plezieren van anderen dan dat ik blij ben met mezelf.
Ik loop nu al geruime tijd bij een instelling voor mijn problemen, maar het voelt gewoon zo nutteloos en als een verspilling van tijd.
Je zit daar, je praat en praat, maar voor m'n gevoel heb ik er niets aan, terwijl ik wel degelijk merk dat ik hulp nodig heb om de boel weer op de rit te krijgen.
Krijg allerlei richtlijnen en opdrachten mee, ik voer ze wekelijks uit maar er veranderd niets qua gedachten, gevoel en wat ik wil doen.
Had altijd bergen met hobbies, was gek op allerlei sporten maar het doet me op het moment gewoon helemaal niets en ik kan gewoon niet begrijpen waarom ik zo ben en doe zoals ik nu in het leven sta.
Echt waardeloos, heb het op ieder front prima voor elkaar maar ik kan er gewoon niet van genieten, ja sporadisch en op het moment zelf maar ik weet vaak een week later al niet meer wat ik gedaan heb.
Dan vragen ze hoe het met je gaat, tsja goed zeg je dan meestal, al bedoel je meer, niet minder kut dan normaal maar dat klinkt weer zo lekker negatief.
Ik hoop maar dat er weer een moment komt dat ik gewoon weer die jongen ben die iedereen nog ziet omdat ik de rol speel, maar die ik als persoon al een tijdje kwijt ben.
Excuus voor de lap tekst, moest het blijkbaar gewoon even kwijt.
Ik heb gewoon geen zin meer om iets te doen, vergeet van alles, ben er niet bij en juist op de dagen dat ik leuke dingen doe wordt het gevoel alleen maar erger.
Juist omdat de dag erna veel minder is, het glas is hier dus overduidelijk halfleeg en ik heb geen flauw idee hoe ik mezelf weer omtover naar die vrolijke jongen die ik altijd geweest ben.
Tot m'n 24ste heb ik nooit stilgestaan bij de problemen die op ons pad kwamen en dat waren er nogal wat en met de nodige impact maar ik zat er niet mee en bekeek alles positief, keek naar wat ik wel had en wat ik nog kon maar in het voorjaar van 2008 lag m'n vriendin van de ene op de andere dag ineens dood in een ziekenhuisbed en de eerste weken waren echt een hel, om op te staan, om iets te doen uberhaupt, studie afgekapt, werk gestopt en na een maand of 2 ben ik de draad maar weer op gaan pakken, soms met wat terugslagen (drank, drugs, verkeerde beslissingen) en de nodige one-night-stands (waarom? geen flauw idee) en uiteindelijk had binnen enkele maanden weer een andere vriendin die op dat moment ook echt voelde als een tijdelijke vervanging maar waar ik ondertussen nog steeds mee samen ben.
Het leek allemaal wel goed te gaan, af en toe eens zo'n momentje dat je instort maar he, dat leek me logisch en verder ging het eigenlijk wel zolang ik er maar niet aan dacht.
Maar met de maanden en jaren merk ik gewoon dat ik eigenlijk in niets meer ben wat ik voorheen altijd was, impulsief, vrolijk, opgewekt, extravert, druk.
Ja, ik lijk voor vrienden en mijn omgeving nog steeds diezelfde jongen omdat ik steeds hetzelfde kunstje maar herhaal als zij er zijn en ondertussen voel ik me gewoon kut, wil ik erover praten, maar heb ik tegelijkertijd het gevoel dat ik me er alleen maar rotter door ga voelen en wil ik gewoon leuke dingen doen.
Maar het wil maar niet lukken, de draad oppakken en er weer wat van maken, ik denk dat er iets geknapt is van binnen waardoor ik beetje bij beetje steeds minder mezelf ben geworden en ik heb van die momenten dat ik denk, waar doe ik het allemaal nog voor aangezien ik meer bezig ben met het plezieren van anderen dan dat ik blij ben met mezelf.
Ik loop nu al geruime tijd bij een instelling voor mijn problemen, maar het voelt gewoon zo nutteloos en als een verspilling van tijd.
Je zit daar, je praat en praat, maar voor m'n gevoel heb ik er niets aan, terwijl ik wel degelijk merk dat ik hulp nodig heb om de boel weer op de rit te krijgen.
Krijg allerlei richtlijnen en opdrachten mee, ik voer ze wekelijks uit maar er veranderd niets qua gedachten, gevoel en wat ik wil doen.
Had altijd bergen met hobbies, was gek op allerlei sporten maar het doet me op het moment gewoon helemaal niets en ik kan gewoon niet begrijpen waarom ik zo ben en doe zoals ik nu in het leven sta.
Echt waardeloos, heb het op ieder front prima voor elkaar maar ik kan er gewoon niet van genieten, ja sporadisch en op het moment zelf maar ik weet vaak een week later al niet meer wat ik gedaan heb.
Dan vragen ze hoe het met je gaat, tsja goed zeg je dan meestal, al bedoel je meer, niet minder kut dan normaal maar dat klinkt weer zo lekker negatief.
Ik hoop maar dat er weer een moment komt dat ik gewoon weer die jongen ben die iedereen nog ziet omdat ik de rol speel, maar die ik als persoon al een tijdje kwijt ben.
Excuus voor de lap tekst, moest het blijkbaar gewoon even kwijt.
pfoe das heftig......kan je alleen maar veel sterkte wensen van hieruit helaas ma tis wel gemeend. *knuff* Ik durf het niet goed vragen maareuhm wat is er gebeurd met je vriendin dan? Mag je uiteraard ook via pm vertellen, enkel as je daar behoefte aan hebt natuurlijk. Ik denk nu ff spontaan hoor misschien heb je er wat aan, misschien ook niet maareuhm.....er bestaan vast ook wel lotgenotensites voor mensen die om wat voor reden dan ook heel plots een heel dierbaar iemand hebben verloren, ga is op zoek via google. Tis maar een ideetje.
a spiritual person is a strong person who feels deep emotions
Ze was hartpatiente, velen daarvan krijgen geregeld longbloedingen en die zijn an sic niet bijzonder gevaarlijk mits je gewoon op kracht bent, dit keer moest ze in het ziekenhuis zijn om een nieuwe medicatie te testen welke ervoor zou moeten zorgen dat ze zich beter zou voelen en makkelijker op gewicht zou blijven (ondergewicht was het nu dus) en daarvoor mocht ze 2 dagen bijzonder weinig eten in het ziekenhuis en net op dat moment kreeg ze zo'n longbloeding en werd al vrij snel duidelijk dat er eigenlijk niets meer gedaan kon worden.quote:
pfoe das heftig......kan je alleen maar veel sterkte wensen van hieruit helaas ma tis wel gemeend. *knuff* Ik durf het niet goed vragen maareuhm wat is er gebeurd met je vriendin dan? Mag je uiteraard ook via pm vertellen, enkel as je daar behoefte aan hebt natuurlijk. Ik denk nu ff spontaan hoor misschien heb je er wat aan, misschien ook niet maareuhm.....er bestaan vast ook wel lotgenotensites voor mensen die om wat voor reden dan ook heel plots een heel dierbaar iemand hebben verloren, ga is op zoek via google. Tis maar een ideetje.
Best bizar als je dan aan de rand van het bed zit en je haar nog ziet lachen ondanks alles en je al weet dat ze binnen enkele uren er gewoon niet meer is.
Ze hadden haar zelf niet gezegd dat de situatie dusdanig ernstig was (aangezien er nog veel familie onderweg was en de kans groot was dat ze sneller zou overlijden wanneer ze dat wist), dus dan denk je bij jezelf van te voren nog, hou je groot maar als je daar binnenstapt heb je sowieso weinig 'gevoelens' moet ik zeggen, dat komt later pas.
En ik ben voor deze situatie an sic (dus niet het depressieve verhaal) al in therapie geweest en ook in groepsverband gesproken over alles, maar dat voelde gewoon niet goed op dat moment.
Ik ben meer het type dat het graag opschrijft, gewoon praat in het luchtledige tegen haar en het op mezelf probeer te verwerken, maar na 3 jaar tijd kan ik toch wel stellen dat dit ook niet de beste manier was, voor zover een goede manier is bij zo'n kut situatie.
Ik postte af en toe ook op zo'n website, maar uiteindelijk zat ik meer de verhalen van andere te lezen en voelde ik me daardoor nog meer klote, dat hielp ook niet haha.
Maar bedankt voor je reactie.
he bah, krijg er kippenvel van.....
Ik ken je niet ma kheb echt het idee dat ik je wil troosten maar weet niks te zeggen....
Ik ken je niet ma kheb echt het idee dat ik je wil troosten maar weet niks te zeggen....
a spiritual person is a strong person who feels deep emotions
@Lastpost, jeetje wat een heftig verhaal zeg! Ik ben mijn nichtje op 23-jarige leeftijd plotseling verloren aan de ziekte van Marfan en zij had ook een vriend. Echt heftig als iemand die je zo dierbaar is zo plotseling overlijd. Jammer dat de therapieën die je hebt gevolgd niet goed voelden en het zelf verwerken is idd erg lastig ja. Ik hoop dat je toch wat vind wat wel bij je past, zodat je het alsnog goed kunt verwerken. Heel veel sterkte ermee!
@ Lastpost: klinkt verschrikkelijk, veel sterkte!
Ik ben nieuw hier, maar kan me toch wel heel erg vinden in wat jullie allemaal neerzetten... Misschien heeft iemand nog wat advies voor mij? Ik heb nu een jaar of 8 last van een zware depressie, slik Efexor en oxazepam als slaapmiddel en het ging even redelijk goed. 2 maanden geleden is mijn relatie uit gegaan (we woonden samen), mijn collega (ook depressief) heeft zelfmoord gepleegd, kennis heeft zelfmoord gepleegd, en ik woon in Alphen a/d Rijn (waar de schietpartij er behoorlijk heeft ingehakt). Ik vond zelf dat ik het allemaal eigenlijk wel goed oppakte, maar ik merk nu dat ik mezelf weer aan het isoleren ben, weer teveel drink op tijden dat niemand anders dat doet en ik voel mezelf een soort van afglijden.
Ik ben allang blij dat ik het nu signaleer, maar ik ben benieuwd of jullie misschien tips hebben over hoe ik mijn depressieve gedrag kan stoppen? Ik weet dat dit vanuit mezelf moet komen, maar misschien kunnen jullie ervaringen delen over hoe jullie soms uit de dalen komen
Ik ben nieuw hier, maar kan me toch wel heel erg vinden in wat jullie allemaal neerzetten... Misschien heeft iemand nog wat advies voor mij? Ik heb nu een jaar of 8 last van een zware depressie, slik Efexor en oxazepam als slaapmiddel en het ging even redelijk goed. 2 maanden geleden is mijn relatie uit gegaan (we woonden samen), mijn collega (ook depressief) heeft zelfmoord gepleegd, kennis heeft zelfmoord gepleegd, en ik woon in Alphen a/d Rijn (waar de schietpartij er behoorlijk heeft ingehakt). Ik vond zelf dat ik het allemaal eigenlijk wel goed oppakte, maar ik merk nu dat ik mezelf weer aan het isoleren ben, weer teveel drink op tijden dat niemand anders dat doet en ik voel mezelf een soort van afglijden.
Ik ben allang blij dat ik het nu signaleer, maar ik ben benieuwd of jullie misschien tips hebben over hoe ik mijn depressieve gedrag kan stoppen? Ik weet dat dit vanuit mezelf moet komen, maar misschien kunnen jullie ervaringen delen over hoe jullie soms uit de dalen komen
Tja, bij mij hangt het ervanaf hoe diep het dal is waar ik in zit, want dat verschilt nogal.quote:
@ Lastpost: klinkt verschrikkelijk, veel sterkte!
Ik ben nieuw hier, maar kan me toch wel heel erg vinden in wat jullie allemaal neerzetten... Misschien heeft iemand nog wat advies voor mij? Ik heb nu een jaar of 8 last van een zware depressie, slik Efexor en oxazepam als slaapmiddel en het ging even redelijk goed. 2 maanden geleden is mijn relatie uit gegaan (we woonden samen), mijn collega (ook depressief) heeft zelfmoord gepleegd, kennis heeft zelfmoord gepleegd, en ik woon in Alphen a/d Rijn (waar de schietpartij er behoorlijk heeft ingehakt). Ik vond zelf dat ik het allemaal eigenlijk wel goed oppakte, maar ik merk nu dat ik mezelf weer aan het isoleren ben, weer teveel drink op tijden dat niemand anders dat doet en ik voel mezelf een soort van afglijden.
Ik ben allang blij dat ik het nu signaleer, maar ik ben benieuwd of jullie misschien tips hebben over hoe ik mijn depressieve gedrag kan stoppen? Ik weet dat dit vanuit mezelf moet komen, maar misschien kunnen jullie ervaringen delen over hoe jullie soms uit de dalen komen
Als het een heel diep dal is moet ik gewoon hulp zoeken, wat best helpt 1x in de zoveel tijd met iemand praten(psycholoog) wat ik nu dus doe.
En als het dal minder diep, eerst even afleiding zoeken..een beetje tot rust komen, en dingen opschrijven..de gedachten opschrijven die in me op komen en daarna die gedachten nalezen en oa. kijken hoe reeel ze zijn en ze proberen te ontkrachten.
BIjvoorbeeld als ik tegen mezelf begin dat ik niks waard ben, dan kijk ik terug en denk ik bijvoorbeeld, dat klopt niet..want mijn vorige werkgever vond het gigantisch jammer dat ik wegging, dus ik ben dan al in dat opzicht wat waard.
Maar vooral het van je af schrijven en of praten helpt wel. En mezelf rust gunnen
Als jullie het goed vinden wil ik me ook aansluiten hier/meelezen. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat er mis is, maar dat het mis is is wel duidelijk voor me. Ik kamp nu een paar jaar met depressies/terugvallen/zelfdestructief gedrag in combinatie met ook praktische zorgen (financieel) en stress en ondanks dat ik nu dus wel praktische hulp heb en daar een oplossing voor komt lukt het me niet mezelf op de rit te krijgen. Ik spiegel het allemaal veel te rationeel voor bij maatschappelijk werk/psycholoog en dan ben ik bij wijze van in drie sessies weer de deur uit. En dat wil ik helemaal niet, want het gaat gewoon helemaal niet goed met mij. Ik slaap bijna niet, stel vrienden teleur, mezelf, rook veel te veel, heb mijn baan erdoor verkloot (voor mijn gevoel) en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
Welkom!quote:Op vrijdag 15 april 2011 15:52 schreef eefje801 het volgende:
Als jullie het goed vinden wil ik me ook aansluiten hier/meelezen. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat er mis is, maar dat het mis is is wel duidelijk voor me. Ik kamp nu een paar jaar met depressies/terugvallen/zelfdestructief gedrag in combinatie met ook praktische zorgen (financieel) en stress en ondanks dat ik nu dus wel praktische hulp heb en daar een oplossing voor komt lukt het me niet mezelf op de rit te krijgen. Ik spiegel het allemaal veel te rationeel voor bij maatschappelijk werk/psycholoog en dan ben ik bij wijze van in drie sessies weer de deur uit. En dat wil ik helemaal niet, want het gaat gewoon helemaal niet goed met mij. Ik slaap bijna niet, stel vrienden teleur, mezelf, rook veel te veel, heb mijn baan erdoor verkloot (voor mijn gevoel) en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
Sterkte
komt wel weer goed en je hoeft je niet te verontschuldigen hoor gekkie 
tuurlijk be je hier welkomquote:
Als jullie het goed vinden wil ik me ook aansluiten hier/meelezen. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat er mis is, maar dat het mis is is wel duidelijk voor me. Ik kamp nu een paar jaar met depressies/terugvallen/zelfdestructief gedrag in combinatie met ook praktische zorgen (financieel) en stress en ondanks dat ik nu dus wel praktische hulp heb en daar een oplossing voor komt lukt het me niet mezelf op de rit te krijgen. Ik spiegel het allemaal veel te rationeel voor bij maatschappelijk werk/psycholoog en dan ben ik bij wijze van in drie sessies weer de deur uit. En dat wil ik helemaal niet, want het gaat gewoon helemaal niet goed met mij. Ik slaap bijna niet, stel vrienden teleur, mezelf, rook veel te veel, heb mijn baan erdoor verkloot (voor mijn gevoel) en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
Hier wordt alles mij even teveel.
Het zoeken naar tijdelijk werk tot ergens in juli en/of augustus en alleen maar afwijzingen tegekomen, het afwachten op antwoord van het DUO.
En ik heb totaal geen rust en ook gedachten stoppen niet, ik zou zo graag een aan uit switch willen hebben ervoor.
Ook voel ik me gewoon zo slecht, doordat ik mezelf wel bezig probeer te houden maar dit zeer lastig is als je niks hebt om je mee bezig te houden.
En ik weet het gewoon niet meer. Ik wil niet meer willen wat ik wil, maar ik kan gewoon niet stoppen met het te willen. Het is net een soort obsessie.
En ik wil me gewoon weer op mijn gemakt voelen hier, net zoals toen ik klein was...maar sinds vlak voor de puberteit voelde ik me gewoon niet meer thuis..en ik weet echt niet meer wat te doen eraan.
En ik ga nu regelmatig, ongeveer 2x per maand naar de psycholoog en die helpt mij wel doordat ik daar mijn ei kwijt kan, maar daarna loop ik dagen helemaal van streek..
en alles helpt maar tijdelijk.
Maar ondertussen voel ik me net als een ping-pong bal die heen en weer gaat, en niet ophoudt.
En om verder te kunnen met mijn leven moet die ping-pong bal toch ooit ophouden met heen en weer te gaan.
En thuis kan ik ook al niks kwijt, omdat mijn moeder alles zo simpel ziet en alleen van uithaar eigen perspectief, en mijn perspectief kan ze niet zien en snapt ze ook niet hoe ik het haar uitleg.
En ondertussen zou gewoon een eind aan alles willen maken omdat ik het niet meer uithou, ik weet niet meer wat te doen. Maar ik kan geen eind eraan maken.
Een van de belangerijkste dingen in mijn leven is hetgeen wat mij het meeste pijn doet, maar zonder dat kan ik ook niet leven
maar om met dat te kunnen moet ik een keuze maken waar ik niet compleet achtersta..maar om de andere kant van die keuze te nemen daar sta ik ook niet achter
Ik heb soms echt het idee dat het doel van mijn leven, het depressief zijn en het voelen van die ontiegelijke pijn is
Het zoeken naar tijdelijk werk tot ergens in juli en/of augustus en alleen maar afwijzingen tegekomen, het afwachten op antwoord van het DUO.
En ik heb totaal geen rust en ook gedachten stoppen niet, ik zou zo graag een aan uit switch willen hebben ervoor.
Ook voel ik me gewoon zo slecht, doordat ik mezelf wel bezig probeer te houden maar dit zeer lastig is als je niks hebt om je mee bezig te houden.
En ik weet het gewoon niet meer. Ik wil niet meer willen wat ik wil, maar ik kan gewoon niet stoppen met het te willen. Het is net een soort obsessie.
En ik wil me gewoon weer op mijn gemakt voelen hier, net zoals toen ik klein was...maar sinds vlak voor de puberteit voelde ik me gewoon niet meer thuis..en ik weet echt niet meer wat te doen eraan.
En ik ga nu regelmatig, ongeveer 2x per maand naar de psycholoog en die helpt mij wel doordat ik daar mijn ei kwijt kan, maar daarna loop ik dagen helemaal van streek..
en alles helpt maar tijdelijk.
Maar ondertussen voel ik me net als een ping-pong bal die heen en weer gaat, en niet ophoudt.
En om verder te kunnen met mijn leven moet die ping-pong bal toch ooit ophouden met heen en weer te gaan.
En thuis kan ik ook al niks kwijt, omdat mijn moeder alles zo simpel ziet en alleen van uithaar eigen perspectief, en mijn perspectief kan ze niet zien en snapt ze ook niet hoe ik het haar uitleg.
En ondertussen zou gewoon een eind aan alles willen maken omdat ik het niet meer uithou, ik weet niet meer wat te doen. Maar ik kan geen eind eraan maken.
Een van de belangerijkste dingen in mijn leven is hetgeen wat mij het meeste pijn doet, maar zonder dat kan ik ook niet leven
maar om met dat te kunnen moet ik een keuze maken waar ik niet compleet achtersta..maar om de andere kant van die keuze te nemen daar sta ik ook niet achter
Ik heb soms echt het idee dat het doel van mijn leven, het depressief zijn en het voelen van die ontiegelijke pijn is
Jeetje wat rot dat je je zo voelt! Dat van geen rust vinden herken ik erg, zit er net iets over te lezen, over self - soothing, jezelf weer een beetje tot rust brengen, júist als een ander dat niet kan. Ik kan me voorstellen dat als de muren op je afkomen je het even niet meer weet. Je bent niet de enige hoor en er komt echt weer een lichtpuntje (gatver, cliché, ik weet het) Kun je behalve met de psycholoog bijvoorbeeld ook met vrienden erover praten?
Jeetje, dan is het ook wel extra moeilijk allemaal als je zo weinig vergoed krijgt en zoveel financiële zorgen hebt. Je hoeft echt geen sorry te zeggen voor je "zeurpost" hoor, dat doen we hier allemaal wel eens, lucht lekker op en hier begrijpen mensen jequote:
Als jullie het goed vinden wil ik me ook aansluiten hier/meelezen. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat er mis is, maar dat het mis is is wel duidelijk voor me. Ik kamp nu een paar jaar met depressies/terugvallen/zelfdestructief gedrag in combinatie met ook praktische zorgen (financieel) en stress en ondanks dat ik nu dus wel praktische hulp heb en daar een oplossing voor komt lukt het me niet mezelf op de rit te krijgen. Ik spiegel het allemaal veel te rationeel voor bij maatschappelijk werk/psycholoog en dan ben ik bij wijze van in drie sessies weer de deur uit. En dat wil ik helemaal niet, want het gaat gewoon helemaal niet goed met mij. Ik slaap bijna niet, stel vrienden teleur, mezelf, rook veel te veel, heb mijn baan erdoor verkloot (voor mijn gevoel) en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
Heel veel sterkte ermee!Cafpow, wat rot dat je je zo slecht voelt en zoveel afwijzingen krijgt. Kan me goed voorstellen dat je het niet meer weet. En als je het dan niet bij je moeder kwijt kunt omdat ze het niet vanuit jouw perspectief kan zien is het ook extra lastig. Ik hoop voor je dat je snel weer wat in rustiger vaarwater komt en wat rust in je hoofd krijgt
Dat laatste is juist mijn grootste probleem. Ik heb naast mijn moeder niemand om te praten en met mijn moeder praten is onmogelijk. En vrienden heb ik niet.. en dat is juist een van mijn problemen.quote:Op vrijdag 15 april 2011 17:23 schreef eefje801 het volgende:
Jeetje wat rot dat je je zo voelt! Dat van geen rust vinden herken ik erg, zit er net iets over te lezen, over self - soothing, jezelf weer een beetje tot rust brengen, júist als een ander dat niet kan. Ik kan me voorstellen dat als de muren op je afkomen je het even niet meer weet. Je bent niet de enige hoor en er komt echt weer een lichtpuntje (gatver, cliché, ik weet het) Kun je behalve met de psycholoog bijvoorbeeld ook met vrienden erover praten?
@sylvana Dankjewel! inderdaad, gedane zaken nemen helaas geen keer. Heb ook wel veel pech gehad/mensen naar verloren maar ja ik ben eigenlijk nu weer een stapje verder dat ik inzie dat ik uit mijn isolement moet gaan komen ik hoop dat het zo blijft
@cafpow ah wat rot! Is het ook mogelijk om vaker je psycholoog te zien? Ik moet zeggen dat ik met de vrienden die ik heb het ook amper deel, zij kennen dat deel van mij eigenlijk niet goed, weten wel wat ervan.
Zou natuurlijk ook fijn voor je zijn om eens wat te ondernemen enzo, kan ik me goed voorstellen. Heb je wel eens een oproepje geplaatst op een forum als fok of viva?
@cafpow ah wat rot! Is het ook mogelijk om vaker je psycholoog te zien? Ik moet zeggen dat ik met de vrienden die ik heb het ook amper deel, zij kennen dat deel van mij eigenlijk niet goed, weten wel wat ervan.
Zou natuurlijk ook fijn voor je zijn om eens wat te ondernemen enzo, kan ik me goed voorstellen. Heb je wel eens een oproepje geplaatst op een forum als fok of viva?
Even over angsten; ik heb al een paar jaar angst om als bijrijder (geen rijbewijs) in de auto te zitten, nadat ik in een kettingbotsing zat met mijn ex. Daarna is het van kwaad tot erger geworden. Ik heb nu geen middelen om mijn rijbewijs te gaan halen maar vroeg me af of het zou helpen als ik eens een proefles neem? Om met mijn angst geconfronteerd te worden? Ik heb namelijk niet veel mensen om me heen met een auto om af en toe eens mee te rijden. Ik heb het met name op de snelweg als het druk is (daar was het ook gebeurd) Ik zie dan letterlijk voor me dat we gaan botsen met een vrachtauto die inhaalt of remt, heel naar..
In sociale situaties heb ik het vooral als ik echt "alleen" ergens binnen kom, op een feest ofzo. Vooral nu iedereen gesetteld is etc. Ik voel me ook vaak zo saai, vergeleken bij toen het nog goed met me ging. Toen had ik nog hobbies om over te vertellen, en niet te vergeten werk. Ben nog maar twee weken thuis maar voor deze baan langere tijd bij huis geweest. Ook is het heel raar maar ik ben nog steeds heel bang voor mensen aan de deur, ondanks dat er nou een regeling (schuldsanering) Elke keer als er een auto voor stopt schrik ik, zo stom.
In sociale situaties heb ik het vooral als ik echt "alleen" ergens binnen kom, op een feest ofzo. Vooral nu iedereen gesetteld is etc. Ik voel me ook vaak zo saai, vergeleken bij toen het nog goed met me ging. Toen had ik nog hobbies om over te vertellen, en niet te vergeten werk. Ben nog maar twee weken thuis maar voor deze baan langere tijd bij huis geweest. Ook is het heel raar maar ik ben nog steeds heel bang voor mensen aan de deur, ondanks dat er nou een regeling (schuldsanering) Elke keer als er een auto voor stopt schrik ik, zo stom.
eefje801 handig om het langzaam op te bouwen lijkt me. Eerst een heel klein stukje en dan steeds meer.
Maar als je je angst confronteert, en dus sterker bent dan die angst zelf ga je inzien dat je er boven kan staan.
Zelf heb ik twee jaar terug een ongeluk met de motor gehad en daarna reed ik niet echt niet met een fijn gevoel, maar naar verloop van tijd (en gewenning weer) ging dat wel over
Maar als je je angst confronteert, en dus sterker bent dan die angst zelf ga je inzien dat je er boven kan staan.
Zelf heb ik twee jaar terug een ongeluk met de motor gehad en daarna reed ik niet echt niet met een fijn gevoel, maar naar verloop van tijd (en gewenning weer) ging dat wel over
fan van Putin, Baudet, Jorge Lorenzo en Assad
@ cafpow: daar heb je dit soort sites toch voor, om lotgenoten/ vrienden te zoeken? Blijkbaar weten wij allemaal enigszins hoe het voelt, en dat kan natuurlijk vaak ook helpen... Mensen die je gewoon begrijpen en die je af en toe kunnen laten inzien dat er een moment komt waarop het beter voelt!
@ eefje: kan het me heel goed voorstellen! Er zijn hier wel therapien voor, geloof dat zoiets te maken heeft met een post traumatisch stress syndroom o.i.d. Ik heb zelf zoiets gehad en dat werkte echt super! (Op het moment zelf niet, je moet dan constant dat moment ' herbeleven' maar op een of andere manier werkte het wel! ) Dit werd ook gewoon vergoed terwijl ik echt de goedkoopste verzekering ooit heb
@ eefje: kan het me heel goed voorstellen! Er zijn hier wel therapien voor, geloof dat zoiets te maken heeft met een post traumatisch stress syndroom o.i.d. Ik heb zelf zoiets gehad en dat werkte echt super! (Op het moment zelf niet, je moet dan constant dat moment ' herbeleven' maar op een of andere manier werkte het wel! ) Dit werd ook gewoon vergoed terwijl ik echt de goedkoopste verzekering ooit heb
@Beach dat is inderdaad misschien wel beter, wat goed dat je door bent blijven rijden trouwens.
@Pugly bedankt voor de tip, ga ik ook even naar kijken!
@Pugly bedankt voor de tip, ga ik ook even naar kijken!
Ik ben in het verleden heel depressief geweest en ik had nooit gedacht dat mijn leven er nu zo uit zou zien!
Ik ben nog steeds kwetsbaar maar ik zie mijn zwaktes juist ook als mijn kracht Ik waardeer het leven meer en ben nu extra blij.
Ik ben nog steeds kwetsbaar maar ik zie mijn zwaktes juist ook als mijn kracht
Ik waardeer het leven meer en ben nu extra blij.
@ Eefje, net zoals sylvana zegt is handig om het rustig aan opte bouwen. En eventueel profesionele hulp inschakelen omdat zij weten hoe zij deze dingen moeten aanpakken zonder je over te belasten.
En jezelf ermee confronteren is wel positief, maar je moet er natuurlijk wel klaar voor zijn. En een proefles is denk ik wel goed, want een instructeur heeft extra pedalen en zal altijd wel ingrijpen indien nodig.
En vrienden heb ik niet, wel wat vage mensen die ik ken, maar die zijn zo vaag dat het eigenlijk vreemden zijn. En de ene vriend die ik heb die woont super ver weg(buitenland) maar die geven ook geen ruimte voor mijn verhaal en die hebben zoiets van je hebt niets te klagen, want ze zien alles economisch..en converteren het geld van hier naar hun eigen munt en dan ben je met 500 pero maand miljonair in hun ogen, dus ik rijg geen ruimte voor mijn "ei"
Voor de nieuwelingen hier, ik woon alleen met moeder in Nederland en heb verder helemaal niemand hier. En ik heb PDD-NOS, waardoor ik dus meer moeite heb met "sociabiliteit" en ik mij niet snel op mijn gemak voel in groepen. En over het algemeen meer moeite heb met bepaalde zaken, en snel stress.
En het vinden van begrip is gewoon het moeilijkste.
En het punt bij mij is dat ik een totaal andere manier van leven heb leren kennen in het buitenland die beter bij mij past en waar ik mij meer op mijn gemak voel.
En ik dus daarheen wil maar niet durf..en erover twijfel en dat is een grote problematiek nu, want daardoor staat mijn leven dus stil...
Maar lichtpunten zijn er ook, ik wil als ik in nederland blijf op mezelf gaan alleen, een bad/douche en keuken delen lijkt mij zo verschrikkelijk..dat ik het niet doe. En gezien de persoonlijke situatie hebben wij het er al 2x over gehad met de psycholoog om anders evt. naar begeleid wonen te kijken waar ze mij helpen met basisvaardigheden voor het zelfstandig wonen en tegelijk een eigen appartementje heb, in een huis vol met andere studenten en jongeren waardoor ik minder alleen ben
Maar het is nog even afwachten...
En het grootste problemen is dingen tijdelijk los te laten, ik heb de neiging om alles te proberen te controleren omdat ik veel moeite heb met veranderingen
En jezelf ermee confronteren is wel positief, maar je moet er natuurlijk wel klaar voor zijn. En een proefles is denk ik wel goed, want een instructeur heeft extra pedalen en zal altijd wel ingrijpen indien nodig.
Mijn psycholoog zie ik bewust wat minder, omdat het nu over het algemeen toch beter gaat dan ongeveer 1 jaar geleden, toen ik de deur niet uit zonder overstuur te raken.quote:
@cafpow ah wat rot! Is het ook mogelijk om vaker je psycholoog te zien? Ik moet zeggen dat ik met de vrienden die ik heb het ook amper deel, zij kennen dat deel van mij eigenlijk niet goed, weten wel wat ervan.
Zou natuurlijk ook fijn voor je zijn om eens wat te ondernemen enzo, kan ik me goed voorstellen. Heb je wel eens een oproepje geplaatst op een forum als fok of viva?
En vrienden heb ik niet, wel wat vage mensen die ik ken, maar die zijn zo vaag dat het eigenlijk vreemden zijn. En de ene vriend die ik heb die woont super ver weg(buitenland) maar die geven ook geen ruimte voor mijn verhaal en die hebben zoiets van je hebt niets te klagen, want ze zien alles economisch..en converteren het geld van hier naar hun eigen munt en dan ben je met 500 pero maand miljonair in hun ogen, dus ik rijg geen ruimte voor mijn "ei"
Tja, je hebt wel sites voor lotgenoten enzo, heb ik ook weleens geprobeerd maar ik voel me dan niet snel op mijn gemak.quote:
@ cafpow: daar heb je dit soort sites toch voor, om lotgenoten/ vrienden te zoeken? Blijkbaar weten wij allemaal enigszins hoe het voelt, en dat kan natuurlijk vaak ook helpen... Mensen die je gewoon begrijpen en die je af en toe kunnen laten inzien dat er een moment komt waarop het beter voelt!
Voor de nieuwelingen hier, ik woon alleen met moeder in Nederland en heb verder helemaal niemand hier. En ik heb PDD-NOS, waardoor ik dus meer moeite heb met "sociabiliteit" en ik mij niet snel op mijn gemak voel in groepen. En over het algemeen meer moeite heb met bepaalde zaken, en snel stress.
En het vinden van begrip is gewoon het moeilijkste.
En het punt bij mij is dat ik een totaal andere manier van leven heb leren kennen in het buitenland die beter bij mij past en waar ik mij meer op mijn gemak voel.
En ik dus daarheen wil maar niet durf..en erover twijfel en dat is een grote problematiek nu, want daardoor staat mijn leven dus stil...
Maar lichtpunten zijn er ook, ik wil als ik in nederland blijf op mezelf gaan alleen, een bad/douche en keuken delen lijkt mij zo verschrikkelijk..dat ik het niet doe. En gezien de persoonlijke situatie hebben wij het er al 2x over gehad met de psycholoog om anders evt. naar begeleid wonen te kijken waar ze mij helpen met basisvaardigheden voor het zelfstandig wonen en tegelijk een eigen appartementje heb, in een huis vol met andere studenten en jongeren waardoor ik minder alleen ben
Maar het is nog even afwachten...
En het grootste problemen is dingen tijdelijk los te laten, ik heb de neiging om alles te proberen te controleren omdat ik veel moeite heb met veranderingen
@vishnu Dat is heel positief om te horen, biedt perspectief! Ik dacht er vanmiddag nog over na wanneer ik ook weer voor het laatst me gelukkig voelde en vond een filmpje op de computer terug van vier jaar geleden. Zo lang ongeveer.. en besefte dat ik erg graag wil proberen om weer een beetje het meisje/de vrouw van toen te worden, of zoiets.
@cafpow Dat is een heel verhaal en ik kan het me goed voorstellen dat dat ook heel spannend is voor je. Wat is het verschil in het buitenland als ik vragen mag? Kan me dat namelijk wel indenken.
Je bent maar goed bezig dus! Dat is een hele stap en ook heel spannend natuurlijk. Wat ik wel herken in jouw verhaal is dat ik soms ook gewoon niet klik met de mensen om me heen, ze me verkeerd begrijpen. Terwijl ik dat zelf echt niet door heb, denk dat ik het goed doe/duidelijk ben. Dan zeggen ze: ik krijg geen hoogte van jou/je hebt twee gezichten. En dat vind ik echt zo rot :S
Dat van dat huis met andere studenten enzo klinkt goed! Ha ha ja die keuken delen en douche vond ik ook niks toen ik op kamers woonde. Ik had dan ook een kamergenote a la "Single white female"
Lijkt me inderdaad best pittig als je niet veel mensen hier nog hebt.
Ben ook bij mijn moeder opgegroeid, zij heeft een bipolaire stoornis dus daar ben ik zelf ook wel bang voor. Ben bij een psycholoog geweest die zij dat dat niet zo was maar depressief word ik wel en ik zie het meer als een "lachende depressie", dus verscholen achter een facade. Ik durf het niet te laten zien/denk dat het er niet mag zijn en dat is erg zwaar.
@cafpow Dat is een heel verhaal en ik kan het me goed voorstellen dat dat ook heel spannend is voor je. Wat is het verschil in het buitenland als ik vragen mag? Kan me dat namelijk wel indenken.
Je bent maar goed bezig dus! Dat is een hele stap en ook heel spannend natuurlijk. Wat ik wel herken in jouw verhaal is dat ik soms ook gewoon niet klik met de mensen om me heen, ze me verkeerd begrijpen. Terwijl ik dat zelf echt niet door heb, denk dat ik het goed doe/duidelijk ben. Dan zeggen ze: ik krijg geen hoogte van jou/je hebt twee gezichten. En dat vind ik echt zo rot :S
Dat van dat huis met andere studenten enzo klinkt goed! Ha ha ja die keuken delen en douche vond ik ook niks toen ik op kamers woonde. Ik had dan ook een kamergenote a la "Single white female"
Lijkt me inderdaad best pittig als je niet veel mensen hier nog hebt.
Ben ook bij mijn moeder opgegroeid, zij heeft een bipolaire stoornis dus daar ben ik zelf ook wel bang voor. Ben bij een psycholoog geweest die zij dat dat niet zo was maar depressief word ik wel en ik zie het meer als een "lachende depressie", dus verscholen achter een facade. Ik durf het niet te laten zien/denk dat het er niet mag zijn en dat is erg zwaar.
Tja, om het verhaal over het buitenland kort te houden wat zeer lastig is. Het is ten eerste een goepsleven, dus je leeft heel veel samen met familie enzo de hele dag. En ik mis vooral hoe ik me daar voel, druk, actief, en een mate van vrijheid die ik echt nooit heb meegemaakt, hoef nergens rekening mee te houden of met niemand. Maar het is niet te omschrijven voor mij.quote:
@vishnu Dat is heel positief om te horen, biedt perspectief! Ik dacht er vanmiddag nog over na wanneer ik ook weer voor het laatst me gelukkig voelde en vond een filmpje op de computer terug van vier jaar geleden. Zo lang ongeveer.. en besefte dat ik erg graag wil proberen om weer een beetje het meisje/de vrouw van toen te worden, of zoiets.
@cafpow Dat is een heel verhaal en ik kan het me goed voorstellen dat dat ook heel spannend is voor je. Wat is het verschil in het buitenland als ik vragen mag? Kan me dat namelijk wel indenken.
Je bent maar goed bezig dus! Dat is een hele stap en ook heel spannend natuurlijk. Wat ik wel herken in jouw verhaal is dat ik soms ook gewoon niet klik met de mensen om me heen, ze me verkeerd begrijpen. Terwijl ik dat zelf echt niet door heb, denk dat ik het goed doe/duidelijk ben. Dan zeggen ze: ik krijg geen hoogte van jou/je hebt twee gezichten. En dat vind ik echt zo rot :S
Dat van dat huis met andere studenten enzo klinkt goed! Ha ha ja die keuken delen en douche vond ik ook niks toen ik op kamers woonde. Ik had dan ook een kamergenote a la "Single white female"
Lijkt me inderdaad best pittig als je niet veel mensen hier nog hebt.
Ben ook bij mijn moeder opgegroeid, zij heeft een bipolaire stoornis dus daar ben ik zelf ook wel bang voor. Ben bij een psycholoog geweest die zij dat dat niet zo was maar depressief word ik wel en ik zie het meer als een "lachende depressie", dus verscholen achter een facade. Ik durf het niet te laten zien/denk dat het er niet mag zijn en dat is erg zwaar.
En hier heb ik het gevoel alsof ik mezelf telkens moet afremmen..en het tot 5/6 uur duren van de dag is een ramp voor mij, want daarna verveel ik me zo dood en dat zorgt voor somberheid. En ik ben te sociaal maar ik voel me heel moeilijk op mijn gemak..
Dat begeleid wonen lijkt me wel prettig, alleen hangt het er ook vanaf in welke mate de begeleiding is, want ik heb het pdd-nos maar kan mezelf prima redden en heb soms last van somberheid/depressie en stressmomente, maar eenmaal op mezelf valt de druk vanuit mijn ma weer weg.
Maar verder draait het momenteel om wel/niet vertrekken, en de beslissing wisselt per moment en dat zorgt voor veel onzekerheid waar ik dus niet goed tegenkan..
Ik heb zelf het vermoeden dat mijn ma, manisch depressief of bipolair ofzo is. En ik heb het idee dat mijn psycholoog zo'n vermoeden heeft.
En een groot probleem is dat ik mensen om me heen gelukkig zie, en met vrienden en met mensen op stap enz. En dan word ik behoorlijk jaloers en boos en heb de neiging om ze af te kraken.
Ik weet niet eens of dit het goede topic is maar toch wil ik het ergens neerzetten.
Het begon allemaal 2 jaar geleden toen mijn moeder borst kanker kreeg.
Ik was er helemaal kapot van toen we het nieuws hoorden maar gelukkig was er een behandeling voor haar mogelijk . Hierna is ze door de hele molen gegaan en is ze er gelukkig kankervrij uitgekomen.
Helaas werd er bij mijn vader op 22 Januari dit jaar leverkanker geconstateerd . Deze was zo ver gevorderd dat hij hoogstens nog 6 maanden te leven had. Helaas was hij 2 weken na de diagnose al overleden. (8 Februari ).
Ik heb geen idee waarom ik het hier post bij "vreemden" maar ik wil het zo graag kwijt .
Iedereen zegt dat het wel goed komt maar ik begin steeds meer te twijfelen in mezelf zeker nu het ook nog eens een keer slecht gaat op school .
Mijn Probleem : Angst om nog plezier te hebben .
Het begon allemaal 2 jaar geleden toen mijn moeder borst kanker kreeg.
Ik was er helemaal kapot van toen we het nieuws hoorden maar gelukkig was er een behandeling voor haar mogelijk . Hierna is ze door de hele molen gegaan en is ze er gelukkig kankervrij uitgekomen.
Helaas werd er bij mijn vader op 22 Januari dit jaar leverkanker geconstateerd . Deze was zo ver gevorderd dat hij hoogstens nog 6 maanden te leven had. Helaas was hij 2 weken na de diagnose al overleden. (8 Februari ).
Ik heb geen idee waarom ik het hier post bij "vreemden" maar ik wil het zo graag kwijt .
Iedereen zegt dat het wel goed komt maar ik begin steeds meer te twijfelen in mezelf zeker nu het ook nog eens een keer slecht gaat op school .
Mijn Probleem : Angst om nog plezier te hebben .
@hallie022 Wat ontzet rot allemaal, wat moeilijk voor je! Kan me heel goed voorstellen dat je daar angstig van wordt. Het blijft iets dat altijd bij je is en heel pijnlijk en ik kan het me alleen maar proberen voor te stellen hoe dat is. Maar ik denk wel dat de angst minder gaat worden en dat als de scherpe randjes er over een tijd vanaf zijn je weer een beetje plezier kunt hebben. Ik kan me voorstellen dat als het zo snel is gegaan met je vader je amper de tijd hebt gehad het te verwerken.
Gecondoleerd.quote:
Ik weet niet eens of dit het goede topic is maar toch wil ik het ergens neerzetten.
Het begon allemaal 2 jaar geleden toen mijn moeder borst kanker kreeg.
Ik was er helemaal kapot van toen we het nieuws hoorden maar gelukkig was er een behandeling voor haar mogelijk . Hierna is ze door de hele molen gegaan en is ze er gelukkig kankervrij uitgekomen.
Helaas werd er bij mijn vader op 22 Januari dit jaar leverkanker geconstateerd . Deze was zo ver gevorderd dat hij hoogstens nog 6 maanden te leven had. Helaas was hij 2 weken na de diagnose al overleden. (8 Februari ).
Ik heb geen idee waarom ik het hier post bij "vreemden" maar ik wil het zo graag kwijt .
Iedereen zegt dat het wel goed komt maar ik begin steeds meer te twijfelen in mezelf zeker nu het ook nog eens een keer slecht gaat op school .
Mijn Probleem : Angst om nog plezier te hebben .
Je zit middenin een rouwproces, dat kan bij de 1 stukken langer duren als bij de ander.
Dat wil nog niet zeggen dat er iets mis is, neem gewoon de tijd die jij ervoor nodig hebt.
Kan uit eigen ervaring zeggen dat er niks mis is met jezelf toe te staan je kut te voelen door het verlies van je vader, focus jezelf niet op dat je een probleem zou hebben of dat het weer goed moet komen, dat gebeurt toch vanzelf en je merkt het wel als het zover is.
Sterkte ermee
tja, dit komt vrij bekend voor. Je zit nu gewoon middenin het rouwproces, en bij de een duurt dit 1 week en bij ander meer dan 1 jaar.quote:
Ik weet niet eens of dit het goede topic is maar toch wil ik het ergens neerzetten.
Het begon allemaal 2 jaar geleden toen mijn moeder borst kanker kreeg.
Ik was er helemaal kapot van toen we het nieuws hoorden maar gelukkig was er een behandeling voor haar mogelijk . Hierna is ze door de hele molen gegaan en is ze er gelukkig kankervrij uitgekomen.
Helaas werd er bij mijn vader op 22 Januari dit jaar leverkanker geconstateerd . Deze was zo ver gevorderd dat hij hoogstens nog 6 maanden te leven had. Helaas was hij 2 weken na de diagnose al overleden. (8 Februari ).
Ik heb geen idee waarom ik het hier post bij "vreemden" maar ik wil het zo graag kwijt .
Iedereen zegt dat het wel goed komt maar ik begin steeds meer te twijfelen in mezelf zeker nu het ook nog eens een keer slecht gaat op school .
Mijn Probleem : Angst om nog plezier te hebben .
En het posten bij vreemden is vaak omdat je je dan minder kwetsbaar opstelt bij bekenden die zonder slechte bedoelingen je ermee kunnen kwetsen.
Heb je mensen waar je erover kan praten? Dat is heel belangerijk..ook al is het maar je huisdier
Ik heb zelf iets soortgelijks meegemaakt en ik was ook lang genoeg van slag, en uiteindelijk werd mijn manier van verwerken gedichtjes over die "persoon" te schrijven..tot ik niet meer wist wat te schrijven en ik er vanzelf over ophield.
En rouwen verloopt ook meestal in fases, met o.a. fases met woede, verdriet, machteloosheid, groot gemis, tot je je vanzelf erbij neerlegt
Maar heb je op school evt. nog mogelijkheid tot begeleiding van een decaan, mentor ofzo?
In ieder geval sterkte en gewoon doorzetten. Nu lijkt het wel of de wereld vergaat, maar dat gaat vanzelf minder worden, geloof me maar ik heb ooit een persoon verloren die als het ware een soort 2e moeder/oma was! En ik ben erbovenop gekomen.
Gun jezelf de tijd en ruimte om je emoties eruit te laten.
Bedankt voor jullie berichtjes .
Wat betreft dat praten gaat het eigenlijk een stuk moeilijker . Mijn moeder en ik zijn altijd heel stil tegen elkaar , we hebben een goede band hoor daar niet van. Maar over moeilijke dingen praten we (nog) niet. Wat betreft die fases is heel herkenbaar af en toe kan ik de hele wereld aan en een andere moment heb ik nergens zin in.
Op school heb ik inderdaad een begeleider maar de school weet niet zo goed hoe ze het moeten aanpakken. Het is bij mij op de opleiding nog niet vaak voorgekomen dat iemand zijn ouder is overleden.
Het is wat je zegt : ik denk dat ik gewoon tijd nodig heb.
Wat betreft dat praten gaat het eigenlijk een stuk moeilijker . Mijn moeder en ik zijn altijd heel stil tegen elkaar , we hebben een goede band hoor daar niet van. Maar over moeilijke dingen praten we (nog) niet. Wat betreft die fases is heel herkenbaar af en toe kan ik de hele wereld aan en een andere moment heb ik nergens zin in.
Op school heb ik inderdaad een begeleider maar de school weet niet zo goed hoe ze het moeten aanpakken. Het is bij mij op de opleiding nog niet vaak voorgekomen dat iemand zijn ouder is overleden.
Het is wat je zegt : ik denk dat ik gewoon tijd nodig heb.
Het is maar een idee, om eventueel naar je huisarts te gaan, en die kan evt. voor rouwbegeleiding zorgen, dat kan je mischien helpen, ook om gewoon de draad op te pakkenquote:
Bedankt voor jullie berichtjes .
Wat betreft dat praten gaat het eigenlijk een stuk moeilijker . Mijn moeder en ik zijn altijd heel stil tegen elkaar , we hebben een goede band hoor daar niet van. Maar over moeilijke dingen praten we (nog) niet. Wat betreft die fases is heel herkenbaar af en toe kan ik de hele wereld aan en een andere moment heb ik nergens zin in.
Op school heb ik inderdaad een begeleider maar de school weet niet zo goed hoe ze het moeten aanpakken. Het is bij mij op de opleiding nog niet vaak voorgekomen dat iemand zijn ouder is overleden.
Het is wat je zegt : ik denk dat ik gewoon tijd nodig heb.
Ik heb zelf ooit rouwwbegeleiding gehad, gewoon ergens waar ik in het begin 2x per week erover ging praten over de persoon die stierf, wat ik voelde, wat is miste enz. en dat werd gewoon afgebouwd, tot ik het zelf helemaal kon afronden. En je moet nu niet gelijk aan een psycholoog ofzo denken want bij was het via een of andere instantie voor jongeren.
vanuit mijn kant gisteren een gesprek met de psycholoog gehad, en jeetje wat maken die 45 minuten veel los bij mij. Na het gesprek met de psycholoog ben ik echt emotioneel een wrak en kan ik niks meer aan.
En ik merk wel dat ik vorige keer bij de psycholoog stukken losser was, alleen ik wilde iets zeggen maar kreeg het er op dat moment gewoon niet uit. Waarschijnlijk was ik er niet klaar voor.
Dus dat komt nog wel, maar verder zit op dit moment heel erg in een 2 strijd, en zolang ik aan andere dingen denk gaat het wel ok. Maar ik kan bijna nergens aan denken, en moet nog minimaal 8 weken afwachten
tot ik een antwoord en diep van binnen hoop ik op een nee. Want dan houdt het op en hoef ik zelf niet te kiezen. Maar ik verwacht dat het een ja wordt, en daar heb ik geen zin in, want dat betekend dat ik hetgene waar ik al 2/3 en op mindere intense manier al meer dan 6 jaar mee worstel, dan binnen 1,5 maand moet afronden en een keuze maken, en alleen al van het idee dat dat zal moeten schiet in de stress en komen angstfactoren naar boven...en raak ik helemaal overstuur en word ik onrustig en ik ben al onrustig
ga je gang, meng je ertussenquote:
bah, hier voel ik me momenteel zo slecht. Echt ongeloofelijk hoe contact met iemand die je gigantisch mist je zo slecht kan laten voelen..maar tegelijk zo goed..en dan krijg je het weer schommel ik weer de andere kant uit, van ik wil gaan..ik wil daar zijn. Wat eigenlijk is wat ik wil maar niet durf.
En hoe pak ik deze angst aan, want het is deels toch wel een realistische angst...maar ik kan me er niet overheen zetten. En aan de andere kant heb ik hier momenteel kansen, die ik niet wil verliezen...bleh...ik zit erdoorheen, moet maar gaan slapen denk ik
Heb jij over het algemeen verlatingsangst?quote:Op zondag 17 april 2011 00:45 schreef cafpow het volgende:
[..]
ga je gang, meng je ertussen
bah, hier voel ik me momenteel zo slecht. Echt ongeloofelijk hoe contact met iemand die je gigantisch mist je zo slecht kan laten voelen..maar tegelijk zo goed..en dan krijg je het weer schommel ik weer de andere kant uit, van ik wil gaan..ik wil daar zijn. Wat eigenlijk is wat ik wil maar niet durf.
En hoe pak ik deze angst aan, want het is deels toch wel een realistische angst...maar ik kan me er niet overheen zetten. En aan de andere kant heb ik hier momenteel kansen, die ik niet wil verliezen...bleh...ik zit erdoorheen, moet maar gaan slapen denk ik
nee, voor zover ik weet verlatingsangst niet. Maar een soort van, mede door de PDD-NOS weet ik vriendschappen en kennisen niet altijd even goed te behouden en verwaterd het vrij snel, omdat ik vaak zoiets heb van ik heb niks te zeggen of te bespreken met die persoon.quote:
[..]
Heb jij over het algemeen verlatingsangst?
En het enige wat ik eigenlijk heb is de familie, maar die heb ik wel en niet tegelijk, aangezien ze in het buitenland zitten, en ik ze toch heel erg mis, omdat ik met bepaalde een zeer hechte band heb en er nu vrijwel geen contact meer is...wat ik toch heel erg mis.
En verlatingsangst, tja, ik denk van niet..maar tegelijk een beetje...vrij vaag...ik zou het eerder een soort van "sociaal patroon angst" noemen ofzo
ik zit in een depressie, ben ik hier dan in het juiste topic?
There you go day and night, Up in the clouds flying so high. You see things that make your big heart sing, Like flowers, trees and pretty things. Dream on dreamer and might life get in your way... release yourself and fly away
