R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Heb je geen familie om het mee over te hebbenquote:Op zondag 29 december 2019 12:43 schreef aeque het volgende:
[..]
Zoiets moet van twee kanten komen.Maar nee inmiddels heeft ze een nieuwe relatie en speelt er een verleden mee.
De kerstkaart is niks meer dan een traditie geworden om te laten weten dat we nog leven zeg maar.
Nope. Laat ik het zo zeggen dat in een gemiddelde week ik mijn therapeuten, maatschappelijk werker en kassičre van de supermarkt spreek.quote:Op zondag 29 december 2019 13:09 schreef Magica het volgende:
[..]
Heb je geen familie om het mee over te hebben
Ohquote:
[..]
Nope. Laat ik het zo zeggen dat in een gemiddelde week ik mijn therapeuten, maatschappelijk werker en kassičre van de supermarkt spreek.
da's wel klote danSterkte deze dagen
* cafpow lees mee, mid december is mijn vader compleet onverwachts overleden. Het was een aparte relatie, want hij was fysiek afwezig maar tegelijkertijd altijd aanwezig. Hij woonde niet in Nederland...en heeft ook nooit bij mij en mijn moeder gewoond. Maar toch was hij altijd present door middel van een telefoontje 1x in de 2 weken. Toen ik klein was kwam hij heel vaak voor een paar dagen op bezoek.
De laatste jaren was dat minder, mede doordat hij problemen had met de knieėn had al 1 protese. Maar desondanks was hij toch mijn vader, en was er een gezien de situatie sterke band.
Momenteel ben ik voor werk in een ander continent, en die ochtend rond 6 uur wordt ik wakker gebeld met het nieuws dat hij in het ziekenhuis ligt en er zeer slecht aan toe is, door een hersenbloeding. En had het locked in syndroom, was dus bewust van alles om zich heen, maar kon dus niet communiceren met de buitenwereld.
Die dag vrij genomen van werk en geprobeerd te gaan sporten om een beetje afleiding te krijgen, want dus enorm niet lukte. En toen ik thuis kwam het 2e telefoontje, dat hij overleden was.
Ondanks de enorme opluchting dat hij niet veel heeft hoeven te lijden, is het nog steeds enorm moeilijk. In mijn directe omgeving kan ik er bijna niet over praten, alleen mijn moeder. Want de rest van de mensen om me heen, kunnen of niet omgaan met emoties(emotioneel gehandicapt) of gaan verder of er niks gebeurd is(logisch ook).
Afscheid nemen zat er dus niet in, en voorlopig het graf bezoeken ook niet. En denk dat ik dat momenteel ook niet aankan.
De laatste jaren was dat minder, mede doordat hij problemen had met de knieėn had al 1 protese. Maar desondanks was hij toch mijn vader, en was er een gezien de situatie sterke band.
Momenteel ben ik voor werk in een ander continent, en die ochtend rond 6 uur wordt ik wakker gebeld met het nieuws dat hij in het ziekenhuis ligt en er zeer slecht aan toe is, door een hersenbloeding. En had het locked in syndroom, was dus bewust van alles om zich heen, maar kon dus niet communiceren met de buitenwereld.
Die dag vrij genomen van werk en geprobeerd te gaan sporten om een beetje afleiding te krijgen, want dus enorm niet lukte. En toen ik thuis kwam het 2e telefoontje, dat hij overleden was.
Ondanks de enorme opluchting dat hij niet veel heeft hoeven te lijden, is het nog steeds enorm moeilijk. In mijn directe omgeving kan ik er bijna niet over praten, alleen mijn moeder. Want de rest van de mensen om me heen, kunnen of niet omgaan met emoties(emotioneel gehandicapt) of gaan verder of er niks gebeurd is(logisch ook).
Afscheid nemen zat er dus niet in, en voorlopig het graf bezoeken ook niet. En denk dat ik dat momenteel ook niet aankan.
Sterkte en gecondoleerdquote:
* cafpow lees mee, mid december is mijn vader compleet onverwachts overleden. Het was een aparte relatie, want hij was fysiek afwezig maar tegelijkertijd altijd aanwezig. Hij woonde niet in Nederland...en heeft ook nooit bij mij en mijn moeder gewoond. Maar toch was hij altijd present door middel van een telefoontje 1x in de 2 weken. Toen ik klein was kwam hij heel vaak voor een paar dagen op bezoek.
De laatste jaren was dat minder, mede doordat hij problemen had met de knieėn had al 1 protese. Maar desondanks was hij toch mijn vader, en was er een gezien de situatie sterke band.
Momenteel ben ik voor werk in een ander continent, en die ochtend rond 6 uur wordt ik wakker gebeld met het nieuws dat hij in het ziekenhuis ligt en er zeer slecht aan toe is, door een hersenbloeding. En had het locked in syndroom, was dus bewust van alles om zich heen, maar kon dus niet communiceren met de buitenwereld.
Die dag vrij genomen van werk en geprobeerd te gaan sporten om een beetje afleiding te krijgen, want dus enorm niet lukte. En toen ik thuis kwam het 2e telefoontje, dat hij overleden was.
Ondanks de enorme opluchting dat hij niet veel heeft hoeven te lijden, is het nog steeds enorm moeilijk. In mijn directe omgeving kan ik er bijna niet over praten, alleen mijn moeder. Want de rest van de mensen om me heen, kunnen of niet omgaan met emoties(emotioneel gehandicapt) of gaan verder of er niks gebeurd is(logisch ook).
Afscheid nemen zat er dus niet in, en voorlopig het graf bezoeken ook niet. En denk dat ik dat momenteel ook niet aankan.
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Vorige maand is mijn vrouw (42, geen kinderen) overleden aan kanker. Langzaam komt het besef dat er dingen niet meer of anders zullen gaan.
Zaterdag stond ik bij de bakker en daar kocht ik altijd rond Pasen een chocolade haasje voor haar. Als “verrassing” want ze wist dat er altijd wel een haasje voor haar kwam.
Ik heb er 2 gekocht voor mijn nichtjes, dat deed mijn vrouw altijd en ik stond te janken bij de kassa.
Binnenkort is ook haar verjaardag dus dat zal ook een zware tijd worden.
Ik ben zelf 47 en ineens weduwnaar. Het allemaal erg onwerkelijk en heb gelukkig veel steun van veel mensen om me heen maar soms ben ik even de weg kwijt (sta ik met een glas in de garage, geen idee waarom)
Zijn er meer lotgenoten hier?
Zaterdag stond ik bij de bakker en daar kocht ik altijd rond Pasen een chocolade haasje voor haar. Als “verrassing” want ze wist dat er altijd wel een haasje voor haar kwam.
Ik heb er 2 gekocht voor mijn nichtjes, dat deed mijn vrouw altijd en ik stond te janken bij de kassa.
Binnenkort is ook haar verjaardag dus dat zal ook een zware tijd worden.
Ik ben zelf 47 en ineens weduwnaar. Het allemaal erg onwerkelijk en heb gelukkig veel steun van veel mensen om me heen maar soms ben ik even de weg kwijt (sta ik met een glas in de garage, geen idee waarom)
Zijn er meer lotgenoten hier?
Veel sterkte!quote:
Vorige maand is mijn vrouw (42, geen kinderen) overleden aan kanker. Langzaam komt het besef dat er dingen niet meer of anders zullen gaan.
Zaterdag stond ik bij de bakker en daar kocht ik altijd rond Pasen een chocolade haasje voor haar. Als “verrassing” want ze wist dat er altijd wel een haasje voor haar kwam.
Ik heb er 2 gekocht voor mijn nichtjes, dat deed mijn vrouw altijd en ik stond te janken bij de kassa.
Binnenkort is ook haar verjaardag dus dat zal ook een zware tijd worden.
Ik ben zelf 47 en ineens weduwnaar. Het allemaal erg onwerkelijk en heb gelukkig veel steun van veel mensen om me heen maar soms ben ik even de weg kwijt (sta ik met een glas in de garage, geen idee waarom)
Zijn er meer lotgenoten hier?
Geef jezelf de tijd te wennen aan de nieuwe situatie, het is gewoon kut en dat mag het gewoon zijn.
|
|
