Depressie & Angst #6

Ik ben eerlijk gezegd nu alleen nog echt open tegen mensen die heel dichtbij me staan. Vind het nou niet iets wat heel de wereld hoeft te weten, tenzij het nodig met omgang van mensen (zoals op het werk) dan zou ik als het nodig is wel vertellen denk ik.

quote:

Op zondag 22 mei 2011 23:23 schreef Nijna het volgende:
Hoe open zijn jullie naar anderen als het gaat om je depressie of angst?
En levert het je dan ook wat op om openheid te geven? En dan bedoel ik vooral naar mensen die dan niet heel dichtbij staan, maar waar je toch regelmatig mee te maken hebt (buren, collega's enz).

Ik vind het erg lastig om openheid te geven over hoe het echt gaat, maar aan de andere kant frustreert het me soms ook dat mensen me niet begrijpen (wat op zich niet raar is als je niks verteld zeg maar).

Mensen begrijpen het toch niet als ze er nooit mee te maken hebben gehad.
Ik heb dat door schade en schande geleerd en verstrek nu informatie op 'need to know' basis alleen

quote:

Op maandag 23 mei 2011 21:58 schreef DeZoektocht het volgende:

[..]

Mensen begrijpen het toch niet als ze er nooit mee te maken hebben gehad.
Ik heb dat door schade en schande geleerd en verstrek nu informatie op 'need to know' basis alleen

true...

Ja, daar ben ik wel achter dat mensen het niet snappen als ze er nooit mee te maken hebben gehad. En dat is fijn voor hen op zich.
Ik zit nogal in dubio of ik wat meer openheid zal geven naar mijn buren, maar ik ben bang dat ze me gek of raar zullen vinden. Aan de andere kant vinden ze dat waarschijnlijk dan toch al...

Ik heb heel vaak dat ik de angst heb dat als ik naar bijvoorbeeld een verjaardag ga, dat andere mensen mij raar vinden terwijl ik dat geneens zo ben, heb zeer weinig zelfvertouwen. Heb ook nooit het idee dat vrouwen me leuk vinden. Hebben meer mensen hier last van?

quote:

Op maandag 23 mei 2011 22:45 schreef Hansie18 het volgende:
Ik heb heel vaak dat ik de angst heb dat als ik naar bijvoorbeeld een verjaardag ga, dat andere mensen mij raar vinden terwijl ik dat geneens zo ben, heb zeer weinig zelfvertouwen. Heb ook nooit het idee dat vrouwen me leuk vinden. Hebben meer mensen hier last van?

Herkenbaar jah.
je bent waarschijnlijk ook raar, net zoals ik ook raar ben en zoals waarschijnlijk iedereen raar is
Het is alleen die angst om raar gevonden te worden die ons weerhoudt om gewoon onszelf te zijn.

Onze directe buren daar hebben we vrij veel contact mee en die weten wel dat ik niet lekker in mn vel zit. Maar ze snappen niet dat daarom de kinderen 1 (en straks waarschijnlijk 2) dag(en) in de week naar de kinderopvang gaan. Volgens mij ben ik een enorm ontaarde moeder... want je kinderen wil je toch bij je hebben... Terwijl ik denk dat het voor die kinderen op dit moment prettiger is om die dag(en) op de opvang te zijn.
Maar er worden nog wel eens opmerkingen over gemaakt en dat vind ik frustrerend. Aan de andere kant heb ik ook geen idee of ze het wel zouden snappen als ik opener zou zijn.
De mensen die er echt toe doen voor mij, die weten wel aardig hoe de vork in de steel zit.

Nijna, je bent geen ontaarde moeder. Je bent een vrouw die het beste wil voor je kinderen. Dat is nu even je kids wegbrengen naar de opvang. In de tijd dat ze weg zijn, kan jij opladen, en kan je er ECHT zijn voor ze. Iets korter helemaal, dan altijd half.

Het is juist sterk om ze naar de opvang te sturen. Ongeacht wat de rest van de wereld zegt.

Ben ik het helemaal mee eens, kinderen krijgen altijd meer mee dan mensen denken en dan kan het inderdaad fijn zijn even niet in een bepaalde situatie te zitten. Je kiest dus echt voor je kinderen en niet voor jezelf. Dat is een knappe keuze vind ik!

Ik denk ook echt dat het nu fijner voor hen is zoals we het geregeld hebben. En ik vind het een goede keuze zoals we die hebben gemaakt.
Alleen wat ik lastig vind is dat er wel opmerkingen komen die ik misschien zou kunnen voorkomen door meer openheid te geven...
Maar goed, is dat wat ik wil... meer openheid, want dat maakt je denk ik ook kwetsbaarder.
Ach ja, misschien komt het er op een goed (of minder goed) moment uit .

Ik vind het fijn om jullie reacties te lezen . Dank jullie wel!

Pff, hier is het weer wat minder. Ben weer eens klagerig vandaag. Ik weet dat mijn collega's het voort wel opmerken, maar ik krijg het maar niet gestopt! Weet nooit echt wat ik moet zeggen, dus maak ik een opmerking die helaas vaak negatief is.
Daarbij heb ik de laatste dagen eens goed nagedacht over mijn laatste sessie bij de psych. Ik begin te merken dat ik me verzet tegen het proces, onbewust. Ik kan er alleen uit concluderen dat ik bang ben voor wat er eventueel los kan komen als ik mezelf helemaal zou laten gaan.

Misschien is dat laatste iets om te bespreken bij de psych?

misschien, ze had gelukkig ook al door dat ik me lichtelijk verzette de vorige keer en zijn we gewoon gaan praten. Schrok er alleen van, want ik doe dus precies hetzelfde bij mensen die zich iets willen lijken te verdiepen in mijn gevoelens

Het is al mooi dat je ziet wat je doet toch?

Goeiemiddag,

Een aantal weken geleden postte ik vanwege mijn vriend, en inmiddels kan ik zeggen dat het op dit moment een stuk beter met hem gaat! Dat is heel fijn! Maar nu.... Nu ben ik aan de beurt, of beter gezegd, ik kan er niet meer omheen, de afgelopen maanden heel druk geweest met zorgen voor mensen in mijn omgeving, en op die manier hoefde ik geen aandacht te besteden aan mezelf, Tot nu, iedereen is weer opgekrabbeld en het gaat stukken beter, en nu lig ik zelf op mijn bek! Ik had een paar weken geleden al wel aangegeven bij de huisarts dat ik het idee had de controle kwijt te zijn, en uiteindelijk heeft hij mij doorverwezen naar een psycholoog, Prima, afspraak gemaakt en ben nu 2x geweest! maar om nu te zeggen dat ik mij er beter door ga voelen, nee eerder andersom, Ik slaap al weken slecht, ben labiel en dingen MOETEN zorgt voor paniek! Ik ben gewoon op, ik heb de energie op dit moment niet meer op mezelf er doorheen te trekken!
En dat is waarschijnlijk ergens ook wel goed, want dan moet je er mee aan de gang, maar op dit moment is het gewoon ff heel zwaar! Ik ben gisteren ook ziek naar huis gegaan van mijn werk omdat ik het even niet meer kon opbrengen.
Wel heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts, en daar kan ik morgenochtend terecht! Ik ben alleen wel een beetje bang dat hij aan zal komen met AD en ergens voelt dat voor mij als falen, Want ik moet dit toch alleen kunnen?! Maar aan de andere kant, Ik weet even niet meer welke kant ik op moet knokken! En als de huisarts iets voor mij ter ondersteuning heeft waarom zou ik dat dan niet aanpakken, In combinatie met de psycholoog moet ik er dan toch snel van opknappen?
Ik vind het lastig! Ik zorg altijd voor iedereen, en sta altijd voor iedereen klaar, maar nu kan ik het gewoon niet opbrengen, en daar baal ik dan weer van,en voel ik mij een slechte partner, dochter, zus, vriendin!

Ik weet eigenlijk niet zo goed welke kant ik op wil met deze post maar het voelt wel goed om het even van mij af te schrijven:)

Hey, dit is normaal, toen ik begon werd ik al gewaarschuwd dat het eerst erger zou worden, falen is het zeker niet, het getuigt van sterkte jezelf aan te durven pakken! Veel sterkte de komende tijd

Waarom wordt het gevoel dat als het even goed gaat meteen gevolgd door een diep dal?

quote:

Op maandag 23 mei 2011 21:58 schreef DeZoektocht het volgende:

[..]

Mensen begrijpen het toch niet als ze er nooit mee te maken hebben gehad.
Ik heb dat door schade en schande geleerd en verstrek nu informatie op 'need to know' basis alleen

Mee eens. Werkt vaak alleen in je nadeel.

quote:

Op woensdag 25 mei 2011 17:11 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Goeiemiddag,

Een aantal weken geleden postte ik vanwege mijn vriend, en inmiddels kan ik zeggen dat het op dit moment een stuk beter met hem gaat! Dat is heel fijn! Maar nu.... Nu ben ik aan de beurt, of beter gezegd, ik kan er niet meer omheen, de afgelopen maanden heel druk geweest met zorgen voor mensen in mijn omgeving, en op die manier hoefde ik geen aandacht te besteden aan mezelf, Tot nu, iedereen is weer opgekrabbeld en het gaat stukken beter, en nu lig ik zelf op mijn bek! Ik had een paar weken geleden al wel aangegeven bij de huisarts dat ik het idee had de controle kwijt te zijn, en uiteindelijk heeft hij mij doorverwezen naar een psycholoog, Prima, afspraak gemaakt en ben nu 2x geweest! maar om nu te zeggen dat ik mij er beter door ga voelen, nee eerder andersom, Ik slaap al weken slecht, ben labiel en dingen MOETEN zorgt voor paniek! Ik ben gewoon op, ik heb de energie op dit moment niet meer op mezelf er doorheen te trekken!
En dat is waarschijnlijk ergens ook wel goed, want dan moet je er mee aan de gang, maar op dit moment is het gewoon ff heel zwaar! Ik ben gisteren ook ziek naar huis gegaan van mijn werk omdat ik het even niet meer kon opbrengen.
Wel heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts, en daar kan ik morgenochtend terecht! Ik ben alleen wel een beetje bang dat hij aan zal komen met AD en ergens voelt dat voor mij als falen, Want ik moet dit toch alleen kunnen?! Maar aan de andere kant, Ik weet even niet meer welke kant ik op moet knokken! En als de huisarts iets voor mij ter ondersteuning heeft waarom zou ik dat dan niet aanpakken, In combinatie met de psycholoog moet ik er dan toch snel van opknappen?
Ik vind het lastig! Ik zorg altijd voor iedereen, en sta altijd voor iedereen klaar, maar nu kan ik het gewoon niet opbrengen, en daar baal ik dan weer van,en voel ik mij een slechte partner, dochter, zus, vriendin!

Ik weet eigenlijk niet zo goed welke kant ik op wil met deze post maar het voelt wel goed om het even van mij af te schrijven:)

Neem tijd voor jezelf, stop een tijdje met werken, ga leuke dingen doen, relaxen baantjes zwemmen whatever. Huisarts en psycholoog moet je niet teveel van verwachten, jij moet uiteindelijk een leefstijl vinden waar je je per moment goed bij voelt. Zo gaat dat in het leven, sommige mensen hebben het makkelijk, anderen moeilijk..

Sterkte!

quote:

Op woensdag 25 mei 2011 17:35 schreef Retronix het volgende:

[..]

Neem tijd voor jezelf, stop een tijdje met werken, ga leuke dingen doen, relaxen baantjes zwemmen whatever. Huisarts en psycholoog moet je niet teveel van verwachten, jij moet uiteindelijk een leefstijl vinden waar je je per moment goed bij voelt. Zo gaat dat in het leven, sommige mensen hebben het makkelijk, anderen moeilijk..

Sterkte!

Stoppen met werken zit er helaas niet in, eigenlijk wil ik gewoon een andere baan, terug naar datgene wat ik hiervoor deed want daar werd ik gelukkig van! Maar goed werk ligt niet voor het oprapen en er moet toch geld binnen komen, Ziektewet in gaan is ontslag in juli!

quote:

Op woensdag 25 mei 2011 17:28 schreef Beach het volgende:
Waarom wordt het gevoel dat als het even goed gaat meteen gevolgd door een diep dal?

Verzet tegen de verandering, voortkomende uit angst, bijvoorbeeld angst om met oude gewoonten te breken (die je al heel lang een gevoel van veiligheid geven; veiligheid in de zin van bekend, niet prettig of bevorderend voor je situatie) of te gaan geloven dat het leven tóch leuk kan zijn en dat er tóch echt voor jou ook een gerechtvaardigd en fijn plekje in de wereld is. Het idee van veranderen is leuk maar je bent niet zomaar depressief of angstig, dat is in de loop van tijd zo opgestapeld en in lagen breek je dat ook weer af, vergelijk het met het schillen van een ui; bij elke laag prikken je ogen weer even

En als je dat weet te plaatsen hoef je er niet mee te zitten, en er zelfs van leren, even pas op de plaats, goed luisteren naar wat er in je speelt, met liefdevolle aandacht voor jezelf en weer verder

quote:

Op woensdag 25 mei 2011 17:37 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Stoppen met werken zit er helaas niet in, eigenlijk wil ik gewoon een andere baan, terug naar datgene wat ik hiervoor deed want daar werd ik gelukkig van! Maar goed werk ligt niet voor het oprapen en er moet toch geld binnen komen, Ziektewet in gaan is ontslag in juli!

Je geeft net aan kapot te gaan van het ''moeten''. Ga je door met forceren en over je grenzen gaan totdat je echt kapot bent, of ga je nu genieten van het leven en luisteren naar je gevoel?

quote:

Op woensdag 25 mei 2011 17:11 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Wel heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts, en daar kan ik morgenochtend terecht! Ik ben alleen wel een beetje bang dat hij aan zal komen met AD en ergens voelt dat voor mij als falen, Want ik moet dit toch alleen kunnen?! Maar aan de andere kant, Ik weet even niet meer welke kant ik op moet knokken! En als de huisarts iets voor mij ter ondersteuning heeft waarom zou ik dat dan niet aanpakken, In combinatie met de psycholoog moet ik er dan toch snel van opknappen?
Ik vind het lastig! Ik zorg altijd voor iedereen, en sta altijd voor iedereen klaar, maar nu kan ik het gewoon niet opbrengen, en daar baal ik dan weer van,en voel ik mij een slechte partner, dochter, zus, vriendin!

Ik zou de afspraak met de huisarts niet van tevoren in gaan vullen. Je weet niet wat hij denkt en wat hij wellicht voor gaat stellen. Daar zou ik dan ook niet zo mee bezig zijn. Dan kun je beter voor jezelf helder hebben wat je van hem verwacht.
Maar laat duidelijk zijn dat medicatie gebruiken (of hulp accepteren) geen falen is. Het is veel stommer om koppig door te gaan omdat je in je eentje alles denkt te moeten doen. Want dan ga je straks nog veel harder op je bek. Het aangaan is dan ook alles behalve falen.

Je kunt pas voor anderen klaar staan en zorgen als het goed gaat met jezelf. Cliché, maar daarom niet minder waar.
En als jouw partner zich zo voelde als jij nu, zou je dan denken dat het een slechte partner is?

quote:

Op woensdag 25 mei 2011 17:38 schreef Retronix het volgende:

[..]

Je geeft net aan kapot te gaan van het ''moeten''. Ga je door met forceren en over je grenzen gaan totdat je echt kapot bent, of ga je nu genieten van het leven en luisteren naar je gevoel?

Nee dat was ik niet van plan, maar tegelijk is werk op de een of andere manier ook afleiding! Ik heb al eens een jaar thuis gezeten en daar werd ik allesbehalve gelukkiger van! Misschien ligt het grootste punt ook niet in mijn werk maar gewoon in mijn kring om mij heen, Ik wil er altijd voor iedereen zijn, en iedereen helpen, waardoor ik mijzelf volledig wegcijfer,Moe, ach gewoon doorgaan!

quote:

Op woensdag 25 mei 2011 17:40 schreef Lolaatje het volgende:

[..]

Ik zou de afspraak met de huisarts niet van tevoren in gaan vullen. Je weet niet wat hij denkt en wat hij wellicht voor gaat stellen. Daar zou ik dan ook niet zo mee bezig zijn. Dan kun je beter voor jezelf helder hebben wat je van hem verwacht.
Maar laat duidelijk zijn dat medicatie gebruiken (of hulp accepteren) geen falen is. Het is veel stommer om koppig door te gaan omdat je in je eentje alles denkt te moeten doen. Want dan ga je straks nog veel harder op je bek. Het aangaan is dan ook alles behalve falen.

Je kunt pas voor anderen klaar staan en zorgen als het goed gaat met jezelf. Cliché, maar daarom niet minder waar.
En als jouw partner zich zo voelde als jij nu, zou je dan denken dat het een slechte partner is?

Nee dan zou ik waarschijnlijk zeggen dat hij nu toch echt aan zichzelf moet denken! Voor een ander weet ik het altijd wel maar voor mezelf...:')

@gewoonmezelf; je verhaal klinkt echt zo bekend! (ik zorg ook teveel voor anderen en vergeet gewoon mezelf) Is het een mogelijkheid anders minder te gaan werken? Zodat je een dag voor jezelf hebt? Probeer wat nieuwe dingen uit, ergens een cursus volgen ofzo?

Ik weet uit ervaring dat het niet makkelijk is met een huidige situatie zomaar te stoppen, helemaal als je weet dat thuiszitten niet voor je de oplossing is. Kun je ondertussen niet verder solliciteren naar iets wat je leuker vind?
Je liep toch nog bij een psycholoog? misschien kun je het daar eens aankaarten

quote:

Op woensdag 25 mei 2011 17:48 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Nee dat was ik niet van plan, maar tegelijk is werk op de een of andere manier ook afleiding! Ik heb al eens een jaar thuis gezeten en daar werd ik allesbehalve gelukkiger van! Misschien ligt het grootste punt ook niet in mijn werk maar gewoon in mijn kring om mij heen, Ik wil er altijd voor iedereen zijn, en iedereen helpen, waardoor ik mijzelf volledig wegcijfer,Moe, ach gewoon doorgaan!

Je kan niet de hele wereld op je nemen..

Spreekt een ietwat oude vrouw me zomaar spontaan aan omdat ik "een raar loopje heb" kon dr wel wat aandoen, ja ik loop langzaam oke

Ik moest net vandaag mijn verhaal opschrijven,De bom is gebarsten, ik kan niet meer! Ben totaal leeg en kan alleen nog maar huilen! Ik was onderweg naar mijn zus en zie een auto naderen maar registreerde totaal niet dat dat ding mij kon aanrijden! ik kon me verder ook totaal niet concentreren, en eenmaal thuis kwamen er alleen maar tranen! Ik kan gewoon niet meer verder, Ik heb tegen iedereen geschreeuwd en mijn vriend zelfs dingen verweten die nergens op slaan!

Ik wil er niet aan, maar tegelijk zie ik mezelf maandag niet weer aan het werk gaan:( Ik heb net een week vakantie gehad en eerlijk gezegd was er in mijn ogen voor de vakantie weinig mis met mijn werk, maar nu, is alles kut, en niet mijn plek en ga zo maar door!

Toegeven dat ik niet verder kan, vind ik heel moeilijk maar wie hou ik nu eigenlijk voor de gek?

@spacekitten: Ik werk op dit moment maar 3 dagen dus tijd genoeg voor mezelf zou je zeggen, maar gevoelsmatig toch echt teveel! Ik leef van weekend naar weekend van vrij naar vrij! En dat terwijl mijn werk op het kinderdagverblijf toch echt niet vervelend is! Ik ben gek op kinderen, maar nu even niet!

@Retronix, Nee ik weet dat je gelijk hebt, maar ik heb altijd het gevoel dat ik er voor iedereen moet zijn, ik sta ook bekend als iemand die je altijd kan bellen, en iemand die altijd een luisterend oor bied, en dat ik dat nu niet kan voelt alsof ik mensen in de steek laat!

Besef wel dat je niemand kunt helpen als je jezelf zo voelt, niemand zal je dus kwalijk nemen als je dat even aanpakt!

Ik heb gisteren eindelijk hulp gevraagd van een vriendin, of ik haar mocht mailen over alles. Vond het moeilijk, want hou altijd alles voor mezelf. Gelukkig mocht dit en volgende week gaan we t in persoon over hebben

wat goed van je spacekitten! ik herken het hamsteren van gevoel en problemen,het liever voor jezelf houden, wat fijn dat je het met haar kan bespreken

Spacekitten, goed van je!

Gewoonmezelf, hoe is het nu? Sterkte!

quote:

Op woensdag 25 mei 2011 22:55 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Ik moest net vandaag mijn verhaal opschrijven,De bom is gebarsten, ik kan niet meer! Ben totaal leeg en kan alleen nog maar huilen! Ik was onderweg naar mijn zus en zie een auto naderen maar registreerde totaal niet dat dat ding mij kon aanrijden! ik kon me verder ook totaal niet concentreren, en eenmaal thuis kwamen er alleen maar tranen! Ik kan gewoon niet meer verder, Ik heb tegen iedereen geschreeuwd en mijn vriend zelfs dingen verweten die nergens op slaan!

Ik wil er niet aan, maar tegelijk zie ik mezelf maandag niet weer aan het werk gaan:( Ik heb net een week vakantie gehad en eerlijk gezegd was er in mijn ogen voor de vakantie weinig mis met mijn werk, maar nu, is alles kut, en niet mijn plek en ga zo maar door!

Toegeven dat ik niet verder kan, vind ik heel moeilijk maar wie hou ik nu eigenlijk voor de gek?

@spacekitten: Ik werk op dit moment maar 3 dagen dus tijd genoeg voor mezelf zou je zeggen, maar gevoelsmatig toch echt teveel! Ik leef van weekend naar weekend van vrij naar vrij! En dat terwijl mijn werk op het kinderdagverblijf toch echt niet vervelend is! Ik ben gek op kinderen, maar nu even niet!

@Retronix, Nee ik weet dat je gelijk hebt, maar ik heb altijd het gevoel dat ik er voor iedereen moet zijn, ik sta ook bekend als iemand die je altijd kan bellen, en iemand die altijd een luisterend oor bied, en dat ik dat nu niet kan voelt alsof ik mensen in de steek laat!

Je moet er niet zo'n probleem van maken. Het is heel simpel, accepteer dat je zelf lekker in je vel moet zitten om er voor anderen te kunnen zijn. Stel jezelf voorop, daarna de rest. als je niet van jezelf kan houden kun je ook niet van anderen houden. Maar hoe zorg je ervoor dat je weer goed in je vel komt te zitten? Simpel, neem rust en doe leuke dingen waar je energie van krijgt.

Vanmorgen bij de huisarts geweest en hij vroeg simpel hoe het ging en hoppa daar kwamen de tranen weer, Tijdje met die man zitten praten en het ook over mijn werk gehad, Hij raad wel aan om gewoon te blijven werken, maar zeker de komende week even niet, Ik heb antidepressiva gehad en daar moet ik even aan wennen, en volgende week weer een keer verder kijken!

Ik merk dat nu ik er een beetje aan toe geef ik ook zo enorm moe ben, en dat weinig dingen mij kunnen interesseren, en dat ik ook geen zin heb om het uit te leggen! Ik heb een mail van een vriendin en zij is zo enorm gelukkig op het moment en trouwt over 4 weken, en ik kan het nu gewoon niet opbrengen om te antwoorden! vanavond of morgen maar een nieuwe poging doen!

quote:

Op donderdag 26 mei 2011 14:36 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Vanmorgen bij de huisarts geweest en hij vroeg simpel hoe het ging en hoppa daar kwamen de tranen weer, Tijdje met die man zitten praten en het ook over mijn werk gehad, Hij raad wel aan om gewoon te blijven werken, maar zeker de komende week even niet, Ik heb antidepressiva gehad en daar moet ik even aan wennen, en volgende week weer een keer verder kijken!

Ik merk dat nu ik er een beetje aan toe geef ik ook zo enorm moe ben, en dat weinig dingen mij kunnen interesseren, en dat ik ook geen zin heb om het uit te leggen! Ik heb een mail van een vriendin en zij is zo enorm gelukkig op het moment en trouwt over 4 weken, en ik kan het nu gewoon niet opbrengen om te antwoorden! vanavond of morgen maar een nieuwe poging doen!

Ik zou zelf persoonlijk NOOIT aan de medicatie gaan, zoiets moet vanuit jezelf komen. Onderzoek wijst ook steeds meer uit dat AD en pillen eerder de boel verslechteren dan verbeteren..

Komt ook vrij kortzichtig over bij mij, je komt bij de huisarts huilen en hij schrijft je gewoon even AD voor.. :S Waarom neem je niet gewoon even rust, neem tijd voor jezelf, als je weer lekker in je vel zit kun je je energie gaan doseren en bepalen wat je aan anderen en dingen kwijt kunt.. Je moet niet zomaar pillen gaan slikken...

quote:

Op donderdag 26 mei 2011 14:59 schreef Retronix het volgende:

[..]

Ik zou zelf persoonlijk NOOIT aan de medicatie gaan, zoiets moet vanuit jezelf komen. Onderzoek wijst ook steeds meer uit dat AD en pillen eerder de boel verslechteren dan verbeteren..

Komt ook vrij kortzichtig over bij mij, je komt bij de huisarts huilen en hij schrijft je gewoon even AD voor.. :S Waarom neem je niet gewoon even rust, neem tijd voor jezelf, als je weer lekker in je vel zit kun je je energie gaan doseren en bepalen wat je aan anderen en dingen kwijt kunt.. Je moet niet zomaar pillen gaan slikken...

Het komt misschien over alsof het ff huilen en hup pillen is, maar zo werkt mijn huisarts gelukkig niet, Ik heb de afgelopen maanden die man vaker gezien dan daarvoor in jaren... Het is en blijft een keuze van mij en niet van hem, Ik weet op dit moment niet welke kant ik op wil of moet, en Ja rust is heel belangrijk, net als therapie, en controle bij mijn huisarts, Ik was en ben geen voorstander van pillen, maar op dit moment voelt het voor mij oke! Ik heb het maanden zelf geprobeerd en zie waar mij dat gebracht heeft!
Ik snap dat jij tegen pillen bent en dat is prima, maar misschien is het voor mij wel net ff die ondersteuning die ik nodig heb.

Alleen pillen lost 't niet op. Maar 'n combi van pillen en praten is dan beter. Geen ervaring mee verder...

quote:

Op donderdag 26 mei 2011 14:59 schreef Retronix het volgende:

[..]

Ik zou zelf persoonlijk NOOIT aan de medicatie gaan, zoiets moet vanuit jezelf komen.

Over kortzichtigheid gesproken. Overigens ben ik het wel met je eens dat je zelf de sleutel bent in het proces, maar dan moet je daar wel toe in staat zijn.

Ik ben er zeker geen voorstander van artsen die antidepressiva voorschrijven alsof het snoepjes zijn, maar als iemand écht depressief is dan is diegene ziek. En mensen die ziek zijn, hebben soms medicatie nodig. Onder goede begeleiding welteverstaan. Antidepressiva zijn zeker geen wonderpillen en kunnen vervelende bijwerkingen hebben, maar soms is het kiezen tussen twee kwaden.

ik loop bij een psycholoog en nu heb ik ondersteuning dmv antidepressiva, ik weet dat IK het werk moet doen, maar op het moment dat ik tot 2x bijna doodgereden ben en dat dat mij niet zoveel boeit dan is extra hulp misschien niet overbodig!
ik heb nu het gevoel dat ik me moet verdedigen en dat vind ik op z'n zachts gezegd niet fijn! ik wil mezelf terug en als de combinatie van pil en praten mij daarbij kan helpen dan graag!

quote:

Op donderdag 26 mei 2011 17:59 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
ik loop bij een psycholoog en nu heb ik ondersteuning dmv antidepressiva, ik weet dat IK het werk moet doen, maar op het moment dat ik tot 2x bijna doodgereden ben en dat dat mij niet zoveel boeit dan is extra hulp misschien niet overbodig!
ik heb nu het gevoel dat ik me moet verdedigen en dat vind ik op z'n zachts gezegd niet fijn! ik wil mezelf terug en als de combinatie van pil en praten mij daarbij kan helpen dan graag!

Je hoeft je nergens voor te verdedigen. Je zet je in om te zorgen dat het beter met je gaat, ik zou me dan ook niet druk maken om wat anderen ervan vinden dat je daarbij antidepressiva gebruikt. Die energie kun je wel beter gebruiken.

quote:

Op donderdag 26 mei 2011 14:36 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Vanmorgen bij de huisarts geweest en hij vroeg simpel hoe het ging en hoppa daar kwamen de tranen weer, Tijdje met die man zitten praten en het ook over mijn werk gehad, Hij raad wel aan om gewoon te blijven werken, maar zeker de komende week even niet, Ik heb antidepressiva gehad en daar moet ik even aan wennen, en volgende week weer een keer verder kijken!

Ik merk dat nu ik er een beetje aan toe geef ik ook zo enorm moe ben, en dat weinig dingen mij kunnen interesseren, en dat ik ook geen zin heb om het uit te leggen! Ik heb een mail van een vriendin en zij is zo enorm gelukkig op het moment en trouwt over 4 weken, en ik kan het nu gewoon niet opbrengen om te antwoorden! vanavond of morgen maar een nieuwe poging doen!

Reken dr maar niet op dat je jezelf al beter voelt na een week AD. Trek hier minstens zes weken vooruit dat het middel begint te werken. De eerste 4 weken dat ik het gebruikte waren echt zwaar was eigenlijk tot niks in staat. Maar het middel zou je goed kunnen helpen!

Ik heb zelf in het verleden ook verschillende pillen van de psych geslikt, en werd er alleen maar zieker van. Trager reactievermogen is trouwens een bijwerking van AD.

Sterkte..

AD zijn geen wondermiddeltjes, maar ze kunnen wel wat helpen.
Als je diabeet bent dan zeggen ze toch ook niet: joh dat insuline, dat moet je maar niet gebruiken hoor...
Waarom dan voor mensen met een depressie dat wel roepen?
Ieder zn eigen keuze, het is geen wondermiddel, maar voor sommige mensen wel iets wat het allemaal net wat makkelijker kan maken.

quote:

Op donderdag 26 mei 2011 23:15 schreef cafpow het volgende:

Alles word verpest, en soms kan ik dat gewoon echt niet meer aan...en ik wil geen geklaag meer aanhoren over mensen en vooral niet mensen die voor mij belangerijk zijn.

Heb je dit gedrag wel eens bespreekbaar gemaakt? Ze zijn bij jou op bezoek nota bene en jij hebt er last van. Ik zou benoemen wat er gebeurt en wat dat met je doet. En als men zich niet normaal kan gedragen dan is het je energie niet waard en kun je je afvragen of je op deze manier wel bezoek wilt. Zo te lezen slik je alle negatieve opmerkingen, wellicht om de vrede voor zover mogelijk te bewaren, maar het doet je klaarblijkelijk geen goed.