De vorige delen:quote:Als achterom kijken je pijn doet.
En vooruitblikken je bang maakt.
Kijk dan naar boven.
En ik zal er zijn.
Laatste posts uit het vorige topic:quote:Hoewel iedereen op een andere manier rouwt en er dus geen draaiboek of recept voor te geven is, heeft elk rouwproces een begin, een midden en een einde. De Amerikaanse rouwdeskundige William Worden heeft in 1992 vier rouwtaken onderscheiden. Dit takenmodel is zeer bruikbaar omdat het niet zozeer uitspraken over het proces van verliesverwerken doet maar de taken benadrukt die verricht moeten worden. De ervaring leert dat de taken gedurende het hele proces door elkaar kunnen lopen.
Taak 1 - Het aanvaarden van de realiteit van het verlies
De realiteit van het overlijden dringt geleidelijk door. Men ‘weet’ dat de dierbare is overleden, maar beseft het op een ander niveau nog niet. In de regel vraagt deze taak bij een niet-verwacht overlijden meer tijd. Besef van de onomkeerbaarheid is nodig om de pijn van het gemis te kunnen voelen. Een aspect van de aanvaarding is het innerlijk weten dat hereniging in dit leven niet meer mogelijk is.
Taak 2 - Het doorleven van de pijn en het verdriet
Volgens is het noodzakelijk om de pijn te voelen en er niet voor weg te lopen. ‘Het is onmogelijk om iemand te verliezen van wie je veel hebt gehouden en geen pijn te voelen.’ Andere wetenschappers nuanceren dit: in sommige gevallen, bijvoorbeeld bij het overlijden van een ouder op zeer hoge leeftijd kan dit ook met weinig verdriet gepaard gaan. Er hoeft dan ook niet altijd sprake te zijn van veel verdriet of pijn.
Taak 3 - Het aanpassen aan een nieuw leven waarin de overledene niet meer aanwezig is
De rouwende moet zich als het ware leren instellen op alle veranderingen. De overledene had wellicht veel betekenissen en functies voor de ander. Hij of zij was een kameraad, een seksuele partner, iemand die het huishouden organiseerde of iemand die misschien het initiatief nam in het contact met anderen. Dit vraagt aanpassing en soms nieuwe vaardigheden. De sociale omgeving reageert anders op een paar dan op een alleenstaande. Een ouder is na de dood van een enig kind voor de maatschappij geen vader of moeder meer. Het gaat hier dus niet alleen om veranderingen in het dagelijks leven maar ook om veranderingen in de wijze waarop de maatschappij naar de nabestaande en de nabestaande naar zichzelf kijkt.
Taak 4 - De overledene emotioneel een plaats geven en het oppakken van de draad van het leven
Vroeger dacht men dat een voorwaarde voor een goede verliesverwerking zou zijn dat de band met de overledene werd doorgesneden. Tegenwoordig wordt daar anders over gedacht. De relatie met de overledene blijft bestaan, maar de overledene krijgt wel een andere plaats, wordt herinnering. De emotionele energie kan hierna geïnvesteerd worden in andere dingen of in een andere relatie.
Bron: Wikipedia - onderdeel 'Rouw'.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 11:21 schreef Jack. het volgende:
Succes Jolene!
Ik heb de ervaring dat het net die ontzettend trotse personen zijn die het hardste breken als je de juiste dingen zegt, en dan wordt het erg emotioneel. Ik heb het recent nog meegemaakt met m'n grootvader. Zit sinds een jaar in een rusthuis en toen ik eens alleen op bezoek bij hem was heb ik hem gewoon gevraagd of ik hem eens mocht knuffelen. Dat mocht en werd behoorlijk emotioneel, met tranen erbij en dat we elkaar graag zien enzo. Dingen die anders nooit aan bod zouden komen. En nu geef ik hem elke keer als ik weer naar huis ga zo'n knuffel. Hij is tenslotte straks al 88 jaar (ikzelf 28, dus je hoeft geen kind te zijn om dit te doen), dus die dingen kunnen plots niet meer mogelijk zijn en dan wil ik er nu nog zoveel mogelijk van kunnen genieten.
Heb je eventueel goede buren of vrienden/familie waar je je zoon eens enkele uurtjes kan laten? Dit hoeft niet elke keer te zijn, maar gewoon zodat je iig een paar keer alleen bij je vader kan zijn. Ik kan me voorstellen dat zo'n kind toch enigzins beperkend werkt als je zulke gesprekken of gevoelens wil blootleggen.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 13:11 schreef testje318 het volgende:
Wat is kanker toch een verschrikkelijke ziekte.
Ik ben zelf mijn vader afgelopen zondag verloren aan die ziekte. We hoorden 6 weken geleden pas dat hij longkanker had. Hij was eigenlijk altijd supervrolijk. Zelfs tijdens de bestraling en de chemokuur was hij nog optimistisch. Over z'n haaruitval maakte hij zelfs nog grapjes (dat ie geld bespaart op de kapper).
Vrijdag zaten paps, mams en ik nog tot 11 uur buiten, niks aan de hand. Zaterdagochtend krijgt hij een longontsteking en zondag is hij overleden. Ongelooflijk! We hebben ook amper afscheid kunnen nemen, omdat hij zaterdagmiddag helemaal weg was van de morfine. Zondagochtend was hij nog redelijk helder. Toen hadden wij en de dokters er weer vertrouwen in dat het goed zou komen. Maar 's middags ging het toch mis. Koorts, longontsteking, longkanker, hersentumor, benauwd...
Jolene: je moet gewoon zo veel mogelijk tijd met je vader doorbrengen. Soms is een hand vasthouden fijner dan praten. Mijn vader wilde ook nooit over zijn dood praten. We weten alleen dat hij begraven wilde worden. Mijn vader zelf was 64, in augustus wordt hij 65. Hij heeft gewerkt vanaf zijn 15e tot z'n ziekte en nooit kunnen genieten van zijn opgebouwde vermogen. Ga zoveel 'leuke' dingen doen als mogelijk. Ga een dagje weg (mits zijn gezondheid dat toelaat). Geniet van de tijd die je nog hebt.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 13:33 schreef Lastpost het volgende:
Hier ook ineens vanuit het niets een breek-momentje.
Op een heerlijke vakantie, na een nachtelijke strandwandeling .. ineens kwam dat besef weer dat alles wat ik nu met m'n huidige vriendin doe met haar had moeten zijn.
Zo voelt het gek genoeg na al die tijd nog steeds, ik heb nu een geweldige vriendin, voldoende toekomstplannen en de tijd samen is me waardevol, maar iets in me zegt dat ze slechts de vervanging van mijn ware is, een 'leuk alternatief' zeg maar.
Natuurlijk zo fout als wat om zo te denken, maar dat is wel het gevoel dat leeft.
Overigens komen dat soort gevoelens het meest omhoog op de momenten die heerlijk zijn, dan besef je ineens nog meer wat er niet meer is.
Bedankt voor je reactie en sterkte met je vader.quote:Op zondag 18 juli 2010 01:14 schreef shiftknop het volgende:
Jolene22, mijn vader gaat hopelijk ook die agressievere chemo krijgen. Tenminste dat krijgen we volgende week te horen want hij is herstellende van een darmoperatie (geperforeerd door nog meer kanker ). Hij wil het ook niet over de dood hebben maar wij hebben volgende week toch een afspraak gemaakt bij de notaris voor het testament.
De psychologe uit het ziekenhuis vertelde ons dat je hem gewoon moet laten nadenken (dat doet hij terwijl hij staart! Wij hebben gemerkt dat je hem dan beter niet kan storen) en dat hij er zelf wel over "de dood" begint.
Inderdaad gecondoleerdquote:Op maandag 26 juli 2010 14:05 schreef Jack. het volgende:
Ik kan me weer opnieuw aanmelden in deze reeks. Vannacht is m'n grootmoeder overleden....
Sterktequote:Op maandag 26 juli 2010 14:34 schreef CoolGuy het volgende:
Wat een triest topic. Helaas moet ik me hier ook melden. Ik heb jaren geleden een topic geopend over mijn vader die te horen heeft gekregen dat hij kanker heeft. Na een heleboel ups en downs (waarbij het wel steeds bekend is geweest vanaf het begin dat hij hieraan gaat overlijden) is dan nu toch bijna het moment aangebroken dat hij zal komen te overlijden.
Hij ligt in bed vanaf afgelopen week eigenlijk. Hij kan niet eens zelf meer naar de wc of douchen. Mijn moeder wast en scheert 'm in bed. Zijn behoefte doet ie daar ook in een fles of een po. Hij is al veel afgevallen en eet eigenlijk nauwelijks meer. Een beschuit opeten kost enorm veel moeite.
Hij heeft door zn hele lichaam uitzaaiingen. We wisten dat dit moment er aan zat te komen maar omdat hij tot een 2 maanden geleden vanaf 2005 zo goed is gegaan is het makkelijk dat te negeren. Toch komt dat moment nu snel naderbij. Hij heeft pijn, kan niet meer op 1 zij liggen en bewegen gaat ook nauwelijks. Hij is nog niet aan de morfine, maar dat zal snel gebeuren.
Hij ligt eigenlijk vooral stil voor zich uit te staren en hij is er gewoon beroerd aan. Afgelopen zaterdag ben ik met mijn vriendin bij mn ouders geweest, omdat mijn moeder even weg ging, dus zij en ik bleven bij hem. Hij ligt boven in bed, en wij zaten beneden. Ik ben elke 20 min gaan kijken of ie wat wilde of wat dan ook, maar hij zegt nauwelijks iets.
Mijn moeder heeft het heel zwaar. Ik heb het heel zwaar. Ik kwam zaterdag weer terug beneden en barstte gewoon in tranen uit. Mijn vriendin was er gelukkig wel dus ik heb op de bank gelegen en gehuild. Maar ik heb 't moeilijk. Hij is er nog, maar als je 'm zo ziet liggen denk ik van 'het is beter als je snel gaat'. Hij is op, mn moeder is op, ik ben op.
Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik kan niks doen, dat weet ik. Soms steekt een blinde paniek de kop op, en dan krijg ik nauwelijks adem, figuurlijk dan. Ik zie de tijd nadat hij overleden is als een zwart gat. Ik zie het als dat ik apathisch ben, laat staan dat ik een samenhangende post kan plaatsen als wat ik hier iemand zag doen, terwijl zijn vader 'afgelopen zondag' is overleden.
Smerige vieze hoerige kutklotekolereschijtziekte is 't ook.
Dat verwarde heeft mijn vader ook. De huisarts komt vaak langs, zo ook gisteren. Ik was daar niet bij, mn moeder vertelde dat. De arts vroeg aan 'm of hij morfine pleisters wilde, maar dat wil hij niet. Toen vroeg hij hem of hij ook met zn vrouw (dus mijn moeder) erover praatte. Zijn reactie was "nee, als ik nou doodziek was..". De arts zei toen "Maar U bent heel erg ziek" en daarop zei mn vader niks meer.quote:Op woensdag 28 juli 2010 00:59 schreef shiftknop het volgende:
Weer zoveel herkenbaars in het verhaal dat hierboven staat
Gisteren rare dingen meegemaakt; we moesten naar het ziekenhuis. Door de spanning en morfinepleisters is hij helemaal de weg kwijt! Hij moest naar het toilet, boven was vrij maar hij liep naar beneden (naja strompelen is het meer). Later mopperde hij dat ik boven op de plee zat en dat hij dus helemaal naar beneden moet lopen maar er zat dus helemaal niemand boven, de deur stond zelfs open en het licht uit
Later stond hij in de keuken leunend tegen het aanrecht en buiten adem van het lopen chocolademelk te drinken (vette druppels gemorst over zijn schone shirt.. naja). Hij zette zijn choco even weg en trok de vaatwasser open om zijn haarborstel te zoeken (!?!?! ). Mijn moeder zou die daar dus in hebben gedaan volgens hem . Ik dus snel de borstel gehaald van boven en hij dus borstelen. Daarna strompelde hij zijn kantoor binnen (4 meter verderop, weer buiten adem) om zijn afneembare zonneglazen op zijn bril te monteren... echter, hij kon zijn bril niet vinden! "WAAR IS MIJN BRIL NOU VERDOMME" schalde door het huis. "Op je neus!" was mijn antwoord Dus hij dat ding op zijn bril monteren met veel gevloek en getier. Naja; 10minuten verder moesten we dus gaan anders kwamen we te laat. Maar hij wilde snel nog even een slok chocomelk. Blijkbaar was hij alweer vergeten dat hij nog een half glas had staan en schold ons weer verrot "JULLIE ZOUDEN TOCH CHOCOLADEMELK INSCHENKEN!?! ", "Ja die heb je net gedronken, kijk maar de vlek zit in je shirt!"
Dit was niet mogelijk volgens hem maar hij was weer moe dus snel de auto in.
Twee uur later zat hij als een kind van 5jaar, vermagerd tot een hoopje ellende op het ziekenhuisbed met een infuus aan de chemo...
Bleh wat een kut periode
quote:Op woensdag 28 juli 2010 08:58 schreef CoolGuy het volgende:
Hij kijkt ook met zulke grote ogen rond, het is bijna eng. Ik vroeg aan em "Weet je wie ik ben?". Hij kijkt me aan, en zegt, ja, en zei hoe ik heette. Dus ik zeg ja dat klopt, maar weet je wie ik ben..? Kijkt me aan, nee...nee, dat weet ik niet.. Ik zeg je bent mn vader, ik ben je zoon. Oooow ja, ja, natuurlijk, dat weet ik wel.
Ik heb m geknuffeld daarna, en gezegd dat ik van 'm hou. "Ik ook" was zijn reactie.
Kijk, dat zijn toch mooie momenten? Koester dit en denk er later ook weer aan terug als je het moeilijk krijgt.quote:Op woensdag 28 juli 2010 08:58 schreef CoolGuy het volgende:
... Dus ik ben terug gereden, laptop gepakt, maar toen was mn vader weer wakker (hij sliep toen ik weg ging) en toen zei hij uit zichzelf dat ie van me houdt.
Hij blijft je vader, ook al is hij niet meer zoals vroeger, en diep van binnen weet hij wel wie er voor hem staat, hij kan het enkel niet zo snel meer terugvinden om het te plaatsen. Dat hij uit zichzelf zegt dat hij van je houdt als je wat later even terugkomt om je laptop op te halen is het beste bewijs dat hij wel degelijk weet wie je bent en dit ook wil laten merken.quote:Op woensdag 28 juli 2010 08:58 schreef CoolGuy het volgende:Maar...dit kan niet meer lang zo doorgaan. Ik hoop echt dat het snel gaat. De man die daar in bed ligt is niet mijn vader. Alles wat mijn vader mijn vader maakt is weg. Ik kan niet geloven dat dit in nog geen week tijd is gebeurd. Een week geleden was hij nog mn moeder voor de gek aan 't houden, en nu weet ie niet eens meer zeker wie ik ben.
Nee, dat is 't em nou net. Ik heb al wel vaker gehuild. Maar het lucht niet op. Die hand om m'n keel zit er dan nog steeds. Mijn vader huilt ook niet. Dat zegt mn moeder. Zij huilt wel veel. Ik ben in staat om haar te troosten als zij huilt, maar direct daarna huil ik zelf ook als zij er niet meer bij is. Behalve gisteren dan, toen moest ik wel huilen waar zij bij was.quote:Op woensdag 28 juli 2010 09:53 schreef KarinJ. het volgende:
.....Het liefst zou ik alles in elkaar schoppen. Schreeuwen, schelden, slaan, maar wat schiet ik er mee op? Huilen lucht niet echt op, dus waarom zou dat wel opluchten? Ik wil ook niet huilen. Ik mag ook niet huilen van mezelf. Ik moet sterk zijn. Voor mijn moeder. Zij heeft het zo moeilijk hiermee. Ik ook, maar toch mag ik niet huilen waar zij bij is eigenlijk.......
Waarom niet?
Samen huilen lost niets op, maar lucht wél op.
Zeker jullie, de dierbaarste mensen van je vader, met het grootste verdriet.
Wees sterk als je sterk moet zijn, maar laat je verdriet de vrije loop als het kan.
Het ergste is, de moeder van mijn vader, dus mijn oma, heb ik nooit gekend. Zij was al overleden toen ik geboren werd. Zij is ook overleden aan kanker. Ik weet nog dat mijn vader altijd heeft gezegd nooit als haar te willen eindigen, het moet echt verschrikkelijk geweest zijn.quote:Op woensdag 28 juli 2010 10:08 schreef KarinJ. het volgende:
Jongen, ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen.
En denk terug aan de laatste maanden van mijn moeders leven, bijna 10 jaar geleden.
Ze heeft 1 keer gehuild waar ik bij was, we huilden samen. Er zijn dan geen woorden die kunnen troosten,alleen elkaars armen om te schuilen.
Dat gaat gebeuren, vanuit het Groene Kruis. Je hebt ook Thuiszorg, maar dat wil mn moeder absoluut niet, omdat dat vaak jonge mensen zijn, en mn moeder wil graag een wat ouder iemand, dus Groene Kruis.quote:Op woensdag 28 juli 2010 13:37 schreef shiftknop het volgende:
Dit is misschien ook wat voor Coolguy?
k ga er toch nog op reageren..quote:Op maandag 28 juni 2010 09:17 schreef Jack. het volgende:
Hey Cocktailprikker,
Ik kan me voorstellen dat het een zware relatietest is om zo'n periode door te komen. Ik was vrijgezel destijds, en toen dacht ik dat het misschien wel handiger was geweest om wel in een relatie te zitten om steun te vinden in moeilijke momenten, maar nu denk ik dat het misschien ook wel goed was om met niemand rekening te moeten houden en op mijn eigen tempo alles te verwerken.
Ik weet niet wat er allemaal speelt en gebeurd is tussen jullie waardoor de relatie geëindigd is. Misschien dat een tijdje weg van elkaar goed is en dat je er nadien over kan praten om te kijken of je weer samen verder kan? Een overlijden verandert je leven sowieso, met of zonder relatieperikelen. Dat is bij mij zo en wellicht de anderen die hier posten ook. In mijn geval ben ik er alleen nog niet uit of het iets positiefs heeft zoals jij het stelt. Ik had graag een hoop dingen anders zien evolueren, maar dat zal bij jou ook wel zijn aangezien je relatie er onderdoor is gegaan.
Iig goed dat je niet bij de pakken bent blijven zitten en hulp zoekt omdat je voelt dat je dat nodig hebt. Ik hoop voor je dat je er de nodige antwoorden/steun in zal vinden en dat je er weer bovenop komt!
En als je wat dingen kwijt wil dan kan je altijd in dit topic terecht
Niet geheelquote:Op donderdag 22 juli 2010 09:19 schreef Jack. het volgende:
Shiftknop, ik denk persoonlijk dat het wel positief is dat je vader er nog voor wil vechten, ook al is het voor de dokters een uitgemaakte zaak. Dat laat zien dat hij toch nog levenslust in zich heeft, en dat is volgens mij nog altijd aangenamer dan iemand die zelf ook alle hoop opgegeven heeft.
quote:Op donderdag 19 augustus 2010 18:49 schreef Cesare-Borgia het volgende:
... het is dan ook het beste de leegte op je eigen manier op te vullen en proberen een gelukkig leven te lijden leiden
Gecondoleerd en sterkte met het verwerken.quote:Op vrijdag 20 augustus 2010 10:03 schreef shiftknop het volgende:
Afgelopen woensdag de crematie. Was ERG moeilijk om hem daar achter te laten maar we zijn er doorheen . Na zo'n verschrikkelijke condoleance zijn we naar huis gegaan en hebben we nagebabbeld met de familie. Rond een uur of 19.00 was iedereen weg en zijn we na het drinken van een flinke borrel naar bed gegaan.
Nu beginnen de klote momenten... je mist de TV die hij hard aan had staan 's avonds, of zijn ochtend ritueel met zijn geroosterde boterhammen en koffie. De geur van koffie en de rooster associeer ik altijd met hem.
Ook ben ik al twee keer naar zijn hobby plekje gelopen om wat aan hem te vragen, maarja dan kom je in een leeg hok en wordt het toch even moeilijk De laatste week leken we wel allemaal verdoofd door de klap maar nu begint het echte besef
veel sterkte in deze komende tijd...quote:Op vrijdag 20 augustus 2010 10:03 schreef shiftknop het volgende:
Afgelopen woensdag de crematie. Was ERG moeilijk om hem daar achter te laten maar we zijn er doorheen . Na zo'n verschrikkelijke condoleance zijn we naar huis gegaan en hebben we nagebabbeld met de familie. Rond een uur of 19.00 was iedereen weg en zijn we na het drinken van een flinke borrel naar bed gegaan.
Nu beginnen de klote momenten... je mist de TV die hij hard aan had staan 's avonds, of zijn ochtend ritueel met zijn geroosterde boterhammen en koffie. De geur van koffie en de rooster associeer ik altijd met hem.
Ook ben ik al twee keer naar zijn hobby plekje gelopen om wat aan hem te vragen, maarja dan kom je in een leeg hok en wordt het toch even moeilijk De laatste week leken we wel allemaal verdoofd door de klap maar nu begint het echte besef
Er zullen altijd van die dagen zijn, dat gaat nooit weg, maar ze worden wel minder frequent.quote:Op donderdag 2 september 2010 23:21 schreef Kielse het volgende:
Wat haat ik die verdomde momenten/dagen waar verdriet overheerst
En spijtig genoeg gaan er nog veel komen
Ik kan dat inderdaad beamen. Mijn moeder is nu 7 en half jaar geleden plots overleden aan een long embolie. Zij was pas 45 en had nog nooit gerookt en dronk sporadisch een biertje (dat heet eens in de 2 á 3 maanden). De laatste tijd toch veel dingen gebeurd waar ik haar toch weer steeds meer mis. Ik ben getrouwd en vader geworden het afgelopen jaar. Ik weet hoe ontzettend gek mijn moeder was met kindertjes en ze zou niets liever willen dan zo'n kleine van haar eigen kinderen vast te houden. Helaas heeft ze dit nooit mogen meemaken en dat zet me dan toch telkens weer aan het denken. Er gaat geen dag voorbij dat ze niet eventjes in mijn gedachten voorkomt.quote:Op vrijdag 3 september 2010 10:07 schreef Jack. het volgende:
[..]
Er zullen altijd van die dagen zijn, dat gaat nooit weg, maar ze worden wel minder frequent.
Dat lijkt in het begin misschien onzin, maar op een bepaald moment zal je beseffen dat je weer dagen hebt dat je er mee om kan gaan zonder dat het problemen geeft, misschien zelfs dagen dat je er eens niet aan denkt, afgewisseld met dagen dat je het er moeilijk mee hebt. En die laatste dagen zullen minder en minder voorkomen, maar gaan nooit weg.
Het moment waarop de frequentie afneemt is verschillend, bij mij heeft het zo'n anderhalf jaar geduurd. En nu nog denk ik er dagelijks aan, maar het beinvloed mijn gemoed veel minder. Er zijn nog wel van die dagen of momenten, maar minder dus.
niet alles in het leven is even mooi,quote:Op zaterdag 17 juli 2010 16:43 schreef KarinJ. het volgende:
Soms wou ik dat ik kon toveren......
Soms wou ik dat ik iets kon zeggen wat helpt
Soms is er zijn het enige wat je doen kunt
Soms is dat genoeg.
Datquote:Op vrijdag 3 september 2010 10:46 schreef KarinJ. het volgende:
CoolGuy met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen.
Wat herken ik veel.
Weet niets te schrijven wat je zou kunnen helpen.
Sterkte
iddquote:Op vrijdag 17 september 2010 23:24 schreef KarinJ. het volgende:
Mooi geschreven.
I.d.d. je bent pas echt dood als je vergeten bent.
Sterkte jongen.
ik heb inderdaad het zelfde, we gaan binnen kort ook mijn moeder haar hyves verwijderen.quote:Op zaterdag 18 september 2010 20:50 schreef Jack. het volgende:
Ziet er leuk uit
Zelf heb ik geen behoefte om online een gedenkplaats te maken. Ik heb wel een geluidsopname op mijn gsm staan toen hij de opnamefunctie aan het uittesten was (wat onnozele dingen zeggen en lachen enzo). Op moeilijke momenten of als ik gewoon even z'n stem wil horen dan speel ik dat af. Het handige is dat ik het overal en altijd bij me heb, is ook wel een soort geruststelling om op eender welk moment naar z'n stem te kunnen luisteren.
Dank je. Ja, ik weet nog niet hoe ik dat een plekje moet geven, al ben ik daar natuurlijk in werkelijkheid al lang mee bezig. Het voelt alleen steeds als een...taak ofzo, die ik moet uitvoeren, waarvan ik geen flauw idee heb hoe ik er aan moet beginnen.quote:Op donderdag 30 september 2010 08:54 schreef twentemeisje het volgende:
CoolGuy ik lees het nu pas. Gecondoleerd met het verliezen van je pa, ik wens je heel veel sterkte met het een plaats geven van je verdriet. Wat heb je alles verschrikkelijk mooi beschreven!
Idd, tijd gaat ontzettend snel, maar je gevoel/emoties gaan een stuk trager. Bij mij is het straks 6 jaar geleden dat m'n vader overleden is en 2 jaar dat m'n buurman overleden is.quote:Op donderdag 30 september 2010 00:36 schreef Bill_E het volgende:
Vandaag/morgen ( 30 september ) 1 jaar geleden.
Wat gebeurt er toch veel in een jaar. Zo raar, het lijkt zo ver weg. En toch lijkt het zo dichtbij....
Eigenlijk had ik vrij genomen van me werk straks, maar ik heb besloten toch te gaan werken, anders zal het helemaal niets worden vandaag.
Ik mis hem enorm, veel meer dan in het begin.. Het is al meer dan een jaar geleden dat ik hem voor het laatst sprak, en wat zijn die laatste dingen de we tegen elkaar zeiden toch dom als je er aan terug denkt. Gewoon, iets over sleutels en nog een houdoe er achteraan.. Niet realiserend dat dat het laatste is wat je ooit tegen elkaar zegt...
Stiekem hoop ik dat ik morgen wakker wordt en het 2009 is...
En dit alles een slechte droom was... Ik zou daar alles voor op willen geven. Maar helaas weet ik beter...
Ik was 24 toen m'n vader overleed. Dat is zo'n periode dat je net beter naar elkaar toegroeit omdat je het huis uitgaat enzo, dus veel te vroeg om je vader te moeten afgeven.quote:Op donderdag 30 september 2010 08:32 schreef CoolGuy het volgende:
Voor mij zijn er nu bijna 2 maanden voorbij sinds het overlijden van mijn vader. Waar ik eerst opluchting voelde dat het hele verhaal voorbij was na bijna 5 jaar ziekte, heeft dat nu plaats gemaakt voor verdriet. Het hem missen, hem nooit meer spreken, zien, horen, voelen, helemaal niks. Nooit meer. En ik ben pas 29. Dat is nog een lange tijd te gaan zonder vader.
Ik verwacht nog steeds dat hij ineens achter een boom uitkomt en dat het allemaal een grote macabere grap is, maar ik weet dat dat niet zo is. Ik heb inmiddels 2 foto's van hem in huis staan. Eentje waarbij mijn moeder er af geknipt is. Het is een vakantiefoto in landschapsmodus waarbij mijn ouders naast elkaar zitten. Daar is een portretfoto van gemaakt en die staat ingelijst op mijn bureau.
De ander is een foto van een beetje van de zijkant, waarbij hij met zn hand onder zn hoofd zit. Dat was kenmerkend voor hem, zo zat hij eigenlijk heel vaak. Die foto staat beneden. Daar heb ik een waxinelichthoudertje bij gekocht. Daarnaast staat een klein doosje waarin een beetje van zijn as zit. Ik wil er geen compleet altaar van maken, dus dit vond ik wel subtiel.
Een paar weken geleden hebben we zijn as gekregen. Mijn oom bouwt al 20 jaar aan een zeiljacht van bijna 15 meter lang, en daar hebben ze al heel regelmatig mee gevaren. Daarop zijn we mee geweest en hebben we de as uitgestrooid op de Maas. Dat was wel een emotioneel moment. Toen de as weg was heeft mn moeder er een boeket bloemen achteraan gegooid. Dat vond ik wel heel erg moeilijk. Wij voeren natuurlijk vooruit, dus we lieten hem achter voor mijn gevoel. Ik weet wel dat dat niet zo is, maar zo voelde 't wel.
Het is moeilijk. Het is kut zonder hem.
Heel herkenbaar. Ik heb het dan vooral met muziek. Ik kan een nummer horen op de radio en dan weten uit welk jaar/periode het nummer ongeveer datteert en gelijk erachteraan denken dat hij er toen nog was en dat we toen nog allerlei leuke dingen samen deden enzo en hoeveel jaar hij nog te leven had op dat moment.quote:Op donderdag 30 september 2010 09:17 schreef CoolGuy het volgende:
[..]
Dank je. Ja, ik weet nog niet hoe ik dat een plekje moet geven, al ben ik daar natuurlijk in werkelijkheid al lang mee bezig. Het voelt alleen steeds als een...taak ofzo, die ik moet uitvoeren, waarvan ik geen flauw idee heb hoe ik er aan moet beginnen.
Laatst zat ik met mijn vriendin bij haar oma wat vakantiefoto's van ons van afgelopen zomer te kijken. Bij het zien van sommige foto's voelde ik nog de zon op me, de wind die waaide, water wat ik op me kreeg van een waterval en de verzengende hitte. Maar ook het gevoel dat toen die foto werd gemaakt, mijn vader nog leefde. Ik hem nog kon bellen als ik dat wilde. Het is alsof het zien van zo'n foto een moment heeft vastgelegd waarop alles nog 'goed' was. Dat is wrang, maar tegelijkertijd ergens ook wel prettig.
Ik vind me zelf meer dan normaalquote:Op vrijdag 1 oktober 2010 13:22 schreef KarinJ. het volgende:
Ik ook maar ik ben dan ook net als jij, prettig gestoord
quote:Een buurvrouw hoeft niet perse minder te zijn dan een familielid. Ik had een heel goeie band met mijn buurman, die is in januari 2009 overleden en daar heb ik het tot begin dit jaar (2010 dus) heel erg moeilijk mee gehad en zelfs een periode dat het me allemaal niets meer kon schelen omdat ik hem zo hard miste. Nu heb ik het er nog steeds moeilijk mee, maar minder, omdat ik mensen heb waarbij ik terecht kan als het een keer te veel wordt.Op woensdag 27 oktober 2010 22:08 schreef KarinJ. het volgende:
Ja ik weet het, ze is "maar"een buurvrouw.....maar toch ook een vriendin geworden .
Misschien moet ik dat wel een keer doen ja. Ik ben van nature niet iemand die z'n ziel opengooit, en ik ben altijd geneigd om dingen op te kroppen en zelf te verwerken. Ik weet niet of dat komt omdat ik er niemand mee wil lastig vallen, of dat ik gewoon niet verwacht dat iemand het zal begrijpen en dus de moeite niet wil doen. Bij buren waar ik erg goed mee opschiet heb ik begin dit jaar wel alles eruit gegooid omdat ik het op dat moment niet meer trok en dingen die ik opgekropt had moesten eruit. Ze luisteren wel en doen hun uiterste best om raad te geven enzo, maar je merkt ook wel dat ze er toch wel ver vanaf staan en dus "maar" een buitenstaander zijn. Ze geven raad, maar ze hoeven er ook niet van wakker te liggen als jij naar huis gaat en alle last ook weer meeneemt. Misschien dat ik daarom m'n vriendin er ook niet mee lastig val, de relatie is nog pril en wil er ook geen zware last op leggen in deze fase. Misschien is dat verkeerd, misschien ook niet, ik weet het niet.quote:Op dinsdag 9 november 2010 11:53 schreef Lastpost het volgende:
...
En Jack, ik herken mezelf wel in jou, ik heb er op dat soort momenten ook moeite mee dat een ander zich totaal niet in lijkt te leven en geen begrip toont waardoor je het gevoel hebt dat het allemaal maar oppervlakkig is, laat staan toekomstmuziek.
Maar je moet niet vergeten dat zij niet in jouw koppie kan kijken en goed op waarde kan schatten wat je denkt, wilt en verwacht van een ander op dat soort momenten.
Begrijpelijk dat je zo denkt hoor, maar helemaal fair naar de ander is het niet denk ik, ik lijk ook weleens een waardeloze vriend voor een ander doordat ik gewoon niet weet hoe ik ermee om moet gaan, wat ik kan/moet zeggen en juist niet en wat de ander verwacht.
M'n vader is op een dinsdag overleden, en ik heb de rest van die week vrij genomen (op zaterdag werd hij begraven) en de week nadien gewoon gaan werken omdat ik afleiding wilde en niet wilde thuis zitten in die droevige sfeer. M'n buurman is op woensdagochtend overleden, en de buurvrouw belde me op m'n werk op om dat te melden. Ik heb toen m'n werkdag uitgedaan, omdat ik toch weinig kon doen op dat moment, en dan donderdag/vrijdag wel vrij genomen (mocht mee helpen om begrafenis voor te bereiden e.d.), week nadien ook weer gaan werken om afleiding te hebben. Bij m'n grootmoeder en grootvader heb ik enkel de dag van het overlijden vrij genomen, maar nadien telkens weer gaan werken om afleiding te hebben. Dus als je terug aan de slag wilt, moet je dat gewoon doen, wat je chef ook zegt. Leg hem uit dat je nood hebt om in een andere omgeving te zitten, weg van al het droevige thuis. Je zal misschien niet 100% functioneren, maar dat zal je chef ook wel begrijpen als ik het zo lees. Ik vond het iig wel fijn om weg te zijn, bij collega's die over dagdagelijkse dingen praten, grapjes maken etc.quote:Op donderdag 11 november 2010 09:12 schreef djemigera het volgende:
...
En nu? Nu is het 11 november en ben ik sinds afgelopen maandag ziekgemeld door mijn chef. Ik moest maar eens even rustig aan doen en zeker niet te vroeg willen beginnen werd me verteld. Natuurlijk heel lief maar aan de ene kant wil ik eigenlijk dat alles"weer normaal" wordt. Laat mij maar werken en lol hebben met mijn collega's en zo. Aan de andere kant ben ik bang dat ik het niet kan en dat ik continue in huilen uitbarst. Ook voel ik me schuldig als ik "leuke" dingen doe. Gisteren ben ik bijvoorbeeld voor de afleiding bij de kerstshow van een tuincentrum geweest. Toen ik daar rondliep tussen alle mooie dingen voelde ik me ineens heel klote. Hoe kon ik hier nou toch iets "gezelligs" doen terwijl mijn moeder net dood is !!!
...
Dat gemis heb ik nog steeds bij m'n buurman, straks 2 jaar na z'n overlijden. Ik ben vlak na z'n overlijden erg bang geweest dat er een moment zou komen dat ik me zijn gezicht niet meer zou herinneren, z'n stem, z'n lach niet meer zou kunnen horen in gedachten, niet meer zou herinneren hoe zijn bewegingen waren etc. Vandaag kan ik me dat nog steeds goed inbeelden, en daar ben ik wel blij om. Ik zeg niet dat het haarscherp is, maar scherp genoeg om tot rust te kunnen komen op moeilijke momenten. Ik heb thuis ook foto's staan van hem, en op m'n GSM staat nog een geluidsopname die hij destijds maakte waarop hij lacht en praat, dus wellicht dat die wel helpen om het beeld levendig te houden.quote:Op donderdag 11 november 2010 10:02 schreef CoolGuy het volgende:
Ik heb er gisteren nog hard om gehuild. Soms is het een gegeven dat hij er niet meer is. Direct daarna ben ik kwaad op mezelf omdat ik dat zo ervaar. Andere momenten snap ik er helemaal niks van dat hij er niet meer is, dat hij niet 'ergens' fysiek is zeg maar. Dan kan ik het gewoon niet bevatten dat hij echt weg weg is.
Als ik ga slapen is dat het laatste wat ik denk, en als ik wakker word is dat het eerste wat ik denk. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet elke 10 minuten aan 'm denk. Het rare is dat ik dan van die filmpjes in mn hoofd heb van wat dingen die ik tegen hem zeg, en hoe hij reageert, lacht, etc. Daarna besef ik me dat ik hem nooit meer zal zien. Dat doet veel pijn.
Het gekke is, tijdens die gedachten kan ik me precies voorstellen hoe hij kijkt, etc, hoe zijn gezichtsuitdrukkingen waren, dat soort dingen. Tijdens andere momenten kan ik dat totaal niet. Ik heb 2 foto's van hem ingelijst thuis staan, dat zie ik vaak voor me, en hoe hij erbij lag, de laatste weken. Ik moest van de week op mn pc foto's op mn pc opzoeken om hem met andere gezichtsuitdrukkingen te zien dan die ik steeds zie, omdat ik het me niet kan herinneren. Na 3,5 maand. Ik werd daar zo kwaad van op mezelf.
Ik heb zelf een half jaar rondgelopen met dat gevoel. Ik reed naar m'n werk (rit van ruim een uur), begon na te denken en de moed zakte in m'n schoenen bij de gedachte dat ik nu alleen verder moest. Er zijn ontelbare keren geweest dat ik mezelf de vraag stelde waarom ik m'n auto niet tegen een van de brugpeilers onderweg zou rijden, en dan zou ik weer bij hem zijn en dat loodzware gevoel niet meer moeten meedragen elke dag opnieuw. Er is een moment geweest dat ik in staat was om dat ook daadwerkelijk te doen, maar gelukkig heb ik toen heel m'n gevoel eruit kunnen gooien bij goeie buren van mij die me ontzettend goed hebben opgevangen en gesteund.quote:Op donderdag 11 november 2010 10:02 schreef CoolGuy het volgende:
Na die kerkdienst ben ik naar de Maas gereden, daar hebben we hem uitgestrooid. Toen heb ik daar wat gestaan, en tegen hem gepraat in mn hoofd. Op weg naar huis zag moest ik terug de brug over, en zag ik de flat waar een zus van mijn vader woont. In beide gevallen dacht ik hoe makkelijk het zou zijn. Het is maar 1 stapje...1 klein stapje, en ik ben bij hem. Die gedachten kwamen bij me op. Maar ik had geen enkel gevoel van daadwerkelijk willen omkeren om bv naar die flat toe te rijden en daadwerkelijk naar boven te gaan en daadwerkelijk...
Ik heb ook een verzameling briefjes die m'n buurman geschreven heeft. Echt de stomste dingen bewaar ik nu. Een enveloppe waar geld in stak, met een briefje om me te bedanken om de brievenbus te legen tijdens hun vakantie destijds enzo. Ik kan zulke dingen gewoon niet weggooien, omdat ik dan het gevoel heb dat ik hem ook in de vuilbak gooi. Ik kijk graag naar z'n handschrift, ook al krijg ik het dan soms moeilijk. Vorige week was ik wat aan het rommelen in papieren van het appartementsgebouw (ik ben beheerder, eerst deed ik samen met m'n buurman), en kwam uit op bewijsjes van ontvangst van het huisreglement van bewoners die inmiddels ergens anders wonen. Daarop staat ook zijn handtekening, maar ik heb ze toch maar weggegooid, omdat ik dat toch wel wat vergaand vond om bij te houden. Aan zulke dingen zie je dat ik het nog steeds niet geaccepteerd heb, nog steeds geen plaats heb kunnen geven dat hij er niet meer is, terwijl ik dat bij andere mensen veel gemakkelijker achter me kon laten.quote:Op donderdag 11 november 2010 10:02 schreef CoolGuy het volgende:
Het besef dat ik pas 29 ben en nog de hele rest van mijn leven moet, zonder dat ik hem nog ooit zal zien is...om het uit te schreeuwen. Een tijdje geleden zaten ik bij mn moeder, en er waren nog wat mensen, en uit de la kwam toen ineens een boekje waarin mijn vader moest bijhouden hoe hij zich voelde. Dat maakte deel uit van het medische traject waaraan hij deelnam qua behandelingen. Ik keek daar in, en ik zag staan hoe hij zich voelde op verschillende datums, in zijn handschrift. En dan denk ik van 'ja, dat heeft hij ooit in dit boekje geschreven. en nu is hij weg, en zal hij nooit meer iets opschrijven'. Het is raar, ik kan 't niet precies uitleggen.
Teamlead, toen ik je post las kreeg ik het zelf ook weer een krop in de keel. Heel dat onverwachte, niet willen geloven dat die persoon er niet meer is is zó herkenbaar.quote:Op donderdag 11 november 2010 21:32 schreef teamlead het volgende:
Afgelopen dinsdag is het onvoorstelbare gebeurd: mijn lieve moeder is totaal onverwacht overleden
...
Tijd vliegt ontzettend snel voorbij. Straks is het al 2 jaar geleden dat m'n buurman overleed, m'n grootmoeder is al bijna 6 maanden weg, m'n grootvader al bijna een maand. Als ik daaraan denk dan krijg ik telkens zo'n zwaar gevoel. Tijdens de laatste maanden van het jaar heb ik het sowieso al lastiger dan anders, maar sinds daar ook 2 sterfdatums in vallen is het nog veel moeilijker om die maanden door te komen. Ik heb sinds een paar weken veel meer last van dagen dat ik het gewoon niet meer trek, dat ik gewoon nergens zin in heb, maar tegelijkertijd ook mezelf irriteer doordat ik zo'n gevoel heb. Van mij mogen ze gerust 4 maanden doorspoelen nu... Als de zon schijnt is het toch net iets makkelijker om moeilijke momenten/dagen door te komen.quote:Op donderdag 11 november 2010 21:50 schreef Cocktailprikker het volgende:
Ik lees hier nog steeds mee, wat een verhalen af en toe Ik wens jullie heel veel sterkte toe. Een verlies veranderd je leven echt voorgoed... Vandaag is het al weer 11 maanden geleden dat mijn moeder overleed, de tijd die voorbij is gegaan, alles wat er gebeurd is, het gaat in een veel te snel tempo voorbij.
Een mooi afscheid was het zeker.. We hebben allemaal op onze eigen manier van haar afscheid kunnen nemen. Wat wel heel mooi was.. Ik heb haar (ze was mijn schoonmoeder) samen met schoonzus verzorgd en aangekleed en in de kist gelegd. Dat was voor mij al een manier om afscheid te kunnen nemen. Teamlead en zijn zus hebben gisteren op de crematie al 2 een stukje verteld. Het was precies goed, de juiste woorden. Een waardig en mooi afscheid. En dat had ze ook verdient..quote:Op zaterdag 13 november 2010 11:06 schreef motorbloempje het volgende:
sterkte en ga niet aan jezelf twijfelen.. doe je ding en maak er een mooi afscheid van.
Je hebt het prima gedaan Je moeder was een geweldige vrouw, als ik bedenk wat jij, je zus en jullie vrienden allemaal verteld hebbenquote:Op zaterdag 13 november 2010 10:36 schreef teamlead het volgende:
Nog maar een paar uur en we gaan voor het laatst naar mama. Gisteren samen met mijn zus en haar zoon de kist gesloten. Heftig, maar wel "goed" om te doen. Nu de tekst die ik straks wil uitspreken in mijn hoofd 1000 keer aan het nalopen. Is het wel goed wat ik ga zeggen? Heb ik dan wel alles gezegd? En vooral: hoe ga ik dit in vredesnaam mijn strot uitkrijgen?
Idioot om oo zo'n dag op fok rond te hangen eigenlijk, maar ach... Het is even afleiding
Nu komen er steeds 'eerste' keren... Dat vond ik in het eerste jaar vreselijk moeilijk, de eerste keer Kerst, de eerste keer Oud en Nieuw. En toch, al die eerste keren helpen je stapje voor stapje alles een plaatsje te geven.quote:Op zondag 14 november 2010 18:50 schreef droomvrouwtje het volgende:
[..]
Een mooi afscheid was het zeker.. We hebben allemaal op onze eigen manier van haar afscheid kunnen nemen. Wat wel heel mooi was.. Ik heb haar (ze was mijn schoonmoeder) samen met schoonzus verzorgd en aangekleed en in de kist gelegd. Dat was voor mij al een manier om afscheid te kunnen nemen. Teamlead en zijn zus hebben gisteren op de crematie al 2 een stukje verteld. Het was precies goed, de juiste woorden. Een waardig en mooi afscheid. En dat had ze ook verdient..
Vandaag the day after.. Een dag waar je eindelijk niks hoeft.. Alle andere dagen werden we zo geleefd en er moest elke keer wel weer wat geregeld worden. Best bizar zo'n dag dat je niks meer hoeft.. Nu kan het echte verwerken beginnen..
Dat is waar. De eerste keer Oud en Nieuw was tevens de dag dat hij een jaar dood was. We hebben die avond bij het graf doorgebracht, en ik was helemaal kapot Later besefde ik dat ook dat weer een proces was waar ik doorheen moest gaan en het heeft me op een of andere manier zeker geholpen. Al vind ik het nog steeds moeilijk, geen idee wat ik zal gaan doen dit jaar.quote:Op zondag 14 november 2010 23:19 schreef Sjeen het volgende:
Nu komen er steeds 'eerste' keren... Dat vond ik in het eerste jaar vreselijk moeilijk, de eerste keer Kerst, de eerste keer Oud en Nieuw. En toch, al die eerste keren helpen je stapje voor stapje alles een plaatsje te geven.
Dat hielp bij mij vorig jaar ook. Op 31 december ben ik eerst even naar het kerkhof gegaan om daar alvast gelukkig nieuwjaar te wensen en er gewoon even te zijn, alvorens ik naar de vriendengroep trok om te gaan vieren. Ik had verwacht dat ik het die avond veel lastiger zou hebben, maar ik ben de avond eigenlijk best goed doorgekomen. Je denkt er wel aan, maar het blokkeert je avond niet, volgens mij omdat ik net ervoor even bij het graf geweest was.quote:Op maandag 15 november 2010 12:28 schreef KarinJ. het volgende:
Wat mij goed hiel/helpt om moeilijke feestdagen door te komen...
Even een moment van bezinning inlassen ( voor mij een kaarsje branden bij haar foto, mijn eigen ritueel zeg maar) en daarna aan de feestvreugde meedoen.
Je leert in de loop der tijd dat je verdrietig om het een en blij met het ander tegelijk kunt zijn.
En dan nog kan het je zoveel jaar na dato ineens weer vreselijk overvallen, op de meest onverwachte momenten en schijnbaar zonder directe aanleiding.quote:Op zondag 14 november 2010 23:19 schreef Sjeen het volgende:
Nu komen er steeds 'eerste' keren... Dat vond ik in het eerste jaar vreselijk moeilijk, de eerste keer Kerst, de eerste keer Oud en Nieuw. En toch, al die eerste keren helpen je stapje voor stapje alles een plaatsje te geven.
Herkenbaar, ik schreef eens in een blog 'het komt altijd onverwachts' . Hoewel ik dan weet dat dat moment weer voorbij gaat, is het verdriet enorm intens dan.quote:Op zondag 21 november 2010 12:23 schreef shmoopy het volgende:
Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.
Verdrietig zijn omdat Omi niet bij het diplomazwemmen van Isa kan zijn... Zo'n vreselijk intens gevoel. En dat terwijl het alweer bijna 11 jaar geleden is, ze heeft Isa zelfs nooit gekendquote:Op zondag 21 november 2010 12:23 schreef shmoopy het volgende:
[..]
En dan nog kan het je zoveel jaar na dato ineens weer vreselijk overvallen, op de meest onverwachte momenten en schijnbaar zonder directe aanleiding.
Vaak als ik in gezelschap ben, zoals van de week een avondje met vrienden.
Het lijkt wel alsof ik van een afstandje naar mezelf zit te kijken, ineens is dat gevoel er weer, in alle hevigheid, alsof er geen tijd overheen is gegaan, en dan mis ik hem zo, zo vreselijk.
Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.
Zeer herkenbaar.quote:Op zondag 21 november 2010 12:23 schreef shmoopy het volgende:
[..]
En dan nog kan het je zoveel jaar na dato ineens weer vreselijk overvallen, op de meest onverwachte momenten en schijnbaar zonder directe aanleiding.
Vaak als ik in gezelschap ben, zoals van de week een avondje met vrienden.
Het lijkt wel alsof ik van een afstandje naar mezelf zit te kijken, ineens is dat gevoel er weer, in alle hevigheid, alsof er geen tijd overheen is gegaan, en dan mis ik hem zo, zo vreselijk.
Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.
Wat hij zegt. De term ''hartverscheurend verdriet'' is letterlijk van toepassing.quote:
Als je afscheid wilt gaan nemen moet je dat natuurlijk gewoon doen. Jullie zijn toch 7 jaar samen geweest, da's niet niks. Toen vriendlief overleed waren er geen ex vriendinnen, maar ik had er niet raar van opgekeken als ze er wel waren ondanks dat geen van hen echt een lange relatie met hem gehad hebben (langer dan een jaar, zeg maar). Heel veel sterktequote:Op dinsdag 30 november 2010 16:08 schreef brunette82 het volgende:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
Je hebt een deel van zijn leven gedeeld. Dus ik vind het niet raar. Maar overleg met zijn fam, kan je altijd nog beslissen wat je moet doen.quote:Op dinsdag 30 november 2010 16:08 schreef brunette82 het volgende:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
Sterkte.quote:Op dinsdag 30 november 2010 16:08 schreef brunette82 het volgende:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
Heb al gebeld, ben zeer welkom. Dus ik ga erheen...voel me ook wel opgelucht,quote:Op dinsdag 30 november 2010 16:48 schreef kieskleurig het volgende:
[..]
Sterkte.
Je zou zijn ouders/familie kunnen bellen om te condoleren?
Merk je waarschijnlijk ook vrij snel of je welkom bent bij het afscheid.
Lijkt me erg zwaar, sterkte meisquote:Op dinsdag 30 november 2010 16:58 schreef brunette82 het volgende:
Nu beseffen dat ik hem nog 1 keer zal zien, en dan is het voorgoed voorbij, shit
Thanksquote:Op dinsdag 30 november 2010 17:06 schreef kieskleurig het volgende:
[..]
Lijkt me erg zwaar, sterkte meis
Fijn dat je afscheid kunt nemen.
Hoe dan ook gaan, 7 jaar is niet niks!quote:Op dinsdag 30 november 2010 16:08 schreef brunette82 het volgende:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
Gecondoleerd en sterkte.quote:Op woensdag 1 december 2010 10:42 schreef skipmeister het volgende:
Wij hebben gisteren onze moeder begraven ze is vorige week overleden (47) nadat ze bijna 2,5 jaar ziek is geweest (kanker). Voelde allemaal heel raar en kan nu nog niet echt bevatten dat gisteren echt het definitiefe afscheid is geweest en dat ze nu echt nooit meer terug zal komen.
Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.
Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.
Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...
Heel veel sterkte gewenst. Raar is het hè. Ik ben ook niet gelovig, maar heb ook 't idee dat m'n moeder ergens nog is. Of dat is een coping-mechanisme. Een maand geleden was de crematie van mijn moeder. Ze had ook kanker, het was in tijd van 2,5 week ineens voorbij. Ik kan het ook nog niet goed bevatten, ook al weet ik rationeel wat er gebeurd is.quote:Op woensdag 1 december 2010 10:42 schreef skipmeister het volgende:
Wij hebben gisteren onze moeder begraven ze is vorige week overleden (47) nadat ze bijna 2,5 jaar ziek is geweest (kanker). Voelde allemaal heel raar en kan nu nog niet echt bevatten dat gisteren echt het definitiefe afscheid is geweest en dat ze nu echt nooit meer terug zal komen.
Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.
Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.
Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...
Bedankt!quote:skipmeister mijn moeder is ook pas geleden overleden aan kanker na 5 jaar. En ze is ook jong gestorven.
Dat verdried kan nog gaan komen. Ik heb het 2 maanden best weinig moeite mee gehad. Maar merk nu wat maanden later dat het er wel is en langzaam door komt.
Het enige wat ik je kan wensen is heel veel sterkte!
Dat herken ik dus wel. Leon is precies op 5 december vorig jaar overleden aan zelfmoord.quote:Op woensdag 1 december 2010 12:38 schreef KarinJ. het volgende:
Een vriend van mij kon de donkere dagen voor kerst niet aan
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet
Het klopt helemaal wat je zegt. het is een stil verdriet...na een tijdje zeggen de mensen zelfs, je moet door met je leven, dus dan zeg je al niks meer. zelfs ik krijg rare reacties, het is je ex, kom op zeg..dan denk ik echt, ik hoop dat het jou niet overkomtquote:Op woensdag 1 december 2010 13:24 schreef formerjellybean het volgende:
[..]
Dat herken ik dus wel. Leon is precies op 5 december vorig jaar overleden aan zelfmoord.
En het is inderdaad een leegte in de vriendenkring, juist ook omdat die zo jong was , heeft die zichzelf zoveel ontzegd en ik had hem juist graag er nog bij gehad en gewild dat die gelukkig was. Bij een boel dingen heb ik nog steeds het gevoel van hij had er moeten bij zijn, je gaat wel verder maar dat knagende gevoel blijft merk ik nog steeds
Het is ook een stil verdriet want er rust zo'n taboe op en je kan er moeilijk met mensen over praten.
Precies. Ik heb de stomste dingen aan moeten horen. 'Wees blij dat jullie geen kinderen hadden', of 'wat rot dat hij op uitgerekend op 1 januari overleed' (2 of 3 januari, het had weinig uitgemaakt hoor ), 'je moet toch door voor je kinderen' (doe ik dat verdomme niet dan? maar mag ik ajb verdriet hebben? mijn hart is verbrijzeld) en de klapper was toch wel 'gut het zit je ook niet mee hé?'.quote:Op woensdag 1 december 2010 13:49 schreef brunette82 het volgende:
[..]
Het klopt helemaal wat je zegt. het is een stil verdriet...na een tijdje zeggen de mensen zelfs, je moet door met je leven, dus dan zeg je al niks meer. zelfs ik krijg rare reacties, het is je ex, kom op zeg..dan denk ik echt, ik hoop dat het jou niet overkomt
Ik snap ook wel, dat de maatschappij van nu hard is, en we moeten ook door, dat snap ik wel,
maar op zo'n moment laat me dan, en laat me even met mijn verdriet denk ik dan
precies!!!quote:Op woensdag 1 december 2010 14:05 schreef Miracle_Drug het volgende:
[..]
Precies. Ik heb de stomste dingen aan moeten horen. 'Wees blij dat jullie geen kinderen hadden', of 'wat rot dat hij op uitgerekend op 1 januari overleed' (2 of 3 januari, het had weinig uitgemaakt hoor ), 'je moet toch door voor je kinderen' (doe ik dat verdomme niet dan? maar mag ik ajb verdriet hebben? mijn hart is verbrijzeld) en de klapper was toch wel 'gut het zit je ook niet mee hé?'.
Die zullen er gerust zijn, Leon was wel iemand als die een besluit had gemaakt er ook heel moeilijk van af te brengen was en denk dus eigenlijk ook al had je geprobeerd. Je had weinig kans gehad.quote:Op woensdag 1 december 2010 13:48 schreef ook_gek het volgende:
Is het ook niet zo dat er mensen zijn die zich schuldig voelen?
Dit hoor je wel vaker, vooral in Scandinavië. De donkere donkere winter dagen werken depressies in hand. Sommige mensen schijnen daar erg gevoelig voor te zijn. Sterkte met je verlies.quote:Op woensdag 1 december 2010 12:38 schreef KarinJ. het volgende:
Een vriend van mij kon de donkere dagen voor kerst niet aan
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet
Wat gruwelijk om te lezen en ik kan het ook niet droog houden als ik dit zo lees. STerkte gast.quote:Dus ik lag bij 'm, en hij aaide over mn hoofd. Op een gegeven moment deed ie zn ogen open, en hij was weer even heel helder, zoals hij altijd is geweest, gewoon, mijn vader. Hij heeft afscheid van me genomen, me oa bedankt voor alles, gezegd dat hij trots was mij als zoon te hebben gehad en nog wat dingen. Daarna ging het licht weer uit bij 'm.
Ik hield me goed toen ik de kamer uitliep, maar op weg naar beneden hield ik 't niet meer. Ik strompelde de kamer in en heb heel hard gehuild. Een uur later begon hij bloed over te geven. Hij is met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan rond een uur of 17u. Ik heb gewacht tot mijn moeder belde, en daarna ben ik met mijn vriendin naar het ziekenhuis gegaan
Het werd me toen duidelijk dat hij zou overlijden binnen afzienbare tijd. Het was verschrikkelijk om 'm zo te zien. Hij had duidelijk pijn, kon niets meer zeggen maar lag wel de hele tijd te bewegen, en probeerde wat te zeggen, maar er was niks van te maken. Ik werd misselijk toen ik 'm zo zag, en kon er niet bij zijn. De familie is van mn vader is toen naar het ziekenhuis gekomen. Niet iedereen was er, maar op een gegeven moment werd duidelijk dat het niet meer lang zou duren. Ik heb daarop een van zijn broers gebeld, de enige die er nog niet was, en die zijn toen ook gekomen.
Iets na half 10 's avonds is hij overleden. Ik kon er niet bij zijn, ik kon me er niet toe dwingen erbij te zijn. Ik heb letterlijk om het hoekje van de deur van die kamer gezeten met mijn vriendin, te wachten op het moment. Op een gegeven moment kwam een oom van me met tranen de kamer uit, en zei tegen mij 'het is voorbij'. Ik wist niet wat me overkwam. Ik wist dat het er aan zat te komen, maar...het is onbeschrijflijk. Ik ben naar binnen gegaan, en hij lag daar, met z'n mond open. Hij was misschien 1 minuut dood toen. Helemaal verkleurd, daar was ik niet op voorbereid. Een verschrikkelijk beeld, wat ik niet uit mn hoofd krijg.
Mja denk dat je iets minder hard moet zijn voor mensen die je gewoon proberen te ondersteunen maar gewoon de juiste woorden niet weten te vinden. Er is toch ook niks wat ze hadden kunnen zeggen wat wel dekking zou geven aan de lading? Ik heb die opmerkingen ook gehad maar ben blij dat er mensen zijn die me, hoe mislukt ook, wilden helpen.quote:Op woensdag 1 december 2010 14:05 schreef Miracle_Drug het volgende:
[..]
Precies. Ik heb de stomste dingen aan moeten horen. 'Wees blij dat jullie geen kinderen hadden', of 'wat rot dat hij op uitgerekend op 1 januari overleed' (2 of 3 januari, het had weinig uitgemaakt hoor ), 'je moet toch door voor je kinderen' (doe ik dat verdomme niet dan? maar mag ik ajb verdriet hebben? mijn hart is verbrijzeld) en de klapper was toch wel 'gut het zit je ook niet mee hé?'.
Nee, als ik het terug lees voel ik weer die pijn. Maar, die pijn voel ik constant, en hij wordt steeds erger. Sure, ik kan lachen, ik kan plezier hebben, maar allemaal met een wrang randje. Hij is er niet meer. En soms kan ik dat niet bevatten, dat hij er niet 'gewoon even' niet is, maar dat hij er nooit meer is, en ook niet ergens is waar ik heen kan. Als ik mijn eigen posts terug lees dan voel ik de tranen achter mn ogen branden.quote:Op donderdag 2 december 2010 05:35 schreef richard_prf het volgende:
[..]
Wat gruwelijk om te lezen en ik kan het ook niet droog houden als ik dit zo lees. STerkte gast.
Wat een geweldige vader moet jij hebben gehad.
Je vader lijkt me een bijzonder mens maar je legt zoveel nadruk op de dood. Jij hebt jarenlang een geweldige vader gehad. Een goed mens gekend. Je hebt hem waardig zijn verlies zien dragen hoe onmogelijk dat ook leek op dat moment.quote:Op donderdag 2 december 2010 12:02 schreef CoolGuy het volgende:
[..]
Hij klaagde niet, niks van 'waarom ik', hij droeg het dapper, en ook toen het eind nabij kwam klaagde hij niet. Ik had werkelijk geen betere vader kunnen wensen.
En waarom, waarom besef ik sommige dingen nu pas? Nu, dat het te laat is? Waarom besefte ik dat niet eerder?
voor jou en je meisje, krijg een brok in mijn keel van je stukje. December zal ongetwijfeld een hele pittige maand worden, heel veel sterkte!quote:Op zondag 5 december 2010 12:05 schreef teamlead het volgende:
Nog maar een paar dagen en het is alweer een maand geleden dat het onmogelijke gebeurde.
Dat ene telefoontje, die rit naar het ziekenhuis met alle scenario's die door mijn hoofd gingen, het gezicht van pa toen hij het vreselijke nieuws vertelde, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Het verdriet van iedereen die erbij was en van iedereen die via telefoon met ons meeleefde. Het onwerkelijke gevoel waarmee we 's avonds op de bank voor ons uit zaten te staren.
Mam, moeders, mama.. van het een op het andere moment was ze er gewoon niet meer.
We proberen weer "gewoon" de draad van ons leven op te pakken, ieder op onze eigen manier. Maar de leegte die ze achterlaat is levensgroot en zit tegelijkertijd in de meest kleine dingen. Een telefoontje dat niet komt als je het wel verwacht, een "ow, dat vindt mam misschien wel leuk" bij het maken van plannen, een "zullen we naar pa en ma gaan?", het overzetten van telefoonnummers in je nieuwe telefoon en dat ene mobiele nummer toch nog niet kunnen wissen....... op dat soort momenten komt de realiteit keihard binnen.
Beelden spoken door mijn hoofd, het verdriet komt en gaat. Er zijn zelfs dagen dat ik zo druk ben met mijn eigen leven dat ik nauwelijks stil sta bij wat er gebeurd is, om vervolgens weer stil en verdrietig op de bank te zitten. Vandaag is even zon dag waarop alles me aan haar herinnert en het weer even niet meevalt.
Duizenden keren heb ik de vraag gesteld waarop nooit een antwoord zal komen. "Waarom?. Waarom nu?" we zullen het nooit weten.
Het enige dat we weten is dat we geen keuze hebben en op de een of andere manier moeten leren om zonder haar verder te gaan. En dat gaan we ook wel leren, al is het maar omdat ze ons anders ongelofelijk op onze donder zou geven
Mama, ik mis je.
Toen ik dat las voelde ik mezelf wat aangesproken. Ik zou ook vaker dit advies moeten opvolgen, want ik merk dat ik te veel stilsta bij het waarom, het is onfair, en alle dingen die we nog samen hadden kunnen beleven etc.quote:Op donderdag 2 december 2010 13:53 schreef Jolene22 het volgende:
...
Hij is dood, weg en komt niet meer terug. Maar denk je echt dat bij de dood alles ophoudt? Je hebt iets wat ze nooit meer van je af kunnen pakken en dat is de herinnering aan die lach al is die lach er zelf niet meer. De herinnering aan zijn advies en zijn troost, ook al staat die niet meer voor je.
Natuurlijk is het triest en moet je rouwen om het verlies, maar iemand die zijn dood waardig draagt heeft keihard gevochten voor het afscheid wat hij wou hebben. Dat soort mensen als jouw vader en mijn vader was er ook 1 van genoten van het leven en ik weet zeker dat jouw vader dankbaar was voor alles en daarom niet riep 'waarom ik' maar zich erbij neerlegde. Probeer in zijn voetstappen te treden. Niet te veel focussen op waar het eindigde, hoe het eindigde en wat je allemaal niet meer lijfelijk met elkaar kan delen maar focus op het leven en dat het jou en hem gegund is geweest zoveel mooie momenten samen te delen.
Je kunt je nog zo boos maken en je zo verdrietig voelen, niets gaat hem ooit nog bij je terugbrengen. Denk je, als vader zijnde, dat hij zou willen dat je in zak en as om zijn dood zit of dat hij ziet dat je de pijn net zo waardig kunt dragen als hij dat deed?
Natuurlijk moet je rouwen, uithuilen en je boosheid is gegrond. Maar rouw niet alleen, herinner ook, want uiteindelijk staat jouw vader dichterbij je als je herinnert dan als je boos bent.
Ik ga tussen kerst en nieuw naar Oostenrijk. Ik kan geen betere plek bedenken om oud op nieuw te vieren. Hij ging elk jaar daarheen, vroeger zomer en winter, de laatste jaren enkel in de zomer, dus als er een plek is die het best bij hem past is het wel Oostenrijk.quote:Op donderdag 9 december 2010 20:17 schreef Miracle_Drug het volgende:
Ik herken dat wel Jack. Het is de reden waarom ik ook dit keer oud en nieuw in Parijs zal doorbrengen, het voelt niet goed op 1 januari ergens anders te zijn.
Volgende week een begrafenis van een collega.. De 2e in een jaar tijd van iemand in de 50 en dankzij die kloteziekte
Ik was ook opgelucht toen dat 1ste jaar voorbij was, omdat je dan de periode achter je laat waarin je alles de 1ste keer zonder die persoon moet doen. Op oudjaar middernacht had ik ook verwacht om een moeilijk moment door te moeten, maar dat was eigenlijk niet zo. Misschien omdat ik voor het feest even op het kerkhof was langsgeweest, of omdat ik er al zo ontzettend mee bezig was om me erop voor te bereiden dat het uiteindelijk best goed meeviel.quote:Op donderdag 9 december 2010 23:03 schreef formerjellybean het volgende:
Zondag was dus een jaar terug dat hij zelfmoord pleegde. Ik had eerst gedacht dat ik het heel moeilijk zou hebben maar denk meer dat het het idee gewoon was.
Ik heb er ook meer rust in nu zijn steen er is , dat klinkt misschien vaag maar het is zo.
Denk wel dat ik hem niet echt vergeet, maar aan een kant lucht het op dat het 1e jaar voorbij is en dus het moeilijkste wel geweest is.
Ah gos, arme jij, arme jullie. Enorm veel sterkte, Hitomi met dit grote verlies.quote:Op maandag 13 december 2010 08:19 schreef Hitomi het volgende:
22-07-1957 -- 13-12-2010
Straks om 10:30 komt iemand die met mijn papa en mij alles gaat regelen. Maar dat duurt nog zo lang. Wat moet ik nu? Mama.
Allereerst gecondoleerd!quote:Op maandag 13 december 2010 18:30 schreef Starr_003 het volgende:
<knip> Sinds mijn vader overleden is, heb ik het idee dat mijn emoties heel erg afgevlakt zijn. Alsof ik het allemaal niet meer zo voel, als voorheen. Angstige films op tv raken me niet meer....verdriet van een ander raakt me niet meer... en soms denk ik 'waarom voel ik nu niks?!' Laatst schrok ik ergens van, toen was ik blij..om even een 'schok' te voelen (alsof ik blij was dat ik toch nog 'emoties' in me had). Ik vind het zo raar..normaal ben ik altijd een heel gevoelig persoon!
Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is
De eerste dagen na de uitvaart heb ik trouwens wel last gehad van paniekaanvallen!! Zo onverwachts ineens het gevoel hebben dat je flauwvalt..echt heel naar...daar ben ik nu gelukkig wel vanaf!
Dankje!quote:Op maandag 13 december 2010 18:47 schreef teamlead het volgende:
[..]
Allereerst gecondoleerd!
Dat "vlakke" gevoel herken ik wel. In de eerste week na het overlijden van mijn moeder heb ik meer gejankt dan in de rest van mijn leven bij elkaar geloof ik. Maar sinds we het crematorium uitgelopen zijn nog maar 2x: 1x toen een lied dat we op haar crematie draaiden onverwacht op de radio voorbij kwam en 1x toen ik het verhaal van Hitomi vandaag las.
De rest van de tijd, voel ik nauwelijks iets. Ik functioneer op automatische piloot.. en het verdriet van anderen om mama kan ik niet aan. En da's redelijk lastig, met een vader, zus, vrouw (in willekeurige volgorde) die hun verdriet hebben en waarvan ik eigenlijk vind dat ik ze zou moeten steunen. Alsof de hele wereld doordraait, en ik eigenlijk alleen maar toekijk. Ik ben wel verdrietig, en ik mis haar enorm.. maar tegelijkertijd glijd dat gevoel ook zo weer van me af... heel dubbel
Ik denk dat het een soort bescherming van jezelf is tegen de pijn en het verdriet die je anders voelt.
Het is de automatische piloot, een bescherming van je lichaam. Maar hij helpt het alleen maar uit te stellen, het echte verdriet komt vanzelf en vaak in de kleine dingen merk ik. Een passend nummer van Acda en de Munnik:quote:Op maandag 13 december 2010 18:30 schreef Starr_003 het volgende:
Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is
Hitomi, ik weet dat ik niks tegen je kan zeggen waardoor ik je ook maar enigszins beter kan laten voelen, maar ik wil je heel heel heel veel sterkte wensen en eigenlijk een dikke knuffel geven. Ik ga nu een kaarsje aansteken voor je mamaquote:Op maandag 13 december 2010 21:17 schreef Hitomi het volgende:
Vanmorgen en vanmiddag had ik het heel erg moeilijk. Nu probeer ik me groot te houden want mijn papa heeft het heel erg zwaar.. de kamer opruimen, mijn moeders grote verzameling aan kerstwaxinelichthoudertjes aan het oppoetsen en plaatsen.. De lakens waar mama op lag toen ik afscheid nam in de was.. en vooral mijn papa extra veel knuffelen als hij even breekt..
En even, op een moment dat niemand kijkt, toch even de kraan aanzetten in mijn hoofd.. even terugtrekken. Even snel naar de badkamer, even mama's vest tegen mijn gezicht aan drukken want tsja, het ruikt wel naar mama..
Morgenochtend vroeg gaan ze kijken wat er nu voor heeft gezorgd dat mijn mama van ons is afgepakt.. want ik heb het risico dat ik hetzelfde lot heb, dankzij een erfelijke hartziekte, en ik enkele symptonen al toon van dat mijn moeder mijn leeftijd had...
Mama, ik mis je..
Grappig We hebben mijn moeder ook nog een pakje sigaretten meegegeven Wordt ze begraven of gecremeerd? De dienst zal wel vandaag of morgen zijn (geweest) gok ik zo, heb niet ver terug gelezen. Veel sterkte.quote:Op woensdag 15 december 2010 11:38 schreef Hitomi het volgende:
Vanavond gaan we nog even naar mama. Ik zou gisteren een sigaretje voor haar meenemen, maar die ben ik vergeten. Ik heb haar beloofd dat ik hem vandaag mee zou brengen voor haar.
Een pakje shag en een aansteker in haar favoriete handtasquote:Op donderdag 16 december 2010 19:12 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Grappig We hebben mijn moeder ook nog een pakje sigaretten meegegeven Wordt ze begraven of gecremeerd? De dienst zal wel vandaag of morgen zijn (geweest) gok ik zo, heb niet ver terug gelezen. Veel sterkte.
Ze hebben obductie (of zoiets) gedaan, maar we hebben de resultaten nog niet. Ze zijn er wel al, maar ze gaan nu naar een cardioloog die met erfelijkheidsonderzoek bezig is, ook binnen mijn familie. Die gaat de resultaten onderzoeken en gaat ons dan precies vertellen wat er is gebeurd.quote:Op donderdag 16 december 2010 16:52 schreef Oognip het volgende:
Logisch dat het beroerd gaat, ik moet er echt niet aan denken om mee te maken. Bij het idee alleen al word ik hartstikke verdrietig, en jij ondergaat het gewoon. Bah, ik vind het echt verschrikkelijk voor je. Heel veel sterkte gewenst.
Zijn ze er trouwens al achter waaraan je moeder nou precies is overleden?
Je kan wel erg mooi schrijven Hitomi!
De dienst is morgen. Ze wordt gecremeerd.quote:Op donderdag 16 december 2010 19:12 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Grappig We hebben mijn moeder ook nog een pakje sigaretten meegegeven Wordt ze begraven of gecremeerd? De dienst zal wel vandaag of morgen zijn (geweest) gok ik zo, heb niet ver terug gelezen. Veel sterkte.
"Zullen we december voortaan overslaan?" was een vraag van mijn oom. Dit omdat mijn oma op eerste kerstdag is overleden, mijn tante een paar dagen voor kerst en mijn moeder nu dus twee weken voor kerst. Dus het is een erg vervelende maand voor die kant van de familie zeg maar. De enige uitzondering op deze 'regel' is mijn opa geweest, die mid-zomer is overleden.quote:Op donderdag 16 december 2010 19:56 schreef droomvrouwtje het volgende:
Ik lees de laatste tijd niet veel mee hier.. Even een dikke knuffel voor iedereen..
Hitomi heel herkenbaar om iets mee te willen geven. Ik heb een briefje in de kist mee gegeven met daarop de namen van onze dochter zouden we die ooit gaan krijgen (mijn schoonmoeder wilde zo graag oma worden en wij waren daar ook mee bezig)
Een kettinkje met as is een mooi idee. Manlief wil dat ook. Vooral omdat het de wens van (schoon)mama was om uitgestrooid te worden. Zowel mijn man, als schoonzus en haar zoon willen een ketting. Voor (schoon)pap hoeft dat niet zo.
Ik merk wel dat ik de laatste dagen erg down ben, mis haar ontzettend, de feestdagen komen eraan en ze was 1e kerstdag jarig, dat zijn dagen waar ik wel tegenop zie. Als mensen vragen en hoe gaat het, dan krijgen ze gewoon te horen goed, terwijl als ik heel eerlijk ben het eigelijk toch niet zo goed gaat. Ze was niet mijn moeder, maar zo voelde het wel. Ik ben gewoon heel blij als deze maand voorbij is.
Ik hou het bij één symbolische sigaret met haar handen eroverheen gevouwen. Als ik haar handtas mee zou geven met een aansteker zou ik een bijl in mijn nek krijgen, want ze was vreselijk zuinig op haar spulletjes en die tas was net nieuw. Ik wil hem sowieso ook zelf bij me houden, zeg maar.quote:Op donderdag 16 december 2010 20:40 schreef Sjeen het volgende:
[..]
Een pakje shag en een aansteker in haar favoriete handtas
Wat een ontzettend mooi eerbetoon aan je moeder Hitomi. Ik heb echt tranen in mn ogen bij alle verhalen hier. Heel veel sterkte voor iedereenquote:Op zondag 19 december 2010 18:18 schreef Hitomi het volgende:
Ik heb vandaag geprobeerd mijn stukje op de crematie terug te luisteren (we hebben de hele ceremonie op CD), omdat ik wilde weten of ik wel verstaanbaar was doordat ik huilend sprak zegmaar.
Ik heb de eerste alinea nog niet eens beluisterd. De tranen schoten mijn ogen weer in.
Ben nu net ook thuisgekomen. Vind het zo vervelend dat mijn vader nu alleen thuis is. Hij is nooit alleen geweest zeg maar.
Hij draait het ochtendprogramma bij de radiozender van het dorp en omgeving. Morgenochtend begint hij weer en dan gaat hij alleen maar platen draaien die mijn moeder mooi vond. Ik heb mijn wekker dus ook al op 6:45 staan om mee te luisteren.
Dat is ook wel even slikken, maar lijkt me erg mooi om een kaartje te krijgen van je moeder, terwijl ze er niet meer is.quote:Op zondag 19 december 2010 01:30 schreef Cocktailprikker het volgende:
Zo denk je dat je er al prima mee om kan gaan en zo rollen de tranen weer over je wangen. Ik pak net iets uit een doos die ik vorige week van mijn tante kreeg, en tot mijn verbazing zat er nog een gesloten envelop in met mijn naam erop. Een laatste kaartje van mijn moeder...
hey man veel sterkte.quote:Op dinsdag 28 december 2010 00:36 schreef mafkees01 het volgende:
Ik hoop niet dat ik mij binnen korte tijd hier kan melden, maar ik heb op 2de kerstdag gehoord dat mijn moeder voor de 3de maal kanker heeft.
Mentaal sloeg dit in als een bom, maar ik probeer de situatie te relativeren. Donderdag is er 100% uitsluitsel of het uitgezaaid is of niet. Het is "slechts" beperkt tot de borsten zoals ze nu hebben gezien. Of er meer aangetast is hoor ik donderdag.
Ik hoop natuurlijk op het allerbeste en bid voor een goede afloop. Moge haar nog vele jaren gegund zijn..
Sterkte aan de rest.
Dat is iets wat mij ook heel erg verbaast. Het ene moment denk je dat alles goed gaat, een volgend moment komt er weer van alles naar boven en jank je je een aap..quote:Op zondag 19 december 2010 01:30 schreef Cocktailprikker het volgende:
Zo denk je dat je er al prima mee om kan gaan en zo rollen de tranen weer over je wangen.
Uiteindelijk moet je doorgaan, maar je hoeft dat niet meteen te doen als je dat niet wilt of kunt.quote:Op woensdag 29 december 2010 11:09 schreef Olle. het volgende:
Ik denk dat je geen keus hebt of je wilt doorgaan of niet...
Ik weet niet of ik het ook zal ervaren als de kutste dagen van het jaar. Het is wel heel raar om te beseffen dat iedereen feest viert in een periode waarin je dat zelf niet echt kunt. Je probeert dan wel het beste er van te maken en dat lukt zelfs nog vrij goed ook, maar toch is het anders..quote:Mensen die zoiets niet hebben mee gemaakt, snappen het meestal ook niet dat dit juist de kutste dagen van het jaar zijn.
Sterkte dan maar!quote:Alicey ik vind het (nu de tweede keer de feestdagen zonder mijn moeder) heftiger dan vorig jaar...
Ja dat klopt je kiest er zelf voor of je de straat op wilt etc.quote:Op woensdag 29 december 2010 11:12 schreef Alicey het volgende:
[..]
Uiteindelijk moet je doorgaan, maar je hoeft dat niet meteen te doen als je dat niet wilt of kunt.
[..]
Ik weet niet of ik het ook zal ervaren als de kutste dagen van het jaar. Het is wel heel raar om te beseffen dat iedereen feest viert in een periode waarin je dat zelf niet echt kunt. Je probeert dan wel het beste er van te maken en dat lukt zelfs nog vrij goed ook, maar toch is het anders..
[..]
Sterkte dan maar!
Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.quote:Op woensdag 29 december 2010 11:09 schreef Olle. het volgende:
Ik denk dat je geen keus hebt of je wilt doorgaan of niet...
Mensen die zoiets niet hebben mee gemaakt, snappen het meestal ook niet dat dit juist de kutste dagen van het jaar zijn.
Voor mij scheelt misschien ook dat ik een erg grote familie heb en het overlijden van mijn vader iets is waar de hele familie in meedeelt. Het is anders dan andere jaren, maar je bent toch wel met de hele familie bij elkaar, met een verdriet dat je deelt met elkaar.quote:Op woensdag 29 december 2010 11:14 schreef Olle. het volgende:
Ja dat klopt je kiest er zelf voor of je de straat op wilt etc.
Het feit dat mensen alleen maar gezellig met elkaar doen en doen alsof er niets aan de hand is en alleen maar familie gericht zijn met deze dagen doet mij zeer. Dat is ook een grote reden dat ik deze dagen als klote beschouw en het feit uiteraard dat de je dierbaren zeer gemist worden deze dagen.
dankje!
Diezelfde gedachte heb ik ook een beetje. De dag maakt niet zoveel uit, het is altijd kut.quote:Op woensdag 29 december 2010 11:16 schreef Miracle_Drug het volgende:
Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..
Ja hé? Ik denk echt dat het weinig uit maakt..quote:Op woensdag 29 december 2010 11:19 schreef Alicey het volgende:
[..]
Diezelfde gedachte heb ik ook een beetje. De dag maakt niet zoveel uit, het is altijd kut.
Sterkte de komende dagen..
logisch!quote:Op woensdag 29 december 2010 11:16 schreef Miracle_Drug het volgende:
[..]
Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..
Mijn moeder is ook op 1 januari overleden. Elke andere dag zou net zo vreselijk zijn geweest idd, maar ik heb wel last van het feit dat 1 januari gewoon geen dag is die je ongemerkt aan je voorbij kan laten gaan. Er MOET feest zijn, je MOET genieten, etc etc, ik vind dat wel een nare lading geven aan zo'n verdrietige dag voor mij/ons.quote:Op woensdag 29 december 2010 11:16 schreef Miracle_Drug het volgende:
[..]
Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..
Ik denk dat het sowieso wel zwaar is , maar dat het dan op nieuwjaarsdag is maakt het wel dubbel.quote:Op woensdag 29 december 2010 11:16 schreef Miracle_Drug het volgende:
[..]
Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..
Misschien is het ook wel de juiste topic. De angst om iemand te verliezen, met name wanneer het heel reëel begint te worden levert ook wel vergelijkbare gevoelens op.quote:Op zaterdag 1 januari 2011 06:28 schreef IrCute het volgende:
Waarschijnlijk darmkanker of eierstokkanker, we weten nog niks over de ernst en de soort. Ik heb de hele avond liggen janken op de bank samen met mijn broer en ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Wellicht niet het juiste topic om voor mij iets te plaatsen, maar ik moet even mijn verhaal kwijt.
Heel veel , sterkte . Neem alle tijd om het te verwerken. Een zelfmoord in een omgeving kan er behoorlijk inhakken. Vorige jaar is een vriend van me zo overleden en het is behoorlijk heftige nasleep geweest.quote:Op zaterdag 1 januari 2011 15:27 schreef Annnet het volgende:
Oh hier kan ik wel even mijn hart luchten.
Eergister hebben ze mijn ex-vriendje gevonden, hij zag het niet meer zitten.
hmpf.. Gaat ze het halen?quote:Op zaterdag 1 januari 2011 06:28 schreef IrCute het volgende:
Mijn dag begon gisteren goed, lekker wezen shoppen, leuk jurkje gekocht om aan te doen met Oud&Nieuw. Er stond een leuke nacht gepland met een aantal vrienden. 's avonds nog even langs bij mijn moeder die nu een week in het ziekenhuis ligt met wat ik dacht een darm verstopping, krijg ik te horen dat ze weer kanker heeft.
Ik ben nu 19 en ik heb mijn vader 11 jaar geleden verloren aan kanker, 2.5 jaar later kreeg mijn moeder borstkanker en ze was alweer een hele tijd kankervrij. Maar nu is het dus weer terug, ze wordt morgen of overmorgen geopereerd (ligt eraan hoeveel mensen er vannacht komen zonder vingertjes etc) en dan halen ze weg wat in haar darmen zit en nemen ze weefsel af om erachter te komen wat voor kanker ze heeft.
Waarschijnlijk darmkanker of eierstokkanker, we weten nog niks over de ernst en de soort. Ik heb de hele avond liggen janken op de bank samen met mijn broer en ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Wellicht niet het juiste topic om voor mij iets te plaatsen, maar ik moet even mijn verhaal kwijt.
Nee, ik vind het echt niet dubbel of extra moeilijk.. Het maakt voor mij geen fluit uit of het nou nieuwjaarsdag is of dat hij een dag later was overleden, het kan gewoon niet dat het nóg zwaarder en moeilijker zou zijn voor me, klinkt misschien vaag maar zo ervaar ik dat. En de dag zou ik toch nooit kunnen vergeten, welke datum het ook was geweest..quote:Op vrijdag 31 december 2010 13:33 schreef formerjellybean het volgende:
[..]
Ik denk dat het sowieso wel zwaar is , maar dat het dan op nieuwjaarsdag is maakt het wel dubbel.
Leon had op 5 december zelfmoord gepleegd , en dat is toch iets wat een feestdag een zwart randje geeft.
Hij was voor mij een gewoon een vriend maar het is toch een dag die je niet snel vergeet. Heb rond die tijd ook heel veel aan die familie gedacht want ik dacht wat moet dat verschrikkelijk naar zijn , je viert met de familie feest, maar een belangrijk iemand ontbreekt en het is ook nog eens zijn sterfdag.
Een sterfdag van iemand vergeet je ook niet zo heel snel maar op een feestdag is het even extra moeilijk. Dat zijn de dagen waarop men verwacht dat je vrolijk bent en gaat feesten en er is dan toch wel onbegrip als het niet zo is.
Heel veel sterkte de komende dagen.
Aan de ene kant wel, maar aan de andere kant kan ik al dagen niet meer huilen en voel ik helemaal niks meer. Oudjaarsdag ben ik naar de aula geweest, maar hij leek er niet op, dus het hele besef is er niet. Het is of instorten straks, of een hele lange nasleep vrees ik.quote:Op woensdag 5 januari 2011 07:26 schreef L-E het volgende:
[..]
Heel veel sterkte, zal ongetwijfeld zwaar worden.
Geen idee, we horen vrijdag in een gesprek wat voor kanker het is/hoe erg het is.quote:
quote:Op donderdag 10 februari 2011 09:19 schreef teamlead het volgende:
Gisteren was het alweer 3 maanden geleden dat mama overleed. De hele dag ging het redelijk goed, ondanks dat ik me er wel de hele dag bewust van was. Tot dat 's avonds om half 8 mijn telefoon ging en ik in mijn display het mobiele nummer van m'n vader zag. Exact hetzelfde tijdstip als waarop hij mij die avond belde.
En als je dan je pa intens verdrietig aan de telefoon hebt, die uitgerekend gisteren op controle moest in het ziekenhuis waar mama gestorven is... dan breekt je hart.
Vandaag voel ik me ruk. Zit op het werk en er komt niets uit mijn handen vandaag. Yuk
Sterkte man. Ik weet helaas precies wat je bedoelt.quote:Op woensdag 11 mei 2011 04:15 schreef Bill_E het volgende:
Nu zit je dan om 4 uur snachts gewoon weer te huilen als een klein kind.. Omdat je hem mist en zoveel te vertellen en te laten zien hebt aan hem.
Op zich loopt de relatie echt wel lekker. We zijn allebei volwassen genoeg om in te calculeren dat je relatie nou eenmaal niet top kan zijn als je allebei geen energie hebt. Het weekend voor het slechte nieuws zijn we gaan samenwonen. Als ik even het hele ziekenhuisverhaal loskoppel hebben er het heel goed samen.quote:Op donderdag 12 mei 2011 15:48 schreef ook_gek het volgende:
De relatie op zich. Loopt die lekker? Of blijf je bij hem om de situatie?
Herkenbaarquote:Op maandag 25 juli 2011 00:50 schreef KarinJ. het volgende:
Ik hoorde laatst ergens dat als van dierbare overledenen droomt dat ze "bij je langs komen".
Toestraks lag ik even op de bank te slapen.
Ik droomde dat mijn partner geen zin had om eten voor me te maken. En ik had honger, een enorme trek in roomsaus ( geen idee waarom, ik heb er niets mee).Na wat gemopper van mijn kant ging ik naar de keuken ( niet mijn keuken) en daar stond mijn moeder en maakte roomsaus voor me.
Op het aanrecht lag een doek met daarop kookspullen , en tussen die spullen zat mijn lieve Mormeltje ze keek rustig toe hoe mijn moeder kookte.....
Het slijt maar je blijft je ouders missen, hoe lang geleden het ook is.quote:Op maandag 25 juli 2011 13:12 schreef ook_gek het volgende:
Nu ben ik vrij nuchter van me zelf.
Maar mensen dromen over dingen waar ze zich mee bezig houden. Bewust en onbewust toch? Dus in dat geval is het inderdaad een stukje verwerking.
Het is voor mij al weer bijna een jaar geleden dat me moeder overleden is. En zo makkelijk als ik het in het begin had, zo moeilijk kan ik het soms hebben. En dan heb ik het over simpele kleine dingen in het leven.
Me vader heeft sinds kort een nieuwe vrouw ontmoet en is daar erg blij mee. Ik heb er niet echt moeite mee. Was in het begin even raar en wennen, maar voor de rest niet. Gek genoeg heeft me zusje er juist heel veel last van en vind ze de nieuwe situatie met mijn vader heel erg moeilijk. Zo blijkt maar weer dat iedereen het anders verwerkt.
Eind volgende maand is mijn moeder precies een jaar geleden overleden. Tevens ben ik 5 dagen voor die datum ook jarig. Als ik nou ergens geen zin in heb is dat het wel. Ik herkend de geen zin in verjaardag vieren erg goed.
Vaak hoor je dat het verlies wel slijt. Echter vraag ik me dat soms af.
Nou laten we het hopen, het is soms erg kut allemaalquote:Op maandag 25 juli 2011 13:22 schreef trovey het volgende:
[..]
Het slijt maar je blijft je ouders missen, hoe lang geleden het ook is.
Is het ook maar het slijt echt wel. Mijn ouders zijn 22 en 14 jaar geleden overleden en uiteraard moet je wennen aan het idee wat ze er niet meer zijn maar ook dat went vreemd genoeg. Het is wel erg prettig als je nog behoorlijk wat mensen in je omgeving hebt waarmee je over ze kunt praten. Helaas begint dat in mijn omgeving nu minder te worden. De leeftijdsgenoten (vrienden/kennissen en (oud)buren waar wij contact mee hebben gehouden) van mijn ouders beginnen nu ook massaal te overlijden (simpelweg omdat ze (hoog)bejaard zijn en dat is elke keer toch wel weer even slikken want nu krijg je de confrontatie dat je met elke persoon weer een stukje geschiedenis minder hebt.quote:Op maandag 25 juli 2011 13:52 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Nou laten we het hopen, het is soms erg kut allemaal
In principe zegt een kaartje met 'ik denk aan jullie' al meer dan genoeg. Ik heb een dergelijk kaartje gekregen van een goede vriend van me op de dag dat mijn moeder jarig geweest zou zijn en dat was (voor mij dan, en mijn pa die thuis ook zo'n kaartje had gekregen) genoeg.quote:Op zondag 2 oktober 2011 00:16 schreef Darkestrah het volgende:
Vorig jaar in oktober heeft de persoon die ik van mijn 4e tot mijn 10e als mijn beste vriend heb beschouwd, zichzelf van het leven beroofd. Dit heeft mij tientallen keren afgelopen jaar bezig gehouden, omdat ik hem uit het oog verloren ben toen ik verhuisde naar een ander dorp. Contact verloren, en nooit meer iets van hem gehoord. Ik heb daar zo ontzettend veel spijt van gehad afgelopen jaar.
Zelfs in de tijd dat ik hem goed kende was hij al een jongen die zich soms geen raad wist met zichzelf. Zijn motoriek was niet meer dan lomp te noemen, hij wist zich toen eigenlijk al geen raad met zichzelf. Voetballen kon hij bijvoorbeeld niet, maar dat accepteerde iedereen wel gewoon. Wel zat hij eindeloos achter de computer spelletjes te doen. Hier wist ik hem destijds vaak genoeg vandaan te plukken om mee naar het bos te gaan, of iets in die richting.
Na zijn overlijden heb ik nog wel contact gehad met zijn nabestaanden. Daar werd mij verteld dat hij mijn naam nog regelmatig thuis liet vallen, en dat doet me echt pijn. Ik heb mezelf nooit echt schuldig gevoeld over zijn zelfmoord, maar ergens steekt het. Tien jaar later had hij het dus nog steeds over me. Of ik iets had kunnen doen weet ik natuurlijk niet, hij was in zijn laatste maanden ontzettend alleen, en totaal gefixeerd op de computer. Sociale contacten, buiten die op internet, heeft hij naast zich neergelegd, en ik denk dat mij dat dus ook overkomen was.
Uiteindelijk is hij door zijn eigen broertje gevonden. Een jongen die ik herinner als het meest onschuldige, vrolijke kind uit mijn jeugd. Ik kan me niet voorstellen wat hij heeft moeten voelen om zijn broer daar levenloos te zien hangen. Voor zover ik weet hadden ze een echte broer tot broer-relatie: Af en toe een conflict maar ze kwamen altijd voor elkaar op.
Ik ga binnenkort een kaartje sturen naar zowel zijn moeder als zijn broertje. Geen idee waar ik het over moet hebben, zoiets heb ik gelukkig nog nooit hoeven doen. Maar het valt me wel zwaar. Waar kun je het over hebben? Herinneringen ophalen zou misschien alleen maar verdriet kunnen veroorzaken.
Mijn advies:quote:Op zaterdag 1 oktober 2011 21:49 schreef Hitomi het volgende:
Fuck.
Mijn moeder is er nu bijna een jaar niet meer.. Bijna een jaar lang heb ik geen van de nummers gehoord die er gespeeld zijn op de dag van het afscheid nemen.. tot zojuist..
In de tuinen achter mijn appartement was een feestje.. met boxen.. en een microfoon.. met karaoke. 't begon erg onschuldig met nummers als 't kleine café aan de haven en oe-oe-oe-oe-oerendhard. Totdat ze overgingen naar één van die nummers.. Ik had het tijdens de intro-tune nog niet door.. was op iets anders aan het focussen.. Maar toen de tekst begon realiseerde ik het me en ben helemaal ingestort... janken.. schreeuwen van verdriet..
Ik snap dat het moet slijten.. maar ik vind het zo vervelend dat ik er zo heftig op reageer.. Je kan die nummers namelijk niet verbieden en wat nou als ik een keer op werk ben, en zo'n nummer komt voorbij? Wat moet ik nou als ik door de stad loop, en op de installatie van het centrum komt dat nummer langs?
Jeetje wat heftig sterkte ermeequote:Op donderdag 5 januari 2012 12:06 schreef Ellatjuh het volgende:
Het ongeloofelijke is gebeurt, mn nicht uit Mallorca is overleden..
Alles begon 2 maanden terug, mn tante(mn oom is in 2001 overleden) en nicht zouden voor de kerst weer eens naar Nederland komen.
Super leuk en iedereen had er zin in.
Maar vlak voor de kerst hoorde we dat mn nicht niet mee ging want die wilde mn andere nicht helpen en steunen omdat haar kind in het ziekenhuis lag op mallorca omdat hij benauwd was enzo.
En ik heb nog een nicht daar wonen maar die heeft ook al 2 kinderen en had het ook druk.
De bedoeling was dat de 3 zussen dus op mallorca kerst gingen vieren en dat daarna de een weer als haar kind uit het ziekenhuis was naar Tunesie zou gaan waar ze al jaren woont en der man heeft leren kennen, andere nichtje zou naar het vaste land gaan met der kinderen en man ook familiebezoek en mn jongste nicht van 35 zou op mallorca blijven en met vrienden oid oud en nieuw vieren en ze zou omdat ze met de kerst niet zou komen van 8 tot 12 juni 2012 komen.
Met kerst hebben we nog contact gehad via de skype als familie en nog gepraat en mn vader had een gekke bui en heeft toevallig het gesprek met de camera opgenomen en ze hebben ook nog gezegt: we gaan elkaar snel zien!
Leuk dat we iedereen door de cam konden zien en omstebeurt even konden praten.
Dit is allemaal inleidend verhaal want het erge moet nog komen.
Toen werdt het 31 december, mn tante zou 2 januari terug gaan naar mallorca ik was bij buren oud en nieuw aan het vieren en zou voor 12 uur richting huis gaan omdat mn ouders dan bij mij naaar het vuurwerk zouden kijken,mooi uitzicht enzo.
En toen om half 11 ging de bel..
Mn moeder staat daar met mn vader voor de deur en denk nog bij mijzelf: gvd jullie zijn wel erg vroeg, moet dat nou?!
“er is iets gebeurt en het is niet oma(daar gaat het ook al niet zo goed mee) maar het is vreselijk, je nicht uit spanje is dood.”
Ik stond daar verdoofd en besefte het niet.
Mn nicht van 35 was de 31e mee gaan doen aan een hardloop wedstrijd, dat deed ze wel vaker maar ze was niet goed geworden.
Ze hebben haar een uur gereanimeert maar het mocht niet baten..
Toen ging alles in een stroom versnelling, mn ouders hadden blijkbaar tickets geregelt en we zouden op 1 januari 8 uur s morgens vliegen.
Gelijk ging iedereen mensen bellen en dingen regelen want we waren ondertussen als familie snel naar oma gegaan waar mn tante dus ook was.
We zijn met 10 man om 8 uur in het vliegtuig gestapt en hebben mn tante gesteunt.
Hoe dichter we bij het eiland kwamen hoe meer dingen doordrongen.
Dit was geen vakantie zoals we wel vaker hadden, lekker 2 weken mallorca en genieten en de familie ook weer spreken maar dit was een moeilijke situatie.
Afgelopen dagen waren heel apart.
Veel bij mn tante geweest en er kwamen veel vrienden en kenissen bij haar thuis om haar te condoleren en er te zijn.
Omdat ze de doodsoorzaak wilde onderzoeken had niemand het lichaam mogen zien, dat zou eerst op dinsdag maar later toch op woensdag worden vrijgegeven.
Helaas moesten we woensdag alweer weg, dus heb haar niet meer kunnen zien.
Wel was er dinsdag een hele mooie mis zonder lichaam maar wel bloemen en veel mensen.
En we waren samen als familie, dat is nog veel fijner en weet dat mn nicht dat erg fijn gevonden zou hebben.
Zij was de gene die veel mailtjes stuurde en contact onderhield, haar zussen hadden dat wat minder.
Zij zou naar nederland gekomen zijn met de kerst als ze niet voor der zus er wilde zijn.
En nu het vervelendse van alles: toen ZIJ hulp nodig had was er niemand..
Het was ook erg moeilijk om iemand te bellen om te zeggen wat er gebeurd was.
Ze had de wedstrijd bijna uitgelopen, moest nog 1,5 Km tot het eind en ze had er zin in.
Dat zeiden andere deelnemers ook en haar laatste foto werdt gemaakt voor de start en toen stond ze te lachen in der pak met nummer op de buik.
We zijn nog naar de plek geweest waar ze overleden is om het toch af te sluiten en heb veel respect, was een smal stijl straatje waar ze omhoog moest rennen.
Tijdje terug hadden ze nog een test gedaan bij der en alles was ok, ze was gezond.
En dan inneens gebeurd er dit..
Het zal wel een hartstilstand geweest zijn maar dat horen we nog.
Als het goed is dan is ze gister nadat mensen haaar nog hebben gezien gecremeert en nu is het afgelopen.
Nooit zou ze meer mailen of langskomen.
We zijn wel verdomde blij met de beelden van het skype gesprek, dan hoor je der praten.
1 week voor der dood hebben we het nog met haar over een ander iemand die ook niet goed werd en overleed en nu is ze het zelf…
Was een lang verhaal maar moest het kwijt..
en ach de ene dag besef ik alles meer dan de andere dag.
heb de eerste dag vooral gedacht dat ik droomde tot ik later besefte dat deze droom beter nachtmerrie wel erg lang duurde..
Het klinkt zo omschreven ook wel mooi..en als het bij mij om mijn vriend/vriending zou gaan en ik zou mogen kiezen, ook al lijkt het mij pijnlijker zou ik het ook liever doen tijdens de liefde periode dan "normale"periode..want dan lijkt het me makkelijekr om de leuke en mooie dingen te onthouden en koesteren.quote:Op zondag 29 januari 2012 23:58 schreef Lastpost het volgende:
Ik zat een week of 3 geleden m'n pc eens door te spitten voor foto's op z'n elektronisch lijstje en stuitte ineens op allerlei chatgesprekken met haar en opende ze eens, gewoon leuk om eens terug te lezen.
Gek, dat je dan weer, nu al bijna 4 jaar geleden gewoon weer de vlinders in je buik voelt, terwijl ik ondertussen al geruime tijd weer geniet van een ander in m'n nog prille leventje.
Alsof ik gewoon weer opnieuw verliefd werd, op de meid die m'n hart destijds op hol liet slaan, terwijl ik normaliter bij het terugdenken toch in een bepaalde depri-mode terecht kom.
Ergens is het wel mooi dat we in alle verliefdheid afscheid hebben moeten nemen want wat heb ik een geweldige meiden leren kennen die ik inmiddels niet meer zie of spreek en er niet eens meer aan denk doordat de dingen vervelend gelopen zijn.
Volgens mij ben ik gewoon nog steeds verliefd op d'r, ook al is ze er niet meer en ik vind het wel mooi.
Sla het ergens op, want mocht je de pech hebben dat je computer crashed en je alles kwijt bent ga je helemaal stuk, zo weet ik uit ervaringquote:Op zondag 29 januari 2012 23:58 schreef Lastpost het volgende:
Ik zat een week of 3 geleden m'n pc eens door te spitten voor foto's op z'n elektronisch lijstje en stuitte ineens op allerlei chatgesprekken met haar en opende ze eens, gewoon leuk om eens terug te lezen.
Gek, dat je dan weer, nu al bijna 4 jaar geleden gewoon weer de vlinders in je buik voelt, terwijl ik ondertussen al geruime tijd weer geniet van een ander in m'n nog prille leventje.
Alsof ik gewoon weer opnieuw verliefd werd, op de meid die m'n hart destijds op hol liet slaan, terwijl ik normaliter bij het terugdenken toch in een bepaalde depri-mode terecht kom.
Ergens is het wel mooi dat we in alle verliefdheid afscheid hebben moeten nemen want wat heb ik een geweldige meiden leren kennen die ik inmiddels niet meer zie of spreek en er niet eens meer aan denk doordat de dingen vervelend gelopen zijn.
Volgens mij ben ik gewoon nog steeds verliefd op d'r, ook al is ze er niet meer en ik vind het wel mooi.
Ja zag je naam voorbij komen, je weet pas hoe kut het is 1 van je ouders te verliezen tot je het zelf mee maakt. En het hoeft idd niet met koeienletters op facebook te staan ofzo. Als ik het vrienden wil laten weten doe ik dat graag zodra ik het afgesloten heb. Ben alleen bang dat het tamtam rooksignaal al begint te lopen.quote:Op dinsdag 14 februari 2012 18:38 schreef Cocktailprikker het volgende:
Wow Tim.. Heftig...
Sterkte de komende tijd, o.a. hier posten als je er ff niet over kan praten helpt
ironisch dat ik het dan weer zo snel oppik zal er verder weinig roering aan geven als je dat liever niet hebt.
Ik zou anders niet willen dat iemand waar ik ruzie mee heb mijn telefoonnummer weet, maargoed dat ben ik.quote:Op woensdag 15 februari 2012 14:01 schreef Banaanensuiker het volgende:
Niemand gaat boos worden als je een sms met condoleance ontvangt, hoor. Het is net wat persoonlijker dan facebook.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |