Omgaan met het overlijden van een dierbare #3

quote:

Op donderdag 10 februari 2011 09:19 schreef teamlead het volgende:
Gisteren was het alweer 3 maanden geleden dat mama overleed. De hele dag ging het redelijk goed, ondanks dat ik me er wel de hele dag bewust van was. Tot dat 's avonds om half 8 mijn telefoon ging en ik in mijn display het mobiele nummer van m'n vader zag. Exact hetzelfde tijdstip als waarop hij mij die avond belde.
En als je dan je pa intens verdrietig aan de telefoon hebt, die uitgerekend gisteren op controle moest in het ziekenhuis waar mama gestorven is... dan breekt je hart.

Vandaag voel ik me ruk. Zit op het werk en er komt niets uit mijn handen vandaag. Yuk

Pff, 27 januari was het 2 jaar geleden dat m'n buurman overleed. De dag ben ik vrij goed doorgekomen. Ik mocht 's avonds bij de buurvrouw langs voor gezelschap dus dat deed ook goed.
Ze is dan dat weekend voor een week op reis gegaan, en toen ze weer terug thuis was afgelopen weekend belde ze me op (haar planten hebben een week bij mij gelogeerd) en had ze nieuws... Ze had een aanbod gekregen van haar zoon die opnieuw gaat bouwen, om op de bovenverdieping te komen wonen bij hem, op een uur rijden met de auto van waar ik (en zij) nu woon... Hoewel ze nog niet definitief beslist heeft, voelt het voor mij alvast dat ik straks m'n laatste link met de buurman ook kwijt zal zijn. Het is dan wel geen overlijden, en misschien niet heel erg geschikt in dit topic, maar ik zit er al heel de week zwaar mee in m'n maag en gemis van de buurman steekt nu ook weer vaker de kop op.

Binnenkort is het alweer 3 jaar geleden dat mijn vader verongelukt is.
Het verdriet is er nog steeds, minder zichtbaar, maar er zijn nog altijd (vaak willekeurige) momenten dat het gemis diep vanbinnen zo'n pijn doet, dat je het even niet meer weet.

Ik heb ondertussen mijn leven terug op de rails gekregen. Activiteiten waar ik het plezier voor was verloren, doe ik terug graag, met een aantal goeie vrienden kan ik goed over mijn verdriet praten en ik probeer zoveel mogelijk dingen te doen zodat ik niet te veel thuis ben.

Op de één of andere manier voel ik mij niet goed thuis. Misschien herinnert het me nog te veel aan mijn vader, maar ik denk ook aan het feit dat ik geen echte band heb tussen mij en mijn broer en moeder. Zij hebben dat wel, ik hou me meer afzijdig dus ik zal blij zijn als ik binnenkort op kot ga en hen niet meer dagelijks moet zien.

Iedereen sterkte met het verwerken van de ziekte en het verlies van geliefden. Heb er zelf ervaring mee (beide ouders overleden, moeder zeer plotseling aan een fatale hersenbloeding en vader aan longkanker (binnen en half jaar) 8 jaar daarna. Alhoewel het voor mij inmiddels 22 en 14 jaar geleden is blijven de momenten van ziekte en overlijden je bij alsof het gisteren was. Kan nog precies vertellen wat er gebeurde op de dag dat mijn moeder stierf ook al is het al zo lang geleden. Gelukkig kunnen mijn broer en ik goed over beide praten alhoewel het voor ons beiden moeilijk voor te stellen is hoe ze er nu als mensen van 76 en bijna 79 eruit zouden hebben gezien. Tien jaar geleden ook bij het overlijden van mijn laatste grootouder geweest nadat ik er samen met mijn oom die nacht bij haar had gewaakt en alhoewel dat wellicht raar is om zo te zeggen, bij mijn oma was het uiteindelijk een zegen dat ze stierf omdat het lichaam (aantal zeer zware hersenbloedingen) en de geest (dement) simpelweg op waren. Uiteraard was er ook rouw om mijn oma maar toch blijkt er een verschil in te zitten als iemand echt helemaal op is en de dood een zegen blijkt te zijn met een lichaam wat gewoon niet meer wil. Ik was uiteindelijk blij voor haar dat ze van dat lichaam verlost was en ze was er op de weinige momenten dat ze nog helder was zelf ook klaar mee, het is dan ook als nabestaande makkelijker te accepteren dat de dood is gekomen. Heel wat anders dan helaas mijn ouders die te jong waren en nog niet lang zo ver waren om afscheid te nemen en waarbij, ook bij mijn vader (die geen prater was en het simpelweg niet over het naderende einde wilde hebben), de dood uiteindelijk zeer plotseling en onverwacht kwam.

Het is nu 11 weken geleden dat mn moeder is overleden. Verstandelijk heb ik er wel vrede mee maar gevoeslmatig is het de laatste 2 dagen een drama, heb me in al die weken nog nooit zo rot gevoeld als nu. Waarschijnlijk wel een reden voor ook, afgelopen woensdag is het grafmonument geplaats en ziet er harstikke mooi uit. Krijg ik gisteren bericht van de begraafplaats dat ze de begraafplaats gaan renoveren en in de rij waar ook mn moeder ligt het gragmonument 180 graden willen draaien, komt de steen dus aan de voeten te staan ipv aan het hoofdeinde. De timing had niet slechter gekund, wat een sukkels; ik ga er ook niet zo maar mee accoord. Moest het ff kwijt.

Mensen, sterkte allemaal. Ik moet tot de conclusie komen dat ik nooit verwacht had, hoe erg ik iemand kan missen. Ooit toen ik voor het eerst in dit topic poste, ( het begin van de reeks) Vroeg ik me af hoe lang het verwerken ging duren.. Ik denk nu dat dat je hele leven zal duren. Gelukkig wordt het steeds gemakkelijker, maar er blijven altijd van die momenten.... Dan realiseer je je weer dat hij (of zij) dit moment niet meer mee maakt, zoals recentelijk bij mij de geboorte van mijn petekind. Dat doet dan toch weer even pijn.. Ook zal mijn petekind niet weten hoe zijn opa is, althans alleen van verhalen. Nu zit je dan om 4 uur snachts gewoon weer te huilen als een klein kind.. Omdat je hem mist en zoveel te vertellen en te laten zien hebt aan hem.

quote:

Op woensdag 11 mei 2011 04:15 schreef Bill_E het volgende:
Nu zit je dan om 4 uur snachts gewoon weer te huilen als een klein kind.. Omdat je hem mist en zoveel te vertellen en te laten zien hebt aan hem.

Sterkte man. Ik weet helaas precies wat je bedoelt.

Ik ga me hier ook even melden.

Een half jaar geleden heb ik me vol enthousiasme in een nieuwe relatie gestort. De moeder van mijn vriend is 4 maanden geleden voor een operatie opgenomen in het ziekenhuis en is daar helaas niet meer echt uitgekomen. Afgelopen week hebben we te horen gekregen dat ze niet meer beter gaat worden. Het gaat heel slecht met haar en we hebben het idee dat ze echt niet lang meer heeft.

Ik heb geen idee hoe ik hiermee het beste om kan gaan.. Het grootste deel van onze relatie bestaat uit ellende en we zijn allemaal behoorlijk op.
Ik ben moe, mijn vriend is moe.. Hoe kan ik hem helpen?
Ik merk dat het me af en toe heel wat moeite kost om niet met mijn eigen gevoelens bezig te zijn...

De relatie op zich. Loopt die lekker? Of blijf je bij hem om de situatie?

quote:

Op donderdag 12 mei 2011 15:48 schreef ook_gek het volgende:
De relatie op zich. Loopt die lekker? Of blijf je bij hem om de situatie?

Op zich loopt de relatie echt wel lekker. We zijn allebei volwassen genoeg om in te calculeren dat je relatie nou eenmaal niet top kan zijn als je allebei geen energie hebt. Het weekend voor het slechte nieuws zijn we gaan samenwonen. Als ik even het hele ziekenhuisverhaal loskoppel hebben er het heel goed samen.

Misschien maakt dat het ook mede (voor mij) zo moeilijk

Ik leer al redelijk omgaan met het feit dat mijn moeder er niet meer is. Makkelijk is anders, maar gelukkig heb ik veel steun van mensen in mijn omgeving.

Mijn verjaardag was dan wel ontzettend moeilijk. Ik heb het niet echt gevierd, ook voor een reden. Mijn oom (broer van mijn moeder) en mijn vader (met nieuwe vriendin) waren echter wel aanwezig. Allemaal erg gezellig tijdens de visite, maar na de visite ben ik helemaal ingestort. Want ja, er mist wel één van de belangrijkste personen uit je leven..

Wat me daarnaast bijzonder stoort is het feit dat ik in mijn hele leven voor december 2010 misschien 4 of 5 begrafenissen/crematies heb meegemaakt. Er ging simpelweg niemand heen.

Sinds december wordt het voor mij komende donderdag alweer de 4e.. Alsof er iets in de lucht hangt waardoor mensen met bosjes uit de lucht vallen..

Aankomende vrijdag wordt het een ontzettend moeilijke dag voor mij en m'n vader: het is dan de geboortedag van mijn moeder. Mijn vader komt rond een uur of 15:00 naar mij toe. Hij kan het niet aan om in zijn eigen woning te zitten en wil graag met mij de dag doorkomen. Ik ga denk ik een van mijn moeder haar favoriete recepten klaarmaken (welke weet ik nog niet). Wanneer het donker begint te worden gaan mijn vader en ik een wensballon oplaten.

Ik droom de laatste tijd wel ontzettend vaak over mijn moeder. Aan de ene kant is dat enorm fijn, aan de andere kant, als ik dan wakker word heb ik altijd dat kleine lintje hoop dat de afgelopen 6 maanden een afschuwelijk langdradige en vervelende nachtmerrie was. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat het toch niet zo is...

Ik hoorde laatst ergens dat als van dierbare overledenen droomt dat ze "bij je langs komen".

Toestraks lag ik even op de bank te slapen.
Ik droomde dat mijn partner geen zin had om eten voor me te maken. En ik had honger, een enorme trek in roomsaus ( geen idee waarom, ik heb er niets mee).Na wat gemopper van mijn kant ging ik naar de keuken ( niet mijn keuken) en daar stond mijn moeder en maakte roomsaus voor me.
Op het aanrecht lag een doek met daarop kookspullen , en tussen die spullen zat mijn lieve Mormeltje ze keek rustig toe hoe mijn moeder kookte.....

quote:

Op maandag 25 juli 2011 00:50 schreef KarinJ. het volgende:
Ik hoorde laatst ergens dat als van dierbare overledenen droomt dat ze "bij je langs komen".

Toestraks lag ik even op de bank te slapen.
Ik droomde dat mijn partner geen zin had om eten voor me te maken. En ik had honger, een enorme trek in roomsaus ( geen idee waarom, ik heb er niets mee).Na wat gemopper van mijn kant ging ik naar de keuken ( niet mijn keuken) en daar stond mijn moeder en maakte roomsaus voor me.
Op het aanrecht lag een doek met daarop kookspullen , en tussen die spullen zat mijn lieve Mormeltje ze keek rustig toe hoe mijn moeder kookte.....

Herkenbaar

Ik heb soms nog gesprekken met mn overleden vader in mn dromen, soms stelt hij me aan anderen voor....kan me alleen in wakkere toestand niet herinneren wie het zijn....Maar het zijn echt van die hele realistische dromen....en dus eigenlijk ook heel fijn...maar als ik wakker wordt mis ik hem dan weer...ben niet heel religieus of zweverig, maar ik heb door zijn dood op de een of andere manier wel een ander idee gekregen over de "transformatie" die sterven heet...

Dromen over overledenen kunnen soms heel raar zijn, vaak hebben ze wel echt invloed op je en onthou je ze wel degelijk! Ik iig wel.

De gekste die ik gehad heb was toch wel dat ik ná haar overlijden mijn moeder tegen kwam in een droom, waarbij ik haar moest vertellen dat ze overleden was. Dat was heel raar, maar tegelijktijd maakte het allemaal wel heel werkelijk voor me. Het voelde als een stapje verder in acceptatie

Het geeft inderdaad wel een idee dat ze even bij je op bezoek komen, maar aan de andere kant geeft het nog even een boost aan het gemis als je toch over ze droomt.

Vrijdag was mijn moeders geboortedag. Ze zou 54 geworden zijn als ze nog had geleefd. Mijn vader heeft me hun trouwringen cadeau gegeven met de woorden dat hij ze liever gaf op het moment dat hij zelf nog in leven was.

Was best moeilijk om ze in ontvangst te nemen.. maar toch ook mooi. Want hun huwelijk heeft er wel voor gezorgd dat ik er ben gekomen. Dus ik heb een stukje van allebei mijn ouders en de grondlegging van mijn bestaan in mijn bezit.. als jullie snappen wat ik bedoel enzo..

Heb nu mijn moeders ring om. Exact dezelfde ringmaat als toen ze 'm kreeg. Die van mijn vader gaat aan een ketting.

Toen mijn ouders net overleden waren droomde ik vaak over ze maar realiseerde mij in die droom wel dat het niet kon want ze waren overleden, tegenwoordig is dat aspect verdwenen en droom ik nu over ze alsof ze er nog gewoon zijn, heeft, denk ik, toch wel te maken met de rouwverwerking.

Nu ben ik vrij nuchter van me zelf.

Maar mensen dromen over dingen waar ze zich mee bezig houden. Bewust en onbewust toch? Dus in dat geval is het inderdaad een stukje verwerking.

Het is voor mij al weer bijna een jaar geleden dat me moeder overleden is. En zo makkelijk als ik het in het begin had, zo moeilijk kan ik het soms hebben. En dan heb ik het over simpele kleine dingen in het leven.

Me vader heeft sinds kort een nieuwe vrouw ontmoet en is daar erg blij mee. Ik heb er niet echt moeite mee. Was in het begin even raar en wennen, maar voor de rest niet. Gek genoeg heeft me zusje er juist heel veel last van en vind ze de nieuwe situatie met mijn vader heel erg moeilijk. Zo blijkt maar weer dat iedereen het anders verwerkt.

Eind volgende maand is mijn moeder precies een jaar geleden overleden. Tevens ben ik 5 dagen voor die datum ook jarig. Als ik nou ergens geen zin in heb is dat het wel. Ik herkend de geen zin in verjaardag vieren erg goed.

Vaak hoor je dat het verlies wel slijt. Echter vraag ik me dat soms af.

quote:

Op maandag 25 juli 2011 13:12 schreef ook_gek het volgende:
Nu ben ik vrij nuchter van me zelf.

Maar mensen dromen over dingen waar ze zich mee bezig houden. Bewust en onbewust toch? Dus in dat geval is het inderdaad een stukje verwerking.

Het is voor mij al weer bijna een jaar geleden dat me moeder overleden is. En zo makkelijk als ik het in het begin had, zo moeilijk kan ik het soms hebben. En dan heb ik het over simpele kleine dingen in het leven.

Me vader heeft sinds kort een nieuwe vrouw ontmoet en is daar erg blij mee. Ik heb er niet echt moeite mee. Was in het begin even raar en wennen, maar voor de rest niet. Gek genoeg heeft me zusje er juist heel veel last van en vind ze de nieuwe situatie met mijn vader heel erg moeilijk. Zo blijkt maar weer dat iedereen het anders verwerkt.

Eind volgende maand is mijn moeder precies een jaar geleden overleden. Tevens ben ik 5 dagen voor die datum ook jarig. Als ik nou ergens geen zin in heb is dat het wel. Ik herkend de geen zin in verjaardag vieren erg goed.

Vaak hoor je dat het verlies wel slijt. Echter vraag ik me dat soms af.

Het slijt maar je blijft je ouders missen, hoe lang geleden het ook is.

quote:

Op maandag 25 juli 2011 13:22 schreef trovey het volgende:

[..]

Het slijt maar je blijft je ouders missen, hoe lang geleden het ook is.

Nou laten we het hopen, het is soms erg kut allemaal

quote:

Op maandag 25 juli 2011 13:52 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Nou laten we het hopen, het is soms erg kut allemaal

Is het ook maar het slijt echt wel. Mijn ouders zijn 22 en 14 jaar geleden overleden en uiteraard moet je wennen aan het idee wat ze er niet meer zijn maar ook dat went vreemd genoeg. Het is wel erg prettig als je nog behoorlijk wat mensen in je omgeving hebt waarmee je over ze kunt praten. Helaas begint dat in mijn omgeving nu minder te worden. De leeftijdsgenoten (vrienden/kennissen en (oud)buren waar wij contact mee hebben gehouden) van mijn ouders beginnen nu ook massaal te overlijden (simpelweg omdat ze (hoog)bejaard zijn en dat is elke keer toch wel weer even slikken want nu krijg je de confrontatie dat je met elke persoon weer een stukje geschiedenis minder hebt.

Aanstaande maandag is het 1 augustus. Maandagavond, iets na half 10, zal het precies een jaar geleden zijn dat mijn vader overleed. Deze week ben ik er al veel mee bezig geweest, vorige week ook wel. Ik wil graag doen alsof het gewoon just another date is, maar dat is niet zo.

Het wrange is, morgen krijg ik een nieuwe auto. Auto's, dat was iets waar mijn vader en ik samen veel plezier aan beleefden. Samen autoprogramma's kijken, autoblaadjes, krantjes, etc etc. Niet dat we technisch enig benul hebben van een auto, maar gewoon.. 'auto's'.

Toen ik mijn huidige auto kreeg, ben ik met pap een paar weken voor levering naar de lokale dealer gegaan, en hebben we daar naar de auto gekeken. Er omheen gelopen, er in gezeten, beetje voelen, beetje ruiken.

Nu krijg ik een nieuwe auto. Ik heb 'm zelf uitgezocht (net als de vorige keer) maar ik heb 't er niet met hem over kunnen hebben. Niet naar kunnen gaan kijken, niet samen door de brochures bladeren. Het voelt anders nu. Ik ben erg blij met de nieuwe auto, maar auto's waren een ding van hem en mij samen.

Mijn moeder heeft daar niet zo veel mee. Ik bemoeide me niet met hun auto's, die kochten zij samen, maar ik had 't er wel veel over met pap. Niet dat die 't voor 't zeggen had, want mijn moeder beheerde de portomonnee, dus als mijn moeder zei 'dit gebeurd niet' dan kon m'n vader 2 weken praten, maar dan gebeurde 't toch niet.

En dan maandag...tja...wat moet ik zeggen. Ik wil graag doen alsof er niets aan de hand is, maar dat is niet zo, en dat weet ik heel goed. De gebeurtenissen van die dag, een jaar geleden weet ik nog allemaal als de dag van gisteren. De periode daarna weet ik eigenlijk nauwelijks meer iets van.

En nu zijn we een jaar verder. Een jaar. 365 dagen, die zijn omgevlogen lijkt 't wel. Ik snap er niks van, maar het is echt al een jaar geleden.

Pap, * 11.04.1946 -- + 01.08.2010.

Eind augustus is de datum van me moeder. En dat voelt ook als gisteren, terwijl we al een jaar verder zijn.

Het is heel raar, want soms voor me gevoel is het pas een paar dagen geleden. Soms heb ik dat hele gevoel trouwens helemaal niet.

Kwam van de week foto's tegen van vlak voor het moment dat bekend werd dat ze nog een paar maanden te leven had. Het gekke is dat ze nog op de skies staat en lekker aan het skien was. Gewoon niks aan de hand. 5 maanden later zie ik haar in gedachte uitgeput op bed liggen, een uur na dat ze in haar slap is overleden...

Fuck.

Mijn moeder is er nu bijna een jaar niet meer.. Bijna een jaar lang heb ik geen van de nummers gehoord die er gespeeld zijn op de dag van het afscheid nemen.. tot zojuist..

In de tuinen achter mijn appartement was een feestje.. met boxen.. en een microfoon.. met karaoke. 't begon erg onschuldig met nummers als 't kleine café aan de haven en oe-oe-oe-oe-oerendhard. Totdat ze overgingen naar één van die nummers.. Ik had het tijdens de intro-tune nog niet door.. was op iets anders aan het focussen.. Maar toen de tekst begon realiseerde ik het me en ben helemaal ingestort... janken.. schreeuwen van verdriet..

Ik snap dat het moet slijten.. maar ik vind het zo vervelend dat ik er zo heftig op reageer.. Je kan die nummers namelijk niet verbieden en wat nou als ik een keer op werk ben, en zo'n nummer komt voorbij? Wat moet ik nou als ik door de stad loop, en op de installatie van het centrum komt dat nummer langs?

Vorig jaar in oktober heeft de persoon die ik van mijn 4e tot mijn 10e als mijn beste vriend heb beschouwd, zichzelf van het leven beroofd. Dit heeft mij tientallen keren afgelopen jaar bezig gehouden, omdat ik hem uit het oog verloren ben toen ik verhuisde naar een ander dorp. Contact verloren, en nooit meer iets van hem gehoord. Ik heb daar zo ontzettend veel spijt van gehad afgelopen jaar.

Zelfs in de tijd dat ik hem goed kende was hij al een jongen die zich soms geen raad wist met zichzelf. Zijn motoriek was niet meer dan lomp te noemen, hij wist zich toen eigenlijk al geen raad met zichzelf. Voetballen kon hij bijvoorbeeld niet, maar dat accepteerde iedereen wel gewoon. Wel zat hij eindeloos achter de computer spelletjes te doen. Hier wist ik hem destijds vaak genoeg vandaan te plukken om mee naar het bos te gaan, of iets in die richting.

Na zijn overlijden heb ik nog wel contact gehad met zijn nabestaanden. Daar werd mij verteld dat hij mijn naam nog regelmatig thuis liet vallen, en dat doet me echt pijn. Ik heb mezelf nooit echt schuldig gevoeld over zijn zelfmoord, maar ergens steekt het. Tien jaar later had hij het dus nog steeds over me. Of ik iets had kunnen doen weet ik natuurlijk niet, hij was in zijn laatste maanden ontzettend alleen, en totaal gefixeerd op de computer. Sociale contacten, buiten die op internet, heeft hij naast zich neergelegd, en ik denk dat mij dat dus ook overkomen was.

Uiteindelijk is hij door zijn eigen broertje gevonden. Een jongen die ik herinner als het meest onschuldige, vrolijke kind uit mijn jeugd. Ik kan me niet voorstellen wat hij heeft moeten voelen om zijn broer daar levenloos te zien hangen. Voor zover ik weet hadden ze een echte broer tot broer-relatie: Af en toe een conflict maar ze kwamen altijd voor elkaar op.

Ik ga binnenkort een kaartje sturen naar zowel zijn moeder als zijn broertje. Geen idee waar ik het over moet hebben, zoiets heb ik gelukkig nog nooit hoeven doen. Maar het valt me wel zwaar. Waar kun je het over hebben? Herinneringen ophalen zou misschien alleen maar verdriet kunnen veroorzaken.

[ Bericht 0% gewijzigd door Darkestrah op 02-10-2011 00:27:36 ]