Ik denk dat je het wel anders ervaart als je weet dat het moment er aankomt, ooit, dan wanneer je volledig onverwachts iemand verliest.
Voor mij was het 2x onverwachts, al had ik achteraf gezien het wel kunnen verwachten.
Mijn vader heeft een hersenbloeding gekregen, en is uiteindelijk na een maand in het ziekenhuis en complicaties overleden op 53 jarige leeftijd (ik was toen 22, net afgestudeerd). Dat ben ik eigenlijk heel goed te boven gekomen. Ik ben helemaal in het begin wel wat verdwaald geweest, maar dat kwam meer omdat er een hoop dingen waren die hij altijd deed die nu op mijn schouders kwamen. Mijn band is nooit echt heel diep geweest met hem, maar het is wel iemand waar je al jaren mee samenleefde, dus dat komt ook wel aan.
Mijn buurman is geboren met een longafwijking, waardoor hij door de jaren heen snel last had van z'n longen, heeft ook 4x ofzo een zware longontsteking gehad. Op zich heeft hij er niet noemenswaardig veel last van gehad, hij heeft in z'n jonge jare nog vaak aan atlethiek gedaan enzo, dat hinderde hem niet. De laatste jaren zijn z'n longen meer en meer gaan aftakelen waardoor hij veel dingen moest laten, snel buiten adem was, en het laatste driekwart jaar van z'n leven met een zuurstof fles moest leven. Hij heeft er nooit om geklaagd en het leek alsof er niets veranderde, die zuurstof was gewoon iets dat er bijkwam maar er werd geen drama over gemaakt. Hij nam dat heel sportief op, al weet ik wel dat het hem pijn deed om te zien hoe hij achteruit ging, maar hij probeerde er altijd het beste van te maken, en dat leek hem ook telkens te lukken.
Begin 2009 werd hij dan weer een keer opgenomen in het ziekenhuis met longproblemen (de laatste 3-4 jaar lag hij elk jaar wel een keer in het ziekenhuis daardoor). Klaplong, en werd nog geopereerd maar dat is niet gelukt, en uiteindelijk is hij na 2 weken zieknhuis gestorven op 70 jarige leeftijd (ik was toen 26). Mijn band met hem was wel heel sterk, en heb het nooit willen inzien dat ook hij op een moment er niet meer zou zijn, waardoor het voor mij een grote klap was en is om te verwerken. Zijn verlies is ook de reden waarom ik een gigantisch slecht jaar achter de rug heb, en waarom ik hier geregeld een keer post.
In het begin leek ik er goed doorheen te komen, je bent druk bezig met voorbereidingen voor de afscheidsdienst en het regelen van allerlei zaken nadien. En dan komt het moment dat die dingen wegvallen dat iedereen z'n gewone gangetje weer oppikt en ik dus in een groot zwart gat ben gevallen.
En het is inderdaad zoals je beschrijft, dat je bij speciale datums/momenten telkens weer in dat gat valt, maar het wordt wel elke keer minder diep dat je valt. Dus ik reken erop dat er ooit een moment komt dat ik er niet meer inval en weer van die momenten kan genieten en ook aan hem denken zonder mezelf neerslachtig te voelen.