Omgaan met het overlijden van een dierbare #2

Fipo

Vandaag mn eerste verjaardag zonder mijn vader. Dat was wel even slikken hard janken vannacht. Vandaag valt het wel weer mee, want ik vier het niet.

Het eerste jaar zonder mama is begonnen... Alle eerste keren zonder komen er nu aan

Ook eventjes reageren hier. Net geregistreerd, maar lees al lang mee.

2,5 jaar geleden is mijn vader overleden op 56 jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. In maart kreeg hij te horen dat hij "weke delen kanker" had en is uiteindelijk in juni gestorven. Hij kon echt niet meer, en was ontzettend moe en had zoveel pijn door alle tumoren overal. Hierdoor heeft hij voor euthanasie gekozen.
Ik was op de één of andere manier zo ontzettend trots op hem dat hij dit aandurfde! Zelf het laatste glas leeggedronken, zelf bewust de keuze gemaakt, alles.
Ik was toen net 18 jaar, maar ben wel ontzettend blij dat ik hem nog 18 jaar bij me heb mogen hebben.
Mis hem natuurlijk nog elke dag, maar ben wel nog steeds ontzettend trots.

Morgen (2 januari) ga ik een tattoo laten zetten met het sterrenbeeld van hem. Ik kijk er echt ontzettend naar uit, en dat zal ook zeker meewerken aan de verwerking

Sterkte voor alle mensen die 'de eerste keer' gaan beleven.

Welkom Mfox!
Na de dood van mijn zus werd de tattoo die ik al had, ook iets voor haar. Ik wil ook een tattoo laten zetten voor m'n vader, maar ik weet niet precies hoe het eruit moet zien.
Ik wens je een mooie dag morgen!

Mfox: dat is mooi, en ik denk ook wel dat het je zal helpen. Op moeilijke momenten kan je er dan naar kijken en dan is hij toch weer bij je. Zo heb ik een halsketting met een hanger van zijn (en ook mijn) sterrenbeeld, er hangt ook een steentje aan dat bepaalde krachten zou moeten hebben en een hangertje van een beschermheilige. Het is de ketting die hij jaren lang zelf droeg en die draag ik nu, op die manier draag ik hem ook overal mee met mij.

Ook ik heb de overgang overleefd. Ik heb er bewust niet al te veel bij willen stilstaan op oudjaarsavond zelf.
Ik ben bij hem langsgeweest op het kerkhof om een gelukkig nieuwjaar te wensen en alles verteld wat ik zo graag zou willen voor in het nieuwe jaar, en daarna heb ik me geconcentreerd op het gezelschap waarmee ik de overgang gevierd heb. En dat ging best wel goed (drank zal er ook wel voor iets tussenzitten).

Ergens voelt het ook wel bevrijdend om nu in een jaar te zitten waar hij geen actief deel meer van uitmaakt. Klinkt raar, maar het is alsof ik een stuk somberheid hebt achtergelaten in 2009 ofzo...

Gisteren was het dan de verplichte familiedag, en onderweg een stralende zon. Op restaurant kwam een nummer voorbij in de achtergrond muziek dat we ook in de afscheidsdienst hadden gestoken. Ik probeer die dingen nu te zien als zijn manier om een gelukkig nieuwjaar te wensen en dat voelt wel goed

Vriend is 2 jaar en 1 dag dood. Oudjaarsavond vorig jaar bij zn graf in Parijs doorgebracht, dit jaar wilde ik thuisblijven. Uiteindelijk belandde ik toch weer in Parijs, al ben ik deze keer met uitzicht op de Arc de Triomphe het nieuwe jaar ingegaan.
Twee jaar.. Het lijkt soms gisteren, ik heb met regelmaat nog die verbijstering van 'hij is er écht niet meer'. Maar ik weet dat het goed gaat komen met me, ooit.
Dat is al heel wat meer dan wat ik een jaar geleden voelde en al helemaal wat ik 2 jaar geleden voelde. Nieuwjaarsdag zal altijd wel een kutdag blijven..

Sterkte iedereen. Ik had een vraag, is een huisdier ook een dierbare (voor mij is het een dierbare) en zo ja kan ik in dit topic ook hierover meepraten?

Een huisdier zoals een kat of een hond

Ik heb vandaag de tattoo laten zetten. Ben er echt ontzettend bij mee en het resultaat is echt perfect! Ben ook ontzettend trots nu

Paar jaar terug een vriendin verloren, we waren beide veertien jaar. Heb maanden nachtmerries gehad, het beeld van haar in die kist bleef in m'n hoofd rondspoken. Denk niet meer elke dag aan haar, kan nu ook makkelijker over haar dood praten.

Een van mijn beste vrienden zou komende donderdag 21 zijn geworden.
Helaas overleed hij vorig jaar op ... ja 20 jarige leeftijd..

Pfff.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 02:10 schreef W1ckeDxt het volgende:
Een van mijn beste vrienden zou komende donderdag 21 zijn geworden.
Helaas overleed hij vorig jaar op ... ja 20 jarige leeftijd..

Pfff.

Veel sterkte, vooral donderdag!

quote:

Op zondag 3 januari 2010 @ 01:23 schreef Stephan1237 het volgende:
Sterkte iedereen. Ik had een vraag, is een huisdier ook een dierbare (voor mij is het een dierbare) en zo ja kan ik in dit topic ook hierover meepraten?

Een huisdier zoals een kat of een hond

Lijkt mij wel hoor, maar je hebt eventueel in F&F ook dit topic: In Memoriam #2 waar je je verhaal kwijt zou kunnen.

quote:

Op zondag 3 januari 2010 03:16 schreef MissBliss het volgende:

[..]

Lijkt mij wel hoor, maar je hebt eventueel in F&F ook dit topic: In Memoriam #2 waar je je verhaal kwijt zou kunnen.

Bedankt !

Ik heb ook een overlijden meegemaakt een paar weken geleden maar het intresseerde me niet. Het was iemand in de familie die ik nauwelijks kende

quote:

Op zondag 3 januari 2010 01:43 schreef Bill_E het volgende:

[..]

Klinkt als een zwaar verhaal. Wil je nog meer kwijt over zijn dood? En je precieze met hem relatie enzo ?

De liefde van mijn leven, al hoop ik nu dat er nog eens iemand langs komt waarvan ik hetzelfde kan gaan zeggen. Ik ben 35, hij stierf toen ik 33 was op 27-jarige leeftijd. Over 3 weken ben ik jarig en word het leeftijdsverschil 9 jaar. Toen ik me dat pas realiseerde moest ik wel even slikken

Hij had een aangeboren hartafwijking. Op zijn 20e zakte hij in elkaar. Hij werd geopereerd, we waren op dat moment een jaar of wat goede vrienden. Niet lang daarna besefden we dat er meer was tussen ons.
Vier operaties en 7 jaar later zakt hij weer op 2e kerstdag in elkaar, op 1 januari was het voorbij.

Ik weet niet hoe jullie dat beleefd hebben, het moment waarop je besefde dat de persoon in kwestie overleden was? Maar het was jarenlang mijn grootste angst, en toen het moment daar was ging ik op de grond zitten en dacht 'ok, dat was het dan.. Dit kan ik wel'. Pas later kwam die klap. Die klap kwam telkens terug, met elke belangrijke datum, met elke belangrijke gebeurtenis. Het is echt pas een jaar later wat minder geworden..

Ik denk dat je het wel anders ervaart als je weet dat het moment er aankomt, ooit, dan wanneer je volledig onverwachts iemand verliest.
Voor mij was het 2x onverwachts, al had ik achteraf gezien het wel kunnen verwachten.
Mijn vader heeft een hersenbloeding gekregen, en is uiteindelijk na een maand in het ziekenhuis en complicaties overleden op 53 jarige leeftijd (ik was toen 22, net afgestudeerd). Dat ben ik eigenlijk heel goed te boven gekomen. Ik ben helemaal in het begin wel wat verdwaald geweest, maar dat kwam meer omdat er een hoop dingen waren die hij altijd deed die nu op mijn schouders kwamen. Mijn band is nooit echt heel diep geweest met hem, maar het is wel iemand waar je al jaren mee samenleefde, dus dat komt ook wel aan.
Mijn buurman is geboren met een longafwijking, waardoor hij door de jaren heen snel last had van z'n longen, heeft ook 4x ofzo een zware longontsteking gehad. Op zich heeft hij er niet noemenswaardig veel last van gehad, hij heeft in z'n jonge jare nog vaak aan atlethiek gedaan enzo, dat hinderde hem niet. De laatste jaren zijn z'n longen meer en meer gaan aftakelen waardoor hij veel dingen moest laten, snel buiten adem was, en het laatste driekwart jaar van z'n leven met een zuurstof fles moest leven. Hij heeft er nooit om geklaagd en het leek alsof er niets veranderde, die zuurstof was gewoon iets dat er bijkwam maar er werd geen drama over gemaakt. Hij nam dat heel sportief op, al weet ik wel dat het hem pijn deed om te zien hoe hij achteruit ging, maar hij probeerde er altijd het beste van te maken, en dat leek hem ook telkens te lukken.
Begin 2009 werd hij dan weer een keer opgenomen in het ziekenhuis met longproblemen (de laatste 3-4 jaar lag hij elk jaar wel een keer in het ziekenhuis daardoor). Klaplong, en werd nog geopereerd maar dat is niet gelukt, en uiteindelijk is hij na 2 weken zieknhuis gestorven op 70 jarige leeftijd (ik was toen 26). Mijn band met hem was wel heel sterk, en heb het nooit willen inzien dat ook hij op een moment er niet meer zou zijn, waardoor het voor mij een grote klap was en is om te verwerken. Zijn verlies is ook de reden waarom ik een gigantisch slecht jaar achter de rug heb, en waarom ik hier geregeld een keer post.

In het begin leek ik er goed doorheen te komen, je bent druk bezig met voorbereidingen voor de afscheidsdienst en het regelen van allerlei zaken nadien. En dan komt het moment dat die dingen wegvallen dat iedereen z'n gewone gangetje weer oppikt en ik dus in een groot zwart gat ben gevallen.
En het is inderdaad zoals je beschrijft, dat je bij speciale datums/momenten telkens weer in dat gat valt, maar het wordt wel elke keer minder diep dat je valt. Dus ik reken erop dat er ooit een moment komt dat ik er niet meer inval en weer van die momenten kan genieten en ook aan hem denken zonder mezelf neerslachtig te voelen.

biw

Morgen is het weer 4 jaar geleden dat moeder overleden is.
Het blijft gewoon zo moeilijk..... iedere keer denk ik er meteen bij: jah en over 2 weken de verjaardag van haar eerste kleinkind dat ze nooit gezien heeft
pffff nu al geen zin in deze maand.

Ladylike... Gisteren was het alweer 10 jaar geleden dat schoonmoeder overleden is, 10 hele jaren zonder haar. Daar sta je dan (samen met lief) met je dochtertje van vijf het graf schoon te maken en mooi te maken

quote:

Op maandag 4 januari 2010 12:19 schreef Sjeen het volgende:
Ladylike... Gisteren was het alweer 10 jaar geleden dat schoonmoeder overleden is, 10 hele jaren zonder haar. Daar sta je dan (samen met lief) met je dochtertje van vijf het graf schoon te maken en mooi te maken

Jij ook een dikke kus

Het is en blijft gewoon moeilijk.
De vader van mijn vriend is inmiddels al 14 jaar geleden overleden, dus mijn kleine heeft hem nooit gekend.
Weet je wat hij laatst zei, toen hij met pappa naar het graf geweest was?
Mamma, echte opa ligt te slapen in het putje

Heel gek maar hoe slechter mijn pa wordt (kanker) hoe rotter ik soms tegen hem doe. Gewoon puur omdat hij steeds meer vergeet e.d. en ik dr niet echt raad mee weet.

Ik weet verdomme niet eens of ik mijn 25ste verjaardag (eind volgende maand) met hem kan vieren

quote:

Op maandag 4 januari 2010 12:25 schreef Ladylike het volgende:

[..]

Jij ook een dikke kus

Het is en blijft gewoon moeilijk.
De vader van mijn vriend is inmiddels al 14 jaar geleden overleden, dus mijn kleine heeft hem nooit gekend.
Weet je wat hij laatst zei, toen hij met pappa naar het graf geweest was?
Mamma, echte opa ligt te slapen in het putje

Mijn ene opa en oma zijn overleden voor ik er weet van had. Wij gingen altijd naar 'opa en oma's tuintje'.