Vorige delenquote:Op zondag 3 januari 2010 01:17 schreef Quickie_Butt het volgende:
Het viel me op dat er nog geen centraal topic is voor depressies en/of angstklachten. Wel een topic over medicatie bij psychische problemen en een hoe voel je je nu topic, maar die dekken naar mijn mening niet helemaal de lading.
Ik denk dat dit topic wel kan bijdragen in dit subforum. Veel mensen kampen namelijk met depressieve of angstklachten en zo kunnen we een beetje steun bij elkaar zoeken en elkaar van adviezen en tips voorzien
Depressie & Angst #1
Depressie & Angst #2
Depressie & Angst #3
Depressie & Angst #4
quote:Op zondag 20 maart 2011 17:51 schreef Rockefeller- het volgende:
[..]
Heel herkenbaar allemaal, zulke dagen maak ik dus ook mee. En op zich wil ik graag weer stappen zetten in mn leven maar ik houd mezelf ook een beetje tegen en er zijn zoizo veel obstakels. ik hoop dat je baat zult hebben bij de psycholoog want zij kunnen dingen zien waar je zelf niet bewust van bent. ik persoonlijk had niet zoveel baat bij de gesprekken maar dat is voor iedereen anders.
bij mij is het enige wat werkt tegen angst = pillen ( spierverslappers ) en goed eten en slapen en pislje of wijntje...ha ja
Het 'stoort' mij wel eens hoe makkelijk sommige mensen het woord 'depressief' in de mond nemen.
Sterkte iig voor de mensen die er momenteel mee worstelen.
maar angst maakt je ook scherp soms.......en alert
soms als ik een anti-angst pil heb gekregen?
dan maak ik ook soms fouten omdat ik teveel mensen opeens vetrouw.....
Ach Fouten maak je zowel met las zonder medicatie.quote:Op zondag 20 maart 2011 23:10 schreef dandybleu het volgende:
angst zeggen ze is een slechte raadgever.....
maar angst maakt je ook scherp soms.......en alert
soms als ik een anti-angst pil heb gekregen?
dan maak ik ook soms fouten omdat ik teveel mensen opeens vetrouw.....
En ik heb heel wat fouten gemaakt en dome Gedaan zonder medicatie.
En ach mensen vertrouwen is gewoon lastig vooral voor mij.
Ik moet nu echt proberen te rusten en slapen want het gaat de afgelopen 2 dagen toch stukken minder.
Ik was enorm nerveus en mijn hart klopte in mijn keel, maar toen ik eenmaal begon te praten, ging het wel heel goed
Aanstaande vrijdag heb ik de tweede afspraak staan, dus ik ben benieuwd.mooi zoquote:
Afgelopen vrijdag heb ik een eerste gesprek bij de psycholoog gehad.
Ik was enorm nerveus en mijn hart klopte in mijn keel, maar toen ik eenmaal begon te praten, ging het wel heel goed
Hier voel ik me wel redelijk overdag, zolang ik bezig ben. Maar daarna gaat het gewoon mis, en dan begin ik weer te twijfelen aan dingen. En tja er komen op een gegeven moment deadlines aan en ik weet niet of ik het wel allemaal aankan..
Kun je wat specifieker zijn?quote:
Echt, ik doe deze opleiding alleen maar voor mezelf. Het grote deel van de mensheid is dom en kut.
Die mensen houd je altijd. In die zin moet je vooral voor jezelf studeren / werken en hopen dat in ieder geval de mensen waar je direct wat mee te maken hebt jou waarderen. Eigenlijk moet je gewoon boven de mensen staan die er moeilijk over doen. Veel mensen weten niet eens waar ze het over hebben en zijn te achterlijk om zich te verdiepen in de zaken waar ze zo graag over oordelen.quote:
Ik ben student en ik heb nog een gedeeltelijke uitkering. En ik word uitgekotst door een groot deel van deze samenleving. Terwijl ik er zelf voor heb gekozen om mijn uitkering lager te laten zijn en ik super mijn best doe om toch nog een opleiding af te ronden ondanks mijn depressies. Soms denk ik: waar doe ik het voor? Als het niet voor anderen kan in een leuke wereld dan doe ik het maar voor mezelf. Dat ik straks een leuke geaccepteerde baan heb die wat verdient en waar ik mijn ei in kwijt kan. Maarja, zou liever in een leukere samenleving leven. Maar niet iedereen is nou eenmaal leuk en aardig...
Voor sommige mensen is het ook gewoon moeilijk te begrijpen. Ik weet wel dat als mensen beter met elkaar om zouden gaan dat er veel minder mensen met een depressie of angsten zouden zijn.
Als je voor jezelf dat gevoel hebt en jouw omgeving weet dat, dan is het goed. Als mensen - die jou waarsch. matig kennen - daar anders over denken, dan is dat maar zo. Tegen onwetendheid en onbegrip is niet zoveel te doen.quote:
Ja dat is waar. Er is nog maar weinig tolerantie in Nederland. Ik draag op mijn eigen manier mijn steentje bij
Voor sommige mensen is het ook gewoon moeilijk te begrijpen. Ik weet wel dat als mensen beter met elkaar om zouden gaan dat er veel minder mensen met een depressie of angsten zouden zijn.
Eigenlijk zou iedereen deze lecture van Sapolsky eens moeten bekijken:
Vroeger ook wel veel zo gedacht, tot iemand mij leerde dat de wereld en alles wat daarin zit eigenlijk niets meer is dan een grote spiegel en alles wat jij daarin ziet wat je niet aanstaat, je irriteert of waar je je misschien zelfs heel erg door laat opfokken allemaal delen/dingen van jezelf zijn waar je niet naar durft te kijken. Of van jezelf niet naar mag kijken, terwijl juist alles wat er in jou speelt er mag zijn.quote:
Het grote deel van de mensheid is dom en kut.
Het is makkelijk een ander, of anderen af te kraken; jij hebt het gevoel dat jij helemaal gelijk hebt en zij niet, dat zij minder zijn en jij dus automatisch beter dan hen, zoiets geeft je een wellicht tijdelijk een ''goed'' gevoel, vooral omdat het afleidt van de dingen waar je echt mee zit, maar het blijft tijdelijk, want het is namelijk niet echt. En je helpt jezelf er niet mee.
Echt!
Dat laatste wat hier staat. dat herken ik wel, niet vanmezelf maar van bepaalde familieleden die altijd dingen iets beter hebben gedaan dan anderen en er bovenuit moeten komen, doordat ze zich op die manier beter/groter/sterker voelen. Dat komt echt heel vaak voor.quote:
[..]
Vroeger ook wel veel zo gedacht, tot iemand mij leerde dat de wereld en alles wat daarin zit eigenlijk niets meer is dan een grote spiegel en alles wat jij daarin ziet wat je niet aanstaat, je irriteert of waar je je misschien zelfs heel erg door laat opfokken allemaal delen/dingen van jezelf zijn waar je niet naar durft te kijken. Of van jezelf niet naar mag kijken, terwijl juist alles wat er in jou speelt er mag zijn.
Het is makkelijk een ander, of anderen af te kraken; jij hebt het gevoel dat jij helemaal gelijk hebt en zij niet, dat zij minder zijn en jij dus automatisch beter dan hen, zoiets geeft je een wellicht tijdelijk een ''goed'' gevoel, vooral omdat het afleidt van de dingen waar je echt mee zit, maar het blijft tijdelijk, want het is namelijk niet echt. En je helpt jezelf er niet mee.
Een tijd geleden heb ik mezelf er ook betrapt...en het is lastig om dat te minderen maar het kan wel. En bij mij kwam het weer voort uit het feit dat ik lichtelijk onzeker ben..en je zoekt automatisch een mechanisme om dat te compenseren/ minder merkbaar te maken.
Hier gaat het wat minder, ik zit er toch aan te denken om even wat dieper in te gaan op het punt dat de psycholoog aangaf om eventueel medicatie tegen te hoog oplopende spanning te nemen. Alleen wil ik eerst weten hoe dat dan gaat gebeuren..want ik heb geen zin om het hele jaar medicatie te slikken terwijl het maar voor bepaalde omstandigheden nodig is.
Tuurlijk zoals wij hier thuis zeggen voor bijna alles is er een oplossing behalve de dood(en ziektes waarmee je ten dood bent opgeschreven)quote:
Niet met alles eens, maar vooral de 1e 40 seconden zijn herkenbaar.
[ Bericht 9% gewijzigd door Ausputzert op 28-03-2011 08:32:31 ]
Net het filmpje gezien en ik ben het er niet 100% mee eens, maar het is o zo gigantisch herkenbaar. Want het is niet direct levensbedreigend, niet bij iedereen het hangt af van hoe depressief je bent en in welke omgeving je zit.quote:
Niet met alles eens, maar vooral de 1e 40 seconden zijn herkenbaar.
Zelf zou ik bijvoorbeeld nooit aan zelfmoord denken en ik zou het nooit aandurven, omdat ik dat de mensen die van mij houden niet aan zou willen doen. Terwijl net als iedereen heb ook wel eens gezegd was ik maar nooit geboren, maar dat was vaak een moment.
Verder moet ik zeggen dat het mooie weer toch een gunstige invloed heeft op mij, ik ben dan toch iets minder somber...of tenminste zo lijkt het. Gedachten en gevoelens blijven ronddraaien in mij, maar het mooie weer zorgt ervoor dat alles minder erg lijkt
Ik heb mijn pammetjse bij de hand natuurlijk, maar als ik ze ga slikken, dan ben ik de rest van de dag wel zo duf als een konijn. En datr wil ik ze eigenlijk ook niet aan doen.
Nou ja we zullen zien. Misschien heb ik ze wel helemaal niet nodig he!
Tis nu pas donderdag en ik zit er al helemaal om in de stress.. afwachtne dus.
HA! herkenbaar dit.quote:
Ik heb er weinig vertrouwen in dat het wel eens gaat lukken met iemand.
Maar wat is gaat lukken?
Als je denkt dat lukken is het einde van lijden en een voortdurende staat van geluk dan heb je denk ik gelijk dat er maar weinigen zijn voor wie dit weggelegd is.
Maar vergeet niet dat ook degenen die psychisch 'gezond' zijn bij tijd en wijle lijden en verdriet hebben.
Ik denk dat als je de ontwikkeling maakt naar het herkennen van je lijden dus door aan te kunnen wijzen voor jezelf waar jou pijnpunten zitten dat dat al veel scheelt.
Las een mooi stuk in een boek, deze vergelijk je leven met golven en jezelf als een surfer.
Denken dat het water ooit vlak en rimpelloos wordt is misschien een illusie, maar je kunt wel leren beter te surfen waardoor je er beter mee om kan gaan.
Anyhow ook nu weer even moeilijke periode hier. En die is nog lang niet voorbij zo lijkt het dus ja, ook emotioneel zit ik er weer is doorheen.
Toch blij dat ik ook hier weer plekje heb gevonden om af en toe mn hart te komen luchten dus ook ik ga dit topic volgen vanaf nu. Groetjes, Spirit of freedom
Daarna werd ik eindelijk rustig ....
Toen we met de auto naar binnen reden, dacht ik nog wel even in paniek te raken. Gelukkig is mijn man een enorme steun voor me en hij weet voor een heel groot gedeelte de paniek bij me weg te halen. Als het echt TE erg is, dan sta ik er alleen voor. Maar dit keer wist hij mij zo goed en zo kwaad al het kon af te leiden. Met een paar tijdschriftjes ben ik naar boven gegaan en heb ik een rustig plaatsje opgezocht. Het was gelukkig erg rustig boven, niet zoveel mensen enzo. Zodra ik zat was het goed en was ik helemaal rustig en smooth. Manlief is zelfs even weg kunnen lopen om wat kiekjes te maken zonder dat ik in paniek raakte.
Een hele fijne dag gehad aldaar maja .. ik moest ook nog terug 's avonds!
Maar ik wist nu beter hoe het er op die boot aan toe zou gaan. Dus we zijn gewoon weer de boot opgereden, ik ben weer relax met een tijdschriftje gaan zitten en heb zonder medicatie (okay dan .. alleen mijn dagelijkse portie AD) de tocht ervaren.
Ik toch maar wat trots op mezelf eigenlijk haha.
Komende zomer willen mijn man en ik graag naar Auschwitz. Mede omdat het daar steeds meer in verval raakt en je niet eindeloos kunt blijven restaureren. Nu zitten we nog in dubio of we helemaal met de auto naar Polen crossen (waar ik opzich geen moeite mee heb). Maar eigenlijk wil ik mezelf gewoon uitproberen door gewoon met het vliegtuig te gaan. Want ik weet dat als ik dat kan, dat ik dan volgend jaar ook naar New York kan, of naar Afrika, of naar weet-ik-waar. Gewoon reizen en wat van de wereld zien. Dat zou zo'n enorme kick zijn als ik dat kan. Ik voel me vandaag heel sterk en ben serieus van plan om gewoon te boeken. Ik heb mijn pammetjes voor als het echt echt echt niet meer gaat, maar ik denk dat ik een heel eind kom zonder. Of loop ik nu te hard van stapel?
Anyway, ik ben er gewoon trots op dat de terugweg zaterdag zo goed verlopen is. Krijg er echt zo'n 'yes-ik-kan-het-gevoel' van
@Twinkle20: voor zover ik kan opmaken heb je niet zo zeer moeite met het gaan op vakantie maar meer moeite met de reis met het onvoorspelbare. Lijkt redelijk op iets wat ik heb alleen bij mij speelt PDD-NOS ook wel een rol. Maar ik heb heel erge moeite met bepaalde dingen waarbij ik niet weet waar ik aan toe ben of wat er gaat gebeuren of hoe het gaat. En wat je zegt over die paniekaanvallen is ook wel redelijk herkenbaar, hoewel ze bij mij altijd een mix zijn geweest van woede/paniek/frustratie/verdriet. Maar wat mij helpt is het actief iets gaan doen op het moment, oké het is lastig op een boot..dat wel.
Hier gaat het wel redelijk denk ik, alleen blijf ik last hebben van gigantische onrust in mijn hoofd door bepaalde besluiten die ik moet nemen maar eerst nog 3 maanden ofzo moet afwachten op een ja of nee. En als het een ja is moet ik kiezen en diep van binnen hoop ik op een nee omdat ik dan niet hoef te kiezen
maar tegelijkertijd wil ik een ja.En de stress daardoor loopt echt op, en ik probeer de hele dag afleiding te zoeken en dat lijkt net obsessief te worden..want zodra ik nisk te doen of te bedenken heb of nergens mee bezig ben zakt mijn stemming behoorlijk.
Maar ik heb momenten waarop ik niet te stoppen ben en actief en "vrolijk"(dwz niet somber ben )en ik heb momenten waar ik echt alles zat ben en zou willen verdwijnen en dan komen de hersenspinsels en de wanhoop/frustratie en de depressieve ik weer terug
Ik vecht dagelijks tegen die onrust en wil dan gewoon slapen of heel hard bleiten.
ik dus vaak! En vooral over bepaalde onderwerpen en ik probeer me dan wel te verzetten en door te gaan met wat ik bezig ben maar dat eindigd vaak niet goed.quote:
Hebben jullie ook wel eens last van chaos en onrust in het hoofd?
Ik vecht dagelijks tegen die onrust en wil dan gewoon slapen of heel hard bleiten.
Mensen die dat soort dingen zeggen doen dat over het algemeen om hun eigen pijn en frustraties (even) niet te hoeven voelen, (het woord even tussen haakjes omdat er mensen zijn die het een leven lang volhouden) het blijven klote opmerkingen van de bovenste plank maar het kan helpen in te zien dat die opmerkingen, hoewel aan jou gericht, niet persoonlijk waren.quote:
Ik kreeg vaak de opmerking dat ik me aanstelde terwijl ik donders depressief was.
Een simpele waarheid is, is dat alles wat aandacht krijgt, groeit. Iets bestrijden, ermee vechten, is aandacht geven in het kwadraat. Als je iets bestrijd, wordt je het.quote:
Hebben jullie ook wel eens last van chaos en onrust in het hoofd?
Ik vecht dagelijks tegen die onrust en wil dan gewoon slapen of heel hard bleiten.
Je kunt onrust voelen, vinden dat die er niet mag zijn (ontkenning van jezelf) en ermee gaan vechten (tegen jezelf) en zelf die onrust worden.
Je kunt onrust voelen, die waarnemen en zeggen; ik voel onrust. Je kan dan onderzoeken waar de onrust vandaan komt ,(als de onrust er niet was had je ook geen richtingaanwijzers naar hetgeen wat de onrust veroorzaakt) ernaar luisteren en die gaan begrijpen, en daarmee jezelf meer gaan begrijpen.
Jij mag er zijn, dus je onrust mag er ook zijn, en voor hetgeen wat de onrust veroorzaakt geldt dat ook, het is de strijd ermee die je in beslag neemt, niet het feit dat je onrust voelt
het punt is denk ik dat je je niet moet verzetten of tegen de onrust gaan vechten maar juist met die onrust aan de slag moet, proberen uit te vinden waardoor je die onust hebt. Pas dan kan je op zoek gaan naar de rustquote:
[..]
Een simpele waarheid is, is dat alles wat aandacht krijgt, groeit. Iets bestrijden, ermee vechten, is aandacht geven in het kwadraat. Als je iets bestrijd, wordt je het.
Je kunt onrust voelen, vinden dat die er niet mag zijn (ontkenning van jezelf) en ermee gaan vechten (tegen jezelf) en zelf die onrust worden.
Je kunt onrust voelen, die waarnemen en zeggen; ik voel onrust. Je kan dan onderzoeken waar de onrust vandaan komt ,(als de onrust er niet was had je ook geen richtingaanwijzers naar hetgeen wat de onrust veroorzaakt) ernaar luisteren en die gaan begrijpen, en daarmee jezelf meer gaan begrijpen.
Jij mag er zijn, dus je onrust mag er ook zijn, en voor hetgeen wat de onrust veroorzaakt geldt dat ook, het is de strijd ermee die je in beslag neemt, niet het feit dat je onrust voelt
Vrij veel mensen hebben simpelweg geen flauw idee en roepen dan maar zoiets. Wanneer de volgende dag een buurjongetje een gekneusde voet heeft en 2 dagen op krukken loopt dan weten ze niet hoe snel ze met een brok in de keel naar buiten moeten snellen om hun al dan niet gespeelde medeleven te betuigen.quote:
Ik kreeg vaak de opmerking dat ik me aanstelde terwijl ik donders depressief was.
Donderdag is echt de laatste keer in de groep. Het afgelopen half jaar is er veel veranderd. Ik ben in november begonnen met de groep en sinds december zit ik ook aan de Antidepressiva (Sertraline). Sinds februari heb ik naast de depressiegroep ook individuele gesprekken met een psycholoog. Aan het eind van het jaar heb ik nog een enorme dip gehad, zat ik echt heel erg diep in mijn depressie. Vanaf februari ging het steeds beter en vanaf vorige maand ben ik eigenlijk wel zo goed als hersteld van mijn depressie Ik ben er dan ook wel aan toe om uit de groep weg te gaan, al hou ik nog wel die gesprekken met de psych voorlopig. Ik zal het heel erg wennen vinden dat ik vanaf volgende week niet meer naar de groep hoef. Het is toch een beetje een vaste gewoonte geworden het laatste half jaar dat ik daar elke donderdag heen moest. Van de vier blokken die ik tijdens de therapie heb gehad, heb ik het meest aan cognitieve gedragstherapie (CGT) en interpersoonlijke therapie (IPT)gehad. Van CGT wist ik meteen al dat ik daar veel aan zou hebben, van IPT was ik daar in het begin niet zo zeker van. Maar heb daar uiteindelijk toch veel uit kunnen halen, ik ben bewuster over vriendschappen en relaties gaan nadenken, mijn eigen rol binnen relaties, sommige mensen wat meer op afstand gezet, bij andere mensen duidelijker grenzen aangegeven etc.
Aan activiteitentherapie heb ik vooral wat gehad toen ik echt diep in mijn depressie zat en het liefst de hele dag in bed of op de bank lag. Door bij activiteitentherapie doelen te stellen en een dagschema proberen vast te houden lukte het me steeds weer iets beter om weer dingen te ondernemen. Het vierde blok was conditietraining/looptraining, en dat wandelen door het bos vond ik wel erg lekker, maar verder had ik het niet echt nodig omdat mijn conditie wel goed is
Het gaat op dit moment erg goed met me, ik heb een vaste structuur, sport 4-6 keer in de week, eet gezond, slaap goed, ga over 2 weken weer volledig meedoen op school en zit gewoon lekker in mijn vel
Ik blijf voorlopig nog wel even Sertraline slikken, tot ik echt een tijdje stabiel ben. En dan kan ik rustig gaan afbouwen Groetjes, Spirit of freedom
Lees dat boek eens, of kijk de film.... voor de mensen die in een negatieve spiraal zitten. De opvolger van dit boek is The Power. Positief denken........boek is ook in het Nederlands te verkrijgen.
Ja nog steeds. Al had ik dat al voor mijn depressie en erna dus nog steeds.quote:
Hebben jullie ook wel eens last van chaos en onrust in het hoofd?
Ik vecht dagelijks tegen die onrust en wil dan gewoon slapen of heel hard bleiten.
Trouwens om even op bovenstaande poster te reageren. Ik hoor ook positieve verhalen over het boek Pil van Mike Boddé (Bekend van Kopspijkers en De Mike en Thomas Show), schijnt sommige depressieve mensen enorm gesteund en geholpen te hebben.
Aangezien ik momenteel tijd teveel heb dacht ik dat boek te lenen maar heb hem niet kunnen vinden die dag.quote:Op woensdag 6 april 2011 18:26 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Ja nog steeds. Al had ik dat al voor mijn depressie en erna dus nog steeds.
Trouwens om even op bovenstaande poster te reageren. Ik hoor ook positieve verhalen over het boek Pil van Mike Boddé (Bekend van Kopspijkers en De Mike en Thomas Show), schijnt sommige depressieve mensen enorm gesteund en geholpen te hebben.
Maar goed, hier voel ik me zeer wisselvallig. Vandaag ging het helemaal mis deels weer oorzaak van mijn autisme en ook het vechten tegen de somberheid maakt me moe wat weer tot depressieve momenten leidt.
Verder ben ik dus echt veel te onrrustig bezig en heb last van teveel adrenaline.
Mede door de zoektoht naar een baan voor een paar maanden. En heb al meer dan 8 afwijzingen binnen en de functie dia als reserve achterhou begint teveel vorm te krijgen ondanks dat ik nog te veel twijfels heb erover waar ik Alleen nog onrustier wordt en geen afleiding vindt en mijn "1e obsessie" vervangen heb door het obsesief piekeren over de baan.
En er komen momenteel gewoon zoveel dingen op me af.
En het mooie weet zorgt dat actiever voel alleen kan ik de enrgie nergens kwijt waardoor ik me verveel en zeer somber/depressief word.
Maar morgen wil ik dit alles van me af gooien en even afsluiten voor allen en à gewoon wat klussen in huis, wat deuren verven enzo en hopen dat ik wat rust kan kijegn in me hoofd.
Mja euhm kan allemaal wel goed zijn enzo. Als een negatieve situatie niet veranderd mag je nog zo positief denken as je wil, dan helpt het ni.quote:
http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Secret_(film)
Lees dat boek eens, of kijk de film.... voor de mensen die in een negatieve spiraal zitten. De opvolger van dit boek is The Power. Positief denken........boek is ook in het Nederlands te verkrijgen.
Pfff...ik ben dit gewoon zo zat..en ik ben het zat hoe ik momenteel in elkaar zit
ik irriteer me gewoon aan mezelf. En die gedachten die blijven komen en komen en komen en zijn niet stop te zetten, zelf in mijn dromen komt alles weer naar voren. En geen minuut rust
ik ga zo maar even op bed liggen denk ik kijken of ik dan wel tot rust kan komen.
Heb ik eindelijk rust, moet ik weer de hele analyse uithoren over familieleden waarin ze eigenlijk alleen bekritiseerd worden en ik dus alleen negativiteit erover hoor. Ja sorry hoor, ik ben haar dochter niet haar psycholoog of vriendin
Ik hoef het hele levensverhaal niet aan te horen, en ik voel me nu dus als een ping-pong bal die op en neer gegooid wordt tussen de familie en mijn moeder..en ik ben dat zat 
en ik kan er gewoon niet meer tegen iedere keer raak ik nog erger van mijn stokje en iedere keer raak ik er weer overstuur van.[ Bericht 34% gewijzigd door cafpow op 10-04-2011 19:22:11 ]
Waar heb ik last van? Sinds een klein half jaar enkele dagen waarop ik me nagenoeg niet kan motiveren om ook maar iets te doen. Ik zie de zin niet meer in van de dingen die ik doe... waarom zou ik dit doen? Ik heb helemaal geen zin om iets te doen, alleen maar wat rondhangen en vervolgens wordt ik gek van mijn eigen elendigheid. Mijn leven is vooral leeg nu de mensen waar ik het meest mee optrok afgestudeerd zijn. Geen hobby's, geen vaste vrienden, geen vriendin, geen sport; maar eigenlijk ook geen zin om ergens mee te beginnen. Alleen pijn wanneer ik successen zie bij anderen... iemand studeert af, iemand kust een dame voor mijn neus etc... Steeds meer heb ik het gevoel dat het leven aan me opgedrongen is en het beste dat me kan overkomen is niet meer wakker worden 's ochtends. Zelfmoordneigingen heb ik echter niet (waarschijnlijk te laf voor). Ik twijfel of ik, zoals mensen uit mijn omgeving zegt, me vooral aanstel.. of dat er wel iets aan de hand is en tijd om hulp te zoeken? Wellicht kunnen mensen hier me daar een advies over geven.
Tja, in dit herken ik mezelf heel erg. Zit in totaal hetzelfde schuitje, alleen is bij mij de gezinssituatie ee nog grotere invloed op het "alleen" zijn.quote:
Mijn leven is vooral leeg nu de mensen waar ik het meest mee optrok afgestudeerd zijn. Geen hobby's, geen vaste vrienden, geen vriendin, geen sport; maar eigenlijk ook geen zin om ergens mee te beginnen. Alleen pijn wanneer ik successen zie bij anderen... iemand studeert af, iemand kust een dame voor mijn neus etc... Steeds meer heb ik het gevoel dat het leven aan me opgedrongen is en het beste dat me kan overkomen is niet meer wakker worden 's ochtends.
En vooral dat gevoel van pijn/jaloezie op anderen heb ik heel erg, alleen begin ik ze dan onbewust in mezelf heel erg af te kraken om me beter te voelen, en me minder ellendig te voelen
Ik heb nogal een ongelukkige jeugd gehad en ik denk dat wat ik nu ervaar te maken heeft met het feit dat ik mezelf niet permiteer om nog langer ongelukkig te zijn. Geluk kan je maken etcetera. En daarnaast een zelfbeeld wat toch vrij fragriel in elkaar steekt: zolang ik mijzelf maar ontwikkel en dus ontworstel aan dat rotverleden, ben ik goed. Zo niet, dan ben ik kwetsbaar, zwak etc. Ik heb mijzelf de afgelopen jaren dus continu uitgedaagd en niet zonder succes maar toen de laatste maanden de paniekaanvallen aanhielden stortte ik toch in. Daarbij komt dat ik dan ook vanuit datzelfde verleden een antipathie heb tegen therapie en in therapie gaan bewijst dat het me niet gelukt is geluk te maken. Ofzo.
Als iemand dit herkent hoor ik er graag meer over.
In ieder geval werkt die Efexor eindelijk alleen zweet ik ongelooflijk veel door dat spul maar dat heb ik er voor over want ondanks het slechte slapen e.d ben ik nu wel dichter bij mezelf en met meer vertrouwen.
Tja, als je je huis soms niet meer uitdurft is het toch vrij extreem.quote:
Ik heb een jaar geleden heel veel paniekaanvallen gehad, was ontzettend druk in mijn hoofd en nu heb ik de laatste weken weer het gevoel alsof ik niet kan ademen en elk moment onwel kan worden. Slik geen medicatie en heb geen hulp, wel met een depressie gekampt maar zie mijzelf niet echt als een depressief persoon meer. Wel wil ik van dat benauwde gevoel af en de angst onwel te worden. Ik durf soms mijn huis niet meer uit namelijk. Iemand tips?
Als eerste moet je de angst zien te rationaliseren, dus hetgene wat je zo angstig houdt, moet je krititsch gaan bekijken, en zien te rationaliseren.
En daarmee bedoel die angst proberen beet te pakken en te kijken waarom het een niet reeele angst is.
Want met paniekaanvallen en paniekstoornissen gaat het meestal om een angst die niet reeel, dus je moet eerst de redenen vinden waarom de angst niet reeel is, en jezelf zien te overtuigen daarvan.En daarna beginnen te bedenken met dat de kans dat dat daadwerkelijk gaat gebeuren zeer klein is.
Ik kan er ook wel mee omgaan, maar vind het wel bijzonder vervelend om telkens zoveel energie aan dat gepeins verloren te laten gaan. Ik wil gewoon kiezen voor om me niet de hele dag zorgen te hoeven maken.
Is dit iets wat je met een spycholoog zou kunnen bespreken? En werkt zoiets dan goed of ben je na een half jaar nog geen steek opgeschoten? Of stopt hij je vol medicijnen?
Dit is voor mij erg herkenbaar, dat ik nadat een poosje alles gewoon even 'gaat' en ik dat opmerk dat een deel van mij daarvan schrikt, in de zin van ''owjee het ging net gewoon ff lekker, dat ben ik niet gewend!!'' en dan komt de angst en spanning terug, want dat is wel bekend.quote:
he godver, het ging net zo goed vandaag. Lekker actief bezig geweest wat klussen thuis en morgen de rest. En dan zit ik weer en gaat het echt helemaal mis
Achterliggend is bij mij dan de diepere overtuiging dat het er voor mij niet in zou zitten om het leuk te kunnen hebben en daar leef ik al erg lang naar, daarvan afwijken zorgt voor angst om het een zo'n onbekend iets is, in zekere zin is die angst en spanning reactie daarop iets postiefs; ik ben even anders bezig geweest dan ik gewend ben, verwachten dat dit zonder horten en stoten gaat is nog niet realistisch maar geeft wel aan dat ik de goeie kant op ga.
Weet niet in hoeverre dit voor jou op gaat of dat je überhaupt iets hebt aan deze reply maar omdat het zo herkenbaar was plaats ik em maar gewoon
Je zorgen maken is eigenlijk een poging to zekerheid bij elkaar denken, gevoel van controle hebben, en dat steeds maar herhalend. Een psycholoog moet je daar zeker mee kunnen helpen, een tijd aangeven voor wanneer je ervan af bent is niet echt te voorspellen en of je medicijnen neemt bepaal je zelfquote:
Ik maak me vooral veel zorgen. Dat heb ik altijd al gehad, ik weet ook niet echt waar het vandaan komt, maar ik vind het wel vervelend. Het is echt vermindering van de kwaliteit van je leven als je je constant zorgen maakt, terwijl het je geen fuck oplevert. Ik wil er dan ook eigenlijk gewoon mee stoppen, maar dat valt nogal tegen als de omstandigheden niet bepaald meewerken.
Ik kan er ook wel mee omgaan, maar vind het wel bijzonder vervelend om telkens zoveel energie aan dat gepeins verloren te laten gaan. Ik wil gewoon kiezen voor om me niet de hele dag zorgen te hoeven maken.
Is dit iets wat je met een spycholoog zou kunnen bespreken? En werkt zoiets dan goed of ben je na een half jaar nog geen steek opgeschoten? Of stopt hij je vol medicijnen?
Zou zeker op zoek gaan naar passende hulpquote:
Ik heb een jaar geleden heel veel paniekaanvallen gehad, was ontzettend druk in mijn hoofd en nu heb ik de laatste weken weer het gevoel alsof ik niet kan ademen en elk moment onwel kan worden. Slik geen medicatie en heb geen hulp, wel met een depressie gekampt maar zie mijzelf niet echt als een depressief persoon meer. Wel wil ik van dat benauwde gevoel af en de angst onwel te worden. Ik durf soms mijn huis niet meer uit namelijk. Iemand tips?
Ik zou een afspraak met je huisarts maken en dan kan hij/zij je doorverwijzen naar tweedelijns hulp. Sterkte ermee, een angststoornis is echt niet fijnquote:
Ik heb een jaar geleden heel veel paniekaanvallen gehad, was ontzettend druk in mijn hoofd en nu heb ik de laatste weken weer het gevoel alsof ik niet kan ademen en elk moment onwel kan worden. Slik geen medicatie en heb geen hulp, wel met een depressie gekampt maar zie mijzelf niet echt als een depressief persoon meer. Wel wil ik van dat benauwde gevoel af en de angst onwel te worden. Ik durf soms mijn huis niet meer uit namelijk. Iemand tips?
Vervelend dat je je zoveel zorgen maakt! Dit is zeker iets wat je met een psycholoog kunt bespreken. Hij/zij zal je waarschijnlijk door middel van cognitieve therapie proberen te leren hoe je je gedachten kunt veranderen en je minder zorgen kunt maken. Ik heb dit zelf ook en bij de psycholoog bespreken we elke keer situaties waarin ik me veel zorgen maakte/angst had. Dan kijken we welke gevoelens ik had, welke gedachten en wat mijn gedrag was. Daarna proberen we de gedachten (vaak irrationele gedachten) uit te dagen en om te zetten naar rationele gedachten. Of je medicijnen moet slikken beslis je helemaal zelf. Ik heb me er bijvoorbeeld 6 jaar tegen verzet, maar slik sinds december toch antidepressiva en ben er nu hartstikke blij mee, want het heeft me wel het zetje gegeven om te herstellen van mijn depressie.quote:
Ik maak me vooral veel zorgen. Dat heb ik altijd al gehad, ik weet ook niet echt waar het vandaan komt, maar ik vind het wel vervelend. Het is echt vermindering van de kwaliteit van je leven als je je constant zorgen maakt, terwijl het je geen fuck oplevert. Ik wil er dan ook eigenlijk gewoon mee stoppen, maar dat valt nogal tegen als de omstandigheden niet bepaald meewerken.
Ik kan er ook wel mee omgaan, maar vind het wel bijzonder vervelend om telkens zoveel energie aan dat gepeins verloren te laten gaan. Ik wil gewoon kiezen voor om me niet de hele dag zorgen te hoeven maken.
Is dit iets wat je met een spycholoog zou kunnen bespreken? En werkt zoiets dan goed of ben je na een half jaar nog geen steek opgeschoten? Of stopt hij je vol medicijnen?
Bij mij is het probleem alleen zo dat ik dat rationaliseren niet tijdens de situatie zelf al kan, omdat ik dan te in paniek bent. Bij mij lukt dat gedachten omzetten dus pas achteraf, als het eigenlijk al te laat is. Dat was vandaag dus ook het geval bij mij.
Ik zou deze week een snuffelstage doen van 2 dagen om te kijken hoe het er daar aan toe gaat. Ik heb vorige maand kennisgemaakt en was hartstikke gezellig. Heb vanochtend eerst een nachtmerrie gehad over mijn vorige stage waar ik opeens weg moest en toen ik wakker werd zo'n paniekaanval gehad dat ik met een smoesje (mn vriend heeft me aangestoken en ben ook ziek) heb afgebeld
Baal er echt ontzettend van, maar ga het over een paar weken gewoon nog een keer proberen op een vrijdag, als ik niet naar school hoef. Want het lijkt me echt heel erg leuk, maar na die paniekaanval durfde ik echt niet vandaag. Terwijl het alleen maar een snuffelstage is en ik zelf helemaal niks hoef te doen... Achteraf kan ik die irrationele angstgedachten dus best uitdagen en omzetten naar rationele gedachten ( ik vind het wel leuk, kennismakingsgesprek ging goed, ik hoef alleen maar te kijken en zelf niks te doen etc)
Maar baal er echt zo van he, ben ik hersteld van mn depressie, maar door die stomme angststoornis blijf ik toch in dit soort situaties komen
[ Bericht 16% gewijzigd door _Hestia_ op 11-04-2011 10:38:35 ]
Uhm, depressief worden en maandenlang in bed blijven liggen?quote:
Hoe gaan jullie er trouwens mee om als het leven constant op je inbeukt? Alles echt alles tegenzit? Als je keer op keer klappen krijgt van het leven?
Het lijkt wel of je dan minder klappen krijgt ja.quote:
[..]
Uhm, depressief worden en maandenlang in bed blijven liggen?
het lijkt er wel op. wat ik doe als alles te zwaar word ik ga meer slapen en ga me meer opsluiten en isoleren va allesquote:
[..]
Het lijkt wel of je dan minder klappen krijgt ja.
Strikt genomen kan je er dan toch ook een eind aan maken? Niet dat ik zeg dat je dat moet doen, verre van, maar als er toch niets meer in je leven de moeite waard is, je totaal geen zin in het leven hebt, je er alleen maar bent om rekeningen te betalen zodat anderen rijker worden, wat blijft er dan nog over? Wat is de er de lol van om elke dag een kutleven te hebben.quote:
[..]
het lijkt er wel op. wat ik doe als alles te zwaar word ik ga meer slapen en ga me meer opsluiten en isoleren va alles
tja, een eind eraan maken kan inderdaad. Maar mij helpt het om mij een paar dagen totaal af te sluiten en te isoleren, dan heb ik een paar dagen geen tegenslagen en kan ik gewoon keihard huilen/gillen/schreeuwen en mezelf even tot rust laten komen.quote:
[..]
Strikt genomen kan je er dan toch ook een eind aan maken? Niet dat ik zeg dat je dat moet doen, verre van, maar als er toch niets meer in je leven de moeite waard is, je totaal geen zin in het leven hebt, je er alleen maar bent om rekeningen te betalen zodat anderen rijker worden, wat blijft er dan nog over? Wat is de er de lol van om elke dag een kutleven te hebben.
Waardoor ik er later weer tegen in kan
En het punt is is juist dat ik bijvoorbeeld plezier heb in het leven, het thuiszitten en werken minder. Maar het de stad ingaan, de fiets pakken, geld uitgeven
enzo dat zijn dingen die ik toch met plezier doe en me vermaken dus dat maakt het al de moeite waard.En tja, hoe klote of kut mijn leven ook kan zijn in de toekomst alleen al het feit een ticket te kunnen kopen om familie op te zoeken is al de moeite waard voor mij
.quote:
Nee joh gekkie dat slapen is maar een tijdelijke toevlucht.
Precies, dat slapen doe ik zolang ik het even niet aankan en rust nodig heb, bijvoorbeeld nu slaap ik gemiddels 10-12 uur per dag, omdat ik dat nodig heb en dat met wat geluk de momenten zijn waarop ik echt even van de wereld ben en meestal rust heb(niet altijd want er is nog altijd het irritante fenomeen dromen
)Dat zou je idd kunnen doen, alleen dat slapen is maar een tijdelijke vlucht. Een paar maanden geleden zag ik het ook helemaal niet meer zitten, maar nu ik klaar ben met mijn therapie en AD slik gaat het weer een stuk beter. Ik zit weer lekker in mn vel, heb ik weer plezier in het leven etc. Een depressie duurt niet je hele leven meestal. Maar als je er midden in zit lijkt het wel alsof je er nooit meer uitkomt. Maar dat is gelukkig niet waarquote:
[..]
Strikt genomen kan je er dan toch ook een eind aan maken? Niet dat ik zeg dat je dat moet doen, verre van, maar als er toch niets meer in je leven de moeite waard is, je totaal geen zin in het leven hebt, je er alleen maar bent om rekeningen te betalen zodat anderen rijker worden, wat blijft er dan nog over? Wat is de er de lol van om elke dag een kutleven te hebben.
Tijdens therapie was er een jongen die verder dan mij was, al weer een ritme had, weer naar school ging etc. Dat zag ik mezelf toen echt nog niet doen, dacht echt niet dat ik dat ook weer kon bereiken. En nu een paar maanden later ben ik net zo en keek de rest van de groep zo tegen mij aan als ik tegen die jongen aankeek.
Ik heb gewoon geen zin meer om iets te doen, vergeet van alles, ben er niet bij en juist op de dagen dat ik leuke dingen doe wordt het gevoel alleen maar erger.
Juist omdat de dag erna veel minder is, het glas is hier dus overduidelijk halfleeg en ik heb geen flauw idee hoe ik mezelf weer omtover naar die vrolijke jongen die ik altijd geweest ben.
Tot m'n 24ste heb ik nooit stilgestaan bij de problemen die op ons pad kwamen en dat waren er nogal wat en met de nodige impact maar ik zat er niet mee en bekeek alles positief, keek naar wat ik wel had en wat ik nog kon maar in het voorjaar van 2008 lag m'n vriendin van de ene op de andere dag ineens dood in een ziekenhuisbed en de eerste weken waren echt een hel, om op te staan, om iets te doen uberhaupt, studie afgekapt, werk gestopt en na een maand of 2 ben ik de draad maar weer op gaan pakken, soms met wat terugslagen (drank, drugs, verkeerde beslissingen) en de nodige one-night-stands (waarom? geen flauw idee) en uiteindelijk had binnen enkele maanden weer een andere vriendin die op dat moment ook echt voelde als een tijdelijke vervanging maar waar ik ondertussen nog steeds mee samen ben.
Het leek allemaal wel goed te gaan, af en toe eens zo'n momentje dat je instort maar he, dat leek me logisch en verder ging het eigenlijk wel zolang ik er maar niet aan dacht.
Maar met de maanden en jaren merk ik gewoon dat ik eigenlijk in niets meer ben wat ik voorheen altijd was, impulsief, vrolijk, opgewekt, extravert, druk.
Ja, ik lijk voor vrienden en mijn omgeving nog steeds diezelfde jongen omdat ik steeds hetzelfde kunstje maar herhaal als zij er zijn en ondertussen voel ik me gewoon kut, wil ik erover praten, maar heb ik tegelijkertijd het gevoel dat ik me er alleen maar rotter door ga voelen en wil ik gewoon leuke dingen doen.
Maar het wil maar niet lukken, de draad oppakken en er weer wat van maken, ik denk dat er iets geknapt is van binnen waardoor ik beetje bij beetje steeds minder mezelf ben geworden en ik heb van die momenten dat ik denk, waar doe ik het allemaal nog voor aangezien ik meer bezig ben met het plezieren van anderen dan dat ik blij ben met mezelf.
Ik loop nu al geruime tijd bij een instelling voor mijn problemen, maar het voelt gewoon zo nutteloos en als een verspilling van tijd.
Je zit daar, je praat en praat, maar voor m'n gevoel heb ik er niets aan, terwijl ik wel degelijk merk dat ik hulp nodig heb om de boel weer op de rit te krijgen.
Krijg allerlei richtlijnen en opdrachten mee, ik voer ze wekelijks uit maar er veranderd niets qua gedachten, gevoel en wat ik wil doen.
Had altijd bergen met hobbies, was gek op allerlei sporten maar het doet me op het moment gewoon helemaal niets en ik kan gewoon niet begrijpen waarom ik zo ben en doe zoals ik nu in het leven sta.
Echt waardeloos, heb het op ieder front prima voor elkaar maar ik kan er gewoon niet van genieten, ja sporadisch en op het moment zelf maar ik weet vaak een week later al niet meer wat ik gedaan heb.
Dan vragen ze hoe het met je gaat, tsja goed zeg je dan meestal, al bedoel je meer, niet minder kut dan normaal maar dat klinkt weer zo lekker negatief.
Ik hoop maar dat er weer een moment komt dat ik gewoon weer die jongen ben die iedereen nog ziet omdat ik de rol speel, maar die ik als persoon al een tijdje kwijt ben.
Excuus voor de lap tekst, moest het blijkbaar gewoon even kwijt.
Ze was hartpatiente, velen daarvan krijgen geregeld longbloedingen en die zijn an sic niet bijzonder gevaarlijk mits je gewoon op kracht bent, dit keer moest ze in het ziekenhuis zijn om een nieuwe medicatie te testen welke ervoor zou moeten zorgen dat ze zich beter zou voelen en makkelijker op gewicht zou blijven (ondergewicht was het nu dus) en daarvoor mocht ze 2 dagen bijzonder weinig eten in het ziekenhuis en net op dat moment kreeg ze zo'n longbloeding en werd al vrij snel duidelijk dat er eigenlijk niets meer gedaan kon worden.quote:
pfoe das heftig......kan je alleen maar veel sterkte wensen van hieruit helaas ma tis wel gemeend. *knuff* Ik durf het niet goed vragen maareuhm wat is er gebeurd met je vriendin dan? Mag je uiteraard ook via pm vertellen, enkel as je daar behoefte aan hebt natuurlijk. Ik denk nu ff spontaan hoor misschien heb je er wat aan, misschien ook niet maareuhm.....er bestaan vast ook wel lotgenotensites voor mensen die om wat voor reden dan ook heel plots een heel dierbaar iemand hebben verloren, ga is op zoek via google. Tis maar een ideetje.
Best bizar als je dan aan de rand van het bed zit en je haar nog ziet lachen ondanks alles en je al weet dat ze binnen enkele uren er gewoon niet meer is.
Ze hadden haar zelf niet gezegd dat de situatie dusdanig ernstig was (aangezien er nog veel familie onderweg was en de kans groot was dat ze sneller zou overlijden wanneer ze dat wist), dus dan denk je bij jezelf van te voren nog, hou je groot maar als je daar binnenstapt heb je sowieso weinig 'gevoelens' moet ik zeggen, dat komt later pas.
En ik ben voor deze situatie an sic (dus niet het depressieve verhaal) al in therapie geweest en ook in groepsverband gesproken over alles, maar dat voelde gewoon niet goed op dat moment.
Ik ben meer het type dat het graag opschrijft, gewoon praat in het luchtledige tegen haar en het op mezelf probeer te verwerken, maar na 3 jaar tijd kan ik toch wel stellen dat dit ook niet de beste manier was, voor zover een goede manier is bij zo'n kut situatie.
Ik postte af en toe ook op zo'n website, maar uiteindelijk zat ik meer de verhalen van andere te lezen en voelde ik me daardoor nog meer klote, dat hielp ook niet haha.
Maar bedankt voor je reactie.
Ik ken je niet ma kheb echt het idee dat ik je wil troosten maar weet niks te zeggen....
Ik ben nieuw hier, maar kan me toch wel heel erg vinden in wat jullie allemaal neerzetten... Misschien heeft iemand nog wat advies voor mij? Ik heb nu een jaar of 8 last van een zware depressie, slik Efexor en oxazepam als slaapmiddel en het ging even redelijk goed. 2 maanden geleden is mijn relatie uit gegaan (we woonden samen), mijn collega (ook depressief) heeft zelfmoord gepleegd, kennis heeft zelfmoord gepleegd, en ik woon in Alphen a/d Rijn (waar de schietpartij er behoorlijk heeft ingehakt). Ik vond zelf dat ik het allemaal eigenlijk wel goed oppakte, maar ik merk nu dat ik mezelf weer aan het isoleren ben, weer teveel drink op tijden dat niemand anders dat doet en ik voel mezelf een soort van afglijden.
Ik ben allang blij dat ik het nu signaleer, maar ik ben benieuwd of jullie misschien tips hebben over hoe ik mijn depressieve gedrag kan stoppen? Ik weet dat dit vanuit mezelf moet komen, maar misschien kunnen jullie ervaringen delen over hoe jullie soms uit de dalen komen
Tja, bij mij hangt het ervanaf hoe diep het dal is waar ik in zit, want dat verschilt nogal.quote:
@ Lastpost: klinkt verschrikkelijk, veel sterkte!
Ik ben nieuw hier, maar kan me toch wel heel erg vinden in wat jullie allemaal neerzetten... Misschien heeft iemand nog wat advies voor mij? Ik heb nu een jaar of 8 last van een zware depressie, slik Efexor en oxazepam als slaapmiddel en het ging even redelijk goed. 2 maanden geleden is mijn relatie uit gegaan (we woonden samen), mijn collega (ook depressief) heeft zelfmoord gepleegd, kennis heeft zelfmoord gepleegd, en ik woon in Alphen a/d Rijn (waar de schietpartij er behoorlijk heeft ingehakt). Ik vond zelf dat ik het allemaal eigenlijk wel goed oppakte, maar ik merk nu dat ik mezelf weer aan het isoleren ben, weer teveel drink op tijden dat niemand anders dat doet en ik voel mezelf een soort van afglijden.
Ik ben allang blij dat ik het nu signaleer, maar ik ben benieuwd of jullie misschien tips hebben over hoe ik mijn depressieve gedrag kan stoppen? Ik weet dat dit vanuit mezelf moet komen, maar misschien kunnen jullie ervaringen delen over hoe jullie soms uit de dalen komen
Als het een heel diep dal is moet ik gewoon hulp zoeken, wat best helpt 1x in de zoveel tijd met iemand praten(psycholoog) wat ik nu dus doe.
En als het dal minder diep, eerst even afleiding zoeken..een beetje tot rust komen, en dingen opschrijven..de gedachten opschrijven die in me op komen en daarna die gedachten nalezen en oa. kijken hoe reeel ze zijn en ze proberen te ontkrachten.
BIjvoorbeeld als ik tegen mezelf begin dat ik niks waard ben, dan kijk ik terug en denk ik bijvoorbeeld, dat klopt niet..want mijn vorige werkgever vond het gigantisch jammer dat ik wegging, dus ik ben dan al in dat opzicht wat waard.
Maar vooral het van je af schrijven en of praten helpt wel. En mezelf rust gunnen
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
Welkom!quote:Op vrijdag 15 april 2011 15:52 schreef eefje801 het volgende:
Als jullie het goed vinden wil ik me ook aansluiten hier/meelezen. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat er mis is, maar dat het mis is is wel duidelijk voor me. Ik kamp nu een paar jaar met depressies/terugvallen/zelfdestructief gedrag in combinatie met ook praktische zorgen (financieel) en stress en ondanks dat ik nu dus wel praktische hulp heb en daar een oplossing voor komt lukt het me niet mezelf op de rit te krijgen. Ik spiegel het allemaal veel te rationeel voor bij maatschappelijk werk/psycholoog en dan ben ik bij wijze van in drie sessies weer de deur uit. En dat wil ik helemaal niet, want het gaat gewoon helemaal niet goed met mij. Ik slaap bijna niet, stel vrienden teleur, mezelf, rook veel te veel, heb mijn baan erdoor verkloot (voor mijn gevoel) en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
Sterkte
komt wel weer goed en je hoeft je niet te verontschuldigen hoor gekkie 
tuurlijk be je hier welkomquote:
Als jullie het goed vinden wil ik me ook aansluiten hier/meelezen. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat er mis is, maar dat het mis is is wel duidelijk voor me. Ik kamp nu een paar jaar met depressies/terugvallen/zelfdestructief gedrag in combinatie met ook praktische zorgen (financieel) en stress en ondanks dat ik nu dus wel praktische hulp heb en daar een oplossing voor komt lukt het me niet mezelf op de rit te krijgen. Ik spiegel het allemaal veel te rationeel voor bij maatschappelijk werk/psycholoog en dan ben ik bij wijze van in drie sessies weer de deur uit. En dat wil ik helemaal niet, want het gaat gewoon helemaal niet goed met mij. Ik slaap bijna niet, stel vrienden teleur, mezelf, rook veel te veel, heb mijn baan erdoor verkloot (voor mijn gevoel) en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
Het zoeken naar tijdelijk werk tot ergens in juli en/of augustus en alleen maar afwijzingen tegekomen, het afwachten op antwoord van het DUO.
En ik heb totaal geen rust en ook gedachten stoppen niet, ik zou zo graag een aan uit switch willen hebben ervoor.
Ook voel ik me gewoon zo slecht, doordat ik mezelf wel bezig probeer te houden maar dit zeer lastig is als je niks hebt om je mee bezig te houden.
En ik weet het gewoon niet meer. Ik wil niet meer willen wat ik wil, maar ik kan gewoon niet stoppen met het te willen. Het is net een soort obsessie.
En ik wil me gewoon weer op mijn gemakt voelen hier, net zoals toen ik klein was...maar sinds vlak voor de puberteit voelde ik me gewoon niet meer thuis..en ik weet echt niet meer wat te doen eraan.
En ik ga nu regelmatig, ongeveer 2x per maand naar de psycholoog en die helpt mij wel doordat ik daar mijn ei kwijt kan, maar daarna loop ik dagen helemaal van streek..
en alles helpt maar tijdelijk.
Maar ondertussen voel ik me net als een ping-pong bal die heen en weer gaat, en niet ophoudt.
En om verder te kunnen met mijn leven moet die ping-pong bal toch ooit ophouden met heen en weer te gaan.
En thuis kan ik ook al niks kwijt, omdat mijn moeder alles zo simpel ziet en alleen van uithaar eigen perspectief, en mijn perspectief kan ze niet zien en snapt ze ook niet hoe ik het haar uitleg.
En ondertussen zou gewoon een eind aan alles willen maken omdat ik het niet meer uithou, ik weet niet meer wat te doen. Maar ik kan geen eind eraan maken.
Een van de belangerijkste dingen in mijn leven is hetgeen wat mij het meeste pijn doet, maar zonder dat kan ik ook niet leven
maar om met dat te kunnen moet ik een keuze maken waar ik niet compleet achtersta..maar om de andere kant van die keuze te nemen daar sta ik ook niet achter
Ik heb soms echt het idee dat het doel van mijn leven, het depressief zijn en het voelen van die ontiegelijke pijn is
Jeetje, dan is het ook wel extra moeilijk allemaal als je zo weinig vergoed krijgt en zoveel financiële zorgen hebt. Je hoeft echt geen sorry te zeggen voor je "zeurpost" hoor, dat doen we hier allemaal wel eens, lucht lekker op en hier begrijpen mensen jequote:
Als jullie het goed vinden wil ik me ook aansluiten hier/meelezen. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat er mis is, maar dat het mis is is wel duidelijk voor me. Ik kamp nu een paar jaar met depressies/terugvallen/zelfdestructief gedrag in combinatie met ook praktische zorgen (financieel) en stress en ondanks dat ik nu dus wel praktische hulp heb en daar een oplossing voor komt lukt het me niet mezelf op de rit te krijgen. Ik spiegel het allemaal veel te rationeel voor bij maatschappelijk werk/psycholoog en dan ben ik bij wijze van in drie sessies weer de deur uit. En dat wil ik helemaal niet, want het gaat gewoon helemaal niet goed met mij. Ik slaap bijna niet, stel vrienden teleur, mezelf, rook veel te veel, heb mijn baan erdoor verkloot (voor mijn gevoel) en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
Heel veel sterkte ermee!Cafpow, wat rot dat je je zo slecht voelt en zoveel afwijzingen krijgt. Kan me goed voorstellen dat je het niet meer weet. En als je het dan niet bij je moeder kwijt kunt omdat ze het niet vanuit jouw perspectief kan zien is het ook extra lastig. Ik hoop voor je dat je snel weer wat in rustiger vaarwater komt en wat rust in je hoofd krijgt
Dat laatste is juist mijn grootste probleem. Ik heb naast mijn moeder niemand om te praten en met mijn moeder praten is onmogelijk. En vrienden heb ik niet.. en dat is juist een van mijn problemen.quote:Op vrijdag 15 april 2011 17:23 schreef eefje801 het volgende:
Jeetje wat rot dat je je zo voelt! Dat van geen rust vinden herken ik erg, zit er net iets over te lezen, over self - soothing, jezelf weer een beetje tot rust brengen, júist als een ander dat niet kan. Ik kan me voorstellen dat als de muren op je afkomen je het even niet meer weet. Je bent niet de enige hoor en er komt echt weer een lichtpuntje (gatver, cliché, ik weet het) Kun je behalve met de psycholoog bijvoorbeeld ook met vrienden erover praten?
@cafpow ah wat rot! Is het ook mogelijk om vaker je psycholoog te zien? Ik moet zeggen dat ik met de vrienden die ik heb het ook amper deel, zij kennen dat deel van mij eigenlijk niet goed, weten wel wat ervan.
Zou natuurlijk ook fijn voor je zijn om eens wat te ondernemen enzo, kan ik me goed voorstellen. Heb je wel eens een oproepje geplaatst op een forum als fok of viva?
In sociale situaties heb ik het vooral als ik echt "alleen" ergens binnen kom, op een feest ofzo. Vooral nu iedereen gesetteld is etc. Ik voel me ook vaak zo saai, vergeleken bij toen het nog goed met me ging. Toen had ik nog hobbies om over te vertellen, en niet te vergeten werk. Ben nog maar twee weken thuis maar voor deze baan langere tijd bij huis geweest. Ook is het heel raar maar ik ben nog steeds heel bang voor mensen aan de deur, ondanks dat er nou een regeling (schuldsanering) Elke keer als er een auto voor stopt schrik ik, zo stom.
Maar als je je angst confronteert, en dus sterker bent dan die angst zelf ga je inzien dat je er boven kan staan.
Zelf heb ik twee jaar terug een ongeluk met de motor gehad en daarna reed ik niet echt niet met een fijn gevoel, maar naar verloop van tijd (en gewenning weer) ging dat wel over
@ eefje: kan het me heel goed voorstellen! Er zijn hier wel therapien voor, geloof dat zoiets te maken heeft met een post traumatisch stress syndroom o.i.d. Ik heb zelf zoiets gehad en dat werkte echt super! (Op het moment zelf niet, je moet dan constant dat moment ' herbeleven' maar op een of andere manier werkte het wel! ) Dit werd ook gewoon vergoed terwijl ik echt de goedkoopste verzekering ooit heb
@Pugly bedankt voor de tip, ga ik ook even naar kijken!
Ik ben nog steeds kwetsbaar maar ik zie mijn zwaktes juist ook als mijn kracht
Ik waardeer het leven meer en ben nu extra blij.En jezelf ermee confronteren is wel positief, maar je moet er natuurlijk wel klaar voor zijn. En een proefles is denk ik wel goed, want een instructeur heeft extra pedalen en zal altijd wel ingrijpen indien nodig.
Mijn psycholoog zie ik bewust wat minder, omdat het nu over het algemeen toch beter gaat dan ongeveer 1 jaar geleden, toen ik de deur niet uit zonder overstuur te raken.quote:
@cafpow ah wat rot! Is het ook mogelijk om vaker je psycholoog te zien? Ik moet zeggen dat ik met de vrienden die ik heb het ook amper deel, zij kennen dat deel van mij eigenlijk niet goed, weten wel wat ervan.
Zou natuurlijk ook fijn voor je zijn om eens wat te ondernemen enzo, kan ik me goed voorstellen. Heb je wel eens een oproepje geplaatst op een forum als fok of viva?
En vrienden heb ik niet, wel wat vage mensen die ik ken, maar die zijn zo vaag dat het eigenlijk vreemden zijn. En de ene vriend die ik heb die woont super ver weg(buitenland) maar die geven ook geen ruimte voor mijn verhaal en die hebben zoiets van je hebt niets te klagen, want ze zien alles economisch..en converteren het geld van hier naar hun eigen munt en dan ben je met 500 pero maand miljonair in hun ogen, dus ik rijg geen ruimte voor mijn "ei"
Tja, je hebt wel sites voor lotgenoten enzo, heb ik ook weleens geprobeerd maar ik voel me dan niet snel op mijn gemak.quote:
@ cafpow: daar heb je dit soort sites toch voor, om lotgenoten/ vrienden te zoeken? Blijkbaar weten wij allemaal enigszins hoe het voelt, en dat kan natuurlijk vaak ook helpen... Mensen die je gewoon begrijpen en die je af en toe kunnen laten inzien dat er een moment komt waarop het beter voelt!
Voor de nieuwelingen hier, ik woon alleen met moeder in Nederland en heb verder helemaal niemand hier. En ik heb PDD-NOS, waardoor ik dus meer moeite heb met "sociabiliteit" en ik mij niet snel op mijn gemak voel in groepen. En over het algemeen meer moeite heb met bepaalde zaken, en snel stress.
En het vinden van begrip is gewoon het moeilijkste.
En het punt bij mij is dat ik een totaal andere manier van leven heb leren kennen in het buitenland die beter bij mij past en waar ik mij meer op mijn gemak voel.
En ik dus daarheen wil maar niet durf..en erover twijfel en dat is een grote problematiek nu, want daardoor staat mijn leven dus stil...
Maar lichtpunten zijn er ook, ik wil als ik in nederland blijf op mezelf gaan alleen, een bad/douche en keuken delen lijkt mij zo verschrikkelijk..dat ik het niet doe. En gezien de persoonlijke situatie hebben wij het er al 2x over gehad met de psycholoog om anders evt. naar begeleid wonen te kijken waar ze mij helpen met basisvaardigheden voor het zelfstandig wonen en tegelijk een eigen appartementje heb, in een huis vol met andere studenten en jongeren waardoor ik minder alleen ben
Maar het is nog even afwachten...
En het grootste problemen is dingen tijdelijk los te laten, ik heb de neiging om alles te proberen te controleren omdat ik veel moeite heb met veranderingen
@cafpow Dat is een heel verhaal en ik kan het me goed voorstellen dat dat ook heel spannend is voor je. Wat is het verschil in het buitenland als ik vragen mag? Kan me dat namelijk wel indenken.
Je bent maar goed bezig dus! Dat is een hele stap en ook heel spannend natuurlijk. Wat ik wel herken in jouw verhaal is dat ik soms ook gewoon niet klik met de mensen om me heen, ze me verkeerd begrijpen. Terwijl ik dat zelf echt niet door heb, denk dat ik het goed doe/duidelijk ben. Dan zeggen ze: ik krijg geen hoogte van jou/je hebt twee gezichten. En dat vind ik echt zo rot :S
Dat van dat huis met andere studenten enzo klinkt goed! Ha ha ja die keuken delen en douche vond ik ook niks toen ik op kamers woonde. Ik had dan ook een kamergenote a la "Single white female"
Lijkt me inderdaad best pittig als je niet veel mensen hier nog hebt.
Ben ook bij mijn moeder opgegroeid, zij heeft een bipolaire stoornis dus daar ben ik zelf ook wel bang voor. Ben bij een psycholoog geweest die zij dat dat niet zo was maar depressief word ik wel en ik zie het meer als een "lachende depressie", dus verscholen achter een facade. Ik durf het niet te laten zien/denk dat het er niet mag zijn en dat is erg zwaar.
Tja, om het verhaal over het buitenland kort te houden wat zeer lastig is. Het is ten eerste een goepsleven, dus je leeft heel veel samen met familie enzo de hele dag. En ik mis vooral hoe ik me daar voel, druk, actief, en een mate van vrijheid die ik echt nooit heb meegemaakt, hoef nergens rekening mee te houden of met niemand. Maar het is niet te omschrijven voor mij.quote:
@vishnu Dat is heel positief om te horen, biedt perspectief! Ik dacht er vanmiddag nog over na wanneer ik ook weer voor het laatst me gelukkig voelde en vond een filmpje op de computer terug van vier jaar geleden. Zo lang ongeveer.. en besefte dat ik erg graag wil proberen om weer een beetje het meisje/de vrouw van toen te worden, of zoiets.
@cafpow Dat is een heel verhaal en ik kan het me goed voorstellen dat dat ook heel spannend is voor je. Wat is het verschil in het buitenland als ik vragen mag? Kan me dat namelijk wel indenken.
Je bent maar goed bezig dus! Dat is een hele stap en ook heel spannend natuurlijk. Wat ik wel herken in jouw verhaal is dat ik soms ook gewoon niet klik met de mensen om me heen, ze me verkeerd begrijpen. Terwijl ik dat zelf echt niet door heb, denk dat ik het goed doe/duidelijk ben. Dan zeggen ze: ik krijg geen hoogte van jou/je hebt twee gezichten. En dat vind ik echt zo rot :S
Dat van dat huis met andere studenten enzo klinkt goed! Ha ha ja die keuken delen en douche vond ik ook niks toen ik op kamers woonde. Ik had dan ook een kamergenote a la "Single white female"
Lijkt me inderdaad best pittig als je niet veel mensen hier nog hebt.
Ben ook bij mijn moeder opgegroeid, zij heeft een bipolaire stoornis dus daar ben ik zelf ook wel bang voor. Ben bij een psycholoog geweest die zij dat dat niet zo was maar depressief word ik wel en ik zie het meer als een "lachende depressie", dus verscholen achter een facade. Ik durf het niet te laten zien/denk dat het er niet mag zijn en dat is erg zwaar.
En hier heb ik het gevoel alsof ik mezelf telkens moet afremmen..en het tot 5/6 uur duren van de dag is een ramp voor mij, want daarna verveel ik me zo dood en dat zorgt voor somberheid. En ik ben te sociaal maar ik voel me heel moeilijk op mijn gemak..
Dat begeleid wonen lijkt me wel prettig, alleen hangt het er ook vanaf in welke mate de begeleiding is, want ik heb het pdd-nos maar kan mezelf prima redden en heb soms last van somberheid/depressie en stressmomente, maar eenmaal op mezelf valt de druk vanuit mijn ma weer weg.
Maar verder draait het momenteel om wel/niet vertrekken, en de beslissing wisselt per moment en dat zorgt voor veel onzekerheid waar ik dus niet goed tegenkan..
Ik heb zelf het vermoeden dat mijn ma, manisch depressief of bipolair ofzo is. En ik heb het idee dat mijn psycholoog zo'n vermoeden heeft.
En een groot probleem is dat ik mensen om me heen gelukkig zie, en met vrienden en met mensen op stap enz. En dan word ik behoorlijk jaloers en boos en heb de neiging om ze af te kraken.
Het begon allemaal 2 jaar geleden toen mijn moeder borst kanker kreeg.
Ik was er helemaal kapot van toen we het nieuws hoorden maar gelukkig was er een behandeling voor haar mogelijk . Hierna is ze door de hele molen gegaan en is ze er gelukkig kankervrij uitgekomen.
Helaas werd er bij mijn vader op 22 Januari dit jaar leverkanker geconstateerd . Deze was zo ver gevorderd dat hij hoogstens nog 6 maanden te leven had. Helaas was hij 2 weken na de diagnose al overleden. (8 Februari ).
Ik heb geen idee waarom ik het hier post bij "vreemden" maar ik wil het zo graag kwijt .
Iedereen zegt dat het wel goed komt maar ik begin steeds meer te twijfelen in mezelf zeker nu het ook nog eens een keer slecht gaat op school .
Mijn Probleem : Angst om nog plezier te hebben .
Gecondoleerd.quote:
Ik weet niet eens of dit het goede topic is maar toch wil ik het ergens neerzetten.
Het begon allemaal 2 jaar geleden toen mijn moeder borst kanker kreeg.
Ik was er helemaal kapot van toen we het nieuws hoorden maar gelukkig was er een behandeling voor haar mogelijk . Hierna is ze door de hele molen gegaan en is ze er gelukkig kankervrij uitgekomen.
Helaas werd er bij mijn vader op 22 Januari dit jaar leverkanker geconstateerd . Deze was zo ver gevorderd dat hij hoogstens nog 6 maanden te leven had. Helaas was hij 2 weken na de diagnose al overleden. (8 Februari ).
Ik heb geen idee waarom ik het hier post bij "vreemden" maar ik wil het zo graag kwijt .
Iedereen zegt dat het wel goed komt maar ik begin steeds meer te twijfelen in mezelf zeker nu het ook nog eens een keer slecht gaat op school .
Mijn Probleem : Angst om nog plezier te hebben .
Je zit middenin een rouwproces, dat kan bij de 1 stukken langer duren als bij de ander.
Dat wil nog niet zeggen dat er iets mis is, neem gewoon de tijd die jij ervoor nodig hebt.
Kan uit eigen ervaring zeggen dat er niks mis is met jezelf toe te staan je kut te voelen door het verlies van je vader, focus jezelf niet op dat je een probleem zou hebben of dat het weer goed moet komen, dat gebeurt toch vanzelf en je merkt het wel als het zover is.
Sterkte ermee
tja, dit komt vrij bekend voor. Je zit nu gewoon middenin het rouwproces, en bij de een duurt dit 1 week en bij ander meer dan 1 jaar.quote:
Ik weet niet eens of dit het goede topic is maar toch wil ik het ergens neerzetten.
Het begon allemaal 2 jaar geleden toen mijn moeder borst kanker kreeg.
Ik was er helemaal kapot van toen we het nieuws hoorden maar gelukkig was er een behandeling voor haar mogelijk . Hierna is ze door de hele molen gegaan en is ze er gelukkig kankervrij uitgekomen.
Helaas werd er bij mijn vader op 22 Januari dit jaar leverkanker geconstateerd . Deze was zo ver gevorderd dat hij hoogstens nog 6 maanden te leven had. Helaas was hij 2 weken na de diagnose al overleden. (8 Februari ).
Ik heb geen idee waarom ik het hier post bij "vreemden" maar ik wil het zo graag kwijt .
Iedereen zegt dat het wel goed komt maar ik begin steeds meer te twijfelen in mezelf zeker nu het ook nog eens een keer slecht gaat op school .
Mijn Probleem : Angst om nog plezier te hebben .
En het posten bij vreemden is vaak omdat je je dan minder kwetsbaar opstelt bij bekenden die zonder slechte bedoelingen je ermee kunnen kwetsen.
Heb je mensen waar je erover kan praten? Dat is heel belangerijk..ook al is het maar je huisdier
Ik heb zelf iets soortgelijks meegemaakt en ik was ook lang genoeg van slag, en uiteindelijk werd mijn manier van verwerken gedichtjes over die "persoon" te schrijven..tot ik niet meer wist wat te schrijven en ik er vanzelf over ophield.
En rouwen verloopt ook meestal in fases, met o.a. fases met woede, verdriet, machteloosheid, groot gemis, tot je je vanzelf erbij neerlegt
Maar heb je op school evt. nog mogelijkheid tot begeleiding van een decaan, mentor ofzo?
In ieder geval sterkte en gewoon doorzetten. Nu lijkt het wel of de wereld vergaat, maar dat gaat vanzelf minder worden, geloof me maar ik heb ooit een persoon verloren die als het ware een soort 2e moeder/oma was! En ik ben erbovenop gekomen.
Gun jezelf de tijd en ruimte om je emoties eruit te laten.
Wat betreft dat praten gaat het eigenlijk een stuk moeilijker . Mijn moeder en ik zijn altijd heel stil tegen elkaar , we hebben een goede band hoor daar niet van. Maar over moeilijke dingen praten we (nog) niet. Wat betreft die fases is heel herkenbaar af en toe kan ik de hele wereld aan en een andere moment heb ik nergens zin in.
Op school heb ik inderdaad een begeleider maar de school weet niet zo goed hoe ze het moeten aanpakken. Het is bij mij op de opleiding nog niet vaak voorgekomen dat iemand zijn ouder is overleden.
Het is wat je zegt : ik denk dat ik gewoon tijd nodig heb.
Het is maar een idee, om eventueel naar je huisarts te gaan, en die kan evt. voor rouwbegeleiding zorgen, dat kan je mischien helpen, ook om gewoon de draad op te pakkenquote:
Bedankt voor jullie berichtjes .
Wat betreft dat praten gaat het eigenlijk een stuk moeilijker . Mijn moeder en ik zijn altijd heel stil tegen elkaar , we hebben een goede band hoor daar niet van. Maar over moeilijke dingen praten we (nog) niet. Wat betreft die fases is heel herkenbaar af en toe kan ik de hele wereld aan en een andere moment heb ik nergens zin in.
Op school heb ik inderdaad een begeleider maar de school weet niet zo goed hoe ze het moeten aanpakken. Het is bij mij op de opleiding nog niet vaak voorgekomen dat iemand zijn ouder is overleden.
Het is wat je zegt : ik denk dat ik gewoon tijd nodig heb.
Ik heb zelf ooit rouwwbegeleiding gehad, gewoon ergens waar ik in het begin 2x per week erover ging praten over de persoon die stierf, wat ik voelde, wat is miste enz. en dat werd gewoon afgebouwd, tot ik het zelf helemaal kon afronden. En je moet nu niet gelijk aan een psycholoog ofzo denken want bij was het via een of andere instantie voor jongeren.
vanuit mijn kant gisteren een gesprek met de psycholoog gehad, en jeetje wat maken die 45 minuten veel los bij mij. Na het gesprek met de psycholoog ben ik echt emotioneel een wrak en kan ik niks meer aan.
En ik merk wel dat ik vorige keer bij de psycholoog stukken losser was, alleen ik wilde iets zeggen maar kreeg het er op dat moment gewoon niet uit. Waarschijnlijk was ik er niet klaar voor.
Dus dat komt nog wel, maar verder zit op dit moment heel erg in een 2 strijd, en zolang ik aan andere dingen denk gaat het wel ok. Maar ik kan bijna nergens aan denken, en moet nog minimaal 8 weken afwachten
tot ik een antwoord en diep van binnen hoop ik op een nee. Want dan houdt het op en hoef ik zelf niet te kiezen. Maar ik verwacht dat het een ja wordt, en daar heb ik geen zin in, want dat betekend dat ik hetgene waar ik al 2/3 en op mindere intense manier al meer dan 6 jaar mee worstel, dan binnen 1,5 maand moet afronden en een keuze maken, en alleen al van het idee dat dat zal moeten schiet in de stress en komen angstfactoren naar boven...en raak ik helemaal overstuur en word ik onrustig en ik ben al onrustig ga je gang, meng je ertussenquote:
bah, hier voel ik me momenteel zo slecht. Echt ongeloofelijk hoe contact met iemand die je gigantisch mist je zo slecht kan laten voelen..maar tegelijk zo goed..en dan krijg je het weer schommel ik weer de andere kant uit, van ik wil gaan..ik wil daar zijn. Wat eigenlijk is wat ik wil maar niet durf.
En hoe pak ik deze angst aan, want het is deels toch wel een realistische angst...maar ik kan me er niet overheen zetten. En aan de andere kant heb ik hier momenteel kansen, die ik niet wil verliezen...bleh...ik zit erdoorheen, moet maar gaan slapen denk ik
Heb jij over het algemeen verlatingsangst?quote:Op zondag 17 april 2011 00:45 schreef cafpow het volgende:
[..]
ga je gang, meng je ertussen
bah, hier voel ik me momenteel zo slecht. Echt ongeloofelijk hoe contact met iemand die je gigantisch mist je zo slecht kan laten voelen..maar tegelijk zo goed..en dan krijg je het weer schommel ik weer de andere kant uit, van ik wil gaan..ik wil daar zijn. Wat eigenlijk is wat ik wil maar niet durf.
En hoe pak ik deze angst aan, want het is deels toch wel een realistische angst...maar ik kan me er niet overheen zetten. En aan de andere kant heb ik hier momenteel kansen, die ik niet wil verliezen...bleh...ik zit erdoorheen, moet maar gaan slapen denk ik
nee, voor zover ik weet verlatingsangst niet. Maar een soort van, mede door de PDD-NOS weet ik vriendschappen en kennisen niet altijd even goed te behouden en verwaterd het vrij snel, omdat ik vaak zoiets heb van ik heb niks te zeggen of te bespreken met die persoon.quote:
[..]
Heb jij over het algemeen verlatingsangst?
En het enige wat ik eigenlijk heb is de familie, maar die heb ik wel en niet tegelijk, aangezien ze in het buitenland zitten, en ik ze toch heel erg mis, omdat ik met bepaalde een zeer hechte band heb en er nu vrijwel geen contact meer is...wat ik toch heel erg mis.
En verlatingsangst, tja, ik denk van niet..maar tegelijk een beetje...vrij vaag...ik zou het eerder een soort van "sociaal patroon angst" noemen ofzo
Mehh, noem me een sentimentele ouwe sok, maar door je manier van schrijven icm je avatar krijg ik de neiging om je een dikke knuffel te gevenquote:
[..]
ga je gang, meng je ertussen
bah, hier voel ik me momenteel zo slecht. Echt ongeloofelijk hoe contact met iemand die je gigantisch mist je zo slecht kan laten voelen..maar tegelijk zo goed..en dan krijg je het weer schommel ik weer de andere kant uit, van ik wil gaan..ik wil daar zijn. Wat eigenlijk is wat ik wil maar niet durf.
En hoe pak ik deze angst aan, want het is deels toch wel een realistische angst...maar ik kan me er niet overheen zetten. En aan de andere kant heb ik hier momenteel kansen, die ik niet wil verliezen...bleh...ik zit erdoorheen, moet maar gaan slapen denk ik
Je zult er wel niks aan hebben, en heb momenteel zelf niet echt de puf om inhoudelijk op dingen in te gaan maargoed....
ohh en misschien is het wel vreselijk ongepast dat ik dit zeg, vergeef me dan maar ben zelf ook niet helemaal lekker in mijn vel vandaag.
[ Bericht 4% gewijzigd door DeZoektocht op 18-04-2011 07:17:00 (verstand) ]
Lijkt me welquote:
ik zit in een depressie, ben ik hier dan in het juiste topic?
En ja je voelt je waardeloos en lelijk, lijkt me niet echt realistisch, maar daar koop je op dit moment geen brood voor want het voelt zo, vertel mij wat
Enige wat ik kan zeggen is gooi het eruit en praat erover, zoek hulp.
En besef dat hoe kut je je ook voelt, het is altijd DIT moment. en dat gaat weer over.
Zoals een groot Gronings Volkszanger ooit zei:
"het is nog nooit, nog nooit, zo donker west. of het wordt altied wel weer licht'
mag ik vragen wat in mijn manier van schrijven en avatar je precies de neiging doet hebben om een knuffel te geven?quote:
[..]
Mehh, noem me een sentimentele ouwe sok, maar door je manier van schrijven icm je avatar krijg ik de neiging om je een dikke knuffel te geven
Je zult er wel niks aan hebben, en heb momenteel zelf niet echt de puf om inhoudelijk op dingen in te gaan maargoed....
ohh en misschien is het wel vreselijk ongepast dat ik dit zeg, vergeef me dan maar ben zelf ook niet helemaal lekker in mijn vel vandaag.
Want dat snap ik dus niet.
Toch kan ik maar niet de moed opbrengen om gewoon naar de dokter te stappen. Straks heb ik examens waar ik me overigens niet zo'n zorgen om maak, maar heb totaal geen zin om daarna ook nog eens vier jaar te gaan studeren. Ik denk dan ook van waar doe ik het eigenlijk nog voor? Het liefst ga ik na school gewoon even een jaartje niks doen en proberen mijn leven op de rails te zetten. Ik weet namelijk niet of ik het nog wel aankan om te gaan studeren...
Iemand tips? ;/
Als je de kans om na de examens een "sabatical" te nemen, zou ik het doen, en tussendoor leer je jezelf veel beter kennen. Dat was zo bij mij iig.quote:
Ik ben ook al een geruime tijd depressief. Ik heb totaal geen motivatie meer voor wat dan ook en ik zie de toekomst zwart in. Alles kost teveel moeite lijkt het en ik kom amper het huis uit. Hierdoor verveel ik me constant. Hobbies en interesses heb ik niet en ik slaap veel overdag. Buiten school ga ik weinig met vrienden om omdat ik er de energie niet voor heb. Mijn gezondheid gaat hard achteruit en ik houd er allerlei rare lichamelijke klachten aan over. (concentratieverlies, de hele dag moe en energieloos zijn, slechte ogen, duizeligheid, flauwvallen etc..)
Toch kan ik maar niet de moed opbrengen om gewoon naar de dokter te stappen. Straks heb ik examens waar ik me overigens niet zo'n zorgen om maak, maar heb totaal geen zin om daarna ook nog eens vier jaar te gaan studeren. Ik denk dan ook van waar doe ik het eigenlijk nog voor? Het liefst ga ik na school gewoon even een jaartje niks doen en proberen mijn leven op de rails te zetten. Ik weet namelijk niet of ik het nog wel aankan om te gaan studeren...
Iemand tips? ;/
En als je echt heel erge last hebt van de depressie dan zou je toch echt bij de HA moeten aankloppen.
Maar probeer gewoon een routine te krijgen en te bewegen/sporten, ik zie het momenteel allemaal ook niet echt zitten, maar de fysieke activiteit helpt om een normaal dag/nachritme te behouden en om de dingen even van me af te zetten.
Want slapen is eigenlijk gewoon vluchten en dat helpt niet..
Herken mezelf in je stijl van schrijven, het altijd goed willen doen, knetterhard je best doen zeg maar.quote:
[..]
mag ik vragen wat in mijn manier van schrijven en avatar je precies de neiging doet hebben om een knuffel te geven?
Want dat snap ik dus niet.
Met daarbij een beetje het radeloze van als je het af en toe ook niet meer weet, voelde gewoon de aandrang om even te zeggen 't komt wel goed'
en dat hoop ik oprecht voor je Verder is mijn reactie maybe wel misplaatst maargoed, gedane zaken nemen geen keer, negeer me dan maar gewoon verder.
een beetje wat cafpow zei: als je iets om handen hebt dan hebben je gedachten ook minder de ruimte om hun slag te slaan. Dat merk ik bij mezelf tenminste... En zo'n studie zou misschien wel helpen, denk ik. Weet niet hoe dat voor jou is uiteraard. Ik spreek alleen voor mezelf. (ik baal er gewoon van dat ik nu een week vrij benquote:
Ik ben ook al een geruime tijd depressief. Ik heb totaal geen motivatie meer voor wat dan ook en ik zie de toekomst zwart in. Alles kost teveel moeite lijkt het en ik kom amper het huis uit. Hierdoor verveel ik me constant. Hobbies en interesses heb ik niet en ik slaap veel overdag. Buiten school ga ik weinig met vrienden om omdat ik er de energie niet voor heb. Mijn gezondheid gaat hard achteruit en ik houd er allerlei rare lichamelijke klachten aan over. (concentratieverlies, de hele dag moe en energieloos zijn, slechte ogen, duizeligheid, flauwvallen etc..)
Toch kan ik maar niet de moed opbrengen om gewoon naar de dokter te stappen. Straks heb ik examens waar ik me overigens niet zo'n zorgen om maak, maar heb totaal geen zin om daarna ook nog eens vier jaar te gaan studeren. Ik denk dan ook van waar doe ik het eigenlijk nog voor? Het liefst ga ik na school gewoon even een jaartje niks doen en proberen mijn leven op de rails te zetten. Ik weet namelijk niet of ik het nog wel aankan om te gaan studeren...
Iemand tips? ;/
) En weet dat als je de hele dag thuis zit - dat dat niet helpt. Been there.Dit is ff my point of view.
Ach, het is helemaal niet erg hoor. Vond het alleen apart...daarom ook mijn vraagquote:
[..]
Herken mezelf in je stijl van schrijven, het altijd goed willen doen, knetterhard je best doen zeg maar.
Met daarbij een beetje het radeloze van als je het af en toe ook niet meer weet, voelde gewoon de aandrang om even te zeggen 't komt wel goed'
Verder is mijn reactie maybe wel misplaatst maargoed, gedane zaken nemen geen keer, negeer me dan maar gewoon verder.
Inderdaad als je iets te doen hebt, dan krijgen je gedachten minder de ruimte of hebben ze minder impact...zo is het ook bij mij.quote:
[..]
een beetje wat cafpow zei: als je iets om handen hebt dan hebben je gedachten ook minder de ruimte om hun slag te slaan. Dat merk ik bij mezelf tenminste... En zo'n studie zou misschien wel helpen, denk ik. Weet niet hoe dat voor jou is uiteraard. Ik spreek alleen voor mezelf. (ik baal er gewoon van dat ik nu een week vrij ben
Dit is ff my point of view.
En het is lastig om iets te doen te vinden als je last van depressie hebt. Maar gewoon kleine dingetjes iedere dag
Dat hele echt ziek zijn, alleen maar vechten tegen je depressie. Niks anders meer.
Medicijnen regelmatig slikken schiet er momenteel ook even bij in heb ik het idee.
quote:
Ik ben ook al een geruime tijd depressief. Ik heb totaal geen motivatie meer voor wat dan ook en ik zie de toekomst zwart in. Alles kost teveel moeite lijkt het en ik kom amper het huis uit. Hierdoor verveel ik me constant. Hobbies en interesses heb ik niet en ik slaap veel overdag. Buiten school ga ik weinig met vrienden om omdat ik er de energie niet voor heb. Mijn gezondheid gaat hard achteruit en ik houd er allerlei rare lichamelijke klachten aan over. (concentratieverlies, de hele dag moe en energieloos zijn, slechte ogen, duizeligheid, flauwvallen etc..)
Toch kan ik maar niet de moed opbrengen om gewoon naar de dokter te stappen. Straks heb ik examens waar ik me overigens niet zo'n zorgen om maak, maar heb totaal geen zin om daarna ook nog eens vier jaar te gaan studeren. Ik denk dan ook van waar doe ik het eigenlijk nog voor? Het liefst ga ik na school gewoon even een jaartje niks doen en proberen mijn leven op de rails te zetten. Ik weet namelijk niet of ik het nog wel aankan om te gaan studeren...
Iemand tips? ;/
Want boy, wat is dat het waard
De dingen die je leert in het overwinnen van een depressie zijn kostbare schatten, het zijn lessen en levensvisies waar je je hele leven nog aan zult denken.Bij mij waren ze:
- Eerst kom jijzelf, daarna pas anderen. Eerst zorgen dat je zelf happy bent. Durf egoïstisch te zijn.
- Contradictie op de vorige: leer wat het is om te geven en geef veel. Ik heb mijn eigenwaarde uit goede daden o.a. Gehaald. Ook uit mijn studie haalde ik steeds meer zelfwaarde.
- Race niet door maar gun jezelf die pauze om deze keer echt aan de slag te gaan met de aspecten van jezelf en je omgeving die er voor zorgen dat je in de depressie terecht bent gekomen.
Enz. Enz. Geniet van elk stapje van je toekomstbeeld wat je na je inzinking hebt behaald. Wees trots op wie je bent en op de wijsheden, hulp enzo wat jij deze wereld meegeeft.
Succes met beter worden!
Die dingen die jij noemt zijn inderdaad belangerijk. Ik ben zelf al die dingen ook aan het leren...quote:
Ik hoop trouwens dat iedereen in dit topic de kracht vind om de strijd aan te gaan met zijn depressie, met zichzelf en zijn omgeving.
Want boy, wat is dat het waard
Bij mij waren ze:
- Eerst kom jijzelf, daarna pas anderen. Eerst zorgen dat je zelf happy bent. Durf egoïstisch te zijn.
- Contradictie op de vorige: leer wat het is om te geven en geef veel. Ik heb mijn eigenwaarde uit goede daden o.a. Gehaald. Ook uit mijn studie haalde ik steeds meer zelfwaarde.
- Race niet door maar gun jezelf die pauze om deze keer echt aan de slag te gaan met de aspecten van jezelf en je omgeving die er voor zorgen dat je in de depressie terecht bent gekomen.
Enz. Enz. Geniet van elk stapje van je toekomstbeeld wat je na je inzinking hebt behaald. Wees trots op wie je bent en op de wijsheden, hulp enzo wat jij deze wereld meegeeft.
Succes met beter worden!
En verder tja, is het belangerijk om de oorzaak van jou depressie/angst of problemen te weten, want dan kan je gericht eraan werken..en dan kan je bij wijze van bij de roots van alles beginnen..want als je de roots niet aanpakt schiet je nog niks op
Hier kan ik mij eigenlijk wel enigzins in terugvinden, ik weet dat er een hoop mis is, maar het lukt niet om het precies te defineren.. Vraag me mede daarom ook af of daar uberhaupt hulp voor is, dat maakt voor mij de stap naar bijv de ha een stuk moeilijker, welk hulp heb ik nodig en waar kan ik die verwachten..quote:Op vrijdag 15 april 2011 15:52 schreef eefje801 het volgende:
Als jullie het goed vinden wil ik me ook aansluiten hier/meelezen. Ik weet eigenlijk nog niet precies wat er mis is, maar dat het mis is is wel duidelijk voor me. Ik kamp nu een paar jaar met depressies/terugvallen/zelfdestructief gedrag in combinatie met ook praktische zorgen (financieel) en stress en ondanks dat ik nu dus wel praktische hulp heb en daar een oplossing voor komt lukt het me niet mezelf op de rit te krijgen. Ik spiegel het allemaal veel te rationeel voor bij maatschappelijk werk/psycholoog en dan ben ik bij wijze van in drie sessies weer de deur uit. En dat wil ik helemaal niet, want het gaat gewoon helemaal niet goed met mij. Ik slaap bijna niet, stel vrienden teleur, mezelf, rook veel te veel, heb mijn baan erdoor verkloot (voor mijn gevoel) en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb volgende week donderdag een afspraak bij de huisarts. Het stomme is ook nog dat ik door de financiële problemen bijna niks vergoed krijg. Eigen schuld maar ook toen had ik al geen overzicht, chaos in mijn hoofd. Ik had veel problemen met mijn gebit en kreeg niet alles vergoed en nam toen een lening en die kon ik niet meer afbetalen toen mijn inkomen omlaag ging. Ik was vroeger heel zelfstandig, nooit te laat met betalen, at veel gezonder, ik snap mezelf soms echt niet meer. Het is net of ik niks meer voel, ook niet voor mezelf.
Sorry dat ik gelijk met zo'n zeurpost aankom trouwens
om even te reageren op deze "vragen". Hulp is er voor iedereen, alleen bij de een heeft de hulp meer effect dan de anderen.Er zij zoveel specialisaties binnen de "hulp" dat er voor iedereen wel wat tussen zit.quote:
[..]
Hier kan ik mij eigenlijk wel enigzins in terugvinden, ik weet dat er een hoop mis is, maar het lukt niet om het precies te defineren.. Vraag me mede daarom ook af of daar uberhaupt hulp voor is, dat maakt voor mij de stap naar bijv de ha een stuk moeilijker, welk hulp heb ik nodig en waar kan ik die verwachten..
Bij mij toen ik pas het traject kwa hulp begon, ik wist dat er iets niet klopte, ik zag het aan me en voelde het. Ik kon bijna niks doen zonder in de stress te schieten en paniekerig te worden. Maar als je mij vraagt wat er aan de hand was, zou ik zeggen geen idee.
En de hulpverlening is er om, te kijken naar hoe ik mij gedraag, wat invloed heeft op wat en hoe het zit. En zij kijken dan wat volgens hun de oorzaak is en hoe ermee aan de slag te gaan, samen.
En daarom krijg je ook eerst een intake overal waarin je zoals ik het noem een "bombardement" van vragen op je af krijgt..en geen tijd krijgt om erover na te denken, aan de lopende band, en aan de hand van je houding, je antwoorden, response tijd enz..kunnen zij in ieder geval een ischatting maken van wat er aan de hand is...en aan de had daarvan gaan ze verder kijken met jou..en komen ze erachter hé we zitten verkeerd, dan nemen ze een andere weg met jou...
Het is allemaal pas en meetwerk, en niet zoals bij een dokter van hier en hier doet het pijn, en dan zegt de dokter dit is er en deze pillen helpen je ervaf.
Dat werkt niet kwa gevoel het is giswerk en proberen en proberen en proberen..
tot je merkt dat je op de juiste weg zit Ja , gewoon naar de ha aangeven dat hey niet lekker loopt, vertellen hoe je je voelt en hoe dat jou dagelijks beinvloed en vragen om een erwijzing naar psycholoog ofzo.quote:Op woensdag 20 april 2011 14:19 schreef Life2.0 het volgende:
Maar hoe zet ik de eerste stap die richting in? "Hoi meneer de ha er is iets mis.. "?
ach, gewoon die afspraak maken en desnoods kijken of je het niet telefonisch kan doenquote:Op woensdag 20 april 2011 18:10 schreef Life2.0 het volgende:
Prima, doe ik dat! Nouja, dan wil ik dat doen, het feitelijk ook echt doen is weer anders verhaal
Heb zelf ook nog niet die stap kunnen zetten maar ik raad je aan om het gewoon te doen. Hoe eerder hoe beter, dat is een ding dat zeker is.quote:Prima, doe ik dat! Nouja, dan wil ik dat doen, het feitelijk ook echt doen is weer anders verhaal
precies, en mischien is het handig dingen voor jezelf op te schrijven en evt. naar de huisarts te gaan met de dingen op papier dat je desnoods gewoon het kan afgeven aan de huisartsquote:
[..]
Heb zelf ook nog niet die stap kunnen zetten maar ik raad je aan om het gewoon te doen. Hoe eerder hoe beter, dat is een ding dat zeker is.
ik hoop dat het helpt, zowiezo helpt het van je afschrijven meestal wel.quote:Op woensdag 20 april 2011 20:29 schreef Life2.0 het volgende:
Dat is misschien wel een aardig idee, ook om het voor mijzelf een rijtje te krijgen
Hier zit ik weer te piekeren over dingen waar ik niet over zou hoeven/moeten piekeren.
ik heb vandaag namelijk een sollicitatie gehad en vrijdag laten ze weten of ze mischien bij een opdrachtgever iets hebben voor mij, en ze houden rekening met een maximale reistijd van 1,5 uur incl. files(ik heb geen auto dus zal wel meevallen), maar ik ga 2x per maand naar de psycholoog en heb het nodig.
En mijn piekerdillema is nu, als ze iets zouden kunnen regelen voor mij, hoe moet ik het dan aanpakken want als de baan in mijn woonplaats is, no problem, vraag ik een uurtje of 2 vrij die ik dan later inhaal..maar wat als ik in een andere stad terechtkom dan zal ik toch een middag vrij moeten nemen..en wat als het bedrijf dat niet prettig vind.
Want om nou nu gelijk uit te leggen dat ik naar een psycholoog ga, lijkt me niet zo fijn, want vaak heb je toch vooroordelen..en dan moet ik het uitleggen...waarom..en dat lijkt me wat minder
wat zouden jullie in zo'n situatie doen, het vantevoren aangeven of pas achteraf ?
Niemand verplicht je om de precieze reden te vertellen maar ik zou wel laten doorschemeren dat het vereist/serieus is.. (als je het ruim houdt kan het van alles zijn, afhalen neefjes creche, mantelzorg, schuldsanering)
Wel succes
Zoiets is vooral bedoelt om je onbewuste negatieve gedachtenstroom (ervan uitgaand dat je negatief over jezelf denkt, gezien je deze opdracht krijgt) even te onderbrekenquote:
Vinden jullie ook niet dat je bij een psycholoog te vaak hele vreemde opdrachten mee krijgt? ik moest elke dag in de spiegel zeggen dat ik wel leuk was, alsof dat helpt :S
En elke dag wat positieve aandacht aan jezelf besteden is natuurlijk ook nooit verkeerd Hoe vond je het om te doen? (als ik vragen mag) Ik vond het erg wennen, nog steeds wel eigenlijkquote:
Ja ik snap de gedachte erachter ook wel, alleen vond de uitvoering ervan erg vreemd
wil ff mijn verhaal kwijt. Ik loop nu sinds kort bij de psycholoog. Was door de huisarts doorverwezen vanwege vermoeidheid en angstklachten.
Gisteren mijn eerste sessie gehad (al was het meer een tweede intake omdat mijn pysg toen verlaat was) en ze maakte een opmerking die net opeens heel losmaakte.
Is dat normaal? Ik hoop echt dat ik uit deze dip kom, want alles leid eronder...
wat bedoel je met heel losmaakte?quote:
Hoi allemaal,
wil ff mijn verhaal kwijt. Ik loop nu sinds kort bij de psycholoog. Was door de huisarts doorverwezen vanwege vermoeidheid en angstklachten.
Gisteren mijn eerste sessie gehad (al was het meer een tweede intake omdat mijn pysg toen verlaat was) en ze maakte een opmerking die net opeens heel losmaakte.
Is dat normaal? Ik hoop echt dat ik uit deze dip kom, want alles leid eronder...
Ik ga al meer dan 1 jaar naar de psycholoog, en geloof me iedere keer als ik daar ben geweest ben ik ik daarna uit mijn doen en vrij emotioneel,en dat komt dan weer doordat er een gevoelige snaar geraakt word. En dat is klote op het moment maar wel beter, want dat betekend dat je dingen verwerkt en of proceseert..
Het kan betekenen dat je iets aan het verwerken bent maar het kan evengoed betekenen dat iets naars wordt opgehaald wat juist nog verder wordt versterkt. Voorbeeldje: mensen die een trauma hebben meegemaakt kunnen een debriefing krijgen waarin ze vlak erna met een psycholoog erover kunnen praten. Gevolg: grotere kans op posttraumatische stresstoornis. Vermijding kan functioneel zijn voor een bepaalde periode. En als je dus later bij een psycholoog loopt en die doet het niet goed krijg je toch net zoiets. Bijvoorbeeld met EMDR moet je juist die herinneringen zo levendig mogelijk ophalen. Als je alleen maar herinneringen ophaalt versterk je die herinnering. Het wordt pas wat als de herinnering minder sterk beladen wordt met nare emoties door een goede EMDR, herinterpretatie of iets dergelijks.quote:
[..]
wat bedoel je met heel losmaakte?
Ik ga al meer dan 1 jaar naar de psycholoog, en geloof me iedere keer als ik daar ben geweest ben ik ik daarna uit mijn doen en vrij emotioneel,en dat komt dan weer doordat er een gevoelige snaar geraakt word. En dat is klote op het moment maar wel beter, want dat betekend dat je dingen verwerkt en of proceseert..
Hoe dan ook, het kan dus 2 kanten opwerken en je kan bij jezelf denk ik wel voelen of het goed is of niet. Als je het gevoel hebt dat je vooruitgang boekt, dingen anders gaat bekijken of gaat ervaren, of de therapie je oplossingen aanreikt dan lijkt het me goed, maar alleen dan.
Mocht iemand trouwens ervaring hebben met een herstellingsoord voor primair angstklachten (bv de gelderse roos) dan hoor ik het graag want ik zit behoorlijk in de shit en zit daar over te denken. De instelling waar ik de afgelopen keer was wees me weer af. (welke niet?) Ze weten gewoon nooit wat ze met me aanmoeten omdat ik niet in een te diagnosticeren hokje pas en ondanks dat ik onderhand echt psychisch ver in de problemen zit een mondige patient ben die niet alles maar voor zoete koek slikt. Althans dat is mijn indruk.
Ernaar luisteren kan nooit kwaad. Kost u maar een uurtje. Dus doe er uw voordeel mee.
De pyscholoog vroeg me of ik mijn emoties en gedachten bij iemand kwijt kon en nee dat kon ik niet.
Ik heb maar amper vrienden en al helemaal geen meiden met wie ik echt iets kan delen.
De opmerking kwam naar boven toen ik onrustig en geirriteerd in de trein zat na een gezellig etentje van mijn werk, besefte ineens dat ik het niet echt kon delen met iemand. Toen snapte ik ook waarom ik zo boos was ineens.
Ik krijg trouwens vanaf volgende week ook emdr behandelingen, vooral vanwege mijn ziekenhuis verleden. Ik heb dat altijd weggestopt en nooit echt verwerkt.
Het is maar een eigen interpretatie, maar het lijkt mij dat je last kan krijgen van woede omdat je het wel met iemand zou willen delenquote:
dank capfow en diginoob2, ik bedoelde veel ipv heel.
De pyscholoog vroeg me of ik mijn emoties en gedachten bij iemand kwijt kon en nee dat kon ik niet.
Ik heb maar amper vrienden en al helemaal geen meiden met wie ik echt iets kan delen.
De opmerking kwam naar boven toen ik onrustig en geirriteerd in de trein zat na een gezellig etentje van mijn werk, besefte ineens dat ik het niet echt kon delen met iemand. Toen snapte ik ook waarom ik zo boos was ineens.
Ik krijg trouwens vanaf volgende week ook emdr behandelingen, vooral vanwege mijn ziekenhuis verleden. Ik heb dat altijd weggestopt en nooit echt verwerkt.
Ik ben nu een soort van lijstje aan het maken met dingen die ik wil vertellen aan de psycholoog, want ik wil teveel vertellen maar eenmaal daar vertel ik alles behalve datgene wat ik wilde vertellen
Het ging de afgelopen jaren prima, buiten de echt heftige situaties die ik expres niet opzocht. Daardoor toch stiekem een aantal dingen gemist die ik ook o zo graag zou willen doen o.a. pretpark/kermis/vliegtuig. Niet bepaald dingen waar je dagelijks tegenaan loopt.
Aan de ene kant had ik telkens de gedachte: wat maakt het uit dat ik zonder die dingen het leven door moet? Aan de andere kant wil ik het zo graag kunnen! Dat heeft mijn huisarts en mij doen besluiten om mij alsnog aan te melden bij een angstkliniek, zodat we ook deze problemen aan kunnen pakken. Daarnaast hoop ik dat, als ik dan een keer een paniekaanval heb (heel heel soms op het moment, gaat echt goed! Wijt het wel aan het gebruik van AD), deze beter onder controle kan houden zonder gelijk op de pammetjes over te gaan.
Welnu, de afspraak bij een psychotherapeut staat geplanned voor 6 mei a.s. Ik ben benieuwd. Laat het gewoon op me af komen en heb nu de gedachte 'baat het niet dan schaadt het niet'.
Ik heb er een beetje een dubbel gevoel over en weet niet of dat de juiste insteek is om weer in therapie te gaan. Ik wuif mijn problemen een beetje weg met de gedachte 'ach zo erg is het niet als ik zonder die dingen het leven door moet'. Maar aan de andere kant baal ik er godsgruwelijk van als ik mijn vrienden weer in de achtbaan zie stappen en ik een beetje hulpeloos aan de zijlijn sta omdat ik gewoon niet durf.
Verder gaat het echt prima aan deze kant! Nauwelijks klachten, niet constant dat nerveuze gedoe. Ja het gaat echt lekker. Maar ik blijf wel in de comfort zone, zoek de dingen waarvan ik in de stress schiet niet bewust op. Lekker veilig dus .. We zullen zien.
Ik ben via mijn werk bezig met persoonlijke effectiviteit. Zoals ook eerder beschreven ben ik slachtoffer van zeer geweldadige ouders, die mij in mijn jeugd zowel fysiek als geestelijk mishandeld hebben.
Ik dacht altijd dat ik daar overheen was, dacht dat ik mezelf niet klein liet krijgen door al wat gebeurd was. Dacht dat ik het verwerkt had ...
Nou ja, de fysieke pijn, daar ben ik wel overheen.
Maar door de jaren heen ben ik gedrag gaan ontwikkelen waarbij ik andere mensen wil pleasen. Ik zal er alles aan doen om anderen te pleasen, omdat ik dan het gevoel heb dat mensen mij dan pas aardig vinden. Ik wil aardig gevonden worden door mensen. En ik sloeg daar behoorlijk in door zonder dat ik het zelf in de gaten had.
Totdat mijn huidige werkgever waar ik sinds november voor werk dat in de gaten kreeg. En mij met 1 opmerking liet beseffen waar ik eigenlijk mee bezig was. Dat was een heel gevoelige snaar maar hij sloeg de spijker wel op zijn kop. Ik liep de laatste jaren rond met het idee dat niemand mij begreep, en ik voelde van binnen frustratie.
Door die ene opmerking wist ik gewoon dat hij mijn gedrag precies in de gaten had. Maar ik was mijzelf totaal niet bewust van dat gedrag.
Via gesprekken en rake opmerkingen van zijn kant ben ik nu aan het veranderen in de persoon die ik werkelijk wil zijn. In twee maanden tijd heb ik hierin al zoveel vooruitgang geboekt voor mezelf, het heeft me al zoveel winst opgeleverd.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is: Vanbinnen zat er blijkbaar nog zoveel leed en woede, maar ik kon het niet plaatsen voor mezelf. Door gesprekken aan te gaan met een buitenstaander, lukt het mij nu om die woede voor mezelf te relativeren. Ik heb nu pas het idee dat ik al dat geestelijk leed aan het verwerken ben. Ondanks dat ik altijd het gevoel had dat dat allemaal al verwerkt was.
Je moet met de billen bloot en uiteindelijk word je er alleen maar sterker van. Het is heel confronterend, maar uiteindelijk werkt het wel heel bevrijdend voor jezelf en komt de persoon naar buiten die je werkelijk bent en die je werkelijk wilt zijn. Je hoeft je niet langer meer te verstoppen en je hoeft niet langer de schijn naar de buitenwereld op te houden dat het allemaal wel goed gaat.
Die persoon die mij daarin coacht kwam op een dag gewoon mijn leven in stappen, ik was er niet actief naar op zoek. En belangrijker nog, bij hem durf ik mijzelf bloot te geven, ik heb vertrouwen in hem.
Ik hoop dat jij zo'n persoon ook tegen komt binnenkort.
Ik heb een paar jaar geleden bji een psycholoog rond gelopen, maar de klik was er totaal niet. Ik zat daar iedere week voor mijn gevoel mijn tijd te verdoen. Heb dat ook heel snel afgekapt. Je moet je wel veilig voelen om al je gevoelens op tafel te durven leggen, anders komt het er nog niet uit.
ach, het is in ieder geval een goede eerste stap, zo leer je je problemen kennen en kan je kijken wat er aan te doen en of je er hulp bij nodig hebt.quote:
@cafpow; jup, dat besefte ik me toen ook ineens in die trein. Nu alleen de oplossing nog.
@ twinkle, heb net beide posts gelezen heb nu alleen even geen tijd om er goed op in te gaan
dus dat komt later ... Het is me uiteindelijk nog niet gelukt na zo'n lap tekst om in 1 zin samen te vatten wat ik nu eigenlijk bedoel ach, de dingen zijn ook nog wazig voor jou. En een heel verhaal over een depressie is lastig samen te vatten in 1 zin.quote:
Ik vind het ook vrij wazige posts van mezelf
Het kost mij ook zeer veel moeite om geen "testament" vol te schrijven Ik denk dat dat wegwuiven van je problemen een vluchtmethode is, een manier om het voor jezelf goed te praten terwijl je weet dat de situatie niet goed is.quote:Ik heb er een beetje een dubbel gevoel over en weet niet of dat de juiste insteek is om weer in therapie te gaan. Ik wuif mijn problemen een beetje weg met de gedachte 'ach zo erg is het niet als ik zonder die dingen het leven door moet'. Maar aan de andere kant baal ik er godsgruwelijk van als ik mijn vrienden weer in de achtbaan zie stappen en ik een beetje hulpeloos aan de zijlijn sta omdat ik gewoon niet durf.
En dat je bereid bent naar een psycholoog te gaan is al wat, de juiste insteek heb je als jij bereid bent eraan te werken, en dat staat los van het goedpraten ervan.
Dus de vraag is eigenlijk ben je bereid aan je probleem te werken en wil je eraan werken? Want als beide antwoorden nee zijn, heb je er niks aan, en als 1 van de 2 een ja is dan is het het proberen waard. Als het niks is kan je altijd nog stoppen.
het is mooi en fijn dat je een begripvolle baas hebt, die erbij wilt helpen, en ik zou zeggen ga er vooral mee door.quote:Maar door de jaren heen ben ik gedrag gaan ontwikkelen waarbij ik andere mensen wil pleasen. Ik zal er alles aan doen om anderen te pleasen, omdat ik dan het gevoel heb dat mensen mij dan pas aardig vinden. Ik wil aardig gevonden worden door mensen. En ik sloeg daar behoorlijk in door zonder dat ik het zelf in de gaten had.
Totdat mijn huidige werkgever waar ik sinds november voor werk dat in de gaten kreeg. En mij met 1 opmerking liet beseffen waar ik eigenlijk mee bezig was. Dat was een heel gevoelige snaar maar hij sloeg de spijker wel op zijn kop. Ik liep de laatste jaren rond met het idee dat niemand mij begreep, en ik voelde van binnen frustratie.
Door die ene opmerking wist ik gewoon dat hij mijn gedrag precies in de gaten had. Maar ik was mijzelf totaal niet bewust van dat gedrag.
Via gesprekken en rake opmerkingen van zijn kant ben ik nu aan het veranderen in de persoon die ik werkelijk wil zijn. In twee maanden tijd heb ik hierin al zoveel vooruitgang geboekt voor mezelf, het heeft me al zoveel winst opgeleverd.
En ook dit is weer iets wat je bijvoorbeeld met je psycholoog kan "bewerken", ze zijn getraind in het begeleiden van mensen.
En nu ik jou post las, besefde ik eigenlijk pas, dat dit bij mij ook het geval is. Bij het maken van de loodzware keuze waar ik mee zit, kan ze me niet helpen. Ze kan het alleen met mij bespreken.
Maar zij is mij aan het helpen om mijzelf te vormen en te herontdekken. Net als een zwakke muur die extra verstevigd moet worden.
De mens heeft vaak de neiging nare dingen uit het verleden te rationaliseren om ze op die manier onder controle te krijgen. Alleen werkt dit meestal maar tijdelijk. Want door het rationaliseren zie je alleen 1 kant van de gebeurtenis, namelijk het feit. Je haalt als het ware de emoties er los van.quote:
Wat ik eigenlijk wil zeggen is: Vanbinnen zat er blijkbaar nog zoveel leed en woede, maar ik kon het niet plaatsen voor mezelf. Door gesprekken aan te gaan met een buitenstaander, lukt het mij nu om die woede voor mezelf te relativeren. Ik heb nu pas het idee dat ik al dat geestelijk leed aan het verwerken ben. Ondanks dat ik altijd het gevoel had dat dat allemaal al verwerkt was.
Een herinnering is meestal een gevoel met een feit. En als je die 2 loskoppelt heeft de mens de neiging naar de feiten te kijken en een feit is als het ware van buiten naar de gebeuretenis kijken.
maar de emoties die erbij horen worden alleen weggestopt...maar die halen je ooit wel in.En verwerken is aan de slag met de emoties en het feit. Het is het durven voelen van wat je toen voelde. Om het uiteindelijk een plek te kunnen geven.
Kijk dit is vaak zo des te harder je iets zoekt, des te minder je het vind.quote:Die persoon die mij daarin coacht kwam op een dag gewoon mijn leven in stappen, ik was er niet actief naar op zoek. En belangrijker nog, bij hem durf ik mijzelf bloot te geven, ik heb vertrouwen in hem.
Ik hoop dat jij zo'n persoon ook tegen komt binnenkort.
Ik heb een paar jaar geleden bji een psycholoog rond gelopen, maar de klik was er totaal niet. Ik zat daar iedere week voor mijn gevoel mijn tijd te verdoen. Heb dat ook heel snel afgekapt. Je moet je wel veilig voelen om al je gevoelens op tafel te durven leggen, anders komt het er nog niet uit.
En het belangerijkste binnen de hulpverlening is dat je je op je gemak voelt, dat je durft jezelf te zijn.
En als je jezelf niet bent, doordat je zoals bijvoorbeeld bij mij jezelf kwijt bent dan kan een psycholoog je goed helpen jezelf te vinden. Ook anderen niet-proffesionals kunnen helpen, maar het is lastiger doordat je dan met emoties van 2 kanten werkt, en een psycholoog heeft minder emoties tov. jou persoon. En kan jou dus minder vormen naar eigen wens, en laat meer jou jezelf vormen met wat begeleiding en hulp erbij.
Zo een hele lap tekst maar voor mij is het bijna bedtijd. De afgelopen dagen waren eigenlijk best redelijke dagen, op het feit na dat mijn gedachten stroom niet stopt.
Ik zit constant met als ik dit doe dan ..... en anders.......
Maar ik blijf heen en weer schommelen doordat ik niet weet wat ik wil..en ik wil wat ik niet wil willen.
En het is voor mij zo'n zooitje momenteel. De keuze zit eigenlijk tussen emotie en ratio..zoals vaak het geval is...en ik moet tussen nu en 3 maanden echt een keuze maken, maar ik moet eerst 8 weken wachten op antwoord van de DUO.
En tussendoor een sollicitatieplicht, nou ik heb meer dan 10 sollicitaties gedaan maar telkens afgewezen. Dus de reiskosten lopen op, maar ik krijg er niks voor terug. Dus doe nu even 2 weken rustig aan..maar tegelijk kan ik dat niet omdat ik het onder controle moet hebben.
En k constant iets aan mijn hoofd moet hebben om andere gedachten en twijfels(ivm. wachttijd van 8 weken) te blokkeren, want ik schiet er zo echt niks mee op.
Maar afgelopen dagen veel geklust in huis en geverfd, ook een hek in de tuin.
En morgen een bbq met wat vage bekenden waarbij ik mij eigenlijk niet zo op mijn gemak voel...omdat ik bewust 5 jaar geleden ofzo al het contact heb verbroken, maar tja, ze zijn "kennisen" van mijn ma, en ik woon thuis.
Dus eigenlijk zou ik me het liefst opsluiten in mijn kamer het vlees roosteren op de bbq en weer terug naar mijn kamer...maar dat is sociaal weer "onvriendelijk"..
En dat zorgt toch voor wat gepieker
Te bekendquote:Dus eigenlijk zou ik me het liefst opsluiten in mijn kamer het vlees roosteren op de bbq en weer terug naar mijn kamer...maar dat is sociaal weer "onvriendelijk"..
Ik woon ook nog thuis en heb wel eens hetzelfde soort incident gehad. Mijn ouders en ik hebben daarover best wel veel gesproken. En we kwamen tot de conclusie dat ookal zit ik er maar eventjes bij ik hoef er echt niet de hele tijd bij te zitten. Is dat niet een idee voor jou? Ga er een half uurtje bij zitten en ga dan lekker je eigen ding doen en 2 uur later ga je er weer eventjes een half uurtje bij zitten?quote:
En morgen een bbq met wat vage bekenden waarbij ik mij eigenlijk niet zo op mijn gemak voel...omdat ik bewust 5 jaar geleden ofzo al het contact heb verbroken, maar tja, ze zijn "kennisen" van mijn ma, en ik woon thuis.
Dus eigenlijk zou ik me het liefst opsluiten in mijn kamer het vlees roosteren op de bbq en weer terug naar mijn kamer...maar dat is sociaal weer "onvriendelijk"..
En dat zorgt toch voor wat gepieker
Dit doe ik dus ook hoor. Uiteindelijk heb ik best geluk geahad, want bezoek heeft afgebeld omdat ze ziek warenquote:
[..]
Ik woon ook nog thuis en heb wel eens hetzelfde soort incident gehad. Mijn ouders en ik hebben daarover best wel veel gesproken. En we kwamen tot de conclusie dat ookal zit ik er maar eventjes bij ik hoef er echt niet de hele tijd bij te zitten. Is dat niet een idee voor jou? Ga er een half uurtje bij zitten en ga dan lekker je eigen ding doen en 2 uur later ga je er weer eventjes een half uurtje bij zitten?
.Dus gewoon samen met mijn ma gebarbacued ..alleen endigde dat in ruzie omdat zij mij constant intruccties gaf, en ik daardoor nerveus werd en op onvriendelijke manier(om het zacht uit te drukken) reageerde
Maar er was meer vlees voor ons en gebbq'd vlees is lekker
Ik wil zo graag iets voor hem doen en hem bijstaan maar als ik vraag hoe ik dat het beste kan doen, geeft hij aan dat ik niks kan doen! Maar er moet toch wel iets zijn?
Nu weet ik dat iedere depressie anders is maar hebben jullie misschien tips over hoe jullie met relaties omgaan?
Er is geen sprake van uitmaken oid, we houden gewoon teveel van elkaar en we weten allebei dat het heel zwaar is en wordt, maar uiteindelijk gaan we er ook vanuit dat het beter wordt! Maar soms wordt ik er wel een beetje sip van als ik mijn ventje zo zie worstelen.
Morgen heb ik mijn eerste emdr sessie. Ben er wel een beetje angstig voor, maar ook heel blij dat het eindelijk zo ver is. Gelukkig heb ik de hele dag vrij van werk, dus dat scheelt alweer een hoop stress.
Dank je wel voor je reactiequote:
@gewoonmezelf87, je kunt denk ik heel weinig doen, hij moet er zelf doorheen. Maar laten blijken dat je er voor hem bent en altijd klaar zult staan kun je in ieder geval doen. Ik kan helaas weinig tips geven, omdat ik er zelf nu midden in zit. Maar ik weet wel dat ik het fijn vind dat mijn vriend gewoon af en toe luistert, of gewoon een knuffel geeft, veel sterkte!
Morgen heb ik mijn eerste emdr sessie. Ben er wel een beetje angstig voor, maar ook heel blij dat het eindelijk zo ver is. Gelukkig heb ik de hele dag vrij van werk, dus dat scheelt alweer een hoop stress.
Ik merk inderdaad ook wel bij mijn vriend dat hij het soms gewoon heel fijn vind als ik mijn klep hou en hij gewoon tegen mij aan ligt!Ik wens je heel veel succes met de sessie! Heel knap dat je zover bent om het aan te gaan!
Veel succes me je eerste sessie. En het zal mischien best zwaar zijn, maar denk maar dat je er altijd beter uit zult komen als een sterkere persoon dan bent..quote:
@gewoonmezelf87, je kunt denk ik heel weinig doen, hij moet er zelf doorheen. Maar laten blijken dat je er voor hem bent en altijd klaar zult staan kun je in ieder geval doen. Ik kan helaas weinig tips geven, omdat ik er zelf nu midden in zit. Maar ik weet wel dat ik het fijn vind dat mijn vriend gewoon af en toe luistert, of gewoon een knuffel geeft, veel sterkte!
Morgen heb ik mijn eerste emdr sessie. Ben er wel een beetje angstig voor, maar ook heel blij dat het eindelijk zo ver is. Gelukkig heb ik de hele dag vrij van werk, dus dat scheelt alweer een hoop stress.
@gewoonmezelf87:
Ik herken de situatie deels wel, maar dan vanuit het andere perspectief. Ik denk dat het enige wat je echt kan doen is gewoon je vriend steunen, voor hem klaarstaan.
Luisteren naar waar hij mee zit. En, gewoon praten over de dingen.
Communicatie zal moeizaam verlopen maar als het misgaat gewoon elkaar de ruimte geven om even terug te trekken en er daarna proberen over te praten.
Wat ik je vooral als tip wil geven wat ik zelf altijd heel vervelend vond, is als de andere persoon mij begon te duwen om erover te praten. Je moet vooral je vriend niet gaan forceren, want dat gaat alleen maar averechts werken.. en dat gaat alleen de relatie negatief beinvloeden.
Hier wel redelijk dagen, door het mooie weer veel geverfd in huis, van trapjes tot deurtjes.
NU wel nieuws gehad omtrent een aspect wat ik liever "prive"hou, maar het komt er op neer dat ik een aanvraag heb gedaan en die goedgekeurd is, althans dat vermoeden heb ik door wat ik heb gezien op de persoonlijke site.
Maar eigenlijk hoopte ik erop dat het afgekeurd zou worden omdat ik nu dus een keuze moet maken, welke voor mij vergelijkbaar is met het moeten kiezen tussen de 2 ouders als kind.
En die keuze probeer ik al tidjen te nemen, maar ik wil dus eingelijk een van die 2 dingen.
Maar ik wil dat niet willen...
Ik ben momenteel gewoon zo verward en niemand om het over te praten...maar goed vrijdag weer afspraak bij de psycholoog..kijken of die me iets kan helpen..dit begint toch echt de rode draad te worden op het moment
Resultaat is dat ik nu de hele tijd moe ben en slaap en me kutterig en onverzorgd voel. Oja, het huis is een puinhoop. Morgen gaat de schop erin godverdomme
Ik heb inmiddels door ervaring geleerd dat ik het soms ook gewoon los moet durven laten en als hij alleen maar over koetjes en kalfjes wil praten, Prima, En als hij de zwaardere onderwerpen wil aansnijden dan ben ik er ook, maar dwingen tot een goed gesprek gaat inderdaad niet werken! En achteraf had ik dat zelf kunnen bedenken want ik zou namelijk net zo reageren!quote:
[..]
@gewoonmezelf87:
Ik herken de situatie deels wel, maar dan vanuit het andere perspectief. Ik denk dat het enige wat je echt kan doen is gewoon je vriend steunen, voor hem klaarstaan.
Luisteren naar waar hij mee zit. En, gewoon praten over de dingen.
Communicatie zal moeizaam verlopen maar als het misgaat gewoon elkaar de ruimte geven om even terug te trekken en er daarna proberen over te praten.
Wat ik je vooral als tip wil geven wat ik zelf altijd heel vervelend vond, is als de andere persoon mij begon te duwen om erover te praten. Je moet vooral je vriend niet gaan forceren, want dat gaat alleen maar averechts werken.. en dat gaat alleen de relatie negatief beinvloeden.
Precies te veel en te diep contact ozken is soms onmogelijk als je in een "slechte periode" zit, je wilt niks en kan niks. En zoals je zegt bij je vriend lost het meestal wel weer op, en indien niet moet je gewoon aftasten tot hoever je kan gaan.quote:
[..]
Ik heb inmiddels door ervaring geleerd dat ik het soms ook gewoon los moet durven laten en als hij alleen maar over koetjes en kalfjes wil praten, Prima, En als hij de zwaardere onderwerpen wil aansnijden dan ben ik er ook, maar dwingen tot een goed gesprek gaat inderdaad niet werken! En achteraf had ik dat zelf kunnen bedenken want ik zou namelijk net zo reageren!
In ieder geval veel sterkte!
Ik ben hier nieuw heb net een paar minuten geleden een account aan gemaakt.. Ik hoop dat ik in het goede topic ben zo niet moeten jullie het even zeggen. Ik ben Sander, 15 jaar en ik zit met iets in me hoofd wat ik hier denk ik even kwijt moet. Ik ben een week geleden maandag 18 april (Als ik het goed heb) mijn lieve konijn kwijt geraakt. Heb er nu nog één over. Die maandag ochtend was ook gelijk mijn eerste stage dag. Ik kwam thuis en hoorde dat me konijn dood was gegaan. Ik was natuurlijk heel erg verdrietig. Maar de volgende dag ging het allemaal goed, en die dag erop ook.. Op donderdag kwam ik thuis om half 6 en ik begon me rot tevoelen. Ik had opeens nergens meer zin in, mja, ik moest me spullen inpakken want ik ging de dag erop (Vrijdag) op vakantie.. Ik ben op tijd naar bed gegaan en de volgende dag ging ik weg.. met het zelfde gevoel, toen ik aankwam in Duitsland was dat gevoel er nog. En toen ik die dinsdag weer terug ging nog steeds! Toen ik Dinsdag weer naar me stage ging had ik wat afleiding, ik had stage tot vrijdag en het ging allemaal hartstikke vlot! Had weer plezier, kwam weer elke avond thuis ging weer met me vrienden om! Zat weer leuk texboxen, etc.. Ik stond vanochtend op en ik had het gevoel weer hoor.. Had nergens zin in, voelde me alweer rot, etc.. Nu las ik een stukje op Internet over depressie. Toen ik zag dat je dan nergens meer zin in hebt en je rot gaat voelen, dacht ik dat ik dit nu heb.. Nu ben ik dus ook echt bang dat ik dit heb.. Is Depressie echt zo erg als het lijkt? Of is dit geen depressie? of is dit een tijdelijke? Komt dit door me verlies? Of? Idk?
Ik zou graag iemand willen horen die me kan helpen, want ik verheugde me op dinsdag (De map pack van Call of Duty Black Ops
) maar nu denk ik dat ik er totaal geen zin in ga hebben Mvg,
Sander
Hier ben ik het dus ook mee eensquote:
Dag mr. liberty, ik denk dat je gewoon rouwt om je konijn. Ook al lijkt het maar een dier, je kan je er goed aan hechten. Ik denk niet dat je een depressie hebt, dat duurt meestal wel langer dan een week. Kijk het eerst nog even aan en als je je konijn mist, kun je misschien iets van een cermonie houden om afscheid te nemen, dat wil soms wel helpen.
het is gewoon rouwen. En rouwen kan lang duren, zolang je het maar toelaat dat is het belangerijkste.quote:
@Spacekitten, cafpow. Dank jullie wel, dan ben ik gerust gesteld. Het ging gister ook al allemaal goed, ben gezellig met vrienden weg geweest, alleen in de avond voelde ik me weer rot. Maar inderdaad ik denk continu aan me konijn. Is kijken of het vandaag nog goed blijft gaan
Hier lopen de irritaties best op, weer het gewoonlijk verhaal aan moeten horen over mijn ma die ruzie heeft met iemand en ik dus 1x per weer het stomme klaagverhaal aan horen.
En iedere keer dat ik dat moet aanhoren worden de irritaties alleen maar hoger en krijg ik er meer hoofdpijn van
En kost het me meer moeite om het uit mijn hoofd te zetten.En ik zou gewoon zo graag op mezelf willen nu...dan hoef niemand aan te horen..en kan ik dingen doen zoals ik ze wil...zonder dat ik iedere keer op mijn vingers getikt word
Ik weet natuurlijk niet hoe oud je bent, maar je zou toch gewoon kunnen aangeven dat je meer vrijheid nodig hebt?quote:
[..]
het is gewoon rouwen. En rouwen kan lang duren, zolang je het maar toelaat dat is het belangerijkste.
Hier lopen de irritaties best op, weer het gewoonlijk verhaal aan moeten horen over mijn ma die ruzie heeft met iemand en ik dus 1x per weer het stomme klaagverhaal aan horen.
En iedere keer dat ik dat moet aanhoren worden de irritaties alleen maar hoger en krijg ik er meer hoofdpijn van
En ik zou gewoon zo graag op mezelf willen nu...dan hoef niemand aan te horen..en kan ik dingen doen zoals ik ze wil...zonder dat ik iedere keer op mijn vingers getikt word
ik ben 24, maar de situatie is gewoon heel lastig, ik zit met depressie thuis de hele dag heb geen werk kunnen vinden tot nu toe En als ik ergens wat van zeg is het altijd weer ruzie en ik kom er gewoon niet door of bovenuitquote:
[..]
Ik weet natuurlijk niet hoe oud je bent, maar je zou toch gewoon kunnen aangeven dat je meer vrijheid nodig hebt?
Daarom wil ik over een tijd als ik weet of ik blijf of vertrek op mezelf gaan. Dan ben ik van het gezeik af.
Verder gaat het nu dus echt mis, ik zit met een soort van woede/irritatieaanval. En irriteer me echt overal aan, en heb zo'n zin om alles stuk te slaan...en ik heb moeite mezelf onder controle te houden
En die woede aanvallen, ik ga altijd een stuk hard rennen of met een knuffel of kussen heel hard gooien. Maar tis lastig als je het niet fatsoenlijk kwijt kan inderdaad..
Weet je moeder dat je het vervelend vind om het steeds aan te horen?
Hier is het weer af en aan, slaap slecht en onrustig en ik vergeet mijn huiswerk voor de psycholoog continue. Gelukkig wel wat leuke dingen op de planning en gisteren een heel lief telefoontje gehad van mijn schoonzusje, geheel onverwacht dat ze belde.
BIj iemand intrekken is het niet mogelijk.quote:
Is het niet mogelijk een tijdje bij iemand anders in te trekken?
En die woede aanvallen, ik ga altijd een stuk hard rennen of met een knuffel of kussen heel hard gooien. Maar tis lastig als je het niet fatsoenlijk kwijt kan inderdaad..
Weet je moeder dat je het vervelend vind om het steeds aan te horen?
Hier is het weer af en aan, slaap slecht en onrustig en ik vergeet mijn huiswerk voor de psycholoog continue. Gelukkig wel wat leuke dingen op de planning en gisteren een heel lief telefoontje gehad van mijn schoonzusje, geheel onverwacht dat ze belde.
Bij de woedeaanvallen is het altijd netalsof iets de controle over me neemt en ik mezelf kwijt raak, maar eigenlijk is het een hoop frustratie wat dan naar buiten komt.
Mijn moeder weet niet maar wel dat ik het geen leuk tema vind, ik heb het al eerder aangegeven maar dan houd het een paar weekjes op en daarna begint het weer vanaf het begin
En enige oplossing is opmezelf gaan, dan heb ik meer en makkelijker controle over de dingen die wel of niet besproken worden
Daarbij vanochtend al een inzinking gehad, wilde echt niet gaan werken, zag het niet meer zitten. Uiteindelijk na een flinke huilbui bij mn lief toch naar mijn werk gegaan.
Volgende week denk ik maar eens aankaarten bij de psycholoog dat ik zo met mijn werk zit..
Lijkt mij handig om het aan te kaarten. het klinkt niet prettig.quote:
Vandaag een slechte dag, ik merk ieder pijntje, plekje, enz op bij mijn lichaam, daarbij ontdekte ik nieuwe rode plek op mijn benen. Nu zitten mijn onderbenen onder de schilfers, niet normaal meer gewoon. Ik wordt er echt gek van!
Daarbij vanochtend al een inzinking gehad, wilde echt niet gaan werken, zag het niet meer zitten. Uiteindelijk na een flinke huilbui bij mn lief toch naar mijn werk gegaan.
Volgende week denk ik maar eens aankaarten bij de psycholoog dat ik zo met mijn werk zit..
Trouwens vind je je werk eigenlik wel leuk>? Want als ik jou post lees en de tegenzin krijg ik het idee dat het niet echt een leuke baan voor jou is.
mischien hadig om vacature sites door te lopen en evt. beroepskeuzetesten doen?quote:
Ik vind mijn werk niet echt leuk nee, ik kan alleen niet zomaar iets opzeggen, mijn lief studeerd nog en we wonen wel al samen in een best duur huisje. En daarbij zou ik niet goed weten wat ik wel zou willen.
En je psycholoog kan best helpen bij het uitzoeken van je intereses
Ben nog niet helemaal wakker, en heb net dit topic ontdekt!
Allemaal sterkte vandaag en probeer van het zonnetje te genieten.
Langzaam aan gaat het weer iets beter, een heerlijk weekend achter de rug met veel zon en buiten bezig zijn.
Ik kan niet slapen, ik eet niet meer gezond, ik voel me lusteloos.
Op mezelf wonen heeft voor mij ook wonderen gedaan.quote:
[..]
Hier lopen de irritaties best op, weer het gewoonlijk verhaal aan moeten horen over mijn ma die ruzie heeft met iemand en ik dus 1x per weer het stomme klaagverhaal aan horen.
En iedere keer dat ik dat moet aanhoren worden de irritaties alleen maar hoger en krijg ik er meer hoofdpijn van
En ik zou gewoon zo graag op mezelf willen nu...dan hoef niemand aan te horen..en kan ik dingen doen zoals ik ze wil...zonder dat ik iedere keer op mijn vingers getikt word
hoi, en welkom.quote:
even een tvp
Ben nog niet helemaal wakker, en heb net dit topic ontdekt!
Allemaal sterkte vandaag en probeer van het zonnetje te genieten.
Ik moet ook zeggen dat het zonnetje zeer veel wonderen verricht.quote:
hoe is het met iedereen nu?
Langzaam aan gaat het weer iets beter, een heerlijk weekend achter de rug met veel zon en buiten bezig zijn.
Hier zijn de laatste op zich wel goed, alleen word ik door het mooie weer veels te druk, waardoor ik opdagen zoals nu waarin ik niks te doen kan bedenken weer somber.
Ook heb ik momenteel beetje last van hooikoorts..maar de stemmingen die zijn echt iedere seconde anders..
tja, gewoon proberen gevoel uit te schakelen en eraan te werken en het opschool het aangeven bij docenten/mentor.quote:
Als je in een depressie zit, en je moet heel veel dingen goed afkrijgen voor school op korte termijn, hoe doe je dat dan?
Ik kan niet slapen, ik eet niet meer gezond, ik voel me lusteloos.
bij mij gaat dat ook heel veel veranderen, maar ik moet nog even tot augustus afwachten..want dan pas komt er een definitief besluit over wat ik ga doen, kwa studiequote:
[..]
Op mezelf wonen heeft voor mij ook wonderen gedaan.
hoewel ik niet kan wachten om opmezelf te zijn Hier is het vandaag zo'n dag waarin ik lui ben en echt nergens zin in heb en des te meer de dag vorderd des te somberder ik word.
Ik wil zoveel maar heb het gevoel dat niks van ik wil kan..
en nu voel ik me dus gewoon te somber...en heb niet eens zin om het licht uit te doen en te gaan slapen...
en zit heir maar naar het scherm te staren met muziek op...waar ik ook niet veel vrolijker van word
Wellicht helpt je dat om zometeen lekker te gaan slapen.
Je favoriete boek voor het slapen gaan helpt ook altijd.
Ik wens je een fijne nacht toe, cafpow.
Ik zit al heel de dag beetje op fok en de computer met beetje muziek. En ben best prikkelbaar voor kleine dingenquote:
zo, hoe gaat het nu met iedereen???
Hier is het vandaag zo'n dag waarin ik lui ben en echt nergens zin in heb en des te meer de dag vorderd des te somberder ik word.
Ik wil zoveel maar heb het gevoel dat niks van ik wil kan..
en nu voel ik me dus gewoon te somber...en heb niet eens zin om het licht uit te doen en te gaan slapen...
en zit heir maar naar het scherm te staren met muziek op...waar ik ook niet veel vrolijker van word
heb morgen ook echt geen zin om te werken PFFFik kijk voor het slapen altijd een serie die ik volg via internet, en ga daarna altijd even muziek luisteren...quote:
Probeer zometeen eerst maar eens de computer uit te doen en even tot rust te komen.
Wellicht helpt je dat om zometeen lekker te gaan slapen.
Je favoriete boek voor het slapen gaan helpt ook altijd.
Ik wens je een fijne nacht toe, cafpow.
En slapen doe ik wel goed, mischien heeft het invloed dat mijn slaap ritme weer aan het veranderen is.
En tja, boek lezen lukt mij gewoon niet, ik heb al jaren moeite met het lezen ik kan me niet meer in het boek verplaatsten..waardoor ik het na 5 minuten al zat ben
probeer al bijna 3 maanden een boek te lezen en door bovenstaande heb ik maar 1`hoofdstuk kunnen lezen
En hoe komt het dat je je zo voelt nu? geen leuk werk?quote:
[..]
Ik zit al heel de dag beetje op fok en de computer met beetje muziek. En ben best prikkelbaar voor kleine dingen
Het werk wat ik doe is wel leuk maar maak lange dagen. En ik denk 24/7 aan iemand, ik probeer het altijd te verbergen en te negeren vanaf 's ochtends dat ik wakker word tot ik weer naar bed ga, het ergste is dit persoon contact me elke dag maar is heel moeilijk mee af te spreken. En ik moet al het initiatief tonen. Heb der nog maar paar keer IRL gezien. Maar zij is degene die me altijd contact via sms, dit is al een jaar bezig. Ik moet me best schamen hiervoorquote:
[..]
ik kijk voor het slapen altijd een serie die ik volg via internet, en ga daarna altijd even muziek luisteren...
En slapen doe ik wel goed, mischien heeft het invloed dat mijn slaap ritme weer aan het veranderen is.
En tja, boek lezen lukt mij gewoon niet, ik heb al jaren moeite met het lezen ik kan me niet meer in het boek verplaatsten..waardoor ik het na 5 minuten al zat ben
probeer al bijna 3 maanden een boek te lezen en door bovenstaande heb ik maar 1`hoofdstuk kunnen lezen
[..]
En hoe komt het dat je je zo voelt nu? geen leuk werk?
gisteren wel een goeie dag, lekker wezen sporten en naar een open dag van een muziekschool geweest, misschien dat ik dat weer op ga pakken. Helaas ging het daarna minder, probeerde samen met mn lief de vakantie vast te leggen en toen moesten we een verblijfplek vinden, dat ging over in een flinke schreeuwpartij van lief zn kant. Hij maakte toen een opmerking, als ik dat hier niet mag ga ik wel weer naar mn ouders. Ik had er zo genoeg van zijn zelfmedelijden, dat ik heel rigoureus terug riep dat ie dat maar moest doen dan. Vakantie plannen hoort leuk te zijn toch?
niks 'hoort' iets te zijn.quote:
hier is het ff wat minder, heb hoofdpijn en ben zo onrustig. Kan me maar niet ontspannen...
gisteren wel een goeie dag, lekker wezen sporten en naar een open dag van een muziekschool geweest, misschien dat ik dat weer op ga pakken. Helaas ging het daarna minder, probeerde samen met mn lief de vakantie vast te leggen en toen moesten we een verblijfplek vinden, dat ging over in een flinke schreeuwpartij van lief zn kant. Hij maakte toen een opmerking, als ik dat hier niet mag ga ik wel weer naar mn ouders. Ik had er zo genoeg van zijn zelfmedelijden, dat ik heel rigoureus terug riep dat ie dat maar moest doen dan. Vakantie plannen hoort leuk te zijn toch?
Al hij zwelgt in zn zelfmedelijden dan moet je dat serieus niet pikken hoor.
Voor hem helpt het niet en jij lijd eronder.
Je hebt wel gelijk dat vakantie plannen leuk hoeft te zijn.quote:
hier is het ff wat minder, heb hoofdpijn en ben zo onrustig. Kan me maar niet ontspannen...
gisteren wel een goeie dag, lekker wezen sporten en naar een open dag van een muziekschool geweest, misschien dat ik dat weer op ga pakken. Helaas ging het daarna minder, probeerde samen met mn lief de vakantie vast te leggen en toen moesten we een verblijfplek vinden, dat ging over in een flinke schreeuwpartij van lief zn kant. Hij maakte toen een opmerking, als ik dat hier niet mag ga ik wel weer naar mn ouders. Ik had er zo genoeg van zijn zelfmedelijden, dat ik heel rigoureus terug riep dat ie dat maar moest doen dan. Vakantie plannen hoort leuk te zijn toch?
En het hoeft inderdaad niet in een schreeuwpartij te eindigen..dus daar kan je makkelijk boos om zijn.
Maar ik vertel dit uit eigen perspectief, dat het voor je vriend nu dat hij in de depressie zit het moeilijker is om de drempel te gaan..en dat nogal voor wat innerlijke wrijving kan zorgen.
Maar je moet zeker niet pikken dat hij opeens begint te schreeuwen enzo...en vooral als het echt zelfmedelijkden is, dan moet je op bepaald moment een grens trekken. En als hij dan naar zijn ouder wil gaan, wel mischien beter.
Maar je hebt wel gelijk, ik hoef het niet te pikken dat geschreeuw, snap wel dat het af en toe eruit moet, maar om nou alles over me heen te laten gaan...
Ik lees trouwens altijd voor het slapen gaan (om ff de vorige discussie op te pakken)
Helpt bij mij erg goed om ff alles uit mijn hoofd te krijgen. Nadeel is alleen dat ik soms te lang lees en daardoor weer slaap te kort kom
Ow, ik dacht je ergens eerder had verteld dat het niet goed ging en hij in een soort dip/depressie zat.quote:
Hmm volgens mij had nergens geroepen dat hij in een depressie zat? Hij heeft wel veel stress op het moment. (iets met studie en werken en stage zoeken)
Maar je hebt wel gelijk, ik hoef het niet te pikken dat geschreeuw, snap wel dat het af en toe eruit moet, maar om nou alles over me heen te laten gaan...
Ik lees trouwens altijd voor het slapen gaan (om ff de vorige discussie op te pakken)
Helpt bij mij erg goed om ff alles uit mijn hoofd te krijgen. Nadeel is alleen dat ik soms te lang lees en daardoor weer slaap te kort kom
Maar ik kan het altijd verkeerd gelezen hebben
Hier zijn het wat dubbele dagen, ik verveel me echt te pletter maar heb tegelijk echt geen zin om iets te doen. En loop vermoeid rond
Vandaag is echt zo'n dag dat ik liever in bed was gebleven, heel de dag onrustig geweest en zelfs nu bij een flauwe film kan ik me niet echt ontspannen. Helpt ook niet dat ik waarschijnlijk weer ben aangekomen, stom lichaam heb ik ook!
Inderdaad. Ach ik loop de hele week als een gek series te kijken om de tijd te doden..quote:
want ik wist dus echt niet wat te doen met zulk slecht weer.Maar goed, verder gaat alles zijn gangetje hier, hoewel ik wel wat onrustig ben en aan het wachten tot ik weer naar de psych kan, heb de gesprekken nu wel redelijk nodig. En volgende week zou ideaal zijn omdat het dan van woensdag tot zaterdag super druk en onrustig word en ik niet weet of ik het helemaal aankan.
En mijn onzekerheid speelt weer heel erg op de laatste tijd....en daardoor heb ik de neiging weer in slechte gewoontes terug te vallen
Verder een lijstje gemaakt met wat ik wil aankaarten bij de psych, alleen is de vraag of ik me eraan hou..aangezien ik altijd begin erover maar opeens totaal ergens anders over praat als de tijd bijna om is
En spacekitten, die dagen dat je niet kan ontspannen moet je gewoon maar op je af laten komen en gewoon niks proberen te doen wat niet moet. Desnoods de hele dag op de bank hangen en muziek luisteren ofzo...
Waarom ik dacht dat het gebrek aan motivatie eerder een symptoom was dan het probleem opzich is omdat ik eigenlijk m'n hele leven al geestelijk niet helemaal stabiel ben geweest. Ik kan me welgeteld 1 jaar herinneren waarin ik gelukkig was, voor de rest waren ze of kut, of gewoon ' bleh'. Ik kan het allemaal prima onderdrukken, en kan dan oprecht zeggen dat ik me goed voel, het gaat alleen niet goed. Ik heb daarom ook denk ik een wat verkeerde indruk achtergelaten bij de psycholoog, niet omdat ik loog, maar omdat ik op dat moment echt geloofde dat het allemaal niet zo erg was. Al wordt dat 'goed voelen' de laatste tijd ook wat minder, die periodes worden steeds vaker onderbroken.
Ik heb eigenlijk gewoon hulp nodig maar doe ondertussen niks met de hulp die ik aangeboden heb gekregen, hoe los ik dit op?
Misschien dat je opnieuw contact zou kunnen zoeken met je/een psycholoog en uitleggen dat je grotendeels bezig bent met het onderdrukken van je gevoel en daardoor zo in beslag gelegd wordt (als ik je post goed begrepen heb) dat je er niet echt toe komt/kwam om met de behandeling aan de slag te gaan, je zou dan met hulp van je psycholoog kunnen gaan onderzoeken wat je onderdrukt, waar dat vandaan komt, daarmee aan de slag gaan, zodat je langzaamaan steeds meer ruimte krijgt om voor jezelf bezig te zijn, in plaats van het onderdrukken van wat je voeltquote:
Mja, ben denk ik niet echt depressief maar misschien heb ik wat aan dit topic. Had problemen met motivatie, en ik had het idee dat het een dieper liggende oorzaak had en ging dus naar een psycholoog. Lang verhaal kort; de behandeling werd gestopt omdat ik geen motivatie had om me in te zetten voor de behandeling (oh the irony).
Waarom ik dacht dat het gebrek aan motivatie eerder een symptoom was dan het probleem opzich is omdat ik eigenlijk m'n hele leven al geestelijk niet helemaal stabiel ben geweest. Ik kan me welgeteld 1 jaar herinneren waarin ik gelukkig was, voor de rest waren ze of kut, of gewoon ' bleh'. Ik kan het allemaal prima onderdrukken, en kan dan oprecht zeggen dat ik me goed voel, het gaat alleen niet goed. Ik heb daarom ook denk ik een wat verkeerde indruk achtergelaten bij de psycholoog, niet omdat ik loog, maar omdat ik op dat moment echt geloofde dat het allemaal niet zo erg was. Al wordt dat 'goed voelen' de laatste tijd ook wat minder, die periodes worden steeds vaker onderbroken.
Ik heb eigenlijk gewoon hulp nodig maar doe ondertussen niks met de hulp die ik aangeboden heb gekregen, hoe los ik dit op?
hier ben ik het dus mee eens. Tenzij je het zelf allemaal kan bestrijden en jezelf er vanaf helpen, anders zou je dus echt profesionele hulp moeten zoeken. Maar jij moet het willen en jezelf ervoor willen en kunnen inzetten...quote:
[..]
Misschien dat je opnieuw contact zou kunnen zoeken met je/een psycholoog en uitleggen dat je grotendeels bezig bent met het onderdrukken van je gevoel en daardoor zo in beslag gelegd wordt (als ik je post goed begrepen heb) dat je er niet echt toe komt/kwam om met de behandeling aan de slag te gaan, je zou dan met hulp van je psycholoog kunnen gaan onderzoeken wat je onderdrukt, waar dat vandaan komt, daarmee aan de slag gaan, zodat je langzaamaan steeds meer ruimte krijgt om voor jezelf bezig te zijn, in plaats van het onderdrukken van wat je voelt
maar met het proberen verlies je niks.
Als je het "masker"op hebt mankeer je niets, dus ben je kerngezond en heb je geen hulp nodig.. Tot je het masker weer eens af doetquote:
[..]
hier ben ik het dus mee eens. Tenzij je het zelf allemaal kan bestrijden en jezelf er vanaf helpen, anders zou je dus echt profesionele hulp moeten zoeken. Maar jij moet het willen en jezelf ervoor willen en kunnen inzetten...
maar met het proberen verlies je niks.
Dat is maar al te goed herkenbaar. Zelf heb ik dat ook vaak genoeg. En je moet leren het masker af te zetten en steeds langer, en sommige mensen kunnen dat zelf doen en soms hebben ze hulp nodig erbij.quote:
[..]
Als je het "masker"op hebt mankeer je niets, dus ben je kerngezond en heb je geen hulp nodig.. Tot je het masker weer eens af doet
Maar je moet zelf ook het masker af willen zetten en durven..
volgens me vriend en m'n mentrix moet ik me eens laten testen op depressie
heb de laatste tijd last van stemmingswisselingen, depressie gerelateerd?
Dat zou kunnen, maar alleen een psycholoog kan je dat met zekerheid zeggen.quote:
Maybe I'm depressed
volgens me vriend en m'n mentrix moet ik me eens laten testen op depressie
heb de laatste tijd last van stemmingswisselingen, depressie gerelateerd?
Inderdaad heel herkenbaar, bij mij is het zo ver gegaan dat ik dus niet zeker meer weet wie ik ben nu, maar dat ga ik de komende tijd allemaal weer uitzoeken. Gelukkig heb ik er hulp bij want soms zie ik de bomen door het bos niet meer staan.quote:
[..]
Dat is maar al te goed herkenbaar. Zelf heb ik dat ook vaak genoeg. En je moet leren het masker af te zetten en steeds langer, en sommige mensen kunnen dat zelf doen en soms hebben ze hulp nodig erbij.
Maar je moet zelf ook het masker af willen zetten en durven..
Dat kan ik mijn omgeving niet aandoen, ben dan echt niet te genieten..quote:
[..]
Dat is maar al te goed herkenbaar. Zelf heb ik dat ook vaak genoeg. En je moet leren het masker af te zetten en steeds langer, en sommige mensen kunnen dat zelf doen en soms hebben ze hulp nodig erbij.
Maar je moet zelf ook het masker af willen zetten en durven..
dat is gewoon een rol of patroon wat je ergens onderweg hebt opgedaan.quote:
Feit is dat ik een enorme elitaire klootzak ben, en dat jezelf zijn ietswat moeilijker maakt in gezelschap
Wat je daadwerkelijk bent is een groot mysterie.
Je zou met professionele hulp kunnen gaan kijken waarom je je als een elitaire klootzak voelt of gedraagt.
En levert het je dan ook wat op om openheid te geven? En dan bedoel ik vooral naar mensen die dan niet heel dichtbij staan, maar waar je toch regelmatig mee te maken hebt (buren, collega's enz).
Ik vind het erg lastig om openheid te geven over hoe het echt gaat, maar aan de andere kant frustreert het me soms ook dat mensen me niet begrijpen (wat op zich niet raar is als je niks verteld zeg maar).
Mensen begrijpen het toch niet als ze er nooit mee te maken hebben gehad.quote:
Hoe open zijn jullie naar anderen als het gaat om je depressie of angst?
En levert het je dan ook wat op om openheid te geven? En dan bedoel ik vooral naar mensen die dan niet heel dichtbij staan, maar waar je toch regelmatig mee te maken hebt (buren, collega's enz).
Ik vind het erg lastig om openheid te geven over hoe het echt gaat, maar aan de andere kant frustreert het me soms ook dat mensen me niet begrijpen (wat op zich niet raar is als je niks verteld zeg maar).
Ik heb dat door schade en schande geleerd en verstrek nu informatie op 'need to know' basis alleen
true...quote:
[..]
Mensen begrijpen het toch niet als ze er nooit mee te maken hebben gehad.
Ik heb dat door schade en schande geleerd en verstrek nu informatie op 'need to know' basis alleen
Ik zit nogal in dubio of ik wat meer openheid zal geven naar mijn buren, maar ik ben bang dat ze me gek of raar zullen vinden. Aan de andere kant vinden ze dat waarschijnlijk dan toch al...
Ik vertel ook niet alles aan iedereen eigenlijk, tja het licht bij mij ook net ietsjes anders mede door de PDD-NOS wat er toch voor zorgt dat mensen nogal snel met vooroordelen komen.quote:Op zondag 22 mei 2011 23:23 schreef Nijna het volgende:
Hoe open zijn jullie naar anderen als het gaat om je depressie of angst?
En levert het je dan ook wat op om openheid te geven? En dan bedoel ik vooral naar mensen die dan niet heel dichtbij staan, maar waar je toch regelmatig mee te maken hebt (buren, collega's enz).
Ik vind het erg lastig om openheid te geven over hoe het echt gaat, maar aan de andere kant frustreert het me soms ook dat mensen me niet begrijpen (wat op zich niet raar is als je niks verteld zeg maar).
Maar alleen de meest belangerijke mensen voor mij weten van de situatie af, dat is 1 vriend, een oom en mijn ma.
En de rest vertel ik alleen heel oppervlakkig dat het iets minder gaat en wat dingen voor mezelf aan het uitzoeken ben.
En vooral de buren hoeven er echt niks van te weten...ik heb dan ook geen contact met de buren op een hoi... ofzo na.
Herkenbaar jah.quote:
Ik heb heel vaak dat ik de angst heb dat als ik naar bijvoorbeeld een verjaardag ga, dat andere mensen mij raar vinden terwijl ik dat geneens zo ben, heb zeer weinig zelfvertouwen. Heb ook nooit het idee dat vrouwen me leuk vinden. Hebben meer mensen hier last van?
je bent waarschijnlijk ook raar, net zoals ik ook raar ben en zoals waarschijnlijk iedereen raar is
Het is alleen die angst om raar gevonden te worden die ons weerhoudt om gewoon onszelf te zijn.
Dit ligt toch echt imo aan de onzekerheid, of een sociale fobie als het echt heel extreem zou worden. Maar het lijkt mij toch echt aan die onzekerheid te liggen...want dat heb/had ik ook wel, en je moet gewoon vooral denken "ik mag er ook zijn" en iedereen heeft wel wat vreemde trekken...maar dat betekend niet gelijk dat je raar bent.quote:
Ik heb heel vaak dat ik de angst heb dat als ik naar bijvoorbeeld een verjaardag ga, dat andere mensen mij raar vinden terwijl ik dat geneens zo ben, heb zeer weinig zelfvertouwen. Heb ook nooit het idee dat vrouwen me leuk vinden. Hebben meer mensen hier last van?
Maar er worden nog wel eens opmerkingen over gemaakt en dat vind ik frustrerend. Aan de andere kant heb ik ook geen idee of ze het wel zouden snappen als ik opener zou zijn.
De mensen die er echt toe doen voor mij, die weten wel aardig hoe de vork in de steel zit.
Het is juist sterk om ze naar de opvang te sturen. Ongeacht wat de rest van de wereld zegt.
Ben ik het helemaal mee eens, kinderen krijgen altijd meer mee dan mensen denken en dan kan het inderdaad fijn zijn even niet in een bepaalde situatie te zitten. Je kiest dus echt voor je kinderen en niet voor jezelf. Dat is een knappe keuze vind ik!Alleen wat ik lastig vind is dat er wel opmerkingen komen die ik misschien zou kunnen voorkomen door meer openheid te geven...
Maar goed, is dat wat ik wil... meer openheid, want dat maakt je denk ik ook kwetsbaarder.
Ach ja, misschien komt het er op een goed (of minder goed) moment uit
.. Dank jullie wel!Daarbij heb ik de laatste dagen eens goed nagedacht over mijn laatste sessie bij de psych. Ik begin te merken dat ik me verzet tegen het proces, onbewust. Ik kan er alleen uit concluderen dat ik bang ben voor wat er eventueel los kan komen als ik mezelf helemaal zou laten gaan.
Een aantal weken geleden postte ik vanwege mijn vriend, en inmiddels kan ik zeggen dat het op dit moment een stuk beter met hem gaat! Dat is heel fijn! Maar nu.... Nu ben ik aan de beurt, of beter gezegd, ik kan er niet meer omheen, de afgelopen maanden heel druk geweest met zorgen voor mensen in mijn omgeving, en op die manier hoefde ik geen aandacht te besteden aan mezelf, Tot nu, iedereen is weer opgekrabbeld en het gaat stukken beter, en nu lig ik zelf op mijn bek! Ik had een paar weken geleden al wel aangegeven bij de huisarts dat ik het idee had de controle kwijt te zijn, en uiteindelijk heeft hij mij doorverwezen naar een psycholoog, Prima, afspraak gemaakt en ben nu 2x geweest! maar om nu te zeggen dat ik mij er beter door ga voelen, nee eerder andersom, Ik slaap al weken slecht, ben labiel en dingen MOETEN zorgt voor paniek! Ik ben gewoon op, ik heb de energie op dit moment niet meer op mezelf er doorheen te trekken!
En dat is waarschijnlijk ergens ook wel goed, want dan moet je er mee aan de gang, maar op dit moment is het gewoon ff heel zwaar! Ik ben gisteren ook ziek naar huis gegaan van mijn werk omdat ik het even niet meer kon opbrengen.
Wel heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts, en daar kan ik morgenochtend terecht! Ik ben alleen wel een beetje bang dat hij aan zal komen met AD en ergens voelt dat voor mij als falen, Want ik moet dit toch alleen kunnen?! Maar aan de andere kant, Ik weet even niet meer welke kant ik op moet knokken! En als de huisarts iets voor mij ter ondersteuning heeft waarom zou ik dat dan niet aanpakken, In combinatie met de psycholoog moet ik er dan toch snel van opknappen?
Ik vind het lastig! Ik zorg altijd voor iedereen, en sta altijd voor iedereen klaar, maar nu kan ik het gewoon niet opbrengen, en daar baal ik dan weer van,en voel ik mij een slechte partner, dochter, zus, vriendin!
Ik weet eigenlijk niet zo goed welke kant ik op wil met deze post maar het voelt wel goed om het even van mij af te schrijven:)
Mee eens. Werkt vaak alleen in je nadeel.quote:
[..]
Mensen begrijpen het toch niet als ze er nooit mee te maken hebben gehad.
Ik heb dat door schade en schande geleerd en verstrek nu informatie op 'need to know' basis alleen
Neem tijd voor jezelf, stop een tijdje met werken, ga leuke dingen doen, relaxen baantjes zwemmen whatever. Huisarts en psycholoog moet je niet teveel van verwachten, jij moet uiteindelijk een leefstijl vinden waar je je per moment goed bij voelt. Zo gaat dat in het leven, sommige mensen hebben het makkelijk, anderen moeilijk..quote:
Goeiemiddag,
Een aantal weken geleden postte ik vanwege mijn vriend, en inmiddels kan ik zeggen dat het op dit moment een stuk beter met hem gaat! Dat is heel fijn! Maar nu.... Nu ben ik aan de beurt, of beter gezegd, ik kan er niet meer omheen, de afgelopen maanden heel druk geweest met zorgen voor mensen in mijn omgeving, en op die manier hoefde ik geen aandacht te besteden aan mezelf, Tot nu, iedereen is weer opgekrabbeld en het gaat stukken beter, en nu lig ik zelf op mijn bek! Ik had een paar weken geleden al wel aangegeven bij de huisarts dat ik het idee had de controle kwijt te zijn, en uiteindelijk heeft hij mij doorverwezen naar een psycholoog, Prima, afspraak gemaakt en ben nu 2x geweest! maar om nu te zeggen dat ik mij er beter door ga voelen, nee eerder andersom, Ik slaap al weken slecht, ben labiel en dingen MOETEN zorgt voor paniek! Ik ben gewoon op, ik heb de energie op dit moment niet meer op mezelf er doorheen te trekken!
En dat is waarschijnlijk ergens ook wel goed, want dan moet je er mee aan de gang, maar op dit moment is het gewoon ff heel zwaar! Ik ben gisteren ook ziek naar huis gegaan van mijn werk omdat ik het even niet meer kon opbrengen.
Wel heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts, en daar kan ik morgenochtend terecht! Ik ben alleen wel een beetje bang dat hij aan zal komen met AD en ergens voelt dat voor mij als falen, Want ik moet dit toch alleen kunnen?! Maar aan de andere kant, Ik weet even niet meer welke kant ik op moet knokken! En als de huisarts iets voor mij ter ondersteuning heeft waarom zou ik dat dan niet aanpakken, In combinatie met de psycholoog moet ik er dan toch snel van opknappen?
Ik vind het lastig! Ik zorg altijd voor iedereen, en sta altijd voor iedereen klaar, maar nu kan ik het gewoon niet opbrengen, en daar baal ik dan weer van,en voel ik mij een slechte partner, dochter, zus, vriendin!
Ik weet eigenlijk niet zo goed welke kant ik op wil met deze post maar het voelt wel goed om het even van mij af te schrijven:)
Sterkte!
Stoppen met werken zit er helaas niet in, eigenlijk wil ik gewoon een andere baan, terug naar datgene wat ik hiervoor deed want daar werd ik gelukkig van! Maar goed werk ligt niet voor het oprapen en er moet toch geld binnen komen, Ziektewet in gaan is ontslag in juli!quote:
[..]
Neem tijd voor jezelf, stop een tijdje met werken, ga leuke dingen doen, relaxen baantjes zwemmen whatever. Huisarts en psycholoog moet je niet teveel van verwachten, jij moet uiteindelijk een leefstijl vinden waar je je per moment goed bij voelt. Zo gaat dat in het leven, sommige mensen hebben het makkelijk, anderen moeilijk..
Sterkte!
Verzet tegen de verandering, voortkomende uit angst, bijvoorbeeld angst om met oude gewoonten te breken (die je al heel lang een gevoel van veiligheid geven; veiligheid in de zin van bekend, niet prettig of bevorderend voor je situatie) of te gaan geloven dat het leven tóch leuk kan zijn en dat er tóch echt voor jou ook een gerechtvaardigd en fijn plekje in de wereld is. Het idee van veranderen is leuk maar je bent niet zomaar depressief of angstig, dat is in de loop van tijd zo opgestapeld en in lagen breek je dat ook weer af, vergelijk het met het schillen van een ui; bij elke laag prikken je ogen weer evenquote:Op woensdag 25 mei 2011 17:28 schreef Beach het volgende:
Waarom wordt het gevoel dat als het even goed gaat meteen gevolgd door een diep dal?
En als je dat weet te plaatsen hoef je er niet mee te zitten, en er zelfs van leren, even pas op de plaats, goed luisteren naar wat er in je speelt, met liefdevolle aandacht voor jezelf en weer verder
Je geeft net aan kapot te gaan van het ''moeten''. Ga je door met forceren en over je grenzen gaan totdat je echt kapot bent, of ga je nu genieten van het leven en luisteren naar je gevoel?quote:
[..]
Stoppen met werken zit er helaas niet in, eigenlijk wil ik gewoon een andere baan, terug naar datgene wat ik hiervoor deed want daar werd ik gelukkig van! Maar goed werk ligt niet voor het oprapen en er moet toch geld binnen komen, Ziektewet in gaan is ontslag in juli!
Ik zou de afspraak met de huisarts niet van tevoren in gaan vullen. Je weet niet wat hij denkt en wat hij wellicht voor gaat stellen. Daar zou ik dan ook niet zo mee bezig zijn. Dan kun je beter voor jezelf helder hebben wat je van hem verwacht.quote:
Wel heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts, en daar kan ik morgenochtend terecht! Ik ben alleen wel een beetje bang dat hij aan zal komen met AD en ergens voelt dat voor mij als falen, Want ik moet dit toch alleen kunnen?! Maar aan de andere kant, Ik weet even niet meer welke kant ik op moet knokken! En als de huisarts iets voor mij ter ondersteuning heeft waarom zou ik dat dan niet aanpakken, In combinatie met de psycholoog moet ik er dan toch snel van opknappen?
Ik vind het lastig! Ik zorg altijd voor iedereen, en sta altijd voor iedereen klaar, maar nu kan ik het gewoon niet opbrengen, en daar baal ik dan weer van,en voel ik mij een slechte partner, dochter, zus, vriendin!
Maar laat duidelijk zijn dat medicatie gebruiken (of hulp accepteren) geen falen is. Het is veel stommer om koppig door te gaan omdat je in je eentje alles denkt te moeten doen. Want dan ga je straks nog veel harder op je bek. Het aangaan is dan ook alles behalve falen.
Je kunt pas voor anderen klaar staan en zorgen als het goed gaat met jezelf. Cliché, maar daarom niet minder waar.
En als jouw partner zich zo voelde als jij nu, zou je dan denken dat het een slechte partner is?
Nee dat was ik niet van plan, maar tegelijk is werk op de een of andere manier ook afleiding! Ik heb al eens een jaar thuis gezeten en daar werd ik allesbehalve gelukkiger van! Misschien ligt het grootste punt ook niet in mijn werk maar gewoon in mijn kring om mij heen, Ik wil er altijd voor iedereen zijn, en iedereen helpen, waardoor ik mijzelf volledig wegcijfer,Moe, ach gewoon doorgaan!quote:
[..]
Je geeft net aan kapot te gaan van het ''moeten''. Ga je door met forceren en over je grenzen gaan totdat je echt kapot bent, of ga je nu genieten van het leven en luisteren naar je gevoel?
Nee dan zou ik waarschijnlijk zeggen dat hij nu toch echt aan zichzelf moet denken! Voor een ander weet ik het altijd wel maar voor mezelf...:')quote:
[..]
Ik zou de afspraak met de huisarts niet van tevoren in gaan vullen. Je weet niet wat hij denkt en wat hij wellicht voor gaat stellen. Daar zou ik dan ook niet zo mee bezig zijn. Dan kun je beter voor jezelf helder hebben wat je van hem verwacht.
Maar laat duidelijk zijn dat medicatie gebruiken (of hulp accepteren) geen falen is. Het is veel stommer om koppig door te gaan omdat je in je eentje alles denkt te moeten doen. Want dan ga je straks nog veel harder op je bek. Het aangaan is dan ook alles behalve falen.
Je kunt pas voor anderen klaar staan en zorgen als het goed gaat met jezelf. Cliché, maar daarom niet minder waar.
En als jouw partner zich zo voelde als jij nu, zou je dan denken dat het een slechte partner is?
Ik weet uit ervaring dat het niet makkelijk is met een huidige situatie zomaar te stoppen, helemaal als je weet dat thuiszitten niet voor je de oplossing is. Kun je ondertussen niet verder solliciteren naar iets wat je leuker vind?
Je liep toch nog bij een psycholoog? misschien kun je het daar eens aankaarten
Je kan niet de hele wereld op je nemen..quote:
[..]
Nee dat was ik niet van plan, maar tegelijk is werk op de een of andere manier ook afleiding! Ik heb al eens een jaar thuis gezeten en daar werd ik allesbehalve gelukkiger van! Misschien ligt het grootste punt ook niet in mijn werk maar gewoon in mijn kring om mij heen, Ik wil er altijd voor iedereen zijn, en iedereen helpen, waardoor ik mijzelf volledig wegcijfer,Moe, ach gewoon doorgaan!
kon dr wel wat aandoen, ja ik loop langzaam oke 
Ik wil er niet aan, maar tegelijk zie ik mezelf maandag niet weer aan het werk gaan:( Ik heb net een week vakantie gehad en eerlijk gezegd was er in mijn ogen voor de vakantie weinig mis met mijn werk, maar nu, is alles kut, en niet mijn plek en ga zo maar door!
Toegeven dat ik niet verder kan, vind ik heel moeilijk maar wie hou ik nu eigenlijk voor de gek?
@spacekitten: Ik werk op dit moment maar 3 dagen dus tijd genoeg voor mezelf zou je zeggen, maar gevoelsmatig toch echt teveel! Ik leef van weekend naar weekend van vrij naar vrij! En dat terwijl mijn werk op het kinderdagverblijf toch echt niet vervelend is! Ik ben gek op kinderen, maar nu even niet!
@Retronix, Nee ik weet dat je gelijk hebt, maar ik heb altijd het gevoel dat ik er voor iedereen moet zijn, ik sta ook bekend als iemand die je altijd kan bellen, en iemand die altijd een luisterend oor bied, en dat ik dat nu niet kan voelt alsof ik mensen in de steek laat!
Ik heb gisteren eindelijk hulp gevraagd van een vriendin, of ik haar mocht mailen over alles. Vond het moeilijk, want hou altijd alles voor mezelf. Gelukkig mocht dit en volgende week gaan we t in persoon over hebben
Gewoonmezelf, hoe is het nu? Sterkte!
Je moet er niet zo'n probleem van maken. Het is heel simpel, accepteer dat je zelf lekker in je vel moet zitten om er voor anderen te kunnen zijn. Stel jezelf voorop, daarna de rest. als je niet van jezelf kan houden kun je ook niet van anderen houden. Maar hoe zorg je ervoor dat je weer goed in je vel komt te zitten? Simpel, neem rust en doe leuke dingen waar je energie van krijgt.quote:
Ik moest net vandaag mijn verhaal opschrijven,De bom is gebarsten, ik kan niet meer! Ben totaal leeg en kan alleen nog maar huilen! Ik was onderweg naar mijn zus en zie een auto naderen maar registreerde totaal niet dat dat ding mij kon aanrijden! ik kon me verder ook totaal niet concentreren, en eenmaal thuis kwamen er alleen maar tranen! Ik kan gewoon niet meer verder, Ik heb tegen iedereen geschreeuwd en mijn vriend zelfs dingen verweten die nergens op slaan!
Ik wil er niet aan, maar tegelijk zie ik mezelf maandag niet weer aan het werk gaan:( Ik heb net een week vakantie gehad en eerlijk gezegd was er in mijn ogen voor de vakantie weinig mis met mijn werk, maar nu, is alles kut, en niet mijn plek en ga zo maar door!
Toegeven dat ik niet verder kan, vind ik heel moeilijk maar wie hou ik nu eigenlijk voor de gek?
@spacekitten: Ik werk op dit moment maar 3 dagen dus tijd genoeg voor mezelf zou je zeggen, maar gevoelsmatig toch echt teveel! Ik leef van weekend naar weekend van vrij naar vrij! En dat terwijl mijn werk op het kinderdagverblijf toch echt niet vervelend is! Ik ben gek op kinderen, maar nu even niet!
@Retronix, Nee ik weet dat je gelijk hebt, maar ik heb altijd het gevoel dat ik er voor iedereen moet zijn, ik sta ook bekend als iemand die je altijd kan bellen, en iemand die altijd een luisterend oor bied, en dat ik dat nu niet kan voelt alsof ik mensen in de steek laat!
Ik merk dat nu ik er een beetje aan toe geef ik ook zo enorm moe ben, en dat weinig dingen mij kunnen interesseren, en dat ik ook geen zin heb om het uit te leggen! Ik heb een mail van een vriendin en zij is zo enorm gelukkig op het moment en trouwt over 4 weken, en ik kan het nu gewoon niet opbrengen om te antwoorden! vanavond of morgen maar een nieuwe poging doen!
Ik zou zelf persoonlijk NOOIT aan de medicatie gaan, zoiets moet vanuit jezelf komen. Onderzoek wijst ook steeds meer uit dat AD en pillen eerder de boel verslechteren dan verbeteren..quote:
Vanmorgen bij de huisarts geweest en hij vroeg simpel hoe het ging en hoppa daar kwamen de tranen weer, Tijdje met die man zitten praten en het ook over mijn werk gehad, Hij raad wel aan om gewoon te blijven werken, maar zeker de komende week even niet, Ik heb antidepressiva gehad en daar moet ik even aan wennen, en volgende week weer een keer verder kijken!
Ik merk dat nu ik er een beetje aan toe geef ik ook zo enorm moe ben, en dat weinig dingen mij kunnen interesseren, en dat ik ook geen zin heb om het uit te leggen! Ik heb een mail van een vriendin en zij is zo enorm gelukkig op het moment en trouwt over 4 weken, en ik kan het nu gewoon niet opbrengen om te antwoorden! vanavond of morgen maar een nieuwe poging doen!
Komt ook vrij kortzichtig over bij mij, je komt bij de huisarts huilen en hij schrijft je gewoon even AD voor.. :S Waarom neem je niet gewoon even rust, neem tijd voor jezelf, als je weer lekker in je vel zit kun je je energie gaan doseren en bepalen wat je aan anderen en dingen kwijt kunt.. Je moet niet zomaar pillen gaan slikken...
Het komt misschien over alsof het ff huilen en hup pillen is, maar zo werkt mijn huisarts gelukkig niet, Ik heb de afgelopen maanden die man vaker gezien dan daarvoor in jaren... Het is en blijft een keuze van mij en niet van hem, Ik weet op dit moment niet welke kant ik op wil of moet, en Ja rust is heel belangrijk, net als therapie, en controle bij mijn huisarts, Ik was en ben geen voorstander van pillen, maar op dit moment voelt het voor mij oke! Ik heb het maanden zelf geprobeerd en zie waar mij dat gebracht heeft!quote:
[..]
Ik zou zelf persoonlijk NOOIT aan de medicatie gaan, zoiets moet vanuit jezelf komen. Onderzoek wijst ook steeds meer uit dat AD en pillen eerder de boel verslechteren dan verbeteren..
Komt ook vrij kortzichtig over bij mij, je komt bij de huisarts huilen en hij schrijft je gewoon even AD voor.. :S Waarom neem je niet gewoon even rust, neem tijd voor jezelf, als je weer lekker in je vel zit kun je je energie gaan doseren en bepalen wat je aan anderen en dingen kwijt kunt.. Je moet niet zomaar pillen gaan slikken...
Ik snap dat jij tegen pillen bent en dat is prima, maar misschien is het voor mij wel net ff die ondersteuning die ik nodig heb.
Over kortzichtigheid gesproken. Overigens ben ik het wel met je eens dat je zelf de sleutel bent in het proces, maar dan moet je daar wel toe in staat zijn.quote:
[..]
Ik zou zelf persoonlijk NOOIT aan de medicatie gaan, zoiets moet vanuit jezelf komen.
Ik ben er zeker geen voorstander van artsen die antidepressiva voorschrijven alsof het snoepjes zijn, maar als iemand écht depressief is dan is diegene ziek. En mensen die ziek zijn, hebben soms medicatie nodig. Onder goede begeleiding welteverstaan. Antidepressiva zijn zeker geen wonderpillen en kunnen vervelende bijwerkingen hebben, maar soms is het kiezen tussen twee kwaden.
ik heb nu het gevoel dat ik me moet verdedigen en dat vind ik op z'n zachts gezegd niet fijn! ik wil mezelf terug en als de combinatie van pil en praten mij daarbij kan helpen dan graag!
Je hoeft je nergens voor te verdedigen. Je zet je in om te zorgen dat het beter met je gaat, ik zou me dan ook niet druk maken om wat anderen ervan vinden dat je daarbij antidepressiva gebruikt. Die energie kun je wel beter gebruiken.quote:Op donderdag 26 mei 2011 17:59 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
ik loop bij een psycholoog en nu heb ik ondersteuning dmv antidepressiva, ik weet dat IK het werk moet doen, maar op het moment dat ik tot 2x bijna doodgereden ben en dat dat mij niet zoveel boeit dan is extra hulp misschien niet overbodig!
ik heb nu het gevoel dat ik me moet verdedigen en dat vind ik op z'n zachts gezegd niet fijn! ik wil mezelf terug en als de combinatie van pil en praten mij daarbij kan helpen dan graag!
Reken dr maar niet op dat je jezelf al beter voelt na een week AD. Trek hier minstens zes weken vooruit dat het middel begint te werken. De eerste 4 weken dat ik het gebruikte waren echt zwaar was eigenlijk tot niks in staat. Maar het middel zou je goed kunnen helpen!quote:
Vanmorgen bij de huisarts geweest en hij vroeg simpel hoe het ging en hoppa daar kwamen de tranen weer, Tijdje met die man zitten praten en het ook over mijn werk gehad, Hij raad wel aan om gewoon te blijven werken, maar zeker de komende week even niet, Ik heb antidepressiva gehad en daar moet ik even aan wennen, en volgende week weer een keer verder kijken!
Ik merk dat nu ik er een beetje aan toe geef ik ook zo enorm moe ben, en dat weinig dingen mij kunnen interesseren, en dat ik ook geen zin heb om het uit te leggen! Ik heb een mail van een vriendin en zij is zo enorm gelukkig op het moment en trouwt over 4 weken, en ik kan het nu gewoon niet opbrengen om te antwoorden! vanavond of morgen maar een nieuwe poging doen!
En dat werkt op mijn zenuwen want vanaf het moment dat we wisten dat mijn pa kwam is mijn ma "raar" gedrag gaan vertonen, ik hoor constant negatieve punten.
En in de afgelopen dagen heb ik denk ik geen een positief punt gehoord, en er zitten ook leuke momenten tussen maar de negatieve momenten die beginnen me echt op mijn zenuwen te zitten nu.Mede ook doordat ik beide personen rdelijk goed ken en weet wat voor conflict kan ontstaan en weet dat ik ertussen zou komen te zitten.
En eerst was het alleen gezeur en geklaag over andere personen, maar nu dit nog erboven op. En ik ben net een ping-pong bal.
En vraag me nu voor de miljardste keer af waarom, nadat alles zo lekker loopt, gisterenavond uit eten, vandaag kort centrum in, het daarna zo vervelend moet gaan.
EN dat is altijd zo bij alles, heb ik eindelijke een positieve dag, dan verdwijnt dat prettige gevoel binnen de kortste keren weer omdat ik me daarna ronduit slecht voel door iets wat gebeurd of gewoon door mijzelf.
Alles word verpest, en soms kan ik dat gewoon echt niet meer aan...en ik wil geen geklaag meer aanhoren over mensen en vooral niet mensen die voor mij belangerijk zijn.
En tussendoor zoveel dingen die hierdoor weer een andere draai krijgen en mijn situatie stukken meer verbeterd maar tegelijk ernstig verergerd.
Sterkte..
Als je diabeet bent dan zeggen ze toch ook niet: joh dat insuline, dat moet je maar niet gebruiken hoor...
Waarom dan voor mensen met een depressie dat wel roepen?
Ieder zn eigen keuze, het is geen wondermiddel, maar voor sommige mensen wel iets wat het allemaal net wat makkelijker kan maken.
Heb je dit gedrag wel eens bespreekbaar gemaakt? Ze zijn bij jou op bezoek nota bene en jij hebt er last van. Ik zou benoemen wat er gebeurt en wat dat met je doet. En als men zich niet normaal kan gedragen dan is het je energie niet waard en kun je je afvragen of je op deze manier wel bezoek wilt. Zo te lezen slik je alle negatieve opmerkingen, wellicht om de vrede voor zover mogelijk te bewaren, maar het doet je klaarblijkelijk geen goed.quote:
Alles word verpest, en soms kan ik dat gewoon echt niet meer aan...en ik wil geen geklaag meer aanhoren over mensen en vooral niet mensen die voor mij belangerijk zijn.
Omdat insuline voor diabeten wetenschappelijk onderbouwd en bewezen helpt. AD niet, er zijn groepen met placebo's en echte AD getest, en de resultaten waren schokkend.quote:
AD zijn geen wondermiddeltjes, maar ze kunnen wel wat helpen.
Als je diabeet bent dan zeggen ze toch ook niet: joh dat insuline, dat moet je maar niet gebruiken hoor...
Waarom dan voor mensen met een depressie dat wel roepen?
Ieder zn eigen keuze, het is geen wondermiddel, maar voor sommige mensen wel iets wat het allemaal net wat makkelijker kan maken.
Ga maar op internet kijken, het is nog slecht voor je lijf ook die rommel...
Heb ook twee luisterende oortjes.
Zelf ook al depressief geweest en onlangs in de buurt gekomen, maar heb de stap richting psycholoog gezet en ben daar nu na mijn eerste gesprek heel blij om. Je kan er echt je verhaal kwijt zonder dat iemand dat verhaal afkraakt of je aankijkt alsof je problemen maakt om niks.
Maar als iemand graag wil praten ofzo ben ik er
(als je me een berichtje stuurt, wil ik ook wel mijn emailadres geven)Ben trouwens 19 jaar en een beetje raar
xD
Groetjes!
Das het leuke van internet, niemand merkt dat je raar bent, tenzij je echt een raar bent zoals ik.. Hihihihiquote:
Een beetje liefde voor iedereen die er nood aan heeft! zo asjeblieft: <3
Heb ook twee luisterende oortjes.
Zelf ook al depressief geweest en onlangs in de buurt gekomen, maar heb de stap richting psycholoog gezet en ben daar nu na mijn eerste gesprek heel blij om. Je kan er echt je verhaal kwijt zonder dat iemand dat verhaal afkraakt of je aankijkt alsof je problemen maakt om niks.
Maar als iemand graag wil praten ofzo ben ik er
Ben trouwens 19 jaar en een beetje raar
xD
Groetjes!
Ik had ff een vraagje. Mijn psychologe heeft gezegd dat ik altijd mag mail, maar hoe spreek je zo iemand aan? met meneer, mevrouw of gewoon met de voornaam? Hoe doen jullie dat?
thx voor je reactie.
Ik heb geen mailadres, maar ik zou denk ik de voornaam doen.
Maar dagelijks spreek ik mijn psycholoog ook gewoon aan met Je en jij enz. En voornaam, hoewel in het wekelijkse gesprek ik nooit de naam noem
trouwens ik had vanmorgen een afpsraak bij de psycholoog en ik heb echt een goed gevoel over het gesprek, hoewel ik me wel super slecht voelde door alles wat het gesprek in me opriep.
Maar het was echt een goed gesprek..alleen thuis gelijk even het bed in gekropen.omdat het wel een super zwaar gesprek was
Nu ben ik echt ff er doorheen. Ben bekaf en ondanks dat ik naar de stad ben geweest had ik weer de rust niet om iets leuks te vinden. Door alles ben ik ingestort voor de tv gaan zitten en gaan zitten snoepen... ik haat het zo dat ik mijn emoties soms alleen via eten eruit kan gooien. Ik voel er alleen maar slechter om
Ik heb geen zin om mijn bed uit te komen en heb helemaal niks te doen zoals altijd dus nog minder motivatie heb ik. En het enige wat ik wil is rust en alles vergeten...dus is slapen ideaal maar nee hoor....ouder loot te zeiken en moeilijk te doen en dat ik har zoveel pijn doe enz... Ja sorry daarvoor maar momenteel kan ik niks anders...
Ik wordt weer ff gek op t werk, ben weer ns niks anders dan het hulpje van... nog steeds.. na 4 jaar
Pardon, denk dat (als je gewoon van een normale ouders uitgaat) zij zich gewoon oprecht bezorgd maken over cafpow.quote:
hmm fijne ouder dan, als jij je slaapt nodig hebt moet je die gewoon nemen! Je doet het ook niet expres ofzo lijkt me! Heel veel sterkte cafpow
Ik wordt weer ff gek op t werk, ben weer ns niks anders dan het hulpje van... nog steeds.. na 4 jaar
En zo'n opmerking van 'je doet mij ook pijn' kan ook gebruikt worden als een soort van motivatiepoging.
En zoals uit talloze onderzoeken al is gebleken is op bed blijven liggen op de lange termijn geen oplossing.
Kut dat je zo slecht in je vel zit cafpow, veel sterkte
Spacekitten: Jammer dat je zo ongelukkig wordt van je werk! Andere baan is geen optie?
Hier gaat het op dit moment redelijk, dat heeft vooral te maken met het feit dat ik even niks voel en dat er weinig dingen zijn die mij raken op het moment, Hele nieuwe ervaring, maar eigenlijk ook wel even heel lekker, Ik kan mij gewoon niet druk maken op het moment, om niks! Ik mag nog niet alleen naar buiten, want ik maak mij dus ook niet druk om gevaarlijke situaties, en nee ik heb geen doodswens, absoluut niet, maar ik registreer gewoon geen gevaar op het moment!
Nooit gedacht dat niet kunnen piekeren zoveel rust kon brengen!
En ik weet dondersgoed waardoor ik me zo voel.. En dat heeft te maken met het feit dat ik deze situatie gewoon niet meer aankan.
En dan voor 3 dagen is alles net anders door bezoek van mijn pa en dan begin ik net te wennen en is het weer terug naar het begin en ik lan gewoon niet meer tegen et afscheid en dan nog dat wat doet mijn pa ipv mij even troosten ofzo voor het vertrek gewoon keihard vluchten.
En ik kan het gewoon niet meer aan dat ik een situatie zit waarin ik van alles heb maar tegelijk niks. Omdat ik weet dat het bestaat en zo vaak gevoeld heb maar het telkens weer weggaat omdat het nou eenmaal zo moet en niet anders kan.
En mijn ouder('s)die erkennen wel dat zij deels ook schuld hebbenaar daar gaat het niet om. Het gaat erom dat ik het niet meer aankan maar ik kan het ook niet veranderen... Pfffff
@cafpow, ik weet hoe het is om (ondanks goed bedoeld) net de verkeerde opmerkingen te krijgen. Ik bedoelde zeker niet te zeggen dat het slechte ouders zijn ofzo! Mijn moeder kan het heel goed over mijn gewicht... en laat dat nou net een moeilijk punt zijn!
Hier is het ff weer minder. Net een moeilijke zet gedaan en wezen kijken bij een zanggroepje. Ik ben er helemaal door in de war. Ik was zo vergeten hoe erg zingen een uitlaatklep was. Als ik het doe wordt het zwaar, want je moet je wel open kunnen stellen om als groep te kunnen zingen. Ik voel me nu ook ff alleen, zit alleen thuis en durf nu niet echt iemand meer te bellen..
maar haal je ook ontspanning uit het zingen? En je hoeft toch niet je ziel en zaligheid op tafel te gooien bij de zanggroep?quote:
@gewoonmezelf een andere baan is wel een optie, maar is niet een, twee drie gevonden helaas. Ik zit in een moeilijke sector helaas. En stoppen en dan zoek is dus geen optie, omdat mijn vriend niet genoeg binnen brengt om alles te betalen.
@cafpow, ik weet hoe het is om (ondanks goed bedoeld) net de verkeerde opmerkingen te krijgen. Ik bedoelde zeker niet te zeggen dat het slechte ouders zijn ofzo! Mijn moeder kan het heel goed over mijn gewicht... en laat dat nou net een moeilijk punt zijn!
Hier is het ff weer minder. Net een moeilijke zet gedaan en wezen kijken bij een zanggroepje. Ik ben er helemaal door in de war. Ik was zo vergeten hoe erg zingen een uitlaatklep was. Als ik het doe wordt het zwaar, want je moet je wel open kunnen stellen om als groep te kunnen zingen. Ik voel me nu ook ff alleen, zit alleen thuis en durf nu niet echt iemand meer te bellen..
hier gaat het echt super dubbel de afgelopen dagen, ik verveel me dood. En heb echt helemaal nergens zin in en baal enorm. En slenter de hele dag maar wat door huis om het niet te laten merken aan mijn ouder(s) om niet weel ruzie en problemen te krijgen.
En doe dus wel wat, maar eigenlijk zonder enige zin om ook maar iets te doen ik doe dingen omdat ze moeten en problemen te vermijden, maar in mijn hoofd speelt telkens tegenzin mee.
In de zin van waarom, dit maakt mij toch niet uit enz.
. Ik heb het idee dat alles en iedereen om mij heen mij laat vallen. Nu heb ik het afgelopen jaar sinds ik op kamers zit al met een viertal vrienden van mij gebroken. Ik merkte dat zij niet langer interesse in mij hadden en het contact vooral van mijn kant moest komen. Daar had ik dus geen zin in. Nu heb ik inmiddels nog maar drie vrienden over. Dit zijn allemaal losse vrienden en die wonen in de buurt van mijn ouders. Twee van hen kennen elkaar wel maar liggen elkaar niet zo goed, dus dat is ook geen optie om met elkaar af te spreken. Had vandaag afgesproken met een vriendin, niet zozeer de tijd maar wel dat we vandaag zouden afspreken en dan hoor ik ineens dat ze met anderen weg is gegaan naar het strand.. dan vraag ik me af of ze dan nog wel met mij wil afspreken
.Ik kamp ontzettend met sociale angst en ook op mijn nieuwe studie val ik een beetje buiten de boot. Dit komt mede door mijn onzekerheid/houding waar ik nu ook aan het werken ben. Loop tevens bij een therapeut.
Maar mijn negatieve ervaringen wegen zwaarder dan de positieve. Zo vat ik bovenstaande gebeurtenis over die vriendin heel erg op, terwijl ik een afspraak met een studiegenootje die heel goed was gegaan en gezellig was dan weer vergeet. Daardoor heb ik ook geen zin meer om af te spreken. Of naja geen zin, meer geen energie. Ik heb gewoon het idee dat ik niet leuk genoeg ben, ik het gewoon niet kan. Ik word gewoon zo ontzettend moe van mezelf. Dit is ook een totaal onsamenhangend verhaal, terwijl ik normaliter altijd overzichtelijk schrijf. Maar ik voel me zo rot en ik wil het even van me afschrijven.. zucht
.Hmmm ik herken me hier heel erg in. Sterker nog het voelt net alsof ik dit geschreven zou hebben.quote:
Ik weet niet meer of ik het zo nog wel ga volhouden
Nu heb ik inmiddels nog maar drie vrienden over. Dit zijn allemaal losse vrienden en die wonen in de buurt van mijn ouders. Twee van hen kennen elkaar wel maar liggen elkaar niet zo goed, dus dat is ook geen optie om met elkaar af te spreken. Had vandaag afgesproken met een vriendin, niet zozeer de tijd maar wel dat we vandaag zouden afspreken en dan hoor ik ineens dat ze met anderen weg is gegaan naar het strand.. dan vraag ik me af of ze dan nog wel met mij wil afspreken
Ik kamp ontzettend met sociale angst en ook op mijn nieuwe studie val ik een beetje buiten de boot. Dit komt mede door mijn onzekerheid/houding waar ik nu ook aan het werken ben. Loop tevens bij een therapeut.
Maar mijn negatieve ervaringen wegen zwaarder dan de positieve. Zo vat ik bovenstaande gebeurtenis over die vriendin heel erg op, terwijl ik een afspraak met een studiegenootje die heel goed was gegaan en gezellig was dan weer vergeet. Daardoor heb ik ook geen zin meer om af te spreken. Of naja geen zin, meer geen energie. Ik heb gewoon het idee dat ik niet leuk genoeg ben, ik het gewoon niet kan. Ik word gewoon zo ontzettend moe van mezelf. Dit is ook een totaal onsamenhangend verhaal, terwijl ik normaliter altijd overzichtelijk schrijf. Maar ik voel me zo rot en ik wil het even van me afschrijven.. zucht
Want et is nog zo'n circel waar je in ko
T en lastig uit komt.
En ik weet niet egt wat te zeggen behalve sterkte. En je mag altijd pm sturen hierover omdat ik dit ook herken.
Hier gaat het wel probeer langzaamaan wat meer grip op alles te krijgen, tis of ik alles laat liggen de laatste tijd.
Precies hier loop ik ook tegen aan, en 't lijkt niet uit te maken waar ik kom of wie ik spreek. Op 't moment dat je aangeeft deze problemen te hebben, word je met de nek aangekeken.quote:
Ik ben student en ik heb nog een gedeeltelijke uitkering. En ik word uitgekotst door een groot deel van deze samenleving. Terwijl ik er zelf voor heb gekozen om mijn uitkering lager te laten zijn en ik super mijn best doe om toch nog een opleiding af te ronden ondanks mijn depressies. Soms denk ik: waar doe ik het voor? Als het niet voor anderen kan in een leuke wereld dan doe ik het maar voor mezelf. Dat ik straks een leuke geaccepteerde baan heb die wat verdient en waar ik mijn ei in kwijt kan. Maarja, zou liever in een leukere samenleving leven. Maar niet iedereen is nou eenmaal leuk en aardig...
Pas geleden zelfs hier op fok! nog meegemaakt, het onbegrip is absoluut.
Yep, of dat je gewoon lui bent...of dat je liever je handje ophoudt en lekker thuis op de bank de hele dag tele2 kijkt en niks doet omdat het geld toch wel elke maand gestort wordtquote:
Ik kreeg vaak de opmerking dat ik me aanstelde terwijl ik donders depressief was.
Ik weet dat deze vraag niet voor mij bedoeld was, maar vind 't wel heel herkenbaar.quote:
[..]
Je geeft net aan kapot te gaan van het ''moeten''. Ga je door met forceren en over je grenzen gaan totdat je echt kapot bent, of ga je nu genieten van het leven en luisteren naar je gevoel?
Ik heb jaren lang doorgesukkeld met depressieve klachten, oververmoeidheid en angstklachten, om maar wat te noemen.
Heb dan ook jarenlang m'n eigen gevoel genegeerd en zat al die tijd in een vicieuze circel vast. Hard er voor gaan, te veel hooi op m'n vork nemen, instorten, na een paar maanden weer wat opgeladen zijn en hup, gaan met die banaan! ...totdat ik weer instortte.
Tegenwoordig probeer ik een balans te vinden, maar behalve depressieve klachten, angstklachten en vermoeidheidsklachten ben ik ook nog eens chaotisch (in de trend van deur open laten staan en vergeten fiets op slot te zetten, heb al 4 keer geld in de pinautomaat laten zitten, de lijst is ein-de-loos!) en had ik altijd moeite met 't leggen en houden van sociale contacten, en sociale interactie in 't algemeen. Bij mij is enkele jaren terug een vorm van autisme vastgesteld, dus dat verklaard het sociale "onhandige" bij mij.
En daar bovenop komt nog dat ik heb ontdekt dat ik moeite heb met 't herkennen van m'n eigen gevoelens. Bij wijze van: Als iemand verliefd is, zullen de meesten wel door hebben dat die gemoedstoestand door de verliefdheid komt. Bij mij werkt 't anders: Ik merk dan wel dat ik me raar voel, m'n maag doet vaag (heb ik soms te veel koffie gedronken?...), m'n ledematen voelen raar (heh? Maar ik kan geen last van spierpijn hebben, want ik heb gisteren niet eens gesport! Maar waar kan dat dan aan liggen? Heb ik soms verkeerd gelegen of zo?). In geval van verliefdheid krijg ik nu wel door dat het om verliefdheid gaat, omdat dat gevoel erger wordt wanneer "die ene" persoon in de buurt is.
Maar bij andere gevoelens heb ik vaak geen flauw benul waarom ik me zo voel. Echt geen flauw idee. Alleen als het direct gebeurtenis-->gevolg is weet ik waar 't aan ligt (bijvoorbeeld als ik me stoot en daardoor pijn heb).
Hoe anderen 't doen, echt ik heb geen flauw idee! Vind 't wel knap van die mensen, al zien ze dat denk ik eerder als "normaal".
De depressiviteit is al erg genoeg, maar de andere klachten die daar bovenop komen kunnen soms echt verlammend werken.
Ik ga deze topic denk ik maar volgen
Hadden het er ook nog over hoe je tegen onbegrip aan kan lopen als je depressief bent. Dat je beter gewoon je been kan breken, dat is tenminste zichtbaar...
[ Bericht 7% gewijzigd door Nijna op 07-06-2011 15:46:10 ]
Langzamerhand ben ik hier toch wel vriendinnen aan het maken. Beter laat dan nooit.
Mijn therapeut merkt overigens dat ik ook vooruitga. Ze ziet dat ik een meer open houding begin te krijgen. Dat vind ik ontzettend fijn om te horen. Ook een klasgenootje die van mijn problemen weet heeft tegen mij gezegd dat ik steeds meer open begin te worden.
Soms heb ik echter nog wel behoorlijke dalen hoor, zit alleen nu in een optimistische fase en daar maken we uiteraard gebruik van.
@ forever152, klinkt goed.
en vooral die open houding behouden, zonder die ben je echt nergens.@Nijna, tja dat heb ik vaak genoeg ook gedacht. Had ik maar een been of iets anders gebroken, dan weten en snappen mensen je. En dan weten ze dat niet aan je been moeten zitten. Maar als je depressief bent heb je soms geen behoefte aan diepgaande gesprekken en mensen kunnen dat niet zien en dus vergeten ze het.
Hier is het de afgelopen tijd heel dubbel. Aan de ene kant wil ik het liefst de hele dag op bed liggen en slapen. Maar tegelijk kan ik niet stoppen met bezig zijn, vooral omdat ik thuis als ik niks te doen heb me echt dood kan vervelen. En daar word ik alleen nog depressiever van.
Dus ik pak vaak genoeg de fiets en ga al is het maar 5 euro's storten of een shampoo halen op meer dan 10 km van huis terwijl het op 2 minuten afstand kan...
En tussendoor blijven de "depressieve" gedachten maar komen en soms is heerlijk vooral op lange rechte stukken dan kan ik gewoon de gedachten laten gaan en erin opgaan zonder gevaar te vormen op de weg voor mij of anderen.
Maar bijvoorbeeld nu voel ik me slecht, mede doordat ik morgen tandarts heb en echt super nerveus ben omdat ik niet goed tegen pijn kan nu, en tegelijk erg moe ben.
Cafpow, je kan natuurlijk overwegen om je hoofd in te laten gipsen... maar dan moet je iedereen gaan uitleggen waarom je hoofd in t gips zit
. Ik heb meer dat mensen niet begrijpen hoe je je zo rot kan voelen. En maar goed ook voor hen, maar ik vind het lastig als ze dan wel een "oordeel" hebben.
Succes bij de tandarts, controle of moet er ook wat gebeuren?
Herkenbaar dit, dacht dat ik de enige was die desnoods om kleine dingetjes toch maar de deur uit ging. En idd heerlijk, die lange rechte stukken (behalve met flinke wind tegen, dat is soms even balenquote:
Dus ik pak vaak genoeg de fiets en ga al is het maar 5 euro's storten of een shampoo halen op meer dan 10 km van huis terwijl het op 2 minuten afstand kan...
En tussendoor blijven de "depressieve" gedachten maar komen en soms is heerlijk vooral op lange rechte stukken dan kan ik gewoon de gedachten laten gaan en erin opgaan zonder gevaar te vormen op de weg voor mij of anderen.
Maar bijvoorbeeld nu voel ik me slecht, mede doordat ik morgen tandarts heb en echt super nerveus ben omdat ik niet goed tegen pijn kan nu, en tegelijk erg moe ben.
)Het is gewoon controle maar ongeveer half jaar zijn er 2 verstandskiezen getrokken wat een hel was waardoor nu ik dus extra nerveus/angstig benquote:
Forever, hopelijk kan je dat vasthouden!
Cafpow, je kan natuurlijk overwegen om je hoofd in te laten gipsen... maar dan moet je iedereen gaan uitleggen waarom je hoofd in t gips zit
Ik heb meer dat mensen niet begrijpen hoe je je zo rot kan voelen. En maar goed ook voor hen, maar ik vind het lastig als ze dan wel een "oordeel" hebben.
Succes bij de tandarts, controle of moet er ook wat gebeuren?
En de tandarts zelf is de laatste jaren wat bruter/pijnlijker geworden :/
Ik heb een hele lange weg afgelegd qua tandartsen (zowel letterlijk als figuurlijk) en weet nu (helaas niet 15 jaar terug) dat er tandartsen zijn die kunnen boren zonder dat je ook maar iets voelt. Geloofde het niet totdat ik zelf zo'n tandarts tegen het lijf liep.quote:
En tegenwoordig zou ik nooit meer een tandarts willen die niet kan luisteren.
Nu heb ik een tandarts waarmee ik heb afgesproken dat hij 1:Altijd zo min mogelijk pijn zal bezorgen en 2:Altijd zegt wat hij doet, wanneer hij 't doet.
Dus geen "wachten tot het pijn doet" meer voor mij
tandarts is voorbij. was vandaag wel redelijk te doen, waarschijnlijk ook omdat ik de 1e wasquote:
[..]
Ik heb een hele lange weg afgelegd qua tandartsen (zowel letterlijk als figuurlijk) en weet nu (helaas niet 15 jaar terug) dat er tandartsen zijn die kunnen boren zonder dat je ook maar iets voelt. Geloofde het niet totdat ik zelf zo'n tandarts tegen het lijf liep.
En tegenwoordig zou ik nooit meer een tandarts willen die niet kan luisteren.
Nu heb ik een tandarts waarmee ik heb afgesproken dat hij 1:Altijd zo min mogelijk pijn zal bezorgen en 2:Altijd zegt wat hij doet, wanneer hij 't doet.
Dus geen "wachten tot het pijn doet" meer voor mij
Maar ik vind deze tandarts gewoon fijn, hij kent mij sinds ik in mijn moeders buik zat en dus al meer dan 24 jaar, wat toch een fijn gevoel is
Maar sinds de tandarts een beroerte heeft gehad is hij een beetje achteruit gegaan kwa finesse(doet iets meer zeer) waarschijnlijk een gevolg ervan. Maar het is gewoon fijn, want hij kent mij en ik ken hem en ik ken zijn werkmethode.
Maar goed ik ben er vanaf ook al deed het heel licht pijn..maar niet veel. Alleen wat steken soms
Sorry dat ik er nu niet op in ga, mijn hoofd zit nu nog vol met alles van het werk.
Hier is even alles wegstoppen en zoveel mogelijk bezig zijn, ik kan op het moment gewoon mijn emoties even niet aan. Ik weet dat het er wel uit zal moeten komen een keer maar nu even gewoon niet!
En of er therapieën zijn? Geen idee, ik ben niet zo bekend met wat er allemaal mogelijk is en m'n SPV'er heeft het daar verder niet over.
We zullen zien!
Ik ben vandaag assertief geweest, kan mooi op mn goede dingen lijstje.
Mijn vriend en ik hebben een uitnodiging voor een weekendje weg gekregen, en aangenomen, volgend weekend gaan we naar vrienden toe die dan op de camping zitten, even lekker bijkomen, en even lekker weg van alles, ze weten dat het niet zo heel lekker gaat op het moment, dus ik hoef mij ook niet groot te houden als het even niet gaat! Wel een lekker gevoel!
Ik heb besloten om mijn verjaardag volgende week niet te vieren, ik heb er gewoon even geen zin in!
Fijn om te lezen hoe het met jullie gaat, en de herkenbaarheid soms is hoe stom het ook klinkt ook wel fijn, toch het gevoel dat je geen wereldvreemd gevecht voert, maar dat er meerdere mensen zijn die het gevecht kennen.
Dit heb ik dus ook. Ik ben de hele dag bezig, eigenlijk met niks. EN in mijn hoofd is het constant mezelf tegen aan het werken, en dat eist zijn tol. Ik heb eigenlijk nergens zin in, maar fysiek wil ik juist van alles doen...en die combinatie zorgt voor de nodige frustratie.quote:
Fijn om te horen hoe het met iedereen gaat, ook al gaat het niet even lekker bij iedereen.
Sorry dat ik er nu niet op in ga, mijn hoofd zit nu nog vol met alles van het werk.
Hier is even alles wegstoppen en zoveel mogelijk bezig zijn, ik kan op het moment gewoon mijn emoties even niet aan. Ik weet dat het er wel uit zal moeten komen een keer maar nu even gewoon niet!
Verder ben ik momenteel eigenlijk dus mezelf aan het ontvluchten. Mede doordat ik het zelf niet aankan, en pas volgende week donderdag naar de psycholoog kan is het vooral nu uithouden en zo veel mogelijk vluchten.
zeer herkenbaar, vooral het niet weten hoe.quote:
Voel me vandaag wel ok, maar er moet echt wat veranderen in m'n leven. Ik ben op zich wel stabiel (naja, relatief dan...of misschien ook niet?) mede dankzij de AD die ik nu slik, maar ik heb al een tijdje het gevoel dat ik niet verder kom. We (ik en m'n SPV'er) hebben al overlegd over andere medicatie maar helaas is ze op vakantie tot ergens volgende maand. Zal dus nog even de tijd uit moeten zitten en me met andere dingen bezig moeten houden.
En of er therapieën zijn? Geen idee, ik ben niet zo bekend met wat er allemaal mogelijk is en m'n SPV'er heeft het daar verder niet over.
We zullen zien!
En zoals eerder gezegd goed om het allemaal met je SPV'er te besrpeken.
Het is gewoon goed van je om de verjaardag maar niet te vieren, mischien beter zonder al die drukte vooral als je er geen zin in hebt.quote:
Morgen controle bij de HA voor de AD, op zich gaat het redelijk, de laatste dagen teveel van mijzelf geeist en daar betaal ik nu wel even de rekeing voor! Ben heel moe, zit weer in mijn eigen cocon en heb gewoon geen fut om iets te ondernemen! Ik ga iedere dag toch wel even naar buiten omdat ik mezelf onder de mensen wil houden, maar op een dag als vandaag kost dat heel veel moeite!
Mijn vriend en ik hebben een uitnodiging voor een weekendje weg gekregen, en aangenomen, volgend weekend gaan we naar vrienden toe die dan op de camping zitten, even lekker bijkomen, en even lekker weg van alles, ze weten dat het niet zo heel lekker gaat op het moment, dus ik hoef mij ook niet groot te houden als het even niet gaat! Wel een lekker gevoel!
Ik heb besloten om mijn verjaardag volgende week niet te vieren, ik heb er gewoon even geen zin in!
Fijn om te lezen hoe het met jullie gaat, en de herkenbaarheid soms is hoe stom het ook klinkt ook wel fijn, toch het gevoel dat je geen wereldvreemd gevecht voert, maar dat er meerdere mensen zijn die het gevecht kennen.
EN heerlijk dat van die vrienden op de camping, camping is een ideale plek om tot rust te komen en met mensen die van je situatie af weten is het nog beter
Wat goed dat je ondanks alles onder de mensen probeert te blijven! En wat heerlijk, een weekendje weg en dat je dan gewoon jezelf kunt zijn. Ondanks dat het maar even is, kan dat heel goed werken (ikke=jaloersquote:
Morgen controle bij de HA voor de AD, op zich gaat het redelijk, de laatste dagen teveel van mijzelf geeist en daar betaal ik nu wel even de rekeing voor! Ben heel moe, zit weer in mijn eigen cocon en heb gewoon geen fut om iets te ondernemen! Ik ga iedere dag toch wel even naar buiten omdat ik mezelf onder de mensen wil houden, maar op een dag als vandaag kost dat heel veel moeite!
Mijn vriend en ik hebben een uitnodiging voor een weekendje weg gekregen, en aangenomen, volgend weekend gaan we naar vrienden toe die dan op de camping zitten, even lekker bijkomen, en even lekker weg van alles, ze weten dat het niet zo heel lekker gaat op het moment, dus ik hoef mij ook niet groot te houden als het even niet gaat! Wel een lekker gevoel!
Ik heb besloten om mijn verjaardag volgende week niet te vieren, ik heb er gewoon even geen zin in!
Fijn om te lezen hoe het met jullie gaat, en de herkenbaarheid soms is hoe stom het ook klinkt ook wel fijn, toch het gevoel dat je geen wereldvreemd gevecht voert, maar dat er meerdere mensen zijn die het gevecht kennen.
) Ik ben ook heel blij dat ik vaak wat herkenning zie en dat je dus niet de enige bent, ergens geeft het steun en de moed om, ondanks dat ik nog een lange weg te gaan heb, toch door te zetten.
Vandaag wordt het een zware dag, kom enorm veel slaap te kort door drukte en heb veel te doen op t werk. Gelukkig heb ik wel een leuk weekend in het vooruitzicht, dus dat houd me wel op de been. Hoe gaan jullie om met drukke dagen/weken? Ik vind het echt erg dat ik niet even rustig kan zitten savonds nu (en dat daarop de tijd van maand erbij komt maakt het niet beter
)Tja, op drukke dagen laat ik me gewoon meeslapen, als ik helemaal hyper word, ben ik hyper is het andersom dan is het maar andersom. Want als ik tegen de drukte ga vechten dan is dat uiteindelijk alleen maar nadelig voor mij. Omdat ik meer energie kwijt ben aan het vechten tegen de drukte dan het afkrijgen van wat ik moet doen.quote:
[..]
-----knip-----
Vandaag wordt het een zware dag, kom enorm veel slaap te kort door drukte en heb veel te doen op t werk. Gelukkig heb ik wel een leuk weekend in het vooruitzicht, dus dat houd me wel op de been. Hoe gaan jullie om met drukke dagen/weken? Ik vind het echt erg dat ik niet even rustig kan zitten savonds nu (en dat daarop de tijd van maand erbij komt maakt het niet beter
Ik laat het meestal maar gewoon over mij heen komen, De laatste weken is het een compleet gekkenhuis in mijn leven, Mijn zus trouwt over 5 weken en ze heeft mij een hele tijd geleden als ceremoniemeester aangesteld, dus een hoop geregel, gezien de situatie doe ik het nu samen met onze moeder, en mijn vriend helpt waar hij kan, maar soms loopt het gewoon over bij mij, en kiezen voor mezelf vind ik dan heel lastig! Ik probeer in iedere geval wel een dagdeel redelijk rustig te houden en als dat een keer niet lukt dan probeer ik de dag erna zo weinig mogelijk te doen, Anders gaat het met mij niet goed, maar met een bruiloft voor de deur is dat wel heel lastig!quote:
Vandaag wordt het een zware dag, kom enorm veel slaap te kort door drukte en heb veel te doen op t werk. Gelukkig heb ik wel een leuk weekend in het vooruitzicht, dus dat houd me wel op de been. Hoe gaan jullie om met drukke dagen/weken? Ik vind het echt erg dat ik niet even rustig kan zitten savonds nu (en dat daarop de tijd van maand erbij komt maakt het niet beter
Drukke dagen vind ik juist heel fijn, want dan ben ik niet echt bezig met mijn angst. Als ik het rustig heb ga ik piekeren...
Nijna, hoezo heb je een slechte dag?
Mijn dag was op zich wel oke. Ik heb ondervonden als ik bijvoorbeeld een week niet iets van een goede vriend hoor, dat ik dan in paniek schiet. Al is het maar een smsje/mailtje/berichtje op FB oid. En wanneer ik niet binnen 2 a 3 weken een uitnodiging krijg van iemand, met wie ik een band aan het opbouwen (dus iemand die ik beter wil leren kennen en vaker mee wil afspreken) ben ook. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hier mee moet doen. Gelukkig moet ik morgen weer naar mijn dramatherapeut (ik heb twee therapeuten; 1 gericht op het cognitieve en het andere op het lichamelijke).
Ik ben iedere dag aan het vechten om niet depressief te worden. Dit doe ik nu al jaren, dus ik ben benieuwd hoelang ik het vol blijf houden... maar zoals jullie eerder konden lezen heb ik af en toe wel m'n goede momenten.
Forever152, Waarom raak je dan zo in de paniek? Bang dat het verwaterd? en wat gebeurt er als je zelf contact opneemt? Vriendschap komt van 2 kanten hé?!
Vanmorgen ben ik bij de huisarts geweest en vanaf vandaag ga ik ophogen naar 20mg, dat was sowieso het plan tenzij ik het heel goed zou doen op 10mg, maar dat is niet het geval, Ik heb regelmatig paniek en hartkloppingen, en verder gewoon nog steeds labiel en ontzettend moe, ik zou echt de hele dag kunnen slapen! Afgesproken met de HA dat ik s'middags een uurtje ga liggen, niet langer dan een uurtje want dat zou dan s'avonds weer problemen kunnen geven, en dat is nu eindelijk weer een beetje normaal, na weken van niet meer dan 3 uur slaap per dag.
wat betreft werk, dat hoeft nog niet de komende weken, en het klinkt misschien heel stom, maar ik ben er wel erg blij mee, Ik kwam van de week in de buurt van mijn werk en kreeg het spaansbenauwd, op dit moment is de staat van weinig doen en geen verplichtingen voor mij een werkend middel en de huisarts vind dat we dat maar even moeten volhouden.
Al met al een redelijke dag, Ik voel me een beetje labiel en zou het liefst weg willen kruipen bij mijn vriend, maarja helaas is het doordeweeks en dan zijn wij niet bij elkaar!
Ik weet dat vriendschap van twee kanten moet komen. Heb laatst ook al met heel veel 'vrienden' gebroken. Tot nu toe kan ik zeggen dat ik nog drie vrienden over heb. De rest noem ik kennissen. Nu moet ik wel zeggen dat mijn grens van vriendschappen erg hoog ligt hoor, dat wel. Op school ben ik nu ook bezig met het maken van vrienden... dat gaat stukje bij beetje iets beter. Zo heb ik afgesproken om binnenkort met zn drietjes te gaan eten; 1 meisje was zo enthousiast dat ze nu ook al eerder wilde afspreken.. dat is natuurlijk erg positief.
Het gekke is, toen ik recentelijk bij een (ander) meisje ben wezen eten was ze ontzettend enthousiast. Ze wilde ook met mij gaan sporten en dergelijke. En zei ook dat ze het heel gezellig vond. Terwijl ik nu juist het idee heb dat ze niets meer van me wilt.. maar het leuke is, dat kan ook gewoon aan mijn nare gedachtegang liggen. Het is nu twee weken geleden dat we iets hebben gedaan. Misschien heb ik gewoon teveel vrije tijd... ik haat sociale angst, echt, waarom denk ik zo idioot -______-"
@gewoonmezelf87: waar heb jij precies last van dan?? Ik kan me heel goed voorstellen dat werken je nu een beetje te veel is. Dat moet je ook gaan doen wanneer je weer wat beter in je vel zit, anders gaat het werken ook niet zoals je zou willen dat het zou gaan.
Ik kan me best voorstellen dat nu niet werken beter is voor je. Ik snap het ook helemaal want ik heb een paar weken gehad dat ik de deur niet uit kon zonder over de rooie te gaan ..en uiteindelijk kon ik vanzelf weer normaal dingen doen overdag zonder zo veel problemen.quote:
Nijna, wat is er aan de hand?
Forever152, Waarom raak je dan zo in de paniek? Bang dat het verwaterd? en wat gebeurt er als je zelf contact opneemt? Vriendschap komt van 2 kanten hé?!
Vanmorgen ben ik bij de huisarts geweest en vanaf vandaag ga ik ophogen naar 20mg, dat was sowieso het plan tenzij ik het heel goed zou doen op 10mg, maar dat is niet het geval, Ik heb regelmatig paniek en hartkloppingen, en verder gewoon nog steeds labiel en ontzettend moe, ik zou echt de hele dag kunnen slapen! Afgesproken met de HA dat ik s'middags een uurtje ga liggen, niet langer dan een uurtje want dat zou dan s'avonds weer problemen kunnen geven, en dat is nu eindelijk weer een beetje normaal, na weken van niet meer dan 3 uur slaap per dag.
wat betreft werk, dat hoeft nog niet de komende weken, en het klinkt misschien heel stom, maar ik ben er wel erg blij mee, Ik kwam van de week in de buurt van mijn werk en kreeg het spaansbenauwd, op dit moment is de staat van weinig doen en geen verplichtingen voor mij een werkend middel en de huisarts vind dat we dat maar even moeten volhouden.
Al met al een redelijke dag, Ik voel me een beetje labiel en zou het liefst weg willen kruipen bij mijn vriend, maarja helaas is het doordeweeks en dan zijn wij niet bij elkaar!
En voor wat betrefd mischien is het een handig idee om 2 a 3x in de week even langs te fietsen om aan het idee te wennen en kijken of je de paniek beetje per beetje kan controleren door deze gevoelens met gedachten te manipuleren!.
Verder sterkte ermee.
@Forever 152.quote:
Ik raak in paniek, omdat ik inderdaad bang ben om ze kwijt te raken. Heb ontzettend veel moeite om nieuwe contacten te leggen, dus ik ben bang dat ik degene die ik al heb kwijtraak..
Ik weet dat vriendschap van twee kanten moet komen. Heb laatst ook al met heel veel 'vrienden' gebroken. Tot nu toe kan ik zeggen dat ik nog drie vrienden over heb. De rest noem ik kennissen. Nu moet ik wel zeggen dat mijn grens van vriendschappen erg hoog ligt hoor, dat wel. Op school ben ik nu ook bezig met het maken van vrienden... dat gaat stukje bij beetje iets beter. Zo heb ik afgesproken om binnenkort met zn drietjes te gaan eten; 1 meisje was zo enthousiast dat ze nu ook al eerder wilde afspreken.. dat is natuurlijk erg positief.
Het gekke is, toen ik recentelijk bij een (ander) meisje ben wezen eten was ze ontzettend enthousiast. Ze wilde ook met mij gaan sporten en dergelijke. En zei ook dat ze het heel gezellig vond. Terwijl ik nu juist het idee heb dat ze niets meer van me wilt.. maar het leuke is, dat kan ook gewoon aan mijn nare gedachtegang liggen. Het is nu twee weken geleden dat we iets hebben gedaan. Misschien heb ik gewoon teveel vrije tijd... ik haat sociale angst, echt, waarom denk ik zo idioot -______-"
-----knip-----
Zoals vorige keer is dit stukje van jou zeer herkenbaar. Ik zit vaak met exact hetzelfde, dat als ik niks meer van mensen hoor me afvraag wat ik fout heb gedaan of wat ze slecht vonden eraan enz.
Maar dit is iets wat heel makkelijk gezegd je jezelf moet afleren, en ja dit klinkt heel makkelijk maar het is moeilijk.
Je moet op het moment dat je jezelf de "schuld" begint te geven, gewoon de gedachten omvormen naar: mischien heeft de andere persoon geen tijd gehad, andere personen werken en of studeren ook en hebben een huishouden enz.
En je moet gewoon ipv. gaan piekeren als je het kan de telefoon pakken of de mail en gewoon een mailtje sturen of een facebook/hyves of wat dan ook berichtje sturen. Van hé, hoe is't. groetjes.
Want anders blijf je in die circel hangen en dat is niet goed. En tuurlijk het kost moeite om actief stappen te ondernemen, maar het is iets wat je moet aanleren.
En dit klinkt mischien vreemd ik ken jou verdere situatie ook niet goed, maar mischien kan een sociale vaardigheidstraining volgen je een beetje helpen om van die sociale onzekerheid af te komen?
o, en heb je een pm gestuurd, je hoeft niet te antwoorden hoor, het is alleen een vraagje.
Hier is het een heel dubbel dagje, zoals iedere dag wakker geworden met zoiets van waarom zou ik mijn bed uitkomen. uitiendelijk toch eruit gegaan, en later op de middag de fiets gepakt en een uurtje beetje rond gefietst maar o wat voelde ik me toen somber het leek net of de wolken mij volgden...
En uiteindelijk kwam de zon door maar de "wolken" achtervolgden mij nog. En dit is zo'n beetje iedere dag zo.
En verder tja, probeer ik gewoon de hele dag bezig te zijn om me van alles af te sluiten...en niet te denken.
We zijn gelukkig bezig met eea in gang zetten (thuisbegeleiding, kinderopvang) en dan hopen dat dat toch meer rust gaat geven.
Ben net een stuk gaan fietsen toen mn man thuis was, even weg.
Soms heb ik trouwens een bijzonder moment waarop ik heel spontaan wordt, bijvoorbeeld als ik een belangrijk tentamen heb gehaald. Dan ga ik spontaan mensen uitnodigen om het te vieren.. zo zou het eigenlijk altijd moeten zijn en niet geforceerd. Maar goed, op zulke momenten kmt er veel dopamine vrij waardoor je je goed voelt en wanneer je je goed voelt ben je toch socialer, dan wanneer je niet lekker in je vel zit...
En zoals ik in je PM al reageerde, heb ik de sociale vaardigheden wel... alleen schrikken mensen van mijn houding (ik kijk heel angstig uit m'n ogen en heb opgetrokken schouders e.d.). Aldus mijn therapeute. Ik kijk alsof ik geen contact wil, terwijl dat juist is wat ik wel wil! En als het teveel vanuit mijn kant moet komen of ik zie dat mensen meer met elkaar bezig zijn, durf ik er niet tussen te komen... en verwaterd weer hetgeen wat ik tot dan toe heb opgebouwd..
Heel goed van je trouwens dat je bent gaan fietsen! Het is heel belangrijk om in beweging te blijven! Krop je gevoelens echt niet op maar probeer er over te praten.... anders komt het er toch nog een keertje echt uit. Blijf vechten he! Verder heb ik je nog een vraag gesteld in m'n PM!
@Nijna,
Ik begrijp je dat je je daar schuldig om voelt. Het is begrijpelijk dat het moeilijk is om tegen de kids vrolijk te blijven, als je niet lekker in je vel zit. Natuurlijk moet je wel proberen om dit niet op hen af te reageren. Misschien is het ook een goed idee om te vertellen dat mama op het moment niet zo heel vrolijk is. Anders krijgen zij wellicht het idee dat het aan hen ligt. Ik weet eerlijk gezegd ook niet zo goed wat ik zou doen, omdat ik geen kinderen heb en me niet in die situatie verkeer. Wel wens ik je heel veel sterkte toe.
En ook heel goed dat je een stukje bent wezen fietsen!! Hou dat vol he!! En doe dat soort dingetjes vaker; buitenlucht is goed en beweging natuurlijk ook.
Volgens mijn psych en HA zit ik tegen een burn-out aan, maar vooralsnog probeer ik dat zelf te ontkennen:P Ik werk op een kinderdagverblijf, en als ik zo afwezig ben ga ik geen verantwoording dragen voor het kostbaarste bezit van iemand anders!, soms denk ik wel eens dat mijn omgeving beter weet hoe het met mij gaat dan ik zelf, als ik vertel dat ik thuis zit en waarom, krijg ik heel veel begrip, terwijl ik voor mezelf maar weinig begrip kan opbrengen, normaal ga ik graag werken en werk ik gewoon door ook als ik hoge koorts heb, en zelfs met een dubbele longontsteking heb ik nog een halve dag gewerkt, maar nu kan ik niet verder en daar baal ik dan zo ongelooflijk van! terwijl mijn omgeving het volkomen normaal vind en er zelfs al opmerkingen geweest zijn van: tja dat zat er aan te komen hé!quote:
@gewoonmezelf87: waar heb jij precies last van dan?? Ik kan me heel goed voorstellen dat werken je nu een beetje te veel is. Dat moet je ook gaan doen wanneer je weer wat beter in je vel zit, anders gaat het werken ook niet zoals je zou willen dat het zou gaan.
En ik zit dus met wel of niet gaan. Aan de ene kant verveel ik me er altijd dood, want ik heb niks te praten met de anderen en vermaak dus met het kijken naar de kleine kids en de huisdieren, maar na 1 uurtje heb ik het ook wel gezien..en het is nogal ver weg.
Maar aan de andere kant is het ook wel leuk, want anders kom ik nooit onder de mensen..maar ik weet dat ik erna spijt ga hebben.
Maar aan de andere kant is het een feestdag en er is toch niks anders te doen.
En ik wil dit niet thuis bespreken want dat word ruzie...pffff
En ik heb ook geen zin om de standaard vragen, zoals wat doe je nu, en waarom werk je wel of niet enz. Want het zijn in feite vreemden die ik niks wil vertellen ...
En als je gaat een standaard antwoord bedenken op zulke standaard vragen. Ik werk aan mezelf en verder wil ik het er niet over hebben, zoiets?