R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn moeder is vorig jaar juni overleden.
Het gaat met mij wel goed opzich, want ik heb het er heel moeilijk mee gehad. Hulp enzv. Hielp allemaal niets. Maar nu gaat 't wel beter. Maar erover praten blijft toch moeilijk.
Het gaat met mij wel goed opzich, want ik heb het er heel moeilijk mee gehad. Hulp enzv. Hielp allemaal niets. Maar nu gaat 't wel beter. Maar erover praten blijft toch moeilijk.
Ik hoop dat ik het die dag ook druk genoeg zal hebben. Voor 's avonds heb ik iig wel al een etentje op restaurant vastgelegd met m'n buren. Zij hebben ongeveer dezelfde leeftijd als m'n overleden buurman, en ze weten heel goed hoe moeilijk het afgelopen jaar en het afscheid was/is voor mij. Dus is ook een beetje als dank naar hen toe, en ik heb de gezochte afleiding, dus perfecte planning zoquote:Op zondag 4 april 2010 19:29 schreef Miracle_Drug het volgende:
[..]
Same here, op de 19e zou vriendlief 30 geworden zijn.. Ik heb het die dag ontzettend druk en daar ben ik nu al blij om
Hulp is ook niet the magic word ofzo. Dat helpt enkel als je er zelf ook voor open staat, en er ook gebruik van wil maken. Ik heb er ook een tijd aan gedacht om een psycholoog ofzo te raadplegen omdat ik met mezelf geen blijf meer wist. Ik heb dat uiteindelijk niet gedaan omdat ik niet overtuigd was dat zo iemand mij op dat moment kon helpen, omdat ik er oa gewoon niet voor open stond. Ik ben nadien nog een eind dieper gezakt tot ik mezelf voor een keuze stelde, en op dat moment waren er mensen die me eruit gehaald hebben. Inmiddels enkele maanden verder, ben ik blij dat ik die evolutie heb doorgemaakt.quote:Op zondag 4 april 2010 19:30 schreef Say-Ahh het volgende:
Mijn moeder is vorig jaar juni overleden.
Het gaat met mij wel goed opzich, want ik heb het er heel moeilijk mee gehad. Hulp enzv. Hielp allemaal niets. Maar nu gaat 't wel beter. Maar erover praten blijft toch moeilijk.
Ik kan er ook lang niet met iedereen goed over praten, maar ik heb wel mensen waarmee ik dat nu kan. Ik denk dat dat het belangrijkste is, dat je iemand hebt waarmee je de juiste klik hebt om er vrij over te kunnen praten. Voor sommigen kan dat professionele hulp zijn, voor anderen zoals mezelf werkt het beter als dit iemand uit je eigen omgeving is (iemand die op de juiste momenten de juiste dingen zegt/doet). Soms moet je die persoon ook ontdekken. Ik had voordien nooit gedacht dat ik mezelf zo open zou kunnen geven tov de mensen waar ik nu grote steun aan heb, dus dat was een erg fijne vaststelling.
Heb vanacht over hem gedroomd, heb er maar een fractie van onthouden toen ik wakker werd, maar dat was ook wel het merkwaardigste stuk denk ik. De details hou ik wel voor mezelf, het was gewoon raar, maar het gaf zo'n ontzettend gelukzalig gevoel toen ik wakker werd, maar op hetzelfde moment ook neerslachtig 
Verder voel ik me al heel de week kut, als ik een nummer op de radio hoor dat hem typeerde dan zakt er een loodzwaar gevoel in m'n maag. Ik kan druk met iets bezig zijn op m'n werk en dan plots aan hem denken, en vervolgens is m'n motivatie om nog wat te doen die dag compleet verdwenen. Net nu het zo'n mooi lenteweer wordt, en iedereen vrolijk is... nog zoiets waar hij ook erg opgewekt van kon worden.
Lijkt wel of ik me nu al zit op te werken dat ik over twee weken 2 verjaardagen alleen moet vieren
Verder voel ik me al heel de week kut, als ik een nummer op de radio hoor dat hem typeerde dan zakt er een loodzwaar gevoel in m'n maag. Ik kan druk met iets bezig zijn op m'n werk en dan plots aan hem denken, en vervolgens is m'n motivatie om nog wat te doen die dag compleet verdwenen. Net nu het zo'n mooi lenteweer wordt, en iedereen vrolijk is... nog zoiets waar hij ook erg opgewekt van kon worden.
Lijkt wel of ik me nu al zit op te werken dat ik over twee weken 2 verjaardagen alleen moet vieren
Dat ken ik wel, dat je bij bepaalde data een dip hebt. Ik vind dat na 8 jaar nog moeilijk. Het voordeel vind ik dat ik het nu herken. Vroeger dacht ik dat niet door de datum kwam.quote:Op woensdag 7 april 2010 20:02 schreef Jack. het volgende:
Heb vanacht over hem gedroomd, heb er maar een fractie van onthouden toen ik wakker werd, maar dat was ook wel het merkwaardigste stuk denk ik. De details hou ik wel voor mezelf, het was gewoon raar, maar het gaf zo'n ontzettend gelukzalig gevoel toen ik wakker werd, maar op hetzelfde moment ook neerslachtig
Verder voel ik me al heel de week kut, als ik een nummer op de radio hoor dat hem typeerde dan zakt er een loodzwaar gevoel in m'n maag. Ik kan druk met iets bezig zijn op m'n werk en dan plots aan hem denken, en vervolgens is m'n motivatie om nog wat te doen die dag compleet verdwenen. Net nu het zo'n mooi lenteweer wordt, en iedereen vrolijk is... nog zoiets waar hij ook erg opgewekt van kon worden.
Lijkt wel of ik me nu al zit op te werken dat ik over twee weken 2 verjaardagen alleen moet vieren
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Werd vanochtend heel vroeg ook wakker huilend om mijn ma, terug denkend aan wat we door hebben moeten maken Gaat echt geen dag voorbij dat ik er niet aan denk..
Gaat echt geen dag voorbij dat ik er niet aan denk..
even een tvp.
mijn opa ligt op sterven.. zo ineens hoorden we het slechte nieuws over maagkanker en leek het alsof ze nog misschien iets konden doen, en nu 2 weken later gaat hij weer naar huis (vanuit het ziekenhuis) om in principe te sterven ik kan het niet goed bevatten dat het nog maar 1 of max. 2 weken (zoals het er nu uitziet) duurt zo is ie nog gewoon opa en gezellig en normaal en actief, en ineens bijna uit het niks gaat het enorm slecht en kan hij nog niet eens meer fatsoenlijk z'n glaasje drinken vasthouden..
mijn opa ligt op sterven.. zo ineens hoorden we het slechte nieuws over maagkanker en leek het alsof ze nog misschien iets konden doen, en nu 2 weken later gaat hij weer naar huis (vanuit het ziekenhuis) om in principe te sterven
ik kan het niet goed bevatten dat het nog maar 1 of max. 2 weken (zoals het er nu uitziet) duurt zo is ie nog gewoon opa en gezellig en normaal en actief, en ineens bijna uit het niks gaat het enorm slecht en kan hij nog niet eens meer fatsoenlijk z'n glaasje drinken vasthouden..
Wat ontzettend rot voor je kwiews 
Sterkte
Sterkte
It's al boa it's all good it's all bueno benne bon, let's go!
Kwiwi sterkte. Zeg vooral alles dat je wilt zeggen tegen hem. Mij heeft dat enorm geholpen, het actief afscheid nemen.quote:Op vrijdag 9 april 2010 00:42 schreef kwiwi het volgende:
even een tvp.
mijn opa ligt op sterven.. zo ineens hoorden we het slechte nieuws over maagkanker en leek het alsof ze nog misschien iets konden doen, en nu 2 weken later gaat hij weer naar huis (vanuit het ziekenhuis) om in principe te sterven
Wat anders: we zijn nu bezig met het verdelen van de erfenis en spullen. Dit gaat gelukkig heel harmonieus en ik kan ook zeggen dat ik met sommige dingen ZO blij ben! We hebben toch wel speciale momentjes in haar huisje waar we herinneringen ophalen nav haar spulletjes. Ook als 4 kleinkinderen (we zagen elkaar de laatste jaren niet meer) komen we vanavond bij elkaar om wat dingetjes te verdelen en samen te gaan eten om gewoon eens wat verhalen uit te wisselen. Dit helpt allemaal zo goed bij het verwerken.
Ja dat is zoiets waar ik dus steeds over na zit te denken. Heb wel gezegd dat ik van hem hou enzo, al was dat op een kaartje geschreven bij de knuffelbeer die ik hem gaf. Maar ik zou ook zo graag willen zeggen dat ik hem ga missen. Alleen weet ik niet goed wanneer ik dat moet doen, want als ik dat ineens ga zeggen lijkt het misschien voor hem alsof ik al weet dat hij er morgen niet meer gaan zijn en hij nog niet. Nu zeg ik altijd: 'tot (over)morgen', alsof het niet anders is nu ineens dan normaal.quote:Op vrijdag 9 april 2010 08:57 schreef Quoi het volgende:
[..]
Kwiwi sterkte. Zeg vooral alles dat je wilt zeggen tegen hem. Mij heeft dat enorm geholpen, het actief afscheid nemen.
Dit is ook allemaal heel nieuw voor me want mijn vorige opa is vorig jaar ook overleden, maar daar had ik niet zoveel contact mee. Deze opa (en oma) kwam ik ontzettend vaak bij over de vloer, al helemaal als kind en toen ik nog dichtbij woonde. En voor de rest ben ik nog nooit iemand kwijt geraakt eigenlijk.
Zeg gewoon dat je hem zal missen mocht hij er plots niet meer zijn. Hij weet zelf ook wel waar hij voor staat, dus ik denk dat het voor hem niet overkomt alsof je definitief afscheid neemt ofzo. Nadien kan je nog altijd zeggen tot straks/morgen/overmorgen, daarmee laat je zien dat je hoopvol bent en dat hij er dan ook nog is. Toen ik afscheid heb genomen (definitief) zei ik ook tot morgen, terwijl ik heel goed wist dat het de laatste keer was dat ik hem zag.quote:Op vrijdag 9 april 2010 11:45 schreef kwiwi het volgende:
[..]
Ja dat is zoiets waar ik dus steeds over na zit te denken. Heb wel gezegd dat ik van hem hou enzo, al was dat op een kaartje geschreven bij de knuffelbeer die ik hem gaf. Maar ik zou ook zo graag willen zeggen dat ik hem ga missen. Alleen weet ik niet goed wanneer ik dat moet doen, want als ik dat ineens ga zeggen lijkt het misschien voor hem alsof ik al weet dat hij er morgen niet meer gaan zijn en hij nog niet. Nu zeg ik altijd: 'tot (over)morgen', alsof het niet anders is nu ineens dan normaal.
Dit is ook allemaal heel nieuw voor me want mijn vorige opa is vorig jaar ook overleden, maar daar had ik niet zoveel contact mee. Deze opa (en oma) kwam ik ontzettend vaak bij over de vloer, al helemaal als kind en toen ik nog dichtbij woonde. En voor de rest ben ik nog nooit iemand kwijt geraakt eigenlijk.
Ik weet niet hoe lichamelijk je met hem bent, maar geef hem anders ook eens een dikke knuffel als je zegt dat je hem zal missen. Misschien dat hij dat wel heel erg kan waarderen. Voor hem is het ook zwaar om te beseffen dat hij er binnenkort niet meer zal zijn. Ik doe dat nu elke keer bij m'n grootvader en hij wordt er telkens emotioneel van. Hij heeft geen ziekte ofzo, maar hij heeft zijn leeftijd en door de recente verliezen ben ik wat dat betreft wel een stuk aanhankelijker geworden bij bepaalde mensen.
Verwacht ook niet dat je een mooi afgerond afscheid kan nemen. Ik heb ook nog dingen die ik graag gezegd had, terwijl ik op zich wel een mooi afscheid heb gehad, maar er zijn altijd dingen die je nadien ook nog graag had verteld. Een afscheid is wat dat betreft nooit "compleet".
Sterkte kwiwi!
Dat actief afscheid nemen had ik ook voor getekend, ging in mijn geval alleen niet aangezien ze zelf nog niet wist hoe erg het allemaal was op dat moment.
Mindfucking experience zal ik het maar noemen, je complete familie, de doktoren en je vriend weten al dat je er over enkele uren niet meer bent en zelf niet beter weten dan dat je in goede handen bent en denkend dat je binnen enkele dagen wel weer van die afdeling af kan.
Het is frustrerend dat je niet alles hebt kunnen zeggen wat je wilde zeggen, die kleine dingen, die paar woorden, het uiten van je emoties en dat alles puur door de omstandigheden.
Anderzijds denk ik maar zo, al heb ik het toen niet kunnen zeggen, gevoeld heeft ze het altijd al en geweten ook en ik had dan weer het geluk haar toch nog te kunnen zien en aanraken in haar laatste uren en dat is ook wat waard.
Ik zou er ook niet teveel over nadenken, laat je gevoel gewoon spreken, uit je emoties, pak hem eens beet, geef 'm een kus en laat je gevoel je leiden, dat komt nooit verkeerd over.
Het kan nog weken duren, misschien wel enkele dagen en wie weet ben je straks wel te laat en blijf je met het gevoel zitten van 'had ik maar' en 'als/dan' en daar help je jezelf ook niet mee.
Ga gewoon naar hem toe en doe je ding, een perfect moment is er toch niet als het om dit soort droevige dingen gaat.
Mindfucking experience zal ik het maar noemen, je complete familie, de doktoren en je vriend weten al dat je er over enkele uren niet meer bent en zelf niet beter weten dan dat je in goede handen bent en denkend dat je binnen enkele dagen wel weer van die afdeling af kan.
Het is frustrerend dat je niet alles hebt kunnen zeggen wat je wilde zeggen, die kleine dingen, die paar woorden, het uiten van je emoties en dat alles puur door de omstandigheden.
Anderzijds denk ik maar zo, al heb ik het toen niet kunnen zeggen, gevoeld heeft ze het altijd al en geweten ook en ik had dan weer het geluk haar toch nog te kunnen zien en aanraken in haar laatste uren en dat is ook wat waard.
Ik zou er ook niet teveel over nadenken, laat je gevoel gewoon spreken, uit je emoties, pak hem eens beet, geef 'm een kus en laat je gevoel je leiden, dat komt nooit verkeerd over.
Het kan nog weken duren, misschien wel enkele dagen en wie weet ben je straks wel te laat en blijf je met het gevoel zitten van 'had ik maar' en 'als/dan' en daar help je jezelf ook niet mee.
Ga gewoon naar hem toe en doe je ding, een perfect moment is er toch niet als het om dit soort droevige dingen gaat.
Mijn moeder en ik zijn altijd heel close. We bellen zowat elke dag en niet 10 minuten, nee altijd een half uur tot een uur. Ik kan mij geen dag zonder haar voorstellen. Ik ben dan ook altijd heel bang geweest haar te verliezen. Als er in mijn omgeving iemand zijn/haar moeder verloor dan realiseerde ik mij, dat ook mijn moeder niet voor altijd mee zou gaan en werd ik al gek van angst bij het idee dat ik ooit zonder haar verder zou moeten gaan. Tegelijkertijd zorgde dat ervoor dat ik altijd heel bewust met haar ben omgegaan. Dit kwam misschien ook doordat zij zelf op jonge leeftijd haar eigen moeder verloor. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik meende altijd iets in haar stem te horen waaruit ik kon opmaken dat zij spijt heeft gehad van bepaalde dingen die ze nooit meer kon terugdraaien.
Vorige week werd ik gebeld dat ik werd opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. Mama had waarschijnlijk een beroerte gehad en zij was met de ambulance op weg naar het ziekenhuis. Iedereen werd opgetrommeld en vol zorgen en tranen werden wij in een familiekamer bij elkaar gezet. Wij mochten bij haar en zagen dat ze gelukkig in goede handen was. Ze was bij en helder. Ze sprak en gaf antwoord op vragen die wij niet aan de dokter konden beantwoorden. We hebben haar gestreeld en vastgehouden. We waren geschrokken en verdrietig, omdat ze pijn had en misschien blijvende schade zou oplopen.
We moesten terug naar de familiekamer, omdat ze onderzoeken gingen doen.
Wat waren we bezorgd....maar wat waren we geschrokken toen een verpleegster kwam vertellen dat het niet zo goed ging. Even later kwamen specialisten binnen en het enige wat ik nog hoorde was dat hij helaas geen goed nieuws had. Ze hebben haar 3 kwartier lang geprobeerd te reanimeren na een zware hartaanval. Helaas zonder succes. Hier waren wij niet op voorbereid.
We mochten bij haar en namen afscheid. Ik zag haar liggen, maar het leek alsof ze sliep.
Samen met mijn zus heb ik haar twee dagen daarna aangekleed. Haar lievelingsjurk en haar lievingspumps, mooie make-up, sieraadjes en haren gestyled.
De crematie werd druk bezocht. Over de 200 mensen wilden graag afscheid nemen. De dag erna was ik jarig. Dat was gisteren. En nu weet ik even niet meer hoe ik verder moet. Ik mis haar zo ontzettend en alles wat ik doe associeer ik met haar. Soms lijk ik het even te vergeten om een moment later als in een shock te realiseren dat ze er echt niet meer is. Ik had nog zoveel willen doen met en voor haar. Mijn ergste nachtmerrie is werkelijkheid geworden.
Vorige week werd ik gebeld dat ik werd opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. Mama had waarschijnlijk een beroerte gehad en zij was met de ambulance op weg naar het ziekenhuis. Iedereen werd opgetrommeld en vol zorgen en tranen werden wij in een familiekamer bij elkaar gezet. Wij mochten bij haar en zagen dat ze gelukkig in goede handen was. Ze was bij en helder. Ze sprak en gaf antwoord op vragen die wij niet aan de dokter konden beantwoorden. We hebben haar gestreeld en vastgehouden. We waren geschrokken en verdrietig, omdat ze pijn had en misschien blijvende schade zou oplopen.
We moesten terug naar de familiekamer, omdat ze onderzoeken gingen doen.
Wat waren we bezorgd....maar wat waren we geschrokken toen een verpleegster kwam vertellen dat het niet zo goed ging. Even later kwamen specialisten binnen en het enige wat ik nog hoorde was dat hij helaas geen goed nieuws had. Ze hebben haar 3 kwartier lang geprobeerd te reanimeren na een zware hartaanval. Helaas zonder succes. Hier waren wij niet op voorbereid.
We mochten bij haar en namen afscheid. Ik zag haar liggen, maar het leek alsof ze sliep.
Samen met mijn zus heb ik haar twee dagen daarna aangekleed. Haar lievelingsjurk en haar lievingspumps, mooie make-up, sieraadjes en haren gestyled.
De crematie werd druk bezocht. Over de 200 mensen wilden graag afscheid nemen. De dag erna was ik jarig. Dat was gisteren. En nu weet ik even niet meer hoe ik verder moet. Ik mis haar zo ontzettend en alles wat ik doe associeer ik met haar. Soms lijk ik het even te vergeten om een moment later als in een shock te realiseren dat ze er echt niet meer is. Ik had nog zoveel willen doen met en voor haar. Mijn ergste nachtmerrie is werkelijkheid geworden.
Nothing else matters †
Och ravenous... Het is ook zo moeilijk. Sterkte
Ziggy played guitar
Op donderdag 23 maart 2006 18:21 schreef Zhenar het volgende:
De gedachte alleen al om in de sig van MissBliss te staan maakt mij bronstig als een everzwijn bij volle maan :9~
Op donderdag 23 maart 2006 18:21 schreef Zhenar het volgende:
De gedachte alleen al om in de sig van MissBliss te staan maakt mij bronstig als een everzwijn bij volle maan :9~
Je gevoel van angst om die bepaalde persoon te verliezen en daar heel bewust mee omgaan herken ik heel goed. Het zorgt ervoor dat je meer en closer met die persoon omgaat, maar in mijn geval verdrukte ik ook wel het idee dat er een moment zou komen dat ik alleen achter bleef. De gedachte was er wel, maar ik wilde er zo weinig mogelijk aan denken.
Iedereen ervaart het anders, dus ik kan me alleen maar voorstellen wat voor een klap dit voor jou moet zijn. Hopelijk kan je steun vinden in de grote groep mensen die bij de crematie was, dat vond ik iig wel fijn om te zien dat zoveel mensen de moeite doen om aanwezig te zijn.
Vermits jullie zo close waren denk ik dat je moeder wel wist dat je nog veel voor/met haar had willen doen/zeggen, en ze zal er altijd wel bij zijn op momenten dat je dat graag wil, maar dan op een andere manier.
Sterkte!
Iedereen ervaart het anders, dus ik kan me alleen maar voorstellen wat voor een klap dit voor jou moet zijn. Hopelijk kan je steun vinden in de grote groep mensen die bij de crematie was, dat vond ik iig wel fijn om te zien dat zoveel mensen de moeite doen om aanwezig te zijn.
Vermits jullie zo close waren denk ik dat je moeder wel wist dat je nog veel voor/met haar had willen doen/zeggen, en ze zal er altijd wel bij zijn op momenten dat je dat graag wil, maar dan op een andere manier.
Sterkte!
heel veel sterkte Ravenous!
ik herken wat je beschrijft, en heb het nu ook, dat nu ik dit lees, ik besef dat de mijne er ook niet voor altijd zal zijn.
We zijn/waren best close, maar sinds ik een eind verderop woon hebben we niet zoveel contact meer. Mailtje hier en daar en eens in de zoveel tijd gaan we naar Den Haag of komt zij naar Nijmegen, maar dat is door drukte beider kanten ook maar 1 keer per 3 maanden ofzo... en als ik dit zo lees, dan is dat echt te weinig... besef ik me dan..
Nou ja, weet niet wat 't bijdraagt, dit, maar nogmaals: sterkte... ik hoop dat de crematie een mooi afscheid is geweest en dat de grote opkomst jullie heeft gesterkt
ik herken wat je beschrijft, en heb het nu ook, dat nu ik dit lees, ik besef dat de mijne er ook niet voor altijd zal zijn.
We zijn/waren best close, maar sinds ik een eind verderop woon hebben we niet zoveel contact meer. Mailtje hier en daar en eens in de zoveel tijd gaan we naar Den Haag of komt zij naar Nijmegen, maar dat is door drukte beider kanten ook maar 1 keer per 3 maanden ofzo... en als ik dit zo lees, dan is dat echt te weinig... besef ik me dan..
Nou ja, weet niet wat 't bijdraagt, dit, maar nogmaals: sterkte... ik hoop dat de crematie een mooi afscheid is geweest en dat de grote opkomst jullie heeft gesterkt
Ja doei.
Met m'n opa gaat het ineens heel erg snel achteruit. In een dag of 4 is de morfine al verdriedubbelt. En hij eet en drinkt niet meer ivm met de maagkanker, en heeft geen infuus meer dus iedereen heeft het over een kwestie van 'dagen'. Maar m'n vader moet uit Amerika overkomen en dat gaat nu nog een probleem lijken te worden met die aswolk uit IJsland en het vliegverkeer dat stil ligt de komende dagen
Kwiwi, ik weet niet of je opa het nog kan, maar kan je pa eventueel telefoneren vanop het vliegveld, zodat hij hem toch nog een keer heeft kunnen spreken en misschien al bepaalde dingen zeggen?
Ik zou al haatgevoelens gaan ontwikkelen tov ijsland hierdoor...
Misschien dat hij naar een luchthaven in Frankrijk of Oostenrijk ofzo kan vliegen, en van daaruit met de trein?
Is ontzettend omslachtig en vermoeiend, maar als het gaat om je vader nog net wel of net niet meer zien... Het klote is natuurlijk dat je niet weet wanneer ze weer gaan vliegen. Straks is hij 48u onderweg, terwijl hij 2u later ook gewoon een rechtstreekse vlucht kan nemen. Ik heb vanmorgen op de radio gehoord dat het vliegverbod mogelijk nog wel verlengd zal worden, en dat de wolk misschien wel een paar dagen blijft hangen door het uitblijven van wind.
Ik zou al haatgevoelens gaan ontwikkelen tov ijsland hierdoor...
Misschien dat hij naar een luchthaven in Frankrijk of Oostenrijk ofzo kan vliegen, en van daaruit met de trein?
Is ontzettend omslachtig en vermoeiend, maar als het gaat om je vader nog net wel of net niet meer zien... Het klote is natuurlijk dat je niet weet wanneer ze weer gaan vliegen. Straks is hij 48u onderweg, terwijl hij 2u later ook gewoon een rechtstreekse vlucht kan nemen. Ik heb vanmorgen op de radio gehoord dat het vliegverbod mogelijk nog wel verlengd zal worden, en dat de wolk misschien wel een paar dagen blijft hangen door het uitblijven van wind.
Natuurlijk valt het mij ook zwaar als er een dierbare overlijd, helemaal als het erg dichtbij komt.
Heeft me in het verleden ook best een flinke knal gegeven.
Tegenwoordig zie ik het heel anders:
Als IK mij klote voel, een dierbare is komen te overlijden en IK mis die gene of IK wil me niet voorstellen die persoon niet meer te zien of te spreken. Dat zou puur egoistisch van me zijn omdat het helemaal om mijn gevoel draait.
Natuurlijk betekend dat niet dat het mij niet raakt, maar is een uitstekend goed werkend copingsmechanisme** voor mij.
** Coping (betekenis) : De manier waarop iemand omgaat met problemen en gebeurtenissen, alsmede omgaat met hevige gedachten of gevoelens.
Heeft me in het verleden ook best een flinke knal gegeven.
Tegenwoordig zie ik het heel anders:
Als IK mij klote voel, een dierbare is komen te overlijden en IK mis die gene of IK wil me niet voorstellen die persoon niet meer te zien of te spreken. Dat zou puur egoistisch van me zijn omdat het helemaal om mijn gevoel draait.
Natuurlijk betekend dat niet dat het mij niet raakt, maar is een uitstekend goed werkend copingsmechanisme** voor mij.
** Coping (betekenis) : De manier waarop iemand omgaat met problemen en gebeurtenissen, alsmede omgaat met hevige gedachten of gevoelens.
Don't worry, it only seems kinky the first time (-;
Maar wat je voelt draait toch ook om jouw gevoel? Als je verdriet voelt, is dat gewoon zo.quote:Op zondag 18 april 2010 15:58 schreef FckFame het volgende:
Natuurlijk valt het mij ook zwaar als er een dierbare overlijd, helemaal als het erg dichtbij komt.
Heeft me in het verleden ook best een flinke knal gegeven.
Tegenwoordig zie ik het heel anders:
Als IK mij klote voel, een dierbare is komen te overlijden en IK mis die gene of IK wil me niet voorstellen die persoon niet meer te zien of te spreken. Dat zou puur egoistisch van me zijn omdat het helemaal om mijn gevoel draait.
Natuurlijk betekend dat niet dat het mij niet raakt, maar is een uitstekend goed werkend copingsmechanisme** voor mij.
** Coping (betekenis) : De manier waarop iemand omgaat met problemen en gebeurtenissen, alsmede omgaat met hevige gedachten of gevoelens.
Pas als je dat verdriet je leven laat bepalen is het verkeerd.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Dat klote gevoel langzaamaan ombuigen naar een positief gevoel, dat gemis langzaamaan veranderen in leren verder gaan zonder, die voorstelling (angst) aanvaarden omdat je vroeg of laat toch alleen verder moet.quote:Op zondag 18 april 2010 15:58 schreef FckFame het volgende:
Als IK mij klote voel, een dierbare is komen te overlijden en IK mis die gene of IK wil me niet voorstellen die persoon niet meer te zien of te spreken. Dat zou puur egoistisch van me zijn omdat het helemaal om mijn gevoel draait.
Natuurlijk betekend dat niet dat het mij niet raakt, maar is een uitstekend goed werkend copingsmechanisme** voor mij.
Zoals krakkemieke zegt, ervoor zorgen dat bovenstaande gevoelens, gemis, ideëen je leven niet gaan bepalen op een negatieve manier.
Dat is ook een manier om ermee om te gaan, toch ?
De beste vriend van mijn moeder, waar ze echt heel intensief mee omging, is niet lang geleden overleden aan kanker. Ze is de anderhalf jaar dat hij ziek was meegegaan naar iedere chemokuur, bleef dan altijd slapen, was er altijd voor hem, etc.. En nu hij overleden is valt ze natuurlijk echt in het welbekende gat.
ik wil er voor haar zijn, natuurlijk. Ik doe gewoon wat voelt dat goed is, erover praten, dat soort dingen, maar ik merk dat het best wel lastig is. Het verdriet is natuurlijk zo groot dat ik er wel voor haar kan zijn, maar aan het verdriet niets kan veranderen.
Mijn moeder is een vrij gesloten type.
Nouja, het komt erop neer dat ik er graag voor haar wil zijn maar ook niet precies weet hoe.. Het is lastig, en extra lastig omdat het pijndoet om je ouders verdriet te zien hebben. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
ik wil er voor haar zijn, natuurlijk. Ik doe gewoon wat voelt dat goed is, erover praten, dat soort dingen, maar ik merk dat het best wel lastig is. Het verdriet is natuurlijk zo groot dat ik er wel voor haar kan zijn, maar aan het verdriet niets kan veranderen.
Mijn moeder is een vrij gesloten type.
Nouja, het komt erop neer dat ik er graag voor haar wil zijn maar ook niet precies weet hoe.. Het is lastig, en extra lastig omdat het pijndoet om je ouders verdriet te zien hebben. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
And the sex
and the drugs
and the complications
and the drugs
and the complications
Mmm ik weet niet.. ben sowieso niet zo van de emoties. Lekker nuchter alles beetje relativeren. Werkt het beste voor mij. voel ik me het beste bij.quote:Op zondag 18 april 2010 18:28 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Maar wat je voelt draait toch ook om jouw gevoel? Als je verdriet voelt, is dat gewoon zo.
Pas als je dat verdriet je leven laat bepalen is het verkeerd.
Daarom heb ik ook een grafhekel aan verliefd zijn, is echt het enige moment waarop ik niet lekker nuchter kan denken hehe..
Don't worry, it only seems kinky the first time (-;
Morgen gaan we de as uitstrooien van oma.
is nu 5 weken geleden en misschien klinkt het heel raar,maar dáár heb ik dus moeite mee, Hiervoor was er nog steeds "iets". Dit is echt het allerlaatste en maakt het zo definitief,.Ik heb vannacht zelfs erover gedroomd terwijl ik tot nu nergens moeite mee had. Dit vind ik echt KUT.
raar hé? Kist sluiten vond ik niet erg, de crematie niet,alle andere dingen niet. Dit zou het minst erge moeten zijn maar ik heb er het meeste moeite mee
is nu 5 weken geleden en misschien klinkt het heel raar,maar dáár heb ik dus moeite mee, Hiervoor was er nog steeds "iets". Dit is echt het allerlaatste en maakt het zo definitief,.Ik heb vannacht zelfs erover gedroomd terwijl ik tot nu nergens moeite mee had. Dit vind ik echt KUT.
raar hé? Kist sluiten vond ik niet erg, de crematie niet,alle andere dingen niet. Dit zou het minst erge moeten zijn maar ik heb er het meeste moeite mee
Dat dus. Ik heb op een gegeven moment mezelf een schop onder mn kont gegeven omdat ik het idee kreeg dat ik erin begon te verdrinken. Maar vriendliefs broer zei een paar weken terug dat hij altijd vond dat ik zo sterk was. Ik denk dat hij dat vind omdat ik gewoon elke dag ging werken, maar dat was dan ook het enige wat ik deed. Zodra de deur achter me dichtviel stortte ik in elkaar.quote:Op zondag 18 april 2010 18:28 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Maar wat je voelt draait toch ook om jouw gevoel? Als je verdriet voelt, is dat gewoon zo.
Pas als je dat verdriet je leven laat bepalen is het verkeerd.
Vandaag zijn 30e verjaardag. Exact 5 jaar geleden belde hij me enthousiast op om middernacht, 'ik ben 25!!'. En op mijn 30e verjaardag zei hij dat hij niet dacht dat hij het zelf zou halen..
Een mail gekregen van een vriendin die een paar weken geleden haar man verloren is. Ze schreef dat het nog zo onwerkelijk voelt voor haar, alsof hij elk moment weer binnen kan lopen. Ik zal haar maar niet zeggen dat de klap nog moet komen. Het verloop van haar rouwproces gaat precies zoals dat van mij ging
Vandaag is mijn broertje begonnen aan zijn opleiding bij de landmacht.
Hij gaat voor 2 maanden weg en ik voel me zo leeg..
Gezien mijn moeder overleden is 4 jaar geleden en mijn biologische vader daar heb ik al vanaf mijn 8ste geen contact meer mee, voelt het alsof iedereen uit mijn leven is.
Met de rest van de familie heb ik ook geen contact omdat mijn familie het ons kwalijk neemt dat mijn moeder gestorven is aan kanker. "we hebben niet genoeg geprobeerd, ze kon ook naar amerika om geopereerd te worden!"..
Hij gaat voor 2 maanden weg en ik voel me zo leeg..
Gezien mijn moeder overleden is 4 jaar geleden en mijn biologische vader daar heb ik al vanaf mijn 8ste geen contact meer mee, voelt het alsof iedereen uit mijn leven is.
Met de rest van de familie heb ik ook geen contact omdat mijn familie het ons kwalijk neemt dat mijn moeder gestorven is aan kanker. "we hebben niet genoeg geprobeerd, ze kon ook naar amerika om geopereerd te worden!"..
Zou ik ook hebben, ik ben blij dat ik naar dat muurtje kan gaan, zorgen dat het er netjes uitziet met bloemen etc, wetende dat hij achter dat deurtje in een urne zit.quote:Op maandag 19 april 2010 14:57 schreef Tammymara het volgende:
Morgen gaan we de as uitstrooien van oma.
is nu 5 weken geleden en misschien klinkt het heel raar,maar dáár heb ik dus moeite mee, Hiervoor was er nog steeds "iets". Dit is echt het allerlaatste en maakt het zo definitief,.Ik heb vannacht zelfs erover gedroomd terwijl ik tot nu nergens moeite mee had. Dit vind ik echt KUT.
raar hé? Kist sluiten vond ik niet erg, de crematie niet,alle andere dingen niet. Dit zou het minst erge moeten zijn maar ik heb er het meeste moeite mee
Vlak ernaast ligt de strooiweide, en regelmatig zie je daar van die strepen as als er iem uitgestrooid is.
En dan zie je een week of 2 later dat ze dat grasveld gemaaid hebben, en is alle as ook weg. Daar zou ik het als nabestaande pas moeilijk mee hebben... wordt je dierbare gewoon gestofzuigd door een grasmaaier en belandt het allemaal in eoa groencontainer...
Zulke mensen hoef je ook niet langer aandacht te geven. Ze komen er vanzelf wel een keer achter dat de wereld helaas niet zo werkt als ze zelf getroffen worden door kanker.quote:Op maandag 19 april 2010 15:27 schreef bondiedann het volgende:
...
Met de rest van de familie heb ik ook geen contact omdat mijn familie het ons kwalijk neemt dat mijn moeder gestorven is aan kanker. "we hebben niet genoeg geprobeerd, ze kon ook naar amerika om geopereerd te worden!"..
Zo we zijn nu twee weken verder na mijn moeders overlijden en een week na de crematie. Ik ben inmiddels weer aan de slag. Niet omdat ik er aan toe ben, maar omdat ik zelfstandige ben en dus wel moet. Het valt mij soms heel zwaar, omdat mijn concentratie zo slecht is dat ik haast niets in mij op neem. Ik loop dan ook rond met een kladblokje in mijn broekzak. Aan de andere kant is het ergens ook wel goed om weer iets om handen te hebben. Hoe doelloos alles ook lijkt, je wordt toch gedwongen, automatische piloot of niet, om door te gaan en je verdriet meer te doseren.
Mijn tollerantielevels staan heel laag, maar om te vermijden dat ik ruzie ga zoeken of een woedeuitbarsting krijg vermijd ik alle vormen van stress. Stress begint nu bij mij al bij een overenthousiaste puber of een ongehoorzame hond, een schreeuwend baasje, iemand die voorpiept bij de kassa. Soms heb ik ook hele asociale gedachten tegenover zwervers of junkies die ik zie lopen. Dan dacht ik: was jij maar gegaan i.p.v. mijn lieve moeder. Ik schrik daar best van.
Vandaag neemt de chirurg contact met ons op om een afspraak in te plannen. Wij moesten zes weken wachten op de resultaten van de obductie, maar ze zijn er nu al uit. Ik ben hier zo zenuwachtig van. Ik had eigenlijk ergens gehoopt dat ik nog al die weken moest wachten. Het lijkt allemaal zo vlak na elkaar op je bord te vallen. Ik ben best bang om te horen wat er ons straks verteld wordt. Sowieso best eng om weer in dat ziekenhuis te komen waar alles begon en eindigde. Dubbel: kon ik er nu maar heen. Ik wil het weten.
Mijn tollerantielevels staan heel laag, maar om te vermijden dat ik ruzie ga zoeken of een woedeuitbarsting krijg vermijd ik alle vormen van stress. Stress begint nu bij mij al bij een overenthousiaste puber of een ongehoorzame hond, een schreeuwend baasje, iemand die voorpiept bij de kassa. Soms heb ik ook hele asociale gedachten tegenover zwervers of junkies die ik zie lopen. Dan dacht ik: was jij maar gegaan i.p.v. mijn lieve moeder. Ik schrik daar best van.
Vandaag neemt de chirurg contact met ons op om een afspraak in te plannen. Wij moesten zes weken wachten op de resultaten van de obductie, maar ze zijn er nu al uit. Ik ben hier zo zenuwachtig van. Ik had eigenlijk ergens gehoopt dat ik nog al die weken moest wachten. Het lijkt allemaal zo vlak na elkaar op je bord te vallen. Ik ben best bang om te horen wat er ons straks verteld wordt. Sowieso best eng om weer in dat ziekenhuis te komen waar alles begon en eindigde. Dubbel: kon ik er nu maar heen. Ik wil het weten.
Nothing else matters †
Hoe is het nu met je opa? Vreselijk voor je vader, maar is er al nieuws of hij snel naar Nederland kan komen?quote:Op donderdag 15 april 2010 21:01 schreef kwiwi het volgende:
Met m'n opa gaat het ineens heel erg snel achteruit. In een dag of 4 is de morfine al verdriedubbelt. En hij eet en drinkt niet meer ivm met de maagkanker, en heeft geen infuus meer dus iedereen heeft het over een kwestie van 'dagen'. Maar m'n vader moet uit Amerika overkomen en dat gaat nu nog een probleem lijken te worden met die aswolk uit IJsland en het vliegverkeer dat stil ligt de komende dagen
Nothing else matters †
Pfff, vandaag is 't zijn verjaardag en morgen de mijne.
Heb er helemaal geen zin in.
Liefst zou ik gewoon terug m'n bed in kruipen en volgende week ergens wakker worden....
Heb er helemaal geen zin in.
Liefst zou ik gewoon terug m'n bed in kruipen en volgende week ergens wakker worden....
quote:Op woensdag 21 april 2010 08:45 schreef Jack. het volgende:
Pfff, vandaag is 't zijn verjaardag en morgen de mijne.
Heb er helemaal geen zin in.
Liefst zou ik gewoon terug m'n bed in kruipen en volgende week ergens wakker worden....
Kan ik mij zo levendig voorstellen. Mijn verjaardag was een dag na de crematie en viel gelijk samen met de dag dat het een week geleden gebeurde. Veel mensen durven je niet te feliciteren en anderen doen dat juist heel onhandig of ongepast. Ik had ook liever die dag ongemerkt voorbij laten gaan, maar mensen gaven aan langs te willen komen. Hoewel ik daar helemaal geen zin in had liet ik het toe mits er geen taart of cadeautjes of wat dan ook gekocht werden. Uiteindelijk had ik een huiskamer vol en was ik toch superblij met het cadeautje van mijn zusje: een mooi ingelijste foto van mams en een kom met hyacinten. Eenzelfde zoals zij aan mijn zusje had gegeven. Het zwaarste moment, namelijk exact een week na het tijdstip van overlijden, is bijna onopgemerkt aan ons voorbij gegaan. Naar omstandigheden had ik mij toch geen betere dag kunnen wensen. Ik vrees alleen dat het volgend jaar andere koek wordt. Ik wens je veel sterkte vandaag en hoop dat je morgen ondanks alles toch een fijne dag hebt.
Nothing else matters †
Bedankt ravenous, ik heb het overleefd 
En uiteindelijk was het wel ok. Op zijn verjaardag met een goeie vriend wat gaan drinken in onze stamkroeg.
En op mijn verjaardag met buren die me op het juiste moment goed opgevangen hebben lekker gaan eten in een restaurant en nadien thuis bij hen nog wat doorgezakt. Overdag op het werk was ik druk bezig, en heb ik wat zaken weggewerkt die er al enkele weken lagen, dus een vruchtbare dag. Het is zoals je zegt, de zware momenten gaan voorbij doordat je met andere dingen bezig bent, en als je er nadien aan denkt vallen ze al wat minder zwaar uit.
Dus ik ben tevreden, al hoop ik wel dat met de jaren die dagen gemakkelijker doorgaan.
En uiteindelijk was het wel ok. Op zijn verjaardag met een goeie vriend wat gaan drinken in onze stamkroeg.
En op mijn verjaardag met buren die me op het juiste moment goed opgevangen hebben lekker gaan eten in een restaurant en nadien thuis bij hen nog wat doorgezakt. Overdag op het werk was ik druk bezig, en heb ik wat zaken weggewerkt die er al enkele weken lagen, dus een vruchtbare dag. Het is zoals je zegt, de zware momenten gaan voorbij doordat je met andere dingen bezig bent, en als je er nadien aan denkt vallen ze al wat minder zwaar uit.
Dus ik ben tevreden, al hoop ik wel dat met de jaren die dagen gemakkelijker doorgaan.
Iedereen is anders, maar ik vind die dagen wel makkelijker dan het eerste jaar.quote:Op zaterdag 24 april 2010 10:21 schreef Jack. het volgende:
Bedankt ravenous, ik heb het overleefd
En uiteindelijk was het wel ok. Op zijn verjaardag met een goeie vriend wat gaan drinken in onze stamkroeg.
En op mijn verjaardag met buren die me op het juiste moment goed opgevangen hebben lekker gaan eten in een restaurant en nadien thuis bij hen nog wat doorgezakt. Overdag op het werk was ik druk bezig, en heb ik wat zaken weggewerkt die er al enkele weken lagen, dus een vruchtbare dag. Het is zoals je zegt, de zware momenten gaan voorbij doordat je met andere dingen bezig bent, en als je er nadien aan denkt vallen ze al wat minder zwaar uit.
Dus ik ben tevreden, al hoop ik wel dat met de jaren die dagen gemakkelijker doorgaan.
Mijn moeder en ik gaan op zulke dagen meestal uit eten. Ik eet elke week bij haar, maar zulke dagen hebben toch iets bijzonders. Ook omdat mijn zus en vader van lekker eten hielden.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
- Out of the blue -
Ik merk de laatste tijd (véle maanden) dat ik een stuk minder emotioneel reageer op negatieve impulsen, zowel op relationeel gebied als bij erg zieken of zelfs bij overleden personen waar ik een intieme band mee heb gehad.
Herkennen meer mensen hier dit? Dat je vlakker wordt, het je minder boeit of wat dan ook.
Ik erger me er best wel aan, het lijkt wel (zonder dat ik dat bewust zo ervaar) alsof ik een stuk minder open ben qua gevoelens en negatieve gesprekken het liefst compleet negeer of anders interpreteer.
Niet dat ik ooit gewilt heb, maar ik merk aan steeds meer momenten/incidenten dat ik met de dag minder geef om dit soort dingen en er haast onverschillig om wordt terwijl het me wel degelijk wat doet.
M'n huidige relatie stond enigzins op het punt van knappen en ik keek er wat droogjes bij en zei enkel "Nou als jij denkt dat het dan beter is voor jou of ons, dan moet je dat maar overwegen" en teksten als "Tsja, ik ben mezelf en als het dan niet goed genoeg is, dan maar niet" en ik herken mezelf dáar ook niet bepaald in.
Toen ik op dat moment ook even op mezelf buiten zat op een bankje kwam het er niet echt uit ofzo, zat meer te denken aan de financieële gevolgen en de huisvesting dan het feit dat m'n relatie op het punt van kappen stond.
Misschien beter voor een eigen topic, maar ik link het zelf puur aan het verlies van mijn toenmalige vriendin en vrees ergens toch wel dat ik in de periode na haar overlijden te weinig/verkeerd bezig ben geweest met het verwerken ervan en dat dit soort dingen er de gevolgen van zijn.
Ik merk de laatste tijd (véle maanden) dat ik een stuk minder emotioneel reageer op negatieve impulsen, zowel op relationeel gebied als bij erg zieken of zelfs bij overleden personen waar ik een intieme band mee heb gehad.
Herkennen meer mensen hier dit? Dat je vlakker wordt, het je minder boeit of wat dan ook.
Ik erger me er best wel aan, het lijkt wel (zonder dat ik dat bewust zo ervaar) alsof ik een stuk minder open ben qua gevoelens en negatieve gesprekken het liefst compleet negeer of anders interpreteer.
Niet dat ik ooit gewilt heb, maar ik merk aan steeds meer momenten/incidenten dat ik met de dag minder geef om dit soort dingen en er haast onverschillig om wordt terwijl het me wel degelijk wat doet.
M'n huidige relatie stond enigzins op het punt van knappen en ik keek er wat droogjes bij en zei enkel "Nou als jij denkt dat het dan beter is voor jou of ons, dan moet je dat maar overwegen" en teksten als "Tsja, ik ben mezelf en als het dan niet goed genoeg is, dan maar niet" en ik herken mezelf dáar ook niet bepaald in.
Toen ik op dat moment ook even op mezelf buiten zat op een bankje kwam het er niet echt uit ofzo, zat meer te denken aan de financieële gevolgen en de huisvesting dan het feit dat m'n relatie op het punt van kappen stond.
Misschien beter voor een eigen topic, maar ik link het zelf puur aan het verlies van mijn toenmalige vriendin en vrees ergens toch wel dat ik in de periode na haar overlijden te weinig/verkeerd bezig ben geweest met het verwerken ervan en dat dit soort dingen er de gevolgen van zijn.
Dat zou best goed kunnen dat je te weinig hebt gerouwd en dat dat er toch echt uit moet. Rouwen is een proces dat je kunt uitstellen, maar nooit overslaan. Maar goed dat weet je zelf denk ik ook best wel. Je kent jezelf denk ik het beste. Het is al goed dat je je van jezelf en je gedrag en gevoel bewust bent en er iets mee wilt.quote:Op zaterdag 24 april 2010 21:03 schreef Lastpost het volgende:
- Out of the blue -
Ik merk de laatste tijd (véle maanden) dat ik een stuk minder emotioneel reageer op negatieve impulsen, zowel op relationeel gebied als bij erg zieken of zelfs bij overleden personen waar ik een intieme band mee heb gehad.
Herkennen meer mensen hier dit? Dat je vlakker wordt, het je minder boeit of wat dan ook.
Ik erger me er best wel aan, het lijkt wel (zonder dat ik dat bewust zo ervaar) alsof ik een stuk minder open ben qua gevoelens en negatieve gesprekken het liefst compleet negeer of anders interpreteer.
Niet dat ik ooit gewilt heb, maar ik merk aan steeds meer momenten/incidenten dat ik met de dag minder geef om dit soort dingen en er haast onverschillig om wordt terwijl het me wel degelijk wat doet.
M'n huidige relatie stond enigzins op het punt van knappen en ik keek er wat droogjes bij en zei enkel "Nou als jij denkt dat het dan beter is voor jou of ons, dan moet je dat maar overwegen" en teksten als "Tsja, ik ben mezelf en als het dan niet goed genoeg is, dan maar niet" en ik herken mezelf dáar ook niet bepaald in.
Toen ik op dat moment ook even op mezelf buiten zat op een bankje kwam het er niet echt uit ofzo, zat meer te denken aan de financieële gevolgen en de huisvesting dan het feit dat m'n relatie op het punt van kappen stond.
Misschien beter voor een eigen topic, maar ik link het zelf puur aan het verlies van mijn toenmalige vriendin en vrees ergens toch wel dat ik in de periode na haar overlijden te weinig/verkeerd bezig ben geweest met het verwerken ervan en dat dit soort dingen er de gevolgen van zijn.
Ik merk zelf dat ik zowel afgevlakt als over-emotioneel reageer. Ik ben extra gevoelig voor andermans verdriet en zorgen. Afgevlakt reageer ik op mensen die denken dat ze een complete ramp ervaren terwijl ze bijvoorbeeld alleen een miskoop hebben begaan, hun portemonnee kwijt zijn (en later: oh nee hij ligt gewoon hier haha) blikschade aan hun auto hebben, hun kind niet naar ze luistert. GRRRRRR LEKKER BOEIEND allemaal
Nothing else matters †
Dit dus. Mensen die drama's maken van relatief kleine problemen (lekke fietsband ofzo), of hun kind heeft een gaatje, het kan me gewoon echt geen ruk schelen.quote:Op woensdag 28 april 2010 11:03 schreef Ravenous het volgende:
Ik merk zelf dat ik zowel afgevlakt als over-emotioneel reageer. Ik ben extra gevoelig voor andermans verdriet en zorgen. Afgevlakt reageer ik op mensen die denken dat ze een complete ramp ervaren terwijl ze bijvoorbeeld alleen een miskoop hebben begaan, hun portemonnee kwijt zijn (en later: oh nee hij ligt gewoon hier haha) blikschade aan hun auto hebben, hun kind niet naar ze luistert. GRRRRRR LEKKER BOEIEND allemaal
Maar een vriendin die het zwaar heeft omdat haar man die gevreesde ziekte heeft gaat me erg aan het hart.
Wat ik nu wel meemaak, is dat mensen hun leed (klein of groot) bij mij neerleggen, ik heb daar vorige week erg lang met een vriend over gesproken, dat deed me wel goed.
Men heeft zoiets van 'zij weet er alles van', en ook wel (al vind ik dat erg apart) 'zij heeft nu toch geen problemen'. Dus waar men eigenlijk niet meer aan mij vraagt hoe het gaat, beginnen ze direct over hunzelf. Ik ben daar weleens sarcastisch over, 'gelukkig heb je geen nagel gebroken'.
Vriend adviseerde me letterlijk 'zeg ze gewoon dat ze allemaal hun bek moeten houden en dat je het zat bent'
Morgen naar Parijs, vrijdag is broer-van-vriendlief jarig. Ik ga dan ook even het graf bezoeken.
Heb ik ook heel erg. Bij dagdagelijkse problemen/ergernissen kan ik echt niet doen alsof ik het me aantrek of er enigzins van wakker lig, ik bekijk die dingen momenteel erg nuchter. Maar wanneer iemand echt met iets zit en nood heeft aan iemand dan sta ik er voor de volle 500%, en soms doe ik dat ook wel te nadrukkelijk waardoor er ruzies ontstaan ('t heeft me iig al een vriendschap gekost...). Dus je moet er ook mee opletten dat je enerzijds niet te oppervlakkig (niets kan me nog wat schelen) overkomt, maar anderzijds ook niet te betrokken (er alles aan doen om iem te helpen).
Niet altijd even makkelijk heb ik al gemerkt
Leuk trouwens dat je daarvoor de trip naar Parijs maakt, sommige mensen vinden het kerkhof om de hoek al te ver...
Veel plezier in Parijs, en probeer toch ook wat te genieten vrijdag
Niet altijd even makkelijk heb ik al gemerkt
Leuk trouwens dat je daarvoor de trip naar Parijs maakt, sommige mensen vinden het kerkhof om de hoek al te ver...
Veel plezier in Parijs, en probeer toch ook wat te genieten vrijdag
Die emotionele afvlakking tegenover juist over-emotioneel reageren op dingen heb ik ook erg veel last van sinds het verlies van mijn ma in augustus 2009.
De eerste maanden na het overlijden kon bijna niks me meer schelen, en maakte ik me zelden echt druk om iets, maar de laatste maanden is het precies andersom, elk probleem in mijn leven vergroot ik enorm uit, ik ga er over zitten malen in mijn hoofd, en dan komt het er ineens uit dmv een klaagzang bij vrienden, of een huilbui in mijn eentje thuis…
Ook dat problemen van vrienden enorm veel invloed op mij kunnen hebben herken ik, dan heeft er weereens iemand even wat relatie-problemen, komen daarmee bij mij, en terwijl zij het dan allang hebben uitgepraat met hun vriendin, zit ik thuis maar na te denken over hoe zij weer tot elkaar kunnen komen zeg maar…
Al met al is het echt klote dat rouwen…
De eerste maanden na het overlijden kon bijna niks me meer schelen, en maakte ik me zelden echt druk om iets, maar de laatste maanden is het precies andersom, elk probleem in mijn leven vergroot ik enorm uit, ik ga er over zitten malen in mijn hoofd, en dan komt het er ineens uit dmv een klaagzang bij vrienden, of een huilbui in mijn eentje thuis…
Ook dat problemen van vrienden enorm veel invloed op mij kunnen hebben herken ik, dan heeft er weereens iemand even wat relatie-problemen, komen daarmee bij mij, en terwijl zij het dan allang hebben uitgepraat met hun vriendin, zit ik thuis maar na te denken over hoe zij weer tot elkaar kunnen komen zeg maar…
Al met al is het echt klote dat rouwen…
Let's drop some acid and go to a titty bar.
Vandaag echt een slechte dag. Morgen al weer 7 maanden geleden dat me pa plots overleed..
Vanavond even naar zijn "graf" geweest ( hij is gecremeerd en we hebben de as begraven aan de rand van een weilandje naast ons huis ). Daar hangen zijn klompen aan een houten hek ( papa was een echte boer ) en er staan bloemen, en andere versieringen. Ook zijn foto hangt er en wat mooie beeldjes van vogeltjes ( me pa was een echte natuur man ). Het is zo raar, toen ik er naar toe liep dacht ik hem even te zien in een ooghoek. Gewoon aan het werk in de weide. ( je hersenen kunnen soms rare dingen met je doen ). Heb even bij hem gestaan, en ik baal er zo van dat hij niet meer mee kan maken wat ik allemaal bereikt heb in het laatste half jaar, ik heb een aanzienlijke promotie op het werk gemaakt. Hij zou zo trots op me zijn, ik mis dat gevoel me vader die trots op me is. Ik kan hem niet laten zien hoe "volwassen" ik ben geworden en hoe goed alles op zijn plaats valt. Vroeger heb ik hem vaak genoeg laten zien hoe erg ik kan falen in het leven. Nu alles zo goed gaat, eigenlijk niet voor te stellen hoe goed alles gaat. Is hij er niet meer, mijn vriendin is gelukkig weg vanavond. Ik zit als een klein kind te huilen terwijl ik dit type, met muziek op de achtergrond van mijn vader. Ik wil niet toten aan mijn vriendin of mijn moeder hoe erg ik hem soms mis. Ik wil voor iedereen in de familie juist de rots in de branding blijven die ik altijd ben/was. Maar eigenlijk wil ik zo graag een arm om me heen. Het klinkt stom, maar alles wat ik hier tegen volkome vreemde vertel kan ik niet tegen mijn eigen vriendin, moeder, zus, vrienden of familie vertellen. Terwijl ik zo graag over mijn vader wil praten met iedereen, ik wil zo graag vertellen hoe trots ik ook op hem ben/was.
Op dit moment lijkt het zo oneerlijk, hoe iemand die zijn leven zo hard voor alles heeft moeten werken, die nooit iemand kwaad heeft gedaan, altijd voor iedereen klaar stond, zo plotseling uit het leven gerukt werd. Terwijl hij eindelijk rustiger aan kon gaan doen en van alles meer kon gaan genieten. Hij was net opa geworden, mijn neefje was een half jaar toen papa stierf. Ook is het zo klote dat me neefje zijn opa nooit echt zou kennen, en andersom.
Wat zou ik toch graag willen dat ik hem weer tegen kom in een ander leven. Of dit nu in de vorm van een hemel is ( waar ik niet in geloof ) of in de vorm van reïncarnatie ( wat mijn overtuiging is ). Maar ik weet dat dat niet gebeurd, en al zou ik zijn reïncarnatie tegenkomen dan zal hij me niet herkennen..
Het is echt over. Papa is er niet meer, hij leeft alleen voor in onze gedachtes, alle mooie herinneringen en alles wat hij gepresteerd heeft in het leven.
Ik baal er zo van alles waar ik hem pijn in heb gedaan, de zaken waar ik niet meer mijn excusses voor aan kan bieden. En alles wat ik nog had willen zeggen, doen en laten zien.
Gelukkig waren we om een of andere reden het half jaar voor zijn dood veel vaker samen. Ik woonde al een tijd niet meer bij me ouders maar ik kwam er steeds vaker op de koffie, of er even kletsen. Zo heb ik uren met me vader buiten gezeten. En over alles wat er maar bestaat gesproken. Ook over zaken zoals de dood, geloof en wat er na de dood is. Papa zij dat hij dat wel ooit zou zien maar hij geloofde ook niet in een hemel.
Ooit zij hij tegen mij dat als hij dood was ik zo had als ik kon "paradise by the dashboard light" zou draaien op zijn begrafenis.. Dit heb ik ook voor hem gedaan. En steeds als ik hem mis draai ik dit nummer..
Soms vraag ik me af of me pa misschien wel wist dat hij een hart probleem had, maar hij was van het kaliber man dat niet zomaar naar de dokter ging. Ik heb wel eens meegemaakt tijdens een verhuizing dat hij ineens duizelig werd en bijna viel.. Maargoed bedacht ik me toen, hij was ook wat ouder en werkte voor iemand die 20 was. Dat zou hij zelf ook wel gedacht hebben, vermoed ik. Mijn oom vertelde dat hij dit ook eens gezien had. Maar gedane zaken nemen geen ommekeer bedenk ik me dan.
Ik maak me ook veel zorgen om me moeder, die is tenslotte ook al weer 60 en heeft een slechte gezondheid. Ik bedenk me wel eens dat ze ook maar zo kan overlijden. En realistisch gezien zal dat binnen 10-15 jaar zijn. Ook al lijkt dat nog een lange tijd, alles gaat zo snel.
lang verhaal.. maar het lucht wel op..
Vanavond even naar zijn "graf" geweest ( hij is gecremeerd en we hebben de as begraven aan de rand van een weilandje naast ons huis ). Daar hangen zijn klompen aan een houten hek ( papa was een echte boer ) en er staan bloemen, en andere versieringen. Ook zijn foto hangt er en wat mooie beeldjes van vogeltjes ( me pa was een echte natuur man ). Het is zo raar, toen ik er naar toe liep dacht ik hem even te zien in een ooghoek. Gewoon aan het werk in de weide. ( je hersenen kunnen soms rare dingen met je doen ). Heb even bij hem gestaan, en ik baal er zo van dat hij niet meer mee kan maken wat ik allemaal bereikt heb in het laatste half jaar, ik heb een aanzienlijke promotie op het werk gemaakt. Hij zou zo trots op me zijn, ik mis dat gevoel me vader die trots op me is. Ik kan hem niet laten zien hoe "volwassen" ik ben geworden en hoe goed alles op zijn plaats valt. Vroeger heb ik hem vaak genoeg laten zien hoe erg ik kan falen in het leven. Nu alles zo goed gaat, eigenlijk niet voor te stellen hoe goed alles gaat. Is hij er niet meer, mijn vriendin is gelukkig weg vanavond. Ik zit als een klein kind te huilen terwijl ik dit type, met muziek op de achtergrond van mijn vader. Ik wil niet toten aan mijn vriendin of mijn moeder hoe erg ik hem soms mis. Ik wil voor iedereen in de familie juist de rots in de branding blijven die ik altijd ben/was. Maar eigenlijk wil ik zo graag een arm om me heen. Het klinkt stom, maar alles wat ik hier tegen volkome vreemde vertel kan ik niet tegen mijn eigen vriendin, moeder, zus, vrienden of familie vertellen. Terwijl ik zo graag over mijn vader wil praten met iedereen, ik wil zo graag vertellen hoe trots ik ook op hem ben/was.
Op dit moment lijkt het zo oneerlijk, hoe iemand die zijn leven zo hard voor alles heeft moeten werken, die nooit iemand kwaad heeft gedaan, altijd voor iedereen klaar stond, zo plotseling uit het leven gerukt werd. Terwijl hij eindelijk rustiger aan kon gaan doen en van alles meer kon gaan genieten. Hij was net opa geworden, mijn neefje was een half jaar toen papa stierf. Ook is het zo klote dat me neefje zijn opa nooit echt zou kennen, en andersom.
Wat zou ik toch graag willen dat ik hem weer tegen kom in een ander leven. Of dit nu in de vorm van een hemel is ( waar ik niet in geloof ) of in de vorm van reïncarnatie ( wat mijn overtuiging is ). Maar ik weet dat dat niet gebeurd, en al zou ik zijn reïncarnatie tegenkomen dan zal hij me niet herkennen..
Het is echt over. Papa is er niet meer, hij leeft alleen voor in onze gedachtes, alle mooie herinneringen en alles wat hij gepresteerd heeft in het leven.
Ik baal er zo van alles waar ik hem pijn in heb gedaan, de zaken waar ik niet meer mijn excusses voor aan kan bieden. En alles wat ik nog had willen zeggen, doen en laten zien.
Gelukkig waren we om een of andere reden het half jaar voor zijn dood veel vaker samen. Ik woonde al een tijd niet meer bij me ouders maar ik kwam er steeds vaker op de koffie, of er even kletsen. Zo heb ik uren met me vader buiten gezeten. En over alles wat er maar bestaat gesproken. Ook over zaken zoals de dood, geloof en wat er na de dood is. Papa zij dat hij dat wel ooit zou zien maar hij geloofde ook niet in een hemel.
Ooit zij hij tegen mij dat als hij dood was ik zo had als ik kon "paradise by the dashboard light" zou draaien op zijn begrafenis.. Dit heb ik ook voor hem gedaan. En steeds als ik hem mis draai ik dit nummer..
Soms vraag ik me af of me pa misschien wel wist dat hij een hart probleem had, maar hij was van het kaliber man dat niet zomaar naar de dokter ging. Ik heb wel eens meegemaakt tijdens een verhuizing dat hij ineens duizelig werd en bijna viel.. Maargoed bedacht ik me toen, hij was ook wat ouder en werkte voor iemand die 20 was. Dat zou hij zelf ook wel gedacht hebben, vermoed ik. Mijn oom vertelde dat hij dit ook eens gezien had. Maar gedane zaken nemen geen ommekeer bedenk ik me dan.
Ik maak me ook veel zorgen om me moeder, die is tenslotte ook al weer 60 en heeft een slechte gezondheid. Ik bedenk me wel eens dat ze ook maar zo kan overlijden. En realistisch gezien zal dat binnen 10-15 jaar zijn. Ook al lijkt dat nog een lange tijd, alles gaat zo snel.
lang verhaal.. maar het lucht wel op..
Bill-E, zoals je over de laatste tiid vertelt, dan klinkt het alsof je pa je heel goed kent. En hij weet wel dat je niet zo bedoeld hebt.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Dankje, dit zijn wijze woordenquote:Op donderdag 29 april 2010 20:41 schreef krakkemieke het volgende:
Bill-E, zoals je over de laatste tiid vertelt, dan klinkt het alsof je pa je heel goed kent. En hij weet wel dat je niet zo bedoeld hebt.
Bill-E, echt ontzettend veel sterkte gewenst!
Wat je daar neer zette kon net zo goed door mezelf geschreven zijn, er zijn zoveel overeenkomsten in jouw verhaal met wat ik meegemaakt heb, en hoe ik me ook soms nog voel.
Wat je daar neer zette kon net zo goed door mezelf geschreven zijn, er zijn zoveel overeenkomsten in jouw verhaal met wat ik meegemaakt heb, en hoe ik me ook soms nog voel.
Bill-E, ik heb het nog eens gelezen.
En ik herken heel erg dat je wil vertellen hoe trots je bent. Ik had dat ook heel erg en ik heb dat ook gedaan. Het klinkt alsof je het ook wel kwijt kan en ik kan je aanraden om dat te vertellen. Het heeft mij in elk geval erg geholpen.
En ik herken heel erg dat je wil vertellen hoe trots je bent. Ik had dat ook heel erg en ik heb dat ook gedaan. Het klinkt alsof je het ook wel kwijt kan en ik kan je aanraden om dat te vertellen. Het heeft mij in elk geval erg geholpen.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Goedemorgen allemaal,
Mijn eerste post op het fok forum en ook maar gelijk een zeer zwaar verhaal voor mij.
Op 8 november 2009 om 00:31 kreeg ik telefoon van de directeur waar mijn vader werkte, op het moment dat ik de telefoon op nam dacht ik "shit waarom belt mijn vriendin mij nu wakker" echter na 5 tellen hoorde ik het, " Met William, Tom ik heb slecht nieuws" toen wist ik het! Mijn vader was overleden. Mijn vader werkte voor de laatste 4 jaar van zijn leven met heel veel energie en plezier in Nigeria alwaar hij energie centrales bouwde voor Nigeria. Natuurlijk wisten wij dat het er gevaarlijk was echter dit hadden we nooit gedacht.
Mijn vader is om 20:20 vermoord door een gewapende afrekening. Toen ik William zijn stem hoorde schreeuwde ik het uit! Natuurlijk werd met mijn moeder wakker en ook mijn 2 zusjes. Toen moest ik het zware nieuws aan mijn moeder vertellen, dat haar lieve man nooit meer thuis zou komen maar ook dat onze papa er nooit meer zou zijn. Mijn zusjes zijn 17 en 23 ikzelf ben 25 ons leven staat op zijn kop en ik weet op sommige momenten gewoon niet meer wat te doen. Ik moet sterk zijn voor mijn zusjes en mijn moeder.
Het is nu een aantal maanden geleden en ik merk aan mezelf dat ik zo boos kan worden om zulke kleine dingen en dat zelfs de kleine dingen mij zeer zwaar vallen. Ik ben gewoon soms toe aan lekker vakantie een aantal dagen gewoon niks doen en met mijn vriendin / verloofde over mijn vader praten. Er komt ook zoveel op je af, van kranten tot TV zenders etc. Je wordt gewoon geleeft!
Ook nu iedere dag nog gaat het slecht met mijn moeder, s' avonds is het huilen en ik snap het wel en ik heb ook verdriet echter ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan.
Mijn eerste post op het fok forum en ook maar gelijk een zeer zwaar verhaal voor mij.
Op 8 november 2009 om 00:31 kreeg ik telefoon van de directeur waar mijn vader werkte, op het moment dat ik de telefoon op nam dacht ik "shit waarom belt mijn vriendin mij nu wakker" echter na 5 tellen hoorde ik het, " Met William, Tom ik heb slecht nieuws" toen wist ik het! Mijn vader was overleden. Mijn vader werkte voor de laatste 4 jaar van zijn leven met heel veel energie en plezier in Nigeria alwaar hij energie centrales bouwde voor Nigeria. Natuurlijk wisten wij dat het er gevaarlijk was echter dit hadden we nooit gedacht.
Mijn vader is om 20:20 vermoord door een gewapende afrekening. Toen ik William zijn stem hoorde schreeuwde ik het uit! Natuurlijk werd met mijn moeder wakker en ook mijn 2 zusjes. Toen moest ik het zware nieuws aan mijn moeder vertellen, dat haar lieve man nooit meer thuis zou komen maar ook dat onze papa er nooit meer zou zijn. Mijn zusjes zijn 17 en 23 ikzelf ben 25 ons leven staat op zijn kop en ik weet op sommige momenten gewoon niet meer wat te doen. Ik moet sterk zijn voor mijn zusjes en mijn moeder.
Het is nu een aantal maanden geleden en ik merk aan mezelf dat ik zo boos kan worden om zulke kleine dingen en dat zelfs de kleine dingen mij zeer zwaar vallen. Ik ben gewoon soms toe aan lekker vakantie een aantal dagen gewoon niks doen en met mijn vriendin / verloofde over mijn vader praten. Er komt ook zoveel op je af, van kranten tot TV zenders etc. Je wordt gewoon geleeft!
Ook nu iedere dag nog gaat het slecht met mijn moeder, s' avonds is het huilen en ik snap het wel en ik heb ook verdriet echter ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan.
