Omgaan met het overlijden van een dierbare #3

Nja nog even een update dan maar.
Zojuist bij mn vader geweest. Plan A is mislukt, en er zijn nu tumoren in zn lever, darmen en nu zelf ook uitzaaiingen naar zn longen. Chemo heeft niets gedaan. Plan B is nog een chemo, een zeer agressieve waarbij hij ook kaal gaat worden. Deze heeft hij woensdag voor het eerst gehad en hij moest iedere keer overgeven zodat de sonde er weer uit kwam en deze weer opnieuw gezet moest worden. Het vervelendste is misschien dat het maar 40% kans van slagen heeft. Als het in dit tempo door gaat heeft hij maximaal 4 maanden nog te gaan.

Hij wil het er niet over hebben, als ik vraag of hij nog iets wil doen zegt hij alleen dat hij zich wil focussen op zijn herstel. Als je het hebt over dat dat misschien wel een kleine kans is dan gaat hij er verder niet op in. Praat verder alleen over koetjes en kalfjes en is heel erg teruggetrokken, staart veel voor zich uit. Met zn partner praat hij ook niet. Weet ook niet zo goed hoe ik het verder aan moet pakken. Denk dat ik weinig meer kan doen.

Soms wou ik dat ik kon toveren......
Soms wou ik dat ik iets kon zeggen wat helpt
Soms is er zijn het enige wat je doen kunt
Soms is dat genoeg.

Jolene22, mijn vader gaat hopelijk ook die agressievere chemo krijgen. Tenminste dat krijgen we volgende week te horen want hij is herstellende van een darmoperatie (geperforeerd door nog meer kanker ). Hij wil het ook niet over de dood hebben maar wij hebben volgende week toch een afspraak gemaakt bij de notaris voor het testament.

De psychologe uit het ziekenhuis vertelde ons dat je hem gewoon moet laten nadenken (dat doet hij terwijl hij staart! Wij hebben gemerkt dat je hem dan beter niet kan storen) en dat hij er zelf wel over "de dood" begint.

Jolene, ik weet niet of het iets is wat je gemakkelijk doet bij jullie, maar de volgende keer als je weer naar huis gaat, neem hem dan een keer goed vast ipv gewoon "tot ziens" of een kus op de wang. Misschien dat je op die manier wel wat in beweging zet.

Natuurlijk moet je dat niet doen als je daar geen zin in hebt, maar als je dat graag eens wil doen, gewoon doen.

@Lastpost: zet nog even een linkje naar het nieuwe topic in de laatste post van #2

quote:

Op zondag 18 juli 2010 01:14 schreef shiftknop het volgende:
Jolene22, mijn vader gaat hopelijk ook die agressievere chemo krijgen. Tenminste dat krijgen we volgende week te horen want hij is herstellende van een darmoperatie (geperforeerd door nog meer kanker ). Hij wil het ook niet over de dood hebben maar wij hebben volgende week toch een afspraak gemaakt bij de notaris voor het testament.

De psychologe uit het ziekenhuis vertelde ons dat je hem gewoon moet laten nadenken (dat doet hij terwijl hij staart! Wij hebben gemerkt dat je hem dan beter niet kan storen) en dat hij er zelf wel over "de dood" begint.

Bedankt voor je reactie en sterkte met je vader.

Toen hij met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen doordat ze hem laxeermiddelen hadden meegegeven om de volgende dag een onderzoek te kunnen doen (kon er niet uit want die tumor zat er met helse pijnen van dien) heeft hij een paar dagen later in het ziekenhuis een gesprek met ons gehad. Heel plastisch over wat er met zn bezittingen moest gebeuren. Wie wat kreeg enzo. Heeft zelfs de vader van zijn echtgenoot gevraagd om erbij te komen zitten omdat hij veel van belastingen afweet. Weten wat hij na zn dood wil is wel belangrijk en gelukkig in hele grote lijnen geregeld hoewel dat een verschrikkelijke klus gaat worden gezien al zn wensen.

Als hij zo in zichzelf is gekeerd laten we hem ook gewoon maar dit is praktisch heel de dag. Naar het apatische toe. Hij wil niks, praat een beetje over de dagelijkse dingen en verder komt er maar heel weinig uit. Op wat voor manier je het dan ook doet.Heel frustrerend. Weet dat ik het hem niet kwalijk mag nemen en dat dit zijn manier is maar hij maakt het voor ons zo alleen maar moeilijker en het is al lastig genoeg.

Vandaag op bezoek bij de longarts in het ziekenhuis. Die agressievere chemo helpt volgens de arts niet meer, hij heeft nu maximaal een paar maanden te leven. Mijn vader wil toch doorzetten maar de arts zei al tegen hem dat hij na 2 of 3 chemo's daarop terug zou komen. Maar toch, volgende week dinsdag begint die chemo ellende weer

Naja, als hij het zelf wilt moet hij het zelf weten. Maar als ik dat vermagerde lichaam zie (alsof hij uit Auschwitz komt ) lijkt een chemo mij eigenlijk niet handig, naar mijn mening kan hij beter proberen flink aan te komen en nog wat leuke dingen doen.

Shiftknop, ik denk persoonlijk dat het wel positief is dat je vader er nog voor wil vechten, ook al is het voor de dokters een uitgemaakte zaak. Dat laat zien dat hij toch nog levenslust in zich heeft, en dat is volgens mij nog altijd aangenamer dan iemand die zelf ook alle hoop opgegeven heeft. Die fase zal er wellicht ook nog aankomen, en dan ga je misschien terug verlangen naar deze periode, dus probeer er toch nog het beste van te maken en te genieten van de momenten dat hij geen last heeft van chemo.

Sterkte!

Deel 3 alweer, zo blijkt dan toch dat er veel behoefte is aan een topic als deze. Helaas, moet ik zeggen

Ik heb gisteren heel lang gepraat met broer van vriendlief, over hoe we er nu aan toe zijn 2,5 jaar later. Met zijn moeder gaat het gewoon echt niet goed, dat arme mens Ik moet er zelf ook niet aan denken om een van mijn kinderen te verliezen en zij is er 2 verloren (vriendliefs tweelingbroertje is dood geboren).

Verder ben ik omringt door zieke mensen.. Een collega is zeer ernstig ziek, hij gaat hard achteruit. Een vriendin zal haar volgende verjaardag niet meer vieren, ze is pas 34. De man van een vriendin is 36 en vroeg me of ik zijn vrouw kon steunen tegen die tijd omdat ik weet wat het is om mee te maken.. Zo triest allemaal

Sterkte voor iedereen die het nodig heeft..

Wat een verdriet allemaal.
Ik leef met jullie mee.
Voel mijn eigen verdriet wat ik heb van de mensen die ik missen moet.
Na een lange tijd krijgt het een plaatsje, gaan de scherpe randjes er een beetje vanaf.
Verdwijnen doet t nooit.

Ik kan me weer opnieuw aanmelden in deze reeks. Vannacht is m'n grootmoeder overleden....

Gecondoleerd..

Ik droom soms wel eens over die vriend van me die zelfmoord heeft gepleegd.
We fietsen dan samen naar huis vanuit de kroeg, het is ook heel bizar voor me want het voelt aan als een bezoekje , om te kijken of alles ok is............
Zo kende ik hem trouwens ook en dat mis ik ook van hem als we uitgingen kwam ik hem tegen en dan dronken we weleens wat bij hem thuis of hij fietste mee gewoon.

Half jaar terug toen het net gebeurde had ik een hyves memoriamsite ter gedachtenis aan hem opgericht omdat ik gewoon vond en nog steeds vind dat die niet vergeten mag worden.
Gisteren stond er een krabbel tussen van zijn nichtje , die me daarvoor bedankte dat ze het lief vond dat dit gedaan was.
Daar ben ik ook blij mee want daar deed ik het ook voor, en ik denk heel vaak aan zijn familie ook al ken ik ze niet en dan is het toch prettig om te horen hoe het daar mee is.

quote:

Op maandag 26 juli 2010 14:05 schreef Jack. het volgende:
Ik kan me weer opnieuw aanmelden in deze reeks. Vannacht is m'n grootmoeder overleden....

Inderdaad gecondoleerd

Wat een triest topic. Helaas moet ik me hier ook melden. Ik heb jaren geleden een topic geopend over mijn vader die te horen heeft gekregen dat hij kanker heeft. Na een heleboel ups en downs (waarbij het wel steeds bekend is geweest vanaf het begin dat hij hieraan gaat overlijden) is dan nu toch bijna het moment aangebroken dat hij zal komen te overlijden.

Hij ligt in bed vanaf afgelopen week eigenlijk. Hij kan niet eens zelf meer naar de wc of douchen. Mijn moeder wast en scheert 'm in bed. Zijn behoefte doet ie daar ook in een fles of een po. Hij is al veel afgevallen en eet eigenlijk nauwelijks meer. Een beschuit opeten kost enorm veel moeite.

Hij heeft door zn hele lichaam uitzaaiingen. We wisten dat dit moment er aan zat te komen maar omdat hij tot een 2 maanden geleden vanaf 2005 zo goed is gegaan is het makkelijk dat te negeren. Toch komt dat moment nu snel naderbij. Hij heeft pijn, kan niet meer op 1 zij liggen en bewegen gaat ook nauwelijks. Hij is nog niet aan de morfine, maar dat zal snel gebeuren.

Hij ligt eigenlijk vooral stil voor zich uit te staren en hij is er gewoon beroerd aan. Afgelopen zaterdag ben ik met mijn vriendin bij mn ouders geweest, omdat mijn moeder even weg ging, dus zij en ik bleven bij hem. Hij ligt boven in bed, en wij zaten beneden. Ik ben elke 20 min gaan kijken of ie wat wilde of wat dan ook, maar hij zegt nauwelijks iets.

Mijn moeder heeft het heel zwaar. Ik heb het heel zwaar. Ik kwam zaterdag weer terug beneden en barstte gewoon in tranen uit. Mijn vriendin was er gelukkig wel dus ik heb op de bank gelegen en gehuild. Maar ik heb 't moeilijk. Hij is er nog, maar als je 'm zo ziet liggen denk ik van 'het is beter als je snel gaat'. Hij is op, mn moeder is op, ik ben op.

Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik kan niks doen, dat weet ik. Soms steekt een blinde paniek de kop op, en dan krijg ik nauwelijks adem, figuurlijk dan. Ik zie de tijd nadat hij overleden is als een zwart gat. Ik zie het als dat ik apathisch ben, laat staan dat ik een samenhangende post kan plaatsen als wat ik hier iemand zag doen, terwijl zijn vader 'afgelopen zondag' is overleden.

Smerige vieze hoerige kutklotekolereschijtziekte is 't ook.

quote:

Op maandag 26 juli 2010 14:34 schreef CoolGuy het volgende:
Wat een triest topic. Helaas moet ik me hier ook melden. Ik heb jaren geleden een topic geopend over mijn vader die te horen heeft gekregen dat hij kanker heeft. Na een heleboel ups en downs (waarbij het wel steeds bekend is geweest vanaf het begin dat hij hieraan gaat overlijden) is dan nu toch bijna het moment aangebroken dat hij zal komen te overlijden.

Hij ligt in bed vanaf afgelopen week eigenlijk. Hij kan niet eens zelf meer naar de wc of douchen. Mijn moeder wast en scheert 'm in bed. Zijn behoefte doet ie daar ook in een fles of een po. Hij is al veel afgevallen en eet eigenlijk nauwelijks meer. Een beschuit opeten kost enorm veel moeite.

Hij heeft door zn hele lichaam uitzaaiingen. We wisten dat dit moment er aan zat te komen maar omdat hij tot een 2 maanden geleden vanaf 2005 zo goed is gegaan is het makkelijk dat te negeren. Toch komt dat moment nu snel naderbij. Hij heeft pijn, kan niet meer op 1 zij liggen en bewegen gaat ook nauwelijks. Hij is nog niet aan de morfine, maar dat zal snel gebeuren.

Hij ligt eigenlijk vooral stil voor zich uit te staren en hij is er gewoon beroerd aan. Afgelopen zaterdag ben ik met mijn vriendin bij mn ouders geweest, omdat mijn moeder even weg ging, dus zij en ik bleven bij hem. Hij ligt boven in bed, en wij zaten beneden. Ik ben elke 20 min gaan kijken of ie wat wilde of wat dan ook, maar hij zegt nauwelijks iets.

Mijn moeder heeft het heel zwaar. Ik heb het heel zwaar. Ik kwam zaterdag weer terug beneden en barstte gewoon in tranen uit. Mijn vriendin was er gelukkig wel dus ik heb op de bank gelegen en gehuild. Maar ik heb 't moeilijk. Hij is er nog, maar als je 'm zo ziet liggen denk ik van 'het is beter als je snel gaat'. Hij is op, mn moeder is op, ik ben op.

Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik kan niks doen, dat weet ik. Soms steekt een blinde paniek de kop op, en dan krijg ik nauwelijks adem, figuurlijk dan. Ik zie de tijd nadat hij overleden is als een zwart gat. Ik zie het als dat ik apathisch ben, laat staan dat ik een samenhangende post kan plaatsen als wat ik hier iemand zag doen, terwijl zijn vader 'afgelopen zondag' is overleden.

Smerige vieze hoerige kutklotekolereschijtziekte is 't ook.

Sterkte

Weer zoveel herkenbaars in het verhaal dat hierboven staat

Gisteren rare dingen meegemaakt; we moesten naar het ziekenhuis. Door de spanning en morfinepleisters is hij helemaal de weg kwijt! Hij moest naar het toilet, boven was vrij maar hij liep naar beneden (naja strompelen is het meer). Later mopperde hij dat ik boven op de plee zat en dat hij dus helemaal naar beneden moet lopen maar er zat dus helemaal niemand boven, de deur stond zelfs open en het licht uit

Later stond hij in de keuken leunend tegen het aanrecht en buiten adem van het lopen chocolademelk te drinken (vette druppels gemorst over zijn schone shirt.. naja). Hij zette zijn choco even weg en trok de vaatwasser open om zijn haarborstel te zoeken (!?!?! ). Mijn moeder zou die daar dus in hebben gedaan volgens hem . Ik dus snel de borstel gehaald van boven en hij dus borstelen. Daarna strompelde hij zijn kantoor binnen (4 meter verderop, weer buiten adem) om zijn afneembare zonneglazen op zijn bril te monteren... echter, hij kon zijn bril niet vinden! "WAAR IS MIJN BRIL NOU VERDOMME" schalde door het huis. "Op je neus!" was mijn antwoord Dus hij dat ding op zijn bril monteren met veel gevloek en getier. Naja; 10minuten verder moesten we dus gaan anders kwamen we te laat. Maar hij wilde snel nog even een slok chocomelk. Blijkbaar was hij alweer vergeten dat hij nog een half glas had staan en schold ons weer verrot "JULLIE ZOUDEN TOCH CHOCOLADEMELK INSCHENKEN!?! ", "Ja die heb je net gedronken, kijk maar de vlek zit in je shirt!"
Dit was niet mogelijk volgens hem maar hij was weer moe dus snel de auto in.

Twee uur later zat hij als een kind van 5jaar, vermagerd tot een hoopje ellende op het ziekenhuisbed met een infuus aan de chemo...

Bleh wat een kut periode

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 00:59 schreef shiftknop het volgende:
Weer zoveel herkenbaars in het verhaal dat hierboven staat

Gisteren rare dingen meegemaakt; we moesten naar het ziekenhuis. Door de spanning en morfinepleisters is hij helemaal de weg kwijt! Hij moest naar het toilet, boven was vrij maar hij liep naar beneden (naja strompelen is het meer). Later mopperde hij dat ik boven op de plee zat en dat hij dus helemaal naar beneden moet lopen maar er zat dus helemaal niemand boven, de deur stond zelfs open en het licht uit

Later stond hij in de keuken leunend tegen het aanrecht en buiten adem van het lopen chocolademelk te drinken (vette druppels gemorst over zijn schone shirt.. naja). Hij zette zijn choco even weg en trok de vaatwasser open om zijn haarborstel te zoeken (!?!?! ). Mijn moeder zou die daar dus in hebben gedaan volgens hem . Ik dus snel de borstel gehaald van boven en hij dus borstelen. Daarna strompelde hij zijn kantoor binnen (4 meter verderop, weer buiten adem) om zijn afneembare zonneglazen op zijn bril te monteren... echter, hij kon zijn bril niet vinden! "WAAR IS MIJN BRIL NOU VERDOMME" schalde door het huis. "Op je neus!" was mijn antwoord Dus hij dat ding op zijn bril monteren met veel gevloek en getier. Naja; 10minuten verder moesten we dus gaan anders kwamen we te laat. Maar hij wilde snel nog even een slok chocomelk. Blijkbaar was hij alweer vergeten dat hij nog een half glas had staan en schold ons weer verrot "JULLIE ZOUDEN TOCH CHOCOLADEMELK INSCHENKEN!?! ", "Ja die heb je net gedronken, kijk maar de vlek zit in je shirt!"
Dit was niet mogelijk volgens hem maar hij was weer moe dus snel de auto in.

Twee uur later zat hij als een kind van 5jaar, vermagerd tot een hoopje ellende op het ziekenhuisbed met een infuus aan de chemo...

Bleh wat een kut periode

Dat verwarde heeft mijn vader ook. De huisarts komt vaak langs, zo ook gisteren. Ik was daar niet bij, mn moeder vertelde dat. De arts vroeg aan 'm of hij morfine pleisters wilde, maar dat wil hij niet. Toen vroeg hij hem of hij ook met zn vrouw (dus mijn moeder) erover praatte. Zijn reactie was "nee, als ik nou doodziek was..". De arts zei toen "Maar U bent heel erg ziek" en daarop zei mn vader niks meer.

Hij hoort ook al een paar nachten een deurbel, weet niet hoe laat het is, of het dag of nacht is. Gisteren liep ik naar boven, zegt ie tegen me "wat hoor ik, geen goed nieuws gekregen?" Ik wist van niks dus ik vraag 'waar heb je 't over?'. Ja, zegt ie, je hebt geen promotie gemaakt? Ik zeg nee hoor, daar is niks van waar wat je nu zegt. Oh ja, zegt ie, ik ben een beetje verward. Toen hoorde ie mijn moeder beneden praten, die was aan de telefoon. Vraagt hij "wie is er beneden bij mam?" Ik zeg niemand, die is aan de telefoon. "Oh ja". 5 seconden later... hey, ik hoor mam praten? Wie is daar? Oh nee, was telefoon he, sjonge, ik ben de weg kwijt.

Hij kijkt ook met zulke grote ogen rond, het is bijna eng. Ik vroeg aan em "Weet je wie ik ben?". Hij kijkt me aan, en zegt, ja, en zei hoe ik heette. Dus ik zeg ja dat klopt, maar weet je wie ik ben..? Kijkt me aan, nee...nee, dat weet ik niet.. Ik zeg je bent mn vader, ik ben je zoon. Oooow ja, ja, natuurlijk, dat weet ik wel.
Ik heb m geknuffeld daarna, en gezegd dat ik van 'm hou. "Ik ook" was zijn reactie.

Ik ben daarna naar beneden gegaan en begon op de trap al te huilen. Kwam er later een zus van mn vader vragen wat de dokter had gezegd, weer huilen. Mn moeder heeft de hele dag zon beetje gehuild. Ik reed naar huis toe, dacht onder de douche te gaan staan, ben ik in mn straat, kom ik er achter dat ik mn laptop daar heb gelaten en die heb ik nodig voor mn werk. Zoiets simpels, maar ik er zo kwaad om. Dus ik ben terug gereden, laptop gepakt, maar toen was mn vader weer wakker (hij sliep toen ik weg ging) en toen zei hij uit zichzelf dat ie van me houdt. Weer huilen. Tijdje later naar huis gereden weer, rijdt er een auto voor me die te langzaam reed. Gescholden dat ik heb. Belt een vriend van me dus ik parkeer thuis weer, hang op, stap uit...en zie de auto van m'n vriendin staan. Bleek dat ze naar me toe was gekomen en al bij mij binnen zat. Dat had ik echt even nodig. 's Avonds in bed, weer huilen.

Maar...dit kan niet meer lang zo doorgaan. Ik hoop echt dat het snel gaat. De man die daar in bed ligt is niet mijn vader. Alles wat mijn vader mijn vader maakt is weg. Ik kan niet geloven dat dit in nog geen week tijd is gebeurd. Een week geleden was hij nog mn moeder voor de gek aan 't houden, en nu weet ie niet eens meer zeker wie ik ben.

Het liefst zou ik alles in elkaar schoppen. Schreeuwen, schelden, slaan, maar wat schiet ik er mee op? Huilen lucht niet echt op, dus waarom zou dat wel opluchten? Ik wil ook niet huilen. Ik mag ook niet huilen van mezelf. Ik moet sterk zijn. Voor mijn moeder. Zij heeft het zo moeilijk hiermee. Ik ook, maar toch mag ik niet huilen waar zij bij is eigenlijk. Het is gewoon niet eerlijk. Hij heeft zn hele leven hard gewerkt, nooit ziek geweest, nooit geklaagd, en dan is ie net 60, en hij wordt ziek. Nu is hij 5 jaar ouder, en hij heeft helemaal niks gehad aan dat harde werken wat ie altijd gedaan heeft.

Andere mensen roken en zuipen hun hele leven, en krijgen niks en leven gewoon door. Het is niet eerlijk. Hij heeft 't niet verdiend. Niemand, maar zeker hij niet. Niemand verdiend het om op deze manier dood te gaan. Het is niet menselijk. Het is gewoon niet eerlijk.

Shiftknop, dat herken ik van m'n vader. Toen gebeurde het ook dat we eens z'n kamer in het ziekenhuis binnenkwamen en dat hij vroeg of we de vis al uit de oven gehaald hadden enzo. Hij was hobbykok, dus wellicht dat er dan eoa herinnering boven kwam en hij totaal niet meer wist waar/wanneer hij was. Het schijnt vaker voor te komen bij kankerpatienten in die fase.

Zaterdag wordt m'n grootmoeder begraven. 87 jaar, dus wel een respectabele leeftijd. Het ziekenhuis binnengegaan omdat ze gevallen was en heup/pols gebroken. En 4 weken later mag je een begrafenis voorbereiden... Ze ging sterk achteruit de laatste weken, had het helemaal gehad en nergens nog zin in, wilde niet eten/drinken enz. Ze was gewoon helemaal op. Ik heb er vrede mee, want haar levenskwaliteit zou er alleen maar op achteruit gegaan zijn mocht ze het ziekenhuis verlaten. Dan zou het richting rusthuis gaan waar ze totaal niet van wilde weten. Dus ik denk dat ze zelf ook wel wilde dat het gewoon allemaal ophield, en daar kan ik mee leven. Ik merk dat ik deze keer een heel stuk vlotter er overheen werk dan bv het overlijden m'n buurman waar ik een jaar de weg door ben kwijtgeraakt. Zal vast ook wel met het verschil maken dat de ene nog vol strijd/levenslust zat en de andere gewoon op was. Misschien dat er nog een klap volgt, dat weet ik niet.

Heb gisteren wat muziek bij elkaar gezocht om te spelen op de afscheidsdienst. Dat is behoorlijk lastig, omdat het nederlandstalig moet zijn, en ook nog een keertje moet passen bij de gelegenheid. Veel nummers gaan over het verlies van een partner oid, maar nooit over het verlies van een oma. En het maakt toch ook wel wat emoties los als je telkens die nummers moet beluisteren om te kijken of het mooie nummers zijn en of de tekst ok is...

Zal blij zijn als zaterdag voorbij is en het allemaal weer tot rust kan komen.

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 08:58 schreef CoolGuy het volgende:
Hij kijkt ook met zulke grote ogen rond, het is bijna eng. Ik vroeg aan em "Weet je wie ik ben?". Hij kijkt me aan, en zegt, ja, en zei hoe ik heette. Dus ik zeg ja dat klopt, maar weet je wie ik ben..? Kijkt me aan, nee...nee, dat weet ik niet.. Ik zeg je bent mn vader, ik ben je zoon. Oooow ja, ja, natuurlijk, dat weet ik wel.
Ik heb m geknuffeld daarna, en gezegd dat ik van 'm hou. "Ik ook" was zijn reactie.

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 08:58 schreef CoolGuy het volgende:
... Dus ik ben terug gereden, laptop gepakt, maar toen was mn vader weer wakker (hij sliep toen ik weg ging) en toen zei hij uit zichzelf dat ie van me houdt.

Kijk, dat zijn toch mooie momenten? Koester dit en denk er later ook weer aan terug als je het moeilijk krijgt.

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 08:58 schreef CoolGuy het volgende:Maar...dit kan niet meer lang zo doorgaan. Ik hoop echt dat het snel gaat. De man die daar in bed ligt is niet mijn vader. Alles wat mijn vader mijn vader maakt is weg. Ik kan niet geloven dat dit in nog geen week tijd is gebeurd. Een week geleden was hij nog mn moeder voor de gek aan 't houden, en nu weet ie niet eens meer zeker wie ik ben.

Hij blijft je vader, ook al is hij niet meer zoals vroeger, en diep van binnen weet hij wel wie er voor hem staat, hij kan het enkel niet zo snel meer terugvinden om het te plaatsen. Dat hij uit zichzelf zegt dat hij van je houdt als je wat later even terugkomt om je laptop op te halen is het beste bewijs dat hij wel degelijk weet wie je bent en dit ook wil laten merken.

Sterkte.

.....Het liefst zou ik alles in elkaar schoppen. Schreeuwen, schelden, slaan, maar wat schiet ik er mee op? Huilen lucht niet echt op, dus waarom zou dat wel opluchten? Ik wil ook niet huilen. Ik mag ook niet huilen van mezelf. Ik moet sterk zijn. Voor mijn moeder. Zij heeft het zo moeilijk hiermee. Ik ook, maar toch mag ik niet huilen waar zij bij is eigenlijk.......

Waarom niet?
Samen huilen lost niets op, maar lucht wél op.
Zeker jullie, de dierbaarste mensen van je vader, met het grootste verdriet.
Wees sterk als je sterk moet zijn, maar laat je verdriet de vrije loop als het kan.

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 09:53 schreef KarinJ. het volgende:
.....Het liefst zou ik alles in elkaar schoppen. Schreeuwen, schelden, slaan, maar wat schiet ik er mee op? Huilen lucht niet echt op, dus waarom zou dat wel opluchten? Ik wil ook niet huilen. Ik mag ook niet huilen van mezelf. Ik moet sterk zijn. Voor mijn moeder. Zij heeft het zo moeilijk hiermee. Ik ook, maar toch mag ik niet huilen waar zij bij is eigenlijk.......

Waarom niet?
Samen huilen lost niets op, maar lucht wél op.
Zeker jullie, de dierbaarste mensen van je vader, met het grootste verdriet.
Wees sterk als je sterk moet zijn, maar laat je verdriet de vrije loop als het kan.

Nee, dat is 't em nou net. Ik heb al wel vaker gehuild. Maar het lucht niet op. Die hand om m'n keel zit er dan nog steeds. Mijn vader huilt ook niet. Dat zegt mn moeder. Zij huilt wel veel. Ik ben in staat om haar te troosten als zij huilt, maar direct daarna huil ik zelf ook als zij er niet meer bij is. Behalve gisteren dan, toen moest ik wel huilen waar zij bij was.

Jongen, ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen.
En denk terug aan de laatste maanden van mijn moeders leven, bijna 10 jaar geleden.
Ze heeft 1 keer gehuild waar ik bij was, we huilden samen. Er zijn dan geen woorden die kunnen troosten,alleen elkaars armen om te schuilen.

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 10:08 schreef KarinJ. het volgende:
Jongen, ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen.
En denk terug aan de laatste maanden van mijn moeders leven, bijna 10 jaar geleden.
Ze heeft 1 keer gehuild waar ik bij was, we huilden samen. Er zijn dan geen woorden die kunnen troosten,alleen elkaars armen om te schuilen.

Het ergste is, de moeder van mijn vader, dus mijn oma, heb ik nooit gekend. Zij was al overleden toen ik geboren werd. Zij is ook overleden aan kanker. Ik weet nog dat mijn vader altijd heeft gezegd nooit als haar te willen eindigen, het moet echt verschrikkelijk geweest zijn.

Toen zij na haar overlijden opgebaard lag heeft mn vader de schrik van zn leven gekregen. Hij heeft het er nooit echt over willen hebben. Ze lag er blijkbaar niet...goed...bij ofzo. Ik weet het ook niet. In ieder geval, dat heeft zoveel indruk gemaakt op mn vader dat hij, toen mijn andere oma (moeder van mijn moeder) een jaar geleden overleed, en opgebaard lag, niet naar haar is gaan kijken. Hij heeft alleen maar dat beeld van zn eigen moeder in zn hoofd.

En nu, nu eindigt hij exact zoals zijn moeder. Liggend, met veel pijn, een lange lijdensweg. Dit kan gewoon niet waar zijn. Het lijkt zo onwerkelijk, maar het is heel echt. Ik ben zelfs al aan 't nadenken wat ik moet zeggen over hem in de kerk, maar het lijkt zo...raar. Zo vreemd.

De man die mij altijd met alles hielp, alles voor me heeft gedaan, altijd luisterde, altijd een advies had, altijd IETS wist te zeggen wat hout sneedt, op wat dan ook, die ligt nu in bed, op sterven na dood, en weet niet eens meer of het dag of nacht is. En ik kan helemaal niks voor hem doen.

Ik herken mijn vader ook niet meer echt als mijn vader. Het lijkt een ander persoon te zijn geworden. Huilen doe ik niet, soms tranende ogen en dan denk ik; ow nu komt het. Maar het zet nooit echt door. Er lijkt wel iets uit te moeten en heb inderdaad ook zin om te slaan en te schoppen. Binnenkort ga ik met een vriend een keer boksen, eens kijken of dat wat oplucht.
Vanochtend was mijn vader ervan overtuigd dat hij moest werken op een beurs (hij stond regelmatig op technologiebeurzen). We hebben maar gezegd dat dat niet kan omdat het vakantie is en toen zei hij; "Oja, dat is dan over een paar weken". Toevallig lees ik in één van de bovenstaande verhalen dat iemand ook zoiets zei over een vis in de oven terwijl hij hobbykok was. Hij denkt zijn leven over vermoedt ik.

Waar ik nou een hekel aan begin te krijgen is de goedbedoelde visite en vooral een oom die hem zijn kist in praat . Gek van het telefoongerinkel wordt ik ook; is het niet een dokter dan is het wel familie met altijd hetzelfde soort gesprek: "He shiftknop hoe is het met jouw?" "Oh wel goed dus" "en met je vader?"
Allemaal goed bedoeld natuurlijk maar lees je mail dan even (mijn moeder stuurt iedere dag een mail met wat we meegemaakt hebben naar familie/vrienden).

Het douchen wordt hem te zwaar en hij wil niet op bed gewassen worden door mijn moeder. De koppige vent had vanochtend nog zelf gedoucht maar kwam niet ver omdat hij na 2minuten uitgeput in het bad lag en we hem eruit gehesen hebben. De verpleger in het ziekenhuis (die hem zijn chemo gaf en zo) zag aan mijn moeder dat ze het gehad had en helemaal op is. Ook had ze wel door dat mijn vader er niet helemaal meer bij is dus adviseerde ze een maatschappelijkwerker, dit wil mijn vader niet omdat ze daar slechte ervaringen mee hebben toen mijn broer slecht lerend was (lag uiteindelijk aan een kleurstof allergie). Dus de verpleger adviseerde om een verpleger thuis langs te laten komen, die kan hem dan wassen, letten op doorlig plekken e.d. en met hem praten zodat er toch stiekem een maatschappelijkwerker aanwezig is. Ben heel benieuwd hoe dat bevalt!
Dit is misschien ook wat voor Coolguy?

quote:

Op woensdag 28 juli 2010 13:37 schreef shiftknop het volgende:

Dit is misschien ook wat voor Coolguy?

Dat gaat gebeuren, vanuit het Groene Kruis. Je hebt ook Thuiszorg, maar dat wil mn moeder absoluut niet, omdat dat vaak jonge mensen zijn, en mn moeder wil graag een wat ouder iemand, dus Groene Kruis.

Net mn moeder gesproken. Pap gaat hard achteruit. Hij krijgt iets van Tramadol ofzo, wat bijdraagt aan zijn verwardheid, dus die krijgt ie niet meer, maar nu krijgt ie morfinepleisters. Dat is het laatste. Morfine is de laatste stap.

Hoeveel microgram? Hij begint erg laag waarschijnlijk.

Ruim twee weken geleden dat ik hier weer berichtte over de situatie.

Nu is het voorbij, hij is in de nacht van donderdag op vrijdag overleden. Ineens ging het zo snel, ongelooflijk. Gelukkig waren we erbij. Veel gehuild maar wat een opluchting. Het klinkt raar maar ik ben eigenlijk heel blij dat hij uit zijn lijden verlost is. Het was een man die zo ontzettend nuchter en rechtdoorzee was maar eerder op de avond raakte hij in paniek want hij zag zijn (dode) vader naast hem. Hij schreeuwde dat hij snel zou gaan en zo is het ook gebeurd.

Shiftknop, ik herken de opluchting. Eindelijk is dat lijden over, voor zowel je vader als voor jullie. Ik ervaarde toen het onvermijdelijke gebeurd was vooral opluchting, ook al was het heel erg onwerkelijk. Je zit er zo lang op te wachten, terwijl je je niet voor kan stellen waarop eigenlijk.

Ik heb in de vorige delen veel gepost, in December is mijn moeder overleden. Donderdag wordt de urn bijgezet in het graf van mijn opa. 8 Maanden verder al weer, de tijd gaat hard. Intussen heb ik meer op eigen benen leren staan, al was het erg moeilijk. Heb veel moeten verliezen om te worden wie ik nu ben, toch ondanks alle pijn en verdriet, ben ik er wel dankbaar om. Het zijn heel belangrijke lessen in mijn leven geweest, die me voorgoed anders naar het leven laten kijken.

Het gemis is te merken in grote en kleine dingen, maar wat ik het meeste mis eigenlijk is praten met haar. Niet dat we dat veel deden, maar dat zou ik graag willen. Zij heeft ook jong haar moeder verloren, er zijn zoveel dingen die ik nu anders kan bekijken, meer kan waarderen... Nu leer ik mijn moeder pas kennen om wie ze echt was. Tijdens het opgroeien sta je er eigenlijk niet bij stil

Een tip voor iedereen, ik heb een boek gelezen van Maxine Harris: Een verlies voor altijd. Een boek over de levenslange invloed de vroege dood van een ouder. Het gaf mij een hoop verhelderende ervaringen, niet alleen over het verliezen van mijn moeder maar ook andere verliezen.

Voor allemaal sterkte, ik lees hier mee

shiftknop, veel sterkte en hopelijk keert de rust nu weer terug voor je

Cocktailprikker: bedankt voor de tip ik ga het een keer opzoeken en kijken of het wat is.

quote:

Op maandag 28 juni 2010 09:17 schreef Jack. het volgende:
Hey Cocktailprikker,

Ik kan me voorstellen dat het een zware relatietest is om zo'n periode door te komen. Ik was vrijgezel destijds, en toen dacht ik dat het misschien wel handiger was geweest om wel in een relatie te zitten om steun te vinden in moeilijke momenten, maar nu denk ik dat het misschien ook wel goed was om met niemand rekening te moeten houden en op mijn eigen tempo alles te verwerken.
Ik weet niet wat er allemaal speelt en gebeurd is tussen jullie waardoor de relatie geëindigd is. Misschien dat een tijdje weg van elkaar goed is en dat je er nadien over kan praten om te kijken of je weer samen verder kan? Een overlijden verandert je leven sowieso, met of zonder relatieperikelen. Dat is bij mij zo en wellicht de anderen die hier posten ook. In mijn geval ben ik er alleen nog niet uit of het iets positiefs heeft zoals jij het stelt. Ik had graag een hoop dingen anders zien evolueren, maar dat zal bij jou ook wel zijn aangezien je relatie er onderdoor is gegaan.

Iig goed dat je niet bij de pakken bent blijven zitten en hulp zoekt omdat je voelt dat je dat nodig hebt. Ik hoop voor je dat je er de nodige antwoorden/steun in zal vinden en dat je er weer bovenop komt!
En als je wat dingen kwijt wil dan kan je altijd in dit topic terecht

k ga er toch nog op reageren..

Jack ik weet ook niet wat het "juiste" antwoord hier op is. Dat is er ook niet denk ik, er zijn alleen keuzes elk met hun eigen gevolg. Toen mijn relatie een klein half jaar oud was, hebben we een paar dipjes al gehad. Mijn verliefdheid werd wat minder, het houden van begon ik te leren. Toen ik te horen kreeg dat mijn moeder kanker had en dat de prognose slecht was, heb ik ook overwogen om een punt te zetten achter de relatie.

Ook al had ik geen ervaring nog met de dood zó dichtbij, ik wist dat het mijn leven voorgoed zou gaan veranderen, alsmede mijn eigen karakter. Toch ben ik blij dat mijn vriendin bij mij gebleven is en dat ik toch door heb gezet. Dat ik niet mijn relatie zomaar opgaf.

Een jaar verder ben ik nu. Een jaar sinds de boodschap die mijn leven toen al veranderde, al wist ik niet wat mij te wachten stond. Al die tijd heeft mijn vriendin enorm voor mij klaar gestaan, iets waar ik nauwelijks woorden voor heb zo enorm fijn als ik dat vind.

Er heeft zich heel veel afgespeeld tussen mijn vriendin en mij. Het is echt een samenloop van omstandigheden, allebei nog vrij jong, weten niet goed hoe we er mee om moeten gaan, gigantische veranderingen, en een afstand tussen ons + aantal andere dingen dat het er ook niet makkelijker op maakt.

In de vorige maanden is er met mij ook veel veranderd. Ik heb hulp gezocht en heb echt heel hard aan mijzelf gewerkt. Dit kon ik pas op het moment, dat ik zo’n beetje alles verloren was wat ik had. Daarvoor kreeg ik het niet voor elkaar. In 1 maand tijd is er meer veranderd met mij dan in de afgelopen jaren.

Mijn vriendin en ik hebben een maandje terug voor het eerst weer afgesproken, na 1.5 maand bijna geen contact. Die dag was enorm fijn, als vanouds, zoals het liefste iedereen heeft, alleen maar geluk. Even geen gedoe aan je kop, alleen maar blij zijn met elkaar. Toen hebben we een klein beetje gepraat over ons, en besloten dat we nog steeds enorm van elkaar houden en door wilden. Samen, ook al is het moeilijk af en toe.

Ik heb echt hard geknokt naar mijn idee. Te hard? Voor mijn gevoel niet. Mijn vriendin kon mijn veranderingen echter niet goed volgen. Eigenlijk ook wel logisch, zij heeft niet direct meegemaakt wat ik wel heb, zij is niet alles verloren. Hoe dicht ik haar ook probeerde te betrekken bij alles, ze zal er altijd naast staan.

Enerzijds is daar de verandering over een jaar tijd naar de put gaan door het overlijden van men moeder, en anderzijds ben ik binnen 1.5 maand enorm veranderd in een veel sterker persoon, die weet wat hij wilt, genieten van het leven en gaan voor wat je wilt bereiken.

“Normaal” lijkt me dat al lastig te volgen, maar zeker als je elkaar vrijwel alleen in het weekend ziet.
Zij is 1 week een aantal dagen bij mij geweest, zomerfeesten samen meegemaakt was hartstikke leuk. De 2 weekenden daarna was ik bij haar thuis. Het is erg lastig als je in zo’n relatief korte tijd leuke dingen wilt doen, maar ook minder leuke dingen wilt bespreken. Het blijft moeilijk om goed met elkaar te praten, elkaar te willen begrijpen zonder je eigen ding te ver door te drammen.

Zij voelde zich niet echt lekker en toch wilde ik wat op mijn hart lag kwijt. Zij voelde zich beledigd en gekwetst doordat ik een aantal dingen genoemd heb die me dwars zitten. Dat is iets wat ik juist nou niet bedoelde… Het enige wat ik wil is dat zij ook gelukkig kan zijn, dat leek ze mij de laatste tijd minder. Ik wil er voor haar zijn, ik zie in dat je er aan kan werken, maar je moet het wel willen.

Het is lastig om als je zelf zo gegroeid bent, ziet dat het kan als je het maar wilt, dat niet te verwachten van een ander. Dat is echter wel een heel erg belangrijk iets, iemand veranderd pas als daar zelf aan toe bent. Dat kun je niet afdwingen…

En nu zijn we dan daar aangekomen dat mijn vriendin niet goed kan benoemen waarom ze niet verder zou willen. Ze houd wel van me, maar het is niet meer als voorheen. Ik ben enorm veranderd ( in veel ogen positief) en ze snapt niet hoe dat zo snel kan. Voor mij nogal logisch na alles wat er gebeurd is. Voor haar echter niet want ze weet niet hoe het is om zoveel kwijt te raken.

Ik heb zo geknokt, zo veel moeite gedaan, zij wil of kan dat blijkbaar niet (meer?) Eergister ben ik bij haar geweest en hebben we dit besproken, wat is het moeilijk om dan weg te gaan. Nu ben k degene die niet begrijpen kan waarom je niet zou knokken. Ik hou zo veel van haar, ze zit echt diep in mijn hart. Maar ik kan haar niet duidelijk maken waarom dingen gelopen zijn zoals dat is, daar moet ze zelf achter komen denk ik.

Hoe moeilijk het ook is, ik ga voorlopig geen contact opnemen. Ze komt haar spullen maar halen als ze daar zelf aan toe is. Ik durf niks te zeggen over de toekomst, ze zal niet zomaar uit mijn hart verdwenen zijn. Over een week begint voor mij de introweek van school, de week daarna de opleiding zelf. Genoeg om me op te focussen dus komende tijd, ik zie wel hoe het verder loopt.

Ik heb meer dan genoeg verdriet, maar daar kom ik uiteindelijk wel weer bovenop heb ik geleerd.

quote:

Op donderdag 22 juli 2010 09:19 schreef Jack. het volgende:
Shiftknop, ik denk persoonlijk dat het wel positief is dat je vader er nog voor wil vechten, ook al is het voor de dokters een uitgemaakte zaak. Dat laat zien dat hij toch nog levenslust in zich heeft, en dat is volgens mij nog altijd aangenamer dan iemand die zelf ook alle hoop opgegeven heeft.

Niet geheel
Met je eens. Als het afgelopen is kan het zeer frustrerend zijn voor de omgeving als de persoon in kweste weigert op te geven. Je ziet iemand vechten om uit eindelijk niet het doel te behalen.

Op het moment dat de persoon in kwestie niet meer vecht maar het accepteerd kan hij/zij de energie gebruiken om nog te doen wat ze zelf wil. Leuke dingen, afschijt nemen. Begravenis regelen noem maar op.

Dat geeft de omgeving ook de kans om langzaam afschijt te nemen en dus ook genieten van de waarde volle momenten.

Vechtlust is altijd goed maar het moet wel realisties zijn.

Ja wellicht dat ik het te positief stel.
Ik bedoel dat het leuker is dat iemand niet alle moed opgeeft en als een verwelkt bloempje godganse dagen in bed ligt, te wachten tot het onvermijdelijke gebeurd. Het is leuker als die persoon nog opgewekt kan zijn, nog kan genieten als vrienden/familie op bezoek komt e.d. Een voorbeeld eerder in dit topic (of vorige topics) waar iemand zei dat haar vader geen interesse meer toonde in z'n kleinkind. Het is toch veel leuker als hij helemaal opfleurt bij het zien van z'n kleinkind?

Ik denk dat het beste een beetje in het midden van jouw visie en mijn visie zit.

Iemand die z'n lot aanvaard kan idd nog leuke dingen doen, afscheid nemen en zaken regelen, maar kan net zo goed erg depressief worden en echt alles opgeven en zitten wachten.

Persoonlijk denk ik dat ik dan liever iem koppig zie blijven vechten, positief blijven en het niet wil aanvaarden dan dat iemand het aanvaard en alles opgeeft. Maar uiteraard nog het liefst iemand die het aanvaard en positief blijft zoals jij het stelt

Blijft moeilijk, en ik denk dat een omstaander weinig invloed kan uitoefenen op de manier waarop iemand het wel of niet aanvaard.

Precies laat voor op staan dat ik met het accepteren noet bedoel dat de persoon in kwestie als een dood bloempje gaat wachten op het einden.

Maar juist die vechtlust omzet in enargie om leuke dingen te doen!

Vandaag was mooi

Van tevoren verzameld bij een oom, met +- 10 personen. Vervolgens door naar de begraafplaats waar we te horen kregen dat we het zo mochten doen als we zelf wilden Gat was al gegraven.

We hebben nog wat muziek geluisterd, gepraat, en daarna hebben mijn zus en ik de urn in de grond gelegd. Vervolgens ieder een hand zand er over, het helpt je een stuk ellende af te sluiten. Daarna hebben mijn zus en ik de boel dicht geschept en netjes gemaakt

Toen kregen we honger en zijn wat wezen eten met de familie, weer bij men oom en tante thuis. Vandaag was echt heel erg mooi, gepast verdriet met een mooie afsluiting, mooi

Mooi dat je het zo kan afsluiten Cocktailprikker!

Ik heb op me 23e ook al meerdere dierbaren verloren, mijn broertje,exvriendin, 2 opa's,1 oma, een vriend, een oom en en een tante. Ik merk dat ik tegenwoordig me sneller over zulke dingen heen zet. Al die woede,verdriet en onbegrip kan je het best achter je laten en proberen je eroverheen te zetten dat mensen nu eenmaal overlijden. Het verliezen van een dierbare doet pijn maar anderzijds kunnen we ons lijden niet accepteren. Dit is dan ook de reden dat we op den duur wreder en hartelozer ogen in de ogen van mensen die niet soortgelijke pijn hebben gevoeld. Je bouwt immers toch een bescherming op.
Toch biedt dit soort veiligheidsdrang op lange termijn weinig uitkomst, mensen krijgen meer moeite zich met anderen te binden,bang verlaten te worden, eenzaam in je eigen angst en verdriet. Mensen gaan ook niet graag met verdrietige mensen om omdat het hen herinnert aan de pijn en het geeft ze de realisatie dat hen hetzelfde kan overkomen.
Het beste om te doen is de dood aanvaarden, weten dat het leven kort is en je zoveel mogelijk van elk moment moet genieten. Iedereen verwerkt rouw op zijn eigen manier, het is dan ook het beste de leegte op je eigen manier op te vullen en proberen een gelukkig leven te lijden

Even helemaal off topic, maar:

quote:

Op donderdag 19 augustus 2010 18:49 schreef Cesare-Borgia het volgende:
... het is dan ook het beste de leegte op je eigen manier op te vullen en proberen een gelukkig leven te lijden leiden

Afgelopen woensdag de crematie. Was ERG moeilijk om hem daar achter te laten maar we zijn er doorheen . Na zo'n verschrikkelijke condoleance zijn we naar huis gegaan en hebben we nagebabbeld met de familie. Rond een uur of 19.00 was iedereen weg en zijn we na het drinken van een flinke borrel naar bed gegaan.

Nu beginnen de klote momenten... je mist de TV die hij hard aan had staan 's avonds, of zijn ochtend ritueel met zijn geroosterde boterhammen en koffie. De geur van koffie en de rooster associeer ik altijd met hem.

Ook ben ik al twee keer naar zijn hobby plekje gelopen om wat aan hem te vragen, maarja dan kom je in een leeg hok en wordt het toch even moeilijk De laatste week leken we wel allemaal verdoofd door de klap maar nu begint het echte besef

Iedereen hier heel veel sterkte!

helaas heb ik vorig jaar in een jaar tijd 4 dierbaren moeten verliezen achter elkaar, waaronder mijn moeder. Het kan je leven zwaar aantasten en uiteraard zal er veel verdriet zijn.

Goed dat er een topic voor is en er over gepraat wordt!

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 10:03 schreef shiftknop het volgende:
Afgelopen woensdag de crematie. Was ERG moeilijk om hem daar achter te laten maar we zijn er doorheen . Na zo'n verschrikkelijke condoleance zijn we naar huis gegaan en hebben we nagebabbeld met de familie. Rond een uur of 19.00 was iedereen weg en zijn we na het drinken van een flinke borrel naar bed gegaan.

Nu beginnen de klote momenten... je mist de TV die hij hard aan had staan 's avonds, of zijn ochtend ritueel met zijn geroosterde boterhammen en koffie. De geur van koffie en de rooster associeer ik altijd met hem.

Ook ben ik al twee keer naar zijn hobby plekje gelopen om wat aan hem te vragen, maarja dan kom je in een leeg hok en wordt het toch even moeilijk De laatste week leken we wel allemaal verdoofd door de klap maar nu begint het echte besef

Gecondoleerd en sterkte met het verwerken.

quote:

Op vrijdag 20 augustus 2010 10:03 schreef shiftknop het volgende:
Afgelopen woensdag de crematie. Was ERG moeilijk om hem daar achter te laten maar we zijn er doorheen . Na zo'n verschrikkelijke condoleance zijn we naar huis gegaan en hebben we nagebabbeld met de familie. Rond een uur of 19.00 was iedereen weg en zijn we na het drinken van een flinke borrel naar bed gegaan.

Nu beginnen de klote momenten... je mist de TV die hij hard aan had staan 's avonds, of zijn ochtend ritueel met zijn geroosterde boterhammen en koffie. De geur van koffie en de rooster associeer ik altijd met hem.

Ook ben ik al twee keer naar zijn hobby plekje gelopen om wat aan hem te vragen, maarja dan kom je in een leeg hok en wordt het toch even moeilijk De laatste week leken we wel allemaal verdoofd door de klap maar nu begint het echte besef

veel sterkte in deze komende tijd...
De leegte zal nooit opgevuld worden, moet ook niet want hij was uniek!
Maar wellicht worden de negatieve herinneringen mooie herinneringen die je wel altijd zult onthouden!

Ik was dit topic al weer even uit het oog verloren, maar ik heb het nu weer nodig. Sorry dat ik niet reageer op verhalen van iedereen hier die het ook nodig hebben. Maar ik denk dat bij mij nu de klap pas komt ( 11 maanden na de dood van mijn vader ) ik heb me op me werk gestort sinds dien, en daar gaat het erg goed..

Nu heb ik een week vakantie ( vorige week vakantie eigenlijk voornamelijk thuis zitten werken ) en heb sinds maandag echt uitgerust... Gisteren en vandaag ben ik bezig geweest om de garage op te ruimen, zodat ik weer een echte werk/hobby/klus plek heb. Na de dood van mijn vader ben ik samen met mijn vriendin bij me moeder gaan wonen. De garage daar was altijd nog mijn werkplek samen met die van mijn vader. Nu is alles daar van mij, de scheur kalender hangt symbolisch op zijn dag van overlijden. ( Ik heb er zelf een paar dagen afgescheurd, me pa had hem een weekje niet bijgehouden )

Alles wat ik tegenkom, en aanraak heeft met me vader te maken, hij was dan ook vaak in de garage aan het klussen of prutsen met het een of het ander. Ik kon er nog wel eens kwaad om worden als hij wat gereedschap van mij had geleend, aangezien hij soms niet de voorzichtigste was, of de zorgvuldigste met welke schroevendraaier hij wat los moest maken. Ik heb zelf duur gereedschap, maargoed al het gereedschap is nu van mij. Ik heb alles "geërfd" als is dit niet formeel, maar ik ben toch de enige die het gebruikt. Ook heb ik een paar keer alleen een sigaret zitten roken onder ons prieeltje, waar vroeger ik vaak met me vader een sigaretje rookte.

Gelukkig was ik het laatste jaar voor zijn door veranderd, ik trok veel meer met me vader op dan ik de jaren daarvoor deed. Ik heb uren met hem zitten praten terwijl we zo nu en dan een sigaret rookte.
Ik hoorde later ook van mijn moeder dat me pa het erg fijn vond dat ik weer zo vaak thuis kwam en weer aan het klussen was in de garage, datzelfde heeft hij ook tegen een goede vriend van me verteld waar ik dat ook van hoorde. Dat heeft me wel goedgedaan, ik ben blij dat we nog zoveel gepraat hebben. Het stomme is we hebben het ook over de dood gehad, me pa was dan wel katholiek opgevoed en opgegroeid maar hij geloofde er niet meer in. En hij zag wel wat er kwam na de dood...

De afgelopen 11 maanden zijn omgevlogen, het lijkt zo lang geleden maar ook zo kort. Het leven is gewoon doorgegaan ook al is er veel veranderd. Ik ben gelukkig, maar soms even niet. Het mooiste vind ik dat ik soms droom over me pa. Hij is dan terug gekomen uit de dood en daar ben ik me dan tijdens de droom bewust van. Ik kan hem dan niet loslaten, knuffel hem helemaal plat... En maak grapjes dat alleen hem het lukt om terug te komen uit de dood.

Zoals ik al eens eerder schreef geloof ik niet in een hemel. En ik ga er vanuit dat me pa ondertussen is gereïncarneerd. Oftewel hij is een baby nu, ik hoop hem in dit leven nog eens tegen te komen. Al zal hij me dan niet herkennen, en de kans is erg groot dat ik hem ook niet herken of überhaupt tegenkom. Ondertussen blijft zijn "vorige" gedaante, voortleven in alle verhalen, de foto's en de mooie dromen die ik over hem heb.

Maar verdomme.. wat is het toch zwaar...

Wat haat ik die verdomde momenten/dagen waar verdriet overheerst

En spijtig genoeg gaan er nog veel komen

quote:

Op donderdag 2 september 2010 23:21 schreef Kielse het volgende:
Wat haat ik die verdomde momenten/dagen waar verdriet overheerst

En spijtig genoeg gaan er nog veel komen

Er zullen altijd van die dagen zijn, dat gaat nooit weg, maar ze worden wel minder frequent.
Dat lijkt in het begin misschien onzin, maar op een bepaald moment zal je beseffen dat je weer dagen hebt dat je er mee om kan gaan zonder dat het problemen geeft, misschien zelfs dagen dat je er eens niet aan denkt, afgewisseld met dagen dat je het er moeilijk mee hebt. En die laatste dagen zullen minder en minder voorkomen, maar gaan nooit weg.

Het moment waarop de frequentie afneemt is verschillend, bij mij heeft het zo'n anderhalf jaar geduurd. En nu nog denk ik er dagelijks aan, maar het beinvloed mijn gemoed veel minder. Er zijn nog wel van die dagen of momenten, maar minder dus.

Mijn vader is inmiddels ook overleden. Het is is gebeurd op 1 augustus, dus een maand geleden nu. Ik dacht dat ik voorbereid was een klein beetje, doordat hij al bijna 5 jaar ziek was. Maar nee, je hebt werkelijk geen idee wat je overkomt.

Die laatste zondag dat hij overleed zat ik bij 'm. Ik kon niet langer dan 5 min op de slaapkamer zijn, want ik vond het verschrikkelijk om hem zo te zien liggen. Toch ging ik geregeld boven kijken. Ik zat daar, en hij was van de wereld. Op een gegeven moment deed hij zijn ogen open, en hij zag mij, en hij zei 'waarom doe je je schoenen niet even uit?' Daarmee bedoelend dat ik bij m op bed moest komen liggen. Dat heb ik gedaan. Mijn moeder was ook boven, maar die heb ik naar beneden gestuurd, alsof ik aanvoelde wat er ging komen.

Dus ik lag bij 'm, en hij aaide over mn hoofd. Op een gegeven moment deed ie zn ogen open, en hij was weer even heel helder, zoals hij altijd is geweest, gewoon, mijn vader. Hij heeft afscheid van me genomen, me oa bedankt voor alles, gezegd dat hij trots was mij als zoon te hebben gehad en nog wat dingen. Daarna ging het licht weer uit bij 'm.

Ik hield me goed toen ik de kamer uitliep, maar op weg naar beneden hield ik 't niet meer. Ik strompelde de kamer in en heb heel hard gehuild. Een uur later begon hij bloed over te geven. Hij is met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan rond een uur of 17u. Ik heb gewacht tot mijn moeder belde, en daarna ben ik met mijn vriendin naar het ziekenhuis gegaan.

Het werd me toen duidelijk dat hij zou overlijden binnen afzienbare tijd. Het was verschrikkelijk om 'm zo te zien. Hij had duidelijk pijn, kon niets meer zeggen maar lag wel de hele tijd te bewegen, en probeerde wat te zeggen, maar er was niks van te maken. Ik werd misselijk toen ik 'm zo zag, en kon er niet bij zijn. De familie is van mn vader is toen naar het ziekenhuis gekomen. Niet iedereen was er, maar op een gegeven moment werd duidelijk dat het niet meer lang zou duren. Ik heb daarop een van zijn broers gebeld, de enige die er nog niet was, en die zijn toen ook gekomen.

Iets na half 10 's avonds is hij overleden. Ik kon er niet bij zijn, ik kon me er niet toe dwingen erbij te zijn. Ik heb letterlijk om het hoekje van de deur van die kamer gezeten met mijn vriendin, te wachten op het moment. Op een gegeven moment kwam een oom van me met tranen de kamer uit, en zei tegen mij 'het is voorbij'. Ik wist niet wat me overkwam. Ik wist dat het er aan zat te komen, maar...het is onbeschrijflijk. Ik ben naar binnen gegaan, en hij lag daar, met z'n mond open. Hij was misschien 1 minuut dood toen. Helemaal verkleurd, daar was ik niet op voorbereid. Een verschrikkelijk beeld, wat ik niet uit mn hoofd krijg.

Dit alles was op een zondag. De zaterdag daarna is hij gecremeerd. Op donderdag vond mn moeder te snel, op vrijdag zouden ze 43 jaar getrouwd zijn. Dus zaterdag. Een prachtige kerkdienst, de kerk zat bom en bomvol. Mensen stonden achterin omdat er geen plaats meer was.

Maar ja, mijn vader is niet meer. Hij heeft rust nu, geen pijn meer, maar ik des te meer. De eerste weken na zijn overlijden voelde ik alleen maar opluchting, dat het voorbij was. Nu is dat weg, en voel ik het gemis, en de pijn.

Ik mis 'm.

CoolGuy met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen.

Wat herken ik veel.

Weet niets te schrijven wat je zou kunnen helpen.

Sterkte

Jemig Coolguy, sterkte...

Waarom ik hier post weet ik (nog) niet.. wel weet ik dat we onlangs te horen hebben gekregen dat mijn lieve geweldige positieve en alles wat niet meer ik op kan noemen schoonmoeder officieel terminaal is.

Vorig jaar is er borstkanker geconstateerd. Ze was er vroeg bij en de borst is weggehaald. Daarna bestralingen en chemo, 'voor de zekerheid'. Alles was weg, helemaal goed, ze zag er weer beter uit, haar was mooi terug en ze had overal steeds meer energie voor. Tot deze vakantie, toen ze erg veel last kreeg van haar benen en op een gegeven moment niet meer kon lopen van de pijn.. iedereen deed 't af als bijwerkingen van de medicijnen, maar bij terugkomst bleek dat ze uitzaaiingen in haar rugwervel heeft, die nooit meer weg gehaald kunnen worden. Wel ingedamd, maar er komt een moment dat dat niet meer werkt en het dus verder zal gaan...

Ze is 61.. en we weten nu al dat ze niet ontzettend oud zal worden. Of ze nog jaren of een jaar heeft, alles is afhankelijk van hoe de behandelingen aanslaan en of ze nog veel uitzaaiingen zal krijgen.

En het is eng.. en dan ga ik de verhalen hier zitten lezen en word ik alleen nog maar banger, terwijl de familie zelf zo positief en 'nuchter' is... en ergens vind ik het 'fijn' om me voor te bereiden op wat mogelijk komen gaat, daar houd ik van, weten wat er komt, maar ik vrees dat dat in deze onmogelijk is..

quote:

Op vrijdag 3 september 2010 10:07 schreef Jack. het volgende:

[..]

Er zullen altijd van die dagen zijn, dat gaat nooit weg, maar ze worden wel minder frequent.
Dat lijkt in het begin misschien onzin, maar op een bepaald moment zal je beseffen dat je weer dagen hebt dat je er mee om kan gaan zonder dat het problemen geeft, misschien zelfs dagen dat je er eens niet aan denkt, afgewisseld met dagen dat je het er moeilijk mee hebt. En die laatste dagen zullen minder en minder voorkomen, maar gaan nooit weg.

Het moment waarop de frequentie afneemt is verschillend, bij mij heeft het zo'n anderhalf jaar geduurd. En nu nog denk ik er dagelijks aan, maar het beinvloed mijn gemoed veel minder. Er zijn nog wel van die dagen of momenten, maar minder dus.

Ik kan dat inderdaad beamen. Mijn moeder is nu 7 en half jaar geleden plots overleden aan een long embolie. Zij was pas 45 en had nog nooit gerookt en dronk sporadisch een biertje (dat heet eens in de 2 á 3 maanden). De laatste tijd toch veel dingen gebeurd waar ik haar toch weer steeds meer mis. Ik ben getrouwd en vader geworden het afgelopen jaar. Ik weet hoe ontzettend gek mijn moeder was met kindertjes en ze zou niets liever willen dan zo'n kleine van haar eigen kinderen vast te houden. Helaas heeft ze dit nooit mogen meemaken en dat zet me dan toch telkens weer aan het denken. Er gaat geen dag voorbij dat ze niet eventjes in mijn gedachten voorkomt.

De dag dat het gebeurde was ik als enige bij haar in de ochtend, ze was weggevallen en ik heb van schrik uiteraard de ambulance gebeld die haar is komen ophalen. In principe is toen de hele ochtend goed gegaan, maar is de bloedprop (wat ze op dat moment dus nog niet wisten) weggeschoten en voor de toevoer van de zuurstof naar de longen geschoten. Ze is dus letterlijk gestikt voor onze ogen. Ik ben altijd bang geweest nachtmerries te krijgen over het gebeurde, maar gek genoeg is dat nooit voorgevallen, Mijn dromen over haar waren louter fijn en maakte me wakker met een goed gevoel.

Sorry voor het beetje onsamenhangende verhaaltje, maar moest het opeens ff kwijt toen ik dit topic doorlas !

Voor diegene die afscheid hebben moeten nemen of in dat traject zijn, ik wens jullie super veel sterkte !