Depressie & Angst #6

quote:

Op vrijdag 27 mei 2011 08:36 schreef Nijna het volgende:
AD zijn geen wondermiddeltjes, maar ze kunnen wel wat helpen.
Als je diabeet bent dan zeggen ze toch ook niet: joh dat insuline, dat moet je maar niet gebruiken hoor...
Waarom dan voor mensen met een depressie dat wel roepen?
Ieder zn eigen keuze, het is geen wondermiddel, maar voor sommige mensen wel iets wat het allemaal net wat makkelijker kan maken.

Omdat insuline voor diabeten wetenschappelijk onderbouwd en bewezen helpt. AD niet, er zijn groepen met placebo's en echte AD getest, en de resultaten waren schokkend.

Ga maar op internet kijken, het is nog slecht voor je lijf ook die rommel...

Een beetje liefde voor iedereen die er nood aan heeft! zo asjeblieft: <3
Heb ook twee luisterende oortjes.

Zelf ook al depressief geweest en onlangs in de buurt gekomen, maar heb de stap richting psycholoog gezet en ben daar nu na mijn eerste gesprek heel blij om. Je kan er echt je verhaal kwijt zonder dat iemand dat verhaal afkraakt of je aankijkt alsof je problemen maakt om niks.

Maar als iemand graag wil praten ofzo ben ik er (als je me een berichtje stuurt, wil ik ook wel mijn emailadres geven)

Ben trouwens 19 jaar en een beetje raar

xD

Groetjes!

quote:

Op vrijdag 27 mei 2011 12:13 schreef paarsekousjes het volgende:
Een beetje liefde voor iedereen die er nood aan heeft! zo asjeblieft: <3
Heb ook twee luisterende oortjes.

Zelf ook al depressief geweest en onlangs in de buurt gekomen, maar heb de stap richting psycholoog gezet en ben daar nu na mijn eerste gesprek heel blij om. Je kan er echt je verhaal kwijt zonder dat iemand dat verhaal afkraakt of je aankijkt alsof je problemen maakt om niks.

Maar als iemand graag wil praten ofzo ben ik er (als je me een berichtje stuurt, wil ik ook wel mijn emailadres geven)

Ben trouwens 19 jaar en een beetje raar

xD

Groetjes!

Das het leuke van internet, niemand merkt dat je raar bent, tenzij je echt een raar bent zoals ik.. Hihihihi

mja ik heb het ook echt ff gehad hier. ingewikkeld verhaal maar komt er op neer dat ik mn ex (met wie ik al 3 jaar niks meer heb ma wel heel fijn contact en die nog steeds alles voor me betekent) waarschijnlijk nooit meer zal kunnen zien.....en dat verscheurt me.

Dat klinkt heftig, als je je verhaal kwijt wil, hier zijn een hoop lezende oortjes.

Ik had ff een vraagje. Mijn psychologe heeft gezegd dat ik altijd mag mail, maar hoe spreek je zo iemand aan? met meneer, mevrouw of gewoon met de voornaam? Hoe doen jullie dat?

Mja euhm als 't een sympathiek iemand is kan ze 't wel hebben as je der voornaam noemt, ast zon stijve hark is niet
thx voor je reactie.

Kitten, ik zou gewoon hallo doen of voornaam.
Ik heb geen mailadres, maar ik zou denk ik de voornaam doen.

thanks iedereen, ik heb uiteindelijk niet gemaild ging toen wel weer.
Nu ben ik echt ff er doorheen. Ben bekaf en ondanks dat ik naar de stad ben geweest had ik weer de rust niet om iets leuks te vinden. Door alles ben ik ingestort voor de tv gaan zitten en gaan zitten snoepen... ik haat het zo dat ik mijn emoties soms alleen via eten eruit kan gooien. Ik voel er alleen maar slechter om

hmm fijne ouder dan, als jij je slaapt nodig hebt moet je die gewoon nemen! Je doet het ook niet expres ofzo lijkt me! Heel veel sterkte cafpow

Ik wordt weer ff gek op t werk, ben weer ns niks anders dan het hulpje van... nog steeds.. na 4 jaar

quote:

Op maandag 30 mei 2011 16:42 schreef Spacekitten het volgende:
hmm fijne ouder dan, als jij je slaapt nodig hebt moet je die gewoon nemen! Je doet het ook niet expres ofzo lijkt me! Heel veel sterkte cafpow

Ik wordt weer ff gek op t werk, ben weer ns niks anders dan het hulpje van... nog steeds.. na 4 jaar

Pardon, denk dat (als je gewoon van een normale ouders uitgaat) zij zich gewoon oprecht bezorgd maken over cafpow.
En zo'n opmerking van 'je doet mij ook pijn' kan ook gebruikt worden als een soort van motivatiepoging.
En zoals uit talloze onderzoeken al is gebleken is op bed blijven liggen op de lange termijn geen oplossing.
Kut dat je zo slecht in je vel zit cafpow, veel sterkte

Sterkte cafpow! ik hoop dat je je snel beter voelt.

Spacekitten: Jammer dat je zo ongelukkig wordt van je werk! Andere baan is geen optie?

Hier gaat het op dit moment redelijk, dat heeft vooral te maken met het feit dat ik even niks voel en dat er weinig dingen zijn die mij raken op het moment, Hele nieuwe ervaring, maar eigenlijk ook wel even heel lekker, Ik kan mij gewoon niet druk maken op het moment, om niks! Ik mag nog niet alleen naar buiten, want ik maak mij dus ook niet druk om gevaarlijke situaties, en nee ik heb geen doodswens, absoluut niet, maar ik registreer gewoon geen gevaar op het moment!

Nooit gedacht dat niet kunnen piekeren zoveel rust kon brengen!

@gewoonmezelf een andere baan is wel een optie, maar is niet een, twee drie gevonden helaas. Ik zit in een moeilijke sector helaas. En stoppen en dan zoek is dus geen optie, omdat mijn vriend niet genoeg binnen brengt om alles te betalen.
@cafpow, ik weet hoe het is om (ondanks goed bedoeld) net de verkeerde opmerkingen te krijgen. Ik bedoelde zeker niet te zeggen dat het slechte ouders zijn ofzo! Mijn moeder kan het heel goed over mijn gewicht... en laat dat nou net een moeilijk punt zijn!

Hier is het ff weer minder. Net een moeilijke zet gedaan en wezen kijken bij een zanggroepje. Ik ben er helemaal door in de war. Ik was zo vergeten hoe erg zingen een uitlaatklep was. Als ik het doe wordt het zwaar, want je moet je wel open kunnen stellen om als groep te kunnen zingen. Ik voel me nu ook ff alleen, zit alleen thuis en durf nu niet echt iemand meer te bellen..

quote:

Op maandag 30 mei 2011 22:00 schreef Spacekitten het volgende:
@gewoonmezelf een andere baan is wel een optie, maar is niet een, twee drie gevonden helaas. Ik zit in een moeilijke sector helaas. En stoppen en dan zoek is dus geen optie, omdat mijn vriend niet genoeg binnen brengt om alles te betalen.
@cafpow, ik weet hoe het is om (ondanks goed bedoeld) net de verkeerde opmerkingen te krijgen. Ik bedoelde zeker niet te zeggen dat het slechte ouders zijn ofzo! Mijn moeder kan het heel goed over mijn gewicht... en laat dat nou net een moeilijk punt zijn!

Hier is het ff weer minder. Net een moeilijke zet gedaan en wezen kijken bij een zanggroepje. Ik ben er helemaal door in de war. Ik was zo vergeten hoe erg zingen een uitlaatklep was. Als ik het doe wordt het zwaar, want je moet je wel open kunnen stellen om als groep te kunnen zingen. Ik voel me nu ook ff alleen, zit alleen thuis en durf nu niet echt iemand meer te bellen..

maar haal je ook ontspanning uit het zingen? En je hoeft toch niet je ziel en zaligheid op tafel te gooien bij de zanggroep?

Bleek een beetje de manier van werken van de begeleider te zijn. Weet eerlijk gezegd ook niet of ik daar wel zin in heb. Ik doe het echt voor de lol. Niet om super goed te zijn zeg maar. Mag gelukkig zelf kiezen of ik er wel of niet aan ga beginnen, niets is verplicht

Ik weet niet meer of ik het zo nog wel ga volhouden . Ik heb het idee dat alles en iedereen om mij heen mij laat vallen. Nu heb ik het afgelopen jaar sinds ik op kamers zit al met een viertal vrienden van mij gebroken. Ik merkte dat zij niet langer interesse in mij hadden en het contact vooral van mijn kant moest komen. Daar had ik dus geen zin in.
Nu heb ik inmiddels nog maar drie vrienden over. Dit zijn allemaal losse vrienden en die wonen in de buurt van mijn ouders. Twee van hen kennen elkaar wel maar liggen elkaar niet zo goed, dus dat is ook geen optie om met elkaar af te spreken. Had vandaag afgesproken met een vriendin, niet zozeer de tijd maar wel dat we vandaag zouden afspreken en dan hoor ik ineens dat ze met anderen weg is gegaan naar het strand.. dan vraag ik me af of ze dan nog wel met mij wil afspreken .
Ik kamp ontzettend met sociale angst en ook op mijn nieuwe studie val ik een beetje buiten de boot. Dit komt mede door mijn onzekerheid/houding waar ik nu ook aan het werken ben. Loop tevens bij een therapeut.
Maar mijn negatieve ervaringen wegen zwaarder dan de positieve. Zo vat ik bovenstaande gebeurtenis over die vriendin heel erg op, terwijl ik een afspraak met een studiegenootje die heel goed was gegaan en gezellig was dan weer vergeet. Daardoor heb ik ook geen zin meer om af te spreken. Of naja geen zin, meer geen energie. Ik heb gewoon het idee dat ik niet leuk genoeg ben, ik het gewoon niet kan. Ik word gewoon zo ontzettend moe van mezelf. Dit is ook een totaal onsamenhangend verhaal, terwijl ik normaliter altijd overzichtelijk schrijf. Maar ik voel me zo rot en ik wil het even van me afschrijven.. zucht .

zo onsamenhangend is het niet hoor! en ik snap het wel, het is ook niet makkelijk als je daar moeite mee hebt

cafpow, ik stuur jou wel eventjes een pm'metje, misschien kunnen we ervaringen uitwisselen? het is altijd fijn om contact te hebben met een lotgenoot

Hoe is iedereen vandaag?

Hier gaat het wel probeer langzaamaan wat meer grip op alles te krijgen, tis of ik alles laat liggen de laatste tijd.

Snap niet hoe ik deze topicreeks gemist kan hebben, ik ben blijkbaar LANG niet de enige!

quote:

Op donderdag 24 maart 2011 22:55 schreef Mishu het volgende:
Ik ben student en ik heb nog een gedeeltelijke uitkering. En ik word uitgekotst door een groot deel van deze samenleving. Terwijl ik er zelf voor heb gekozen om mijn uitkering lager te laten zijn en ik super mijn best doe om toch nog een opleiding af te ronden ondanks mijn depressies. Soms denk ik: waar doe ik het voor? Als het niet voor anderen kan in een leuke wereld dan doe ik het maar voor mezelf. Dat ik straks een leuke geaccepteerde baan heb die wat verdient en waar ik mijn ei in kwijt kan. Maarja, zou liever in een leukere samenleving leven. Maar niet iedereen is nou eenmaal leuk en aardig...

Precies hier loop ik ook tegen aan, en 't lijkt niet uit te maken waar ik kom of wie ik spreek. Op 't moment dat je aangeeft deze problemen te hebben, word je met de nek aangekeken.
Pas geleden zelfs hier op fok! nog meegemaakt, het onbegrip is absoluut.

quote:

Op dinsdag 5 april 2011 00:57 schreef sararaats het volgende:
Ik kreeg vaak de opmerking dat ik me aanstelde terwijl ik donders depressief was.

Yep, of dat je gewoon lui bent...of dat je liever je handje ophoudt en lekker thuis op de bank de hele dag tele2 kijkt en niks doet omdat het geld toch wel elke maand gestort wordt

quote:

Op woensdag 25 mei 2011 17:38 schreef Retronix het volgende:

[..]

Je geeft net aan kapot te gaan van het ''moeten''. Ga je door met forceren en over je grenzen gaan totdat je echt kapot bent, of ga je nu genieten van het leven en luisteren naar je gevoel?

Ik weet dat deze vraag niet voor mij bedoeld was, maar vind 't wel heel herkenbaar.

Ik heb jaren lang doorgesukkeld met depressieve klachten, oververmoeidheid en angstklachten, om maar wat te noemen.
Heb dan ook jarenlang m'n eigen gevoel genegeerd en zat al die tijd in een vicieuze circel vast. Hard er voor gaan, te veel hooi op m'n vork nemen, instorten, na een paar maanden weer wat opgeladen zijn en hup, gaan met die banaan! ...totdat ik weer instortte.

Tegenwoordig probeer ik een balans te vinden, maar behalve depressieve klachten, angstklachten en vermoeidheidsklachten ben ik ook nog eens chaotisch (in de trend van deur open laten staan en vergeten fiets op slot te zetten, heb al 4 keer geld in de pinautomaat laten zitten, de lijst is ein-de-loos!) en had ik altijd moeite met 't leggen en houden van sociale contacten, en sociale interactie in 't algemeen. Bij mij is enkele jaren terug een vorm van autisme vastgesteld, dus dat verklaard het sociale "onhandige" bij mij.
En daar bovenop komt nog dat ik heb ontdekt dat ik moeite heb met 't herkennen van m'n eigen gevoelens. Bij wijze van: Als iemand verliefd is, zullen de meesten wel door hebben dat die gemoedstoestand door de verliefdheid komt. Bij mij werkt 't anders: Ik merk dan wel dat ik me raar voel, m'n maag doet vaag (heb ik soms te veel koffie gedronken?...), m'n ledematen voelen raar (heh? Maar ik kan geen last van spierpijn hebben, want ik heb gisteren niet eens gesport! Maar waar kan dat dan aan liggen? Heb ik soms verkeerd gelegen of zo?). In geval van verliefdheid krijg ik nu wel door dat het om verliefdheid gaat, omdat dat gevoel erger wordt wanneer "die ene" persoon in de buurt is.
Maar bij andere gevoelens heb ik vaak geen flauw benul waarom ik me zo voel. Echt geen flauw idee. Alleen als het direct gebeurtenis-->gevolg is weet ik waar 't aan ligt (bijvoorbeeld als ik me stoot en daardoor pijn heb).
Hoe anderen 't doen, echt ik heb geen flauw idee! Vind 't wel knap van die mensen, al zien ze dat denk ik eerder als "normaal".

De depressiviteit is al erg genoeg, maar de andere klachten die daar bovenop komen kunnen soms echt verlammend werken.

Ik ga deze topic denk ik maar volgen

Ik heb net iemand van thuisbegeleiding op bezoek gehad. Voel me gehoord en dat vind ik erg fijn.
Hadden het er ook nog over hoe je tegen onbegrip aan kan lopen als je depressief bent. Dat je beter gewoon je been kan breken, dat is tenminste zichtbaar...

[ Bericht 7% gewijzigd door Nijna op 07-06-2011 15:46:10 ]