Depressie & Angst #6

Hier wordt alles mij even teveel.
Het zoeken naar tijdelijk werk tot ergens in juli en/of augustus en alleen maar afwijzingen tegekomen, het afwachten op antwoord van het DUO.
En ik heb totaal geen rust en ook gedachten stoppen niet, ik zou zo graag een aan uit switch willen hebben ervoor.
Ook voel ik me gewoon zo slecht, doordat ik mezelf wel bezig probeer te houden maar dit zeer lastig is als je niks hebt om je mee bezig te houden.

En ik weet het gewoon niet meer. Ik wil niet meer willen wat ik wil, maar ik kan gewoon niet stoppen met het te willen. Het is net een soort obsessie.
En ik wil me gewoon weer op mijn gemakt voelen hier, net zoals toen ik klein was...maar sinds vlak voor de puberteit voelde ik me gewoon niet meer thuis..en ik weet echt niet meer wat te doen eraan.
En ik ga nu regelmatig, ongeveer 2x per maand naar de psycholoog en die helpt mij wel doordat ik daar mijn ei kwijt kan, maar daarna loop ik dagen helemaal van streek..
en alles helpt maar tijdelijk.

Maar ondertussen voel ik me net als een ping-pong bal die heen en weer gaat, en niet ophoudt.
En om verder te kunnen met mijn leven moet die ping-pong bal toch ooit ophouden met heen en weer te gaan.

En thuis kan ik ook al niks kwijt, omdat mijn moeder alles zo simpel ziet en alleen van uithaar eigen perspectief, en mijn perspectief kan ze niet zien en snapt ze ook niet hoe ik het haar uitleg.

En ondertussen zou gewoon een eind aan alles willen maken omdat ik het niet meer uithou, ik weet niet meer wat te doen. Maar ik kan geen eind eraan maken.
Een van de belangerijkste dingen in mijn leven is hetgeen wat mij het meeste pijn doet, maar zonder dat kan ik ook niet leven
maar om met dat te kunnen moet ik een keuze maken waar ik niet compleet achtersta..maar om de andere kant van die keuze te nemen daar sta ik ook niet achter

Ik heb soms echt het idee dat het doel van mijn leven, het depressief zijn en het voelen van die ontiegelijke pijn is

quote:

Op vrijdag 15 april 2011 17:23 schreef eefje801 het volgende:
Jeetje wat rot dat je je zo voelt! Dat van geen rust vinden herken ik erg, zit er net iets over te lezen, over self - soothing, jezelf weer een beetje tot rust brengen, júist als een ander dat niet kan. Ik kan me voorstellen dat als de muren op je afkomen je het even niet meer weet. Je bent niet de enige hoor en er komt echt weer een lichtpuntje (gatver, cliché, ik weet het) Kun je behalve met de psycholoog bijvoorbeeld ook met vrienden erover praten?

Dat laatste is juist mijn grootste probleem. Ik heb naast mijn moeder niemand om te praten en met mijn moeder praten is onmogelijk. En vrienden heb ik niet.. en dat is juist een van mijn problemen.

@ Eefje, net zoals sylvana zegt is handig om het rustig aan opte bouwen. En eventueel profesionele hulp inschakelen omdat zij weten hoe zij deze dingen moeten aanpakken zonder je over te belasten.
En jezelf ermee confronteren is wel positief, maar je moet er natuurlijk wel klaar voor zijn. En een proefles is denk ik wel goed, want een instructeur heeft extra pedalen en zal altijd wel ingrijpen indien nodig.

quote:

Op vrijdag 15 april 2011 18:29 schreef eefje801 het volgende:
@cafpow ah wat rot! Is het ook mogelijk om vaker je psycholoog te zien? Ik moet zeggen dat ik met de vrienden die ik heb het ook amper deel, zij kennen dat deel van mij eigenlijk niet goed, weten wel wat ervan.
Zou natuurlijk ook fijn voor je zijn om eens wat te ondernemen enzo, kan ik me goed voorstellen. Heb je wel eens een oproepje geplaatst op een forum als fok of viva?

Mijn psycholoog zie ik bewust wat minder, omdat het nu over het algemeen toch beter gaat dan ongeveer 1 jaar geleden, toen ik de deur niet uit zonder overstuur te raken.
En vrienden heb ik niet, wel wat vage mensen die ik ken, maar die zijn zo vaag dat het eigenlijk vreemden zijn. En de ene vriend die ik heb die woont super ver weg(buitenland) maar die geven ook geen ruimte voor mijn verhaal en die hebben zoiets van je hebt niets te klagen, want ze zien alles economisch..en converteren het geld van hier naar hun eigen munt en dan ben je met 500 pero maand miljonair in hun ogen, dus ik rijg geen ruimte voor mijn "ei"

quote:

Op vrijdag 15 april 2011 20:01 schreef Pugly het volgende:
@ cafpow: daar heb je dit soort sites toch voor, om lotgenoten/ vrienden te zoeken? Blijkbaar weten wij allemaal enigszins hoe het voelt, en dat kan natuurlijk vaak ook helpen... Mensen die je gewoon begrijpen en die je af en toe kunnen laten inzien dat er een moment komt waarop het beter voelt!

Tja, je hebt wel sites voor lotgenoten enzo, heb ik ook weleens geprobeerd maar ik voel me dan niet snel op mijn gemak.
Voor de nieuwelingen hier, ik woon alleen met moeder in Nederland en heb verder helemaal niemand hier. En ik heb PDD-NOS, waardoor ik dus meer moeite heb met "sociabiliteit" en ik mij niet snel op mijn gemak voel in groepen. En over het algemeen meer moeite heb met bepaalde zaken, en snel stress.
En het vinden van begrip is gewoon het moeilijkste.
En het punt bij mij is dat ik een totaal andere manier van leven heb leren kennen in het buitenland die beter bij mij past en waar ik mij meer op mijn gemak voel.
En ik dus daarheen wil maar niet durf..en erover twijfel en dat is een grote problematiek nu, want daardoor staat mijn leven dus stil...

Maar lichtpunten zijn er ook, ik wil als ik in nederland blijf op mezelf gaan alleen, een bad/douche en keuken delen lijkt mij zo verschrikkelijk..dat ik het niet doe. En gezien de persoonlijke situatie hebben wij het er al 2x over gehad met de psycholoog om anders evt. naar begeleid wonen te kijken waar ze mij helpen met basisvaardigheden voor het zelfstandig wonen en tegelijk een eigen appartementje heb, in een huis vol met andere studenten en jongeren waardoor ik minder alleen ben
Maar het is nog even afwachten...

En het grootste problemen is dingen tijdelijk los te laten, ik heb de neiging om alles te proberen te controleren omdat ik veel moeite heb met veranderingen

quote:

Op vrijdag 15 april 2011 20:31 schreef eefje801 het volgende:
@vishnu Dat is heel positief om te horen, biedt perspectief! Ik dacht er vanmiddag nog over na wanneer ik ook weer voor het laatst me gelukkig voelde en vond een filmpje op de computer terug van vier jaar geleden. Zo lang ongeveer.. en besefte dat ik erg graag wil proberen om weer een beetje het meisje/de vrouw van toen te worden, of zoiets.

@cafpow Dat is een heel verhaal en ik kan het me goed voorstellen dat dat ook heel spannend is voor je. Wat is het verschil in het buitenland als ik vragen mag? Kan me dat namelijk wel indenken.
Je bent maar goed bezig dus! Dat is een hele stap en ook heel spannend natuurlijk. Wat ik wel herken in jouw verhaal is dat ik soms ook gewoon niet klik met de mensen om me heen, ze me verkeerd begrijpen. Terwijl ik dat zelf echt niet door heb, denk dat ik het goed doe/duidelijk ben. Dan zeggen ze: ik krijg geen hoogte van jou/je hebt twee gezichten. En dat vind ik echt zo rot :S
Dat van dat huis met andere studenten enzo klinkt goed! Ha ha ja die keuken delen en douche vond ik ook niks toen ik op kamers woonde. Ik had dan ook een kamergenote a la "Single white female"
Lijkt me inderdaad best pittig als je niet veel mensen hier nog hebt.

Ben ook bij mijn moeder opgegroeid, zij heeft een bipolaire stoornis dus daar ben ik zelf ook wel bang voor. Ben bij een psycholoog geweest die zij dat dat niet zo was maar depressief word ik wel en ik zie het meer als een "lachende depressie", dus verscholen achter een facade. Ik durf het niet te laten zien/denk dat het er niet mag zijn en dat is erg zwaar.

Tja, om het verhaal over het buitenland kort te houden wat zeer lastig is. Het is ten eerste een goepsleven, dus je leeft heel veel samen met familie enzo de hele dag. En ik mis vooral hoe ik me daar voel, druk, actief, en een mate van vrijheid die ik echt nooit heb meegemaakt, hoef nergens rekening mee te houden of met niemand. Maar het is niet te omschrijven voor mij.
En hier heb ik het gevoel alsof ik mezelf telkens moet afremmen..en het tot 5/6 uur duren van de dag is een ramp voor mij, want daarna verveel ik me zo dood en dat zorgt voor somberheid. En ik ben te sociaal maar ik voel me heel moeilijk op mijn gemak..

Dat begeleid wonen lijkt me wel prettig, alleen hangt het er ook vanaf in welke mate de begeleiding is, want ik heb het pdd-nos maar kan mezelf prima redden en heb soms last van somberheid/depressie en stressmomente, maar eenmaal op mezelf valt de druk vanuit mijn ma weer weg.

Maar verder draait het momenteel om wel/niet vertrekken, en de beslissing wisselt per moment en dat zorgt voor veel onzekerheid waar ik dus niet goed tegenkan..

Ik heb zelf het vermoeden dat mijn ma, manisch depressief of bipolair ofzo is. En ik heb het idee dat mijn psycholoog zo'n vermoeden heeft.

En een groot probleem is dat ik mensen om me heen gelukkig zie, en met vrienden en met mensen op stap enz. En dan word ik behoorlijk jaloers en boos en heb de neiging om ze af te kraken.

quote:

Op zaterdag 16 april 2011 00:28 schreef hallie022 het volgende:
Ik weet niet eens of dit het goede topic is maar toch wil ik het ergens neerzetten.

Het begon allemaal 2 jaar geleden toen mijn moeder borst kanker kreeg.
Ik was er helemaal kapot van toen we het nieuws hoorden maar gelukkig was er een behandeling voor haar mogelijk . Hierna is ze door de hele molen gegaan en is ze er gelukkig kankervrij uitgekomen.

Helaas werd er bij mijn vader op 22 Januari dit jaar leverkanker geconstateerd . Deze was zo ver gevorderd dat hij hoogstens nog 6 maanden te leven had. Helaas was hij 2 weken na de diagnose al overleden. (8 Februari ).

Ik heb geen idee waarom ik het hier post bij "vreemden" maar ik wil het zo graag kwijt .
Iedereen zegt dat het wel goed komt maar ik begin steeds meer te twijfelen in mezelf zeker nu het ook nog eens een keer slecht gaat op school .

Mijn Probleem : Angst om nog plezier te hebben .

tja, dit komt vrij bekend voor. Je zit nu gewoon middenin het rouwproces, en bij de een duurt dit 1 week en bij ander meer dan 1 jaar.
En het posten bij vreemden is vaak omdat je je dan minder kwetsbaar opstelt bij bekenden die zonder slechte bedoelingen je ermee kunnen kwetsen.
Heb je mensen waar je erover kan praten? Dat is heel belangerijk..ook al is het maar je huisdier
Ik heb zelf iets soortgelijks meegemaakt en ik was ook lang genoeg van slag, en uiteindelijk werd mijn manier van verwerken gedichtjes over die "persoon" te schrijven..tot ik niet meer wist wat te schrijven en ik er vanzelf over ophield.
En rouwen verloopt ook meestal in fases, met o.a. fases met woede, verdriet, machteloosheid, groot gemis, tot je je vanzelf erbij neerlegt

Maar heb je op school evt. nog mogelijkheid tot begeleiding van een decaan, mentor ofzo?

In ieder geval sterkte en gewoon doorzetten. Nu lijkt het wel of de wereld vergaat, maar dat gaat vanzelf minder worden, geloof me maar ik heb ooit een persoon verloren die als het ware een soort 2e moeder/oma was! En ik ben erbovenop gekomen.
Gun jezelf de tijd en ruimte om je emoties eruit te laten.

quote:

Op zaterdag 16 april 2011 16:39 schreef hallie022 het volgende:
Bedankt voor jullie berichtjes .

Wat betreft dat praten gaat het eigenlijk een stuk moeilijker . Mijn moeder en ik zijn altijd heel stil tegen elkaar , we hebben een goede band hoor daar niet van. Maar over moeilijke dingen praten we (nog) niet. Wat betreft die fases is heel herkenbaar af en toe kan ik de hele wereld aan en een andere moment heb ik nergens zin in.

Op school heb ik inderdaad een begeleider maar de school weet niet zo goed hoe ze het moeten aanpakken. Het is bij mij op de opleiding nog niet vaak voorgekomen dat iemand zijn ouder is overleden.

Het is wat je zegt : ik denk dat ik gewoon tijd nodig heb.

Het is maar een idee, om eventueel naar je huisarts te gaan, en die kan evt. voor rouwbegeleiding zorgen, dat kan je mischien helpen, ook om gewoon de draad op te pakken
Ik heb zelf ooit rouwwbegeleiding gehad, gewoon ergens waar ik in het begin 2x per week erover ging praten over de persoon die stierf, wat ik voelde, wat is miste enz. en dat werd gewoon afgebouwd, tot ik het zelf helemaal kon afronden. En je moet nu niet gelijk aan een psycholoog ofzo denken want bij was het via een of andere instantie voor jongeren.

vanuit mijn kant gisteren een gesprek met de psycholoog gehad, en jeetje wat maken die 45 minuten veel los bij mij. Na het gesprek met de psycholoog ben ik echt emotioneel een wrak en kan ik niks meer aan.
En ik merk wel dat ik vorige keer bij de psycholoog stukken losser was, alleen ik wilde iets zeggen maar kreeg het er op dat moment gewoon niet uit. Waarschijnlijk was ik er niet klaar voor.
Dus dat komt nog wel, maar verder zit op dit moment heel erg in een 2 strijd, en zolang ik aan andere dingen denk gaat het wel ok. Maar ik kan bijna nergens aan denken, en moet nog minimaal 8 weken afwachten tot ik een antwoord en diep van binnen hoop ik op een nee. Want dan houdt het op en hoef ik zelf niet te kiezen. Maar ik verwacht dat het een ja wordt, en daar heb ik geen zin in, want dat betekend dat ik hetgene waar ik al 2/3 en op mindere intense manier al meer dan 6 jaar mee worstel, dan binnen 1,5 maand moet afronden en een keuze maken, en alleen al van het idee dat dat zal moeten schiet in de stress en komen angstfactoren naar boven...en raak ik helemaal overstuur en word ik onrustig en ik ben al onrustig

quote:

Op zaterdag 16 april 2011 19:11 schreef Life2.0 het volgende:
Ik doe even mee..

ga je gang, meng je ertussen

bah, hier voel ik me momenteel zo slecht. Echt ongeloofelijk hoe contact met iemand die je gigantisch mist je zo slecht kan laten voelen..maar tegelijk zo goed..en dan krijg je het weer schommel ik weer de andere kant uit, van ik wil gaan..ik wil daar zijn. Wat eigenlijk is wat ik wil maar niet durf.

En hoe pak ik deze angst aan, want het is deels toch wel een realistische angst...maar ik kan me er niet overheen zetten. En aan de andere kant heb ik hier momenteel kansen, die ik niet wil verliezen...bleh...ik zit erdoorheen, moet maar gaan slapen denk ik

quote:

Op zondag 17 april 2011 00:47 schreef Ausputzert het volgende:

[..]

Heb jij over het algemeen verlatingsangst?

nee, voor zover ik weet verlatingsangst niet. Maar een soort van, mede door de PDD-NOS weet ik vriendschappen en kennisen niet altijd even goed te behouden en verwaterd het vrij snel, omdat ik vaak zoiets heb van ik heb niks te zeggen of te bespreken met die persoon.
En het enige wat ik eigenlijk heb is de familie, maar die heb ik wel en niet tegelijk, aangezien ze in het buitenland zitten, en ik ze toch heel erg mis, omdat ik met bepaalde een zeer hechte band heb en er nu vrijwel geen contact meer is...wat ik toch heel erg mis.

En verlatingsangst, tja, ik denk van niet..maar tegelijk een beetje...vrij vaag...ik zou het eerder een soort van "sociaal patroon angst" noemen ofzo