Mijn oma is vanacht aan deze slopende ziekte gestorven op de leeftijd van 67 jaar. Anderhalf jaar terug werd de kanker ontdekt bij mijn oma en nu is ze er dus aan gestorven. Ik vind het echt vreselijk, ik kon altijd bij mijn oma terecht wanneer ik ergens mee zat maar dat kan nu dus niet meer. Ik huil bijna nu ik dit type
Ik heb eerder iemand meegemaakt met kanker maar dit was in mijn jongere jaren toen ik 7 jaar was en heb ik dus niet bewust meegemaakt.
Hebben jullie ook mensen uit jullie buurt met deze ziekte of die zijn gestorven aan de ziekte?
Ik moet gewoon even mijn ei kwijt en wist niet goed waar dit te plaatsen.
Allereerst gecondoleerd. Mijn schoonmoeder (borst) en mijn vader (lip) hebben ook kanker gehad. Beiden zijn er volledig van hersteld, vandaar het dikgedrukte in de quote. Het is wel een heftige periode vol onzekerheid. Sterkte.quote:Op dinsdag 1 mei 2012 11:44 schreef vandermar het volgende:
Iedereen kent deze slopende ziekte wel, je kunt er niet van genezen en ik moet even mijn ei kwijt in het kort.
Mijn oma is vanacht aan deze slopende ziekte gestorven op de leeftijd van 67 jaar. Anderhalf jaar terug werd de kanker ontdekt bij mijn oma en nu is ze er dus aan gestorven. Ik vind het echt vreselijk, ik kon altijd bij mijn oma terecht wanneer ik ergens mee zat maar dat kan nu dus niet meer. Ik huil bijna nu ik dit type
Ik heb eerder iemand meegemaakt met kanker maar dit was in mijn jongere jaren toen ik 7 jaar was en heb ik dus niet bewust meegemaakt.
Hebben jullie ook mensen uit jullie buurt met deze ziekte of die zijn gestorven aan de ziekte?
Ik moet gewoon even mijn ei kwijt en wist niet goed waar dit te plaatsen.
Vrijdag is de begrafenis. Ik heb 4 uur lang niets gedaan, kon niet huilen of lachen. Ik wist niet waar ik het moest zoeken.
Mijn moeder heeft kanker. Maar we blijven optimistisch. Pas toen dit zo dichtbij is gekomen werd ik bewust van dat het ieder moment over kan zijn. Leef bij de dag en geniet van ieder moment dat je krijgt
Heb zelf ervaring met mijn vader met deze ziekte (longkanker en binnen een half jaar overleden) en het blijft inderdaad een waardeloos iets. 
Mijn moeder is helaas een aantal maanden geleden overleden aan kanker.
Helaas kan je het wel zo stellen en heb het zelf ook zo ervaren. Het is meer uitstel van executie.quote:
Ik heb weleens iemand horen zeggen dat je van kanker niet kunt genezen, je overleeft alleen de behandeling.
Mijn moeder was in april 2011 "schoon" verklaard, maar in juli was het nog erger teruggekomen.
Verder vind ik jullie wel erg somber over kanker. Ik ken er genoeg die het hebben gehad in een inmiddels ver verleden. Het hoeft niet terug te komen.
En natuurlijk kun je genezen van kanker. Ja, de ziekte kan terugkomen, maar zo beschouwd kun je ook niet genezen van een oorontsteking.
ik kan wel een opkikker gebruiken!Bij mijn oma was precies hetzelfde, met een operatie was het weggehaald en daarna met bestraling leek er niets meer te zijn (Februari 2011) In Augustus ging ze voor de maandelijkse controle terug en er was weer heel veel met uitzaaiingen en sindsdien ging het heel erg snel vergafwaarts. De laatste maanden dronk en at ze bijna niet.quote:
[..]
Helaas kan je het wel zo stellen en heb het zelf ook zo ervaren. Het is meer uitstel van executie.
Mijn moeder was in april 2011 "schoon" verklaard, maar in juli was het nog erger teruggekomen.
Volgende week zaterdag zouden ze zoveel jaar getrouwd zijn (opa en oma) nu is alleen opa er nog.
Je moet een beetje geluk hebben met kankerquote:
TS, gecondoleerd.
Verder vind ik jullie wel erg somber over kanker. Ik ken er genoeg die het hebben gehad in een inmiddels ver verleden. Het hoeft niet terug te komen.
...of je een soort hebt die een kleine of grote overlevingskans heeft Een oud-buurvrouw van me is een paar weken geleden alsnog gestorven aan leukemie...was 12 jaar schoon (oke, wel een wrak door de behandeling ) en toen kwam het terug....binnen de kortste keren was het over, midden 50 geworden mIk ken echter ook mensen die er met één operatie vanaf waren en sindsdien een gewoon leven leiden.Ik heb best wat mensen om mij heen gehad (buurman, tante, oma's en opa's en goeie kennissen) die kanker hebben en er van genezen zijn of er helaas door zijn overleden, maar het meest dichtbij is toch wel mijn broertje:
Mijn broertje heeft helaas (schildklier-) kanker. Hij heeft inmiddels 2 operaties achter de rug en een jodiumslok achter de kiezen, maar het is helaas nog niet weg. Op dit moment is het te klein om te opereren, en aangezien je zo'n slok maar een aantal keer in je leven mag nemen en mijn broer nog behoorlijk jong is, willen ze nu gaan wachten tot de kanker weer gaat groeien zodat het wel operatief te verwijderen is.
Hij heeft toevallig deze week weer een scan van zijn nek. Ben benieuwd!
De bloedwaardes zagen er in ieder geval 'goed' uit. Ook zijn ze nog wat aan het experimenteren met de hormonen en kalktabletten, om dit mooi in evenwicht te krijgen. Daar wordt ie af en toe ook nog wel een beetje ziek van.
Sterkte met je broer. (Ik heb ook schildklierkanker gehad.)quote:Op dinsdag 1 mei 2012 12:07 schreef Anne het volgende:
Gecondoleerd TS.
Ik heb best wat mensen om mij heen gehad (buurman, tante, oma's en opa's en goeie kennissen) die kanker hebben en er van genezen zijn of er helaas door zijn overleden, maar het meest dichtbij is toch wel mijn broertje:
Mijn broertje heeft helaas (schildklier-) kanker. Hij heeft inmiddels 2 operaties achter de rug en een jodiumslok achter de kiezen, maar het is helaas nog niet weg. Op dit moment is het te klein om te opereren, en aangezien je zo'n slok maar een aantal keer in je leven mag nemen en mijn broer nog behoorlijk jong is, willen ze nu gaan wachten tot de kanker weer gaat groeien zodat het wel operatief te verwijderen is.
Hij heeft toevallig deze week weer een scan van zijn nek. Ben benieuwd!
De bloedwaardes zagen er in ieder geval 'goed' uit. Ook zijn ze nog wat aan het experimenteren met de hormonen en kalktabletten, om dit mooi in evenwicht te krijgen. Daar wordt ie af en toe ook nog wel een beetje ziek van.
Sterkte!quote:
Gecondoleerd TS.
Ik heb best wat mensen om mij heen gehad (buurman, tante, oma's en opa's en goeie kennissen) die kanker hebben en er van genezen zijn of er helaas door zijn overleden, maar het meest dichtbij is toch wel mijn broertje:
Mijn broertje heeft helaas (schildklier-) kanker. Hij heeft inmiddels 2 operaties achter de rug en een jodiumslok achter de kiezen, maar het is helaas nog niet weg. Op dit moment is het te klein om te opereren, en aangezien je zo'n slok maar een aantal keer in je leven mag nemen en mijn broer nog behoorlijk jong is, willen ze nu gaan wachten tot de kanker weer gaat groeien zodat het wel operatief te verwijderen is.
Hij heeft toevallig deze week weer een scan van zijn nek. Ben benieuwd!
De bloedwaardes zagen er in ieder geval 'goed' uit. Ook zijn ze nog wat aan het experimenteren met de hormonen en kalktabletten, om dit mooi in evenwicht te krijgen. Daar wordt ie af en toe ook nog wel een beetje ziek van.
Dankjequote:
.Dankje! En je bent daar compleet van genezen? Middels een operatie? Ik neem aan dat jij ook nog medicijnen slikt? Gaat dat een beetje goed of heb je daar bijwerkingen van?quote:
[..]
Sterkte met je broer. (Ik heb ook schildklierkanker gehad.)
Als je geen behoefte hebt om op die vragen antwoord te geven, snap ik dat trouwens ook
.[ Bericht 24% gewijzigd door Anne op 01-05-2012 12:34:51 ]
Ik stuur je even een PM.quote:
[..]
Dankje! En je bent daar compleet van genezen? Middels een operatie? Ik neem aan dat jij ook nog medicijnen slikt? Gaat dat een beetje goed of heb je daar bijwerkingen van?
Als je geen behoefte hebt om op die vragen antwoord te geven, snap ik dat trouwens ook
Mijn moeder heeft tot twee keer toe borstkanker gehad en is nu 'gewoon' genezen.quote:
[..]
Helaas kan je het wel zo stellen en heb het zelf ook zo ervaren. Het is meer uitstel van executie.
Mijn moeder was in april 2011 "schoon" verklaard, maar in juli was het nog erger teruggekomen.
Precies zoals de artsen het ook noemen als je vijf jaar kankervrij bent.
. Mijn vader kreeg beide dus die had dubbel pech maar als ik de keuze had om ergens aan te sterven dan maar hart- en vaatziektes, je hebt dan ieder geval het voordeel dat de lijdensweg meestal kort (maar heftig) is als het echt heel fout zit.Sterkte, en uiteraard ook voor TS.quote:
Gecondoleerd TS.
Ik heb best wat mensen om mij heen gehad (buurman, tante, oma's en opa's en goeie kennissen) die kanker hebben en er van genezen zijn of er helaas door zijn overleden, maar het meest dichtbij is toch wel mijn broertje:
Mijn broertje heeft helaas (schildklier-) kanker. Hij heeft inmiddels 2 operaties achter de rug en een jodiumslok achter de kiezen, maar het is helaas nog niet weg. Op dit moment is het te klein om te opereren, en aangezien je zo'n slok maar een aantal keer in je leven mag nemen en mijn broer nog behoorlijk jong is, willen ze nu gaan wachten tot de kanker weer gaat groeien zodat het wel operatief te verwijderen is.
Hij heeft toevallig deze week weer een scan van zijn nek. Ben benieuwd!
De bloedwaardes zagen er in ieder geval 'goed' uit. Ook zijn ze nog wat aan het experimenteren met de hormonen en kalktabletten, om dit mooi in evenwicht te krijgen. Daar wordt ie af en toe ook nog wel een beetje ziek van.
Helaas heb ik te veel mensen verloren aan kanker, een opa is er aan overleden, een oma heeft nu longkanker.
De opa van mijn man is er ook aan overleden.
Mijn neef is op 31 jarige leeftijd overleden aan een vorm van Leukemie.
En een vriendin zit helaas nu in haar laatste stadium en zal waarschijnlijk binnen nu en 3 maanden ovelijden.
Maar mijn schoonvader en twee vriendinnen zijn beide overlevers en schoon op het moment.
3 jaar terug een vriendin op 29 jarige leeftijd
5 jaar terug een vriend op 32 jarige leeftijd.
Afgelopen maand mijn buurvrouw (ergens in de 50)
Een ex-vriendin van mij had op 4 jarige leeftijd al kanker gehad, is nu rond de 30 en de enige die ik ken die het ook overleefd heeft.
Soms ben je er inderdaad "blij"mee als je zo de verhalen leest van andere users.quote:
Veel sterkte allemaal, 'gelukkig' zitten er bij ons in de familie meer hersenbloedingen en hart/vaat ziekten.
Sterkte allemaal die ermee te maken hebben (gehad). Mijn opa is er door aan overleden, mijn oma had het haar halve leven en is uiteindelijk overleden aan allzheimer.
Ik ken geen mensen vanuit mijn omgeving die kanker hebben en daar ben ik toch stiekem dankbaar voor. Ik zou gods niet weten hoe ik ermee om moet gaan. Iedereen heeft het cel kanker, bij de een ontwikkelt het en bij de ander weer niet.Enfin mijn ervaringen:
2001 baarmoederhalskanker, operatie en serie bestralingen.
2002 uitzaaiing ontdekt, chemo kuur en serie bestralingen.
2005 melanoom, operatie.
2011 2012 schildklierkanker, 2 operaties en jodiumslok.
Tot nu toe alles overleefd. Maar spannende en onzekere tijden!
Damn, hoeveel kan je lichaam aan denk ik dan. Maar respect _Joy_ !quote:
Ex kanker patiënt meldt! Ik vond het al een beetje vreemd dat er geen topic voor mensen met kanker hebben, behalve de msmmapoli, of misschien heb ik niet goed gezocht.
Enfin mijn ervaringen:
2001 baarmoederhalskanker, operatie en serie bestralingen.
2002 uitzaaiing ontdekt, chemo kuur en serie bestralingen.
2005 melanoom, operatie.
2011 2012 schildklierkanker, 2 operaties en jodiumslok.
Tot nu toe alles overleefd. Maar spannende en onzekere tijden!
Je hebt al veel te verduren gehad zo te lezen, echt diep respect voor mensen die al die bestralingen en behandelingen doormaken. Mijn oma werd medicijnen gegeven maar het leek er meer op dat ze juist daardoor achteruit ging.quote:
Ex kanker patiënt meldt! Ik vond het al een beetje vreemd dat er geen topic voor mensen met kanker hebben, behalve de msmmapoli, of misschien heb ik niet goed gezocht.
Enfin mijn ervaringen:
2001 baarmoederhalskanker, operatie en serie bestralingen.
2002 uitzaaiing ontdekt, chemo kuur en serie bestralingen.
2005 melanoom, operatie.
2011 2012 schildklierkanker, 2 operaties en jodiumslok.
Tot nu toe alles overleefd. Maar spannende en onzekere tijden!
Vrijdag op begrafenis
niet de eerste keer een begrafenis maar ik vind het altijd erg vervelend, ik voel mij totaal niet op mijn gemak.Mijn beide opa's zijn overleden aan longkanker na een kort en slopend ziekbed.
De beste vriendin van mijn moeder is overlever van borstkanker.
En vast nog wel meer, maar ik kan ze zo even niet bedenken.
Kanker sucks.
Iedereen veel sterkte die dit nodig heeft.
Het is gewoon een verschrikkelijke, onvoorspelbare ziekte.
Ik heb zelf kanker gehad, verder niemand in mijn omgeving gelukkig
Sterkte iedereen die met de ziekte in aanraking komt direct of indirect.
Op dit moment is mijn moeder in behandeling voor darmkanker in de dikke darm. Even voor Sinterklaas werd het ontdekt en ze is super snel onder het mes gegaan.
In totaal is er zo'n halve meter darm verwijderd en daarna is ze begonnen met chemo.Helaas is begin deze week de chemo stopgezet omdat haar lichaam er zwaar allergisch op reageert. De bijwerkingen beginnen te gevaarlijk te worden vooral in combinatie met haar copd/astma.
Maar ze had al 6 sessies gehad en de artsen zijn erg positief over haar kansen. Er waren geen uitzaaingen gevonden en zelf is ze nog altijd vol postiviteit en moed.
En wat betreft van kanker genezen. Bij vele kankers kan je na 5 jaar kanker "vrij" worden verklaard. Volgens de oncoloog betekende dit in mijn moeders geval dat de kans dat haar kanker terugkomt even groot is dat ze spontaan een ander (soort) kanker gaat ontwikkelen.
Maar volgens mij kan je er inderdaad van genezen. Er zijn nog steeds mensen die kanker krijgen de behandeling ingaan en daarna nog een heel leven hebben zonder dat er kanker terugkomt.
Gecondoleerd en sterkte met het verlies. Een begrafenis is altijd ingrijpend, 28 december 2011 is mijn vader overleden aan alvleesklierkanker. vanaf de diagnose tot aan het overlijden zaten slechts 3 weken.quote:
[..]
Je hebt al veel te verduren gehad zo te lezen, echt diep respect voor mensen die al die bestralingen en behandelingen doormaken. Mijn oma werd medicijnen gegeven maar het leek er meer op dat ze juist daardoor achteruit ging.
Vrijdag op begrafenis
Kanker, een vreselijke ziekte.
Heb zelf borstkanker met uitzaaiingen naar de botten en de longen.
Ik kan het me goed voorstellen dat het heel moeilijk voor je is. Sterkte!
Oei fratz, klinkt heel akelig! Hoe zijn ze je aan het behandelen? Veel sterkte.quote:
Gecondoleerd met je verlies.
Heb zelf borstkanker met uitzaaiingen naar de botten en de longen.
Ik kan het me goed voorstellen dat het heel moeilijk voor je is. Sterkte!
Dank jequote:Op vrijdag 4 mei 2012 10:27 schreef _Joy_ het volgende:
[..]
Oei fratz, klinkt heel akelig! Hoe zijn ze je aan het behandelen? Veel sterkte.
Op het moment heb ik hormoontherapie en chemotherapie. Daarnaast krijg ik bestraling voor pijnbestrijding (indien nodig). Alles gericht op levensverlening want genezing zit er niet in.
wat _joy_ zegt, hopelijk kunnen ze heel lang verlengen zonder al te veel pijn.Aardig dat je het vraagtquote:
Het was een mooie dienst met echt ontzettend veel mensen en er hing een goede en vreugdelijk sfeer
af en toe werd er wel iemand emotioneel maar de meeste mensen hadden wel een vredig gevoel. Mijn oma leed teveel en het is maar beter zo. Mijn opa pakt het ook prima op en doet eigenlijk zoals hij altijd deed.
Maar volgens mij zit het in de familie
1990, zo jong.quote:
Ts, gecondoleerd en sterkte morgen
Ik heb zelf kanker gehad, verder niemand in mijn omgeving gelukkig
Verder ook aan iedeen in dit topic met familie of vrienden met deze rotziekte sterkte.
En Fratz, aan jou nog het meest. Ik werd even stil van jouw post. Ik hoop dat je z min mogelijk pijn hebt ervan.
Heel veel sterkte naar iedereen die met deze k*tziekte te maken krijgt, tis echt een ramp...
Mijn schoonzus is terminaal, uitgezaaid mammacarcinoom. Net 60, moeder van 3 dochters, sinds een paar jaren grootmoeder van 6 (!) kleinkinderen. Die heeft ze geboren zien worden, maar mag ze GVD niet zien opgroeien, wat GVD is het toch klote. Zoveel klootzakken op de wereld die je graag die ziekte gunt, maar die het niet krijgen en mijn schoonzus die nooit iemand iets naars heeft aangedaan, altijd zorgt voor anderen/man/kinderen&kleinkinderen krijgt die kloteziekte, GVD!
Dacht dat de I-131 slok wel herhaald mag worden, als het lichaam (bloed) weer hersteld is. Nadelen zijn er op lang termijn hoegenaamd niet aan die I-131 slok.quote:
Ik heb best wat mensen om mij heen gehad (buurman, tante, oma's en opa's en goeie kennissen) die kanker hebben en er van genezen zijn of er helaas door zijn overleden, maar het meest dichtbij is toch wel mijn broertje:
Mijn broertje heeft helaas (schildklier-) kanker. Hij heeft inmiddels 2 operaties achter de rug en een jodiumslok achter de kiezen, maar het is helaas nog niet weg. Op dit moment is het te klein om te opereren, en aangezien je zo'n slok maar een aantal keer in je leven mag nemen en mijn broer nog behoorlijk jong is, willen ze nu gaan wachten tot de kanker weer gaat groeien zodat het wel operatief te verwijderen is.
Schildkliercarcinoom (anaplastisch c.a. uitgezoderd) is één van de best behandelbare carcinomen, genezing >70 - 95%
.Ik kan ook niets vinden over bijwerkingen op lange termijn bij een slok hoor, maar ik weet niet hoe dat precies zit bij meerdere slokken. Daarnaast heeft de eerste slok niet geholpen, dus een tweede slok, nu vlak achter de eerste heeft sowieso weinig nut.
Edit: ik heb het nagevraagd en het schijnt dus niet goed te zijn voor je ruggenmerg.
En het is ook goed te behandelen (al ligt het trouwens wel aan welke vorm je hebt), dat heb ik nergens anders beweerd en de vooruitzichten zien er gelukkig ook nog steeds goed uit, al speelt dit nu wel inmiddels bijna 2 jaar en het is dus nog steeds niet over en weg
. Verder ga ik er niet op in 
. Da's te privé.Ook sterkte gewenst aan alle andere mensen hier die te maken hebben met deze rotziekte
.[ Bericht 4% gewijzigd door Anne op 10-05-2012 18:55:20 ]
Hier wou ik nog even op terugkomen. Ik denk dat de meeste mensen die overleven het er niett graag over hebben, en dat het langzaam naar de achtergrond verdwijnt. Mensen die overleden zijn aan kanker blijven natuurlijk voor eeuwig in je geheugen gegrift. Dat vertekend ook wel.quote:
TS, gecondoleerd.
Verder vind ik jullie wel erg somber over kanker. Ik ken er genoeg die het hebben gehad in een inmiddels ver verleden. Het hoeft niet terug te komen.
Ik vind het zelf geen probleem om het erover te hebben, maar de aanleiding moet er wel zijn. En niet iedereen die ik later heb leren kennen, weet het van me. Al heb ik een goed zichtbaar litteken. Mensen vragen daar zelden naar.quote:
Sterkte TS, en alle anderen in dit topic
[..]
Hier wou ik nog even op terugkomen. Ik denk dat de meeste mensen die overleven het er niett graag over hebben, en dat het langzaam naar de achtergrond verdwijnt. Mensen die overleden zijn aan kanker blijven natuurlijk voor eeuwig in je geheugen gegrift. Dat vertekend ook wel.
Omdat het niet echt zo zeer een ziekte is als wel een storing in de celdeling zelf.quote:Op donderdag 10 mei 2012 18:37 schreef EilandjeOnline het volgende:
belachlijk dat er voor deze ziekte nog steeds geen geneesmiddel is uitgevonden
"Deze ziekte" bestaat niet echt. Kanker is een verzamelnaam voor een hele verscheidenheid aan symptomen die vrijwel allemaal idd terug te voeren zijn op de celdeling. Maar ook die deling wordt door verschillende oorzaken getriggerd: chemicaliën, ioniserende straling, virussen, erfelijke factoren.quote:
belachlijk dat er voor deze ziekte nog steeds geen geneesmiddel is uitgevonden met alle technologie van nu
Verder zijn er bij verschillende varianten, enorme voortuigang geboekt: Hodgkinlymfomen zijn nu vrijwel altijd te genezen, kinderleukemie heeft een enorme verbetering ndergaan. Door vroegtijdige opsporing van mamma-ca en cervix-ca (bevolkingsonderzoek) zijn de genezingskansen ook daar met sprongen omhoog gegaan.
Belachelijk is, dat bepaalde leefstijlen die kanker induceren (roken en dergelijke) nog steeds worden getolereerd
En nu 1 januari 2011 te horen gekregen dat het terug is en nu helemaal uitgezaaid in haar buikholte etc, tumor in de dunne darm verwijderd en gelijk een paar maanden chemo, toen dat niet meer aansloeg hormoontherapie en nu sinds kort weer chemotherapie, maar het is dus niet te genezen en de laatste tijd gaat het niet erg goed
Veel pijn en kortademig omdat er vocht achter de longen zit..quote:
Mijn vader is overleden aan maagkanker toen ik 8 jaar oud was. 3 jaar later was er borstkanker geconstateerd bij mijn moeder + uitzaaiingen in de lymfeklieren, geopereerd, chemo en bestraling gehad en genezen verklaard.
En nu 1 januari 2011 te horen gekregen dat het terug is en nu helemaal uitgezaaid in haar buikholte etc, tumor in de dunne darm verwijderd en gelijk een paar maanden chemo, toen dat niet meer aansloeg hormoontherapie en nu sinds kort weer chemotherapie, maar het is dus niet te genezen en de laatste tijd gaat het niet erg goed
Mijn allerliefste schoonmoeder is helaas ook slachtoffer.
3 jaar geleden ontdekte ze een knobbeltje in de borst en 2 dagen later lag ze onder het mes: borst geamputeerd. Ze leken alles te hebben en ze was volgens de artsen schoon. Op onze bruiloft, een half jaar later zag ze er geweldig uit: haar weer prachtig terug, blakende gezondheid. Maar schijn bedriegt helaas. Ze had al zo'n gevoel op de dag zelf, maar wilde niets zeggen om de boel te verpesten, maar helaas bleek ze gelijk te hebben: het zat/zit in haar ruggemerg op een onbereikbare plaats. Het enige wat de artsen nog kunnen doen is het proberen klein te houden/terug te dringen, maar ook daar komt helaas een einde aan natuurlijk.
Inmiddels zit ze regelmatig aan de chemo, veel thuis en alles gaat wat moeizamer. Ze had er laatst nog weer een keelontsteking bij en daardoor is de chemo (ivm peniciline) weer even uitgesteld.
Bah. Hoe lang ze nog heeft is (gelukkig!) nog geen pijl op te trekken. Ze/we nemen alles zoals het komt. Ze is maart vorig jaar oma geworden en er komt van de zus van m'n man nog een tweede kleinkind aan in oktober. Dat is wel iets om naartoe te leven. Ze is een hele sterke en positieve vrouw en ik denk dat dat haar ook zover gebracht heeft en er voor zorgt dat ze nog steeds heel erg kan genieten van de leuke en mooie kleine dingen in 't leven.
Ik vind 't oneerlijk. Helaas zie ik haar niet zoveel omdat we in het buitenland wonen, maar gelukkig moet mijn man regelmatig terug voor werk en logeert hij dan altijd daar: hij ziet ze dus zowat om de week, en dat is fijn. We skypen wel regelmatig en nou ja. Hè? Bah.
Ondertussen heb ik een aantal stevige chemokuren achter de rug, en vijftien bestralingen. Dat heeft geholpen, na de chemokuren was er niets meer van de tumor te zien, de bestralingen zijn voor de zekerheid geweest. M'n haar (incl. wenkbrauwen en de hele bende) is weer terug, ik heb m'n studie afgerond en de zon schijnt. Zekerheid dat het weg is krijg je niet, de controles blijven spannend maar het ziet er allemaal goed uit.
Mijn boodschap: je celdeling is een loterij waar je iedere dag ongewild aan meedoet, als je langer meespeelt maak je een grotere kans, maar het kan ook beginners zomaar overkomen. Natuurlijk ga je als jonkie niet stilstaan bij alle mogelijke ellende die je met een verwaarloosbaar kleine kans zou kunnen overkomen, dat heb ik ook nooit gedaan. Maar al het onderzoek begint wel ergens toe te leiden, denk daar aan als er deze week iemand met een collectebus op de stoep staat
. Ik ben in ieder geval iedereen dankbaar die bijgedragen heeft aan mijn behandeling, al kan ik ze nooit allemaal persoonlijk bedanken. Ik heb zelf niet met kanker te maken gehad (even afkloppen) maar mocht het zover komen, dan hoop ik half zo dapper te zijn als jullie.De slok moet herhaald worden omdat de vorige slok 1 jaar geleden is. Ondanks dat ik wist dat het eraan zat te komen baal ik wel. Ik voelde me net weer een beetje de oude, alles liep gesmeerd, nou dit weer :-(
En de 10e is het exact 3 maanden geleden dat een oom eraan is overleden en een vriendin van mijn moeder is 3 weken na mijn oom aan kanker overleden.
En het is zeer zwaar en hangt deels ook af van de zieke zelf hoe je meemaakt. Bij mijn oom leek het of er niks aan de hand was tot de laatste week, toen kon hij niet meer en stopte met werken.
Maar dat kwam doordat hij alle pijn in zich opnam en voor zich hield.
Hè gotver _Joy_.. Dat is echt shit. Ik kan me dat goed voorstellen, dingen waarvan je weet dat het er aan zit te komen, maar toch wil je er eigenlijk niks van weten. Zo weet ik ook wel dat ik van mijn chemo mijn haar weer ga kwijtraken, maar toch hield ik hoop dat het niet zou gebeuren. Maar nu valt het toch uit, langzaam, maar het gaat toch.quote:
Vorige week te horen gekregen dat ik in oktober weer een radio actieve slok ga krijgen... Vanaf morgen stoppen met de schildklier medicijnen, dat houdt dus in dat ik me niet zo fijn zal gaan voelen.
De slok moet herhaald worden omdat de vorige slok 1 jaar geleden is. Ondanks dat ik wist dat het eraan zat te komen baal ik wel. Ik voelde me net weer een beetje de oude, alles liep gesmeerd, nou dit weer :-(
Hè gatver ja, dat vond ik toen ook niet leuk! Laat je het scheren? Dat heb ik toen wel gedaan. Iedere keer plukken haar vinden leek mij erg confronterend, dan alles maar ineens eraf.quote:Op dinsdag 4 september 2012 23:11 schreef Fratz het volgende:
[..]
Hè gotver _Joy_.. Dat is echt shit. Ik kan me dat goed voorstellen, dingen waarvan je weet dat het er aan zit te komen, maar toch wil je er eigenlijk niks van weten. Zo weet ik ook wel dat ik van mijn chemo mijn haar weer ga kwijtraken, maar toch hield ik hoop dat het niet zou gebeuren. Maar nu valt het toch uit, langzaam, maar het gaat toch.
Ben je erg ziek van de chemo?
Ik post niet veel maar heb wel het een en ander over jouw situatie mee gekregen, ik vind het zo erg voor jou en je omgeving! Ik heb er geen woorden voor...
Nee ik scheer het dit keer (nog) niet af. Het gaat lang zo snel niet als de vorige keer, ook niet met echte plukken en zo. En gelukkig ben ik niet zo ziek van de chemo. Ik mag wel afkloppen! Ik heb een hele map meegekregen met de bijwerkingen er in van deze chemo en tot nu toe valt het prima te doen. Volgende week heb ik wel een hartfunctie onderzoek dan zal blijken of ik last heb van die chemo. Naar mijn gevoel niet.quote:
[..]
Hè gatver ja, dat vond ik toen ook niet leuk! Laat je het scheren? Dat heb ik toen wel gedaan. Iedere keer plukken haar vinden leek mij erg confronterend, dan alles maar ineens eraf.
Ben je erg ziek van de chemo?
Ik post niet veel maar heb wel het een en ander over jouw situatie mee gekregen, ik vind het zo erg voor jou en je omgeving! Ik heb er geen woorden voor...
Ben wel superblij met deze chemo, hoe raar dat ook klinkt. Hiervoor kreeg ik een chemokuur in pilvorm maar die bleek niets bij me te doen, bij deze chemo kan ik gewoon voelen dat ik vooruit ga! Beter word ik er natuurlijk niet van, maar dat ik me nu beter voel is al heel wat. Van maanden in bed liggen tot weer beneden komen is een groot verschil in kwaliteit van leven!
Precies hetzelfde hier. Ik ben 21 en kwam er afgelopen maart achter. Ik ben net klaar met mijn chemo's en begin over 2 weken met bestralingen. Ben er nou wel klaar mee maar heb weinig keuze.quote:
Ik kom (als kloon) uit de kast: een jaar geleden werd lymfklierkanker bij mij vastgesteld. Niet iets wat je verwacht, als "gezonde" twintiger zonder spectaculaire medische voorgeschiedenis. De huisarts verwachtte het kennelijk ook niet, ik had het gewoon benauwd door een allergie, dus moest de tumor eerst 20cm groot worden (in de ruimte die voor m'n longen was gereserveerd) voordat het in het ziekenhuis toevallig werd ontdekt bij een bloedtestje
Ondertussen heb ik een aantal stevige chemokuren achter de rug, en vijftien bestralingen. Dat heeft geholpen, na de chemokuren was er niets meer van de tumor te zien, de bestralingen zijn voor de zekerheid geweest. M'n haar (incl. wenkbrauwen en de hele bende) is weer terug, ik heb m'n studie afgerond en de zon schijnt. Zekerheid dat het weg is krijg je niet, de controles blijven spannend maar het ziet er allemaal goed uit.
Mijn boodschap: je celdeling is een loterij waar je iedere dag ongewild aan meedoet, als je langer meespeelt maak je een grotere kans, maar het kan ook beginners zomaar overkomen. Natuurlijk ga je als jonkie niet stilstaan bij alle mogelijke ellende die je met een verwaarloosbaar kleine kans zou kunnen overkomen, dat heb ik ook nooit gedaan. Maar al het onderzoek begint wel ergens toe te leiden, denk daar aan als er deze week iemand met een collectebus op de stoep staat
Ken het alleen wat indirecter dus, ook op dit moment. Nare ziekte ik hoop dat er een dag komt dat je wanneer je hoort dat je kanker hebt het niet meer veel voorstelt en er een goede behandelmethode is.
Zelf kan ik ook zeer slecht tegen als iemand met kanker scheld.
Tijdje geleden dat ik hier heb gepost. Sowieso heel veel sterkte aan de andere en nieuwe posters hier.
Schoonmams is nog steeds 'stabiel', heeft paar dagen geleden nog een scan gehad en ze had ten opzichte van de vorige keer geen uitzaaiingen, dat is positief. Ze is zelf ook nog steeds positief, maar wel héél erg moe. Ze kan niet veel doen op een dag en enkele weken geleden hebben ze het chemo-infuus niet goed in haar hand gedaan waardoor het buiten de aderen was beland en haar hele hand van binnenuit 'verband' is door de chemo; de hele hand is één grote korst nog steeds op 't moment. Dan zie je pas écht wat voor ontzettend naar spul het toch ook is. Maar gelukkig is ze van plan om volgende week naar mijn diplomauitreiking te komen
dat vind ik toch wel zó fijn, als ze daar bij kan zijn. Ze zet zékerweten nog door tot de geboorte van kleinkind 2 over 2 maanden... hoop dat daarna de kwaliteit voor haar ook nog afdoende is om niet op te geven, maar ik zou het zó begrijpen als ze de handdoek in de ring gooit... Bah. 
ondanks alles natuurlijk, maar dit is echt veel waard Moblo, wat leuk dat ze waarschijnlijk naar je uitreiking komt
ik vind dat ook zo raar dat men dat doet. vooral in grote steden is het heel normaal om dat woord als werkwoord, zelfstandig naamwoord, bijvoegelijknaamwoord etc te gebruiken, WHY!?quote:
Zelf kan ik ook zeer slecht tegen als iemand met kanker scheld.
Echt zo tokkie ook.
Ik ben dit jaar getrouwd bijvoorbeeld en heb daarom ook dexamethason gekregen. Toegegeven, het is wel een paardenmiddel, maar het is wel heel erg fijn om je weer eens een beetje "normaal" te voelen.
Ze zou het eens aan haar dokter kunnen vragen?
De rest van de mensen: allemaal veel sterkte!
Het was niet bedoeld uit disrespect, maar het was mijn mening over chemische geneesmiddelen, en over natuurlijke remedies. Sorry voor het gezwam.quote:
EpicKnife, een vriendelijk doch dringend verzoek om dit topic niet kapen met jouw mening over genezen kanker. Zoals gezegd, is meer geschikt voor BNW. Open daar een topic.
Verder sterkte naar de mensen die familieleden en/of vrienden hebben verloren.
Met dat laatste ben ik het wel eens, ik leef liever iets minder lang, maar met redelijke levenskwaliteit. In ieder geval de basis behoeften zelf kunnen uitvoeren, zoals naar de wc gaan, eten enz.quote:
ik heb 2 opa's (prostaat en buikvlieskanker) mijn oma (ouderdoms leukemie) 2 tante's van 34 en 42 jaar(hersentumor en borst, eierstok baarmoeder kanker) en 1 oom van 51 jaar(kaaktumor) verloren aan kanker. Een aantal weken terug mijn schoonmoeder van 62 verloren aan uitgezaaide longkanker. Je leeft een beetje tussen hoop en vrees in. Ik zit gelukkig zelf niet in deze situatie maar ik heb veel mensen erg ziek zien worden door levens rekkende behandelingen. Ze leefden misschien wel langer maar op welke manier. Hele dagen op bed liggen, pijn, misselijk. Hoe ik er nu in sta zou ik liever korter leven met nog iets kwaliteit. Maar dat is makkelijk praten als gezond persoon.
Maar op het moment zelf is het denk ik altijd anders. Zo wisten we toen bij mijn oom kanker gevonden is dat hij nooit meer zou genezen omdat het vergevorderd was. Maar de artsten dachten aan nog zo'n 3 a 4 jaar. En het was plots over binnen 1 week, een jaar na de diagnose. En bij oom was het beter zo, omdat hij anders alleen pijn zou hebben, omdat hij prostaatkanker had die uitgezaaid was naar botten, bij oa. de heup..dus dagelijks helse pijnen.
EN in zo'n geval zou ik zelf liever sterven
In elk geval sterkte voor de dappere mensen die er zelf midden in zitten.
Heb het helaas (zoals iedereen als je maar oud genoeg wordt denk ik) al een aantal keer van dichtbij meegemaakt, gelukkig ook een paar keer met goede afloop.
Dexa is raar.. Dat spul zorgde ervoor dat ik na mn chemo naar de burger king ging, een groot menu wegwerkte en extra misselijk wasquote:
Motorbloempje, de vermoeidheid die je schoonmoeder heeft, ik herken het zo! Het is zoooo irritant als je wel dingen wilt doen, maar dat het gewoon niet lukt omdat je lichaam niet meewerkt. Ik probeer ook altijd positief te blijven, het lukt aardig (niet altijd natuurlijk). Ik snap dat ook heel goed, dat ze bij jouw diploma uitreiking wil zijn. Je leeft daar gewoon naartoe. Vraagje, krijgt ze ook medicijnen om haar wat meer energie te geven?
Ik ben dit jaar getrouwd bijvoorbeeld en heb daarom ook dexamethason gekregen. Toegegeven, het is wel een paardenmiddel, maar het is wel heel erg fijn om je weer eens een beetje "normaal" te voelen.
Ze zou het eens aan haar dokter kunnen vragen?
De rest van de mensen: allemaal veel sterkte!
. Zo'n ranzig dof gevoel, en dan niet weten of je honger hebt of misselijk bent..
Sterkte man. Als ik zo vrij mag zijn te vragen: wat voor soort is het, en waar zit/zat het? Ik vond de bestralingen erg meevallen, ik merkte er niets van, het idee is hooguit onprettig. M'n huid werd na een tijd roder, en m'n slokdarm gevoelig bij het eten, maar dat was alles. Ik heb er 15 gehad, trouwens.quote:
Precies hetzelfde hier. Ik ben 21 en kwam er afgelopen maart achter. Ik ben net klaar met mijn chemo's en begin over 2 weken met bestralingen. Ben er nou wel klaar mee maar heb weinig keuze.
Gezien mijn leeftijd (en dat geldt ook voor jou) maakte ik de meeste kans op Hodgkin, maar het bleek non-Hodgkin te zijn. Maar gelukkig een courante vorm die naar verwachting goed op de therapieën zou reageren (en dat ook gedaan heeft).
Voor de andere jonkies hier (zoals Bubbles90 gok ik?), delen jullie de mening dat, als je per se deze ellende moet meemaken, het een voordeel is om jong te zijn? Ik werd steeds goed ziek van de chemokuren, maar herstelde vrijwel steeds na een week. Op m'n smaakwaarneming na dan, dat duurde iets langer. Ik heb zelfs een keer tussendoor 75km geracefietst (maar dat ging niet bepaald vanzelf).
EpicKnife:
SPOILERWaarom is het voor jouw soort zo verleidelijk een mening te hebben (en hem te delen, da's nog het ergste) zonder enige vorm van basale kennis te hebben? Als je gewoon je middelbare school had afgemaakt zou je al nooit van die mythische termen als "chemisch vs natuurlijk" gebruiken. Of je nu een molecuul uit een plant haalt of uit een fabriek, het is hetzelfde molecuul. Het is door chemische processen gevormd. Verschillende processen misschien, maar met hetzelfde resultaat. Waarom zou het een beter zijn dan het ander? Exact, daar is geen reden voor. Vermoei ons hier maar niet met een eventueel antwoord, maar dit moest ik toch kwijt.
Mijn familie aan mijn moeders kant is al behoorlijk uitgedund door deze rotziekte en het keert steeds weer terug.
Mijn gezondheid laat ook te wensen over, maar ik hoef dan tenminste niet te vrezen voor mijn leven.. dan ben ik stiekem toch dankbaar voor mijn gammele lijf.
Ik was 33 toen er voor de eerste keer kanker werd geconstateerd en 36 voor de tweede keer. Bij mij vallen de bijwerkingen van de chemo's best mee. Ik ben er in elk geval niet misselijk van. Van de bestralingen daarentegen ben ik wel een aantal keren goed ziek geweest. Vooral toen ze mijn rug aan het bestralen waren en een deel darm meeging, ik wist niet hoe ik het had. Al vanaf de behandeltafel was ik misselijk en het bleef maar doorgaan. Mijn oncoloog zegt wel altijd dat het herstellen sneller gaat als je jong bent, ik denk ook wel dat dat zo is. En ja, dexa is gek spul! Ik ben nu aan het afbouwen en heb nog maar een halve gram (kom van 8mg) in het begin kon ik wel een hele koe op!
@cafpow, je hebt gelijk, als je iets zelf hebt is het toch anders. Ik heb maanden meegemaakt dat ik van de pijn alleen in bed kon liggen en waarbij de gedachte "laat me maar gaan" door mijn hoofd speelde. Maar ik ben er toch weer goed bovenop gekomen, ik kom weer uit bed en ik onderneem weer dingen (ben daarna wel gesloopt, maar dat is het me wel waard). De beslissing om te sterven is een heel moeilijke. Iedereen houdt toch op zijn of haar manier vast aan het leven.
Geestelijk heb ik het er vooral moeilijk met de 'achterstand' op leeftijdsgenoten. Opeens loop ik 2 jaar achter, dat vind ik wel lastig af en toe..
Ik vind het zelf een zeer intrigerende aandoening en het is mooi dat er voor bepaalde soorten gelukkig al goede behandelingen bestaan. Hopelijk verbetert dit in de toekomst alleen maar meer.
In 2001, 27 jaar, baarmoeder verwijderd en bestralingen, 28 keer. Door de bestralingen kreeg ik diarree maar daar kreeg ik medicijnen tegen.
In 2002, 29 jaar, chemo gehad. Doodziek geweest, overgeven, kaal geworden, lag hele dagen op bed en kon absoluut niks! Niet eten, bijna niet drinken.
Op donderdag kreeg ik de chemo via een infuus, uiteraard in het ziekenhuis. Op vrijdag mocht ik naar huis. Dit 3 weken achter elkaar, 1 week niet en weer 3 weken. Of beter gezegd: het zou 3 x moeten zijn dus totaal 6 chemo's maar na de 5e is besloten om te stoppen,
Ik was echt te ziek, de arts zei letterlijk: je gaat nog dood door de chemo.
Ik viel 2 kg per week af terwijl ik niet echt te dik was... Het was heel heftig.Echt maandenlang alleen maar op bed gelegen, ik was wel gewoon thuis.
Daarna nog 39 keer bestraald geweest, op mijn hals. Kreeg een rode hals en wat moeite met slikken, niet echt noemenswaardig.
In 2011, 38 jaar schildklier kanker, 2 keer geopereerd en een radio actieve slok. Dit viel achteraf allemaal wel mee. De eerste dagen na de operaties wel veel pijn maar het ging snel beter.
En met de recente doorbraken in technologie en de exponentieel groeiende computerkracht, is het niet ondenkbaar dat we alle vormen van kanker binnen 20 jaar kunnen genezen. Ik zou er niet raar van opkijken als we dat over 10 jaar al kunnen.
Tegenwoordig weten we zo veel, dat we nu voor het eerst in de menselijke geschiedenis geneesmethodes kunnen ontwerpen op basis van hoe een ziekte werkt. Vroeger was het altijd "hit & miss". Dus gewoon dingen proberen en kijken wat het effect is. Tegenwoordig kunnen we ziektes in 3D modelleren mbv nanotechnologie en kunnen we op die manier oplossingen ontwerpen.
Vergelijk het met een deur die op slot zit en open moet. Vroeger probeerden we allerlei zaken die enigszins op een sleutel leken en probeerden deze in het slot te steken. Dit ging met wisselend succes uiteraard. Tegenwoordig kunnen we het slot dat open moet eerst modelleren om dan daar vervolgens een sleutel voor te ontwerpen. De komende 20 jaar zullen er echte doorbraken zijn
De kanker is niet terug, het is schijnbaar protocol om de slok te herhalen.
Hoe is het met jou? Ik begrijp dat er beiden ongeveer even oud zijn, ik ben net 39 geworden. Ik ben ook overal 1 van de jongste, ik kom voor controle in het Daniel den Hoed en wat zie je daar toch veel ellende!
Hoe heb jij alles een plaatsje kunnen geven (voor zover dat ooit lukt in jouw geval)?
Even off topic: Heeft je moeder al veel kaarten binnen?
Off topic: minstens tien kaarten, tenminste daar had mijn vader het over!
quote:
Klopt Joy, ik ben net 37 geworden.
Off topic: minstens tien kaarten, tenminste daar had mijn vader het over!
ben je nog maar zo jong, och hemeltje!kaart ligt al paar dagen klaar met postzegel en alles, vergeten op de bus te doen maar komt hopelijk op tijd
Opa en oma moederszijde hadden het niet.
Hebben 3 kinderen, 2 ooms overleden aan kanker (leukemie en keelkanker), mijn moeder heeft borstkanker gehad maar is genezen <3
Opa en oma vaderszijde, opa is eraan overleden, hadden 7 kinderen waarvan 1 eraan is overleden.
Soms maak ik me erge zorgen dat ik verkeerde genen heb...
Bubbles90 hoe is het nu met jou? Jij zit toch ook midden in behandelingen?
Hoe fijn dat natuurlijk ook zou zijn voor alle zieken vanaf dat moment ga ik er zeker weten toch wat zure gevoelens aa over houden omdat dat dan voor mijn lieve man 'net' te laat is gekomen (vorig jaar overleden, 38 jaar, dikke darmkanker)quote:
Hier goed nieuws over de bestrijding van kanker. Er worden meerdere nieuwe behandelmethodes besproken die erg succesvol zijn.
En met de recente doorbraken in technologie en de exponentieel groeiende computerkracht, is het niet ondenkbaar dat we alle vormen van kanker binnen 20 jaar kunnen genezen. Ik zou er niet raar van opkijken als we dat over 10 jaar al kunnen.
Tegenwoordig weten we zo veel, dat we nu voor het eerst in de menselijke geschiedenis geneesmethodes kunnen ontwerpen op basis van hoe een ziekte werkt. Vroeger was het altijd "hit & miss". Dus gewoon dingen proberen en kijken wat het effect is. Tegenwoordig kunnen we ziektes in 3D modelleren mbv nanotechnologie en kunnen we op die manier oplossingen ontwerpen.
Vergelijk het met een deur die op slot zit en open moet. Vroeger probeerden we allerlei zaken die enigszins op een sleutel leken en probeerden deze in het slot te steken. Dit ging met wisselend succes uiteraard. Tegenwoordig kunnen we het slot dat open moet eerst modelleren om dan daar vervolgens een sleutel voor te ontwerpen. De komende 20 jaar zullen er echte doorbraken zijn
Ik snap dat volkomen, ik kan dat soort dingen niet eens lezen, komt voor mij toch ook te laat.quote:
[..]
Hoe fijn dat natuurlijk ook zou zijn voor alle zieken vanaf dat moment ga ik er zeker weten toch wat zure gevoelens aa over houden omdat dat dan voor mijn lieve man 'net' te laat is gekomen (vorig jaar overleden, 38 jaar, dikke darmkanker)
Het leek de 15 maanden van zijn ziek zijn wel of er elke week een brekend nieuwsbericht was 'doorbraak kankeronderzoek' 'oplossing nabij' om dan vervolgens te lezen dat over 10 jaar... tja. Ellende.quote:
[..]
Ik snap dat volkomen, ik kan dat soort dingen niet eens lezen, komt voor mij toch ook te laat.
Bianca, hoe gaat het nu met jou?
En Fratz
ik heb trouwens gelezen hoe je trouwdag was verlopen, dat vond ik fijn want begreep dat het een mooie dag was? Joy, gelukkig zit ik middenin controles
ben 12 september een jaar schoon maar het blijft (natuurlijk) heel lastig, elke controle weer.. en tussen de controles door ook, maar dat blijft nog wel ff. Hoe gaat het met jou? Hoe reageer je tot nu toe op het stoppen met de schildkliermedicijnen enzo?
Yup is hier ook precies hetzelfde! Nou ja, aan de andere kant word ik wel weer blij van de gedachte dat er wellicht in de toekomst niet meer mensen zo hoeven te lijden. Al lees ik bijna nooit wat over uitgezaaide kanker.quote:
[..]
Het leek de 15 maanden van zijn ziek zijn wel of er elke week een brekend nieuwsbericht was 'doorbraak kankeronderzoek' 'oplossing nabij' om dan vervolgens te lezen dat over 10 jaar... tja. Ellende.
@Bubbles: ja mijn trouwdag was geweldig! We hadden echt supermooi weer en alles ging goed. Toen we uit het stadhuis kwamen stonden er allemaal collega's van mij op ons te wachten. Dat was wel zo leuk! We hebben er echt van genoten!
Ja begrijpelijk. Ik moet ook zeggen dat ik eigenlijk alleen de OP had gelezen en er daarna pas achterkwam dat er veel recente persoonlijke verhalen in dit topic stonden. Toen had ik het gevoel dat mijn post misschien niet helemaal gepast was.quote:
[..]
Hoe fijn dat natuurlijk ook zou zijn voor alle zieken vanaf dat moment ga ik er zeker weten toch wat zure gevoelens aa over houden omdat dat dan voor mijn lieve man 'net' te laat is gekomen (vorig jaar overleden, 38 jaar, dikke darmkanker)
Ik kreeg begin dit jaar de diagnose teelbalkanker. De bal is eruit, ik heb een protese en gekozen voor nauwe controle (elke twee maanden voorlopig) ipv chemo om eventueel beginnende uitzaaiing aan te pakken. Tot nu toe geen uitzaaiing. Dus ik begin al te geloven dat het wel okay is, maar er is wel een kans dat het terugkomt in mijn andere bal, dus wel attent.
Teelbalkanker is een van de vormen van kanker die heel snel verspreid maar wel goed te genezen is.
Vinden jullie de controles ook nog altijd zo spannend? Zou dat ooit over gaan? Ik vind het sowieso altijd naar om in het ziekenhuis te zijn, al die herinneringen die boven komen.
Kijken jullie ook naar het BNN programma Over mijn lijk? Ik volg het wel, vind het erg confronterend en denk altijd: voor hetzelfde geld was ik dat.
Mijn zoontje heeft 3 jaar geleden (alweer 3 jaar geleden het lijkt nog maar zo kort geleden) een hersentumor gehad. Hij is nu schoon (en ondertussen alweer 14 jaar). Dinsdag moeten we weer naar het ziekenhuis naar het Hetu-team. Dat is een team van specialisten die in de gaten houden wat de late gevolgen zijn van de behandeling van een hersentumor. Hij heeft een operatie gehad, 30 bestralingen, waarvan 20 op zijn hoofd en ruggegraat en de laaste 10 alleen zijn hoofd, 5 chemo's, waarvan 2 erge zware, waarbij zelfs zijn stamcellen weer terug geplaats moesten worden, voor herstel en nog 5 of 6 chemokuren met alleen pillen.
Maar zoals ik al zei, hij is nu schoon en ik ga er wel vanuit dat dat zo blijft. (Hij heeft wel meer kans op andere vormen van kanker en elke keer als hij erge hoordpijn heeft, knijp ik hem toch wel)
Waarom heeft hij meer kans op andere vormen van kanker?
Joy, fijn dat je je nog goed voelt
Controles vind ik ook hartstikke spannend, en ik denk dat het altijd wel zal blijven.
Ik kijk dat niet, maar dat is meer omdat ik elke keer vergeet dat het op is
Controles zijn inderdaad altijd spannend. Ook al verwacht je niets, de uitslag van een MRI ofzo blijven ook spannend.
opzich is dat niet het eind van de wereld want de prostaat kan verwijderd worden.
beetje jammer dat de artsen erg een beetje laat bij waren met constateren dat het kanker was en niet een adertje ergens bij zn balzak.
dus daardoor was met de operatie het snijvlak bij de prostaat ook al niet meer "schoon"
de kanker zit al in de lymfeklieren en ze kunnen die nooit meer wegkrijgen.
na de operatie is er wel nog een bestraling geweest bij de prostaat en nog hormoon medicijnen kreeg ie om te zorgen dat het testesteron werdt uitgeschakelt omdat die juist de kankercellen voeding geven om ze door te laten woekeren..
weg gaat de kanker nooit meer maar ze kunnen de groei vertragen.
ook dat gaat niet helemaal naar behoren dus vanaf oktober gaat de chemo beginnen.
klinkt heel zwaar maar het enige pluspunt is nog dat mn vader zich goed voelt.
al zie je op de scan al wat uitzaaiingen maargoed we wachten af.
sinds de diagnose in januari 2010 heeft hij nog geen pijn gehad op dat weekje na de operatie na.
chemo zal wel zwaar gaan worden maargoed we slaan ons er weer doorheen.
zou tof zijn als ie over 1,5 jaar nog 60 mag worden
verder heb ik nog een kennis verloren aan slokdarm kanker op haar 58 oid en dat is wel snel gegaan.
ik was nog beetje jong om alles goed te begrijpen maar slokdarmkanker gaat sneller dan prostaatkanker in de meeste gevallen..
[ Bericht 33% gewijzigd door Mirjam op 14-09-2012 11:40:35 ]
ikzelf geloof er niet meer zo in.
ook die medicijnen moeten eerst getest zijn.
een mijn vader is al een soort van proefpersoon geweest om een medicijn uit te testen maarja je had een placebogroep en de groep die het medicijn echt kreeg helaas zat hij in de placebogroep.
niemand wist wie welke medicijnen zou krijgen en het was op de scan te zien dat het niet hielp..
ik denk altijd: er zal wel een reden zijn dat bepaalde medicijnen nog niet hier zijn
En dat is best heel kwetsend als je (in mijn geval) 21 was toen je de diagnose kreeg, en nooit hebt gerookt, altijd gesport, niet heel ongezond hebt gegeten, nauwelijks alcohol dronk en waarschijnlijk (want niet bewezen met onderzoeken) de pech had dat ik op de een of andere manier pfeiffer kreeg (want totaal geen slet) waardoor mn lymfklieren op hol sloegen.
Daarom vond ik ook 'niet doen'
Jouw waarheid is geen algemene waarheid dus ik heb liever niet dat je die gaat verkondigen in een topic waar mensen worstelen met kanker.quote:
Wat niet doen..? Mogen er geen linken meer in berichten of liever de waarheid niet...?
Mijn opa heeft op dit moment huidkanker, en mijn vader en ik zijn risico verhoogd of iets in die geest.
Bij mij was kanker altijd een ver-van-m'n-bed-show, niemand die dichtbij me stond heeft ooit kanker gehad of is er aan overleden in het verleden. Enkel een jongen die ik vaag kende van de basisschool heeft lymfeklierkanker gehad, maar die is al weer 4 jaar gelden schoon verklaard. Toen kreeg ik een maand of 2 geleden te horen dat mijn moeder huidkanker had. Ze had al vaker kwaadaardige moedervlekken laten weghalen en ook deze keer waren ze er op tijd bij, maar we hebben nog wel even in spanning gezeten of er niks was uitgezaaid. Gelukkig was dit niet het geval.
Tsja, slecht nieuws komt nooit alleen, dus enige tijd later was daar de mededeling dat mijn oma (van m'n moederskant) een tumor in haar nier heeft. Het is te behandelen, maar waarschijnlijk moet haar hele nier eruit, en omdat ze bloedverdunners slikt zal de operatie niet geheel vlekkeloos gaan verlopen. En dan zitten we ook nog met het punt dat mijn opa (haar man) alzheimer heeft en elke keer als ze naar het ziekenhuis moet voor controles of onderzoeken weet hij niet waarom, waardoor ze er elke keer weer mee wordt geconfronteerd... Ze wordt waarschijnlijk over 1 of 2 weken geopereerd, het heeft geen verschrikkelijke spoed en deze week zijn er nogal wat belangrijke gebeurtenissen. Zo waren mijn opa en oma gister 60 jaar getrouwd wat natuurlijk gevierd moest worden en gaat mijn neef, hun kleinkind, dit weekend trouwen, wat ze ook absoluut niet wil missen. Vandaar dat het nog even is uitgesteld, volgens de behandelend arts was dit goed mogelijk dus daar hoop ik dan ook op.
Als ik zo de verhalen van andere mensen hier lees komt dit misschien aanstellerig over maar ik wou het gewoon even kwijt. Hoe gaat het verder met iedereen hier die nu met behandelingen bezig is?
En het lijkt me een moeilijke situatie, vooral in combinatie met je opa's alzheimer.. maar er is wel genoeg te vieren zo te horen, dat is fijn
.Natuurlijk niet! Ik denk dat het voor iedereen fijn is om op zijn tijd wat van zich af te schrijven, zeker bij zo'n heftig onderwerp.quote:
Als ik zo de verhalen van andere mensen hier lees komt dit misschien aanstellerig over maar ik wou het gewoon even kwijt. Hoe gaat het verder met iedereen hier die nu met behandelingen bezig is?
quote:Op zondag 16 september 2012 11:22 schreef Mirjam het volgende:
[..]
Jouw waarheid is geen algemene waarheid dus ik heb liever niet dat je die gaat verkondigen in een topic waar mensen worstelen met kanker.
[ Bericht 82% gewijzigd door Netsplitter op 20-09-2012 17:28:41 ]
wanneer had je de behandelingen ook al weer afgerond? Ik krijg maandag de uitslag van thorax en bloed, ben echt retezenuwachtig
terwijl ik dat de voorgaande keren pas in de wachtruimte had.Ik ben blij dat ik dit forum heb gevonden want zit met een probleem waar hier misschien wel antwoorden voor kunnen worden gegeven/begrip voor wordt getoont.
Sinds ong 4 maanden is bekend dat mijn vader darmkanker heeft met uitzaaiingen in lever en longen, en er is weinig vooruitzicht meer.
Nu heb ik me hier de eerste 2 weken enorm verdrietig om gevoeld, maar toen mijn vader begon met chemo werd hij ongelofelijk chagerijnig, onuitstaanbaar en onredelijk, op alles en iedereen boos en hij walste zo over je heen als je een weerwoord had, de sfeer in huis was vreselijk, hij snauwde iedereen af en begon ook met schelden (een van de dingen wat mijn ouders tijdens mijn opvoeding juist heel erg afkeurde). Nu zit hij veel aan de chemo, en elke keer als hij even een tijdje geen chemo hoefde, had ik het idee dat zijn humeur weer iets beter werd. Maar sinds kort maakt het niet meer uit of hij nu aan de chemo zit of niet, zijn gedrag is gewoon altijd onuitstaanbaar en lomp. Zelf heb ik hier door een grootte woede vanbinnen, die er niet uit kan, want nu mijn vader geen limiet meer heeft in zijn boos zijn, wil ik niet weten hoe heftige ruzies er aan toegaan. Het vreet me helemaal op, allerlei opgekropte woede en andere vervelende emoties kunnen er niet uit, en ook positieve emoties kan ik beter binnen houden want mijn vader maakt er toch wel wat negatiefs van. Ik ben sinds hij is begonnen met chemo nooit meer verdrietig geweest en heb ook geen medelijden meer met hem kunnen vinden. Mijn manier van denken is gewoon zo hard op het moment, er is geen plaats in mijn hoofd voor sympathie naar mijn vader, door zijn gedrag zit mijn hoofd helemaal vol woede en ik weet niet hoe lang ik dat zo volhoud (de dokters geven hem gemm. 3 jaar, maar nu, na 4 maanden, word ik al helemaal gek, dus ik wil niet weten hoe het is om 3 jaar zo door te moeten brengen). Mijn vraag is: herkennen meer mensen dit en hoe hebben zij hiermee gedealt? En hebben mensen meegemaakt dat dit gedrag weer verdwijnt na een tijd? Hopelijk heeft iemand zin om dit hele verhaal te lezen en kan iemand me helpen, alvast bedankt.
Ik wil er wel bij vermelden dat ik me niet zo gedroeg als je vader, laat ik dat vooropstellen.
Het was meer dat ik soms chagrijnig deed tegen hun. Niet dat schelden en zo.
Ik bedoel te zeggen: ik denk dat veel patiënten soms woede voelen. Maar iedereen uit dat anders. Jouw vader uit dat op zijn zachtst gezegd nogal heftig.
Dus de woede, ja die herken ik. Hoe hij ermee omgaat herken ik niet!! En hoe jullie met hem om moeten gaan? Moeilijk, maar ik zou het wel proberen te bespreken. Hoe oud ben je? Is je moeder in staat om met je vader te praten?
quote:
Jezus computergirl Mevr Paddington wat heftig! Ik herken het in zoverre dat ik tijdens mijn hele kankerperiode ook wel eens woedend ben geweest. Waarom overkomt mij dit?! En dat reageerde ik dan af op de mensen waarvan ik weet dat ze het me vergeven: mijn ouders en mijn man.
Ik wil er wel bij vermelden dat ik me niet zo gedroeg als je vader, laat ik dat vooropstellen.
Het was meer dat ik soms chagrijnig deed tegen hun. Niet dat schelden en zo.
Ik bedoel te zeggen: ik denk dat veel patiënten soms woede voelen. Maar iedereen uit dat anders. Jouw vader uit dat op zijn zachtst gezegd nogal heftig.
Dus de woede, ja die herken ik. Hoe hij ermee omgaat herken ik niet!! En hoe jullie met hem om moeten gaan? Moeilijk, maar ik zou het wel proberen te bespreken. Hoe oud ben je? Is je moeder in staat om met je vader te praten?
[ Bericht 96% gewijzigd door Mirjam op 23-09-2012 15:44:09 ]
[ Bericht 97% gewijzigd door Mirjam op 23-09-2012 15:44:19 ]
[ Bericht 99% gewijzigd door Mirjam op 23-09-2012 15:44:28 ]
Sterkte! Hoe gaat het verder?quote:
Godverdomme keelpijn van die kut beatralingen :/
Laatste chemo (8) in februari, laatste bestraling (15) eind maart. Ik hoop 't beste voor je.quote:
Fijn!
Ik krijg maandag de uitslag van thorax en bloed, ben echt retezenuwachtig
Hou je haaks man! Als je keel net zo snel herstelt als m'n slokdarm deed ben je er zo vanaf, als de bestralingen over zijn. En vergeet niet welk doel ze hebbenquote:
Godverdomme keelpijn van die kut beatralingen :/
Mevr.Paddington, wat heftig
ik herken die woede eigenlijk niet.. wel chagrijnige buien, maar daar bleef het bij. Krijgt hij hulp vanuit het ziekenhuis? En hebben jullie de mogelijkheid om ook jullie verhaal te vertellen bij iemand? Heel veel succes ermee Kklone, dat is nog vrij recent allemaal! Nu 2e controle gehad na de laatste behandelingen?
En dank je
verder heeft mijn moeder er veel last van, maar zij weet zich makkelijker te beheersen en heeft eigenlijk nooit tegen mijn vader in durven gaan (hij is niet altijd de makkelijkste geweest), mijn zusje is 13 dus zij kan al helemaal weinig doen, dus op hulp binnen mijn gezin hoef ik niet echt te rekenen. Ik ben zelf bijna 20, misschien ook een lastige leeftijd, alhoewel ik niet vind dat ik nog in mijn puberjaren zit (maar mijn vader zegt van wel) dus vind het moeilijk om te zeggen dat het aan de levensfase ligt waarin ik verkeer, maar zou er wellicht mee te maken kunnen hebben?
als de rest van het gezin er behoefde aan heeft kan dat.
iedereen kan op zn eigen moment en als het voor die gene nodig is een gesprek krijgen met die psycholoog.
ik zelf ga er volgende maand heen.
kijken of ie wat voor mij kan betekenen omdat ik momenteel erg worstel met de situatie en me daarom het liefste klem zuip en eet..
Sorry dat ik jouw naam in mijn vorige post verkeerd schreef...quote:
_Joy_, ik snap dat jij (en waarschijnlijk mijn vader) daar moeite mee hebben en het soms in woedde uiten, en wat je zegt over mensen die je dat vergeven, dat is dus een van de problemen die ik ermee heb, ik zou zo iemand voor mijn vader moeten zijn. mijn instelling zou ook vergevingsgezind moeten zijn en ik zou er begrip voor moeten tonen, het erge is dus dat ik dat juist niet heb, en er juist een lichte vorm van haat ontstaat richting mijn vader, en ik wil eigenlijk weten of jullie dat abnormaal vinden?
verder heeft mijn moeder er veel last van, maar zij weet zich makkelijker te beheersen en heeft eigenlijk nooit tegen mijn vader in durven gaan (hij is niet altijd de makkelijkste geweest), mijn zusje is 13 dus zij kan al helemaal weinig doen, dus op hulp binnen mijn gezin hoef ik niet echt te rekenen. Ik ben zelf bijna 20, misschien ook een lastige leeftijd, alhoewel ik niet vind dat ik nog in mijn puberjaren zit (maar mijn vader zegt van wel) dus vind het moeilijk om te zeggen dat het aan de levensfase ligt waarin ik verkeer, maar zou er wellicht mee te maken kunnen hebben?
De woede herken ik ja, maar ik reageerde niet zoals jouw vader hoor, ik denk dat jullie hier inderdaad het beste hulp voor kunnen zoeken.
Kanker is heel heftig en ik denk dat iedere patiënt een bepaalde woede voelt maar dat op een andere manier uit.
Wat jouw vader doet is natuurlijk niet goed te praten, als hij zo veel woede heeft moet hij hulp hebben.
Dat hij het in eerste instantie op z'n dierbaren afreageert is denk ik normaal.
er waren een paar waarden licht verhoogd, maar dat is niet spannend genoeg om nu verder te gaan onderzoeken. Dus ik ben weer helemaal blij en rustig Fijn dat je je rustig voelt, geniet van dit lekkere gevoel!
Als ik goede uitslagen krijg ben ik altijd zooo blij! Mijn man zegt altijd dat ze een 'juichkamertje' in het ziekenhuis moeten maken voor mij. Dan kan ik daar even gaan staan springen, lachen en juichen!
Voel me vooral heel erg opgelucht. Blij ook wel, maar ik ben niet echt van het juichen Omdat je er geen speciaal kamertje voor hebt?quote:
Het voelt wel echt heerlijk ja
Haha, dat ook! Staat zo voor paal, al juichend en springend door het ziekenhuis huppelenquote:
[..]
Omdat je er geen speciaal kamertje voor hebt?
Been therequote:
[..]
Haha, dat ook! Staat zo voor paal, al juichend en springend door het ziekenhuis huppelen
mensen kunnen raar kijken maar dat is gewoon hun probleem.Ik hou me in maar na goed nieuws loop ik met een smile van oor tot oor! Dat is voor mij echt het beste gevoel van de wereld.quote:
[..]
Been there
Wel heb ik vaak hoofdpijn op uitslag-dagen, dan komt de spanning eruit. Die avonden hou ik ook altijd vrij.
Ik krijg niet eens ijs normaal door m'n keel en slikken doet pijn
Mijn avondeten was een cornetto en verse jus (
) Toch ook niet meer dan logisch? Ik ben 's avonds altijd moe, slaap van tevoren blijkbaar toch niet zo goed als ik dacht.
TC_Artemis
ik herken je keelpijn, had er ook heel veel last van tijdens/na de bestraling. Voelt elk minihapje eten alsof je een mond vol met nauwelijks gekauwde chips probeert door te slikken? Hoeveel bestraling heb je nog?
Waar word je precies bestraald? Sterkte ermee, heb er zelf ook last van gehad (in 2002 in hals bestraald ivm uitzaaiing baarmoederhalskanker) en het was echt een ellende.quote:
Ja gewoon de hele dag door, slikken doet pijn en eten ook. Volgende week maandag de laatste
Maar het komt goed!!!
Gelukkig nog maar even doorbijten dus. Ik weet niet meer of het nou bij chemo of bestraling was maar het ging een stuk beter als ik maar regelmatig bleef drinken. Hoe langer je niet drinkt, hoe pijnlijker het wordt. Sterkte!quote:
Ja gewoon de hele dag door, slikken doet pijn en eten ook. Volgende week maandag de laatste
Gefeliciteerd!!quote:
Mn controle was weer prima
Ja, klopt. Eerste controle vond ik nauwelijks spannend, ik dacht: "er kan toch nog niets zichtbaar gegroeid zijn in zo'n korte tijd, zelfs als de boel niet grondig is uitgeroeid krijg ik nog een positieve uitslag". Deze controle des te meer, het voelde als de eerste echte controle.quote:
Kklone, dat is nog vrij recent allemaal! Nu 2e controle gehad na de laatste behandelingen?
Ik heb net je weblog (verticaal) gelezen, toen jij de diagnose kreeg leefde ik nog in totale onwetendheid van wat er waarschijnlijk al vele maanden achter m'n borstbeen zat, maar drie maanden later hoorde ik het ook. Ik heb niet alles gelezen, maar is je haar totaal uitgevallen? En hoe is het daar nu mee? Voor mij als jongetje was het geen pretje, maar ik kon met m'n ijsmuts gewoon onopvallend door het leven gaan. Werd zelfs bij de bestralingen de eerste keer bijna weggestuurd (nee, u moet vast bij radiologie zijn, dit is radiotherapie). Maar als meisje lijkt het me veel erger.
[ Bericht 43% gewijzigd door kklone op 27-09-2012 20:55:22 ]
Fijn dat je bij de eerste controle niet zenuwachtig was, scheelt toch weer
en over 4 maanden dus weer? Raar is dat, ofniet? Terugdenken aan vorig jaar, en dan bedenken dat je nog van niks afwist.. Terwijl je nu zo'n verhaal hebt.
Leuk dat je het hebt gelezen
Ruim de helft van m'n haar is uitgevallen, maar gelukkig had ik vrij veel en dik haar. Het was wel erg dun voor mijn doen, maar niet opvallend ofzo. M'n chemohaar is nu zo'n 15cm lang, en het valt niet meer op Jij bent dus wel alles kwijtgeraakt? Of gewoon een gedeelte? Ik kreeg wel erg veel rare blikken bij zowel de chemo als bij de bestralingen, want dan zit je daar als 21-jarige tussen mensen van in de 60.
Maar je zag er blijkbaar niet slecht uit, als je bijna werd weggestuurd
terwijl het qua pijn wel meeviel opzich.Beenmergpunctie heb ik inderdaad ook twee keer gehad (1 voor en 1 na behandeling). Ik vond hem de eerste keer wel meevallen eigenlijk, de tweede keer is niet gelukt omdat ze niet door het bot heen kwamenquote:
Hebben jullie ook zo'n afschuwelijke beenmergpunctie gehad? Ik heb echt gejankt als een klein meisje
Ik ken letterlijk niemand in mijn omgeving, maar dan ben ik bang dat ik dus niet weet wat de symptomen zijn en hoe je weet of je kanker hebtquote:
Ik denk dat iedereen wel mensen in zijn/haar directe omgeving kent met kanker.. Gelukkig hebben de meeste mensen in mijn omgeving het overleefd omdat ze er erg op tijd bij waren.
Helaas heeft ze het niet gered. Ze waren al wel onderweg, maar halverwege ging het niet helemaal goed en toen moesten ze weer terugquote:
Moblo, wat leuk dat ze waarschijnlijk naar je uitreiking komt
En afgelopen zaterdag zat de schrik er ook weer goed in. Rond 9 uur onze tijd belde m'n schoonzusje snikkend en bulkend op. Wij hadden ons in de minuut die het duurde voordat ze kon zeggen wat er was al voorbereid op het allerergste nieuws, maar gelukkig was het 'maar' een epileptische aanval. Ze is naar het ziekenhuis gebracht, heeft daar twee nachtjes geslapen en nu is ze weer thuis sinds gisterenmiddag. Het is zó vervelend om niet even langs te kunnen gaan
en nu heb ik ook nog een baan vanaf volgende week (wat op zich goed is) maar wat het nagenoeg onmogelijk maakt om voor de kerst nog een keer langs te gaan. Gelukkig is m'n man er deze week nog en volgende week 3 dagen voordat hij aan zijn baan hier in het VK begint, maar ondanks dat het niet het einde van de wereld is waar we zitten was in NL wonen wel een stuk makkelijker geweest. Ze is in elk geval weer thuis en lekker in haar eigen bed
en dan zaterdag nog zoiets Kan me goed voorstellen als het toch als een wereld weg voelt op zulke momenten.. Ookal is het maar dat stukje zee oversteken.
Hopelijk blijft het hier voorlopig bij, en kun je met kerst gewoon lekker langsgaan
Sinds 1 oktober volg ik een jodiumvrij dieet, gisteren naar het ziekenhuis voor een kleine radioactieve slok en om bloed te laten prikken.
Vandaag scan van mijn hals gehad, daarna gesprek met de arts.
De scan is goed, er was niks op te zien. In de uitslag van het bloed zagen ze dat er nog schildkliercellen ergens in mijn lichaam zitten. Die kunnen goed- of kwaadaardig zijn, dat is niet bekend.
Om die reden moet ik volgende week een dag of 2 opgenomen worden en in quarantaine en dan krijg ik een grote radioactieve slok, net zoals ik vorig jaar heb gehad. Shit, ik hoopte echt dat alle cellen weg waren maar helaas...
Nouja, vorig jaar viel het ook wel mee dus hopelijk dit jaar ook. En ik hoop nog veel harder dat ik hierna nooit meer hoef!!
Nog even voor alle duidelijkheid: mijn vooruitzichten zijn gewoon hartstikke goed! Deze behandeling zal de cellen doden en dan moet het klaar zijn.
quote:
En de medische mallemolen is weer begonnen...
Sinds 1 oktober volg ik een jodiumvrij dieet, gisteren naar het ziekenhuis voor een kleine radioactieve slok en om bloed te laten prikken.
Vandaag scan van mijn hals gehad, daarna gesprek met de arts.
De scan is goed, er was niks op te zien. In de uitslag van het bloed zagen ze dat er nog schildkliercellen ergens in mijn lichaam zitten. Die kunnen goed- of kwaadaardig zijn, dat is niet bekend.
Om die reden moet ik volgende week een dag of 2 opgenomen worden en in quarantaine en dan krijg ik een grote radioactieve slok, net zoals ik vorig jaar heb gehad. Shit, ik hoopte echt dat alle cellen weg waren maar helaas...
Nouja, vorig jaar viel het ook wel mee dus hopelijk dit jaar ook. En ik hoop nog veel harder dat ik hierna nooit meer hoef!!
Nog even voor alle duidelijkheid: mijn vooruitzichten zijn gewoon hartstikke goed! Deze behandeling zal de cellen doden en dan moet het klaar zijn.
oneerlijk, sterkteBen wel moe, echt fucking moe maar wil volgende week weer gaan sporten of werken ofzo.
Maar wat voel ik me beroerd
Daar had ik bij de vorige slok, vorig jaar, minder last van. Ik voel me moe koud bibberig depressief en had van de week koorts.
Ik heb het ziekenhuis gebeld, volgens de arts klinkt het als een 'gewone' griep en is het toeval. Even uitzieken dan maar...
Hoe is het met de rest van de mensen in het topic?
Klaar met alles, momenteel heel moe maar wel klachtenvrij. Kan alleen niet stilzitten en wil heel veel dingen doenquote:
Zo, de jodiumslok achter de rug, eerste uitslagen van de scan zijn goed!
Maar wat voel ik me beroerd
Daar had ik bij de vorige slok, vorig jaar, minder last van. Ik voel me moe koud bibberig depressief en had van de week koorts.
Ik heb het ziekenhuis gebeld, volgens de arts klinkt het als een 'gewone' griep en is het toeval. Even uitzieken dan maar...
Hoe is het met de rest van de mensen in het topic?
.Vreemd genoeg voelt het bijna 'goed' (naast natuurlijk ontzettend klote), omdat je niet wilt dat kwantiteit over gaat nemen van kwaliteit... Hopen dat we op z'n minst nog een fijne kerst hebben..
Oh wat kut, Motorbloempje! Bij mijn moeder gaat het ook heel hard -vandaar dat ik tijdelijk uit 't topic hardlopen ben verdwenen, ik zit nu elke dag bij haar, alleen 'snachts is er nachtzorg. Ik begrijp uit dit stukje dat 't bij je schoonmoeder nu ook in de hersenen zit? Bij mijn moeder ging haar verstand heel snel achteruit nadat de uitzaaiingen in de hersenen waren gevonden, gelukkig heeft ze nog geen epileptische aanvallen. Gelukkig hebben we in de eerste paar weken nog heel veel herinneringen opgehaald enzo, daar hadden we nog wel tijd voor.quote:
Bij schoonmams gaan ze stoppen met chemo. Doet meer kwaad dan goed nu nog. Ze gaat ook best hard achteruit. Ze maken als het kán nog de sessie bestralingen af waar ze nu mee bezig zijn (om plekken die op de hersenen drukken die korte termijngeheugen verslechteren en epileptische aanvallen triggeren) en dan is 't schluss. Definitief wel. Hoe 't daarna gaat verlopen kan niemand ons (natuurlijk) nog vertellen.. maar dat is 't dan dus.
Vreemd genoeg voelt het bijna 'goed' (naast natuurlijk ontzettend klote), omdat je niet wilt dat kwantiteit over gaat nemen van kwaliteit... Hopen dat we op z'n minst nog een fijne kerst hebben..
En inderdaad, als het zover is, dan is 't ook 'goed' als het einde komt... Een gerelateerd blog postje wat ik hier over schreef, nu alweer een paar weken geleden:
http://sheriam.blogspot.nl/2012/10/de-dood-of-de-pest.html
(reacties kunnen even duren, ik kijk tijdelijk heel infrequent op 't forum)
heftig dat de chemo gestopt wordt.. Ik hoop met jullie mee dat er nog een fijne kerst zal komen! Sheriam, mooi geschreven, en heftig..
Beide veel sterkte deze tijd
En ja, ze heeft plekken in de hersenen. Op wel meerdere plekken, overigens, maar waar precies weet ik niet en dat doet er ook niet zoveel toe..
Fijn dat je wel veel tijd met haar door kan brengen. Dat kan mijn man/kunnen wij niet omdat we 'zo ver weg' wonen. Het is dan wel niet Zuid-Amerika of Nieuw Zeeland ofzo, maar toch is het (samen met de gewone werk- en studieverplichtingen) niet makkelijk om 'even' naar Nederland te komen. We zijn er sowieso dus met kerst, maar gaan proberen om ook eind deze maand nog een keer heen en weer te vliegen voor 'n paar dagen; probeer nu vrij te vragen op 't werk hiervoor voor één zaterdagochtend.
Och ja, dat was ik gisteravond weer even kwijt, jij zit hier niet in NL... als ik zie hoe snel 't kan gaan, vooral het verstand en het kunnen praten/zich goed uitdrukken, zou ik zeggen, GAAN! Kerst is ver voor hersen-metastasen, ze zal er misschien nog wel zijn maar als jullie nog betekenisvolle dingen willen zeggen en willen delen, doe het dan zo snel mogelijk. Zolang je niet echt erdoor ontslagen wordt, is een sjacherijnige baas vanwege een moeilijke vervanging, of collega die moet invallen wel weer op te lossen, met je schoonmoeder krijg je geen nieuwe kansen meer.quote:
Mooi geschreven Sheriam!
En ja, ze heeft plekken in de hersenen. Op wel meerdere plekken, overigens, maar waar precies weet ik niet en dat doet er ook niet zoveel toe..
Fijn dat je wel veel tijd met haar door kan brengen. Dat kan mijn man/kunnen wij niet omdat we 'zo ver weg' wonen. Het is dan wel niet Zuid-Amerika of Nieuw Zeeland ofzo, maar toch is het (samen met de gewone werk- en studieverplichtingen) niet makkelijk om 'even' naar Nederland te komen. We zijn er sowieso dus met kerst, maar gaan proberen om ook eind deze maand nog een keer heen en weer te vliegen voor 'n paar dagen; probeer nu vrij te vragen op 't werk hiervoor voor één zaterdagochtend.
Veel sterkte!
Dit weekend misschien ook al niet. vrijdagochtend gaan we als 't goed is over met de boot vanaf Dover, enkeltje kopen...
Dit moest ik nog beantwoorden geloof ik. Ik log niet dagelijks in onder deze clone, en da's wel een goed teken.quote:
Thanks
Fijn dat je bij de eerste controle niet zenuwachtig was, scheelt toch weer
Raar is dat, ofniet? Terugdenken aan vorig jaar, en dan bedenken dat je nog van niks afwist.. Terwijl je nu zo'n verhaal hebt.
Leuk dat je het hebt gelezen
Ik kreeg wel erg veel rare blikken bij zowel de chemo als bij de bestralingen, want dan zit je daar als 21-jarige tussen mensen van in de 60.
Maar je zag er blijkbaar niet slecht uit, als je bijna werd weggestuurd
Ik ben bij twee ziekenhuis onder controle; het streekziekenhuis van de diagnose en chemo, en het academisch ziekenhuis waar ik bestraald ben. Alleen de controles in het streekziekenhuis zijn spannend, daar worden foto's e.d. gemaakt. Ik mag in januari weer.
Van m'n hoofdhaar was nog 1% over, m'n wenkbrauwen en wimpers waren sterk uitgedund en ik ben vrijwel ieder haartje op de rest van m'n lichaam kwijtgeraakt. Op een deel van m'n scheenbenen zat nog wat. Ik heb nu weer een heel fatsoenlijke coup. Ik ben donkerblond, en m'n haar werd altijd wel wat lichter van de zon, maar het leek alsof m'n chemohaar extreem gevoelig daarvoor was. Wel vet.
Tijdens m'n bestralingen ben ik een keer een jonge kerel tegengekomen. Maar ik durfde hem niet te vragen wat hij had.
Ik zag pas een foto van toen ik behandeld werd, en schrok me kapot. Op het moment had ik dat helemaal niet door hoe ik veranderd was, het gaat toch zo ongemerkt langzaam. Niet per se die kale kop, maar de rare dikke wangetjes (van de prednison?), m'n verdwenen wenkbrauwen, etc. Blij dat dat hersteld is. Het enige wat ik nog niet weet of het hersteld is, is of m'n vermogen om kindertjes te maken zonder rietjes uit de diepvries te gebruiken nog aanwezig is
Dat is inderdaad alleen maar goed! Herkenbaar dat je alleen de controles met foto spannend vindtquote:
[..]
Dit moest ik nog beantwoorden geloof ik. Ik log niet dagelijks in onder deze clone, en da's wel een goed teken.
Ik ben bij twee ziekenhuis onder controle; het streekziekenhuis van de diagnose en chemo, en het academisch ziekenhuis waar ik bestraald ben. Alleen de controles in het streekziekenhuis zijn spannend, daar worden foto's e.d. gemaakt. Ik mag in januari weer.
Van m'n hoofdhaar was nog 1% over, m'n wenkbrauwen en wimpers waren sterk uitgedund en ik ben vrijwel ieder haartje op de rest van m'n lichaam kwijtgeraakt. Op een deel van m'n scheenbenen zat nog wat. Ik heb nu weer een heel fatsoenlijke coup. Ik ben donkerblond, en m'n haar werd altijd wel wat lichter van de zon, maar het leek alsof m'n chemohaar extreem gevoelig daarvoor was. Wel vet.
Tijdens m'n bestralingen ben ik een keer een jonge kerel tegengekomen. Maar ik durfde hem niet te vragen wat hij had.
Ik zag pas een foto van toen ik behandeld werd, en schrok me kapot. Op het moment had ik dat helemaal niet door hoe ik veranderd was, het gaat toch zo ongemerkt langzaam. Niet per se die kale kop, maar de rare dikke wangetjes (van de prednison?), m'n verdwenen wenkbrauwen, etc. Blij dat dat hersteld is. Het enige wat ik nog niet weet of het hersteld is, is of m'n vermogen om kindertjes te maken zonder rietjes uit de diepvries te gebruiken nog aanwezig is
Je bent best veel haar kwijtgeraakt dan, maar fijn dat het nu alweer (wat) terug is
En foto's van toen bekijken vind ik ook heel raar, in vergelijking met nu zulk dun haar en donkere ogen. Ik kan me voorstellen dat je benieuwd bent of je nog zonder rietjes (
) kinderen kunt maken, dat kan toch een groot iets zijn. Is die kans aanwezig dan?Ze is de 23e overleden dus. Vlak voordat wij er waren. We waren op dat moment in Frankrijk, net van de boot af. 12.15uur. 17.00uur waren we er (al hebben we wel wat rustiger aan gedaan nadat we het nieuws gehoord hadden).quote:
het is zó ongelofelijk snel gegaan. Gelukkig maar voor haar wel, dat zo'n aflopend ziekbed geen weken of maanden heeft geduurd, gewoon een week en pats-boem-over.
Ze wordt gemist, maar we zijn wel 'blij' met het idee dat verder lijden bespaard is gebleven. De uitvaart was mooi, de week naar de uitvaart toe vermoeiend en energieslurpend. Maar wel mooi ook, om het als familie te regelen en te zien hoe iedereen zijn/haar steentje bij droeg.
Gecondoleerd Motorbloempje! Jammer dat jullie haar gemist hebben, maar inderdaad is haar (en jullie als naasten!) ook een langzame moeilijke weg bespaard gebleven. Hoe dubbel zoiets is!quote:
[..]
Ze is de 23e overleden dus. Vlak voordat wij er waren. We waren op dat moment in Frankrijk, net van de boot af. 12.15uur. 17.00uur waren we er (al hebben we wel wat rustiger aan gedaan nadat we het nieuws gehoord hadden).
het is zó ongelofelijk snel gegaan. Gelukkig maar voor haar wel, dat zo'n aflopend ziekbed geen weken of maanden heeft geduurd, gewoon een week en pats-boem-over.
Ze wordt gemist, maar we zijn wel 'blij' met het idee dat verder lijden bespaard is gebleven. De uitvaart was mooi, de week naar de uitvaart toe vermoeiend en energieslurpend. Maar wel mooi ook, om het als familie te regelen en te zien hoe iedereen zijn/haar steentje bij droeg.
Hier het tegenovergestelde, mijn moeder houdt nog vast aan het leven, het enige wat ze doet/kan is eten en slapen, maar ondanks dat wil ze nog niet echt dood (meeste tijd dan, soms zegt ze wel ineens het is genoeg). Contact is nauwelijks meer mogelijk, wat er nog uit komt is meestal waardering voor het eten (en dan enthousiast, heerlijk, prima enzovoort), enkel keertje een ander woord. Is ook heel dubbel maar dan dus precies in de omgekeerde zin... sommige snippertjes die we nog hebben zijn juist heel waardevol
maar moeilijk dat er zo lang nog maar zo weinig kwaliteit van leven over is... Nou ja we hebben het allebei te doen met wat we hebben gekregen, het gaat zoals het gaat. Ik probeer de mooie snippertjes te waarderen en de moeilijke weg goed vol te houden; MoBlo, ik hoop dat het jou en je familie blijft lukken het afscheid/opruimen op een mooie manier af te sluiten en geen spijt te hebben van die dingen die nu net niet meer gelukt zijn.
Weet ik niet. Ik durf het ook nog niet te vragen, en ik heb sowieso geen ambities om me op korte termijn te gaan vermenigvuldigen. Er werd gesproken over "kan onvruchtbaar worden", niet "zal onvruchtbaar worden". Die voorzorgsmaatregelen waren ze in het ziekenhuis sowieso vergeten, ik moest er zelf mee komen. Kan het ze ook niet kwalijk nemen, voor de doorsnee (grijze) patiënt speelt dat niet. Maar wat de kans is, geen idee. De rietjes die ik gevuld heb waren van fabuleuze kwaliteit, ik had in ieder geval wat reservecapaciteitquote:
Ik kan me voorstellen dat je benieuwd bent of je nog zonder rietjes (
Hoe zit dat bij jou, als ik vragen mag, of bij vrouwen in het algemeen?
Trouwens, lieve moderators, er is nog een parallel "kankertopic". Is dat wenselijk?
.. Januari 2011 hadden ze gezegd dat ze waarschijnlijk nog zo'n 2 jaar zou hebben en daar hadden ze dus gelijk in..Op het laatst is het eigenlijk allemaal heel snel gegaan, ze ging die maandag voordat ze overleed naar het ziekenhuis voor chemokuur, maar ze was de week daarvoor al zo verzwakt en herstelde eigenlijk niet van haar laatste chemokuur, dus hebben ze haar meteen opgenomen en bijvoeding gegeven om aan te sterken, maar van dat aansterken kwam eigenlijk niks.
Op zaterdagavond kregen we te horen dat ze nog maar een paar dagen te leven zou hebben en op zondagochtend had de zuster mijn broer en ik gebeld, omdat ze naar ons vroeg. Daar hebben we nog een paar uur lang gepraat en toen hebben ze haar morfine en slaapmiddel toegediend zodat ze pijnvrij en rustig zou kunnen sterven. Ze was bijna opgelucht toen ze het kreeg toegediend.
Er zat gewoon helemaal geen leven meer in en eigenlijk heeft ze sinds september geen ''leven'' meer gehad. 20 meter lopen naar de supermarkt was al te vermoeiend en op een gegeven moment was zelfs douchen al te vermoeiend, dus het enige wat ze nog deed was op de bank liggen en tv kijken. Ze had al eens gezegd dat ze soms hoopte dat ze in slaap zou vallen en niet meer wakker zou worden.. De laatste 2-3 maanden heeft ze heel veel pijn gehad, constant buikpijn, vaak diarree en totaal geen energie. Ik kan bijna zeggen dat ik ''opgelucht'' ben dat het over is, omdat het geen menswaardig leven meer was voor haar
Thanksquote:
Jij ook nog trouwens.. bedankt! Bekend verhaal ook, helaas. Wel fijn dat jullie nog hebben kunnen praten 'voor het zover was', lijkt me heel raar/bijzonder/speciaal/verdrietig.quote:
Uit een nieuwe scan en punctie is inmiddels gebleken dat er nog steeds activiteit in de keel, en een nieuwe plek op z'n long en lymfeklier zit. Momenteel wordt onderzocht of het hier (incl bijnier) om afzonderlijke tumoren of om uitzaaiingen gaat. In het eerste geval wil men bekijken hoe deze (ook afzonderlijk) te behandelen. Zijn het echter uitzaaiingen dan ziet het er een stuk somberder uit.
Toen nu toe zag ik het allemaal redelijk positief in, en had ik gehoopt dat de chemo en bestraling wel aan zouden slaan. Maar na dit laatste nieuws heb ik er geen goed gevoel meer over. Dat dit best wel eens de laatste kerst samen kan zijn. Wellicht een voorbarige gedachte, maar wel een die mij behoorlijk verdrietig stemt.
Hoge PSA levels en nu ook nog een verwijzing naar de oncoloog voor een botscan.
Wij wonen in de US dus het gaat allemaal wat anders dan in Nederland.
Het is vooral wachten, wachten en nog eens wachten.
4 januari heeft hij een biopsy om te kijken in welke stadium de kanker is.
En in november mijn oma al verloren aan kanker, die had buikkanker
Dudesque, sterkte! Hoe is de biopsie gegaan? En wanneer krijgen jullie daar de uitslag van?
kklone, fijn dat alles goed was
Je hebt dus wel wat gevuld voor als je toch niet meer vruchtbaar blijkt te zijn? Omdat de kanker boven m'n middenrif zat, is er voor mij zo goed als geen kans dat de behandelingen mijn vruchtbaarheid beïnvloeden
Hoe het zou zijn als het ook lager had gezeten, weet ik niet..is geopereerd eraan, prostaat eruit maar helaas waren er al uitzaaiingen in de lymfeklieren.
dus de snijvlakken waren niet schoon, dat betekende dat de kanker niet weg geopereerd was..
hij heeft toen rond maart oid 2010 hormoon therapie gehad, kreeg geen mannelijke hormonen meer.
want die laten de kanker groeien en als dat niet meer kan blijft de psa gelijk of gaat zelfs naar beneden.
maar omdat het al in de lymfeklieren zit kunnen ze hem niet beter maken en gaat hij eraan dood.
omdat de psa toch omhoog bleef gaan zijn ze gestopt met die medicijnen en ging hij mee doen aan een project met een nieuw soort medicijn.
2 groepen hebben ze, de ene groep krijg het medicijn en de andere groep niet en niemand weet wie het medicijn krijgt.
dat was afgelopen jaar allemaal maar het deed niet voldoende allemaal en omdat ie meedeed aan het onderzoek mocht ie vaker door de scanner en begin 2012 waren de uitzaaiingen(prostaatkanker uitzaaiingen gaan vaak op de botten zitten) op zn rug en hoofd te tellen op 1 hand.
nu zitten er veel kleine uitzaaiingen en is het niet meer te tellen en de psa gaat maar omhoog.
ik moet wel zeggen dta mn vader er zelf weinig last van heeft, hij voelt zich prima en werkt nog gewoon(hij is pas 58) maar omdat die psa blijft stijgen stoppen ze met dat project en heeft hij donderdag zijn eerste chemo gehad.
elke 3 weken krijgt ie weer een chemo en dan zien we wle hoe dat gaat.
ook nu voelt ie zich nog goed.
op de opvliegers en dingen die hij door de hormonen heeft gekregen na.
maar niet misselijk of anders ziek dus zolang het goed gaat is het ok.
hopelijk gaat het nog lang goed en als hij echt pijn gaan krijgen van de kanker is er goede bestrijding gelukkig.
maarja we leven per dag en nu gaat het goed dus dat is fijn en er komt vanzelf nog wel een tijd dta het minder goed gaat en hij later dood gaat maar dat zien we dan wel
Heel veel sterkte! Voor zowel, jou, je vader, en mensen om jullie heen.quote:
mijn vader kreeg 3 jaar terug de diagnose prostaatkanker.
is geopereerd eraan, prostaat eruit maar helaas waren er al uitzaaiingen in de lymfeklieren.
dus de snijvlakken waren niet schoon, dat betekende dat de kanker niet weg geopereerd was..
hij heeft toen rond maart oid 2010 hormoon therapie gehad, kreeg geen mannelijke hormonen meer.
want die laten de kanker groeien en als dat niet meer kan blijft de psa gelijk of gaat zelfs naar beneden.
maar omdat het al in de lymfeklieren zit kunnen ze hem niet beter maken en gaat hij eraan dood.
omdat de psa toch omhoog bleef gaan zijn ze gestopt met die medicijnen en ging hij mee doen aan een project met een nieuw soort medicijn.
2 groepen hebben ze, de ene groep krijg het medicijn en de andere groep niet en niemand weet wie het medicijn krijgt.
dat was afgelopen jaar allemaal maar het deed niet voldoende allemaal en omdat ie meedeed aan het onderzoek mocht ie vaker door de scanner en begin 2012 waren de uitzaaiingen(prostaatkanker uitzaaiingen gaan vaak op de botten zitten) op zn rug en hoofd te tellen op 1 hand.
nu zitten er veel kleine uitzaaiingen en is het niet meer te tellen en de psa gaat maar omhoog.
ik moet wel zeggen dta mn vader er zelf weinig last van heeft, hij voelt zich prima en werkt nog gewoon(hij is pas 58) maar omdat die psa blijft stijgen stoppen ze met dat project en heeft hij donderdag zijn eerste chemo gehad.
elke 3 weken krijgt ie weer een chemo en dan zien we wle hoe dat gaat.
ook nu voelt ie zich nog goed.
op de opvliegers en dingen die hij door de hormonen heeft gekregen na.
maar niet misselijk of anders ziek dus zolang het goed gaat is het ok.
hopelijk gaat het nog lang goed en als hij echt pijn gaan krijgen van de kanker is er goede bestrijding gelukkig.
maarja we leven per dag en nu gaat het goed dus dat is fijn en er komt vanzelf nog wel een tijd dta het minder goed gaat en hij later dood gaat maar dat zien we dan wel
gelukkig is het een kanker die relatief langzaam groeit al is het bij mn vader wel super agressief.
hoop dat hij de 60 nog gaat halen maarja we zien het wel
Bij mijn vader is dus ook een paar weken geleden prostaatkanker geconstateerd. Komende week krijgen we uitslag of hij uitzaaiingen heeft of niet... Zijn er geen uitzaaiingen, dan zijn de vooruitzichten eigenlijk wel goed te noemen. Zijn die er wel, dan wordt het een heel ander verhaal. Duimen jullie mee voor het beste?
@Dudesque, heeft jouw vader al uitslag van de biopten?
@Ellatjuh, bij mijn vader willen ze dus eerst uitsluiten dat hij uitzaaiingen heeft, zo ja, dan wordt hij namelijk niet eens geopereerd, maar bestraald. Hopelijk slaat de chemo goed aan en kan je vader nog een hele tijd mee
we zijn realistisch en weten dat ij waarschijnlijk geen 10 jaar meer mee gaat.
mn zus is ook basisarts en heeft ook de nodige stages helaas ook o p oncoloogie moeten lopen dus die heeft ook wel zelfde situaties meegemaakt.
ach laat ik zeggen elk jaar dat hij zich nog goed voelt is er een.
en ook alsie zich minder goed gaat voelen is hij nog niet gelijk terminaal
voor hem is het wel naar dat hij bepaalde dingen zoals wintersport die hij graag deed nu wel moet gaan afstrepen.
het is te link als hij wat breekt.
wel naar dat hij afgelopen jaar al voor zichzelf afscheid genomen had van het wintersporten en dit jaar vind de arts het ook niet meer verstandig..
. Weird. Eind januari weer op controle en *tromgeroffel* ik begin maandag weer met werken 
. Zoveel zin in. Geen gezeik meer met ziektewetbedrijf dat alleen maar van me af wilt. Ik hoef van de bedrijfsarts niet te werken tot en met mei maar ik ben het echt zat.Hoe is het met iedereen hier?
Klein half jaar geleden werd het in zijn buik ondekt maar het was al uitgezaaid. Hij heeft wel chemokuren gehad maar die werkten niet zo goed als dat gehoopt werd.
Het is zo snel gegaan, het voelt alsof hij gisteren te horen kreeg dat hij kanker had. Die dag staat in mijn geheugen gegrift.
Ik zie hem nog zo in hier op de bank zitten vertellen over de uitslag die hij een ruim uur eerder gehoord had.
Hij had zelf geen kinderen en was nooit getrouwd geweest. Hij ging altijd mee op vakantie met ons (gezin waar ik deel van uit maak) of als wij gingen uit eten vroegen we hem ook altijd mee. Ook met oud en nieuw kwam hij altijd bij ons gourmetten. Afgelopen oud/nieuw kon hij niet meedoen omdat hij te zwak was en in een hospice werd verzorgd. Die lege plek aan tafel beet nogal.
Begin afgelopen week is hij dus overleden en het voelt nog steeds onecht.
Toen hij een week in een hospice lag was zijn eetlust al aan het verdwijnen, maar toen ik hem vroeg of hij zin had in een frietje zei hij:"ja, daar heb ik wel zin in!". Heb toen een kleine friet voor hem gehaald. Hij heeft maar een handvol frietjes gehad maar hij heeft er wel van genoten.
Ik ben blij dat ik hem heb kunnen bedanken voor alles en dat ik hem erg zal gaan missen.
Zijn reactie:"tis goed jongen". Heerlijk nuchter, precies zoals ik hem zal blijven herinneren.
Geen uitzaaiingenquote:
Sterkte allemaal
Bij mijn vader is dus ook een paar weken geleden prostaatkanker geconstateerd. Komende week krijgen we uitslag of hij uitzaaiingen heeft of niet... Zijn er geen uitzaaiingen, dan zijn de vooruitzichten eigenlijk wel goed te noemen. Zijn die er wel, dan wordt het een heel ander verhaal. Duimen jullie mee voor het beste?
Operabel
Ten eerste sterkte allemaal!
Helaas heb ik er zelf ook mee temaken..
Mijn moeder vecht al 3 jaar tegen wat begonnen is als darmkanker..
Nu aan het behandelen voor uitzaaiingen..
Qua gezondheid gaat het gelukkig redelijk goed en ben ik daar ook zeer dankbaar voor, na 3 jaar had het er ook heel anders uit kunnen zien..
Helemaal weggaan zal het denk ik nooit maar ik hoop dat ze nog een paar jaartjes blijft zo lang haar lichaam het toelaat
hij verliest haar.
was vanmorgen zn haar aan het wassen en had enorme haar uitval.
confronterend is dit en zeker nu hij zn hoofd dan maar binnenkort kaal gaat maken..
het is wel beter dat hij dat doet maar ken mn vader met een stevige bos haar.
na de chemo komt het wel weer terug maar dat is pas na de zomer
Verder wil ik je meegeven dat na de laatste kuur het haar weer langzaamaan gaat groeien. En een kale kop is best lekker bij warm weer; we gaan weer richting het voorjaar. Kaalheid is confronterend, weet ik, maar probeer dat zo min mogelijk te benadrukken. Ik spreek uit ervaring.
maar ik ken mn vader niet kaal..
en laten we hopen dat het idd na de laatste chemo weer gaat groeien
Net voor de kerst kon ik het in model laten knippen.
Dus, het duurt wel even.
Het eerste haar is net babydons, zo zacht, maar na een paar keer knippen en/of een kleurspoelinkje wordt het weer normaler.
Wens je vader maar veel sterkte, en jij ook, natuurlijk.
Maandag mag ik voor controle. 't Beste gewenst voor iedereen die het nodig heeft.
Ja, heel herkenbaar.quote:
Ik had ook zacht donshaar, op een gegeven moment zat iemand me te aaien alsof ik een kat was
Bij mij heeft de pruikenspecialist mijn haar kort geknipt, vlak voor de tweede kuur. Merkte dat plukken haar loslieten bij het wassen. Heb het mijn man laten kaalscheren. Dus geen haar op mijn kussen gehad.
Het vervelendste van het kaal zijn vond ik de blikken van vreemden. Ik droeg meestal mutsjes. Die stonden me best goed. Soms droeg ik mijn pruik, dan voelde ik me minder patiënt, omdat je dan geen medelijdende blikken krijgt.
Afgelopen zomer moest ik wel erg opletten met de zon. Zo'n kaal bolletje verbrandt makkelijk.
Succes met je controle. Toch steeds spannend.
Op het moment valt mijn haar uit en groeit het weer aan. Vrij uniek. Uiteraard krult het weer heel gek.
Kklone, sterkte maandag, controle blijft eng en spannend.
[ Bericht 69% gewijzigd door rapensteel op 21-01-2013 09:31:29 ]
Veel sterkte gewenst voor jou en je familie.quote:
Mijn oom is vorige week aan kanker overleden, hij kon niet meer worden genezen, is heel snel gegaan... Het begon al in 2011 en dat bleek eerst goed te gaan zeiden de artsen, had darmkanker, dan werd verholpen. heeft een jaar geduurd, in 2012 werden er uitzaaiingen gevonden en is het uitgezaaid naar de lever en de maag, allemaal chemokuren gehad en bestralingen, het leek even goed te gaan, maar in november 2012 kwam er toch berichten dat hij niet meer beter konde worden en dat de bestralingen en alles niet geholpen hadden. sinds dien is het alleen maar slechter gegaan met hem... hij was verward en vorige week maandag is hij dus naar het hospice gebracht omdat hij 24 uurs zorg nodig had... helaas heeft dat neit mogen baten. dinsdag erna overleed hij... afgelopen zaterdag begrafenis gehad..
quote:Op woensdag 23 januari 2013 16:56 schreef kklone het volgende:
Dank jullie, Gia en Fratz. Het heeft geholpen, ik kreeg goed nieuws te horen: geen enkele twijfel, geen afwijkingen op de foto.
Geweldig, wat een goed nieuws!quote:
Dank jullie, Gia en Fratz. Het heeft geholpen, ik kreeg goed nieuws te horen: geen enkele twijfel, geen afwijkingen op de foto.
En sterkte rapensteel.
Hier ook weer er midden in gegooid..
Ik had mijn vader een paar jaar niet gezien, long story, nu is hij geopereerd, tumor in de alvleesklier, dat leek goed te gaan. Ik was al van plan om dan deze week toch met mijn broers mee te gaan, gister dan halsoverkop gegaan. Hij had 's ochtends de uitslagen gekregen van oa. lymfeklieren die eruit gehaald waren en de uitslag was niet goed. De boodschap van de arts kwam er op neer dat hij de komende 2 jaar ofzo nog maar even goed van zijn familie moest gaan genieten.
Ik heb wel eindelijk weer de pa gezien die hij al jaren niet meer was, een echt mens met gevoel in z'n donder, maar klote dat dit er dan voor nodig is en dat het dan allemaal zo snel voorbij gaat zijn weer.
Mjah.. wordt een heftige tijd de komende tijd denk ik.. gister zei hij dat hij wel voor een chemo wil gaan, maar dat kan voorlopig sowieso nog niet omdat hij nog te zwak is van de operatie. Het moest binnen zes weken na de operatie geloof ik, maar die is inmiddels 2 weken geleden al. En ik vraag me af hoeveel winst daar uberhaupt nog mee te behalen valt.
Wow! Super goed nieuws! Ik ben blij voor je!!quote:
Dank jullie, Gia en Fratz. Het heeft geholpen, ik kreeg goed nieuws te horen: geen enkele twijfel, geen afwijkingen op de foto.
Wij hebben een paar uur geleden te horen gekregen dat mijn schoonvader nog een maand of 6, 7 te leven heeft. Hij had in 2011 longkanker waar ze heel vroeg bij waren. In februari 2012 heeft hij zijn laatste chemo gehad, hij heeft totaal nergens last van gehad. Hij had 'gewoon ook nog even kanker gehad.'
Afgelopen oktober kreeg hij veel pijn in zijn arm. Geen enkele arts dacht dat het iets met kanker te maken had. Twee weken geleden kreeg hij een herseninfarct, toen is er vaart in het onderzoek naar zijn arm gekomen. Na de mri van afgelopen vrijdag moest hij meteen in het ziekenhuis blijven omdat er een tumor op een van zijn eerste nekwervels zit. Er wordt een zenuw afgekneld en daardoor heeft hij last van zijn arm.
Gisteren werd er een familieberaad aangekondigd voor vanmiddag en genezing is geen optie. Er zijn ook weer plekken in zijn longen gevonden, die zaten er in december nog niet.
Hij wordt eerst bestraald in de hoop dat de tumor in zijn nek slinkt zodat de kans op een dwarslaesie kleiner wordt. De levensverwachting is daarna 10 weken... We hebben besloten om dit met 5 a 6 maanden (gemiddeld) te verlengen met chemo.
Pa is nu weer thuis, wat dan weer een heel dubbel beeld geeft, want hij ziet er stukken beter uit dan vorige week.
Volgende week heeft hij een gesprek met de oncoloog, dan komt er volgens mij daarvoor nog een CT scan en dan horen/besluiten hoe het verder gaat..
Succes alvast (en sterkte, want zelfs controles zijn spannend).quote:
5 feb controle.. schildlklier doet een beetje pijn maar denk niet dat het iets ernstigs zal zijn.
Ik ben echt hyperalert, elke dag check ik al mn klieren en bij elk pijntje word ik echt paraquote:
[..]
Succes alvast (en sterkte, want zelfs controles zijn spannend).
. Kost echt megaveel energie man. Ben wel weer begonnen met werken
nieuwe werkgever, superleuk. Hoefde van de bedrijfsarts niet te werken t/m april maar kan echt niet zolang stilzitten hoor.Sterkte de 5e!
Ja ik werk maar 3 dagen 6 uurtjes nu hoor, merk dat het vermoeiend is maar goed te doenquote:
Zolang je maar een beetje op jezelf past TC! Als je je prima voelt, geen reden om je thuis te zitten vervelen idd
Sterkte de 5e!
. Kom ook weer een beetje onder de mensen zo .Als ze het wel doen, dan gaat de chemo 6 maanden duren, maar levensverlengend zal het niet zijn.
Het zou dan puur gaan om de kwaliteit van leven iets te verbeteren.
Ik vraag me af hoe een chemokuur dat kan doen eigenlijk, gezien hoe ziek je daarvan kan worden
Dat lijkt mij een vraag voor de arts.quote:
Pa heeft het gesprek met de oncoloog vandaag gehad.. hij is nu uberhaupt nog te zwak om de chemo in te gaan.
Als ze het wel doen, dan gaat de chemo 6 maanden duren, maar levensverlengend zal het niet zijn.
Het zou dan puur gaan om de kwaliteit van leven iets te verbeteren.
Ik vraag me af hoe een chemokuur dat kan doen eigenlijk, gezien hoe ziek je daarvan kan worden
Sterkte in ieder geval.
Marinekapsel, is wel baas.quote:
Ik had 14 mei de laatste kuur en eind augustus een marinekapsel, stekeltjes, dus.
Net voor de kerst kon ik het in model laten knippen.
Dus, het duurt wel even.
Het eerste haar is net babydons, zo zacht, maar na een paar keer knippen en/of een kleurspoelinkje wordt het weer normaler.
Wens je vader maar veel sterkte, en jij ook, natuurlijk.
Och, het lijkt nu op Julie Andrews in 'the sound of music', maar dan donker mahonie.quote:
Nog even doorsparen, haha.
quote:
[..]
Och, het lijkt nu op Julie Andrews in 'the sound of music', maar dan donker mahonie.
Nog even doorsparen, haha.
Sommigen overleven, anderen sterven. Soms na verloop van tijd, soms heel snel, zoals bij Loedertje. Het blijft een beladen onderwerp.
Key word: kan.. niet iedereen wordt heel ziek van de chemo, hoewel 't allemaal wel bijwerkingen heeft, wisselen die heel erg, een hoop hangt af van de soort chemo (we praten vaak over 'chemotherapie' alsof het 1 behandeling is, maar er zijn heel veel middelen) en zelfs als je dezelfde middelen geeft reageerd lang biet iedereen er hetzelfde op. Als het de kanker op een vitaal punt kan terugdringen, zou je vader er mogelijk langer mee uit de voeten kunnen, bijvoorbeeld minder pijn kunnen hebben of nog een tijd langer goed kunnen eten ofzo... maar dat zijn zomaar voorbeelden die ik bedenk als algemene uitleg, ik weet niet wat hier het geval is. Ik zou het zeker aan de arts vragen, wat de verwachtingen zijn met en zonder behandeling.quote:
Pa heeft het gesprek met de oncoloog vandaag gehad.. hij is nu uberhaupt nog te zwak om de chemo in te gaan.
Als ze het wel doen, dan gaat de chemo 6 maanden duren, maar levensverlengend zal het niet zijn.
Het zou dan puur gaan om de kwaliteit van leven iets te verbeteren.
Ik vraag me af hoe een chemokuur dat kan doen eigenlijk, gezien hoe ziek je daarvan kan worden
Vaak is het ook moeilijk voor de patient om alles goed te horen, het viel mij op bij mijn moeder die toch echt gewoon intelligent was en zelfs arts was, hoewel geen oncologe, dat ze toch maar de helft door vertelde als ze na afloop van een gesprek met de arts een vriendin belde, de rest was ze kwijt... de hele situatie is toch zo stressvol, moeilijk dan alles goed te horen en onthouden. Je schreef dat je niet veel contact met je vader hebt gehad, gaat er wel iemand met hem mee naar de oncoloog, en ook echt naar binnen in de behandelkamer, niet alleen in de wachtkamer blijven?
Sterkte in ieder geval, voor jouw en je vader.
Over chemo gesproken... Mijn schoonvader heeft afgelopen week bestraling gehad, daardoor was zijn levensverwachting 10 weken. Met chemo komt daar nog een maand of 5-6 bij. Omdat hij 1,5 jaar terug totaal geen last (behalve haaruitval en op het laatst wat vermoeidheid) heeft gehad van de chemo, gaat hij er vanuit dat hij er nu ook geen last van heeft. Terwijl hij nu vele malen ongezonder is. Hij is nu een reis naar de VS aan het plannen na de chemo. Hij is dan al ruim over de helft van zijn levensverwachting heen en waarschijnlijk hondsberoerd... Erg lastig, niemand wil hem uit de waan halen.
Chemo valt echt bij iedereen anders uit, er zijn zo veel verschillende middelen. Een vriendin van mijn moeder kon er bijvoorbeeld helemaal niet tegen, ze werd zo zwak, misselijk, geen eetlust, diarree etc. Totaal anders dan bij mij.
Mijn oncoloog wil nooit iets over mijn levensverwachting zeggen (zegt altijd dat ze geen glazen bol heeft). Dat is aan de ene kant heel vervelend, aan de andere kant vind ik het heel fijn. Ik weet zelf wel dat ze niet gedacht hadden dat ik afgelopen jaar vol zou maken en dat de hoop nu weer hoger is. Tja.
Kanker is een rotziekte en ook bij iedereen anders. Dat maakt het ook weer zo lastig.
Een
voor iedereen hier die er mee te maken heeft! En voor degene ergens hierboven die kanker wilde relativeren: ruilen?
Wat ik zelf weet is dat de kuur die ze voor hem voor ogen hebben inderdaad onder het mom van pijnbestrijding gaat. Hij heeft alleen geen pijn, zelfs niet van de operatie.
Nah jah.. sowieso eerst kijken of zijn conditie goed genoeg wordt en de boel laten bezinken, volgende week heeft hij weer een gesprek met de oncoloog.
Hij gaat ook niet alleen, maar dat wishfull thinking speelt inderdaad wel een grote rol bij hem en zijn vrouw merk ik..
Mijn broers en ik stonden er al wat realistischer in, maar toch blijft het kut als je dat dan bevestigd krijgt.
En Lucky, uit de waan halen.. zou dat uberhaupt kunnen of moeten? Misschien is dat wel het enige waar hij zich nu aan vast houdt.. soms hebben mensen een waan nodig om zelfs dat stukje wat ze nog wel hebben vol te kunnen houden denk ik.
Maar goed, daar sta ik nu niet voor, dus kan best zijn dat ik dan ook denk: misschien ontdekken ze in die 6 maanden wel net HET geneesmiddel, en doe ik het toch.
Ik vond het vreselijk. Ben nog steeds niet de oude qua energie en kracht.
Dat hoop ik ook voor Fratz!quote:
Hopelijk blijft het zo voor je Fratz
En Lucky, uit de waan halen.. zou dat uberhaupt kunnen of moeten? Misschien is dat wel het enige waar hij zich nu aan vast houdt.. soms hebben mensen een waan nodig om zelfs dat stukje wat ze nog wel hebben vol te kunnen houden denk ik.
Tja, uit de waan halen... Ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen. Ik vind het zo sneu als hij plannen aan het maken voor ooit en nu dus alles uitstelt tot na de chemo terwijl de kans heel groot is dat hij nergens meer aan toe komt en dat hij beter nu alvast in actie kan komen.
Maar goed, het nieuws is net een week oud. We zien wel hoe het loopt. In mijn schoonfamilie gaat zo'n beetje alles compleet anders dan hoe ik het gewend ben dus dat dit nu zo loopt zou me eigenlijk niets moeten verbazen
Maar uiteraard wel opletten dat het geen geld gaat kosten. Iets boeken wat niet te annuleren is.
En anders zorgen dat er in elk geval een annuleringsverzekering is. Dan heeft hij in elk geval iets om naar uit te kijken. Ook dat geeft kracht om vol te houden.
Via mijn werk kom ik ook veel in aanraking met oncologische patienten en dit is iets wat me altijd verbaast. Van alle mensen die ik spreek kiest zeker 90% voor een levensverlengende behandeling maar bijna niemand doet dit echt voor zichzelf maar in veel gevallen voor bijv de kinderen. Ik snap dit heel goed maar aan de andere kant (en hierin kan ik alleen voor mezelf spreken) vind ik dit ook egoistisch vanuit de kinderen. In sommige gevallen vraag ik het me werkelijk af of het nog erger kan buiten dat zijn er ook verschillende mensen voor wie het zelf ook echt niet meer hoeft.quote:
Ik kan alleen maar voor mezelf spreken, maar als ik voor de keuze kwam te staan van weer dezelfde chemokuren voor 6 maanden extra, dan denk ik dat ik pas.
Maar goed, daar sta ik nu niet voor, dus kan best zijn dat ik dan ook denk: misschien ontdekken ze in die 6 maanden wel net HET geneesmiddel, en doe ik het toch.
Ik vond het vreselijk. Ben nog steeds niet de oude qua energie en kracht.
Persoonlijk vind ik dat er een verschil is tussen vechten en vechten waarin je af moet wegen, ook als familie wat nog wel en niet menselijk is om door te maken. Weet uit ervaring dat dit de moeilijkste keus is die men kan maken voor een dierbare
Er valt altijd iets te relativeren, zoals wij net deden met je marine kapsel.quote:
Er is niet veel te relativeren aan kanker. Je hebt het ineens en dan moet je door die hel.
Sommigen overleven, anderen sterven. Soms na verloop van tijd, soms heel snel, zoals bij Loedertje. Het blijft een beladen onderwerp.
Dat ben ik het met je eens, om te willen dat iemand langer lijdt, zodat jij diegene langer bij je kan houden, is behoorlijk egoistisch.quote:
[..]
Via mijn werk kom ik ook veel in aanraking met oncologische patienten en dit is iets wat me altijd verbaast. Van alle mensen die ik spreek kiest zeker 90% voor een levensverlengende behandeling maar bijna niemand doet dit echt voor zichzelf maar in veel gevallen voor bijv de kinderen. Ik snap dit heel goed maar aan de andere kant (en hierin kan ik alleen voor mezelf spreken) vind ik dit ook egoistisch vanuit de kinderen. In sommige gevallen vraag ik het me werkelijk af of het nog erger kan buiten dat zijn er ook verschillende mensen voor wie het zelf ook echt niet meer hoeft.
Persoonlijk vind ik dat er een verschil is tussen vechten en vechten waarin je af moet wegen, ook als familie wat nog wel en niet menselijk is om door te maken. Weet uit ervaring dat dit de moeilijkste keus is die men kan maken voor een dierbare
Ik snap het aan de andere kant wel zoals Gia beschrijft dat je ergens nog een sprankje hoop hebt dat er in die maanden die je langer hebt toch iets verandert, of dat je een van die 0.0000001 procent bent waarbij het toch veel beter gaat dan men ooit verwachtte..
Ik vind niet dat je die keus kan maken voor een dierbare eigenlijk.. heb er ook meerdere malen dichtbij gestaan en het enige wat ik kan zeggen dat ik achter de beslissing van nu mijn vader zelf sta, wat die ook mag zijn, als het maar écht zijn eigen beslissing is.
Wanneer mensen kwaliteit van leven, een stukje geluk wellicht, halen uit het hebben van hoop, begrijp ik dat ook wel, zelfs al weet je heel goed dat die hoop niet terecht is.
Dat is dan wel aan de mensen zelf.quote:
[..]
Er valt altijd iets te relativeren, zoals wij net deden met je marine kapsel.
Dat spreekt voor zich, ik kan niet voor iemand dingen relativeren.quote:
[..]
Dat is dan wel aan de mensen zelf.
Dat moet diegene zelf doen.
Helemaal met je eens!quote:
[..]
Dat ben ik het met je eens, om te willen dat iemand langer lijdt, zodat jij diegene langer bij je kan houden, is behoorlijk egoistisch.
Ik snap het aan de andere kant wel zoals Gia beschrijft dat je ergens nog een sprankje hoop hebt dat er in die maanden die je langer hebt toch iets verandert, of dat je een van die 0.0000001 procent bent waarbij het toch veel beter gaat dan men ooit verwachtte..
Ik vind niet dat je die keus kan maken voor een dierbare eigenlijk.. heb er ook meerdere malen dichtbij gestaan en het enige wat ik kan zeggen dat ik achter de beslissing van nu mijn vader zelf sta, wat die ook mag zijn, als het maar écht zijn eigen beslissing is.
Wanneer mensen kwaliteit van leven, een stukje geluk wellicht, halen uit het hebben van hoop, begrijp ik dat ook wel, zelfs al weet je heel goed dat die hoop niet terecht is.
Mijn vriend en ik hadden sowieso afgesproken dat we hem en mijn schoonmoeder de keuze zouden laten maken.
Ik denk dat dat bij veel mensen zo is. Je kiest (tegen beter weten in) voor die levensrekkende behandeling. Voor je partner, je kinderen, je geliefden. Voor die mensen heb je heel wat over hoor.
Ik lieg wel eens als ik pijn heb bijvoorbeeld. Dat het wel meevalt. Ook al springen de tranen in mijn ogen. Je wilt gewoon niet dat mensen zich constant zorgen om je maken.
Been there, een dierbare vriendin, nu bijna 7 jaar geleden..quote:
Nu lijkt het alsof het een keuze is tussen een levensverlengende behandeling versus het weigeren ervan. Maar wat als men eerder wil sterven gewoon, omdat het leed ondraaglijk is en de vooruitzichten nog erger zijn? Hoe ziet men dat hier?
Ze was er vrij snel over uit dat ze euthanasie wilde om nog een beetje waardig afscheid te kunnen nemen.
Overigens was dat ook niet alleen voor haarzelf, maar ook omdat ze haar dochters van toen 11 en 16 het hele lijden wilde besparen, terwijl ze aan de andere kant juist elke dag die ze nog kon wilde meemaken van haar dochters.
Op de dag dat het dan gebeurde, waren we allemaal bij haar, hebben we afscheid genomen en stonden we samen buiten te wachten tot de arts kwam zeggen dat ze overleden was. Een van de zwaarste periodes van mijn leven, maar het was ontzettend waardevol om zo afscheid te kunnen nemen en om te zien dat ze nog iets van haar lot in eigen handen kon nemen, wat zo waardevol voor haar was.
Mijn visie: als we al zieke en gewonde dieren een spuitje geven, omdat het anders wreed is, waarom dan in godsnaam moeilijk doen wanneer mensen dit wensen voor zichzelf.
Dan lijkt me dat een keus die ook geaccepteerd moet worden al zitten hier wel heel veel ethische haken en ogen aan. Maar stel men heeft voldoende geprobeerd en de kwaliteit van leven is zo slecht met geen hoop op veel beter dan heeft iedereen wat mij betreft de zegen om er op eigen keus uit te mogen stappen.quote:
Nu lijkt het alsof het een keuze is tussen een levensverlengende behandeling versus het weigeren ervan. Maar wat als men eerder wil sterven gewoon, omdat het leed ondraaglijk is en de vooruitzichten nog erger zijn? Hoe ziet men dat hier?
Wat mij betreft, als het maar je eigen keuze is. Als je er genoeg van hebt zou je er gewoon uit mogen stappen.quote:
Nu lijkt het alsof het een keuze is tussen een levensverlengende behandeling versus het weigeren ervan. Maar wat als men eerder wil sterven gewoon, omdat het leed ondraaglijk is en de vooruitzichten nog erger zijn? Hoe ziet men dat hier?
Toch is dit een gevaarlijke uitspraak vandaar dat ik ook zei ethische haken en ogen. Stel iemand is depressief en ziet het echt niet meer zitten kan die er dan ook uit stappen? Zal niet teveel off-topic gaan maar het is erg lastig om te bepalen wanneer het wel en niet kan zonder daarbij jezelf af te vragen wanneer er nu een goede keus word gemaakt zeker als arts zijnde die hier op afgerekend kan worden zijn dit niet altijd even de makkelijkste keuzes om te maken.quote:
[..]
Wat mij betreft, als het maar je eigen keuze is. Als je er genoeg van hebt zou je er gewoon uit mogen stappen.
Dat kun je aangeven maar elke arts zal zich moeten houden aan de euthanasiewet dus zal ook niet elke vraag gehonoreerd worden.quote:
Daarmee ben ik het eens. Maar hier zitten veel zieke mensen. Ik vroeg mij af of die al euthanasie met de arts besproken hebben. Niet van dat wil ik nu of meteen, maar meer in de zin als (eigen voorwaarden) dan wil ik niet meer leven?
Ik heb zelf mijn euthanasie met mijn huisarts besproken. Het is een vreselijk moeilijk gesprek maar het gaf wel heel veel duidelijkheid. Het is in ieder geval fijn om te weten dat mijn huisarts mij er bij wil helpen (want dat is lang niet altijd zo).quote:
Daarmee ben ik het eens. Maar hier zitten veel zieke mensen. Ik vroeg mij af of die al euthanasie met de arts besproken hebben. Niet van dat wil ik nu of meteen, maar meer in de zin als (eigen voorwaarden) dan wil ik niet meer leven?
En, hmm. Ja het is natuurlijk zo dat <iedereen> zou moeten kunnen beslissen etc. misschien wat genuanceerder zou moeten, daar heb je absoluut gelijk in hoor.
Dat is mij ook teveel off-topic. Totaal niet relevant voor mijn vraagstelling ook.quote:
[..]
Toch is dit een gevaarlijke uitspraak vandaar dat ik ook zei ethische haken en ogen. Stel iemand is depressief en ziet het echt niet meer zitten kan die er dan ook uit stappen? Zal niet teveel off-topic gaan maar het is erg lastig om te bepalen wanneer het wel en niet kan zonder daarbij jezelf af te vragen wanneer er nu een goede keus word gemaakt zeker als arts zijnde die hier op afgerekend kan worden zijn dit niet altijd even de makkelijkste keuzes om te maken.
Ik ben benieuwd naar de ervaringen van mensen hier, hoe die dat zien en mogelijk al nagedacht heeft over de wat als? Of ze daarover al met de specialist hebben gesproken?
Wat vond je moeilijker beslissen dat het tijd was om het te bespreken of het daadwerkelijk bespreken met de arts? Naderhand toch opgelucht dat je de stap gezet hebt? Nee, maar de arts heeft het recht om zelf te kiezen. Altijd moeilijk voor zo iemand of het antwoord bevestigend is of afwijzend.quote:
[..]
Ik heb zelf mijn euthanasie met mijn huisarts besproken. Het is een vreselijk moeilijk gesprek maar het gaf wel heel veel duidelijkheid. Het is in ieder geval fijn om te weten dat mijn huisarts mij er bij wil helpen (want dat is lang niet altijd zo).
En, hmm. Ja het is natuurlijk zo dat <iedereen> zou moeten kunnen beslissen etc. misschien wat genuanceerder zou moeten, daar heb je absoluut gelijk in hoor.
En ja, waar heb je het over in zo'n gesprek? Allereerst natuurlijk of je huisarts er aan mee wil werken. Het is voor hun uiteraard geen verplichting! En ze heeft heel duidelijk uitgelegd hoe alles in z'n werk gaat, hoe het met toestemming zit, dat er nog een arts gezocht moet worden, hoe het zit met wilsonbekwaamheid etc. Ik vond het gesprek vooral moeilijk omdat je in bijzijn van je man over je eigen dood zit te praten. Maar het stelde me enorm gerust hoe mijn huisarts er mee om ging. Ze was zo enorm goed voorbereid, legde alles uit, stelde vragen aan ons, dat was gewoon fijn. Als het in de toekomst zover komt dan weet ik gewoon dat alles goed geregeld wordt.
Ik heb expres niet gevraagd naar de inhoud van het gesprek. Dat vind ik iets tussen arts en patiënt. Fijn dat je huisarts er zoveel van weet.quote:
Het daadwerkelijke bespreken was moeilijker dan de beslissing dat ik het over euthanasie wilde hebben met mijn huisarts. Met mijn man de boel bespreken was bijvoorbeeld helemaal niet moeilijk. We willen allebei geen 'kasplantje' zijn (mijn man heeft ooit een ernstig ongeluk gehad en heeft daarbij wen aantal dagen in coma gelegen, dit zet je aan het denken).
En ja, waar heb je het over in zo'n gesprek? Allereerst natuurlijk of je huisarts er aan mee wil werken. Het is voor hun uiteraard geen verplichting! En ze heeft heel duidelijk uitgelegd hoe alles in z'n werk gaat, hoe het met toestemming zit, dat er nog een arts gezocht moet worden, hoe het zit met wilsonbekwaamheid etc. Ik vond het gesprek vooral moeilijk omdat je in bijzijn van je man over je eigen dood zit te praten. Maar het stelde me enorm gerust hoe mijn huisarts er mee om ging. Ze was zo enorm goed voorbereid, legde alles uit, stelde vragen aan ons, dat was gewoon fijn. Als het in de toekomst zover komt dan weet ik gewoon dat alles goed geregeld wordt.
Zelf had ik het er met mijn vrouw over gehad dat ik besloten had dat er een situatie kon ontstaan dat ik niet verder wilde leven. Zij zei dat als ik daaraan dacht dat ik ook stappen moest ondernemen. Zo doende kwam er dus uiteindelijk het gesprek met de huisarts. Het moeilijkste was om hardop te zeggen dat indien er een bepaalde situatie ontstaat dat ik liever eerder dood wil dan wachten totdat de dood zelf komt. De huisarts begreep het en vond het prettig dat ik het nu had aangegeven i.p.v. op het laatste moment. Nu is het nog een doelbewuste vrije keuze dat is een andere situatie dan pas heel laat vragen. Uiteindelijk moet de arts het zelf ook kunnen verantwoorden indien het zover is.
De specialisten weten hier nu ook van. Dat vind ik wel fijn.
Heel herkenbaar, Fratz, dat liegen over hoe je je voelt. Nog nooit zoveel gelogen in mijn leven. Alleen zeg ik nog steeds: wel reanimeren. Ik wil nog niet dood.quote:
Toen ik vorig jaar in het ziekenhuis lag ging het heel slecht met me. Op het moment zelf realiseerde ik me dat niet echt trouwens. Mijn oncoloog zat aan mijn bed en vroeg me wat ik wilde als ik in het ziekenhuis een hartstilstand zou krijgen. Ze vertelde er ook bij dat iemand die gereanimeerd op de IC terecht komt geen chemo of zoiets krijgt. En dat je als patiënt er dan niet te best aan toe bent. Ik heb toen de keus gemaakt dat ik niet gereanimeerd wil worden. Een hele rationele keus. Vooral ook omdat ik geen kasplant wil worden. Maar eigenlijk verzet elke vezel in je lichaam zich tegen die beslissing. Want je wilt leven. Leven!
Ik denk dat dat bij veel mensen zo is. Je kiest (tegen beter weten in) voor die levensrekkende behandeling. Voor je partner, je kinderen, je geliefden. Voor die mensen heb je heel wat over hoor.
Ik lieg wel eens als ik pijn heb bijvoorbeeld. Dat het wel meevalt. Ook al springen de tranen in mijn ogen. Je wilt gewoon niet dat mensen zich constant zorgen om je maken.
Wel een beetje krom dat ik denk dat ik niet zou kiezen voor een zware behandeling voor een paar maanden meer.
[ Bericht 3% gewijzigd door Gia op 08-02-2013 01:01:50 ]
Gezien de rest van de familie lijkt het dan eerder familiair dan erfelijk, maar mijn vader is ook de een na oudste van zijn broers en zussen.
Als ik het goed begrijp, is erfelijk meer dat het sowieso doorgegeven wordt, en familiair meer dat de aanleg wel erfelijk is, maar er nog andere factoren een rol spelen waarop je zelf wel invloed kan hebben.
Gezien mijn vaders diabetes en het feit dat hij daar mee omging door meer insuline te spuiten zonder zijn dieet echt aan te passen, wat natuurlijk ook zijn alvleesklier enorm heeft belast..
Ik ga wel meewerken aan dat onderzoek, voor zover ik nu begrijp is het alleen wat bloed afnemen, no big deal en als je van te voren weet dat je extra risico loopt.. ik zie het een beetje net zo als het 5jaarlijks uitstrijkje ivm baarmoederhalskanker.. je kan er nooit vroeg genoeg bij zijn.
Iemand ervaring met dit soort onderzoeken?
Nah jah, met mijn ziektegeschiedenis van de afgelopen jaren is het toch al nagenoeg onmogelijk om over te stappen naar een andere zorgverzekeraar dus dat zal mijn grootste zorg niet zijn.
Eerst maar eens goed informeren dan dus..
Mijn eerste gedachte is wel dat mijn gezondheid belangrijker is dan eventuele gevolgen zoals niet een groter huis kunnen kopen later.
Die heb ik overigens al.
En dan is het ook nog zo dat er een "vragengrens" is, dwz, pas bij een hoge dekking mag de verzekering vragen naar erfelijke aanleg, onder die dekkingsgrens mogen ze het niet vragen en hoef je het niet te vermelden.
Verder zie ik veel over ex-kankerpatienten die geen verzekering of een belachelijk dure verzekering kunnen krijgen ivm verhoogd risico op het opnieuw krijgen van kanker.
Dat is inderdaad wel erg verneukt aan de ziekte: als je het overwonnen hebt kan het qua verder plannen van je leven alsnog nog grote consequenties met zich meedragen.quote:
Ah, google helpt, het gaat met name om het afsluiten van een levensverzekering bij een hypotheek.
Die heb ik overigens al.
En dan is het ook nog zo dat er een "vragengrens" is, dwz, pas bij een hoge dekking mag de verzekering vragen naar erfelijke aanleg, onder die dekkingsgrens mogen ze het niet vragen en hoef je het niet te vermelden.
Verder zie ik veel over ex-kankerpatienten die geen verzekering of een belachelijk dure verzekering kunnen krijgen ivm verhoogd risico op het opnieuw krijgen van kanker.
Wat een consult aanvragen bij de klinisch geneticus betreft kun je altijd een afspraak maken zonder je gelijk op de desbetreffende mutatie te laten testen: die keuze blijft geheel aan jezelf. Dus als je toch meer wil weten of er een verband bestaat tussen een bekende mutatie en specifieke soorten kanker en hoe groot de kans is dat je het kan krijgen als je de mutatie blijkt te hebben zou je altijd een gesprek (meestal gaat dat via de huisarts) kunnen aanvragen.
Wel gecondoleerd
deze boy om het te vieren
Prachtig nieuws. Ondanks dat de eerste post van het topic ook mijn laatste was tot nu, lees ik altijd mee en leef ik ook mee met jullie. Ik weet niet echt goed wat ik allemaal moet zeggen dus ik houd het maar bij: veel sterkte iedereen die met deze ziekte te maken heeft.quote:
Controle was weer goed
[ afbeelding ]
deze boy om het te vieren
Mijn moeder belde gisteren dat de beste vriend van mijn vader tumoren in zijn maag en hersenen heeft. 2013 Is echt nu zo een ontzettend klote jaar. Tot nu toe zijn er al 2 mensen overleden, ok niet aan kanker maar toch. En er komen er nog minimaal 2 bij, wel aan kanker.
Mooi zo!quote:
Controle was weer goed
[ afbeelding ]
deze boy om het te vieren
en proost!