Depressie & Angst #6

Ik ben eerlijk gezegd nu alleen nog echt open tegen mensen die heel dichtbij me staan. Vind het nou niet iets wat heel de wereld hoeft te weten, tenzij het nodig met omgang van mensen (zoals op het werk) dan zou ik als het nodig is wel vertellen denk ik.

quote:

Op zondag 22 mei 2011 23:23 schreef Nijna het volgende:
Hoe open zijn jullie naar anderen als het gaat om je depressie of angst?
En levert het je dan ook wat op om openheid te geven? En dan bedoel ik vooral naar mensen die dan niet heel dichtbij staan, maar waar je toch regelmatig mee te maken hebt (buren, collega's enz).

Ik vind het erg lastig om openheid te geven over hoe het echt gaat, maar aan de andere kant frustreert het me soms ook dat mensen me niet begrijpen (wat op zich niet raar is als je niks verteld zeg maar).

Mensen begrijpen het toch niet als ze er nooit mee te maken hebben gehad.
Ik heb dat door schade en schande geleerd en verstrek nu informatie op 'need to know' basis alleen

quote:

Op maandag 23 mei 2011 21:58 schreef DeZoektocht het volgende:

[..]

Mensen begrijpen het toch niet als ze er nooit mee te maken hebben gehad.
Ik heb dat door schade en schande geleerd en verstrek nu informatie op 'need to know' basis alleen

true...

Ja, daar ben ik wel achter dat mensen het niet snappen als ze er nooit mee te maken hebben gehad. En dat is fijn voor hen op zich.
Ik zit nogal in dubio of ik wat meer openheid zal geven naar mijn buren, maar ik ben bang dat ze me gek of raar zullen vinden. Aan de andere kant vinden ze dat waarschijnlijk dan toch al...

Ik heb heel vaak dat ik de angst heb dat als ik naar bijvoorbeeld een verjaardag ga, dat andere mensen mij raar vinden terwijl ik dat geneens zo ben, heb zeer weinig zelfvertouwen. Heb ook nooit het idee dat vrouwen me leuk vinden. Hebben meer mensen hier last van?

quote:

Op maandag 23 mei 2011 22:45 schreef Hansie18 het volgende:
Ik heb heel vaak dat ik de angst heb dat als ik naar bijvoorbeeld een verjaardag ga, dat andere mensen mij raar vinden terwijl ik dat geneens zo ben, heb zeer weinig zelfvertouwen. Heb ook nooit het idee dat vrouwen me leuk vinden. Hebben meer mensen hier last van?

Herkenbaar jah.
je bent waarschijnlijk ook raar, net zoals ik ook raar ben en zoals waarschijnlijk iedereen raar is
Het is alleen die angst om raar gevonden te worden die ons weerhoudt om gewoon onszelf te zijn.

Onze directe buren daar hebben we vrij veel contact mee en die weten wel dat ik niet lekker in mn vel zit. Maar ze snappen niet dat daarom de kinderen 1 (en straks waarschijnlijk 2) dag(en) in de week naar de kinderopvang gaan. Volgens mij ben ik een enorm ontaarde moeder... want je kinderen wil je toch bij je hebben... Terwijl ik denk dat het voor die kinderen op dit moment prettiger is om die dag(en) op de opvang te zijn.
Maar er worden nog wel eens opmerkingen over gemaakt en dat vind ik frustrerend. Aan de andere kant heb ik ook geen idee of ze het wel zouden snappen als ik opener zou zijn.
De mensen die er echt toe doen voor mij, die weten wel aardig hoe de vork in de steel zit.

Nijna, je bent geen ontaarde moeder. Je bent een vrouw die het beste wil voor je kinderen. Dat is nu even je kids wegbrengen naar de opvang. In de tijd dat ze weg zijn, kan jij opladen, en kan je er ECHT zijn voor ze. Iets korter helemaal, dan altijd half.

Het is juist sterk om ze naar de opvang te sturen. Ongeacht wat de rest van de wereld zegt.

Ben ik het helemaal mee eens, kinderen krijgen altijd meer mee dan mensen denken en dan kan het inderdaad fijn zijn even niet in een bepaalde situatie te zitten. Je kiest dus echt voor je kinderen en niet voor jezelf. Dat is een knappe keuze vind ik!

Ik denk ook echt dat het nu fijner voor hen is zoals we het geregeld hebben. En ik vind het een goede keuze zoals we die hebben gemaakt.
Alleen wat ik lastig vind is dat er wel opmerkingen komen die ik misschien zou kunnen voorkomen door meer openheid te geven...
Maar goed, is dat wat ik wil... meer openheid, want dat maakt je denk ik ook kwetsbaarder.
Ach ja, misschien komt het er op een goed (of minder goed) moment uit .

Ik vind het fijn om jullie reacties te lezen . Dank jullie wel!

Pff, hier is het weer wat minder. Ben weer eens klagerig vandaag. Ik weet dat mijn collega's het voort wel opmerken, maar ik krijg het maar niet gestopt! Weet nooit echt wat ik moet zeggen, dus maak ik een opmerking die helaas vaak negatief is.
Daarbij heb ik de laatste dagen eens goed nagedacht over mijn laatste sessie bij de psych. Ik begin te merken dat ik me verzet tegen het proces, onbewust. Ik kan er alleen uit concluderen dat ik bang ben voor wat er eventueel los kan komen als ik mezelf helemaal zou laten gaan.

Misschien is dat laatste iets om te bespreken bij de psych?

misschien, ze had gelukkig ook al door dat ik me lichtelijk verzette de vorige keer en zijn we gewoon gaan praten. Schrok er alleen van, want ik doe dus precies hetzelfde bij mensen die zich iets willen lijken te verdiepen in mijn gevoelens

Het is al mooi dat je ziet wat je doet toch?

Goeiemiddag,

Een aantal weken geleden postte ik vanwege mijn vriend, en inmiddels kan ik zeggen dat het op dit moment een stuk beter met hem gaat! Dat is heel fijn! Maar nu.... Nu ben ik aan de beurt, of beter gezegd, ik kan er niet meer omheen, de afgelopen maanden heel druk geweest met zorgen voor mensen in mijn omgeving, en op die manier hoefde ik geen aandacht te besteden aan mezelf, Tot nu, iedereen is weer opgekrabbeld en het gaat stukken beter, en nu lig ik zelf op mijn bek! Ik had een paar weken geleden al wel aangegeven bij de huisarts dat ik het idee had de controle kwijt te zijn, en uiteindelijk heeft hij mij doorverwezen naar een psycholoog, Prima, afspraak gemaakt en ben nu 2x geweest! maar om nu te zeggen dat ik mij er beter door ga voelen, nee eerder andersom, Ik slaap al weken slecht, ben labiel en dingen MOETEN zorgt voor paniek! Ik ben gewoon op, ik heb de energie op dit moment niet meer op mezelf er doorheen te trekken!
En dat is waarschijnlijk ergens ook wel goed, want dan moet je er mee aan de gang, maar op dit moment is het gewoon ff heel zwaar! Ik ben gisteren ook ziek naar huis gegaan van mijn werk omdat ik het even niet meer kon opbrengen.
Wel heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts, en daar kan ik morgenochtend terecht! Ik ben alleen wel een beetje bang dat hij aan zal komen met AD en ergens voelt dat voor mij als falen, Want ik moet dit toch alleen kunnen?! Maar aan de andere kant, Ik weet even niet meer welke kant ik op moet knokken! En als de huisarts iets voor mij ter ondersteuning heeft waarom zou ik dat dan niet aanpakken, In combinatie met de psycholoog moet ik er dan toch snel van opknappen?
Ik vind het lastig! Ik zorg altijd voor iedereen, en sta altijd voor iedereen klaar, maar nu kan ik het gewoon niet opbrengen, en daar baal ik dan weer van,en voel ik mij een slechte partner, dochter, zus, vriendin!

Ik weet eigenlijk niet zo goed welke kant ik op wil met deze post maar het voelt wel goed om het even van mij af te schrijven:)

Hey, dit is normaal, toen ik begon werd ik al gewaarschuwd dat het eerst erger zou worden, falen is het zeker niet, het getuigt van sterkte jezelf aan te durven pakken! Veel sterkte de komende tijd

Waarom wordt het gevoel dat als het even goed gaat meteen gevolgd door een diep dal?

quote:

Op maandag 23 mei 2011 21:58 schreef DeZoektocht het volgende:

[..]

Mensen begrijpen het toch niet als ze er nooit mee te maken hebben gehad.
Ik heb dat door schade en schande geleerd en verstrek nu informatie op 'need to know' basis alleen

Mee eens. Werkt vaak alleen in je nadeel.

quote:

Op woensdag 25 mei 2011 17:11 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Goeiemiddag,

Een aantal weken geleden postte ik vanwege mijn vriend, en inmiddels kan ik zeggen dat het op dit moment een stuk beter met hem gaat! Dat is heel fijn! Maar nu.... Nu ben ik aan de beurt, of beter gezegd, ik kan er niet meer omheen, de afgelopen maanden heel druk geweest met zorgen voor mensen in mijn omgeving, en op die manier hoefde ik geen aandacht te besteden aan mezelf, Tot nu, iedereen is weer opgekrabbeld en het gaat stukken beter, en nu lig ik zelf op mijn bek! Ik had een paar weken geleden al wel aangegeven bij de huisarts dat ik het idee had de controle kwijt te zijn, en uiteindelijk heeft hij mij doorverwezen naar een psycholoog, Prima, afspraak gemaakt en ben nu 2x geweest! maar om nu te zeggen dat ik mij er beter door ga voelen, nee eerder andersom, Ik slaap al weken slecht, ben labiel en dingen MOETEN zorgt voor paniek! Ik ben gewoon op, ik heb de energie op dit moment niet meer op mezelf er doorheen te trekken!
En dat is waarschijnlijk ergens ook wel goed, want dan moet je er mee aan de gang, maar op dit moment is het gewoon ff heel zwaar! Ik ben gisteren ook ziek naar huis gegaan van mijn werk omdat ik het even niet meer kon opbrengen.
Wel heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts, en daar kan ik morgenochtend terecht! Ik ben alleen wel een beetje bang dat hij aan zal komen met AD en ergens voelt dat voor mij als falen, Want ik moet dit toch alleen kunnen?! Maar aan de andere kant, Ik weet even niet meer welke kant ik op moet knokken! En als de huisarts iets voor mij ter ondersteuning heeft waarom zou ik dat dan niet aanpakken, In combinatie met de psycholoog moet ik er dan toch snel van opknappen?
Ik vind het lastig! Ik zorg altijd voor iedereen, en sta altijd voor iedereen klaar, maar nu kan ik het gewoon niet opbrengen, en daar baal ik dan weer van,en voel ik mij een slechte partner, dochter, zus, vriendin!

Ik weet eigenlijk niet zo goed welke kant ik op wil met deze post maar het voelt wel goed om het even van mij af te schrijven:)

Neem tijd voor jezelf, stop een tijdje met werken, ga leuke dingen doen, relaxen baantjes zwemmen whatever. Huisarts en psycholoog moet je niet teveel van verwachten, jij moet uiteindelijk een leefstijl vinden waar je je per moment goed bij voelt. Zo gaat dat in het leven, sommige mensen hebben het makkelijk, anderen moeilijk..

Sterkte!

quote:

Op woensdag 25 mei 2011 17:35 schreef Retronix het volgende:

[..]

Neem tijd voor jezelf, stop een tijdje met werken, ga leuke dingen doen, relaxen baantjes zwemmen whatever. Huisarts en psycholoog moet je niet teveel van verwachten, jij moet uiteindelijk een leefstijl vinden waar je je per moment goed bij voelt. Zo gaat dat in het leven, sommige mensen hebben het makkelijk, anderen moeilijk..

Sterkte!

Stoppen met werken zit er helaas niet in, eigenlijk wil ik gewoon een andere baan, terug naar datgene wat ik hiervoor deed want daar werd ik gelukkig van! Maar goed werk ligt niet voor het oprapen en er moet toch geld binnen komen, Ziektewet in gaan is ontslag in juli!

quote:

Op woensdag 25 mei 2011 17:28 schreef Beach het volgende:
Waarom wordt het gevoel dat als het even goed gaat meteen gevolgd door een diep dal?

Verzet tegen de verandering, voortkomende uit angst, bijvoorbeeld angst om met oude gewoonten te breken (die je al heel lang een gevoel van veiligheid geven; veiligheid in de zin van bekend, niet prettig of bevorderend voor je situatie) of te gaan geloven dat het leven tóch leuk kan zijn en dat er tóch echt voor jou ook een gerechtvaardigd en fijn plekje in de wereld is. Het idee van veranderen is leuk maar je bent niet zomaar depressief of angstig, dat is in de loop van tijd zo opgestapeld en in lagen breek je dat ook weer af, vergelijk het met het schillen van een ui; bij elke laag prikken je ogen weer even

En als je dat weet te plaatsen hoef je er niet mee te zitten, en er zelfs van leren, even pas op de plaats, goed luisteren naar wat er in je speelt, met liefdevolle aandacht voor jezelf en weer verder