R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
HA! herkenbaar dit.quote:Op maandag 28 maart 2011 00:23 schreef Mishu het volgende:
Ik heb er weinig vertrouwen in dat het wel eens gaat lukken met iemand.
Maar wat is gaat lukken?
Als je denkt dat lukken is het einde van lijden en een voortdurende staat van geluk dan heb je denk ik gelijk dat er maar weinigen zijn voor wie dit weggelegd is.
Maar vergeet niet dat ook degenen die psychisch 'gezond' zijn bij tijd en wijle lijden en verdriet hebben.
Ik denk dat als je de ontwikkeling maakt naar het herkennen van je lijden dus door aan te kunnen wijzen voor jezelf waar jou pijnpunten zitten dat dat al veel scheelt.
Las een mooi stuk in een boek, deze vergelijk je leven met golven en jezelf als een surfer.
Denken dat het water ooit vlak en rimpelloos wordt is misschien een illusie, maar je kunt wel leren beter te surfen waardoor je er beter mee om kan gaan.
Ik vecht al jaren tegen m'n depressie. Nu heb ik een hele lieve psychotherapeute en goede medicatie.
Volgens mij ben ik toch geen weerwolfje
Mja ook ik meld me hier even. Ben lichamelijk gehandicapt, zit in een heel lastige thuissituatie en slik al enkele jaren AD. Psycholoog heb ik geen baat bij. Ik moet namelijk ook praktisch geholpen worden als in: ergens buitenshuis een plaats vinden waar ik naartoe kan, leuke dingen kan doen, nieuwe mensen leren kennen,....Dàn pas veranderd er echt iets maar das ni evident voor mensen met een handicap en das niet de taak van een psycholoog. Mensen zijn er wel mee bezig intussen hoor. 
Anyhow ook nu weer even moeilijke periode hier. En die is nog lang niet voorbij zo lijkt het dus ja, ook emotioneel zit ik er weer is doorheen.
Toch blij dat ik ook hier weer plekje heb gevonden om af en toe mn hart te komen luchten dus ook ik ga dit topic volgen vanaf nu.
Groetjes, Spirit of freedom
Anyhow ook nu weer even moeilijke periode hier. En die is nog lang niet voorbij zo lijkt het dus ja, ook emotioneel zit ik er weer is doorheen.
Toch blij dat ik ook hier weer plekje heb gevonden om af en toe mn hart te komen luchten dus ook ik ga dit topic volgen vanaf nu. Groetjes, Spirit of freedom
a spiritual person is a strong person who feels deep emotions
De heenweg naar Texel was een ware hel. 50 Kilometer voor Den Helder begon ik al mega paniekaanvallen te krijgen. Hup daar gingen we met de pammetjes (10 mg Oxazepam). Hoe dichter we bij het 'vuur' kwamen, hoe erger dat het werd. Thank god waren we net te laat om de boot te halen, dus we zouden minimaal een half uur moeten wachten. Deze kans gebruikte ik om nogmaals 10 mg Oxazepam te slikken, omdat ik het gevoel had dat het totaal niet hielp. En dat de aanvallen de overhand zouden krijgen.
Daarna werd ik eindelijk rustig ....
Toen we met de auto naar binnen reden, dacht ik nog wel even in paniek te raken. Gelukkig is mijn man een enorme steun voor me en hij weet voor een heel groot gedeelte de paniek bij me weg te halen. Als het echt TE erg is, dan sta ik er alleen voor. Maar dit keer wist hij mij zo goed en zo kwaad al het kon af te leiden. Met een paar tijdschriftjes ben ik naar boven gegaan en heb ik een rustig plaatsje opgezocht. Het was gelukkig erg rustig boven, niet zoveel mensen enzo. Zodra ik zat was het goed en was ik helemaal rustig en smooth. Manlief is zelfs even weg kunnen lopen om wat kiekjes te maken zonder dat ik in paniek raakte.
Een hele fijne dag gehad aldaar maja .. ik moest ook nog terug 's avonds!
Maar ik wist nu beter hoe het er op die boot aan toe zou gaan. Dus we zijn gewoon weer de boot opgereden, ik ben weer relax met een tijdschriftje gaan zitten en heb zonder medicatie (okay dan .. alleen mijn dagelijkse portie AD) de tocht ervaren.
Ik toch maar wat trots op mezelf eigenlijk haha.
Komende zomer willen mijn man en ik graag naar Auschwitz. Mede omdat het daar steeds meer in verval raakt en je niet eindeloos kunt blijven restaureren. Nu zitten we nog in dubio of we helemaal met de auto naar Polen crossen (waar ik opzich geen moeite mee heb). Maar eigenlijk wil ik mezelf gewoon uitproberen door gewoon met het vliegtuig te gaan. Want ik weet dat als ik dat kan, dat ik dan volgend jaar ook naar New York kan, of naar Afrika, of naar weet-ik-waar. Gewoon reizen en wat van de wereld zien. Dat zou zo'n enorme kick zijn als ik dat kan. Ik voel me vandaag heel sterk en ben serieus van plan om gewoon te boeken. Ik heb mijn pammetjes voor als het echt echt echt niet meer gaat, maar ik denk dat ik een heel eind kom zonder. Of loop ik nu te hard van stapel?
Anyway, ik ben er gewoon trots op dat de terugweg zaterdag zo goed verlopen is. Krijg er echt zo'n 'yes-ik-kan-het-gevoel' van
Daarna werd ik eindelijk rustig ....
Toen we met de auto naar binnen reden, dacht ik nog wel even in paniek te raken. Gelukkig is mijn man een enorme steun voor me en hij weet voor een heel groot gedeelte de paniek bij me weg te halen. Als het echt TE erg is, dan sta ik er alleen voor. Maar dit keer wist hij mij zo goed en zo kwaad al het kon af te leiden. Met een paar tijdschriftjes ben ik naar boven gegaan en heb ik een rustig plaatsje opgezocht. Het was gelukkig erg rustig boven, niet zoveel mensen enzo. Zodra ik zat was het goed en was ik helemaal rustig en smooth. Manlief is zelfs even weg kunnen lopen om wat kiekjes te maken zonder dat ik in paniek raakte.
Een hele fijne dag gehad aldaar maja .. ik moest ook nog terug 's avonds!
Maar ik wist nu beter hoe het er op die boot aan toe zou gaan. Dus we zijn gewoon weer de boot opgereden, ik ben weer relax met een tijdschriftje gaan zitten en heb zonder medicatie (okay dan .. alleen mijn dagelijkse portie AD) de tocht ervaren.
Ik toch maar wat trots op mezelf eigenlijk haha.
Komende zomer willen mijn man en ik graag naar Auschwitz. Mede omdat het daar steeds meer in verval raakt en je niet eindeloos kunt blijven restaureren. Nu zitten we nog in dubio of we helemaal met de auto naar Polen crossen (waar ik opzich geen moeite mee heb). Maar eigenlijk wil ik mezelf gewoon uitproberen door gewoon met het vliegtuig te gaan. Want ik weet dat als ik dat kan, dat ik dan volgend jaar ook naar New York kan, of naar Afrika, of naar weet-ik-waar. Gewoon reizen en wat van de wereld zien. Dat zou zo'n enorme kick zijn als ik dat kan. Ik voel me vandaag heel sterk en ben serieus van plan om gewoon te boeken. Ik heb mijn pammetjes voor als het echt echt echt niet meer gaat, maar ik denk dat ik een heel eind kom zonder. Of loop ik nu te hard van stapel?
Anyway, ik ben er gewoon trots op dat de terugweg zaterdag zo goed verlopen is. Krijg er echt zo'n 'yes-ik-kan-het-gevoel' van
@ Spiritoffreedom: Ik hoop dat dit topic je wat kan helpen.
@Twinkle20: voor zover ik kan opmaken heb je niet zo zeer moeite met het gaan op vakantie maar meer moeite met de reis met het onvoorspelbare. Lijkt redelijk op iets wat ik heb alleen bij mij speelt PDD-NOS ook wel een rol. Maar ik heb heel erge moeite met bepaalde dingen waarbij ik niet weet waar ik aan toe ben of wat er gaat gebeuren of hoe het gaat. En wat je zegt over die paniekaanvallen is ook wel redelijk herkenbaar, hoewel ze bij mij altijd een mix zijn geweest van woede/paniek/frustratie/verdriet. Maar wat mij helpt is het actief iets gaan doen op het moment, oké het is lastig op een boot..dat wel.
Hier gaat het wel redelijk denk ik, alleen blijf ik last hebben van gigantische onrust in mijn hoofd door bepaalde besluiten die ik moet nemen maar eerst nog 3 maanden ofzo moet afwachten op een ja of nee. En als het een ja is moet ik kiezen en diep van binnen hoop ik op een nee omdat ik dan niet hoef te kiezen
maar tegelijkertijd wil ik een ja.
En de stress daardoor loopt echt op, en ik probeer de hele dag afleiding te zoeken en dat lijkt net obsessief te worden..want zodra ik nisk te doen of te bedenken heb of nergens mee bezig ben zakt mijn stemming behoorlijk.
Maar ik heb momenten waarop ik niet te stoppen ben en actief en "vrolijk"(dwz niet somber ben )en ik heb momenten waar ik echt alles zat ben en zou willen verdwijnen en dan komen de hersenspinsels en de wanhoop/frustratie en de depressieve ik weer terug
@Twinkle20: voor zover ik kan opmaken heb je niet zo zeer moeite met het gaan op vakantie maar meer moeite met de reis met het onvoorspelbare. Lijkt redelijk op iets wat ik heb alleen bij mij speelt PDD-NOS ook wel een rol. Maar ik heb heel erge moeite met bepaalde dingen waarbij ik niet weet waar ik aan toe ben of wat er gaat gebeuren of hoe het gaat. En wat je zegt over die paniekaanvallen is ook wel redelijk herkenbaar, hoewel ze bij mij altijd een mix zijn geweest van woede/paniek/frustratie/verdriet. Maar wat mij helpt is het actief iets gaan doen op het moment, oké het is lastig op een boot..dat wel.
Hier gaat het wel redelijk denk ik, alleen blijf ik last hebben van gigantische onrust in mijn hoofd door bepaalde besluiten die ik moet nemen maar eerst nog 3 maanden ofzo moet afwachten op een ja of nee. En als het een ja is moet ik kiezen en diep van binnen hoop ik op een nee omdat ik dan niet hoef te kiezen
maar tegelijkertijd wil ik een ja.En de stress daardoor loopt echt op, en ik probeer de hele dag afleiding te zoeken en dat lijkt net obsessief te worden..want zodra ik nisk te doen of te bedenken heb of nergens mee bezig ben zakt mijn stemming behoorlijk.
Maar ik heb momenten waarop ik niet te stoppen ben en actief en "vrolijk"(dwz niet somber ben )en ik heb momenten waar ik echt alles zat ben en zou willen verdwijnen en dan komen de hersenspinsels en de wanhoop/frustratie en de depressieve ik weer terug
Hebben jullie ook wel eens last van chaos en onrust in het hoofd?
Ik vecht dagelijks tegen die onrust en wil dan gewoon slapen of heel hard bleiten.
Ik vecht dagelijks tegen die onrust en wil dan gewoon slapen of heel hard bleiten.
Volgens mij ben ik toch geen weerwolfje
ik dus vaak! En vooral over bepaalde onderwerpen en ik probeer me dan wel te verzetten en door te gaan met wat ik bezig ben maar dat eindigd vaak niet goed.quote:
Hebben jullie ook wel eens last van chaos en onrust in het hoofd?
Ik vecht dagelijks tegen die onrust en wil dan gewoon slapen of heel hard bleiten.
Ik kreeg vaak de opmerking dat ik me aanstelde terwijl ik donders depressief was.
Volgens mij ben ik toch geen weerwolfje
Mensen die dat soort dingen zeggen doen dat over het algemeen om hun eigen pijn en frustraties (even) niet te hoeven voelen, (het woord even tussen haakjes omdat er mensen zijn die het een leven lang volhouden) het blijven klote opmerkingen van de bovenste plank maar het kan helpen in te zien dat die opmerkingen, hoewel aan jou gericht, niet persoonlijk waren.quote:
Ik kreeg vaak de opmerking dat ik me aanstelde terwijl ik donders depressief was.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Een simpele waarheid is, is dat alles wat aandacht krijgt, groeit. Iets bestrijden, ermee vechten, is aandacht geven in het kwadraat. Als je iets bestrijd, wordt je het.quote:
Hebben jullie ook wel eens last van chaos en onrust in het hoofd?
Ik vecht dagelijks tegen die onrust en wil dan gewoon slapen of heel hard bleiten.
Je kunt onrust voelen, vinden dat die er niet mag zijn (ontkenning van jezelf) en ermee gaan vechten (tegen jezelf) en zelf die onrust worden.
Je kunt onrust voelen, die waarnemen en zeggen; ik voel onrust. Je kan dan onderzoeken waar de onrust vandaan komt ,(als de onrust er niet was had je ook geen richtingaanwijzers naar hetgeen wat de onrust veroorzaakt) ernaar luisteren en die gaan begrijpen, en daarmee jezelf meer gaan begrijpen.
Jij mag er zijn, dus je onrust mag er ook zijn, en voor hetgeen wat de onrust veroorzaakt geldt dat ook, het is de strijd ermee die je in beslag neemt, niet het feit dat je onrust voelt
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
het punt is denk ik dat je je niet moet verzetten of tegen de onrust gaan vechten maar juist met die onrust aan de slag moet, proberen uit te vinden waardoor je die onust hebt. Pas dan kan je op zoek gaan naar de rustquote:
[..]
Een simpele waarheid is, is dat alles wat aandacht krijgt, groeit. Iets bestrijden, ermee vechten, is aandacht geven in het kwadraat. Als je iets bestrijd, wordt je het.
Je kunt onrust voelen, vinden dat die er niet mag zijn (ontkenning van jezelf) en ermee gaan vechten (tegen jezelf) en zelf die onrust worden.
Je kunt onrust voelen, die waarnemen en zeggen; ik voel onrust. Je kan dan onderzoeken waar de onrust vandaan komt ,(als de onrust er niet was had je ook geen richtingaanwijzers naar hetgeen wat de onrust veroorzaakt) ernaar luisteren en die gaan begrijpen, en daarmee jezelf meer gaan begrijpen.
Jij mag er zijn, dus je onrust mag er ook zijn, en voor hetgeen wat de onrust veroorzaakt geldt dat ook, het is de strijd ermee die je in beslag neemt, niet het feit dat je onrust voelt
Vrij veel mensen hebben simpelweg geen flauw idee en roepen dan maar zoiets. Wanneer de volgende dag een buurjongetje een gekneusde voet heeft en 2 dagen op krukken loopt dan weten ze niet hoe snel ze met een brok in de keel naar buiten moeten snellen om hun al dan niet gespeelde medeleven te betuigen.quote:
Ik kreeg vaak de opmerking dat ik me aanstelde terwijl ik donders depressief was.
Ik heb vandaag mijn eindevaluatie van de depressiegroep gehad Donderdag is echt de laatste keer in de groep. Het afgelopen half jaar is er veel veranderd. Ik ben in november begonnen met de groep en sinds december zit ik ook aan de Antidepressiva (Sertraline). Sinds februari heb ik naast de depressiegroep ook individuele gesprekken met een psycholoog. Aan het eind van het jaar heb ik nog een enorme dip gehad, zat ik echt heel erg diep in mijn depressie. Vanaf februari ging het steeds beter en vanaf vorige maand ben ik eigenlijk wel zo goed als hersteld van mijn depressie Ik ben er dan ook wel aan toe om uit de groep weg te gaan, al hou ik nog wel die gesprekken met de psych voorlopig. Ik zal het heel erg wennen vinden dat ik vanaf volgende week niet meer naar de groep hoef. Het is toch een beetje een vaste gewoonte geworden het laatste half jaar dat ik daar elke donderdag heen moest.
Van de vier blokken die ik tijdens de therapie heb gehad, heb ik het meest aan cognitieve gedragstherapie (CGT) en interpersoonlijke therapie (IPT)gehad. Van CGT wist ik meteen al dat ik daar veel aan zou hebben, van IPT was ik daar in het begin niet zo zeker van. Maar heb daar uiteindelijk toch veel uit kunnen halen, ik ben bewuster over vriendschappen en relaties gaan nadenken, mijn eigen rol binnen relaties, sommige mensen wat meer op afstand gezet, bij andere mensen duidelijker grenzen aangegeven etc.
Aan activiteitentherapie heb ik vooral wat gehad toen ik echt diep in mijn depressie zat en het liefst de hele dag in bed of op de bank lag. Door bij activiteitentherapie doelen te stellen en een dagschema proberen vast te houden lukte het me steeds weer iets beter om weer dingen te ondernemen. Het vierde blok was conditietraining/looptraining, en dat wandelen door het bos vond ik wel erg lekker, maar verder had ik het niet echt nodig omdat mijn conditie wel goed is
Het gaat op dit moment erg goed met me, ik heb een vaste structuur, sport 4-6 keer in de week, eet gezond, slaap goed, ga over 2 weken weer volledig meedoen op school en zit gewoon lekker in mijn vel Ik blijf voorlopig nog wel even Sertraline slikken, tot ik echt een tijdje stabiel ben. En dan kan ik rustig gaan afbouwen
Donderdag is echt de laatste keer in de groep. Het afgelopen half jaar is er veel veranderd. Ik ben in november begonnen met de groep en sinds december zit ik ook aan de Antidepressiva (Sertraline). Sinds februari heb ik naast de depressiegroep ook individuele gesprekken met een psycholoog. Aan het eind van het jaar heb ik nog een enorme dip gehad, zat ik echt heel erg diep in mijn depressie. Vanaf februari ging het steeds beter en vanaf vorige maand ben ik eigenlijk wel zo goed als hersteld van mijn depressie Ik ben er dan ook wel aan toe om uit de groep weg te gaan, al hou ik nog wel die gesprekken met de psych voorlopig. Ik zal het heel erg wennen vinden dat ik vanaf volgende week niet meer naar de groep hoef. Het is toch een beetje een vaste gewoonte geworden het laatste half jaar dat ik daar elke donderdag heen moest. Van de vier blokken die ik tijdens de therapie heb gehad, heb ik het meest aan cognitieve gedragstherapie (CGT) en interpersoonlijke therapie (IPT)gehad. Van CGT wist ik meteen al dat ik daar veel aan zou hebben, van IPT was ik daar in het begin niet zo zeker van. Maar heb daar uiteindelijk toch veel uit kunnen halen, ik ben bewuster over vriendschappen en relaties gaan nadenken, mijn eigen rol binnen relaties, sommige mensen wat meer op afstand gezet, bij andere mensen duidelijker grenzen aangegeven etc.
Aan activiteitentherapie heb ik vooral wat gehad toen ik echt diep in mijn depressie zat en het liefst de hele dag in bed of op de bank lag. Door bij activiteitentherapie doelen te stellen en een dagschema proberen vast te houden lukte het me steeds weer iets beter om weer dingen te ondernemen. Het vierde blok was conditietraining/looptraining, en dat wandelen door het bos vond ik wel erg lekker, maar verder had ik het niet echt nodig omdat mijn conditie wel goed is
Het gaat op dit moment erg goed met me, ik heb een vaste structuur, sport 4-6 keer in de week, eet gezond, slaap goed, ga over 2 weken weer volledig meedoen op school en zit gewoon lekker in mijn vel
Ik blijf voorlopig nog wel even Sertraline slikken, tot ik echt een tijdje stabiel ben. En dan kan ik rustig gaan afbouwen
Mja ook hier lijkt de rust teruggekeerd, fijn. En met de gezondheid van mijzelf en mn moeder gaat het ook de goede kant op.
Groetjes, Spirit of freedom
Groetjes, Spirit of freedom
a spiritual person is a strong person who feels deep emotions
http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Secret_(film)
Lees dat boek eens, of kijk de film.... voor de mensen die in een negatieve spiraal zitten. De opvolger van dit boek is The Power. Positief denken........boek is ook in het Nederlands te verkrijgen.
Lees dat boek eens, of kijk de film.... voor de mensen die in een negatieve spiraal zitten. De opvolger van dit boek is The Power. Positief denken........boek is ook in het Nederlands te verkrijgen.
...
Ja nog steeds. Al had ik dat al voor mijn depressie en erna dus nog steeds.quote:
Hebben jullie ook wel eens last van chaos en onrust in het hoofd?
Ik vecht dagelijks tegen die onrust en wil dan gewoon slapen of heel hard bleiten.
Trouwens om even op bovenstaande poster te reageren. Ik hoor ook positieve verhalen over het boek Pil van Mike Boddé (Bekend van Kopspijkers en De Mike en Thomas Show), schijnt sommige depressieve mensen enorm gesteund en geholpen te hebben.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Aangezien ik momenteel tijd teveel heb dacht ik dat boek te lenen maar heb hem niet kunnen vinden die dag.quote:Op woensdag 6 april 2011 18:26 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Ja nog steeds. Al had ik dat al voor mijn depressie en erna dus nog steeds.
Trouwens om even op bovenstaande poster te reageren. Ik hoor ook positieve verhalen over het boek Pil van Mike Boddé (Bekend van Kopspijkers en De Mike en Thomas Show), schijnt sommige depressieve mensen enorm gesteund en geholpen te hebben.
Maar goed, hier voel ik me zeer wisselvallig. Vandaag ging het helemaal mis deels weer oorzaak van mijn autisme en ook het vechten tegen de somberheid maakt me moe wat weer tot depressieve momenten leidt.
Verder ben ik dus echt veel te onrrustig bezig en heb last van teveel adrenaline.
Mede door de zoektoht naar een baan voor een paar maanden. En heb al meer dan 8 afwijzingen binnen en de functie dia als reserve achterhou begint teveel vorm te krijgen ondanks dat ik nog te veel twijfels heb erover waar ik Alleen nog onrustier wordt en geen afleiding vindt en mijn "1e obsessie" vervangen heb door het obsesief piekeren over de baan.
En er komen momenteel gewoon zoveel dingen op me af.
En het mooie weet zorgt dat actiever voel alleen kan ik de enrgie nergens kwijt waardoor ik me verveel en zeer somber/depressief word.
Maar morgen wil ik dit alles van me af gooien en even afsluiten voor allen en à gewoon wat klussen in huis, wat deuren verven enzo en hopen dat ik wat rust kan kijegn in me hoofd.
Mja euhm kan allemaal wel goed zijn enzo. Als een negatieve situatie niet veranderd mag je nog zo positief denken as je wil, dan helpt het ni.quote:
http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Secret_(film)
Lees dat boek eens, of kijk de film.... voor de mensen die in een negatieve spiraal zitten. De opvolger van dit boek is The Power. Positief denken........boek is ook in het Nederlands te verkrijgen.
a spiritual person is a strong person who feels deep emotions
he godver, het ging net zo goed vandaag. Lekker actief bezig geweest wat klussen thuis en morgen de rest. En dan zit ik weer en gaat het echt helemaal mis
Pfff...ik ben dit gewoon zo zat..en ik ben het zat hoe ik momenteel in elkaar zit
ik irriteer me gewoon aan mezelf.
En die gedachten die blijven komen en komen en komen en zijn niet stop te zetten, zelf in mijn dromen komt alles weer naar voren. En geen minuut rust
ik ga zo maar even op bed liggen denk ik kijken of ik dan wel tot rust kan komen.
Heb ik eindelijk rust, moet ik weer de hele analyse uithoren over familieleden waarin ze eigenlijk alleen bekritiseerd worden en ik dus alleen negativiteit erover hoor. Ja sorry hoor, ik ben haar dochter niet haar psycholoog of vriendin Ik hoef het hele levensverhaal niet aan te horen, en ik voel me nu dus als een ping-pong bal die op en neer gegooid wordt tussen de familie en mijn moeder..en ik ben dat zat 
en ik kan er gewoon niet meer tegen iedere keer raak ik nog erger van mijn stokje en iedere keer raak ik er weer overstuur van.
[ Bericht 34% gewijzigd door cafpow op 10-04-2011 19:22:11 ]
Pfff...ik ben dit gewoon zo zat..en ik ben het zat hoe ik momenteel in elkaar zit
ik irriteer me gewoon aan mezelf. En die gedachten die blijven komen en komen en komen en zijn niet stop te zetten, zelf in mijn dromen komt alles weer naar voren. En geen minuut rust
ik ga zo maar even op bed liggen denk ik kijken of ik dan wel tot rust kan komen.
Heb ik eindelijk rust, moet ik weer de hele analyse uithoren over familieleden waarin ze eigenlijk alleen bekritiseerd worden en ik dus alleen negativiteit erover hoor. Ja sorry hoor, ik ben haar dochter niet haar psycholoog of vriendin
Ik hoef het hele levensverhaal niet aan te horen, en ik voel me nu dus als een ping-pong bal die op en neer gegooid wordt tussen de familie en mijn moeder..en ik ben dat zat en ik kan er gewoon niet meer tegen iedere keer raak ik nog erger van mijn stokje en iedere keer raak ik er weer overstuur van.[ Bericht 34% gewijzigd door cafpow op 10-04-2011 19:22:11 ]
Ik heb de laatste maanden ook last van "depressieve periodes". Ik heb eigenlijk geen idee of het gaat om een dip of om het begin van een depressie. Ook heb ik geen idee of het verstandig is om serieus hulp te zoeken of dat dat nog niet nodig is.
Waar heb ik last van? Sinds een klein half jaar enkele dagen waarop ik me nagenoeg niet kan motiveren om ook maar iets te doen. Ik zie de zin niet meer in van de dingen die ik doe... waarom zou ik dit doen? Ik heb helemaal geen zin om iets te doen, alleen maar wat rondhangen en vervolgens wordt ik gek van mijn eigen elendigheid. Mijn leven is vooral leeg nu de mensen waar ik het meest mee optrok afgestudeerd zijn. Geen hobby's, geen vaste vrienden, geen vriendin, geen sport; maar eigenlijk ook geen zin om ergens mee te beginnen. Alleen pijn wanneer ik successen zie bij anderen... iemand studeert af, iemand kust een dame voor mijn neus etc... Steeds meer heb ik het gevoel dat het leven aan me opgedrongen is en het beste dat me kan overkomen is niet meer wakker worden 's ochtends. Zelfmoordneigingen heb ik echter niet (waarschijnlijk te laf voor). Ik twijfel of ik, zoals mensen uit mijn omgeving zegt, me vooral aanstel.. of dat er wel iets aan de hand is en tijd om hulp te zoeken? Wellicht kunnen mensen hier me daar een advies over geven.
Waar heb ik last van? Sinds een klein half jaar enkele dagen waarop ik me nagenoeg niet kan motiveren om ook maar iets te doen. Ik zie de zin niet meer in van de dingen die ik doe... waarom zou ik dit doen? Ik heb helemaal geen zin om iets te doen, alleen maar wat rondhangen en vervolgens wordt ik gek van mijn eigen elendigheid. Mijn leven is vooral leeg nu de mensen waar ik het meest mee optrok afgestudeerd zijn. Geen hobby's, geen vaste vrienden, geen vriendin, geen sport; maar eigenlijk ook geen zin om ergens mee te beginnen. Alleen pijn wanneer ik successen zie bij anderen... iemand studeert af, iemand kust een dame voor mijn neus etc... Steeds meer heb ik het gevoel dat het leven aan me opgedrongen is en het beste dat me kan overkomen is niet meer wakker worden 's ochtends. Zelfmoordneigingen heb ik echter niet (waarschijnlijk te laf voor). Ik twijfel of ik, zoals mensen uit mijn omgeving zegt, me vooral aanstel.. of dat er wel iets aan de hand is en tijd om hulp te zoeken? Wellicht kunnen mensen hier me daar een advies over geven.
Tja, in dit herken ik mezelf heel erg. Zit in totaal hetzelfde schuitje, alleen is bij mij de gezinssituatie ee nog grotere invloed op het "alleen" zijn.quote:
Mijn leven is vooral leeg nu de mensen waar ik het meest mee optrok afgestudeerd zijn. Geen hobby's, geen vaste vrienden, geen vriendin, geen sport; maar eigenlijk ook geen zin om ergens mee te beginnen. Alleen pijn wanneer ik successen zie bij anderen... iemand studeert af, iemand kust een dame voor mijn neus etc... Steeds meer heb ik het gevoel dat het leven aan me opgedrongen is en het beste dat me kan overkomen is niet meer wakker worden 's ochtends.
En vooral dat gevoel van pijn/jaloezie op anderen heb ik heel erg, alleen begin ik ze dan onbewust in mezelf heel erg af te kraken om me beter te voelen, en me minder ellendig te voelen
Nou, ik mag wel stellen dat ik in een persoonlijke crisis ben beland. Slaap nu al een halfjaar elke nacht slecht (of niet), paniekaanvallen, derealisatie etc. Ik slik nu Efexor (AD), betablokkers en ben de Xanax maar op eigen houtje gaan afbouwen omdat het eindeloos wachten is op een behandeling en ik niet verslaafd wil raken aan die troep.
Ik heb nogal een ongelukkige jeugd gehad en ik denk dat wat ik nu ervaar te maken heeft met het feit dat ik mezelf niet permiteer om nog langer ongelukkig te zijn. Geluk kan je maken etcetera. En daarnaast een zelfbeeld wat toch vrij fragriel in elkaar steekt: zolang ik mijzelf maar ontwikkel en dus ontworstel aan dat rotverleden, ben ik goed. Zo niet, dan ben ik kwetsbaar, zwak etc. Ik heb mijzelf de afgelopen jaren dus continu uitgedaagd en niet zonder succes maar toen de laatste maanden de paniekaanvallen aanhielden stortte ik toch in. Daarbij komt dat ik dan ook vanuit datzelfde verleden een antipathie heb tegen therapie en in therapie gaan bewijst dat het me niet gelukt is geluk te maken. Ofzo.
Als iemand dit herkent hoor ik er graag meer over.
In ieder geval werkt die Efexor eindelijk alleen zweet ik ongelooflijk veel door dat spul maar dat heb ik er voor over want ondanks het slechte slapen e.d ben ik nu wel dichter bij mezelf en met meer vertrouwen.
Ik heb nogal een ongelukkige jeugd gehad en ik denk dat wat ik nu ervaar te maken heeft met het feit dat ik mezelf niet permiteer om nog langer ongelukkig te zijn. Geluk kan je maken etcetera. En daarnaast een zelfbeeld wat toch vrij fragriel in elkaar steekt: zolang ik mijzelf maar ontwikkel en dus ontworstel aan dat rotverleden, ben ik goed. Zo niet, dan ben ik kwetsbaar, zwak etc. Ik heb mijzelf de afgelopen jaren dus continu uitgedaagd en niet zonder succes maar toen de laatste maanden de paniekaanvallen aanhielden stortte ik toch in. Daarbij komt dat ik dan ook vanuit datzelfde verleden een antipathie heb tegen therapie en in therapie gaan bewijst dat het me niet gelukt is geluk te maken. Ofzo.
Als iemand dit herkent hoor ik er graag meer over.
In ieder geval werkt die Efexor eindelijk alleen zweet ik ongelooflijk veel door dat spul maar dat heb ik er voor over want ondanks het slechte slapen e.d ben ik nu wel dichter bij mezelf en met meer vertrouwen.
zelfde als diginoob
Ik heb een jaar geleden heel veel paniekaanvallen gehad, was ontzettend druk in mijn hoofd en nu heb ik de laatste weken weer het gevoel alsof ik niet kan ademen en elk moment onwel kan worden. Slik geen medicatie en heb geen hulp, wel met een depressie gekampt maar zie mijzelf niet echt als een depressief persoon meer. Wel wil ik van dat benauwde gevoel af en de angst onwel te worden. Ik durf soms mijn huis niet meer uit namelijk. Iemand tips?
Tja, als je je huis soms niet meer uitdurft is het toch vrij extreem.quote:
Ik heb een jaar geleden heel veel paniekaanvallen gehad, was ontzettend druk in mijn hoofd en nu heb ik de laatste weken weer het gevoel alsof ik niet kan ademen en elk moment onwel kan worden. Slik geen medicatie en heb geen hulp, wel met een depressie gekampt maar zie mijzelf niet echt als een depressief persoon meer. Wel wil ik van dat benauwde gevoel af en de angst onwel te worden. Ik durf soms mijn huis niet meer uit namelijk. Iemand tips?
Als eerste moet je de angst zien te rationaliseren, dus hetgene wat je zo angstig houdt, moet je krititsch gaan bekijken, en zien te rationaliseren.
En daarmee bedoel die angst proberen beet te pakken en te kijken waarom het een niet reeele angst is.
Want met paniekaanvallen en paniekstoornissen gaat het meestal om een angst die niet reeel, dus je moet eerst de redenen vinden waarom de angst niet reeel is, en jezelf zien te overtuigen daarvan.En daarna beginnen te bedenken met dat de kans dat dat daadwerkelijk gaat gebeuren zeer klein is.
Ik maak me vooral veel zorgen. Dat heb ik altijd al gehad, ik weet ook niet echt waar het vandaan komt, maar ik vind het wel vervelend. Het is echt vermindering van de kwaliteit van je leven als je je constant zorgen maakt, terwijl het je geen fuck oplevert. Ik wil er dan ook eigenlijk gewoon mee stoppen, maar dat valt nogal tegen als de omstandigheden niet bepaald meewerken.
Ik kan er ook wel mee omgaan, maar vind het wel bijzonder vervelend om telkens zoveel energie aan dat gepeins verloren te laten gaan. Ik wil gewoon kiezen voor om me niet de hele dag zorgen te hoeven maken.
Is dit iets wat je met een spycholoog zou kunnen bespreken? En werkt zoiets dan goed of ben je na een half jaar nog geen steek opgeschoten? Of stopt hij je vol medicijnen?
Ik kan er ook wel mee omgaan, maar vind het wel bijzonder vervelend om telkens zoveel energie aan dat gepeins verloren te laten gaan. Ik wil gewoon kiezen voor om me niet de hele dag zorgen te hoeven maken.
Is dit iets wat je met een spycholoog zou kunnen bespreken? En werkt zoiets dan goed of ben je na een half jaar nog geen steek opgeschoten? Of stopt hij je vol medicijnen?
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
