R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
De vorige delen:quote:Als achterom kijken je pijn doet.
En vooruitblikken je bang maakt.
Kijk dan naar boven.
En ik zal er zijn.
Omgaan met het overlijden van een dierbare #1
Omgaan met het overlijden van een dierbare #2
Een stukje over de 4 taken van het rouwproces.
Laatste posts uit het vorige topic:quote:Hoewel iedereen op een andere manier rouwt en er dus geen draaiboek of recept voor te geven is, heeft elk rouwproces een begin, een midden en een einde. De Amerikaanse rouwdeskundige William Worden heeft in 1992 vier rouwtaken onderscheiden. Dit takenmodel is zeer bruikbaar omdat het niet zozeer uitspraken over het proces van verliesverwerken doet maar de taken benadrukt die verricht moeten worden. De ervaring leert dat de taken gedurende het hele proces door elkaar kunnen lopen.
Taak 1 - Het aanvaarden van de realiteit van het verlies
De realiteit van het overlijden dringt geleidelijk door. Men ‘weet’ dat de dierbare is overleden, maar beseft het op een ander niveau nog niet. In de regel vraagt deze taak bij een niet-verwacht overlijden meer tijd. Besef van de onomkeerbaarheid is nodig om de pijn van het gemis te kunnen voelen. Een aspect van de aanvaarding is het innerlijk weten dat hereniging in dit leven niet meer mogelijk is.
Taak 2 - Het doorleven van de pijn en het verdriet
Volgens is het noodzakelijk om de pijn te voelen en er niet voor weg te lopen. ‘Het is onmogelijk om iemand te verliezen van wie je veel hebt gehouden en geen pijn te voelen.’ Andere wetenschappers nuanceren dit: in sommige gevallen, bijvoorbeeld bij het overlijden van een ouder op zeer hoge leeftijd kan dit ook met weinig verdriet gepaard gaan. Er hoeft dan ook niet altijd sprake te zijn van veel verdriet of pijn.
Taak 3 - Het aanpassen aan een nieuw leven waarin de overledene niet meer aanwezig is
De rouwende moet zich als het ware leren instellen op alle veranderingen. De overledene had wellicht veel betekenissen en functies voor de ander. Hij of zij was een kameraad, een seksuele partner, iemand die het huishouden organiseerde of iemand die misschien het initiatief nam in het contact met anderen. Dit vraagt aanpassing en soms nieuwe vaardigheden. De sociale omgeving reageert anders op een paar dan op een alleenstaande. Een ouder is na de dood van een enig kind voor de maatschappij geen vader of moeder meer. Het gaat hier dus niet alleen om veranderingen in het dagelijks leven maar ook om veranderingen in de wijze waarop de maatschappij naar de nabestaande en de nabestaande naar zichzelf kijkt.
Taak 4 - De overledene emotioneel een plaats geven en het oppakken van de draad van het leven
Vroeger dacht men dat een voorwaarde voor een goede verliesverwerking zou zijn dat de band met de overledene werd doorgesneden. Tegenwoordig wordt daar anders over gedacht. De relatie met de overledene blijft bestaan, maar de overledene krijgt wel een andere plaats, wordt herinnering. De emotionele energie kan hierna geïnvesteerd worden in andere dingen of in een andere relatie.
Bron: Wikipedia - onderdeel 'Rouw'.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 11:21 schreef Jack. het volgende:
Succes Jolene!
Ik heb de ervaring dat het net die ontzettend trotse personen zijn die het hardste breken als je de juiste dingen zegt, en dan wordt het erg emotioneel. Ik heb het recent nog meegemaakt met m'n grootvader. Zit sinds een jaar in een rusthuis en toen ik eens alleen op bezoek bij hem was heb ik hem gewoon gevraagd of ik hem eens mocht knuffelen. Dat mocht en werd behoorlijk emotioneel, met tranen erbij en dat we elkaar graag zien enzo. Dingen die anders nooit aan bod zouden komen. En nu geef ik hem elke keer als ik weer naar huis ga zo'n knuffel. Hij is tenslotte straks al 88 jaar (ikzelf 28, dus je hoeft geen kind te zijn om dit te doen), dus die dingen kunnen plots niet meer mogelijk zijn en dan wil ik er nu nog zoveel mogelijk van kunnen genieten.
Heb je eventueel goede buren of vrienden/familie waar je je zoon eens enkele uurtjes kan laten? Dit hoeft niet elke keer te zijn, maar gewoon zodat je iig een paar keer alleen bij je vader kan zijn. Ik kan me voorstellen dat zo'n kind toch enigzins beperkend werkt als je zulke gesprekken of gevoelens wil blootleggen.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 13:11 schreef testje318 het volgende:
Wat is kanker toch een verschrikkelijke ziekte.
Ik ben zelf mijn vader afgelopen zondag verloren aan die ziekte. We hoorden 6 weken geleden pas dat hij longkanker had. Hij was eigenlijk altijd supervrolijk. Zelfs tijdens de bestraling en de chemokuur was hij nog optimistisch. Over z'n haaruitval maakte hij zelfs nog grapjes (dat ie geld bespaart op de kapper).
Vrijdag zaten paps, mams en ik nog tot 11 uur buiten, niks aan de hand. Zaterdagochtend krijgt hij een longontsteking en zondag is hij overleden. Ongelooflijk! We hebben ook amper afscheid kunnen nemen, omdat hij zaterdagmiddag helemaal weg was van de morfine. Zondagochtend was hij nog redelijk helder. Toen hadden wij en de dokters er weer vertrouwen in dat het goed zou komen. Maar 's middags ging het toch mis. Koorts, longontsteking, longkanker, hersentumor, benauwd...
Jolene: je moet gewoon zo veel mogelijk tijd met je vader doorbrengen. Soms is een hand vasthouden fijner dan praten. Mijn vader wilde ook nooit over zijn dood praten. We weten alleen dat hij begraven wilde worden. Mijn vader zelf was 64, in augustus wordt hij 65. Hij heeft gewerkt vanaf zijn 15e tot z'n ziekte en nooit kunnen genieten van zijn opgebouwde vermogen. Ga zoveel 'leuke' dingen doen als mogelijk. Ga een dagje weg (mits zijn gezondheid dat toelaat). Geniet van de tijd die je nog hebt.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 13:33 schreef Lastpost het volgende:
Hier ook ineens vanuit het niets een breek-momentje.
Op een heerlijke vakantie, na een nachtelijke strandwandeling .. ineens kwam dat besef weer dat alles wat ik nu met m'n huidige vriendin doe met haar had moeten zijn.
Zo voelt het gek genoeg na al die tijd nog steeds, ik heb nu een geweldige vriendin, voldoende toekomstplannen en de tijd samen is me waardevol, maar iets in me zegt dat ze slechts de vervanging van mijn ware is, een 'leuk alternatief' zeg maar.
Natuurlijk zo fout als wat om zo te denken, maar dat is wel het gevoel dat leeft.
Overigens komen dat soort gevoelens het meest omhoog op de momenten die heerlijk zijn, dan besef je ineens nog meer wat er niet meer is.
[ Bericht 35% gewijzigd door Lastpost op 17-07-2010 14:02:42 ]
Nja nog even een update dan maar.
Zojuist bij mn vader geweest. Plan A is mislukt, en er zijn nu tumoren in zn lever, darmen en nu zelf ook uitzaaiingen naar zn longen. Chemo heeft niets gedaan. Plan B is nog een chemo, een zeer agressieve waarbij hij ook kaal gaat worden. Deze heeft hij woensdag voor het eerst gehad en hij moest iedere keer overgeven zodat de sonde er weer uit kwam en deze weer opnieuw gezet moest worden. Het vervelendste is misschien dat het maar 40% kans van slagen heeft. Als het in dit tempo door gaat heeft hij maximaal 4 maanden nog te gaan.
Hij wil het er niet over hebben, als ik vraag of hij nog iets wil doen zegt hij alleen dat hij zich wil focussen op zijn herstel. Als je het hebt over dat dat misschien wel een kleine kans is dan gaat hij er verder niet op in. Praat verder alleen over koetjes en kalfjes en is heel erg teruggetrokken, staart veel voor zich uit. Met zn partner praat hij ook niet. Weet ook niet zo goed hoe ik het verder aan moet pakken. Denk dat ik weinig meer kan doen.
Zojuist bij mn vader geweest. Plan A is mislukt, en er zijn nu tumoren in zn lever, darmen en nu zelf ook uitzaaiingen naar zn longen. Chemo heeft niets gedaan. Plan B is nog een chemo, een zeer agressieve waarbij hij ook kaal gaat worden. Deze heeft hij woensdag voor het eerst gehad en hij moest iedere keer overgeven zodat de sonde er weer uit kwam en deze weer opnieuw gezet moest worden. Het vervelendste is misschien dat het maar 40% kans van slagen heeft. Als het in dit tempo door gaat heeft hij maximaal 4 maanden nog te gaan.
Hij wil het er niet over hebben, als ik vraag of hij nog iets wil doen zegt hij alleen dat hij zich wil focussen op zijn herstel. Als je het hebt over dat dat misschien wel een kleine kans is dan gaat hij er verder niet op in. Praat verder alleen over koetjes en kalfjes en is heel erg teruggetrokken, staart veel voor zich uit. Met zn partner praat hij ook niet. Weet ook niet zo goed hoe ik het verder aan moet pakken. Denk dat ik weinig meer kan doen.
Soms wou ik dat ik kon toveren......
Soms wou ik dat ik iets kon zeggen wat helpt
Soms is er zijn het enige wat je doen kunt
Soms is dat genoeg.
Soms wou ik dat ik iets kon zeggen wat helpt
Soms is er zijn het enige wat je doen kunt
Soms is dat genoeg.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Jolene22, mijn vader gaat hopelijk ook die agressievere chemo krijgen. Tenminste dat krijgen we volgende week te horen want hij is herstellende van een darmoperatie (geperforeerd door nog meer kanker 
). Hij wil het ook niet over de dood hebben maar wij hebben volgende week toch een afspraak gemaakt bij de notaris voor het testament.
De psychologe uit het ziekenhuis vertelde ons dat je hem gewoon moet laten nadenken (dat doet hij terwijl hij staart! Wij hebben gemerkt dat je hem dan beter niet kan storen) en dat hij er zelf wel over "de dood" begint.
). Hij wil het ook niet over de dood hebben maar wij hebben volgende week toch een afspraak gemaakt bij de notaris voor het testament.De psychologe uit het ziekenhuis vertelde ons dat je hem gewoon moet laten nadenken (dat doet hij terwijl hij staart! Wij hebben gemerkt dat je hem dan beter niet kan storen) en dat hij er zelf wel over "de dood" begint.
Jolene, ik weet niet of het iets is wat je gemakkelijk doet bij jullie, maar de volgende keer als je weer naar huis gaat, neem hem dan een keer goed vast ipv gewoon "tot ziens" of een kus op de wang. Misschien dat je op die manier wel wat in beweging zet.
Natuurlijk moet je dat niet doen als je daar geen zin in hebt, maar als je dat graag eens wil doen, gewoon doen.
@Lastpost: zet nog even een linkje naar het nieuwe topic in de laatste post van #2
Natuurlijk moet je dat niet doen als je daar geen zin in hebt, maar als je dat graag eens wil doen, gewoon doen.
@Lastpost: zet nog even een linkje naar het nieuwe topic in de laatste post van #2
Bedankt voor je reactie en sterkte met je vader.quote:Op zondag 18 juli 2010 01:14 schreef shiftknop het volgende:
Jolene22, mijn vader gaat hopelijk ook die agressievere chemo krijgen. Tenminste dat krijgen we volgende week te horen want hij is herstellende van een darmoperatie (geperforeerd door nog meer kanker
De psychologe uit het ziekenhuis vertelde ons dat je hem gewoon moet laten nadenken (dat doet hij terwijl hij staart! Wij hebben gemerkt dat je hem dan beter niet kan storen) en dat hij er zelf wel over "de dood" begint.
Toen hij met spoed in het ziekenhuis werd opgenomen doordat ze hem laxeermiddelen hadden meegegeven om de volgende dag een onderzoek te kunnen doen (kon er niet uit want die tumor zat er met helse pijnen van dien) heeft hij een paar dagen later in het ziekenhuis een gesprek met ons gehad. Heel plastisch over wat er met zn bezittingen moest gebeuren. Wie wat kreeg enzo. Heeft zelfs de vader van zijn echtgenoot gevraagd om erbij te komen zitten omdat hij veel van belastingen afweet. Weten wat hij na zn dood wil is wel belangrijk en gelukkig in hele grote lijnen geregeld hoewel dat een verschrikkelijke klus gaat worden gezien al zn wensen.
Als hij zo in zichzelf is gekeerd laten we hem ook gewoon maar dit is praktisch heel de dag. Naar het apatische toe. Hij wil niks, praat een beetje over de dagelijkse dingen en verder komt er maar heel weinig uit. Op wat voor manier je het dan ook doet.Heel frustrerend. Weet dat ik het hem niet kwalijk mag nemen en dat dit zijn manier is maar hij maakt het voor ons zo alleen maar moeilijker en het is al lastig genoeg.
Vandaag op bezoek bij de longarts in het ziekenhuis. Die agressievere chemo helpt volgens de arts niet meer, hij heeft nu maximaal een paar maanden te leven. Mijn vader wil toch doorzetten maar de arts zei al tegen hem dat hij na 2 of 3 chemo's daarop terug zou komen. Maar toch, volgende week dinsdag begint die chemo ellende weer
Naja, als hij het zelf wilt moet hij het zelf weten. Maar als ik dat vermagerde lichaam zie (alsof hij uit Auschwitz komt ) lijkt een chemo mij eigenlijk niet handig, naar mijn mening kan hij beter proberen flink aan te komen en nog wat leuke dingen doen.
Naja, als hij het zelf wilt moet hij het zelf weten. Maar als ik dat vermagerde lichaam zie (alsof hij uit Auschwitz komt
) lijkt een chemo mij eigenlijk niet handig, naar mijn mening kan hij beter proberen flink aan te komen en nog wat leuke dingen doen.
Shiftknop, ik denk persoonlijk dat het wel positief is dat je vader er nog voor wil vechten, ook al is het voor de dokters een uitgemaakte zaak. Dat laat zien dat hij toch nog levenslust in zich heeft, en dat is volgens mij nog altijd aangenamer dan iemand die zelf ook alle hoop opgegeven heeft. Die fase zal er wellicht ook nog aankomen, en dan ga je misschien terug verlangen naar deze periode, dus probeer er toch nog het beste van te maken en te genieten van de momenten dat hij geen last heeft van chemo.
Sterkte!
Sterkte!
Deel 3 alweer, zo blijkt dan toch dat er veel behoefte is aan een topic als deze. Helaas, moet ik zeggen 
Ik heb gisteren heel lang gepraat met broer van vriendlief, over hoe we er nu aan toe zijn 2,5 jaar later. Met zijn moeder gaat het gewoon echt niet goed, dat arme mens
Ik moet er zelf ook niet aan denken om een van mijn kinderen te verliezen en zij is er 2 verloren (vriendliefs tweelingbroertje is dood geboren).
Verder ben ik omringt door zieke mensen.. Een collega is zeer ernstig ziek, hij gaat hard achteruit. Een vriendin zal haar volgende verjaardag niet meer vieren, ze is pas 34. De man van een vriendin is 36 en vroeg me of ik zijn vrouw kon steunen tegen die tijd omdat ik weet wat het is om mee te maken.. Zo triest allemaal
Sterkte voor iedereen die het nodig heeft..
Ik heb gisteren heel lang gepraat met broer van vriendlief, over hoe we er nu aan toe zijn 2,5 jaar later. Met zijn moeder gaat het gewoon echt niet goed, dat arme mens
Ik moet er zelf ook niet aan denken om een van mijn kinderen te verliezen en zij is er 2 verloren (vriendliefs tweelingbroertje is dood geboren).Verder ben ik omringt door zieke mensen.. Een collega is zeer ernstig ziek, hij gaat hard achteruit. Een vriendin zal haar volgende verjaardag niet meer vieren, ze is pas 34. De man van een vriendin is 36 en vroeg me of ik zijn vrouw kon steunen tegen die tijd omdat ik weet wat het is om mee te maken.. Zo triest allemaal
Sterkte voor iedereen die het nodig heeft..
Wat een verdriet allemaal.
Ik leef met jullie mee.
Voel mijn eigen verdriet wat ik heb van de mensen die ik missen moet.
Na een lange tijd krijgt het een plaatsje, gaan de scherpe randjes er een beetje vanaf.
Verdwijnen doet t nooit.
Ik leef met jullie mee.
Voel mijn eigen verdriet wat ik heb van de mensen die ik missen moet.
Na een lange tijd krijgt het een plaatsje, gaan de scherpe randjes er een beetje vanaf.
Verdwijnen doet t nooit.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Ik droom soms wel eens over die vriend van me die zelfmoord heeft gepleegd.
We fietsen dan samen naar huis vanuit de kroeg, het is ook heel bizar voor me want het voelt aan als een bezoekje , om te kijken of alles ok is............
Zo kende ik hem trouwens ook en dat mis ik ook van hem als we uitgingen kwam ik hem tegen en dan dronken we weleens wat bij hem thuis of hij fietste mee gewoon.
Half jaar terug toen het net gebeurde had ik een hyves memoriamsite ter gedachtenis aan hem opgericht omdat ik gewoon vond en nog steeds vind dat die niet vergeten mag worden.
Gisteren stond er een krabbel tussen van zijn nichtje , die me daarvoor bedankte dat ze het lief vond dat dit gedaan was.
Daar ben ik ook blij mee want daar deed ik het ook voor, en ik denk heel vaak aan zijn familie ook al ken ik ze niet en dan is het toch prettig om te horen hoe het daar mee is.
We fietsen dan samen naar huis vanuit de kroeg, het is ook heel bizar voor me want het voelt aan als een bezoekje , om te kijken of alles ok is............
Zo kende ik hem trouwens ook en dat mis ik ook van hem als we uitgingen kwam ik hem tegen en dan dronken we weleens wat bij hem thuis of hij fietste mee gewoon.
Half jaar terug toen het net gebeurde had ik een hyves memoriamsite ter gedachtenis aan hem opgericht omdat ik gewoon vond en nog steeds vind dat die niet vergeten mag worden.
Gisteren stond er een krabbel tussen van zijn nichtje , die me daarvoor bedankte dat ze het lief vond dat dit gedaan was.
Daar ben ik ook blij mee want daar deed ik het ook voor, en ik denk heel vaak aan zijn familie ook al ken ik ze niet en dan is het toch prettig om te horen hoe het daar mee is.
Inderdaad gecondoleerdquote:Op maandag 26 juli 2010 14:05 schreef Jack. het volgende:
Ik kan me weer opnieuw aanmelden in deze reeks. Vannacht is m'n grootmoeder overleden....
Wat een triest topic. Helaas moet ik me hier ook melden. Ik heb jaren geleden een topic geopend over mijn vader die te horen heeft gekregen dat hij kanker heeft. Na een heleboel ups en downs (waarbij het wel steeds bekend is geweest vanaf het begin dat hij hieraan gaat overlijden) is dan nu toch bijna het moment aangebroken dat hij zal komen te overlijden.
Hij ligt in bed vanaf afgelopen week eigenlijk. Hij kan niet eens zelf meer naar de wc of douchen. Mijn moeder wast en scheert 'm in bed. Zijn behoefte doet ie daar ook in een fles of een po. Hij is al veel afgevallen en eet eigenlijk nauwelijks meer. Een beschuit opeten kost enorm veel moeite.
Hij heeft door zn hele lichaam uitzaaiingen. We wisten dat dit moment er aan zat te komen maar omdat hij tot een 2 maanden geleden vanaf 2005 zo goed is gegaan is het makkelijk dat te negeren. Toch komt dat moment nu snel naderbij. Hij heeft pijn, kan niet meer op 1 zij liggen en bewegen gaat ook nauwelijks. Hij is nog niet aan de morfine, maar dat zal snel gebeuren.
Hij ligt eigenlijk vooral stil voor zich uit te staren en hij is er gewoon beroerd aan. Afgelopen zaterdag ben ik met mijn vriendin bij mn ouders geweest, omdat mijn moeder even weg ging, dus zij en ik bleven bij hem. Hij ligt boven in bed, en wij zaten beneden. Ik ben elke 20 min gaan kijken of ie wat wilde of wat dan ook, maar hij zegt nauwelijks iets.
Mijn moeder heeft het heel zwaar. Ik heb het heel zwaar. Ik kwam zaterdag weer terug beneden en barstte gewoon in tranen uit. Mijn vriendin was er gelukkig wel dus ik heb op de bank gelegen en gehuild. Maar ik heb 't moeilijk. Hij is er nog, maar als je 'm zo ziet liggen denk ik van 'het is beter als je snel gaat'. Hij is op, mn moeder is op, ik ben op.
Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik kan niks doen, dat weet ik. Soms steekt een blinde paniek de kop op, en dan krijg ik nauwelijks adem, figuurlijk dan. Ik zie de tijd nadat hij overleden is als een zwart gat. Ik zie het als dat ik apathisch ben, laat staan dat ik een samenhangende post kan plaatsen als wat ik hier iemand zag doen, terwijl zijn vader 'afgelopen zondag' is overleden.
Smerige vieze hoerige kutklotekolereschijtziekte is 't ook.
Hij ligt in bed vanaf afgelopen week eigenlijk. Hij kan niet eens zelf meer naar de wc of douchen. Mijn moeder wast en scheert 'm in bed. Zijn behoefte doet ie daar ook in een fles of een po. Hij is al veel afgevallen en eet eigenlijk nauwelijks meer. Een beschuit opeten kost enorm veel moeite.
Hij heeft door zn hele lichaam uitzaaiingen. We wisten dat dit moment er aan zat te komen maar omdat hij tot een 2 maanden geleden vanaf 2005 zo goed is gegaan is het makkelijk dat te negeren. Toch komt dat moment nu snel naderbij. Hij heeft pijn, kan niet meer op 1 zij liggen en bewegen gaat ook nauwelijks. Hij is nog niet aan de morfine, maar dat zal snel gebeuren.
Hij ligt eigenlijk vooral stil voor zich uit te staren en hij is er gewoon beroerd aan. Afgelopen zaterdag ben ik met mijn vriendin bij mn ouders geweest, omdat mijn moeder even weg ging, dus zij en ik bleven bij hem. Hij ligt boven in bed, en wij zaten beneden. Ik ben elke 20 min gaan kijken of ie wat wilde of wat dan ook, maar hij zegt nauwelijks iets.
Mijn moeder heeft het heel zwaar. Ik heb het heel zwaar. Ik kwam zaterdag weer terug beneden en barstte gewoon in tranen uit. Mijn vriendin was er gelukkig wel dus ik heb op de bank gelegen en gehuild. Maar ik heb 't moeilijk. Hij is er nog, maar als je 'm zo ziet liggen denk ik van 'het is beter als je snel gaat'. Hij is op, mn moeder is op, ik ben op.
Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik kan niks doen, dat weet ik. Soms steekt een blinde paniek de kop op, en dan krijg ik nauwelijks adem, figuurlijk dan. Ik zie de tijd nadat hij overleden is als een zwart gat. Ik zie het als dat ik apathisch ben, laat staan dat ik een samenhangende post kan plaatsen als wat ik hier iemand zag doen, terwijl zijn vader 'afgelopen zondag' is overleden.
Smerige vieze hoerige kutklotekolereschijtziekte is 't ook.
Breitling - Instruments for Professionals
Sterktequote:Op maandag 26 juli 2010 14:34 schreef CoolGuy het volgende:
Wat een triest topic. Helaas moet ik me hier ook melden. Ik heb jaren geleden een topic geopend over mijn vader die te horen heeft gekregen dat hij kanker heeft. Na een heleboel ups en downs (waarbij het wel steeds bekend is geweest vanaf het begin dat hij hieraan gaat overlijden) is dan nu toch bijna het moment aangebroken dat hij zal komen te overlijden.
Hij ligt in bed vanaf afgelopen week eigenlijk. Hij kan niet eens zelf meer naar de wc of douchen. Mijn moeder wast en scheert 'm in bed. Zijn behoefte doet ie daar ook in een fles of een po. Hij is al veel afgevallen en eet eigenlijk nauwelijks meer. Een beschuit opeten kost enorm veel moeite.
Hij heeft door zn hele lichaam uitzaaiingen. We wisten dat dit moment er aan zat te komen maar omdat hij tot een 2 maanden geleden vanaf 2005 zo goed is gegaan is het makkelijk dat te negeren. Toch komt dat moment nu snel naderbij. Hij heeft pijn, kan niet meer op 1 zij liggen en bewegen gaat ook nauwelijks. Hij is nog niet aan de morfine, maar dat zal snel gebeuren.
Hij ligt eigenlijk vooral stil voor zich uit te staren en hij is er gewoon beroerd aan. Afgelopen zaterdag ben ik met mijn vriendin bij mn ouders geweest, omdat mijn moeder even weg ging, dus zij en ik bleven bij hem. Hij ligt boven in bed, en wij zaten beneden. Ik ben elke 20 min gaan kijken of ie wat wilde of wat dan ook, maar hij zegt nauwelijks iets.
Mijn moeder heeft het heel zwaar. Ik heb het heel zwaar. Ik kwam zaterdag weer terug beneden en barstte gewoon in tranen uit. Mijn vriendin was er gelukkig wel dus ik heb op de bank gelegen en gehuild. Maar ik heb 't moeilijk. Hij is er nog, maar als je 'm zo ziet liggen denk ik van 'het is beter als je snel gaat'. Hij is op, mn moeder is op, ik ben op.
Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik kan niks doen, dat weet ik. Soms steekt een blinde paniek de kop op, en dan krijg ik nauwelijks adem, figuurlijk dan. Ik zie de tijd nadat hij overleden is als een zwart gat. Ik zie het als dat ik apathisch ben, laat staan dat ik een samenhangende post kan plaatsen als wat ik hier iemand zag doen, terwijl zijn vader 'afgelopen zondag' is overleden.
Smerige vieze hoerige kutklotekolereschijtziekte is 't ook.
-
Weer zoveel herkenbaars in het verhaal dat hierboven staat
Gisteren rare dingen meegemaakt; we moesten naar het ziekenhuis. Door de spanning en morfinepleisters is hij helemaal de weg kwijt! Hij moest naar het toilet, boven was vrij maar hij liep naar beneden (naja strompelen is het meer). Later mopperde hij dat ik boven op de plee zat en dat hij dus helemaal naar beneden moet lopen maar er zat dus helemaal niemand boven, de deur stond zelfs open en het licht uit
Later stond hij in de keuken leunend tegen het aanrecht en buiten adem van het lopen chocolademelk te drinken (vette druppels gemorst over zijn schone shirt.. naja). Hij zette zijn choco even weg en trok de vaatwasser open om zijn haarborstel te zoeken (!?!?! ). Mijn moeder zou die daar dus in hebben gedaan volgens hem 
. Ik dus snel de borstel gehaald van boven en hij dus borstelen. Daarna strompelde hij zijn kantoor binnen (4 meter verderop, weer buiten adem) om zijn afneembare zonneglazen op zijn bril te monteren... echter, hij kon zijn bril niet vinden! "WAAR IS MIJN BRIL NOU VERDOMME" schalde door het huis. "Op je neus!" was mijn antwoord Dus hij dat ding op zijn bril monteren met veel gevloek en getier. Naja; 10minuten verder moesten we dus gaan anders kwamen we te laat. Maar hij wilde snel nog even een slok chocomelk. Blijkbaar was hij alweer vergeten dat hij nog een half glas had staan en schold ons weer verrot "JULLIE ZOUDEN TOCH CHOCOLADEMELK INSCHENKEN!?! ", "Ja die heb je net gedronken, kijk maar de vlek zit in je shirt!"
Dit was niet mogelijk volgens hem maar hij was weer moe dus snel de auto in.
Twee uur later zat hij als een kind van 5jaar, vermagerd tot een hoopje ellende op het ziekenhuisbed met een infuus aan de chemo...
Bleh wat een kut periode
Gisteren rare dingen meegemaakt; we moesten naar het ziekenhuis. Door de spanning en morfinepleisters is hij helemaal de weg kwijt! Hij moest naar het toilet, boven was vrij maar hij liep naar beneden (naja strompelen is het meer). Later mopperde hij dat ik boven op de plee zat en dat hij dus helemaal naar beneden moet lopen maar er zat dus helemaal niemand boven, de deur stond zelfs open en het licht uit
Later stond hij in de keuken leunend tegen het aanrecht en buiten adem van het lopen chocolademelk te drinken (vette druppels gemorst over zijn schone shirt.. naja). Hij zette zijn choco even weg en trok de vaatwasser open om zijn haarborstel te zoeken (!?!?!
). Mijn moeder zou die daar dus in hebben gedaan volgens hem . Ik dus snel de borstel gehaald van boven en hij dus borstelen. Daarna strompelde hij zijn kantoor binnen (4 meter verderop, weer buiten adem) om zijn afneembare zonneglazen op zijn bril te monteren... echter, hij kon zijn bril niet vinden! "WAAR IS MIJN BRIL NOU VERDOMME" schalde door het huis. "Op je neus!" was mijn antwoord Dus hij dat ding op zijn bril monteren met veel gevloek en getier. Naja; 10minuten verder moesten we dus gaan anders kwamen we te laat. Maar hij wilde snel nog even een slok chocomelk. Blijkbaar was hij alweer vergeten dat hij nog een half glas had staan en schold ons weer verrot "JULLIE ZOUDEN TOCH CHOCOLADEMELK INSCHENKEN!?! ", "Ja die heb je net gedronken, kijk maar de vlek zit in je shirt!"Dit was niet mogelijk volgens hem maar hij was weer moe dus snel de auto in.
Twee uur later zat hij als een kind van 5jaar, vermagerd tot een hoopje ellende op het ziekenhuisbed met een infuus aan de chemo...
Bleh wat een kut periode
Dat verwarde heeft mijn vader ook. De huisarts komt vaak langs, zo ook gisteren. Ik was daar niet bij, mn moeder vertelde dat. De arts vroeg aan 'm of hij morfine pleisters wilde, maar dat wil hij niet. Toen vroeg hij hem of hij ook met zn vrouw (dus mijn moeder) erover praatte. Zijn reactie was "nee, als ik nou doodziek was..". De arts zei toen "Maar U bent heel erg ziek" en daarop zei mn vader niks meer.quote:Op woensdag 28 juli 2010 00:59 schreef shiftknop het volgende:
Weer zoveel herkenbaars in het verhaal dat hierboven staat
Gisteren rare dingen meegemaakt; we moesten naar het ziekenhuis. Door de spanning en morfinepleisters is hij helemaal de weg kwijt! Hij moest naar het toilet, boven was vrij maar hij liep naar beneden (naja strompelen is het meer). Later mopperde hij dat ik boven op de plee zat en dat hij dus helemaal naar beneden moet lopen maar er zat dus helemaal niemand boven, de deur stond zelfs open en het licht uit
Later stond hij in de keuken leunend tegen het aanrecht en buiten adem van het lopen chocolademelk te drinken (vette druppels gemorst over zijn schone shirt.. naja). Hij zette zijn choco even weg en trok de vaatwasser open om zijn haarborstel te zoeken (!?!?!
Dit was niet mogelijk volgens hem maar hij was weer moe dus snel de auto in.
Twee uur later zat hij als een kind van 5jaar, vermagerd tot een hoopje ellende op het ziekenhuisbed met een infuus aan de chemo...
Bleh wat een kut periode
Hij hoort ook al een paar nachten een deurbel, weet niet hoe laat het is, of het dag of nacht is. Gisteren liep ik naar boven, zegt ie tegen me "wat hoor ik, geen goed nieuws gekregen?" Ik wist van niks dus ik vraag 'waar heb je 't over?'. Ja, zegt ie, je hebt geen promotie gemaakt? Ik zeg nee hoor, daar is niks van waar wat je nu zegt. Oh ja, zegt ie, ik ben een beetje verward. Toen hoorde ie mijn moeder beneden praten, die was aan de telefoon. Vraagt hij "wie is er beneden bij mam?" Ik zeg niemand, die is aan de telefoon. "Oh ja". 5 seconden later... hey, ik hoor mam praten? Wie is daar? Oh nee, was telefoon he, sjonge, ik ben de weg kwijt.
Hij kijkt ook met zulke grote ogen rond, het is bijna eng. Ik vroeg aan em "Weet je wie ik ben?". Hij kijkt me aan, en zegt, ja, en zei hoe ik heette. Dus ik zeg ja dat klopt, maar weet je wie ik ben..? Kijkt me aan, nee...nee, dat weet ik niet.. Ik zeg je bent mn vader, ik ben je zoon. Oooow ja, ja, natuurlijk, dat weet ik wel.
Ik heb m geknuffeld daarna, en gezegd dat ik van 'm hou. "Ik ook" was zijn reactie.
Ik ben daarna naar beneden gegaan en begon op de trap al te huilen. Kwam er later een zus van mn vader vragen wat de dokter had gezegd, weer huilen. Mn moeder heeft de hele dag zon beetje gehuild. Ik reed naar huis toe, dacht onder de douche te gaan staan, ben ik in mn straat, kom ik er achter dat ik mn laptop daar heb gelaten en die heb ik nodig voor mn werk. Zoiets simpels, maar ik er zo kwaad om. Dus ik ben terug gereden, laptop gepakt, maar toen was mn vader weer wakker (hij sliep toen ik weg ging) en toen zei hij uit zichzelf dat ie van me houdt. Weer huilen. Tijdje later naar huis gereden weer, rijdt er een auto voor me die te langzaam reed. Gescholden dat ik heb. Belt een vriend van me dus ik parkeer thuis weer, hang op, stap uit...en zie de auto van m'n vriendin staan. Bleek dat ze naar me toe was gekomen en al bij mij binnen zat. Dat had ik echt even nodig. 's Avonds in bed, weer huilen.
Maar...dit kan niet meer lang zo doorgaan. Ik hoop echt dat het snel gaat. De man die daar in bed ligt is niet mijn vader. Alles wat mijn vader mijn vader maakt is weg. Ik kan niet geloven dat dit in nog geen week tijd is gebeurd. Een week geleden was hij nog mn moeder voor de gek aan 't houden, en nu weet ie niet eens meer zeker wie ik ben.
Het liefst zou ik alles in elkaar schoppen. Schreeuwen, schelden, slaan, maar wat schiet ik er mee op? Huilen lucht niet echt op, dus waarom zou dat wel opluchten? Ik wil ook niet huilen. Ik mag ook niet huilen van mezelf. Ik moet sterk zijn. Voor mijn moeder. Zij heeft het zo moeilijk hiermee. Ik ook, maar toch mag ik niet huilen waar zij bij is eigenlijk. Het is gewoon niet eerlijk. Hij heeft zn hele leven hard gewerkt, nooit ziek geweest, nooit geklaagd, en dan is ie net 60, en hij wordt ziek. Nu is hij 5 jaar ouder, en hij heeft helemaal niks gehad aan dat harde werken wat ie altijd gedaan heeft.
Andere mensen roken en zuipen hun hele leven, en krijgen niks en leven gewoon door. Het is niet eerlijk. Hij heeft 't niet verdiend. Niemand, maar zeker hij niet. Niemand verdiend het om op deze manier dood te gaan. Het is niet menselijk. Het is gewoon niet eerlijk.
Breitling - Instruments for Professionals
Shiftknop, dat herken ik van m'n vader. Toen gebeurde het ook dat we eens z'n kamer in het ziekenhuis binnenkwamen en dat hij vroeg of we de vis al uit de oven gehaald hadden enzo. Hij was hobbykok, dus wellicht dat er dan eoa herinnering boven kwam en hij totaal niet meer wist waar/wanneer hij was. Het schijnt vaker voor te komen bij kankerpatienten in die fase.
Zaterdag wordt m'n grootmoeder begraven. 87 jaar, dus wel een respectabele leeftijd. Het ziekenhuis binnengegaan omdat ze gevallen was en heup/pols gebroken. En 4 weken later mag je een begrafenis voorbereiden... Ze ging sterk achteruit de laatste weken, had het helemaal gehad en nergens nog zin in, wilde niet eten/drinken enz. Ze was gewoon helemaal op. Ik heb er vrede mee, want haar levenskwaliteit zou er alleen maar op achteruit gegaan zijn mocht ze het ziekenhuis verlaten. Dan zou het richting rusthuis gaan waar ze totaal niet van wilde weten. Dus ik denk dat ze zelf ook wel wilde dat het gewoon allemaal ophield, en daar kan ik mee leven. Ik merk dat ik deze keer een heel stuk vlotter er overheen werk dan bv het overlijden m'n buurman waar ik een jaar de weg door ben kwijtgeraakt. Zal vast ook wel met het verschil maken dat de ene nog vol strijd/levenslust zat en de andere gewoon op was. Misschien dat er nog een klap volgt, dat weet ik niet.
Heb gisteren wat muziek bij elkaar gezocht om te spelen op de afscheidsdienst. Dat is behoorlijk lastig, omdat het nederlandstalig moet zijn, en ook nog een keertje moet passen bij de gelegenheid. Veel nummers gaan over het verlies van een partner oid, maar nooit over het verlies van een oma. En het maakt toch ook wel wat emoties los als je telkens die nummers moet beluisteren om te kijken of het mooie nummers zijn en of de tekst ok is...
Zal blij zijn als zaterdag voorbij is en het allemaal weer tot rust kan komen.
Zaterdag wordt m'n grootmoeder begraven. 87 jaar, dus wel een respectabele leeftijd. Het ziekenhuis binnengegaan omdat ze gevallen was en heup/pols gebroken. En 4 weken later mag je een begrafenis voorbereiden... Ze ging sterk achteruit de laatste weken, had het helemaal gehad en nergens nog zin in, wilde niet eten/drinken enz. Ze was gewoon helemaal op. Ik heb er vrede mee, want haar levenskwaliteit zou er alleen maar op achteruit gegaan zijn mocht ze het ziekenhuis verlaten. Dan zou het richting rusthuis gaan waar ze totaal niet van wilde weten. Dus ik denk dat ze zelf ook wel wilde dat het gewoon allemaal ophield, en daar kan ik mee leven. Ik merk dat ik deze keer een heel stuk vlotter er overheen werk dan bv het overlijden m'n buurman waar ik een jaar de weg door ben kwijtgeraakt. Zal vast ook wel met het verschil maken dat de ene nog vol strijd/levenslust zat en de andere gewoon op was. Misschien dat er nog een klap volgt, dat weet ik niet.
Heb gisteren wat muziek bij elkaar gezocht om te spelen op de afscheidsdienst. Dat is behoorlijk lastig, omdat het nederlandstalig moet zijn, en ook nog een keertje moet passen bij de gelegenheid. Veel nummers gaan over het verlies van een partner oid, maar nooit over het verlies van een oma. En het maakt toch ook wel wat emoties los als je telkens die nummers moet beluisteren om te kijken of het mooie nummers zijn en of de tekst ok is...
Zal blij zijn als zaterdag voorbij is en het allemaal weer tot rust kan komen.
quote:Op woensdag 28 juli 2010 08:58 schreef CoolGuy het volgende:
Hij kijkt ook met zulke grote ogen rond, het is bijna eng. Ik vroeg aan em "Weet je wie ik ben?". Hij kijkt me aan, en zegt, ja, en zei hoe ik heette. Dus ik zeg ja dat klopt, maar weet je wie ik ben..? Kijkt me aan, nee...nee, dat weet ik niet.. Ik zeg je bent mn vader, ik ben je zoon. Oooow ja, ja, natuurlijk, dat weet ik wel.
Ik heb m geknuffeld daarna, en gezegd dat ik van 'm hou. "Ik ook" was zijn reactie.
Kijk, dat zijn toch mooie momenten? Koester dit en denk er later ook weer aan terug als je het moeilijk krijgt.quote:Op woensdag 28 juli 2010 08:58 schreef CoolGuy het volgende:
... Dus ik ben terug gereden, laptop gepakt, maar toen was mn vader weer wakker (hij sliep toen ik weg ging) en toen zei hij uit zichzelf dat ie van me houdt.
Hij blijft je vader, ook al is hij niet meer zoals vroeger, en diep van binnen weet hij wel wie er voor hem staat, hij kan het enkel niet zo snel meer terugvinden om het te plaatsen. Dat hij uit zichzelf zegt dat hij van je houdt als je wat later even terugkomt om je laptop op te halen is het beste bewijs dat hij wel degelijk weet wie je bent en dit ook wil laten merken.quote:Op woensdag 28 juli 2010 08:58 schreef CoolGuy het volgende:Maar...dit kan niet meer lang zo doorgaan. Ik hoop echt dat het snel gaat. De man die daar in bed ligt is niet mijn vader. Alles wat mijn vader mijn vader maakt is weg. Ik kan niet geloven dat dit in nog geen week tijd is gebeurd. Een week geleden was hij nog mn moeder voor de gek aan 't houden, en nu weet ie niet eens meer zeker wie ik ben.
Sterkte.
.....Het liefst zou ik alles in elkaar schoppen. Schreeuwen, schelden, slaan, maar wat schiet ik er mee op? Huilen lucht niet echt op, dus waarom zou dat wel opluchten? Ik wil ook niet huilen. Ik mag ook niet huilen van mezelf. Ik moet sterk zijn. Voor mijn moeder. Zij heeft het zo moeilijk hiermee. Ik ook, maar toch mag ik niet huilen waar zij bij is eigenlijk.......
Waarom niet?
Samen huilen lost niets op, maar lucht wél op.
Zeker jullie, de dierbaarste mensen van je vader, met het grootste verdriet.
Wees sterk als je sterk moet zijn, maar laat je verdriet de vrije loop als het kan.
Waarom niet?
Samen huilen lost niets op, maar lucht wél op.
Zeker jullie, de dierbaarste mensen van je vader, met het grootste verdriet.
Wees sterk als je sterk moet zijn, maar laat je verdriet de vrije loop als het kan.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Nee, dat is 't em nou net. Ik heb al wel vaker gehuild. Maar het lucht niet op. Die hand om m'n keel zit er dan nog steeds. Mijn vader huilt ook niet. Dat zegt mn moeder. Zij huilt wel veel. Ik ben in staat om haar te troosten als zij huilt, maar direct daarna huil ik zelf ook als zij er niet meer bij is. Behalve gisteren dan, toen moest ik wel huilen waar zij bij was.quote:Op woensdag 28 juli 2010 09:53 schreef KarinJ. het volgende:
.....Het liefst zou ik alles in elkaar schoppen. Schreeuwen, schelden, slaan, maar wat schiet ik er mee op? Huilen lucht niet echt op, dus waarom zou dat wel opluchten? Ik wil ook niet huilen. Ik mag ook niet huilen van mezelf. Ik moet sterk zijn. Voor mijn moeder. Zij heeft het zo moeilijk hiermee. Ik ook, maar toch mag ik niet huilen waar zij bij is eigenlijk.......
Waarom niet?
Samen huilen lost niets op, maar lucht wél op.
Zeker jullie, de dierbaarste mensen van je vader, met het grootste verdriet.
Wees sterk als je sterk moet zijn, maar laat je verdriet de vrije loop als het kan.
Breitling - Instruments for Professionals
Jongen, ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen.
En denk terug aan de laatste maanden van mijn moeders leven, bijna 10 jaar geleden.
Ze heeft 1 keer gehuild waar ik bij was, we huilden samen. Er zijn dan geen woorden die kunnen troosten,alleen elkaars armen om te schuilen.
En denk terug aan de laatste maanden van mijn moeders leven, bijna 10 jaar geleden.
Ze heeft 1 keer gehuild waar ik bij was, we huilden samen. Er zijn dan geen woorden die kunnen troosten,alleen elkaars armen om te schuilen.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Het ergste is, de moeder van mijn vader, dus mijn oma, heb ik nooit gekend. Zij was al overleden toen ik geboren werd. Zij is ook overleden aan kanker. Ik weet nog dat mijn vader altijd heeft gezegd nooit als haar te willen eindigen, het moet echt verschrikkelijk geweest zijn.quote:Op woensdag 28 juli 2010 10:08 schreef KarinJ. het volgende:
Jongen, ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen.
En denk terug aan de laatste maanden van mijn moeders leven, bijna 10 jaar geleden.
Ze heeft 1 keer gehuild waar ik bij was, we huilden samen. Er zijn dan geen woorden die kunnen troosten,alleen elkaars armen om te schuilen.
Toen zij na haar overlijden opgebaard lag heeft mn vader de schrik van zn leven gekregen. Hij heeft het er nooit echt over willen hebben. Ze lag er blijkbaar niet...goed...bij ofzo. Ik weet het ook niet. In ieder geval, dat heeft zoveel indruk gemaakt op mn vader dat hij, toen mijn andere oma (moeder van mijn moeder) een jaar geleden overleed, en opgebaard lag, niet naar haar is gaan kijken. Hij heeft alleen maar dat beeld van zn eigen moeder in zn hoofd.
En nu, nu eindigt hij exact zoals zijn moeder. Liggend, met veel pijn, een lange lijdensweg. Dit kan gewoon niet waar zijn. Het lijkt zo onwerkelijk, maar het is heel echt. Ik ben zelfs al aan 't nadenken wat ik moet zeggen over hem in de kerk, maar het lijkt zo...raar. Zo vreemd.
De man die mij altijd met alles hielp, alles voor me heeft gedaan, altijd luisterde, altijd een advies had, altijd IETS wist te zeggen wat hout sneedt, op wat dan ook, die ligt nu in bed, op sterven na dood, en weet niet eens meer of het dag of nacht is. En ik kan helemaal niks voor hem doen.
Breitling - Instruments for Professionals
Ik herken mijn vader ook niet meer echt als mijn vader. Het lijkt een ander persoon te zijn geworden. Huilen doe ik niet, soms tranende ogen en dan denk ik; ow nu komt het. Maar het zet nooit echt door. Er lijkt wel iets uit te moeten en heb inderdaad ook zin om te slaan en te schoppen. Binnenkort ga ik met een vriend een keer boksen, eens kijken of dat wat oplucht.
Vanochtend was mijn vader ervan overtuigd dat hij moest werken op een beurs (hij stond regelmatig op technologiebeurzen). We hebben maar gezegd dat dat niet kan omdat het vakantie is en toen zei hij; "Oja, dat is dan over een paar weken". Toevallig lees ik in één van de bovenstaande verhalen dat iemand ook zoiets zei over een vis in de oven terwijl hij hobbykok was. Hij denkt zijn leven over vermoedt ik.
Waar ik nou een hekel aan begin te krijgen is de goedbedoelde visite en vooral een oom die hem zijn kist in praat . Gek van het telefoongerinkel wordt ik ook; is het niet een dokter dan is het wel familie met altijd hetzelfde soort gesprek: "He shiftknop hoe is het met jouw?" "Oh wel goed dus" "en met je vader?"
Allemaal goed bedoeld natuurlijk maar lees je mail dan even (mijn moeder stuurt iedere dag een mail met wat we meegemaakt hebben naar familie/vrienden).
Het douchen wordt hem te zwaar en hij wil niet op bed gewassen worden door mijn moeder. De koppige vent had vanochtend nog zelf gedoucht maar kwam niet ver omdat hij na 2minuten uitgeput in het bad lag en we hem eruit gehesen hebben. De verpleger in het ziekenhuis (die hem zijn chemo gaf en zo) zag aan mijn moeder dat ze het gehad had en helemaal op is. Ook had ze wel door dat mijn vader er niet helemaal meer bij is dus adviseerde ze een maatschappelijkwerker, dit wil mijn vader niet omdat ze daar slechte ervaringen mee hebben toen mijn broer slecht lerend was (lag uiteindelijk aan een kleurstof allergie). Dus de verpleger adviseerde om een verpleger thuis langs te laten komen, die kan hem dan wassen, letten op doorlig plekken e.d. en met hem praten zodat er toch stiekem een maatschappelijkwerker aanwezig is. Ben heel benieuwd hoe dat bevalt!
Dit is misschien ook wat voor Coolguy?
Vanochtend was mijn vader ervan overtuigd dat hij moest werken op een beurs (hij stond regelmatig op technologiebeurzen). We hebben maar gezegd dat dat niet kan omdat het vakantie is en toen zei hij; "Oja, dat is dan over een paar weken". Toevallig lees ik in één van de bovenstaande verhalen dat iemand ook zoiets zei over een vis in de oven terwijl hij hobbykok was. Hij denkt zijn leven over vermoedt ik.
Waar ik nou een hekel aan begin te krijgen is de goedbedoelde visite en vooral een oom die hem zijn kist in praat
. Gek van het telefoongerinkel wordt ik ook; is het niet een dokter dan is het wel familie met altijd hetzelfde soort gesprek: "He shiftknop hoe is het met jouw?" "Oh wel goed dus" "en met je vader?"Allemaal goed bedoeld natuurlijk maar lees je mail dan even (mijn moeder stuurt iedere dag een mail met wat we meegemaakt hebben naar familie/vrienden).
Het douchen wordt hem te zwaar en hij wil niet op bed gewassen worden door mijn moeder. De koppige vent had vanochtend nog zelf gedoucht maar kwam niet ver omdat hij na 2minuten uitgeput in het bad lag en we hem eruit gehesen hebben. De verpleger in het ziekenhuis (die hem zijn chemo gaf en zo) zag aan mijn moeder dat ze het gehad had en helemaal op is. Ook had ze wel door dat mijn vader er niet helemaal meer bij is dus adviseerde ze een maatschappelijkwerker, dit wil mijn vader niet omdat ze daar slechte ervaringen mee hebben toen mijn broer slecht lerend was (lag uiteindelijk aan een kleurstof allergie). Dus de verpleger adviseerde om een verpleger thuis langs te laten komen, die kan hem dan wassen, letten op doorlig plekken e.d. en met hem praten zodat er toch stiekem een maatschappelijkwerker aanwezig is. Ben heel benieuwd hoe dat bevalt!
Dit is misschien ook wat voor Coolguy?
Dat gaat gebeuren, vanuit het Groene Kruis. Je hebt ook Thuiszorg, maar dat wil mn moeder absoluut niet, omdat dat vaak jonge mensen zijn, en mn moeder wil graag een wat ouder iemand, dus Groene Kruis.quote:Op woensdag 28 juli 2010 13:37 schreef shiftknop het volgende:
Dit is misschien ook wat voor Coolguy?
Breitling - Instruments for Professionals
Net mn moeder gesproken. Pap gaat hard achteruit. Hij krijgt iets van Tramadol ofzo, wat bijdraagt aan zijn verwardheid, dus die krijgt ie niet meer, maar nu krijgt ie morfinepleisters. Dat is het laatste. Morfine is de laatste stap.
Breitling - Instruments for Professionals
Ruim twee weken geleden dat ik hier weer berichtte over de situatie.
Nu is het voorbij, hij is in de nacht van donderdag op vrijdag overleden. Ineens ging het zo snel, ongelooflijk. Gelukkig waren we erbij. Veel gehuild maar wat een opluchting. Het klinkt raar maar ik ben eigenlijk heel blij dat hij uit zijn lijden verlost is. Het was een man die zo ontzettend nuchter en rechtdoorzee was maar eerder op de avond raakte hij in paniek want hij zag zijn (dode) vader naast hem. Hij schreeuwde dat hij snel zou gaan en zo is het ook gebeurd.
Nu is het voorbij, hij is in de nacht van donderdag op vrijdag overleden. Ineens ging het zo snel, ongelooflijk. Gelukkig waren we erbij. Veel gehuild maar wat een opluchting. Het klinkt raar maar ik ben eigenlijk heel blij dat hij uit zijn lijden verlost is. Het was een man die zo ontzettend nuchter en rechtdoorzee was maar eerder op de avond raakte hij in paniek want hij zag zijn (dode) vader naast hem. Hij schreeuwde dat hij snel zou gaan en zo is het ook gebeurd.
Shiftknop, ik herken de opluchting. Eindelijk is dat lijden over, voor zowel je vader als voor jullie. Ik ervaarde toen het onvermijdelijke gebeurd was vooral opluchting, ook al was het heel erg onwerkelijk. Je zit er zo lang op te wachten, terwijl je je niet voor kan stellen waarop eigenlijk.
Ik heb in de vorige delen veel gepost, in December is mijn moeder overleden. Donderdag wordt de urn bijgezet in het graf van mijn opa. 8 Maanden verder al weer, de tijd gaat hard. Intussen heb ik meer op eigen benen leren staan, al was het erg moeilijk. Heb veel moeten verliezen om te worden wie ik nu ben, toch ondanks alle pijn en verdriet, ben ik er wel dankbaar om. Het zijn heel belangrijke lessen in mijn leven geweest, die me voorgoed anders naar het leven laten kijken.
Het gemis is te merken in grote en kleine dingen, maar wat ik het meeste mis eigenlijk is praten met haar. Niet dat we dat veel deden, maar dat zou ik graag willen. Zij heeft ook jong haar moeder verloren, er zijn zoveel dingen die ik nu anders kan bekijken, meer kan waarderen... Nu leer ik mijn moeder pas kennen om wie ze echt was. Tijdens het opgroeien sta je er eigenlijk niet bij stil
Een tip voor iedereen, ik heb een boek gelezen van Maxine Harris: Een verlies voor altijd. Een boek over de levenslange invloed de vroege dood van een ouder. Het gaf mij een hoop verhelderende ervaringen, niet alleen over het verliezen van mijn moeder maar ook andere verliezen.
Voor allemaal sterkte, ik lees hier mee
Ik heb in de vorige delen veel gepost, in December is mijn moeder overleden. Donderdag wordt de urn bijgezet in het graf van mijn opa. 8 Maanden verder al weer, de tijd gaat hard. Intussen heb ik meer op eigen benen leren staan, al was het erg moeilijk. Heb veel moeten verliezen om te worden wie ik nu ben, toch ondanks alle pijn en verdriet, ben ik er wel dankbaar om. Het zijn heel belangrijke lessen in mijn leven geweest, die me voorgoed anders naar het leven laten kijken.
Het gemis is te merken in grote en kleine dingen, maar wat ik het meeste mis eigenlijk is praten met haar. Niet dat we dat veel deden, maar dat zou ik graag willen. Zij heeft ook jong haar moeder verloren, er zijn zoveel dingen die ik nu anders kan bekijken, meer kan waarderen... Nu leer ik mijn moeder pas kennen om wie ze echt was. Tijdens het opgroeien sta je er eigenlijk niet bij stil
Een tip voor iedereen, ik heb een boek gelezen van Maxine Harris: Een verlies voor altijd. Een boek over de levenslange invloed de vroege dood van een ouder. Het gaf mij een hoop verhelderende ervaringen, niet alleen over het verliezen van mijn moeder maar ook andere verliezen.
Voor allemaal sterkte, ik lees hier mee
shiftknop, veel sterkte en hopelijk keert de rust nu weer terug voor je
Cocktailprikker: bedankt voor de tip ik ga het een keer opzoeken en kijken of het wat is.
Cocktailprikker: bedankt voor de tip ik ga het een keer opzoeken en kijken of het wat is.
k ga er toch nog op reageren..quote:Op maandag 28 juni 2010 09:17 schreef Jack. het volgende:
Hey Cocktailprikker,
Ik kan me voorstellen dat het een zware relatietest is om zo'n periode door te komen. Ik was vrijgezel destijds, en toen dacht ik dat het misschien wel handiger was geweest om wel in een relatie te zitten om steun te vinden in moeilijke momenten, maar nu denk ik dat het misschien ook wel goed was om met niemand rekening te moeten houden en op mijn eigen tempo alles te verwerken.
Ik weet niet wat er allemaal speelt en gebeurd is tussen jullie waardoor de relatie geëindigd is. Misschien dat een tijdje weg van elkaar goed is en dat je er nadien over kan praten om te kijken of je weer samen verder kan? Een overlijden verandert je leven sowieso, met of zonder relatieperikelen. Dat is bij mij zo en wellicht de anderen die hier posten ook. In mijn geval ben ik er alleen nog niet uit of het iets positiefs heeft zoals jij het stelt. Ik had graag een hoop dingen anders zien evolueren, maar dat zal bij jou ook wel zijn aangezien je relatie er onderdoor is gegaan.
Iig goed dat je niet bij de pakken bent blijven zitten en hulp zoekt omdat je voelt dat je dat nodig hebt. Ik hoop voor je dat je er de nodige antwoorden/steun in zal vinden en dat je er weer bovenop komt!
En als je wat dingen kwijt wil dan kan je altijd in dit topic terecht
Jack ik weet ook niet wat het "juiste" antwoord hier op is. Dat is er ook niet denk ik, er zijn alleen keuzes elk met hun eigen gevolg. Toen mijn relatie een klein half jaar oud was, hebben we een paar dipjes al gehad. Mijn verliefdheid werd wat minder, het houden van begon ik te leren. Toen ik te horen kreeg dat mijn moeder kanker had en dat de prognose slecht was, heb ik ook overwogen om een punt te zetten achter de relatie.
Ook al had ik geen ervaring nog met de dood zó dichtbij, ik wist dat het mijn leven voorgoed zou gaan veranderen, alsmede mijn eigen karakter. Toch ben ik blij dat mijn vriendin bij mij gebleven is en dat ik toch door heb gezet. Dat ik niet mijn relatie zomaar opgaf.
Een jaar verder ben ik nu. Een jaar sinds de boodschap die mijn leven toen al veranderde, al wist ik niet wat mij te wachten stond. Al die tijd heeft mijn vriendin enorm voor mij klaar gestaan, iets waar ik nauwelijks woorden voor heb zo enorm fijn als ik dat vind.
Er heeft zich heel veel afgespeeld tussen mijn vriendin en mij. Het is echt een samenloop van omstandigheden, allebei nog vrij jong, weten niet goed hoe we er mee om moeten gaan, gigantische veranderingen, en een afstand tussen ons + aantal andere dingen dat het er ook niet makkelijker op maakt.
In de vorige maanden is er met mij ook veel veranderd. Ik heb hulp gezocht en heb echt heel hard aan mijzelf gewerkt. Dit kon ik pas op het moment, dat ik zo’n beetje alles verloren was wat ik had. Daarvoor kreeg ik het niet voor elkaar. In 1 maand tijd is er meer veranderd met mij dan in de afgelopen jaren.
Mijn vriendin en ik hebben een maandje terug voor het eerst weer afgesproken, na 1.5 maand bijna geen contact. Die dag was enorm fijn, als vanouds, zoals het liefste iedereen heeft, alleen maar geluk. Even geen gedoe aan je kop, alleen maar blij zijn met elkaar. Toen hebben we een klein beetje gepraat over ons, en besloten dat we nog steeds enorm van elkaar houden en door wilden. Samen, ook al is het moeilijk af en toe.
Ik heb echt hard geknokt naar mijn idee. Te hard? Voor mijn gevoel niet. Mijn vriendin kon mijn veranderingen echter niet goed volgen. Eigenlijk ook wel logisch, zij heeft niet direct meegemaakt wat ik wel heb, zij is niet alles verloren. Hoe dicht ik haar ook probeerde te betrekken bij alles, ze zal er altijd naast staan.
Enerzijds is daar de verandering over een jaar tijd naar de put gaan door het overlijden van men moeder, en anderzijds ben ik binnen 1.5 maand enorm veranderd in een veel sterker persoon, die weet wat hij wilt, genieten van het leven en gaan voor wat je wilt bereiken.
“Normaal” lijkt me dat al lastig te volgen, maar zeker als je elkaar vrijwel alleen in het weekend ziet.
Zij is 1 week een aantal dagen bij mij geweest, zomerfeesten samen meegemaakt was hartstikke leuk. De 2 weekenden daarna was ik bij haar thuis. Het is erg lastig als je in zo’n relatief korte tijd leuke dingen wilt doen, maar ook minder leuke dingen wilt bespreken. Het blijft moeilijk om goed met elkaar te praten, elkaar te willen begrijpen zonder je eigen ding te ver door te drammen.
Zij voelde zich niet echt lekker en toch wilde ik wat op mijn hart lag kwijt. Zij voelde zich beledigd en gekwetst doordat ik een aantal dingen genoemd heb die me dwars zitten. Dat is iets wat ik juist nou niet bedoelde… Het enige wat ik wil is dat zij ook gelukkig kan zijn, dat leek ze mij de laatste tijd minder. Ik wil er voor haar zijn, ik zie in dat je er aan kan werken, maar je moet het wel willen.
Het is lastig om als je zelf zo gegroeid bent, ziet dat het kan als je het maar wilt, dat niet te verwachten van een ander. Dat is echter wel een heel erg belangrijk iets, iemand veranderd pas als daar zelf aan toe bent. Dat kun je niet afdwingen…
En nu zijn we dan daar aangekomen dat mijn vriendin niet goed kan benoemen waarom ze niet verder zou willen. Ze houd wel van me, maar het is niet meer als voorheen. Ik ben enorm veranderd ( in veel ogen positief) en ze snapt niet hoe dat zo snel kan. Voor mij nogal logisch na alles wat er gebeurd is. Voor haar echter niet want ze weet niet hoe het is om zoveel kwijt te raken.
Ik heb zo geknokt, zo veel moeite gedaan, zij wil of kan dat blijkbaar niet (meer?) Eergister ben ik bij haar geweest en hebben we dit besproken, wat is het moeilijk om dan weg te gaan. Nu ben k degene die niet begrijpen kan waarom je niet zou knokken. Ik hou zo veel van haar, ze zit echt diep in mijn hart. Maar ik kan haar niet duidelijk maken waarom dingen gelopen zijn zoals dat is, daar moet ze zelf achter komen denk ik.
Hoe moeilijk het ook is, ik ga voorlopig geen contact opnemen. Ze komt haar spullen maar halen als ze daar zelf aan toe is. Ik durf niks te zeggen over de toekomst, ze zal niet zomaar uit mijn hart verdwenen zijn. Over een week begint voor mij de introweek van school, de week daarna de opleiding zelf. Genoeg om me op te focussen dus komende tijd, ik zie wel hoe het verder loopt.
Ik heb meer dan genoeg verdriet, maar daar kom ik uiteindelijk wel weer bovenop heb ik geleerd.
Niet geheelquote:Op donderdag 22 juli 2010 09:19 schreef Jack. het volgende:
Shiftknop, ik denk persoonlijk dat het wel positief is dat je vader er nog voor wil vechten, ook al is het voor de dokters een uitgemaakte zaak. Dat laat zien dat hij toch nog levenslust in zich heeft, en dat is volgens mij nog altijd aangenamer dan iemand die zelf ook alle hoop opgegeven heeft.
Met je eens. Als het afgelopen is kan het zeer frustrerend zijn voor de omgeving als de persoon in kweste weigert op te geven. Je ziet iemand vechten om uit eindelijk niet het doel te behalen.
Op het moment dat de persoon in kwestie niet meer vecht maar het accepteerd kan hij/zij de energie gebruiken om nog te doen wat ze zelf wil. Leuke dingen, afschijt nemen. Begravenis regelen noem maar op.
Dat geeft de omgeving ook de kans om langzaam afschijt te nemen en dus ook genieten van de waarde volle momenten.
Vechtlust is altijd goed maar het moet wel realisties zijn.
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Ja wellicht dat ik het te positief stel.
Ik bedoel dat het leuker is dat iemand niet alle moed opgeeft en als een verwelkt bloempje godganse dagen in bed ligt, te wachten tot het onvermijdelijke gebeurd. Het is leuker als die persoon nog opgewekt kan zijn, nog kan genieten als vrienden/familie op bezoek komt e.d. Een voorbeeld eerder in dit topic (of vorige topics) waar iemand zei dat haar vader geen interesse meer toonde in z'n kleinkind. Het is toch veel leuker als hij helemaal opfleurt bij het zien van z'n kleinkind?
Ik denk dat het beste een beetje in het midden van jouw visie en mijn visie zit.
Iemand die z'n lot aanvaard kan idd nog leuke dingen doen, afscheid nemen en zaken regelen, maar kan net zo goed erg depressief worden en echt alles opgeven en zitten wachten.
Persoonlijk denk ik dat ik dan liever iem koppig zie blijven vechten, positief blijven en het niet wil aanvaarden dan dat iemand het aanvaard en alles opgeeft. Maar uiteraard nog het liefst iemand die het aanvaard en positief blijft zoals jij het stelt
Blijft moeilijk, en ik denk dat een omstaander weinig invloed kan uitoefenen op de manier waarop iemand het wel of niet aanvaard.
Ik bedoel dat het leuker is dat iemand niet alle moed opgeeft en als een verwelkt bloempje godganse dagen in bed ligt, te wachten tot het onvermijdelijke gebeurd. Het is leuker als die persoon nog opgewekt kan zijn, nog kan genieten als vrienden/familie op bezoek komt e.d. Een voorbeeld eerder in dit topic (of vorige topics) waar iemand zei dat haar vader geen interesse meer toonde in z'n kleinkind. Het is toch veel leuker als hij helemaal opfleurt bij het zien van z'n kleinkind?
Ik denk dat het beste een beetje in het midden van jouw visie en mijn visie zit.
Iemand die z'n lot aanvaard kan idd nog leuke dingen doen, afscheid nemen en zaken regelen, maar kan net zo goed erg depressief worden en echt alles opgeven en zitten wachten.
Persoonlijk denk ik dat ik dan liever iem koppig zie blijven vechten, positief blijven en het niet wil aanvaarden dan dat iemand het aanvaard en alles opgeeft. Maar uiteraard nog het liefst iemand die het aanvaard en positief blijft zoals jij het stelt
Blijft moeilijk, en ik denk dat een omstaander weinig invloed kan uitoefenen op de manier waarop iemand het wel of niet aanvaard.
Precies laat voor op staan dat ik met het accepteren noet bedoel dat de persoon in kwestie als een dood bloempje gaat wachten op het einden.
Maar juist die vechtlust omzet in enargie om leuke dingen te doen!
Maar juist die vechtlust omzet in enargie om leuke dingen te doen!
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Vandaag was mooi
Van tevoren verzameld bij een oom, met +- 10 personen. Vervolgens door naar de begraafplaats waar we te horen kregen dat we het zo mochten doen als we zelf wilden Gat was al gegraven.
We hebben nog wat muziek geluisterd, gepraat, en daarna hebben mijn zus en ik de urn in de grond gelegd. Vervolgens ieder een hand zand er over, het helpt je een stuk ellende af te sluiten. Daarna hebben mijn zus en ik de boel dicht geschept en netjes gemaakt
Toen kregen we honger en zijn wat wezen eten met de familie, weer bij men oom en tante thuis. Vandaag was echt heel erg mooi, gepast verdriet met een mooie afsluiting, mooi
Van tevoren verzameld bij een oom, met +- 10 personen. Vervolgens door naar de begraafplaats waar we te horen kregen dat we het zo mochten doen als we zelf wilden
Gat was al gegraven.We hebben nog wat muziek geluisterd, gepraat, en daarna hebben mijn zus en ik de urn in de grond gelegd. Vervolgens ieder een hand zand er over, het helpt je een stuk ellende af te sluiten. Daarna hebben mijn zus en ik de boel dicht geschept en netjes gemaakt
Toen kregen we honger en zijn wat wezen eten met de familie, weer bij men oom en tante thuis. Vandaag was echt heel erg mooi, gepast verdriet met een mooie afsluiting, mooi
Ik heb op me 23e ook al meerdere dierbaren verloren, mijn broertje,exvriendin, 2 opa's,1 oma, een vriend, een oom en en een tante. Ik merk dat ik tegenwoordig me sneller over zulke dingen heen zet. Al die woede,verdriet en onbegrip kan je het best achter je laten en proberen je eroverheen te zetten dat mensen nu eenmaal overlijden. Het verliezen van een dierbare doet pijn maar anderzijds kunnen we ons lijden niet accepteren. Dit is dan ook de reden dat we op den duur wreder en hartelozer ogen in de ogen van mensen die niet soortgelijke pijn hebben gevoeld. Je bouwt immers toch een bescherming op.
Toch biedt dit soort veiligheidsdrang op lange termijn weinig uitkomst, mensen krijgen meer moeite zich met anderen te binden,bang verlaten te worden, eenzaam in je eigen angst en verdriet. Mensen gaan ook niet graag met verdrietige mensen om omdat het hen herinnert aan de pijn en het geeft ze de realisatie dat hen hetzelfde kan overkomen.
Het beste om te doen is de dood aanvaarden, weten dat het leven kort is en je zoveel mogelijk van elk moment moet genieten. Iedereen verwerkt rouw op zijn eigen manier, het is dan ook het beste de leegte op je eigen manier op te vullen en proberen een gelukkig leven te lijden
Toch biedt dit soort veiligheidsdrang op lange termijn weinig uitkomst, mensen krijgen meer moeite zich met anderen te binden,bang verlaten te worden, eenzaam in je eigen angst en verdriet. Mensen gaan ook niet graag met verdrietige mensen om omdat het hen herinnert aan de pijn en het geeft ze de realisatie dat hen hetzelfde kan overkomen.
Het beste om te doen is de dood aanvaarden, weten dat het leven kort is en je zoveel mogelijk van elk moment moet genieten. Iedereen verwerkt rouw op zijn eigen manier, het is dan ook het beste de leegte op je eigen manier op te vullen en proberen een gelukkig leven te lijden
Even helemaal off topic, maar:
quote:Op donderdag 19 augustus 2010 18:49 schreef Cesare-Borgia het volgende:
... het is dan ook het beste de leegte op je eigen manier op te vullen en proberen een gelukkig leven te lijden leiden
Afgelopen woensdag de crematie. Was ERG moeilijk om hem daar achter te laten maar we zijn er doorheen 
. Na zo'n verschrikkelijke condoleance zijn we naar huis gegaan en hebben we nagebabbeld met de familie. Rond een uur of 19.00 was iedereen weg en zijn we na het drinken van een flinke borrel naar bed gegaan.
Nu beginnen de klote momenten... je mist de TV die hij hard aan had staan 's avonds, of zijn ochtend ritueel met zijn geroosterde boterhammen en koffie. De geur van koffie en de rooster associeer ik altijd met hem.
Ook ben ik al twee keer naar zijn hobby plekje gelopen om wat aan hem te vragen, maarja dan kom je in een leeg hok en wordt het toch even moeilijk De laatste week leken we wel allemaal verdoofd door de klap maar nu begint het echte besef
. Na zo'n verschrikkelijke condoleance zijn we naar huis gegaan en hebben we nagebabbeld met de familie. Rond een uur of 19.00 was iedereen weg en zijn we na het drinken van een flinke borrel naar bed gegaan.Nu beginnen de klote momenten... je mist de TV die hij hard aan had staan 's avonds, of zijn ochtend ritueel met zijn geroosterde boterhammen en koffie. De geur van koffie en de rooster associeer ik altijd met hem.
Ook ben ik al twee keer naar zijn hobby plekje gelopen om wat aan hem te vragen, maarja dan kom je in een leeg hok en wordt het toch even moeilijk
De laatste week leken we wel allemaal verdoofd door de klap maar nu begint het echte besef
Iedereen hier heel veel sterkte!
helaas heb ik vorig jaar in een jaar tijd 4 dierbaren moeten verliezen achter elkaar, waaronder mijn moeder. Het kan je leven zwaar aantasten en uiteraard zal er veel verdriet zijn.
Goed dat er een topic voor is en er over gepraat wordt!
helaas heb ik vorig jaar in een jaar tijd 4 dierbaren moeten verliezen achter elkaar, waaronder mijn moeder. Het kan je leven zwaar aantasten en uiteraard zal er veel verdriet zijn.
Goed dat er een topic voor is en er over gepraat wordt!
A man's got to do what a man's got to do
Gecondoleerd en sterkte met het verwerken.quote:Op vrijdag 20 augustus 2010 10:03 schreef shiftknop het volgende:
Afgelopen woensdag de crematie. Was ERG moeilijk om hem daar achter te laten maar we zijn er doorheen
Nu beginnen de klote momenten... je mist de TV die hij hard aan had staan 's avonds, of zijn ochtend ritueel met zijn geroosterde boterhammen en koffie. De geur van koffie en de rooster associeer ik altijd met hem.
Ook ben ik al twee keer naar zijn hobby plekje gelopen om wat aan hem te vragen, maarja dan kom je in een leeg hok en wordt het toch even moeilijk
Go hard or go home
veel sterkte in deze komende tijd...quote:
Afgelopen woensdag de crematie. Was ERG moeilijk om hem daar achter te laten maar we zijn er doorheen
Nu beginnen de klote momenten... je mist de TV die hij hard aan had staan 's avonds, of zijn ochtend ritueel met zijn geroosterde boterhammen en koffie. De geur van koffie en de rooster associeer ik altijd met hem.
Ook ben ik al twee keer naar zijn hobby plekje gelopen om wat aan hem te vragen, maarja dan kom je in een leeg hok en wordt het toch even moeilijk
De leegte zal nooit opgevuld worden, moet ook niet want hij was uniek!
Maar wellicht worden de negatieve herinneringen mooie herinneringen die je wel altijd zult onthouden!
A man's got to do what a man's got to do
Ik was dit topic al weer even uit het oog verloren, maar ik heb het nu weer nodig. Sorry dat ik niet reageer op verhalen van iedereen hier die het ook nodig hebben. Maar ik denk dat bij mij nu de klap pas komt ( 11 maanden na de dood van mijn vader ) ik heb me op me werk gestort sinds dien, en daar gaat het erg goed..
Nu heb ik een week vakantie ( vorige week vakantie eigenlijk voornamelijk thuis zitten werken ) en heb sinds maandag echt uitgerust... Gisteren en vandaag ben ik bezig geweest om de garage op te ruimen, zodat ik weer een echte werk/hobby/klus plek heb. Na de dood van mijn vader ben ik samen met mijn vriendin bij me moeder gaan wonen. De garage daar was altijd nog mijn werkplek samen met die van mijn vader. Nu is alles daar van mij, de scheur kalender hangt symbolisch op zijn dag van overlijden. ( Ik heb er zelf een paar dagen afgescheurd, me pa had hem een weekje niet bijgehouden )
Alles wat ik tegenkom, en aanraak heeft met me vader te maken, hij was dan ook vaak in de garage aan het klussen of prutsen met het een of het ander. Ik kon er nog wel eens kwaad om worden als hij wat gereedschap van mij had geleend, aangezien hij soms niet de voorzichtigste was, of de zorgvuldigste met welke schroevendraaier hij wat los moest maken. Ik heb zelf duur gereedschap, maargoed al het gereedschap is nu van mij. Ik heb alles "geërfd" als is dit niet formeel, maar ik ben toch de enige die het gebruikt. Ook heb ik een paar keer alleen een sigaret zitten roken onder ons prieeltje, waar vroeger ik vaak met me vader een sigaretje rookte.
Gelukkig was ik het laatste jaar voor zijn door veranderd, ik trok veel meer met me vader op dan ik de jaren daarvoor deed. Ik heb uren met hem zitten praten terwijl we zo nu en dan een sigaret rookte.
Ik hoorde later ook van mijn moeder dat me pa het erg fijn vond dat ik weer zo vaak thuis kwam en weer aan het klussen was in de garage, datzelfde heeft hij ook tegen een goede vriend van me verteld waar ik dat ook van hoorde. Dat heeft me wel goedgedaan, ik ben blij dat we nog zoveel gepraat hebben. Het stomme is we hebben het ook over de dood gehad, me pa was dan wel katholiek opgevoed en opgegroeid maar hij geloofde er niet meer in. En hij zag wel wat er kwam na de dood...
De afgelopen 11 maanden zijn omgevlogen, het lijkt zo lang geleden maar ook zo kort. Het leven is gewoon doorgegaan ook al is er veel veranderd. Ik ben gelukkig, maar soms even niet. Het mooiste vind ik dat ik soms droom over me pa. Hij is dan terug gekomen uit de dood en daar ben ik me dan tijdens de droom bewust van. Ik kan hem dan niet loslaten, knuffel hem helemaal plat... En maak grapjes dat alleen hem het lukt om terug te komen uit de dood.
Zoals ik al eens eerder schreef geloof ik niet in een hemel. En ik ga er vanuit dat me pa ondertussen is gereïncarneerd. Oftewel hij is een baby nu, ik hoop hem in dit leven nog eens tegen te komen. Al zal hij me dan niet herkennen, en de kans is erg groot dat ik hem ook niet herken of überhaupt tegenkom. Ondertussen blijft zijn "vorige" gedaante, voortleven in alle verhalen, de foto's en de mooie dromen die ik over hem heb.
Maar verdomme.. wat is het toch zwaar...
Nu heb ik een week vakantie ( vorige week vakantie eigenlijk voornamelijk thuis zitten werken ) en heb sinds maandag echt uitgerust... Gisteren en vandaag ben ik bezig geweest om de garage op te ruimen, zodat ik weer een echte werk/hobby/klus plek heb. Na de dood van mijn vader ben ik samen met mijn vriendin bij me moeder gaan wonen. De garage daar was altijd nog mijn werkplek samen met die van mijn vader. Nu is alles daar van mij, de scheur kalender hangt symbolisch op zijn dag van overlijden. ( Ik heb er zelf een paar dagen afgescheurd, me pa had hem een weekje niet bijgehouden )
Alles wat ik tegenkom, en aanraak heeft met me vader te maken, hij was dan ook vaak in de garage aan het klussen of prutsen met het een of het ander. Ik kon er nog wel eens kwaad om worden als hij wat gereedschap van mij had geleend, aangezien hij soms niet de voorzichtigste was, of de zorgvuldigste met welke schroevendraaier hij wat los moest maken. Ik heb zelf duur gereedschap, maargoed al het gereedschap is nu van mij. Ik heb alles "geërfd" als is dit niet formeel, maar ik ben toch de enige die het gebruikt. Ook heb ik een paar keer alleen een sigaret zitten roken onder ons prieeltje, waar vroeger ik vaak met me vader een sigaretje rookte.
Gelukkig was ik het laatste jaar voor zijn door veranderd, ik trok veel meer met me vader op dan ik de jaren daarvoor deed. Ik heb uren met hem zitten praten terwijl we zo nu en dan een sigaret rookte.
Ik hoorde later ook van mijn moeder dat me pa het erg fijn vond dat ik weer zo vaak thuis kwam en weer aan het klussen was in de garage, datzelfde heeft hij ook tegen een goede vriend van me verteld waar ik dat ook van hoorde. Dat heeft me wel goedgedaan, ik ben blij dat we nog zoveel gepraat hebben. Het stomme is we hebben het ook over de dood gehad, me pa was dan wel katholiek opgevoed en opgegroeid maar hij geloofde er niet meer in. En hij zag wel wat er kwam na de dood...
De afgelopen 11 maanden zijn omgevlogen, het lijkt zo lang geleden maar ook zo kort. Het leven is gewoon doorgegaan ook al is er veel veranderd. Ik ben gelukkig, maar soms even niet. Het mooiste vind ik dat ik soms droom over me pa. Hij is dan terug gekomen uit de dood en daar ben ik me dan tijdens de droom bewust van. Ik kan hem dan niet loslaten, knuffel hem helemaal plat... En maak grapjes dat alleen hem het lukt om terug te komen uit de dood.
Zoals ik al eens eerder schreef geloof ik niet in een hemel. En ik ga er vanuit dat me pa ondertussen is gereïncarneerd. Oftewel hij is een baby nu, ik hoop hem in dit leven nog eens tegen te komen. Al zal hij me dan niet herkennen, en de kans is erg groot dat ik hem ook niet herken of überhaupt tegenkom. Ondertussen blijft zijn "vorige" gedaante, voortleven in alle verhalen, de foto's en de mooie dromen die ik over hem heb.
Maar verdomme.. wat is het toch zwaar...
Wat haat ik die verdomde momenten/dagen waar verdriet overheerst
En spijtig genoeg gaan er nog veel komen
En spijtig genoeg gaan er nog veel komen
Er zullen altijd van die dagen zijn, dat gaat nooit weg, maar ze worden wel minder frequent.quote:Op donderdag 2 september 2010 23:21 schreef Kielse het volgende:
Wat haat ik die verdomde momenten/dagen waar verdriet overheerst
En spijtig genoeg gaan er nog veel komen
Dat lijkt in het begin misschien onzin, maar op een bepaald moment zal je beseffen dat je weer dagen hebt dat je er mee om kan gaan zonder dat het problemen geeft, misschien zelfs dagen dat je er eens niet aan denkt, afgewisseld met dagen dat je het er moeilijk mee hebt. En die laatste dagen zullen minder en minder voorkomen, maar gaan nooit weg.
Het moment waarop de frequentie afneemt is verschillend, bij mij heeft het zo'n anderhalf jaar geduurd. En nu nog denk ik er dagelijks aan, maar het beinvloed mijn gemoed veel minder. Er zijn nog wel van die dagen of momenten, maar minder dus.
Mijn vader is inmiddels ook overleden. Het is is gebeurd op 1 augustus, dus een maand geleden nu. Ik dacht dat ik voorbereid was een klein beetje, doordat hij al bijna 5 jaar ziek was. Maar nee, je hebt werkelijk geen idee wat je overkomt.
Die laatste zondag dat hij overleed zat ik bij 'm. Ik kon niet langer dan 5 min op de slaapkamer zijn, want ik vond het verschrikkelijk om hem zo te zien liggen. Toch ging ik geregeld boven kijken. Ik zat daar, en hij was van de wereld. Op een gegeven moment deed hij zijn ogen open, en hij zag mij, en hij zei 'waarom doe je je schoenen niet even uit?' Daarmee bedoelend dat ik bij m op bed moest komen liggen. Dat heb ik gedaan. Mijn moeder was ook boven, maar die heb ik naar beneden gestuurd, alsof ik aanvoelde wat er ging komen.
Dus ik lag bij 'm, en hij aaide over mn hoofd. Op een gegeven moment deed ie zn ogen open, en hij was weer even heel helder, zoals hij altijd is geweest, gewoon, mijn vader. Hij heeft afscheid van me genomen, me oa bedankt voor alles, gezegd dat hij trots was mij als zoon te hebben gehad en nog wat dingen. Daarna ging het licht weer uit bij 'm.
Ik hield me goed toen ik de kamer uitliep, maar op weg naar beneden hield ik 't niet meer. Ik strompelde de kamer in en heb heel hard gehuild. Een uur later begon hij bloed over te geven. Hij is met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan rond een uur of 17u. Ik heb gewacht tot mijn moeder belde, en daarna ben ik met mijn vriendin naar het ziekenhuis gegaan.
Het werd me toen duidelijk dat hij zou overlijden binnen afzienbare tijd. Het was verschrikkelijk om 'm zo te zien. Hij had duidelijk pijn, kon niets meer zeggen maar lag wel de hele tijd te bewegen, en probeerde wat te zeggen, maar er was niks van te maken. Ik werd misselijk toen ik 'm zo zag, en kon er niet bij zijn. De familie is van mn vader is toen naar het ziekenhuis gekomen. Niet iedereen was er, maar op een gegeven moment werd duidelijk dat het niet meer lang zou duren. Ik heb daarop een van zijn broers gebeld, de enige die er nog niet was, en die zijn toen ook gekomen.
Iets na half 10 's avonds is hij overleden. Ik kon er niet bij zijn, ik kon me er niet toe dwingen erbij te zijn. Ik heb letterlijk om het hoekje van de deur van die kamer gezeten met mijn vriendin, te wachten op het moment. Op een gegeven moment kwam een oom van me met tranen de kamer uit, en zei tegen mij 'het is voorbij'. Ik wist niet wat me overkwam. Ik wist dat het er aan zat te komen, maar...het is onbeschrijflijk. Ik ben naar binnen gegaan, en hij lag daar, met z'n mond open. Hij was misschien 1 minuut dood toen. Helemaal verkleurd, daar was ik niet op voorbereid. Een verschrikkelijk beeld, wat ik niet uit mn hoofd krijg.
Dit alles was op een zondag. De zaterdag daarna is hij gecremeerd. Op donderdag vond mn moeder te snel, op vrijdag zouden ze 43 jaar getrouwd zijn. Dus zaterdag. Een prachtige kerkdienst, de kerk zat bom en bomvol. Mensen stonden achterin omdat er geen plaats meer was.
Maar ja, mijn vader is niet meer. Hij heeft rust nu, geen pijn meer, maar ik des te meer. De eerste weken na zijn overlijden voelde ik alleen maar opluchting, dat het voorbij was. Nu is dat weg, en voel ik het gemis, en de pijn.
Ik mis 'm.
Die laatste zondag dat hij overleed zat ik bij 'm. Ik kon niet langer dan 5 min op de slaapkamer zijn, want ik vond het verschrikkelijk om hem zo te zien liggen. Toch ging ik geregeld boven kijken. Ik zat daar, en hij was van de wereld. Op een gegeven moment deed hij zijn ogen open, en hij zag mij, en hij zei 'waarom doe je je schoenen niet even uit?' Daarmee bedoelend dat ik bij m op bed moest komen liggen. Dat heb ik gedaan. Mijn moeder was ook boven, maar die heb ik naar beneden gestuurd, alsof ik aanvoelde wat er ging komen.
Dus ik lag bij 'm, en hij aaide over mn hoofd. Op een gegeven moment deed ie zn ogen open, en hij was weer even heel helder, zoals hij altijd is geweest, gewoon, mijn vader. Hij heeft afscheid van me genomen, me oa bedankt voor alles, gezegd dat hij trots was mij als zoon te hebben gehad en nog wat dingen. Daarna ging het licht weer uit bij 'm.
Ik hield me goed toen ik de kamer uitliep, maar op weg naar beneden hield ik 't niet meer. Ik strompelde de kamer in en heb heel hard gehuild. Een uur later begon hij bloed over te geven. Hij is met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan rond een uur of 17u. Ik heb gewacht tot mijn moeder belde, en daarna ben ik met mijn vriendin naar het ziekenhuis gegaan.
Het werd me toen duidelijk dat hij zou overlijden binnen afzienbare tijd. Het was verschrikkelijk om 'm zo te zien. Hij had duidelijk pijn, kon niets meer zeggen maar lag wel de hele tijd te bewegen, en probeerde wat te zeggen, maar er was niks van te maken. Ik werd misselijk toen ik 'm zo zag, en kon er niet bij zijn. De familie is van mn vader is toen naar het ziekenhuis gekomen. Niet iedereen was er, maar op een gegeven moment werd duidelijk dat het niet meer lang zou duren. Ik heb daarop een van zijn broers gebeld, de enige die er nog niet was, en die zijn toen ook gekomen.
Iets na half 10 's avonds is hij overleden. Ik kon er niet bij zijn, ik kon me er niet toe dwingen erbij te zijn. Ik heb letterlijk om het hoekje van de deur van die kamer gezeten met mijn vriendin, te wachten op het moment. Op een gegeven moment kwam een oom van me met tranen de kamer uit, en zei tegen mij 'het is voorbij'. Ik wist niet wat me overkwam. Ik wist dat het er aan zat te komen, maar...het is onbeschrijflijk. Ik ben naar binnen gegaan, en hij lag daar, met z'n mond open. Hij was misschien 1 minuut dood toen. Helemaal verkleurd, daar was ik niet op voorbereid. Een verschrikkelijk beeld, wat ik niet uit mn hoofd krijg.
Dit alles was op een zondag. De zaterdag daarna is hij gecremeerd. Op donderdag vond mn moeder te snel, op vrijdag zouden ze 43 jaar getrouwd zijn. Dus zaterdag. Een prachtige kerkdienst, de kerk zat bom en bomvol. Mensen stonden achterin omdat er geen plaats meer was.
Maar ja, mijn vader is niet meer. Hij heeft rust nu, geen pijn meer, maar ik des te meer. De eerste weken na zijn overlijden voelde ik alleen maar opluchting, dat het voorbij was. Nu is dat weg, en voel ik het gemis, en de pijn.
Ik mis 'm.
Breitling - Instruments for Professionals
CoolGuy met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen.
Wat herken ik veel.
Weet niets te schrijven wat je zou kunnen helpen.
Sterkte
Wat herken ik veel.
Weet niets te schrijven wat je zou kunnen helpen.
Sterkte
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Jemig Coolguy, sterkte... 
Waarom ik hier post weet ik (nog) niet.. wel weet ik dat we onlangs te horen hebben gekregen dat mijn lieve geweldige positieve en alles wat niet meer ik op kan noemen schoonmoeder officieel terminaal is.
Vorig jaar is er borstkanker geconstateerd. Ze was er vroeg bij en de borst is weggehaald. Daarna bestralingen en chemo, 'voor de zekerheid'. Alles was weg, helemaal goed, ze zag er weer beter uit, haar was mooi terug en ze had overal steeds meer energie voor. Tot deze vakantie, toen ze erg veel last kreeg van haar benen en op een gegeven moment niet meer kon lopen van de pijn.. iedereen deed 't af als bijwerkingen van de medicijnen, maar bij terugkomst bleek dat ze uitzaaiingen in haar rugwervel heeft, die nooit meer weg gehaald kunnen worden. Wel ingedamd, maar er komt een moment dat dat niet meer werkt en het dus verder zal gaan...
Ze is 61.. en we weten nu al dat ze niet ontzettend oud zal worden. Of ze nog jaren of een jaar heeft, alles is afhankelijk van hoe de behandelingen aanslaan en of ze nog veel uitzaaiingen zal krijgen.
En het is eng.. en dan ga ik de verhalen hier zitten lezen en word ik alleen nog maar banger, terwijl de familie zelf zo positief en 'nuchter' is... en ergens vind ik het 'fijn' om me voor te bereiden op wat mogelijk komen gaat, daar houd ik van, weten wat er komt, maar ik vrees dat dat in deze onmogelijk is..
Waarom ik hier post weet ik (nog) niet.. wel weet ik dat we onlangs te horen hebben gekregen dat mijn lieve geweldige positieve en alles wat niet meer ik op kan noemen schoonmoeder officieel terminaal is.
Vorig jaar is er borstkanker geconstateerd. Ze was er vroeg bij en de borst is weggehaald. Daarna bestralingen en chemo, 'voor de zekerheid'. Alles was weg, helemaal goed, ze zag er weer beter uit, haar was mooi terug en ze had overal steeds meer energie voor. Tot deze vakantie, toen ze erg veel last kreeg van haar benen en op een gegeven moment niet meer kon lopen van de pijn.. iedereen deed 't af als bijwerkingen van de medicijnen, maar bij terugkomst bleek dat ze uitzaaiingen in haar rugwervel heeft, die nooit meer weg gehaald kunnen worden. Wel ingedamd, maar er komt een moment dat dat niet meer werkt en het dus verder zal gaan...
Ze is 61.. en we weten nu al dat ze niet ontzettend oud zal worden. Of ze nog jaren of een jaar heeft, alles is afhankelijk van hoe de behandelingen aanslaan en of ze nog veel uitzaaiingen zal krijgen.
En het is eng.. en dan ga ik de verhalen hier zitten lezen en word ik alleen nog maar banger, terwijl de familie zelf zo positief en 'nuchter' is... en ergens vind ik het 'fijn' om me voor te bereiden op wat mogelijk komen gaat, daar houd ik van, weten wat er komt, maar ik vrees dat dat in deze onmogelijk is..
Ja doei.
Ik kan dat inderdaad beamen. Mijn moeder is nu 7 en half jaar geleden plots overleden aan een long embolie. Zij was pas 45 en had nog nooit gerookt en dronk sporadisch een biertje (dat heet eens in de 2 á 3 maanden). De laatste tijd toch veel dingen gebeurd waar ik haar toch weer steeds meer mis. Ik ben getrouwd en vader geworden het afgelopen jaar. Ik weet hoe ontzettend gek mijn moeder was met kindertjes en ze zou niets liever willen dan zo'n kleine van haar eigen kinderen vast te houden. Helaas heeft ze dit nooit mogen meemaken en dat zet me dan toch telkens weer aan het denken. Er gaat geen dag voorbij dat ze niet eventjes in mijn gedachten voorkomt.quote:Op vrijdag 3 september 2010 10:07 schreef Jack. het volgende:
[..]
Er zullen altijd van die dagen zijn, dat gaat nooit weg, maar ze worden wel minder frequent.
Dat lijkt in het begin misschien onzin, maar op een bepaald moment zal je beseffen dat je weer dagen hebt dat je er mee om kan gaan zonder dat het problemen geeft, misschien zelfs dagen dat je er eens niet aan denkt, afgewisseld met dagen dat je het er moeilijk mee hebt. En die laatste dagen zullen minder en minder voorkomen, maar gaan nooit weg.
Het moment waarop de frequentie afneemt is verschillend, bij mij heeft het zo'n anderhalf jaar geduurd. En nu nog denk ik er dagelijks aan, maar het beinvloed mijn gemoed veel minder. Er zijn nog wel van die dagen of momenten, maar minder dus.
De dag dat het gebeurde was ik als enige bij haar in de ochtend, ze was weggevallen en ik heb van schrik uiteraard de ambulance gebeld die haar is komen ophalen. In principe is toen de hele ochtend goed gegaan, maar is de bloedprop (wat ze op dat moment dus nog niet wisten) weggeschoten en voor de toevoer van de zuurstof naar de longen geschoten. Ze is dus letterlijk gestikt voor onze ogen. Ik ben altijd bang geweest nachtmerries te krijgen over het gebeurde, maar gek genoeg is dat nooit voorgevallen, Mijn dromen over haar waren louter fijn en maakte me wakker met een goed gevoel.
Sorry voor het beetje onsamenhangende verhaaltje, maar moest het opeens ff kwijt toen ik dit topic doorlas !
Voor diegene die afscheid hebben moeten nemen of in dat traject zijn, ik wens jullie super veel sterkte !
niet alles in het leven is even mooi,quote:Op zaterdag 17 juli 2010 16:43 schreef KarinJ. het volgende:
Soms wou ik dat ik kon toveren......
Soms wou ik dat ik iets kon zeggen wat helpt
Soms is er zijn het enige wat je doen kunt
Soms is dat genoeg.
niet alles in het leven is even goed
maar bedenkt altijd maar,jezelf zijn is
je enige troost in een tijd waar 1 ding
namelijk telt : moed!
Yvonne schreef op maandag 31 oktober 2011 @
13:59:43 in DEF SC #282 aan AchJa & Co
Vanaf hier en nu stopt het in DEF én op FOK!
Ik wil hier een normale SC zonder gebitch!
13:59:43 in DEF SC #282 aan AchJa & Co
Vanaf hier en nu stopt het in DEF én op FOK!
Ik wil hier een normale SC zonder gebitch!
Datquote:Op vrijdag 3 september 2010 10:46 schreef KarinJ. het volgende:
CoolGuy met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen.
Wat herken ik veel.
Weet niets te schrijven wat je zou kunnen helpen.
Sterkte
Verder CoolGuy, ik heb 't idee dat je een ontzettend mooi afscheid hebt gekregen van je vader.
Ik heb een gelijksoortig afscheid gehad, en aan die herinnering haal ik erg veel steun uit op moeilijke momenten.
Ik hoop dat je het beeld toen hij net overleden was uit je hoofd kan zetten. Het is een moment waar je op zich niets aan hebt, en ik hoop dat de herinnering van jullie afscheid thuis de bovenhand zal krijgen.
Veel sterkte de komende tijd!
Motorbloempje, het is inderdaad erg moeilijk om je erop voor te bereiden en wellicht zal je merken dat je er alsnog niet volledig op voorbereid was. Dat hoort er ook bij en daar kan je niet omheen. Mochten we daartoe in staat zijn was er wellicht ook geen topic als dit geweest.
Ik hoop dat je nog veel mooie momenten met haar mag beleven en dat je de dingen die je graag wil zeggen of doen nog kan doen/zeggen. Jij ook veel sterkte de komende tijd!
Ik ben vanochtend na ruim een jaar weer op haar begraafplaats geweest, precies 2,5 jaar na haar overlijden en tevens de dag waarop m'n boek uitgebracht wordt over de periode erna.
Emotionele dag dus, juist om zo'n dag waarop je je groot wilt houden voor de buitenwacht en al huilt in de tram op de heenweg en maar terugloopt naar het station met de tranen rollend over je wangen.
Ik weet na vandaag wel weer waarom ik er zolang niet ben geweest, ik zie teveel terug van de momenten waar ik nu nog steeds niet met een positief gevoel naar kan kijken en raak te emotioneel.
Anderzijds geeft het me de bevestiging dat ik er vaker heen moet, voor mezelf, omdat ik standaard naar m'n directe omgeving alleen maar positiviteit en vrolijkheid uitstraal en het niet snel zal zeggen als ik me niet goed voel of ergens mee zit.
Maar het doet me veel zo'n dag als vandaag, meer nog als haar verjaardag of de dag van haar overlijden.
Emotionele dag dus, juist om zo'n dag waarop je je groot wilt houden voor de buitenwacht en al huilt in de tram op de heenweg en maar terugloopt naar het station met de tranen rollend over je wangen.
Ik weet na vandaag wel weer waarom ik er zolang niet ben geweest, ik zie teveel terug van de momenten waar ik nu nog steeds niet met een positief gevoel naar kan kijken en raak te emotioneel.
Anderzijds geeft het me de bevestiging dat ik er vaker heen moet, voor mezelf, omdat ik standaard naar m'n directe omgeving alleen maar positiviteit en vrolijkheid uitstraal en het niet snel zal zeggen als ik me niet goed voel of ergens mee zit.
Maar het doet me veel zo'n dag als vandaag, meer nog als haar verjaardag of de dag van haar overlijden.
27-08-2010 is mijn moeder overleden op 53 jarige leeftijd. Het is allemaal heel mooi gegaan en ze heeft een perfecte dood gekregen. Hoe stom dat ook klinkt. Na een nacht vol met verhalen over vroeger en alles dwars door elkaar. Ze wist wel dat wij er waren en ze reageerde ook op vragen van ons of ze pijn had BV en dat was niet zo. Beetje kramp meer niet. Maar een goed gesprek was niet meer mogelijk. Wel pakte ze je hand of arm goed stevig vast en dan voelde je haar aaien over je hand of arm. En dan kwamen er weer stukken van haar leven voorbij.
Na een zeer actieve nacht van verhalen, thee drinken is ze gaan slapen en is ze in haar slaap overleden. Heel rustig in haar slaap. Beter kan niet.
Iets meer dan 5 jaar geleden was er zweer zware vorm van borstkanker gevonden, borst afgezet kliere verwijderd veel hele zware chemo heeft ze toch 4 jaar prima kunnen leven. Ze was niet zo fit meer als vroeger maar kon wel alles doen.
Tot ze in mei te horen kreeg te horen dat de kanker terug was en deze keer in haar lever. Ze zou nog 6 a 12 maanden te leven hebben. Na weer chemo gehad te hebben had ze op een gegeven moment zo iets van nee ik ben nu zo vaak dood en dood ziek door die kut chemo dit schiet niet op en is ze ook direct gestopt.
Na een nacht lang overgeven is ze in de ochtend naar het ziekenhuis gegaan en is ze zoals hier boven beschreven overleden. Dit alles binnen 24uur gegaan. Heel snel dus.
Gelukkig was mijn moeder niet bang om dood te gaan en was ze er ook wel klaar voor.
Vlak voor haar overleiden zei ze nog het volgende.
Het leven is nog zo mooi en zo leuk. Ik geniet nog elke dag maar het is niet anders. En tot die tijd geniet ik van alle kleine dingen intens
Wat ook mooi is, is het feit dat mijn moeder al de hele begrafenis had geregeld en dat ze een brief had getypt die moest worden voorgelezen als laatst op de crematie. Ze wilde altijd het laatste wordt hebben. En dat was een hele mooie brief. Dat is wel iets heel speciaals als je zo iets nog hebt. Iedereen was zeer onder de indruk betreft de brief. Zoals ze zelf al zei. Mijn crematie zal veel indruk gaan maken let maar op mijn woorden.
Nu heb ik geen zin om het hele verhaal hier te gaan schrijven. Dat is te prive vind ik.
Wat ik nu merk is dat ik nog altijd over mijn ouders hun huis spreek, of als ik iets op tv zie dat ik me moeder wil bellen van kijk RTL4 of hey garnalen lekker zeg neem ik mee voor mijn moeder. Maar ja dat heeft weinig zin. Ik belde mijn moeder elke dag en we deden heel erg veel samen. En dat mis ik nog het meeste.
En natuurlijk het gemist elke dag keer op keer.
op de crematie zei mijn zusje iets heel moois.
Iemand is pas dood als die geen niet meer in je hart voort leeft. En zo zie ik het ook!
Na een zeer actieve nacht van verhalen, thee drinken is ze gaan slapen en is ze in haar slaap overleden. Heel rustig in haar slaap. Beter kan niet.
Iets meer dan 5 jaar geleden was er zweer zware vorm van borstkanker gevonden, borst afgezet kliere verwijderd veel hele zware chemo heeft ze toch 4 jaar prima kunnen leven. Ze was niet zo fit meer als vroeger maar kon wel alles doen.
Tot ze in mei te horen kreeg te horen dat de kanker terug was en deze keer in haar lever. Ze zou nog 6 a 12 maanden te leven hebben. Na weer chemo gehad te hebben had ze op een gegeven moment zo iets van nee ik ben nu zo vaak dood en dood ziek door die kut chemo dit schiet niet op en is ze ook direct gestopt.
Na een nacht lang overgeven is ze in de ochtend naar het ziekenhuis gegaan en is ze zoals hier boven beschreven overleden. Dit alles binnen 24uur gegaan. Heel snel dus.
Gelukkig was mijn moeder niet bang om dood te gaan en was ze er ook wel klaar voor.
Vlak voor haar overleiden zei ze nog het volgende.
Het leven is nog zo mooi en zo leuk. Ik geniet nog elke dag maar het is niet anders. En tot die tijd geniet ik van alle kleine dingen intens
Wat ook mooi is, is het feit dat mijn moeder al de hele begrafenis had geregeld en dat ze een brief had getypt die moest worden voorgelezen als laatst op de crematie. Ze wilde altijd het laatste wordt hebben. En dat was een hele mooie brief. Dat is wel iets heel speciaals als je zo iets nog hebt. Iedereen was zeer onder de indruk betreft de brief. Zoals ze zelf al zei. Mijn crematie zal veel indruk gaan maken let maar op mijn woorden.
Nu heb ik geen zin om het hele verhaal hier te gaan schrijven. Dat is te prive vind ik.
Wat ik nu merk is dat ik nog altijd over mijn ouders hun huis spreek, of als ik iets op tv zie dat ik me moeder wil bellen van kijk RTL4 of hey garnalen lekker zeg neem ik mee voor mijn moeder. Maar ja dat heeft weinig zin. Ik belde mijn moeder elke dag en we deden heel erg veel samen. En dat mis ik nog het meeste.
En natuurlijk het gemist elke dag keer op keer.
op de crematie zei mijn zusje iets heel moois.
Iemand is pas dood als die geen niet meer in je hart voort leeft. En zo zie ik het ook!
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Mooi geschreven.
I.d.d. je bent pas echt dood als je vergeten bent.
Sterkte jongen.
I.d.d. je bent pas echt dood als je vergeten bent.
Sterkte jongen.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Inderdaad erg mooi geschreven. Voor mijn opa's en oma's heb ik online een gedenkplaats gemaakt. Kijk maar eens op ememori.nl. Bij mijn opa Ruud Buissink heb ik een geluidsfragment ingevoegd. Dat is voor mij ontzettend mooi om naar te luisteren, alsof hij er nog gewoon is.
Iedereen kan nu ook gratis zo'n site op ememori aanmaken. Neem gerust een kijkje en probeer het zelf maar. Als je vragen hebt hoor ik het wel.
Groeten,
Mark
Iedereen kan nu ook gratis zo'n site op ememori aanmaken. Neem gerust een kijkje en probeer het zelf maar. Als je vragen hebt hoor ik het wel.
Groeten,
Mark
jouw dierbare, online vereeuwigd
Ziet er leuk uit
Zelf heb ik geen behoefte om online een gedenkplaats te maken. Ik heb wel een geluidsopname op mijn gsm staan toen hij de opnamefunctie aan het uittesten was (wat onnozele dingen zeggen en lachen enzo). Op moeilijke momenten of als ik gewoon even z'n stem wil horen dan speel ik dat af. Het handige is dat ik het overal en altijd bij me heb, is ook wel een soort geruststelling om op eender welk moment naar z'n stem te kunnen luisteren.
Zelf heb ik geen behoefte om online een gedenkplaats te maken. Ik heb wel een geluidsopname op mijn gsm staan toen hij de opnamefunctie aan het uittesten was (wat onnozele dingen zeggen en lachen enzo). Op moeilijke momenten of als ik gewoon even z'n stem wil horen dan speel ik dat af. Het handige is dat ik het overal en altijd bij me heb, is ook wel een soort geruststelling om op eender welk moment naar z'n stem te kunnen luisteren.
iddquote:Op vrijdag 17 september 2010 23:24 schreef KarinJ. het volgende:
Mooi geschreven.
I.d.d. je bent pas echt dood als je vergeten bent.
Sterkte jongen.
Er bestaat ook een mooie quote van, door Thomas Campbell:
"To live in hearts we leave behind is not to die."
ik heb inderdaad het zelfde, we gaan binnen kort ook mijn moeder haar hyves verwijderen.quote:Op zaterdag 18 september 2010 20:50 schreef Jack. het volgende:
Ziet er leuk uit
Zelf heb ik geen behoefte om online een gedenkplaats te maken. Ik heb wel een geluidsopname op mijn gsm staan toen hij de opnamefunctie aan het uittesten was (wat onnozele dingen zeggen en lachen enzo). Op moeilijke momenten of als ik gewoon even z'n stem wil horen dan speel ik dat af. Het handige is dat ik het overal en altijd bij me heb, is ook wel een soort geruststelling om op eender welk moment naar z'n stem te kunnen luisteren.
En ik heb dan geen geluid opnamen maar wel die brief. En ik hoor het haar zeggen als ik die lees.
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Vandaag/morgen ( 30 september ) 1 jaar geleden.
Wat gebeurt er toch veel in een jaar. Zo raar, het lijkt zo ver weg. En toch lijkt het zo dichtbij....
Eigenlijk had ik vrij genomen van me werk straks, maar ik heb besloten toch te gaan werken, anders zal het helemaal niets worden vandaag.
Ik mis hem enorm, veel meer dan in het begin.. Het is al meer dan een jaar geleden dat ik hem voor het laatst sprak, en wat zijn die laatste dingen de we tegen elkaar zeiden toch dom als je er aan terug denkt. Gewoon, iets over sleutels en nog een houdoe er achteraan.. Niet realiserend dat dat het laatste is wat je ooit tegen elkaar zegt...
Stiekem hoop ik dat ik morgen wakker wordt en het 2009 is...
En dit alles een slechte droom was... Ik zou daar alles voor op willen geven. Maar helaas weet ik beter...
Wat gebeurt er toch veel in een jaar. Zo raar, het lijkt zo ver weg. En toch lijkt het zo dichtbij....
Eigenlijk had ik vrij genomen van me werk straks, maar ik heb besloten toch te gaan werken, anders zal het helemaal niets worden vandaag.
Ik mis hem enorm, veel meer dan in het begin.. Het is al meer dan een jaar geleden dat ik hem voor het laatst sprak, en wat zijn die laatste dingen de we tegen elkaar zeiden toch dom als je er aan terug denkt. Gewoon, iets over sleutels en nog een houdoe er achteraan.. Niet realiserend dat dat het laatste is wat je ooit tegen elkaar zegt...
Stiekem hoop ik dat ik morgen wakker wordt en het 2009 is...
En dit alles een slechte droom was... Ik zou daar alles voor op willen geven. Maar helaas weet ik beter...
Voor mij zijn er nu bijna 2 maanden voorbij sinds het overlijden van mijn vader. Waar ik eerst opluchting voelde dat het hele verhaal voorbij was na bijna 5 jaar ziekte, heeft dat nu plaats gemaakt voor verdriet. Het hem missen, hem nooit meer spreken, zien, horen, voelen, helemaal niks. Nooit meer. En ik ben pas 29. Dat is nog een lange tijd te gaan zonder vader.
Ik verwacht nog steeds dat hij ineens achter een boom uitkomt en dat het allemaal een grote macabere grap is, maar ik weet dat dat niet zo is. Ik heb inmiddels 2 foto's van hem in huis staan. Eentje waarbij mijn moeder er af geknipt is. Het is een vakantiefoto in landschapsmodus waarbij mijn ouders naast elkaar zitten. Daar is een portretfoto van gemaakt en die staat ingelijst op mijn bureau.
De ander is een foto van een beetje van de zijkant, waarbij hij met zn hand onder zn hoofd zit. Dat was kenmerkend voor hem, zo zat hij eigenlijk heel vaak. Die foto staat beneden. Daar heb ik een waxinelichthoudertje bij gekocht. Daarnaast staat een klein doosje waarin een beetje van zijn as zit. Ik wil er geen compleet altaar van maken, dus dit vond ik wel subtiel.
Een paar weken geleden hebben we zijn as gekregen. Mijn oom bouwt al 20 jaar aan een zeiljacht van bijna 15 meter lang, en daar hebben ze al heel regelmatig mee gevaren. Daarop zijn we mee geweest en hebben we de as uitgestrooid op de Maas. Dat was wel een emotioneel moment. Toen de as weg was heeft mn moeder er een boeket bloemen achteraan gegooid. Dat vond ik wel heel erg moeilijk. Wij voeren natuurlijk vooruit, dus we lieten hem achter voor mijn gevoel. Ik weet wel dat dat niet zo is, maar zo voelde 't wel.
Het is moeilijk. Het is kut zonder hem.
Ik verwacht nog steeds dat hij ineens achter een boom uitkomt en dat het allemaal een grote macabere grap is, maar ik weet dat dat niet zo is. Ik heb inmiddels 2 foto's van hem in huis staan. Eentje waarbij mijn moeder er af geknipt is. Het is een vakantiefoto in landschapsmodus waarbij mijn ouders naast elkaar zitten. Daar is een portretfoto van gemaakt en die staat ingelijst op mijn bureau.
De ander is een foto van een beetje van de zijkant, waarbij hij met zn hand onder zn hoofd zit. Dat was kenmerkend voor hem, zo zat hij eigenlijk heel vaak. Die foto staat beneden. Daar heb ik een waxinelichthoudertje bij gekocht. Daarnaast staat een klein doosje waarin een beetje van zijn as zit. Ik wil er geen compleet altaar van maken, dus dit vond ik wel subtiel.
Een paar weken geleden hebben we zijn as gekregen. Mijn oom bouwt al 20 jaar aan een zeiljacht van bijna 15 meter lang, en daar hebben ze al heel regelmatig mee gevaren. Daarop zijn we mee geweest en hebben we de as uitgestrooid op de Maas. Dat was wel een emotioneel moment. Toen de as weg was heeft mn moeder er een boeket bloemen achteraan gegooid. Dat vond ik wel heel erg moeilijk. Wij voeren natuurlijk vooruit, dus we lieten hem achter voor mijn gevoel. Ik weet wel dat dat niet zo is, maar zo voelde 't wel.
Het is moeilijk. Het is kut zonder hem.
Breitling - Instruments for Professionals
CoolGuy ik lees het nu pas. Gecondoleerd met het verliezen van je pa, ik wens je heel veel sterkte met het een plaats geven van je verdriet. Wat heb je alles verschrikkelijk mooi beschreven! 
Dank je. Ja, ik weet nog niet hoe ik dat een plekje moet geven, al ben ik daar natuurlijk in werkelijkheid al lang mee bezig. Het voelt alleen steeds als een...taak ofzo, die ik moet uitvoeren, waarvan ik geen flauw idee heb hoe ik er aan moet beginnen.quote:Op donderdag 30 september 2010 08:54 schreef twentemeisje het volgende:
CoolGuy ik lees het nu pas. Gecondoleerd met het verliezen van je pa, ik wens je heel veel sterkte met het een plaats geven van je verdriet. Wat heb je alles verschrikkelijk mooi beschreven!
Laatst zat ik met mijn vriendin bij haar oma wat vakantiefoto's van ons van afgelopen zomer te kijken. Bij het zien van sommige foto's voelde ik nog de zon op me, de wind die waaide, water wat ik op me kreeg van een waterval en de verzengende hitte. Maar ook het gevoel dat toen die foto werd gemaakt, mijn vader nog leefde. Ik hem nog kon bellen als ik dat wilde. Het is alsof het zien van zo'n foto een moment heeft vastgelegd waarop alles nog 'goed' was. Dat is wrang, maar tegelijkertijd ergens ook wel prettig.
Breitling - Instruments for Professionals
De tijd gaat snel voorbij.. Hier is het ook een klein jaar geleden sinds duidelijk werd dat mama niet lang meer zou leven. Intussen gaat het leven gewoon door, en ook de dood. Vorige week heeft een bekende van mij, maar vooral goed bevriend met wat andere vrienden van mij zelfmoord gepleegd. Zomaar van de brug af gedoken.
Niemand weet waarom, nergens signalen dat het slecht ging bij niemand. Avond er voor nog leuke avond gehad, zelfs 15 min van tevoren toen hij een vriend tegen kwam leek er niks aan de hand.
Heb er zelf geen moeite mee, maar als ik zie wat de omgeving is aangedaan dan ben ik daar toch wel bedroefd om. Wat een ongelofelijke pijn doe je er mensen mee
CoolGuy ik vind het een heel mooi iets om die as zo in de Maas uit te strooien
Niemand weet waarom, nergens signalen dat het slecht ging bij niemand. Avond er voor nog leuke avond gehad, zelfs 15 min van tevoren toen hij een vriend tegen kwam leek er niks aan de hand.
Heb er zelf geen moeite mee, maar als ik zie wat de omgeving is aangedaan dan ben ik daar toch wel bedroefd om. Wat een ongelofelijke pijn doe je er mensen mee
CoolGuy ik vind het een heel mooi iets om die as zo in de Maas uit te strooien
Idd, tijd gaat ontzettend snel, maar je gevoel/emoties gaan een stuk trager. Bij mij is het straks 6 jaar geleden dat m'n vader overleden is en 2 jaar dat m'n buurman overleden is.quote:Op donderdag 30 september 2010 00:36 schreef Bill_E het volgende:
Vandaag/morgen ( 30 september ) 1 jaar geleden.
Wat gebeurt er toch veel in een jaar. Zo raar, het lijkt zo ver weg. En toch lijkt het zo dichtbij....
Eigenlijk had ik vrij genomen van me werk straks, maar ik heb besloten toch te gaan werken, anders zal het helemaal niets worden vandaag.
Ik mis hem enorm, veel meer dan in het begin.. Het is al meer dan een jaar geleden dat ik hem voor het laatst sprak, en wat zijn die laatste dingen de we tegen elkaar zeiden toch dom als je er aan terug denkt. Gewoon, iets over sleutels en nog een houdoe er achteraan.. Niet realiserend dat dat het laatste is wat je ooit tegen elkaar zegt...
Stiekem hoop ik dat ik morgen wakker wordt en het 2009 is...
En dit alles een slechte droom was... Ik zou daar alles voor op willen geven. Maar helaas weet ik beter...
Het gevoel dat je hoopt dat je in een erg slechte droom zit en straks wakker wordt en alles weer ok is heb ik ook een lange tijd gehad. Zelfs nu zou ik er ook nog alles voor opgeven om de tijd gewoon te kunnen terugdraaien.
Ik was 24 toen m'n vader overleed. Dat is zo'n periode dat je net beter naar elkaar toegroeit omdat je het huis uitgaat enzo, dus veel te vroeg om je vader te moeten afgeven.quote:Op donderdag 30 september 2010 08:32 schreef CoolGuy het volgende:
Voor mij zijn er nu bijna 2 maanden voorbij sinds het overlijden van mijn vader. Waar ik eerst opluchting voelde dat het hele verhaal voorbij was na bijna 5 jaar ziekte, heeft dat nu plaats gemaakt voor verdriet. Het hem missen, hem nooit meer spreken, zien, horen, voelen, helemaal niks. Nooit meer. En ik ben pas 29. Dat is nog een lange tijd te gaan zonder vader.
Ik verwacht nog steeds dat hij ineens achter een boom uitkomt en dat het allemaal een grote macabere grap is, maar ik weet dat dat niet zo is. Ik heb inmiddels 2 foto's van hem in huis staan. Eentje waarbij mijn moeder er af geknipt is. Het is een vakantiefoto in landschapsmodus waarbij mijn ouders naast elkaar zitten. Daar is een portretfoto van gemaakt en die staat ingelijst op mijn bureau.
De ander is een foto van een beetje van de zijkant, waarbij hij met zn hand onder zn hoofd zit. Dat was kenmerkend voor hem, zo zat hij eigenlijk heel vaak. Die foto staat beneden. Daar heb ik een waxinelichthoudertje bij gekocht. Daarnaast staat een klein doosje waarin een beetje van zijn as zit. Ik wil er geen compleet altaar van maken, dus dit vond ik wel subtiel.
Een paar weken geleden hebben we zijn as gekregen. Mijn oom bouwt al 20 jaar aan een zeiljacht van bijna 15 meter lang, en daar hebben ze al heel regelmatig mee gevaren. Daarop zijn we mee geweest en hebben we de as uitgestrooid op de Maas. Dat was wel een emotioneel moment. Toen de as weg was heeft mn moeder er een boeket bloemen achteraan gegooid. Dat vond ik wel heel erg moeilijk. Wij voeren natuurlijk vooruit, dus we lieten hem achter voor mijn gevoel. Ik weet wel dat dat niet zo is, maar zo voelde 't wel.
Het is moeilijk. Het is kut zonder hem.
Ik kan me voorstellen dat het een moeilijk moment was om z'n as uit te strooien. Zelf zou ik het niet kunnen denk ik, omdat je dan naar mijn gevoel het laatste tastbare van hem wegstrooit. Wellicht dat je daarom nog een klein doosje hebt. Ik ben blij dat ik naar een muurtje kan gaan, wetende dat daarachter een urne staat met al z'n as erin.
Leuk wat je gedaan hebt met de foto's trouwens. Ik wil ook iets in die trend doen in m'n nieuwe woonst binnenkort. Een bijzettafeltje met allemaal foto's van mensen die belangrijk voor me zijn ofzo.
Heel herkenbaar. Ik heb het dan vooral met muziek. Ik kan een nummer horen op de radio en dan weten uit welk jaar/periode het nummer ongeveer datteert en gelijk erachteraan denken dat hij er toen nog was en dat we toen nog allerlei leuke dingen samen deden enzo en hoeveel jaar hij nog te leven had op dat moment.quote:Op donderdag 30 september 2010 09:17 schreef CoolGuy het volgende:
[..]
Dank je. Ja, ik weet nog niet hoe ik dat een plekje moet geven, al ben ik daar natuurlijk in werkelijkheid al lang mee bezig. Het voelt alleen steeds als een...taak ofzo, die ik moet uitvoeren, waarvan ik geen flauw idee heb hoe ik er aan moet beginnen.
Laatst zat ik met mijn vriendin bij haar oma wat vakantiefoto's van ons van afgelopen zomer te kijken. Bij het zien van sommige foto's voelde ik nog de zon op me, de wind die waaide, water wat ik op me kreeg van een waterval en de verzengende hitte. Maar ook het gevoel dat toen die foto werd gemaakt, mijn vader nog leefde. Ik hem nog kon bellen als ik dat wilde. Het is alsof het zien van zo'n foto een moment heeft vastgelegd waarop alles nog 'goed' was. Dat is wrang, maar tegelijkertijd ergens ook wel prettig.
Momenteel ben ik aan het verhuizen (trek het ouderlijke huis uit), en had zo graag gewild dat hij dat nog meemaakte en dat ik voor bepaalde werkzaamheden zijn raad kon vragen. Ik heb sinds kort ook weer een vriendin en ook daar heb ik het moeilijk mee dat hij haar nooit zal gekend hebben. Dat zijn van die momenten in je leven waarop je ze het meeste mist en dat de moeilijke momenten toch vaker om de hoek komen kijken...
Nog geen week na mijn 30ste verjaardag is mijn moeder overleden. Ik begrijp volledig de situatie als je 29 bent. Ik heb zelf geen idee hoe dit gaat worden in de toekomst voor mij zelf.
De maand is zo snel gegaan, en je mist je moeder op hele gekke momenten heb ik gemerkt. Maar het gemis is groot!
Wij gaan ook het as van mijn moeder uitstrooien. En nu zullen velen van jullie gaan lachen
Toen mijn moeder ziek werd kon ze niet meer werken. Dus ging ze heerlijk in de zomer op terasjes zitten. Wilde je een leuk terrasje weten dan kon mijn moeder je verder helpen!
Toen duidelijk werd dat ze niet meer lang te leven had ga je toch dingen bespreken van crematie, muziek, uitstrooien. En daar kwam heel veel harde zwarte humor kijken. Een manier van verwerken op dat moment.
Op een gegeven moment kwamen we op het uitstrooien. Tja wat is nou een belangrijke plaats geweest de laatste jaren... Zo prettig gestoord als mijn moeder is riep ze opeens. Op alle terasjes! Strooi mij maar uit op alle terasjes! Bij elk terrasje een klein beetje.
Op dat moment hebben we daar erg om kunnen lachen. Maar we hebben dat eigelijk altijd vol gehouden.
Dus tja jullie kunnen wel raden wat er naar alle waarscheinelijkheid gaat gebeuren
De dood is iets verdrietigs. Maar je moet wel de humor er in houden. Dat was en is en blijft bij ons een manier van verwerken!
De maand is zo snel gegaan, en je mist je moeder op hele gekke momenten heb ik gemerkt. Maar het gemis is groot!
Wij gaan ook het as van mijn moeder uitstrooien. En nu zullen velen van jullie gaan lachen
Toen mijn moeder ziek werd kon ze niet meer werken. Dus ging ze heerlijk in de zomer op terasjes zitten. Wilde je een leuk terrasje weten dan kon mijn moeder je verder helpen!
Toen duidelijk werd dat ze niet meer lang te leven had ga je toch dingen bespreken van crematie, muziek, uitstrooien. En daar kwam heel veel harde zwarte humor kijken. Een manier van verwerken op dat moment.
Op een gegeven moment kwamen we op het uitstrooien. Tja wat is nou een belangrijke plaats geweest de laatste jaren... Zo prettig gestoord als mijn moeder is riep ze opeens. Op alle terasjes! Strooi mij maar uit op alle terasjes! Bij elk terrasje een klein beetje.
Op dat moment hebben we daar erg om kunnen lachen. Maar we hebben dat eigelijk altijd vol gehouden.
Dus tja jullie kunnen wel raden wat er naar alle waarscheinelijkheid gaat gebeuren
De dood is iets verdrietigs. Maar je moet wel de humor er in houden. Dat was en is en blijft bij ons een manier van verwerken!
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Haha leg eens uit wat vind je mooi?
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Baas P was groot, in lichaam en geest. De directeur van Het Burgerweeshuis. En een roeimaat van me. En overleden, februari 2008. Na een bizar kort ziektebed van precies een week overleed hij aan de gevolgen van kanker. Alleen wisten er er weinig mensen dat hij dat had. Ik niet. En ondanks dat het 2010 is, mis ik hem stiekem nog steeds. De dag voor de condoleance schreef ik aan iemand op FOK! via PM het volgende ( Hij is opgebaart geweest in Het Burgerweeshuis ):
Baas P wordt woensdag gecremeerd. Morgen is er een condoleance in het burgerweeshuis. Zijn kist komt in het cafe te staan. Daar kan je via de voordeur in, en via de zijdeur er weer uit. Daarna kan je de zaal in ( staat los van het cafe, via de binnenplaats) voor een biertje of 10. Twee dj's komen draaien: eentje van Fields of Rock, de ander van de Melkweg. Allebei kennen ze hem goed, en weten welke muziek hij gedraaid zou hebben.
De condoleance wordt behalve door familie ook door mij en de bedrijfsleider geleid. Twee medewerkers van het rouwcentrum komen assisteren bij de kist in het cafe, E en ik "draaien" de zaal, met drie barkeepers. Ik laat die gozer namelijk niet alleen draaien, hij heeft het net zo moeilijk als ik op dit moment.
Het is inderdaad onvoorstelbaar geweest, maar zaterdag ochtend kreeg ik de klap. Ik had donderdag avond en vrijdag overdag en 's avonds met mensen gepraat en daardoor mijzelf voorbij gerend. Totdat ik het register las, toen besefte ik mij pas dat ik hem nooit meer zal spreken. En dat ik de roeiboot opnieuw moet gaan uitlijnen, omdat ik nu 125 kg kadaver mis in de boot. En dat ik zijn telefoonnummer uit mijn telefoon moet halen. En zijn email adres moet wissen. En dat hij niet thuis is als ik langs zijn huis loop. En dat hij niet binnenkomt als de kroegdeur openzwaaid, dus stop maar met hoopvol kijken iedere keer als de deur open gaat. En het is niet zijn lach die je hoort, dat zit in je hoofd. En dat het klopt dat je hem nu al mist. En dat je altijd kutgrapjes kan maken. Dat het woord doodstil wel erg van toepassing is. Doodschrikken ook trouwens. En wie niet springt, is een homo.
De grote klap is voorbij nu, dat is over. Het gat ( enorm gat ook, hij was 2.07m en 125 kg, blond lang haar tot aan zijn kont en had een stem waarmee je de fundering van een betonnenbunker kan doen laten trillen) is groot, het gemis ook. Maar ik kom er wel over heen. Het leven gaat door, daar doe je niks aan. Hij is dood, klote, maar het zij zo.
Ik had zo gehoopt dat ik er zo over dacht: 'het leven gaat door, je doet er niks aan'. Niets is minder waar. Nu, twee-en-een-half-jaar later, mis ik hem soms nog. Bij de meest stomme dingen: Een concert waarvan ik weet dat hij dat leuk vind bijvoorbeeld. Hij is niet vergeten, door niemand. En door zijn beste vriend al helemaal niet. Daar heb ik mij zorgen om gemaakt, maar nu lijkt hij zich te redden. Godzijdank.
Baas P wordt woensdag gecremeerd. Morgen is er een condoleance in het burgerweeshuis. Zijn kist komt in het cafe te staan. Daar kan je via de voordeur in, en via de zijdeur er weer uit. Daarna kan je de zaal in ( staat los van het cafe, via de binnenplaats) voor een biertje of 10. Twee dj's komen draaien: eentje van Fields of Rock, de ander van de Melkweg. Allebei kennen ze hem goed, en weten welke muziek hij gedraaid zou hebben.
De condoleance wordt behalve door familie ook door mij en de bedrijfsleider geleid. Twee medewerkers van het rouwcentrum komen assisteren bij de kist in het cafe, E en ik "draaien" de zaal, met drie barkeepers. Ik laat die gozer namelijk niet alleen draaien, hij heeft het net zo moeilijk als ik op dit moment.
Het is inderdaad onvoorstelbaar geweest, maar zaterdag ochtend kreeg ik de klap. Ik had donderdag avond en vrijdag overdag en 's avonds met mensen gepraat en daardoor mijzelf voorbij gerend. Totdat ik het register las, toen besefte ik mij pas dat ik hem nooit meer zal spreken. En dat ik de roeiboot opnieuw moet gaan uitlijnen, omdat ik nu 125 kg kadaver mis in de boot. En dat ik zijn telefoonnummer uit mijn telefoon moet halen. En zijn email adres moet wissen. En dat hij niet thuis is als ik langs zijn huis loop. En dat hij niet binnenkomt als de kroegdeur openzwaaid, dus stop maar met hoopvol kijken iedere keer als de deur open gaat. En het is niet zijn lach die je hoort, dat zit in je hoofd. En dat het klopt dat je hem nu al mist. En dat je altijd kutgrapjes kan maken. Dat het woord doodstil wel erg van toepassing is. Doodschrikken ook trouwens. En wie niet springt, is een homo.
De grote klap is voorbij nu, dat is over. Het gat ( enorm gat ook, hij was 2.07m en 125 kg, blond lang haar tot aan zijn kont en had een stem waarmee je de fundering van een betonnenbunker kan doen laten trillen) is groot, het gemis ook. Maar ik kom er wel over heen. Het leven gaat door, daar doe je niks aan. Hij is dood, klote, maar het zij zo.
Ik had zo gehoopt dat ik er zo over dacht: 'het leven gaat door, je doet er niks aan'. Niets is minder waar. Nu, twee-en-een-half-jaar later, mis ik hem soms nog. Bij de meest stomme dingen: Een concert waarvan ik weet dat hij dat leuk vind bijvoorbeeld. Hij is niet vergeten, door niemand. En door zijn beste vriend al helemaal niet. Daar heb ik mij zorgen om gemaakt, maar nu lijkt hij zich te redden. Godzijdank.
burgerweeshuis
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
Mooi omdat je de wens van je moeder om haar as op alle terrassen te verstrooien gaat uitvoeren
Dat je je niet laat afschrikken door "misschien is het wel gek
Elke keer dat je daarna op zo'n terrasje gaat zitten, zal je glimlachen en proosten op je moeder die daar zo dicht bij je is.
Mijn moeder is nu 10 jaar dood.....ik mis haar nog steeds.
Je bent pas echt dood als je vergeten bent.
Zo te zien blijven er hier heel veel mensen doorleven in de gedachten van anderen.
Een troostende gedachte.
Dat je je niet laat afschrikken door "misschien is het wel gek
Elke keer dat je daarna op zo'n terrasje gaat zitten, zal je glimlachen en proosten op je moeder die daar zo dicht bij je is.
Mijn moeder is nu 10 jaar dood.....ik mis haar nog steeds.
Je bent pas echt dood als je vergeten bent.
Zo te zien blijven er hier heel veel mensen doorleven in de gedachten van anderen.
Een troostende gedachte.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Ach wij zijn prettig gestoord en doen vaak dingen anders dan gebruikelijk. Alles kan als je maar wil. Zo was mijn moeder ook.
Eten met kerst thuis met 40man aan 1 tafel? Kan prima alles opzij tafels aan elkaar en gaan. Om maar een voorbeeld te geven.
Dus uitstrooien stiekem op een teras past perfect bij mijn moeder en bij ons.
Dus daar zijn we echt niet bang voor. Bij het idee alleen al krijgen we een grote grijns op ons gezicht!
Eten met kerst thuis met 40man aan 1 tafel? Kan prima alles opzij tafels aan elkaar en gaan. Om maar een voorbeeld te geven.
Dus uitstrooien stiekem op een teras past perfect bij mijn moeder en bij ons.
Dus daar zijn we echt niet bang voor. Bij het idee alleen al krijgen we een grote grijns op ons gezicht!
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Ik vind me zelf meer dan normaalquote:Op vrijdag 1 oktober 2010 13:22 schreef KarinJ. het volgende:
Ik ook
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Ik ook volgens mij is de rest van de wereld gestoord haha
volgens mij is de rest van de wereld gestoord haha
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
En alweer mag ik me melden in dit topic
Gisteravond is mijn grootvader (88) overleden. Hij was niet ziek ofzo, gewoon "stilgevallen" zeg maar. Hij had het al enkele dagen wat moeilijker met eten en veel slapen, maar niemand had verwacht dat het op z'n einde liep. Ik zag hem zo ontzettend graag en na het overlijden van m'n grootmoeder afgelopen zomer had ik hem zelfs nog gezegd dat ik hoopte dat ik hem nog een tijdje mocht houden. Ik knuffelde hem ook vaak als ik weer naar huis vertrok, en ik zou dat zo graag nog een laatste keer willen doen. Hij was de laatste van m'n grootouders, en godverdomme dat valt zwaar om hem nu ook te moeten afgeven
Gisteravond is mijn grootvader (88) overleden. Hij was niet ziek ofzo, gewoon "stilgevallen" zeg maar. Hij had het al enkele dagen wat moeilijker met eten en veel slapen, maar niemand had verwacht dat het op z'n einde liep. Ik zag hem zo ontzettend graag en na het overlijden van m'n grootmoeder afgelopen zomer had ik hem zelfs nog gezegd dat ik hoopte dat ik hem nog een tijdje mocht houden. Ik knuffelde hem ook vaak als ik weer naar huis vertrok, en ik zou dat zo graag nog een laatste keer willen doen. Hij was de laatste van m'n grootouders, en godverdomme dat valt zwaar om hem nu ook te moeten afgeven
3 jaar gelden ben ik geëmigreerd. Ik kende hier niemand. Om te integreren ben ik op de plaatselijke club gegaan.
Een zangkoor, en ik kan dus echt niet zingen haha.
Zo leerden mijn "dorpsgenoten"mij kennen, en ik hun.
Ik werd met open armen ontvangen en mede door hun voelde ik me hier al snel echt thuis.
Een van hun Tuta, was de enthousiast haarzelf. Lief ,open, spontaan.......Vanavond hoorde we dat ze op sterven ligt.........
Ja ik weet het, ze is "maar"een buurvrouw.....maar toch ook een vriendin geworden .
Vanavond hadden we repetitie, en er kwam een discussie of we zondag wel of niet zouden optrreden.
Het programma voor zondag is "tenn et lys"( steek een kaarsje aan)
Een door het koor verzorgde avond met zang en gedichten met het aansteken van kaarsjes voor iedereen die een beetje licht kan gebruiken.
Ondanks dat we weten dat het een moeilijke avond voor ons gaat worden gaan we t toch doen.
Zo is het koor niet alleen voor de leuke dingen, maar ook even samen in het verdriet.
[ Bericht 40% gewijzigd door KarinJ. op 27-10-2010 23:14:49 ]
Een zangkoor, en ik kan dus echt niet zingen haha.
Zo leerden mijn "dorpsgenoten"mij kennen, en ik hun.
Ik werd met open armen ontvangen en mede door hun voelde ik me hier al snel echt thuis.
Een van hun Tuta, was de enthousiast haarzelf. Lief ,open, spontaan.......Vanavond hoorde we dat ze op sterven ligt.........
Ja ik weet het, ze is "maar"een buurvrouw.....maar toch ook een vriendin geworden .
Vanavond hadden we repetitie, en er kwam een discussie of we zondag wel of niet zouden optrreden.
Het programma voor zondag is "tenn et lys"( steek een kaarsje aan)
Een door het koor verzorgde avond met zang en gedichten met het aansteken van kaarsjes voor iedereen die een beetje licht kan gebruiken.
Ondanks dat we weten dat het een moeilijke avond voor ons gaat worden gaan we t toch doen.
Zo is het koor niet alleen voor de leuke dingen, maar ook even samen in het verdriet.
[ Bericht 40% gewijzigd door KarinJ. op 27-10-2010 23:14:49 ]
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
quote:Een buurvrouw hoeft niet perse minder te zijn dan een familielid. Ik had een heel goeie band met mijn buurman, die is in januari 2009 overleden en daar heb ik het tot begin dit jaar (2010 dus) heel erg moeilijk mee gehad en zelfs een periode dat het me allemaal niets meer kon schelen omdat ik hem zo hard miste. Nu heb ik het er nog steeds moeilijk mee, maar minder, omdat ik mensen heb waarbij ik terecht kan als het een keer te veel wordt.Op woensdag 27 oktober 2010 22:08 schreef KarinJ. het volgende:
Ja ik weet het, ze is "maar"een buurvrouw.....maar toch ook een vriendin geworden .
Ik vind het thema voor zondag erg passend in je huidige situatie, en ik denk dat je vriendin het ook wel leuk zou vinden als jullie dat doen. Misschien dat je de avond hier en daar wat kan toespitsen op haar in het bijzonder om het wat persoonlijker te maken.
Nu zaterdag is de begrafenis voor m'n grootvader, en ik kijk er zó ontzettend tegenop... Ik heb nu m'n avonden gevuld met gezelschap om samen wat te drinken en te babbelen (over vanalles en nog wat) en m'n gedachten te verzetten, maar ik vrees dat ik zaterdag gewoon keihard op een muur van realiteit ga botsen. Ik heb mijn vriendin gezegd dat ik zonder haar zou gaan, aangezien ik haar nog niet heb voorgesteld aan de familie en ik dit ook niet wil doen op een begrafenis. Daar maakte ze geen probleem van en voor haar komt het ook wel beter uit aangezien ze moet werken op zaterdag en een cursus moet volgen. Ik heb het er ook erg moeilijk mee dat ik haar nu nooit zal kunnen voorstellen aan m'n grootvader en dat ze hem nooit zal gekend hebben. Ik weet zeker dat hij in de wolken zou geweest zijn als ik haar een keer meenam... iets wat ik binnenkort had willen doen.
Hmm mißchien wel juist goed als ze mee gaat zou ik zeggen? ik wens jullie veel sterkte doe wat je denkt dat goed is
doe wat je denkt dat goed is
Begrafenis is achter de rug, het was een mooie dienst en al bij al heb ik mezelf sterk kunnen houden.
Vriendin is niet meegegaan en achteraf gezien was dat wellicht het beste ook.
Ik heb de hele week gezorgd dat ik 's avonds (overdag werken) ofwel zelf de deur uit was, of mensen op bezoek had om de week door te komen zonder veel problemen. Vrijdagavond had ik gereserveerd voor haar en gevraagd of ze zou blijven slapen. Ging ze doen, maar ze kon er pas 21u30 zijn ivm andere verplichtingen voordien. Geen probleem, dus de moeilijkste avond was ook gevuld met gezelschap. Ik had gezegd dat ik dan de tijd vooraf een biertje zou drinken in m'n stamkroeg en dat we dan samen naar huis konden gaan om te gaan slapen als ze arriveerde.
Krijg ik om 21u20 een sms dat ze niet meer kwam omdat ze te moe was... Daar heb ik dus wel een probleem van gemaakt dat ik vond dat ze dat niet kon maken op zo'n avond. Snapte ze niet, want ze was toch wel moe enzo. Ben dan maar in de kroeg blijven zitten samen met m'n beste vriend en nog wat extra bier achterover geslagen om zo de avond door te komen (maar ook niet te veel, wilde nog fris voor de dag komen zaterdagochtend).
Dag nadien stuurde ze nog sms dat ze me graag zag enzo, waarop ik m'n telefoon heb uitgezet en 's avonds had ze nog wat ingesproken op m'n voicemail dat ze het gevoel had dat ik wel wat kwaad of iig teleurgesteld was in haar. Heb sms gestuurd dat ik ze vanavond wel zou zien (dansles) en de komende week thuis blijf en rust wil, dus dat ik ze niet hoefde te zien.
Begin me vragen te stellen of deze relatie het wel allemaal waard is als ik zelfs op zo'n moment niet op haar kan rekenen. Dus voel me behoorlijk kut nu, niet alleen omdat ik m'n grootvader heb begraven, maar ook door haar houding daarbij.
Ergens heb ik ook wel gevoel van opluchting dat de begrafenis voorbij is, en dat ik nu kan beginnen met het een plaats te geven. Ik ben ook nog gaan kijken toen ze de kist net in het graf hadden laten zakken, en dat was de laatste keer dat ik hem (z'n kist dan iig) heb gezien. Familie is na de koffietafel nog gaan kijken (als alles weer dichtlag), maar ik ben naar huis gereden omdat het voor mij afgerond was die dag. Volgend weekend ga ik nog wel een keer langs denk ik, om een bloemetje van mezelf op het graf te leggen. En dan wil ik misschien ook een keer langs de broer van m'n grootvader gaan. Hij is de laatste van 3 broers die nu nog overblijft, voor hem was het gisteren ook een erg zware dag.
Vriendin is niet meegegaan en achteraf gezien was dat wellicht het beste ook.
Ik heb de hele week gezorgd dat ik 's avonds (overdag werken) ofwel zelf de deur uit was, of mensen op bezoek had om de week door te komen zonder veel problemen. Vrijdagavond had ik gereserveerd voor haar en gevraagd of ze zou blijven slapen. Ging ze doen, maar ze kon er pas 21u30 zijn ivm andere verplichtingen voordien. Geen probleem, dus de moeilijkste avond was ook gevuld met gezelschap. Ik had gezegd dat ik dan de tijd vooraf een biertje zou drinken in m'n stamkroeg en dat we dan samen naar huis konden gaan om te gaan slapen als ze arriveerde.
Krijg ik om 21u20 een sms dat ze niet meer kwam omdat ze te moe was... Daar heb ik dus wel een probleem van gemaakt dat ik vond dat ze dat niet kon maken op zo'n avond. Snapte ze niet, want ze was toch wel moe enzo. Ben dan maar in de kroeg blijven zitten samen met m'n beste vriend en nog wat extra bier achterover geslagen om zo de avond door te komen (maar ook niet te veel, wilde nog fris voor de dag komen zaterdagochtend).
Dag nadien stuurde ze nog sms dat ze me graag zag enzo, waarop ik m'n telefoon heb uitgezet en 's avonds had ze nog wat ingesproken op m'n voicemail dat ze het gevoel had dat ik wel wat kwaad of iig teleurgesteld was in haar. Heb sms gestuurd dat ik ze vanavond wel zou zien (dansles) en de komende week thuis blijf en rust wil, dus dat ik ze niet hoefde te zien.
Begin me vragen te stellen of deze relatie het wel allemaal waard is als ik zelfs op zo'n moment niet op haar kan rekenen. Dus voel me behoorlijk kut nu, niet alleen omdat ik m'n grootvader heb begraven, maar ook door haar houding daarbij.
Ergens heb ik ook wel gevoel van opluchting dat de begrafenis voorbij is, en dat ik nu kan beginnen met het een plaats te geven. Ik ben ook nog gaan kijken toen ze de kist net in het graf hadden laten zakken, en dat was de laatste keer dat ik hem (z'n kist dan iig) heb gezien. Familie is na de koffietafel nog gaan kijken (als alles weer dichtlag), maar ik ben naar huis gereden omdat het voor mij afgerond was die dag. Volgend weekend ga ik nog wel een keer langs denk ik, om een bloemetje van mezelf op het graf te leggen. En dan wil ik misschien ook een keer langs de broer van m'n grootvader gaan. Hij is de laatste van 3 broers die nu nog overblijft, voor hem was het gisteren ook een erg zware dag.
Jack, wellicht heeft je vriendin niet de ervaring met de dood zoals jij die nu hebt. Het kan zomaar dat ze niet begrijpt wat de impact is, en de manier waarop jij je gedraagt is begrijpelijk voor mij, maar voor haar misschien niet
Vertel gewoon dat je er teleurgesteld door was, en dat je het erg jammer vind dat ze blijkbaar niet goed snapt hoe jij je voelt. Is ook moeilijk om te delen... Maar door niks zeggen gaat het vanzelf kapot
En ik spreek uit ervaring
Vertel gewoon dat je er teleurgesteld door was, en dat je het erg jammer vind dat ze blijkbaar niet goed snapt hoe jij je voelt. Is ook moeilijk om te delen... Maar door niks zeggen gaat het vanzelf kapot
En ik spreek uit ervaring
Ik heb duidelijk gemaakt dat ik erg teleurgesteld was in haar die avond en dat ik dus echt wel rekende op haar aanwezigheid toen. Ze heeft er sorry voor gezegd maar meer ook niet eigenlijk.
En zelf ben ik iemand die zulke dingen moeilijk kan vergeten/achter me laten. Sinds die vrijdag zit ik erg te twijfelen of het allemaal nog wel de energie waard is. Deze week smste me of ik ook niet vond dat we elkaar wat meer moeten zien, en ergens stoorde me dat enorm. Ik heb op korte tijd m'n 2 overblijvende grootouders moeten afgeven, m'n grootvader is zaterdag pas begraven. Ik zit momenteel echt niet op zo'n gedoe te wachten. Maar ik denk dat ik er ook zwaarder aan til dan het eigenlijk is. Vanmorgen is ze langsgekomen met koffiekoeken en croissants om samen te ontbijten, dus dat was dan weer wel leuk, maar ik was ook wel blij toen ze weer naar huis ging en ik weer op mezelf was. Ik kijk het voorlopig wel aan hoe het verder loopt en of m'n gevoel weer verandert in positieve zin. Misschien dat het sowieso al niet heel goed zat en dat het nu door mijn situatie versterkt wordt ofzo, dus we zien wel.
En zelf ben ik iemand die zulke dingen moeilijk kan vergeten/achter me laten. Sinds die vrijdag zit ik erg te twijfelen of het allemaal nog wel de energie waard is. Deze week smste me of ik ook niet vond dat we elkaar wat meer moeten zien, en ergens stoorde me dat enorm. Ik heb op korte tijd m'n 2 overblijvende grootouders moeten afgeven, m'n grootvader is zaterdag pas begraven. Ik zit momenteel echt niet op zo'n gedoe te wachten. Maar ik denk dat ik er ook zwaarder aan til dan het eigenlijk is. Vanmorgen is ze langsgekomen met koffiekoeken en croissants om samen te ontbijten, dus dat was dan weer wel leuk, maar ik was ook wel blij toen ze weer naar huis ging en ik weer op mezelf was. Ik kijk het voorlopig wel aan hoe het verder loopt en of m'n gevoel weer verandert in positieve zin. Misschien dat het sowieso al niet heel goed zat en dat het nu door mijn situatie versterkt wordt ofzo, dus we zien wel.
Vrijdag hebben we Tuta begraven.
Wat een verdriet.
Het koor heeft ook gezongen.Terwijl de tranen over onze wangen biggelden.
1 lied (Gabriellas sång) ging over dat je je leven echt moest leven ( wat zij ook echt gedaan heeft) en 1 over de hemel.
Na de begrafenis is het hele koor in ons clubhuis bij elkaar gekomen voor koffie en een broodje.
Mooie verhalen over wat Tuta voor een ieder had betekend.
Nee vergeten zal ze nooit worden.
Wel mooi zoals het koor verenigd was in het verdriet. Mensen werden "geklemd"en geknuffeld, of kregen een aai over hun bol.Iedereen troosten iedereen.
Maar zoals ze hier zeggen....het leven gaat door.
Wat een verdriet.
Het koor heeft ook gezongen.Terwijl de tranen over onze wangen biggelden.
1 lied (Gabriellas sång) ging over dat je je leven echt moest leven ( wat zij ook echt gedaan heeft) en 1 over de hemel.
Na de begrafenis is het hele koor in ons clubhuis bij elkaar gekomen voor koffie en een broodje.
Mooie verhalen over wat Tuta voor een ieder had betekend.
Nee vergeten zal ze nooit worden.
Wel mooi zoals het koor verenigd was in het verdriet. Mensen werden "geklemd"en geknuffeld, of kregen een aai over hun bol.Iedereen troosten iedereen.
Maar zoals ze hier zeggen....het leven gaat door.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Ik blijf het nog steeds moeilijk houden met speciale data, eergisteren was haar verjaardag en dan raak ik toch weer emotioneler en begin ik weer over van alles en nog wat te twijfelen en na te denken, terwijl er op dagen dat ik rationeel kan nadenken helemaal geen problemen zijn.
Moeten we wel gaan samenwonen in dat huis, moeten we überhaupt nog wel bij elkaar blijven, doe ik er goed aan om dit en dat te doen ... echt irritant.
Ben wel even langs haar graf geweest, wat gepraat, liedjes gezongen (deden we altijd) en de bloemen neergelegd en net voordat ik weg wilde gaan kwam ik haar moeder tegen, waarmee ik na haar dood nogal in de clinch heb gelegen, maar gelukkig gewoon een fijn gesprek mee gehad.
Maar dat je op dat soort dagen ineens zoveel twijfels en tegenstrijdige gevoelens kunt krijgen blijft toch vreemd, in ieder geval voor mij.
Ik merk ook wel dat ik er nog steeds geen vrede mee heb, nog enkele maanden en het is alweer 3 jaar geleden maar toch, het blijft me dagelijks nog bezighouden en misschien wel teveel, ik weet het niet.
En Jack, ik herken mezelf wel in jou, ik heb er op dat soort momenten ook moeite mee dat een ander zich totaal niet in lijkt te leven en geen begrip toont waardoor je het gevoel hebt dat het allemaal maar oppervlakkig is, laat staan toekomstmuziek.
Maar je moet niet vergeten dat zij niet in jouw koppie kan kijken en goed op waarde kan schatten wat je denkt, wilt en verwacht van een ander op dat soort momenten.
Begrijpelijk dat je zo denkt hoor, maar helemaal fair naar de ander is het niet denk ik, ik lijk ook weleens een waardeloze vriend voor een ander doordat ik gewoon niet weet hoe ik ermee om moet gaan, wat ik kan/moet zeggen en juist niet en wat de ander verwacht.
Moeten we wel gaan samenwonen in dat huis, moeten we überhaupt nog wel bij elkaar blijven, doe ik er goed aan om dit en dat te doen ... echt irritant.
Ben wel even langs haar graf geweest, wat gepraat, liedjes gezongen (deden we altijd) en de bloemen neergelegd en net voordat ik weg wilde gaan kwam ik haar moeder tegen, waarmee ik na haar dood nogal in de clinch heb gelegen, maar gelukkig gewoon een fijn gesprek mee gehad.
Maar dat je op dat soort dagen ineens zoveel twijfels en tegenstrijdige gevoelens kunt krijgen blijft toch vreemd, in ieder geval voor mij.
Ik merk ook wel dat ik er nog steeds geen vrede mee heb, nog enkele maanden en het is alweer 3 jaar geleden maar toch, het blijft me dagelijks nog bezighouden en misschien wel teveel, ik weet het niet.
En Jack, ik herken mezelf wel in jou, ik heb er op dat soort momenten ook moeite mee dat een ander zich totaal niet in lijkt te leven en geen begrip toont waardoor je het gevoel hebt dat het allemaal maar oppervlakkig is, laat staan toekomstmuziek.
Maar je moet niet vergeten dat zij niet in jouw koppie kan kijken en goed op waarde kan schatten wat je denkt, wilt en verwacht van een ander op dat soort momenten.
Begrijpelijk dat je zo denkt hoor, maar helemaal fair naar de ander is het niet denk ik, ik lijk ook weleens een waardeloze vriend voor een ander doordat ik gewoon niet weet hoe ik ermee om moet gaan, wat ik kan/moet zeggen en juist niet en wat de ander verwacht.
Ik heb een beetje zitten neuzen op dit forum en zit iedere keer weer met een brok in mijn keel te lezen., Mijn moeder is op 2 november jl overleden aan kanker. Ze had al 2 keer borstkanker overleefd (na amputaties) maar afgelopen augustus bleek de kanker toch weer terug. Het was uitgezaaid in d'r botten, lever en longen. Ondanks dat bleef haar arts heel positief en adviseerde haar zelfs om de geplande vakantie voor januari 2011 gewoon te boeken.
Helaas kreeg ze al snel helse pijnen en van de chemo werd ze alleen maar zieker en zieker. Na een paar weken was ze zo ziek dat ze amper meer kon eten en lag ze de hele dag in een bed in de huiskamer. Praten ging na een tijdje ook niet meer en ze kreeg ontstekingen in d'r mond waardoor ze helemaal stopte met eten en ook geen medicijnen (morfine) meer wilde. Ik kon helaas niet vaak naar haar toe omdat ze ver weg woonde maar de laatste keer dat ik haar levend zag was ongeveer een week voor haar overlijden. Ik schrok enorm wat ik toen aantrof. Ze was in 8 weken tijd meer dan 20 kilo afgevallen, Ze had haar ogen bijna continue dicht en gilde alleen maar van de pijn. Echt verschrikkelijk om zo je moeder te zien ! De vriend van mijn moeder heeft zo goed mogelijk voor haar gezorgd en kreeg ook hulp van verpleegsters en de huisarts maar het was zo loodzwaar.
Een week later op dinsdagochtend 2 november is ze in haar slaap overleden. We zijn direct in de auto gestapt en er naar toe gegaan. We hebben haar gezien zoals ze is ingeslapen en gek genoeg was dat mooi om te zien. Ze is in haar slaap overleden en lag op haar zij alsof ze gewoon lag te slapen, heel vredig en rustig zonder die helse pijnen. Even later is ze dan opgehaald en naar het uitvaartcentrum gebracht. God, wat heb ik gejankt ! Ik heb echt wel wat meegemaakt in mijn leven maar dit verdriet was zo enorm !!!
De dag na haar overlijden was nog steeds een en al huilen en verdriet. De dagen erna leek het er even op dat ik er steeds meer vrede mee had. De crematie op zaterdag 6 november was vervolgens weer een lood loodzware dag waarin al het verdriet nog eens voorbijkwam. Je ziet die kist met de bloemen er om heen, je hoort haar favoriete muziek en ineens besef je dat het echt allemaal definitief is.... En nu? Nu is het 11 november en ben ik sinds afgelopen maandag ziekgemeld door mijn chef. Ik moest maar eens even rustig aan doen en zeker niet te vroeg willen beginnen werd me verteld. Natuurlijk heel lief maar aan de ene kant wil ik eigenlijk dat alles"weer normaal" wordt. Laat mij maar werken en lol hebben met mijn collega's en zo. Aan de andere kant ben ik bang dat ik het niet kan en dat ik continue in huilen uitbarst. Ook voel ik me schuldig als ik "leuke" dingen doe. Gisteren ben ik bijvoorbeeld voor de afleiding bij de kerstshow van een tuincentrum geweest. Toen ik daar rondliep tussen alle mooie dingen voelde ik me ineens heel klote. Hoe kon ik hier nou toch iets "gezelligs" doen terwijl mijn moeder net dood is !!!
Ik weet het gewoon even niet meer !!! Ik heb mijn chef verteld dat ik volgende week weer wil gaan werken maar hij vond dat dat misschien wel te snel was. Ik moest eerst alles maar eens rustig verwerken en aan mezelf denken. Super dat ik zo'n sociale chef heb maar aan de andere kant wil zo graag dat alles weer normaal is en wil ik helemaal geen extra aandacht en medelijden. Maar twijfel ik dus enorm aan me zelf of ik het normale leven wel al aankan.
Helaas kreeg ze al snel helse pijnen en van de chemo werd ze alleen maar zieker en zieker. Na een paar weken was ze zo ziek dat ze amper meer kon eten en lag ze de hele dag in een bed in de huiskamer. Praten ging na een tijdje ook niet meer en ze kreeg ontstekingen in d'r mond waardoor ze helemaal stopte met eten en ook geen medicijnen (morfine) meer wilde. Ik kon helaas niet vaak naar haar toe omdat ze ver weg woonde maar de laatste keer dat ik haar levend zag was ongeveer een week voor haar overlijden. Ik schrok enorm wat ik toen aantrof. Ze was in 8 weken tijd meer dan 20 kilo afgevallen, Ze had haar ogen bijna continue dicht en gilde alleen maar van de pijn. Echt verschrikkelijk om zo je moeder te zien ! De vriend van mijn moeder heeft zo goed mogelijk voor haar gezorgd en kreeg ook hulp van verpleegsters en de huisarts maar het was zo loodzwaar.
Een week later op dinsdagochtend 2 november is ze in haar slaap overleden. We zijn direct in de auto gestapt en er naar toe gegaan. We hebben haar gezien zoals ze is ingeslapen en gek genoeg was dat mooi om te zien. Ze is in haar slaap overleden en lag op haar zij alsof ze gewoon lag te slapen, heel vredig en rustig zonder die helse pijnen. Even later is ze dan opgehaald en naar het uitvaartcentrum gebracht. God, wat heb ik gejankt ! Ik heb echt wel wat meegemaakt in mijn leven maar dit verdriet was zo enorm !!!
De dag na haar overlijden was nog steeds een en al huilen en verdriet. De dagen erna leek het er even op dat ik er steeds meer vrede mee had. De crematie op zaterdag 6 november was vervolgens weer een lood loodzware dag waarin al het verdriet nog eens voorbijkwam. Je ziet die kist met de bloemen er om heen, je hoort haar favoriete muziek en ineens besef je dat het echt allemaal definitief is.... En nu? Nu is het 11 november en ben ik sinds afgelopen maandag ziekgemeld door mijn chef. Ik moest maar eens even rustig aan doen en zeker niet te vroeg willen beginnen werd me verteld. Natuurlijk heel lief maar aan de ene kant wil ik eigenlijk dat alles"weer normaal" wordt. Laat mij maar werken en lol hebben met mijn collega's en zo. Aan de andere kant ben ik bang dat ik het niet kan en dat ik continue in huilen uitbarst. Ook voel ik me schuldig als ik "leuke" dingen doe. Gisteren ben ik bijvoorbeeld voor de afleiding bij de kerstshow van een tuincentrum geweest. Toen ik daar rondliep tussen alle mooie dingen voelde ik me ineens heel klote. Hoe kon ik hier nou toch iets "gezelligs" doen terwijl mijn moeder net dood is !!!
Ik weet het gewoon even niet meer !!! Ik heb mijn chef verteld dat ik volgende week weer wil gaan werken maar hij vond dat dat misschien wel te snel was. Ik moest eerst alles maar eens rustig verwerken en aan mezelf denken. Super dat ik zo'n sociale chef heb maar aan de andere kant wil zo graag dat alles weer normaal is en wil ik helemaal geen extra aandacht en medelijden. Maar twijfel ik dus enorm aan me zelf of ik het normale leven wel al aankan.
Djemigera, gecondoleerd
Er zijn veel dingen die ik kan zeggen want het is oh zo herkenbaar. Ik had dat gevoel ook, bij de kist van vriendlief. 'Hoe kan dit nou? Wat moet ik nu?'. Mijn hart, ik dacht serieus dat het zou bezwijken onder het verdriet..
Het is ontzettend aardig van je chef dat hij je verlof geeft. Maar als je wilt gaan werken, zeker doen. Ikzelf heb geen dag vrijgenomen, vriend overleed op 1 januari en tot de begrafenis had ik toch al vrij. Ik heb geen dag vrijgenomen tot augustus. Toen ik bij het zwembad zat viel ik in een groot gat. Mijn werk was eigenlijk mijn houvast. Geen idee of dat een goede beslissing was, maar op dat moment zeker wel.
Iets gezelligs doen, ik denk dat je nog verbijsterd bent. Ze is nu écht weg, ze komt nooit meer terug. Hoe kan je nou doorgaan met leven? Mijn beste vriend zei, 'life goes on'. De broer van vriendlief antwoorde, 'well no, life doesn't go on'. Het heeft vrij lang geduurd voordat we allebei besefden dat het leven inderdaad stil stond, maar uiteindelijk toch verder ging. En dat geeft niet, dat kost tijd. Voor de een een maand, voor de ander een jaar.
Ik heb geen passend advies voor je want het is voor iedereen anders. Het enige wat ik je kan zeggen is, vertrouw op je intuitie. Ga werken als je dat wilt. Ga shoppen als je dat wilt. Huil, lach, schreeuw als je dat wilt. Want ik denk dat anderen nooit weten wat je meemaakt, ook al hebben ze het zelf wél meegemaakt. Immers, zoals ik al zei, is het voor iedereen anders. Je moet doen waarvan je zelf het idee hebt dat het goed is.
Heel veel sterkte.
Er zijn veel dingen die ik kan zeggen want het is oh zo herkenbaar. Ik had dat gevoel ook, bij de kist van vriendlief. 'Hoe kan dit nou? Wat moet ik nu?'. Mijn hart, ik dacht serieus dat het zou bezwijken onder het verdriet..
Het is ontzettend aardig van je chef dat hij je verlof geeft. Maar als je wilt gaan werken, zeker doen. Ikzelf heb geen dag vrijgenomen, vriend overleed op 1 januari en tot de begrafenis had ik toch al vrij. Ik heb geen dag vrijgenomen tot augustus. Toen ik bij het zwembad zat viel ik in een groot gat. Mijn werk was eigenlijk mijn houvast. Geen idee of dat een goede beslissing was, maar op dat moment zeker wel.
Iets gezelligs doen, ik denk dat je nog verbijsterd bent. Ze is nu écht weg, ze komt nooit meer terug. Hoe kan je nou doorgaan met leven? Mijn beste vriend zei, 'life goes on'. De broer van vriendlief antwoorde, 'well no, life doesn't go on'. Het heeft vrij lang geduurd voordat we allebei besefden dat het leven inderdaad stil stond, maar uiteindelijk toch verder ging. En dat geeft niet, dat kost tijd. Voor de een een maand, voor de ander een jaar.
Ik heb geen passend advies voor je want het is voor iedereen anders. Het enige wat ik je kan zeggen is, vertrouw op je intuitie. Ga werken als je dat wilt. Ga shoppen als je dat wilt. Huil, lach, schreeuw als je dat wilt. Want ik denk dat anderen nooit weten wat je meemaakt, ook al hebben ze het zelf wél meegemaakt. Immers, zoals ik al zei, is het voor iedereen anders. Je moet doen waarvan je zelf het idee hebt dat het goed is.
Heel veel sterkte.
Iets dwingen om normaal te worden gaat niet lukken. Pas als jij het een plekje gegeven hebt gaan dingen weer normaal worden.
Ik denk dat niemand, en dus ook jouw moeder niet wilt dat jij de hele dag huilt en niets meer doet. Geniet van het leven, maak plezier doe je ding. Niks om schuldig over te voelen.
Jij zal nooit je moeder vergeten maar dan ook echt nooit! En dat weet ke zelf ook! Dus maak dat plezier en geniet! En er komen momenten dat je opeens aan je moeder terug denkt. En dat zijn vaak hele leuke momenten!
Luister goed naar je lichaam en neem rust als je dat nodig hebt en ga niet leuke dingen doen om je gevoel te verdrukken.
Mijn moeder is ook pas geleden overleden. En ik heb er weinig problemen mee, iets wat ik nooit verwacht had. Alleen op de stomste momenten denk je oh effe mama bellen. Mar jah dat gaat niet meer.
Heel veel sterkte!
Ik denk dat niemand, en dus ook jouw moeder niet wilt dat jij de hele dag huilt en niets meer doet. Geniet van het leven, maak plezier doe je ding. Niks om schuldig over te voelen.
Jij zal nooit je moeder vergeten maar dan ook echt nooit! En dat weet ke zelf ook! Dus maak dat plezier en geniet! En er komen momenten dat je opeens aan je moeder terug denkt. En dat zijn vaak hele leuke momenten!
Luister goed naar je lichaam en neem rust als je dat nodig hebt en ga niet leuke dingen doen om je gevoel te verdrukken.
Mijn moeder is ook pas geleden overleden. En ik heb er weinig problemen mee, iets wat ik nooit verwacht had. Alleen op de stomste momenten denk je oh effe mama bellen. Mar jah dat gaat niet meer.
Heel veel sterkte!
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Recentelijk was een kerkdienst waarin alle mensen die in het afgelopen jaar waren overleden werden opgenoemd. Achter in de kerk lagen dan houten kruisjes voor elke overledene met daarop de naam en de geboorte- en sterfdatum.
Ik heb er gisteren nog hard om gehuild. Soms is het een gegeven dat hij er niet meer is. Direct daarna ben ik kwaad op mezelf omdat ik dat zo ervaar. Andere momenten snap ik er helemaal niks van dat hij er niet meer is, dat hij niet 'ergens' fysiek is zeg maar. Dan kan ik het gewoon niet bevatten dat hij echt weg weg is.
Als ik ga slapen is dat het laatste wat ik denk, en als ik wakker word is dat het eerste wat ik denk. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet elke 10 minuten aan 'm denk. Het rare is dat ik dan van die filmpjes in mn hoofd heb van wat dingen die ik tegen hem zeg, en hoe hij reageert, lacht, etc. Daarna besef ik me dat ik hem nooit meer zal zien. Dat doet veel pijn.
Het gekke is, tijdens die gedachten kan ik me precies voorstellen hoe hij kijkt, etc, hoe zijn gezichtsuitdrukkingen waren, dat soort dingen. Tijdens andere momenten kan ik dat totaal niet. Ik heb 2 foto's van hem ingelijst thuis staan, dat zie ik vaak voor me, en hoe hij erbij lag, de laatste weken. Ik moest van de week op mn pc foto's op mn pc opzoeken om hem met andere gezichtsuitdrukkingen te zien dan die ik steeds zie, omdat ik het me niet kan herinneren. Na 3,5 maand. Ik werd daar zo kwaad van op mezelf.
Na die kerkdienst ben ik naar de Maas gereden, daar hebben we hem uitgestrooid. Toen heb ik daar wat gestaan, en tegen hem gepraat in mn hoofd. Op weg naar huis zag moest ik terug de brug over, en zag ik de flat waar een zus van mijn vader woont. In beide gevallen dacht ik hoe makkelijk het zou zijn. Het is maar 1 stapje...1 klein stapje, en ik ben bij hem. Die gedachten kwamen bij me op. Maar ik had geen enkel gevoel van daadwerkelijk willen omkeren om bv naar die flat toe te rijden en daadwerkelijk naar boven te gaan en daadwerkelijk...
Het besef dat ik pas 29 ben en nog de hele rest van mijn leven moet, zonder dat ik hem nog ooit zal zien is...om het uit te schreeuwen. Een tijdje geleden zaten ik bij mn moeder, en er waren nog wat mensen, en uit de la kwam toen ineens een boekje waarin mijn vader moest bijhouden hoe hij zich voelde. Dat maakte deel uit van het medische traject waaraan hij deelnam qua behandelingen. Ik keek daar in, en ik zag staan hoe hij zich voelde op verschillende datums, in zijn handschrift. En dan denk ik van 'ja, dat heeft hij ooit in dit boekje geschreven. en nu is hij weg, en zal hij nooit meer iets opschrijven'. Het is raar, ik kan 't niet precies uitleggen.
Ik heb er gisteren nog hard om gehuild. Soms is het een gegeven dat hij er niet meer is. Direct daarna ben ik kwaad op mezelf omdat ik dat zo ervaar. Andere momenten snap ik er helemaal niks van dat hij er niet meer is, dat hij niet 'ergens' fysiek is zeg maar. Dan kan ik het gewoon niet bevatten dat hij echt weg weg is.
Als ik ga slapen is dat het laatste wat ik denk, en als ik wakker word is dat het eerste wat ik denk. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet elke 10 minuten aan 'm denk. Het rare is dat ik dan van die filmpjes in mn hoofd heb van wat dingen die ik tegen hem zeg, en hoe hij reageert, lacht, etc. Daarna besef ik me dat ik hem nooit meer zal zien. Dat doet veel pijn.
Het gekke is, tijdens die gedachten kan ik me precies voorstellen hoe hij kijkt, etc, hoe zijn gezichtsuitdrukkingen waren, dat soort dingen. Tijdens andere momenten kan ik dat totaal niet. Ik heb 2 foto's van hem ingelijst thuis staan, dat zie ik vaak voor me, en hoe hij erbij lag, de laatste weken. Ik moest van de week op mn pc foto's op mn pc opzoeken om hem met andere gezichtsuitdrukkingen te zien dan die ik steeds zie, omdat ik het me niet kan herinneren. Na 3,5 maand. Ik werd daar zo kwaad van op mezelf.
Na die kerkdienst ben ik naar de Maas gereden, daar hebben we hem uitgestrooid. Toen heb ik daar wat gestaan, en tegen hem gepraat in mn hoofd. Op weg naar huis zag moest ik terug de brug over, en zag ik de flat waar een zus van mijn vader woont. In beide gevallen dacht ik hoe makkelijk het zou zijn. Het is maar 1 stapje...1 klein stapje, en ik ben bij hem. Die gedachten kwamen bij me op. Maar ik had geen enkel gevoel van daadwerkelijk willen omkeren om bv naar die flat toe te rijden en daadwerkelijk naar boven te gaan en daadwerkelijk...
Het besef dat ik pas 29 ben en nog de hele rest van mijn leven moet, zonder dat ik hem nog ooit zal zien is...om het uit te schreeuwen. Een tijdje geleden zaten ik bij mn moeder, en er waren nog wat mensen, en uit de la kwam toen ineens een boekje waarin mijn vader moest bijhouden hoe hij zich voelde. Dat maakte deel uit van het medische traject waaraan hij deelnam qua behandelingen. Ik keek daar in, en ik zag staan hoe hij zich voelde op verschillende datums, in zijn handschrift. En dan denk ik van 'ja, dat heeft hij ooit in dit boekje geschreven. en nu is hij weg, en zal hij nooit meer iets opschrijven'. Het is raar, ik kan 't niet precies uitleggen.
Breitling - Instruments for Professionals
Dit is ongetwijfeld het meest droevige topic op Fok, maar ook het mooiste.
Mooie herinneringen aan overledenen zijn als pareltjes voor de ziel, ze troosten.
Als ik vroeger dacht verrek ik lijk m'n moeder wel vond ik dat niet leuk.......als ik dat nu denk, glimlach ik en maakt het me blij.
Ze leeft voort in mij.
Mooie herinneringen aan overledenen zijn als pareltjes voor de ziel, ze troosten.
Als ik vroeger dacht verrek ik lijk m'n moeder wel vond ik dat niet leuk.......als ik dat nu denk, glimlach ik en maakt het me blij.
Ze leeft voort in mij.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Afgelopen dinsdag is het onvoorstelbare gebeurd: mijn lieve moeder is totaal onverwacht overleden
De afgelopen 3 jaar heeft ze zo ongelofelijk veel moeten doorstaan tijdens haar gevecht tegen kanker. En wat waren we trots op haar vechtlust en haar kracht. En het leek het allemaal waard te zijn: begin dit jaar werd ze helemaal "schoon" bevonden. Natuurlijk wel nog regelmatig op controle enzo, maar hey.. ze was niet meer ziek
Een maand of 3/4 geleden viel ze en bleek haar heup gebroken. Met een hoop gedoe (gepruts door artsen enzo) werd ze geopereerd en kreeg ze een nieuwe heup. En damn.. wat kon ze foeteren op dat gedoe met fysiotherapie, rollators en krukken. Ze was de medische molen meer dan zat. Maar ook nu weer: ze knokte door en in een fantastisch tempo liep ze weer rond. Natuurlijk: nog niet helemaal de oude, maar toch... .mijn stoere, trotse en oh zo lieve moeder knokte zich er weer bovenop.
Afgelopen zondag had ik haar aan de telefoon. Ze was niet lekker en lag in bed en ze belde om te vertellen dat de grafrechten van het graf van mijn oma bijna verliepen en dat ze in principe besloten hadden het graf te laten ruimen, tenzij wij het wilden verlengen. Ik heb nog gevraagd hoe zij zich voelde. Ze vertelde dat de dag ervoor de arts nog langs was geweest omdat ze zich zo beroerd voelde. Het bleek dat ze een stevige blaasontsteking te pakken had en met een antibioticakuurtje zou ze snel weer op de been moeten zijn. Ik zei nog dat ik later deze week wel ff langs zou komen.
Dinsdagochtend vertelde ze mijn vader dat ze pijn op de borst had. Omdat ze veel had overgegeven, dacht ze zelf dat het last van haar slokdarm was, maar mijn vader vond het verstandiger om toch even de huisarts te laten komen. Die is langsgekomen, heeft mama onderzocht en vond dat het slim was om even bij het ziekenhuis langs te gaan om met een scan een longembolie te kunnen uitsluiten.
In het ziekenhuis is een hartfilmpje gemaakt dat er goed uit zag en ze is in de scan geweest. Ze heeft nog gemopperd dat ze altijd zo misselijk werd van die contrastvloeistof
Terwijl mijn ouders in de wachtkamer zaten te wachten op de uitslag van de scan, kreeg ze een hevige pijn op de borst. Pap heeft meteen iemand erbij gehaald en een nieuw hartfilmpje wees uit dat ze op dat moment een hartinfarct had.
Zonder aarzelen is er ingegrepen en is ze richting hartbewaking gesjeesd. Daar hebben ze haar gestabiliseerd en werd besloten dat ze naar het ziekenhuis in Maastricht zou gaan om te worden gedotterd.
En op dat moment heeft mama een acute hartstilstand gekregen . Terwijl mijn vader er in shock naar keek, hebben de artsen en verpleegkundigen kei- en keihard geknokt voor haar leven. Na 45 minuten vruchteloos reanimeren, is - na overleg met mijn vader- besloten om te stoppen met reanimeren.
Pap stond op het punt om ons te bellen toen ze die stilstand kreeg en heeft machteloos staan toekijken hoe zijn vrouw waar hij zo intens veel van hield, na een huwelijk van meer dan 40 jaar op de veel te jonge leeftijd van 66 is overleden.
Hij heeft ons direct gebeld en alleen gezegd dat we naar het ziekenhuis moesten komen. "rijd maar rustig" zei hij nog, terwijl zijn stem brak. En natúúrlijk weet je dan al dat het goed mis is, maar je wilt het niet geloven. Tot we op de EHBO aankwamen en pap ons bij de deur al opving.
Gisteren hebben we de crematie voorbereid en hebben mijn zus en vrouw haar verzorgd en opgebaard. En terwijl ik dit schrijf denk ik nog steeds alleen maar "nee, niet mama... dat kan helemaal niet".
maar het is wel zo
Zaterdag gaan we afscheid van haar nemen in een heel persoonlijke sfeer. Mijn zus, haar zoon, hele goede vrienden en ikzelf zullen spreken.
mama... ik mis je....
De afgelopen 3 jaar heeft ze zo ongelofelijk veel moeten doorstaan tijdens haar gevecht tegen kanker. En wat waren we trots op haar vechtlust en haar kracht. En het leek het allemaal waard te zijn: begin dit jaar werd ze helemaal "schoon" bevonden. Natuurlijk wel nog regelmatig op controle enzo, maar hey.. ze was niet meer ziek
Een maand of 3/4 geleden viel ze en bleek haar heup gebroken. Met een hoop gedoe (gepruts door artsen enzo) werd ze geopereerd en kreeg ze een nieuwe heup. En damn.. wat kon ze foeteren op dat gedoe met fysiotherapie, rollators en krukken. Ze was de medische molen meer dan zat. Maar ook nu weer: ze knokte door en in een fantastisch tempo liep ze weer rond. Natuurlijk: nog niet helemaal de oude, maar toch... .mijn stoere, trotse en oh zo lieve moeder knokte zich er weer bovenop.
Afgelopen zondag had ik haar aan de telefoon. Ze was niet lekker en lag in bed en ze belde om te vertellen dat de grafrechten van het graf van mijn oma bijna verliepen en dat ze in principe besloten hadden het graf te laten ruimen, tenzij wij het wilden verlengen. Ik heb nog gevraagd hoe zij zich voelde. Ze vertelde dat de dag ervoor de arts nog langs was geweest omdat ze zich zo beroerd voelde. Het bleek dat ze een stevige blaasontsteking te pakken had en met een antibioticakuurtje zou ze snel weer op de been moeten zijn. Ik zei nog dat ik later deze week wel ff langs zou komen.
Dinsdagochtend vertelde ze mijn vader dat ze pijn op de borst had. Omdat ze veel had overgegeven, dacht ze zelf dat het last van haar slokdarm was, maar mijn vader vond het verstandiger om toch even de huisarts te laten komen. Die is langsgekomen, heeft mama onderzocht en vond dat het slim was om even bij het ziekenhuis langs te gaan om met een scan een longembolie te kunnen uitsluiten.
In het ziekenhuis is een hartfilmpje gemaakt dat er goed uit zag en ze is in de scan geweest. Ze heeft nog gemopperd dat ze altijd zo misselijk werd van die contrastvloeistof
Terwijl mijn ouders in de wachtkamer zaten te wachten op de uitslag van de scan, kreeg ze een hevige pijn op de borst. Pap heeft meteen iemand erbij gehaald en een nieuw hartfilmpje wees uit dat ze op dat moment een hartinfarct had.
Zonder aarzelen is er ingegrepen en is ze richting hartbewaking gesjeesd. Daar hebben ze haar gestabiliseerd en werd besloten dat ze naar het ziekenhuis in Maastricht zou gaan om te worden gedotterd.
En op dat moment heeft mama een acute hartstilstand gekregen
. Terwijl mijn vader er in shock naar keek, hebben de artsen en verpleegkundigen kei- en keihard geknokt voor haar leven. Na 45 minuten vruchteloos reanimeren, is - na overleg met mijn vader- besloten om te stoppen met reanimeren.Pap stond op het punt om ons te bellen toen ze die stilstand kreeg en heeft machteloos staan toekijken hoe zijn vrouw waar hij zo intens veel van hield, na een huwelijk van meer dan 40 jaar op de veel te jonge leeftijd van 66 is overleden.
Hij heeft ons direct gebeld en alleen gezegd dat we naar het ziekenhuis moesten komen. "rijd maar rustig" zei hij nog, terwijl zijn stem brak. En natúúrlijk weet je dan al dat het goed mis is, maar je wilt het niet geloven. Tot we op de EHBO aankwamen en pap ons bij de deur al opving.
Gisteren hebben we de crematie voorbereid en hebben mijn zus en vrouw haar verzorgd en opgebaard. En terwijl ik dit schrijf denk ik nog steeds alleen maar "nee, niet mama... dat kan helemaal niet".
maar het is wel zo
Zaterdag gaan we afscheid van haar nemen in een heel persoonlijke sfeer. Mijn zus, haar zoon, hele goede vrienden en ikzelf zullen spreken.
mama... ik mis je....
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Ik lees hier nog steeds mee, wat een verhalen af en toe Ik wens jullie heel veel sterkte toe. Een verlies veranderd je leven echt voorgoed... Vandaag is het al weer 11 maanden geleden dat mijn moeder overleed, de tijd die voorbij is gegaan, alles wat er gebeurd is, het gaat in een veel te snel tempo voorbij.
Ik wens jullie heel veel sterkte toe. Een verlies veranderd je leven echt voorgoed... Vandaag is het al weer 11 maanden geleden dat mijn moeder overleed, de tijd die voorbij is gegaan, alles wat er gebeurd is, het gaat in een veel te snel tempo voorbij.
Weer even bijbenen hier
Soms had ik ook het gevoel dat ik niet blij mocht zijn, niet mocht genieten van dingen, maar het helpt als je jezelf de vraag stelt wat (in jouw geval) jouw moeder zou willen. Ik denk dat ze net zou willen dat je blij/opgewekt/gelukkig bent en geniet van alle dingen die je meemaakt. Je denkt aan haar op al die momenten, en ik denk dat ze daar blij mee zou zijn.
Ik denk dat het ergens wel normaal is dat je zo'n gevoel hebt bij momenten, maar laat het nooit te sterk worden. En mocht het toch sterker worden, praat dan op tijd met mensen die je kunnen opvangen en steunen.
Heel veel sterkte gewenst de komende tijd!
Misschien moet ik dat wel een keer doen ja. Ik ben van nature niet iemand die z'n ziel opengooit, en ik ben altijd geneigd om dingen op te kroppen en zelf te verwerken. Ik weet niet of dat komt omdat ik er niemand mee wil lastig vallen, of dat ik gewoon niet verwacht dat iemand het zal begrijpen en dus de moeite niet wil doen. Bij buren waar ik erg goed mee opschiet heb ik begin dit jaar wel alles eruit gegooid omdat ik het op dat moment niet meer trok en dingen die ik opgekropt had moesten eruit. Ze luisteren wel en doen hun uiterste best om raad te geven enzo, maar je merkt ook wel dat ze er toch wel ver vanaf staan en dus "maar" een buitenstaander zijn. Ze geven raad, maar ze hoeven er ook niet van wakker te liggen als jij naar huis gaat en alle last ook weer meeneemt. Misschien dat ik daarom m'n vriendin er ook niet mee lastig val, de relatie is nog pril en wil er ook geen zware last op leggen in deze fase. Misschien is dat verkeerd, misschien ook niet, ik weet het niet.quote:Op dinsdag 9 november 2010 11:53 schreef Lastpost het volgende:
...
En Jack, ik herken mezelf wel in jou, ik heb er op dat soort momenten ook moeite mee dat een ander zich totaal niet in lijkt te leven en geen begrip toont waardoor je het gevoel hebt dat het allemaal maar oppervlakkig is, laat staan toekomstmuziek.
Maar je moet niet vergeten dat zij niet in jouw koppie kan kijken en goed op waarde kan schatten wat je denkt, wilt en verwacht van een ander op dat soort momenten.
Begrijpelijk dat je zo denkt hoor, maar helemaal fair naar de ander is het niet denk ik, ik lijk ook weleens een waardeloze vriend voor een ander doordat ik gewoon niet weet hoe ik ermee om moet gaan, wat ik kan/moet zeggen en juist niet en wat de ander verwacht.
M'n vader is op een dinsdag overleden, en ik heb de rest van die week vrij genomen (op zaterdag werd hij begraven) en de week nadien gewoon gaan werken omdat ik afleiding wilde en niet wilde thuis zitten in die droevige sfeer. M'n buurman is op woensdagochtend overleden, en de buurvrouw belde me op m'n werk op om dat te melden. Ik heb toen m'n werkdag uitgedaan, omdat ik toch weinig kon doen op dat moment, en dan donderdag/vrijdag wel vrij genomen (mocht mee helpen om begrafenis voor te bereiden e.d.), week nadien ook weer gaan werken om afleiding te hebben. Bij m'n grootmoeder en grootvader heb ik enkel de dag van het overlijden vrij genomen, maar nadien telkens weer gaan werken om afleiding te hebben. Dus als je terug aan de slag wilt, moet je dat gewoon doen, wat je chef ook zegt. Leg hem uit dat je nood hebt om in een andere omgeving te zitten, weg van al het droevige thuis. Je zal misschien niet 100% functioneren, maar dat zal je chef ook wel begrijpen als ik het zo lees. Ik vond het iig wel fijn om weg te zijn, bij collega's die over dagdagelijkse dingen praten, grapjes maken etc.quote:
...
En nu? Nu is het 11 november en ben ik sinds afgelopen maandag ziekgemeld door mijn chef. Ik moest maar eens even rustig aan doen en zeker niet te vroeg willen beginnen werd me verteld. Natuurlijk heel lief maar aan de ene kant wil ik eigenlijk dat alles"weer normaal" wordt. Laat mij maar werken en lol hebben met mijn collega's en zo. Aan de andere kant ben ik bang dat ik het niet kan en dat ik continue in huilen uitbarst. Ook voel ik me schuldig als ik "leuke" dingen doe. Gisteren ben ik bijvoorbeeld voor de afleiding bij de kerstshow van een tuincentrum geweest. Toen ik daar rondliep tussen alle mooie dingen voelde ik me ineens heel klote. Hoe kon ik hier nou toch iets "gezelligs" doen terwijl mijn moeder net dood is !!!
...
Soms had ik ook het gevoel dat ik niet blij mocht zijn, niet mocht genieten van dingen, maar het helpt als je jezelf de vraag stelt wat (in jouw geval) jouw moeder zou willen. Ik denk dat ze net zou willen dat je blij/opgewekt/gelukkig bent en geniet van alle dingen die je meemaakt. Je denkt aan haar op al die momenten, en ik denk dat ze daar blij mee zou zijn.
Dat gemis heb ik nog steeds bij m'n buurman, straks 2 jaar na z'n overlijden. Ik ben vlak na z'n overlijden erg bang geweest dat er een moment zou komen dat ik me zijn gezicht niet meer zou herinneren, z'n stem, z'n lach niet meer zou kunnen horen in gedachten, niet meer zou herinneren hoe zijn bewegingen waren etc. Vandaag kan ik me dat nog steeds goed inbeelden, en daar ben ik wel blij om. Ik zeg niet dat het haarscherp is, maar scherp genoeg om tot rust te kunnen komen op moeilijke momenten. Ik heb thuis ook foto's staan van hem, en op m'n GSM staat nog een geluidsopname die hij destijds maakte waarop hij lacht en praat, dus wellicht dat die wel helpen om het beeld levendig te houden.quote:
Ik heb er gisteren nog hard om gehuild. Soms is het een gegeven dat hij er niet meer is. Direct daarna ben ik kwaad op mezelf omdat ik dat zo ervaar. Andere momenten snap ik er helemaal niks van dat hij er niet meer is, dat hij niet 'ergens' fysiek is zeg maar. Dan kan ik het gewoon niet bevatten dat hij echt weg weg is.
Als ik ga slapen is dat het laatste wat ik denk, en als ik wakker word is dat het eerste wat ik denk. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet elke 10 minuten aan 'm denk. Het rare is dat ik dan van die filmpjes in mn hoofd heb van wat dingen die ik tegen hem zeg, en hoe hij reageert, lacht, etc. Daarna besef ik me dat ik hem nooit meer zal zien. Dat doet veel pijn.
Het gekke is, tijdens die gedachten kan ik me precies voorstellen hoe hij kijkt, etc, hoe zijn gezichtsuitdrukkingen waren, dat soort dingen. Tijdens andere momenten kan ik dat totaal niet. Ik heb 2 foto's van hem ingelijst thuis staan, dat zie ik vaak voor me, en hoe hij erbij lag, de laatste weken. Ik moest van de week op mn pc foto's op mn pc opzoeken om hem met andere gezichtsuitdrukkingen te zien dan die ik steeds zie, omdat ik het me niet kan herinneren. Na 3,5 maand. Ik werd daar zo kwaad van op mezelf.
Ik heb zelf een half jaar rondgelopen met dat gevoel. Ik reed naar m'n werk (rit van ruim een uur), begon na te denken en de moed zakte in m'n schoenen bij de gedachte dat ik nu alleen verder moest. Er zijn ontelbare keren geweest dat ik mezelf de vraag stelde waarom ik m'n auto niet tegen een van de brugpeilers onderweg zou rijden, en dan zou ik weer bij hem zijn en dat loodzware gevoel niet meer moeten meedragen elke dag opnieuw. Er is een moment geweest dat ik in staat was om dat ook daadwerkelijk te doen, maar gelukkig heb ik toen heel m'n gevoel eruit kunnen gooien bij goeie buren van mij die me ontzettend goed hebben opgevangen en gesteund.quote:
Na die kerkdienst ben ik naar de Maas gereden, daar hebben we hem uitgestrooid. Toen heb ik daar wat gestaan, en tegen hem gepraat in mn hoofd. Op weg naar huis zag moest ik terug de brug over, en zag ik de flat waar een zus van mijn vader woont. In beide gevallen dacht ik hoe makkelijk het zou zijn. Het is maar 1 stapje...1 klein stapje, en ik ben bij hem. Die gedachten kwamen bij me op. Maar ik had geen enkel gevoel van daadwerkelijk willen omkeren om bv naar die flat toe te rijden en daadwerkelijk naar boven te gaan en daadwerkelijk...
Ik denk dat het ergens wel normaal is dat je zo'n gevoel hebt bij momenten, maar laat het nooit te sterk worden. En mocht het toch sterker worden, praat dan op tijd met mensen die je kunnen opvangen en steunen.
Ik heb ook een verzameling briefjes die m'n buurman geschreven heeft. Echt de stomste dingen bewaar ik nu. Een enveloppe waar geld in stak, met een briefje om me te bedanken om de brievenbus te legen tijdens hun vakantie destijds enzo. Ik kan zulke dingen gewoon niet weggooien, omdat ik dan het gevoel heb dat ik hem ook in de vuilbak gooi. Ik kijk graag naar z'n handschrift, ook al krijg ik het dan soms moeilijk. Vorige week was ik wat aan het rommelen in papieren van het appartementsgebouw (ik ben beheerder, eerst deed ik samen met m'n buurman), en kwam uit op bewijsjes van ontvangst van het huisreglement van bewoners die inmiddels ergens anders wonen. Daarop staat ook zijn handtekening, maar ik heb ze toch maar weggegooid, omdat ik dat toch wel wat vergaand vond om bij te houden. Aan zulke dingen zie je dat ik het nog steeds niet geaccepteerd heb, nog steeds geen plaats heb kunnen geven dat hij er niet meer is, terwijl ik dat bij andere mensen veel gemakkelijker achter me kon laten.quote:
Het besef dat ik pas 29 ben en nog de hele rest van mijn leven moet, zonder dat ik hem nog ooit zal zien is...om het uit te schreeuwen. Een tijdje geleden zaten ik bij mn moeder, en er waren nog wat mensen, en uit de la kwam toen ineens een boekje waarin mijn vader moest bijhouden hoe hij zich voelde. Dat maakte deel uit van het medische traject waaraan hij deelnam qua behandelingen. Ik keek daar in, en ik zag staan hoe hij zich voelde op verschillende datums, in zijn handschrift. En dan denk ik van 'ja, dat heeft hij ooit in dit boekje geschreven. en nu is hij weg, en zal hij nooit meer iets opschrijven'. Het is raar, ik kan 't niet precies uitleggen.
Teamlead, toen ik je post las kreeg ik het zelf ook weer een krop in de keel. Heel dat onverwachte, niet willen geloven dat die persoon er niet meer is is zó herkenbaar.quote:Op donderdag 11 november 2010 21:32 schreef teamlead het volgende:
Afgelopen dinsdag is het onvoorstelbare gebeurd: mijn lieve moeder is totaal onverwacht overleden
...
Heel veel sterkte gewenst de komende tijd!
Tijd vliegt ontzettend snel voorbij. Straks is het al 2 jaar geleden dat m'n buurman overleed, m'n grootmoeder is al bijna 6 maanden weg, m'n grootvader al bijna een maand. Als ik daaraan denk dan krijg ik telkens zo'n zwaar gevoel. Tijdens de laatste maanden van het jaar heb ik het sowieso al lastiger dan anders, maar sinds daar ook 2 sterfdatums in vallen is het nog veel moeilijker om die maanden door te komen. Ik heb sinds een paar weken veel meer last van dagen dat ik het gewoon niet meer trek, dat ik gewoon nergens zin in heb, maar tegelijkertijd ook mezelf irriteer doordat ik zo'n gevoel heb. Van mij mogen ze gerust 4 maanden doorspoelen nu... Als de zon schijnt is het toch net iets makkelijker om moeilijke momenten/dagen door te komen.quote:
Ik lees hier nog steeds mee, wat een verhalen af en toe
Nog maar een paar uur en we gaan voor het laatst naar mama. Gisteren samen met mijn zus en haar zoon de kist gesloten. Heftig, maar wel "goed" om te doen. Nu de tekst die ik straks wil uitspreken in mijn hoofd 1000 keer aan het nalopen. Is het wel goed wat ik ga zeggen? Heb ik dan wel alles gezegd? En vooral: hoe ga ik dit in vredesnaam mijn strot uitkrijgen?
Idioot om oo zo'n dag op fok rond te hangen eigenlijk, maar ach... Het is even afleiding
Idioot om oo zo'n dag op fok rond te hangen eigenlijk, maar ach... Het is even afleiding
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
ook daar is FOK! voor..
sterkte en ga niet aan jezelf twijfelen.. doe je ding en maak er een mooi afscheid van.
sterkte en ga niet aan jezelf twijfelen.. doe je ding en maak er een mooi afscheid van.
Ja doei.
Een mooi afscheid was het zeker.. We hebben allemaal op onze eigen manier van haar afscheid kunnen nemen. Wat wel heel mooi was.. Ik heb haar (ze was mijn schoonmoeder) samen met schoonzus verzorgd en aangekleed en in de kist gelegd. Dat was voor mij al een manier om afscheid te kunnen nemen. Teamlead en zijn zus hebben gisteren op de crematie al 2 een stukje verteld. Het was precies goed, de juiste woorden. Een waardig en mooi afscheid. En dat had ze ook verdient..quote:Op zaterdag 13 november 2010 11:06 schreef motorbloempje het volgende:
sterkte en ga niet aan jezelf twijfelen.. doe je ding en maak er een mooi afscheid van.
Vandaag the day after.. Een dag waar je eindelijk niks hoeft.. Alle andere dagen werden we zo geleefd en er moest elke keer wel weer wat geregeld worden. Best bizar zo'n dag dat je niks meer hoeft.. Nu kan het echte verwerken beginnen..
Be happy with the little things in life
Lieve droomvrouwtje en teamlead, wat verschrikkelijk om jullie (schoon)moeder zo te moeten kwijtraken. Heel erg veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies.
Je hebt het prima gedaanquote:
Nog maar een paar uur en we gaan voor het laatst naar mama. Gisteren samen met mijn zus en haar zoon de kist gesloten. Heftig, maar wel "goed" om te doen. Nu de tekst die ik straks wil uitspreken in mijn hoofd 1000 keer aan het nalopen. Is het wel goed wat ik ga zeggen? Heb ik dan wel alles gezegd? En vooral: hoe ga ik dit in vredesnaam mijn strot uitkrijgen?
Idioot om oo zo'n dag op fok rond te hangen eigenlijk, maar ach... Het is even afleiding
Je moeder was een geweldige vrouw, als ik bedenk wat jij, je zus en jullie vrienden allemaal verteld hebben Nu komen er steeds 'eerste' keren... Dat vond ik in het eerste jaar vreselijk moeilijk, de eerste keer Kerst, de eerste keer Oud en Nieuw. En toch, al die eerste keren helpen je stapje voor stapje alles een plaatsje te geven.quote:
[..]
Een mooi afscheid was het zeker.. We hebben allemaal op onze eigen manier van haar afscheid kunnen nemen. Wat wel heel mooi was.. Ik heb haar (ze was mijn schoonmoeder) samen met schoonzus verzorgd en aangekleed en in de kist gelegd. Dat was voor mij al een manier om afscheid te kunnen nemen. Teamlead en zijn zus hebben gisteren op de crematie al 2 een stukje verteld. Het was precies goed, de juiste woorden. Een waardig en mooi afscheid. En dat had ze ook verdient..
Vandaag the day after.. Een dag waar je eindelijk niks hoeft.. Alle andere dagen werden we zo geleefd en er moest elke keer wel weer wat geregeld worden. Best bizar zo'n dag dat je niks meer hoeft.. Nu kan het echte verwerken beginnen..
Heel veel sterkte
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Jij nog heel erg bedankt dat je gisteren aanwezig was.. Deed ons echt goed
Be happy with the little things in life
Dat is waar. De eerste keer Oud en Nieuw was tevens de dag dat hij een jaar dood was. We hebben die avond bij het graf doorgebracht, en ik was helemaal kapotquote:
Nu komen er steeds 'eerste' keren... Dat vond ik in het eerste jaar vreselijk moeilijk, de eerste keer Kerst, de eerste keer Oud en Nieuw. En toch, al die eerste keren helpen je stapje voor stapje alles een plaatsje te geven.
Later besefde ik dat ook dat weer een proces was waar ik doorheen moest gaan en het heeft me op een of andere manier zeker geholpen. Al vind ik het nog steeds moeilijk, geen idee wat ik zal gaan doen dit jaar.
Kerst zal wel heftig worden..... Mam was eerste kerstdag jarig, dus tja....
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Wat mij goed hiel/helpt om moeilijke feestdagen door te komen...
Even een moment van bezinning inlassen ( voor mij een kaarsje branden bij haar foto, mijn eigen ritueel zeg maar) en daarna aan de feestvreugde meedoen.
Je leert in de loop der tijd dat je verdrietig om het een en blij met het ander tegelijk kunt zijn.
Even een moment van bezinning inlassen ( voor mij een kaarsje branden bij haar foto, mijn eigen ritueel zeg maar) en daarna aan de feestvreugde meedoen.
Je leert in de loop der tijd dat je verdrietig om het een en blij met het ander tegelijk kunt zijn.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Dat hielp bij mij vorig jaar ook. Op 31 december ben ik eerst even naar het kerkhof gegaan om daar alvast gelukkig nieuwjaar te wensen en er gewoon even te zijn, alvorens ik naar de vriendengroep trok om te gaan vieren. Ik had verwacht dat ik het die avond veel lastiger zou hebben, maar ik ben de avond eigenlijk best goed doorgekomen. Je denkt er wel aan, maar het blokkeert je avond niet, volgens mij omdat ik net ervoor even bij het graf geweest was.quote:
Wat mij goed hiel/helpt om moeilijke feestdagen door te komen...
Even een moment van bezinning inlassen ( voor mij een kaarsje branden bij haar foto, mijn eigen ritueel zeg maar) en daarna aan de feestvreugde meedoen.
Je leert in de loop der tijd dat je verdrietig om het een en blij met het ander tegelijk kunt zijn.
Dus kan deze tip alleen maar aanbevelen, neem even tijd vooraf en probeer dan van je dag/avond te genieten.
Het is op 5 december een jaar terug dat Leon overleed door zelfmoord.
Ik moet toch zeggen dat ik het moeilijk vind. Het is toch behoorlijk confronterend.
Verstandsmatig is weet je wat er gebeurd is, maar gevoelsmatig blijft het toch heel moeilijk om erbij stil te staan dat een van je vrienden , het leven niet meer zag zitten en er zelf een einde aan heeft gemaakt.
Ik ga ondertussen wel gewoon verder maar het gevoel wat wel steeds blijft is hij mist zoveel. Het had zo anders kunnen zijn.
Het is nu ook omdat je ook weet dat die datum komt en sowieso is het datum die je niet gauw vergeet omdat het ook juist op een feestdag was.
Ik moet toch zeggen dat ik het moeilijk vind. Het is toch behoorlijk confronterend.
Verstandsmatig is weet je wat er gebeurd is, maar gevoelsmatig blijft het toch heel moeilijk om erbij stil te staan dat een van je vrienden , het leven niet meer zag zitten en er zelf een einde aan heeft gemaakt.
Ik ga ondertussen wel gewoon verder maar het gevoel wat wel steeds blijft is hij mist zoveel. Het had zo anders kunnen zijn.
Het is nu ook omdat je ook weet dat die datum komt en sowieso is het datum die je niet gauw vergeet omdat het ook juist op een feestdag was.
En dan nog kan het je zoveel jaar na dato ineens weer vreselijk overvallen, op de meest onverwachte momenten en schijnbaar zonder directe aanleiding.quote:
Nu komen er steeds 'eerste' keren... Dat vond ik in het eerste jaar vreselijk moeilijk, de eerste keer Kerst, de eerste keer Oud en Nieuw. En toch, al die eerste keren helpen je stapje voor stapje alles een plaatsje te geven.
Vaak als ik in gezelschap ben, zoals van de week een avondje met vrienden.
Het lijkt wel alsof ik van een afstandje naar mezelf zit te kijken, ineens is dat gevoel er weer, in alle hevigheid, alsof er geen tijd overheen is gegaan, en dan mis ik hem zo, zo vreselijk.
Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.
Als het pannen van daken waait
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Net via hyves achtergekomen dat zijn steen er eindelijk is. Iemand had een krabbel aan hem gestuurd (zijn hyves is er nog wat ik best wel een prettig idee vind omdat je nog steeds weleens dingen wil vertellen aan hem en dat kan dan, regelmatig doen wat mensen dat) waarin stond dat ze naar zijn graf is geweest en de nieuwe steen mooi vond.
Hij heeft een hamer en dartsbord op zijn steen , en dat vond ik erg mooi omdat het bij hem past.
Hij was timmerman en elke week aan het darten waar die ook fanatiek in was.
Het is wel prettig dat er dus een mooi persoonlijk tintje is.
Ik ga er morgen ook heen, het is wel prettig want de vorige keren was het gewoon een soort berg zand met wat bloemen en een naambordje.
Het was ook best moeilijk omdat het besef was dat die daar onder lag, met een mooie steen is het toch wat anders en prettigers om naar toe te gaan.
Hij heeft een hamer en dartsbord op zijn steen , en dat vond ik erg mooi omdat het bij hem past.
Hij was timmerman en elke week aan het darten waar die ook fanatiek in was.
Het is wel prettig dat er dus een mooi persoonlijk tintje is.
Ik ga er morgen ook heen, het is wel prettig want de vorige keren was het gewoon een soort berg zand met wat bloemen en een naambordje.
Het was ook best moeilijk omdat het besef was dat die daar onder lag, met een mooie steen is het toch wat anders en prettigers om naar toe te gaan.
Herkenbaar, ik schreef eens in een blog 'het komt altijd onverwachts'quote:
Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.
. Hoewel ik dan weet dat dat moment weer voorbij gaat, is het verdriet enorm intens dan.
Verdrietig zijn omdat Omi niet bij het diplomazwemmen van Isa kan zijn... Zo'n vreselijk intens gevoel. En dat terwijl het alweer bijna 11 jaar geleden is, ze heeft Isa zelfs nooit gekendquote:
[..]
En dan nog kan het je zoveel jaar na dato ineens weer vreselijk overvallen, op de meest onverwachte momenten en schijnbaar zonder directe aanleiding.
Vaak als ik in gezelschap ben, zoals van de week een avondje met vrienden.
Het lijkt wel alsof ik van een afstandje naar mezelf zit te kijken, ineens is dat gevoel er weer, in alle hevigheid, alsof er geen tijd overheen is gegaan, en dan mis ik hem zo, zo vreselijk.
Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
* sjeen een dikke knuffel geeft
Dat vind ik nu wel heel erg moeilijk, we willen heel graag kinderen en Mam kon gewoon niet wachten totdat ze weer oma werd, de eerste keer en laatste keer is bijna 17 jaar geleden. En dat gaat ze gewoon nooit meer meemaken
Dat vind ik nu wel heel erg moeilijk, we willen heel graag kinderen en Mam kon gewoon niet wachten totdat ze weer oma werd, de eerste keer en laatste keer is bijna 17 jaar geleden. En dat gaat ze gewoon nooit meer meemaken
Be happy with the little things in life
Zeer herkenbaar.quote:
[..]
En dan nog kan het je zoveel jaar na dato ineens weer vreselijk overvallen, op de meest onverwachte momenten en schijnbaar zonder directe aanleiding.
Vaak als ik in gezelschap ben, zoals van de week een avondje met vrienden.
Het lijkt wel alsof ik van een afstandje naar mezelf zit te kijken, ineens is dat gevoel er weer, in alle hevigheid, alsof er geen tijd overheen is gegaan, en dan mis ik hem zo, zo vreselijk.
Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.
Op
-edit- spam gaarne contact opnemen met forum@fok.nl
[ Bericht 94% gewijzigd door Re op 25-11-2010 20:55:30 ]
[ Bericht 94% gewijzigd door Re op 25-11-2010 20:55:30 ]
Ik krijg een beetje nare smaak van bovemstaande post. Het is vast niet zo bedoeld, maar het komt over als "profiteren" van de ruimte die mensen hier nemen om hun verdriet te uiten.
Ik ga er niet over verder, heb een topicreport geplaatst, zodat de mods kunnen beoordelen wat ze hiermee willen
Ik ga er niet over verder, heb een topicreport geplaatst, zodat de mods kunnen beoordelen wat ze hiermee willen
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Totaal ongepast vind ik het en pure spam. Ik neem aan dat dat wel weggehaald zal worden. Tenzij er toestemming voor is gegeven maar dat zou ik raar vinden eerlijk gezegd.
Dat is spam ja althans iets waar geen toestemming voor gevraagd is
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Pff ik lees weleens in dit topic mee, omdat de verhalen die jullie over jullie dierbaren beschrijven mij zo raken.
Nooit gedacht dat ik mijzelf ooit in dit topic zou gaan melden, maar vandaag is de dag.
Ik heb al heel erg lang een hele goede vriendin. Ik heb een erg moeilijke en problematische jeugd gehad, waarin ik niet op steun van mijn familie kon rekenen. Ik ben door de jaren heen stukje bij beetje opgenomen binnen haar familie. Ik heb al heel lang geen contact meer met mijn eigen familie.
Ik had haar alweer een week neit gesproken door de drukte van werk/gezin/etc. , toen vanochtend ineens de telefoon ging. Ik zag haar naam in het schermpje staan. En ik neem super blij op, gewoon omdat ik het leuk vond om haar weer te spreken. En ineens begint ze keihard te janken. Ik schrok, ik dacht: wat is er aan de hand? FRANK IS DOOD FRANK IS DOOD .. En ik denk: Wat? Hoe kan dit? He? Dat kan toch niet? Zo raar ..
Nou goed vanmorgen om half 10 heeft hij een hartstilstand gehad. Mijn vriendin moest toevallig vanochtend wat spullen terug brengen naar Frank (de vrouw van Frank is de zus van de man van mijn vriendin). E kwam daar binnen en toen had de vrouw van Frank haar man net gevonden, net toen hij dus die hartstilstand kreeg. En toen was het al te laat.
Lang geleden dat ik zoveel gejankt heb. Ik zit hier alleen maar deprimerende pianomuziek te luisteren en te janken. Maar ik moet daar van mezelf nu even aan toegeven.
En ik heb zoveel medelijden met zijn vrouw. Zo'n lieve vrouw die het zo goed voor heeft met de hele wereld, en dan gebeurt haar dit. Dit gun ik niemand en zeker haar niet. Ze hebben al zoveel shit over zich heen gehad de laatste paar jaar en nou komt dit er ook nog eens bij. Dit verdienen ze gewoon niet.
Ook al was Frank dan niet 1 van mijn naasten, ik sprak hem toch wel regelmatig en altijd een lolletje of een praatje.
En nou is het gewoon weg .... Gewoon weg
Pfffff .. Het went nooit.
Ik ben blij dat ik het even van me af kon typen. Ik ga me nu niet opdringen aan de familie of aan mijn vriendin, want die hebben al genoeg aan hun kop om alles te regelen. Mijn vrienden (ook haar vrienden) kennen hem oppervlakkig. Dus ook daar kan ik neit met mijn verdriet heen. Dus het is fijn dat er een plekje is op FOK, waar dat allemaal wel kan.
Gelukkig was hij een echte levensgenieter en heeft hij veel uit het leven gehaald. Ik vind het alleen zo triest voor zijn vrouw en kinderen, die moeten verder.
Nooit gedacht dat ik mijzelf ooit in dit topic zou gaan melden, maar vandaag is de dag.
Ik heb al heel erg lang een hele goede vriendin. Ik heb een erg moeilijke en problematische jeugd gehad, waarin ik niet op steun van mijn familie kon rekenen. Ik ben door de jaren heen stukje bij beetje opgenomen binnen haar familie. Ik heb al heel lang geen contact meer met mijn eigen familie.
Ik had haar alweer een week neit gesproken door de drukte van werk/gezin/etc. , toen vanochtend ineens de telefoon ging. Ik zag haar naam in het schermpje staan. En ik neem super blij op, gewoon omdat ik het leuk vond om haar weer te spreken. En ineens begint ze keihard te janken. Ik schrok, ik dacht: wat is er aan de hand? FRANK IS DOOD FRANK IS DOOD .. En ik denk: Wat? Hoe kan dit? He? Dat kan toch niet? Zo raar ..
Nou goed vanmorgen om half 10 heeft hij een hartstilstand gehad. Mijn vriendin moest toevallig vanochtend wat spullen terug brengen naar Frank (de vrouw van Frank is de zus van de man van mijn vriendin). E kwam daar binnen en toen had de vrouw van Frank haar man net gevonden, net toen hij dus die hartstilstand kreeg. En toen was het al te laat.
Lang geleden dat ik zoveel gejankt heb. Ik zit hier alleen maar deprimerende pianomuziek te luisteren en te janken. Maar ik moet daar van mezelf nu even aan toegeven.
En ik heb zoveel medelijden met zijn vrouw. Zo'n lieve vrouw die het zo goed voor heeft met de hele wereld, en dan gebeurt haar dit. Dit gun ik niemand en zeker haar niet. Ze hebben al zoveel shit over zich heen gehad de laatste paar jaar en nou komt dit er ook nog eens bij. Dit verdienen ze gewoon niet.
Ook al was Frank dan niet 1 van mijn naasten, ik sprak hem toch wel regelmatig en altijd een lolletje of een praatje.
En nou is het gewoon weg .... Gewoon weg
Pfffff .. Het went nooit.
Ik ben blij dat ik het even van me af kon typen. Ik ga me nu niet opdringen aan de familie of aan mijn vriendin, want die hebben al genoeg aan hun kop om alles te regelen. Mijn vrienden (ook haar vrienden) kennen hem oppervlakkig. Dus ook daar kan ik neit met mijn verdriet heen. Dus het is fijn dat er een plekje is op FOK, waar dat allemaal wel kan.
Gelukkig was hij een echte levensgenieter en heeft hij veel uit het leven gehaald. Ik vind het alleen zo triest voor zijn vrouw en kinderen, die moeten verder.
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
Als je afscheid wilt gaan nemen moet je dat natuurlijk gewoon doen. Jullie zijn toch 7 jaar samen geweest, da's niet niks. Toen vriendlief overleed waren er geen ex vriendinnen, maar ik had er niet raar van opgekeken als ze er wel waren ondanks dat geen van hen echt een lange relatie met hem gehad hebben (langer dan een jaar, zeg maar). Heel veel sterktequote:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
Je hebt een deel van zijn leven gedeeld. Dus ik vind het niet raar. Maar overleg met zijn fam, kan je altijd nog beslissen wat je moet doen.quote:Op dinsdag 30 november 2010 16:08 schreef brunette82 het volgende:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Sterkte.quote:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
Je zou zijn ouders/familie kunnen bellen om te condoleren?
Merk je waarschijnlijk ook vrij snel of je welkom bent bij het afscheid.
Heb al gebeld, ben zeer welkom. Dus ik ga erheen...voel me ook wel opgelucht,quote:
[..]
Sterkte.
Je zou zijn ouders/familie kunnen bellen om te condoleren?
Merk je waarschijnlijk ook vrij snel of je welkom bent bij het afscheid.
want ja, je weet het toch maar nooit..hoe de familie erover denkt..
Nu beseffen dat ik hem nog 1 keer zal zien, en dan is het voorgoed voorbij, shit
Lijkt me erg zwaar, sterkte meisquote:
Nu beseffen dat ik hem nog 1 keer zal zien, en dan is het voorgoed voorbij, shit
Fijn dat je afscheid kunt nemen.
Thanksquote:
[..]
Lijkt me erg zwaar, sterkte meis
Fijn dat je afscheid kunt nemen.
Hoe dan ook gaan, 7 jaar is niet niks!quote:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
heftig heel veel sterkte.
Nog een paar dagen en dan is het een jaar terug.
Een jaar terug dat Leon zich heeft opgehangen en eigenlijk vind ik dat toch een moeilijk idee.
Je gaat wel verder en verstandelijk weet je dat het zo is , maar gevoelsmatig blijft het raar.
Het is zo'n bizar idee dat iemand die je kende en waar je mee sprak zo geeindigd is.
Ik moet ook zeggen dat ik er even best wel moeilijk mee heb , juist omdat het even confronterend is.
Nog een paar dagen en dan is het een jaar terug.
Een jaar terug dat Leon zich heeft opgehangen en eigenlijk vind ik dat toch een moeilijk idee.
Je gaat wel verder en verstandelijk weet je dat het zo is , maar gevoelsmatig blijft het raar.
Het is zo'n bizar idee dat iemand die je kende en waar je mee sprak zo geeindigd is.
Ik moet ook zeggen dat ik er even best wel moeilijk mee heb , juist omdat het even confronterend is.
Wij hebben gisteren onze moeder begraven ze is vorige week overleden (47) nadat ze bijna 2,5 jaar ziek is geweest (kanker). Voelde allemaal heel raar en kan nu nog niet echt bevatten dat gisteren echt het definitiefe afscheid is geweest en dat ze nu echt nooit meer terug zal komen.
Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.
Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.
Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...
Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.
Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.
Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...
Gecondoleerd en sterkte.quote:
Wij hebben gisteren onze moeder begraven ze is vorige week overleden (47) nadat ze bijna 2,5 jaar ziek is geweest (kanker). Voelde allemaal heel raar en kan nu nog niet echt bevatten dat gisteren echt het definitiefe afscheid is geweest en dat ze nu echt nooit meer terug zal komen.
Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.
Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.
Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...
Rotziekte is het ook, slechts 47..
skipmeister mijn moeder is ook pas geleden overleden aan kanker na 5 jaar. En ze is ook jong gestorven.
Dat verdried kan nog gaan komen. Ik heb het 2 maanden best weinig moeite mee gehad. Maar merk nu wat maanden later dat het er wel is en langzaam door komt.
Het enige wat ik je kan wensen is heel veel sterkte!
Dat verdried kan nog gaan komen. Ik heb het 2 maanden best weinig moeite mee gehad. Maar merk nu wat maanden later dat het er wel is en langzaam door komt.
Het enige wat ik je kan wensen is heel veel sterkte!
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Heel veel sterkte gewenst. Raar is het hè. Ik ben ook niet gelovig, maar heb ook 't idee dat m'n moeder ergens nog is. Of dat is een coping-mechanisme. Een maand geleden was de crematie van mijn moeder. Ze had ook kanker, het was in tijd van 2,5 week ineens voorbij. Ik kan het ook nog niet goed bevatten, ook al weet ik rationeel wat er gebeurd is.quote:
Wij hebben gisteren onze moeder begraven ze is vorige week overleden (47) nadat ze bijna 2,5 jaar ziek is geweest (kanker). Voelde allemaal heel raar en kan nu nog niet echt bevatten dat gisteren echt het definitiefe afscheid is geweest en dat ze nu echt nooit meer terug zal komen.
Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.
Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.
Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...
Maak je niet druk om dat verdriet. Ik zat met hetzelfde, was er zo rustig onder de dagen erna. Heb pasgeleden voor het eerst weer goed gehuild. Zoals m'n vriend zegt, tranen zijn geen meetfactor voor verdriet. Iedereen dealt er op z'n eigen manier mee.
Nogmaals, veel sterkte en neem de tijd. Dat is wat iedereen ook tegen mij zegt.
Bedankt!quote:skipmeister mijn moeder is ook pas geleden overleden aan kanker na 5 jaar. En ze is ook jong gestorven.
Dat verdried kan nog gaan komen. Ik heb het 2 maanden best weinig moeite mee gehad. Maar merk nu wat maanden later dat het er wel is en langzaam door komt.
Het enige wat ik je kan wensen is heel veel sterkte!
Ik ga het allemaal beleven en zie dan over een paar weken wel weer hoe ik me voel.
Ik heb direct de draad weer opgepakt en ben gaan werken. Gewoon me dingen blijven doen.
Ik ging elke maandag dinsdag en woensdag thuis bij me ouders eten. En dat doe ik nu nog steets. Maar dan gewoon bij me vader.
Wij vierde thuis altijd sinterklaas met me zusje, ouders en me oma. Dat is iets wat we gewoon blijven doen.
Dat mijn moeder is weg gevallen houd niet in dat alles dan stil staat. Het gaat gewoon door maar zonder haar er bij. Al is ze in ons gedachte er wel bij.
Ik denk dat zo iets wel erg belangrijk is. Het helpt ons wel heel erg
Ik ging elke maandag dinsdag en woensdag thuis bij me ouders eten. En dat doe ik nu nog steets. Maar dan gewoon bij me vader.
Wij vierde thuis altijd sinterklaas met me zusje, ouders en me oma. Dat is iets wat we gewoon blijven doen.
Dat mijn moeder is weg gevallen houd niet in dat alles dan stil staat. Het gaat gewoon door maar zonder haar er bij. Al is ze in ons gedachte er wel bij.
Ik denk dat zo iets wel erg belangrijk is. Het helpt ons wel heel erg
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Dat ben ik ook van plan alleen ze zou volgende week jarig zijn dus als dat geweest is begin ik ook direct weer met werken etc.
Een vriend van mij kon de donkere dagen voor kerst niet aan
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
/De laatste dagen van mijn moeder waren zo mensonterend dat ik haar dood wenste.
Liever dood dan dit lijden
Wat niet wil zeggen dat ik geen verdriet om mezelf had.
Ik mis haar nog elke dag.
Ook al is het meer dan 10 jaar geleden.
Liever dood dan dit lijden
Wat niet wil zeggen dat ik geen verdriet om mezelf had.
Ik mis haar nog elke dag.
Ook al is het meer dan 10 jaar geleden.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Dat herken ik dus wel. Leon is precies op 5 december vorig jaar overleden aan zelfmoord.quote:
Een vriend van mij kon de donkere dagen voor kerst niet aan
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet
En het is inderdaad een leegte in de vriendenkring, juist ook omdat die zo jong was , heeft die zichzelf zoveel ontzegd en ik had hem juist graag er nog bij gehad en gewild dat die gelukkig was. Bij een boel dingen heb ik nog steeds het gevoel van hij had er moeten bij zijn, je gaat wel verder maar dat knagende gevoel blijft merk ik nog steeds
Het is ook een stil verdriet want er rust zo'n taboe op en je kan er moeilijk met mensen over praten.
Is het ook niet zo dat er mensen zijn die zich schuldig voelen?
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Het klopt helemaal wat je zegt. het is een stil verdriet...na een tijdje zeggen de mensen zelfs, je moet door met je leven, dus dan zeg je al niks meer. zelfs ik krijg rare reacties, het is je ex, kom op zeg..dan denk ik echt, ik hoop dat het jou niet overkomtquote:
[..]
Dat herken ik dus wel. Leon is precies op 5 december vorig jaar overleden aan zelfmoord.
En het is inderdaad een leegte in de vriendenkring, juist ook omdat die zo jong was , heeft die zichzelf zoveel ontzegd en ik had hem juist graag er nog bij gehad en gewild dat die gelukkig was. Bij een boel dingen heb ik nog steeds het gevoel van hij had er moeten bij zijn, je gaat wel verder maar dat knagende gevoel blijft merk ik nog steeds
Het is ook een stil verdriet want er rust zo'n taboe op en je kan er moeilijk met mensen over praten.
Ik snap ook wel, dat de maatschappij van nu hard is, en we moeten ook door, dat snap ik wel,
maar op zo'n moment laat me dan, en laat me even met mijn verdriet denk ik dan
Precies. Ik heb de stomste dingen aan moeten horen. 'Wees blij dat jullie geen kinderen hadden', of 'wat rot dat hij op uitgerekend op 1 januari overleed' (2 of 3 januari, het had weinig uitgemaakt hoorquote:
[..]
Het klopt helemaal wat je zegt. het is een stil verdriet...na een tijdje zeggen de mensen zelfs, je moet door met je leven, dus dan zeg je al niks meer. zelfs ik krijg rare reacties, het is je ex, kom op zeg..dan denk ik echt, ik hoop dat het jou niet overkomt
Ik snap ook wel, dat de maatschappij van nu hard is, en we moeten ook door, dat snap ik wel,
maar op zo'n moment laat me dan, en laat me even met mijn verdriet denk ik dan
), 'je moet toch door voor je kinderen' (doe ik dat verdomme niet dan? maar mag ik ajb verdriet hebben? mijn hart is verbrijzeld) en de klapper was toch wel 'gut het zit je ook niet mee hé?'.
precies!!!quote:
[..]
Precies. Ik heb de stomste dingen aan moeten horen. 'Wees blij dat jullie geen kinderen hadden', of 'wat rot dat hij op uitgerekend op 1 januari overleed' (2 of 3 januari, het had weinig uitgemaakt hoor
Die zullen er gerust zijn, Leon was wel iemand als die een besluit had gemaakt er ook heel moeilijk van af te brengen was en denk dus eigenlijk ook al had je geprobeerd. Je had weinig kans gehad.quote:
Is het ook niet zo dat er mensen zijn die zich schuldig voelen?
Zelf heb ik hem die avond niet gezien, wel de week ervoor toen we met zijn allen bij mama's (shoarmatent in wormerveer) hebben gegeten en dat beschouw als dan het afscheid.
Een aantal vrienden hebben hem wel op de laatste avond gezien en gesproken en dan lijkt het me dus helemaal heel moeilijk , want diezelfde avond heeft die zichzelf opgehangen.
Ergens ben ik blij dus dat die avond me bespaard is gebleven.
Het is wel de eerste keer dat ik iemand uit mijn vriendenkring heb verloren en dan ook meteen op een rare manier.
Ik denk wel dat ik hem nooit vergeet hij blijft als vriend wel een warm plekje in mijn hart houden, ook hoe die als persoon was.
Hij stond namelijk altijd voor iedereen klaar en was gewoon een goede vriend geworden.
Gewoon op een boel momenten merk ik het nog want je hebt een boel gewoontes gehad samen, die je nu achteraf mist.
Zoals het samen naar huis toe rijden, of na de kroeg nog even wat drinken bij hem , het aantikken in het cafe als je even met iemand stond te praten en ook als je even minder in je vel zat en hij zag dat sprak die je meteen aan, en dan vertelde hij je wat er gewoon moest gebeuren.
Het zijn kleine dingetjes maar je mist ze wel en helemaal omdat ze zo persoonlijk zijn en juist bij hem pasten.
Het is een stukje leegte.
Dit hoor je wel vaker, vooral in Scandinavië. De donkere donkere winter dagen werken depressies in hand. Sommige mensen schijnen daar erg gevoelig voor te zijn. Sterkte met je verlies.quote:
Een vriend van mij kon de donkere dagen voor kerst niet aan
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet
Mijn zusje is alweer bijna 9 jaar geleden overleden op haar 15de in een verkeersongeval. Er is zeker geen dag dat ik niet aan haar denk( 9 jaar lang zonder uitzondering elke dag aan haar gedacht) Ik zou voor haar in de plaats zijn gegaan als die keuze er was.
Het blijft toch moeilijk te beseffen en automatisch ga je toch weer aan de momenten denken waarop ze lachte en ze zo lief en mooi was en behulpzaam, veel vriendinnen had, midden in het leven stond en dan plots opeens is het afgelopen.
Het duurde 3 maanden voordat ik pas echt besefte dat ze niet meer zou terug komen. Soms kan ik het nog steeds niet geloven.
[ Bericht 2% gewijzigd door richard_prf op 02-12-2010 05:39:50 ]
Wat gruwelijk om te lezen en ik kan het ook niet droog houden als ik dit zo lees. STerkte gast.quote:Dus ik lag bij 'm, en hij aaide over mn hoofd. Op een gegeven moment deed ie zn ogen open, en hij was weer even heel helder, zoals hij altijd is geweest, gewoon, mijn vader. Hij heeft afscheid van me genomen, me oa bedankt voor alles, gezegd dat hij trots was mij als zoon te hebben gehad en nog wat dingen. Daarna ging het licht weer uit bij 'm.
Ik hield me goed toen ik de kamer uitliep, maar op weg naar beneden hield ik 't niet meer. Ik strompelde de kamer in en heb heel hard gehuild. Een uur later begon hij bloed over te geven. Hij is met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan rond een uur of 17u. Ik heb gewacht tot mijn moeder belde, en daarna ben ik met mijn vriendin naar het ziekenhuis gegaan
Het werd me toen duidelijk dat hij zou overlijden binnen afzienbare tijd. Het was verschrikkelijk om 'm zo te zien. Hij had duidelijk pijn, kon niets meer zeggen maar lag wel de hele tijd te bewegen, en probeerde wat te zeggen, maar er was niks van te maken. Ik werd misselijk toen ik 'm zo zag, en kon er niet bij zijn. De familie is van mn vader is toen naar het ziekenhuis gekomen. Niet iedereen was er, maar op een gegeven moment werd duidelijk dat het niet meer lang zou duren. Ik heb daarop een van zijn broers gebeld, de enige die er nog niet was, en die zijn toen ook gekomen.
Iets na half 10 's avonds is hij overleden. Ik kon er niet bij zijn, ik kon me er niet toe dwingen erbij te zijn. Ik heb letterlijk om het hoekje van de deur van die kamer gezeten met mijn vriendin, te wachten op het moment. Op een gegeven moment kwam een oom van me met tranen de kamer uit, en zei tegen mij 'het is voorbij'. Ik wist niet wat me overkwam. Ik wist dat het er aan zat te komen, maar...het is onbeschrijflijk. Ik ben naar binnen gegaan, en hij lag daar, met z'n mond open. Hij was misschien 1 minuut dood toen. Helemaal verkleurd, daar was ik niet op voorbereid. Een verschrikkelijk beeld, wat ik niet uit mn hoofd krijg.
Wat een geweldige vader moet jij hebben gehad.
Mja denk dat je iets minder hard moet zijn voor mensen die je gewoon proberen te ondersteunen maar gewoon de juiste woorden niet weten te vinden. Er is toch ook niks wat ze hadden kunnen zeggen wat wel dekking zou geven aan de lading? Ik heb die opmerkingen ook gehad maar ben blij dat er mensen zijn die me, hoe mislukt ook, wilden helpen.quote:
[..]
Precies. Ik heb de stomste dingen aan moeten horen. 'Wees blij dat jullie geen kinderen hadden', of 'wat rot dat hij op uitgerekend op 1 januari overleed' (2 of 3 januari, het had weinig uitgemaakt hoor
Nee, als ik het terug lees voel ik weer die pijn. Maar, die pijn voel ik constant, en hij wordt steeds erger. Sure, ik kan lachen, ik kan plezier hebben, maar allemaal met een wrang randje. Hij is er niet meer. En soms kan ik dat niet bevatten, dat hij er niet 'gewoon even' niet is, maar dat hij er nooit meer is, en ook niet ergens is waar ik heen kan. Als ik mijn eigen posts terug lees dan voel ik de tranen achter mn ogen branden.quote:
[..]
Wat gruwelijk om te lezen en ik kan het ook niet droog houden als ik dit zo lees. STerkte gast.
Wat een geweldige vader moet jij hebben gehad.
Mijn vader was inderdaad geweldig. Dat vind iedereen van zijn vader, ik zal daar geen uitzondering in zijn, maar hij was inderdaad geweldig. Heel rustig, heel bedachtzaam. Hij klaagde niet, niks van 'waarom ik', hij droeg het dapper, en ook toen het eind nabij kwam klaagde hij niet. Ik had werkelijk geen betere vader kunnen wensen.
Het is gewoon een klotewereld. Waarom moest hij gaan? Waarom moet uberhaupt iemand gaan op deze manier, maar als er dan iemand moest gaan, waarom hij. Waarom niet mijn buurman? Waarom niet andere mensen die ik ken die zich kapot roken en zuipen, een pacemaker hebben, met het advies niet te roken en te drinken, maar dat toch doen, en nu al bijna 10x een hartaanval hebben gehad (letterlijk) en elke keer overleeft hij het weer. Gun ik het hem? Zeer zeker niet. Maar, het voelt wel aan als oneerlijk.
Mijn vader wilde nog zoveel, en nu is hij er niet meer. Ik wilde nog zoveel, maar hij is er niet meer. En hij komt ook nooit meer terug. Ik kan daar niet mee omgaan eigenlijk. Ik kan het handelen dat hij er niet meer is, van dag tot dag, maar als ik nadenk over 'later', en dat hij nergens meer deel van zal uitmaken, dat ik nooit meer zijn lach of stem zal horen, nooit meer hem om advies kan vragen, nooit meer dat gerustgestelde gevoel krijgen als ik ergens enorm mee zat, en hij, ook al kon hij het niet oplossen, toch dingen kon zeggen op een manier dat het me rust gaf.
En waarom, waarom besef ik sommige dingen nu pas? Nu, dat het te laat is? Waarom besefte ik dat niet eerder?
Ik mis hem.
Breitling - Instruments for Professionals
Ik heb geen woorden die kunnen troosten
alleen een arm om in te schuilen
een schouder om op uit te huilen
gedeelde smart is halve smart
alleen een arm om in te schuilen
een schouder om op uit te huilen
gedeelde smart is halve smart
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Je vader lijkt me een bijzonder mens maar je legt zoveel nadruk op de dood. Jij hebt jarenlang een geweldige vader gehad. Een goed mens gekend. Je hebt hem waardig zijn verlies zien dragen hoe onmogelijk dat ook leek op dat moment.quote:
[..]
Hij klaagde niet, niks van 'waarom ik', hij droeg het dapper, en ook toen het eind nabij kwam klaagde hij niet. Ik had werkelijk geen betere vader kunnen wensen.
En waarom, waarom besef ik sommige dingen nu pas? Nu, dat het te laat is? Waarom besefte ik dat niet eerder?
Hij is dood, weg en komt niet meer terug. Maar denk je echt dat bij de dood alles ophoudt? Je hebt iets wat ze nooit meer van je af kunnen pakken en dat is de herinnering aan die lach al is die lach er zelf niet meer. De herinnering aan zijn advies en zijn troost, ook al staat die niet meer voor je.
Natuurlijk is het triest en moet je rouwen om het verlies, maar iemand die zijn dood waardig draagt heeft keihard gevochten voor het afscheid wat hij wou hebben. Dat soort mensen als jouw vader en mijn vader was er ook 1 van genoten van het leven en ik weet zeker dat jouw vader dankbaar was voor alles en daarom niet riep 'waarom ik' maar zich erbij neerlegde. Probeer in zijn voetstappen te treden. Niet te veel focussen op waar het eindigde, hoe het eindigde en wat je allemaal niet meer lijfelijk met elkaar kan delen maar focus op het leven en dat het jou en hem gegund is geweest zoveel mooie momenten samen te delen.
Je kunt je nog zo boos maken en je zo verdrietig voelen, niets gaat hem ooit nog bij je terugbrengen. Denk je, als vader zijnde, dat hij zou willen dat je in zak en as om zijn dood zit of dat hij ziet dat je de pijn net zo waardig kunt dragen als hij dat deed?
Natuurlijk moet je rouwen, uithuilen en je boosheid is gegrond. Maar rouw niet alleen, herinner ook, want uiteindelijk staat jouw vader dichterbij je als je herinnert dan als je boos bent.
Ik ga niet alle verhalen lezen maar ik wil jullie wel allemaal heel veel sterkte wensen!
Just remember, you can't climb the ladder of success with your hands in your pockets. ~Arnold Swarzenegger
mijn oma is gister rustig ingeslapen.
at en dronk al weken minimaal, lag veel op bed, kreeg der pillen bijna niet meer weg.
afgelopen maandag kwam de arts bij der praten en ze is al weken niet heel helder meer maar heeft duidelijk gezegt: geen opnames meer, als ik dood ga dan is het maar zo.,
afgelopen week veel slapen en heb woensdag de hele dag bij der gezeten maar ze werd ook steeds onrustiger.
heb der nog wel een paar keer op de po kunnen helpen(werk in de zorg dus weet hoe of wat en de thuiszorg was telkens net weg als ze moest plassen) en dat vond ze fijn, ze was wel angstig.
en ze heeft mij woensdag nog specefiek geroepen ze zei tegen mn moeder dat ze mij wilde spreken.
geen idee meer wat ze zei maar was vast goed.
ze had ook een longontsteking en doorligplekken en was onrustig dus kreeg rustgevende druppels en morfine pleisters
vrijdag toch wel weer erg benauwd arts erbij en die heeft morfine in de aders gespoten en zou een paar uur later slaapmiddel geven maar zo kon eerst iedereen nog komen om afscheid te nemen en der nog in de ogen aan te kijken.
uiteindelijk was het slaapmiddel niet meer nodig ze is toen iedereen er was rustig overleden.
gelukkig maakte de morfine der al rustig want ze was om zich heen aan het slaan en had zich al opengehaald aan bed.
nu ben ik in de war kan niet denken neem weinig informatie op.
vergeet veel, onhoiud maar flardes van gesprekken en ben gewoon in de war..
at en dronk al weken minimaal, lag veel op bed, kreeg der pillen bijna niet meer weg.
afgelopen maandag kwam de arts bij der praten en ze is al weken niet heel helder meer maar heeft duidelijk gezegt: geen opnames meer, als ik dood ga dan is het maar zo.,
afgelopen week veel slapen en heb woensdag de hele dag bij der gezeten maar ze werd ook steeds onrustiger.
heb der nog wel een paar keer op de po kunnen helpen(werk in de zorg dus weet hoe of wat en de thuiszorg was telkens net weg als ze moest plassen) en dat vond ze fijn, ze was wel angstig.
en ze heeft mij woensdag nog specefiek geroepen ze zei tegen mn moeder dat ze mij wilde spreken.
geen idee meer wat ze zei maar was vast goed.
ze had ook een longontsteking en doorligplekken en was onrustig dus kreeg rustgevende druppels en morfine pleisters
vrijdag toch wel weer erg benauwd arts erbij en die heeft morfine in de aders gespoten en zou een paar uur later slaapmiddel geven maar zo kon eerst iedereen nog komen om afscheid te nemen en der nog in de ogen aan te kijken.
uiteindelijk was het slaapmiddel niet meer nodig ze is toen iedereen er was rustig overleden.
gelukkig maakte de morfine der al rustig want ze was om zich heen aan het slaan en had zich al opengehaald aan bed.
nu ben ik in de war kan niet denken neem weinig informatie op.
vergeet veel, onhoiud maar flardes van gesprekken en ben gewoon in de war..
Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst
Sterkte!
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nog maar een paar dagen en het is alweer een maand geleden dat het onmogelijke gebeurde.
Dat ene telefoontje, die rit naar het ziekenhuis met alle scenario's die door mijn hoofd gingen, het gezicht van pa toen hij het vreselijke nieuws vertelde, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Het verdriet van iedereen die erbij was en van iedereen die via telefoon met ons meeleefde. Het onwerkelijke gevoel waarmee we 's avonds op de bank voor ons uit zaten te staren.
Mam, moeders, mama.. van het een op het andere moment was ze er gewoon niet meer.
We proberen weer "gewoon" de draad van ons leven op te pakken, ieder op onze eigen manier. Maar de leegte die ze achterlaat is levensgroot en zit tegelijkertijd in de meest kleine dingen. Een telefoontje dat niet komt als je het wel verwacht, een "ow, dat vindt mam misschien wel leuk" bij het maken van plannen, een "zullen we naar pa en ma gaan?", het overzetten van telefoonnummers in je nieuwe telefoon en dat ene mobiele nummer toch nog niet kunnen wissen....... op dat soort momenten komt de realiteit keihard binnen.
Beelden spoken door mijn hoofd, het verdriet komt en gaat. Er zijn zelfs dagen dat ik zo druk ben met mijn eigen leven dat ik nauwelijks stil sta bij wat er gebeurd is, om vervolgens weer stil en verdrietig op de bank te zitten. Vandaag is even zon dag waarop alles me aan haar herinnert en het weer even niet meevalt.
Duizenden keren heb ik de vraag gesteld waarop nooit een antwoord zal komen. "Waarom?. Waarom nu?" we zullen het nooit weten.
Het enige dat we weten is dat we geen keuze hebben en op de een of andere manier moeten leren om zonder haar verder te gaan. En dat gaan we ook wel leren, al is het maar omdat ze ons anders ongelofelijk op onze donder zou geven
Mama, ik mis je.
Dat ene telefoontje, die rit naar het ziekenhuis met alle scenario's die door mijn hoofd gingen, het gezicht van pa toen hij het vreselijke nieuws vertelde, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Het verdriet van iedereen die erbij was en van iedereen die via telefoon met ons meeleefde. Het onwerkelijke gevoel waarmee we 's avonds op de bank voor ons uit zaten te staren.
Mam, moeders, mama.. van het een op het andere moment was ze er gewoon niet meer.
We proberen weer "gewoon" de draad van ons leven op te pakken, ieder op onze eigen manier. Maar de leegte die ze achterlaat is levensgroot en zit tegelijkertijd in de meest kleine dingen. Een telefoontje dat niet komt als je het wel verwacht, een "ow, dat vindt mam misschien wel leuk" bij het maken van plannen, een "zullen we naar pa en ma gaan?", het overzetten van telefoonnummers in je nieuwe telefoon en dat ene mobiele nummer toch nog niet kunnen wissen....... op dat soort momenten komt de realiteit keihard binnen.
Beelden spoken door mijn hoofd, het verdriet komt en gaat. Er zijn zelfs dagen dat ik zo druk ben met mijn eigen leven dat ik nauwelijks stil sta bij wat er gebeurd is, om vervolgens weer stil en verdrietig op de bank te zitten. Vandaag is even zon dag waarop alles me aan haar herinnert en het weer even niet meevalt.
Duizenden keren heb ik de vraag gesteld waarop nooit een antwoord zal komen. "Waarom?. Waarom nu?" we zullen het nooit weten.
Het enige dat we weten is dat we geen keuze hebben en op de een of andere manier moeten leren om zonder haar verder te gaan. En dat gaan we ook wel leren, al is het maar omdat ze ons anders ongelofelijk op onze donder zou geven
Mama, ik mis je.
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Misschien een kleine troost.....
Ze leeft voort in jou.
Af en toe zal je dingen doen, of zeggen die je moeder/vader altijd deden of zeiden.
Dan zal je weemoedig glimlachen, en denken "he ik lijk mijn moeder/ vader wel."
Ze leeft voort in jou.
Af en toe zal je dingen doen, of zeggen die je moeder/vader altijd deden of zeiden.
Dan zal je weemoedig glimlachen, en denken "he ik lijk mijn moeder/ vader wel."
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
quote:
Nog maar een paar dagen en het is alweer een maand geleden dat het onmogelijke gebeurde.
Dat ene telefoontje, die rit naar het ziekenhuis met alle scenario's die door mijn hoofd gingen, het gezicht van pa toen hij het vreselijke nieuws vertelde, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Het verdriet van iedereen die erbij was en van iedereen die via telefoon met ons meeleefde. Het onwerkelijke gevoel waarmee we 's avonds op de bank voor ons uit zaten te staren.
Mam, moeders, mama.. van het een op het andere moment was ze er gewoon niet meer.
We proberen weer "gewoon" de draad van ons leven op te pakken, ieder op onze eigen manier. Maar de leegte die ze achterlaat is levensgroot en zit tegelijkertijd in de meest kleine dingen. Een telefoontje dat niet komt als je het wel verwacht, een "ow, dat vindt mam misschien wel leuk" bij het maken van plannen, een "zullen we naar pa en ma gaan?", het overzetten van telefoonnummers in je nieuwe telefoon en dat ene mobiele nummer toch nog niet kunnen wissen....... op dat soort momenten komt de realiteit keihard binnen.
Beelden spoken door mijn hoofd, het verdriet komt en gaat. Er zijn zelfs dagen dat ik zo druk ben met mijn eigen leven dat ik nauwelijks stil sta bij wat er gebeurd is, om vervolgens weer stil en verdrietig op de bank te zitten. Vandaag is even zon dag waarop alles me aan haar herinnert en het weer even niet meevalt.
Duizenden keren heb ik de vraag gesteld waarop nooit een antwoord zal komen. "Waarom?. Waarom nu?" we zullen het nooit weten.
Het enige dat we weten is dat we geen keuze hebben en op de een of andere manier moeten leren om zonder haar verder te gaan. En dat gaan we ook wel leren, al is het maar omdat ze ons anders ongelofelijk op onze donder zou geven
Mama, ik mis je.
voor jou en je meisje, krijg een brok in mijn keel van je stukje. December zal ongetwijfeld een hele pittige maand worden, heel veel sterkte!
Ik lees nog dikwijls mee hier, want het doet deugd om te zien dat je niet de enige bent die het moeilijk heeft, of die iemand verloren is die zoveel betekend heeft. Ik gun het niemand om zo'n verlies te ervaren, maar het is wel geruststellend om te lezen dat anderen het ook zo moeilijk kunnen accepteren.
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte, steun en alles wat je maar nodig hebt om deze dagen door te kunnen komen.
Ik heb het de afgelopen 2 weken weer ontzettend zwaar gehad, na een periode dat het eigenlijk allemaal wel goed ging. Maar het idee dat er straks alweer een jaar voorbij is, alweer een jaar dat hij niet meer heeft mogen meemaken, gaf me een loodzwaar gevoel. Zoveel dingen die ik met hem had willen delen, of tegen hem zeggen, een gevoel van onmacht dat al die tijd gewoon blijft knagen... Ik merk ook vaak dat de buurvrouw niet begrijpt waarom ik het zo moeilijk heb met het verlies van haar man. Bv wanneer ik zei dat ik de fles whisky van hem die ik van haar destijds gekregen heb, met niemand deelde en speciaal een andere fles was gaan kopen in de winkel voor wanneer iemand een glas whisky wilde drinken. Ze leek niet te snappen dat ik zoveel waarde aan die fles gaf. Soms heb ik ook 't idee dat ze zoveel verder staat in het verwerken dan mij, terwijl haar weg zoveel langer zou moeten zijn dan die van mij, maar misschien kan ze het ook heel goed verbergen.
Ik ben afgelopen weekend kerstinkopen gaan doen, pas verhuisd dus ik had nog geen kerstspullen. Ik zag ook zo'n klein kerstboompje staan van plastic, dat heb ik meegenomen, samen met een doosje van die kleine kerstballen en een kleine slinger erbij. Die ga ik deze week bij hem aan het graf zetten, dan kan hij toch ook wat delen in de feeststemming. Ik weet zeker dat hij dat leuk zou vinden, maar ik baal er ontzettend van dat ik die vreugde niet meer met hem kan delen.
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte, steun en alles wat je maar nodig hebt om deze dagen door te kunnen komen.
Toen ik dat las voelde ik mezelf wat aangesproken. Ik zou ook vaker dit advies moeten opvolgen, want ik merk dat ik te veel stilsta bij het waarom, het is onfair, en alle dingen die we nog samen hadden kunnen beleven etc.quote:
...
Hij is dood, weg en komt niet meer terug. Maar denk je echt dat bij de dood alles ophoudt? Je hebt iets wat ze nooit meer van je af kunnen pakken en dat is de herinnering aan die lach al is die lach er zelf niet meer. De herinnering aan zijn advies en zijn troost, ook al staat die niet meer voor je.
Natuurlijk is het triest en moet je rouwen om het verlies, maar iemand die zijn dood waardig draagt heeft keihard gevochten voor het afscheid wat hij wou hebben. Dat soort mensen als jouw vader en mijn vader was er ook 1 van genoten van het leven en ik weet zeker dat jouw vader dankbaar was voor alles en daarom niet riep 'waarom ik' maar zich erbij neerlegde. Probeer in zijn voetstappen te treden. Niet te veel focussen op waar het eindigde, hoe het eindigde en wat je allemaal niet meer lijfelijk met elkaar kan delen maar focus op het leven en dat het jou en hem gegund is geweest zoveel mooie momenten samen te delen.
Je kunt je nog zo boos maken en je zo verdrietig voelen, niets gaat hem ooit nog bij je terugbrengen. Denk je, als vader zijnde, dat hij zou willen dat je in zak en as om zijn dood zit of dat hij ziet dat je de pijn net zo waardig kunt dragen als hij dat deed?
Natuurlijk moet je rouwen, uithuilen en je boosheid is gegrond. Maar rouw niet alleen, herinner ook, want uiteindelijk staat jouw vader dichterbij je als je herinnert dan als je boos bent.
Ik heb het de afgelopen 2 weken weer ontzettend zwaar gehad, na een periode dat het eigenlijk allemaal wel goed ging. Maar het idee dat er straks alweer een jaar voorbij is, alweer een jaar dat hij niet meer heeft mogen meemaken, gaf me een loodzwaar gevoel. Zoveel dingen die ik met hem had willen delen, of tegen hem zeggen, een gevoel van onmacht dat al die tijd gewoon blijft knagen... Ik merk ook vaak dat de buurvrouw niet begrijpt waarom ik het zo moeilijk heb met het verlies van haar man. Bv wanneer ik zei dat ik de fles whisky van hem die ik van haar destijds gekregen heb, met niemand deelde en speciaal een andere fles was gaan kopen in de winkel voor wanneer iemand een glas whisky wilde drinken. Ze leek niet te snappen dat ik zoveel waarde aan die fles gaf. Soms heb ik ook 't idee dat ze zoveel verder staat in het verwerken dan mij, terwijl haar weg zoveel langer zou moeten zijn dan die van mij, maar misschien kan ze het ook heel goed verbergen.
Ik ben afgelopen weekend kerstinkopen gaan doen, pas verhuisd dus ik had nog geen kerstspullen. Ik zag ook zo'n klein kerstboompje staan van plastic, dat heb ik meegenomen, samen met een doosje van die kleine kerstballen en een kleine slinger erbij. Die ga ik deze week bij hem aan het graf zetten, dan kan hij toch ook wat delen in de feeststemming. Ik weet zeker dat hij dat leuk zou vinden, maar ik baal er ontzettend van dat ik die vreugde niet meer met hem kan delen.
Jack,
Verwerken is voor iedereen anders. Sommige mensen kunnen het snel accepteren, terwijl andere daar meer moeite mee hebben en soms komt iemand er nooit meer overheen.
Wat jij aangeeft van die kerstboom zal ik bv nooit doen. Ik zal ook nooit een graf bezoeken. Een graf is voor mij niet de persoon in kwestie. Dat heeft geen enkele betekenis voor mij.
Terwijl anderen er juist heel veel kracht en steun uit kan halen.
Jij moet doen waar jij je goed bij voelt. En kijk niet hoe andere mensen het doen. Vergelijk je niet met je buurvrouw. Want ieder gaat met het verlies van een geliefde anders om.
Hoid wel altijd in gedachte dat wat je ook doet, de overledende zal je er nooit mee terug krikgen. Je afvragen hoe en waarom heeft ook geen zin. Gaat ook niks oplossen of terug brengen. Het houd jou alleen maar tegen om het te verwerken.
Sterkte met alles.
Verwerken is voor iedereen anders. Sommige mensen kunnen het snel accepteren, terwijl andere daar meer moeite mee hebben en soms komt iemand er nooit meer overheen.
Wat jij aangeeft van die kerstboom zal ik bv nooit doen. Ik zal ook nooit een graf bezoeken. Een graf is voor mij niet de persoon in kwestie. Dat heeft geen enkele betekenis voor mij.
Terwijl anderen er juist heel veel kracht en steun uit kan halen.
Jij moet doen waar jij je goed bij voelt. En kijk niet hoe andere mensen het doen. Vergelijk je niet met je buurvrouw. Want ieder gaat met het verlies van een geliefde anders om.
Hoid wel altijd in gedachte dat wat je ook doet, de overledende zal je er nooit mee terug krikgen. Je afvragen hoe en waarom heeft ook geen zin. Gaat ook niks oplossen of terug brengen. Het houd jou alleen maar tegen om het te verwerken.
Sterkte met alles.
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
De reden waarom ik wel dikwijls naar z'n graf ga (minstens 1x per week, soms 2x) is vooral omdat ik niet bij de buurvrouw terecht kan. Dat verwachtte ik in het begin wel, en dat heeft ook de nodige problemen tussen ons gegeven waardoor ik haar bijna een jaar niet meer heb gezien/gesproken. Ik heb ondertussen wel aanvaard dat ze daar niet op zit te wachten, ik denk dan maar omdat ze het zelf wel lastig genoeg zal hebben. Op zich heb ik ook niet zo heel veel met het graf, ook omdat hij begraven ligt op een plek waar ik hem nooit mee zal associeren, maar voor mij is het wel de enige plek waar ik naartoe kan en waar het me ook wordt toegestaan om m'n ding te doen. De buurvrouw komt zelden naar daar, maar ze heeft er geen problemen mee dat ik het daar onderhoud en zorg dat het er netjes uitziet, en dat waardeert ze ook wel, maar dan op haar manier. Die kerstboom is iets wat ik zelf ook leuk vind om te doen. Ik hielp hem vroeger al vaak met allerlei dingen die hij zelf niet meer kon, en dit is dan zo'n beetje mijn manier om toch nog iets voor hem te kunnen blijven doen, maar misschien toont het ook wel aan dat ik het niet kan loslaten en zou ik dat misschien beter wel doen.
Het graf van m'n vader bezoek ik ook nauwelijks (1x per jaar), omdat ik met hem verre van dezelfde band had als met m'n buurman, en omdat ik ook nog bijna 6 jaar heb thuisgewoond, dus altijd in de omgeving heb kunnen vertoeven waarin ik hem gekend heb. Zo'n omgeving heb ik niet om het verlies van m'n buurman een plaats te geven, dus wellicht dat het daarom allemaal wat moeilijker gaat.
Het graf van m'n vader bezoek ik ook nauwelijks (1x per jaar), omdat ik met hem verre van dezelfde band had als met m'n buurman, en omdat ik ook nog bijna 6 jaar heb thuisgewoond, dus altijd in de omgeving heb kunnen vertoeven waarin ik hem gekend heb. Zo'n omgeving heb ik niet om het verlies van m'n buurman een plaats te geven, dus wellicht dat het daarom allemaal wat moeilijker gaat.
Als jij je er goed bij voelt lekker blijven doen. Alnga je er dagelijks heen. Zo lang jij je er maar prettig bij voelt.
Maar probeer wel te verkomen dat je er te lang in blijft hangen. Jouw leven gaat ook door met of zonder hem. Hem in gedachte houden enzo is prima maar laat het niet je leven volledig beinvloeden.
Teminste dat is altijd mijn mening.
Maar probeer wel te verkomen dat je er te lang in blijft hangen. Jouw leven gaat ook door met of zonder hem. Hem in gedachte houden enzo is prima maar laat het niet je leven volledig beinvloeden.
Teminste dat is altijd mijn mening.
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Dat was in het begin wel zo, maar nu minder. Ik denk dagelijks aan hem en ik moet er voorlopig niet aan denken dat ik hem niet meer zou kunnen bezoeken. Ik weet nog dat ik het eerste jaar lichtjes panikeerde toen ik las dat het kerkhof om 16u sloot in de winter, wist ik toen veel dat echt niemand de moeite doet om die poort om 16u op slot te gooien
Nu heb ik enkel soms nog periodes dat het me niet afgaat, maar dat komt meestal door andere zaken die spelen en waar ik hem graag over gesproken had omdat ik weet dat hij me de raad zou geven die ik dan nodig heb, en dan mis ik hem des te meer.
Nu heb ik enkel soms nog periodes dat het me niet afgaat, maar dat komt meestal door andere zaken die spelen en waar ik hem graag over gesproken had omdat ik weet dat hij me de raad zou geven die ik dan nodig heb, en dan mis ik hem des te meer.
Ik herken dat wel Jack. Het is de reden waarom ik ook dit keer oud en nieuw in Parijs zal doorbrengen, het voelt niet goed op 1 januari ergens anders te zijn.
Volgende week een begrafenis van een collega.. De 2e in een jaar tijd van iemand in de 50 en dankzij die kloteziekte
Volgende week een begrafenis van een collega.. De 2e in een jaar tijd van iemand in de 50 en dankzij die kloteziekte
Zondag was dus een jaar terug dat hij zelfmoord pleegde. Ik had eerst gedacht dat ik het heel moeilijk zou hebben maar denk meer dat het het idee gewoon was.
Ik heb er ook meer rust in nu zijn steen er is , dat klinkt misschien vaag maar het is zo.
Denk wel dat ik hem niet echt vergeet, maar aan een kant lucht het op dat het 1e jaar voorbij is en dus het moeilijkste wel geweest is.
Ik heb er ook meer rust in nu zijn steen er is , dat klinkt misschien vaag maar het is zo.
Denk wel dat ik hem niet echt vergeet, maar aan een kant lucht het op dat het 1e jaar voorbij is en dus het moeilijkste wel geweest is.
Ik ga tussen kerst en nieuw naar Oostenrijk. Ik kan geen betere plek bedenken om oud op nieuw te vieren. Hij ging elk jaar daarheen, vroeger zomer en winter, de laatste jaren enkel in de zomer, dus als er een plek is die het best bij hem past is het wel Oostenrijk.quote:
Ik herken dat wel Jack. Het is de reden waarom ik ook dit keer oud en nieuw in Parijs zal doorbrengen, het voelt niet goed op 1 januari ergens anders te zijn.
Volgende week een begrafenis van een collega.. De 2e in een jaar tijd van iemand in de 50 en dankzij die kloteziekte
Het heeft enige moeite gekost om m'n vriendin te overtuigen om mee te gaan, maar het is uiteindelijk toch gelukt
Ik was ook opgelucht toen dat 1ste jaar voorbij was, omdat je dan de periode achter je laat waarin je alles de 1ste keer zonder die persoon moet doen. Op oudjaar middernacht had ik ook verwacht om een moeilijk moment door te moeten, maar dat was eigenlijk niet zo. Misschien omdat ik voor het feest even op het kerkhof was langsgeweest, of omdat ik er al zo ontzettend mee bezig was om me erop voor te bereiden dat het uiteindelijk best goed meeviel.quote:
Zondag was dus een jaar terug dat hij zelfmoord pleegde. Ik had eerst gedacht dat ik het heel moeilijk zou hebben maar denk meer dat het het idee gewoon was.
Ik heb er ook meer rust in nu zijn steen er is , dat klinkt misschien vaag maar het is zo.
Denk wel dat ik hem niet echt vergeet, maar aan een kant lucht het op dat het 1e jaar voorbij is en dus het moeilijkste wel geweest is.
Vandaag is hier ook het eerste jaar voorbij. Ik dacht pas nadat ik hier las, oja kerst enzo komt er aan. Maar dat is dan al de 2e keer zonder mijn moeder 
De tijd vliegt als een malle aan je voorbij...Ik kan er verder nu wel prima mee om gaan, denk vooral doordat ik er altijd over heb kunnen praten als ik dat wilde
De tijd vliegt als een malle aan je voorbij...Ik kan er verder nu wel prima mee om gaan, denk vooral doordat ik er altijd over heb kunnen praten als ik dat wilde
Ik kom er denk ik maar bij in dit topic. Ik heb alleen nog de op gelezen, maar ik moet het even van me afschrijven..
Vannacht om 04:06 ging mijn telefoon. Mijn oom. "Ik kom je halen, je moeder heeft een hartstilstand." Op de achtergrond hoor je mensen druk met elkaar in gesprek. Ambulancemedewerkers. Gesnik van mijn vader op de achtergrond. Er gaat zoveel door je hoofd, als je dat hoort. Mama. Wat is er gebeurd? Mama. Kom je nog terug? Mama. Laat me niet in de steek. Mama. Ik hou van jou.
Het half-uur daarna is eigenlijk als een roes gegaan. Hysterisch op bed blijven liggen totdat je tranen op zijn. Hij kwam me halen. Ik moet me aankleden. Mama. Hou vol. 35 minuten later stond mijn oom voor de deur. Met 140 over de snelweg terug naar huis. " Wat is er gebeurd?" vraag je aan je oom, maar ook hij weet niets. Mij halen, dat was het eerste wat hij deed.
Wat duurt die weg lang als je in twijfel zit. Mama, wees er nog, alsjeblieft, ik smeek het je. De snelweg af, de dorpswegen op. De dorpjes vliegen als een waas voorbij. Dan komt de bocht waarna je je straat ziet. Die is het ergst. Staan de ambulances er nog? Nee.
We stoppen. Mijn oom gaat eerst. Even poolshoogte nemen. Hij komt stilletjes weer naar buiten. Nee. Mama! Zonder mijn benen te voelen stap ik de voordeur door. Recht tegenover de voordeur is de opkamer, waar hun slaapkamer is. Daar ligt ze, de ogen gesloten, een handdoek onder haar kin, haar armen over haar heen gevouwen. Mama, asjeblieft, kom terug. Mama, je bent mijn mama. Wat moet ik zonder jou...
22-07-1957 -- 13-12-2010
Straks om 10:30 komt iemand die met mijn papa en mij alles gaat regelen. Maar dat duurt nog zo lang. Wat moet ik nu? Mama.
Vannacht om 04:06 ging mijn telefoon. Mijn oom. "Ik kom je halen, je moeder heeft een hartstilstand." Op de achtergrond hoor je mensen druk met elkaar in gesprek. Ambulancemedewerkers. Gesnik van mijn vader op de achtergrond. Er gaat zoveel door je hoofd, als je dat hoort. Mama. Wat is er gebeurd? Mama. Kom je nog terug? Mama. Laat me niet in de steek. Mama. Ik hou van jou.
Het half-uur daarna is eigenlijk als een roes gegaan. Hysterisch op bed blijven liggen totdat je tranen op zijn. Hij kwam me halen. Ik moet me aankleden. Mama. Hou vol. 35 minuten later stond mijn oom voor de deur. Met 140 over de snelweg terug naar huis. " Wat is er gebeurd?" vraag je aan je oom, maar ook hij weet niets. Mij halen, dat was het eerste wat hij deed.
Wat duurt die weg lang als je in twijfel zit. Mama, wees er nog, alsjeblieft, ik smeek het je. De snelweg af, de dorpswegen op. De dorpjes vliegen als een waas voorbij. Dan komt de bocht waarna je je straat ziet. Die is het ergst. Staan de ambulances er nog? Nee.
We stoppen. Mijn oom gaat eerst. Even poolshoogte nemen. Hij komt stilletjes weer naar buiten. Nee. Mama! Zonder mijn benen te voelen stap ik de voordeur door. Recht tegenover de voordeur is de opkamer, waar hun slaapkamer is. Daar ligt ze, de ogen gesloten, een handdoek onder haar kin, haar armen over haar heen gevouwen. Mama, asjeblieft, kom terug. Mama, je bent mijn mama. Wat moet ik zonder jou...
22-07-1957 -- 13-12-2010
Straks om 10:30 komt iemand die met mijn papa en mij alles gaat regelen. Maar dat duurt nog zo lang. Wat moet ik nu? Mama.
Ooow hitomi wat verschrikkelijk Ik krijg tranen in mijn ogen van jouw verhaal. Ik wens je heel veel sterkte bij het verlies van jouw liefste mama
Ik krijg tranen in mijn ogen van jouw verhaal. Ik wens je heel veel sterkte bij het verlies van jouw liefste mama
Dank jullie wel..
De beste vrienden van mijn ouders zijn rond een uur of half 10 hier aangekomen, zodra ze het hoorden zijn ze direct weggegaan.
Je krijgt zoveel op je dak opeens... en als de beste mevrouw van de uitvaartverzorging er is krijg je nog een extra klap van de realiteit wanneer je ineens door boeken met rouwkaarten en kisten aan het bladeren bent, kleding moet uitzoeken voor haar, foto's zodat ze haar kunnen verzorgen..
Mama. Hoe redden wij ons zonder jou?
De beste vrienden van mijn ouders zijn rond een uur of half 10 hier aangekomen, zodra ze het hoorden zijn ze direct weggegaan.
Je krijgt zoveel op je dak opeens... en als de beste mevrouw van de uitvaartverzorging er is krijg je nog een extra klap van de realiteit wanneer je ineens door boeken met rouwkaarten en kisten aan het bladeren bent, kleding moet uitzoeken voor haar, foto's zodat ze haar kunnen verzorgen..
Mama. Hoe redden wij ons zonder jou?
jeetje, zit hier met kippevel...
heel erg veel sterkte voor jou en de familie.
weet niet wat ik verder moet zeggen dus laat het hier bij
heel erg veel sterkte voor jou en de familie.
weet niet wat ik verder moet zeggen dus laat het hier bij
Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst
Hitomi, tranen in mijn ogen bij het lezen van je verhaal. Heel veel sterkte de komende tijd... weet helaas al te goed welke pijn en vertwijfeling je op zo'n moment voelt.
* stil van
* stil van
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Hitomi.. héél veel sterkte... ik wíl me niet eens indenken hoe je je voelt, maar als ik er aan denk dat mij dit zou overkomen knijpt mijn keel zichzelf dicht en wil ik alleen maar huilen...
Neem alle tijd die je nodig hebt om er samen met je vader en familie een mooi en gedenkwaardig afscheid van te maken. Praat met elkaar als je dat wilt, en zwijg wanneer je wilt, 't is jouw verwerkingsproces...
héél veel sterkte... ik wíl me niet eens indenken hoe je je voelt, maar als ik er aan denk dat mij dit zou overkomen knijpt mijn keel zichzelf dicht en wil ik alleen maar huilen...Neem alle tijd die je nodig hebt om er samen met je vader en familie een mooi en gedenkwaardig afscheid van te maken. Praat met elkaar als je dat wilt, en zwijg wanneer je wilt, 't is jouw verwerkingsproces...
Ja doei.
Ah gos, arme jij, arme jullie. Enorm veel sterkte, Hitomi met dit grote verlies.quote:
22-07-1957 -- 13-12-2010
Straks om 10:30 komt iemand die met mijn papa en mij alles gaat regelen. Maar dat duurt nog zo lang. Wat moet ik nu? Mama.
Go hard or go home
Ik kende tip topic nog niet (gelukkig) maar moet er nu toch aan geloven...
Twee weken geleden is mijn vader geheel onverwachts, zo plotseling overleden.
Ik vond het heel erg raar...in eerste instantie raakte ik in paniek en was de dag dat ik het hoorde (we hoorden het een dag later, hij was in het buitenland) een beetje de weg kwijt (ik leek wel dement, vergat de stomste dingen en was heel warrig). Ik geloofde het niet..had hem immers nog helemaal niet gezien, en dat zou ook nog wel even duren vanuit het buitenland. Gelukkig ging het allemaal heel voorspoedig en was hij de 6e dag na zijn overlijden al terug in Nederland. We konden dus gelukkig nog afscheid van hem nemen.
Toen begon het rare (vind ik dan?), toen ik hem zag liggen, dood, deed het me zo weinig..zo weinig, dat ik me afvroeg of mijn reactie wel normaal was (iedereen stond te huilen en was van slag, maar ik stond heel normaal naast hem en raakte hem aan). Ik heb geen traan gelaten!
Het enige dat me echt aan het huilen maakte, waren de emoties van de andere mensen, en het weerzien van een broer van mijn opa (mijn opa is ook al overleden, ook op heel jonge leeftijd). Dat was de eerste (en de enigste) keer dat ik echt moest huilen....
Sinds mijn vader overleden is, heb ik het idee dat mijn emoties heel erg afgevlakt zijn. Alsof ik het allemaal niet meer zo voel, als voorheen. Angstige films op tv raken me niet meer....verdriet van een ander raakt me niet meer... en soms denk ik 'waarom voel ik nu niks?!' Laatst schrok ik ergens van, toen was ik blij..om even een 'schok' te voelen (alsof ik blij was dat ik toch nog 'emoties' in me had). Ik vind het zo raar..normaal ben ik altijd een heel gevoelig persoon!
Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is
De eerste dagen na de uitvaart heb ik trouwens wel last gehad van paniekaanvallen!! Zo onverwachts ineens het gevoel hebben dat je flauwvalt..echt heel naar...daar ben ik nu gelukkig wel vanaf!
[ Bericht 2% gewijzigd door Starr_003 op 13-12-2010 18:36:51 ]
Twee weken geleden is mijn vader geheel onverwachts, zo plotseling overleden.
Ik vond het heel erg raar...in eerste instantie raakte ik in paniek en was de dag dat ik het hoorde (we hoorden het een dag later, hij was in het buitenland) een beetje de weg kwijt (ik leek wel dement, vergat de stomste dingen en was heel warrig). Ik geloofde het niet..had hem immers nog helemaal niet gezien, en dat zou ook nog wel even duren vanuit het buitenland. Gelukkig ging het allemaal heel voorspoedig en was hij de 6e dag na zijn overlijden al terug in Nederland. We konden dus gelukkig nog afscheid van hem nemen.
Toen begon het rare (vind ik dan?), toen ik hem zag liggen, dood, deed het me zo weinig..zo weinig, dat ik me afvroeg of mijn reactie wel normaal was (iedereen stond te huilen en was van slag, maar ik stond heel normaal naast hem en raakte hem aan). Ik heb geen traan gelaten!
Het enige dat me echt aan het huilen maakte, waren de emoties van de andere mensen, en het weerzien van een broer van mijn opa (mijn opa is ook al overleden, ook op heel jonge leeftijd). Dat was de eerste (en de enigste) keer dat ik echt moest huilen....
Sinds mijn vader overleden is, heb ik het idee dat mijn emoties heel erg afgevlakt zijn. Alsof ik het allemaal niet meer zo voel, als voorheen. Angstige films op tv raken me niet meer....verdriet van een ander raakt me niet meer... en soms denk ik 'waarom voel ik nu niks?!' Laatst schrok ik ergens van, toen was ik blij..om even een 'schok' te voelen (alsof ik blij was dat ik toch nog 'emoties' in me had). Ik vind het zo raar..normaal ben ik altijd een heel gevoelig persoon!
Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is
De eerste dagen na de uitvaart heb ik trouwens wel last gehad van paniekaanvallen!! Zo onverwachts ineens het gevoel hebben dat je flauwvalt..echt heel naar...daar ben ik nu gelukkig wel vanaf!
[ Bericht 2% gewijzigd door Starr_003 op 13-12-2010 18:36:51 ]
Allereerst gecondoleerd!quote:
<knip> Sinds mijn vader overleden is, heb ik het idee dat mijn emoties heel erg afgevlakt zijn. Alsof ik het allemaal niet meer zo voel, als voorheen. Angstige films op tv raken me niet meer....verdriet van een ander raakt me niet meer... en soms denk ik 'waarom voel ik nu niks?!' Laatst schrok ik ergens van, toen was ik blij..om even een 'schok' te voelen (alsof ik blij was dat ik toch nog 'emoties' in me had). Ik vind het zo raar..normaal ben ik altijd een heel gevoelig persoon!
Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is
De eerste dagen na de uitvaart heb ik trouwens wel last gehad van paniekaanvallen!! Zo onverwachts ineens het gevoel hebben dat je flauwvalt..echt heel naar...daar ben ik nu gelukkig wel vanaf!
Dat "vlakke" gevoel herken ik wel. In de eerste week na het overlijden van mijn moeder heb ik meer gejankt dan in de rest van mijn leven bij elkaar geloof ik. Maar sinds we het crematorium uitgelopen zijn nog maar 2x: 1x toen een lied dat we op haar crematie draaiden onverwacht op de radio voorbij kwam en 1x toen ik het verhaal van Hitomi vandaag las.
De rest van de tijd, voel ik nauwelijks iets. Ik functioneer op automatische piloot.. en het verdriet van anderen om mama kan ik niet aan. En da's redelijk lastig, met een vader, zus, vrouw (in willekeurige volgorde) die hun verdriet hebben en waarvan ik eigenlijk vind dat ik ze zou moeten steunen. Alsof de hele wereld doordraait, en ik eigenlijk alleen maar toekijk. Ik ben wel verdrietig, en ik mis haar enorm.. maar tegelijkertijd glijd dat gevoel ook zo weer van me af... heel dubbel
Ik denk dat het een soort bescherming van jezelf is tegen de pijn en het verdriet die je anders voelt.
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Dankje!quote:
[..]
Allereerst gecondoleerd!
Dat "vlakke" gevoel herken ik wel. In de eerste week na het overlijden van mijn moeder heb ik meer gejankt dan in de rest van mijn leven bij elkaar geloof ik. Maar sinds we het crematorium uitgelopen zijn nog maar 2x: 1x toen een lied dat we op haar crematie draaiden onverwacht op de radio voorbij kwam en 1x toen ik het verhaal van Hitomi vandaag las.
De rest van de tijd, voel ik nauwelijks iets. Ik functioneer op automatische piloot.. en het verdriet van anderen om mama kan ik niet aan. En da's redelijk lastig, met een vader, zus, vrouw (in willekeurige volgorde) die hun verdriet hebben en waarvan ik eigenlijk vind dat ik ze zou moeten steunen. Alsof de hele wereld doordraait, en ik eigenlijk alleen maar toekijk. Ik ben wel verdrietig, en ik mis haar enorm.. maar tegelijkertijd glijd dat gevoel ook zo weer van me af... heel dubbel
Ik denk dat het een soort bescherming van jezelf is tegen de pijn en het verdriet die je anders voelt.
Hmm..ja dat zou best kunnen inderdaad..!
Maar het is wel een raar gevoel... dat mensen naar me toekomen en me heel 'geschokt' vragen hoe het gaat en ik dan bij mezelf denk 'eh, ja wel goed?!' ..ik moet me voor mijn gevoel haast verontschuldigen dat ik er niet bij ga huilen als ik het verhaal vertel!
Gelukkig zegt eigenlijk iedereen...dat ze dat niet gek vinden...(maar ik zelf blijf het wel vreemd vinden
)Misschien heeft het ermee te maken..dat er zo lang tussen de momenten zat, van dat ik het hoorde tot aan het moment dat ik hem zag..en het lijkt nog zo onrealistisch..
Ik had eigenlijk 'gehoopt' dat het zo definitief zou worden als ik hem dood zou zien..maar dat gebeurde dus niet..en nu nog steeds niet...
Zie ook mijn eerdere post: het zijn de idiootste momenten dat het wél binnenkomt, maar eigenlijk nooit als ik iemand vertel wat er is gebeurd of als iemand me vraagt hoe het gaat. Maar zo'n moment dat je een nieuwe telefoon hebt en het mobiele nummer toch maar weer in je geheugen zet, omdat wissen gewoon niet gaat.... Dan knalt het er in.... En bij mij is fat dan zo'n verdoofd zombiegevoel. Alsof het allemaal zo nutteloos is
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Het is de automatische piloot, een bescherming van je lichaam. Maar hij helpt het alleen maar uit te stellen, het echte verdriet komt vanzelf en vaak in de kleine dingen merk ik. Een passend nummer van Acda en de Munnik:quote:
Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is
Maar er is ook nog steeds hoop, want hoewel het gemis waarschijnlijk niet zal verdwijnen, wordt het wel steeds minder pijnlijk. Doe waar jij je goed bij voelt, niet omdat anderen het wellicht zouden verwachten
Hitomi, ook voor jou heel veel sterkte de komende tijd. Ik hoop dat je ondanks de roes toch wat dingen bewust mee kan maken, en ook je gevoel blijft volgen
Die automatische piloot, die ken ik goed ja. Toen mijn vader overleed (5 maanden na m'n moeder) was er eerst een heel erge paniek (want heel erg onverwachts enzo), maar daarna gewoon een soort rust, een 'het is nou eenmaal niet anders' gevoel. Schouders ophalen en doorgaan.
Inderdaad als bescherming want man man wat een ellende allemaal en wat moest er veel geregeld worden.
Je verdriet komt nog wel Starr_003, je bent echt niet gevoelloos nu Maar laat het dan gewoon over je heen komen en laat jezelf dat verdriet ook hebben. Ook al is het pas over maanden. Ik heb nog steeds huilbuien om m'n ouders, hoewel het allemaal 7 jaar geleden is gebeurd. Is soms wel lekker, gewoon even een potje janken
Inderdaad als bescherming want man man wat een ellende allemaal en wat moest er veel geregeld worden.
Je verdriet komt nog wel Starr_003, je bent echt niet gevoelloos nu
Maar laat het dan gewoon over je heen komen en laat jezelf dat verdriet ook hebben. Ook al is het pas over maanden. Ik heb nog steeds huilbuien om m'n ouders, hoewel het allemaal 7 jaar geleden is gebeurd. Is soms wel lekker, gewoon even een potje janken
Vanmorgen en vanmiddag had ik het heel erg moeilijk. Nu probeer ik me groot te houden want mijn papa heeft het heel erg zwaar.. de kamer opruimen, mijn moeders grote verzameling aan kerstwaxinelichthoudertjes aan het oppoetsen en plaatsen.. De lakens waar mama op lag toen ik afscheid nam in de was.. en vooral mijn papa extra veel knuffelen als hij even breekt..
En even, op een moment dat niemand kijkt, toch even de kraan aanzetten in mijn hoofd.. even terugtrekken. Even snel naar de badkamer, even mama's vest tegen mijn gezicht aan drukken want tsja, het ruikt wel naar mama..
Morgenochtend vroeg gaan ze kijken wat er nu voor heeft gezorgd dat mijn mama van ons is afgepakt.. want ik heb het risico dat ik hetzelfde lot heb, dankzij een erfelijke hartziekte, en ik enkele symptonen al toon van dat mijn moeder mijn leeftijd had...
Mama, ik mis je..
En even, op een moment dat niemand kijkt, toch even de kraan aanzetten in mijn hoofd.. even terugtrekken. Even snel naar de badkamer, even mama's vest tegen mijn gezicht aan drukken want tsja, het ruikt wel naar mama..
Morgenochtend vroeg gaan ze kijken wat er nu voor heeft gezorgd dat mijn mama van ons is afgepakt.. want ik heb het risico dat ik hetzelfde lot heb, dankzij een erfelijke hartziekte, en ik enkele symptonen al toon van dat mijn moeder mijn leeftijd had...
Mama, ik mis je..
Hitomi, ik weet dat ik niks tegen je kan zeggen waardoor ik je ook maar enigszins beter kan laten voelen, maar ik wil je heel heel heel veel sterkte wensen en eigenlijk een dikke knuffel geven. Ik ga nu een kaarsje aansteken voor je mamaquote:
Vanmorgen en vanmiddag had ik het heel erg moeilijk. Nu probeer ik me groot te houden want mijn papa heeft het heel erg zwaar.. de kamer opruimen, mijn moeders grote verzameling aan kerstwaxinelichthoudertjes aan het oppoetsen en plaatsen.. De lakens waar mama op lag toen ik afscheid nam in de was.. en vooral mijn papa extra veel knuffelen als hij even breekt..
En even, op een moment dat niemand kijkt, toch even de kraan aanzetten in mijn hoofd.. even terugtrekken. Even snel naar de badkamer, even mama's vest tegen mijn gezicht aan drukken want tsja, het ruikt wel naar mama..
Morgenochtend vroeg gaan ze kijken wat er nu voor heeft gezorgd dat mijn mama van ons is afgepakt.. want ik heb het risico dat ik hetzelfde lot heb, dankzij een erfelijke hartziekte, en ik enkele symptonen al toon van dat mijn moeder mijn leeftijd had...
Mama, ik mis je..
Dat vlakke qua emoties herken ik trouwens ook wel, ik heb het zelfs nu nog en het is alweer bijna 3 jaar geleden.
Ik denk zelf ook dat het gewoon een kwestie is geworden van zelfbescherming, dat je niet wilt dat negatieve dingen je weer meer gaan raken dan je wilt en dat je het ergens in je hoofd gewoon af doet als iets vervelends, maar "shit happens" om maar niet meegesleept te worden in die zaken.
Afgelopen jaar liepen de dingen echt dramatisch op persoonlijk vlak (ernstig ziek, relatieproblemen, geld tekort door die ziekte) en het leek voor de buitenwereld en mezelf gewoon alsof het me niet zoveel deed, ik wilde er geen energie aan verspillen, keek liever naar de positieve dingen die er nog waren en had gewoon geen behoefte aan nog meer problematiek op m'n bord.
Maar ook met andere dingen, vrienden die in de problemen zitten en ik kom gewoon niet veel verder dan een "Kut voor je", wat ik zelf dan weer irritant vind omdat ik vrienden natuurlijk gewoon wil kunnen helpen.
Maar het wil gewoon niet, ik kan me er niet toe zetten, ik merk dat ik de mensen om me heen met issue's gewoon links laat liggen, discussies ga ik uit de weg, ruzie's ontloop ik en ik wil alleen maar positieve en leuke dingen doen, misschien wel te geforceerd.
Ik zit er ook aan te denken om me weer aan te melden bij een psycholoog om het er daar over te hebben, want ik besef zelf ook wel dat het niet goed is om alles maar uit de weg te gaan dat mogelijk iets negatiefs voort brengt, maar ik ben ook weer zo eigenwijs dat als de eerste gesprekken niet lopen zoals ik verwacht/hoop of wens, dat ik het dan weer afkap.
Naar buiten toe merken de mensen om me heen niet zo erg dat ik veranderd ben, voor hun ben ik nog steeds de grappenmaker en gangmaker en lijk ik altijd maar vrolijk en opgewekt, maar daarachter zit zoveel meer dat ik liever niet deel.
Don't worry, be happy. Alleen dan iets te geforceerd zeg maar en de zorgen komen pas als ik weer alleen ben en tijd heb om na te denken.
Ik denk zelf ook dat het gewoon een kwestie is geworden van zelfbescherming, dat je niet wilt dat negatieve dingen je weer meer gaan raken dan je wilt en dat je het ergens in je hoofd gewoon af doet als iets vervelends, maar "shit happens" om maar niet meegesleept te worden in die zaken.
Afgelopen jaar liepen de dingen echt dramatisch op persoonlijk vlak (ernstig ziek, relatieproblemen, geld tekort door die ziekte) en het leek voor de buitenwereld en mezelf gewoon alsof het me niet zoveel deed, ik wilde er geen energie aan verspillen, keek liever naar de positieve dingen die er nog waren en had gewoon geen behoefte aan nog meer problematiek op m'n bord.
Maar ook met andere dingen, vrienden die in de problemen zitten en ik kom gewoon niet veel verder dan een "Kut voor je", wat ik zelf dan weer irritant vind omdat ik vrienden natuurlijk gewoon wil kunnen helpen.
Maar het wil gewoon niet, ik kan me er niet toe zetten, ik merk dat ik de mensen om me heen met issue's gewoon links laat liggen, discussies ga ik uit de weg, ruzie's ontloop ik en ik wil alleen maar positieve en leuke dingen doen, misschien wel te geforceerd.
Ik zit er ook aan te denken om me weer aan te melden bij een psycholoog om het er daar over te hebben, want ik besef zelf ook wel dat het niet goed is om alles maar uit de weg te gaan dat mogelijk iets negatiefs voort brengt, maar ik ben ook weer zo eigenwijs dat als de eerste gesprekken niet lopen zoals ik verwacht/hoop of wens, dat ik het dan weer afkap.
Naar buiten toe merken de mensen om me heen niet zo erg dat ik veranderd ben, voor hun ben ik nog steeds de grappenmaker en gangmaker en lijk ik altijd maar vrolijk en opgewekt, maar daarachter zit zoveel meer dat ik liever niet deel.
Don't worry, be happy. Alleen dan iets te geforceerd zeg maar en de zorgen komen pas als ik weer alleen ben en tijd heb om na te denken.
Heel beroerd. Het is zo moeilijk, je moet zoveel regelen. Maar de mensen die alles met ons regelen zijn zo lief, zo persoonlijk, zo geduldig. Ze laten je wel duidelijk de deadlines weten wanneer bijvoorbeeld kaarten verstuurd moeten zijn, bloemen geregeld moeten zijn, noem het op, maar ze zeggen ook, het hoeft niet vandaag, dat kan morgen ook nog.
Gisteren voor het eerst mama gezien. Alleen haar haar was nog niet goed. Meteen werd er een kammetje tevoorschijn getoverd door de eigenaresse van de uitvaartverzorging en werd alles precies zo gekamd dat het weer precies mama was. Dat moment was zo moeilijk. De kist maakt het zo confronterend.. daarvoor denk je nog "ze is even naar een wedstrijd, ze komt zo weer terug."
Papa heeft het ook heel moeilijk. Gisteren tijdens het opvouwen van de was, dan staat hij haar hemdjes en haar shirts op te vouwen en dan denkt hij, waarom doe ik dit, ze pakt het toch nooit meer. En dan schiet hij weer vol. Normaal tovert hij zo mooie teksten tevoorschijn voor dit soort momenten, maar voor zijn maatje blijft hij leeg.
Vanavond gaan we nog even naar mama. Ik zou gisteren een sigaretje voor haar meenemen, maar die ben ik vergeten. Ik heb haar beloofd dat ik hem vandaag mee zou brengen voor haar.
Ik ga een ketting laten maken met ruimte voor wat as, zodat ik mama altijd bij me kan dragen.
Gisteren voor het eerst mama gezien. Alleen haar haar was nog niet goed. Meteen werd er een kammetje tevoorschijn getoverd door de eigenaresse van de uitvaartverzorging en werd alles precies zo gekamd dat het weer precies mama was. Dat moment was zo moeilijk. De kist maakt het zo confronterend.. daarvoor denk je nog "ze is even naar een wedstrijd, ze komt zo weer terug."
Papa heeft het ook heel moeilijk. Gisteren tijdens het opvouwen van de was, dan staat hij haar hemdjes en haar shirts op te vouwen en dan denkt hij, waarom doe ik dit, ze pakt het toch nooit meer. En dan schiet hij weer vol. Normaal tovert hij zo mooie teksten tevoorschijn voor dit soort momenten, maar voor zijn maatje blijft hij leeg.
Vanavond gaan we nog even naar mama. Ik zou gisteren een sigaretje voor haar meenemen, maar die ben ik vergeten. Ik heb haar beloofd dat ik hem vandaag mee zou brengen voor haar.
Ik ga een ketting laten maken met ruimte voor wat as, zodat ik mama altijd bij me kan dragen.
Logisch dat het beroerd gaat, ik moet er echt niet aan denken om mee te maken. Bij het idee alleen al word ik hartstikke verdrietig, en jij ondergaat het gewoon. Bah, ik vind het echt verschrikkelijk voor je. Heel veel sterkte gewenst.
Zijn ze er trouwens al achter waaraan je moeder nou precies is overleden?
Je kan wel erg mooi schrijven Hitomi!
Zijn ze er trouwens al achter waaraan je moeder nou precies is overleden?
Je kan wel erg mooi schrijven Hitomi!
quote:
Vanavond gaan we nog even naar mama. Ik zou gisteren een sigaretje voor haar meenemen, maar die ben ik vergeten. Ik heb haar beloofd dat ik hem vandaag mee zou brengen voor haar.
Grappig We hebben mijn moeder ook nog een pakje sigaretten meegegeven Wordt ze begraven of gecremeerd? De dienst zal wel vandaag of morgen zijn (geweest) gok ik zo, heb niet ver terug gelezen. Veel sterkte.
Ik lees de laatste tijd niet veel mee hier.. Even een dikke knuffel voor iedereen..
Hitomi heel herkenbaar om iets mee te willen geven. Ik heb een briefje in de kist mee gegeven met daarop de namen van onze dochter zouden we die ooit gaan krijgen (mijn schoonmoeder wilde zo graag oma worden en wij waren daar ook mee bezig)
Een kettinkje met as is een mooi idee. Manlief wil dat ook. Vooral omdat het de wens van (schoon)mama was om uitgestrooid te worden. Zowel mijn man, als schoonzus en haar zoon willen een ketting. Voor (schoon)pap hoeft dat niet zo.
Ik merk wel dat ik de laatste dagen erg down ben, mis haar ontzettend, de feestdagen komen eraan en ze was 1e kerstdag jarig, dat zijn dagen waar ik wel tegenop zie. Als mensen vragen en hoe gaat het, dan krijgen ze gewoon te horen goed, terwijl als ik heel eerlijk ben het eigelijk toch niet zo goed gaat. Ze was niet mijn moeder, maar zo voelde het wel. Ik ben gewoon heel blij als deze maand voorbij is.
Hitomi heel herkenbaar om iets mee te willen geven. Ik heb een briefje in de kist mee gegeven met daarop de namen van onze dochter zouden we die ooit gaan krijgen (mijn schoonmoeder wilde zo graag oma worden en wij waren daar ook mee bezig)
Een kettinkje met as is een mooi idee. Manlief wil dat ook. Vooral omdat het de wens van (schoon)mama was om uitgestrooid te worden. Zowel mijn man, als schoonzus en haar zoon willen een ketting. Voor (schoon)pap hoeft dat niet zo.
Ik merk wel dat ik de laatste dagen erg down ben, mis haar ontzettend, de feestdagen komen eraan en ze was 1e kerstdag jarig, dat zijn dagen waar ik wel tegenop zie. Als mensen vragen en hoe gaat het, dan krijgen ze gewoon te horen goed, terwijl als ik heel eerlijk ben het eigelijk toch niet zo goed gaat. Ze was niet mijn moeder, maar zo voelde het wel. Ik ben gewoon heel blij als deze maand voorbij is.
Be happy with the little things in life
Een pakje shag en een aansteker in haar favoriete handtasquote:
[..]
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ze hebben obductie (of zoiets) gedaan, maar we hebben de resultaten nog niet. Ze zijn er wel al, maar ze gaan nu naar een cardioloog die met erfelijkheidsonderzoek bezig is, ook binnen mijn familie. Die gaat de resultaten onderzoeken en gaat ons dan precies vertellen wat er is gebeurd.quote:
Logisch dat het beroerd gaat, ik moet er echt niet aan denken om mee te maken. Bij het idee alleen al word ik hartstikke verdrietig, en jij ondergaat het gewoon. Bah, ik vind het echt verschrikkelijk voor je. Heel veel sterkte gewenst.
Zijn ze er trouwens al achter waaraan je moeder nou precies is overleden?
Je kan wel erg mooi schrijven Hitomi!
De dienst is morgen. Ze wordt gecremeerd.quote:
[..]
"Zullen we december voortaan overslaan?" was een vraag van mijn oom. Dit omdat mijn oma op eerste kerstdag is overleden, mijn tante een paar dagen voor kerst en mijn moeder nu dus twee weken voor kerst. Dus het is een erg vervelende maand voor die kant van de familie zeg maar. De enige uitzondering op deze 'regel' is mijn opa geweest, die mid-zomer is overleden.quote:
Ik lees de laatste tijd niet veel mee hier.. Even een dikke knuffel voor iedereen..
Hitomi heel herkenbaar om iets mee te willen geven. Ik heb een briefje in de kist mee gegeven met daarop de namen van onze dochter zouden we die ooit gaan krijgen (mijn schoonmoeder wilde zo graag oma worden en wij waren daar ook mee bezig)
Een kettinkje met as is een mooi idee. Manlief wil dat ook. Vooral omdat het de wens van (schoon)mama was om uitgestrooid te worden. Zowel mijn man, als schoonzus en haar zoon willen een ketting. Voor (schoon)pap hoeft dat niet zo.
Ik merk wel dat ik de laatste dagen erg down ben, mis haar ontzettend, de feestdagen komen eraan en ze was 1e kerstdag jarig, dat zijn dagen waar ik wel tegenop zie. Als mensen vragen en hoe gaat het, dan krijgen ze gewoon te horen goed, terwijl als ik heel eerlijk ben het eigelijk toch niet zo goed gaat. Ze was niet mijn moeder, maar zo voelde het wel. Ik ben gewoon heel blij als deze maand voorbij is.
Ik hou het bij één symbolische sigaret met haar handen eroverheen gevouwen. Als ik haar handtas mee zou geven met een aansteker zou ik een bijl in mijn nek krijgen, want ze was vreselijk zuinig op haar spulletjes en die tas was net nieuw. Ik wil hem sowieso ook zelf bij me houden, zeg maar.quote:
[..]
Een pakje shag en een aansteker in haar favoriete handtas
Ik heb haar net een paar uur geleden nog even gezien. Mijn neefje is vandaag pas op de hoogte gesteld door zijn vader, dus die wilde ook nog even kijken. Alle bloemen waren ondertussen gebracht, haar wisselbeker van het sjoelen stond er en eerder vandaag hadden we twee sjoelbakken meegebracht. Ze is nu dus omringd door alles waar ze in het leven plezier aan had.
* Ze was top 3 van Nederland met wedstrijdsjoelen. Uitgedrukt door de sjoelbakken.
* Ze hield ervan om in de tuin te zitten, dat was haar alles. Uitgedrukt door de bloemen.
* Ze kon zo genieten van een sigaretje. Uitgedrukt door de symbolische sigaret. Haar favo merk
Wat ik zo mooi vind is dat mama niet een lijkbleke kleur heeft.. en ze had van haarzelf al een rood gevlekt gezicht en dat is dinsdag of woensdag weer teruggekomen. Ze hebben alleen haar nagels gelakt met een lakje dat ik haar een jaar geleden ongeveer heb gegeven, omdat die begonnen te verkleuren.
Ik ga nu slapen.. morgen een drukke dag. Ik vind het zo vervelend dat ik in principe goed slaap, maar er geen energie van krijg.
Herkenbaar Hitomi, ik moest er toevallig eerder op de dag aan denken... Hoe goed ik sliep, de eerste weken na vriendliefs dood maar hoe weinig het me opleverde. Doodmoe stond ik op, al had ik 10 uren geslapen.. (overigens sla ik december dus echt over, sedert 2 jaar al.. het voelt goed)
Heel veel sterkte morgen..
Heel veel sterkte morgen..
Heel veel sterkte vandaag Hitomi! Het is ongelofelijk zwaar om afscheid te moeten nemen, maar als ik het zo lees maken jullie er een heel mooi, waardig afscheid van. Dat geeft, hoe gek het ook klinkt, rust en kracht.
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Veel sterkte Hitomi! Je maakt er een mooi en passend afscheid van als ik het zo lees. Ik moest ook even lachen toen ik las dat je een bijl in je nek zou krijgen met die handtas, leuk dat je het zo kan verwoorden
Ik heb vorig jaar december ook overgeslagen, niks gedaan met kerst, enkel met oud/nieuw gevierd met vrienden, maar dat is ver weg van de omgeving waarin ik het zo moeilijk heb. Heb toen ook geen kaartjes uit mezelf verstuurd, enkel teruggestuurd naar de mensen die er een naar mij stuurden (puur uit beleefdheid dan), omdat er voor mij gewoonweg niks te vieren/wensen viel.
Dit jaar heb ik getwijfeld, heb een semi-nieuwe start genomen, maar ik had het er toch wel moeilijk mee om weer mee te gaan in de feestelijkheden. Kerst doe ik dit jaar bij m'n vriendin, dus das ook weer een andere wereld, en de week nadien tot na nieuwjaar zit ik in Oostenrijk wat dan weer heel typerend was voor hem. Ik had ook het standpunt ingenomen, ofwel in Oostenrijk doordoen, ofwel deed ik helemaal niks met oudjaar en zou ik gaan werken tussen kerst en nieuw. Ben wel blij dat het Oostenrijk is geworden
Ik heb vorig jaar december ook overgeslagen, niks gedaan met kerst, enkel met oud/nieuw gevierd met vrienden, maar dat is ver weg van de omgeving waarin ik het zo moeilijk heb. Heb toen ook geen kaartjes uit mezelf verstuurd, enkel teruggestuurd naar de mensen die er een naar mij stuurden (puur uit beleefdheid dan), omdat er voor mij gewoonweg niks te vieren/wensen viel.
Dit jaar heb ik getwijfeld, heb een semi-nieuwe start genomen, maar ik had het er toch wel moeilijk mee om weer mee te gaan in de feestelijkheden. Kerst doe ik dit jaar bij m'n vriendin, dus das ook weer een andere wereld, en de week nadien tot na nieuwjaar zit ik in Oostenrijk wat dan weer heel typerend was voor hem. Ik had ook het standpunt ingenomen, ofwel in Oostenrijk doordoen, ofwel deed ik helemaal niks met oudjaar en zou ik gaan werken tussen kerst en nieuw. Ben wel blij dat het Oostenrijk is geworden
Ik wil bijdeze iedereen veel sterkte wensen die iemand hebben verloren met de feestdagen die komen gaan.
Zoals hier boven Jack al aangaf, zal er bij sommigen weinig aan kerst gedaan worden.
Ik ben anderhalf jaar terug ook mijn moeder helaas, dan leverd met kerst altijd extra veel herinneringen op.
Kerst vier ik dan ook dit jaar niet echt (zoals vorig jaar) en ik heb ero ok helemaal geen zin in en zie er ook niet naar uit.
Hitomi, ik hoop dat je crematie van je moeder goed is gelopen en dat je er een goed gevoel bij hebt gekregen dat je het waardig hebt kunnen afsluiten. Veel sterkte deze dagen.
Zoals hier boven Jack al aangaf, zal er bij sommigen weinig aan kerst gedaan worden.
Ik ben anderhalf jaar terug ook mijn moeder helaas, dan leverd met kerst altijd extra veel herinneringen op.
Kerst vier ik dan ook dit jaar niet echt (zoals vorig jaar) en ik heb ero ok helemaal geen zin in en zie er ook niet naar uit.
Hitomi, ik hoop dat je crematie van je moeder goed is gelopen en dat je er een goed gevoel bij hebt gekregen dat je het waardig hebt kunnen afsluiten. Veel sterkte deze dagen.
A man's got to do what a man's got to do
De crematie is goed verlopen. Ondanks het feit dat 2/3e van de mensen had afgezegd omdat ze gestrand waren in de buurt van Lelystad zat de zaal alsnog propvol.
Ik heb zelf nog een stukje gezegd, wat heel moeilijk was, maar ik kon me vermannen. Het is toch mijn moeder en ze verdient het dat ik wat over haar heb gezegd.
Ik mis haar ontzettend, maar ze is voor altijd bij me.
Ik heb zelf nog een stukje gezegd, wat heel moeilijk was, maar ik kon me vermannen. Het is toch mijn moeder en ze verdient het dat ik wat over haar heb gezegd.
Ik mis haar ontzettend, maar ze is voor altijd bij me.
heel veel sterkte de komende tijd. Hou dat stukje van ze is bij je erin want dat helpt zo goed bij de verwerking.
Ik had het laatst met een vriend erover en die vroeg of ik in het hiernamaals geloofde en ik antwoordde niet op de bijbelse manier maar ik denk wel dat er een andere wereld is waar degene die er niet meer zijn waken over hun nabestaanden.
Hij niet en ergens vind ik dat jammer voor hem , want het is gewoon mooi idee dat degenen die er niet meer toch ook zie je ze niet meer wel degelijk bij je zijn. Het is gewoon een troostende gedachte.
Voor mij merk ik nu het jaar over is , en zijn steen er is veel meer vrede mee heb. Er zit meer rust in en dat had ik eerst niet.
Wel moet ik zeggen dat ik hopelijk in mijn omgeving geen zelfmoord meer meemaak, want ik had nooit gedacht dat een verwerking redelijk heftig is.
Ik had het laatst met een vriend erover en die vroeg of ik in het hiernamaals geloofde en ik antwoordde niet op de bijbelse manier maar ik denk wel dat er een andere wereld is waar degene die er niet meer zijn waken over hun nabestaanden.
Hij niet en ergens vind ik dat jammer voor hem , want het is gewoon mooi idee dat degenen die er niet meer toch ook zie je ze niet meer wel degelijk bij je zijn. Het is gewoon een troostende gedachte.
Voor mij merk ik nu het jaar over is , en zijn steen er is veel meer vrede mee heb. Er zit meer rust in en dat had ik eerst niet.
Wel moet ik zeggen dat ik hopelijk in mijn omgeving geen zelfmoord meer meemaak, want ik had nooit gedacht dat een verwerking redelijk heftig is.
Zo denk je dat je er al prima mee om kan gaan en zo rollen de tranen weer over je wangen. Ik pak net iets uit een doos die ik vorige week van mijn tante kreeg, en tot mijn verbazing zat er nog een gesloten envelop in met mijn naam erop. Een laatste kaartje van mijn moeder...
Ik denk dat bij een rouwproces toch altijd wel momenten blijven waar je een traantje wegpinkt , gewoon omdat er toch altijd wel momenten blijven dat je ze mist.
Het hoeven niet de droevige momenten te zijn maar ook de leuke dat je toch even denkt goh wat had ik graag diegene erbij gehad.
Je waardeert degene die er nog zijn soms meer om , dat vind ik ook het hele rare van rouwen.
Het is een heel raar ingewikkeld proces, waar sommige een tijd op willen prikken maar dat kan gewoon niet altijd.
Ook al zijn ze er niet meer die mensen blijven toch een plekje in je hart houden ook al ga je verder.
Het hoeven niet de droevige momenten te zijn maar ook de leuke dat je toch even denkt goh wat had ik graag diegene erbij gehad.
Je waardeert degene die er nog zijn soms meer om , dat vind ik ook het hele rare van rouwen.
Het is een heel raar ingewikkeld proces, waar sommige een tijd op willen prikken maar dat kan gewoon niet altijd.
Ook al zijn ze er niet meer die mensen blijven toch een plekje in je hart houden ook al ga je verder.
Ik heb vandaag geprobeerd mijn stukje op de crematie terug te luisteren (we hebben de hele ceremonie op CD), omdat ik wilde weten of ik wel verstaanbaar was doordat ik huilend sprak zegmaar.
Ik heb de eerste alinea nog niet eens beluisterd. De tranen schoten mijn ogen weer in.
Ben nu net ook thuisgekomen. Vind het zo vervelend dat mijn vader nu alleen thuis is. Hij is nooit alleen geweest zeg maar.
Hij draait het ochtendprogramma bij de radiozender van het dorp en omgeving. Morgenochtend begint hij weer en dan gaat hij alleen maar platen draaien die mijn moeder mooi vond. Ik heb mijn wekker dus ook al op 6:45 staan om mee te luisteren.
Ik heb de eerste alinea nog niet eens beluisterd. De tranen schoten mijn ogen weer in.
Ben nu net ook thuisgekomen. Vind het zo vervelend dat mijn vader nu alleen thuis is. Hij is nooit alleen geweest zeg maar.
Hij draait het ochtendprogramma bij de radiozender van het dorp en omgeving. Morgenochtend begint hij weer en dan gaat hij alleen maar platen draaien die mijn moeder mooi vond. Ik heb mijn wekker dus ook al op 6:45 staan om mee te luisteren.
Wat een ontzettend mooi eerbetoon aan je moeder Hitomi. Ik heb echt tranen in mn ogen bij alle verhalen hier. Heel veel sterkte voor iedereenquote:
Ik heb vandaag geprobeerd mijn stukje op de crematie terug te luisteren (we hebben de hele ceremonie op CD), omdat ik wilde weten of ik wel verstaanbaar was doordat ik huilend sprak zegmaar.
Ik heb de eerste alinea nog niet eens beluisterd. De tranen schoten mijn ogen weer in.
Ben nu net ook thuisgekomen. Vind het zo vervelend dat mijn vader nu alleen thuis is. Hij is nooit alleen geweest zeg maar.
Hij draait het ochtendprogramma bij de radiozender van het dorp en omgeving. Morgenochtend begint hij weer en dan gaat hij alleen maar platen draaien die mijn moeder mooi vond. Ik heb mijn wekker dus ook al op 6:45 staan om mee te luisteren.
♥ scars make us who we are ♥
Veel sterkte gewenst Starr_003 en Hitomi. Dat plotselinge, verschrikkelijk.
Het is morgen precies 2 maanden geleden dat mijn moeder is overleden. Ze hield ontzettend van Kerst. Ze maakte de prachtigste kerststukken voor iedereen, daar was ze zo goed in! Ik ben afgelopen weekend verhuisd om samen te gaan wonen met m'n vriend. Kwam ik tijdens het inpakken nog een compleet kerststukje van haar tegen!! De hulst en dennengroen prachtig gedroogd. Er zat een mooie roos in, alles klopte nog! Die gaat dit jaar op tafel... en die wil ik vanaf nu met Kerst ook altijd hebben staan de komende jaren. Een laatste stukje Kerst van mama.
Bij mijn vader thuis is het zo gek nu. Mijn ouders hadden altijd van alles versierd in huis (geen kermis ofzo, maar juist erg stijlvol). En nu is er niets. M'n moeder voelde blijkbaar al aan afgelopen zomer dat ze de Kerst niet zou halen... ze zei dat ze dit jaar het huis niet ging versieren.
Nu woon ik samen, ben bij m'n vriend gaan wonen in Groningen... m'n moeder gaat dit allemaal niet zien. Ze is gelukkig nog wel een keertje in het huis van m'n vriend geweest, toen het nog helemaal van hem alleen was, dus ze wist wel waar ik ging wonen en had een erg goed gevoel bij het huisje en de omgeving.
Even over dat afgevlakte gevoel dat werd genoemd, dat herken ik wel. Toen ik mijn moeder voor het eerst weer zag (in de kist) toen ze vanuit het ziekenhuis naar de aula werd gebracht... de mensen eromheen huilen... en ik stond erbij met droge ogen met mijn hand over de hare. Ze was er niet meer, dat was zo duidelijk, dit was enkel het omhulsel, de schil. Ma is ergens anders. Dat gevoel had ik zo sterk. Ik ben niet religieus, maar ik heb een apart gevoel over datgeen wat ze de ziel noemen... volgens mij gebeurt daar nog iets mee. Of dat is dan weer mijn overlevingsmechanisme, waar ik troost uit haal. Hoe dan ook... ik vertelde m'n vriend over dat afgevlakte gevoel van me, dat ik niet kon huilen... toen zei hij dat de mate van verdriet die iemand voelt niet uit te drukken is in zout water. Iedereen gaat er op z'n eigen manier mee om.
Sterkte aan iedereen die een dierbare moet missen.
Het is morgen precies 2 maanden geleden dat mijn moeder is overleden. Ze hield ontzettend van Kerst. Ze maakte de prachtigste kerststukken voor iedereen, daar was ze zo goed in! Ik ben afgelopen weekend verhuisd om samen te gaan wonen met m'n vriend. Kwam ik tijdens het inpakken nog een compleet kerststukje van haar tegen!! De hulst en dennengroen prachtig gedroogd. Er zat een mooie roos in, alles klopte nog! Die gaat dit jaar op tafel... en die wil ik vanaf nu met Kerst ook altijd hebben staan de komende jaren. Een laatste stukje Kerst van mama.
Bij mijn vader thuis is het zo gek nu. Mijn ouders hadden altijd van alles versierd in huis (geen kermis ofzo, maar juist erg stijlvol). En nu is er niets. M'n moeder voelde blijkbaar al aan afgelopen zomer dat ze de Kerst niet zou halen... ze zei dat ze dit jaar het huis niet ging versieren.
Nu woon ik samen, ben bij m'n vriend gaan wonen in Groningen... m'n moeder gaat dit allemaal niet zien. Ze is gelukkig nog wel een keertje in het huis van m'n vriend geweest, toen het nog helemaal van hem alleen was, dus ze wist wel waar ik ging wonen en had een erg goed gevoel bij het huisje en de omgeving.
Even over dat afgevlakte gevoel dat werd genoemd, dat herken ik wel. Toen ik mijn moeder voor het eerst weer zag (in de kist) toen ze vanuit het ziekenhuis naar de aula werd gebracht... de mensen eromheen huilen... en ik stond erbij met droge ogen met mijn hand over de hare. Ze was er niet meer, dat was zo duidelijk, dit was enkel het omhulsel, de schil. Ma is ergens anders. Dat gevoel had ik zo sterk. Ik ben niet religieus, maar ik heb een apart gevoel over datgeen wat ze de ziel noemen... volgens mij gebeurt daar nog iets mee. Of dat is dan weer mijn overlevingsmechanisme, waar ik troost uit haal. Hoe dan ook... ik vertelde m'n vriend over dat afgevlakte gevoel van me, dat ik niet kon huilen... toen zei hij dat de mate van verdriet die iemand voelt niet uit te drukken is in zout water. Iedereen gaat er op z'n eigen manier mee om.
Sterkte aan iedereen die een dierbare moet missen.
Dat is ook wel even slikken, maar lijkt me erg mooi om een kaartje te krijgen van je moeder, terwijl ze er niet meer is.quote:
Zo denk je dat je er al prima mee om kan gaan en zo rollen de tranen weer over je wangen. Ik pak net iets uit een doos die ik vorige week van mijn tante kreeg, en tot mijn verbazing zat er nog een gesloten envelop in met mijn naam erop. Een laatste kaartje van mijn moeder...
Hitomi en Josie, veel sterkte gewenst...!!
Fijn dat je moeder er nog zo goed uit zag Hitomi...mijn vader zag er helaas niet zo best meer uit Hij was helemaal blauw (op de dag van de uitvaart hebben we de kist pas definitief gesloten -al was die bij de condoleance gesloten) en de laatste keer dat ik hem zag waren zijn oren al zwart..ook had ie een hele grote jaap in zijn schedel van de obductie (zo'n raar idee dat ze mijn vader hebben opengesneden!)..je hebt er als buitenstaander ook niets over te zeggen als iemand in het buitenland komt te overlijden..die wordt gewoon opengeritst! (als de doodsoorzaak niet duidelijk is dan..). En helaas..hebben we niets te horen gekregen over de uitkomst. Iets waar ik zelf wel behoorlijk van baal, te meer omdat mijn opa ook zeer vroeg en heel plotseling is overleden. 'Helaas' lijk ik behoorlijk op mijn vaders kant (uiterlijk en gedragskenmerken) dus ik hoop niet dat er iets erfelijks speelt.
Wat ook vreemd is, is dat mijn vader een aantal jaren geleden tegen mij vertelde dat hij wist dat ie niet oud zou worden (hij noemde letterlijk een leeftijd). En tja, helaas heeft ie die betreffende leeftijd nieteens gehaald. Ik baal nog steeds als een stekker dat ik het hier nooit meer met hem over heb gesproken (op dat moment was ik heel erg geschokt en kon er niet op doorgaan), nu blijf je met zoveel vragen zitten..
Het beeld van mijn vader zoals ik hem de laatste keer zag, blijft me altijd bij..al zie ik daarnaast gelukkig ook zeker de beelden van hoe mijn vader altijd was.
Mijn ouders waren gescheiden en mijn vader had geen officiele partner..dus ik moet ook nog eens alle zooi gaan regelen. Iets waar ik echt helemáál geen zin in heb
het is ook nog eens complex omdat hij voor een buitendlands bedrijf werkte en in meerdere landen ingeschreven stond (betreft verzekeringen, postadres etc). Ik moet nu wachten op allerlei papieren en ik kan werkelijk nog niéts doen. En, de post die ik allemaal moet doorspitten en ontvang, is ook nog eens in andere talen..het werkt me allemaal maar op de zenuwen
Het is ook heel erg raar om alle administratie van je eigen vader te moeten doorspitten. Ik kom dingen tegen, die ik helemaal niet wilde weten..alsof dat niet bij mij 'hoort' te komen, maar bij mijn moeder ofzo...
[ Bericht 1% gewijzigd door Starr_003 op 22-12-2010 14:50:16 ]
Fijn dat je moeder er nog zo goed uit zag Hitomi...mijn vader zag er helaas niet zo best meer uit
Hij was helemaal blauw (op de dag van de uitvaart hebben we de kist pas definitief gesloten -al was die bij de condoleance gesloten) en de laatste keer dat ik hem zag waren zijn oren al zwart..ook had ie een hele grote jaap in zijn schedel van de obductie (zo'n raar idee dat ze mijn vader hebben opengesneden!)..je hebt er als buitenstaander ook niets over te zeggen als iemand in het buitenland komt te overlijden..die wordt gewoon opengeritst! (als de doodsoorzaak niet duidelijk is dan..). En helaas..hebben we niets te horen gekregen over de uitkomst. Iets waar ik zelf wel behoorlijk van baal, te meer omdat mijn opa ook zeer vroeg en heel plotseling is overleden. 'Helaas' lijk ik behoorlijk op mijn vaders kant (uiterlijk en gedragskenmerken) dus ik hoop niet dat er iets erfelijks speelt.Wat ook vreemd is, is dat mijn vader een aantal jaren geleden tegen mij vertelde dat hij wist dat ie niet oud zou worden (hij noemde letterlijk een leeftijd). En tja, helaas heeft ie die betreffende leeftijd nieteens gehaald. Ik baal nog steeds als een stekker dat ik het hier nooit meer met hem over heb gesproken (op dat moment was ik heel erg geschokt en kon er niet op doorgaan), nu blijf je met zoveel vragen zitten..
Het beeld van mijn vader zoals ik hem de laatste keer zag, blijft me altijd bij..al zie ik daarnaast gelukkig ook zeker de beelden van hoe mijn vader altijd was.
Mijn ouders waren gescheiden en mijn vader had geen officiele partner..dus ik moet ook nog eens alle zooi gaan regelen. Iets waar ik echt helemáál geen zin in heb
het is ook nog eens complex omdat hij voor een buitendlands bedrijf werkte en in meerdere landen ingeschreven stond (betreft verzekeringen, postadres etc). Ik moet nu wachten op allerlei papieren en ik kan werkelijk nog niéts doen. En, de post die ik allemaal moet doorspitten en ontvang, is ook nog eens in andere talen..het werkt me allemaal maar op de zenuwen Het is ook heel erg raar om alle administratie van je eigen vader te moeten doorspitten. Ik kom dingen tegen, die ik helemaal niet wilde weten..alsof dat niet bij mij 'hoort' te komen, maar bij mijn moeder ofzo...
[ Bericht 1% gewijzigd door Starr_003 op 22-12-2010 14:50:16 ]
Ondanks alles wat deze en gene hier allemaal meegemaakt hebben wil ik iedereen toch,in hoeverre dat mogelijk is, fijne feestdagen en alle goeds en gezondheid wensen voor 2011.
Het zal zeker niet makkelijk worden komende dagen maar je kunt er ook niet voor weglopen....En bedenk dat er altijd aan je gedacht wordt!!
Het zal zeker niet makkelijk worden komende dagen maar je kunt er ook niet voor weglopen....En bedenk dat er altijd aan je gedacht wordt!!
nee ik heb vandaag al kerst geviert.
traditie is het dat we de 24e verjaardag van mn oom vieren en dan gelijk het kerstdiner/verjaardagsfeest hebben met oma erbij.
alleen is oma op 3 december overleden.
is gewoon kut en al zo snel, oma is nog niet eens een maand dood...
maarja ze wilde wel dat we doorgingen met ons leven.
alleen is zo klote allemaal en helaas komen de feestdagen wel heel snel.
ik wens verder ook iedereen toch fijne feestdagen in hoeverre dat kan en veel sterkte en hopelijk een mooi nieuw jaar
traditie is het dat we de 24e verjaardag van mn oom vieren en dan gelijk het kerstdiner/verjaardagsfeest hebben met oma erbij.
alleen is oma op 3 december overleden.
is gewoon kut en al zo snel, oma is nog niet eens een maand dood...
maarja ze wilde wel dat we doorgingen met ons leven.
alleen is zo klote allemaal en helaas komen de feestdagen wel heel snel.
ik wens verder ook iedereen toch fijne feestdagen in hoeverre dat kan en veel sterkte en hopelijk een mooi nieuw jaar
Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst
Weet je het blijft raar voor mijn gevoel als ik nu alleen naar huis toe ga na het uitgaan, hij reed vaak mee en dan gingen we samen wat bij kletsen.
Ook al is het een jaar terug ik kan er nog niet aan wennen.
Misschien is het ook omdat het een zelfmoord is en ook al weet ik verstandmatig dat die er niet meer is, maar met gevoel kan ik er niet bij, juist omdat het zo bizar blijft dat iemand waar je gewoon vaak goed mee om kon gaan, en ook wat af kon kibbelen juist zo zijn leven heeft beeindigd.
Ik mis toch echt dat heel erg aan hem want het was toch wel een paar wekelijks onze routine in de vriendschap.
Ook moest al met de feestdagen heel erg aan zijn familie denken, want hij heeft wel degelijk een leegte in ons leven qua vrienden achtergelaten, laat staan hoe het met zijn familie is.
Daar blijft het toch heel confronterend met de feestdagen van he hij is er niet mee.
Ook al ken ik zijn familie totaal niet , ik moet heel vaak aan ze denken. Het lijkt me zo moeilijk als het in je eigen familie is.
Ook al is het een jaar terug ik kan er nog niet aan wennen.
Misschien is het ook omdat het een zelfmoord is en ook al weet ik verstandmatig dat die er niet meer is, maar met gevoel kan ik er niet bij, juist omdat het zo bizar blijft dat iemand waar je gewoon vaak goed mee om kon gaan, en ook wat af kon kibbelen juist zo zijn leven heeft beeindigd.
Ik mis toch echt dat heel erg aan hem want het was toch wel een paar wekelijks onze routine in de vriendschap.
Ook moest al met de feestdagen heel erg aan zijn familie denken, want hij heeft wel degelijk een leegte in ons leven qua vrienden achtergelaten, laat staan hoe het met zijn familie is.
Daar blijft het toch heel confronterend met de feestdagen van he hij is er niet mee.
Ook al ken ik zijn familie totaal niet , ik moet heel vaak aan ze denken. Het lijkt me zo moeilijk als het in je eigen familie is.
Net de kerstdagen doorlopen..
Kerstavond naar m'n schoonvader en diens vriendin. Heerlijk gegeten, leuke cadeautjes gehad.
1e Kerstdag een brunch gehad bij bovenstaande familie, daarna naar ons eigen huisje teruggekeerd om daar even nog flink te poetsen.
2e Kerstdag kwam m'n schoonmoeder dineren. Een lekker praktisch cadeautje gehad van haar. Ook lekker gegeten (we wisten niet zeker of het wat zou worden, de recepten van kalkoenfilet en gevulde kalkoen gecombineerd.. maar toch wel!)
3e Kerstdag (haha) zouden mijn vader en moeder langskomen.. uiteindelijk zijn in plaats van mijn moeder mijn oom en neefje met mijn vader meegekomen. Lekkere hertenbiefstukjes en nog meer cadeautjes.
Het waren heel gezellige dagen, dat wel. Maar nu mijn vader en oom weg zijn voel ik me toch weer behoorlijk leeg. En dan ga je natuurlijk denken aan hoe het geweest zou zijn als mama er was. Wat had zij van de recepten gevonden?
Ach, ik heb tenminste een van haar laatste wensen/verzoeken in vervulling kunnen doen gaan. Ze had de zondag dat we mijn vaders verjaardag vierden nog gezegd dat ze heel graag walnotenijs wilde hebben met kerst. Dus, uit respect voor mijn moeder, heb ik dat gehaald.
Edit: ik ben kerstochtend wel huilend naar beneden gegaan waar ik door de vriendin van m'n schoonpapa werd getroost. Had een nachtmerrie gehad over m'n moeder.. een hele stomme ook.
Ze deed aan wedstrijdsjoelen, behoorde tot de beste 3 van Nederland. Ik droomde dus dat ik met m'n pa op zo'n wedstrijd was, en in de rij van sjoelbakken lag halverwege in plaats van een sjoelbak op tafel dus mijn moeder in haar kist.. echt naar....
Kerstavond naar m'n schoonvader en diens vriendin. Heerlijk gegeten, leuke cadeautjes gehad.
1e Kerstdag een brunch gehad bij bovenstaande familie, daarna naar ons eigen huisje teruggekeerd om daar even nog flink te poetsen.
2e Kerstdag kwam m'n schoonmoeder dineren. Een lekker praktisch cadeautje gehad van haar. Ook lekker gegeten (we wisten niet zeker of het wat zou worden, de recepten van kalkoenfilet en gevulde kalkoen gecombineerd.. maar toch wel!)
3e Kerstdag (haha) zouden mijn vader en moeder langskomen.. uiteindelijk zijn in plaats van mijn moeder mijn oom en neefje met mijn vader meegekomen. Lekkere hertenbiefstukjes en nog meer cadeautjes.
Het waren heel gezellige dagen, dat wel. Maar nu mijn vader en oom weg zijn voel ik me toch weer behoorlijk leeg. En dan ga je natuurlijk denken aan hoe het geweest zou zijn als mama er was. Wat had zij van de recepten gevonden?
Ach, ik heb tenminste een van haar laatste wensen/verzoeken in vervulling kunnen doen gaan. Ze had de zondag dat we mijn vaders verjaardag vierden nog gezegd dat ze heel graag walnotenijs wilde hebben met kerst. Dus, uit respect voor mijn moeder, heb ik dat gehaald.
Edit: ik ben kerstochtend wel huilend naar beneden gegaan waar ik door de vriendin van m'n schoonpapa werd getroost. Had een nachtmerrie gehad over m'n moeder.. een hele stomme ook.
Ze deed aan wedstrijdsjoelen, behoorde tot de beste 3 van Nederland. Ik droomde dus dat ik met m'n pa op zo'n wedstrijd was, en in de rij van sjoelbakken lag halverwege in plaats van een sjoelbak op tafel dus mijn moeder in haar kist.. echt naar....
Ik hoop niet dat ik mij binnen korte tijd hier kan melden, maar ik heb op 2de kerstdag gehoord dat mijn moeder voor de 3de maal kanker heeft.
Mentaal sloeg dit in als een bom, maar ik probeer de situatie te relativeren. Donderdag is er 100% uitsluitsel of het uitgezaaid is of niet. Het is "slechts" beperkt tot de borsten zoals ze nu hebben gezien. Of er meer aangetast is hoor ik donderdag.
Ik hoop natuurlijk op het allerbeste en bid voor een goede afloop. Moge haar nog vele jaren gegund zijn..
Sterkte aan de rest.
Mentaal sloeg dit in als een bom, maar ik probeer de situatie te relativeren. Donderdag is er 100% uitsluitsel of het uitgezaaid is of niet. Het is "slechts" beperkt tot de borsten zoals ze nu hebben gezien. Of er meer aangetast is hoor ik donderdag.
Ik hoop natuurlijk op het allerbeste en bid voor een goede afloop. Moge haar nog vele jaren gegund zijn..
Sterkte aan de rest.
hey man veel sterkte.quote:Op dinsdag 28 december 2010 00:36 schreef mafkees01 het volgende:
Ik hoop niet dat ik mij binnen korte tijd hier kan melden, maar ik heb op 2de kerstdag gehoord dat mijn moeder voor de 3de maal kanker heeft.
Mentaal sloeg dit in als een bom, maar ik probeer de situatie te relativeren. Donderdag is er 100% uitsluitsel of het uitgezaaid is of niet. Het is "slechts" beperkt tot de borsten zoals ze nu hebben gezien. Of er meer aangetast is hoor ik donderdag.
Ik hoop natuurlijk op het allerbeste en bid voor een goede afloop. Moge haar nog vele jaren gegund zijn..
Sterkte aan de rest.
Het blijft kut ondanks welke dag als het is, alleen kerst dan lijkt het misschien nog iets meer kut dan normaal kut.
Dierebare mensen kun je nooit missen.
Hoop dat je goed bericht krijgt!
ik hoorde net een nummer op de top 2000 wat we me veel doet denken aan mijn moeder.
misschien hebben jullie er ook wat mee
A man's got to do what a man's got to do
Ik kom me hier ook even melden. Weet niet meer of ik hier eerder iets heb gepost, waarschijnlijk niet..
Mijn beide ouders zijn inmiddels overleden, ik was wees op mijn 23ste. Dacht dat ik het allemaal zo goed verwerkt had, tótdat mijn laatste relatie stuk liep en ik me sindsdien voel alsof ik mijn ouders een week geleden heb begraven (resp. 22 en 6 jaar geleden..). Komt dagelijks heel veel oud zeer naar boven waar ik dus lang niet zo klaar mee was als ik dacht. Hoe nu verder weet ik ook even niet, to be honoust. Feestdagen zijn, ehm, niet bepaald leuk te noemen op het moment.
Mijn beide ouders zijn inmiddels overleden, ik was wees op mijn 23ste. Dacht dat ik het allemaal zo goed verwerkt had, tótdat mijn laatste relatie stuk liep en ik me sindsdien voel alsof ik mijn ouders een week geleden heb begraven (resp. 22 en 6 jaar geleden..). Komt dagelijks heel veel oud zeer naar boven waar ik dus lang niet zo klaar mee was als ik dacht. Hoe nu verder weet ik ook even niet, to be honoust. Feestdagen zijn, ehm, niet bepaald leuk te noemen op het moment.
Dat is iets wat mij ook heel erg verbaast. Het ene moment denk je dat alles goed gaat, een volgend moment komt er weer van alles naar boven en jank je je een aap..quote:
Zo denk je dat je er al prima mee om kan gaan en zo rollen de tranen weer over je wangen.
Op kerstavond is mijn vader overleden. Gisteravond hebben we met de meest naaste familie afscheid kunnen nemen. Morgen is de begrafenis..
Sterkte L-E, mafkees gecondoleerd Alicy!
Deze weken zijn zwaarder dan ik voor mogelijk had gehouden. De feestdagen (waarbij mama op eerste kerstdag jarig zou zijn geweest), een nieuwe drukke opdracht en boordevol emoties. Ik loop zo onderhand op mijn tandvlees maar heb geen keuze en moet door. Terwijl ik het liefst nu een maand of 3 onder een steen zou willen leven en nergens meer over nadenken
Deze weken zijn zwaarder dan ik voor mogelijk had gehouden. De feestdagen (waarbij mama op eerste kerstdag jarig zou zijn geweest), een nieuwe drukke opdracht en boordevol emoties. Ik loop zo onderhand op mijn tandvlees maar heb geen keuze en moet door. Terwijl ik het liefst nu een maand of 3 onder een steen zou willen leven en nergens meer over nadenken
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Bedankt teamlead. Iedereen zit anders in elkaar, maar aan mezelf merk ik wel dat het me goed doet om toch te proberen door te gaan met wat ik normaal zou doen. Voor jou misschien ook goed.
Misschien is het nog een "geluk" dat ik al de eerste keer kerstdagen zonder hem heb meegemaakt..
Misschien is het nog een "geluk" dat ik al de eerste keer kerstdagen zonder hem heb meegemaakt..
Ik denk dat je geen keus hebt of je wilt doorgaan of niet...
Mensen die zoiets niet hebben mee gemaakt, snappen het meestal ook niet dat dit juist de kutste dagen van het jaar zijn.
Alicey ik vind het (nu de tweede keer de feestdagen zonder mijn moeder) heftiger dan vorig jaar...
Mensen die zoiets niet hebben mee gemaakt, snappen het meestal ook niet dat dit juist de kutste dagen van het jaar zijn.
Alicey ik vind het (nu de tweede keer de feestdagen zonder mijn moeder) heftiger dan vorig jaar...
A man's got to do what a man's got to do
Uiteindelijk moet je doorgaan, maar je hoeft dat niet meteen te doen als je dat niet wilt of kunt.quote:
Ik denk dat je geen keus hebt of je wilt doorgaan of niet...
Ik weet niet of ik het ook zal ervaren als de kutste dagen van het jaar. Het is wel heel raar om te beseffen dat iedereen feest viert in een periode waarin je dat zelf niet echt kunt. Je probeert dan wel het beste er van te maken en dat lukt zelfs nog vrij goed ook, maar toch is het anders..quote:Mensen die zoiets niet hebben mee gemaakt, snappen het meestal ook niet dat dit juist de kutste dagen van het jaar zijn.
Sterkte dan maar!quote:Alicey ik vind het (nu de tweede keer de feestdagen zonder mijn moeder) heftiger dan vorig jaar...
Ja dat klopt je kiest er zelf voor of je de straat op wilt etc.quote:
[..]
Uiteindelijk moet je doorgaan, maar je hoeft dat niet meteen te doen als je dat niet wilt of kunt.
[..]
Ik weet niet of ik het ook zal ervaren als de kutste dagen van het jaar. Het is wel heel raar om te beseffen dat iedereen feest viert in een periode waarin je dat zelf niet echt kunt. Je probeert dan wel het beste er van te maken en dat lukt zelfs nog vrij goed ook, maar toch is het anders..
[..]
Sterkte dan maar!
Het feit dat mensen alleen maar gezellig met elkaar doen en doen alsof er niets aan de hand is en alleen maar familie gericht zijn met deze dagen doet mij zeer. Dat is ook een grote reden dat ik deze dagen als klote beschouw
en het feit uiteraard dat de je dierbaren zeer gemist worden deze dagen. dankje!
A man's got to do what a man's got to do
Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.quote:
Ik denk dat je geen keus hebt of je wilt doorgaan of niet...
Mensen die zoiets niet hebben mee gemaakt, snappen het meestal ook niet dat dit juist de kutste dagen van het jaar zijn.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..
Voor mij scheelt misschien ook dat ik een erg grote familie heb en het overlijden van mijn vader iets is waar de hele familie in meedeelt. Het is anders dan andere jaren, maar je bent toch wel met de hele familie bij elkaar, met een verdriet dat je deelt met elkaar.quote:
Ja dat klopt je kiest er zelf voor of je de straat op wilt etc.
Het feit dat mensen alleen maar gezellig met elkaar doen en doen alsof er niets aan de hand is en alleen maar familie gericht zijn met deze dagen doet mij zeer. Dat is ook een grote reden dat ik deze dagen als klote beschouw
dankje!
Diezelfde gedachte heb ik ook een beetje. De dag maakt niet zoveel uit, het is altijd kut.quote:
Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..
Sterkte de komende dagen..
Ja hé? Ik denk echt dat het weinig uit maakt..quote:
[..]
Diezelfde gedachte heb ik ook een beetje. De dag maakt niet zoveel uit, het is altijd kut.
Sterkte de komende dagen..
Dank je, jij ook
logisch!quote:
[..]
Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..
sterkte de komende dagen!
A man's got to do what a man's got to do
Mijn moeder is ook op 1 januari overleden. Elke andere dag zou net zo vreselijk zijn geweest idd, maar ik heb wel last van het feit dat 1 januari gewoon geen dag is die je ongemerkt aan je voorbij kan laten gaan. Er MOET feest zijn, je MOET genieten, etc etc, ik vind dat wel een nare lading geven aan zo'n verdrietige dag voor mij/ons.quote:
[..]
Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..
Sterkte aan iedereen die het de afgelopen en komende dagen moeilijk hebben.
Ik ben net weer bij mijn vader thuis. Ik zag er eigenlijk heel erg tegenop om hierheen te gaan, want oud en nieuw werd altijd hier gevierd met spelletjes..
Werd ook meteen geconfronteerd met een brief van het pensioenfonds van mijn moeder, dat ik ook nog eens recht heb op wezenpensioen.. Bah.
Iedere dag hoop ik nog steeds dat ik wakker word en dat alles weer goed is..
Ik ben net weer bij mijn vader thuis. Ik zag er eigenlijk heel erg tegenop om hierheen te gaan, want oud en nieuw werd altijd hier gevierd met spelletjes..
Werd ook meteen geconfronteerd met een brief van het pensioenfonds van mijn moeder, dat ik ook nog eens recht heb op wezenpensioen.. Bah.
Iedere dag hoop ik nog steeds dat ik wakker word en dat alles weer goed is..
Ik denk dat het sowieso wel zwaar is , maar dat het dan op nieuwjaarsdag is maakt het wel dubbel.quote:
[..]
Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..
Leon had op 5 december zelfmoord gepleegd , en dat is toch iets wat een feestdag een zwart randje geeft.
Hij was voor mij een gewoon een vriend maar het is toch een dag die je niet snel vergeet. Heb rond die tijd ook heel veel aan die familie gedacht want ik dacht wat moet dat verschrikkelijk naar zijn , je viert met de familie feest, maar een belangrijk iemand ontbreekt en het is ook nog eens zijn sterfdag.
Een sterfdag van iemand vergeet je ook niet zo heel snel maar op een feestdag is het even extra moeilijk. Dat zijn de dagen waarop men verwacht dat je vrolijk bent en gaat feesten en er is dan toch wel onbegrip als het niet zo is.
Heel veel sterkte de komende dagen.
Verdomme..
Met z'n allen bij m'n pa. Ik en mn vriend, mn oom en neefje, en een goede vriend van mij en m'n ouders met z'n vriendin. Zitten we met z'n allen lekker te kaarten, komt in de Top2000 van Radio 2: Animals - House of the Rising Sun..
Een plaat die de crematie van mijn moeder heeft ingeluid.. We hebben hem op laten staan.. want zo is ze toch een beetje bij ons.. Het leek nog even goed te gaan, maar halverwege de plaat brak ik toch echt.. en daarna m'n pa ook..
Straks komt nog een toepasselijke plaat heb ik al gezien. Hij is niet gedraaid op mama's crematie, maar de titel zegt alles:
Pink Floyd - Wish you were here, op nummer 6, welke tussen 2300 en 0000 zal worden gedraaid..
't is zo oneerlijk...
Met z'n allen bij m'n pa. Ik en mn vriend, mn oom en neefje, en een goede vriend van mij en m'n ouders met z'n vriendin. Zitten we met z'n allen lekker te kaarten, komt in de Top2000 van Radio 2: Animals - House of the Rising Sun..
Een plaat die de crematie van mijn moeder heeft ingeluid.. We hebben hem op laten staan.. want zo is ze toch een beetje bij ons.. Het leek nog even goed te gaan, maar halverwege de plaat brak ik toch echt.. en daarna m'n pa ook..
Straks komt nog een toepasselijke plaat heb ik al gezien. Hij is niet gedraaid op mama's crematie, maar de titel zegt alles:
Pink Floyd - Wish you were here, op nummer 6, welke tussen 2300 en 0000 zal worden gedraaid..
't is zo oneerlijk...
Mijn dag begon gisteren goed, lekker wezen shoppen, leuk jurkje gekocht om aan te doen met Oud&Nieuw. Er stond een leuke nacht gepland met een aantal vrienden. 's avonds nog even langs bij mijn moeder die nu een week in het ziekenhuis ligt met wat ik dacht een darm verstopping, krijg ik te horen dat ze weer kanker heeft.
Ik ben nu 19 en ik heb mijn vader 11 jaar geleden verloren aan kanker, 2.5 jaar later kreeg mijn moeder borstkanker en ze was alweer een hele tijd kankervrij. Maar nu is het dus weer terug, ze wordt morgen of overmorgen geopereerd (ligt eraan hoeveel mensen er vannacht komen zonder vingertjes etc) en dan halen ze weg wat in haar darmen zit en nemen ze weefsel af om erachter te komen wat voor kanker ze heeft.
Waarschijnlijk darmkanker of eierstokkanker, we weten nog niks over de ernst en de soort. Ik heb de hele avond liggen janken op de bank samen met mijn broer en ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Wellicht niet het juiste topic om voor mij iets te plaatsen, maar ik moet even mijn verhaal kwijt.
Ik ben nu 19 en ik heb mijn vader 11 jaar geleden verloren aan kanker, 2.5 jaar later kreeg mijn moeder borstkanker en ze was alweer een hele tijd kankervrij. Maar nu is het dus weer terug, ze wordt morgen of overmorgen geopereerd (ligt eraan hoeveel mensen er vannacht komen zonder vingertjes etc) en dan halen ze weg wat in haar darmen zit en nemen ze weefsel af om erachter te komen wat voor kanker ze heeft.
Waarschijnlijk darmkanker of eierstokkanker, we weten nog niks over de ernst en de soort. Ik heb de hele avond liggen janken op de bank samen met mijn broer en ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Wellicht niet het juiste topic om voor mij iets te plaatsen, maar ik moet even mijn verhaal kwijt.
Misschien is het ook wel de juiste topic. De angst om iemand te verliezen, met name wanneer het heel reëel begint te worden levert ook wel vergelijkbare gevoelens op.quote:
Waarschijnlijk darmkanker of eierstokkanker, we weten nog niks over de ernst en de soort. Ik heb de hele avond liggen janken op de bank samen met mijn broer en ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Wellicht niet het juiste topic om voor mij iets te plaatsen, maar ik moet even mijn verhaal kwijt.
Veel sterkte!
Oh hier kan ik wel even mijn hart luchten.
Eergister hebben ze mijn ex-vriendje gevonden, hij zag het niet meer zitten.
Eergister hebben ze mijn ex-vriendje gevonden, hij zag het niet meer zitten.
Verliefd, verloofd.
Heel veel , sterkte . Neem alle tijd om het te verwerken. Een zelfmoord in een omgeving kan er behoorlijk inhakken. Vorige jaar is een vriend van me zo overleden en het is behoorlijk heftige nasleep geweest.quote:Op zaterdag 1 januari 2011 15:27 schreef Annnet het volgende:
Oh hier kan ik wel even mijn hart luchten.
Eergister hebben ze mijn ex-vriendje gevonden, hij zag het niet meer zitten.
11 jaar geleden alweer... nu zo ongeveer precies, ook op maandagmorgen. Net op werk, waar ik tegen beter weten in toch heen ben gegaan, telefoontje dat mijn vriend me meteen weer komt ophalen. Zijn moeder is overleden...
Nu, 11 jaar later, weer die maandagmorgen op het werk. Wat is er veel gebeurd in die tijd... Het hakt er eventjes heel hard in
Nu, 11 jaar later, weer die maandagmorgen op het werk. Wat is er veel gebeurd in die tijd... Het hakt er eventjes heel hard in
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
hmpf.. Gaat ze het halen?quote:
Mijn dag begon gisteren goed, lekker wezen shoppen, leuk jurkje gekocht om aan te doen met Oud&Nieuw. Er stond een leuke nacht gepland met een aantal vrienden. 's avonds nog even langs bij mijn moeder die nu een week in het ziekenhuis ligt met wat ik dacht een darm verstopping, krijg ik te horen dat ze weer kanker heeft.
Ik ben nu 19 en ik heb mijn vader 11 jaar geleden verloren aan kanker, 2.5 jaar later kreeg mijn moeder borstkanker en ze was alweer een hele tijd kankervrij. Maar nu is het dus weer terug, ze wordt morgen of overmorgen geopereerd (ligt eraan hoeveel mensen er vannacht komen zonder vingertjes etc) en dan halen ze weg wat in haar darmen zit en nemen ze weefsel af om erachter te komen wat voor kanker ze heeft.
Waarschijnlijk darmkanker of eierstokkanker, we weten nog niks over de ernst en de soort. Ik heb de hele avond liggen janken op de bank samen met mijn broer en ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Wellicht niet het juiste topic om voor mij iets te plaatsen, maar ik moet even mijn verhaal kwijt.
'In de stad York zal plaatsvinden een ineenstorting, twee tweelingbroers uiteengerukt door chaos. Terwijl het fort valt zal de grote leider vallen.Derde grote oorlog zal beginnen als de grote stad brandt.'
Nee, ik vind het echt niet dubbel of extra moeilijk.. Het maakt voor mij geen fluit uit of het nou nieuwjaarsdag is of dat hij een dag later was overleden, het kan gewoon niet dat het nóg zwaarder en moeilijker zou zijn voor me, klinkt misschien vaag maar zo ervaar ik dat. En de dag zou ik toch nooit kunnen vergeten, welke datum het ook was geweest..quote:
[..]
Ik denk dat het sowieso wel zwaar is , maar dat het dan op nieuwjaarsdag is maakt het wel dubbel.
Leon had op 5 december zelfmoord gepleegd , en dat is toch iets wat een feestdag een zwart randje geeft.
Hij was voor mij een gewoon een vriend maar het is toch een dag die je niet snel vergeet. Heb rond die tijd ook heel veel aan die familie gedacht want ik dacht wat moet dat verschrikkelijk naar zijn , je viert met de familie feest, maar een belangrijk iemand ontbreekt en het is ook nog eens zijn sterfdag.
Een sterfdag van iemand vergeet je ook niet zo heel snel maar op een feestdag is het even extra moeilijk. Dat zijn de dagen waarop men verwacht dat je vrolijk bent en gaat feesten en er is dan toch wel onbegrip als het niet zo is.
Heel veel sterkte de komende dagen.
Er is ook eigenlijk niemand geweest die van me verlangde dat ik vrolijk was of ging feesten. Ik heb een paar dates gehad met een leuke man, ik was wel benieuwd hoe hij zou reageren omdat ik dus naar Parijs ging (waar vriendlief begraven is). Maar hij stuurde een lief sms'je op Oudjaarsavond, ik heb hem toen nog gebeld. Hij had er alle begrip voor, stond me zelfs op te wachten toen ik weer thuis kwam.
Voor de mensen die het moeilijk hebben, heel veel sterkte..
Op
Aan de ene kant wel, maar aan de andere kant kan ik al dagen niet meer huilen en voel ik helemaal niks meer. Oudjaarsdag ben ik naar de aula geweest, maar hij leek er niet op, dus het hele besef is er niet. Het is of instorten straks, of een hele lange nasleep vrees ik.quote:
[..]
Heel veel sterkte, zal ongetwijfeld zwaar worden.
Verliefd, verloofd.
Geen idee, we horen vrijdag in een gesprek wat voor kanker het is/hoe erg het is.quote:
Bedankt voor de lieve berichtjes
@ Hitomi hoe gaat het nu ? Ik herken je verhaal in de dood van mijn vader.
Ik realiseer me nu dat ik sinds een paar maanden eindelijk weer herinneringen aan mijn vader heb en dat ik hem dan zie zoals hij was! Ook herken ik hem als ik andere zie, mijn oom lijkt zo veel op hem ( was me nooit eerder opgevallen) Maar ook als ik een wildvreemde oude man zie. Dan denk ik dat mijn pa zo oud had moeten worden en door had moeten leven.
Zoals ik misschien al eerder schreef geloof ik in reïncarnatie, en om een of andere reden heb ik nu het gevoel dat me pa weer op aarde is. In een nieuw lichaam, ik hoop dat ook dat hij krijgt wat hij verdient. Maar dat gevoel heb ik wel.. Maar tja het blijft klote. Alweer 17 maanden geleden...
Ik realiseer me nu dat ik sinds een paar maanden eindelijk weer herinneringen aan mijn vader heb en dat ik hem dan zie zoals hij was! Ook herken ik hem als ik andere zie, mijn oom lijkt zo veel op hem ( was me nooit eerder opgevallen) Maar ook als ik een wildvreemde oude man zie. Dan denk ik dat mijn pa zo oud had moeten worden en door had moeten leven.
Zoals ik misschien al eerder schreef geloof ik in reïncarnatie, en om een of andere reden heb ik nu het gevoel dat me pa weer op aarde is. In een nieuw lichaam, ik hoop dat ook dat hij krijgt wat hij verdient. Maar dat gevoel heb ik wel.. Maar tja het blijft klote. Alweer 17 maanden geleden...
3 dagen geleden was het een half jaar geleden dat mijn vader is overleden. Hij is gestorven op 1 augustus 2010, iets na half 10 's avonds. Ik was er helemaal niet mee bezig, tot het ineens die dag was en ik me ineens bedacht dat het een half jaar geleden was.
Nu is er met een half jaar niet zo veel speciaals natuurlijk, maar ik weet het moment van zijn overlijden nog als de dag van gisteren. Het voelt als vorige week, maar het is 'al' een half jaar geleden. Normaal gesproken duurt een half jaar ontzettend lang, maar nu weet ik niet eens wat er in dat half jaar gebeurd is. Als ik terug probeer te kijken kan ik me maar een paar dingen echt herinneren, ik weet niet precies hoe ik 't moet uitleggen.
Over ongeveer 3 weken ga ik met mijn vriendin een week naar New York. Gisteravond zat ik thuis even achter mijn pc, en omdat een vriend van me ook naar NY wil met zijn vriendin, en we het daar gisteren even over hadden, zat ik ineens foto's terug te kijken van 2005 en 2006, toen ik ook in NY was.
Daar zat een foto tussen van toen ik nog op Schiphol stond, en mijn ouders me daar heen hadden gebracht. Aangezien je 3 uur van tevoren aanwezig moet zijn zaten we daar nog wat koffie te drinken, en ineens kwamen die foto's voorbij waarop mijn vader en ik naast elkaar staan. 't Was net alsof ik door een hamer werd geraakt ofzo, beetje vaag. Toen kwam het ineens in alle hevigheid terug, voor een paar minuten, maar dat ging ook weer voorbij.
Nu sta ik dus over 3 weken weer op Schiphol, en als ik weg ga en terug kom is alleen mijn moeder thuis, mijn vader is er niet meer. Het is de eerste keer dat ik op vakantie ga na zijn overlijden, dus ook dat is weer 'een eerste keer'. Ik zie niet zo op tegen het weg gaan (al ben ik niet zo dol op vliegen) maar meer op het terugkomen, en dat mijn vader dan niet meer thuis zit te wachten tot ik binnen kom lopen.
Kutziekte.
Nu is er met een half jaar niet zo veel speciaals natuurlijk, maar ik weet het moment van zijn overlijden nog als de dag van gisteren. Het voelt als vorige week, maar het is 'al' een half jaar geleden. Normaal gesproken duurt een half jaar ontzettend lang, maar nu weet ik niet eens wat er in dat half jaar gebeurd is. Als ik terug probeer te kijken kan ik me maar een paar dingen echt herinneren, ik weet niet precies hoe ik 't moet uitleggen.
Over ongeveer 3 weken ga ik met mijn vriendin een week naar New York. Gisteravond zat ik thuis even achter mijn pc, en omdat een vriend van me ook naar NY wil met zijn vriendin, en we het daar gisteren even over hadden, zat ik ineens foto's terug te kijken van 2005 en 2006, toen ik ook in NY was.
Daar zat een foto tussen van toen ik nog op Schiphol stond, en mijn ouders me daar heen hadden gebracht. Aangezien je 3 uur van tevoren aanwezig moet zijn zaten we daar nog wat koffie te drinken, en ineens kwamen die foto's voorbij waarop mijn vader en ik naast elkaar staan. 't Was net alsof ik door een hamer werd geraakt ofzo, beetje vaag. Toen kwam het ineens in alle hevigheid terug, voor een paar minuten, maar dat ging ook weer voorbij.
Nu sta ik dus over 3 weken weer op Schiphol, en als ik weg ga en terug kom is alleen mijn moeder thuis, mijn vader is er niet meer. Het is de eerste keer dat ik op vakantie ga na zijn overlijden, dus ook dat is weer 'een eerste keer'. Ik zie niet zo op tegen het weg gaan (al ben ik niet zo dol op vliegen) maar meer op het terugkomen, en dat mijn vader dan niet meer thuis zit te wachten tot ik binnen kom lopen.
Kutziekte.
Breitling - Instruments for Professionals
Op 17 januari is mn moeder overledenop 89 jarige leeftijd. M'n moeder is 3 jaar ziek geweest en de laatste 1,5 jaar heeft ze permament op bed gelegen. Ik heb haar al die tijd verzorgd samen met de thuiszorg en het laatste half jaar ook met vrijwilligers van het hospice die een dagdeel hulp boden. Gelukkig is mn werkgever zo sociaal dat ik de laatste 6 maanden minder kon werken en de laatste 10 weken helemaal niet meer. Mn moeder is thuis kunnen blijven en is ze in haar vertrouwde omgeving overleden. Ze heeft ruim 7 weken niets gegeten en mondjesmaat wat gedronken; er was op het eind dus niet veel van over. Het was een zware tijd veel heen en weer lopen tussen mn eigen huis en dat van mn moeder. Ik heb het al die jaren alleen moeten doen met wat hulp van thuiszorg en vrijwillegers. Verstandelijk heb ik er vrede mee en ben ik blij dat ik het voor haar heb kunnen doen maar gevoelsmatig doet het erg pijn en hoewel ze erg ziek was mis ik haar verschrikkelijk. De begrafenis e.d. heb ik ook alleen moeten regelen en het is allemaal gegaan zoals ze wilde. Nu nog heel veel regelen administratief en het huis leeghalen en wat ook opvalt is dat sommige organisaties zo ongelofelijk bot kunnen zijn zeg. Ik weet, ik zal verder moeten met mn leven en dat ga ik ook zeker doen maar het zal wel ff duren voordat ik de zon weer zie schijnen. De Dunne
Gisteren was het alweer 3 maanden geleden dat mama overleed. De hele dag ging het redelijk goed, ondanks dat ik me er wel de hele dag bewust van was. Tot dat 's avonds om half 8 mijn telefoon ging en ik in mijn display het mobiele nummer van m'n vader zag. Exact hetzelfde tijdstip als waarop hij mij die avond belde.
En als je dan je pa intens verdrietig aan de telefoon hebt, die uitgerekend gisteren op controle moest in het ziekenhuis waar mama gestorven is... dan breekt je hart.
Vandaag voel ik me ruk. Zit op het werk en er komt niets uit mijn handen vandaag. Yuk
En als je dan je pa intens verdrietig aan de telefoon hebt, die uitgerekend gisteren op controle moest in het ziekenhuis waar mama gestorven is... dan breekt je hart.
Vandaag voel ik me ruk. Zit op het werk en er komt niets uit mijn handen vandaag. Yuk
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
quote:
Gisteren was het alweer 3 maanden geleden dat mama overleed. De hele dag ging het redelijk goed, ondanks dat ik me er wel de hele dag bewust van was. Tot dat 's avonds om half 8 mijn telefoon ging en ik in mijn display het mobiele nummer van m'n vader zag. Exact hetzelfde tijdstip als waarop hij mij die avond belde.
En als je dan je pa intens verdrietig aan de telefoon hebt, die uitgerekend gisteren op controle moest in het ziekenhuis waar mama gestorven is... dan breekt je hart.
Vandaag voel ik me ruk. Zit op het werk en er komt niets uit mijn handen vandaag. Yuk
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Pff, 27 januari was het 2 jaar geleden dat m'n buurman overleed. De dag ben ik vrij goed doorgekomen. Ik mocht 's avonds bij de buurvrouw langs voor gezelschap dus dat deed ook goed.
Ze is dan dat weekend voor een week op reis gegaan, en toen ze weer terug thuis was afgelopen weekend belde ze me op (haar planten hebben een week bij mij gelogeerd) en had ze nieuws... Ze had een aanbod gekregen van haar zoon die opnieuw gaat bouwen, om op de bovenverdieping te komen wonen bij hem, op een uur rijden met de auto van waar ik (en zij) nu woon... Hoewel ze nog niet definitief beslist heeft, voelt het voor mij alvast dat ik straks m'n laatste link met de buurman ook kwijt zal zijn. Het is dan wel geen overlijden, en misschien niet heel erg geschikt in dit topic, maar ik zit er al heel de week zwaar mee in m'n maag en gemis van de buurman steekt nu ook weer vaker de kop op.
Ze is dan dat weekend voor een week op reis gegaan, en toen ze weer terug thuis was afgelopen weekend belde ze me op (haar planten hebben een week bij mij gelogeerd) en had ze nieuws... Ze had een aanbod gekregen van haar zoon die opnieuw gaat bouwen, om op de bovenverdieping te komen wonen bij hem, op een uur rijden met de auto van waar ik (en zij) nu woon... Hoewel ze nog niet definitief beslist heeft, voelt het voor mij alvast dat ik straks m'n laatste link met de buurman ook kwijt zal zijn. Het is dan wel geen overlijden, en misschien niet heel erg geschikt in dit topic, maar ik zit er al heel de week zwaar mee in m'n maag en gemis van de buurman steekt nu ook weer vaker de kop op.
Binnenkort is het alweer 3 jaar geleden dat mijn vader verongelukt is.
Het verdriet is er nog steeds, minder zichtbaar, maar er zijn nog altijd (vaak willekeurige) momenten dat het gemis diep vanbinnen zo'n pijn doet, dat je het even niet meer weet.
Ik heb ondertussen mijn leven terug op de rails gekregen. Activiteiten waar ik het plezier voor was verloren, doe ik terug graag, met een aantal goeie vrienden kan ik goed over mijn verdriet praten en ik probeer zoveel mogelijk dingen te doen zodat ik niet te veel thuis ben.
Op de één of andere manier voel ik mij niet goed thuis. Misschien herinnert het me nog te veel aan mijn vader, maar ik denk ook aan het feit dat ik geen echte band heb tussen mij en mijn broer en moeder. Zij hebben dat wel, ik hou me meer afzijdig dus ik zal blij zijn als ik binnenkort op kot ga en hen niet meer dagelijks moet zien.
Het verdriet is er nog steeds, minder zichtbaar, maar er zijn nog altijd (vaak willekeurige) momenten dat het gemis diep vanbinnen zo'n pijn doet, dat je het even niet meer weet.
Ik heb ondertussen mijn leven terug op de rails gekregen. Activiteiten waar ik het plezier voor was verloren, doe ik terug graag, met een aantal goeie vrienden kan ik goed over mijn verdriet praten en ik probeer zoveel mogelijk dingen te doen zodat ik niet te veel thuis ben.
Op de één of andere manier voel ik mij niet goed thuis. Misschien herinnert het me nog te veel aan mijn vader, maar ik denk ook aan het feit dat ik geen echte band heb tussen mij en mijn broer en moeder. Zij hebben dat wel, ik hou me meer afzijdig dus ik zal blij zijn als ik binnenkort op kot ga en hen niet meer dagelijks moet zien.
Weet eigenlijk niet hoe ik dit moet omschrijven. Een goede vriendin van mij is 3 maanden geleden overleden. Ik heb haar laatste maanden van dichtbij meegemaakt, iets waar ik achteraf gezien zo blij om ben. Heb het eigenlijk voor mezelf niet eerder de kans gegeven om het te verwerken. Tot vannacht; ik het liedje ''Walk On'' van U2 hoorde wat ook op haar crematie draaide. Heb uren zitten janken met op de achtergrond dat liedje, alsof ze bij me was en me wat wilde vertellen nu ik zelf in een hele depressieve periode zit.
And if the darkness is to keep us apart
And if the daylight feels like it's a long way off
And if your glass heart should crack
And for a second you turn back
Oh no, be strong
Walk on, walk on
What you got they can't steal it
No they can't even feel it
Walk on, walk on...
Stay safe tonight
Heb er geen woorden voor, maar ik ben blij dat dit topic er is.
[ Bericht 5% gewijzigd door #ANONIEM op 31-03-2011 03:44:46 ]
And if the darkness is to keep us apart
And if the daylight feels like it's a long way off
And if your glass heart should crack
And for a second you turn back
Oh no, be strong
Walk on, walk on
What you got they can't steal it
No they can't even feel it
Walk on, walk on...
Stay safe tonight
Heb er geen woorden voor, maar ik ben blij dat dit topic er is.
[ Bericht 5% gewijzigd door #ANONIEM op 31-03-2011 03:44:46 ]
Iedereen sterkte met het verwerken van de ziekte en het verlies van geliefden. Heb er zelf ervaring mee (beide ouders overleden, moeder zeer plotseling aan een fatale hersenbloeding en vader aan longkanker (binnen en half jaar) 8 jaar daarna. Alhoewel het voor mij inmiddels 22 en 14 jaar geleden is blijven de momenten van ziekte en overlijden je bij alsof het gisteren was. Kan nog precies vertellen wat er gebeurde op de dag dat mijn moeder stierf ook al is het al zo lang geleden. Gelukkig kunnen mijn broer en ik goed over beide praten alhoewel het voor ons beiden moeilijk voor te stellen is hoe ze er nu als mensen van 76 en bijna 79 eruit zouden hebben gezien. Tien jaar geleden ook bij het overlijden van mijn laatste grootouder geweest nadat ik er samen met mijn oom die nacht bij haar had gewaakt en alhoewel dat wellicht raar is om zo te zeggen, bij mijn oma was het uiteindelijk een zegen dat ze stierf omdat het lichaam (aantal zeer zware hersenbloedingen) en de geest (dement) simpelweg op waren. Uiteraard was er ook rouw om mijn oma maar toch blijkt er een verschil in te zitten als iemand echt helemaal op is en de dood een zegen blijkt te zijn met een lichaam wat gewoon niet meer wil. Ik was uiteindelijk blij voor haar dat ze van dat lichaam verlost was en ze was er op de weinige momenten dat ze nog helder was zelf ook klaar mee, het is dan ook als nabestaande makkelijker te accepteren dat de dood is gekomen. Heel wat anders dan helaas mijn ouders die te jong waren en nog niet lang zo ver waren om afscheid te nemen en waarbij, ook bij mijn vader (die geen prater was en het simpelweg niet over het naderende einde wilde hebben), de dood uiteindelijk zeer plotseling en onverwacht kwam.
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Het is nu 11 weken geleden dat mn moeder is overleden. Verstandelijk heb ik er wel vrede mee maar gevoeslmatig is het de laatste 2 dagen een drama, heb me in al die weken nog nooit zo rot gevoeld als nu. Waarschijnlijk wel een reden voor ook, afgelopen woensdag is het grafmonument geplaats en ziet er harstikke mooi uit. Krijg ik gisteren bericht van de begraafplaats dat ze de begraafplaats gaan renoveren en in de rij waar ook mn moeder ligt het gragmonument 180 graden willen draaien, komt de steen dus aan de voeten te staan ipv aan het hoofdeinde. De timing had niet slechter gekund, wat een sukkels; ik ga er ook niet zo maar mee accoord. Moest het ff kwijt.
Mensen, sterkte allemaal. Ik moet tot de conclusie komen dat ik nooit verwacht had, hoe erg ik iemand kan missen. Ooit toen ik voor het eerst in dit topic poste, ( het begin van de reeks) Vroeg ik me af hoe lang het verwerken ging duren.. Ik denk nu dat dat je hele leven zal duren. Gelukkig wordt het steeds gemakkelijker, maar er blijven altijd van die momenten.... Dan realiseer je je weer dat hij (of zij) dit moment niet meer mee maakt, zoals recentelijk bij mij de geboorte van mijn petekind. Dat doet dan toch weer even pijn.. Ook zal mijn petekind niet weten hoe zijn opa is, althans alleen van verhalen. Nu zit je dan om 4 uur snachts gewoon weer te huilen als een klein kind.. Omdat je hem mist en zoveel te vertellen en te laten zien hebt aan hem.
Sterkte man. Ik weet helaas precies wat je bedoelt.quote:Op woensdag 11 mei 2011 04:15 schreef Bill_E het volgende:
Nu zit je dan om 4 uur snachts gewoon weer te huilen als een klein kind.. Omdat je hem mist en zoveel te vertellen en te laten zien hebt aan hem.
As the officer took her away, she recalled that she asked,
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
"Why do you push us around?"
And she remembered him saying,
"I don't know, but the law's the law, and you're under arrest."
Ik ga me hier ook even melden.
Een half jaar geleden heb ik me vol enthousiasme in een nieuwe relatie gestort. De moeder van mijn vriend is 4 maanden geleden voor een operatie opgenomen in het ziekenhuis en is daar helaas niet meer echt uitgekomen. Afgelopen week hebben we te horen gekregen dat ze niet meer beter gaat worden. Het gaat heel slecht met haar en we hebben het idee dat ze echt niet lang meer heeft.
Ik heb geen idee hoe ik hiermee het beste om kan gaan.. Het grootste deel van onze relatie bestaat uit ellende en we zijn allemaal behoorlijk op.
Ik ben moe, mijn vriend is moe.. Hoe kan ik hem helpen?
Ik merk dat het me af en toe heel wat moeite kost om niet met mijn eigen gevoelens bezig te zijn...
Een half jaar geleden heb ik me vol enthousiasme in een nieuwe relatie gestort. De moeder van mijn vriend is 4 maanden geleden voor een operatie opgenomen in het ziekenhuis en is daar helaas niet meer echt uitgekomen. Afgelopen week hebben we te horen gekregen dat ze niet meer beter gaat worden. Het gaat heel slecht met haar en we hebben het idee dat ze echt niet lang meer heeft.
Ik heb geen idee hoe ik hiermee het beste om kan gaan.. Het grootste deel van onze relatie bestaat uit ellende en we zijn allemaal behoorlijk op.
Ik ben moe, mijn vriend is moe.. Hoe kan ik hem helpen?
Ik merk dat het me af en toe heel wat moeite kost om niet met mijn eigen gevoelens bezig te zijn...
De relatie op zich. Loopt die lekker? Of blijf je bij hem om de situatie?
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Op zich loopt de relatie echt wel lekker. We zijn allebei volwassen genoeg om in te calculeren dat je relatie nou eenmaal niet top kan zijn als je allebei geen energie hebt. Het weekend voor het slechte nieuws zijn we gaan samenwonen. Als ik even het hele ziekenhuisverhaal loskoppel hebben er het heel goed samen.quote:Op donderdag 12 mei 2011 15:48 schreef ook_gek het volgende:
De relatie op zich. Loopt die lekker? Of blijf je bij hem om de situatie?
Misschien maakt dat het ook mede (voor mij) zo moeilijk
Ik leer al redelijk omgaan met het feit dat mijn moeder er niet meer is. Makkelijk is anders, maar gelukkig heb ik veel steun van mensen in mijn omgeving.
Mijn verjaardag was dan wel ontzettend moeilijk. Ik heb het niet echt gevierd, ook voor een reden. Mijn oom (broer van mijn moeder) en mijn vader (met nieuwe vriendin) waren echter wel aanwezig. Allemaal erg gezellig tijdens de visite, maar na de visite ben ik helemaal ingestort. Want ja, er mist wel één van de belangrijkste personen uit je leven..
Wat me daarnaast bijzonder stoort is het feit dat ik in mijn hele leven voor december 2010 misschien 4 of 5 begrafenissen/crematies heb meegemaakt. Er ging simpelweg niemand heen.
Sinds december wordt het voor mij komende donderdag alweer de 4e.. Alsof er iets in de lucht hangt waardoor mensen met bosjes uit de lucht vallen..
Aankomende vrijdag wordt het een ontzettend moeilijke dag voor mij en m'n vader: het is dan de geboortedag van mijn moeder. Mijn vader komt rond een uur of 15:00 naar mij toe. Hij kan het niet aan om in zijn eigen woning te zitten en wil graag met mij de dag doorkomen. Ik ga denk ik een van mijn moeder haar favoriete recepten klaarmaken (welke weet ik nog niet). Wanneer het donker begint te worden gaan mijn vader en ik een wensballon oplaten.
Ik droom de laatste tijd wel ontzettend vaak over mijn moeder. Aan de ene kant is dat enorm fijn, aan de andere kant, als ik dan wakker word heb ik altijd dat kleine lintje hoop dat de afgelopen 6 maanden een afschuwelijk langdradige en vervelende nachtmerrie was. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat het toch niet zo is...
Mijn verjaardag was dan wel ontzettend moeilijk. Ik heb het niet echt gevierd, ook voor een reden. Mijn oom (broer van mijn moeder) en mijn vader (met nieuwe vriendin) waren echter wel aanwezig. Allemaal erg gezellig tijdens de visite, maar na de visite ben ik helemaal ingestort. Want ja, er mist wel één van de belangrijkste personen uit je leven..
Wat me daarnaast bijzonder stoort is het feit dat ik in mijn hele leven voor december 2010 misschien 4 of 5 begrafenissen/crematies heb meegemaakt. Er ging simpelweg niemand heen.
Sinds december wordt het voor mij komende donderdag alweer de 4e.. Alsof er iets in de lucht hangt waardoor mensen met bosjes uit de lucht vallen..
Aankomende vrijdag wordt het een ontzettend moeilijke dag voor mij en m'n vader: het is dan de geboortedag van mijn moeder. Mijn vader komt rond een uur of 15:00 naar mij toe. Hij kan het niet aan om in zijn eigen woning te zitten en wil graag met mij de dag doorkomen. Ik ga denk ik een van mijn moeder haar favoriete recepten klaarmaken (welke weet ik nog niet). Wanneer het donker begint te worden gaan mijn vader en ik een wensballon oplaten.
Ik droom de laatste tijd wel ontzettend vaak over mijn moeder. Aan de ene kant is dat enorm fijn, aan de andere kant, als ik dan wakker word heb ik altijd dat kleine lintje hoop dat de afgelopen 6 maanden een afschuwelijk langdradige en vervelende nachtmerrie was. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat het toch niet zo is...
Ik hoorde laatst ergens dat als van dierbare overledenen droomt dat ze "bij je langs komen".
Toestraks lag ik even op de bank te slapen.
Ik droomde dat mijn partner geen zin had om eten voor me te maken. En ik had honger, een enorme trek in roomsaus ( geen idee waarom, ik heb er niets mee).Na wat gemopper van mijn kant ging ik naar de keuken ( niet mijn keuken) en daar stond mijn moeder en maakte roomsaus voor me.
Op het aanrecht lag een doek met daarop kookspullen , en tussen die spullen zat mijn lieve Mormeltje ze keek rustig toe hoe mijn moeder kookte.....
Toestraks lag ik even op de bank te slapen.
Ik droomde dat mijn partner geen zin had om eten voor me te maken. En ik had honger, een enorme trek in roomsaus ( geen idee waarom, ik heb er niets mee).Na wat gemopper van mijn kant ging ik naar de keuken ( niet mijn keuken) en daar stond mijn moeder en maakte roomsaus voor me.
Op het aanrecht lag een doek met daarop kookspullen , en tussen die spullen zat mijn lieve Mormeltje ze keek rustig toe hoe mijn moeder kookte.....
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Herkenbaarquote:
Ik hoorde laatst ergens dat als van dierbare overledenen droomt dat ze "bij je langs komen".
Toestraks lag ik even op de bank te slapen.
Ik droomde dat mijn partner geen zin had om eten voor me te maken. En ik had honger, een enorme trek in roomsaus ( geen idee waarom, ik heb er niets mee).Na wat gemopper van mijn kant ging ik naar de keuken ( niet mijn keuken) en daar stond mijn moeder en maakte roomsaus voor me.
Op het aanrecht lag een doek met daarop kookspullen , en tussen die spullen zat mijn lieve Mormeltje ze keek rustig toe hoe mijn moeder kookte.....
Ik heb soms nog gesprekken met mn overleden vader in mn dromen, soms stelt hij me aan anderen voor....kan me alleen in wakkere toestand niet herinneren wie het zijn....Maar het zijn echt van die hele realistische dromen....en dus eigenlijk ook heel fijn...maar als ik wakker wordt mis ik hem dan weer...ben niet heel religieus of zweverig, maar ik heb door zijn dood op de een of andere manier wel een ander idee gekregen over de "transformatie" die sterven heet...
"Niets is helemaal waar, en zelfs dat niet..."
;-)
;-)
Dromen over overledenen kunnen soms heel raar zijn, vaak hebben ze wel echt invloed op je en onthou je ze wel degelijk! Ik iig wel.
De gekste die ik gehad heb was toch wel dat ik ná haar overlijden mijn moeder tegen kwam in een droom, waarbij ik haar moest vertellen dat ze overleden was. Dat was heel raar, maar tegelijktijd maakte het allemaal wel heel werkelijk voor me. Het voelde als een stapje verder in acceptatie
De gekste die ik gehad heb was toch wel dat ik ná haar overlijden mijn moeder tegen kwam in een droom, waarbij ik haar moest vertellen dat ze overleden was. Dat was heel raar, maar tegelijktijd maakte het allemaal wel heel werkelijk voor me. Het voelde als een stapje verder in acceptatie
Het geeft inderdaad wel een idee dat ze even bij je op bezoek komen, maar aan de andere kant geeft het nog even een boost aan het gemis als je toch over ze droomt.
Vrijdag was mijn moeders geboortedag. Ze zou 54 geworden zijn als ze nog had geleefd. Mijn vader heeft me hun trouwringen cadeau gegeven met de woorden dat hij ze liever gaf op het moment dat hij zelf nog in leven was.
Was best moeilijk om ze in ontvangst te nemen.. maar toch ook mooi. Want hun huwelijk heeft er wel voor gezorgd dat ik er ben gekomen. Dus ik heb een stukje van allebei mijn ouders en de grondlegging van mijn bestaan in mijn bezit.. als jullie snappen wat ik bedoel enzo..
Heb nu mijn moeders ring om. Exact dezelfde ringmaat als toen ze 'm kreeg. Die van mijn vader gaat aan een ketting.
Vrijdag was mijn moeders geboortedag. Ze zou 54 geworden zijn als ze nog had geleefd. Mijn vader heeft me hun trouwringen cadeau gegeven met de woorden dat hij ze liever gaf op het moment dat hij zelf nog in leven was.
Was best moeilijk om ze in ontvangst te nemen.. maar toch ook mooi. Want hun huwelijk heeft er wel voor gezorgd dat ik er ben gekomen. Dus ik heb een stukje van allebei mijn ouders en de grondlegging van mijn bestaan in mijn bezit.. als jullie snappen wat ik bedoel enzo..
Heb nu mijn moeders ring om. Exact dezelfde ringmaat als toen ze 'm kreeg. Die van mijn vader gaat aan een ketting.
Toen mijn ouders net overleden waren droomde ik vaak over ze maar realiseerde mij in die droom wel dat het niet kon want ze waren overleden, tegenwoordig is dat aspect verdwenen en droom ik nu over ze alsof ze er nog gewoon zijn, heeft, denk ik, toch wel te maken met de rouwverwerking.
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Nu ben ik vrij nuchter van me zelf.
Maar mensen dromen over dingen waar ze zich mee bezig houden. Bewust en onbewust toch? Dus in dat geval is het inderdaad een stukje verwerking.
Het is voor mij al weer bijna een jaar geleden dat me moeder overleden is. En zo makkelijk als ik het in het begin had, zo moeilijk kan ik het soms hebben. En dan heb ik het over simpele kleine dingen in het leven.
Me vader heeft sinds kort een nieuwe vrouw ontmoet en is daar erg blij mee. Ik heb er niet echt moeite mee. Was in het begin even raar en wennen, maar voor de rest niet. Gek genoeg heeft me zusje er juist heel veel last van en vind ze de nieuwe situatie met mijn vader heel erg moeilijk. Zo blijkt maar weer dat iedereen het anders verwerkt.
Eind volgende maand is mijn moeder precies een jaar geleden overleden. Tevens ben ik 5 dagen voor die datum ook jarig. Als ik nou ergens geen zin in heb is dat het wel. Ik herkend de geen zin in verjaardag vieren erg goed.
Vaak hoor je dat het verlies wel slijt. Echter vraag ik me dat soms af.
Maar mensen dromen over dingen waar ze zich mee bezig houden. Bewust en onbewust toch? Dus in dat geval is het inderdaad een stukje verwerking.
Het is voor mij al weer bijna een jaar geleden dat me moeder overleden is. En zo makkelijk als ik het in het begin had, zo moeilijk kan ik het soms hebben. En dan heb ik het over simpele kleine dingen in het leven.
Me vader heeft sinds kort een nieuwe vrouw ontmoet en is daar erg blij mee. Ik heb er niet echt moeite mee. Was in het begin even raar en wennen, maar voor de rest niet. Gek genoeg heeft me zusje er juist heel veel last van en vind ze de nieuwe situatie met mijn vader heel erg moeilijk. Zo blijkt maar weer dat iedereen het anders verwerkt.
Eind volgende maand is mijn moeder precies een jaar geleden overleden. Tevens ben ik 5 dagen voor die datum ook jarig. Als ik nou ergens geen zin in heb is dat het wel. Ik herkend de geen zin in verjaardag vieren erg goed.
Vaak hoor je dat het verlies wel slijt. Echter vraag ik me dat soms af.
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Het slijt maar je blijft je ouders missen, hoe lang geleden het ook is.quote:
Nu ben ik vrij nuchter van me zelf.
Maar mensen dromen over dingen waar ze zich mee bezig houden. Bewust en onbewust toch? Dus in dat geval is het inderdaad een stukje verwerking.
Het is voor mij al weer bijna een jaar geleden dat me moeder overleden is. En zo makkelijk als ik het in het begin had, zo moeilijk kan ik het soms hebben. En dan heb ik het over simpele kleine dingen in het leven.
Me vader heeft sinds kort een nieuwe vrouw ontmoet en is daar erg blij mee. Ik heb er niet echt moeite mee. Was in het begin even raar en wennen, maar voor de rest niet. Gek genoeg heeft me zusje er juist heel veel last van en vind ze de nieuwe situatie met mijn vader heel erg moeilijk. Zo blijkt maar weer dat iedereen het anders verwerkt.
Eind volgende maand is mijn moeder precies een jaar geleden overleden. Tevens ben ik 5 dagen voor die datum ook jarig. Als ik nou ergens geen zin in heb is dat het wel. Ik herkend de geen zin in verjaardag vieren erg goed.
Vaak hoor je dat het verlies wel slijt. Echter vraag ik me dat soms af.
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Nou laten we het hopen, het is soms erg kut allemaalquote:
[..]
Het slijt maar je blijft je ouders missen, hoe lang geleden het ook is.
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Is het ook maar het slijt echt wel. Mijn ouders zijn 22 en 14 jaar geleden overleden en uiteraard moet je wennen aan het idee wat ze er niet meer zijn maar ook dat went vreemd genoeg. Het is wel erg prettig als je nog behoorlijk wat mensen in je omgeving hebt waarmee je over ze kunt praten. Helaas begint dat in mijn omgeving nu minder te worden. De leeftijdsgenoten (vrienden/kennissen en (oud)buren waar wij contact mee hebben gehouden) van mijn ouders beginnen nu ook massaal te overlijden (simpelweg omdat ze (hoog)bejaard zijn en dat is elke keer toch wel weer even slikken want nu krijg je de confrontatie dat je met elke persoon weer een stukje geschiedenis minder hebt.quote:Op maandag 25 juli 2011 13:52 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Nou laten we het hopen, het is soms erg kut allemaal
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Aanstaande maandag is het 1 augustus. Maandagavond, iets na half 10, zal het precies een jaar geleden zijn dat mijn vader overleed. Deze week ben ik er al veel mee bezig geweest, vorige week ook wel. Ik wil graag doen alsof het gewoon just another date is, maar dat is niet zo.
Het wrange is, morgen krijg ik een nieuwe auto. Auto's, dat was iets waar mijn vader en ik samen veel plezier aan beleefden. Samen autoprogramma's kijken, autoblaadjes, krantjes, etc etc. Niet dat we technisch enig benul hebben van een auto, maar gewoon.. 'auto's'.
Toen ik mijn huidige auto kreeg, ben ik met pap een paar weken voor levering naar de lokale dealer gegaan, en hebben we daar naar de auto gekeken. Er omheen gelopen, er in gezeten, beetje voelen, beetje ruiken.
Nu krijg ik een nieuwe auto. Ik heb 'm zelf uitgezocht (net als de vorige keer) maar ik heb 't er niet met hem over kunnen hebben. Niet naar kunnen gaan kijken, niet samen door de brochures bladeren. Het voelt anders nu. Ik ben erg blij met de nieuwe auto, maar auto's waren een ding van hem en mij samen.
Mijn moeder heeft daar niet zo veel mee. Ik bemoeide me niet met hun auto's, die kochten zij samen, maar ik had 't er wel veel over met pap. Niet dat die 't voor 't zeggen had, want mijn moeder beheerde de portomonnee, dus als mijn moeder zei 'dit gebeurd niet' dan kon m'n vader 2 weken praten, maar dan gebeurde 't toch niet.
En dan maandag...tja...wat moet ik zeggen. Ik wil graag doen alsof er niets aan de hand is, maar dat is niet zo, en dat weet ik heel goed. De gebeurtenissen van die dag, een jaar geleden weet ik nog allemaal als de dag van gisteren. De periode daarna weet ik eigenlijk nauwelijks meer iets van.
En nu zijn we een jaar verder. Een jaar. 365 dagen, die zijn omgevlogen lijkt 't wel. Ik snap er niks van, maar het is echt al een jaar geleden.
Pap, * 11.04.1946 -- + 01.08.2010.
Het wrange is, morgen krijg ik een nieuwe auto. Auto's, dat was iets waar mijn vader en ik samen veel plezier aan beleefden. Samen autoprogramma's kijken, autoblaadjes, krantjes, etc etc. Niet dat we technisch enig benul hebben van een auto, maar gewoon.. 'auto's'.
Toen ik mijn huidige auto kreeg, ben ik met pap een paar weken voor levering naar de lokale dealer gegaan, en hebben we daar naar de auto gekeken. Er omheen gelopen, er in gezeten, beetje voelen, beetje ruiken.
Nu krijg ik een nieuwe auto. Ik heb 'm zelf uitgezocht (net als de vorige keer) maar ik heb 't er niet met hem over kunnen hebben. Niet naar kunnen gaan kijken, niet samen door de brochures bladeren. Het voelt anders nu. Ik ben erg blij met de nieuwe auto, maar auto's waren een ding van hem en mij samen.
Mijn moeder heeft daar niet zo veel mee. Ik bemoeide me niet met hun auto's, die kochten zij samen, maar ik had 't er wel veel over met pap. Niet dat die 't voor 't zeggen had, want mijn moeder beheerde de portomonnee, dus als mijn moeder zei 'dit gebeurd niet' dan kon m'n vader 2 weken praten, maar dan gebeurde 't toch niet.
En dan maandag...tja...wat moet ik zeggen. Ik wil graag doen alsof er niets aan de hand is, maar dat is niet zo, en dat weet ik heel goed. De gebeurtenissen van die dag, een jaar geleden weet ik nog allemaal als de dag van gisteren. De periode daarna weet ik eigenlijk nauwelijks meer iets van.
En nu zijn we een jaar verder. Een jaar. 365 dagen, die zijn omgevlogen lijkt 't wel. Ik snap er niks van, maar het is echt al een jaar geleden.
Pap, * 11.04.1946 -- + 01.08.2010.
Breitling - Instruments for Professionals
Eind augustus is de datum van me moeder. En dat voelt ook als gisteren, terwijl we al een jaar verder zijn.
Het is heel raar, want soms voor me gevoel is het pas een paar dagen geleden. Soms heb ik dat hele gevoel trouwens helemaal niet.
Kwam van de week foto's tegen van vlak voor het moment dat bekend werd dat ze nog een paar maanden te leven had. Het gekke is dat ze nog op de skies staat en lekker aan het skien was. Gewoon niks aan de hand. 5 maanden later zie ik haar in gedachte uitgeput op bed liggen, een uur na dat ze in haar slap is overleden...
Het is heel raar, want soms voor me gevoel is het pas een paar dagen geleden. Soms heb ik dat hele gevoel trouwens helemaal niet.
Kwam van de week foto's tegen van vlak voor het moment dat bekend werd dat ze nog een paar maanden te leven had. Het gekke is dat ze nog op de skies staat en lekker aan het skien was. Gewoon niks aan de hand. 5 maanden later zie ik haar in gedachte uitgeput op bed liggen, een uur na dat ze in haar slap is overleden...
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Fuck.
Mijn moeder is er nu bijna een jaar niet meer.. Bijna een jaar lang heb ik geen van de nummers gehoord die er gespeeld zijn op de dag van het afscheid nemen.. tot zojuist..
In de tuinen achter mijn appartement was een feestje.. met boxen.. en een microfoon.. met karaoke. 't begon erg onschuldig met nummers als 't kleine café aan de haven en oe-oe-oe-oe-oerendhard. Totdat ze overgingen naar één van die nummers.. Ik had het tijdens de intro-tune nog niet door.. was op iets anders aan het focussen.. Maar toen de tekst begon realiseerde ik het me en ben helemaal ingestort... janken.. schreeuwen van verdriet..
Ik snap dat het moet slijten.. maar ik vind het zo vervelend dat ik er zo heftig op reageer.. Je kan die nummers namelijk niet verbieden en wat nou als ik een keer op werk ben, en zo'n nummer komt voorbij? Wat moet ik nou als ik door de stad loop, en op de installatie van het centrum komt dat nummer langs?
Mijn moeder is er nu bijna een jaar niet meer.. Bijna een jaar lang heb ik geen van de nummers gehoord die er gespeeld zijn op de dag van het afscheid nemen.. tot zojuist..
In de tuinen achter mijn appartement was een feestje.. met boxen.. en een microfoon.. met karaoke. 't begon erg onschuldig met nummers als 't kleine café aan de haven en oe-oe-oe-oe-oerendhard. Totdat ze overgingen naar één van die nummers.. Ik had het tijdens de intro-tune nog niet door.. was op iets anders aan het focussen.. Maar toen de tekst begon realiseerde ik het me en ben helemaal ingestort... janken.. schreeuwen van verdriet..
Ik snap dat het moet slijten.. maar ik vind het zo vervelend dat ik er zo heftig op reageer.. Je kan die nummers namelijk niet verbieden en wat nou als ik een keer op werk ben, en zo'n nummer komt voorbij? Wat moet ik nou als ik door de stad loop, en op de installatie van het centrum komt dat nummer langs?
Vorig jaar in oktober heeft de persoon die ik van mijn 4e tot mijn 10e als mijn beste vriend heb beschouwd, zichzelf van het leven beroofd. Dit heeft mij tientallen keren afgelopen jaar bezig gehouden, omdat ik hem uit het oog verloren ben toen ik verhuisde naar een ander dorp. Contact verloren, en nooit meer iets van hem gehoord. Ik heb daar zo ontzettend veel spijt van gehad afgelopen jaar.
Zelfs in de tijd dat ik hem goed kende was hij al een jongen die zich soms geen raad wist met zichzelf. Zijn motoriek was niet meer dan lomp te noemen, hij wist zich toen eigenlijk al geen raad met zichzelf. Voetballen kon hij bijvoorbeeld niet, maar dat accepteerde iedereen wel gewoon. Wel zat hij eindeloos achter de computer spelletjes te doen. Hier wist ik hem destijds vaak genoeg vandaan te plukken om mee naar het bos te gaan, of iets in die richting.
Na zijn overlijden heb ik nog wel contact gehad met zijn nabestaanden. Daar werd mij verteld dat hij mijn naam nog regelmatig thuis liet vallen, en dat doet me echt pijn. Ik heb mezelf nooit echt schuldig gevoeld over zijn zelfmoord, maar ergens steekt het. Tien jaar later had hij het dus nog steeds over me. Of ik iets had kunnen doen weet ik natuurlijk niet, hij was in zijn laatste maanden ontzettend alleen, en totaal gefixeerd op de computer. Sociale contacten, buiten die op internet, heeft hij naast zich neergelegd, en ik denk dat mij dat dus ook overkomen was.
Uiteindelijk is hij door zijn eigen broertje gevonden. Een jongen die ik herinner als het meest onschuldige, vrolijke kind uit mijn jeugd. Ik kan me niet voorstellen wat hij heeft moeten voelen om zijn broer daar levenloos te zien hangen. Voor zover ik weet hadden ze een echte broer tot broer-relatie: Af en toe een conflict maar ze kwamen altijd voor elkaar op.
Ik ga binnenkort een kaartje sturen naar zowel zijn moeder als zijn broertje. Geen idee waar ik het over moet hebben, zoiets heb ik gelukkig nog nooit hoeven doen. Maar het valt me wel zwaar. Waar kun je het over hebben? Herinneringen ophalen zou misschien alleen maar verdriet kunnen veroorzaken.
[ Bericht 0% gewijzigd door Darkestrah op 02-10-2011 00:27:36 ]
Zelfs in de tijd dat ik hem goed kende was hij al een jongen die zich soms geen raad wist met zichzelf. Zijn motoriek was niet meer dan lomp te noemen, hij wist zich toen eigenlijk al geen raad met zichzelf. Voetballen kon hij bijvoorbeeld niet, maar dat accepteerde iedereen wel gewoon. Wel zat hij eindeloos achter de computer spelletjes te doen. Hier wist ik hem destijds vaak genoeg vandaan te plukken om mee naar het bos te gaan, of iets in die richting.
Na zijn overlijden heb ik nog wel contact gehad met zijn nabestaanden. Daar werd mij verteld dat hij mijn naam nog regelmatig thuis liet vallen, en dat doet me echt pijn. Ik heb mezelf nooit echt schuldig gevoeld over zijn zelfmoord, maar ergens steekt het. Tien jaar later had hij het dus nog steeds over me. Of ik iets had kunnen doen weet ik natuurlijk niet, hij was in zijn laatste maanden ontzettend alleen, en totaal gefixeerd op de computer. Sociale contacten, buiten die op internet, heeft hij naast zich neergelegd, en ik denk dat mij dat dus ook overkomen was.
Uiteindelijk is hij door zijn eigen broertje gevonden. Een jongen die ik herinner als het meest onschuldige, vrolijke kind uit mijn jeugd. Ik kan me niet voorstellen wat hij heeft moeten voelen om zijn broer daar levenloos te zien hangen. Voor zover ik weet hadden ze een echte broer tot broer-relatie: Af en toe een conflict maar ze kwamen altijd voor elkaar op.
Ik ga binnenkort een kaartje sturen naar zowel zijn moeder als zijn broertje. Geen idee waar ik het over moet hebben, zoiets heb ik gelukkig nog nooit hoeven doen. Maar het valt me wel zwaar. Waar kun je het over hebben? Herinneringen ophalen zou misschien alleen maar verdriet kunnen veroorzaken.
[ Bericht 0% gewijzigd door Darkestrah op 02-10-2011 00:27:36 ]
In principe zegt een kaartje met 'ik denk aan jullie' al meer dan genoeg. Ik heb een dergelijk kaartje gekregen van een goede vriend van me op de dag dat mijn moeder jarig geweest zou zijn en dat was (voor mij dan, en mijn pa die thuis ook zo'n kaartje had gekregen) genoeg.quote:
Vorig jaar in oktober heeft de persoon die ik van mijn 4e tot mijn 10e als mijn beste vriend heb beschouwd, zichzelf van het leven beroofd. Dit heeft mij tientallen keren afgelopen jaar bezig gehouden, omdat ik hem uit het oog verloren ben toen ik verhuisde naar een ander dorp. Contact verloren, en nooit meer iets van hem gehoord. Ik heb daar zo ontzettend veel spijt van gehad afgelopen jaar.
Zelfs in de tijd dat ik hem goed kende was hij al een jongen die zich soms geen raad wist met zichzelf. Zijn motoriek was niet meer dan lomp te noemen, hij wist zich toen eigenlijk al geen raad met zichzelf. Voetballen kon hij bijvoorbeeld niet, maar dat accepteerde iedereen wel gewoon. Wel zat hij eindeloos achter de computer spelletjes te doen. Hier wist ik hem destijds vaak genoeg vandaan te plukken om mee naar het bos te gaan, of iets in die richting.
Na zijn overlijden heb ik nog wel contact gehad met zijn nabestaanden. Daar werd mij verteld dat hij mijn naam nog regelmatig thuis liet vallen, en dat doet me echt pijn. Ik heb mezelf nooit echt schuldig gevoeld over zijn zelfmoord, maar ergens steekt het. Tien jaar later had hij het dus nog steeds over me. Of ik iets had kunnen doen weet ik natuurlijk niet, hij was in zijn laatste maanden ontzettend alleen, en totaal gefixeerd op de computer. Sociale contacten, buiten die op internet, heeft hij naast zich neergelegd, en ik denk dat mij dat dus ook overkomen was.
Uiteindelijk is hij door zijn eigen broertje gevonden. Een jongen die ik herinner als het meest onschuldige, vrolijke kind uit mijn jeugd. Ik kan me niet voorstellen wat hij heeft moeten voelen om zijn broer daar levenloos te zien hangen. Voor zover ik weet hadden ze een echte broer tot broer-relatie: Af en toe een conflict maar ze kwamen altijd voor elkaar op.
Ik ga binnenkort een kaartje sturen naar zowel zijn moeder als zijn broertje. Geen idee waar ik het over moet hebben, zoiets heb ik gelukkig nog nooit hoeven doen. Maar het valt me wel zwaar. Waar kun je het over hebben? Herinneringen ophalen zou misschien alleen maar verdriet kunnen veroorzaken.
Het zegt in ieder geval meer dan duizend woorden
Toch fijn om eens terug te lezen in dit topic bij moeilijke tijden. Zit weer ff lekker zijn/onze muziek te luisteren. En zoek naar fijne herinneringen. Vind het jammer dat er amper filmopnames van mijn pa zijn, foto's zijn ook maar zo..
Mijn advies:quote:
Fuck.
Mijn moeder is er nu bijna een jaar niet meer.. Bijna een jaar lang heb ik geen van de nummers gehoord die er gespeeld zijn op de dag van het afscheid nemen.. tot zojuist..
In de tuinen achter mijn appartement was een feestje.. met boxen.. en een microfoon.. met karaoke. 't begon erg onschuldig met nummers als 't kleine café aan de haven en oe-oe-oe-oe-oerendhard. Totdat ze overgingen naar één van die nummers.. Ik had het tijdens de intro-tune nog niet door.. was op iets anders aan het focussen.. Maar toen de tekst begon realiseerde ik het me en ben helemaal ingestort... janken.. schreeuwen van verdriet..
Ik snap dat het moet slijten.. maar ik vind het zo vervelend dat ik er zo heftig op reageer.. Je kan die nummers namelijk niet verbieden en wat nou als ik een keer op werk ben, en zo'n nummer komt voorbij? Wat moet ik nou als ik door de stad loop, en op de installatie van het centrum komt dat nummer langs?
De nummer lekker vaak luisteren en erbij gaan zitten janken. Op een gegeven moment gaat dit over. En als je dan toevallig zo'n nummer hoort, dan is het gewoon lekker een momentje dat ze er toch even bij is.
Het ongeloofelijke is gebeurt, mn nicht uit Mallorca is overleden..
Alles begon 2 maanden terug, mn tante(mn oom is in 2001 overleden) en nicht zouden voor de kerst weer eens naar Nederland komen.
Super leuk en iedereen had er zin in.
Maar vlak voor de kerst hoorde we dat mn nicht niet mee ging want die wilde mn andere nicht helpen en steunen omdat haar kind in het ziekenhuis lag op mallorca omdat hij benauwd was enzo.
En ik heb nog een nicht daar wonen maar die heeft ook al 2 kinderen en had het ook druk.
De bedoeling was dat de 3 zussen dus op mallorca kerst gingen vieren en dat daarna de een weer als haar kind uit het ziekenhuis was naar Tunesie zou gaan waar ze al jaren woont en der man heeft leren kennen, andere nichtje zou naar het vaste land gaan met der kinderen en man ook familiebezoek en mn jongste nicht van 35 zou op mallorca blijven en met vrienden oid oud en nieuw vieren en ze zou omdat ze met de kerst niet zou komen van 8 tot 12 juni 2012 komen.
Met kerst hebben we nog contact gehad via de skype als familie en nog gepraat en mn vader had een gekke bui en heeft toevallig het gesprek met de camera opgenomen en ze hebben ook nog gezegt: we gaan elkaar snel zien!
Leuk dat we iedereen door de cam konden zien en omstebeurt even konden praten.
Dit is allemaal inleidend verhaal want het erge moet nog komen.
Toen werdt het 31 december, mn tante zou 2 januari terug gaan naar mallorca ik was bij buren oud en nieuw aan het vieren en zou voor 12 uur richting huis gaan omdat mn ouders dan bij mij naaar het vuurwerk zouden kijken,mooi uitzicht enzo.
En toen om half 11 ging de bel..
Mn moeder staat daar met mn vader voor de deur en denk nog bij mijzelf: gvd jullie zijn wel erg vroeg, moet dat nou?!
“er is iets gebeurt en het is niet oma(daar gaat het ook al niet zo goed mee) maar het is vreselijk, je nicht uit spanje is dood.”
Ik stond daar verdoofd en besefte het niet.
Mn nicht van 35 was de 31e mee gaan doen aan een hardloop wedstrijd, dat deed ze wel vaker maar ze was niet goed geworden.
Ze hebben haar een uur gereanimeert maar het mocht niet baten..
Toen ging alles in een stroom versnelling, mn ouders hadden blijkbaar tickets geregelt en we zouden op 1 januari 8 uur s morgens vliegen.
Gelijk ging iedereen mensen bellen en dingen regelen want we waren ondertussen als familie snel naar oma gegaan waar mn tante dus ook was.
We zijn met 10 man om 8 uur in het vliegtuig gestapt en hebben mn tante gesteunt.
Hoe dichter we bij het eiland kwamen hoe meer dingen doordrongen.
Dit was geen vakantie zoals we wel vaker hadden, lekker 2 weken mallorca en genieten en de familie ook weer spreken maar dit was een moeilijke situatie.
Afgelopen dagen waren heel apart.
Veel bij mn tante geweest en er kwamen veel vrienden en kenissen bij haar thuis om haar te condoleren en er te zijn.
Omdat ze de doodsoorzaak wilde onderzoeken had niemand het lichaam mogen zien, dat zou eerst op dinsdag maar later toch op woensdag worden vrijgegeven.
Helaas moesten we woensdag alweer weg, dus heb haar niet meer kunnen zien.
Wel was er dinsdag een hele mooie mis zonder lichaam maar wel bloemen en veel mensen.
En we waren samen als familie, dat is nog veel fijner en weet dat mn nicht dat erg fijn gevonden zou hebben.
Zij was de gene die veel mailtjes stuurde en contact onderhield, haar zussen hadden dat wat minder.
Zij zou naar nederland gekomen zijn met de kerst als ze niet voor der zus er wilde zijn.
En nu het vervelendse van alles: toen ZIJ hulp nodig had was er niemand..
Het was ook erg moeilijk om iemand te bellen om te zeggen wat er gebeurd was.
Ze had de wedstrijd bijna uitgelopen, moest nog 1,5 Km tot het eind en ze had er zin in.
Dat zeiden andere deelnemers ook en haar laatste foto werdt gemaakt voor de start en toen stond ze te lachen in der pak met nummer op de buik.
We zijn nog naar de plek geweest waar ze overleden is om het toch af te sluiten en heb veel respect, was een smal stijl straatje waar ze omhoog moest rennen.
Tijdje terug hadden ze nog een test gedaan bij der en alles was ok, ze was gezond.
En dan inneens gebeurd er dit..
Het zal wel een hartstilstand geweest zijn maar dat horen we nog.
Als het goed is dan is ze gister nadat mensen haaar nog hebben gezien gecremeert en nu is het afgelopen.
Nooit zou ze meer mailen of langskomen.
We zijn wel verdomde blij met de beelden van het skype gesprek, dan hoor je der praten.
1 week voor der dood hebben we het nog met haar over een ander iemand die ook niet goed werd en overleed en nu is ze het zelf…
Was een lang verhaal maar moest het kwijt..
en ach de ene dag besef ik alles meer dan de andere dag.
heb de eerste dag vooral gedacht dat ik droomde tot ik later besefte dat deze droom beter nachtmerrie wel erg lang duurde..
Alles begon 2 maanden terug, mn tante(mn oom is in 2001 overleden) en nicht zouden voor de kerst weer eens naar Nederland komen.
Super leuk en iedereen had er zin in.
Maar vlak voor de kerst hoorde we dat mn nicht niet mee ging want die wilde mn andere nicht helpen en steunen omdat haar kind in het ziekenhuis lag op mallorca omdat hij benauwd was enzo.
En ik heb nog een nicht daar wonen maar die heeft ook al 2 kinderen en had het ook druk.
De bedoeling was dat de 3 zussen dus op mallorca kerst gingen vieren en dat daarna de een weer als haar kind uit het ziekenhuis was naar Tunesie zou gaan waar ze al jaren woont en der man heeft leren kennen, andere nichtje zou naar het vaste land gaan met der kinderen en man ook familiebezoek en mn jongste nicht van 35 zou op mallorca blijven en met vrienden oid oud en nieuw vieren en ze zou omdat ze met de kerst niet zou komen van 8 tot 12 juni 2012 komen.
Met kerst hebben we nog contact gehad via de skype als familie en nog gepraat en mn vader had een gekke bui en heeft toevallig het gesprek met de camera opgenomen en ze hebben ook nog gezegt: we gaan elkaar snel zien!
Leuk dat we iedereen door de cam konden zien en omstebeurt even konden praten.
Dit is allemaal inleidend verhaal want het erge moet nog komen.
Toen werdt het 31 december, mn tante zou 2 januari terug gaan naar mallorca ik was bij buren oud en nieuw aan het vieren en zou voor 12 uur richting huis gaan omdat mn ouders dan bij mij naaar het vuurwerk zouden kijken,mooi uitzicht enzo.
En toen om half 11 ging de bel..
Mn moeder staat daar met mn vader voor de deur en denk nog bij mijzelf: gvd jullie zijn wel erg vroeg, moet dat nou?!
“er is iets gebeurt en het is niet oma(daar gaat het ook al niet zo goed mee) maar het is vreselijk, je nicht uit spanje is dood.”
Ik stond daar verdoofd en besefte het niet.
Mn nicht van 35 was de 31e mee gaan doen aan een hardloop wedstrijd, dat deed ze wel vaker maar ze was niet goed geworden.
Ze hebben haar een uur gereanimeert maar het mocht niet baten..
Toen ging alles in een stroom versnelling, mn ouders hadden blijkbaar tickets geregelt en we zouden op 1 januari 8 uur s morgens vliegen.
Gelijk ging iedereen mensen bellen en dingen regelen want we waren ondertussen als familie snel naar oma gegaan waar mn tante dus ook was.
We zijn met 10 man om 8 uur in het vliegtuig gestapt en hebben mn tante gesteunt.
Hoe dichter we bij het eiland kwamen hoe meer dingen doordrongen.
Dit was geen vakantie zoals we wel vaker hadden, lekker 2 weken mallorca en genieten en de familie ook weer spreken maar dit was een moeilijke situatie.
Afgelopen dagen waren heel apart.
Veel bij mn tante geweest en er kwamen veel vrienden en kenissen bij haar thuis om haar te condoleren en er te zijn.
Omdat ze de doodsoorzaak wilde onderzoeken had niemand het lichaam mogen zien, dat zou eerst op dinsdag maar later toch op woensdag worden vrijgegeven.
Helaas moesten we woensdag alweer weg, dus heb haar niet meer kunnen zien.
Wel was er dinsdag een hele mooie mis zonder lichaam maar wel bloemen en veel mensen.
En we waren samen als familie, dat is nog veel fijner en weet dat mn nicht dat erg fijn gevonden zou hebben.
Zij was de gene die veel mailtjes stuurde en contact onderhield, haar zussen hadden dat wat minder.
Zij zou naar nederland gekomen zijn met de kerst als ze niet voor der zus er wilde zijn.
En nu het vervelendse van alles: toen ZIJ hulp nodig had was er niemand..
Het was ook erg moeilijk om iemand te bellen om te zeggen wat er gebeurd was.
Ze had de wedstrijd bijna uitgelopen, moest nog 1,5 Km tot het eind en ze had er zin in.
Dat zeiden andere deelnemers ook en haar laatste foto werdt gemaakt voor de start en toen stond ze te lachen in der pak met nummer op de buik.
We zijn nog naar de plek geweest waar ze overleden is om het toch af te sluiten en heb veel respect, was een smal stijl straatje waar ze omhoog moest rennen.
Tijdje terug hadden ze nog een test gedaan bij der en alles was ok, ze was gezond.
En dan inneens gebeurd er dit..
Het zal wel een hartstilstand geweest zijn maar dat horen we nog.
Als het goed is dan is ze gister nadat mensen haaar nog hebben gezien gecremeert en nu is het afgelopen.
Nooit zou ze meer mailen of langskomen.
We zijn wel verdomde blij met de beelden van het skype gesprek, dan hoor je der praten.
1 week voor der dood hebben we het nog met haar over een ander iemand die ook niet goed werd en overleed en nu is ze het zelf…
Was een lang verhaal maar moest het kwijt..
en ach de ene dag besef ik alles meer dan de andere dag.
heb de eerste dag vooral gedacht dat ik droomde tot ik later besefte dat deze droom beter nachtmerrie wel erg lang duurde..
Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst
Het was in 5 december dus 2 jaar terug dat een vriend van me overleed aan zelfmoord en het gaat nu beter als eerst . Ik moet zeggen dat als je voor het eerst met een zelfmoord in een vriendenkring geconfronteerd word dat het toch heel heftig is en eigenlijk nu 2 jaar verder ga je ook meer de echt impact beseffen.
Ik heb het bij mezelf gemerkt omdat ik ook al merkte dat ik gauwer bezorgd ben om mensen omdat je juist dus mee hebt gemaakt dat het soms ook niet goed komt en dat soms dus mensen problemen hebben en er niet uitkomen en dus zoiets doen.
Ook ben ik voorzichtiger want ja ik weet hoe die diep sommige woorden mensen kunnen raken . Wel ben ik nu ook meer bereid juist de mooie herinneringen aan hem in mijn gedachten te houden want Leon was een hele lieve zorgzame persoon om in je vriendenkring te hebben, altijd als die het idee had dat er wat was dan stond die voor je klaar.
Ik kreeg ook rond zijn sterfdag een bericht van zijn zus ( ik kende die familie niet) om me te bedanken dat ik nog regelmatig een bloemetje bij zijn graf breng . Zijn familie is koster bij de kerk en houd de begraafplaats in de gaten en schijnbaar komen er niet zoveel mensen behalve ik.
Ik vind het ontzettend lief van ze dat ze er blij mee zijn en me bedanken maar voor mij is het iets wat hoort . Hij was een vriend van mij dus af en toe even langs gaan en even een bloemetje bij hem brengen zodat hij een mooie begraafplek heeft vind ik zelf juist iets voor mij logisch is.
Ik denk wel dat hij een heel speciaal plekje in mijn hart heeft gehouden en dat ik hem niet gauw vergeet.
Ik heb het bij mezelf gemerkt omdat ik ook al merkte dat ik gauwer bezorgd ben om mensen omdat je juist dus mee hebt gemaakt dat het soms ook niet goed komt en dat soms dus mensen problemen hebben en er niet uitkomen en dus zoiets doen.
Ook ben ik voorzichtiger want ja ik weet hoe die diep sommige woorden mensen kunnen raken . Wel ben ik nu ook meer bereid juist de mooie herinneringen aan hem in mijn gedachten te houden want Leon was een hele lieve zorgzame persoon om in je vriendenkring te hebben, altijd als die het idee had dat er wat was dan stond die voor je klaar.
Ik kreeg ook rond zijn sterfdag een bericht van zijn zus ( ik kende die familie niet) om me te bedanken dat ik nog regelmatig een bloemetje bij zijn graf breng . Zijn familie is koster bij de kerk en houd de begraafplaats in de gaten en schijnbaar komen er niet zoveel mensen behalve ik.
Ik vind het ontzettend lief van ze dat ze er blij mee zijn en me bedanken maar voor mij is het iets wat hoort . Hij was een vriend van mij dus af en toe even langs gaan en even een bloemetje bij hem brengen zodat hij een mooie begraafplek heeft vind ik zelf juist iets voor mij logisch is.
Ik denk wel dat hij een heel speciaal plekje in mijn hart heeft gehouden en dat ik hem niet gauw vergeet.
Jeetje wat heftig sterkte ermeequote:
Het ongeloofelijke is gebeurt, mn nicht uit Mallorca is overleden..
Alles begon 2 maanden terug, mn tante(mn oom is in 2001 overleden) en nicht zouden voor de kerst weer eens naar Nederland komen.
Super leuk en iedereen had er zin in.
Maar vlak voor de kerst hoorde we dat mn nicht niet mee ging want die wilde mn andere nicht helpen en steunen omdat haar kind in het ziekenhuis lag op mallorca omdat hij benauwd was enzo.
En ik heb nog een nicht daar wonen maar die heeft ook al 2 kinderen en had het ook druk.
De bedoeling was dat de 3 zussen dus op mallorca kerst gingen vieren en dat daarna de een weer als haar kind uit het ziekenhuis was naar Tunesie zou gaan waar ze al jaren woont en der man heeft leren kennen, andere nichtje zou naar het vaste land gaan met der kinderen en man ook familiebezoek en mn jongste nicht van 35 zou op mallorca blijven en met vrienden oid oud en nieuw vieren en ze zou omdat ze met de kerst niet zou komen van 8 tot 12 juni 2012 komen.
Met kerst hebben we nog contact gehad via de skype als familie en nog gepraat en mn vader had een gekke bui en heeft toevallig het gesprek met de camera opgenomen en ze hebben ook nog gezegt: we gaan elkaar snel zien!
Leuk dat we iedereen door de cam konden zien en omstebeurt even konden praten.
Dit is allemaal inleidend verhaal want het erge moet nog komen.
Toen werdt het 31 december, mn tante zou 2 januari terug gaan naar mallorca ik was bij buren oud en nieuw aan het vieren en zou voor 12 uur richting huis gaan omdat mn ouders dan bij mij naaar het vuurwerk zouden kijken,mooi uitzicht enzo.
En toen om half 11 ging de bel..
Mn moeder staat daar met mn vader voor de deur en denk nog bij mijzelf: gvd jullie zijn wel erg vroeg, moet dat nou?!
“er is iets gebeurt en het is niet oma(daar gaat het ook al niet zo goed mee) maar het is vreselijk, je nicht uit spanje is dood.”
Ik stond daar verdoofd en besefte het niet.
Mn nicht van 35 was de 31e mee gaan doen aan een hardloop wedstrijd, dat deed ze wel vaker maar ze was niet goed geworden.
Ze hebben haar een uur gereanimeert maar het mocht niet baten..
Toen ging alles in een stroom versnelling, mn ouders hadden blijkbaar tickets geregelt en we zouden op 1 januari 8 uur s morgens vliegen.
Gelijk ging iedereen mensen bellen en dingen regelen want we waren ondertussen als familie snel naar oma gegaan waar mn tante dus ook was.
We zijn met 10 man om 8 uur in het vliegtuig gestapt en hebben mn tante gesteunt.
Hoe dichter we bij het eiland kwamen hoe meer dingen doordrongen.
Dit was geen vakantie zoals we wel vaker hadden, lekker 2 weken mallorca en genieten en de familie ook weer spreken maar dit was een moeilijke situatie.
Afgelopen dagen waren heel apart.
Veel bij mn tante geweest en er kwamen veel vrienden en kenissen bij haar thuis om haar te condoleren en er te zijn.
Omdat ze de doodsoorzaak wilde onderzoeken had niemand het lichaam mogen zien, dat zou eerst op dinsdag maar later toch op woensdag worden vrijgegeven.
Helaas moesten we woensdag alweer weg, dus heb haar niet meer kunnen zien.
Wel was er dinsdag een hele mooie mis zonder lichaam maar wel bloemen en veel mensen.
En we waren samen als familie, dat is nog veel fijner en weet dat mn nicht dat erg fijn gevonden zou hebben.
Zij was de gene die veel mailtjes stuurde en contact onderhield, haar zussen hadden dat wat minder.
Zij zou naar nederland gekomen zijn met de kerst als ze niet voor der zus er wilde zijn.
En nu het vervelendse van alles: toen ZIJ hulp nodig had was er niemand..
Het was ook erg moeilijk om iemand te bellen om te zeggen wat er gebeurd was.
Ze had de wedstrijd bijna uitgelopen, moest nog 1,5 Km tot het eind en ze had er zin in.
Dat zeiden andere deelnemers ook en haar laatste foto werdt gemaakt voor de start en toen stond ze te lachen in der pak met nummer op de buik.
We zijn nog naar de plek geweest waar ze overleden is om het toch af te sluiten en heb veel respect, was een smal stijl straatje waar ze omhoog moest rennen.
Tijdje terug hadden ze nog een test gedaan bij der en alles was ok, ze was gezond.
En dan inneens gebeurd er dit..
Het zal wel een hartstilstand geweest zijn maar dat horen we nog.
Als het goed is dan is ze gister nadat mensen haaar nog hebben gezien gecremeert en nu is het afgelopen.
Nooit zou ze meer mailen of langskomen.
We zijn wel verdomde blij met de beelden van het skype gesprek, dan hoor je der praten.
1 week voor der dood hebben we het nog met haar over een ander iemand die ook niet goed werd en overleed en nu is ze het zelf…
Was een lang verhaal maar moest het kwijt..
en ach de ene dag besef ik alles meer dan de andere dag.
heb de eerste dag vooral gedacht dat ik droomde tot ik later besefte dat deze droom beter nachtmerrie wel erg lang duurde..
dankje..
soms denk ik was ze maar wel met de kerst gekomen want dan was ze niet gaan hardlopen en was ze nu niet dood
soms denk ik was ze maar wel met de kerst gekomen want dan was ze niet gaan hardlopen en was ze nu niet dood
Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst
ik kom hier maar ff meeposten/lezen.
even kort over mijn situatie, ik heb ergens in augustus/september te horen dat een oom kanker heeft. Welke is uitgezaaid en zijn botten aantast. Ze hebben het nu wel redelijk onder controle maar genezen zal het niet zeggen ze, maar ze kunnen het wel onder controle houden en blijven monitoren en mijn oom zou dan nog jaren mee kunnen gaan.
Maar een paar maandjes later, tussen kerst en oud&nieuw is mijn oma heenggegaan. Binnen een paar weekjes was het over. Ze kreeg eerst een lichte herseninfart, is daarna met bijgewerkte dosis medicatie naar huis gestuurd, en een avond later een groter herseninfart, waarna ze naar de kliniek is gebracht, daar een paar dagen gelegen.
En maar naar huis gestuurd om daar te sterven, en dat heeft ongeveer 3 weken geduurd. En nu is het ongeveer een maand geleden, en ik heb het er echt gigantisch moeilijk mee, heb toen ik het vernam eerst dagne lang overstuur op bed gelegen, constant aan het huilen.
De relatie met mijn moeder is heel dubbel, en ik kan er niet over praten en toch probeert ze er met mij over te praten en ik voel mij gedwongen tot ik compleet hysterisch word en mijn oren moet bedekken omdat ik het niet aan kan horen.
Maar goed, mijn oma en rest v/d familie wonen in een ander continent en ik heb dus geen afscheid kunnen nemen, en merk dagelijk ook niet de verandering(dat ze er niet is), terwijl mijn gedachten(hersenen) mij er constant op wijzen.
En mijn oma was de enige persoon, bij wie ik me echt op mijn gemak voelde..ik kon zeggen wat ik wilde en doen wat ik wilde zonder me beoordeeld te voelen. En als ik even minder in mijn vel zat wist ze me altijd wel te ondersteunen ook al was het maar telefonisch.
En thuis, tja mijn ma vind het niet normaal dat ik geen motivatie, wilkracht en energie heb nu..ik ben school(opleiding) ontzettend aan het verknallen..en wil eigenlijk ook niet verder,,ik heb het gevoel dat ik niet verder kan.
Maar goed, dit is een beetje standaard verhaal aan het worden..dus ik haak nu maar ff af, en ik zit nu weer in tranen..
even kort over mijn situatie, ik heb ergens in augustus/september te horen dat een oom kanker heeft. Welke is uitgezaaid en zijn botten aantast. Ze hebben het nu wel redelijk onder controle maar genezen zal het niet zeggen ze, maar ze kunnen het wel onder controle houden en blijven monitoren en mijn oom zou dan nog jaren mee kunnen gaan.
Maar een paar maandjes later, tussen kerst en oud&nieuw is mijn oma heenggegaan. Binnen een paar weekjes was het over. Ze kreeg eerst een lichte herseninfart, is daarna met bijgewerkte dosis medicatie naar huis gestuurd, en een avond later een groter herseninfart, waarna ze naar de kliniek is gebracht, daar een paar dagen gelegen.
En maar naar huis gestuurd om daar te sterven, en dat heeft ongeveer 3 weken geduurd. En nu is het ongeveer een maand geleden, en ik heb het er echt gigantisch moeilijk mee, heb toen ik het vernam eerst dagne lang overstuur op bed gelegen, constant aan het huilen.
De relatie met mijn moeder is heel dubbel, en ik kan er niet over praten en toch probeert ze er met mij over te praten en ik voel mij gedwongen tot ik compleet hysterisch word en mijn oren moet bedekken omdat ik het niet aan kan horen.
Maar goed, mijn oma en rest v/d familie wonen in een ander continent en ik heb dus geen afscheid kunnen nemen, en merk dagelijk ook niet de verandering(dat ze er niet is), terwijl mijn gedachten(hersenen) mij er constant op wijzen.
En mijn oma was de enige persoon, bij wie ik me echt op mijn gemak voelde..ik kon zeggen wat ik wilde en doen wat ik wilde zonder me beoordeeld te voelen. En als ik even minder in mijn vel zat wist ze me altijd wel te ondersteunen ook al was het maar telefonisch.
En thuis, tja mijn ma vind het niet normaal dat ik geen motivatie, wilkracht en energie heb nu..ik ben school(opleiding) ontzettend aan het verknallen..en wil eigenlijk ook niet verder,,ik heb het gevoel dat ik niet verder kan.
Maar goed, dit is een beetje standaard verhaal aan het worden..dus ik haak nu maar ff af, en ik zit nu weer in tranen..
Ik zat een week of 3 geleden m'n pc eens door te spitten voor foto's op z'n elektronisch lijstje en stuitte ineens op allerlei chatgesprekken met haar en opende ze eens, gewoon leuk om eens terug te lezen.
Gek, dat je dan weer, nu al bijna 4 jaar geleden gewoon weer de vlinders in je buik voelt, terwijl ik ondertussen al geruime tijd weer geniet van een ander in m'n nog prille leventje.
Alsof ik gewoon weer opnieuw verliefd werd, op de meid die m'n hart destijds op hol liet slaan, terwijl ik normaliter bij het terugdenken toch in een bepaalde depri-mode terecht kom.
Ergens is het wel mooi dat we in alle verliefdheid afscheid hebben moeten nemen want wat heb ik een geweldige meiden leren kennen die ik inmiddels niet meer zie of spreek en er niet eens meer aan denk doordat de dingen vervelend gelopen zijn.
Volgens mij ben ik gewoon nog steeds verliefd op d'r, ook al is ze er niet meer en ik vind het wel mooi.
Gek, dat je dan weer, nu al bijna 4 jaar geleden gewoon weer de vlinders in je buik voelt, terwijl ik ondertussen al geruime tijd weer geniet van een ander in m'n nog prille leventje.
Alsof ik gewoon weer opnieuw verliefd werd, op de meid die m'n hart destijds op hol liet slaan, terwijl ik normaliter bij het terugdenken toch in een bepaalde depri-mode terecht kom.
Ergens is het wel mooi dat we in alle verliefdheid afscheid hebben moeten nemen want wat heb ik een geweldige meiden leren kennen die ik inmiddels niet meer zie of spreek en er niet eens meer aan denk doordat de dingen vervelend gelopen zijn.
Volgens mij ben ik gewoon nog steeds verliefd op d'r, ook al is ze er niet meer en ik vind het wel mooi.
Het klinkt zo omschreven ook wel mooi..en als het bij mij om mijn vriend/vriending zou gaan en ik zou mogen kiezen, ook al lijkt het mij pijnlijker zou ik het ook liever doen tijdens de liefde periode dan "normale"periode..want dan lijkt het me makkelijekr om de leuke en mooie dingen te onthouden en koesteren.quote:
Ik zat een week of 3 geleden m'n pc eens door te spitten voor foto's op z'n elektronisch lijstje en stuitte ineens op allerlei chatgesprekken met haar en opende ze eens, gewoon leuk om eens terug te lezen.
Gek, dat je dan weer, nu al bijna 4 jaar geleden gewoon weer de vlinders in je buik voelt, terwijl ik ondertussen al geruime tijd weer geniet van een ander in m'n nog prille leventje.
Alsof ik gewoon weer opnieuw verliefd werd, op de meid die m'n hart destijds op hol liet slaan, terwijl ik normaliter bij het terugdenken toch in een bepaalde depri-mode terecht kom.
Ergens is het wel mooi dat we in alle verliefdheid afscheid hebben moeten nemen want wat heb ik een geweldige meiden leren kennen die ik inmiddels niet meer zie of spreek en er niet eens meer aan denk doordat de dingen vervelend gelopen zijn.
Volgens mij ben ik gewoon nog steeds verliefd op d'r, ook al is ze er niet meer en ik vind het wel mooi.
Sla het ergens op, want mocht je de pech hebben dat je computer crashed en je alles kwijt bent ga je helemaal stuk, zo weet ik uit ervaringquote:
Ik zat een week of 3 geleden m'n pc eens door te spitten voor foto's op z'n elektronisch lijstje en stuitte ineens op allerlei chatgesprekken met haar en opende ze eens, gewoon leuk om eens terug te lezen.
Gek, dat je dan weer, nu al bijna 4 jaar geleden gewoon weer de vlinders in je buik voelt, terwijl ik ondertussen al geruime tijd weer geniet van een ander in m'n nog prille leventje.
Alsof ik gewoon weer opnieuw verliefd werd, op de meid die m'n hart destijds op hol liet slaan, terwijl ik normaliter bij het terugdenken toch in een bepaalde depri-mode terecht kom.
Ergens is het wel mooi dat we in alle verliefdheid afscheid hebben moeten nemen want wat heb ik een geweldige meiden leren kennen die ik inmiddels niet meer zie of spreek en er niet eens meer aan denk doordat de dingen vervelend gelopen zijn.
Volgens mij ben ik gewoon nog steeds verliefd op d'r, ook al is ze er niet meer en ik vind het wel mooi.
Ik had helemaal niets meer, alleen de laatste paar mailtjes..
Leuke topic kick, maar wil het, zeker gezien vrijwel niemand me op fok kent, en het zo enigzins anoniem kan zonder dat mensen me gaan bellen, toch kwijt.
Valentijnsdag zal de komende jaren geen feestdag voor me zijn, mijn vader heeft de strijd met copd en hartfalen verloren. Vanmiddag blies hij zijn laatste adem uit, enkele uren nadat hij enkel met een kreun en de ogen dicht kon bevestigen dat hij wist dat ik er was... Had niet verwacht dat ik het er zo moeilijk mee zou hebben, ben zelf nog maar 25, en kan bij het overlijden normaal gesproken het accepteren en verder gaan. M'n opa, kennissen, even slikken en weer doorgaan. Zo had ik het ook verwacht te zullen verwerken bij mijn vader, gezien de vreemde relatie. Er was wederzijds respect, de vader-zoon band was geestelijk aanwezig, maar we lieten het elkaar niet merken.
Nu weet ik even niet meer hoe ik met van alles verder moet..
Valentijnsdag zal de komende jaren geen feestdag voor me zijn, mijn vader heeft de strijd met copd en hartfalen verloren. Vanmiddag blies hij zijn laatste adem uit, enkele uren nadat hij enkel met een kreun en de ogen dicht kon bevestigen dat hij wist dat ik er was... Had niet verwacht dat ik het er zo moeilijk mee zou hebben, ben zelf nog maar 25, en kan bij het overlijden normaal gesproken het accepteren en verder gaan. M'n opa, kennissen, even slikken en weer doorgaan. Zo had ik het ook verwacht te zullen verwerken bij mijn vader, gezien de vreemde relatie. Er was wederzijds respect, de vader-zoon band was geestelijk aanwezig, maar we lieten het elkaar niet merken.
Nu weet ik even niet meer hoe ik met van alles verder moet..
Wow Tim.. Heftig...
Sterkte de komende tijd, o.a. hier posten als je er ff niet over kan praten helpt
ironisch dat ik het dan weer zo snel oppik zal er verder weinig roering aan geven als je dat liever niet hebt.
Sterkte de komende tijd, o.a. hier posten als je er ff niet over kan praten helpt
ironisch dat ik het dan weer zo snel oppik
zal er verder weinig roering aan geven als je dat liever niet hebt.
Ja zag je naam voorbij komen, je weet pas hoe kut het is 1 van je ouders te verliezen tot je het zelf mee maakt. En het hoeft idd niet met koeienletters op facebook te staan ofzo. Als ik het vrienden wil laten weten doe ik dat graag zodra ik het afgesloten heb. Ben alleen bang dat het tamtam rooksignaal al begint te lopen.quote:
Wow Tim.. Heftig...
Sterkte de komende tijd, o.a. hier posten als je er ff niet over kan praten helpt
ironisch dat ik het dan weer zo snel oppik
Hoi.
Sterkte allemaal.
Ik weet nooit zo goed hoe ik moet reageren op de dood eigenlijk. Een vriendin van mij haar moeder is vanochtend overleden en ik hoor het net via mijn zusje. Ik heb best erge ruzie met haar gehad en ik heb haar 06 niet meer - heb geen andere contactmiddelen behalve Facebook. Moet ik haar nu via Facebook (bijvoorbeeld) condoleren? Of is dat juist weer niet normaal en moet ik gewoon langsgaan? Al durf ik dat ook weer niet omdat we ruzie hebben gehad en ik weet het niet echt. Vroeger kwam ik daar wel altijd. Ik vind het zo erg voor haar en de familie maar ik wil haar gewoon niet kwetsen en misschien kwets ik haar door juist nu ineens contact op te nemen.
Of moet ik het gewoon later doen omdat het vannochtend is gebeurd? Zal misschien wel raar zijn dit maar ik weet het niet en aan bekenden durf ik het niet te vragen want dat komt ook raar over.
Sterkte allemaal.
Ik weet nooit zo goed hoe ik moet reageren op de dood eigenlijk. Een vriendin van mij haar moeder is vanochtend overleden en ik hoor het net via mijn zusje. Ik heb best erge ruzie met haar gehad en ik heb haar 06 niet meer - heb geen andere contactmiddelen behalve Facebook. Moet ik haar nu via Facebook (bijvoorbeeld) condoleren? Of is dat juist weer niet normaal en moet ik gewoon langsgaan? Al durf ik dat ook weer niet omdat we ruzie hebben gehad en ik weet het niet echt. Vroeger kwam ik daar wel altijd. Ik vind het zo erg voor haar en de familie maar ik wil haar gewoon niet kwetsen en misschien kwets ik haar door juist nu ineens contact op te nemen.
Of moet ik het gewoon later doen omdat het vannochtend is gebeurd? Zal misschien wel raar zijn dit maar ik weet het niet en aan bekenden durf ik het niet te vragen want dat komt ook raar over.
Probeer via een bekende haar telefoonnummer te regelen. Dan kan je haar bellen of een bericht sturen - en dan kan je altijd nog kijken of je langs kan komen.
Ik zou het niet openbaar op facebook plaatsen.
Ik zou het niet openbaar op facebook plaatsen.
Als het contact niet echt goed is geweest zou ik uit voorzichtigheid wel op facebook zetten, dat is minder direct, misschien zit ze er niet op te wachten dat je haar direct op haar telefoon contacteert.....
Heddegijdagezeedgehadjamindedawerkelukwoarhoedoedegijdahoedoedegijdahoeheddegijdagedoan.
Don't you ever get stuck in the sky when you're high?
Don't you ever get stuck in the sky when you're high?
Niemand gaat boos worden als je een sms met condoleance ontvangt, hoor. Het is net wat persoonlijker dan facebook.
Ik zou anders niet willen dat iemand waar ik ruzie mee heb mijn telefoonnummer weet, maargoed dat ben ik.quote:
Niemand gaat boos worden als je een sms met condoleance ontvangt, hoor. Het is net wat persoonlijker dan facebook.
Heddegijdagezeedgehadjamindedawerkelukwoarhoedoedegijdahoedoedegijdahoeheddegijdagedoan.
Don't you ever get stuck in the sky when you're high?
Don't you ever get stuck in the sky when you're high?
Ik weet het echt niet mensen. Iedereen zegt weer iets anders. Vriendin van mij zegt dat we gewoon langs moeten gaan binnenkort. Feit is wel dat ik daar altijd kwam en we een hele goede band hadden, ik ook met haar vader en broertje. Helaas nu hele erge ruzie en ik denk ook dat die vader mij een beetje uitkotst. Misschien kan ik het vooralsnog beter laten al wil ik er ook voor haar zijn. Ik denk alleen niet dat ze mij nu ineens met open armen ontvangt na alles. Ik denk dat ik het maar gewoon laat of inderdaad een kort smsje stuur met gecondoleerd en ik ben er voor je. Ofzo.
Toevallig heeft mijn moeder vanmiddag buiten mijn weten om een kaart gestuurd naar de familie met ook mijn naam eronder. Ik ga haar nu een privé berichtje sturen via Facebook met gecondoleerd, sterkte en dat ik er voor haar ben. Ik ga niet beginnen over de ruzie. Naar de begrafenis ga ik ook sowieso dus dan zal ik haar in het echt ook aanspreken.
Ik, of beter gezegd mijn vader, moet er binnenkort ook aan geloven helaas. Afgelopen week te horen gekregen dat de laatste chemo variant niet (meer) werkt bij hem en er extra uitzaaiingen van darmkanker op lever en long zitten.
Er is volgens mij geen uitspraak gedaan over een prognose, maar als je er niets meer aan kan doen is het gewoon wachten tot falen van belangrijke organen.
Hij heeft geen pijn van de tumoren, maar wel wat psychosomatische klachten als moeite met ademhaling.
Het is allemaal zo'n tweeënhalf jaar geleden begonnen, maar het wordt er niet makkelijk op zeg..
Er is volgens mij geen uitspraak gedaan over een prognose, maar als je er niets meer aan kan doen is het gewoon wachten tot falen van belangrijke organen.
Hij heeft geen pijn van de tumoren, maar wel wat psychosomatische klachten als moeite met ademhaling.
Het is allemaal zo'n tweeënhalf jaar geleden begonnen, maar het wordt er niet makkelijk op zeg..
