Depressie & Angst #6

quote:

Op maandag 18 april 2011 07:09 schreef DeZoektocht het volgende:

[..]

Mehh, noem me een sentimentele ouwe sok, maar door je manier van schrijven icm je avatar krijg ik de neiging om je een dikke knuffel te geven
Je zult er wel niks aan hebben, en heb momenteel zelf niet echt de puf om inhoudelijk op dingen in te gaan maargoed....

ohh en misschien is het wel vreselijk ongepast dat ik dit zeg, vergeef me dan maar ben zelf ook niet helemaal lekker in mijn vel vandaag.

mag ik vragen wat in mijn manier van schrijven en avatar je precies de neiging doet hebben om een knuffel te geven?
Want dat snap ik dus niet.

quote:

Op maandag 18 april 2011 14:42 schreef enflamis het volgende:
Ik ben ook al een geruime tijd depressief. Ik heb totaal geen motivatie meer voor wat dan ook en ik zie de toekomst zwart in. Alles kost teveel moeite lijkt het en ik kom amper het huis uit. Hierdoor verveel ik me constant. Hobbies en interesses heb ik niet en ik slaap veel overdag. Buiten school ga ik weinig met vrienden om omdat ik er de energie niet voor heb. Mijn gezondheid gaat hard achteruit en ik houd er allerlei rare lichamelijke klachten aan over. (concentratieverlies, de hele dag moe en energieloos zijn, slechte ogen, duizeligheid, flauwvallen etc..)

Toch kan ik maar niet de moed opbrengen om gewoon naar de dokter te stappen. Straks heb ik examens waar ik me overigens niet zo'n zorgen om maak, maar heb totaal geen zin om daarna ook nog eens vier jaar te gaan studeren. Ik denk dan ook van waar doe ik het eigenlijk nog voor? Het liefst ga ik na school gewoon even een jaartje niks doen en proberen mijn leven op de rails te zetten. Ik weet namelijk niet of ik het nog wel aankan om te gaan studeren...
Iemand tips? ;/

Als je de kans om na de examens een "sabatical" te nemen, zou ik het doen, en tussendoor leer je jezelf veel beter kennen. Dat was zo bij mij iig.
En als je echt heel erge last hebt van de depressie dan zou je toch echt bij de HA moeten aankloppen.
Maar probeer gewoon een routine te krijgen en te bewegen/sporten, ik zie het momenteel allemaal ook niet echt zitten, maar de fysieke activiteit helpt om een normaal dag/nachritme te behouden en om de dingen even van me af te zetten.

Want slapen is eigenlijk gewoon vluchten en dat helpt niet..

quote:

Op maandag 18 april 2011 22:17 schreef DeZoektocht het volgende:

[..]

Herken mezelf in je stijl van schrijven, het altijd goed willen doen, knetterhard je best doen zeg maar.
Met daarbij een beetje het radeloze van als je het af en toe ook niet meer weet, voelde gewoon de aandrang om even te zeggen 't komt wel goed' en dat hoop ik oprecht voor je
Verder is mijn reactie maybe wel misplaatst maargoed, gedane zaken nemen geen keer, negeer me dan maar gewoon verder.

Ach, het is helemaal niet erg hoor. Vond het alleen apart...daarom ook mijn vraag

quote:

Op maandag 18 april 2011 23:20 schreef Apotheose het volgende:

[..]

een beetje wat cafpow zei: als je iets om handen hebt dan hebben je gedachten ook minder de ruimte om hun slag te slaan. Dat merk ik bij mezelf tenminste... En zo'n studie zou misschien wel helpen, denk ik. Weet niet hoe dat voor jou is uiteraard. Ik spreek alleen voor mezelf. (ik baal er gewoon van dat ik nu een week vrij ben ) En weet dat als je de hele dag thuis zit - dat dat niet helpt. Been there.

Dit is ff my point of view.

Inderdaad als je iets te doen hebt, dan krijgen je gedachten minder de ruimte of hebben ze minder impact...zo is het ook bij mij.
En het is lastig om iets te doen te vinden als je last van depressie hebt. Maar gewoon kleine dingetjes iedere dag

quote:

Op dinsdag 19 april 2011 00:26 schreef Mishu het volgende:
Ik hoop trouwens dat iedereen in dit topic de kracht vind om de strijd aan te gaan met zijn depressie, met zichzelf en zijn omgeving.

Want boy, wat is dat het waard De dingen die je leert in het overwinnen van een depressie zijn kostbare schatten, het zijn lessen en levensvisies waar je je hele leven nog aan zult denken.

Bij mij waren ze:

- Eerst kom jijzelf, daarna pas anderen. Eerst zorgen dat je zelf happy bent. Durf egoïstisch te zijn.
- Contradictie op de vorige: leer wat het is om te geven en geef veel. Ik heb mijn eigenwaarde uit goede daden o.a. Gehaald. Ook uit mijn studie haalde ik steeds meer zelfwaarde.
- Race niet door maar gun jezelf die pauze om deze keer echt aan de slag te gaan met de aspecten van jezelf en je omgeving die er voor zorgen dat je in de depressie terecht bent gekomen.

Enz. Enz. Geniet van elk stapje van je toekomstbeeld wat je na je inzinking hebt behaald. Wees trots op wie je bent en op de wijsheden, hulp enzo wat jij deze wereld meegeeft.

Succes met beter worden!

Die dingen die jij noemt zijn inderdaad belangerijk. Ik ben zelf al die dingen ook aan het leren...

En verder tja, is het belangerijk om de oorzaak van jou depressie/angst of problemen te weten, want dan kan je gericht eraan werken..en dan kan je bij wijze van bij de roots van alles beginnen..want als je de roots niet aanpakt schiet je nog niks op

quote:

Op dinsdag 19 april 2011 20:17 schreef Life2.0 het volgende:

[..]

Hier kan ik mij eigenlijk wel enigzins in terugvinden, ik weet dat er een hoop mis is, maar het lukt niet om het precies te defineren.. Vraag me mede daarom ook af of daar uberhaupt hulp voor is, dat maakt voor mij de stap naar bijv de ha een stuk moeilijker, welk hulp heb ik nodig en waar kan ik die verwachten..

om even te reageren op deze "vragen". Hulp is er voor iedereen, alleen bij de een heeft de hulp meer effect dan de anderen.Er zij zoveel specialisaties binnen de "hulp" dat er voor iedereen wel wat tussen zit.
Bij mij toen ik pas het traject kwa hulp begon, ik wist dat er iets niet klopte, ik zag het aan me en voelde het. Ik kon bijna niks doen zonder in de stress te schieten en paniekerig te worden. Maar als je mij vraagt wat er aan de hand was, zou ik zeggen geen idee.
En de hulpverlening is er om, te kijken naar hoe ik mij gedraag, wat invloed heeft op wat en hoe het zit. En zij kijken dan wat volgens hun de oorzaak is en hoe ermee aan de slag te gaan, samen.
En daarom krijg je ook eerst een intake overal waarin je zoals ik het noem een "bombardement" van vragen op je af krijgt..en geen tijd krijgt om erover na te denken, aan de lopende band, en aan de hand van je houding, je antwoorden, response tijd enz..kunnen zij in ieder geval een ischatting maken van wat er aan de hand is...en aan de had daarvan gaan ze verder kijken met jou..en komen ze erachter hé we zitten verkeerd, dan nemen ze een andere weg met jou...
Het is allemaal pas en meetwerk, en niet zoals bij een dokter van hier en hier doet het pijn, en dan zegt de dokter dit is er en deze pillen helpen je ervaf.
Dat werkt niet kwa gevoel het is giswerk en proberen en proberen en proberen.. tot je merkt dat je op de juiste weg zit

quote:

Op woensdag 20 april 2011 14:19 schreef Life2.0 het volgende:
Maar hoe zet ik de eerste stap die richting in? "Hoi meneer de ha er is iets mis.. "?

Ja , gewoon naar de ha aangeven dat hey niet lekker loopt, vertellen hoe je je voelt en hoe dat jou dagelijks beinvloed en vragen om een erwijzing naar psycholoog ofzo.

quote:

Op woensdag 20 april 2011 18:10 schreef Life2.0 het volgende:
Prima, doe ik dat! Nouja, dan wil ik dat doen, het feitelijk ook echt doen is weer anders verhaal

ach, gewoon die afspraak maken en desnoods kijken of je het niet telefonisch kan doen

quote:

Op woensdag 20 april 2011 18:32 schreef enflamis het volgende:

[..]

Heb zelf ook nog niet die stap kunnen zetten maar ik raad je aan om het gewoon te doen. Hoe eerder hoe beter, dat is een ding dat zeker is.

precies, en mischien is het handig dingen voor jezelf op te schrijven en evt. naar de huisarts te gaan met de dingen op papier dat je desnoods gewoon het kan afgeven aan de huisarts

quote:

Op woensdag 20 april 2011 20:29 schreef Life2.0 het volgende:
Dat is misschien wel een aardig idee, ook om het voor mijzelf een rijtje te krijgen

ik hoop dat het helpt, zowiezo helpt het van je afschrijven meestal wel.

Hier zit ik weer te piekeren over dingen waar ik niet over zou hoeven/moeten piekeren.
ik heb vandaag namelijk een sollicitatie gehad en vrijdag laten ze weten of ze mischien bij een opdrachtgever iets hebben voor mij, en ze houden rekening met een maximale reistijd van 1,5 uur incl. files(ik heb geen auto dus zal wel meevallen), maar ik ga 2x per maand naar de psycholoog en heb het nodig.
En mijn piekerdillema is nu, als ze iets zouden kunnen regelen voor mij, hoe moet ik het dan aanpakken want als de baan in mijn woonplaats is, no problem, vraag ik een uurtje of 2 vrij die ik dan later inhaal..maar wat als ik in een andere stad terechtkom dan zal ik toch een middag vrij moeten nemen..en wat als het bedrijf dat niet prettig vind.
Want om nou nu gelijk uit te leggen dat ik naar een psycholoog ga, lijkt me niet zo fijn, want vaak heb je toch vooroordelen..en dan moet ik het uitleggen...waarom..en dat lijkt me wat minder
wat zouden jullie in zo'n situatie doen, het vantevoren aangeven of pas achteraf ?

quote:

Op donderdag 21 april 2011 21:10 schreef Spacekitten het volgende:
Hoi allemaal,
wil ff mijn verhaal kwijt. Ik loop nu sinds kort bij de psycholoog. Was door de huisarts doorverwezen vanwege vermoeidheid en angstklachten.
Gisteren mijn eerste sessie gehad (al was het meer een tweede intake omdat mijn pysg toen verlaat was) en ze maakte een opmerking die net opeens heel losmaakte.
Is dat normaal? Ik hoop echt dat ik uit deze dip kom, want alles leid eronder...

wat bedoel je met heel losmaakte?
Ik ga al meer dan 1 jaar naar de psycholoog, en geloof me iedere keer als ik daar ben geweest ben ik ik daarna uit mijn doen en vrij emotioneel,en dat komt dan weer doordat er een gevoelige snaar geraakt word. En dat is klote op het moment maar wel beter, want dat betekend dat je dingen verwerkt en of proceseert..

quote:

Op vrijdag 22 april 2011 09:26 schreef Spacekitten het volgende:
dank capfow en diginoob2, ik bedoelde veel ipv heel.
De pyscholoog vroeg me of ik mijn emoties en gedachten bij iemand kwijt kon en nee dat kon ik niet.
Ik heb maar amper vrienden en al helemaal geen meiden met wie ik echt iets kan delen.
De opmerking kwam naar boven toen ik onrustig en geirriteerd in de trein zat na een gezellig etentje van mijn werk, besefte ineens dat ik het niet echt kon delen met iemand. Toen snapte ik ook waarom ik zo boos was ineens.

Ik krijg trouwens vanaf volgende week ook emdr behandelingen, vooral vanwege mijn ziekenhuis verleden. Ik heb dat altijd weggestopt en nooit echt verwerkt.

Het is maar een eigen interpretatie, maar het lijkt mij dat je last kan krijgen van woede omdat je het wel met iemand zou willen delen

Ik ben nu een soort van lijstje aan het maken met dingen die ik wil vertellen aan de psycholoog, want ik wil teveel vertellen maar eenmaal daar vertel ik alles behalve datgene wat ik wilde vertellen

quote:

Op zaterdag 23 april 2011 08:24 schreef Spacekitten het volgende:
@cafpow; jup, dat besefte ik me toen ook ineens in die trein. Nu alleen de oplossing nog.

ach, het is in ieder geval een goede eerste stap, zo leer je je problemen kennen en kan je kijken wat er aan te doen en of je er hulp bij nodig hebt.

@ twinkle, heb net beide posts gelezen heb nu alleen even geen tijd om er goed op in te gaan dus dat komt later

quote:

Op zaterdag 23 april 2011 15:38 schreef Twinkle20 het volgende:
Ik vind het ook vrij wazige posts van mezelf ... Het is me uiteindelijk nog niet gelukt na zo'n lap tekst om in 1 zin samen te vatten wat ik nu eigenlijk bedoel

ach, de dingen zijn ook nog wazig voor jou. En een heel verhaal over een depressie is lastig samen te vatten in 1 zin. Het kost mij ook zeer veel moeite om geen "testament" vol te schrijven

quote:

Ik heb er een beetje een dubbel gevoel over en weet niet of dat de juiste insteek is om weer in therapie te gaan. Ik wuif mijn problemen een beetje weg met de gedachte 'ach zo erg is het niet als ik zonder die dingen het leven door moet'. Maar aan de andere kant baal ik er godsgruwelijk van als ik mijn vrienden weer in de achtbaan zie stappen en ik een beetje hulpeloos aan de zijlijn sta omdat ik gewoon niet durf.

Ik denk dat dat wegwuiven van je problemen een vluchtmethode is, een manier om het voor jezelf goed te praten terwijl je weet dat de situatie niet goed is.
En dat je bereid bent naar een psycholoog te gaan is al wat, de juiste insteek heb je als jij bereid bent eraan te werken, en dat staat los van het goedpraten ervan.
Dus de vraag is eigenlijk ben je bereid aan je probleem te werken en wil je eraan werken? Want als beide antwoorden nee zijn, heb je er niks aan, en als 1 van de 2 een ja is dan is het het proberen waard. Als het niks is kan je altijd nog stoppen.

quote:

Maar door de jaren heen ben ik gedrag gaan ontwikkelen waarbij ik andere mensen wil pleasen. Ik zal er alles aan doen om anderen te pleasen, omdat ik dan het gevoel heb dat mensen mij dan pas aardig vinden. Ik wil aardig gevonden worden door mensen. En ik sloeg daar behoorlijk in door zonder dat ik het zelf in de gaten had.

Totdat mijn huidige werkgever waar ik sinds november voor werk dat in de gaten kreeg. En mij met 1 opmerking liet beseffen waar ik eigenlijk mee bezig was. Dat was een heel gevoelige snaar maar hij sloeg de spijker wel op zijn kop. Ik liep de laatste jaren rond met het idee dat niemand mij begreep, en ik voelde van binnen frustratie.

Door die ene opmerking wist ik gewoon dat hij mijn gedrag precies in de gaten had. Maar ik was mijzelf totaal niet bewust van dat gedrag.

Via gesprekken en rake opmerkingen van zijn kant ben ik nu aan het veranderen in de persoon die ik werkelijk wil zijn. In twee maanden tijd heb ik hierin al zoveel vooruitgang geboekt voor mezelf, het heeft me al zoveel winst opgeleverd.

het is mooi en fijn dat je een begripvolle baas hebt, die erbij wilt helpen, en ik zou zeggen ga er vooral mee door.
En ook dit is weer iets wat je bijvoorbeeld met je psycholoog kan "bewerken", ze zijn getraind in het begeleiden van mensen.

En nu ik jou post las, besefde ik eigenlijk pas, dat dit bij mij ook het geval is. Bij het maken van de loodzware keuze waar ik mee zit, kan ze me niet helpen. Ze kan het alleen met mij bespreken.
Maar zij is mij aan het helpen om mijzelf te vormen en te herontdekken. Net als een zwakke muur die extra verstevigd moet worden.

quote:

Op zaterdag 23 april 2011 09:31 schreef Twinkle20 het volgende:

Wat ik eigenlijk wil zeggen is: Vanbinnen zat er blijkbaar nog zoveel leed en woede, maar ik kon het niet plaatsen voor mezelf. Door gesprekken aan te gaan met een buitenstaander, lukt het mij nu om die woede voor mezelf te relativeren. Ik heb nu pas het idee dat ik al dat geestelijk leed aan het verwerken ben. Ondanks dat ik altijd het gevoel had dat dat allemaal al verwerkt was.

De mens heeft vaak de neiging nare dingen uit het verleden te rationaliseren om ze op die manier onder controle te krijgen. Alleen werkt dit meestal maar tijdelijk. Want door het rationaliseren zie je alleen 1 kant van de gebeurtenis, namelijk het feit. Je haalt als het ware de emoties er los van.
Een herinnering is meestal een gevoel met een feit. En als je die 2 loskoppelt heeft de mens de neiging naar de feiten te kijken en een feit is als het ware van buiten naar de gebeuretenis kijken.

maar de emoties die erbij horen worden alleen weggestopt...maar die halen je ooit wel in.En verwerken is aan de slag met de emoties en het feit. Het is het durven voelen van wat je toen voelde. Om het uiteindelijk een plek te kunnen geven.

quote:

Die persoon die mij daarin coacht kwam op een dag gewoon mijn leven in stappen, ik was er niet actief naar op zoek. En belangrijker nog, bij hem durf ik mijzelf bloot te geven, ik heb vertrouwen in hem.

Ik hoop dat jij zo'n persoon ook tegen komt binnenkort.
Ik heb een paar jaar geleden bji een psycholoog rond gelopen, maar de klik was er totaal niet. Ik zat daar iedere week voor mijn gevoel mijn tijd te verdoen. Heb dat ook heel snel afgekapt. Je moet je wel veilig voelen om al je gevoelens op tafel te durven leggen, anders komt het er nog niet uit.

Kijk dit is vaak zo des te harder je iets zoekt, des te minder je het vind.
En het belangerijkste binnen de hulpverlening is dat je je op je gemak voelt, dat je durft jezelf te zijn.
En als je jezelf niet bent, doordat je zoals bijvoorbeeld bij mij jezelf kwijt bent dan kan een psycholoog je goed helpen jezelf te vinden. Ook anderen niet-proffesionals kunnen helpen, maar het is lastiger doordat je dan met emoties van 2 kanten werkt, en een psycholoog heeft minder emoties tov. jou persoon. En kan jou dus minder vormen naar eigen wens, en laat meer jou jezelf vormen met wat begeleiding en hulp erbij.

Zo een hele lap tekst maar voor mij is het bijna bedtijd. De afgelopen dagen waren eigenlijk best redelijke dagen, op het feit na dat mijn gedachten stroom niet stopt.
Ik zit constant met als ik dit doe dan ..... en anders.......
Maar ik blijf heen en weer schommelen doordat ik niet weet wat ik wil..en ik wil wat ik niet wil willen.
En het is voor mij zo'n zooitje momenteel. De keuze zit eigenlijk tussen emotie en ratio..zoals vaak het geval is...en ik moet tussen nu en 3 maanden echt een keuze maken, maar ik moet eerst 8 weken wachten op antwoord van de DUO.
En tussendoor een sollicitatieplicht, nou ik heb meer dan 10 sollicitaties gedaan maar telkens afgewezen. Dus de reiskosten lopen op, maar ik krijg er niks voor terug. Dus doe nu even 2 weken rustig aan..maar tegelijk kan ik dat niet omdat ik het onder controle moet hebben.
En k constant iets aan mijn hoofd moet hebben om andere gedachten en twijfels(ivm. wachttijd van 8 weken) te blokkeren, want ik schiet er zo echt niks mee op.
Maar afgelopen dagen veel geklust in huis en geverfd, ook een hek in de tuin.

En morgen een bbq met wat vage bekenden waarbij ik mij eigenlijk niet zo op mijn gemak voel...omdat ik bewust 5 jaar geleden ofzo al het contact heb verbroken, maar tja, ze zijn "kennisen" van mijn ma, en ik woon thuis.
Dus eigenlijk zou ik me het liefst opsluiten in mijn kamer het vlees roosteren op de bbq en weer terug naar mijn kamer...maar dat is sociaal weer "onvriendelijk"..
En dat zorgt toch voor wat gepieker

quote:

Op maandag 25 april 2011 20:28 schreef Raggingbull het volgende:

[..]

Ik woon ook nog thuis en heb wel eens hetzelfde soort incident gehad. Mijn ouders en ik hebben daarover best wel veel gesproken. En we kwamen tot de conclusie dat ookal zit ik er maar eventjes bij ik hoef er echt niet de hele tijd bij te zitten. Is dat niet een idee voor jou? Ga er een half uurtje bij zitten en ga dan lekker je eigen ding doen en 2 uur later ga je er weer eventjes een half uurtje bij zitten?

Dit doe ik dus ook hoor. Uiteindelijk heb ik best geluk geahad, want bezoek heeft afgebeld omdat ze ziek waren .
Dus gewoon samen met mijn ma gebarbacued ..alleen endigde dat in ruzie omdat zij mij constant intruccties gaf, en ik daardoor nerveus werd en op onvriendelijke manier(om het zacht uit te drukken) reageerde
Maar er was meer vlees voor ons en gebbq'd vlees is lekker