R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Dit is voor mij erg herkenbaar, dat ik nadat een poosje alles gewoon even 'gaat' en ik dat opmerk dat een deel van mij daarvan schrikt, in de zin van ''owjee het ging net gewoon ff lekker, dat ben ik niet gewend!!'' en dan komt de angst en spanning terug, want dat is wel bekend.quote:Op zondag 10 april 2011 17:59 schreef cafpow het volgende:
he godver, het ging net zo goed vandaag. Lekker actief bezig geweest wat klussen thuis en morgen de rest. En dan zit ik weer en gaat het echt helemaal mis
Achterliggend is bij mij dan de diepere overtuiging dat het er voor mij niet in zou zitten om het leuk te kunnen hebben en daar leef ik al erg lang naar, daarvan afwijken zorgt voor angst om het een zo'n onbekend iets is, in zekere zin is die angst en spanning reactie daarop iets postiefs; ik ben even anders bezig geweest dan ik gewend ben, verwachten dat dit zonder horten en stoten gaat is nog niet realistisch maar geeft wel aan dat ik de goeie kant op ga.
Weet niet in hoeverre dit voor jou op gaat of dat je überhaupt iets hebt aan deze reply maar omdat het zo herkenbaar was plaats ik em maar gewoon
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Je zorgen maken is eigenlijk een poging to zekerheid bij elkaar denken, gevoel van controle hebben, en dat steeds maar herhalend. Een psycholoog moet je daar zeker mee kunnen helpen, een tijd aangeven voor wanneer je ervan af bent is niet echt te voorspellen en of je medicijnen neemt bepaal je zelfquote:
Ik maak me vooral veel zorgen. Dat heb ik altijd al gehad, ik weet ook niet echt waar het vandaan komt, maar ik vind het wel vervelend. Het is echt vermindering van de kwaliteit van je leven als je je constant zorgen maakt, terwijl het je geen fuck oplevert. Ik wil er dan ook eigenlijk gewoon mee stoppen, maar dat valt nogal tegen als de omstandigheden niet bepaald meewerken.
Ik kan er ook wel mee omgaan, maar vind het wel bijzonder vervelend om telkens zoveel energie aan dat gepeins verloren te laten gaan. Ik wil gewoon kiezen voor om me niet de hele dag zorgen te hoeven maken.
Is dit iets wat je met een spycholoog zou kunnen bespreken? En werkt zoiets dan goed of ben je na een half jaar nog geen steek opgeschoten? Of stopt hij je vol medicijnen?
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Zou zeker op zoek gaan naar passende hulpquote:
Ik heb een jaar geleden heel veel paniekaanvallen gehad, was ontzettend druk in mijn hoofd en nu heb ik de laatste weken weer het gevoel alsof ik niet kan ademen en elk moment onwel kan worden. Slik geen medicatie en heb geen hulp, wel met een depressie gekampt maar zie mijzelf niet echt als een depressief persoon meer. Wel wil ik van dat benauwde gevoel af en de angst onwel te worden. Ik durf soms mijn huis niet meer uit namelijk. Iemand tips?
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Ik zou een afspraak met je huisarts maken en dan kan hij/zij je doorverwijzen naar tweedelijns hulp. Sterkte ermee, een angststoornis is echt niet fijnquote:
Ik heb een jaar geleden heel veel paniekaanvallen gehad, was ontzettend druk in mijn hoofd en nu heb ik de laatste weken weer het gevoel alsof ik niet kan ademen en elk moment onwel kan worden. Slik geen medicatie en heb geen hulp, wel met een depressie gekampt maar zie mijzelf niet echt als een depressief persoon meer. Wel wil ik van dat benauwde gevoel af en de angst onwel te worden. Ik durf soms mijn huis niet meer uit namelijk. Iemand tips?
Vervelend dat je je zoveel zorgen maakt! Dit is zeker iets wat je met een psycholoog kunt bespreken. Hij/zij zal je waarschijnlijk door middel van cognitieve therapie proberen te leren hoe je je gedachten kunt veranderen en je minder zorgen kunt maken. Ik heb dit zelf ook en bij de psycholoog bespreken we elke keer situaties waarin ik me veel zorgen maakte/angst had. Dan kijken we welke gevoelens ik had, welke gedachten en wat mijn gedrag was. Daarna proberen we de gedachten (vaak irrationele gedachten) uit te dagen en om te zetten naar rationele gedachten. Of je medicijnen moet slikken beslis je helemaal zelf. Ik heb me er bijvoorbeeld 6 jaar tegen verzet, maar slik sinds december toch antidepressiva en ben er nu hartstikke blij mee, want het heeft me wel het zetje gegeven om te herstellen van mijn depressie.quote:
Ik maak me vooral veel zorgen. Dat heb ik altijd al gehad, ik weet ook niet echt waar het vandaan komt, maar ik vind het wel vervelend. Het is echt vermindering van de kwaliteit van je leven als je je constant zorgen maakt, terwijl het je geen fuck oplevert. Ik wil er dan ook eigenlijk gewoon mee stoppen, maar dat valt nogal tegen als de omstandigheden niet bepaald meewerken.
Ik kan er ook wel mee omgaan, maar vind het wel bijzonder vervelend om telkens zoveel energie aan dat gepeins verloren te laten gaan. Ik wil gewoon kiezen voor om me niet de hele dag zorgen te hoeven maken.
Is dit iets wat je met een spycholoog zou kunnen bespreken? En werkt zoiets dan goed of ben je na een half jaar nog geen steek opgeschoten? Of stopt hij je vol medicijnen?
Bij mij is het probleem alleen zo dat ik dat rationaliseren niet tijdens de situatie zelf al kan, omdat ik dan te in paniek bent. Bij mij lukt dat gedachten omzetten dus pas achteraf, als het eigenlijk al te laat is. Dat was vandaag dus ook het geval bij mij.
Ik zou deze week een snuffelstage doen van 2 dagen om te kijken hoe het er daar aan toe gaat. Ik heb vorige maand kennisgemaakt en was hartstikke gezellig. Heb vanochtend eerst een nachtmerrie gehad over mijn vorige stage waar ik opeens weg moest en toen ik wakker werd zo'n paniekaanval gehad dat ik met een smoesje (mn vriend heeft me aangestoken en ben ook ziek) heb afgebeld
Baal er echt ontzettend van, maar ga het over een paar weken gewoon nog een keer proberen op een vrijdag, als ik niet naar school hoef. Want het lijkt me echt heel erg leuk, maar na die paniekaanval durfde ik echt niet vandaag. Terwijl het alleen maar een snuffelstage is en ik zelf helemaal niks hoef te doen... Achteraf kan ik die irrationele angstgedachten dus best uitdagen en omzetten naar rationele gedachten ( ik vind het wel leuk, kennismakingsgesprek ging goed, ik hoef alleen maar te kijken en zelf niks te doen etc)
Maar baal er echt zo van he, ben ik hersteld van mn depressie, maar door die stomme angststoornis blijf ik toch in dit soort situaties komen
[ Bericht 16% gewijzigd door _Hestia_ op 11-04-2011 10:38:35 ]
Hoe gaan jullie er trouwens mee om als het leven constant op je inbeukt? Alles echt alles tegenzit? Als je keer op keer klappen krijgt van het leven?
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
Uhm, depressief worden en maandenlang in bed blijven liggen?quote:
Hoe gaan jullie er trouwens mee om als het leven constant op je inbeukt? Alles echt alles tegenzit? Als je keer op keer klappen krijgt van het leven?
Het lijkt wel of je dan minder klappen krijgt ja.quote:
[..]
Uhm, depressief worden en maandenlang in bed blijven liggen?
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
het lijkt er wel op. wat ik doe als alles te zwaar word ik ga meer slapen en ga me meer opsluiten en isoleren va allesquote:
[..]
Het lijkt wel of je dan minder klappen krijgt ja.
Het lullige is ook dat wat ik ook probeer, niets lijkt te werken in mijn situatie. Wat ook doe, het mislukt toch weer. En ik kom er altijd slechter uit dan eerst. Het erge is dat ik ook een dalende lijn zie in mijn situatie met geen uitzicht op verbetering.
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
Ik vraag me eigenlijk af of ik wel depressief was of gewoon ambitie mis. Ik vind het prima als het leven rustig aan verdergaat zonder dat ik iets meer wil ofzo dan dat ik heb. Het zijn vooral anderen die zich constant afvragen wanneer je eens iets gaat doen met je leven.
Strikt genomen kan je er dan toch ook een eind aan maken? Niet dat ik zeg dat je dat moet doen, verre van, maar als er toch niets meer in je leven de moeite waard is, je totaal geen zin in het leven hebt, je er alleen maar bent om rekeningen te betalen zodat anderen rijker worden, wat blijft er dan nog over? Wat is de er de lol van om elke dag een kutleven te hebben.quote:
[..]
het lijkt er wel op. wat ik doe als alles te zwaar word ik ga meer slapen en ga me meer opsluiten en isoleren va alles
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
tja, een eind eraan maken kan inderdaad. Maar mij helpt het om mij een paar dagen totaal af te sluiten en te isoleren, dan heb ik een paar dagen geen tegenslagen en kan ik gewoon keihard huilen/gillen/schreeuwen en mezelf even tot rust laten komen.quote:
[..]
Strikt genomen kan je er dan toch ook een eind aan maken? Niet dat ik zeg dat je dat moet doen, verre van, maar als er toch niets meer in je leven de moeite waard is, je totaal geen zin in het leven hebt, je er alleen maar bent om rekeningen te betalen zodat anderen rijker worden, wat blijft er dan nog over? Wat is de er de lol van om elke dag een kutleven te hebben.
Waardoor ik er later weer tegen in kan
En het punt is is juist dat ik bijvoorbeeld plezier heb in het leven, het thuiszitten en werken minder. Maar het de stad ingaan, de fiets pakken, geld uitgeven
enzo dat zijn dingen die ik toch met plezier doe en me vermaken dus dat maakt het al de moeite waard.En tja, hoe klote of kut mijn leven ook kan zijn in de toekomst alleen al het feit een ticket te kunnen kopen om familie op te zoeken is al de moeite waard voor mij
.quote:
Nee joh gekkie dat slapen is maar een tijdelijke toevlucht.
Precies, dat slapen doe ik zolang ik het even niet aankan en rust nodig heb, bijvoorbeeld nu slaap ik gemiddels 10-12 uur per dag, omdat ik dat nodig heb en dat met wat geluk de momenten zijn waarop ik echt even van de wereld ben en meestal rust heb(niet altijd want er is nog altijd het irritante fenomeen dromen
)
Dat zou je idd kunnen doen, alleen dat slapen is maar een tijdelijke vlucht. Een paar maanden geleden zag ik het ook helemaal niet meer zitten, maar nu ik klaar ben met mijn therapie en AD slik gaat het weer een stuk beter. Ik zit weer lekker in mn vel, heb ik weer plezier in het leven etc. Een depressie duurt niet je hele leven meestal. Maar als je er midden in zit lijkt het wel alsof je er nooit meer uitkomt. Maar dat is gelukkig niet waarquote:
[..]
Strikt genomen kan je er dan toch ook een eind aan maken? Niet dat ik zeg dat je dat moet doen, verre van, maar als er toch niets meer in je leven de moeite waard is, je totaal geen zin in het leven hebt, je er alleen maar bent om rekeningen te betalen zodat anderen rijker worden, wat blijft er dan nog over? Wat is de er de lol van om elke dag een kutleven te hebben.
Tijdens therapie was er een jongen die verder dan mij was, al weer een ritme had, weer naar school ging etc. Dat zag ik mezelf toen echt nog niet doen, dacht echt niet dat ik dat ook weer kon bereiken. En nu een paar maanden later ben ik net zo en keek de rest van de groep zo tegen mij aan als ik tegen die jongen aankeek.
Wat is het frustrerend zeg als je met de week steeds meer begint te merken dat je steeds minder van jezelf herkent in de persoon die je op het moment bent.
Ik heb gewoon geen zin meer om iets te doen, vergeet van alles, ben er niet bij en juist op de dagen dat ik leuke dingen doe wordt het gevoel alleen maar erger.
Juist omdat de dag erna veel minder is, het glas is hier dus overduidelijk halfleeg en ik heb geen flauw idee hoe ik mezelf weer omtover naar die vrolijke jongen die ik altijd geweest ben.
Tot m'n 24ste heb ik nooit stilgestaan bij de problemen die op ons pad kwamen en dat waren er nogal wat en met de nodige impact maar ik zat er niet mee en bekeek alles positief, keek naar wat ik wel had en wat ik nog kon maar in het voorjaar van 2008 lag m'n vriendin van de ene op de andere dag ineens dood in een ziekenhuisbed en de eerste weken waren echt een hel, om op te staan, om iets te doen uberhaupt, studie afgekapt, werk gestopt en na een maand of 2 ben ik de draad maar weer op gaan pakken, soms met wat terugslagen (drank, drugs, verkeerde beslissingen) en de nodige one-night-stands (waarom? geen flauw idee) en uiteindelijk had binnen enkele maanden weer een andere vriendin die op dat moment ook echt voelde als een tijdelijke vervanging maar waar ik ondertussen nog steeds mee samen ben.
Het leek allemaal wel goed te gaan, af en toe eens zo'n momentje dat je instort maar he, dat leek me logisch en verder ging het eigenlijk wel zolang ik er maar niet aan dacht.
Maar met de maanden en jaren merk ik gewoon dat ik eigenlijk in niets meer ben wat ik voorheen altijd was, impulsief, vrolijk, opgewekt, extravert, druk.
Ja, ik lijk voor vrienden en mijn omgeving nog steeds diezelfde jongen omdat ik steeds hetzelfde kunstje maar herhaal als zij er zijn en ondertussen voel ik me gewoon kut, wil ik erover praten, maar heb ik tegelijkertijd het gevoel dat ik me er alleen maar rotter door ga voelen en wil ik gewoon leuke dingen doen.
Maar het wil maar niet lukken, de draad oppakken en er weer wat van maken, ik denk dat er iets geknapt is van binnen waardoor ik beetje bij beetje steeds minder mezelf ben geworden en ik heb van die momenten dat ik denk, waar doe ik het allemaal nog voor aangezien ik meer bezig ben met het plezieren van anderen dan dat ik blij ben met mezelf.
Ik loop nu al geruime tijd bij een instelling voor mijn problemen, maar het voelt gewoon zo nutteloos en als een verspilling van tijd.
Je zit daar, je praat en praat, maar voor m'n gevoel heb ik er niets aan, terwijl ik wel degelijk merk dat ik hulp nodig heb om de boel weer op de rit te krijgen.
Krijg allerlei richtlijnen en opdrachten mee, ik voer ze wekelijks uit maar er veranderd niets qua gedachten, gevoel en wat ik wil doen.
Had altijd bergen met hobbies, was gek op allerlei sporten maar het doet me op het moment gewoon helemaal niets en ik kan gewoon niet begrijpen waarom ik zo ben en doe zoals ik nu in het leven sta.
Echt waardeloos, heb het op ieder front prima voor elkaar maar ik kan er gewoon niet van genieten, ja sporadisch en op het moment zelf maar ik weet vaak een week later al niet meer wat ik gedaan heb.
Dan vragen ze hoe het met je gaat, tsja goed zeg je dan meestal, al bedoel je meer, niet minder kut dan normaal maar dat klinkt weer zo lekker negatief.
Ik hoop maar dat er weer een moment komt dat ik gewoon weer die jongen ben die iedereen nog ziet omdat ik de rol speel, maar die ik als persoon al een tijdje kwijt ben.
Excuus voor de lap tekst, moest het blijkbaar gewoon even kwijt.
Ik heb gewoon geen zin meer om iets te doen, vergeet van alles, ben er niet bij en juist op de dagen dat ik leuke dingen doe wordt het gevoel alleen maar erger.
Juist omdat de dag erna veel minder is, het glas is hier dus overduidelijk halfleeg en ik heb geen flauw idee hoe ik mezelf weer omtover naar die vrolijke jongen die ik altijd geweest ben.
Tot m'n 24ste heb ik nooit stilgestaan bij de problemen die op ons pad kwamen en dat waren er nogal wat en met de nodige impact maar ik zat er niet mee en bekeek alles positief, keek naar wat ik wel had en wat ik nog kon maar in het voorjaar van 2008 lag m'n vriendin van de ene op de andere dag ineens dood in een ziekenhuisbed en de eerste weken waren echt een hel, om op te staan, om iets te doen uberhaupt, studie afgekapt, werk gestopt en na een maand of 2 ben ik de draad maar weer op gaan pakken, soms met wat terugslagen (drank, drugs, verkeerde beslissingen) en de nodige one-night-stands (waarom? geen flauw idee) en uiteindelijk had binnen enkele maanden weer een andere vriendin die op dat moment ook echt voelde als een tijdelijke vervanging maar waar ik ondertussen nog steeds mee samen ben.
Het leek allemaal wel goed te gaan, af en toe eens zo'n momentje dat je instort maar he, dat leek me logisch en verder ging het eigenlijk wel zolang ik er maar niet aan dacht.
Maar met de maanden en jaren merk ik gewoon dat ik eigenlijk in niets meer ben wat ik voorheen altijd was, impulsief, vrolijk, opgewekt, extravert, druk.
Ja, ik lijk voor vrienden en mijn omgeving nog steeds diezelfde jongen omdat ik steeds hetzelfde kunstje maar herhaal als zij er zijn en ondertussen voel ik me gewoon kut, wil ik erover praten, maar heb ik tegelijkertijd het gevoel dat ik me er alleen maar rotter door ga voelen en wil ik gewoon leuke dingen doen.
Maar het wil maar niet lukken, de draad oppakken en er weer wat van maken, ik denk dat er iets geknapt is van binnen waardoor ik beetje bij beetje steeds minder mezelf ben geworden en ik heb van die momenten dat ik denk, waar doe ik het allemaal nog voor aangezien ik meer bezig ben met het plezieren van anderen dan dat ik blij ben met mezelf.
Ik loop nu al geruime tijd bij een instelling voor mijn problemen, maar het voelt gewoon zo nutteloos en als een verspilling van tijd.
Je zit daar, je praat en praat, maar voor m'n gevoel heb ik er niets aan, terwijl ik wel degelijk merk dat ik hulp nodig heb om de boel weer op de rit te krijgen.
Krijg allerlei richtlijnen en opdrachten mee, ik voer ze wekelijks uit maar er veranderd niets qua gedachten, gevoel en wat ik wil doen.
Had altijd bergen met hobbies, was gek op allerlei sporten maar het doet me op het moment gewoon helemaal niets en ik kan gewoon niet begrijpen waarom ik zo ben en doe zoals ik nu in het leven sta.
Echt waardeloos, heb het op ieder front prima voor elkaar maar ik kan er gewoon niet van genieten, ja sporadisch en op het moment zelf maar ik weet vaak een week later al niet meer wat ik gedaan heb.
Dan vragen ze hoe het met je gaat, tsja goed zeg je dan meestal, al bedoel je meer, niet minder kut dan normaal maar dat klinkt weer zo lekker negatief.
Ik hoop maar dat er weer een moment komt dat ik gewoon weer die jongen ben die iedereen nog ziet omdat ik de rol speel, maar die ik als persoon al een tijdje kwijt ben.
Excuus voor de lap tekst, moest het blijkbaar gewoon even kwijt.
pfoe das heftig......kan je alleen maar veel sterkte wensen van hieruit helaas ma tis wel gemeend. *knuff* Ik durf het niet goed vragen maareuhm wat is er gebeurd met je vriendin dan? Mag je uiteraard ook via pm vertellen, enkel as je daar behoefte aan hebt natuurlijk. Ik denk nu ff spontaan hoor misschien heb je er wat aan, misschien ook niet maareuhm.....er bestaan vast ook wel lotgenotensites voor mensen die om wat voor reden dan ook heel plots een heel dierbaar iemand hebben verloren, ga is op zoek via google. Tis maar een ideetje.
a spiritual person is a strong person who feels deep emotions
Ze was hartpatiente, velen daarvan krijgen geregeld longbloedingen en die zijn an sic niet bijzonder gevaarlijk mits je gewoon op kracht bent, dit keer moest ze in het ziekenhuis zijn om een nieuwe medicatie te testen welke ervoor zou moeten zorgen dat ze zich beter zou voelen en makkelijker op gewicht zou blijven (ondergewicht was het nu dus) en daarvoor mocht ze 2 dagen bijzonder weinig eten in het ziekenhuis en net op dat moment kreeg ze zo'n longbloeding en werd al vrij snel duidelijk dat er eigenlijk niets meer gedaan kon worden.quote:
pfoe das heftig......kan je alleen maar veel sterkte wensen van hieruit helaas ma tis wel gemeend. *knuff* Ik durf het niet goed vragen maareuhm wat is er gebeurd met je vriendin dan? Mag je uiteraard ook via pm vertellen, enkel as je daar behoefte aan hebt natuurlijk. Ik denk nu ff spontaan hoor misschien heb je er wat aan, misschien ook niet maareuhm.....er bestaan vast ook wel lotgenotensites voor mensen die om wat voor reden dan ook heel plots een heel dierbaar iemand hebben verloren, ga is op zoek via google. Tis maar een ideetje.
Best bizar als je dan aan de rand van het bed zit en je haar nog ziet lachen ondanks alles en je al weet dat ze binnen enkele uren er gewoon niet meer is.
Ze hadden haar zelf niet gezegd dat de situatie dusdanig ernstig was (aangezien er nog veel familie onderweg was en de kans groot was dat ze sneller zou overlijden wanneer ze dat wist), dus dan denk je bij jezelf van te voren nog, hou je groot maar als je daar binnenstapt heb je sowieso weinig 'gevoelens' moet ik zeggen, dat komt later pas.
En ik ben voor deze situatie an sic (dus niet het depressieve verhaal) al in therapie geweest en ook in groepsverband gesproken over alles, maar dat voelde gewoon niet goed op dat moment.
Ik ben meer het type dat het graag opschrijft, gewoon praat in het luchtledige tegen haar en het op mezelf probeer te verwerken, maar na 3 jaar tijd kan ik toch wel stellen dat dit ook niet de beste manier was, voor zover een goede manier is bij zo'n kut situatie.
Ik postte af en toe ook op zo'n website, maar uiteindelijk zat ik meer de verhalen van andere te lezen en voelde ik me daardoor nog meer klote, dat hielp ook niet haha.
Maar bedankt voor je reactie.
he bah, krijg er kippenvel van.....
Ik ken je niet ma kheb echt het idee dat ik je wil troosten maar weet niks te zeggen....
Ik ken je niet ma kheb echt het idee dat ik je wil troosten maar weet niks te zeggen....
a spiritual person is a strong person who feels deep emotions
@Lastpost, jeetje wat een heftig verhaal zeg! Ik ben mijn nichtje op 23-jarige leeftijd plotseling verloren aan de ziekte van Marfan en zij had ook een vriend. Echt heftig als iemand die je zo dierbaar is zo plotseling overlijd. Jammer dat de therapieën die je hebt gevolgd niet goed voelden en het zelf verwerken is idd erg lastig ja. Ik hoop dat je toch wat vind wat wel bij je past, zodat je het alsnog goed kunt verwerken. Heel veel sterkte ermee!
@ Lastpost: klinkt verschrikkelijk, veel sterkte!
Ik ben nieuw hier, maar kan me toch wel heel erg vinden in wat jullie allemaal neerzetten... Misschien heeft iemand nog wat advies voor mij? Ik heb nu een jaar of 8 last van een zware depressie, slik Efexor en oxazepam als slaapmiddel en het ging even redelijk goed. 2 maanden geleden is mijn relatie uit gegaan (we woonden samen), mijn collega (ook depressief) heeft zelfmoord gepleegd, kennis heeft zelfmoord gepleegd, en ik woon in Alphen a/d Rijn (waar de schietpartij er behoorlijk heeft ingehakt). Ik vond zelf dat ik het allemaal eigenlijk wel goed oppakte, maar ik merk nu dat ik mezelf weer aan het isoleren ben, weer teveel drink op tijden dat niemand anders dat doet en ik voel mezelf een soort van afglijden.
Ik ben allang blij dat ik het nu signaleer, maar ik ben benieuwd of jullie misschien tips hebben over hoe ik mijn depressieve gedrag kan stoppen? Ik weet dat dit vanuit mezelf moet komen, maar misschien kunnen jullie ervaringen delen over hoe jullie soms uit de dalen komen
Ik ben nieuw hier, maar kan me toch wel heel erg vinden in wat jullie allemaal neerzetten... Misschien heeft iemand nog wat advies voor mij? Ik heb nu een jaar of 8 last van een zware depressie, slik Efexor en oxazepam als slaapmiddel en het ging even redelijk goed. 2 maanden geleden is mijn relatie uit gegaan (we woonden samen), mijn collega (ook depressief) heeft zelfmoord gepleegd, kennis heeft zelfmoord gepleegd, en ik woon in Alphen a/d Rijn (waar de schietpartij er behoorlijk heeft ingehakt). Ik vond zelf dat ik het allemaal eigenlijk wel goed oppakte, maar ik merk nu dat ik mezelf weer aan het isoleren ben, weer teveel drink op tijden dat niemand anders dat doet en ik voel mezelf een soort van afglijden.
Ik ben allang blij dat ik het nu signaleer, maar ik ben benieuwd of jullie misschien tips hebben over hoe ik mijn depressieve gedrag kan stoppen? Ik weet dat dit vanuit mezelf moet komen, maar misschien kunnen jullie ervaringen delen over hoe jullie soms uit de dalen komen
Tja, bij mij hangt het ervanaf hoe diep het dal is waar ik in zit, want dat verschilt nogal.quote:
@ Lastpost: klinkt verschrikkelijk, veel sterkte!
Ik ben nieuw hier, maar kan me toch wel heel erg vinden in wat jullie allemaal neerzetten... Misschien heeft iemand nog wat advies voor mij? Ik heb nu een jaar of 8 last van een zware depressie, slik Efexor en oxazepam als slaapmiddel en het ging even redelijk goed. 2 maanden geleden is mijn relatie uit gegaan (we woonden samen), mijn collega (ook depressief) heeft zelfmoord gepleegd, kennis heeft zelfmoord gepleegd, en ik woon in Alphen a/d Rijn (waar de schietpartij er behoorlijk heeft ingehakt). Ik vond zelf dat ik het allemaal eigenlijk wel goed oppakte, maar ik merk nu dat ik mezelf weer aan het isoleren ben, weer teveel drink op tijden dat niemand anders dat doet en ik voel mezelf een soort van afglijden.
Ik ben allang blij dat ik het nu signaleer, maar ik ben benieuwd of jullie misschien tips hebben over hoe ik mijn depressieve gedrag kan stoppen? Ik weet dat dit vanuit mezelf moet komen, maar misschien kunnen jullie ervaringen delen over hoe jullie soms uit de dalen komen
Als het een heel diep dal is moet ik gewoon hulp zoeken, wat best helpt 1x in de zoveel tijd met iemand praten(psycholoog) wat ik nu dus doe.
En als het dal minder diep, eerst even afleiding zoeken..een beetje tot rust komen, en dingen opschrijven..de gedachten opschrijven die in me op komen en daarna die gedachten nalezen en oa. kijken hoe reeel ze zijn en ze proberen te ontkrachten.
BIjvoorbeeld als ik tegen mezelf begin dat ik niks waard ben, dan kijk ik terug en denk ik bijvoorbeeld, dat klopt niet..want mijn vorige werkgever vond het gigantisch jammer dat ik wegging, dus ik ben dan al in dat opzicht wat waard.
Maar vooral het van je af schrijven en of praten helpt wel. En mezelf rust gunnen
Als jullie het goed vinden wil ik me ook aansluiten hier/meelezen. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat er mis is, maar dat het mis is is wel duidelijk voor me. Ik kamp nu een paar jaar met depressies/terugvallen/zelfdestructief gedrag in combinatie met ook praktische zorgen (financieel) en stress en ondanks dat ik nu dus wel praktische hulp heb en daar een oplossing voor komt lukt het me niet mezelf op de rit te krijgen. Ik spiegel het allemaal veel te rationeel voor bij maatschappelijk werk/psycholoog en dan ben ik bij wijze van in drie sessies weer de deur uit. En dat wil ik helemaal niet, want het gaat gewoon helemaal niet goed met mij. Ik slaap bijna niet, stel vrienden teleur, mezelf, rook veel te veel, heb mijn baan erdoor verkloot (voor mijn gevoel) en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
Welkom!quote:Op vrijdag 15 april 2011 15:52 schreef eefje801 het volgende:
Als jullie het goed vinden wil ik me ook aansluiten hier/meelezen. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat er mis is, maar dat het mis is is wel duidelijk voor me. Ik kamp nu een paar jaar met depressies/terugvallen/zelfdestructief gedrag in combinatie met ook praktische zorgen (financieel) en stress en ondanks dat ik nu dus wel praktische hulp heb en daar een oplossing voor komt lukt het me niet mezelf op de rit te krijgen. Ik spiegel het allemaal veel te rationeel voor bij maatschappelijk werk/psycholoog en dan ben ik bij wijze van in drie sessies weer de deur uit. En dat wil ik helemaal niet, want het gaat gewoon helemaal niet goed met mij. Ik slaap bijna niet, stel vrienden teleur, mezelf, rook veel te veel, heb mijn baan erdoor verkloot (voor mijn gevoel) en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
Sterkte
komt wel weer goed en je hoeft je niet te verontschuldigen hoor gekkie 
tuurlijk be je hier welkomquote:
Als jullie het goed vinden wil ik me ook aansluiten hier/meelezen. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat er mis is, maar dat het mis is is wel duidelijk voor me. Ik kamp nu een paar jaar met depressies/terugvallen/zelfdestructief gedrag in combinatie met ook praktische zorgen (financieel) en stress en ondanks dat ik nu dus wel praktische hulp heb en daar een oplossing voor komt lukt het me niet mezelf op de rit te krijgen. Ik spiegel het allemaal veel te rationeel voor bij maatschappelijk werk/psycholoog en dan ben ik bij wijze van in drie sessies weer de deur uit. En dat wil ik helemaal niet, want het gaat gewoon helemaal niet goed met mij. Ik slaap bijna niet, stel vrienden teleur, mezelf, rook veel te veel, heb mijn baan erdoor verkloot (voor mijn gevoel) en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
