Omgaan met het overlijden van een dierbare #3

Nja nog even een update dan maar.
Zojuist bij mn vader geweest. Plan A is mislukt, en er zijn nu tumoren in zn lever, darmen en nu zelf ook uitzaaiingen naar zn longen. Chemo heeft niets gedaan. Plan B is nog een chemo, een zeer agressieve waarbij hij ook kaal gaat worden. Deze heeft hij woensdag voor het eerst gehad en hij moest iedere keer overgeven zodat de sonde er weer uit kwam en deze weer opnieuw gezet moest worden. Het vervelendste is misschien dat het maar 40% kans van slagen heeft. Als het in dit tempo door gaat heeft hij maximaal 4 maanden nog te gaan.

Hij wil het er niet over hebben, als ik vraag of hij nog iets wil doen zegt hij alleen dat hij zich wil focussen op zijn herstel. Als je het hebt over dat dat misschien wel een kleine kans is dan gaat hij er verder niet op in. Praat verder alleen over koetjes en kalfjes en is heel erg teruggetrokken, staart veel voor zich uit. Met zn partner praat hij ook niet. Weet ook niet zo goed hoe ik het verder aan moet pakken. Denk dat ik weinig meer kan doen.

Soms wou ik dat ik kon toveren......
Soms wou ik dat ik iets kon zeggen wat helpt
Soms is er zijn het enige wat je doen kunt
Soms is dat genoeg.

Jolene22, mijn vader gaat hopelijk ook die agressievere chemo krijgen. Tenminste dat krijgen we volgende week te horen want hij is herstellende van een darmoperatie (geperforeerd door nog meer kanker ). Hij wil het ook niet over de dood hebben maar wij hebben volgende week toch een afspraak gemaakt bij de notaris voor het testament.

De psychologe uit het ziekenhuis vertelde ons dat je hem gewoon moet laten nadenken (dat doet hij terwijl hij staart! Wij hebben gemerkt dat je hem dan beter niet kan storen) en dat hij er zelf wel over "de dood" begint.

Jolene, ik weet niet of het iets is wat je gemakkelijk doet bij jullie, maar de volgende keer als je weer naar huis gaat, neem hem dan een keer goed vast ipv gewoon "tot ziens" of een kus op de wang. Misschien dat je op die manier wel wat in beweging zet.

Natuurlijk moet je dat niet doen als je daar geen zin in hebt, maar als je dat graag eens wil doen, gewoon doen.

@Lastpost: zet nog even een linkje naar het nieuwe topic in de laatste post van #2

quote:

Op zondag 18 juli 2010 01:14 schreef shiftknop het volgende:
Jolene22, mijn vader gaat hopelijk ook die agressievere chemo krijgen. Tenminste dat krijgen we volgende week te horen want hij is herstellende van een darmoperatie (geperforeerd door nog meer kanker ). Hij wil het ook niet over de dood hebben maar wij hebben volgende week toch een afspraak gemaakt bij de notaris voor het testament.

De psychologe uit het ziekenhuis vertelde ons dat je hem gewoon moet laten nadenken (dat doet hij terwijl hij staart! Wij hebben gemerkt dat je hem dan beter niet kan storen) en dat hij er zelf wel over "de dood" begint.

Bedankt voor je reactie en sterkte met je vader.

Toen hij met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen doordat ze hem laxeermiddelen hadden meegegeven om de volgende dag een onderzoek te kunnen doen (kon er niet uit want die tumor zat er met helse pijnen van dien) heeft hij een paar dagen later in het ziekenhuis een gesprek met ons gehad. Heel plastisch over wat er met zn bezittingen moest gebeuren. Wie wat kreeg enzo. Heeft zelfs de vader van zijn echtgenoot gevraagd om erbij te komen zitten omdat hij veel van belastingen afweet. Weten wat hij na zn dood wil is wel belangrijk en gelukkig in hele grote lijnen geregeld hoewel dat een verschrikkelijke klus gaat worden gezien al zn wensen.

Als hij zo in zichzelf is gekeerd laten we hem ook gewoon maar dit is praktisch heel de dag. Naar het apatische toe. Hij wil niks, praat een beetje over de dagelijkse dingen en verder komt er maar heel weinig uit. Op wat voor manier je het dan ook doet.Heel frustrerend. Weet dat ik het hem niet kwalijk mag nemen en dat dit zijn manier is maar hij maakt het voor ons zo alleen maar moeilijker en het is al lastig genoeg.

Vandaag op bezoek bij de longarts in het ziekenhuis. Die agressievere chemo helpt volgens de arts niet meer, hij heeft nu maximaal een paar maanden te leven. Mijn vader wil toch doorzetten maar de arts zei al tegen hem dat hij na 2 of 3 chemo's daarop terug zou komen. Maar toch, volgende week dinsdag begint die chemo ellende weer

Naja, als hij het zelf wilt moet hij het zelf weten. Maar als ik dat vermagerde lichaam zie (alsof hij uit Auschwitz komt ) lijkt een chemo mij eigenlijk niet handig, naar mijn mening kan hij beter proberen flink aan te komen en nog wat leuke dingen doen.

Shiftknop, ik denk persoonlijk dat het wel positief is dat je vader er nog voor wil vechten, ook al is het voor de dokters een uitgemaakte zaak. Dat laat zien dat hij toch nog levenslust in zich heeft, en dat is volgens mij nog altijd aangenamer dan iemand die zelf ook alle hoop opgegeven heeft. Die fase zal er wellicht ook nog aankomen, en dan ga je misschien terug verlangen naar deze periode, dus probeer er toch nog het beste van te maken en te genieten van de momenten dat hij geen last heeft van chemo.

Sterkte!

Deel 3 alweer, zo blijkt dan toch dat er veel behoefte is aan een topic als deze. Helaas, moet ik zeggen

Ik heb gisteren heel lang gepraat met broer van vriendlief, over hoe we er nu aan toe zijn 2,5 jaar later. Met zijn moeder gaat het gewoon echt niet goed, dat arme mens Ik moet er zelf ook niet aan denken om een van mijn kinderen te verliezen en zij is er 2 verloren (vriendliefs tweelingbroertje is dood geboren).

Verder ben ik omringt door zieke mensen.. Een collega is zeer ernstig ziek, hij gaat hard achteruit. Een vriendin zal haar volgende verjaardag niet meer vieren, ze is pas 34. De man van een vriendin is 36 en vroeg me of ik zijn vrouw kon steunen tegen die tijd omdat ik weet wat het is om mee te maken.. Zo triest allemaal

Sterkte voor iedereen die het nodig heeft..

Wat een verdriet allemaal.
Ik leef met jullie mee.
Voel mijn eigen verdriet wat ik heb van de mensen die ik missen moet.
Na een lange tijd krijgt het een plaatsje, gaan de scherpe randjes er een beetje vanaf.
Verdwijnen doet t nooit.

Ik kan me weer opnieuw aanmelden in deze reeks. Vannacht is m'n grootmoeder overleden....

Gecondoleerd..

Ik droom soms wel eens over die vriend van me die zelfmoord heeft gepleegd.
We fietsen dan samen naar huis vanuit de kroeg, het is ook heel bizar voor me want het voelt aan als een bezoekje , om te kijken of alles ok is............
Zo kende ik hem trouwens ook en dat mis ik ook van hem als we uitgingen kwam ik hem tegen en dan dronken we weleens wat bij hem thuis of hij fietste mee gewoon.

Half jaar terug toen het net gebeurde had ik een hyves memoriamsite ter gedachtenis aan hem opgericht omdat ik gewoon vond en nog steeds vind dat die niet vergeten mag worden.
Gisteren stond er een krabbel tussen van zijn nichtje , die me daarvoor bedankte dat ze het lief vond dat dit gedaan was.
Daar ben ik ook blij mee want daar deed ik het ook voor, en ik denk heel vaak aan zijn familie ook al ken ik ze niet en dan is het toch prettig om te horen hoe het daar mee is.

quote:

Op maandag 26 juli 2010 14:05 schreef Jack. het volgende:
Ik kan me weer opnieuw aanmelden in deze reeks. Vannacht is m'n grootmoeder overleden....

Inderdaad gecondoleerd

Wat een triest topic. Helaas moet ik me hier ook melden. Ik heb jaren geleden een topic geopend over mijn vader die te horen heeft gekregen dat hij kanker heeft. Na een heleboel ups en downs (waarbij het wel steeds bekend is geweest vanaf het begin dat hij hieraan gaat overlijden) is dan nu toch bijna het moment aangebroken dat hij zal komen te overlijden.

Hij ligt in bed vanaf afgelopen week eigenlijk. Hij kan niet eens zelf meer naar de wc of douchen. Mijn moeder wast en scheert 'm in bed. Zijn behoefte doet ie daar ook in een fles of een po. Hij is al veel afgevallen en eet eigenlijk nauwelijks meer. Een beschuit opeten kost enorm veel moeite.

Hij heeft door zn hele lichaam uitzaaiingen. We wisten dat dit moment er aan zat te komen maar omdat hij tot een 2 maanden geleden vanaf 2005 zo goed is gegaan is het makkelijk dat te negeren. Toch komt dat moment nu snel naderbij. Hij heeft pijn, kan niet meer op 1 zij liggen en bewegen gaat ook nauwelijks. Hij is nog niet aan de morfine, maar dat zal snel gebeuren.

Hij ligt eigenlijk vooral stil voor zich uit te staren en hij is er gewoon beroerd aan. Afgelopen zaterdag ben ik met mijn vriendin bij mn ouders geweest, omdat mijn moeder even weg ging, dus zij en ik bleven bij hem. Hij ligt boven in bed, en wij zaten beneden. Ik ben elke 20 min gaan kijken of ie wat wilde of wat dan ook, maar hij zegt nauwelijks iets.

Mijn moeder heeft het heel zwaar. Ik heb het heel zwaar. Ik kwam zaterdag weer terug beneden en barstte gewoon in tranen uit. Mijn vriendin was er gelukkig wel dus ik heb op de bank gelegen en gehuild. Maar ik heb 't moeilijk. Hij is er nog, maar als je 'm zo ziet liggen denk ik van 'het is beter als je snel gaat'. Hij is op, mn moeder is op, ik ben op.

Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik kan niks doen, dat weet ik. Soms steekt een blinde paniek de kop op, en dan krijg ik nauwelijks adem, figuurlijk dan. Ik zie de tijd nadat hij overleden is als een zwart gat. Ik zie het als dat ik apathisch ben, laat staan dat ik een samenhangende post kan plaatsen als wat ik hier iemand zag doen, terwijl zijn vader 'afgelopen zondag' is overleden.

Smerige vieze hoerige kutklotekolereschijtziekte is 't ook.

quote:

Op maandag 26 juli 2010 14:34 schreef CoolGuy het volgende:
Wat een triest topic. Helaas moet ik me hier ook melden. Ik heb jaren geleden een topic geopend over mijn vader die te horen heeft gekregen dat hij kanker heeft. Na een heleboel ups en downs (waarbij het wel steeds bekend is geweest vanaf het begin dat hij hieraan gaat overlijden) is dan nu toch bijna het moment aangebroken dat hij zal komen te overlijden.

Hij ligt in bed vanaf afgelopen week eigenlijk. Hij kan niet eens zelf meer naar de wc of douchen. Mijn moeder wast en scheert 'm in bed. Zijn behoefte doet ie daar ook in een fles of een po. Hij is al veel afgevallen en eet eigenlijk nauwelijks meer. Een beschuit opeten kost enorm veel moeite.

Hij heeft door zn hele lichaam uitzaaiingen. We wisten dat dit moment er aan zat te komen maar omdat hij tot een 2 maanden geleden vanaf 2005 zo goed is gegaan is het makkelijk dat te negeren. Toch komt dat moment nu snel naderbij. Hij heeft pijn, kan niet meer op 1 zij liggen en bewegen gaat ook nauwelijks. Hij is nog niet aan de morfine, maar dat zal snel gebeuren.

Hij ligt eigenlijk vooral stil voor zich uit te staren en hij is er gewoon beroerd aan. Afgelopen zaterdag ben ik met mijn vriendin bij mn ouders geweest, omdat mijn moeder even weg ging, dus zij en ik bleven bij hem. Hij ligt boven in bed, en wij zaten beneden. Ik ben elke 20 min gaan kijken of ie wat wilde of wat dan ook, maar hij zegt nauwelijks iets.

Mijn moeder heeft het heel zwaar. Ik heb het heel zwaar. Ik kwam zaterdag weer terug beneden en barstte gewoon in tranen uit. Mijn vriendin was er gelukkig wel dus ik heb op de bank gelegen en gehuild. Maar ik heb 't moeilijk. Hij is er nog, maar als je 'm zo ziet liggen denk ik van 'het is beter als je snel gaat'. Hij is op, mn moeder is op, ik ben op.

Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik kan niks doen, dat weet ik. Soms steekt een blinde paniek de kop op, en dan krijg ik nauwelijks adem, figuurlijk dan. Ik zie de tijd nadat hij overleden is als een zwart gat. Ik zie het als dat ik apathisch ben, laat staan dat ik een samenhangende post kan plaatsen als wat ik hier iemand zag doen, terwijl zijn vader 'afgelopen zondag' is overleden.

Smerige vieze hoerige kutklotekolereschijtziekte is 't ook.

Sterkte

Weer zoveel herkenbaars in het verhaal dat hierboven staat

Gisteren rare dingen meegemaakt; we moesten naar het ziekenhuis. Door de spanning en morfinepleisters is hij helemaal de weg kwijt! Hij moest naar het toilet, boven was vrij maar hij liep naar beneden (naja strompelen is het meer). Later mopperde hij dat ik boven op de plee zat en dat hij dus helemaal naar beneden moet lopen maar er zat dus helemaal niemand boven, de deur stond zelfs open en het licht uit

Later stond hij in de keuken leunend tegen het aanrecht en buiten adem van het lopen chocolademelk te drinken (vette druppels gemorst over zijn schone shirt.. naja). Hij zette zijn choco even weg en trok de vaatwasser open om zijn haarborstel te zoeken (!?!?! ). Mijn moeder zou die daar dus in hebben gedaan volgens hem . Ik dus snel de borstel gehaald van boven en hij dus borstelen. Daarna strompelde hij zijn kantoor binnen (4 meter verderop, weer buiten adem) om zijn afneembare zonneglazen op zijn bril te monteren... echter, hij kon zijn bril niet vinden! "WAAR IS MIJN BRIL NOU VERDOMME" schalde door het huis. "Op je neus!" was mijn antwoord Dus hij dat ding op zijn bril monteren met veel gevloek en getier. Naja; 10minuten verder moesten we dus gaan anders kwamen we te laat. Maar hij wilde snel nog even een slok chocomelk. Blijkbaar was hij alweer vergeten dat hij nog een half glas had staan en schold ons weer verrot "JULLIE ZOUDEN TOCH CHOCOLADEMELK INSCHENKEN!?! ", "Ja die heb je net gedronken, kijk maar de vlek zit in je shirt!"
Dit was niet mogelijk volgens hem maar hij was weer moe dus snel de auto in.

Twee uur later zat hij als een kind van 5jaar, vermagerd tot een hoopje ellende op het ziekenhuisbed met een infuus aan de chemo...

Bleh wat een kut periode

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 00:59 schreef shiftknop het volgende:
Weer zoveel herkenbaars in het verhaal dat hierboven staat

Gisteren rare dingen meegemaakt; we moesten naar het ziekenhuis. Door de spanning en morfinepleisters is hij helemaal de weg kwijt! Hij moest naar het toilet, boven was vrij maar hij liep naar beneden (naja strompelen is het meer). Later mopperde hij dat ik boven op de plee zat en dat hij dus helemaal naar beneden moet lopen maar er zat dus helemaal niemand boven, de deur stond zelfs open en het licht uit

Later stond hij in de keuken leunend tegen het aanrecht en buiten adem van het lopen chocolademelk te drinken (vette druppels gemorst over zijn schone shirt.. naja). Hij zette zijn choco even weg en trok de vaatwasser open om zijn haarborstel te zoeken (!?!?! ). Mijn moeder zou die daar dus in hebben gedaan volgens hem . Ik dus snel de borstel gehaald van boven en hij dus borstelen. Daarna strompelde hij zijn kantoor binnen (4 meter verderop, weer buiten adem) om zijn afneembare zonneglazen op zijn bril te monteren... echter, hij kon zijn bril niet vinden! "WAAR IS MIJN BRIL NOU VERDOMME" schalde door het huis. "Op je neus!" was mijn antwoord Dus hij dat ding op zijn bril monteren met veel gevloek en getier. Naja; 10minuten verder moesten we dus gaan anders kwamen we te laat. Maar hij wilde snel nog even een slok chocomelk. Blijkbaar was hij alweer vergeten dat hij nog een half glas had staan en schold ons weer verrot "JULLIE ZOUDEN TOCH CHOCOLADEMELK INSCHENKEN!?! ", "Ja die heb je net gedronken, kijk maar de vlek zit in je shirt!"
Dit was niet mogelijk volgens hem maar hij was weer moe dus snel de auto in.

Twee uur later zat hij als een kind van 5jaar, vermagerd tot een hoopje ellende op het ziekenhuisbed met een infuus aan de chemo...

Bleh wat een kut periode

Dat verwarde heeft mijn vader ook. De huisarts komt vaak langs, zo ook gisteren. Ik was daar niet bij, mn moeder vertelde dat. De arts vroeg aan 'm of hij morfine pleisters wilde, maar dat wil hij niet. Toen vroeg hij hem of hij ook met zn vrouw (dus mijn moeder) erover praatte. Zijn reactie was "nee, als ik nou doodziek was..". De arts zei toen "Maar U bent heel erg ziek" en daarop zei mn vader niks meer.

Hij hoort ook al een paar nachten een deurbel, weet niet hoe laat het is, of het dag of nacht is. Gisteren liep ik naar boven, zegt ie tegen me "wat hoor ik, geen goed nieuws gekregen?" Ik wist van niks dus ik vraag 'waar heb je 't over?'. Ja, zegt ie, je hebt geen promotie gemaakt? Ik zeg nee hoor, daar is niks van waar wat je nu zegt. Oh ja, zegt ie, ik ben een beetje verward. Toen hoorde ie mijn moeder beneden praten, die was aan de telefoon. Vraagt hij "wie is er beneden bij mam?" Ik zeg niemand, die is aan de telefoon. "Oh ja". 5 seconden later... hey, ik hoor mam praten? Wie is daar? Oh nee, was telefoon he, sjonge, ik ben de weg kwijt.

Hij kijkt ook met zulke grote ogen rond, het is bijna eng. Ik vroeg aan em "Weet je wie ik ben?". Hij kijkt me aan, en zegt, ja, en zei hoe ik heette. Dus ik zeg ja dat klopt, maar weet je wie ik ben..? Kijkt me aan, nee...nee, dat weet ik niet.. Ik zeg je bent mn vader, ik ben je zoon. Oooow ja, ja, natuurlijk, dat weet ik wel.
Ik heb m geknuffeld daarna, en gezegd dat ik van 'm hou. "Ik ook" was zijn reactie.

Ik ben daarna naar beneden gegaan en begon op de trap al te huilen. Kwam er later een zus van mn vader vragen wat de dokter had gezegd, weer huilen. Mn moeder heeft de hele dag zon beetje gehuild. Ik reed naar huis toe, dacht onder de douche te gaan staan, ben ik in mn straat, kom ik er achter dat ik mn laptop daar heb gelaten en die heb ik nodig voor mn werk. Zoiets simpels, maar ik er zo kwaad om. Dus ik ben terug gereden, laptop gepakt, maar toen was mn vader weer wakker (hij sliep toen ik weg ging) en toen zei hij uit zichzelf dat ie van me houdt. Weer huilen. Tijdje later naar huis gereden weer, rijdt er een auto voor me die te langzaam reed. Gescholden dat ik heb. Belt een vriend van me dus ik parkeer thuis weer, hang op, stap uit...en zie de auto van m'n vriendin staan. Bleek dat ze naar me toe was gekomen en al bij mij binnen zat. Dat had ik echt even nodig. 's Avonds in bed, weer huilen.

Maar...dit kan niet meer lang zo doorgaan. Ik hoop echt dat het snel gaat. De man die daar in bed ligt is niet mijn vader. Alles wat mijn vader mijn vader maakt is weg. Ik kan niet geloven dat dit in nog geen week tijd is gebeurd. Een week geleden was hij nog mn moeder voor de gek aan 't houden, en nu weet ie niet eens meer zeker wie ik ben.

Het liefst zou ik alles in elkaar schoppen. Schreeuwen, schelden, slaan, maar wat schiet ik er mee op? Huilen lucht niet echt op, dus waarom zou dat wel opluchten? Ik wil ook niet huilen. Ik mag ook niet huilen van mezelf. Ik moet sterk zijn. Voor mijn moeder. Zij heeft het zo moeilijk hiermee. Ik ook, maar toch mag ik niet huilen waar zij bij is eigenlijk. Het is gewoon niet eerlijk. Hij heeft zn hele leven hard gewerkt, nooit ziek geweest, nooit geklaagd, en dan is ie net 60, en hij wordt ziek. Nu is hij 5 jaar ouder, en hij heeft helemaal niks gehad aan dat harde werken wat ie altijd gedaan heeft.

Andere mensen roken en zuipen hun hele leven, en krijgen niks en leven gewoon door. Het is niet eerlijk. Hij heeft 't niet verdiend. Niemand, maar zeker hij niet. Niemand verdiend het om op deze manier dood te gaan. Het is niet menselijk. Het is gewoon niet eerlijk.

Shiftknop, dat herken ik van m'n vader. Toen gebeurde het ook dat we eens z'n kamer in het ziekenhuis binnenkwamen en dat hij vroeg of we de vis al uit de oven gehaald hadden enzo. Hij was hobbykok, dus wellicht dat er dan eoa herinnering boven kwam en hij totaal niet meer wist waar/wanneer hij was. Het schijnt vaker voor te komen bij kankerpatienten in die fase.

Zaterdag wordt m'n grootmoeder begraven. 87 jaar, dus wel een respectabele leeftijd. Het ziekenhuis binnengegaan omdat ze gevallen was en heup/pols gebroken. En 4 weken later mag je een begrafenis voorbereiden... Ze ging sterk achteruit de laatste weken, had het helemaal gehad en nergens nog zin in, wilde niet eten/drinken enz. Ze was gewoon helemaal op. Ik heb er vrede mee, want haar levenskwaliteit zou er alleen maar op achteruit gegaan zijn mocht ze het ziekenhuis verlaten. Dan zou het richting rusthuis gaan waar ze totaal niet van wilde weten. Dus ik denk dat ze zelf ook wel wilde dat het gewoon allemaal ophield, en daar kan ik mee leven. Ik merk dat ik deze keer een heel stuk vlotter er overheen werk dan bv het overlijden m'n buurman waar ik een jaar de weg door ben kwijtgeraakt. Zal vast ook wel met het verschil maken dat de ene nog vol strijd/levenslust zat en de andere gewoon op was. Misschien dat er nog een klap volgt, dat weet ik niet.

Heb gisteren wat muziek bij elkaar gezocht om te spelen op de afscheidsdienst. Dat is behoorlijk lastig, omdat het nederlandstalig moet zijn, en ook nog een keertje moet passen bij de gelegenheid. Veel nummers gaan over het verlies van een partner oid, maar nooit over het verlies van een oma. En het maakt toch ook wel wat emoties los als je telkens die nummers moet beluisteren om te kijken of het mooie nummers zijn en of de tekst ok is...

Zal blij zijn als zaterdag voorbij is en het allemaal weer tot rust kan komen.

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 08:58 schreef CoolGuy het volgende:
Hij kijkt ook met zulke grote ogen rond, het is bijna eng. Ik vroeg aan em "Weet je wie ik ben?". Hij kijkt me aan, en zegt, ja, en zei hoe ik heette. Dus ik zeg ja dat klopt, maar weet je wie ik ben..? Kijkt me aan, nee...nee, dat weet ik niet.. Ik zeg je bent mn vader, ik ben je zoon. Oooow ja, ja, natuurlijk, dat weet ik wel.
Ik heb m geknuffeld daarna, en gezegd dat ik van 'm hou. "Ik ook" was zijn reactie.

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 08:58 schreef CoolGuy het volgende:
... Dus ik ben terug gereden, laptop gepakt, maar toen was mn vader weer wakker (hij sliep toen ik weg ging) en toen zei hij uit zichzelf dat ie van me houdt.

Kijk, dat zijn toch mooie momenten? Koester dit en denk er later ook weer aan terug als je het moeilijk krijgt.

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 08:58 schreef CoolGuy het volgende:Maar...dit kan niet meer lang zo doorgaan. Ik hoop echt dat het snel gaat. De man die daar in bed ligt is niet mijn vader. Alles wat mijn vader mijn vader maakt is weg. Ik kan niet geloven dat dit in nog geen week tijd is gebeurd. Een week geleden was hij nog mn moeder voor de gek aan 't houden, en nu weet ie niet eens meer zeker wie ik ben.

Hij blijft je vader, ook al is hij niet meer zoals vroeger, en diep van binnen weet hij wel wie er voor hem staat, hij kan het enkel niet zo snel meer terugvinden om het te plaatsen. Dat hij uit zichzelf zegt dat hij van je houdt als je wat later even terugkomt om je laptop op te halen is het beste bewijs dat hij wel degelijk weet wie je bent en dit ook wil laten merken.

Sterkte.

.....Het liefst zou ik alles in elkaar schoppen. Schreeuwen, schelden, slaan, maar wat schiet ik er mee op? Huilen lucht niet echt op, dus waarom zou dat wel opluchten? Ik wil ook niet huilen. Ik mag ook niet huilen van mezelf. Ik moet sterk zijn. Voor mijn moeder. Zij heeft het zo moeilijk hiermee. Ik ook, maar toch mag ik niet huilen waar zij bij is eigenlijk.......

Waarom niet?
Samen huilen lost niets op, maar lucht wél op.
Zeker jullie, de dierbaarste mensen van je vader, met het grootste verdriet.
Wees sterk als je sterk moet zijn, maar laat je verdriet de vrije loop als het kan.

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 09:53 schreef KarinJ. het volgende:
.....Het liefst zou ik alles in elkaar schoppen. Schreeuwen, schelden, slaan, maar wat schiet ik er mee op? Huilen lucht niet echt op, dus waarom zou dat wel opluchten? Ik wil ook niet huilen. Ik mag ook niet huilen van mezelf. Ik moet sterk zijn. Voor mijn moeder. Zij heeft het zo moeilijk hiermee. Ik ook, maar toch mag ik niet huilen waar zij bij is eigenlijk.......

Waarom niet?
Samen huilen lost niets op, maar lucht wél op.
Zeker jullie, de dierbaarste mensen van je vader, met het grootste verdriet.
Wees sterk als je sterk moet zijn, maar laat je verdriet de vrije loop als het kan.

Nee, dat is 't em nou net. Ik heb al wel vaker gehuild. Maar het lucht niet op. Die hand om m'n keel zit er dan nog steeds. Mijn vader huilt ook niet. Dat zegt mn moeder. Zij huilt wel veel. Ik ben in staat om haar te troosten als zij huilt, maar direct daarna huil ik zelf ook als zij er niet meer bij is. Behalve gisteren dan, toen moest ik wel huilen waar zij bij was.

Jongen, ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen.
En denk terug aan de laatste maanden van mijn moeders leven, bijna 10 jaar geleden.
Ze heeft 1 keer gehuild waar ik bij was, we huilden samen. Er zijn dan geen woorden die kunnen troosten,alleen elkaars armen om te schuilen.

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 10:08 schreef KarinJ. het volgende:
Jongen, ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen.
En denk terug aan de laatste maanden van mijn moeders leven, bijna 10 jaar geleden.
Ze heeft 1 keer gehuild waar ik bij was, we huilden samen. Er zijn dan geen woorden die kunnen troosten,alleen elkaars armen om te schuilen.

Het ergste is, de moeder van mijn vader, dus mijn oma, heb ik nooit gekend. Zij was al overleden toen ik geboren werd. Zij is ook overleden aan kanker. Ik weet nog dat mijn vader altijd heeft gezegd nooit als haar te willen eindigen, het moet echt verschrikkelijk geweest zijn.

Toen zij na haar overlijden opgebaard lag heeft mn vader de schrik van zn leven gekregen. Hij heeft het er nooit echt over willen hebben. Ze lag er blijkbaar niet...goed...bij ofzo. Ik weet het ook niet. In ieder geval, dat heeft zoveel indruk gemaakt op mn vader dat hij, toen mijn andere oma (moeder van mijn moeder) een jaar geleden overleed, en opgebaard lag, niet naar haar is gaan kijken. Hij heeft alleen maar dat beeld van zn eigen moeder in zn hoofd.

En nu, nu eindigt hij exact zoals zijn moeder. Liggend, met veel pijn, een lange lijdensweg. Dit kan gewoon niet waar zijn. Het lijkt zo onwerkelijk, maar het is heel echt. Ik ben zelfs al aan 't nadenken wat ik moet zeggen over hem in de kerk, maar het lijkt zo...raar. Zo vreemd.

De man die mij altijd met alles hielp, alles voor me heeft gedaan, altijd luisterde, altijd een advies had, altijd IETS wist te zeggen wat hout sneedt, op wat dan ook, die ligt nu in bed, op sterven na dood, en weet niet eens meer of het dag of nacht is. En ik kan helemaal niks voor hem doen.

Ik herken mijn vader ook niet meer echt als mijn vader. Het lijkt een ander persoon te zijn geworden. Huilen doe ik niet, soms tranende ogen en dan denk ik; ow nu komt het. Maar het zet nooit echt door. Er lijkt wel iets uit te moeten en heb inderdaad ook zin om te slaan en te schoppen. Binnenkort ga ik met een vriend een keer boksen, eens kijken of dat wat oplucht.
Vanochtend was mijn vader ervan overtuigd dat hij moest werken op een beurs (hij stond regelmatig op technologiebeurzen). We hebben maar gezegd dat dat niet kan omdat het vakantie is en toen zei hij; "Oja, dat is dan over een paar weken". Toevallig lees ik in één van de bovenstaande verhalen dat iemand ook zoiets zei over een vis in de oven terwijl hij hobbykok was. Hij denkt zijn leven over vermoedt ik.

Waar ik nou een hekel aan begin te krijgen is de goedbedoelde visite en vooral een oom die hem zijn kist in praat . Gek van het telefoongerinkel wordt ik ook; is het niet een dokter dan is het wel familie met altijd hetzelfde soort gesprek: "He shiftknop hoe is het met jouw?" "Oh wel goed dus" "en met je vader?"
Allemaal goed bedoeld natuurlijk maar lees je mail dan even (mijn moeder stuurt iedere dag een mail met wat we meegemaakt hebben naar familie/vrienden).

Het douchen wordt hem te zwaar en hij wil niet op bed gewassen worden door mijn moeder. De koppige vent had vanochtend nog zelf gedoucht maar kwam niet ver omdat hij na 2minuten uitgeput in het bad lag en we hem eruit gehesen hebben. De verpleger in het ziekenhuis (die hem zijn chemo gaf en zo) zag aan mijn moeder dat ze het gehad had en helemaal op is. Ook had ze wel door dat mijn vader er niet helemaal meer bij is dus adviseerde ze een maatschappelijkwerker, dit wil mijn vader niet omdat ze daar slechte ervaringen mee hebben toen mijn broer slecht lerend was (lag uiteindelijk aan een kleurstof allergie). Dus de verpleger adviseerde om een verpleger thuis langs te laten komen, die kan hem dan wassen, letten op doorlig plekken e.d. en met hem praten zodat er toch stiekem een maatschappelijkwerker aanwezig is. Ben heel benieuwd hoe dat bevalt!
Dit is misschien ook wat voor Coolguy?