Omgaan met het overlijden van een dierbare #2

Mijn moeder is vorig jaar juni overleden.
Het gaat met mij wel goed opzich, want ik heb het er heel moeilijk mee gehad. Hulp enzv. Hielp allemaal niets. Maar nu gaat 't wel beter. Maar erover praten blijft toch moeilijk.

quote:

Op zondag 4 april 2010 19:29 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

Same here, op de 19e zou vriendlief 30 geworden zijn.. Ik heb het die dag ontzettend druk en daar ben ik nu al blij om

Ik hoop dat ik het die dag ook druk genoeg zal hebben. Voor 's avonds heb ik iig wel al een etentje op restaurant vastgelegd met m'n buren. Zij hebben ongeveer dezelfde leeftijd als m'n overleden buurman, en ze weten heel goed hoe moeilijk het afgelopen jaar en het afscheid was/is voor mij. Dus is ook een beetje als dank naar hen toe, en ik heb de gezochte afleiding, dus perfecte planning zo

quote:

Op zondag 4 april 2010 19:30 schreef Say-Ahh het volgende:
Mijn moeder is vorig jaar juni overleden.
Het gaat met mij wel goed opzich, want ik heb het er heel moeilijk mee gehad. Hulp enzv. Hielp allemaal niets. Maar nu gaat 't wel beter. Maar erover praten blijft toch moeilijk.

Hulp is ook niet the magic word ofzo. Dat helpt enkel als je er zelf ook voor open staat, en er ook gebruik van wil maken. Ik heb er ook een tijd aan gedacht om een psycholoog ofzo te raadplegen omdat ik met mezelf geen blijf meer wist. Ik heb dat uiteindelijk niet gedaan omdat ik niet overtuigd was dat zo iemand mij op dat moment kon helpen, omdat ik er oa gewoon niet voor open stond. Ik ben nadien nog een eind dieper gezakt tot ik mezelf voor een keuze stelde, en op dat moment waren er mensen die me eruit gehaald hebben. Inmiddels enkele maanden verder, ben ik blij dat ik die evolutie heb doorgemaakt.

Ik kan er ook lang niet met iedereen goed over praten, maar ik heb wel mensen waarmee ik dat nu kan. Ik denk dat dat het belangrijkste is, dat je iemand hebt waarmee je de juiste klik hebt om er vrij over te kunnen praten. Voor sommigen kan dat professionele hulp zijn, voor anderen zoals mezelf werkt het beter als dit iemand uit je eigen omgeving is (iemand die op de juiste momenten de juiste dingen zegt/doet). Soms moet je die persoon ook ontdekken. Ik had voordien nooit gedacht dat ik mezelf zo open zou kunnen geven tov de mensen waar ik nu grote steun aan heb, dus dat was een erg fijne vaststelling.

Heb vanacht over hem gedroomd, heb er maar een fractie van onthouden toen ik wakker werd, maar dat was ook wel het merkwaardigste stuk denk ik. De details hou ik wel voor mezelf, het was gewoon raar, maar het gaf zo'n ontzettend gelukzalig gevoel toen ik wakker werd, maar op hetzelfde moment ook neerslachtig

Verder voel ik me al heel de week kut, als ik een nummer op de radio hoor dat hem typeerde dan zakt er een loodzwaar gevoel in m'n maag. Ik kan druk met iets bezig zijn op m'n werk en dan plots aan hem denken, en vervolgens is m'n motivatie om nog wat te doen die dag compleet verdwenen. Net nu het zo'n mooi lenteweer wordt, en iedereen vrolijk is... nog zoiets waar hij ook erg opgewekt van kon worden.
Lijkt wel of ik me nu al zit op te werken dat ik over twee weken 2 verjaardagen alleen moet vieren

quote:

Op woensdag 7 april 2010 20:02 schreef Jack. het volgende:
Heb vanacht over hem gedroomd, heb er maar een fractie van onthouden toen ik wakker werd, maar dat was ook wel het merkwaardigste stuk denk ik. De details hou ik wel voor mezelf, het was gewoon raar, maar het gaf zo'n ontzettend gelukzalig gevoel toen ik wakker werd, maar op hetzelfde moment ook neerslachtig

Verder voel ik me al heel de week kut, als ik een nummer op de radio hoor dat hem typeerde dan zakt er een loodzwaar gevoel in m'n maag. Ik kan druk met iets bezig zijn op m'n werk en dan plots aan hem denken, en vervolgens is m'n motivatie om nog wat te doen die dag compleet verdwenen. Net nu het zo'n mooi lenteweer wordt, en iedereen vrolijk is... nog zoiets waar hij ook erg opgewekt van kon worden.
Lijkt wel of ik me nu al zit op te werken dat ik over twee weken 2 verjaardagen alleen moet vieren

Dat ken ik wel, dat je bij bepaalde data een dip hebt. Ik vind dat na 8 jaar nog moeilijk. Het voordeel vind ik dat ik het nu herken. Vroeger dacht ik dat niet door de datum kwam.

Werd vanochtend heel vroeg ook wakker huilend om mijn ma, terug denkend aan wat we door hebben moeten maken Gaat echt geen dag voorbij dat ik er niet aan denk..

even een tvp.

mijn opa ligt op sterven.. zo ineens hoorden we het slechte nieuws over maagkanker en leek het alsof ze nog misschien iets konden doen, en nu 2 weken later gaat hij weer naar huis (vanuit het ziekenhuis) om in principe te sterven ik kan het niet goed bevatten dat het nog maar 1 of max. 2 weken (zoals het er nu uitziet) duurt zo is ie nog gewoon opa en gezellig en normaal en actief, en ineens bijna uit het niks gaat het enorm slecht en kan hij nog niet eens meer fatsoenlijk z'n glaasje drinken vasthouden..

Wat ontzettend rot voor je kwiews
Sterkte

kwiwi sterkte

quote:

Op vrijdag 9 april 2010 00:42 schreef kwiwi het volgende:
even een tvp.

mijn opa ligt op sterven.. zo ineens hoorden we het slechte nieuws over maagkanker en leek het alsof ze nog misschien iets konden doen, en nu 2 weken later gaat hij weer naar huis (vanuit het ziekenhuis) om in principe te sterven ik kan het niet goed bevatten dat het nog maar 1 of max. 2 weken (zoals het er nu uitziet) duurt zo is ie nog gewoon opa en gezellig en normaal en actief, en ineens bijna uit het niks gaat het enorm slecht en kan hij nog niet eens meer fatsoenlijk z'n glaasje drinken vasthouden..

Kwiwi sterkte. Zeg vooral alles dat je wilt zeggen tegen hem. Mij heeft dat enorm geholpen, het actief afscheid nemen.

Wat anders: we zijn nu bezig met het verdelen van de erfenis en spullen. Dit gaat gelukkig heel harmonieus en ik kan ook zeggen dat ik met sommige dingen ZO blij ben! We hebben toch wel speciale momentjes in haar huisje waar we herinneringen ophalen nav haar spulletjes. Ook als 4 kleinkinderen (we zagen elkaar de laatste jaren niet meer) komen we vanavond bij elkaar om wat dingetjes te verdelen en samen te gaan eten om gewoon eens wat verhalen uit te wisselen. Dit helpt allemaal zo goed bij het verwerken.

quote:

Op vrijdag 9 april 2010 08:57 schreef Quoi het volgende:

[..]

Kwiwi sterkte. Zeg vooral alles dat je wilt zeggen tegen hem. Mij heeft dat enorm geholpen, het actief afscheid nemen.

Ja dat is zoiets waar ik dus steeds over na zit te denken. Heb wel gezegd dat ik van hem hou enzo, al was dat op een kaartje geschreven bij de knuffelbeer die ik hem gaf. Maar ik zou ook zo graag willen zeggen dat ik hem ga missen. Alleen weet ik niet goed wanneer ik dat moet doen, want als ik dat ineens ga zeggen lijkt het misschien voor hem alsof ik al weet dat hij er morgen niet meer gaan zijn en hij nog niet. Nu zeg ik altijd: 'tot (over)morgen', alsof het niet anders is nu ineens dan normaal.

Dit is ook allemaal heel nieuw voor me want mijn vorige opa is vorig jaar ook overleden, maar daar had ik niet zoveel contact mee. Deze opa (en oma) kwam ik ontzettend vaak bij over de vloer, al helemaal als kind en toen ik nog dichtbij woonde. En voor de rest ben ik nog nooit iemand kwijt geraakt eigenlijk.

quote:

Op vrijdag 9 april 2010 11:45 schreef kwiwi het volgende:

[..]

Ja dat is zoiets waar ik dus steeds over na zit te denken. Heb wel gezegd dat ik van hem hou enzo, al was dat op een kaartje geschreven bij de knuffelbeer die ik hem gaf. Maar ik zou ook zo graag willen zeggen dat ik hem ga missen. Alleen weet ik niet goed wanneer ik dat moet doen, want als ik dat ineens ga zeggen lijkt het misschien voor hem alsof ik al weet dat hij er morgen niet meer gaan zijn en hij nog niet. Nu zeg ik altijd: 'tot (over)morgen', alsof het niet anders is nu ineens dan normaal.

Dit is ook allemaal heel nieuw voor me want mijn vorige opa is vorig jaar ook overleden, maar daar had ik niet zoveel contact mee. Deze opa (en oma) kwam ik ontzettend vaak bij over de vloer, al helemaal als kind en toen ik nog dichtbij woonde. En voor de rest ben ik nog nooit iemand kwijt geraakt eigenlijk.

Zeg gewoon dat je hem zal missen mocht hij er plots niet meer zijn. Hij weet zelf ook wel waar hij voor staat, dus ik denk dat het voor hem niet overkomt alsof je definitief afscheid neemt ofzo. Nadien kan je nog altijd zeggen tot straks/morgen/overmorgen, daarmee laat je zien dat je hoopvol bent en dat hij er dan ook nog is. Toen ik afscheid heb genomen (definitief) zei ik ook tot morgen, terwijl ik heel goed wist dat het de laatste keer was dat ik hem zag.

Ik weet niet hoe lichamelijk je met hem bent, maar geef hem anders ook eens een dikke knuffel als je zegt dat je hem zal missen. Misschien dat hij dat wel heel erg kan waarderen. Voor hem is het ook zwaar om te beseffen dat hij er binnenkort niet meer zal zijn. Ik doe dat nu elke keer bij m'n grootvader en hij wordt er telkens emotioneel van. Hij heeft geen ziekte ofzo, maar hij heeft zijn leeftijd en door de recente verliezen ben ik wat dat betreft wel een stuk aanhankelijker geworden bij bepaalde mensen.

Verwacht ook niet dat je een mooi afgerond afscheid kan nemen. Ik heb ook nog dingen die ik graag gezegd had, terwijl ik op zich wel een mooi afscheid heb gehad, maar er zijn altijd dingen die je nadien ook nog graag had verteld. Een afscheid is wat dat betreft nooit "compleet".

Sterkte kwiwi!

Dat actief afscheid nemen had ik ook voor getekend, ging in mijn geval alleen niet aangezien ze zelf nog niet wist hoe erg het allemaal was op dat moment.
Mindfucking experience zal ik het maar noemen, je complete familie, de doktoren en je vriend weten al dat je er over enkele uren niet meer bent en zelf niet beter weten dan dat je in goede handen bent en denkend dat je binnen enkele dagen wel weer van die afdeling af kan.
Het is frustrerend dat je niet alles hebt kunnen zeggen wat je wilde zeggen, die kleine dingen, die paar woorden, het uiten van je emoties en dat alles puur door de omstandigheden.
Anderzijds denk ik maar zo, al heb ik het toen niet kunnen zeggen, gevoeld heeft ze het altijd al en geweten ook en ik had dan weer het geluk haar toch nog te kunnen zien en aanraken in haar laatste uren en dat is ook wat waard.

Ik zou er ook niet teveel over nadenken, laat je gevoel gewoon spreken, uit je emoties, pak hem eens beet, geef 'm een kus en laat je gevoel je leiden, dat komt nooit verkeerd over.
Het kan nog weken duren, misschien wel enkele dagen en wie weet ben je straks wel te laat en blijf je met het gevoel zitten van 'had ik maar' en 'als/dan' en daar help je jezelf ook niet mee.
Ga gewoon naar hem toe en doe je ding, een perfect moment is er toch niet als het om dit soort droevige dingen gaat.

Sterkte Kwiwi!

Mijn moeder en ik zijn altijd heel close. We bellen zowat elke dag en niet 10 minuten, nee altijd een half uur tot een uur. Ik kan mij geen dag zonder haar voorstellen. Ik ben dan ook altijd heel bang geweest haar te verliezen. Als er in mijn omgeving iemand zijn/haar moeder verloor dan realiseerde ik mij, dat ook mijn moeder niet voor altijd mee zou gaan en werd ik al gek van angst bij het idee dat ik ooit zonder haar verder zou moeten gaan. Tegelijkertijd zorgde dat ervoor dat ik altijd heel bewust met haar ben omgegaan. Dit kwam misschien ook doordat zij zelf op jonge leeftijd haar eigen moeder verloor. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik meende altijd iets in haar stem te horen waaruit ik kon opmaken dat zij spijt heeft gehad van bepaalde dingen die ze nooit meer kon terugdraaien.

Vorige week werd ik gebeld dat ik werd opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. Mama had waarschijnlijk een beroerte gehad en zij was met de ambulance op weg naar het ziekenhuis. Iedereen werd opgetrommeld en vol zorgen en tranen werden wij in een familiekamer bij elkaar gezet. Wij mochten bij haar en zagen dat ze gelukkig in goede handen was. Ze was bij en helder. Ze sprak en gaf antwoord op vragen die wij niet aan de dokter konden beantwoorden. We hebben haar gestreeld en vastgehouden. We waren geschrokken en verdrietig, omdat ze pijn had en misschien blijvende schade zou oplopen.
We moesten terug naar de familiekamer, omdat ze onderzoeken gingen doen.

Wat waren we bezorgd....maar wat waren we geschrokken toen een verpleegster kwam vertellen dat het niet zo goed ging. Even later kwamen specialisten binnen en het enige wat ik nog hoorde was dat hij helaas geen goed nieuws had. Ze hebben haar 3 kwartier lang geprobeerd te reanimeren na een zware hartaanval. Helaas zonder succes. Hier waren wij niet op voorbereid.

We mochten bij haar en namen afscheid. Ik zag haar liggen, maar het leek alsof ze sliep.

Samen met mijn zus heb ik haar twee dagen daarna aangekleed. Haar lievelingsjurk en haar lievingspumps, mooie make-up, sieraadjes en haren gestyled.

De crematie werd druk bezocht. Over de 200 mensen wilden graag afscheid nemen. De dag erna was ik jarig. Dat was gisteren. En nu weet ik even niet meer hoe ik verder moet. Ik mis haar zo ontzettend en alles wat ik doe associeer ik met haar. Soms lijk ik het even te vergeten om een moment later als in een shock te realiseren dat ze er echt niet meer is. Ik had nog zoveel willen doen met en voor haar. Mijn ergste nachtmerrie is werkelijkheid geworden.

Och ravenous... Het is ook zo moeilijk. Sterkte

Je gevoel van angst om die bepaalde persoon te verliezen en daar heel bewust mee omgaan herken ik heel goed. Het zorgt ervoor dat je meer en closer met die persoon omgaat, maar in mijn geval verdrukte ik ook wel het idee dat er een moment zou komen dat ik alleen achter bleef. De gedachte was er wel, maar ik wilde er zo weinig mogelijk aan denken.

Iedereen ervaart het anders, dus ik kan me alleen maar voorstellen wat voor een klap dit voor jou moet zijn. Hopelijk kan je steun vinden in de grote groep mensen die bij de crematie was, dat vond ik iig wel fijn om te zien dat zoveel mensen de moeite doen om aanwezig te zijn.
Vermits jullie zo close waren denk ik dat je moeder wel wist dat je nog veel voor/met haar had willen doen/zeggen, en ze zal er altijd wel bij zijn op momenten dat je dat graag wil, maar dan op een andere manier.

Sterkte!

heel veel sterkte Ravenous!

ik herken wat je beschrijft, en heb het nu ook, dat nu ik dit lees, ik besef dat de mijne er ook niet voor altijd zal zijn.
We zijn/waren best close, maar sinds ik een eind verderop woon hebben we niet zoveel contact meer. Mailtje hier en daar en eens in de zoveel tijd gaan we naar Den Haag of komt zij naar Nijmegen, maar dat is door drukte beider kanten ook maar 1 keer per 3 maanden ofzo... en als ik dit zo lees, dan is dat echt te weinig... besef ik me dan..

Nou ja, weet niet wat 't bijdraagt, dit, maar nogmaals: sterkte... ik hoop dat de crematie een mooi afscheid is geweest en dat de grote opkomst jullie heeft gesterkt

Pff, wat een verhaal Ravenous. Heel erg veel sterkte!

Ravenous, heel erg veel sterkte

Met m'n opa gaat het ineens heel erg snel achteruit. In een dag of 4 is de morfine al verdriedubbelt. En hij eet en drinkt niet meer ivm met de maagkanker, en heeft geen infuus meer dus iedereen heeft het over een kwestie van 'dagen'. Maar m'n vader moet uit Amerika overkomen en dat gaat nu nog een probleem lijken te worden met die aswolk uit IJsland en het vliegverkeer dat stil ligt de komende dagen

Kwiwi, ik weet niet of je opa het nog kan, maar kan je pa eventueel telefoneren vanop het vliegveld, zodat hij hem toch nog een keer heeft kunnen spreken en misschien al bepaalde dingen zeggen?

Ik zou al haatgevoelens gaan ontwikkelen tov ijsland hierdoor...

Misschien dat hij naar een luchthaven in Frankrijk of Oostenrijk ofzo kan vliegen, en van daaruit met de trein?
Is ontzettend omslachtig en vermoeiend, maar als het gaat om je vader nog net wel of net niet meer zien... Het klote is natuurlijk dat je niet weet wanneer ze weer gaan vliegen. Straks is hij 48u onderweg, terwijl hij 2u later ook gewoon een rechtstreekse vlucht kan nemen. Ik heb vanmorgen op de radio gehoord dat het vliegverbod mogelijk nog wel verlengd zal worden, en dat de wolk misschien wel een paar dagen blijft hangen door het uitblijven van wind.

Natuurlijk valt het mij ook zwaar als er een dierbare overlijd, helemaal als het erg dichtbij komt.
Heeft me in het verleden ook best een flinke knal gegeven.

Tegenwoordig zie ik het heel anders:
Als IK mij klote voel, een dierbare is komen te overlijden en IK mis die gene of IK wil me niet voorstellen die persoon niet meer te zien of te spreken. Dat zou puur egoistisch van me zijn omdat het helemaal om mijn gevoel draait.
Natuurlijk betekend dat niet dat het mij niet raakt, maar is een uitstekend goed werkend copingsmechanisme** voor mij.


** Coping (betekenis) : De manier waarop iemand omgaat met problemen en gebeurtenissen, alsmede omgaat met hevige gedachten of gevoelens.

quote:

Op zondag 18 april 2010 15:58 schreef FckFame het volgende:
Natuurlijk valt het mij ook zwaar als er een dierbare overlijd, helemaal als het erg dichtbij komt.
Heeft me in het verleden ook best een flinke knal gegeven.

Tegenwoordig zie ik het heel anders:
Als IK mij klote voel, een dierbare is komen te overlijden en IK mis die gene of IK wil me niet voorstellen die persoon niet meer te zien of te spreken. Dat zou puur egoistisch van me zijn omdat het helemaal om mijn gevoel draait.
Natuurlijk betekend dat niet dat het mij niet raakt, maar is een uitstekend goed werkend copingsmechanisme** voor mij.

** Coping (betekenis) : De manier waarop iemand omgaat met problemen en gebeurtenissen, alsmede omgaat met hevige gedachten of gevoelens.

Maar wat je voelt draait toch ook om jouw gevoel? Als je verdriet voelt, is dat gewoon zo.
Pas als je dat verdriet je leven laat bepalen is het verkeerd.