Omgaan met het overlijden van een dierbare #2

quote:

Op donderdag 29 april 2010 20:52 schreef Jack. het volgende:
Bill-E, echt ontzettend veel sterkte gewenst!
Wat je daar neer zette kon net zo goed door mezelf geschreven zijn, er zijn zoveel overeenkomsten in jouw verhaal met wat ik meegemaakt heb, en hoe ik me ook soms nog voel.

Ik herken inderdaad ook wat je schrijft Bill.. Ik denk dat dat bij het verwerken van je verlies hoort. Vannacht had ik toch een debiele droom zeg, mijn moeder kwam ik tegen, ik kon haar niet wijs maken dat ze dood was, het leek wel alsof ik gewoon terug in de tijd was met de wijsheid van nu

Gek hoe dromen zo realistisch kunnen zijn...

Ik heb het echt ff helemaal gehad met alles en iedereen, voor het eerst ga ik zelf een aantal dagen op vakantie. Vertrek straks lekker met de motor, en nog een vriend, richting Duitsland en eind vd week ben ik terug.

Vandaag is het precies 6 maanden geleden dat mijn vader overleed.
Alweer 6 maanden geleden en tegelijk nog maar 6 maanden geleden.
Ik mis hem.

Sterkte Tommpy!

Mijn grootste angst.. dat je echt onverwacht hoort dat een echte dierbare van je is overleden.. pff.. Sterkte.

quote:

Op donderdag 20 mei 2010 21:36 schreef straatmadelief het volgende:
Mijn grootste angst.. dat je echt onverwacht hoort dat een echte dierbare van je is overleden.. pff.. Sterkte.

Dat moment dat je dat hoort, is ook nauwelijks te omschrijven.
Hier ging de telefoon om half 4 's nachts, mijn vriend nam op, ik lag nog half te slapen en kreeg amper mee wat er gezegd werd. Hij hing op met: we komen eraan, ging op het randje van het bed zitten en moest mij vertellen dat mijn vader overleden was.
Zo maar, niet ziek, 56 jaar, hartstilstand, weg....

Afgelopen 3 november dus.
Daarna belde mijn moeder nog een keer, ze kreeg mijn broertje niet te pakken.
Dus zijn we eerst daar langs gereden, op de deurbel gedrukt tot hij opendeed en dan moet je het vertellen.
Bizar.

Ik kreeg gisteren nieuws dat iemand waar ik behoorlijk aan gehecht ben, maar momenteel niet spreek/zie wegens principe/vertrouwenskwestie/ingewikkeld verhaal, afgelopen maandag geopereerd is ivm darmkanker...

Ik voelde me zo weer wegglijden in dat diepe donkere dal waar ik sinds begin dit jaar eindelijk langzaamaan ben aan het uitkomen. Ik heb een korte nacht gehad, raar gedroomd, weet niet wat ik nu moet, nergens zin in... Ik weet hoe diep ik heb gezeten december vorig jaar, en wil niet terug in die situatie verzeilen, want ik weet niet of ik dat een 2de keer kan overwinnen...

quote:

Op donderdag 20 mei 2010 21:56 schreef -Nienna- het volgende:

[..]

Dat moment dat je dat hoort, is ook nauwelijks te omschrijven.

Inderdaad.
Mijn vriendin lag op dat moment wel in het ziekenhuis, maar voor iets waar 99,9% van alle patiënten gewoon weer bij naar huis mag binnen de gestelde periode van enkele dagen en niets leek dat in dit geval ook in de weg te staan.
Ze was er om nieuwe medicatie uit te proberen, zou het aanslaan dan had ze een nieuwe verpakking in het medicijnkastje en mocht het op niets uitlopen dan zou ze het oude blijven gebruiken, gevaar van niets wat dat betreft.

Het enige punt was dat ze gedurende die dagen vrijwel niets kon/mocht eten en verslapt was en juist dat is haar uiteindelijk fataal geworden toen ze vanuit het niets een longbloeding kreeg.
D'r lijf kon het op dat moment nog net aan en later bleek de volgende redelijk onschuldige bloeding uiteindelijk fataal en toen was het binnen 4 uur afgelopen.

Wat mij het meest bijgebleven is was de kille reactie op de afdeling waar ik heen liep, aangezien ze daar niet meer lag keek ze voor me in de computer en ik was dusdanig van de kaart dat ik tot 3 keer toe gewoon dr achternaam verkeerd spelde waardoor ze niets kon vinden, uiteindelijk op Hyves maar even gekeken voor de zekerheid.
En toen kwam ze erachter dat de op de thorax ic lag en vertelde ze me direct dat ze de volgende dag niet zou halen terwijl ik niet meer wist dan dat ze daar voor medicatie lag en een longbloeding had gekregen, niet wetende dat die combinatie haar dus fataal zou kunnen worden.

Dan zak je echt letterlijk door de grond, helemaal als je op die IC ergens in de nacht rond zoekt naar je vriendin en dan op de juiste plek te horen krijgt van de arts ter plekke dat ze zelf nog niet weet dat het dusdanig verkeerd zit dat ze met pijn en moeite de volgende dag zou kunnen halen.
Ben wel bijzonder blij dat ik d'r nog heb kunnen zien, zelfs vol medicatie, tanden die door de teringzooi in haar lijf gewoon los begonnen te zitten en een huid die vol bultjes en littekens zat was ze nog steeds dat prachtig mooie meisje waar ik verliefd op werd en hoe ziek ze ook was op dat moment, nog steeds vol humor en die lach.

Van te voren werd me gewaarschuwd dat ze er akelig bij lag, allerlei functies bijna op 0 hingen en dat het praten zoveel pijn deed dat ze gewoon stil voor zich uit bleef turen en toen ik binnen mocht begon ze gelijk te praten, bijkomend bizar iets was dat dit de eerste ontmoeting was met d'r ouders en dat zij dus zelf moest uitleggen dat ik daadwerkelijk die jongen was waar ze verliefd op was, al vele maanden, zonder dat hun het wisten.
Wat dat betreft was ik blij dat ze nog bij kennis was, anders had ik d'r dus niet eens meer kunnen zien.
Ben daarna ook niet meer naar de plek geweest waar ze opgeborgen lag, puur omdat ik me liever die lach bleef herinneren dan m'n vriendin in een kist en ik heb er geen moment spijt van gehad.

Heftig verhaal, Lastpost.
Mag ik vragen hoe lang het geleden is?

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 09:11 schreef -Nienna- het volgende:
Heftig verhaal, Lastpost.
Mag ik vragen hoe lang het geleden is?

Natuurlijk, 3 maart 2008.
Maar helaas voelt het nog steeds alsof het vorige week gebeurd is.

Twijfel ook nog steeds aan van alles, of ik niet eens moet gaan praten met iemand (destijds wel gedaan maar na 5 sessies weer vertrokken omdat ik me er niet op me gemak voelde) die ervoor geleerd heeft, al vraag ik me dan weer af met welk nut op dat moment, al zou ik zo weer in kunnen storten heb ik het gevoel mocht er iets gebeuren wat negatief is.

quote:

Op donderdag 20 mei 2010 21:56 schreef -Nienna- het volgende:

[..]

Dat moment dat je dat hoort, is ook nauwelijks te omschrijven.
Hier ging de telefoon om half 4 's nachts, mijn vriend nam op, ik lag nog half te slapen en kreeg amper mee wat er gezegd werd. Hij hing op met: we komen eraan, ging op het randje van het bed zitten en moest mij vertellen dat mijn vader overleden was.
Zo maar, niet ziek, 56 jaar, hartstilstand, weg....

Afgelopen 3 november dus.
Daarna belde mijn moeder nog een keer, ze kreeg mijn broertje niet te pakken.
Dus zijn we eerst daar langs gereden, op de deurbel gedrukt tot hij opendeed en dan moet je het vertellen.
Bizar.

Mijn vader is ongeveer 3 maanden geleden overleden op dezelfde leeftijd. In tegenstelling tot jouw vader was de mijne wel ziek, maar het ging toch onverwacht snel.

Ik heb het idee dat er iets kapot is gegaan op dat moment. Ik voel gewoon vrijwel geen verdriet. Nu hoor ik wel vaker dat dit even kan duren voordat het besef er is, maar ik vind het echt bizar. Mijn moeder heeft overigens hetzelfde.

Hoe zit dat bij jou, als ik dat vragen mag?

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 09:14 schreef Lastpost het volgende:

[..]

Natuurlijk, 3 maart 2008.
Maar helaas voelt het nog steeds alsof het vorige week gebeurd is.

Twijfel ook nog steeds aan van alles, of ik niet eens moet gaan praten met iemand (destijds wel gedaan maar na 5 sessies weer vertrokken omdat ik me er niet op me gemak voelde) die ervoor geleerd heeft, al vraag ik me dan weer af met welk nut op dat moment, al zou ik zo weer in kunnen storten heb ik het gevoel mocht er iets gebeuren wat negatief is.

Misschien eens gaan kijken bij iemand anders, wie weet voel je je daar beter op je gemak?
Het gevoel alsof het nog maar net gebeurd is herken ik, alhoewel vader/vriendin niet echt te vergelijken is denk ik.

quote:

Op maandag 3 mei 2010 09:05 schreef Tommpy het volgende:


Het is nu een aantal maanden geleden en ik merk aan mezelf dat ik zo boos kan worden om zulke kleine dingen en dat zelfs de kleine dingen mij zeer zwaar vallen.

Ik heb niet dat kleine dingen mij zwaar vallen zoals het weer, maar ik kan nu ook boos worden als ik iets laat vallen.
Of als ik mij heel even stoot.

Na het verliezen van 2 hele goede vrienden word ik boos om bijna ALLES.
Succes ermee...Heftig.

ook eventjes reageren in dit topic.... vorig jaar in maart mijn moeder verloren. Ik heb haar huis overgenomen en ben nu bezig met de grote verbouwing zodat het mijn huisje wordt alhoewel het me heel goed doet dat ik deze stappen neem heb ik toch af en toe een terugvalmomentje... Straks is het "oude huis" er niet meer en dat is ergens best bedrukkend!

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 09:28 schreef -Nienna- het volgende:

[..]

Misschien eens gaan kijken bij iemand anders, wie weet voel je je daar beter op je gemak?
Het gevoel alsof het nog maar net gebeurd is herken ik, alhoewel vader/vriendin niet echt te vergelijken is denk ik.

een professional heeft voor mij ook niet echt geholpen. Ik kon er met mijn vrienden niet goed over praten omdat zij zich gewoon niet konden inleven in de situatie. En net zo min met mijn oom en tante (omdat de impact voor hun toch weer heel anders was....nog een gezinnetje en kinderen...en het gat was minder diep voor hun).

ik ben uiteindelijk terecht gekomen bij een rouwverwerkingsgroep. Mensen die in hetzelfde schuitje zitten en ook weinig tot geen aanknoping kunnen vinden met de buitenwereld. Dat heeft mij persoonlijk erg veel goed gedaan en heeft me heel erg geholpen met het verwerken van het overlijden van mijn moeder. En ik heb er een leuke kennissengroep aan overgehouden

quote:

Op maandag 3 mei 2010 20:41 schreef Bill_E het volgende:

[..]

Dam, dat is erg heavy, sterkte man!
Heb je of je familie al naar professionele hulp gezocht?

Thanks voor de berichten. Je ziet toch wel dat het lezen van berichten die mensen hier posten dat er een soort van "click" is tussen de mensen omdat ze van zulke zwaren dingen hebben meegemaakt.

Mijn moeder en mijn middelste zusje die gaan naar een Therapeut, mijn moeder heeft het zeer zwaar maar ben toch heel trots op der dat ze iedere dag toch weer uit bed komt. Mijn zusje is een dag minder in de week gaan werken, die heeft het ook nog steeds heel zwaar. Mijn jongenste zusje (17) die doet het zeer goed eigenlijk. Haar school loopt zeer goed en ook daar buiten gaat het goed. Ik zelf ben vooral met mijn werk bezig, maar af en toe heb je echt een klote dag ! Dan is alles teveel en merk je ook aan jezelf dat je bij het minste of geringste boos en kwaad wordt. Het doet nog iedere dag pijn maar de dagen gaan zo snel voorbij het lijkt alsof gisteren toen het gebeurde alleen is het al weer bijna 7 maanden geleden !!

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 09:14 schreef Lastpost het volgende:

[..]

Natuurlijk, 3 maart 2008.
Maar helaas voelt het nog steeds alsof het vorige week gebeurd is.

Twijfel ook nog steeds aan van alles, of ik niet eens moet gaan praten met iemand (destijds wel gedaan maar na 5 sessies weer vertrokken omdat ik me er niet op me gemak voelde) die ervoor geleerd heeft, al vraag ik me dan weer af met welk nut op dat moment, al zou ik zo weer in kunnen storten heb ik het gevoel mocht er iets gebeuren wat negatief is.

Lastpost, ik weet niet waar je gepraat hebt. Maar bv bij het RIAGG kan je altijd om een ander vragen, als het met de eerste niet klikt. Dat zeggen ze meteen al.
Ik zou het toch eens met een ander persoon proberen. Of misschien idd een lotgenotengroep.

Een hoop gebeurd hier intussen Bijna al een half jaar dat mama er niet meer is, praat er weinig over, ga door met leven, maar breekt soms wel op. Relatie werd er ook niet beter op, misschien dat praten toch gaat helpen.

Vandaag voor het eerst de urn + as gezien, en een cd met foto's van mama van een tante gekregen. We willen alle foto's verzamelen, en een algemene reeks foto's + specifieke persoonlijke foto's op cd zetten

Gister was ik jarig, 21, de eerste verjaardag zonder mama. Maar ik heb me nog nooit zo níet jarig gevoeld, eigenlijk een dag als alle andere. Vier het ook niet...

Bedtijd, morgen werken

Mijn moeder is vorig jaar in september overleden, nota bene nog wel op mijn verjaardag Afgelopen Moederdag hakte er best wel in. Gelukkig heb ik iemand waarbij ik mijn gevoelens en pijn mee kan delen

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 23:17 schreef Cocktailprikker het volgende:
Een hoop gebeurd hier intussen Bijna al een half jaar dat mama er niet meer is, praat er weinig over, ga door met leven, maar breekt soms wel op. Relatie werd er ook niet beter op, misschien dat praten toch gaat helpen.

Vandaag voor het eerst de urn + as gezien, en een cd met foto's van mama van een tante gekregen. We willen alle foto's verzamelen, en een algemene reeks foto's + specifieke persoonlijke foto's op cd zetten

Gister was ik jarig, 21, de eerste verjaardag zonder mama. Maar ik heb me nog nooit zo níet jarig gevoeld, eigenlijk een dag als alle andere. Vier het ook niet...

Bedtijd, morgen werken

Op wat voor manier is je relatie gaan lijden onder je situatie? Omdat je er niet genoeg over praatte?

Wat doen die foto's met je? Ik dacht eigenlijk dat elke confrontatie met iets wat met mijn vader te maken heeft zwaar zou zijn (en dat zou vaak zijn aangezien wij veel interesses/hobby's delen), maar ik voel niets..
Ook niet bij foto's bijvoorbeeld. Dit lijkt me echt niet gezond; het liefste zou ik gewoon een keer lekker willen kunnen schreeuwen/huilen maar helaas.

Ik begrijp je situatie, ik ga ook door met leven, misschien zelfs iets te hard. Ik laad het liefste mijn week zo vol mogelijk en ben veel van huis (woon in mijn ouderlijk huis, had wel plannen om iets te zoeken maar heb dat even uitgesteld wegens de omstandigheden).

Binnenkort ben ik ook jarig, heb ook besloten om het voor de familie niet te vieren. Ik wil misschien wel met vrienden iets afspreken, om toch iets te hebben zeg maar. Misschien ook een idee voor jou?

Het doet toch wel deugd om hier te lezen dat er meer mensen zijn die een moeilijke periode doormaken, of doorgemaakt hebben. Weet niet of het gepast is om het zo te stellen, maar ik bedoel dat je er ergens toch ook wel wat steun uit haalt, ook al is het maar een beetje.
Aan alle bovenstaande posters waar ik het nog niet tegen gezegd had (en voor de anderen nogmaals): veel sterkte!

Heb me afgelopen weekend wel wat laten gaan qua biergebruik, maar het hielp wel om de zorgen even opzij te zetten. Ik heb het er gisteren nog met buren over gehad, en die zijn er in geslaagd om me toch enigzins wat gerust te stellen dat het niet noodzakelijk slecht nieuws moet zijn. Vrijdag volgt de uitslag van de operatie dus ik hoop dat het dan reuze meevalt.

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 19:54 schreef Nexie het volgende:

[..]

Op wat voor manier is je relatie gaan lijden onder je situatie? Omdat je er niet genoeg over praatte?

Ja... Niet te veel over mijn gevoelens praten en daardoor uiteindelijk je van alles afkeren, inc vriendin dus.

quote:

Wat doen die foto's met je? Ik dacht eigenlijk dat elke confrontatie met iets wat met mijn vader te maken heeft zwaar zou zijn (en dat zou vaak zijn aangezien wij veel interesses/hobby's delen), maar ik voel niets..
Ook niet bij foto's bijvoorbeeld. Dit lijkt me echt niet gezond; het liefste zou ik gewoon een keer lekker willen kunnen schreeuwen/huilen maar helaas.

Soms doen de foto's niks met me, sommige foto's wel, sommige foto's niet. Er zijn werkelijk honderden foto's van mama's laatste maanden, van leuke momenten, minder leuke momenten, verschrikkelijke momenten... Toch is het wel fijn om er een beeld bij te blijven houden, dat je terug kunt kijken op wat je meegemaakt hebt. Want vaak is het zo onwerkelijk...

De ene keer zie ik dus een foto waar ik alleen blij van word, de andere keer kan ik niet meer ophouden met er aan denken. Eerst deden alle foto's me niks maar dat komt nu meer en meer omdat het besef duidelijker is. En ik wil het niet meer vooruit schuiven, dat gaat prima als je van alles te doen hebt, maar uiteindelijk schiet je er niks mee op en moet je toch door die shit heen

quote:

Ik begrijp je situatie, ik ga ook door met leven, misschien zelfs iets te hard. Ik laad het liefste mijn week zo vol mogelijk en ben veel van huis (woon in mijn ouderlijk huis, had wel plannen om iets te zoeken maar heb dat even uitgesteld wegens de omstandigheden).

Misschien wel iets te hard ja

quote:

Binnenkort ben ik ook jarig, heb ook besloten om het voor de familie niet te vieren. Ik wil misschien wel met vrienden iets afspreken, om toch iets te hebben zeg maar. Misschien ook een idee voor jou?

Ik hoef ook even niks met vrienden af te spreken, voor mij betekend mijn verjaardag niet zo veel.

quote:

Op dinsdag 25 mei 2010 16:20 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

Ja... Niet te veel over mijn gevoelens praten en daardoor uiteindelijk je van alles afkeren, inc vriendin dus.

Ah, op die manier. Daar moet ik maar op letten dan Ik ben sowieso wel van plan om hulp in te roepen als de situatie zo blijft hoor, maar ik heb zo'n vermoeden dat het vanzelf komt nadat al het geregel voorbij is, en als het allemaal wat rustiger is.. in de zomervakantie of zo.

quote:

Op dinsdag 25 mei 2010 16:20 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

Soms doen de foto's niks met me, sommige foto's wel, sommige foto's niet. Er zijn werkelijk honderden foto's van mama's laatste maanden, van leuke momenten, minder leuke momenten, verschrikkelijke momenten... Toch is het wel fijn om er een beeld bij te blijven houden, dat je terug kunt kijken op wat je meegemaakt hebt. Want vaak is het zo onwerkelijk...

Ik heb helaas maar heel weinig foto's, totaal geen van de laatste maanden. De bedoeling was om als gezin een mooie foto te laten maken nog - wens van mijn vader - maar zover heeft het niet mogen komen

quote:

Op dinsdag 25 mei 2010 16:20 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

Ik hoef ook even niks met vrienden af te spreken, voor mij betekend mijn verjaardag niet zo veel.

Begrijpelijk ja. Ik heb een beetje moeite met dat soort dingen, ik heb het idee dat ik heel raar ben omdat ik allemaal gewoon geluk/vrolijkheid voel bij positieve gebeurtenissen terwijl mijn vader er gewoon niet meer is Ik heb dan wel zoiets van "hij had hier echt bij moeten zijn".

Trouwen/kinderen wordt een zware.. mijn vader hield enorm veel van zijn gezin en wilde dolgraag opa worden. Ik hoop dat ie toch vanuit ergens toe kan kijken nog

quote:

Op woensdag 26 mei 2010 10:29 schreef Nexie het volgende:

[..]

Ah, op die manier. Daar moet ik maar op letten dan Ik ben sowieso wel van plan om hulp in te roepen als de situatie zo blijft hoor, maar ik heb zo'n vermoeden dat het vanzelf komt nadat al het geregel voorbij is, en als het allemaal wat rustiger is.. in de zomervakantie of zo.
[..]

Bij mij kwam juist de dip nadat het geregel allemaal voorbij was. Je word in die tijd geleefd (nu speelde het bij mij ook nog dat ik net afgestudeerd was en slecht aan een baan kon komen en daardoor bijna op straat ben beland (fijn zo die woningcorporaties)... maar dat terzijde. Nadat het geregel voorbij was heb ik een enorme periode gehad van feesten en leven met de dag. veel festivals / feesten. veel drank. maar juist in die periode sloeg bij mij de eenzaamheid toe.

Ik ben dan ook na de zomerperiode hulp gaan zoeken omdat ik er zelf alleen niet uit zou komen. En dat heeft me heel erg geholpen.

quote:

Ik heb helaas maar heel weinig foto's, totaal geen van de laatste maanden. De bedoeling was om als gezin een mooie foto te laten maken nog - wens van mijn vader - maar zover heeft het niet mogen komen
[..]

Dat geluk heb ik dan wel weer. Ik heb nog een (familie)foto van mijn moeder + familie waar wij nog niet wisten dat ze ziek was (ze wist het zelf vermoedelijk al wel). Ze staat er niet geweldig op (maar dat stond ze nooit op foto's ) toch ben ik erg dankbaar dat ik nog een foto heb. Heb er een in mijn beurs zitten en er staan er verschillende door het huis

quote:

Begrijpelijk ja. Ik heb een beetje moeite met dat soort dingen, ik heb het idee dat ik heel raar ben omdat ik allemaal gewoon geluk/vrolijkheid voel bij positieve gebeurtenissen terwijl mijn vader er gewoon niet meer is Ik heb dan wel zoiets van "hij had hier echt bij moeten zijn".

Trouwen/kinderen wordt een zware.. mijn vader hield enorm veel van zijn gezin en wilde dolgraag opa worden. Ik hoop dat ie toch vanuit ergens toe kan kijken nog

Koester deze gelukkige momenten juist, en bedenk jezelf hoe je vader zou hebben gereageerd op de hele situatie. praat met hem in je gedachten (hoe maf het ook klinkt).

quote:

Op woensdag 26 mei 2010 10:29 schreef Nexie het volgende:
Begrijpelijk ja. Ik heb een beetje moeite met dat soort dingen, ik heb het idee dat ik heel raar ben omdat ik allemaal gewoon geluk/vrolijkheid voel bij positieve gebeurtenissen terwijl mijn vader er gewoon niet meer is Ik heb dan wel zoiets van "hij had hier echt bij moeten zijn".

Dat is net een goeie houding volgens mij. Blij kunnen zijn om mooie momenten, en dan ook hem niet vergeten en beseffen dat hij het graag had meegemaakt zonder dramatisch te worden.
Helemaal niet raar dus, ik wou dat ik dat zelf ook vaker zou kunnen, al betert dat wel de laatste tijd.

Ik heb net gebeld en de resultaten van de operatie waren erg goed. Geen verdere acties nodig, enkel volgend jaar nog een keer op controle gaan. Ik ben zo ontzettend opgelucht om dit te horen

Excuses trouwens om dit in dit topic te gooien. Achteraf gezien past het misschien niet in dit topic, maar ik was bang alweer een dierbare te moeten afgeven...

Wat betreft het overlijden van mijn buurman waar ik het erg moeilijk mee heb/had, begin ik nu sinds lange tijd weer te denken dat ik er wel doorkom en weer kan genieten van mooie momenten die ik mag meemaken. Hij is nooit ver weg in gedachten, maar het "verpest" mijn blije gevoel niet meer zoals vroeger. Heel af en toe moet ik nog wel eens diep zuchten en denk ik met weemoed aan vroeger, maar dat is ook weer niet verkeerd denk ik.

Ik hoop dat iedereen hier die nog zware momenten beleeft, deze gewaarwording ook mag meemaken binnenkort, want het voelt ontzettend goed aan!

mijn vriend/liefde van mn leven is nu bijna 6jaar overleden en ik blijf hem missen en realiseer me dat het leven voelt alsof de helft ervan weg is,mijn menselijke leven

Ik heb vandaag voor het eerst eens even flink lopen janken.
Om iets onnozels. Ik was naar een glasblazer geweest vandaag die iets met as erin voor me gaat maken (Voor mijn moeder) en ik had het al een beetje moeilijk de hele dag.Maar toen ik even later de link onder ogen kreeg van het huis van oma op internet...Toen moest ik even slikken.Huis helemaal leeg natuurlijk (laatste keer dat ik het zag stond alles er nog) maar de fluitketel op het aanrecht.Waar ik haar dus elke keer weer mee zag hannesen om koffie te zetten.

En toen, Om die kut fluitketel moest ik huilen.Ik kon niet huilen toen ze in coma lag.Niet toen ze dood aan het gaan was.Niet toen het voorbij was, en niet op de crematie.Niet bij het uitstrooien van as,maar wel OM EEN FUCKING FLUITKETEL!

Zo, dat lucht op.

Het zijn soms hele kleine dingen die je plots kunnen breken.

In coma liggen, sterven, cremeren, zijn dingen die niet vertrouwd zijn als je aan je oma denkt. Maar die fluitketel was zo te zien iets dat erg typerend was voor haar, en dat zien staan in een leeg huis doet je misschien beseffen (voor het eerst?) dat het echt allemaal nooit meer terugkomt. Misschien ook wel het feit dat ze dat laten staan en verder alles hebben leeggehaald, alsof die fluitketel geen enkele waarde heeft. Als dat zo is, ga hem dan even ophalen en geef het een mooie plaats bij jou thuis

Sterkte!

Ik moet hier eigenlijk ook verder posten. Mijn leven is op zijn kop, vriendin verloren oa door de gevolgen van mijn moeders overlijden, zit er echt helemaal doorheen.

Mijn leven is wel veranderd, dat is het enige positieve er aan. Ik heb hulp gezocht en ga er aan werken.

Hey Cocktailprikker,

Ik kan me voorstellen dat het een zware relatietest is om zo'n periode door te komen. Ik was vrijgezel destijds, en toen dacht ik dat het misschien wel handiger was geweest om wel in een relatie te zitten om steun te vinden in moeilijke momenten, maar nu denk ik dat het misschien ook wel goed was om met niemand rekening te moeten houden en op mijn eigen tempo alles te verwerken.
Ik weet niet wat er allemaal speelt en gebeurd is tussen jullie waardoor de relatie geëindigd is. Misschien dat een tijdje weg van elkaar goed is en dat je er nadien over kan praten om te kijken of je weer samen verder kan? Een overlijden verandert je leven sowieso, met of zonder relatieperikelen. Dat is bij mij zo en wellicht de anderen die hier posten ook. In mijn geval ben ik er alleen nog niet uit of het iets positiefs heeft zoals jij het stelt. Ik had graag een hoop dingen anders zien evolueren, maar dat zal bij jou ook wel zijn aangezien je relatie er onderdoor is gegaan.

Iig goed dat je niet bij de pakken bent blijven zitten en hulp zoekt omdat je voelt dat je dat nodig hebt. Ik hoop voor je dat je er de nodige antwoorden/steun in zal vinden en dat je er weer bovenop komt!
En als je wat dingen kwijt wil dan kan je altijd in dit topic terecht

Het jaar 2000 was het jaar dat ik wees werd.

In januari overleed mijn vader in het ziekenhuis aan een hartaanval.
De avond ervoor was ik nog bij hem op bezoek geweest.
Hij had er vrede mee dat ie ging sterven.Hij vroeg alleen of we goed voor m'n moeder wilden zorgen ( had ie ook aan mijn broers en zussen gevraagd)
Omdat hij er vrede mee had, had ik het ook.Voor hem , als actief man was het vooruitzicht op een leven als kasplantje ook niks.

Op moederdag kregen we te horen dat mijn moeder kanker had.....niet meer te helpen......
Toen volgde er een wonderlijke tijd.Aan de ene kant zó verdrietig aan de andere kant....ik weet niet precies hoe ik het omschrijven moet......een soort verbondenheid
Mijn zussen,broers en ik namen ieder een taak op zich om het leven van mijn moeder zo aangenaam mogelijk te maken.Eigenlijk zonder dat we daar afspraken over maakten,heel natuurlijk.

Mijn moeder besloot naar een hospitium te gaan toen ze echt heel slecht werd.
Daar raakte ze in coma........Het is zo moeilijk om je moeder daar, uitgemergeld tot in het bot , te zien liggen.......Ik dacht alleen maar...ga alsjeblieft dood, dit is onmenselijk.....

Precies 9 maanden na mijn vader stierf ze.
Met haar dood heb ik het moeilijker gehad.Ze was nog niet "klaar"hier.

Ondanks dat mijn zussen,broers en ik niet echt een hechte familie zijn en ik b.v. niet met mijn zussen omga werd het regelen van de begrafenis en verdelen van de erfenis zonder één onvertogen woord geregeld.Het was net of mijn moeder nog aanwezig was en ons hielp alles in harmonie te regelen.

Al is het 10 jaar geleden....ik mis haar nog.....vooral bij belangrijke dingen,of zomaar ineens.

Mijn vader gaat ook over niet al te lange tijd

Longkanker, uitzaaingen lymfen en nieren Krijgt nu wel chemo's om wat te rekken

Dat uitgemergeld zoals hier boven beschreven wordt begint nu ook bij hem trouwens

Ik wens jou en je familie heel veel sterkte de komende tijd shiftknop

quote:

Op woensdag 30 juni 2010 11:28 schreef shiftknop het volgende:
Mijn vader gaat ook over niet al te lange tijd

Longkanker, uitzaaingen lymfen en nieren Krijgt nu wel chemo's om wat te rekken

Dat uitgemergeld zoals hier boven beschreven wordt begint nu ook bij hem trouwens

Veel sterkte! Zorg maar dat hij weet dat je voor 'm klaar staat wanneer nodig

Ik vind die klote afdelingen in het ziekenhuis ook zo erg.. daar zie je allerlei mensen in verschillende stadia (o.a. uitgemergeld idd) en dan is het onmogelijk om je eigen vader zo voor te stellen als die mensen die er erger aan toe zijn.

Inmiddels alweer meer dan 4 maanden verder en ik kan het nog steeds niet echt een plek geven, geen verdriet maar gewoon verder leven. Overigens nog steeds genoeg om te regelen ook (qua geldzaken etc), eigenlijk ook schandalig dat dat allemaal zo lang moet duren.

Hoe oud ben je, shiftknop?

Sterkte iedereen!
En Cocktailprikker, goed dat je hulp zoekt. Dat is nooit makkelijk.

quote:

Op woensdag 30 juni 2010 18:19 schreef Nexie het volgende:

[..]

Veel sterkte! Zorg maar dat hij weet dat je voor 'm klaar staat wanneer nodig

Ik vind die klote afdelingen in het ziekenhuis ook zo erg.. daar zie je allerlei mensen in verschillende stadia (o.a. uitgemergeld idd) en dan is het onmogelijk om je eigen vader zo voor te stellen als die mensen die er erger aan toe zijn.

Inmiddels alweer meer dan 4 maanden verder en ik kan het nog steeds niet echt een plek geven, geen verdriet maar gewoon verder leven. Overigens nog steeds genoeg om te regelen ook (qua geldzaken etc), eigenlijk ook schandalig dat dat allemaal zo lang moet duren.

Hoe oud ben je, shiftknop?

Hij is ondertussen 15kg afgevallen trouwens

22

Gelukkig laat paps ons wel goed achter financieel gezien. Kennis van mij zit nu zonder echtgenoot en met dikke financiële problemen, zij zal haar huis moeten verkopen. Dat blijft ons gelukkig bespaard!

Hmm.

Even mijn verhaal .Vorig jaar november heeft een ''vriend'' van mij zelfmoord gepleegd (trein).
Ik ging niet veel met hem om, maar toch deed het me wat.
Hij kwam namelijk bij mij in de klas (4e , maar kende hem al vanaf de brugklas) , hij was een doubleur. Dat jaar spijbelde hij regelmatig en hij was er vaker niet dan wel. Ik sprak hem wel altijd kort als hij wel op school was en we hebben nog wat middagen samen doorgebracht bij het nablijven. Heb nog een toespraak op zijn crematie gehouden (wel zwaar huilen) en that's it. Dit was trouwens mijn 1e dood van dichtbij.

quote:

Op maandag 12 juli 2010 19:44 schreef walk-man het volgende:
Hmm.

Even mijn verhaal .Vorig jaar november heeft een ''vriend'' van mij zelfmoord gepleegd (trein).
Ik ging niet veel met hem om, maar toch deed het me wat.
Hij kwam namelijk bij mij in de klas (4e , maar kende hem al vanaf de brugklas) , hij was een doubleur. Dat jaar spijbelde hij regelmatig en hij was er vaker niet dan wel. Ik sprak hem wel altijd kort als hij wel op school was en we hebben nog wat middagen samen doorgebracht bij het nablijven. Heb nog een toespraak op zijn crematie gehouden (wel zwaar huilen) en that's it. Dit was trouwens mijn 1e dood van dichtbij.

Oei, dat is heftig ja.
Sterkte!

Pff, ik was zonet door wat bestanden aan het bladeren die ik gebackuped had van een gecrashte harde schijf om te kijken of de bestanden wel ok waren. Er staat ook een zelfgemaakte film bij die opgenomen is tijdens hun 45 jarig huwelijkjubileum die ik destijds helemaal gemonteerd heb enzo. Dus die even gestart om te kijken of het bestand niet corrupt was. Het werkte nog en ik kwam uit op een stukje waarin buurman z'n speech geeft voor de gasten waarin hij zegt dat hij iedereen over 5 jaar hoopt terug te zien voor het 50 jarig jubileum. Dat heeft hij dus op 1 jaar gemist....

Ik moet een keer leren om zulke dingen op tijd af te zetten. Ik weet heel goed wat het met me doet als ik hem op video zie en hoor spreken, maar toch blijven kijken he. Misschien dat ik het net vaker moet doen om het gewoon te worden ipv het te ontwijken?

Hoe doen jullie dat als je videos enzo hebt, kijk je daar dan regelmatig naar of houden jullie er ook zo'n zwaar gevoel aan over als je dat opzet? Ik ben wel blij dat ik dat heb en de mogelijkheid heb om het te bekijken, maar ik merk ook dat ik het eerder vermijd net omwille van het gevoel dat erbij komt kijken.

Nouja, mijn moeder heeft een cd van haar overleden beste vriend, met zijn favoriete nummers erop. In het begin kon ze die niet luisteren zonder te huilen, maar ze draaide m toch steeds weer. Nu kan ze er goed gewoon naar luisteren, maar ik kan 't nog steeds niet horen zonder aan hem te denken, met een zwaar gevoel dan..
Misschien kunnen die dingen pas als je ze al erg vaak hebt gezien..

Hallo.

Beetje raar topic om dit te plaatsen misschien. Jullie gaat om met het verlies van een dierbare ik zal er ook aan moeten geloven maar ik zie het nog aankomen ook.

Mijn vader heeft dit jaar te horen gekregen dat hij kanker heeft. 57 jaar oud altijd kerngezond geweest nooit ook maar bij een arts geweest. Net gekozen in de gemeenteraad hele toekomst nog voor zich. Darmkanker uitgezaaid naar de lever die bijna voor driekwart is aangetast. Een paar maanden terug was ik nog vrolijk met hem aan het koken (kookles van paps en zo zag hij ook iedere week zn kleinzoon van nu bijna anderhalf). Twee weken later werd hij met gillende sirenes naar t ziekenhuis afgevoerd. Hij viel 17 kilo af en kreeg een stoma en lag aan de sondevoeding. Iemand die nooit wat heeft gemankeerd, hele trotse man moest zichzelf ineens overgeven aan ziekenhuizen en artsen.

Alsof dat niet erg genoeg was gingen we de medische malle molen in. Hij raakte depressief maar wou chemotherapie een kans geven. Artsen zagen het hoopvol in.

Vier maanden lang heb ik iedere chemo weer naast hem in t ziekenhuis gezeten. Vandaag waren tussentijdse onderzoeken en daaruit blijkt dat alles voor niets is geweest. Het heeft niets gedaan en is zelfs achteruit gegaan. Tewijl er in februari nog niets aan de hand was moet ik me nu klaar gaan maken om afscheid te nemen van iemand die ik niet eens meer herken als mijn vader. Hij neemt afstand van zijn grootste trots, zn kleinkind die hem niet eens meer zal herinneren. Hij wil niet met hem omgaan, niet meer met hem spelen. Te pijnlijk.

Ik weet niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan. Aan de ene kant wil ik een hoop met hem bespreken maar merk van mezelf dat ik steeds meer afstand van hem neem omdat ik me gewoon geen houding weet te geven. Stom natuurlijk want ik heb nog tijd met hem, de kans om hem vanalles te vragen, maar ik zou niet weten hoe. Het is een trotse man die niet wil opgeven. Vorige week kreeg hij een koninklijke onderscheiding en vertelde hij iedereen nog dat hij terug zou komen, dat het tijdelijk was. Hoe kun je met iemand praten over de dood en over het leven als hij zelf denkt dat hij weer gezond wordt? Medisch is er vrijwel geen hoop meer. De tijd tikt maar door en ik weet niet hoe ik dit een plaats moet geven.

Beste Jolene22, heel veel sterkte de komende tijd.

Ik denk dat je vader heel goed weet dat de toekomst in maanden te tellen is.
Maar dat ie, net als jij, niet weet hoe hij er mee om moet gaan en zich daarom verschuild achter zijn trots.

Vertel hem wat je voelt ( zoals het laatste stukje van je reactie), je verdriet, je wanhoop.
Dat je het moeilijk vindt dat ie zijn kleinkind niet meer wil zien....
Dat hoeft toch niet in volzinnen?
Zodat hij ook zijn gevoel aan jou kan vertellen, samen huilen?

het zou toch jammer zijn als jullie nu nog uit elkaar groeien omdat jullie je machteloos voelen.
Laat hem anders je reactie lezen, kan misschien een begin zijn om van alles te bespreken.

Sterkte.

Jolene, ik denk dat je gewoon tegen hem moet zeggen/vragen waar je nu mee zit. Wellicht dat je dan zo door de muur die hij nu rondom zich aan het bouwen is breekt en dat je er een goed maar wellicht ook emotioneel gesprek aan over houdt. Dwing hem ook niet om z'n kleinzoon te zien. Op dit moment is dat vooral iets wat je voor hem zou doen, aangezien je zoon het wellicht toch niet meer zal herinneren. Eenmaal hij z'n situatie accepteert en inziet hoe graag je met hem nog leuke en intense momenten wil beleven, zal hij waarschijnlijk vanzelf vragen om hem weer mee te nemen. En als dat niet zo is, dan is dat zijn keuze en hij benadeelt/kwetst je zoon er in geen geval mee. Dat bedoelt hij niet, en jij mag het zo ook niet zien.

Dus niet wachten tot hij z'n facade zelf neerlaat. Zoals Karin reeds zegt, hij weet diep vanbinnen wellicht heel goed hoe hij ervoor staat, maar wil dat zelf nog niet accepteren of wil zijn omgeving er niet mee lastig vallen. Daar is niets mis mee, maar laat hem zien dat je graag hebt dat hij die facade iig voor jou laat vallen zodat je maximaal kan genieten van de tijd die je nog met z'n tweëen hebt.

Herkenbaar, zo snel als het kan gaan. Vooral die medische molen is slopend

quote:

Op vrijdag 16 juli 2010 19:51 schreef Jack. het volgende:
Jolene, ik denk dat je gewoon tegen hem moet zeggen/vragen waar je nu mee zit. Wellicht dat je dan zo door de muur die hij nu rondom zich aan het bouwen is breekt en dat je er een goed maar wellicht ook emotioneel gesprek aan over houdt. Dwing hem ook niet om z'n kleinzoon te zien. Op dit moment is dat vooral iets wat je voor hem zou doen, aangezien je zoon het wellicht toch niet meer zal herinneren. Eenmaal hij z'n situatie accepteert en inziet hoe graag je met hem nog leuke en intense momenten wil beleven, zal hij waarschijnlijk vanzelf vragen om hem weer mee te nemen. En als dat niet zo is, dan is dat zijn keuze en hij benadeelt/kwetst je zoon er in geen geval mee. Dat bedoelt hij niet, en jij mag het zo ook niet zien.

Bedankt v oor je reactie.

Ik dwing hem ook niet om zn kleinzoon te zien en ik snap het ook wel hoor ben daar totaal niet boos over maar het punt is dat ik alleenstaand ben. Ik kan hem dus niet gewoon thuislaten bij vriendlief en naar mn vader toegaan. Waar ik ben daar is mijn kleintje ook en dat maakt het gewoon lastig. Het feit dat hij zn kleinzoon niet echt om zich heen wil hebben maakt het ook dat ik gewoon vrijwel niet langs kan komen.

Het is een ongelofelijk trotse man die nooit maar dan ook nooit praat over zn gevoelens en heeft ons eigenlijk datzelfde geleerd. Naarmate ik ouder werd wel een stukje bijgeleerd op dat vlak maar het blijft allemaal zo ongemakkelijk. Zodra je daar binnenkomt wordt je geconfronteerd met een beeld die ik gewoon niet wil zien. Hij begint ook te praten over koetjes en kalfjes en alsof er niks aan de hand is en dat maakt het alleen maar ongemakkelijker.

Ik ga vanmiddag naar hem toe en dan doe ik nog wel een poging.

Succes Jolene!

Ik heb de ervaring dat het net die ontzettend trotse personen zijn die het hardste breken als je de juiste dingen zegt, en dan wordt het erg emotioneel. Ik heb het recent nog meegemaakt met m'n grootvader. Zit sinds een jaar in een rusthuis en toen ik eens alleen op bezoek bij hem was heb ik hem gewoon gevraagd of ik hem eens mocht knuffelen. Dat mocht en werd behoorlijk emotioneel, met tranen erbij en dat we elkaar graag zien enzo. Dingen die anders nooit aan bod zouden komen. En nu geef ik hem elke keer als ik weer naar huis ga zo'n knuffel. Hij is tenslotte straks al 88 jaar (ikzelf 28, dus je hoeft geen kind te zijn om dit te doen), dus die dingen kunnen plots niet meer mogelijk zijn en dan wil ik er nu nog zoveel mogelijk van kunnen genieten.

Heb je eventueel goede buren of vrienden/familie waar je je zoon eens enkele uurtjes kan laten? Dit hoeft niet elke keer te zijn, maar gewoon zodat je iig een paar keer alleen bij je vader kan zijn. Ik kan me voorstellen dat zo'n kind toch enigzins beperkend werkt als je zulke gesprekken of gevoelens wil blootleggen.

Wat is kanker toch een verschrikkelijke ziekte.

Ik ben zelf mijn vader afgelopen zondag verloren aan die ziekte. We hoorden 6 weken geleden pas dat hij longkanker had. Hij was eigenlijk altijd supervrolijk. Zelfs tijdens de bestraling en de chemokuur was hij nog optimistisch. Over z'n haaruitval maakte hij zelfs nog grapjes (dat ie geld bespaart op de kapper).

Vrijdag zaten paps, mams en ik nog tot 11 uur buiten, niks aan de hand. Zaterdagochtend krijgt hij een longontsteking en zondag is hij overleden. Ongelooflijk! We hebben ook amper afscheid kunnen nemen, omdat hij zaterdagmiddag helemaal weg was van de morfine. Zondagochtend was hij nog redelijk helder. Toen hadden wij en de dokters er weer vertrouwen in dat het goed zou komen. Maar 's middags ging het toch mis. Koorts, longontsteking, longkanker, hersentumor, benauwd...

Jolene: je moet gewoon zo veel mogelijk tijd met je vader doorbrengen. Soms is een hand vasthouden fijner dan praten. Mijn vader wilde ook nooit over zijn dood praten. We weten alleen dat hij begraven wilde worden. Mijn vader zelf was 64, in augustus wordt hij 65. Hij heeft gewerkt vanaf zijn 15e tot z'n ziekte en nooit kunnen genieten van zijn opgebouwde vermogen. Ga zoveel 'leuke' dingen doen als mogelijk. Ga een dagje weg (mits zijn gezondheid dat toelaat). Geniet van de tijd die je nog hebt.