R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Morgen gaan we de as uitstrooien van oma.
is nu 5 weken geleden en misschien klinkt het heel raar,maar dáár heb ik dus moeite mee, Hiervoor was er nog steeds "iets". Dit is echt het allerlaatste en maakt het zo definitief,.Ik heb vannacht zelfs erover gedroomd terwijl ik tot nu nergens moeite mee had. Dit vind ik echt KUT.
raar hé? Kist sluiten vond ik niet erg, de crematie niet,alle andere dingen niet. Dit zou het minst erge moeten zijn maar ik heb er het meeste moeite mee
is nu 5 weken geleden en misschien klinkt het heel raar,maar dáár heb ik dus moeite mee, Hiervoor was er nog steeds "iets". Dit is echt het allerlaatste en maakt het zo definitief,.Ik heb vannacht zelfs erover gedroomd terwijl ik tot nu nergens moeite mee had. Dit vind ik echt KUT.
raar hé? Kist sluiten vond ik niet erg, de crematie niet,alle andere dingen niet. Dit zou het minst erge moeten zijn maar ik heb er het meeste moeite mee
Dat dus. Ik heb op een gegeven moment mezelf een schop onder mn kont gegeven omdat ik het idee kreeg dat ik erin begon te verdrinken. Maar vriendliefs broer zei een paar weken terug dat hij altijd vond dat ik zo sterk was. Ik denk dat hij dat vind omdat ik gewoon elke dag ging werken, maar dat was dan ook het enige wat ik deed. Zodra de deur achter me dichtviel stortte ik in elkaar.quote:Op zondag 18 april 2010 18:28 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Maar wat je voelt draait toch ook om jouw gevoel? Als je verdriet voelt, is dat gewoon zo.
Pas als je dat verdriet je leven laat bepalen is het verkeerd.
Vandaag zijn 30e verjaardag. Exact 5 jaar geleden belde hij me enthousiast op om middernacht, 'ik ben 25!!'. En op mijn 30e verjaardag zei hij dat hij niet dacht dat hij het zelf zou halen..
Een mail gekregen van een vriendin die een paar weken geleden haar man verloren is. Ze schreef dat het nog zo onwerkelijk voelt voor haar, alsof hij elk moment weer binnen kan lopen. Ik zal haar maar niet zeggen dat de klap nog moet komen. Het verloop van haar rouwproces gaat precies zoals dat van mij ging
Vandaag is mijn broertje begonnen aan zijn opleiding bij de landmacht.
Hij gaat voor 2 maanden weg en ik voel me zo leeg..
Gezien mijn moeder overleden is 4 jaar geleden en mijn biologische vader daar heb ik al vanaf mijn 8ste geen contact meer mee, voelt het alsof iedereen uit mijn leven is.
Met de rest van de familie heb ik ook geen contact omdat mijn familie het ons kwalijk neemt dat mijn moeder gestorven is aan kanker. "we hebben niet genoeg geprobeerd, ze kon ook naar amerika om geopereerd te worden!"..
Hij gaat voor 2 maanden weg en ik voel me zo leeg..
Gezien mijn moeder overleden is 4 jaar geleden en mijn biologische vader daar heb ik al vanaf mijn 8ste geen contact meer mee, voelt het alsof iedereen uit mijn leven is.
Met de rest van de familie heb ik ook geen contact omdat mijn familie het ons kwalijk neemt dat mijn moeder gestorven is aan kanker. "we hebben niet genoeg geprobeerd, ze kon ook naar amerika om geopereerd te worden!"..
Zou ik ook hebben, ik ben blij dat ik naar dat muurtje kan gaan, zorgen dat het er netjes uitziet met bloemen etc, wetende dat hij achter dat deurtje in een urne zit.quote:Op maandag 19 april 2010 14:57 schreef Tammymara het volgende:
Morgen gaan we de as uitstrooien van oma.
is nu 5 weken geleden en misschien klinkt het heel raar,maar dáár heb ik dus moeite mee, Hiervoor was er nog steeds "iets". Dit is echt het allerlaatste en maakt het zo definitief,.Ik heb vannacht zelfs erover gedroomd terwijl ik tot nu nergens moeite mee had. Dit vind ik echt KUT.
raar hé? Kist sluiten vond ik niet erg, de crematie niet,alle andere dingen niet. Dit zou het minst erge moeten zijn maar ik heb er het meeste moeite mee
Vlak ernaast ligt de strooiweide, en regelmatig zie je daar van die strepen as als er iem uitgestrooid is.
En dan zie je een week of 2 later dat ze dat grasveld gemaaid hebben, en is alle as ook weg. Daar zou ik het als nabestaande pas moeilijk mee hebben... wordt je dierbare gewoon gestofzuigd door een grasmaaier en belandt het allemaal in eoa groencontainer...
Zulke mensen hoef je ook niet langer aandacht te geven. Ze komen er vanzelf wel een keer achter dat de wereld helaas niet zo werkt als ze zelf getroffen worden door kanker.quote:Op maandag 19 april 2010 15:27 schreef bondiedann het volgende:
...
Met de rest van de familie heb ik ook geen contact omdat mijn familie het ons kwalijk neemt dat mijn moeder gestorven is aan kanker. "we hebben niet genoeg geprobeerd, ze kon ook naar amerika om geopereerd te worden!"..
Zo we zijn nu twee weken verder na mijn moeders overlijden en een week na de crematie. Ik ben inmiddels weer aan de slag. Niet omdat ik er aan toe ben, maar omdat ik zelfstandige ben en dus wel moet. Het valt mij soms heel zwaar, omdat mijn concentratie zo slecht is dat ik haast niets in mij op neem. Ik loop dan ook rond met een kladblokje in mijn broekzak. Aan de andere kant is het ergens ook wel goed om weer iets om handen te hebben. Hoe doelloos alles ook lijkt, je wordt toch gedwongen, automatische piloot of niet, om door te gaan en je verdriet meer te doseren.
Mijn tollerantielevels staan heel laag, maar om te vermijden dat ik ruzie ga zoeken of een woedeuitbarsting krijg vermijd ik alle vormen van stress. Stress begint nu bij mij al bij een overenthousiaste puber of een ongehoorzame hond, een schreeuwend baasje, iemand die voorpiept bij de kassa. Soms heb ik ook hele asociale gedachten tegenover zwervers of junkies die ik zie lopen. Dan dacht ik: was jij maar gegaan i.p.v. mijn lieve moeder. Ik schrik daar best van.
Vandaag neemt de chirurg contact met ons op om een afspraak in te plannen. Wij moesten zes weken wachten op de resultaten van de obductie, maar ze zijn er nu al uit. Ik ben hier zo zenuwachtig van. Ik had eigenlijk ergens gehoopt dat ik nog al die weken moest wachten. Het lijkt allemaal zo vlak na elkaar op je bord te vallen. Ik ben best bang om te horen wat er ons straks verteld wordt. Sowieso best eng om weer in dat ziekenhuis te komen waar alles begon en eindigde. Dubbel: kon ik er nu maar heen. Ik wil het weten.
Mijn tollerantielevels staan heel laag, maar om te vermijden dat ik ruzie ga zoeken of een woedeuitbarsting krijg vermijd ik alle vormen van stress. Stress begint nu bij mij al bij een overenthousiaste puber of een ongehoorzame hond, een schreeuwend baasje, iemand die voorpiept bij de kassa. Soms heb ik ook hele asociale gedachten tegenover zwervers of junkies die ik zie lopen. Dan dacht ik: was jij maar gegaan i.p.v. mijn lieve moeder. Ik schrik daar best van.
Vandaag neemt de chirurg contact met ons op om een afspraak in te plannen. Wij moesten zes weken wachten op de resultaten van de obductie, maar ze zijn er nu al uit. Ik ben hier zo zenuwachtig van. Ik had eigenlijk ergens gehoopt dat ik nog al die weken moest wachten. Het lijkt allemaal zo vlak na elkaar op je bord te vallen. Ik ben best bang om te horen wat er ons straks verteld wordt. Sowieso best eng om weer in dat ziekenhuis te komen waar alles begon en eindigde. Dubbel: kon ik er nu maar heen. Ik wil het weten.
Nothing else matters †
Hoe is het nu met je opa? Vreselijk voor je vader, maar is er al nieuws of hij snel naar Nederland kan komen?quote:Op donderdag 15 april 2010 21:01 schreef kwiwi het volgende:
Met m'n opa gaat het ineens heel erg snel achteruit. In een dag of 4 is de morfine al verdriedubbelt. En hij eet en drinkt niet meer ivm met de maagkanker, en heeft geen infuus meer dus iedereen heeft het over een kwestie van 'dagen'. Maar m'n vader moet uit Amerika overkomen en dat gaat nu nog een probleem lijken te worden met die aswolk uit IJsland en het vliegverkeer dat stil ligt de komende dagen
Nothing else matters †
Pfff, vandaag is 't zijn verjaardag en morgen de mijne.
Heb er helemaal geen zin in.
Liefst zou ik gewoon terug m'n bed in kruipen en volgende week ergens wakker worden....
Heb er helemaal geen zin in.
Liefst zou ik gewoon terug m'n bed in kruipen en volgende week ergens wakker worden....
quote:Op woensdag 21 april 2010 08:45 schreef Jack. het volgende:
Pfff, vandaag is 't zijn verjaardag en morgen de mijne.
Heb er helemaal geen zin in.
Liefst zou ik gewoon terug m'n bed in kruipen en volgende week ergens wakker worden....
Kan ik mij zo levendig voorstellen. Mijn verjaardag was een dag na de crematie en viel gelijk samen met de dag dat het een week geleden gebeurde. Veel mensen durven je niet te feliciteren en anderen doen dat juist heel onhandig of ongepast. Ik had ook liever die dag ongemerkt voorbij laten gaan, maar mensen gaven aan langs te willen komen. Hoewel ik daar helemaal geen zin in had liet ik het toe mits er geen taart of cadeautjes of wat dan ook gekocht werden. Uiteindelijk had ik een huiskamer vol en was ik toch superblij met het cadeautje van mijn zusje: een mooi ingelijste foto van mams en een kom met hyacinten. Eenzelfde zoals zij aan mijn zusje had gegeven. Het zwaarste moment, namelijk exact een week na het tijdstip van overlijden, is bijna onopgemerkt aan ons voorbij gegaan. Naar omstandigheden had ik mij toch geen betere dag kunnen wensen. Ik vrees alleen dat het volgend jaar andere koek wordt. Ik wens je veel sterkte vandaag en hoop dat je morgen ondanks alles toch een fijne dag hebt.
Nothing else matters †
Bedankt ravenous, ik heb het overleefd 
En uiteindelijk was het wel ok. Op zijn verjaardag met een goeie vriend wat gaan drinken in onze stamkroeg.
En op mijn verjaardag met buren die me op het juiste moment goed opgevangen hebben lekker gaan eten in een restaurant en nadien thuis bij hen nog wat doorgezakt. Overdag op het werk was ik druk bezig, en heb ik wat zaken weggewerkt die er al enkele weken lagen, dus een vruchtbare dag. Het is zoals je zegt, de zware momenten gaan voorbij doordat je met andere dingen bezig bent, en als je er nadien aan denkt vallen ze al wat minder zwaar uit.
Dus ik ben tevreden, al hoop ik wel dat met de jaren die dagen gemakkelijker doorgaan.
En uiteindelijk was het wel ok. Op zijn verjaardag met een goeie vriend wat gaan drinken in onze stamkroeg.
En op mijn verjaardag met buren die me op het juiste moment goed opgevangen hebben lekker gaan eten in een restaurant en nadien thuis bij hen nog wat doorgezakt. Overdag op het werk was ik druk bezig, en heb ik wat zaken weggewerkt die er al enkele weken lagen, dus een vruchtbare dag. Het is zoals je zegt, de zware momenten gaan voorbij doordat je met andere dingen bezig bent, en als je er nadien aan denkt vallen ze al wat minder zwaar uit.
Dus ik ben tevreden, al hoop ik wel dat met de jaren die dagen gemakkelijker doorgaan.
Iedereen is anders, maar ik vind die dagen wel makkelijker dan het eerste jaar.quote:Op zaterdag 24 april 2010 10:21 schreef Jack. het volgende:
Bedankt ravenous, ik heb het overleefd
En uiteindelijk was het wel ok. Op zijn verjaardag met een goeie vriend wat gaan drinken in onze stamkroeg.
En op mijn verjaardag met buren die me op het juiste moment goed opgevangen hebben lekker gaan eten in een restaurant en nadien thuis bij hen nog wat doorgezakt. Overdag op het werk was ik druk bezig, en heb ik wat zaken weggewerkt die er al enkele weken lagen, dus een vruchtbare dag. Het is zoals je zegt, de zware momenten gaan voorbij doordat je met andere dingen bezig bent, en als je er nadien aan denkt vallen ze al wat minder zwaar uit.
Dus ik ben tevreden, al hoop ik wel dat met de jaren die dagen gemakkelijker doorgaan.
Mijn moeder en ik gaan op zulke dagen meestal uit eten. Ik eet elke week bij haar, maar zulke dagen hebben toch iets bijzonders. Ook omdat mijn zus en vader van lekker eten hielden.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
- Out of the blue -
Ik merk de laatste tijd (véle maanden) dat ik een stuk minder emotioneel reageer op negatieve impulsen, zowel op relationeel gebied als bij erg zieken of zelfs bij overleden personen waar ik een intieme band mee heb gehad.
Herkennen meer mensen hier dit? Dat je vlakker wordt, het je minder boeit of wat dan ook.
Ik erger me er best wel aan, het lijkt wel (zonder dat ik dat bewust zo ervaar) alsof ik een stuk minder open ben qua gevoelens en negatieve gesprekken het liefst compleet negeer of anders interpreteer.
Niet dat ik ooit gewilt heb, maar ik merk aan steeds meer momenten/incidenten dat ik met de dag minder geef om dit soort dingen en er haast onverschillig om wordt terwijl het me wel degelijk wat doet.
M'n huidige relatie stond enigzins op het punt van knappen en ik keek er wat droogjes bij en zei enkel "Nou als jij denkt dat het dan beter is voor jou of ons, dan moet je dat maar overwegen" en teksten als "Tsja, ik ben mezelf en als het dan niet goed genoeg is, dan maar niet" en ik herken mezelf dáar ook niet bepaald in.
Toen ik op dat moment ook even op mezelf buiten zat op een bankje kwam het er niet echt uit ofzo, zat meer te denken aan de financieële gevolgen en de huisvesting dan het feit dat m'n relatie op het punt van kappen stond.
Misschien beter voor een eigen topic, maar ik link het zelf puur aan het verlies van mijn toenmalige vriendin en vrees ergens toch wel dat ik in de periode na haar overlijden te weinig/verkeerd bezig ben geweest met het verwerken ervan en dat dit soort dingen er de gevolgen van zijn.
Ik merk de laatste tijd (véle maanden) dat ik een stuk minder emotioneel reageer op negatieve impulsen, zowel op relationeel gebied als bij erg zieken of zelfs bij overleden personen waar ik een intieme band mee heb gehad.
Herkennen meer mensen hier dit? Dat je vlakker wordt, het je minder boeit of wat dan ook.
Ik erger me er best wel aan, het lijkt wel (zonder dat ik dat bewust zo ervaar) alsof ik een stuk minder open ben qua gevoelens en negatieve gesprekken het liefst compleet negeer of anders interpreteer.
Niet dat ik ooit gewilt heb, maar ik merk aan steeds meer momenten/incidenten dat ik met de dag minder geef om dit soort dingen en er haast onverschillig om wordt terwijl het me wel degelijk wat doet.
M'n huidige relatie stond enigzins op het punt van knappen en ik keek er wat droogjes bij en zei enkel "Nou als jij denkt dat het dan beter is voor jou of ons, dan moet je dat maar overwegen" en teksten als "Tsja, ik ben mezelf en als het dan niet goed genoeg is, dan maar niet" en ik herken mezelf dáar ook niet bepaald in.
Toen ik op dat moment ook even op mezelf buiten zat op een bankje kwam het er niet echt uit ofzo, zat meer te denken aan de financieële gevolgen en de huisvesting dan het feit dat m'n relatie op het punt van kappen stond.
Misschien beter voor een eigen topic, maar ik link het zelf puur aan het verlies van mijn toenmalige vriendin en vrees ergens toch wel dat ik in de periode na haar overlijden te weinig/verkeerd bezig ben geweest met het verwerken ervan en dat dit soort dingen er de gevolgen van zijn.
Dat zou best goed kunnen dat je te weinig hebt gerouwd en dat dat er toch echt uit moet. Rouwen is een proces dat je kunt uitstellen, maar nooit overslaan. Maar goed dat weet je zelf denk ik ook best wel. Je kent jezelf denk ik het beste. Het is al goed dat je je van jezelf en je gedrag en gevoel bewust bent en er iets mee wilt.quote:Op zaterdag 24 april 2010 21:03 schreef Lastpost het volgende:
- Out of the blue -
Ik merk de laatste tijd (véle maanden) dat ik een stuk minder emotioneel reageer op negatieve impulsen, zowel op relationeel gebied als bij erg zieken of zelfs bij overleden personen waar ik een intieme band mee heb gehad.
Herkennen meer mensen hier dit? Dat je vlakker wordt, het je minder boeit of wat dan ook.
Ik erger me er best wel aan, het lijkt wel (zonder dat ik dat bewust zo ervaar) alsof ik een stuk minder open ben qua gevoelens en negatieve gesprekken het liefst compleet negeer of anders interpreteer.
Niet dat ik ooit gewilt heb, maar ik merk aan steeds meer momenten/incidenten dat ik met de dag minder geef om dit soort dingen en er haast onverschillig om wordt terwijl het me wel degelijk wat doet.
M'n huidige relatie stond enigzins op het punt van knappen en ik keek er wat droogjes bij en zei enkel "Nou als jij denkt dat het dan beter is voor jou of ons, dan moet je dat maar overwegen" en teksten als "Tsja, ik ben mezelf en als het dan niet goed genoeg is, dan maar niet" en ik herken mezelf dáar ook niet bepaald in.
Toen ik op dat moment ook even op mezelf buiten zat op een bankje kwam het er niet echt uit ofzo, zat meer te denken aan de financieële gevolgen en de huisvesting dan het feit dat m'n relatie op het punt van kappen stond.
Misschien beter voor een eigen topic, maar ik link het zelf puur aan het verlies van mijn toenmalige vriendin en vrees ergens toch wel dat ik in de periode na haar overlijden te weinig/verkeerd bezig ben geweest met het verwerken ervan en dat dit soort dingen er de gevolgen van zijn.
Ik merk zelf dat ik zowel afgevlakt als over-emotioneel reageer. Ik ben extra gevoelig voor andermans verdriet en zorgen. Afgevlakt reageer ik op mensen die denken dat ze een complete ramp ervaren terwijl ze bijvoorbeeld alleen een miskoop hebben begaan, hun portemonnee kwijt zijn (en later: oh nee hij ligt gewoon hier haha) blikschade aan hun auto hebben, hun kind niet naar ze luistert. GRRRRRR LEKKER BOEIEND allemaal
Nothing else matters †
Dit dus. Mensen die drama's maken van relatief kleine problemen (lekke fietsband ofzo), of hun kind heeft een gaatje, het kan me gewoon echt geen ruk schelen.quote:Op woensdag 28 april 2010 11:03 schreef Ravenous het volgende:
Ik merk zelf dat ik zowel afgevlakt als over-emotioneel reageer. Ik ben extra gevoelig voor andermans verdriet en zorgen. Afgevlakt reageer ik op mensen die denken dat ze een complete ramp ervaren terwijl ze bijvoorbeeld alleen een miskoop hebben begaan, hun portemonnee kwijt zijn (en later: oh nee hij ligt gewoon hier haha) blikschade aan hun auto hebben, hun kind niet naar ze luistert. GRRRRRR LEKKER BOEIEND allemaal
Maar een vriendin die het zwaar heeft omdat haar man die gevreesde ziekte heeft gaat me erg aan het hart.
Wat ik nu wel meemaak, is dat mensen hun leed (klein of groot) bij mij neerleggen, ik heb daar vorige week erg lang met een vriend over gesproken, dat deed me wel goed.
Men heeft zoiets van 'zij weet er alles van', en ook wel (al vind ik dat erg apart) 'zij heeft nu toch geen problemen'. Dus waar men eigenlijk niet meer aan mij vraagt hoe het gaat, beginnen ze direct over hunzelf. Ik ben daar weleens sarcastisch over, 'gelukkig heb je geen nagel gebroken'.
Vriend adviseerde me letterlijk 'zeg ze gewoon dat ze allemaal hun bek moeten houden en dat je het zat bent'
Morgen naar Parijs, vrijdag is broer-van-vriendlief jarig. Ik ga dan ook even het graf bezoeken.
Heb ik ook heel erg. Bij dagdagelijkse problemen/ergernissen kan ik echt niet doen alsof ik het me aantrek of er enigzins van wakker lig, ik bekijk die dingen momenteel erg nuchter. Maar wanneer iemand echt met iets zit en nood heeft aan iemand dan sta ik er voor de volle 500%, en soms doe ik dat ook wel te nadrukkelijk waardoor er ruzies ontstaan ('t heeft me iig al een vriendschap gekost...). Dus je moet er ook mee opletten dat je enerzijds niet te oppervlakkig (niets kan me nog wat schelen) overkomt, maar anderzijds ook niet te betrokken (er alles aan doen om iem te helpen).
Niet altijd even makkelijk heb ik al gemerkt
Leuk trouwens dat je daarvoor de trip naar Parijs maakt, sommige mensen vinden het kerkhof om de hoek al te ver...
Veel plezier in Parijs, en probeer toch ook wat te genieten vrijdag
Niet altijd even makkelijk heb ik al gemerkt
Leuk trouwens dat je daarvoor de trip naar Parijs maakt, sommige mensen vinden het kerkhof om de hoek al te ver...
Veel plezier in Parijs, en probeer toch ook wat te genieten vrijdag
Die emotionele afvlakking tegenover juist over-emotioneel reageren op dingen heb ik ook erg veel last van sinds het verlies van mijn ma in augustus 2009.
De eerste maanden na het overlijden kon bijna niks me meer schelen, en maakte ik me zelden echt druk om iets, maar de laatste maanden is het precies andersom, elk probleem in mijn leven vergroot ik enorm uit, ik ga er over zitten malen in mijn hoofd, en dan komt het er ineens uit dmv een klaagzang bij vrienden, of een huilbui in mijn eentje thuis…
Ook dat problemen van vrienden enorm veel invloed op mij kunnen hebben herken ik, dan heeft er weereens iemand even wat relatie-problemen, komen daarmee bij mij, en terwijl zij het dan allang hebben uitgepraat met hun vriendin, zit ik thuis maar na te denken over hoe zij weer tot elkaar kunnen komen zeg maar…
Al met al is het echt klote dat rouwen…
De eerste maanden na het overlijden kon bijna niks me meer schelen, en maakte ik me zelden echt druk om iets, maar de laatste maanden is het precies andersom, elk probleem in mijn leven vergroot ik enorm uit, ik ga er over zitten malen in mijn hoofd, en dan komt het er ineens uit dmv een klaagzang bij vrienden, of een huilbui in mijn eentje thuis…
Ook dat problemen van vrienden enorm veel invloed op mij kunnen hebben herken ik, dan heeft er weereens iemand even wat relatie-problemen, komen daarmee bij mij, en terwijl zij het dan allang hebben uitgepraat met hun vriendin, zit ik thuis maar na te denken over hoe zij weer tot elkaar kunnen komen zeg maar…
Al met al is het echt klote dat rouwen…
Let's drop some acid and go to a titty bar.
Vandaag echt een slechte dag. Morgen al weer 7 maanden geleden dat me pa plots overleed..
Vanavond even naar zijn "graf" geweest ( hij is gecremeerd en we hebben de as begraven aan de rand van een weilandje naast ons huis ). Daar hangen zijn klompen aan een houten hek ( papa was een echte boer ) en er staan bloemen, en andere versieringen. Ook zijn foto hangt er en wat mooie beeldjes van vogeltjes ( me pa was een echte natuur man ). Het is zo raar, toen ik er naar toe liep dacht ik hem even te zien in een ooghoek. Gewoon aan het werk in de weide. ( je hersenen kunnen soms rare dingen met je doen ). Heb even bij hem gestaan, en ik baal er zo van dat hij niet meer mee kan maken wat ik allemaal bereikt heb in het laatste half jaar, ik heb een aanzienlijke promotie op het werk gemaakt. Hij zou zo trots op me zijn, ik mis dat gevoel me vader die trots op me is. Ik kan hem niet laten zien hoe "volwassen" ik ben geworden en hoe goed alles op zijn plaats valt. Vroeger heb ik hem vaak genoeg laten zien hoe erg ik kan falen in het leven. Nu alles zo goed gaat, eigenlijk niet voor te stellen hoe goed alles gaat. Is hij er niet meer, mijn vriendin is gelukkig weg vanavond. Ik zit als een klein kind te huilen terwijl ik dit type, met muziek op de achtergrond van mijn vader. Ik wil niet toten aan mijn vriendin of mijn moeder hoe erg ik hem soms mis. Ik wil voor iedereen in de familie juist de rots in de branding blijven die ik altijd ben/was. Maar eigenlijk wil ik zo graag een arm om me heen. Het klinkt stom, maar alles wat ik hier tegen volkome vreemde vertel kan ik niet tegen mijn eigen vriendin, moeder, zus, vrienden of familie vertellen. Terwijl ik zo graag over mijn vader wil praten met iedereen, ik wil zo graag vertellen hoe trots ik ook op hem ben/was.
Op dit moment lijkt het zo oneerlijk, hoe iemand die zijn leven zo hard voor alles heeft moeten werken, die nooit iemand kwaad heeft gedaan, altijd voor iedereen klaar stond, zo plotseling uit het leven gerukt werd. Terwijl hij eindelijk rustiger aan kon gaan doen en van alles meer kon gaan genieten. Hij was net opa geworden, mijn neefje was een half jaar toen papa stierf. Ook is het zo klote dat me neefje zijn opa nooit echt zou kennen, en andersom.
Wat zou ik toch graag willen dat ik hem weer tegen kom in een ander leven. Of dit nu in de vorm van een hemel is ( waar ik niet in geloof ) of in de vorm van reïncarnatie ( wat mijn overtuiging is ). Maar ik weet dat dat niet gebeurd, en al zou ik zijn reïncarnatie tegenkomen dan zal hij me niet herkennen..
Het is echt over. Papa is er niet meer, hij leeft alleen voor in onze gedachtes, alle mooie herinneringen en alles wat hij gepresteerd heeft in het leven.
Ik baal er zo van alles waar ik hem pijn in heb gedaan, de zaken waar ik niet meer mijn excusses voor aan kan bieden. En alles wat ik nog had willen zeggen, doen en laten zien.
Gelukkig waren we om een of andere reden het half jaar voor zijn dood veel vaker samen. Ik woonde al een tijd niet meer bij me ouders maar ik kwam er steeds vaker op de koffie, of er even kletsen. Zo heb ik uren met me vader buiten gezeten. En over alles wat er maar bestaat gesproken. Ook over zaken zoals de dood, geloof en wat er na de dood is. Papa zij dat hij dat wel ooit zou zien maar hij geloofde ook niet in een hemel.
Ooit zij hij tegen mij dat als hij dood was ik zo had als ik kon "paradise by the dashboard light" zou draaien op zijn begrafenis.. Dit heb ik ook voor hem gedaan. En steeds als ik hem mis draai ik dit nummer..
Soms vraag ik me af of me pa misschien wel wist dat hij een hart probleem had, maar hij was van het kaliber man dat niet zomaar naar de dokter ging. Ik heb wel eens meegemaakt tijdens een verhuizing dat hij ineens duizelig werd en bijna viel.. Maargoed bedacht ik me toen, hij was ook wat ouder en werkte voor iemand die 20 was. Dat zou hij zelf ook wel gedacht hebben, vermoed ik. Mijn oom vertelde dat hij dit ook eens gezien had. Maar gedane zaken nemen geen ommekeer bedenk ik me dan.
Ik maak me ook veel zorgen om me moeder, die is tenslotte ook al weer 60 en heeft een slechte gezondheid. Ik bedenk me wel eens dat ze ook maar zo kan overlijden. En realistisch gezien zal dat binnen 10-15 jaar zijn. Ook al lijkt dat nog een lange tijd, alles gaat zo snel.
lang verhaal.. maar het lucht wel op..
Vanavond even naar zijn "graf" geweest ( hij is gecremeerd en we hebben de as begraven aan de rand van een weilandje naast ons huis ). Daar hangen zijn klompen aan een houten hek ( papa was een echte boer ) en er staan bloemen, en andere versieringen. Ook zijn foto hangt er en wat mooie beeldjes van vogeltjes ( me pa was een echte natuur man ). Het is zo raar, toen ik er naar toe liep dacht ik hem even te zien in een ooghoek. Gewoon aan het werk in de weide. ( je hersenen kunnen soms rare dingen met je doen ). Heb even bij hem gestaan, en ik baal er zo van dat hij niet meer mee kan maken wat ik allemaal bereikt heb in het laatste half jaar, ik heb een aanzienlijke promotie op het werk gemaakt. Hij zou zo trots op me zijn, ik mis dat gevoel me vader die trots op me is. Ik kan hem niet laten zien hoe "volwassen" ik ben geworden en hoe goed alles op zijn plaats valt. Vroeger heb ik hem vaak genoeg laten zien hoe erg ik kan falen in het leven. Nu alles zo goed gaat, eigenlijk niet voor te stellen hoe goed alles gaat. Is hij er niet meer, mijn vriendin is gelukkig weg vanavond. Ik zit als een klein kind te huilen terwijl ik dit type, met muziek op de achtergrond van mijn vader. Ik wil niet toten aan mijn vriendin of mijn moeder hoe erg ik hem soms mis. Ik wil voor iedereen in de familie juist de rots in de branding blijven die ik altijd ben/was. Maar eigenlijk wil ik zo graag een arm om me heen. Het klinkt stom, maar alles wat ik hier tegen volkome vreemde vertel kan ik niet tegen mijn eigen vriendin, moeder, zus, vrienden of familie vertellen. Terwijl ik zo graag over mijn vader wil praten met iedereen, ik wil zo graag vertellen hoe trots ik ook op hem ben/was.
Op dit moment lijkt het zo oneerlijk, hoe iemand die zijn leven zo hard voor alles heeft moeten werken, die nooit iemand kwaad heeft gedaan, altijd voor iedereen klaar stond, zo plotseling uit het leven gerukt werd. Terwijl hij eindelijk rustiger aan kon gaan doen en van alles meer kon gaan genieten. Hij was net opa geworden, mijn neefje was een half jaar toen papa stierf. Ook is het zo klote dat me neefje zijn opa nooit echt zou kennen, en andersom.
Wat zou ik toch graag willen dat ik hem weer tegen kom in een ander leven. Of dit nu in de vorm van een hemel is ( waar ik niet in geloof ) of in de vorm van reïncarnatie ( wat mijn overtuiging is ). Maar ik weet dat dat niet gebeurd, en al zou ik zijn reïncarnatie tegenkomen dan zal hij me niet herkennen..
Het is echt over. Papa is er niet meer, hij leeft alleen voor in onze gedachtes, alle mooie herinneringen en alles wat hij gepresteerd heeft in het leven.
Ik baal er zo van alles waar ik hem pijn in heb gedaan, de zaken waar ik niet meer mijn excusses voor aan kan bieden. En alles wat ik nog had willen zeggen, doen en laten zien.
Gelukkig waren we om een of andere reden het half jaar voor zijn dood veel vaker samen. Ik woonde al een tijd niet meer bij me ouders maar ik kwam er steeds vaker op de koffie, of er even kletsen. Zo heb ik uren met me vader buiten gezeten. En over alles wat er maar bestaat gesproken. Ook over zaken zoals de dood, geloof en wat er na de dood is. Papa zij dat hij dat wel ooit zou zien maar hij geloofde ook niet in een hemel.
Ooit zij hij tegen mij dat als hij dood was ik zo had als ik kon "paradise by the dashboard light" zou draaien op zijn begrafenis.. Dit heb ik ook voor hem gedaan. En steeds als ik hem mis draai ik dit nummer..
Soms vraag ik me af of me pa misschien wel wist dat hij een hart probleem had, maar hij was van het kaliber man dat niet zomaar naar de dokter ging. Ik heb wel eens meegemaakt tijdens een verhuizing dat hij ineens duizelig werd en bijna viel.. Maargoed bedacht ik me toen, hij was ook wat ouder en werkte voor iemand die 20 was. Dat zou hij zelf ook wel gedacht hebben, vermoed ik. Mijn oom vertelde dat hij dit ook eens gezien had. Maar gedane zaken nemen geen ommekeer bedenk ik me dan.
Ik maak me ook veel zorgen om me moeder, die is tenslotte ook al weer 60 en heeft een slechte gezondheid. Ik bedenk me wel eens dat ze ook maar zo kan overlijden. En realistisch gezien zal dat binnen 10-15 jaar zijn. Ook al lijkt dat nog een lange tijd, alles gaat zo snel.
lang verhaal.. maar het lucht wel op..
Bill-E, zoals je over de laatste tiid vertelt, dan klinkt het alsof je pa je heel goed kent. En hij weet wel dat je niet zo bedoeld hebt.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Dankje, dit zijn wijze woordenquote:Op donderdag 29 april 2010 20:41 schreef krakkemieke het volgende:
Bill-E, zoals je over de laatste tiid vertelt, dan klinkt het alsof je pa je heel goed kent. En hij weet wel dat je niet zo bedoeld hebt.
Bill-E, echt ontzettend veel sterkte gewenst!
Wat je daar neer zette kon net zo goed door mezelf geschreven zijn, er zijn zoveel overeenkomsten in jouw verhaal met wat ik meegemaakt heb, en hoe ik me ook soms nog voel.
Wat je daar neer zette kon net zo goed door mezelf geschreven zijn, er zijn zoveel overeenkomsten in jouw verhaal met wat ik meegemaakt heb, en hoe ik me ook soms nog voel.
Bill-E, ik heb het nog eens gelezen.
En ik herken heel erg dat je wil vertellen hoe trots je bent. Ik had dat ook heel erg en ik heb dat ook gedaan. Het klinkt alsof je het ook wel kwijt kan en ik kan je aanraden om dat te vertellen. Het heeft mij in elk geval erg geholpen.
En ik herken heel erg dat je wil vertellen hoe trots je bent. Ik had dat ook heel erg en ik heb dat ook gedaan. Het klinkt alsof je het ook wel kwijt kan en ik kan je aanraden om dat te vertellen. Het heeft mij in elk geval erg geholpen.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Goedemorgen allemaal,
Mijn eerste post op het fok forum en ook maar gelijk een zeer zwaar verhaal voor mij.
Op 8 november 2009 om 00:31 kreeg ik telefoon van de directeur waar mijn vader werkte, op het moment dat ik de telefoon op nam dacht ik "shit waarom belt mijn vriendin mij nu wakker" echter na 5 tellen hoorde ik het, " Met William, Tom ik heb slecht nieuws" toen wist ik het! Mijn vader was overleden. Mijn vader werkte voor de laatste 4 jaar van zijn leven met heel veel energie en plezier in Nigeria alwaar hij energie centrales bouwde voor Nigeria. Natuurlijk wisten wij dat het er gevaarlijk was echter dit hadden we nooit gedacht.
Mijn vader is om 20:20 vermoord door een gewapende afrekening. Toen ik William zijn stem hoorde schreeuwde ik het uit! Natuurlijk werd met mijn moeder wakker en ook mijn 2 zusjes. Toen moest ik het zware nieuws aan mijn moeder vertellen, dat haar lieve man nooit meer thuis zou komen maar ook dat onze papa er nooit meer zou zijn. Mijn zusjes zijn 17 en 23 ikzelf ben 25 ons leven staat op zijn kop en ik weet op sommige momenten gewoon niet meer wat te doen. Ik moet sterk zijn voor mijn zusjes en mijn moeder.
Het is nu een aantal maanden geleden en ik merk aan mezelf dat ik zo boos kan worden om zulke kleine dingen en dat zelfs de kleine dingen mij zeer zwaar vallen. Ik ben gewoon soms toe aan lekker vakantie een aantal dagen gewoon niks doen en met mijn vriendin / verloofde over mijn vader praten. Er komt ook zoveel op je af, van kranten tot TV zenders etc. Je wordt gewoon geleeft!
Ook nu iedere dag nog gaat het slecht met mijn moeder, s' avonds is het huilen en ik snap het wel en ik heb ook verdriet echter ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan.
Mijn eerste post op het fok forum en ook maar gelijk een zeer zwaar verhaal voor mij.
Op 8 november 2009 om 00:31 kreeg ik telefoon van de directeur waar mijn vader werkte, op het moment dat ik de telefoon op nam dacht ik "shit waarom belt mijn vriendin mij nu wakker" echter na 5 tellen hoorde ik het, " Met William, Tom ik heb slecht nieuws" toen wist ik het! Mijn vader was overleden. Mijn vader werkte voor de laatste 4 jaar van zijn leven met heel veel energie en plezier in Nigeria alwaar hij energie centrales bouwde voor Nigeria. Natuurlijk wisten wij dat het er gevaarlijk was echter dit hadden we nooit gedacht.
Mijn vader is om 20:20 vermoord door een gewapende afrekening. Toen ik William zijn stem hoorde schreeuwde ik het uit! Natuurlijk werd met mijn moeder wakker en ook mijn 2 zusjes. Toen moest ik het zware nieuws aan mijn moeder vertellen, dat haar lieve man nooit meer thuis zou komen maar ook dat onze papa er nooit meer zou zijn. Mijn zusjes zijn 17 en 23 ikzelf ben 25 ons leven staat op zijn kop en ik weet op sommige momenten gewoon niet meer wat te doen. Ik moet sterk zijn voor mijn zusjes en mijn moeder.
Het is nu een aantal maanden geleden en ik merk aan mezelf dat ik zo boos kan worden om zulke kleine dingen en dat zelfs de kleine dingen mij zeer zwaar vallen. Ik ben gewoon soms toe aan lekker vakantie een aantal dagen gewoon niks doen en met mijn vriendin / verloofde over mijn vader praten. Er komt ook zoveel op je af, van kranten tot TV zenders etc. Je wordt gewoon geleeft!
Ook nu iedere dag nog gaat het slecht met mijn moeder, s' avonds is het huilen en ik snap het wel en ik heb ook verdriet echter ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan.
Ik herken inderdaad ook wat je schrijft Bill.. Ik denk dat dat bij het verwerken van je verlies hoort. Vannacht had ik toch een debiele droom zeg, mijn moeder kwam ik tegen, ik kon haar niet wijs maken dat ze dood was, het leek wel alsof ik gewoon terug in de tijd was met de wijsheid van nuquote:Op donderdag 29 april 2010 20:52 schreef Jack. het volgende:
Bill-E, echt ontzettend veel sterkte gewenst!
Wat je daar neer zette kon net zo goed door mezelf geschreven zijn, er zijn zoveel overeenkomsten in jouw verhaal met wat ik meegemaakt heb, en hoe ik me ook soms nog voel.
Gek hoe dromen zo realistisch kunnen zijn...
Ik heb het echt ff helemaal gehad met alles en iedereen, voor het eerst ga ik zelf een aantal dagen op vakantie. Vertrek straks lekker met de motor, en nog een vriend, richting Duitsland en eind vd week ben ik terug.
Vandaag is het precies 6 maanden geleden dat mijn vader overleed.
Alweer 6 maanden geleden en tegelijk nog maar 6 maanden geleden.
Ik mis hem.
Alweer 6 maanden geleden en tegelijk nog maar 6 maanden geleden.
Ik mis hem.
Dam, dat is erg heavy, sterkte man!quote:Op maandag 3 mei 2010 09:05 schreef Tommpy het volgende:
Goedemorgen allemaal,
Mijn eerste post op het fok forum en ook maar gelijk een zeer zwaar verhaal voor mij.
Op 8 november 2009 om 00:31 kreeg ik telefoon van de directeur waar mijn vader werkte, op het moment dat ik de telefoon op nam dacht ik "shit waarom belt mijn vriendin mij nu wakker" echter na 5 tellen hoorde ik het, " Met William, Tom ik heb slecht nieuws" toen wist ik het! Mijn vader was overleden. Mijn vader werkte voor de laatste 4 jaar van zijn leven met heel veel energie en plezier in Nigeria alwaar hij energie centrales bouwde voor Nigeria. Natuurlijk wisten wij dat het er gevaarlijk was echter dit hadden we nooit gedacht.
Mijn vader is om 20:20 vermoord door een gewapende afrekening. Toen ik William zijn stem hoorde schreeuwde ik het uit! Natuurlijk werd met mijn moeder wakker en ook mijn 2 zusjes. Toen moest ik het zware nieuws aan mijn moeder vertellen, dat haar lieve man nooit meer thuis zou komen maar ook dat onze papa er nooit meer zou zijn. Mijn zusjes zijn 17 en 23 ikzelf ben 25 ons leven staat op zijn kop en ik weet op sommige momenten gewoon niet meer wat te doen. Ik moet sterk zijn voor mijn zusjes en mijn moeder.
Het is nu een aantal maanden geleden en ik merk aan mezelf dat ik zo boos kan worden om zulke kleine dingen en dat zelfs de kleine dingen mij zeer zwaar vallen. Ik ben gewoon soms toe aan lekker vakantie een aantal dagen gewoon niks doen en met mijn vriendin / verloofde over mijn vader praten. Er komt ook zoveel op je af, van kranten tot TV zenders etc. Je wordt gewoon geleefd!
Ook nu iedere dag nog gaat het slecht met mijn moeder, s' avonds is het huilen en ik snap het wel en ik heb ook verdriet echter ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan.
Heb je of je familie al naar professionele hulp gezocht?
Mijn grootste angst.. dat je echt onverwacht hoort dat een echte dierbare van je is overleden.. pff.. Sterkte.
And the sex
and the drugs
and the complications
and the drugs
and the complications
Dat moment dat je dat hoort, is ook nauwelijks te omschrijven.quote:Op donderdag 20 mei 2010 21:36 schreef straatmadelief het volgende:
Mijn grootste angst.. dat je echt onverwacht hoort dat een echte dierbare van je is overleden.. pff.. Sterkte.
Hier ging de telefoon om half 4 's nachts, mijn vriend nam op, ik lag nog half te slapen en kreeg amper mee wat er gezegd werd. Hij hing op met: we komen eraan, ging op het randje van het bed zitten en moest mij vertellen dat mijn vader overleden was.
Zo maar, niet ziek, 56 jaar, hartstilstand, weg....
Afgelopen 3 november dus.
Daarna belde mijn moeder nog een keer, ze kreeg mijn broertje niet te pakken.
Dus zijn we eerst daar langs gereden, op de deurbel gedrukt tot hij opendeed en dan moet je het vertellen.
Bizar.
Ik kreeg gisteren nieuws dat iemand waar ik behoorlijk aan gehecht ben, maar momenteel niet spreek/zie wegens principe/vertrouwenskwestie/ingewikkeld verhaal, afgelopen maandag geopereerd is ivm darmkanker...
Ik voelde me zo weer wegglijden in dat diepe donkere dal waar ik sinds begin dit jaar eindelijk langzaamaan ben aan het uitkomen. Ik heb een korte nacht gehad, raar gedroomd, weet niet wat ik nu moet, nergens zin in... Ik weet hoe diep ik heb gezeten december vorig jaar, en wil niet terug in die situatie verzeilen, want ik weet niet of ik dat een 2de keer kan overwinnen...
Ik voelde me zo weer wegglijden in dat diepe donkere dal waar ik sinds begin dit jaar eindelijk langzaamaan ben aan het uitkomen. Ik heb een korte nacht gehad, raar gedroomd, weet niet wat ik nu moet, nergens zin in... Ik weet hoe diep ik heb gezeten december vorig jaar, en wil niet terug in die situatie verzeilen, want ik weet niet of ik dat een 2de keer kan overwinnen...
Inderdaad.quote:Op donderdag 20 mei 2010 21:56 schreef -Nienna- het volgende:
[..]
Dat moment dat je dat hoort, is ook nauwelijks te omschrijven.
Mijn vriendin lag op dat moment wel in het ziekenhuis, maar voor iets waar 99,9% van alle patiënten gewoon weer bij naar huis mag binnen de gestelde periode van enkele dagen en niets leek dat in dit geval ook in de weg te staan.
Ze was er om nieuwe medicatie uit te proberen, zou het aanslaan dan had ze een nieuwe verpakking in het medicijnkastje en mocht het op niets uitlopen dan zou ze het oude blijven gebruiken, gevaar van niets wat dat betreft.
Het enige punt was dat ze gedurende die dagen vrijwel niets kon/mocht eten en verslapt was en juist dat is haar uiteindelijk fataal geworden toen ze vanuit het niets een longbloeding kreeg.
D'r lijf kon het op dat moment nog net aan en later bleek de volgende redelijk onschuldige bloeding uiteindelijk fataal en toen was het binnen 4 uur afgelopen.
Wat mij het meest bijgebleven is was de kille reactie op de afdeling waar ik heen liep, aangezien ze daar niet meer lag keek ze voor me in de computer en ik was dusdanig van de kaart dat ik tot 3 keer toe gewoon dr achternaam verkeerd spelde waardoor ze niets kon vinden, uiteindelijk op Hyves maar even gekeken voor de zekerheid.
En toen kwam ze erachter dat de op de thorax ic lag en vertelde ze me direct dat ze de volgende dag niet zou halen terwijl ik niet meer wist dan dat ze daar voor medicatie lag en een longbloeding had gekregen, niet wetende dat die combinatie haar dus fataal zou kunnen worden.
Dan zak je echt letterlijk door de grond, helemaal als je op die IC ergens in de nacht rond zoekt naar je vriendin en dan op de juiste plek te horen krijgt van de arts ter plekke dat ze zelf nog niet weet dat het dusdanig verkeerd zit dat ze met pijn en moeite de volgende dag zou kunnen halen.
Ben wel bijzonder blij dat ik d'r nog heb kunnen zien, zelfs vol medicatie, tanden die door de teringzooi in haar lijf gewoon los begonnen te zitten en een huid die vol bultjes en littekens zat was ze nog steeds dat prachtig mooie meisje waar ik verliefd op werd en hoe ziek ze ook was op dat moment, nog steeds vol humor en die lach.
Van te voren werd me gewaarschuwd dat ze er akelig bij lag, allerlei functies bijna op 0 hingen en dat het praten zoveel pijn deed dat ze gewoon stil voor zich uit bleef turen en toen ik binnen mocht begon ze gelijk te praten, bijkomend bizar iets was dat dit de eerste ontmoeting was met d'r ouders en dat zij dus zelf moest uitleggen dat ik daadwerkelijk die jongen was waar ze verliefd op was, al vele maanden, zonder dat hun het wisten.
Wat dat betreft was ik blij dat ze nog bij kennis was, anders had ik d'r dus niet eens meer kunnen zien.
Ben daarna ook niet meer naar de plek geweest waar ze opgeborgen lag, puur omdat ik me liever die lach bleef herinneren dan m'n vriendin in een kist en ik heb er geen moment spijt van gehad.
Natuurlijk, 3 maart 2008.quote:Op vrijdag 21 mei 2010 09:11 schreef -Nienna- het volgende:
Heftig verhaal, Lastpost.
Mag ik vragen hoe lang het geleden is?
Maar helaas voelt het nog steeds alsof het vorige week gebeurd is.
Twijfel ook nog steeds aan van alles, of ik niet eens moet gaan praten met iemand (destijds wel gedaan maar na 5 sessies weer vertrokken omdat ik me er niet op me gemak voelde) die ervoor geleerd heeft, al vraag ik me dan weer af met welk nut op dat moment, al zou ik zo weer in kunnen storten heb ik het gevoel mocht er iets gebeuren wat negatief is.
Mijn vader is ongeveer 3 maanden geleden overleden op dezelfde leeftijd. In tegenstelling tot jouw vader was de mijne wel ziek, maar het ging toch onverwacht snel.quote:Op donderdag 20 mei 2010 21:56 schreef -Nienna- het volgende:
[..]
Dat moment dat je dat hoort, is ook nauwelijks te omschrijven.
Hier ging de telefoon om half 4 's nachts, mijn vriend nam op, ik lag nog half te slapen en kreeg amper mee wat er gezegd werd. Hij hing op met: we komen eraan, ging op het randje van het bed zitten en moest mij vertellen dat mijn vader overleden was.
Zo maar, niet ziek, 56 jaar, hartstilstand, weg....
Afgelopen 3 november dus.
Daarna belde mijn moeder nog een keer, ze kreeg mijn broertje niet te pakken.
Dus zijn we eerst daar langs gereden, op de deurbel gedrukt tot hij opendeed en dan moet je het vertellen.
Bizar.
Ik heb het idee dat er iets kapot is gegaan op dat moment. Ik voel gewoon vrijwel geen verdriet. Nu hoor ik wel vaker dat dit even kan duren voordat het besef er is, maar ik vind het echt bizar. Mijn moeder heeft overigens hetzelfde.
Hoe zit dat bij jou, als ik dat vragen mag?
Every super woman needs a superman; here I am.
Misschien eens gaan kijken bij iemand anders, wie weet voel je je daar beter op je gemak?quote:Op vrijdag 21 mei 2010 09:14 schreef Lastpost het volgende:
[..]
Natuurlijk, 3 maart 2008.
Maar helaas voelt het nog steeds alsof het vorige week gebeurd is.
Twijfel ook nog steeds aan van alles, of ik niet eens moet gaan praten met iemand (destijds wel gedaan maar na 5 sessies weer vertrokken omdat ik me er niet op me gemak voelde) die ervoor geleerd heeft, al vraag ik me dan weer af met welk nut op dat moment, al zou ik zo weer in kunnen storten heb ik het gevoel mocht er iets gebeuren wat negatief is.
Het gevoel alsof het nog maar net gebeurd is herken ik, alhoewel vader/vriendin niet echt te vergelijken is denk ik.
Ik heb niet dat kleine dingen mij zwaar vallen zoals het weer, maar ik kan nu ook boos worden als ik iets laat vallen.quote:Op maandag 3 mei 2010 09:05 schreef Tommpy het volgende:
Het is nu een aantal maanden geleden en ik merk aan mezelf dat ik zo boos kan worden om zulke kleine dingen en dat zelfs de kleine dingen mij zeer zwaar vallen.
Of als ik mij heel even stoot.
Na het verliezen van 2 hele goede vrienden word ik boos om bijna ALLES.
Succes ermee...Heftig.
ook eventjes reageren in dit topic.... vorig jaar in maart mijn moeder verloren. Ik heb haar huis overgenomen en ben nu bezig met de grote verbouwing zodat het mijn huisje wordt alhoewel het me heel goed doet dat ik deze stappen neem heb ik toch af en toe een terugvalmomentje... Straks is het "oude huis" er niet meer en dat is ergens best bedrukkend!
alhoewel het me heel goed doet dat ik deze stappen neem heb ik toch af en toe een terugvalmomentje... Straks is het "oude huis" er niet meer en dat is ergens best bedrukkend!
na na na na na na na Badjasman!
een professional heeft voor mij ook niet echt geholpen. Ik kon er met mijn vrienden niet goed over praten omdat zij zich gewoon niet konden inleven in de situatie. En net zo min met mijn oom en tante (omdat de impact voor hun toch weer heel anders was....nog een gezinnetje en kinderen...en het gat was minder diep voor hun).quote:Op vrijdag 21 mei 2010 09:28 schreef -Nienna- het volgende:
[..]
Misschien eens gaan kijken bij iemand anders, wie weet voel je je daar beter op je gemak?
Het gevoel alsof het nog maar net gebeurd is herken ik, alhoewel vader/vriendin niet echt te vergelijken is denk ik.
ik ben uiteindelijk terecht gekomen bij een rouwverwerkingsgroep. Mensen die in hetzelfde schuitje zitten en ook weinig tot geen aanknoping kunnen vinden met de buitenwereld. Dat heeft mij persoonlijk erg veel goed gedaan en heeft me heel erg geholpen met het verwerken van het overlijden van mijn moeder. En ik heb er een leuke kennissengroep aan overgehouden
na na na na na na na Badjasman!
Thanks voor de berichten. Je ziet toch wel dat het lezen van berichten die mensen hier posten dat er een soort van "click" is tussen de mensen omdat ze van zulke zwaren dingen hebben meegemaakt.quote:Op maandag 3 mei 2010 20:41 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Dam, dat is erg heavy, sterkte man!
Heb je of je familie al naar professionele hulp gezocht?
Mijn moeder en mijn middelste zusje die gaan naar een Therapeut, mijn moeder heeft het zeer zwaar maar ben toch heel trots op der dat ze iedere dag toch weer uit bed komt. Mijn zusje is een dag minder in de week gaan werken, die heeft het ook nog steeds heel zwaar. Mijn jongenste zusje (17) die doet het zeer goed eigenlijk. Haar school loopt zeer goed en ook daar buiten gaat het goed. Ik zelf ben vooral met mijn werk bezig, maar af en toe heb je echt een klote dag ! Dan is alles teveel en merk je ook aan jezelf dat je bij het minste of geringste boos en kwaad wordt. Het doet nog iedere dag pijn maar de dagen gaan zo snel voorbij het lijkt alsof gisteren toen het gebeurde alleen is het al weer bijna 7 maanden geleden !!
Herkenbaar. Ik stort me ook op me werk, waar ik erg goed in ben. Tijdje terug een aanzienlijke promotie gehad, en gaat perfect op me werk. Misschien is het een soort van uitvlucht den ik wel, meestal krijg ik het zwaar als ik naar huis toe rijd. ( ik woon weer bij me moeder samen met me vriendin, in een apart gedeelte.)
Lastpost, ik weet niet waar je gepraat hebt. Maar bv bij het RIAGG kan je altijd om een ander vragen, als het met de eerste niet klikt. Dat zeggen ze meteen al.quote:Op vrijdag 21 mei 2010 09:14 schreef Lastpost het volgende:
[..]
Natuurlijk, 3 maart 2008.
Maar helaas voelt het nog steeds alsof het vorige week gebeurd is.
Twijfel ook nog steeds aan van alles, of ik niet eens moet gaan praten met iemand (destijds wel gedaan maar na 5 sessies weer vertrokken omdat ik me er niet op me gemak voelde) die ervoor geleerd heeft, al vraag ik me dan weer af met welk nut op dat moment, al zou ik zo weer in kunnen storten heb ik het gevoel mocht er iets gebeuren wat negatief is.
Ik zou het toch eens met een ander persoon proberen. Of misschien idd een lotgenotengroep.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Een hoop gebeurd hier intussen Bijna al een half jaar dat mama er niet meer is, praat er weinig over, ga door met leven, maar breekt soms wel op. Relatie werd er ook niet beter op, misschien dat praten toch gaat helpen.
Vandaag voor het eerst de urn + as gezien, en een cd met foto's van mama van een tante gekregen. We willen alle foto's verzamelen, en een algemene reeks foto's + specifieke persoonlijke foto's op cd zetten
Gister was ik jarig, 21, de eerste verjaardag zonder mama. Maar ik heb me nog nooit zo níet jarig gevoeld, eigenlijk een dag als alle andere. Vier het ook niet...
Bedtijd, morgen werken
Bijna al een half jaar dat mama er niet meer is, praat er weinig over, ga door met leven, maar breekt soms wel op. Relatie werd er ook niet beter op, misschien dat praten toch gaat helpen.Vandaag voor het eerst de urn + as gezien, en een cd met foto's van mama van een tante gekregen. We willen alle foto's verzamelen, en een algemene reeks foto's + specifieke persoonlijke foto's op cd zetten
Gister was ik jarig, 21, de eerste verjaardag zonder mama. Maar ik heb me nog nooit zo níet jarig gevoeld, eigenlijk een dag als alle andere. Vier het ook niet...
Bedtijd, morgen werken
Mijn moeder is vorig jaar in september overleden, nota bene nog wel op mijn verjaardag Afgelopen Moederdag hakte er best wel in. Gelukkig heb ik iemand waarbij ik mijn gevoelens en pijn mee kan delen
Afgelopen Moederdag hakte er best wel in. Gelukkig heb ik iemand waarbij ik mijn gevoelens en pijn mee kan delen
Op wat voor manier is je relatie gaan lijden onder je situatie? Omdat je er niet genoeg over praatte?quote:Op vrijdag 21 mei 2010 23:17 schreef Cocktailprikker het volgende:
Een hoop gebeurd hier intussen
Vandaag voor het eerst de urn + as gezien, en een cd met foto's van mama van een tante gekregen. We willen alle foto's verzamelen, en een algemene reeks foto's + specifieke persoonlijke foto's op cd zetten
Gister was ik jarig, 21, de eerste verjaardag zonder mama. Maar ik heb me nog nooit zo níet jarig gevoeld, eigenlijk een dag als alle andere. Vier het ook niet...
Bedtijd, morgen werken
Wat doen die foto's met je? Ik dacht eigenlijk dat elke confrontatie met iets wat met mijn vader te maken heeft zwaar zou zijn (en dat zou vaak zijn aangezien wij veel interesses/hobby's delen), maar ik voel niets..
Ook niet bij foto's bijvoorbeeld. Dit lijkt me echt niet gezond; het liefste zou ik gewoon een keer lekker willen kunnen schreeuwen/huilen maar helaas.
Ik begrijp je situatie, ik ga ook door met leven, misschien zelfs iets te hard. Ik laad het liefste mijn week zo vol mogelijk en ben veel van huis (woon in mijn ouderlijk huis, had wel plannen om iets te zoeken maar heb dat even uitgesteld wegens de omstandigheden).
Binnenkort ben ik ook jarig, heb ook besloten om het voor de familie niet te vieren. Ik wil misschien wel met vrienden iets afspreken, om toch iets te hebben zeg maar. Misschien ook een idee voor jou?
Every super woman needs a superman; here I am.
Het doet toch wel deugd om hier te lezen dat er meer mensen zijn die een moeilijke periode doormaken, of doorgemaakt hebben. Weet niet of het gepast is om het zo te stellen, maar ik bedoel dat je er ergens toch ook wel wat steun uit haalt, ook al is het maar een beetje.
Aan alle bovenstaande posters waar ik het nog niet tegen gezegd had (en voor de anderen nogmaals): veel sterkte!
Heb me afgelopen weekend wel wat laten gaan qua biergebruik, maar het hielp wel om de zorgen even opzij te zetten.
Ik heb het er gisteren nog met buren over gehad, en die zijn er in geslaagd om me toch enigzins wat gerust te stellen dat het niet noodzakelijk slecht nieuws moet zijn. Vrijdag volgt de uitslag van de operatie dus ik hoop dat het dan reuze meevalt.
Aan alle bovenstaande posters waar ik het nog niet tegen gezegd had (en voor de anderen nogmaals): veel sterkte!
Heb me afgelopen weekend wel wat laten gaan qua biergebruik, maar het hielp wel om de zorgen even opzij te zetten.
Ik heb het er gisteren nog met buren over gehad, en die zijn er in geslaagd om me toch enigzins wat gerust te stellen dat het niet noodzakelijk slecht nieuws moet zijn. Vrijdag volgt de uitslag van de operatie dus ik hoop dat het dan reuze meevalt.
Ja... Niet te veel over mijn gevoelens praten en daardoor uiteindelijk je van alles afkeren, inc vriendin dus.quote:Op zaterdag 22 mei 2010 19:54 schreef Nexie het volgende:
[..]
Op wat voor manier is je relatie gaan lijden onder je situatie? Omdat je er niet genoeg over praatte?
Soms doen de foto's niks met me, sommige foto's wel, sommige foto's niet. Er zijn werkelijk honderden foto's van mama's laatste maanden, van leuke momenten, minder leuke momenten, verschrikkelijke momenten... Toch is het wel fijn om er een beeld bij te blijven houden, dat je terug kunt kijken op wat je meegemaakt hebt. Want vaak is het zo onwerkelijk...quote:Wat doen die foto's met je? Ik dacht eigenlijk dat elke confrontatie met iets wat met mijn vader te maken heeft zwaar zou zijn (en dat zou vaak zijn aangezien wij veel interesses/hobby's delen), maar ik voel niets..
Ook niet bij foto's bijvoorbeeld. Dit lijkt me echt niet gezond; het liefste zou ik gewoon een keer lekker willen kunnen schreeuwen/huilen maar helaas.
De ene keer zie ik dus een foto waar ik alleen blij van word, de andere keer kan ik niet meer ophouden met er aan denken. Eerst deden alle foto's me niks maar dat komt nu meer en meer omdat het besef duidelijker is. En ik wil het niet meer vooruit schuiven, dat gaat prima als je van alles te doen hebt, maar uiteindelijk schiet je er niks mee op en moet je toch door die shit heen
Misschien wel iets te hard jaquote:Ik begrijp je situatie, ik ga ook door met leven, misschien zelfs iets te hard. Ik laad het liefste mijn week zo vol mogelijk en ben veel van huis (woon in mijn ouderlijk huis, had wel plannen om iets te zoeken maar heb dat even uitgesteld wegens de omstandigheden).
Ik hoef ook even niks met vrienden af te spreken, voor mij betekend mijn verjaardag niet zo veel.quote:Binnenkort ben ik ook jarig, heb ook besloten om het voor de familie niet te vieren. Ik wil misschien wel met vrienden iets afspreken, om toch iets te hebben zeg maar. Misschien ook een idee voor jou?
Ah, op die manier. Daar moet ik maar op letten danquote:Op dinsdag 25 mei 2010 16:20 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Ja... Niet te veel over mijn gevoelens praten en daardoor uiteindelijk je van alles afkeren, inc vriendin dus.
Ik ben sowieso wel van plan om hulp in te roepen als de situatie zo blijft hoor, maar ik heb zo'n vermoeden dat het vanzelf komt nadat al het geregel voorbij is, en als het allemaal wat rustiger is.. in de zomervakantie of zo.Ik heb helaas maar heel weinig foto's, totaal geen van de laatste maanden. De bedoeling was om als gezin een mooie foto te laten maken nog - wens van mijn vader - maar zover heeft het niet mogen komenquote:Op dinsdag 25 mei 2010 16:20 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Soms doen de foto's niks met me, sommige foto's wel, sommige foto's niet. Er zijn werkelijk honderden foto's van mama's laatste maanden, van leuke momenten, minder leuke momenten, verschrikkelijke momenten... Toch is het wel fijn om er een beeld bij te blijven houden, dat je terug kunt kijken op wat je meegemaakt hebt. Want vaak is het zo onwerkelijk...
Begrijpelijk ja. Ik heb een beetje moeite met dat soort dingen, ik heb het idee dat ik heel raar ben omdat ik allemaal gewoon geluk/vrolijkheid voel bij positieve gebeurtenissen terwijl mijn vader er gewoon niet meer isquote:Op dinsdag 25 mei 2010 16:20 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Ik hoef ook even niks met vrienden af te spreken, voor mij betekend mijn verjaardag niet zo veel.
Ik heb dan wel zoiets van "hij had hier echt bij moeten zijn".Trouwen/kinderen wordt een zware.. mijn vader hield enorm veel van zijn gezin en wilde dolgraag opa worden. Ik hoop dat ie toch vanuit ergens toe kan kijken nog
Every super woman needs a superman; here I am.
Bij mij kwam juist de dip nadat het geregel allemaal voorbij was. Je word in die tijd geleefd (nu speelde het bij mij ook nog dat ik net afgestudeerd was en slecht aan een baan kon komen en daardoor bijna op straat ben beland (fijn zo die woningcorporaties)... maar dat terzijde. Nadat het geregel voorbij was heb ik een enorme periode gehad van feesten en leven met de dag. veel festivals / feesten. veel drank. maar juist in die periode sloeg bij mij de eenzaamheid toe.quote:Op woensdag 26 mei 2010 10:29 schreef Nexie het volgende:
[..]
Ah, op die manier. Daar moet ik maar op letten dan
[..]
Ik ben dan ook na de zomerperiode hulp gaan zoeken omdat ik er zelf alleen niet uit zou komen. En dat heeft me heel erg geholpen.
Dat geluk heb ik dan wel weer. Ik heb nog een (familie)foto van mijn moeder + familie waar wij nog niet wisten dat ze ziek was (ze wist het zelf vermoedelijk al wel). Ze staat er niet geweldig op (maar dat stond ze nooit op foto'squote:Ik heb helaas maar heel weinig foto's, totaal geen van de laatste maanden. De bedoeling was om als gezin een mooie foto te laten maken nog - wens van mijn vader - maar zover heeft het niet mogen komen
[..]
) toch ben ik erg dankbaar dat ik nog een foto heb. Heb er een in mijn beurs zitten en er staan er verschillende door het huis Koester deze gelukkige momenten juist, en bedenk jezelf hoe je vader zou hebben gereageerd op de hele situatie. praat met hem in je gedachten (hoe maf het ook klinkt).quote:Begrijpelijk ja. Ik heb een beetje moeite met dat soort dingen, ik heb het idee dat ik heel raar ben omdat ik allemaal gewoon geluk/vrolijkheid voel bij positieve gebeurtenissen terwijl mijn vader er gewoon niet meer is
Trouwen/kinderen wordt een zware.. mijn vader hield enorm veel van zijn gezin en wilde dolgraag opa worden. Ik hoop dat ie toch vanuit ergens toe kan kijken nog
na na na na na na na Badjasman!
Dat is net een goeie houding volgens mij. Blij kunnen zijn om mooie momenten, en dan ook hem niet vergeten en beseffen dat hij het graag had meegemaakt zonder dramatisch te worden.quote:Op woensdag 26 mei 2010 10:29 schreef Nexie het volgende:
Begrijpelijk ja. Ik heb een beetje moeite met dat soort dingen, ik heb het idee dat ik heel raar ben omdat ik allemaal gewoon geluk/vrolijkheid voel bij positieve gebeurtenissen terwijl mijn vader er gewoon niet meer is
Helemaal niet raar dus, ik wou dat ik dat zelf ook vaker zou kunnen, al betert dat wel de laatste tijd.
Ik heb net gebeld en de resultaten van de operatie waren erg goed. Geen verdere acties nodig, enkel volgend jaar nog een keer op controle gaan. Ik ben zo ontzettend opgelucht om dit te horen 
Excuses trouwens om dit in dit topic te gooien. Achteraf gezien past het misschien niet in dit topic, maar ik was bang alweer een dierbare te moeten afgeven...
Wat betreft het overlijden van mijn buurman waar ik het erg moeilijk mee heb/had, begin ik nu sinds lange tijd weer te denken dat ik er wel doorkom en weer kan genieten van mooie momenten die ik mag meemaken. Hij is nooit ver weg in gedachten, maar het "verpest" mijn blije gevoel niet meer zoals vroeger. Heel af en toe moet ik nog wel eens diep zuchten en denk ik met weemoed aan vroeger, maar dat is ook weer niet verkeerd denk ik.
Ik hoop dat iedereen hier die nog zware momenten beleeft, deze gewaarwording ook mag meemaken binnenkort, want het voelt ontzettend goed aan!
Excuses trouwens om dit in dit topic te gooien. Achteraf gezien past het misschien niet in dit topic, maar ik was bang alweer een dierbare te moeten afgeven...
Wat betreft het overlijden van mijn buurman waar ik het erg moeilijk mee heb/had, begin ik nu sinds lange tijd weer te denken dat ik er wel doorkom en weer kan genieten van mooie momenten die ik mag meemaken. Hij is nooit ver weg in gedachten, maar het "verpest" mijn blije gevoel niet meer zoals vroeger. Heel af en toe moet ik nog wel eens diep zuchten en denk ik met weemoed aan vroeger, maar dat is ook weer niet verkeerd denk ik.
Ik hoop dat iedereen hier die nog zware momenten beleeft, deze gewaarwording ook mag meemaken binnenkort, want het voelt ontzettend goed aan!
mijn vriend/liefde van mn leven is nu bijna 6jaar overleden en ik blijf hem missen en realiseer me dat het leven voelt alsof de helft ervan weg is,mijn menselijke leven
Ik heb vandaag voor het eerst eens even flink lopen janken.
Om iets onnozels. Ik was naar een glasblazer geweest vandaag die iets met as erin voor me gaat maken (Voor mijn moeder) en ik had het al een beetje moeilijk de hele dag.Maar toen ik even later de link onder ogen kreeg van het huis van oma op internet...Toen moest ik even slikken.Huis helemaal leeg natuurlijk (laatste keer dat ik het zag stond alles er nog) maar de fluitketel op het aanrecht.Waar ik haar dus elke keer weer mee zag hannesen om koffie te zetten.
En toen, Om die kut fluitketel moest ik huilen.Ik kon niet huilen toen ze in coma lag.Niet toen ze dood aan het gaan was.Niet toen het voorbij was, en niet op de crematie.Niet bij het uitstrooien van as,maar wel OM EEN FUCKING FLUITKETEL!
Zo, dat lucht op.
Om iets onnozels. Ik was naar een glasblazer geweest vandaag die iets met as erin voor me gaat maken (Voor mijn moeder) en ik had het al een beetje moeilijk de hele dag.Maar toen ik even later de link onder ogen kreeg van het huis van oma op internet...Toen moest ik even slikken.Huis helemaal leeg natuurlijk (laatste keer dat ik het zag stond alles er nog) maar de fluitketel op het aanrecht.Waar ik haar dus elke keer weer mee zag hannesen om koffie te zetten.
En toen, Om die kut fluitketel moest ik huilen.Ik kon niet huilen toen ze in coma lag.Niet toen ze dood aan het gaan was.Niet toen het voorbij was, en niet op de crematie.Niet bij het uitstrooien van as,maar wel OM EEN FUCKING FLUITKETEL!
Zo, dat lucht op.
Het zijn soms hele kleine dingen die je plots kunnen breken.
In coma liggen, sterven, cremeren, zijn dingen die niet vertrouwd zijn als je aan je oma denkt. Maar die fluitketel was zo te zien iets dat erg typerend was voor haar, en dat zien staan in een leeg huis doet je misschien beseffen (voor het eerst?) dat het echt allemaal nooit meer terugkomt. Misschien ook wel het feit dat ze dat laten staan en verder alles hebben leeggehaald, alsof die fluitketel geen enkele waarde heeft. Als dat zo is, ga hem dan even ophalen en geef het een mooie plaats bij jou thuis
Sterkte!
In coma liggen, sterven, cremeren, zijn dingen die niet vertrouwd zijn als je aan je oma denkt. Maar die fluitketel was zo te zien iets dat erg typerend was voor haar, en dat zien staan in een leeg huis doet je misschien beseffen (voor het eerst?) dat het echt allemaal nooit meer terugkomt. Misschien ook wel het feit dat ze dat laten staan en verder alles hebben leeggehaald, alsof die fluitketel geen enkele waarde heeft. Als dat zo is, ga hem dan even ophalen en geef het een mooie plaats bij jou thuis
Sterkte!
Ik moet hier eigenlijk ook verder posten. Mijn leven is op zijn kop, vriendin verloren oa door de gevolgen van mijn moeders overlijden, zit er echt helemaal doorheen.
Mijn leven is wel veranderd, dat is het enige positieve er aan. Ik heb hulp gezocht en ga er aan werken.
Mijn leven is wel veranderd, dat is het enige positieve er aan. Ik heb hulp gezocht en ga er aan werken.
Hey Cocktailprikker,
Ik kan me voorstellen dat het een zware relatietest is om zo'n periode door te komen. Ik was vrijgezel destijds, en toen dacht ik dat het misschien wel handiger was geweest om wel in een relatie te zitten om steun te vinden in moeilijke momenten, maar nu denk ik dat het misschien ook wel goed was om met niemand rekening te moeten houden en op mijn eigen tempo alles te verwerken.
Ik weet niet wat er allemaal speelt en gebeurd is tussen jullie waardoor de relatie geëindigd is. Misschien dat een tijdje weg van elkaar goed is en dat je er nadien over kan praten om te kijken of je weer samen verder kan? Een overlijden verandert je leven sowieso, met of zonder relatieperikelen. Dat is bij mij zo en wellicht de anderen die hier posten ook. In mijn geval ben ik er alleen nog niet uit of het iets positiefs heeft zoals jij het stelt. Ik had graag een hoop dingen anders zien evolueren, maar dat zal bij jou ook wel zijn aangezien je relatie er onderdoor is gegaan.
Iig goed dat je niet bij de pakken bent blijven zitten en hulp zoekt omdat je voelt dat je dat nodig hebt. Ik hoop voor je dat je er de nodige antwoorden/steun in zal vinden en dat je er weer bovenop komt!
En als je wat dingen kwijt wil dan kan je altijd in dit topic terecht
Ik kan me voorstellen dat het een zware relatietest is om zo'n periode door te komen. Ik was vrijgezel destijds, en toen dacht ik dat het misschien wel handiger was geweest om wel in een relatie te zitten om steun te vinden in moeilijke momenten, maar nu denk ik dat het misschien ook wel goed was om met niemand rekening te moeten houden en op mijn eigen tempo alles te verwerken.
Ik weet niet wat er allemaal speelt en gebeurd is tussen jullie waardoor de relatie geëindigd is. Misschien dat een tijdje weg van elkaar goed is en dat je er nadien over kan praten om te kijken of je weer samen verder kan? Een overlijden verandert je leven sowieso, met of zonder relatieperikelen. Dat is bij mij zo en wellicht de anderen die hier posten ook. In mijn geval ben ik er alleen nog niet uit of het iets positiefs heeft zoals jij het stelt. Ik had graag een hoop dingen anders zien evolueren, maar dat zal bij jou ook wel zijn aangezien je relatie er onderdoor is gegaan.
Iig goed dat je niet bij de pakken bent blijven zitten en hulp zoekt omdat je voelt dat je dat nodig hebt. Ik hoop voor je dat je er de nodige antwoorden/steun in zal vinden en dat je er weer bovenop komt!
En als je wat dingen kwijt wil dan kan je altijd in dit topic terecht
Het jaar 2000 was het jaar dat ik wees werd.
In januari overleed mijn vader in het ziekenhuis aan een hartaanval.
De avond ervoor was ik nog bij hem op bezoek geweest.
Hij had er vrede mee dat ie ging sterven.Hij vroeg alleen of we goed voor m'n moeder wilden zorgen ( had ie ook aan mijn broers en zussen gevraagd)
Omdat hij er vrede mee had, had ik het ook.Voor hem , als actief man was het vooruitzicht op een leven als kasplantje ook niks.
Op moederdag kregen we te horen dat mijn moeder kanker had.....niet meer te helpen......
Toen volgde er een wonderlijke tijd.Aan de ene kant zó verdrietig aan de andere kant....ik weet niet precies hoe ik het omschrijven moet......een soort verbondenheid
Mijn zussen,broers en ik namen ieder een taak op zich om het leven van mijn moeder zo aangenaam mogelijk te maken.Eigenlijk zonder dat we daar afspraken over maakten,heel natuurlijk.
Mijn moeder besloot naar een hospitium te gaan toen ze echt heel slecht werd.
Daar raakte ze in coma........Het is zo moeilijk om je moeder daar, uitgemergeld tot in het bot , te zien liggen.......Ik dacht alleen maar...ga alsjeblieft dood, dit is onmenselijk.....
Precies 9 maanden na mijn vader stierf ze.
Met haar dood heb ik het moeilijker gehad.Ze was nog niet "klaar"hier.
Ondanks dat mijn zussen,broers en ik niet echt een hechte familie zijn en ik b.v. niet met mijn zussen omga werd het regelen van de begrafenis en verdelen van de erfenis zonder één onvertogen woord geregeld.Het was net of mijn moeder nog aanwezig was en ons hielp alles in harmonie te regelen.
Al is het 10 jaar geleden....ik mis haar nog.....vooral bij belangrijke dingen,of zomaar ineens.
In januari overleed mijn vader in het ziekenhuis aan een hartaanval.
De avond ervoor was ik nog bij hem op bezoek geweest.
Hij had er vrede mee dat ie ging sterven.Hij vroeg alleen of we goed voor m'n moeder wilden zorgen ( had ie ook aan mijn broers en zussen gevraagd)
Omdat hij er vrede mee had, had ik het ook.Voor hem , als actief man was het vooruitzicht op een leven als kasplantje ook niks.
Op moederdag kregen we te horen dat mijn moeder kanker had.....niet meer te helpen......
Toen volgde er een wonderlijke tijd.Aan de ene kant zó verdrietig aan de andere kant....ik weet niet precies hoe ik het omschrijven moet......een soort verbondenheid
Mijn zussen,broers en ik namen ieder een taak op zich om het leven van mijn moeder zo aangenaam mogelijk te maken.Eigenlijk zonder dat we daar afspraken over maakten,heel natuurlijk.
Mijn moeder besloot naar een hospitium te gaan toen ze echt heel slecht werd.
Daar raakte ze in coma........Het is zo moeilijk om je moeder daar, uitgemergeld tot in het bot , te zien liggen.......Ik dacht alleen maar...ga alsjeblieft dood, dit is onmenselijk.....
Precies 9 maanden na mijn vader stierf ze.
Met haar dood heb ik het moeilijker gehad.Ze was nog niet "klaar"hier.
Ondanks dat mijn zussen,broers en ik niet echt een hechte familie zijn en ik b.v. niet met mijn zussen omga werd het regelen van de begrafenis en verdelen van de erfenis zonder één onvertogen woord geregeld.Het was net of mijn moeder nog aanwezig was en ons hielp alles in harmonie te regelen.
Al is het 10 jaar geleden....ik mis haar nog.....vooral bij belangrijke dingen,of zomaar ineens.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Mijn vader gaat ook over niet al te lange tijd 
Longkanker, uitzaaingen lymfen en nieren Krijgt nu wel chemo's om wat te rekken 
Dat uitgemergeld zoals hier boven beschreven wordt begint nu ook bij hem trouwens
Longkanker, uitzaaingen lymfen en nieren
Krijgt nu wel chemo's om wat te rekken Dat uitgemergeld zoals hier boven beschreven wordt begint nu ook bij hem trouwens
Ik wens jou en je familie heel veel sterkte de komende tijd shiftknop
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Veel sterkte! Zorg maar dat hij weet dat je voor 'm klaar staat wanneer nodigquote:Op woensdag 30 juni 2010 11:28 schreef shiftknop het volgende:
Mijn vader gaat ook over niet al te lange tijd
Longkanker, uitzaaingen lymfen en nieren
Dat uitgemergeld zoals hier boven beschreven wordt begint nu ook bij hem trouwens
Ik vind die klote afdelingen in het ziekenhuis ook zo erg.. daar zie je allerlei mensen in verschillende stadia (o.a. uitgemergeld idd) en dan is het onmogelijk om je eigen vader zo voor te stellen als die mensen die er erger aan toe zijn.
Inmiddels alweer meer dan 4 maanden verder en ik kan het nog steeds niet echt een plek geven, geen verdriet maar gewoon verder leven. Overigens nog steeds genoeg om te regelen ook (qua geldzaken etc), eigenlijk ook schandalig dat dat allemaal zo lang moet duren.
Hoe oud ben je, shiftknop?
Every super woman needs a superman; here I am.
Sterkte iedereen!
En Cocktailprikker, goed dat je hulp zoekt. Dat is nooit makkelijk.
En Cocktailprikker, goed dat je hulp zoekt. Dat is nooit makkelijk.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Hij is ondertussen 15kg afgevallen trouwensquote:Op woensdag 30 juni 2010 18:19 schreef Nexie het volgende:
[..]
Veel sterkte! Zorg maar dat hij weet dat je voor 'm klaar staat wanneer nodig
Ik vind die klote afdelingen in het ziekenhuis ook zo erg.. daar zie je allerlei mensen in verschillende stadia (o.a. uitgemergeld idd) en dan is het onmogelijk om je eigen vader zo voor te stellen als die mensen die er erger aan toe zijn.
Inmiddels alweer meer dan 4 maanden verder en ik kan het nog steeds niet echt een plek geven, geen verdriet maar gewoon verder leven. Overigens nog steeds genoeg om te regelen ook (qua geldzaken etc), eigenlijk ook schandalig dat dat allemaal zo lang moet duren.
Hoe oud ben je, shiftknop?
22
Gelukkig laat paps ons wel goed achter financieel gezien. Kennis van mij zit nu zonder echtgenoot en met dikke financiële problemen, zij zal haar huis moeten verkopen. Dat blijft ons gelukkig bespaard!
Hmm.
Even mijn verhaal .Vorig jaar november heeft een ''vriend'' van mij zelfmoord gepleegd (trein).
Ik ging niet veel met hem om, maar toch deed het me wat.
Hij kwam namelijk bij mij in de klas (4e , maar kende hem al vanaf de brugklas) , hij was een doubleur. Dat jaar spijbelde hij regelmatig en hij was er vaker niet dan wel. Ik sprak hem wel altijd kort als hij wel op school was en we hebben nog wat middagen samen doorgebracht bij het nablijven. Heb nog een toespraak op zijn crematie gehouden (wel zwaar huilen) en that's it. Dit was trouwens mijn 1e dood van dichtbij.
Even mijn verhaal .Vorig jaar november heeft een ''vriend'' van mij zelfmoord gepleegd (trein).
Ik ging niet veel met hem om, maar toch deed het me wat.
Hij kwam namelijk bij mij in de klas (4e , maar kende hem al vanaf de brugklas) , hij was een doubleur. Dat jaar spijbelde hij regelmatig en hij was er vaker niet dan wel. Ik sprak hem wel altijd kort als hij wel op school was en we hebben nog wat middagen samen doorgebracht bij het nablijven. Heb nog een toespraak op zijn crematie gehouden (wel zwaar huilen) en that's it. Dit was trouwens mijn 1e dood van dichtbij.
Oei, dat is heftig ja.quote:Op maandag 12 juli 2010 19:44 schreef walk-man het volgende:
Hmm.
Even mijn verhaal .Vorig jaar november heeft een ''vriend'' van mij zelfmoord gepleegd (trein).
Ik ging niet veel met hem om, maar toch deed het me wat.
Hij kwam namelijk bij mij in de klas (4e , maar kende hem al vanaf de brugklas) , hij was een doubleur. Dat jaar spijbelde hij regelmatig en hij was er vaker niet dan wel. Ik sprak hem wel altijd kort als hij wel op school was en we hebben nog wat middagen samen doorgebracht bij het nablijven. Heb nog een toespraak op zijn crematie gehouden (wel zwaar huilen) en that's it. Dit was trouwens mijn 1e dood van dichtbij.
Sterkte!
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Pff, ik was zonet door wat bestanden aan het bladeren die ik gebackuped had van een gecrashte harde schijf om te kijken of de bestanden wel ok waren. Er staat ook een zelfgemaakte film bij die opgenomen is tijdens hun 45 jarig huwelijkjubileum die ik destijds helemaal gemonteerd heb enzo. Dus die even gestart om te kijken of het bestand niet corrupt was. Het werkte nog en ik kwam uit op een stukje waarin buurman z'n speech geeft voor de gasten waarin hij zegt dat hij iedereen over 5 jaar hoopt terug te zien voor het 50 jarig jubileum. Dat heeft hij dus op 1 jaar gemist....
Ik moet een keer leren om zulke dingen op tijd af te zetten. Ik weet heel goed wat het met me doet als ik hem op video zie en hoor spreken, maar toch blijven kijken he. Misschien dat ik het net vaker moet doen om het gewoon te worden ipv het te ontwijken?
Hoe doen jullie dat als je videos enzo hebt, kijk je daar dan regelmatig naar of houden jullie er ook zo'n zwaar gevoel aan over als je dat opzet? Ik ben wel blij dat ik dat heb en de mogelijkheid heb om het te bekijken, maar ik merk ook dat ik het eerder vermijd net omwille van het gevoel dat erbij komt kijken.
Ik moet een keer leren om zulke dingen op tijd af te zetten. Ik weet heel goed wat het met me doet als ik hem op video zie en hoor spreken, maar toch blijven kijken he. Misschien dat ik het net vaker moet doen om het gewoon te worden ipv het te ontwijken?
Hoe doen jullie dat als je videos enzo hebt, kijk je daar dan regelmatig naar of houden jullie er ook zo'n zwaar gevoel aan over als je dat opzet? Ik ben wel blij dat ik dat heb en de mogelijkheid heb om het te bekijken, maar ik merk ook dat ik het eerder vermijd net omwille van het gevoel dat erbij komt kijken.
Nouja, mijn moeder heeft een cd van haar overleden beste vriend, met zijn favoriete nummers erop. In het begin kon ze die niet luisteren zonder te huilen, maar ze draaide m toch steeds weer. Nu kan ze er goed gewoon naar luisteren, maar ik kan 't nog steeds niet horen zonder aan hem te denken, met een zwaar gevoel dan..
Misschien kunnen die dingen pas als je ze al erg vaak hebt gezien..
Misschien kunnen die dingen pas als je ze al erg vaak hebt gezien..
And the sex
and the drugs
and the complications
and the drugs
and the complications
Hallo.
Beetje raar topic om dit te plaatsen misschien. Jullie gaat om met het verlies van een dierbare ik zal er ook aan moeten geloven maar ik zie het nog aankomen ook.
Mijn vader heeft dit jaar te horen gekregen dat hij kanker heeft. 57 jaar oud altijd kerngezond geweest nooit ook maar bij een arts geweest. Net gekozen in de gemeenteraad hele toekomst nog voor zich. Darmkanker uitgezaaid naar de lever die bijna voor driekwart is aangetast. Een paar maanden terug was ik nog vrolijk met hem aan het koken (kookles van paps en zo zag hij ook iedere week zn kleinzoon van nu bijna anderhalf). Twee weken later werd hij met gillende sirenes naar t ziekenhuis afgevoerd. Hij viel 17 kilo af en kreeg een stoma en lag aan de sondevoeding. Iemand die nooit wat heeft gemankeerd, hele trotse man moest zichzelf ineens overgeven aan ziekenhuizen en artsen.
Alsof dat niet erg genoeg was gingen we de medische malle molen in. Hij raakte depressief maar wou chemotherapie een kans geven. Artsen zagen het hoopvol in.
Vier maanden lang heb ik iedere chemo weer naast hem in t ziekenhuis gezeten. Vandaag waren tussentijdse onderzoeken en daaruit blijkt dat alles voor niets is geweest. Het heeft niets gedaan en is zelfs achteruit gegaan. Tewijl er in februari nog niets aan de hand was moet ik me nu klaar gaan maken om afscheid te nemen van iemand die ik niet eens meer herken als mijn vader. Hij neemt afstand van zijn grootste trots, zn kleinkind die hem niet eens meer zal herinneren. Hij wil niet met hem omgaan, niet meer met hem spelen. Te pijnlijk.
Ik weet niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan. Aan de ene kant wil ik een hoop met hem bespreken maar merk van mezelf dat ik steeds meer afstand van hem neem omdat ik me gewoon geen houding weet te geven. Stom natuurlijk want ik heb nog tijd met hem, de kans om hem vanalles te vragen, maar ik zou niet weten hoe. Het is een trotse man die niet wil opgeven. Vorige week kreeg hij een koninklijke onderscheiding en vertelde hij iedereen nog dat hij terug zou komen, dat het tijdelijk was. Hoe kun je met iemand praten over de dood en over het leven als hij zelf denkt dat hij weer gezond wordt? Medisch is er vrijwel geen hoop meer. De tijd tikt maar door en ik weet niet hoe ik dit een plaats moet geven.
Beetje raar topic om dit te plaatsen misschien. Jullie gaat om met het verlies van een dierbare ik zal er ook aan moeten geloven maar ik zie het nog aankomen ook.
Mijn vader heeft dit jaar te horen gekregen dat hij kanker heeft. 57 jaar oud altijd kerngezond geweest nooit ook maar bij een arts geweest. Net gekozen in de gemeenteraad hele toekomst nog voor zich. Darmkanker uitgezaaid naar de lever die bijna voor driekwart is aangetast. Een paar maanden terug was ik nog vrolijk met hem aan het koken (kookles van paps en zo zag hij ook iedere week zn kleinzoon van nu bijna anderhalf). Twee weken later werd hij met gillende sirenes naar t ziekenhuis afgevoerd. Hij viel 17 kilo af en kreeg een stoma en lag aan de sondevoeding. Iemand die nooit wat heeft gemankeerd, hele trotse man moest zichzelf ineens overgeven aan ziekenhuizen en artsen.
Alsof dat niet erg genoeg was gingen we de medische malle molen in. Hij raakte depressief maar wou chemotherapie een kans geven. Artsen zagen het hoopvol in.
Vier maanden lang heb ik iedere chemo weer naast hem in t ziekenhuis gezeten. Vandaag waren tussentijdse onderzoeken en daaruit blijkt dat alles voor niets is geweest. Het heeft niets gedaan en is zelfs achteruit gegaan. Tewijl er in februari nog niets aan de hand was moet ik me nu klaar gaan maken om afscheid te nemen van iemand die ik niet eens meer herken als mijn vader. Hij neemt afstand van zijn grootste trots, zn kleinkind die hem niet eens meer zal herinneren. Hij wil niet met hem omgaan, niet meer met hem spelen. Te pijnlijk.
Ik weet niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan. Aan de ene kant wil ik een hoop met hem bespreken maar merk van mezelf dat ik steeds meer afstand van hem neem omdat ik me gewoon geen houding weet te geven. Stom natuurlijk want ik heb nog tijd met hem, de kans om hem vanalles te vragen, maar ik zou niet weten hoe. Het is een trotse man die niet wil opgeven. Vorige week kreeg hij een koninklijke onderscheiding en vertelde hij iedereen nog dat hij terug zou komen, dat het tijdelijk was. Hoe kun je met iemand praten over de dood en over het leven als hij zelf denkt dat hij weer gezond wordt? Medisch is er vrijwel geen hoop meer. De tijd tikt maar door en ik weet niet hoe ik dit een plaats moet geven.
Beste Jolene22, heel veel sterkte de komende tijd.
Ik denk dat je vader heel goed weet dat de toekomst in maanden te tellen is.
Maar dat ie, net als jij, niet weet hoe hij er mee om moet gaan en zich daarom verschuild achter zijn trots.
Vertel hem wat je voelt ( zoals het laatste stukje van je reactie), je verdriet, je wanhoop.
Dat je het moeilijk vindt dat ie zijn kleinkind niet meer wil zien....
Dat hoeft toch niet in volzinnen?
Zodat hij ook zijn gevoel aan jou kan vertellen, samen huilen?
het zou toch jammer zijn als jullie nu nog uit elkaar groeien omdat jullie je machteloos voelen.
Laat hem anders je reactie lezen, kan misschien een begin zijn om van alles te bespreken.
Sterkte.
Ik denk dat je vader heel goed weet dat de toekomst in maanden te tellen is.
Maar dat ie, net als jij, niet weet hoe hij er mee om moet gaan en zich daarom verschuild achter zijn trots.
Vertel hem wat je voelt ( zoals het laatste stukje van je reactie), je verdriet, je wanhoop.
Dat je het moeilijk vindt dat ie zijn kleinkind niet meer wil zien....
Dat hoeft toch niet in volzinnen?
Zodat hij ook zijn gevoel aan jou kan vertellen, samen huilen?
het zou toch jammer zijn als jullie nu nog uit elkaar groeien omdat jullie je machteloos voelen.
Laat hem anders je reactie lezen, kan misschien een begin zijn om van alles te bespreken.
Sterkte.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Jolene, ik denk dat je gewoon tegen hem moet zeggen/vragen waar je nu mee zit. Wellicht dat je dan zo door de muur die hij nu rondom zich aan het bouwen is breekt en dat je er een goed maar wellicht ook emotioneel gesprek aan over houdt. Dwing hem ook niet om z'n kleinzoon te zien. Op dit moment is dat vooral iets wat je voor hem zou doen, aangezien je zoon het wellicht toch niet meer zal herinneren. Eenmaal hij z'n situatie accepteert en inziet hoe graag je met hem nog leuke en intense momenten wil beleven, zal hij waarschijnlijk vanzelf vragen om hem weer mee te nemen. En als dat niet zo is, dan is dat zijn keuze en hij benadeelt/kwetst je zoon er in geen geval mee. Dat bedoelt hij niet, en jij mag het zo ook niet zien.
Dus niet wachten tot hij z'n facade zelf neerlaat. Zoals Karin reeds zegt, hij weet diep vanbinnen wellicht heel goed hoe hij ervoor staat, maar wil dat zelf nog niet accepteren of wil zijn omgeving er niet mee lastig vallen. Daar is niets mis mee, maar laat hem zien dat je graag hebt dat hij die facade iig voor jou laat vallen zodat je maximaal kan genieten van de tijd die je nog met z'n tweëen hebt.
Dus niet wachten tot hij z'n facade zelf neerlaat. Zoals Karin reeds zegt, hij weet diep vanbinnen wellicht heel goed hoe hij ervoor staat, maar wil dat zelf nog niet accepteren of wil zijn omgeving er niet mee lastig vallen. Daar is niets mis mee, maar laat hem zien dat je graag hebt dat hij die facade iig voor jou laat vallen zodat je maximaal kan genieten van de tijd die je nog met z'n tweëen hebt.
Bedankt v oor je reactie.quote:Op vrijdag 16 juli 2010 19:51 schreef Jack. het volgende:
Jolene, ik denk dat je gewoon tegen hem moet zeggen/vragen waar je nu mee zit. Wellicht dat je dan zo door de muur die hij nu rondom zich aan het bouwen is breekt en dat je er een goed maar wellicht ook emotioneel gesprek aan over houdt. Dwing hem ook niet om z'n kleinzoon te zien. Op dit moment is dat vooral iets wat je voor hem zou doen, aangezien je zoon het wellicht toch niet meer zal herinneren. Eenmaal hij z'n situatie accepteert en inziet hoe graag je met hem nog leuke en intense momenten wil beleven, zal hij waarschijnlijk vanzelf vragen om hem weer mee te nemen. En als dat niet zo is, dan is dat zijn keuze en hij benadeelt/kwetst je zoon er in geen geval mee. Dat bedoelt hij niet, en jij mag het zo ook niet zien.
Ik dwing hem ook niet om zn kleinzoon te zien en ik snap het ook wel hoor ben daar totaal niet boos over maar het punt is dat ik alleenstaand ben. Ik kan hem dus niet gewoon thuislaten bij vriendlief en naar mn vader toegaan. Waar ik ben daar is mijn kleintje ook en dat maakt het gewoon lastig. Het feit dat hij zn kleinzoon niet echt om zich heen wil hebben maakt het ook dat ik gewoon vrijwel niet langs kan komen.
Het is een ongelofelijk trotse man die nooit maar dan ook nooit praat over zn gevoelens en heeft ons eigenlijk datzelfde geleerd. Naarmate ik ouder werd wel een stukje bijgeleerd op dat vlak maar het blijft allemaal zo ongemakkelijk. Zodra je daar binnenkomt wordt je geconfronteerd met een beeld die ik gewoon niet wil zien. Hij begint ook te praten over koetjes en kalfjes en alsof er niks aan de hand is en dat maakt het alleen maar ongemakkelijker.
Ik ga vanmiddag naar hem toe en dan doe ik nog wel een poging.
Succes Jolene!
Ik heb de ervaring dat het net die ontzettend trotse personen zijn die het hardste breken als je de juiste dingen zegt, en dan wordt het erg emotioneel. Ik heb het recent nog meegemaakt met m'n grootvader. Zit sinds een jaar in een rusthuis en toen ik eens alleen op bezoek bij hem was heb ik hem gewoon gevraagd of ik hem eens mocht knuffelen. Dat mocht en werd behoorlijk emotioneel, met tranen erbij en dat we elkaar graag zien enzo. Dingen die anders nooit aan bod zouden komen. En nu geef ik hem elke keer als ik weer naar huis ga zo'n knuffel. Hij is tenslotte straks al 88 jaar (ikzelf 28, dus je hoeft geen kind te zijn om dit te doen), dus die dingen kunnen plots niet meer mogelijk zijn en dan wil ik er nu nog zoveel mogelijk van kunnen genieten.
Heb je eventueel goede buren of vrienden/familie waar je je zoon eens enkele uurtjes kan laten? Dit hoeft niet elke keer te zijn, maar gewoon zodat je iig een paar keer alleen bij je vader kan zijn. Ik kan me voorstellen dat zo'n kind toch enigzins beperkend werkt als je zulke gesprekken of gevoelens wil blootleggen.
Ik heb de ervaring dat het net die ontzettend trotse personen zijn die het hardste breken als je de juiste dingen zegt, en dan wordt het erg emotioneel. Ik heb het recent nog meegemaakt met m'n grootvader. Zit sinds een jaar in een rusthuis en toen ik eens alleen op bezoek bij hem was heb ik hem gewoon gevraagd of ik hem eens mocht knuffelen. Dat mocht en werd behoorlijk emotioneel, met tranen erbij en dat we elkaar graag zien enzo. Dingen die anders nooit aan bod zouden komen. En nu geef ik hem elke keer als ik weer naar huis ga zo'n knuffel. Hij is tenslotte straks al 88 jaar (ikzelf 28, dus je hoeft geen kind te zijn om dit te doen), dus die dingen kunnen plots niet meer mogelijk zijn en dan wil ik er nu nog zoveel mogelijk van kunnen genieten.
Heb je eventueel goede buren of vrienden/familie waar je je zoon eens enkele uurtjes kan laten? Dit hoeft niet elke keer te zijn, maar gewoon zodat je iig een paar keer alleen bij je vader kan zijn. Ik kan me voorstellen dat zo'n kind toch enigzins beperkend werkt als je zulke gesprekken of gevoelens wil blootleggen.
Wat is kanker toch een verschrikkelijke ziekte.
Ik ben zelf mijn vader afgelopen zondag verloren aan die ziekte. We hoorden 6 weken geleden pas dat hij longkanker had. Hij was eigenlijk altijd supervrolijk. Zelfs tijdens de bestraling en de chemokuur was hij nog optimistisch. Over z'n haaruitval maakte hij zelfs nog grapjes (dat ie geld bespaart op de kapper).
Vrijdag zaten paps, mams en ik nog tot 11 uur buiten, niks aan de hand. Zaterdagochtend krijgt hij een longontsteking en zondag is hij overleden. Ongelooflijk! We hebben ook amper afscheid kunnen nemen, omdat hij zaterdagmiddag helemaal weg was van de morfine. Zondagochtend was hij nog redelijk helder. Toen hadden wij en de dokters er weer vertrouwen in dat het goed zou komen. Maar 's middags ging het toch mis. Koorts, longontsteking, longkanker, hersentumor, benauwd...
Jolene: je moet gewoon zo veel mogelijk tijd met je vader doorbrengen. Soms is een hand vasthouden fijner dan praten. Mijn vader wilde ook nooit over zijn dood praten. We weten alleen dat hij begraven wilde worden. Mijn vader zelf was 64, in augustus wordt hij 65. Hij heeft gewerkt vanaf zijn 15e tot z'n ziekte en nooit kunnen genieten van zijn opgebouwde vermogen. Ga zoveel 'leuke' dingen doen als mogelijk. Ga een dagje weg (mits zijn gezondheid dat toelaat). Geniet van de tijd die je nog hebt.
Ik ben zelf mijn vader afgelopen zondag verloren aan die ziekte. We hoorden 6 weken geleden pas dat hij longkanker had. Hij was eigenlijk altijd supervrolijk. Zelfs tijdens de bestraling en de chemokuur was hij nog optimistisch. Over z'n haaruitval maakte hij zelfs nog grapjes (dat ie geld bespaart op de kapper).
Vrijdag zaten paps, mams en ik nog tot 11 uur buiten, niks aan de hand. Zaterdagochtend krijgt hij een longontsteking en zondag is hij overleden. Ongelooflijk! We hebben ook amper afscheid kunnen nemen, omdat hij zaterdagmiddag helemaal weg was van de morfine. Zondagochtend was hij nog redelijk helder. Toen hadden wij en de dokters er weer vertrouwen in dat het goed zou komen. Maar 's middags ging het toch mis. Koorts, longontsteking, longkanker, hersentumor, benauwd...
Jolene: je moet gewoon zo veel mogelijk tijd met je vader doorbrengen. Soms is een hand vasthouden fijner dan praten. Mijn vader wilde ook nooit over zijn dood praten. We weten alleen dat hij begraven wilde worden. Mijn vader zelf was 64, in augustus wordt hij 65. Hij heeft gewerkt vanaf zijn 15e tot z'n ziekte en nooit kunnen genieten van zijn opgebouwde vermogen. Ga zoveel 'leuke' dingen doen als mogelijk. Ga een dagje weg (mits zijn gezondheid dat toelaat). Geniet van de tijd die je nog hebt.
Hier ook ineens vanuit het niets een breek-momentje.
Op een heerlijke vakantie, na een nachtelijke strandwandeling .. ineens kwam dat besef weer dat alles wat ik nu met m'n huidige vriendin doe met haar had moeten zijn.
Zo voelt het gek genoeg na al die tijd nog steeds, ik heb nu een geweldige vriendin, voldoende toekomstplannen en de tijd samen is me waardevol, maar iets in me zegt dat ze slechts de vervanging van mijn ware is, een 'leuk alternatief' zeg maar.
Natuurlijk zo fout als wat om zo te denken, maar dat is wel het gevoel dat leeft.
Overigens komen dat soort gevoelens het meest omhoog op de momenten die heerlijk zijn, dan besef je ineens nog meer wat er niet meer is.
Er is inmiddels een nieuw topic, deze is te vinden via onderstaande link:
Omgaan met het overlijden van een dierbare #3
[ Bericht 12% gewijzigd door Lastpost op 18-07-2010 12:48:59 ]
Op een heerlijke vakantie, na een nachtelijke strandwandeling .. ineens kwam dat besef weer dat alles wat ik nu met m'n huidige vriendin doe met haar had moeten zijn.
Zo voelt het gek genoeg na al die tijd nog steeds, ik heb nu een geweldige vriendin, voldoende toekomstplannen en de tijd samen is me waardevol, maar iets in me zegt dat ze slechts de vervanging van mijn ware is, een 'leuk alternatief' zeg maar.
Natuurlijk zo fout als wat om zo te denken, maar dat is wel het gevoel dat leeft.
Overigens komen dat soort gevoelens het meest omhoog op de momenten die heerlijk zijn, dan besef je ineens nog meer wat er niet meer is.
Er is inmiddels een nieuw topic, deze is te vinden via onderstaande link:
Omgaan met het overlijden van een dierbare #3
[ Bericht 12% gewijzigd door Lastpost op 18-07-2010 12:48:59 ]
