LIF Lifestyle
Alles over gezondheid, uiterlijke verzorging, mode, kleding, make-up, tabak, etc.
jou waarheid hoeft nog niet de waarheid te zijn..
Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst
En het kwam op mij over alsof het een 'eigen schuld, dikke bult' verhaal was 
En dat is best heel kwetsend als je (in mijn geval) 21 was toen je de diagnose kreeg, en nooit hebt gerookt, altijd gesport, niet heel ongezond hebt gegeten, nauwelijks alcohol dronk en waarschijnlijk (want niet bewezen met onderzoeken) de pech had dat ik op de een of andere manier pfeiffer kreeg (want totaal geen slet) waardoor mn lymfklieren op hol sloegen.
Daarom vond ik ook 'niet doen'
En dat is best heel kwetsend als je (in mijn geval) 21 was toen je de diagnose kreeg, en nooit hebt gerookt, altijd gesport, niet heel ongezond hebt gegeten, nauwelijks alcohol dronk en waarschijnlijk (want niet bewezen met onderzoeken) de pech had dat ik op de een of andere manier pfeiffer kreeg (want totaal geen slet) waardoor mn lymfklieren op hol sloegen.
Daarom vond ik ook 'niet doen'
Jouw waarheid is geen algemene waarheid dus ik heb liever niet dat je die gaat verkondigen in een topic waar mensen worstelen met kanker.quote:Op zondag 16 september 2012 01:30 schreef Doedelzak77 het volgende:
Wat niet doen..? Mogen er geen linken meer in berichten of liever de waarheid niet...?
Gecondoleerd TS!
Mijn opa heeft op dit moment huidkanker, en mijn vader en ik zijn risico verhoogd of iets in die geest.
Mijn opa heeft op dit moment huidkanker, en mijn vader en ik zijn risico verhoogd of iets in die geest.
Het is inmiddels al weer een tijdje geleden, maar alsnog gecondoleerd en sterkte TS!
Bij mij was kanker altijd een ver-van-m'n-bed-show, niemand die dichtbij me stond heeft ooit kanker gehad of is er aan overleden in het verleden. Enkel een jongen die ik vaag kende van de basisschool heeft lymfeklierkanker gehad, maar die is al weer 4 jaar gelden schoon verklaard. Toen kreeg ik een maand of 2 geleden te horen dat mijn moeder huidkanker had. Ze had al vaker kwaadaardige moedervlekken laten weghalen en ook deze keer waren ze er op tijd bij, maar we hebben nog wel even in spanning gezeten of er niks was uitgezaaid. Gelukkig was dit niet het geval.
Tsja, slecht nieuws komt nooit alleen, dus enige tijd later was daar de mededeling dat mijn oma (van m'n moederskant) een tumor in haar nier heeft. Het is te behandelen, maar waarschijnlijk moet haar hele nier eruit, en omdat ze bloedverdunners slikt zal de operatie niet geheel vlekkeloos gaan verlopen. En dan zitten we ook nog met het punt dat mijn opa (haar man) alzheimer heeft en elke keer als ze naar het ziekenhuis moet voor controles of onderzoeken weet hij niet waarom, waardoor ze er elke keer weer mee wordt geconfronteerd... Ze wordt waarschijnlijk over 1 of 2 weken geopereerd, het heeft geen verschrikkelijke spoed en deze week zijn er nogal wat belangrijke gebeurtenissen. Zo waren mijn opa en oma gister 60 jaar getrouwd wat natuurlijk gevierd moest worden en gaat mijn neef, hun kleinkind, dit weekend trouwen, wat ze ook absoluut niet wil missen. Vandaar dat het nog even is uitgesteld, volgens de behandelend arts was dit goed mogelijk dus daar hoop ik dan ook op.
Als ik zo de verhalen van andere mensen hier lees komt dit misschien aanstellerig over maar ik wou het gewoon even kwijt. Hoe gaat het verder met iedereen hier die nu met behandelingen bezig is?
Bij mij was kanker altijd een ver-van-m'n-bed-show, niemand die dichtbij me stond heeft ooit kanker gehad of is er aan overleden in het verleden. Enkel een jongen die ik vaag kende van de basisschool heeft lymfeklierkanker gehad, maar die is al weer 4 jaar gelden schoon verklaard. Toen kreeg ik een maand of 2 geleden te horen dat mijn moeder huidkanker had. Ze had al vaker kwaadaardige moedervlekken laten weghalen en ook deze keer waren ze er op tijd bij, maar we hebben nog wel even in spanning gezeten of er niks was uitgezaaid. Gelukkig was dit niet het geval.
Tsja, slecht nieuws komt nooit alleen, dus enige tijd later was daar de mededeling dat mijn oma (van m'n moederskant) een tumor in haar nier heeft. Het is te behandelen, maar waarschijnlijk moet haar hele nier eruit, en omdat ze bloedverdunners slikt zal de operatie niet geheel vlekkeloos gaan verlopen. En dan zitten we ook nog met het punt dat mijn opa (haar man) alzheimer heeft en elke keer als ze naar het ziekenhuis moet voor controles of onderzoeken weet hij niet waarom, waardoor ze er elke keer weer mee wordt geconfronteerd... Ze wordt waarschijnlijk over 1 of 2 weken geopereerd, het heeft geen verschrikkelijke spoed en deze week zijn er nogal wat belangrijke gebeurtenissen. Zo waren mijn opa en oma gister 60 jaar getrouwd wat natuurlijk gevierd moest worden en gaat mijn neef, hun kleinkind, dit weekend trouwen, wat ze ook absoluut niet wil missen. Vandaar dat het nog even is uitgesteld, volgens de behandelend arts was dit goed mogelijk dus daar hoop ik dan ook op.
Als ik zo de verhalen van andere mensen hier lees komt dit misschien aanstellerig over maar ik wou het gewoon even kwijt. Hoe gaat het verder met iedereen hier die nu met behandelingen bezig is?
Niks aanstellerig, iedereen heeft z'n eigen verhaal die voor hem/haar heel lastig kan zijn!
En het lijkt me een moeilijke situatie, vooral in combinatie met je opa's alzheimer.. maar er is wel genoeg te vieren zo te horen, dat is fijn
En het lijkt me een moeilijke situatie, vooral in combinatie met je opa's alzheimer.. maar er is wel genoeg te vieren zo te horen, dat is fijn
.
Natuurlijk niet! Ik denk dat het voor iedereen fijn is om op zijn tijd wat van zich af te schrijven, zeker bij zo'n heftig onderwerp.quote:
Als ik zo de verhalen van andere mensen hier lees komt dit misschien aanstellerig over maar ik wou het gewoon even kwijt. Hoe gaat het verder met iedereen hier die nu met behandelingen bezig is?
quote:Op zondag 16 september 2012 11:22 schreef Mirjam het volgende:
[..]
Jouw waarheid is geen algemene waarheid dus ik heb liever niet dat je die gaat verkondigen in een topic waar mensen worstelen met kanker.
[ Bericht 82% gewijzigd door Netsplitter op 20-09-2012 17:28:41 ]
Ik ben weer goedgekeurd. Foto goed, bloed goed. Blijft toch altijd spannend. Over vier maanden mag ik weer langskomen.
Fijn! wanneer had je de behandelingen ook al weer afgerond?
Ik krijg maandag de uitslag van thorax en bloed, ben echt retezenuwachtig
terwijl ik dat de voorgaande keren pas in de wachtruimte had.
wanneer had je de behandelingen ook al weer afgerond? Ik krijg maandag de uitslag van thorax en bloed, ben echt retezenuwachtig
terwijl ik dat de voorgaande keren pas in de wachtruimte had.
Hallo iedereen,
Ik ben blij dat ik dit forum heb gevonden want zit met een probleem waar hier misschien wel antwoorden voor kunnen worden gegeven/begrip voor wordt getoont.
Sinds ong 4 maanden is bekend dat mijn vader darmkanker heeft met uitzaaiingen in lever en longen, en er is weinig vooruitzicht meer.
Nu heb ik me hier de eerste 2 weken enorm verdrietig om gevoeld, maar toen mijn vader begon met chemo werd hij ongelofelijk chagerijnig, onuitstaanbaar en onredelijk, op alles en iedereen boos en hij walste zo over je heen als je een weerwoord had, de sfeer in huis was vreselijk, hij snauwde iedereen af en begon ook met schelden (een van de dingen wat mijn ouders tijdens mijn opvoeding juist heel erg afkeurde). Nu zit hij veel aan de chemo, en elke keer als hij even een tijdje geen chemo hoefde, had ik het idee dat zijn humeur weer iets beter werd. Maar sinds kort maakt het niet meer uit of hij nu aan de chemo zit of niet, zijn gedrag is gewoon altijd onuitstaanbaar en lomp. Zelf heb ik hier door een grootte woede vanbinnen, die er niet uit kan, want nu mijn vader geen limiet meer heeft in zijn boos zijn, wil ik niet weten hoe heftige ruzies er aan toegaan. Het vreet me helemaal op, allerlei opgekropte woede en andere vervelende emoties kunnen er niet uit, en ook positieve emoties kan ik beter binnen houden want mijn vader maakt er toch wel wat negatiefs van. Ik ben sinds hij is begonnen met chemo nooit meer verdrietig geweest en heb ook geen medelijden meer met hem kunnen vinden. Mijn manier van denken is gewoon zo hard op het moment, er is geen plaats in mijn hoofd voor sympathie naar mijn vader, door zijn gedrag zit mijn hoofd helemaal vol woede en ik weet niet hoe lang ik dat zo volhoud (de dokters geven hem gemm. 3 jaar, maar nu, na 4 maanden, word ik al helemaal gek, dus ik wil niet weten hoe het is om 3 jaar zo door te moeten brengen). Mijn vraag is: herkennen meer mensen dit en hoe hebben zij hiermee gedealt? En hebben mensen meegemaakt dat dit gedrag weer verdwijnt na een tijd? Hopelijk heeft iemand zin om dit hele verhaal te lezen en kan iemand me helpen, alvast bedankt.
Ik ben blij dat ik dit forum heb gevonden want zit met een probleem waar hier misschien wel antwoorden voor kunnen worden gegeven/begrip voor wordt getoont.
Sinds ong 4 maanden is bekend dat mijn vader darmkanker heeft met uitzaaiingen in lever en longen, en er is weinig vooruitzicht meer.
Nu heb ik me hier de eerste 2 weken enorm verdrietig om gevoeld, maar toen mijn vader begon met chemo werd hij ongelofelijk chagerijnig, onuitstaanbaar en onredelijk, op alles en iedereen boos en hij walste zo over je heen als je een weerwoord had, de sfeer in huis was vreselijk, hij snauwde iedereen af en begon ook met schelden (een van de dingen wat mijn ouders tijdens mijn opvoeding juist heel erg afkeurde). Nu zit hij veel aan de chemo, en elke keer als hij even een tijdje geen chemo hoefde, had ik het idee dat zijn humeur weer iets beter werd. Maar sinds kort maakt het niet meer uit of hij nu aan de chemo zit of niet, zijn gedrag is gewoon altijd onuitstaanbaar en lomp. Zelf heb ik hier door een grootte woede vanbinnen, die er niet uit kan, want nu mijn vader geen limiet meer heeft in zijn boos zijn, wil ik niet weten hoe heftige ruzies er aan toegaan. Het vreet me helemaal op, allerlei opgekropte woede en andere vervelende emoties kunnen er niet uit, en ook positieve emoties kan ik beter binnen houden want mijn vader maakt er toch wel wat negatiefs van. Ik ben sinds hij is begonnen met chemo nooit meer verdrietig geweest en heb ook geen medelijden meer met hem kunnen vinden. Mijn manier van denken is gewoon zo hard op het moment, er is geen plaats in mijn hoofd voor sympathie naar mijn vader, door zijn gedrag zit mijn hoofd helemaal vol woede en ik weet niet hoe lang ik dat zo volhoud (de dokters geven hem gemm. 3 jaar, maar nu, na 4 maanden, word ik al helemaal gek, dus ik wil niet weten hoe het is om 3 jaar zo door te moeten brengen). Mijn vraag is: herkennen meer mensen dit en hoe hebben zij hiermee gedealt? En hebben mensen meegemaakt dat dit gedrag weer verdwijnt na een tijd? Hopelijk heeft iemand zin om dit hele verhaal te lezen en kan iemand me helpen, alvast bedankt.
Jezus computergirl wat heftig! Ik herken het in zoverre dat ik tijdens mijn hele kankerperiode ook wel eens woedend ben geweest. Waarom overkomt mij dit?! En dat reageerde ik dan af op de mensen waarvan ik weet dat ze het me vergeven: mijn ouders en mijn man.
Ik wil er wel bij vermelden dat ik me niet zo gedroeg als je vader, laat ik dat vooropstellen.
Het was meer dat ik soms chagrijnig deed tegen hun. Niet dat schelden en zo.
Ik bedoel te zeggen: ik denk dat veel patiënten soms woede voelen. Maar iedereen uit dat anders. Jouw vader uit dat op zijn zachtst gezegd nogal heftig.
Dus de woede, ja die herken ik. Hoe hij ermee omgaat herken ik niet!! En hoe jullie met hem om moeten gaan? Moeilijk, maar ik zou het wel proberen te bespreken. Hoe oud ben je? Is je moeder in staat om met je vader te praten?
Ik wil er wel bij vermelden dat ik me niet zo gedroeg als je vader, laat ik dat vooropstellen.
Het was meer dat ik soms chagrijnig deed tegen hun. Niet dat schelden en zo.
Ik bedoel te zeggen: ik denk dat veel patiënten soms woede voelen. Maar iedereen uit dat anders. Jouw vader uit dat op zijn zachtst gezegd nogal heftig.
Dus de woede, ja die herken ik. Hoe hij ermee omgaat herken ik niet!! En hoe jullie met hem om moeten gaan? Moeilijk, maar ik zou het wel proberen te bespreken. Hoe oud ben je? Is je moeder in staat om met je vader te praten?
quote:
Jezus computergirl Mevr Paddington wat heftig! Ik herken het in zoverre dat ik tijdens mijn hele kankerperiode ook wel eens woedend ben geweest. Waarom overkomt mij dit?! En dat reageerde ik dan af op de mensen waarvan ik weet dat ze het me vergeven: mijn ouders en mijn man.
Ik wil er wel bij vermelden dat ik me niet zo gedroeg als je vader, laat ik dat vooropstellen.
Het was meer dat ik soms chagrijnig deed tegen hun. Niet dat schelden en zo.
Ik bedoel te zeggen: ik denk dat veel patiënten soms woede voelen. Maar iedereen uit dat anders. Jouw vader uit dat op zijn zachtst gezegd nogal heftig.
Dus de woede, ja die herken ik. Hoe hij ermee omgaat herken ik niet!! En hoe jullie met hem om moeten gaan? Moeilijk, maar ik zou het wel proberen te bespreken. Hoe oud ben je? Is je moeder in staat om met je vader te praten?
Hou daar toch eens mee op! Start je eigen topic hierover in BNW of TRU of welk conspiracyforum dan ook.
Ja doei.
nee
[ Bericht 99% gewijzigd door Mirjam op 23-09-2012 15:44:28 ]
[ Bericht 99% gewijzigd door Mirjam op 23-09-2012 15:44:28 ]
Blues ain't nothing but a good man feeling bad...
Sterkte! Hoe gaat het verder?quote:
Godverdomme keelpijn van die kut beatralingen :/
Laatste chemo (8) in februari, laatste bestraling (15) eind maart. Ik hoop 't beste voor je.quote:Op vrijdag 21 september 2012 17:28 schreef Bubbles90. het volgende:
Fijn!
Ik krijg maandag de uitslag van thorax en bloed, ben echt retezenuwachtig
Hou je haaks man! Als je keel net zo snel herstelt als m'n slokdarm deed ben je er zo vanaf, als de bestralingen over zijn. En vergeet niet welk doel ze hebbenquote:
Godverdomme keelpijn van die kut beatralingen :/
